Niezależne Forum Projektu Cheops

Czesto spotykamy na ulicy ludzi w roznym wieku zebrzacych o pare groszy. Myslimy sobie: wez sie do roboty, leniwiec, durnowaty, pomylony  itp.

Przyszedl czas ze poznalam zycie i zadalam sobie pytanie co sie stalo w duszy tego czlowieka ze zszedl na taka droge, czesto droge bez wyjscia.
Czy naprawde nie bylo nikogo kto mogl mu podac reke, pomodz w ciezkiej chwili. Jak musial stracic nadzieje ze zszedl , czy zostal stroncony na
zycie bez dachu nad glowa. Co mysli taki czlowiek o milosci, o ludziach ktorzy chodza kolo niego, ida do pracy, maja rodzine itp....
Taka sytuacja dopada ludzi z roznych klas, dlaczego tak sie dzieje. Czy mozna im pomodz?

Tacy ludzie byli "zawsze". Co powoduje, Âże wybierajÂą takÂą wersjĂŞ Âżycia. Przede wszystkim chyba ich wczeÂśniejszy plan. A bardziej przyziemnie, samo Âżycie. Ich stosunki todzinne, ich naÂłogi itp., itd..

Te¿ tak myœlê. S¹ tacy, dla których bezdomnoœÌ to w³asny wybór, takiej w³asnie filozofii ¿ycia, a u innych wp³ywaj¹ rózne czynniki, równie¿ bezrobocie...

Zdziwilibyœcie siê jak niewiele trzeba aby ze Spokojnego i ustandaryzowanego zycia znaleŸÌ siê na ulicy. Nie bójcie siê - spróbujcie porozmawiaÌ z bezdomnym którego zobaczycie...

Tacy ludzie po prostu siĂŞ zaÂłamujÂą tracÂą "coÂś" i lÂądujÂą na ulicy. Jest teÂż odsetek biednych ktĂłry bĂŞdzie zawsze z powodu systemu paĂąstwa brak pracy, domu, urzĂŞdowe sprawy itd. pozbawiajÂą takich ludzi czegokolwiek a jeÂżeli taki czÂłowiek nie ukoĂączyÂł szkoÂły to tym bardziej wyrzucajÂą ze spoÂłeczeĂąstwa.

Wszyscy macie racjê ale zapominacie o ludziach bezdomnych z wyboru. Sami dokonali takiego wyboru, np porzucaj¹c rodziny (bo wydawa³o im sie ¿e robili im krzywdê - przyk³ad) lub po prostu wybrali wolnoœÌ. Co z tego ¿e nie maja samochodu, telefonu komórkowego, wykwintnego jedzenia? to wszystko jest niczym wzglêdem wolnoœci. Bardzo czesto wp³yw tego œrodowiska prowadzi do uzale¿nienia od alkoholu, lecz s¹ ludzie którzy opieraj¹ sie temu. Kiedys pracowa³em z takimi ludzmi, wielu z nich odmawia³o pobytu w oœrodkach, za du¿o zakazów i nakazów. Sami wybrali miejsce gdzie chca byÌ.

Off-topic.
Z zasady nie pÂłacĂŞ Âżebrakom- wszyscy tak samo mĂłwiÂą i nie wiem, ktĂłry kÂłamie.
Ale czasem dajĂŞ pieniÂądze muzykom, za ich pracĂŞ i piĂŞkno wzruszenia.

Sarah, kiedys te¿ "tak" mia³em, ale doszed³em do wniosku, ze w ten sposób usprawiedliwiam lêgn¹ce siê wyrzuty sumienia czy jak¹œ niechêÌ która próbowa³a siê we mnie rodziÌ. Zawsze znajdzie siê jaiœ wykrêt: "pewnie k³amie i wy³udza", "móg³by znaleŸÌ sobie jekieœ zajêcie" czy tez zas³yszane "a mi to nikt nie daje"...
OczywiÂście, Âże pewien odsetek stanowiÂą oszuÂści, niestety na szybko ciĂŞzko zweryfikowaĂŚ ktĂłry z nich kÂłamie, dlatego wolĂŞ "straciĂŚ" te 1-2 PLN niz zostawiĂŚ potrzebujÂącÂą osobĂŞ bez pomocy.
Pewnym wyzwaniem byÂła dla mnie sytuacja ÂżebrajÂących Cyganek z maÂłymi dzieĂŚmi [jakoÂś nigdy nie widziaÂłem mĂŞÂżczyzn to czyniÂących] tym bardziej, Âże z relacji koleÂżanki pracujÂącej w gastronomii - wieczorem te same osoby w lokalu nie wyglÂądaÂły jakby brakowaÂło im ÂśrodkĂłw, ale wyjÂściem z sytuacji byÂło przekazywanie tym ludziom poÂżywienia [na ktĂłre deklarowaÂły tĂŞ "zbiĂłrkĂŞ"] - po oczach w chwili wrĂŞczania widaĂŚ wszystko - czy potzrebujÂą czy kÂłamiÂą... a dzieciom - Âłakocie...

MĂłj przyjaciel nakrĂŞciÂł film na ten temat ostatnio, moÂżecie sobie obejrzeĂŚ http://rapidshare.com/files/183938078/FILM.wmv.html Wywiad z dodatkiem dobrej poezji i piĂŞknej muzyki.

ZauwaÂżcie , Âże  przywykliÂśmy myÂśleĂŚ o bezdomnych  jak o ludziach nieszczĂŞÂśliwych, gdzie  nieszczĂŞÂście to utrata stanu posiadania . ÂŻADNA z tych rzeczy utraconych , czy brak wyksztaÂłcenia nie sÂą powodem by czuĂŚ siĂŞ nieszczĂŞÂśliwym.
Tylko i wy³¹cznie uto¿samianie siê z tymi dobrami , takimi nas czyni.
Nieszczêœliwy bezdomny to cz³owiek , który myœli kategoriami utraty , który zazdroœci tym co maj¹ czuj¹c w³asn¹ niezdolnoœÌ do postarania siê o powiêkszenie stanu posiadania . Tacy ludzie, identyfikuj¹cy siê z tym , jak zaszufladkowa³o ich spo³eczeùstwo nosz¹ w sobie ogromny baga¿ win. O podtrzymanie tego stanu dba ich egotyczny umys³.

Dobrze o tym wiedzÂą medytujÂący buddyÂści. Oni sami z wÂłasnej woli pozbawiajÂą siĂŞ wszystkiego co materialne, udajÂą siĂŞ do jaskiĂą i tam w samotnoÂści i ubĂłstwie medytujÂą prĂłbujÂąc osiÂągn¹Ì nirvanĂŞ, stan nie-umysÂłu.  Wspominam o tym tylko dlatego Âżeby pokazaĂŚ pewien stereotym postrzegania bezdomnego oraz to jak oni sami siebie postrzegajÂą. BezdomnoœÌ to jest stan umysÂłu .

W tym temacie aÂż prosi siĂŞ , by o zdanie zapytaĂŚ jakiegoÂś bezdomnego .
CzÂłowiekiem , ktĂłry utraciÂł wszystko i miĂŞdzy innymi o tym  stanie bezdomnoÂści wspomina w swojej ksi¹¿ce "PotĂŞga TeraÂźnijdzoÂści " jest Eckhart Tolle .JuÂż we wstĂŞpie opisaÂł swojÂą historiĂŞ, ktĂłra zaczyna siĂŞ od nieudanej prĂłby samobĂłjstwa. Po niej utraciÂł wszystko. Sam pisze " NadszedÂł w koĂącu czas, kiedy na pÂłaszczyÂźnie fizycznej wszystko, ale to wszystko utraciÂłem. Nie ³¹czyÂły mnie Âżadne zwiÂązki z ludÂźmi , nie miaÂłem pracy , domu, ani toÂżsamoÂści spoÂłecznej. Prawie dwa lata przesiedziaÂłem na Âławkach w parku , czujÂąc niesÂłychanie silnÂą radoœÌ.. "
Dlatego to , co dalej napisaÂł o  przywiÂązaniu do materii jest tym bardziej godne uwagi :
" (..) aspektem bĂłlu emocjonalnego , nieod³¹cznie wpisanym w dziaÂłanie egotycznego umysÂłu, jest g³êboko zakorzenione poczucie braku peÂłni :  niedostatku . Jedni uÂświadamiajÂą je sobie , inni ÂżywiÂą je bezwiednie. U tych pierwszych przejawia siĂŞ ono jako dojmujÂące wraÂżenie, ze na coÂś nie zasÂługujÂą, albo do czegoÂś nie dorastajÂą.  U tych drugich daje znaĂŚ o sobie tylko poÂśrednio, w formie silnego Âłaknienia, pragnienia czy tĂŞsknoty. Jedni i drudzy nierzadko poddajÂą siĂŞ przymusowi, ktĂłry okazuje im ulegaĂŚ zachciankom ego i goniĂŚ za czymÂś , z czym na krĂłcej lub dÂłuÂżej bĂŞdÂą mogli siĂŞ utoÂżsamiĂŚ Âżeby wypeÂłniĂŚ odczuwanÂą wewnÂątrz pustkĂŞ ZabiegajÂą wiĂŞc o dobra materialne, pieniÂądze , sukcesy, wÂładzĂŞ, uznanie lub przywileje, a wszystko g³ównie po to, Âżeby mieĂŚ o sobie lepsze wyobraÂżenie, poczuĂŚ siĂŞ kiÂś peÂłniejszym,  niÂż dotÂąd . Lecz nawet jeÂśli udaje im siĂŞ osiÂągn¹Ì zamierzony cel wkrĂłtce stwierdzajÂą, Âże pustka jest tam  gdzie byÂła wci¹¿ tak samo bezdenna . I dopiero wtedy majÂą naprawdĂŞ wielki kÂłopot bo juÂż nie mogÂą dÂłuÂżej robiĂŚ sobie zÂłudzeĂą. A raczej owszem, mogÂą i nawet robiÂą, ale z oraz wiĂŞkszym trudem.
DopĂłki twoim Âżyciem kieruje umysÂł egotyczny, nie moÂżesz poczuĂŚ siĂŞ naprawdĂŞ swobodnie; nie moÂżesz osiÂągn¹Ì spokoju ani speÂłnienia – chyba ,Âże na tĂŞ krĂłtkÂą chwilkĂŞ, ktĂłra nastĂŞpuje tuÂż po zaspokojeniu kolejnej zachcianki. PoniewaÂż ego jest wtĂłrnym poczuciem „ja”, musi utoÂżsamiaĂŚ siĂŞ z czymÂś zewnĂŞtrznym . Potrzebuje nieustannej ochrony i doÂżywiania, NajczĂŞÂściej spotykane przedmioty utoÂżsamienia to dobra materialne wykonywana praca pozycja spoÂłeczna i uznanie, wiedza i wyksztaÂłcenie wyglÂąd zewnĂŞtrzny, rzadkie umiejĂŞtnoÂści zwiÂązki z ludÂźmi , wÂłasna przeszÂłoœÌ i dzieje rodziny , systemy wierzeĂą. Kategorie na ktĂłrych ego opiera swojÂą toÂżsamoœÌ niejednokrotnie miewajÂą charakter zbiorowy: polityczny , narodowy, religijny itd., Ale Âżaden z tych punktĂłw odniesienia nie jest TobÂą.
W Âżadnej z wymienionych rzeczy nie zdoÂłasz odnaleŸÌ swojej toÂżsamoÂści. Sam siĂŞ z czasem o tym dowiesz, NajpóŸniej w chwili gdy poczujesz zbliÂżanie siĂŞ Âśmierci, ÂŚmierĂŚ polega na zÂłuszczeniu wszystkiego, co nie jest TobÂą . Sekret Âżycia tkwi w tym, Âżeby „umrzeĂŚ  zanim umrzesz” – i stwierdziĂŚ, Âże Âśmierci nie ma ."

Niektórzy bezdomni mog¹ staÌ siê tak jak Eckhart Tolle najszczêœliwszymi ludŸmi na œwiecie. BezdomnoœÌ to stan umys³u , a nie ducha, czy œwiadomoœci.

Czasem mam ochotê wzi¹Ì gitarê, kawa³ek ubrania, kocyk i po prostu...iœÌ...

Ja tak ÂżyÂłem pare lat. WÂłuczyÂłem siĂŞ po caÂłej Polsce a najwiĂŞcej czasu spĂŞdziÂłem w Karkonoszach i Bieszczadach.

ChylĂŞ czoÂło przed TobÂą. Niewielu potrafi.

Lecz mimo wszystko wrĂłciÂłeÂś do 'normalnego' Âżycia... Rodziny, znajomych? MoÂże odnalazÂłeÂś nowe Âżycie?
Mam nadziejĂŞ, Âże uchylisz rÂąbka swojej historii.

Niektórzy popatrzyliby i pomyœleli: g³upiec. Mi to imponuje, ta pewnoœÌ siebie w d¹¿eniu do w³asnego szczêœcia, w³asnego ¿ycia, po swojemu, nie takiego, jakiego oczekuj¹ inni... Odnalaz³eœ to szczêœcie wtedy? Czasem gdy osi¹gamy marzenia, okazuje siê, ¿e nie by³o warto... myœlê , ¿e mo¿e czasem marzenia powinny pozostaÌ marzeniami... nawet jeœli ca³e ¿ycie d¹¿ylibyœmy do ich spe³nienia w szczêœciu.

B³¹, jakoÂś CiĂŞ nie widziaÂłem...  ;)

Czy wwtedy odnalazÂłem?? wtedy byÂłem szczĂŞsliwy. potem nastÂąpiÂł stan wojenny, ktĂłry duÂżo pozmieniaÂł, chociaÂż dalej zyÂłem daleko od ludzi (mieszkaÂłem i prowadziÂłem studenckie schroniska turystyczne w gĂłrach i na mazurach, takie o prymitywnych warunkach, bez prÂądu, normalnej toalety i wielu przysÂług tego Âświata) tam poznaÂłem mojÂą zonĂŞ, dzieci, wrĂłciÂłem do miasta i tak juz zostalo. a czy znalazlem szczĂŞÂście? wiesz prawdziwe szczĂŞscie jest wtedy kiedy moÂżesz je dzieliĂŚ. Brakuje mi bardzo tamtego Âżycia, gitara strasznie siĂŞ zakurzyÂła. ale mam nadzieje Âże wrĂłcĂŞ. MoÂże w inne gĂłry, inne paĂąstwo, ale przecieÂż wszystko rzÂądzi siĂŞ tymi samymi prawami.

To , co odnalaz³eœ kiedyœ dalej w Tobie jest .. Tak na prawdê mo¿esz w ka¿dej chwili teraŸniejszej odnaleŸÌ tamtego siebie - w sobie .. a¿ do czasu, gdy zadzwoni telefon wci¹gaj¹c CIê na powrót w czas zegarowy i p³yn¹c¹ przestrzeù , w niekoùcz¹cy siê korowód myœli o przysz³oœci , planów - w ca³¹ tê "zabawê " ... ale gdzieœ tam, wewn¹trz siebie , w tym bezczasie , w nieumyœle , wci¹¿ jesteœ samotnym , ubogim , bezdomnym i szczêœliwym wêdrowcem .
Ja teÂż tak mam ..
" gdzie ta keja
a przy niej ten jacht
gdzie ta koja
wymarzona w snach ..
gdzie te wszystkie sznurki od tych szmat ,
gdzie ta brama , na szeroki Âświat ..."

… i chyba kaÂżdy z nas tak ma. Czasami lub nawet i czĂŞsto konfrontujemy siĂŞ z sobÂą samym, tym wolnym i szczĂŞÂśliwym czÂłowiekiem, co mieszka w Âśrodku … i przestrzeĂą tam inna, Âżagli biaÂłych peÂłna … i pieϝ tĂŞskna pobrzmiewa …

… a tu teatr cieni w jaskini Platona …
ech …  :)

Z tymi ¿ebrakami ja te¿ stale mia³am dylematy. By³y okresy, ¿e ka¿demu dawa³am, nawet pijakowi. No ale to jest jakby podtrzymywanie ich status quo. A przecie¿ nie zale¿y nam na tym, nie? Mamy w kraju opiekê spo³eczn¹ i ró¿ne organizacje pomocowe, w tym spore fundusze i zapasy ¿ywnoœci na walkê z bied¹. Ale sêk w tym, ¿e oszustów jest faktycznie du¿o, a spora czêœÌ oficjalnej pomocy trafia i tak do tych, którym siê nie nale¿y (wy³udzaczom i wygodnickim). Wielu naci¹ga bud¿et paùstwa (czyli wszystkich pracuj¹cych) tak¿e w ten sposób, ¿e np. idzie na emeryturê i jednoczeœnie pozostaje na etacie. Niby to prawnie dozwolone, ale czy to w porz¹dku?
Z kolei wiele biednych rodzin, które faktycznie biedne s¹, wstydzi siê pójœÌ do opieki spo³ecznej po pomoc, czy te¿ w ogóle do ludzi.
Jeœli chodzi o Cyganów, to czêœÌ sobie radzi - np. handluje - niestety, czêsto jednak w niedozwolonych miejscach. Inna czêœÌ ¿ebrze i trudno mi mieÌ dla tego zrozumienie. Tak samo nie mam zrozumienia dla wagabundów, którzy sobie wymyœlili, ¿e wyjd¹ z systemu, ale by prze¿yc - ¿ebraj¹.
Jest jeszcze problem - caÂłkiem realny - mÂłodych ludzi (i nie tylko), ktĂłrych rodzina wyrzuca z domu. OsobiÂście znam dwa takie przypadki  - homoseksualista sÂłyszÂący zostaÂł wyrzucony z domu, gdy zwiÂązaÂł siĂŞ z gÂłuchym partnerem; i dziewczyna gÂłucha, ktĂłra zostaÂła wyrzuconaz domu, gdy skoĂączyÂła 18 lat i zawodĂłwkĂŞ. Homoseksualista szczĂŞÂśliwie trafiÂł do domu partnera, a dziewczyna? TrafiÂła w czyjeÂś mĂŞskie ramiona i ostatecznie znalazÂła siĂŞ we Francji. Ale nie kaÂżdy ma gdzie trafiĂŚ.

A to artykuÂł ktĂłry znalazÂłem.


ImiĂŞ, ktĂłre brzmi: Nikt


Uderza w gÂłowĂŞ widok czÂłowieka, ktĂłry grzebie w Âśmietniku. Uderza w gÂłowĂŞ widok czÂłowieka, ktĂłry nie ma gdzie ÂżyĂŚ, nie ma dla kogo ÂżyĂŚ, nie ma po co ÂżyĂŚ. WyÂłania siĂŞ definicja bezdomnego. Cholernie newralgiczna i przygnĂŞbiajÂąca.

Gdy patrzĂŞ przez okno w moim mieszkaniu, widzĂŞ fragment miasta z ÂładnÂą architekturÂą. Ludzie wychodzÂą do pracy lub na spacer. ParkujÂą swoje samochody. Gdy patrzĂŞ przez inne okno, widzĂŞ maÂłe podwĂłrze. Brak zieleni (wiosnÂą teÂż), a jeÂśli nawet – to zdeptana i brudna. Pety po papierosach, go³êbie, mieszkaĂący, ktĂłrzy wyprowadzajÂą tu swoje pieski, Âśmietnik. KaÂżde podwĂłrze kryje swoje tajemnice – moÂże dlatego takie przestrzenie sÂą czĂŞsto wykorzystywane przez pisarzy na potrzeby swoich krymina³ów. Ale obrazek, ktĂłry tu czĂŞsto widzĂŞ, nie ma nic wspĂłlnego z kryminaÂłem: taka rzeczywistoœÌ jest bardziej przeraÂżajÂąca. Przychodzi bezdomny mĂŞÂżczyzna…

BÓL PATRZENIA

WychodzĂŞ na to podwĂłrze. Jeszcze przed wyjÂściem na zakupy zamierzam wyrzuciĂŚ Âśmieci. ZamyÂślony podchodzĂŞ do mĂŞÂżczyzny, ktĂłry stoi przy koszu. ZatrzymujĂŞ siĂŞ. Przeszywa mnie niespodziewany dreszcz. CzÂłowiek w bardzo starych, brudnych ubraniach wyjmuje ze Âśmietnika kawaÂłek buÂłki z masÂłem, ale gdy zauwaÂża mnie, rzuca jÂą w kierunku go³êbi. Widok jest przeraÂżajÂący: jego dÂłonie sÂą czarne od brudu, dÂługa broda, porwana czapka na gÂłowie; i oko – mĂŞÂżczyzna ma tylko jedno oko! Obok niego stoi znaleziony na innym Âśmietniku wĂłzek, w ktĂłrym wozi puszki, butelki, Âżelastwo, miedÂź. I ten nieprzyjemny zapach ubraĂą – ÂłachmanĂłw. I jego ciaÂła.

Robi mi siê bardzo nieprzyjemnie z tego powodu, ¿e chcê wyrzuciÌ tu œmieci. Ale robiê to. Mê¿czyzna bacznie mnie obserwuje. Zabrzmi to enigmatycznie: nie czujê w nim ¿ycia. Bojê siê zacz¹Ì rozmowê. Obok nas przechodzi matka z dzieckiem. Kobieta odwraca g³owê, stara siê nie zauwa¿yÌ nas.

G³os bezdomnego brzmi upiornie. Ni to szept, ni to brzêczenie, ni to stêkanie. Mam wra¿enie, ¿e mê¿czyzna cierpi na raka krtani, lub ¿e od dawna nie u¿ywa³ mowy. Pytam, czy jest g³odny; na co on nie odpowiada. Obserwuje mnie. Ponawiam pytanie, po czym proponujê, by podejœÌ do najbli¿szego sklepu, gdzie kupiê coœ do jedzenia. Nim mê¿czyzna wykona jakikolwiek ruch , mija kilka minut. To bardzo d³ugo. Nabieram pewnoœci siebie. Chwyta swój wózek. Ruszamy.

DowiadujĂŞ siĂŞ, Âże ma na imiĂŞ Zbigniew. KaÂżde zdanie, jakie wypowiada, wymaga od niego wiele energii. Idziemy bardzo powoli, a mijajÂący nas od czasu do czasu ludzie oglÂądajÂą siĂŞ za nami, lub po prostu mijajÂą nas szybko. Mam wraÂżenie, Âże niektĂłrzy z nich wstrzymujÂą oddech.

BYÆ WSZÊDZIE, BYÆ NIGDZIE

To niewiarygodne, jak wiele moÂże zrobiĂŚ czÂłowiek za bochenek ÂświeÂżego chleba i pĂŞto kieÂłbasy. Panu Zbigniewowi trzĂŞsÂą siĂŞ rĂŞce, gdy je. W torbie, ktĂłrÂą mu daÂłem, znajdujÂą siĂŞ inne produkty: wĂŞdliny, buÂłeczki, sÂłodycze. Gdy siada na chodniku, z kieszeni w jego palcie wypada twarda jak kamieĂą kromka chleba. ZnalazÂł jÂą na jednym ze ÂśmietnikĂłw.

MĂłwi bardzo niewyraÂźnie. Mam wielkie problemy, aby go zrozumieĂŚ. ChcĂŞ siĂŞ dowiedzieĂŚ jak najwiĂŞcej o jego Âżyciu, ale rozmowa nie jest Âłatwa. Powoli dowiadujĂŞ siĂŞ, Âże kiedyÂś pan Zbigniew miaÂł ÂżonĂŞ i dzieci. Ona zginĂŞÂła w wypadku samolotowym lub samochodowym. O dzieciach juÂż dawno nie sÂłyszaÂł. I trafiÂł na ulicĂŞ. Nie pytam o szczegó³y – uwaÂżam, Âże nie wypada. Pytam, gdzie przebywa na co dzieĂą. Odpowiada:

– W Katowicach byÂło Âźle, bo duÂże miasto, ale maÂło wolnych miejsc. Tu (w Bytomiu) jest duÂżo pustych budynkĂłw.

Tak, tu w mieÂście jest wiele pustostanĂłw. Pan Zbigniew „pomieszkuje” w nich. Jak siĂŞ okazuje caÂłe jego Âżycie znajduje siĂŞ w wĂłzku, ktĂłry ciÂągnie ze sobÂą z jednego miejsca w drugie. Ma w nim znalezione na Âśmietnikach ubrania i jakieÂś drobne rzeczy, o ktĂłrych nie chce mĂłwiĂŚ. Jest staÂłym bywalcem dworca, a nawet koÂścio³ów. Przychodzi tam pomodliĂŚ siĂŞ, ale teÂż posiedzieĂŚ – jest tam trochĂŞ cieplej niÂż na dworze. ZwÂłaszcza zimÂą. To najtrudniejszy okres dla bezdomnych.

Pan Zbigniew boi siê zimy. Kiedyœ spa³ na przystanku. By³ mroŸny wieczór. Podszed³ do niego policjant i go zbi³. W wyniku tego zdarzenia straci³ lewe oko. Kilka miesiêcy póŸniej widzia³ go, jak wraz z rodzin¹ spacerowa³ ulic¹ Strzelców Bytomskich.

– Dla niego ja byÂłem nikim, bo nie miaÂłem domu. Ja chcĂŞ mieĂŚ tylko jakiÂś pokĂłj wÂłasny. ChcĂŞ byĂŚ tylko tam, a nie wszĂŞdzie.

Znowu dÂługie milczenie. Z panem Zbigniewem spĂŞdzam okoÂło godziny; pod sklepem spoÂżywczym, znoszÂąc nieprzyjemne spojrzenia przechodniĂłw. Bezdomny powoli wstaje. Do wĂłzka wkÂłada zakupy. Nie uÂśmiecha siĂŞ, nie zdradza Âżadnych emocji. Rusza przed siebie. KuÂśtyka. MyÂślĂŞ sobie, Âże Âżyczenie mu wszystkiego dobrego byÂłoby czymÂś niestosownym.

PKP BYTOM I CICHA WALKA

Dworzec PKP w Bytomiu nie naleÂży ani do przyjemnych, ani do nieprzyjemnych. Gdy siĂŞ go porĂłwnuje z katowickim, wydaje siĂŞ nawet bezpieczny. Na pewno jest tu zimno. Nieustanne przeciÂągi, zacieki, (sporadycznie) puszki po piwie i potÂłuczone butelki sprawiajÂą, Âże nie chce siĂŞ tu dÂługo czekaĂŚ na pociÂąg.

PodchodzĂŞ do okienka. Pani w kasie natychmiast pyta:

- Jaki bilet?

Odpowiadam, Âże nie o bilet mi chodzi, ale o bezdomnych, czy tu przychodzÂą, jak czĂŞsto?

Mówi, ¿e nocuj¹ tu ka¿dej nocy. - Przychodz¹ z torbami, których strzeg¹ jak ognia. Nigdy nie widzia³am, aby ³¹czyli siê w grupy: zawsze solo.

Przeprasza mnie za nietrafne sformuÂłowanie. Nie widziaÂła nawet, aby kiedykolwiek ze sobÂą rozmawiali. ÂŚpiÂą na zimnej posadzce – na tutejszym dworcu nie ma przecieÂż Âławek. Czasami kÂładÂą na niÂą jakiÂś znaleziony gdzieÂś materiaÂł. Ale bardzo rzadko. Kasjerka tylko raz w Âżyciu widziaÂła tu bezdomnÂą kobietĂŞ – zawsze mĂŞÂżczyÂźni.

Pytam, czy zauwaÂżyÂła, aby kiedykolwiek przejawiali agresjĂŞ, byli wulgarni czy teÂż nieprzyjemni. Odpowiada przeczÂąco. - Oni nawet miĂŞdzy sobÂą nie rozmawiajÂą. Z nikim nie rozmawiajÂą. Kto pierwszy, ten lepszy. JeÂśli ktĂłryÂś z nich „zaj¹³ jakieÂś miejsce”, gdzie zamierza spaĂŚ, to juÂż tej nocy nikt inny nie ma prawa zaj¹Ì tego miejsca. Ale taka „cicha walka” odbywa siĂŞ kaÂżdej nocy.

Pytam, czy kojarzy bezdomnego mĂŞÂżczyznĂŞ, ktĂłry straciÂł oko. Nie kojarzy.

Do okienka podchodzÂą podró¿ni z bagaÂżami. Opuszczam dworzec. Z otwartego okna w przejeÂżdÂżajÂącym samochodzie wydobywajÂą siĂŞ sÂłowa piosenki: „Zaopiekuj siĂŞ mnÂą”. Z nieba spadajÂą pÂłatki Âśniegu.

Autor: Alan Misiewicz
ÂŹrĂłdÂło: WiadomoÂści24.pl

Dziekuje ci bardzo za ten artykol. Jak wyglada opieka dla takich ludzi ze strony miasta, kosciola, panstwa, sluzby zdrowia. Wiadomo, nie sa to
tylko ludzie ktorzy byli w zyciu leniwi. Bezdomnym byc, jest to okropna sytuacja za ktora sie kryja niejednokrotnie wstrzasajace historie losowe, rodzinne itp. Ja wiem ze nie wszystkim mozna pomodz, bo nie wszyscy beda tez tego chcieli. Jednak przynajmniej raz w tygodniu dobrze by bylo
aby mogli sie wykompac, aby ich zobaczyl lekarz, aby otrzymali czyste ubrania, czy tez mogli wyprac to co maja.Kiedy przychodza zimne dni, aby bylo udostepnione jakies pomieszczenie do przespania. Mysle ze duzo mozna by bylo zrobic, gdyby sie znalezli ludzie o duzym sercu i bez checi
bezinteresownej pracy dla tych biedakow. Mysle ze z tej grupy bezdomnych napewno mozna by niektorym pomodz wrocic do normalnego zycia, gdyby otrzymali odpowiednia pomoc psychologa, socjologa itp....

Tak Rafaelo, ale nie w tym systemie.

W kaÂżdym wiĂŞkszym mieÂście sÂą noclegownie, Caritasy, kuchnie dla bezdomnych itp. SĂŞk w tym, Âże w tych przybytkach obowiÂązujÂą pewne reguÂły, ktĂłrych nie wszyscy chcÂą przestrzegaĂŚ.

SÂłyszaÂłem teÂż (zaznaczam, Âże tylko sÂłyszaÂłem) iÂż nie zawsze teÂż mogÂą siĂŞ czuĂŚ bezpiecznie )w tych miejscach).

Z tym bezpieczenstwem to jest tak wszedzie, trzeba tez wiedziec ze w duzej mierze sa to ludzie chorzy, zlamani psychicznie i pierwsze co to jest slowo NIE. Ja zdaje sobie sprawe z calej tej sytuacji ze nie jest to latwe jednak sece boli kiedy sie na tych ludzi patrzy. Czesto kiedy sie z nimi rozmawia, to mozna stwierdzic ze najblizsibz jakimi zyl totalnie go zawiedli, czesto sa to ludzie o bardzo dobrym sercu, zagubieni, opuszczeni, bez nadziei. Smutne to bardzo, ale najczesciej sa to mezczyzni.

Zwykle jest tak, ¿e maj¹ oni swoj¹ opowieœÌ, a ich krewni maj¹ swoj¹.
A Âże sÂą o dobrym sercu? KaÂżdy czÂłowiek z gruntu ma dobre serce.
A ¿e to g³ównie mê¿czyŸni? S¹ s³absi psychicznie od kobiet.

albo im nie zaleÂży na tzw "normalnym Âżyciu " . Nie za wszelkÂą cenĂŞ. Nie za cenĂŞ wÂłasnego czÂłowieczeĂąstwa. To , co obserwujemy , ten artykuÂł wklejony , to spojrzenie oczyma kogoÂś, kto przy najlepszych chĂŞciach nie ma zielonego pojĂŞcia na kogo patrzy. A patrzy na czÂłowieka w jego pierwotnej kondycji = zupeÂłnie wolnego od Sytemu, ale nie potrafiÂącego sobie bez niego radziĂŚ .
Jak  naprawdĂŞ pomĂłc bezdomnemu ?
Wydaje mi siĂŞ, Âże sedno nie tkwi w tym, by nawracaĂŚ go do Systemu , do tzw "normalnego Âżycia", ale Âżeby nauczyĂŚ go radziĂŚ sobie poza nim bez poczucia bycia kimÂś gorszym. Ci ludzie sobie jakoÂś radzÂą.  ÂŻeby tak ÂżyĂŚ trzeba byĂŚ na prawdĂŞ silnym psychicznie.

Fakt, jest w tym coœ. Jednak, chyba zdecydowana wiêkszoœÌ tych ludzi nie pozwoli sobie pomóc. Tak myœlê, obserwuj¹c ich.

Ka¿dy cz³owiek ma wewnêtrzn¹ potrzebê doœwiadczania wolnoœci, ale nie potrafimy do niej dotrzeÌ. Nie rozumiemy, ¿e wolnoœÌ mo¿emy znaleŸÌ poprzez odpowiedni stan umys³u. Droga, któr¹ wybrali bezdomni jest tylko ucieczk¹ przed brakiem wolnoœci, prób¹ odnalezienia prawdziwej wolnoœci za pomoc¹ negacji niewoli. Ucieczka zawsze jest b³êdem, szczególnie, gdy nie ma konkretnego celu, ucieczka dla samego uciekania prowadzi do nik¹d. Uciekaj¹cego, œciga system, œciga go nie tylko fizycznie, ale najgorsze jest to, ¿e wyciska na nim piêtno mentalne. Uciekinier wraca pod sklep, do Ÿród³a systemu, po odrobinê ³aski, po okruchy z paùskiego sto³u. WolnoœÌ mo¿e byÌ osi¹gniêta poprzez œwiadome dzia³anie, poprzez uporanie siê z niewol¹ wewnêtrzn¹, z niewol¹ w³asnego umys³u...


Pozdrawiam - Thotal :)

Mamy wspaniala biala zime. Mozna powiedziec bajeczna zime. Wczoraj dowiedzialam sie z dziennika wieczornego ze w Polsce sa pierwsze ofiary zimy  - 122 osoby zmarly  na skutek zamarzniecia.
Oczywiscie od razu przychodzi na mysl , ze sa to ludzie bezdomni, chorzy lub pod wplywem alkoholu. Mysle ze
w takich syluacjach nalezy miec oczy otwarte na wlasnie ludzi biednych, bezradnych. Dlatego odnalazlam ten temat, aby przypomniec ze nalezy miec oczy i uszy otwarte na rozne sytuacje , jesli ktos spotka takie osoby, to moze nalezy pomodz w jakis sposob. Pozdrawiam Rafaela

Niezapominajmy rĂłwnieÂż o zwierzĂŞtach,ktĂłre nie potrafiÂą poprosiĂŚ o pomoc naszym jĂŞzykiem.

CzĂŞsto wzrokiem to robiÂą ale MY bardziej wolimy je rozjeÂżdÂżaĂŚ.

KaÂżde samotne,bo zagubione lub wyrzucone-kogoÂś z nas kocha,jednak my o tym zapominamy i obojĂŞtnie je

omijamy,gdy one o pomoc nas proszÂą.

 

To prawda, szczegolnie teraz kiedy jest bardzo zimno i sniezno, nalezy dokarmiac bezomne koty i psy, to
jest bardzo wazne.

  Może ja będę nastepnym hehe. Kto to wie? hihi

Co oznacza nastĂŞpnÂą?

Bradziazysta.

to inwigilacja

=======================

tak brydÂżysta

ScaliÂłem posty
Darek

NĂŞdzarze III RP

„W biaÂły dzieĂą, podszedÂł do mnie goœÌ
Szara twarz, pospolita doœÌ
W oczy zajrzaÂł mi, beznamiĂŞtnie rzekÂł
Da³byœ coœ, strasznie chce siê jeœÌ
MoÂże toczy mnie HIV, ale jeœÌ siĂŞ chce”
(Fragment piosenki grupy Perfect)

IdÂąc ulicami mojego miasta co jakiÂś czas moÂżna siĂŞ natkn¹Ì na jakiegoÂś Âżebraka. Mijamy ich jakby nie istnieli, choĂŚ ich zauwaÂżamy. Czasem widzimy, Âże ktoÂś siĂŞ zatrzymuje przy takim czÂłowieku i wrzuca odrobinkĂŞ grosza; myÂślimy wtedy „co za naiwny czÂłowiek, pewnie ten Âżebrak pĂłjdzie to przepiĂŚ”. JakÂże siĂŞ moÂżna pomyliĂŚ… Przez ostatnie 20 lat media wpoiÂły w nas takÂą dozĂŞ ignorancji, Âże widzimy tylko zÂłe strony pomagania innym. Jedni nazywajÂą to znieczulicÂą, ja to nazwĂŞ strachem. Strachem przed tym, Âże pomoc pĂłjdzie na marne. Czy aby na pewno? Nawet jeÂśli kupi sobie za te pieniÂądze tanie wino, czy ta pomoc poszÂła na marne?

IleÂż dobrych ludzi cierpi z powodu budowania muru, pomiĂŞdzy nimi, a nami. Z powodu tego, Âże myÂślimy o nich jak o alkoholikach i bezwartoÂściowych wyrzutkach spoÂłecznych, ktĂłrym ta pomoc nic nie da. JakÂże moÂżemy siĂŞ zdziwiĂŚ, gdy takim ludziom pomoÂżemy i tutaj wÂłaÂśnie stawiam znak „!”. W tym momencie wÂłaÂśnie, siedzÂąc w domu, sÂłyszĂŞ dzwonek do drzwi. Z nikim nie byÂłem umĂłwiony, nikogo nie mĂłgÂłbym siĂŞ spodziewaĂŚ o tej porze, wiĂŞc idĂŞ otworzyĂŚ z ciekawoÂści, kto po drugiej stronie stoi?

WidzĂŞ wysokiego blondyna. ZbliÂżam siĂŞ do drzwi odgradzajÂących klatkĂŞ schodowÂą od mieszkaĂą i pytam siĂŞ o co chodzi spodziewajÂąc siĂŞ juÂż, Âże bĂŞdzie prosiÂł o jedzenie, lub pieniÂądze. Dlaczego? Jak moÂżna poznaĂŚ po czÂłowieku, Âże takie wÂłaÂśnie pytanie zada? MĂŞÂżczyzna ten w wieku najwyÂżej 23 lat byÂł tak chudy, Âże policzka zapadaÂły mu siĂŞ na zĂŞby. Blady i niezadbany chÂłopak spoglÂądaÂł na mnie szarymi oczami wrĂŞcz wyreÂżyserowanego nĂŞdzarza. W rekach trzymaÂł plastikowÂą reklamĂłwkĂŞ, pustÂą w Âśrodku. Mieszkam w sporym bloku, tym bardziej zdziwiÂł mnie ten widok pustej reklamĂłwki.

PoszedÂłem zrobiĂŚ mu solidnÂą kanapkĂŞ. ChÂłopak byÂł tak zdumiony tym widokiem, Âże w jego oczach moÂżna byÂło zauwaÂżyĂŚ „jak ja siĂŞ Panu odwdziĂŞczĂŞ?”. Nie wiedziaÂłem, czy zacznie pÂłakaĂŚ, czy padnie na kolana… OdpowiedziaÂł mi sÂłabym gÂłosem „DziĂŞĂŞkuuje” i odszedÂł jakby dalej nie wierzyÂł, Âże cokolwiek do jedzenia dostaÂł. PoczuÂłem siĂŞ bardzo dobrze, gdyÂż wiedziaÂłem, Âże ta buÂłka daÂła temu mÂłodemu mĂŞÂżczyÂźnie kilka godzin nadziei. Mi teÂż daÂła ona nadziejĂŞ. NadziejĂŞ na to, Âże ten kraj zmieni siĂŞ na tyle, abym mĂłgÂł nie patrzeĂŚ juÂż na takich ludzi. Nie dlatego, Âże nimi pogardzam, a wÂłaÂśnie dlatego, Âże ich losy sÂą tragiczne. Jak to jest, Âże w tak bogatym paĂąstwie jak Polska (w koĂącu afrykaĂąskim paĂąstwem nie jesteÂśmy) z nadprodukcjÂą ÂżywnoÂści ludzie gÂłodujÂą? Jak to siĂŞ staÂło, Âże w czasach totalitarnych PRL jak powiadajÂą media; kraju w ktĂłrym ponoĂŚ byÂło znacznie gorzej i byliÂśmy nĂŞdzarzami takich scen nie byÂło? Skoro jesteÂśmy teraz tak bogaci, dlaczego nie moÂżemy sobie poradziĂŚ z tak prostymi problemami?

Rankiem majÂąc w oczach jeszcze tego blondyna sÂłyszĂŞ kolejny dzwonek do drzwi. Któ¿ to moÂże byĂŚ? WidzĂŞ tym razem niskÂą kobietĂŞ majÂąca okoÂło 60 lat. Po gÂłosie sÂłychaĂŚ, Âże schorowana. Gdy podchodzĂŞ bliÂżej kobieta pyta siĂŞ mnie o pieniÂądze, coÂś do jedzenia, lub jakieÂś Âśrodki czystoÂści. Tak siĂŞ zÂłoÂżyÂło, Âże miaÂłem ca³¹ kostkĂŞ mydÂła jeszcze w opakowaniu, wyciÂągn¹³em 2 buÂłki i 5 jajek z lodĂłwki. Kobieta obeszÂła wiĂŞkszoœÌ mieszkaĂą w mojej dzielnicy i wszystko co uzbieraÂła byÂło sÂłoikiem burakĂłw. Nawet nie wyobraÂżacie sobie jak wielkie znaczenie dla gÂłodujÂącego majÂą takie drobnostki. Co potrafiÂą tacy ludzie zrobiĂŚ dla tych paru kĂŞsĂłw chleba. Kobieta zalaÂła siĂŞ strugami Âłez, prĂłbowaÂła klĂŞkn¹Ì, ale jej zmĂŞczone kolana najwyraÂźniej jej na to nie pozwoliÂły, wiĂŞc zaczĂŞÂła mnie caÂłowaĂŚ po rĂŞkach… ÂŁzy napÂłynĂŞÂły mi strugami do oczu… ChciaÂłem jej powiedzieĂŚ, Âżeby tego nie robiÂła, poniewaÂż dla mnie najwiĂŞkszym podziĂŞkowaniem jest widok jak jÂą to uszczĂŞÂśliwiÂło…, ale nie potrafiÂłem wykrztusiĂŚ z siebie ani sÂłowa…

W krótk¹ chwilê opowiedzia³a mi swoj¹ ma³¹ historiê. MOPS siê wypi¹³, daj¹c kilkadziesi¹t z³otych pomocy, renta nie starcza jej na op³aty jej niewielkiego mieszkanka, nie staÌ j¹ nawet na kostkê myd³a. S³uchaj¹c takich opowieœci serce siê kraje. Nie wyobra¿am sobie jak wielkie nieszczêœcia j¹ w ¿yciu spotka³y i jak musi walczyÌ z szar¹ codziennoœci¹.

Co tam u pana sÂłychaĂŚ Panie premierze? Czy Pan kiedykolwiek widziaÂł takie sceny? Jak wyglÂąda ta Wasza polityka miÂłoÂści ucinajÂąc pomoc najbiedniejszym? CzyÂż to przypadkiem nie orwellowska przykrywka? Nazywanie urzĂŞdĂłw odwrotnoÂściÂą ich dziaÂłania? Pomoc SpoÂłeczna, ktĂłra nie pomaga, poniewaÂż nie ma na to ÂśrodkĂłw… SÂłuÂżba zdrowia, ktĂłra nie leczy, poniewaÂż jest chronicznie niedofinansowana… Lekarze, ktĂłrzy patrzÂą po swoich kieszeniach zamiast kierowaĂŚ siĂŞ etykÂą spoÂłecznÂą… Ile jeszcze mamy znosiĂŚ te nieszczĂŞÂścia? Kiedy Wy siĂŞ obudzicie z tego polskiego snu (analogicznie do amerykaĂąskiego snu)? Có¿… WidaĂŚ „wolnoœÌ” trzeba osiÂągaĂŚ wszelkimi Âśrodkami. W koĂącu cel uÂświĂŞca Âśrodki i trzeba do nich d¹¿yĂŚ po zagÂłodzonych trupach…

Autor: ÂŁÂŁ
NadesÂłano do „Wolnych MediĂłw”
ÂŹrodÂło: http://wolnemedia.net/reportaz/nedzarze-iii-rp/

to smutny obraz naszej rzeczywistości w kraju, ale tych co mają i rządzą niewiele obchodzi los ludzi bez pracy, itp.
Miałem okazje os. przekonać się jak to wygląda w kilku krajach starej UE, i można powiedzieć tak- tam jest kapitalizm, ale i socjalizm w symbiozie, w lepszym lub gorszym wyważeniu, ale nikt nie jest zostawiany na totalnym marginesie bez pomocy,-
a co ostatniej krajowej akcji przeciwko żebrakom- to np. w takiej Anglii, Irlandii nie jest to ani wielki wstyd i tamtejsze społ. traktują to zupełnie normalnie(jak kto uważa to da lub nie).