Niezależne Forum Projektu Cheops

Miast wymyÂślania odpowiedniego wstĂŞpu:

SpowiedÂź nauczyciela wiejskiego w 1957 roku
Autor: szymon bachir        2010-10-12 05:34:33

PrawdĂŞ, jeÂśli potrafisz, powiedz tylko sobie, wtedy BĂłg jÂą moÂże usÂłyszy i wyciÂągnie ku tobie dÂłonie.

Katecheta wolaÂł gawĂŞdziĂŚ w kancelarii ze mnÂą niÂż prowadziĂŚ zajĂŞcia z klasÂą. DÂługie przerwy a krĂłtkie lekcje religii to marzenia kaÂżdego ucznia. Nie spieszyÂł siĂŞ teÂż na plebaniĂŞ, gdzie z obiadem czekaÂła mÂłoda gospodyni Magda. WolaÂł mojÂą nalewkĂŞ, popijajÂąc namawiaÂł do spowiedzi.

WyrzuÌ z pamiêci kratê wiêzienn¹, zas³ania ci œwiat - powiada³. SpowiedŸ czyni cuda, spowiada³em prymasa Wyszyùskiego w Stoczku. Dzieci mówi³y, ¿e ksi¹dz przyjecha³ stamt¹d - odpowiedzia³em. Zaplanowa³em tam wycieczkê. Obejrzymy klasztor i koœció³, w którym ksi¹dz wznosi³ mod³y o wolnoœÌ prymasa. Bêdzie to chwalebne - odpar³. Na takich pogaduszkach dowiedzia³em siê, ¿e zakwalifikowa³ mnie na pielgrzymkê do Jasnej Góry, gdzie Wyszyùski wyg³osi kazanie do nauczycieli z ca³ego kraju. Ale najpierw spowiedŸ! Musimy nawzajem siê wspieraÌ - powiedzia³ odje¿d¿aj¹c.

Uraz do konfesjona³u spowodowany zdrad¹ tajemnicy mojej spowiedzi przez zakonnika w wiêzieniu obudzi³ czujnoœÌ. Sk¹d wie, ¿e siedzia³em w pudle - pomyœla³em w duchu. Ale pomóg³ wykonaÌ plan w zbiórce makulatury i dziêki temu mam radio i poezje Mickiewicza - a niech tam ma - pomyœla³em. Tu nie chodzi o Boga, tylko o wyrzucenie bagna z duszy. I takie teksty zaprowadzi³y mnie wkrótce do konfesjona³u. Nam¹ci³y one jednak te¿ w g³owie, ¿e nie mog³em zasn¹Ì. Ksi¹dz perswadowa³, ¿e od przesz³oœci nie da siê uciec. I wci¹¿ wciska³, ¿e tylko spowiedŸ jest najlepszym lekarstwem na chor¹ duszê.

Wtedy zapomnienia o niej szuka³em w alkoholu, dopiero teraz poj¹³em, ¿e o przesz³oœci, by nie drêczy³a, nale¿y pisaÌ wspomnienia. Ale wówczas, gdy odje¿d¿a³ do swojej Magdy, tylko duma³em nad tym wieczorami, a Konrad Wallenrod le¿a³ na stoliku przy ³ó¿ku i czeka³ cierpliwie na czytanie. Gapi³em siê w okno, za którym miga³y gwiazdy, a ga³êzie ko³ysa³y siê i jakby chcia³y mi coœ powiedzieÌ. Zastanawia³em siê, dlaczego ci¹gnie do konfesjona³u.

I pewnego razu, gdy rozmyœla³em o ¿yciu na wolnoœci, okno zaskrzypia³o, zajêcza³o raz i drugi, a zegar œcienny zacz¹³ wydzwaniaÌ pó³noc dzyù, dzyù. Czy¿by duchy - pomyœla³em, wyci¹gaj¹c spod poduszki niemiecki bagnet. Otworzy³em okno, ale za nim tylko ga³êzie lip prowadzi³y miêdzy sob¹ nocne rozmowy. W œwietle ksiê¿yca zobaczy³em jednak zwisaj¹c¹ grub¹ niÌ. Wbita ig³a miêdzy szybami przytrzymywa³a j¹ mocno, kiedy poci¹gn¹³em palcami nawoskowan¹ niÌ, zaczê³a skrzypieÌ, pojêkiwaÌ. Kto mnie tak straszy? Nauczycielkom duch ci¹ga³ ko³drê, zimne jak lód wk³ada³ d³onie miêdzy uda, z pó³ek wyrzuca³ dzie³a Stalina, a mnie tylko niteczk¹ czêstuje?

Na drugi dzieù dzieci uczy³em wiersza Brzechwy "Taùcowa³a nitka z ig³¹", skomponowa³em potem melodiê i inscenizacjê do s³ów tego wiersza. Na oknie podczas zajêÌ praktycznych ujawni³em tajemnicê ich dŸwiêków. Wiele okien skrzypia³o potem na wsi. Pan sam to wymyœli³? - zapyta³a jasnow³osa Aldonka z pierwszej klasy. Od Brzechwy siê nauczy³em. A kto to? To pan, który napisa³ ten piêkny wierszyk. Podniesie mnie pan jak wtedy do nieba? Podrzuci³em j¹ a¿ pod sufit i postawi³em na krzeœle obok tablicy, a klasa wo³a³a - to piêkna Maryœka Sierotka. Mieszka³a z babci¹ pod lasem w starej gajówce.

Jutro idziemy do gromadzkiej wioski - oznajmi³em po przerwie. Poznamy urzêdy, posterunek i stra¿ po¿arn¹, a potem szko³ê zbiorcz¹. A faktycznym celem wycieczki by³a moja spowiedŸ. Po zwiedzeniu tych obiektów rozlokowa³em dzieci wed³ug klas w szkole zbiorczej i pobieg³em do koœcio³a. Czekaj¹c na ksiêdza, spogl¹da³em na Chrystusa z ciernist¹ koron¹ i pyta³em siê jego w myœlach, sk¹d jego kap³an wiedzia³, ¿e siedzia³em za kratami, dlaczego zmusza do powtórnej spowiedzi za te same grzechy ujawnione zakonnikowi w celi. Dlaczego, dlaczego? Wewnêtrzny g³os i intuicja podpowiada³y mi, by nie wylewaÌ prawdy z pomyjami. Spowiada³em siê wiêc improwizuj¹c grzechy g³ówne Polaków, marzenia senne i wilczy apetyt na dziewuchy. Lata przymusowej wstrzemiêŸliwoœci z ka¿dej napotkanej kobiety robi³y w moich oczach ksiê¿niczkê czardasza.

A on wci¹¿ nagabywaÂł o tamte dzieje. To powiedziaÂłem, Âże wiĂŞziennego spowiednika skazaĂący poduszkÂą udusili. ByÂł kolaborantem niemieckim, a za zdradĂŞ tajemnicy spowiedzi wiĂŞÂźniĂłw komuniÂści doÂżywocie zmniejszyli mu do dziesiĂŞciu lat. A skÂąd ty to wiesz - zapytaÂł. Jeden taki zwolniony w pociÂągu mĂłwiÂł… jak siĂŞ nazywa, gdzie mieszka? Nie wiem, wysiadÂł w Olsztynie, ja jechaÂłem dalej. Wtedy pobÂłogosÂławiÂł mnie i zaprosiÂł do plebanii na poczĂŞstunek.

Jego Magda jak Âłania koÂłysaÂła siĂŞ w biodrach, nalewajÂąc zupĂŞ do talerza pochyliÂła siĂŞ tak bardzo, Âże poczuÂłem na szyi jej gorÂący dech. Spirytusowa nalewka z miodem i wÂłoskimi orzechami byÂła znakomita. KsiÂądz nie patyczkowaÂł siĂŞ, wychyliÂł szklanicĂŞ do dna, aÂż siĂŞ zakrztusiÂł i poszedÂł do Âłazienki. Wtedy podbiegÂła do mnie Magda i objĂŞÂła za szyje i ugryzÂła w ucho, a potem caÂłowaĂŚ zaczĂŞÂła. Wiem, Âże od dawna nie miaÂłeÂś kobiety. PrzyjdĂŞ i dorwĂŞ ciĂŞ. O niego siĂŞ nie obawiaj, on tylko po francusku, potrzebujĂŞ chÂłopa. Kiedy drzwi od Âłazienki skrzypnĂŞÂły, czmychnĂŞÂła znĂłw do kuchni.

Podziêkowa³em za goœcinnoœÌ i jak torpeda pomkn¹³em na boisko szkolne. A kiedy dzieci zobaczy³y mnie, to okr¹¿y³y niby pisklêta kwokê i zaczê³y œpiewaÌ "taùcowa³a ig³a z nitk¹". I trzymaj¹c siê za d³onie, jeden za drugim z t¹ piosenk¹ na ustach, prowadzi³em ich przez wieœ, a s³oùce kwietniowe zagl¹da³o nam w oczy. Na polnej drodze rozproszyliœmy siê, tylko jasnow³osa Aldonka wci¹¿ drepta³a obok mnie. Przydro¿ne rowy us³ane by³y kaczeùcami, unosi³y siê nad nimi kolorowe motyle i pracowite pszczó³ki s¹czy³y z ich kielichów nektary. Obserwowaliœmy te cuda i na kaczeùcach uczyliœmy siê mno¿yÌ i dodawaÌ. Wracaliœmy z bukietami do naszej szkó³ki. Oddajcie te kwiaty rodzicom jako podarunek od wiosny. W zeszytach narysujcie i opiszcie nasz¹ wycieczkê, by by³y same pi¹tki. Do widzenia, dzieci! Do widzenia panu - odpowiedzia³y i jak ptaki pofrunê³y do swoich rodzinnych gniazd.

Siedzia³em w kancelarii pogr¹¿ony w myœlach. Tyle wra¿eù na raz to nie na moj¹ g³owê. Ale jakoœ muszê siê sam z tym uporaÌ. Cieszy³em siê, ¿e ksiêdzu nie wyspowiada³em ig³y z nitk¹. I te rozmyœlania przerwa³y malutkie kroki za drzwiami. Poruszy³a siê klamka, z uchylonych drzwi wyjrza³a smutna buzia jasnow³osej Aldonki. Co siê sta³o, wejdŸ proszê - powiedzia³em. Podesz³a do mnie z bukiecikiem w rêku i ze ³zami w oczach wyszepta³a: Pan powiedzia³, bukiet oddaÌ rodzicom, a ja mam tylko babciê. Co mam zrobiÌ, mo¿e pan weŸmie te kwiaty, kocham pana tak bardzo. Od jej s³ów mnie te¿ stanê³y ³zy w oczach. Chwyci³em j¹ na rêce, przylgnê³a jak magnes do mnie i wyszepta³a "nie zostawi pan nas nigdy". Ale¿ nie, moja droga. Zostanê tu na zawsze. Uœmiechnê³a siê wtedy i poprosi³a "chcê w górê, do nieba". Podrzuca³em jak mog³em, a ona chichocz¹c prosi³a: jeszcze, jeszcze.

Babcia jest twoimi rodzicami, dla niej zanieœ te kwiatuszki. Wyprowadzi³em j¹ na ganek szko³y i pog³adzi³em po jasnych jak len w³osach. Wtedy nas zobaczy³ jej s¹siad wracaj¹cy furmank¹ z miasta. Aldonka, zawo³a³, wskakuj na wóz. Z bukiecikiem pobieg³a do niego. Furmanka szybko schowa³a siê za wzgórzem, a ja sta³em i sta³em na tym ganku jak ko³ek wbity w ziemiê i myœla³em tylko o Aldonce i jej babce. I nie wiem czemu, pragn¹³em byÌ razem w ich domu. Czy mam dalej pisaÌ, co siê potem dzia³o?

http://interia360.pl/artykul/spowiedz-nauczyciela-wiejskiego-w-1957-roku,39478