Niezależne Forum Projektu Cheops

1215 - Grzegorz VII (1073-85) chcia³ wprowadziÌ spowiedŸ uszn¹, gdy sta³ siê papie¿em, ale dogmat w tej sprawie wyda³ dopiero IV sobór lateraùski.(13) Tymczasem Pismo Œwiête nie zawiera ani jednego przyk³adu spowiedzi usznej! Mówi o spowiedzi serca, do której nie trzeba poœrednictwa cz³owieka (Ps.51:1-11). Zachêca do wyznawania grzechów Bogu, gdy¿ "ka¿dy, kto w Niego wierzy, przez Jego imiê otrzymuje odpuszczenie grzechów" (Dz.Ap.10:43). Pan Jezus uczy³ spowiadaÌ siê bezpoœrednio do Boga, gdy¿ tylko On mo¿e odpuœciÌ: "Ty zaœ, gdy chcesz siê modliÌ, wejdŸ do swej izdebki, zamknij drzwi i módl siê do Ojca twego... Wy zatem tak siê módlcie: Ojcze nasz, który jesteœ w niebie... przebacz nam nasze winy." (Mat.6:6-12). Aposto³owie, gdyby otrzymali autorytet odpuszczania grzechów korzystaliby z niego, bo okazji nie brakowa³o, np. gdy Szymon z Samarii pope³ni³ grzech, Piotr zamiast go wyspowiadaÌ, poleci³ mu, ¿eby wyzna³ grzech Bogu: "OdwróÌ siê od tej nieprawoœci swojej i proœ Pana, czy nie móg³by ci byÌ odpuszczony zamys³ serca twego" (Dz.Ap.8:22).

1215 - Najwa¿niejsz¹ ceremoni¹ Koœcio³a rzymskiego jest ofiara mszy œwiêtej, a wiêc przeistoczenie chleba i wina w cia³o i krew Chrystusa, które nastêpnie ofiarowane jest za grzechy. Z teori¹ o przeistoczeniu wyst¹pi³ mnich Radbertus Paschasius (800-865), ale napotka³ na sprzeciw teologów katolickich. Dopiero sobór lateraùski IV zatwierdzi³ j¹ jako dogmat w 1215 roku. Wed³ug podrêcznika dla duchownych katolickich: "Sam Bóg pos³uszny wypowiedzianym przez kap³anów s³owom B Hoc est corpus meum ("To jest cia³o moje") - zstêpuje na o³tarz, przychodzi gdzie go zawo³aj¹, ilekroÌ go zawo³aj¹, oddaj¹c siê w ich rêce, choÌby byli jego nieprzyjació³mi. Gdy ju¿ przyjdzie, pozostaje ca³kowicie w ich gestii; przesuwaj¹ Go z miejsca na miejsce jak im siê podoba, mog¹ te¿, jeœli sobie ¿ycz¹, zamkn¹Ì Go w tabernakulum, zostawiÌ na o³tarzu lub usun¹Ì na zewn¹trz koœcio³a, mog¹ te¿, jeœli tak postanowi¹, spo¿yÌ Jego cia³o lub podaÌ innym jako pokarm."(14) Wed³ug katechizmu katolickiego w czasie mszy "ofiaruje siê prawdziwe cia³o i krew Chrystusa, a nie ich symbol."(15) Dogmat mówi, ¿e "msza œwiêta jest prawdziw¹ i dos³own¹ ofiar¹ sk³adan¹ Bogu"(16) Zaprzecza to jednak ostatnim s³owom Jezusa: "Wykona³o siê!" (Jan 19:30. Pismo Œwiête mówi o ofierze Jezusa: "Z³o¿ywszy raz na zawsze jedn¹ ofiarê za grzechy, zasiad³ po prawicy Boga, oczekuj¹c tylko, a¿ nieprzyjaciele Jego stan¹ siê podnó¿kiem nóg Jego. Jedn¹ bowiem ofiar¹ udoskonali³ na wieki tych, którzy s¹ uœwiêceni... gdzie zaœ jest ich odpuszczenie, tam ju¿ wiêcej nie zachodzi potrzeba ofiary za grzechy." (Hebr.10:12-14. 1. Ofiara Jezusa Chrystusa by³a doskona³a i nie wymaga powtarzania. Ofiara mszy œwiêtej jest wiêc nie tylko zbêdna, ale kwestionuje doskona³oœÌ i wystarczalnoœÌ ofiary Chrystusa.

1220 - Papie¿ Honoriusz nakaza³, aby ludzie oddawali hostii taki sam kult, jaki nale¿y siê tylko Bogu (³ac. latria). Parafianie oddaj¹ op³atkowi tak¹ czeœÌ ¿egnaj¹c siê, gdy przechodz¹ obok koœcio³a lub gdy wchodz¹ do niego, czy te¿ na widok hostii obnoszonej w procesji. Op³atek jest jednak wytworem ludzkiej rêki, dlatego oddawanie mu czci nale¿nej tylko Bogu jest ba³wochwalstwem, sprzecznym zarówno z II przykazaniem Bo¿ym (Wyj.20:4-6), jak i z duchem Ewangelii (Jan 4:24).

1229 - Sobór w Tuluzie zakaza³ pod kar¹ œmierci wszystkim z wyj¹tkiem duchownych posiadania a nawet czytania Pisma Œwiêtego, nie tylko w jêzykach narodowych, ale i w ³aciùskim!(17) Bóg natomiast zaleca³, aby wszyscy wierz¹cy czytali, rozumieli i znali S³owo Bo¿e: "Ca³e Pismo przez Boga jest natchnione i po¿yteczne do nauki, do wykrywania b³êdów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwoœci, aby cz³owiek Bo¿y by³ doskona³y, do wszelkiego dobrego dzie³a przygotowany" (2Tym.3:16-17).

1252 - PapieÂż Innocenty IV zatwierdziÂł bullÂą Ad extirpanda uÂżycie tortur i gÂłodu wobec posÂądzonych o herezjĂŞ.(1 Inkwizytorzy, zwykle dominikanie, torturowali ludzi m.in. przy pomocy: wykrĂŞcania i Âłamania koÂści, wyrywania paznokci, miaÂżdÂżenia palcĂłw i gÂłowy, oÂślepiania, przypiekania rozpalonym Âżelazem.(19)

1414 - SobĂłr w Konstancji zabroniÂł laikatowi spoÂżywania wina w czasie komunii, choĂŚ Pismo ÂŚwiĂŞte nakazuje spoÂżywaĂŚ komuniĂŞ pod dwiema postaciami: chleba i wina - zarĂłwno na pamiÂątkĂŞ przebitego ciaÂła Chrystusa, jak przelanej przez Niego na krzyÂżu krwi (Mat.26:27; 1Kor.11:24-26).

1439 - Wprowadzona przez Grzegorza I nauka o czyœÌcu (593 rok) wywo³a³a wiele kontrowersji, ale dobrze p³atne odpusty i msze za dusze zmar³ych okaza³y siê dla Koœcio³a tak intratnym biznesem, ¿e sobór we Florencji uchwali³ dogmat, wed³ug którego mo¿na nabyÌ zbawienie cierpieniem w czyœÌcu i ofiarami. W ten sposób, ludzkimi uczynkami (odpustami i ofiarami), zakwestionowano doskona³oœÌ ofiary Chrystusa, która wystarcza, aby zbawiÌ ka¿dego pokutuj¹cego grzesznika (Tyt.2:11; 1Jana 1:9; 2:1-2). Sobór watykaùski II utrzyma³ ten dogmat, wyjaœniaj¹c: "Od najwczeœniejszych czasów w Koœciele dobre uczynki ofiarowano Bogu za zbawienie grzeszników".(20) Pismo Œwiête nazywa zbawienie z ludzkich uczynków " tajemnic¹ bezbo¿noœci", przeciwstawiaj¹c mu "tajemnicê pobo¿noœci", a wiêc Dobr¹ Nowinê o zbawieniu dziêki ofierze Jezusa Chrystusa: "£ask¹ bowiem jesteœcie zbawieni przez wiarê. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby siê nikt nie chlubi³" (Efez. 2:8-9). Kupczenie odpustami praktykowane przez Koœció³ rzymski wywo³a³o Reformacjê i przyczyni³o siê do powstania koœcio³ów protestanckich. Trwa ono niestety do dziœ.

1441 - SobĂłr florencki wydaÂł formalny zakaz obchodzenia soboty, jako dnia ÂświĂŞtego.(21) Sobota ÂświĂŞcona byÂła przez wielu chrzeÂścijan jeszcze w XV wieku (jak wynika m.in. z zapiskĂłw soboru w Bergen(22)), zwÂłaszcza przez waldensĂłw i anabaptystĂłw, a za ich sprawÂą przez wielu chrzeÂścijan m.in. na terenie Czech, Moraw, SÂłowacji i ÂŚlÂąska.(23)

1545 - Sobór w Trydencie uzna³ ludzkie tradycje przyjête przez Koœció³ za autorytet w sprawach wiary przynajmniej równy Pismu Œwiêtemu! Pan Jezus zaœ tak powiedzia³ o niebiblijnych tradycjach religijnych: "S³usznie prorok Izajasz powiedzia³ o was, ob³udnikach, jak jest napisane: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym jest daleko ode Mnie. Ale czci Mnie na pró¿no, ucz¹c zasad podanych przez ludzi. Uchyliliœcie przykazanie Bo¿e, a trzymacie siê ludzkiej tradycji" (Mar.7:6-.

1546 - Sobór w Trydencie doda³ do kanonu Pisma Œwiêtego kilka ksi¹g, a mianowicie: Tobiasza, Judyty, 1 i 2 Machabejsk¹, M¹droœci, Syracha, Barucha, modlitwê trzech m³odzieùców i dwa rozdzia³y w ksiêdze Daniela.(24) W katolickich wydaniach Biblii nazywa siê je "drugokanonicznymi". Uznanie ich za natchnione jest b³êdem, gdy¿ po pierwsze zawieraj¹ b³êdy chronologiczne, historyczne i teologiczne, a po drugie, S³owo Bo¿e przestrzega przed dodawaniem czegokolwiek do swej treœci: "Do s³ów Jego nic nie dodawaj, by ciê nie skara³: nie uzna³ za k³amcê" (Prz.30:6). Jezus zapowiedzia³: "Ja œwiadczê ka¿demu, kto s³ucha s³ów proroctwa tej ksiêgi: jeœliby ktoœ do nich cokolwiek do³o¿y³, Bóg mu do³o¿y plag zapisanych w tej ksiêdze" (Apok.22:1.

1846 - Papie¿ Grzegorz XVI (1831-46) potêpi³ w encyklice Mirari Vos ideê rozdzia³u koœcio³a od paùstwa, wolnoœÌ sumienia nazwa³ "zgubnym b³êdem, który przywodzi paùstwa do ruiny",(25) a wolnoœÌ prasy "zaraŸliwym b³êdem".(26) Pius IX (1846-7 powiedzia³: "Doktryny czy brednie w obronie swobód sumienia to absurd i najzaraŸliwszy b³¹d, straszliwa plaga, której nale¿y siê wystrzegaÌ jak ognia."(27) Papie¿ Leon XIII (1878-1903) napisa³: "Bezprawiem jest domagaÌ siê, broniÌ, czy nadawaÌ ludziom bezwarunkow¹ wolnoœÌ myœli, mowy, pióra, czy nabo¿eùstwa."(2

1854 - Pius IX og³osi³ dogmat o Niepokalanym Poczêciu Maryi. Nie wszyscy wiedz¹, ¿e nie chodzi w nim wcale o to, ¿e Maryja poczê³a Jezusa jako dziewica, lecz o to, ¿e Maryja urodzi³a siê bez grzechu, a wiêc tak samo jak Jezus. Nie wszyscy wiedz¹ na czym polega dogmat o Niepokalanym Poczêciu Marii. Otó¿ nie chodzi w nim bynajmniej o to, ¿e Maria poczê³a Jezusa, jako dziewica, bo z tym zgadzaj¹ siê wszyscy chrzeœcijanie. Dogmat ten g³osi, ¿e Maria urodzi³a siê bez tzw. grzechu pierworodnego, tak samo jak Jezus, a wiêc, ¿e matka urodzi³a Mariê w sposób nadprzyrodzony. Implikacje tej doktryny s¹ powa¿ne, bo sugeruj¹, ¿e Jezus nie jest jedynym, który narodzi³ niepokalany, jak naucza S³owo Bo¿e (Rzym.3:23-24). Maryja by³a wzorem czystoœci i pos³uszeùstwa, ale nie by³a bez grzechu, gdy¿ wszyscy ludzie rodz¹ siê w grzechu (Ps.51:7; Rzym.3:10). Maryja potrzebowa³a Zbawiciela, dlatego powiedzia³a: "Raduje siê duch mój w Bogu, moim Zbawcy" (£uk.1:47) i z³o¿y³a ofiarê ustanowion¹ za grzech (Kp³.12:7-8; £uk.2:22-24).

1870 - Pius IX og³osi³ dogmat o nieomylnoœci papieskiej, de facto zrównuj¹c papie¿a z Bogiem, gdy¿ tylko Bóg jest nieomylny. W ten sposób papiestwo wype³ni³o jeszcze jeden element biblijnego proroctwa zapowiadaj¹cego odstêpcz¹ moc, która mia³a przeœladowaÌ ludzi w œredniowieczu wprowadziÌ zwi¹zek Koœcio³a i paùstwa (Dan.8:11), próbowaÌ zmieniÌ przykazania Bo¿e (Dan.7:25), zasi¹œÌ w Koœciele Bo¿ym (2Tes.2:2-12), odwróciÌ uwagê ludzi od ofiary Chrystusa i od Jego poœrednictwa Chrystusa, a zwróciÌ j¹ na swoje ofiary i na ludzkich poœredników (Dan.8:11-12), przypisywaÌ sobie Bo¿e atrybuty, takie jak nieomylnoœÌ czy prawo do odpuszczania ludziom grzechów (Mk.2:7). Biblia nazywa tê moc "antychrystem". S³owo "antychryst" (gr. antichristos) oznacza tego, "który stawia siebie w miejscu Chrystusa". Takie znaczenie ma zaœ oficjalny papieski tytu³ Vicarius Filii Dei, a wiêc "ten, który stoi w miejscu Chrystusa". Tytu³ ten w jêzyku ³aciùskim ma liczbê 666, zaœ zgodnie z Apokalips¹ liczba imienia Antychrysta mia³a wynosiÌ 666 (Apok.13:1:

V I C A R I U S F I L I I D E I
5 1 100 1 5 1 50 1 1 500 1 = 666

1950 - Pius XII og³osi³ dogmat o wniebowziêciu Maryi, wynosz¹c jej kult jako "Orêdowniczki", choÌ Pismo Œwiête mówi, ¿e "jedynym orêdownikiem miêdzy Bogiem i cz³owiekiem" ma byÌ Jezus Chrystus (1Tym.2:5). Aposto³ Jan napisa³: "Jeœliby kto zgrzeszy³, mamy orêdownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy. On ci jest ub³aganiem za grzechy nasze" (1Jana 2:1-2). Pan Jezus przestrzega³ przed innymi poœrednikami: "Zaprawdê, zaprawdê powiadam wam, kto nie wchodzi przez drzwi do owczarni, lecz w inny sposób siê tam dostaje, ten jest z³odziejem i zbójc¹... Ja jestem drzwiami dla owiec" (Jan 10:1.7). Watykan od lat czyni przygotowania do kolejnego dogmatu maryjnego, tym razem o wspó³udziale Maryi w odkupieniu ludzkoœci (³ac. Coredemptrix), choÌ Pismo Œwiête mówi, ¿e imiê Jezusa jest jedynym przez które ludzie mog¹ byÌ zbawieni (Dz.Ap.4:12). Wiele dogmatów maryjnych powsta³o pod wp³ywem objawieù maryjnych, ale objawienia mog¹ byÌ diabelskim zwiedzeniem, gdy¿ wed³ug Pisma Œwiêtego diabe³ bez trudu potrafi podrobiÌ postaÌ zmar³ych, Maryi, anio³a, a nawet Chrystusa: "I nic dziwnego; wszak i szatan przybiera postaÌ anio³a œwiat³oœci. Nic wiêc nadzwyczajnego, jeœli i s³udzy jego przybieraj¹ postaÌ s³ug sprawiedliwoœci" (2Kor.11:14).


Koœció³ rzymski wywodzi swe pochodzenie od aposto³ów, twierdz¹c, ¿e siê nie zmienia, a jednak wiele jego praktyk i dogmatów nie znajduje potwierdzenia w naukach apostolskich, a wesz³o do Koœcio³a z pogaùstwa dopiero w œredniowieczu. Kardyna³ J. H. Newman przyzna³ to pisz¹c, ¿e "œwi¹tynie, kadzid³o, œwiece, ofiary, woda œwiêcona, œwiêta, procesje, b³ogos³awienie pól, szaty kap³aùskie, habity, rzeŸby i obrazy maj¹ pogaùskie korzenie".(29)

Bóg ma swój lud tak¿e w koœcio³ach, które dopuœci³y siê duchowego nierz¹du, a wiêc wymiesza³y nauki Bo¿e z pogaùskimi. Apeluje jednak, aby wyjœÌ z nich i przy³¹czyÌ siê do chrzeœcijan, którzy trzymaj¹ siê nauk Pisma Œwiêtego: "Ludu mój wyjdŸcie z niej, byœcie nie mieli udzia³u w jej grzechach i ¿adnej z jej plag nie ponieœli"(Apok.18:4).



PRZYPISY:
1. W. Zaleski, Nauka BoÂża Dekalog, PoznaĂą, 1962, s. 110.
2. Kodeks Justyniana, III, 12:3; cyt. w: Philip Schaff, History of the Christian Church, Grand Rapids, Michigan: Eerdmans, 1910, t. 3, s. 380, przypis 1.
3. Aleksander Krawczuk, Konstantyn Wielki, Warszawa, 1970, s. 190.
4. Sokrates Scholastyk, History of the Church, ksiĂŞga 5:22, w: Nicene and Post-Nicene Fathers of the Christian Church, t. 2, s. 130-134; polskie tÂłum.: Historia KoÂścioÂła, Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, s. 430.
5. Encyclopedia of Early Christianity, Everett Ferguson, red., New York: Garland Publishing, 1990, s. 302-303.
6. Barrie R. Strauss, The Catholic Church: A Concise History, New York: Hipocrene Books, 1992, s. 55.
7. Giovanni Domenico Mansi, red., Sacrorum Conciliorum, v. 9:19, cyt. w: John Andrews, Luis R. Conradi, History of the Sabbath and the First Day of the Week, Battle Creek, Michigan: Steam Press, 1873, s. 372.
8. Cyt. w: Joe Crews, The Beast the Dragon, and the Woman, Frederick, Maryland: Amazing Facts Inc., 1984, s. 33.
9. Nicholas Wiseman, Lectures on the Principal Doctrines and Practices of the Catholic Church, Baltimore, Maryland: J. Murphy, 1846, s. 6.; cyt. w: Mary Walsh, The Wine of Roman Babylon, Nashville, Tennessee: The Southern Publishing Association, 1945, s. 80.
10. W. T. Skene, Adamnan's Life of Columba, 1874, s. 96; Celtic Scotland, Edinburgh: David Douglas, 1886, t. 2, s. 350; cyt. w: Last Generation, special issue, 11, nr. 2 (2000): 29.
11. Henry Charles Lea, The Inquisition of the Middle Ages, New York: Barnes and Nobles, 1993, s. 198.
12. The Catholic Encyclopedia, t. II, s. 261-262.
13. Zob. Francis J. Butler, Holy Family Series of Catholic Catechisms, Boston: Thomas J. Flynn, 1914, t. 3, s. 203.
14. Alphonsus de Liguori, Dignity and Duties of the Priest, Brooklyn: Redemptorist Fathers, 1927, s. 26-27, 32.
15. Dogmatic Canons and Decrees, Rockford, Illinois: TAN, 1977, s. 81.
16. Ibid., s. 142-143.
17. Concil. Tolosan. 1229, kol. 14; cyt w: Henry Charles Lea, The Inquisition of the Middle Ages, New York: Barnes and Nobles, 1993 (reprint), s. 20, przypis.
18. The Encyclopedia of the Middle Ages, red. Norman F. Cantor, New York: Viking, 1999, s.v. "Inquisition", s. 241.
19. Zob. Inquisition: Torture Instruments, Florence, Italy: Qua d'Arno, 1985, passim.
20. Vatican Council II: The Conciliar and Post Conciliar Documents, red. Austin Flannery, Northport, New York: Costello Publishing, 1988, t. 1, s. 65.
21. Ks. W. Zaleski, Nauka BoÂża, PoznaĂą: KsiĂŞgarnia ÂŚwiĂŞtego Wojciecha, 1960, s. 204.
22. Catholic Providential Council at Bergen, 1435 r., Dip. Norveg., 7, s. 397; cyt. w: Last Generation, special issue, 11, nr. 2 (2000): 29.
23. Gerhard F. Hasel, "Sabbatarian Anabaptists" w: Andrews University Seminary Studies, 5, (1967): 106-115; 6, (1968): 19-21.
24. Robert Broderick, red., The Catholic Encyclopedia, Nashville: Thomas Nelson, 1987, s. 160.
25. Cyt. w: Jean Mathieu-Rosay, Prawdziwe dzieje papieÂży, Warszawa: Al Fine, 1995, s. 382.
26. Cyt. w: J. H. Ignaz von Dollinger, The Pope and the Council, London, 1869, s. 21.
27. Encyclical Letter, Pius IX, 15 sierpieĂą, 1854.
28. Encyklika Libertas Praestantissimum, 20 czerwiec 1888.
29. J. H. Newman, The Development of the Christian Religion, s. 359.

Artyku³ pochodzi z ksi¹¿ki pt. "Apokalipsa: Ostatnie wydarzenia na ziemi w proroctwach Pisma Œwiêtego". Autor artyku³u: Jonatan Dßnkel

zrodlo paranormalne.pl