Niezależne Forum Projektu Cheops

Puma Punku - dowĂłd na odwiedziny ?

 Pierwsze informacje o Puma-Punku przywieÂźli ze Starego ÂŚwiata konkwistadorzy. W poÂłowie XVI wieku Pedro de Cieça okreÂśliÂł  Puma-Punku jako jedno miejsce budowy „z gigantycznymi posÂągami i ogromnym tarasem. Nikt nie widziaÂł tego niesamowitego miejsca w innym stanie, jak tylko w ruinie”.

„A choĂŚ sÂądzono drzewiej, iÂż ruiny owe dzieÂłem sÂą InkĂłw, niczem twierdza na wypadek prowadzenia przez nich wojen, teraz wszakÂże uznano, iÂż przeciwnie: sÂą to ruiny budowli sprzed potopu [...]. GdybyÂż to byÂło dzieÂło InkĂłw na rĂłwninie, wody pozbawionej, a kopane tak g³êboko, to Hiszpanie nie potrafiliby nigdy stworzyĂŚ budowli tak cudownej i o takiej piĂŞknoÂści. Tym, co najbardziej podziwiam, sÂą tak wspaniale dopasowane do siebie kamienie [...]".

W pierwszej poÂłowie XIX wieku francuski paleontolog Alcide Charles Victor d'Orbigny (1802–1857) podró¿owaÂł po Ameryce PoÂłudniowej. NapisaÂł, Âże w Puma-Punku sÂą monumentalne bramy, stojÂące na poziomych kamiennych pÂłytach. PodaÂł, Âże jedna z tych monolitycznych platform ma 40 metrĂłw dÂługoÂści. DziÂś nie ma juÂż tych pÂłyt, poÂłamaÂły siĂŞ, pokruszyÂły, rozpadÂły, zniszczone zĂŞbem czasu. To jednak, co pozostaÂło, jest wystarczajÂąco monumentalne, aby wzbudzaĂŚ respekt.

DrezdeĂąski archeolog Max Uhle (1856 – 1944) jest uwaÂżany za „ojca archeologii peruwiaĂąskiej”, okreÂśla siĂŞ go nawet mianem „drugiego odkrywcy Peru”. W KrĂłlewskim Muzeum Zoologicznym i Antropologiczno-Etnograficznym Uhle poznaÂł geologa i badacza-podró¿nika Alphonsa StĂźbla (1835–1904), ktĂłry wydaÂł trzytomowe dzieÂło o wykopaliskach archeologicznych w Peru. Po wieloletnich wspĂłlnych badaniach Uhle i Stiibel wydali pracĂŞ „Ruiny Tiahuanaco na wyÂżynie staroÂżytnego Peru”. KsiĂŞga ta ma 58 cm wysokoÂści, 38 cm szerokoÂści, waÂży dziesiĂŞĂŚ kilo i zawiera najdoskonalsze po dziÂś dzieĂą szczegó³owe rysunki i dokÂładne, co do milimetra, dane Puma-Punku.

Puma-Punku zafascynowaÂło obu uczonych. StanÂąwszy przed zagadkÂą, postanowili dokÂładnie zmierzyĂŚ oraz sporzÂądziĂŚ i zabraĂŚ do kraju szkice obiektu. StĂźbel pisaÂł:

„Najdziwniejszy fragment ruin Puma-Punku tworzÂą znajdujÂące siĂŞ tu jeszcze »platformy« i porozrzucane miĂŞdzy nimi caÂłe lub spĂŞkane bloki kamienia, niezwykle ró¿norodne pod wzglĂŞdem ksztaÂłtu, wielkoÂści i sposobĂłw obrĂłbki. SÂą tu kamienie w ksztaÂłcie pÂłyty, rĂłwno obrobione pÂłyty z lawy, majÂące niewielkie, bramkowate wyrobienia, kamienie z nieckowatymi wy¿³obieniami, kamienie z ornamentami krzyÂżowymi, z niewielkimi wnĂŞkami oraz z bardzo lub niewiele wystajÂącymi listwami, i niezliczone inne ksztaÂłty. Obecny stan ruin Âświadczy – z wyjÂątkiem trzech wielkich pÂłyt g³ównych, lezÂących na jednej linii – o wielkiej nieregularnoÂści. Trzy zaÂś tak zwane pÂłyty g³ówne le¿¹ w linii pó³noc-poÂłudnie, zajmujÂąc miejsce majÂące 43 metry dÂługoÂści i okoÂło 7 metrĂłw szerokoÂści”.

Max Uhle by³ przypadkowym œwiadkiem Ìwiczeù w strzelaniu, jakie urz¹dzi³a sobie tu jednostka boliwijskiego wojska. Gdyby budowniczowie Puma-Punku nie planowali, ¿e budowle te przetrwaj¹ wiecznoœÌ, pozosta³oby po nich ledwie rumowisko, a mo¿e nawet i nie.

Puma-Punku znaczy „lwia brama”. Ale nie widaĂŚ tu juÂż Âżadnej bramy. Nic dziwnego, bo Hiszpanie, a po nich Indianie, rozbijali wszystko na kawaÂłki i wynosili, co tylko dawaÂło siĂŞ stÂąd wynieœÌ czy wywlec.

Okolica ta sprawia, wedle opisu Siegfrieda Hubera, wraÂżenie zdumiewajÂąco ruchliwego placu budowy:

„Miejsce to wyglÂąda jak warsztat kamieniarski, w ktĂłrym mistrzowie i czeladnicy dopiero co odeszli od pracy, aby zjeœÌ podwieczorek, wkrĂłtce zaÂś na powrĂłt do niej przystÂąpiÂą, wziÂąwszy mÂłoty i dÂłuta do rĂŞki. Wydaje siĂŞ, Âże nieogarniona liczba po mistrzowsku ociosanego i wygÂładzonego materiaÂłu, pÂłyt, blokĂłw, kamieni mÂłyĂąskich, fragmentĂłw fryzĂłw, kamiennych siedzisk, bram czeka tutaj na transport”.

Kiedy przyjrzymy siê temu, co jest w Puma-Punku, zagadk¹ bêdzie problem transportu tych elementów. Alcide d'Orbigny pisze, ¿e znajduj¹ce siê dziœ w trzech kawa³ach p³yty g³ówne widzia³ jeszcze w ca³oœci, kiedy mia³y ponad 40 m ka¿da. Kamienny kloc d³ugoœci 40 m i 7 m szerokoœci, tkwi¹cy nie wiadomo jak g³êboko, jest mniej wiêcej wielkoœci jedenastopiêtrowego budynku. Ale w stanie surowym by³ zapewne znacznie wiêkszy i ciê¿szy, bo przecie¿ nadawano mu kszta³t, obrabiano go. Gdzie drwa r¹bi¹, tam wióry lec¹. W Puma-Punku nie ma jednak odpadów po obróbce kamienia. Reasumuj¹c: kamienne bloki o wadze kilkuset tysiêcy ton transportowano na bezleœn¹ wy¿ynê, a poniewa¿ nie dysponowano dzisiejszymi platformami niskopodwoziowymi i dŸwigami, robiono to si³¹ ludzkich miêœni.

DziÂś wiadomo, Âże przynajmniej granit znajdujÂący siĂŞ w Puma-Punku byÂł niegdyÂś wydobywany w Cerro de Skapia koÂło dzisiejszej Zepity w Peru, odlegÂłej o dobre 60 km od ruin budowli.

 IndiaĂąskie legendy mĂłwiÂą, Âże Puma-Punku zostaÂło „wzniesione przez bogĂłw zaledwie w jednÂą noc", w pracy tej nie uczestniczyli ludzie, bogowie zaÂś, umiejÂący lataĂŚ, zniszczyli wÂłasnÂą budowlĂŞ, podniĂłsÂłszy jÂą, obrĂłciwszy w powietrzu i spuÂściwszy na ziemiĂŞ...
 
 ÂŹrĂłdÂło:  http://wigwam02.republika.pl/Wigwam34/pumapunku.html