Drukuj stronę - Archeologia

Najstarsze Âślady dinozaurĂłw sÂą w Polsce

ÂŚlady dinozaurĂłw, ktĂłre odkryto w GĂłrach ÂŚwiĂŞtokrzyskich, pochodzÂą sprzed 250 mln lat i sÂą starsze o dziewiĂŞĂŚ mln lat od najstarszych znanych pozostaÂłoÂści tych zwierzÂąt – informujÂą odkrywcy na Âłamach najnowszego numeru „Proceedings of the Royal Society B”.

W badaniach braÂł udziaÂł polski paleontolog, Grzegorz NiedÂźwiedzki z Uniwersytetu Warszawskiego. Naukowiec w styczniu tego roku zasÂłynÂąÂł jako wspĂłÂłodkrywca ÂśladĂłw najstarszych czworonogĂłw na Ziemi. Znalezisko zostaÂło dokonane rĂłwnieÂż w GĂłrach ÂŚwiĂŞtokrzyskich.

ÂŚlady zwierzĂŞcia, ktĂłremu nadano nazwĂŞ Prorotodactylus, mierzÂą kilka centymetrĂłw dÂługoÂści. Wynika z tego, Âże prymitywne dinozaury, dinozauromorfy, byÂły niepokaÂźnymi zwierzĂŞtami wielkoÂści kotĂłw. WaÂżyÂły rĂłwnieÂż niewiele – kilogram lub dwa. ChodziÂły na czterech nogach i byÂły zwierzĂŞtami dosyĂŚ rzadkimi. Z analiz stanowiska paleontologicznego wynika, Âże ich tropy stanowiÂą zaledwie 2-3 proc. wszystkich tropĂłw zwierzÂąt odciÂśniĂŞtych w tym miejscu.

PrawdziwÂą sensacjÂą naukowÂą jest to, Âże Âślady datowano na dwa mln lat po tzw. wymieraniu permskim, najwiĂŞkszej tego typu katastrofie w dziejach Ziemi, w ktĂłrej zniknĂŞÂło z powierzchni naszej planety 90 proc. gatunkĂłw. AÂż do czasu najnowszego odkrycia, Âświat naukowy byÂł przekonany, Âże dinozaury pojawiÂły siĂŞ 15 do 20 mln lat po tej katastrofie.

- W skali geologicznej dwa mln lat to mgnienie oka – wyjaÂśnia gÂłĂłwny autor artykuÂłu, Stephen Brusatte z American Museum of Natural History w Nowym Jorku.

Zdaniem badaczy, bez tej katastrofy dinozaury nie pojawiÂłyby siĂŞ. Podobnie byÂło ze ssakami, ktĂłre zyskaÂły moÂżliwoÂśĂŚ ekspansji dopiero po wymieraniu, ktĂłre dotknĂŞÂło dinozaury 65 mln lat temu.

Tekst pochodzi z serwisu Nauka w Polsce.

Brusatte, S., Niedzwiedzki, G., & Butler, R. (2010). Footprints pull origin and diversification of dinosaur stem lineage deep into Early Triassic Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences DOI: 10.1098/rspb.2010.1746

ÂŚlady wczesnych dinozaurĂłw odkryto na stanowiskach w Stryczowicach, WiĂłrach i Baranowie w pĂłÂłnocnej czĂŞÂści GĂłr ÂŚwiĂŞtokrzyskich. Najstarsze z nich znajdujÂą siĂŞ w poÂłoÂżonych 10 km na poÂłudnie od Ostrowca ÂŚwiĂŞtokrzyskiego Stryczowicach. ÂŚlady w pozostaÂłych dwĂłch miejsca sÂą trochĂŞ mÂłodsze, ale i tak naleÂżÂą do najstarszych na Âświecie.
http://archeowiesci.wordpress.com/2010/10/10/najstarsze-slady-dinozaurow-sa-w-polsce/

Jan TĂŞczyĂąski odnaleziony u klarysek?
Pod podÂłogÂą zakrystii koÂścioÂła Âśw. Andrzeja w Krakowie znaleziono prawdopodobnie szkielet dyplomaty i urzĂŞdnika dwĂłch polskich krĂłlĂłw.

Konserwatorzy, ktĂłrzy prowadzÂą prace w koÂściele przy ulicy Grodzkiej w Krakowie, najpierw zajmowali siĂŞ Âścianami i drewnianym wyposaÂżeniem. Wtedy okazaÂło siĂŞ, Âże trzeba rozpoczÂąĂŚ walkĂŞ z zawilgoceniem i grzybem.

W tym roku zabrano siĂŞ za takie wÂłaÂśnie prace (kosztujÂą one ponad 260 tys. zÂł, a pochodzÂą z Narodowego Funduszu Rewaloryzacji ZabytkĂłw Krakowa). Archeolodzy zajrzeli gÂłĂŞbiej pod XIX-wieczny parkiet i natrafili na niezwykÂłe znalezisko. Obecna zakrystia okazaÂła siĂŞ kaplicÂą grobowÂą z XIV w., gdzie spoczywa byĂŚ moÂże znamienita postaĂŚ z rodu TĂŞczyĂąskich.

KoÂści, kilka czaszek i szkielet

- Pod podÂłogÂą byÂły ukryte: oÂłtarz z wnĂŞtrzem przeznaczonym na relikwie, okazaÂły grobowiec i resztki posadzki gotyckiej - relacjonuje archeolog dr Janusz Firlet. Okazuje siĂŞ, Âże obecna zakrystia ma takÂą funkcjĂŞ od XVII w., natomiast pierwotnie byÂła to prawdopodobnie kaplica grobowa przylegajÂąca do prezbiterium romaĂąskiego koÂścioÂła. Kaplica ta powstaÂła w II poÂłowie XIV wieku. Badacze znaleÂźli pojedyncze koÂści i kilka czaszek - z jeszcze wczesnoÂśredniowiecznego cmentarzyska, ktĂłre musiaÂło otaczaĂŚ prezbiterium koÂścioÂła. Natomiast w murowanym grobowcu, zasypanym piaszczystÂą ziemia z gruzem, natrafili najpierw na niekompletny szkielet mĂŞÂżczyzny.
""MusiaÂł byĂŚ moÂżnowÂładcÂą""

- NiespodziankÂą byÂło to, Âże poniÂżej niego znajdowaÂł siĂŞ doskonale zachowany szkielet mĂŞski. To pierwotny pochĂłwek w kaplicy grobowej - opowiada dr Firlet. Grobowiec byÂł pierwotnie nakryty pÂłytÂą. ZmarÂły mĂŞÂżczyzna zostaÂł w nim uÂłoÂżony, zgodnie ze Âśredniowiecznym obyczajem, z nogami w kierunku oÂłtarza kaplicy. MusiaÂł byĂŚ moÂżnowÂładcÂą, znacznÂą personÂą. - ZasÂłuÂżonego czÂłowieka chowaÂło siĂŞ wĂłwczas jak najbliÂżej oÂłtarza, Âżeby wstajÂąc na SÂąd Ostateczny, wstawaÂł z gÂłowÂą w stronĂŞ oÂłtarza - wyjaÂśnia dr Firlet.

Przebadaniem szkieletu zajĂŞli siĂŞ antropolodzy, ktĂłrym dowodzi dr hab. Henryk GÂłÂąb z UJ. Stwierdzili, Âże mĂŞÂżczyzna byÂł masywnie zbudowany. MiaÂł ok. 180 cm wzrostu - z czego moÂżna wnioskowaĂŚ, Âże pochodziÂł z dobrze sytuowanej rodziny arystokratycznej, a we wczesnych latach mÂłodoÂści dobrze siĂŞ odÂżywiaÂł. UmarÂł w wieku co najmniej 70 lat, a mĂłgÂł doÂżyĂŚ nawet 80-ki (podczas gdy w tamtych czasach przeciĂŞtnie doÂżywaÂło siĂŞ 40 - 50 lat).

ÂŚlady ÂświadczÂące o chorobie nowotworowej

WiĂŞkszoÂśĂŚ zĂŞbĂłw utraciÂł za Âżycia, a pozostaÂłe miaÂł mocno zaatakowane przez prĂłchnicĂŞ. Prawdopodobnie miaÂł teÂż schorzenia krĂŞgosÂłupa zwiÂązane z podeszÂłym wiekiem. Znaleziono rĂłwnieÂż Âślady ÂświadczÂące o chorobie nowotworowej, ktĂłra daÂła przerzuty na koÂści. Nie ma Âżadnej informacji historycznej o odkrytej kaplicy grobowej, wiĂŞc stanowi ona spore zaskoczenie. Badacze zgodnie wysuwajÂą hipotezĂŞ, Âże naleÂżaÂła ona do rodu TĂŞczyĂąskich - potomkĂłw fundatora koÂścioÂła Âśw. Andrzeja z XI wieku, Sieciecha. RĂłd posiadaÂł ziemie bezpoÂśrednio koÂło koÂścioÂła.

"ZmarÂły w grobowcu to Jan TĂŞczyĂąski"

- PoszedÂłbym jeszcze dalej: uwaÂżam, Âże zmarÂły w grobowcu to Jan TĂŞczyĂąski, kasztelan i starosta krakowski, ktĂłry umarÂł w 1405 roku, w podeszÂłym wieku ok. 80 lat - mĂłwi archeolog Janusz Firlet. Przypomina, Âże Ăłw Jan TĂŞczyĂąski byÂł to czÂłowiek-epoka: negocjator, dyplomata zwiÂązany z dworem krĂłlewskim na Wawelu, urzĂŞdnik krĂłlĂłw: Kazimierza Wielkiego i JagieÂłÂły. - JeÂździÂł z poselstwem do KrzyÂżakĂłw, WĂŞgrĂłw, MoÂłdawian. Senior potĂŞÂżnego rodu TĂŞczyĂąskich, ktĂłry braÂł udziaÂł w sprawach wagi paĂąstwowej. Dwa razy Âżonaty, drugi raz w podeszÂłym wieku i majÂący teÂż wtedy kolejnego potomka, w koĂącu XIV wieku juÂż sĂŞdziwy starzec - wymienia archeolog.

Przodkowie byli chowani przy oÂłtarzu

Dodaje, Âże przodkowie i potomkowie owego Jana TĂŞczyĂąskiego byli chowani przy oÂłtarzu Âśw. Andrzeja w Katedrze Wawelskiej. ZarĂłwno oÂłtarz i grobowiec pĂłÂźniej zniknĂŞÂły, ale sÂą zapiski. Natomiast nie ma nekrologu wskazujÂącego na miejsce pochowania Jana TĂŞczyĂąskiego.

- ÂŻyÂł dostatecznie dÂługo, Âżeby wybudowaĂŚ sobie takÂą kaplicĂŞ przy koÂściele Âśw. Andrzeja, na swoich wÂłoÂściach, aby tam go pochowano. A rodzina wymarÂła w XVII wieku i stÂąd teÂż zaniknĂŞÂła wiadomoÂśĂŚ o kaplicy - takÂą tezĂŞ stawia dr Firlet. Co do drugiego szkieletu w grobowcu, zapewne to bliski krewny.

MaÂłgorzata Mrowiec

malgorzata.mrowiec@dziennik.krakow.pl
http://polskalokalna.pl/wiadomosci/malopolskie/krakow/news/jan-teczynski-odnaleziony-u-klarysek,1691504,3320

Srebrna gÂłowa byka
dodano: 2011-12-29 (20:26)

(http://i.wp.pl/a/f/jpeg/23626/archeologia_winieta2.jpeg) (http://www.archeologia.com.pl/)

(http://i.wp.pl/a/f/jpeg/28247/parczewski_ryc._1640.jpeg)
(fot. Parczewski)

To opowieÂśĂŚ o jednym z najdziwniejszych i najbardziej fascynujÂących znalezisk archeologicznych w Polsce. Tajemnica otacza rodowĂłd zabytku oraz przynaleÂżnoÂśĂŚ etnicznÂą wytwĂłrcĂłw.

Pod znakiem zapytania stoi kompletnoÂśĂŚ formy unikatowego posÂągu, nic nie wiemy o pierwotnej funkcji, przyczynach i okolicznoÂściach jego ukrycia lub porzucenia, wreszcie o losach tego osobliwego przedmiotu po wydostaniu go na ÂświatÂło dzienne.

Byk z Sanu

SrebrnÂą gÂłowĂŞ byka, wyciÂągniĂŞtÂą 26 czerwca 1826 r. z Sanu w pobliÂżu miasteczka Radymno, znamy ze starej ryciny przechowywanej w Muzeum Archeologicznym w Krakowie. Podpis gÂłosi, Âże:

"GÂłowa iest srebna wyzÂłacana i dĂŞta, wielkoÂśĂŚ teyÂże iako bydlĂŞcia majÂącego lat 2,
rogi teyÂże gÂłowy maiÂą cali 14 dÂługoÂści. (…) Korpus tey gÂłowy
zostaÂł w Wodzie.(…) znaleziona dnia 26 Juny. 826."

O odkryciu mĂłwi rĂłwnieÂż relacja „Gazety Warszawskiej” z lipca 1826 r., w swoim czasie wydobyta z zapomnienia przez J. GÂłosika. OtĂłÂż:

"GÂłowa ta z ciÂągnionego srebra trzynastey proby zrobiona, niegdyÂś pozÂłacana,
waÂży do trzech funtĂłw WiedeĂąskich [tzn. ponad pĂłÂłtora kilograma – MP].
KsztaÂłt iey iest iakiegoÂś zwierzĂŞcia niewiadomego (…). Musi reszta potworu
tego znaydowaĂŚ siĂŞ na dnie, bo biaÂłoÂśĂŚ srebra w odÂłamaniu dowodzi
ÂświeÂże oderwanie gÂłowy od korpusu. MiaÂłem tĂŞ gÂłowĂŞ w mych rĂŞkach (…).
RzÂąd kraiowy (…) postawiÂł straÂż na brzegach i trudni siĂŞ robieniem skrzyni, Âżeby
wypompowaĂŚ wodĂŞ i dalsze czyniĂŚ poszukiwania. (…) rybacy utrzymuiÂą,
Âże korpus zwierzĂŞcia tego (…) naymniey dwa Âłokcie przysypany iest piaskiem."

Jedyne w swoim rodzaju dzieÂło dawnego rzemiosÂła artystycznego zaczĂŞÂło przykuwaĂŚ uwagĂŞ archeologĂłw dopiero po upÂływie stulecia od niespodziewanego „poÂłowu”, niekiedy zresztÂą wyprowadzajÂąc badaczy na manowce. Do dzisiaj nie udaÂło siĂŞ odnaleÂźĂŚ stuprocentowych analogii do nietypowego przedmiotu, a szczegĂłlne okolicznoÂści odkrycia (korpus tey gÂłowy zostaÂł w wodzie [!]), potĂŞgujÂą aurĂŞ niezwykÂłoÂści.

Czy – jak przypuszcza czĂŞÂśĂŚ znawcĂłw kultury lateĂąskiej – wyrĂłb powstaÂł w Âśrodowisku celtyckim, ponad dwa tysiÂące lat temu? WedÂług opinii specjalistĂłw (Z. WoÂźniaka i T. Bochnaka) przedmiot ten ma jednak niepewnÂą genezĂŞ i chronologiĂŞ. A moÂże – w nawiÂązaniu do dawnego odkrycia skarbu z Choniakowa na WoÂłyniu (jedna z tamtejszych gÂłĂłw zwierzĂŞcych jest w zbiorach The Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku) – trzeba przyjrzeĂŚ siĂŞ uwaÂżniej wytworom sztuki pĂłÂźnosasanidzkiej (V–VI w. n.e.)?

Nie potrafimy rĂłwnieÂż odpowiedzieĂŚ na pytanie o pierwotnÂą funkcjĂŞ obiektu z Radymna. T. Bochnak i G. Kieferling sÂądzÂą, Âże stanowiÂł czĂŞÂśĂŚ wiĂŞkszej caÂłoÂści, byĂŚ moÂże kompletnej rzeÂźby byka, lub teÂż zdobiÂł jakÂąÂś duÂżÂą konstrukcjĂŞ drewnianÂą. Dawna hipoteza, iÂż byÂło to okucie rogu do picia, stanowi efekt jawnego nieporozumienia.

WiedeĂąski Âślad

PoniewaÂż w jednym z XIX-wiecznych pamiĂŞtnikĂłw natrafiÂłem na przekaz, Âże zabytek wziĂŞto (...) do zbioru staroÂżytnoÂści w Wiedniu, przy pierwszej okazji sprawdziÂłem tĂŞ relacjĂŞ u ÂźrĂłdÂła, w archiwum Kunsthistorisches Museum. Ku mojemu przyjemnemu zaskoczeniu zachowaÂły siĂŞ dwa pisma w sprawie znaleziska z Radymna. W grudniu 1826 r. dyrektor C.K. Gabinetu Monet i StaroÂżytnoÂści pytaÂł o bliÂższe dane na temat odkrycia staroÂżytnego przedmiotu z pozÂłacanego brÂązu. W odpowiedzi urzÂąd C.K. Nadkomorzego [OberstkĂ¤mmereramt] podaÂł m.in.: "Znalezisko skÂłada siĂŞ z kilku fragmentĂłw przedniej czĂŞÂści posÂągu, ktĂłry zostaÂł uformowany z blachy miedzianej i przedstawia rogatÂą figurĂŞ zwierzĂŞcÂą. Znalezisko zostaÂło dokonane przez rybakĂłw w zatoce rzeki San przy pĂłÂłnocno-wschodnim kraĂącu osady targowej Radymno i Wysocko, 360 sÂąÂżni wiedeĂąskich od pierwszej miejscowoÂści i 1650 sÂąÂżni wiedeĂąskich w prostej linii od zamku Wysocko (…). PoniewaÂż zachowane fragmenty pod Âżadnym wzglĂŞdem nie majÂą wartoÂści, c. k. gubernator krajowy Galicji sÂądzi, Âże powinno siĂŞ poniechaĂŚ przesyÂłki [do Wiednia], a znalezisko ofiarowaĂŚ narodowemu zakÂładowi naukowemu w Galicji."

UrzĂŞdowa odpowiedÂź sygnowana przez hrabiego Czernina zawiera kilka informacji kapitalnej wagi, ktĂłre rzucajÂą nowe ÂświatÂło na nasze znalezisko. Jak widaĂŚ wyjaÂśnieniu sprawy nadano wysoki priorytet urzĂŞdowy. WiedeĂą zwrĂłciÂł siĂŞ do gubernatora krajowego Galicji, centralnego organu austriackiej administracji z siedzibÂą we Lwowie. ZlekcewaÂżenie w przytoczonym piÂśmie rangi zabytku (ktĂłry miaÂł wszelkie szanse, aby staĂŚ siĂŞ Âłakomym kÂąskiem dla kolekcji wiedeĂąskich) to jedna z zagadek, ktĂłre prĂłbujĂŞ rozwiÂązaĂŚ w innym miejscu. Tu ograniczymy siĂŞ do wykorzystania tych przesÂłanek, ktĂłre mogÂą posÂłuÂżyĂŚ do dokÂładniejszego zlokalizowania rejonu odkrycia.

Rzecz nie jest prosta, gdyÂż przebieg koryta Sanu w pierwszej poÂłowie XIX w. (rzeka meandrowaÂła wĂłwczas swobodnie w obrĂŞbie doliny zalewowej o szerokoÂści okoÂło 4 km) wykazywaÂł siĂŞ duÂżÂą, nieraz gwaÂłtownÂą zmiennoÂściÂą, a nie dysponujemy kartogramem, na ktĂłrym zostaÂłby zarejestrowany stan ÂściÂśle z roku 1826.

W dokumencie z 1827 r. wyliczono odlegÂłoÂści z dwĂłch punktĂłw oddalonych od siebie o okoÂło 4 km, w Radymnie i w Wysocku, miejscowoÂściach poÂłoÂżonych na przeciwlegÂłych brzegach Sanu. StosujÂąc przelicznik 1 sÂąÂżeĂą wiedeĂąski = 190,16 cm (wg J. SzymaĂąskiego), otrzymujemy nastĂŞpujÂące wyniki: pierwszy odcinek mierzony z Radymna, tzn. 360 sÂąÂżni = 684,5 m; drugi odcinek mierzony z Wysocka, tzn. 1650 sÂąÂżni = 3137,6 m. Za narzĂŞdzie analizy kartograficznej mogÂły posÂłuÂżyĂŚ sporzÂądzone pod koniec XVIII i w XIX w. wielkoskalowe (1:28 800) mapy austriackie, w tym tzw. mapa Miega (1779–1782) oraz tzw. „zdjĂŞcie franciszkowskie” (1862–1863). Na obydwu mapach naniesiono cyrklem krĂŞgi o promieniach odpowiadajÂących dystansom 684,5 i 3137,6 m. Ten sam obraz naÂłoÂżono na mapĂŞ wspĂłÂłczesnÂą. Stosunkowo wÂąska strefa (50–170 m) nakÂładajÂących siĂŞ na siebie zasiĂŞgĂłw obydwu odcinkĂłw to najbardziej prawdopodobne miejsce odkrycia.

Co dalej? WrĂłĂŚmy do tych partii dawnych opisĂłw znaleziska, ktĂłre zdajÂą siĂŞ zapowiadaĂŚ, Âże przygoda archeologĂłw z unikatowym dzieÂłem staroÂżytnego artysty byĂŚ moÂże jeszcze nie dobiegÂła koĂąca. Czy rzeczywiÂście pozostaÂł w ziemi korpus zwierzĂŞcy, od ktĂłrego oderwano tylko gÂłowĂŞ? W takÂą szansĂŞ, rĂłwnieÂż i dzisiaj pobudzajÂącÂą wyobraÂźniĂŞ, wcale wtedy nie wÂątpiono...

MichaÂł Parczewski

Archeologia ÂŻywa

http://odkrywcy.pl/kat,116796,title,Srebrna-glowa-byka,wid,14123873,wiadomosc.html

Tajemniczy cmentarz na Kujawach
wp.pl | dodano: 2012-09-24 (14:57) 78 opinii wp.pl Tajemniczy cmentarz na Kujawach (fot. SXC.hu) A A A
Na terenie budowy autostrady A-1 znaleziono 57 tajemniczych grobĂłw pochodzÂących z X lub XI wieku naszej ery. Kim byli zmarli? Pozostaje to zagadkÂą - sposĂłb ich pochĂłwku nie jest bowiem podobny do Âżadnego z rytuaÂłĂłw pogrzebowych, jakie odprawiano na naszych ziemiach w tamtych czasach.

Odkrycia dokonano w miejscowoÂści Bodzia na Kujawach. Odkopano w sumie szczÂątki 14 mĂŞÂżczyzn, 21 kobiet i 14 dzieci. Co ciekawe, caÂła ta grupa najprawdopodobniej nie pochodziÂła z terenĂłw Kujaw. Pochowano ich w bardzo nietypowy sposĂłb. Wiele ciaÂł znaleziono w drewnianych trumnach, ktĂłrych SÂłowianie nie uÂżywali do chowania swoich zmarÂłych – zwyczaj ten pojawiÂł siĂŞ na naszych ziemiach o wiele pĂłÂźniej.

REKLAMA Czytaj dalej

TakÂże w samych grobach znajdowaÂły siĂŞ bardzo niezwykÂłe przedmioty. Najbardziej tajemnicze sÂą dwie niewielkie srebrne szkatuÂłki, ktĂłre wyglÂądem przypominajÂą kaptorgi, czyli puzderka, w ktĂłrych przechowywano relikwie i amulety. Ozdobiono je wizerunkiem orÂła, ktĂłry najprawdopodobniej jest symbolem rodu, do ktĂłrego naleÂżeli zmarli. Jednak historycy jak dotÂąd nigdzie w Polsce ani w sÂąsiednich krajach nie spotkali siĂŞ z dokÂładnie takim herbem.

W jednym z grobĂłw znaleziono rĂłwnieÂż srebrny miecz. Jak twierdzÂą archeolodzy, najprawdopodobniej nigdy nie zostaÂł uÂżyty w walce. ByÂł bogato zdobiony i zbyt nieporĂŞczny, aby moÂżna byÂło siĂŞ nim wygodnie posÂługiwaĂŚ w starciu. StÂąd hipoteza, Âże mĂŞÂżczyzna, przy ktĂłrym znaleziono miecz, byÂł kimÂś waÂżnym i dlatego po Âśmierci pochowano go z tym skarbem.

Sam mĂŞÂżczyzna mĂłgÂł byĂŚ wojownikiem w wieku 20-30 lat. Jego szczÂątki uÂłoÂżone byÂły w pozycji embrionalnej, a w dÂłonie wÂłoÂżono mu miecz. Miejsce pochĂłwku zostaÂło wybrane najprawdopodobniej specjalnie dla niego. CiaÂło zorientowane byÂło na pĂłÂłnoc-poÂłudnie, co byÂło tradycyjnym obrzÂądkiem w Skandynawii, podobnie jak chowanie broni wraz ze zmarÂłym. StÂąd przypuszczenie, Âże mÂłody wojownik byÂł Wikingiem.

W jego grobie znaleziono rĂłwnieÂż skĂłrzany pas, na ktĂłrym wytÂłoczono symbol ÂŚwiatopeÂłka PrzeklĂŞtego - wÂładcy Rusi Kijowskiej. Oznacza to, Âże mĂŞÂżczyzna najprawdopodobniej sÂłuÂżyÂł temu ksiĂŞciu.

Nie byÂł on jednak jedynym Wikingiem na usÂługach sÂłowiaĂąskiego wÂładcy. Na podstawie wszystkich jak dotÂąd odkrytych ÂśladĂłw bytnoÂści SkandynawĂłw na naszych ziemiach uznano, Âże przybysze z pĂłÂłnocy tworzyli elitarnÂą grupĂŞ wojownikĂłw Mieszka I.

ChoĂŚ wszelkie odkryte Âślady zdajÂą siĂŞ sugerowaĂŚ, Âże pochowany z mieczem mĂŞÂżczyzna byÂł Wikingiem, to nadal nie wiadomo skÂąd pochodziÂła reszta pogrzebanych na Kujawach osĂłb. Na cmentarzu archeolodzy odnaleÂźli elementy pochodzÂące zarĂłwno z obrzÂądkĂłw pogrzebowych SÂłowian, jak i SkandynawĂłw, wschodnich ludĂłw stepowych, mieszkaĂącĂłw Bizancjum, Wielkomorawian, czy BrytĂłw. ByĂŚ moÂże przeszÂłoÂśĂŚ tych ludzi pozostanie na zawsze tajemnicÂą.

AB/mnd

www.odkrywcy.pl

Niezależne Forum Projektu Cheops

Hydepark => POLSKA => Wątek zaczęty przez: Dariusz Październik 19, 2010, 08:12:01