Drukuj stronę - Karol WojtyÂła -Jan Pawel II

ÂŻycie przed wyborem na papieÂża.

(http://1.1.1.2/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/karol02.jpg) (http://1.1.1.1/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/karol06.jpg) (http://1.1.1.4/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/karol09.jpg)

DzieciĂąstwo i mÂłodoÂśĂŚ
Dom Rodzinny Ojca ÂŚwiĂŞtego Jana PawÂła II w Wadowicach
Matka chrzestna papieÂża, Maria Wiadrowska z dzieĂŚmi
Ks. Figlewicz z ministrantami
Tablica w Wadowickiej Bazylice z datami narodzin oraz wyboru Karola WojtyÂły na Biskupa i PapieÂża

Karol WojtyÂła urodziÂł siĂŞ w Wadowicach jako drugi syn Karola WojtyÂły i Emilii z Kaczorowskich. RĂłd WojtyÂłĂłw wywodzi siĂŞ z CzaĂąca k. KĂŞt i Lipnika (obecnie dzielnica Bielska-BiaÂłej). RĂłd Kaczorowskich pochodzi z Michalowa k. Szczebrzeszyna[1].

Karol WojtyÂła zostaÂł ochrzczony w koÂściele parafialnym dnia 20 czerwca 1920 roku przez ksiĂŞdza Franciszka ÂŻaka, kapelana wojskowego. Rodzicami chrzestnymi Karola WojtyÂły byli JĂłzef Kuczmierczyk, szwagier Emilii WojtyÂły, i jej siostra, Maria Wiadrowska[2].

ZachowaÂły siĂŞ relacje, Âże rodzice nadali przyszÂłemu papieÂżowi imiĂŞ Karol na czeÂśĂŚ ostatniego cesarza Austrii Karola Habsburga. Drugie imiĂŞ JĂłzef, miaÂł zawdziĂŞczaĂŚ Karol cesarzowi Franciszkowi JĂłzefowi. PapieÂż spotkaÂł siĂŞ kiedyÂś z cesarzowÂą ZytÂą, ÂżonÂą ostatniego cesarza Austrii Karola I Habsburga, witajÂąc jÂą sÂłowami "MiÂło mi powitaĂŚ cesarzowÂą mojego ojca". W rodzinie WojtyÂłĂłw silna byÂła wiĂŞÂź sympatii z AustriÂą. Ostatnim bÂłogosÂławionym, ktĂłrego Jan PaweÂł II wyniĂłsÂł na oÂłtarze, byÂł wÂłaÂśnie ostatni cesarz Austrii bÂł. Karol I Habsburg[3][4].

Rodzina WojtyÂłĂłw ÂżyÂła skromnie. Jedynym ÂźrĂłdÂłem utrzymania byÂła pensja ojca – wojskowego urzĂŞdnika w Powiatowej Komendzie UzupeÂłnieĂą w stopniu porucznika. Matka pracowaÂła dorywczo jako szwaczka. Edmund, brat Karola, po ukoĂączeniu wadowickiego gimnazjum studiowaÂł medycynĂŞ w Krakowie i zostaÂł lekarzem. WojtyÂłowie mieli jeszcze jedno dziecko – OlgĂŞ, ktĂłra zmarÂła zaraz po urodzeniu w 1914 w Krakowie. PapieÂż wspominaÂł jÂą w opublikowanym po Âśmierci testamencie – na rĂłwni z rodzicami i bratem. Fakt urodzin i Âśmierci starszej siostry PapieÂża ujawniÂł francuski dziennikarz i filozof AndrĂŠ Frossard, autor wydanej w 1982 roku ksiÂąÂżki Nie lĂŞkajcie siĂŞ! Rozmowy z Janem PawÂłem II.

W dzieciĂąstwie Karola nazywano najczĂŞÂściej zdrobnieniem imienia – Lolek. UwaÂżano go za chÂłopca utalentowanego i wysportowanego. Regularnie graÂł w piÂłkĂŞ noÂżnÂą oraz jeÂździÂł na nartach. Bardzo waÂżnym elementem Âżycia Karola byÂły wycieczki krajoznawcze, a takÂże spacery po okolicy Wadowic. W wiĂŞkszoÂści wycieczek towarzyszyÂł mu ojciec.

Jego matka zmarÂła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata pĂłÂźniej, w 1932, w wieku 26 lat zmarÂł na szkarlatynĂŞ jego brat Edmund. ChorobÂą zaraziÂł siĂŞ od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku.

Od wrzeÂśnia 1930 roku, po zdaniu egzaminĂłw wstĂŞpnych, Karol WojtyÂła rozpoczÂąÂł naukĂŞ w 8-letnim PaĂąstwowym Gimnazjum MĂŞskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. JuÂż w tym wieku, wedÂług jego katechetĂłw, wyrĂłÂżniaÂła go takÂże ogromna wiara. W pierwszej klasie ks. Kazimierz Figlewicz zachĂŞciÂł go do przystÂąpienia do kĂłÂłka ministranckiego, ktĂłrego staÂł siĂŞ prezesem. Katecheta ten miaÂł znaczny wpÂływ na rozwĂłj duchowy mÂłodego Karola WojtyÂły.

Podczas nauki w gimnazjum Karol zainteresowaÂł siĂŞ teatrem – wystĂŞpowaÂł w przedstawieniach KĂłÂłka Teatralnego stworzonego przez polonistĂłw z wadowickich gimnazjĂłw: ÂżeĂąskiego im. Michaliny MoÂścickiej i mĂŞskiego im. Marcina Wadowity (zobacz teÂż: Dramaturgia, teatr).

Studia i dojrzewanie duchowe

14 maja 1938 Karol WojtyÂła zakoĂączyÂł naukĂŞ w gimnazjum otrzymujÂąc Âświadectwo maturalne z ocenÂą celujÂącÂą, ktĂłra umoÂżliwiaÂła podjĂŞcie studiĂłw na wiĂŞkszoÂści uczelni bez egzaminĂłw wstĂŞpnych. Karol WojtyÂła wybraÂł studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu JagielloĂąskiego. Studia rozpoczÂąÂł w paÂździerniku 1938 roku.

W pierwszym roku studiĂłw WojtyÂła przeprowadziÂł siĂŞ wraz z ojcem do rodzinnego domu matki przy ul. Tynieckiej 10 w Krakowie. PozostaÂł wierny swej pasji – piÂłce noÂżnej, uczĂŞszczaÂł na mecze Cracovii. Czas od paÂździernika 1938 do lutego 1941 roku to okres wytĂŞÂżonej nauki Karola na studiach, spotkaĂą grupy literackiej, a takÂże tworzenia wÂłasnej poezji. W lutym 1940 poznaÂł osobĂŞ waÂżnÂą dla swego rozwoju duchowego. ByÂł to Jan Tyranowski, krakowski krawiec, poza swÂą pracÂą zawodowÂą zafascynowany duchowoÂściÂą chrzeÂścijaĂąskÂą, w tym mistykÂą. Tyranowski prowadziÂł dla mÂłodzieÂży mĂŞskiej koÂło wiedzy religijnej. UczestniczÂący w nim WojtyÂła poznaÂł wĂłwczas i po raz pierwszy czytaÂł pisma Âśw. Jana od KrzyÂża.

Dnia 18 lutego 1941 roku po dÂługiej chorobie zmarÂł ojciec Karola WojtyÂły. W 1942 i 1943, jako reprezentant krakowskiej spoÂłecznoÂści akademickiej, udawaÂł siĂŞ do CzĂŞstochowy, by odnowiĂŚ Âśluby jasnogĂłrskie.

Wojna odebraÂła K. Wojtyle moÂżliwoÂśĂŚ kontynuowania studiĂłw, zaczÂąÂł wiĂŞc pracowaĂŚ jako pracownik fizyczny w zakÂładach chemicznych Solvay. PoczÂątkowo od jesieni 1940 przez rok w kamienioÂłomie w ZakrzĂłwku, a potem w oczyszczalni sody w Borku FaÂłĂŞckim. W tym okresie WojtyÂła zwiÂązaÂł siĂŞ teÂż z polityczno-wojskowÂą katolickÂą organizacjÂą podziemnÂą Unia, ktĂłra staraÂła siĂŞ miĂŞdzy innymi ochraniaĂŚ zagroÂżonych ÂŻydĂłw.

JesieniÂą roku 1941 Karol WojtyÂła wraz z przyjaciĂłÂłmi zaÂłoÂżyÂł Teatr Rapsodyczny, ktĂłry swoje pierwsze przedstawienie wystawiÂł 1 listopada 1941. Rozstanie WojtyÂły z teatrem nastÂąpiÂło nagle w roku 1942, gdy postanowiÂł studiowaĂŚ teologiĂŞ i wstÂąpiÂł do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie 1 listopada 1946[5] otrzymaÂł ÂświĂŞcenia kapÂłaĂąskie. W tym samym czasie rozpoczÂąÂł w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu JagielloĂąskiego. W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol WojtyÂła pracowaÂł na uczelni jako asystent i prowadziÂł seminaria z historii dogmatu.

ByÂł to teÂż okres rozwoju literackiego Karola WotyÂły. Pierwszy zbiĂłr wierszy Renesansowy psaÂłterz, powstaÂły 1939 roku (wydany w 1999), ma jeszcze charakter poetyckich pierwocin; jest teÂż wyrazem hoÂłdu dla wielkiej tradycji, w tym dla Jana Kochanowskiego. WczesnÂą dojrzaÂłoÂśĂŚ mÂłodego poety ujawniajÂą utwory powstaÂłe podczas wojny, w tym poemat PieÂśĂą o Bogu ukrytym, o charakterze wizyjnym i mistycznym, nawiÂązujÂący twĂłrczo do Âśw. Jana od KrzyÂża. Jako poeta WojtyÂła ÂłÂączyÂł precyzjĂŞ stylu oraz intelektualizm z wizyjnym charakterem ekspresji lirycznej. TworzyÂł poezjĂŞ metafizycznÂą.

KapÂłaĂąstwo, praca naukowa i twĂłrcza
Karol WojtyÂła jako wikary w Niegowici
Karol WojtyÂła na spÂływie kajakowym

13 paÂździernika 1946 roku alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol WojtyÂła zostaÂł subdiakonem, a tydzieĂą pĂłÂźniej diakonem. 1 listopada 1946 roku kardynaÂł Adam Stefan Sapieha wyÂświĂŞciÂł Karola WojtyÂłĂŞ na ksiĂŞdza. 2 listopada jako neoprezbiter odprawiÂł mszĂŞ Âśw. prymicyjnÂą w krypcie Âśw. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada Karol WojtyÂła wraz z klerykiem StanisÂławem Starowieyskim poprzez ParyÂż wyjechaÂł do Rzymu, aby kontynuowaĂŚ studia na Papieskim MiĂŞdzynarodowym Athenaeum Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet ÂŚwiĂŞtego Tomasza z Akwinu (Angelicum)) w Rzymie. Przez okres studiĂłw zamieszkiwaÂł w Kolegium Belgijskim, gdzie poznaÂł wielu duchownych z krajĂłw frankofoĂąskich oraz z USA. W 1948 roku ukoĂączyÂł studia z dyplomem summa cum laude.

Pod kierunkiem wybitnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisaÂł po Âłacinie rozprawĂŞ doktorskÂą Zagadnienie wiary u ÂświĂŞtego Jana od KrzyÂża (tytuÂł oryginaÂłu: Doctrina de fide apud S. Ioannem de Cruce[6]). Dla potrzeb doktoratu nauczyÂł siĂŞ jĂŞzyka hiszpaĂąskiego, by czytaĂŚ teksty renesansowego mistyka w oryginale. Z powodu braku funduszy na wydanie rozprawy drukiem nie uzyskaÂł stopnia doktorskiego. TytuÂł ten zostaÂł mu przyznany na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu JagielloĂąskiego w grudniu 1948 r. na podstawie tej samej dysertacji.

W lipcu 1948, na okres Karol WojtyÂła zostaÂł skierowany do pracy w parafii NiegowiĂŚ, gdzie speÂłniaÂł zadania wikarego i katechety. Wolny czas staraÂł siĂŞ spĂŞdzaĂŚ z mÂłodzieÂżÂą na Âłonie natury. W sierpniu 1949 roku Karol WojtyÂła zostaÂł przeniesiony do parafii Âśw. Floriana w Krakowie[7]. Tam zaÂłoÂżyÂł mieszany choraÂł gregoriaĂąski. Nadal wyprawiaÂł siĂŞ na wycieczki z mÂłodzieÂżÂą. Podczas wielu wycieczek ksiÂądz WojtyÂła staraÂł siĂŞ zmyliĂŚ ĂłwczesnÂą milicjĂŞ i dlatego zdejmowaÂł sutannĂŞ i kazaÂł nazywaĂŚ siĂŞ „wujkiem”.

W 1951 po Âśmierci kardynaÂła Sapiehy, Karol WojtyÂła zostaÂł skierowany na urlop w celu ukoĂączenia pracy habilitacyjnej. DuÂżo uwagi poÂświĂŞcaÂł takÂże pracy publicystycznej, pisaÂł eseje filozoficzne (np. Personalizm tomistyczny – o Tomaszu z Akwinu, O humanizmie Âśw. Jana od KrzyÂża) i szkice. CzĂŞsto publikowaÂł w krakowskich periodykach katolickich: miesiĂŞczniku "Znak" i "Tygodniku Powszechnym". W zwiÂązku z habilitacjÂą podjÂąÂł systematyczne studia nad myÂślÂą etycznÂą fenomenologa Maxa Schelera, ktĂłrego pisma czytaÂł w oryginale niemieckim. PisaÂł wiele m.in. na temat chrzeÂścijaĂąskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca Ocena moÂżliwoÂści oparcia etyki chrzeÂścijaĂąskiej na zaÂłoÂżeniach systemu Maksa Schelera [taka spolszczona wersja imienia w tytule] zostaÂła przyjĂŞta jednogÂłoÂśnie przez RadĂŞ WydziaÂłu Teologicznego UJ, jednak WojtyÂła nie uzyskaÂł habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa OÂświaty.

Karol WojtyÂła powrĂłciÂł do przerwanych obowiÂązkĂłw. WykÂładaÂł m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i czĂŞstochowskiej (mieÂściÂły siĂŞ one wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jego wykÂłady obejmowaÂły gÂłĂłwnie teologiĂŞ moralnÂą i etykĂŞ maÂłÂżeĂąskÂą, ale ogarniaÂły teÂż szeroko pojĂŞtÂą historiĂŞ filozofii. ByÂły precyzyjne i trudne, WojtyÂła ujmowaÂł jednak studentĂłw jako profesor wprawdzie wymagajÂący, lecz Âżyczliwy, otwarty na rozmowĂŞ i sprawiedliwy.

============================================================================

KapÂłaĂąstwo, praca naukowa i twĂłrcza
Karol WojtyÂła jako wikary w Niegowici
Karol WojtyÂła na spÂływie kajakowym

(http://1.1.1.2/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/karol11.jpg) (http://1.1.1.3/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/karol12.jpg) (http://1.1.1.5/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/karol14.jpg) (http://1.1.1.4/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/karol13.jpg)

13 paÂździernika 1946 roku alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol WojtyÂła zostaÂł subdiakonem, a tydzieĂą pĂłÂźniej diakonem. 1 listopada 1946 roku kardynaÂł Adam Stefan Sapieha wyÂświĂŞciÂł Karola WojtyÂłĂŞ na ksiĂŞdza. 2 listopada jako neoprezbiter odprawiÂł mszĂŞ Âśw. prymicyjnÂą w krypcie Âśw. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada Karol WojtyÂła wraz z klerykiem StanisÂławem Starowieyskim poprzez ParyÂż wyjechaÂł do Rzymu, aby kontynuowaĂŚ studia na Papieskim MiĂŞdzynarodowym Athenaeum Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet ÂŚwiĂŞtego Tomasza z Akwinu (Angelicum)) w Rzymie. Przez okres studiĂłw zamieszkiwaÂł w Kolegium Belgijskim, gdzie poznaÂł wielu duchownych z krajĂłw frankofoĂąskich oraz z USA. W 1948 roku ukoĂączyÂł studia z dyplomem summa cum laude.

Pod kierunkiem wybitnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisaÂł po Âłacinie rozprawĂŞ doktorskÂą Zagadnienie wiary u ÂświĂŞtego Jana od KrzyÂża (tytuÂł oryginaÂłu: Doctrina de fide apud S. Ioannem de Cruce[6]). Dla potrzeb doktoratu nauczyÂł siĂŞ jĂŞzyka hiszpaĂąskiego, by czytaĂŚ teksty renesansowego mistyka w oryginale. Z powodu braku funduszy na wydanie rozprawy drukiem nie uzyskaÂł stopnia doktorskiego. TytuÂł ten zostaÂł mu przyznany na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu JagielloĂąskiego w grudniu 1948 r. na podstawie tej samej dysertacji.

W lipcu 1948, na okres Karol WojtyÂła zostaÂł skierowany do pracy w parafii NiegowiĂŚ, gdzie speÂłniaÂł zadania wikarego i katechety. Wolny czas staraÂł siĂŞ spĂŞdzaĂŚ z mÂłodzieÂżÂą na Âłonie natury. W sierpniu 1949 roku Karol WojtyÂła zostaÂł przeniesiony do parafii Âśw. Floriana w Krakowie[7]. Tam zaÂłoÂżyÂł mieszany choraÂł gregoriaĂąski. Nadal wyprawiaÂł siĂŞ na wycieczki z mÂłodzieÂżÂą. Podczas wielu wycieczek ksiÂądz WojtyÂła staraÂł siĂŞ zmyliĂŚ ĂłwczesnÂą milicjĂŞ i dlatego zdejmowaÂł sutannĂŞ i kazaÂł nazywaĂŚ siĂŞ „wujkiem”.

W 1951 po Âśmierci kardynaÂła Sapiehy, Karol WojtyÂła zostaÂł skierowany na urlop w celu ukoĂączenia pracy habilitacyjnej. DuÂżo uwagi poÂświĂŞcaÂł takÂże pracy publicystycznej, pisaÂł eseje filozoficzne (np. Personalizm tomistyczny – o Tomaszu z Akwinu, O humanizmie Âśw. Jana od KrzyÂża) i szkice. CzĂŞsto publikowaÂł w krakowskich periodykach katolickich: miesiĂŞczniku "Znak" i "Tygodniku Powszechnym". W zwiÂązku z habilitacjÂą podjÂąÂł systematyczne studia nad myÂślÂą etycznÂą fenomenologa Maxa Schelera, ktĂłrego pisma czytaÂł w oryginale niemieckim. PisaÂł wiele m.in. na temat chrzeÂścijaĂąskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca Ocena moÂżliwoÂści oparcia etyki chrzeÂścijaĂąskiej na zaÂłoÂżeniach systemu Maksa Schelera [taka spolszczona wersja imienia w tytule] zostaÂła przyjĂŞta jednogÂłoÂśnie przez RadĂŞ WydziaÂłu Teologicznego UJ, jednak WojtyÂła nie uzyskaÂł habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa OÂświaty.

Karol WojtyÂła powrĂłciÂł do przerwanych obowiÂązkĂłw. WykÂładaÂł m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i czĂŞstochowskiej (mieÂściÂły siĂŞ one wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jego wykÂłady obejmowaÂły gÂłĂłwnie teologiĂŞ moralnÂą i etykĂŞ maÂłÂżeĂąskÂą, ale ogarniaÂły teÂż szeroko pojĂŞtÂą historiĂŞ filozofii. ByÂły precyzyjne i trudne, WojtyÂła ujmowaÂł jednak studentĂłw jako profesor wprawdzie wymagajÂący, lecz Âżyczliwy, otwarty na rozmowĂŞ i sprawiedliwy.
Biskup, kardynaÂł, papieÂż
Wizytacja KoÂścioÂła Nawiedzenia NajÂświĂŞtszej Maryi Panny w Krakowie oo. KarmelitĂłw na Piasku – poczÂątek czerwca 1967, tuÂż przed nominacjÂą kardynalskÂą
Ulica FranciszkaĂąska 3, „Okno papieskie” nad bramÂą wjazdowÂą do PaÂłacu Biskupiego w Krakowie
Herbwojtyly.png

4 lipca 1958 r. Karol WojtyÂła zostaÂł mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a takÂże biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola WojtyÂły dokonaÂł 28 wrzeÂśnia 1958 w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. WspĂłÂłkonsekratorami byli biskupi Franciszek Jop i BolesÂław Kominek. W 1962 roku zostaÂł krajowym duszpasterzem Âśrodowisk twĂłrczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola WojtyÂły przypadÂły takÂże obrady Soboru WatykaĂąskiego II, w ktĂłrych aktywnie uczestniczyÂł. JuÂż w tym okresie bardzo duÂżo czasu poÂświĂŞcaÂł na podrĂłÂże zagraniczne w celach ewangelizacyjnych i religijnych.

Jako biskup przyjÂąÂł, zgodnie z obyczajem, hasÂło przewodnie swej posÂługi, ktĂłre brzmiaÂło: Totus Tuus (Âłac. CaÂły TwĂłj). KierowaÂł je do Matki Chrystusa. InspiracjÂą staÂł siĂŞ barokowy pisarz ascetyczny, francuski Âśw. Ludwik Maria Grignion de Montfort i jego ksiÂąÂżka Traktat o prawdziwym naboÂżeĂąstwie do NajÂświĂŞtszej Maryi Panny, z ktĂłrej WojtyÂła przejÂąÂł koncepcjĂŞ „niewolnictwa duchowego”, rozumianÂą jako dobrowolne i ufne oddanie siĂŞ w opiekĂŞ Matce Boskiej.

13 stycznia 1964, pĂłÂłtora roku po Âśmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol WojtyÂła zostaÂł mianowany arcybiskupem metropolitÂą krakowskim. Podczas konsystorza z 26 czerwca 1967 zostaÂł nominowany kardynaÂłem. 29 czerwca 1967 roku otrzymaÂł w Kaplicy SykstyĂąskiej od papieÂża PawÂła VI czerwony biret, a jego koÂścioÂłem tytularnym staÂł siĂŞ koÂściĂłÂł Âśw. Cezarego MĂŞczennika na Palatynie.

Jako biskup diecezji krakowskiej wizytowaÂł parafie, odwiedzaÂł klasztory (w tym zgromadzenie albertynĂłw, zaÂłoÂżone przez Âśw. Adama Chmielowskiego, Brata Alberta). W 1965 otworzyÂł proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej, z ktĂłrej Dzienniczkiem oraz orĂŞdziem MiÂłosierdzia BoÂżego zapoznaÂł siĂŞ wczeÂśniej. SpotykaÂł siĂŞ z inteligencjÂą krakowskÂą, zwÂłaszcza ze Âśrodowiskiem naukowym i artystycznym. Ponadto jeÂździÂł na Podhale i w Tatry.

OgÂłosiÂł drukiem (pod pseudonimem Andrzej JawieĂą) dramaty: Przed sklepem jubilera i jak misterium ujĂŞte Promieniowanie ojcostwa, takÂże poematy. W 1969 wydaÂł filozoficznÂą monografiĂŞ z zakresu antropologii Osoba i czyn, a w 1972 – ksiÂąÂżkĂŞ o II Soborze WatykaĂąskim. Pomimo obowiÂązkĂłw duszpasterskich systematycznie prowadziÂł wykÂłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, ksztaÂłtujÂąc tam swÂą szkoÂłĂŞ badawczÂą z zakresu etyki. WedÂług Âświadectwa Tadeusza Nowaka, kardynaÂł WojtyÂła w 1970 roku byÂł przeciwny rozsyÂłaniu i czytaniu w diecezji krakowskiej listu pasterskiego jaki Episkopat Polski przygotowywaÂł na 50-tÂą rocznicĂŞ wojny polsko-bolszewickiej[8].

ZyskaÂł dojrzaÂłoÂśĂŚ jako myÂśliciel, siĂŞgajÂąc do rozlegÂłej tradycji filozoficznej (grecka etyka klasyczna, Âśw. Tomasz z Akwinu, fenomenologia), lecz teÂż do Biblii i do mistyki (zawsze mu bliski ÂświĂŞty Jan od KrzyÂża) i budujÂąc harmonijnie koncepcjĂŞ zarĂłwno z filozofii jak i teologii: czÂłowieka jako integralnej osoby. CzÂłowiek jest zadomowiony poÂśrĂłd Âświata jako byt cielesno-duchowy, otwarty na transcendencjĂŞ, a godnoÂśĂŚ i wolnoÂśĂŚ daÂł mu BĂłg. Tym sposobem WojtyÂła staÂł siĂŞ wybitnym przedstawicielem personalizmu. W filozofii reprezentowaÂł neotomizm fenomenologizujÂący. Swoje poglÂądy stosowaÂł teÂż i przedstawiaÂł w pracy duszpasterskiej.

StaÂł siĂŞ znanym poza PolskÂą autorytetem. ByÂł obok prymasa Polski kardynaÂła Stefana WyszyĂąskiego, najwaÂżniejszÂą postaciÂą Episkopatu Polski. Z „prymasem TysiÂąclecia” (bo tak nazywaÂł kard. WyszyĂąskiego) ÂściÂśle wspĂłÂłpracowaÂł, okazujÂąc szacunek dla jego doÂświadczenia i mÂądroÂści. Jako kardynaÂł odbywaÂł podrĂłÂże zagraniczne, zapraszany teÂż przez Âśrodowiska uniwersyteckie. WiosnÂą 1976 papieÂż PapieÂż PaweÂł VI zaprosiÂł go do Watykanu, by gÂłosiÂł tam rekolekcje wielkopostne (wydane pĂłÂźniej w publikacji ksiÂąÂżkowej).

Na zwoÂłanym po Âśmierci Jana PawÂła I drugim konklawe w roku 1978 WojtyÂła zostaÂł wybrany na papieÂża i przybraÂł imiĂŞ Jana PawÂła II. Wynik wyboru ogÂłoszono 16 paÂździernika o godzinie 16:16. Formalna inauguracja pontyfikatu miaÂła miejsce w trakcie mszy Âśw. na Placu ÂŚw. Piotra 22 paÂździernika 1978[9].

ScaliÂłem posty
acentaur

PapieÂż-Polak

(http://1.1.1.4/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/papa_belweder.jpg) (http://1.1.1.5/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/agcza.jpg) (http://1.1.1.2/bmi/www.lodz.mm.pl/~polzibi/moja/jpII-clinton.jpg) (http://www.google.pl/imgres?imgurl=http://www.katedraplock.pl/images/simple_text_img_1.jpg&imgrefurl=http://www.katedraplock.pl/cat.php%3Ff_id_cat%3D94&usg=__hrB6-VFnyfNUfqKBmMVlbAxkJ5o=&h=292&w=539&sz=62&hl=pl&start=12&zoom=1&tbnid=HVgI7-BWHDfo1M:&tbnh=72&tbnw=132&ei=VX_ZTb3uAsWUswbkp-D3Ag&prev=/search%3Fq%3DPapie%25C5%25BC%2Bw%2BP%25C5%2582ocku%252Bfoto%26hl%3Dpl%26client%3Dfirefox-a%26hs%3Dc3G%26sa%3DX%26rls%3Dorg.mozilla:pl:official%26biw%3D1280%26bih%3D580%26tbm%3Disch0%2C1368&itbs=1&biw=1280&bih=580) (http://www.katedraplock.pl/idcat.php?f_id=90&f_id_cat=92#)

Jan PaweÂł II byÂł pierwszym papieÂżem z Polski, jak rĂłwnieÂż pierwszym po 455 latach (od czasu pontyfikatu Hadriana VI) biskupem Rzymu, niebĂŞdÂącym WÂłochem. Wielokrotnie sam przywoÂływaÂł speÂłnione proroctwo Juliusza SÂłowackiego z wiersza „SÂłowiaĂąski papieÂż”. WybĂłr na gÂłowĂŞ KoÂścioÂła os oby z kraju komunistycznego wpÂłynÂąÂł znaczÂąco na wydarzenia w Europie Wschodniej i Azji w latach 80. XX wieku.

WykÂładniki pontyfikatu
PapieÂż Jan PaweÂł II podczas Audiencji Generalnej w dniu 29 wrzeÂśnia 2004 na Placu Âśw. Piotra w Rzymie

Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana PawÂła II jest uznawany za najdÂłuÂższy, po pontyfikacie ÂŚwiĂŞtego Piotra i bÂł. Piusa IX. ByÂł papieÂżem przez 26 i pĂłÂł roku (9666 dni). DÂługoÂśĂŚ jego pontyfikatu podkreÂśla takÂże kontrast z papiestwem jego poprzednika Jana PawÂła I, ktĂłry papieÂżem byÂł jedynie 33 dni.

Jan PaweÂł II beatyfikowaÂł i kanonizowaÂł o wiele wiĂŞcej osĂłb niÂż jakikolwiek poprzedni papieÂż. OgÂłosiÂł bÂłogosÂławionymi w sumie 1338 osĂłb, kanonizowaÂł 482 ÂświĂŞtych podczas 51 uroczystoÂści[10]. Trudno powiedzieĂŚ, czy kanonizowaÂł wiĂŞcej ÂświĂŞtych niÂż wszyscy poprzedni papieÂże razem wziĂŞci, poniewaÂż wiele zapisĂłw wczesnych kanonizacji jest niekompletnych, zaginionych lub niedokÂładnych.

Podczas swego pontyfikatu Jan PaweÂł II powoÂłaÂł wiĂŞcej kardynaÂłĂłw niÂż ktĂłrykolwiek z jego poprzednikĂłw. Na dziewiĂŞciu konsystorzach papieÂż kreowaÂł kardynaÂłami 231 duchownych katolickich (zobacz teÂż: KardynaÂłowie z nominacji Jana PawÂła II).

W 1989 roku Jan PaweÂł II otrzymaÂł, wyjÂątkowo jako jedyny laureat, nagrodĂŞ Wiktora przyznawanÂą przez AkademiĂŞ TelewizyjnÂą (Wiktory 1989).

Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionĂłw ludzi przeszÂło na katolicyzm[potrzebne ÂźrĂłdÂło].

Osobistym sekretarzem Jana PawÂła II przez caÂły pontyfikat byÂł StanisÂław Dziwisz, obecnie kardynaÂł.

Zwyczaje Jana PawÂła II
Obelisk upamiĂŞtniajÂący nadanie Roma Termini w Rzymie imienia Jana PawÂła II

Za pontyfikatu Jana PawÂła II, dziĂŞki samemu papieÂżowi, nastÂąpiÂły ogromne zmiany w Watykanie, a takÂże w postrzeganiu osoby papieÂża przez spoÂłecznoÂśĂŚ zarĂłwno katolickÂą jak i pozostaÂłych chrzeÂścijan oraz wyznawcĂłw innych religii. Zaraz po swoim wyborze na StolicĂŞ ApostolskÂą, przy skÂładaniu homagium nowo wybranemu papieÂżowi, Jan PaweÂł II nie pozwoliÂł prymasowi WyszyĂąskiemu uklĂŞknÂąĂŚ przed sobÂą. Pierwsze przemĂłwienie wygÂłosiÂł po wÂłosku, a wiĂŞc w jĂŞzyku narodu, do jakiego przemawiaÂł. Do tej pory przyjĂŞte byÂło, Âże papieÂż zawsze swoje pierwsze przemĂłwienie wygÂłasza po Âłacinie. Do kolejnych nowoÂści w tym pontyfikacie naleÂżÂą:

liczne pielgrzymki (zagraniczne oraz parafii we WÂłoszech),
zwyczaj caÂłowania ziemi kraju, do ktĂłrego przybywaÂł z pielgrzymkÂą,
msze ÂświĂŞte dla wielkich tÂłumĂłw, organizowane na stadionach, lotniskach, placach itp.,
wygÂłaszanie caÂłych homilii lub choĂŚby krĂłtkich sentencji w jĂŞzyku kraju, do ktĂłrego przybywaÂł z pielgrzymkÂą (porozumiewaÂł siĂŞ swobodnie w jĂŞzykach: polskim, wÂłoskim, francuskim, niemieckim, angielskim, hiszpaĂąskim, portugalskim, Âłacinie i klasycznej grece),
udziaÂł zespoÂłĂłw folklorystycznych w czasie mszy,
spotkania z duchownymi innych wyznaĂą oraz odwiedziny ÂświÂątyĂą rĂłÂżnych religii (chrzeÂścijaĂąskich oraz niechrzeÂścijaĂąskich),
udziaÂł w przedsiĂŞwziĂŞciach artystycznych: koncertach, wystĂŞpach zespoÂłĂłw, projekcjach filmowych,
prywatne spotkania z wiernymi,
bezpoÂśrednie spotkania z ludÂźmi w trakcie pielgrzymek,
Âżarty i bezpoÂśrednioÂśĂŚ w kontaktach z ludÂźmi.

Wprawdzie juÂż poczÂąwszy od Jana XXIII papiestwo zaczĂŞÂło rezygnowaĂŚ z niektĂłrych elementĂłw ceremoniaÂłu, jednakÂże Jan PaweÂł II zniwelowaÂł wiĂŞkszoÂśĂŚ barier, przyjmujÂąc postawĂŞ papieÂża bliskiego wszystkim ludziom, papieÂża-apostoÂła. Nie zmieniÂło siĂŞ to nawet po zamachu.

PapieÂż mÂłodych

Jan PaweÂł II chĂŞtnie spotykaÂł siĂŞ z mÂłodymi ludÂźmi i poÂświĂŞcaÂł im duÂżo uwagi. Na spotkanie w Rzymie 31 marca 1985 roku, ktĂłry ONZ ogÂłosiÂło MiĂŞdzynarodowym Rokiem MÂłodzieÂży, napisaÂł list apostolski na temat roli mÂłodoÂści jako okresu szczegĂłlnego ksztaÂłtowania drogi Âżycia (Dilecti Amici), a 20 grudnia zapoczÂątkowaÂł tradycjĂŞ ÂŚwiatowych Dni MÂłodzieÂży[11]. OdtÂąd co roku przygotowywaÂł orĂŞdzie skierowane do mÂłodych, ktĂłre stawaÂło siĂŞ tematem tego miĂŞdzynarodowego spotkania, organizowanego w rĂłÂżnych miejscach Âświata (odbyÂło siĂŞ ono rĂłwnieÂż w Polsce – CzĂŞstochowa, 1991). Zaraz po ogÂłoszeniu daty beatyfikacji przewodniczÂący Papieskiej Rady ds. ÂŚwieckich, kard. StanisÂław RyÂłko poinformowaÂł, iÂż Jan PaweÂł II zostanie patronem ÂŚwiatowych Dni MÂłodzieÂży[12].

=========================================================================

Material wzielam z : http://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Pawe%C5%82_II#Zobacz_te.C5.BC

Spis treÂści
[ukryj]

1 ÂŻycie przed wyborem na papieÂża
1.1 DzieciĂąstwo i mÂłodoÂśĂŚ
1.2 Studia i dojrzewanie duchowe
1.3 KapÂłaĂąstwo, praca naukowa i twĂłrcza
1.4 Biskup, kardynaÂł, papieÂż
2 WykÂładniki pontyfikatu
2.1 PapieÂż-Polak
2.2 Zamach na Jana PawÂła II
2.3 PodrĂłÂże
2.4 PapieÂż a wyznawcy judaizmu
2.5 Ekumenizm i stosunki miĂŞdzyreligijne
2.6 Zwyczaje Jana PawÂła II
2.7 PapieÂż mÂłodych
3 Choroba i ÂśmierĂŚ
3.1 Testament
3.2 Pogrzeb
4 Reakcja mediĂłw oraz politykĂłw
4.1 OgÂłoszenie ÂżaÂłoby narodowej
4.2 Reakcja mediĂłw i Âświata polityki
4.3 Jan PaweÂł II Wielki
4.4 NastĂŞpca Jana PawÂła II
5 Proces beatyfikacyjny
6 Dokumenty papieskie
6.1 Encykliki Jana PawÂła II
6.2 Listy apostolskie
6.3 Adhortacje apostolskie
6.4 Konstytucje apostolskie
7 Krytyka
8 TwĂłrczoÂśĂŚ i publikacje
8.1 Poezja
8.2 Dramaturgia, teatr
8.3 Filozofia
8.4 KsiÂąÂżki, ktĂłre wydaÂł jako Karol WojtyÂła
8.5 KsiÂąÂżki, ktĂłre wydaÂł jako Jan PaweÂł II
8.6 Wydawnictwa muzyczne
9 Nagrody i wyrĂłÂżnienia
9.1 Filmy
10 Zobacz teÂż
11 Przypisy
12 Bibliografia
13 Linki zewnĂŞtrzne

ScaliÂłem posty
acentaur

=============================================

ZAMACH
13 maja 1981 roku o piÂątej po poÂłudniu na Placu ÂŚw. Piotra PapieÂż jak zwykle jechaÂł swoim biaÂłym jeepem i ÂściskaÂł wyciÂągniĂŞte do Niego dÂłonie pielgrzymĂłw. ByÂła to dokÂładnie ta sama pora dnia i godzina co wtedy, kiedy Karol WojtyÂła zostaÂł papieÂżem.
Nagle padÂło piĂŞĂŚ strzaÂłĂłw, goÂłĂŞbie wzbiÂły siĂŞ w powietrze, zapadÂła gÂłĂŞboka cisza. Nagle ludzie zobaczyli jak auto zawraca, a ks. Dziwisz podtrzymuje bezwÂładnÂą postaĂŚ PapieÂża. Jego twarz byÂła bardzo blada i na twarzy nikÂł jego sztuczny uÂśmiech. SamochĂłd udaÂł siĂŞ jak najszybciej do centrum sanitarnego, gdzie byÂł ambulans. Dla Ojca ÂŚw. rozpoczyna siĂŞ dramatyczna walka z czasem. Okazuje siĂŞ Âże Jan PaweÂł II nie jest w tej karetce co powinien byĂŚ, nie ma ona jednak peÂłnego wyposaÂżenia. Jest on przenoszony do nastĂŞpnej, gdzie szybko rusza do Polikliniki Gemelli. MinĂŞÂło 8 minut i karetka byÂła pod klinikÂą. StamtÂąd przygotowany personel wiezie PapieÂża na 10 piĂŞtro i pada decyzja szybkiej operacji. Od czasu strzaÂłu straciÂł on juÂż 3,5 litra krwi. O 18.47 lekarze informujÂą Âże Âżaden waÂżny organ nie zostaÂł uszkodzony. O godzinie 20.10 jest komunikat Âże operacja dobiega koĂąca pomyÂślnie. Operacja skoĂączyÂła siĂŞ o godzinie 23.35. Jednak koÂło pĂłÂłnocy Ojciec ÂŚw. budzi siĂŞ z narkozy i pyta ks. Dziwisza: "Czy odmĂłwiliÂśmy kompletĂŞ?" Na Placu ÂŚw. Piotra wciÂąÂż pozostajÂą tÂłumy i chcÂą wiedzieĂŚ co siĂŞ dzieje w klinice. Ludzie w miejscu postrzaÂłu postawili fotografiĂŞ bÂłogosÂławionego Jana PawÂła II, a przed pustym fotelem papieskim postawili obraz Matki Boskiej CzĂŞstochowskiej. Wielu ludzi zaczĂŞÂło modliĂŚ siĂŞ o zdrowie PapieÂża, zostaÂły pootwierane wszystkie koÂścioÂły na caÂłÂą noc. Lekarze informujÂą 23 maja, Âże Wojtyle nie zagraÂża niebezpieczeĂąstwo. Ze szpitala wychodzi 3 czerwca, ale okazuje siĂŞ, Âże musi wrĂłciĂŚ ponownie, gdzie wychodzi ze szpitala juÂż zupeÂłnie zdrowy 14 sierpnia. Zamachowiec Turek Ali Agca zostaÂł aresztowany na miejscu zbrodni, sÂąd go skazaÂł 22 lipca 1981 na doÂżywocie. PapieÂż zaraz po wyjÂściu ze szpitala przebaczyÂł zamachowcowi i nazwaÂł go "bratem". SpĂŞdziÂł z nim 20 minut w celi rozmawiajÂąc. WojtyÂła wie, Âże Âżyje za sprawÂą cudu i zawdziĂŞcza to Matce Boskiej Fatimskiej, a zakrwawionÂą stuÂłĂŞ podarowaÂł Matce Boskiej CzĂŞstochowskiej. Od momentu zamachu papieÂż jeÂździ w "szklanej klatce", czyli Papamobile, ktĂłry ma szyby kuloodporne.

PIELGRZYMKI

Pierwsza Pielgrzymka do Polski (2 - 10 czerwca 1979 roku)
Planowana przez PapieÂża-Polaka pielgrzymka do Polski bardzo niepokoiÂła wÂładze komunistyczne. Przewidywano, Âże biskup Rzymu rozbudzi uÂśpionego ducha narodu. Najbardziej niepokoiÂł siĂŞ przywĂłdca ZwiÂązku Radzieckiego Leonid BreÂżniew, ktĂłry sugerowaÂł, by PapieÂża do Polski nie wpuÂściĂŚ. OstrzegaÂł on I sekretarza PZPR tymi sÂłowami: "RĂłbcie jak uwaÂżacie, byle byÂście wy i wasza partia pĂłÂźniej tego nie ÂżaÂłowali". Jednak doszÂło do rozmowy miĂŞdzy prymasem WyszyĂąskim a sekretarzem partii Edwardem Gierkiem i jednak doszÂło do porozumienia gdzie PapieÂż mĂłgÂł przylecieĂŚ do Polski.
HasÂło Pielgrzymki:
"Niech stÂąpi duch twĂłj i odnowi oblicze ziemi Tej ziemi - wyprorokowaÂł Polakom Jan PaweÂł II w pamiĂŞtnym czerwcu `79

Druga Pielgrzymka do Polski (16 - 23 czerwca 1983 roku)
Druga pielgrzymka nastÂąpiÂła w trudnych warunkach dla Polski, trwaÂł wprowadzony 13 grudnia 1981 roku stan wojenny. Przyjazd PapieÂża spodziewano siĂŞ juÂż 1982 w sierpniu w zwiÂązku z 600-lecia Obrazu Matki Boskiej JasnogĂłrskiej. PapieÂż wykorzystywaÂł kaÂżdÂą sposobnoÂśĂŚ do kontaktu z ludÂźmi. SpotkaÂł siĂŞ z profesorami KUL, dawnymi wspĂłÂłpracownikami, z robotnikami, uczonymi, studentami, a nawet z chĂłrem Akademii Teologii Katolickiej i wszĂŞdzie witaÂły go tÂłumy.

Trzecia Pielgrzymka do Polski (8 - 14 czerwca 1987 roku)
Pretekstem do tej wizyty byÂła 50 rocznica Kongresu Eucharystycznego w Poznaniu, ale naprawdĂŞ byÂło inaczej PapieÂż chciaÂł zapoczÂątkowaĂŚ tradycjĂŞ regularnego pielgrzymowania do ojczyzny co cztery lata. WÂładze komunistyczne nie chciaÂły aby na trasie pielgrzymki znalazÂł siĂŞ GdaĂąsk, spotkanie z WaÂłĂŞsÂą oraz odwiedziny grobu ks. PopieÂłuszki na warszawskim ÂŻoliborzu, ale Jan PaweÂł II byÂł nieprzejednany. Podczas pierwszej pielgrzymki PapieÂż nas budziÂł podczas drugiej pocieszaÂł, teraz chciaÂł wiĂŞcej "wymaga".

Czwarta Pielgrzymka do Polski (czĂŞÂśĂŚ 1: 1 - 9 czerwca 1991 roku)
(czĂŞÂśĂŚ 2: 13 - 16 sierpnia 1991 roku)
WitajÂąc PolskĂŞ na lotnisku pod Koszalinem, PapieÂż powiedziaÂł: "RadujĂŞ siĂŞ z tego wielkiego dobra, jakie siĂŞ staÂło i wciÂąÂż siĂŞ dokonuje w mojej OjczyÂźnie. Serdecznym moim pragnieniem jest gÂłosiĂŚ pokĂłj moim Rodakom. Ten pokĂłj, ktĂłry umniejsza zwÂątpienie, przywraca zgodĂŞ i pobudza do miÂłoÂści.

DziesiĂŞciogodzinna Wizyta (22 maja 1995 roku)
Zgodnie z tradycjÂą zapoczÂątkowanÂą w 1979 roku po czterech latach PapieÂż znowu odwiedza PolskĂŞ. Tym razem jest to wizyta nieoficjalna, zÂłoÂżona przy okazji kanonizacji w OÂłomuĂącu na Morawach Jana Sarkandra. PapieÂż pragnie odwiedziĂŚ rodzinne miasto ÂświĂŞtego, SkoczĂłw, a przy okazji rzuciĂŚ okiem na ukochane Beskidy. Wizyta trwaÂła tylko 10 godzin.

PiÂąta Pielgrzymka do Polski (31 maja - 10 czerwca 1997 roku)
To juÂż trzecia pielgrzymka do wolnej Polski. ChoĂŚ nie wolnej od podziaÂłĂłw. W KoÂściele trwaÂł spĂłr o obecnoÂśĂŚ w Âżyciu publicznym oraz odwlekana przez rzÂąd ratyfikacja konkordatu ze StolicÂą ApostolskÂą.

SzĂłsta Pielgrzymka do Polski (5 - 17 czerwca 1999 roku)
NajdÂłuÂższa, 13 dniowa pielgrzymka do Polski byÂła wielkim wyÂścigiem. Organizatorzy rywalizowali miĂŞdzy sobÂą o wielkoÂśĂŚ i okazaÂłoÂśĂŚ swoich oÂłtarzy, a wierni poszczegĂłlnych diecezji o to, kto wiĂŞcej razy zagÂłuszy gÂłos PapieÂża okrzykami i barwami, aura nie mogÂła zd ecydowaĂŚ siĂŞ, ktĂłra wersja - zimno, ulewa czy teÂż omdlewajÂąco, upalna bĂŞdzie odpowiedniejsza dla tej wizyty Ojca ÂŚwiĂŞtego. PapieÂż odwiedziÂł 22 miasta a jego hasÂłem pielgrzymki byÂło przesÂłanie "BĂłg jest miÂłoÂściÂą", a tematem byÂło - osiem ewangelicznych bÂłogo sÂławieĂąstw.

Jan PaweÂł II od poczÂątku lat 90. cierpiaÂł na postĂŞpujÂącÂą chorobĂŞ Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustÂąpienia z funkcji, ktĂłre nasilaÂły siĂŞ w mediach zwÂłaszcza podczas kolejnych pobytĂłw papieÂża w szpitalu, peÂłniÂł jÂą aÂż do Âśmierci. NagÂłe pogorszenie stanu Zdrowia papieÂża rozpoczĂŞÂło siĂŞ 1 lutego 2005 r. Przez ostatnie dwa miesiÂące Âżycia Jan PaweÂł II wiele dni spĂŞdziÂł w szpitalu i nie udzielaÂł siĂŞ publicznie. PrzeszedÂł grypĂŞ i zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolnoÂści oddechowej. W czwartek 31 marca wystÂąpiÂły u Ojca ÂŚwiĂŞtego silne dreszcze ze wzrostem temperatury ciaÂła do 39,6Â°C. ByÂł to poczÂątek wstrzÂąsu septycznego poÂłÂączonego z zapaÂściÂą sercowo-naczyniowÂą. Uszanowano wolĂŞ papieÂża, ktĂłry chciaÂł pozostaĂŚ w domu. Podczas mszy przy jego ÂłoÂżu, ktĂłrÂą Jan PaweÂł II koncelebrowaÂł z przymkniĂŞtymi oczyma, kardynaÂł Marian Jaworski udzieliÂł mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia o godz. 7.30 papieÂż zaczÂąÂł traciĂŚ przytomnoÂśĂŚ a o godz. 19.00 wszedÂł w stan ÂśpiÂączki. Monitor wykazaÂł postĂŞpujÂący zanik funkcji Âżyciowych. O godz. 21.37 osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdziÂł ÂśmierĂŚ Jana PawÂła II. Ojciec ÂŚwiĂŞty Jan PaweÂł II zmarÂł 2 kwietnia 2005 r. po zakoĂączeniu Apelu JasnogĂłrskiego, w pierwszÂą sobotĂŞ miesiÂąca i wigiliĂŞ ÂŚwiĂŞta MiÂłosierdzia BoÂżego, w 9666 dniu swojego pontyfikatu. W ciÂągu ostatnich dwĂłch dni Âżycia towarzyszyli mu nieustannie wierni z caÂłego Âświata.

2276092346_122ab145a1_s.jpgPogrzeb Jana PawÂła II odbyÂł siĂŞ w piÂątek 8 kwietnia 2005r, w ktĂłrym uczestniczyÂło na placu Âśw. Piotra ok. 300 tys. wiernych oraz 200 prezydentĂłw i premierĂłw a takÂże przedstawiciele wszystkich wyznaĂą Âświata, w tym duchowni islamscy i Âżydowscy. Po zakoĂączeniu naboÂżeĂąstwa ÂżaÂłobnego, w asyÂście tylko duchownych z najbliÂższego otoczenia, papieÂż zostaÂł pochowany w podziemiach bazyliki Âśw. Piotra, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 r.

13 maja 2005 r. papieÂż Benedykt XVI (nastĂŞpca Jana PawÂła II) zezwoliÂł na natychmiastowe rozpoczĂŞcie procesu beatyfikacyjnego Jana PawÂła II, udzielajÂąc dyspensy od piĂŞcioletniego okresu oczekiwania od Âśmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Formalny proces rozpaczaÂł siĂŞ 28 czerwca 2005 r., kiedy zaprzysiĂŞÂżeni zostali czÂłonkowie trybunaÂłu beatyfikacyjnego. Postulatorem zostaÂł polski ksiÂądz SÂławomir Oder. 2 kwietnia 2007 r. zakoĂączyÂła siĂŞ faza diecezjalna procesu i wszystkie akta zostaÂły przekazane do watykaĂąskiej Kongregacji ds. kanonizacyjnych.

ScaliÂłem posty
Darek

Jan Pawel II - Wiersze

ProsiÂłem Boga o wodĂŞ,
DaÂł mi ocean.
ProsiÂłem Boga o kwiat,
DaÂł mi ogrĂłd.
ProsiÂłem Boga o drzewo,
DaÂł mi las.
ProsiÂłem Boga o przyjaciela,
DaÂł mi CIEBIE.

Jest we mnie kraina przeÂźroczysta
w blasku jeziora Genezaret -
i ÂłĂłdÂź... i rybacza przystaĂą,
oparta o ciche fale...
i tÂłumy, tÂłumy serc
zgarniĂŞte przez Jedno Serce,
przez Jedno Serce najprostsze,
przez najÂłagodniejsze -

Jan PaweÂł II

PIEÂŚĂ O BOGU UKRYTYM

WybrzeÂża peÂłne ciszy

***

Dalekie wybrzeÂża ciszy zaczynajÂą siĂŞ tuÂż za progiem.
Nie przefruniesz tamtĂŞdy jak ptak.
Musisz stanÂąĂŚ i patrzeĂŚ coraz gÂłĂŞbiej i gÂłĂŞbiej
aÂż nie zdoÂłasz juÂż odchyliĂŚ duszy od dna.

Tam juÂż spojrzeĂą Âżadna zieleĂą nie nasyci,
nie powrĂłcÂą oczy uwiĂŞzione.
MyÂślaÂłeÂś, Âże ciĂŞ Âżycie ukryje przed tamtym ÂŻyciem
w gÂłĂŞbiny przechylonym.

Z nurtu tego - to wiedz - Âże nie ma powrotu.
ObjĂŞty tajemniczym piĂŞknem wiecznoÂści!
TrwaĂŚ i trwaĂŚ. Nie przerywaĂŚ odlotĂłw
cieniom, tylko trwaĂŚ
coraz jaÂśniej i proÂściej.

Tymczasem wciÂąÂż ustĂŞpujesz przed KimÂś, co stamtÂąd nadchodzi
zamykajÂąc za sobÂą cicho drzwi izdebki maleĂąkiej -
a idÂąc krok Âłagodzi
- i tÂą ciszÂą trafia najgÂłĂŞbiej.

***

To Przyjaciel. CiÂągle wracasz pamiĂŞciÂą
do tego poranka zimÂą.
Tyle lat juÂż wierzyÂłeÂś, wiedziaÂłeÂś na pewno,
a jednak nie moÂżesz wyjÂśĂŚ z podziwu.

Pochylony nad lampÂą, w snopie ÂświatÂła wysoko zwiÂązanym,
nie podnoszÂąc swej twarzy, bo po co -
- i juÂż nie wiesz, czy tam, tam daleko widziany,
czy tu w gÂłĂŞbi zamkniĂŞtych oczu -

Jest tam. A tutaj nie ma nic prĂłcz drÂżenia,
oprĂłcz sÂłĂłw odszukanych z nicoÂści -
ach, zostaje ci jeszcze czÂąstka tego zdziwienia,
ktĂłre bĂŞdzie caÂłÂą treÂściÂą wiecznoÂści.

***

MiÂłoÂśĂŚ mi wszystko wyjaÂśniÂła,
miÂłoÂśĂŚ wszystko rozwiÂązaÂła -
dlatego uwielbiam tĂŞ MiÂłoÂśĂŚ,
gdziekolwiek by przebywaÂła.

A, Âże siĂŞ staÂłem rĂłwninÂą dla cichego otwartÂą przepÂływu,
w ktĂłrym nie ma nic z fali huczÂącej, nie opartej o tĂŞczowe pnie,
ale wiele jest z fali kojÂącej, ktĂłra ÂświatÂło w gÂłĂŞbinach odkrywa
i tÂą ÂświatÂłoÂściÂą po liÂściach nie osrebrzonych tchnie.

WiĂŞc w takiej ciszy ukryty ja - ja liÂśĂŚ,
oswobodzony od wiatru,
juÂż siĂŞ nie troskam o Âżaden z upadajÂących dni,
gdy wiem, Âże wszystkie upadnÂą.

***

KtoÂś siĂŞ dÂługo pochylaÂł nade mnÂą.
CieĂą nie ciÂąÂżyÂł na krawĂŞdziach brwi.
Jakby ÂświatÂło peÂłne zieleni,
jakby zieleĂą, lecz bez odcieni,
zieleĂą niewysÂłowiona, oparta na kroplach krwi.

To nachylenie dobre, peÂłne chÂłodu zarazem i Âżaru,
ktĂłre siĂŞ we mnie osuwa, a pozostaje nade mnÂą,
chociaÂż przemija opodal - lecz wtedy staje siĂŞ wiarÂą i peÂłniÂą.

To nachylenie dobre, peÂłne chÂłodu zarazem i Âżaru,
taka milczÂąca wzajemnoÂśĂŚ.

ZamkniĂŞty w takim uÂścisku - jakby muÂśniĂŞcie po twarzy,
po ktĂłrym zapada zdziwienie i cisza, cisza bez sÂłowa,
ktĂłra nic nie pojmuje, niczego nie rĂłwnowaÂży -
w tej ciszy unoszĂŞ nad sobÂą nachylenie Boga.

***

Pan, gdy siĂŞ w sercu przyjmie, jest jak kwiat,
spragniony ciepÂła sÂłonecznego.
WiĂŞc przypÂłyĂą, o ÂświatÂło z gÂłĂŞbin niepojĂŞtego dnia
i oprzyj siĂŞ na mym brzegu.

PÂłoĂą nie za blisko nieba
i nie za daleko.
ZapamiĂŞtaj, serce, to spojrzenie,
w ktĂłrym wiecznoÂśĂŚ caÂła ciebie czeka.

Schyl siĂŞ, serce, schyl siĂŞ, sÂłoĂące przybrzeÂżne,
zamglone w gÂłĂŞbinach Ăłcz,
nad kwiatem niedosiĂŞÂżnym,
nad jednÂą z rĂłÂż.

***

StaĂŚ tak przed TobÂą i patrzeĂŚ tymi oczyma,
w ktĂłrych zbiegajÂą siĂŞ drogi gwiazd -
O oczy, nieÂświadome Tego, Kto w was przebywa,
odejmujÂąc Sobie i gwiazdom niezmierny blask.

WiĂŞc wiedzieĂŚ jeszcze mniej, a jeszcze wiĂŞcej wierzyĂŚ.
Powieki powoli zamykaĂŚ przed ÂświatÂłem peÂłnym drÂżeĂą,
potem wzrokiem odepchnÂąĂŚ przypÂływ gwieÂździstych wybrzeÂży,
nad ktĂłrymi zawisa dzieĂą.

BoÂże bliski, przemieĂą zamkniĂŞte oczy
w oczy szeroko otwarte -
i nikÂły podmuch duszy drgajÂącej w szczelinach rĂłÂż
otocz ogromnym wiatrem.

***

CzĂŞsto myÂślĂŞ o tym dniu widzenia,
ktĂłry peÂłen bĂŞdzie zdziwienia
nad tÂą ProstotÂą,
z ktĂłrej Âświat jest ujĂŞty,
w ktĂłrej przebywa nietkniĂŞty
aÂż dotÂąd
- i dalej niÂż dotÂąd.

A wtedy koniecznoÂśĂŚ prosta coraz wiĂŞkszÂą siĂŞ staje tĂŞsknotÂą
za owym dniem,
ktĂłry wszystko obejmie takÂą niezmiernÂą ProstotÂą,
miÂłosnym tchem.

PieÂśĂą o sÂłoĂącu niewyczerpanym

***

Kiedy smutek siĂŞ zmiesza z wieczorem -
- podobne do siebie sÂą z barw -
razem stajÂą siĂŞ dziwnym napojem,
ktĂłry z lĂŞkiem nachylam do warg.

WiĂŞc, aÂżeby w tym niepokoju
nie pozostawiaĂŚ mnie samego,
odjÂąÂłeÂś grozĂŞ wieczoru,
daÂłeÂś wiecznoÂści smak chleba.

Gdy z bezmiaru wyÂłaniaÂłeÂś czas
i opieraÂłeÂś siĂŞ na przeciwnym brzegu,
usÂłyszaÂłeÂś daleki mĂłj pÂłacz,
i od wiekĂłw wiedziaÂłeÂś, dlaczego.

WiedziaÂłeÂś, Âże takiej tĂŞsknoty,
ktĂłra raz siĂŞ napiÂła z Twych Ăłcz,
nie nasycÂą sÂłoneczne zachwyty
lecz rozkrwawiÂą jak brzegi rĂłÂż.

***

Jest we mnie toĂą przeÂźroczysta,
dla mych oczu zasnuta mgÂłÂą -
kiedy, jak potok upÂływam zbyt bystro,
na tak gÂłĂŞbokie nie zasÂługujĂŞ dno.

Tam Pan mĂłj co dzieĂą przychodzi i pozostaje -
smuga krwi gdy zatapia siĂŞ w Âśnieg -
- i poznany wzajemnie poznaje
i wzajemnÂą obfitoÂściÂą tchnie.

Gdyby wtedy ktoÂś toĂą przeÂźroczystÂą
potrafiÂł odsnuĂŚ z mgÂły,
ujrzano by - w jakiej nĂŞdzy -
ujrzano by - w kim -

i ujrzano by - jaka ÂświatÂłoÂśĂŚ
zalewa przyĂŚmionÂą toĂą,
ujrzano by - w sercu ludzkim,
najprostszym z sÂłoĂąc.

***

Uwielbiam ciĂŞ siano wonne, bo nie znajdujĂŞ w tobie
dumy dojrzaÂłych kÂłosĂłw.
Uwielbiam ciĂŞ siano wonne, ktĂłreÂś tuliÂło w sobie
DziecinĂŞ bosÂą.

Uwielbiam ciĂŞ, drzewo surowe, bo nie znajdujĂŞ skargi
w twoich opadÂłych liÂściach.
Uwielbiam ciĂŞ, drzewo surowe, boÂś kryÂło Jego barki
w krwawych okiÂściach.

Uwielbiam ciĂŞ, blade ÂświatÂło pszennego chleba,
w ktĂłrym wiecznoÂśĂŚ na chwilĂŞ zamieszka,
podpÂływajÂąc do naszego brzegu
tajemnÂą ÂścieÂżkÂą.

... - bo nie ma takiej wdziĂŞcznoÂści, aby objĂŞÂła nieskoĂączonoÂśĂŚ,
Âżeby serce objĂŞÂło Ciebie sÂłonecznÂą smugÂą czerwonÂą -...

KaÂżde Âżycie, nawet najmniej znaczÂące dla ludzi,
ma wiecznÂą wartoÂśĂŚ przed oczami Boga.

KaÂżde Âżycie okreÂśla siĂŞ i wartoÂściuje
poprzez wewnĂŞtrzny ksztaÂłt miÂłoÂści.
Powiedz mi, jak jest twoja miÂłoÂśĂŚ,
a powiem ci, kim jesteÂś.
Jan PaweÂł II

BliskoÂśĂŚ, ktĂłra przywraca ci ksztaÂłt.
On odszedÂł.
Kiedy odchodzi czÂłowiek, bliskoÂśĂŚ ulatuje jak ptak,
w nurcie serca zostaje wyrwa,
w ktĂłrÂą siĂŞ wdziera tĂŞsknota.

TĂŞsknota - gÂłĂłd bliskoÂści
Odkupienie - fragm. Jan PaweÂł II.

Do sosny polskiej

Gdzie winnice, gdzie wonne pomaraĂącze rosnÂą,
Ty domowy mĂłj prostaku, zakopiaĂąska sosno
od matki i siĂłstr oderwana rodu
stoisz sieroto poÂśrĂłd cudzego ogrodu.

JakÂże tu miÂłym jesteÂś goÂściem memu oku,
Bowiem oboje doÂświadczamy jedego wyroku,
I mnie takÂże pielgrzymka wyniosÂła daleka,
I mnie w cudzej ziemi czas Âżycia ucieka.

CzemuÂś, choĂŚ ciĂŞ starania cudze otoczyÂły,
Nie rozwinĂŞÂła wzrostu, utraciÂła siÂły?
Masz tu wczeÂśniej i sÂłoĂące, i rosy wioÂśniane,
a przecieÂż twe gaÂłÂązki blednÂą pochylone.

WiĂŞdniesz.
Usychasz smutna wÂśrĂłd kwitnÂącej pÂłaszczyzny
I nie ma dla ciebie Âżycia, bo nie ma ojczyzny.
Drzewo wierne!

Nie zniesiesz wygnania, tĂŞskonty
Jeszcze trochĂŞ jesiennej i zimowej sÂłoty,
a padniesz martwa!
Obca ziemia ciĂŞ pogrzebie.
Drzewo moje.
Czy bĂŞdĂŞ szczĂŞÂśliwszy od ciebie?

paÂżdziernik 1995
Copyright by Jan PaweÂł II
W Rzymie autorstwo tego wiersza przypisujÂą Janowi PawÂłowi II, po tym, jak gĂłrale zakopiaĂąscy przywieÂźli papieÂżowi do Watykanu maÂłÂą sosnĂŞ.
Zasadzono jÂą w ogrodach watykaĂąskich. Niestety, pomimo usilnych wysiÂłkĂłw ogrodnika watykaĂąskiego sosenka uschÂła, umarÂła

Wiersz papieÂża dla matki z 1939 roku

Nad TwojÂą biaÂłÂą mogiÂłÂą
kwitnÂą biaÂłe Âżycia kwiaty-
o, ileÂż lat to juÂż byÂło
bez ciebie- przed iluÂż to laty?
Nad TwojÂą biaÂła mogiÂłÂą ,
od lat tylu juÂż zamkniĂŞtÂą
-jakby w gĂłre coÂś wznosiÂło-
coÂś,tak jak ÂśmierĂŚ niepojĂŞte.
Nad TwojÂą biaÂłÂą mogilÂą,
o Matko, zgasÂłe Kochanie-
za caÂłÂą synowskÂą miÂłosĂŚ
modlitwa:
Daj wieczne odpoczywanie-
Copyright by Karol Wojtyla 1939r
http://www.youtube.com/watch?v=DpQH5xxAFXw&feature=related

JAN PAWEÂŁ II W POEZJI POLSKIEJ

BIAÂŁY PIELGRZYM

TchnÂący ciepÂłem dÂłoni bijÂący
ÂświatÂłoÂściÂą nieba
ÂłÂączÂący miliony
miÂłoÂściÂą ojca

W katedrze sumieĂą
w psalmach speÂłnieĂą
o jedno spojrzenie
dojrzalszych

Twoja dobroĂŚ ojcowska
jak otwarta dÂłoĂą samarytanina
w oazie przemian jutrzenka aureoli

W nadziei i miÂłoÂści
speÂłnionych modlitw
CaÂły TwĂłj.

/ Janusz KozÂłowski /

SÂŁOWIAĂSKI PAPIEÂŻ

PoÂśrĂłd niesnasek Pan BĂłg uderza
W ogromny dzwon,
Dla sÂłowiaĂąskiego oto papieÂża
OtworzyÂł tron.

Ten przed mieczami tak nie uciecze
Jako ten WÂłoch,
On ÂśmiaÂło, jak BĂłg, pĂłjdzie na miecze;
ÂŚwiat mu to proch!

Twarz jego, sÂłowem rozpromieniona,
Lampa dla sÂług,
Za nim rosnÂące pĂłjdÂą plemiona
W ÂświatÂło, gdzie BĂłg.

Na jego pacierz i rozkazanie
Nie tylko lud
JeÂśli rozkaÂże, to sÂłoĂące stanie,
Bo moc to cud!

On siĂŞ juÂż zbliÂża rozdawca nowy
Globowych siÂł:
Cofnie siĂŞ w ÂżyÂłach pod jego sÂłowy
Krew naszych ÂżyÂł;

W sercach siĂŞ zacznie ÂświatÂłoÂści boÂżej
Strumienny ruch,
Co myÂśl pomyÂśli przezeĂą, to stworzy,
Bo moc to duch.

A trzeba mocy, byÂśmy ten paĂąski
DÂźwignĂŞli Âświat:
WiĂŞc oto idzie papieÂż sÂłowiaĂąski,
Ludowy brat;

Oto juÂż leje balsamy Âświata
Do naszych Âłon,
A chĂłr anioÂłĂłw kwiatem umiata
Dla niego tron.

On rozda miÂłoÂśĂŚ, jak dziÂś mocarze
RozdajÂą broĂą,
SakramentalnÂą moc on pokaÂże,
ÂŚwiat wziÂąwszy w dÂłoĂą;

GoÂłÂąb mu sÂłowa w hymnie wyleci,
Poniesie wieÂśĂŚ,
NowinĂŞ sÂłodkÂą, Âże duch juÂż Âświeci
I ma swÂą czeÂśĂŚ;

Niebo siĂŞ nad nim piĂŞkne otworzy
Z obojga stron,
Bo on na Âświecie stanÂąÂł i tworzy
I Âświat, i tron.

On przez narody uczyni bratnie,
Wydawszy gÂłos,
ÂŻe duchy pĂłjdÂą w cele ostatnie
Przez ofiar stos;

Moc mu pomoÂże sakramentalna
NarodĂłw stu,
Moc ta przez duchy bĂŞdzie widzialna
Przed trumnÂą tu.

Takiego ducha wkrĂłtce ujrzycie
CieĂą, potem twarz:
WszelkÂą z ran Âświata wyrzuci zgniÂłoÂśĂŚ,
Robactwo, gad,

Zdrowie przyniesie, rozpali miÂłoÂśĂŚ
I zbawi Âświat;
WnĂŞtrze koÂścioÂłĂłw on powymiata,
OczyÂści sieĂą,
Boga pokaÂże w twĂłrczoÂści Âświata,
Jasno jak dzieĂą.

/ Juliusz SÂłowacki, 1848 /

TAK TRZEBA

CaÂłowaÂł ziemiĂŞ polska
i rĂłÂżne polskie twarze
i rĂłÂżne ÂściskaÂł dÂłonie

choĂŚ nie wszystkie samochody sÂą odkryte
i nie wszystkie sÂą biaÂło-ÂżĂłÂłte
nie wszystkie rĂŞce bÂłogosÂławiÂą
nie wszystkie uzbrojone sÂą w krzyÂż
nie wszyscy sÂą aÂż tak odwaÂżni
by Jezusowi z Nazaretu
przybiĂŚ pieczÂątkĂŞ w paszporcie

trzeba mĂłwiĂŚ prawdĂŞ przez gÂłoÂśnik
prawdĂŞ zÂłudzeĂą juÂż dawno wyzbytÂą
PapieÂż nie ma zupeÂłnie dywizji
jego broniÂą jedynÂą jest prawda
nie daÂł siĂŞ rozbroiĂŚ

a nuÂż jednak
Pan BĂłg pomoÂże
i gest Âżyczliwy biaÂłego mocarza
da pokĂłj nawet wÂściekle przestraszonym
do im tego pokoju
o ktĂłry nie walczÂą
amen

/ Jan Turnau /

ELEGIA WATYKAĂSKA

Wszystkie drogi prowadzÂą do Rzymu - mĂłwi siĂŞ w moim kraju
SÂłowiaĂąsko-ÂłaciĂąskim, a mowa szeleÂści spĂłÂłgÂłoskami jak drzewo peÂłne wiatry.

Tedy przybyliÂśmy, aby znaleÂźĂŚ ten sam dach jednakowo przeÂźroczysty
Dla promieni, wodĂŞ Âżyda, ktĂłra wypeÂłnia ciaÂło po brzegi.
PrzybyliÂśmy, aby odnaleÂźĂŚ CzÂłowieka, ktĂłry przywita nas po ojcowsku
Otwartymi ramionami Bazyliki w miejscu, gdzie kiedyÂś rozbrzmiewaÂł cyrk.
Zbrodnia. Plama ciemnoÂści. Pustka jak po drzewie wyrwanym z korzeniami.
Na mĂŞczeĂąskim placu pokÂątne cienie kupczÂą srebrnymi monetami
I czym siĂŞ da. Tedy my, pielgrzymi z ÂłaciĂąsko-sÂłowiaĂąskiego kraju,
Skupiamy siĂŞ w miejscu haĂąby, przed czarnym oknem odmawiamy rĂłÂżaniec,

ÂŚpiewamy pieÂśni Matce BoÂżej, sÂłuchamy w skupieniu poezji
I okrzykĂłw evviva Papa. GdzieÂś w gĂłrze, na szczycie Bazyliki -
ÂŻÂądne widokĂłw stado ludzkie pomniejszone do wymiarĂłw mrĂłwek.
Gdzie jesteÂś, Ojcze ? W twoich ogrodach Âżwir na ÂścieÂżkach ĂŚwierka,
ÂŻe nie ma ciĂŞ tu; w Zamku AnioÂła, gdzie chronili siĂŞ papieÂże,
AnioÂł ogÂłasza ciszĂŞ, wszak i tam ciĂŞ nie ma.
MĂłwiÂłeÂś: jakÂże mam iÂśĂŚ do brata mojego w pancerzu,
A teraz szukamy ciĂŞ w Wiecznym MieÂśĂŚie goÂścinnym dla pielgrzymĂłw i zbrodniarzy.

Gdzie jesteÂś? TwĂłj gÂłos odbija siĂŞ echem juÂż nie w magnetofonie,
Lecz wszĂŞdzie tam gdzie przebacza siĂŞ w imiĂŞ MiÂłoÂści i wciÂąÂż
Dobrej Nowiny: Wy wszakÂże miÂłujcie nieprzyjaciĂłÂł waszych, dobrze czyĂącie...

BÂądÂźcie miÂłosierni, jako i Ojciec wasz miÂłosierny jest.
W tych sÂłowach jesteÂś ukryty, jak dawni chrzeÂścijanie
W katakumbach. W glebie z lawy zastygÂłej drÂąÂżysz dalej korytarze
Do gÂłĂŞbi ludzkiego losu, do granic skamieniaÂłego sÂłoĂąca,
Do imperium naszej pychy i rozbitych atomĂłw naszego sumienia.
Forum wspĂłÂłczesnego Âświata przypomina cmentarzysko sprzedawcĂłw swojego ja.

Koloseum wspĂłÂłczesnego Âświata rozsypuje siĂŞ, prĂłchnieje jak zÂąb mÂądroÂści.
Kapitol wspĂłÂłczesnego Âświata jest pudÂłem instrumentu, w ktĂłrym
Ducha harmonii moÂżna spotkaĂŚ tylko o pĂłÂłnocy.
Na Kapitol wspĂłÂłczesnego Âświata wstĂŞpuje siĂŞ w powadze po klawiaturze schodĂłw
MichaÂła AnioÂła. Tu jesteÂś Ojcze, ktĂłry przemawiasz z kliniki
Gemelli do nas pÂłaczÂących i ÂśpiewajÂących Jezus KrĂłlem...

/ BogusÂław ÂŻurakowski /

(ÂŚniÂłem, Âże PapieÂż...)

ÂŚniÂłem, Âże PapieÂż w komÂży tak skrwawionej
AÂż narodowÂą barwĂŞ miaÂła - staÂł u progu
I czekaÂł milczÂąc by my otworzono...
Dom byt bez okien. Drzwi jak wieko grobu
Lecz nie wiadomo skqd byÂło wiadomym
ÂŻe w Âśrodku coÂś chrobocze, peÂłga jak westchnienie
Jak kamieĂą niedobity...

Wreszcie otworzenie
NadeszÂło, rozÂłamaÂły siĂŞ wrota z Âłoskotem
I PapieÂż wszedÂł do Âśrodka. I wybiegÂł z powrotem
I wracaÂł I wybiegaÂł w sutannie dÂźwigajÂąc
ObÂłamki ktĂłre byÂły ciaÂłem jego kraju
UkÂładaÂł je mozolnie mruczÂąc - O, ten kamieĂą
Bardzo wyraÂźne na Wawelu znamiĂŞ
A to od CzĂŞstochowy kawaÂłek oÂłtarza
A to ÂździebeÂłko Narwi...

ÂŚwiat za nim powtarzaÂł
SkrzypiÂące nazwy i prĂłbowaÂł skleiĂŚ
Tak jako byĂŚ powinno. Lecz nie po kolei
Nie podÂług prawdy byÂło, bo sens byÂł zÂłamany
I przed narodĂłw okiem kraj nieznany
OdradzaÂł siĂŞ tak straszny Âże kaÂżdy siĂŞ wzbraniaÂł
DotknÂąĂŚ palcem i sprawdziĂŚ jego Zmartwychwstania.

/ Ernest Bryll /

JAN PAWEÂŁ II

PrzychodzĂŞ do was z daleka
Zostawiam
Wysokie Tatry
I katedrĂŞ wawelskÂą
We mnie

Wiele umarÂło
OdpÂłynĂŞÂło
Abym mĂłgÂł byĂŚ
Tu gdzie Piotr
Razem z wami

ByÂłem
Polakiem
DziÂś jestem rzymianinem

WyciÂągam rĂŞce
KtĂłre znajÂą
PracĂŞ kamienioÂłomu
Ja sÂłowiaĂąski papieÂż
JadÂłem chleb na kartki
I czĂŞsto klĂŞkaÂłem na grobach
Rozstrzelanych braci

Teraz urosÂła moja parafia
JeÂżdÂżĂŞ po caÂłym Âświecie
ÂŁamiÂąc siĂŞ ze wszystkimi
SwojÂą homiliÂą

Tak
Wiele Âświatowego zÂła
Grzechu
Przemocy
NienawiÂści
ZasÂłania
Twarz Boga
Niech
ZstÂąpi Duch TwĂłj
I napeÂłni ziemiĂŞ
TĂŞ ziemiĂŞ
Gdzie czÂłowieczy brat

/ Jerzy Czarnota /

Choroba i ÂśmierĂŚ

Jan PaweÂł II od poczÂątku lat 90. cierpiaÂł na postĂŞpujÂącÂą chorobĂŞ Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustÂąpienia z funkcji, ktĂłre nasilaÂły siĂŞ w mediach zwÂłaszcza podczas kolejnych pobytĂłw papieÂża w szpitalu, peÂłniÂł jÂą aÂż do Âśmierci. Jego dÂługoletnie zmagania z chorobÂą i staroÂściÂą byÂły osobistym przykÂładem gÂłoszonych na ten temat poglÂądĂłw, w ktĂłrych podkreÂślaÂł godnoÂśĂŚ ludzkiego cierpienia i odnosiÂł je do mĂŞki Chrystusa. 13 maja 1992 papieÂż ustanowiÂł nawet ÂŚwiatowy DzieĂą Chorego.

NagÂłe pogorszenie stanu zdrowia papieÂża zapoczÂątkowane byÂło grypÂą oraz zabiegiem tracheotomii. ZmarÂł 2 kwietnia 2005 po zakoĂączeniu Apelu JasnogĂłrskiego, w pierwszÂą sobotĂŞ miesiÂąca i wigiliĂŞ ÂŚwiĂŞta MiÂłosierdzia BoÂżego, w 9665. dniu swojego pontyfikatu. W ciÂągu ostatnich dwĂłch dni Âżycia nieustannie towarzyszyli mu wierni z caÂłego Âświata, ÂśledzÂąc na bieÂżÂąco wiadomoÂści dochodzÂące z Watykanu.

W czwartek 31 marca tuÂż po godzinie 11, gdy Jan PaweÂł II udaÂł siĂŞ do swej prywatnej kaplicy, doznaÂł silnych dreszczy, po ktĂłrych dostaÂł temperatury 39,6 stopnia. ByÂł to poczÂątek ciĂŞÂżkiego szoku septycznego poÂłÂączonego z zapaÂściÂą sercowo-naczyniowÂą. WywoÂłaÂła je infekcja drĂłg moczowych w osÂłabionym chorobÂą Parkinsona i niewydolnoÂściÂą oddechowÂą organizmie.

Uszanowano wolĂŞ papieÂża, ktĂłry chciaÂł pozostaĂŚ w domu. Podczas mszy przy jego ÂłoÂżu, ktĂłrÂą Jan PaweÂł II koncelebrowaÂł z przymkniĂŞtymi oczyma, kardynaÂł Marian Jaworski udzieliÂł mu ostatniego namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu Âśmierci, o godzinie 7.30 rano papieÂż, zaczÂąÂł traciĂŚ przytomnoÂśĂŚ, a pĂłÂźnym porankiem przyjÂąÂł jeszcze watykaĂąskiego sekretarza stanu kardynaÂła Angelo Sodano. PĂłÂźniej tego samego dnia doszÂło do gwaÂłtownego wzrostu temperatury. OkoÂło godziny 15.30 bardzo sÂłabym gÂłosem papieÂż powiedziaÂł: "PozwĂłlcie mi iÂśĂŚ do domu Ojca". O godzinie 19 wszedÂł w stan ÂśpiÂączki, a monitor wykazaÂł postĂŞpujÂący zanik funkcji Âżyciowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdziÂł ÂśmierĂŚ Jana PawÂła II o godzinie 21.37, ale elektrokardiogram wyÂłÂączono dopiero po 20 minutach od tej chwili.

7 kwietnia 2005 zostaÂł opublikowany testament Jana PawÂła II.

Pogrzeb

Pogrzeb Jana PawÂła II odbyÂł siĂŞ w piÂątek 8 kwietnia 2005 r. TrumnĂŞ z prostych desek z drewna cyprysowego (symbolu nieÂśmiertelnoÂści) ustawiono wprost na rozÂłoÂżonym na bruku placu Âśw. Piotra dywanie. Mszy ÂświĂŞtej koncelebrowanej przez kolegium kardynalskie i patriarchĂłw katolickich KoÂścioÂłĂłw wschodnich przewodniczyÂł dziekan kolegium, kardynaÂł Joseph Ratzinger (jedenaÂście dni pĂłÂźniej wybrano go na nowego papieÂża - Benedykta XVI). UczestniczyÂło w niej na placu Âśw. Piotra ok. 300 tysiĂŞcy wiernych oraz 200 prezydentĂłw i premierĂłw, a takÂże przedstawiciele wszystkich wyznaĂą Âświata, w tym duchowni islamscy i Âżydowscy. Wielu zgromadzonych na uroczystoÂści ludzi miaÂło ze sobÂą transparenty z wÂłoskim napisem santo subito ("ÂświĂŞty natychmiast"), przy pomocy ktĂłrych postulowali uznanie Jana PawÂła II ÂświĂŞtym "z woli ludu" i niezwÂłocznie. W caÂłym Rzymie przed ekranami rozstawionymi w wielu miejscach miasta zgromadziÂło siĂŞ 5 mln ludzi, w tym ok. 1,5 mln PolakĂłw.

Po zakoĂączeniu naboÂżeĂąstwa ÂżaÂłobnego, w asyÂście tylko duchownych z najbliÂższego otoczenia, papieÂż zostaÂł pochowany w podziemiach bazyliki Âśw. Piotra na Watykanie, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 roku. Prosty grobowiec o gÂłĂŞbokoÂści 1,7 m, przykryty marmurowÂą pÂłytÂą z napisem "Ioannes Paulus II 1920-2005", jest speÂłnieniem zapisu z testamentu, ktĂłry mĂłwiÂł o "prostym grobie w ziemi". Grobowiec Jana PawÂła II znajduje w krypcie w pobliÂżu miejsca, gdzie wedÂług tradycji znajduje siĂŞ grobowiec Âśw. Piotra.

Procesji z trumnÂą przewodniczyÂł kardynaÂł kamerling, Eduardo Martinez Somalo. W Grotach WatykaĂąskich trumnĂŞ zÂłoÂżono w drugiej, cynkowej, ktĂłrÂą szczelnie zalutowano, a tĂŞ w trzeciej, wykonanej z drewna orzechowego. Do trumny zostaÂł wÂłoÂżony woreczek z medalami wybitymi w czasie pontyfikatu Jana PawÂła II oraz umieszczony w oÂłowianym pojemniku akt, ktĂłry zawiera najwaÂżniejsze fakty z okresu jego pontyfikatu. Trumny zostaÂły opatrzone watykaĂąskimi pieczĂŞciami. W zÂłoÂżeniu trumny uczestniczyli jedynie najbliÂżsi wspĂłÂłpracownicy papieÂża, arcybiskupi StanisÂław Dziwisz i Piero Marini.

Jan PaweÂł Wielki

Po Âśmierci papieÂża, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a takÂże wielu wiernych oraz w mass-mediach zaczĂŞto dodawaĂŚ mu nowy przydomek nazywajÂąc go Janem PawÂłem Wielkim. Tylko trzech papieÂży w historii KoÂścioÂła katolickiego nosiÂło taki przydomek.

Przydomek ten pojawiÂł siĂŞ po raz pierwszy w homilii wygÂłoszonej przez kardynaÂła Angelo Sodano w czasie ÂżaÂłobnej mszy na placu Âśw. Piotra w niedzielĂŞ 3 kwietnia 2005 (nazajutrz po Âśmierci Jana PawÂła II) oraz w publikacjach Tygodnika Powszechnego. RĂłwnieÂż nowy papieÂż, Benedykt XVI, rozpoczÂąÂł swoje wystÂąpienie od sÂłĂłw: "Po wielkim papieÂżu Janie Pawle II...". Wyraz temu daje czĂŞsto, kiedy wspomina swojego poprzednika.

NastĂŞpca Jana PawÂła II

NastĂŞpcĂŞ Jana PawÂła II konklawe wybraÂło 19 kwietnia 2005. ZostaÂł nim jeden z najbliÂższych wspĂłÂłpracownikĂłw zmarÂłego papieÂża, niemiecki kardynaÂł Joseph Ratzinger, ktĂłry przyjÂąÂł imiĂŞ Benedykta XVI.

http://www.cheops.darmowefora.pl/index.php?action=post;topic=6901.0;num_replies=8

„Gdzie jest BĂłg, tam jest przyszÂłoÂśĂŚ”

Z ks. praÂł. StanisÂławem Budyniem – rektorem Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech – rozmawia ks. inf. Ireneusz SkubiÂś

ZdjĂŞcieBazylika Âśw. Jana Chrzciciela – koÂściĂłÂł Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie
Fot. Anna Gadacz

KS. IRENEUSZ SKUBIÂŚ: – Z jakim nastawieniem Niemcy oczekujÂą na papieÂża Benedykta XVI, ktĂłry jest ich rodakiem?

KS. STANISÂŁAW BUDYĂ: – Trzeba sobie najpierw uÂświadomiĂŚ, jaka jest sytuacja KoÂścioÂła katolickiego w Niemczech. Mianowicie, 1/3 ludnoÂści stanowiÂą katolicy, 1/3 to ewangelicy i 1/3 po zjednoczeniu Niemiec nie naleÂży do Âżadnego KoÂścioÂła albo naleÂży do rĂłÂżnych sekt. W zwiÂązku z wizytÂą Benedykta XVI moÂżna wiĂŞc spotkaĂŚ rĂłÂżnego rodzaju opinie: pochlebne, radosne, wyraÂżajÂące duÂżo nadziei, ale i krytyczne, skrajne, przeciwne. Jak podkreÂśla Konferencja Episkopatu Niemiec, Ojciec ÂŚwiĂŞty przyjeÂżdÂża do wszystkich ludzi dobrej woli, a przede wszystkim pragnie umocniĂŚ w wierze swoich braci. PowoÂłuje siĂŞ na Jana PawÂła II, ktĂłry rĂłwnieÂż tak czyniÂł.

– Czy moÂżna porĂłwnywaĂŚ PolakĂłw z Niemcami pod wzglĂŞdem goÂścinnoÂści wobec papieÂży?

– Ojciec ÂŚwiĂŞty Jan PaweÂł II byÂł w Niemczech trzy razy: w 1980 r., w 1987 r. i w 1996 r. KaÂżda z tych papieskich pielgrzymek miaÂła wĂłwczas inny charakter. Jan PaweÂł II przyjeÂżdÂżaÂł do Niemiec jako szĂłsty papieÂż w ich historii (ostatni byÂł 700 lat wczeÂśniej). PrzyjeÂżdÂżaÂł w okreÂślonym celu – chciaÂł obudziĂŚ w Niemczech ducha ekumenizmu, potrzebĂŞ rozmĂłw. PodkreÂślaÂł, Âże przyjeÂżdÂża do kraju Lutra, i cieszy siĂŞ, Âże tu jest. Ta pierwsza wizyta byÂła przyjĂŞta bardzo pozytywnie. W 1987 r. Jan PaweÂł II pogÂłĂŞbiaÂł swoje idee, wtedy zaczÂąÂł ogÂłaszaĂŚ pierwszych bÂłogosÂławionych. PokazaÂł, Âże w kraju, gdzie panowaÂła kiedyÂś nienawiÂśĂŚ, wyniszczenie osoby ludzkiej, byli rĂłwnieÂż ÂświĂŞci. W 1996 r. przyjechaÂł w okreÂślonej sytuacji politycznej, po zjednoczeniu Niemiec, i wyraÂżaÂł radoÂśĂŚ, Âże w Europie bez rozlewu krwi dokonaÂło siĂŞ wielkie zjednoczenie, Âże Polska jest wolna i Niemcy sÂą zjednoczone, a on ma moÂżliwoÂśĂŚ z kanclerzem Kohlem przejÂśĂŚ przez BramĂŞ BrandenburskÂą. MoÂżna go wtedy byÂło okreÂśliĂŚ jako PapieÂża jednoÂści Europy. Taka byÂła wizja Jana PawÂła II.
Benedykt XVI byÂł juÂż w Niemczech dwa razy. Zaraz po Âśmierci Jana PawÂła II przybyÂł do Kolonii, ale byÂła to wizyta bardzo krĂłtka i tylko na jedno wydarzenie (na ÂŚwiatowy DzieĂą MÂłodzieÂży – przyp. red.). Nie byÂła ona traktowana jako wizyta o znaczeniu ogĂłlnopaĂąstwowym. Podczas drugiej wizyty – do Bawarii uwaÂżano, Âże Ojciec ÂŚwiĂŞty przyjeÂżdÂża niejako do swojej rodziny, bo Bawarczycy lubiÂą podkreÂślaĂŚ swojÂą niezaleÂżnoÂśĂŚ. Nie byÂła to wiĂŞc takÂże oficjalna wizyta w Niemczech. Dopiero obecna, trzecia wizyta Benedykta XVI ma charakter uniwersalny. Skierowana jest jakby do caÂłego narodu niemieckiego.
Warto tu przywoÂłaĂŚ sÂłowa ks. Hansa LangendĂśrfera, sekretarza Konferencji Episkopatu Niemiec, Âże wizyta papieska ma trzy zasadnicze cele: polityczny, koÂścielny – katolicki oraz ekumeniczny.
W ÂświadomoÂści NiemcĂłw istnieje zawsze swego rodzaju ultramontanizm, czyli to, co dzieje siĂŞ ponad gĂłrami, a co odnosi siĂŞ do Rzymu. W zwiÂązku z tym nastawienie do papieÂży byÂło tu zawsze nacechowane pewnÂą rezerwÂą, jakimÂś zastrzeÂżeniem. Krzyczano w Niemczech: My jesteÂśmy KoÂścioÂłem. Teraz zaÂś czĂŞsto zadaje siĂŞ pytanie: Czy my jeszcze jesteÂśmy KoÂścioÂłem? OczywiÂście, chodzi o KoÂściĂłÂł katolicki.

CaÂły artykuÂł moÂżna przeczytaĂŚ w „Niedzieli” nr 39/2011

http://www.nowogrod.neostrada.pl/J.P.II.htm
...............................................................................

Charakterystyka Karola WojtyÂły wygÂłoszona przed beatyfikacjÂą

kg (KAI) / Watykan

Oto polski tekst przemĂłwienia, jakie wikariusz papieski dla diecezji rzymskiej kard. Agostino Vallini skierowaÂł do Benedykta XVI, proszÂąc go w wyniesienie na oÂłtarze SÂługi BoÂżego Jana PawÂła II. PrzemĂłwienie to zawieraÂło zarĂłwno proÂśbĂŞ, jak i krĂłtki Âżyciorys przyszÂłego bÂłogosÂławionego.

Wikariusz generalny Waszej ÂŚwiÂątobliwoÂści dla diecezji rzymskiej pokornie prosi WaszÂą ÂŚwiÂątobliwoÂśĂŚ, abyÂś Czcigodnego SÂługĂŞ Jana PawÂła II PapieÂża zechciaÂł Âłaskawie wpisaĂŚ do grona bÂłogosÂławionych.

Karol JĂłzef WojtyÂła urodziÂł siĂŞ w Wadowicach, w Polsce 18 maja 1920 jako drugi syn Karola i Emilii Kaczorowskiej. PrzyjÂąÂł chrzest 20 czerwca tegoÂż roku w wadowickim koÂściele parafialnym. (oklaski) Jego beztroskim dzieciĂąstwem i mÂłodoÂściÂą wstrzÂąsnĂŞÂło przedwczesne i niespodziewane odejÂście jego matki zmarÂłej w 1929 roku, gdy Karol miaÂł 9 lat. Trzy lata pĂłÂźniej zmarÂł rĂłwnieÂż jego starszy brat Edmund, a w 1941 roku w wieku 21 lat Karol straciÂł takÂże ojca. Wychowany w najlepszej tradycji patriotycznej i religijnej, nauczyÂł siĂŞ od ojca – czÂłowieka gÂłĂŞboko wierzÂącego - poboÂżnoÂści i miÂłoÂści bliÂźniego, ktĂłrÂą oÂżywiaÂł ÂżarliwÂą modlitwÂą i praktykÂą Âżycia sakramentalnego. Charakterystyczne rysy jego duchowoÂści, ktĂłrym pozostaÂł wierny do koĂąca Âżycia, to szczere naboÂżeĂąstwo do Ducha ÂŚwiĂŞtego i miÂłoÂśĂŚ do Matki BoÂżej. SzczegĂłlnie gÂłĂŞboki i Âżywy byÂł jego zwiÂązek z MaryjÂą, ktĂłry przeÂżywaÂł z czuÂłoÂściÂą syna pozostajÂącego w objĂŞciach matki, ale teÂż z mĂŞstwem rycerza zawsze gotowego do wypeÂłnienia rozkazu swojej Pani: „ZrĂłbcie wszystko, cokolwiek Syn wam powie”.

CaÂłkowite zawierzenie Maryi, ktĂłre jako biskup wyraziÂł w zawoÂłaniu „Totus Tuus”, ukazaÂło rĂłwnieÂż tajemnicĂŞ Jego postrzegania Âświata oczami Matki BoÂżej. Bogata osobowoÂśĂŚ mÂłodego Karola dojrzewaÂła w przeplataniu siĂŞ jego zdolnoÂści intelektualnych, moralnych i duchowych z wydarzeniami jego czasĂłw, jakie naznaczyÂły historiĂŞ jego ojczyzny i Europy.

W latach gimnazjalnych zrodziÂło siĂŞ w nim zamiÂłowanie do teatru i poezji, ktĂłre rozwijaÂł przez dziaÂłalnoÂśĂŚ w grupie teatralnej istniejÂącej przy wydziale filologii Uniwersytetu JagielloĂąskiego, na ktĂłre zapisaÂł siĂŞ w roku akademickim 1938. Podczas nazistowskiej okupacji Polski kontynuowaÂł potajemnie studia, ÂłÂączÂąc je przez 4 lata z pracÂą robotnika w zakÂładach Solvay, ÂżyjÂąc problemami spoÂłecznymi Âświata pracy i zdobywajÂąc cennÂą spuÂściznĂŞ doÂświadczeĂą, ktĂłre pĂłÂźniej wykorzystaÂł w swym nauczaniu spoÂłecznym najpierw jako arcybiskup krakowski, a nastĂŞpnie jako papieÂż.

W owych latach dojrzaÂło w nim pragnienie kapÂłaĂąstwa, ku ktĂłremu zbliÂżyÂł siĂŞ, uczestniczÂąc od paÂździernika 1942 roku w tajnych kursach teologii przy seminarium krakowskim. W rozeznaniu powoÂłania kapÂłaĂąskiego bardzo pomĂłgÂł mu czÂłowiek Âświecki Jan Tyranowski – prawdziwy apostoÂł mÂłodzieÂży. Od tej pory mÂłody Karol zyskaÂł jasne przekonanie o powszechnym powoÂłaniu wszystkich chrzeÂścijan do ÂświĂŞtoÂści i o niezastÂąpionej roli, jakÂą w misji KoÂścioÂła majÂą do odegrania ludzie Âświeccy.

WyÂświĂŞcony na kapÂłana 1 listopada 1946 roku, nazajutrz w wymownej atmosferze Krypty ÂświĂŞtego Leonarda katedry na Wawelu odprawiÂł swojÂą pierwszÂą MszĂŞ ÂświĂŞta. WysÂłany do Rzymu w celu uzupeÂłnienia formacji teologicznej zostaÂł studentem WydziaÂłu Teologicznego na Angelicum, gdzie obficie czerpaÂł ze ÂźrĂłdeÂł zdrowej nauki oraz przeÂżyÂł swe pierwsze spotkanie z ÂżywotnoÂściÂą i bogactwem KoÂścioÂła powszechnego, korzystajÂąc z uprzywilejowanej moÂżliwoÂści, jakÂą daÂło mu Âżycie za ÂżelaznÂą kurtynÂą. Wtedy teÂż doszÂło do spotkania ksiĂŞdza Karola ze ÂświĂŞtym Ojcem Pio z Pietrelciny.

W czerwcu 1948 r. Karol WojtyÂła obroniÂł swojÂą prace doktorskÂą, uzyskujÂąc najwyÂższÂą ocenĂŞ i powrĂłciÂł do Krakowa, by rozpoczÂąĂŚ dziaÂłalnoÂśĂŚ duszpasterskÂą jako wikariusz w parafii. SwÂą posÂługĂŞ peÂłniÂł z entuzjazmem i wielkodusznoÂściÂą. Uzyskawszy habilitacjĂŞ rozpoczÂąÂł wykÂłady na Wydziale Teologicznym UJ. A po jego likwidacji – na wydziale teologicznym seminarium krakowskiego oraz na KUL. Wieloletni kontakt z mÂłodzieÂżÂą i studentami pozwoliÂł dogÂłĂŞbnie poznaĂŚ niepokĂłj ich serc. MÂłody kapÂłan staÂł siĂŞ dla nich nie tylko nauczycielem, ale takÂże przewodnikiem duchowym i przyjacielem.

W wieku 38 lat zostaÂł mianowany biskupem pomocniczym krakowskim. 28 wrzeÂśnia 1958 roku przyjÂąÂł sakrĂŞ biskupiÂą z rÂąk arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, ktĂłrego nastĂŞpcÂą zostaÂł jako arcybiskup w 1964 roku. 26 czerwca 1967 roku papieÂż PaweÂł VI kreowaÂł go kardynaÂłem. BĂŞdÂąc pasterzem archidiecezji krakowskiej natychmiast zyskaÂł uznanie jako czÂłowiek mocnej i odwaÂżnej wiary, bliski ludziom i ich rzeczywistym potrzebom. ByÂł rozmĂłwcÂą, ktĂłry potrafiÂł sÂłuchaĂŚ innych i nawiÂązywaĂŚ dialog, ale bez ulegania kompromisom. W ten sposĂłb potwierdzaÂł wobec wszystkich pierwszeĂąstwo Boga i Chrystusa jako fundamentu nowego i prawdziwego czÂłowieczeĂąstwa i ÂźrĂłdÂła niezniszczalnej godnoÂści osoby ludzkiej. UmiÂłowany przez swoich wiernych, ceniony przez braci biskupĂłw budziÂł zarazem lĂŞk u tych, ktĂłrzy widzieli w nim przeciwnika.

16 paÂździernika 1978 roku zostaÂł wybrany biskupem Rzymu i papieÂżem, przyjmujÂąc imiĂŞ Jana PawÂła II. (oklaski) Jego pasterskie serce, caÂłkowicie oddane sprawie KrĂłlestwa BoÂżego, rozszerzyÂło siĂŞ na caÂły Âświat. MiÂłoÂśĂŚ Chrystusowa zaprowadziÂła go do odwiedzania parafii rzymskich, gÂłoszenia Ewangelii we wszystkich Âśrodowiskach. To miÂłoÂśĂŚ byÂła siÂłÂą sprawczÂą jego niezliczonych podrĂłÂży apostolskich na rĂłÂżne kontynenty, podejmowanych w celu utwierdzania w wierze braci w Chrystusie, pocieszania smutnych i zniechĂŞconych, niesienia orĂŞdzia pojednania miĂŞdzy KoÂścioÂłami chrzeÂścijaĂąskimi, budowania mostĂłw przyjaÂźni miĂŞdzy wierzÂącymi w jednego Boga a ludÂźmi dobrej woli. Jego Âświetlane nauczanie miaÂło na celu wyÂłÂącznie gÂłoszenie zawsze i wszĂŞdzie Chrystusa – jedynego Zbawiciela czÂłowieka. W swoim niezwykÂłym zapale misyjnym umiÂłowaÂł szczegĂłlnie mÂłodych. ZwoÂływane przezeĂą ÂŚwiatowe Dni MÂłodzieÂży (oklaski) miaÂły, wedÂług niego, za zadanie gÂłoszenie nowym pokoleniom Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii, aby byli oni gÂłĂłwnymi twĂłrcami swej przyszÂłoÂści i aby wspĂłÂłpracowali przy tworzeniu lepszego Âświata.

Jego troska jako pasterza powszechnego przejawiaÂła siĂŞ w zwoÂływaniu licznych zgromadzeĂą Synodu BiskupĂłw, w ustanawianiu diecezji i jednostek koÂścielnych, w promulgowaniu KodeksĂłw Prawa Kanonicznego KoÂścioÂła ÂłaciĂąskiego i KoÂścioÂłĂłw wschodnich oraz Katechizmu KoÂścioÂła Katolickiego, w ogÂłaszaniu encyklik i adhortacji apostolskich, aby sprzyjaĂŚ pobudzaniu w ludzie BoÂżym elementĂłw intensywniejszego Âżycia duchowego; ogÂłosiÂł Nadzwyczajny Jubileusz Roku Odkupienia, Rok Maryjny, Rok Eucharystii i Wielki Jubileusz Roku 2000.

PorywajÂący optymizm, oparty na zaufaniu w OpatrznoÂśĂŚ BoÂżÂą, pobudzaÂł Jana PawÂła II, ktĂłry przeÂżyÂł tragiczne doÂświadczenia dwĂłch dyktatur, doÂświadczyÂł zamachu na swoje Âżycie 13 maja 1981 roku a w ostatnich latach zostaÂł dotkniĂŞty pogÂłĂŞbiajÂącÂą siĂŞ chorobÂą, aby stale spoglÂądaĂŚ ku horyzontom nadziei, wzywajÂąc ludzi do burzenia murĂłw podziaÂłĂłw, aby nie popadaĂŚ w zniechĂŞcenie, aby podrywaĂŚ siĂŞ do lotu ku odnowie duchowej, moralnej i materialnej.

Swoje dÂługie i owocne Âżycie doczesne zakoĂączyÂł w PaÂłacu Apostolskim w Watykanie w sobotĂŞ 2 kwietnia 2005 roku, w wigiliĂŞ Niedzieli „In albis”, ktĂłrÂą sam nazwaÂł NiedzielÂą BoÂżego MiÂłosierdzia.

Jego uroczystoÂści pogrzebowe odbyÂły siĂŞ na tym wÂłaÂśnie Placu Âśw. Piotra 8 kwietnia 2005 roku. UjmujÂącym Âświadectwem dobra, jakie po sobie pozostawiÂł, byÂł udziaÂł wielu delegacji przybyÂłych z caÂłego Âświata, miliony kobiet i mĂŞÂżczyzn, wierzÂących i niewierzÂących, ktĂłrzy rozpoznali w nim widoczny znak miÂłoÂści Boga do ludzkoÂści.

Polacy dziĂŞkowali za beatyfikacjĂŞ Jana PawÂła II

st, rl (KAI) / Rzym (2011-05-04 09:50)

W rzymskiej Bazylice Santa Maria Maggiore polscy biskupi pod przewodnictwem kard. StanisÂława Dziwisza dziĂŞkowali Bogu za beatyfikacjĂŞ Jana PawÂła II. We Mszy Âśw. uczestniczyÂło okoÂło 50 biskupĂłw polskich, a takÂże przedstawiciele episkopatu BiaÂłorusi. Wierni przybyli z Polski, Litwy, Ukrainy i BiaÂłorusi, a takÂże przedstawiciele Polonii szczelnie wypeÂłnili tĂŞ papieskÂą bazylikĂŞ. Z uroczystoÂściami beatyfikacyjnymi zbiegÂło siĂŞ bowiem ÂŚwiatowe Spotkanie Polonii, ktĂłre odbywa siĂŞ wÂłaÂśnie w Wiecznym MieÂście.
WitajÂąc przybyÂłych archiprezbiter tej bazyliki, kard. Bernard Law wyraziÂł podziĂŞkowanie dla polskiego KoÂścioÂła za Âświadectwo zÂłoÂżone w niezwykle trudnym okresie dziejĂłw, Âświadectwo wiernoÂści Bogu i Chrystusowi, wielkiego umiÂłowania Matki BoÂżej. NastĂŞpnie amerykaĂąski purpurat poprosiÂł o przedstawienie wiĂŞzi Jana PawÂła II z tÂą bazylikÂą ks. infuÂłata MichaÂła Jagosza, kanonika kapituÂły bazyliki Santa Maria Maggiore.

Ks. Jagosz podkreÂśliÂł, Âże nie ma drugiego takiego sanktuarium maryjnego jak Bazylika Santa Maria Maggiore, ktĂłre mogÂłoby siĂŞ poszczyciĂŚ tak dÂługÂą lista ÂświĂŞtych i bÂłogosÂławionych, ktĂłrzy nawiedzali to miejsce. SÂą wÂśrĂłd nich papieÂża, kardynaÂłowie, biskupi, Âświeccy, duchowni, zaÂłoÂżyciele i zaÂłoÂżycielki wielu zakonĂłw i zgromadzeĂą czy instytutĂłw, jak choĂŚby: marianie, zmartwychwstaĂący, zmartwychwstanki, nazaretanki, niepokalanki, klawerianki, benedyktynki miÂłosierdzia bÂł. Kolumby Gabriel, urszulanki szare. „Wszyscy oni mieli ÂświĂŞty nawyk, aby o wszystkim mĂłwiĂŚ Matce, jak to okreÂśliÂł nowy BÂłogosÂławiony” - powiedziaÂł ks. praÂłat MichaÂł Jagosz. Jak dodaÂł „owocem tych dialogĂłw” byÂł wzrost ÂświĂŞtoÂści ale teÂż rozwĂłj ich dzieÂł, ktĂłrych fundatorowi zwiÂązali swoje losy i swych wspĂłlnot z czczonym tutaj obrazem Bogurodzicy.

„W tajemnicy ÂświĂŞtych obcowania jest z nami Âśw. Jacek, ktĂłrego relikwie znajdujÂą siĂŞ w tejÂże bazylice z pieczĂŞciÂą ks. kard. Karola WojtyÂły i Âśw. Kinga, ktĂłrej podobizna wykonana przez Guido Reni zdobi jednÂą ze Âścian kaplicy, trwajÂąc w hoÂłdzie Maryi ocaleniu ludu rzymskiego” - wymieniaÂł kanonik Bazyliki Santa Maria Maggiore. PodkreÂśliÂł, Âże KoÂściĂłÂł w Polsce, ojczyzna, zawsze byÂła tu obecna przez swych przedstawicieli, ktĂłrzy tu przychodzili jak np. Âśw. StanisÂław Kostka, mĂłwiÂąc: wszak to Matka moja.

Ks. Jagosz przypomniaÂł, Âże to wÂłaÂśnie w tej ÂświÂątyni dziĂŞkowano za zwyciĂŞstwo pod Wiedniem z bÂł. papieÂżem Piusem IX, bÂłagano Boga w intencji Ojczyzny po stÂłumieniu Powstania Styczniowego, dziĂŞkowano za tysiÂąclecie chrzeÂścijaĂąstwa w Polsce, za beatyfikacjĂŞ Jerzego Matulewicza, za stulecie siĂłstr klawerianek, dzieÂło bÂł. Teresy LedĂłchowskiej, za kanonizacjĂŞ Âśw. Jadwigi KrĂłlowej, Âśw. Faustyny Kowalskiej, bÂł. Sancji Szymkowiak, bÂł. Celiny BorzĂŞckiej, bÂł. StanisÂława PapczyĂąskiego czy bÂł. Marii Luizy Merkert.

„Ale trzeba rĂłwnieÂż wspomnieĂŚ to, Âże przed 50. laty w kaÂżdy pierwszy czwartek miesiÂąca, a potem w kaÂżde ÂświĂŞto maryjne, staraniem Papieskiej Akademii Niepokalanej odprawiano tutaj Msze Âśw. za „KoÂściĂłÂł milczenia”. Nam zaÂś dane jest doÂświadczaĂŚ skutkĂłw tych modlitw, zwÂłaszcza kiedy przedstawiciel tego KoÂścioÂła, syn narodu polskiego, z Katedry Piotrowej woÂłaÂł: nie lĂŞkajcie siĂŞ otworzyĂŚ drzwi Chrystusowi” - mĂłwiÂł ks. Jagosz.

KapÂłan wspominaÂł rĂłwnieÂż wizyty najpierw ksiĂŞdza, potem biskupa, kardynaÂła a wreszcie papieÂża WojtyÂły w Bazylice Santa Maria Maggiore. Jak przypomniaÂł po raz pierwszy ks. WojtyÂła byÂł w tym miejscu 64 lata temu, 1 maja 1947 r. „ByÂł wtedy od kilku miesiĂŞcy studentem Angelicum, a byÂł to pierwszy miesiÂąc poÂświĂŞcony Maryi poza ojczyznÂą. ChciaÂł wiĂŞc rozpoczÂąĂŚ go celebrujÂąc NajÂświĂŞtszÂą OfiarĂŞ EucharystycznÂą w bazylice Jej poÂświĂŞconej” - przypomniaÂł. PodkreÂśliÂł, Âże nastĂŞpne wizyty zwiÂązane byÂły z Soborem WatykaĂąskim II oraz rocznicami tego wydarzenia. JuÂż jako papieÂż Ojciec ÂŚwiĂŞty odwiedzi Santa Maria Maggiore w 20-lecie Soboru, nastĂŞpnie w 25-lecie oraz na 30-lecie, „dla wyraÂżenia wdziĂŞcznoÂści za opublikowany Katechizm KoÂścioÂła Katolickiego”.

„Przed naszÂą ikonÂą Salus Populi Romani Jan PaweÂł II oddawaÂł KoÂściĂłÂł w opiekĂŞ Maryi w roku zamachu w 1981, z okazji 1600-lecia Soboru KonstantynopolitaĂąskiego I i 1550-lecia Soboru Efeskiego oraz swÂą diecezjĂŞ rzymskÂą w trakcie Roku Maryjnego” - wymieniaÂł ks. praÂłat MichaÂł Jagosz. Jak dodaÂł z wdziĂŞcznoÂściÂą Bazylika wspomina jego „statio mariana” z okazji uroczystoÂści Niepokalanego PoczĂŞcia NMP czy na zakoĂączenie procesji BoÂżego CiaÂła oraz cztery wizyty z okazji Roku Maryjnego, ktĂłry zainaugurowany zostaÂł wÂłaÂśnie w Santa Maria Maggiore.

ZwracajÂąc siĂŞ do obecnych w ÂświÂątyni kapÂłan wezwaÂł wstawiennictwa Jana PawÂła II, proszÂąc, by ten przyszedÂł z mocÂą, jak bÂłogosÂławiony, „sÂłowa swoje zamieĂą w czyn, BĂłg niech bĂŞdzie uwielbiony, by pamiĂŞĂŚ zachowaĂŚ i toÂżsamoÂśĂŚ, aby byĂŚ Âświadkiem miÂłosierdzia”.

„DziĂŞkujÂąc MiÂłosierdziu BoÂżemu za dar nowego bÂłogosÂławionego bĂŞdziemy prosiĂŚ o to, by testament jaki pozostawiÂł naszej ojczyÂźnie i caÂłemu Âświatu byÂł przez nas realizowany, aby ciÂągle Âżywa byÂła pamiĂŞĂŚ o bÂłogosÂławionym” - mĂłwiÂł ks. Jagosz. WyraziÂł rĂłwnieÂż nadziejĂŞ, Âże przemierzanie rozsianych po caÂłej Polsce szlakĂłw papieskich bĂŞdzie coraz bardziej budziĂŚ u ludzi ÂświadomoÂśĂŚ potrzeby „formacji i dobrego sumienia”, aby teÂż powiĂŞkszaÂło siĂŞ grono bÂłogosÂławionych, wywodzÂących siĂŞ z krĂŞgu oddziaÂływania Jana PawÂła II.

Na zakoĂączenie kapÂłan zwrĂłciÂł uwagĂŞ, Âże wychodzÂąc z Bazyliki Santa Maria Maggiore naleÂży spojrzeĂŚ na BramĂŞ RĂłÂżaĂąca, ktĂłra KapituÂła ze swym archiprezbiterem ufundowaÂła dla uczczenia Roku RĂłÂżaĂąca, 25-lecia pontyfikatu i wprowadzenia tajemnic ÂświatÂła. PraÂłat podkreÂśliÂł szczegĂłlnie wyraÂżone w Bramie RĂłÂżaĂąca przesÂłanie nowo bÂłogosÂławionego modlÂącego siĂŞ na kolanach z rĂłÂżaĂącem w rĂŞku. „PragnÂąÂł, by nas ta modlitwa broniÂła przed utratÂą pamiĂŞci o wielkich dzieÂłach BoÂżych, ktĂłrych nam w swoim miÂłosierdziu nie szczĂŞdzi, abyÂśmy Âżyli tajemnicami a nie sekretami i plotkami, wtedy na nasze ufne Ave Maria NajÂświĂŞtsza Panna odpowie i nam, tak jak kiedyÂś Âśw. Bernardowi z Clairvaux „Ave Bernarde”, jak odpowiedziaÂła Janowi PawÂłowi II: Ave bÂłogosÂławiony Janie Pawle II”.

Natomiast w homilii Prymas Polski abp JĂłzef Kowalczyk zachĂŞciÂł do zgÂłĂŞbienia przesÂłania Jana PawÂła II oraz kierowania siĂŞ nim w Âżyciu osobistym i spoÂłecznym. Metropolita gnieÂźnieĂąski, ktĂłry przez 11 lat kierowaÂł SekcjÂą PolskÂą watykaĂąskiego Sekretariatu Stanu i w tym charakterze ÂściÂśle wspĂłÂłpracowaÂł z Janem PawÂłem II a nastĂŞpnie byÂł jego przedstawicielem w ojczyÂźnie podkreÂśliÂł, Âże wielkÂą ÂłaskÂą byÂło „pielgrzymowanie przez Âżycie w czasie jego pontyfikatu”.

Za wielkie szczĂŞÂście uznaÂł moÂżliwoÂśĂŚ speÂłniania zadaĂą i posÂług, ktĂłre zleciÂł, cieszenie siĂŞ zaufaniem nowego bÂłogosÂławionego. PodkreÂśliÂł wymowĂŞ sprawowania liturgii dziĂŞkczynnej w bazylice Matki BoÂżej WiĂŞkszej, gdzie 8 grudnia 1978 r. na poczÂątku swego pontyfikatu Jan PaweÂł II zawierzyÂł siebie i swojÂą posÂługĂŞ Matce BoÂżej czczonej tam w obrazie Salus Populi Romani. WskazaÂł teÂż na wymownÂą datĂŞ 3 maja, uroczystoÂśĂŚ Matki BoÂżej KrĂłlowej Polski, gÂłĂłwnej patronki naszej Ojczyzny. „DziÂś dziĂŞkujemy Bogu w pokorze ducha takÂże za to, Âże to wÂłaÂśnie w Polsce dojrzewaÂło powoÂłanie Jana PawÂła II. Z Polski wyszedÂł i do niej wracaÂł jako pielgrzym, myÂślÂą i sercem pozostajÂąc jej synem” – podkreÂśliÂł abp Kowalczyk.

Prymas Polski zauwaÂżyÂł, Âże posÂługĂŞ Jana PawÂła II naleÂży odczytywaĂŚ jako wyraz dziaÂłania BoÂżej OpatrznoÂści. Przed szeÂściu laty, kiedy odchodziÂł do Domu Ojca Âświat zrozumiaÂł, „Âże odszedÂł czÂłowiek, ktĂłry caÂłe Âżycie poÂświĂŞciÂł Bogu i sÂłuÂżbie drugiemu czÂłowiekowi. OdszedÂł czÂłowiek, ktĂłry w zjednoczeniu z Chrystusem szedÂł przez ziemiĂŞ, z wiarÂą, nadziejÂą i miÂłoÂściÂą, ku BoÂżemu przeznaczeniu. CzÂłowiek niezwykÂły, czÂłowiek ÂświĂŞty, autorytet i odnowiciel wspĂłÂłczesnoÂści, ktĂłry odnajdywaÂł drogĂŞ do czÂłowieka w najdalszych zakÂątkach ziemskiego globu”. To on zawrĂłciÂł bieg historii, przyczyniÂł siĂŞ do zmiany postaw i myÂślenia milionĂłw ludzi, sÂłuÂżyÂł ludziom z miÂłoÂściÂą, „budzÂąc w nich ÂświadomoÂśĂŚ wÂłasnej godnoÂści, praw i obowiÂązkĂłw". "SwojÂą postawÂą uczyÂł nas, jak siĂŞ kocha KoÂściĂłÂł i czÂłowieka, jak siĂŞ go wspomaga, i jak ubogaca duchowo; jak bezinteresownie pomnaÂża siĂŞ dobro wspĂłlne”- zaznaczyÂł metropolita gnieÂźnieĂąski.

JednoczeÂśnie podkreÂśliÂł, Âże Jan PaweÂł jest wielkim darem dla Polski, dla Europy, dla Âświata i dla KoÂścioÂła, a pomogÂły to jeszcze lepiej odkryĂŚ i zrozumieĂŚ jego odejÂście i beatyfikacja. NawiÂązujÂąc do owocĂłw jego Âżycia i pontyfikatu abp Kowalczyk wyraziÂł nadziejĂŞ, Âże bĂŞdÂą siĂŞ rodziĂŚ nastĂŞpne owoce, a „jego nauczanie pozostaje bowiem wciÂąÂż aktualne i nie przestaje byĂŚ dla nas wyzwaniem”.

Metropolita gnieÂźnieĂąski nawiÂązaÂł do sÂłĂłw listu episkopatu Polski przed beatyfikacjÂą Jana PawÂła II, w ktĂłrym pasterze naszego KoÂścioÂła wyraÂżali pragnienie, aby byÂła ona dalszym ciÂągiem jego niezwykÂłego Âżycia i sÂłuÂżby, dalszy, ciÂągiem dziejĂłw wiary, nadziei i miÂłoÂści na polskiej ziemi.

„Beatyfikacja Jana PawÂła II otwiera przed nami nowe perspektywy na przyszÂłoÂśĂŚ. Przede wszystkim zobowiÂązuje nas do jeszcze uwaÂżniejszego i bardziej twĂłrczego odczytywania dziedzictwa zawartego w sÂłowach, w jego osobowoÂści, w stylu Âżycia i sÂłuÂżby. Drogowskazy, jakie pozostawiÂł nam Ojciec ÂŚwiĂŞty, niech nam pomagajÂą w stawianiu czoÂła nowym wyzwaniom i niech inspirujÂą nasze Âżycie osobiste oraz spoÂłeczne. BÂłogosÂławiony Jan PaweÂł II niech bĂŞdzie naszym duchowym przewodnikiem na drogach wolnoÂści, jednoÂści i solidarnoÂści” – powiedziaÂł prymas Polski.

Abp Kowalczyk zauwaÂżyÂł, Âże w brewiarzowej liturgii czytaĂą we wspomnienie liturgiczne bÂł. Jana PawÂła II bĂŞdziemy przypominaĂŚ sÂłowa Ojca ÂŚwiĂŞtego wypowiedziane podczas inauguracji pontyfikatu, 22 paÂździernika 1978 r., gdy apelowaÂł on, aby pozwolono mĂłwiĂŚ Chrystusowi do czÂłowieka. „Te sÂłowa stanowiÂą program naszego dziaÂłania i pracy nad sobÂą. Zechciejmy je zgÂłĂŞbiĂŚ i wyjÂśĂŚ z tej Bazyliki z konkretnym postanowieniem” – zaapelowaÂł Prymas Polski.

We Mszy Âśw. dziĂŞkczynnej wziĂŞli udziaÂł kardynaÂłowie StanisÂław Dzwisz, Henryk Gulbinowicz i Kazimierz Nycz, przewodniczÂący episkopatu, abp JĂłzef Michalik, wiceprzewodniczÂący – abp StanisÂław GÂądecki. Z BiaÂłorusi przybyli biskupi: Aleksander Kaszkiewicz, WÂładysÂław Blin i Antoni Dziemianko.

http://beatyfikacjajp2.niedziela.pl/informacja.php?doc=aktualnosci_informacje&id=0065

=========================================================================

WatykaĂąskie wyjaÂśnienia w sprawie relikwii

tc, se/ Radio WatykaĂąskie (2011-04-27 13:10)

Podczas uroczystoÂści beatyfikacyjnych Jana PawÂła II bĂŞdzie wystawiona relikwia nowego bÂłogosÂławionego. BĂŞdzie to ampuÂłka z krwiÂą PapieÂża Polaka. PoinformowaÂło o tym Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej. WyjaÂśniono, Âże krew pochodzi z pobrania, jakiego dokonano w ostatnich dniach Âżycia Jana PawÂła II dla potrzeb ewentualnej transfuzji. ChoĂŚ ostatecznie do zabiegu tego nie doszÂło, to zachowaÂły siĂŞ cztery ampuÂłki z krwiÂą. Dwie z nich sÂą w posiadaniu kard. StanisÂława Dziwisza, a pozostaÂłe zatrzymaÂły zakonnice pracujÂące w rzymskim szpitalu DzieciÂątka Jezus. WÂłaÂśnie te dwie ostatnie ampuÂłki umieszczono w relikwiarzach. Po uroczystoÂściach beatyfikacyjnych jeden z nich pozostanie pod opiekÂą Papieskiego UrzĂŞdu ds. Celebracji Liturgicznych, a drugi powrĂłci do siĂłstr.

WatykaĂąskie Biuro Prasowe wyjaÂśniÂło przy okazji, Âże krew zachowaÂła siĂŞ w stanie pÂłynnym dziĂŞki obecnoÂści substancji przeciwzakrzepowej.

http://beatyfikacjajp2.niedziela.pl/informacja.php?doc=aktualnosci_informacje&id=0051
...................................................
http://slajdzik.pl/slajd/centrum-j-p-ii-relikwie,29075

ScaliÂłem posty
Darek

JAN PAWEÂŁ II - refleksje o czÂłowieku wielkiego dialogu z Bogiem, ludÂźmi i Âświatem. Cz.1.

Refleksja Arcybiskupa Michalika dotyczÂąca osoby, posÂługi i nauczania papieÂża Jana PawÂła II. CzĂŞÂśĂŚ 1.

Wprowadzenie

Jan PaweÂł II PapieÂż, Karol JĂłzef WojtyÂła, urodziÂł siĂŞ 18 maja 1920 roku w Wadowicach i tam zostaÂł ochrzczony 20 czerwca tegoÂż roku; ÂświĂŞcenia prezbiteratu otrzymaÂł 1 listopada 1946 roku w kaplicy arcybiskupĂłw w Krakowie. DoktoryzowaÂł siĂŞ na Papieskim Uniwersytecie Âśw. Tomasza w Rzymie (1948).

OgÂłoszony 4 lipca 1958 roku biskupem Ombi, przyjÂąÂł ÂświĂŞcenia biskupie 28 wrzeÂśnia 1958 roku w Krakowie;

Ojciec Soboru WatykaĂąskiego II i uczestnik wszystkich SynodĂłw BiskupĂłw, 13 stycznia 1964 roku mianowany arcybiskupem krakowskim, 26 czerwca 1967 roku mianowany kardynaÂłem;

Wybrany PapieÂżem KoÂścioÂła Powszechnego 16 paÂździernika 1978 roku, 22 paÂździernika tegoÂż roku jako 263 nastĂŞpca Âśw. Piotra uroczyÂście rozpoczÂąÂł posÂługĂŞ Biskupa Rzymu. 13 maja 1981 roku przeÂżyÂł krwawy zamach na swe Âżycie.

CzÂłowiek licznych talentĂłw, poliglota, oryginalny i twĂłrczy filozof, etyk i teolog, a takÂże poeta. W ciÂągu 24 lat pontyfikatu opublikowaÂł 13 encyklik, 18 adhortacji i konstytucji apostolskich, 92 oficjalnych listĂłw apostolskich, zatwierdziÂł nowy Kodeks Prawa Kanonicznego i Katechizm KoÂścioÂła Katolickiego. OdbyÂł 97 podrĂłÂży apostolskich poza WÂłochyl, zwizytowaÂł niemal wszystkie parafie Diecezji Rzymskiej (niektĂłre wielokrotnie). KanonizowaÂł i beatyfikowaÂł rekordowÂą liczbĂŞ ÂświĂŞtych, jak Âżaden dotychczasowy papieÂż.

IloÂśĂŚ prac naukowych, artykuÂłĂłw i ksiÂąÂżek napisanych o Janie Paw-le II mieÂści siĂŞ w kilku tomach (systematycznÂą BibliografiĂŞ PolskÂą na temat tego pontyfikatu wydaje Fundacja Jana PawÂła II w Rzymie); najlepsza biografia PapieÂża Jana PawÂła II napisana przez George Weigela (KrakĂłw, 2000), liczy 1151 stron, Kalendarium Âżycia Karola WojtyÂły („Znak" 1983) - 910 stron. Mamy teÂż do dyspozycji bardzo ciekawy autobiograficzny wywiad PapieÂża ze znakomitym dziennikarzem Vittorio Messori „PrzekroczyĂŚ prĂłg nadziei".

PodjĂŞcie siĂŞ kilkudziesiĂŞciominutowej prelekcji na temat tego pontyfikatu jest niewÂątpliwie brakiem roztropnoÂści, ktĂłrÂą jednak przyjÂąÂłem chĂŞtnie, jako Âże o ludziach nam bliskich lubimy mĂłwiĂŚ caÂłe Âżycie, a niekiedy korzystamy skwapliwie, aby uczyniĂŚ to takÂże wobec szerszego grona.

PrzywoÂłujÂąc postaĂŚ Jana PawÂła II wiem, Âże nie bĂŞdĂŞ w stanie zaspokoiĂŚ w peÂłni oczekiwaĂą historykĂłw ani dziennikarzy, czy teÂż znawcĂłw tego wielkiego pontyfikatu. PodzielĂŞ siĂŞ przeto refleksjami bardzo luÂź-nymi o CzÂłowieku, ktĂłrego miaÂłem szczĂŞÂście poznaĂŚ i od ktĂłrego otrzymaÂłem bardzo wiele. NieumiejĂŞtnoÂśĂŚ mĂłwcy nie ubliÂża - mam nadziejĂŞ - temu, o ktĂłrym mĂłwi, zwÂłaszcza, Âże wielcy ludzie nie potrzebujÂą pa-negirykĂłw. ZasÂługujÂą aby byli obecni w naszej pamiĂŞci.

W niniejszej prezentacji staraÂłem siĂŞ oprzeĂŚ na faktach, ale jest ona niewÂątpliwie subiektywna, jak zawsze kiedy ma miejsce fascynacja osobÂą drugiego czÂłowieka. Na usprawiedliwienie mam to, Âże ten Pa-pieÂż zafascynowaÂł miliony. ZaniepokoiÂł teÂż i wrogĂłw, co widzieliÂśmy 13 maja 1981 roku.

DziĂŞkujĂŞ Instytutowi Biografistyki Polonijnej za niezwykle cennÂą ideĂŞ wydawniczÂą realizowanÂą przez kolejne VII juÂż MiĂŞdzynarodowe Sympozjum, ktĂłre ratuje od zapomnienia nazwiska i dzieÂła PolakĂłw twĂłrczo zaangaÂżowanych na caÂłym Âświecie w doskonalenie Âświata kultury, wiedzy, religii, w tworzenie cywilizacji dobra i piĂŞkna, w ujawnianie bogactwa duchowego i materialnego, tworzonego przez Ludzi znad WisÂły i Odry, znad Bugu, Sanu i Narwi.

KsiÂądz KardynaÂł Karol WojtyÂła, Jan PaweÂł II jawi siĂŞ nam wszyst-kim jako czÂłowiek, wielki humanista, a przy tym Âświadek wiary, zwÂłaszcza przez swÂą gorliwoÂśĂŚ pasterskÂą i rany odniesione 13 maja 1981 roku. Jest to niezwykle uzdolniony i autentyczny wspĂłÂłczesny czÂłowiek, ktĂłry epokĂŞ w ktĂłrej Âżyje zna, a nawet jÂą wyprzedziÂł. Szacunkiem i miÂłoÂściÂą cechuje siĂŞ jego relacja do Âświata i do drugiego czÂłowieka. SÂą ludzie przez ktĂłrych promieniuje niezwykÂła jakaÂś no nowoÂśĂŚ, nadprzyrodzonoÂśĂŚ, staje siĂŞ ona i nam bliÂższa. W przypadku Karola WojtyÂły widaĂŚ od najmÂłodszych jego lat, jak ÂżyÂł ideaÂłami wiary wraÂżliwej na piĂŞkno Âświata, otwartej na sprawy i ludzi. PotwierdzajÂą to najwczeÂśniejsze jego pisma:

Jest we mnie kraina przeÂźroczysta w blasku jeziora Genezaret... Bo jesteÂś samÂą CiszÂą, wielkim Milczeniem, uwolnij mnie juÂż od gÂłosu, a przejmij tylko dreszczem Twojego Istnienia, dreszczem wiatru w dojrzaÂłych kÂłosach (Karol WojtyÂła, PieÂśĂą o Bogu ukrytym, 1944).

Profesor, biskup i kardynaÂł KoÂścioÂła nie tylko ubogacaÂł wiedzĂŞ, naukĂŞ i kulturĂŞ Polski, on jÂą tworzyÂł razem z innymi, szczegĂłlnie razem z kard. Stefanem WyszyĂąskim i ÂświÂątobliwymi biskupami swego czasu. On jawi siĂŞ nam jako rzadki przykÂład wspĂłÂłtwĂłrcy wspĂłÂłczesnej kultury o wyraÂźnej, mocnej inspiracji religijnej i bardzo ludzkiej, tak waÂżnej we wspĂłÂłczesnym Âświecie.

Jest wzorem wspĂłÂłpracy i otwarcia na idee, dzieÂła nowe i rĂłÂżnorodne, na problemy, trudnoÂści i na ludzi rĂłÂżnych przekonaĂą i kultur, a przy tym - zostawia im miejsce obok siebie - ze wszystkimi ludÂźmi, duchownymi i Âświeckimi, prostymi i uczonymi ma wspĂłlny jĂŞzyk poszukiwania prawdy i promocji dobra. ChĂŞtnie spotyka siĂŞ z politykami, artystami, wierzÂącymi i nie majÂącymi Âłaski wiary.

CzÂłowiek spokojnej, dalekosiĂŞÂżnej mÂądroÂści jest skory do sÂłuchania, oszczĂŞdny w sÂądach radykalnie jednostronnych, otwarty na sprawy maÂłe i wielkie, jednostkowe, indywidualne i spoÂłeczne, widaĂŚ jak czuje siĂŞ odpowiedzialny przed Bogiem za swoje sÂłowa i czyny, za swĂłj urzÂąd, za Âświat i KoÂściĂłÂł, ktĂłry jest mu Domem, jest naszym wspĂłlnym Do-mem. Dlatego tak intensywnie broni pokoju i promuje dialog miĂŞdzy religiami (AsyÂż staÂł siĂŞ tu symbolem).

NiektĂłre myÂśli Jana PawÂła II jakby nie pasowaÂły do Âświata wspĂłÂł-czesnego, on bowiem patrzy gÂłĂŞbiej i widzi dalej w sprawach wiary, etyki i w sprawach spoÂłecznie waÂżnych. TytuÂłem egzemplifikacji moÂż-na by przytoczyĂŚ „dominanty" jego credo Âżyciowego. Jest ich wprawdzie bardzo wiele, bo to czÂłowiek wizji szerokiej, uniwersalnej, ale wymieniĂŞ to, co mnie szczegĂłlnie uderza w Kardynale Karolu Wojtyle i Janie Pawle II.

Znajduje on od lat nowe ÂświatÂło i moc argumentacji nowej, spotĂŞgowanej: to przecieÂż obroĂąca Âżycia, ktĂłry od dziesiÂątkĂłw lat konsekwent-nie, odwaÂżnie i mÂądrze broni godnoÂści ludzkiej i walczy o prawo do Âżycia poczĂŞtego czÂłowieka. Personalizm Karola WojtyÂły jest na wskroÂś praktyczny, konkretny, jak praktyczne jest caÂłe chrzeÂścijaĂąstwo. Ten personalizm zabrzmiaÂł szczegĂłlnie wyraÂźnie kiedy Jan PaweÂł II broniÂł Âżycia jako takiego niezaleÂżnie od interesĂłw potĂŞg Âświatowych w jedno-Âści z ludÂźmi i systemami uczciwymi (jest ich coraz mniej), jak to widzieliÂśmy na arenach Âświatowych w Kairze (r. 1994) i Pekinie (r. 1995).

Jan PaweÂł II ma rzadkÂą cechĂŞ rozeznawania tego, co najwaÂżniejsze i dlatego swĂłj personalizm rozszerza na kaÂżdego czÂłowieka na ziemi, moÂżna powiedzieĂŚ, Âże uzupeÂłniÂł go wizjÂą solidaryzmu spoÂłecznego bro-niÂąc samej idei solidarnoÂści wobec krzywdzonych i zagroÂżonych ludzi w rĂłÂżnych paĂąstwach i sytuacjach. W czasie stanu wojennego (1981 r.) w Polsce PapieÂż nie przestaÂł mĂłwiĂŚ o SolidarnoÂści (mowĂŞ zamieniajÂąc w modlitwĂŞ, kiedy juÂż wszyscy przestali wierzyĂŚ w siÂłĂŞ spoÂłecznÂą tego ruchu), przeniĂłsÂł odpowiedzialnoÂśĂŚ i zainteresowanie caÂłego KoÂścioÂła i Âświata na sprawy spoÂłeczne. WidaĂŚ to wyraÂźnie w encyklice Laborem exercens (14.09.1981), gdzie Jan PaweÂł II kieruje wezwanie do solidar-noÂści i wspĂłlnego dziaÂłania ludzi pracy (nr 8). W nadziei, Âże wymiar przedmiotowy pracy nie weÂźmie gĂłry nad wymiarem podmiotowym -odbierajÂącym czÂłowiekowi jego godnoÂśĂŚ (nr 10).

Ciekawe, Âże PapieÂż nawet w ostrej konfrontacji z faÂłszywymi kon-cepcjami czy bÂłĂŞdami nie daje siĂŞ zepchnÂąĂŚ do postawy polemicznej lub defensywnej, ale pozostaje nauczycielem pozytywnym i cierpliwym. Jest nim i obecnie kiedy jednoczÂącej siĂŞ Europie przypomina zasady etyczne, wartoÂści kulturotwĂłrcze i religijne, z ktĂłrych ta Europa wyrosÂła.

Warto zauwaÂżyĂŚ, Âże spoÂłeczne nauczanie Jana PawÂła II byÂło od po-czÂątku obserwowane i oceniane przez najwyÂższe komitety do spraw religii w ZSRR. Oto, co podkreÂślano w tajnych dokumentach: KoÂściĂłÂł coraz jaÂśniej widzi, Âże prywatna wÂłasnoÂśĂŚ powinna sÂłuÂżyĂŚ celom spoÂłecznym, a nie egoistycznym interesom grup posiadaczy. WÂłasnoÂśĂŚ paĂąstwowa, jeÂśli nie sÂłuÂży interesom spoÂłecznym, powinna byĂŚ spoÂłecznie kontrolowana, bo ani kapitalizm, ani socjalizm nie zdoÂłajÂą zlikwi-dowaĂŚ niesprawiedliwoÂści spoÂłecznej i groÂźby wojny. W Polsce, (pisaÂł w 1979 r. zaniepokojony Kurojedow), Jan PaweÂł II zwrĂłciÂł siĂŞ do rzÂą-du kraju i innych paĂąstw socjalistycznych, ÂżÂądajÂąc niczym nieograniczonej wolnoÂści religii. PapieÂż niejednokrotnie oÂświadczaÂł, Âże w cywilizowanym spoÂłeczeĂąstwie wolnoÂśĂŚ religijna jest podstawowym prawem.

OczywiÂście, za tego rodzaju obserwacjami szÂły instrukcje ujawniajÂące metody przeciwstawiania siĂŞ „antysocjalistycznemu kursowi Watykanu" (por. Rada ds. Religii przy Radzie MinistrĂłw ZSRR, cyt. za „WiĂŞÂź", lipiec 2002, 101-110).

MoÂżna chyba z przekonaniem powiedzieĂŚ, Âże PapieÂż ÂłÂączy spoÂłecznÂą naukĂŞ KoÂścioÂła z teologiÂą, motywujÂąc myÂślenie spoÂłeczne SÂłowem BoÂżym. W tym Âświetle spoÂłeczna rola KoÂścioÂła polega przede wszystkim na promocji integralnego rozwoju osoby ludzkiej, ktĂłry staje siĂŞ moÂżliwy, o ile czÂłowiek jest wolny, a takÂże otwarty na budowanie dobra wspĂłlnego.

CzÂłowiek dialogu

Jan PaweÂł II jest przede wszystkim pasterzem KoÂścioÂła Katolickie-go i z caÂłÂą gorliwoÂściÂą peÂłni swoje zadania religijne. JednoczeÂśnie jest czÂłowiekiem wspĂłÂłczesnoÂści, Âświadomym, Âże wartoÂści religijne niosÂą ze sobÂą szczegĂłlnÂą dynamikĂŞ spoÂłecznÂą i Âże wÂśrĂłd rĂłÂżnych religii, katoli-cyzm (chrzeÂścijaĂąstwo) ma do speÂłnienia rolĂŞ wyjÂątkowÂą.

Wyrazem szacunku KardynaÂła WojtyÂły do kaÂżdego czÂłowieka byÂło jego otwarcie na ludzi duchowo bogatych, niezaleÂżnie od ich wyksztaÂł-cenia, przekonaĂą filozoficznych, religijnych, wiary lub niewiary. Dla-tego spotykaÂł siĂŞ chĂŞtnie - z potrzeby serca raczej niÂż z przymusu -z wszystkimi. Taki sam pozostaÂł jako papieÂż.

To czÂłowiek wiary, a nie strategii apostolskiej, teologii czy wiedzy religijnej. I caÂły sposĂłb jego bycia biskupem diecezji, czy biskupem KoÂś-cioÂła Powszechnego jest wÂłaÂściwie oddziaÂływaniem wiarÂą, modlitwÂą, czÂłowieczeĂąstwem, zdolnoÂściami, Bogiem i ÂłaskÂą. KoÂściĂłÂł dla niego jest Âżywym ciaÂłem Chrystusa (w duchu Âśw. PawÂła, por. 1 Kor 12,12 nn.), a nie instytucjÂą, w ktĂłrej pozostajÂą do zrealizowania takie czy inne zadania. Dowodem zewnĂŞtrznym na to stwierdzenie jest znany fakt, Âże KardynaÂł WojtyÂła bardzo wiele czasu na pracy intelektualnej spĂŞdzaÂł w swej prywatnej kaplicy, gdzie miaÂł nawet zainstalowany niewielki stolik przy ktĂłrym pracowaÂł, w obecnoÂści NajÂświĂŞtszego Sakramentu. W ten sposĂłb jego przemyÂślenia intelektualne sÂą jednoczeÂśnie przesy-cone wiarÂą, odniesieniem do Boga, modlitwÂą.

SzczegĂłlnie znaczÂący dla kaÂżdego papieÂża jest jego stosunek do kar-dynaÂłĂłw i biskupĂłw. Jan PaweÂł II i w tej dziedzinie okazaÂł siĂŞ nowato-rem. I tu promieniowaÂła jego humanitas, jego znajomoÂśĂŚ KoÂścioÂła i lu-dzi, zdolnoÂśĂŚ zidentyfikowania problemĂłw i zagroÂżeĂą oraz szukania drĂłg wyjÂścia a nawet i dobĂłr odpowiednich ludzi.

Symptomatyczny byÂł jego stosunek do osĂłb, jakie po wyborze za-staÂł w Sekretariacie Stanu i na czele poszczegĂłlnych Kongregacji, Rad i SekretariatĂłw WatykaĂąskich. Nie ulega wÂątpliwoÂści, Âże tych ludzi dobiera sobie PapieÂż bezpoÂśrednio.

KardynaÂłem Sekretarzem Stanu byÂł za PawÂła VI i Jana PawÂła I Jean Villot, ktĂłry tuÂż po wyborze Jana PawÂła II zÂłoÂżyÂł napisanÂą od-rĂŞcznie rezygnacjĂŞ. OpublikowaÂło jÂą L'Osservatore Romano doÂłÂącza-jÂąc teÂż osobistÂą odpowiedÂź Jana PawÂła II - proÂśbĂŞ o pozostanie na do-tychczasowym stanowisku. WkrĂłtce chory kardynaÂł Villot zmarÂł. Jego nastĂŞpcÂą zostaÂł dÂługoletni zastĂŞpca abp Agostino Casaroli, ktĂłry jak wiadomo, reprezentowaÂł odmienne spojrzenie na dialog z marksistami.

Jan PaweÂł II akceptuje ludzi takimi, jacy sÂą, o swoich wspĂłÂłpracowni-kach kurialnych zawsze mĂłwi z uznaniem. RĂłÂżnorodnoÂśĂŚ myÂśli i cha-rakterĂłw uwaÂża za ubogacenie. Ceni nie tyle spolegliwoÂśĂŚ, ale zaanga-Âżowanie i prawoÂśĂŚ.

TuÂż po I Konklawe w roku 1978 Francuzi dzielili siĂŞ swymi wraÂże-niami. Mieli ÂświeÂżo w pamiĂŞci wybĂłr Jana PawÂła I, ktĂłry po przyjĂŞciu wyboru, zapytany przez Sekretarza Konklawe o najbliÂższe Âżyczenia, poprosiÂł aby nie odstĂŞpowaÂł go KardynaÂł Sekretarz Stanu. W podob-nej sytuacji Jan PaweÂł II poprosiÂł o odszukanie Sekretarza Osobiste-go (dopiero wtedy zrozumiaÂłem sens telefonu do rektora Papieskiego Kolegium Polskiego w Rzymie z Konklawe zanim jeszcze nowy papieÂż udzieliÂł pierwszego bÂłogosÂławieĂąstwa z poleceniem, aby odszukaĂŚ ks. StanisÂława, jego osobistego sekretarza). Francuski komentarz byÂł taki: ZrozumieliÂśmy, Âże ten PapieÂż z rzÂądami w KoÂściele poradzi sobie sam, ale potrzebuje kogoÂś bliskiego, kto weÂźmie odpowiedzialnoÂśĂŚ za rytm Âży-cia codziennego, osobistego. A byÂł to rytm nowy, oczekiwany w nowoÂści, ale zaskakujÂący w realizacji.

PapieÂż chciaÂł wiedzieĂŚ wszystko o sprawach i ludziach. OprĂłcz roz-mĂłw urzĂŞdowych, hierarchicznych w stylu i formie zaczĂŞÂły siĂŞ robocze Âśniadania (przewaÂżnie ze Âświeckimi), obiady i kolacje, na ktĂłrych goÂś-cili wszyscy, kardynaÂłowie, biskupi, prezydenci, a nawet krĂłlowie, ale teÂż zwykli wierni i ksiĂŞÂża, i to nie tylko krakowscy, dosÂłownie szli wszy-scy pragnÂący coÂś przyjÂąĂŚ z mÂądroÂści i dobroci PapieÂża lub mu o czymÂś powiedzieĂŚ. A dawali wiedzĂŞ o Âświecie i KoÂściele, wyraÂżali opinie swoje i cudze (niekiedy wzajemnie siĂŞ wykluczajÂące), czynili obserwacje przy-jemne i przykre, bo i takie temu PapieÂżowi moÂżna byÂło powiedzieĂŚ. On sÂłuchaÂł, rozwaÂżaÂł je w sercu, niĂłsÂł swemu Panu na modlitwie i... rozpo-czynaÂł kolejny dzieĂą lektur, spotkaĂą, podrĂłÂży i pracy.

KardynaÂłowie Seniorzy, tzn. ci ktĂłrzy przekroczyli 80 rok Âżycia i utracili prawo gÂłosu na Konklawe takÂże mieli swoje spotkania przy papieskim stole. Cenili je bardzo i dawali znaki swojej radoÂści, przy-wiÂązania do KoÂścioÂła i lojalnoÂści wobec PapieÂża. Niekiedy jednak ubo-gacali KoÂściĂłÂł swoimi doÂświadczeniami, obawami i postulatami zmian. Prasa od czasu do czasu ujawniaÂła krytyczne spojrzenie niektĂłrych kardynaÂłĂłw seniorĂłw np. nt. zarzÂądzenia PawÂła VI, ktĂłry 80-latkĂłw zdecydowaÂł siĂŞ uwolniĂŚ od obowiÂązku uczestniczenia w wyborze swego nastĂŞpcy, Jan PaweÂł II nie wycofaÂł zarzÂądzenia ze wzglĂŞdu na szacunek wobec mÂądroÂści PawÂła VI (por. 30 giorni, 12, 2001).

Nowy styl spotkaĂą zaczÂąÂł imponowaĂŚ biskupom przyjeÂżdÂżajÂącym do Stolicy Apostolskiej z tzw. piĂŞcioletnimi sprawozdaniami ad limi-na. KaÂżdy osobiÂście rozmawia odtÂąd z PapieÂżem a spotykajÂą go takÂże w grupach, a przede wszystkim na Mszy Âśw. koncelebrowanej, na pry-watnej audiencji oraz na prywatnym posiÂłku, co stwarza kolejnÂą oka-zjĂŞ do refleksji nt. poszczegĂłlnych diecezji i problemĂłw przeÂżywanych w koÂścielnym regionie czy konkretnym kraju. Spotkanie z nastĂŞpcÂą Âśw. Piotra ma wielkie znaczenie dla kaÂżdego biskupa, jest bowiem re-alizacjÂą praktycznÂą i konkretnÂą komunii apostolskiej KoÂścioÂła. KaÂż-dorazowy Synod BiskupĂłw odbywany w Rzymie i podrĂłÂże apostolskie do poszczegĂłlnych krajĂłw majÂą takÂże w programie spotkanie PapieÂża z biskupami miejsca, co jest potwierdzeniem szacunku PapieÂża do ich pasterskiej posÂługi. Sam bardzo intensywnie przeÂżywaÂłem takie spo-tkania i byÂłem Âświadkiem podobnych przeÂżyĂŚ wielu ludzi.

Wiemy, Âże koÂścielny UrzÂąd Piotra sprawia, Âże kaÂżdorazowy PapieÂż mĂłwi z autorytetem apostolskim i w sprawach wiary jest szczegĂłl-nie uwaÂżnie sÂłuchany. Komentowane sÂą potem i interpretowane jego przemĂłwienia lub wyraÂżenia. MajÂą swĂłj ciĂŞÂżar gatunkowy w KoÂściele. Prywatnie nasz PapieÂż pozostaje sobÂą i zasÂłynÂąÂł jako czÂłowiek majÂący charyzmat sÂłuchania. Z czasem, z biegiem lat, coraz wiĂŞcej wsÂłuchuje siĂŞ w KoÂściĂłÂł Âżywy i w gÂłos Âświata, jaki do niego dochodzi poprzez ludzi. Zawsze miaÂłem wraÂżenie, Âże goÂście PapieÂża za duÂżo chcÂą przekazaĂŚ a za maÂło umieli, chcieli czerpaĂŚ z jego wiedzy, mÂądroÂści i wizji, z do-ÂświadczeĂą i rozeznaĂą PapieÂża - czÂłowieka, obserwatora Âświata i ludzi. Nieraz teÂż myÂślĂŞ sobie: Âżal, iÂż tyle wiedzy i mÂądroÂści - sÂądzÂąc po ludzku - kiedyÂś siĂŞ zmarnuje. Ale tylko po ludzku i to z naszej strony patrzÂąc, bo PapieÂż woli sÂłuchaĂŚ, moÂże rĂłwnoczeÂśnie modli siĂŞ i sÂłuchajÂąc ludzi sÂłucha Boga!

Po jednej z pierwszych podrĂłÂży do USA byÂłem zaciekawiony, jak Ojciec ÂŚwiĂŞty odbiera ten kraj. Dla nas, pochodzÂących z Europy ujarzmionej przez komunizm, Stany Zjednoczone i Europa Zachodnia byÂły pewnym ideaÂłem Âżycia spoÂłecznego i demokratycznego, jednym sÂłowem byÂł to wolny Âświat, stwarzajÂący tyle moÂżliwoÂści ludziom. ChÂłonĂŞliÂśmy pierwsze encykliki PapieÂża i czytaliÂśmy przemĂłwienia, w ktĂłrych ja-wiÂły siĂŞ krytyczne sÂłowa pod adresem obydwu ideologii: ateistycznego marksizmu i liberalizmu w kapitalizmie. Czy byÂła to mÂądroÂściowa sentencja wypowiedziana dla podtrzymania rĂłwnowagi ocen miĂŞdzy „Wschodem" i „Zachodem", czy Âświadectwo przekonaĂą PapieÂża? SpytaÂłem o to wprost. Ojciec ÂŚwiĂŞty ujÂąÂł odpowiedÂź w zdaniu, ktĂłre uwaÂżam za jeden ze zÂłotych kluczy do zrozumienia jego sÂłuÂżby. "CĂłÂż, AmerykĂŞ trzeba dziÂś broniĂŚ przed niÂą samÂą". Na wiele lat przed 11 wrzeÂśnia roku 2001...

Czytaj dalej

JAN PAWEÂŁ II - refleksje o czÂłowieku wielkiego dialogu z Bogiem, ludÂźmi i Âświatem. Cz.2.

Refleksja Arcybiskupa Michalika dotyczÂąca osoby, posÂługi i nauczania papieÂża Jana PawÂła II. CzĂŞÂśĂŚ 2.

Teologia Jana PawÂła II

Bibliografia rozpraw naukowych poÂświĂŞconych KardynaÂłowi Karolowi Wojtyle wzrosÂła niepomiernie od jego wyboru na StolicĂŞ PiotrowÂą i przekracza dziÂś moÂżliwoÂści precyzyjnego wyliczenia. WÂśrĂłd szczegĂłlnie intrygujÂących tematĂłw sÂą nowe wyzwania etyczne wspĂłÂłczesnoÂści oddanej w rĂŞce nauki czyli czystego rozumu, czĂŞsto pomijajÂącego zaleÂżnoÂśĂŚ od swego StwĂłrcy.

Jan PaweÂł II podjÂąÂł siĂŞ zadania niezwykÂłego i broni ludzkoÂśĂŚ przed niÂą samÂą. Czyni to Âświadomie, wskazujÂąc na niebezpieczeĂąstwa zwiÂązane z przekreÂśleniem podstawowych praw, wpisanych w naturĂŞ czÂłowieka. NiezaleÂżnoÂśĂŚ od Boga i porzÂądku natury staje siĂŞ wspĂłÂłczeÂśnie pokusÂą oryginalnoÂści, wobec ktĂłrej takie instytucje jak KoÂściĂłÂł nie powinny milczeĂŚ. Na gÂłos PapieÂża czekajÂą dziÂś liczni ludzie, instytucje, KoÂścioÂły, wspĂłlnoty religijne. Jan PaweÂł II nie unika zagadnieĂą trudnych i wsparty refleksjÂą swych wspĂłÂłpracownikĂłw i teologĂłw oraz Akademii Papieskiej przypomina zasady, pryncypia, ktĂłre pozwolÂą na wybĂłr drĂłg bezpiecznego rozwoju. Prawo, ktĂłre zostaÂło przez Boga wpisane w naturĂŞ wyznacza pewien wewnĂŞtrzny porzÂądek, ktĂłry czÂłowiek zastaje, i ktĂłry powinien zachowaĂŚ. Wszelkie dziaÂłanie, ktĂłre sprzeciwia siĂŞ temu porzÂądkowi, nieuchronnie uderza w samego czÂłowieka (Jan PaweÂł II, ZamoÂśĂŚ, 12.06.1991 r.)

KsiÂądz Karol WojtyÂła jako naukowiec wyszedÂł z powaÂżnego Âśrodowiska naukowego w Krakowie. Wprawdzie w Seminarium Duchownym nie przeÂżywaÂł zbyt regularnych zaliczeĂą, semestrĂłw czy sprawdzianĂłw, bo czas wojny narzuciÂł mu inny sprawdzian i rytm formacyjny, ale spotkaÂł siĂŞ tam z solidnym, krytycznym myÂśleniem filozofii i teolo-gii chrzeÂścijaĂąskiej. To juÂż tam zrozumiaÂł, Âże waÂżniejsze jest „byĂŚ niÂż mieĂŚ" i skuteczniejsze oddziaÂływanie wywiera ten, kto potrafi wÂłaÂściwie „byĂŚ niÂż wiele dziaÂłaĂŚ". JakoÂśĂŚ bycia rozpromienia, intensyfikuje i czyni skutecznym zjednoczenie z Bogiem, bytem peÂłnego istnienia, o czym nie wszyscy pamiĂŞtamy. ChrzeÂścijaĂąskiej koncepcji Boga nie moÂżna odÂłÂączaĂŚ od czÂłowieka i Âświata. MiarÂą wiary i miarÂą miÂłoÂści Boga jest nieustannie stosunek do czÂłowieka (miÂłoÂśĂŚ bliÂźniego). MiarÂą godnoÂści jest fakt, Âże czÂłowiek jest osobÂą i tĂŞ osobowoÂśĂŚ realizuje w relacji do osobowego Boga i innych osĂłb - ludzi. StÂąd pÂłynie fascynacja prof. Karola WojtyÂły personali-zmem. DawaÂł temu wyraz w swoich licznych publikacjach, wykÂładach, dyskusjach (np. MiÂłoÂśĂŚ i odpowiedzialnoÂśĂŚ, Osoba i czyn, Osoba: pod-miot i wspĂłlnota).

WÂśrĂłd krakowskich profesorĂłw WydziaÂłu Teologii Uniwersytetu JagielloĂąskiego nie brakÂło ludzi wybitnych. MoÂżna by ich wymieniĂŚ przy-najmniej kilku. Odegrali bowiem waÂżnÂą rolĂŞ w trudnych latach ograniczenia wolnoÂści przez marksistowskÂą, narzuconÂą ideologiĂŞ: Filozof ks. Kazimierz KÂłĂłsak, ktĂłrego dialog z materializmem dialektycznym rozpoczÂąÂł siĂŞ tuÂż po wojnie i wydrukowane wtedy dowody na istnienie Boga wg Âśw. Tomasza cytowali przez dÂługie lata takÂże marksiÂści, bez-skutecznie rozbijajÂąc ich niepodwaÂżalnÂą logicznÂą ÂścisÂłoÂśĂŚ. Znanym teologiem byÂł ks. Ignacy RĂłÂżycki, czÂłowiek duÂżego serca chociaÂż zewnĂŞtrznie bardzo suchy, a w wykÂładach wprost sylogistyczny. Wybitnie zdolny dogmatyk, ktĂłry nie stroniÂł od ÂścisÂłoÂści metafizycznej w wykÂładzie wia-ry, ale miaÂł przy tym wiele innych pasji i zainteresowaĂą, ktĂłre ÂświadczyÂły o bogactwie jego osoby. To ks. RĂłÂżycki zauwaÂżyÂł wybitne zdolnoÂści i walory swego ucznia i zwrĂłciÂł naĂą uwagĂŞ KardynaÂła A. Sapiehy, ktĂłry tuÂż po przyÂśpieszonych ÂświĂŞceniach kapÂłaĂąskich jesieniÂą 1946 r. wysÂłaÂł go na studia doktoranckie do Rzymu. KiedyÂś Ojciec ÂŚwiĂŞty wymieni go jako jednego z najwiĂŞkszych wspĂłÂłczesnych teologĂłw obok de Lubaca, Ursa von Balthasara i Congara, co oczywiÂście nie wszystkich satysfakcjonuje. O ksiĂŞdzu Ignacym RĂłÂżyckim mĂłgÂłbym przytoczyĂŚ wiele wspomnieĂą i anegdot. SÂłuchaÂłem jego wykÂładĂłw na Akademii Teologii Katolickiej i wielokrotnie zdawaÂłem egzaminy. UczestniczyÂłem teÂż w seminarium naukowym, gdzie przez caÂły rok analizowali-Âśmy nr 58 Konstytucji o KoÂściele, wszystkiego dwa zdania o obecnoÂści Maryi w Tajemnicy Chrystusa i KoÂścioÂła, i mogĂŞ powiedzieĂŚ, Âże byÂła to wielka szkoÂła myÂślenia teologicznego i egzamin wiary naszego wymagajÂącego profesora.

KsiÂądz Karol WojtyÂła - uczeĂą naukowego Âśrodowiska krakowskiego, potem je jako Biskup i PapieÂż bardzo intensywnie otwieraÂł na wszystko, co mÂądre i dobre, co piĂŞkne, waÂżne i KoÂścioÂłowi w trzecim tysiÂącleciu potrzebne.

KardynaÂł Karol WojtyÂła byÂł przez lata profesorem na KUL-u i w swoim Metropolitalnym Seminarium Duchownym, ale rĂłwnolegle byÂł zatroskany o caÂły KoÂściĂłÂł w OjczyÂźnie i dlatego dÂąÂżyÂł do podwyÂż-szenia poziomu naukowego we wszystkich Seminariach Duchownych w Polsce. To za jego czasĂłw opracowano siatkĂŞ „poÂłÂączeĂą" naukowych, ktĂłra miaÂła umoÂżliwiaĂŚ strukturalny zwiÂązek SeminariĂłw Duchownych z katolickimi uczelniami i motywowaĂŚ alumnĂłw do zdobywania dyplomĂłw magisterskich i doktorskich. To za jego czasĂłw powoÂłano szereg nowych FakultetĂłw, WydziaÂłĂłw i InstytutĂłw ÂŻycia Rodziny, Teologii Katolickiej, a takÂże FakultetĂłw Interdyscyplinarnych.

Po wyborze Jana PawÂła II okazaÂło siĂŞ, Âże nowy PapieÂż nie chce ze-rwaĂŚ kontaktĂłw z naukÂą i wiedzÂą i chĂŞtnie przebywa w gronie naukow-cĂłw o szerokim wachlarzu zainteresowaĂą, dlatego zorganizowaÂł seriĂŞ corocznych spotkaĂą i sympozjĂłw naukowych podczas wakacji w Castel Gandolfo. WkrĂłtce okazaĂŚ siĂŞ miaÂło, Âże nauka koÂścielna potrzebuje nowej mobilizacji siÂł, i Âże dotychczasowe struktury naukowe Stolicy Apostolskiej moÂżna ubogaciĂŚ nowymi Uniwersytetami. Jan PaweÂł II niebawem powoÂłaÂł teÂż do istnienia PapieskÂą AkademiĂŞ ÂŻycia i PapieskÂą AkademiĂŞ SpoÂłecznÂą, wÂłÂączajÂąc do Panteonu zasÂłuÂżonych naukow-cĂłw wielu niezwykÂłych ludzi. PapieÂż zresztÂą, wierzy w pracĂŞ zespoÂłowÂą i dlatego zreformowaÂł KuriĂŞ RzymskÂą, powoÂłujÂąc do istnienia nowe instytucje i wprowadzajÂąc nowych ludzi (tytuÂłem przykÂładu niech posÂłuÂży: ZwiÂązek Zawodowy PracownikĂłw WatykaĂąskich lub Papieska Rada ds. SÂłuÂżb Zdrowia)

Profesor filozofii, etyki i teologii, oryginalny myÂśliciel i mĂłwca oka-zaÂł siĂŞ wprost niezwykÂłym uczniem mistykĂłw i obroĂącÂą nowych duchowoÂści w KoÂściele. JeÂżeli posÂłuchamy wypowiedzi zaÂłoÂżycieli nowych ruchĂłw i stowarzyszeĂą koÂścielnych, dowiemy siĂŞ, Âże ten PapieÂż nie tylko roztacza nad nimi parasol ochronny ale wprost jawi siĂŞ jako promotor FokolarynĂłw, Drogi Neokatechumenalnej, CharyzmatykĂłw, Comunio-ne e Liberazione, S. Egidio, Quinta Dimensione i wielu innych, nowych wspĂłlnot. JednoczeÂśnie Franciszkanie, Karmelici, Dominikanie i inni widzÂą w nim czÂłowieka ÂżyjÂącego duchowoÂściÂą Âśw. Jana od KrzyÂża, tomistĂŞ, ktĂłry kocha Boga, ludzi i Âświat nie mniej od Âśw. Franciszka.

CzÂłowiek wszechstronny, o szerokich zainteresowaniach w sobie tylko wiadomy sposĂłb potrafi poÂłÂączyĂŚ uniwersalnÂą wizjĂŞ nt. teorii tÂłumaczÂących czÂłowieka i Âświat z praktykÂą i specjalizacjÂą poszczegĂłlnych dziedzin.

Czas i ludzie stawiali w ostatnich latach tego PapieÂża pod Âświa-tÂłem jupiterĂłw i groÂźbÂą pomiarĂłw „laserowych" w rĂłÂżnych dziedzinach. Zawsze wychodziÂł z nich obronnÂą rĂŞkÂą. StawaÂł siĂŞ wtedy „wyczynow-cem" w wielu dyscyplinach, Âże wymieniĂŞ dla przykÂładu pasjĂŞ jego Âży-cia: obronĂŞ praw Boga i czÂłowieka do istnienia, do konkretnego istnie-nia w historii. SzczegĂłlnie ujmuje i przekonuje determinacja PapieÂża w obronie czÂłowieka najbardziej bezbronnego, zaledwie poczĂŞtego, najsÂłabszego, zdanego na sumienie lub „widzimisie" matki i lekarza, politykĂłw i prawnikĂłw. WraÂżliwy humanista gotowy do wyrozumiaÂłego rozgrzeszania bÂłÂądzÂących i sÂłabych, potrafi zdecydowanie broniĂŚ zasad przed zakamuflowanymi bÂłĂŞdami we wspĂłÂłczesnej myÂśli i w aksjologii. Tak byÂło z decyzjÂą wobec zafaÂłszowaĂą teologicznych ksiĂŞdza H. Kunga, czy ideologii teologicznej, ktĂłrÂą byÂła tzw. „teologia wyzwolenia". W ten sposĂłb na naszych oczach pojawiÂła siĂŞ rola i funkcja urzĂŞdu Pio-trowego jako strĂłÂża wiary: Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci (ÂŁk 22,32).

Jan PaweÂł II nie boi siĂŞ rozeznawaĂŚ trudne sytuacje KoÂścioÂła i szukaĂŚ rozwiÂązaĂą. Staje wtedy odwaÂżnie wobec wyzwaĂą narastajÂących w rĂłÂżnych obolaÂłych miejscach. Broni sÂłabych i przestraszonych, przyjmujÂąc na siebie ataki prasy. ByliÂśmy i jesteÂśmy tego Âświadka-mi wielokrotnie (np. Nikaragua i tamtejsza „polityka" marksistowska, Holandia i kontestacja wewnĂŞtrzna, USA i „feminizm" zakonnic, etc). Ten PapieÂż nie boi siĂŞ stawiania wymagaĂą w nauczaniu i dyscyplinie koÂścielnej. Zdecydowane sÂą jego wypowiedzi nt. kapÂłaĂąstwa kobiet, celibatu i in. Dlatego teÂż nie „uciekaÂł" przed tematem czystoÂści w czasach najÂświeÂższej rewolucji seksualnej. WidziaÂł potrzebĂŞ podjĂŞcia pogÂłĂŞbionej refleksji nad tematem miÂłoÂści ludzkiej juÂż jako mÂłody biskup -profesor i dlatego napisaÂł - nie bez konsultacji ze Âświeckimi - swÂą nie-zwykÂłÂą ksiÂąÂżkĂŞ „MiÂłoÂśĂŚ i odpowiedzialnoÂśĂŚ". Jako PapieÂż widziaÂł roz-wijajÂący siĂŞ kryzys mentalnoÂści Âświata w dziedzinie najistotniejszych relacji ludzkich i dlatego przez cztery pierwsze lata pontyfikatu, pod-czas audiencji generalnych, systematycznie rozwijaÂł temat teologii cia-Âła ludzkiego i seksualnoÂści czÂłowieka a i w swej twĂłrczoÂści poetyckiej daÂł wyraz fascynacji BoÂżym planem zawartym w stworzeniu czÂłowieka „mĂŞÂżczyznÂą i niewiastÂą". Jest to jedna z najÂśmielszych od stuleci prezentacja teologii ciaÂła ludzkiego, Âżywa duszpastersko, bo osadzona na zdrowym i moralnym fundamencie filozofii i antropologii personalistycznej. WÂśrĂłd prac i publikacji naukowych poÂświĂŞconych temu, co oryginalne w teologii Jana PawÂła II najwiĂŞkszÂą liczbĂŞ prac poÂświĂŞcono wÂłaÂśnie teologii ciaÂła ludzkiego.

SzczegĂłlnym wyrazem odpowiedzialnoÂści Jana PawÂła II za przekaz wiary jest jego nauczanie codzienne, a takÂże zawarte w dokumentach oficjalnych, encyklikach oraz Katechizmie KoÂścioÂła Katolickiego, jako pierwszym od Soboru Trydenckiego obowiÂązujÂącym wykÂładzie wiary. Ten PapieÂż wejdzie do historii KoÂścioÂła jako szczegĂłlny realizator uchwaÂł II Soboru WatykaĂąskiego przez promocjĂŞ zrĂłwnowaÂżonej litur-gii (otwartej na wymagania wspĂłÂłczesnoÂści, ale podtrzymujÂącej wiĂŞzi z tradycjÂą ÂłaciĂąskÂą) oraz jako autor nowego Kodeksu Prawa Kanonicz-nego (25.01.1983) ujmujÂącego w ramy legislacyjne dynamikĂŞ Âżycia koÂścielnego.

DuchowoÂśĂŚ Jana PawÂła II

DuchowoÂśĂŚ to sfera tajemniczego zwiÂązku czÂłowieka, majÂącego swojÂą cielesno-duchowÂą osobowoÂśĂŚ, czyli toÂżsamoÂśĂŚ z osobowym Bogiem, ktĂłry jest czystym Duchem. ZwiÂązek ten jest na tyle rozpoznawalny na zewnÂątrz, na ile autentyczny, wewnĂŞtrznie nierozdzielny. WÂłaÂściwie czÂłowiek nie bardzo sobie zdaje sprawĂŞ, czym na zewnÂątrz zdradza swÂą duchowoÂśĂŚ. A jednak ujawnia jÂą wszĂŞdzie i wszystkim.

WyglÂąda na to, Âże jednym ze znakĂłw prawdziwej duchowoÂści jest spokojny, harmonijny rozwĂłj czÂłowieczeĂąstwa. I odwrotnie, zdrowa duchowoÂśĂŚ nie rozwinie siĂŞ bez cnĂłt naturalnych, bez tego ludzkiego fundamentu, ktĂłry jest konieczny, aby wszystko byÂło na wÂłaÂściwym miejscu. BĂłg na pierwszym, a wszystko inne na swoim miejscu.

Jednym z paradoksĂłw prawdziwej mistyki i sprawdzianem jej nad-zwyczajnoÂści jest wÂłaÂśnie to, Âże mistyk staje siĂŞ bardziej zwyczajny, niejako „normalnieje" w gÂłÂąb, odnajduje siebie, staje siĂŞ peÂłniejszym czÂłowiekiem, staje siĂŞ dzieciĂŞco radosny i dojrzalszy, mÂądrze wolny. WidaĂŚ to u mistykĂłw np. Âśw. Franciszka z AsyÂżu i w Âśw. Ignacego Loyoli (po przeÂżyciu w Manresie zdobyÂł trwaÂłÂą pogodĂŞ ducha, rĂłwnowagĂŞ i poczucie realizacji; tam zaczÂąÂł pisaĂŚ swe „Ăwiczenia duchowne") albo u Âśw. Teresy Wielkiej, ktĂłra po ekstazach zdumiewaÂła siostry swÂą zwyczajnoÂściÂą, humorem, autoironiÂą i normalnoÂściÂą w pracach. A juÂż kiedy widziaÂła ktĂłrÂąÂś z siĂłstr na przydÂługich wzruszeniach i wzdychaniach za cudownymi zdarzeniami, co prĂŞdzej odsyÂłaÂła jÂą do prac ogrodowych albo kuchennych, aby siĂŞ nieco rozerwaÂła.

O duchowoÂści czÂłowieka, o jego wierze i miÂłoÂści do Boga i ludzi naj-wiĂŞcej mĂłwi jego czÂłowieczeĂąstwo: jego cierpliwoÂśĂŚ, rĂłwnowaga ducha, prawdomĂłwnoÂśĂŚ i pracowitoÂśĂŚ, czystoÂśĂŚ i ubĂłstwo, ÂłagodnoÂśĂŚ i stanow-czoÂśĂŚ i tyle innych reakcji, o ktĂłrych by teraz wypadaÂło powiedzieĂŚ. PoprzestaĂąmy przynajmniej na niektĂłrych.

WÂśrĂłd zachowaĂą Jana PawÂła II widaĂŚ jego konsekwencjĂŞ i dalekowzrocznoÂśĂŚ w dochowaniu wiernoÂści wobec idei i przyjaÂźni wobec ludzi raz obdarowanych tym uczuciem. StÂąd nikogo juÂż dziÂś nie dziwi miÂłoÂśĂŚ PapieÂża do ojczyzny, szacunek wobec narodowych zwyczajĂłw i tradycji oraz fakt, Âże przy stole Jana PawÂła II jest przez wszystkie lata miejsce dla przyjaciĂłÂł starej daty, do ktĂłrych doÂłÂączajÂą nowi ludzie i to zarĂłwno Âświeccy jak i duchowni niezaleÂżnie od Âśrodowiska, pozycji spoÂłecznej czy religii. PrzyjaÂźĂą, koleÂżeĂąstwo z Âławy szkolnej czy uniwersyteckiej jest dla tego czÂłowieka ÂświĂŞte. StÂąd ich staÂła obecnoÂśĂŚ w Castel Gandolfo i na Watykanie, obecnoÂśĂŚ, ktĂłra ubogaca intelektualnie i duchowo, pomagajÂąc PapieÂżowi zachowaĂŚ kontakt ze Âświatem, naukÂą, kulturÂą.

Ten PapieÂż jest wierny nie tylko ludziom ale i ideom. WidaĂŚ to w wielu sprawach. Dla mnie przykÂładem jest tu wspomniana juÂż obrona Âżycia poczĂŞtego i niezÂłomna w tej sprawie konsekwencja mÂłodego ksiĂŞdza, potem kardynaÂła i papieÂża. PiĂŞkna choĂŚ rzadka to wÂśrĂłd ludzi cecha. Innym przykÂładem jest jego wraÂżliwoÂśĂŚ na piĂŞkno Âświata i przyrody, i wiernoÂśĂŚ gĂłrskim wĂŞdrĂłwkom. PapieÂż wyraÂźnie potrzebuje ruchu, wody i gĂłr, aby ÂżyĂŚ.

Podczas przemĂłwienia na I papieskie BoÂże Narodzenie Jan PaweÂł II wspomniaÂł o pragnieniu odwiedzenia Betlejem - miejscu urodzin Pana Jezusa. Deklaracja ta wzbudziÂła u jednych uznanie za polityczny nonkonformizm, dla innych byÂła znakiem braku realizmu politycznego wobec sytuacji konfliktu izraelsko-palestyĂąskiego na zachodnim brze-gu Jordanu, ale PapieÂż do tematu wracaÂł przez kilkanaÂście lat, aÂż go wreszcie zrealizowaÂł w roku Jubileuszowym. Dla mnie to dowĂłd na coÂś, co moÂżna by nazwaĂŚ wiernoÂściÂą „pierwszej miÂłoÂści", prawdziwej i piĂŞknej miÂłoÂści.

Czytaj dalej

JAN PAWEÂŁ II - refleksje o czÂłowieku wielkiego dialogu z Bogiem, ludÂźmi i Âświatem. Cz.3.

Refleksja Arcybiskupa Michalika dotyczÂąca osoby, posÂługi i nauczania papieÂża Jana PawÂła II. CzĂŞÂśĂŚ 3.

Modlitwa

„ZaglÂądanie" w Âżycie modlitewne drugiego czÂłowieka jeszcze za jego Âżycia uchodziÂło dawniej za nietakt. MĂłwienie o swojej drodze modlitewnej uwaÂżano za wyraz samochwalstwa i braku skromnoÂści. MoÂżna byÂło jednak mĂłwiĂŚ o doznanych nadzwyczajnych Âłaskach, o cudach nawrĂłceĂą i uzdrowieĂą, o ratunku w zagroÂżeniach, jako Âże uwaÂżano to za obowiÂązek dania Âświadectwa prawdzie o dziaÂłaniu Boga w naszym Âżyciu, o bezsile czÂłowieka i nadzwyczajnej dobroci Ojca.

Dzisiaj czasy sÂą inne - pole dyskusji poszerza siĂŞ i w tej dziedzinie. Obserwatorzy PapieÂża bywajÂą natarczywi z rĂłÂżnych pewnie racji, z ciekawoÂści, sympatii i poboÂżnoÂści. Andre Frossard opowiadaÂł w swoim wywiadzie z Janem PawÂłem II, Âże postawiÂł pytanie o modlitwĂŞ PapieÂża, o jej poczÂątki i rozwĂłj. PapieÂż odpowiedziaÂł swoistym wspomnieniem z lat mÂłodoÂści, kiedy to ojciec zapytaÂł mÂłodego ministranta Ka-rola, czy modli siĂŞ do Ducha ÂŚwiĂŞtego i zaleciÂł mu nastĂŞpnie ten rodzaj modlitwy, jako waÂżnÂą drogĂŞ w Âżyciu wiary.

Sam PapieÂż niejednokrotnie dawaÂł sygnaÂły jak wyglÂądaÂło poszukiwanie osobistej drogi jego modlitwy, kiedy wspominaÂł okres swojej kariery robotniczej i wpÂływ Jana Tyranowskiego, Âświeckiego inteligenta, na mÂłodych uczestnikĂłw KoÂła ÂŻywego RĂłÂżaĂąca. To wtedy dowiedziaÂł siĂŞ o drodze „oczyszczajÂącej, kontemplacyjnej i jednoczÂącej z Bogiem" i rozpoczÂąÂł systematycznÂą pracĂŞ nad sobÂą, zgodnie ze wskazaniami Âśw. Leonarda a Porto Maurizio, Âśw. Jana od KrzyÂża i Teresy Wielkiej. To wtedy wÂłoÂżyÂł do swego robotniczego plecaka i chÂłonÂąÂł Traktat o prawdziwym naboÂżeĂąstwie do N.M.P. Âśw. Ludwika Marii Grignon de Mont-fort.

Kolejne wprowadzenie w tajemnicĂŞ swego Âżycia modlitewnego uczyniÂł PapieÂż w ksiÂąÂżkach „PrzekroczyĂŚ prĂłg nadziei" oraz „Dar i Tajemni-ca". Niezwykle piĂŞkne, bo szczere, urzekajÂące prostotÂą sÂą te wyznania: Najpowszechniej siĂŞ mniema, Âże modlitwa to rozmowa. W rozmowie jest zawsze ,ja" i „Ty". PoczÂątkowo doÂświadczenie modlitwy uczy, Âże ,ja" wy-daje siĂŞ tu wiodÂące. Potem przekonujemy siĂŞ, Âże naprawdĂŞ jest inaczej. WiodÂące jest ,Ty"... W modlitwie najwaÂżniejszy jest BĂłg (PrzekroczyĂŚ prĂłg nadziei, 2).

O co modli siĂŞ PapieÂż? - radoÂśĂŚ i nadzieja, a zarazem smutek i trwoga ludzi wspĂłÂłczesnych sÂą przedmiotem modlitwy PapieÂża... Zmaganie siĂŞ o zwyciĂŞstwo dobra w czÂłowieku i w Âświecie rodzi wÂłaÂśnie potrzebĂŞ modlitwy (tamÂże, 3). Modlitwa jest najprostszym sposobem uobecnia-nia Boga i Jego zbawczej miÂłoÂści.

Uczestnicy mszy papieskich sprawowanych w katedrach, na placach czy w zaciszu prywatnej kaplicy dzielÂą siĂŞ szczodrze swymi wraÂżenia-mi i mĂłwiÂą o skupieniu, ktĂłre promienieje z tego czÂłowieka, ktĂłry staje siĂŞ wtedy „bryÂłÂą modlitwy". Liczni Âświadkowie dziĂŞkujÂą od lat temu „pierwszemu chrzeÂścijaninowi" za pomoc modlitewnÂą, za udziaÂł zwykÂły i szczery w uwielbieniu i dziĂŞkczynieniu Majestatowi NieskoĂączonego Boga, a takÂże za modlitwĂŞ wstawienniczÂą, ktĂłrÂą PapieÂż usÂługuje spra-wom i konkretnym ludziom. Sam nazwaÂł te zadania swojÂą geografiÂą modlitwy.

Modlitwa jest nieodÂłÂącznie zwiÂązana z posÂługÂą PapieÂża i KoÂścio-Âła. Jan PaweÂł II mĂłwiÂł o tym tuÂż po wyborze, przy okazji odwiedzin Mentorelli: modlitwa jest pierwszym zadaniem i niejako pierwszym sy-gnaÂłem papieÂża, tak jak jest pierwszym warunkiem jego posÂługiwania w KoÂściele i w Âświecie (29. X. 1978).

Nauka spoÂłeczna

Ludzie ÂśledzÂący myÂśl papieskÂą podkreÂślajÂą, Âże charakterystycznÂą cechÂą nauczania Jana PawÂła II jest rytm publikacji jego oficjalnych dokumentĂłw. Teologia przenika rzeczywistoÂśĂŚ ziemskÂą a poboÂżnoÂśĂŚ szuka kryteriĂłw poprawnoÂści w otwarciu na trudne niekiedy sytuacje wspĂłÂłczesnego Âświata. Jan PaweÂł II ÂłÂączy gÂłĂŞbokie podstawy filozoficzne i teologiczne ze wskazaniami praktycznymi o charakterze duszpasterskim. Dlatego we wszystkich jego encyklikach moÂżna natrafiĂŚ za-rĂłwno na wÂątki teologiczne, jak i spoÂłeczne, dokÂładnie jak w jego Âżyciu, jak w Âżyciu KoÂścioÂła i jak powinno byĂŚ w Âżyciu kaÂżdego czÂłowieka.

Wiara i kultura, BĂłg i czÂłowiek, natura, Âświat i nadprzyrodzonoÂśĂŚ spotykajÂą siĂŞ w sercu czÂłowieka. Dlatego nawet w tak bardzo teologicznej encyklice jak „Dominum et Vivificantem", o Duchu ÂŚwiĂŞtym (1986 r.), mamy wyraÂźnÂą wypowiedÂź na aktualne tematy spoÂłeczne, co szczerze uradowaÂło chrzeÂścijaĂąskich spoÂłecznikĂłw (Cz. Strzeszewski).

Swoje spoÂłeczne nauczanie zawarÂł Jan PaweÂł II nie tylko w kilku encyklikach, ale aktualizuje je niemal na co dzieĂą w nauczaniu zwy-czajnym, bĂŞdÂącym Âświadectwem zatroskania o cierpiÂących, niezaleÂżnie od ich religii, przekonaĂą czy narzuconej ideologii. Dlatego przypomi-na, Âże paĂąstwo powinno chroniĂŚ wolnoÂśĂŚ sumienia wszystkich swoich obywateli, niezaleÂżnie od tego jakÂą religiĂŞ lub ÂświatopoglÂąd wyznajÂą (LubaczĂłw, 3.06.1991).

BywajÂą niekiedy na arenie miĂŞdzynarodowej sytuacje trudne, cenzurowane przez miĂŞdzynarodowe centra i agencje jak chociaÂżby konflikty na BaÂłkanach, wojna izraelsko-palestyĂąska, bombardowania Libanu, Afganistanu, blokady naÂłoÂżone na Iran i KubĂŞ, lub stan wojenny w Pol-sce, ale PapieÂż wielokrotnie potrafi wracaĂŚ do spraw pozornie przegra-nych, budzi sumienia Âświadomy, Âże jest to jedyna droga do uratowania czÂłowieczeĂąstwa i wyjÂścia z najtrudniejszych sytuacji. NiektĂłre z poruszonych kwestii jak np. problem feudalnej niesprawiedliwoÂści zwiÂązanej z miĂŞdzynarodowym zadÂłuÂżeniem paĂąstw biednych, wymagaÂł nie tylko dobrego rozeznania i studiĂłw, ale i determinacji w ujawnianiu zafaÂłszowania i powiÂązaĂą wspĂłÂłczesnych „struktur grzechu". Podobnie ryzykowne okazaÂło siĂŞ napiĂŞtnowanie Âświatowego ataku na rodzinĂŞ, podstawowego prawa do Âżycia (aborcja - eutanazja) i eksperymentĂłw genetycznych.

PapieÂż ujawnia jednak w ten sposĂłb swoje niezwykle zaufanie do ludzi kultury, do Âświata nauki, do duchowieĂąstwa i Âświeckich. Wszyscy ludzie i kaÂżdy czÂłowiek jest powoÂłany aby czyniĂŚ sobie ziemiĂŞ podda-nÂą, aby realizowaĂŚ zadania wyznaczone nam przez StwĂłrcĂŞ, aby broniĂŚ prawdy.

Dla tego PapieÂża i dla KoÂścioÂła staje siĂŞ coraz bardziej oczywiste, Âże „nauczanie i upowszechnianie spoÂłecznej nauki wchodzÂą w zakres ewangelizacyjnej misji KoÂścioÂła" (Sollicitudo Rei Socialis 41), bo rozwĂłj czÂłowieka i ludzkoÂści odbywa siĂŞ na zasadzie integralnoÂści. Brak w ja-kiejkolwiek dziedzinie i miejscu jest brakiem w caÂłoÂści. PapieÂż widzi zarĂłwno negatywne wskaÂźniki niedorozwoju spoÂłecznego (przedziaÂł miĂŞdzy bogatÂą PĂłÂłnocÂą i biednym PoÂłudniem ciÂągle roÂśnie, zaostrza siĂŞ teÂż militaryzm Wschodu i Zachodu, roÂśnie bezrobocie) jak i znaki pozy-tywne (np. roÂśnie ÂświadomoÂśĂŚ godnoÂści kaÂżdej osoby ludzkiej, uznanie dla praw czÂłowieka, coraz szersze jest teÂż przekonanie o radykalnej wspĂłÂłzaleÂżnoÂści wszystkich, uznanie wartoÂści pokoju, budzi siĂŞ takÂże poszanowanie Âśrodowiska naturalnego).

PapieÂż postuluje, Âże dzisiaj konieczne siĂŞ staje przyjĂŞcie szerszej koncepcji rozwoju, ktĂłra nie ogranicza siĂŞ do ekonomii, ale widzi po-trzebĂŞ uwzglĂŞdnienia takÂże wymiarĂłw kulturowych, transcendentnych i religijnych czÂłowieka i spoÂłeczeĂąstw.

UrzÂąd Piotra

Przyzwyczaili siĂŞ dziennikarze do prowadzenia podsumowaĂą papie-skich podrĂłÂży, ktĂłrych liczba z kaÂżdym rokiem roÂśnie. PodrĂłÂży zagra-nicznych i tych poza Watykan, do parafii i diecezji na terenie WÂłoch. Wszystkie sÂą wyrazem gorliwoÂści apostolskiej nastĂŞpcy ÂświĂŞtego Piotra, ktĂłry ma utwierdzaĂŚ braci w wierze. Czynili to - na szczĂŞÂście - i inni papieÂże, zwÂłaszcza w pierwszych „mocniejszych" latach ich pontyfika-tĂłw, ale Jan PaweÂł II staÂł siĂŞ sÂługÂą sÂłowa przez wszystkie dziesiÂątki lat i widaĂŚ, Âże nie zamierza poniechaĂŚ tego zadania, ktĂłre moÂżna wypeÂł-niaĂŚ w rĂłÂżny sposĂłb. On je realizuje dosÂłownie od pierwszych godzin po wyborze, od inauguracji pontyfikatu, kiedy woÂłaÂł o otwarcie drzwi Chrystusowi, aÂż po ostatnie dni mimo wyraÂźnych trudnoÂści zdrowot-nych. ZdumiewajÂącÂą rzeczÂą jest teÂż niezwykÂła odpowiedÂź ludzi na to papieskie przezwyciĂŞÂżanie niemocy.

OtwartoÂśĂŚ PapieÂża sprawia, Âże liczba krajĂłw majÂących stosunki dy-plomatyczne ze StolicÂą ApostolskÂą podczas tego pontyfikatu nie tylko siĂŞ uwielokrotniÂła i doszÂła do 185 wedÂług Annuario Pontificio z roku 2002, ale Âże nawiÂązaÂły je kraje nawet o symbolicznej liczbie katolikĂłw, i Âże Jan PaweÂł II i tam jedzie dawaĂŚ Âświadectwo ewangelii, gÂłosiĂŚ jÂą wszelkiemu stworzeniu (klasycznym przykÂładem moÂże tu byĂŚ wizyta i spotkanie z mÂłodzieÂżÂą w Maroku w pierwszych latach pontyfikatu albo ostatnia wizyta w AzerbejdÂżanie).

W ostatnich latach wzrosÂło zainteresowanie dziaÂłalnoÂściÂą KoÂścioÂła w Âświecie, a staÂło siĂŞ to mimo atakĂłw antykoÂścielnych i promowanej w Âśrodkach przekazu sekularyzacji. WzrĂłsÂł teÂż autorytet moralny Sto-licy Apostolskiej, jako Âże gÂłos PapieÂża jest obecny w trudnych i zawiÂłych sytuacjach wspĂłÂłczesnego Âświata. GÂłos to zawsze wyraÂźny, kulturalny, ale bardzo czĂŞsto, mimo wszystko niewygodny.

TrudnoÂści pÂłynÂą z okolicznoÂści, Âże Âświat nasycony jest modÂą, libe-ralizmem i zmiennoÂściÂą swojej hierarchii wartoÂści, a KoÂściĂłÂł i PapieÂż przywoÂłuje transcendencjĂŞ Boga i mĂłwi o godnoÂści kaÂżdego czÂłowieka stworzonego na Jego obraz i podobieĂąstwo, gÂłosi koniecznoÂśĂŚ Âżycia we-dÂług niezmiennych i wspĂłlnych wszystkim ludziom zasad wypisanych na „tablicach serca". Mam wraÂżenie, Âże PapieÂż broni w ten sposĂłb nie tylko Ameryki, Rosji, Polski i Italii przed niÂą samÂą, ale broni teÂż czÂło-wieka przed nim samym.

CzĂŞsto wÂśrĂłd dziennikarzy jawi siĂŞ pytanie o politykĂŞ Stolicy Apo-stolskiej, ktĂłrej sama obecnoÂśĂŚ na Âświatowej arenie juÂż jest faktem „po-litycznym". W moim przekonaniu politykÂą Watykanu za czasĂłw Jana PawÂła II jest nie mieĂŚ polityki, pozostaĂŚ poza wpÂływami naciskĂłw, oczekiwaĂą na zyski i sukcesy, zachowaĂŚ wiernoÂśĂŚ rozpoznanej praw-dzie, broniĂŚ jej i promowaĂŚ uniwersalizm chrzeÂścijaĂąski poprzez obronĂŞ praw czÂłowieka, przypominajÂąc jednoczeÂśnie o jego obowiÂązkach.

Jan PaweÂł II poznaÂł historiĂŞ XX wieku aÂż nadto dobrze i to od pod-staw, od fundamentĂłw. DziĂŞki temu zna lepiej niÂż wielu ludzi aspira-cje i nadzieje ideologii totalitarnych, ktĂłre przewaliÂły siĂŞ przez PolskĂŞ i Âświat w ubiegÂłym stuleciu. Nie mĂłgÂł i nie chciaÂł zaakceptowaĂŚ zafaÂł-szowaĂą i paktĂłw niesprawiedliwych, zbudowanych na tych zafaÂłszowa-niach, bolaÂły go zakÂłamania JaÂłty i milczenie wobec przeÂśladowanych za wiarĂŞ w Rosji, Chinach, Sudanie i w innych krajach.

Nic przeto dziwnego, Âże po ukazaniu siĂŞ spoÂłecznych encyklik Jana PawÂła II na jego biurku natychmiast pojawiaÂły siĂŞ protesty i z Moskwy, i z Waszyngtonu z tej racji, Âże PapieÂż nie wykazuje aplauzu ani wobec ateistycznego marksizmu, ani wobec liberalnego kapitalizmu, uznajÂąc obydwa systemy za pozbawione naleÂżytej, integralnej wizji czÂłowieka i Âświata. Humanizm chrzeÂścijaĂąski gÂłosi peÂłnÂą prawdĂŞ o czÂłowieku jako osobie i obrazie Boga i dlatego jest nie do pogodzenia z marksi-stowskÂą i kaÂżdÂą materialistycznÂą koncepcjÂą czÂłowieka, spoÂłeczeĂąstwa i Âświata. Jan PaweÂł II okazaÂł siĂŞ teÂż konsekwentnym zwolennikiem rozdziaÂłu teologii od polityki, promujÂąc zdecydowanie dystans KoÂścioÂła (i ludzi KoÂścioÂła) od struktur politycznych i stanowisk partyjnych. StÂąd siĂŞ bierze dystans Stolicy Apostolskiej wobec „teologii wyzwolenia" i brak zgody na przyjmowanie stanowisk ministerialnych przez ksiĂŞ-Âży w Afryce czy Ameryce ÂŁaciĂąskiej. Ideologia „walki klas" czy walki stronnictw politycznych nie jest drogÂą KoÂścioÂła XXI w. Jest niÂą dialog, niekiedy cierpliwy dystans, przebaczenie, sÂłowa przeproszenia (jakÂże czĂŞste w ustach tego PapieÂża) i czynna miÂłoÂśĂŚ.

Wydaje siĂŞ, Âże w dotarciu do papieskiego credo nt. nauki spoÂłecznej KoÂścioÂła szczegĂłlnie moÂże pomĂłc lektura i analiza jego najwaÂżniejszych przemĂłwieĂą wygÂłaszanych do biskupĂłw w Meksyku, CELAM (1979), w Puebla i innych miejscach oraz przemĂłwieĂą wygÂłaszanych w czasie pierwszej podrĂłÂży do Polski (1979). Wszystkie te przemĂłwienia, podob-nie jak i wszystkie inne teksty, napisaÂł osobiÂście PapieÂż jeszcze ÂświeÂży wraÂżliwoÂściÂą polskiego biskupa. WraÂżliwoÂściÂą serca pasterza i poety, czÂłowieka wiary i mistyka, ktĂłry musiaÂł przejÂąĂŚ odpowiedzialnoÂśĂŚ za KoÂściĂłÂł i koÂścioÂły lokalne. PoznaÂł je i pokochaÂł na nowy juÂż sposĂłb.

MogĂŞ dodaĂŚ, Âże dla mnie ten PapieÂż w 25 roku pontyfikatu coraz piĂŞkniej wraca do I roku swej papieskiej posÂługi, do czasu pierwszej miÂłoÂści KoÂścioÂła i czÂłowieka. Podobnie bardzo wiele moÂżna dowiedzieĂŚ siĂŞ o tym PapieÂżu z jego pierwszej encykliki „Redemptor hominis". Jest tam i wyznanie z dnia „narodzin" tj. z 16 XI 1978 r. i antropologia personalizmu chrzeÂścijaĂąskiego, ktĂłry Jan PaweÂł II przywiĂłzÂł ze sobÂą do Rzymu z Polski i postanowiÂł byĂŚ gÂłosem tych, ktĂłrzy nie majÂą gÂłosu i zachĂŞcaĂŚ Âświat i ludzi, Âże warto „bardziej byĂŚ niÂż mieĂŚ" (Redemptor hominis, 15d).

Listy do kapÂłanĂłw

SÂą kolejnÂą oryginalnoÂściÂą tego pontyfikatu. PrzesyÂła je Jan PaweÂł II corocznie prezbiterom na Wielki Czwartek. SÂą przykÂładem ÂświeÂżoÂści duszpasterskiej PapieÂża zatroskanego o tych, ktĂłrzy sÂą jego „przedÂłu-Âżeniem" i powinni nieustannie na nowo objawiaĂŚ swĂłj charyzmat bycia jedno z Chrystusem w sÂłuÂżbie Bogu i ludziom". On Âżyje codziennie sa-kramentem swego kapÂłaĂąstwa i chciaÂłby, abyÂśmy i my oÂżywiali w sobie ÂświadomoÂśĂŚ bycia alter ego Chrystusa (drugim ja Chrystusa).

Kiedy to piszĂŞ, stajÂą przed oczyma mojej duszy te rozlegÂłe - i jakÂże zrĂłÂżnicowane - dziedziny Âżycia ludzi, do ktĂłrych jesteÂście, Drodzy Bra-cia, posÂłani w Winnicy PaĂąskiej. A skoro winnica ta przyrĂłwnywana jest rĂłwnoczeÂśnie do „owczarni", wraz z charakterem kapÂłaĂąskim staje siĂŞ Waszym udziaÂłem w niej charyzmat duszpasterski: znamiĂŞ szcze-gĂłlnego podobieĂąstwa do Chrystusa - Dobrego Pasterza. WÂłaÂśnie Wy w szczegĂłlny sposĂłb nosicie na sobie to znamiĂŞ. Bo chociaÂż troska o zba-wienie drugich jest - i powinna byĂŚ - na rĂłÂżny sposĂłb udziaÂłem kaÂżdego czÂłonka wielkiej wspĂłlnoty Ludu BoÂżego, jest i powinna byĂŚ udziaÂłem naszych Âświeckich braci i siĂłstr, jak o tym tak szczodrze wypowiedziaÂł siĂŞ SobĂłr WatykaĂąski II, to jednak od Was, od KapÂłanĂłw, wszyscy ocze-kujÂą tej troski i tego zaangaÂżowania, bardziej i inaczej niÂż od kogokol-wiek ze Âświeckich.

Bardziej i inaczej wÂłaÂśnie dlatego, Âże Wasz udziaÂł w kapÂłaĂąstwie Jezusa Chrystusa rĂłÂżni siĂŞ od ich udziaÂłu istotÂą a nie stopniem tylko.

KapÂłaĂąstwo zaÂś Jezusa Chrystusa jest pierwszym ÂźrĂłdÂłem i nie-ustannym, niezmiennie skutecznym wyrazem tej troski o zbawienie, ktĂł-ra pozwala nam patrzeĂŚ na Niego wÂłaÂśnie jako na Dobrego Pasterza. CzyÂż te sÂłowa „dobry pasterz daje Âżycie swoje za owce" nie odnoszÂą siĂŞ wÂłaÂśnie do ofiary krzyÂża, do definitywnego aktu Chrystusowego kapÂłaĂą-stwa? CzyÂż one nie wskazujÂą nam wszystkim, ktĂłrych przez Sakrament ÂŚwiĂŞceĂą Chrystus Pan uczyniÂł w szczegĂłlny sposĂłb uczestnikami swego KapÂłaĂąstwa, drogi, jakÂą mamy rĂłwnieÂż kroczyĂŚ? CzyÂż nie mĂłwiÂą one, Âże naszym powoÂłaniem jest szczegĂłlna troska o zbawienie naszych bliÂź-nich: Âże ta troska jest szczegĂłlnÂą racjÂą bytu naszego Âżycia kapÂłaĂąskiego, Âże ona wÂłaÂśnie nadaje mu sens - i tylko przez niÂą moÂżemy teÂż odnaleÂźĂŚ peÂłny sens naszego wÂłasnego Âżycia, naszÂą doskonaÂłoÂśĂŚ, naszÂą ÂświĂŞtoÂśĂŚ? MĂłwi na ten temat na rĂłÂżnych miejscach Dekret Soborowy Optatam totius (List z r. 1979,5).

To z szacunku do kapÂłaĂąstwa powoÂłanych rodzi siĂŞ szacunek i po-trzeba kapÂłaĂąstwa powszechnego wiernych. PapieÂż wie, jakie siÂły drzemiÂą w czÂłowieku i nieustannie prĂłbuje je uruchomiĂŚ dajÂąc ludziom klucze do rĂŞki, chce aby byli peÂłniej ludÂźmi poprzez pokonanie siebie i otwarcie na piĂŞkno ÂśladĂłw Boga zawarte w kaÂżdym czÂłowieku.

Co roku, a niekiedy czĂŞÂściej, PapieÂż udziela ÂświĂŞceĂą biskupich i ka-pÂłaĂąskich w Bazylice ÂŚwiĂŞtego Piotra. To wyraz jego sÂłuÂżby w KoÂściele, posÂługa sakramentalna, ktĂłrÂą realizuje kaÂżdy biskup, a mĂłwi w tym wypadku o ÂświeÂżoÂści wiary Jana PawÂła II i stylu przeÂżywania swego autentycznego kapÂłaĂąskiego powoÂłania mimo upÂływu lat. Z tej takÂże racji Jan PaweÂł II corocznie chrzci, bÂłogosÂławi maÂłÂżeĂąstwa i zasiada w konfesjonale, aby sÂłuchaĂŚ spowiedzi wiernych i jednaĂŚ ich z Bogiem. Wskazuje tym samym nam wszystkim na to, co powinno dawaĂŚ radoÂśĂŚ i sens naszemu kapÂłaĂąstwu. To Âświadectwo nie pasuje do wielu tĂŞsknot polityczno-spoÂłecznych, ktĂłre siĂŞ mogÂą zrodziĂŚ w sercach zmĂŞczonych i zniechĂŞconych. Jan PaweÂł II jawi siĂŞ KoÂścioÂłowi i Âświatu jako nauczy-ciel pozytywny, dysponujÂący solidnÂą i pokornÂą wiedzÂą, wraÂżliwy na prawdĂŞ, ale strzegÂący jej z miÂłoÂściÂą, czÂłowiek o bÂłyskotliwej i wszech-stronnej inteligencji, ktĂłrej wyrazem jest jego humor, nie stroniÂący od autoironii. Ten humanista, filozof i teolog oprĂłcz wiedzy dysponuje mÂą-droÂściÂą, ale robi wszystko, aby nie ujawniaĂŚ jej zbyt natarczywie.

W sytuacjach bardzo trudnych nie skarÂży siĂŞ na swĂłj los, nigdy nie ujawniÂł postawy roszczeniowej w stosunku do innych. Bije z niego na-turalnoÂśĂŚ czÂłowieka odkupionego, bliskoÂśĂŚ, a w czasie spotkaĂą niemal rodzinnoÂśĂŚ. Promieniuje z niego jakaÂś inna, wolna i piĂŞkna rzeczywi-stoÂśĂŚ, inny Âświat. Wiara nazywa to nadprzyrodzonoÂściÂą.

Poetycki charyzmat WojtyÂły - PapieÂża

Jest faktem, Âże wartoÂśĂŚ ludzi poznajemy poprzez ich sÂłowa i czyny. Czasami pytamy ze zdumieniem jak to byÂło moÂżliwe, Âże jeden czÂłowiek zdoÂłaÂł tyle dokonaĂŚ? Jeszcze wiĂŞkszym zdumieniem napeÂłnia nas czÂło-wiek, ktĂłry ma liczne zainteresowania i powaÂżne, liczÂące siĂŞ dokonania w wielu dziedzinach. KsiÂądz Karol WojtyÂła zapisaÂł siĂŞ w Polsce jako filozof, teolog i duszpasterz. Jako biskup krakowski i kardynaÂł realizo-waÂł kolejne, waÂżne zadania, ktĂłrych byÂło wiele i w Polsce i w KoÂściele Powszechnym, Âże wspomnĂŞ jego udziaÂł w Soborze i Synodach rzym-skich. ByÂł tam najbliÂższym wspĂłÂłpracownikiem papieÂży i biskupĂłw.

W tym samym czasie dynamizowaÂł i uwspĂłÂłczeÂśniaÂł KoÂściĂłÂł w Pol-sce, choĂŚby przez to, Âże tworzyÂł i realizowaÂł programy duszpasterskie, Âże promowaÂł apostolstwo Âświeckich przez trudny, ale ÂścisÂły kontakt z intelektualistami katolickimi i Âśrodowiskami naukowymi. To prze-cieÂż kardynaÂł WojtyÂła pozwoliÂł na wykÂłady profesorĂłw krakowskich na ATK - paĂąstwowej przecieÂż Uczelni.

Jest jednak jedna, szczegĂłlna dziedzina twĂłrczoÂści ksiĂŞdza Karola WojtyÂły (ktĂłrej mimo pozorĂłw nie zaniechaÂł), koncentrujÂąca w sobie, jak w soczewce caÂłÂą wraÂżliwoÂśĂŚ ludzkÂą i formacjĂŞ duchowÂą PapieÂża. Poezja, twĂłrczoÂśĂŚ poetycka, ktĂłra zapowiada nam wszystko co juÂż wi-dzieliÂśmy w tym PapieÂżu i wszystko, czego jeszcze moÂżemy byĂŚ Âświad-kami.

Ostatnim papieÂżem - poetÂą byÂł Eneasz Piccolomini, ktĂłry przyjÂąÂł imiĂŞ Piusa II (1458-1464), a wiĂŞc trzeba byÂło prawie piĂŞciuset lat, aby na Stolicy Piotrowej zasiadÂł czÂłowiek o wraÂżliwoÂści poety. Poety gÂłĂŞbo-ko religijnego, ktĂłry nie chce swoim ,ja" napeÂłniaĂŚ Âświata i ludzi, ale zostawia w sobie samym miejsce dla Boga i czÂłowieka:

Miejsce moje jest w Tobie. Twoje miejsce jest we mnie.

Jest to wszakÂże miejsce wszystkich ludzi...

...jestem przez wszystkich pomnoÂżony w KrzyÂżu, ktĂłry na tym miej-scu staÂł...

MiaÂłeÂś miejsce na ziemi przez Twoje CiaÂło. Miejsce zewnĂŞtrzne CiaÂła zamieniÂłeÂś na miejsce wewnĂŞtrzne, mĂłwiÂąc „bierzcie i poÂżywajcie z nie-go wszyscy (WĂŞdrĂłwka do miejsc ÂświĂŞtych).

DziĂŞki poezji Karola WojtyÂły otrzymujemy ÂświatÂło nowe w spoj-rzeniu na wiele spraw. Widzimy jak pozostaÂł wierny Bogu i sobie, jak szedÂł godnie w trosce o to, co waÂżne i najwaÂżniejsze. PracowaÂł i cierpiaÂł z innymi i dla innych. KochaÂł Âświat i ojczystÂą ziemiĂŞ.

Ojczyzna - kiedy myÂślĂŞ - wĂłwczas wyraÂżam siebie i zakorzeniam, mĂłwi mi o tym serce, jakby ukryta granica, ktĂłra ze mnie przebiega ku innym, aby wszystkich ogarniaĂŚ w przeszÂłoÂśĂŚ dawniejszÂą niÂż kaÂżdy z nas: z niej siĂŞ wyÂłaniam... (MyÂślÂąc Ojczyzna, 1974 r.)

WspĂłÂłczesny kod kulturowy odrzuca miÂłoÂśĂŚ ojczyzny, redukuje po-jĂŞcie patriotyzmu (czasami nawet cynicznie wyÂśmiewa te treÂści), ktĂłre chyba teÂż coraz mniej rozumie. Spora czĂŞÂśĂŚ „postĂŞpowych" PolakĂłw od-rzuciÂła poczucie godnoÂści, pÂłynÂące z dziedzictwa historycznego, z wiĂŞzi narodowej przekazywanej przez pokolenia. NastaÂła moda na „odbrÂąza-wianie" i wprost oczernianie polskoÂści. Wielu takich, co siĂŞ polskoÂści wyrzec nie potrafiÂą, zwÂątpiÂło w niÂą. W tej sytuacji Jan PaweÂł II jawi siĂŞ jako wymagajÂący nauczyciel patriotyzmu. WidaĂŚ to w jego poezji i ca-Âłym nauczaniu: PrzyszÂłoÂśĂŚ Polski zaleÂży od Was i musi od Was zaleÂżeĂŚ. To jest nasza Ojczyzna - to jest nasze „byĂŚ" i nasze „mieĂŚ". I nikt nie moÂże pozbawiĂŚ nas prawa, aÂżeby przyszÂłoÂśĂŚ tego naszego „byĂŚ" i „mieĂŚ" nie zaleÂżaÂła od nas (Westerplatte, 1987).

MĂłwiÂąc, Âże wiĂŞcej siĂŞ moÂżna nauczyĂŚ od poetĂłw, niÂż od filozofĂłw (H. G. Gadamer) i to nie tylko w dziedzinie poprawnego myÂślenia, ale myÂślenia sprawdzonego Âżyciem i przeÂżyciem. DrĂłg do poznania prawdy jest wiele, poezja jest drogÂą specyficznÂą, zrodzonÂą z wraÂżliwoÂści szcze-gĂłlnej i z wyczucia piĂŞkna. Poeta - jak nikt inny - potrafi wprowadziĂŚ czÂłowieka w Âświat swojej kultury i religii, uczyniĂŚ innych uczestnikami wÂłasnych przeÂżyĂŚ, dobra i piĂŞkna, bĂłlu i tragedii, wprowadziĂŚ w nowy Âświat wartoÂści.

NiektĂłre z okreÂśleĂą, wÂłaÂściwe Janowi PawÂłowi II mĂłgÂł sformuÂło-waĂŚ tylko PapieÂż - Poeta; np. trzeba bardziej byĂŚ niÂż mieĂŚ, albo zachĂŞta wobec mÂłodzieÂży: musicie od siebie wymagaĂŚ choĂŚby inni od was nie wymagali. PiĂŞkny charakter „wojtyliaĂąski" majÂą teÂż tytuÂły licznych dzieÂł i dokumentĂłw kardynaÂła WojtyÂły, np.: „MiÂłoÂśĂŚ i odpowiedzial-noÂśĂŚ" (tytuÂł, ktĂłry mĂłwi wszystko o tej ksiÂąÂżce), „Osoba i czyn", „Wiara i rozum", „Ewangelia Âżycia", „PrzekroczyĂŚ prĂłg nadziei" i inne.

SzczegĂłlna wraÂżliwoÂśĂŚ wierzÂącego poety i gÂłĂŞbia kontemplacji pro-wadzi go, byĂŚ moÂże, do przeÂżyĂŚ szczegĂłlnych, „mistycznych" w spojrze-niu na Boga i Jego dzieÂła. CzÂłowiek wÂśrĂłd nich stoi na pierwszym miej-scu i dostarcza przeÂżyĂŚ, doÂświadczeĂą, nadziei i oczekiwaĂą. CzÂłowiek jest przecieÂż obrazem Prawzoru NieskoĂączonego.

Poezja Karola WojtyÂły odznacza siĂŞ duÂżÂą intensywnoÂściÂą treÂści fi-lozoficznej i promieniuje teologiÂą, wiarÂą, czyli tym wszystkim, czym Âżyje Autor i czym nie moÂże siĂŞ nie podzieliĂŚ z innymi. Ciekawe, Âże juÂż w mÂłodzieĂączych dramatach widaĂŚ ich zdecydowanÂą wymowĂŞ moral-nÂą, przez co ukazujÂą rysy duchowoÂści Autora bardziej niÂż Jego talenty i niepospolite zdolnoÂści.

MiÂłoÂśĂŚ i Prawda egzaminujÂą przeÂżycia i pasjonujÂą wszystkich po-etĂłw, poczynajÂąc od PawÂła z Tarsu, ktĂłry jest autorem niezrĂłwnanego hymnu zapisanego w 13 rozdziale I Listu do Koryntian (musiaÂł tych Koryntian kochaĂŚ w szczegĂłlny sposĂłb, a kochaÂł ich miÂłoÂściÂą bardzo wymagajÂącÂą, co widaĂŚ z innych radykalnych upomnieĂą tegoÂż Listu).

Karol WojtyÂła jest poetÂą przede wszystkim religijnym, sacrum w jego poezji ma znaczenie podstawowe. Jego najgÂłĂŞbsze przeÂżycia ro-dzÂą siĂŞ z wiary, gdzieÂś w bliskoÂści Boga. To jest jedno z bardzo waÂż-nych, istotnych jego ÂświateÂł. InnÂą cechÂą jest realizm, znajomoÂśĂŚ Âży-cia, osadzenie w historii. Mocne posadowienie rzeczywistoÂści na ziemi, zgodnie z przekonaniem, Âże nie ma konfliktu miĂŞdzy Bogiem i Âświatem, ani miĂŞdzy duszÂą i ciaÂłem w czÂłowieku.

A u stĂłp Prawdy trza MiÂłoÂśĂŚ zaÂłoÂżyĂŚ, u wĂŞgÂłĂłw trzeba, przy ziemi, przy ziemi -przyjmie siĂŞ ona, choĂŚby wÂśrĂłd bezdroÂży, i pobuduje, podniesie, odmieni -

- We waszych mowach o PrawdĂŞ woÂłacie... (Jeremiasz)

Jest jeszcze jeden aspekt Karola WojtyÂły - poety. Jego zwiÂązek z kulturÂą, historiÂą, Narodem, z ktĂłrego wyrĂłsÂł. MÂłody, zaledwie dzie-wiĂŞtnastoletni Karol WojtyÂła, ktĂłry pisze dramaty - znamy 6 ich ty-tuÂłĂłw - daje Âświadectwo przeÂżyciom osobistym, ale ujawnia poÂśrednio rolĂŞ Âśrodowiska kulturalnego, z ktĂłrego wyszedÂł. Wadowice z okresu miĂŞdzywojennego, to niewielkie miasto, niewielkie, ale bardzo aktyw-ne religijnie i kulturalnie. ÂŻyczliwoÂśĂŚ ludzka, kontakty i wiĂŞzy przyjaÂź-ni, ktĂłre przetrwaÂły prĂłby czasu, pokazujÂą czym wtedy bywaÂły polskie, prowincjonalne miasta i wioski (innym przykÂładem moÂże tu byĂŚ Sta-nisÂław PigoĂą i jego ksiÂąÂżka: „Z Komborni w Âświat"). Karol od dziecka „oddychaÂł" teatrem i w szkole, i w koÂściele. Jak podajÂą biografie, jako oÂśmioletni chÂłopiec odwiedzajÂąc brata Edmunda w szpitalu w Bielsku recytowaÂł chorym poezjĂŞ i przedstawiaÂł scenki teatralne (por. BolesÂław Taborski, Wprowadzenie do „K. WojtyÂła, Tutte le opere letterarie, Mi-lano 2001). ZbliÂżyÂł siĂŞ i nawiÂązaÂł kontakty z najwybitniejszymi ludÂźmi teatru po rozpoczĂŞciu studiĂłw na UJ w Krakowie i trwaÂło to przez caÂły okres okupacji niemieckiej (Juliusz Osterwa, MieczysÂław Kotlarczyk, Tadeusz KudliĂąski i inni).

Kontakt z teatrem „ÂŻywego SÂłowa" pozwoli przyszÂłemu papieÂżowi ceniĂŚ sÂłowo, ujawniaĂŚ piĂŞkno mowy - tak waÂżnego narzĂŞdzia codzien-nej pracy apostolskiej Biskupa Rzymu. Dostrzegli to obserwatorzy juÂż 16 paÂździernika 1978 roku.

W swej twĂłrczoÂści poetyckiej - podobnie jak w filozofii i teologii -Karol WojtyÂła jest oryginalny sobÂą. Konsekwentnie realizuje wizjĂŞ czÂłowieka i odczytuje BoÂży plan zawarty w stworzeniu. PrĂłbuje przy-wrĂłciĂŚ wartoÂśĂŚ i treÂśĂŚ sÂłowa, a czyni to w czasach, gdy tak wiele bÂłÂąka siĂŞ sÂłĂłw pustych. Jego dramaty i jego poezja jest z gruntu intelektual-nie religijna i dzielnie siĂŞ broni przed dewocjÂą.

W dzieÂłach poetyckich Karola WojtyÂły jest kilka podstawowych idei, moÂżna by je nazwaĂŚ kamieniami wĂŞgielnymi:

1Â° BĂłg Osobowy, Âżywy, BĂłg chrzeÂścijan, ktĂłry wprowadza czÂłowieka w TajemnicĂŞ Âżycia TrĂłjcy ÂŚwiĂŞtej. Ojcostwo Boga promieniujÂąc ojco-stwem, stwarza czÂłowieka i pozwala mu zrozumieĂŚ siebie samego:

JakÂże bardzo ciĂŞ kocham, mĂłj Ojcze,

dziwny Ojcze, zrodzony w mej duszy,

Ojcze, ktĂłry we mnie siĂŞ urodziÂłeÂś, by mnie urodziĂŚ...

Ojcze mĂłj, ja walczĂŞ o ciebie. BÂądÂź ty we mnie,

Jak ja chcĂŞ byĂŚ w tobie...

... Ojciec, ojciec, czymÂże brzmi to sÂłowo? „

(Promieniowanie Ojcostwa, 1964).

2Â° godnoÂśĂŚ czÂłowieka, ktĂłry odnajduje siĂŞ w relacji do drugiej oso-by, a przede wszystkim do Boga - Osoby. Karol WojtyÂła bardzo czĂŞ-sto w swych utworach posÂługuje siĂŞ symbolicznym imieniem Adama, pierwszego czÂłowieka, aby szukaĂŚ z nim gÂłĂŞbi czÂłowieczeĂąstwa.

3Â° cierpienie, krzyÂż i bĂłl obecny jest juÂż w pierwszym wierszu Ka-rola WojtyÂły poÂświĂŞconym zmarÂłej matce, ale wraca niejednokrotnie w przyszÂłej twĂłrczoÂści (Hiob, Jeremiasz):

i ugruntowaÂł BoÂży Syn

zakon swĂłj Nowy

z ofiary, mĂŞki i z cierpienia.

Oto cierpienie, co gruntuje -

Oto cierpienie, co przemienia.

(Hiob)

Ludzie bezdomni w swych mieszkaniach zamieszkujÂą na nowo ZiemiĂŞ przez KrzyÂż (WĂŞdrĂłwka do miejsc ÂświĂŞtych, 1956)

KrzyÂż Chrystusowy zawiera w sobie dobro, wielki potencjaÂł dobra. Prowadzi do odrodzenia, do wolnoÂści:

ZauwaÂżyliÂście juÂż zapewne, Âże ja mĂłwiĂŞ o KrzyÂżu. O naszym wspĂłl-nym KrzyÂżu, ktĂłry jest przeksztaÂłceniem upadku czÂłowieka w dobro, a jego niewoli w wolnoÂśĂŚ. (Brat naszego Boga, 1950)

Tajemnica Âśmierci to: tajemnica PrzejÂścia... to zapis gÂłĂŞboki dotych-czas nie odczytany do koĂąca... NurtĂłw mijania nie zatrzymasz. Jest ich wiele... Jeden z nas wielu przeszedÂł w poprzek wszystkich nurtĂłw mija-nia... To PrzejÂście nazywa siĂŞ Pascha - mysterium.
(RozwaÂżanie o Âśmierci, 1975)

To moÂże kontemplacja cierpienia dokonana jĂŞzykiem poezji, pozwa-la mu znosiĂŚ je w rzeczywistoÂści ontycznej. Dlatego na pytanie o cier-pienie, to dotykalne, rzeczywiste PapieÂż odpowiada: owszem moÂżna po-wiedzieĂŚ, Âże BĂłg jest „bezradny" wobec ludzkiej wolnoÂści. Rzec moÂżna, Âże BĂłg pÂłaci za ten wielki dar, jakim obdarzyÂł tĂŞ istotĂŞ, ktĂłrÂą stworzyÂł na swĂłj obraz i podobieĂąstwo... ale BĂłg jest zawsze po stronie cierpiÂą-cych... (PrzekroczyĂŚ prĂłg nadziei, 11)

4Â° takÂże temat miÂłoÂści jest obecny we wszystkich pismach i dzieÂłach Karola WojtyÂły - ksiĂŞdza, biskupa, papieÂża. MiÂłoÂśĂŚ przenika teÂż jego poezjĂŞ. MiÂłoÂśĂŚ ta jednakÂże nie jest ograniczona do wymiarĂłw biologicz-nych, ale jest darem i zadaniem, wyzwaniem Boga wobec czÂłowieka:

MiÂłoÂśĂŚ jest ciÂągÂłym wyzwaniem rzucanym nam przez Boga,

rzucanym chyba po to, byÂśmy sami wyzwali los...

lĂŞkam siĂŞ jeszcze o miÂłoÂśĂŚ, o to wyzwanie czÂłowieka. (Przed sklepem jubilera, 1960)

MiÂłoÂśĂŚ jest miarÂą czÂłowieczeĂąstwa, traci wartoÂśĂŚ czÂłowiek, ktĂłry nie kocha, nie nawiÂązuje tej wÂłaÂśnie relacji z drugim czÂłowiekiem. Mi-ÂłoÂśĂŚ ludzka nie jest wolna od cierpieĂą, zaÂłamaĂą, odwrotĂłw. Domaga siĂŞ maksymalizmu, wiedzy i ofiary, i woli obojga darzÂących siĂŞ miÂłoÂściÂą.

MiÂłoÂśĂŚ jest syntezÂą istnienia dwojga ludzi,

ktĂłra siĂŞ w pewnym punkcie jakby zbiega

i z dwojga ludzi czyni jedno.

(tamÂże)

Autor dramatu o sakramencie maÂłÂżeĂąstwa posÂługuje siĂŞ piĂŞknÂą metaforÂą na ukazanie pustki, w ktĂłrÂą weszÂła Anna przez kryzys maÂł-ÂżeĂąski i zamierza sprzedaĂŚ swÂą obrÂączkĂŞ. Jubiler waÂży jÂą dÂługo, czyta wewnÂątrz wygrawerowane monogramy i datĂŞ Âślubu, wreszcie stwier-dza, Âże obrÂączka jest bez wartoÂści - „nic nie waÂży". Waga stale wska-zuje zero... bo Âżadna obrÂączka z osobna nic nie waÂży - waÂżÂą tylko obie, (tamÂże).

KoĂączÂąc te refleksje owym poetyckim stwierdzeniem, zaznaczyĂŚ naleÂży, Âże kaÂżdy czÂłowiek z osobna dostÂąpiÂł wielkiej wartoÂści wÂłaÂśnie dziĂŞki temu, Âże Chrystus zwiÂązaÂł siĂŞ z nim wspĂłlnotÂą MiÂłoÂści, ktĂłra osiÂągnĂŞÂła swĂłj szczyt na Kalwarii. Nic nie waÂży urzÂąd, nawet Piotrowy, jeÂśli nie jest zÂłÂączony „obrÂączkÂą" zaÂślubin z tym, ktĂłrego na ziemi zastĂŞpuje. To „zastĂŞpstwo" Âłatwe jest pod CezareÂą FilipowÂą w glorii rozmnaÂżania chleba, czy uroczystego wjazdu do Jerozolimy. Jednak prawdziwe cuda dziaĂŚ siĂŞ zaczĂŞÂły wĂłwczas, gdy podniesiony na Krzy-Âżu pociÂągnÂąÂł wszystkich do siebie. Piotra w tej wspĂłlnocie nie byÂło. ByÂły jednak jego Âłzy, ktĂłre przywrĂłciÂły Go wspĂłlnocie w poranek Zmartwychwstania. Nic nie waÂży najbardziej genialny czÂłowiek - zda siĂŞ mĂłwiĂŚ Jan PaweÂł II - jeÂśli na jego Âżyciu nie wygrawerowano imion wspĂłlnoty, do ktĂłrej wÂłÂączyÂła go data Chrztu ÂŚwiĂŞtego.

I jeszcze jedna obserwacja. DziwiĂŚ musi zachowanie Âświata, ktĂłry nie dostrzega Hiobowego cierpienia PapieÂża. Zbawienie dokonuje siĂŞ nie na placach hepeningĂłw, ale w cieniu KrzyÂża. Jan PaweÂł II uczyÂł siĂŞ go strofami poezji, w koĂącu zaczÂąÂł pisaĂŚ najwspanialszy hymn o Bogu ukrytym - Bogu, ktĂłry jest siÂłÂą i mocÂą jego ewangelizacji, wÂłaÂśnie te-raz, kiedy z wysokoÂści KrzyÂża dostrzega peÂłniej tajemnice Âświata i cichym, acz nigdy nie zÂłamanym przez niewiernoÂśĂŚ gÂłosem, zda siĂŞ o tym Âświatu rozmiÂłowanemu w jupiterach i sztucznych ogniach mĂłwiĂŚ. Czy Âświat to usÂłyszy? Warto siĂŞ o to modliĂŚ. Tej modlitwy w Âświetle jupi-terĂłw i wobec milionĂłw wiwatujÂących uczy nas Jan PaweÂł II i to jest chyba synteza jego poezji i teologii, jego wiary i spoÂłecznej nauki.

Archidiecezja Przemyska

O rodzinie
ZAMYÂŚLENIA

KaÂżdy czÂłowiek ma prawo do rodziny dobrej, zdrowej, gdzie czuje siĂŞ bezpiecznie i dokÂąd chĂŞtnie wraca, aby regenerowaĂŚ siÂły do realizowania swych zadaĂą.

http://jmichalik.episkopat.pl/wypowiedzi/2945.1,JAN_PAWEL_II_refleksje_o_czlowieku_wielkiego_dialogu_z_Bogiem_ludzmi_i_swiatem_Cz_1.html

Maciej ZiĂŞba OP
Epoka Jana PawÂła II. ZrozumieĂŚ niezwykÂły pontyfikat.

III. WPÂŁYW MAGISTERUM PONTIFICIUM JANA PAWÂŁA II NA SAMOÂŚWIADOMOÂŚC KOÂŚCIOÂŁA

Pora spojrzeĂŚ w przyszÂłoÂśĂŚ. WielkoÂśĂŚ pontyfikatu Jana PawÂła II polega nie tylko na jego wielkich, historycznych osiÂągniĂŞciach. Jego nauczanie oraz dziaÂłania otworzyÂło teÂż przed KoÂścioÂłem nowe horyzonty. Dlatego warto i naleÂży wskazaĂŚ te podstawowe papieskie osiÂągniĂŞcia, a takÂże intuicje i pomysÂły, ktĂłre gÂłĂŞboko zmieniÂły stosunek KoÂścioÂła do wielu konkretnych zagadnieĂą i do caÂłej rzeczywistoÂści, ktĂłre juÂż dzisiaj wpÂływajÂą na nasze Âżycie, ale – mam takÂą nadziejĂŞ- w jeszcze wiĂŞkszym stopniu bĂŞdÂą na nie wpÂływaĂŚ w przyszÂłoÂści.

Jan PaweÂł II wniĂłsÂł w swĂłj pontyfikat doÂświadczenie zawodowego filozofa, ktĂłry umie profesjonalnie uprawiaĂŚ systematycznÂą refleksjĂŞ, zwÂłaszcza tĂŞ wyrastajÂącÂą na skrzyÂżowaniu tomizmu i fenomenologii, dopeÂłnione szerokÂą wizjÂą teologicznÂą oraz osadzone w doÂświadczeniu polskiej filozofii i kultury. To poÂłÂączenie zaowocowaÂło wieloma twĂłrczymi osiÂągniĂŞciami.

Antropocentryzm metodologiczny

Dla papieÂża niesÂłychanie waÂżna, rzec moÂżna, rdzeniem jego myÂślenia byÂła zawsze antropologia, antropologia filozoficzna i teologiczna. Papieskie zogniskowanie rozwaÂżaĂą na czÂłowieku ksiÂądz kardynaÂł Marian Jaworski nazwaÂł przed laty antropocentryzmem metodologicznym, a Andrzej Kijowski napisaÂł przed laty w jednym z komentarzy, Âże Jan PaweÂł II: „mĂłwi o Bogu jĂŞzykiem humanistycznym, a o czÂłowieku – jĂŞzykiem mistycznym”. Ja zaÂś - nieco Âżartobliwie – twierdzĂŞ, Âże PapieÂż zaopatrzyÂł KoÂściĂłÂł w „homometr”. Znaczy to, Âże analizĂŞ rzeczywistoÂści rozpoczynamy nie od pryncypiĂłw etycznych, prawd teologicznych, metafizycznych zaÂłoÂżeĂą lub analiz historycznych czy ekonomicznych, ale zawsze zaczynamy jÂą od antropologii. Kiedy wiĂŞc przykÂładowo analizujemy ustroje spoÂłeczne, to maÂło nas obchodzi jak siĂŞ nazywa dany ustrĂłj, wtĂłrnie teÂż pytamy: czy i na ile odwoÂłuje siĂŞ do chrzeÂścijaĂąstwa, jakÂą ma przeszÂłoÂśĂŚ i jakie szczytne cele, ale zawsze zaczynamy od analizy jakie cechy czÂłowieka preferuje dane rozwiÂązanie spoÂłeczne. JeÂśli w danym ustroju i spoÂłeczeĂąstwie zachowana jest ludzka wolnoÂśĂŚ, szanowana rozumna natura czÂłowieka, wspierane jest budowanie wiĂŞzi spoÂłecznych i istnieje troska o sÂłabszych, jednym sÂłowem jeÂśli szanuje on godnoÂśĂŚ osoby, to wszystko jest w porzÂądku i warto taki ustrĂłj popieraĂŚ. JeÂśli jednak ktĂłryÂś z tych parametrĂłw jest ignorowany lub wrĂŞcz ograniczany to, choĂŚby uwodziÂł chrzeÂścijan piĂŞknÂą terminologiÂą, czy nawet kusiÂł przywilejami, musimy byĂŚ bardzo uwaÂżni oraz krytyczni.

Kolejnym pozytywnym efektem skoncentrowania siĂŞ na antropologii sÂą nowe moÂżliwoÂści dialogu z ludÂźmi niewierzÂącymi oraz z przedstawicielami innych tradycji i kultur. Dialog na tematy teologiczne jest dziÂś czĂŞsto uznawany – zazwyczaj niesÂłusznie - za prozelityzm, czy akt nietolerancji. Rozmowa o czÂłowieku i jego problemach nie budzi takich kontrowersji. Dialog prowadzony z niechrzeÂścijanami na temat kondycji wspĂłÂłczesnego czÂłowieka uÂłatwia odnalezienie wspĂłlnych wartoÂści, umoÂżliwia poruszanie najbardziej fundamentalnych zagadnieĂą.

PamiĂŞtajmy zarazem, Âże podstawa antropologii Jana PawÂła II, ma charakter teologiczny, Âże bez Chrystusa w peÂłni nie zrozumiemy czÂłowieka. Dzisiaj coraz lepiej dostrzegamy bardzo prorocze byÂły te sÂłowa z homilii inaugurujÂącej pontyfikat. Wielu nowoÂżytnych myÂślicieli uwaÂżaÂło w ostatnich stuleciach, Âże jedynie odrzucajÂąc KoÂściĂłÂł oraz chrzeÂścijaĂąstwo zbudujemy Âświat peÂłnego i czystego humanizmu. Jeszcze nie tak dawno takie piĂŞkne postacie jak Tadeusz KotarbiĂąski, i takie – znacznie mniej piĂŞkne – postacie jak Jean Paul Sartre wierzyÂły, Âże jedynie ateizm przynosi peÂłniĂŞ humanizmu, Âże – uÂżywajÂąc frazy Sartre’a – „jeÂśli Boga nie ma czÂłowiek jest wszystkim, a jeÂśli BĂłg jest czÂłowiek jest niczym”. OkazaÂło siĂŞ jednak, Âże humanizm Ăłw odgrodzony od Boga i szczelnie zamkniĂŞty w Âświecie fizyki i chemii, biologii oraz genetyki, nie miaÂł Âżadnych racjonalnych podstaw i pĂŞkÂł jak baĂąka mydlana. Dzisiaj juÂż po prostu nie istnieje. W odpowiedzi na owo zarysowane od OÂświecenia przeciwstawianie Boga jako konkurenta czÂłowieka, PapieÂż napisze w Dives in misericordia: „Im bardziej posÂłannictwo, jakie speÂłnia KoÂściĂłÂł jest skoncentrowane na czÂłowieku, im bardziej jest rzec moÂżna antropocentryczne, tym bardziej musi siĂŞ potwierdzaĂŚ i urzeczywistniaĂŚ w teocentryzmie.” A potem dodaje: „O ile rĂłÂżne kierunki dziejowej i wspĂłÂłczesnej myÂśli byÂły i sÂą skÂłonne rozdzielaĂŚ, a nawet przeciwstawiaĂŚ sobie teocentryzm i antropocentryzm, to natomiast KoÂściĂłÂł idÂąc za Chrystusem stara siĂŞ wnosiĂŚ organiczne zespolenie obojga.”

CĂłÂż nam to daje? Po pierwsze, myÂślĂŞ, Âże w czasach, kiedy pojĂŞcie czÂłowieka jako osoby jest coraz silniej kwestionowane, papieÂż pomĂłgÂł nam dostrzec, Âże idea ta faktycznie ma charakter teologiczny, Âże to BoÂży obraz w czÂłowieku jest ÂźrĂłdÂłem jego godnoÂści. Gdy pozbawiamy czÂłowieka wymiaru teologicznego, transcendentnego odniesienia do Pana Boga i odrzucamy, Âże zostaÂł on stworzony na obraz BoÂży, nieuchronnie staje siĂŞ on, w skali mikro, niczym wiĂŞcej niÂż wysoko przetworzonÂą fizykÂą i chemiÂą realizujÂącÂą zakodowany w genach program, a w makroskali – nic nie znaczÂącÂą drobinkÂą, mniejszÂą od atomu, zagubionÂą na peryferiach ekspandujÂącego kosmosu.

WedÂług wielkich tradycji religijnych Wschodu czÂłowiek jedynie w doczesnoÂści jest indywidualny, jest teÂż wtedy samotny i stale cierpi, gdyÂż zanurzony jest w czasie, ale kiedyÂś, w przyszÂłoÂści, zgubi swÂą indywidualnoÂśĂŚ, roztopi siĂŞ w PeÂłni, zwanÂą atmanem lub bramanem, czy nirwanÂą, i stanie siĂŞ jej czĂŞÂściÂą. IndywidualnoÂśĂŚ zatem nie jest tu przyjmowana jako coÂś twĂłrczego i dobrego, pozytywnego, jest raczej przyczynÂą pĂŞkniĂŞcia oraz cierpienia.

W wspĂłÂłczesnej kulturze Zachodu czÂłowieka postrzega siĂŞ diametralnie inaczej: kosmosem jest indywiduum i jego doznania, najistotniejsze jest moje „ja”, wobec innych winienem kierowaĂŚ siĂŞ niezobowiÂązujÂącym altruizmem, ale w gruncie rzeczy oznacza to, Âże inni sÂą o tyle potrzebni o ile uÂłatwiajÂą mi Âżycie, o ile dostarczajÂą mi doznaĂą pozytywnych. StawiajÂąc kropkĂŞ nad „i”, trzeba jasno powiedzieĂŚ, Âże poniewaÂż na dÂłuÂższÂą metĂŞ Âżycie z „innymi” zawsze ogranicza, niekiedy wrĂŞcz krĂŞpuje mojÂą wolnoÂśĂŚ, wiĂŞc w gruncie rzeczy „piekÂło to inni”, co poniekÂąd zarazem oznacza: „niebo to ja” tyle, Âże jest to „niebo podszyte nieszczĂŞÂściem” – kruche, niepewne i przemijajÂące.

Wtedy, pod koniec lat 70., gdy papieÂż stwierdziÂł, Âże czÂłowieka nie moÂżna zrozumieĂŚ bez Chrystusa, wydawaÂło mi siĂŞ, Âże chciaÂł przez to powiedzieĂŚ, iÂż bez Chrystusa nie moÂżna dogÂłĂŞbnie zrozumieĂŚ czÂłowieka, Âże nie da siĂŞ dostrzec peÂłni jego powoÂłania. Dzisiaj myÂślĂŞ, iÂż papieskie stwierdzenie miaÂło moc znacznie wiĂŞkszÂą, Âże bez Chrystusa czÂłowieka nie moÂżna zrozumieĂŚ w ogĂłle. Nie moÂżna bowiem czÂłowieka zrozumieĂŚ bez chrzeÂścijaĂąskiej koncepcji osoby, wedÂług ktĂłrej kaÂżdy zostaÂł obdarzony godnoÂściÂą, wolnoÂściÂą, rozumnoÂściÂą i — jako byt spoÂłeczny — powoÂłany jest do budowania relacji z innymi. Tych tez nie da siĂŞ udowodniĂŚ naukowo, dokÂładnie tak samo jak nie da siĂŞ udowodniĂŚ naukowo tez przeciwnych, ale wynika z nich alternatywa, Âże albo czÂłowiek jako osoba jest bytem transcendentnym, albo teÂż jest jedynie produktem kosmosu zanurzonym w wytworzonÂą przez siebie kulturĂŞ i wszystko co czyni jest immanentne, ma charakter kulturowy. TakÂże etyka. Oznacza to jednak, Âże pÂłynÂące z uznania godnoÂści czÂłowieka pojĂŞcie jego praw ma – i czĂŞsto podkreÂślajÂą to przywĂłdcy z Bliskiego, a zwÂłaszcza Dalekiego Wschodu – charakter kulturowy i stosowanie go do innych kultur jest „zachodnim imperializmem”. Z jednej strony, majÂą racjĂŞ, bo pojĂŞcie praw czÂłowieka jest w ich kulturze czymÂś nowym, jest bowiem produktem kultury chrzeÂścijaĂąskiej, ale ze strony drugiej, w praktyce oznacza, Âże nie wolno torturowaĂŚ FrancuzĂłw, PolakĂłw, czy GrekĂłw, Natomiast torturowanie ArabĂłw, ChiĂączykĂłw lub WietnamczykĂłw jest rzeczÂą naturalnÂą. Tertium non datur.

Dlatego nawet jeÂśli czÂłowiek niewierzÂący twierdzi, Âże Âżadnego czÂłowieka nie wolno torturowaĂŚ, to nieÂświadomie i implicite wyznaje rĂłwnieÂż: „czÂłowieka nie moÂżna zrozumieĂŚ bez Chrystusa”.

[CzÂłowieka nie moÂżna do koĂąca zrozumieĂŚ bez Chrystusa. A raczej: czÂłowiek nie moÂże siebie sam do koĂąca zrozumieĂŚ bez Chrystusa. Nie moÂże zrozumieĂŚ, ani kim jest, ani jaka jest jego wÂłaÂściwa godnoÂśĂŚ, ani jakie jest jego powoÂłanie i ostateczne przeznaczenie. (Redemptor hominis)]

(1979)

Dyskurs o kondycji ludzkiej, o uwikÂłaniach czÂłowieka, jego szansach, wyzwaniach i zagroÂżeniach, przed ktĂłrymi staje, otwiera przestrzeĂą do rozmowy, spotkania ponad podziaÂłami religijnymi, a takÂże z osobami niewierzÂącymi, agnostykami czy ateistami. Uwalnia to zarazem tradycjĂŞ KoÂścioÂła od rĂłÂżnych uwarunkowaĂą i kontekstĂłw. Rozmawiamy bowiem po prostu o czÂłowieku i jego powoÂłaniu i jest rzeczÂą oczywistÂą, Âże KoÂściĂłÂł musi broniĂŚ praw osoby, w tym praw czÂłowieka. Co prawda, wspomnieliÂśmy juÂż o tym, Âświecie zachodnim prawa czÂłowieka do dziÂś sÂą rozpoznawane jako zdobycz rewolucji francuskiej skierowana przeciw KoÂścioÂłowi. Z tego teÂż powodu szerokie krĂŞgi katolikĂłw – zwÂłaszcza we Francji – odnosiÂły siĂŞ do koncepcji praw czÂłowieka z duÂżÂą niechĂŞciÂą. JednakÂże pojĂŞcie praw czÂłowieka, majÂąc lekkie wsparcie w okresie antyku i silniejsze w Âśredniowieczu, w formie dojrzaÂłej pojawiÂło siĂŞ w XV–XVI wieku w krĂŞgu kultury chrzeÂścijaĂąskiej. Ogromne zasÂługi dla jego ugruntowania i upowszechnienia ma Akademia Krakowska1 (o czym pĂłÂźniej trzeba bĂŞdzie powiedzieĂŚ wiĂŞcej) oraz sÂłynna szkoÂła z Uniwersytetu w Salamance, a takÂże niektĂłrzy papieÂże. Dlatego zasÂługÂą Jana PawÂła II jest nie tylko umocnienie systematycznego zaangaÂżowania KoÂścioÂła w obronĂŞ praw czÂłowieka, co staje siĂŞ oczywiste, gdy spojrzymy na nie w perspektywie antropologicznej, a nie historycznej, ale teÂż nadanie tej koncepcji centralnej pozycji w korpusie nauczania spoÂłecznego KoÂścioÂła. W swojej programowej encyklice Redemptor hominis PapieÂż pisze bowiem o „z a s a d z i e praw czÂłowieka”, ktĂłra konstytuuje zwiÂązki spoÂłeczne. To bardzo istotne i brzemienne w skutki stwierdzenie jako, Âże w nauce spoÂłecznej KoÂścioÂła „zasada” posiada swoje wyraÂźnie okreÂślone i podstawowe znaczenie. „Zasada” jest czymÂś znacznie wiĂŞcej niÂż opisem albo postulatem, jest normÂą naturalno-prawnÂą, to znaczy, Âże sytuuje siĂŞ u samych fundamentĂłw katolickiej nauki spoÂłecznej, a zatem jest teÂż normÂą etyczno-spoÂłecznÂą zawierajÂącÂą w sobie absolutne kryterium oceny oraz imperatyw do podjĂŞcia dziaÂłania.

[CzyÂż ktoÂś na Âświecie moÂże siĂŞ dziwiĂŚ, Âże papieÂż (…), ktĂłry przyszedÂł na StolicĂŞ ApostolskÂą z Krakowa, z tej archidiecezji, na terenie ktĂłrej znajduje siĂŞ obĂłz oÂświĂŞcimski, pierwszÂą encyklikĂŞ swego pontyfikatu zaczÂąÂł od sÂłĂłw Redemptor hominis [Odkupiciel czÂłowieka] — i Âże poÂświĂŞciÂł jÂą w caÂłoÂści sprawie czÂłowieka, godnoÂści czÂłowieka, zagroÂżeniom czÂłowieka, prawom czÂłowieka! Niezbywalnym prawom, ktĂłre tak Âłatwo mogÂą byĂŚ podeptane i unicestwione… przez czÂłowieka! Wystarczy ubraĂŚ go w inny mundur, uzbroiĂŚ w aparat przemocy, w Âśrodki zniszczenia, wystarczy narzuciĂŚ mu ideologiĂŞ, w ktĂłrej prawa czÂłowieka sÂą podporzÂądkowane wymogom systemu… podporzÂądkowane bezwzglĂŞdnie, tak Âże faktycznie nie istniejÂą. (Homilia w obozie OÂświĂŞcim-Brzezinka, 1979)]

Koncentracja nauczania Jana PawÂła II na antropologii sprawiÂła, Âże bez kÂłopotu mĂłgÂł on rĂłwnieÂż wskazywaĂŚ na zalety systemu demokratycznego. WczeÂśniej KoÂściĂłÂł miewaÂł problemy z ocenÂą demokracji. Raz jeszcze powtĂłrzĂŞ, z racji uwikÂłaĂą historycznych mogÂło byĂŚ to dosyĂŚ zrozumiaÂłe. Dopiero Pius XII2, skonfrontowany w czasie drugiej wojny Âświatowej z doÂświadczeniami totalitaryzmĂłw sowieckiego i nazistowskiego, przemyÂślaÂł zastrzeÂżenia KoÂścioÂła wobec demokracji. WczeÂśniej uwaÂżano, Âże oÂświecony wÂładca lepiej sobie poradzi z kierowaniem paĂąstwem niÂż zniewolony przez zmiennÂą opiniĂŞ publicznÂą rzÂąd demokratyczny. PoglÂądowi temu przeczyÂło jednak zupeÂłnie nowe i tragiczne doÂświadczenie XX wieku. Rzecz jasna od niepamiĂŞtnych czasĂłw pojawiali siĂŞ w ludzkiej historii tyrani teraz jednak totalitarna wÂładza zawÂłaszczaÂła caÂłe paĂąstwo i caÂłÂą swojÂą siÂłĂŞ oraz nowoczesnÂą technikĂŞ kierowaÂła przeciwko wÂłasnym obywatelom, systemowo przeÂśladujÂąc caÂłe grupy spoÂłeczne czy narodowoÂściowe, np. kuÂłakĂłw, ÂŻydĂłw czy TatarĂłw. Dlatego po II wojnie Âświatowej KoÂściĂłÂł wycofaÂł siĂŞ z strukturalnej krytyki demokracji i zaczÂąÂł dostrzegaĂŚ jej zalety. Od Jana PawÂła II moÂżemy siĂŞ, nauczyĂŚ, iÂż dobrze rozumiana demokracja jest czymÂś dobrym, Âże moÂże sprzyjaĂŚ dobru czÂłowieka, jego kreatywnoÂści, budowaniu spoÂłecznych relacji i dobra wspĂłlnego. OczywiÂście, demokracja sama w sobie nie stanowi panaceum na wszystkie problemy zwiÂązane z wÂładzÂą, jest niesÂłychanie labilna, moÂże teÂż byĂŚ naduÂżywana. Opiera siĂŞ jednak – w stopniu wiĂŞkszym niÂż inne ustroje - na partycypacji obywateli, na zaÂłoÂżeniu ludzkiej rozumnoÂści i twĂłrczoÂści, dlatego sprzyja poszanowaniu godnoÂści czÂłowieka. Te bardzo istotne zalety systemu demokratycznego pokazaÂł dopiero Jan PaweÂł II, ktĂłry mimo historycznych uwarunkowaĂą ksztaÂłtowania siĂŞ wspĂłÂłczesnej demokracji w wrogoÂści do KoÂścioÂła, wÂłaÂśnie z racji antropologicznie patrzyÂł na niÂą pozytywnie, acz nie bezkrytycznie (por. zwÂł. Centesimus annus). Podobnie teÂż postrzegaÂł wolny rynek: pokazywaÂł, Âże najoszczĂŞdniej zuÂżywa zasoby i najlepiej zaspokaja ludzkie potrzeby, Âże pobudza on ludzkÂą kreatywnoÂśĂŚ, wymusza pewien rodzaj samodyscypliny i wspĂłÂłpracy, a rozwija siĂŞ dziĂŞki wzajemnemu zaufaniu. Dlatego – z racji antropologicznych - PapieÂż uczyÂł, Âże moÂżna mu nadaĂŚ gÂłĂŞboko chrzeÂścijaĂąski sens. Nie bÂłogosÂławiÂł jednak wolnego rynku jako takiego, wiedzÂąc, Âże wolny rynek moÂże takÂże niszczyĂŚ godnoÂśĂŚ osoby i sÂłuÂżyĂŚ dehumanizacji.

Warto przy tym zauwaÂżyĂŚ, Âże z licznych badaĂą przeprowadzanych w ostatnim dziesiĂŞcioleciu wynika, Âże firmy, ktĂłre przestrzegajÂą w swej dziaÂłalnoÂści zasad etyki, rozwijajÂą siĂŞ duÂżo lepiej, co paradoksalnie oznacza, Âże etyka po prostu siĂŞ opÂłaca, bo obniÂża koszta negocjacji, umĂłw, transakcji, kontroli. MajÂą wiĂŞc spory dylemat skrajni liberaÂłowie, ktĂłrzy byli przekonani, Âże w Âżyciu ekonomicznym etyka jest niepotrzebna. Z powyÂższego wynika rĂłwnieÂż, Âże dla KoÂścioÂła bogatszego o analizy Jana PawÂła II otwiera siĂŞ szeroka pÂłaszczyzna do dialogu z wspĂłÂłczesnym demokratycznym i wolnorynkowym paĂąstwem. PapieÂż pokazaÂł, jak moÂżna — w Âświetle Ewangelii — tak zredefiniowaĂŚ demokracjĂŞ i wolny rynek by wspieraÂły godnoÂśĂŚ osoby. Od Centesimus annus moÂżemy pokazaĂŚ w sposĂłb pozytywny, w jaki sposĂłb moÂżna realizowaĂŚ chrzeÂścijaĂąskie powoÂłanie w Âświecie instytucji wolnorynkowych i demokratycznych.

[„Nowa ewangelizacja”, ktĂłrej wspĂłÂłczesny Âświat pilnie potrzebuje (…), musi uczyniĂŚ jednym ze swych istotnych elementĂłw gÂłoszenie nauki spoÂłecznej KoÂścioÂła, ktĂłry zdolny jest dziÂś, jak za czasĂłw Leona XIII, wskazywaĂŚ sÂłusznÂą drogĂŞ i podejmowaĂŚ wielkie wyzwania wspĂłÂłczesnej epoki, podczas gdy ideologie tracÂą wiarygodnoÂśĂŚ. Tak jak wĂłwczas, trzeba dziÂś powtĂłrzyĂŚ, Âże nie ma prawdziwego rozwiÂązania „kwestii spoÂłecznej” poza EwangeliÂą (…). Centesimus annus, 1991)]

Trzeci wielki temat, takÂże podjĂŞty przez Jana PawÂła II w imiĂŞ godnoÂści czÂłowieka i przekraczania ograniczeĂą historii, to dialog z judaizmem i ÂŻydami. Krytyczna refleksja nad przeszÂłoÂściÂą jednoznacznie pokazuje, Âże antysemityzm i wszelkie inne nurty myÂślenia „anty-”, myÂślenia skierowanego przeciwko konkretnym ludziom czy grupom spoÂłecznym, sÂą z gruntu niechrzeÂścijaĂąskie. „Po nauczaniu Jana PawÂła II nikt nie moÂże juÂż utrzymywaĂŚ, Âże moÂżna ÂłÂączyĂŚ katolicyzm z choĂŚby cieniem antysemickich poglÂądĂłw” – napisaÂł jeden z komentatorĂłw pontyfikatu, Richard J. Neuhaus. OczywiÂście, przede wszystkim jednak chodzi o pozytywny wymiar ludzkiego pojednania oraz dialogu, ktĂłry wzbogaca wszystkich jego uczestnikĂłw

[ZgÂłĂŞbiajÂąc siĂŞ we wÂłasnÂą tajemnicĂŞ, KoÂściĂłÂł Chrystusowy odkrywa wiĂŞÂź ÂłÂączÂącÂą go z judaizmem. Religia Âżydowska nie jest dla naszej religii rzeczywistoÂściÂą zewnĂŞtrznÂą, lecz czymÂś wewnĂŞtrznym. Stosunek do niej jest inny aniÂżeli do jakiejkolwiek innej religii. JesteÂście naszymi umiÂłowanymi braĂŚmi i — moÂżna powiedzieĂŚ — naszymi starszymi braĂŚmi. (PrzemĂłwienie w Synagodze WiĂŞkszej w Rzymie, 1986)]

StÂąd teÂż bierze siĂŞ takÂże potrzeba i postĂŞp ekumenizmu, ktĂłry kÂładzie nacisk na braterstwo w wierze i na budowanie jednoÂści, a sprzeciwia siĂŞ myÂśleniu, wedÂług ktĂłrego inni sÂą obcy, bo od nas odeszli, albo dlatego, Âże nie uznajÂą jakiejÂś waÂżnej dla nas prawdy wiary. Perspektywa antropocentryczna zmniejsza podziaÂły miĂŞdzy ludÂźmi. To przerzucanie mostĂłw przez Jana PawÂła II, ktĂłry jak kaÂżdy papieÂż nosi teÂż tytuÂł pontifex maximus, ponad wyznaniami, religiami i kulturami staÂło siĂŞ znacznie Âłatwiejsze wÂłaÂśnie dziĂŞki papieskiej koncentracji na refleksji nad czÂłowiekiem. Rachunki krzywd moÂżna wypisywaĂŚ sobie nawzajem bez koĂąca, ale do niczego dobrego to nie doprowadzi, a z pewnoÂściÂą nie do pojednania. Znacznie lepiej jest kontynuowaĂŚ dialog, patrzÂąc na drugÂą stronĂŞ sporu jak na braci i siostry. TakÂą wÂłaÂśnie perspektywĂŞ promowaÂł niestrudzenie Jan PaweÂł II. Papieski metodologiczny antropocentryzm otwiera wiĂŞc przed KoÂścioÂłem szerokÂą wspĂłlnÂą pÂłaszczyznĂŞ dyskusji ze Âświatem wspĂłÂłczesnym, z rĂłÂżnymi narodami, religiami, grupami spoÂłecznymi, kulturami.

czytaj dalej....

Teologia ciaÂła

InnÂą wartoÂściÂą odbudowywanÂą przez Jana PawÂła II w Âświecie po rewolucji seksualnej lat szeÂśĂŚdziesiÂątych XX wieku, w Âświecie mocno reklamowanej erotyki, w ktĂłrym zostaÂły zniesione wszelkie tabu, w ktĂłrym rozwijajÂą siĂŞ rozliczne formy prostytucji, seksturystyka i niezwykle dochodowy przemysÂł pornograficzny, jest ukazanie znaczenia ludzkiej pÂłciowoÂści. Do Soboru WatykaĂąskiego II w KoÂściele dominowaÂł w tej dziedzinie rygoryzm moralny i swoista podejrzliwoÂśĂŚ wobec seksualnej natury czÂłowieka, maÂłÂżeĂąstwo zaÂś pojmowano przede wszystkim jako instytucjĂŞ sÂłuÂżÂącÂą prokreacji. Do dziÂś niektĂłre modlitwy w rytuale sakramentu maÂłÂżeĂąstwa sugerujÂą, Âże mÂąÂż i Âżona winni posiadaĂŚ dzieci, gÂłĂłwnie w tym celu aby pomnaÂżaĂŚ liczbĂŞ wyznawcĂłw Chrystusa — tak jakby Pan Jezus przede wszystkim domagaÂł siĂŞ, tego by Go chwaliÂło jak najliczniejsze grono Jego uczniĂłw. MaÂłÂżeĂąstwo nigdy nie powinno byĂŚ traktowane „technicznie”, np. jako waÂżne dla pomnaÂżania „substancji narodowej”, o ktĂłrej mĂłwiÂą niektĂłrzy politycy, bo zawsze chodzi przecieÂż o osoby, a nie jakÂąÂś „substancjĂŞ”. Do Vaticanum Secundum za podstawowy cel maÂłÂżeĂąstwa uznawano wÂłaÂśnie prokreacjĂŞ, innym zaÂś byÂło remedium concupiscentiae: lekarstwo na poÂżÂądliwoÂśĂŚ. Wzajemne zaspokojenie seksualne, dozwolone w maÂłÂżeĂąstwie, miaÂło ustrzec przed grzechami z powodu „poÂżaru zmysÂłĂłw”. Taka wizja maÂłÂżeĂąstwa byÂła jednak uboga i bezosobowa, mimo Âże chrzeÂścijaĂąstwo od poczÂątku promowaÂło rĂłwnoÂśĂŚ mĂŞÂżczyzny i kobiety oraz niezwykle ceniÂło godnoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąstwa.

Jan PaweÂł II, ktĂłry tÂą tematykÂą w sposĂłb twĂłrczy zajmowaÂł siĂŞ juÂż od lat ’50 (a lata 60 to „MiÂłoÂśĂŚ i odpowiedzialnoÂśĂŚ i „krakowski” projekt Humanum vitae), jako papieÂż ukazaÂł odmiennÂą optykĂŞ, konstruujÂąc nowÂą i spĂłjnÂą katolickÂą wizjĂŞ ludzkiej pÂłciowoÂści i maÂłÂżeĂąstwa. Swej oryginalnej teologii ciaÂła poÂświĂŞciÂł aÂż 130 katechez wygÂłaszanych podczas Âśrodowych audiencji ogĂłlnych w latach 1979–1984. CaÂła rzeczywistoÂśĂŚ pÂłci zostaje w niej potraktowana integralnie, papieÂż potraktowaÂł bowiem pÂłeĂŚ przede wszystkim danÂą teologicznÂą. Nie jest przecieÂż tak, Âże Pan BĂłg przez przypadek uczyniÂł nas mĂŞÂżczyznami lub kobietami. A jeÂżeli byÂł to BoÂży zamysÂł, Âże stworzyÂł nas mĂŞÂżczyznami oraz kobietami, i nasza pÂłciowoÂśĂŚ jest BoÂżym darem, to ten fakt ma swojÂą wagĂŞ, a to znaczy, Âże w naszej pÂłciowoÂści jest zawarty waÂżny sens teologiczny. KsiĂŞga Rodzaju mĂłwi o tym bardzo mocno: Pan BĂłg stworzyÂł czÂłowieka, „na obraz BoÂży go stworzyÂł: stworzyÂł mĂŞÂżczyznĂŞ i niewiastĂŞ” (Rdz 1,27). Papieskie rozwaÂżanie wychodzi od tych wÂłaÂśnie biblijnych sÂłĂłw: „stworzyÂł go: mĂŞÂżczyznÂą i niewiastÂą”, pokazujÂąc, Âże mĂŞÂżczyzna i kobieta razem — i to nie tylko w wymiarze erotycznym, ale przede wszystkim w wymiarze osobowym — sÂą peÂłniejszym obrazem Pana Boga niÂż osobno. BĂłg stworzyÂł czÂłowieka, mĂŞÂżczyznĂŞ i niewiastĂŞ, „na obraz BoÂży go stworzyÂł” — ta wÂłaÂśnie komunia osĂłb: kobiety i mĂŞÂżczyzny, jest odbiciem teologicznej intuicji o TrĂłjcy ÂŚwiĂŞtej jako komunii OsĂłb Boskich w peÂłni otwierajÂących siĂŞ na siebie i ofiarujÂących siĂŞ sobie nawzajem. Communio personarum, komunia osĂłb, wyzwala z puÂłapek rygoryzmu czy hedonizmu i kaÂże caÂłkiem inaczej spojrzeĂŚ na spotkanie mĂŞÂżczyzny i kobiety w sakramencie maÂłÂżeĂąstwa.

Prowadzi to teÂż do pogÂłĂŞbienia refleksji nad komuniÂą osĂłb co w oczywisty sposĂłb wpÂływa na refleksjĂŞ nad caÂłÂą etykÂą seksualnÂą oraz nad wspĂłlnotÂą maÂłÂżeĂąskÂą, ale posiada takÂże szerszy wymiar spotkania miĂŞdzyludzkiego

ByÂły rektor Uniwersytetu LateraĂąskiego, obecny patriarcha Wenecji kard. Scola, komentujÂąc katechezy Jana PawÂła II, idzie jeszcze dalej i dochodzi do wniosku, Âże dogÂłĂŞbne przestudiowanie personalizmu zawartego w „teologii ciaÂła” doprowadzi z czasem do nowego postrzegania wszystkich innych podstawowych tematĂłw podejmowanych przez teologĂłw, takich jak BĂłg, TrĂłjca ÂŚwiĂŞta, Chrystus, KoÂściĂłÂł, Âłaska, czy sakramenty. Natomiast papieski biograf George Weigel w „ÂŚwiadku nadziei” konkluduje: „Tych 130 katechez jako caÂłoÂśĂŚ stanowi coÂś w rodzaju teologicznej bomby zegarowej, ktĂłra wybuchnie z dramatycznymi konsekwencjami kiedyÂś w trzecim tysiÂącleciu KoÂścioÂła. Gdy to siĂŞ stanie, byĂŚ moÂże w XXI wieku, teologiĂŞ ciaÂła uzna siĂŞ zapewne za moment przeÂłomowy nie tylko w teologii katolickiej, lecz rĂłwnieÂż w historii myÂśli nowoÂżytnej. Od 350 lat zachodnia filozofia podkreÂśla, Âże zaczyna siĂŞ od podmiotu ludzkiego, podmiotu myÂślÂącego. Filozof Karol WojtyÂła potraktowaÂł powaÂżnie ten „zwrot ku podmiotowi”, Jan PaweÂł II zaÂś potraktowaÂł go powaÂżnie jako teolog. DowodzÂąc, iÂż podmiot ludzki jest zawsze podmiotem u c i e l e Âś n i o n y m, zaÂś owo ucieleÂśnienie jest istotne dla jego samoÂświadomoÂści oraz stosunku do Âświata”3

Ta konstatacja amerykaĂąskiego biografa PapieÂża wprowadza nas na kolejny waÂżny fundamentalny obszar myÂśli Jana PawÂła II.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TH/THW/zrozumiecpont_jp2.html

ZejÂście z piedestaÂłu

Stefan Wilkanowicz | Tygodnik Powszechny | 9 Czerwiec 2011 | Komentarze (4)

- Panuje u nas daleko posuniĂŞty indywidualizm, a biskupi czujÂą siĂŞ utwierdzeni na swoich tronach, Âże wizja KoÂścioÂła soborowego nie jest im potrzebna - mĂłwi w wywiadzie dla "Tygodnika Powszechnego" bp Tadeusz Pieronek. - Trzeba biĂŚ na alarm: biskupstwa w Polsce to dwory. A dwĂłr i sÂłuÂżba to faÂłszywa wizja KoÂścioÂła - dodaje.

Bp Tadeusz Pieronek fot. Waldemar KompaÂła / Agencja Gazeta
Stefan Wilkanowicz: Podczas beatyfikacji Jana PawÂła II jego nastĂŞpca zwracaÂł uwagĂŞ, Âże Kard. WojtyÂła byÂł twĂłrczo obecny na Soborze WatykaĂąskim II, a jako papieÂż wcielaÂł w Âżycie soborowego ducha. A przecieÂż mam wraÂżenie, Âże duch Soboru nie wszedÂł w peÂłni do KoÂścioÂła w Polsce.

Bp Tadeusz Pieronek: Bo nie dojrzeliÂśmy do wykorzystania doÂświadczenia i dorobku Soboru! Panuje u nas daleko posuniĂŞty indywidualizm, a biskupi czujÂą siĂŞ tak utwierdzeni na swoich tronach, Âże wizja KoÂścioÂła soborowego nie jest im potrzebna. Bo majÂą wÂładzĂŞ. I uwaÂżajÂą, Âże lepiej myÂślÂą niÂż wszyscy ci, ktĂłrymi rzÂądzÂą, bo... sam nie wiem – myÂślÂą, Âże majÂą natchnienie? Rzecz nazwaÂł po imieniu o. Ludwik WiÂśniewski i hierarchowie majÂą mu to za zÂłe. Sam napisaÂłbym podobnie. Trzeba biĂŚ na alarm: biskupstwa to w Polsce dwory. A dwĂłr i sÂłuÂżba to faÂłszywa wizja KoÂścioÂła. Na Soborze powiedziano jasno: wiernymi KoÂścioÂła sÂą wszyscy jego czÂłonkowie, od papieÂża po Âświeckiego. I odpowiedzialnoÂśĂŚ za wspĂłlnotĂŞ rozkÂłada siĂŞ na wszystkich.

Te postanowienia WojtyÂła planowaÂł wprowadziĂŚ w Polsce poprzez Synod Krakowski, zwoÂłany w 1972 r.

To byÂł synod duszpasterski, czyli obejmujÂący caÂłoÂśĂŚ Âżycia czÂłowieka. To go odrĂłÂżniaÂło od dotychczasowych synodĂłw jurydycznych, gdzie zbieraÂło siĂŞ duchowieĂąstwo, aby ustawiaĂŚ Âżycie KoÂścioÂła zgodnie z wÂłasnÂą wizjÂą. A poniewaÂż uporzÂądkowaĂŚ sprzeczne pomysÂły mĂłgÂł tylko biskup-wÂładca, synod polegaÂł na tym, Âże Âświeccy-poddani sÂłuchali, co ekscelencja ma do powiedzenia.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Jak rewolucyjne byÂło podejÂście WojtyÂły, ÂświadczÂą problemy, na jakie wczeÂśniej napotkaÂł. W 1971 r. zwrĂłciÂł siĂŞ do prymasa Stefana WyszyĂąskiego z propozycjÂą zwoÂłania synodu plenarnego (ogĂłlnopolskiego) – bez skutku. Nie zyskaÂł poparcia. PoprosiÂł wiĂŞc jako metropolita krakowski o przeprowadzenie synodĂłw w podlegÂłych diecezjach: czĂŞstochowskiej, krakowskiej, katowickiej, kieleckiej i tarnowskiej. Katowice zrobiÂły synod jako pierwsze, co wywoÂłaÂło dobrze rozumianÂą konkurencjĂŞ. Kolejny byÂł KrakĂłw. Inne diecezje odpowiedziaÂły, Âże nie majÂą zaplecza. Wtedy kardynaÂł postanowiÂł rzecz poprowadziĂŚ sam, w formie Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej.
- Panuje u nas daleko posuniĂŞty indywidualizm, a biskupi czujÂą siĂŞ utwierdzeni na swoich tronach, Âże wizja KoÂścioÂła soborowego nie jest im potrzebna - mĂłwi w wywiadzie dla "Tygodnika Powszechnego" bp Tadeusz Pieronek. - Trzeba biĂŚ na alarm: biskupstwa w Polsce to dwory. A dwĂłr i sÂłuÂżba to faÂłszywa wizja KoÂścioÂła - dodaje
Kiedy w 2003 r. skoĂączyÂłem rozmowĂŞ z Janem PawÂłem II o Ukrainie, zapytaÂł: czy w Polsce pamiĂŞta siĂŞ o Synodzie Krakowskim? MusiaÂłbym udzieliĂŚ przykrej odpowiedzi, wiĂŞc wymijajÂąco pokiwaÂłem gÂłowÂą.

PapieÂż wiÂązaÂł z dziedzictwem tego Synodu wielkie nadzieje dla KoÂścioÂła w Polsce. Bo Synod, zwÂłaszcza na zebraniach plenarnych, kiedy gromadzili siĂŞ ludzie z caÂłej diecezji, byÂł wielkim ÂświĂŞtem: gÂłosowania, Msza i agape. WojtyÂła ceniÂł to wydarzenie ze wzglĂŞdu na jego podwĂłjny efekt. Pierwszy – otwieraÂł ludzi na siebie. I to w sensie szerokim, bo i w Âżyciu cywilnym nie mieli okazji do takich spotkaĂą, i w Âżyciu religijnym czĂŞÂściej zapewne spotykali siĂŞ z proboszczem niÂż z kolegami. Mieli wiĂŞc satysfakcjĂŞ, Âże mogÂą zabraĂŚ gÂłos, do tej pory nikt siĂŞ ich o nic nie pytaÂł. Po drugie ludzie, ktĂłrzy przeszli Synod, zdobyli doÂświadczenie dla Âżycia obywatelskiego i wyzwaĂą stojÂących przed PolskÂą po 1989 r.

Mam doÂświadczenie nie tylko Synodu Krakowskiego, ale teÂż pĂłÂźniejszych: Metropolitalnego i Plenarnego. Ten ostatni, zwoÂłany w latach 90., zostaÂł przez biskupĂłw potraktowany jako zÂło konieczne. Szybko zaczĂŞli go kontestowaĂŚ. Nie szÂło siĂŞ ich doprosiĂŚ o cokolwiek. NiektĂłrzy mĂłwili mi: „Nie, bo ja bĂŞdĂŞ robiĂŚ synod diecezjalny”. Na miÂłoÂśĂŚ boskÂą! RĂłb sobie diecezjalny, ale wspomĂłÂż plenarny, bo to dziaÂłanie ogĂłlnopolskie.

Dlatego waÂżne byÂło przezwyciĂŞÂżenie podejÂścia, Âże za KoÂściĂłÂł odpowiadajÂą duchowni, a wierni sÂą petentami. Kard. WojtyÂła dawaÂł ten sygnaÂł: wszyscy sÂą odpowiedzialni za KoÂściĂłÂł.

A pamiĂŞtajmy, jak dla duchownych istniejÂąca wĂłwczas sytuacja byÂła wygodna. Znajdowali siĂŞ na piedestale, powoÂłujÂąc siĂŞ na wÂładzĂŞ mogli wszystko. Tymczasem SobĂłr opisaÂł sÂłuÂżbĂŞ kapÂłaĂąskÂą przez ewangeliczny obraz umywania nĂłg. Kard. WojtyÂła miaÂł przekonanie przeÂłomowe w KoÂściele, Âże takÂże Âświeccy przekazujÂą wiarĂŞ – w Âżyciu rodzinnym, w pracy – wiĂŞc trzeba ich sÂłuchaĂŚ. To byÂła pierwsza myÂśl, ktĂłrÂą wyraziÂł w odpowiedzi na apel Jana XXIII o sugestie co do planowanego soboru. WojtyÂła z jednej strony poÂłoÂżyÂł w niej nacisk na koniecznoÂśĂŚ zmian instytucjonalnych (m.in. aby daĂŚ moÂżliwoÂśĂŚ powrotu do KoÂścioÂła kapÂłanom, ktĂłrzy kapÂłaĂąstwo porzucili), a z drugiej strony snuÂł wizjĂŞ odpowiedzialnoÂści za KoÂściĂłÂł wszystkich, ktĂłrzy do niego naleÂżÂą. WykazaÂł siĂŞ oczytaniem w tzw. nowej teologii, ktĂłra dÂąÂżyÂła do otwarcia KoÂścioÂła na Âświat, a Âświata na KoÂściĂłÂł. WiarĂŞ religijnÂą podwaÂżano niemal wszĂŞdzie. W krajach zniewolonych narzucano poglÂądy sprzeczne z chrzeÂścijaĂąstwem, w krajach zachodnich pieniÂądz zasÂłoniÂł prawdy ostateczne.
Kard. WojtyÂła miaÂł szczĂŞÂście, bo udaÂło mu siĂŞ z komunistycznej Polski wyjechaĂŚ na wszystkie cztery, coroczne sesje Soboru.

Nie opuÂściÂł Âżadnych obrad Soboru. ChociaÂż raz byÂł tego bliski. Gdy wypadÂła tygodniowa przerwa z okazji Wszystkich ÂŚwiĂŞtych, pojechaÂł na SycyliĂŞ. SpotkaÂł siĂŞ z abp. Katanii Guidem Luigim Bentivoglio. W dniu, w ktĂłrym miaÂł lecieĂŚ z powrotem na obrady, pojechaÂł jeszcze zobaczyĂŚ EtnĂŞ. SchodzÂąc z wulkanu, usiadÂł na kamieniu i zaczÂąÂł odmawiaĂŚ brewiarz. ZakÂłopotany kierowca ponaglaÂł go, bo wkrĂłtce miaÂł odlecieĂŚ samolot, a WojtyÂła spokojnie siĂŞ modliÂł. Gdy w koĂącu dojechali na lotnisko, byÂło 15 minut po planowanym odlocie. Ale okazaÂło siĂŞ, Âże na pokÂładzie znajduje siĂŞ abp Bentivoglio, ktĂłry spodziewajÂąc siĂŞ w samolocie spotkaĂŚ WojtyÂłĂŞ, przekonaÂł zaÂłogĂŞ, Âżeby poczekaÂła.

Na szczĂŞÂście! Bo podczas Soboru byÂł jednym z nielicznych biskupĂłw caÂłkiem samodzielnie myÂślÂących. Na pierwszej sesji biskupi mieli swoje spotkania, podczas ktĂłrych Prymas Polski wyznaczaÂł im tematy, na ktĂłre mieli siĂŞ wypowiadaĂŚ. A WojtyÂła mimo to wybieraÂł dodatkowo te tematy, na ktĂłrych siĂŞ znaÂł. Sam swoje wypowiedzi i interwencje pisaÂł i wygÂłaszaÂł po Âłacinie. DaÂł siĂŞ poznaĂŚ. Dlatego powierzono mu pracĂŞ dotyczÂącÂą dwĂłch waÂżnych tematĂłw.

Jeden to kwestia wolnoÂści religijnej. „Dignitatis Humanae” byÂła deklaracjÂą rewolucyjnÂą – i WojtyÂła ma w tym swĂłj udziaÂł! Ludzie KoÂścioÂła robili z tej wolnoÂści karykaturĂŞ, narzucajÂąc wiarĂŞ siÂłÂą; tymczasem BĂłg daje wiarĂŞ, ale to czÂłowiek siĂŞ na niÂą otwiera. Nie ma wartoÂści to, co czÂłowiek da Bogu z przymusu. Drugi temat zaowocowaÂł konstytucjÂą „Gaudium et spes”, do ktĂłrej WojtyÂła wniĂłsÂł doÂświadczenie komunistycznego zniewolenia: Âścierania siĂŞ zÂła i dobra w sytuacji, w ktĂłrej to zÂło ma do dyspozycji wszystkie narzĂŞdzia – a mimo to dobro nie daÂło siĂŞ stÂłumiĂŚ. To nie byÂły przelewki, bo ludzie ginĂŞli za wiarĂŞ. WiĂŞc gÂłĂłwnie tymi tematami zajmowaÂł siĂŞ kardynaÂł w przerwach Soboru. WojtyÂła czuÂł siĂŞ w Rzymie sÂłuchaczem tego, co BĂłg mĂłwi do KoÂścioÂła.

PamiĂŞtam, Âże juÂż w czasie trwania Soboru mĂłwiÂło siĂŞ o wioÂśnie, ktĂłra ma zawitaĂŚ do KoÂścioÂła. Ale jednak w Polsce sprawa nie byÂła tak oczywista, jak na Zachodzie, bo po prostu nie byÂło peÂłnej moÂżliwoÂści informowania o dziaÂłaniach i sensie soborowych prac.

SobĂłr propagandowo pokazywano jako walkĂŞ pomiĂŞdzy konserwatystami, rozumianymi jako KoÂściĂłÂł, a nielicznymi progresistami, ktĂłrych utoÂżsamiano ze zwolennikami marksizmu. WojtyÂła wiedzÂąc, Âże SobĂłr nie jest dla katolikĂłw w Polsce jasny, pisaÂł z obrad listy do swoich diecezjan, informujÂąc o bieÂżÂących pracach. Kiedy przyjeÂżdÂżaÂł do Krakowa z Rzymu, zawsze miaÂł w koÂściele Âśw. Anny wykÂład o ostatnich pracach Soboru.
A wokĂłÂł Soboru rzeczywiÂście istniaÂła specjalna, wiosenna atmosfera. JuÂż ustalenia pierwszej sesji – odwrĂłcenie oÂłtarza twarzÂą do ludzi i wprowadzenie jĂŞzykĂłw narodowych – byÂły rewolucjÂą. Wierni nierozumiejÂący, co siĂŞ mĂłwi podczas Eucharystii, stali siĂŞ aktywnymi uczestnikami Mszy. Dla WojtyÂły to byÂł znak dziaÂłania Ducha ÂŚwiĂŞtego poprzez SobĂłr. MĂłwiÂł wprost, Âże ma poczucie zaciÂągania dÂługu jako ten, kto zostaÂł posÂłany, by sÂłuÂżyĂŚ Chrystusowi (czyli KoÂścioÂłowi).

Kard. WojtyÂła po Soborze opracowaÂł studium „U podstaw odnowy” i staraÂł siĂŞ rozpoczÂąĂŚ ogĂłlnopolskÂą inicjatywĂŞ dla realizacji soborowych uzgodnieĂą.

Tyle Âże starania ogĂłlnopolskie siĂŞ nie powiodÂły. A ksiÂąÂżka byÂła niejako podrĂŞcznikiem dla synodu – syntezÂą Soboru widzianego oczyma WojtyÂły. Bo dokumenty Vaticanum II to obszerne, hermetyczne dzieÂło, wiĂŞc sama lektura nie owocowaÂła przyswojeniem. W 1971 r. WojtyÂła stworzyÂł komisjĂŞ, ktĂłra przez 12 miesiĂŞcy przygotowywaÂła synod. Data zostaÂła wybrana celowo: w 1979 r. przypadaÂła 900. rocznica Âśmierci Âśw. StanisÂława, biskupa i mĂŞczennika, czczonego przez WojtyÂłĂŞ patrona diecezji i Polski. ByÂł on teÂż znakiem sporu miĂŞdzy paĂąstwem a KoÂścioÂłem, ateizmem a wiarÂą: ÂświĂŞty zabity przez krĂłla za nieposÂłuszeĂąstwo i upominanie siĂŞ o prawa wiernych. WojtyÂła skorzystaÂł z tradycji pasterzowania StanisÂława przez 7 lat – na tyle samo zaplanowaÂł synod. W takim czasie moÂżna byÂło zmieÂściĂŚ powaÂżny wysiÂłek duszpasterski, ktĂłrego celem byÂło przekazanie dorobku soborowego spoÂłeczeĂąstwu polskiemu.

No wÂłaÂśnie: nie tylko wiernym, ale caÂłemu spoÂłeczeĂąstwu. Dlaczego?

SpoÂłeczeĂąstwo byÂło indoktrynowane, oficjalny poglÂąd na Âświat wykluczaÂł religiĂŞ, ludzie byli poranieni przez agresywny ateizm, cenzurĂŞ, represje. Ludzie byli niedoinformowani, skaÂżeni doktrynÂą komunistycznÂą, a przede wszystkim zastraszeni. Nie gromadzili siĂŞ i nie rozmawiali na tematy gospodarcze, polityczne czy religijne, bo to byÂło Âścigane. Atmosfera braku wolnoÂści powodowaÂła, Âże nie byÂło instytucji, do ktĂłrej moÂżna byÂło siĂŞ zwrĂłciĂŚ.

Tu wracamy do Synodu Krakowskiego: trzeba byÂło stworzyĂŚ pÂłaszczyznĂŞ, ktĂłra byÂłaby miejscem do rozmowy i dialogu – niekoniecznie na tematy religijne – gdzie ludzie mogÂą siĂŞ przed sobÂą otworzyĂŚ. Kard. WojtyÂła dziaÂłajÂąc religijnie, budzÂąc poczucie godnoÂści i wolnoÂści czÂłowieka, osiÂągnÂąÂł cel nieoczekiwany, a moÂże z nadziejÂą zakodowanÂą od poczÂątku? ÂŻe coÂś pĂŞknie, ludzie przestanÂą siĂŞ baĂŚ i zdecydujÂą siĂŞ wziÂąĂŚ odpowiedzialnoÂśĂŚ za to, co siĂŞ wokĂłÂł nich dzieje. Z tego narodziÂła siĂŞ myÂśl, by powstaÂły zespoÂły synodalne. ZespoÂłem miaÂło byĂŚ grono ludzi, ktĂłrzy brali do rĂŞki teksty soborowe, czytali je, komentowali, przy okazji takÂże modlili siĂŞ, czytali Pismo ÂświĂŞte, ale teÂż: poznawali siĂŞ nawzajem i otwierali na siebie.

czytaj dalej

=========================================================

To byÂł dÂługi proces, ktĂłry musiaÂł odbywaĂŚ siĂŞ etapami. Dokumenty trzeba byÂło wytÂłumaczyĂŚ, rozjaÂśniĂŚ, pokazaĂŚ, dlaczego sÂą waÂżne w Âżyciu spoÂłecznym i prywatnym, jak w ich duchu dziaÂłaĂŚ. Ale teksty byÂły po Âłacinie, a wÂładza zezwoliÂła na wydrukowanie tÂłumaczenia zaledwie w 10 tysiÂącach egzemplarzy. Czyli gdyby caÂły nakÂład ÂściÂągnÂąĂŚ do Krakowa, zabrakÂłoby materiaÂłu dla zespoÂłĂłw. ZaczĂŞto wiĂŞc przepisywaĂŚ je na maszynie przez kalkĂŞ. Jedni pisali, drudzy rozwozili, kolejni przekazywali dalej. Trudny byÂł teÂż dobĂłr przewodniczÂących: musieli posiadaĂŚ intuicjĂŞ organizacyjnÂą, umiejĂŞtnoÂśĂŚ referowania i prowadzenia dyskusji. W tamtym czasie w Polsce nie byÂło takich osĂłb. WojtyÂła wymyÂśliÂł, Âżeby siĂŞgnÂąĂŚ do przedwojennych grup Akcji Katolickiej. SzukaliÂśmy teÂż jakichkolwiek, nawet rĂłÂżaĂącowych grup przyparafialnych, byleby ludzie juÂż siĂŞ znali i byli zorganizowani. Tak to siĂŞ zaczĂŞÂło.

PamiĂŞtam, jak kard. WojtyÂła szacowaÂł, Âże wszystkich zespoÂłĂłw uda siĂŞ powoÂłaĂŚ, ostroÂżnie szacujÂąc, piĂŞĂŚdziesiÂąt. A powstaÂło ich ok. 500. ZdarzaÂły siĂŞ oczywiÂście fikcyjne zespoÂły, poniewaÂż rozpadÂły siĂŞ zaraz po zaÂłoÂżeniu, ale intensywnie pracowaÂła minimum poÂłowa.

NiektĂłre pracujÂą nieformalnie do dziÂś! Motorem byÂło kilkanaÂście osĂłb, tzw. Komisja GÂłĂłwna. PrzewodziÂł bp StanisÂław SmoleĂąski, asystowaÂł i rzÂądziÂł kard. WojtyÂła. Komisja musiaÂła stworzyĂŚ koncepcjĂŞ dokumentĂłw synodalnych, ale nie zestaw nakazĂłw, jak postĂŞpowaĂŚ – bo nie o to tu chodziÂło, tylko o drogĂŞ, jakÂą przebywamy, jak siĂŞ zmieniamy, jak zmienia siĂŞ KoÂściĂłÂł.

Szkieletem okazaÂła siĂŞ nauka o kapÂłaĂąstwie powszechnym, czyli wszystkich ochrzczonych, a wiĂŞc o uczestnictwie kaÂżdego ochrzczonego w potrĂłjnej misji Chrystusa. Chrystusa jako: Pasterza, KapÂłana, KrĂłla. Kluczem byÂło uzasadnienie i zrozumienie tych zagadnieĂą. Misja pasterska polega na uczestnictwie w trosce o KoÂściĂłÂł, gÂłĂłwnie przez przekaz wiary, i np. program na pierwszy rok prac mĂłwiÂł o przekazie wiary w rodzinie. Ludzie mogli to natychmiast wcielaĂŚ w Âżycie w domach. Rodzice usÂłyszeli, Âże ich zadaniem jest uczestnictwo w nauczaniu KoÂścioÂła, szczegĂłlnie w czasach, kiedy religia nie byÂła obecna w szkole.

KaÂżdy dokument byÂł podzielony na trzy czĂŞÂści. Pierwsza – to gÂłos Boga i gÂłos Soboru do czÂłowieka. Druga – obraz sytuacji, jaka jest w tej dziedzinie w Âżyciu ludzi (uczestnikĂłw zespoÂłu). Trzecia – wyciÂągniĂŞcie wnioskĂłw, wskazanie, co robiĂŚ, aby pogodziĂŚ woÂłanie Boga i Âżycie codzienne. WojtyÂła bardzo pilnowaÂł tego podziaÂłu. Nie chciaÂł, aby wysunÂąĂŚ na pierwszy plan oceny sytuacji, bo to mogÂłoby doprowadziĂŚ do wypaczenia interpretacji czĂŞÂści teologicznej, ktĂłra jest mowÂą Boga. RzeczywistoÂśĂŚ socjologiczna jest zaÂś tak krzykliwa, Âże powoduje bunt i chĂŞĂŚ zmian tego, co nam nie pasuje. KardynaÂł chciaÂł, Âżeby najpierw wsÂłuchaĂŚ siĂŞ w sÂłowo BoÂże, a dopiero potem harmonizowaĂŚ Âżycie – spĂłjne Âżycie chrzeÂścijaĂąskie jest najwaÂżniejszym Âświadectwem KoÂścioÂła.
A do takiego Âświadectwa jako KoÂściĂłÂł juÂż doroÂśliÂśmy?

To, co robimy – musi byĂŚ wiarygodne. A Âżeby byÂło wiarygodne, my musimy byĂŚ inni. Co z tego, Âże ktoÂś wygÂłosi piĂŞknÂą homiliĂŞ? To jest pytanie, coÂście przyszli widzieĂŚ: trzcinĂŞ chwiejÂącÂą siĂŞ od wiatru, czÂłowieka odzianego w miĂŞkkie szaty?

Kiedy przed laty w ParyÂżu obserwowaÂłem miejscowych ksiĂŞÂży: w krawatach, z maÂłymi krzyÂżykami w klapach marynarek, byÂłem zgorszony. DziÂś widzĂŞ to jako protest. PĂłki nie nastÂąpi przeÂłom wewnĂŞtrzny, wszelkie tego typu znaki sÂą nieczytelne. Z czegoÂś trzeba zrezygnowaĂŚ – z czegoÂś, co nie jest istotne. AutentycznoÂśĂŚ polega teÂż i na tym, Âże jeÂżeli coÂś jest preferowanÂą, sprawdzonÂą liniÂą KoÂścioÂła, to trzeba siĂŞ tego trzymaĂŚ. A jeÂżeli sÂłuchamy ludzi, ale i tak z gĂłry wiemy, co zrobimy, bo „ludzie gÂłupi, co mogÂą wiedzieĂŚ”? Trzeba ludzi wysÂłuchaĂŚ, nawet jeÂśli nie majÂą racji. Tymczasem Âżadnej krytycznej opinii nie moÂżna w naszym KoÂściele przedstawiĂŚ, bo jest to traktowane jako wyjÂście poza ortodoksjĂŞ. MoÂże jeszcze nie doroÂśliÂśmy, Âżeby to rozwiÂązaĂŚ, ale zacznijmy myÂśleĂŚ, co z tym zrobiĂŚ. Niestety, za daleko to zaszÂło...

KoÂściĂłÂł musi byĂŚ czytelny, nie moÂże siĂŞ chowaĂŚ za ÂżadnÂą gardĂŞ. Jak siĂŞ pomyli – to siĂŞ poprawia. Jak zgrzeszy – przeprasza. I powinien wzbudzaĂŚ entuzjazm – bo byĂŚ czÂłowiekiem wierzÂącym to piĂŞkna sprawa. CiĂŞÂżko sprzedawaĂŚ wysiÂłek jako ciepÂłe buÂłeczki, a jednak widaĂŚ, Âże mÂłodzieÂż chce byĂŚ w KoÂściele. Trzeba wiarĂŞ traktowaĂŚ jako integralnÂą czĂŞÂśĂŚ Âżycia, a nie jako pĂłjÂście do koÂścioÂła i zapalenie Âświeczki Panu Bogu.

Chyba jednak coÂś siĂŞ w Polsce zmienia na lepsze?

JeÂżeli braĂŚ jaskĂłÂłkĂŞ za zapowiedÂź wiosny, to polityka w stosunku do rocznicy 10 kwietnia i katastrofy smoleĂąskiej byÂła takÂą jaskĂłÂłkÂą. UwikÂłanie siĂŞ w politykĂŞ jest fatalne, fatalne jest Radio Maryja z tym uwikÂłaniem. To dwa mankamenty. Co wiĂŞcej: prĂłbuje siĂŞ przy pomocy tekstĂłw soborowych przekonywaĂŚ, Âże biskupi sÂą powoÂłani do robienia polityki. OczywiÂście, jeÂśli polityka to roztropna troska o dobro wspĂłlne, to jasne, Âże powinni siĂŞ w niÂą angaÂżowaĂŚ wszyscy. Ale biskupi angaÂżujÂą siĂŞ w to, kto ma rzÂądziĂŚ, a to juÂż wkroczenie na pole minowe. Poza tym – ten koÂścielny triumfalizm! W samym Krakowie mamy dziesiĂŞciu infuÂłatĂłw; kiedy idÂą razem, wyglÂądajÂą jak orszak ÂświĂŞtych polskich.
Wielu biskupĂłw uwaÂża, Âże ma wÂładzĂŞ wiĂŞkszÂą od papieÂża. Nie leÂży w ich mocy zwalnianie proboszczĂłw przed wiekiem emerytalnym, wiĂŞc posyÂłajÂą do proboszcza siepaczy, ktĂłrzy dyskutujÂą z nimi, pĂłki nie podpiszÂą rezygnacji. To straszliwy brak myÂślenia w dÂługiej perspektywie: kryzys kapÂłaĂąstwa juÂż dotknÂąÂł PolskĂŞ, bĂŞdzie siĂŞ pogÂłĂŞbiaĂŚ, i starsi proboszczowie mogliby pracowaĂŚ jeszcze kilka lat. Ale mÂłode wilki juÂż skaczÂą na stanowiska. Tylko Âże znajdÂą siĂŞ w koĂącu w sytuacji, kiedy nie bĂŞdzie miaÂł im kto pomĂłc, wiĂŞc bĂŞdÂą na parafii pracowaĂŚ sami.

Kluczowe sÂą nominacje biskupie, bo w tym i nastĂŞpnym roku caÂły „stary” Episkopat odejdzie: CzĂŞstochowa, ÂŁĂłdÂź, Gliwice, Katowice, ÂŁomÂża na biskupa czeka Lublin. Ale problem powinien widzieĂŚ nie tyle nuncjusz, co sami biskupi. Tymczasem na obradach Konferencji Episkopatu Polski... CzĂŞsto wstyd mi za te spotkania. Bo na czym polegajÂą? Uchwalanie patronĂłw, tytuÂłĂłw bazylik i wielu innych drobiazgĂłw. Na miÂły BĂłg, przecieÂż trzeba siĂŞ zajÂąĂŚ ludzkimi problemami! Problemami tak trudnymi, Âże zĂŞby bolÂą – ale my kultywujemy stary styl niedotykania tego, co trudne.

JeÂżeli mĂłwi siĂŞ dziÂś o kryzysie KoÂścioÂła, moÂże naleÂżaÂłoby zwoÂłaĂŚ nastĂŞpny SobĂłr?

SobĂłr to wielkie wydarzenie religijne i spoÂłeczne o dÂługofalowym dziaÂłaniu. SobĂłr WatykaĂąski II skorzystaÂł z wielu przemyÂśleĂą ludzi wiary i teologĂłw, ktĂłrzy przeÂżyli I i II wojnĂŞ ÂświatowÂą, podÂąÂżanie Âświata do materializmu w liberalnych systemach wolnoÂściowych. SobĂłr byÂł wiĂŞc odpowiedziÂą na wspĂłÂłczesnoÂśĂŚ Âświata i jego bÂłĂŞdnÂą trajektoriĂŞ. Naturalnie, Âże od 1965 r. dziaÂło siĂŞ wiele rzeczy, ktĂłrych SobĂłr jeszcze nie znaÂł, Âżeby wspomnieĂŚ tylko rewolucjĂŞ seksualnÂą 1968 r.; wydarzeĂą takich byÂło wiele, ale wszystkie szÂły tÂą samÂą, zdiagnozowanÂą trajektoriÂą. Dlatego SobĂłr nie straciÂł niczego ze swojej aktualnoÂści.

Najpierw wiĂŞc trzeba go poznaĂŚ i uczyĂŚ siĂŞ nim ÂżyĂŚ, bo to wspaniaÂłe osiÂągniĂŞcie – czego dowodem pontyfikat Jana PawÂła II, gÂłĂŞboko zharmonizowany z nauczaniem soborowym. Nie wszystkim siĂŞ to podobaÂło, ale papieÂż czerpaÂł z Soboru peÂłnÂą garÂściÂą. I to siĂŞ okazaÂło skuteczne. WeÂźmy wystÂąpienia w Ameryce PoÂłudniowej, konfrontacje ze Âświatem komunistycznym i z liberalizmem – to byÂło zakorzenione i czerpaÂło siÂłĂŞ z myÂśli soborowej. MyÂślimy wiĂŞc, jak wykorzystaĂŚ to, co juÂż mamy. A potem bĂŞdziemy siĂŞ zastanawiaĂŚ, co dalej – tymczasem sytuacja znĂłw stanie siĂŞ nowa, bo w takim tempie zmienia siĂŞ Âświat.

Jestem przekonany od lat, Âże pomysÂł zwoÂłania nowego Soboru jest chybiony, na tĂŞ chwilĂŞ wciÂąÂż niepotrzebny. PorzuciĂŚ bogactwo, ktĂłre SobĂłr nam daÂł, po to, Âżeby wejÂśĂŚ w wymianĂŞ myÂśli i stawiaĂŚ na boku to, co juÂż jest przemyÂślane i dobre – to pomysÂł nieproduktywny.

Bp Tadeusz Pieronek (ur. 1934 r.) jest prawnikiem. W latach 1993-98 byÂł sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Polski, w latach 1998–2010 przewodniczÂącym KoÂścielnej Komisji Konkordatowej. Rektor Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie w latach 1998–2004.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/zejscie-z-piedestalu,341,page1.html

ScaliÂłem posty
darek

Krew papieÂża

Krzysztof Pilawski | PrzeglÂąd | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (337)

Hierarchowie KoÂścioÂła jak w Âśredniowieczu budujÂą swojÂą potĂŞgĂŞ na relikwiach.

Wszystkie pamiÂątki po Janie Pawle II 1 maja stanÂą siĂŞ relikwiami. Najcenniejsze zgromadziÂł kard. StanisÂław Dziwisz. WykorzystujÂąc zawartÂą w relikwiach moc, metropolita krakowski zawalczy o faktyczne przywĂłdztwo w polskim KoÂściele.

W testamencie sporzÂądzonym w marcu 1979 r., zaledwie kilka miesiĂŞcy po wyborze na papieÂża, Karol WojtyÂła zapisaÂł: "Nie pozostawiam po sobie wÂłasnoÂści, ktĂłrÂą naleÂżaÂłoby zadysponowaĂŚ. Rzeczy codziennego uÂżytku, ktĂłrymi siĂŞ posÂługiwaÂłem, proszĂŞ rozdaĂŚ wedle uznania. Notatki osobiste spaliĂŚ. ProszĂŞ, aÂżeby nad tymi sprawami czuwaÂł Ks. StanisÂław, ktĂłremu dziĂŞkujĂŞ za tyloletniÂą wyrozumiaÂłÂą wspĂłÂłpracĂŞ i pomoc".

Ks. StanisÂław to StanisÂław Dziwisz, ktĂłry w 1963 r. otrzymaÂł ÂświĂŞcenia kapÂłaĂąskie z rÂąk Karola WojtyÂły, Ăłwczesnego biskupa krakowskiego. Trzy lata pĂłÂźniej zostaÂł osobistym sekretarzem Karola WojtyÂły i nie odstĂŞpowaÂł go aÂż do Âśmieci. Z racji wieloletniej bliskoÂści i testamentowego zapisu miaÂł najwiĂŞksze moÂżliwoÂści uzyskiwania rzeczy osobistych Jana PawÂła II.

21 paÂździernika 2010 r. kard. Dziwisz wmurowaÂł poÂświĂŞcony przez Benedykta XVI

kamieĂą wĂŞgielny

pod wznoszony w ÂŁagiewnikach oÂśmioboczny koÂściĂłÂł – pierwszy na Âświecie pod wezwaniem Jana PawÂła II. ÂŚwiÂątynia stanowi czĂŞÂśĂŚ powstajÂącego tu Centrum Jana PawÂła II "Nie lĂŞkajcie siĂŞ!". W zamierzeniu metropolity krakowskiego ma ono byĂŚ Âświatowym oÂśrodkiem kultu Karola WojtyÂły. ZnajdÂą siĂŞ tu m.in.: Instytut Jana PawÂła II, multimedialne muzeum, oÂśrodek szkolenia wolontariatu, centrum konferencyjne, hotel, dom rekolekcyjny, dom pielgrzyma, park medytacyjno-rekreacyjny, amfiteatr, plenerowa droga krzyÂżowa, pole kempingowe. Koszt inwestycji oszacowano wstĂŞpnie na 200 mln zÂł.

"Mamy nadziejĂŞ, Âże juÂż w przyszÂłym roku pojawiÂą siĂŞ tu relikwie Ojca ÂŚwiĂŞtego", mĂłwiÂł w czasie wmurowania kamienia wĂŞgielnego kard. Dziwisz. Budowa nowego koÂścioÂła zbiega siĂŞ z beatyfikacjÂą papieÂża. Od dawna planowano oddanie wiosnÂą br. tzw. dolnego koÂścioÂła – tu powstaje Kaplica Relikwii, w ktĂłrej zostanÂą umieszczone relikwie Jana PawÂła II.

W czasie ubiegÂłorocznych uroczystoÂści ks. Jan KabziĂąski, prezes Centrum Jana PawÂła II, zapowiedziaÂł, Âże budowana ÂświÂątynia bĂŞdzie pierwszym koÂścioÂłem, w ktĂłrym znajdÂą siĂŞ relikwie Karola WojtyÂły. Nie wyjawiÂł, jakie bĂŞdÂą to relikwie ani czy bĂŞdÂą wÂśrĂłd nich tzw. relikwie pierwszego stopnia – fragmenty ciaÂła.

Temat szczÂątkĂłw Jana PawÂła II wywoÂłaÂł tuÂż po jego Âśmierci prezydent Krakowa Jacek Majchrowski: "Chcemy, Âżeby serce najwiĂŞkszego krakowianina i Polaka spoczĂŞÂło na Wawelu". Spekulowano, Âże moÂżliwe jest

oddzielenie papieskiego serca

od reszty ciaÂła i zÂłoÂżenie go na Wawelu kilka dni po uroczystoÂściach pogrzebowych w Watykanie. Nie byÂło to jednak wykonalne. KoÂściĂłÂł dopuszcza naruszenie ciaÂła zmarÂłego dopiero po beatyfikacji – w celu pozyskania relikwii.
Sprawa wrĂłciÂła po trzech latach, gdy wydawaÂło siĂŞ pewne, Âże Karol WojtyÂła zostanie ogÂłoszony bÂłogosÂławionym w 30. rocznicĂŞ wyboru na papieÂża – 16 paÂździernika 2008 r.

Bp Tadeusz Pieronek, byÂły przewodniczÂący krakowskiego trybunaÂłu ds. beatyfikacji Jana PawÂła II, w rozmowie z tygodnikiem "Wprost" nie wykluczyÂł, Âże serce papieÂża trafi na Wawel. RozpĂŞtaÂła siĂŞ dyskusja, w czasie ktĂłrej spekulowano, powoÂłujÂąc siĂŞ na ÂźrĂłdÂła koÂścielne, Âże polskie koÂścioÂły mogÂą raczej liczyĂŚ na fragmenty koÂści niÂż serce. JuÂż wtedy o fragmenty ciaÂła Karola WojtyÂły zabiegaÂły m.in. sanktuaria w LudÂźmierzu (ma ono juÂż m.in. papieskie buty, ornat i sutannĂŞ), Licheniu (tu przechowywana jest m.in. kremowa mitra papieska, tu teÂż znajdujÂą siĂŞ apartamenty, w ktĂłrych Jan PaweÂł II przebywaÂł od 6 do 8 czerwca 1999 r.) i na Jasnej GĂłrze, a takÂże setki koÂścioÂłĂłw w Polsce i na caÂłym Âświecie.

W maju 2008 r. oÂśrodek PBS DGA na zlecenie "Gazety Wyborczej" przeprowadziÂł sondaÂż, w ktĂłrym zadaÂł trzy pytania dotyczÂące papieskich relikwii. Pierwsze miaÂło charakter fundamentalny: "KoÂściĂłÂł rozwaÂża, by po beatyfikacji Jana PawÂła II pobraĂŚ czĂŞÂści jego ciaÂła i jako relikwie rozesÂłaĂŚ je do rĂłÂżnych KoÂścioÂłĂłw w Polsce i na Âświecie. Czy jest Pan/Pani za, czy przeciw temu pomysÂłowi?". 11% respondentĂłw wybraÂło odpowiedÂź "Zdecydowanie tak", takÂże 11% wskazaÂło na opcjĂŞ "Raczej tak". AÂż 68% uczestnikĂłw sondaÂżu byÂło przeciwnych dzieleniu ciaÂła papieÂża i rozsyÂłaniu jego fragmentĂłw (43% wybraÂło wariant "Zdecydowanie nie", a 25% – "Raczej nie").

Ten poglÂąd potwierdzaÂła odpowiedÂź na trzecie pytanie sondaÂżu: "Czy chciaÂł(a)by Pan/Pani, czy teÂż nie chciaÂł(a)by Pan/Pani, by w Pana/i koÂściele znalazÂł siĂŞ fragment ciaÂła Jana PawÂła II?". 42% ankietowanych wskazaÂło wariant "Zdecydowanie nie", 26% – "Raczej nie", a gÂłosy na "tak" rozÂłoÂżyÂły siĂŞ identycznie jak w pierwszym pytaniu (11% – "Zdecydowanie tak" i 11% "Raczej tak").

Inaczej wyglÂądaÂła odpowiedÂź na pytanie drugie: "Czy Pana/Pani zdaniem serce Jana PawÂła II powinno, czy nie powinno trafiĂŚ jako relikwia do Katedry na Wawelu?". 50% uczestnikĂłw sondaÂżu odpowiedziaÂło na "tak" (w tym 26% zdecydowanie). Zdecydowanych przeciwnikĂłw tego rozwiÂązania byÂło 24%, a umiarkowanych – 18%. W fakcie, Âże wiĂŞkszoÂśĂŚ ankietowanych

nie chciaÂła dzielenia ciaÂła

Jana PawÂła II ani rozsyÂłania fragmentĂłw jako relikwii, ale poÂłowa dopuszczaÂła oddzielenie serca i przekazanie go na Wawel, nie ma sprzecznoÂści – to wynik polskiej, a nie katolickiej, tradycji oddzielnego chowania serc wybitnych postaci (np. serce Chopina umieszczono w warszawskim koÂściele Âśw. KrzyÂża, a JĂłzefa PiÂłsudskiego zÂłoÂżono w wileĂąskim grobie jego matki). Ponadto Wawel w ÂświadomoÂści PolakĂłw kojarzy siĂŞ w wiĂŞkszym stopniu z paĂąstwem niÂż z KoÂścioÂłem. Zwolennicy przeniesienia serca papieÂża do Polski chcieli je zÂłoÂżyĂŚ w krypcie Âśw. Leonarda, ktĂłra takÂże bardziej niÂż z KoÂścioÂłem (Karol WojtyÂła odprawiÂł w niej m.in. pierwszÂą po otrzymaniu ÂświĂŞceĂą kapÂłaĂąskich mszĂŞ) kojarzy siĂŞ z historiÂą Polski – tu spoczywajÂą m.in. Jan III Sobieski, Tadeusz KoÂściuszko, ksiÂąÂżĂŞ JĂłzef Poniatowski i gen. WÂładysÂław Sikorski.
Brak decyzji w sprawie beatyfikacji w 2008 r. wyciszyÂł spekulacje w sprawie relikwii. OÂżyÂły one w roku nastĂŞpnym, gdy na terenie dawnych Krakowskich ZakÂładĂłw Sodowych "Solvay" na dobre ruszyÂła budowa Centrum Jana PawÂła II. Z wytyczonego tam placu Jana PawÂła II widaĂŚ wieÂżĂŞ sanktuarium BoÂżego MiÂłosierdzia w ÂŁagiewnikach. W sanktuarium BoÂżego MiÂłosierdzia znajduje siĂŞ grĂłb Âśw. Faustyny Kowalskiej (beatyfikowanej przez Jana PawÂła II w 1993 r.,

kanonizowanej w 2000 r.), ktĂłrej doczesne szczÂątki zÂłoÂżono w wielu polskich koÂścioÂłach – w tym roku trafiÂły one nawet na Haiti. Z tej perspektywy wyznaczenie przez Benedykta XVI beatyfikacji Jana PawÂła II na 1 maja wydaje siĂŞ zgodne z intencjami metropolity krakowskiego – w tym roku 1 maja bĂŞdzie ustanowione przez poprzedniego papieÂża ÂŚwiĂŞto BoÂżego MiÂłosierdzia (to ruchome ÂświĂŞto, wypadajÂące w nastĂŞpnÂą niedzielĂŞ po Wielkanocy).

We wrzeÂśniu 2009 r. krakowski "Dziennik Polski", powoÂłujÂąc siĂŞ na wÂłasne ÂźrĂłdÂła, poinformowaÂł, Âże w czasie wylewania fundamentĂłw koÂścioÂła w Centrum Jana PawÂła II przygotowano

miejsce dla drewnianej trumny,

w ktĂłrej pochowano Jana PawÂła II. Dziennikarze zainteresowali siĂŞ wĂłwczas relikwiami z ciaÂła. Ks. Robert NĂŞcek, rzecznik kard. Dziwisza, twierdziÂł, Âże "KoÂściĂłÂł odchodzi od dosÂłownego traktowania relikwii", a bp StanisÂław Budzik, sekretarz generalny Episkopatu Polski, uznaÂł za najcenniejszÂą relikwiĂŞ przestrzelony w czasie zamachu 13 maja 1981 r. i zakrwawiony pas papieskiej sutanny, ktĂłrÂą Jan PaweÂł II ofiarowaÂł sanktuarium na Jasnej GĂłrze w 1983 r. W klasztorze PaulinĂłw jest caÂła kolekcja pamiÂątek papieskich, ktĂłre 1 maja stanÂą siĂŞ relikwiami, od maÂłych – rĂłÂżaĂąca i zÂłotego serca, do caÂłkiem sporych – roweru kolarskiego i czarnej limuzyny BMW. W koÂścioÂłach w caÂłej Polsce takÂże sÂą tysiÂące przedmiotĂłw zwiÂązanych z Janem PawÂłem II – dlatego koÂściĂłÂł Âłagiewnicki, ktĂłrego patronem stanie siĂŞ papieÂż Polak, nie bĂŞdzie pierwszym z jego relikwiami. BĂŞdzie jednak pierwszym, w ktĂłrym znajdzie siĂŞ relikwia pierwszego stopnia – krew.

W grudniu 2010 r. "Dziennik Polski" ogÂłosiÂł, powoÂłujÂąc siĂŞ na anonimowe ÂźrĂłdÂła, Âże po beatyfikacji Jana PawÂła II w Kaplicy Relikwii "w budowanym w ekspresowym tempie koÂściele" zostanie umieszczona przechowywana przez StanisÂława Dziwisza ampuÂłka z krwiÂą. Gazeta podkreÂśliÂła, Âże ampuÂłka bĂŞdzie "najcenniejszÂą na Âświecie papieskÂą relikwiÂą", najwyraÂźniej zapominajÂąc o ciele zÂłoÂżonym w Watykanie.

AmpuÂłka z krwiÂą bĂŞdzie najwiĂŞkszÂą relikwiÂą papieskÂą w Polsce – ogÂłosiÂł 13 stycznia, w przeddzieĂą wyznaczenia przez Benedykta XVI daty beatyfikacji Jana PawÂła II, ks. KabziĂąski na Âłamach "Gazety Wyborczej". UjawniÂł, Âże krew przed ÂśmierciÂą pobrali opiekujÂący siĂŞ papieÂżem lekarze z wÂłoskiej kliniki Gemelli.
Krew nie skrzepÂła,

choĂŚ ksiÂądz zastrzegÂł, Âże nie musi byĂŚ to cud, lecz efekt dodania przez lekarzy jakiejÂś substancji. Kilka dni pĂłÂźniej wyjaÂśniono, Âże krew zostaÂła pobrana w czasie badaĂą przed zabiegiem tracheotomii (chirurgicznego otwarcia przedniej Âściany tchawicy w celu umoÂżliwienia wentylacji), ktĂłry przeszedÂł umierajÂący papieÂż. Ăwczesny rzecznik Watykanu JoaquĂn Navarro-Valls miaÂł przekonaĂŚ StanisÂława Dziwisza, by zachowaÂł dwie fiolki z krwiÂą, ktĂłra – jak mĂłwiÂł w wywiadzie radiowym kardynaÂł – "zachowaÂła siĂŞ taka, jak byÂła pobrana: jest pÂłynna, w kolorze czerwonym, Âżywa krew Ojca ÂŚwiĂŞtego". PodkreÂśliÂł: "To sÂą najcenniejsze relikwie: Âżywa krew papieÂża". StanisÂław Dziwisz, odnoszÂąc siĂŞ do gÂłosĂłw krytycznych wobec pomysÂłu tworzenia relikwii z fiolki, oÂświadczyÂł: "ByÂłem i jestem przeciwny dzieleniu ciaÂła. Ale relikwie sÂą i bĂŞdÂą".

Przekazywane przez kuriĂŞ krakowskÂą informacje na temat fiolki nie przebiÂły siĂŞ szeroko do opinii publicznej. StaÂło siĂŞ to dopiero po nagÂłoÂśnieniu sprawy zgodnie ze wspĂłÂłczesnymi kanonami PR. 11 lutego przed kamerami telewizji TVN 24 kard. Dziwisz wrĂŞczyÂł dziennikarzowi tej stacji czerwone pudeÂłko z medalionem zawierajÂącym fragment papieskiej sutanny i kroplĂŞ krwi, z proÂśbÂą o przekazanie tego daru ciĂŞÂżko rannemu kierowcy FormuÂły 1 Robertowi Kubicy. "Relikwia show" – tak zatytuÂłowaÂła ten spektakl "Gazeta Wyborcza". Jednak efekt okazaÂł siĂŞ znakomity. SprawĂŞ nagÂłoÂśniÂły telewizje, stacje radiowe, portale internetowe, gazety – od tabloidĂłw po dzienniki opiniotwĂłrcze. Komentarzom w sprawie relikwii byÂł poÂświĂŞcony program "Tomasz Lis na Âżywo". Polska dowiedziaÂła siĂŞ, Âże metropolita krakowski dysponuje krwiÂą papieÂża, ktĂłra

1 maja stanie siĂŞ wielkÂą relikwiÂą.

Obok niej w koÂściele w Centrum Jana PawÂła II znajdÂą siĂŞ inne relikwie – w tym

zakrwawiona sutanna,

ktĂłrÂą papieÂż miaÂł na sobie w chwili zamachu 13 maja 1981 r. i ktĂłrÂą zdjĂŞto na stole operacyjnym. Tylko bardzo wÂąskie grono wiedziaÂło, Âże sutannĂŞ przechowuje osobisty sekretarz papieÂża.

W Kaplicy Relikwii nie bĂŞdzie trumny papieÂża, Watykan bowiem postanowiÂł, Âże nie bĂŞdzie ona otwierana w czasie przenoszenia ciaÂła Jana PawÂła II z Grot WatykaĂąskich do Bazyliki Âśw. Piotra. Za to prawdopodobnie pojawi siĂŞ pÂłyta z obecnego grobu papieÂża w Grotach WatykaĂąskich (nowy grĂłb bĂŞdzie miaÂł nowÂą marmurowÂą pÂłytĂŞ z ÂłaciĂąskim napisem: Beatus Joannes Paulus II (BÂłogosÂławiony Jan PaweÂł II).

Pomniejsze pamiÂątki, ktĂłre 1 maja stanÂą siĂŞ relikwiami, znajdujÂą siĂŞ w Mobilnym Muzeum Jana PawÂła II, ktĂłre 31 marca otworzyÂł kard. Dziwisz. Muzeum naleÂży do Centrum Jana PawÂła II i mieÂści siĂŞ we wnĂŞtrzu 18-metrowej ciĂŞÂżarĂłwki. ZnajdujÂą siĂŞ tam m.in. udostĂŞpnione przez metropolitĂŞ krakowskiego niepokazywane wczeÂśniej pamiÂątki: sutanna papieska, buty, narty, sweter, w ktĂłrym Karol WojtyÂła wyruszaÂł w gĂłry, krzyÂż pektoralny, brewiarz, rĂłÂżaniec, piĂłro. Wiadomo takÂże, Âże wÂśrĂłd pamiÂątek po papieÂżu, ktĂłre sÂą w posiadaniu metropolity krakowskiego, znajduje siĂŞ m.in. napisany, lecz niewysÂłany list do zamachowca Alego Agcy.
2 kwietnia, w szĂłstÂą rocznicĂŞ Âśmierci Karola WojtyÂły, StanisÂław Dziwisz udzieliÂł wywiadu radiu RFM FM. Na pytanie, co siĂŞ staÂło z krzyÂżem, na ktĂłrym wspieraÂł siĂŞ papieÂż w czasie ostatniej drogi krzyÂżowej w Wielki PiÂątek 2005 r., kardynaÂł odparÂł: "Mam go u siebie. (...) Mam teÂż inne bardzo cenne, bardzo osobiste relikwie, ale ukaÂżĂŞ je dopiero po beatyfikacji. PrzekaÂżĂŞ je Centrum Jana PawÂła II".

CzĂŞÂśĂŚ relikwii metropolita krakowski zabierze – na proÂśbĂŞ organizatorĂłw beatyfikacji – na uroczystoÂści do Watykanu. WÂśrĂłd nich ma byĂŚ

sÂławna ampuÂłka.

Inne skarby kardynaÂł moÂże ujawniĂŚ 11 czerwca – tego dnia odbĂŞdzie siĂŞ uroczystoÂśĂŚ zÂłoÂżenia relikwii nowego bÂłogosÂławionego w Kaplicy Relikwii koÂścioÂła w ÂŁagiewnikach.

Watykan nie przewiduje na razie pozyskania relikwii z ciaÂła papieÂża. W tej sytuacji kard. Dziwisz moÂże siĂŞ okazaĂŚ ich gÂłĂłwnym dysponentem, budujÂąc w ten sposĂłb swojÂą pozycjĂŞ w KoÂściele katolickim. To zjawisko stare jak relikwie. PaĂąstwa rywalizowaÂły, ktĂłre ma cenniejszÂą relikwiĂŞ, sÂądzÂąc, Âże sÂą one ÂźrĂłdÂłem ich potĂŞgi (BrzetysÂław I w 1038 r. wykradÂł relikwie Âśw. Wojciecha i wywiĂłzÂł je do Czech). W "KrzyÂżakach" Henryka Sienkiewicza MikoÂłaj z DÂługolasu opowiadaÂł, Âże KrzyÂżacy nie doszliby do swej potĂŞgi bez relikwii: drzewa z KrzyÂża ÂŚwiĂŞtego, krajki z szaty NajÂświĂŞtszej Panny, trzonowego zĂŞba Marii Magdaleny, rĂŞki Âśw. Liberiusza i wielu innych. Metropolita warszawski Kazimierz Nycz takÂże wykorzystuje relikwie do budowy ÂŚwiÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej w Warszawie. To z jego inicjatywy dwa miesiÂące przed beatyfikacjÂą Jerzego PopieÂłuszki z ciaÂła ksiĂŞdza pobrano fragmenty na relikwie. Pierwsza – tuÂż po beatyfikacji na placu PiÂłsudskiego – trafiÂła do budowanej ÂŚwiÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej (czĂŞÂśĂŚ Centrum OpatrznoÂści BoÂżej), w ktĂłrej znajduje siĂŞ m.in. symboliczny grĂłb Jana PawÂła II. W starciu o relikwie papieskie koÂściĂłÂł wilanowski Kazimierza Nycza moÂże przegraĂŚ z koÂścioÂłem Âłagiewnickim StanisÂława Dziwisza, ktĂłry w ubiegÂłym roku zadziwiÂł Âświat pozyskaniem ciaÂła tragicznie zmarÂłego prezydenta RP nierozerwalnie, wydawaÂłoby siĂŞ, zwiÂązanego z WarszawÂą.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/krew-papieza,181,page1.html

=====================================================

NiezwykÂłe pamiÂątki po papieÂżu

mkw | PAP | 27 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (0)

"Dziennik Polski": ZachowaÂł siĂŞ pierwszy, pochodzÂący z 1947 r., paszport Karola WojtyÂły. Znajduje siĂŞ w zbiorze pamiÂątek Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie.
Dokument, z odrĂŞcznym podpisem wÂłaÂściciela i jego fotografiÂą, zostaÂł wystawiony kardynaÂłowi Wojtyle w 1947 r., tuÂż przed wyjazdem na studia do Rzymu. WysÂłaÂł go tam Ăłwczesny metropolita krakowski kard. Adam Sapieha.

Pierwszy paszport przyszÂłego papieÂża moÂżna oglÂądaĂŚ tylko w sterylnie czystych rĂŞkawiczkach. PodajÂą je siostry Karola i Teresa, pracownice archiwum krakowskiej kurii.

Akta kardynaÂła Karola WojtyÂły, ktĂłre byÂły przedmiotem badaĂą specjalnych komisji w czasie procesu beatyfikacyjnego bĂŞdÂą udostĂŞpniane zaraz po beatyfikacji. OczywiÂście tylko w odpowiednio umotywowanych przypadkach.

WÂśrĂłd tych cennych akt sÂą m.in. rĂŞkopisy wierszy, poematĂłw, caÂła twĂłrczoÂśĂŚ naukowa, zapisy kazaĂą, Âświadectwa szkolne przyszÂłego papieÂża, legitymacje, dyplomy - wylicza "Dziennik Polski".

http://religia.onet.pl/aktualnosci,1/niezwykle-pamiatki-po-papiezu,112.html

ScaliÂłem posty
Darek

TwĂłrczoÂśĂŚ literacka Karola WojtyÂły - papieÂża Jana PawÂła II

Jan PaweÂł II byÂł papieÂżem niezwykÂłym - sprawowaÂł posÂługĂŞ kapÂłaĂąskÂą, przez kilkadziesiÂąt lat kierowaÂł KoÂścioÂłem Katolickim, niestrudzenie pielgrzymowaÂł po Âświecie, apelowaÂł o pokĂłj... ByÂł jednak nie tylko osobÂą duchownÂą, autorytetem moralnym, lecz rĂłwnieÂż pisarzem. Od najmÂłodszych lat interesowaÂł siĂŞ teatrem i literaturÂą. OpublikowaÂł kilka dramatĂłw, zbiory poezji, rozwaÂżania, myÂśli i opracowania filozoficzne. PoniÂżej prezentujemy bibliografiĂŞ dzieÂł papieÂża-literata.

2005 - "PamiĂŞĂŚ i toÂżsamoÂśĂŚ"
2004 - "WstaĂącie! ChodÂźmy!"
2003 - "Tryptyk Rzymski"
2002 - "Autobiografia"
1996 - "Dar i Tajemnica"
1994 - "PrzekroczyĂŚ prĂłg nadziei" (wywiad - rzeka udzielony wÂłoskiemu dziennikarzowi Vittorio Massoriemu)
1979 - "MyÂślÂąc ojczyzna".
1975 - "RozwaÂżania o Âśmierci"
1960 - "Przed sklepem jubilera"
1950 - "Brat naszego Boga" (sztuka teatralna)
1946 - "PieÂśĂą o Bogu ukrytym"
1940 - "Hiob", "Jeremiasz" (sztuki teatralne)

Jerzy PiÂątek
.......................................................

Polska.pl > Jan PaweÂł II > Papieskie dokumenty

Papieskie dokumenty

Podczas swojego pontyfikatu papieÂż Jan PaweÂł II wydaÂł wiele dokumentĂłw, ktĂłre w niezwykÂły sposĂłb wpÂłynĂŞÂły na Âżycie KoÂścioÂła i wiernych, zmieniajÂąc oblicze instytucji przez niektĂłrych uwaÂżanej za skostniaÂłÂą i oddalonÂą od rzeczywistoÂści. I choĂŚ papieÂż nigdy, w Âżadnym aspekcie nie zmieniÂł nauki KoÂścioÂła, niektĂłre z dokumentĂłw wprowadzaÂły rewolucjĂŞ w jej pojmowaniu.

Przedstawiamy najwaÂżniejsze dokumenty wydane przez papieÂża Jana PawÂła II.

ENCYKLIKI

REDEMPTOR HOMINIS (Odkupiciel czÂłowieka) / 4 marca 1979
Pierwsza encyklika Jana PawÂła II ma charakter ewangelizacyjny. PapieÂż loncentruje siĂŞ w niej na wyzwoleniu czÂłowieka poprzez jego wewnĂŞtrznÂą przemianĂŞ i uznanie prymatu dĂłbr duchowych nad materialnymi. Dokument zawiera tak waÂżne dla caÂłego pontyfikatu papieskiego wezwanie do powszechnej ewangelizacji i dialogu zarĂłwno z innymi wyznaniami chrzeÂścijaĂąskimi jak teÂż z religiami niechrzeÂścijaĂąskimi.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

DIVES IN MISERICORDIA ("Bogaty w miÂłosierdziu swoim BĂłg") / 30 listopada 1980
W swojej drugiej encyklice papieÂż przypominaÂł, Âże MiÂłoÂśĂŚ jest wiĂŞksza niÂż grzech. MĂłwiÂąc o dramacie wspĂłÂłczesnego czÂłowieka Jan PaweÂł II wielokrotnie podkreÂśla, Âże nie ma sytuacji bez wyjÂścia i Âże w kaÂżdym czasie, w kaÂżdej epoce BĂłg przychodzi czÂłowiekowi z pomocÂą. PodkreÂśla rolĂŞ miÂłosierdzia BoÂżego w Âżyciu chrzeÂścijanina.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

SLAVORUM APOSTOLI (ApostoÂłowie SÂłowian) / 2 wrzeÂśnia 1985
Encyklika wydana w tysiÂącsetniÂą rocznicĂŞ dzieÂła ewangelizacji ÂświĂŞtych Cyryla i Metodego i poÂświĂŞcona misyjnym dzieÂłom KoÂścioÂła. PapieÂż przywoÂłuje postaci misjonarzy Europy, by pokazaĂŚ aktualne problemy zwiÂązane z misjami, teÂż na koniecznosĂŚ pokonywania podziaÂłĂłw miĂŞdzy narodami, jak rĂłwnieÂż miĂŞdzy KoÂścioÂłami chrzeÂścijaĂąskimi.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

LABOREM EXERCENS (O pracy ludzkiej) / 14 wrzeÂśnia 1981
Jedna z najbardziej znanych encyklik, w ktĂłrej Jan PaweÂł II przeprowadziÂł w niej analizĂŞ problematyki pracy ludzkiej w warunkach wspĂłÂłczesnego Âświata. PapieÂż wskazuje Âże najwaÂżniejsza jest osoba ludzka, a praca powinna byĂŚ Âśrodkiem utrzymania i pomnaÂżania dobrobytu kraju oraz samorealizacji czÂłowieka a nie celem samym w sobie. Dokument mĂłwi takÂże o uprawnieniach pracownikĂłw, o roli i zadaniach zwiÂązkĂłw zawodowych oraz o godnoÂści czÂłowieka w stosunkach zawodowych.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

REDEMPTORIS MISSIO (Misja Chrystusa Odkupiciela) / 7 grudnia 1990
Encyklika dotyczy ewangelizacji i misji, ktĂłra jest podstawowym powoÂłaniem KoÂścioÂła. PapieÂż wskazuje, Âże powinna byĂŚ ona realizowana z tym samym zapaÂłem jak to dziaÂło siĂŞ w czasach apostolskich. Przypomina teÂż, Âże mimo istnienia licznych organizacji misyjnych, kaÂżdy chrzeÂścijanin jest zobowiÂązany do ewangelizacji - do bycia misjonarzem w swoim Âśrodowisku.

PeÂłna treÂśĂŚ adhortacji w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

DOMINUM ET VIVIFICANTEM ("Pana i OÂżywiciela") / 5 maja 1986
Dokument dotyczy roli trzeciej Osoby TrĂłjcy ÂŚwiĂŞtej - Ducha ÂŚwiĂŞtego. PapieÂż skupia siĂŞ na jego zasadniczej roli w Âżyciu zarĂłwno wspĂłÂłnoty ludzi wierzÂących jak i w istnieniu caÂłego Âświata. Jan PaweÂł II wskazuje na staroÂżytnoÂśĂŚ wiary w osobĂŞ Ducha ÂŚwiĂŞtego, sformuÂłowanej na Soborze Powszechnym w Konstantynopolu w 381 r. i wyznawanej do dzisiaj w Credo: "WierzĂŞ w Ducha ÂŚwiĂŞtego, Pana i OÂżywiciela". Przypomina teÂż jakÂą misjĂŞ ma Duch w KoÂściele i Âświecie - ma on przekonywaĂŚ o grzechu, umacniaĂŚ KoÂściĂłÂł i oÂżywiaĂŚ wierzÂących.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

REDEMPTORIS MATER (Matka Odkupiciela) / 3 marca 1987
Encyklika poÂświĂŞcona Marii, matce Jezusa. PapieÂż ktĂłry w szczegĂłlny sposĂłb odnosiÂł siĂŞ do Bogarodzicy, ukazuje centralne miejsce i rolĂŞ Matki Jezusa w KoÂściele, podkreÂślajÂą jej wynikajÂące z jej podwĂłjnego zwiÂązku z Chrystusem i KoÂścioÂłem macierzyĂąskie poÂśrednictwo. Ukazuje teÂż MariĂŞ jako wyjÂątkowy wzĂłr do naÂśladowania przez jej posÂłyszeĂąstwo BoÂżemu sÂłowu. PoÂłwoÂłuje siĂŞ na bardzo bogate wschodnie tradycje maryjne.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

SOLLICITUDO REI SOCIALIS (SpoÂłeczna Troska)/ 30 grudnia 1987
PapieÂż wskazuje na spoÂłeczne problemy wspĂłczesnego Âświata Ostrzega, Âże istnieja w nim tak powaÂżne problemy jak ciÂągÂłe zagroÂżenie Âżycia i poczucia bezpieczeĂąstwa niemal na caÂłym globie. Wykazuje teÂż ogromnÂą troskĂŞ o ubogich na ktĂłrÂą skÂłada siĂŞ nie tylko materialne wsparcie ale teÂż duchowa pomoc. NawiÂązujÂąc do jedynej dotychczas spoÂłecznej encykliki PawÂła VI, "Populorum progresio", Jan PaweÂł II podsumowuje 20 lat spoÂłecznych dziaÂłaĂą KoÂścioÂła po tej encyklice.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

CENTESIMUS ANNUS (Setna rocznica) / 1 maja 1991
Dokument wyjaÂśnia podstawy katolickiej nauki spoÂłecznej w Âświetle wspĂłÂłczesnych doÂświadczeĂą historycznych, skupiajÂąc siĂŞ szczegĂłlnie na zaÂłamaniu siĂŞ idei marksistowskich, skompromitowaniu komunizmu jako systemu oraz upadku reÂżimĂłw na tym systemie budowanych.
PapieÂż uznajÂąc osiÂągniĂŞcia gospodarcze kapitalizmu, zwraca jednak uwagĂŞ naniebezpieczeĂąstwa jakie niesie ze sobÂą liberalizm nie wsparty waroÂściami etycznymi.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

VERITATIS SPLENDOR (Blask prawdy) / 6 sierpnia 1993
Jan PaweÂł II wskazuje na zawarte w sÂłowach Jezusa odpowiedzi na jedno z zasadniczych pytaĂą kaÂżdego czÂłowieka "Co mam czyniĂŚ?". Wskazuje na zawsze istniejÂącÂą relacjĂŞ miĂŞdzy wiarÂą a moralnoÂściÂą i pisze o Âświadectwie moralnego chrzeÂścijaĂąskiego Âżycia, ktĂłre moÂże stanowiĂŚ doskonaÂłe narzĂŞdzie ewangelizacyjne.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

EVANGELIUM VITAE (Ewangelia Âżycia) / 25 marca 1995
PapieÂż w tym dokumencie daje wyraz swojej twardej postawie w zakresie nienaruszalnoÂści Âżycia ludzkiego od poczĂŞcia do naturalnej Âśmierci. wykÂłada, rozwija i tÂłumaczy negatywne stanowisko KoÂścioÂła w sprawie aborcji i eutanazji. Encyklika wzbudziÂła wiele kontrowersji, szczegĂłlnie jesli chodzi o stanowisko KoÂścioÂła w sprawie stosowania ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych oraz eksperymentĂłw biologicznych i genetycznym na czÂłowieku.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

UT UNUM SINT (Aby byli jedno) / 25 maja 1995
Encyklika, w ktĂłrej papieÂż wyjaÂśnia katolickie zasady ekumenizmu i dialogu zbliÂżajÂącego podzielone chrzeÂścijaĂąstwo. Wskazuje na wagĂŞ dziaÂłaĂą na rzecz jednoÂści chrzeÂścijan i na korzyÂści jakie z niego wynikajÂą dla wszystkich wyznawcĂłw Chrystusa. JednoczeÂśnie przestrzega przed "faÂłszywym ekumenizmem", ktĂłry polega na negowaniu wiary iÂż to w koÂściele katolickim jest peÂłnia ÂśrodkĂłw zbawczych.

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

FIDES ET RATIO (Wiara i rozum) / 14 wrzeÂśnia 1998
Jakie sÂą relacje miĂŞdzy wiarÂą a rozumem? Encyklika dotyczy miĂŞdzy innymi filozofii, ktĂłrÂą papieÂż ukazuje jako wysiÂłek ludzkiego intelektu zmierzajÂącego do odkrycia odpowiedzi na pytania, ktĂłre nigdy nie przestanÂą niepokoiĂŚ czÂłowieka - "Kim jestem", "SkÂąd przychodzĂŞ i dokÂąd zmierzam?", "Dlaczego istnieje zÂło?", "Co czeka mnie po tym Âżyciu?". MĂłwi teÂż Âże nie ma sprzecznoÂści miedzy wiarÂą a rozumem, Âże "sÂą one jak dwa skrzydÂła wznoszÂące czÂłowieka do Boga".

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

ECCLESIA DE EUCHARISTIA / 17 kwietnia 2003
Dokument w caÂłoÂści skupiony na Eucharystii. Jan PaweÂł II przekazuje katolikom prawdĂŞ iÂż KoÂściĂłÂł Âżyje dziĂŞki Eucharystii, wyjaÂśnia jej wyjaÂśnia jej znaczenie, odnoszÂąc siĂŞ do krzyÂżowej Âśmierci Jezusa, jego zmartwychwstania i zwiÂązanej z tym realnej obecnoÂści w ciele (ktĂłra wÂłaÂśnie przez EucharystiĂŞ moÂże byĂŚ doÂświadczana).

PeÂłna treÂśĂŚ encykliki w jĂŞzyku polskim na stronach Stolicy Apostolskiej

ADHORTACJE

CATECHESI TRADENDAE (O katechizacji w naszych czasach) / 16 paÂździernika 1979

FAMILIARIS CONSORTIO (O zadaniach rodziny chrzeÂścijaĂąskiej) / 22 listopada 1981

REDEMPTIONIS DONUM (O konsekracji zakonnej w Âświetle tajemnicy odkupienia) / 25 marca 1984

RECONCILIATIO ET PAENITENTIA (O pojednaniu i pokucie) / 2 grudnia 1984

CHRISTIFIDELES LAICI (O powoÂłaniu i misji Âświeckich w KoÂściele i Âświecie) / 30 grudnia 1988

REDEMPTORIS CUSTOS (Opiekun Zbawiciela) / 15 sierpnia 1989

PASTORES DABO VOBIS (O formacji kapÂłanĂłw we wspĂłÂłczesnym Âświecie) / 25 marca 1992

ECCLESIA IN AFRICA (KoÂściĂłÂł w Afryce) / 14 sierpnia 1995

VITA CONSECRATA (O Âżyciu konsekrowanym i jego roli w KoÂściele i Âświecie) / 25 marca 1996

ECCLESIA IN AMERICA (KoÂściĂłÂł w Ameryce) / 22 stycznia 1999

ECCLESIA IN ASIA (KoÂściĂłÂł w Azji) / 6 listopada 1999

ECCLESIA IN OCEANIA (KoÂściĂłÂł w Oceanii) / 22 listopada 2001

ECCLESIA IN EUROPA (KoÂściĂłÂł w Europie) / 28 czerwca 2003

PASTORES GREGIS (Pasterze owczarni) / 16 paÂździernika 2003

KONSTYTUCJE APOSTOLSKIE

SAPIENTIA CHRISTIANA (O uniwersytetach i wydziaÂłach teologicznych ) / 15 kwietnia 1979

MAGNUM MATRIMONII SACRAMENTUM (Prawne uznanie Papieskiego Instytutu StudiĂłw nad MaÂłÂżeĂąstwem i RodzinÂą) / 7 paÂździernika 1982

UT SIT (O powoÂłaniu PraÂłatury Personalnej „ÂŚwiĂŞtego KrzyÂża i Opus Dei” ) / 28 listopada 1982

SACRAE DISCIPLINAE LEGES (Konstytucja ogÂłoszona z okazji wprowadzenia nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego) / 25 stycznia 1983

DIVINUS PERFECTIONIS MAGISTER (Nowe prawodawstwo w procedurze spraw kanonizacyjnych) / 25 stycznia 1983

SPIRITUALI MILITUM CURE (Konstytucja apostolska na temat ordynariatĂłw wojskowych) / 21 kwietnia 1986

PASTOR BONUS (O odnowie i reformie Kurii Rzymskiej) / 28 czerwca 1988

EX CODE ECCLESIAE (O uniwersytetach katolickich) / 15 sierpnia 1990

FIDEI DEPOSITUM (ogÂłoszona z okazji publikacji KATECHIZMU KOÂŚCIOÂŁA KATOLICKIEGO opracowanego po Soborze Powszechnym WatykaĂąskim II ) / 11 paÂździernika 1992

UNIVERSI DOMINICI GREGIS (Wakat Stolicy Apostolskiej i WybĂłr Biskupa Rzymskiego) / 22 lutego 1996

Joanna Gacka
..........................................

PapieÂż pielgrzymujÂący

W ciÂągu swojego pontyfikatu papieÂż wielokrotnie okrÂąÂżyÂł kulĂŞ ziemskÂą. ByÂł na wszystkich zamieszkanych kontynentach, odwiedzaÂł zarĂłwno koronowane gÂłowy jak i najuboÂższych. PrzemawiaÂł w parlamentach, na stadionach. Jako pierwszy papieÂż w historii przekroczyÂł progi synagogi i meczetu. Przedstawiamy kalendarium papieÂża - pielgrzyma.
Dominikana, Meksyk, Bahamy, 21 stycznia - 5 lutego 1979
Polska, 2-9 czerwca 1979
Irlandia i USA, 29 wrzeÂśnia - 7 paÂździernika 1979
Turcja, 28-30 listopada 1979
Afryka, 2-12 maja 1980
Francja, 30 maja - 2 czerwca 1980
Brazylia, 30 czerwca - 11 lipca 1980
Republika Federalna Niemiec, 15-19 listopada 1980
Daleki WschĂłd, 16-26 lutego 1981
Afryka, 12-19 lutego 1982
Portugalia, 12-15 maja 1982
Wielka Brytania, 28 maja - 2 czerwca 1982
Brazylia, Argentyna, 11-12 czerwca 1982
Szwajcaria, 15 czerwca 1982
San Marino, 29 sierpnia 1982
Hiszpania, 31 paÂździernika - 9 listopada 1982
Ameryka ÂŚrodkowa, 2-9 marca 1983
Polska, 16-23 czerwca 1983
Francja, 14-15 sierpnia 1983
Austria, 10-13 wrzeÂśnia 1983
Daleki WschĂłd, 3-11 maja 1984
Szwajcaria, 12-17 czerwca 1984
Kanada, 9-20 wrzeÂśnia 1984
Hiszpania , Dominikana, Puerto Rico, 10-13 paÂździernika 1984
Ameryka PoÂłudniowa, 26 stycznia - 5 lutego 1985
Benelux , 11-21 maja 1985
Afryka, 8-19 sierpnia 1985
Liechtenstein, 8 wrzeÂśnia 1985
Indie, 31 stycznia - 10 lutego 1986
Kolumbia, Santa Lucia, 1-8 lipca 1986
Francja, 4-7 paÂździernika 1986
Azja - Oceania, 19 listopada - 2 grudnia 1986
Urugwaj, Chile, Argentyna, 31 marca - 13 kwietnia
Republika Federalna Niemiec, 30 kwietnia - 4 maja 1986
Polska, 8-14 czerwca 1979
USA, Kanada - 9-21 wrzeÂśnia 1987
Ameryka ÂŁaciĂąska, 7-18 maja 1988
Austria, 23-27 czerwca 1988
Afryka, 10-19 wrzeÂśnia 1988
Francja, 8-11 paÂździernika 1988
Afryka, 28 kwietnia - 6 maja 1989
Skandynawia, 1-9 czerwca 1989
Hiszpania, 19-21 sierpnia 1989
Daleki WschĂłd, 6-16 paÂździernika 1989
Afryka, 25 stycznia - 1 lutego 1990
CzechosÂłowacja, 21-22 kwietnia 1990
Ameryka ÂŁaciĂąska, 6-14 maja 1990
Malta, 25-27 maja 1990
Afryka, 1-10 wrzeÂśnia 1990
Portugalia, 10-13 maja 1991
Polska, 1-9 czerwca oraz 13-16 sierpnia 1991
WĂŞgry, 16-20 sierpnia 1991
Brazylia, 12-21 paÂździernika 1991
Afryka, 19-26 lutego 1992
Afryka, 4-10 czerwca 1992
Republika DominikaĂąska, 9-14 paÂździernika 1992
Afryka - 3-10 lutego 1993
Albania, 25 kwietnia 1993
Hiszpania, 2-17 czerwca 1993
Ameryka ÂŁaciĂąska, USA, 9-16 sierpnia 1993
Litwa, ÂŁotwa, Estonia, 4-10 wrzeÂśnia 1993
Chorwacja, 10-11 wrzeÂśnia 1994
Daleki WschĂłd, 11-21 stycznia 1995
Polska, 22 maja 1995 (wizyta nieoficjalna)
Czechy, 20-22 maja 1995
Belgia, 3-4 czerwca 1995
SÂłowacja, 30 czerwca - 3 lipca 1995
Afryka, 14-20 wrzeÂśnia 1995
USA, 4-9 paÂździernika 1995
Ameryka ÂŁaciĂąska, 5-11 lutego 1996
Tunezja, 14 kwietnia 1996
SÂłowenia, 17-19 maja 1996
Niemcy, 21-23 czerwca 1996
WĂŞgry, 6-7 wrzeÂśnia 1996
Francja, 19-22 wrzeÂśnia 1996
BoÂśnia-Hercegowina, 12-13 kwietnia 1997
Czechy, 25-27 kwietnia 1997
Liban, 10-11 maja 1995
Polska, 31 maja - 10 czerwca 1997
Francja, 21-24 sierpnia 1997
Brazylia, 2-6 paÂździernika 1997
Kuba, 21-25 stycznia 1998
Nigeria, 21-23 marca 1998
Austria, 19-21 czerwca 1998
Chorwacja, 2-4 paÂździernika 1998
Meksyk, USA, 22-28 stycznia 1999
Rumunia, 7-10 maja 1999
Polska, 5-17 czerwca 1999
SÂłowenia, 19 wrzeÂśnia 1999
Indie, Gruzja, 6-9 listopada 1999
Egipt, 24-26 stycznia 2000
Jordania, Izrael, 20-26 marca 2000
Portugalia, 12-13 maja 2000
Grecja, Syria, Malta, 4-9 maja 2001
Ukraina, 23-27 lipca 2001
Kazachstan, Armenia, 22-27 wrzeÂśnia 2001
AzerbejdÂżan, BuÂłgaria, 22-26 maja 2002
Kanada, Gwatemala, Meksyk, 23 lipca - 2 sierpnia 2002
Polska, 16-19 sierpnia 2002
Hiszpania, 3-4 maja 2003
Chorwacja, 5-9 czerwca 2003
BoÂśnia i Hercegowina, 22 czerwca 2003
SÂłowacja, 11-14 wrzeÂśnia 2003
Szwajcaria, 5-6 czerwca 2004
Francja (Lourdes), 14-15 sierpnia 2004
.................................................................

KsiÂąÂżki o papieÂżu
PapieÂż Jan PaweÂł II byÂł jednÂą z najczĂŞÂściej opisywanych najwaÂżniejszych ÂżyjÂących osobistoÂści na Âświecie. Tylko w naszym kraju od koĂąca ubiegÂłego stulecia do chwili obecnej do ksiĂŞgarĂą trafiÂło okoÂło pĂłÂł setki ksiÂąÂżek poÂświĂŞconych Ojcu ÂŚwiĂŞtemu: biografii, leksykonĂłw-przewodnikĂłw po Âżyciu papieÂża, opracowaĂą teologicznych, analiz pontyfikatu, wspomnieĂą, a nawet ksiÂąÂżeczek dla dzieci.

2010 - Zenon ZiĂłÂłkowski, "W Drodze Na OÂłtarze. 40 SpotkaĂą Z Janem PawÂłem II"
2010 - Gabriel Turowski, Arturo Mari, "Zamach, czyli jak zÂło w dobro siĂŞ obrĂłciÂło"
2010 - Aleksandra Zapotoczny, "Wielka ksiĂŞga cudĂłw Jana PawÂła II"
2010 - Ewa Stadtmuller, "Znak pokoju. OpowieÂśĂŚ papieskiego goÂłebia"
2010 - Andrea Tornielli, "Santo Subito. Tajemnice ÂświĂŞtoÂści Jana PawÂła II"
2010 - Monika Karolczuk, "ÂŚcieÂżkami Jana PawÂła II"
2010 - Praca zbiorowa, "Rozmowy w Castel Gandolfo"
2010 - WacÂław MaÂślanka, "KsiĂŞstwo Jana PawÂła II"
2010 - Andrzej Sujka, "Gaude Mater Polonia. Pierwsza pielgrzymka, czerwiec 1979 r."
2010 - Andy Collins. "Jan PaweÂł II i trzeci sekret fatimski. SÂłynne objawienia i orĂŞdzia maryjne"
2010 - Saverio Gaeta, StanisÂław Oder, "Dlatego ÂświĂŞty"
2010 - Jan PaweÂł II, "O modlitwie"
2010 - Jan PaweÂł II, Saverio Gaeta, "Jan PaweÂł II. Opowiem wam o moim Âżyciu"
2010 - Jan PaweÂł II, Arturo Mari, Adam Bujak, "Rok 24"
2010 - PaweÂł Zuchniewicz, Brygida Grysiak, "Kobiety w Âżyciu Jana PawÂła II"
2010 - Tomasz KrĂłlak, "1001 rzeczy ktĂłre warto wiedzieĂŚ o Janie Pawle II"
2010 - ZdzisÂław Struzik, "Program wychowawczy oparty na wartoÂściach wedÂług nauczania Jana PawÂła II"
2010 - Maciej ZiĂŞba, "Jestem z wami. Kompendium twĂłrczoÂści i nauczania Karola WojtyÂły - Jana PawÂła II"
2010 - PaweÂł Zuchniewicz, "Jan PaweÂł II - nasz ÂświĂŞty: PowieÂśĂŚ biograficzna"
2010 - RafaÂł DudaÂła, "Kod Jana PawÂła II"
2009 - Antonio Socci, "Tajemnice Jana PawÂła II"
2009 - Gian Franco Svidercoschi, "PapieÂż, ktĂłry nie umiera. Dziedzictwo Jana PawÂła II"
2009 - Andrzej Sujka, "Jan PaweÂł II naucza. O anioÂłach i szatanie"
2009 - Tomasz Terlikowski, "Rzeczpospolita papieska"
2009 - Marian Wilk, ÂŁukasz Donaj, "Jan PaweÂł II – w krĂŞgu myÂśli politycznej i dyplomacji"
2009 - PaweÂł Zuchniewicz, "Jan PaweÂł II: "BĂŞdĂŞ szedÂł naprzĂłd": PowieÂśĂŚ biograficzna"
2009 - PaweÂł Zuchniewicz, "Habemus papam"
2008 - Grzegorz Polak, "Jan PaweÂł II. KsiĂŞgi myÂśli i wiary"
2008 - Elio Guerriero Marco Impagliazzo, "Najnowsza historia KoÂścioÂła"
2008 - Lorenzo Gulli, "Jan PaweÂł II i starsi bracia"
2008 - red. Marek Miller, "Dziennikarstwo wedÂług Jana PawÂła II"
2008 - PaweÂł Zuchniewicz, "MÂłode lata PapieÂża: Lolek"
2007 - StanisÂław Nagy, "Jan PaweÂł II po odejÂściu do domu Ojca"
2007 - Jan PaweÂł II, "Jan PaweÂł II. Autobiografia"
2007 - PaweÂł Zuchniewicz, "Papal Warsaw"
2007 - PaweÂł Zuchniewicz, "Wujek Karol: KapÂłaĂąskie lata PapieÂża"
2007 - PaweÂł Zuchniewicz, "Narodziny pokolenia JP2"
2006 - Jan PaweÂł II, "Projekt Âżycia. WybĂłr listĂłw"
2006 - Krzysztof Kaucha, Jacenty Mastej, "Jana PawÂła II inspiracje chrystologiczne"
2006 - Danuta MichaÂłowska, "Karol WojtyÂła. Artysta - kapÂłan"
2006 - PaweÂł Zuchniewicz, "Cuda Jana PawÂła II"
2005 - Piotr SÂłabek, "Rekolekcje z Janem PawÂłem II"
2005 - Grzegorz Polak, PaweÂł Zuchniewicz, "Jan PaweÂł II 1920-2005. Kronika pontyfikatu"
2005 - MieczysÂław MaliĂąski, "Jan PaweÂł Wielki. Droga do ÂświĂŞtoÂści"
2005 - PaweÂł Zuchniewicz, "SzukaÂłem was: Jan PaweÂł II i ÂŚwiatowe Dni MÂłodzieÂży"
2005 - PaweÂł Zuchniewicz, "PowstanĂŞ silnym Boga robotnikiem"
2005 - Bruno Forte, "Rekolekcje papieskie. PodÂąÂżajÂąc za TobÂą, ÂświatÂłem Âżycia"
2005 - Marek Skwarnicki, "Jan PaweÂł II"
2005 - Arturo Mari, "Ufne serca. Jan PaweÂł II i dzieci"
2005 - Joanna KrzyÂżanek, "Jan PaweÂł II, czyli jak Karolek zostaÂł papieÂżem"
2005 - PaweÂł Zuchniewicz, "PapieÂż Rodzin"
2005 - Jan PaweÂł II, "Jan PaweÂł II Nie lĂŞkajcie siĂŞ. MyÂśli o Âżyciu we wspĂłÂłczesnym Âświecie"
2004 - Zygmunt Broniarek, " PapieÂż Pius X syn Polaka a Pasja Mela Gibsona"
2004 - Justyna KiliaĂączyk-ZiĂŞba, "Za rĂŞkĂŞ z papieÂżem"
2004 - Andreas Englisch, "Jan PaweÂł II. Fenomen Karola WojtyÂły"
2004 - Gian Franco Svidercoschi, "Historia Karola WojtyÂły"
2004 - Grzegorz Polak, "Ojciec wszystkich narodĂłw"
2004 - Janusz RosikoĂą, "Madonny papieskie"
2004 - Andrzej Nowak, Ryszard KluszczyĂąski, "Jan PaweÂł II"
2004 - CzesÂław DrÂąÂżek, "Jan PaweÂł II - serce otwarte dla kaÂżdego"
2003 - Grzegorz Polak, "Wielka encyklopedia Jana PawÂła II"
2003 - SÂławomir SowiĂąski, RadosÂław Zenderowski, "Europa drogÂą KoÂścioÂła. Jan PaweÂł II o Europie i europejskoÂści"
2003 - WÂładysÂław Andreasik, Marek Plewako, "Jan PaweÂł II na znakach pocztowych Âświata"
2003 - ks. Adam Boniecki, "ZrozumieĂŚ PapieÂża. Rozmowy o Encyklikach"
2003 - ks. MieczysÂław MaliĂąski, "Jan PaweÂł Wielki"
2003 - Bertrand Lemaire, "ÂŚwiĂŞty Ludwik-Maria Grignion de Montfort i Jan PaweÂł II"
2003 - Andrzej ZwoliĂąski, "Encyklopedia nauczania spoÂłecznego Jana PawÂła II"
2003 - Grzegorz Polak, "Kronika 25 lat pontyfikatu Jan PaweÂł II"
2003 - Jacek Moskwa, "Prorok i polityk"
2003 - Leon Knabit, "Spotkania z Wujkiem Karolem"
2003 - Adam Bujak, "MaÂła ojczyzna Jana PawÂła II - 25 lat pontyfikatu"
2003 - Dulles Avery, "Blask wiary. Wizja teologiczna Jana PawÂła II"
2003 - Janusz Poniewierski, "Pontyfikat"
2002 - PaweÂł Zuchniewicz, Nasz PapieÂż: Historia Âżycia Karola WojtyÂły
2002 - Adam Bujak, "ÂŚwit nowego tysiÂąclecia. Kanada - Gwatemala - Meksyk 2002"
2002 - George Weigel, "ÂŚwiadek nadziei"
2002 - Katarzyna Kolenda-Zaleska, "Pielgrzymka 2002"
2002 - Arturo Mari, Henryk Sobierajski, "Chwalcie Boga w waszym ciele. Jan PaweÂł II o sporcie"
2002 - Janusz Poniewierski, "Kwiatki Jana PawÂła II"
2001 - Grzegorz Przebinda, "WiĂŞksza Europa. PapieÂż wobec Rosji i Ukrainy"
2001 - Waldemar Sosnowski, "Trwajcie w jednoÂści. Jan PaweÂł II we Lwowie"
2001 - Adam Bujak, "Czas pojednania. Pielgrzymka Ojca ÂŚwiĂŞtego do Kazachstanu i Armenii"
2001 - Caroline Pigozzi, "ÂŻycie prywatne Jana PawÂła II"
2001 - Andrzej Nowak, Ryszard KluszczyĂąski, "Jan PaweÂł II. Ilustrowana biografia"
2000 - Adam Bujak, "Fatima 2000 z Janem PawÂłem II"
1999 - Wojciech ÂŁaski, "Z Janem PawÂłem II w Trzecie TysiÂąclecie"
1999 - Dariusz Tomasz Lebioda, "Tajemnica papieÂża"
1999 - Janusz Poniewierski, "Pielgrzymka 1999 dzieĂą po dniu"
1999 - Carl Bernstein, Marco Politi, "Jego ÂświÂątobliwoÂśĂŚ Jan PaweÂł II i nieznana historia naszych czasĂłw"

Jerzy PiÂątek, (AK)

Testament Jana PawÂła II

Radio WatykaĂąskie opublikowaÂło testament Jana PawÂła II. Pierwsza notatka pochodzi z 6 marca 1979 roku. Testament rozpoczyna siĂŞ cytatem z Ewangelii wg Âśw. Mateusza "Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan wasz przybĂŞdzie". Na dyspozytora ostatniej swojej woli papieÂż wyznaczyÂł osobistego sekretarza abp. StanisÂława Dziwisza. Co do miejsca pochĂłwku napisaÂł "O miejscu niech zdecyduje Kolegium Kardynalskie i Rodacy". PeÂłny tekst testamentu zamieszczono poniÂżej.

Testament z dnia 6.III.1979.
(i dodatki pĂłÂźniejsze)
W ImiĂŞ TrĂłjcy PrzenajÂświĂŞtszej. Amen.

"Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan wasz przybĂŞdzie" (por. Mt 24, 42) – te sÂłowa przypominajÂą mi ostateczne wezwanie, ktĂłre nastÂąpi wĂłwczas, kiedy Pan zechce. PragnĂŞ za nim podÂąÂżyĂŚ i pragnĂŞ, aby wszystko, co skÂłada siĂŞ na moje ziemskie Âżycie, przygotowaÂło mnie do tej chwili. Nie wiem, kiedy ona nastÂąpi, ale tak jak wszystko, rĂłwnieÂż i tĂŞ chwilĂŞ oddajÂą w rĂŞce Matki mojego Mistrza: totus Tuus.W tych samych rĂŞkach matczynych zostawiam wszystko i Wszystkich, z ktĂłrymi zwiÂązaÂło mnie moje Âżycie i moje powoÂłanie. W tych RĂŞkach zostawiam nade wszystko KoÂściĂłÂł, a takÂże mĂłj NarĂłd i caÂłÂą ludzkoÂśĂŚ. Wszystkim dziĂŞkujĂŞ. Wszystkich proszĂŞ o przebaczenie. ProszĂŞ takÂże o modlitwĂŞ, aby MiÂłosierdzie BoÂże okazaÂło siĂŞ wiĂŞksze od mojej sÂłaboÂści i niegodnoÂści.
W czasie rekolekcji przeczytaÂłem raz jeszcze testament Ojca ÂŚwiĂŞtego PawÂła VI. Lektura ta skÂłoniÂła mnie do napisania niniejszego testamentu.
Nie pozostawiam po sobie wÂłasnoÂści, ktĂłrÂą naleÂżaÂłoby zadysponowaĂŚ. Rzeczy codziennego uÂżytku, ktĂłrymi siĂŞ posÂługiwaÂłem, proszĂŞ rozdaĂŚ wedle uznania. Notatki osobiste spaliĂŚ. ProszĂŞ, aÂżeby nad tymi sprawami czuwaÂł Ks. StanisÂław, ktĂłremu dziĂŞkujĂŞ za tyloletniÂą wyrozumiaÂłÂą wspĂłÂłpracĂŞ i pomoc. Wszystkie zaÂś inne podziĂŞkowania zostawiam w sercu przed Bogiem Samym, bo trudno je tu wyraziĂŚ.
Co do pogrzebu, powtarzam te same dyspozycje, jakie wydaÂł Ojciec ÂŚwiĂŞty PaweÂł VI. (dodatek na marginesie: GrĂłb w ziemi, bez sarkofagu. 13.III.1992). O miejscu niech zdecyduje Kolegium Kardynalskie i Rodacy.
"Apud Dominum Misericordia et copiosa apud Eum redemptio"
Jan PaweÂł pp. II
Rzym, 6.III.1979

Po Âśmierci proszĂŞ o Msze ÂŚwiĂŞte i modlitwy.
5.III.1990

WyraÂżam najgÂłĂŞbszÂą ufnoÂśĂŚ, Âże przy caÂłej mojej sÂłaboÂści Pan udzieli mi kaÂżdej Âłaski potrzebnej, aby sprostaĂŚ wedle Jego Woli wszelkim zadaniom, doÂświadczeniom i cierpieniom, jakich zechce zaÂżÂądaĂŚ od swego sÂługi w ciÂągu Âżycia. Ufam teÂż, Âże nie dopuÂści, abym kiedykolwiek przez jakieÂś swoje postĂŞpowanie: sÂłowa, dziaÂłanie lub zaniedbanie dziaÂłaĂą, mĂłgÂł sprzeniewierzyĂŚ siĂŞ moim obowiÂązkom na tej ÂświĂŞtej Piotrowej Stolicy.

24.II. – 1. III.1980

RĂłwnieÂż w ciÂągu tych rekolekcji rozwaÂżaÂłem prawdĂŞ o Chrystusowym kapÂłaĂąstwie w perspektywie owego PrzejÂścia, jakim dla kaÂżdego z nas jest chwila jego Âśmierci. Rozstania siĂŞ z tym Âświatem – aby narodziĂŚ siĂŞ dla innego, dla Âświata przyszÂłego, ktĂłrego znakiem decydujÂącym, wymownym jest dla nasZmartwychwstanie Chrystusa.
OdczytaÂłem wiĂŞc zeszÂłoroczny zapis mojego testamentu, dokonany rĂłwnieÂż w czasie rekolekcji – porĂłwnaÂłem go z testamentem mojego wielkiego Poprzednika i Ojca PawÂła VI, z tym wspaniaÂłym Âświadectwem o Âśmierci chrzeÂścijanina i papieÂża – oraz odnowiÂłem w sobie ÂświadomoÂśĂŚ spraw, do ktĂłrych sporzÂądzony przeze mnie (w sposĂłb raczej prowizoryczny) Ăłw zapis z 6.III.1979 siĂŞ odnosi.
Dzisiaj pragnĂŞ do niego dodaĂŚ tylko tyle, Âże z moÂżliwoÂściÂą Âśmierci kaÂżdy zawsze musi siĂŞ liczyĂŚ. I zawsze musi byĂŚ przygotowany do tego, Âże stanie przed Panem i SĂŞdziÂą – a zarazem Odkupicielem i Ojcem. WiĂŞc i ja liczĂŞ siĂŞ z tym nieustannie, powierzajÂąc Ăłw decydujÂący moment Matce Chrystusa i KoÂścioÂła – Matce mojej nadziei.
Czasy, w ktĂłrych Âżyjemy, sÂą niewymownie trudne i niespokojne. Trudna takÂże i nabrzmiaÂła wÂłaÂściwÂą dla tych czasĂłw prĂłbÂą – staÂła siĂŞ droga KoÂścioÂła, zarĂłwno Wiernych jak i Pasterzy. W niektĂłrych krajach, (jak np. w tym, o ktĂłrym czytaÂłem w czasie rekolekcji), KoÂściĂłÂł znajduje siĂŞ w okresie takiego przeÂśladowania, ktĂłre w niczym nie ustĂŞpuje pierwszym stuleciom, raczej je przewyÂższa co do stopnia bezwzglĂŞdnoÂści i nienawiÂści. Sanguis Martyrum – semen Christianorum. A prĂłcz tego – tylu ludzi ginie niewinnie, choĂŚby i w tym kraju, w ktĂłrym Âżyjemy...
PragnĂŞ raz jeszcze caÂłkowicie zdaĂŚ siĂŞ na WolĂŞ Pana. On Sam zdecyduje, kiedy i jak mam zakoĂączyĂŚ moje ziemskie Âżycie i pasterzowanie. W Âżyciu i Âśmierci Totus Tuus przez NiepokalanÂą. PrzyjmujÂąc juÂż teraz tĂŞ ÂśmierĂŚ, ufam, Âże Chrystus da mi ÂłaskĂŞ owego ostatniego PrzejÂścia czyli Paschy. Ufam teÂż, Âże uczyni jÂą poÂżytecznÂą dla tej najwiĂŞkszej sprawy, ktĂłrej staram siĂŞ sÂłuÂżyĂŚ: dla zbawienia ludzi, dla ocalenia rodziny ludzkiej, a w niej wszystkich narodĂłw i ludĂłw (wÂśrĂłd nich serce w szczegĂłlny sposĂłb siĂŞ zwraca do mojej ziemskiej Ojczyzny), dla osĂłb, ktĂłre szczegĂłlnie mi powierzyÂł – dla sprawy KoÂścioÂła, dla chwaÂły Boga Samego.
Niczego wiĂŞcej nie pragnĂŞ dopisaĂŚ do tego, co napisaÂłem przed rokiem – tylko wyraziĂŚ owÂą gotowoÂśĂŚ i ufnoÂśĂŚ zarazem, do jakiej niniejsze rekolekcje ponownie mnie usposobiÂły.
Jan PaweÂł pp. II

5.III.1982

W ciÂągu tegorocznych rekolekcji przeczytaÂłem (kilkakrotnie) tekst testamentu z 6.III.1979. ChociaÂż nadal uwaÂżam go za prowizoryczny (nie ostateczny), pozostawiam go w tej formie, w jakiej istnieje. Niczego (na razie) nie zmieniam, ani teÂż niczego nie dodajĂŞ, gdy chodzi o dyspozycje w nim zawarte.
Zamach na moje Âżycie z 13.V.1981 w pewien sposĂłb potwierdziÂł sÂłusznoÂśĂŚ sÂłĂłw zapisanych w czasie rekolekcji z 1980 r. (24.II – 1.III).
Tym gÂłĂŞbiej czujĂŞ, Âże znajdujĂŞ siĂŞ caÂłkowicie w BoÂżych RĂŞkach – i pozostajĂŞ nadal do dyspozycji mojego Pana, powierzajÂąc siĂŞ Mu w Jego Niepokalanej Matce (Totus Tuus).
Jan PaweÂł pp. II

5.III.1982

Ps. W zwiÂązku z ostatnim zdaniem testamentu z 6.III.1979 (: O miejscu m.inn.pogrzebu) "niech zdecyduje Kolegium Kardynalskie i Rodacy" - wyjaÂśniam, Âże mam na myÂśli MetropolitĂŞ Krakowskiego lub RadĂŞ GÂłĂłwnÂą Episkopatu Polski – Kolegium Kardynalskie zaÂś proszĂŞ, aby ewentualnym proÂśbom w miarĂŞ moÂżnoÂści uczynili zadoÂśĂŚ.

1.III.1985 (w czasie rekolekcji):

Jeszcze – co do zwrotu "Kolegium Kardynalskie i Rodacy": "Kolegium Kardynalskie" nie ma Âżadnego obowiÂązku pytaĂŚ w tej sprawie "RodakĂłw", moÂże jednak to uczyniĂŚ, jeÂśli z jakichÂś powodĂłw uzna za stosowne.
JPII

Rekolekcje jubileuszowego roku 2000
(12.-18.III.)
(do testamentu)

1. Kiedy w dniu 16.paÂździernika 1978 konklawe kardynaÂłĂłw wybraÂło Jana PawÂła II, Prymas Polski kard. Stefan WyszyĂąski powiedziaÂł do mnie: "zadaniem nowego papieÂża bĂŞdzie wprowadziĂŚ KoÂściĂłÂł w Trzecie TysiÂąclecie". Nie wiem, czy przytaczam to zdanie dosÂłownie, ale taki z pewnoÂściÂą byÂł sens tego, co wĂłwczas usÂłyszaÂłem. WypowiedziaÂł je zaÂś CzÂłowiek, ktĂłry przeszedÂł do historii jako Prymas TysiÂąclecia. Wielki Prymas. ByÂłem Âświadkiem Jego posÂłannictwa, Jego heroicznego zawierzenia. Jego zmagaĂą i Jego zwyciĂŞstwa. "ZwyciĂŞstwo, kiedy przyjdzie, bĂŞdzie to zwyciĂŞstwo przez MaryjĂŞ" - zwykÂł byÂł powtarzaĂŚ Prymas TysiÂąclecia sÂłowa swego Poprzednika kard. Augusta Hlonda.
W ten sposĂłb zostaÂłem poniekÂąd przygotowany do zadania, ktĂłre w dniu 16. paÂździernika 1978 r. stanĂŞÂło przede mnÂą. W chwili, kiedy piszĂŞ te sÂłowa jubileuszowy Rok 2000 staÂł siĂŞ juÂż rzeczywistoÂściÂą, ktĂłra trwa. W nocy 24 grudnia 1999 r. zostaÂła otwarta symboliczna Brama Wielkiego Jubileuszu w Bazylice Âśw. Piotra, z kolei u Âśw. Jana na Lateranie, u Matki BoÂżej WiĂŞkszej (S.Maria Maggiore) – w Nowy Rok, a w dniu 19 stycznia Brama Bazyliki Âśw. PawÂła "za murami". To ostatnie wydarzenie ze wzglĂŞdu na swĂłj ekumeniczny charakter szczegĂłlnie zapisaÂło siĂŞ w pamiĂŞci.

2. W miarĂŞ jak Rok Jubileuszowy 2000 posuwa siĂŞ naprzĂłd, z dnia na dzieĂą i z miesiÂąca na miesiÂąc, zamyka siĂŞ za nami dwudziesty wiek, a otwiera wiek dwudziesty pierwszy. Z wyrokĂłw OpatrznoÂści dane mi byÂło ÂżyĂŚ w tym trudnym stuleciu, ktĂłre odchodzi do przeszÂłoÂści, a w roku, w ktĂłrym wiek mego Âżycia dosiĂŞga lat osiemdziesiĂŞciu ("octogesima adveniens"), naleÂży pytaĂŚ, czy nie czas powtĂłrzyĂŚ za biblijnym Symeonem "Nuncdimittis"?
W dniu 13. maja 1981 r., w dniu zamachu na PapieÂża podczas audiencji na placu Âśw. Piotra, OpatrznoÂśĂŚ BoÂża w sposĂłb cudowny ocaliÂła mnie od Âśmierci. Ten, ktĂłry jest jedynym Panem ÂŻycia i Âśmierci, sam mi do Âżycie przedÂłuÂżyÂł, niejako podarowaÂł na nowo. OdtÂąd ono jeszcze bardziej do Niego naleÂży. Ufam, Âże On Sam pozwoli mi rozpoznaĂŚ, dokÂąd mam peÂłniĂŚ tĂŞ posÂługĂŞ, do ktĂłrej mnie wezwaÂł w dniu 16.paÂździernika 1978. ProszĂŞ Go, aÂżeby raczyÂł mnie odwoÂłaĂŚ wĂłwczas, kiedy Sam zechce. "W Âżyciu i Âśmierci do Pana naleÂżymy ... PaĂąscy jesteÂśmy" (por. Rz 14, 8). Ufam teÂż, Âże dokÂąd dane mi bĂŞdzie speÂłniaĂŚ PiotrowÂą posÂługĂŞ w KoÂściele, MiÂłosierdzie BoÂże zechce uÂżyczaĂŚ mi siÂł do tej posÂługi nieodzownych.

3. Jak co roku podczas rekolekcji odczytaÂłem mĂłj testament z dnia 6.III.1979. Dyspozycje w nim zawarte w dalszym ciÂągu podtrzymujĂŞ. To, co wĂłwczas a takÂże w czasie kolejnych rekolekcji zostaÂło dopisane, stanowi odzwierciedlenie trudnej i napiĂŞtej sytuacji ogĂłlnej, ktĂłra cechowaÂła lata osiemdziesiÂąte. Od jesieni roku 1989 sytuacja ta ulegÂła zmianie. Ostatnie dziesiĂŞciolecie ubiegÂłego stulecia wolne byÂło od dawniejszych napiĂŞĂŚ, co nie znaczy, Âże nie przyniosÂło z sobÂą nowych problemĂłw i trudnoÂści. Niech bĂŞdÂą dziĂŞki BoÂżej OpatrznoÂści w sposĂłb szczegĂłlny za to, Âże okres tzw. "zimnej wojny" zakoĂączyÂł siĂŞ bez zbrojnego konfliktu nuklearnego, ktĂłrego niebezpieczeĂąstwo w minionym okresie wisiaÂło nad Âświatem.

4. StojÂąc na progu trzeciego tysiÂąclecia "in medio Ecclesiae", pragnĂŞ raz jeszcze wyraziĂŚ wdziĂŞcznoÂśĂŚ Duchowi ÂŚwiĂŞtemu za wielki dar Soboru WatykaĂąskiego II, ktĂłrego wraz z caÂłym KoÂścioÂłem – a w szczegĂłlnoÂści z caÂłym Episkopatem – czujĂŞ siĂŞ dÂłuÂżnikiem. Jestem przekonany, Âże dÂługo jeszcze dane bĂŞdzie nowym pokoleniom czerpaĂŚ z tych bogactw, jakimi ten SobĂłr XX wieku nas obdarowaÂł. Jako Biskup, ktĂłry uczestniczyÂł w soborowym wydarzeniu od pierwszego do ostatniego dnia, pragnĂŞ powierzyĂŚ to wielkie dziedzictwo wszystkim, ktĂłrzy do jego realizacji sÂą i bĂŞdÂą w przyszÂłoÂści powoÂłani. Sam zaÂś dziĂŞkujĂŞ Wiecznemu Pasterzowi za to, Âże pozwoliÂł mi tej wielkiej sprawie sÂłuÂżyĂŚ w ciÂągu wszystkich lat mego pontyfikatu.
"In medio Ecclesiae" ... od najmÂłodszych lat biskupiego powoÂłania – wÂłaÂśnie dziĂŞki Soborowi – dane mi byÂło doÂświadczyĂŚ braterskiej wspĂłlnoty Episkopatu. Jako kapÂłan Archidiecezji Krakowskiej doÂświadczyÂłem, czym jest braterska wspĂłlnota prezbyterium – SobĂłr zaÂś otworzyÂł nowy wymiar tego doÂświadczenia.

5. IleÂż osĂłb winien bym tutaj wymieniĂŚ? Chyba juÂż wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich Pan BĂłg powoÂłaÂł do Siebie – Tych, ktĂłrzy jeszcze znajdujÂą siĂŞ po tej stronie, niech sÂłowa tego testamentu przypomnÂą, wszystkich i wszĂŞdzie, gdziekolwiek siĂŞ znajdujÂą.
W ciÂągu dwudziestu z gĂłrÂą lat speÂłniania Piotrowej posÂługi "in medio Ecclesiae" doznaÂłem Âżyczliwej i jakÂże owocnej wspĂłÂłpracy wielu KsiĂŞÂży KardynaÂłĂłw, ArcybiskupĂłw i BiskupĂłw, wielu kapÂłanĂłw, wielu osĂłb zakonnych – Braci i SiĂłstr – wreszcie bardzo wielu osĂłb Âświeckich, ze Âśrodowiska kurialnego, ze strony wikariatu Diecezji Rzymskiej oraz spoza tych Âśrodowisk.
JakÂże nie ogarnÂąĂŚ wdziĂŞcznÂą pamiĂŞciÂą wszystkich na Âświecie EpiskopatĂłw, z ktĂłrymi spotykaÂłem siĂŞ w rytmie odwiedzin "ad limina Apostolorum"? JakÂże nie pamiĂŞtaĂŚ tylu Braci chrzeÂścijan – nie katolikĂłw? A rabina Rzymu? i tylu innych przedstawicieli religii pozachrzeÂścijaĂąskich? A ilu przedstawicieli Âświata kultury, nauki, polityki, ÂśrodkĂłw przekazu?

6. W miarĂŞ, jak zbliÂża siĂŞ kres mego ziemskiego Âżycia, wracam pamiĂŞciÂą do jego poczÂątku, do moich RodzicĂłw, Brata i Siostry (ktĂłrej nie znaÂłem, bo zmarÂła przed moim narodzeniem), do wadowickiej parafii, gdzie zostaÂłem ochrzczony, do tego miasta mojej mÂłodoÂści, do rĂłwieÂśnikĂłw, koleÂżanek i kolegĂłw ze szkoÂły podstawowej, z gimnazjum, z uniwersytetu, do czasĂłw okupacji, gdy pracowaÂłem jako robotnik, a potem do parafii w Niegowici, i krakowskiej Âśw. Floriana, do duszpasterstwa akademickiego, do Âśrodowiska ... do wielu Âśrodowisk ... w Krakowie, w Rzymie ... do osĂłb, ktĂłre Pan mi szczegĂłlnie powierzyÂł –
wszystkim pragnĂŞ powiedzieĂŚ jedno: "BĂłg Wam zapÂłaĂŚ"!
"In manus Tuas, Domine, commendo spiritum meum".

A.D.
17.III.2000
Tomasz Dyczko
................................................

Polska.pl > Jan PaweÂł II > Ciekawostki

PapieÂż napisaÂł 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji oraz 43 listy apostolskie. wiĂŞcej »
Pontyfikat Jana PawÂła II obfituje w wiele uroczystoÂści, podczas ktĂłrych papieÂż beatyfikowaÂł lub kanonizowaÂł cĂłrki i synĂłw wielu narodĂłw katolickich. wiĂŞcej »
Niestrudzony Pielgrzym, docierajÂący w najodleglejsze dla Stolicy Apostolskiej rejony Âświata wiĂŞcej »
PapieÂż Jan PaweÂł II to najwiĂŞkszy podrĂłÂżnik wÂśrĂłd papieÂży. wiĂŞcej »
Pontyfikat Jana PawÂła II jest drugim co do dÂługoÂści w dziejach KoÂścioÂła. wiĂŞcej »

h
ttp://papiez.polska.pl/

Polska.pl > Jan PaweÂł II >

Jan PaweÂł - PawÂłowi Anegdoty

Podczas pierwszej pielgrzymki do Niemiec zebranym na mszy tak spodobaÂły siĂŞ cytowane przez PapieÂża sÂłowa Âśw. PawÂła, Âże przerwali mu i zaczĂŞli biĂŚ brawo. Kiedy Ojciec ÂŚwiĂŞty znĂłw doszedÂł do gÂłosu, przerywajÂąc przygotowanÂą mowĂŞ, stwierdziÂł: "DziĂŞkujĂŞ w imieniu ÂświĂŞtego PawÂła".
"Jak siĂŞ czuje piesek?"
Jeden z watykaĂąskich praÂłatĂłw chciaÂł siĂŞ nauczyĂŚ polskiego, wiĂŞc sprowadziÂł sobie nasz elementarz. Nauka byÂła jednak tak pospieszna, Âże kiedy chciaÂł siĂŞ nowÂą umiejĂŞtnoÂściÂą pochwaliĂŚ przed Ojcem ÂŚwiĂŞtym, coÂś mu siĂŞ pomyliÂło i zamiast: "Jak siĂŞ czuje PapieÂż", rzekÂł: "Jak siĂŞ czuje piesek?". PapieÂż spojrzaÂł na niego zdumiony, po czym odpaliÂł: "Hau, hau".
Papieskie wagary
Podczas powitania w Monachium PapieÂż spytaÂł licznie obecne dzieci: "Dano wam dziÂś wolne w szkole?". "Tak" - wrzasnĂŞÂła z radoÂściÂą dzieciarnia. "To znaczy - skomentowaÂł Jan PaweÂł II - Âże papieÂż powinien czĂŞÂściej tu przyjeÂżdÂżaĂŚ".
"Z wami dziecinniejĂŞ"
Podczas jednej ze swoich wizytacji rzymskich parafii PapieÂż - jak to ma w zwyczaju - wdaÂł siĂŞ w rozmowĂŞ z dzieĂŚmi. - Wy jesteÂście mÂłodzi, a ja juÂż jestem stary - powiedziaÂł.
- Nie, nie jesteÂś stary - gromko zaprotestowaÂły dzieci.
- Tak, ale jak jestem z wami, to dziecinniejĂŞ - replikowaÂł PapieÂż

"ZÂłoÂśĂŚ piĂŞknoÂści szkodzi"
Przed kilku laty - wspomina watykaĂąski korespondent Telewizji Publicznej, Jacek Moskwa - po modlitwie "AnioÂł PaĂąski" Jan PaweÂł II przemawiaÂł, niemal krzyczÂąc. Zaraz potem, podczas audiencji w PaÂłacu Apostolskim, Moskwa prosiÂł PapieÂża, aby na siebie uwaÂżaÂł, bo jego chrypka zaniepokoiÂła dziennikarzy.
- To ze zÂłoÂści - usprawiedliwiaÂł siĂŞ PapieÂż.
A odchodzÂąc dodaÂł: - A zÂłoÂśĂŚ piĂŞknoÂści szkodzi.
"JakoÂś czÂłapiĂŞ"
Podczas czwartej pielgrzymki do Ojczyzny, w Olsztynie, dziennikarzowi "Gazety Wyborczej" udaÂło siĂŞ wychyliĂŚ gÂłowĂŞ ponad tÂłum i zapytaĂŚ Jana PawÂła II o zdrowie.
- A jakoÂś czÂłapiĂŞ - odpowiedziaÂł PapieÂż.
Opaleni kardynaÂłowie
Pod koniec pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny, w czerwcu 1979 roku, upÂływajÂącej pod znakiem upaÂłĂłw, PapieÂż oznajmiÂł, Âże jej pierwszy efekt jest juÂż widoczny - opalili siĂŞ towarzyszÂący mu kardynaÂłowie.
"WiĂŞcej juÂż nic nie mĂłwiĂŞ..."
Przed ponad 25 laty PapieÂż w ten sposĂłb zakoĂączyÂł pierwszÂą audiencjĂŞ dla PolakĂłw: "WiĂŞcej juÂż nic nie mĂłwiĂŞ, bo jeszcze bym coÂś takiego powiedziaÂł, Âże pĂłÂźniej Kongregacja Nauki Wiary musiaÂłaby siĂŞ do mnie dobraĂŚ".
"O czeÂśĂŚ wam, panowie magnaci!"
Po jednym ze spotkaĂą PapieÂż poÂżegnaÂł polskich biskupĂłw sÂłowami znanej pieÂśni: "O czeÂśĂŚ wam, panowie magnaci!"
Przeprosiny
Metropolita krakowski Karol WojtyÂła przyjechaÂł na pogrzeb sufragana czĂŞstochowskiego, biskupa StanisÂława Czajki, niemal w ostatniej chwili. WitajÂąc siĂŞ ze zgromadzonymi na uroczystoÂści biskupami, jakoÂś pominÂąÂł biskupa z Siedlec. RychÂło jednak siĂŞ spostrzegÂł, wrĂłciÂł, podszedÂł do pominiĂŞtego i powiedziaÂł:
- ÂŚwinia jestem, nie przywitaÂłem KsiĂŞdza Biskupa!
1 2 3 nastĂŞpne ›
Wykorzystano fragmenty ksiÂąÂżki "Kwiatki Jana PawÂła II" Jana Turnaua i Janusza Poniewierskiego, Wydawnictwo Znak, KrakĂłw 2003.
Polska.pl
................................

Polska.pl > Jan PaweÂł II > Cytaty

OrĂŞdzie "Internet nowym forum gÂłoszenia ewangelii", 2002
Dla KoÂścioÂła nowy Âświat cyberprzestrzeni jest wezwaniem do wielkiej przygody w posÂługiwaniu siĂŞ jej potencjaÂłem dla gÂłoszenia orĂŞdzia ewangelicznego. To wyzwanie jest u poczÂątku tego tysiÂąclecia istotÂą znaczenia naÂśladowania Chrystusa i jego nakazu: "Duc in altum!" (ÂŁk 5,4). (OrĂŞdzie "Internet nowym forum gÂłoszenia ewangelii", 2002)
PÂłock, 8 wrzeÂśnia 1991
Nigdy nie jest tak, Âżeby czÂłowiek, czyniÂąc dobrze drugiemu, tylko sam byÂł dobroczyĂącÂą. Jest rĂłwnoczeÂśnie obdarowywany, obdarowany tym, co ten drugi przyjmuje z miÂłoÂściÂą. (PÂłock, 8 wrzeÂśnia 1991)
Plac Âśw. Piotra, 22 paÂździernika 1978
Nie lĂŞkajcie siĂŞ! OtwĂłrzcie, otwĂłrzcie na oÂścieÂż drzwi Chrystusowi! OtwĂłrzcie drzwi Jego zbawczej wÂładzy, otwĂłrzcie jej granice paĂąstw, systemy ekonomiczne i polityczne, szerokie obszary kultury, cywilizacji i rozwoju. Nie lĂŞkajcie siĂŞ! Chrystus wie, co kryje siĂŞ we wnĂŞtrzu czÂłowieka. Jedynie On to wie! DziÂś czÂłowiek tak czĂŞsto nie wie, co nosi w sobie, w gÂłĂŞbi swej duszy, swego serca. Jak czĂŞsto jest niepewny sensu swego Âżycia na tej ziemi. Ogarnia go zwÂątpienie, ktĂłre przeradza siĂŞ w rozpacz. (Plac Âśw. Piotra, 22 paÂździernika 1978)
Bukareszt, 8 maja 1999, Homilia do grekokatolikĂłw
UzdrĂłwcie rany przeszÂłoÂści miÂłoÂściÂą. Niech wspĂłlne cierpienie nie prowadzi do rozÂłamu, ale niech spowoduje cud pojednania. (Bukareszt, 8 maja 1999, Homilia do grekokatolikĂłw)
Encyklika "Fides et ratio"
Wiara i rozum sÂą jak dwa skrzydÂła, na ktĂłrych duch ludzki unosi siĂŞ ku kontemplacji prawdy. Sam BĂłg zaszczepiÂł w ludzkim sercu pragnienie poznania jego samego, aby czÂłowiek - poznajÂąc Go i miÂłujÂąc - mĂłgÂł dotrzeĂŚ takÂże do peÂłnej prawdy o sobie. (Encyklika "Fides et ratio")
Tunis, 14 kwietnia 1996
Nikt nie moÂże zabijaĂŚ w imiĂŞ Boga, nikt nie moÂże akceptowaĂŚ odbierania Âżycia braciom. (Tunis, 14 kwietnia 1996)
Gniezno, 3 czerwca 1997
Po upadku jednego muru, tego widzialnego, jeszcze bardziej odsÂłoniÂł siĂŞ inny mur, niewidzialny, ktĂłry nadal dzieli nasz kontynent - mur, ktĂłry przebiega przez ludzkie serca. Jest on zbudowany z lĂŞku i agresji, z braku zrozumienia dla ludzi o innym pochodzeniu, kolorze skĂłry, przekonaniach religijnych, z egoizmu politycznego i gospodarczego oraz z osÂłabienia wraÂżliwoÂści na wartoÂśĂŚ Âżycia ludzkiego i godnoÂśĂŚ kaÂżdego czÂłowieka. Nawet niewÂątpliwe osiÂągniĂŞcia ostatniego okresu na polu gospodarczym, politycznym i spoÂłecznym nie przesÂłaniajÂą istnienia tego muru. Jego cieĂą kÂładzie siĂŞ na caÂłej Europie. (Gniezno, 3 czerwca 1997)
OÂświĂŞcim, 7 czerwca 1979
Za wojnĂŞ sÂą odpowiedzialni nie tylko ci, ktĂłrzy jÂą bezpoÂśrednio wywoÂłujÂą, ale rĂłwnieÂż ci, ktĂłrzy nie czyniÂą wszystkiego co leÂży w ich mocy, aby jej przeszkodzi. (OÂświĂŞcim, 7 czerwca 1979)
Jasna GĂłra, 19 czerwca 1983
Przebaczenie jest mocne mocÂą miÂłoÂści. Przebaczenie nie jest sÂłaboÂściÂą. PrzebaczaĂŚ nie oznacza rezygnowaĂŚ z prawdy i sprawiedliwoÂści. Oznacza zmierzaĂŚ do prawdy i sprawiedliwoÂści drogÂą Ewangelii. (Jasna GĂłra, 19 czerwca 1983)
Nowy Jork, 2 paÂździenika 1979
Troska o dziecko jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku czÂłowieka do czÂłowieka. (Nowy Jork, 2 paÂździenika 1979)
1 2 nastĂŞpne ›
....................

Polska.pl > Jan PaweÂł II > Strony www
strona: 1 2

Pielgrzymki do Polski Jana PawÂła II
Pielgrzymki do Polski Jana PawÂła II, PapieÂż - Âżycie, twĂłrczoÂśĂŚ, biografia i testament Jana PawÂła II. Jan PaweÂł II autorytet ktĂłry na zawsze zostanie w pamiĂŞci. Legenda przeÂłomu XX i XXI wieku. CzÂłowiek, ktĂłry zmieniÂł historiĂŞ wspĂłÂłczesnego Âświata tu znajdziesz informacje na temat Jana PawÂła II. PapieÂż Jan PaweÂł II - Pope John Paul II
http://www.watykan.ovh.org/polski.htm
Serwis Papieski
Strona Serwisu Papieskiego. Na stronie: Poczet PapieÂży, Sobory Powszechne.
http://www.serwispapieski.katowice.opoka.org.pl/
Pomniki Jana PawÂła II
Strona jest wynikiem zgromadzonych informacji o pomnikach Jana PawÂła II, bĂŞdÂącego odbiciem poszukiwaĂą do pracy doktorskiej.
http://rilian.republika.pl/
Serwis papieski Parafii NajÂświĂŞtszej Maryi Panny w Andrespolu
Serwis Parafii NajÂświĂŞtszej Maryi Panny NieustajÂącej Pomocy w Andrespolu.
http://www.archidiecezja.lodz.pl/~andrespol/index.html
Serwis papieski Telewizji Polskiej
ÂŻycie i pontyfikat Jana PawÂła II w archiwum TVP.
http://www.tvp.pl/papiez/
ÂŚcieÂżkami Jana PawÂła II
KrakĂłw - jedyne miasto, ktĂłre posiada zakÂątki zwiÂązane z caÂłym Âżyciem papieÂża Jana PawÂła II. 25 najwaÂżniejszych miejsc zwiÂązanych z Ojcem ÂŚwiĂŞtym.
http://www.krakow.pl/turystyka/trasy/?id=jpii/trasa.html
Katolicki Uniwersytet Lubelski
Serwis poÂświĂŞcony Karolowi Wojtyle, niezwykÂłemu profesorowi tejÂże uczelni, ktĂłry pozostawiÂł niezatarty Âślad we wdziĂŞcznej pamiĂŞci swoich wychowankĂłw.
http://www.kul.lublin.pl/papiez/
"Opoka" - Jan PaweÂł II
Strona w serwisie Fundacji Opoka, powoÂłana przez KonferencjĂŞ Episkopatu Polski, ktorej zadaniem jest sÂłuÂżenie KoÂścioÂłowi katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz serwisu internetowego www.opoka.org.pl.
http://www.opoka.org.pl/zycie_kosciola/jan_pawel_ii/

http://papiez.polska.pl/ - tu znajdziecie Panstwo duzo informacji na temat
Jana Pawla II

=========================================================

Wspomnienia

Ola Miedziejko | Onet.pl | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (30)

UÂłoÂżyÂłem dla Ciebie piosenkĂŞ Lolku...

Jan PaweÂł II i Egeniusz MrĂłz/ Archiwum prywatne

PapieÂż Jan PaweÂł II miaÂł 9 lat kiedy zmarÂła mu mama. MiaÂł lat 14, kiedy zmarÂł jego starszy brat Mundek. Dlatego nikt tak dobrze jak on nie rozumiaÂł sÂłĂłw, ktĂłre widziaÂł na koÂściele z okna swego domu „Czas ucieka, wiecznoÂśĂŚ czeka.”
Eugeniusz MrĂłz ma 91 lat i wyÂśmienitÂą pamiĂŞĂŚ. Gdy zamyka oczy widzi przed sobÂą LimanowÂą w ktĂłrej siĂŞ urodziÂł, widzi teÂż Wadowice do ktĂłrych przeniĂłsÂł siĂŞ z tatÂą - urzĂŞdnikiem skarbowym i widzi swojego sÂąsiada z kamienicy przy ulicy Rynek 2 - Lolka WojtyÂłĂŞ.

To byÂł pogodny, postawny chÂłopak z szerokimi barami - wspomina pan Eugeniusz. Od poczÂątku zapatrzony w mamĂŞ EmiliĂŞ, sÂłabego zdrowia kobietĂŞ, ktĂłra nie pracowaÂła, a jedynie dorabiaÂła sobie szyciem. To zresztÂą mama kreÂśliÂła jako pierwsza znak krzyÂża na jego czole. MiaÂł 9 lat gdy umarÂła na nerki i serce. Bardzo to przeÂżywaÂł.WczeÂśniej zmarÂła jego maleĂąka siostrzyczka, a kilka lat pĂłÂźniej ukochany brat Mundek.

Edmund pracowaÂł w szpitalu, byÂł Âświetnie zapowiadajÂącym siĂŞ lekarzem - mĂłwi pan Eugeniusz. ZaraziÂł siĂŞ szkarlatynÂą i zmarÂł. Lolek zostaÂł tylko z ojcem, surowym czÂłowiekiem, emerytowanym oficerem Dwunastego PuÂłku Piechoty. Mundury przerabiaÂł na bluzy i spodnie dla Lolka. To wÂłaÂśnie ojciec nauczyÂł go odpowiedzialnoÂści, pilnoÂści i tego, Âże kaÂżdy dzieĂą trzeba dokÂładnie zaplanowaĂŚ i sumiennie przepracowaĂŚ.

MiÂłoÂśĂŚ do piÂłki noÂżnej

Bo Lolek podobnie jak Mundek, uwielbiaÂł graĂŚ w piÂłkĂŞ. Zazwyczaj graÂło siĂŞ pod koÂścioÂłem, ale odkÂąd stÂłukliÂśmy witraÂż, ksiÂądz stale nas stamtÂąd przeganiaÂł - wspomina pan MrĂłz. No to szliÂśmy kopaĂŚ na bÂłonia, na uliczki. Nie byÂło wtedy boisk, stadionĂłw, nie byÂło nawet bramek. My rozstawialiÂśmy je z kamieni, a Mundek zawsze ustawiaÂł Lolka jako Âżywy sÂłupek. Ile razy oberwaÂł on piÂłkÂą! Nigdy nie uciekaÂł. Potem sam staÂł na bramce, miaÂł barczyste ramiona, wiĂŞc zasÂłaniaÂł sobÂą jej poÂłowĂŞ. Trudno byÂło wrzepiĂŚ mu gola, chociaÂż siĂŞ zdarzaÂło.

Karol WojtyÂła graÂł zwykle godzinkĂŞ, moÂże dwie. Potem leciaÂł do domu, do nauki. MiaÂł najlepsze oceny - opowiada pan Eugeniusz. Nie byÂło od niego lepszych. PracowaÂł na to godzinami, a trzeba pamiĂŞtaĂŚ, Âże chodziliÂśmy do liceum klasycznego. MieliÂśmy tam ÂłacinĂŞ, grekĂŞ. JuÂż po latach, kiedy spotkaliÂśmy siĂŞ z nim jako PapieÂżem, potrafiÂł recytowaĂŚ z pamiĂŞci swojÂą rolĂŞ Hajmona z „Antygony” Sofoklesa – graÂł jÂą w szkolnym teatrze. PamiĂŞĂŚ miaÂł wyÂśmienitÂą.

Inny niÂż wszyscy

Ja wiem, Âże to teraz brzmi niewiarygodnie, ale my naprawdĂŞ wyczuwaliÂśmy, Âże on jest inny niÂż my - wzdycha przyjaciel papieÂża. Na czym to polegaÂło? On byÂł taki solidarny, szlachetny. Wie pani, nie dawaÂł ÂściÂągaĂŚ, nie podpowiadaÂł. UwaÂżaÂł, Âże to bĂŞdzie ze szkodÂą dla ucznia, ktĂłry ÂściÂągnie. Jak napisaÂł klasĂłwkĂŞ pierwszy w klasie, to czekaÂł tak dÂługo, aÂż wszyscy inni oddadzÂą, Âżeby nie byÂło jaki on jest wspaniaÂły.
Jak woÂźnego z liceum klasycznego zwanego przez chÂłopcĂłw Tercjanem przejechaÂł samochĂłd, to Lolek pierwszy pobiegÂł do ksiĂŞdza z proÂśbÂą, by ten szybko przyszedÂł na miejsce wypadku i udzieliÂł konajÂącemu panu Antoniemu ostatniego namaszczenia. Potem rozpoczÂąÂł zbiĂłrkĂŞ datkĂłw na osierocone dzieci i ÂżonĂŞ Tercjana.

O dziewczynach pan Eugeniusz nie chce opowiadaĂŚ. - ChodziliÂśmy na randki, caÂłowaliÂśmy siĂŞ, opowiadaliÂśmy sobie o tym, ktĂłra dziewczyna siĂŞ komu podoba. On nigdy nic nie mĂłwiÂł. Gdyby jakÂąÂś miaÂł, to ja bym wiedziaÂł, na pewno. ByÂł nie tylko moim sÂąsiadem, byÂł przyjacielem… On wolaÂł wyÂżywaĂŚ siĂŞ w sporcie, turystyce, w teatrze. NaprawdĂŞ...

Droga usÂłana kamieniami

Lolek pragnÂąÂł zostaĂŚ aktorem. GraÂł w przedstawieniach szkolnych, chodziÂł do teatru. MiaÂł do tego talent. Jego pierwsze kroki po maturze to rozpoczĂŞte studia na polonistyce, przerwane przez wojnĂŞ. Dlaczego nie poszedÂł do wojska w czasie drugiej wojny Âświatowej? MiaÂł kategoriĂŞ B, wiĂŞc poszedÂł do pracy w kamienioÂłomach w fabryce Solvay. AngaÂżowaÂł siĂŞ za to w dziaÂłalnoÂśĂŚ podziemnej, katolickiej organizacji konspiracyjnej - Unii, oni teÂż na swĂłj sposĂłb walczyli z faszyzmem, nie tylko Armia Krajowa. Ja byÂłem w Armii, tuÂłaÂłem siĂŞ po kraju, do Wadowic juÂż nie wrĂłciÂłem i po wojnie osiadÂłem w Opolu - wspomina pan MrĂłz. Karol WojtyÂła jeszcze w czasie wojny zaczÂąÂł studia teologiczne. W 1941 roku zmarÂł jego ojciec i Lolek zostaÂł sam. A potem zaczĂŞÂła siĂŞ jego droga ku wzgĂłrzom Watykanu.

Eugeniusz MrĂłz skoĂączyÂł w tym czasie studia prawnicze i podjÂąÂł pracĂŞ radcy prawnego w duÂżej firmie budowlanej. OÂżeniÂł siĂŞ, urodziÂły mu siĂŞ dzieci. Kontakt z Lolkiem utrzymywaÂł jednak nadal. PamiĂŞtam rok 1948, naszÂą dziesiÂątÂą rocznicĂŞ matury - wspomina. UsiedliÂśmy w naszej klasie, na swoich miejscach i dyrektor wyczytywaÂł nas z nazwiska, tak jak na lekcjach. W dziesiĂŞciu przypadkach odpowiedziaÂło mu milczenie, bo dziesiĂŞciu z nas zginĂŞÂło w czasie wojny. PozostaÂło jeszcze trzydziestu. DziÂś Âżyje nas juÂż tylko trzech.

Potem spotykaliÂśmy siĂŞ z Lolkiem zawsze w ostatniÂą niedzielĂŞ grudnia, u niego w Krakowie, w siedzibie Archidiecezji. ÂŚpiewaliÂśmy pieÂśni, mieliÂśmy kilka ulubionych, w tym kolĂŞdĂŞ ”Oj maluÂśki, maluÂśki”. Ja zawsze przy tym przygrywaÂłem na harmonijce ustnej. Lolek bardzo to lubiÂł. WspominaliÂśmy dawne czasy. Czy ktoÂś z nas mu zazdroÂściÂł, Âże zaszedÂł tak wysoko? Nie. A czego? MiaÂł takie same problemy jak my. MartwiÂł siĂŞ, przeÂżywaÂł rĂłÂżne rzeczy. Tyle miaÂł na gÂłowie. Raczej pamiĂŞtam, Âże to my dziĂŞki niemu stawaliÂśmy siĂŞ bardziej cierpliwi, wraÂżliwi na bĂłl, na krzywdĂŞ ludzkÂą. Tak to siĂŞ jakoÂś dziaÂło.
Empatia papieÂża

Wiele razy odwiedzaliÂśmy Lolka w Watykanie, byliÂśmy teÂż w Castel Gandolfo - uÂśmiecha siĂŞ pan Eugeniusz. PamiĂŞtam, Âże to wtedy zaczĂŞliÂśmy do niego mĂłwiĂŚ Ojcze ÂŚwiĂŞty, Lolku juÂż nie wypadaÂło. On bardzo lubiÂł te nasze przyjazdy, wspomnienia z mÂłodoÂści, zawsze wiedziaÂł, co siĂŞ u kogo dzieje. TakÂże to, Âże zmarÂła moja cĂłrka, potem Âżona. ÂŻe syn zachorowaÂł na ÂłuszczycĂŞ i teraz leÂży u mnie w mieszkaniu, w gÂłĂŞbokiej depresji, powalony przez chorobĂŞ. Ma przykurcz rÂąk, sam nie moÂże nic zrobiĂŚ. ÂŻona siĂŞ od niego wyprowadziÂła i ja majÂąc 91 lat opiekujĂŞ siĂŞ 52 letnim synem. Wiem, czytaÂłem gdzieÂś, Âże jest jakaÂś terapia na tĂŞ ÂłuszczycĂŞ, kÂładzie siĂŞ chorego do akwarium i specjalne rybki zjadajÂą te jego Âłuski, ale mnie na to nie staĂŚ. Czasem myÂślĂŞ, Âże byĂŚ moÂże bĂŞdĂŞ musiaÂł sprzedaĂŚ moje relikwie po PapieÂżu, a mam na przykÂład ponad sto listĂłw od niego. OddaÂłbym je w dobre rĂŞce w zamian za moÂżliwoÂśĂŚ ratowania syna i wiem, Âże Lolek by to zrozumiaÂł.

Jan PaweÂł II sam przeÂżyÂł wiele, ale pochylaÂł siĂŞ nad nieszczĂŞÂściami innych. ZdawaÂł z nami maturĂŞ Witek KarpiĂąski - mĂłwi pan Eugeniusz. Potem po wojnie aresztowaÂło go UB za to, Âże walczyÂł na WileĂąszczyÂźnie przeciw Ruskim. No i skazali go na 10 lat wiĂŞzienia. DostaÂł za to nawet wyrok Âśmierci, ale potem go uÂłaskawiono. Kiedy Ojciec ÂŚwiĂŞty byÂł w Krakowie w 1986 roku, to po kolacji podszedÂł z nami do Witka i powiedziaÂł mu „Witek, wiedziaÂłem, Âże to przeÂżyjesz, rozmawiaÂłem z TobÂą w myÂślach, wysyÂłaÂłem Ci sÂłowa otuchy. ByÂłem pewien, Âże dasz radĂŞ”.

Ostatnie spotkania

Kiedy spotkaliÂśmy siĂŞ w czasie pielgrzymki papieÂża do Polski w 2002 roku, to wiedzieliÂśmy juÂż, Âże jest bardzo chory - wzdycha pan Eugeniusz. W czasie kolacji nie byÂło juÂż wspominania, nie byÂło tej atmosfery co przedtem. No i co najwaÂżniejsze, nie ÂśpiewaliÂśmy juÂż piosenek z lat mÂłodoÂści. Lolek nie chciaÂł.Ostatni raz widziaÂłem Go wÂłaÂśnie wtedy. Ojcze ÂŚwiĂŞty, za rok nasza 65 rocznica matury, musisz na niej byĂŚ - powiedziaÂłem. On wtedy spojrzaÂł na mnie tak jakoÂś uwaÂżniej niÂż zwykle, zamilkÂł i po chwili powiedziaÂł "Jak BĂłg da, Gieniu, jak BĂłg da"…

Niestety nie udaÂło siĂŞ. W 2004 r. pan MrĂłz pojechaÂł jeszcze do Watykanu by modliĂŚ siĂŞ o zdrowie papieÂża, ale On prosiÂł juÂż tylko o modlitwĂŞ wtedy, gdy odejdzie do Domu Ojca Swego. WiedziaÂł, Âże umiera. Nie baÂł siĂŞ Âśmierci, to dlatego mĂłwiÂł ludziom tak pewnym gÂłosem „Nie lĂŞkajcie siĂŞ”…
Piosenka dla Lolka

DziÂś pan Eugeniusz takÂże nie boi siĂŞ Âśmierci. Mimo moich lat nigdzie mi siĂŞ nie Âśpieszy - uÂśmiecha siĂŞ niewinnie. Jeszcze mam tu do zaÂłatwienia parĂŞ spraw: wyleczyĂŚ syna, pobawiĂŚ prawnuka. Ale jeÂśli bĂŞdĂŞ odchodziÂł to spokojnie, z pokorÂą i bez lĂŞku. ChoĂŚ wiem, Âże tak zaraz Lolka nie zobaczĂŞ. Bo on na pewno jest w niebie, a ja zasÂłuÂżyÂłem na czyÂściec, ale po nim… kto wie…

TuÂż po Âśmierci Jana PawÂła II pan Eugeniusz wybraÂł siĂŞ na GĂłrĂŞ ÂŚwiĂŞtej Anny i tam przy kapliczce poÂłoÂżyÂł kwiaty, pomodliÂł siĂŞ, zapaliÂł znicz. I zagraÂł na harmonijce tylko dla Lolka, dokÂładnie tak jak kiedyÂś. A potem zaÂśpiewaÂł zwrotkĂŞ, ktĂłrÂą sam uÂłoÂżyÂł dla niego na melodiĂŞ ich ulubionej kolĂŞdy „Oj maluÂśki, maluÂśki” A szÂło to tak:

MĂłdl siĂŞ, Janie Pawle

O pomyÂślnoÂśĂŚ Âświata

Niech twe wstawiennictwo

Wszystkich ludzi zbrata

ÂŚpiewajmy i grajmy Mu

Znad WisÂły do Watykanu

Znad WisÂły do Watykanu…

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/ulozylem-dla-ciebie-piosenke-lolku,184,page1.html

ScaliÂłem posty
Darek

Milena Kindziuk | Niedziela | 6 Maj 2011 | Komentarze (0)

Tu serce mocniej biÂło

Nie ma na Âświecie drugiego zakÂątka, ktĂłry byÂł PapieÂżowi tak bliski jak Polska. ZgubiÂł siĂŞ czÂłowiek z Polski, z Krakowa i jest w Rzymie! – mĂłwiÂł o sobie Jan PaweÂł II
Gdy ksiĂŞÂża z Polski przyjeÂżdÂżali do Watykanu, Ojciec ÂŚwiĂŞty zawsze pytaÂł: „Co na Wawelu?”. „Wszystko dobrze” – odpowiedziaÂł mu kiedyÂś jeden z kapÂłanĂłw. A PapieÂż na to: „Serce dzwonu Zygmunta pĂŞkÂło, a ty mĂłwisz, Âże wszystko dobrze?!”.

KiedyÂś postawiono papieÂżowi Janowi PawÂłowi II zarzut, Âże tak wiele czasu poÂświĂŞca sprawom polskim – chyba aÂż 60 procent. „Ile? 60 procent? MoÂże nawet 60, przecieÂż jestem Polakiem!” – odpowiedziaÂł Ojciec ÂŚwiĂŞty.

W kaÂżdej niemal rozmowie daÂło siĂŞ wyczuĂŚ ogromnÂą nostalgiĂŞ za OjczyznÂą. Przez caÂły pontyfikat PapieÂż powracaÂł wspomnieniami do stron rodzinnych, do krajobrazĂłw, gĂłrskich szlakĂłw, ukochanych rzek. Z jednej strony zostaÂł od tego wszystkiego raz na zawsze oderwany, ale jednoczeÂśnie nie byÂło to oderwanie absolutne.

Nie ulega wÂątpliwoÂści, Âże na tej mapie szczegĂłlne miejsce zajmowaÂł KrakĂłw. „Tu mieszkam. Jak by siĂŞ kto pytaÂł: FranciszkaĂąska 3” – mĂłwiÂł Ojciec ÂŚwiĂŞty do mÂłodzieÂży z okna krakowskiej Kurii.
WĂłwczas w pokoju Karola WojtyÂły mieszkaÂł jego nastĂŞpca – kard. Franciszek Macharski. Ale tak naprawdĂŞ obaj do koĂąca nie ustalili, czyj to pokĂłj. Bo kiedy kard. Macharski powiedziaÂł PapieÂżowi w czasie jednej z pielgrzymek, Âże tu moÂże nocowaĂŚ, bo jest u siebie, Ojciec ÂŚwiĂŞty zapytaÂł: „Ale gdzie ty pĂłjdziesz mieszkaĂŚ, Franciszku?”.

Jednak to nie od FranciszkaĂąskiej zaczĂŞÂły siĂŞ zwiÂązki Karola WojtyÂły z Krakowem. Pierwsze byÂły Krakowskie DĂŞbniki. To tam, przy ul. Tynieckiej, do dziÂś stoi jednopiĂŞtrowy budynek. Jedynie wiszÂąca na bramie tabliczka z papieskim herbem wskazuje, Âże mieszkaÂł tam kiedyÂś Karol WojtyÂła – student polonistyki i robotnik Solvayu.

Z Tynieckiej jest blisko do kolejnego miejsca papieskiego w Krakowie – do koÂścioÂła OjcĂłw SalezjanĂłw. MÂłody WojtyÂła czĂŞsto tam siĂŞ modliÂł. MoÂżna byÂło zobaczyĂŚ go zwÂłaszcza wczesnym rankiem na klĂŞczniku. OdmawiaÂł wtedy pĂłÂłgÂłosem jakieÂś modlitwy, a koledzy Âżartowali, Âże mruczy jak chrabÂąszcz – opowiada jeden z duchownych. Teraz Karola WojtyÂłĂŞ w salezjaĂąskiej ÂświÂątyni upamiĂŞtnia tablica, na ktĂłrej wyryty jest napis: „Przed tym obrazem WspomoÂżycielki wymodliÂł sobie i ugruntowaÂł dar powoÂłania kapÂłaĂąskiego Karol WojtyÂła, apostoÂł rĂłÂżaĂąca, robotnik Solvayu, artysta sÂłowa, Ojciec ÂŚwiĂŞty Jan PaweÂł II”.
Jeszcze ciepÂłe, przyda siĂŞ

Gdy w czasie okupacji mÂłody Karol WojtyÂła chodziÂł do pracy w fabryce Solvay, mijaÂł klasztor Matki BoÂżej MiÂłosierdzia w ÂŁagiewnikach. Codziennie do niego zaglÂądaÂł, lubiÂł modliĂŚ siĂŞ tam przed obrazem Jezusa MiÂłosiernego z napisem: „Jezu, ufam Tobie”. InteresowaÂł siĂŞ teÂż prowadzonym przez siostry oÂśrodkiem dla dziewczÂąt moralnie zagubionych, wielokrotnie odwiedzaÂł zakÂład wychowawczy, a pĂłÂźniej – gdy wÂładze paĂąstwowe odebraÂły siostrom zakÂład dla dziewczÂąt – ÂświetlicĂŞ „ÂŹrĂłdÂło”. AÂż do wyboru na papieÂża co roku spotykaÂł siĂŞ z mÂłodzieÂżÂą, zawsze w niedzielne popoÂłudnie, w okolicach Trzech KrĂłli. Ze wszystkimi ÂłamaÂł siĂŞ opÂłatkiem, rozmawiaÂł, a na zakoĂączenie siadaÂł obok mÂłodych gitarzystĂłw i prosiÂł, by zagrali najnowsze przeboje. BÂłogosÂławiÂł dzieci, ktĂłrym pozwalaÂł mĂłwiĂŚ na „ty”, przymierzaĂŚ biret kardynalski i wspinaĂŚ siĂŞ na kolana, by potem wziÂąĂŚ je na rĂŞce. ÂŻartowaÂł przy tym: „U was zawsze jest podwĂłjny program: ten starannie przygotowany i ten nieprzewidziany, spontaniczny”.

WojtyÂła, na ile tylko mĂłgÂł, wspieraÂł oÂśrodek materialnie. KiedyÂś podarowaÂł jednej z siĂłstr pieniÂądze, ktĂłre otrzymaÂł od jakiegoÂś proboszcza, i spytaÂł: „Czy to wystarczy?”. I po chwili dodaÂł: „A to z rĂŞki do rĂŞki, jeszcze ciepÂłe, przyda siĂŞ”.

Siostra pĂłjdzie do nieba, a „Dzienniczek” nie moÂże zginÂąĂŚ

To miejsce byÂło mu bliskie takÂże w czasach, kiedy zostaÂł biskupem w Krakowie. WÂłÂączyÂł siĂŞ wtedy osobiÂście w szerzenie kultu MiÂłosierdzia BoÂżego. PodejmowaÂł starania o zniesienie tzw. notyfikacji, czyli zakazu Stolicy Apostolskiej dotyczÂącego szerzenia kultu BoÂżego MiÂłosierdzia wedÂług form podanych przez s. FaustynĂŞ.

NieÂżyjÂąca juÂż s. Beata Piekut, wicepostulator sprawy beatyfikacji s. Faustyny, opowiadaÂła, Âże gdy w roku 1962 udaÂła siĂŞ do abp. WojtyÂły z proÂśbÂą o zbadanie w Rzymie sprawy objawieĂą s. Faustyny, od razu otrzymaÂła zapewnienie, Âże tym siĂŞ zajmie. WkrĂłtce abp WojtyÂła oznajmiÂł siostrom, Âże pozwolono mu rozpoczÂąĂŚ proces beatyfikacyjny s. Faustyny. „Musimy szybko braĂŚ siĂŞ do roboty” – usÂłyszaÂła wtedy s. Beata.

Z pracami nad przebiegiem procesu wiÂąÂże ona jeszcze jedno wspomnienie. OtĂłÂż, kiedy jeden z ksiĂŞÂży zaÂżÂądaÂł od niej, by dostarczyÂła mu oryginalne zapiski s. Faustyny, zapytaÂła wĂłwczas kard. WojtyÂłĂŞ, jak ma postÂąpiĂŚ. PowiedziaÂł: „ProszĂŞ powiedzieĂŚ KsiĂŞdzu Profesorowi, Âże ja siostrze zabroniÂłem wynieÂśĂŚ oryginaÂł zapiskĂłw. JeÂżeli KsiÂądz Profesor chce coÂś sprawdziĂŚ, to niech siĂŞ pofatyguje do ÂŁagiewnik i u was, na miejscu, sprawdzi. A siostrze stanowczo zabraniam kiedykolwiek wynieÂśĂŚ te zapiski za prĂłg klasztoru. BĂŞdzie siostra jechaÂła tramwajem, tramwaj siĂŞ wykolei i «Dzienniczek» zginie. I siostra zginie, ale to nic, bo siostra pĂłjdzie do nieba, a «Dzienniczek» nie moÂże zginÂąĂŚ!”.
Od krypty Leonarda do serca Polski

Marek Cholewka, autor ksiÂąÂżki „Przez PodgĂłrze na Watykan”, wspomina, Âże podczas jednej z papieskich pielgrzymek siedziaÂł w mieszkaniu proboszcza katedry wawelskiej, na pierwszym piĂŞtrze. Ustalali szczegĂłÂły przyjĂŞcia PapieÂża na Âśniadanie. Nagle wpadÂł bp StanisÂław Dziwisz i oznajmiÂł, Âże starszemu juÂż PapieÂżowi trudno bĂŞdzie wejÂśĂŚ po schodach na pierwsze piĂŞtro, Âśniadanie wiĂŞc trzeba przygotowaĂŚ na parterze. – Ale na parterze mieszka dozorca – usÂłyszaÂł od proboszcza. Dla PapieÂża nie byÂł to jednak problem i zjadÂł Âśniadanie w mieszkaniu dozorcy.

Wawel to ukochane miejsce PapieÂża w OjczyÂźnie. Jan PaweÂł II wiele razy mĂłwiÂł, Âże jak przekracza progi tej katedry, to serce mu bije mocniej. Tak jakby szykowaÂł siĂŞ na wielki koncert, gdzie wszystko Âśpiewa i gra, gdzie tak silnie przemawia historia: Âśw. StanisÂław czy Âśw. Jadwiga.

I tak stare mury krĂłlewskiej katedry pamiĂŞtajÂą WojtyÂłĂŞ jako studenta, ktĂłry z upodobaniem siadaÂł po prawej stronie, naprzeciw oÂłtarza Âśw. StanisÂława, i siĂŞ modliÂł. Najbardziej ukochaÂł jednak kryptĂŞ Âśw. Leonarda. Z pewnoÂściÂą dlatego, Âże tam wÂłaÂśnie 2 listopada 1946 r. odprawiÂł swojÂą MszĂŞ Âśw. prymicyjnÂą.
Sercem Polski dla WojtyÂły byÂła rĂłwnieÂż krypta WieszczĂłw Narodowych: Norwida i Mickiewicza. To ich dzieÂła znaÂł na pamiĂŞĂŚ i chyba setki razy przywoÂływaÂł podczas przemĂłwieĂą i homilii. Nic wiĂŞc dziwnego, Âże gdy ksiĂŞÂża z Polski przyjeÂżdÂżali do Watykanu, Ojciec ÂŚwiĂŞty zawsze pytaÂł: „Co na Wawelu?”. „Wszystko dobrze” – odpowiedziaÂł mu kiedyÂś jeden z kapÂłanĂłw. A PapieÂż na to: „Serce dzwonu Zygmunta pĂŞkÂło, a ty mĂłwisz, Âże wszystko dobrze?!”.

Widzisz, na co ci to przyszÂło!

MĂłwiÂąc o zwiÂązkach PapieÂża z OjczyznÂą, nie sposĂłb pominÂąĂŚ podkrakowskiego TyĂąca, a w nim klasztoru benedyktynĂłw. „W TyĂącu bywaÂłem parĂŞ razy w roku. PamiĂŞtam o. Piotra Rostworowskiego i wszystkich benedyktynĂłw z tamtych czasĂłw...” – wspominaÂł PapieÂż, kiedy w 2002 r. odwiedziÂł klasztor tyniecki. Zanim zostaÂł papieÂżem, przyjeÂżdÂżaÂł tutaj delektowaĂŚ siĂŞ ciszÂą w myÂśl panujÂącej tam starej zasady: „Ora et labora” – mĂłdl siĂŞ i pracuj. I niezwykÂłym klimatem duchowym tego miejsca.

Karol WojtyÂła lubiÂł przemierzaĂŚ drogĂŞ do benedyktyĂąskiego klasztoru, pod gĂłrĂŞ, wzdÂłuÂż grubych, Âśredniowiecznych murĂłw. W czasie okupacji przyjeÂżdÂżaÂł tu rowerem. Po wojnie natomiast – pekaesem, ale tylko do Kostrza, a potem kilka kilometrĂłw szedÂł pieszo do TyĂąca.
Kiedy zjawiÂł siĂŞ w klasztorze po raz pierwszy – benedyktyni nie pamiĂŞtajÂą. Pierwszy zapis w kronice pochodzi z wrzeÂśnia 1946 r.: „Dzisiaj odwiedziÂł nas ks. WojtyÂła z seminarium krakowskiego”. ByÂło to na dwa miesiÂące przed jego ÂświĂŞceniami. Ale na pewno bywaÂł w TyĂącu wczeÂśniej, gdy mieszkaÂł na krakowskich DĂŞbnikach. Z tamtych czasĂłw pamiĂŞtaÂł WojtyÂłĂŞ zmarÂły w 2005 r. o. Augustyn Jankowski. Jako nowicjusz zamiataÂł akurat klasztorne schody. I wtedy nadszedÂł wÂłaÂśnie mÂłody ksiÂądz Karol WojtyÂła. „Widzisz, na co ci to przyszÂło!” – powiedziaÂł do o. Jankowskiego. Po latach obaj spotkali siĂŞ na miĂŞdzynarodowym kongresie naukowym w Rzymie. PapieÂż, ktĂłry miaÂł doskonaÂłÂą pamiĂŞĂŚ, przywitaÂł zakonnika sÂłowami: „Widzisz, na co ci to przyszÂło!”.

KsiÂądz, a pĂłÂźniej biskup WojtyÂła niekiedy caÂłymi godzinami modliÂł siĂŞ w tamtejszym koÂściele, klĂŞczÂąc przed NajÂświĂŞtszym Sakramentem. A kiedy tu nocowaÂł, zawsze wÂłÂączaÂł siĂŞ w klasztorny rytm dnia. UrzekaÂł go ÂłaciĂąski Âśpiew monastyczny.
Z tamtych czasĂłw pamiĂŞta w TyĂącu WojtyÂłĂŞ o. Leon Knabit. – To do mnie PapieÂż powiedziaÂł kiedyÂś Âżartem, szukajÂąc definicji mnicha: „kupa koÂści owiniĂŞtych w czarny materiaÂł” – wspomina ze Âśmiechem benedyktyn.

ÂŚlady papieskie w TyĂącu moÂżna odnaleÂźĂŚ takÂże w tzw. OpatĂłwce, czyli w Domu GoÂści, przylegajÂącym do koÂścioÂła. PokĂłj numer 16, ktĂłry zajmowaÂł na parterze, do dziÂś ma ten sam wystrĂłj: ÂłĂłÂżko, klĂŞcznik, przy oknie stolik i cztery drewniane krzesÂła, a na Âścianach XVII-wieczne linoryty i zabytkowy
krucyfiks. LubiÂł teÂż spacerowaĂŚ po waÂłach wiÂślanych. Bo nurt pÂłynÂącej w dole WisÂły, w ktĂłrej przeglÂądaÂł siĂŞ klasztor, sprzyjaÂł kontemplacji.

PoÂżegnanie z OjczyznÂą

Miejscem bardzo bliskim Ojcu ÂŚwiĂŞtemu jest grĂłb jego rodzicĂłw na cmentarzu Rakowickim. Po raz ostatni PapieÂż odwiedziÂł go w 2002 r., podczas pielgrzymki, ktĂłra stanowiÂła zarazem jego poÂżegnanie z PolskÂą. MĂłwiÂł wtedy z okna przy FranciszkaĂąskiej: „Od pierwszego wieczornego spotkania w tym miejscu upÂłynĂŞÂły 23 lata. I wszyscy sÂą o 23 lata starsi – zarĂłwno PapieÂż, jak i ten Pietrek, co stoi pod oknem siedziby arcybiskupĂłw. ZbliÂża siĂŞ ÂśmierĂŚ i ostateczne rozstanie. Koniec jest nieuchronny. Nic nie poradzimy. Jest tylko jedna rada. To jest Pan Jezus. «Jam jest zmartwychwstanie i Âżycie». To znaczy, pomimo staroÂści, pomimo Âśmierci – mÂłodoÂśĂŚ w Bogu”.

Rozstanie nadeszÂło w 2005 r. Pod papieskie okno na FranciszkaĂąskiej przyszÂły tÂłumy – jak wtedy, gdy pielgrzymowaÂł do Krakowa. Podobnie byÂło na BÂłoniach, w ÂŁagiewnikach i w TyĂącu.
Od Âśmierci PapieÂża minĂŞÂło juÂż szeÂśĂŚ lat, ale w miejscach zwiÂązanych z Karolem WojtyÂłÂą w jego OjczyÂźnie moÂżna spotkaĂŚ „PietrkĂłw”. Starszych i mÂłodych. Z caÂłego Âświata. Wszyscy oni przyjeÂżdÂżajÂą do Polski, by lepiej poznaĂŚ – a przez to lepiej zrozumieĂŚ – CzÂłowieka, ktĂłry odmieniÂł ich Âżycie

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/tu-serce-mocniej-bilo,254,page1.html.

BurzyÂł mury

ÂŁukasz KaÂźmierczak | PrzeglÂąd Katolicki | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (1)

Sporo ich byÂło. Te wielkie i prawie niewidoczne; grube, w ktĂłre trzeba byÂło uderzaĂŚ z caÂłej siÂły, i takie, ktĂłre upadaÂły od jednego papieskiego spojrzenia. Mury pontyfikatu Jana PawÂła II.
Mur komunizmu
Na poczÂątek skojarzenie najbardziej oczywiste, wrĂŞcz dosÂłowne, bo dotyczÂące upadku muru berliĂąskiego. DziÂś Âżaden szanujÂący siĂŞ politolog nie ma juÂż wÂątpliwoÂści, Âże krach komunizmu byÂł wypadkowÂą dwĂłch czynnikĂłw: nieubÂłaganych prawideÂł ziemskiej ekonomii – ktĂłra nie pozwoliÂła na dalsze funkcjonowanie skrajnie niewydolnego systemu – oraz wÂłaÂśnie wpÂływu ekonomii wiary. Moc Ducha uosabiana przez papieÂża zza Âżelaznej kurtyny staÂła bowiem w tak wielkiej sprzecznoÂści z komunistycznÂą fikcjÂą propagandowÂą, Âże caÂłe to "imperium zÂła", prĂŞdzej czy pĂłÂźniej, musiaÂło zawaliĂŚ siĂŞ niczym domek z kart. Od Berlina aÂż po WÂładywostok.
MiaÂł wiĂŞc racjĂŞ radziecki gensek Leonid BreÂżniew, mĂłwiÂąc do swojego polskiego odpowiednika Edwarda Gierka, w przeddzieĂą pierwszej pielgrzymki Jana PawÂła II do ojczyzny: "RadzĂŞ wam, nie przyjmujcie go, bo bĂŞdziecie mieli z tego wielkie kÂłopoty". I kÂłopoty rzeczywiÂście byÂły. Papieskie sÂłowa wypowiadane w Warszawie, OÂświĂŞcimiu, Krakowie czy GdaĂąsku okazaÂły siĂŞ wielkimi gwoÂździami do politycznych trumien wszystkich tych ÂżiwkowĂłw, husakĂłw, jaruzelskich i andropowĂłw.
I tylko owej mocy Ducha ÂŚwiĂŞtego zawdziĂŞczaĂŚ moÂżemy, Âże caÂła ta bezprecedensowa rewolucja dokonaÂła siĂŞ w sposĂłb niemalÂże bezkrwawy.

Mur ludzkich serc
Niewiele osĂłb pamiĂŞta dziÂś, jak wyglÂądaÂła Polska epoki pĂłÂźnego Gierka: marazm, apatia, zniechĂŞcenie i raczkujÂące prĂłby zorganizowania opozycji antykomunistycznej, zderzajÂące siĂŞ z szarÂą rzeczywistoÂściÂą walki o papier toaletowy i przydziaÂłowÂą szklankĂŞ. Dryfowanie. I wtedy pojawiÂł siĂŞ on. To dla niego ludzie wyszli na ulice w bezprecedensowym, oddolnym „Narodowym Spisie Powszechnym”. Polacy mogli wreszcie „policzyĂŚ siĂŞ” i zobaczyĂŚ, jak wielkÂą stanowiÂą siÂłĂŞ jako solidarna zbiorowoÂśĂŚ. W jednej chwili papieÂż zburzyÂł w sercach PolakĂłw mury ufundowane na nieufnoÂści, „tumiwisizmie”, braku wiary i niedostatkach odwagi.
A potem reanimowaÂł nas duchowo jeszcze wiele razy: w 1983 r., kiedy narĂłd z przetrÂąconym przez stan wojenny krĂŞgosÂłupem znĂłw wyszedÂł na ulice po to, by przekonaĂŚ siĂŞ, Âże nadal „moc jest z nami”. I w wolnej Polsce, gdy po solidarnoÂściowej euforii przyszÂło kolejne zniechĂŞcenie, tym razem w zderzeniu z twardymi realiami gospodarki wolnorynkowej. Za kaÂżdym razem papieskie sÂłowa przywracaÂły nas jednak „do pionu”. DopĂłki go nie zabrakÂło…

Mur getta
Stosunek Jana PawÂła II do „starszych braci w wierze” bardzo Âłatwo moÂżna sprowadziĂŚ do Âładnej ikonki oprawionej w zdanie: „pierwszy papieÂż, ktĂłry przekroczyÂł prĂłg synagogi”. Ale to byÂłoby zbyt wielkie uproszczenie, nieobejmujÂące w istocie ogromu pracy wykonanej przez papieÂża Polaka dla zburzenia wysokiego muru nieufnoÂści wyrosÂłego miĂŞdzy katolikami i Âżydami.
Nie sztukÂą jest bowiem stanÂąĂŚ u podnĂłÂża jerozolimskiej ÂŚciany PÂłaczu. Trzeba to jeszcze zrobiĂŚ w taki sposĂłb, aby nikt, nawet najbardziej zapiekÂły krytyk, nie mĂłgÂł powiedzieĂŚ: to tylko tani chwyt, pusty gest obliczony na pokaz, bezwartoÂściowa ekumeniczna „poprawnoÂśĂŚ religijna”. PapieÂżowi udaÂło siĂŞ uniknÂąĂŚ tego wraÂżenia. ByÂł maksymalnie autentyczny, bo staÂło za nim doÂświadczenie chÂłopca z maÂłego polsko-Âżydowskiego miasteczka w Galicji, ktĂłremu w chwili dorastania przyszÂło patrzeĂŚ, jak caÂły ten Âświat ginie w szaleĂąstwie Holokaustu.
I rzecz charakterystyczna: z woli samego papieÂża w owym odnowionym dialogu katolicko-Âżydowskim nie byÂło programowej symetrii, okreÂślania warunkĂłw brzegowych ani domagania siĂŞ „czegoÂś w zamian”. PapieÂż kroczyÂł ÂścieÂżkÂą pojednania, nie oglÂądajÂąc siĂŞ na innych i tak pewnie, jakby przemierzaÂł swoje rodzinne, beskidzkie szlaki. „Pojednanie to droga jednokierunkowa” – zwykÂł mawiaĂŚ.

Mur zÂłotej klatki
Wbrew obiegowym opiniom Jan PaweÂł II nie byÂł wcale pierwszym nowoÂżytnym papieÂżem wyruszajÂącym z apostolstwem poza mury Watykanu. Sporo pielgrzymowaÂł juÂż PaweÂł VI, ktĂłremu udaÂło siĂŞ dotrzeĂŚ praktycznie na wszystkie kontynenty. Nikt jednak wczeÂśniej nie robiÂł tego na takÂą skalĂŞ i w tak spektakularny sposĂłb jak papieÂż Polak.
On wyraÂźnie i z premedytacjÂą wkÂładaÂł gÂłowĂŞ do jaskini lwa. PojawiaÂł siĂŞ w najbardziej zapalnych miejscach Âświata: na BaÂłkanach i w sfanatyzowanych krajach islamskich; wÂśrĂłd mieszkaĂącĂłw gÂłodujÂącej Afryki i stajÂąc twarzÂą w twarz z wojujÂącymi antypapistami w paĂąstwach zachodniej Europy; na salonach Âświatowej polityki i w fawelach brazylijskiej biedoty, w nĂŞdznych leprozoriach i w przepychu krĂłlewskich komnat. KaÂżda zaÂś JanowopawÂłowa pielgrzymka byÂła wydarzeniem arcywaÂżnym, ktĂłre przez wiele dni, miesiĂŞcy, czasem nawet lat odciskaÂło swoje piĂŞtno na rzeczywistoÂści odwiedzanego kraju.
Nie dane mu byÂło jedynie zÂłoÂżyĂŚ swojego charakterystycznego pielgrzymiego pocaÂłunku na surowej rosyjskiej ziemi…

Mur powagi
Pontyfikat Jana PawÂła II nie bez przyczyny nazywany bywa „epokÂą kremĂłwkowÂą”. Wbrew pozorom nie jest to jednak wyÂłÂącznie przejaw taniego sentymentalizmu i banalizowania papieskiego nauczania. Raczej nieodzowne dopeÂłnienie, bez ktĂłrego trudno byÂłoby kolejnym pokoleniom zrozumieĂŚ fenomen magnetyzujÂącej osobowoÂści polskiego papieÂża.
Jak bowiem pomieÂściĂŚ w jednej postaci dwie tak skrajnie rĂłÂżne osoby? Z jednej strony powaÂżnego, niezwykle gÂłĂŞbokiego teologa, wychodzÂącego w swoich rozwaÂżaniach daleko poza granice pojmowania ludzkiego umysÂłu, a z drugiej swojskiego, tryskajÂącego humorem gĂłrala Karola WojtyÂłĂŞ z jego najwiĂŞkszym atutem: ujmujÂącÂą bezpoÂśrednioÂściÂą.
Bardzo dobrze owÂą dwoistoÂśĂŚ oddajÂą sÂłowa, jakie nowo wybrany papieÂż miaÂł wypowiedzieĂŚ chwilĂŞ po konklawe do swego sekretarza, ks. StanisÂława Dziwisza: „Stasiu, kuniec z nartami”. Ale tym razem pomyliÂł siĂŞ – narty siĂŞ nie skoĂączyÂły. A przynajmniej nie w tym znaczeniu, jakie Jan PaweÂł II miaÂł na myÂśli.
Bo to chyba naprawdĂŞ pierwszy biskup Rzymu, ktĂłry nie bĂŞdzie kojarzony wyÂłÂącznie z typowymi atrybutami papieskoÂści, ale pewnie rĂłwnie mocno z uchwyconymi przypadkowo przez fotografa „okularkami” zrobionymi z odwrĂłconych WojtyÂłowych dÂłoni.

Mur pokoleniowy
SÂłynne papieskie „szukaÂłem was” brzmi dziÂś jak truizm i tysiÂące razy powtarzane hasÂło. Ale w czasach, gdy Karol WojtyÂła jako mÂłody kapÂłan zaczynaÂł dopiero budowaĂŚ zrĂŞby swojego autorskiego sposobu na pracĂŞ z mÂłodzieÂżÂą, byÂła to postawa nietypowa, niemal niespotykana. W tamtych czasach krĂłlowaÂły relacje oparte raczej na surowym rozgraniczeniu: nauczyciel–uczniowie.PrzyszÂły papieÂż postawiÂł na zupeÂłnie nowy rodzaj kontaktu i zupeÂłnie nowy jĂŞzyk: bezpoÂśredni, naturalny, pozbawiony tematĂłw tabu. Czyli jedyne w swoim rodzaju „duszpasterstwo plecakowo-kajakowe”. Wspaniale pokazuje to jedna ze scen filmu Karol, czÂłowiek ktĂłry zostaÂł papieÂżem: „Wujek” rozmawia otwarcie ze swoimi podopiecznymi z duszpasterstwa na temat miÂłoÂści i wagi relacji intymnych w sakramencie maÂłÂżeĂąstwa. I jest chyba jedynÂą osobÂą, ktĂłra nie oblewa siĂŞ przy tym rumieĂącem.
Owo „szukanie was” trwa oczywiÂście rĂłwnieÂż przez caÂły papieski pontyfikat – od ÂŚwiatowych Dni MÂłodzieÂży, przez lednickie pola, aÂż po Plac Âśw. Piotra, pamiĂŞtnego 2005 r.

Mur niedowiarstwa
W historii KoÂścioÂła byÂło wielu mistykĂłw i „taumaturgĂłw” – ÂświĂŞtych czyniÂących cuda. Nigdy jednak nie zostali oni „dowartoÂściowani” tak bardzo jak w czasach pontyfikatu Jana PawÂła II. To nie jest Âżaden przypadek. We wspĂłÂłczesnym Âświecie „bez religii” takie postaci jak Âśw. Ojciec Pio z Pietrelciny czy Âśw. siostra Faustyna Kowalska sÂą po prostu bezcenne. StanowiÂą wszak namacalnÂą „wizytĂłwkĂŞ Boga” i poruszajÂący znak Jego mocy i dobroci.
W tym kontekÂście Âłatwiej pewnie zrozumieĂŚ ogromnÂą determinacjĂŞ papieÂża w staraniach o wyniesienie na oÂłtarze kapucyĂąskiego stygmatyka i niezwykÂłÂą estymĂŞ, jakÂą przywiÂązywaÂł do objawieĂą maryjnych i kultu BoÂżego MiÂłosierdzia. „Fatima, Lourdes, San Giovanni Rotondo, ÂŁagiewniki, CzĂŞstochowa – tam znajdziecie najlepsze lekarstwo na ludzkie niedowiarstwo” – zdawaÂł siĂŞ mĂłwiĂŚ papieÂż, ktĂłry jak nikt inny potrafiÂł wyczuwaĂŚ ducha dzisiejszych „niewiernotomaszowych” czasĂłw.
A teraz mamy jeszcze cuda za jego wstawiennictwem.

Mur wÂłasnego ego
To jakby synteza wszystkich wymienionych przed chwilÂą murĂłw. „Wielki ChiĂąski Mur”, mur murĂłw, przebijany przez Karola WojtyÂłĂŞ nieustannie, kaÂżdego dnia. Wielka lekcja tego, czym powinna byĂŚ Âżyciowa pokora. ZarĂłwno ta zawierajÂąca siĂŞ w jego maryjnym zawoÂłaniu Totus Tuus – „CaÂły TwĂłj” , jak i w cierpliwym znoszeniu cierpienia, wÂłasnej niedoÂłĂŞÂżnoÂści i postĂŞpujÂącej na oczach caÂłego Âświata „wstydliwej” choroby Parkinsona.
A takÂże w pokornym stosunku do bliÂźniego – wyznaczanym nie z kuszÂących wyÂżyn i firmamentĂłw papieskiej nieomylnoÂści, ale wypÂływajÂącym z gÂłĂŞbokiej i oczywistej potrzeby bliskiego kontaktu z drugim czÂłowiekiem. Zamiast „niedoÂścigÂłego wzorca” ubranego w biskupi fiolet, kardynalskÂą purpurĂŞ i papieskÂą biel, Âżywy czÂłowiek z krwi i koÂści, proszÂący, by nazywaĂŚ go nadal „Wujkiem”, „mÂłodszym bratem w wierze” i „pokornym czcicielem” BoÂżego MiÂłosierdzia. PapieÂż WojtyÂła, wadowicki Lolek, pamiĂŞtajÂący kaÂżdego dnia o napisie oglÂądanym przez wiele lat z okien rodzinnego domu: „czas ucieka, wiecznoÂśĂŚ czeka”.

Mur Âśmierci
„Odchodzenie na oczach caÂłego Âświata”. „Wielkie ÂŚwiadectwo”, „Patrzcie, jak umiera czÂłowiek”, „Najlepsze rekolekcje jego Âżycia”– tak po Âśmierci papieÂża okreÂślano czĂŞsto w mediach wydarzenia z kwietnia 2005 r. Nie bez przyczyny. Bo to dziĂŞki Janowi PawÂłowi II na ekranach telewizorĂłw zagoÂściÂła po wielu latach prawdziwa ÂśmierĂŚ – ta „Wielka Nieobecna” naszych czasĂłw – by uÂżyĂŚ niezwykle celnego okreÂślenia dziennikarki Aliny Petrowej-Wasilewicz. PapieÂż uniewaÂżniÂł na chwilĂŞ niepisanÂą umowĂŞ wspĂłÂłczesnej cywilizacji, swoiste tabu Âśmierci, nakazujÂące wstydliwe wypychanie jej za szpitalne parawany i nieprzepuszczalne zasÂłony. Tym samym daÂł swĂłj ostatni, jasny i mocny przekaz: „Umieram. Nie wstydzĂŞ siĂŞ tego. Ty teÂż tak moÂżesz”.
I chyba miaÂł racjĂŞ jeden z kapÂłanĂłw w swoim, tylko z pozoru szokujÂącym stwierdzeniu, Âże papieÂż nigdy nie wydawaÂł mu siĂŞ tak ÂświĂŞty i tak blisko Boga jak wĂłwczas, gdy na kilka dni przed ÂśmierciÂą, ze ÂślinÂą ÂściekajÂącÂą z kÂącika ust, trzymaÂł krzyÂż w swoich drÂżÂących dÂłoniach.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/burzyl-mury,185,page1.html

Ioannes Paulus II. Alfabet

Jacek GÂądek | Onet.pl | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (146)

Po 33 dniach pontyfikatu Jana PawÂła I, nastaÂło 9666 dni Jana PawÂła II. W tym czasie papieÂż Polak odwiedziÂł miĂŞdzy innymi (A jak) AsyÂż, miejsce narodzin ÂświĂŞtego Franciszka, by wykonaĂŚ jeden z najdonioÂślejszych gestĂłw w historii KoÂścioÂła. PomogÂła mu w tym (B jak) Bartoli Sara, znana jako "Anielskie dziecko, ktĂłre ochroniÂło papieÂża". Przez caÂłe Âżycie kibicowaÂł za to (C jak) Cracovii, piÂłkarskiej druÂżynie z MaÂłopolski. Oto alfabet papieÂża, ktĂłry w tradycyjnym jĂŞzyku KoÂścioÂła, nazywaÂł siĂŞ Ioannes Paulus II.

Jan PaweÂł II, fot. Reuters
Pierwsze sÂłowa papieÂża Jana PawÂła II: "Nie lĂŞkajcie siĂŞ, otwĂłrzcie drzwi Chrystusowi"

Liczby. 455 lat - tyle trzeba byÂło czekaĂŚ na wybĂłr kolejnego, po Hadrianie VI, papieÂża, ktĂłry nie byÂłby WÂłochem. 9666 dni - tyle trwaÂł pontyfikat Jana PawÂła II. 1978 - to rok wyboru kard. Karola WojtyÂły na StolicĂŞ PiotrowÂą. Nowy papieÂż odbyÂł 104 pielgrzymki zagraniczne, odwiedziÂł 129 krajĂłw. NajwiĂŞcej razy byÂł w Polsce (9). 2005 - to rok jego Âśmierci. 4 miliony osĂłb przybyÂło do Rzymu na pogrzeb papieÂża. 1,7 metra - takÂą gÂłĂŞbokoÂśĂŚ ma jego grobowiec w grotach watykaĂąskich. 11 dni po jego Âśmierci wybrano na nowego papieÂża - jednego z najbliÂższych wspĂłÂłpracownikĂłw Jana PawÂła II - kardynaÂła Josepha Ratzingera (Benedykt XVI).

A jak AsyÂż

27 paÂździernika 1986 roku, wÂłaÂśnie w AsyÂżu, w ÂŚwiatowym Dniu Modlitw o PokĂłj, uczestniczyli przedstawiciele prawie wszystkich gÂłĂłwnych wyznaĂą. WÂśrĂłd 12 przywĂłdcĂłw religijnych Âświata zasiadÂł teÂż Jan PaweÂł II. Miejsce to staÂło siĂŞ jednym z symboli pontyfikatu papieÂża Polaka. ChodziÂło o jedno: modlitwĂŞ. - ByĂŚ razem, aby siĂŞ modliĂŚ - brzmiaÂła myÂśl przewodnia tego wydarzenia.

B jak Bartoli Sara

MĂłwi siĂŞ o niej "Anielskie dziecko, ktĂłre ochroniÂło papieÂża". DokÂładnie o godzinie 17:19, 13 maja 1981 roku, na placu Âśw. Piotra w Watykanie Jan PaweÂł II jechaÂł swoich papamobile. ZatrzymaÂł siĂŞ, by wziÂąĂŚ na rĂŞce i ucaÂłowaĂŚ ubranÂą na niebiesko 18-miesiecznÂą SarĂŞ Bartoli, ktĂłrÂą podaÂła mu jej matka.

W tym momencie zamachowiec Mehmet Ali Agca mierzyÂł z pistoletu w gÂłowĂŞ papieÂża. OpĂłÂźnij jednak oddanie strzaÂłĂłw, by nie trafiĂŚ dziecka, ktĂłre przysÂłoniÂło twarz gÂłowy KoÂścioÂła. Potem juÂż nie miaÂł czasu, aby dokÂładnie wycelowaĂŚ. TrafiÂł w brzuch i rĂŞkĂŞ. Sara Bartoli nie pamiĂŞtaÂła pĂłÂźniej tego historycznego momentu, choĂŚ kule ÂświsnĂŞÂły blisko niej, a papieÂż osunÂąÂł siĂŞ w bĂłlu na rĂŞce kard. StanisÂława Dziwisza.

Po dÂługim czasie, w chwilach Âśmierci i pogrzebu Jana PawÂła II Sara oczekiwaÂła na rozwiÂązanie wÂłasnej ciÂąÂży. MĂłwiÂła wtedy: - Dopiero po latach zrozumiaÂłam, dlaczego ludzie tak mi siĂŞ przyglÂądajÂą i mĂłwiÂą o zamachu. Ja teÂż bĂŞdĂŞ mĂłwiÂła o tym mojej cĂłreczce Mikaeli, ktĂłra wkrĂłtce przyjdzie na Âświat. Opowiem jej, jak uratowaÂłam Âżycie papieÂżowi, a on moje. Bo przecieÂż gdyby Agca strzelaÂł wtedy, gdy trzymaÂł mnie papieÂż, byÂłoby po nas.

W czasie pontyfikatu Jan PaweÂł II spotykaÂł siĂŞ z SarÂą. - PytaÂł, jak mi idzie w szkole, jak siĂŞ czujĂŞ, czy siĂŞ modlĂŞ. ZupeÂłnie jak kochany dziadek.

SprawdÂź, co wiesz o pontyfikacie Jana PawÂła II - rozwiÂąÂż quiz!

C jak Cracovia KrakĂłw

Klub piÂłkarski ktĂłremu kibicowaÂł Karol WojtyÂła. PapieÂż byÂł fanem piÂłki noÂżnej, a mieszkajÂąc w Krakowie, chodziÂł na mecze Cracovii. Co ciekawe, piÂłkarzy swojego ulubionego zespoÂłu zapraszaÂł do Watykanu dwa razy: w 1996 i 2005 roku. - Jak moja ukochana Cracovia - raz zapytaÂł z kolei dziaÂłaczy Polskiego ZwiÂązku PiÂłki NoÂżnej. RzuciÂł teÂż: Cracovia Pany!

Warto zauwaÂżyĂŚ, Âże byÂł najbardziej wysportowanym papieÂżem w historii. Jako mÂłodzian grywaÂł na pozycji bramkarza i obroĂący, pÂływaÂł teÂż na kajakach i chodziÂł po gĂłrach.

D jak doktorat

Jan PaweÂł II ma niezliczonÂą iloÂśĂŚ tytuÂłĂłw doctora honoris causa. Z jego pierwszym doktoratem nie byÂło jednak lekko. Co prawda szybko, pod kierunkiem dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a, napisaÂł rozprawĂŞ doktorskÂą na temat "Zagadnienie wiary u ÂświĂŞtego Jana od KrzyÂża", jednak nie miaÂł pieniĂŞdzy na wydanie jej drukiem. A do przyznania tytuÂłu doktora byÂło to wymagane. TytuÂł zatem otrzymaÂł dopiero w Polsce.
D jak DuÂśka

Wanda "DuÂśka" PĂłÂłtawska byÂła wieloletniÂą i bardzo bliskÂą przyjaciĂłÂłkÂą Karola WojtyÂły. Przez caÂły pontyfikat korespondowali ze sobÂą. Jednak informacje o jej osobie trafiÂły do publicznego obiegu przy okazji sprawy arcybiskupa Juliusza Paetza. To wÂłaÂśnie ona, prywatnymi kanaÂłami, poinformowaÂła papieÂża o zgorszeniu, jakie wywoÂływaÂły w Poznaniu wieÂści o seksualnych ekscesach metropolity.

"DuÂśka" jest doktorem medycyny. ZostaÂła uzdrowiona za wstawiennictwem ÂświĂŞtego Ojca Pio. Karol WojtyÂła do ÂświĂŞtego z Pietrelciny pisaÂł proÂśby o jej uleczenie z choroby nowotworowej jeszcze jako arcybiskup. A podziĂŞkowania za cud juÂż jako papieÂż. Korespondencja pomiĂŞdzy WojtyÂłÂą a PĂłÂłtawskÂą jest dowodem ws. wyniesienia papieÂża na oÂłtarze.

E jak ekumenizm

Najbardziej konserwatywne Âśrodowiska w KoÂściele Katolickim, jak choĂŚby Bractwo ÂŚwiĂŞtego Piusa X, krytykowaÂły, i nadal to czyniÂą, papieÂża za jego ekumeniczne podejÂście do innych religii. Gest ucaÂłowania Koranu, ÂświĂŞtej ksiĂŞgi muzuÂłmanĂłw, czy teÂż modlitwa przy Âżydowskiej ÂŚcianie PÂłaczu oraz wspĂłlne modlitwy w AsyÂżu odbiÂły siĂŞ szerokim echem w Âświecie.

F jak Fatima

Fatima nieodÂłÂącznie wiÂąÂże siĂŞ z osobÂą Jana PawÂła II. To wÂłaÂśnie Matce Boskiej Fatimskiej papieÂż przypisaÂł ocalenie swojego Âżycia po zamachu z 13 maja 1981 roku na placu Âśw. Piotra. Warto dodaĂŚ, Âże 13 maja to dzieĂą pierwszego objawienia w Fatimie (z roku 1917).

- Jedna rĂŞka strzelaÂła, a inna kierowaÂła kulĂŞ - stwierdziÂł papieÂż, mĂłwiÂąc o zamachu. W rok po nim, 13 maja 1982 r., przybyÂł do Fatimy, aby do korony Matki Boskiej wÂłoÂżyĂŚ kulĂŞ, ktĂłra niemal Âśmiertelnie go ugodziÂła. Wtedy teÂż doszÂło do kolejnej prĂłby zabĂłjstwa papieÂża: niezrĂłwnowaÂżony hiszpaĂąski ksiÂądz dÂźgnÂąÂł go bagnetem. Szybko go jednak obezwÂładniono. Jan PaweÂł II, mimo Âże krwawiÂł, jednak kontynuowaÂł naboÂżeĂąstwo. Fakt ten ujawniÂł dopiero w 2008 roku kard. StanisÂław Dziwisz w filmie "ÂŚwiadectwo".

G jak Gemelli

Rzymska klinika Gemelli to miejsce, do ktĂłrego w najtrudniejszych momentach swojego Âżycia trafiaÂł Jan PaweÂł II. TuÂż po zamachu z 1981 roku, postrzelony przez zamachowca, zostaÂł odwieziony wÂłaÂśnie tam. 6-godzinna operacja uratowaÂła mu Âżycie.

W zwiÂązku z tym, Âże klinika czuwaÂła nad zdrowiem papieÂża, to polski dominikanin o. Jan GĂłra poprosiÂł jÂą o przekazanie nagranie bicia serca Jana PawÂła II. Po co? By odtworzyĂŚ je podczas spotkania w Lednicy. - Przez lata nasze serca biÂły dla niego. Teraz w ten symboliczny sposĂłb wysÂłuchamy gÂłosu jego serca. Niech to nas zdopinguje do tego, Âżeby dzieÂło Jana PawÂła II nie byÂło tylko wspomnieniem - argumentowaÂł o. GĂłra. Jednak klinika odpowiedziaÂła, Âże takie nagranie nie zostanie wydane. ProÂśbĂŞ uznano za "ekstrawaganckÂą".

PapieÂż przebywaÂł w Gemelli rĂłwnieÂż w 2005 roku, tuÂż przed ÂśmierciÂą. Z kolei w 2009 roku przed klinikÂą, w miejscu, w ktĂłrym gromadzili siĂŞ pielgrzymi, postawiono pomnik papieÂża.

H jak "Habemus papam" 16 paÂździernika 1978 r. na balkon Bazyliki Âśw. Piotra w Watykanie wyszedÂł kard. Pericle Felici i wygÂłosiÂł formuÂłĂŞ z tymi sÂłowami. ÂŁaciĂąski zwrot "Habemus papam" znaczy tyle, co "mamy papieÂża". I jest elementem ÂłaciĂąskiej, dÂłuÂższej formuÂły wygÂłaszanej przy ogÂłaszaniu Âświatu decyzji konklawe.

Co ciekawe, 16 paÂździernika 1978 roku, kard. Pericle Felici, mĂłwiÂąc "Qui sibi nomen imposuit Benedicti Decimi Sexti" popeÂłniÂł bÂłÂąd. PowiedziaÂł: Joannis Pauli, zamiast Joannem Paulum Secundum.

I jak Ioannes Paulus II

Tak brzmi imiĂŞ papieÂża Polaka Jana PawÂła II w tradycyjnym jĂŞzyku KoÂścioÂła katolickiego - Âłacinie. Po angielsku brzmi to tak: John Paul II. Po niemiecku: Johannes Paul II. Po czesku: Jan Pavel II. Po hiszpaĂąsku: Juan Pablo II. Po francusku: Jean-Paul II. Po wÂłosku: Giovanni Paolo II. Po litewsku: Jonas Paulius II.

I jak "In manus Tuas, Domine, commendo spiritum meum"

W przekÂładzie na jĂŞzyk polski ta ÂłaciĂąska fraza znaczy tyle co: "W rĂŞce Twoje Panie powierzam ducha mojego". To ostatnie sÂłowa z testamentu papieÂża Jana PawÂła II.

J jak JawieĂą

Takim nazwiskiem-pseudonimem posÂługiwaÂł siĂŞ w swojej twĂłrczoÂści literackiej Karol JĂłzef WojtyÂła. PseudonimĂłw byÂło jednak kilka: Andrzej JawieĂą, StanisÂław A. Gruda, AJ i Piotr JasieĂą. Co ciekawe, pytanie o pseudonimy Karola WojtyÂły bardzo czĂŞsto pojawiajÂą siĂŞ w teleturniejach i krzyÂżĂłwkach.
K jak kamerling

Przed wyborem Jana PawÂła II i po jego Âśmierci, czyli w okresach "wakatu" na Stolicy Piotrowej (trwa kilkanaÂście-kilkadziesiÂąt dni), o KoÂściĂłÂł dba tak zwany kardynaÂł kamerling. W jego gestii leÂży tak ustalanie przebiegu pogrzebu zmarÂłego papieÂża, jak i przygotowanie konklawe, ktĂłre wybierze nowego. ObowiÂązki kamerlinga po Âśmierci Jana PawÂła II peÂłniÂł kardynaÂł Eduardo MartĂnez Somalo. TrwaÂło to od 2 do 19 kwietnia 2005 r.

L jak Lolek

Tak w mÂłodoÂści mĂłwiono na Karola WojtyÂłĂŞ. Jego kolega ze szkoÂły, Antoni Bohdanowicz, w swoich wspomnieniach mĂłwi o nim nie inaczej jak tylko Lolek. - W latach 1932-38 uczĂŞszczaÂłem do gimnazjum razem z Karolem WojtyÂłÂą, wiĂŞkszoÂśĂŚ tych lat siedziaÂłem w jednej z nim Âławie, w konsekwencji odrabiaÂłem razem lekcjĂŞ w domu Karola... OtĂłÂż Lolek miaÂł taki zwyczaj, Âże po przepracowaniu kaÂżdego przedmiotu wychodziÂł do drugiego pokoju i stamtÂąd wracaÂł po kilku minutach. KiedyÂś drzwi byÂły niedomkniĂŞte i zauwaÂżyÂłem, Âże Lolek modli siĂŞ na klĂŞczniku.

M jak milenijne "mea culpa"L jak Lolek. Tak w mÂłodoÂści mĂłwiono na Karola WojtyÂłĂŞ. Jego kolega ze szkoÂły, Antoni Bohdanowicz, w swoich wspomnieniach mĂłwi o nim nie inaczej jak tylko Lolek. - W latach 1932-38 uczĂŞszczaÂłem do gimnazjum razem z Karolem WojtyÂłÂą, wiĂŞkszoÂśĂŚ tych lat siedziaÂłem w jednej z nim Âławie, w konsekwencji odrabiaÂłem razem lekcjĂŞ w domu Karola... OtĂłÂż Lolek miaÂł taki zwyczaj, Âże po przepracowaniu kaÂżdego przedmiotu wychodziÂł do drugiego pokoju i stamtÂąd wracaÂł po kilku minutach. KiedyÂś drzwi byÂły niedomkniĂŞte i zauwaÂżyÂłem, Âże Lolek modli siĂŞ na klĂŞczniku.

M jak milenijne "mea culpa" (moja wina - red.)

W jubileuszowym 2000 r. papieÂż przeprosiÂł za grzechy KoÂścioÂła i poprosiÂł o przebaczenie za wiele rzeczy: od inkwizycji, przez krucjaty, antysemityzm, milczenie wobec Holocaustu, a na pogwaÂłcaniu praw kobiet skoĂączywszy. ChoĂŚ koÂścielne "mea culpa" byÂło wydarzeniem bezprecedensowym w historii KoÂścioÂła, to jednak nie wszystkich przekonaÂło.

Niemieccy i wÂłoscy ÂŻydzi skrytykowali czĂŞÂściowe przyznanie siĂŞ do winy ws. zagÂłady ÂŻydĂłw w II wojnie Âświatowej i uznali gest za niewystarczajÂący. Nie ustaÂła teÂż krytyka papieÂża Piusa XII, ktĂłrego pontyfikat przypadÂł na czas Holocaustu, a wciÂąÂż czeka na wyniesienie na oÂłtarze.

N jak NiegowiĂŚ

To pierwsza parafia ks. Karola WojtyÂły - pw. WniebowziĂŞcie NMP w niewielkiej wsi w MaÂłopolsce. Tutaj, jako wikary, zostaÂł skierowany mÂłody ksiÂądz. PrzebywaÂł tu przez siedem miesiĂŞcy, od lipca 1948 roku. PosÂługiwaÂł on w tej parafii rĂłwnieÂż jako katecheta. W Niegowici znajduje siĂŞ jedyny w Polsce pomnik Jana PawÂła II jako wikarego. Parafianie odsÂłonili rĂłwnieÂż wiernÂą replikĂŞ grobu papieÂża z Watykanu.

O jak Olga WojtyÂła

WojtyÂłowie mieli, oprĂłcz Karola JĂłzefa, jeszcze dwoje dzieci. Syna Edmunda Antoniego, ktĂłry zmarÂł w 1936 r. I cĂłrkĂŞ OlgĂŞ, ktĂłra zmarÂła zaraz po urodzeniu w 1914 r. w Krakowie. SwojÂą siostrĂŞ papieÂż wspominaÂł w opublikowanym po Âśmierci testamencie - na rĂłwni z rodzicami i bratem.

"W miarĂŞ, jak zbliÂża siĂŞ kres mego ziemskiego Âżycia, wracam pamiĂŞciÂą do jego poczÂątku, do moich RodzicĂłw, Brata i Siostry (ktĂłrej nie znaÂłem, bo zmarÂła przed moim narodzeniem)", napisaÂł w jednym ze swoich ostatnich zapiskĂłw w testamencie. Fakt istnieniu Olgi ujawniÂł AndrĂŠ Frossard - francuski dziennikarz i filozof.

P jak proroctwo

MoÂże to za duÂże sÂłowo. Polski wieszcz, Juliusz SÂłowacki, w 1848 r. napisaÂł jeden ze swoich tajemniczych wierszy pt. "PoÂśrĂłd niesnaskĂłw Pan BĂłg uderza".

Fragment brzmi tak: "PoÂśrĂłd niesnaskĂłw - Pan BĂłg uderza | W ogromny dzwon, | Dla SÂłowiaĂąskiego oto PapieÂża | Otwarty tron. | Ten przed mieczami tak nie uciecze | Jako ten WÂłoch, | On ÂśmiaÂło jak BĂłg pĂłjdzie na miecze; | ÂŚwiat mu - to proch. | (…) | A trzebaÂż mocy, byÂśmy ten PaĂąski | DÂźwignĂŞli Âświat... | WiĂŞc oto idzie - PapieÂż SÂłowiaĂąski, | Ludowy brat...".

Sam Jan PaweÂł II czasami cytowaÂł te wersety ze SÂłowackiego.

P "Pater Noster"

To jednoczeÂśnie najbardziej znany singiel z albumu "Abba Pater" Jana PawÂła II i najstarsza modlitwa chrzeÂścijaĂąska ("Ojcze nasz"). UtwĂłr ten, zÂłoÂżony ze Âśpiewu i recytacji, notowany byÂł na "Âświeckich" listach przebojĂłw. Sam album zostaÂł przygotowany przez papieÂża wespĂłÂł z Leonardo de Amicisem oraz Stefano Mainettiego z okazji roku jubileuszowego 2000.

R jak "Renesansowy psaÂłterz"

Karol WojtyÂła napisaÂł swĂłj pierwszy tomik wierszy w 1939 r. MiaÂł wtedy 19 lat i studiowaÂł polonistykĂŞ na Uniwersytecie JagielloĂąskim. ZbiĂłr tych poezji pod tytuÂłem "Renesansowy PsaÂłterz" to gÂłĂłwnie nawiÂązania do Pisma ÂŚwiĂŞtego i renesansu, autor czerpaÂł przy tym z twĂłrczoÂści Jana Kochanowskiego. Tomik ten to jedynie poczÂątek przygody Karola WojtyÂły z poezjÂą, pisarstwem, teatrem i muzykÂą. W jubileuszowym 2000 r. papieÂż przeprosiÂł za grzechy KoÂścioÂła i poprosiÂł o przebaczenie za wiele rzeczy: od inkwizycji, przez krucjaty, antysemityzm, milczenie wobec Holocaustu, a na pogwaÂłcaniu praw kobiet skoĂączywszy. ChoĂŚ koÂścielne "mea culpa" byÂło wydarzeniem bezprecedensowym w historii KoÂścioÂła, to jednak nie wszystkich przekonaÂło.

Niemieccy i wÂłoscy ÂŻydzi skrytykowali czĂŞÂściowe przyznanie siĂŞ do winy ws. zagÂłady ÂŻydĂłw w II wojnie Âświatowej i uznali gest za niewystarczajÂący. Nie ustaÂła teÂż krytyka papieÂża Piusa XII, ktĂłrego pontyfikat przypadÂł na czas Holocaustu, a wciÂąÂż czeka na wyniesienie na oÂłtarze.

N jak NiegowiĂŚ

To pierwsza parafia ks. Karola WojtyÂły - pw. WniebowziĂŞcie NMP w niewielkiej wsi w MaÂłopolsce. Tutaj, jako wikary, zostaÂł skierowany mÂłody ksiÂądz. PrzebywaÂł tu przez siedem miesiĂŞcy, od lipca 1948 roku. PosÂługiwaÂł on w tej parafii rĂłwnieÂż jako katecheta. W Niegowici znajduje siĂŞ jedyny w Polsce pomnik Jana PawÂła II jako wikarego. Parafianie odsÂłonili rĂłwnieÂż wiernÂą replikĂŞ grobu papieÂża z Watykanu.

O jak Olga WojtyÂła

WojtyÂłowie mieli, oprĂłcz Karola JĂłzefa, jeszcze dwoje dzieci. Syna Edmunda Antoniego, ktĂłry zmarÂł w 1936 r. I cĂłrkĂŞ OlgĂŞ, ktĂłra zmarÂła zaraz po urodzeniu w 1914 r. w Krakowie. SwojÂą siostrĂŞ papieÂż wspominaÂł w opublikowanym po Âśmierci testamencie - na rĂłwni z rodzicami i bratem.

"W miarĂŞ, jak zbliÂża siĂŞ kres mego ziemskiego Âżycia, wracam pamiĂŞciÂą do jego poczÂątku, do moich RodzicĂłw, Brata i Siostry (ktĂłrej nie znaÂłem, bo zmarÂła przed moim narodzeniem)", napisaÂł w jednym ze swoich ostatnich zapiskĂłw w testamencie. Fakt istnieniu Olgi ujawniÂł AndrĂŠ Frossard - francuski dziennikarz i filozof.

P jak proroctwo
MoÂże to za duÂże sÂłowo. Polski wieszcz, Juliusz SÂłowacki, w 1848 r. napisaÂł jeden ze swoich tajemniczych wierszy pt. "PoÂśrĂłd niesnaskĂłw Pan BĂłg uderza".

Fragment brzmi tak: "PoÂśrĂłd niesnaskĂłw - Pan BĂłg uderza | W ogromny dzwon, | Dla SÂłowiaĂąskiego oto PapieÂża | Otwarty tron. | Ten przed mieczami tak nie uciecze | Jako ten WÂłoch, | On ÂśmiaÂło jak BĂłg pĂłjdzie na miecze; | ÂŚwiat mu - to proch. | (…) | A trzebaÂż mocy, byÂśmy ten PaĂąski | DÂźwignĂŞli Âświat... | WiĂŞc oto idzie - PapieÂż SÂłowiaĂąski, | Ludowy brat...".

Sam Jan PaweÂł II czasami cytowaÂł te wersety ze SÂłowackiego.

P "Pater Noster"

To jednoczeÂśnie najbardziej znany singiel z albumu "Abba Pater" Jana PawÂła II i najstarsza modlitwa chrzeÂścijaĂąska ("Ojcze nasz"). UtwĂłr ten, zÂłoÂżony ze Âśpiewu i recytacji, notowany byÂł na "Âświeckich" listach przebojĂłw. Sam album zostaÂł przygotowany przez papieÂża wespĂłÂł z Leonardo de Amicisem oraz Stefano Mainettiego z okazji roku jubileuszowego 2000.

R jak "Renesansowy psaÂłterz" Karol WojtyÂła napisaÂł swĂłj pierwszy tomik wierszy w 1939 r. MiaÂł wtedy 19 lat i studiowaÂł polonistykĂŞ na Uniwersytecie JagielloĂąskim. ZbiĂłr tych poezji pod tytuÂłem "Renesansowy PsaÂłterz" to gÂłĂłwnie nawiÂązania do Pisma ÂŚwiĂŞtego i renesansu, autor czerpaÂł przy tym z twĂłrczoÂści Jana Kochanowskiego. Tomik ten to jedynie poczÂątek przygody Karola WojtyÂły z poezjÂą, pisarstwem, teatrem i muzykÂą.
S jak Solvay

ZakÂłady chemiczne, w ktĂłrych pracowaÂł Karol WojtyÂła. MÂłody chÂłopak byÂł w czasie wojny robotnikiem w sodowych zakÂładach Solvay w Krakowie. DziÂś obok szczÂątkowo zachowanych budynkĂłw dawnych zakÂładĂłw stoi dziÂś duÂże centrum handlowe, z hipermarketami wÂłÂącznie.

WojtyÂła pracowaÂł najpierw w kamienioÂłomach (1940 r.), a potem juÂż w oczyszczalni wody (1941-44 r.). Na zachowanych zdjĂŞciach moÂżna go zobaczyĂŚ w roboczej odzieÂży. Wtedy kaÂżdego dnia pokonywaÂł na piechotĂŞ 3 km drogi, woziÂł przy tym na taczce kamienne bloki. Potem z kolei pracowaÂł na noc pilnujÂąc piecĂłw w oczyszczalni, przez co mĂłgÂł czytaĂŚ ksiÂąÂżki.

PracowaÂł ramiĂŞ w ramie z Franciszkiem SojkÂą. - Czasem ciÂągnÂąÂł trzy zmiany pod rzÂąd - za siebie i za innych. Raz wziÂąÂł zmianĂŞ za takiego WĂłjcika, to jeszcze jako kardynaÂł siĂŞ ÂśmiaÂł: "WĂłjcik, ty mi zmianĂŞ jesteÂś winien. Jak kiedyÂś siĂŞ zmĂŞczĂŞ kardynaÂłowaniem, to przyjdziesz i tĂŞ zmianĂŞ weÂźmiesz".

T jak Tyranowski Jan

Duchowy przewodnik Karola WojtyÂły w jego mÂłodoÂści. Sam papieÂż nie raz mĂłwiÂł o jego roli w formowaniu swojej duchowoÂści, choĂŚ z zawodu byÂł zwykÂłym krawcem mieszkajÂącym na krakowskich DĂŞbnikach. Z Karolem WojtyÂłÂą zetknÂąÂł siĂŞ poprzez RĂłÂżĂŞ RĂłÂżaĂącowÂą. PĂłÂźniejszy papieÂż w ksiÂąÂżce "Dar i Tajemnica" tak pisaÂł o Tyranowskim: "Od niego nauczyÂłem siĂŞ m.in. elementarnych metod pracy nad sobÂą, ktĂłre wyprzedzaÂły to, co potem znalazÂłem w seminarium".

Obecnie trwa proces beatyfikacyjny Jana Tyranowskiego, jest zatem, uÂżywajÂąc sÂłownictwa koÂścielnego, SÂługÂą BoÂżym. Tyranowski, okreÂślany przez papieÂża mianem "apostoÂła BoÂżej piĂŞknoÂści", codziennie medytowaÂł przez wiele godzin. Termin jego kanonizacji nie jest znany.

U jak Unia

Karol WojtyÂła naleÂżaÂł w czasie II wojny Âświatowej do katolickiej, konspiracyjnej organizacji o nazwie Unia. ZajmowaÂła siĂŞ ona ochranianiem ÂŻydĂłw zagroÂżonych przez hitlerowcĂłw. MiaÂła teÂż na celu budowĂŞ paĂąstwa polskiego, ale w oparciu o zasady katolickiej nauki spoÂłecznej. OprĂłcz WojtyÂły do Unii naleÂżeli m.in. Stefan Jaracz, Kazimierz Wyka, Zofia Kossak-Szczucka.

W jak "wujek"

Tak kazaÂł siĂŞ nazywaĂŚ mÂłodzieÂży, z ktĂłrÂą w latach 40. i 50. urzÂądzaÂł wycieczki i spÂływy rowerowe. Po co? ChciaÂł w ten sposĂłb zmyliĂŚ milicjĂŞ, ktĂłra nĂŞkaÂła ksiĂŞÂży.

Z jak zamachy

PrĂłb zamordowania Jana PawÂła II byÂło kilka. NajgÂłoÂśniejszy zamach miaÂł miejsce 13 maja 1981 roku na placu Âśw. Piotra w Rzymie. Turek Mehmet Ali Agca usiÂłowaÂł zastrzeliĂŚ papieÂża, ale dwie kule nie okazaÂły siĂŞ Âśmiertelne. Drugi zamach miaÂł miejsce w rok pĂłÂźniej w Fatimie. HiszpaĂąski ksiÂądz raniÂł ostrzem papieÂża, gdy ten miaÂł podziĂŞkowaĂŚ Matce Boskiej Fatimskiej za uratowanie Âżycia przed rokiem. Rana krwawiÂła, a Âślad byÂło widaĂŚ na sutannie. Fakt ten utajniono na wiele lat. Historycy, m. in. Prof. Jan ÂŻaryn, opisywali inne plany zgÂładzenia Jana PawÂła II, ale Âżadna z nich nie okazaÂła siĂŞ skuteczna.

Ostatnie sÂłowa Jana PawÂła II: "PozwĂłlcie mi odejÂśĂŚ do domu Ojca".

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/ioannes-paulus-ii-alfabet,178,page1.html

Mimo ze art. jest z drugiego kwietnia 2008 roku, dotad niewiele sie zmienilo, a moze nawet bardziej poglebilo ten temat.
Zycze ciekawej lektury. Rafaela

Adam Szostkiewicz
2 kwietnia 2008

Pustka po Papie. Nauki papieskie idÂą w zapomnienie, a pokolenie JP2 jest fikcjÂą.

Jak wyglÂąda polski KoÂściĂłÂł po Âśmierci Jana PawÂła II? Co przetrwaÂło z jego nauki po trzech latach? Kto jest dziÂś jego prawdziwym duchowym przywĂłdcÂą?

WyszÂła wÂłaÂśnie po polsku ksiÂąÂżeczka „Papa WojtyÂła. PoÂżegnanie”, czoÂłowego wÂłoskiego watykanisty Marco Politiego, zbliÂżonego do lewicy. Nie naleÂży on do baÂłwochwalcĂłw Jana PawÂła II, choĂŚ nazywa go jedynym wielkim przywĂłdcÂą Âświatowym na przeÂłomie tysiÂącleci. Umieranie WojtyÂły zrobiÂło jednak na nim tak wielkie wraÂżenie, Âże nie wahaÂł siĂŞ o tym opowiedzieĂŚ z podziwem i wzruszeniem. I zakoĂączyĂŚ przypomnieniem sceny, ktĂłrÂą drugiego kwietnia 2005 r. obejrzaÂły ze Âłzami w oczach setki milionĂłw ludzi, zwolennicy i przeciwnicy nauk papieÂża: „Jan PaweÂł II koĂączy w braterstwie swĂłj dÂługi marsz, odnawiajÂąc przymierze miĂŞdzy PapieÂżem a tÂłumami. W koĂącu trumna znika w ÂświÂątyni, a powolny krok szwajcarĂłw, w heÂłmach z piĂłropuszem i z halabardÂą przy boku, zamyka orszak. Karol WojtyÂła przekracza prĂłg wiecznoÂści”.

Skurczowi gardÂła towarzyszyÂł niepokĂłj: co dalej? Kto i jak wypeÂłni pustkĂŞ po papieÂżu Polaku? Jak sobie bĂŞdzie radziÂł polski katolicyzm? Teraz niepokĂłj zaczyna siĂŞ materializowaĂŚ. TrzeciÂą rocznicĂŞ Âśmierci Jana PawÂła II bĂŞdziemy obchodziĂŚ, unikajÂąc kluczowego tematu. BĂŞdÂą koncerty, sympozja i akademie, przemĂłwienia i homilie, ale bez refleksji o stanie KoÂścioÂła w Polsce. Ani o tym, jak gÂłĂŞboki jest faktyczny wpÂływ Karola WojtyÂły, kiedyÂś krĂłla polskich serc i sumieĂą i wielkiego orĂŞdownika Europy. A przecieÂż nie ma podstaw do optymizmu. Poza sferÂą rytualno-symbolicznÂą papieÂża Polaka jest coraz mniej. Na co dzieĂą idzie w zapomnienie. Jego idee nie ksztaÂłtujÂą juÂż Âżycia KoÂścioÂła w Polsce i w Âświecie. Za deklaracjami wiernoÂści i kontynuacji rozwija siĂŞ coraz bujniej caÂłkiem inna rzeczywistoÂśĂŚ. Wypiera ona ze sfery publicznej i niszczy przesÂłanie Jana PawÂła II.

Co pamiĂŞtamy z przesÂłania Jana PawÂła? Sonda na ulicach Warszawy.
Na pokoleniu katolikĂłw wychowanym w duchu soborowym musiaÂło zrobiĂŚ okropne wraÂżenie, Âże do warszawskiej ÂświÂątyni, gdzie przed laty papieÂż spotkaÂł siĂŞ ze Âśrodowiskiem twĂłrcĂłw, wpuszczono aktywistĂŞ antyeuropejskiego i antysemitĂŞ, ktĂłry promowaÂł tam swĂłj ruch polityczny. WczeÂśniej w podobnym duchu przemawiaÂł on w koÂściele krakowskich jezuitĂłw. To byÂł policzek dla ludzi zwiÂązanych z nieÂżyjÂącym krakowskim jezuitÂą StanisÂławem MusiaÂłem, mĂŞÂżnym rzecznikiem peÂłnej prawdy o antysemityzmie w polskim spoÂłeczeĂąstwie i KoÂściele. Ale biskup ÂłomÂżyĂąski StanisÂław Stefanek nie dostrzegÂł tego aspektu antysemickiego wiecu w katolickiej ÂświÂątyni, gdyÂż przyszedÂł na spotkanie i nie interweniowaÂł, a tym samym legitymizowaÂł moralnie ten seans nienawiÂści u krakowskich jezuitĂłw. Ksenofobiczny nacjonalizm Jerzego Roberta Nowaka widaĂŚ mu nie przeszkadzaÂł.

To samo z mediami Tadeusza Rydzyka. PodkopujÂą zaufanie PolakĂłw do budowanej od prawie 20 lat Polski demokratycznej z mniejszÂą lub wiĂŞkszÂą zaciĂŞtoÂściÂą, ale konsekwentnie. Teraz jednak przyjaÂźĂą z ojcem dyrektorem moÂżna publicznie manifestowaĂŚ, jak czyniÂą to politycy PiS. Za Âżycia Jana PawÂła II zdarzaÂło siĂŞ to sporadycznie, a jeszcze rzadziej z udziaÂłem biskupĂłw. PrzecieÂż z anteny tych, byÂło nie byÂło, koÂścielnych mediĂłw pÂłynie od lat swoista trujÂąca gnoza, nieprawdziwa i niechrzeÂścijaĂąska. III RP przedstawia siĂŞ tu jako wcielenie zÂła, a IV RP jako czyste wcielenie dobra. W ten sposĂłb podsyca siĂŞ i tak ogromnÂą nieufnoÂśĂŚ PolakĂłw do niepodlegÂłego paĂąstwa i demokratycznie stanowionego prawa, do przywĂłdcĂłw politycznych. A wszelkie prĂłby uporzÂądkowania i uzdrowienia sprawy ks. Rydzyka koĂączÂą siĂŞ wciÂąÂż fiaskiem, bo polityka radiomaryjna ma poparcie znaczÂącej czĂŞÂści biskupĂłw. KaÂżdÂą krytykĂŞ przedstawiajÂą oni jako atak na KoÂściĂłÂł.

To, Âże sekciarski duch toruĂąski wszedÂł do gÂłĂłwnego nurtu Âżycia publicznego, jest wÂątpliwÂą zasÂługÂą PiS. To jego liderzy rozpoczĂŞli proces moralnej legitymizacji ruchu radiomaryjnego – niby dla poszerzenia polskiej demokracji, a w istocie dla wzmocnienia swej bazy wyborczej. Nigdy za pontyfikatu Jana PawÂła II premier nie wystĂŞpowaÂł ramiĂŞ w ramiĂŞ z ks. Rydzykiem. Nigdy politycy rzÂądzÂącej partii nie nawiedzali gremialnie i ostentacyjnie jego mediĂłw, a po przegranej nie demonstrowali z nim solidarnoÂści i nie tworzyli jednego frontu z politycznym programem radiomaryjnym.
To wszystko zaczĂŞÂło siĂŞ dziaĂŚ raptem kilka miesiĂŞcy po papieskim kwietniu i rzekomych narodzinach tak zwanego pokolenia JP2. Jak blisko, jak daleko od tamtych wyjÂątkowych chwil. Po dojÂściu PiS do wÂładzy Âżycie duchowe PolakĂłw zostaÂło wystawione na ciĂŞÂżkÂą prĂłbĂŞ. Wielu ludzi wierzÂących nie mogÂło siĂŞ pogodziĂŚ z naduÂżywaniem wiary i KoÂścioÂła do celĂłw gry partyjnej. ZresztÂą nie tylko przez narodowych populistĂłw. Platforma Obywatelska na przykÂład urzÂądza rekolekcje dla swych czÂłonkĂłw parlamentarzystĂłw, a nie widzi, jak roÂśnie problem z przestrzeganiem konstytucyjnego rozdziaÂłu paĂąstwa i KoÂścioÂła.

Jan PaweÂł II miaÂł cele narodowe, ale nie polityczne. GÂłĂŞbokie upolitycznienie KoÂścioÂła – jego wyrazem byÂło choĂŚby pojawienie siĂŞ pojĂŞĂŚ KoÂściĂłÂł Âłagiewnicki i KoÂściĂłÂł toruĂąski – i wybuchajÂące na tym tle waÂśnie i podziaÂły wÂśrĂłd katolikĂłw nie majÂą nic wspĂłlnego z myÂślÂą papieÂża Polaka. W istocie jest to odrzucenie papieskiej koncepcji narodu i KoÂścioÂła jako Âżywych wspĂłlnot etycznych ponad podziaÂłami frakcyjnymi.

Ale moÂże lepsze przed nami? MoÂże duch Jana PawÂła zstÂąpi na tĂŞ ziemiĂŞ – moÂże po okresie zapomnienia przyjdzie renesans Karola WojtyÂły? Socjologowie i publicyÂści spierajÂą siĂŞ do dziÂś, co w istocie wydarzyÂło siĂŞ podczas tygodnia po Âśmierci Jana PawÂła II i czy rzeczywiÂście moÂżna mĂłwiĂŚ o jakimÂś „pokoleniu” papieÂża. MaÂło kto jednak zaprzecza, Âże dla wiĂŞkszoÂści PolakĂłw byÂł to moment kajrotyczny (okreÂślenie socjologa Tadeusza Szawiela oznaczajÂące wtargniĂŞcie wiecznoÂści w naszÂą historiĂŞ, Âświadectwo prawdziwej hierarchii wartoÂści). KomuÂś, kto tak sÂądzi, bĂŞdzie leÂżaÂło na sercu, jak ten skarb duchowy zachowaĂŚ. Ale i tu widaĂŚ czarne chmury.
W przeprowadzonym w poÂłowie marca sondaÂżu (ARC Rynek i Opinia) Polacy wychodzÂą nadal na religijnych, lecz rozczarowanych KoÂścioÂłem. Nie widzÂą w nim autorytetĂłw na miarĂŞ Karola WojtyÂły. Natomiast razi ich, Âże KoÂściĂłÂł nie radzi sobie z aferami na tle seksualnym wÂśrĂłd duchownych. Przypomnijmy, Âże Jan PaweÂł II byÂł wstrzÂąÂśniĂŞty rozmiarem naduÂżyĂŚ seksualnych w KoÂściele i poleciÂł stosowaĂŚ zasadĂŞ zero tolerancji w tej dziedzinie. Ale KoÂściĂłÂł w Polsce w konfrontacji z tymi skandalami dziaÂła po staremu, przynajmniej w sprawach ujawnianych w mediach (nie znam przykÂładu ujawnienia w mediach katolickich, a tym bardziej koÂścielnych).

KoÂściĂłÂł po Âśmierci Jana PawÂła II nie ma przywĂłdcy i autorytetu mogÂącego pociÂągnÂąĂŚ za sobÂą rzesze wiernych. Tak uwaÂża 70 proc. ankietowanych i nie trzeba chyba aÂż sondaÂżu, by potwierdziĂŚ to wraÂżenie kryzysu przywĂłdztwa. GÂłosy sÂą rozbite na kilku hierarchĂłw, co znaczy, Âże nikt wyraÂźnie nie przoduje. NajwyÂżej notowany kardynaÂł StanisÂław Dziwisz ma zaufanie raptem 28 proc. ankietowanych. Nie jest to wynik imponujÂący. Za nim uplasowali siĂŞ prymas JĂłzef Glemp, abp Tadeusz GocÂłowski i kardynaÂł Franciszek Macharski. W pierwszej czwĂłrce nie znaleÂźli siĂŞ obecny przewodniczÂący Episkopatu abp JĂłzef Michalik i metropolita warszawski abp Kazimierz Nycz. A tylko Nycz naleÂży do stosunkowo mÂłodszej generacji hierarchĂłw i jest caÂłkowicie uformowany przez Jana PawÂła II. W KoÂściele, jak w polityce, lichy pieniÂądz wypiera dobry – skoro brak liderĂłw biskupĂłw, na scenĂŞ wchodzÂą liderzy parafialni.
TwarzÂą KoÂścioÂła staje siĂŞ szeregowy zakonnik Tadeusz Rydzyk. W parafialnej Polsce pokolenie TR ma siĂŞ lepiej niÂż pokolenie JP2 – usÂłyszaÂłem niedawno na sympozjum w warszawskim Centrum MyÂśli Jana PawÂła II. Ale to takÂże wynik decyzji o nominacjach biskupich podejmowanych za pontyfikatu WojtyÂły. W efekcie ksztaÂłcenie w seminariach i styl pracy kapÂłanĂłw znalazÂły siĂŞ w rĂŞkach ludzi nie zawsze zdolnych do podjĂŞcia paÂłeczki po wielkim pontyfikacie. Lecz moÂże to nie tak Âźle, Âże w KoÂściele nikt nie jest w stanie choĂŚby trochĂŞ zajÂąĂŚ miejsca WojtyÂły? DziĂŞki temu roÂśnie znaczenie lokalnych wspĂłlnot, a nie centrali, lokalnych biskupĂłw, a nie koÂścielnych notabli. Zwalnia siĂŞ przestrzeĂą dla nowego twĂłrczego pokolenia ksiĂŞÂży, dziaÂłaczy i wiernych.

Niestety, rzeczywistoÂśĂŚ nie bardzo to potwierdza. Wprawdzie mniej wiĂŞcej poÂłowa czÂłonkĂłw jakichkolwiek organizacji spoÂłecznych to katolicy dziaÂłajÂący w ruchach religijnych, akcjach charytatywnych, parafiach, klubach sportowych itp., ale nie przekÂłada siĂŞ to na powstanie jakiejÂś wielkiej organizacji pozarzÂądowej, ktĂłra zdolna byÂłaby istotnie zmieniĂŚ spoÂłeczne oblicze Polski. Nie przekÂłada siĂŞ to takÂże na prawdziwe odkoÂścielnienie KoÂścioÂła. CiĂŞÂżar odpowiedzialnoÂści za jego ksztaÂłt i przyszÂłoÂśĂŚ wciÂąÂż spoczywa na duchownych i na hierarchach. Poza wielkimi miastami wciÂąÂż spotyka siĂŞ w parafiach relacje niemal feudalne miĂŞdzy ksiĂŞÂżmi a wiernymi. Drastycznym przykÂładem moÂże byĂŚ matka, ktĂłra staje przeciwko wÂłasnej skrzywdzonej cĂłrce w obronie dobrego imienia ksiĂŞdza pedofila.

DÂługie pokolenia, dzieje spoÂłeczne i polityczne pracowaÂły na nasz model scentralizowanego i konserwatywnego katolicyzmu. PapieÂż WojtyÂła teÂż miaÂł w tym udziaÂł. ByÂł geniuszem duszpasterstwa, ale ponad wszystko kochaÂł KoÂściĂłÂł. Nie ma siĂŞ wiĂŞc co dziwiĂŚ, Âże i dziÂś Polacy wciÂąÂż tĂŞskniÂą za liderem i „tatÂą”. A trzecia rocznica Âśmierci papieÂża o tym boleÂśnie przypomni. Nie lider z autorytetem jest problemem. Problemem jest dryfowanie KoÂścioÂła instytucjonalnego, ktĂłry rozpada siĂŞ na coraz wiĂŞcej nisz i enklaw, czĂŞsto nie majÂących ze sobÂą nic wspĂłlnego. Niby w KoÂściele tak zawsze byÂło, Âże mieÂściÂł w sobie bardzo rĂłÂżne tendencje, ale tu mĂłwimy o konkretnym momencie, w ktĂłrym ukÂład siÂł ksztaÂłtuje siĂŞ niekorzystnie dla dziedzictwa soborowego i nauk Jana PawÂła II.

Puszczanie w kĂłÂłko rozmodlonych scen z papieskiego kwietnia nie zastÂąpi dziaÂłania. Pokolenie JP2 jest wciÂąÂż potencjÂą, kapitaÂłem spoÂłecznym, ktĂłre jeszcze da znaĂŚ o sobie – to wariant najbardziej optymistyczny. Ale jest teÂż czarny: caÂły ruch kwietniowy okaÂże siĂŞ jednorazowym zrywem serc. Od strony psychologii spoÂłecznej podobnym do masowego zrywu serc po Âśmierci ksiĂŞÂżnej Diany. ZamanifestowaĂŚ emocje, pobyĂŚ z innymi i rozejÂśĂŚ siĂŞ do domĂłw, gdzie moÂżna sobie wszystko obejrzeĂŚ w telewizji.

Na wspomnianym sympozjum w Centrum MyÂśli Jana PawÂła II zwrĂłcono uwagĂŞ, Âże najlepszym dowodem, iÂż pokolenie JP2 jest fikcjÂą, moÂże byĂŚ brak odwoÂłaĂą do niego u naszych politykĂłw. Gdyby politycy czuli, Âże to zwierz wyborczy, zaczĂŞliby Âłowy. A tak – cisza. Oznacza ona, iÂż pokolenie JP2 nic nie wnosi do spoÂłeczeĂąstwa obywatelskiego. JeÂśli jest, to zamkniĂŞte w mistycznych kapliczkach, odwrĂłcone od zorganizowanej polityki. WyjÂątkiem mogÂła byĂŚ gÂłoÂśna akcja grupy katolickich publicystĂłw, ktĂłra zmusiÂła abp. StanisÂława Wielgusa do zÂłoÂżenia urzĂŞdu metropolity warszawskiego. Ale sukces to dwuznaczny. Wprawdzie Wielgus musiaÂł odejÂśĂŚ, nie wyjaÂśniono jednak, jak mĂłgÂł w ogĂłle byĂŚ zgÂłoszony na ten kluczowy urzÂąd koÂścielny i nie wiadomo, czy i jakie wnioski wyciÂągniĂŞto z tego w KoÂściele hierarchicznym.
Ale juÂż w innych kontrowersjach ostatniego czasu nie osiÂągniĂŞto nawet tego. Kiedy wybuchÂły sprawy nowych antysemickich wypowiedzi ks. Rydzyka i jego obelg pod adresem Âżony prezydenta Polski, zdecydowany protest wyszedÂł z wÂąskich Âśrodowisk katolicyzmu otwartego i nie przekroczyÂł tej granicy. ÂŻadnej zorganizowanej reakcji katolikĂłw nie wywoÂłaÂło porĂłwnanie przez KoÂściĂłÂł osĂłb korzystajÂących z metody in vitro do aborcjonistĂłw. Wirtualnego pokolenia JP2 takie sprawy widaĂŚ nie interesujÂą. Podobnie jak dyskusja wokĂłÂł „Strachu” Jana Tomasza Grossa. Wypowiadali siĂŞ w niej oczywiÂście takÂże katolicy, lecz bardziej jako publicyÂści, historycy, politycy. Tymczasem aÂż siĂŞ prosiÂło o reakcjĂŞ na wyczyny katoendecji wÂłaÂśnie z perspektywy pokolenia Jana PawÂła II.

PapieÂż uczyÂł miÂłoÂści ojczyzny, lecz takÂże miÂłoÂści bliÂźniego.

WiĂŞcej pod adresem http://www.polityka.pl/kraj/250269,1,pustka-po-papie.read?backTo=http://www.polityka.pl/kraj/analizy/302599,1,relacje-panstwo---kosciol-w-iii-rp.read#ixzz1bgd0b0zL

Po co te cuda? PO CO TE CUDA?

NiektĂłrych Âżenuje, Âże KoÂściĂłÂł potrzebuje nadzwyczajnych dowodĂłw ÂświĂŞtoÂści Jana PawÂła II.
Nawet i katolicy mĂłwiÂą, Âże im takich dowodĂłw ÂświĂŞtoÂści nie potrzeba. Dla nich dowodem ÂświĂŞtoÂści jest caÂłe Âżycie Karola WojtyÂły i jego pontyfikat. Podobnie reaguje wielu niewierzÂących. OkreÂślajÂą siĂŞ zwykle jako racjonaliÂści – cuda i wszelkie inne religijne niezwykÂłoÂści nie mieszczÂą siĂŞ w ich definicji racjonalnoÂści. A moÂże wrĂŞcz obraÂżajÂą ich poczucie sensu i Âładu.

Za to chĂŞtnie przyznajÂą, Âże Karol WojtyÂła byÂł najwiĂŞkszym Polakiem. Taki teÂż byÂł wynik plebiscytu wÂśrĂłd czytelnikĂłw „Polityki” na koniec XX w., a akurat naszym czytelnikom raczej siĂŞ nie zarzuca klerykalizmu i ulegania poboÂżnoÂści ludowej. NajwiĂŞkszym Polakiem – to znaczy postaciÂą, ktĂłra zmieniÂła na korzyÂśĂŚ bieg naszej historii i postrzeganie Polski w Âświecie. Tymczasem Karol WojtyÂła wierzyÂł w cuda, o czym niÂżej. Wprawdzie wybitny niekoniecznie znaczy ÂświĂŞty, ale myÂślĂŞ, Âże i niewierzÂący mogÂą zaakceptowaĂŚ ÂświĂŞtoÂśĂŚ w znaczeniu bohaterstwa etycznego.

ÂŚwiĂŞty jest ten, kto praktykuje dobro w sposĂłb wyjÂątkowy. KimÂś takim byÂła Matka Teresa z Kalkuty, opiekunka bezdomnych. WzbudzaÂła podziw i szacunek ponad podziaÂłami wyznaniowymi i politycznymi. Dla prawie wszystkich byÂło jasne, Âże dziaÂła nie szukajÂąc korzyÂści prywatnych, wyÂłÂącznie dla dobra sprawy. StaÂła siĂŞ wrĂŞcz twarzÂą KoÂścioÂła we wspĂłÂłczesnym Âświecie.

Czasem prĂłbowano jÂą nawet przeciwstawiaĂŚ papieÂżowi Wojtyle. ÂŻe niby matka Teresa to KoÂściĂłÂł dobry, ubogi, zaangaÂżowany spoÂłecznie, a papieÂż to symbol KoÂścioÂła triumfalistycznego, ÂżÂądnego wÂładzy, a obojĂŞtnego na ludzkÂą biedĂŞ. Matka Teresa byÂła wiĂŞc boÂżyszczem lewicy, papieÂż Polak – wstecznikiem. W rzeczywistoÂści tworzyli oni tandem – choĂŚby w kwestii aborcji – a Jan PaweÂł II po jej Âśmierci skrĂłciÂł wymagany prawem koÂścielnym czas oczekiwania na rozpoczĂŞcie procesu beatyfikacyjnego.

WidaĂŚ dla samego papieÂża ÂświĂŞtoÂśĂŚ siostry z Kalkuty byÂła oczywista i tak wielka, Âże nie wahaÂł siĂŞ – on, najwyÂższy koÂścielny prawodawca i strĂłÂż tegoÂż prawa! – naruszyĂŚ ustalonych zasad. Teraz oczekujÂą tego od KoÂścioÂła rzesze wiernych w odniesieniu do samego Jana PawÂła: ogÂłoÂście go ÂświĂŞtym natychmiast! I Benedykt XVI wyszedÂł temu naprzeciw, skracajÂąc terminy, podobnie jak Jan PaweÂł II w przypadku Matki Teresy. Ale wiĂŞcej katolicy raczej nie mogÂą oczekiwaĂŚ. Procedury sÂą jednak procedurami. PomagajÂą m.in. broniĂŚ siĂŞ przed faÂłszerstwami i naciskami. W pierwszych wiekach chrzeÂścijaĂąstwa do uznania ÂświĂŞtoÂści wystarczyÂła zgodna wola wiernych. DziÂś specjalny urzÂąd watykaĂąski bada ponad 300 wnioskĂłw o kanonizacjĂŞ. Prosta „demokracja” ÂświĂŞtoÂści jest juÂż niemoÂżliwa.

Fama gÂłosi, Âże grupa teologĂłw proponowaÂła Janowi PawÂłowi, by w ramach reformy prawa koÂścielnego porzuciĂŚ wymĂłg cudu przy orzekaniu ÂświĂŞtoÂści kandydata/kandydatki na oÂłtarze. Reforma obniÂżyÂła prĂłg – jeden cud przy beatyfikacji, czyli dopuszczeniu kultu lokalnego, dwa przy kanonizacji, czyli dopuszczeniu kultu w caÂłym KoÂściele katolickim, ale wymogu nie zniosÂła. PapieÂż uznaÂł, Âże cud jest jakby nadprzyrodzonÂą pieczĂŞciÂą potwierdzajÂącÂą, Âże KoÂściĂłÂł siĂŞ nie pomyliÂł.

Od niewierzÂących nie oczekujemy wiary religijnej. W otwartym pluralistycznym spoÂłeczeĂąstwie moÂżemy jednak oczekiwaĂŚ, Âże uszanujÂą oni poglÂądy wierzÂących (i vice versa) takÂże w kwestii cudĂłw. WÂśrĂłd wierzÂących nie brak ludzi wyksztaÂłconych nie gorzej niÂż ateiÂści i agnostycy. SÂą wÂśrĂłd nich i tacy, ktĂłrzy we wÂłasnym Âżyciu doznali tego, co religia nazywa cudem. Kiedy sÂłyszÂą, Âże wiara jest nie do pogodzenia z rozumem, a w szczegĂłlnoÂści, Âże wiara w cuda jest objawem kalectwa umysÂłowego i emocjonalnego infantylizmu, mogÂą siĂŞ poczuĂŚ tak samo obraÂżeni jak niewierzÂący racjonaliÂści.

ChrzeÂścijaĂąstwo ufundowane jest przecieÂż na cudzie zmartwychwstania. W porĂłwnaniu z tym centralnym zdarzeniem wiary wszystkie inne niezwykÂłoÂści i cudownoÂści sÂą niemal naukowym faktem. Skoro Jezus mĂłgÂł wstaĂŚ z martwych, wszystko jest moÂżliwe i nie zakÂłĂłca porzÂądku natury. Sam Jezus czyniÂł cuda. Dla wierzÂących majÂą one sens religijny i duchowy, a nic z efekciarstwa. Na przykÂład rozmnoÂżenie chleba to zapowiedÂź dostĂŞpnej dla wszystkich eucharystii. Uleczenie trĂŞdowatego – obietnica, Âże BĂłg pragnie zbawienia nawet dla najwiĂŞkszych grzesznikĂłw.

Dla chrzeÂścijan cud jest znakiem BoÂżej obecnoÂści, speÂłnienia obietnic i opieki nad Âświatem ludzkim. To dlaczego BĂłg nie interweniowaÂł w obozach zagÂłady – kontrujÂą laicy – dlaczego nie wysÂłuchaÂł modÂłĂłw tylu ludzi, a tylko tej czy innej osoby? PamiĂŞtam, jak na te trudne pytania odpowiadaÂł mÂłodzieÂży ks. JĂłzef Tischner. Pytacie, gdzie byÂł BĂłg w OÂświĂŞcimiu czy na KoÂłymie? ByÂł z wiĂŞÂźniami – cierpiaÂł z nimi.

ChrzeÂścijaĂąstwo uczy, Âże zÂło jest cenÂą, jakÂą pÂłacimy za wolnoÂśĂŚ. BĂłg mĂłgÂł zaprogramowaĂŚ ludzi jako automaty wykonujÂące jego zachcianki, ale wolaÂł stworzyĂŚ czÂłowieka na swoje podobieĂąstwo, to znaczy jako istotĂŞ obdarzonÂą umysÂłem i zdolnoÂściÂą wyboru. TakÂże wyboru zÂła. Jednak teologia chrzeÂścijaĂąska nie odpowiada wyraÂźnie, na jakiej zasadzie BĂłg mimo to wkracza bezpoÂśrednio w historiĂŞ narodĂłw i jednostek, czyli sprawia cud. NiektĂłrzy teolodzy katoliccy wyraÂżajÂą przypuszczenie – nie jest to oficjalna nauka KoÂścioÂła – Âże moÂże BĂłg nie chce chwytami rodem z Hollywoodu lub bajek dla dzieci zyskiwaĂŚ poklasku tÂłumĂłw. PrzecieÂż Chrystus mĂłgÂł powaliĂŚ swych katĂłw, a jednak daÂł siĂŞ ukrzyÂżowaĂŚ. Szydzono, Âże uwierzÂą, jeÂśli zejdzie z krzyÂża. BĂłg – tak jak my – korzysta ze swej wolnoÂści wedÂług wÂłasnego uznania.

Cudami epatujÂą bardziej media niÂż wspĂłÂłczesny KoÂściĂłÂł. KoÂściĂłÂł oficjalny jest bardzo ostroÂżny i bardzo powÂściÂągliwy w dziedzinie cudĂłw. Doniesienia o nich napÂływajÂą z caÂłego Âświata katolickiego. NajczĂŞÂściej w zwiÂązku z kultem maryjnym, tak bliskim Karolowi Wojtyle. A jednak KoÂściĂłÂł prawie nigdy nie potwierdza ich autentycznoÂści mocÂą swego autorytetu.

Tak byÂło ze sÂłynnym Medjugorie w BoÂśni, gdzie Maryja miaÂła siĂŞ ukazywaĂŚ od 1981 r., czyli niemal od poczÂątku pontyfikatu Jana PawÂła. Miejsce zaczĂŞÂło przyciÂągaĂŚ tysiÂące pielgrzymĂłw, presja wiernych rosÂła, a jednak KoÂściĂłÂł nie zmieniÂł zdania do dziÂś. NieufnoÂśĂŚ wÂładzy koÂścielnej budziÂła natura maryjnych wizji – zdarzajÂących siĂŞ niemal na ÂżÂądanie – a takÂże uwikÂłanie sprawy w lokalny konflikt miĂŞdzy biskupem ordynariuszem i franciszkanami.

A juÂż caÂłkiem podejrzane musiaÂło siĂŞ wydawaĂŚ, Âże pod koniec lat 90. w nieodlegÂłej wiosce trzem jej mÂłodym mieszkaĂącom miaÂła siĂŞ ukazaĂŚ twarz Chrystusa – tak jakby okolica pozazdroÂściÂła Medjugorie sÂławy i dochodĂłw. Jan PaweÂł II nigdy tam nie pojechaÂł, bo jego obecnoÂśĂŚ w Medjugorie oznaczaÂłaby, Âże KoÂściĂłÂł instytucjonalny potwierdza niÂą autentycznoÂśĂŚ objawieĂą.

OdwiedziÂł natomiast maryjne sanktuaria w Fatimie i Lourdes. Fatima nabraÂła dla papieÂża szczegĂłlnie mistycznego znaczenia. Zamach Agcy zdarzyÂł siĂŞ dokÂładnie w rocznicĂŞ pierwszego fatimskiego objawienia maryjnego – 13 maja. PapieÂż wierzyÂł, Âże zawdziĂŞcza swoje ocalenie – graniczÂące z cudem – Matce BoÂżej. I Âże miaÂła ona decydujÂący wpÂływ na upadek komunizmu w naszej czĂŞÂści Europy (zapowiadany w tak zwanej tajemnicy fatimskiej) – wydarzenie historyczne, ktĂłre teÂż moÂżna uznaĂŚ za graniczÂące z cudem, nawet z perspektywy laickiej.

Francuskie sanktuarium maryjne w Lourdes dziaÂła od 150 lat. Co roku odwiedza je 5 mln ludzi i co roku do specjalnej komisji medycznej zgÂłaszanych jest Âśrednio 35 cudownych uzdrowieĂą. Tylko kilka doczeka siĂŞ gruntownego zbadania, przez 150 lat okoÂło 70 uznano ostatecznie za cudowne. KomisjĂŞ tworzÂą lekarze i fachowcy zwiÂązani ze sÂłuÂżbÂą zdrowia, jej czÂłonkami lub wspĂłÂłpracownikami mogÂą byĂŚ ludzie innych wyznaĂą lub niewierzÂący.

Ustalono listĂŞ warunkĂłw, pod ktĂłrymi moÂżna dany przypadek uznaĂŚ za uzdrowienie niedajÂące siĂŞ wytÂłumaczyĂŚ medycznie, czyli cud. Tak wiĂŞc musi byĂŚ pewnoÂśĂŚ, jakÂą diagnozĂŞ postawiono pierwotnie i Âże byÂła prawidÂłowa; diagnoza powinna stwierdzaĂŚ, Âże choroba jest nieuleczalna przy obecnym stanie wiedzy medycznej; muszÂą byĂŚ dowody, Âże wyzdrowienie nastÂąpiÂło w Lourdes; wyzdrowienie musi byĂŚ natychmiastowe, caÂłkowite i trwaÂłe (bez nawrotĂłw choroby). Jak widaĂŚ, KoÂściĂłÂł ustawiÂł poprzeczkĂŞ wysoko. Na podobnej zasadzie KoÂściĂłÂł orzeka o prawdziwoÂści wszelkich domniemanych cudĂłw uzdrowieĂą, a w przypadku cudownych objawieĂą, czyli indywidualnych wizji, radzi siĂŞ nie tylko teologĂłw, lecz psychologĂłw i psychiatrĂłw. I dlatego tak maÂło jest cudĂłw potwierdzonych przez KoÂściĂłÂł.

Przypadek siostry Marie Simon-Pierre przeÂśliznÂąÂł siĂŞ przez to ucho igielne. U francuskiej zakonnicy szeÂśĂŚ lat temu zdiagnozowano nieuleczalnÂą chorobĂŞ Parkinsona. PostĂŞpy choroby zmusiÂły zakonnicĂŞ do proÂśby o zwolnienie z obowiÂązkĂłw. ModliÂła siĂŞ do zmarÂłego papieÂża WojtyÂły, ktĂłry za Âżycia teÂż chorowaÂł na Parkinsona. DokÂładnie dwa miesiÂące po Âśmieci Jana PawÂła II objawy choroby ustÂąpiÂły nagle i caÂłkowicie. Siostra Maria napisaÂła imiĂŞ papieÂża czytelnie, czego wczeÂśniej nie potrafiÂła. MogÂła wrĂłciĂŚ do normalnego Âżycia i pracy na oddziale poÂłoÂżniczym. Od 2 czerwca 2006 r. do koĂąca marca 2007 r., kiedy zakonnica opowiedziaÂła swojÂą historiĂŞ mediom, przypisujÂąc uzdrowienie wstawiennictwu Jana PawÂła II, objawy choroby nie powrĂłciÂły.

Nim przypadek siostry wÂłÂączono do akt procesu kanonizacyjnego papieÂża, musiaÂł on zostaĂŚ przeÂświetlony przez ekspertĂłw na podobnej zasadzie jak cuda z Lourdes. Ale KoÂściĂłÂł otacza takie dokumenty tajemnicÂą. ZachĂŞca to do spekulacji. Niekiedy ocierajÂą siĂŞ one o typowe myÂślenie spiskowe. Nie znajÂąc dokumentacji, jedni postawili wiĂŞc tezĂŞ, Âże to nie byÂł Parkinson, drudzy sugerowali, Âże za cudem stojÂą siÂły konserwatywne w KoÂściele, ktĂłrym zaleÂży na odbudowie pozycji katolicyzmu w laickiej Francji. Sama siostra Maria nie sprawiaÂła w telewizji wraÂżenia osoby manipulowanej czy manipulujÂącej na rozkaz KoÂścioÂła. WyglÂądaÂła po prostu na szczĂŞÂśliwÂą. Ta radoÂśĂŚ mogÂła siĂŞ udzielaĂŚ, ale chyba nie zagraÂżaÂła ÂświeckoÂści Republiki.

Taka radoÂśĂŚ bywa ÂźrĂłdÂłem nadziei. Bywa, Âże niewierzÂący jeÂżdÂżÂą do Lourdes, gdy medycyna i nauka nie sÂą w stanie pomĂłc im lub ich najbliÂższym. Bywa takÂże, Âże wierzÂący tracÂą wiarĂŞ przez zÂło i cierpienie. MĂłwi to coÂś istotnego bardziej o naszej psychice niÂż o cudach, ale wÂłaÂśnie dlatego lepiej nie zajmowaĂŚ w tej kwestii zbyt twardego stanowiska. Nie widzĂŞ nic upokarzajÂącego w tym, Âże cierpiÂący czÂłowiek ima siĂŞ takich ÂśrodkĂłw, ktĂłrych wczeÂśniej w ogĂłle nie braÂł pod uwagĂŞ.

KoÂściĂłÂł potrzebuje cudĂłw. Cuda nie muszÂą byĂŚ widzialne. Wielu wspĂłÂłczesnych katolikĂłw za najwiĂŞkszy cud uwaÂża wewnĂŞtrznÂą przemianĂŞ duchowÂą ku dobru. Kiedy sÂłyszÂą o pÂłaczÂących posÂąÂżkach Maryi, uzdrowieniach od fotografii papieÂża poÂłoÂżonej na brzuchu, reagujÂą podobnie niechĂŞtnie jak niewierzÂący racjonaliÂści – to Âśredniowiecze, religia jako magia, Âżer dla tabloidĂłw. Dlatego KoÂściĂłÂł wspĂłÂłczesny tak ociÂąga siĂŞ z akceptacjÂą miejsc i zdarzeĂą przyciÂągajÂących tÂłumy na wieÂśĂŚ o domniemanym cudzie. Zarazem jednak KoÂściĂłÂł nie lekcewaÂży poboÂżnoÂści ludowej i masowych potrzeb religijnych.

SÂą rĂłÂżne wraÂżliwoÂści, dla wszystkich jest miejsce w KoÂściele. Nikt tu dziÂś nie lustruje wspĂłÂłwyznawcĂłw, jaki majÂą stosunek do cudĂłw, objawieĂą i zwiÂązanej z nimi „cudownej” koÂścielnej biurokracji. W koĂącu nie jest to dogmatyczne serce wiary. KoÂściĂłÂł jest wspĂłlnotÂą wyksztaÂłciuchĂłw i analfabetĂłw, dewotek i fundamentalistĂłw. I taki twĂłr okazuje siĂŞ zdolny do Âżycia juÂż dwadzieÂścia wiekĂłw, podczas gdy tyle innych miĂŞdzynarodĂłwek nie daÂło rady. Czy to nie cud?

WiĂŞcej pod adresem http://www.polityka.pl/kraj/215384,1,po-co-te-cuda.read?backTo=http://www.polityka.pl/kraj/250269,1,pustka-po-papie.read#ixzz1bntmFWdt

PRZYJACIOLKA PAPIERZA

Maciej StaĂączyk | Onet.pl | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (510)

"Od poczÂątku mojej przyjaÂźni z ksiĂŞdzem Karolem WojtyÂłÂą pisaÂłam do niego, a raczej dla niego moje myÂśli, bo mieliÂśmy tradycjĂŞ wspĂłlnego rozmyÂślania po Mszy Âśw." – pisze Wanda PĂłÂłtawska. PrzyjaÂźĂą krakowskiej lekarki z papieÂżem przetrwaÂła piĂŞĂŚdziesiÂąt piĂŞĂŚ lat.
Zaczyna ostro, od stwierdzenia, Âże Âświat zanurzony jest w zbrodni przeciw Âżyciu. MĂłwi pewnym gÂłosem, dobitnie, wyraÂźnie i naprawdĂŞ ostro – o mordowaniu nienarodzonych dzieci, o eksperymentach na embrionach, o grzechach kobiet, ktĂłre decydujÂą siĂŞ na aborcjĂŞ i wpuszczajÂą do "swojego ÂświĂŞtego sanktuarium" byle kogo. O grzechach mĂŞÂżczyzn, ktĂłrzy nie szanujÂą swojego nasienia, pozwalajÂą, a nawet nalegajÂą by kobiety usuwaÂły niechciane ciÂąÂże. Kiedy tak mĂłwi odnosi siĂŞ wraÂżenie, Âże swoim wzrokiem Âświdruje osoby siedzÂące w pierwszych rzĂŞdach. Kiedy tak mĂłwi ludzie siedzÂą w milczeniu.

Jest ich kilkaset, w rĂłÂżnym wieku, i mĂŞÂżczyzn, i kobiet, mniej wiĂŞcej po rĂłwno. Kilkaset osĂłb wypeÂłniÂło salĂŞ WyÂższego Seminarium Duchownego w Bydgoszczy i w caÂłkowitym milczeniu sÂłucha tego, co mĂłwi Wanda PĂłÂłtawska.

- Nie wiem, czego paĂąstwo ode mnie oczekujecie, ale ja przyszÂłam, Âżeby przypomnieĂŚ wam o waszych zobowiÂązaniach – zaczĂŞÂła Wanda PĂłÂłtawska. PĂłÂźniej przez czterdzieÂści piĂŞĂŚ minut mĂłwiÂła o aborcji, antykoncepcji, zapÂłodnieniu in vitro. Ani razu nie spojrzaÂła w kartkĂŞ, ani raz jej gÂłos siĂŞ nie zaÂłamaÂł. Mimo swoich dziewiĂŞĂŚdziesiĂŞciu juÂż lat mĂłwiÂła pewnie i dobitnie. I naprawdĂŞ ostro.

PosÂłuchaĂŚ o ÂświĂŞtym

W Bydgoszczy wydaje siĂŞ, Âże ludzie przyszli posÂłuchaĂŚ jednak czegoÂś innego. Chcieli poznaĂŚ, choĂŚ przez chwilĂŞ pobyĂŚ z kimÂś, kto osobiÂście znaÂł Jana PawÂła II, kto przyjaÂźniÂł siĂŞ z papieÂżem, kto byÂł dla niego jak siostra. Ale Wanda PĂłÂłtawska na spotkaniach nie opowiada o swojej przyjaÂźni z Ojcem ÂŚwiĂŞtym. MĂłwi jedynie, Âże miaÂła przywilej znaĂŚ papieÂża, rozmawiaĂŚ z nim, przebywaĂŚ w jego towarzystwie. Nic wiĂŞcej. Z dziennikarzami teÂż na ten temat nie chce rozmawiaĂŚ.

- Te spotkania sÂą po to, Âżeby uÂświadomiĂŚ ludziom, Âże zanurzeni sÂą w grzechu, najciĂŞÂższym. ÂŻeby wreszcie przypomnieĂŚ o naukach papieÂża. Bo Polacy nie znajÂą sÂłĂłw, nie znajÂą nauk gÂłoszonych przez naszego Ojca ÂŚwiĂŞtego – rozpoczyna swoje bydgoskie spotkanie Wanda PĂłÂłtawska.

Takich spotkaĂą ma naprawdĂŞ wiele. Mimo swojego wieku, trzyma siĂŞ doskonale. I wciÂąÂż podrĂłÂżuje, wciÂąÂż spotyka siĂŞ z wiernymi, ze swoimi czytelnikami. W Chojnicach, Rzeszowie, w Tychach.

- Niesamowita kobieta, jaka energia od niej bije, jaka Âżyciowa mÂądroÂśĂŚ – mĂłwi wyraÂźnie zachwycona PĂłÂłtawskÂą kobieta, ktĂłra siedziaÂła obok mnie na sali bydgoskiego seminarium duchownego.
Ona

RzeczywiÂście Âżyciorysem Wandy PĂłÂłtawskiej moÂżna obdarowaĂŚ kilka osĂłb. UrodziÂła i wychowaÂła siĂŞ w Lublinie, w domu bez bogactwa, ale z silnie zakorzenionÂą wiarÂą, gÂłĂŞboko maryjnÂą.

"Ojciec byÂł czcicielem Matki BoÂżej. W domu zawsze byÂła w rogu pokoju Jej statua, przed ktĂłrÂą on siĂŞ modliÂł i ÂśpiewaÂł pieÂśni maryjne; a takÂże chodziÂł ze mnÂą po lasach, Âżeby dla Niej przynosiĂŚ ÂświeÂże kwiaty" – napisaÂła Wanda PĂłÂłtawska w swoich "Beskidzkich rekolekcjach".

Za punkt zwrotny w swoim Âżyciu, jak wielu jej rĂłwieÂśnikĂłw uznaÂła wojnĂŞ. "To co byÂło przedtem, jakby siĂŞ nie liczyÂło" – pisaÂła o 1939 roku. JuÂż we wrzeÂśniu rzuciÂła siĂŞ w wir aktywnoÂści, byÂła kurierkÂą ZwiÂązku Walki Zbrojnej, sanitariuszkÂą. W koĂącu zostaÂła aresztowana przez hitlerowcĂłw. TrafiÂła do obozu w Ravensbruck, gdzie hitlerowcy dokonywali na jej ciele eksperymentĂłw medycznych.

"WydawaÂło mi siĂŞ, Âże nie ma juÂż nic, na czym moÂżna by siĂŞ oprzeĂŚ, Âżeby odnaleÂźĂŚ czÂłowieka. Jeszcze gÂłĂŞbiej nabraÂłam wstrĂŞtu do ludzi, do kobiet, do niektĂłrych z nas, gdy rozszerzonymi ze zdumienia oczami patrzyÂłam na obrzydliwe sceny lesbijskich rzekomych »miÂłoÂści«, kiedy to ludzkie ciaÂło w tej scenerii wciÂąÂż popeÂłnionych zbrodni staÂło na usÂługach czegoÂś, co w samej swej istocie wydawaÂło siĂŞ sprzeczne ze wszystkim, co mogÂłoby byĂŚ piĂŞkne" – pisze w swoich wspomnieniach PĂłÂłtawska.

Takiego radykalizmu w kwestii homoseksualistĂłw, aborcji, antykoncepcji, czy zapÂłodnienia in vitro PĂłÂłtawska nie porzuciÂła nigdy. Nie brakuje rĂłwnieÂż odwaÂżnych opinii, wedÂług ktĂłrych PĂłÂłtawska swoim radykalizmem zaraÂżaÂła Jana PawÂła II.

"Od poczÂątku mojej przyjaÂźni z ksiĂŞdzem Karolem WojtyÂłÂą pisaÂłam do niego, a raczej dla niego moje myÂśli, bo mieliÂśmy tradycjĂŞ wspĂłlnego rozmyÂślania po Mszy Âśw." – pisze PĂłÂłtawska.

Historia przyjaÂźni

Z Karolem WojtyÂłÂą PĂłÂłtawska poznaje siĂŞ w latach piĂŞĂŚdziesiÂątych, w Krakowie. On jest juÂż ksiĂŞdzem, ona lekarzem psychiatrÂą. Wersji pierwszego spotkania jest kilka. Jedna mĂłwi o spowiedzi, ktĂłrÂą ksiÂądz WojtyÂła miaÂł udzieliĂŚ PĂłÂłtawskiej, druga o spotkaniu na pielgrzymce lekarzy do CzĂŞstochowy. Sama PĂłÂłtawska, w wywiadzie udzielonym ks. Adamowi Bonieckiego z "Tygodnika Powszechnego" powiedziaÂła, Âże "poÂłÂączyÂła ich walka z aborcjÂą", bo poÂłowa lat piĂŞĂŚdziesiÂątych to czas, kiedy komunistyczne wÂładze biorÂą siĂŞ za liberalizacjĂŞ prawa dotyczÂącego usuwania ciÂąÂży.

"KoÂściĂłÂł musiaÂł na to zareagowaĂŚ. On (czyli Karol WojtyÂła) zareagowaÂł od razu, ja zajmowaÂłam siĂŞ tym wczeÂśniej" – mĂłwi Wanda PĂłÂłtawska.

KsiĂŞdza i lekarkĂŞ poÂłÂączyÂła teÂż miÂłoÂśĂŚ do gĂłr, do pieszych wĂŞdrĂłwek. WspĂłlnie, razem z mĂŞÂżem Wandy PĂłÂłtawskiej, Andrzejem-filozofem wyjeÂżdÂżajÂą regularnie na gĂłrskie wyprawy. WÂłaÂśnie na tych wyprawach cementuje siĂŞ przyjaÂźĂą miĂŞdzy PĂłÂłtawskimi a przyszÂłym papieÂżem. To przyjaÂźĂą, ktĂłra przetrwaÂła ponad pĂłÂł wieku.

Jak zaÂżyÂła byÂła to znajomoÂśĂŚ moÂżna przekonaĂŚ siĂŞ biorÂąc do rĂŞki "Beskidzkie rekolekcje", ksiÂąÂżkĂŞ ktĂłrÂą Wanda PĂłÂłtawska napisaÂła w 2008 roku. To blisko szeÂśĂŚset stron wspomnieĂą z rĂłÂżnych etapĂłw Âżycia PĂłÂłtawskiej, ale osiÂą ksiÂąÂżki sÂą spotkania z Ojcem ÂŚwiĂŞtym. MnĂłstwo tam teÂż zdjĂŞĂŚ PĂłÂłtawskich w towarzystwie papieÂża. SÂą fotografie Karola WojtyÂły na komunii ÂświĂŞtej cĂłrki PĂłÂłtawskich, sÂą zdjĂŞcia wnukĂłw PĂłÂłtawskich, ktĂłrzy kÂąpiÂą siĂŞ w fontannie podczas wakacji w Castel Gandolfo.

Jest wreszcie niezliczona iloÂśĂŚ korespondencji, ktĂłrÂą latami prowadziÂła Wanda PĂłÂłtawska z papieÂżem. OdrĂŞcznie pisane listy Jana PawÂła II podpisywane sÂą skrĂłtem "Br" czyli brat. Bo Karol WojtyÂła traktowaÂł WandĂŞ PĂłÂłtawskÂą, jak swojÂą siostrĂŞ. ModliÂł siĂŞ za niÂą. ProsiÂł o modlitwĂŞ Ojca Pio, gdy u PĂłÂłtawskiej onkolodzy znajdujÂą guz i chcÂą jÂą operowaĂŚ. Ale po modlitwach Ojca Pio PĂłÂłtawska unika operacji. Zdrowie wraca do normy.

Burza

Kiedy kilka lat temu "Beskidzkie rekolekcje" trafiajÂą do ksiĂŞgarĂą wywoÂłujÂą prawdziwÂą burzĂŞ. W Watykanie nie zapadÂły jeszcze decyzje o beatyfikacji Jana PawÂła II, a wÂłoscy dziennikarze sugerujÂą, Âże opublikowane przez PĂłÂłtawskÂą listy papieÂża, to zaledwie uÂłamek korespondencji, ktĂłrej nie zna watykaĂąska komisja beatyfikacyjna. Przez to wyÂświĂŞcenie Jana PawÂła II moÂże siĂŞ opĂłÂźniĂŚ.

KoÂściĂłÂł dzieli siĂŞ na zwolennikĂłw i przeciwnikĂłw PĂłÂłtawskiej. Do tych drugich zalicza siĂŞ m.in. kardynaÂł StanisÂław Dziwisz, ktĂłry zarzuca lekarce, Âże w swojej ksiÂąÂżce "przedstawia siĂŞ jako ktoÂś waÂżny", a w rzeczywistoÂści "nie jest jedynÂą osobÂą, ktĂłrÂą tak dÂługa zaÂżyÂłoÂśĂŚ ÂłÂączyÂła z Karolem WojtyÂłÂą". PĂłÂłtawska broni siĂŞ, Âże Ojca ÂŚwiĂŞtego znaÂła ponad pĂłÂł wieku, a on sam nie pozwoliÂł jej spaliĂŚ listĂłw.

W "Beskidzkich rekolekcjach" pisze: "Przed spodziewanÂą juÂż ÂśmierciÂą Ojca ÂŚwiĂŞtego zapytaÂłam go, czy spaliĂŚ te notatki. OdpowiedziaÂł "szkoda". Ale jednak wahaÂłam siĂŞ. DostaÂłam jednak odpowiedÂź od spowiednika: "Dzieje ÂświĂŞtego naleÂżÂą do ludzi, nie sÂą prywatnÂą wÂłasnoÂściÂą" – naleÂżÂą do KoÂścioÂła. SÂą one jednak bardzo prywatne i zasadniczo wolaÂłabym, aby siĂŞ ukazaÂły po mojej Âśmierci; jednak przekonano mnie – wiĂŞc ulegÂłam".

W przeddzieĂą beatyfikacji Jana PawÂła II ksiÂąÂżka PĂłÂłtawskiej nie budzi juÂż emocji, w mediach trudno szukaĂŚ wywiadĂłw z niÂą samÂą, trudno szukaĂŚ wspomnieĂą o przyjaÂźni lekarki z papieÂżem. ChcÂą ich sÂłuchaĂŚ setki ludzi, ktĂłrzy przychodzÂą na spotkania z PĂłÂłtawskÂą. Ona sama woli jednak mĂłwiĂŚ o czymÂś innym.

***

KorzystaÂłem z ksiÂąÂżki "Beskidzkie rekolekcje" autorstwa Wandy PĂłÂłtawskiej, wydanej nakÂładem Edycji ÂŚwiĂŞtego PawÂła, ksiÂąÂżki "Brat Karol, siostra Wanda" Aleksandry Klich, wywiadu jakiego Wanda PĂłÂłtawska udzieliÂła "Tygodnikowi Powszechnemu" oraz obejrzaÂłem film "DuÂśka" w reÂżyserii Wandy RĂłÂżyckiej-Zborowskiej.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/przyjaciolka-papieza,179,page1.html

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::.

WykorzystywaĂŚ Âżycie jak Karol WojtyÂła

ks. Ireneusz SkubiÂś | Niedziela | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (5)

Z kard. JĂłzefem Glempem, prymasem seniorem, o Âżyciu Jana PawÂła II i jego sÂłuÂżbie KoÂścioÂłowi Chrystusowemu rozmawia ks. inf. Ireneusz SkubiÂś
Kard. JĂłzef Glemp i ks. inf. Ireneusz SkubiÂś podczas rozmowy o ÂświĂŞtym Âżyciu ks. Karola WojtyÂły, Warszawa, 12 kwietnia 2011 r.

KS. INF. IRENEUSZ SKUBIÂŚ: NaleÂży KsiÂądz KardynaÂł do tych szczĂŞÂśliwych ludzi, ktĂłrzy od lat patrzyli na Âżycie i pracĂŞ biskupa, arcybiskupa i kardynaÂła Karola WojtyÂły, a pĂłÂźniej na pontyfikat Ojca ÂŚwiĂŞtego Jana PawÂła II. Jak, w oczach KsiĂŞdza Prymasa, ksztaÂłtowaÂł siĂŞ obraz ÂświĂŞtoÂści Âżycia Karola WojtyÂły?

KARD. JĂZEF GLEMP: Tak, miaÂłem to szczĂŞÂście, Âże spotykaÂłem przyszÂłego PapieÂża dosyĂŚ czĂŞsto, np. w parafiach podczas wizytacji, w gĂłrach, we wspĂłlnych podrĂłÂżach samochodem lub helikopterem. OczywiÂście, moja znajomoÂśĂŚ z nim nie rĂłwna siĂŞ znajomoÂści, jakÂą mogÂą siĂŞ poszczyciĂŚ ksiĂŞÂża krakowscy czy pĂłÂźniejsi kardynaÂłowie: Franciszek Macharski lub StanisÂław Dziwisz, niemniej jako sekretarz prymasa WyszyĂąskiego, potem jako biskup na Warmii i prymas Polski miaÂłem moÂżnoÂśĂŚ ÂśledziĂŚ Âżycie Karola WojtyÂły – Jana PawÂła II. Nie dane mi byÂło tylko sÂłuchaĂŚ jego wykÂładĂłw na KUL-u. Z polecenia kard. WyszyĂąskiego jeÂździÂłem czasem do Krakowa, gdzie mogÂłem go obserwowaĂŚ takÂże podczas wizytacji parafialnych i przy pracy z ksiĂŞÂżmi biskupami na rzecz KoÂścioÂła w Polsce – myÂślĂŞ tu o konferencjach Episkopatu Polski, o pracy nad listami pasterskimi itp. Miejscem takiej pracy byÂł Sekretariat Episkopatu, jak i Sekretariat Prymasa Polski.

Nie myÂślaÂłem wtedy jeszcze o jego ÂświĂŞtoÂści, ale dostrzegaÂłem, Âże jest to czÂłowiek ogromnie skupiony, dobry, Âże potrafi byĂŚ pogodny i dla kaÂżdego ma uÂśmiech, a jednoczeÂśnie jest na bieÂżÂąco z problemami Âżycia w Ăłwczesnej Polsce. To byÂła znakomita osobowoÂśĂŚ, bardzo oddana KoÂścioÂłowi, ktĂłrÂą siĂŞ w nim wyczuwaÂło.

KsztaÂłtowanie siĂŞ ÂświĂŞtoÂści u Karola WojtyÂły to wielki temat, a takÂże tajemnica. WidziaÂłem, jak odprawia MszĂŞ Âśw., jak zatopiony jest w Eucharystii. WidziaÂłem go rozmodlonego... KiedyÂś, podczas pewnej wspĂłlnej podrĂłÂży samochodem z Krakowa do Warszawy, widziaÂłem, Âże cierpi na bĂłl gÂłowy. OdrzuciÂł jednak propozycjĂŞ podania piguÂłki...

WiedziaÂłem, Âże duszpasterstwo jako troska o zbawienie ludzi jest w nim ciÂągle obecne. Nie szczĂŞdziÂł czasu na wizytacje i na spotkania z ludÂźmi, a jednoczeÂśnie potrafiÂł siĂŞ zagÂłĂŞbiaĂŚ w ogromne przestrzenie filozoficzne lub teologiczne. MyÂślĂŞ, Âże niektĂłre tematy dojrzewaÂły w nim w czasie rozmĂłw, przejazdĂłw i modlitw.

OpowiadaÂł Âśp. bp Stefan BareÂła, Âże kiedy abp August Hlond, ktĂłry pochodziÂł ze ÂŚlÂąska, zostaÂł kardynaÂłem, jego brat wykrzyknÂąÂł: "Gustlik, aleÂś sztajgnÂąÂł!" (aleÂż awansowaÂłeÂś!). Czy "sztajgniĂŞcie" kard. WojtyÂły aÂż na oÂłtarze nie zaskakuje Eminencji?

Gdy dzisiaj analizujĂŞ Âżycie kard. WojtyÂły, potem papieÂża Jana PawÂła II, przyznam, Âże mnie to nie zaskakuje. To "sztajgniĂŞcie" byÂło w jego przypadku naturalne, rozwijaÂło siĂŞ bardzo regularnie. Obdarzony byÂł przez Pana Boga niepospolitymi zdolnoÂściami intelektualnymi i szÂły za tym wielkie dary Âłaski, ktĂłre potrafiÂł wykorzystaĂŚ. Jego pracowitoÂśĂŚ, wykorzystanie kaÂżdej chwili jeÂżeli nie na pracĂŞ twĂłrczÂą, to na modlitwĂŞ, z ktĂłrej czerpaÂł niesÂłychanÂą energiĂŞ! MoÂżna to byÂło obserwowaĂŚ takÂże w jego wypowiedziach, licznych pismach i odezwach. U kard. WojtyÂły byÂł ciÂągÂły wzrost, to byÂła praca i wspĂłÂłpraca z darami, ktĂłre otrzymaÂł od Pana Boga i konsekwentnie rozwijaÂł. Ta ÂświĂŞtoÂśĂŚ mogÂła rzeczywiÂście sÂłuÂżyĂŚ jako wzĂłr do naÂśladowania, jako zachĂŞta do wspĂłÂłpracy z ÂłaskÂą BoÂżÂą.
Jak w oczach KsiĂŞdza Prymasa wyglÂądaÂły relacje kard. WojtyÂły z biskupami, profesorami, z ksiĂŞÂżmi?

Na tle kard. WyszyĂąskiego i Episkopatu Polski kard. WojtyÂła byÂł zawsze czÂłowiekiem wyciszonym, skupionym, niewybijajÂącym siĂŞ. PrzywĂłdcÂą byÂł kard. WyszyĂąski, kard. WojtyÂła byÂł jakby w cieniu. SkÂądinÂąd wiedzieliÂśmy, Âże to jest potĂŞÂżny intelekt, Âże on zwÂłaszcza na Soborze WatykaĂąskim II odgrywaÂł ogromnÂą rolĂŞ i Âże jego wkÂład w myÂśl i dokonania Episkopatu jest wielki. Ale optycznie to siĂŞ nie zaznaczaÂło.

Jednak czuliÂśmy, Âże jest to osobowoÂśĂŚ nieprzeciĂŞtna, szczegĂłlnie Âże potem coraz bardziej stwierdzaliÂśmy jego rozmodlenie, jego umiÂłowanie liturgii, skupienie i takie ludzkie zwracanie siĂŞ do kaÂżdego czÂłowieka – myÂślĂŞ o nas, ktĂłrzy byliÂśmy jeszcze studentami, czy potem, gdy byÂłem sekretarzem kard. WyszyĂąskiego. Zawsze wielka uprzejmoÂśĂŚ, uwaga skierowana na czÂłowieka, wybieganie myÂślÂą, co ktoÂś ma jeszcze do powiedzenia, i bardzo intuicyjna relacja ze swoim rozmĂłwcÂą.

MyÂślĂŞ, Âże kard. WojtyÂła znaÂł swoich kapÂłanĂłw, a ci, ktĂłrych spotkaÂłem, nie taili miÂłoÂści do swego biskupa. Z relacji kapÂłanĂłw studentĂłw wiem, Âże skÂłaniaÂł ich do poszukiwania. Jego wykÂłady z etyki wymagaÂły uwagi. LubiÂł uczelniĂŞ.

Jak moÂżna nakreÂśliĂŚ relacje miĂŞdzy dwoma wielkimi osobowoÂściami – kard. WyszyĂąskim, ktĂłry byÂł "prince" KoÂścioÂła w Polsce, a bardzo mu bliskim kard. WojtyÂłÂą?

Obaj kochali KoÂściĂłÂł. To byÂło punktem styku i jednoczeÂśnie kluczem do zrozumienia tego, Âże ci dwaj wielcy ludzie potrafili siĂŞ uzupeÂłniaĂŚ, potrafili ze sobÂą wspĂłÂłpracowaĂŚ, a nie ÂścieraĂŚ siĂŞ. Kard. WojtyÂła kochaÂł i rozumiaÂł KoÂściĂłÂł bardziej niÂż ci, ktĂłrzy prĂłbowali kard. WyszyĂąskiemu nieraz doradzaĂŚ. KardynaÂłowie dzielili siĂŞ pracÂą – kard. WojtyÂła bardziej udzielaÂł siĂŞ na zewnÂątrz KoÂścioÂła, zwÂłaszcza za granicÂą (Watykan i Polonia), a kard. WyszyĂąski bardziej pilnowaÂł spraw KoÂścioÂła w Polsce. I to byÂło bardzo potrzebne, bo kaÂżdego dnia coÂś siĂŞ w kraju zmieniaÂło, byÂły rĂłÂżne sytuacje tworzone przez rzÂądzÂącÂą partiĂŞ i trzeba byÂło czuwaĂŚ, a kard. WojtyÂła mĂłgÂł bardziej angaÂżowaĂŚ siĂŞ w zagadnienia Âświatowe, udzielaĂŚ siĂŞ w kongregacjach watykaĂąskich i poÂświĂŞcaĂŚ analizom filozoficznym.

W 1978 r. kard. WojtyÂła wygÂłosiÂł niezwykle mocne sÂłowo podczas procesji BoÂżego CiaÂła w Krakowie. ByÂł wtedy podobny w swej wypowiedzi do kard. WyszyĂąskiego...

Nie znam tych ostatnich kazaĂą kard. WojtyÂły, ale wiem, Âże przez wspĂłÂłpracĂŞ dojrzewaÂła wspĂłlna myÂśl odpowiadajÂąca okolicznoÂściom, w jakich znajdowaÂł siĂŞ KoÂściĂłÂł w Polsce – stÂąd podobne treÂści przekazu. Episkopat byÂł bardzo zjednoczony, a przeciwnoÂści raczej te same. Obydwaj kardynaÂłowie zgadzali siĂŞ, gdy chodzi o sposĂłb i metodĂŞ, o argumenty, ktĂłre trzeba byÂło wysuwaĂŚ. To waÂżne spostrzeÂżenie, Âże ich wypowiedzi byÂły bardzo zbliÂżone.

PoczÂąwszy od pierwszej pielgrzymki papieskiej, poprzez kolejne Eminencja byÂł blisko Jana PawÂła II – wszystkie wizyty (oprĂłcz pierwszej w 1979 r.) odbywaÂły siĂŞ za prymasostwa KsiĂŞdza KardynaÂła. Czy zauwaÂżaÂł KsiÂądz KardynaÂł wtedy ten niezwykÂły zwiÂązek PapieÂża z Bogiem?

WiĂŞcej uwagi skupialiÂśmy chyba wtedy na zewnĂŞtrznych przejawach pielgrzymek niÂż na postawie PapieÂża. Charakterystyczny byÂł przecieÂż strach, obawy i ostrzeÂżenia, by w spotkaniach z PapieÂżem nie uczestniczyĂŚ tÂłumnie, bo to niebezpieczne. W miejscach, do ktĂłrych PapieÂż przybywaÂł, trzeba byÂło czĂŞsto znaleÂźĂŚ jakÂąÂś wspĂłlnÂą pÂłaszczyznĂŞ porozumienia miĂŞdzy wojewodÂą z nadania wÂładzy komunistycznej a biskupem. Tego typu prac byÂło duÂżo.

PapieÂż byÂł wtedy bardzo przejĂŞty OjczyznÂą, w ktĂłrej dostrzegaÂł potrzebĂŞ i symptom odrodzenia. WiedziaÂł, Âże jego sÂłowa bĂŞdÂą padaÂły na bardzo podatny grunt – stÂąd m.in. jego modlitwa do Ducha ÂŚwiĂŞtego, co zresztÂą znalazÂło swĂłj finaÂł po 20 latach w stwierdzeniu o wysÂłuchaniu papieskiej proÂśby.

Gdy chodzi o postawĂŞ pasterskÂą PapieÂża – wszyscy: biskupi, kapÂłani, wierni mogliÂśmy podziwiaĂŚ jego oddanie ludziom. SzedÂł ze sÂłowem, ktĂłre niosÂło zbawienie, ale i odrodzenie w sferze doczesnoÂści. CzÂłowiek musiaÂł siĂŞ poderwaĂŚ do tego, Âżeby staĂŚ siĂŞ godny w czÂłowieczeĂąstwie. Na godnoÂści ludzkiej opiera siĂŞ caÂła duchowoÂśĂŚ. PapieÂż umiaÂł siĂŞ cieszyĂŚ z prostych rzeczy. UmiaÂł rozmawiaĂŚ z rzeszami ludzi. Jego pogodny nastrĂłj budziÂł ufnoÂśĂŚ. Pasterska gorliwoÂśĂŚ przejawiaÂła siĂŞ w tym, Âże konsekwentnie wypeÂłniaÂł swĂłj program, niezaleÂżnie od stanu zmĂŞczenia. To byÂło oddawanie siebie – najznakomitszy rys duchowoÂści, ktĂłrÂą mogliÂśmy obserwowaĂŚ podczas wszystkich jego pielgrzymek.

c.d.n

Z zachowania Ojca ÂŚwiĂŞtego wynikaÂło, Âże modliÂł siĂŞ takÂże wtedy, gdy nie poruszaÂł wargami, np. gdy coÂś obserwowaÂł, gdy byÂł pogodny i uÂśmiechniĂŞty. Jednak niezwykÂłym obcowaniem z Panem Jezusem byÂła dla niego Eucharystia...

Eucharystia dla Ojca ÂŚwiĂŞtego byÂła przeÂżyciem szczegĂłlnym, zarĂłwno wtedy, kiedy odprawiaÂł jÂą w swojej kaplicy, jak i wtedy, gdy jÂą celebrowaÂł dla milionowej rzeszy wiernych. Jego celebracja na wielkich stadionach, na wielkich placach pozwalaÂła wchodziĂŚ Chrystusowi w Âżycie wspĂłlnoty wiernych, czas i przestrzeĂą stawaÂły siĂŞ przenikniĂŞte misterium paschalnym. Te wielkie Msze Âśw. z Ojcem ÂŚwiĂŞtym jako nadprzyrodzone wydarzenia zanurzaÂły siĂŞ w zwyczajnoÂści ziemskiej. PrzeÂżycia samego PapieÂża najlepiej moÂżna byÂło zauwaÂżyĂŚ, gdy z czasem ulegaÂł niedomaganiom fizycznym. WydawaÂło siĂŞ, Âże podejmuje nieludzki wysiÂłek, aby oddawaĂŚ czeÂśĂŚ pojawiajÂącej siĂŞ na oÂłtarzu Postaci eucharystycznej. ChcĂŞ tu takÂże wspomnieĂŚ o adoracji. KaÂżdy posiÂłek u Ojca ÂŚwiĂŞtego koĂączyÂł siĂŞ przejÂściem do kaplicy i adoracjÂą. I jeszcze – trzecia pielgrzymka do Polski, i stacje Kongresu Eucharystycznego. Wiem, Âże PapieÂż cieszyÂł siĂŞ z tego akcentu eucharystycznego w wielu miastach.

Wydaje siĂŞ, Âże Ojciec ÂŚwiĂŞty budowaÂł ideĂŞ patriotyzmu, umiÂłowania Ojczyzny, nie tylko w sensie politycznym, ale duchowym, religijnym. Patriotyzm w jego wydaniu to byÂła cnota chrzeÂścijaĂąska.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Benedykt XVI ogÂłosiÂł Jana PawÂła II bÂłogosÂławionym

MW | PAP | 1 Maj 2011

Podczas mszy beatyfikacyjnej na placu ÂświĂŞtego Piotra papieÂż wygÂłosiÂł po Âłacinie formuÂłĂŞ beatyfikacji:

"SpeÂłniajÂąc pragnienie naszego brata Agostino kardynaÂła Valliniego, naszego wikariusza generalnego dla diecezji Rzymu, wielu innych braci w episkopacie oraz licznych wiernych, po zasiĂŞgniĂŞciu opinii Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych naszÂą wÂładzÂą apostolskÂą zgadzamy siĂŞ, aby Czcigodny SÂługa BoÂży Jan PaweÂł II, papieÂż, od tej chwili nazywany byÂł bÂłogosÂławionym, a jego ÂświĂŞto obchodzone mogÂło byĂŚ w miejscach i zgodnie z reguÂłami ustalonymi przez prawo 22 paÂździernika kaÂżdego roku. W imiĂŞ Ojca i Syna i Ducha ÂŚwiĂŞtego".

Benedykt XVI ogÂłasza Jana PawÂła II bÂłogosÂławionym

WczeÂśniej kardynaÂł Vallini odczytaÂł sylwetkĂŞ kandydata na oÂłtarze.

PapieÂż tĂŞ cnotĂŞ ogromnie pogÂłĂŞbiÂł i pokazaÂł caÂłemu Âświatu, jak moÂżna jÂą realizowaĂŚ. ByÂł oddany KoÂścioÂłowi na caÂłym Âświecie i nie moÂżna powiedzieĂŚ, Âże coÂś zaniedbywaÂł. Dla niego mieszkaniec Afryki, Azji, Ameryki PoÂłudniowej czy Europy to byÂł czÂłowiek zorientowany ku zbawieniu. CzyniÂł wszystko, by mu ten jego cel wyjaÂśniaĂŚ, by otoczyĂŚ go klimatem BoÂżym. A jednoczeÂśnie nie zaniedbaÂł miÂłoÂści do wÂłasnej Ojczyzny. MiÂłoÂśĂŚ do Krakowa, do Polski, do Warszawy, do sanktuariĂłw polskich nie uszczuplaÂła miÂłoÂści, ktĂłrÂą miaÂł wobec KoÂścioÂła powszechnego. DaÂł przykÂład prawdziwego patriotyzmu, pokazaÂł, Âże miÂłoÂśĂŚ wÂłasnej Ojczyzny nie koliduje z miÂłoÂściÂą do wszystkich ludzi. To u PapieÂża moÂżemy dobrze odczytywaĂŚ i uczyĂŚ siĂŞ.

KsiÂądz Prymas miaÂł na pewno osobiste relacje z Janem PawÂłem II, rozmowy z nim w cztery oczy. Jak Eminencja czuÂł siĂŞ w jego obecnoÂści?

Zawsze czuÂłem siĂŞ bardzo naturalnie, a Jan PaweÂł II odnosiÂł siĂŞ do mnie z zaufaniem. ByÂły to rozmowy papieÂża z biskupem. WiedzieliÂśmy, Komu sÂłuÂżymy i do czego dÂąÂżymy. JeÂżeli rozmowy dotykaÂły tematĂłw trudnych, to PapieÂż wyjaÂśniaÂł je na tyle, na ile znaÂł kontekst, ale jednoczeÂśnie zawsze wysÂłuchiwaÂł tego, co mĂłwiÂący ma do powiedzenia pod wpÂływem okolicznoÂści, jakie ten problem stwarzaÂł. Rozmowy byÂły budujÂące, nigdy szokujÂące. OdbywaÂły siĂŞ czĂŞsto podczas posiÂłku – PapieÂż czĂŞsto zapraszaÂł na obiad czy kolacjĂŞ, byÂły to tzw. posiÂłki robocze. PapieÂż cieszyÂł siĂŞ, jeÂżeli przedÂłoÂżyÂłem mu pisemnie, co chciaÂłbym poruszyĂŚ. CeniÂł to sobie. RzuciÂł okiem i to wystarczaÂło, by wiedziaÂł, o czym bĂŞdzie mowa. Rozmowy z PapieÂżem dotyczyÂły tego, co KoÂściĂłÂł moÂże daĂŚ ludziom – czyli pokĂłj, otwarcie siĂŞ na SÂłowo, na prawdĂŞ BoÂżÂą, na przyjĂŞcie Chrystusa. Ojciec ÂŚwiĂŞty nie bawiÂł siĂŞ w jakÂąÂś politykĂŞ. Jego linia byÂła jasna: KoÂściĂłÂł musi pilnowaĂŚ Ewangelii. To najprostsze ujĂŞcie. OczywiÂście, rozkÂładaÂło siĂŞ to na wiele czynnikĂłw: jak podejmÂą to kapÂłani, Akcja Katolicka, Ruch ÂŚwiatÂło-ÂŻycie czy inne. Ale wizja gÂłĂłwna zawsze byÂła taka: KoÂściĂłÂł, w ktĂłrym Âżyje Jezus Chrystus i za ktĂłry on jako papieÂż odpowiada wspĂłlnie z biskupami, to nasza wspĂłlna troska. "Res nostra agitur" – chodzi o naszÂą BoÂżÂą sprawĂŞ, o to, Âże my jesteÂśmy w niÂą wÂłÂączeni caÂłÂą naszÂą istotÂą.

Jak Eminencja opisaÂłby sÂłuÂżbĂŞ KoÂścioÂłowi w Polsce w pontyfikacie Jana PawÂła II?

PapieÂż doskonale znaÂł czÂłowieka, znaÂł moÂżliwoÂści jego doskonalenia siĂŞ w ramach sumienia i odpowiedzialnoÂści. ZnaÂł teÂż psychikĂŞ PolakĂłw. Ale przede wszystkim widziaÂł w czÂłowieku chrzeÂścijanina, widziaÂł Chrystusa, ktĂłry w nim roÂśnie. I dlatego z wielkÂą przyjaÂźniÂą i nadziejÂą zwracaÂł siĂŞ szczegĂłlnie do mÂłodzieÂży, ktĂłra ze swej natury jest bardzo chÂłonna. PamiĂŞtam, podczas jednej z uroczystoÂści, kiedy PapieÂż przechodziÂł wÂśrĂłd tÂłumĂłw, widziaÂłem, jak ochrona papieska zasÂłaniaÂła grupĂŞ mÂłodych, bo czas nagliÂł, a byÂło powszechnie wiadome, Âże gdy PapieÂż ich zobaczy, spontanicznie bĂŞdzie do nich podÂąÂżaÂł. Jego cechÂą charakterystycznÂą byÂło nastawienie do czÂłowieka. ObojĂŞtnie, czy to byÂło dziecko, czÂłowiek biedny, polityk, uczony – to byÂł czÂłowiek, droga KoÂścioÂła.

KsiÂądz Prymas patrzyÂł teÂż na Jana PawÂła II coraz bardziej sÂłabego fizycznie. Czy myÂślaÂł Eminencja, co bĂŞdzie, gdy PapieÂża zabraknie?

To byÂły ludzkie lĂŞki, ktĂłre towarzyszÂą czÂłowiekowi, kiedy siĂŞ widzi, Âże osoba dla nas bardzo waÂżna i droga sÂłabnie. Przypominam teÂż sobie, jak PapieÂż mĂłwiÂł, Âże jest coraz starszy, Âże jest krok bliÂżej narodzenia dla nieba. To byÂło piĂŞknie powiedziane. Ale przy tej sÂłaboÂści, pomijajÂąc swe uÂłomnoÂści fizyczne, podejmowaÂł ogromny wysiÂłek, inspirowany wielkÂą miÂłoÂściÂą do Boga i czÂłowieka. I tutaj moÂżna chyba najbardziej zauwaÂżyĂŚ ÂświĂŞtoÂśĂŚ PapieÂża, ktĂłry nie lĂŞkaÂł siĂŞ, Âże moÂże byĂŚ Âźle odbierany wizualnie, telewizyjnie, ale chciaÂł caÂłym sobÂą byĂŚ swoim przekazem.

Jan PaweÂł II odszedÂł do domu Ojca. Potem byÂł niezwykÂły pogrzeb i spontaniczne woÂłanie: "Santo subito!". Czy zdziwiÂło ono KsiĂŞdza Prymasa?

Okrzyk "ÂŚwiĂŞty od zaraz!" nie zdziwiÂł mnie, byÂł waÂżnym sygnaÂłem powszechnego przekonania o ÂświÂątobliwym Âżyciu Jana PawÂła II. TakÂże po mĂŞczeĂąskiej Âśmierci ks. Jerzego PopieÂłuszki pojawiaÂły siĂŞ gÂłosy o przyspieszenie procesu. Ja rĂłwnieÂż nie miaÂłem wÂątpliwoÂści co do ÂświĂŞtoÂści naszego PapieÂża. PrzejĂŞty byÂłem tylko troskÂą o ogrom pracy nad przebadaniem caÂłej spuÂścizny wielkiego pontyfikatu, jaka potrzebna jest przy procesie beatyfikacyjnym. Proces ten nie polega na emocjach. KoÂściĂłÂł jest bardzo racjonalny, buduje na pewnej logice wiary. WiedziaÂłem, Âże Jan PaweÂł II jest ÂświĂŞty, ale i to, Âże na formalne ogÂłoszenie tego musimy jeszcze czekaĂŚ.

Na uroczystoÂściach 100-lecia Papieskiego Instytutu Polskiego w Rzymie powiedziaÂł KsiÂądz Prymas, Âże beatyfikacja Jana PawÂła II to polskie Westerplatte. Czy mĂłgÂłby Eminencja rozwinÂąĂŚ to porĂłwnanie?

Jan PaweÂł II na Westerplatte odniĂłsÂł fakt obrony tego miejsca do kaÂżdego wierzÂącego i do jego stosunku wobec odpowiedzialnoÂści za swoje czyny, za obronĂŞ prawdy. PowiedziaÂł, Âże "kaÂżdy ma swoje Westerplatte, gdzie nie wolno zdezerterowaĂŚ". MiaÂłem tu na myÂśli, Âże nie wolno uciekaĂŚ od trudnych obowiÂązkĂłw. PapieÂż daÂł tego przykÂład i to winno pozostaĂŚ w nas. Nie unikaĂŚ trudnoÂści. JeÂżeli sÂą one zwiÂązane z jakimÂś Âświadectwem prawdzie, to trzeba staraĂŚ siĂŞ stawiĂŚ im czoÂła i wprowadzaĂŚ dobro w Âżycie. Westerplatte zatem – to odpowiedzialnoÂśĂŚ. I myÂślĂŞ, Âże beatyfikacja Jana PawÂła II nakÂłada na nas obowiÂązek modlitwy do niego, ale takÂże przyglÂądania siĂŞ, jak on, bÂłogosÂławiony, podejmowaÂł trudne Âżyciowe zadania.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/wykorzystywac-zycie-jak-karol-wojtyla,180,page1.html

Testament Jana PawÂła II,
z dnia 6.III.1979 (i dodatki pĂłÂźniejsze)

W ImiĂŞ TrĂłjcy PrzenajÂświĂŞtszej. Amen.

"Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan wasz przybĂŞdzie" (por. Mt 24, 42) - te sÂłowa przypominajÂą mi ostateczne wezwanie, ktĂłre nastÂąpi wĂłwczas, kiedy Pan zechce. PragnĂŞ za nim podÂąÂżyĂŚ i pragnĂŞ, aby wszystko, co skÂłada siĂŞ na moje ziemskie Âżycie, przygotowaÂło mnie do tej chwili. Nie wiem, kiedy ona nastÂąpi, ale tak jak wszystko, rĂłwnieÂż i tĂŞ chwilĂŞ oddajÂą w rĂŞce Matki mojego Mistrza: totus Tuus. W tych samych rĂŞkach matczynych zostawiam wszystko i Wszystkich, z ktĂłrymi zwiÂązaÂło mnie moje Âżycie i moje powoÂłanie. W tych RĂŞkach zostawiam nade wszystko KoÂściĂłÂł, a takÂże mĂłj NarĂłd i caÂłÂą ludzkoÂśĂŚ. Wszystkim dziĂŞkujĂŞ. Wszystkich proszĂŞ o przebaczenie. ProszĂŞ takÂże o modlitwĂŞ, aby MiÂłosierdzie BoÂże okazaÂło siĂŞ wiĂŞksze od mojej sÂłaboÂści i niegodnoÂści.

W czasie rekolekcji przeczytaÂłem raz jeszcze testament Ojca ÂŚwiĂŞtego PawÂła VI. Lektura ta skÂłoniÂła mnie do napisania niniejszego testamentu.

Nie pozostawiam po sobie wÂłasnoÂści, ktĂłrÂą naleÂżaÂłoby zadysponowaĂŚ. Rzeczy codziennego uÂżytku, ktĂłrymi siĂŞ posÂługiwaÂłem, proszĂŞ rozdaĂŚ wedle uznania. Notatki osobiste spaliĂŚ. ProszĂŞ, aÂżeby nad tymi sprawami czuwaÂł Ks. StanisÂław, ktĂłremu dziĂŞkujĂŞ za tyloletniÂą wyrozumiaÂłÂą wspĂłÂłpracĂŞ i pomoc. Wszystkie zaÂś inne podziĂŞkowania zostawiam w sercu przed Bogiem Samym, bo trudno je tu wyraziĂŚ.

Co do pogrzebu, powtarzam te same dyspozycje, jakie wydaÂł Ojciec ÂŚwiĂŞty PaweÂł VI. (dodatek na marginesie: GrĂłb w ziemi, bez sarkofagu. 13.III.1992). O miejscu niech zdecyduje Kolegium Kardynalskie i Rodacy.

"Apud Dominum Misericordia et copiosa apud Eum redemptio"

Jan PaweÂł pp. II
Rzym, 6.III.1979.

Po Âśmierci proszĂŞ o Msze ÂŚwiĂŞte i modlitwy.
5.III.1990.

WyraÂżam najgÂłĂŞbszÂą ufnoÂśĂŚ, Âże przy caÂłej mojej sÂłaboÂści Pan udzieli mi kaÂżdej Âłaski potrzebnej, aby sprostaĂŚ wedle Jego Woli wszelkim zadaniom, doÂświadczeniom i cierpieniom, jakich zechce zaÂżÂądaĂŚ od swego sÂługi w ciÂągu Âżycia. Ufam teÂż, Âże nie dopuÂści, abym kiedykolwiek przez jakieÂś swoje postĂŞpowanie: sÂłowa, dziaÂłanie lub zaniedbanie dziaÂłaĂą, mĂłgÂł sprzeniewierzyĂŚ siĂŞ moim obowiÂązkom na tej ÂświĂŞtej Piotrowej Stolicy.

24.II. - 1. III.1980.
RĂłwnieÂż w ciÂągu tych rekolekcji rozwaÂżaÂłem prawdĂŞ o Chrystusowym kapÂłaĂąstwie w perspektywie owego PrzejÂścia, jakim dla kaÂżdego z nas jest chwila jego Âśmierci. Rozstania siĂŞ z tym Âświatem - aby narodziĂŚ siĂŞ dla innego, dla Âświata przyszÂłego, ktĂłrego znakiem decydujÂącym, wymownym jest dla nas Zmartwychwstanie Chrystusa.

OdczytaÂłem wiĂŞc zeszÂłoroczny zapis mojego testamentu, dokonany rĂłwnieÂż w czasie rekolekcji - porĂłwnaÂłem go z testamentem mojego wielkiego Poprzednika i Ojca PawÂła VI, z tym wspaniaÂłym Âświadectwem o Âśmierci chrzeÂścijanina i papieÂża - oraz odnowiÂłem w sobie ÂświadomoÂśĂŚ spraw, do ktĂłrych sporzÂądzony przeze mnie (w sposĂłb raczej prowizoryczny) Ăłw zapis z 6.III.1979 siĂŞ odnosi.

Dzisiaj pragnĂŞ do niego dodaĂŚ tylko tyle, Âże z moÂżliwoÂściÂą Âśmierci kaÂżdy zawsze musi siĂŞ liczyĂŚ. I zawsze musi byĂŚ przygotowany do tego, Âże stanie przed Panem i SĂŞdziÂą - a zarazem Odkupicielem i Ojcem. WiĂŞc i ja liczĂŞ siĂŞ z tym nieustannie, powierzajÂąc Ăłw decydujÂący moment Matce Chrystusa i KoÂścioÂła - Matce mojej nadziei.

Czasy, w ktĂłrych Âżyjemy, sÂą niewymownie trudne i niespokojne. Trudna takÂże i nabrzmiaÂła wÂłaÂściwÂą dla tych czasĂłw prĂłbÂą - staÂła siĂŞ droga KoÂścioÂła, zarĂłwno Wiernych jak i Pasterzy. W niektĂłrych krajach, (jak np. w tym, o ktĂłrym czytaÂłem w czasie rekolekcji), KoÂściĂłÂł znajduje siĂŞ w okresie takiego przeÂśladowania, ktĂłre w niczym nie ustĂŞpuje pierwszym stuleciom, raczej je przewyÂższa co do stopnia bezwzglĂŞdnoÂści i nienawiÂści. Sanguis Martyrum - semen Christianorum. A prĂłcz tego - tylu ludzi ginie niewinnie, choĂŚby i w tym kraju, w ktĂłrym Âżyjemy...

PragnĂŞ raz jeszcze caÂłkowicie zdaĂŚ siĂŞ na WolĂŞ Pana. On Sam zdecyduje, kiedy i jak mam zakoĂączyĂŚ moje ziemskie Âżycie i pasterzowanie. W Âżyciu i Âśmierci Totus Tuus przez NiepokalanÂą. PrzyjmujÂąc juÂż teraz tĂŞ ÂśmierĂŚ, ufam, Âże Chrystus da mi ÂłaskĂŞ owego ostatniego PrzejÂścia czyli Paschy. Ufam teÂż, Âże uczyni jÂą poÂżytecznÂą dla tej najwiĂŞkszej sprawy, ktĂłrej staram siĂŞ sÂłuÂżyĂŚ: dla zbawienia ludzi, dla ocalenia rodziny ludzkiej, a w niej wszystkich narodĂłw i ludĂłw (wÂśrĂłd nich serce w szczegĂłlny sposĂłb siĂŞ zwraca do mojej ziemskiej Ojczyzny), dla osĂłb, ktĂłre szczegĂłlnie mi powierzyÂł - dla sprawy KoÂścioÂła, dla chwaÂły Boga Samego.

Niczego wiĂŞcej nie pragnĂŞ dopisaĂŚ do tego, co napisaÂłem przed rokiem - tylko wyraziĂŚ owÂą gotowoÂśĂŚ i ufnoÂśĂŚ zarazem, do jakiej niniejsze rekolekcje ponownie mnie usposobiÂły.

Jan PaweÂł pp. II
5.III.1982.

W ciÂągu tegorocznych rekolekcji przeczytaÂłem (kilkakrotnie) tekst testamentu z 6.III.1979. ChociaÂż nadal uwaÂżam go za prowizoryczny (nie ostateczny), pozostawiam go w tej formie, w jakiej istnieje. Niczego (na razie) nie zmieniam, ani teÂż niczego nie dodajĂŞ, gdy chodzi o dyspozycje w nim zawarte.

Zamach na moje Âżycie z 13.V.1981 w pewien sposĂłb potwierdziÂł sÂłusznoÂśĂŚ sÂłĂłw zapisanych w czasie rekolekcji z 1980 r. (24.II - 1.III).

Tym gÂłĂŞbiej czujĂŞ, Âże znajdujĂŞ siĂŞ caÂłkowicie w BoÂżych RĂŞkach - i pozostajĂŞ nadal do dyspozycji mojego Pana, powierzajÂąc siĂŞ Mu w Jego Niepokalanej Matce (Totus Tuus).

Jan PaweÂł pp. II
5.III.1982.
Ps. W zwiÂązku z ostatnim zdaniem testamentu z 6.III.1979 (O miejscu m. in. pogrzebu) "niech zdecyduje Kolegium Kardynalskie i Rodacy" - wyjaÂśniam, Âże mam na myÂśli MetropolitĂŞ Krakowskiego lub RadĂŞ GÂłĂłwnÂą Episkopatu Polski - Kolegium Kardynalskie zaÂś proszĂŞ, aby ewentualnym proÂśbom w miarĂŞ moÂżnoÂści uczynili zadoÂśĂŚ.

1.III.1985 (w czasie rekolekcji):
Jeszcze - co do zwrotu "Kolegium Kardynalskie i Rodacy": "Kolegium Kardynalskie" nie ma Âżadnego obowiÂązku pytaĂŚ w tej sprawie "RodakĂłw", moÂże jednak to uczyniĂŚ, jeÂśli z jakichÂś powodĂłw uzna za stosowne.

JPII

Rekolekcje jubileuszowego roku 2000 (12.-18.III.) (do testamentu)
1. Kiedy w dniu 16 paÂździernika 1978 konklawe kardynaÂłĂłw wybraÂło Jana PawÂła II, Prymas Polski kard. Stefan WyszyĂąski powiedziaÂł do mnie: "zadaniem nowego papieÂża bĂŞdzie wprowadziĂŚ KoÂściĂłÂł w Trzecie TysiÂąclecie". Nie wiem, czy przytaczam to zdanie dosÂłownie, ale taki z pewnoÂściÂą byÂł sens tego, co wĂłwczas usÂłyszaÂłem. WypowiedziaÂł je zaÂś CzÂłowiek, ktĂłry przeszedÂł do historii jako Prymas TysiÂąclecia. Wielki Prymas. ByÂłem Âświadkiem Jego posÂłannictwa, Jego heroicznego zawierzenia. Jego zmagaĂą i Jego zwyciĂŞstwa. "ZwyciĂŞstwo, kiedy przyjdzie, bĂŞdzie to zwyciĂŞstwo przez MaryjĂŞ" - zwykÂł byÂł powtarzaĂŚ Prymas TysiÂąclecia sÂłowa swego Poprzednika kard. Augusta Hlonda.

W ten sposĂłb zostaÂłem poniekÂąd przygotowany do zadania, ktĂłre w dniu 16. paÂździernika 1978 r. stanĂŞÂło przede mnÂą. W chwili, kiedy piszĂŞ te sÂłowa jubileuszowy Rok 2000 staÂł siĂŞ juÂż rzeczywistoÂściÂą, ktĂłra trwa. W nocy 24 grudnia 1999 r. zostaÂła otwarta symboliczna Brama Wielkiego Jubileuszu w Bazylice Âśw. Piotra, z kolei u Âśw. Jana na Lateranie, u Matki BoÂżej WiĂŞkszej (S. Maria Maggiore) - w Nowy Rok, a w dniu 19 stycznia Brama Bazyliki Âśw. PawÂła ?za murami?. To ostatnie wydarzenie ze wzglĂŞdu na swĂłj ekumeniczny charakter szczegĂłlnie zapisaÂło siĂŞ w pamiĂŞci.

2. W miarĂŞ jak Rok Jubileuszowy 2000 posuwa siĂŞ naprzĂłd, z dnia na dzieĂą i z miesiÂąca na miesiÂąc, zamyka siĂŞ za nami dwudziesty wiek, a otwiera wiek dwudziesty pierwszy. Z wyrokĂłw OpatrznoÂści dane mi byÂło ÂżyĂŚ w tym trudnym stuleciu, ktĂłre odchodzi do przeszÂłoÂści, a w roku, w ktĂłrym wiek mego Âżycia dosiĂŞga lat osiemdziesiĂŞciu ("octogesima adveniens"), naleÂży pytaĂŚ, czy nie czas powtĂłrzyĂŚ za biblijnym Symeonem "Nunc dimittis"?

W dniu 13. maja 1981 r., w dniu zamachu na PapieÂża podczas audiencji na placu Âśw. Piotra, OpatrznoÂśĂŚ BoÂża w sposĂłb cudowny ocaliÂła mnie od Âśmierci. Ten, ktĂłry jest jedynym Panem ÂŻycia i Âśmierci, sam mi do Âżycie przedÂłuÂżyÂł, niejako podarowaÂł na nowo. OdtÂąd ono jeszcze bardziej do Niego naleÂży. Ufam, Âże On Sam pozwoli mi rozpoznaĂŚ, dokÂąd mam peÂłniĂŚ tĂŞ posÂługĂŞ, do ktĂłrej mnie wezwaÂł w dniu 16 paÂździernika 1978. ProszĂŞ Go, aÂżeby raczyÂł mnie odwoÂłaĂŚ wĂłwczas, kiedy Sam zechce. "W Âżyciu i Âśmierci do Pana naleÂżymy ... PaĂąscy jesteÂśmy" (por. Rz 14, 8). Ufam teÂż, Âże dokÂąd dane mi bĂŞdzie speÂłniaĂŚ PiotrowÂą posÂługĂŞ w KoÂściele, MiÂłosierdzie BoÂże zechce uÂżyczaĂŚ mi siÂł do tej posÂługi nieodzownych.

3. Jak co roku podczas rekolekcji odczytaÂłem mĂłj testament z dnia 6.III.1979. Dyspozycje w nim zawarte w dalszym ciÂągu podtrzymujĂŞ. To, co wĂłwczas a takÂże w czasie kolejnych rekolekcji zostaÂło dopisane, stanowi odzwierciedlenie trudnej i napiĂŞtej sytuacji ogĂłlnej, ktĂłra cechowaÂła lata osiemdziesiÂąte. Od jesieni roku 1989 sytuacja ta ulegÂła zmianie. Ostatnie dziesiĂŞciolecie ubiegÂłego stulecia wolne byÂło od dawniejszych napiĂŞĂŚ, co nie znaczy, Âże nie przyniosÂło z sobÂą nowych problemĂłw i trudnoÂści. Niech bĂŞdÂą dziĂŞki BoÂżej OpatrznoÂści w sposĂłb szczegĂłlny za to, Âże okres tzw. ?zimnej wojny? zakoĂączyÂł siĂŞ bez zbrojnego konfliktu nuklearnego, ktĂłrego niebezpieczeĂąstwo w minionym okresie wisiaÂło nad Âświatem.

4. StojÂąc na progu trzeciego tysiÂąclecia "in medio Ecclesiae", pragnĂŞ raz jeszcze wyraziĂŚ wdziĂŞcznoÂśĂŚ Duchowi ÂŚwiĂŞtemu za wielki dar Soboru WatykaĂąskiego II, ktĂłrego wraz z caÂłym KoÂścioÂłem - a w szczegĂłlnoÂści z caÂłym Episkopatem - czujĂŞ siĂŞ dÂłuÂżnikiem. Jestem przekonany, Âże dÂługo jeszcze dane bĂŞdzie nowym pokoleniom czerpaĂŚ z tych bogactw, jakimi ten SobĂłr XX wieku nas obdarowaÂł. Jako Biskup, ktĂłry uczestniczyÂł w soborowym wydarzeniu od pierwszego do ostatniego dnia, pragnĂŞ powierzyĂŚ to wielkie dziedzictwo wszystkim, ktĂłrzy do jego realizacji sÂą i bĂŞdÂą w przyszÂłoÂści powoÂłani. Sam zaÂś dziĂŞkujĂŞ Wiecznemu Pasterzowi za to, Âże pozwoliÂł mi tej wielkiej sprawie sÂłuÂżyĂŚ w ciÂągu wszystkich lat mego pontyfikatu.

"In medio Ecclesiae" ... od najmÂłodszych lat biskupiego powoÂłania - wÂłaÂśnie dziĂŞki Soborowi - dane mi byÂło doÂświadczyĂŚ braterskiej wspĂłlnoty Episkopatu. Jako kapÂłan Archidiecezji Krakowskiej doÂświadczyÂłem, czym jest braterska wspĂłlnota prezbyterium - SobĂłr zaÂś otworzyÂł nowy wymiar tego doÂświadczenia.

5. IleÂż osĂłb winien bym tutaj wymieniĂŚ? Chyba juÂż wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich Pan BĂłg powoÂłaÂł do Siebie - Tych, ktĂłrzy jeszcze znajdujÂą siĂŞ po tej stronie, niech sÂłowa tego testamentu przypomnÂą, wszystkich i wszĂŞdzie, gdziekolwiek siĂŞ znajdujÂą.

W ciÂągu dwudziestu z gĂłrÂą lat speÂłniania Piotrowej posÂługi "in medio Ecclesiae" doznaÂłem Âżyczliwej i jakÂże owocnej wspĂłÂłpracy wielu KsiĂŞÂży KardynaÂłĂłw, ArcybiskupĂłw i BiskupĂłw, wielu kapÂłanĂłw, wielu osĂłb zakonnych - Braci i SiĂłstr - wreszcie bardzo wielu osĂłb Âświeckich, ze Âśrodowiska kurialnego, ze strony wikariatu Diecezji Rzymskiej oraz spoza tych Âśrodowisk.

JakÂże nie ogarnÂąĂŚ wdziĂŞcznÂą pamiĂŞciÂą wszystkich na Âświecie EpiskopatĂłw, z ktĂłrymi spotykaÂłem siĂŞ w rytmie odwiedzin "ad limina Apostolorum"? JakÂże nie pamiĂŞtaĂŚ tylu Braci chrzeÂścijan - nie katolikĂłw? A rabina Rzymu? i tylu innych przedstawicieli religii pozachrzeÂścijaĂąskich? A ilu przedstawicieli Âświata kultury, nauki, polityki, ÂśrodkĂłw przekazu?

6. W miarĂŞ, jak zbliÂża siĂŞ kres mego ziemskiego Âżycia, wracam pamiĂŞciÂą do jego poczÂątku, do moich RodzicĂłw, Brata i Siostry (ktĂłrej nie znaÂłem, bo zmarÂła przed moim narodzeniem), do wadowickiej parafii, gdzie zostaÂłem ochrzczony, do tego miasta mojej mÂłodoÂści, do rĂłwieÂśnikĂłw, koleÂżanek i kolegĂłw ze szkoÂły podstawowej, z gimnazjum, z uniwersytetu, do czasĂłw okupacji, gdy pracowaÂłem jako robotnik, a potem do parafii w Niegowici, i krakowskiej Âśw. Floriana, do duszpasterstwa akademickiego, do Âśrodowiska ... do wielu Âśrodowisk ... w Krakowie, w Rzymie ... do osĂłb, ktĂłre Pan mi szczegĂłlnie powierzyÂł - wszystkim pragnĂŞ powiedzieĂŚ jedno: "BĂłg Wam zapÂłaĂŚ"!

"In manus Tuas, Domine, commendo spiritum meum".

A.D.

17.III.2000.

============================================

ks. RadosÂław ChaÂłupniak

MĂłwiĂŚ o Janie Pawle II na katechezie
Motywacja do miÂłoÂści

MoÂże to kwestia upÂływajÂących lat, a moÂże coraz gÂłĂŞbsze doÂświadczenie siebie i refleksja nad niesieniem pomocy mÂłodym ludziom w odkrywaniu wÂłasnej toÂżsamoÂści sprawiajÂą, Âże zaczynam zastanawiaĂŚ siĂŞ nad niezwykÂłÂą – jeÂśli tak moÂżna powiedzieĂŚ – "ahistorycznoÂściÂą" kolejnych pokoleĂą. Wielu mÂłodym wmĂłwiono wrĂŞcz, Âże ani przeszÂłoÂśĂŚ, ani przyszÂłoÂśĂŚ nie odgrywajÂą w Âżyciu znaczÂącej roli. Trzeba ÂżyĂŚ "tu i teraz" bez oglÂądania siĂŞ wstecz i bez pytania o jutro. Wielu faktycznie tak Âżyje, jakby Âświat rozpoczynaÂł siĂŞ od nich i na nich koĂączyÂł. Nie rozwijajÂąc przesadnie tego wÂątku, trzeba stanowczo podkreÂśliĂŚ, Âże – bez odkrywania wÂłasnych korzeni – Âżycie coraz bardziej jest zawieszone w prĂłÂżni.

Bez spojrzenia w przyszÂłoÂśĂŚ, bez tĂŞsknoty za niebem trudno jest mĂłwiĂŚ o chrzeÂścijaĂąstwie, trudno odnaleÂźĂŚ motywacjĂŞ do miÂłoÂści wyraÂżanej w konkretnych sÂłowach i gestach. Co wiĂŞcej, sÂłynne i tak czĂŞsto akcentowane "tu i teraz" nabiera wartoÂści jedynie przez zakorzenienie w czasie, w tym co byÂło i w tym co bĂŞdzie.

MajÂąc to na uwadze, warto wykonaĂŚ odwaÂżny gest i spojrzeĂŚ na niedalekÂą jeszcze przeszÂłoÂśĂŚ, by dostrzec w niej czÂłowieka, ktĂłrego imieniem nazwano pewne pokolenie. Bez odniesienia do historii, bez opowieÂści o konkretnej ÂświĂŞtoÂści Âżycia wiara chrzeÂścijaĂąska traci swoje podstawy. ChrzeÂścijaĂąstwo zawsze byÂło opowieÂściÂą o Âżyciu oddawanym Bogu, byÂło przywoÂływaniem postaci, ktĂłre spotkaÂły Jezusa i pozostawiÂły o Nim piĂŞkne Âświadectwo. Historia Jana PawÂła II – jego sÂłowa, gesty, Âżycie – nie sÂą jedynym, ale dla wielu z nas waÂżnym i Âżywym doÂświadczeniem dziaÂłania Boga. Katecheza, ktĂłra pozostaje wciÂąÂż wychowaniem do wiary, winna odwoÂływaĂŚ siĂŞ do takich Âświadectw, by ukazywaĂŚ i prowadziĂŚ do zjednoczenia z Tym, KtĂłry byÂł, jest i nieustannie przychodzi.

Jak o nim mĂłwiĂŚ?

W myÂśleniu i mĂłwieniu o Janie Pawle II bliski jest mi klucz filmowy: "czÂłowiek – papieÂżem, papieÂż – czÂłowiekiem", poniewaÂż pokazuje, Âże – choĂŚ tak niezwykÂły – Jan PaweÂł II byÂł prawdziwym czÂłowiekiem: uÂśmiechaÂł siĂŞ, czasem pogroziÂł palcem, podniĂłsÂł gÂłos, ale teÂż przytuliÂł, spojrzaÂł gÂłĂŞboko w oczy, uÂściskiem dodaÂł siÂł. Jak wielu z nas – jeÂździÂł na nartach, chodziÂł po gĂłrach i cieszyÂł siĂŞ Âżyciem, ale w tym wszystkim modliÂł siĂŞ, byÂł blisko Boga, otwieraÂł siĂŞ na ludzi i pamiĂŞtaÂł o nich.

Najbardziej przekonujÂącym sposobem mĂłwienia o kimÂś waÂżnym zawsze pozostanie Âświadectwo. Na prowokacyjne pytanie: "Co takiego zrobiÂł Jan PaweÂł II?", kaÂżdy katecheta moÂże i powinien odpowiedzieĂŚ bardzo osobiÂście. Owszem, nie jadÂłem z mÂłodym Karolem WojtyÂłÂą kremĂłwek, ale gdyby nie On, nie zostaÂłbym ksiĂŞdzem! Gdyby nie Ojciec ÂŚwiĂŞty rodem znad WisÂły, nie wiedziaÂłbym moÂże, czym jest KoÂściĂłÂł otwarty na ludzi. Gdyby nie On, byĂŚ moÂże do tej pory Europa byÂłaby pĂŞkniĂŞta, a ludzie sztucznie podzieleni.

MĂłwiÂąc o Janie Pawle II, trzeba odwoÂłaĂŚ siĂŞ do osobistego Âświadectwa, do spotkaĂą, ktĂłre mocno zapadÂły w serce, do sÂłĂłw, na ktĂłre siĂŞ czekaÂło, ktĂłre siĂŞ powtarzaÂło i wypisywaÂło jako Âżyciowe motta. Warto podczas katechez z mÂłodymi wracaĂŚ do papieskich myÂśli zapisanych przez niego w rĂłÂżnych dokumentach, choĂŚ na pewno nie polecam czytania ich w caÂłoÂści, a tym bardziej uczynienia z nich szkolnych lektur. Z doÂświadczenia wiem, Âże teksty dokumentĂłw papieskich nie naleÂżÂą do Âłatwych. Nie znaczy to, Âże nie powinno siĂŞ z nich korzystaĂŚ. Wprost przeciwnie, trzeba do nich siĂŞgaĂŚ, ale zawsze z dobrym wprowadzeniem i wyjaÂśnieniem, proponujÂąc uczniom okreÂślone fragmenty, zwracajÂąc uwagĂŞ na kontekst, w jakich powstawaÂły, i na istotĂŞ przesÂłania, jakie ze sobÂą niosÂą.

Z caÂłÂą pewnoÂściÂą warto odwoÂływaĂŚ siĂŞ czĂŞsto do takich dzieÂł, ktĂłre nie byÂły wprost adresowane do teologĂłw, ale dla samego Ojca ÂŚwiĂŞtego stanowiÂły okazjĂŞ do podzielenia siĂŞ swojÂą wiarÂą i doÂświadczeniem. WÂśrĂłd ksiÂąÂżek, ktĂłre warto podsunÂąĂŚ mÂłodym, zwÂłaszcza na poziomie licealnym, na pewno powinien znaleÂźĂŚ siĂŞ sÂłynny wywiad PrzekroczyĂŚ prĂłg nadziei (1994) oraz papieska refleksja nad powoÂłaniem kapÂłaĂąskim Dar i Tajemnica (1996). Osobisty charakter tych publikacji daje w jakimÂś stopniu okazjĂŞ do poznania Ojca ÂŚwiĂŞtego, do odkrywania – z jednej strony – jego wielkiej mÂądroÂści i wiary, z drugiej – jego drogi ludzkiego i chrzeÂścijaĂąskiego dojrzewania i powierzania siĂŞ Jezusowi.

NiezwykÂłÂą cechÂą pontyfikatu Jana PawÂła II byÂła otwartoÂśĂŚ na czÂłowieka, takÂże na tych, ktĂłrzy nie zawsze byli blisko KoÂścioÂła, blisko wiary. Dlatego na katechezie warto zauwaÂżyĂŚ i podjÂąĂŚ dialog z tymi, ktĂłrzy moÂże nawet bardzo ostentacyjnie zakÂładali lub zaÂłoÂżÂą koszulki z napisami: "Nie pÂłakaÂłem po papieÂżu" czy "Nie jestem z pokolenia JP2". Moje doÂświadczenie katechetyczne podpowiada, Âże taka polaryzacja stanowisk jest zawsze lepsza niÂż obojĂŞtnoÂśĂŚ adresatĂłw. WspĂłÂłczesna mÂłodzieÂż nie jest juÂż "pokoleniem Jana PawÂła II" i ten fakt naleÂży uszanowaĂŚ. ChoĂŚ nie majÂą oni osobistych wspomnieĂą zwiÂązanych z Ojcem ÂŚwiĂŞtym, to jednak przez nasze Âświadectwo moÂże pojawiĂŚ siĂŞ wiĂŞÂź z "naszym PapieÂżem".

Trzeba jednak pamiĂŞtaĂŚ, Âże zbyt czĂŞste odnoszenie siĂŞ do osoby i nauczania Jana PawÂła II, wywoÂłuje niekiedy – zwÂłaszcza u bardziej zbuntowanych uczniĂłw – skutek wrĂŞcz odwrotny. W latach 90. XX w. ktoÂś karykaturalnie przedstawiÂł ksiĂŞÂży z Polski, ktĂłrzy "w kaÂżdym ze swoich kazaĂą musieli kilkakrotnie powoÂływaĂŚ siĂŞ na papieÂża". Jest to niebezpieczeĂąstwo, ktĂłre grozi rĂłwnieÂż katechetom. Celem katechezy niezmiennie pozostaje bowiem zjednoczenie katechizowanych z Jezusem i to On ma byĂŚ w centrum naszych oddziaÂływaĂą.

Co mĂłwiĂŚ?

Spotkania z Janem PawÂłem II i osobista refleksja nad sÂłowami, ktĂłre nam pozostawiÂł, sÂą niezwykÂłym skarbcem katechetycznych treÂści. Odkrywanie jego pontyfikatu umoÂżliwiajÂą takÂże liczne filmy dokumentalne i fabularne, a takÂże albumy i ksiÂąÂżki jemu poÂświĂŞcone.

Katecheza, zwÂłaszcza ta adresowana do dzieci i mÂłodzieÂży, powinna odkrywaĂŚ Jana PawÂła II i jego duszpasterskÂą troskĂŞ o nowe pokolenia chrzeÂścijan. Jest to, jak to okreÂśliÂł Vittorio Messori, "uprzywilejowany temat serdecznego zainteresowania PapieÂża". Z caÂłÂą pewnoÂściÂą warto wrĂłciĂŚ do ÂŚwiatowych Dni MÂłodzieÂży, do tekstĂłw papieskich orĂŞdzi i wygÂłoszonych przemĂłwieĂą. Na pewno moÂżna przywoÂłaĂŚ List do mÂłodych oraz List do dzieci, poniewaÂż sÂłowa Jana PawÂła II sÂą uniwersalne i, mimo upÂływu lat, brzmiÂą wciÂąÂż bardzo aktualnie.

W wywiadzie PrzekroczyĂŚ prĂłg nadziei Jan PaweÂł II wskazywaÂł na istotne znaczenie mÂłodoÂści, kiedy stawia siĂŞ podstawowe pytania, szuka sensu Âżycia i powoÂłania…, tj. konkretnego projektu, wedÂług ktĂłrego to Âżycie moÂżna budowaĂŚ. PapieÂż podkreÂślaÂł, Âże szczegĂłlnie na tym etapie czÂłowiek pragnie byĂŚ afirmowany, mÂłodzi ludzie pragnÂą znajdowaĂŚ piĂŞknÂą miÂłoÂśĂŚ, ale potrzebujÂą takÂże przewodnikĂłw – autorytetĂłw, ktĂłrzy pĂłjdÂą razem z nimi – tak jak on chodziÂł. Takiego Jana PawÂła II warto ukazywaĂŚ mÂłodym: kapÂłana, ktĂłry nauczyÂł siĂŞ "miÂłowaĂŚ ludzkÂą miÂłoÂśĂŚ", biskupa, ktĂłry "wszĂŞdzie szukaÂł mÂłodzieÂży i wszĂŞdzie byÂł przez tĂŞ mÂłodzieÂż szukany", czÂłowieka, ktĂłry umacniaÂł, pocieszaÂł, stawiaÂł jasne wymagania, przez ktĂłrego przemawiaÂł Jezus.

Trzeba przypominaĂŚ mÂłodym papieÂża, ktĂłry ich sÂłuchaÂł, rozumiaÂł i wspieraÂł; papieÂża uÂśmiechu, ktĂłry wiedziaÂł, jak bardzo potrzeba w Âżyciu entuzjazmu i radoÂści, ktĂłrÂą majÂą mÂłodzi; papieÂża nadziei, ktĂłry wlewaÂł tĂŞ nadziejĂŞ w serca mÂłodych; papieÂża peÂłnego odwagi i wiary, ktĂłry – juÂż teraz z wysoka – powtarza sÂłowa: Nie lĂŞkajcie siĂŞ, otworzyĂŚ drzwi Chrystusowi... to jest Jedyny Przyjaciel, ktĂłry nie zawodzi, na ktĂłrego moÂżna zawsze liczyĂŚ.

ks. RadosÂław ChaÂłupniak

http://www.katolik.pl/mowic-o-janie-pawle-ii-na-katechezie,2747,416,cz.html?s=1

ScaliÂłem posty
Darek

Ja nie potrafiĂŞ tak eufemistycznie i delikatnie, dlatego
ograniczĂŞ siĂŞ do cytatĂłw i sladowych komentow:

O Janie Pawle II: nie kierowaÂł siĂŞ interesem Polski
TYLKO U NAS
“Ojciec NieÂświĂŞty“
O Janie Pawle II: NIE kierowaÂł siĂŞ interesem Polski

"kiedy miaÂłem szesnaÂście lat, wybuchÂła pierwsza „SolidarnoÂśĂŚ”, ale nie dostrzegaÂłem Âżadnego jej zwiÂązku z papieÂżem."

"uwielbialiÂśmy z bratem takie gombrowiczowskie prowokacje. MĂłwiliÂśmy jej, Âże papieÂż jest normalnym czÂłowiekiem, robi siku, myje zĂŞby, dÂłubie w nosie. "

"ByÂłem przekonany, Âże Boga nie ma, a KoÂściĂłÂł to po prostu rodzaj partii politycznej czy Âśrodowiska, ktĂłre zdobywa sobie posÂłuch i przywileje."

"o byÂł teÂż taki moment, kiedy zaczĂŞto mĂłwiĂŚ o powstaniu „pokolenia JPII”. W zwiÂązku z tym byÂł to rĂłwnieÂż czas przygotowywania w Polsce rewolucji konserwatywnej, ktĂłra nastÂąpiÂła w latach 2005–2011. WÂłaÂściwie caÂły czas Âżyjemy w cieniu tej rewolucji. I o ile ta rewolucja nie sprawdziÂła siĂŞ co do „pokolenia JPII”, to sprawdziÂła siĂŞ jako kategoria spoÂłeczno-polityczna, bo zbudowano pewien rodzaj nowej, konserwatywnej poprawnoÂści. Wiele moÂżna mĂłwiĂŚ, jakÂą rolĂŞ w tym procesie odegraÂło SLD, a przede wszystkim Aleksander KwaÂśniewski, ...(...)"

"ZresztÂą pierwsza redakcja „Ozonu”, o czym siĂŞ czĂŞsto zapomina i wyciÂąga ostatnie kilka numerĂłw z Grzegorzem GĂłrnym i „FrondÂą”, to byli bardzo lajtowi konserwatyÂści. PrĂłbowali walczyĂŚ z tendencjÂą, Âże wszystko siĂŞ skraca, staje siĂŞ obrazkowe, telewizyjne, Âże nie ma eseju, dÂłuÂższej wypowiedzi, Âże nie zajmujemy siĂŞ pozytywnymi zjawiskami, tylko negatywnymi. Ich protest byÂł jednak kompletnie nierealistyczny. W tym duchu wydali kilka pierwszych numerĂłw i one kompletnie siĂŞ rozminĂŞÂły z rynkiem. Wtedy ksiÂądz Maciej ZiĂŞba namĂłwiÂł mnie, aby wziÂąĂŚ grupĂŞ GĂłrnego. Szczerze powiedziawszy, nie znaÂłem wtedy tych ludzi i po raz pierwszy spotkaÂłem siĂŞ z pojĂŞciem „Frondy” dopiero dziĂŞki ZiĂŞbie. Przy pierwszym kontakcie (w sensie marketingowym) sprawiali wraÂżenie ludzi o wiele bardziej nowoczesnych niÂż wczeÂśniejsza ekipa. Potem, niestety, okazaÂło siĂŞ, Âże sÂą zaciekle konserwatywni. Szybko powstaÂła teÂż niezrĂŞcznoÂśĂŚ, poniewaÂż nie chciaÂłem juÂż finansowaĂŚ tego przedsiĂŞwziĂŞcia. StraciÂłem na nim aÂż 16 milionĂłw, ale wÂłaÂściwie dobrze siĂŞ staÂło, Âże jego formuÂła samoistnie siĂŞ wyczerpaÂła."
..i coÂś ty Palikocie narobiÂł - 16 baniek w taki kanaÂł ;o
Ten ZiĂŞba to poluje na naiwnych chyba. To siĂŞ nazywa, Âże zostaÂłeÂś Pan wdyman.
(jak kaÂżdy idealista, ideowiec prĂŞdzej czy pĂłÂźniej).

"Wtedy wydawaÂło mi siĂŞ, Âże z caÂłej nauki papieÂża zostaÂł postulat niezacietrzewienia, Âłagodzenia konfliktĂłw. Na poziomie retoryki, w swoim stylu bycia papieÂż miaÂł ten komunikacyjny element jako aktor, trybun ludowy. Ale kiedy sÂłuchaÂło siĂŞ go w konkretnych kazaniach, gdy twardo mĂłwiÂł, co myÂśli chociaÂżby o antykoncepcji, czar mijaÂł; z tym Âże jego pryncypialnoÂśĂŚ byÂła przykryta historyjkami o kremĂłwkach z Wadowic. Ale dla mnie od wczesnych lat osiemdziesiÂątych dosyĂŚ oczywiste byÂło to, Âże papieÂż nie ma wkÂładu intelektualnego, o ktĂłrym siĂŞ w Polsce rozpisywano."

"Nigdy mnie nie uwiodÂło to, Âże papieÂż reprezentowaÂł personalizm chrzeÂścijaĂąski na bazie Maxa Schelera
i Âże rzekomo to jest jego wÂłasna, oryginalna koncepcja, ktĂłrej nikt wczeÂśniej nie wymyÂśliÂł, i Âże to jest jego istotny wkÂład w dzieje filozofii.
W sensie intelektualnym czy filozoficznym papieÂż nigdy nie stanowiÂł dla mnie punktu odniesienia czy wartoÂści.
Przez chwilĂŞ przekonaÂłem siĂŞ do niego jako trybuna ludowego z talentem,
bo on rzeczywiÂście umiaÂł rozmawiaĂŚ z ludÂźmi: miaÂł talent wywoÂływania emocji
i to mnie w nim ciekawiÂło."
Jak kazdy manipulator... emocjonalny. To dlatego tak siĂŞ do serca nieustannie odnoszÂą,
bo gdy serce roÂśnie rozum czasem zaÂśnie.

"Rep: -Ale czy Pana zdaniem papieÂż miaÂł wtedy wpÂływ na PolakĂłw i na system wÂładzy? Czy zmieniÂł go albo przyczyniÂł siĂŞ do jego upadku?
Czy to moÂżliwe, aby w duÂżym demokratycznym kraju naleÂżÂącym do Unii Europejskiej najwiĂŞkszym autorytetem, cieszÂącym siĂŞ powszechnym szacunkiem, byÂła osoba, ktĂłra tuszowaÂła skandale pedofilskie, chroniÂła oszustĂłw, wspĂłÂłpracowaÂła z krwawymi reÂżimami, kwestionowaÂła prawa mniejszoÂści i wspieraÂła dyskryminacjĂŞ kobiet? - pisze Piotr Szumlewicz w przedmowie do zbioru wywiadĂłw poÂświĂŞconych Janowi PawÂłowi II zatytuÂłowanego "Ojciec NieÂświĂŞty". KsiÂąÂżka ukazaÂła siĂŞ nakÂładem wydawnictwa "Czarna Owca". W serii "Biblioteka Wprost" przedstawiamy jeden z wywiadĂłw, ktĂłry ukazaÂł siĂŞ w ksiÂąÂżce - rozmowĂŞ z Januszem Palikotem.

A jak Pan postrzega rolĂŞ papieÂża w PRL-u? MĂłwiÂł Pan, Âże nie wiÂązaÂł przekazu Jana PawÂła II z „SolidarnoÂściÂą”. Ale czy Pana zdaniem papieÂż miaÂł wtedy wpÂływ na PolakĂłw i na system wÂładzy? Czy zmieniÂł go albo przyczyniÂł siĂŞ do jego upadku?

Moim zdaniem nie. KoÂściĂłÂł znakomicie zagospodarowaÂł emocje spoÂłeczne po stanie wojennym. PamiĂŞtajmy, Âże prymas Glemp, a skoro Glemp, to i papieÂż, ÂłagodziÂł wszelkie ostre protesty, prowadziÂł politykĂŞ dogadywania siĂŞ z ĂłwczesnÂą wÂładzÂą, a nie angaÂżowania siĂŞ po stronie „SolidarnoÂści”. Warto teÂż pamiĂŞtaĂŚ, Âże papieÂż byÂł uwikÂłany w dziaÂłalnoÂśĂŚ Radia Maryja. PrzecieÂż Jan PaweÂł II mĂłgÂł zrobiĂŚ z nim porzÂądek. ÂŚwiadomie wspieraÂł ten nurt, uznajÂąc go za na tyle silny i waÂżny, Âże KoÂściĂłÂł nie powinien go eliminowaĂŚ. I widaĂŚ byÂło wyraÂźnie, Âże za rĂłÂżnymi niejasnymi deklaracjami kryÂła siĂŞ twarda linia interesĂłw KoÂścioÂła wyznaczona przez WojtyÂłĂŞ.

Ale wracajÂąc do Pana pytania o PRL... JeÂżeli chodzi o tamten ustrĂłj, to ze strony KoÂścioÂła mieliÂśmy do czynienia z konserwowaniem istniejÂących stosunkĂłw wÂładzy. Jedynie po stanie wojennym KoÂściĂłÂł przygarnÂąÂł wielu ludzi, z obecnym prezydentem BronisÂławem Komorowskim wÂłÂącznie."
w latach osiemdziesiÂątych kaÂżdy, kto trzeÂźwo patrzyÂł na ukÂłady siÂł w PRL-u, widziaÂł, Âże KoÂściĂłÂł sprytnie rozgrywa caÂłÂą sprawĂŞ „SolidarnoÂści” i wzmacnia swojÂą pozycjĂŞ. Ta strategia nie wiÂązaÂła siĂŞ z jakimikolwiek ideaÂłami."

"Paradoks polega na tym, Âże polskie spoÂłeczeĂąstwo jest niesamowicie niekatolickie. MoÂżna to dostrzec we wszystkich zachowaniach, w caÂłej praktyce Âżycia. W warstwie miĂŞdzyludzkiej poprawnoÂści, tak jak siĂŞ zwracajÂą do siebie mÂąÂż i Âżona albo grupa znajomych – nie ma tam nic katolickiego. Nauki KoÂścioÂła sÂą gdzieÂś na marginesach, tak jak zresztÂą w caÂłej Europie. Natomiast w Âżyciu publicznym katolicyzm jest obecny i tĂŞ jego nadobecnoÂśĂŚ spowodowaÂł papieÂż. Gdyby nie on, Âżycie publiczne z pewnoÂściÂą byÂłoby bardziej Âświeckie."

"Prawo i SprawiedliwoÂśĂŚ to sÂą narodowi socjaliÂści, a nauki papieÂża nie miaÂły nic wspĂłlnego z narodowym socjalizmem. Nie wiem, czy JarosÂław KaczyĂąski jest religijny, czy zna jakÂąkolwiek modlitwĂŞ i czy odrĂłÂżnia ÂświĂŞto Wielkiejnocy od BoÂżego Narodzenia. MoÂżna tutaj dostrzec pewnÂą analogiĂŞ do Dmowskiego. PiS czysto politycznie moÂże wykorzystywaĂŚ papieÂża czy katolicyzm do swoich celĂłw. Natomiast Marek Jurek z Prawicy Rzeczpospolitej to jest czÂłowiek, ktĂłry, moim zdaniem, stosuje nauki Jana PawÂła II na co dzieĂą i na jego przykÂładzie Âświetnie widaĂŚ, czym one sÂą. Nie ma natomiast zwiÂązku z papieÂżem ani Rydzyk, ktĂłry po prostu jest biznesmenem w sutannie, ani PiS, ktĂłry katolicyzmem i papieÂżem posÂługuje siĂŞ czysto instrumentalnie.
OgĂłlnie Jan PaweÂł II ideowo nie ma dzisiaj Âżadnego wpÂływu na polskie Âżycie polityczne. Jurek na szczĂŞÂście jest zmarginalizowany, a gÂłĂłwne partie polityczne lekcewaÂżÂą nauki papieÂża."

"gdyby Donald Tusk miaÂł odwagĂŞ przeciwstawiĂŚ siĂŞ KoÂścioÂłowi i nie pozwoliĂŚ mu odegraĂŚ dominujÂącej roli w ÂżaÂłobie. I wtedy pchnÂąÂłby PolskĂŞ w stronĂŞ spoÂłeczeĂąstwa nowoczesnego, ale baÂł siĂŞ, bo taki kierunek dziaÂłania mĂłgÂł go osÂłabiĂŚ, wiĂŞc poszedÂł na ÂłatwiznĂŞ, czyli uklÂąkÂł przed trumnÂą. A nigdy czoÂłowi reprezentanci Rzeczpospolitej nie powinni klĂŞczeĂŚ przed trumnÂą. "

"Natomiast podejÂście do ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych promowane przez KoÂściĂłÂł Jana PawÂła II jest caÂłkowicie niespĂłjne i niezrozumiaÂłe. Jeszcze rozumiem, Âże KoÂściĂłÂł jest przeciwko aborcji, bo zakÂłada, Âże zarodek juÂż w pierwszej fazie jest ludzkim Âżyciem. Nie podzielam tej wizji, ale przynajmniej mogĂŞ jÂą zrozumieĂŚ. Nie mogĂŞ natomiast pojÂąĂŚ, dlaczego papieÂż chciaÂł zakazywaĂŚ antykoncepcji. Czy jest gorsza od aborcji? PrzecieÂż co do intencji antykoncepcja niczym siĂŞ nie rĂłÂżni od stosowania kalendarzyka maÂłÂżeĂąskiego, ktĂłry KoÂściĂłÂł promuje. W obydwu przypadkach kobieta nie chce zajÂśĂŚ w ciÂąÂżĂŞ, wiĂŞc czy uÂżyje kalendarzyka, czy jej partner uÂżyje prezerwatywy, nie ma tutaj wielkiej rĂłÂżnicy"
OtĂłÂż niobejmuje 'Kolega' caÂłoÂści procesu. Wiadomo Âże prezerwatywa jest skuteczna a kalendaÂżyk nie. Tu chodzi o produkcjĂŞ droidĂłw(i to tepych droidĂłw.SÂłabych ludzi itd).

Ja nierozumiem jak 'Kolega' po takich doÂświadczeniach z ozonem i pokrĂŞtnym ZiĂŞbÂą
moÂże jeszcze zakÂładaĂŚ dobre intencje koÂścioÂła.
To wstrzÂąsajÂące. Jednak Âświadczy o dobroci wewnĂŞtrznej i swoistym zdrowiu duszy.
Dobry czÂłowiek bierze wszystko za dobra monetĂŞ.

"SÂłaba pozycja kobiet w Polsce jest miĂŞdzy innymi konsekwencjÂą tego, Âże KoÂściĂłÂł w ten sposĂłb rolĂŞ kobiet zdefiniowaÂł."
Czy to moÂżliwe, aby w duÂżym demokratycznym kraju naleÂżÂącym do Unii Europejskiej najwiĂŞkszym autorytetem, cieszÂącym siĂŞ powszechnym szacunkiem, byÂła osoba, ktĂłra tuszowaÂła skandale pedofilskie, chroniÂła oszustĂłw, wspĂłÂłpracowaÂła z krwawymi reÂżimami, kwestionowaÂła prawa mniejszoÂści i wspieraÂła dyskryminacjĂŞ kobiet? - pisze Piotr Szumlewicz w przedmowie do zbioru wywiadĂłw poÂświĂŞconych Janowi PawÂłowi II zatytuÂłowanego "Ojciec NieÂświĂŞty". KsiÂąÂżka ukazaÂła siĂŞ nakÂładem wydawnictwa "Czarna Owca". W serii "Biblioteka Wprost" przedstawiamy jeden z wywiadĂłw, ktĂłry ukazaÂł siĂŞ w ksiÂąÂżce - rozmowĂŞ z Januszem Palikotem.

Kolejna sprawa to kwestie zwiÂązane z prawami kobiet. W tej dziedzinie KoÂściĂłÂł byÂł i jest bardzo konserwatywny, podobnie jak polski papieÂż, ktĂłry nie doprowadziÂł na tym obszarze do Âżadnej gÂłĂŞbszej reformy. SÂłaba pozycja kobiet w Polsce jest miĂŞdzy innymi konsekwencjÂą tego, Âże KoÂściĂłÂł w ten sposĂłb rolĂŞ kobiet zdefiniowaÂł.

Wreszcie jest jeszcze jeden, w pewnym sensie najwaÂżniejszy problem, jaki mamy z papieÂżem. Dzisiejszy porzÂądek Âświata, oparty na procesach globalizacji, wytworzyÂł nowe wartoÂści w przestrzeni publicznej, takie jak na przykÂład partnerstwo. W partnerstwie nie chodzi jedynie o zwiÂązek miĂŞdzy ludÂźmi, ale o pewnÂą postawĂŞ spoÂłecznÂą. W czasach Chrystusa – czy tym bardziej w czasach Starego Testamentu – tego typu wartoÂści jak partnerstwo nie istniaÂły w stosunkach publicznych. To jest nowy rodzaj wartoÂści, ktĂłre KoÂściĂłÂł tĂŞpi, spychajÂąc ludzi na pozycje konfliktu. "

"W Polsce pojawiÂła siĂŞ solidarnoÂśĂŚ, ktĂłra w naszym kontekÂście politycznym byÂła kategoriÂą szczegĂłlnie dowartoÂściowanÂą i ktĂłra zrodziÂła siĂŞ jako wartoÂśĂŚ czasĂłw wspĂłÂłczesnych w relacjach miĂŞdzynarodowych, miĂŞdzy ludÂźmi czy miĂŞdzy grupami spoÂłecznymi. W stosunku do solidarnoÂści KoÂściĂłÂł zajmowaÂł w miarĂŞ nowoczesne stanowisko, ale partnerstwa KoÂściĂłÂł kompletnie nie rozumie. MoÂżna byÂłoby podaĂŚ jeszcze kilka innych przykÂładĂłw, ktĂłre pokazywaÂłyby, Âże KoÂściĂłÂł Jana PawÂła II odciÂąÂł nas od wspĂłÂłczesnego, nowoczesnego Âświata"

"PoglÂądy antykoÂścielne bĂŞdÂą siĂŞ rozpowszechniaĂŚ, ale przekonania antypapieskie raczej nie. PapieÂż jest tak uÂświĂŞcony nieprawdziwÂą zasÂługÂą odzyskania niepodlegÂłoÂści, Âże bardzo trudno jest o nim mĂłwiĂŚ krytycznie w przestrzeni publicznej, bo to napotyka radykalny opĂłr. O ile jeszcze antyklerykalizm – to, Âże ksiĂŞÂża myÂślÂą wyÂłÂącznie o mamonie, Âże prowadzÂą siĂŞ niemoralnie, Âże KoÂściĂłÂł powinien byĂŚ finansowany nie z budÂżetu, ale z innych ÂźrĂłdeÂł – to wszystko przechodzi. Ale krytyka papieÂża juÂż nie."

"PapieÂż nie chciaÂł wyjaÂśnienia przypadkĂłw molestowania seksualnego klerykĂłw czy masowej pedofilii wÂśrĂłd ksiĂŞÂży. Do koĂąca powstrzymywaÂł ujawnienie tych afer w Stanach Zjednoczonych, w Belgii i w wielu innych krajach Âświata. W tym sensie okazaÂł siĂŞ czÂłowiekiem w znacznie wiĂŞkszym stopniu dbajÂącym o interesy KoÂścioÂła niÂż o wartoÂści. Gdyby w Polsce udaÂło siĂŞ jakiejÂś lewicowej wÂładzy daĂŚ polityczne wsparcie dla prokuratury odsÂłaniajÂącej wszystkie przypadki naduÂżyĂŚ KoÂścioÂła, moÂże kult papieÂża mĂłgÂłby osÂłabnÂąĂŚ.

Niestety, obecnie trudno bĂŞdzie taki proces przeprowadziĂŚ, bo w spoÂłeczeĂąstwie maÂło kto wie o przypadkach molestowania seksualnego wÂśrĂłd ksiĂŞÂży, a tym bardziej o tym, Âże polski papieÂż mĂłgÂł je ukrywaĂŚ. Nie ma teÂż woli dyskusji o tych kwestiach wÂśrĂłd elit politycznych i dziennikarskich. DuÂżÂą szansÂą byÂła komisja majÂątkowa. Obecnie jÂą rozwiÂązano, do czego dÂługo dÂąÂżyÂło SLD, kryjÂąc wÂłasne grzechy, ale gdyby uniewaÂżniĂŚ decyzje komisji majÂątkowej i wpuÂściĂŚ tam prokuraturĂŞ, to wtedy, byĂŚ moÂże, ludzie zobaczyliby dziesiÂątki miliardĂłw zÂłotych przelanych w niejasnych okolicznoÂściach. "

"PoÂłÂączenie patriotyzmu z katolicyzmem to jest opcja Ligi Polskich Rodzin, opcja endecka, a zarazem opcja Prawa i SprawiedliwoÂści. W ten sposĂłb prĂłbuje siĂŞ stworzyĂŚ taki schemat, Âże jakakolwiek laicyzacja jest antypatriotyczna i niesie zagroÂżenie dla paĂąstwa. To jest coÂś skandalicznego i zarazem niezgodnego z konstytucjÂą, bo wprowadza do nauczania wÂątki religijne, co nie powinno mieĂŚ miejsca. "

Czy to moÂżliwe, aby w duÂżym demokratycznym kraju naleÂżÂącym do Unii Europejskiej najwiĂŞkszym autorytetem, cieszÂącym siĂŞ powszechnym szacunkiem, byÂła osoba, ktĂłra tuszowaÂła skandale pedofilskie, chroniÂła oszustĂłw, wspĂłÂłpracowaÂła z krwawymi reÂżimami, kwestionowaÂła prawa mniejszoÂści i wspieraÂła dyskryminacjĂŞ kobiet? - pisze Piotr Szumlewicz w przedmowie do zbioru wywiadĂłw poÂświĂŞconych Janowi PawÂłowi II zatytuÂłowanego "Ojciec NieÂświĂŞty". KsiÂąÂżka ukazaÂła siĂŞ nakÂładem wydawnictwa "Czarna Owca". W serii "Biblioteka Wprost" przedstawiamy jeden z wywiadĂłw, ktĂłry ukazaÂł siĂŞ w ksiÂąÂżce - rozmowĂŞ z Januszem Palikotem.

Takie frazy sÂą niedopuszczalne pod kaÂżdym wzglĂŞdem i przy okazji idiotyczne. PoÂłÂączenie patriotyzmu z katolicyzmem to jest opcja Ligi Polskich Rodzin, opcja endecka, a zarazem opcja Prawa i SprawiedliwoÂści. W ten sposĂłb prĂłbuje siĂŞ stworzyĂŚ taki schemat, Âże jakakolwiek laicyzacja jest antypatriotyczna i niesie zagroÂżenie dla paĂąstwa. To jest coÂś skandalicznego i zarazem niezgodnego z konstytucjÂą, bo wprowadza do nauczania wÂątki religijne, co nie powinno mieĂŚ miejsca.

A jak Pan ocenia patriotyzm deklarowany przez Karola WojtyÂłĂŞ? Co Pan sÂądzi o jego pojmowaniu Polski i polskoÂści?

UwaÂżam, Âże byÂła ona sformuÂłowana wyÂłÂącznie z pozycji interesĂłw KoÂścioÂła. Nie miaÂła nic wspĂłlnego z interesami naszego kraju. "

"A jak Pan oceniÂł wyrok skazujÂący Jerzego Urbana za tekst, zdaniem sÂądu, „obraÂżajÂący Jana PawÂła II”?
W ogĂłle zapisy kodeksu karnego dotyczÂące obrazy uczuĂŚ religijnych czy teÂż obrazy gÂłĂłw paĂąstw powinny zostaĂŚ zlikwidowane. W Polsce mamy kuriozalnÂą sytuacjĂŞ. PoseÂł Arkadiusz Mularczyk podaÂł mnie do sÂądu za obrazĂŞ Ducha ÂŚwiĂŞtego i prokurator wszczÂąÂł postĂŞpowanie. Ten przykÂład pokazuje, z jakim absurdem mamy do czynienia, ale takie sytuacje majÂą ugruntowanie w konkretnych zapisach kodeksu karnego. Bo jeÂżeli za obrazĂŞ uczuĂŚ religijnych moÂże byĂŚ kara wiĂŞzienia, to trudno siĂŞ dziwiĂŚ, by nie byÂło naduÂżyĂŚ jak przy decyzji dotyczÂącej Urbana."

"Natomiast w przypadku krytyki jakiegoÂś ksiĂŞdza, biskupa czy papieÂża groÂźba kary jest kuriozalna. Jest to niezgodne z zasadÂą paĂąstwa Âświeckiego i z podstawami demokracji. Biskupi jako osoby majÂące olbrzymi wpÂływ na spoÂłeczeĂąstwo powinni byĂŚ poddani szczegĂłlnej kontroli. "

Czy to moÂżliwe, aby w duÂżym demokratycznym kraju naleÂżÂącym do Unii Europejskiej najwiĂŞkszym autorytetem, cieszÂącym siĂŞ powszechnym szacunkiem, byÂła osoba, ktĂłra tuszowaÂła skandale pedofilskie, chroniÂła oszustĂłw, wspĂłÂłpracowaÂła z krwawymi reÂżimami, kwestionowaÂła prawa mniejszoÂści i wspieraÂła dyskryminacjĂŞ kobiet? - pisze Piotr Szumlewicz w przedmowie do zbioru wywiadĂłw poÂświĂŞconych Janowi PawÂłowi II zatytuÂłowanego "Ojciec NieÂświĂŞty". KsiÂąÂżka ukazaÂła siĂŞ nakÂładem wydawnictwa "Czarna Owca". W serii "Biblioteka Wprost" przedstawiamy jeden z wywiadĂłw, ktĂłry ukazaÂł siĂŞ w ksiÂąÂżce - rozmowĂŞ z Januszem Palikotem.

"A jak Pan ocenia fakt, Âże coraz wiĂŞcej ulic, placĂłw, szpitali w Polsce nosi imiĂŞ Jana PawÂła II? Czy uwaÂża Pan, Âże taki kult jest zasadny? Z jednej strony jest to wyraz woli wielu PolakĂłw, z drugiej tak odczuwalna obecnoÂśĂŚ papieÂża w przestrzeni publicznej to wyraz dominacji pewnej opcji ÂświatopoglÂądowej.
W Polsce czĂŞsto mamy do czynienia z tego typu owczym pĂŞdem. To samo zaczĂŞÂło siĂŞ z Lechem KaczyĂąskim po katastrofie smoleĂąskiej, choĂŚ na szczĂŞÂście potem jego kult odrobinĂŞ przygasÂł. Kult KaczyĂąskiego Âłatwo byÂło powstrzymaĂŚ, bo byÂł on sÂłabym prezydentem, na dodatek wspĂłÂłodpowiedzialnym za katastrofĂŞ, w ktĂłrej zginÂąÂł. KoÂściĂłÂł wykorzystaÂł tĂŞ ÂśmierĂŚ do walki o wpÂływy, ale byÂły silne powody, aby wobec tego kultu zbudowaĂŚ opĂłr obywatelski. WokĂłÂł papieÂża nie byÂło takiego zamieszania. Jego ÂśmierĂŚ dla wiĂŞkszoÂści PolakĂłw byÂła przejmujÂąca i w zwiÂązku z tym do dzisiaj znakomicie go chroni przed bardziej obiektywnÂą, krytycznÂą ocenÂą."

Niezależne Forum Projektu Cheops

RozwĂłj duchowy => BĂłg i religie => Wątek zaczęty przez: Rafaela Maj 22, 2011, 12:52:40