Drukuj stronę - ÂŻycie po Âżyciu - dr. Raymond Moody [lektor PL]

PamiĂŞtam to jak dzisiaj. ZakrĂŞt na drodze, ja, ÂświeÂżo upieczony kierowca, wiozĂŞ swojÂą caÂłÂą rodzinĂŞ -ojca, matkĂŞ i brata, z Gdyni do Szczecina. Jestem szczĂŞÂśliwy, Âże ojciec daÂł mi poprowadziĂŚ auto. Ma do mnie zaufanie. Doradza mi jak wyprzedzaĂŚ auta, jak redukowaĂŚ biegi, dodawaĂŚ gazu .. powtarzam te manewry co jakiÂś czas, coraz Âśmielej, nie bojĂŞ siĂŞ bo obok mnie spokojny gÂłos ojca tÂłumaczy mi co mam robiĂŚ. Kolejny raz - przede mnÂą ciĂŞÂżarĂłwka z piachem. Wyprzedzam. I nagle ten zakrĂŞt.. skÂąd siĂŞ wziÂąÂł ? Ojciec mi nie mĂłwiÂł, Âżebym nie wyprzedzaÂł, dodajĂŞ gazu jak zwykle .. na zakrĂŞcie pojawia siĂŞ z naprzeciwka TIR, a ja wyprzedzam ciĂŞÂżarĂłwkĂŞ. SÂą lata 80 te, drogi sÂą wÂąskie, bez poboczy, a tu na zakrĂŞcie trzy pojazdy. Dwa wielkie monstra, a miĂŞdzy nimi fiat. Ta opowieÂśĂŚ mogÂłaby mieĂŚ swĂłj epilog w ktĂłrejÂś lokalnej gazecie na ostatniej szpalcie pt " tragedia -ÂśmierĂŚ caÂłej rodziny w drodze do domu". ZakoĂączyÂłby siĂŞ mĂłj rĂłd, mĂłj brat nie miaÂłby dzieci, a ja syna. Do takiego scenariusza brakowaÂło dosÂłownie po centymetrze z kaÂżdej strony auta. Nie pamiĂŞtam dokÂładnie jak siĂŞ to udaÂło zrobiĂŚ. Mam tylko ciÂągle wraÂżenie tego, co wyczytaÂłem w artykule podanym przez Dariusza " ZaÂś wszystko byÂło bardzo spokojne, jasne i przyjemne..."
PamiĂŞtam ten wielki spokĂłj, ciszĂŞ i pewnoÂśĂŚ swoich ruchĂłw. Wpatrzony w wÂąski tunel miĂŞdzy dwoma ciĂŞÂżarĂłwkami spokojnie dodaÂłem gazu i uÂśmiechnÂąÂłem siĂŞ. To wszystko trwaÂło jakby na zwolnionym filmie ... niemalÂże czuÂłem masĂŞ ogromnych aut miĂŞdzy ktĂłrymi usiÂłowaÂłem siĂŞ przecisnÂąĂŚ, ale nie patrzyÂłem na to .. widziaÂłem ÂświatÂło. ÂŚwiatÂło w tunelu na drodze. Jakby czasoprzestrzeĂą zafalowaÂła, ale ja byÂłem niezmiernie spokojny. Kiedy wyprzedziÂłem w koĂącu ciĂŞÂżarĂłwkĂŞ , czas znowu powrĂłciÂł do swojego kontinuum. ZdawaÂło mi siĂŞ, Âże nikt w samochodzie przez chwilĂŞ nawet nie oddychaÂł, a potem ojciec powiedziaÂł, Âżebym juÂż prowadziÂł do koĂąca. Nigdy o tym ze sobÂą nie rozmawialiÂśmy. Do dzisiaj nie wiem, co staÂło siĂŞ na tamtej drodze. Racjonalny umysÂł podpowiada, Âże po prostu obie ciĂŞÂżarĂłwki zjechaÂły koÂłami na pobocze robiÂąc mi w Âśrodku miejsce. OK, ale to byÂło na zakrĂŞcie, a przy prĂŞdkoÂści 90 km/h taka zgodnoÂśĂŚ reakcji i precyzji trzech kierowcĂłw wydaje siĂŞ niemoÂżliwoÂściÂą. Niemniej jednak ÂżyjĂŞ.
Nie byÂło to Âżycie po Âśmierci, ale coÂś jakby doÂświadczenie Âżycia poza przestrzeniÂą. MiaÂłem teÂż dziwne uczucie panowania nad tÂą poza-przestrzeniÂą. Nigdy tego nie zapomnĂŞ.
Od tamtej pory jeÂżdÂżĂŞ bardzo ostroÂżnie i przewidujÂąco. Rzadko zdarza mi siĂŞ coÂś nieprzewidzianego na drodze. ÂŻycie jest czymÂś ogromnie cennym, jest darem, szkoÂłÂą, drogÂą, prawdÂą ,wiedzÂą, radoÂściÂą, taĂącem i upadkiem czasami i nawet ÂśmierĂŚ tego nie zmieni. KiedyÂś, na tamtej drodze przez mgnienie doÂświadczyÂłem tego, Âże TAM , poza fizycznoÂściÂą JEST coÂś wiĂŞcej. ... byÂłem tam.Ja, myÂśl tylko. Ja dusza tylko.

Niezależne Forum Projektu Cheops

RozwĂłj duchowy => BĂłg i religie => Wątek zaczęty przez: Leszek Marzec 28, 2009, 21:43:49