Niezależne Forum Projektu Cheops

[M]yÂślÂąc o Jahwe, widzimy w nim nie tylko dobrego Boga stwĂłrcĂŞ,
ale rĂłwnieÂż Boga strasznego, zazdrosnego i niszczycielskiego.
Ten negatywny aspekt bĂłstwa ujawnia, Âże BĂłg jest wszystkim.
Mircea Eliade

Historyk religii Alf Hiltebeitel w odniesieniu do hinduizmu sformuÂłowaÂł sÂłynne pojĂŞcie "kryminalnych bĂłstw". Kryminalni bogowie to, jego zdaniem, "bogowie ÂłamiÂący ÂświĂŞte przepisy i granice, ktĂłrym kierujÂą siĂŞ w Âżyciu inni bogowie i ludzie". W ten sposĂłb upodabniajÂą siĂŞ do demonĂłw, jako Âże "demony rĂłwnieÂż ÂłamiÂą ÂświĂŞte przepisy". PoniÂższy rozdziaÂł stanowi dowĂłd na to, Âże za "kryminalne" bĂłstwo moÂżna rĂłwnieÂż uznaĂŚ Jahwe, poniewaÂż pierwotnie zawieraÂł on w sobie rĂłwnieÂż aspekt demoniczny i czĂŞsto nakazywaÂł Âłamanie praw, ktĂłre sam ustanowiÂł, jeÂśli korzystaÂł na tym albo on sam, albo jego "lud wybrany". Zdaniem C. G. Junga: "Jahwe w znacznej mierze zachowuje siĂŞ jak niemoralna istota, chociaÂż jest straÂżnikiem prawa i Âładu. Jest niesprawiedliwy i nie moÂżna na nim polegaĂŚ (...) jest wybuchowy i mÂściwy".
Pocz¹tkowo, w okresie przedprorockim, ¯ydzi podobnie jak i inne plemiona g³osili etyczn¹ ambiwalencjê, wskazuj¹c¹ w istocie na amoralnoœÌ boskiej natury, czyli na to, ¿e zawiera ona w sobie zarówno dobro, jak i z³o. Jahwe nie by³ przedstawiany jako bóg etyczny i heros dobroci, lecz jako konglomerat namiêtnoœci, w którym widziano przyczynê istniej¹cego w œwiecie chaosu. Ten stary pogl¹d zachowa³ siê w Biblii Hebrajskiej:

- "Czy zdarza siĂŞ w mieÂście nieszczĂŞÂście, ktĂłrego by Pan (= Jahwe) nie wywoÂłaÂł?" (Am 3.6),
- "Ja tworzê œwiat³oœÌ i stwarzam ciemnoœci. Ja przygotowujê zarówno zbawienie, jak i nieszczêœcie. Ja, Pan, czyniê to wszystko" (Iz 45.7),
- "Ja pozbawiam Âżycia i darzĂŞ Âżyciem, ja raniĂŞ i leczĂŞ" (Pwt 32.39),
- "oto sprowadzĂŞ nieszczĂŞÂście na wszelkie ciaÂło, mĂłwi Pan" (Jr 45.5) oraz
- "Czy z ust NajwyÂższego nie pochodzi zarĂłwno zÂłe, jak i dobre?" (Lm 3.38; por. Wj 32.14).

Jahwe przemawia nie tylko przez usta 'prawdziwych', czyli zgodnych z g³ównym nurtem jahwizmu, ale równie¿ 'fa³szywych' proroków (1Krl 22.22-23); tych ostatnich w dodatku inspiruje do dzia³ania. W proroka Saula wchodzi³ zarówno 'dobry', jak i 'z³y' duch (1Sm 19.9), przy czym oba uwa¿ano za wys³anników Jahwe (16.14). Interesuj¹ce, ¿e w pewnym miejscu Biblii (2Krn 18.19-23) 'duch Jahwe' jest traktowany jako byt odrêbny od Boga: Jahwe prowadzi z nim dialog jak z drugim cz³owiekiem.


Jahwe inspirowa³ nie tylko pozytywne, ale równie¿ negatywne etycznie czyny, a nastêpnie kara³ za te drugie, mimo i¿ ich sprawcy byli tylko pos³usznymi wykonawcami jego woli. Wp³yn¹³ na Abrahama (Rdz 20.5-6), aby przedstawi³ faraonowi swoj¹ ¿onê Saraj jako siostrê, a gdy ten uczyni³ z niej kochankê, ukara³ "faraona i jego dom ciê¿kimi plagami z powodu Saraj" (12.17), mimo i¿ ten dzia³a³ w dobrej wierze. Dzia³a³ jak prymitywny, podejrzliwy cz³owiek, kiedy najpierw zaufa³ swojemu wys³annikowi Moj¿eszowi, a potem, kiedy nabra³ do niego w¹tpliwoœci, próbowa³ go zabiÌ (Wj 4.24). Pos³ugiwa³ siê Moj¿eszem przy zes³aniu na Egipt "plag" gradu i ognia, które mia³y uœmierciÌ mieszkaùców Egiptu, i mimo i¿ autor tekstu kategorycznie poœwiadcza œmierÌ wszystkich Egipcjan (9.25), to jednak niektórzy prze¿yli. To oni doœwiadczyli nastêpnych "plag": szaraùczy, ciemnoœci (tzw. "egipskich"), a w koùcu wszyscy pierworodni spoœród nich zostali wymordowani (10-12; zw³. 11.5). Jahwe usankcjonowa³ te¿ grabie¿, której Izraelici dopuœcili siê na Egipcjanach, zabieraj¹c z sob¹ w podró¿ do Ziemi Obiecanej po¿yczone od nich klejnoty i kosztowne szaty. Mogli to uczyniÌ dlatego, ¿e "Pan (= Jahwe) usposobi³ Egipcjan ¿yczliwie do ludu, tak ¿e im po¿yczyli; i tak z³upili Egipcjan" (12.36). Jednak tê sam¹ "zatwardzia³oœÌ", któr¹ Jahwe spowodowa³ po to, aby uwierzytelniÌ zsy³ane na Egipt plagi (np. Wj 10.1), nakaza³ Izajaszowi przelaÌ do serc swego ludu wybranego, "¿eby siê nie nawróci³ i nie ozdrowia³" (Iz 6.10) (!) i ¿eby Jahwe mia³ pretekst do ukarania go wygnaniem (6.11-13). W podobny sposób powiedzia³ Jeremiaszowi, ¿e zemœci siê "mieczem, g³odem i zaraz¹" na Izraelitach i nie wys³ucha ich modlitw ani nie przyjmie ofiar (Jr 14.12).............................................

..............Jahwe w ujêciu autorów i redaktorów Biblii przypomina postaæ z koszmarnego snu, tragedii greckiej (gdzie ka¿de wyj¶cie jest z³e), wytwór kapry¶nej nie¶wiadomo¶ci albo freudowskiego id, postawy schizofrenicznej matki wobec dziecka, wydaj±cej mu sprzeczne polecenia, albo sytuacji prawnej w kraju, w którym przepisy szczegó³owe (czyli w tym wypadku zmienna wola Jahwe) przecz± zapisom w konstytucji (w tym wypadku dekalogowi tego samego Jahwe). W Ksiêdze Hioba zosta³ przedstawiony jako osobnik "nieucywilizowany i antyspo³eczny" (O'Flaherty). Jego istot± jest dawanie swojemu ludowi wybranemu wykluczaj±cych siê nakazów i zakazów (Campbell). Jahwe wprawdzie zakazuje zabijaæ, ale jednocze¶nie ka¿e Abrahamowi zabiæ swego syna Izaaka (Rdz 22.1-19); zabrania cudzo³óstwa, a zarazem ka¿e Ozeaszowi po¶lubiæ prostytutkê (Oz 3. 1); nie uznaje k³amstwa, ale jak widaæ z wy¿ej przytoczonych historii Saraj i Achaba — pos³uguje siê nim, je¶li jest po jego my¶li. Trudno siê oprzeæ wra¿eniu, ¿e prawo Moj¿eszowe i wszystkie ilustruj±ce je historie powsta³y celem uwierzytelnienia rz±dów niewielkiej, ale bardzo wp³ywowej warstwy kap³añskiej, która chc±c zapewniæ sobie monopol w³adzy, uzna³a siebie za predestynowan± do t³umaczenia po w³asnej my¶li zawi³o¶ci Tory, a wiêc równie¿ nieobliczalnego zachowania boga. Innymi s³owy to, czy bóg jawi siê jako dobrotliwy staruszek, czy jako m¶ciwy demon, zale¿y od pozycji i stanu interesów jego faworytów.

Bóg ¯ydów czêsto zachowuje siê jak bóstwo plemienne: ma dzik¹, ¿¹dn¹ krwi naturê, zgodnie z któr¹ mœci siê na wrogach. Wpada w gniew, jest z³oœliwy i zazdrosny, a jego zazdroœÌ przejawia siê tym, ¿e mœci siê do czwartego pokolenia na potomkach kogoœ, kto 'wybra³ za przedmiot kultu inne bóstwo (Pwt 5.9). To Jahwe sprawi³, ¿e odrzucono dobre rady Absaloma, które mog³yby przynieœÌ po¿ytek ca³emu narodowi, poniewa¿ by³y wymierzone w jego faworyta Dawida (2Sm 17.14). Pochwala grabie¿, jeœli dotyczy ona 'niewiernych' (Wj 12.36). Popiera cudzo³óstwo, sk³óca z sob¹ cz³onków rodziny (2Sm 12.11) i narody (Sdz 9.22-23), stosuje odpowiedzialnoœÌ zbiorow¹, zezwala swojemu ludowi na uprawianie lichwy (Pwt 15.6) pod warunkiem, ¿e nie obci¹¿a ona ¯ydów (Wj 22.25). Trudno siê wiêc dziwiÌ, ¿e takie bóstwo budzi grozê: "Lêk mój wzbudzê przed tob¹ i wprawiê w przera¿enie wszelki lud (...)" (Wj 23.27) Wy¿szoœÌ Jahwe nad ludŸmi ma polegaÌ m.in. na tym, ¿e z góry, kieruj¹c siê tylko sobie wiadomym planem, przeznacza pewnych ludzi i ca³e narody na zatracenie (1Sm 2.25).

Jahwe nakazuje wiêc podwójn¹ moralnoœÌ: jedn¹ dla Hebrajczyków, którym objawi³ dekalog (Wj 20), inn¹ dla pozosta³ych ludów. Co wiêcej, akceptuje równie¿ zbiorowe mordy na obcoplemieùcach w celu zyskania przestrzeni ¿yciowej dla swojego narodu wybranego, czyli czystki etniczne na narodach wyznaj¹cych inne religie (Pwt 13.16). Tak dosz³o do wymordowania Kananejczyków (Joz 11.10-15), którym Izraelczycy tyle zawdziêczali i szeœciu innych narodów (Pwt 7.1). Starotestamentowy autor pisze: "Ob³o¿ysz je kl¹tw¹, nie zawrzesz z nimi przymierza ani siê nad nimi me zlitujesz (Pwt 7.2). PóŸniej jego najlepsi synowie kap³ani, chc¹c scentralizowaÌ kult swojego Boga, a wiêc w jego imieniu, wymordowali 850 kap³anów Ba'ala i Aszery (1Krl 18.40; 2Krl 10.18-25), którzy samym swoim istnieniem stanowili zagro¿enie dla ich polityki centralizacji i uniformizacji. Autor Ksiêgi powtórzonego prawa (7.10) uwa¿a³ oddanie i szacunek, jakie inne narody mia³y dla swoich bogów, za nienawiœÌ do Jahwe i uzna³ to za wystarczaj¹cy powód ich wymordowania. "Niewielu bogów w Egipcie, Babilonii czy Kanaanie by³o tak bezlitosnych, jak Jahwe", pisa³ J. B. Russell.

"Dzik¹ naturê Jahwe" w pierwotnym, wêdrownym, nomadycznym okresie historii ¯ydów Russell t³umaczy³ "dzikim moresem wêdrownych, wojuj¹cych Izraelitów". W tym okresie Jahwe wykazuje cechy "krótkowzrocznego, zazdrosnego, zawistnego, kapryœnego, stronniczego" oraz "partykularnego" boga i dlatego mo¿na nazwaÌ go bóstwem "ludu pierwotnego i nieokrzesanego" (Cochrane). Chc¹c pokazaÌ, ¿e psychika ¯ydów w tym okresie by³a zdominowana przez "mentalnoœÌ oblê¿onej twierdzy", R. S. Robins i J. M. Post przytoczyli kilka perykop (Rdz 15.13; Lb 21.9; Ps 119.157). Skoro Jahwe nie potrafi ochroniÌ nawet swego "ludu wybranego" przed klêskami, musi byÌ bezsilny albo - jeœli czyni to z wyrachowania - z³oœliwy. Natomiast u osiad³ych Hebrajczyków nacisk na karê za z³amanie kultowego tabu przesun¹³ siê w stronê "praktycznej i ludzkiej etyki wzajemnej odpowiedzialnoœci". W konsekwencji zmieni³ siê obraz Jahwe w oczach autorów biblijnych: z boga ambiwalentnego sta³ siê etycznym Bogiem sprawiedliwoœci i dobroci. Jednak ten jego nowy wizerunek prawodawcy o wykluczaj¹cych siê cechach wszechdobroci, wszechsprawiedliwoœci, wszechm¹droœci, Boga zawsze skorego do niesienia pomocy potrzebuj¹cym, razi infantylizmem, przypomina bowiem dzieciêce (magiczne) marzenia o wszechmocy, których realizacj¹ s¹ wspó³czeœni bohaterowie komiksowi.

Chc¹c usprawiedliwiÌ niegodziwe czyny Jahwe w oczach czytelników Biblii, autorzy jej póŸniejszych ksi¹g wydzielili w Jahwe dwa odrêbne aspekty: dobry sta³ siê "Panem", a z³a, mroczna strona, która stymulowa³a jego zachowania trickstera, sta³a siê "Szatanem". W pocz¹tkowym okresie judaizmu jednak Jahwe i Szatan by³y jedn¹ istot¹. "We wczesnym okresie religii izraelickiej nie znano szatana: kiedy jakaœ potêga spotyka cz³owieka i mu zagra¿a, równie¿ w niej, choÌby by³a okrutnym nocnym koszmarem, nale¿y rozpoznaÌ JHWH i dotrzymaÌ mu pola", pisa³ M. Buber, komentuj¹c walkê Jakuba z Jahwe (Rdz 32.22-32). Biblijny Jahwe zachowuje siê jak Szatan, ma podobne preferencje i wygl¹da jak Szatan. Zarówno Boga, jak i Szatana jeszcze w czasach chrzeœcijaùskich wi¹zano z ognistymi epifaniami.

Tym niemniej znalezienie odpowiedzi, która dok³adnie wyjaœnia³aby, jak i kiedy Szatan pojawi³ siê w tradycji ¿ydowskiej, nie jest proste. W opinii niektórych uczonych postaÌ tê dodali do póŸniejszych rêkopisów redaktorzy, próbuj¹cy uchroniÌ reputacjê Jahwe. Zazwyczaj przyjmuje siê, ¿e w judaizmie postaÌ Szatana pojawi³a siê w Ksiêdze Hioba, której autor nazywa go 'synem Bo¿ym' (Hi 1.6). Jednak ju¿ w Ksiêdze Wyjœcia (12.23) pojawia siê 'Niszczyciel',13"1 bêd¹cy, zdaniem J. B. Russella, "personifikacj¹ mrocznej natury Boga". Jej "korzeni zdaniem katolickiego autora nale¿y szukaÌ w pasterskim œwiecie Beduinów". Prawdopodobnie to w³aœnie on sta³ siê modelem dla postaci Szatana, poniewa¿ równie¿ w póŸniejszej chronologicznie Ksiêdze Hioba (1.6-12; 2.1-7) Szatan jest anio³em, który wykonuje za Boga 'brudn¹ robotê'. Jest on jednak tylko jednym z wielu niszczycielskich anio³ów Jahwe.

W KsiĂŞdze Hioba to jeszcze BĂłg - ktĂłry dopuszcza, aby Szatan wystawiaÂł Hioba na prĂłbĂŞ - jest wspó³odpowiedzialny za nieszczĂŞÂścia, jakie spotykajÂą czÂłowieka. Dopiero w powstaÂłych w III w. p.n.e. KsiĂŞgach Kronik (np. w 1Krn 21.1-27) Szatan uniezaleÂżniÂł siĂŞ od Jahwe i zacz¹³ pracowaĂŚ na wÂłasny rachunek. OdtÂąd niemal caÂła odpowiedzialnoœÌ za zÂło przeszÂła z Boga na Szatana (Mc-Ginn) niemal caÂła, gdyÂż jeszcze autor KsiĂŞgi MÂądroÂści (powstaÂłej na przeÂłomie I w. p.n.e. i I w. n.e.) obarczyÂł sÂłowo (gr. lōgos) Jahwe odpowiedzialnoÂściÂą za ÂśmierĂŚ i zniszczenie (Mdr 18.14-15; Rahfls). WczeÂśniej autorzy biblijni podkreÂślali, Âże zÂłe, a wiĂŞc 'szataĂąskie' duchy (1Sm 16.14-16; 18.10-11; 19.9-10), tak jak zaraza (2Sm 24.13-16), pochodzÂą od Boga.'307

Pierwowzorem podzia³u Jahwe na Boga i Szatana mog³a byÌ te¿ bliŸniaczoœÌ bogów Kanaanu albo bogów egipskich i to, ¿e Jahwe w pewnym okresie rozwoju swojego wizerunku mia³ partnerkê, krwio¿ercz¹ ugaryck¹ boginiê mi³oœci Anat, której atrybuty zla³y siê z jego atrybutami i z któr¹ tworzy³ bosk¹ parê Anat-Jahu.

W czasach przedprorockich "Szatan jest personifikacjÂą mrocznej strony Boga, tym elementem w Jahwe, ktĂłry opiera siĂŞ dobru" (Russell). Buber pisaÂł o demonicznoÂści Jahwe. Ciemna strona Boga pojawia siĂŞ jako postaĂŚ walczÂąca z Jakubem, ktĂłremu zwichnĂŞÂła staw biodrowy (Rdz 32.22-32),13'2 albo podczas prĂłby zabĂłjstwa MojÂżesza wracajÂącego do Egiptu (Wj 4.24). Jahwe - jego cieĂą (Russell) albo "demon" (Buber) - prĂłbowaÂł zamordowaĂŚ MojÂżesza, ale Âżycie ocaliÂła mu jego Âżona Sypora. Na tym etapie rozwoju Jahwe byÂł bĂłstwem, ktĂłre akceptuje krew nie tylko zwierzÂąt ofiarnych, ale takÂże ludzi.

Na podstawie Biblii niektórzy myœliciele gnostyccy uto¿samiali Jahwe z Szatanem. Gnostyccy Samarytanie, opieraj¹cy siê wy³¹cznie na Torze, uznali Jahwe za Z³ego Demiurga-Stwórcê. Rozpoznali w nim cechy trickstera (w czym byli bliscy pierwotnej tradycji ¿ydowskiej), a Dobremu Pozaœwiatowemu Bóstwu przypisali cechy czysto duchowe, transcendentne wobec skalanego œwiata. Gnostycki demiurg-trickster jako poroniony p³ód boskiej M¹droœci, Sofii, ³¹czy w sobie element duchowy (boski), psychiczny (ludzki) oraz hyliczny (zwierzêcy), czyli te wszystkie elementy, których posiadanie tradycje duchowe przypisuj¹ cz³owiekowi (Sieradzan). Przywódca tajemniczych "synów bo¿ych" (nephilim), którzy z ziemskimi kobietami p³odzili olbrzymów (Rdz 6.4), zosta³ w interpretacji gnostyckiej przekszta³cony w postaÌ z³ego demiurga (Fallon; Stroumsa). Wspólne cechy gnostyckiego demiurga i trickstera to seksualnoœÌ (w tym ityfallicznoœÌ) i nieudolna kreatywnoœÌ (stworzenie z³ego œwiata). Gnostycki demiurg z jednej strony jest przedstawiany jako potencjalny zbawca, a z drugiej jako buntownik; w tej drugiej roli jest postaci¹ demoniczn¹ i budz¹c¹ grozê, a zarazem œmieszn¹ i g³upi¹, która np. s¹dzi, ¿e wszystko (w tym duchow¹ wiedzê) mo¿na nabyÌ w prosty sposób (np. przez kradzie¿), bez ciê¿kiej pracy. Nie uczy siê na b³êdach, tylko powtarza je na nowo, licz¹c, jak dziecko, ¿e tym razem mu siê uda; ³¹czy wiêc w sobie cechy szaleùstwa, niewiedzy, b³azeùstwa i g³upoty. Demiurg bowiem bez wzglêdu na to, czy jest to Jaldabaoth (aram. "Syn Chaosu"), Saklas, czy Samael ("Œlepiec") skrad³ moc swojej matki Sofii, aby obróciÌ tê moc przeciw ludziom. Gnostycyzm dowartoœciowuje cz³owieka jako istotê duchow¹, stworzon¹ na obraz Boga (Rdz 1.26), a nie z prochu ziemi (2.7) jak w g³ównym nurcie judaizmu, uznawanym przez gnostyków za pozostaj¹cy na us³ugach z³ego demiurga. Gnostycy ukazuj¹ cz³owieka jako istotê rozdart¹ miêdzy duchowoœci¹ swojej prawdziwej boskiej natury a cielesnoœci¹ iluzji narzuconej przez demiurga, która przedstawia siê ¿yj¹cemu w niewiedzy cz³owiekowi jako jedyna rzeczywistoœÌ.

W postaci Jahwe mo¿na dostrzec wiele cech szamana i maga. To, czy Jahwe mo¿na uznaÌ za "maga", czy za "cudotwórcê", jest kwesti¹ interpretacji (Sieradzan). Przejêta przez ¯ydów z religii kananejskiej (Gaster), i zastosowana do Jahwe symbolika boga podró¿uj¹cego na ob³oku wystêpuje te¿ w szamanizmie. Zdaniem P. Haymana, Jahwe jest przedstawiany zarówno w Biblii Hebrajskiej, jak w kabalistycznej Ksiêdze Stworzenia jako Wielki Mag. ród³a idei boga-maga, a zatem równie¿ Jahwe jako maga, znajduj¹ siê w legendach kreacyjnych Bliskiego Wschodu. Szamaùsko-magiczny charakter ma epizod o przeniesieniu przez Jahwe "nieco" swojego ducha do cia³ 70 Izraelitów (Lb 11.25). Ale Jahwe zsy³a tak¿e - jak "czarny" mag - grad, ogieù i szaraùczê, niszcz¹c w ten sposób zbiory (Ps 105.32-35) i wywo³uj¹c klêskê g³odu (w. 16). Odpowiada za choroby: tr¹d (Lb 12.9-10), "ducha zarazy" (lOGenAp 20.16-17, Muchowski) oraz przewlek³e, trwaj¹ce wiele lat choroby (40242, s. 173).

Do idei Jahwe jako sprawcy "boskiego szaleùstwa" swojego wyznawcy (o czym wspomnia³ cytowany wczeœniej Maccoby), nawi¹za³ R. Graves, uto¿samiaj¹c Jahwe z greckim bogiem ekstazy i szaleùstwa Dionizosem: "Zeus Sabazjaùski i Dionizos Sabazjaùski by³y to ró¿ne okreœlenia tej samej postaci".

Odzwierciedleniem ambiwalencji Jahwe jest ambiwalencja wybitnych postaci biblijnych. ¯aden z biblijnych patriarchów i proroków nie jest abstrakcyjnym, doskona³ym, wyidealizowanym œwiêtym chrzeœcijaùstwa: Abraham jest modelem wiary, ale jest te¿ k³amc¹ (Rdz 12.10-20), Jakub uosabia przebieg³oœÌ, ale jest te¿ zwyk³ym oszustem, Józef uosabia m¹droœÌ, ale nie stroni od przechwa³ek, Moj¿esz uosabia pokorê, ale jest te¿ niepos³uszny i narzeka (Lb 11.11-15, 19), Jeremiasz uosabia mi³osierdzie, ale równie¿ narzeka (Jr 12), Sara uosabia cierpliwoœÌ, ale œmieje siê z Boga (Rdz 18.12), Elizeusz, prorok Boga, mœci siê, morduj¹c dzieci (2Krl 2.23-24) (Cohn).


Powy¿szy tekst jest rozdzia³em ksi¹¿ki Jacka Sieradzana pt. Szaleùstwo w religiach œwiata,

zrĂłdÂło: http://www.taraka.pl/index.php?id=jahwe.htm

A takÂże polecam przeczytaĂŚ komentarz jaki zostaÂł napisany na stronie: http://jasonk.blog.onet.pl/5699788,323604914,1,200,200,71527760,325588407,7077169,0,forum.html

Eh, tyle pisania a tak maÂło wiedzy. Prosze was jesli cytujecie jakieÂś fragmenty z biblii, to przynajmniej poÂłowe wypadaÂłoby znaĂŚ. Bo tak mamy naskÂładane urywki wersetĂłw, ktĂłre po gÂłebszej analizie okazujÂą sie byĂŚ o odwrĂłconym znaczeniu, lub niepasujÂąc do treÂści.
Wiec co tu znalazÂłam:

To nie jahve jest taki, tylko ludzie. Sama Tora jest przykÂładem prawa, byĂŚ moze surowego, bezlitosnego ale jakie jest nasze zycie? Odzwierciedla ludzkie zachowania i konsekwencje jakie nas spotykajÂą.

I jest to przeinaczenie, gdyz w tych wersetach nie ma nawet wspomienia o Jhvh, no chyba ze autor tego opracowania ma jakÂąs innÂą wersje biblii. Przytocze odpowiedni fragment:

KsRodz20.1 Potem Abraham powĂŞdrowaÂł stamtÂąd do Negebu i osiedliÂł siĂŞ pomiĂŞdzy Kadesz a Szur. A gdy przebywaÂł w Gerarze, 2 mawiaÂł o swej Âżonie Sarze: «Jest ona mojÂą siostrÂą». Wobec tego Abimelek, krĂłl Geraru, wysÂłaÂł [swoich] ludzi, by zabrali SarĂŞ. 3 Tej samej jednak nocy przyszedÂł BĂłg do Abimeleka we Âśnie i powiedziaÂł do niego: «Umrzesz z powodu tej kobiety, ktĂłrÂą zabraÂłeÂś, gdyÂż ona ma mĂŞÂża». 4 Abimelek, ktĂłry jeszcze nie zbliÂżyÂł siĂŞ do niej, rzekÂł: «Panie, czy miaÂłbyÂś takÂże ukaraĂŚ ÂśmierciÂą ludzi niewinnych?2 5 PrzecieÂż on mi mĂłwiÂł: "Ona jest mojÂą siostrÂą", i przecieÂż ona rĂłwnieÂż mĂłwiÂła: "On jest moim bratem". UczyniÂłem to w prostocie serca i z rĂŞkami czystymi». 6 Wtedy BĂłg rzekÂł do niego: «I ja wiem, Âże uczyniÂłeÂś to w prostocie serca. ToteÂż sam ciebie powstrzymaÂłem od wykroczenia przeciwko Mnie; dlatego nie dopuÂściÂłem, abyÂś siĂŞ jej dotkn¹³. 7 Teraz wiĂŞc zwróÌ ÂżonĂŞ temu czÂłowiekowi, bo jest on prorokiem i bĂŞdzie siĂŞ modliÂł za ciebie, abyÂś pozostaÂł przy Âżyciu.(...)14 Wtedy Abimelek daÂł Abrahamowi owce, woÂły, niewolnikĂłw i niewolnice i zwrĂłciÂł mu ÂżonĂŞ jego SarĂŞ. 15 Po czym rzekÂł: «Oto kraj mĂłj przed tobÂą: zamieszkaj, gdzie ci siĂŞ podoba!» 16 Do Sary powiedziaÂł: «DajĂŞ bratu twemu tysiÂąc sztuk srebra; niechaj to bĂŞdzie dla ciebie dowodem3, Âże jesteÂś bez winy, wobec wszystkich, ktĂłrzy sÂą z tobÂą». "
Plaga by³ jedna - niep³odnoœÌ w domu Abhimeleka. Abraham pomodli³ sie za jego rodzine

Watek ten dotyczny obrzezania syna Mojrzesza, poniewaÂż powiedziene mu byÂło: 'Wyj 4.22 A ty wtedy powiesz do faraona: "To mĂłwi Pan: Synem moim pierworodnym jest Izrael. 23 MĂłwiĂŞ ci: WypuœÌ mojego syna, aby mi czeœÌ oddawaÂł; bo jeÂśli zwlekaĂŚ bĂŞdziesz z wypuszczeniem go, to Ja zeÂślĂŞ ÂśmierĂŚ na twego syna pierworodnego"».

Pozyczka, to nie grabieÂż - naciagane sÂłowo. Po za tym egipcjanie przez lata lupili zydĂłw, karzac im wykonywaĂŚ najgorsze prace za Âżebracze wynagrodzenie (tzw lepienie cegieÂł z muÂłu - praca w brudzie). To ze odebrali ich dobra, pokrywa sie teÂż z historiÂą Jakuba, kiedy odebraÂł Lebanowi wszystkie najlepsze owce. Jego zony potwierdziÂły iÂż dobrze uczyniÂł, 'gdyÂż ojciec sprzedaÂł je' natomiast sam Jakub pracowaÂł przez wiele lat bez wynagrodzenia:
». KsRodz31.4 Jakub, ktĂłry byÂł na pastwisku przy swej trzodzie, kazaÂł wezwaĂŚ do siebie RachelĂŞ i LeĂŞ 5 i powiedziaÂł im: «WidzĂŞ po [wyrazie] twarzy waszego ojca, Âże nie jest on dla mnie taki jak dawniej, lecz BĂłg mojego ojca byÂł ze mnÂą. 6 Wy same najlepiej wiecie, Âże choĂŚ z caÂłych siÂł sÂłuÂżyÂłem ojcu waszemu, 7 on jednak oszukiwaÂł mnie i wielokrotnie2 zmieniaÂł mi zapÂłatĂŞ; i tylko BĂłg broniÂł mnie od krzywdy. 8 Gdy bowiem [ojciec wasz] mĂłwiÂł: Owce pstre bĂŞdÂą twojÂą zapÂłatÂą, wszystkie rodziÂły siĂŞ pstre; gdy zaÂś mĂłwiÂł: CĂŞtkowane bĂŞdÂą dla ciebie zapÂłatÂą - wszystkie rodziÂły siĂŞ cĂŞtkowane. 9 I tak BĂłg wydzieliÂł czêœÌ dobytku ojca waszego i daÂł jÂą mnie. 10 Bo gdy nadchodziÂł czas parzenia siĂŞ trzody, widziaÂłem we Âśnie, jak samce pokrywajÂące trzody byÂły pstre, cĂŞtkowane i Âłaciate, 11 i wtedy anioÂł Boga woÂłaÂł na mnie we Âśnie: Jakubie, a gdy mu odpowiadaÂłem: SÂłucham, 12 mĂłwiÂł: SpĂłjrz i przypatrz siĂŞ: wszystkie samce pokrywajÂące trzodĂŞ sÂą pstre, cĂŞtkowane i Âłaciate; widzĂŞ bowiem, jak Laban z tobÂą postĂŞpuje. 13 Ja jestem BĂłg z Betel, gdzie namaÂściÂłeÂś stelĂŞ i gdzie zÂłoÂżyÂłeÂś mi Âślub. Teraz wiĂŞc gotuj siĂŞ do drogi, opuœÌ ten kraj i wróÌ do twej rodzinnej ziemi!» 14 Na te sÂłowa Rachela i Lea rzekÂły do niego: «Czy mamy ponadto jakiÂś udziaÂł w majÂątku naszego ojca? 15 Wszak obchodziÂł siĂŞ z nami jak z obcymi, bo nie tylko wzi¹³ za nas zapÂłatĂŞ, ale jeszcze obrĂłciÂł na swĂłj uÂżytek naszÂą wÂłasnoœÌ. 16 SÂłusznie wiĂŞc caÂłe mienie, ktĂłre BĂłg oddzieliÂł od mienia ojca naszego, naleÂży do nas i do naszych synĂłw. Teraz wiĂŞc czyĂą to wszystko, co BĂłg ci rozkazaÂł!»

Wersety odrerwane z kontekstu, kompletnie nie pasujÂą do sytuacji z Mojrzeszem. Pierwsze to historia wyjÂścia z Egipty, a drugie modlitwa

Raczej sam autor tego tekstu wyglÂąda mi na niepoczytalnego

Ten fragment jest jednym z najbardziej spornych, ale nie ulega watpliwoÂści ze jest to pierwszy spisany przypadek, gdzie BĂłg z takiej ofiary rezygnuje. W dawnych czasach, ofiary takie byÂły praktykowane i to wÂłasnie przypadek Abrahama miaÂł byĂŚ przeÂłomowym zakoĂączeniem tego procesu.

a có¿ jest z³ego w poœlubieniu protytutki?

A wynagradza do tysiecznego pokolenia...

Podobnie u muzuÂłmanĂłw...

I tu jest nasz Europejski problem, bo ludziom sie zdaje ze BĂłg albo jest zÂły, okrutny albo obojetny na ludzkie cierpienie - tymczasem oba podejÂścia sÂą bÂłedne.

Pisalismy o tym fakcie w innym w¹tku i analiza ta brzmia³a nieco odmiennie. Jhvh mia³ byÌ bogiem gniewu, karz¹cym za przestepstwa i wymagaj¹cym przestrzegania prawa, natomiast Pan-Adon mia³ odpowiedaÌ za sp³odzenie z Ew¹ Kaina. Tym samym rozró¿nienie, który z tych dwu postaci reprezentuje 'z³o' nastrecza do dzis problemów

A kto go widziaÂł, ze moze to zaÂświadczyc??

Wiec jak to wkoĂącu ma byĂŚ: jeden BĂłg Jahve czy jeden z jego synĂłw?

Bóg wszystkich nas co dzieù wystawia na próby. Po za tym chyba zdajesz sobie sprawe ze biblie nie raz ocenzurowano, mam doczynienia praktycznie z któr¹œ wersj¹ kopii a imiona Pan, Baal Adon, Jhvh s¹ zacierane do dnia dzisiejszego

I tu sie zgodze, wszystko zarĂłwno dobre i zÂłe pochodzi od Boga. Kto tego nie potrafi zrozumieĂŚ, niech wyznaje szatana

A gdzie to jest napisane?

Wiec wkoùcu Jahve, jego cieù czy Buber? Po przeczytaniu fragmentu widzimy ze ani jeden z trzech, bo biblii wspomina tu postaci "Pana" - fraza Jhvh, ani Bóg (obecna gdzie indziej w biblii) tu nie pada. Najpierw autor tak ³adnie rozbija postac Boga na dwa aspekty Pan i Jhvh, a nastepnie miesza ich funkcjie i przynale¿noœÌ - gratulacje

Co do chorĂłb zsyÂłanych przez Jahve to ja nie mam wÂątpliwoÂści, ze wszystko pochodzi od Boga
A o patriarchach, przecieÂż to byli tylko ludzie. Po za tym wielu Âświetych chrzeÂścijaĂąstwa zanim dorobili sie aureoli byli okrutnymi grzesznikami. PrzykÂład "Âśw" Augustyn, SzaweÂł - vel "Âśw" PaweÂł

Enigmo moÂże ten komentarz uda siĂŞ wystosowaĂŚ do Pana Jacka,  autora ksi¹¿ki z ktĂłrej pochodzi ten fragment...
a moÂże póŸniej przyjdzie czas na napisanie wÂłasnej...kto to wie...   

cOkazuje siê, ¿e przed tysi¹cami lat na terenie Mezopotamii ¿yli "bogowie". Zachowane teksty i p³askorzeŸby pozwalaj¹ twierdziÌ, ¿e byli to przybysze z kosmosu. Niektórzy byli do nas bardzo podobni, inni byli gigantycznego wzrostu, inni znów znacznie ró¿nili siê od nas wygl¹dem. Byli i tacy, którzy ca³y czas chodzili w skafandrach, gdy¿ nasza atmosfera by³a zapewne dla nich zabójcza.
Wed³ug sumeryjskich tekstów ludzie byli stworzeni jako robotnicy dla jednej z ras Obcych: "bóg" imieniem En-ki, Pan Ziemi, stworzy³ z pomoc¹ boginki nieba, a zarazem "tej, która niesie oddech ¿ycia", istotê rozumn¹ nazywan¹ "lulu amelu", co oznacza³o "do ciê¿kich prac" (ten przekaz wi¹¿e siê z biblijn¹ histori¹ o wypêdzeniu pierwszego cz³owieka, Adama, z raju, gdy zjad³ owoc z drzewa wiadomoœci: "w pocie czo³a pracowaÌ bêdziesz"). Aby robotnicy byli przydatni, niektórym z nich, kap³anom, przekazano nieco wiedzy, by byli w stanie wykonywaÌ polecenia swych panów i kierowaÌ rzesz¹ ciemnych Ziemian.
Mo¿na spytaÌ, na ile jest to wierny obraz rzeczywistoœci. A mo¿e, jak chc¹ tego akademiccy naukowcy, jest to jedynie wymys³ staro¿ytnych bajarzy? Porównuj¹c jednak poziom rozwoju ówczesnych, a nawet póŸniejszych kultur z wiedz¹ Sumerów, zaczynamy podejrzewaÌ, ¿e w staro¿ytnych zapiskach jest wiêcej prawdy, ni¿ ktokolwiek z uczonych oœmieli³by siê przyznaÌ.
Czy zdajemy sobie sprawĂŞ, Âże codziennie korzystamyz wiedzy, ktĂłrÂą ponoĂŚ przekazaÂły Sumerom istoty z kosmosu? ÂŻeby nie brzmiaÂło to goÂłosÂłownie, przypomnijmy, Âże to Sumerowie wprowadzili podziaÂł koÂła na 360 stopni, rachubĂŞ czasu z rozbiciem na sekundy, minuty, godziny, doby, lata i okresy dÂłuÂższe (znali np. jednostkĂŞ czasu "sos", liczÂącÂą 60 lat po 360 dni, oraz "sar" trwajÂący 3600 lat).
zrod³o: Okazuje siê, ¿e przed tysi¹cami lat na terenie Mezopotamii ¿yli "bogowie". Zachowane teksty i p³askorzeŸby pozwalaj¹ twierdziÌ, ¿e byli to przybysze z kosmosu. Niektórzy byli do nas bardzo podobni, inni byli gigantycznego wzrostu, inni znów znacznie ró¿nili siê od nas wygl¹dem. Byli i tacy, którzy a³y czas chodzili w skafandrach, gdy¿ nasza atmosfera by³a zapewne dla nich zabójcza.
Wed³ug sumeryjskich tekstów ludzie byli stworzeni jako robotnicy dla jednej z ras Obcych: "bóg" imieniem En-ki, Pan Ziemi, stworzy³ z pomoc¹ boginki nieba, a zarazem "tej, która niesie oddech ¿ycia", istotê rozumn¹ nazywan¹ "lulu amelu", co oznacza³o "do ciê¿kich prac" (ten przekaz wi¹¿e siê z biblijn¹ histori¹ o wypêdzeniu pierwszego cz³owieka, Adama, z raju, gdy zjad³ owoc z drzewa wiadomoœci: "w pocie czo³a pracowaÌ bêdziesz"). Aby robotnicy byli przydatni, niektórym z nich, kap³anom, przekazano nieco wiedzy, by byli w stanie wykonywaÌ polecenia swych panów i kierowaÌ rzesz¹ ciemnych Ziemian.
Mo¿na spytaÌ, na ile jest to wierny obraz rzeczywistoœci. A mo¿e, jak chc¹ tego akademiccy naukowcy, jest to jedynie wymys³ staro¿ytnych bajarzy? Porównuj¹c jednak poziom rozwoju ówczesnych, a nawet póŸniejszych kultur z wiedz¹ Sumerów, zaczynamy podejrzewaÌ, ¿e w staro¿ytnych zapiskach jest wiêcej prawdy, ni¿ ktokolwiek z uczonych oœmieli³by siê przyznaÌ.
Czy zdajemy sobie sprawĂŞ, Âże codziennie korzystamyz wiedzy, ktĂłrÂą ponoĂŚ przekazaÂły Sumerom istoty z kosmosu? ÂŻeby nie brzmiaÂło to goÂłosÂłownie, przypomnijmy, Âże to Sumerowie wprowadzili podziaÂł koÂła na 360 stopni, rachubĂŞ czasu z rozbiciem na sekundy, minuty, godziny, doby, lata i okresy dÂłuÂższe (znali np. jednostkĂŞ czasu "sos", liczÂącÂą 60 lat po 360 dni, oraz "sar" trwajÂący 3600 lat).cdn....jn
ÂżrĂłdÂło:  http://www.gwiazdy.com.pl/39_99/2.htm

Laguno nie obraÂźcie sie na mnie ze znĂłw coÂś wtykam, doceniam wysiÂłek jaki wkÂładacie w uÂświadomienie nas (ciemnej masy ;) ) ale linek i tekst jaki podaÂłaÂś, padÂł juz kiedyÂś na forum i to nie tak dawno temu.


CzytaÂłam wiec wczeÂśniej i nie widze sensacji, wszystko zalezy od fragmentĂłw jakie sie wybiera, dla konkretnego efektu ;)

Enigmo na nic siĂŞ nie obraÂżam..... Jak sama zauwaÂżyÂłaÂś temat brzmi : W domowym ognisku Samuela , zatem jest wielowÂątkowy, powiedziaÂłabym bardzo uniwersalny i szeroki . To nie ma znaczenia ,Âże wystÂąpiÂł ten link w jakimÂś innym wÂątku  :)
pozdrawiam

"ciemna masa" zawsze szÂła za faÂłszywymi prorokami...faÂłszywi prorocy wywodzÂą siĂŞ z potomstwa wĂŞÂża...
"Poniewa¿ to uczyni³eœ, b¹dŸ przeklêty wœród wszystkich zwierz¹t domowych i polnych; na brzuchu bêdziesz siê czo³ga³ i proch bêdziesz jad³ po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaŸù miêdzy ciebie a niewiastê, pomiêdzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmia¿d¿y ci g³owê, a ty zmia¿d¿ysz mu piêtê"...

Abel zosta³ wiêc zabity, a Kain wypêdzony. Odt¹d ludzkoœÌ podzieli³a siê na potomstwo Kaina ( syna wê¿a ) i potomstwo Adama ( syna Bo¿ego ).
Kain byÂł potomkiem "wĂŞÂża" En-kiegoi ...to on manifestowaÂł religijnoœÌ opartÂą na inteligencji i ludzkiej tradycji, zawiœÌ, zazdroœÌ, kÂłamstwo i zabĂłjstwo na tle religijnym. A przy tym brak pokory i niezdolnoœÌ do ÂżaÂłowania swych czynĂłw i niezdolnoœÌ do pokuty. Potomkowie Kaina  byli twĂłrcami i budowniczymi pierwszej staroÂżytnej cywilizacji.
a np. WieÂża Babel miaÂła stworzyĂŚ Nowy PorzÂądek ÂŚwiata...
Jezus nauczaÂł ludzi o obu tych "pokoleniach" w przypowieÂści o dwĂłch "siewcach", jednoznacznie stwierdzajÂąc, Âże ta sprawa bĂŞdzie aktualna, aÂż do czasu koĂąca, kiedy to sam BĂłg, poÂłoÂży kres krĂłlestwu szatana i jego panowaniu na ziemi, a nastanie KrĂłlestwo Jezusa, w ktĂłrym On sam zasiÂądzie na tronie, a razem z nim jego ÂświĂŞci.
"Wiem, Âże po moim odejÂściu wejdÂą miĂŞdzy was wilki drapieÂżne, nie oszczĂŞdzajÂąc stada. TakÂże spoÂśrĂłd was samych powstanÂą ludzie, ktĂłrzy gÂłosiĂŚ bĂŞdÂą przewrotne nauki, aby pociÂągn¹Ì za sobÂą uczniĂłw. Dlatego czuwajcie(...)  Nie po¿¹daÂłem srebra ani zÂłota, ani szaty niczyjej. Sami wiecie, Âże te rĂŞce zarabiaÂły na potrzeby moje i moich towarzyszy. We wszystkim pokazaÂłem wam, Âże tak pracujÂąc trzeba wspieraĂŚ sÂłabych i pamiĂŞtaĂŚ o sÂłowach Pana Jezusa, ktĂłry powiedziaÂł: "WiĂŞcej szczĂŞÂścia jest w dawaniu aniÂżeli w braniu".
"Powstan¹ bowiem fa³szywi mesjasze i fa³szywi prorocy i dzia³aÌ bêd¹ wielkie znaki i cuda, by w b³¹d wprowadziÌ, jeœli to mo¿liwe, tak¿e wybranych. (Mt 24, 24)
WÂłaÂśnie w tej chwili znajdujemy siĂŞ w wypeÂłnieniu Mt 24,24...kto bĂŞdzie prĂłbowaÂł zwieœÌ nawet prawdziwych wybranych? To duch antychrysta w faÂłszywych pomazaĂącach czasĂłw ostatecznych. Ci faÂłszywi juÂż przyszli. Oni sÂą faÂłszywymi mesjaszami (namaszczonymi). TwierdzÂą, Âże sÂą prorokami. WybierajÂą poÂśrĂłd swojej "grupy" antychrysta..."antychryst" znaczy "Anty-SÂłowo",  przychodzi i wypacza SÂłowo...JedynÂą odpowiedÂź, ktĂłrÂą oni majÂą ci faÂłszywi prorocy i ich antychryst, jest odpowiedÂź: "kto ma rezultaty, ten musi byĂŚ od Boga. "

przeciez Jahwe pochodzi z Nibiru :P wiec nie jest Stworca Najwyzszym. Coz moze to i urazic co nie ktorych wkoncu do bog zydow ... a nie murzynow, chinczykow, hindusow, slowian :P do tego jest msciwy i ciagle rzada skladania mu krwawych ofiar :P podziekowal za takiego "boga" ... zal

Hipoteza wedÂług Zecharii Sitchina
w 44.5000- Enki syn Anu wraz z innymi Annunaki lÂądujÂą na ziemie budujÂąc baze , ziemskÂą stacjĂŞ kosmicznÂą, to aby wydobywac potrzebne im zÂłoto.
400.000-w Mezopotamii zakÂładajÂą centrum kosmiczne (port), ktĂłry jednoczeÂśnie stajĂŞ siĂŞ punktem kontrolnym nad produkcjÂą zÂłota oraz zakÂłady metalurgiczne.
300.000- wybucha bunt w kopalniach , wtedy wÂłaÂśnie Enki i  Ninhursak tworza z tubylczych naczelnych -poprzez manipulacje  genetyczne
niewolniczych pracownikĂłw-poswtajÂą mĂŞÂżczyzna i kobieta -gatunek Homo Sapiens
100.000- Enil( brat Ekiego ) Âżeni siĂŞ z kobietÂą
cĂłrkÂą czÂłowieka. Powstaje legenda o anioÂłach
Nefilim.
9.7800- RA/Madruk pierwotny syn Enkiego dzieli panowanie nad Egiptem miedzy Ozyrysa i Seta, w rezultacie Set oszukuje ozyrysa i przejmuje kontrolĂŞ nad dolinÂą Nilu.
Horus jednak mœci siê za œmierÌ Ozyrysa , Set ucieka do Azji przejmuj¹c tam kontrolê nad pó³wyspem Synaj.
8.500- Annunaki tworzÂą placĂłwki przy bramie do kosmicznych zakÂładĂłw Jerycho stanowi jednÂą z nich
7.400- NastĂŞpuje pokĂłj Annunaki udostĂŞpniajÂą ludzkoÂści nowe wynalazki. poczÂątki Neolitu.

3.450- Annunaki mieszajÂą ludziom jĂŞzyki. Madruk powraca  , pozbwawia tronu dynastiĂŞ Tota - zwolennicy tota zamykajÂą Madruka w wielkiej Piramidzie i mordujÂą
zrĂłdÂło: Nieznany ÂŚwiat

Jasnowidz, ja o 'ciemnej masie' napisaÂłam Âżartobliwie, ale widze ze ty traktujesz to z niezwyÂłkÂą powagÂą. MyÂśle ze wiecej pokory o ktĂłrej piszesz przydaÂłoby ci sie, a napewno nie zaszkodziÂło

Biblie znam, wiec nie zaskoczysz mnie cytatami, potomkowie Kaina mieli zgin¹Ì w potopie (w arce siedzia³ Noe pochodz¹cy od Seta) ale spekuluje sie ze geny Kaina isteniej¹ do dziœ. Linia królewska (czyli Juda, Dawid, Salomon...) jest przypisana takze Jezusowi, traktowanemu w gnostycyzmie w symbolice wê¿owej jako impuls wyzwolenia spod w³adzy demiurga. No ale z pewnoœci¹ zaprzeczysz, bo co pochodzi od wê¿a musi byÌ z³e do szpiku koœci :P

jak miło, że ktoś poleca cośkolwiek z mojej strony (bloga) :D Szkoda, że rzecz negatywną (w moim subiektywnym odczuciu)

TwĂłj blog z tym komentarzem to jest taki jakby KONTRAST... i specjalnie go tutaj wystosowaÂłam

Jak domowe ognisko, to ZAPRASZAM NA HERBATKĘ !

(http://www.artofmarkbryan.com/images/mad%20tea%20party_700.jpg)

A po herbatce zapraszam na kolejną sesje "Samaela"

(http://www.artofmarkbryan.com/images/Pie_in_the_sky_700.jpg)

ÂŁadne obrazki, ale prosze nie przekrecaĂŚ imienia Samuela ;)

ten forumowicz co wstawił te obrazki jest widocznie bardziej świadomy niż reszta  O0  Proszę oddzielać prawdę od słów Samuela (Samaela)


Laguna ja bym Sitchinowi nie wierzył tak samo jak tremu co piszą w Nieznanym Świecie bo tam jeden artykuł zaprzecza drugiemu.

a mozesz przytoczyĂŚ nam jaki to artykuÂł?

jasnowidz ja napisaÂłem ogĂłlnie. Np raz zaprzeczajÂą miÂłosierdziu boÂżemu bo stworzyÂł zÂły Âświat a potem mĂłwiÂą Âże bĂłg jest wszechdobry.

Uu, jakby byÂło to byÂło wielkÂą tajemnicÂą... Ale prĂłba skojarzenia nazw jest naprawde banalna

Enigma na temat przekrĂŞcania imienia Sammm... jest teoria i czĂŞsto nieÂświadoma nawet u wielu ludzi , mianowicie wypoowiadajÂąc czyjeÂś imiĂŞ Âładujesz tÂą istotĂŞ energiÂą.
MyÂśle ,Âże Rydmuluc nie bez powodu nei wypowiada imienia Sam.., zresztÂą ja podobnie ....

Ohhh...
Tak teoria...
Ale tylko teoria...

Renault Laguna ;D

Pozdro

Morus ja odniosÂłam wraÂżenie ,Âże wÂłaÂśnie uwielbiasz teorie,  ;D ;D ;D

przypominam ze biblie najczĂŞÂściej w j hebrajskim pisane byÂły.
W wÂątku o geometrii ktoÂś wspominaÂł,

Âże litery hebrajskie, sÂą to jakby formy
powstaÂłe skutkiem rzutowania drgaĂą na oscyloskop.
Zatem powstale efektem technicznych, mechanicznych procesĂłw obrĂłbki maszynowej.

Jednak jak chodziÂłem na religiĂŞ jako dzieciak, to poÂśrednio jakoÂś na mnie wpÂływaÂły.
WiĂŞc w jakims stopniu jestesmy dzieĂŚmi maszyny i dopiero proces stawania siĂŞ czÂłowiekiem nastĂŞpuje stopniowo, poprzez rozwĂłj.