Drukuj stronę - Atlantyda ...

SPADKOBIERCY

ATLANTYDY

NAJWIĘKSZA ZAGADKA W DZIEJACH LUDZKOŚCI.

I

Atlantyda to z pewnością największa zagadka z dziejów ludzkości. Stworzono na jej temat niezliczone ilości teorii. Pisali o niej już starożytni Grecy. Jednak najwięcej zapisów pozostawili po sobie starożytni pisarze hinduscy.
To właśnie stare księgi hinduskie przekazują najwięcej danych o Atlantydach i czasach, w jakich istniało ich państwo. Według nich mieszkańcy Atlantydy, jak również hindusi, czyli państwo Ramy, posiadali technikę na bardzo wysokim poziomie, odbywali podróże na inne planety, posiadali broń atomową, nie mówiąc już o środkach łączności i nowoczesnych pojazdach lotniczych.
Atlantyda musiała być potężnym państwem, lub federacją dużych miast. Sama nazwa wskazuje, że kojarzono ją z Atlantykiem. Z opisów hinduskich wynika, że było to państwo wojownicze i wrogo nastawione do imperium Ramy.
Najprawdopodobniej istniały wówczas dwa ogromne imperia: Atlantydów, którzy podporządkowali sobie obie Ameryki, Europę Południowo-zachodnią i Afrykę. Drugie imperium to imperium Ramy w Azji. Pozostałe rejony świata nie budziły zainteresowania tych państw i uznane za dzikie, pozostawiono własnemu losowi.
Około 12 tysięcy lat temu stosunki pomiędzy obiema potęgami tak się zaogniły, że doszło do wybuchu wojny atomowej.
W tym momencie wszystko się urywa. Znika Atlantyda i przestaje istnieć państwo Ramy. Ludzkość głęboko cofa się w rozwoju, by po bez mała dwunastu tysiącach lat zaledwie zbliżyć się do rozwiązań technicznych tamtych cywilizacji.
Co musiało się, zatem wydarzyć, aby Atlantyda uległa całkowitej zagładzie?
Atlantydzi posiadali samoloty, broń atomową, odbywali loty kosmiczne. Znali doskonale Układ Słoneczny i ewentualne niespodzianki pochodzące z kosmosu. Nawet wywołując wojnę atomową z hindusami, musieli przewidywać jej ewentualne skutki. Prognozy wojny w Azji i Europie z dala od Atlantydy nie musiały być tak złowrogie, skoro zdecydowali się na nią.
Jednak odległa wojna atomowa, której główne działania były w Azji, przyniosła bardzo niespodziewany skutek, czyli zatonięcie Atlantydy.
Posiadający potężną wiedzę Atlantydzi popełnili jakiś błąd, lub o czymś nie wiedzieli i unicestwili się sami. Najprawdopodobniej tym błędem był brak wiedzy o budowie Ziemi. Podobnie jak współczesny człowiek, wiedzieli więcej o wszechświecie niż o własnej planecie. Przyczyną zatonięcia Atlantydy był brak wiedzy tamtych cywilizacji o pierścieniowej budowie planet.
Wszystkie planety skaliste posiadają taką samą budowę pierścieniową, a mianowicie: pierścień litosfery, który można podzielić na trzy inne pierścienie, pierścień uległy erozji, pierścień skalisty i plastyczno-ciekły. Drugi pierścień to pierścień gazowy, oddzielający litosferę od jądra. Trzeci, to jądro zewnętrzne i czwarty jądro wewnętrzne. Do tego dochodzą dwa pierścienie, których położenie może być zmienne. Pierścień neutralny magnetycznie i pierścień ciężkości. O ile pierścień neutralny magnetycznie można w zasadzie wyznaczyć, gdyż znajduje się w litosferze pomiędzy 721 a 1350 stopni C, to z pierścieniem ciężkości jest już trudniej.
Dla przykładu, pierścień ciężkości Jowisza z powodu dużych sił odśrodkowych, spowodowanych szybkim obrotem planety (doba trwa tam ok. 10 godzin) i dużej ilości księżyców, nie mógł zbyt daleko przesunąć się w głąb planety. Dlatego Jowisz jest tak duży, a zarazem o dość rzadkiej strukturze. Ponieważ większość procesów termojądrowych odbywa się w pierścieniach ciężkości, to niewykluczone, że jeszcze w niedalekiej przeszłości Jowisz pełnił rolę małego słońca. Jego litosfera to bardzo kruchy i cienki pierścień, a wręcz jego fragmenty. Pierścień gazowy jeszcze nie istnieje, gdyż gazy z łatwością przebijają się przez litosferę Jowisza. Prawdopodobnie mają stałe ujście w słynnej ognistej plamie.
W odróżnieniu od Jowisza, pierścień ciężkości Ziemi przebił się głęboko do jej wnętrza i jest w tej chwili gdzieś w jądrze zewnętrznym. Dzięki temu nastąpił proces zagęszczania mas planety, a jej zjawiska termo-jądrowe wraz z pierścieniem ciężkości przeniosły się do jądra, dając możliwość zewnętrznego ostygnięcia planety i ustabilizowania się składu atmosfery.
Ponieważ pas ciężkości jest ciągle aktywny to w wyniku zachodzących tam reakcji, wydzielają się różnego rodzaju pary i gazy. Docierają one do plastycznej części litosfery, która pełni rolę uszczelniacza i uniemożliwia im wydostanie się na zewnątrz planety. Gazy i pary utworzyły w tym przypadku pierścień gazowy oddzielający litosferę od jądra. Aby rozwikłać zagadkę zatonięcia Atlantydy musimy dokładniej przyjrzeć się pierścieniowi gazowemu planety.
Ciśnienie gazów i par w pierścieniu gazowym w całej jego objętości jest zbliżone. Z tym, że zdarzają się niewielkie okresowe różnice, występujące lokalnie podczas trwania punktu wrzącego. Przyczyną powstawania różnic jest ogromne ciśnienie panujące w pierścieniu gazowym. Jest ono tak duże, że gazy przypominają ciało stałe. Utrudnia to nieco rozchodzenie się ciśnienia. Te lokalne różnice jak na ciśnienie w pierścieniu gazowym to jednak wielkości setek, a może i tysięcy atmosfer.
Ogromne ciśnienie w pierścieniu gazowym pomaga bardzo skutecznie w wypiętrzaniu się gór, podczas naporu na siebie płyt kontynentalnych. Wówczas na pasie gazowym powstaje potężny zbiornik gazowy. Zjawisko to przypomina „jajo” w oponie.
Po wypiętrzeniu gór i powstaniu zbiornika górotwórczego, następuje ogólny spadek ciśnienia w pierścieniu gazowym. Jednak jest ono wciąż na tyle duże, by góry nie zapadły się. Zatem warstwa litosfery w miejscu gór nie jest wcale grubsza, lub bardzo niewiele różni się od pozostałej części litosfery płyt kontynentalnych, natomiast znacznie grubszy jest pod górami pierścień gazowy.
Z upływem lat ciśnienie w pierścieniu gazowym ponownie wzrasta. Stały, systematyczny wzrost ciśnienia w pierścieniu gazowym i jego zbiornikach górotwórczych, powoduje równie systematyczny wzrost gór. To właśnie, dlatego potężne łańcuchy górskie wciąż rosną. Duża masa skał i duża ich wytrzymałość na rozrywanie powodują, że gazy w zbiornikach gazowych utrzymywane są przez setki milionów lat. W bardzo starych górach ich zbiorniki gazowe mogą ulec likwidacji.
Załóżmy, że w zmierzchłych czasach dochodzi do wybuchu zbiornika gazowego pod górami na starym pralądzie, zwanym Gondwaną. W efekcie następuje oddzielenie się obu Ameryk od reszty pralądu…
Dziś trudno było by ustalić bezpośrednią przyczynę wybuchu, gdyż w tamtych czasach litosfera ziemska była znacznie cieńsza. Mogło dochodzić do samoczynnych wybuchów, powodowanych przekroczeniem wytrzymałości pierścienia litosfery na rozciąganie przez zbiornik górotwórczy. Mimo wszystko skłaniam się ku temu, że zaistniał jakiś niekorzystny układ w kosmosie, zmieniający wartości ciążeń kosmicznych i sił grawitacyjnych Ziemi. Wówczas przy cienkim pierścieniu litosfery mogła to być nawet blisko przelatująca kometa, lub uderzenie dużego meteorytu.
Zmiana sił grawitacyjnych była przyczyną większej aktywności jądrowej w pierścieniu ciężkości. Utworzyło się wówczas w jądrze znacznie więcej punktów wrzących. Z pewnością jednym z punktów wrzących, trwającym podczas wybuchu na Gondwanie, był punkt wrzący żelaza w rejonie bermudzkim.
Nagłe rozerwanie się Ziemi i napływ wód do nowo powstałego Rowu Atlantyckiego, spowodowało, że punkt wrzący żelaza nie zdążył się zbytnio zanieczyścić i zastygł w pokład żelaza o dużej zawartości czystego składnika. Tak, więc zagadkę bermudzką stworzył pierwszy wybuch wielkiego zbiornika górotwórczego pod górami dawnego pralądu. Pozostałości po ówczesnych górach można znaleźć po obydwu brzegach Atlantyku, które świetnie do siebie pasują.
Od momentu pierwszego wybuchu w późniejszym już Rowie Atlantyckim, wybuchy powtarzają się systematycznie. Praktycznie za każdym razem jest to coś w rodzaju końca świata, ale nie do końca.
„Dzięki” cyklicznie występującym wybuchom w Rowie Atlantyckim, od czasu rozerwania się zbiornika górotwórczego na Gondwanie, nie było wybuchów innych łańcuchów górskich. Rów Atlantycki pełni w tej chwili rolę gigantycznego zaworu bezpieczeństwa, którym co jakiś czas upuszczany jest nadmiar ciśnienia z pierścienia gazowego.
Jednak lepsze to niż rozerwanie się np. zbiornika górotwórczego Himalajskiego, który mógłby nawet zahaczyć o Alpy lub Może Śródziemne. Obecnie największe szanse na rozerwanie się mają zbiorniki górotwórcze Andów i Kordylierów.
Jeden z wybuchów w Rowie Atlantyckim był przyczyną wyginięcia dużych gadów na Ziemi. Był to najtragiczniejszy wybuch od momentu pierwszego wybuchu w Rowie Atlantyckim i do dnia dzisiejszego nie miał sobie równych. Chociaż średnio wybuchy powtarzają się, co 20 do 25 tys. lat.
Wówczas nałożyły się na siebie dwie tragedie, gdyż do wybuchu w Rowie Atlantyckim doszło na skutek uderzenia dużego meteorytu w rejonie Zatoki Meksykańskiej. Wyobraźmy sobie, zatem sytuacje sprzed 40 milionów lat. Dwa nakładające się na siebie wybuchy. Niewyobrażalne ilości par, popiołów i gazów w atmosferze. Do tego promieniotwórczy iryd dyżurny składnik większości meteorytów. Cała Ziemia pokrywa się opadem promieniotwórczym, a całkowite ciemności panujące nawet do kilkunastu miesięcy powodują obumieranie roślin. Na domiar złego następuje znaczny spadek temperatury i gromadzenie się irydu w dolinach i na nizinach, nanoszonego przez występujące jednocześnie potężne powodzie.
Większą zagadką w tych warunkach było by przetrwanie dużych gadów niż ich wyginięcie. Przetrwały jedynie niewielkie okazy, które żyły głównie pod powierzchnią Ziemi. Tam szukały schronienia i pożywienia. Dzięki temu uniknęły większej dawki promieniowania jak i spożywania napromieniowanej żywności. Późniejszy naturalny dobór spowodował, że powstały zupełnie nowe gatunki, różniące się coraz bardziej od siebie poprzez ewolucyjny rozwój.

II

Ostatni, już znacznie słabszy wybuch w Rowie Atlantyckim był przyczyną zatonięcia Atlantydy.
Państwo to znajdowało się w rejonie Morza Karaibskiego i Florydy. Należy zaznaczyć, że wyspy Morza Karaibskiego były wówczas znacznie większe, a niektóre z nich połączone. Jak wspomniałem wcześniej, Atlantydzi utrzymywali bliskie kontakty z Europą i Północną Afryką, które w zasadzie sobie podporządkowali.
Znaczną część miast basenu Morza Śródziemnego i wybrzeży atlantyckich spotkał ten sam los, co Atlantydę. Dlatego legendy o zatonięciu Atlantydy wskazują tak wiele różnych miejsc.
Długi okres czasu, jaki upłynął od przedostatniego wybuchu w Rowie Atlantyckim, spowodował ponowne nagromadzenie się potężnych ilości gazów i par w pierścieniu gazowym i jego zbiornikach górotwórczych.
Trwająca przed dwunastoma tysiącami lat wojna atomowa, spowodowała drgania w płycie kontynentalnej Eurazji. W efekcie następowały lokalne uwalniania się naprężeń (trzęsienia Ziemi). Tym samym w płycie kontynentalnej powstało wiele pęknięć, co znacznie osłabiło jej monolityczną strukturę.
Z powodu przeciągającej się wojny i odgryzania się hindusów, atakujących też bronią atomową miasta europejskie, będące pod wpływem Atlantydy. Zachodziło niebezpieczeństwo, że w końcu pomimo gorszej techniki państwo Ramy dosięgnie bezpośrednio Atlantydę. Prawdopodobnie wówczas, Atlantydzi podjęli decyzję o zadaniu decydującego uderzenia. Mogło się zdarzyć, że zastosowali w tym przypadku współczesne nam metody. Atak nocny przy pełni księżyca w jego najbliższym położeniu wobec Ziemi. Jest to moment najgorszy z możliwych.
Księżyc, gdy przechodzi nad oceanami, unosi ich wody nawet na kilkanaście metrów. Mało, kto wie, że unosi też lądy do ok. 30 cm.
Załóżmy, że w momencie ataku jądrowego w rejonie zbiornika górotwórczego himalajskiego, gazy pierścienia gazowego pomogły unieść Księżycowi ląd przynajmniej na wysokość 60 cm. Mogło tak się zdarzyć z powodu spękanej płyty kontynentalnej i fali wywołanej przez wybuchy atomowe lub jeden o niespotykanej sile.
Uniesiony przez Księżyc ląd stworzył falę z litosfery, którą od spodu wypełniły gazy z pierścienia gazowego. Fala ta wraz z Księżycem zaczęła przemieszczać się przez całą Eurazję, aż do Rowu Atlantyckiego, powodując po drodze masę trzęsień Ziemi, które dokonywały dodatkowych spustoszeń na kontynentach objętych wojną.
W momencie, gdy wierzchołek fali zaczął pokrywać się z szczeliną znajdującą się w Rowie Atlantyckim, nastąpiło znaczne jej rozchylenie. Efektem tego był gigantyczny wybuch typu wulkanicznego pod wodą. Na przestrzeni ok. 3 tys. km wydostały się do atmosfery wielkie ilości gazów, par i popiołów. Nastąpiło gigantyczne trzęsienie Ziemi. Jednocześnie w wyniku uwalniania się gazów z pierścienia gazowego pod Atlantykiem, opadło dno oceanu. Zatonęło wówczas wiele lądów przybrzeżnych w całym rejonie Atlantyku i częściowo na Morzu Śródziemnym. W rejonie Morza Karaibskiego i Florydy pod wodą do dziś można odnaleźć fragmenty miast Atlantydy.
Atlantydzi doskonale wiedzieli o cykliczności wybuchów w Rowie Atlantyckim. Dlatego ich działania były skierowane na dokładną kontrolę Układu Słonecznego. Również ku temu miały służyć budowane już przez nich piramidy. Chodziło głównie o wyznaczenie dnia, w którym planety Układu Słonecznego ustawią się w znak krzyża. W grę wchodziły dwa takie znaki: jeden ze Słońcem w środku, który jest mniej groźny. Jednak wywołuje masę trzęsień Ziemi. Mieliśmy tego przykład w 1999 roku. Drugi znak niezwykle groźny to krzyż z Ziemią w środku. To wtedy ciążenia Ziemi tak spadają, że księżyc z łatwością unosi lądy na wysokości znacznie wyższe niż obecne 30 cm, co zawsze kończy się wybuchem w Rowie Atlantyckim.
W tym momencie warto przytoczyć pewną ciekawostkę. Otóż według wierzeń Indian z Meksyku obecne Słońce to już piąte. Cztery poprzednie zginęły. Skoro Indianie pamiętają cztery wybuchy w Rowie Atlantyckim, to cywilizacja Atlantydów była czwartą. Czyżby wobec tego cywilizacja w Ameryce istniała już, od co najmniej 100 tys. lat?
Z pewnością da się to kiedyś udowodnić. Leżąca na dnie oceanu u wybrzeży Florydy piramida jest tego materialnym dowodem. Została zbudowana przed 12 tysiącami lat. Ma wysokość 240 m, a jej wierzchołek jest 108 m pod wodą. Zatem dno oceanu było kiedyś 350 m wyżej. Załóżmy, że piramidę zbudowano do 50 m nad ówczesnym poziomem morza. Daje to maksymalne zatonięcie lądu na ok. 400 m. I m bliżej Rowu Atlantyckiego to obniżenie dna oceanu mogło być nieco większe. W Europie zatopienia były mniejsze z powodu większej odległości od Rowu Atlantyckiego. Również z tej przyczyny na Morzu Śródziemnym zatopienia były jeszcze mniejsze.
Zakładam, że w związku z cyklicznością wybuchów w Atlantyku, na głębokości ok. 800 m mogą być ślady cywilizacji sprzed 30 tys. lat, a jeszcze głębiej sprzed 50 tys. lat.
Opisany powyżej przebieg zatonięcia Atlantydy zdają się potwierdzać inne znane fakty. Odkryto wiele miast w Azji i Europie, zniszczonych w sposób wskazujący na użycie broni atomowej. Do najciekawszych należy miasto Mohendżo Daro w Pakistanie. Znaleziono tu nadtopione cegły i roztopione wyroby ze szkła. Szkielety ludzi leżących na ulicy i trzymających się za ręce. Cały rejon zaś wykazuje znacznie podwyższone promieniowanie.
Konkretne opisy wojen i techniki z tamtych czasów w starych księgach hinduskich mogą jedynie to potwierdzić. Potwierdzają to także fragmenty budowli, zatopione na dnie Morza Karaibskiego i Oceanu Atlantyckiego.
Wreszcie przekazy Indian amerykańskich o czterech zaginionych Słońcach. Ich niekiedy makabryczne rytuały, aby przebłagać Słońce. Przekazy te mogą świadczyć, że mieli oni świadomość o cykliczności zjawiska. Słusznie wiązali je ze zmianami zachodzącymi w Układzie Słonecznym. Jednak wszystko wskazuje na to, że nie znali pierścieniowej budowy Ziemi i roli Księżyca w powstającym zjawisku.
Stąd mogły wywodzić się tak wielkie przekonania o sprawczej mocy Słońca, wywołującego ich nieszczęścia. W wyniku tego powstały przerażające nas rytuały, aby je przebłagać. Prawdopodobnie pojawiające się przepowiednie o mającym nastąpić rychło wybuchu były przyczyną nagłego opuszczania miast i określonych terytoriów przez Indian jeszcze w nie tak dalekiej przeszłości.
Obniżenie się dna oceanu o ok. 400 m, spowodowało gwałtowne przemieszczanie się wód do Atlantyku z innych rejonów kuli ziemskiej. Było to przyczyną osiowego wahnięcia się Ziemi. W jego wyniku biegun północny i południowy zmieniły swoje położenie. Dało to początek nowej ery lodowcowej.
cdn.

cd.
JednoczeÂśnie w wyniku opadniĂŞcia lÂądĂłw i intensywnych opadĂłw wystÂąpiÂły niespotykane powodzie.
Wskutek uwolnienia siĂŞ gazĂłw i par z pierÂścienia gazowego pod dnem Atlantyku i czĂŞÂściowo Morza ÂŚrĂłdziemnego, doszÂło do czĂŞÂściowego przechylenia siĂŞ Afryki PĂłÂłnocno-zachodniej. UmoÂżliwiÂło to wpÂłyniecie rzekom ze strefy rĂłwnikowej na SaharĂŞ. Przez kilka tysiĂŞcy lat, Sahara byÂła pokryta zieleniÂą. Dopiero ponowny systematyczny wzrost ciÂśnienia w pierÂścieniu gazowym, spowodowaÂł ponowne uniesienie pÂłyty kontynentalnej Afryki PĂłÂłnocno-zachodniej.
RĂłwnoczeÂśnie pojawiÂło siĂŞ wiele nowych wysp na Oceanie Spokojnym i Indyjskim. Wiele wysp wokĂłÂł Australii poÂłÂączyÂło siĂŞ lÂądem, lub miĂŞdzy sobÂą.
OsobliwÂą zagadkÂą na tym tle jest opis Arki Noego. Legenda ta zdecydowanie potwierdza cyklicznoÂśĂŚ wybuchĂłw na Atlantyku. Jednak z opisu wynika, Âże Noe wiedziaÂł o nadciÂągajÂącej katastrofie. MusiaÂł, wiĂŞc byĂŚ to wybuch naturalny, spowodowany poprzez ustawienie siĂŞ planet w znak krzyÂża. Z tego wniosek, Âże zatoniĂŞcie Atlantydy i Arka Noego to opisy dwĂłch rĂłÂżnych wybuchĂłw.
W Arce Noego opisany jest najprawdopodobniej wybuch przedostatni, czyli zagÂłada cywilizacji sprzed 25-30 tys. lat.

III

W ciÂągu bardzo krĂłtkiego czasu podczas zagÂłady Atlantydy nastÂąpiÂła era lodowcowa. W skutek wahniĂŞcia siĂŞ Ziemi, spowodowanego przemieszczaniem siĂŞ wĂłd, w miejscach o bujnym Âżyciu pojawiÂło siĂŞ nagle koÂło podbiegunowe. Na ludzi i zwierzĂŞta ogarniĂŞtych niespodziewanym mrozem i ciemnoÂściami, zaczÂąÂł padaĂŚ ulewny deszcz przemieszany ze Âśniegiem. Wielkie iloÂści pary wodnej, powstaÂłej w wyniku napierania wody na rozpalony RĂłw Atlantycki, oraz popioÂły i znaczne ochÂłodzenie, powodujÂą powstawanie intensywnych opadĂłw deszczu i powodzie na caÂłej kuli ziemskiej.
Zanik SÂłoĂąca za grubÂą warstwÂą popioÂłĂłw, dymĂłw i chmur spowodowaÂł wielomiesiĂŞczne ciemnoÂści i globalne ochÂłodzenie. Jednak nie tak dÂługotrwaÂłe jak podczas zagÂłady dinozaurĂłw.
Na domiar zÂłego nieustanny deszcz przeplatany ze Âśniegiem, tworzy na terenach pĂłÂłnocnych nowÂą pokrywĂŞ lodowÂą. Nowe pole lodowe powstaje wrĂŞcz bÂłyskawicznie. W niedÂługim czasie gruboÂśĂŚ pokrywy lodowej wzrosÂła do kilkuset metrĂłw. Zapewne niewielu ludziom udaÂło siĂŞ umknÂąĂŚ z puÂłapki lodowej na poÂłudnie.
PowstajÂące nowe pole lodowe pod nowymi biegunami, oraz nieroztopione pole lodowe po starych biegunach i spÂływ wĂłd do Atlantyku spowodowaÂły globalne obniÂżenie siĂŞ poziomu wĂłd nawet o 150 m., co jak wspomniaÂłem wczeÂśniej byÂło szczegĂłlnie widoczne na Oceanie Spokojnym i Indyjskim.
TeoriĂŞ gwaÂłtownego powstania ery lodowej potwierdza wiele znanych nam rzeczy. JuÂż same jeziora i wzgĂłrza polodowcowe przeczÂą teorii jakoby powstaÂły w wyniku naporu lodowca z pĂłÂłnocy na poÂłudnie.
Jeziora i wzgĂłrza polodowcowe powstaÂły znacznie pĂłÂźniej w efekcie wycofywania siĂŞ lodowca. Przez co naleÂży rozumieĂŚ topnienie lodĂłw w wyniku ogrzewania siĂŞ klimatu, spowodowane oczyszczaniem siĂŞ atmosfery i stopniowym powrotem biegunĂłw w pobliÂże poprzedniego poÂłoÂżenia.
Gdyby lodowiec wĂŞdrowaÂł do nas z Arktyki to musiaÂłby znacznie zetrzeĂŚ GĂłry Skandynawskie i wrzuciĂŚ je do Morza BaÂłtyckiego. Ciekawe, jaka energia byÂłaby w stanie popchnÂąĂŚ miliony kilometrĂłw kwadratowych lodu w otwartej przestrzeni, ktĂłrego gruboÂśĂŚ dochodzi do 3 km. Dodatkowo przy obniÂżonych stanach wĂłd morskich. To nie byÂły zbocza gĂłr, po ktĂłrych schodzÂą wspĂłÂłczesne lodowce. Nie moÂżna ich porĂłwnywaĂŚ w Âżadnym wypadku z erÂą lodowcowÂą.
TopniejÂące stopniowo lody, topniaÂły najszybciej na poÂłudniu. Przy coraz mocniej ÂświecÂącym SÂłoĂącu, podÂłoÂże przy lodowcu odbieraÂło coraz wiĂŞcej ciepÂła, znacznie wiĂŞcej niÂż odbijajÂący je lĂłd. ByÂło to przyczynÂą powstawania potĂŞÂżnych jaskiĂą i nawisĂłw lodowych na poÂłudniowych Âścianach lodowca. Nawisy odrywajÂąc siĂŞ wpadaÂły z reguÂły w podmokÂły grunt, wgniatajÂąc w nim doÂły do gÂłĂŞbokoÂści kilku metrĂłw i o dÂługoÂści, siĂŞgajÂącej niekiedy kilkudziesiĂŞciu kilometrĂłw. Zjawisko takie wystĂŞpuje obecnie na czole lodowcĂłw podbiegunowych. Jego efekty moÂżna oglÂądaĂŚ w postaci gĂłr lodowych pÂływajÂących po wodach tamtego rejonu.
Podczas ery lodowej w czasie okresĂłw cieplejszych, odrywajÂące siĂŞ kawaÂłki lodu, tworzyÂły masĂŞ potĂŞÂżnych zatorĂłw lodowych. KsztaÂłtowaÂły one teren w danej okolicy. TworzyÂły siĂŞ pagĂłrki, wÂąwozy itp. Jednak gÂłĂłwnym ich twĂłrcÂą byÂła spiĂŞtrzona woda. Nie zaÂś przemieszczajÂący siĂŞ lodowiec.
ZalegajÂące u stĂłp lodowca przez kilka, a nawet kilkanaÂście lat potĂŞÂżne bryÂły lodowe, powodowaÂły, Âże spÂływajÂące z lodowca wody nie miaÂły moÂżliwoÂści zasypania wygniecionego przez nie doÂłu. Po caÂłkowitym stopnieniu, bryÂły lodowe dawaÂły poczÂątek dzisiejszym jeziorom polodowcowym. SÂą one z reguÂły pÂłytkie i podÂłuÂżne, tak jak ksztaÂłt odrywajÂących siĂŞ od lodowca bryÂł lodowych.
Im dalej na pĂłÂłnoc, tym pokrywa lodowa byÂła grubsza. ByÂł to skutek mniejszej operatywnoÂści promieni sÂłonecznych. Utworzony tym sposobem spadek powierzchniowy na lodowcu, powodowaÂł, Âże jego wody powierzchniowe pÂłynĂŞÂły w kierunku poÂłudniowym.
TworzÂące siĂŞ zatory lodowe na rzekach pÂłynÂących po lodowcu, oraz mrĂłz powodowaÂły odrywanie siĂŞ odÂłamkĂłw skalnych w GĂłrach Skandynawskich. PÂłynĂŞÂły one nad zamarzniĂŞtym Morzem BaÂłtyckim na tereny dzisiejszej Polski. MoÂżna je zidentyfikowaĂŚ na pĂłÂłnocy i w centrum kraju. PrzewaÂżnie zaokrÂąglonych po przepÂłyniĂŞciu takich odlegÂłoÂści.
Zatem trudno byÂłoby udowodniĂŚ, Âże lodowiec szedÂł z pĂłÂłnocy. PchaÂł przed sobÂą zwaÂły kamieni z GĂłr Skandynawskich, te jako ciĂŞÂższe nie utonĂŞÂły w BaÂłtyku. Na dodatek, jaka siÂła wprawiÂła w ruch tak potĂŞÂżne masy lodu. Kamienie skandynawskie faktycznie przeprawiÂły siĂŞ przez BaÂłtyk, ale w korytach rzek znajdujÂących siĂŞ nad BaÂłtykiem. Jeszcze raz moÂżemy siĂŞ przekonaĂŚ jak natura potrafi dokonaĂŚ rzeczy fizycznie niemoÂżliwych.
Do ciekawego zjawiska dochodzi, gdy czoÂło lodowca wycofa siĂŞ do GĂłr Skandynawskich, a wÂłaÂściwie, kiedy minie ich szczyty. Masy wody zablokowane przez szczyty gĂłr zacznÂą spÂływaĂŚ pod lodowiec i do Oceanu Atlantyckiego, ÂżÂłobiÂąc przy okazji wspaniaÂłe fiordy skandynawskie. PoniewaÂż lodowiec powstaÂł bardzo szybko, a wycofywaÂł siĂŞ przez ok. 150 lat, to woda miaÂła mnĂłstwo czasu na wyÂżÂłobienie fiordĂłw w tak twardej skale, przy czym takie sytuacje powtarzaÂły siĂŞ za kaÂżdym wybuchem w Rowie Atlantyckim.
GwaÂłtowne powstawanie lodowca potwierdza rĂłwnieÂż fakt, odkopywania w syberyjskiej wiecznej zmarzlinie mamutĂłw z zielonÂą trawÂą w ÂżoÂłÂądku. Zatem przemieszczenie siĂŞ biegunĂłw byÂło doÂśĂŚ znaczne, Âże nowe pole podbiegunowe objĂŞÂło zielone tereny na Syberii. O szybkoÂści powstawania pokrywy lodowej moÂże ÂświadczyĂŚ fakt, Âże zwierzĂŞta zamarzÂły nim zdÂąÂżyÂły przetrawiĂŚ dopiero, co zjedzonÂą trawĂŞ.
Inne zjawiska wywoÂłane przez zatoniĂŞcie Atlantydy to potopy i powodzie.
Potop, jaki powstaÂł po opadniĂŞciu dna Atlantyku i Morza ÂŚrĂłdziemnego, spowodowaÂł zatopienie sporych terenĂłw wzdÂłuÂż ich brzegĂłw. Dlatego czĂŞsto mylnie podawane sÂą rĂłÂżne miejsca poÂłoÂżenia Atlantydy. Dopasowywano jÂą do rĂłÂżnych lokalnych legend o zatopionych miastach.
Nieco inny przebieg zdarzeĂą zwiÂązanych z wybuchem w Rowie Atlantyckim zdaje siĂŞ potwierdzaĂŚ zapis o potopie biblijnym i Arce Noego. Skoro Noe wiedziaÂł o nadciÂągajÂącym potopie, to jedynym logicznym powodem wybuchu w Rowie Atlantyckim musiaÂł byĂŚ niekorzystny ukÂład planet. Z tego nasuwa siĂŞ wniosek, Âże opis Arki Noego i biblijnego potopu nie dotyczy ostatniego wybuchu w Atlantyku. Jest to opis znacznie starszy.
W Azji Mniejszej ÂłÂączy siĂŞ ze sobÂą kilka pÂłyt kontynentalnych. Do tego tereny te leÂżÂą pomiĂŞdzy dwoma duÂżymi zbiornikami gĂłrotwĂłrczymi – alpejskim i himalajskim. StÂąd Turcja i BaÂłkany sÂą szczegĂłlnie naraÂżone na gwaÂłtowne uwalnianie siĂŞ naprĂŞÂżeĂą.
W wyniku zmiany ciÂąÂżeĂą kosmicznych i grawitacji ziemskiej, jak np. w 1999 roku, z powodu utworzenia siĂŞ znaku krzyÂża ze SÂłoĂącem w Âśrodku, doszÂło do wiĂŞkszego uniesienia lÂądĂłw przez KsiĂŞÂżyc niÂż zazwyczaj. ChociaÂż fala lÂądowa nie daÂła siĂŞ wyczuĂŚ, spowodowaÂła jednak sporo bardzo silnych trzĂŞsieĂą Ziemi, szczegĂłlnie na terenie Turcji.
Gdy dojdzie kiedyÂś do ustawienia siĂŞ innego znaku, czyli krzyÂża z ZiemiÂą w Âśrodku to KsiĂŞÂżyc spowoduje znacznie wyÂższÂą falĂŞ na lÂądach. WĂłwczas, gazy pierÂścienia gazowego wspĂłlnie z KsiĂŞÂżycem, uniosÂą teren Azji Mniejszej znacznie wyÂżej. Natomiast jego opadanie moÂże byĂŚ znacznie utrudnione. ZresztÂą w chwili obecnej najÂłatwiejszym terenem na Ziemi dla powstania nowego zbiornika gazowego jest Azja Mniejsza. Ma ona, bowiem najwiĂŞcej pĂŞkniĂŞĂŚ w litosferze, a dokÂładniej w jej pierÂścieniu skalistym.
JuÂż niewielkie wypiĂŞtrzenie siĂŞ tego terenu spowoduje uniesienie CieÂśniny Bosfor i spiĂŞtrzenie siĂŞ wĂłd Morza Czarnego.
MoÂżna, zatem wysnuĂŚ przypuszczenie, Âże ok. 37 – 38 tysiĂŞcy lat temu, Noe czekajÂąc na wybuch w Rowie Atlantyckim wpÂłynÂąÂł na Morze Czarne. JeÂśli znaÂł termin wybuchu na Atlantyku to z pewnoÂściÂą wiedziaÂł, Âże na Morzu ÂŚrĂłdziemnym rĂłwnieÂż nie moÂże czuĂŚ siĂŞ bezpiecznym. Jednak wyniesienie do gĂłry CieÂśniny Bosfor, wraz z czĂŞÂściÂą Azji Mniejszej i BaÂłkanĂłw, spowodowaÂło znaczny wzrost poziomu Morza Czarnego. NaleÂży przy tym pamiĂŞtaĂŚ, Âże byÂł to okres kilkumiesiĂŞcznych ciemnoÂści i intensywnych opadĂłw deszczu. Noe lÂądujÂąc na gĂłrze Ararat byÂł ÂświĂŞcie przekonany, Âże potop to skutek nieustannie padajÂącego deszczu. Znaczny ubytek gazĂłw z pierÂścienia gazowego Ziemi poprzez RĂłw Atlantycki, spowodowaÂł, Âże rejon CieÂśniny Bosfor powoli siĂŞ obniÂżaÂł. PozwoliÂło to na odpÂływ wĂłd z Morza Czarnego.
DoÂśĂŚ dÂługi okres czasu, jaki upÂłynÂąÂł od zatoniĂŞcia Atlantydy, oraz nasilajÂące siĂŞ trzĂŞsienia Ziemi o wiĂŞkszej mocy, ÂświadczÂą o ponownym nagromadzeniu siĂŞ duÂżego ciÂśnienia w pierÂścieniu gazowym. Brak tylko sprzyjajÂących warunkĂłw, by uwolniÂło siĂŞ ono w Rowie Atlantyckim.
GroÂźny wzrost iloÂści paĂąstw dysponujÂących broniÂą atomowÂą, szczegĂłlnie w Azji i zdecydowane angaÂżowanie siĂŞ StanĂłw Zjednoczonych w tym rejonie, moÂże skoĂączyĂŚ siĂŞ kolejnÂą duÂżÂą wojnÂą atomowÂą w Eurazji. SpĂŞkanie w jej wyniku pÂłyty kontynentalnej Eurazji upodobni jÂą do rejonu Azji Mniejszej. WykorzystajÂą to gazy z pierÂścienia gazowego, oraz KsiĂŞÂżyc, by powiĂŞkszyĂŚ falĂŞ drgajÂącÂą po wybuchu atomowym. PowstaÂłÂą w ten sposĂłb duÂżÂą falĂŞ lÂądowÂą doprowadzÂą od zbiornika himalajskiego, aÂż do Rowu Atlantyckiego. JuÂż sama fala nawet taka o wys. 60 – 70 cm, choĂŚ nie widoczna dla oka ludzkiego, spustoszyÂłaby caÂłe kontynenty, wywoÂłujÂąc bardzo silne trzĂŞsienia Ziemi. Gdyby obecnie doszÂło do wybuchu w Atlantyku to byÂłby on o zbliÂżonej mocy do ostatniego. Z pewnoÂściÂą doszÂłoby do globalnego ochÂłodzenia i zmiany poÂłoÂżenia pĂłl podbiegunowych, totalnego zniszczenia Âśrodowiska i panujÂących przez kilka miesiĂŞcy ciemnoÂści, do tego potĂŞÂżne potopy i intensywne opady na caÂłej planecie. W wyniku obniÂżenia siĂŞ dna Atlantyku, Nowy Jork przykryÂłaby warstwa wody, siĂŞgajÂąca ok. 300 m i juÂż nigdy by go nie opuÂściÂła. ZniknĂŞÂłyby powaÂżne poÂłacie Wysp Brytyjskich, nie mĂłwiÂąc juÂż o Holandii. Zatopienie lÂądĂłw nastÂąpiÂłoby na caÂłym wybrzeÂżu atlantyckim. Jednak wybrzeÂża wschodnie i Morze ÂŚrĂłdziemne odczujÂą to w nieco mniejszej skali. JednoczeÂśnie na tereny Sahary wpÂłynÂą rzeki z Afryki ÂŚrodkowej, co na kilka tysiĂŞcy lat poprawi stosunki wodne na Saharze.
Powiedzenie, Âże historia lubi siĂŞ powtarzaĂŚ moÂże byĂŚ w tym przypadku wrĂŞcz dosÂłowne.

IV

UkÂład grawitacyjny Ziemia – KsiĂŞÂżyc przy uwzglĂŞdnieniu pierÂścieniowej budowy planet jest nie tylko sprawcÂą przykrych niespodzianek w Rowie Atlantyckim. KsiĂŞÂżyc jest teÂż sprawcÂą ruchu pÂłyt kontynentalnych. Jest ich jedynym motorem napĂŞdowym, czego nie docenia nauka i odrzuciÂła takÂą moÂżliwoÂśĂŚ.
PÂłyt kontynentalnych na Ziemi moÂżna doliczyĂŚ siĂŞ kilkanaÂście. W obecnym ukÂładzie grawitacyjnym Ziemi i KsiĂŞÂżyca naleÂży je zgrupowaĂŚ w trzy podstawowe zespoÂły: PÂłytĂŞ Oceanu Spokojnego (wÂłaÂściwie zespĂłÂł pÂłyty wschodniej i zachodniej, rozdzielony Grzbietem Wschodnio-pacyficznym). Drugi zespĂłÂł to pÂłyty kontynentalne obu Ameryk do Rowu Atlantyckiego i trzeci zespĂłÂł Eurazja, Afryka, Ocean Indyjski. Australia, Antarktyda i druga poÂłowa Oceanu Atlantyckiego.
Nie oznacza to wcale, Âże wewnÂątrz tych zespoÂłĂłw nie ma ruchĂłw poszczegĂłlnych pÂłyt kontynentalnych. Jednak podstawowym kierunkiem ruchu pÂłyt kontynentalnych jest wschĂłd – zachĂłd lub odwrotnie. Kierunek ten jest zawsze podstawowym, w czasach prehistorycznych rĂłwnieÂż byÂł taki sam.
ChociaÂż wydaje siĂŞ to nieprawdopodobne, to jednak pierÂścieniowa budowa Ziemi pozwala wytÂłumaczyĂŚ takie zaleÂżnoÂści.
Jak wczeÂśniej wspomniaÂłem, KsiĂŞÂżyc obiegajÂąc ZiemiĂŞ unosi jej lÂądy na ok. 30 cm, rĂłwnieÂż te pod oceanami. Kiedy taka fala lÂądowa podÂąÂżajÂąc za KsiĂŞÂżycem pokryje siĂŞ ze szczelinÂą np. w Rowie Atlantyckim, spowoduje nieznaczne rozchylenie siĂŞ jej na wzĂłr litery V. Daje to moÂżliwoÂśĂŚ codziennego uwalniania siĂŞ gazĂłw z pierÂścienia gazowego szczelinÂą o dÂługoÂści ok. 3 tys. km., chociaÂż gazy uwalniajÂą siĂŞ w niewielkich iloÂściach, to wyciÂągajÂą ze sobÂą czĂŞÂśĂŚ roztopionej litosfery, ktĂłra przez miliony lat zbudowaÂła Grzbiet Atlantycki. CzĂŞÂśĂŚ lawy zastyga juÂż w szczelinie, skutecznie schÂładzana wodami Atlantyku. Powoduje to, Âże po kaÂżdym przejÂściu KsiĂŞÂżyca, opadajÂąca fala lÂądowa odpycha od siebie krawĂŞdzie Rowu Atlantyckiego o czĂŞÂśĂŚ lawy, jaka w nim zastygÂła.
Codziennie daje to ok. 0,04 mm, jednak w ciÂągu roku Atlantyk powiĂŞksza swoja powierzchniĂŞ o 15 – 20 cm. Odpychane zaÂś zespoÂły pÂłyt kontynentalnych, nasuwajÂą siĂŞ na pÂłytĂŞ Oceanu Spokojnego. Eurazja z AustraliÂą i Afryka na zachodniÂą krawĂŞdÂź, a Ameryki na wschodniÂą.
RĂłwnieÂż Ocean Spokojny ma swĂłj rĂłw wulkaniczny – Grzbiet Wschodnio-pacyficzny. Tutaj w podobny sposĂłb fala lÂądowa spowodowana przez KsiĂŞÂżyc, odsuwa od siebie obie krawĂŞdzie pÂłyty. Jednak w tym przypadku wschodnia i zachodnia krawĂŞdÂź pÂłyty kontynentalnej Oceanu Spokojnego wchodzÂą pod pÂłyty lÂądowe, rozpychane dodatkowo przez RĂłw Atlantycki.
ChociaÂż na Oceanie Spokojnym zachodzi podobny proces jak w Rowie Atlantyckim, to jednak Ocean Spokojny kurczy siĂŞ. UÂłatwia temu proces zasysania, jaki powstaÂł na zachodniej krawĂŞdzi, gdzie pÂłyta Eurazji wciÂąga pod siebie pÂłytĂŞ Oceanu Spokojnego, co nie dzieje siĂŞ teÂż bez pomocy fali lÂądowej i KsiĂŞÂżyca. W efekcie caÂła pÂłyta Oceanu Spokojnego przesuwa siĂŞ w kierunku Eurazji i Australii.
PoniewaÂż pÂłyty lÂądowe sÂą lÂżejsze, to pierÂścieĂą gazowy pod nimi jest znacznie grubszy, natomiast ciĂŞÂżka pÂłyta Oceanu Spokojnego jest znacznie bardziej zatopiona w pierÂścieniu gazowym. Wobec tego nie ma moÂżliwoÂści, by roztopiona czĂŞÂśĂŚ pÂłyty oceanicznej, wsuwajÂącej siĂŞ pod pÂłytĂŞ Eurazji, przepÂływaÂła pod pÂłytĂŞ lÂądowÂą. Lawa, powstaÂła z pÂłyty oceanicznej ponownie wraca do jej warstwy ciekÂłej i sÂłuÂży do uzupeÂłniania pÂłyty po wyciekach w Grzbiecie Wschodnio-pacyficznym i innych, oraz uzupeÂłniania wysuwajÂącej siĂŞ pÂłyty spod pÂłyt lÂądowych amerykaĂąskich.
Z tego wniosek, Âże pÂłyta kontynentalna Oceanu Spokojnego pracuje jak taÂśmociÂąg. To wÂłaÂśnie, dlatego, chociaÂż jest to najstarsza pÂłyta kontynentalna, to jej skaÂły sÂą najmÂłodsze.
Jest to nastĂŞpny przykÂład rzeczy fizycznie niemoÂżliwej, dokonywanej przez naturĂŞ, gdzie najstarsza pÂłyt jest jednoczeÂśnie najmÂłodszÂą. PÂłyta Oceanu Spokojnego wytworzyÂła proces samo odnowy.
Podczas wsuwania siĂŞ pod EurazjĂŞ, nastĂŞpuje ciÂągÂłe Âścieranie siĂŞ pÂłyty lÂądowej na oceanicznej, powoduje to systematyczne zanurzanie siĂŞ wysp japoĂąskich. Natomiast wyciÂągana spod pÂłyt amerykaĂąskich krawĂŞdÂź wschodnia pÂłyty Oceanu Spokojnego, moÂże spowodowaĂŚ powstawanie szczelin wzdÂłuÂż zachodnich krawĂŞdzi pÂłyt amerykaĂąskich. Nawet odrywanie siĂŞ niewielkich kawaÂłkĂłw lÂądu, ktĂłre jako wyspy mogÂą oddalaĂŚ siĂŞ od lÂądĂłw amerykaĂąskich. SzczegĂłlnie odpowiednim momentem na powstanie szczelin jest wybuch w Rowie Atlantyckim.
Do zmiany kierunku ruchu pÂłyt kontynentalnych, dochodzi w wyniku przemieszczenia siĂŞ biegunĂłw.
Podczas wybuchu w Rowie Atlantyckim z powodu napÂływajÂącej tam duÂżej iloÂści wĂłd, dochodzi do wahniĂŞcia siĂŞ Ziemi, czyli przechylenia osiowego. Jednak KsiĂŞÂżyc bĂŞdzie obiegaÂł ZiemiĂŞ dalej po swojej orbicie, ale juÂż nad innymi terenami. WĂłwczas to inne pĂŞkniĂŞcia pÂłyt kontynentalnych bĂŞdÂą pokrywaÂły siĂŞ z falÂą lÂądowÂą i moÂże siĂŞ zdarzyĂŚ, Âże Antarktyda zacznie odjeÂżdÂżaĂŚ ze swego miejsca, albo Afryka od Europy.
Bardzo gwaÂłtowne przemieszczanie siĂŞ biegunĂłw, spowodowane nie tylko przemieszczaniem siĂŞ wĂłd do Atlantyku, ale dodatkowo uderzeniem wielkiego meteorytu, moÂże wywoÂłaĂŚ rozdzielenie siĂŞ biegunĂłw magnetycznych od fizycznych. Zbyt gwaÂłtowne przemieszczenie siĂŞ punktu ciĂŞÂżkoÂści na zewnĂŞtrznych warstwach litosfery spowoduje, Âże obrĂłci siĂŞ ona na pierÂścieniu gazowym szybciej niÂż jÂądro ziemskie. To tak, jakby gwaÂłtownie obrĂłciĂŚ sÂłoik z wodÂą. SÂłoik obrĂłci siĂŞ, a woda bĂŞdzie staÂła prawie w miejscu. W takim przypadku biegun magnetyczny wywodzÂący siĂŞ z jÂądra ziemskiego pozostanie na swoim miejscu, a biegun fizyczny odpÂłynie. Po takim zdarzeniu bieguny juÂż nigdy nie naÂłoÂżÂą siĂŞ dokÂładnie na siebie.
Po uderzeniu duÂżego meteorytu w rejonie Rowu Atlantyckiego istnieje rĂłwnieÂż niewielka moÂżliwoÂśĂŚ wyssania przez RĂłw Atlantycki niewielkich iloÂści materii z jÂądra ziemskiego. ChoĂŚ praktycznie wydaje siĂŞ to niemoÂżliwe, to jednak w tym przypadku wyciek lawy byÂłby promieniotwĂłrczy.
W przypadku pierÂścieniowej budowy planet, wyciek lawy z jÂądra na powierzchniĂŞ planety nie jest moÂżliwy. Zawsze z pĂŞkniĂŞĂŚ pÂłyt, czy wulkanĂłw wydostaje siĂŞ ciekÂła czĂŞÂśĂŚ litosfery.

Cayce odkrywa AtlantydĂŞ

Pewne fakty sÂą trudne dla nas do wyobraÂżenia. Silniejsze trzĂŞsienia ziemi sÂą 100 tysiĂŞcy razy wiĂŞksze niÂż wybuch bomby atomowej na HiroszimĂŞ. SiÂły natury sÂą ogromne i nieporĂłwnywalne do moÂżliwoÂści technicznych czÂłowieka. Energia jednego pioruna mogÂłaby oÂświetliĂŚ duÂże miasto przez caÂły rok. Czy moÂżliwe wobec tego byÂłoby tak gigantyczne wydarzenie, jak pogrÂąÂżenie siĂŞ w wodach oceanu ogromnej wyspy zwanej AtlantydÂą? Teoretycznie, tak. GruboÂśĂŚ pÂłaszcza skorupy ziemskiej stanowi niewielki procent Âśrednicy ziemi, jest bardzo maÂła i wynosi przeciĂŞtnie 27 do 47 km a na dnie oceanu ma zaledwie 5 do 12 km. Skorupa ziemska zbudowana jest z pÂłyt tektonicznych, a ich poruszenie pod wodÂą moÂże spowodowaĂŚ tsunami, ktĂłrego skutki w poÂłudniowej Azji zaszokowaÂły niedawno caÂły Âświat. A nie byÂło to wcale najwiĂŞksze tego typu tsunami. W dolinie Indusu istniaÂła staroÂżytna cywilizacja Harapa, ktĂłra nagle zniknĂŞÂła okoÂło 1900 roku p.n.e. Naukowcy twierdzÂą, Âże w owym czasie ten rejon nawiedzany byÂł czĂŞstymi trzĂŞsieniami ziemi.

Historia Atlantydy, pomimo bardzo odlegÂłego czasu, caÂłkowicie nie zniknĂŞÂła. PrzetrwaÂła w legendach na caÂłym Âświecie, a przede wszystkim w Egipcie, ktĂłry wĂłwczas byÂł gÂłĂłwnym oÂśrodkiem cywilizacji. SzczĂŞÂśliwie dla nas, grecki pisarz i filozof Platon w czwartym wieku p.n.e. opisaÂł to co dowiedziaÂł siĂŞ od wspĂłÂłczesnych mu mĂŞdrcĂłw w dwĂłch utworach „Timajos” i „Kritiasz”. Czytamy tam m.in.: „Bo byÂła wyspa przed wejÂściem, ktĂłre wy nazywacie SÂłupami Herkulesa (Gibraltar), Wyspa ta byÂła wiĂŞksza od Libii o od Azji razem wziĂŞtych. Ci, ktĂłrzy wtedy podrĂłÂżowali, mieli z niej przejÂście do innych wysp. A z wysp byÂła droga do staÂłego lÂądu leÂżÂącego naprzeciw (Ameryki), ktĂłry ogranicza tamto prawdziwe morze.” Dalej w Tymajosie czytamy: „OtĂłÂż na tej wyspie, na Atlantydzie, powstaÂło wielkie i podziwu godne mocarstwo pod rzÂądami krĂłlĂłw, wÂładajÂące caÂłÂą wyspÂą i wieloma innymi wyspami i czĂŞÂściami lÂądu staÂłego (Ameryki). OprĂłcz tego po tej stronie tutaj, panowali nad LibiÂą aÂż do granic Egiptu i nad EuropÂą aÂż po TyrreniĂŞ (ToskaniĂŞ).”

ZdumiewajÂąca jest zbieÂżnoÂśĂŚ tego opisu z przekazami AmerykaĂąskiego mistyka, ktĂłry nie sÂłyszaÂł o Platonie i jego dzieÂłach o Atlantydzie. Tym fenomenalnym mistykiem byÂł Edgar Cayce (czyt. Kejsi), ktĂłry czerpiÂąc wiedzĂŞ z Kronik Akaszy, opowiadaÂł o Atlantydzie jako o potĂŞÂżnym wysoko rozwiniĂŞtym paĂąstwie i to o jeszcze wczeÂśniejszym okresie, o ktĂłrym nie pamiĂŞtano nawet w Egipcie. A oto przykÂład jednego z ridingĂłw, w ktĂłry Cayce mĂłwi jak radzono sobie w Atlantydzie z ogromem zniszczeĂą, powodowanych tratowaniem wiosek przez tabuny ogromnych zwierzÂąt:

Zebrano wszystkich znawcĂłw, naukowcĂłw i amatorĂłw, aby zaradzili temu szczegĂłlnemu zagroÂżeniu …przywieziono ich pojazdem bardzo podobnym do dzisiejszego Zeppelina, ktĂłry zebraÂł ludzi z rĂłÂżnych krajĂłw, aby mogli wspĂłÂłpracowaĂŚ. Byli tam ludzie z krainy, ktĂłra dawno temu znikÂła i zostaÂła juÂż zapomniana… UÂżyto sposobĂłw i urzÂądzeĂą, ktĂłrymi moÂżna byÂło zmieniĂŚ, lub zniszczyĂŚ Âśrodowisko w jakim ÂżyÂły te bestie… Dokonano tego dziĂŞki wysÂłaniu z wielu rĂłÂżnych siÂłowni, jakby to moÂżna obecnie okreÂśliĂŚ, promieni Âśmierci, albo promieni super kosmicznych, co zostanie wynalezione w ciÂągu nastĂŞpnych 25 lat.

Pytanie: Jaka byÂła data tego zjazdu przed narodzeniem Chrystusa?
OdpowiedÂź: 50 722 rok.

DokÂładnie 25 lat pĂłÂźniej w laboratoriach Bell Telephone, naukowcy Uniwersytetu Harvard skonstruowali i uruchomili tzw. MASER, w rozwiniĂŞtej i udoskonalony pĂłÂźniej formie pod nazwÂą laser, wykorzystywany jest w medycynie, komunikacji, chemii i oczywiÂście moÂże byĂŚ wykorzystany rĂłwnieÂż jako niszczÂąca broĂą. Natomiast jeÂśli chodzi o to, czy sÂą dowody na to, aby dinozaury i ludzie Âżyli obok siebie w jednym czasie, to tego odkrycia dokonaÂł zespĂłÂł kierowany przez dr Carla Baugha, wykÂładowcĂŞ paleontologii i archeologii. ProwadzÂąc wykopaliska przez dziesiĂŞĂŚ lat w pobliÂżu Glen Rose, natrafiÂł na 203 skamieniaÂłe odciski ogromnego dinozaura Acrocanthosaurusa, a obok nich na 57 ÂśladĂłw ludzkich stĂłp.

A oto fragment ridingu z innego okresu Atlantydy uzyskany w maju 1943 roku:

W Atlantydzie przed drugim kataklizmem, kiedy to kontynent podzieliÂł siĂŞ na wyspy… osoba ta byÂła poÂśrĂłd tych, ktĂłrzy interpretowali informacje otrzymywane przy pomocy krysztaÂłĂłw ognia, bĂŞdÂącego wieczystym ogniem natury. Nasze osiÂągniĂŞcia w dziedzinie transportu lotniczego i morskiego nie robiÂą wraÂżenia na tej osobie, poniewaÂż sÂą one tylko namiastkÂą tego, co dziaÂło siĂŞ w okresie wielkiego exodusu z Atlantydy.

W jednym z ridingĂłw moÂżna przypuszczaĂŚ, Âże Atlantydzi uporali siĂŞ z bezprzewodowym przesyÂłem energii o duÂżej mocy:

Koncentracja tej mocy przez pryzmat czy szkÂło (jak to dzisiaj moÂżna nazwaĂŚ), powodowaÂła oddziaÂływanie metodÂą indukcji na instrumenty rozmieszczone w rĂłÂżnych komunikacyjnych pojazdach, co moÂże przypominaĂŚ praktykowane obecnie zdalne sterowanie radiem, a wĂłwczas energia przesyÂłana z „ognistego kamienia” pobudzaÂła urzÂądzenia napĂŞdowe pojazdĂłw…Budynek byÂł tak skonstruowany, Âże kiedy odsuwano kopuÂłĂŞ, moÂżna byÂło bez, lub z maÂłymi przeszkodami kierowaĂŚ moc do rĂłÂżnych pojazdĂłw, ktĂłre poruszaÂły siĂŞ w przestrzeni – czy to w zasiĂŞgu widzenia, czy teÂż pod wodÂą czy w innych Âśrodowiskach. Przygotowywanie tego kamienia spoczywaÂło w rĂŞkach wtajemniczonych, a ta osoba byÂła poÂśrĂłd tych, ktĂłrzy kontrolowali niewidzialnÂą goÂłym okiem radiacjĂŞ dziaÂłajÂącÂą aktywizujÂąco na „kamieĂą”, ktĂłry przekazywaÂł energiĂŞ dla pojazdĂłw powietrznych unoszonych napĂŞdem gazĂłw, lub bardziej wygodnych pojazdĂłw zawieszonych nisko nad ziemiÂą, czy teÂż statkĂłw i Âłodzi podwodnych.

Kim byÂł Edgar Cayce, ktĂłry przekazywaÂł tak dokÂładne informacje o okresie, ktĂłry nie znany jest naszej historii? Ten niezwykÂły mistyk po wprowadzeniu siĂŞ w stan, jakby transu, potrafiÂł przekazywaĂŚ o wszystkim co siĂŞ wydarzyÂło nawet przed milionami lat. ZdolnoÂśĂŚ tĂŞ odkryÂł w sobie w wieku 21 lat, kiedy po rocznym, bezskutecznym leczeniu przez lekarzy zapalenia strun gÂłosowych, potrafiÂł sam okreÂśliĂŚ swojÂą chorobĂŞ i spowodowaĂŚ jej niemal natychmiastowe wyleczenie. NiedÂługo po tym okazaÂło siĂŞ, Âże pogrÂąÂżajÂąc siĂŞ w stan chwilowej utraty ÂświadomoÂści, moÂże podawaĂŚ skuteczne i proste metody leczenia wszelkich chorĂłb osobom, przebywajÂących w tym czasie w dowolnej odlegÂłoÂści, nawet w innych paĂąstwach. Jego diagnozy byÂły niekiedy nie tylko zaskakujÂące, ale rĂłwnieÂż zaskakujÂąco skuteczne. Jednym z takich przykÂładĂłw moÂże byĂŚ choroba kilkunastoletniej dziewczynki, ktĂłra leczona przez najlepszych lekarzy byÂła juÂż bliska Âśmierci przy coraz to czĂŞÂściej powtarzajÂących siĂŞ konwulsjach. Po zwrĂłceniu siĂŞ do Caycego, jako ostatniej juÂż deski ratunku powiedziaÂł, Âże dziewczynka kiedy miaÂła 4 lata chorowaÂła na grypĂŞ, ktĂłra osadziÂła siĂŞ w czwartym krĂŞgu krĂŞgosÂłupa. PoleciÂł masaÂż i ustawianie krĂŞgosÂłupa pod odpowiedniÂą kontrolÂą. WkrĂłtce dziewczynka powrĂłciÂła do peÂłnego zdrowia. Diagnoza jakiej nie postawiÂłby Âżaden z lekarzy i leczenie, ktĂłrego by nikt nie zaleciÂł uzdrowiÂły bliskÂą Âśmierci dziewczynkĂŞ. Takich przypadkĂłw opisanych jest dziesiÂątki. Cayce leczyÂł czterdzieÂści lat i to zawsze skutecznie. ZdarzyÂło siĂŞ nawet tak, Âże odpowiedziaÂł w transie na list, ktĂłry byÂł juÂż wprawdzie napisany, ale jeszcze do niego nie dotarÂł. WiarygodnoÂśĂŚ Caycego sprawdzana byÂłÂą setki razy, dlatego gdy zorientowano siĂŞ, Âże moÂże mĂłwiĂŚ w stanie chwilowej utraty ÂświadomoÂści o dawnych, odlegÂłych wydarzeniach, zaczĂŞto chĂŞtnie zadawaĂŚ mu takie pytania i dziĂŞki temu posiadamy dziÂś ogromny zbiĂłr tzw. ridingĂłw o poczÂątkach naszych dziejĂłw, o Atlantydzie, antycznym Egipcie, o dawnych prorokach, o nieznanych latach z Âżycia Jezusa i wiele innych.

Zebrany materiaÂł z przekazĂłw Caycego jest dzisiaj studiowany przez naukowcĂłw i badaczy z wielu rĂłÂżnych dziedzin nauki, a przed w wszystkim z medycyny, psychologii, filozofii, religioznawstwa, historii, archeologii, a takÂże przez odkrywcĂłw i poszukiwaczy skarbĂłw. WspomnieĂŚ tu choĂŚby moÂżna o odnalezieniu ZwojĂłw Morza Martwego, ktĂłrych istnienie i rejon ukrycia dokÂładnie okreÂśliÂł Cayce, a ktĂłre parĂŞ lat pĂłÂźniej w tym miejscu przypadkowo zostaÂły odkryte przez beduiĂąskiego pasterza. Ostatnio przy wykorzystaniu najnowszych metod badaĂą geologicznych, zostaÂło potwierdzone istnienie nieznanych dotÂąd ogromnych zÂłĂłÂż ropy naftowej, w miejscu wskazanym wiele lat temu przez Caycego.

WiarygodnoÂśĂŚ przekazĂłw Caycego pchnĂŞÂła badaczy do podjĂŞcia poszukiwaĂą ÂśladĂłw zaginionej cywilizacji atlantyckiej. Tym bardziej, Âże w jednym z ridingĂłw z roku 1927 Cayce wspomniaÂł o zatopionych tam skarbach:

Pytanie: Czy lokalizacja, o ktĂłrej mowa, znana jest jako Alta czy Poseidia?
OdpowiedÂź: Jest to ÂświÂątynia Posejdian.
P.: Jakie mineraÂły tam sÂą?
O.: ZÂłoto, szkÂło kamienne i inne.

W innym znowu ridingu o numerze 440-5, dowiadujemy siĂŞ, gdzie byÂła Poseidia:

W zatopionej czĂŞÂści Atlantydy, gdzie mogÂą byĂŚ jeszcze odkryte znajdujÂące siĂŞ pod wielowiekowym morskim muÂłem, fragmenty ÂświÂątyĂą — w pobliÂżu dzisiejszego Bimini, nieopodal wybrzeÂża Florydy.

Penetrowanie gÂłĂŞbin morskich w miejscach wskazanych przez Caycego rozpoczĂŞto juÂż w latach trzydziestych, natomiast naukowcy zaangaÂżowali siĂŞ w poszukiwaniach zaginionego lÂądu po meldunku Roberta Brusha, ktĂłry byÂł pilotem samolotu transportowego. Brush lataÂł regularnie miĂŞdzy Miami i wyspami Bahama. W czasie jednego z tych lotĂłw w roku 1956 zauwaÂżyÂł zarys podwodnych budowli. ZgÂłosiÂł to grupie naukowcĂłw pod kierownictwem dr Rubikoffa i dr Valentina, ktĂłrzy juÂż prowadzili w tym rejonie poszukiwania. We wskazanym przez Brusha miejscu, pÂłytko pod wodÂą odnaleÂźli regularny ksztaÂłt fragmentĂłw murĂłw budowli o wymiarach okoÂło 17 na 30 m.

WedÂług Caycego, przed zanurzeniem siĂŞ Atlantydy w wodach Atlantyku, 12 tys. lat temu, najwyÂższÂą konfiguracjÂą byÂły obecne wyspy Bimini i Andros. Naukowcy znajÂąc przekazy Caycego i zmotywowani kolejnym odkryciem budowli, w pÂłytkich wodach w pobliÂżu wyspy Andros, przez pilotĂłw Trigga Adamsa i Roberta Brusha, skoncentrowali swoje poszukiwania przede wszystkim wokĂłÂł tego regionu. WkrĂłtce, bo jeszcze w tym samym roku 1968, biolodzy Manson Valentine i Dimitri Rubikoff odkryli tzw. DrogĂŞ Bimini, znajdujÂącÂą siĂŞ na pĂłÂłnocny wschĂłd od Bimini, nieopodal Paradise Point. Jest to podwodna budowla uformowana z duÂżych prostokÂątnych blokĂłw kamiennych, uÂłoÂżonych w dwĂłch rĂłwnolegÂłych rzĂŞdach, na gÂłĂŞbokoÂści okoÂło 5 m. DÂługoÂśĂŚ tej drogi jest trudna do okreÂślenia, poniewaÂż czĂŞÂśĂŚ jej jest zasypana piaskiem, szacuje siĂŞ jÂą na okoÂło 130m. WietrzÂąc niezÂły interes w wydobyciu elementĂłw tej drogi Rubikon, Adams i Brush zaÂłoÂżyli firmĂŞ Marine Archaelogy Research Society (MARS) z zamiarem jej wydobycia. Na szczĂŞÂście lokalne wÂładze nie wydaÂły na to zezwolenia. Do ciekawszych odkryĂŚ moÂżna zaliczyĂŚ rĂłwnieÂż odkrycie w roku 1989 przez grupĂŞ Stowarzyszenia Caycego ARE, pod przewodnictwem Joana Harleya, podwodnego kopca uformowanego dokÂładnie w ksztaÂłcie rekina. Kopiec Rekina znajduje siĂŞ w pobliÂżu Bimini i ma dÂługoÂśĂŚ 165 m.

Ostatnio dokonano kilka bardzo znaczÂących odkryĂŚ. W roku 2001 obiegÂła Âświat wiadomoÂśĂŚ o odkryciach Pauliny Zelitsky. Urodzona w Polsce, wyksztaÂłcona w Moskwie, wyszÂła za mÂąÂż w Kanadzie, tam teÂż posiada firmĂŞ Advanced Digital Communitacions. ProwadzÂąc w porozumieniu z rzÂądem Kuby badania dna morskiego, gdzie prawdopodobnie zatonĂŞÂły galery hiszpaĂąskie ze zÂłotem, natrafiÂła na gÂłĂŞbokoÂści 700 m na formy budowli wykonane ludzkÂą rĂŞkÂą. Odkrycie moÂżliwe byÂło jedynie przy uÂżyciu wysokiej jakoÂści urzÂądzeĂą sonarowych. Zdalnie sterowana kamera przekazaÂła, niestety sÂłabej jakoÂści, fotografie kamieni uÂłoÂżonych w linie i wielkich regularnie ciosanych kamiennych blokĂłw. RzÂąd KubaĂąski nie zezwoliÂł jeszcze na opublikowanie posiadanych zdjĂŞĂŚ i dokÂładnego miejsca odkrycia. The National Geographic zaÂłatwiÂł jednak juÂż sobie wyÂłÂącznoÂśĂŚ na pierwszÂą publikacjĂŞ.

W zwiÂązku z tym, Âże badania dna morskiego w rejonie Bimini i Andros stajÂą siĂŞ coraz bardziej interesujÂące The National Geographic oraz Stowarzyszenie Edgara Caycego ARE przekazujÂą z roku na rok, coraz wiĂŞcej nakÂładĂłw na ich realizacjĂŞ. W roku 2003 The National Geographic sponsorowaÂł rozlegÂłe badania przyczyny inwersji termalnej, na pĂłÂłnocny wschĂłd od Bimini, gdzie przy dnie znajduje siĂŞ znacznie cieplejsza woda niÂż pod powierzchniÂą. J. Eagle i Bill Donato sugerujÂą, Âże gÂłĂŞbokie liniowe wyÂżÂłobienia w piaskowym dnie oraz anomalie termiczne mogÂą mieĂŚ jakiÂś zwiÂązek z dziaÂłalnoÂściÂą wulkanu i wspomnianÂą przez Caycego ÂżyÂłÂą zÂłota w pobliÂżu Bimini. Natomiast Stowarzyszenie ARE dokonaÂło w paÂździerniku 2003 roku satelitarnÂą penetracjĂŞ 630 km2 odnajdujÂąc na tej powierzchni dziesiÂątki prostych linii wymagajÂących dalszego badania oraz duÂżÂą iloÂśĂŚ regularnych krĂŞgĂłw, mniejszych i wiĂŞkszych, ktĂłre ewidentnie nie sÂą pochodzenia naturalnego, lecz uformowane przez ludzi z blokĂłw kamiennych.

Cayce powiedziaÂł rĂłwnieÂż, Âże przed ostatecznÂą katastrofÂą Poseidii nastÂąpiÂła masowa migracja AtlantĂłw do Centralnej i PoÂłudniowej Ameryki, a takÂże w rejon KaraibĂłw i czĂŞÂśĂŚ pĂłÂłwyspu Pirenejskiego, zamieszkiwanÂą obecnie przez BaskĂłw. Przeprowadzone ostatnio badania DNA mieszkaĂącĂłw tych krain doskonale odpowiadajÂą przekazowi Caycego. GenetykĂłw zaskoczyÂł fakt, Âże wszĂŞdzie tam gdzie wedÂług Caycego, w rĂłÂżnych okresach czasu, przemieszczaÂły siĂŞ ludy Lemurii czy Atlantydy pojawia siĂŞ szczegĂłlna forma DNA zwana „Haplogroup X”, ktĂłra jest jednÂą z 42 staroÂżytnych rozpoznanych grup DNA, co w sposĂłb naukowy potwierdza wiarygodnoÂśĂŚ przekazĂłw Caycego.

Wydaje siĂŞ, Âże szeroko zakrojone badania rejonu Bimini, Andros i Kuby doprowadzÂą w niedÂługim czasie do zebrania wystarczajÂących dowodĂłw na istnienie Atlantydy i wĂłwczas teÂż w caÂłoÂści zostanÂą zaakceptowane dziesiÂątki fascynujÂących informacji Edgara Caycego, o Âżyciu i osiÂągniĂŞciach wysoko rozwiniĂŞtej cywilizacji AtlantydĂłw.

Jerzy M. ÂŁatak,
przedstawiciel Stowarzyszenia A.R.E. na PolskĂŞ

http://www.edgarcayce.hg.pl/artykuly/cayce-odkrywa-atlantyde.html

Atlantyda w Kolumbii (?)
16 geu 2010

W swoim sÂłynnym dialogu „Kritiasz” Platon podaje imiona pierwszych wÂładcĂłw Atlantydy. OprĂłcz samych imion sÂłynny ateĂąski filozof powiedzial niewiele wiĂŞcej na temat owych krĂłlĂłw, ale co nieco moÂżna siĂŞ domyÂśliĂŚ kojarzÂąc ich imiona z rĂłÂżnymi miejscami na antycznej mapie swiata. PrzykÂładem moÂże byĂŚ krĂłl Gadeiros. Jego imiĂŞ jest identyczne z nazwa miasta na pĂłÂłwyspie Iberyjskim, ktĂłre dziÂś nazywamy Kadyks. Antyczni Grecy nazywali to miasto wÂłaÂśnie Gadeiros. PodÂąÂżajÂąc tym tropem nastĂŞpne imiĂŞ krĂłla Atlantydy to Elasippos, czyli dokladnie tak, jak Fenicjanie nazywali dzisiejszÂą LizbonĂŞ. Z kolei krĂłl Eremon miaÂł wraz z rodzinÂą przetrwaĂŚ potop i schroniĂŚ siĂŞ na Szmaragdowej Wyspie, przez co trafil do mitĂłw i legend Irlandii jako pierwszy wÂładca wyspy.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2010/12/plato3.jpg)

Grecki geograf Diodorus, ÂżyjÂący 400 lat po Platonie opowiadaÂł o ludziach ÂżyjÂących na terenie dzisiejszego Maroka, ktĂłrzy nazywali siebie Autochtonami. Autochton zostaÂł rownieÂż wymieniony przez Platona jako jeden z wÂładcĂłw Atlantydy. ImiĂŞ kaÂżdego z pierwszych 10 krĂłlĂłw Atlantydy moÂżna odnaleÂźĂŚ w jakiejÂś innej niÂż grecka kulturze. Na tej podstawie interesujÂąco brzmi imiĂŞ krĂłla Musaeusa. ImiĂŞ to bowiem nawiÂązuje do ojca zaÂłoÂżyciela kolumbijskiego plemienia indian Chibcha. Zwano go Muyscas, co w ich jezyku oznacza „BiaÂły”. NosiÂł on brode i przybyÂł zza Wschodniej Wody (Ocean Atlantycki) by zaÂłoÂżyĂŚ pierwsza kolumbijskÂą cywilizacjĂŞ. Muyscas wylÂądowaÂł wraz ze swoimi towarzyszami – czarownikami, niedaleko dzisiejszej miejscowoÂści Santa Marta po tym, jak krainĂŞ z ktĂłrej pochodziÂł zniszczyÂł potop.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2010/12/Tierra-Dentro.jpg)

Badania archeologiczne tego regionu wskazaÂły na istnienie osiedli, drĂłg, irygacji i pĂłl uprawnych. Po raz pierwszy znaleziska te opisal G. Reichel-Dolmatoff w swojej ksiÂąÂżce „Colombia” wydanej w 1965 r. Tak stare zabytki, istniejÂące wbrew oficjalnej teorii powstania cywilizacji na terenie Ameryki PoÂłudniowej, oczywiscie wprawiÂły w zakÂłopotanie uniwersyteckich profesorĂłw i nauka ma spore klopoty aby uzasadniĂŚ ich istnienie. JednÂą z najlepiej zachowanych budowli z tamtych czasow jest owalna krypta grobowa wykuta w skale Tierra Dentro. Komnata otoczona jest kolumnami, w ktĂłrych wykuto pĂłÂłki – byĂŚ moÂże po to by trzymac tam jakieÂś przedmioty ceremonialne. ÂŚciany pomalowane byÂły na czarno, biaÂło i czerwono a ozdobione spiralami i rombami. W Âśrodku komnaty znaleziono wgÂłĂŞbienie w ktĂłrym znajdowaly siĂŞ ludzkie koÂści. Nieopodal odnaleziono urnĂŞ z ludzkimi prochami. Co wprawia w zdumienie, to fakt, Âże komnata Tierra Dentro nie jest jedynÂą takÂą budowlÂą na Âświecie. NiemalÂże identycznÂą moÂżna odnaleÂżĂŚ w miejscu zwanym Hal Saflieni, ktore poÂłoÂżone jest na wyspie Malcie, na Morzu ÂŚrodziemnym (!) Hal Saflieni to kompleks ktĂłry powstaÂł ok. 3 tys. lat p.n.e. Kim byli ludzie, ktĂłrzy go zbudowali – do dziÂś nie wiadomo. Podobnych krypt na Malcie jest znacznie wiecej i zbudowane sÂą w sposob niemalÂże identyczny do tych z Kolumbii. Wszystkie sÂą owalne a w ich centrum znajduje siĂŞ wgÂłĂŞbienie z ludzkimi koÂśĂŚmi i urnÂą obok. TakÂże motywy wymalowane na Âścianach sÂą bardzo podobne. ZwiÂązek pomiĂŞdzy Tierra Dentro a Hal Saflieni nie ulega wÂątpliwoÂści.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2010/12/Hal-Saflieni.jpg)

Mimo, Âże wniosek taki wydaje sie byĂŚ mocno naciÂągany, bo trudno sobie wyobrazic podrĂłÂże miĂŞdzykontynentalne 5-6 tys lat temu, to liczba dowodĂłw na jego poparcie jest zaskakujÂąco duÂża. NiektĂłrych dostarczyli sami hiszpaĂąscy kokwistadorzy, ktĂłrzy w notatkach na temat Âżycia miejscowych indian, ze zdumieniem dostrzegli, Âże ich system irygacyjny jest identyczny z tym, jaki budowali staroÂżytni Etruskowie, ktĂłrzy stworzyli wyrafinowanÂą cywilizacje na PĂłÂłwyspie ApeniĂąskim zanim jeszcze powstaÂł tam Rzym. Wergiliusz w „Eneidzie” uznawaÂł EtruskĂłw za uchodÂźcĂłw z poÂżogi Wojny TrojaĂąskiej, ktĂłrzy stworzyli na terenie dzisiejszych WÂłoch paĂąstwo trwajÂące przez 600 lat. PodobieĂąstw do cywilizacji etruskiej wÂśrĂłd zabytkow antycznej Kolumbii moÂżna znaleÂźĂŚ znacznie wiecej. Jednym z czĂŞstych motywĂłw etruskich jest gÂłowa Meduzy lub Gorgony. Podobne moÂżna znaleÂźĂŚ wykute w skale San Augustin. Na wybrzeÂżu Pacyfiku znaleziono takÂże trojaĂąskie wazy i figurki brodatych wojownikĂłw. Brodaty Muyscas miaÂł pochodziĂŚ z wyspy gdzie rĂłwnieÂż brodaty gigant Bochica trzymaÂł niebo na swoich ramionach (Atlas?) KtoregoÂś razu przez nieuwagĂŞ Bochici niebo spadÂło z jego ramion i zapaliÂło ziemiĂŞ. Gigant ugasiÂł ziemiĂŞ tworzÂąc potop i znow uniĂłsÂł niebo na swoje barki. Za kaÂżdym razem kiedy Bochica poprawia na ramionach swĂłj ciĂŞÂżar ziemiÂą targajÂą trzesienia ziemi.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2010/12/San-Augustine.jpg)

Innym przybyszem z nieznanej wyspy, ktĂłrÂą zatopiÂł kataklizm, byÂł Zuhe. W legendach Indian Chibcha rownieÂż miaÂł brodĂŞ i nauczyÂł miejscowych uprawiaĂŚ ziemiĂŞ a takÂże ustanowiÂł prawa rzÂądzÂące caÂłÂą spoÂłecznoÂściÂą. Kiedy Hiszpanie przybyli do Kolumbii miejscowie Indianie nazywali ich Zuhe. Kiedy nieznani przybysze przekazali Indianom swojÂą wiedzĂŞ, ktoregoÂś dnia wszyscy odeszli w Andy. Miejscowi do dziÂś w swoich obrzĂŞdach przypominajÂą dzieĂą, kiedy pojawiÂł siĂŞ ojciec ich narodu Muyscas. Po obsypaniu odgrywajÂącego jego rolĂŞ Indianina zÂłotym pyÂłem i rytualnej kÂąpieli w jeziorze, ubiera siĂŞ go w bÂłĂŞkitne szaty o jakich wspominaÂł Platon w Kritiaszu.

(Na podst. „Atantis Rising”)

http://nowaatlantyda.com/2010/12/16/atlantyda-w-kolumbii/

Atlantyda = Cypr?
wtorek, 02 grudnia 2008 17:01

(http://infra.org.pl/images/stories/demo/ufo/fot2/atlantcypr1.JPG)

Atlantyda inspiruje i wzbudza kontrowersje niemalÂże od samego poczÂątku, kiedy to napisaÂł o niej Platon. Poszukiwacze zaginionej cywilizacji Atlantydy dopatrywali siĂŞ jej ÂśladĂłw niemalÂże w kaÂżdym miejscu na Âświecie. Inni nawet rozszerzali te poszukiwania na przestrzeĂą kosmicznÂą. Jednak Robert Sarmast odkryÂł, iÂż siedziba zaginionej cywilizacji musiaÂła znajdowaĂŚ siĂŞ gdzieÂś w okolicach dzisiejszego Cypru. Czy ma racjĂŞ?

______________________________

Phillip Coppens

„Atlantyda” to niezwykÂłe sÂłowo, wywodzÂące siĂŞ z tÂłumaczenia egipskiego sÂłowa „keftiu” na grekĂŞ. Samo keftiu oznacza wÂłaÂśnie Âświat AtlantĂłw, jak twierdziÂł piszÂący o nim Platon. ChoĂŚ zarĂłwno nazwa, jak i caÂła historia sÂą unikatowe, poszukiwanie Atlantydy sprawia wiele trudnoÂści.

(http://www.infra.org.pl/serwis/images/serwisfoto/atl3.gif)
Atlantyda na mapie Kirchera z XVII wieku

Kiedy Platon pisaÂł „Timajos” i „Krytias”, nawet nie wyobraÂżaÂł sobie zapewne, Âże Atlantyda stanie siĂŞ tematem kontrowersji przez nastĂŞpne wieki. NaprawdĂŞ zaczĂŞÂła siĂŞ ona tuÂż po napisaniu wymienionych dzieÂł a od czasĂłw Âśredniowiecza rozpala wyobraÂźniĂŞ mieszkaĂącĂłw Zachodu. ChoĂŚ czasem twierdzi siĂŞ, Âże leÂżaÂła ona gdzieÂś na Atlantyku, umiejscawia siĂŞ jÂą w wielu innych miejscach, np. na Bliskim Wschodzie. RĂłwnoczeÂśnie mieszkaĂącĂłw wyspy klasyfikuje siĂŞ niekiedy jako bogĂłw, istoty pozaziemskie lub odrĂŞbnÂą rasĂŞ. W konfrontacji z tymi wszystkimi faktami, niewielu ludzi potrafi wyciÂągnÂąĂŚ jakiekolwiek sensowne wnioski.

Jednym z wielu badaczy, ktĂłrym rzekomo udaÂło siĂŞ zlokalizowaĂŚ AtlantydĂŞ jest Robert Sarmast. ChoĂŚ nie jest ona tak spektakularna, jak w przypadku wielu innych, posiada nad nimi pewnÂą przewagĂŞ, gdyÂż… jest prawdopodobna.

Jednym z najbardziej zdumiewajÂących faktĂłw dotyczÂących znikniĂŞcia Atlantydy jest fakt, iÂż „kontynent” Ăłw powoli tonÂąÂł. ByÂło to wynikiem serii katastrof, w tym trzĂŞsienia ziemi. Jak stwierdzi Sarmast, wskazĂłwka ta pozwala nam na lokalizacjĂŞ tego miejsca, jakich na Âświecie jest tylko kilka. KryteriĂłw tych nie speÂłnia np. wyspa na Oceanie Atlantyckim.

(http://infra.org.pl/images/stories/FotoSerwis1/fot5/atl1.jpg)

MĂłwiÂąc krĂłtko, Sarmast zidentyfikowaÂł miejsce, gdzie znajdowaÂła siĂŞ Atlantyda, wskazujÂąc na obszar poÂłoÂżony na poÂłudniowy-wschĂłd od Cypru, leÂżÂący 1500 m. pod wodÂą. Wiadomo, Âże Morze ÂŚrĂłdziemne nie zawsze byÂło tym, czym jest dziÂś, przynajmniej nie posiadaÂło swych dzisiejszych rozmiarĂłw. Co najmniej trzykrotnie trzĂŞsienia ziemi i dryft kontynentalny zamykaÂły CieÂśninĂŞ GibraltarskÂą. W wyniku tego woda zaczynaÂła wyparowywaĂŚ, przemieniajÂąc morze w lÂąd. Teoria ta znajduje potwierdzenie w nauce i ÂświadczÂą o niej liczne pozostaÂłoÂści. Graham Hancock byÂł jednym z badaczy, ktĂłrzy poÂświĂŞcili siĂŞ poszukiwaniom dowodĂłw na to, iÂż budynki oraz „koleiny” na wyspie Malta, pogrzebane sÂą pod wodÂą, ktĂłrej poziom jeszcze przed 5000 lat (a wiĂŞc wzglĂŞdnie niedawno) byÂł znacznie niÂższy niÂż obecnie.

Sarmast stwierdziÂł, iÂż przed 10.000 lat cieÂśnina zostaÂła zamkniĂŞta ponownie, co stworzyÂło jeden z najwiĂŞkszych na Âświecie wodospadĂłw, setki razy wiĂŞkszy od Wodospadu Wiktorii. Kiedy wskutek trzĂŞsienia ziemi cieÂśnina otworzyÂła siĂŞ, miliony ton wody powoli wdzieraÂły siĂŞ w gÂłÂąb tego, co dziÂś stanowi Morze ÂŚrĂłdziemne. LÂąd zaczÂąÂł znikaĂŚ pod wodÂą. To wÂłaÂśnie te wydarzenia miaÂły staĂŚ siĂŞ poczÂątkiem koĂąca Atlantydy.

Kraina ta posiadaÂła wiele cech, ktĂłre wedÂług Sarmasta pasujÂą do Cypru. WaÂżnymi szczegĂłÂłami byÂła obecnoÂśĂŚ sÂłoni oraz miedzi. Metal ten byÂł tak powszechny na wyspie, iÂż nawet jej nazwa ma siĂŞ od niego wywodziĂŚ.

Co jednak z SÂłupami Heraklesa, za ktĂłrymi miaÂła leÂżeĂŚ Atlantyda?

(http://infra.org.pl/images/stories/FotoSerwis1/fot5/ruts1.jpg)
MaltaĂąskie koleiny (cart ruts) to wyÂżÂłobienia w skale, ktĂłrymi usiana jest caÂła wyspa. WyglÂądem przypominajÂą koleiny pozostawione przez wĂłz, stÂąd teÂż ich nazwa. Istnieje wiele hipotez, co do ich pochodzenia i przeznaczenia.

Krytyka identyfikowania ich z Gibraltarem narodziÂła siĂŞ znacznie wczeÂśniej. Eberhard Zangger byÂł jednÂą z tych osĂłb, ktĂłra twierdziÂła, iÂż wiele miejsc w obszarze Morza ÂŚrĂłdziemnego pasuje do ich opisu, toteÂż Gibraltar nie moÂże byĂŚ jedynym kandydatem.

Czy jednak Atlantyda mogÂła byĂŚ wyspÂą, jeÂśli Morze ÂŚrĂłdziemne nie byÂło morzem? ChoĂŚ wiĂŞkszoÂśĂŚ terenĂłw staÂła siĂŞ miejscami suchymi, na obszarze tym z pewnoÂściÂą pojawiÂły siĂŞ rzeki i zbiorniki innego typu, jeÂśli okres odciĂŞcia morza od oceanu byÂł niezwykle dÂługi.

W rzeczywistoÂści na brzegach Morza ÂŚrĂłdziemnego odkryĂŚ moÂżemy Âślady wczesnych cywilizacji. Na wschodnich wybrzeÂżach natrafiĂŚ moÂżna na pozostaÂłoÂści datowane na rok 8000 p.n.e., czyli wzglĂŞdnie krĂłtko po zatoniĂŞciu Atlantydy, co miaÂło miejsce wedÂług ÂźrĂłdeÂł egipskich ok. 9500 r. p.n.e. RzeczywiÂście wydaje siĂŞ zatem prawdopodobne, Âże w regionie kwitÂła nieznana cywilizacja, zaÂś jeÂśli mityczna kraina leÂżaÂła na Atlantyku, czy nie widzielibyÂśmy podobnych ÂśladĂłw na zachodnim wybrzeÂżu Morza ÂŚrĂłdziemnego, czy teÂż wzdÂłuÂż wybrzeÂża oceanu w Maroku czy Hiszpanii?

Sarmast dodaje, Âże na Cyprze co rok obchodzi siĂŞ ÂŚwiĂŞto Potopu, ktĂłrego ÂźrĂłdÂła mogÂą mieĂŚ korzenie w staroÂżytnej katastrofie. Czy to moÂżliwe? DzieĂą ten nazywany Kataklysmos obchodzony jest w Zielone ÂŚwiÂątki. WyraÂźnie widaĂŚ takÂże, iÂż to ÂświĂŞto, ktĂłre przez koÂściĂłÂł katolicki zostaÂło schrystianizowane.

Ale to nie jedyny potencjalny zwiÂązek z AtlantydÂą. NajwyÂższa gĂłra na wyspie wznoszÂąca siĂŞ ponad 2000 m. n.p.m. nosi nazwĂŞ Olympos. Czy jest to pierwotny Olimp – siedziba greckich bĂłstw?

Cypr byÂł rĂłwnieÂż wedÂług historykĂłw miejscem kultu Wenus – Bogini Matki, ktĂłrÂą wielu badaczy uwaÂża za centralny obiekt kultu w prymitywnych spoÂłeczeĂąstwach. Wskazuje siĂŞ, iÂż przypuszczalnie miĂŞdzy rokiem 20.000 a 5000 p.n.e., kult Bogini Matki kwitÂł na wschodnich wybrzeÂżach Morza ÂŚrĂłdziemnego. Na wyspie znajduje siĂŞ takÂże wieÂś Yeroskipou, ktĂłrej nazwa wywodzi siĂŞ od „Hiero Skepos” czyli „ÂŚwiĂŞte Ogrody”. PoÂświĂŞcone one byÂły Afrodycie/Wenus i mogÂły byĂŚ miejscem uznawanym za Rajski ogrĂłd.

Sarmast nie pomija, choĂŚ nie dyskutuje w szerszym zakresie moÂżliwoÂści, iÂż upadek Atlantydy mĂłgÂł ÂłÂączyĂŚ siĂŞ z historiÂą o Potopie i Noem. Jasne jest, zalanie basenu Morza ÂŚrĂłdziemnego i historia Noego, ktĂłry unosiÂł siĂŞ na wodzie, noszÂą pewne podobieĂąstwo. Kiedy wzniĂłsÂł siĂŞ poziom wody, Âświat ulegÂł zmianie a jego wszelkie zÂło zostaÂło zmyte z powierzchni. Podobny „pierwiastek zÂła” zawiera siĂŞ takÂże w historii o Atlantydzie, ktĂłrej upadek zwiÂązany byÂł z karÂą bogĂłw za naduÂżycia.

(http://infra.org.pl/images/stories/FotoSerwis1/fot5/atla21.jpg)
Czy owa rĂłwnina mogÂła byĂŚ miejscem, gdzie kwitÂła uwieczniona w pamiĂŞci staroÂżytnych cywilizacja?

Czy byÂła to katastrofa naturalna, czy teÂż zemsta bogĂłw, jasne jest, iÂż ponowne zalanie basenu Morza ÂŚrĂłdziemnego wywoÂłaÂło masowÂą reakcjĂŞ i panikĂŞ wÂśrĂłd zamieszkujÂących go ludzi. NiektĂłrzy byli Âświadkami wznoszÂącego siĂŞ poziomu wĂłd, inni tsunami. ByĂŚ moÂże kosztowaÂło to Âżycie wielu z nich. Kolejnym problemem Atlantydy byÂł jej rĂłwninny charakter. JeÂśli poÂłoÂżona byÂłaby na gĂłrach, mogÂłaby przetrwaĂŚ lub przynajmniej przetrwaĂŚ dÂłuÂżej. WÂśrĂłd ofiary tej katastrofy najwiĂŞkszÂą ofiarÂą byÂła cywilizacja, ktĂłra zachowaÂła siĂŞ jednak w pamiĂŞci Egipcjan.

ByĂŚ moÂże Noe byÂł ekscentrycznym staroÂżytnym naukowcem, ktĂłry rozwaÂżajÂąc wszelkie moÂżliwoÂści i przyglÂądajÂąc siĂŞ nadciÂągajÂącej katastrofie, podjÂąÂł odpowiednie kroki. Przygotowany na najgorsze, przeÂżyÂł jÂą, byĂŚ moÂże jako jeden z niewielu.

ChoĂŚ Morze ÂŚrĂłdziemne jest dobrze znane, inaczej jest z jego powierzchniÂą. Sarmast wierzy, Âże byĂŚ moÂże po zaginionej cywilizacji pozostaÂły jakieÂś Âślady, choĂŚ pogrzebane sÂą pod kilometrowÂą warstwÂą wody. Mapy, do ktĂłrych udaÂło siĂŞ dotrzeĂŚ jemu i czÂłonkom jego ekipy rĂłwnieÂż zdajÂą siĂŞ wspieraĂŚ moÂżliwoÂśĂŚ, iÂż istniaÂła tam nieznana cywilizacje. Mimo to, potrzeba jeszcze co najmniej ogromnego nakÂładu siÂł i ÂśrodkĂłw, ktĂłre wydajÂą siĂŞ mieĂŚ jednak wiĂŞkszÂą nadziejĂŞ na odkrycie prawdy, niÂż nowe alternatywne hipotezy.
____________________
INFRA
Autor: Phillip Coppens
ÂŹrĂłdÂło: philipcoppens.com (artykuÂł ukazaÂł siĂŞ takÂże we Frontier Magazine, 2005)

http://infra.org.pl/historia-/paleoastronautyka/486-atlantyda-cypr

Atlantyda na Krecie
6 lis 2011

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/11/gavin-menzies.jpg)

Gavin Menzies jest emerytowanym kapitanem brytyjskiej Royal Navy. PÂływaÂł na okrĂŞtach podwodnych i zwiedziÂł wiele zakÂątkĂłw Âświata w tym Chiny. OdkryÂł m. in., Âże ChiĂączycy takÂże mieli swĂłj powaÂżny udziaÂł w odkrywaniu Âświata w czasach nowoÂżytnych i odkryli AmerykĂŞ zanim zrobiÂł to Kolumb. Gavin Menzies prĂłcz innych, jest autorem ksiÂąÂżki poÂświĂŞconej genezie Atlantydy pt. „The Lost Empire of Atlantis” (Zagubione imperium Atlantydy).

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/11/palac-faistos.jpg)

Na Âślad tego co nazywa AtlantydÂą trafiÂł przypadkiem podczas swojej podrĂłÂży na KretĂŞ. Podczas zwiedzania paÂłacu w Faistos, przeczytaÂł w swoim przewodniku, Âże zostaÂł on zbudowany ok 2500 r. p.n.e. PaÂłac (a wÂłaÂściwie jego pozostaÂłoÂści) byÂł ogromny i zajmowaÂł sobÂą sporÂą powierzchniĂŞ jak na moÂżliwoÂści teoretycznie prymitywnej cywilizacji zamieszkujÂącej w tamtych czasach wyspĂŞ. Dlatego Menziesowi data jego powstania wydaÂła siĂŞ mocno przesadzona, bo oznaczaÂłoby to, Âże cywilizacja na Krecie jest jednÂą z najstarszych na Ziemi. UdaÂło mu siĂŞ nawet odszukaĂŚ autora informacji na temat paÂłacu zawartej w przewodniku, ktĂłrym okazaÂł siĂŞ profesor z lokalnego uniwersytetu. Menzies przedstawiÂł mu swoje wÂątpliwoÂści, na co profesor odparÂł, Âże cywilizacja jaka rozwijaÂła siĂŞ na Krecie jest byĂŚ moÂże nawet starsza od egipskiej. Prostym dowodem na to twierdzenie byÂły choĂŚby malowidÂła z grobowcĂłw faraonĂłw, gdzie przedstawiani byli przybysze z Krety przywoÂżÂący prezenty dla faraona. Nie ma wÂątpliwoÂści co do daty powstania grobowcĂłw faraonĂłw co oznacza ze prawie 5 tys. lat temu okrĂŞty z Krety, z portu w Faistos byÂły w stanie dopÂłynÂąĂŚ do Egiptu i powrĂłciĂŚ z powrotem. ÂŻeglarze na tych okrĂŞtach musieli wiĂŞc posiadaĂŚ nie tylko peÂłnomorskie okrĂŞty ale i system nawigacji pozwalajÂący im na takÂą podrĂłÂż.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/11/santorini-caldera-map.jpg)

Gavin Menzies wyruszyÂł wiĂŞc na wĂŞdrĂłwkĂŞ po wszystkich kreteĂąskich muzeach, by znaleÂźĂŚ w nich jakieÂś wskazĂłwki, na temat wiedzy Âżeglarskiej KreteĂączykĂłw w czasach staroÂżytnych. Szybko odkryÂł wizerunki tych statkĂłw na ceramice, ktĂłra niejednokrotnie datowana byÂła na 3 tys. lat p.n.e. Menziesa, ktĂłry sam byÂł Âżeglarzem zafascynowaÂła morska historia Krety. Naturalne pytanie jakie sobie postawiÂł, dotyczyÂło tego, co spowodowaÂło upadek tak zaawansowanej cywilizacji, ktĂłra nieoczekiwanie zniknĂŞÂła z antycznej mapy Âświata. OdpowiedziÂą byÂł wulkan na niewielkiej wyspie Santorini, leÂżÂącej 70 mil morskich na pĂłÂłnoc od Krety. Wulkan eksplodowaÂł z morderczÂą energiÂą ok. 3500 lat temu. Dym i popioÂły zasÂłoniÂły SÂłoĂące i porwane siÂłÂą wybuchu oraz wiatrami pokryÂły nie tylko KretĂŞ ale takÂże pĂłÂłnocnÂą czĂŞÂśĂŚ Egiptu. Wybuch wulkanu wywoÂłaÂł mordercze tsunami, ktĂłrego fale siĂŞgaÂły 30 m wysokoÂści. Wiadomo to stÂąd, Âże po dziÂś dzieĂą na klifach pĂłÂłnocnej Krety znajduje siĂŞ wbite w niego muszle morskie 30 m powyÂżej poziomu morza. Tsunami to, byÂło najsilniejszym tsunami w znanej nam historii i kompletnie zniszczyÂło wszystkie porty nie tylko pĂłÂłnocnej czĂŞÂści wyspy, ale takÂże deltĂŞ Nilu, wywoÂłujÂąc znane z Biblii plagi egipskie. Jest prawdopodobne, Âże tsunami staÂło siĂŞ przyczynÂą upadku potĂŞÂżnego faraona Echnatona bo zostaÂło uznane za karĂŞ boskÂą dla Egiptu.

Menzies wyruszyÂł na Santorini aby znaleÂźĂŚ Âślady tego zdarzenia. Nie szukaÂł dÂługo. PracujÂący na wyspie archeolodzy odkryli tam staroÂżytnÂą stolicĂŞ Santorini, ktĂłrÂą wstĂŞpnie oszacowano na 2 tys. lat p.n.e. Miasto pokryte byÂło 15 metrowÂą warstwÂą wulkanicznego bÂłota. Archeolodzy przewiercili siĂŞ przez tÂą warstwĂŞ i za pomocÂą wiertÂła przebili siĂŞ do domu bogatego kupca, ktĂłry byÂł takÂże Âżeglarzem. Na Âścianach jego domu wymalowane byÂły freski przedstawiajÂące okrĂŞty wracajÂące z morskiej wyprawy. Wizerunki okrĂŞtĂłw poddano analizie i okazaÂło siĂŞ, Âże sÂą one zaawansowane technologicznie. PosiadaÂły rozmaite typy oÂżaglowania, ktĂłre sÂłuÂżyÂło do napĂŞdu okrĂŞtu w rozmaitych warunkach atmosferycznych. Do ustawiania Âżagla sÂłuÂżyÂło aÂż 18 rozmaitych lin. Wszystko to wskazywaÂło, Âże mieszkaĂący Santorini byli Âżeglarskimi ekspertami a ich okrĂŞty zdolne byÂły do odbywania dÂługich, morskich podroÂży nawet w trudnych warunkach atmosferycznych. OkrĂŞty te byÂły takÂże pokaÂźnych rozmiarĂłw, co najmniej trzykrotnie przekraczajÂąc wielkoÂściÂą statki jakie miaÂł do swojej dyspozycji Kolumb w czasie podrĂłÂży przez Atlantyk. Szybko przekonano siĂŞ, Âże freski ze Âściany z domu kupca, w niczym nie przesadzaÂły prawdziwego wizerunku kreteĂąskich okrĂŞtĂłw. Na dnie morza, ok. 200 mil morskich od Krety odkryto nie jeden, a trzy wraki takich statkĂłw.

Pierwszy z nich datowano na 1600 r. p.n.e., drugi na 1300 r.p.n.e., a trzeci na 1100 r. p.n.e. LeÂżaÂły na dnie morza, niedaleko wybrzeÂży Turcji. Zatopione staroÂżytne okrĂŞty wydobywano z niezwykÂłÂą ostroÂżnoÂściÂą, co zajĂŞÂło aÂż 10 dÂługich lat. Dwa z nich moÂżna zobaczyĂŚ w muzeum w tureckiej miejscowoÂści Bodrum. OkrĂŞty te przewoziÂły miedÂź a miedÂź reaguje z wodÂą morskÂą w sposĂłb, ktĂłry zabezpieczyÂł kadÂłub statku przed zniszczeniem przez organizmy morskie. To dlatego wiĂŞksza czĂŞÂśĂŚ okrĂŞtu leÂżÂącego na morskim dnie pozostaÂła nietkniĂŞta. MiedÂź szczelnie zabezpieczyÂła wnĂŞtrze statku przed prÂądem morskim, dziĂŞki czemu jego zawartoÂśĂŚ pozostaÂła nienaruszona przez 3500 lat. Towary jakie przewoÂżono na statkach pochodziÂły z szeÂściu rĂłÂżnych cywilizacji. KoÂśĂŚ sÂłoniowa pochodziÂła z Indii, zĂŞby hipopotama z czarnej Afryki, bÂłĂŞkitne szkÂło z Egiptu, zÂłoto z Syrii i bursztyn z nad BaÂłtyku. Nieznane byÂł poczÂątkowo pochodzenie miedzi. WkrĂłtce jednak okazaÂło siĂŞ, Âże miedÂź tej jakoÂści i prĂłby moÂżna znaleÂźĂŚ tylko w jednym miejscu na Âświecie, ktĂłrym sÂą… wybrzeÂża amerykaĂąskiego Jeziora Michigan!

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/11/staro%C5%BCytny-%C5%BCaglowiec.jpg)

WĂłwczas Gavin Menzies doznaÂł olÂśnienia i uÂświadomiÂł sobie, Âże Santorini i cywilizacja minojska na Krecie byÂły byĂŚ moÂże tajemniczÂą i jak najbardziej realnÂą Atlantyda opisywanÂą przez Platona. Wg. Menziesa AtlantydÂą byÂło olbrzymie imperium, ktĂłre rozciÂągaÂło siĂŞ od amerykaĂąskich wybrzeÂży Jeziora Michigan po SzkocjĂŞ, FrancjĂŞ, HiszpaniĂŞ graniczÂąc z Egiptem i Indiami na swoich wschodnich kraĂącach. StaroÂżytna Grecja, ktĂłra jest uwaÂżana za kolebkĂŞ naszej cywilizacji odziedziczyÂła po kulturze minojskiej olbrzymi dorobek tak techniczny jak i kulturalny. MieszkaĂący Krety w tamtych czasach nie byli Grekami lecz nie przetrwali do naszych czasĂłw bo w wyniku kilku katastrof w historii wyspy, wyginĂŞli zupeÂłnie a ich miejsce zajĂŞli etniczni Grecy.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/11/helm-minojski.jpg)

Minojczycy byli niezwykle wyrafinowanÂą cywilizacjÂą. Matematycznie byli bardziej zaawansowani niÂż mieszkaĂący Mezopotamii czy Egiptu. Posiadali jĂŞzyk pisany a takÂże system miar i wag. Platon w swoich dialogach Kritias i Timaios wielokrotnie dawaÂł do zrozumienia, Âże historia Atlantydy jest historiÂą prawdziwÂą a nie legendÂą. PisaÂł, Âże mieszkaĂący Atlantydy mieszkali na wyspach – nie na jednej wyspie – ale na dwĂłch wyspach. Jedna miaÂła byĂŚ okrÂągÂła a druga podÂłuÂżna. Te wyspy to wg Menziesa Kreta i Santorini. Posiadali oni jĂŞzyk pisany i byli ekspertami w metalurgii. Wzmianka o jĂŞzyku pisanym jest niezwykle waÂżna, bo w tamtych, zamierzchÂłych czasach, Âżaden inny lud na wyspach greckich nie posiadaÂł jĂŞzyka pisanego. Handlowali miedziÂą przez co stali siĂŞ niezwykle bogaci. ChciwoÂśĂŚ i bogactwo wywoÂłaÂło gniew bogĂłw. Platon na koniec pisze, Âże Atlantyda zostaÂła zniszczona w ciÂągu jednego dnia i jednej nocy i taki wÂłaÂśnie koniec spotkaÂł mieszkaĂącĂłw Santorini a pĂłÂźniej Krety.

http://nowaatlantyda.com/2011/11/06/atlantyda-na-krecie/

SÂłuszne spostrzeÂżenie. ;D
CzytaÂłem niedawno ciekawe rozwaÂżania o Atlantydzie autorstwa L. Klimka. Pisze doÂśĂŚ logicznie, Âże wszĂŞdzie niemal mamy dowody istnienia tej cywilizacji tylko nasza szanowna nauka skutecznie zamydla nam oczy faÂłszujÂąc historiĂŞ poprzez dostosowywanie artefaktĂłw do ogĂłlnie przyjĂŞtych schematĂłw, lub je zatajajÂąc. Nie potrafiÂą i nie chcÂą dopuÂściĂŚ do siebie myÂśli, Âże istniaÂło coÂś takiego jak cywilizacje starsze od egipskich.
Sama zaÂś Atlantyda, choĂŚ znajdowaÂła siĂŞ na zatopionym dziÂś kontynencie to jej wpÂływy byÂły i sÂą widoczne w wielu regionach wspĂłÂłczesnego Âświata, bo przecieÂż tak rozwiniĂŞta kultura musiaÂła prowadziĂŚ oÂżywiony handel z sÂąsiadami.

Cytat: Platon

Platon (Timajos) - PotĂŞga owa posiadaÂła wyspĂŞ przed cieÂśninÂą, ktĂłra siĂŞ nazywaÂła u was Kolumnami Heraklesa. Wyspa ta byÂła wiĂŞksza od Libii i Azji razem wziĂŞtych. PodrĂłÂżni owych czasĂłw mogli siĂŞ dostawaĂŚ z tej wyspy na wyspy inne, a z nich na caÂły kontynent przeciwlegÂły, ktĂłry siĂŞ rozciÂągaÂł dokoÂła tego prawdziwego morza. CaÂłe to morze, ktĂłre siĂŞ znajduje z tej strony cieÂśniny, o ktĂłrej mowa, wyglÂąda na port o wÂąskim wjeÂździe. A co jest po tamtej jej stronie, moÂżna by nazwaĂŚ prawdziwym morzem, a ziemi, ktĂłra je zewszÂąd otacza, moÂżna by daĂŚ, w ÂścisÂłym tego sÂłowa znaczeniu, miano kontynentu. [...]
Na tej wyspie Atlantydzie kwitÂła wielka i zdumiewajÂąca potĂŞga krĂłlewska, ktĂłrej podlegaÂła caÂła wyspa oraz wiele innych wysp i czĂŞÂści kontynentu. Ponadto z tej strony cieÂśniny krĂłlestwo to obejmowaÂło okolice Libii aÂż do Egiptu i EuropĂŞ aÂż po TyrreniĂŞ.

Platon (Kritias) - Blisko morza i przez Âśrodek caÂłej wyspy leÂżaÂła rĂłwnina, ktĂłra miaÂła byĂŚ najpiĂŞkniejsza ze wszystkich rĂłwnin, o niezwykÂłej urodzajnoÂści. W pobliÂżu zaÂś rĂłwniny wznosiÂło siĂŞ niewysokie wzgĂłrze, w odlegÂłoÂści mniej wiĂŞcej piĂŞĂŚdziesiĂŞciu stadiĂłw (900 m) od jej Âśrodka. [...]
W obfitoÂści byÂła woda, zarĂłwno zimna jak gorÂąca. KaÂżdy z tych gatunkĂłw wody nadawaÂł siĂŞ znakomicie do uÂżytku dziĂŞki swej ÂłagodnoÂści i zaletom. WyzyskiwaÂły je specjalne konstrukcje i plantacje odpowiadajÂące naturze wĂłd. UmieÂścili dokoÂła baseny, jedne otwarte, drugie kryte, przeznaczone do ciepÂłych kÂąpieli w okresie zimowym. [...]
Po pierwsze, caÂła okolica byÂła poÂłoÂżona bardzo wysoko i spadzisto schodziÂła ku morzu. Jednak teren, na ktĂłrym leÂżaÂło miasto, byÂł pÂłaski. RĂłwnina ta otaczaÂła miasto, bĂŞdÂąc sama otoczona gĂłrami, ktĂłre siĂŞgaÂły aÂż do morza. ByÂła pÂłaska, rĂłwna, caÂła wydÂłuÂżona. LiczyÂła po bokach trzy tysiÂące stadiĂłw (540 km) oraz dwa tysiÂące stadiĂłw (360 km) w Âśrodku od morza, ktĂłre znajdowaÂło siĂŞ w dole. [...]
Ta okolica w caÂłej wyspie byÂła pochylona ku poÂłudniowi, osÂłoniĂŞta przed wiatrami pĂłÂłnocnymi. Chwalono gĂłry, ktĂłre jÂą otaczaÂły: pod wzglĂŞdem iloÂści, wielkoÂści i piĂŞkna przewyÂższaÂły one te wszystkie, ktĂłre istniejÂą obecnie. W gĂłrach tych byÂło wiele wsi bogatych w mieszkaĂącĂłw, jak rĂłwnieÂż wiele rzek, jezior, ÂłÂąk zdolnych wyÂżywiĂŚ olbrzymiÂą iloÂśĂŚ zwierzÂąt dzikich i oswojonych, oraz takÂże mnĂłstwo lasĂłw o tak rĂłÂżnej naturze, iÂż dostarczaÂły w obfitoÂści materiaÂłu niezbĂŞdnego do wszelkich moÂżliwych prac. [...]
RĂłwnina ta, zarĂłwno z natury jak i dziĂŞki pracy wÂłoÂżonej przez krĂłlĂłw w ciÂągu dÂługiego okresu czasu, miaÂła nastĂŞpujÂący wyglÂąd: tworzyÂła - jak powiedziaÂłem - po wiĂŞkszej czĂŞÂści prostokÂątny, podÂłuÂżny czworobok; tam, gdzie boki odchylaÂły siĂŞ od linii prostej, poprawiono tĂŞ nieregularnoÂśĂŚ wykopujÂąc ciÂągÂły rĂłw, opasujÂący rĂłwninĂŞ.

Atlantyda/Antarktyda cz.1
26 lut 2011

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/02/bare_antarctica_globe.png)

Rand Flem-Ath jest jednym z najbardziej interesujÂących badaczy szukajÂących potwierdzenia istnienia mitycznej Atlantydy. Swoje poszukiwania rozpoczÂąÂł w 1976 r. KoĂączyÂł wĂłwczas studia bibliotekoznawcze i planowaÂł napisanie ksiÂąÂżki sci-fi na temat przybyszĂłw z kosmosu, ktĂłrzy aby ukryĂŚ siĂŞ na Ziemi zostali zahibernowani w lodach Antarktydy. Podczas obmyÂślania tematu przyszÂło mu do gÂłowy, Âże mityczna Atlantyda moÂże byĂŚ takÂże ukryta pod lodowÂą skorupÂą szĂłstego kontynentu. Flem-Ath nie wiedziaÂł w tamtych czasach zbyt wiele o Atlantydzie i zaczÂąÂł zbieraĂŚ rozmaite inforamcje na temat tej zaginionej cywilizacji, poczÂąwszy od sÂłynnego opisu Platona w dialogu Kritiasz. Opis poÂłoÂżenia Atlantydy zostawiony przez Platona byÂł poczÂątkowo dla Flem-Atha niezrozumiaÂłym beÂłkotem. KtĂłregoÂś jednak dnia zaÂświtala mu w glowie idea, Âże jednak byĂŚ moÂże Platon miaÂłl racjĂŞ i jego opis jest jak najbardziej konkretny i realny, jeÂśli uznaĂŚ, Âże miejsce w ktĂłrym byÂła Atlantyda jest…. AntarktydÂą!

Gdy popatrzeĂŚ na Âświat z punktu widzenia Antarktydy to jest ona otoczona jednym wielkim oceanem i dopiero gdy popatrzymy na Âświat z naszego punktu widzenia dzielimy ten ocean na 3 czĂŞÂści: Atlantyk, Pacyfik i Ocean Indyjski. Relacja Platona, jak wiadomo, ma swoje ÂżrodÂło w tradycji egipskiej. Ci co ocaleli z upadku Atlantydy, mieli znaleÂźĂŚ schronienie w Egipcie. Tak wiec patrzÂąc na Atlantyde w sposob w jaki opisywaÂł jÂą Platon nieoczekiwanie pasuje do niego wspĂłÂłczesna Antarktyda. Jest ona potĂŞÂżnym lÂądem, przypominajÂącym ksztaÂłtem koÂło i jest jak Atlantyda otoczona olbrzymim oceanem. Za oceanem miaÂł znajdowaĂŚ siĂŞ nastĂŞpny lÂąd, ktĂłrym w tym przypadku byÂła reszta Âświata. JeÂśli spojrzeĂŚ na mapĂŞ, na ktĂłrej Antarktyda bĂŞdzie zaznaczona w samym jej centrum, to zobaczymy, Âże jest ona wielkÂą wyspÂą otoczonÂą masami wody za ktĂłrymi znajdujÂą sie kolejne kontynenty. Nieoczekiwanie relacja Platona staje siĂŞ bardzo realistyczna.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/02/FA_US-naval.gif)

Z encyklopedii wiadomo, Âże Antarktyda jest pokryta lodem przez ostatnie 55 mln lat. Oznacza to, Âże moÂżliwoÂśĂŚ istnienia wysokorozwiniĂŞtej cywilizacji na tym kontynencie jest bardzo niewielka. Platon napisaÂł, Âże AteĂączyk Solon ok. 600 r. p.n.e. usÂłyszaÂł historiĂŞ o Atlantydzie od egipskiego kapÂłana, ktory umiejscowiÂł czas opowiadanych wydarzeĂą na 9 tys. lat wczeÂśniej. Daje nam to datĂŞ 9600 r. p.n.e. i w tym czasie jak wiadomo na ziemi doszÂło do wielu gÂłĂŞbokich przemian. ByÂł to koniec epoki lodowcowej, pokrywa lodowa pokrywajÂąca AmerykĂŞ PĂłÂłnocnÂą topniaÂła w bardzo szybkim tempie. Poziom wody w oceanach wzrastaÂł dramatycznie szybko. W tym samym czasie wyginĂŞÂło takÂże wiele gatunkĂłw zwierzÂąt a czÂłowiek powoli rezygnowaÂł z koczowniczego trybu Âżycia, wynalazÂł rolnictwo i osiadÂł w jednym miejscu.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/02/Rand-Flem-Ath.jpg)

Co wiĂŞc wydarzyÂło siĂŞ w 9600 r. p. n. e.? Flem-Ath uznaÂł Âże odpowiedÂź na to pytanie tkwi w mitologii, do ktĂłrej dostĂŞp miaÂł takÂże Platon. Flem-Ath postanowiÂł sprawdziĂŚ, czy jest w stanie wytÂłumaczyĂŚ historie upadku Atlantydy za pomocÂą mitologii, jednoczeÂśnie zakÂładajÂąc, Âże miejscem jej poÂłoÂżenia byÂła Antarktyda. Dla bibliotekarza zadanie to byÂło nietrudne do wykonania. SzczegĂłlnÂą uwagĂŞ postanowiÂł skupiĂŚ na potopach, bo wzmianki o tym wydarzeniu pojawiaÂły siĂŞ w wielu rozmaitych mitologiach. W opisach potopu zwrĂłciÂł on uwagĂŞ na dwa interesujÂące czynniki. Pierwszym z nich byÂły zmiany na niebie ze szczegĂłlnym uwzglĂŞdnieniem poÂłoÂżenia SÂłoĂąca. Wzmianki o tym moÂżna odnaleÂżĂŚ w wiĂŞkszoÂści opisow potopu. Drugim elementem interesujÂącym go w tych historiach, byÂły informacje o raju utraconym lub o rajskiej wyspie.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/02/Indianin-Okanagon.jpg)

Jednym z pierwszych a zarazem najsÂłynniejszych teoretykĂłw istnienia Atlantydy byÂł Ignatius Loyola Donelly, Amerykanin, ktĂłry napisaÂł ksiÂąÂżkĂŞ pt. „Atlantis: Antedeluvian World” („Atlantyda: Âświat przed Potopem”). UstaliÂł on miejsce istnienie Atlantydy gdzieÂś na Oceanie Atlantyckim co zawĂŞzaÂło teren poszukiwaĂą zaginionego lÂądu. Flem-Ath doszedÂł do wniosku, Âże byĂŚ moÂże ÂśladĂłw Atlantydy trzeba szukaĂŚ takÂże najdalej jak to jest moÂżliwe od Platona , staroÂżytnej Grecji i Egiptu. W kanadyjskiej Kolumbii Brytyjskiej mieszkajÂą plemiona Indian, ktĂłre od czasĂłw prehistorycznych zamieszkujÂą te tereny. Jednym z nich jest plemiĂŞ Okanagon, ktĂłre w swoich legendach ma przekaz o miejscu zwanym Suma Tui Ula, ktĂłra byÂła wyspÂą gdzieÂś na Âśrodku oceanui uznawana przez Indian za utracony raj. Przodkowie Indian mieli mieszkaĂŚ na tej wyspie, ktĂłra zostaÂła w koĂącu zniszczona przez potop i ludzie musieli jÂą opuÂściĂŚ. Nieoczekiwanie okazaÂło siĂŞ, Âże Indianie dysponujÂą niemalÂże identycznÂą historiÂą jak Platon. IdÂąc dalej tym Âśladem, podobnÂą opowieÂśĂŚ moÂżna znaleÂźĂŚ w kulturze japoĂąskiej gdzie raj utracony nazywa siĂŞ Onogoro Jima, ktĂłra byÂła wyspÂą w miejscu gdzie dziÂś znajduje siĂŞ biegun. Nazwa ma podobne brzmienie do tej uÂżywanej przez kanadyjskich Indian mimo, Âże nie ma z dialektem indianskim nic wspĂłlnego.

NajstarszÂą cywilizacjÂą znanÂą archeologii, jest cywilizacja sumeryjska. Tam rĂłwnieÂż moÂżna znaleÂżĂŚ zapis o utraconej rajskiej wyspie zwanej Aryana Vaejah (ktĂłrej brzmienie w jakiÂś sposĂłb znĂłw pokrywa siĂŞ swoim rytmem z nazwami uÂżywanymi przez inne kultury), ktĂłra miaÂła zostaĂŚ zniszczona przez potop a potem pokryĂŚ siĂŞ Âśniegiem i lodem! Tak wiĂŞc motyw rajskej ojczyzny, wyspy poÂłoÂżonej na Âśrodku oceanu w pobliÂżu dzisiejszych biegunĂłw, ktĂłrÂą zniszczyÂła wielka powĂłdÂź i zostaÂła pokryta Âśniegiem i lodem a ludzie musieli jÂą opuÂściĂŚ i osiedlili siĂŞ na innych lÂądach – ma swoje slady w legendach wielu kultur na calym Âświecie. WyjaÂśnialoby to ekspansjĂŞ czÂłowieka na rĂłÂżnych kontynentach ale kÂłoci siĂŞ to z pojmowaniem wĂŞdrowek ludĂłw przez dzisiejszÂą naukĂŞ.

cdn….

http://nowaatlantyda.com/2011/02/26/atlantydaantarktyda-cz-1/

Atlantyda/Antarktyda cz.2
27 lut 2011

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/02/uskok-skorupy-ziemskiej.gif)

Flem-Ath twierdzi, Âże epoka lodowcowa nigdy siĂŞ nie skoĂączyÂła i wciÂąÂż panuje w tych partiach ziemi, ktĂłre znajdujÂą sie w strefach polarnych. Jest wiĂŞc ona na Grenlandii, w Arktyce, w czĂŞÂści Syberii, pĂłlnocnej Alasce i Kanadzie a takÂże oczywiÂście na obszarze caÂłej Antarktydy. W 1958 r. prof Charles Hapgood wydaÂł ksiÂąÂżke pt. „Earth Shifting Crust” w ktĂłrej rozwaÂża moÂżliwoÂśĂŚ uskoku skorupy ziemskiej a przez to przemieszczania siĂŞ caÂłych kontynentĂłw. Ostatnie takie przesuniĂŞcie spowodowaÂło wyjÂście ze strefy polarnej Ameryki PĂłÂłnocnej i gwaÂłtowne topnienie lodowca na obszarze tego kontynentu. Inne tereny jak np. Syberia – zostaÂły gwaltownie przesuniĂŞte do strefy polarnej, co tÂłumaczy masowe wymieranie wielu gatunkĂłw zwierzÂąt. To samo miaÂło miejsce na pĂłÂłkuli poÂłudniowej.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/02/Mamut-znaleziony-na-p%C3%B3lyspie-Jama%C5%82.jpg)

W 2004 dziewiĂŞciu rosyjskich naukowcĂłw z Rosyjskiej Akademii Nauk opublikowaÂło artykuÂł w magazynie Nature (ktĂłry jest jednÂą z najbardziej prestiÂżowych publikacji na Âświecie) o odkryciach jakie dokonano na pĂłÂłwyspie JamaÂł na Syberii. W miejscu tym 30 tys lat temu Âżyli ludzie, ktĂłrzy polowali na zwierzĂŞta, ktĂłre dziÂś nie byÂłyby w stanie ÂżyĂŚ w surowym klimacie tundry. Tereny te 30 tys. lat temu znajdowaÂły siĂŞ w strefie umiarkowanej. Jedyne zwierzĂŞta, ktĂłre przetrwaÂły nagÂłe oziĂŞbienie siĂŞ klimatu to renifery i arktyczne lisy. JeÂśli wiĂŞc skorupa ziemska przesunĂŞÂła sie na pĂłÂłkuli pĂłÂłnocnej, to musiaÂło to mieĂŚ swoje odzwierciedlenie na pĂłÂłkuli poÂłudniowej. Na tej podstawie moÂżna stwierdziĂŚ, Âże jeÂśli 30 tys lat temu Âżycie kwitÂło w pĂłÂłnocnej Syberii (za dzisiejszym koÂłem polarnym) to byÂło ono takÂże moÂżliwe na Antarktydzie. Kilka lat temu przewiercono siĂŞ przez lody Grenlandii i znaleziono pod nimi igÂły sosnowe, trawy, liÂście rozmaitych roÂślin. Tak wiĂŞc wynika z tego, Âże Grenlandia w ktĂłrymÂś momencie swojej historii byÂła rzeczywiÂście zielonÂą wyspÂą, poroÂśniĂŞtÂą lasami i bujnÂą roÂślinnoÂściÂą co dodatkowo potwierdza teoriĂŞ Hapgooda o przesuwaniu siĂŞ skorupy ziemskiej.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/02/Hapgood-252x300.jpg)

Grenlandia ma na sobie 90% zlodowacenia caÂłej pĂłÂłkuli pĂłÂłnocnej. Co ciekawe, tak jak nad SaharÂą prawie nigdy nie padajÂą deszcze, tak nad centralnÂą GrenlandiÂą nie padajÂą Âśniegi. Jest wiĂŞc ona czymÂś w rodzaju polarnej pustyni. Identyczna sytuacja ma miejsce w Zachodniej Antarktydzie, dokÂładnie po przeciwnej stronie ziemi. Tam rĂłwnieÂż nie tylko nie pada Âśnieg, ale znajduje siĂŞ najgrubsza warstwa lodu na poÂłudniowej pĂłÂłkuli. Dzieje siĂŞ tak dlatego, Âże warunki pogodowe na ziemi majÂą swoje ÂźrĂłdÂło na Pacyfiku i przesuwajÂą siĂŞ na wschĂłd unoszÂąc ze sobÂą masy wilgotnego powietrza. CaÂła wilgoĂŚ jakÂą niosÂą prÂądy powietrzne wyczerpuje siĂŞ jednak w czasie tej drogi i na GrenlandiĂŞ nie spada juÂż ani pÂłatek Âśniegu. 12 tys lat temu byÂło zupeÂłnie inaczej. Biegun pĂłÂłnocny znajdowaÂł siĂŞ w miejscu dzisiejszej zatoki Hudsona w Kanadzie. Oznacza to, Âże pogoda ksztaltowaÂła siĂŞ w zupeÂłnie inny sposĂłb. WĂłwczas olbrzymie iloÂści wilgoci z rejonu Atlantyku zrzucaÂły masy Âśniegu na GrenlandiĂŞ ale takÂże AntarktydĂŞ, budujÂąc potĂŞÂżnÂą pokrywĂŞ lodowÂą.

Charles Hapgood uwaÂżaÂł poczÂątkowo, Âże gÂłĂłwnÂą przyczynÂą przesuwania siĂŞ skorupy ziemskiej jest ciĂŞÂżar lodowcĂłw na biegunach, ktĂłry wchodziÂł w reakcjĂŞ z ruchem wirowym ziemi. Aby siĂŞ co do tego upewniĂŚ rozpoczÂąÂł korespondencjĂŞ na ten temat z Einsteinem. Einstein nie zgodziÂł siĂŞ jednak z tym twierdzeniem. UwaÂżaÂł, Âże ciĂŞÂżar lodu jest niewystarczajÂący by mĂłc wywoÂłaĂŚ tak powaÂżne zmiany. Nie zgadzaÂł siĂŞ rĂłwnieÂż z teoriÂą, Âże takie przesuwanie siĂŞ skorupy ziemskiej jest w stanie wywoÂłaĂŚ pojawienie siĂŞ innej planety w naszym UkÂładzie SÂłonecznym. Wg. niego siÂła grawitacyjna takiej planety rozerwaÂłaby ZiemiĂŞ na kawaÂłki. Wszystko wskazuje wiĂŞc na to, Âże gÂłĂłwnÂą przyczynÂą zmian na powierzchni Ziemi jest… SloĂące. Tak jak huragany pustoszÂą od czasu do czasu ZiemiĂŞ, podobnie na SÂłoĂącu majÂą miejsce sÂłoneczne tajfuny, ktĂłre trwajÂą przez dÂługi okres czasu, wywoÂłujÂąc elektromagnetycznÂą burzĂŞ i wysyÂłajÂąc naÂładowane czÂąsteczki poprzez caÂły UkÂład SÂłoneczny. Ziemia jest na takie uderzenia bardzo podatna, bo jest ona magnesem. Stabilna siÂła jest wiĂŞc aplikowana przez SÂłoĂące skorupie ziemskiej poprzez jeden z biegunĂłw. Energia wĂŞdruje wĂłwczas do centrum ziemi, rozgrzewa ziemskie jÂądro i rozpuszcza tÂą warstwĂŞ ziemskiego pÂłaszcza ktĂłra ÂłÂączy go ze skorupÂą ziemskÂą. WĂłwczas skorupa ziemska moÂże ulec przesuniĂŞciu. Kiedy na SÂłoĂącu koĂączy siĂŞ tajfun i burza elektromagnetyczna sÂłabnie, wĂłwczas warstwa pomiĂŞdzy pÂłaszczem ziemskim a skorupÂą tĂŞÂżeje i wszystko wraca do normy a ziemia stabilizuje siĂŞ. Teoria tajfunu sÂłonecznego odpowiada na wszystkie pytania jakie postawiÂł Einstein, gdy szukal on uzasadnienia moÂżliwoÂści przemieszczania siĂŞ skorupy ziemskiej. Einstein teoriĂŞ uskoku skorupy ziemskiej nie tylko akceptowaÂł, ale napisaÂł nawet przedmowĂŞ do ksiÂąÂżki Hapgooda.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/02/Albert-Einstein-300x233.jpg)

Opisane wyÂżej zjawisko spowodowaÂło 9600 lat p.n.e. przesuniecie siĂŞ skorupy ziemskiej, dziĂŞki czemu przykryta lodem Ameryka PĂłÂłnocna nieoczekiwanie staÂła siĂŞ lÂądem mogÂącym podtrzymywaĂŚ Âżycie a Antarktyda nieoczekiwanie staÂła siĂŞ ofiara zlodowacenia. Tajfun sÂłoneczny jest najprawdopodobniej zjawiskiem cyklicznym i nastĂŞpuje w sposĂłb regularny. ByĂŚ moÂże caÂły proces przesuniĂŞcia siĂŞ skorupy ziemskiej ma przyczynĂŞ w centrum naszej galaktyki, ktĂłre wysyÂła naÂładowane czÂąsteczki w kierunku naszego UkÂładu SÂłonecznego. CzÂąsteczki te sÂą absorbowane przez SÂłoĂące, przez co naruszajÂą jego normalne funkcjonowanie. 2012 byĂŚ moÂże bĂŞdzie rokiem w ktĂłrym SÂłoĂące bĂŞdzie bardziej aktywne niÂż zwykle a Ziemia znajdzie siĂŞ dokÂładnie na przeciwko pÂłaszczyzny miĂŞdzygalaktycznej, co moÂże wywoÂłac opisane przez Charlesa Hapgooda konsekwencje. Jest to jednak tylko spekulacja. To co jednak nie jest spekulacjÂą to fakt braku Âśniegu na Grenlandii i w Zachodniej Antarktyce, masowe wyginiĂŞcie zwierzÂąt w okolicach krĂŞgu polarnego i brak wiĂŞkszych zmian tego typu w Afryce i na poÂłudniowym Pacyfiku.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/02/caribou.gif)

W historii Platona o Atlantydzie egipski kapÂłan, ktĂłry opowiadaÂł historie zaginionej cywilizacji Solonowi, wspomniaÂł takÂże, Âże ludzkoÂśĂŚ przetrwaÂła wiele katastrof w swojej historii. OprĂłcz przesuwania sie skorupy ziemskiej ziemie trapiÂły uderzenia meteorĂłw i komet, ktĂłre miaÂły swĂłj gÂłĂŞboki wpÂływ na historiĂŞ naszej planety. JeÂśli przesuniĂŞcie siĂŞ skorupy ziemskiej rzeczywiÂście miaÂło miejsce, to Atlantyda (ktĂłrej poÂłoÂżenie znajdowaÂłoby siĂŞ w miejscu w ktĂłrym dziÂś jest Buenos Aires) nie tyle zostaÂłaby zatopiona, co zalana wodami oceanu, ktĂłrego poziom zaczÂąÂł gwaÂłtownie rosnÂąĂŚ po tym jak lodowa czapa zaczĂŞÂła topnieĂŚ na obszarze Ameryki PĂłÂłnocnej. Reszty dokonaÂły masywy lodowe, ktĂłre zamieniajÂąc AtlantydĂŞ w AntarktydĂŞ, wcisnĂŞÂły jÂą swojÂą waga pod wodĂŞ.

Rand Flem Ath jest autorem fascynujÂącej ksiÂązki pt: „The Atlantis Blueprint”

http://nowaatlantyda.com/2011/02/27/atlantydaantarktyda-cz-2/

Ukryta historia cz.1
24 mar 2011

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/03/piramida1.jpg)

Klaus Dona jest Austriakiem i jego Âżycie przez lata upÂływaÂło na caÂłkiem interesujÂącej pracy, polegajÂącej na wystawianiu dorobku austriackiej kultury w rozmaitych egzotycznych zakÂątkach Âświata. Znakomitym miejscem do promocji Austrii okazaÂła siĂŞ Japonia. Klaus Dona zorganizowaÂł tam aÂż 26 wystaw. PokonujÂąc olbrzymie miĂŞdzykontynentalne dystanse, Dona zabijaÂł czas czytajÂąc ksiÂąÂżki – poczÂątkowo DĂ¤nikena a pĂłÂźniej i innych autorĂłw majÂących alternatywne spojrzenie na historiĂŞ Âświata. Historie te byÂły ciekawe, pochÂłaniajÂące, ale dla wychowanego w duchu logiki i porzÂądku Austriaka trudne do uwierzenia. WpadÂł wĂłwczas na pomysÂł, by sprĂłbowaĂŚ zgromadziĂŚ wiele takich kontrowersyjnych artefaktĂłw w jednym miejscu i wykorzystujÂąc swoje muzealnicze doÂświadczenie, pokazaĂŚ je Âświatu.

Miejsce na takÂą wystawĂŞ znalazÂł oczywiÂście w swoim swoje rodzinnym mieÂście – Wiedniu. Dona wraz z przyjacielem Reinhardem Habeckiem po przeczytaniu ogromnej masy materiaÂłu, dokonali selekcji 350 artefaktĂłw, ktĂłre chcieli wystawiĂŚ i napisali listy do ich wÂłaÂścicieli (byÂły to w wiĂŞkszoÂści muzea), z proÂśbÂą o ich wypoÂżyczenia na czas ekspozycji. Listy z proÂśbÂą podpisaÂł takÂże dyrektor muzeum wiedeĂąskiego, w ktĂłrym miaÂła siĂŞ odbyĂŚ caÂła impreza. Na 350 prĂłÂśb o wypoÂżyczenie eksponatĂłw tylko jedna proÂśba zostaÂła rozpatrzona pozytywnie. Do otwarcia wystawy wciÂąÂż pozostawaÂło pĂłÂłtora roku, ale trudno byÂło wierzyĂŚ w jej powodzenie z zaledwie jednym eksponatem.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/03/klaus_dona-300x271.jpg)

Klaus Dona jednak jest czÂłowiekiem niezwykle upartym. Nie chcÂąc siĂŞ poddaĂŚ, zaczÂąÂł podrĂłÂżowaĂŚ gÂłĂłwnie za ocean, do obu Ameryk w poszukiwaniu interesujÂących przedmiotĂłw z kontrowersyjnym rodowodem, ktĂłre mĂłgÂłby pokazaĂŚ na swojej wystawie. Przez pĂłÂłtora roku, jakie pozostaÂły do jej otwarcia, udaÂło mu siĂŞ zgromadziĂŚ 470 interesujÂących i niecodziennych przedmiotĂłw o czĂŞsto niezwykle tajemniczym pochodzeniu.

WiĂŞkszoÂśĂŚ z nich pochodziÂła z kolekcji prywatnych i nigdy wczeÂśniej nie byÂła wystawiana publicznie. KaÂżdy eksponat badany byÂł wnikliwie przez wiedeĂąskich naukowcĂłw, ktĂłrzy czĂŞÂśĂŚ zbioru zakwalifikowali jako zwykÂłe oszustwo. Wystawa udaÂła siĂŞ jednak znakomicie i cieszyÂła siĂŞ olbrzymim zainteresowaniem WiedeĂączykĂłw. ZachĂŞcony sukcesem Klaus Dona zorganizowaÂł nastĂŞpnÂą takÂą samÂą w Szwajcarii a kolejnÂą w Korei. Obecnie pracuje on nad podobnym pokazem w Chinach.

Jednym z ulubionych artefaktĂłw Dony jest niewielka piramida z wymalowanym na jej stoÂżku okiem, podobna do tej, jakÂą moÂżna zobaczyĂŚ na banknocie jednodolarowym. O piramidzie opowiedziaÂł Donie krajan , ktĂłry mieszkaÂł w Ekwadorze i byÂł tam lekarzem, ale takÂże szamanem.

Piramida byÂła znaleziskiem inÂżyniera pracujÂącego w La Mana, dla brytyjskiej firmy poszukujÂącej mineraÂłĂłw. InÂżynier odkryÂł sieĂŚ podziemnych tuneli a w nich ok. 350 eksponatĂłw, z ktĂłrych znakomita wiĂŞkszoÂśĂŚ nie miaÂła Âżadnego zwiÂązku z ÂżadnÂą kulturÂą prekolumbijskÂą na tym terenie. Piramida od razu zwrĂłciÂła na siebie uwagĂŞ Dony. MiaÂła nie tylko masoĂąskie oko ale takÂże 13 stopni – identycznie jak na dolarze. Piramida miaÂła kolor terrakoty, jednak oÂświetlona lampÂą ultrafioletowÂą momentalnie zmieniaÂła kolor(!) ukazujÂąc bardzo wyraÂźnie elementy, ktĂłre tworzyÂły kompozycje na jej bokach. SzczegĂłlnie efektowne byÂło oko, ktĂłre w Âświetle UV rozbÂłyskiwaÂło zÂłotem i zieleniÂą.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/03/piramida-UV.jpg)

Klaus Dona widzÂąc z jakim skarbem ma do czynienia, natychmiast poprosiÂł o wypoÂżyczenie mu 40 artefaktĂłw, ktĂłre chciaÂł pokazaĂŚ na swojej wystawie. WÂłaÂściciel zgodziÂł siĂŞ, ale ostatecznÂą decyzje miaÂł podjÂąĂŚ po zezwoleniu uzyskanym od Louisa Viracochy, ktĂłry decydowaÂł w Ekwadorze w kwestiach losĂłw materialnej kultury miejscowych Indian, w szczegĂłlnoÂści przedmiotĂłw dotyczÂących kultury duchowej. NastĂŞpnego dnia Louis Viracocha spotkaÂł siĂŞ z DonÂą i wÂłaÂścicielem artefaktĂłw i bez ceregieli wydaÂł decyzjĂŞ, Âże wskazane przedmioty nie mogÂą opuÂściĂŚ Ekwadoru.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/03/logo.jpg)

Dona rozpaczliwie prĂłbowaÂł go przekonaĂŚ i wĂłwczas Viracocha wyjÂąÂł z zebranej kolekcji niewielki talerzyk ze spiralÂą w Âśrodku, ktĂłra do zÂłudzenia przypominaÂła logo wystawy organizowanej przez Klausa. Viracocha zaczepiÂł na sznurku kawaÂłek magnesu i wrĂŞczyÂł go austriackiej ekipie. KaÂżdy z 3 kolegĂłw Klausa Dony miaÂł trzymaĂŚ magnes na sznurku nad centrum talerzyka. WĂłwczas magnes zaczynaÂł wirowaĂŚ by w koĂącu zataczajÂąc coraz wiĂŞksze krĂŞgi nad talerzykiem wyjÂśĂŚ poza jego brzegi. Jako ostatni prĂłby z magnesem dokonaÂł sam Dona. Nieoczekiwanie w jego przypadku magnes staÂł w miejscu jak zaklĂŞty nie prĂłbujÂąc nawet drgnÂąĂŚ. Viracocha byÂł zaskoczony i wyraÂźnie zbity z pantaÂłyku. PrĂłbĂŞ ponowiono jeszcze kilka razy z podobnym skutkiem. Zawieszony na sznurku magnes w rĂŞku Klausa Dony nie drgnÂąÂł nawet o milimetr. Nieoczekiwanie Louis Viracocha odezwaÂł siĂŞ do wÂłaÂściciela przedmiotĂłw mĂłwiÂąc, Âże ma on jego zgodĂŞ na ICH wypoÂżyczenie, po czym wyszedÂł nie wyjaÂśniajÂąc powodu tak radykalnej zmiany swojej decyzji.

cdn…

http://nowaatlantyda.com/2011/03/24/ukryta-historia-cz-1/

Ukryta historia cz.2
27 mar 2011

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/03/Yonaguni.jpg)

Innym interesujÂącym obiektem, ktĂłry zwrĂłciÂł uwagĂŞ Klausa Dony byÂł granitowy gÂłaz, na ktĂłrym wyrzeÂźbiono mapĂŞ Âświata. ByÂły na niej dwa dodatkowe kontynenty, dziÂś juÂż nieistniejÂące. Mapa byÂła jakby urzeczywistnieniem przepowiedni Edgara Cayce i potwierdzeniem istnienia Atlantydy. PĂłÂłwysep Indyjski jest na tej mapie znacznie wiĂŞkszy niÂż obecnie, ale z drugiej strony wiadomo, Âże archeolodzy odkryli na dnie morskim wokĂłÂł Indii Âślady istnienia ludzkich osiedli co oznacza, Âże pĂłÂłwysep byÂł rzeczywiÂście wiĂŞkszy. TakÂże dzisiejsza Japonia nie znajdowaÂła siĂŞ na osobnych wyspach, a raczej na dÂługim kontynencie ciÂągnÂącym siĂŞ od Sachalinu aÂż po Tajwan.

GÂłaz pokazano podczas wystawy w 2001 r. Prof. Masaaaki Kimura, ktĂłry jest geologiem zajmujÂącym siĂŞ budowÂą dna morskiego a takÂże ekspertem w kwestii tajemniczego, podwodnego miasta u wybrzeÂży Japonii zwanego Yonaguni, potwierdziÂł istnienie w przeszÂłoÂści takiego dÂługiego i jednolitego kontynentu. Oznacza to Âże mapa wyryta na kamieniu jest starsza niÂż 10-12 tys. lat a kontynent, ktĂłrego pozostaÂłoÂściÂą jest dzisiejsza Japonia, to zaginiony kontynent Mu. WedÂług niego Yonaguni jest czĂŞÂściÂą, a wÂłaÂściwie tym co zostaÂło po Mu.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/03/mapa-%C5%9Bwiata.jpg)

Klaus Dona uwaÂża, Âże przedmioty ktĂłre zostaÂły odnalezione w tunelach w Ekwadorze zostaÂły przywiezione ze Âśrodkowej Azji. Jeden przedstawia np. kobrĂŞ, ktĂłra nie wystĂŞpuje w Ameryce PoÂłudniowej. GÂłowa kobry, ktĂłrÂą zainteresowaÂł siĂŞ Dona, ma namalowane na sobie 33 linie i siedem punktĂłw – byĂŚ moÂże symbolizujÂących czakry. W miejscu w ktĂłrym znaleziono te przedmioty, znajduje siĂŞ takÂże ÂźrĂłdÂło wody, ktĂłra uwaÂżana jest za najlepszÂą wodĂŞ na Âświecie. Dona o wodzie dowiedziaÂł siĂŞ od ekwadorskiego inÂżyniera o nazwisku Sotomayor, ktĂłry odkryÂł w niej koloidalne zÂłoto i srebro, a takÂże bardzo silnÂą energiĂŞ. Tubylcy uwaÂżajÂą, Âże ma moc uzdrowicielskÂą.

Kilka lat pĂłÂźniej, gdy Dona ponownie odwiedzaÂł ten sam rejon Ekwadoru, postanowiÂł zabraĂŚ ze sobÂą do Austrii 10 pĂłÂłtoralitrowych butelek tej wody. Gdy byÂł juÂż na lotnisku, nieoczekiwanie jego nazwisko zostaÂło wymienione w wygÂłoszonym przez megafony komunikacie, w ktĂłrym wezwano go do pokoju ochrony lotniska.

(http://nowaatlantyda.com/wp-content/uploads/2011/03/woda.jpg)

ropy.

Butelki zeskanowano kilka razy a zawartoÂśĂŚ jednej zostaÂła przekazana do analizy. PĂłÂł godziny pĂłÂźniej, bez Âżadnych wyjaÂśnieĂą, nakazano Donie spakowanie butelek z wodÂą z powrotem do walizki i pozwolono mu odlecieĂŚ do Wiednia.

W Wiedniu DonĂŞ bez ceregieli aresztowano i rozpoczĂŞto przesÂłuchania pytajÂąc o cel jego wizyty w Ekwadorze. OpowiedziaÂł wiĂŞc o swoich poszukiwaniach artefaktĂłw i o organizowanej przez niego nastĂŞpnej wystawie. Jak siĂŞ nieoczekiwanie okazaÂło, jeden z austriackich policjantĂłw oglÂądaÂł poprzedniÂą wystawĂŞ Dony pt. „NiewyjaÂśnione tajemnice” w Wiedniu i rozmowa przybraÂła bardziej przyjazny charakter. ZapytaÂł on DonĂŞ czy wie, dlaczego go aresztowano. Ten odpowiedziaÂł, Âże przyczynÂą musi byĂŚ woda, ktĂłrÂą przewozi z Ekwadoru. OpowiedziaÂł teÂż o swoich problemach z Interpolem w Ekwadorze i o tym, Âże nie ma pojĂŞcia co takiego wzbudziÂło podejrzenia u tamtejszych, ale takÂże i austriackich strĂłÂżĂłw prawa.

WĂłwczas policjant, wyjaÂśniÂł mu, Âże powodem jest to, co pokazuje skaner. JeÂśli zeskanowaĂŚ butelkĂŞ ze zwykÂłÂą wodÂą, to na ekranie pojawi siĂŞ ledwie widoczny jej cieĂą. Tymczasem obraz ze skanera po przeÂświetleniu wody z Ekwadoru pokazywaÂł, Âże butelki byÂły caÂłkowicie czarne.

JakiÂś czas pĂłÂźniej wodĂŞ zbadali geomanci i radiesteci, ktĂłrzy stwierdzili, Âże ma ona najsilniejszÂą energiĂŞ z jakÂą siĂŞ kiedykolwiek spotkali. ZÂłoto i srebro koloidalne w wodzie miaÂło nano-mikroskopijnÂą formĂŞ, co oznacza, Âże metale te bez przeszkĂłd przedzieraÂły siĂŞ przez barierĂŞ komĂłrkowÂą, znakomicie speÂłniajÂąc swojÂą funkcjĂŞ zdrowotnÂą.

cdn…

http://nowaatlantyda.com/2011/03/27/ukryta-historia-cz-2/

RĂłwnieÂż znalazÂłem kilka ciekawych danych dotyczÂących Atlantydy i nie tylko:

Cytat: L.O.

...
Kiedy warunki na Ziemi staly sie sprzyjajace podtrzymaniu masowego zycia na powierzchni, Urtites otrzymali od Rady Syrianskiej z HU-2, od Konfederacji Ra i Kaplanstwa z Ur na Tarze, autoryzacje rozpoczecia Trzeciego Zasiewu ludzkiego rodu. Wiele pod-ras i rodzin wylonilo sie poprzez linie genetyczna Urtites, gdyz kazda z Pieciu Wyizolowanych Ras zrodzila swoje rasy poprzez Grupe Rasy Urtites. Rasy rozmieszczone byly na roznych obszarach globu, kazda z nich rozwijajac swoja kulture na powierzchni od okolo 750 000 do 75 000 lat temu. Rod Urtite rozwinal wiele rozbieznych kultur rozciagajacych sie od ladu, ktory teraz znany jest jako Afryka, przez regiony Wschodniej Azji, Polnocnej i Poludniowej Ameryki, poprzez centralna Europe, Egipt, az do kraju, ktory teraz znany jest jako Iran. Dzieki rozwojowi tak roznorodnych kultur, Grupa Rasy Urtites

57

stworzyla nowa kolebke cywilizacji, poprzez ktora Rasy Podstawowe, oraz ich Zgromadzenia mogly zostac ponownie zasiane na Ziemi. Trzeci Zasiew ras trzy, cztery i piec rozpoczal sie przez Arke Przymierza, pod kierownictwem, oraz poprzez rod Urtites. Trzecia rasa Zgromadzenia Ur-Antrian rozpoczela narodziny okolo 75 000 lat temu, a ich Rasa Podstawowa Lamanian 73 000 lat temu. Lamanianie z Trzeciego Zasiewu zwani byli Lemurianami, a zasiani zostali na masywie ladowym, ktory istnial na obszarze zajmowanym obecnie przez Ocean Spokojny, jak rowniez w regionie Andow. Zgromadzenie Breanoua czwartej rasy, zeszlo okolo 72 000 lat temu, na lad zajmowany obecnie przez czesci Oceanu Atlantydzkiego, oraz na obszary, ktore znane staly sie jako Egipt, a zaraz po nich okolo 70 000 lat temu, ich Rasa Podstawowa Atlanianie. Atlanianie Trzeciego Zasiewu stali sie Atlantami. Piata rasa Zgromadzenia Hibiru zeszla poprzez Grupowy Matriks szostej rasy Zgromadzenia Melchizedeka, na rozmaite obszary globu, okolo 68 000 lat temu, a zaraz po nich ich Rasa Podstawowa Ayrianie 65 000 lat temu. Piata Rasa Podstawowa Ayrian z Trzeciego Zasiewu nazywana byla Aryanie, a skupiska tej rasy zasiane zostaly w regionach obszaru zwanego teraz Morzem Czarnym, oraz na obszarze, ktory stal sie Gorami Karpackimi. Annu-Melchizedekowie zasiani zostali w Rase Podstawowa Atlantow, pod-rase Egipcjan, poprzez pole morfogeniczne Grupowego Matriksu Zgromadzenia Melchizedeka, okolo 68 000 lat temu. Annu rozkwitali na Atlantydzie, wielu z nich migrowalo do rozmaitych czesci globu, krzyzujac sie rowniez z innymi rasami. Glowne skupisko Annu pozostalo na Atlantydzie, gdzie otwarta wymiana handlowa z ich praojcami Syrianskimi-Anunnaki stala sie standartem zycia. Anunnaki, ktorzy przylaczyli sie do Rady Syrianskiej, na mocy Taktatu El-Annu, oraz rasy Syrian-Kantarian i Blekitnych Syrian z Syriusza B, stali sie motywujaca sila w kulturze atlantydzkiej, zas rasy Plejadian z HU-1 asystowali w rozwoju kultur Ur-Antrian i Lemurian. Pod przewodnictwem gwiezdnych ras, kultury te wspaniale rozwijaly sie. Annu-Melchizedekowie organizowali swoje kultury wokol duchowych i naukowych nauczan Prawa Jednosci. Czlonkowie Zgromadzenia Hibiru, oraz ludzie hybryd Hebrajczykow migrowali z innych rejonow, zarowno na Atlantyde, jak i na Lemurie, kazda z nich wnoszac ze soba nauki Prawa Jednosci charakterystyczne dla Grupowego Matriksu Melchizedeka. W miare rozwoju cywilizacji na Ziemi, Rada Syrianska, przyzwolila kulturom Atlantow i Lemurian na przyjecie prezentow od zaawansowanych gwiezdnych ras, ktore szybko doprowadzily do rozwoju technologicznych aspektow spoleczenstwa, do rozmiarow znacznie przewyzszajacych obecne kultury Ziemskie. Nauczyli oni Ur-Antrian, Lemurian, Annu i Atlantow, jak pobierac energie bezposrednio z rdzenia Ziemi w D-2, oraz jak magazynowac ta energie w generatorach krysztalow. Elohim oraz Konfederacja Ra udzielila zgody na pobieranie mocy z Blekitnego Plomienia Amenti, poprzez przejscie Arki Przymierza. Moc Blekitnego Plomienia pozwolila cywilizacji atlantydzkiej w uzyskaniu dostepu do wielowymiarowej czestotliwosci, za pomoca ktorej mozna bylo bezposrednio wplywac na pola morfogeniczne czasteczek materii Ziemi. Przyciaganie grawitacyjne Ziemi, moglo byc zneutralizowane, przedmioty mogly

58

byc manifestowane i z powrotem demanifestowane, mozna bylo teleportowac je do wybranych miejsc, uzdrawianie bioenergetyczne stalo sie sposobem na zycie, a ewolucja genetyczna zostala przyspieszona. Wykorzystuja moc techonologii istot pozaziemskich cywilizacje Atlantydy i Lemurii rozkwitaly. Ludzie Hebrajczykow i Annu z Grupowego Matriksu Zgromadzenia Melchizedeka, stali sie glownymi straznikami Arki Przymierza. Pierwotny portal Arki Przymierza zlokalizowany byl na obszarze masywu ladowego kontynentu Atlantydy i poprzez to miedzygwiezdne przejscie, moc dostarczana byla za posrednictwem siatki Ziemi na Lemurie, oraz do innych rozwijajacych sie cywilizacji. Ziemskie cywilizacje dobrze rozwijaly sie przestrzegajac Prawa Jednosci, az do okolo 55 000 lat temu, kiedy czlonkowie Ruchu Oporu Anunnaki, zaczeli infiltrowac kulture atlantydzka tworzac genetyczne, oraz spoleczne wypaczenia, ktore niemalze doprowadzily do konca Atlantydy.

3.2 Lemuria zniszczona Ruch Oporu Anunnaki, Annu i Drakos, Zniszczenie Lemurian Muarivhi, oraz przeniesienie Arki Przymierza 55 000 Ăˇ 51 750 lat temu Podczas gdy kultury Atlantydy i Lemurii rozwijaly sie, inne gwiezdne kultury obserwowaly i czekaly.

Czlonkowie Ruchu Oporu Anunnaki, oraz ich sprzymierzenscy Drakoni i Drakos, od dawien dawna planowali juz przejecie terytoriow Ziemi, czekajac do czasu, kiedy to rozwijajaca sie cywilizacja osiagnie szczyt swojej dojrzalosci. Motywowani swoimi pragnieniami wykorzystania Ziemi, jako jedej ze swoich opcji ewloucyjnych, Ruch Oporu Anunnaki, po cichu zinfiltrowal kulture atlantydzka okolo 55 000 lat temu, potajemnie wkradajac sie w szeregi Anunnaki z Rady Syrianskiej. W momencie, kiedy juz zadomowili sie ponownie na Ziemi, Ruch Oporu Anunnaki skrzyzowal sie z Annu i z uplywem kilku pokolen, znieksztalcil linie genetyczna Annu, Templarowa Pieczecia (ktora zostala nalozona na Ruch Oporu Anunnaki, po odmowie zaakceptowania Traktatu El-Annu). Nauki Prawa Jednosci byly powoli znieksztalacane, poniewaz wyznanie Slonecznych Wtajemniczonych Systemu Gwiezdnych Wrot z Tary (ktorym Buntownicy Anunnaki z HU-2 pomogli to ukartowac) zastapilo swiete nauki, tworzac podzial, oraz zamet w atlantydzkiej cywilizacji. Anunnaki-Annu zaczeli rozszerzac swoje wplywy na inne kultury, zyskujac potajemna kontrole nad kraina Egiptu, oraz nad wieloma innymi centrami kultury. Okolo 52 000lat temu, Templarowi-Annu pozwolili sprzymierzencom Ruchu Oporu Dracos, potajemnie powrocic na Ziemie, obiecujac im Ziemski dom, jesli ci pomoga im w infiltracji kultur na Ziemi. Dracos przenikneli lemurianski kontynent Muarivhi, tworzac rozlegla siec podziemnych matecznikow w systemie tuneli, ktore przebiegaly miedzy Lemuria a Atlantyda. Agresywni Dracos zaczeli systematycznie terroryzowac kulture Lemurii, rozszerzajac swoje panowanie pelne terroru na Atlantyde i rozmaite inne miejsca. Wsrod

59

wszystkich ras odbywaly sie spotkania, dzieki ktorym uknuto plan zakonczenia problemu Drakos. Ludzie mieli nadzieje uzyc generatorow krysztalow do wytworzenia malych, dokladnie wymierzonych eksplozji, wewnatrz podziemnych jaskin, aby zamknac Drakos w swoich matniach, do czasu az przybedzie Rada Syrianska, zeby ewakuowac Drakos. Jednak plan odniosl efekt przeciwny do zamierzonego, gdyz siatka Ziemi zostala energetycznie przeladowana przez generatory krysztalow i miejsce miala potezna eksplozja na obszarach pod Muarivhi. Eksplozja zniszczyla mase ladowa cywilizacji Lemurian, a resztki Lemurian przylaczyly sie do terytoriow Atlantydy. Eksplozje wywolaly masywna aktywnosc wulkaniczna, trzesienia ziemi i powodzie i chociaz kontynent Atlantydzki, nie doznal wielkiego zniszczenia, zajelo im wiele pokolen, aby odbudowac sie, a Ziemi potrzeba bylo tyle samo czasu na zrownowazenie swojej siatki. Po tych wydarzeniach, miejsce mial okres malego zlodowacenia, podczas ktorego, wiekszosc ras wycofala sie pod ziemie, niektore z nich na stale wchodzac do Wewnatrznej Ziemi. Po tym jak srodowisko na powierzchni Ziemi ustablilizowalo sie, wiekszosc z ras powrocila na powierzchnie, w celach odbudowy. Atlantyda ponownie stala sie centrum kulturalnym, ale nigdy juz nie osiagnela poprzedniego szczytu rozwoju. Wiekszosc Dracos, ewakuowana zostala z Ziemi przez swoich wspolnikow z Ruchu Oporu Anunnaki, a Templarowi-Annu wciaz utrzymywali swoje pozycje w kulturach atlantydzkiej i egipskiej. Po katastrofie sprzed 52 000 lat, Anunnaki z Rady Syrianskiej, oraz wiele innych gwiezdnych sasiadow powrocilo na Ziemie, aby pomagac ludziom w odbudowie. Podczas podziemnych eksplozji przejscie portalowe do Arki Przymierza zostalo zniszczone, a siec energetyczna pod kontynentem Atlantydzkim byla niestabilna. Elohim, Konfederacja Ra, a takze inne opiekuncze grupy z HU-2, zrekonstruowaly Arke Przymierza, przenoszac ja do Egiptu, gdzie struktura siatki Ziemi byla bardziej stabilna. Rasy Serres-Egipcjan, od tej chwili dzielily ochrone i kontrole nad Arka Przymierza z Annu-Melchizedekami oraz ludzmi Hebrajczykow, ktorzy emigrowali tam po wybuchach. Centrum kulturalne Ziemi, przeniesione zostalo z Atlantydy do Egiptu okolo 51 750 lat temu, a Egipt wowczas zaczal sie lepiej rozwijac.

60

3.3. Z Gizy do Atlantydy
Anunnaki z Rady Syrianskiej a Ochrona Ziemi, Pierwsza Budowa
Wielkiej Piramidy w Gizie i Sfinks, Ankh, Placowka na Marsie,
Pierwsza Fala Narodzin Zgromadzenia Melchizedeka, oraz
Ponowne Ustanowienie Prawa Jednosci 48 500 – 35 000 lat temu

Po przeniesieniu Arki Przymierza 51 750 lat temu, kultura egipska rozkwitala, a Egipt stal sie centrum dla Annu-Melchizedekow, Hebrajczykow i Serres-Egipcjan, opiekunow Arki Przymierza. Kultura atlantydzka rowniez rozkwitala, gdyz generatory krysztalow, ponownie zostaly przywrocone do dzialania, po tym jak byly wylaczone w czasie kataklizmu lemurianskiego 52 000 lat temu. Generatory krysztalow, zostaly ponownie naladowane wielowymiarowymi czestotliwosciami, przy pomocy Arki Przymierza w Egipcie. Przez caly ten okres odbudowy i poszerzania sie wplywow Templarowych-Annu (Annu, ktorych kod genetyczny zostal zanieczyszczony Teplarowa Pieczecia, w wyniku krzyzowania sie z czlonkami Ruchu Oporu Anunnaki), wplywy te wciaz poszerzaly sie, tworzac rosnaca przepasc pomiedzy rasami sluzacymi Prawu Jednosci, a tymi ktorzy wpadali pod wplywy wyznaniowe Slonecznych Wtajemniczonych Systemu Gwiezdnych Wrot Ruchu Oporu Annunaki. Z pierwszym oporem przed tym wplywem, Tampalrowi-Annu spotkali sie w Egipcie, stad wielu z nich przenioslo sie na Atlantyde, gdzie Templarowi-Annu mieli wieksze wplywy na srodowisko kulturowe. Templarowi-Annu zaczeli uzywac swoich wplywow do skorumpowania atlantydzkiej kasty kaplanow i ostatecznie spoleczne i moralne nastroje w Atlantydzie obnizyly sie pod ich wplywem. Templarowi-Annu, motywowani przez Ruch Oporu Anunnaki, rozpoczeli dominacje ras kultury atlantydzkiej i sporzadzili plany podbicia krain Wewnetrznej Ziemi. Zaplanowali wykorzystanie generatorow krysztalow, do przebicia sie przez bariere elektromagnetyczna, ktora chronila portale do Wewnetrznej Ziemi. Obawiajac sie o dobra cywilizacji Wewnetrznej Ziemi, oraz o wysokie zageszczenie Annu-Melchizedekow zamieszkojacych tam, Anunnaki z Rady Syrianskiej, wniesli petycje do Miedzywymiarowego Stowarzyszenia Wolnych Swiatow, o pozwolenie pokazania swojej sily na Ziemi, oferujac rasom zabezpieczenie przed narastajaca infiltracja Ruchu Oporu Anunnaki. Pozwolenia udzielono i zwolano Syriansko-Arkturianska Koalicje do Miedzyplanetarnej Obrony, aby wspierala ta misje obronna. Glownym celem manipulacji Ruchu Oporu Anunnaki byl obszar, na ktorym znajdowala sie Arka Przymierza, zatem Egipt stal sie punktem skupienia dzialalnosci Rady Syrianskiej. Anunnaki z Rady Syrianskiej wyslani zostali najpierw na planete Mars, w celu odtworzenia placowki obserwacyjnej, zbudowanej podczas Wojny Tysiacletniej, w ktorej pokladano nadzieje, iz zastraszy Ruch Oporu Anunnaki

61

przed dalszym wtracaniem sie w sprawy Ziemi. Nieulekniony obecnoscia Rady Syrianskiej, Ruch Oporu Anunnaki, wzmogl swoje zaangazowanie na Atlantydzie i rozpoczal wskrzeszanie swoich wplywow w Egipcie, stanowiac jeszcze wieksze zagrozenie dla bezpieczenstwa Arki Przymierza. Okolo 48 000 lat temu Rada Syrianska, poinstruowala swoich czlonkow Anunnaki do pokazania bezposrednio swojej sily w Egipcie i na Atlantydzie. Anunnaki z Rady Syrianskiej, masowo odwiedzili te cywilizacje, ponownie zapewniajac wplyw Prawa Jednosci, wywozac wielu Templarowych-Annu z Egiptu z powrotem do Atlantydy, gdzie stanowiliby mniejsze zagrozenia dla Arki Przymierza. W Egipcie zas, oraz wielu innych miejscach na calym swiecie, portale do Wewnetrznej Ziemi zostaly umocnione, poniewaz Anunnaki z Rady Syrianskiej zbudowali bazy operacyjne, na powierzchni Ziemi, bezposrednio nad obszarami portali. Piramidy staly sie znakami architektury Anunnaki, oraz osiagnieciem naukowym, a kilkanascie innych mniejszych budowli piramidalnych skonstruowanych zostalo nad przejsciami portalowymi w calym Egipcie. Najwiekszka z tych baz operacyjnych, skonstruowana zostala nad glownym wejsciem do egipskiego portalu do Wewnetrznej Ziemi, poprzez ktory mozna bylo dostac sie do Arki Przymierza. W tym samym czasie skonstruowana zostala jeszcze jedna masywna budowla na pobliskim portalem Arki Przymierza. Pierwszym pomnikiem, jaki zostal stworzony byl oryginalny Sfinks. Budowla ta utajniala portal do Wewnatrznej Ziemi i polaczony byl bezposrednio z portalem, ktory prowadzil do Arki Przymierza. Sfinks zaprojektowany zostal upamietniajac dziedzictwo Anunnaki, majac glowe wojownika Anunnaki nasadzona na rzezbe lwiopodbnego ciala. Cialo lwa, bylo symbolem upamietniajacym rase istot z HU-2, znanych jako Leonici, ktorzy odegrali podstawowa role w polozeniu wczesniejszych podwalin pod kulture Anunnaki. Leonici z Harmonicznego Wszechswiata -2 (HU-2), byli wysokimi istotami, zaawansowanej inteligencji, w wyprostowanej postawie, pokrytymi kocim futrem, ktorzy postrzegani byli przez wczesne cywilizacje Anunnaki jako Bogowie i Anunnaki z Rady Syrianskiej oddawali czesc ich dziedzictwu. Anunnaki z Rady Syrianskiej, czerpali sile i pocieszenie z ich zwiazkow z ludzmi Leonitow, a budujac taki pomnik, zamierzali pokazac sile Anunnaki, zjednoczona i zbudowana na podstawie ich praojcowskich sprzymierzencach- Leonitach. Symboliczny projekt Sfinksa, byl zamiarem pokazania Ruchowi Oporu Anunnaki, ze sa oni osamotnieni w swoich zmaganiach, a prawdziwe dziedzictwo Anunnaki znajduje sie u Anunnaki z Rady Syrianskiej.
Z praktycznego punktu widzenia, Sfinks zbudowany byl, aby sluzyc jako umocnienie portalu do Wewnetrznej Ziemi, jak rowniez jako bezpieczne schronienie i biblioteka do przechowywania swietych nagran i tekstow. Sluzyl rowniez za miejsce do przetrzymywania urzadzen do transmitowania energii, ktore naladowane byly Ultra Wysokimi Czestotliwosciami (UWC) pieciowymiarowej energii z Arki Przymierza, a takze sluzyl za miejsce do skladowania mniejszych Ankh'ow, ktore nasycone byly energia o podobnych wlasciwosciach.

Cytuj

62

Historycznie, wieksze urzadzenia staly sie znane jako Arki Przymierza, a prawdziwa tozsamoscia Arki Przymierza bycie pomostem portalowym, zostala utracona. Jednak w czasach budowy oryginalnego Sfinksa, prawda o Arce Przymierza, byla dobrze znana, a przedmioty te postrzegano za narzedzia, mogace przyciagac, utrzymywac, oraz przekazywac energie, ktora przyciagana byla za posrednictwem Arki Przymierza, z Blekitnego Plomienia Amenti, ktory przechowywany byl w galaktyce Andromedy. Zarowno wieksze, jak i mniejsze narzedzia zaprojektowane zostaly w ksztalcie Ankh, co pozwalalo na polaczenie energii wyzszych czestotliwosci w okreslony sposob, przy wykorzystaniu naturalnych praw miedzywymiarowej mechaniki energii. Ankhi uzyte zostaly do stworzenia Sfinksa, rozmaitych piramid, oraz innych budowli, gdyz dostarczaly one moc do odwrocenia przyciagania grawitacyjnego, a takze bezposrednio wplywaly na budowe czasteczek i pola morfogeniczne substancji Ziemskiej materii. Sluzyly one jako glowne narzedzia budowlane, modulatory pogody, narzedzia do uzdrawiania, a takze jako miedzywymiarowe urzadzenia przesylowe. Oryginalny Sfinks sluzyl za ochronna twierdze, w ktorej urzadzenia te mogly byc zmagazynowane i trzymane z dala od rak Templarowych-Annu. Druga glowna budowla Anunnaki z Rady Syrianskej, byla masywna piramida, wysrodkowana bezposrednio nad otwarciem potralu do Arki Przymierza. Piramida ta zostala pierwotnie zbudowana w tym samym okresie czasu co Sfinks, okolo 48 459 lat temu (rok ok. 46 459 p.n.e). Rekonstrukcja tej piramidy miala miejsce okolo 12 550 lat temu (rok 10 500 p.n.e), a nastepnie okolo 11 000 lat temu (rok 9000 p.n.e), w nowozytnych czasach znana stala sie jako Wielka Piramida w Gizie, piramida Cheopsa. Konstrukcja jej byla naprawiana i rekonstruowana przy wielu okazjach. Zostala ona zaprojektowana i wzniesiona przez Anunnaki z Rady Syrianskiej, Annu-Melchizedekow, Hebrajczykow i przez Serres-Egipcjan, ludzi z tamtych czasow. Piramida nie zostala wzniesiona, aby sluzyc jako grobowiec grzebalny, chociaz pozniej, wiele razy wykorzystana byla w tym celu. Glownym celem Wielkiej Piramidy w Gizie, bylo umocnienie portalu Arki Przymierza, oraz sluzenie jako miedzywymiarowe centrum teleportacyjne. Oryginalnie piramida ta zaprojektowana byla jako Harmoniczna Komora Rezonansowa, za posrednictwem ktorej wielowymiarowe pasma czestotliwosci mogly byc przyciagane z dalekiej przestrzeni kosmicznej, a takze z rdzenia planetranego Syriusza B, przy uzyciu wielkiego ankh'u, umieszczonego bezposrednio pod krysztalowym kamieniem wienczacym. Dzieki sile ankh'u przeogromna ilosc Ultra Wysokich Czestotliwosci energii, skupiana byla w kamieniu wienczacym piramidy, a nastepnie wyrzucana w dol, przez konstrukcje do pasm czestotliwosci drugiego wymiaru. Piramida, oraz Arka Przymierza umiejscowione byly w centralnym punkcie geograficznym Ziemi, wewnatrz worteksu energetycznego (worteks – miejsce skrzyzowania sie siatki geomantycznej Ziemi, energetyczne miejsce mocy – przyp. tlum), reprezentujacego piata czakre, "Czkre Sercowa" w planetranym bio-energetycznym systemie Ziemi. Worteks ten, pozwalal na wymiane energii

63

pomiedzy Ziemia, a czterowymiarowymi pasmami czestotliwosci. Przez stworzenie Harmonicznej Komory Rezonansowej wewnatrz takiego miedzywymiarowego worteksu, nadtony Wymiaru -2 z HU-1, mogly byc polaczone z tonami podstawowymi Wymiaru -4 z HU-2, tworzac miedzywymiarowy ton rezonansowy, poprzez ktory, odwiedzajace statki kosmiczne, podrozujace z syriusza B i innych ukladow gwiezdnych, mogly wleciec i przeskoczyc w czasie, czyniac tranzyt na Ziemie prawie natychmiastowym. Wielka Piramida stworzona zostala, aby umozliwiac natychmiastowa interwencje flot Rady Syrianskiej, oraz Federacji Galaktycznej, w razie gdyby Arka Przymierza zostala zaatakowana przez Ruch Oporu Anunnaki. W czasie, gdy piramida dzialala jako miedzygwiezdna stacja teleportacyjna, sluzyla rowniez jako najwiekszy odstraszacz dla Ruchu Oporu Anunnaki. Wielka Piramida, uzywana byla jako aktywna miedzygwiezdna stacja od czasu jej wybudowania 48 459 lat temu, do okolo 30 000 lat temu (rok ok. 28 000 p.n.e), kiedy to wybuch na Atlantydzie spowodowal delikatny przechyl osi Ziemi, wytracajac worteks D-4 piramidy (czarke sercowa Ziemi) z jego poprzedniego zliniowania z systemami worteksow Syriusza B, oraz wieloma innymi ukladami planetarnymi, z ktorymi byl pierwotnie zliniowany. Przed tym wytraceniem siatki Ziemi z rownowagi, wizytacje istot pozaziemskich w Egipcie, byly na porzadku dziennym, lecz po tym wydarzeniu, przelot z innych ukladow gwiezdnych wymagal wiecej czasu i srodkow, stad odwiedziny te nie byly juz tak czeste. W szczycie swojej sprawnosci (w latach 46 459 p.n.e Ăˇ 28 000 p.n.e), Wielka Piramida w Gizie, wykorzystywana rowniez byla jako komora wniebowstapienia, dla niewielu wybranych, ktorzy posiadali wymagane zmontowane DNA, oraz przychylnosc Elohim. Takim osobom mozna bylo przejsc przez Arke Przymierza, jesli Elohim zaakceptowali ich i otworzyli przejscie, a niektorzy mogli rowniez wzniesc sie wyzej na Tare. Piramida wykorzystywana byla rowniez jako szkola dla wtajemnicznych programu ascendencji Melchizedekow/Elohim, uzywano ja takze do uzdrawiania, do przyspieszenia montazu genetycznego, oraz jako przejscia do portali Wewnetrznej Ziemi, pod Sfinksem. Piramida byla zawsze pod scisla ochrona osiadlych Anunnaki z Rady Syriusza, a Templarowi-Annu mieli zakaz wchodzenia na jej teren. Zrodzilo to wiele wrogosci pomiedzy Templarowymi-Annu, a kulturami egipskimi bedacymi pod ochrona Anunnaki z Rady Syrianskiej. Anunnaki z Rady Syrianskiej rozwineli przez pewien czas, silna wladze w Egipcie, tworzac system piramid i innych budowli, ktore daly schronienie dla sieci punktow mocy, dzieki ktorym energia przyciagana byla z wielkich krysztalow Atlantydy, przez linie siatli Ziemi do wybranych miejsc. Okolo 35 000 lat temu czysta rasa Zgromadzenia Melchizedeka, rozpoczela swoja pierwsza fale narodzin w ludzkiej cywilizacji, umacniajac nauki Prawa Jednosci i przynoszac potencjal swojej piatej nici DNA, do ludzkiej puli genetycznej. Opieka nad Arka Przymierza byla powoli przekazywana z rak Anunnaki z Rady Syrianskiej w rece Annu-Melchizedekow, Melchizedekow Zgromadzenia, Hebrajczykow (hybryd piatej rasy Zgromadzenia Hibiru i szostej rasy Melchizedekow Zgromadzenia, stworzonych w wyniku transplantacji Grupowego Matriksu, podczas Drugiego Zasiewu), oraz Serres-Egipcjan,

64

wszyscy oni stali sie czlonkami wczesno egipskiej wiedzy kaplanskiej. Od czasu ich stworzenia, Kula Amenti (550 milionow lat temu) i Arka Przymierza (840 000 lat temu), byly one glowna sila ludzkiej ewolucji, poniewaz cel oraz proces ludzkiego wzorca ewolucyjnego utrzymywany byl wewnatrz tajemnic Amenti. Interwencja Ligii Opiekunow oraz Federacji Galaktycznej Annu-Melchizedekowie stopniowo stawali sie coraz bardziej nieprzyjazni na obszarach bedacych pod ochrona Rady Syrianskiej, a wielu z nich przeniesionych zostalo na Atlantyde, gdzie Templarowi-Annu zyskiwali wieksza wladze. Rozgniewani za to, ze nie mogli wchodzic do Wewnetrznej Ziemi i uzywac Arki Przymierza, Templarowi-Annu, postanowili obmyslic plan podbicia terytoriow Wewnatrznej Ziemi, przy uzyciu atlantydzkich generatorow krysztalow do rozdarcia elektromagnetycznej bariery, ktora zabezpieczala portale Wewnatrznej Ziemi. Templarowi-Annu podboj swoj rozpoczeli od kontynentu Atlantydy, ale szybko zorientowali sie, ze tarcze ochronne portali Wewnetrznej Ziemi, nie moga byc tak latwo zniszczone. Z powodu uzycia nadmiernej mocy w jednym z glownych generatorow krysztalow, urzadzenie krysztalu ekspoldowalo z sila dziesieciokrotnie przewyzszajaca sile bomby atomowej. Kilka innych mniejszych generatorow rowniez eksplodowalo, rozrywajac na kawalki kontynent Atlantydy i wysylajac pod pode wieksze masy ladu. Po wybuchach sprzed 30 000 lat temu (28 000 r.p.n.e) kontynent Atlantydy zredukowany zostal do trzech malych wysp, a wiekszosc z ich populacji wyginela. Tuz przed wybuchem, Rada Syrianska usunela z Atlantydy rozmaite grupy, rozlokowujac w roznych miejscach kuli Ziemskiej, czesc z nich zabrana zostala do Egiptu w celu ponownego zasiedlenia. Egipcjanie w pore zostali uprzedzeni o nadchodzacych wydarzeniach i wiekszosc spoleczenstwa wycofalo sie pod ziemie, do spolecznosci Wewnetrznej Ziemi, znajdujac tam schronienie przed zmianami na Ziemi, ktore byly wynikiem wybuchow. Podczas wybychow na Atlantydzie, Ziemia delikatnie odchylila sie od swojej osi, wytracajac z rownowagi siatke Ziemi, oraz rozrywajac polaczenie energetyczne pomiedzy piramida w Gizie, a Syriuszem B. Wielka Piramida, nie mogla juz dluzej funkcjonowac jako miedzygwiezdna stacja teleportacyjna. Arka Przymierza pozostala stabilna, lecz wsrod warunkow na powierzchni, ponownie zapanowal chaos. Przechyl biegunow spowodowal masowe powodzie w wielu miejscach globu, oraz poprzestawianie niektorych masywow ladowych. Z chwila, kiedy warunki na powierzchni ustabilizowaly sie, rasy powrocily na powierzchnie w celach odbudowy, podczas gdy Ruch Oporu Anunnaki, zebral Templarowych-Annu, ktorych uratowali i ponownie umiescili ich na wyspach Atlantydy, pomagajac im odtworzyc ich cywilizacje. Anunnaki z Rady Syrianskiej pozostali w Egipcie, a nastepnie poszerzyli swoje wplywy na terytorium Wysp Atlantydzkich, przywracajac na Wyspy Atlantydzkie ocalalych Atlantow i Annu-Melchizedekow, ktorzy schronili sie w Wewnetrznej Ziemi, powoli namawiajac wiekszy odsetek Atlantydzkich Templarowych-Anuu, do

65

zrezygnowania ze swojej przynaleznosci do Ruchu Oporu Anunnaki. Chociaz Prawo Jednosci zaczynalo byc wskrzeszane wrod kultur Wysp Atlantydzkich w okresie czasu pomiedzy 30 000 Ăˇ 12 500 lat temu (28 000 - 10 500 r.p.n.e), Anunnaki z Rady Syrianskiej, oraz Arka Przymierza, ktora wciaz ochraniali, stali sie bardziej podatni na infiltracje Ruchu Oporu Anunnaki, poniewaz floty Federacji Galaktycznej i Rady Syrianskiej, z powodu zaburzenia pracy stacji teleportacyjnej w piramidzie w Gizie, nie mogly juz dluzej natychmiastowo przybywac w celach obrony Ziemi. Okolo 12 500 lat temu (rok 10 500 p.n.e) Ruch Oporu Anunnaki rozzloszczony utrata wladzy na Atlantydzie, przypuscil agresywny atak powietrzny przeciwko placowkom nalezacym do Anunnaki z Rady Syrianskiej na Marsie, a nastepnie na Egipt, z zamiarem zniszczenia Arki Przymierza i domagania sie dominacji nad cywilizacja Ziemi.
...

http://zkosmosu.blogspot.com/search?q=Atlantyda

Atlantyda, Atlantyda…

Tajemnica Atlantydy juÂż od wielu lat spĂŞdza sen z oczu pasjonatom nie rozwiÂązanych zagadek przeszÂłoÂści. MnoÂżÂą siĂŞ zaciekÂłe spory i dyskusje. Tworzone sÂą czasem wrĂŞcz fantastyczne teorie, poniewaÂż jej istnienie i zagÂłada, to do dnia dzisiejszego tylko sÂłowa, a nie zweryfikowane fakty.

Jak podaje „The UFO Guidebook” w ponad stu tysiÂącach artykuÂłĂłw i ksiÂąÂżek opisano „sprawozdania” z Âżycia codziennego i tragedii zatopionego kontynentu. JuÂż od dawna istniejÂą grupy wyznawcĂłw teorii, ktĂłra opiera siĂŞ na trzech podstawowych zaÂłoÂżeniach: Atlantyda byÂła, jest i bĂŞdzie istnieĂŚ.PoÂśrĂłd wielu domysÂłĂłw wyszczegĂłlniĂŚ moÂżna grupĂŞ reprezentatywnych teorii atlantologicznych. Pierwsza z nich utrzymuje, Âże Atlantyda nigdy nie istniaÂła, a wszelkie stwierdzenia podtrzymujÂące realnoÂśĂŚ tajemniczego kontynentu, to czysta fantazja i mit. Za realnoÂściÂą istnienia kontynentu-wyspy opowiada siĂŞ teoria zakÂładajÂąca, Âże Atlanci w gruncie rzeczy nie rĂłÂżnili siĂŞ kulturowo od mieszkaĂącĂłw innych greckich miast-paĂąstw. W tym przypadku wyspa Thera na Morzu JoĂąskim czĂŞsto jest wymieniana jako hipotetyczna Atlantyda lub jej pozostaÂłoÂśĂŚ.
(http://images47.fotosik.pl/1550/18acd767b927820d.jpg)
"Atlantyda, gr. Atlantis, wedÂług prastarej legendy przekazanej Solonowi przez kapÂłanĂłw egipskich, olbrzymia wyspa na Oceanie za SÂłupami Heraklesa (naprzeciw CieÂśniny Gibraltarskiej), na ktĂłrej prosperowaĂŚ miaÂło bogate paĂąstwo. Jak opisuje Platon (Timaios), na skutek zepsucia moralnego mieszkaĂącĂłw, Atlantyda zapadÂła siĂŞ w gÂłÂąb oceanu w ciÂągu jednej doby, na dziewiĂŞĂŚ tysiĂŞcy lat przed Solonem..." 7

Norman Briazzack i Simon Mennick opisujÂą kolejnÂą teoriĂŞ, przyjmujÂącÂą za jej dominantĂŞ supertechniczne zaawansowanie spoÂłeczeĂąstwa Atlantydy. Podczas gdy reszta Âświata uprawiaÂła ziemiĂŞ przy pomocy rÂąk i pÂługa, zaÂś Âżeglarze podejmowali niebezpieczne wyprawy morskie na Âłodziach wykonanych z drewna, nad AtlantydÂą lataÂły podobno aparaty powietrzne.

Przyjmuje siĂŞ rĂłwnieÂż, Âże skonstruowano tam wiele urzÂądzeĂą wykonujÂących czynnoÂści techniczne na poziomie XXI wieku. Bardzo wysoki byÂł rĂłwnieÂż stopieĂą zaawansowania nauk biologicznych i medycznych. Przypuszcza siĂŞ, iÂż mieszkaĂący Atlantydy dokonywali niezwykÂłych eksperymentĂłw biogenetycznych, ktĂłrych skutki (byĂŚ moÂże) odczuwamy po dziÂś dzieĂą.
Kolejna teoria. Atlantydy nigdy na Ziemi nie byÂło. IstniaÂła i jest jednak w kosmosie. Zwolennicy teorii ingerencji zewnĂŞtrznej w Âżycie ziemskie twierdzÂą, Âże zdezorientowani, prymitywni Ziemianie mylnie zinterpretowali wiadomoÂśĂŚ pochodzÂącÂą od Obcych (mĂłwili, Âże przybywajÂą oni z planety o nazwie Atlantyda), uwaÂżajÂąc, Âże jest to lÂąd poÂłoÂżony gdzieÂś na Matce-Ziemi. Inna teoria utrzymuje, Âże legendarne paĂąstwo ciÂągle istnieje na naszej planecie. ZakÂłada siĂŞ tutaj egzystencjĂŞ podziemnej cywilizacji (subterranean civilization). Zgodnie z tÂą teoriÂą na przykÂład Niezidentyfikowane Obiekty LatajÂące (UFO) – to pojazdy z podziemnej Atlantydy sÂłuÂżÂące do podtrzymania kontaktĂłw AtlantĂłw ze Âświatem zewnĂŞtrznym. NiektĂłrzy twierdzÂą nawet, Âże… czĂŞÂśĂŚ katastrof gĂłrniczych zostaÂła wywoÂłana intencjonalnie, aby zapobiec kontaktowi „oko w oko” pomiĂŞdzy przedstawicielami subterranean civilization a ludÂźmi ÂżyjÂącymi na powierzchni Ziemi. Bardzo interesujÂąca jest koncepcja Leo Sandtorpa dotyczÂąca niezwykÂłej zmiany lokalizacji Atlantydy. OtĂłÂż wysoki stopieĂą zaawansowania technicznego AtlantĂłw pozwoliÂł na stworzenie warunkĂłw, w ktĂłrych caÂłe spoÂłeczeĂąstwo, a takÂże tajemniczy kontynent przeniknĂŞÂły w inny, paralelny Âświat.(http://images46.fotosik.pl/1768/8f5e7a21ecd4e610.jpg)

Przyczyny znikniĂŞcia Atlantydy sÂą nie mniej tajemnicze od otaczajÂącego jÂą nimbu zagadkowoÂści. TÂłumaczy siĂŞ je jako na przykÂład skutek intencjonalnie lub przypadkowo wywoÂłanej eksplozji nuklearnej. Inna hipotetyczna przyczyna – to katastrofa naturalna (np. erupcja wulkanu czy teÂż podniesienie na apokaliptycznÂą skalĂŞ wĂłd oceanu). Wspomina siĂŞ rĂłwnieÂż o trzeciej ewentualnoÂści. Na skutek upadku moralnoÂści mieszkaĂącĂłw Atlantydy doszÂło do wewnĂŞtrznych konfliktĂłw, odejÂścia od dÂąÂżeĂą do stworzenia doskonaÂłego paĂąstwa i zÂłego wykorzystania efektĂłw prac naukowo-technicznych. A moÂże byÂło zupeÂłnie inaczej?
Francuski badacz, dr Jean Claude Brulet twierdzi, Âże ma staroÂżytnÂą mapĂŞ lokalizujÂącÂą zaginiony kontynent w okolicy okoÂło 2500 mil od Peru (Ocean Spokojny). Inne dokumenty sugerujÂą, iÂż wysoko rozwiniĂŞte istoty ludzkie, ktĂłre zamieszkiwaÂły AtlantydĂŞ zdÂąÂżyÂły przystosowaĂŚ swoje paĂąstwo-wyspĂŞ i wÂłasne organizmy do Âżycia pod wodÂą jeszcze przed zatoniĂŞciem kolosalnego imperium. Dr Brulet jest gÂłĂŞboko przekonany i zamierza tego dowieÂśĂŚ, Âże Oni nadal egzystujÂą, a Atlantyda tĂŞtni Âżyciem. UwaÂża takÂże, iÂż moÂżna byÂło dawno tego dowieÂśĂŚ, gdyby poszukiwania nie skupiÂły siĂŞ wyÂłÂącznie na obszarze Atlantyku. W wywiadzie udzielonym francuskiej dziennikarce Catherine Chauviere, dr Brulet powiedziaÂł, Âże znalezione dokumenty liczÂą w przybliÂżeniu 4 tysiÂące lat i zawierajÂą nastĂŞpujÂące informacje dotyczÂące zarĂłwno Atlantydy jak i jej mieszkaĂącĂłw: Atlanci naleÂżeli do superinteligentnej rasy, dysponowali energiÂą nuklearnÂą oraz broniÂą laserowÂą, podrĂłÂżowali (podrĂłÂżujÂą?) w doskonaÂłych aparatach powietrznych (UFO?). ÂŻyjÂą bardzo dÂługo – nawet do tysiÂąca lat. Przed katastrofÂą zbudowali podwodne miasta pokryte przeÂźroczystymi kopuÂłami. SpoÂłecznoÂśĂŚ AtlantĂłw nie jest agresywna i unika kontaktĂłw z innymi cywilizacjami.

(http://images37.fotosik.pl/1773/dac8b7066055899b.jpg)

Jak widaĂŚ koncepcji i teorii dotyczÂących Atlantydy i jej mieszkaĂącĂłw jest, co niemiara. Opisane wyÂżej to kropla w morzu spekulacji. PĂłki, co wrota prowadzÂące do spotkania z tajemniczym kontynentem w wymiarze dotyku, zatrzaÂśniĂŞte sÂą z zagadkowÂą odpornoÂściÂą na upartych poszukiwaczy.

Serwis NPN

Autor: Lech Galicki
http://www.npn.org.pl/?p=7089

Niezależne Forum Projektu Cheops

RozwĂłj duchowy => Paleoastronautyka => Wątek zaczęty przez: Dariusz Wrzesień 14, 2009, 17:23:34