Drukuj stronę - Z zycia KK w Polsce.

Szok! Zobacz ile zarabia kapelan!

2011-06-20 (09:23)
ÂŹrĂłdÂło: PAP
BĂŞdzie przemeblowanie w ordynariacie polowym - ujawnia "Gazeta Wyborcza". Na emeryturĂŞ juÂż odchodzÂą najstarsi stopniem i staÂżem kapelani, a parafie wojskowe - tam, gdzie nie ma armii - przejdÂą do cywilnych diecezji lub bĂŞdÂą musiaÂły same siĂŞ utrzymywaĂŚ.

Zmiany sÂą konieczne, bo ordynariat nie nadÂąÂża za reformÂą caÂłego wojska. Po kurczÂącej siĂŞ armii zostaÂły parafie, w ktĂłrych od kilku lat nie ma ÂżoÂłnierzy, za to wciÂąÂż sÂą ksiĂŞÂża na etatach oficerĂłw - w stopniach puÂłkownikĂłw, podpuÂłkownikĂłw, majorĂłw. MON nie tylko pÂłaci im pensje (od 5 do 7 tys. zÂł), ale teÂż utrzymuje koÂścioÂły, pÂłaci za prÂąd, ogrzewanie, remonty, etat organisty. Tak jest m.in. w GdaĂąsku, ÂŻarach, Sopocie, Jeleniej GĂłrze, Olsztynie czy ÂŁodzi.

Ile to kosztuje?
Moda na zwiadowcĂłw i testerĂłwDostanÂą dofinansowanie do zatrudnieniaOsoba po licencjacie jest gorszym pracownikiem?Dlaczego pracujemy pomimo choroby?

MON wydaje ok. 25 mln zÂł rocznie na utrzymanie ordynariatu polowego z administracjÂą i wojskowym Caritasem. To pieniÂądze porĂłwnywalne z utrzymaniem wojskowego sÂądownictwa czy kultury. DziĂŞki temu w stutysiĂŞcznej armii sÂłuÂży dziÂś ok. 150 kapelanĂłw w 96 parafiach. Jak siĂŞ dowiedziaÂła "GW", MON chciaÂłby mieĂŚ jeden etat kapelana na 10 tys. ÂżoÂłnierzy. "Zmiany siĂŞ rozpoczĂŞÂły" - potwierdza gazecie bp JĂłzef Guzdek. "Ale to wciÂąÂż etap szukania najlepszych rozwiÂązaĂą, nie chcĂŞ mĂłwiĂŚ o szczegĂłÂłach" - dodaje ordynariusz polowy. O tej sprawie wiĂŞcej na Âłamach "Gazety Wyborczej".

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Ostra reakcja MSZ na wypowiedzi o. Rydzyka
PAP | aktualizacja 2011-06-25 (17:03)

Nota dyplomatyczna w sprawie wypowiedzi ojca Tadeusza Rydzyka w Parlamencie Europejskim zostaÂła przekazana do Watykanu - poinformowaÂł rzecznik MSZ Marcin Bosacki.

RzÂąd polski protestuje przeciwko tego typu osÂłabianiu i szkodzeniu wizerunkowi Polski za granicÂą i prosi StolicĂŞ ApostolskÂą, ktĂłrej podlegajÂą zakony w KoÂściele Katolickim, o podjĂŞcie dziaÂłaĂą, ktĂłre zapobiegnÂą tego typu dziaÂłaniom w przyszÂłoÂściMarcin Bosacki
- Dzisiaj ambasador Hanna Suchocka przekazaÂła notĂŞ dyplomatycznÂą Sekretariatowi Stanu Stolicy Apostolskiej. W nocie tej rzÂąd polski protestuje przeciwko tego typu osÂłabianiu i szkodzeniu wizerunkowi Polski za granicÂą i prosi StolicĂŞ ApostolskÂą, ktĂłrej podlegajÂą zakony w KoÂściele Katolickim, o podjĂŞcie dziaÂłaĂą, ktĂłre zapobiegnÂą tego typu dziaÂłaniom w przyszÂłoÂści - powiedziaÂł Bosacki.

Jak wyjaÂśniÂł, chodzi o sÂłowa, wypowiedziane przez o. Rydzyka w Parlamencie Europejskim. - PowiedziaÂł, Âże po pierwsze Polska jest krajem niecywilizowanym i totalitarnym i po drugie, Âże PolskÂą nie rzÂądzÂą Polacy - podkreÂśliÂł rzecznik MSZ.

- O tej sprawie rozmawiaÂł rĂłwnieÂż minister RadosÂław Sikorski z prymasem arcybiskupem JĂłzefem Kowalczykiem oraz z nuncjuszem apostolskim arcybiskupem Celestino Migliore - dodaÂł.

Kilka dni temu podczas seminarium poÂświĂŞconemu energii odnawialnej i geotermalnej w Brukseli redemptorysta z Torunia - jak relacjonowaÂły PAP osoby uczestniczÂące w spotkaniu - skrytykowaÂł decyzjĂŞ obecnego rzÂądu o rozwiÂązaniu w 2007 roku umowy podpisanej przez rzÂąd PiS z fundacjÂą Lux Veritatis o przyznaniu dotacji paĂąstwowych na odwierty geotermalne w Toruniu. SkarÂżyÂł siĂŞ teÂż na dyskryminacjĂŞ w Polsce. - To skandal, czujemy siĂŞ wykluczani, jesteÂśmy dyskryminowani, to jest totalitaryzm - mĂłwiÂł.

Bosacki, odnoszÂąc siĂŞ do sobotnich wypowiedzi europosÂłĂłw PiS, ktĂłrzy krytykujÂą reakcjĂŞ rzÂądu na wypowiedzi o. Rydzyka i poziom demokracji i swobody wypowiedzi w Polsce, powiedziaÂł, Âże rzÂąd reaguje za kaÂżdym razem, kiedy "ktoÂś wypowiada tak obraÂźliwe wobec Polski stwierdzenia, zwÂłaszcza na takim forum - 10 dni przed prezydencjÂą w Parlamencie Europejskim".

- My byÂśmy oczekiwali, tak jak to wielokrotnie miaÂło miejsce, Âże nastÂąpi wsparcie wszystkich siÂł politycznych wĂłwczas, gdy rzÂąd polski wystĂŞpuje przeciwko szkalowaniu Polski za granicÂą. Takie wsparcie czuliÂśmy w wielu wypadkach, wĂłwczas gdy rzÂąd polski (...) protestuje przeciwko sformuÂłowaniu: "polskie obozy koncentracyjne". Takie wsparcie rĂłwnieÂż czuliÂśmy w niektĂłrych momentach, gdy protestowaliÂśmy przeciwko nienajlepszemu traktowaniu np. PolakĂłw na Litwie i oczekujemy Âże w tej sprawie rĂłwnieÂż ze strony wszystkich siÂł politycznych polski rzÂąd dostanie wsparcie - podkreÂśliÂł.

(tw, aka)
TAGI: o. rydzyk, tadeusz rydzyk, wypowiedÂź, polska, pe, reakcja, msz, wÂłochy, marcin bosacki, hanna suchocka

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Ostra-reakcja-MSZ-na-wypowiedzi-o-Rydzyka,wid,13540801,wiadomosc.html

scalilem posty
acentaur :)

Jest odpowiedÂź Watykanu ws. wypowiedzi o. Rydzyka
IVONA Webreader.

Rzecznik Watykanu ksiÂądz Federico Lombardi powiedziaÂł, Âże "jakiekolwiek oÂświadczenie ks. Tadeusza Rydzyka nie angaÂżuje Stolicy Apostolskiej ani polskiego KoÂścioÂła". Tak rzecznik skomentowaÂł wiadomoÂśĂŚ o nocie polskiego MSZ do Watykanu.

KsiÂądz Lombardi podkreÂśliÂł, Âże dyrektor Radia Maryja "przemawia we wÂłasnym imieniu". WatykaĂąski rzecznik nie poinformowaÂł, jaki bieg zostanie nadany nocie polskiego MSZ do Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej w reakcji na przemĂłwienie duchownego w Parlamencie Europejskim ani czy Watykan odpowie na niÂą.

ZasadÂą jest, Âże Watykan nie informuje o procedurach, jakie podejmuje we wszelkiego rodzaju gÂłoÂśnych czy kontrowersyjnych przypadkach, ktĂłre sÂą kierowane za SpiÂżowÂą BramĂŞ, by zainteresowaĂŚ nimi instytucje Stolicy Apostolskiej.

To skandal, czujemy siĂŞ wykluczani, jesteÂśmy dyskryminowani, to jest totalitaryzmO. Tadeusz Rydzyk
Nie wiadomo zatem, czy Sekretariat Stanu przekaÂże notĂŞ polskiego MSZ dotyczÂącÂą ksiĂŞdza Rydzyka do watykaĂąskiej Kongregacji ds. InstytutĂłw ÂŻycia Konsekrowanego i StowarzyszeĂą ÂŻycia Apostolskiego, ktĂłrej redemptorysta podlega. KongregacjÂą tÂą kieruje arcybiskup z Brazylii Joao Braz de Aviz. Sekretarzem kongregacji, a wiĂŞc "numerem dwa" jest zaÂś arcybiskup Joseph William Tobin, byÂły przeÂłoÂżony generalny zakonu redemptorystĂłw, ktĂłremu bardzo dobrze znane sÂą od dawna kontrowersje wokĂłÂł ks. Rydzyka.

To ten amerykaĂąski duchowny jako jego przeÂłoÂżony zajmowaÂł siĂŞ kilka lat temu sprawÂą dziaÂłalnoÂści Radia Maryja i jego dyrektora. Nie podjÂąÂł wĂłwczas decyzji o Âżadnych krokach dyscyplinarnych czy innych wobec ks. Rydzyka. Kilka miesiĂŞcy po wizytacji delegatĂłw zakonu w polskiej prowincji redemptorystĂłw ksiÂądz Rydzyk spotkaÂł siĂŞ z papieÂżem Benedyktem XVI w Castel Gandolfo.

Rzecznik MSZ Marcin Bosacki poinformowaÂł, Âże nota dyplomatyczna w sprawie wypowiedzi ojca Rydzyka w PE zostaÂła w sobotĂŞ przekazana do Watykanu. - PowiedziaÂł, Âże - po pierwsze - Polska jest krajem niecywilizowanym i totalitarnym i - po drugie - Âże PolskÂą nie rzÂądzÂą Polacy - tÂłumaczyÂł Bosacki.

W ubiegÂłym tygodniu w czasie seminarium poÂświĂŞconemu energii odnawialnej i geotermalnej w Brukseli redemptorysta z Torunia - jak relacjonowaÂły osoby uczestniczÂące w spotkaniu - skrytykowaÂł decyzjĂŞ obecnego rzÂądu o rozwiÂązaniu w 2007 roku umowy podpisanej przez rzÂąd PiS z fundacjÂą Lux Veritatis o przyznaniu dotacji paĂąstwowych na odwierty geotermalne w Toruniu. SkarÂżyÂł siĂŞ teÂż na dyskryminacjĂŞ w Polsce. -To skandal, czujemy siĂŞ wykluczani, jesteÂśmy dyskryminowani, to jest totalitaryzm - mĂłwiÂł.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Jest-odpowiedz-Watykanu-ws-wypowiedzi-o-Rydzyka,wid,13544436,wiadomosc.html#czytajdalej

Wiecej na temat o.Rydzyka:
wiadomoÂści

Ostra reakcja MSZ na wypowiedzi o. Rydzyka
Sikorski: spodziewaliÂśmy siĂŞ takiej odpowiedzi
Tusk wyjawiÂł, jak bĂŞdzie traktowaÂł o. Rydzyka
"SÂłowa o. Rydzyka byÂły skandaliczne i niedopuszczalne"
SÂłowa o. Rydzyka wywoÂłaÂły burzĂŞ w europarlamencie

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Rydzyk: to skandal, czujemy siĂŞ dyskryminowani.

O. Tadeusz Rydzyk na seminarium poÂświĂŞconym klimatowi, zrĂłwnowaÂżonemu rozwojowi i odnawialnej energii - w tym energii geotermalnej - namawiaÂł w brukselskiej siedzibie Parlamentu Europejskiego do korzystania z tego rodzaju ÂźrĂłdeÂł. - Trzeba zobaczyĂŚ i uczyĂŚ siĂŞ od innych, proszĂŞ zobaczyĂŚ, co dzieje siĂŞ w UE, proszĂŞ zobaczyĂŚ np. NiemcĂłw. Jestem zachwycony tym, co robiÂą wÂłaÂśnie w polityce ochrony Âśrodowiska, odnawialnych ÂźrĂłdeÂł - mĂłwiÂł. Ale, jak podaje TVN24, o. Rydzyk skarÂżyÂł siĂŞ zgromadzonym na seminarium europosÂłom na dyskryminacjĂŞ ze strony polskiego rzÂądu.

Celem seminarium byÂło zachĂŞcenie do szerszej debaty "nie tylko w UE, ale teÂż w naszym kraju, w ktĂłrym energia ta jest w znacznym stopniu deprecjonowana" - mĂłwiÂł podczas spotkania, z udziaÂłem ok. 30 osĂłb, jego organizator, europoseÂł Marek J. GrĂłbarczyk z PiS.

Ojciec Rydzyk, ktĂłry odpowiadajÂąc na zaproszenie organizatorĂłw seminarium po raz pierwszy odwiedziÂł instytucje unijne w Brukseli, gorÂąco namawiaÂł do korzystania z odnawialnych ÂźrĂłdeÂł energii, podajÂąc przykÂład Niemiec. Wraz z o. Janem KrĂłlem prezentowaÂł projekt powstajÂących w Toruniu term.
Jak podkreÂśliÂł, Polska ma "o wiele wiĂŞksze moÂżliwoÂści naturalne" niÂż Niemcy. - OkoÂło 80% Polski leÂży na gorÂących ÂźrĂłdÂłach, a Niemiec okoÂło 20%. I proszĂŞ zobaczyĂŚ, ile robi siĂŞ w Niemczech, a ile w Polsce - powiedziaÂł o. Rydzyk. ZaÂłoÂżona przez niego fundacja Lux Veritatis realizuje w Toruniu projekt wierceĂą geotermalnych.

Komitet Âświeckich wspĂłÂłpracownikĂłw o. Rydzyka wystÂąpiÂł do MSWiA o zgodĂŞ na przeprowadzenie publicznej zbiĂłrki pieniĂŞdzy, ktĂłrej celem miaÂło byĂŚ m.in. sfinansowanie inwestycji geotermalnej. Resort nie wyraziÂł jednak zgody - wskazujÂąc, Âże pieniÂądze miaÂły byĂŚ przeznaczone takÂże na inne cele i rozliczenie zbiĂłrki byÂłoby niemoÂżliwe. Rydzyk zbiĂłrkĂŞ jednak przeprowadziÂł - na antenie Radia Maryja - za co zostaÂł przez sÂąd ukarany grzywnÂą w wysokoÂści 3,5 tys. zÂł. Redemptorysta wniĂłsÂł apelacjĂŞ, kilka dni temu sÂąd II instancji podtrzymaÂł jednak wyrok. Orzeczenie jest prawomocne, o kasacjĂŞ moÂże wnieÂśĂŚ tylko Prokurator Generalny lub Rzecznik Praw Obywatelskich.

I w tej sprawie o. Rydzyk poskarÂżyÂł siĂŞ zgromadzonym na seminarium: - Nie wiem gdzie ja ÂżyjĂŞ, bo w czasach komunizmu nie mieliÂśmy takich problemĂłw jak teraz. To jest skandal i my czujemy siĂŞ dyskryminowani. JesteÂśmy wykluczani, dyskryminowani, to jest totalitaryzm - mĂłwiÂł.

W seminarium udziaÂł wziĂŞli m.in. Jan Szyszko oraz Mariusz Orion-JĂŞdrysek, odpowiednio byÂły minister Âśrodowiska i gÂłĂłwny geolog kraju w czasie rzÂądĂłw PiS, a takÂże naukowcy z Ukrainy i Estonii.

Wiceszef frakcji konserwatystĂłw w PE (EKR) Brytyjczyk Timothy Kirkhope skrytykowaÂł wtorkowÂą wizytĂŞ w PE o.Tadeusza Rydzyka na zaproszenie PiS. Podczas seminarium o energii o. Rydzyk skarÂżyÂł siĂŞ na obciĂŞcie dofinansowania jego inwestycji przez rzÂąd Polski i DanutĂŞ Huebner.

- Nie znam osobiÂście ojca Rydzyka, ale znam niektĂłre z jego bardzo kontrowersyjnych wypowiedzi - powiedziaÂł w oÂświadczeniu Kirkhope. - PE nie moÂże byĂŚ miejscem, Âżeby promowaĂŚ interesy ludzi o poglÂądach ksenofobicznych i homofobicznych, jakie gÂłosi ojciec Rydzyk - dodaÂł.

Wiceszef frakcji Europejskich KonserwatystĂłw i ReformatorĂłw (do ktĂłrej naleÂżÂą europosÂłowie PiS i PJN) zapewniÂł teÂż, Âże nie zostaÂł powiadomiony o przyjeÂździe ojca Tadeusza Rydzyka na seminarium poÂświecone energii odnawialnej i geotermalnej.

Jak podkreÂśliÂł, Polska ma "o wiele wiĂŞksze moÂżliwoÂści naturalne" niÂż Niemcy. - OkoÂło 80% Polski leÂży na gorÂących ÂźrĂłdÂłach, a Niemiec okoÂło 20%. I proszĂŞ zobaczyĂŚ, ile robi siĂŞ w Niemczech, a ile w Polsce - powiedziaÂł o. Rydzyk. ZaÂłoÂżona przez niego fundacja Lux Veritatis realizuje w Toruniu projekt wierceĂą geotermalnych.

Komitet Âświeckich wspĂłÂłpracownikĂłw o. Rydzyka wystÂąpiÂł do MSWiA o zgodĂŞ na przeprowadzenie publicznej zbiĂłrki pieniĂŞdzy, ktĂłrej celem miaÂło byĂŚ m.in. sfinansowanie inwestycji geotermalnej. Resort nie wyraziÂł jednak zgody - wskazujÂąc, Âże pieniÂądze miaÂły byĂŚ przeznaczone takÂże na inne cele i rozliczenie zbiĂłrki byÂłoby niemoÂżliwe. Rydzyk zbiĂłrkĂŞ jednak przeprowadziÂł - na antenie Radia Maryja - za co zostaÂł przez sÂąd ukarany grzywnÂą w wysokoÂści 3,5 tys. zÂł. Redemptorysta wniĂłsÂł apelacjĂŞ, kilka dni temu sÂąd II instancji podtrzymaÂł jednak wyrok. Orzeczenie jest prawomocne, o kasacjĂŞ moÂże wnieÂśĂŚ tylko Prokurator Generalny lub Rzecznik Praw Obywatelskich.

I w tej sprawie o. Rydzyk poskarÂżyÂł siĂŞ zgromadzonym na seminarium: - Nie wiem gdzie ja ÂżyjĂŞ, bo w czasach komunizmu nie mieliÂśmy takich problemĂłw jak teraz. To jest skandal i my czujemy siĂŞ dyskryminowani. JesteÂśmy wykluczani, dyskryminowani, to jest totalitaryzm - mĂłwiÂł.

W seminarium udziaÂł wziĂŞli m.in. Jan Szyszko oraz Mariusz Orion-JĂŞdrysek, odpowiednio byÂły minister Âśrodowiska i gÂłĂłwny geolog kraju w czasie rzÂądĂłw PiS, a takÂże naukowcy z Ukrainy i Estonii.

Wiceszef frakcji konserwatystĂłw w PE (EKR) Brytyjczyk Timothy Kirkhope skrytykowaÂł wtorkowÂą wizytĂŞ w PE o.Tadeusza Rydzyka na zaproszenie PiS. Podczas seminarium o energii o. Rydzyk skarÂżyÂł siĂŞ na obciĂŞcie dofinansowania jego inwestycji przez rzÂąd Polski i DanutĂŞ Huebner.

- Nie znam osobiÂście ojca Rydzyka, ale znam niektĂłre z jego bardzo kontrowersyjnych wypowiedzi - powiedziaÂł w oÂświadczeniu Kirkhope. - PE nie moÂże byĂŚ miejscem, Âżeby promowaĂŚ interesy ludzi o poglÂądach ksenofobicznych i homofobicznych, jakie gÂłosi ojciec Rydzyk - dodaÂł.

Wiceszef frakcji Europejskich KonserwatystĂłw i ReformatorĂłw (do ktĂłrej naleÂżÂą europosÂłowie PiS i PJN) zapewniÂł teÂż, Âże nie zostaÂł powiadomiony o przyjeÂździe ojca Tadeusza Rydzyka na seminarium poÂświecone energii odnawialnej i geotermalnej.

Rydzyk: wszystko, co robiĂŞ, robiĂŞ dla ludzi.

O. Tadeusz Rydzyk wyjaÂśniÂł sytuacjĂŞ, ktĂłra zaszÂła po jego wystÂąpieniu w Brukseli. PrzeprosiÂł takÂże za swoje sÂłowa. - W Parlamencie Europejskim nie mĂłwiÂłem, Âże w Polsce mamy system totalitarny. JeÂżeli ktoÂś mnie Âźle zrozumiaÂł, to przepraszam - powiedziaÂł w wywiadzie dla "Naszego Dziennika" o. Tadeusz Rydzyk, dyrektor Radia Maryja.

- Nikogo nie chciaÂłem dotknÂąĂŚ swoimi sÂłowami, a zwÂłaszcza rodakĂłw. Nie powiedziaÂłem niczego przeciw OjczyÂźnie, bo jÂą kocham. PracujĂŞ dla Pana Boga, KoÂścioÂła, ludzi i Ojczyzny. ChciaÂłbym kochaĂŚ PolskĂŞ jak ks. Prymas Stefan WyszyĂąski, ktĂłry mĂłwiÂł, Âże OjczyznĂŞ kocha bardziej niÂż wÂłasne serce. Jak wszyscy tak jÂą bĂŞdziemy kochaĂŚ, to w Polsce zapanuje Âład. ChcĂŞ siĂŞ uczyĂŚ tej miÂłoÂści - dodaÂł redemptorysta.

-
Jako duchowni nie chcemy nic dla siebie. Ja mam w pokoju proste ÂłĂłÂżko, biurko, szafĂŞ i krzesÂło. Wszystko, co robiĂŞ, robiĂŞ dla ludzi. Bogu i ludziom sÂłuÂżymy - to jest istota kapÂłaĂąstwa.O. Tadeusz Rydzyk
Jako duchowni nie chcemy nic dla siebie. Ja mam w pokoju proste ÂłĂłÂżko, biurko, szafĂŞ i krzesÂło. Wszystko, co robiĂŞ, robiĂŞ dla ludzi. Bogu i ludziom sÂłuÂżymy - to jest istota kapÂłaĂąstwa. - JednoczeÂśnie mam nadziejĂŞ, Âże w koĂącu skoĂączy siĂŞ ta dyskryminacja Radia Maryja, dzieÂł przy nim wyrosÂłych i ludzi, ktĂłrzy sÂą pogardzani i okreÂślani "moherami".

PodkreÂśliÂł, Âże jego wizyta w Brukseli zwiÂązana byÂła z konferencjÂą o energii, ze szczegĂłlnym uwzglĂŞdnieniem energii geotermalnej. ÂŹrĂłdÂła geotermalne sÂą olbrzymiÂą szansÂą dla Polski, a w projekt ich wykorzystania zaangaÂżowaÂło siĂŞ wielu obywateli.

- W tym kontekÂście stwierdziÂłem, Âże jesteÂśmy wykluczani i dyskryminowani przez obecne wÂładze. PowiedziaÂłem: to jest totalitaryzm. Nie twierdziÂłem, Âże Polska jest paĂąstwem totalitarnym. Polska byÂła paĂąstwem totalitarnym. MiaÂłem na myÂśli mechanizmy i metody dziaÂłania obecnych wÂładz, ktĂłre przypominajÂą tamte metody - powiedziaÂł o. Rydzyk.

- JesteÂśmy dyskryminowani na rĂłÂżne sposoby - od ciÂągania po sÂądach po kontrole przeprowadzane wbrew przepisom. MoÂżemy w kaÂżdej chwili udokumentowaĂŚ to, o czym mĂłwiĂŞ. Bardzo boli mnie dyskryminacja uczelni, bo przecieÂż "takie bĂŞdÂą Rzeczypospolite, jakie ich mÂłodzieÂży chowanie" - dodaÂł redemptorysta.

« Ostatnia zmiana: Czerwiec 28, 2011, 12:54:25 wysÂłane przez Rafaela »

scalilem posty
acentaur

Pilnie strzeÂże swojej tajemnicy - kim jest Tadeusz Rydzy
Super Express wp.pl, Super Express | dodane 2011-07-01 (08:20

Ostatnio gÂłoÂśno o nim za sprawÂą wypowiedzi w Parlamencie Europejskim, gdzie nazwaÂł PolskĂŞ krajem totalitarnym i niecywilizowanym. UwaÂżany za jednÂą z najpotĂŞÂżniejszych i najbardziej kontrowersyjnych osĂłb w Polsce, pilnie strzeÂże dostĂŞpu do tajemnicy swego sukcesu - czytamy w "Super Expressie".

Tadeusz Rydzyk urodziÂł siĂŞ w 1945 roku w Olkuszu. Jego rodzice Âżyli bez Âślubu. W mÂłodoÂści myÂślaÂł, by zostaĂŚ lekarzem lub inÂżynierem. MiaÂł jednak problemy z matematykÂą. Z tego powodu, Âże byÂł nieÂślubnym dzieckiem, miaÂł problemy w seminarium. OkazaÂł siĂŞ Âświetnym organizatorem.

Rydzyk w Niemczec.

W 1986 roku wyjechaÂł na pielgrzymkĂŞ do Rzymu. Nie wrĂłciÂł jednak z niej do Polski, tylko pojechaÂł do Niemiec. Jego pobyt w Niemczech to najwiĂŞksza tajemnica Rydzyka. Przez rok nie wiadomo byÂło, co siĂŞ z nim dziaÂło. Z tego powodu zakon nawet myÂślaÂł o zawieszeniu Rydzyka w czynnoÂściach kapÂłaĂąskich. PĂłÂźniej okazaÂło siĂŞ jednak, Âże zaczÂąÂł pracowaĂŚ w parafii Obestaufen.

Podobno w tamtym okresie sprowadzaÂł do Polski niemieckie samochody zwolnione z opÂłat celnych i nawiÂązaÂł kontakt z ksenofobicznÂą rozgÂłoÂśniÂą Radio Maria International. Radio zamknÂąÂł niemiecki KoÂściĂłÂł Katolicki, a jego nazwa zostaÂła zmieniona na Radio Horeb. Podobno wystĂŞpowaÂł na jej falach. Tam zapoznaÂł siĂŞ z funkcjonowaniem mediĂłw majÂących w swoim przesÂłaniu dziaÂłalnoÂśĂŚ religijnÂą.

Radio Maryja

To na nim wzorowaÂł o. Rydzyk organizacjĂŞ i sposĂłb finansowania swojego "Radia Maryja", ktĂłre zaÂłoÂżyÂł w Toruniu po powrocie do Polski w 1991 r. Wiadomo, Âże pomoc zaproponowaÂł mu wÂłoski dyplomata pracujÂący w Niemczech Ivano Pietrobelli i wyposaÂżenie stacji zostaÂło kupione z funduszy zagranicznych. O ich pochodzeniu o. Rydzyk mĂłwi bardzo ogĂłlnikowo. SamochĂłd Audi 80 kupili mu podobno biedni Niemcy, bo jeÂździÂł starym rowerem.

Radio byÂło poczÂątkiem imperium medialnego toruĂąskiego redemptorysty. Rydzyk zostaÂł jednoosobowym organem nadzorczym, jednoosobowym organem zarzÂądzajÂącym i jednoosobowym organem kontrolnym swojego radia.

Kontrowersyjna akcja Rydzyka

Nie wiadomo, kto finansuje rozgÂłoÂśniĂŞ, bo podobno nie prowadzi ona ksiĂŞgowoÂści. CzĂŞÂściowo zasilana jest ze skÂładek sÂłuchaczy. Do dziÂś ogromne kontrowersje budzi akcja o. Rydzyka z 1997 roku, gdy ogÂłosiÂł zbiĂłrkĂŞ pieniĂŞdzy na ratowanie Stoczni GdaĂąskiej. Rydzyk zebraÂł w latach 1997-98, jak szacujÂą zwiÂązkowcy stoczni, prawdopodobnie kilkadziesiÂąt milionĂłw zÂłotych. Stocznia nigdy jednak nie zobaczyÂła z nich ani zÂłotĂłwki. Rydzyk teÂż nigdy siĂŞ z tego nie rozliczyÂł.

PoczÂątek imperium

Tadeusz Rydzyk rozszerza mocno swojÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ. PowstajÂą: fundacja "Lux Veritatis", gazeta "Nasz Dziennik", WyÂższa SzkoÂła Kultury SpoÂłecznej i Medialnej oraz Telewizja Trwam.

Skromny zakonnik z Torunia odgrywa w naszym Âżyciu publicznym rolĂŞ daleko wykraczajÂącÂą poza sferĂŞ religii. Trudno ogarnÂąĂŚ wszystko, co dziÂś posiada ojciec Rydzyk - nieformalnie. Jako zakonnik bowiem, Tadeusz Rydzyk moÂże posiadaĂŚ tylko rzeczy osobiste.

W praktyce wiĂŞkszoÂśĂŚ majÂątku naleÂży do instytucji poza koÂścielnych. GÂłĂłwnie do trzech fundacji stworzonych przez ojca dyrektora i jego wspĂłÂłpracownikĂłw.

WP.TV: Z Wiejskiej: PJN a Radio Maryja

http://wiadomosci.wp.tv/i,Z-Wiejskiej-PJN-a-Radio-Maryja,mid,781074,index.html#m781074

===================================

"Co Âłaska" czyli ile? PorĂłwnywarka cen usÂług koÂścielnych

Do tej pory w internecie mogliÂśmy porĂłwnaĂŚ ceny tosterĂłw czy kuchenek mikrofalowych. Teraz bĂŞdziemy mogli sprawdziĂŚ ile kosztuje Âślub i gdzie daĂŚ na mszĂŞ, Âżeby byÂło najtaniej. RuszyÂła pierwsza w Polsce internetowa porĂłwnywarka cen usÂług koÂścielnych, ktĂłrej dane majÂą byĂŚ zbierane i aktualizowane przy pomocy internautĂłw. "Tego jeszcze nie byÂło" - napisaÂł jeden z uÂżytkownikĂłw serwisu Kontakt 24.
~Internauta
"W internecie powstaÂła porównywarka cen usÂług kościelnych. Można sprawdzić opÂłaty za chrzty, śluby lub pogrzeby. Tego jeszcze nie byÂło" - napisaÂł internauta.
Redakcja

Jak twierdzi twĂłrca serwisu ( ktĂłry chce pozostaĂŚ anonimowy), pomysÂł na tego typu portal internetowy podsunĂŞÂło samo Âżycie i gorÂące dyskusje, ktĂłre wywoÂłuje temat ksiĂŞÂży i koÂścioÂła. Przygotowywanie portalu, ktĂłry zaistniaÂł w sieci dwa tygodnie temu, trwaÂło kilka miesiĂŞcy. Przez ten czas zbierane byÂły dane z ponad 10 tysiĂŞcy polskich parafii. Dane te w duÂżej mierze pochodzÂą z internetu, ale takÂże bezpoÂśrednio ze ÂźrĂłdÂła, czyli parafii, w ktĂłrych twĂłrca serwisu osobiÂście siĂŞ pojawiaÂł.

Ceny na tacy. "UÂśrednione"

Zwyczajowe "co Âłaska" niejednokrotnie spĂŞdzaÂło sen z powiek przyszÂłym maÂłÂżonkom czy rodzicom, chcÂącym ochrzciĂŚ swojego malucha. Teraz nabiera konkretnych wartoÂści, ktĂłre dodatkowo moÂżemy porĂłwnaĂŚ. Internauci zwracajÂą uwagĂŞ na praktycznoÂśĂŚ takiego rozwiÂązania, ktĂłre pozwala odpowiednio przygotowaĂŚ siĂŞ przed wizytÂą w parafialnej zakrystii.

Zamierzeniem autora serwisu colaska.pl jest stworzenie bazy danych o cenach usÂług we wszystkich parafiach w caÂłej Polsce. Aktualne dane w serwisie sÂą na bieÂżÂąco aktualizowane i uzupeÂłniane dziĂŞki informacjom, jakie napÂływajÂą od internautĂłw z caÂłego kraju. Ceny, ktĂłre widzimy na stronie sÂą nieoficjalne - to uÂśrednione kwoty, wyliczone na podstawie informacji pochodzÂących z rĂłÂżnych ÂźrĂłdeÂł.

ÂŚlub w Babicach, chrzest w GdaĂąsku

Na stronie znajduje siĂŞ teÂż ranking cenowy poszczegĂłlnych usÂług. DziĂŞki niemu moÂżemy siĂŞ zorientowaĂŚ, jakie sÂą rĂłÂżnice w cenach chrztĂłw czy ÂślubĂłw w poszczegĂłlnych parafiach. A te, jak w przypadku pogrzebu, mogÂą siĂŞgaĂŚ nawet kilku tysiĂŞcy.

Za najtaĂąszÂą wyrĂłÂżnionÂą w serwisie usÂługĂŞ uznano wydanie zaÂświadczenia w parafii Âśw. JĂłzefa Robotnika w Kielcach. ZapÂłacimy za nie tylko 2 zÂłote. NajdroÂższÂą z usÂług bĂŞdzie pogrzeb w parafii Âśw. Karola Boromeusza w Gdyni - bliscy zmarÂłego bĂŞdÂą musieli zapÂłaciĂŚ aÂż 4 tysiÂące zÂłotych.

ad//ja

A co mowia wierni?

"W internecie powstaÂła porównywarka cen usÂług kościelnych. Można sprawdzić opÂłaty za chrzty, śluby lub pogrzeby. Tego jeszcze nie byÂło" - napisaÂł internauta.

http://kontakt24.tvn.pl/temat,-quot-co-laska-quot-czyli-ile-porownywarka-cen-uslug-koscielnych,118767.html

Wiem, Âże niektĂłrzy ksiĂŞÂża majÂą "cenniki" i zdzierajÂą rĂłwno, ale my, gdy braliÂśmy Âślub, trafiliÂśmy na takiego, ktĂłry zaprzecza wszelkim obiegowym opiniom na temat zachÂłannoÂści ksiĂŞÂży. Gdy przyszÂło do pÂłacenia (sami z tym wyszliÂśmy, ksiÂądz nie wspomniaÂł ani sÂłowem) i spytaliÂśmy ile mniej wiĂŞcej naleÂży daĂŚ, ksiÂądz powiedziaÂł, Âże on wie, Âże na pewno musimy siĂŞ liczyĂŚ z groszem, wiĂŞc jak coÂśtam nam zostanie, to moÂżemy daĂŚ jak chcemy, a jak nie, to teÂż siĂŞ koÂściĂłÂł nie zawali. Tak wiĂŞc nie wszyscy ksiĂŞÂża sÂą sĂŞpami, sÂą teÂż tacy, dla ktĂłrych jest to prawdziwe powoÂłanie i zgodnie z nim postĂŞpujÂą.

A co powiecie na ABONAMENT na koÂściĂłÂł????? W okolicach SÂłupska KWAKOWO woj. Pomorskie. Na poczÂątek na 3 lata, 100 zÂł rocznie. Co ciekawe nawet lista zostaÂła wywieszona w gablocie kto byÂł tym niedobrym, nieuczciwym i nie zapÂłaciÂł daniny. TO JEST DOPIERO ÂŚREDNIOWIECZE.

Karola, jeÂśli jest to ich normalna praca niech wystawiÂą fakturĂŞ, z Vatem niech odprowadzÂą podatki i niech usÂługi czy to w Gdyni czy w Pcimiu kosztujÂą jednakowo! U nas ksiÂądz co roku rozlicza siĂŞ z kasy, ale liczy ile na co wydaÂł, ale zapomina podawaĂŚ ile zebraÂł od wiernych. Tak nowy sposĂłb na ksiegowÂśĂŚ koÂścielnÂą.

MoÂże i niektĂłre parafie przesadzajÂą, ale warto mieĂŚ teÂż na uwadze, Âże te pieniÂądze nie tylko idÂą do kieszeni ksiĂŞdza. KtoÂś musi zapÂłaciĂŚ pani z kancelarii, koÂścielnemu, organiÂście itp to jest ich normalna praca i nie robiÂą tego charytatywnie...
WÂłaÂśnie wrĂłciÂłem z koÂścioÂła.Jak wszystkim wiadomo po mszy zbierane sÂą datki .Ludzie, za posÂługĂŞ ksiĂŞdza, do ktĂłrej przygotowuje siĂŞ przez parĂŞ godzin przed mszÂą,potem caÂłÂą godzinĂŞ sprawia im radoÂśĂŚ bycia z Bogiem,rzucajÂą na tacĂŞ monety jednozÂłotowe.Za co ksiĂŞÂża majÂą siĂŞ utrzymaĂŚ,za co remontowaĂŚ koÂścioÂły,za co majÂą nam dawaĂŚ wiarĂŞ w dobrze utrzymanych koÂścioÂłach?Za co,za co,za co?Za zÂłotĂłwkĂŞ?Ludzie .Nie ksiĂŞdza kochacie,a Boga.

od kiedy to ksiÂądz remontuje koÂściĂłl za swoje pieniÂądze.Budynek koÂścioÂła,plebaniĂŞ i caÂłe obejscie utrzymujÂą parafianie.KsiÂądz tylko ogÂłasza ile i co trzeba zrobic.GwoÂżdzia nie wb ije.trawnika nie skosi-wszystko parafianie muszÂą zorganizowac.W ogÂłoszeniach owieczki dowiadujÂą siĂŞ czego proboszcz sobie zaÂżyczÂł i ilu ludzi z jakiej ulicy bÂądz wioski ma przybyĂŚ do pracy-za darmo oczywiscie!

jakby ksiĂŞÂża mieli tak biednie z kasa to nie zmieniali by tak czĂŞsto samochodĂłw.Po drugie nie maja chya pojecia ile wydaje sie na zycie skoro domagaja sie od ludzi wszelkich skÂładek a jak za maÂło im dasz to cie na czarna liste wpisza.Zreszta teraz to ksiĂŞÂża zajmuja sie biznesem, polityka a nie tym co powinni. powoÂłanie to oni maja ale do czego innego....

Jaka nagonka na kosciol? To jest najprawdziwsza prawda. Trzy lata temu zmarla moja tesciowa. Parafia Sw.Michala na Mokotowie. Proboszcz zarzadal tylko 600 zl bez organisty za msze bez pochowku itd. O czym rozmawiamy? O 20 minutach uroczystosci????

rozmawiamy o 600pln od ktorego tak jak kazdy inny podatnik ,czarny nie odprowadzil nic dla Panstwa. A nastepnie po raz kolejny wyciaga lape po panstwowe pieniÂądz na mocy konkordatu, ponial czy za trudne???

MoÂże i niektĂłre parafie przesadzajÂą, ale warto mieĂŚ teÂż na uwadze, Âże te pieniÂądze nie tylko idÂą do kieszeni ksiĂŞdza. KtoÂś musi zapÂłaciĂŚ pani z kancelarii, koÂścielnemu, organiÂście itp to jest ich normalna praca i nie robiÂą tego charytatywnie...

a w Bogdancu k/Gorzowa Wlkp. pobraÂł 200 zÂł i zapomniaÂł o pogrzebie dziecka.

Cennik usÂług koÂścielnych. Za pogrzeb zapÂłacimy najwiĂŞcej

A
A
A

dodano: 13 marca 2009, 14:15 Autor: Tygodnik Powszedni

tagi:cennik koÂściĂłÂł pogrzeb usÂługi
NajwiĂŞcej kosztuje pogrzeb - nawet 2 tysiÂące.

NajwiĂŞcej kosztuje pogrzeb - nawet 2 tysiÂące. (fot. Fot. archiwum)
Przeczytaj wiĂŞcej

Znany sÂłupski ksiÂądz domaga siĂŞ zwrotu domu. Siostry zakonne mogÂą pĂłjÂśĂŚ na bruk

Seks przed Âślubem? CzystoÂśĂŚ przedmaÂłÂżeĂąska czy wolna miÂłoÂśĂŚ?

Proboszcz z koĂąca Âświata

NajwiĂŞcej kosztuje pogrzeb - nawet 2 tysiÂące. Najgorzej jest po wsiach, bo tam Âślub, pogrzeb, chrzciny to imprezy o charakterze prestiÂżowym. NaleÂży siĂŞ pokazaĂŚ, by uniknÂąĂŚ opÂłotkowego sÂądu: dziadostwo - pisze Tygodnik Powszechny.

"Tygodnik Powszechny" sprawdziÂł, ile w praktyce kosztujÂą rĂłÂżne usÂługi religijne, ktĂłre w teorii majÂą byĂŚ darmowe. Ale nie sÂą. SÂą za to pĂłÂłoficjalne cenniki, ktĂłrych KoÂściĂłÂł siĂŞ wypiera.

Podobno krocie kosztuje pogrzeb: nawet 2 tysiÂące. Najgorzej jest po wsiach, bo tam Âślub, pogrzeb, chrzciny to imprezy o charakterze prestiÂżowym. NaleÂży siĂŞ pokazaĂŚ, by uniknÂąĂŚ opÂłotkowego sÂądu: dziadostwo.

Gregorianka, czyli cykl 30 poÂśmiertnych mszy za duszĂŞ jest to wydatek rzĂŞdu 800-1000 zÂł.

NajgÂłoÂśniej jest wokĂłÂł ofiar z okazji ÂślubĂłw. Na kaÂżdym forum internetowym dotyczÂącym Âślubu uparcie powtarza siĂŞ pytanie: jaki jest cennik?

Kinga Nowakowska prowadzi firmĂŞ organizujÂącÂą uroczystoÂści Âślubne i czĂŞsto sÂłyszy to pytanie. - W Krakowie pary dajÂą zwykle 300-400 zÂł za sam Âślub, 50 zÂł dla koÂścielnego, 120-150 zÂł dla organisty, choĂŚ sÂą teÂż droÂżsi. Do tego "co Âłaska" za spisanie protokoÂłu, zwykle 50 zÂł. I drugie tyle "co Âłaska" za zapowiedzi, ktĂłre mogÂą byĂŚ w innej parafii - mĂłwi. W najpopularniejszych wÂśrĂłd nowoÂżeĂącĂłw ÂświÂątyniach usÂłyszy siĂŞ czasem, jak ksiÂądz pyta parĂŞ, ot w Âżartach, czy wiedzÂą, Âże to drogi koÂściĂłÂł. - W takich przypadkach doradzamy zwykle tyle samo: 300-400 zÂł - mĂłwi Nowakowska.

Inni ksiĂŞÂża podkreÂślajÂą, Âże jeÂśli staĂŚ kogoÂś na wesele, to staĂŚ i na ofiarĂŞ.

Na stronie internetowej gdaĂąskich dominikanĂłw czytamy: "Od pary biorÂącej Âślub w naszym koÂściele pobieramy opÂłatĂŞ 500 zÂł. OpÂłata jest staÂła. Zawiera wynagrodzenie organisty. Nie ma Âżadnych dodatkowych opÂłat. JeÂśli suma ta jest dla Was zbyt wysoka, nie bĂłjcie siĂŞ o tym powiedzieĂŚ".

W pobliskiej wsi z XVI-wiecznym modrzewiowym koÂścioÂłem parafianie opowiadajÂą, jak to nowy proboszcz stwierdziÂł, Âże plebania wymaga remontu, i wziÂąÂł kredyt. Potem poinformowaÂł, Âże co niedziela bĂŞdzie wyczytywaÂł kolejne numery domĂłw, ktĂłrych mieszkaĂący majÂą dawaĂŚ na tacĂŞ po 50-100 zÂł. Ludzie siĂŞ zbuntowali, a wtedy ksiÂądz zagroziÂł im informowaniem z ambony, kto ile daÂł.

W tamtych przypadkach mogÂło zabraknÂąĂŚ owej wraÂżliwoÂści. Ale historia pani B. pokazuje, jak niejasne zasady mogÂą prowadziĂŚ do powaÂżniejszych naduÂżyĂŚ. Chodzi o jeden z najwaÂżniejszych polskich cmentarzy. Pani B. chciaÂła pochowaĂŚ ojca tam, gdzie leÂży reszta rodziny. Przed pogrzebem proboszcz i zarazem dyrektor cmentarza o statusie parafialnego, poleciÂł jej w ciÂągu trzech dni przynieÂśĂŚ 16 tys. zÂł w gotĂłwce.

Na 3573,80 zÂł kobieta dostaÂła fakturĂŞ za "usÂługi pogrzebowe i pokrewne". Na pozostaÂłe 12,5 tys. zÂł - odrĂŞcznie wypisane pokwitowanie z pieczĂŞciÂą parafii o treÂści: "dzierÂżawa wieczysta (tu numer dziaÂłki), ofiara 12,5 tys. zÂł". Ma jeszcze zaÂświadczenie dzierÂżawy z adnotacjÂą, Âże opÂłata zostaÂła dokonana w caÂłoÂści. Bez podanej sumy.

- Po pogrzebie postanowiÂłam wrĂłciĂŚ i poprosiĂŚ proboszcza o fakturĂŞ na tĂŞ sumĂŞ, myÂślaÂłam o odliczeniu jej od podatku - opowiada pani B. - UsÂłyszaÂłam, Âże mogĂŞ dostaĂŚ fakturĂŞ, ale wtedy... muszĂŞ dopÂłaciĂŚ 22 proc.

CaÂły artykuÂł znajduje siĂŞ na stronie Tygodnika Powszechnego.

======================================================

KsiĂŞÂża majÂą cennik usÂług koÂścielnych?
2009-05-27 | Ostatnia aktualizacja: 00:55 | Komentarze: 0
Pogrzeb - 300 zÂłotych, komunia i wesele - 500 zÂłotych, a msza ÂświĂŞta - 150 zÂłotych. Taki cennik posÂług kapÂłaĂąskich pojawiÂł siĂŞ w kilku miejscach w Nowej Soli.
Rekomenduj artykuÂł| Dodaj do:
Zobacz takÂże:

Zobacz, ile zarabia ksiÂądz
Komunia bĂŞdzie kosztowaĂŚ fortunĂŞ
Polski KoÂściĂłÂł o pedofilach w sutannach
KsiÂądz-pedofil krzywdziÂł, a kary nie dostaÂł
"Tym, co byÂło na tacy moÂżna siĂŞ podcieraĂŚ"
Przez ksiĂŞdza wyszli z pogrzebu z pÂłaczem
Nagonka prezydenta na krakowski KoÂściĂłÂł?
Cejrowski: KsiĂŞÂża, nie siedÂźcie na tyÂłkach
StudiowaÂł teologiĂŞ i gwaÂłciÂł chÂłopcĂłw
KsiĂŞÂża lekcewaÂżÂą wiernych
Prokurator zbada koÂścielne kartoteki
TÂłumy zobaczyÂły egzekucjĂŞ w koÂściele
Flota 3 lotniskowcĂłw zbliÂża siĂŞ do naszych granic! MogÂą nie mieĂŚ pokojowych zamiarĂłw >> Zagraj teraz

Ulotki z cennikiem nie pojawiÂły siĂŞ w parafii Âśw. Antoniego w Nowej Soli, a w centrum miasta. "Ulotki pojawiÂły siĂŞ w nocy, ale my nie mamy z tym nic wspĂłlnego. To oszczerstwo i pomĂłwienie" - powiedziaÂł DZIENNIKOWI ksiÂądz z parafii Âśw. Antoniego.

>>>Zobacz kontrowersyjne ulotki w Nowej Soli

KsiÂądz twierdzi, Âże zakonnicy nie majÂą cennika na swe usÂługi. "Przyjmujemy jedynie ofiarĂŞ <co Âłaska>, kaÂżdy wiĂŞc daje tyle pieniĂŞdzy, na ile go staĂŚ" - mĂłwi ksiÂądz.

Zdaniem ksiĂŞdza ulotki rozwiesiÂł ktoÂś, kto chciaÂł zrobiĂŚ przykroÂśĂŚ zakonnikom z parafii Âśw. Antoniego. "Ewentualnie sprawcÂą jest ktoÂś, kogo spotkaÂła przykroÂśĂŚ ze strony parafii. Ale na pewno nie naszej parafii” - mĂłwi DZIENNIKOWI duchowny. "Nic na to nie poradzimy, ludzie sÂą rĂłÂżni” - dodaje. Zakonnik zapewnia, Âże nikt z parafii Âśw. Antoniego z Nowej Soli nie zamierza ÂścigaĂŚ osĂłb rozwieszajÂących ulotki mimo, Âże ich treÂśĂŚ jest dla ksiĂŞÂży przykra.

http://wiadomosci.dziennik.pl/wydarzenia/artykuly/150683,ksieza-maja-cennik-uslug-koscielnych.html

Czytajac te informacje, bardzo smutno robi sie na duszy. Polska jest krajem katolickim. Kosciol ma swoja polityke, chyba nigdy nie wiodlo sie tak dobrze kosciolowi jak obecnie, a moze sie myle?
Pozdrawiam serdecznie. Rafaela

ScaliÂłem posty
Darek

ROZPOCZAL SIE CZAS PIELGRZYMEK W POLSCE.

Poradnik pielgrzyma.

Nieodpowiednia reklama? ZgÂłoÂś!

KaÂżda pielgrzymka w Polsce ma swoje zwyczaje, przekazuje w specjalnych poradnikach informacje istotne dla jej pielgrzymĂłw.
W poniÂższym tekÂście zebraliÂśmy szereg najistotniejszych naszym zdaniem rad.
Co naleÂży wziÂąĂŚ na pielgrzymkĂŞ:

Jako pielgrzym bĂŞdziesz na szlaku poruszaĂŚ siĂŞ jedynie z lekkim bagaÂżem podrĂŞcznym, rzeczy przydatne na noclegach pojadÂą ciĂŞÂżarĂłwkÂą.

weÂź dwa plecaki: jeden do ciĂŞÂżarĂłwki drugi na czas wĂŞdrĂłwki – powinien byĂŚ wygodny i w miarĂŞ moÂżliwoÂści wodoodporny,
wygodne buty – turystyczne nad kostkĂŞ (zakÂładane na grube skarpety) oraz sandaÂły (w nich stopy odpocznÂą podczas noclegu),
bieliznĂŞ, skarpety, podkoszulki,
krĂłtkie (do kolan) i dÂługie spodnie,
przybory do mycia (dziewczĂŞta powinny pamiĂŞtaĂŚ o podpaskach),
pidÂżamĂŞ,
ciepÂły sweter lub polar,
kurtkĂŞ,
namiot – umĂłw siĂŞ z grupÂą znajomych abyÂście wzajemnie zapewnili sobie miejsca w namiocie,
ÂśpiwĂłr i karimatĂŞ.

Co naleÂży zabieraĂŚ do bagaÂżu podrĂŞcznego?

Pierwsza zasada brzmi „jak najmniej”. Niestety poniÂższa lista „najpotrzebniejszych rzeczy” pokazuje jak trudno jest to zrealizowaĂŚ.

czapkĂŞ lub kapelusz przeciwko sÂłoĂącu,
dokumenty, pieniÂądze, Âśpiewnik pielgrzymkowy, RĂłÂżaniec,
kubek/menaÂżkĂŞ, ÂłyÂżkĂŞ, scyzoryk,
chleb i „coÂś do chleba”, aby przygotowaĂŚ jedzenie na postoju,
wodĂŞ (niestety duÂżo waÂży, ale jest niezbĂŞdna),
dwa bandaÂże elastyczne – na twardym podÂłoÂżu takim jak asfalt czĂŞsto „wysiadajÂą” kolana, calcium, wodĂŞ utlenionÂą oraz sterylne igÂły do strzykawki do przebijania pĂŞcherzy na stopach,
ceratowy pÂłaszcz przeciw deszczowy (pielgrzymka nie zatrzymuje siĂŞ nigdy aby siĂŞ schowaĂŚ przed deszczem), najlepiej mieĂŚ drugi w bagaÂżu gÂłĂłwnym na wypadek zniszczenia,
wielu pielgrzymĂłw zabiera karimatĂŞ aby mĂłc poÂłoÂżyĂŚ siĂŞ podczas postoju.

Jak przygotowaĂŚ siĂŞ do pielgrzymki?
Pod wzglĂŞdem fizycznym:

OczekujÂąc na pielgrzymkĂŞ chodÂź jak najczĂŞÂściej na wycieczki za miasto (min. 20 km), bĂŞdzie to odpowiednia zaprawa, przy okazji masz szansĂŞ rozchodziĂŚ buty.
JeÂśli masz kÂłopoty ze zdrowiem skonsultuj swoje wyjÂście na pielgrzymkĂŞ z lekarzem.
JeÂśli regularnie zaÂżywaĂŚ leki weÂź ze sobÂą ich zapas (na trasie moÂże nie byĂŚ apteki), poinformuj sÂłuÂżbĂŞ medycznÂą ze swojej grupy, gdyby coÂś siĂŞ Ci dziaÂło bĂŞdÂą wiedzieĂŚ o co chodzi.

Pod wzglĂŞdem duchowym:

Przed pielgrzymkÂą przystÂąp do Sakramentu Pokuty - podczas marszu na pewno bĂŞdzie moÂżna siĂŞ wyspowiadaĂŚ, ale zapewne kolejka bĂŞdzie dÂługa... nie powiĂŞkszaj jej.
Przed wyruszeniem przemyÂśl intencjĂŞ w jakiej zamierzasz siĂŞ modliĂŚ.

Jak wyglÂąda dzieĂą pielgrzyma?
(w skrĂłcie, z maÂłym przymruÂżeniem oka)

pielgrzym wstaje o 4 lub 5 rano,
pielgrzym radoÂśnie opuszcza swĂłj namiot, bo spanie na karimacie jest bardzo niewygodne :-),
pielgrzym, poniewaÂż rano jest zimno, zakÂłada na siebie mnĂłstwo ubraĂą, nie jest Âświadom, Âże kiedy wzejdzie sÂłoĂące bĂŞdzie to wszystko musiaÂł wÂłoÂżyĂŚ do maÂłego podrĂŞcznego plecaczka i nieÂśĂŚ :-),
pielgrzym je Âśniadanie w marszu lub na pierwszym postoju, herbatĂŞ czerpie kubkiem z garnkĂłw ustawionych przy drodze przez gospodarzy,
pielgrzym Âśpiewa najgÂłoÂśniej jak moÂże, nawet jeÂśli mu sÂłoĂą nadepnÂąÂł na ucho :-),
pielgrzym na postoju leÂży i udaje, Âże nie Âśpi :-),
pielgrzym pomaga innym braciom, niesie za nich bagaÂż, przyjmuje pod swĂłj parasol,
pielgrzym codziennie uczestniczy w Mszy ÂŚwiĂŞtej i nosi radoÂśĂŚ w sercu z przyjĂŞcia Pana Jezusa,
pielgrzym na koniec dnia ustawia siĂŞ w kolejce do sÂłuÂżby medycznej w celu opatrzenia ran na stopach (zwÂłaszcza jeÂśli caÂłodzienny marsz zweryfikowaÂł poglÂąd pt. "Mam wygodne buty"),
pielgrzym chĂŞtnie kÂładzie siĂŞ spaĂŚ, bo nawet najtwardsza karimata sprawia, Âże nie trzeba juÂż znajdowaĂŚ siĂŞ w pozycji wertykalnej :-).

Mimo trudnoÂści pielgrzymka jest wspaniaÂłym i niezapomnianym przeÂżyciem, w ktĂłrym warto choĂŚ raz uczestniczyĂŚ. A Ci ktĂłrzy poszli pierwszy raz... bĂŞdÂą chcieli wrĂłciĂŚ na pÂątniczy szlak!
ArtykuÂły powiÂązane

14. ÂŁowicka Piesza Pielgrzymka MÂłodzieÂżowa na JasnÂą GĂłrĂŞ 2009Promienista Grupa Rowerowa Akcji Katolickiej Diecezji Kaliskiej 2009Trasa 29. Pieszej Pielgrzymki Kaszubskiej na JasnÂą GĂłrĂŞKaliska Piesza Pielgrzymka na JasnÂą GĂłrĂŞ65. Piesza Rybnicka Pielgrzymka na JasnÂą GĂłrĂŞ i Pielgrzymka Archidiecezji Katowickiej 2010Pielgrzymka Rybnicka na Jasnej GĂłrzePiesza Pielgrzymka Ziemi Sandomierskiej na JasnÂą GĂłrĂŞ 2009Pielgrzymka Ziemi ÂŚwiĂŞtokrzyskiej z Ostrowca ÂŚwiĂŞtokrzyskiego na JasnÂą GĂłrĂŞ 2009

Opoka / e-Pielgrzymka / Poradnik pielgrzyma
Informacje
Strona gÂłĂłwna Wirtualna Mapa Pielgrzymek Galeria zdjĂŞĂŚ z pielgrzymki Mikroblog Lista pielgrzymek Poradnik pielgrzyma KomĂłrkowy Savoir-vivre AktualnoÂści pielgrzymkowe Wiem gdzie jesteÂś Patronat medialny Info dla mediĂłw Pomoc Konkurs Sanktuaria i zabytki

dar.opoka.org.pl
Pielgrzymki

BiaÂłostocka
Bielsko-ÂŻywiecka
Brodnicka FranciszkaĂąska
Bydgoska
Bydgoska "Promienista"
DrohiczyĂąska
ElblÂąska
GdaĂąska
GdyĂąska
Gliwicka
GÂłogowska
GnieÂźnieĂąska
Gorzowska
GrudziÂądzka
Kaliska
Kaliska Rowerowa
Kaszubska (z Helu)
Kielecka
Koluszki
KoszaliĂąsko-KoÂłobrzeska
Krakowska
Legnicka
Lubelska
ÂŁomÂżyĂąska
ÂŁowicka
ÂŁĂłdzka
Opolska
OÂświĂŞcimska
PelpliĂąska
Piotrkowska
PÂłocka
Podlaska
PoznaĂąska
Przemyska
Radomska
Rybnicka
Rzeszowska
Sandomierska
Solec Kujawski
Sosnowiecka
Stalowa Wola
SzczeciĂąska
ÂŚwiĂŞtokrzyska (z Ostrowca)
Tarnowska
ToruĂąska
Tomaszowska
WarmiĂąska
Warszawska
Warszawska 17-stki
Warszawska Akademicka
Warszawska na Rolkach
Warszawska NiepeÂłnosprawnych
Warszawska Praska Rodzin
Warszawska Praska PMK
WÂłocÂławska
Wojskowa
WrocÂławska
Zamojska
ZielonogĂłrska

DoÂłÂączyli pielgrzymi
Dodaj uÂżytkownika
Informacje o pielgrzymie
Elka
Informacje o pielgrzymie
teri53
Informacje o pielgrzymie
Piotrek93
Informacje o pielgrzymie
truskawka
Informacje o pielgrzymie
maxikas4
Informacje o pielgrzymie
Anetka27
Poradnik pielgrzyma

Nieodpowiednia reklama? ZgÂłoÂś!

KaÂżda pielgrzymka w Polsce ma swoje zwyczaje, przekazuje w specjalnych poradnikach informacje istotne dla jej pielgrzymĂłw.
W poniÂższym tekÂście zebraliÂśmy szereg najistotniejszych naszym zdaniem rad.
Co naleÂży wziÂąĂŚ na pielgrzymkĂŞ:

Jako pielgrzym bĂŞdziesz na szlaku poruszaĂŚ siĂŞ jedynie z lekkim bagaÂżem podrĂŞcznym, rzeczy przydatne na noclegach pojadÂą ciĂŞÂżarĂłwkÂą.

weÂź dwa plecaki: jeden do ciĂŞÂżarĂłwki drugi na czas wĂŞdrĂłwki – powinien byĂŚ wygodny i w miarĂŞ moÂżliwoÂści wodoodporny,
wygodne buty – turystyczne nad kostkĂŞ (zakÂładane na grube skarpety) oraz sandaÂły (w nich stopy odpocznÂą podczas noclegu),
bieliznĂŞ, skarpety, podkoszulki,
krĂłtkie (do kolan) i dÂługie spodnie,
przybory do mycia (dziewczĂŞta powinny pamiĂŞtaĂŚ o podpaskach),
pidÂżamĂŞ,
ciepÂły sweter lub polar,
kurtkĂŞ,
namiot – umĂłw siĂŞ z grupÂą znajomych abyÂście wzajemnie zapewnili sobie miejsca w namiocie,
ÂśpiwĂłr i karimatĂŞ.

Co naleÂży zabieraĂŚ do bagaÂżu podrĂŞcznego?

Pierwsza zasada brzmi „jak najmniej”. Niestety poniÂższa lista „najpotrzebniejszych rzeczy” pokazuje jak trudno jest to zrealizowaĂŚ.

czapkĂŞ lub kapelusz przeciwko sÂłoĂącu,
dokumenty, pieniÂądze, Âśpiewnik pielgrzymkowy, RĂłÂżaniec,
kubek/menaÂżkĂŞ, ÂłyÂżkĂŞ, scyzoryk,
chleb i „coÂś do chleba”, aby przygotowaĂŚ jedzenie na postoju,
wodĂŞ (niestety duÂżo waÂży, ale jest niezbĂŞdna),
dwa bandaÂże elastyczne – na twardym podÂłoÂżu takim jak asfalt czĂŞsto „wysiadajÂą” kolana, calcium, wodĂŞ utlenionÂą oraz sterylne igÂły do strzykawki do przebijania pĂŞcherzy na stopach,
ceratowy pÂłaszcz przeciw deszczowy (pielgrzymka nie zatrzymuje siĂŞ nigdy aby siĂŞ schowaĂŚ przed deszczem), najlepiej mieĂŚ drugi w bagaÂżu gÂłĂłwnym na wypadek zniszczenia,
wielu pielgrzymĂłw zabiera karimatĂŞ aby mĂłc poÂłoÂżyĂŚ siĂŞ podczas postoju.

Jak przygotowaĂŚ siĂŞ do pielgrzymki?
Pod wzglĂŞdem fizycznym:

OczekujÂąc na pielgrzymkĂŞ chodÂź jak najczĂŞÂściej na wycieczki za miasto (min. 20 km), bĂŞdzie to odpowiednia zaprawa, przy okazji masz szansĂŞ rozchodziĂŚ buty.
JeÂśli masz kÂłopoty ze zdrowiem skonsultuj swoje wyjÂście na pielgrzymkĂŞ z lekarzem.
JeÂśli regularnie zaÂżywaĂŚ leki weÂź ze sobÂą ich zapas (na trasie moÂże nie byĂŚ apteki), poinformuj sÂłuÂżbĂŞ medycznÂą ze swojej grupy, gdyby coÂś siĂŞ Ci dziaÂło bĂŞdÂą wiedzieĂŚ o co chodzi.

Pod wzglĂŞdem duchowym:

Przed pielgrzymkÂą przystÂąp do Sakramentu Pokuty - podczas marszu na pewno bĂŞdzie moÂżna siĂŞ wyspowiadaĂŚ, ale zapewne kolejka bĂŞdzie dÂługa... nie powiĂŞkszaj jej.
Przed wyruszeniem przemyÂśl intencjĂŞ w jakiej zamierzasz siĂŞ modliĂŚ.

Jak wyglÂąda dzieĂą pielgrzyma?
(w skrĂłcie, z maÂłym przymruÂżeniem oka)

pielgrzym wstaje o 4 lub 5 rano,
pielgrzym radoÂśnie opuszcza swĂłj namiot, bo spanie na karimacie jest bardzo niewygodne :-),
pielgrzym, poniewaÂż rano jest zimno, zakÂłada na siebie mnĂłstwo ubraĂą, nie jest Âświadom, Âże kiedy wzejdzie sÂłoĂące bĂŞdzie to wszystko musiaÂł wÂłoÂżyĂŚ do maÂłego podrĂŞcznego plecaczka i nieÂśĂŚ :-),
pielgrzym je Âśniadanie w marszu lub na pierwszym postoju, herbatĂŞ czerpie kubkiem z garnkĂłw ustawionych przy drodze przez gospodarzy,
pielgrzym Âśpiewa najgÂłoÂśniej jak moÂże, nawet jeÂśli mu sÂłoĂą nadepnÂąÂł na ucho :-),
pielgrzym na postoju leÂży i udaje, Âże nie Âśpi :-),
pielgrzym pomaga innym braciom, niesie za nich bagaÂż, przyjmuje pod swĂłj parasol,
pielgrzym codziennie uczestniczy w Mszy ÂŚwiĂŞtej i nosi radoÂśĂŚ w sercu z przyjĂŞcia Pana Jezusa,
pielgrzym na koniec dnia ustawia siĂŞ w kolejce do sÂłuÂżby medycznej w celu opatrzenia ran na stopach (zwÂłaszcza jeÂśli caÂłodzienny marsz zweryfikowaÂł poglÂąd pt. "Mam wygodne buty"),
pielgrzym chĂŞtnie kÂładzie siĂŞ spaĂŚ, bo nawet najtwardsza karimata sprawia, Âże nie trzeba juÂż znajdowaĂŚ siĂŞ w pozycji wertykalnej :-).

Mimo trudnoÂści pielgrzymka jest wspaniaÂłym i niezapomnianym przeÂżyciem, w ktĂłrym warto choĂŚ raz uczestniczyĂŚ. A Ci ktĂłrzy poszli pierwszy raz... bĂŞdÂą chcieli wrĂłciĂŚ na pÂątniczy szlak!
ArtykuÂły powiÂązane

14. ÂŁowicka Piesza Pielgrzymka MÂłodzieÂżowa na JasnÂą GĂłrĂŞ 2009Promienista Grupa Rowerowa Akcji Katolickiej Diecezji Kaliskiej 2009Trasa 29. Pieszej Pielgrzymki Kaszubskiej na JasnÂą GĂłrĂŞKaliska Piesza Pielgrzymka na JasnÂą GĂłrĂŞ65. Piesza Rybnicka Pielgrzymka na JasnÂą GĂłrĂŞ i Pielgrzymka Archidiecezji Katowickiej 2010Pielgrzymka Rybnicka na Jasnej GĂłrzePiesza Pielgrzymka Ziemi Sandomierskiej na JasnÂą GĂłrĂŞ 2009Pielgrzymka Ziemi ÂŚwiĂŞtokrzyskiej z Ostrowca ÂŚwiĂŞtokrzyskiego na JasnÂą GĂłrĂŞ 2009

Ile jeszcze do CzĂŞstochowy?

DziĂŞki Wirtualnej Mapie Pielgrzymek zobaczymy, w jakim tempie pielgrzymki z Warszawy, Krakowa, GdaĂąska, Tarnowa i innych miejscowoÂści przesuwajÂą siĂŞ w kierunku Jasnej GĂłry. Jak to moÂżliwe? KomĂłrka w kieszeni jednego z pielgrzymĂłw bĂŞdzie lokalizowana dziĂŞki tzw. triangulacji. DziĂŞki sygnaÂłowi odbieranemu przez trzy stacje nadawcze, z duÂżÂą dokÂładnoÂściÂą bĂŞdzie moÂżna okreÂśliĂŚ, gdzie znajduje siĂŞ okreÂślona pielgrzymka w danej chwili. Kolorowe linie na Wirtualnej Mapie Pielgrzymek wskaÂżÂą, w ktĂłrym miejscu sÂą poszczegĂłlne grupy.
Wszyscy ciĂŞ usÂłyszÂą i zobaczÂą

"PadÂła" ci komĂłrka i nie moÂżesz zadzwoniĂŚ do domu? Mocy doda ci SÂłuÂżba elektryczna - w namiocie podÂłÂączyĂŚ siĂŞ moÂżesz do agregatu prÂądotwĂłrczego i rozgaÂłĂŞÂźnika. Zabierz tylko zasilacz! Na czterach pielgrzymkach - krakowskiej, tarnowskiej, podlaskiej i radomskiej - kaÂżdy bĂŞdzie mĂłgÂł podÂładowaĂŚ akumulatorek telefonu. Nie tylko z Plusa, ktĂłry wraz z "OpokÂą" wymyÂśliÂł wakacyjnÂą akcjĂŞ. Chcesz, by w domu zobaczyli ciĂŞ na trasie? Nic prostszego - poleĂŚ im pielgrzymkowÂą galeriĂŞ! ZnajdÂą siĂŞ na niej reporterskie zdjĂŞcia wydarzeĂą, zabytkĂłw oraz portrety mijanych ludzi i pielgrzymĂłw. To wÂłaÂśnie MMS-y przybliÂżÂą atmosferĂŞ szlakĂłw do CzĂŞstochowy.
Dla tych, ktĂłrzy iÂśĂŚ nie mogÂą... pielgrzymkowy mikroblog

Jeszcze w latach 90., gdy ktĂłraÂś z rozgÂłoÂśni radiowych chciaÂła przygotowaĂŚ reportaÂż z trasy pielgrzymkowej, taÂśmy magnetofonowe z nagraniami woziÂło siĂŞ samochodami zaopatrzenia, np. z piekarni. KomĂłrki byÂły rzadkoÂściÂą, a pokrycie Polski sygnaÂłem danej sieci - niewielkie. CzĂŞsto, gĂŞsto reporter radiowy, nadajÂąc relacjĂŞ na Âżywo, musiaÂł wchodziĂŚ na dach samochodu, by "zÂłapaĂŚ pole". DziÂś doÂśĂŚ trudno znaleÂźĂŚ miejsce, gdzie telefon komĂłrkowy nie ma zasiĂŞgu, a wachlarz moÂżliwych zastosowaĂą znacznie siĂŞ rozrĂłsÂł. Przez komĂłrkĂŞ transmitowaĂŚ moÂżna na Âżywo do studia wszelkie wydarzenia pielgrzymkowe, wywiady i relacje. KorzystajÂąc z bezprzewodowego Internetu, moÂżna uzupeÂłniaĂŚ pielgrzymkowÂą stronĂŞ www, a dziennikarze towarzyszÂący danej grupie przeÂślÂą artykuÂły i wiadomoÂści do redakcji. DziĂŞki tej samej usÂłudze z trasy moÂżna teÂż wysyÂłaĂŚ sms-ami teksty, a mms-ami fotografie i krĂłtkie nagrania audio.
Pielgrzymka z... komĂłrkÂą

Nietrudno byÂło namĂłwiĂŚ poszczegĂłlne grupy pielgrzymkowe do wspĂłÂłpracy. Wszelkie sÂłuÂżby porzÂądkowe, o gÂłĂłwnych przewodnikach nie wspominajÂąc, muszÂą siĂŞ ze sobÂą kontaktowaĂŚ i to stale. JuÂż kilkusetosobowa grupa na drodze to spore wyzwanie, a co dopiero pielgrzymka skÂładajÂąca siĂŞ z kilkunastu tysiĂŞcy osĂłb? Poza tym kaÂżdy chce wiedzieĂŚ, co dzieje siĂŞ w domu, zwÂłaszcza gdy zostawiÂł kogoÂś chorego lub samotnego. DziÂś Âświat zmalaÂł dziĂŞki komĂłrkom i nawet na pielgrzymce nikogo one nie dziwiÂą, choĂŚ nie mogÂą byĂŚ uÂżywane zawsze i wszĂŞdzie, o czym stanowi regulamin poszczegĂłlnych grup. SÂłowem - nowoczesne technologie na pielgrzymce? Czemu nie?! ChoĂŚ - z umiarem...

http://pielgrzymki.opoka.org.pl/poradnik/592.1,Poradnik_pielgrzyma.html

Wojna Platformy z arcybiskupem GÂłĂłdziem

Radni odebrali prezydentowi GdaĂąska prawo przekazywania gruntĂłw KoÂścioÂłom
Jak arcybiskup z miastem handluje

Wszystko zmieniÂło siĂŞ po konwencji PO w Sopocie 11 czerwca. Premier Donald Tusk powiedziaÂł: - Nie bĂŞdziemy klĂŞczeli przed ksiĂŞdzem, bo do klĂŞczenia jest koÂściĂłÂł.

Trzy tygodnie temu. BoÂże CiaÂło w bazylice Mariackiej w GdaĂąsku. Jak zwykle na waÂżnych naboÂżeĂąstwach dwie pierwsze Âławki byÂły zarezerwowane dla VIP-Ăłw. - WchodzĂŞ, a tam pusto, nawet myÂślaÂłem, Âże godziny pomyliÂłem - mĂłwi Andrzej Jaworski, poseÂł PiS. - UsiadÂłem sam. Zwykli ludzie zajĂŞli wolne miejsca. Nie przyszedÂł Âżaden radny, nikt z wÂładz miasta, wojewĂłdztwa, Âżaden poseÂł PO. A jeszcze kilka tygodni wczeÂśniej przychodzili tÂłumnie na wszystkie uroczystoÂści celebrowane przez arcybiskupa GÂłĂłdzia.

"PrzecieÂż nie przyszli"

Na koĂącu proboszcz dziĂŞkowaÂł "przedstawicielom wÂładz za przybycie". - Nie ma komu, przecieÂż nie przyszli - wtrÂąciÂł arcybiskup. - A po co mamy chodziĂŚ do niego, jak na nas krzyczy? - pyta Jerzy Borowczak, poseÂł PO. - ChcĂŞ chodziĂŚ do koÂścioÂła siĂŞ modliĂŚ, a nie sÂłuchaĂŚ jego wystÂąpieĂą parapolitycznych. Po co mi wysÂłuchiwaĂŚ, jaki mamy nieludzki rzÂąd? Nieraz czuliÂśmy siĂŞ osaczeni, siedzÂąc w Âławkach, jak wygÂłaszaÂł kazania - mĂłwi Borowczak. I twierdzi, Âże arcybiskup nie kryje swoich bliskich zwiÂązkĂłw z PiS.

WiĂŞcej o konflikcie Platformy z biskupem w "Gazecie Wyborczej"

http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80271,9930362,Wojna_Platformy_z_arcybiskupem_Glodziem.html

Jak arcybiskup z miastem handluje
Krzysztof Katka
03.07.2011 aktualizacja: 2011-07-04 08:42

Arcybiskup SÂławoj GÂłĂłdÂź nie zapÂłaci ani grosza za dziaÂłkĂŞ wartÂą 450 tys. zÂł. To GdaĂąsk dopÂłaci arcybiskupowi.
ABP SÂŁAWOJ LESZEK GÂŁĂDÂŹ - metropolita gdaĂąski, 64 lata. UchyliÂł ks. Henrykowi Jankowskiemu znanemu z antysemickich ekscesĂłw zakaz wygÂłaszania kazaĂą naÂłoÂżony przez abp. GocÂłowskiego. PobÂłaÂżliwy wobec Radia Maryja
Fot. Waldemar KompaÂła / AG
ABP SÂŁAWOJ LESZEK GÂŁĂDÂŹ - metropolita gdaĂąski, 64 lata. UchyliÂł ks. Henrykowi Jankowskiemu znanemu z antysemickich ekscesĂłw zakaz wygÂłaszania kazaĂą naÂłoÂżony przez abp. GocÂłowskiego. PobÂłaÂżliwy wobec Radia Maryja
ZOBACZ TAKÂŻE

PO nie klĂŞka w GdaĂąsku
Platforma nie chce dawaĂŚ dziaÂłek arcybiskupowi
Miasto przekazuje kurii ziemiĂŞ na Oruni za 1 proc.
Obchody 3 Maja. Abp GÂłĂłdÂź: "Konstytucja to modlitwa"
Jak arcybiskup dostaÂł od GdaĂąska dziaÂłkĂŞ wartÂą 2,8 mln
SpeÂłnili marzenie abp. GÂłĂłdzia. ZostaÂł soÂłtysem [wideo]
Arcybiskup GÂłĂłdÂź opuÂściÂł OliwĂŞ. Mieszka na Oruni
Nowy pomnik abp. GÂłĂłdzia. Konserwator mĂłwi nie
Zdaniem GĂłrlikowskiego: ÂŻaÂłoba teÂż sÂłuÂży pojednaniu
GÂłĂłdÂź: Media zrobiÂły "szakaladzio" na ks. Jankowskim
Arcybiskup SÂławoj Leszek GÂłĂłdÂź uhonorowany
Arcybiskup GÂłĂłdÂź dostanie honoris causa od AWFiS
Abp. GÂłĂłdÂź wprowadza indeksy dla uczniĂłw religii
Abp GÂłĂłdÂź: Wola parafian najwaÂżniejsza

O tym, Âże prezydent GdaĂąska postanowiÂł przekazaĂŚ parafii Âśw. Ignacego Loyoli na Oruni dziaÂłkĂŞ o powierzchni 3300 m kw. pisaliÂśmy przed miesiÂącem. NieruchomoÂśĂŚ wartÂą 457 tys. zÂł odda bez przetargu za jeden procent wartoÂści - czyli 4573 zÂł - "na cele dziaÂłalnoÂści sakralnej, z przeznaczeniem do ÂłÂącznego zagospodarowania z obecnym terenem parafii". DziaÂłka powiĂŞkszy ogrĂłd arcybiskupa GÂłĂłdzia przy jego nowej rezydencji przy ul. Brzegi.

Teraz okazuje siĂŞ, Âże gmina nie otrzyma nawet tych 4573 zÂłotych, poniewaÂż kuria naliczyÂła wiĂŞkszÂą opÂłatĂŞ za umoÂżliwienie publicznego dojÂścia do cmentarza przy parafii Loyoli. SÂłuÂżebnoÂśĂŚ przejÂścia zostaÂła wyceniona na 5175 zÂł i tu arcybiskup nie byÂł tak wspaniaÂłomyÂślny, jak wÂładze miasta, i Âżadnej bonifikaty nie naliczyÂł. W efekcie kuria dostanie jeszcze z miejskiej kasy 602 zÂł.

Przez dziesiÂątki lat dojÂście przez koÂścielnÂą dziaÂłkĂŞ do cmentarza przy oruĂąskiej parafii nie byÂło dla nikogo problemem. ZresztÂą trudno sobie wyobraziĂŚ, Âżeby kuria zagrodziÂła wjazd na cmentarz.

SkÂąd zatem pomysÂł na takÂą "kompensacjĂŞ"? JuÂż wczeÂśniej wiceprezydent GdaĂąska WiesÂław Bielawski przekonywaÂł, Âże przekazanie dziaÂłki, ktĂłra powiĂŞkszy rezydencjĂŞ metropolity gdaĂąskiego, to czĂŞÂśĂŚ wiĂŞkszej umowy. - Zapisane w niej zostanie, Âże ksiÂądz arcybiskup zrzeknie siĂŞ wszelkich roszczeĂą do czĂŞÂści parku Oliwskiego - przekonywaÂł wiceprezydent.

Wicedyrektor PÂłonka potwierdza: - Jest wola obu stron, aby rozstrzygnÂąĂŚ i zamknÂąĂŚ kwestiĂŞ parku Oliwskiego, tylko Âże treÂśĂŚ nie zostaÂła jeszcze domĂłwiona. Zrzeczenie siĂŞ roszczeĂą zostaÂłoby zapisane w pakiecie umĂłw.

Porozumienie nie jest jednak jeszcze przesÂądzone. - WierzĂŞ, Âże siĂŞ dogadamy, jestem gotowy roszczeĂą do parku siĂŞ zrzec - powiedziaÂł "Gazecie" abp. SÂławoj Leszek GÂłĂłdÂź. - NaleÂży jednak uszanowaĂŚ wÂłasnoÂśĂŚ, jak w paĂąstwie prawa przystoi, i ja siĂŞ o mojÂą [kurii - red.] wÂłasnoÂśĂŚ upomnĂŞ. Ja z miarkÂą nie chodziÂłem i gruntĂłw nie mierzyÂłem, wiĂŞc nie wiem, czy akurat w takiej formie to porozumienie zostanie zawarte, czy bĂŞdziemy szukali innych sposobĂłw. Ta transakcja byÂła politycznie kosztowna dla Adamowicza. W czwartek Rada Miasta GdaĂąska odebraÂła mu kompetencjĂŞ do przekazywania KoÂścioÂłom nieruchomoÂści z 99-procentowÂą bonifikatÂą. Powodem tej decyzji byÂły ujawnione przez media dwie ostatnie transakcje - oddanie 12 tys. m kw. na koÂściĂłÂł przy Wielkopolskiej (za dziaÂłkĂŞ wartÂą 2,8 mln zÂł kuria zapÂłaci 28 tys. zÂł) oraz wspomniane wyÂżej przekazanie gruntu na Oruni.

- Tu nie chodzi o brak zaufania do prezydenta, lecz o to, Âże o tych sprawach dowiadywaliÂśmy siĂŞ z mediĂłw - wyjaÂśnia Piotr Skiba, radny PO. Oficjalne uzasadnienie zmian jest takie, Âże "nie zachodzÂą okolicznoÂści, ktĂłre uzasadniaÂłyby wyÂłÂączenie radnych z procesu podejmowania decyzji".

Zgodnie z nowym prawem prezydent PaweÂł Adamowicz nie mĂłgÂłby juÂż podpisaĂŚ takiej umowy, ale zmienione przepisy jeszcze nie obowiÂązujÂą - wejdÂą w Âżycie za ok. dwa miesiÂące.

Ale urzĂŞdnicy nie majÂą zamiaru zwlekaĂŚ z oddaniem gruntu, gdy nowe prawo zacznie obowiÂązywaĂŚ.

- Akt notarialny zostanie podpisany niebawem, myÂślĂŞ, Âże jeszcze w lipcu - mĂłwi Halina PÂłonka.

ÂŹrĂłdÂło: Gazeta Wyborcza TrĂłjmiasto

14 tysiĂŞcy mieszkaĂącĂłw i cztery wÂłosy Jana PawÂła II
Jowita Kiwnik, SÂławomir Sowula
22.05.2011 aktualizacja: 2011-05-20 17:53

Papieskie wÂłosy sÂą cztery. - OglÂądaÂłem je pod lupÂą, majÂą moÂże ze dwa milimetry - mĂłwi Andrzej GaliĂąski, proboszcz parafii w kaszubskim Luzinie
SERWISY

ÂŚledÂź te strony

Proboszcz GaliĂąski jest szczĂŞÂściarzem. Jego poprzednia parafia na gdaĂąskiej Zaspie - ta sama, gdzie siĂŞ odbywaÂła siĂŞ sÂłynna papieska msza podczas pielgrzymki w 1987 r. - dopiero wysÂłaÂła do Rzymu proÂśbĂŞ o relikwie. Ale juÂż zdÂąÂżyÂła sobie zafundowaĂŚ wart kilkadziesiÂąt tysiĂŞcy zÂłotych relikwiarz. CzĂŞÂśĂŚ pieniĂŞdzy doÂłoÂżyÂł paĂąstwowy koncern Energa.

Relikwiarz z parafii Matki BoÂżej RĂłÂżaĂącowej w Luzinie kosztowaÂł 3,3 tys. zÂł: - ÂŻadne tam szlachetne kamienie i zÂłoto, jak pisaÂły niektĂłre gazety. Tylko czerwone szkieÂłka. Skromny, Âżeby nie przytÂłaczaÂł tego, co jest w Âśrodku. I to nieprawda, Âże za ucaÂłowanie relikwii moÂżna dostaĂŚ odpust i Âże czyniÂą cuda - mĂłwi proboszcz z Luzina.

WiĂŞcej... http://trojmiasto.gazeta.pl/trojmiasto/1,35636,9638151,14_tysiecy_mieszkancow_i_cztery_wlosy_Jana_Pawla_II.html#ixzz1Rt79SWNn

Wydarzenia lokalne
Warszawa

Strona gÂłĂłwna
WiadomoÂści
Kraj
SÂłuchacz Radia Maryja uderzyÂł reporterkĂŞ Polsatu News! Zobacz awanturĂŞ

dodatki
SÂłuchacz Radia Maryja uderzyÂł reporterkĂŞ Polsatu News! Zobacz awanturĂŞ
2011-07-11 | Ostatnia aktualizacja: 09:58 | Komentarze: 445
Tagi: Polsat News, Radio Maryja, rydzyk
SÂłuchacz Radia Maryja uderzyÂł reporterkĂŞ Polsatu! Zobacz awanturĂŞ

SÂłuchacz Radia Maryja uderzyÂł reporterkĂŞ Polsatu! Zobacz awanturĂŞ / YouTube
Na Jasnej GĂłrze w niedzielĂŞ zakoĂączyÂła siĂŞ 19. Pielgrzymka Rodziny Radia Maryja. Metropolita lwowski w kazaniu mĂłwiÂł o szacunku dla czÂłowieka. Ale nie wszyscy pielgrzymi wziĂŞli sobie jego sÂłowa do serca. DziennikarkĂŞ Polsatu News brutalnie zaatakowaÂł starszy mĂŞÂżczyzna. Zobacz relacjĂŞ!
W czasie mszy do dziennikarki Polsat News Ewy ÂŻarskiej podszedÂł rozjuszony starszy mĂŞÂżczyzna z flagÂą. ZaczÂąÂł siĂŞ awanturowaĂŚ, wyrwaÂł jej mikrofon i w koĂącu uderzyÂł jÂą w twarz. W obronie reporterki Polsatu stanÂąÂł operator kamery, ale ekipĂŞ telewizji szybko otoczyli inni sÂłuchacze Radia Maryja, ktĂłrzy zaczĂŞli niszczyĂŚ ich sprzĂŞt.

MĂŞÂżczyznĂŞ aresztowano. Ale na tym afera siĂŞ nie skoĂączyÂła. Pielgrzymi zaatakowali policjantĂłw, a potem zebrali siĂŞ przed komisariatem w CzĂŞstochowie, gdzie gÂłoÂśno i agresywnie domagali siĂŞ uwolnienia aresztowanego.

W niedzielĂŞ na Jasnej GĂłrze metropolita lwowski w homilii podkreÂśliÂł, Âże szacunek dla czÂłowieka nie moÂże zaleÂżeĂŚ od rodzaju beretu, jaki nosi. NawiÂązaÂł w ten sposĂłb do okreÂślenia "moherowe berety", odnoszÂącego siĂŞ do sÂłuchaczy Radia Maryja.

"Mnie nie uczono w domu, Âże szacunek okazywany czÂłowiekowi ma zaleÂżeĂŚ od jego pozycji spoÂłecznej, wpÂływĂłw albo zamoÂżnoÂści. Mama moja uczyÂła mnie szanowaĂŚ kaÂżdego (...). Dlatego nie rozumiem, Âże szacunek dla czÂłowieka moÂże byĂŚ uzaleÂżniony od rodzaju beretu, jaki nosi" - powiedziaÂł abp MieczysÂław Mokrzycki.

Dyrektor Radia Maryja o. Tadeusz Rydzyk mĂłwiÂł natomiast m.in., Âże marzy o rozwoju Radia Maryja i Telewizji Trwam, a takÂże o jak najszybszej budowie "ÂświÂątyni - wotum wdziĂŞcznoÂści za Ojca ÂŚwiĂŞtego Jana PawÂła II". ZastrzegÂł, Âże nie ogÂłasza w ten sposĂłb skÂładki. "Nie ogÂłaszam Âżadnej zbiĂłrki, bo znowuÂż bĂŞdzie sÂąd (..), ale mĂłwiĂŞ wam, Âże chcemy to zrobiĂŚ. Chcecie czy nie? I wybudujemy" - zapowiedziaÂł.

http://wiadomosci.dziennik.pl/wydarzenia/artykuly/345159,sluchacz-radia-maryja-uderzyl-reporterke-polsatu-news-zobacz-awanture.html

Duzo interesujacych wiadomosci TU."Wydarzenia" Polsatu/ SLD chce uderzyĂŚ w Radio Mary
http://www.dziennik.pl/wideo/344753,.html

============================================

O. Rydzyk na Jasnej GĂłrze: Nie pozwalajmy poniewieraĂŚ kapÂłanĂłw
2011-07-10 | Ostatnia aktualizacja: 08:43 | Komentarze: 144
Tagi: Jasna GĂłra, Pielgrzymka Rodziny Radia Maryja, bruksela, rydzyk
O. Rydzyk na Jasnej GĂłrze: Nie pozwalajmy poniewieraĂŚ kapÂłanĂłw

O. Rydzyk na Jasnej GĂłrze: Nie pozwalajmy poniewieraĂŚ kapÂłanĂłw Fot. Maciej UrbanowskiAPP / Newspix
Nie pozwalajmy poniewieraĂŚ kapÂłanĂłw - apelowaÂł w sobotĂŞ o.Tadeusz Rydzyk na Jasnej GĂłrze do uczestnikĂłw 19. Pielgrzymki Rodziny Radia Maryja. NawiÂązaÂł przy tym m.in. do protestĂłw po swojej niedawnej wypowiedzi w Brukseli
21 czerwca podczas seminarium nt. energii odnawialnej w Brukseli toruĂąski redemptorysta skarÂżyÂł siĂŞ, Âże obecny rzÂąd rozwiÂązaÂł w 2007 r. umowĂŞ przyznajÂącÂą jego fundacji dotacjĂŞ na odwierty geotermalne w Toruniu. "JesteÂśmy tutaj w Brukseli, ja nie wiem, co na to ta Bruksela, bo jesteÂśmy wykluczani, dyskryminowani. To jest totalitaryzm. Ja nie ÂżartujĂŞ. To jest totalitaryzm" - mĂłwiÂł wĂłwczas. W reakcji na te sÂłowa MSZ wysÂłaÂło do Watykanu notĂŞ dyplomatycznÂą.

W sobotĂŞ wieczorem na Jasnej GĂłrze, po rozpoczynajÂącej pielgrzymkĂŞ Rodziny Radia Maryja mszy, w przemĂłwieniu do wiernych o. Rydzyk zaapelowaÂł m.in., by nie pozwalali na "poniewieranie pasterzy w Polsce". "Gdzie jak gdzie, ale w kraju bÂłogosÂławionego Jana PawÂła II szanujmy kapÂłanĂłw" - wzywaÂł redemptorysta.

PrzypomniaÂł, Âże papieÂżowi zaleÂżaÂło, by Polska poniosÂła ewangeliĂŞ do Europy. "MĂłwili nam jak mieliÂśmy wejÂśĂŚ do tej Unii Europejskiej, mĂłwili nam, Âże bĂŞdziemy ewangelizowaĂŚ, KoÂściĂłÂł bĂŞdzie miaÂł takie szanse. Ale jak jeden ksiÂądz pojechaÂł do Brukseli nie w swojej sprawie, to go chcieli zatÂłuc od razu, jak powiedziaÂł trochĂŞ prawdy - bardzo krĂłtko, oczywiÂście na skrĂłty, bo nie byÂło moÂżna duÂżo" - relacjonowaÂł o. Rydzyk.

"Widzicie, ja teÂż myÂślaÂłem, Âże to bĂŞdzie taka ewangelizacja, otwarte oczy, rĂŞce, serce, a tu nic. Co mamy? PoÂśmiaĂŚ siĂŞ, pobÂłogosÂławiĂŚ i do roboty, do ewangelizacji. Nigdy nie kamieniujmy ksiĂŞÂży, nigdy. GdybyÂśmy tak mogli napisaĂŚ biaÂłÂą ksiĂŞgĂŞ, to myÂślĂŞ, Âże kaÂżdy biskup miaÂłby takÂą biaÂłÂą ksiĂŞgĂŞ przeÂśladowaĂą - w Polsce, w naszych czasach - i przez media odbieranie dobrego imienia" - mĂłwiÂł redemptorysta.

"ZatÂłukÂą Âżywcem, tak jak ks. abp. (StanisÂława - PAP) Wielgusa. () Nikt nie ma prawa drugiego czÂłowieka obmawiaĂŚ, mĂłwiĂŚ na niego w mediach, gdzie indziej, po sÂądach wÂłĂłczyĂŚ, jeÂżeli on nie ma prawa siĂŞ broniĂŚ, jeÂżeli mu siĂŞ usta zamknie. () To nie jest demokracja - to siĂŞ kÂłania ten stary system, ale moÂże jeszcze ulepszony, w biaÂłych rĂŞkawiczkach" - oceniÂł o. Rydzyk.

KoÂściĂłÂł idzie do sÂądu! Pierwsza taka sprawa o odszkodowanie
2011-07-11 | Ostatnia aktualizacja: 07:38 | Komentarze: 25
Tagi: koÂściĂłÂł, sprawa, sÂąd
KoÂściĂłÂł idzie do sÂądu! Pierwsza taka sprawa o odszkodowanie

KoÂściĂłÂł idzie do sÂądu! Pierwsza taka sprawa o odszkodowanie / Shutterstock
PoznaĂąska parafia domaga siĂŞ w sÂądzie 7 mln zÂł odszkodowania za odebrane w PRL dziaÂłki. Po rozwiÂązaniu Komisji MajÂątkowej w caÂłym kraju moÂże byĂŚ ponad 200 takich pozwĂłw - informuje "Gazeta Wyborcza".

Pozew jest pierwszÂą z takich spraw - potwierdza Krzysztof JastrzĂŞbski z Prokuratorii Generalnej, ktĂłra reprezentuje w sÂądach skarb paĂąstwa.

Gdy na poczÂątku marca tego roku zlikwidowano KomisjĂŞ MajÂątkowÂą do rozpatrzenia pozostawaÂło jeszcze 216 spraw, podobno tych najtrudniejszych. I wÂłaÂśnie w takich przypadkach instytucje koÂścielne mogÂą dochodziĂŚ roszczeĂą przed sÂądem

http://wiadomosci.dziennik.pl/wydarzenia/artykuly/345134,kosciol-idzie-do-sadu-pierwsza-taka-sprawa-o-odszkodowanie.html

KaczyĂąski: dziÂś prĂłbuje siĂŞ wypychaĂŚ patriotĂłw z Âżycia
2011-07-10 | Ostatnia aktualizacja: 16:04 | Komentarze: 291
Tagi: Jasna GĂłra, Radio Maryja, SmoleĂąsk, kaczyĂąski, katastrofa, pielgrzymka, pis
JarosÂław KaczyĂąski na telebimie podczas pielgrzymki Radia Maryja

JarosÂław KaczyĂąski na telebimie podczas pielgrzymki Radia Maryja Fot. Andrzej Grygiel / Polska Agencja Prasowa
Na pielgrzymce Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ JarosÂław KaczyĂąski zaapelowaÂł o pamiĂŞĂŚ o polskiej historii, m.in. o katastrofie smoleĂąskiej. Jak mĂłwiÂł, prezydent Lech KaczyĂąski wiedziaÂł, jak zabiegaĂŚ o PolskĂŞ - i za to go nienawidzono.

Prezes PiS uczestniczyÂł tego dnia we mszy bĂŞdÂącej gÂłĂłwnym punktem tegorocznej 19. Pielgrzymki Rodziny Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ. Jednym z punktĂłw uroczystoÂści byÂło przekazanie do jasnogĂłrskiego sanktuarium tablicy upamiĂŞtniajÂącej ofiary katastrofy smoleĂąskiej, ktĂłrÂą Rosjanie usunĂŞli z miejsca tragedii w przeddzieĂą pierwszej rocznicy tego wydarzenia

Po zakoĂączeniu mszy JarosÂław KaczyĂąski z murĂłw Jasnej GĂłry dziĂŞkowaÂł za - jak mĂłwiÂł - ostatnie 15 miesiĂŞcy wsparcia przez Radio Maryja, TelewizjĂŞ Trwam i Nasz Dziennik. "Bez tego wsparcia ci, ktĂłrzy chcieli zabiĂŚ prawdĂŞ pewnie by zwyciĂŞÂżyli, przynajmniej doraÂźnie by zwyciĂŞÂżyli. Nie dalibyÂśmy rady skutecznie tej prawdy broniĂŚ" - powiedziaÂł.

"Ten zamysÂł siĂŞ nie udaÂł w wielkiej mierze dziĂŞki niezawodnemu ojcu dyrektorowi (), wszystkim, ktĂłrzy pracujÂą w Radiu Maryja, wszystkim wolontariuszom i dziĂŞki wam, czÂłonkom tej wielkiej i piĂŞknej rodziny" - dodaÂł.

Prezes PiS stwierdziÂł, Âże ludzie zÂłej woli mĂłwiÂą, Âże przyjeÂżdÂża czĂŞsto na JasnÂą GĂłrĂŞ ze wzglĂŞdĂłw politycznych. "Nie o politykĂŞ tu chodzi. Jestem tu dlatego, Âże spotyka siĂŞ tu () wielka, waÂżna, czynna czĂŞÂśĂŚ polskiego KoÂścioÂła i chcĂŞ byĂŚ razem z niÂą, bo nie ma takiego drugiego spotkania w ciÂągu caÂłego roku" - zaznaczyÂł.

"Jestem tutaj z wami, bo spotykajÂą siĂŞ tutaj ludzie, ktĂłrzy kochajÂą PolskĂŞ, polscy patrioci. I to teÂż jest powĂłd, dla ktĂłrego chcĂŞ z wami byĂŚ. ChcĂŞ was, korzystajÂąc z tej niezwykÂłej okazji, prosiĂŚ - nie dajcie siĂŞ wypchnÂąĂŚ z naszego Âżycia, nie dajcie siĂŞ wypchnÂąĂŚ jako polscy patrioci, bo dziÂś patriotĂłw prĂłbuje siĂŞ z tego Âżycia wypychaĂŚ" - powiedziaÂł KaczyĂąski.

"To jest coÂś bardzo waÂżnego dla was, ale coÂś jeszcze waÂżniejszego dla Polski - dla naszej teraÂźniejszoÂści, dla przyszÂłoÂści, o ktĂłrej przede wszystkim musimy myÂśleĂŚ. Musimy myÂśleĂŚ o niej i wiedzieĂŚ, Âże aby ta przyszÂłoÂśĂŚ byÂła wielka, to trzeba ocaliĂŚ pamiĂŞĂŚ o naszej historii, o tym wszystkim, co byÂło w niej wielkie, a takÂże tym strasznym wydarzeniu, ktĂłre miaÂło miejsce dokÂładnie 15 miesiĂŞcy temu" - mĂłwiÂł.

http://wiadomosci.dziennik.pl/polityka/artykuly/345092,kaczynski-dzis-probuje-sie-wypychac-patriotow-z-zycia.html

W Watykanie msza w intencji polskiej prezydencji

W bazylice ÂŚw. Piotra odprawiono mszĂŞ w intencji polskiej prezydencji / Shutterstock
Szef watykaĂąskiej dyplomacji, arcybiskup Dominique Mamberti, odprawiÂł we wtorek w bazylice Âśw. Piotra mszĂŞ w intencji polskiego przewodnictwa w Radzie UE. MszĂŞ zakoĂączyÂła modlitwa przy grobie Jana PawÂła II.

Na mszĂŞ w Kaplicy ChĂłru, zorganizowanÂą z inicjatywy ambasady RP przy Stolicy Apostolskiej, przybyli przedstawiciele korpusu dyplomatycznego akredytowanego przy Watykanie, wÂśrĂłd nich ambasadorowie USA, Wielkiej Brytanii, Niemiec, Hiszpanii, Portugalii i Grecji.

Arcybiskup Mamberti rozpoczÂąÂł kazanie od przypomnienia intencji mszy i podkreÂśliÂł, Âże odbywa siĂŞ ona dzieĂą po uroczystoÂści ÂświĂŞtego Benedykta, patrona Europy. Szef watykaĂąskiej dyplomacji podkreÂśliÂł: "Tak jak Europa czasĂłw Benedykta, takÂże teraz przeÂżywa ona epokowe zmiany, lecz w przeciwieĂąstwie do tamtego okresu, aktualny kontekst europejski posiada mocne korzenie, z ktĂłry moÂże czerpaĂŚ i na ktĂłre koniecznie trzeba patrzeĂŚ".

Arcybiskup Mamberti podkreÂśliÂł, Âże o tych chrzeÂścijaĂąskich korzeniach nie moÂżna zapominaĂŚ. "Wszyscy musimy siĂŞ nawrĂłciĂŚ. Wszyscy potrzebujemy nawrĂłcenia, bo nikt nie jest bez grzechu" - mĂłwiÂł.

NastĂŞpnie watykaĂąski hierarcha stwierdziÂł: "NawrĂłcenie to staÂły proces, ktĂłry ma rĂłÂżne stopnie: od niedowierzania do wiary, od wiary niedoskonaÂłej i przemieszanej z bÂłĂŞdami do wiary czystej i peÂłnej, od Âżycia nieuporzÂądkowanego do uporzÂądkowanego, od zwykÂłego przestrzegania przykazaĂą do Âżycia zgodne z EwangeliÂą, od Âżycia przeciĂŞtnego do Âżycia w doskonaÂłoÂści".

ZaznaczyÂł rĂłwnieÂż: "Dzisiaj ludzie, oÂślepieni przez postĂŞp i dobrobyt, kierujÂą czĂŞsto swĂłj wzrok tylko na ziemiĂŞ wybierajÂąc styl Âżycia, sÂłuÂżÂący wyÂłÂącznie realiom tego Âświata, nie troszczÂąc siĂŞ o Boga i jego wolĂŞ, zapominajÂąc o Bogu albo przynajmniej ÂżyjÂąc tak, jakby go nie byÂło. Kiedy czÂłowiek wierzy w to, Âże moÂże siĂŞ speÂłniĂŚ tylko dziĂŞki wÂłasnym siÂłom, zaczyna karmiĂŚ siĂŞ iluzjami, czciĂŚ ziemskÂą rzeczywistoÂśĂŚ, co na koĂącu go rozczarowuje".

"PatrzÂąc na historiĂŞ Europy konstatujemy, ilu Âłask doznaliÂśmy i ilu ÂśrodkĂłw zbawienia, ile darĂłw wciÂąÂż otrzymujemy, ile znakĂłw miÂłoÂści Boga do nas i do naszych krajĂłw, do naszego kontynentu. WÂśrĂłd zgliszcz Imperium Rzymskiego, patron Europy poszukujÂąc przede wszystkim KrĂłlestwa BoÂżego, zasiaÂł ziarno nowej cywilizacji europejskiej, ktĂłra rozwinĂŞÂła siĂŞ ÂłÂączÂąc wartoÂści chrzeÂścijaĂąskie z klasycznym dziedzictwem z jednej strony oraz kulturÂą germaĂąskÂą i sÂłowiaĂąskÂą z drugiej" - oÂświadczyÂł arcybiskup z Francji.

ScaliÂłem posty
Darek

Polska | portal promocyjny » Poznaj PolskĂŞ » Poznaj PolskĂŞ » Instytucje spoÂłeczne » KoÂścioÂły i Âżycie religijne w Polsce

KOSCIOLY I ZYCIE RELIGIJNE W POLSCE

W Polsce obecnie funkcjonuje sto trzydzieÂści osiem oficjalnie zarejestrowanych KoÂścioÂłĂłw i zwiÂązkĂłw wyznaniowych.

NajwiĂŞcej wiernych gromadzi KoÂściĂłÂł katolicki, do ktĂłrego przynaleÂży okoÂło 95 % wierzÂącej czĂŞÂści spoÂłeczeĂąstwa. SpoÂśrĂłd czterech obrzÂądkĂłw, bizantyjsko-ukraiĂąskiego, neounickiego, ormiaĂąskiego i ÂłaciĂąskiego, najliczebniejszy jest ten ostatni - w 1998 r. skupiaÂł ponad 35 milionĂłw wiernych (9990 parafii, i okoÂło 28 tysiĂŞcy duchownych).

Na mocy bulli ogÂłoszonej przez papieÂża Jana PawÂła II Polska zostaÂła podzielona w 1992 r. na 40 diecezji i 13 metropolii ÂłaciĂąskich oraz jednÂą bizantyjsko-ukraiĂąskÂą. WÂładzĂŞ koÂścielnÂą w diecezjach sprawujÂą biskupi, tworzÂący Episkopat. PrzewodniczÂącym Konferencji Episkopatu jest arcybiskup JĂłzef Michalik. Na terenie caÂłego kraju, a takÂże poza jego granicami prowadzÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ rĂłÂżne organizacje oraz instytucje duszpasterskie (np. Polskie Misje Katolickie dziaÂłajÂące gÂłĂłwnie w krajach Trzeciego ÂŚwiata) i katechetyczne (zajmujÂące siĂŞ m.in. nauczaniem religii w szkoÂłach) oraz kilkadziesiÂąt zakonĂłw, zarĂłwno mĂŞskich, jak i ÂżeĂąskich (m.in. Franciszkanie, Jezuici, Dominikanie, Michalici, Salezjanie, RedemptoryÂści, ElÂżbietanki, Urszulanki i Szarytki).

OprĂłcz KoÂścioÂła katolickiego dziaÂła w Polsce kilka duÂżych koÂścioÂłĂłw chrzeÂścijaĂąskich i kilkadziesiÂąt mniejszych koÂścioÂłĂłw i grup religijnych.

Polski Autokefaliczny KoÂściĂłÂł PrawosÂławny jest drugim co do wielkoÂści oficjalnym zwiÂązkiem wyznaniowym. Liczy okoÂło 550 tysiĂŞcy wiernych i 320 duchownych. Jego wyznawcy to gÂłĂłwnie przedstawiciele mniejszoÂści biaÂłoruskiej, mieszkajÂący na terenie wschodnich wojewĂłdztw.

Trzecim co do liczebnoÂści wyznaniem chrzeÂścijaĂąskim w Polsce, dzielÂącym siĂŞ na kilka odÂłamĂłw, jest protestantyzm. KoÂściĂłÂł Ewangelicko-Augsburski liczy ponad 85 tysiĂŞcy wiernych, WspĂłlnota ZielonoÂświÂątkowa - okoÂło 17 tysiĂŞcy, KoÂściĂłÂł AdwentystĂłw Dnia SiĂłdmego - 10 tysiĂŞcy. PozostaÂłe protestanckie zwiÂązki wyznaniowe skupiajÂą nie wiĂŞcej niÂż po okoÂło 5-6 tysiĂŞcy wiernych.

W Polsce dziaÂłajÂą teÂż tzw. koÂścioÂły starokatolickie (niezwiÂązane z koÂścioÂłem rzymskokatolickim): Starokatolicki MariawitĂłw, Polskokatolicki i Katolicki MariawitĂłw. Wszystkie gromadzÂą blisko ponad 88 tys. wiernych.

ZwiÂązek Wyznania ÂŚwiadkĂłw Jehowy skupia ok. 130 tysiĂŞcy wiernych.

Ponadto w Polsce dziaÂła kilka innych grup religijnych, m.in. MuzuÂłmaĂąski ZwiÂązek Religijny (islam), ZwiÂązek Gmin Wyznaniowych ÂŻydowskich (wyznanie mojÂżeszowe), Karaimski ZwiÂązek Religijny (religia powstaÂła z poÂłÂączenia judaizmu i islamu, wyznajÂą jÂą przedstawiciele mniejszoÂści etnicznej pochodzenia tureckiego) oraz doÂśĂŚ liczna grupa organizacji nawiÂązujÂących do religii wschodnich, np. MiĂŞdzynarodowe Towarzystwo ÂŚwiadomoÂści Kriszny i Stowarzyszenie Buddyjskie.

* * *

CechÂą charakterystycznÂą polskiej religijnoÂści jest przywiÂązanie do tradycyjnych praktyk i obrzĂŞdĂłw chrzeÂścijaĂąskich takich jak: pielgrzymki do miejsc ÂświĂŞtych, procesje liturgiczne (np. w ÂŚwiĂŞto BoÂżego CiaÂła), rekolekcje adwentowe i wielkopostne, odpusty parafialne. SzczegĂłlnÂą rolĂŞ peÂłni kult Matki BoÂżej, czczonej zwÂłaszcza w Obrazie JasnogĂłrskiej Czarnej Madonny czy Matki BoÂżej Bolesnej w Licheniu, a takÂże w licznych, mniejszych sanktuariach maryjnych rozsianych po caÂłym kraju.

Polska religijnoÂśĂŚ nabraÂła zupeÂłnie nowego wymiaru po wyborze Karola WojtyÂły, Arcybiskupa Krakowa na StolicĂŞ PiotrowÂą w roku 1978. Polski PapieÂż, ktĂłry przybraÂł imiĂŞ Jana PawÂła II dokonaÂł w KoÂściele Katolickim wielkiej rewolucji, otwierajÂąc go na problemy nowoczesnego Âświata. W Polsce osobĂŞ Jana PawÂła II postrzega siĂŞ zupeÂłnie wyjÂątkowo, ÂłÂączÂąc jego dziaÂłalnoÂśĂŚ z wielkimi przemianami spoÂłeczno-politycznymi, jakie dokonaÂły siĂŞ w latach osiemdziesiÂątych XX wieku. PapieÂż Jan PaweÂł II pozostaje niekwestionowanym autorytetem moralnym i to nie tylko dla wierzÂącej czĂŞÂści polskiego spoÂłeczeĂąstwa.

KoÂściĂłÂł katolicki w Polsce jest instytucjÂą trwale zwiÂązanÂą z pojĂŞciem polskiej paĂąstwowoÂści. PierwszÂą waÂżnÂą datÂą w historii paĂąstwa polskiego byÂło przyjĂŞcie chrzeÂścijaĂąstwa przez ksiĂŞcia Polan, Mieszka I, w roku 966. Budowa struktur paĂąstwowych powiÂązana zostaÂła z krzewieniem chrzeÂścijaĂąstwa i utworzeniem na ziemiach polskich administracji koÂścielnej. Od tamtych czasĂłw KoÂściĂłÂł wspieraÂł jednoÂśĂŚ paĂąstwa polskiego i jego niezawisÂłoÂśĂŚ, co staÂło siĂŞ szczegĂłlnie waÂżne w okresie zaborĂłw (1795 - 1918), II wojny Âświatowej i komunistycznej dominacji.

http://www.poland.gov.pl/Koscioly,i,zycie,religijne,w,Polsce,126.html

===================================================

ZABYTKOWE KLASZTORY KATOLICKIE W POLSCE

B

Bazylika na ÂŚwiĂŞtej GĂłrze
Klasztor SiĂłstr MiÂłosierdzia Âśw. Wincentego w BiaÂłymstoku
KoÂściĂłÂł i klasztor franciszkaĂąski w Bieczu
DwĂłr Lipnicki w Bielsku-BiaÂłej
Klasztor FranciszkanĂłw w Bytomiu

C

Klasztor FranciszkanĂłw w Choczu
KoÂściĂłÂł i klasztor DominikanĂłw w Choroszczy
Klasztor w Czernej

G

GoÂścikowo

I

Klasztor Norbertanek w Imbramowicach

J

KoÂściĂłÂł TrĂłjcy PrzenajÂświĂŞtszej w JarosÂławiu
Klasztor ss. Niepokalanek w JarosÂławiu
KoÂściĂłÂł Âśw. MikoÂłaja i StanisÂława biskupa w JarosÂławiu
ZespĂłÂł klasztorny SiĂłstr Boromeuszek i koÂściĂłÂł NSPJ w JastrzĂŞbiu-Zdroju
Archiopactwo CystersĂłw w JĂŞdrzejowie

K

ZespĂłÂł klasztorny FranciszkanĂłw w Kadynach
Kalwaria Pakoska
Klasztor FranciszkanĂłw w Panewnikach
Klasztor Albertynek na KalatĂłwkach
Klasztor benedyktynek w BysÂławku
Klasztor BernardynĂłw w Radomiu
Klasztor FranciszkanĂłw w WoÂźnikach
KoÂściĂłÂł NajÂświĂŞtszej Maryi Panny i Âśw. Jacka w Klimontowie
Klasztor FranciszkanĂłw w Kobylinie
KoÂściĂłÂł i klasztor ReformatĂłw w Koninie
KoÂściĂłÂł Âśw. Floriana w Koprzywnicy
Opactwo cystersĂłw w KoÂłbaczu


K cd.

KoÂściĂłÂł Nawiedzenia NajÂświĂŞtszej Maryi Panny i klasztor bernardynĂłw w Kole
Bazylika ÂŚwiĂŞtej TrĂłjcy w Krakowie
KoÂściĂłÂł Matki Boskiej ÂŚnieÂżnej w Krakowie
KoÂściĂłÂł Âśw. Augustyna i Âśw. Jana Chrzciciela w Krakowie
KoÂściĂłÂł Âśw. Kazimierza KrĂłlewicza w Krakowie
KoÂściĂłÂł Âśw. Franciszka z AsyÂżu w Krakowie
Opactwo Cysterskie w Krzeszowie
Klasztor FranciszkanĂłw w KĂŞtach

L

Dawny koÂściĂłÂł i klasztor benedyktynek w Legnicy
Opactwo cystersĂłw w LubiÂąÂżu
LubiĂą (powiat koÂściaĂąski)
Opactwo cystersĂłw w LÂądzie

M

Klasztor FranciszkanĂłw w Miejskiej GĂłrce
Klasztor BenedyktynĂłw w Mogilnie
Opactwo cystersĂłw w Mogile

O

Opactwo cystersĂłw w Oliwie
Opactwo CystersĂłw w WÂąchocku
Klasztor BernardynĂłw w Opatowie
Klasztor FranciszkanĂłw w Opolu
Klasztor FranciszkanĂłw w Osiecznej
KoÂściĂłÂł Âśw. Antoniego w OstroÂłĂŞce
Kaplica Âśw. Jacka w OÂświĂŞcimiu
KoÂściĂłÂł Matki BoÂżej Bolesnej w OÂświĂŞcimiu

P

Klasztor franciszkanĂłw w PakoÂści
Klasztor filipinĂłw w Poznaniu
KoÂściĂłÂł BoÂżego CiaÂła w Poznaniu
KoÂściĂłÂł Âśw. Antoniego Padewskiego i klasztor franciszkanĂłw konwentualnych w Poznaniu


P cd.

KoÂściĂłÂł Âśw. JĂłzefa i klasztor karmelitĂłw bosych w Poznaniu
ZespĂłÂł klasztorny SiĂłstr Pasterek od OpatrznoÂści BoÂżej w Poznaniu
Klasztor KarmelitĂłw Bosych w PrzemyÂślu

R

Pocysterski ZespĂłÂł Klasztorno-PaÂłacowy w Rudach

S

KoÂściĂłÂł Âśw. Jakuba w Sandomierzu
Sanktuarium Matki BoÂżej RĂłÂżaĂącowej ÂŁaskawej w Janowie Lubelskim
StaniÂątki
Klasztor sercanĂłw w Stopnicy
Opactwo CystersĂłw w Sulejowie
Opactwo CystersĂłw w Szczyrzycu
Klasztor SiĂłstr Niepokalanek w Szymanowie

T

Klasztor siĂłstr dominikanek w Tarnobrzegu
Sanktuarium Matki BoÂżej Dzikowskiej w Tarnobrzegu
Sanktuarium Âśw. Jadwigi w Trzebnicy
ZespĂłÂł Klasztorny BernardynĂłw w Tykocinie
Klasztor BenedyktynĂłw w TyĂącu

W

Sanktuarium Âśw. JĂłzefa oraz Klasztor KarmelitĂłw Bosych w Wadowicach
Klasztor DominikanĂłw w Warszawie (SÂłuÂżew)
KoÂściĂłÂł WniebowziĂŞcia NajÂświĂŞtszej Maryi Panny w Krakowie
ZespĂłÂł klasztorny FranciszkanĂłw w WodzisÂławiu ÂŚlÂąskim
Klasztor FranciszkanĂłw we Wronkach
Klasztor FranciszkanĂłw we Wschowie

Z

Klasztor KarmelitĂłw Bosych w ZagĂłrzu
ZakÂład Âśw. ÂŁazarza w Poznaniu
Klasztor i szpital BonifratrĂłw w Zebrzydowicach
ZespĂłÂł KoÂścielno-Klasztorny oo. FranciszkanĂłw-ReformatĂłw w Wieliczce

ÂŁ

Klasztor FranciszkanĂłw w ÂŁodzi (ÂŁagiewniki)


Kategorie: Klasztory katolickie • Zabytki Polski • Klasztory Polski- 81 pozycji

TĂŞ stronĂŞ ostatnio zmodyfikowano 12:55, 30 maj 2011.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Zabytkowe_klasztory_katolickie_w_Polsce

ÂŻYCIE MNICHA W KLASZTORACH BUDDYJSKICH I CHRZEÂŚCIJAĂSKICH. STUDIUM PORĂWNAWCZE

bardzo ciekawy temat, jesli kogos interesuje ten temat to podaje adres gdzie mozna dowiedziec sie wiecej.Zycze ciekawej
lektury :
http://www.obta.uw.edu.pl/~zoja/Woloszmnich.pdf

ScaliÂłem posty
Darek

Mocne sÂłowa o. Rydzyka: Polsce potrzebny jest egzorcyzm

IAR | dodane 2011-07-16 (07:08)

O. Tadeusz Rydzyk
O. Tadeusz Rydzyk (fot. PAP / Andrzej Grygiel)
WiadomoÂści dnia

- To, co siĂŞ dzieje w naszym kraju jest skutkiem ogromnego kÂłamstwa, ktĂłremu, niestety, duÂża czĂŞÂśĂŚ narodu siĂŞ nie sprzeciwia - powiedziaÂł ojciec Tadeusz Rydzyk w wywiadzie dla "Naszego Dziennika". - A doskonale wiemy, Âże ojcem kÂłamstwa jest szatan. Dlatego Polsce potrzebny jest egzorcyzm. Potrzeba naprawdĂŞ potĂŞÂżnej modlitwy i odÂżegnania siĂŞ od wszystkiego, czego ÂźrĂłdÂłem jest szatan, zarĂłwno w Âżyciu osobistym, jak i spoÂłeczno-politycznym - stwierdziÂł dyrektor Radia Maryja.

Zdaniem ojca Tadeusza Rydzyka, to co dzieje siĂŞ w Polsce, to "wielkie odejÂście od Âżycia w prawdzie. WedÂług niego, jest to jakaÂś pozostaÂłoÂśĂŚ komunizmu. - To widaĂŚ w rĂłÂżnych sferach Âżycia spoÂłecznego, politycznego. Wielu woli sÂłodkie kÂłamstwo niÂż gorzkÂą prawdĂŞ, woli jakieÂś zÂłudzenia, ktĂłrymi karmiÂą ich ludzie od PR, czyli propagandy. Ten PR to Âżycie w zÂłudzeniach - mĂłwiÂł ojciec Rydzyk.

Dyrektor Radia Maryja dodaÂł, Âże Jezus nie powiedziaÂł, Âże zÂłudzenia nas wyzwolÂą, ale Âże prawda nas wyzwoli. - Ten PR to nic innego, jak kÂłamliwa gra. Pierwszy PR robiÂł szatan w raju i Ewa mu uwierzyÂła. Tak samo teraz dzieje siĂŞ w Polsce. To jest zÂłe, to jest wrĂŞcz obrzydliwe. CaÂły czas widzĂŞ kÂłamstwo, ktĂłrym prĂłbuje siĂŞ karmiĂŚ PolakĂłw - podkreÂśliÂł Tadeusz Rydzyk.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,111994,title,Mocne-slowa-o-Rydzyka-Polsce-potrzebny-jest-egzorcyzm,wid,13602873,wiadomosc.html

=============================================

18.07.2011 20:23 32
opublikowana w: Dla WarszawiakĂłw, UwaÂżam Rze

Semka: ZachĂłd nie uczy sie religii. A jak my siĂŞ uczymy?

Dwa ciekawe teksty w najnowszym „UwaÂżam Rze” sprowokowaÂły mnie, by porozmawiaĂŚ o tym, jak dziÂś uczy siĂŞ, jak powinno uczyĂŚ siĂŞ religii w szkoÂłach. Teksty z tygodnika sÂą badaniach, jakie nad Âżyciem Jezusa Chrystusa prowadzÂą rozmaici naukowcy i pseudonaukowcy.

Piotr Zychowicz z pisze o odkryciach archeologicznych zwiÂązanych z Âżyciem z Jezusa. O tym, jak wielkie wywoÂłuje to emocje.

Piotr Semka z kolei przypomina rozmaite pseudonaukowe odkrycia zwiÂązane z Âżyciem Jezusa. Pisze o popularnoÂści ksiÂąÂżek Dona Browna, czy i rzekomo wielkich wydarzeniach jak „Ewangelia Judasza”.

KoĂączy tak: „W spoÂłeczeĂąstwach Zachodu coraz rzadsze jest uczĂŞszczani na lekcje religii w szkoÂłach. A bez takiej choĂŚby podstawowej wiedzy o Biblii i jej symbolice Âłatwo przyjÂąĂŚ niekiedy bardzo efektowne tezy pseudonaukowych negacjonistĂłw boskiego zbawienia. Co wiĂŞcej wspĂłÂłczesna kultura coraz bardziej zachĂŞca, by zaakceptowaĂŚ happy end o maÂłÂżeĂąstwie Chrystusa z MariÂą MagdalenÂą, zamiast wgÂłĂŞbiaĂŚ siĂŞ w nieÂłatwa prawdĂŞ o mĂŞce PaĂąskiej i odkupieniu ludzkoÂści. Z kolei teksty typu Ewangelia Judasza wpisujÂą siĂŞ w coraz mocniejszy trend rozgrzeszania ludzi Zachodu z jakichkolwiek sÂłaboÂści ducha”.

Tezy Semki sÂą moim zdaniem prawdziwe. Coraz mniej wiemy, coraz mniej siĂŞ uczymy, coraz czĂŞÂściej szukamy intrygujÂących rozwiÂązaĂą dajÂących Âłatwiejsze odpowiedzi. Rozmaite pociÂągajÂące tezy stawiane przez zachodnich pseudonaukowcĂłw, chĂŞtnie kolportowane przez show-biznes na pewno majÂą duÂży wpÂływ na myÂślenie spoÂłeczeĂąstw zachodnich. Ale takÂże co raz bardziej i naszego.

Czy u nas jest duÂżo lepiej? Czy coraz bardziej popularnie opowiadana religia w szkoÂłach, coraz bardziej kiczowate obrazki w sklepach z dewocjonaliami, gigantyczne pomniki, cudaczne miejsca kultu, do ktĂłrych jeÂździ siĂŞ oglÂądajÂąc prezentacjĂŞ garnkĂłw nie powodujÂą, Âże coraz wiĂŞcej ludzi myÂśli o religii jako o czymÂś magicznym?

Ja sam mam bardzo dobre doÂświadczenia z naukÂą religii. W szkole, do ktĂłrej chodzÂą moje dzieci jest wspaniaÂła, mÂądra i wraÂżliwa pani katechetka. PrzygotowaÂła naszych chÂłopcĂłw do Pierwszej Komunii ÂŚwiĂŞtej znakomicie. Wiedzieli, po co podchodzÂą do oÂłtarza. Jestem Jej za to wdziĂŞczny.

Ale obserwowaÂłem rĂłÂżne uroczystoÂści. SÂłyszĂŞ od znajomych, Âże maja bardzo rĂłÂżne doÂświadczenia w szkoÂłÂąch. Jakie sÂą Wasze doÂświadczenia z lekcji religii w szkoÂłach, do ktĂłrych chodzÂą Wasze dzieci? Czy katecheci uczÂą ich tego, co jest istotÂą religii, czy skupiajÂą siĂŞ na barwnych historyjkach pomijajÂąc ich gÂłĂŞbszy sens?

Czy nie jest tak, Âże sam KoÂściĂłÂł i jego czÂłonkowie teÂż przyczyniajÂą siĂŞ do tego, Âże Don Brown sprzedaje siĂŞ u nas tak Âświetnie?

http://jankepost.salon24.pl/325295,semka-zachod-nie-uczy-sie-religii-a-jak-my-sie-uczymy

ScaliÂłem posty
Darek

PSYCHOTRONICY PISZÂĄ DO PRYMASA

Do: Ks. KardynaÂła JĂłzefa Glempa Prymasa Polski
Arcybiskupa Seniora Warszawskiego

ul. Kolegiacka nr 1
02 - 946 Warszawa

WASZA EMINENCJO!

ZarzÂąd Polskiego Cechu Psychotronicznego z siedzibÂą w ÂŁodzi ul. Traugutta 8 zwraca siĂŞ z wielce uprzejmÂą proÂśbÂą o wnikliwe rozwaÂżenie przedstawionego zdarzenia i powstaÂłego problemu a takÂże pilnÂą interwencjĂŞ. Protestujemy bowiem przeciwko szkalowaniu dobrego imienia bioenergoterapeutĂłw i radiestetĂłw oraz stosowaniu szantaÂżu emocjonalnego wobec wiernych korzystajÂących z usÂług naturoterapeutĂłw przez niektĂłrych przedstawicieli KoÂścioÂła Katolickiego w Polsce.

PoniÂższy przykÂład dobrze ilustruje problem, ktĂłry pragniemy przedstawiĂŚ : W niedzielĂŞ 20 wrzeÂśnia, o godzinie 9.00, w czasie Mszy ÂŚwiĂŞtej w KoÂściele Parafialnym „NajÂświĂŞtszej Marii Panny WniebowziĂŞtej” w Krynicy Zdroju, ul. KoÂścielna 2, podczas kazania, ktĂłre wygÂłosiÂł ks. PaweÂł P., byÂła mowa o wybaczaniu, przepraszaniu, Âżyciu w zgodzie z ludÂźmi i Bogiem, speÂłnianiu przez Boga naszych prĂłÂśb o uzdrowienie.
Tak wspaniaÂłe i budujÂące przesÂłanie ks. PaweÂł P. zrekapitulowaÂł jednak na koniec w sposĂłb nastĂŞpujÂący:

„Nie wolno korzystaĂŚ z usÂług medycyny naturalnej, takich jak m.in.: bioenergoterapia, radiestezja, homeopatia. Wszystkie osoby korzystajÂące z tych usÂług powinny siĂŞ wyspowiadaĂŚ, a na bioenergoterapeutĂłw, radiestetĂłw i homeopatĂłw bĂŞdzie naÂłoÂżona przez koÂściĂłÂł klÂątwa do czwartego pokolenia.”

W latach 1992-1995 bioenergoterapeuta Karol JĂłÂźwiak – aktualnie Starszy Polskiego Cechu Psychotronicznego z siedzibÂą w ÂŁodzi, wspĂłÂłpracowaÂł m.in. z ParafiÂą „NajÂświĂŞtszej Marii Panny WniebowziĂŞtej” w Krynicy Zdroju, wykonujÂąc indywidualne i zbiorowe zabiegi bioenergoterapeutyczne, niosÂąc pociechĂŞ i nadziejĂŞ chorym, ktĂłrych jednoczeÂśnie zachĂŞcaÂł do stosowania zabiegĂłw i leczenia zapisanego przez lekarzy. Nigdy, przez tak dÂługi okres czasu, nie byÂło Âżadnych zastrzeÂżeĂą ani skarg ze strony wiernych ani teÂż samej Parafii, a wrĂŞcz przeciwnie, byÂło wiele podziĂŞkowaĂą i wdziĂŞcznoÂści z wpisami do ksiĂŞgi pamiÂątkowej.

Co spowodowaÂło tak radykalnÂą zmianĂŞ postawy wobec bioenergoterapeutĂłw?

ÂŻaden z czÂłonkĂłw Polskiego Cechu Psychotronicznego nie prowadzi przecieÂż Âżadnej nielegalnej dziaÂłalnoÂści, sprzecznej z prawem. ZarzÂąd Polskiego Cechu Psychotronicznego - organizacji ogĂłlnopolskiej, zrzeszajÂącej rzemieÂślnikĂłw w zawodzie radiestety i bioenergoterapeuty, informuje, Âże zgodnie z RozporzÂądzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej BIOENERGOTERAPIA i RADIESTEZJA sÂą zakwalifikowane do zawodĂłw rzemieÂślniczych (Dziennik Ustaw nr 48/95. poz. 253). Po speÂłnieniu okreÂślonych kryteriĂłw Komisje Egzaminacyjne przy Izbach RzemieÂślniczych wydajÂą dyplomy mistrzĂłw i czeladnikĂłw uprawniajÂące do wykonywania zawodu.

W zwiÂązku z powyÂższym osoby trudniÂące siĂŞ bioenergoterapiÂą oraz radiestezjÂą wykonujÂą zawĂłd,prowadzÂą legalnÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ gospodarczÂą, odprowadzajÂą skÂładki ZUS i podatki. NaleÂży dodaĂŚ, Âże zdecydowana wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich to osoby gÂłĂŞboko wierzÂące i praktykujÂące, a ich naczelnym celem jest niesienie ulgi w cierpieniu bliÂźnich.
Nie bez znaczenia jest fakt, Âże do osĂłb zajmujÂących siĂŞ radiestezjÂą i bioenergoterapiÂą, ktĂłre wniosÂły duÂży wkÂład w budowĂŞ podwalin i rozwĂłj medycyny naturalnej, naleÂży zaliczyĂŚ rĂłwnieÂż polskich ksiĂŞÂży katolickich.

Polski Cech Psychotroniczny jest organizatorem OgĂłlnopolskich ZjazdĂłw NaturoterapeutĂłw, akcji charytatywnych, uroczystoÂści ÂświÂątecznych, podczas ktĂłrych odprawiajÂą siĂŞ, miedzy innymi, msze ÂświĂŞte z aktywnym udziaÂłem bioenergoterapeutĂłw i radiestetĂłw. Uczestniczymy w mszach wstawienniczych u OjcĂłw WerbistĂłw w Laskowicach Pomorskich, Krynicy Morskiej. Jako przedstawiciele omawianych grup zawodowych, jesteÂśmy oburzeni agresywnÂą postawÂą przedstawicieli KoÂścioÂła, niezgodnÂą z duchem miÂłoÂści i wybaczania, pozbawionÂą empatii i zrozumienia.W dobie kryzysu sÂłuÂżby zdrowia, bezrobocia, nasilajÂącej siĂŞ liczby „nieuleczalnych” chorĂłb, taka postawa niektĂłrych przedstawicieli KoÂścioÂła katolickiego jest niezrozumiaÂła.
Czujemy siĂŞ gÂłĂŞboko pokrzywdzeni stawianiem naszych przedstawicieli w jednym rzĂŞdzie z „satanistami”. Nie jest dla nas zrozumiaÂłe, skÂąd tyle nienawiÂści i potĂŞpienia dla osĂłb ÂświadczÂących pomoc bliÂźnim w charakterze bioenergoterapeutĂłw, radiestetĂłw, jeÂżeli pomoc ta udzielana jest w imiĂŞ miÂłoÂści bliÂźniego, w peÂłnym poszanowaniu dla jego godnoÂści oraz z zastosowaniem praw, zasad i wartoÂści ogĂłlnie przyjĂŞtych zarĂłwno przez KoÂściĂłÂł, jak i NaukĂŞ.

UwaÂżamy, Âże publikowanie i gÂłoszenie poglÂądĂłw, o ktĂłrych tu mowa, przez niektĂłrych przedstawicieli KoÂścioÂła moÂże byĂŚ traktowane wyÂłÂącznie, jako ich prywatne. GÂłoszone sÂą jednak, jako oficjalne stanowisko KoÂścioÂła, naraÂżajÂąc tym samym na szwank Jego niekwestionowany autorytet moralny.

BĂŞdziemy zatem zobowiÂązani i wdziĂŞczni za interwencjĂŞ w tej sprawie a takÂże za wyjaÂśnienie dotyczÂące przyczyn i intencji gÂłoszenia przedstawionych poglÂądĂłw przez niektĂłrych przedstawicieli KoÂścioÂła katolickiego.

Z wyrazami najwyÂższego szacunku i powaÂżania

DYREKTOR CECHU - Robert Grabowski
PREZES ZARZÂĄDU - Karol JĂłÂźwiak

Do wiadomoÂści:
Polskiego ZwiÂązku RzemiosÂła Polskiego w Warszawie
Wydawnictwa „AMBROZJA” - KrakĂłw
MiesiĂŞcznika „NIEZNANY ÂŚWIAT”. - Warszawa
MiesiĂŞcznika „CZWARTY WYMIAR” - Warszawa

Jest to stary art. lecz ciagle aktualny. Postanowilam go wstawic na forum.

14 polskich biskupĂłw jedzie do Madrytu!
Polska, 21.07.2011

Za miesiÂąc do Madrytu wyjedzie 14 polskich biskupĂłw. Siedmiu wygÂłosi specjalne katechezy dla mÂłodzieÂży uczestniczÂącej w ÂŚwiatowych Dniach MÂłodzieÂży.

– ChcĂŞ byĂŚ razem z mÂłodymi – mĂłwi biskup eÂłcki Jerzy Mazur. W spotkaniu z mÂłodzieÂżÂą na ÂŚwiatowych Dniach MÂłodzieÂży w Madrycie upatruje okazjĂŞ, by „nabraĂŚ tego entuzjazmu od ludzi mÂłodych, aby mĂłc pĂłÂźniej teÂż z ludÂźmi mÂłodymi pracowaĂŚ”. >>> PosÂłuchaj: Bp Jerzy Mazur

Biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz podkreÂśla, Âże w spotkaniu w Madrycie bĂŞdzie uczestniczyÂła mÂłodzieÂż z polskich diecezji. – JesteÂśmy za nich odpowiedzialni tu w Polsce, a szczegĂłlnie w tak waÂżnym, doniosÂłym momencie – wyjaÂśnia. Dlatego teÂż podjÂąÂł decyzjĂŞ, Âżeby pojechaĂŚ na ÂŚwiatowe Dni MÂłodzieÂży do Madrytu, by byĂŚ dla mÂłodych duchowym przewodnikiem. >>> PosÂłuchaj: Bp Krzysztof Nitkiewicz

Biskup Marek Mendyk wspomina pierwszy udziaÂł w ÂŚwiatowych Dniach MÂłodzieÂży, w CzĂŞstochowie w 1991 r. – To byÂło juÂż wtedy wielkie doÂświadczenie wspĂłlnoty – mĂłwi. Teraz w ÂŚwiatowych Dniach MÂłodzieÂży weÂźmie udziaÂł jako biskup. – Wyzwanie ogromne, ale teÂż i radoÂśĂŚ, Âże mogĂŞ coÂś zrobiĂŚ dla mÂłodych ludzi – mĂłwi. >>> PosÂłuchaj: Bp Marek Mendyk

Do Madrytu na XVI ÂŚwiatowe Dni MÂłodzieÂży wybiera siĂŞ 14 polskich hierarchĂłw, w tym 1 biskup senior, 6 biskupĂłw diecezjalnych i 7 biskupĂłw pomocniczych. Nestorem polskiej delegacji biskupĂłw jest kard. JĂłzef Glemp. Na spotkanie mÂłodych w Hiszpanii pojadÂą takÂże: metropolita warszawski kard. Kazimierz Nycz, biskup opolski Andrzej Czaja, biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz, biskup eÂłcki Jerzy Mazur, biskup Âłowicki Andrzej Dziuba. Na spotkaniu mÂłodych obecny bĂŞdzie biskup radomski Henryk Tomasik, z ramienia Episkopatu Polski odpowiadajÂący za RadĂŞ ds. MÂłodzieÂży i Krajowe Biuro Organizacyjne ÂŚDM. SpoÂśrĂłd biskupĂłw pomocniczych do Madrytu wyjadÂą: bp Marek JĂŞdraszewski (PoznaĂą), bp Marek Mendyk (Legnica), bp Ireneusz PĂŞkalski (ÂŁĂłdÂź), bp Andrzej Siemieniewski (WrocÂław), bp Edward BiaÂłogÂłowski (RzeszĂłw), bp Kazimierz Gurda (Kielce) oraz odpowiedzialny za duszpasterstwo polonijne bp Wojciech Polak (Gniezno).

XXVI ÂŚwiatowe Dni MÂłodzieÂży odbĂŞdÂą siĂŞ w Madrycie od 16 do 21 sierpnia 2011 r. Z mÂłodymi spotka siĂŞ papieÂż Benedykt XVI. Z prawie wszystkich krajĂłw zarejestrowaÂło siĂŞ do tej pory ponad 400 tys. pielgrzymĂłw, wÂśrĂłd ktĂłrych zapisanych jest ponad 10 tys. mÂłodych PolakĂłw. Wraz z nimi juÂż za kilkanaÂście dni wyruszy grupa 1200 wolontariuszy z Polski, ktĂłrzy na miejscu bĂŞdÂą pomagaĂŚ w organizacji.

HasÂłem spotkania mÂłodych z caÂłego Âświata sÂą sÂłowa z listu Âśw. PawÂła do Kolosan: „Zakorzenieni i zbudowani na Chrystusie, mocni w wierze”. W ponad 300 miejscach odbywaĂŚ siĂŞ bĂŞdÂą prowadzone przez biskupĂłw katechezy w grupach jĂŞzykowych i rozmowy biskupĂłw z mÂłodymi na wybrane tematy. PapieÂż przyleci do Madrytu 18 sierpnia. Kulminacyjnym punktem ÂŚwiatowych Dni MÂłodzieÂży bĂŞdzie niedzielna Msza Âśw. pod przewodnictwem Ojca ÂŚwiĂŞtego na lotnisku Cuatro Vientos (Czterech WiatrĂłw), sprawowana 21 sierpnia. DopeÂłnieniem programu duchowego bĂŞdzie trwajÂący przez ten czas Festiwal MÂłodych. Jest to cykl imprez i inicjatyw, w ramach ktĂłrego prezentowana jest kultura i sztuka mÂłodzieÂżowa z wszystkich kontynentĂłw; czĂŞÂściÂą Festiwalu bĂŞdzie Expo-Vocation.

Wszelkie informacje na temat ÂŚwiatowych Dni MÂłodzieÂży w Madrycie dostĂŞpne sÂą na portalu www.madryt2011.pl.

(ÂŚDM/md © Biuro Prasowe KEP 2011)

Info za www.episkopat.pl

(www.episkopat.pl)

Copyright © by Fundacja Opoka

http://www.opoka.org.pl/aktualnosci/news.php?id=38534&s=opoka

Pomoc dla poszkodowanych przez wichury
Polska, 20.07.2011

Trwa pomoc dla poszkodowanych przez wichury, ktĂłre w ubiegÂłym tygodniu przeszÂły nad poÂłudniowym Mazowszem i czĂŞÂściÂą wojewĂłdztwa ÂłĂłdzkiego. Burze uszkodziÂły ponad 1,1 tys. budynkĂłw, w tym ponad 500 mieszkalnych, szczegĂłlnie na terenie diecezji radomskiej.

Bp Henryk Tomasik podkreÂśliÂł, Âże obecna sytuacja jest wezwaniem do potwierdzenia miÂłoÂści bliÂźniego. „WspĂłÂłczujemy wszystkim osobom, ktĂłre ucierpiaÂły, ale moÂżna teÂż podziwiaĂŚ takÂą gotowoÂśĂŚ podejmowania trudu. OczywiÂście jest to dla nas wszystkich wezwanie, zaproszenie, aby pomĂłc tym ludziom” – powiedziaÂł ordynariusz radomski.

W najbliÂższÂą lub nastĂŞpnÂą niedzielĂŞ w diecezjach radomskiej, sandomierskiej, siedleckiej, czĂŞstochowskiej, warszawskiej i ÂłĂłdzkiej zostanÂą przeprowadzone zbiĂłrki do puszek. 23 i 24 lipca bĂŞdzie moÂżna wesprzeĂŚ poszkodowanych wysyÂłajÂąc na nr 72 052 SMS o treÂści „Pomagam” (koszt 2,46 PLN z VAT).

R. ÂŁÂączny, KAI

(rv/XX, © Radio Vaticana 2011)

Copyright © by Fundacja Opoka

24.07.2011 10:52 57

opublikowana w: NOWY PARDON

NarĂłd wielkiego papieÂża i wielkich inÂżynierĂłw

Znany gospodarz maÂłorolny, okazyjnie dorabiajÂący jako publicysta, RafaÂł Ziemkiewicz, à propos przepraszania za Jedwabne pisze: Prawda jest taka, Âże w naszych dziejach, jak w kaÂżdych innych, zdarzaÂło siĂŞ wszystko. Ale wiĂŞcej jednak zdarzaÂło siĂŞ rzeczy chwalebnych. JesteÂśmy narodem, ktĂłry wydaÂł z siebie "SolidarnoÂśĂŚ" i obaliÂł sowieckie imperium, ktĂłry daÂł Âświatu wielkiego papieÂża, ktĂłry nigdy nie daÂł siĂŞ zniewoliĂŚ i podporzÂądkowaĂŚ szalonym totalitaryzmom, narodem, ktĂłry demokracjĂŞ i tolerancjĂŞ praktykowaÂł kilkaset lat wczeÂśniej niÂż pouczajÂący nas dziÂś ZachĂłd, narodem ktĂłry nie znaÂł stosĂłw i wojen religijnych, narodem wielkich naukowcĂłw, inÂżynierĂłw, budowniczych... DÂługo moÂżna wyliczaĂŚ.
CzyÂż nie schylimy gÂłĂłw przed historycznÂą erudycjÂą i logicznÂą sprawnoÂściÂą dowodzenia RafaÂła Ziemkiewicza? Co prawda, nieco dziwi w jego ustach oznajmienie, Âże Polacy obalili sowieckie imperium. JakÂże to, przecieÂż owo "obalanie" to proces przewidziany, zadekretowany i kontrolowany przez sowieckÂą kompartiĂŞ i KGB; OkragÂły StĂłÂł, czerwcowe wybory i powstanie rzÂądu Mazowieckiego to tylko kolejne elementy polityki Kremla, z udziaÂłem WaÂłĂŞsy, Kuronia, Michnika, Geremka i Mazowieckiego w roli podwykonawcĂłw. O tym tak przekonujÂąco pisaÂł i sam RafaÂł Ziemkiewicz. A teraz siĂŞ okazuje, Âże to byÂło obalanie sowieckiego imperium. Najwidoczniej sowieckie naczalstwo byÂło jak podoficerska wdowa, samo siĂŞ chÂłostaÂło, to jest obalaÂło.
Ale o to mniejsza. Przyjmijmy argumentacjĂŞ RafaÂła Ziemkiewicza: Jedwabne, pogrom kielecki, szmalcownicy, getto Âławkowe, pacyfikacje wsi ukraiĂąskich, udziaÂł w agresji na CzechosÂłowacjĂŞ w 1968 (skoro Ziemkiewicz wychwala "politykĂŞ historycznÂą" PRL, to chyba nie uzna tej agresji za czyn obcej, wrĂŞcz okupacyjnej wÂładzy, zatem nie obciÂąÂżajÂący Narodu?), wszystko to, i sporo innych niechwalebnych rzeczy, nie moÂże przesÂłoniĂŚ rzeczy chwalebnych, ktĂłrych - co Ziemkiewicz aptekarsko zwaÂżyÂł, odmierzyÂł i policzyÂł - byÂło w naszej historii o wiele wiĂŞcej. Ale czy Niemcy muszÂą tak wciÂąÂż i wciÂąÂż kajaĂŚ siĂŞ za Hitlera, plany kolonizacji Europy, Holocaust, obozy koncentracyjne? Prawda jest taka, Âże w dziejach Niemiec, jak w kaÂżdych innych, zdarzaÂło siĂŞ wszystko. Ale wiĂŞcej jednak zdarzaÂło siĂŞ rzeczy chwalebnych. Niemcy sÂą narodem, ktĂłry wydaÂł z siebie reformacjĂŞ i nowoczesny uniwersytet, ktĂłry przeszczepiÂł do Europy Wschodniej ÂłaciĂąskie pismo, poezjĂŞ rycerskÂą, zasady organizacji miast i nowe techniki uprawy roli. Niemcy sÂą narodem, ktĂłry obaliÂł napoleoĂąskie imperium (przynajmniej w takim samym zakresie, w jakim Polacy obalili sowieckie). DaliÂśmy Âświatu wielkiego papieÂża...Niemcy dali Âświatu Lutra, Bacha, HĂ¤ndla, Mozarta, Haydna, Beethovena, Schuberta, Schumanna, Brahmsa, SchĂśnberga, Goethego, Schillera, Heinego, Manna, Leibniza, Kanta, Fichtego, Hegla, Marxa, Humboldta, Webera, tylu noblistĂłw...DÂługo moÂżna wyliczaĂŚ. Das Volk der Denker und Dichter.
KtoÂś uzna powyÂższÂą wyliczankĂŞ za niepowaÂżnÂą i zgodzĂŞ siĂŞ z tym. Wtedy jednak proszĂŞ o uznanie ÂśmiesznoÂści wyliczanki RafaÂła Ziemkiewicza. Skoro wielkim papieÂżem, wielkimi naukowcami, inÂżynierami etc. moÂżna kontrowaĂŚ Jedwabne i inne niechwalebne rzeczy z polskiej historii, to wielkimi synami narodu niemieckiego (a narĂłd ten ma na koncie wiĂŞcej takich wielkich synĂłw niÂż my) moÂżna kontrowaĂŚ Hitlera i Holocaust. WiĂŞkszych zbrodni Niemcy siĂŞ dopuÂścili, ale i wiĂŞcej wielkich naukowcĂłw, inÂżynierĂłw, muzykĂłw, poetĂłw etc. mieli. A papieÂży dali Âświatu siedmiu, my tylko jednego.

To, co widzĂŞ w Polsce, to wielkie odejÂście od Âżycia w prawdzie. To jakaÂś pozostaÂłoÂśĂŚ komunizmu, systemu nazywanego "kÂłamstwem kÂłamstwa". To widaĂŚ w rĂłÂżnych sferach Âżycia spoÂłecznego, politycznego. Wielu woli sÂłodkie kÂłamstwo niÂż gorzkÂą prawdĂŞ, woli jakieÂś zÂłudzenia, ktĂłrymi karmiÂą ich ludzie od PR, czyli propagandy
Polsce potrzeba rĂłÂżaĂącowej rewolucji
Fot. R. Sobkowicz

Z o. Tadeuszem Rydzykiem CSsR, dyrektorem Radia Maryja, rozmawia SÂławomir JagodziĂąski

NarĂłd wĂŞgierski dziĂŞki Krucjacie RĂłÂżaĂącowej doprowadziÂł do wielkiego przebudzenia duchowego w swoim kraju, do zmiany lewicowych rzÂądĂłw, uchwalenia nowej konstytucji w duchu chrzeÂścijaĂąskim. Do wÂłÂączenia siĂŞ w podobnÂą krucjatĂŞ modlitewnÂą wzywa Ojciec wszystkich PolakĂłw, ktĂłrym zaleÂży na przyszÂłoÂści naszej Ojczyzny...
- Polacy powinni wziÂąĂŚ przykÂład z WĂŞgrĂłw, ale nie tylko. PrzecieÂż siÂła modlitwy rĂłÂżaĂącowej daÂła o sobie znaĂŚ choĂŚby w Austrii, w Kolumbii czy na Filipinach, gdzie pokojowe przemiany, ktĂłre doprowadzaÂły do obalenia dyktatury, nazywa siĂŞ rewolucjÂą rĂłÂżaĂącowÂą. Gorliwa i konsekwentna modlitwa tysiĂŞcy ludzi ma wielkÂą siÂłĂŞ. To jest oczywiste. Jest tylko jeden waÂżny warunek - po prostu trzeba wierzyĂŚ, gorÂąco wierzyĂŚ caÂłym sobÂą. Bo wiara gĂłry przenosi. Wiara ma przenikaĂŚ caÂłe nasze Âżycie, to nie jakaÂś legenda, obyczaj, folklor czy jedynie emocje. Modlitwa poÂłÂączona z takÂą wiarÂą nigdy nie zawiedzie. Wiara to bycie z Panem Bogiem w kaÂżdym momencie Âżycia, trwanie w obecnoÂści BoÂżej, zaufanie Panu Bogu i pĂłjÂście z Panem Bogiem, a nie z Jego przeciwnikiem.

Co jest najbardziej niepokojÂące w naszej OjczyÂźnie, Âże potrzeba nam dziÂś tego szczegĂłlnego szturmu do Nieba?
- Przede wszystkim najwaÂżniejsza jest prawda, Âżycie w prawdzie. To, co widzĂŞ w Polsce, to wielkie odejÂście od Âżycia w prawdzie. To jakaÂś pozostaÂłoÂśĂŚ komunizmu, systemu nazywanego "kÂłamstwem kÂłamstwa". To widaĂŚ w rĂłÂżnych sferach Âżycia spoÂłecznego, politycznego. Wielu woli sÂłodkie kÂłamstwo niÂż gorzkÂą prawdĂŞ, woli jakieÂś zÂłudzenia, ktĂłrymi karmiÂą ich ludzie od PR, czyli propagandy. Ten PR to Âżycie w zÂłudzeniach. Pan Jezus nie powiedziaÂł, Âże zÂłudzenia nas wyzwolÂą, ale Âże prawda nas wyzwoli. Ten PR to nic innego, jak kÂłamliwa gra. Pierwszy PR robiÂł szatan w raju i Ewa mu uwierzyÂła. Tak samo teraz dzieje siĂŞ w Polsce. To jest zÂłe, to jest wrĂŞcz obrzydliwe. CaÂły czas widzĂŞ kÂłamstwo, ktĂłrym prĂłbuje siĂŞ karmiĂŚ PolakĂłw.
Jak obserwujĂŞ, co siĂŞ dzieje w naszym paĂąstwie, to jestem przekonany, Âże potrzeba nam dziÂś egzorcyzmu. Bo to, co siĂŞ dzieje, jest skutkiem ogromnego kÂłamstwa, ktĂłremu, niestety, duÂża czĂŞÂśĂŚ Narodu siĂŞ nie sprzeciwia. A doskonale wiemy, Âże ojcem kÂłamstwa jest szatan. Dlatego Polsce potrzebny jest egzorcyzm. Potrzeba naprawdĂŞ potĂŞÂżnej modlitwy i odÂżegnania siĂŞ od wszystkiego, czego ÂźrĂłdÂłem jest szatan, zarĂłwno w Âżyciu osobistym, jak i spoÂłeczno-politycznym.
Nasz katolicki NarĂłd wtedy byÂł silny, Polska wtedy byÂł silna, jak trwaÂła przy Chrystusie i Jego Matce. Gdy nastĂŞpowaÂł jakiÂś odwrĂłt od wiernoÂści Bogu, gdy w naszych dziejach BĂłg nie byÂł stawiany na pierwszym miejscu, pojawiaÂło siĂŞ zamieszanie. To, co teraz przeÂżywamy, jest rezultatem tego, Âże BĂłg nie przez wszystkich stawiany jest prawdziwie na pierwszym miejscu, a zwÂłaszcza nie przez decydentĂłw, wÂładze, ktĂłre decydujÂą o losach paĂąstwa, Narodu. StÂąd wiele spraw nie jest na wÂłaÂściwym miejscu.

WĂŞgrzy w nowej konstytucji jasno i bez Âżadnych sÂłownych wybiegĂłw wprowadzili odniesienie do Pana Boga, stawiajÂąc Go niejako na czele caÂłego paĂąstwa. U nas mamy problem wÂłaÂśnie z rzÂądzÂącymi, ktĂłrzy okreÂślajÂą siĂŞ jako katolicy, a nie sÂą w stanie w swoich dziaÂłaniach postawiĂŚ Pana Boga na pierwszym miejscu...
- DziÂś poczynania w Âżyciu spoÂłecznym, politycznym to w duÂżej mierze chodzenie na kompromisy ze zÂłem, z kÂłamstwem. Z takiej postawy kÂłamstwa rodzi siĂŞ egoizm, wychodzi chciwoÂśĂŚ, aby szybko siĂŞ dorobiĂŚ kosztem innych, kosztem Narodu. Z egoizmu rodzi siĂŞ teÂż pycha: jestem kimÂś znaczÂącym, mam wÂładzĂŞ, to mnie uwielbiajcie. Jestem tym ogromnie rozczarowany, Âże wielu ludzi, od ktĂłrych moÂżna by siĂŞ spodziewaĂŚ jakichÂś szlachetnych postaw, wspaniaÂłych charakterĂłw, wielkich osobowoÂści, przyjmuje postawĂŞ: "honory i honoraria". JeÂżeli mu kadzÂą i juÂż coÂś dadzÂą, to jest szczĂŞÂśliwy i zapomina o zasadach, ktĂłrym powinien byĂŚ wierny. To jest okropne.
Dlatego potrzeba nam krucjaty modlitewnej. Potrzeba nam gÂłĂŞbokiego zastanowienia, refleksji i zdecydowania o tym, czego my jako NarĂłd naprawdĂŞ chcemy. Tego brakuje w rĂłÂżnych wymiarach. Za wiele w nas powierzchownoÂści. ZachwyciliÂśmy siĂŞ jako Polacy tymi ÂświecideÂłkami, ktĂłre daje materializm. Nie myÂślimy o tym, aby siĂŞ godniej rozwijaĂŚ. ZatrzymaliÂśmy siĂŞ na tym materializmie. A przecieÂż BĂłg przekazaÂł nam ziemiĂŞ po to, abyÂśmy idÂąc przez niÂą, dotarli do Nieba. PodkreÂślam to ciÂągle, Âże nie wolno straciĂŚ z widzenia tego celu - wiecznoÂści. Wtedy bĂŞdzie i porzÂądna rodzina, i bĂŞdzie szczĂŞÂśliwy czÂłowiek, i bĂŞdzie porzÂądny NarĂłd i paĂąstwo, i bĂŞdzie takÂże porzÂądny rzÂąd... Wszyscy razem moÂżemy to uczyniĂŚ. Po prostu trzeba powiedzieĂŚ sobie bardzo jasno, co kocham, co jest najwaÂżniejsze w moim Âżyciu osobistym, narodowym i popatrzeĂŚ dalekosiĂŞÂżnie, aÂż w wiecznoÂśĂŚ. SÂą trzy rzeczy ostateczne czÂłowieka: ÂśmierĂŚ, SÂąd BoÂży, piekÂło albo Niebo. To trzeba mieĂŚ przed oczami i bardzo pozytywnie, z chrzeÂścijaĂąskÂą miÂłoÂściÂą, przemieniaĂŚ siebie i OjczyznĂŞ.

Tymczasem w naszym Âżyciu spoÂłecznym trudno zauwaÂżyĂŚ tĂŞ chrzeÂścijaĂąskÂą miÂłoÂśĂŚ, raczej chyba komuÂś zaleÂży na wzbudzaniu ciÂągÂłej agresji...
- Niestety, oprĂłcz kÂłamstwa, ktĂłrym zaraÂżone jest w duÂżej mierze nasze spoÂłeczeĂąstwo, tragediÂą jest teÂż to wielkie skÂłĂłcenie, jakieÂś rozdraÂżnienie ludzi. U nas komunizm bardzo mocno wprowadzaÂł w Âżycie spoÂłeczne zasadĂŞ "divide et impera", "dziel i rzÂądÂź". Niestety, czasy minĂŞÂły, a to zgubne dziedzictwo tamtych czasĂłw trwa. WidaĂŚ, Âże nie zmieniÂły siĂŞ te stare, totalitarne, marksistowskie postawy, w ktĂłrych gniotÂło siĂŞ, niszczyÂło niewygodnych. Tym samym przecieÂż sÂą dziaÂłania przeciwko Radiu Maryja. ChcÂą nas zamknÂąĂŚ. To jest ten sam jĂŞzyk, co wtedy, gdy propaganda komunistyczna mĂłwiÂła o zaplutych karÂłach reakcji czy kuÂłakach. Tak jak kiedyÂś byÂła walka klas, podburzano jednych przeciwko drugim, inteligencjĂŞ przeciwko robotnikom, robotnikĂłw przeciwko rolnikom, studentĂłw przeciwko starszym, dorosÂłych przeciwko mÂłodzieÂży, tak teraz napuszcza siĂŞ ludzi np. na "moherowe berety" czy "kiboli". Zobaczymy, co bĂŞdzie dalej...
Do tego napuszczania jednych na drugich przyczyniajÂą siĂŞ w duÂżej mierze media i niestety wÂładze. To nie jest przecieÂż przypadek, Âże do okreÂślonych telewizji zapraszani sÂą systematycznie po prostu chore z nienawiÂści osoby, a moÂże nawet psychopatyczne... ZapraszajÂą ich czĂŞsto dziennikarze z okreÂślonym rodowodem, ktĂłrzy potrafiÂą robiĂŚ sobie zabawĂŞ z powaÂżnych tematĂłw. Dlatego tak bardzo potrzeba nam gÂłĂŞbokiej narodowej refleksji i modlitwy.

PodkreÂśla Ojciec potrzebĂŞ refleksji i modlitwy narodowej. WaÂżne zatem jest, aby w krucjatĂŞ modlitewnÂą w intencji Ojczyzny wÂłÂączyÂł siĂŞ w jakiÂś sposĂłb caÂły NarĂłd, wszystkie stany: oprĂłcz osĂłb indywidualnych i rodzin, chodzi teÂż o przedstawicieli rĂłÂżnych Âśrodowisk patriotycznych, stowarzyszeĂą i organizacji, a takÂże o przedstawicieli wÂładzy, politykĂłw, zarĂłwno szczebla samorzÂądowego, jak i paĂąstwowego. Ten aspekt wspĂłlnotowy jest tu chyba bardzo waÂżny?
- Bardzo waÂżny, ale najtrudniej ludziom jest uÂświadomiĂŚ potrzebĂŞ tego szturmu do Nieba. NarĂłd musi zobaczyĂŚ potrzebĂŞ Âżycia w prawdzie. Tylko prawda wyzwala czÂłowieka, prawda daje radoÂśĂŚ. Ja sobie nie wyobraÂżam Âżycia bez prawdy. Lepsza gorzka prawda niÂż sÂłodkie kÂłamstwo. Wtedy chodzimy po ziemi, widzimy realia, dajemy sobie radĂŞ. KÂłamstwo prĂŞdzej czy pĂłÂźniej zabija. Jest wielka szansa, aby w wielkÂą krucjatĂŞ modlitewnÂą wÂłÂączyÂły siĂŞ i stowarzyszenia, i samorzÂądy, i politycy. Ale podstawowÂą sprawÂą jest uÂświadomienie sobie sytuacji, w jakiej znajduje siĂŞ Polska, rozeznanie rzeczywistoÂści, osÂądzenie tego. Wtedy dostrzeÂżemy, jak bardzo potrzeba nam pomocy z Nieba. Bez modlitwy nie damy rady. NiektĂłrzy myÂślÂą, Âże coÂś zrobiÂą jakimiÂś ukÂładami... Nie. Trzeba rozmawiaĂŚ ze sobÂą, organizowaĂŚ siĂŞ, ale musi byĂŚ jednoczeÂśnie zawierzenie mocy BoÂżej. Dlatego trzeba na rĂłÂżne sposoby zachĂŞcaĂŚ ludzi, aby wÂłÂączali siĂŞ w to dzieÂło modlitwy za OjczyznĂŞ i do tego wzywali swoich bliskich, znajomych.
Krucjata to powinna byĂŚ potĂŞÂżna modlitwa kaÂżdego z nas z osobna i we wspĂłlnocie, w koÂścioÂłach. Dobrze, Âże jest coraz wiĂŞcej Mszy ÂŚwiĂŞtych za OjczyznĂŞ. Nie moÂżna na tym poprzestaĂŚ, kaÂżdy musi jeszcze indywidualnie, w swojej rodzinie, parafii podjÂąĂŚ dzieÂło modlitwy za PolskĂŞ. KoÂściĂłÂł wskazuje formy tego bÂłagania Boga: Eucharystia, RĂłÂżaniec, przyjĂŞcie Komunii ÂŚwiĂŞtej, systematyczna spowiedÂź, Âżycie w Âłasce uÂświĂŞcajÂącej, post.

Na ile krucjata modlitewna w intencji Ojczyzny moÂże zmieniĂŚ obraz naszego Âżycia w Polsce? Jakie moÂże przynieÂśĂŚ owoce?
- Modlitwa poÂłÂączona z silnÂą wiarÂą czyni cuda. Pan BĂłg nas poprowadzi i da nam ÂświatÂło, co mamy czyniĂŚ, jakie decyzje podejmowaĂŚ, takÂże przed urnÂą wyborczÂą. Bo rzÂądziĂŚ nami muszÂą ludzie prawego, BoÂżego sumienia, ludzie Âświatli i ludzie, ktĂłrzy pragnÂą ofiarnie sÂłuÂżyĂŚ Narodowi. Owoce modlitwy zobaczymy bardzo wyraÂźnie i w Âżyciu osobistym, i spoÂłecznym, bo Pan BĂłg jasno prowadzi tych, ktĂłrzy Mu ufajÂą. Owocem przede wszystkim bĂŞdzie chĂŞĂŚ, jakiÂś dynamizm, entuzjazm do tego, aby sÂłuÂżyĂŚ Panu Bogu i ludziom.
WÂłÂączajÂąc siĂŞ w krucjatĂŞ w intencji Ojczyzny, trzeba jednak pamiĂŞtaĂŚ o pewnej zasadzie: trzeba siĂŞ modliĂŚ, bardzo mocno siĂŞ modliĂŚ, trzeba wrĂŞcz woÂłaĂŚ do Boga ze wszystkich siÂł, z caÂłej duszy, caÂłym swoim jestestwem, tak jakby wszystko zaleÂżaÂło tylko od Pana Boga; ale rĂłwnoczeÂśnie myÂśleĂŚ i pracowaĂŚ z takÂą gorliwoÂściÂą, jakby wszystko zaleÂżaÂło tylko ode mnie.

To chyba klucz do sukcesu wszelkich inicjatyw...
- Pan BĂłg da siÂłĂŞ, da moc, pobÂłogosÂławi, osÂłoni przed szatanem, wysÂłucha modlitw, ale z naszej strony musi byĂŚ otwarcie, wola, formacja i oczywiÂście dziaÂłanie. Musi byĂŚ zaangaÂżowanie, zrobienie wszystkiego, co siĂŞ da, w sÂłuÂżbie Bogu i OjczyÂźnie.
Krucjata modlitewna tak jak wiara nie moÂże byĂŚ obyczajem, czymÂś doklejonym do codziennego Âżycia. Pan chce byĂŚ z nami caÂły czas, chce, abyÂśmy doÂświadczali Jego obecnoÂści i byÂśmy byli Mu wierni. Modlitwa, katecheza, DziesiĂŞcioro PrzykazaĂą i Ewangelia, a jak coÂś nie wychodzi, to do spowiedzi... Trzeba siĂŞ wziÂąĂŚ do pracy nad sobÂą, trzeba ciÂągle siĂŞ nawracaĂŚ. KoÂściĂłÂł przypomina, czego chce od nas Pan Jezus. Nie zmienimy Ojczyzny, jeÂżeli nie bĂŞdziemy trwaĂŚ przy Bogu, caÂły czas. BĂłg nie moÂże byĂŚ dodatkiem do choinki czy opÂłatka... BĂłg jest wciÂąÂż Âżywy i chce, abyÂśmy Go kochali kaÂżdego dnia i sÂłowem, i czynem.

DziĂŞkujĂŞ za rozmowĂŞ.

http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20110716&typ=wi&id=wi03.txt

===========================================

Re: Kazanie Ks. Piotra Natanka 17 lipca 2011 roku

Postprzez krzysiek4 » Pt lip 22, 2011 6:31 pm
Obrazek

KsiÂądz dr Piotr Natanek zostaÂł dziÂś zawieszony w czynnoÂściach kapÂłaĂąskich przez kardynaÂła StanisÂława Dziwisza.

WczeÂśniej, setki tysiĂŞcy internautĂłw wysÂłuchaÂło kazania patriotycznego, na miarĂŞ bÂł. ks. Jerzego PopieÂłuszki, ktĂłre wygÂłosiÂł 17 lipca.
Kazanie to na pewno przejdzie do historii, miejmy nadziejĂŞ, Âże jako przeÂłomowe w obudzeniu ducha narodu w przededniu jego moÂżliwej anihilacji.

TreÂści te nie powinny spowodowaĂŚ jednak zawieszenia ksiĂŞdza w czynnoÂściach, moÂżna przypuÂściĂŚ, Âże przyczynÂą byÂła ostra krytyka Krakowskiej Kurii:

„PozwĂłlcie, Âże dziÂś powiem mocniejsze sÂłowa. Jestem Âświadom co mi za to grozi, ale nie mogĂŞ sobie pozwoliĂŚ na to, aby ÂŚwiĂŞty KoÂściĂłÂł Katolicki na moich oczach byÂł wybity. NAJPIERW MUSZÂĄ MNIE ZABIĂ. Nie pozwolĂŞ na to, aby Matka nasza ojczysta, Polska, byÂła tak poniÂżana, tak upokarzana.”
KsiÂądz Natanek odczytaÂł OrĂŞdzie Matki BoÂżej z 16 lipca do Polski i PolakĂłw.

„Na naszej polskiej ziemi szerzy siĂŞ zuchwalstwo Âświadomych arcypasterzy, kapÂłanĂłw owiec katolikĂłw, ktĂłrzy wiedzÂą, Âże jedyny ratunek jest w Bogu, a oni wszyscy woÂłajÂą dzisiaj na gÂłos, na ziemi polskiej: Nie tego ale Barabasza! Nie uwolniĂŞ Jezusa, ale Barabasza. Daltego dla mieszkaĂącĂłw Przysuchy, ÂłĂłdzkiego, Opoczna, gdzie dwa dni temu przeszÂła niesamowita trÂąba, kilka tysiĂŞcy domĂłw zniszczonych, dachy powyrywane. Mam ofertĂŞ – piszcie do Kurii Krakowskiej o odszkodowanie. (…) Przestrzegam wam, Âże BĂłg bĂŞdzie zuchwalcĂłw karaÂł! ÂŻe przyjdzie pomsta z nieba! A oni mĂłwiÂą te ÂśmiesznoÂści – niech wyciÂągajÂą kasĂŞ i pÂłacÂą. PisaĂŚ o odszkodowania do Kurii Krakowskiej, bo albo wybiorÂą Boga, albo dadzÂą wam kasĂŞ. Premier obiecuje kasĂŞ, Bruksela obiecuje kasĂŞ, dlaczego Kuria Krakowska ma wam nie daĂŚ kasy?”.

Ks. Natanek nie ograniczyÂł siĂŞ do czystej krytyki niektĂłrych kapÂłanĂłw, poszedÂł znacznie dalej. PosÂądziÂł ich o wspĂłÂłpracĂŞ z masoneriÂą, ktĂłrej jak wiadomo gÂłĂłwnym celem jest zniszczenie KoÂścioÂła Katolickiego!

„Oni wszyscy mogÂą wrĂłciĂŚ, ale oni mĂłwiÂą, Âże sÂą niewinni! NaleÂży do masonerii i on mĂłwi, Âże jest niewinny. WspĂłÂłpracowaÂł z esbecjÂą, NKWD, z wszystkimi moÂżliwymi siÂłami, dziÂś jest ubrany w najwiĂŞksze purpury i on mĂłwi, Âże jest niewinny! My siĂŞ mamy nawracaĂŚ kiedy mĂłwimy o oczyszczeniu sumieĂą? „.

No to dla satanistĂłw ks. dr Piotr Natanek bĂŞdzie ciĂŞÂżkim orzechem do zgryzienia… KsiÂądz najwyraÂźniej jest inspirowany przez Ducha ÂŚwiĂŞtego.

Kazanie PATRIOTYCZNE ks. Piotra Natanka - 17.07.2011

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... f31TMWdU74

http://monitorpolski.wordpress.com/

http://www.polskawalczaca.com/viewtopic.php?f=7&p=30575&sid=9f332436ea167594e07d494b12628b78

A tak naprawde, ks.Natanek w swoim kazaniu zle wyrazil sie o Machomecie, a to oznacza bardzo niebezpieczna sytuacje.
To nie jest do smiechu , szalonych wyznawcow Machometa nie brakuje.

ScaliÂłem posty
Darek

"OtrzymaÂłem od Jezusa moÂżliwoÂśĂŚ telefonu do Nieba"

Gazeta Wyborcza PAP/Gazeta Wyborcza | dodane (05:20)

WiadomoÂści dnia: OTRZYMALEM od Jezusa mozliwosc telefonu do "NIEBA"

Mimo suspensy naÂłoÂżonej przez kardynaÂła StanisÂława Dziwisza na ks. Piotra Natanka, zbuntowany duchowny odprawiÂł w niedzielĂŞ mszĂŞ ÂświĂŞtÂą w swojej pustelni - informuje "Gazeta Wyborcza". Podczas homilii zdradziÂł, Âże otrzymaÂł od Jezusa moÂżliwoÂśĂŚ telefonu do Nieba.

NaÂłoÂżenie suspensy przez kardynaÂła Dziwisza oznacza, Âże ksiÂądz zostaÂł zawieszony w swoich prawach. Zatem nie moÂże odprawiaĂŚ mszy ÂświĂŞtej, spowiadaĂŚ ani udzielaĂŚ komunii wiernym.

Podczas blisko czterogodzinnej liturgii wygÂłosiÂł pÂłomienne kazanie, podczas ktĂłrego wyraziÂł zdumienie, Âże nie zrozumiano, iÂż jego sÂłowa "abp ÂŻyciĂąski wyje w piekle" byÂły wypowiedziane w jĂŞzyku literackim. - Teraz mĂłwiĂŞ juÂż dosÂłownie! Abp ÂŻyciĂąski rzeczywiÂście przykuty jest grubym ÂłaĂącuchem w piekle! Bo to masoni napisali za niego doktorat, ubrali go w sutannĂŞ i wyÂświĂŞcili! - grzmiaÂł z ambony

OceniÂł, Âże Dziwisz rĂłwnieÂż jest masonem. WypowiedziaÂł teÂż posÂłuszeĂąstwo kardynaÂłowi. - W czerwcu przyjÂąÂł nagrodĂŞ najwyÂższej loÂży masoĂąskiej, kardynaÂła Bea. To niemiecki kardynaÂł, najwiĂŞkszy rozbĂłjnik na Soborze WatykaĂąskim, i krystaliczny mason najwyÂższym stopniem - mĂłwiÂł.

ZdradziÂł teÂż, Âże w sobotni wieczĂłr kontaktowaÂł siĂŞ z Jezusem. - OtrzymaÂłem od Jezusa moÂżliwoÂśĂŚ telefonu do Nieba, i kiedy nie nabrykam z Panem Bogiem, to mam taki ÂświatÂłowĂłd, Âże ta linia jest otwarta. - Nie bĂłj siĂŞ. ÂŻÂądam twojej ofiary. Podoba siĂŞ mi twoja ofiara. Nie sÂłuchaj tych, ktĂłrzy nie majÂą mojego ducha. BÂądÂź posÂłuszny Bogu, a nie tym, ktĂłrym daÂłem wÂładzĂŞ - relacjonowaÂł zebranym sobotniÂą rozmowĂŞ z Bogiem.

"KLATWA ZAWSZE WRACA"

CZYLI KSIÂĄDZ NATANEK I JEGO RELIGIA

Fakty TVN

Mieszka i praktykuje w maÂłopolskiej Grzechyni, ale grzechy widzi gÂłĂłwnie wokĂłÂł siebie - to legendarny w pewnych krĂŞgach ksiÂądz Piotr Natanek. Duchowny nie przebiera w sÂłowach, oskarÂża i rzuca klÂątwy. I choĂŚ kuria zabroniÂła mu wygÂłaszania kazaĂą i wystĂŞpĂłw w Internecie, ksiÂądz nic sobie z zakazu nie robi. Praktyk nie zaniechaÂł. Ostatnio ĂŚwiczy nawet karate - na kamerze TVN24.
SkutkĂłw obcowania z ksiĂŞdzem Natankiem miaÂł okazjĂŞ doÂświadczyĂŚ reporter programu "Czarno na biaÂłym". Podczas prĂłby nagrania rozmowy duchowny uderzyÂł w kamerĂŞ, a w kierunku reportera skierowaÂł... klÂątwĂŞ. - Pan z wami. Panie wybacz. Niech przekleĂąstwo Boga zstÂąpi na was teraz i na wieki wiekĂłw amen - recytuje Natanek.

Z klÂątwÂą nie ma ÂżartĂłw.

Przesada

Biskupi znĂłw ostrzegajÂą przed ks. Natankiem
Biskupi znĂłw ostrzegajÂą przed ks. Piotrem Natankiem, ktĂłry chce... czytaj wiĂŞcej »
O tym co robi ks. Natanek specjaliÂści wypowiadajÂą siĂŞ jednoznacznie. - Nie powinno siĂŞ rzucaĂŚ klÂątw na nikogo - przyznaje antropolog kultury dr Jan Witold Suliga. I dodaje, Âże klÂątwa wraca do tego, kto jÂą rzuca.

KsiÂądz Natanek jest jednak znany z tego, Âże o mocach piekielnych wie wiele i potrafi je rozpoznaĂŚ. DowodzÂą tego nagrania z mszy, ktĂłre duchowny publikuje w internecie. Oto prĂłbka: - JeÂżeli u twojego syna na gÂłowie jawi siĂŞ Âżel, pĂłÂźniej irokezy, to juÂż wiedz, Âże tam siĂŞ coÂś bardzo mocno burzy - mĂłwiÂł do wiernych Natanek.

MieszkaĂący Grzechyni przyznajÂą, Âże ksiÂądz jest dziwny. - WczeÂśniej, to te msze miaÂł taki z powoÂłania i od serca. PĂłÂźniej zaczÂąÂł stosowaĂŚ rĂłÂżne rytuaÂły i ludzie nie wiedzieli, co robiĂŚ - mĂłwi MirosÂław Mrowiec. I mimo tego, Âże kuria zakazaÂła ksiĂŞdzu takich praktyk, on zaprzestaĂŚ ich nie zamierza.

Co mozna o tym myslec? Pozdrawiam serdecznie w letni poniedzialek. Rafaela

Ks dr hab Piotr Natanek
Pilna WiadomoÂśĂŚ od Jezusa KrĂłla Wszystkich NarodĂłw
wtorek, 21 czerwca 2011 11:34
Drukuj PDF

Jezus KrĂłl Wszystkich NarodĂłw daÂł to OrĂŞdzie swojej powierniczce 6 czerwca. KsiÂądz teolog zezwoliÂł na jego publikacjĂŞ. Jezus przekazaÂł to OrĂŞdzie poprzez wewnĂŞtrzny gÂłos, potem przekazaÂł jej cytaty z Pisma ÂŚwiĂŞtego, ktĂłre je potwierdzajÂą. Jezus ostrzega nas przed WielkÂą KarÂą, ktĂłra ma dosiĂŞgnÂąĂŚ ten grzeszny Âświat Âżeby "naprostowaĂŚ sumienie caÂłej ludzkoÂści". Ta kara bĂŞdzie aktem Jego Absolutnej SprawiedliwoÂści Âłagodzonej przez Jego NieskoĂączone MiÂłosierdzie.

Jezus prosi nas o objĂŞcie Jego daru kultu Jezusa KrĂłla Wszystkich NarodĂłw. Przez praktykowanie tego kultu otrzymamy dary nawrĂłcenia, uzdrowienia i ochrony. PrzekaÂż tÂą wiadomoÂśĂŚ Twoim przyjacioÂłom i rodzinie.

W Chrystusie,
Dan Lynch, dyrektor Kultu Jezusa KrĂłla Wszystkich NarodĂłw
http://jkmi.com

WaÂżne OrĂŞdzie od Jezusa KrĂłla Wszystkich NarodĂłw!

Nasz Pan: "Ponaglam Was MĂłj Ludu! " Tak mĂłwi Pan BĂłg: Oto skinĂŞ rĂŞkÂą na pogan i miĂŞdzy ludami podniosĂŞ mĂłj sztandar. I odniosÂą twych synĂłw na rĂŞkach, a cĂłrki twoje na barkach przyniosÂą. " (Izajasza 49:22) Wielka jest kara przygotowana dla tego grzesznego pokolenia aby naprostowaĂŚ sumienia wszystkich z osobna i caÂłej ludzkoÂści. Moje PrzenajÂświĂŞtsze, KrĂłlewskie i ÂŚwiĂŞte Serce ktĂłre pÂłonie Âżarem Boskiej MiÂłoÂści do ludzkoÂści wzywa mnie do MiÂłosierdzia, jednak ciĂŞÂżar grzechĂłw wzywa mojÂą AbsolutnÂą SprawiedliwoÂśĂŚ do wylania siĂŞ. " Synu czÂłowieczy, powiedz wÂładcy Tyru: Tak mĂłwi Pan BĂłg: PoniewaÂż serce twoje staÂło siĂŞ wyniosÂłe, powiedziaÂłeÂś: Ja jestem Bogiem, ja zasiadam na Boskiej stolicy, w sercu mĂłrz - a przecieÂż ty jesteÂś tylko czÂłowiekiem a nie Bogiem, i rozum swĂłj chciaÂłeÂś mieĂŚ rĂłwny rozumowi BoÂżemu. " (Ezechiel 28:2)

Moja Absolutna SprawiedliwoÂśĂŚ jest jednak zawsze miarkowana Moim NieskoĂączonym MiÂłosierdziem. ZaprawdĂŞ kaÂżde wypeÂłnienie Mojej SprawiedliwoÂści zawsze jest Aktem MiÂłosierdzia, bo JA JESTEM Samym MiÂłosierdziem i nie ma Âżadnej rzeczy w Bogu lub poza Nim, ktĂłra nie jest nasycona MiÂłosierdziem poniewaÂż jest to czĂŞÂśĂŚ Mojej Boskiej Natury. Jest to chwaÂła koronujÂąca wszystkie moje Boskie Atrybuty.
" I uchylali siĂŞ od posÂłuszeĂąstwa i nie pamiĂŞtali o cudach, ktĂłreÂś dla nich uczyniÂł. Byli twardego karku i uwziĂŞli siĂŞ, by wrĂłciĂŚ do niewoli swej w Egipcie. Lecz Ty jesteÂś Bogiem przebaczenia, jesteÂś Âłaskawy i miÂłosierny, cierpliwy i wielkiej dobroci; i nie opuÂściÂłeÂś ich. Nawet gdy uczynili sobie cielca odlanego z metalu i powiedzieli: To jest twĂłj bĂłg, ktĂłry ciĂŞ wyprowadziÂł z Egiptu, i gdy popeÂłnili wielkie bluÂźnierstwa, Ty w wielkim miÂłosierdziu twoim nie opuÂściÂłeÂś ich na pustyni. SÂłup obÂłoku nie odstĂŞpowaÂł od nich we dnie, aby ich prowadziĂŚ drogÂą; sÂłup ognia nie odstĂŞpowaÂł w nocy, aby oÂświetlaĂŚ im drogĂŞ, ktĂłrÂą iÂśĂŚ mieli. " (Nehemiasza 9:17, 18, 19)

Ci ktĂłrzy sÂą wypeÂłnieni Moim Duchem MiÂłoÂści dobrze rozumiejÂą tÂą BoskÂą naukĂŞ, ale ci wypeÂłnieni duchem tego Âświata, duchem samo-pobÂłaÂżania i dumnej arogancji nie mogÂą pojÂąĂŚ jak bardzo miÂłosierna jest sama SprawiedliwoÂśĂŚ Boga.

Napominam Moje dzieci z MiÂłoÂści do nich. " Ja wszystkich, ktĂłrych kocham, karcĂŞ i ĂŚwiczĂŞ. " (Apokalipsa 3:19) Nie znajdujĂŞ przyjemnoÂści w cierpieniach Moich dzieci. PragnĂŞ obudziĂŚ ich ociemniaÂłe sumienia Âżeby rozpoznali swojÂą grzesznoÂśĂŚ i byli nawrĂłceni Âżeby mogÂło nastÂąpiĂŚ odnowienie serc i umysÂłĂłw dziĂŞki ktĂłremu caÂły Âświat bĂŞdzie mĂłgÂł siĂŞ odnowiĂŚ. " I rzekÂł ZasiadajÂący na tronie: Oto czyniĂŞ wszystko nowe. I mĂłwi: Napisz: SÂłowa te wiarygodne sÂą i prawdziwe. " (Apokalipsa 21:5)
" pokropiĂŞ was czystÂą wodÂą, abyÂście siĂŞ stali czystymi, i oczyszczĂŞ was od wszelkiej zmazy i od wszystkich waszych boÂżkĂłw. I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnĂŞ do waszego wnĂŞtrza, odbiorĂŞ wam serce kamienne, a dam wam serce z ciaÂła. " (Ezechiel 36:25-26)

DopĂłki nie zmieni siĂŞ serce czÂłowieka, Âświat nie moÂże i nie zmieni siĂŞ. Coraz wiĂŞksze bĂŞdÂą katastrofy natury, ktĂłra sama buntuje sie przeciwko grzesznoÂści ludzi. Sama ziemia wije siĂŞ w przeraÂżeniu pod ciĂŞÂżarem zepsucia i nieczystoÂści jakie dÂźwiga. WoÂła o pomstĂŞ na jej mieszkaĂącach.

" Oto Pan pustoszy ziemiĂŞ, niszczy jÂą i przewraca jej powierzchniĂŞ, a mieszkaĂącĂłw jej rozprasza.... Okropnie spustoszona bĂŞdzie ziemia i bezgranicznie rozdrapana, bo Pan wydaÂł taki wyrok. ÂŻaÂłoÂśnie wyglÂąda ziemia, zmarniaÂła; Âświat opadÂł z siÂł, niszczeje, niebo wraz z ziemiÂą siĂŞ wyczerpaÂły. Ziemia zostaÂła splugawiona przez swoich mieszkaĂącĂłw, bo pogwaÂłcili prawa, przestÂąpili przykazania, zÂłamali wieczyste przymierze. Dlatego ziemiĂŞ pochÂłania przekleĂąstwo, a jej mieszkaĂący odpokutowujÂą; dlatego siĂŞ przerzedzajÂą mieszkaĂący ziemi i maÂło ludzi zostaÂło. " (Izajasza 24:1, 3-6)

" Ziemia rozpadnie siĂŞ w drobne kawaÂłki, ziemia pĂŞkajÂąc wybuchnie, ziemia zadrgawszy zakoÂłysze siĂŞ, ziemia siĂŞ mocno bĂŞdzie zataczaĂŚ jak pijany i jak budka na wietrze bĂŞdzie siĂŞ chwiaÂła; grzech jej zaciÂąÂży nad niÂą, tak iÂż upadnie i juÂż nie powstanie. " (Izajasza 24:19,20)

Przemoc, wojny i nienawiÂśĂŚ bĂŞdÂą rosÂły jeszcze bardziej dopĂłki ludzkoÂśĂŚ ÂściÂągnie na siebie wielki wyrok, potem spadnie kara prosto z Nieba. " Skoro zachowaÂłeÂś nakaz mojej wytrwaÂłoÂści i Ja ciĂŞ zachowam od prĂłby, ktĂłra ma nadejÂśĂŚ na caÂły obszar zamieszkany, by wyprĂłbowaĂŚ mieszkaĂącĂłw ziemi. (11) PrzyjdĂŞ niebawem: Trzymaj, co masz, by nikt twego wieĂąca nie zabraÂł! " (Apokalipsa 3:10,11) SÂłuchajcie Mojego ostrzeÂżenia, o ludzie Moi. OdwrĂłĂŚcie siĂŞ od swoich grzesznych drĂłg chociaÂż zanim bĂŞdzie za pĂłÂźno. " NawrĂłĂŚ siĂŞ do Pana, porzuĂŚ grzechy, bÂłagaj przed obliczem [Jego], umniejsz zgorszenie! WrĂłĂŚ do NajwyÂższego, a odwrĂłĂŚ siĂŞ od niesprawiedliwoÂści i miej wystĂŞpek w wielkiej nienawiÂści! .... JakÂże wielkie jest miÂłosierdzie Pana i przebaczenie dla tych, ktĂłrzy siĂŞ do Niego nawracajÂą " (Sirach 17:25-26,29)

Obejmijcie MĂłj kult Jezusa, KrĂłla Wszystkich NarodĂłw bo jest to wielkie MiÂłosierdzie dane przez waszego Boga na te niebezpieczne czasy. SÂą w nim zawarte wszelkie klejnoty Âłaski dane przez wstawiennictwo Mojej Niepokalanej Matki. ÂŁaski przebaczenia, uzdrowienia i odnowienia umysÂłĂłw i serc. " Albo uznajcie, Âże drzewo jest dobre, wtedy i jego owoc jest dobry, " (Mateusza 12:33) Dlaczego MĂłj lud nie korzysta z darĂłw Mojego daru?

Niech tak siĂŞ stanie. Niech MĂłj dar zostanie przyjĂŞty z wiarÂą i wielkÂą ufnoÂściÂą w Moje KrĂłlewskie MiÂłosierdzie i BoskÂą HojnoÂśĂŚ. " Gdy im udzielasz, zbierajÂą; gdy rĂŞkĂŞ swÂą otwierasz, sycÂą siĂŞ dobrami. " (Psalm 104:28)

Och gdzieÂż jest wasza wiara MĂłj ludu? ZwiÂązujecie Mi rĂŞce przez wasz brak wiary. " IdÂź do tego ludu i powiedz: UsÂłyszycie dobrze, ale nie zrozumiecie, i dobrze bĂŞdziecie widzieĂŚ, a nie zobaczycie. Bo otĂŞpiaÂło serce tego ludu. UsÂłyszeli niechĂŞtnie i zamknĂŞli oczy, aby przypadkiem nie zobaczyli oczami i uszami nie usÂłyszeli, i nie zrozumieli sercem, i nie nawrĂłcili siĂŞ, i abym ich nie uleczyÂł. " (Dzieje Apostolskie 28:26,27)

To jest wasz wybĂłr. Zostawiam wam wolnoÂśĂŚ wyboru zaakceptowania lub odrzucenia zarĂłwno Mojej przestrogi i Mojego daru. " miÂłosierdzie Pana - nad caÂłÂą ludzkoÂściÂą: On karci, wychowuje, poucza i zawraca jak pasterz swojÂą trzodĂŞ. Lituje siĂŞ nad tymi, ktĂłrzy przyjmujÂą Jego pouczenie i ktĂłrzy siĂŞ spieszÂą do Jego przykazaĂą. " (MÂądroÂśĂŚ Syracha 18:13,14)

ZAKONCZCIE WOJNE Z RADIEM MARYJA

Ks. bp Adam Lepa

Sytuacja jest paradoksalna: im bardziej Radio Maryja jest atakowane, tym wyraÂźniej odsÂłania swoje walory i znaczenie. Tak byÂło zawsze, ale ostatnio agresja wobec tej rozgÂłoÂśni osiÂągnĂŞÂła szczyt i nosi znamiona akcji zorganizowanej. Odnosi siĂŞ wraÂżenie, Âże tym razem dziaÂłania sÂą rezultatem "siÂł poÂłÂączonych", ktĂłre czĂŞsto stanowiÂą jeden chĂłr, choĂŚ melodia rozpisana jest na rĂłÂżne gÂłosy, a gÂłĂłwny dyrygent pozostaje wciÂąÂż anonimowy.

Lista atakĂłw na Radio jest dÂługa. DziÂś, z perspektywy czasu, one ÂśmieszÂą i sÂą Âświadectwem ÂżenujÂącego poziomu polemiki, jeÂżeli w ogĂłle takie dziaÂłania nazwaĂŚ moÂżna czymÂś wiĂŞcej niÂż nieudolnymi chwytami propagandy. NajczĂŞÂściej sÂą to kalki powielane pracowicie przez rĂłÂżne oÂśrodki. SÂą jeszcze jednym dowodem na to, Âże w Polsce po 1989 r. zmieniajÂą siĂŞ parlamenty, rzÂądy, koalicje i partie, natomiast w tych samych rĂŞkach znajdujÂą siĂŞ najwaÂżniejsze centra opiniotwĂłrcze. Pociesza fakt, Âże jest bardzo liczna grupa wybitnych dziennikarzy i publicystĂłw, ktĂłrzy nigdy nie zniÂżyli siĂŞ do przypuszczania na Radio Maryja tego rodzaju atakĂłw. Potwierdza siĂŞ znana zasada, Âże aby byĂŚ kimÂś, trzeba byĂŚ najpierw sobÂą.

Gdy brakuje argumentĂłw

Najbardziej niepokoi stosowana wobec Radia Maryja technika propagandy oparta na idei wroga. Wmawia siĂŞ spoÂłeczeĂąstwu, Âże Radio dzieli KoÂściĂłÂł, biskupĂłw i ogĂłÂł obywateli, zieje nienawiÂściÂą i rĂłÂżnymi odmianami ksenofobii. Jest wiĂŞc "wrogiem spoÂłecznym", a skoro tak, powinno siĂŞ je zlikwidowaĂŚ. DziÂś juÂż nietrudno sprawdziĂŚ, Âże ten niebezpieczny chwyt jest rodem z propagandy bolszewickiej. Dlatego moÂżna by siĂŞ nie dziwiĂŚ, gdy posÂługuje siĂŞ nim jakiÂś agresywny przedstawiciel lewicy postkomunistycznej. Tymczasem siĂŞgajÂą po niego reprezentanci innych ugrupowaĂą, a nawet niektĂłrzy katolicy. Tego nie da siĂŞ wyjaÂśniĂŚ tylko histeriÂą wywoÂłanÂą strachem, choĂŚ zazwyczaj bojÂą siĂŞ takÂże ci, ktĂłrzy chorobliwie straszÂą innych.
Ostatnio w sposĂłb rozpaczliwy podejmuje siĂŞ jeszcze jednÂą prĂłbĂŞ, ktĂłra ma doprowadziĂŚ do "ostatecznego rozwiÂązania problemu Radia Maryja". Teraz ma to nastÂąpiĂŚ w majestacie prawa poprzez projekty nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji, ktĂłre juÂż w zaÂłoÂżeniach sÂą kontrowersyjne i budzÂą niesmak. Tymczasem nie obchodzi tych panĂłw fakt, Âże obowiÂązujÂące obecnie peerelowskie prawo prasowe kompromituje PolskĂŞ nie tylko w krajach Unii Europejskiej, Âże wciÂąÂż brakuje w ustawie medialnej zapisĂłw gwarantujÂących bezpieczeĂąstwo informacyjne paĂąstwa, Âże nadal funkcjonuje wyjÂątkowo szkodliwa ustawa o pornografii, Âże z dotychczasowej ustawy medialnej nie wynika postulat budowy spoÂłeczeĂąstwa komunikacji, choĂŚ juÂż od dawna wiadomo, Âże "informowaĂŚ" wcale nie znaczy "komunikowaĂŚ". To wszystko nie ma znaczenia. NajwaÂżniejszym celem "reformatorĂłw" jest ugodzenie nowego "wroga ludu", ktĂłry mimo doznawanej pogardy i polityki wykluczania pogÂłĂŞbia ÂświadomoÂśĂŚ obywatelskÂą PolakĂłw i ksztaÂłtuje w nich postawĂŞ sÂłuÂżby wobec Narodu.

Z myÂślÂą o obywatelach

Znaczenie Radia wynika z wagi i zakresu spraw, ktĂłre podejmuje na swoich falach. KiedyÂś odwiedzaÂłem w Lizbonie rozgÂłoÂśniĂŞ katolickiego radia RenascenĂˇa. Przekonywano mnie, Âże tajemnica jego niezwykÂłej popularnoÂści na PĂłÂłwyspie Iberyjskim tkwiÂła w fakcie, iÂż zajmowaÂło siĂŞ wyÂłÂącznie problemami, ktĂłrymi ÂżyÂł na co dzieĂą zwykÂły Portugalczyk. Wtedy Radia Maryja jeszcze nie byÂło. Gdy powstaÂło, przerosÂło najÂśmielsze oczekiwania, rĂłwnieÂż co do podejmowanych tematĂłw. Nie lĂŞka siĂŞ najbardziej niepopularnych i kontrowersyjnych problemĂłw. Jest pierwszym katolickim radiem, ktĂłre emituje program drogÂą satelitarnÂą i dociera do Âśrodowisk polonijnych na caÂłym Âświecie.
NaleÂży podkreÂśliĂŚ, Âże Radio Maryja jest waÂżne nie tylko dlatego, Âże siĂŞ modli i uczy modlitwy; pogÂłĂŞbia wiedzĂŞ o Bogu i KoÂściele; ewangelizuje w sposĂłb najbardziej skuteczny, bo jest miejscem ewangelizacji, a nie tylko jej narzĂŞdziem. Jest ono waÂżne rĂłwnieÂż dlatego, Âże uczy spoÂłeczeĂąstwo merytorycznej dysputy. Przyczynia siĂŞ do ratowania rĂłwnowagi medialnej, ktĂłra jest zachwiana, a tym samym pozytywnie wpÂływa na Âład informacyjny w paĂąstwie. Udowadnia, Âże moÂżna dziÂś w mediach iÂśĂŚ pod prÂąd i nie ulegaĂŚ poprawnoÂści politycznej, ktĂłra jest przebiegle skrywanÂą cenzurÂą, a jednoczeÂśnie nie hoÂłdowaĂŚ modzie, ktĂłrej w mediach jest coraz wiĂŞcej. DziĂŞki pionierskiej interaktywnoÂści ksztaÂłtuje sztukĂŞ dyskutowania i formuÂłowania opinii na waÂżne tematy, co dziÂś staje siĂŞ praktykÂą bezcennÂą wobec procesĂłw powstawania "spoÂłeczeĂąstwa opinii". Swoim aktywnym zaangaÂżowaniem Radio Maryja przypomina Polsce i Âświatu, Âże demokratyczny system masowego komunikowania opiera siĂŞ na takich fundamentalnych wÂłaÂściwoÂściach, jak: wolnoÂśĂŚ wypowiedzi, nieskrĂŞpowany rozwĂłj alternatywnych ÂźrĂłdeÂł informacji, obiektywizm wynikajÂący z respektowania prawdy. Swoim gÂłosem przestrzega przed zjawiskiem wykluczania spoÂłecznego i politycznego pewnych grup PolakĂłw, budowanego na mechanizmie spirali milczenia przy rĂłwnoczesnym spadku odwagi cywilnej.
Warto jeszcze zaznaczyĂŚ, Âże rozgÂłoÂśnie radiowe w Polsce mogÂłyby uczyĂŚ siĂŞ od Radia Maryja, jak powinno realizowaĂŚ siĂŞ podstawowÂą misjĂŞ radia w ujĂŞciu Marshalla McLuhana: misjĂŞ mobilizowania sÂłuchaczy do wspĂłlnych dziaÂłaĂą. Do tego jednak niezbĂŞdny jest charyzmat, nie wystarczajÂą juÂż profesjonalizm i wartoÂści rynkowe. Przed II wojnÂą ÂświatowÂą niemal wszystkie lokalne rozgÂłoÂśnie w Polsce tworzyÂły "rodziny radiowe". Rodzina Radia Maryja jest gigantycznÂą formÂą ucieleÂśnienia siĂŞ tej waÂżnej i poÂżytecznej idei.

W trosce o PolskĂŞ

Narzuca siĂŞ pytanie, kiedy wreszcie zakoĂączy siĂŞ wojna z Radiem Maryja. KtoÂś, bagatelizujÂąc sprawĂŞ, moÂże pocieszaĂŚ, Âże to "tylko" wojna na sÂłowa. Wybitni specjaliÂści przestrzegajÂą przed takÂą sytuacjÂą i mĂłwiÂą, Âże sÂłowa wypowiadane publicznie majÂą szczegĂłlnÂą moc, gdyÂż "mĂłwiĂŚ, znaczy stwarzaĂŚ". A zatem nawet beÂłkot, jeÂżeli budowany jest na nienawiÂści, wpÂływa negatywnie na sÂłuchajÂącÂą publicznoÂśĂŚ. Ale jest teÂż druga strona medalu, ktĂłra najbardziej niepokoi. Walter J. Ong, jezuita amerykaĂąski, w oparciu o wÂłasne badania nad jĂŞzykiem twierdziÂł, Âże caÂła sfera komunikowania siĂŞ czÂłowieka i jego sposĂłb odzywania siĂŞ do innych, formuÂłowanie atakĂłw, a w szczegĂłlnoÂści agresja sÂłowna wpÂływajÂą na sposĂłb jego myÂślenia. Powstaje wiĂŞc mechanizm bÂłĂŞdnego koÂła. Jego pierwszÂą ofiarÂą jest agresor, ktĂłry najczĂŞÂściej nie zdaje sobie z tego sprawy. Nie wyciÂągam dalszych wnioskĂłw, Âżeby kogoÂś nie dotknÂąĂŚ.
Wojna wiĂŞc, poza subiektywnÂą iluzjÂą zwyciĂŞstwa, nikomu nie przynosi poÂżytku. Powoduje same straty. RĂłwnieÂż tzw. wojna polsko-polska. A taka jest wojna z Radiem Maryja.
NaleÂży z wielkim uznaniem podkreÂśliĂŚ, Âże Radio Maryja wiele uwagi poÂświĂŞca formacji obywatelskiej PolakĂłw, zachĂŞcajÂąc ich do aktywnego udziaÂłu w Âżyciu publicznym, uczÂąc myÂślenia politycznego. W sposĂłb profesjonalny, z pomocÂą najwybitniejszych specjalistĂłw, ksztaÂłtuje u sÂłuchaczy postawĂŞ patriotyzmu. Czytelnym drogowskazem w tej dziaÂłalnoÂści sÂą dla Radia Maryja sÂłowa, ktĂłre wygÂłosiÂł PapieÂż Benedykt XVI w 2005 r. w przemĂłwieniu do biskupĂłw polskich: "Jednym z waÂżnych zadaĂą, ktĂłre zrodziÂł proces integracji europejskiej, jest odwaÂżna troska o zachowanie toÂżsamoÂści katolickiej i narodowej PolakĂłw". Radio jest zawsze wierne temu wyzwaniu. NaleÂży mieĂŚ nadziejĂŞ, Âże jego gÂłos na ten temat, wypowiadany zwÂłaszcza w okresie polskiej prezydencji w Unii Europejskiej, nie bĂŞdzie gÂłosem woÂłajÂącego na puszczy.

KsiÂądz bp Adam Lepa - biskup pomocniczy archidiecezji ÂłĂłdzkiej, w latach 1989-1994 przewodniczÂący Komisji Episkopatu Polski ds. ÂŚrodkĂłw SpoÂłecznego Przekazu, obecnie jej czÂłonek. Wybitny medioznawca, prowadzi wykÂłady z pedagogiki mediĂłw w Instytucie Edukacji Medialnej i Dziennikarstwa na Uniwersytecie KardynaÂła Stefana WyszyĂąskiego oraz z pedagogiki mediĂłw masowych w WyÂższym Seminarium Duchownym w ÂŁodzi. Autor m.in. ksiÂąÂżek: "ÂŚwiat propagandy", "ÂŚwiat manipulacji", "Pedagogika mass mediĂłw", "Telewizja w rodzinie".

http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20110716&typ=my&id=my03.txt

=======================================================

Ksiadz Natanek przemawia w Czestochowie

http://www.youtube.com/watch?v=155Il-FAmYU&feature=related

ks PIOTR NATANEK I Jego Pustelnia...

http://www.youtube.com/watch?v=8FQ_-bNtGF8&feature=related

ÂścaliÂłem posty
Darek

Ks. Natanek suspendowany

dodane 2011-07-22 14:01

www.diecezja.pl |

Dnia 20 lipca 2011 r., Ks. KardynaÂł StanisÂław Dziwisz, Metropolita Krakowski, zgodnie z kanonem kan. 1371, 2º Kodeksu Prawa Kanonicznego naÂłoÂżyÂł na ks. dra hab. Piotra Natanka karĂŞ suspensy za ostentacyjnie okazywane nieposÂłuszeĂąstwo, mimo decyzji i upomnieĂą, jakie byÂły do niego wielokrotnie kierowane.
Ks. Natanek suspendowany Roman Koszowski/ Agencja GN Kard. StanisÂław Dziwisz

W sprawie sankcji wobec ks. Natanka kard. Dziwisz wydaÂł specjalny komunikat. Publikujemy jego peÂłnÂą treÂśĂŚ:

Zwracam siĂŞ do Was, drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie, z trudnÂą, ale rĂłwnoczeÂśnie waÂżnÂą wiadomoÂściÂą. Jako biskup KoÂścioÂła Krakowskiego, w poczuciu odpowiedzialnoÂści za Jego jednoÂśĂŚ, jak teÂż za prawdĂŞ i wiarygodnoÂśĂŚ przekazywanej w nim Ewangelii Jezusa Chrystusa, zmuszony byÂłem podjÂąĂŚ zasadnicze decyzje wobec kapÂłana naszej archidiecezji ks. dr. hab. Piotra Natanka i ukaraĂŚ go suspensÂą, zgodnie z przepisem Kodeksu Prawa Kanonicznego (kan. 1371, 2º). Oznacza to, Âże ks. P. Natanek nie moÂże sprawowaĂŚ Âżadnych czynnoÂści kapÂłaĂąskich ani wykonywaĂŚ wÂładzy rzÂądzenia.

Decyzja ta zostaÂła podjĂŞta po zignorowaniu przez ks. P. Natanka kanonicznych upomnieĂą i dekretĂłw dyscyplinarnych, niewywiÂązaniu siĂŞ ze zÂłoÂżonych deklaracji respektowania ich postanowieĂą, jak teÂż wskutek odrzucenia przezeĂą propozycji rozmĂłw z przeÂłoÂżonymi, do ktĂłrych byÂł wielokrotnie wzywany. KaÂżdy kapÂłan w dniu ÂświĂŞceĂą przyrzeka czeÂśĂŚ i posÂłuszeĂąstwo swemu biskupowi oraz jego nastĂŞpcom. KsiÂądz Natanek temu przyrzeczeniu siĂŞ sprzeniewierzyÂł.

PodstawÂą niniejszej decyzji jest ostentacyjnie okazywane przez ks. Piotra Natanka nieposÂłuszeĂąstwo, polegajÂące na uporczywym gÂłoszeniu przezeĂą niezgodnych z naukÂą KoÂścioÂła poglÂądĂłw dotyczÂących krĂłlowania Jezusa Chrystusa, opartych na prywatnych objawieniach oraz inspirowanych obcymi nauce KoÂścioÂła doktrynami sekt eschatologicznych. KsiÂądz Piotr Natanek przeinacza w ten sposĂłb nie tylko ugruntowanÂą naukĂŞ o skutecznoÂści zbawienia w KoÂściele, ale nadto swoje specyficzne gÂłoszenie kultu Matki BoÂżej, anioÂłĂłw i ÂświĂŞtych miesza z magicznie pojmowanÂą wiarÂą, co prowadzi do oÂśmieszania wyznania KoÂścioÂła. W swoim przekazie, rozpowszechnianym przez media elektroniczne, publicznie podwaÂża autorytet biskupĂłw i kapÂłanĂłw, pomawiajÂąc ich o niewiarĂŞ i wspĂłÂłdziaÂłanie z wrogami KoÂścioÂła. W odpowiedzi na krytyczne uwagi swoich pasterzy i wspĂłÂłbraci kapÂłanĂłw podejmuje prĂłby tworzenia wÂłasnych struktur, do ktĂłrych wÂłÂącza pozyskanych zwolennikĂłw, odwodzÂąc ich tym samym od wspĂłlnoty KoÂścioÂła powszechnego i naraÂżajÂąc na wielkie szkody duchowe i moralne. SwojÂą samowolĂŞ okazaÂł w czerwcu br., kiedy to dopuÂściÂł siĂŞ niewaÂżnego asystowania przy zawarciu maÂłÂżeĂąstwa mimo braku uprawnieĂą wymaganych przez prawo koÂścielne.

Zwracam siĂŞ takÂże do tych, ktĂłrzy zwiÂązali siĂŞ z ks. Piotrem Natankiem. Niech pomogÂą mu powrĂłciĂŚ do jednoÂści z KoÂścioÂłem i zgody ze swoim biskupem. JeÂśli zaÂś bĂŞdÂą nadal podzielali jego obecne przekonania, stanÂą siĂŞ wspĂłÂłodpowiedzialni za powstajÂące w KoÂściele zamieszanie i wynikÂłe stÂąd szkody w Jego wspĂłlnocie.

Drodzy Bracia i Siostry! Decyzja, ktĂłrÂą zgodnie z mojÂą apostolskÂą odpowiedzialnoÂściÂą musiaÂłem podjÂąĂŚ, sprawia tak mnie, jak i caÂłej wspĂłlnocie KoÂścioÂła Krakowskiego prawdziwy ojcowski bĂłl. RĂłwnoczeÂśnie jednak sÂłowa te piszĂŞ z nadziejÂą, Âże ks. Piotr Natanek, po pozytywnym przyjĂŞciu tej decyzji, powrĂłci do peÂłnienia owocnej i gorliwej posÂługi we wspĂłlnocie KoÂścioÂła katolickiego. Kara suspensy ma nakÂłoniĂŚ winnego do poprawy. JeÂśli ksiÂądz podporzÂądkuje siĂŞ wydanym poleceniom, podejmie drogĂŞ pokuty i naprawy wyrzÂądzonego zÂła, moÂże prosiĂŚ o zwolnienie z kary.

ProszĂŞ takÂże o nieustannÂą modlitwĂŞ o jednoÂśĂŚ, zgodĂŞ i wiernoÂśĂŚ wszystkich pasterzy i wiernych w KoÂściele za przyczynÂą Maryi – Matki KoÂścioÂła, naszych ÂświĂŞtych patronĂłw, a szczegĂłlnie przez orĂŞdownictwo bÂł. Jana PawÂła II.

KrakĂłw, dnia 20 lipca 2011 r.

StanisÂław kard. Dziwisz
Arcybiskup Metropolita Krakowski

Na kolejnej stronie publikujemy takÂże peÂłnÂą treÂśĂŚ pisma, ktĂłre przekazano ks. Natankowi.

Ks. Natanek suspendowany

dodane 2011-07-22 14:01

www.diecezja.pl |

Dnia 20 lipca 2011 r., Ks. KardynaÂł StanisÂław Dziwisz, Metropolita Krakowski, zgodnie z kanonem kan. 1371, 2º Kodeksu Prawa Kanonicznego naÂłoÂżyÂł na ks. dra hab. Piotra Natanka karĂŞ suspensy za ostentacyjnie okazywane nieposÂłuszeĂąstwo, mimo decyzji i upomnieĂą, jakie byÂły do niego wielokrotnie kierowane.
Ks. Natanek suspendowany Roman Koszowski/ Agencja GN Kard. StanisÂław Dziwisz

KrakĂłw, dnia 20 lipca 2011 r.

Ks. dr hab. Piotr Natanek
w Grzechyni

PrzekazujĂŞ KsiĂŞdzu do wiadomoÂści, Âże niniejszym dekretem, zgodnie z kanonem kan. 1371, 2º Kodeksu Prawa Kanonicznego wymierzam KsiĂŞdzu karĂŞ suspensy za ostentacyjnie okazywane nieposÂłuszeĂąstwo, mimo decyzji i upomnieĂą, jakie byÂły do KsiĂŞdza kierowane. Oznacza to, Âże nie moÂże KsiÂądz sprawowaĂŚ Âżadnych czynnoÂści kapÂłaĂąskich jak teÂż i wykonywaĂŚ wÂładzy rzÂądzenia.

PowyÂższÂą karĂŞ otrzymuje KsiÂądz, poniewaÂż nie zastosowaÂł siĂŞ do poleceĂą dyscyplinarnych zawartych w dekretach z dnia 28 stycznia 2010 r. (nr 213/2010 oraz 214/2010), zignorowaÂł upomnienia kanoniczne z dnia 25 maja 2007 r. (nr 1519/2007), z dnia 23 lutego 2009 r. (nr 392/2009) oraz z dnia 9 kwietnia 2010 r. (nr 867/2010), nie zareagowaÂł na wielokrotne wezwania do rozmowy z przeÂłoÂżonymi, kontynuuje szkodliwe wystÂąpienia, ktĂłre zostaÂły KsiĂŞdzu zakazane, szerzy nieaprobowane przez KoÂściĂłÂł poglÂądy, publicznie podwaÂża autorytet pasterzy KoÂścioÂła, mimo zakazu w dalszym ciÂągu prowadzi dziaÂłalnoÂśĂŚ duszpasterskÂą w Grzechyni, bezprawnie prĂłbuje organizowaĂŚ nowe struktury koÂścielne, a ostatnio dopuÂściÂł siĂŞ niewaÂżnego asystowania przy zawarciu maÂłÂżeĂąstwa mimo braku stosownych uprawnieĂą. Niech KsiÂądz ma teÂż na uwadze szkody, jakie swoim dziaÂłaniem wyrzÂądza gromadzonym wokĂłÂł siebie wiernym i caÂłej wspĂłlnocie KoÂścioÂła.

Kara suspensy ma charakter poprawczy. JeÂśli KsiÂądz podporzÂądkuje siĂŞ decyzjom przeÂłoÂżonych koÂścielnych, podejmie drogĂŞ pokuty i naprawy wyrzÂądzonego zÂła, moÂże prosiĂŚ o zwolnienie z kary.

Polecam KsiĂŞdza MiÂłosierdziu BoÂżemu

StanisÂław kard. Dziwisz
Arcybiskup Metropolita Krakowski

ks. Piotr Majer
Kanclerz Kurii

Ks. Natanek suspendowany

dodane 2011-07-22 14:01

www.diecezja.pl |

Dnia 20 lipca 2011 r., Ks. KardynaÂł StanisÂław Dziwisz, Metropolita Krakowski, zgodnie z kanonem kan. 1371, 2º Kodeksu Prawa Kanonicznego naÂłoÂżyÂł na ks. dra hab. Piotra Natanka karĂŞ suspensy za ostentacyjnie okazywane nieposÂłuszeĂąstwo, mimo decyzji i upomnieĂą, jakie byÂły do niego wielokrotnie kierowane.
Ks. Natanek suspendowany Roman Koszowski/ Agencja GN Kard. StanisÂław Dziwisz

KrakĂłw, dnia 20 lipca 2011 r.

Ks. dr hab. Piotr Natanek
w Grzechyni

PrzekazujĂŞ KsiĂŞdzu do wiadomoÂści, Âże niniejszym dekretem, zgodnie z kanonem kan. 1371, 2º Kodeksu Prawa Kanonicznego wymierzam KsiĂŞdzu karĂŞ suspensy za ostentacyjnie okazywane nieposÂłuszeĂąstwo, mimo decyzji i upomnieĂą, jakie byÂły do KsiĂŞdza kierowane. Oznacza to, Âże nie moÂże KsiÂądz sprawowaĂŚ Âżadnych czynnoÂści kapÂłaĂąskich jak teÂż i wykonywaĂŚ wÂładzy rzÂądzenia.

PowyÂższÂą karĂŞ otrzymuje KsiÂądz, poniewaÂż nie zastosowaÂł siĂŞ do poleceĂą dyscyplinarnych zawartych w dekretach z dnia 28 stycznia 2010 r. (nr 213/2010 oraz 214/2010), zignorowaÂł upomnienia kanoniczne z dnia 25 maja 2007 r. (nr 1519/2007), z dnia 23 lutego 2009 r. (nr 392/2009) oraz z dnia 9 kwietnia 2010 r. (nr 867/2010), nie zareagowaÂł na wielokrotne wezwania do rozmowy z przeÂłoÂżonymi, kontynuuje szkodliwe wystÂąpienia, ktĂłre zostaÂły KsiĂŞdzu zakazane, szerzy nieaprobowane przez KoÂściĂłÂł poglÂądy, publicznie podwaÂża autorytet pasterzy KoÂścioÂła, mimo zakazu w dalszym ciÂągu prowadzi dziaÂłalnoÂśĂŚ duszpasterskÂą w Grzechyni, bezprawnie prĂłbuje organizowaĂŚ nowe struktury koÂścielne, a ostatnio dopuÂściÂł siĂŞ niewaÂżnego asystowania przy zawarciu maÂłÂżeĂąstwa mimo braku stosownych uprawnieĂą. Niech KsiÂądz ma teÂż na uwadze szkody, jakie swoim dziaÂłaniem wyrzÂądza gromadzonym wokĂłÂł siebie wiernym i caÂłej wspĂłlnocie KoÂścioÂła.

Kara suspensy ma charakter poprawczy. JeÂśli KsiÂądz podporzÂądkuje siĂŞ decyzjom przeÂłoÂżonych koÂścielnych, podejmie drogĂŞ pokuty i naprawy wyrzÂądzonego zÂła, moÂże prosiĂŚ o zwolnienie z kary.

Polecam KsiĂŞdza MiÂłosierdziu BoÂżemu

StanisÂław kard. Dziwisz
Arcybiskup Metropolita Krakowski

ks. Piotr Majer
Kanclerz Kurii

KaczyĂąski: dziÂś prĂłbuje siĂŞ wypychaĂŚ patriotĂłw z Âżycia
2011-07-10 | Ostatnia aktualizacja: 16:04 | Komentarze: 292
Tagi: Jasna GĂłra, Radio Maryja, SmoleĂąsk, kaczyĂąski, katastrofa, pielgrzymka, pis

JarosÂław KaczyĂąski na telebimie podczas pielgrzymki Radia Maryja

JarosÂław KaczyĂąski na telebimie podczas pielgrzymki Radia Maryja Fot. Andrzej Grygiel / Polska Agencja Prasowa
Na pielgrzymce Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ JarosÂław KaczyĂąski zaapelowaÂł o pamiĂŞĂŚ o polskiej historii, m.in. o katastrofie smoleĂąskiej. Jak mĂłwiÂł, prezydent Lech KaczyĂąski wiedziaÂł, jak zabiegaĂŚ o PolskĂŞ - i za to go nienawidzono.

Prezes PiS uczestniczyÂł tego dnia we mszy bĂŞdÂącej gÂłĂłwnym punktem tegorocznej 19. Pielgrzymki Rodziny Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ. Jednym z punktĂłw uroczystoÂści byÂło przekazanie do jasnogĂłrskiego sanktuarium tablicy upamiĂŞtniajÂącej ofiary katastrofy smoleĂąskiej, ktĂłrÂą Rosjanie usunĂŞli z miejsca tragedii w przeddzieĂą pierwszej rocznicy tego wydarzenia

Po zakoĂączeniu mszy JarosÂław KaczyĂąski z murĂłw Jasnej GĂłry dziĂŞkowaÂł za - jak mĂłwiÂł - ostatnie 15 miesiĂŞcy wsparcia przez Radio Maryja, TelewizjĂŞ Trwam i Nasz Dziennik. "Bez tego wsparcia ci, ktĂłrzy chcieli zabiĂŚ prawdĂŞ pewnie by zwyciĂŞÂżyli, przynajmniej doraÂźnie by zwyciĂŞÂżyli. Nie dalibyÂśmy rady skutecznie tej prawdy broniĂŚ" - powiedziaÂł.

"Ten zamysÂł siĂŞ nie udaÂł w wielkiej mierze dziĂŞki niezawodnemu ojcu dyrektorowi (), wszystkim, ktĂłrzy pracujÂą w Radiu Maryja, wszystkim wolontariuszom i dziĂŞki wam, czÂłonkom tej wielkiej i piĂŞknej rodziny" - dodaÂł.

Prezes PiS stwierdziÂł, Âże ludzie zÂłej woli mĂłwiÂą, Âże przyjeÂżdÂża czĂŞsto na JasnÂą GĂłrĂŞ ze wzglĂŞdĂłw politycznych. "Nie o politykĂŞ tu chodzi. Jestem tu dlatego, Âże spotyka siĂŞ tu () wielka, waÂżna, czynna czĂŞÂśĂŚ polskiego KoÂścioÂła i chcĂŞ byĂŚ razem z niÂą, bo nie ma takiego drugiego spotkania w ciÂągu caÂłego roku" - zaznaczyÂł.

"Jestem tutaj z wami, bo spotykajÂą siĂŞ tutaj ludzie, ktĂłrzy kochajÂą PolskĂŞ, polscy patrioci. I to teÂż jest powĂłd, dla ktĂłrego chcĂŞ z wami byĂŚ. ChcĂŞ was, korzystajÂąc z tej niezwykÂłej okazji, prosiĂŚ - nie dajcie siĂŞ wypchnÂąĂŚ z naszego Âżycia, nie dajcie siĂŞ wypchnÂąĂŚ jako polscy patrioci, bo dziÂś patriotĂłw prĂłbuje siĂŞ z tego Âżycia wypychaĂŚ" - powiedziaÂł KaczyĂąski.

"To jest coÂś bardzo waÂżnego dla was, ale coÂś jeszcze waÂżniejszego dla Polski - dla naszej teraÂźniejszoÂści, dla przyszÂłoÂści, o ktĂłrej przede wszystkim musimy myÂśleĂŚ. Musimy myÂśleĂŚ o niej i wiedzieĂŚ, Âże aby ta przyszÂłoÂśĂŚ byÂła wielka, to trzeba ocaliĂŚ pamiĂŞĂŚ o naszej historii, o tym wszystkim, co byÂło w niej wielkie, a takÂże tym strasznym wydarzeniu, ktĂłre miaÂło miejsce dokÂładnie 15 miesiĂŞcy temu" - mĂłwiÂł.

"To juÂż wojna domowa, w ktĂłrej czĂŞÂśĂŚ KoÂścioÂła wspiera PiS"

2011-07-12 | Ostatnia aktualizacja: 07:08 | Komentarze: 341
Tagi: Mokrzycki, NiesioÂłowski, Radio Maryja, kaczyĂąski, rydzyk
O. Tadeusz Rydzyk podczas pielgrzymki Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ

O. Tadeusz Rydzyk podczas pielgrzymki Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ Fot. Andrzej Grygiel / Polska Agencja Prasowa
To komentarz jednego z politykĂłw PO do pielgrzymki Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ. "Zawsze to samo: kÂłamstwo, nienawiÂśĂŚ, agresja i gÂłupota" – stwierdziÂł.

W tak ostry sposĂłb niedzielnÂą pielgrzymkĂŞ komentowaÂł w "Kropce nad i" Stefan NiesioÂłowski, wicemarszaÂłek Sejmu.

NiesioÂłowskiemu nie podobaÂło siĂŞ wystÂąpienie arcybiskupa MieczysÂława Mokrzyckiego. W homilii duchowny w ciepÂłych sÂłowach pochwaliÂł dziaÂłalnoÂśĂŚ rozgÂłoÂśni o. Tadeusza Rydzyka – jako medium, ktĂłre znacznej czĂŞÂści spoÂłeczeĂąstwa "pozbawionej dotÂąd moÂżliwoÂści wyraÂżenia swoich poglÂądĂłw, nadziei, obaw" daÂło moÂżliwoÂśĂŚ zaistnienia.

"Biskup mija siĂŞ z prawdÂą. Taki biskup, ktĂłry popiera zachowanie Rydzyka, jest kompromitacjÂą KoÂścioÂła" – oceniÂł NiesioÂłowski, "Niech sobie znajdzie inne zajĂŞcie. Po co biskup, ktĂłry kÂłamie. Ten biskup jest szkodliwy dla KoÂścioÂła" – dodaÂł. Jego zdaniem, Radio Maryja szkodzi Polsce, a niedziela byÂła "smutnym dniem dla Polski".

Jak twierdzi polityk PO, czĂŞÂśĂŚ biskupĂłw popiera Radio Maryja. "W tym sensie kÂłamiÂą, Âże nie mĂłwiÂą caÂłej prawdy o tej rozgÂłoÂśni" – podkreÂśliÂł NiesioÂłowski. I nie chodzi o wojnĂŞ z KoÂścioÂłem lecz obronĂŞ KoÂścioÂła przed Radiem Maryja.

W "wojnie domowej", jakÂą rozpoczĂŞÂło PiS, czĂŞÂśĂŚ KoÂścioÂła wspiera partiĂŞ JarosÂława KaczyĂąskiego – uwaÂża Stefan NiesioÂłowski. A czegoÂś takiego jeszcze nie byÂło w polskim Âżyciu politycznym. "Wygrana PiS w wyborach byÂłaby tragediÂą i nieszczĂŞÂściem dla Polski" – podsumowaÂł wicemarszaÂłek Sejmu

Gdyby zabrakÂło Radia Maryja.... Czarne wizje europosÂła PiS
2011-07-12 | Ostatnia aktualizacja: 11:08 | Komentarze: 114
Tagi: Radio Maryja, Wojciechowski, eruoposeÂł
O.Tadeusz Rydzyk

O.Tadeusz Rydzyk Fot. Maciej UrbanowskiAPP / Newspix
"Bez Radia Maryja mielibyÂśmy gÂłowy tak wyprane, jak pewien znany polityk lewicy" - pisze Janusz Wojciechowski na swoim blogu w Onet.pl. Dalej wylicza atuty radia ojca Tadeusza Rydzyka.

"Fenomen Radia Maryja jest prosty – to Radio zwraca siĂŞ do ludzi wykluczonych, do ludzi odrzuconych i wyszydzanych"- czytamy na blogu europosÂła

"Gdyby nie byÂło Radia Maryja, byÂłoby mniej polskie dumy i godnoÂści narodowej" - pisze dalej Wojciechowski. WyjaÂśnia, Âże to dziĂŞki Radiu Maryja Polacy nie wstydzÂą siĂŞ wÂłasnej historii. "Bez Radia Maryja mielibyÂśmy gÂłowy tak wyprane, jak pewien znany polityk lewicy, ktĂłry kilka dni temu w przypadkowej rozmowie prĂłbowaÂł mnie przekonaĂŚ, ze Gross napisaÂł w swojej ksiÂąÂżce za maÂło, bo naprawdĂŞ to wiĂŞkszoÂśĂŚ PolakĂłw za okupacji szmalcowaÂła" - pisze europoseÂł PiS.

I kontynuuje swoje wywody, piszÂąc, Âże bez Radia Maryja "Unii Europejskiej trzeba by siĂŞ tylko kÂłaniaĂŚ", a problemy polskiej wsi znalibyÂśmy wyÂłÂącznie z serialu „Ranczo”.

Zdaniem europosÂła najwiĂŞkszymi wrogami Radia sÂą ci, ktĂłrzy go nigdy nie sÂłuchajÂą. Wojciechowski broni teÂż samego ojca Tadeusza Rydzyka i jego biznesowej dziaÂłalnoÂści.

"DzieÂła, ktĂłre stworzyÂł, sÂą imponujÂące – radio, telewizja, ogĂłlnopolski dziennik, wyÂższa uczelnia. Ale biznes to dla nie go Âżaden, do grobu go nie zabierze ani dzieciom w spadku nie zostawi. To co stworzyÂł, pozostanie wÂłasnoÂściÂą KoÂścioÂła" - pisze Wojciechowski.

Polityk przyznaje na koĂącu, Âże ma szczegĂłlny sentyment do mediĂłw Rydzyka - "Tylko tam mogĂŞ dziÂś mĂłwiĂŚ o sprawach polskiej wsi. (...) DziĂŞki Bogu, Âże jest to Radio, a ludzie zÂłej woli niech nie prĂłbujÂą go zagÂłuszaĂŚ - pisze na koniec Wojciechowski.

Niemiecka gazeta: Rydzyk powrĂłciÂł jako grupa szturmowa KaczyĂąskiego
2011-07-15 | Ostatnia aktualizacja: 12:33 | Komentarze: 148
Tagi: koÂściĂłÂł, niemcy, polityka, polska, rydzyk
O. Tadeusz Rydzyk

O. Tadeusz Rydzyk Fot. Maciej UrbanowskiAPP / Newspix
ZaÂłoÂżyciel nacjonalistycznej rozgÂłoÂśni Radio Maryja ojciec Tadeusz Rydzyk znĂłw wprowadza zamieszanie do polskiej polityki - pisze w piÂątek z Warszawy niemiecki dziennik "Sueddeutsche Zeitung".

"Ostatnio byÂł spokĂłj wokĂłÂł nacjonalistycznego Radia Maryja i jego dyrektora zaÂłoÂżyciela (...). PowoÂłana pod naciskiem Watykanu rada, ktĂłra miaÂła zapobiec temu, by rozgÂłoÂśnia znĂłw uderzyÂła w ksenofobiczne i antysemickie tony, wydawaÂła siĂŞ dobrze funkcjonowaĂŚ. Jednak teraz Rydzyk i jego zwolennicy znĂłw sÂą na czoÂłĂłwkach gazet. PowrĂłcili bowiem do polityki jako grupa szturmowa przywĂłdcy opozycji JarosÂława KaczyĂąskiego, ktĂłry ÂświatopoglÂądowo jest narodowym konserwatystÂą, ale gdy chodzi o politykĂŞ gospodarczÂą reprezentuje klasycznie socjaldemokratyczne stanowisko" - napisaÂła w piÂątek "Sueddeutsche Zeitung".

Gazeta pisze o wystÂąpieniu JarosÂława KaczyĂąskiego podczas niedawnej pielgrzymki Radia Maryja do CzĂŞstochowy, a takÂże o kontrowersjach wokĂłÂł wypowiedzi ojca Rydzyka w Brukseli. WedÂług korespondenta dziennika rzÂądzÂąca Platforma Obywatelska "wcale nie jest nieszczĂŞÂśliwa z powodu otwartego mieszania siĂŞ kÂłĂłtliwego ojca do polityki". "Wprost przeciwnie. UwaÂża siĂŞ, Âże sojusz KaczyĂąski-Rydzyk jest bez szans. Ostatnie wybory pokazaÂły bowiem, Âże sukces odnoszÂą tylko te ugrupowania, ktĂłre prĂłbujÂą zagospodarowaĂŚ polityczne centrum. JeÂśli KaczyĂąski znĂłw paktuje z Rydzykiem, oznacza to, Âże oddala siĂŞ od centrum" - pisze "SZ".

W ocenie dziennika Rydzyk traktuje KaczyĂąskiego niczym "syna marnotrawnego", bo cztery lata temu KaczyĂąscy zerwali z Radiem Maryja, po ujawnieniu "tyrady" ojca Rydzyka, wygÂłoszonej podczas wykÂładu w WyÂższej Szkole Kultury SpoÂłecznej i Medialnej w Toruniu. O. Rydzyk mĂłwiÂł wĂłwczas m.in., Âże czuje siĂŞ oszukany przez prezydenta Lecha KaczyĂąskiego. WedÂług tygodnika "Wprost" pod adresem Âżony prezydenta miaÂły paÂśĂŚ sÂłowa: "Ty czarownico! Ja ci dam! Jak zabijaĂŚ ludzi, to sama siĂŞ podstaw pierwsza".

Podczas zeszÂłorocznych wyborĂłw prezydenckich JarosÂław KaczyĂąski prĂłbowaÂł obejÂśĂŚ siĂŞ bez Radia Maryja i prezentowaÂł siĂŞ jako umiarkowany polityk, stawiajÂący na kompromis zamiast konfrontacji - pisze "SZ". Jednak po nieznacznej przegranej wyciÂągnÂąÂł konsekwencje: "UsunÂąÂł wszystkich wiodÂących politykĂłw PiS, ktĂłrzy chcieli zwrotu w kierunku centrum i powrĂłciÂł do dawnej wojowniczej retoryki" - dodaje dziennik, zauwaÂżajÂąc, Âże wedÂług sondaÂży taktyka ta siĂŞ nie opÂłaciÂła.

NO I NA KONIEC

Ojciec Rydzyk bierze siĂŞ za Âświat mody. I krytykuje dyktatorĂłw
2011-07-21 | Ostatnia aktualizacja: 16:04 | Komentarze: 95
Tagi: Radio Maryja, rydzyk
O. Tadeusz Rydzyk

O. Tadeusz Rydzyk Fot. Maciej UrbanowskiAPP / Newspix
Ojciec Tadeusz Rydzyk skrytykowaÂł dyktatorĂłw mody. Jak stwierdziÂł na spotkaniu Rodziny Radia Maryja w parafii Âśw. Jadwigi pod Radomiem "kaÂżÂą oni kobitom chodziĂŚ we wdziankach obcisÂłych, jak za przeproszeniem, salceson, parĂłwki czy jakieÂś inne szynki".

Do wygÂłoszenia takiej opinii dyrektora Radia Maryja "sprowokowaÂła" jedna ze sÂłuchaczek, ktĂłra przybyÂła na spotkanie Rodziny Radia Maryja w parafii Âśw. Jadwigi w Odrzywole pod Radomiem. SÂłuchaczka miaÂła na sobie opoczyĂąski strĂłj. O. Rydzyk wyraziÂł swĂłj podziw, Âże panie wytrzymujÂą przy tej temperaturze w tak gustownym stroju. PĂłÂźniej zaczÂąÂł krytykowaĂŚ obowiÂązujÂące kanony mody.

"To takie bez gustu, jak widzĂŞ nieraz - oznajmiÂł Rydzyk. I dodaÂł, Âże kobiety pierwszy grzech popeÂłniajÂą przeciwko estetyce, Âżeby tylko ubraĂŚ siĂŞ, jak pokazali w "telewizorni".

Ponadto ojciec Rydzyk stwierdziÂł, Âże: "Tego lata, aby byĂŚ trendy, sÂłuchaczki Radia Maryja powinny nosiĂŚ piĂŞkne, kolorowe stroje ludowe z Mazowsza. MoÂże w nich trochĂŞ gorÂąco, ale efekt murowany".

PODZIAÂŁ ADMINISTRACYJNY KOÂŚCIOÂŁA W POLSCE

W Polsce istniejÂą 44 diecezje, w tym dwie KoÂścioÂła bizantyĂąsko-ukraiĂąskiego oraz ordynariat polowy, zrĂłwnany w prawach z diecezjÂą. Diecezje ÂłÂączÂą siĂŞ w 15 metropolii.

Ostatnie zmiany w strukturze terytorialnej polskiego KoÂścioÂła miaÂły miejsce w 2004 r., kiedy to powoÂłano diecezjĂŞ bydgoskÂą i ÂświdnickÂą oraz utworzono metropoliĂŞ ÂłĂłdzkÂą, ktĂłrÂą stanowiÂą archidiecezja ÂłĂłdzka i diecezja Âłowicka.

Zmiana ta stanowiÂła dopeÂłnienie bulli Jana PawÂła II "Totus Tuus Poloniae populus" z 1992 r., na mocy ktĂłrej utworzono 13 nowych diecezji i 8 nowych metropolii. ByÂła to najwiĂŞksza w historii Polski reorganizacja administracyjna KoÂścioÂła.

Cztery lata pĂłÂźniej, w 1996 r., utworzono metropoliĂŞ bizantyĂąsko-ukraiĂąskÂą, w skÂład ktĂłrej weszÂły archieparchia (archidiecezja) przemysko-warszawska i eparchia (diecezja) wrocÂławsko-gdaĂąska.

WczeÂśniej, bo w 1972 r., nastÂąpiÂła regulacja terytorialna na tzw. ziemiach odzyskanych. StaÂło siĂŞ to za sprawÂą bulli "Episcopatus Poloniae coetus" papieÂża PawÂła VI.

PierwszÂą w Polsce porozbiorowej decyzjÂą reorganizacyjnÂą byÂła bulla Piusa XI "Vixdum Poloniae unitas" z 1925 r.

NajmniejszÂą terytorialnie jednostkÂą administracyjnÂą w KoÂściele jest parafia. W chwili obecnej w Polsce istnieje 10 114 parafii i okoÂło 800 "innych oÂśrodkĂłw duszpasterskich". Parafie (okoÂło 10) ÂłÂączÂą siĂŞ w dekanaty, te zaÂś wchodzÂą w skÂład diecezji.
Uaktualniono dnia 1 marca 2010 r.

"Postawa ksiĂŞdza graniczy z chorobÂą psychicznÂą"
25 lip, 20:59 NP / "Fakty" TVN

Metropolita krakowski kard. StanisÂław Dziwisz naÂłoÂżyÂł karĂŞ suspensy na ks. Piotra Natanka - jednego z gÂłĂłwnych propagatorĂłw ruchu dÂąÂżÂącego do intronizacji Chrystusa na KrĂłla Polski. Nie moÂże on sprawowaĂŚ Âżadnych czynnoÂści kapÂłaĂąskich ani udzielaĂŚ rozgrzeszenia.

- Powinien zamilknÂąĂŚ, zniknÂąĂŚ, odbyĂŚ pokutĂŞ. Wydaje mi siĂŞ jednak, Âże w jego przypadku to niemoÂżliwe, poniewaÂż to co robi, graniczy z chorobÂą psychicznÂą – mĂłwi dominikanin o. JĂłzef PuciÂłowski. Ks. Natanek mimo suspensu odprawia msze, a do Grzechyni pod Makowem PodhalaĂąskim wciÂąÂż przybywajÂą pielgrzymi.

Ostra reakcja zwolennikĂłw ksiĂŞdza Natanka
dzisiaj, 12:44 Paulina Korbut / Polska The Times Polska The Times

"Gazeta Krakowska": Ponad 1400 zwolennikĂłw ks. Piotra Natanka, zbuntowanego duchownego z Grzechyni (pow. suski), podpisaÂło siĂŞ juÂż pod listem do arcybiskupa Celestino Migliore, nuncjusza apostolskiego w Polsce. List zamieszczono na stronie internetowej ksiĂŞdza. Jego autorzy nie przebierajÂą w sÂłowach. Jeden z akapitĂłw listu brzmi: "ZagroÂżeniem dla polskiego KoÂścioÂła nie jest ks. Piotr Natanek czy jemu podobni kapÂłani, ale hierarchia koÂścielna".

List jest odpowiedziÂą na suspensĂŞ, jakÂą w ubiegÂłym tygodniu naÂłoÂżyÂł na Natanka kard. StanisÂław Dziwisz, metropolita krakowski. Jej konsekwencjÂą jest caÂłkowity zakaz odprawiania przez kapÂłana z Grzechyni mszy Âśw., a takÂże sÂłuchania spowiedzi.

Pod odezwÂą z imienia i nazwiska podpisujÂą siĂŞ osoby z rĂłÂżnych czĂŞÂści Âświata. Na dÂługiej liÂście sÂą zwolennicy ks. Natanka mieszkajÂący w Polsce, ale teÂż w USA, Australii, Szwajcarii czy WÂłoszech. - To bardzo sprytnie rozegrane posuniĂŞcie. List bowiem nie jest napisany w imieniu samego ksiĂŞdza Natanka, ale popierajÂących go osĂłb. Ma to pokazaĂŚ, Âże za ksiĂŞdzem stoi konkretna grupa - zauwaÂża Adam Szostkiewicz, dziennikarz "Polityki".

Suspensa dla ks. Piotra Natanka »

Mimo zakazu kardynaÂła ksiÂądz Natanek w dalszym ciÂągu odprawia naboÂżeĂąstwa, na ktĂłrych wygÂłasza pÂłomienne kazania. W zeszÂłÂą niedzielĂŞ zarzucaÂł hierarchom koÂścielnym, w tym samemu kard. Dziwiszowi, zwiÂązki z masoneriÂą. StwierdziÂł teÂż, Âże nieÂżyjÂący abp JĂłzef ÂŻyciĂąski smaÂży siĂŞ w piekle. Co zrobi krakowska kuria? - Nie chcĂŞ komentowaĂŚ tej sytuacji. Trzeba czekaĂŚ na kolejne decyzje kardynaÂła - podkreÂśla ks. Piotr Majer, kanclerz kurii.

Jak siĂŞ nieoficjalnie dowiedzieliÂśmy, diecezja krakowska daje ks. Natankowi czas na opamiĂŞtanie siĂŞ. Duchowni liczÂą na to, Âże suspensa otrzeÂźwi zbuntowanego kapÂłana. - Najistotniejsze dla KoÂścioÂła jest, Âże wierni wiedzÂą o tym, Âże sprawowana przez ksiĂŞdza Natanka msza ÂświĂŞta i udzielana spowiedÂź jest niewaÂżna - powiedziaÂł nam jeden z duchownych z krakowskiej kurii.

Autorzy listu do nucjusza i podpisane pod nim osoby liczÂą na to, Âże ich odezwa przyniesie skutek w Watykanie. - Jestem gÂłĂŞboko przekonany, Âże ten list nie znajdzie Âżadnego oddÂźwiĂŞku w stolicy apostolskiej. Wszystko dlatego, Âże Watykan stuprocentowo ufa kardynaÂłowi Dziwiszowi i zupeÂłnie siĂŞ z nim solidaryzuje w tej sprawie - podkreÂśla Marcin Przeciszewski, szef Katolickiej Agencji Informacyjnej.

Podobnego zdania jest Adam Szostkiewicz, ktĂłry uwaÂża, Âże to wÂłaÂśnie kardynaÂł Dziwisz - na polecenie nucjusza apostolskiego - wyznaczy ostatecznÂą granicĂŞ, ktĂłrej przekroczenie bĂŞdzie dla ksiĂŞdza Natanka koĂącem posÂługi. - KsiÂądz bĂŞdzie siĂŞ musiaÂł wtedy poÂżegnaĂŚ ze stanem kapÂłaĂąskim albo zostanie gdzieÂś przeniesiony. Jak siĂŞ domyÂślam, przenosin odmĂłwi, wiĂŞc pewnie finaÂłem bĂŞdzie ekskomunika. To bardzo przykre dla KoÂścioÂła - ocenia dziennikarz.

Jak zauwaÂża ks. Adam Boniecki, byÂły redaktor naczelny "Tygodnika Powszechnego", zjawisko zbuntowanych liderĂłw, to w historii KoÂścioÂła stale powracajÂący motyw. - Wielokrotnie juÂż siĂŞ zdarzaÂło, Âże charyzmatyczni przywĂłdcy poczuwali siĂŞ do obowiÂązku reformowania KoÂścioÂła katolickiego. Buntowali siĂŞ przeciwko instytucji - jednak na tym nic trwaÂłego nigdy nie zbudowano - podkreÂśla Boniecki.

Paulina Korbut, "Gazeta Krakowska"

(MBÂł)

Nie bĂŞdzie ksiÂądz pluÂł nam w twarz
27 lip, 08:56 Jacek GÂądek / Onet.pl
Roman KotliĂąski, fot. East News
Roman KotliĂąski, fot. East News

Czy, mĂłwiÂąc obrazowo, ksiĂŞÂża plujÂą Polakom w twarz? - NiektĂłrzy plujÂą i to dosÂłownie. ZwÂłaszcza ksiĂŞÂża na wsiach pomiatajÂą ludÂźmi, majÂą ich za chamĂłw, a w istocie sami nimi sÂą. CzĂŞste sÂą przypadki szantaÂżu: jak nie dacie 1200 zÂł, to nie pochowam Kowalskiego - mĂłwi byÂły ksiÂądz, twĂłrca najbardziej antyklerykalnej partii w Polsce.

ByÂły ksiÂądz to Roman KotliĂąski. ZaÂłoÂżona przez niego partia, Racja Polskiej Lewicy, wciÂąÂż chce zetrzeĂŚ tĂŞ ÂślinĂŞ z twarzy Kowalskich. Ale jej nic nie wychodzi.

DziÂś "ojciec chrzestny" Racji PL stoi z boku, prowadzi tygodnik "Fakty i Mity" i sprzedaje skandalizujÂące wspomnienia z plebanii. PartiÂą kieruje ktoÂś inny - Ryszard DÂąbrowski - ktĂłry od prawie 30 lat prowadzi firmĂŞ instalacyjno-budowlanÂą. Teraz zabraÂł siĂŞ za budowanie partii.

Zero przecinek

Ale na pomysÂł partii wpadÂł ten pierwszy. - TakÂą partiĂŞ juÂż dawno ktoÂś powinien zaÂłoÂżyĂŚ, bo akcja rodzi reakcjĂŞ. Pierwszy entuzjazm po zaÂłoÂżeniu Antyklerykalnej Partii PostĂŞpu Racja tego dowiĂłdÂł, pĂłÂźniej przyszÂło rozczarowanie, bo nie daÂło siĂŞ od razu odmieniĂŚ oblicza tej ziemi - mĂłwi Roman KotliĂąski.

Dotychczasowe wyniki wyborcze Racji PL to poraÂżki. W 2002 r. partia w ogĂłle nie mogÂła wystartowaĂŚ pod wÂłasnym szyldem przez sÂłowo "antyklerykalna" w nazwie - nie chciaÂł jej zarejestrowaĂŚ sÂąd. Ale jako komitet wyborczy wyborcĂłw antyklerykaÂłowie zgarnĂŞli 0,85 proc.

W kolejnych wyborach Racja PL uzyskiwaÂła wyniki np.: 0,3 proc. (2004), 0,77 proc. wespĂłÂł z komunistami i zielonymi (2005 r.), samodzielne 0,44 proc., gdy byli w bloku z SLD (2006). Poparcie Âśladowe, ale historia bogata i barwna. Ale na poczÂątku byÂła…

... parafia i kobieta

12 lat byÂł ministrantem, pĂłÂźniej 6 lat ksztaÂłciÂł siĂŞ w seminarium duchownym, a kolejne 3 juÂż ksiÂądz Roman KotliĂąski spĂŞdziÂł w trzech rĂłÂżnych koÂścioÂłach.

Jako mÂłodzian poszedÂł do seminarium, bo "zostaÂł wychowany na wiernego katolika". OdszedÂł, bo "otwarÂły mu siĂŞ oczy na rzeczywistoÂśĂŚ KoÂścioÂła". - KsiĂŞÂża odchodzÂą, bo nie potrafiÂą ÂżyĂŚ w hipokryzji - co innego mĂłwiĂŚ wiernym, co innego myÂśleĂŚ, co innego robiĂŚ. MĂŞczy ich podwĂłjne Âżycie. Ale najczĂŞÂściej gÂłĂłwnÂą decyzjÂą jest spotkana kobieta i miÂłoÂśĂŚ lub dodatkowo dziecko. Taka jest prawda - stwierdza KotliĂąski. I tak byÂło w jego przypadku.

BĂŞdÂąc na parafii w Ozorkowie wikary KotliĂąski poznaÂł paniÂą EwĂŞ, starszÂą od siebie o dwa lata. Ona byÂła mÂłodÂą wdowÂą. On byÂł mÂłodym ksiĂŞdzem. W czerwcu 1996 r. zapytaÂł, czy zostanie jego ÂżonÂą. "Tak". W sierpniu zrzuciÂł sutannĂŞ. Ewa staÂła siĂŞ jego ÂżonÂą. SÂłuÂżbĂŞ ksiĂŞdza zamieniÂł na zawĂłd byÂłego ksiĂŞdza. ZapisaÂł siĂŞ teÂż do SLD. Ale Sojusz szybko okazaÂł siĂŞ dla niego za maÂło antyklerykalny.

Pod pseudonimem Roman Jonasz napisaÂł szybko ksiÂąÂżkĂŞ "ByÂłem ksiĂŞdzem", ktĂłra mimo poczÂątkowo kiepskiej sprzedaÂży staÂła siĂŞ bestsellerem. PowĂłd? Wywiad z autorem trafiÂł do "Super Expressu", a jej okÂładka na "jedynkĂŞ" tabloidu. Na fali popularnoÂści debiutu literackiego byÂły ksiÂądz napisaÂł kolejne czĂŞÂści wspomnieĂą z zakrystii. Efekt: ponad milion sprzedanych egzemplarzy. Sukces. PieniÂądze.

Dlaczego wydaÂł ksiÂąÂżkĂŞ pod takim pseudonimem? - Jonasz wzywaÂł mieszkaĂącĂłw Niniwy do nawrĂłcenia. Ja jestem ksiĂŞdzem nawrĂłconym, a poprzez swojÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ nawracam innych ze zÂłej drogi - wyjaÂśnia.
Autor: Jacek GÂądek ÂŹrĂłdÂła: Onet.pl

Tagi: kard. StanisÂław Dziwisz, KoÂściĂłÂł katolicki, KsiĂŞÂż

KsiÂądz siĂŞ buntuje. "Kard. Dziwisz to mason"25 lip, 07:34 RC / Gazeta Wyborcza, PAP

Kard. StanisÂław Dziwisz, fot. AFP/Giuseppe Cacace
Kard. StanisÂław Dziwisz, fot. AFP/Giuseppe Cacace

"Gazeta Wyborcza": nie koĂączÂą siĂŞ problemy KoÂścioÂła ze zbuntowanym ksiĂŞdzem Piotrem Natankiem. KapÂłan nie przejÂąÂł siĂŞ kardynalskÂą suspensÂą i w niedzielĂŞ odprawiÂł naboÂżeĂąstwo dla kilkudziesiĂŞciu osĂłb, wypowiadajÂąc posÂłuszeĂąstwo kard. Dziwiszowi, ktĂłry jego zdaniem jest masonem.

W piÂątek metropolita krakowski kard. StanisÂław Dziwisz naÂłoÂżyÂł na kontrowersyjnego kapÂłana suspensĂŞ, co oznacza, Âże ks. Natanek nie moÂże odprawiaĂŚ mszy, ani udzielaĂŚ innych sakramentĂłw.

Duchowny z decyzjÂą kardynaÂła siĂŞ nie pogodziÂł i w niedzielĂŞ odprawiÂł mszĂŞ. Podczas naboÂżeĂąstwa stwierdziÂł, Âże rozpoczĂŞÂła siĂŞ z nim "wojna" i wypowiedziaÂł posÂłuszeĂąstwo kard. Dziwiszowi.

WyraziÂł zdumienie, Âże nie zrozumiano, iÂż jego sÂłowa: "abp ÂŻyciĂąski wyje w piekle" byÂły wypowiedziane w jĂŞzyku literackim. - Teraz mĂłwiĂŞ juÂż dosÂłownie! Abp ÂŻyciĂąski rzeczywiÂście przykuty jest grubym ÂłaĂącuchem w piekle! Bo to masoni napisali za niego doktorat, ubrali go w sutannĂŞ i wyÂświĂŞcili! - grzmiaÂł z ambony.

Zdaniem Natanka, takÂże kard. Dziwisz jest masonem.

WiĂŞcej w "Gazecie Wyborczej".

(tsz)

======================================

piÂątek, 29 lipca 2011
Radio Maryja: Szwedzi z Polsatu i moherowi obroĂący Jasnej GĂłry

Ojciec Rydzyk utrzymuje, Âże ekipa Polsatu, ktĂłra usiÂłowaÂła relacjonowaĂŚ pielgrzymkĂŞ Rodziny Radia Maryja do CzĂŞstochowy, zachowywaÂła siĂŞ jak Szwedzi napadajÂący na JasnÂą GĂłrĂŞ. Wtedy orĂŞÂżny czyn grupy moherowych beretĂłw, ktĂłra przy pomocy parasoli, drzewca biaÂło-czerwonej flagi, Âłokci i koĂączyn gĂłrnych prĂłbowaÂła powstrzymaĂŚ najeÂźdÂźcĂŞ, nie byÂłby atakiem na dziennikarzy, tylko sÂłusznym przejawem patriotyzmu i wiary.
Problem w tym, Âże posÂłowie z komisji kultury inaczej zinterpretowali zajÂście na jasnogĂłrskich bÂłoniach, uznali, Âże uniemoÂżliwianie pracy dziennikarzom to przejaw cenzury, potĂŞpili incydent i wskazali na odpowiedzialnoÂśĂŚ organizatorĂłw pielgrzymki. Jakby tego byÂło maÂło, wezwali Radio Maryja i wspĂłÂłpracujÂących ze stacjÂą politykĂłw do stonowania emocji budzÂących atmosferĂŞ nienawiÂści.

No to ojciec dyrektor pokazaÂł im tonowanie emocji:
- Na JasnÂą GĂłrĂŞ siĂŞ wdarli! Tak jak Szwedzi! Szwedzi siĂŞ tam wdzierali! – krzyczaÂł o polsatowcach. - Ale Polacy obronili. A tutaj ten plac modlitewny. Trzeba zapamiĂŞtaĂŚ nazwiska rĂłwnieÂż tych tzw. dziennikarzy, ktĂłrzy to sÂą. MĂłwicie jedni drugim. Niech wiedzÂą sÂąsiedzi wszyscy, niech wszyscy wiedzÂą kto to jest. Jak tak moÂżna? Jak moÂżna bez akredytacji, bez zgody! My mamy prawo zapraszaĂŚ sobie kogo chcemy. To jest nasze przyjĂŞcie, nasza duchowa uczta, nasze ÂświĂŞtowanie. A nie bĂŞdziemy wszystkich, ktĂłrzy chcÂą rozrabiaĂŚ! Jaka to bezczelnoÂśĂŚ jest, i tej komisji, i tej Krajowej Rady ... To jest bezczelnoÂśĂŚ! ja siĂŞ tylko dziwiĂŞ, Âże to sÂą katolicy!
(RM, 27.07.11, godz. 01.37)

A w ogĂłle, to nie sÂłuchacze zaatakowali ekipĂŞ Polsatu, tylko ta prowokowaÂła, a jak to nic nie daÂło, rzuciÂła siĂŞ na sto tysiĂŞcy sympatykĂłw ojca dyrektora:
- Jak moÂżna! To zamiast nas przeprosiĂŚ, tego czÂłowieka, ktĂłrego kopali przeprosiĂŚ, tych ludzi, ktĂłrym przeszkadzali w modlitwie przeprosiĂŚ – agresorĂłw my mamy przepraszaĂŚ. No ludzie, gdzie my jesteÂśmy – oburzaÂł siĂŞ o. Rydzyk.
(RM, 27.07.11, godz. 01.31)

PĂłÂźniej zakonnik zaapelowaÂł do „wszystkich prawdziwych sÂłuchaczy Radia Maryja”, Âżeby pokazali posÂłom z komisji kultury, Âże nie dadzÂą zniszczyĂŚ rozgÂłoÂśni:
- Musimy siĂŞ ruszyĂŚ i zaczÂąĂŚ pisaĂŚ, bĂŞdziemy podawali teÂż numery faksu, numery telefonĂłw, ale i chodÂźcie teÂż do tych posÂłĂłw. I wiedzcie o tym: wybory siĂŞ zbliÂżajÂą. ZapamiĂŞtajcie ich, kto robi krzywdĂŞ Polsce i kto wystĂŞpuje tak przeciwko Radiu Maryja. To jest do czasu. ZapamiĂŞtaĂŚ i koniecznie iÂśĂŚ do wyborĂłw i wÂłaÂściwie zagÂłosowaĂŚ.
(RM, 27.07.11, godz. 01.40)

OczywiÂście nie chodzi o parlamentarzystĂłw PiS-u, bo ci nie wziĂŞli udziaÂłu w gÂłosowaniu nad opiniÂą komisji w sprawie zajÂścia na Jasnej GĂłrze. Nazwiska tych, ktĂłrzy podpadli ojcu dyrektorowi odczytaÂła na antenie posÂłanka z Torunia Anna Sobecka. Bo trzeba demaskowaĂŚ zÂło.

Tymczasem reporterka Polsatu News Ewa ÂŻarska oÂśmieliÂła siĂŞ zdemaskowaĂŚ zÂło w torunskiej rozgÂłoÂśni i odpowiedziaÂła ojcu Rydzykowi:
"Szanowny Panie, w odpowiedzi na Pana ostatnie wypowiedzi dotyczÂące m.in. mojej osoby i wydarzeĂą na Jasnej GĂłrze 10 lipca 2011 pragnĂŞ poinformowaĂŚ Pana, Âże porĂłwnywanie naszej obecnoÂści w CzĂŞstochowie do oblĂŞÂżenia Jasnej GĂłry przez wojska szwedzkie z 1655 jest co najmniej niestosowne i zakrawa na braki w wiedzy historycznej (bo mimo wszystko nie chce podejrzewaĂŚ urojeĂą). W przeciwieĂąstwie do SzwedĂłw, my w nieco mniejszej jednak liczbie - dwie osoby, przyjechaliÂśmy wykonywaĂŚ nasze obowiÂązki zawodowe w wolnym demokratycznym kraju".

OÂświadczenie wydano w jĂŞzyku polskim, nie szwedzkim. ChociaÂż kto ich tam wie, moÂże przetÂłumaczyli.

sobota, 23 lipca 2011
Z archiwum GÂłosu Rydzyka: Hicior Radia Maryja

Fani ojca Rydzyka majÂą nowy hymn. ÂŚwiatowa prapremiera kawaÂłka napisanego przez KapelĂŞ znad Baryczy odbyÂła siĂŞ na antenie Radia Maryja w sobotĂŞ przed poÂłudniem. Termin jest nieprzpadkowy. UtwĂłr zostaÂł skomponowany i nagrany specjalnie na XVI pielgrzymkĂŞ Rodziny Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ, ktĂłra odbyÂła siĂŞ 12 i 13 lipca.
WpadajÂąca w ucho melodia i gÂłĂŞboki tekst gwarantujÂą, Âże to bĂŞdzie prawdziwy hicior - do sÂłuchania na dancingach i prywatkach, w Ciechocinku i Chicago.

A refren leci tak:
DziÂś tylko Radia Maryja mogĂŞ sÂłuchaĂŚ
i oglÂądam tylko telewizjĂŞ Trwam.
Bo tylko ojcu Rydzykowi mogĂŞ ufaĂŚ,
po Janie Pawle tylko on pozostaÂł nam.
Radio Maryja pĂłki my Âżyjemy
nie zginie nigdy, choĂŚ ma zÂłego wroga.
Z ojcem Rydzykiem, rodzinÂą staniemy,
za jego dzieÂłem stoi Matka Boga.

JesteÂście gotowi? No to jazda!

Chcecie wiĂŞcej? ProszĂŞ bardzo - pierwsza zwrotka.

wtorek, 19 lipca 2011
Z Archiwum GÂłosu Rydzyka: CZY 0572 pozdrawia Radio Maryja

W pogodnÂą, wtorkowÂą noc sÂłuchacze Radia Maryja mogli wysÂłuchaĂŚ wspomnieĂą z czasĂłw mÂłodoÂści Tadeusza z Czeladzi - dla wtajemniczonych symbol „Ce Zet Igrek 0572”.

Tadeusz, ktĂłry zatelefonowaÂł do toruĂąskiej rozgÂłoÂśni wyznaÂł ojcu prowadzÂącemu audycjĂŞ, Âże ma niemal sto lat, a w jego rodzinnym domu w BiaÂłej Podlaskiej koÂło Terespola [w pobliÂżu Janowa Podlaskiego, gdzie sÂą te konie arabskie (w ÂŁomazach)] na stole zawsze byÂł miesiĂŞcznik „Rycerz Niepokalanej”.
Rzecz - jak okreÂśliÂł precyzyjnie CZY 0572 - dziaÂła siĂŞ w latach 40., przy koĂącu 50.
- ByÂłem wtedy taki malutki, miaÂłem 12 albo 22 centymetry, nie pamiĂŞtam - relacjonowaÂł Tadeusz.
W kaÂżdym razie mamusia prosiÂła go, Âżeby w drodze do szkoÂły wpÂłaciÂł pieniÂądze na wydawnictwo Teresin koÂło Sochaczewa.
- I takÂże dzisiaj mamy ogromne zobowiÂązanie Âżeby wspieraĂŚ polskie i katolickie media - podchwyciÂł z entuzjazmem prowadzÂący audycjĂŞ redemptorysta, ktĂłry nie podaÂł swojego symbolu.

- Ja wiem o co chodzi, mamusia wiedziaÂła 50 lat temu i bĂŞdĂŞ wdziĂŞczny, jeÂśli bĂŞdÂą wiedzieli o tym moi synowie i wnukowie - zgodziÂł siĂŞ z nim 0572. I pozdrowiÂł o. Rydzyka i sÂłuchaczy Radia Maryja.
My teÂż wiemy o co chodzi. To tak tylko jakby co ;-)

ScaliÂłem posty
Darek

Homeopatia – uwikÂłanie w magiĂŞ

Ks. dr hab. Aleksander Posacki

Za szerzenie pseudonauki odpowiedzialne sÂą zwykle Âśrodki masowego przekazu kierujÂące siĂŞ sensacjÂą i motywacjÂą komercyjnÂą, a nie miÂłoÂściÂą prawdy czy uczciwoÂściÂą intelektualnÂą. Szerzenie pseudonauki moÂże byĂŚ jednak zwiÂązane ze zwykÂłÂą nieÂświadomoÂściÂą, a nawet z przekonaniem, Âże chodzi o zupeÂłnie nowe, rewelacyjne odkrycia naukowe.

W tym kontekÂście ogÂłoszenie przez NaczelnÂą RadĂŞ LekarskÂą 4 kwietnia 2008 r. tez o nienaukowoÂści homeopatii i wynikajÂących stÂąd zagroÂżeniach naleÂży uznaĂŚ za waÂżne, a moÂże nawet przeÂłomowe w Polsce wydarzenie, zwÂłaszcza Âże chodzi tu o interwencjĂŞ na wysokim szczeblu, bardzo kompetentnych ludzi, bo przecieÂż profesorĂłw nauk medycznych. Do tej pory ingerowaÂły pojedyncze jednostki, w tym takie osoby, jak prof. zw. dr hab. Andrzej Gregosiewicz, ale to nie byÂło to samo, nawet jeÂśli z ust tego wÂłaÂśnie profesora medycyny padaÂły powaÂżne, merytoryczne argumenty, oparte na niezbitej logice i podawane z ogromnÂą, peÂłnÂą pasji demaskatorskiej, determinacjÂą.

Taka interwencja polskich naukowcĂłw jest tym bardziej cenna, Âże wielu wybitych znawcĂłw przedmiotu pozostawaÂło i pozostaje biernymi obserwatorami zatrwaÂżajÂącej i ogromnie niebezpiecznej ekspansji pseudonauki, i to czĂŞsto w dziedzinie wÂłasnej kompetencji. Jedyne zaÂś, na co potrafiÂą siĂŞ zdobyĂŚ, to wyniosÂły, ironiczny i niezobowiÂązujÂący uÂśmiech, ktĂłry nie zakÂłĂłca im “ÂświĂŞtego” spokoju we wÂłasnej wieÂży z koÂści sÂłoniowej, zaÂś krzywdy i krzyki ofiar pseudonauki nie przeszkadzajÂą im spokojnie spaĂŚ. Za jakÂą jednak cenĂŞ?
Nauka przeciwko homeopatii – od poczÂątku aÂż do dziÂś

JuÂż na poczÂątku XIX w. homeopatia znalazÂła szeroki rezonans oraz szybko wzrastajÂącÂą liczbĂŞ zwolennikĂłw. Proces ten rozwijaÂł siĂŞ przez caÂły XIX w. i takÂże dzisiaj homeopatia naleÂży do popularnych alternatywnych metod uzdrawiania, propagowanych rĂłwnieÂż przez ruch New Age. Homeopatia ma faktycznie zadziwiajÂącÂą historiĂŞ oddziaÂływania i rozszerzania siĂŞ, w zwiÂązku z czym nie bez racji moÂżna mĂłwiĂŚ o “Âświatowej historii homeopatii” (Dinges, 1996), nawet jeÂśli jej przyjĂŞcie wÂśrĂłd lekarzy i pacjentĂłw rĂłÂżni siĂŞ w zaleÂżnoÂści od kraju. PoniewaÂż homeopatia klasyczna oddziaÂłuje wyÂłÂącznie na podmiot – zarĂłwno w wyprĂłbowywaniu lekĂłw, jak i w ich rzekomo uzdrawiajÂącym dziaÂłaniu, nie potrafi dostarczyĂŚ Âżadnych obiektywnych danych w znaczeniu tradycyjnym, wykracza konsekwentnie poza ramy ugruntowanych nauk przyrodniczych. Od samego poczÂątku pojawiaÂło siĂŞ niemaÂło gÂłosĂłw, ktĂłre dziaÂłanie homeopatii wyjaÂśniaÂły przede wszystkim efektem sugestii, czyli efektem placebo. Na ten aspekt zwrĂłcili uwagĂŞ lekarze profesorowie we wspomnianym apelu, choĂŚ – jak siĂŞ wydaje – nie wyczerpuje on “tajemnicy” homeopatii, o czym jeszcze powiemy.

Reakcja polskich profesorĂłw nie jest jednak niczym nowym. JuÂż przed laty prof. Wolfgang Hopff, kierownik katedry w Instytucie Farmakologicznym przy uniwersytecie w Zurychu, rozprawiaÂł siĂŞ ze sprzecznoÂściami, w ktĂłrych tkwi homeopatia w odniesieniu do waÂżnych zasad fizyki klasycznej, ale rĂłwnieÂż do wszystkich przekonaĂą i osiÂągniĂŞĂŚ farmakologii (Hopff, 1991). WspĂłlnie z berliĂąskim kierownikiem Katedry Medycyny SÂądowej o. Prokopem wydaÂł on w 1990 r. oÂświadczenie na temat homeopatii skÂładajÂące siĂŞ z dziesiĂŞciu punktĂłw i koĂączÂące siĂŞ konkluzjÂą, Âże stosowanie homeopatii, jej rozpowszechnianie i nauczanie jest niedopuszczalnym naduÂżyciem (por. Prokop, 1995, 103).

To oÂświadczenie zostaÂło podpisane przez wielu naukowcĂłw. W 1993 r. Uniwersytet w Marburgu opublikowaÂł ostatecznie tzw. OÂświadczenie Marburgskie, w ktĂłrym stwierdza siĂŞ, Âże specjalizacja w dziedzinie Medycyny CzÂłowieka na uniwersytecie w Marburgu odrzuca homeopatiĂŞ jako caÂłkowicie bÂłĂŞdnÂą pseudonaukĂŞ. “JeÂśli nasz uniwersytet ulegÂłby presji i zaproponowaÂł przedmiot dydaktyczny ‘Homeopatia’ w znaczeniu neutralnym, zdradziÂłby swojÂą misjĂŞ i zniszczyÂłby swoje intelektualne zasady” (tamÂże, 103-107).

Problem nienaukowoÂści homeopatii nie dotyczy jednak tylko jej samej. Nie chodzi bowiem jedynie o problem specyficznego dziaÂłania “lekarstw” homeopatycznych, lecz o podstawy nauk przyrodniczych, ktĂłre dla homeopaty muszÂą przedstawiaĂŚ siĂŞ inaczej niÂż dla tradycyjnego fizyka. “SpĂłr pomiĂŞdzy tzw. medycynÂą alternatywnÂą a medycynÂą szkolnÂą nie jest tylko sporem pomiĂŞdzy dwoma naukowymi poglÂądami medycznymi, lecz stawia on pytanie o waÂżnoÂśĂŚ caÂłej nauki”, twierdzi Martin Lambeck, kierownik Katedry Fizyki Uniwersytetu Technicznego w Berlinie. Przede wszystkim krytykowany jest fakt, Âże w homeopatii lekcewaÂży siĂŞ wszystkie trzy zasady termodynamiki oraz inne prawa fizyki i chemii, o czym wspominajÂą polscy naukowcy.

“Homeopatia uwaÂża, Âże podstawowe prawa natury, ktĂłre do tej pory uznawano za prawdziwe, nie obowiÂązujÂą” (Wolf, Windeler, 2000). Takie wnioski majÂą oczywiÂście konsekwencje nie tylko dla samej medycyny, ale takÂże dla innych nauk dotyczÂących czÂłowieka, jak np. psychologia. Ostatecznie posiadajÂą nastĂŞpstwa dla caÂłej kultury i sprzyjajÂą masowemu szerzeniu siĂŞ pseudonauki. Wszystko to osÂłabia zasady logiki, metodologii, otwierajÂąc drogĂŞ zgubnemu irracjonalizmowi, ktĂłry staje siĂŞ przez to coraz bardziej tolerowany we wszystkich obszarach kultury. Z powyÂższych racji sprzyjajÂą teÂż ekspansji ezoteryzmu i – bardziej praktycznego – okultyzmu, ktĂłre opierajÂą siĂŞ na pseudonauce i skrzĂŞtnie wykorzystujÂą jÂą w swojej propagandzie.

Krytyka pseudonauki jest sÂłuszna, gdyÂż pseudonauka silnie wspiera okultyzm i wzajemnie, wystĂŞpujÂąc tÂą drogÂą przeciwko religii chrzeÂścijaĂąskiej.

MoÂże to doprowadziĂŚ w nastĂŞpstwie nie tylko do dezinformacji w sferze umysÂłu i sumienia (o czym wspominajÂą takÂże polscy lekarze w kontekÂście “leczenia”), ale przede wszystkim do konkretnych zagroÂżeĂą czy zniewoleĂą duchowych, bĂŞdÂących skutkiem przynaleÂżnoÂści do sekt czy otwarcia siĂŞ na praktyki okultystyczne, co ÂściÂśle ÂłÂączy siĂŞ z homeopatiÂą i jej propagandÂą.
Ezoteryczne i okultystyczne uwikÂłania homeopatii

WedÂług polskich ekspertĂłw, “stwierdzenie homeopatĂłw, Âże dziaÂłania ich lekĂłw nie da siĂŞ wyjaÂśniĂŚ utartymi, obecnymi uniwersyteckimi wyobraÂżeniami powoduje, Âże czĂŞsto szukajÂą oni tÂłumaczenia mechanizmu dziaÂłania produktĂłw homeopatycznych poprzez tworzenie spekulatywnych koncepcji, odwoÂłujÂących siĂŞ do magii”. Jest to stwierdzenie prawdziwe, ale naleÂży je koniecznie uzupeÂłniĂŚ.

OtĂłÂż homeopatia jest uwikÂłana w magiĂŞ, spirytyzm, czyli ezoteryzm i okultyzm od samego poczÂątku. Co to oznacza? PowiedzieliÂśmy, Âże homeopatia nie speÂłnia praw natury, a wiĂŞc jeÂśli nawet jest ona “skuteczna”, to na innej zasadzie niÂż zgodnie z naukowo uchwytnymi prawami natury. JeÂśli nie sÂą to siÂły natury, to moÂże jakieÂś inne? Nie musi to byĂŚ wiĂŞc w kaÂżdej sytuacji efekt sugestii czy placebo, ale takÂże skutek dziaÂłania siÂł magiczno-spirytystycznych, ktĂłre wedÂług chrzeÂścijaĂąskiego obrazu Âświata mogÂą istnieĂŚ i oddziaÂływaĂŚ na czÂłowieka. W obrĂŞbie psychologii i psychoterapii to samo dotyczy pseudonaukowej “terapii” Berta Hellingera – przenikajÂącej nachalnie do polskiej psychologii – ktĂłra otwiera siĂŞ na szamanizm i spirytyzm.

Podobnie jest z homeopatiÂą. Monachijski psychoterapeuta W. Schmidbauer plasuje homeopatiĂŞ w pobliÂżu terapii szamaĂąskich. Dla kuracji tych istotny jest zawsze zwiÂązek z kosmosem i spirytyzmem. Uzdrowienie bez odniesienia siĂŞ do kosmosu jest prawie niemoÂżliwe. “Ten zwiÂązek z kosmosem, to poÂłÂączenie z obrazowym i jednoczeÂśnie metafizycznym systemem zachowaÂło siĂŞ przede wszystkim w grupach ezoterycznych (jak np. antropozofia), w astrologii i w homeopatii” (Schmidbauer, 2000, 44).

Nie jest wiĂŞc przypadkiem, Âże wielu homeopatĂłw to ezoterycy czy praktykujÂący okultyÂści. Wiele ksiÂąÂżek o paramedycznych praktykach alternatywnych ÂłÂączy te terapie z myÂślÂą ezoterycznÂą (co moÂżna zauwaÂżyĂŚ w polskich ksiĂŞgarniach medycznych, ktĂłre te ideologie bezprawnie i bezkarnie reklamujÂą). “Tym samym medycyna ezoteryczna, mimo przeciwnych zapewnieĂą niektĂłrych uzdrowicieli, staÂła siĂŞ w naszej kulturze waÂżnym prekursorem nowej religijnoÂści” (Bittner, Pfeiffer, 1996, 38).

Ta “religijnoÂśĂŚ” wcale nie jest jednak nowa i jest to w istocie ezoteryzm i okultyzm. WedÂług ks. Clemensa Pilara, ktĂłry obroniÂł doktorat na temat homeopatii na uniwersytecie w Wiedniu, 90 proc. homeopatĂłw to ezoterycy. ZresztÂą dr A. Voegeli, sÂłynny lekarz homeopata, potwierdziÂł fakt, iÂż duÂży procent homeopatĂłw posÂługuje siĂŞ w swojej pracy wahadeÂłkiem. IstniejÂą grupy, w ktĂłrych poszukiwania odbywajÂą siĂŞ podczas seansĂłw spirytystycznych, za poÂśrednictwem mediĂłw, ktĂłre proszÂą przywoÂływane duchy o informacje. ZresztÂą najwiĂŞksze wspĂłÂłczesne medium i spirytysta, Edgar Cayce, popieraÂł homeopatiĂŞ, otrzymujÂąc wizjĂŞ jej zastosowania w doÂświadczeniu transowym.

OÂśrodki homeopatyczne np. w Niemczech czy Francji stale poszukujÂą mediĂłw do wytwarzania homeopatycznych ÂśrodkĂłw. TakÂże w antropozofii, opartej na doÂświadczeniu mediumicznym i nauczajÂącym takiego sposobu poznania (takÂże dzieci, przygotowywanych do inicjacji antropozoficznej w szkoÂłach i przedszkolach waldorfskich!), wystĂŞpuje gloryfikacja medycyny homeopatycznej. W jednym z duÂżych i powaÂżnych laboratoriĂłw homeopatycznych we Francji dyrektor, zatrudniajÂąc pewnÂą osobĂŞ, pytaÂł jÂą najpierw, pod jakim znakiem astrologicznym siĂŞ urodziÂła. Potem zaÂś chciaÂł siĂŞ dowiedzieĂŚ, czy jest ona medium spirytystycznym, gdyÂż sekretem praktyk owego przedsiĂŞbiorstwa byÂł fakt, Âże “nowe leki poszukiwane byÂły w trakcie seansĂłw spirytystycznych za poÂśrednictwem osĂłb obdarzonych siÂłami okultystycznymi (mediĂłw), zdolnych wypytywaĂŚ duchy” (H.J. Bopp).
Homeopatia jako tradycja inicjacyjna

Z punktu widzenia historii idei homeopatia oparta przede wszystkim na zasadzie podobieĂąstwa (simila similibus curentur: leczenie podobnego podobnym – odrzucone przez polskich lekarzy jako nienaukowe!) nie jest nowa, i to nie tylko w krĂŞgu kultury europejskiej (Paracelsus, Agrippa, G. Bruno, G. Della Porta), ale “myÂślenie magiczne” (magia sympatyczna) bĂŞdÂące u jej podstaw byÂło powszechnie obecne w tradycji ludĂłw pierwotnych (J.G. Frazer, L. LĂŠvy-Bruhl), a takÂże w europejskich inicjacyjnych bractwach ezoterycznych (rĂłÂżokrzyÂżowcy, masoneria) oraz w zachodniej tradycji okultystycznej (H. BÂławatska, A. Bailey, R. Steiner).

Z tego punku widzenia ideologia twĂłrcy homeopatii S.F. Hahnemanna to odnowienie ezoterycznych wolnomularskich idei, homeopatia zaÂś nieprzypadkowo jest podstawowÂą praktykÂą “leczniczÂą” w New Age. Kontrowersje powstaÂłe obecnie wokĂłÂł tej koncepcji wynikajÂą takÂże z faktu, Âże homeopatia naleÂży do tych “terapii”, ktĂłre czerpiÂą swojÂą siÂłĂŞ i skutecznoÂśĂŚ z mocy symboli (C. Pilar). MogÂłoby to wskazywaĂŚ na fakt, Âże homeopatia to tradycja inicjacyjna (przekazywana przez ludzi i rzeczy-fetysze w formie “leku”), oparta jednoczeÂśnie na pseudoreligii i pseudonauce. Parareligijny i “symboliczny” charakter homeopatii udowadnia w swojej pracy doktorskiej ks. C. Pilar (Symbole der Heilung – Symbole des Heils?, Wien 2004).

W tego typu argumentacji bierze siĂŞ teÂż pod uwagĂŞ fakt, iÂż twĂłrca homeopatii S.F. Hahnemann uwikÂłany byÂł w tradycjĂŞ ezoterycznÂą i inicjacyjnÂą masonerii, majÂąc takÂże do samego Chrystusa stosunek niejasny czy nawet lekcewaÂżÂący. S.F. Hahnemann ponadto kontaktowaÂł siĂŞ z F.A. Mesmerem, twĂłrcÂą “magnetyzmu zwierzĂŞcego” (prekursorem bionenergoterapii), ktĂłry takÂże miaÂł panteistyczny obraz Âświata (zwiÂązany z wiarÂą w astrologiĂŞ), jego teorie zaÂś rĂłwnieÂż byÂły inspirowane przez tajemne doktryny masoĂąskie (L. Chertok, R. de Sassure).
W rozeznaniu duchowym pÂłynÂącym z poziomu teologii i wiary nie moÂżna nie dostrzec tych faktĂłw, nawet jeÂśli naleÂży byĂŚ powÂściÂągliwym, gdy chodzi o interpretacje. NaleÂży wszakÂże zauwaÂżyĂŚ, Âże nie chodzi tu przede wszystkim o osobiste relacje Hahnemanna czy Mesmera z masoneriÂą (a takÂże o relacje osobiste tych badaczy miĂŞdzy sobÂą, co teÂż mogÂłoby byĂŚ przedmiotem osobnych badaĂą), ale o merytoryczny zwiÂązek ich teorii z tÂą wÂłaÂśnie ezoterycznÂą (inicjacyjnÂą) doktrynÂą. StÂąd nieprzypadkowo takÂże dzisiaj w celu znalezienia odpowiedniego leku, np. roÂśliny do przygotowania tynktury macierzystej (wyjÂściowej) preparatu homeopatycznego, poszukujÂący posÂługujÂą siĂŞ bardzo czĂŞsto praktykami okultystycznymi oraz siĂŞgajÂą do ideologii ezoterycznych.

Nic wiĂŞc dziwnego, Âże stwierdza siĂŞ wystĂŞpowanie problemĂłw duchowych po uÂżywaniu ÂśrodkĂłw homeopatycznych. Z tej racji egzorcyÂści polscy wspĂłlnie (co zostaÂło uradzone na jednym z ogĂłlnopolskich zjazdĂłw) odradzajÂą uÂżywanie homeopatii, dostrzegajÂąc jej zwiÂązek z grzechem baÂłwochwalstwa, a ponadto ze spirytyzmem pojĂŞtym jako dziaÂłaniem duchĂłw. JeÂśli homeopatia jest rzeczywiÂście dzieÂłem spirytyzmu, to korzystanie z tej “wiedzy” nie pozostanie “bezkarne” (J. Verlinde).

Z tego punktu widzenia homeopatia przekracza kompetencje lekarza (ktĂłry dotyka w tym przypadku jedynie “wierzchoÂłka gĂłry lodowej”), gdyÂż jest uwikÂłana w pewien zÂłoÂżony ÂświatopoglÂąd (caÂłoÂściowÂą wizjĂŞ Âświata) oraz w kryptoreligijny kult. W ideologii homeopatii wystĂŞpujÂą bowiem idee gnostyckie, hermetyczne oraz orientalne, z dominujÂącÂą ideÂą monizmu i panteizmu (ÂświatopoglÂąd), gdzie ubĂłstwia siĂŞ idolatrycznie (przynajmniej potencjalnie) kaÂżdy rodzaj stworzenia (kult).

StÂąd teÂż moÂżna stwierdziĂŚ, Âże takÂże w tym przypadku (jak w wielu innych przypadkach tzw. medycyny alternatywnej) praktyka “medyczna” wyrasta z okreÂślonego systemu ÂświatopoglÂądowo-kultycznego (a nie tylko filozoficznego czy teozoficznego), co powoduje, iÂż homeopatia rzekomo pomagajÂąc w jakimÂś paÂśmie, moÂże byĂŚ niebezpieczna w obszarach znacznie bardziej istotnych, duchowych czy wewnĂŞtrznych (zwÂłaszcza Âże homeopata ingeruje w Âżycie wewnĂŞtrzne czÂłowieka, swoiÂście je interpretujÂąc).

Ks. Aleksander Posacki

http://www.aleksanderposacki.pl/pl/artykuly/ks-aleksander-posacki-sj-o-homeopatii

Czy wszystkie przeÂżycia duchowe pochodzÂą od Ducha ÂŚwiĂŞtego? Wizjonerstwo jako zagroÂżenie dla wiary

Nadprzyrodzone doznania zwykle nie stanowiÂły dla KoÂścioÂła problemu, jeÂżeli dotyczyÂły - jako szczegĂłlna Âłaska Âżycia kontemplacyjnego - indywidualnego rozwoju duchowego. LiczyÂły siĂŞ wtedy kryteria subiektywne. ZarĂłwno Âśw. Teresa, jak i Âśw. Katarzyna wskazujÂą na owoce objawienia. JeÂśli wizja ostatecznie przynosi pokĂłj i "gÂłĂłd cnoty" - pochodzi od Boga. JeÂśli wizjonera z poczÂątku opanowuje radoÂśĂŚ, "ktĂłra przechodzi w zamĂŞt i ciemnoÂśĂŚ duchowÂą" - to znak, Âże BĂłg nie jest ÂźrĂłdÂłem wizji. Duch ÂŚwiĂŞty jest czĂŞsto "imitowany" przez zÂłego ducha, co dotyczy najczĂŞÂściej osĂłb poboÂżnych, ale nie zawsze pokornych. Problem leÂży wiĂŞc w pokorze.

RzeczywistoÂśĂŚ byÂła jednak bardziej zÂłoÂżona, gdy chodziÂło o wizje, przedstawiajÂące jakieÂś nowe orĂŞdzia teologiczne. W takiej sytuacji KoÂściĂłÂł czuwaÂł nad wizjonerem poprzez kierownikĂłw duchowych dobrze znajÂących naukĂŞ KoÂścioÂła. IstniaÂły teÂż kryteria, ktĂłre pozwalaÂły okreÂśliĂŚ, czy wizja pochodzi od zÂłego ducha (ewentualnie od samego wizjonera), czy od Boga.
Podstawowym kryterium byÂł stosunek zjawy do instytucji KoÂścioÂła. JeÂśli zjawa traktowaÂła KoÂściĂłÂł hierarchiczny z szacunkiem, tak jak Pan Jezus w wizjach Âśw. Teresy, moÂżna byÂło dalej badaĂŚ, czy treÂśĂŚ wizji nie jest sprzeczna z naukÂą KoÂścioÂła. JeÂśli natomiast pojawiaÂła siĂŞ krytyka instytucji KoÂścioÂła, hierarchĂłw czy kierownikĂłw duchowych, wizjĂŞ traktowano jako faÂłszywÂą, bÂądÂź inspirowanÂą przez diabÂła. BĂłg bowiem nie mĂłgÂł podwaÂżaĂŚ sensu KoÂścioÂła, ktĂłry sam powoÂłaÂł do istnienia. Nie moÂże burzyĂŚ czy niszczyĂŚ instytucji odpowiedzialnej za zbawienie wieczne. Problem tkwi wiĂŞc w posÂłuszeĂąstwie.
Wydaje siĂŞ, Âże to podstawowe kryterium - wbrew ostrzeÂżeniom Âśw. Faustyny - popadÂło dzisiaj w nieÂłaskĂŞ i wielu wizjonerĂłw za nic ma naukĂŞ KoÂścioÂła, a zwÂłaszcza posÂłuszeĂąstwo.

OgĂłlne zasady weryfikacji objawieĂą i wizji
WedÂług Âśw. Faustyny, szatan moÂże okrywaĂŚ siĂŞ nawet pÂłaszczem pokory, ale pÂłaszcza posÂłuszeĂąstwa nie moÂże na siebie naciÂągnÂąĂŚ, i tu siĂŞ wydaje caÂła jego robota (Dzienniczek, 939).
Przypomnijmy wiĂŞc ogĂłlne zasady, ktĂłre obowiÂązujÂą kaÂżdego katolika. Od strony merytorycznej (treÂśĂŚ) podstawowym warunkiem i kryterium autentycznoÂści objawieĂą prywatnych (i uznania ich prawdziwoÂści przez KoÂściĂłÂł) jest ich zgodnoÂśĂŚ z treÂściÂą Objawienia BoÂżego i Magisterium KoÂścioÂła, a od strony formalnej takÂże sposĂłb (forma) przekazywania przesÂłania (taki nierozerwalny zwiÂązek formy z treÂściÂą jest zgodny z zasadami rozeznania duchĂłw w tradycji chrzeÂścijaĂąskiej, ktĂłre takÂże tu winny mieĂŚ zastosowanie). Nie stanowiÂą one rozwiniĂŞcia Objawienia publicznego (nie uzupeÂłniajÂą go o Âżadne nowe treÂści wiary), ale bĂŞdÂąc przejawem czy rozwiniĂŞciem "charyzmatu proroctwa" mogÂą pomĂłc KoÂścioÂłowi w lepszym rozumieniu i przyjĂŞciu niezmiennych prawd wiary. "'Ducha nie gaÂście, proroctwa nie lekcewaÂżcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne - zachowujcie' (1 Tes 5, 19-21). W kaÂżdym czasie dany jest KoÂścioÂłowi charyzmat proroctwa, ktĂłry naleÂży badaĂŚ, ale ktĂłrego nie moÂżna teÂż lekcewaÂżyĂŚ.
W tym kontekÂście naleÂży pamiĂŞtaĂŚ, Âże proroctwo w rozumieniu biblijnym nie oznacza przepowiadania przyszÂłoÂści, ale wyjaÂśnianie woli BoÂżej na chwilĂŞ obecnÂą, ktĂłra wskazuje takÂże wÂłaÂściwÂą drogĂŞ ku przyszÂłoÂści. (...) W tym sensie moÂżna powiÂązaĂŚ charyzmat proroctwa z pojĂŞciem 'znakĂłw czasu', na ktĂłre rzuciÂł nowe ÂświatÂło SobĂłr WatykaĂąski II: 'Umiecie rozpoznawaĂŚ wyglÂąd ziemi i nieba, a jakÂże obecnego czasu nie rozpoznajecie?' (ÂŁk 12, 56). W myÂśl tych sÂłĂłw Jezusa 'znaki czasu' naleÂży rozumieĂŚ jako Jego wÂłasnÂą drogĂŞ, Jego samego. WyjaÂśniaĂŚ znaki czasu w Âświetle wiary znaczy rozpoznawaĂŚ obecnoÂśĂŚ Chrystusa w kaÂżdym czasie. Taki jest wÂłaÂśnie cel objawieĂą prywatnych uznanych przez KoÂściĂłÂł" (Kard. J. Ratzinger, Komentarz teologiczny Kongregacji Nauki Wiary nt. orĂŞdzia fatimskiego, 26 VI 2000 r.).
Innymi sÂłowy, chodzi tu gÂłĂłwnie o przypomnienie ducha samej Ewangelii w jej prostocie i wezwaniu do nawrĂłcenia (modlitwa, post, pokuta). Prorok gÂłosi wolĂŞ Boga: przypomina znaczenie pierwszego przykazania Dekalogu (idolatria), gÂłoszÂąc orĂŞdzie o nawrĂłceniu, lecz w horyzoncie alternatywy: nadziei zbawienia i moÂżliwoÂści jego utraty (tak byÂło np. w Fatimie). Ten wyraÂźny kontekst soteriologiczny - ÂściÂśle dotyczÂący zbawienia, pozwala odrĂłÂżniĂŚ tego rodzaju duchowe "widzenie wewnĂŞtrzne" np. od parapsychologicznego "jasnowidzenia", mistykĂŞ od mediumizmu, wiarĂŞ od gnozy.
W konsekwencji tradycja KoÂścioÂła katolickiego jest przekonana, Âże aby mĂłwiĂŚ o autentycznych objawieniach prywatnych, od strony "treÂści" musi zaistnieĂŚ: 1. zgodnoÂśĂŚ z tzw. Objawieniem publicznym, czyli Pismem ÂŚwiĂŞtym, ktĂłre zostaÂło zakoĂączone wraz ze ÂśmierciÂą ostatniego ApostoÂła (nie moÂże byĂŚ wiĂŞc nic ujĂŞte, zmienione, dodane). StÂąd "wiara chrzeÂścijaĂąska nie moÂże przyjÂąĂŚ 'objawieĂą', zmierzajÂących do przekroczenia czy poprawienia Objawienia, ktĂłrego Chrystus jest wypeÂłnieniem. Chodzi w tym wypadku o pewne religie niechrzeÂścijaĂąskie, a takÂże o pewne ostatnio powstaÂłe sekty, ktĂłre opierajÂą siĂŞ na takich 'objawieniach' (KKK 67)"; 2. ZgodnoÂśĂŚ z TradycjÂą i Magisterium KoÂścioÂła (dogmaty), ktĂłre to Objawienie interpretuje, majÂąc tzw. asystencjĂŞ Ducha ÂŚwiĂŞtego; 3. ZgodnoÂśĂŚ z decyzjami hierarchii KoÂścioÂła (upowaÂżnionej do rozeznania i decyzji w tej sprawie). Kluczowym kryterium - i w pierwszym rzĂŞdzie - jest tu posÂłuszeĂąstwo (wizjonerĂłw, sÂłyszÂących) wÂładzy KoÂścioÂła lokalnego (miejsce objawieĂą), ktĂłry to Magisterium reprezentuje.
Ten punkt jest najbardziej naraÂżony na naduÂżycie zwÂłaszcza ze strony zwolennikĂłw objawieĂą, ktĂłrzy naduÂżywajÂąc ducha profetyzmu objawieĂą, mogÂą niecierpliwie i tendencyjnie interpretowaĂŚ ostroÂżnoÂśĂŚ dziaÂłaĂą rozeznajÂącego KoÂścioÂła jako opĂłr wobec nawrĂłcenia, a co gorsza bunt przeciwko Bogu!
Badanie objawieĂą rozpoczyna tylko lokalna i kompetentna wÂładza koÂścielna (m.in. miejscowy biskup), natomiast ostateczne uznanie objawieĂą za prawdziwe i pozwolenie na ich rozpowszechnianie naleÂży wyÂłÂącznie do Stolicy Apostolskiej. Pozytywne orzeczenie wÂładzy koÂścielnej - co ustaliÂł juÂż Prosper Lambertini (pĂłÂźniejszy Benedykt XIV) - nie jest obowiÂązujÂące (stÂąd wiara np. w liczne objawienia maryjne nie jest konieczna). JeÂśli objawienia nie sÂą autentyczne, obowiÂązuje zakaz ich szerzenia.
Z powyÂższego wynikajÂą zasady, co do "formy" objawieĂą: 1. Objawienia muszÂą byĂŚ nie tylko prawdziwe (wedÂług powyÂższych kryteriĂłw), ale rĂłwnieÂż zasadniczo powÂściÂągliwe, a nawet krĂłtkie i zwiĂŞzÂłe (nie powinny byĂŚ "rozgadane" i zbyt hojne w szafowaniu tajemnicami, jak to jest w spirytyzmie), gdyÂż ich zadaniem jest tylko profetyczne przypomnienie treÂści Objawienia "publicznego" (gÂłĂłwnie ducha Ewangelii); 2. TreÂści muszÂą byĂŚ podane powaÂżnie (nie mogÂą byĂŚ Âśmieszne, ekstrawaganckie itd.), w sposĂłb moralnie (obyczajowo) i logicznie poprawny oraz racjonalnie uzasadniony, co zakÂłada teÂż poÂśrednio, Âże wizjonerzy powinni byĂŚ zdrowi psychicznie i odznaczaĂŚ siĂŞ przymiotami moralnymi, a nawet cnotami duchowymi; 3. MogÂą byĂŚ jedynie warunkowe (a nie fatalistyczne), czyli zaleÂżne od woli (nawrĂłcenia) czÂłowieka i woli Boga (ktĂłra siĂŞ moÂże zmieniĂŚ np. pod wpÂływem modlitwy i nawrĂłcenia czÂłowieka). Nie powinny byĂŚ wiĂŞc zbyt szczegĂłÂłowymi scenariuszami wydarzeĂą (co jest cechÂą wrĂłÂżbiarstwa); 4. Powinny byĂŚ zasadniczo potwierdzone wiarygodnymi cudami, rozeznanymi jako nadprzyrodzone, gdyÂż mogÂą byĂŚ rĂłwnieÂż "cuda faÂłszywe" (tu potrzebne sÂą szczegĂłlna czujnoÂśĂŚ i rozeznanie, gdyÂż objawienia prywatne bywajÂą miejscem zwodzenia demonicznego, o czym siĂŞ czĂŞsto zapomina); 5. Powinny przynosiĂŚ "dobre owoce" wzrostu wiary, miÂłoÂści Boga i bliÂźniego, szacunku do KoÂścioÂła, a nie "zÂłe owoce" zwÂątpienia, zamĂŞtu, rozÂłamu czy nienawiÂści; 6. Zgodnie z powyÂższymi zasadami, a szczegĂłlnie z samymi zasadami wiary chrzeÂścijaĂąskiej, powinny byĂŚ pozbawione przymusu i otwarte na weryfikacjĂŞ.

PosÂłuszeĂąstwo decyzji KoÂścioÂła
Wierni i osoby widzÂące pozostawiajÂą rozeznanie organom oficjalnym KoÂścioÂła, majÂąc obowiÂązek przyjÂąĂŚ w ulegÂłoÂści ich orzeczenie. Ale orzeczenie pozytywne KoÂścioÂła jest moÂżliwe dopiero wtedy, gdy objawienia siĂŞ skoĂączÂą, poniewaÂż dopiero wtedy moÂżna caÂłoÂściowo i obiektywnie zbadaĂŚ skutki objawieĂą, wraz z losami wizjonerĂłw (tu pojawia siĂŞ problem np. z Medjugorie). Orzeczenie pozytywne nastĂŞpuje, kiedy wynik badaĂą UrzĂŞdu KoÂścielnego jest pozytywny (wedÂług kard. J Ratzingera, pierwszym urzĂŞdem i niezastÂąpionym jest biskup ordynariusz miejsca).
Ostatnie uznane objawienia staÂły siĂŞ takimi dziĂŞki rozeznaniom (sprawa Cudownego Medalika - 1830 r.; La Salette - 1846; Lourdes - 1858; Fatima - 1917). W czasie trwania objawieĂą KoÂściĂłÂł nie wydaje oficjalnego rozeznania, zachowujÂąc postawĂŞ wyczekujÂącÂą. Orzeczenie pozytywne zawsze nastĂŞpuje w jakiÂś czas po zakoĂączeniu objawieĂą. Wymienione powyÂżej objawienia sÂą wielkim darem BoÂżym, zÂłoÂżone zostaÂły w skarbcu KoÂścioÂła, znajdujÂąc siĂŞ w spokojnym jego posiadaniu, i przynoszÂą ciÂągle owoce. StanowiÂą teÂż wielkÂą pomoc dla ludu BoÂżego w jego pielgrzymce wiary. JednakÂże te objawienia, jako prywatne, nie obowiÂązujÂą do wierzenia, poniewaÂż nie sÂą dogmatami i prawdami wiary wyznawanymi np. w Credo.
Orzeczenie negatywne nie musi czekaĂŚ aÂż seria objawieĂą siĂŞ skoĂączy. JeÂżeli w trakcie objawieĂą wystÂąpiÂą jednoznaczne negatywne cechy, UrzÂąd KoÂścioÂła (Kongregacja Nauki i Wiary jest tu instancjÂą najwyÂższÂą, a UrzÂąd to najczĂŞÂściej osoba biskupa danego miejsca) orzeka negatywnie w celu ostrzeÂżenia wiernych przed bÂłĂŞdem, aby ich uchroniĂŚ przed duchowÂą szkodÂą. PrzykÂładem sÂą objawienia w Garabandal (bĂŞdÂące wedÂług ks. J. Warszawskiego SJ demonicznÂą imitacjÂą Fatimy) w Hiszpanii (w latach 1961-1965), ktĂłre po orzeczeniu negatywnym ustaÂły.
ÂŚwieÂższym przykÂładem sÂą pisma i dziaÂłalnoÂśĂŚ Vassuli Ryden (popierajÂącej Garabandal), o ktĂłrych orzekÂła Kongregacja Nauki Wiary w dniu 6 paÂździernika 1995 r., stwierdzajÂąc, Âże zawierajÂą bÂłĂŞdy doktrynalne. Kongregacja wezwaÂła biskupĂłw, aby naleÂżycie pouczyli swoich wiernych i nie dopuszczali do szerzenia siĂŞ jej pism. Kongregacja wezwaÂła wiernych, by nie uznawali objawieĂą i wypowiedzi Vassuli Ryden za nadprzyrodzone. Mimo Âże zostaÂł podjĂŞty dialog Watykanu z VassulÂą Ryden, Nota Kongregacji Nauki Wiary nie zostaÂła odwoÂłana.
Oto fragment tego dokumentu zwracajÂącego uwagĂŞ na problemy doktrynalne: "UwaÂżna i spokojna analiza caÂłej sprawy, dokonana przez KongregacjĂŞ w celu 'zbadania duchĂłw, czy sÂą z Boga" (por. l J 4, l), ujawniÂła - obok aspektĂłw pozytywnych - takÂże caÂły zespĂłÂł elementĂłw o zasadniczym znaczeniu, ktĂłre w Âświetle doktryny katolickiej naleÂży oceniĂŚ negatywnie. Trzeba nie tylko zwrĂłciĂŚ uwagĂŞ na podejrzany charakter zewnĂŞtrznych form, w jakich dokonujÂą siĂŞ owe rzekome objawienia, ale takÂże podkreÂśliĂŚ zawarte w nich pewne bÂłĂŞdy doktrynalne [AP]. MĂłwiÂą one miĂŞdzy innymi o Osobach TrĂłjcy ÂŚwiĂŞtej, posÂługujÂąc siĂŞ tak niejasnym jĂŞzykiem, Âże prowadzi to do pomieszania wÂłaÂściwych imion i funkcji Boskich OsĂłb. Rzekome objawienia obwieszczajÂą, Âże wkrĂłtce w KoÂściele zapanuje Antychryst. W duchu milenarystycznym zapowiadajÂą decydujÂącÂą i chwalebnÂą interwencjĂŞ Boga, ktĂłry ma jakoby ustanowiĂŚ na ziemi, jeszcze przed ostatecznym przyjÂściem Chrystusa, erĂŞ pokoju i powszechnego dobrobytu. PrzewidujÂą teÂż bliskie juÂż powstanie KoÂścioÂła, ktĂłry miaÂłby byĂŚ swego rodzaju wspĂłlnotÂą panchrzeÂścijaĂąskÂą, co jest niezgodne z doktrynÂą katolickÂą. Fakt, Âże wymienione wyÂżej bÂłĂŞdy nie pojawiajÂą siĂŞ w pĂłÂźniejszych pismach Vassuli Ryden, jest znakiem, Âże rzekome 'niebiaĂąskie objawienia' sÂą jedynie owocem prywatnych przemyÂśleĂą" (Watykan, 6 paÂździernika 1995 r. w: L'Osservatore Romano, wyd. pol., 1/1996, s. 66).
PrzyjĂŞcie takiego orzeczenia najwyÂższego UrzĂŞdu KoÂścioÂła obowiÂązuje wiernych w sumieniu, a tym bardziej kapÂłanĂłw i biskupĂłw. Okazywanie sprzeciwu i zachĂŞcanie do niego innych jest grzesznym nieposÂłuszeĂąstwem i budzi u nich zgorszenie. Sprawa orzeczeĂą negatywnych jest o tyle powaÂżna, Âże np. w latach 1933--1989 naliczono w KoÂściele katolickim 366 objawieĂą przypisywanych Matce BoÂżej, ponadto pojawiaÂły siĂŞ krwawiÂące krzyÂże i pÂłaczÂące figury (Syrakuzy 1953 r.), krwawiÂące obrazy (katedra w Lublinie 1949 r.). Nie majÂą one pozytywnych orzeczeĂą, ale wiele zostaÂło odrzuconych jako nieprawdziwe (np. OÂława). Inne zaÂś najpierw zyskaÂły aprobatĂŞ i pozwolenie na druk (Imprimatur), ale po bliÂższym badaniu aprobatĂŞ cofniĂŞto (pisma Vassuli czy objawienia w Montechiari - Italia). Trzeba uwaÂżnie nasÂłuchiwaĂŚ gÂłosu KoÂścioÂła - "sentire cum Ecclesia" (Âśw. Ignacy Loyola).

Iluminizm i gnoza jako Âśmiertelne zagroÂżenie dla KoÂścioÂła
Pomimo Âże wiele z prywatnych objawieĂą okreÂślanych jest jako "znaki czasu", to niejednokrotnie moÂżna w zwiÂązku z nimi dostrzec teÂż zagroÂżenia dla jednoÂści KoÂścioÂła. Dotyczy to zwÂłaszcza sytuacji, kiedy biskupi nie mogÂą uznaĂŚ ich autentycznoÂści. SzczegĂłlnÂą troskĂŞ budzi liczny napÂływ pielgrzymĂłw do miejsc, w ktĂłrych KoÂściĂłÂł wprawdzie nie zaprzeczyÂł, ale teÂż nie potwierdziÂł autentycznoÂści objawieĂą.
Wizjonerstwo "poza" KoÂścioÂłem, a nawet "przeciwko" KoÂścioÂłowi od wiekĂłw byÂło cechÂą gnozy, ktĂłra w ukrytej pysze i baÂłwochwalczym ubĂłstwieniu czÂłowieka gÂłosiÂła tezy o bezpoÂśredniej relacji z Bogiem, ktĂłra moÂże siĂŞ obyĂŚ bez osÂądu teologicznego instytucji KoÂścioÂła. Ojcowie KoÂścioÂła widzieli w gnozie podstawowe i Âśmiertelne zagroÂżenie dla prawdziwej duchowoÂści. Praktyka pokazuje, Âże pragnienie bezpoÂśrednioÂści poznania Boga - bez Âżadnych zapoÂśredniczeĂą i weryfikacji - moÂże byĂŚ bardzo niebezpieczne, gdyÂż moÂże byĂŚ wykorzystane przez "przeciwnika", czyli diabÂła, ktĂłry chĂŞtnie przemienia siĂŞ w anioÂła ÂświatÂłoÂści (2 Kor 11, 14).
W takim wÂłaÂśnie duchu, nieco pĂłÂźniej doktor mistyczny Âśw. Jan od KrzyÂża ostrzegaÂł przed kaÂżdÂą formÂą wizjonerstwa w duchu pseudomistycznego iluminizmu, bĂŞdÂącego odmianÂą gnostyckiego bÂłĂŞdu. PoÂżÂądanie wizji i objawieĂą, co moÂże staĂŚ siĂŞ rodzajem przywiÂązania i zniewalajÂącego naÂłogu, Âśw. Jan nazywa dzieÂłem diabÂła. Pisze on, Âże szatan aÂż dygoce z radoÂści na widok duszy przyjmujÂącej chĂŞtnie wizje i objawienia, a moÂże i gotowej je uprzedzaĂŚ. W taki sposĂłb podsuwa on "truciznĂŞ bÂłĂŞdu" i odwraca od "Âżycia z wiary", ktĂłre decyduje o zbawieniu wiecznym. Kto Âżyczy sobie wizji i objawieĂą, na pewno popadnie w ciĂŞÂżkie bÂłĂŞdy, ostrzega hiszpaĂąski mistyk i doktor KoÂścioÂła, gdzie iluminizm Âłatwo przeciwstawia siĂŞ posÂłuszeĂąstwu, zaÂś gnoza wizjonerstwa niszczy wiarĂŞ. Albowiem "poÂżÂądanie tych objawieĂą otwiera drogĂŞ szatanowi, by mĂłgÂł duszĂŞ oszukiwaĂŚ innymi widziadÂłami, ktĂłre umie on bardzo dobrze naÂśladowaĂŚ i przedstawiaĂŚ je duszy jako dobre" (Âśw. Jan od KrzyÂża, Droga na gĂłrĂŞ Karmel, KrakĂłw 1995, t. II, s.11).
Wiele grup chrzeÂścijaĂąskich ulega dziÂś pokusie wizjonerstwa, ktĂłre przypomina ciekawskie wrĂłÂżbiarstwo, degradujÂąc przez to swojÂą wiarĂŞ. Wizje same w sobie nie mogÂą dostarczaĂŚ Âżadnej pewnej informacji. Raczej niepokojÂą umysÂł i odbierajÂą pokĂłj serca, gdy czÂłowiek chce zamieniĂŚ ciemnoÂśĂŚ (i zasÂługĂŞ) wiary - w duchu gnozy - na iluministycznÂą jasnoÂśĂŚ, ktĂłrej nigdy nie osiÂągnie. ZachÂłannoÂśĂŚ ÂświatÂła dowodĂłw pÂłynÂących z wizji jest wprost proporcjonalna do braku wiary. Brak pewnoÂści wewnĂŞtrznej pÂłynÂącej z wiary koresponduje ÂściÂśle z poszukiwaniem zewnĂŞtrznych dowodĂłw w wizjach, co jest ulotne i w istocie nie do zrealizowania.
Pragnienie nadzwyczajnego poznania jest dziÂś cechÂą wielu charyzmatykĂłw. Istnieje w tych Âśrodowiskach potrzeba ustawicznego rozeznawania duchowego, aby rozpoznaĂŚ odwiecznÂą pokusĂŞ gnozy, zwodniczÂą propozycjĂŞ wĂŞÂża. Istnieje demoniczny "dar jĂŞzykĂłw" (K. Koch). "Spoczynek w Duchu" to nie musi byĂŚ zawsze wydarzenie duchowe, ale moÂże byĂŚ psychologiczne lub okultystyczne (por. ks. kard. L. Suenens, "Spoczynek w Duchu" kontrowersyjne zjawisko, KrakĂłw 2005 r.). "Dar poznania" - jako forma charyzmatu proroctwa (Ph. Madre) to nie gnoza czy wrĂłÂżbiarstwo, ktĂłre zniewala. ZdarzajÂą siĂŞ jednak takie naduÂżycia, gdy szuka siĂŞ poznania w zbyt konkretnych i przyziemnych sprawach.
DziÂś "poÂżÂądliwoÂśĂŚ poznawcza" gnozy przybiera formĂŞ mediumizmu, obecnego czĂŞsto w radiestezji, bioenergoterapii, a takÂże w rĂłÂżnych formach pseudomedycznych i pseudopsychologicznych terapii czy "mentalnych" treningĂłw "supernauczania". Stosuje siĂŞ tam czĂŞsto tzw. wizualizacje, nie weryfikujÂąc zwodniczych podszeptĂłw wyobraÂźni, swoiÂście i zbyt optymistycznie zdefiniowanej. W tym kontekÂście praktykuje siĂŞ tu czĂŞsto wizualizacje "przewodnikĂłw wewnĂŞtrznych" (praktyka stosowana od wiekĂłw w szamanizmie i w rozmaitych formach spirytyzmu i magii), co moÂże - w caÂłkiem niezamierzony sposĂłb - otwieraĂŚ na mediumiczny kontakt z duchami, ktĂłre tylko pozornie sÂą przyjazne (to zagroÂżenie dotyczy takÂże dzieci).
W kontekÂście reaktywacji gnostyckiego myÂślenia naleÂży zwrĂłciĂŚ szczegĂłlnÂą uwagĂŞ na pseudopsychologiĂŞ podszywajÂącÂą siĂŞ pod neutralnÂą psychologiĂŞ, a stosujÂącÂą w istocie ukryte zaÂłoÂżenia pozapsychologiczne. Prezentuje ona moÂżliwoÂści rozwoju umysÂłu-mĂłzgu jako rzekomo czysto psychologiczne (np. Metoda Silvy czy NLP). Tymczasem owe techniki (nauczane czĂŞsto przez nie-psychologĂłw) umocowane sÂą nie w kontekÂście psychologii, ale w obszarze - podmieniajÂącej jÂą - ideologii "gnostyckiej", traktujÂącej czÂłowieka jako "geniusza-boga" (problem grzechu idolatrii). StÂąd tego rodzaju "przemiany osobowoÂści", ktĂłre rozpoczynajÂą siĂŞ od niewinnych propozycji poprawy umiejĂŞtnoÂści myÂślenia czy pamiĂŞci, kierowane sÂą ku rozbudzaniu zdolnoÂści paranormalnych, traktowanych jako duchowe czy boskie. Powoduje to powaÂżne spustoszenia duchowo-moralne, a nie tylko psychiczne.
Chodzi tu o doÂświadczenia i zniewolenia medialne. WedÂług Âświadectw egzorcystĂłw, sÂą one zwiÂązane nie tylko z satanizmem, ale takÂże z magiÂą, spirytyzmem (dziÂś takÂże channelingiem czy doÂświadczeniami UFO). Do tego tematu moÂżna zaliczyĂŚ doÂświadczenia z anioÂłami czy duszami czyÂśĂŚcowymi, ktĂłre mogÂą byĂŚ czasami prawdziwe. Tu naleÂży wÂłÂączyĂŚ doÂświadczenia z "pismem automatycznym", ktĂłre sÂą problematyczne w kontekÂście mistyki nadzwyczajnej, jak byÂło widoczne w doÂświadczeniach Vassuli Ryden.
Nie wszyscy jesteÂśmy wiĂŞc jednego Ducha, stÂąd "badajmy duchy czy sÂą z Boga" (l J 4, l). Wizje mogÂą niszczyĂŚ wiarĂŞ, a iluminizm - posÂłuszeĂąstwo, gdzie zerwanie wiĂŞzi z KoÂścioÂłem i jego naukÂą jest takÂże zerwaniem ich z Duchem ÂŚwiĂŞtym, co moÂże byĂŚ niebezpieczne dla naszego zbawienia. Jak przypomina bowiem Jan PaweÂł II, "sam Chrystus Pan w trosce o tĂŞ wiernoÂśĂŚ dla prawdy BoÂżej przyobiecaÂł KoÂścioÂłowi specjalnÂą pomoc Ducha Prawdy, wyposaÂżyÂł w dar nieomylnoÂści tych, ktĂłrym zleciÂł przekazywanie tej prawdy, jej nauczanie - jak to dokÂładnie okreÂśliÂł SobĂłr WatykaĂąski I, a powtĂłrzyÂł SobĂłr WatykaĂąski II" ("Redemptor hominis" 19).
ks. Aleksander Posacki SJ

ArtykuÂł z: Nasz Dziennik; Sobota-Niedziela, 26-27 maja 2007, Nr 122 (2835)

http://www.aleksanderposacki.pl/pl/artykuly/czy-wszystkie-przezycia-duchowe-pochodza-od-ducha-swietego-wizjonerstwo-jako-zagrozenie-dla-wiary

ÂŹrĂłdÂło: Przewodnik Katolicki
Marek Dziewiecki, Magdalena Guziak-Nowak

SEKSUALNOSC CZYSTA Z MILOSCI

Czy przed wspĂłÂłÂżyciem maÂłÂżonkowie powinni siĂŞ modliĂŚ? Dlaczego w sypialni nie ma miejsca na kompromis? I jak antykoncepcja kamienuje wspĂłÂłczesne kobiety? Na te i wiele innych pytaĂą odpowiada ks. dr Marek Dziewiecki, psycholog, autor publikacji dotyczÂących ksztaÂłtowania dojrzaÂłej postawy wobec poszczegĂłlnych sfer ludzkiego Âżycia, wychowania seksualnego, formacji sumienia i dojrzaÂłej religijnoÂści. Rozmawia Magdalena Guziak-Nowak.

Sakrament maÂłÂżeĂąstwa jest jedynym, ktĂłrego szafarzami sÂą Âświeccy, a nie ksiÂądz...

— Fakt ten podkreÂśla autonomiĂŞ mĂŞÂżczyzny i kobiety w wyborze maÂłÂżonka. Nikt nie moÂże im niczego w tym wzglĂŞdzie narzuciĂŚ. Nawet BĂłg! BÂłĂŞdne jest przekonanie, Âże to BĂłg zsyÂła komuÂś „drugÂą poÂłĂłwkĂŞ”, a zadaniem czÂłowieka jest odnaleÂźĂŚ „tĂŞ” osobĂŞ. MiÂłoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska to pomysÂł Boga, ale StwĂłrca respektuje wolnoÂśĂŚ czÂłowieka w wyborze Âżony czy mĂŞÂża. Podpowiada natomiast kryterium wyboru: powinna to byĂŚ taka osoba, ktĂłra potrafi kochaĂŚ na zawsze. Roztropny czÂłowiek konsultuje siĂŞ z Bogiem, rodzicami, duszpasterzem, ale ostateczna decyzja — i zwiÂązane z niÂą ryzyko! — spoczywa na narzeczonych.

Jaka jest rola ksiĂŞdza przy oÂłtarzu?

— Gdy narzeczeni ÂślubujÂą sobie nieodwoÂłalnÂą miÂłoÂśĂŚ, kapÂłan jest urzĂŞdowym Âświadkiem tej ich decyzji. Zanim to nastÂąpi, jest on zobowiÂązany do solidnej weryfikacji tego, czy ona i on doroÂśli do wiernej miÂłoÂści w dobrej i zÂłej doli, na zawsze. Sakrament maÂłÂżeĂąstwa to nie jedno z praw obywatelskich, z ktĂłrego kaÂżdy moÂże korzystaĂŚ. To spotkanie Boga z Jego przyjaciĂłÂłmi, ktĂłrzy z Jego pomocÂą ÂślubujÂą sobie miÂłoÂśĂŚ z najwyÂższym, BoÂżym znakiem jakoÂści.

W jednym ze swoich tekstĂłw pisze KsiÂądz, Âże dorastanie do miÂłoÂści, jakÂą proponuje BĂłg, nie jest spontaniczne. Ten brak spontanicznoÂści trochĂŞ mi tu nie pasuje...

— Modne obecnie ideologie przeceniajÂą moÂżliwoÂści czÂłowieka i mĂłwiÂą o spontanicznej samorealizacji czy o wychowaniu bez stresĂłw. Po grzechu pierworodnym to, co dobre, prawdziwe i piĂŞkne, jest trudne. Spontanicznie moÂżna siĂŞ krzywdziĂŚ, ale nie rozwijaĂŚ. MoÂżliwa jest spontaniczna autodestrukcja, na przykÂład w postaci narkomanii, alkoholizmu czy egoizmu. Spontanicznie przychodzi nam uczenie siĂŞ jĂŞzyka ojczystego, jedzenia czy poruszania siĂŞ. MiÂłoÂśĂŚ, odpowiedzialnoÂśĂŚ czy wolnoÂśĂŚ to postawy, ktĂłre wymagajÂą od czÂłowieka dyscypliny i wysiÂłku.

WspĂłÂłÂżycie seksualne jest chyba spontaniczne?

— Tak, ale wyÂłÂącznie wtedy, gdy jest przejawem popĂŞdu czy poÂżÂądania, a nie miÂłoÂści. JeÂśli jest ono wyrazem miÂłoÂści, to wiÂąÂże siĂŞ z rozwagÂą, delikatnoÂściÂą, wraÂżliwoÂściÂą na wraÂżliwoÂśĂŚ maÂłÂżonka, a taka postawa nie jest czymÂś spontanicznym, lecz przemyÂślanym. Wymaga bogatego czÂłowieczeĂąstwa. Dla erotomana pĂłjÂście do prostytutki jest spontaniczne. Jednak wspĂłÂłÂżycie w maÂłÂżeĂąstwie, ktĂłre wyraÂża miÂłoÂśĂŚ i czuÂłoÂśĂŚ, a nie poÂżÂądanie, to coÂś zupeÂłnie innego.

Co Biblia mĂłwi o seksualnoÂści czÂłowieka?

— Pierwsze polecenie, jakie BĂłg kieruje do mĂŞÂżczyzny i kobiety, brzmi: „BÂądÂźcie pÂłodni i rozmnaÂżajcie siĂŞ” (Rdz 1, 28). SeksualnoÂśĂŚ maÂłÂżonkĂłw na kartach Pisma ÂŚwiĂŞtego traktowana jest jako symbol bliskoÂści i miÂłoÂści Boga wobec czÂłowieka. JednoczeÂśnie Biblia tchnie realizmem, gdyÂż BĂłg jest realistÂą, ktĂłry nas rozumie, a nie tylko kocha. WÂłaÂśnie dlatego Pismo ÂŚwiĂŞte ukazuje sytuacje, w ktĂłrych wspĂłÂłÂżycie seksualne staje siĂŞ przekleĂąstwem. Dzieje siĂŞ tak wtedy, gdy ktoÂś redukuje siebie do ciaÂła i popĂŞdu, a drugÂą osobĂŞ traktuje jak rzecz.

Wypaczenie seksualnoÂści grozi nawet ludziom, ktĂłrzy osiÂągnĂŞli wysoki poziom duchowy i religijny. PrzykÂładem jest krĂłl Dawid, ktĂłry sÂłuÂżyÂł Bogu szczerze i z radoÂściÂą, ale w godzinie kryzysu staÂł siĂŞ cudzoÂłoÂżnikiem i mordercÂą. Ta sama seksualnoÂśĂŚ, ktĂłra w maÂłÂżeĂąstwie jest bÂłogosÂławieĂąstwem, poza nim moÂże staĂŚ siĂŞ ÂźrĂłdÂłem przemocy, chorĂłb, a nawet Âśmierci. Nawet Âświeckie systemy prawne zakazujÂą wiĂŞkszoÂści wyobraÂżalnych zachowaĂą seksualnych, gdyÂż prowadzÂą one do dramatycznych krzywd i cierpienia.

Jaki wiek jest lepszy na Âślub: bliÂżej 18 czy bliÂżej 40 lat?

— Zdecydowanie bliÂżej 18! Optymalny okres to czas miĂŞdzy 21. a 25. rokiem Âżycia. JeÂśli ktoÂś rozwija siĂŞ prawidÂłowo, roÂśnie w Âłasce i mÂądroÂści u Boga i ludzi, to w tym wieku jest juÂż na tyle dojrzaÂły, by zawrzeĂŚ szczĂŞÂśliwy i trwaÂły zwiÂązek maÂłÂżeĂąski. Dlaczego nie pĂłÂźniej? ChoĂŚby ze wzglĂŞdu na zegar biologiczny: na tym Âświecie nie Âżyjemy wiecznie. MÂłodzi maÂłÂżonkowie majÂą najwiĂŞksze szanse na to, by tryskaĂŚ wzajemnÂą miÂłoÂściÂą z mÂłodzieĂączym entuzjazmem.

Zwraca KsiÂądz uwagĂŞ na to, by w okresie przygotowania do maÂłÂżeĂąstwa „nie dochodziÂło do inicjacji seksualnej ani innych form krzywdy”. O jakie krzywdy tu chodzi?

— KrzywdÂą jest cudzoÂłĂłstwo, czyli wspĂłÂłÂżycie pozamaÂłÂżeĂąskie. Nie istnieje coÂś takiego jak wspĂłÂłÂżycie przedmaÂłÂżeĂąskie, gdyÂż — jeÂśli doszÂło do wspĂłÂłÂżycia przed Âślubem — to ona i on nie majÂą gwarancji, Âże siĂŞ pobiorÂą. MogÂą mieĂŚ jedynie takÂą nadziejĂŞ, ale Âżadna ze stron nie jest do tego zobowiÂązana. DoÂświadczenie uczy, Âże po takim wspĂłÂłÂżyciu mĂŞÂżczyzna czĂŞsto oddala siĂŞ, znika. WiĂŞkszoÂśĂŚ ludzi chce pobraĂŚ siĂŞ z kimÂś, kto szanuje samego siebie i kto przygotowuje siĂŞ do maÂłÂżeĂąstwa, opierajÂąc siĂŞ na miÂłoÂści, a nie na seksualnoÂści. RĂłwnieÂż taki mĂŞÂżczyzna, ktĂłry ma trudnoÂści w panowaniu nad popĂŞdem, nie chce Âżony, ktĂłra wspĂłÂłÂżyÂła z kimÂś przed Âślubem. ChoĂŚby z nim! JeÂśli dochodzi do wspĂłÂłÂżycia przed Âślubem, to wczeÂśniej czy pĂłÂźniej ona i on zacznÂą mieĂŚ Âżal do siebie. ChowajÂą siĂŞ przed Bogiem, jak Adam. Do koĂąca Âżycia bĂŞdÂą mieli wÂątpliwoÂści, czy ta druga osoba zachowa wiernoÂśĂŚ po Âślubie.

Jan PaweÂł II mĂłwi, Âże mĂŞÂżczyzna powinien rozwijaĂŚ relacjĂŞ do kobiety, ktĂłra jest seksualnie atrakcyjna, ale nie do jej seksualnoÂści.

— To bardzo trafna obserwacja! WziÂąĂŚ dziewczynĂŞ za rĂŞkĂŞ to nie to samo, co wziÂąĂŚ rĂŞkĂŞ dziewczyny. W pierwszym przypadku chÂłopak skupia siĂŞ na osobie, na jej przeÂżyciach i potrzebach, a w drugim — jedynie na jej ciele oraz na wÂłasnej przyjemnoÂści. JeÂśli mÂąÂż poczuje podniecenie, moÂże przytuliĂŚ siĂŞ do Âżony, szeptaĂŚ jej czuÂłe sÂłowa i dawaĂŚ znaki bliskoÂści, ktĂłre jÂą wzruszÂą. Ale jeÂśli zauwaÂży, Âże Âżona nie chce dziÂś wspĂłÂłÂżyĂŚ, uszanuje to.

Kilka lat temu jeden ze znajomych WÂłochĂłw powiedziaÂł mi, Âże bardzo kocha ÂżonĂŞ, ale ona od roku unika wspĂłÂłÂżycia. On na razie nie ma odwagi wprost o tym z niÂą rozmawiaĂŚ i cierpi, ale pozostaje jej wierny i jÂą szanuje. To sprawia mu wielkÂą radoÂśĂŚ. Gdy ktoÂś twierdzi, Âże musi wspĂłÂłÂżyĂŚ okreÂślonÂą liczbĂŞ razy w miesiÂącu, to jest niezdolny do miÂłoÂści i pusty duchowo, gdyÂż duchowoÂśĂŚ zaczyna siĂŞ od odkrycia, Âże nie jestem tylko ciaÂłem.

MĂłwi siĂŞ, Âże maÂłÂżeĂąstwo to sztuka kompromisĂłw. W sprawach seksualnych teÂż?

— Na kompromisy moÂżna godziĂŚ siĂŞ jedynie w sprawach drugorzĂŞdnych — w kwestii gustĂłw i smakĂłw czy w kwestiach, ktĂłre nie odnoszÂą siĂŞ do zasad moralnych i sumienia. W miÂłoÂści i moralnoÂści kompromisĂłw byĂŚ nie moÂże. Rodzic moÂże byĂŚ tolerancyjny w kwestii tego, jakiego koloru czapkĂŞ wÂłoÂży dziecko zimÂą: niebieskÂą czy czerwonÂą, ale czapkĂŞ wÂłoÂżyĂŚ musi. Na kompromisy moÂżna pĂłjÂśĂŚ w kwestii spĂŞdzania wolnego czasu czy wyjazdu na wakacje. JeÂśli natomiast Âżona czuÂłaby siĂŞ niekochana, gdyby mÂąÂż dÂąÂżyÂł do wspĂłÂłÂżycia na przykÂład w sytuacji, w ktĂłrej ona ma powaÂżne zmartwienie lub przeÂżywa uzasadniony Âżal do niego, to mÂąÂż powinien to respektowaĂŚ. Zmuszanie jej byÂłoby zaprzeczeniem miÂłoÂści do niej.

SÂą tacy duszpasterze, ktĂłrzy przekonujÂą, Âże dla dobra maÂłÂżeĂąstwa Âżona powinna niemal zawsze ustĂŞpowaĂŚ...

— Dlaczego Âżona, a nie mÂąÂż?! Fundamentem maÂłÂżeĂąstwa jest miÂłoÂśĂŚ. UstĂŞpowanie za cenĂŞ sumienia czy krzywdy to rezygnacja z miÂłoÂści i poczÂątek kryzysu maÂłÂżonkĂłw. KochajÂący mÂąÂż nigdy nie oczekuje kompromisĂłw w sprawach regulowanych Dekalogiem czy innymi normami moralnymi.

Jeden z katolickich serwisĂłw internetowych promuje gadÂżety urozmaicajÂące Âżycie seksualne. MyÂślaÂłam, Âże KoÂściĂłÂł tego nie popiera.

— Z pewnoÂściÂą nie popiera. Ta wiadomoÂśĂŚ mnie szokuje! Jest to stawianie seksu w centrum uwagi i kosztem miÂłoÂści! To poÂśrednie promowanie uzaleÂżnieĂą, a nawet patologii. Szukanie akcesoriĂłw seksualnych to przejaw skupiania siĂŞ na popĂŞdzie zamiast na kochanej osobie. Z gadÂżetĂłw korzystajÂą erotomani, u ktĂłrych stopniowo spada wraÂżliwoÂśĂŚ na dotychczasowe bodÂźce.

W maÂłÂżeĂąstwie atrakcyjna jest osoba, a nie wspĂłÂłÂżycie. Nawet gdyby mÂąÂż miaÂł problemy z erekcjÂą, to najlepszÂą pomocÂą jest wtedy klimat bezpieczeĂąstwa, ktĂłry tworzy kochajÂąca i wraÂżliwa Âżona. WspĂłÂłÂżycie w maÂłÂżeĂąstwie to nie skutek podniecenia, lecz jeden ze sposobĂłw komunikowania miÂłoÂści.

Czy KoÂściĂłÂł boi siĂŞ sÂłowa „seks”?

— Nie boi siĂŞ tego sÂłowa, lecz demaskuje fakt, Âże odrywa ono seksualnoÂśĂŚ od miÂłoÂści i pÂłodnoÂści. Narzeczeni deklarujÂą, Âże chcÂą przyjÂąĂŚ i po katolicku wychowaĂŚ potomstwo, ktĂłrym BĂłg ich obdarzy, a nie Âże bĂŞdÂą bawiĂŚ siĂŞ „seksem”. Seks interesuje erotomana czy prostytutkĂŞ. MaÂłÂżonkĂłw interesuje wzajemna miÂłoÂśĂŚ, czuÂłoÂśĂŚ i pÂłodnoÂśĂŚ.

Zastanawiam siĂŞ, jakim jĂŞzykiem mĂłwiĂŚ o „tych sprawach”. W kolorowych pismach mamy wulgaryzmy, na ambonie — „komuniĂŞ osĂłb” i „oblubieĂączy akt maÂłÂżeĂąski”, ktĂłre majÂą gÂłĂŞbokie znaczenie teologiczne...

— ... ale sÂą zrozumiaÂłe jedynie dla fachowcĂłw. Trzeba unikaĂŚ obydwu tych skrajnoÂści i naÂśladowaĂŚ Jezusa, ktĂłry o wszystkim potrafiÂł mĂłwiĂŚ jĂŞzykiem zwyczajnym, prostym i jednoczeÂśnie precyzyjnym.

Co KsiÂądz sÂądzi o pomysÂłach ludzi mÂłodych, by ÂżyĂŚ w biaÂłym maÂłÂżeĂąstwie?

— To dziwny pomysÂł. Zawieranie maÂłÂżeĂąstwa z takim nastawieniem byÂłoby wrĂŞcz niewaÂżne. Tym siĂŞ rĂłÂżni maÂłÂżeĂąstwo od zwykÂłej przyjaÂźni, Âże maÂłÂżonkowie cieszÂą siĂŞ takÂże fizycznÂą bliskoÂściÂą i chcÂą wspĂłÂłÂżyĂŚ seksualnie. Idea biaÂłego maÂłÂżeĂąstwa wynika z bÂłĂŞdnego przekonania, Âże seksualnoÂśĂŚ maÂłÂżonkĂłw to „gorszy” rodzaj czystoÂści niÂż czystoÂśĂŚ osĂłb, ktĂłre nie zawierajÂą maÂłÂżeĂąstw. Takie przekonanie jest sprzeczne z BibliÂą. Sens ma natomiast powstrzymywanie siĂŞ od wspĂłÂłÂżycia wtedy, gdy ktoÂś po rozwodzie Âżyje w zwiÂązku cywilnym. Jest to warunek korzystania z sakramentĂłw ÂświĂŞtych.

Czy w sypialni jest miejsce na wstyd? W KsiĂŞdze Rodzaju czytamy, Âże nie byÂło go przed grzechem.

— ÂŻyjemy po grzechu pierworodnym i zdrowe poczucie wstydu oraz potrzeba intymnoÂści sÂą czymÂś pozytywnym i rozsÂądnym. Tylko czÂłowiek prymitywny ma wszystko na pokaz.

A co z pornografiÂą? NiektĂłrzy twierdzÂą, Âże skoro po Âślubie jest miejsce na wspĂłÂłÂżycie, to i na pornografiĂŞ.

— Jedno nie ma nic wspĂłlnego z drugim! CzÂłowiek, ktĂłry kocha, nie pomyÂśli nawet o pornografii. Przeciwnie, cierpi wtedy, gdy widzi tych, ktĂłrzy siĂŞ poniÂżajÂą przez nagrywanie treÂści pornograficznych albo korzystanie z nich.

OglÂądanie pornografii i masturbacja sÂą potrzebne na pewnym etapie rozwoju i nieszkodliwe: to jedna z „prawd” powtarzanych przez „nowoczesnych” seksuologĂłw.

— NiektĂłrzy z tych seksuologĂłw sÂą juÂż skazani za pedofiliĂŞ czy dzieciĂŞcÂą pornografiĂŞ. Ich poglÂądy nie majÂą nic wspĂłlnego z prawdÂą, miÂłoÂściÂą czy psychologiÂą rozwojowÂą, a za to wiele wspĂłlnego z ich Âżyciorysem albo z zaleceniami ich medialnych czy finansowych sponsorĂłw.

Jakie jeszcze kÂłamstwa sÂą czĂŞsto powtarzane?

— ChoĂŚby to, Âże trzeba siĂŞ „sprawdziĂŚ” przed Âślubem. W rzeczywistoÂści przed Âślubem trzeba sprawdziĂŚ dojrzaÂłoÂśĂŚ i zdolnoÂśĂŚ do miÂłoÂści, bo to fundament dopasowania siĂŞ mĂŞÂża i Âżony w kaÂżdej sferze Âżycia!

Gdzie powinna szukaĂŚ pomocy para, ktĂłra ma problemy w dziedzinie seksualnej?

— Najpierw potrzebna jest trafna diagnoza. Zwykle trudnoÂści seksualne sÂą objawem powaÂżniejszego kryzysu: miÂłoÂści, odpowiedzialnoÂści, wiernoÂści. Najlepszej pomocy udzielajÂą maÂłÂżonkom ci, ktĂłrzy uczÂą kochaĂŚ, nawracaĂŚ siĂŞ, odzyskiwaĂŚ nadziejĂŞ. Trzeba przezwyciĂŞÂżaĂŚ przyczyny, a nie jedynie symptomy problemu.

W jaki sposĂłb budowaĂŚ dobre maÂłÂżeĂąstwo „po przejÂściach”, gdy narzeczeni majÂą za sobÂą kontakty z wieloma partnerami seksualnymi? DuÂżo mĂłwi siĂŞ w KoÂściele o zachowaniu czystoÂści przedmaÂłÂżeĂąskiej, a mniej o tych, ktĂłrzy zbÂłÂądzili i potrzebujÂą „drugiej szansy”.

— To prawda. KapÂłani powinni wszystkim ludziom proponowaĂŚ optymalnÂą drogĂŞ Âżycia: w czystoÂści i ÂświĂŞtoÂści, ale teÂż pomagaĂŚ wracaĂŚ na tĂŞ drogĂŞ tym, ktĂłrzy z niej zeszli. WaÂżne, by taki powrĂłt nie wynikaÂł ze strachu przed chorobami wenerycznymi czy zdradami, ale z miÂłoÂści do Boga, z troski o samego siebie oraz z szacunku do drugiej osoby.

Na czym polega czystoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska?

— MaÂłÂżonkowie czyÂści wspĂłÂłÂżyjÂą wyÂłÂącznie wtedy, gdy jest to wyrazem ich wzajemnej miÂłoÂści, a nie popĂŞdu czy potrzeb emocjonalnych. CzystoÂśĂŚ to nie lĂŞk przed seksualnoÂściÂą, ale postawienie osoby i miÂłoÂści ponad popĂŞdem i seksualnoÂściÂą.

Co najbardziej niszczy fizycznÂą bliskoÂśĂŚ miĂŞdzy maÂłÂżonkami?

— Egoizm, wulgarnoÂśĂŚ, brak szacunku i delikatnoÂści, skupianie siĂŞ na technice wspĂłÂłÂżycia, a takÂże oczekiwanie, Âże seksualnoÂśĂŚ wystarczy komuÂś do szczĂŞÂścia.

Jak siĂŞ spowiadaĂŚ z grzechĂłw przeciwko VI przykazaniu?

— Szczerze, z prostotÂą i z miÂłoÂści. DojrzaÂły ksiÂądz pomaga penitentom przez to, Âże o tych kwestiach mĂłwi rzeczowo i pogodnie w czasie homilii, rekolekcji, w konfesjonale. TakÂże w obliczu kogoÂś, kto bardzo zgrzeszyÂł, spowiednik powinien pamiĂŞtaĂŚ, Âże to czÂłowiek, ktĂłry cierpi i chce siĂŞ zmieniĂŚ. ZasÂługuje na szacunek i pomoc w przemianie Âżycia.

Czy przed wspĂłÂłÂżyciem trzeba siĂŞ modliĂŚ?

— MoÂżna, podobnie jak moÂżna modliĂŚ siĂŞ przed wspĂłlnym robieniem zakupĂłw czy wspĂłlnym sprzÂątaniem domu. WspĂłÂłÂżycie seksualne maÂłÂżonkĂłw to nie jakaÂś wyizolowana akcja, jak w przypadku prostytucji, lecz jeden z elementĂłw ciÂągÂłego wyraÂżania wzajemnej miÂłoÂści. JeÂśli maÂłÂżonkowie wspĂłÂłÂżyjÂą wieczorem, to naturalne jest, Âże wczeÂśniej siĂŞ modlÂą. SzczĂŞÂśliwi maÂłÂżonkowie kaÂżdego wieczoru chĂŞtnie modlÂą siĂŞ razem!

Czy wspĂłÂłÂżycie jest „usprawiedliwione” tylko wtedy, gdy potencjalnie moÂże prowadziĂŚ do poczĂŞcia dziecka?

— Pierwszym sensem wspĂłÂłÂżycia jest komunikowanie miÂłoÂści. Narzeczeni nie ÂślubujÂą sobie pÂłodnoÂści, lecz miÂłoÂśĂŚ. Z woli StwĂłrcy pÂłodnoÂśĂŚ obejmuje mniej niÂż jednÂą trzeciÂą cyklu. Rodzicielstwo powinno byĂŚ potwierdzeniem wzajemnej miÂłoÂści maÂłÂżonkĂłw i byĂŚ ofiarne, gdyÂż nie istnieje rodzicielstwo wygodne.

A co z antykoncepcjÂą hormonalnÂą?

— To wspĂłÂłczesna forma kamienowania kobiet. W Starym Testamencie wspĂłÂłÂżyjÂących poza maÂłÂżeĂąstwem kamienowano, a dziÂś mĂŞÂżczyÂźni, dla ktĂłrych popĂŞd jest waÂżniejszy niÂż czÂłowiek, kaÂżÂą kobietom niszczyĂŚ zdrowie fizyczne i psychiczne przez przyjmowanie zbĂŞdnych dla organizmu hormonĂłw. Odpowiedzialne rodzicielstwo powinno byĂŚ osiÂągniĂŞte odpowiedzialnymi metodami.

Co zrobiĂŚ, gdy jedno z maÂłÂżonkĂłw chce ÂżyĂŚ zgodnie z naukÂą KoÂścioÂła, a drugie chce stosowaĂŚ antykoncepcjĂŞ?

— Trzeba wtedy wyjaÂśniĂŚ, Âże antykoncepcja nie chroni przed niechcianÂą ciÂąÂżÂą i Âże prowadzi do aborcji. Badania wykazujÂą, Âże ponad 70 proc. kobiet poddajÂących siĂŞ aborcji, stale stosowaÂło antykoncepcjĂŞ. Dojrzali maÂłÂżonkowie majÂą lepszÂą alternatywĂŞ: poznajÂą cykl pÂłodnoÂści i potrafiÂą Âświadomie kierowaĂŚ seksualnoÂściÂą. JeÂśli mimo takiej wiedzy ktoÂś przymusza do stosowania antykoncepcji, to druga osoba nie powinna godziĂŚ siĂŞ na wspĂłÂłÂżycie.

W jaki sposĂłb rodzice powinni okazywaĂŚ sobie miÂłoÂśĂŚ, aby byĂŚ dla dzieci dobrym wzorem w „tych sprawach”?

— Czule i dyskretnie! Intymne znaki bliskoÂści powinni rezerwowaĂŚ do kontaktĂłw sam na sam. Dzieci nie potrzebujÂą rodzicielskiego ekshibicjonizmu, lecz pomocy w uczeniu siĂŞ szacunku dla osĂłb drugiej pÂłci i w komunikowaniu miÂłoÂści w sposĂłb czysty i taktowny.

NiektĂłrzy pytajÂą: na co moÂżemy sobie pozwoliĂŚ, by to nie byÂło juÂż grzechem?

— To mentalnoÂśĂŚ przegranych. Ludzie mÂądrzy pytajÂą Boga i ludzi o to, co jeszcze mogÂą uczyniĂŚ, aby kochaĂŚ bardziej niÂż dotÂąd.

opr. mg/mg

Copyright © by Przewodnik Katolicki (15/2011)

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/Z/ZR/pk201115-seksualnosc.html

Jacek Prusak SJ

NIE MA INNEGO KOSCIOLA

W odrĂłÂżnieniu od krytykĂłw Soboru, Âśrodowisko „Tygodnika” stoi na stanowisku, Âże KoÂściĂłÂł otwarty jest nie tylko aktualny, ale stanowi esencjĂŞ katolickoÂści. Przy czym dalszej refleksji wymagajÂą kwestie sprawowania wÂładzy w KoÂściele czy etyki seksualnej, ktĂłre wyÂłÂączono z programu Soboru.

ZarĂłwno zwolennicy Soboru, jak i jego krytycy zgadzajÂą siĂŞ z tezÂą historyka KoÂścioÂła Johna O'Malleya SJ, iÂż „nigdy wczeÂśniej w historii katolicyzmu tak wiele i tak gwaÂłtownych zmian nie doczekaÂło siĂŞ usankcjonowania prawnego i wprowadzenia ich w Âżycie w taki sposĂłb, Âże natychmiast miaÂły one wpÂływ na Âżycie wszystkich wierzÂących” („Tradition and Transition: Historical Perspectives on Vatican II”). Ale juÂż zakres i tempo tych zmian budzÂą odmienne reakcje.

TradycjonaliÂści postrzegajÂą erĂŞ po Soborze jako czas odejÂścia od wiary, podpierajÂąc siĂŞ przy tym rĂłÂżnymi teoriami spiskowymi, w skrajnym przypadku (lefebryÂści) — dokonaniem schizmy. Zwolennicy progresywnego odczytania Vaticanum II uwaÂżajÂą (jak Karl Rahner), Âże dokonaÂło siĂŞ na nim „ostateczne zerwanie”, porĂłwnywalne jedynie z przejÂściem od judeochrzeÂścijaĂąstwa do chrzeÂścijaĂąstwa z dominacjÂą dawnych pogan, ktĂłre nastÂąpiÂło na Soborze Jerozolimskim w 49 r.

Obie interpretacje majÂą, takÂże w Polsce, nadal swoich wyznawcĂłw. PrawdÂą jest, Âże w nastĂŞpstwie ostatniego Soboru powstaÂło w KoÂściele wiele zawirowaĂą. Historia KoÂścioÂła pokazuje jednak, Âże „do rzadkoÂści naleÂżaÂły sobory, po ktĂłrych nie dochodziÂłoby do jakiegoÂś powaÂżniejszego zamĂŞtu”. Do takiego wniosku doszedÂł wyniesiony niedawno na oÂłtarze kard. John Henry Newman, analizujÂąc piĂŞĂŚ z szeÂściu pierwszych soborĂłw ekumenicznych. Z kolei kard. Henri de Lubac podkreÂślaÂł, Âże czĂŞstym owocem soborĂłw byÂła jakaÂś jednostronnoÂśĂŚ. Na przykÂład w wyniku Soboru WatykaĂąskiego I, ktĂłry poÂłoÂżyÂł ostateczny kres „koncyliaryzmowi” (nauce, Âże sobĂłr stoi ponad papieÂżem), doszÂło do „naduÂżyĂŚ kurialnego papizmu”. Natomiast w wyniku odkrycia przez SobĂłr WatykaĂąski II, iÂż KoÂściĂłÂł jest „Ludem BoÂżym”, pojawiÂł siĂŞ „integralizm (faÂłszywej) kolegialnoÂści (...) zmierzajÂący w kierunku kolektywizmu demokratycznego”.
Krytycy KoÂścioÂła otwartego

Krytyka KoÂścioÂła otwartego ma w Polsce dwa oblicza: progresywne i konserwatywne. Oba „obozy” inaczej rozumiejÂą soborowe aggiornamento. Prof. StanisÂław Obirek doszedÂł nawet wniosku, Âże deklaracja „Dominus Iesus” (z 2000 r.) poÂłoÂżyÂła kres istnieniu KoÂścioÂła otwartego, stÂąd przestaÂł go interesowaĂŚ katolicyzm instytucjonalny i prĂłbuje znaleÂźĂŚ dla siebie miejsce w ramach alternatywnych dyskursĂłw „teologii otwartej”. To prawda, Âże dokument ten spowodowaÂł wiele dyskusji, nie jest on jednak zaprzeczeniem osiÂągniĂŞĂŚ Soboru w dziedzinie ekumenii i dialogu miĂŞdzyreligijnego, jakby tego chcieli progresywiÂści.

Inny wydÂźwiĂŞk majÂą natomiast zarzuty formuÂłowane przez publicystĂłw konserwatywnych. Tu do dobrego tonu naleÂży krytyka KoÂścioÂła otwartego — zwÂłaszcza jeÂśli ma ona sÂłuÂżyĂŚ oÂśmieszeniu Âśrodowisk, ktĂłre budowaÂły wÂłasnÂą toÂżsamoÂśĂŚ w oparciu o soborowe reformy.

Publikacja ksiÂąÂżki Romana Graczyka „Cena przetrwania? SB wobec Tygodnika Powszechnego” staÂła siĂŞ okazjÂą nie tylko do sporĂłw na temat inwigilacji tego Âśrodowiska przez tajne sÂłuÂżby PRL, ale teÂż pretekstem do wyraÂżenia osobistych antypatii wobec osĂłb zwiÂązanych z „Tygodnikiem”, oraz rozliczenia Soboru i Âśrodowisk reprezentujÂących jego reformy w Polsce za promocjĂŞ „katolickiego socjalizmu”, a nawet komunizmu i marksizmu. Owi krytycy posÂługujÂą siĂŞ kliszami interpretacji konserwatywnych. Ich krytyka jest jednak politycznie zaangaÂżowana, i politycznym celom sÂłuÂży.

Przedstawiciele „Frondy”, „Christianitas”, „Teologii Politycznej” i publicyÂści „Rzeczpospolitej” deklarujÂą, Âże KoÂściĂłÂł otwarty juÂż siĂŞ „wypaliÂł”, co — ich zdaniem — uwiarygodnia krytyczny stosunek do Soboru i daje prawo do moralnego tryumfalizmu nad jego „zepsutym dzieckiem”, czyli „katolewicÂą” — a wiĂŞc ludÂźmi, z ktĂłrymi utoÂżsamiajÂą oni „Tygodnik”, „Znak” i „WiĂŞÂź”. Nie warto wchodziĂŚ w polemikĂŞ z pozycji argumentu odpowiedzialnoÂści zbiorowej, bo lustratorzy „Tygodnika” zapominajÂą, Âże ma on takie samo zastosowanie do kaÂżdego innego Âśrodowiska, niewiele wnoszÂąc do merytorycznej dyskusji nad KoÂścioÂłem otwartym.

Z faktu, iÂż w historii chrzeÂścijaĂąstwa pojawiali siĂŞ heretycy i schizmatycy, nie wynika, Âże KoÂściĂłÂł ma siĂŞ samorozwiÂązaĂŚ albo Âże zdradziÂł swojÂą misjĂŞ. O ile krytycy „Tygodnika” zgodziliby siĂŞ z tÂą konkluzjÂą, nie potrafiÂą takiego wniosku zaaplikowaĂŚ przy ocenie niektĂłrych osĂłb wyrosÂłych z krytykowanych Âśrodowisk, tylko przyjmujÂą biaÂło-czarne kategorie. Od roli samozwaĂączych kustoszy pamiĂŞci po zaÂłoÂżycielach „Tygodnika” przechodzÂą do roli inkwizytorĂłw, rozprawiajÂąc siĂŞ z rzekomÂą schizmÂą w redakcji. Ta wizja jest zbyt uproszczona, Âżeby traktowaĂŚ jÂą powaÂżnie.

O KoÂściĂłÂł otwarty warto jednak kruszyĂŚ kopie — trzeba tylko umieĂŚ odrĂłÂżniĂŚ socjologiczne i teologiczne znaczenie owej formuÂły w zastosowaniu do katolickiego liberalizmu i spoÂłecznego katolicyzmu, charakteryzujÂących ludzi Âśrodowisk posoborowych.

KATOLICKI LIBERALIZM

ÂŚwieckoÂśĂŚ przestaÂła byĂŚ utoÂżsamiana z postĂŞpem i nowoczesnoÂściÂą, tracÂąc tym samym zaplecze swej ideowej atrakcyjnoÂści — w wymiarze globalnym sekularyzm traci bowiem swoje znaczenie. Pomimo jego postĂŞpu na Zachodzie, „na caÂłym Âświecie Âżyje obecnie wiĂŞcej osĂłb o tradycyjnych poglÂądach religijnych niÂż kiedykolwiek przedtem — i stanowiÂą oni coraz wiĂŞkszy odsetek ludnoÂści Âświata” (P. Norris, R. Inglehart, „Sacrum i profanum: religia i polityka na Âświecie”). Z drugiej strony, i niejako w konsekwencji, z KoÂścioÂłĂłw o „nachyleniu liberalnym” odchodzÂą caÂłe rzesze wyznawcĂłw. W Stanach Zjednoczonych naleÂżaÂł kiedyÂś do nich co szĂłsty Amerykanin, obecnie — co trzydziesty.

Dla „konserwatywnych” chrzeÂścijan to argument do buntu przeciw Soborowi w „imiĂŞ ortodoksji”. Krytycy „Tygodnika” i innych posoborowych Âśrodowisk zapominajÂą jednak, Âże w Polsce nie byÂły i nie sÂą one zwiÂązane z progresizmem — nawet jeÂśli przykleja im siĂŞ takÂą etykietĂŞ — i z socjologicznego punktu widzenia reprezentujÂą znacznie wiĂŞksze Âśrodowiska katolikĂłw niÂż „Fronda”, „Christianitas” i „Teologia polityczna” razem wziĂŞte.

W KoÂściele funkcjonujÂą dwie definicje katolickiego liberalizmu — jego przeciwnikĂłw i zwolennikĂłw. PierwszÂą reprezentuje papieski Syllabus BÂłĂŞdĂłw. DrugÂą, z ktĂłrÂą utoÂżsamia siĂŞ Âśrodowisko „Tygodnika”, trafnie sformuÂłowaÂł Peter Steinfels: „Liberalny katolicyzm to po prostu nauczanie papieskie o sto lat za wczeÂśnie”. ÂŁÂączy on w sposĂłb nierozerwalny projekt ewangelizacji spoÂłeczeĂąstwa z kwestiÂą wewnĂŞtrznej reformy KoÂścioÂła. Sprzeciwia siĂŞ sojuszom tronu i oÂłtarza, domaga siĂŞ wolnoÂści religijnej. Chodzi mu nie o areligijne (Âświeckie) spoÂłeczeĂąstwo, ale uwolnienie KoÂścioÂła spod kurateli paĂąstwa i zniewalajÂących reÂżimĂłw, ktĂłre utrzymywaÂły wÂładzĂŞ siÂłÂą, a nie — z poszanowaniem swobĂłd obywatelskich. Zarazem uwaÂża, Âże KoÂściĂłÂł z definicji nie moÂże byĂŚ postĂŞpowy (jak chcÂą tego progresiÂści), bo rolÂą KoÂścioÂła nie jest zmienianie siebie poprzez dostosowywanie siĂŞ do Âświata, ale zmienianie Âświata. Siebie zaÂś KoÂściĂłÂł ma reformowaĂŚ.

GdybyÂśmy bowiem wprowadzili kategoriĂŞ postĂŞpu do eklezjologii, tak jak rozumiana jest ona w naukach spoÂłecznych, sugerowaÂłoby to, Âże ciÂągle coÂś lepszego jest przed KoÂścioÂłem, a to z ortodoksyjnego punktu widzenia jest nieprawdÂą, bo najlepsze juÂż siĂŞ dokonaÂło w zbawczym „wydarzeniu” Jezusa. KoÂściĂłÂł ma byĂŚ postĂŞpowy tylko w tym sensie, Âże staje siĂŞ zrozumiaÂły ze swoim przekazem dla pokoleĂą coraz bardziej oddalonych historycznie od czasĂłw Jezusa i ApostoÂłĂłw.

PociÂąga to za sobÂą przyjĂŞcie idei wolnoÂści sumienia, historycznego rozwoju dogmatĂłw, a takÂże zmiany treÂści nauczania Magisterium, pamiĂŞtajÂąc jednak o tym, Âże w historii KoÂścioÂła istnieje staÂła ciÂągÂłoÂśĂŚ z „wydarzeniem Jezusa”. Przemianom ulega instytucjonalny wymiar KoÂścioÂła, nie jego zwiÂązek w pochodzeniu i przeznaczeniu z objawionÂą w wymiarze historycznym dziaÂłalnoÂściÂą TrĂłjcy ÂŚwiĂŞtej. Zmiany treÂści nauczania w takich kwestiach, jak np. poglÂąd na temat doczesnej wÂładzy papieÂża, odmĂłwienie moÂżliwoÂści zbawienia tym, ktĂłrzy nie naleÂżÂą do KoÂścioÂła katolickiego, koÂścielna akceptacja praktyki niewolnictwa, usankcjonowana przez orzeczenia czterech soborĂłw, oraz zezwolenie na stosowanie tortur majÂących doprowadziĂŚ do przyznania siĂŞ do winy; potĂŞpienie idei rozdzielenia paĂąstwa i KoÂścioÂła, odmowa uznania obiektywnego prawa do wolnoÂści religijnej czy identyfikowanie wyÂłÂącznie KoÂścioÂła katolickiego z mistycznym CiaÂłem Chrystusa oraz prymat sumienia — pokazujÂą, Âże w teologii i przekazywaniu depozytu wiary moÂżliwy jest rozwĂłj w odczytywaniu przesÂłania Ewangelii, kto chce, niech nazywa to postĂŞpem.

Krytycy „Tygodnika” zapominajÂą, Âże to, co naleÂży dzisiaj do fundamentĂłw Katolickiej Nauki SpoÂłecznej, 150 lat temu potĂŞpiane byÂło jako najwiĂŞksze zÂło liberalizmu i sankcjonowane groÂźbÂą wykluczenia z KoÂścioÂła, a nawet groÂźbÂą piekÂła. PotĂŞpiano wtedy poglÂądy, ktĂłre dzisiaj sÂą „spoÂłecznÂą twarzÂą” KoÂścioÂła.
Esencja

KoÂściĂłÂł otwarty nie jest synonimem KoÂścioÂła bez granic czy bez toÂżsamoÂści. Jego otwartoÂśĂŚ dotyczy powszechnoÂści zbawienia w Jezusie, co dla KoÂścioÂła oznacza wyjÂście do wszystkich ludzi, wszystkich klas spoÂłecznych, ras i kultur. W odrĂłÂżnieniu od progresywnych i konserwatywnych krytykĂłw Soboru, Âśrodowisko „Tygodnika” stoi na stanowisku, Âże KoÂściĂłÂł otwarty stanowi samÂą esencjĂŞ katolickoÂści. Przy czym istniejÂą w nim kwestie, ktĂłre pominiĂŞto lub wyÂłÂączono z programu sesji Soboru WatykaĂąskiego II, takie jak sprawowanie wÂładzy w KoÂściele i etyka seksualna, ktĂłre domagajÂą siĂŞ dalszej refleksji i duszpasterskich rozwiÂązaĂą. Zwolennicy KoÂścioÂła otwartego nie godzÂą siĂŞ jednak na strategie reformy, ktĂłre pogÂłĂŞbiajÂą wewnĂŞtrznÂą w nim polaryzacjĂŞ, bÂądÂź propagujÂą rezygnacjĂŞ z instytucjonalnej przynaleÂżnoÂści do KoÂścioÂła.

ZwolennikĂłw katolicyzmu o personalistycznym obliczu, skupionych wokĂłÂł „Tygodnika”, „Znaku” i „WiĂŞzi”, charakteryzuje poszanowanie dla kultury i instytucji demokratycznych, wartoÂści takich jak dialog, mediacja i kompromis, co wynika z doÂświadczenia zwiÂązanego z pracÂą, rodzinÂą i politykÂą, jakÂą do KoÂścioÂła wnoszÂą Âświeccy. Nie moÂżna tu nie wspomnieĂŚ o dziedzictwie zmagaĂą europejskiego katolicyzmu z wolnoÂściÂą, OÂświeceniem, totalitaryzmem i sekularyzmem, ktĂłre miaÂły wpÂływ na przebieg, dokumenty i recepcjĂŞ Vaticanum II.

I to ich rĂłÂżni od „katolickiej lewicy”, ktĂłra od poczÂątku byÂła „rewolucyjna”, poniewaÂż opieraÂła siĂŞ na hasÂłach teologii
wyzwolenia.

SOBOR W ROLI KOZLA OFIARNEGO

Ani „Tygodnik”, ani „Znak” i „WiĂŞÂź” nie wiÂązaÂły siĂŞ ideowo z teologiÂą wyzwolenia, nie nawoÂływaÂły do kontestacji KoÂścioÂła hierarchicznego, nie staÂły teÂż w opozycji do nauczania ostatnich papieÂży. Takie osiÂągniĂŞcia teologii wyzwolenia jak „opcja na rzecz ubogich” i analizy „strukturalnego grzechu” byÂły akceptowane w Polsce, lecz przedstawiciele tych Âśrodowisk odcinali siĂŞ od politycznych strategii walki zaaplikowanych przez niektĂłrych teologĂłw wyzwolenia. Natomiast w przypadku watykaĂąskich oskarÂżeĂą teologii wyzwolenia o stosowanie „marksistowskich” kategorii w analizie sytuacji, jako podstawy do caÂłkowitego jej odrzucenia, stanowiska przedstawicieli KoÂścioÂła otwartego byÂły bardziej zniuansowane. Ze wzglĂŞdĂłw historycznych w Polsce zbyt poÂśpiesznie ÂłÂączy siĂŞ teologiĂŞ wyzwolenia z marksizmem, albo „polskie doÂświadczenia z marksizmem” stawia za jedyne kryterium oceny teologii wyzwolenia.

Osobistych poglÂądĂłw i stosunku reprezentantĂłw Âśrodowisk posoborowych do kardynaÂła Stefana WyszyĂąskiego nie moÂżna braĂŚ za kryterium ulegÂłoÂści wobec komunizmu — bo taka perspektywa nie oddaje sprawiedliwoÂści ani jemu, ani jego krytykom wewnÂątrz KoÂścioÂła, natomiast ustawia SobĂłr w roli „kozÂła ofiarnego”, a z katolicyzmu spoÂłecznego robi niesÂłusznie „chrzeÂścijaĂąski marksizm”. Ani SobĂłr, ani soborowi papieÂże nie popierali ateistycznego marksizmu. Szukanie przez Âśrodowiska posoborowe miejsca na dialog z marksizmem nie byÂło jego promocjÂą, ale pokazaniem Âświatu podzielonemu na dwa zwalczajÂące siĂŞ systemy polityczne, Âże wiara i sprawiedliwoÂśĂŚ to jedno.

Krytycy „Tygodnika” zbyt duÂżo chcÂą wyczytaĂŚ z ksiÂąÂżki Graczyka, stÂąd SobĂłr, „Tygodnik” i komunizm zlewajÂą im siĂŞ w jedno. Nie twierdzĂŞ, Âże nad „Tygodnikiem” i jego dziedzictwem nie trzeba dyskutowaĂŚ. ZaangaÂżowanie jego krytykĂłw pokazuje, Âże byÂło ono i pozostaje wpÂływowe dla rozumienia powojennego katolicyzmu w Polsce. RĂłbmy to jednak z rozsÂądkiem i perspektywÂą nieograniczonÂą politycznymi sympatiami i fobiami.
Miejsce na tajemnicĂŞ

„Tygodnik” byÂł i pozostanie kontrkulturowy, poniewaÂż zawsze byÂł krytyczny wobec apoteozy mentalnoÂści pĂłÂźnego kapitalizmu. JeÂśli wiara i sprawiedliwoÂśĂŚ nie idÂą w parze, chrzeÂścijaĂąstwo kuleje. ChrzeÂścijaĂąscy intelektualiÂści nie mogÂą byĂŚ aspoÂłeczni, nie mogÂą byĂŚ teÂż bezkrytyczni.

Freud oskarÂżaÂł kiedyÂś KoÂściĂłÂł o zadawanie tylko takich pytaĂą, na ktĂłre zna odpowiedzi. Zwolennicy „katolicyzmu przedsoborowego” promujÂą zazwyczaj historie o duchowych zwyciĂŞstwach, nigdy o poraÂżkach KoÂścioÂła, co tylko pogarsza sytuacjĂŞ tych, ktĂłrzy stojÂą u progu ÂświÂątyni, zmagajÂąc siĂŞ z wÂątpliwoÂściami. MisjÂą „Tygodnika” od poczÂątku byÂła wiernoÂśĂŚ Zacheuszom — chodzi w niej o promocjĂŞ przemyÂślanego katolicyzmu oraz wiernoÂśĂŚ przekonaniu, Âże „Âłaska, tak jak woda, spÂływa do miejsc poÂłoÂżonych najniÂżej”. KoÂściĂłÂł, ktĂłry pozostawia miejsce na tajemnicĂŞ i nie udaje, Âże moÂże wyjaÂśniĂŚ to, czego sam BĂłg nie wyjaÂśniÂł, tworzy klimat bardziej sprzyjajÂący wiĂŞzi z Nim, bo wielu ZacheuszĂłw ani nie potrafi wierzyĂŚ, ani znaleÂźĂŚ zadowolenia w swojej niewierze.

Tak wiĂŞc nie moÂżna przeciwstawiaĂŚ soborowego otwarcia soborowemu powrotowi do korzeni katolicyzmu w Pismach, u OjcĂłw KoÂścioÂła, w liturgii i filozofii. To dwie strony odnowy soborowej przywracajÂącej zapomniane bÂądÂź zmarginalizowane dziedzictwo Tradycji oraz umoÂżliwiajÂącej jej przeszczepienie na „nowÂą glebĂŞ” spoÂłecznej i koÂścielnej rzeczywistoÂści.

Takiej misji „Tygodnik” byÂł i pozostaje wierny, pomimo sÂłaboÂści i wÂłasnych ograniczeĂą. Dla osiÂągniĂŞcia tego celu trzeba byĂŚ trochĂŞ liberaÂłem i trochĂŞ konserwatystÂą. Przeciwnicy „Tygodnika” twierdzÂą, Âże nie jest to moÂżliwe. JeÂśli jednak jest, to mogÂą to uczyniĂŚ jedynie ludzie szanujÂący SobĂłr, a do takich zawsze naleÂżeli redaktorzy i czytelnicy tego pisma. „KoÂściĂłÂł otwarty” pozostaje jedynÂą alternatywÂą dla tendencji zmierzajÂących do polaryzacji katolicyzmu, ktĂłrej rzecznikami sÂą krytycy „Tygodnika” i innych Âśrodowisk soborowych.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/P/PR/tp2011-14-prusak.html

============================================================

11 pielgrzymĂłw potrÂąconych przez samochĂłd
IVONA Webreader. WciÂśnij Enter by rozpoczÂąĂŚ odtwarzanie
wp.pl, PAP | aktualizowane 49 minut temu

Jedenastu pielgrzymĂłw zostaÂło nad ranem potrÂąconych przez samochĂłd osobowy w Dolnej k. Strzelec Opolskich - poinformowaÂła komisarz Marzena Grzegorczyk z opolskiej policji.

Jedenastu pielgrzymĂłw, ktĂłrzy kierowali siĂŞ w stronĂŞ Jasnej GĂłry, zostaÂło nad ranem potrÂąconych przez samochĂłd marki skoda fabia.
Do wypadku doszÂło, kiedy schodzili z niewielkiego wzniesienia na drodze nr 426 w miejscowoÂści Dolna

- Kierowca skody fabia, 59-letni mĂŞÂżczyzna, zjeÂżdÂżajÂąc z wzniesienia wjechaÂł w tyÂł maszerujÂącej grupy pielgrzymĂłw. ObraÂżeĂą doznaÂło jedenaÂście osĂłb - powiedziaÂła komisarz Marzena Grzegorczyk z opolskiej policji.

Do wypadku doszÂło o godz. 6.35. Kierowca byÂł trzeÂźwy. DziesiĂŞĂŚ osĂłb trafiÂło do szpitala w Strzelcach Opolskich, jedna do KĂŞdzierzyna-KoÂźla. - Ze wstĂŞpnych ustaleĂą wynika, Âże trzy osoby, ktĂłre zostaÂły przetransportowane do Strzelec Opolskich, sÂą ciĂŞÂżko ranne - powiedziaÂła Aleksandra Wnuk z zespoÂłu prasowego opolskiej policji.

Przyczyny wypadku ustalajÂą policja i prokuratura. - To mogÂła byĂŚ nadmierna prĂŞdkoÂśĂŚ albo mgÂła. Trudno w tej chwili to oceniĂŚ - dodaÂła Grzegorczyk.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,11-pielgrzymow-potraconych-przez-samochod,wid,13652366,wiadomosc.html

ScaliÂłem posty
Darek

Religia w szkole to nie parafialna katecheza
Z ks. prof. BogusÂławem Milerskim* rozmawia Aleksandra Pezda
2008-01-09, ostatnia aktualizacja 2008-01-09 12:23

ReligiĂŞ wprowadzono do polskich szkĂłÂł w 1990 r. bez dyskusji o aspektach edukacyjnych. I teraz mamy kÂłopot: KoÂścioÂły okreÂślajÂą program nauczania, MEN nie ma na to wpÂływu. Jak wiĂŞc zorganizowaĂŚ maturĂŞ z religii, ktĂłra jest w koĂącu paĂąstwowym egzaminem?
Aleksandra Pezda: Czy jesteÂśmy w Polsce gotowi na egzamin maturalny z religii?

Ks.prof. BogusÂław Milerski: Trzeba wypracowaĂŚ nowy model nauczania religii. I nie moÂżna go uzasadniaĂŚ tak jak dotÂąd - katechizujemy w szkole, bo ok. 90 proc. spoÂłeczeĂąstwa to wierzÂący. MoÂżna siĂŞ przecieÂż spodziewaĂŚ, Âże procesy sekularyzacyjne bĂŞdÂą postĂŞpowaĂŚ, a pozycja polityczna KoÂścioÂła sÂłabnÂąĂŚ. Dlatego nauczanie religii trzeba oprzeĂŚ na solidnych, edukacyjnych podstawach.

Czyli jakich?

- ArgumentowaÂłbym za nauczaniem konfesyjnym, prowadzonym z perspektywy okreÂślonego wyznania, ale pod warunkiem peÂłnego zapoznawania ucznia z rĂłÂżnymi stanowiskami, np. KoÂścioÂłĂłw, religii czy tradycji humanistycznej. W nauczaniu chodzi o ksztaÂłtowanie toÂżsamoÂści czÂłowieka, a to siĂŞ dokonuje z jednej strony poprzez odniesienie do podstawowych form zakorzenienia ucznia w Âświecie m.in religii, z drugiej przez konfrontacjĂŞ z tym, co nowe i czĂŞsto obce.

Zarazem jednak ta pierwotna perspektywa, wynikajÂąca z przynaleÂżnoÂści do danej wspĂłlnoty, nie moÂże byĂŚ w szkole absolutyzowana, a raczej traktowana jako waÂżny, ale niejedyny sposĂłb przedstawiania i uzasadniania zjawisk czy poglÂądĂłw.

Jakie mogÂą byĂŚ spoÂłeczne korzyÂści z nauczania religii?

- Skoro istotnym elementem Âżycia spoÂłecznego, przynajmniej w Polsce, jest religia, to Âżywotnym interesem powinno byĂŚ ksztaÂłcenie w tym zakresie. Analfabetyzm religijny nie sprzyja budowaniu spoÂłeczeĂąstwa demokratycznego. W tym sensie nie tylko KoÂścioÂłom, ale takÂże paĂąstwu powinno na tym zaleÂżeĂŚ. Zapytam tak: Czy uczniowie, z ktĂłrych wiĂŞkszoÂśĂŚ deklaruje wiarĂŞ religijnÂą, mogÂą staĂŚ siĂŞ dojrzaÂłymi obywatelami bez dojrzaÂłoÂści religijnej? Moim zdaniem nie.

Czy to znaczy, Âże ateista nie moÂże byĂŚ dobrym obywatelem?

- Truizmem byÂłoby stwierdzenie, Âże dobrym obywatelem, dobrym czÂłowiekiem moÂże byĂŚ zarĂłwno wierzÂący, jak i ateista. Chodzi mi bardziej o to, aby w odniesieniu do ludzi deklarujÂących przynaleÂżnoÂśĂŚ koÂścielnÂą pokazaĂŚ zwiÂązek pomiĂŞdzy ich dojrzaÂłoÂściÂą religijnÂą a spoÂłecznÂą. OdrĂŞbnÂą kwestiÂą jest przygotowanie alternatywnego przedmiotu dla niewierzÂących. WaÂżne jest, aby ta moÂżliwoÂśĂŚ byÂła realna.

ÂŻeby zrozumieĂŚ, jak waÂżna jest dojrzaÂłoÂśĂŚ religijna, wystarczy przywoÂłaĂŚ najnowsze konflikty, chociaÂżby baÂłkaĂąski. Wojna wybuchÂła tam z powodĂłw politycznych, ale przerodziÂła siĂŞ w konflikt etniczny, w konsekwencji religijny.

W Niemczech od lat obowiÂązuje matura z religii. Co sprawdza - wiarĂŞ czy wiedzĂŞ?

- Jest taka tendencja we wspĂłÂłczesnym Âświecie, Âżeby wszystko sprowadzaĂŚ do mierzalnych kategorii. Ale pewnych kwestii, jak np. wraÂżliwoÂści moralnej czy pytaĂą o sens Âżycia, nie jesteÂśmy w stanie zmierzyĂŚ. W argumentacji na rzecz religii w niemieckiej szkole podkreÂśla siĂŞ, Âże w ksztaÂłceniu szkolnym powinien istnieĂŚ obszar, gdzie uczeĂą konfrontuje siĂŞ z pytaniami egzystencjalnymi, na ktĂłre nie ma jednej doskonaÂłej odpowiedzi. Tego nie weryfikuje siĂŞ ocenÂą. Ocenia siĂŞ wiedzĂŞ, m.in. ze znajomoÂśĂŚ podstawowych tematĂłw teologicznych czy etyczno-spoÂłecznych. Na maturze w Niemczech religia jest przedmiotem do wyboru. SprawdzajÂą jÂą egzaminatorzy tak samo przygotowani i wedÂług tych samych zasad jak z innych przedmiotĂłw.

Jako szkolny przedmiot religia jest obowiÂązkowa?

- Tak i jest to obowiÂązek wpisany do niemieckiej konstytucji Republiki Weimarskiej z 1919 r., a nastĂŞpnie powtĂłrzony przez prawo zasadnicze RFN z 1949 r. WyjÂątkiem sÂą tzw. szkoÂły neutralne ÂświatopoglÂądowo, tworzone w niewielkiej liczbie przez paĂąstwo jako jeden z warunkĂłw zachowania owej neutralnoÂści. UczeĂą moÂże wybraĂŚ przedmiot alternatywny, przygotowany dla niewierzÂących, ale nie moÂże - jak w Polsce - zrezygnowaĂŚ w ogĂłle z nauczania religii bÂądÂź etyki. Jednak, mimo wieloÂści wyznaĂą i faktu, Âże konstytucja nie przesÂądza o profilu wyznaniowym nauczania religii, w praktyce lekcje religii w szkole koncentrujÂą siĂŞ wokĂłÂł tzw. wyznaĂą historycznych. A wiĂŞc ewangelickiego, katolickiego, ale rĂłwnieÂż np. religii Âżydowskiej. Z powodu m.in. wysokich wymogĂłw merytorycznych mniejsze KoÂścioÂły i zwiÂązki wyznaniowe nie podejmujÂą wysiÂłku organizacyjnego zwiÂązanego z prowadzeniem nauczania w szkole. Na przykÂład rĂłÂżne KoÂścioÂły protestanckie nie widzÂą przeszkĂłd, aby ich wyznawcy uczestniczyli w szkole w nauczaniu religii ewangelickiej, skoro odwoÂłuje siĂŞ do tych samych reformacyjnych korzeni. Takiemu podejÂściu sprzyja fakt duÂżej otwartoÂści programĂłw nauczania. ObowiÂązuje teÂż wysoka poprawnoÂśĂŚ polityczna - np. wydawcy podrĂŞcznikĂłw do religii pilnujÂą, Âżeby bohaterowie na ilustracjach byli przedstawicielami rĂłÂżnych grup etnicznych.

Jak jest z islamem?

- PaĂąstwo stara siĂŞ, Âżeby wprowadziĂŚ to wyznanie do szkĂłÂł. Po to, Âżeby mieĂŚ wpÂływ, Âżeby z jednej strony nie dopuÂściĂŚ treÂści fundamentalistycznych, z drugiej - informowaĂŚ o caÂłym spektrum tradycji religijnych. PoparÂły to KoÂścioÂły katolicki i ewangelicki. PaĂąstwo stawia jednak warunek - standardy nauczania i przygotowanie nauczycieli muszÂą byĂŚ dokÂładnie takie same jak innych wyznaĂą. To oznacza, Âże trzeba by i na tych lekcjach przekazywaĂŚ wiedzĂŞ o innych religiach, i to w sposĂłb obiektywny. BroniÂą siĂŞ przed tym konserwatywni muzuÂłmanie. Jednak niedawno uruchomiono ksztaÂłcenie nauczycieli muzuÂłmaĂąskich na uniwersytetach w MĂźnster i Erlandze-Norymberdze.

Jakie sÂą niemieckie lekcje religii? W polskiej szkole czĂŞsto przypominajÂą katechezĂŞ.

- SzkoÂła publiczna w paĂąstwie demokratycznym nie moÂże prowadziĂŚ katechezy o charakterze parafialnym. Niemiecki model okreÂślamy czĂŞsto jako konfesyjno-dialogiczny. Co znaczy, Âże z jednej strony ksztaÂłtowana jest toÂżsamoÂśĂŚ wyznaniowa ucznia, z drugiej - umiejĂŞtnoÂśĂŚ obcowania i rozumienia odmiennoÂści. Podam przykÂład: na katechezie w polskiej szkole, gdy mĂłwimy o dekalogu, zaczynamy od starotestamentowej narracji - czyli analizujemy przekaz biblijny, a nastĂŞpnie przechodzimy do normatywnego znaczenia dekalogu nie tylko dla czÂłonkĂłw KoÂścioÂła, lecz i dla Âżycia spoÂłecznego. To spojrzenie w kategoriach ekskluzywnych. Komunikat jest taki: to wÂłaÂśnie chrzeÂścijaĂąstwo dysponuje nadrzĂŞdnym katalogiem wartoÂści.

W Niemczech naukĂŞ o dekalogu czĂŞsto zaczyna siĂŞ od np. omĂłwienia Powszechnej Deklaracji Praw CzÂłowieka. Z tego pÂłynie nauka dla uczniĂłw: takim samym katalogiem, na ktĂłrym teraz buduje siĂŞ nowoczesne spoÂłeczeĂąstwa, religia chrzeÂścijaĂąska dysponowaÂła znacznie wczeÂśniej.

Na lekcjach religii omawia siĂŞ zjawiska spoÂłeczne, np. fascynacjĂŞ futbolem i wiele rytuaÂłĂłw temu towarzyszÂących. UÂświadamia siĂŞ uczniom quasi-religijnÂą strukturĂŞ zachowaĂą kibicĂłw, ktĂłrzy - mĂłwiÂąc obrazowo - modlitwĂŞ "Ojcze nasz" zastĂŞpujÂą wyznaniem "PiÂłko noÂżna nasza". StÂąd juÂż krok do powaÂżnej analizy funkcji religii w Âżyciu codziennym czÂłowieka.

ÂŹrĂłdÂło: Gazeta Wyborcza

WiĂŞcej... http://wyborcza.pl/1,87648,4822123.html#ixzz1TxFqXHiS

Nauka religii w szkole – podstawy prawne [1]

W polskich szkoÂłach publicznych lekcje religii nie sÂą obowiÂązkowe. Kto wymusza uczestnictwo Waszych dzieci w zajĂŞciach katechetycznych czy koÂścielnych (np. otwarcie roku szkolnego w koÂściele) Âłamie prawo.

Zgodnie z RozporzÂądzeniem Min. Edukacji Narodowej z 14 kwietnia 1992 w sprawie organizowania nauki religii w szkoÂłach publicznych (DzU z 1992 r. nr 36 poz.155) a takÂże zgodnie z art. 12 pkt 1 konkordatu , to rodzice proszÂą dyrekcjĂŞ przedszkola czy szkoÂły o lekcje religii. Po ukoĂączeniu 18 lat z takÂą proÂśbÂą mogÂą wystÂąpiĂŚ uczniowie. KTO NIE JEST ZAINTERESOWANY KATECHEZÂĄ – NIE MUSI PISAĂ ÂŻADNYCH OÂŚWIADCZEĂ. Domaganie siĂŞ tego ze strony szkoÂły jest bezprawne tak samo jak umieszczenie kreski na Âświadectwie w pozycji etyka/religia, gdy w szkole nie ma zajĂŞĂŚ z etyki. Takie postĂŞpowanie szkoÂły Âłamie konstytucyjnÂą zasadĂŞ milczenia w sprawie przekonaĂą religijnych (art. 53 pkt. 6 i 7 Konstytucji RP) oraz jest naruszeniem prywatnoÂści (art. 8 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw CzÂłowieka i Podstawowych WolnoÂści).

ZachĂŞĂŚcie dziecko do nieuczĂŞszczania na religiĂŞ. JeÂżeli dziecko chodziÂło na religiĂŞ bez Waszego pisemnego wniosku, moÂżna z niej zrezygnowaĂŚ w kaÂżdym momencie . Zostawcie jednak decyzjĂŞ dziecku. Warto traktowaĂŚ dziecko z szacunkiem. BĂŞdzie mogÂło powiedzieĂŚ kolegom, Âże rodzice pozwolili mu podjÂąĂŚ decyzjĂŞ samodzielnie. Jego prestiÂż wÂśrĂłd rĂłwieÂśnikĂłw wzroÂśnie, byĂŚ moÂże bĂŞdÂą mu zazdroÂściĂŚ. Nie musicie pisaĂŚ Âżadnych oÂświadczeĂą. Wystarczy zawiadomiĂŚ szkoÂłĂŞ ustnie. Nie pozwalajcie natomiast na siedzenie dziecka na korytarzu, wymagajcie dostĂŞpu do biblioteki albo religii na koĂącu lub poczÂątku zajĂŞĂŚ szkolnych.

[Teresa Jakubowska]
Ustawa z dnia 7 wrzeÂśnia 1991 r. o systemie oÂświaty

Art. 12

1. Publiczne przedszkola, szkoÂły podstawowe i gimnazja organizujÂą naukĂŞ religii na Âżyczenie rodzicĂłw, publiczne szkoÂły ponadgimnazjalne na Âżyczenie bÂądÂź rodzicĂłw, bÂądÂź samych uczniĂłw; po osiÂągniĂŞciu peÂłnoletnoÂści o pobieraniu nauki religii decydujÂą uczniowie.

2. Minister wÂłaÂściwy do spraw oÂświaty i wychowania w porozumieniu z wÂładzami KoÂścioÂła Katolickiego i Polskiego Autokefalicznego KoÂścioÂła PrawosÂławnego oraz innych koÂścioÂłĂłw i zwiÂązkĂłw wyznaniowych okreÂśla, w drodze rozporzÂądzenia, warunki i sposĂłb wykonywania przez szkoÂły zadaĂą, o ktĂłrych mowa w ust. 1.
ROZPORZÂĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ
z dnia 14 kwietnia 1992 r.
w sprawie warunkĂłw i sposobu organizowania nauki religii
w publicznych przedszkolach i szkoÂłach

tekst ujednolicony z uwzglĂŞdnieniem zmian wprowadzonych 25 sierpnia 1993 r.

(Dz. U. 1993 nr 83 poz. 390) oraz 30 czerwca 1999 r. (Dz. U. 1999 nr 67 poz. 753),

wszedÂł w Âżycie 1 wrzeÂśnia 2002 r.

Na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 7 wrzeÂśnia 1991 r. o systemie oÂświaty (Dz. U. Nr 95, poz. 425 i z 1992 r. Nr 26, poz. 113) zarzÂądza siĂŞ, co nastĂŞpuje:

Â§ 1

1. W publicznych przedszkolach organizuje siĂŞ, w ramach planu zajĂŞĂŚ przedszkolnych, naukĂŞ religii na Âżyczenie rodzicĂłw (opiekunĂłw prawnych). W publicznych szkoÂłach podstawowych, gimnazjach, ponadpodstawowych i ponadgimnazjalnych, zwanych dalej „szkoÂłami”, organizuje siĂŞ w ramach planu zajĂŞĂŚ szkolnych naukĂŞ religii i etyki:

1) w szkoÂłach podstawowych i gimnazjach – na Âżyczenie rodzicĂłw (opiekunĂłw prawnych),

2) w szkoÂłach ponadpodstawowych i ponadgimnazjalnych – na Âżyczenie bÂądÂź rodzicĂłw (opiekunĂłw prawnych) bÂądÂź samych uczniĂłw; po osiÂągniĂŞciu peÂłnoletnoÂści o pobieraniu religii i etyki decydujÂą sami uczniowie.

2. ÂŻyczenie, o ktĂłrym mowa w ust. 1, jest wyraÂżane w najprostszej formie oÂświadczenia [przykÂład niÂżej], ktĂłre nie musi byĂŚ ponawiane w kolejnym roku szkolnym, moÂże natomiast zostaĂŚ zmienione.

3. Uczestniczenie lub nieuczestniczenie w przedszkolnej albo szkolnej nauce religii lub etyki nie moÂże byĂŚ powodem dyskryminacji przez kogokolwiek i w jakiejkolwiek formie.

Â§ 2

1. Przedszkole i szkoÂła majÂą obowiÂązek zorganizowania lekcji religii dla grupy nie mniejszej niÂż siedmiu uczniĂłw danej klasy lub oddziaÂłu (wychowankĂłw grupy przedszkolnej). Dla mniejszej liczby uczniĂłw w klasie lub oddziale (wychowankĂłw w grupie) lekcje religii w przedszkolu lub szkole powinny byĂŚ organizowane w grupie miĂŞdzyoddziaÂłowej lub miĂŞdzyklasowej.

2. JeÂżeli w przedszkolu lub szkole na naukĂŞ religii danego wyznania lub wyznaĂą wspĂłlnie nauczajÂących zgÂłosi siĂŞ mniej niÂż siedmiu uczniĂłw (wychowankĂłw), organ prowadzÂący przedszkole lub szkoÂłĂŞ, w porozumieniu z wÂłaÂściwym koÂścioÂłem lub zwiÂązkiem wyznaniowym, organizuje naukĂŞ religii w grupie miĂŞdzyszkolnej lub w pozaszkolnym (pozaprzedszkolnym) punkcie katechetycznym. Liczba uczniĂłw (wychowankĂłw) w grupie lub punkcie katechetycznym nie powinna byĂŚ mniejsza niÂż trzy.

3. JeÂżeli w grupie miĂŞdzyszkolnej lub pozaszkolnym (pozaprzedszkolnym) punkcie katechetycznym uczestniczÂą uczniowie szkĂłÂł (wychowankowie przedszkoli) prowadzonych przez rĂłÂżne organy, organy te ustalajÂą, w drodze porozumienia, zasady prowadzenia grup lub punktĂłw katechetycznych.

4. W szczegĂłlnie uzasadnionych przypadkach organ prowadzÂący przedszkole lub szkoÂłĂŞ, w ramach posiadanych ÂśrodkĂłw, moÂże — na wniosek koÂścioÂła lub zwiÂązku wyznaniowego — zorganizowaĂŚ nauczanie religii danego wyznania w sposĂłb odmienny niÂż okreÂślony w ust. 1—3.

5. Dopuszcza siĂŞ nieodpÂłatne udostĂŞpnianie sal lekcyjnych na cele katechetyczne, w terminach wolnych od zajĂŞĂŚ szkolnych, koÂścioÂłom i zwiÂązkom wyznaniowym rĂłwnieÂż nie organizujÂącym nauczania religii w ramach systemu oÂświatowego.

Â§3

1. Uczniom, ktĂłrych rodzice lub ktĂłrzy sami wyraÂżÂą takie Âżyczenie (Â§ 1 ust. 1), szkoÂła organizuje lekcje etyki w oparciu o programy dopuszczone do uÂżytku szkolnego na zasadach okreÂślonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o systemie oÂświaty.

2. W zaleÂżnoÂści od liczby zgÂłoszonych uczniĂłw zajĂŞcia z etyki mogÂą byĂŚ organizowane wedÂług zasad podanych w Â§ 2.

3. SzkoÂła jest obowiÂązana zapewniĂŚ w czasie trwania lekcji religii lub etyki opiekĂŞ lub zajĂŞcia wychowawcze uczniom, ktĂłrzy nie korzystajÂą z nauki religii lub etyki w szkole.

Â§ 4

Nauczanie religii odbywa siĂŞ na podstawie programĂłw opracowanych i zatwierdzonych przez wÂłaÂściwe wÂładze koÂścioÂłĂłw i innych zwiÂązkĂłw wyznaniowych i przedstawionych Ministrowi Edukacji Narodowej do wiadomoÂści. Te same zasady stosuje siĂŞ wobec podrĂŞcznikĂłw do nauczania religii.

Â§ 5

1. Przedszkole lub szkoÂła zatrudnia nauczyciela religii, katechetĂŞ przedszkolnego lub szkolnego, zwanego dalej „nauczycielem religii”, wyÂłÂącznie na podstawie imiennego pisemnego skierowania do danego przedszkola lub szkoÂły, wydanego przez:

1) w przypadku KoÂścioÂła Katolickiego – wÂłaÂściwego biskupa diecezjalnego,

2) w przypadku pozostaÂłych koÂścioÂłĂłw oraz innych zwiÂązkĂłw wyznaniowych – wÂłaÂściwe wÂładze zwierzchnie tych koÂścioÂłĂłw i zwiÂązkĂłw wyznaniowych.

2. CofniĂŞcie skierowania, o ktĂłrym mowa w ust. 1, jest rĂłwnoznaczne z utratÂą uprawnieĂą do nauczania religii w danym przedszkolu lub szkole. O cofniĂŞciu skierowania wÂłaÂściwe wÂładze koÂścioÂłĂłw lub innych zwiÂązkĂłw wyznaniowych powiadamiajÂą dyrektora przedszkola lub szkoÂły, oraz organ prowadzÂący. Na okres pozostaÂły do koĂąca roku szkolnego koÂściĂłÂł lub inny zwiÂązek wyznaniowy moÂże skierowaĂŚ innÂą osobĂŞ do nauczania religii, z tym Âże rĂłwnoczeÂśnie pokrywa on koszty z tym zwiÂązane.

3. Nauczyciel religii prowadzÂący zajĂŞcia w grupie miĂŞdzyszkolnej lub pozaszkolnym (pozaprzedszkolnym) punkcie katechetycznym albo uczÂący na terenie kilku szkĂłÂł lub przedszkoli jest zatrudniany przez dyrektora szkoÂły lub przedszkola wskazanego przez organ prowadzÂący, o ktĂłrym mowa w Â§ 2 ust. 2 lub przez organ wskazany w porozumieniu, o ktĂłrym mowa w Â§ 2 ust. 3.

4. Nauczycieli religii zatrudnia siĂŞ zgodnie z KartÂą Nauczyciela.

Â§ 6

Kwalifikacje zawodowe nauczycieli religii okreÂślajÂą odpowiednio Konferencja Episkopatu Polski KoÂścioÂła Katolickiego oraz wÂłaÂściwe wÂładze zwierzchnie koÂścioÂłĂłw lub innych zwiÂązkĂłw wyznaniowych – w porozumieniu w Ministrem Edukacji Narodowej.

Â§ 7

1. Nauczyciel religii wchodzi w skÂład rady pedagogicznej szkoÂły, nie przyjmuje jednak obowiÂązkĂłw wychowawcy klasy.

2. Nauczyciel religii ma prawo do organizowania spotkaĂą z rodzicami swoich uczniĂłw rĂłwnieÂż poza wyznaczonymi przez szkoÂłĂŞ lub przedszkole zebraniami ogĂłlnymi, wczeÂśniej ustalajÂąc z dyrektorem szkoÂły lub przedszkola termin i miejsce planowanego spotkania.

3. Nauczyciel religii moÂże prowadziĂŚ na terenie szkoÂły organizacje o charakterze spoÂłeczno-religijnym i ekumenicznym na zasadach okreÂślonych w art. 56 ustawy o systemie oÂświaty*. Z tytuÂłu prowadzenia organizacji nie przysÂługuje mu dodatkowe wynagrodzenie.

4. Nauczyciel religii ma obowiÂązek wypeÂłniania dziennika szkolnego.

5. Nauczyciel religii uczÂący w grupie miĂŞdzyklasowej (miĂŞdzyoddziaÂłowej), miĂŞdzyszkolnej oraz w punkcie katechetycznym ma obowiÂązek prowadziĂŚ odrĂŞbny dziennik zajĂŞĂŚ, zawierajÂący te same zapisy, ktĂłre zawiera dziennik szkolny.

Â§ 8

1. Nauka religii w przedszkolach i szkoÂłach publicznych wszystkich typĂłw odbywa siĂŞ w wymiarze dwĂłch zajĂŞĂŚ przedszkolnych (wÂłaÂściwych dla danego poziomu nauczania) lub dwĂłch godzin lekcyjnych tygodniowo. Wymiar lekcji religii moÂże byĂŚ zmniejszony jedynie za zgodÂą biskupa diecezjalnego KoÂścioÂła katolickiego albo wÂładz zwierzchnich pozostaÂłych koÂścioÂłĂłw i innych zwiÂązkĂłw wyznaniowych.

2. Tygodniowy wymiar godzin etyki ustala dyrektor szkoÂły.

Â§ 9

1. Ocena z religii lub etyki umieszczana jest na Âświadectwie szkolnym bezpoÂśrednio po ocenie ze sprawowania. W celu wyeliminowania ewentualnych przejawĂłw nietolerancji nie naleÂży zamieszczaĂŚ danych, z ktĂłrych wynikaÂłoby, na zajĂŞcia z jakiej religii (bÂądÂź etyki) uczeĂą uczĂŞszczaÂł.

2. Ocena z religii (etyki) nie ma wpÂływu na promowanie ucznia do nastĂŞpnej klasy.

Nauka religii w szkole – podstawy prawne [2]

3. Ocena z religii (etyki) jest wystawiana wedÂług skali ocen przyjĂŞtej w danej klasie.

4. Uczniowie korzystajÂący z nauki religii lub etyki organizowanej przez organy prowadzÂące szkoÂły wedÂług zasad okreÂślonych w Â§ 2 ust. 2-4 otrzymujÂą ocenĂŞ z religii/etyki na Âświadectwie wydawanym przez szkoÂłĂŞ, do ktĂłrej uczĂŞszczajÂą, na podstawie Âświadectwa katechety lub nauczyciela etyki.

Â§10

1. Uczniowie uczĂŞszczajÂący na naukĂŞ religii uzyskujÂą trzy kolejne dni zwolnienia z zajĂŞĂŚ szkolnych w celu odbycia rekolekcji wielkopostnych, jeÂżeli religia lub wyznanie, do ktĂłrego naleÂżÂą, nakÂłada na swoich czÂłonkĂłw tego rodzaju obowiÂązek. PieczĂŞ nad uczniami w tym czasie zapewniajÂą katecheci. SzczegĂłÂłowe zasady dotyczÂące organizacji sÂą przedmiotem odrĂŞbnych ustaleĂą miĂŞdzy organizujÂącymi rekolekcje a szkoÂłÂą.

2. O terminie rekolekcji dyrektor szkoÂły powinien byĂŚ powiadomiony co najmniej miesiÂąc wczeÂśniej.

3. JeÂżeli na terenie szkoÂły prowadzona jest nauka religii wiĂŞcej niÂż jednego wyznania, koÂścioÂły i zwiÂązki wyznaniowe powinny dÂąÂżyĂŚ do ustalenia wspĂłlnego terminu rekolekcji wielkopostnych.

Â§ 11

1. Do wizytowania lekcji religii upowaÂżnieni sÂą odpowiednio wizytatorzy wyznaczeni przez biskupĂłw diecezjalnych KoÂścioÂła Katolickiego i wÂłaÂściwe wÂładze zwierzchnie pozostaÂłych koÂścioÂłĂłw i innych zwiÂązkĂłw wyznaniowych. Lista tych osĂłb jest przekazana do wiadomoÂści organom sprawujÂącym nadzĂłr pedagogiczny.

2. NadzĂłr pedagogiczny nad nauczaniem religii i etyki, w zakresie metodyki nauczania i zgodnoÂści z programem, prowadzÂą dyrektor szkoÂły (przedszkola) oraz pracownicy nadzoru pedagogicznego, na zasadach okreÂślonych odrĂŞbnymi przepisami.

3. W uzasadnionych przypadkach wnioski wynikajÂące ze sprawowania nadzoru pedagogicznego mogÂą byĂŚ przekazywane odpowiednio biskupowi diecezjalnemu KoÂścioÂła Katolickiego oraz wÂłaÂściwym wÂładzom zwierzchnim pozostaÂłych zwiÂązkĂłw wyznaniowych.

Â§ 12

W pomieszczeniach szkolnych moÂże byĂŚ umieszczony krzyÂż. W szkole moÂżna takÂże odmawiaĂŚ modlitwĂŞ przed i po zajĂŞciach. Odmawianie modlitwy w szkole powinno byĂŚ wyrazem wspĂłlnego dÂąÂżenia uczniĂłw oraz taktu i delikatnoÂści ze strony nauczycieli i wychowawcĂłw.
* Art. 56 Ustawy o systemie oÂświaty

1. W szkole i placĂłwce mogÂą dziaÂłaĂŚ, z wyjÂątkiem partii i organizacji politycznych, stowarzyszenia i inne organizacje, a w szczegĂłlnoÂści organizacje harcerskie, ktĂłrych celem statutowym jest dziaÂłalnoÂśĂŚ wychowawcza albo rozszerzanie i wzbogacanie form dziaÂłalnoÂści dydaktycznej, wychowawczej i opiekuĂączej szkoÂły lub placĂłwki.

2. PodjĂŞcie dziaÂłalnoÂści w szkole lub placĂłwce przez stowarzyszenie lub innÂą organizacjĂŞ, o ktĂłrych mowa w ust. 1, wymaga uzyskania zgody dyrektora szkoÂły lub placĂłwki, wyraÂżonej po uprzednim uzgodnieniu warunkĂłw tej dziaÂłalnoÂści oraz po uzyskaniu pozytywnej opinii rady szkoÂły lub placĂłwki i rady rodzicĂłw.

3. W szkoÂłach i placĂłwkach, okreÂślonych w przepisach wydanych na podstawie art. 53 ust. 6, oraz w szkoÂłach i placĂłwkach, w ktĂłrych nie utworzono rady szkoÂły lub placĂłwki, nie stosuje siĂŞ wymogu uzyskania pozytywnej opinii odpowiednio rady szkoÂły lub placĂłwki i rady rodzicĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 2.
O ÂŚ W I A D C Z E N I E

My, opiekunowie prawni naszej cĂłrki (naszego syna)

…………………………………………………….

na podstawie art. 1 ust. 1 RozporzÂądzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 kwietnia 1992 r. w sprawie warunkĂłw i sposobu organizowania nauki religii w szkoÂłach publicznych z nastĂŞpnymi zmianami wyraÂżamy wolĂŞ udziaÂłu cĂłrki/syna w lekcjach religii w obrzÂądku rzymskokatolickim w PaĂąstwa szkole do czasu ukoĂączenia pobierania w niej nauki.

………………..………… ………..……………….

Ojciec (Opiekun prawny) Matka (Opiekun prawny)

miejscowoÂśĂŚ i data

Czy demokracja jest katolicka ?

PapieÂż Pius IX podjÂąÂł i niestrudzenie ponawiaÂł i poszerzaÂł potĂŞpienia ogÂłaszane przez swego poprzednika. PapieÂż ten z wielkÂą wytrwaÂłoÂściÂą demaskowaÂł Szatana we wszelkich jego przebraniach, mniej lub bardziej pomysÂłowych, ktĂłre Szatan kolejno przywdziewaÂł: naturalizm, racjonalizm, indyferentyzm, szerokoÂśĂŚ poglÂądĂłw, amerykanizm, libe ralizm we wÂłaÂściwym sÂłowa znaczeniu - byÂły raz po raz demaskowane i piĂŞtnowane. PapieÂż ten posunÂąÂł swÂą troskĂŞ tak dalece, Âże do encykliki Quanta cura doÂłÂączyÂł, dla wiĂŞkszej klarownoÂści i dogodnoÂści, Ăłw katalog, zwany Syllabusem, w ktĂłrym wyliczyÂł osiemdziesiÂąt zdaĂą skaÂżo nych herezjÂą lub powaÂżnymi bÂłĂŞdami juÂż wytkniĂŞtymi w poprzednich dokumentach papieskich.

A propos naszego tematu przytoczmy tylko jedno zdanie potĂŞpione pod numerem 60: "WÂładza nie jest ni czym innym, jak sumÂą liczb i siÂł materialnych". W tym zdaniu potĂŞpiono wprost i bezpoÂśrednio suwerennoÂśĂŚ ludu w jej praktycznym przejawie gÂłosowania powszechnego, tego gÂłosowania, ktĂłre papieÂż okreÂśliÂł jako "kÂłamstwo powszechne", gdyÂż ewidentnym jego celem jest ustano wienie i sakralizacja wszechwÂładzy Liczby.

SuwerennoÂśĂŚ ludu jest diametralnie sprzeczna z chrzeÂścijaĂąskim pojĂŞciem wÂładzy. Dla udowodnienia sÂłusznoÂści tej tezy wystarczy skonfrontowaĂŚ z sobÂą pojĂŞcie wÂładzy demo kratyczne i chrzeÂścijaĂąskie, jak to zrobiÂł, na przykÂład, ks. Charles Maignen w swojej Âświetnej broszurze, ktĂłrej daÂł tytuÂł SuwerennoÂśĂŚ ludu jest herezjÂą(wykorzystam tu parĂŞ jej fragmentĂłw).

ChrzeÂścijaĂąstwo stawia jako pierwszÂą i absolutnÂą zasadĂŞ, wraz ze Âśw. Piotrem i Âśw. PawÂłem, Âże "wszelka wÂładza pochodzi od Boga", a wiĂŞc aby byÂła prawowitÂą, powinna byĂŚ sprawowana zgodnie z prawami objawiony mi lub ustanowionymi; dalej, Âże wola Boga, jedynie nie zaleÂżna, zobowiÂązuje podporzÂądkowanÂą wolĂŞ ludzi i Âże Âżadna decyzja, podjĂŞta przez ich wiĂŞkszoÂśĂŚ lub nawet jedÂnomyÂślnie, nie ma Âżadnej wartoÂści ani Âżadnej mocy we wnĂŞtrznie wiÂąÂżÂącej, jeÂśli jest sprzeczna z prawami Boga. TĂŞ podstawowÂą zasadĂŞ przekazali nam apostoÂłowie, a po nich wielokrotnie papieÂże: "Trzeba bardziej sÂłuchaĂŚ Boga, niÂż ludzi".
Krzysztof z Rumi

http://www.piotrnatanek.pl/czy-demokracja-jest-katolicka- plus komentarze

-------------------------------
http://de.gloria.tv/?media=145373

marek: Odbijamy EuropĂŞ-Ks.Natanek-opornik-czyli czyli dlugie rece Kurii Krakowskiej w Padwie

-------------------------------

==================================================

Kard. Dziwisz apeluje o pomoc dla dotkniĂŞtej suszÂą Afryki
There are no translations available.

W zwiÂązku z katastrofalnÂą suszÂą panujÂącÂą w Afryce Wschodniej i w krajach tzw. Rogu Afryki (Somalia, Erytrea, DÂżibuti, Etiopia), najpowaÂżniejszÂą od 60 lat, Benedykt XVI zwrĂłciÂł siĂŞ z apelem o pomoc dla 12 mln gÂłodujÂących. 17 lipca podczas modlitwy „AnioÂł PaĂąski” powiedziaÂł: „Z gÂłĂŞbokim zaniepokojeniem ÂśledzĂŞ doniesienia nadchodzÂące z regionu Rogu Afryki, a w szczegĂłlnoÂści z Somalii, dotkniĂŞtej powaÂżnÂą suszÂą, a nastĂŞpnie, na niektĂłrych obszarach, rĂłwnieÂż obfitymi opadami, ktĂłre sÂą przyczynÂą katastrofy humanitarnej. Niezliczone osoby uciekajÂą przed tÂą straszliwÂą klĂŞskÂą gÂłodu w poszukiwaniu ÂżywnoÂści i pomocy. WyraÂżam Âżyczenie, aby nasiliÂła siĂŞ miĂŞdzynarodowa mobilizacja w celu wysÂłania szybkiej pomocy tym naszym braciom i siostrom, i tak juÂż dotkliwie doÂświadczonym, wÂśrĂłd ktĂłrych jest wiele dzieci. Niechaj cierpiÂącym mieszkaĂącom nie zabraknie naszej solidarnoÂści oraz konkretnego wsparcia ze strony wszystkich osĂłb dobrej woli”.

O pomoc w przezwyciĂŞÂżeniu kryzysu humanitarnego zwrĂłcili siĂŞ rĂłwnieÂż biskupi Wschodniej Afryki. GÂłĂłd i pragnienie zmuszajÂą tysiÂące ludzi do rozpaczliwego poszukiwania pomocy, takÂże do ucieczki do sÂąsiednich krajĂłw. W obozach dla uchodÂźcĂłw panujÂą katastrofalne warunki Âżywieniowe i higieniczne. ÂŚmierciÂą gÂłodowÂą zagroÂżone jest co najmniej pĂłÂł miliona dzieci. SytuacjĂŞ utrudniajÂą konflikty zbrojne, spekulacje cenami ÂżywnoÂści oraz korupcja.

PrzewodniczÂący Episkopatu Polski abp JĂłzef Michalik w imieniu Komisji ds. Misji i Caritas Polska zwrĂłciÂł siĂŞ do wszystkich diecezji polskich z proÂśbÂą o przeprowadzenie zbiĂłrki na rzecz gÂłodujÂących w PoÂłudniowym Sudanie i Erytrei.

OdpowiadajÂąc na apel Ojca Âśw. Benedykta XVI i przewodniczÂącego Episkopatu Polski, Ks. KardynaÂł StanisÂław Dziwisz poleciÂł, aby w niedzielĂŞ 14 sierpnia br. w kaÂżdym koÂściele i kaplicy Archidiecezji Krakowskiej (rĂłwnieÂż w koÂścioÂłach zakonnych) zostaÂła przeprowadzona zbiĂłrka do puszek jako pomoc dla gÂłodujÂącej Afryki.

Zebrane ofiary, w ciÂągu dwĂłch tygodni od przeprowadzenia zbiĂłrki, naleÂży przekazaĂŚ na konto Caritas Archidiecezji Krakowskiej lub Kurii Metropolitalnej w Krakowie, z dopiskiem „pomoc dla Afryki”. NastĂŞpnie pieniÂądze te zostanÂą przekazane do Caritas Polska.

http://www.diecezja.pl/en/wydarzenia/2681-kard-dziwisz-apeluje-o-pomoc-dla-dotknitej-susz-afryki

....................................

PoÂżar koÂścioÂła Chrystusa KrĂłla w Warszawie
Warszawa, 05.08.2011

Przed poÂłudniem w pÂłomieniach stanÂąÂł koÂściĂłÂł Chrystusa KrĂłla na TargĂłwku w Warszawie.

W wyniku poÂżaru zawaliÂła siĂŞ wieÂża ÂświÂątyni, a ogieĂą opanowaÂł takÂże dach. Nie ma informacji, by ktoÂś zostaÂł ranny. Na miejscu pracowaÂło ok. 70. straÂżakĂłw. Na razie nie wiadomo, co byÂło przyczynÂą poÂżaru, ale niewykluczone, Âże ogieĂą zaprĂłszyli robotnicy pracujÂący na dachu.

KoÂściĂłÂł Chrystusa KrĂłla na TargĂłwku to jedna z trzech ÂświÂątyĂą obecnej diecezji warszawsko-praskiej, zbudowanych jako wotum wdziĂŞcznoÂści za zwyciĂŞskÂą bitwĂŞ z bolszewikami w 1920 r. Jest on zarazem pomnikiem ku czci polegÂłych w obronie Ojczyzny.

http://www.opoka.org.pl/aktualnosci/news.php?id=38746&s=opoka

.......................

UkraiĂący odsÂłoniÂą pomnik polskich ofiar

Kamienny krzyÂż z orÂłem i tablice z nazwiskami zostanÂą odsÂłoniĂŞte w sobotĂŞ w miejscu pochĂłwku ponad 300 przedstawicieli polskiej inteligencji ze StanisÂławowa zamordowanych przez NiemcĂłw w sierpniu 1941 r. na terenie tzw. Czarnego Lasu.

UroczystoÂśĂŚ rozpocznie siĂŞ mszÂą Âśw. w miejscowym koÂściele katolickim. GÂłĂłwne uroczystoÂści odbĂŞdÂą siĂŞ w poÂłudnie na polanie, na terenie tzw. Czarnego Lasu koÂło StanisÂławowa, gdzie znajdujÂą siĂŞ masowe groby przedstawicieli inteligencji polskiej zamordowanych przez NiemcĂłw podczas II wojny. Zostanie tam poÂświĂŞcony upamiĂŞtniajÂący ofiary duÂży kamienny krzyÂż z orÂłem i z nazwiskami zamordowanych oraz ich zbiorowe mogiÂły.

- ZaleÂżaÂło nam, by upamiĂŞtniĂŚ te ponad 300 ofiar z imienia i nazwiska. Byli to przedstawiciele polskiej inteligencji ze StanisÂławowa i okolic - nauczyciele, lekarze, adwokaci, harcerze. W upamiĂŞtnienie tych ofiar zaangaÂżowali siĂŞ przedstawiciele miejscowej polonii z Towarzystwa Kultury Polskiej "PrzyjaÂźĂą" w StanisÂławowie przy wsparciu wÂładz lokalnych - powiedziaÂł Maciej Dancewicz, naczelnik wydziaÂłu zagranicznego Rady Ochrony PamiĂŞci Walk i MĂŞczeĂąstwa, ktĂłra przygotowaÂła upamiĂŞtnienie.

SwĂłj udziaÂł w uroczystoÂści zapowiedzieli m.in. sekretarz Rady Ochrony PamiĂŞci Walk i MĂŞczeĂąstwa Andrzej Kunert, przedstawiciele polskiego konsulatu we Lwowie, czÂłonkowie miejscowych wÂładz, byli polscy mieszkaĂący StanisÂławowa oraz przedstawiciele wÂładz Opola, gdzie przesiedlono wielu PolakĂłw ÂżyjÂących przed wojnÂą w StanisÂławowie.

Autor: GK ÂŹrĂłdÂła: PAP

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/ukraincy-odslonia-pomnik-polskich-ofiar,1,4814537,wiadomosc.html

.................................

« Ostatnia zmiana: SierpieĂą 05, 2011, 21:16:46 wysÂłane przez Rafaela »

ScaliÂłem posty
Darek

04 sierpnia 2011

J. KaczyĂąski prawdÂą gromi "MatoÂła i jego "dyplomatoÂłkĂłw"a konsekwentna prawda O. Rydzyka ich poraÂża i przeraÂża

PoniÂższy tekst jest odpowiedziÂą na artykuÂł:

   Ostre sÂłowa szefa PiS o sytuacji w Polsce

JarosÂław KaczyĂąski podczas konferencji prasowej w WaÂłbrzychu w ostrych sÂłowach zdiagnozowaÂł sytuacjĂŞ politycznÂą w Polsce. Prezes PiS mĂłwiÂł miĂŞdzy innymi o "niesÂłychanie groÂźnym faÂłszowaniu wyborĂłw", korupcji, przeszkadzaniu gospodarce w rozwoju oraz licznych innych "patologiach niszczÂących demokracjĂŞ" w naszym kraju.

Dr JarosÂław KaczyĂąski - miÂłoÂśĂŚ do Ojczyzny, roztropnoÂśĂŚ, charyzma, prawdomĂłwnoÂśĂŚ

OgĂłlnopolski chaos we wszystkich dziedzinach Âżycia gospodarczego, ekonomicznego i spoÂłeczno - politycznego a rzÂąd Tuska utrwala PRL-kie zdobycze komunizmu metodami totalitarnymi, skopiowanymi z tamtego bolszewickiego systemu, by odwrĂłciĂŚ uwagĂŞ od afer i nieudolnoÂści w sprawowaniu wÂładzy.

Tusk: Koalicja nie jest zagroÂżona. Z Pawlakiem porozmawiam Nie moÂżemy "skrewiĂŚ", bo tow. Putin odbierze nam jurgielt, nie mĂłwiÂąc o komisarzach UE

Obecnie tematami zastĂŞpczymi odwracajÂącymi uwagĂŞ PolakĂłw staÂły siĂŞ wystÂąpienie O. Rydzyka w PE oraz przebadanie psychiatryczne dr J. KaczyĂąskiego na bardzo polityczne polecenie niby niezawisÂłego sÂądu, jak teÂż ostatnie bardzo krytyczne w stosunku do pustosÂłowia Tuska, merytoryczne i rzeczowe przemĂłwienie pana Z. Ziobry.
We wszystkich tych przypadkach daÂło siĂŞ zauwaÂżyĂŚ sprzĂŞÂżenie wszystkich postkomunistycznych siÂł, ktĂłre w podjĂŞtych dziaÂłaniach dobitnie wykazujÂą bardzo zÂłÂą wolĂŞ i perfidnie manipulujÂą faktami

Oto przykÂłady.
Rzecznik MSZ w swych wystÂąpieniach publicznych nie powinien dezinformowaĂŚ opinii publicznej w Polsce co do treÂści wystÂąpienia o. Tadeusza Rydzyka w Brukseli, ktĂłry nie mĂłwiÂł, Âże "Polska jest krajem niecywilizowanym i totalitarnym". MĂłwiÂł jedynie, Âże konkretna, opisywana przez niego sytuacja administracyjnych utrudnieĂą ze strony wÂładz "jest totalitaryzmem", jest - skoro znamy sens tego sÂłowa - sytuacjÂą eliminowania Âśrodkami administracyjno-policyjnymi z Âżycia spoÂłecznego, gospodarczego czy kulturalnego.
Nota MSZ do PaĂąstwa WatykaĂąskiego jest tylko kolejnym dowodem tego zastraszajÂącego totalitaryzmu. Nota zresztÂą wyrywaÂła z kontekstu i przeinaczaÂła sens wypowiedzi o. Tadeusza Rydzyka, zmieniajÂąc jej istotĂŞ w treÂści szczujÂące na ich autora i majÂące go oÂśmieszyĂŚ oraz poniÂżyĂŚ w oczach adresata noty - Ojca ÂŚwiĂŞtego.

Ojciec Tadeusz Rydzyk mĂłwi teÂż, iÂż "PolskÂą nie rzÂądzÂą Polacy, bo nie majÂą polskich serc, i nie o krew tu chodzi, tylko o to, Âże nie majÂą polskich serc". Jest to oczywista, zrozumiaÂła przenoÂśnia i tylko przy duÂżym natĂŞÂżeniu zÂłej woli i po wyjĂŞciu sÂłĂłw z kontekstu moÂżna wmawiaĂŚ innym, iÂż jest to wypowiedÂź ksenofobiczna.

Nota w prawie miĂŞdzynarodowym jest efektem oficjalnego powiadomienia innego paĂąstwa o jakimÂś wydarzeniu czy fakcie, z ktĂłrym prawo miĂŞdzynarodowe wiÂąÂże okreÂślone skutki prawne. Na przykÂład nota o wystÂąpieniu z organizacji miĂŞdzynarodowej, nota o utworzeniu jakiegoÂś paĂąstwa itp.
W omawianym przypadku instytucja noty zostaÂła naduÂżyta do prywatnej, wewnÂątrzpolskiej walki z opozycjÂą.

Szybka odpowiedÂź rzecznika Stolicy Apostolskiej przywrĂłciÂła miarĂŞ rzeczy i ostudziÂła rozkrĂŞcane nastroje histerii. Rzecznik odpowiedziaÂł, iÂż wypowiedÂź o. Tadeusza Rydzyka w Brukseli na temat jego problemĂłw z polskimi wÂładzami w sprawach toruĂąskiej geotermii nie dotyczyÂła spraw Stolicy Apostolskiej ani polskiego KoÂścioÂła.
Rzecz oczywista, ale czy trzeba byÂło notami dyplomatycznymi w tej sprawie "psuĂŚ wizerunek Polski"?
Czy polityczny sÂąd musiaÂł zastosowaĂŚ totalitarnÂą metodĂŞ rodem z PRL w stosunku do dr J. KaczyĂąskiego?
Czy trzeba byÂło aÂż tyle pomyj wylaĂŚ na gÂłowĂŞ pana Z. Ziobry za bardzo roztropne wystÂąpienie w PE ale krytykujÂące pustosÂłowie pana Tuska?

Komisja Âśledcza ds. Âśmierci Barbary Blidy, fot. PAP/Grzegorz Jakubowski

Czy R. Kalisz jest normalny?

Po "dziwacznym" raporcie pana posÂła MirosÂława SekuÂły z komisji hazardowej otrzymaliÂśmy niedawno kolejny wyjÂątkowo ohydny paszkwil rozzuchwalonego lewaka posÂła Ryszarda Kalisza, wpisujÂącego siĂŞ swoimi propagandowymi kÂłamstwami w nurt nocnej zmiany, w sprawie Âśmierci Barbary Blidy, gdzie przed TrybunaÂł Stanu chcÂą postawiĂŚ JarosÂława KaczyĂąskiego i Zbigniewa ZiobrĂŞ. Obydwa raporty sÂą Âświadectwem tego, Âże ukÂład magdalenkowy, reprezentowany przez nocnÂą zmianĂŞ D. Tuska i W. Pawlaka, obecnie rzÂądzÂący PolskÂą, nadal istnieje, a teraz dodatkowo przybraÂł faryzejskÂą i obÂłudnÂą postawĂŞ oskarÂżycielskÂą.

WojujÂący bezboÂżnicy, wszelkiej maÂści -iÂści, skupieni gÂłĂłwnie w SLD i PO, czyli seksualnie "wyzwoleni postĂŞpowcy sodomici", gorliwi wyznawcy hasÂła, Âże "polskoÂśĂŚ to nienormalnoÂśĂŚ", Âże "polska racjastanu jest trudna do zdefiniowania", Âże "Polska to brzydka panna bezposagu" wylewajÂą pomyje obrzucajÂą fekaliami i kamieniami medialnymi Ojcadr Tadeusza Rydzyka za jego charyzmatyczne i niezwykle potrzebne Narodowi Polskiemu dzieÂła medialne i toruĂąskie prekursorskie dzieÂło geotermalne oraz na przywĂłdcĂłw PiS za zdecydowanÂą obronĂŞ Ojca RedemptorystĂŞ i jego dzieÂł.

Dlaczego wÂłaÂśnie oni?

OdpowiedÂź jest banalnie prosta. To caÂłkowicie zburzyÂło ich porzÂądek odziedziczony po PRL-u i kontynuowany obecnie przez postkomunistycznÂą nocnÂą zmianĂŞ wespĂłÂł z nowÂą lewicÂą i PSL-em.

Nie spodziewali siĂŞ, Âże dzielny Ojciec Redemptorysta odwaÂży siĂŞ pĂłjÂśĂŚ pod prÂąd poprawnie politycznym bezboÂżnym libertynom i lewakom i zdemaskowaĂŚ ich obÂłudne oblicze.

Czy to jest moÂżliwe w postkomunistycznej Polsce?

Tadeusz Rydzyk

O dr Tadeusz Rydzyk - Piotr Skarga libertyĂąskich czasĂłw Polski XXI w.

OkazaÂło siĂŞ, Âże taki dodatkowo okazaÂło siĂŞ rĂłwnieÂż bardzo proste.
OtĂłÂż dzielny i charyzmatyczny Redemptorysta Ojciec dr T. Rydzyk, przy pomocy dzieÂł medialnych o Âświatowym zasiĂŞgu, ktĂłre stworzyÂł, mĂłwi gÂłoÂśno i zdecydowanie oraz bez Âżadnego lĂŞku przed wielkimi tego Âświata -istami to, co myÂślÂą milionyPolek i PolakĂłw:

- tych lÂżonych mianem "bydÂła" i "moherĂłw",

- tych poniÂżanych ObroĂącĂłw KrzyÂża,

- tych, ktĂłrzy wyznajÂą i dajÂą jako wzĂłr do naÂśladowania wÂątpliwej wartoÂści moralnej autorytety, wylansowane w "ÂŚwiÂątyni AntyPiSa" na Czerskiej czyli plugawych dziadkĂłw, wulgarnych staruchĂłw oraz tych "wyzwolonych" z KC PZPR-u i tych od "ziemi czarnej" z PSL, czy wreszcie "BolkĂłw" czyli wszelkiej maÂści tajnych wspĂłÂłpracownikĂłw SB-ecji.

Nie zakrzyczy tej prawdy wrzaskliwe i nieprzyzwoite ujadanie internetowych najemnikĂłw, Âże tylko obÂłudnicy nie oburzajÂą siĂŞ na sÂłowa charyzmatycznego, toruĂąskiego duchownego.

Bo jak inaczej nazwaĂŚ wÂładzĂŞ, ktĂłra bezlitoÂśnie, z pomocÂą uÂżytecznych jej, podobno "niezawisÂłych" sÂądĂłw i chlubiÂących siĂŞ wolnoÂściÂą niby demokratycznych mediĂłw, niszczy w sposĂłb demokratyczny wybranÂą opozycjĂŞ.

Rydzyk w Parlamencie Europejskim: Od 1939 PolskÂą nie rzÂądzÂą Polacy

To wÂłaÂśnie O. dr T. Rydzyk jest wielkim demokratÂą oraz wolnym czÂłowiekiem, ktĂłry zdecydowanie przeciwstawia siĂŞ metodom walki rodem z PRL i dlatego utrwalacze komuny w Polsce chcÂą za wszelkÂą cenĂŞ zamknÂąĂŚ mu usta, posuwajÂąc siĂŞ do niegodnych i haniebnych metod, nic nie majÂących wspĂłlnego z demokracjÂą i wolnoÂściÂą.

Do tej grupy przyÂłÂączyli siĂŞ rĂłwnieÂż posÂłowie PJN na czele z jej szefem MichaÂłem KamiĂąskim, ktĂłry mimo nieustannego
nagÂłaÂśniania medialnego, jest skoĂączonym bankrutem politycznym.

A "ChiĂączycy trzymajÂą siĂŞ mocno" i zrobili nieudolny rzÂąd polski w "bambuko".

http://bronbar49.blog.onet.pl/2,ID432708125,index.html

Po wakacjach – TydzieĂą Wychowania
There are no translations available.

DecyzjÂą Konferencji Episkopatu Polski we wrzeÂśniu bĂŞdzie obchodzony TydzieĂą Wychowania. Nowa inicjatywa KoÂścioÂła ma podkreÂśliĂŚ rolĂŞ wychowania, ktĂłrego celem jest integralny rozwĂłj czÂłowieka.

SzkoÂła dziÂś zbyt czĂŞsto tylko ksztaÂłci, a zapracowani rodzice poÂświĂŞcajÂą dzieciom zbyt maÂło czasu, troszczÂąc siĂŞ przede wszystkim o zapewnienie potrzeb materialnych. – Jest pilna potrzeba, Âżeby siĂŞ zajÂąĂŚ sprawami wychowania – mĂłwi bp Marek Mendyk, przewodniczÂący Komisji Wychowania. W dniach 12-18 wrzeÂśnia br. po raz pierwszy bĂŞdzie obchodzony TydzieĂą Wychowania. Jego hasÂłem sÂą sÂłowa: „Wszyscy zacznijmy wychowywaĂŚ”.

W koÂścioÂłach w pierwszÂą niedzielĂŞ wrzeÂśnia (4.09) bĂŞdzie odczytywany list biskupĂłw zapowiadajÂący TydzieĂą Wychowania. Komisja ds. Wychowania przygotowaÂła materiaÂły liturgiczne, m.in. teksty rozwaÂżaĂą i modlitwy wiernych. ZachĂŞca teÂż duszpasterzy i katechetĂłw do zorganizowania w czasie Tygodnia Wychowania spotkaĂą z rodzicami. „Refleksja w czasie takiego spotkania powinna siĂŞ koncentrowaĂŚ wokĂłÂł problematyki sensu dziaÂłalnoÂści wychowawczej i jej celu, odpowiedzialnoÂści rodzicĂłw za ksztaÂłt wychowania ich dzieci, wspĂłÂłpracy Âśrodowisk wychowawczych – rodziny, KoÂścioÂła i szkoÂły” – wyjaÂśniajÂą organizatorzy. Katechezy w Tygodniu Wychowania bĂŞdÂą poszukiwaniem przez dzieci odpowiedzi na pytanie, dlaczego byĂŚ posÂłusznym, a mÂłodzieÂż bĂŞdzie zastanawiaĂŚ siĂŞ nad samowychowaniem i rozwojem duchowym. W teczce z materiaÂłami na TydzieĂą Wychowania znajdujÂą siĂŞ takÂże wybrane teksty nauczania bÂł. Jana PawÂła II o wychowaniu.

TydzieĂą Wychowania to inicjatywa, ktĂłra nawiÂązuje do obchodzonych lokalnie kwartalnych dni modlitw za dzieci, mÂłodzieÂż i wychowawcĂłw. TydzieĂą Wychowania bĂŞdzie obchodzony zawsze w tygodniu, w ktĂłrym wypada ÂświĂŞto Âśw. StanisÂława Kostki, patrona dzieci i mÂłodzieÂży (przypada ono 18 wrzeÂśnia).

.......................http://www.diecezja.pl/

Kard. Dziwisz: "CzÂłowiek potrzebuje sensu i celu swojej ziemskiej wĂŞdrĂłwki"
There are no translations available.

6 sierpnia w ÂŚwiĂŞto Przemienienia PaĂąskiego wyruszyÂła z Wawelu pod hasÂłem „W komunii z Bogiem” juÂż po raz 31 Krakowska Piesza Pielgrzymka na JasnÂą GĂłrĂŞ.

ZainaugurowaÂł jÂą kard. StanisÂław Dziwisz, metropolita krakowski MszÂą Âśw. odprawionÂą na wzgĂłrzu wawelskim.

W skÂład krakowskiej pielgrzymki wchodzi osiem wspĂłlnot, ktĂłre idÂą osobnymi szlakami, ale razem wchodzÂą na JasnÂą GĂłrĂŞ. Tradycyjnie pielgrzymi modliĂŚ siĂŞ bĂŞdÂą w intencji papieÂża Benedykta XVI i Ojczyzny.

Po raz kolejny na trasĂŞ pielgrzymki wyruszyÂła grupa „FranciszkaĂąska3”, skupiajÂąca mÂłodych ludzi wokĂłÂł portalu spoÂłecznoÂściowego Franciszkanska3.pl.

W swojej homilii ks. kardynaÂł StanisÂław Dziwisz przypomniaÂł, Âże „w centrum naszego Âżycia powinien byĂŚ sam BĂłg. To jest sprawa najwaÂżniejsza. Wiemy, Âże prawda ta jest czĂŞsto ignorowana w naszym Âświecie, w naszych Âśrodowiskach”.

ZauwaÂżyÂł, Âże sekularyzm, czyli koncepcja Âżycia jakby BĂłg nie istniaÂł, przenika systematycznie do wielu sfer naszego Âżycia osobistego, rodzinnego i spoÂłecznego.

„Czy chcemy siĂŞ z tym pogodziĂŚ? Czy chcemy akceptowaĂŚ takÂą zuboÂżonÂą wizjĂŞ Âżycia czÂłowieka, pozbawiajÂącÂą go najgÂłĂŞbszych korzeni i fundamentĂłw? Czy moÂżemy sensownie ÂżyĂŚ, wychowywaĂŚ odpowiedzialnie nowe pokolenie i budowaĂŚ przyszÂłoÂśĂŚ bez Boga, bez Ewangelii, bez KoÂścioÂła jako wprawdzie uÂłomnej, ale przecieÂż niezbĂŞdnej i ÂświĂŞtej wspĂłlnoty uczniĂłw i uczennic ukrzyÂżowanego i zmartwychwstaÂłego Pana?” - pytaÂł.

OdpowiadajÂąc na postawione pytania KardynaÂł powiedziaÂł, Âże „pielgrzymka jest odpowiedziÂą na te pytania. Jest odpowiedziÂą powaÂżnÂą, bo nie ogranicza siĂŞ do sÂłĂłw. KaÂżdy krok, kaÂżda godzina marszu, kaÂżda kropla waszego potu bĂŞdzie ÂświadczyĂŚ o tym, Âże nie samym chlebem Âżyje czÂłowiek, nie samymi igrzyskami, nie samÂą doczesnoÂściÂą. CzÂłowiek potrzebuje sensu i celu swojej ziemskiej wĂŞdrĂłwki, a kaÂżda Âświadomie podjĂŞta pielgrzymka staje siĂŞ obrazem i syntezÂą tego, co w naszej chrzeÂścijaĂąskiej egzystencji najwaÂżniejsze”.

Tegoroczna pielgrzymka przypada w 30 rocznicĂŞ zorganizowania BiaÂłego Marszu w dniu 17 maja 1981 r., ktĂłry daÂł poczÂątek naszemu pielgrzymowaniu i jest dziĂŞkczynieniem za beatyfikacjĂŞ Jana PawÂła II.

W tym roku na trasie pielgrzymki bĂŞdÂą niesione po raz pierwszy relikwie bÂłogosÂławionego Jana PawÂła II.

Metropolita krakowski prosiÂł pielgrzymĂłw, aby podczas drogi, a potem w CzĂŞstochowie dziĂŞkowali Matce NajÂświĂŞtszej za beatyfikacjĂŞ Jana PawÂła II, proszÂąc rĂłwnoczeÂśnie, by „nieodlegÂły byÂł dzieĂą kanonizacji Pasterza, ktĂłry ze WzgĂłrza Wawelskiego przeprowadziÂł siĂŞ na WzgĂłrze WatykaĂąskie i ktĂłrego przez dwadzieÂścia siedem lat nazywaliÂśmy Piotrem naszych czasĂłw”.

Na zakoĂączenie homilii kardynaÂł StanisÂław Dziwisz zawierzyÂł tegorocznÂą pielgrzymkĂŞ bÂłogosÂławionemu Janowi PawÂłowi II.

„Niech on bĂŞdzie waszym duchowym przewodnikiem. Niech was inspiruje do ewangelicznego stylu Âżycia i sÂłuÂżby. Niech was przekonuje, Âże ÂświĂŞtoÂśĂŚ nie jest dodatkiem do Âżycia dostĂŞpnym dla nielicznych, lecz jest powoÂłaniem kaÂżdego prawdziwego ucznia Jezusa".

ZachĂŞciÂł takÂże pÂątnikĂłw, aby w drodze na JasnÂą GĂłrĂŞ zanieÂśli wszystkie waÂżne sprawy Archidiecezji Krakowskiej.

„ProÂście Pana Âżniwa o nowe i dobre powoÂłania kapÂłaĂąskie, zakonne i misyjne. MĂłdlcie siĂŞ za naszych nowych biskupĂłw pomocniczych Grzegorza i Damiana, aby byli pasterzami wedÂług Serca Jezusa i Serca Maryi. Niech JasnogĂłrska Pani czuwa nad wami, byÂście bezpieczni dotarli przed Jej tron i by wasz trud przyniĂłsÂł wielokrotny plon” - zakoĂączyÂł.

Inicjatywa pielgrzymowania krakowskiego jest kontynuacjÂą "BiaÂłego Marszu", zorganizowanego 17 maja 1981 r., po zamachu na Jana PawÂła II. WĂłwczas studenci Krakowa zorganizowali w duchowej jednoÂści z Ojcem ÂŚwiĂŞtym „BiaÂły Marsz”. PrzeszedÂł on 17 maja 1981 roku z Krakowskich BÂłoĂą - miejsca Mszy Âśw. odprawionej przez Jana PawÂła II w czasie pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny - do Rynku GÂłĂłwnego, gdzie Metropolita Krakowski ks. kardynaÂł Franciszek Macharski odprawiÂł MszĂŞ Âśw. Kilkaset tysiĂŞcy studentĂłw, mÂłodzieÂży i mieszkaĂącĂłw Krakowa modliÂło siĂŞ wĂłwczas w intencji Ojca ÂŚwiĂŞtego. Idea „BiaÂłego Marszu” doprowadziÂła do zorganizowania Pieszej Pielgrzymki z Krakowa do CzĂŞstochowy na JasnÂą GĂłrĂŞ.

ks. Robert Pietrzyk

....................

http://www.diecezja.pl/

Opinia na zlecenie
Fot. M. Borawski

Platforma Obywatelska prĂłbuje wygenerowaĂŚ kolejny sztuczny problem z Radiem Maryja w roli gÂłĂłwnej. Pretekstem jest incydent sprowokowany przez ekipĂŞ reporterĂłw Polsat News, do ktĂłrego doszÂło w trakcie ubiegÂłotygodniowej pielgrzymki Rodziny Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ. Operator stacji - jak podkreÂślajÂą Âświadkowie - kopnÂąÂł pielgrzyma, sÂądzÂąc, Âże wywoÂła jego agresywnÂą reakcjĂŞ.

Na tĂŞ okolicznoÂśĂŚ szefowa sejmowej Komisji Kultury i ÂŚrodkĂłw Przekazu Iwona ÂŚledziĂąska-KatarasiĂąska sprokurowaÂła naprĂŞdce rojÂący siĂŞ od bÂłĂŞdĂłw merytorycznych projekt opinii wzywajÂący do potĂŞpienia "wÂładz Radia Maryja" i prĂłbowaÂła go przeforsowaĂŚ na zwoÂłanym w trybie nagÂłym posiedzeniu. W dokumencie posÂłanka dokonaÂła swego rodzaju inwersji, sytuujÂąc w miejscu opresora, jakim byli dziennikarze Polsatu, organizatorĂłw peregrynacji. "Komisja Kultury i ÂŚrodkĂłw Przekazu wyraÂża zaniepokojenie incydentami wywoÂłanymi 9 lipca br. przez niektĂłrych uczestnikĂłw Pielgrzymki Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ. Czynna i sÂłowna napaÂśĂŚ na dziennikarzy mediĂłw, zarĂłwno elektronicznych, jak i drukowanych, tylko dlatego, Âże sÂą one niezbyt lubiane w tym Âśrodowisku, byÂła klasycznym przykÂładem ograniczenia moÂżliwoÂści wykonywania obowiÂązkĂłw zawodowych" - czytamy w projekcie opinii komisji w sprawie swobody wykonywania zawodu przez dziennikarzy.
Dalej jest mowa o tym, jak "szczegĂłlny niesmak" budzi to, Âże do zdarzenia doszÂło w miejscu, ktĂłre powinno byĂŚ wolne od przemocy i politykierstwa, oraz Âże doszÂło do niego w obecnoÂści osĂłb, ktĂłre "nie wahajÂą siĂŞ oskarÂżaĂŚ paĂąstwa polskiego i jego wÂładz - takÂże na forum europejskim - o stosowanie praktyk totalitarnych i ograniczanie wolnoÂści wypowiedzi". Dokument podnosi teÂż zarzut, Âże ze strony organizatorĂłw pielgrzymki nie padÂły sÂłowa "potĂŞpienia i przeprosin". Zgodnie z intencjÂą autorĂłw projekt komisji miaÂłby trafiĂŚ do MSWiA oraz Krajowej Rady Radiofoni i Telewizji. TuÂż po zakoĂączeniu posiedzenia komisji jej przewodniczÂąca Iwona ÂŚledziĂąska-KatarasiĂąska (PO) w rozmowie z dziennikarzami zaznaczyÂła, Âże nic by siĂŞ nie staÂło, gdyby sÂłowa przeprosin ze strony wÂładz Radia Maryja i Telewizji Trwam padÂły. Na sÂłowa dziennikarzy, Âże to przecieÂż nie Telewizja Trwam byÂła organizatorem pielgrzymki, przewodniczÂąca komisji powiedziaÂła, Âże jest ona jednak czĂŞÂściÂą pewnego medialnego koncernu. OdnoszÂąc siĂŞ do fragmentu tekstu dotyczÂącego "wspĂłÂłpracujÂącego z Radiem Maryja ugrupowania politycznego", ÂŚledziĂąska-KatarasiĂąska zastrzegÂła, Âże do takiej wspĂłÂłpracy "nie kaÂżdy moÂże siĂŞ przyznaĂŚ" i Âże projekt nie precyzuje, jakoby chodziÂło tu o Prawo i SprawiedliwoÂśĂŚ. - Gdyby siĂŞ przyznaÂła Platforma Obywatelska, Âże blisko wspĂłÂłpracuje z TelewizjÂą Trwam i Radiem Maryja, to bym teÂż oczekiwaÂła, Âże Platforma przeprosi - mĂłwiÂła. JednoczeÂśnie stwierdziÂła, Âże "moÂżna przypuszczaĂŚ", iÂż to PiS jest adresatem tego wezwania, gdyÂż w pielgrzymce uczestniczyÂł jego prezes JarosÂław KaczyĂąski. DyskusjĂŞ nad projektem odÂłoÂżono do nastĂŞpnego posiedzenia Sejmu. ÂŚledziĂąska-KatarasiĂąska pytana, czy weÂźmie pod uwagĂŞ dalszy bieg tej sprawy w organach policji, stwierdziÂła lakonicznie: "Nie jesteÂśmy od Âśledztwa. Ja nie zajmujĂŞ siĂŞ przestĂŞpstwami. Ja chcĂŞ uzyskaĂŚ efekt wystÂąpienia w obronie swobody wykonywania zawodu przez dziennikarzy". ZapewniÂła, Âże sejmowa Komisja Kultury i ÂŚrodkĂłw Przekazu ujmie siĂŞ za kaÂżdym skrzywdzonym ÂżurnalistÂą. Argument ten, poparty przez jej klubowych kolegĂłw, padaÂł ze strony poseÂł PO niejednokrotnie podczas wczorajszego posiedzenia komisji. - Dziennikarz powinien posiadaĂŚ pewien komfort pracy. I o to chodzi w tej opinii, a nie o ocenĂŞ okreÂślonej sytuacji - zaznaczyÂła ÂŚledziĂąska-KatarasiĂąska
- Jest oczywiste, Âże komisja, ktĂłra w swojej nazwie ma dobro kultury i dobro ÂśrodkĂłw przekazu, musi i powinna zajmowaĂŚ siĂŞ sprawami, ktĂłre temu szkodzÂą - mĂłwili Andrzej Halicki (PO) i Tadeusz SÂławecki (PSL). Halicki to ten sam poseÂł, ktĂłry odmĂłwiÂł zajĂŞcia siĂŞ problemem utrudniania pracy dziennikarzom "Naszego Dziennika" na terenie Federacji Rosyjskiej. Projekt opinii skrytykowali posÂłowie Prawa i SprawiedliwoÂści. - Nie widaĂŚ byÂło tej dbaÂłoÂści z pani strony, kiedy w Moskwie dziennikarzom "Naszego Dziennika" zostaÂł odebrany sprzĂŞt. Tak samo, kiedy w rocznicĂŞ katastrofy smoleĂąskiej na Krakowskim PrzedmieÂściu dziennikarz "Gazety Polskiej" zostaÂł pobity przez funkcjonariuszy straÂży miejskiej. SkÂąd ta troska teraz? I dlaczego wzywa pani do przeprosin organizatorĂłw pielgrzymki, a nie autorĂłw incydentu? - pytaÂła Anna Sikora. - Czy tamte wydarzenia byÂły mniej waÂżne od tego, co rzekomo staÂło siĂŞ na Jasnej GĂłrze? - dopytywaÂł Jan Dziedziczak. Warto zaznaczyĂŚ, Âże przez blisko pierwszy kwadrans posiedzenia posÂłowie PiS daremnie starali siĂŞ uzyskaĂŚ informacjĂŞ od szefowej komisji, kto wÂłaÂściwie jest autorem projektu. Po wielokrotnych indagacjach przewodniczÂąca komisji przyznaÂła w koĂącu, Âże to ona jest jego autorem. - To nie jest uchwaÂła ani ustawa. To jest opinia, ktĂłrÂą komisja przyjmie bÂądÂź nie - prĂłbowaÂła siĂŞ tÂłumaczyĂŚ ÂŚledziĂąska-KatarasiĂąska. Kiedy z sali padaÂły gÂłosy: "Ale kto przygotowaÂł projekt?", posÂłanka PO nieudolnie ripostowaÂła: - To proszĂŞ powoÂłaĂŚ komisjĂŞ ÂśledczÂą, to wtedy bĂŞdziemy rozmawiaĂŚ, kto przygotowaÂł projekt. Ja zwoÂłaÂłam posiedzenie dla rozpatrzenia tej opinii. Autorem tego tekstu jestem ja. I nie widzĂŞ powodu, bym siĂŞ tego autorstwa wypieraÂła.
Po zakoĂączeniu posiedzenia komisji ElÂżbieta Kruk (PiS) mĂłwiÂła, Âże o terminie dowiedziaÂła siĂŞ dopiero w czwartek wieczorem, natomiast druk projektu, bez podpisu jego autora, w skrzynkach poselskich znalazÂł siĂŞ w piÂątek rano. - MiaÂłam wraÂżenie, Âże przewodniczÂąca zaskoczyÂła nawet posÂłĂłw Platformy - przyznaÂła Kruk. Jak zauwaÂżyÂła, nie dopytywali nawet o autora dokumentu.

Platforma nie wie, o co chodzi

Dokument, ktĂłry prĂłbowaÂła przeforsowaĂŚ ÂŚledziĂąska-KatarasiĂąska, nie precyzuje, o jakie wydarzenia krĂŞpujÂące swobodĂŞ dziennikarskÂą chodzi. Dopytywana o tĂŞ kwestiĂŞ stwierdziÂła, Âże o incydencie, ktĂłry okreÂśliÂła jako napaÂśĂŚ na dziennikarzy Polsatu ze strony uczestnikĂłw XIX Pielgrzymki Rodziny Radia Maryja na JasnÂą GĂłrĂŞ, powiedzieli jej dziennikarze, ktĂłrzy tam byli i ktĂłrzy zgÂłosili siĂŞ do niej jako szefowej komisji z proÂśbÂą o zajĂŞcie siĂŞ sprawÂą. - Komisja nie moÂże zajmowaĂŚ siĂŞ sprawÂą na zasadzie, Âże jakaÂś pani powiedziaÂła innej pani - komentowaÂła Kruk. PowoÂłaÂła siĂŞ tu na poniedziaÂłkowÂą publikacjĂŞ "Naszego Dziennika", w ktĂłrej rzecznik Komendy Miejskiej Policji w CzĂŞstochowie, podinspektor Joanna Lazar, informowaÂła, iÂż dziennikarka Polsatu Ewa ÂŻarska podczas niedzielnego przesÂłuchania nie zÂłoÂżyÂła wniosku o Âściganie za pobicie. - Tego wniosku nie mamy - potwierdziÂła wczoraj w rozmowie z "Naszym Dziennikiem" podinspektor Lazar. Do Komendy Miejskiej Policji w CzĂŞstochowie wpÂłynĂŞÂło natomiast pismo z jednej ze stacji telewizyjnych o wszczĂŞcie postĂŞpowania w sprawie o uszkodzenie mienia, tj. elementĂłw kamery telewizyjnej. Wczoraj policjanci z Komisariatu I w CzĂŞstochowie wszczĂŞli postĂŞpowanie w tej sprawie. - Jest to postĂŞpowanie w sprawie, nie przeciwko osobie - zapewnia Lazar.
Warto zaznaczyĂŚ, Âże w trakcie burzliwej dyskusji na temat wnioskodawcy projektu Zbigniew GirzyĂąski zÂłoÂżyÂł wniosek formalny o odroczenie prac nad projektem do czasu uzyskania opinii prawnej biura legislacyjnego. ChodziÂło o sprawdzenie, czy nie ma kolizji miĂŞdzy przedÂłoÂżonym komisji dokumentem a przepisami konkordatu, a konkretnie zapisami odnoszÂącymi siĂŞ do organizacji przedsiĂŞwziĂŞĂŚ religijnych publicznych. Wniosek zostaÂł jednak odrzucony gÂłosami posÂłĂłw PO i PSL. Tak samo jak wniosek GirzyĂąskiego o odwoÂłanie ÂŚledziĂąskiej-KatarasiĂąskiej z funkcji przewodniczÂącej sejmowej Komisji Kultury i ÂŚrodkĂłw Przekazu. Argumentem, jaki podnosiÂł tu GirzyĂąski, byÂły krytyczne wypowiedzi poseÂł Platformy co do protestĂłw studenckich w 1968 r. publikowanych w kwietniu 1968 r. na Âłamach "Dziennika ÂŁĂłdzkiego".

Nie kop pielgrzyma

Wobec wydarzeĂą na Jasnej GĂłrze stanowisko bazujÂące na niezweryfikowanych doniesieniach Polsatu News wydaÂł teÂż wczoraj Jan Dworak, przewodniczÂący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Stwierdza w nim autorytatywnie, choĂŚ nie zadaÂł sobie nawet trudu zasiĂŞgniĂŞcia opinii pana Andrzeja z Katowic i innych pielgrzymĂłw, ÂświadkĂłw zajÂścia, jakoby "Uczestnicy pielgrzymki siÂłÂą uniemoÂżliwili wykonywanie obowiÂązkĂłw dziennikarskiej ekipie jednej ze stacji telewizyjnych".
Dworak sformuÂłowaÂł teÂż zÂłotÂą myÂśl, Âże "niedopuszczalne jest dzielenie mediĂłw na dobre i zÂłe, i decydowanie, komu wolno, a komu nie wolno wydarzeĂą takich relacjonowaĂŚ". I pouczyÂł, Âże to na organizatorze "imprez o charakterze masowym" ciÂąÂży obowiÂązek zapewnienia bezpieczeĂąstwa wszystkim na nich obecnym, w tym dziennikarzom. Nie ma zaÂś ani sÂłowa krytyki ekipy Polsat News, ktĂłra nie wystÂąpiÂła do organizatorĂłw z proÂśbÂą o akredytacjĂŞ i wedÂług relacji pielgrzymĂłw przeszkadzaÂła w godnym przeÂżywaniu Liturgii. ZabrakÂło teÂż choĂŚby ogĂłlnego apelu do pracownikĂłw mediĂłw, Âże nie naleÂży kopaĂŚ uczestnikĂłw pielgrzymek, nawet gdyby w niektĂłrych telewizjach uznawano to za metodĂŞ pracy.

Anna Ambroziak
........................

Maria Sodoma-Szklarczyk z Godzikowic:

Samego momentu kopania pielgrzyma przez kamerzystĂŞ stacji Polsat News nie widziaÂłam, bo na poczÂątku siedzieliÂśmy z mĂŞÂżem na krzeseÂłkch. Kiedy jednak w pobliÂżu zaczÂąÂł siĂŞ robiĂŚ coraz wiĂŞkszy szmer, wstaÂłam i wĂłwczas zobaczyÂłam tego mĂŞÂżczyznĂŞ i stojÂącego za nim operatora. I widaĂŚ byÂło, Âże wczeÂśniej operator silnie pchnÂąÂł lub kopnÂąÂł pielgrzyma z flagÂą, bo ten poleciaÂł z impetem do przodu. Przy czym na pewno nie byÂło to jakieÂś nieÂświadome uderzenie. KopniĂŞty mĂŞÂżczyzna nie mĂłgÂł teÂż nikogo uderzyĂŚ, bo nie doÂśĂŚ, Âże byÂł odwrĂłcony, to jeszcze znajdowaÂł siĂŞ w jakiejÂś odlegÂłoÂści od dziennikarzy, odrzucony siÂłÂą wymierzonego mu ciosu. WidziaÂłam rĂłwnieÂż, Âże koncentrowaÂł siĂŞ wĂłwczas na tym, by nie upaÂśĂŚ. Na poczÂątku teÂż nie wiedziaÂłam, kim jest ten atakujÂący. DowiedziaÂłam siĂŞ, Âże jest pracownikiem Polsatu, dopiero gdy podeszÂłam bliÂżej. A podeszÂłam dlatego, Âże byÂłam oburzona takim zachowaniem, i to jeszcze w miejscu modlitwy! ChciaÂłam zapytaĂŚ tego atakujÂącego mĂŞÂżczyznĂŞ, dlaczego tak siĂŞ zachowuje. Od samego poczÂątku miaÂłam wraÂżenie, Âże jest to jakaÂś prowokacja. Z caÂłÂą ÂświadomoÂściÂą mogĂŞ powiedzieĂŚ, Âże zarĂłwno operator, jak i dziennikarka stacji Polsat wyglÂądali tak, jakby byli przygotowani na caÂłÂą prowokacjĂŞ. Ci ludzie byli bardzo spokojni w dziaÂłaniu i dobrze do tego przygotowani. SamÂą bĂłjkĂŞ poprzedziÂło ich skandaliczne wobec modlÂących siĂŞ pielgrzymĂłw zachowanie. Bardzo gÂłoÂśno rozmawiali i komentowali wszystko, co dziaÂło siĂŞ przy gÂłĂłwnym oÂłtarzu. SÂłyszaÂłam, jak pielgrzymi wielokrotnie prosili ich, by siĂŞ uspokoili i by pozwolili im wysÂłuchaĂŚ przemawiajÂących przedstawicieli rodzin ofiar katastrofy smoleĂąskiej. Kiedy pracownicy stacji zaczĂŞli ich bez zgody filmowaĂŚ, ludzie zaczĂŞli zasÂłaniaĂŚ rĂŞkoma obiektyw. Podobnie musiaÂł zrobiĂŚ pan Andrzej, po czym chyba otrzymaÂł kopniaki. I jestem gotowa zaÂświadczyĂŚ to, co widziaÂłam, bo jako byÂły Âławnik i Âżona prawnika muszĂŞ staĂŚ po stronie prawdy. Nie moÂżemy pozwoliĂŚ, by inni opierali siĂŞ na wierutnych kÂłamstwach. Bo powielanie kÂłamstw, jakoby to pracownicy stacji Polsat zostali zaatakowani i pobici przez pielgrzymĂłw, jest naprawdĂŞ oburzajÂące.

not. MBZ

....................
DOPISALI MNIE DO SCENARIUSZA
Ani w sÂłowach, ani w czynach, ani nawet w myÂślach nie dopuÂściÂłem siĂŞ przemocy wobec zaczepiajÂącej mnie dziennikarki Polsatu News oraz jej operatora
Dopisali mnie do scenariusza
Fot. M. Borawski

Z panem Andrzejem z Katowic (nazwisko do wiadomoÂści redakcji), pielgrzymem pobitym przez operatora stacji Polsat News, rozmawia Marta Ziarnik

W ostatnich dniach staÂł siĂŞ Pan "bohaterem mediĂłw", nawet sejmowa Komisja Kultury i ÂŚrodkĂłw Przekazu postanowiÂła poÂświĂŞciĂŚ Panu posiedzenie...
- Pani redaktor, juÂż teraz widaĂŚ, kto byÂł celem tej prowokacji i kto jest tym "bohaterem mediĂłw". Ja w tych mediach jestem tylko tÂłem i pionkiem, a na pierwsze strony i na wokandĂŞ komisji zostaÂł wyciÂągniĂŞty niczemu niewinny ojciec Tadeusz Rydzyk. WÂłaÂśnie o to mediom caÂły czas chodziÂło. Moja osoba byÂła tylko tematem zastĂŞpczym, za pomocÂą ktĂłrego chciano uderzyĂŚ w dyrektora Radia Maryja. Z pewnoÂściÂą rzÂądzÂący wykorzystajÂą to takÂże w kampanii wyborczej.

Potwierdza to chociaÂżby fakt, Âże wczoraj - pomimo wielu relacji ÂświadkĂłw, Âże 10 lipca to ekipa stacji Polsat News wywoÂłaÂła incydent i dopuÂściÂła siĂŞ wobec Pana rĂŞkoczynĂłw - sejmowa komisja kultury prĂłbowaÂła skarciĂŚ nie winnych zajÂścia, tylko Radio Maryja, TelewizjĂŞ Trwam oraz klub Prawa i SprawiedliwoÂści za - jak to ujĂŞto w projekcie stanowiska - "czynnÂą i sÂłownÂą napaÂśĂŚ na dziennikarzy".
- To jedynie potwierdza moje przypuszczenia. DoÂśĂŚ szczegĂłÂłowy opis zajÂścia wiernie przekazaÂłem podczas mojego przesÂłuchania na policji w CzĂŞstochowie. Tymczasem zarzuty komisji sÂą sprzeczne z prawdÂą. PodkreÂślam: ani w sÂłowach, ani w czynach, ani nawet w myÂślach nie dopuÂściÂłem siĂŞ przemocy wobec zaczepiajÂącej mnie dziennikarki Polsatu oraz towarzyszÂącego jej operatora. ÂŻadne tego typu oskarÂżenia nie zostaÂły przez pracownikĂłw wspomnianej telewizji wobec mnie zÂłoÂżone - bo nic podobnego nie zrobiÂłem. Wraz z innymi pielgrzymami prosiliÂśmy ich jedynie, aby skoro nie majÂą akredytacji, usunĂŞli siĂŞ z miejsca pielgrzymki i nie zakÂłĂłcali uroczystoÂści. MĂłwiÂłem, Âżeby filmowali wszystko ze skraju placu, tak by nam nie przeszkadzaĂŚ, bo przecieÂż ich profesjonalny sprzĂŞt jest w stanie ujÂąĂŚ obraz nawet z bardzo daleka. PrzekonywaÂłem, Âże nie ma sensu, aby wpychali siĂŞ w modlÂących siĂŞ ludzi, przeszkadzajÂąc im w skupieniu. Dlatego dziaÂłanie sejmowej komisji kultury odczytujĂŞ jako wciÂąganie Radia Maryja przez obecne wÂładze w kampaniĂŞ wyborczÂą partii rzÂądzÂącej. Ten kolejny juÂż atak pokazuje ich determinacjĂŞ, aby zniszczyĂŚ toruĂąskÂą rozgÂłoÂśniĂŞ.

SpodziewaÂł siĂŞ Pan, Âże posÂłowie bez Âżadnych dowodĂłw potraktujÂą Pana jako agresora?
- Nigdy. Ale to jest kÂłamstwo i moÂżna je udowodniĂŚ. Najgorsze jest w tym wszystkim to, Âże najpowaÂżniejszym "agresorem" politycy PO starajÂą siĂŞ okrzyknÂąĂŚ dyrektora Radia Maryja, ktĂłry rzekomo wywoÂłuje "atmosferĂŞ nienawiÂści". Tylko Âże ja nigdzie nie widziaÂłem, Âżeby ktoÂś byÂł w stanie poprzeĂŚ te absurdalne zarzuty dowodami. WyraÂźnie widzimy, Âże tu nie chodzi o prawdĂŞ, tylko o konkretny cel. PrzeraÂża mnie, Âże ci, ktĂłrzy majÂą totalnÂą wÂładzĂŞ w Polsce, sÂądzÂą, iÂż wszystko im wolno. Zamiast od czterech lat rozwiÂązywaĂŚ stojÂące przed PolskÂą problemy, w tym chociaÂżby zaÂżegnaĂŚ kryzys ekonomiczny, wyprzedawanie mienia i wynarodawianie, caÂłÂą energiĂŞ kierujÂą na niszczenie ludzi o odmiennych, katolickich, konserwatywnych poglÂądach. Trwa kampania przeciw dyrektorowi Radia Maryja i inicjowanym przez tego odwaÂżnego duchownego projektom. Niszczono prezydenta Lecha KaczyĂąskiego, a teraz kontynuuje siĂŞ to w stosunku do prezesa JarosÂława KaczyĂąskiego. Doprawdy, ja jestem tylko maÂłym pionkiem w ich nĂŞdznych rozgrywkach i zagrywkach wymierzonych w wyÂżej wymienione osoby.

W Âświetle tego, co mĂłwiÂą pielgrzymi, komisja kultury powinna siĂŞ raczej jednoznacznie za Panem ujÂąĂŚ...
- Ale Âśmiem twierdziĂŚ, Âże tej komisji nie chodzi o prawdĂŞ, a jedynie o nowy, bardzo medialny temat zastĂŞpczy. Na jakiej podstawie jakaÂś grupa politykĂłw uzurpuje sobie prawo do orzekania, kto jest winny i kto ma przepraszaĂŚ? Na jakiej podstawie majÂą oni doraÂźnie decydowaĂŚ, Âże dziennikarze zawsze majÂą prawo wstĂŞpu na prywatne zgromadzenia - nawet jeÂśli wchodzÂą tam tylko po to, by siaĂŚ zamieszanie? Nie po to nadstawiaÂłem za komuny swĂłj kark, walczÂąc o wolnÂą PolskĂŞ, by nam teraz te wywalczone prawa mĂłgÂł wyszarpywaĂŚ kaÂżdy, by moÂżna nam byÂło kneblowaĂŚ usta i wsadzaĂŚ nas za kraty za wiernoÂśĂŚ ideom. Najgorsze jest to, Âże dziÂś tzw. standardĂłw demokratycznych czy moralnoÂści majÂą nas uczyĂŚ ludzie o zaÂśmieconych Âżyciorysach...
Jak moÂżna bezczelnie kÂłamaĂŚ, trÂąbiÂąc o "budowaniu atmosfery nienawiÂści", skoro ekipa Polsatu spokojnie wchodziÂła i wychodziÂła z placu i Âżaden nienawistny, fanatyczny motÂłoch - jak nas opisywano - nie atakowaÂł agresorĂłw? Dlaczego pozwala siĂŞ, by mĂłj wizerunek pojawiaÂł siĂŞ bez mojej zgody w mediach i by moja osoba byÂła oczerniana i pomawiana o coÂś, czego w rzeczywistoÂści nie zrobiÂłem? ChciaÂłbym teÂż zapytaĂŚ, czy mnie wolno kopaĂŚ tylko dlatego, Âże jestem katolikiem i utoÂżsamiam siĂŞ z Radiem Maryja, bardzo ceniĂŞ jego zaÂłoÂżyciela? Czy w zwiÂązku z powyÂższym nie mam juÂż prawa do wÂłasnych poglÂądĂłw, do wolnoÂści w wyznawaniu wiary, a takÂże prawa do prywatnoÂści i nietykalnoÂści? PrzecieÂż to ja wraz z modlÂącymi siĂŞ na Jasnej GĂłrze pielgrzymami oraz Ojcowie RedemptoryÂści powinniÂśmy byĂŚ przynajmniej przeproszeni przez stacjĂŞ Polsat i jej pracownikĂłw. Bo naprawdĂŞ majÂą nas oni za co przepraszaĂŚ. JeÂżeli ktoÂś kÂłamie w maÂłej sprawie, skÂłamie teÂż i w wielkiej.

DziĂŞkujĂŞ za rozmowĂŞ.
.................................

Kiedy agresor stylizuje siĂŞ na ofiare

O. dr Tadeusz Rydzyk CSsR, dyrektor Radia Maryja:

To niezwykÂła przewrotnoÂśĂŚ i bezczelnoÂśĂŚ obca cywilizacji ÂłaciĂąskiej. Od kiedy to ci, ktĂłrzy sÂą poszkodowani, majÂą przepraszaĂŚ? Czy pani przewodniczÂąca Komisji Kultury i ÂŚrodkĂłw Przekazu kiedykolwiek zapytaÂła o rzetelnoÂśĂŚ dziennikarskÂą w sytuacji, kiedy Radio Maryja byÂło i jest atakowane przez tzw. dziennikarzy? To sÂą rezultaty tego, Âże ci, ktĂłrzy mieli wÂładzĂŞ w komunizmie, zawÂładnĂŞli szybko wÂłasnoÂściÂą Narodu, zawÂładnĂŞli mediami. Okazuje siĂŞ, Âże nic siĂŞ nie skoĂączyÂło, zmieniÂły siĂŞ tylko metody walki, ktĂłre przeniosÂły siĂŞ m.in. na media. Jestem tym oburzony. SÂądziÂłem, Âże w Sejmie sÂą ludzie, ktĂłrzy przynajmniej stwarzajÂą jakieÂś pozory. A tu nie stwarza siĂŞ Âżadnych pozorĂłw. Rocznie pada przynajmniej trzy tysiÂące wypowiedzi przeciwko Radiu Maryja i ludziom posÂługujÂącym w Radiu. Wypowiedzi, ktĂłre nadajÂą siĂŞ do sÂądu. I mĂłwiĂŞ tu tylko o pismach. A co siĂŞ dzieje w telewizjach, w stacjach radiowych, co siĂŞ dzieje w kabaretach, jakie kÂłamstwa, pomĂłwienia, jakie wyÂśmiewanie! Dlaczego Komisja Kultury i ÂŚrodkĂłw Przekazu tym siĂŞ nie zajmie? To samo odnosi siĂŞ do politykĂłw - jak zachowali siĂŞ rĂłwnieÂż po tej pielgrzymce, co mĂłwili, czy tam byÂła kultura? Pani przewodniczÂąca i wielu dziennikarzy to funkcjonariusze dawnego systemu, ktĂłrzy sÂą zaangaÂżowani w mediach niszczÂących kulturĂŞ polskÂą, szargajÂących dobre imiĂŞ KoÂścioÂła katolickiego. To jest bolszewizm, walka bez pardonu. To, co wydarzyÂło siĂŞ w czasie tej pielgrzymki, byÂło kolejnym podeptaniem praw obywatelskich do wolnoÂści, do gromadzenia siĂŞ na modlitwie. Dziennikarze Polsatu nie mieli Âżadnej akredytacji, wtargnĂŞli i zrobili prowokacjĂŞ. My mamy prawo do gromadzenia siĂŞ i do modlitwy. I to oni nas powinni co najmniej przeprosiĂŚ. Za takie zachowanie my moÂżemy wystÂąpiĂŚ na drogĂŞ prawnÂą, domagajÂąc siĂŞ zadoÂśĂŚuczynienia.

not. Amb

http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20110716&typ=po&id=po02.txt

Marek Dziewiecki, Magdalena Guziak-Nowak

SeksualnoÂśĂŚ czysta z miÂłoÂści

Czy przed wspĂłÂłÂżyciem maÂłÂżonkowie powinni siĂŞ modliĂŚ? Dlaczego w sypialni nie ma miejsca na kompromis? I jak antykoncepcja kamienuje wspĂłÂłczesne kobiety? Na te i wiele innych pytaĂą odpowiada ks. dr Marek Dziewiecki, psycholog, autor publikacji dotyczÂących ksztaÂłtowania dojrzaÂłej postawy wobec poszczegĂłlnych sfer ludzkiego Âżycia, wychowania seksualnego, formacji sumienia i dojrzaÂłej religijnoÂści. Rozmawia Magdalena Guziak-Nowak.

Sakrament maÂłÂżeĂąstwa jest jedynym, ktĂłrego szafarzami sÂą Âświeccy, a nie ksiÂądz...

— Fakt ten podkreÂśla autonomiĂŞ mĂŞÂżczyzny i kobiety w wyborze maÂłÂżonka. Nikt nie moÂże im niczego w tym wzglĂŞdzie narzuciĂŚ. Nawet BĂłg! BÂłĂŞdne jest przekonanie, Âże to BĂłg zsyÂła komuÂś „drugÂą poÂłĂłwkĂŞ”, a zadaniem czÂłowieka jest odnaleÂźĂŚ „tĂŞ” osobĂŞ. MiÂłoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska to pomysÂł Boga, ale StwĂłrca respektuje wolnoÂśĂŚ czÂłowieka w wyborze Âżony czy mĂŞÂża. Podpowiada natomiast kryterium wyboru: powinna to byĂŚ taka osoba, ktĂłra potrafi kochaĂŚ na zawsze. Roztropny czÂłowiek konsultuje siĂŞ z Bogiem, rodzicami, duszpasterzem, ale ostateczna decyzja — i zwiÂązane z niÂą ryzyko! — spoczywa na narzeczonych.

Jaka jest rola ksiĂŞdza przy oÂłtarzu?

— Gdy narzeczeni ÂślubujÂą sobie nieodwoÂłalnÂą miÂłoÂśĂŚ, kapÂłan jest urzĂŞdowym Âświadkiem tej ich decyzji. Zanim to nastÂąpi, jest on zobowiÂązany do solidnej weryfikacji tego, czy ona i on doroÂśli do wiernej miÂłoÂści w dobrej i zÂłej doli, na zawsze. Sakrament maÂłÂżeĂąstwa to nie jedno z praw obywatelskich, z ktĂłrego kaÂżdy moÂże korzystaĂŚ. To spotkanie Boga z Jego przyjaciĂłÂłmi, ktĂłrzy z Jego pomocÂą ÂślubujÂą sobie miÂłoÂśĂŚ z najwyÂższym, BoÂżym znakiem jakoÂści.

W jednym ze swoich tekstĂłw pisze KsiÂądz, Âże dorastanie do miÂłoÂści, jakÂą proponuje BĂłg, nie jest spontaniczne. Ten brak spontanicznoÂści trochĂŞ mi tu nie pasuje...

— Modne obecnie ideologie przeceniajÂą moÂżliwoÂści czÂłowieka i mĂłwiÂą o spontanicznej samorealizacji czy o wychowaniu bez stresĂłw. Po grzechu pierworodnym to, co dobre, prawdziwe i piĂŞkne, jest trudne. Spontanicznie moÂżna siĂŞ krzywdziĂŚ, ale nie rozwijaĂŚ. MoÂżliwa jest spontaniczna autodestrukcja, na przykÂład w postaci narkomanii, alkoholizmu czy egoizmu. Spontanicznie przychodzi nam uczenie siĂŞ jĂŞzyka ojczystego, jedzenia czy poruszania siĂŞ. MiÂłoÂśĂŚ, odpowiedzialnoÂśĂŚ czy wolnoÂśĂŚ to postawy, ktĂłre wymagajÂą od czÂłowieka dyscypliny i wysiÂłku.

WspĂłÂłÂżycie seksualne jest chyba spontaniczne?

— Tak, ale wyÂłÂącznie wtedy, gdy jest przejawem popĂŞdu czy poÂżÂądania, a nie miÂłoÂści. JeÂśli jest ono wyrazem miÂłoÂści, to wiÂąÂże siĂŞ z rozwagÂą, delikatnoÂściÂą, wraÂżliwoÂściÂą na wraÂżliwoÂśĂŚ maÂłÂżonka, a taka postawa nie jest czymÂś spontanicznym, lecz przemyÂślanym. Wymaga bogatego czÂłowieczeĂąstwa. Dla erotomana pĂłjÂście do prostytutki jest spontaniczne. Jednak wspĂłÂłÂżycie w maÂłÂżeĂąstwie, ktĂłre wyraÂża miÂłoÂśĂŚ i czuÂłoÂśĂŚ, a nie poÂżÂądanie, to coÂś zupeÂłnie innego.

Co Biblia mĂłwi o seksualnoÂści czÂłowieka?

— Pierwsze polecenie, jakie BĂłg kieruje do mĂŞÂżczyzny i kobiety, brzmi: „BÂądÂźcie pÂłodni i rozmnaÂżajcie siĂŞ” (Rdz 1, 28). SeksualnoÂśĂŚ maÂłÂżonkĂłw na kartach Pisma ÂŚwiĂŞtego traktowana jest jako symbol bliskoÂści i miÂłoÂści Boga wobec czÂłowieka. JednoczeÂśnie Biblia tchnie realizmem, gdyÂż BĂłg jest realistÂą, ktĂłry nas rozumie, a nie tylko kocha. WÂłaÂśnie dlatego Pismo ÂŚwiĂŞte ukazuje sytuacje, w ktĂłrych wspĂłÂłÂżycie seksualne staje siĂŞ przekleĂąstwem. Dzieje siĂŞ tak wtedy, gdy ktoÂś redukuje siebie do ciaÂła i popĂŞdu, a drugÂą osobĂŞ traktuje jak rzecz.

Wypaczenie seksualnoÂści grozi nawet ludziom, ktĂłrzy osiÂągnĂŞli wysoki poziom duchowy i religijny. PrzykÂładem jest krĂłl Dawid, ktĂłry sÂłuÂżyÂł Bogu szczerze i z radoÂściÂą, ale w godzinie kryzysu staÂł siĂŞ cudzoÂłoÂżnikiem i mordercÂą. Ta sama seksualnoÂśĂŚ, ktĂłra w maÂłÂżeĂąstwie jest bÂłogosÂławieĂąstwem, poza nim moÂże staĂŚ siĂŞ ÂźrĂłdÂłem przemocy, chorĂłb, a nawet Âśmierci. Nawet Âświeckie systemy prawne zakazujÂą wiĂŞkszoÂści wyobraÂżalnych zachowaĂą seksualnych, gdyÂż prowadzÂą one do dramatycznych krzywd i cierpienia.

Jaki wiek jest lepszy na Âślub: bliÂżej 18 czy bliÂżej 40 lat?

— Zdecydowanie bliÂżej 18! Optymalny okres to czas miĂŞdzy 21. a 25. rokiem Âżycia. JeÂśli ktoÂś rozwija siĂŞ prawidÂłowo, roÂśnie w Âłasce i mÂądroÂści u Boga i ludzi, to w tym wieku jest juÂż na tyle dojrzaÂły, by zawrzeĂŚ szczĂŞÂśliwy i trwaÂły zwiÂązek maÂłÂżeĂąski. Dlaczego nie pĂłÂźniej? ChoĂŚby ze wzglĂŞdu na zegar biologiczny: na tym Âświecie nie Âżyjemy wiecznie. MÂłodzi maÂłÂżonkowie majÂą najwiĂŞksze szanse na to, by tryskaĂŚ wzajemnÂą miÂłoÂściÂą z mÂłodzieĂączym entuzjazmem.

Zwraca KsiÂądz uwagĂŞ na to, by w okresie przygotowania do maÂłÂżeĂąstwa „nie dochodziÂło do inicjacji seksualnej ani innych form krzywdy”. O jakie krzywdy tu chodzi?

— KrzywdÂą jest cudzoÂłĂłstwo, czyli wspĂłÂłÂżycie pozamaÂłÂżeĂąskie. Nie istnieje coÂś takiego jak wspĂłÂłÂżycie przedmaÂłÂżeĂąskie, gdyÂż — jeÂśli doszÂło do wspĂłÂłÂżycia przed Âślubem — to ona i on nie majÂą gwarancji, Âże siĂŞ pobiorÂą. MogÂą mieĂŚ jedynie takÂą nadziejĂŞ, ale Âżadna ze stron nie jest do tego zobowiÂązana. DoÂświadczenie uczy, Âże po takim wspĂłÂłÂżyciu mĂŞÂżczyzna czĂŞsto oddala siĂŞ, znika. WiĂŞkszoÂśĂŚ ludzi chce pobraĂŚ siĂŞ z kimÂś, kto szanuje samego siebie i kto przygotowuje siĂŞ do maÂłÂżeĂąstwa, opierajÂąc siĂŞ na miÂłoÂści, a nie na seksualnoÂści. RĂłwnieÂż taki mĂŞÂżczyzna, ktĂłry ma trudnoÂści w panowaniu nad popĂŞdem, nie chce Âżony, ktĂłra wspĂłÂłÂżyÂła z kimÂś przed Âślubem. ChoĂŚby z nim! JeÂśli dochodzi do wspĂłÂłÂżycia przed Âślubem, to wczeÂśniej czy pĂłÂźniej ona i on zacznÂą mieĂŚ Âżal do siebie. ChowajÂą siĂŞ przed Bogiem, jak Adam. Do koĂąca Âżycia bĂŞdÂą mieli wÂątpliwoÂści, czy ta druga osoba zachowa wiernoÂśĂŚ po Âślubie.

Jan PaweÂł II mĂłwi, Âże mĂŞÂżczyzna powinien rozwijaĂŚ relacjĂŞ do kobiety, ktĂłra jest seksualnie atrakcyjna, ale nie do jej seksualnoÂści.

— To bardzo trafna obserwacja! WziÂąĂŚ dziewczynĂŞ za rĂŞkĂŞ to nie to samo, co wziÂąĂŚ rĂŞkĂŞ dziewczyny. W pierwszym przypadku chÂłopak skupia siĂŞ na osobie, na jej przeÂżyciach i potrzebach, a w drugim — jedynie na jej ciele oraz na wÂłasnej przyjemnoÂści. JeÂśli mÂąÂż poczuje podniecenie, moÂże przytuliĂŚ siĂŞ do Âżony, szeptaĂŚ jej czuÂłe sÂłowa i dawaĂŚ znaki bliskoÂści, ktĂłre jÂą wzruszÂą. Ale jeÂśli zauwaÂży, Âże Âżona nie chce dziÂś wspĂłÂłÂżyĂŚ, uszanuje to.

Kilka lat temu jeden ze znajomych WÂłochĂłw powiedziaÂł mi, Âże bardzo kocha ÂżonĂŞ, ale ona od roku unika wspĂłÂłÂżycia. On na razie nie ma odwagi wprost o tym z niÂą rozmawiaĂŚ i cierpi, ale pozostaje jej wierny i jÂą szanuje. To sprawia mu wielkÂą radoÂśĂŚ. Gdy ktoÂś twierdzi, Âże musi wspĂłÂłÂżyĂŚ okreÂślonÂą liczbĂŞ razy w miesiÂącu, to jest niezdolny do miÂłoÂści i pusty duchowo, gdyÂż duchowoÂśĂŚ zaczyna siĂŞ od odkrycia, Âże nie jestem tylko ciaÂłem.

MĂłwi siĂŞ, Âże maÂłÂżeĂąstwo to sztuka kompromisĂłw. W sprawach seksualnych teÂż?

— Na kompromisy moÂżna godziĂŚ siĂŞ jedynie w sprawach drugorzĂŞdnych — w kwestii gustĂłw i smakĂłw czy w kwestiach, ktĂłre nie odnoszÂą siĂŞ do zasad moralnych i sumienia. W miÂłoÂści i moralnoÂści kompromisĂłw byĂŚ nie moÂże. Rodzic moÂże byĂŚ tolerancyjny w kwestii tego, jakiego koloru czapkĂŞ wÂłoÂży dziecko zimÂą: niebieskÂą czy czerwonÂą, ale czapkĂŞ wÂłoÂżyĂŚ musi. Na kompromisy moÂżna pĂłjÂśĂŚ w kwestii spĂŞdzania wolnego czasu czy wyjazdu na wakacje. JeÂśli natomiast Âżona czuÂłaby siĂŞ niekochana, gdyby mÂąÂż dÂąÂżyÂł do wspĂłÂłÂżycia na przykÂład w sytuacji, w ktĂłrej ona ma powaÂżne zmartwienie lub przeÂżywa uzasadniony Âżal do niego, to mÂąÂż powinien to respektowaĂŚ. Zmuszanie jej byÂłoby zaprzeczeniem miÂłoÂści do niej.

SÂą tacy duszpasterze, ktĂłrzy przekonujÂą, Âże dla dobra maÂłÂżeĂąstwa Âżona powinna niemal zawsze ustĂŞpowaĂŚ...

— Dlaczego Âżona, a nie mÂąÂż?! Fundamentem maÂłÂżeĂąstwa jest miÂłoÂśĂŚ. UstĂŞpowanie za cenĂŞ sumienia czy krzywdy to rezygnacja z miÂłoÂści i poczÂątek kryzysu maÂłÂżonkĂłw. KochajÂący mÂąÂż nigdy nie oczekuje kompromisĂłw w sprawach regulowanych Dekalogiem czy innymi normami moralnymi.

Jeden z katolickich serwisĂłw internetowych promuje gadÂżety urozmaicajÂące Âżycie seksualne. MyÂślaÂłam, Âże KoÂściĂłÂł tego nie popiera.

— Z pewnoÂściÂą nie popiera. Ta wiadomoÂśĂŚ mnie szokuje! Jest to stawianie seksu w centrum uwagi i kosztem miÂłoÂści! To poÂśrednie promowanie uzaleÂżnieĂą, a nawet patologii. Szukanie akcesoriĂłw seksualnych to przejaw skupiania siĂŞ na popĂŞdzie zamiast na kochanej osobie. Z gadÂżetĂłw korzystajÂą erotomani, u ktĂłrych stopniowo spada wraÂżliwoÂśĂŚ na dotychczasowe bodÂźce.

W maÂłÂżeĂąstwie atrakcyjna jest osoba, a nie wspĂłÂłÂżycie. Nawet gdyby mÂąÂż miaÂł problemy z erekcjÂą, to najlepszÂą pomocÂą jest wtedy klimat bezpieczeĂąstwa, ktĂłry tworzy kochajÂąca i wraÂżliwa Âżona. WspĂłÂłÂżycie w maÂłÂżeĂąstwie to nie skutek podniecenia, lecz jeden ze sposobĂłw komunikowania miÂłoÂści.

Czy KoÂściĂłÂł boi siĂŞ sÂłowa „seks”?

— Nie boi siĂŞ tego sÂłowa, lecz demaskuje fakt, Âże odrywa ono seksualnoÂśĂŚ od miÂłoÂści i pÂłodnoÂści. Narzeczeni deklarujÂą, Âże chcÂą przyjÂąĂŚ i po katolicku wychowaĂŚ potomstwo, ktĂłrym BĂłg ich obdarzy, a nie Âże bĂŞdÂą bawiĂŚ siĂŞ „seksem”. Seks interesuje erotomana czy prostytutkĂŞ. MaÂłÂżonkĂłw interesuje wzajemna miÂłoÂśĂŚ, czuÂłoÂśĂŚ i pÂłodnoÂśĂŚ.

Zastanawiam siĂŞ, jakim jĂŞzykiem mĂłwiĂŚ o „tych sprawach”. W kolorowych pismach mamy wulgaryzmy, na ambonie — „komuniĂŞ osĂłb” i „oblubieĂączy akt maÂłÂżeĂąski”, ktĂłre majÂą gÂłĂŞbokie znaczenie teologiczne...

— ... ale sÂą zrozumiaÂłe jedynie dla fachowcĂłw. Trzeba unikaĂŚ obydwu tych skrajnoÂści i naÂśladowaĂŚ Jezusa, ktĂłry o wszystkim potrafiÂł mĂłwiĂŚ jĂŞzykiem zwyczajnym, prostym i jednoczeÂśnie precyzyjnym.

Co KsiÂądz sÂądzi o pomysÂłach ludzi mÂłodych, by ÂżyĂŚ w biaÂłym maÂłÂżeĂąstwie?

— To dziwny pomysÂł. Zawieranie maÂłÂżeĂąstwa z takim nastawieniem byÂłoby wrĂŞcz niewaÂżne. Tym siĂŞ rĂłÂżni maÂłÂżeĂąstwo od zwykÂłej przyjaÂźni, Âże maÂłÂżonkowie cieszÂą siĂŞ takÂże fizycznÂą bliskoÂściÂą i chcÂą wspĂłÂłÂżyĂŚ seksualnie. Idea biaÂłego maÂłÂżeĂąstwa wynika z bÂłĂŞdnego przekonania, Âże seksualnoÂśĂŚ maÂłÂżonkĂłw to „gorszy” rodzaj czystoÂści niÂż czystoÂśĂŚ osĂłb, ktĂłre nie zawierajÂą maÂłÂżeĂąstw. Takie przekonanie jest sprzeczne z BibliÂą. Sens ma natomiast powstrzymywanie siĂŞ od wspĂłÂłÂżycia wtedy, gdy ktoÂś po rozwodzie Âżyje w zwiÂązku cywilnym. Jest to warunek korzystania z sakramentĂłw ÂświĂŞtych.

Czy w sypialni jest miejsce na wstyd? W KsiĂŞdze Rodzaju czytamy, Âże nie byÂło go przed grzechem.

— ÂŻyjemy po grzechu pierworodnym i zdrowe poczucie wstydu oraz potrzeba intymnoÂści sÂą czymÂś pozytywnym i rozsÂądnym. Tylko czÂłowiek prymitywny ma wszystko na pokaz.

A co z pornografiÂą? NiektĂłrzy twierdzÂą, Âże skoro po Âślubie jest miejsce na wspĂłÂłÂżycie, to i na pornografiĂŞ.

— Jedno nie ma nic wspĂłlnego z drugim! CzÂłowiek, ktĂłry kocha, nie pomyÂśli nawet o pornografii. Przeciwnie, cierpi wtedy, gdy widzi tych, ktĂłrzy siĂŞ poniÂżajÂą przez nagrywanie treÂści pornograficznych albo korzystanie z nich.

OglÂądanie pornografii i masturbacja sÂą potrzebne na pewnym etapie rozwoju i nieszkodliwe: to jedna z „prawd” powtarzanych przez „nowoczesnych” seksuologĂłw.

— NiektĂłrzy z tych seksuologĂłw sÂą juÂż skazani za pedofiliĂŞ czy dzieciĂŞcÂą pornografiĂŞ. Ich poglÂądy nie majÂą nic wspĂłlnego z prawdÂą, miÂłoÂściÂą czy psychologiÂą rozwojowÂą, a za to wiele wspĂłlnego z ich Âżyciorysem albo z zaleceniami ich medialnych czy finansowych sponsorĂłw.

Jakie jeszcze kÂłamstwa sÂą czĂŞsto powtarzane?

— ChoĂŚby to, Âże trzeba siĂŞ „sprawdziĂŚ” przed Âślubem. W rzeczywistoÂści przed Âślubem trzeba sprawdziĂŚ dojrzaÂłoÂśĂŚ i zdolnoÂśĂŚ do miÂłoÂści, bo to fundament dopasowania siĂŞ mĂŞÂża i Âżony w kaÂżdej sferze Âżycia!

Gdzie powinna szukaĂŚ pomocy para, ktĂłra ma problemy w dziedzinie seksualnej?

— Najpierw potrzebna jest trafna diagnoza. Zwykle trudnoÂści seksualne sÂą objawem powaÂżniejszego kryzysu: miÂłoÂści, odpowiedzialnoÂści, wiernoÂści. Najlepszej pomocy udzielajÂą maÂłÂżonkom ci, ktĂłrzy uczÂą kochaĂŚ, nawracaĂŚ siĂŞ, odzyskiwaĂŚ nadziejĂŞ. Trzeba przezwyciĂŞÂżaĂŚ przyczyny, a nie jedynie symptomy problemu.

W jaki sposĂłb budowaĂŚ dobre maÂłÂżeĂąstwo „po przejÂściach”, gdy narzeczeni majÂą za sobÂą kontakty z wieloma partnerami seksualnymi? DuÂżo mĂłwi siĂŞ w KoÂściele o zachowaniu czystoÂści przedmaÂłÂżeĂąskiej, a mniej o tych, ktĂłrzy zbÂłÂądzili i potrzebujÂą „drugiej szansy”.

— To prawda. KapÂłani powinni wszystkim ludziom proponowaĂŚ optymalnÂą drogĂŞ Âżycia: w czystoÂści i ÂświĂŞtoÂści, ale teÂż pomagaĂŚ wracaĂŚ na tĂŞ drogĂŞ tym, ktĂłrzy z niej zeszli. WaÂżne, by taki powrĂłt nie wynikaÂł ze strachu przed chorobami wenerycznymi czy zdradami, ale z miÂłoÂści do Boga, z troski o samego siebie oraz z szacunku do drugiej osoby.

Na czym polega czystoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska?

— MaÂłÂżonkowie czyÂści wspĂłÂłÂżyjÂą wyÂłÂącznie wtedy, gdy jest to wyrazem ich wzajemnej miÂłoÂści, a nie popĂŞdu czy potrzeb emocjonalnych. CzystoÂśĂŚ to nie lĂŞk przed seksualnoÂściÂą, ale postawienie osoby i miÂłoÂści ponad popĂŞdem i seksualnoÂściÂą.

Co najbardziej niszczy fizycznÂą bliskoÂśĂŚ miĂŞdzy maÂłÂżonkami?

— Egoizm, wulgarnoÂśĂŚ, brak szacunku i delikatnoÂści, skupianie siĂŞ na technice wspĂłÂłÂżycia, a takÂże oczekiwanie, Âże seksualnoÂśĂŚ wystarczy komuÂś do szczĂŞÂścia.

Jak siĂŞ spowiadaĂŚ z grzechĂłw przeciwko VI przykazaniu?

— Szczerze, z prostotÂą i z miÂłoÂści. DojrzaÂły ksiÂądz pomaga penitentom przez to, Âże o tych kwestiach mĂłwi rzeczowo i pogodnie w czasie homilii, rekolekcji, w konfesjonale. TakÂże w obliczu kogoÂś, kto bardzo zgrzeszyÂł, spowiednik powinien pamiĂŞtaĂŚ, Âże to czÂłowiek, ktĂłry cierpi i chce siĂŞ zmieniĂŚ. ZasÂługuje na szacunek i pomoc w przemianie Âżycia.

Czy przed wspĂłÂłÂżyciem trzeba siĂŞ modliĂŚ?

— MoÂżna, podobnie jak moÂżna modliĂŚ siĂŞ przed wspĂłlnym robieniem zakupĂłw czy wspĂłlnym sprzÂątaniem domu. WspĂłÂłÂżycie seksualne maÂłÂżonkĂłw to nie jakaÂś wyizolowana akcja, jak w przypadku prostytucji, lecz jeden z elementĂłw ciÂągÂłego wyraÂżania wzajemnej miÂłoÂści. JeÂśli maÂłÂżonkowie wspĂłÂłÂżyjÂą wieczorem, to naturalne jest, Âże wczeÂśniej siĂŞ modlÂą. SzczĂŞÂśliwi maÂłÂżonkowie kaÂżdego wieczoru chĂŞtnie modlÂą siĂŞ razem!

Czy wspĂłÂłÂżycie jest „usprawiedliwione” tylko wtedy, gdy potencjalnie moÂże prowadziĂŚ do poczĂŞcia dziecka?

— Pierwszym sensem wspĂłÂłÂżycia jest komunikowanie miÂłoÂści. Narzeczeni nie ÂślubujÂą sobie pÂłodnoÂści, lecz miÂłoÂśĂŚ. Z woli StwĂłrcy pÂłodnoÂśĂŚ obejmuje mniej niÂż jednÂą trzeciÂą cyklu. Rodzicielstwo powinno byĂŚ potwierdzeniem wzajemnej miÂłoÂści maÂłÂżonkĂłw i byĂŚ ofiarne, gdyÂż nie istnieje rodzicielstwo wygodne.

A co z antykoncepcjÂą hormonalnÂą?

— To wspĂłÂłczesna forma kamienowania kobiet. W Starym Testamencie wspĂłÂłÂżyjÂących poza maÂłÂżeĂąstwem kamienowano, a dziÂś mĂŞÂżczyÂźni, dla ktĂłrych popĂŞd jest waÂżniejszy niÂż czÂłowiek, kaÂżÂą kobietom niszczyĂŚ zdrowie fizyczne i psychiczne przez przyjmowanie zbĂŞdnych dla organizmu hormonĂłw. Odpowiedzialne rodzicielstwo powinno byĂŚ osiÂągniĂŞte odpowiedzialnymi metodami.

Co zrobiĂŚ, gdy jedno z maÂłÂżonkĂłw chce ÂżyĂŚ zgodnie z naukÂą KoÂścioÂła, a drugie chce stosowaĂŚ antykoncepcjĂŞ?

— Trzeba wtedy wyjaÂśniĂŚ, Âże antykoncepcja nie chroni przed niechcianÂą ciÂąÂżÂą i Âże prowadzi do aborcji. Badania wykazujÂą, Âże ponad 70 proc. kobiet poddajÂących siĂŞ aborcji, stale stosowaÂło antykoncepcjĂŞ. Dojrzali maÂłÂżonkowie majÂą lepszÂą alternatywĂŞ: poznajÂą cykl pÂłodnoÂści i potrafiÂą Âświadomie kierowaĂŚ seksualnoÂściÂą. JeÂśli mimo takiej wiedzy ktoÂś przymusza do stosowania antykoncepcji, to druga osoba nie powinna godziĂŚ siĂŞ na wspĂłÂłÂżycie.

W jaki sposĂłb rodzice powinni okazywaĂŚ sobie miÂłoÂśĂŚ, aby byĂŚ dla dzieci dobrym wzorem w „tych sprawach”?

— Czule i dyskretnie! Intymne znaki bliskoÂści powinni rezerwowaĂŚ do kontaktĂłw sam na sam. Dzieci nie potrzebujÂą rodzicielskiego ekshibicjonizmu, lecz pomocy w uczeniu siĂŞ szacunku dla osĂłb drugiej pÂłci i w komunikowaniu miÂłoÂści w sposĂłb czysty i taktowny.

NiektĂłrzy pytajÂą: na co moÂżemy sobie pozwoliĂŚ, by to nie byÂło juÂż grzechem?

— To mentalnoÂśĂŚ przegranych. Ludzie mÂądrzy pytajÂą Boga i ludzi o to, co jeszcze mogÂą uczyniĂŚ, aby kochaĂŚ bardziej niÂż dotÂąd.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/Z/ZR/pk201115-seksualnosc.html

Waszym zdaniem » Dziennikarstwo obywatelskie » Wydarzenia
Heksaemeron czyli jak powstaÂło Âżycie na Ziemi
stand_by1, 10 Sierpnia 2011, 19:36
Nowe pokolenia PolakĂłw, dzieci, nasza pociecha i nadzieja, uczĂŞszczajÂąc na lekcje religii, od poczÂątku sÂą karmione informacjami, ktĂłre w miarĂŞ poszerzania wiedzy szkolnej, siÂłÂą rzeczy muszÂą ulec weryfikacji. Zderzenie legendy z czysta naukÂą, niejednemu zamiesza w gÂłowie. Czy dadzÂą siĂŞ przekonaĂŚ? Czy uwierzÂą, Âże byÂło inaczej, niÂż mĂłwiÂł katecheta? Czy zadecydujÂą, kto ma racjĂŞ i z jakim przekonaniem wejdÂą w dorosÂłe Âżycie?

Pierwszy opis stworzenia (KsiĂŞga Rodzaju 1,1-2,4a)

To opowiadanie nazywane jest Heksaemeronem, poniewaÂż wedÂług niego BĂłg stworzyÂł Âświat w ciÂągu szeÂściu dni, po ktĂłrych odpoczÂąÂł w dniu siĂłdmym. Jest opisem kosmologicznym i wyraÂża ĂłwczesnÂą wiarĂŞ w konstrukcjĂŞ wszechÂświata. Z czternastu, zachowanych kosmologii staroÂżytnych, Heksaemeron wyrĂłÂżnia siĂŞ zasadniczo od innych wiarÂą w monoteistycznÂą naturĂŞ Boga.

Schemat stworzenia

DzieĂą pierwszy - Stworzenie ÂświatÂła i oddzielenie go od ciemnoÂści.DzieĂą drugi - Stworzenie sklepienia niebieskiego oddzielajÂącego wody gĂłrne od dolnych.

DzieĂą trzeci - Stworzenie lÂądu i roÂślinnoÂści.

DzieĂą czwarty - Stworzenie SÂłoĂąca, KsiĂŞÂżyca i gwiazd.

DzieĂą piÂąty - Stworzenie zwierzÂąt wodnych i latajÂących.

DzieĂą szĂłsty -Stworzenie zwierzÂąt lÂądowych i czÂłowieka.

DzieĂą siĂłdmy - ten dzieĂą traktuje siĂŞ wyÂłÂącznie jako dzieĂą odpoczynku uznajÂąc DzieĂą szĂłsty jako ostatni. W pozostaÂłych tÂłumaczeniach opartych na tekstach masoreckich, DzieĂą siĂłdmy jest dniem ukoĂączenia dzieÂła stworzenia przez Boga.

Prawdopodobnie juÂż na poziomie edukacji w gimnazjum, nauczyciele biologii, geografii, czy fizyki, obalajÂą ten mit, realizujÂąc program dydaktyczny.

Dzieci dowiadujÂą siĂŞ, Âże wedÂług powszechnie przyjĂŞtej teorii Wielkiego Wybuchu, WszechÂświat powstaÂł 15 mld lat temu na skutek potĂŞÂżnej eksplozji. SÂłyszÂą takÂże, Âże gĂłry powstajÂą w dwojaki sposĂłb: wskutek dziaÂłalnoÂści wulkanicznej albo wskutek faÂłdowania skorupy ziemskiej, dalej, Âże, w myÂśl teorii Darwina, czÂłowiek pochodzi od maÂłpy, Âże wszystko, co nas otacza, to efekt procesu ewolucji. SÂłyszÂą, Âże SÂłoĂące jest gwiazdÂą drugiej generacji. Oznacza to, Âże czĂŞÂśĂŚ obÂłoku molekularnego, z ktĂłrego powstaÂło SÂłoĂące pochodziÂła z pozostaÂłoÂści po wybuchu gwiazdy supernowej. DowiadujÂą siĂŞ rĂłwnieÂż, Âże musiaÂł istnieĂŚ pewien typ organizmu jednokomĂłrkowego, ktĂłry byÂł wspĂłlnym dla rozwoju roÂślin i zwierzÂąt. Okazuje siĂŞ nagle, Âże burza z piorunami to nie przejaw gniewu boÂżego, tylko zderzenie ÂładunkĂłw ujemnych i dodatnich w atmosferze, a deszcz po suszy, to nie Âłaska boska, tylko ÂłÂączÂące siĂŞ kropelki chmury,na tyle duÂże na wskutek wzajemnych zderzeĂą, aby pokonaĂŚ opĂłr powietrza i spaÂśĂŚ na ZiemiĂŞ. I tak dalej i tak dalej...

Dzieci wrĂłcÂą ze szkoÂły i zapytajÂą rodzicĂłw, jak to rzeczywiÂście byÂło

Co rodzice im odpowiedzÂą ?

http://www.katecheza.info/dzieci/5k.html
.....................

Waszym zdaniem » Dziennikarstwo obywatelskie » Wydarzenia
Prymitywizm w polskim katolicyÂźmie
nudaveritas, 11 Sierpnia 2011, 16:54
KrĂłtko i zwiĂŞÂźle ... o stanie kondycyjnym polskiego katolicyzmu ;

2007rok, uroczysty wjazd biskupa StanisÂława Wielgusa do warszawskiej Archikatedry. Sam biskup nie nakÂłada jednak tiary ! rezygnuje pod prĂŞgierzem oskarÂżeĂą o wspĂłÂłpracĂŞ z SB. Przemawia jednak do zgromadzonych, ktĂłrzy swoim zachowaniem, krzykami i zÂłorzeczeniami doprowadzajÂą do niemaÂłej awantury - Achikatedra warszawska jako ÂświÂątynia katolicka zostaje zrĂłwnana z jarmarkiem.

2010 rok, sierpieĂą - Przed paÂłacem Namiestnikowskim w spontanicznym odruchu pamiĂŞci postawiono krzyÂż. KoÂściĂłÂł katolicki zawarÂł porozumienie z instytucjÂą paĂąstwa i harcerzami o przeniesienie go do koÂścioÂła Âśw. Anny w miejsce godne krzyÂża, bo na tym miejscu jest on obiektem manipulacji i gier politycznych. Do przeniesienia krzyÂża niedopuszczajÂą jednak tzw. "obroĂący", ktĂłrzy porĂłwnujÂą wszystkich do komunistĂłw. Pseudoreligijni fanatycy pokonali paĂąstwo a takÂże koÂściĂłÂł katolicki, ktĂłry okazaÂł siĂŞ za sÂłaby, aby przeciwstawiĂŚ siĂŞ terrorowi kilkuset sekciarzy.

W rocznicĂŞ Powstania Warszawskiego, delegacje skladajÂą kwiaty i wieĂące na PowÂązkach. JakÂże waÂżna to chwila, chwila zadumy, modlitwy na miejscu ÂświĂŞtym jakim jest przecieÂż cmentarz na ktĂłrym to, nie kto inny jak katolik powinien zachowywaĂŚ siĂŞ godnie. Niestety - oklaski, gwizdy,krzyki, mruczenie i lÂżenie - kto tak postepuje ? napewno nie warszawscy powstaĂący !

Szanowni polscy katolicy :
nie podnoÂście juÂż gÂłosu, niech nie usÂłyszĂŞ juÂż z waszych ust kÂłamst oczywistych, Âże w tym kraju - w POLSCE, jesteÂście obraÂżani, Âże obraÂżane sÂą wasze uczucia religijne, Âże wasze symbole sÂą oÂśmieszane i niszczone. Niech nie usÂłyszĂŞ juÂż nigdy wiĂŞcej, Âże nie macie prawa manifestowaĂŚ swojej wiary i nie chcĂŞ sÂłyszeĂŚ waszego oburzenia, kiedy inni korzystajÂący z zapisĂłw w polskiej Konstytucji pragnÂą usuniĂŞcia symboli religijnych z miejsc publicznych, bo ... kiedy tradycja jak i ten PRAWDZIWY patriotyzm, kultura osobista nakazujÂą umiar i daleko idÂący szacunek dla drugiego czÂłowieka - nie jesteÂście w stanie go okazaĂŚ ! zachowujecie siĂŞ jak banda plemienna z epoki kamienia Âłupanego. "Prawdziwi Polacy" -hehehe- na ustach ktĂłrych w jednej chwili wyczytaĂŚ moÂżna takie sÂłowa jak patriotyzm i miÂłoÂśĂŚ a w drugiej, obelÂżywe i niecenzuralne okrzyki rodem z rynsztoka. ZachowujÂą siĂŞ tak o dziwo nie ateiÂści, nie antyklerykaÂłowie i nie przeciwnicy roli koÂścioÂła w paĂąstwie i w Âżyciu publicznym - tymi prymitywami sÂą sami katolicy.

NV

http://nudoblog2.blog.onet.pl/
.................

im, awo / ju. | EKAI | 11 SierpieĂą 2011 | Komentarze (3)

Bez urny w koÂściele?

Msza Âśw. pogrzebowa powinna byĂŚ sprawowana nad trumnÂą z ciaÂłem a nie nad urnÂą z prochami - mĂłwiÂą wytyczne watykaĂąskie. Praktyka polska rozmija siĂŞ jednak z wytycznymi Stolicy Apostolskiej sprzed ponad 30 lat.

Fot. Getty Images/FPM
Teraz stopniowo biskupi chcÂą wprowadzaĂŚ prawidÂłowy porzÂądek pochĂłwkĂłw osĂłb, ktĂłre po Âśmierci zostaÂły poddane kremacji. „Ale bez kategorycznych zakazĂłw wnoszenia urny do koÂścioÂła podczas mszy pogrzebowej” – podkreÂśla ks. prof. Mateusz Matuszewski, liturgista, konsultor Komisji ds. Kultu BoÂżego i Dyscypliny SakramentĂłw.

Nauka KoÂścioÂła nie zmieniÂła siĂŞ co do sposobu grzebania czÂłowieka – przypomina liturgista. - WÂłaÂściwym sposobem jest sprawowanie obrzĂŞdĂłw w obecnoÂści ciaÂła zmarÂłego i pochowanie go do grobu. Jednak Katechizm KoÂścioÂła Katolickiego i Kodeks Prawa Kanonicznego dopuszczajÂą kremacjĂŞ zwÂłok, jeÂśli nie wynika ona z pobudek przeciwnych KoÂścioÂłowi.

Dokument regulujÂący przebieg pogrzebu w przypadku kremacji zmarÂłego z uzasadnionych powodĂłw, Stolica Apostolska wydaÂła juÂż w 1977 roku. Dokument mĂłwi, Âże obrzĂŞd powinien przebiegaĂŚ dwustopniowo – najpierw msza Âśw. z trumnÂą z ciaÂłem zmarÂłego w koÂściele, z udziaÂłem caÂłej wspĂłlnoty, nastĂŞpnie – czasem nastĂŞpnego dnia albo nawet kilka dni pĂłÂźniej - kremacja i obrzĂŞdy pogrzebowe w kameralnym gronie najbliÂższej rodziny w miejscu, gdzie urna zostanie zÂłoÂżona i z udziaÂłem duchownego, ktĂłry odmĂłwi stosowne modlitwy.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Taki przebieg majÂą pogrzeby na caÂłym Âświecie, gdzie kremacja jest bardziej niÂż u nas rozpowszechniona. Jednak nie w Polsce – tu praktyka skrĂŞciÂła w niewÂłaÂściwÂą z punktu widzenia nauczania Stolicy Apostolskiej stronĂŞ i odbywajÂą siĂŞ pogrzeby, gdzie podczas mszy Âśw. w koÂściele wystawiana jest urna z prochami zmarÂłego. – To wynika z kwestii praktycznych, ale i finansowych, pogrzeb juÂż po kremacji jest na pewno taĂąszy niÂż dwudniowe obrzĂŞdy – podkreÂśla ks. prof. Matuszewski.

Kilka lat temu polscy biskupi postanowili uregulowaĂŚ kwestiĂŞ tekstĂłw liturgicznych pogrzebĂłw z urnami – poniewaÂż zreformowane po Soborze WatykaĂąskim II ksiĂŞgi liturgiczne zawieraÂły jedynie formuÂły dotyczÂące obrzĂŞdĂłw nad trumnÂą z ciaÂłem. Przy okazji tworzenia przez KomisjĂŞ ds. Kultu BoÂżego i Dyscypliny SakramentĂłw dodatku do „ObrzĂŞdĂłw pogrzebowych”, Stolica Apostolska poprosiÂła polski Episkopat, by w Polsce powrĂłcono do wÂłaÂściwej praktyki pogrzebĂłw – czyli mszy Âśw. nad trumnÂą a dopiero potem kremacji.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Dodatek do „ObrzĂŞdĂłw pogrzebowych” – po rocznych konsultacjach - zostaÂł zatwierdzony przez Watykan latem ubiegÂłego roku i opublikowany jesieniÂą, jednak nie zawiera kategorycznego nakazu odmowy wystawiania urny z prochami zmarÂłego w koÂściele podczas mszy Âśw. pogrzebowej. – W dokumencie jest napisane jak powinno byĂŚ, ale jest jednoczeÂśnie powiedziane, Âże wiernych trzeba wychowywaĂŚ do wÂłaÂściwej praktyki – podkreÂśla ks. prof. Matuszewski.

Dlatego Episkopat pracuje nad listem do wiernych, w ktĂłrym biskupi wytÂłumaczÂą jak powinien poprawnie wyglÂądaĂŚ pogrzeb z kremacjÂą. By go opracowaĂŚ zasiĂŞgniĂŞto szerokich konsultacji z duszpasterzami w caÂłym kraju z parafii przy duÂżych cmentarzach gdzie sÂą spopielarnie. Listem biskupi zajmÂą siĂŞ prawdopodobnie na paÂździernikowym zebraniu plenarnym KEP - jak podkreÂśla bp Stefan Cichy, wieloletni przewodniczÂący a obecnie czÂłonek Komisji ds. Kultu BoÂżego i Dyscypliny SakramentĂłw.

- Nie jest tak, jak piszÂą to dzisiaj media, Âże proboszczowie zacznÂą odmawiaĂŚ wpuszczenia urny do koÂścioÂła na mszĂŞ – podkreÂśla ks. prof. Matuszewski. – ZwyczajĂłw nie moÂżna zmieniaĂŚ jednym dekretem. Poza tym bĂŞdÂą uzasadnione przypadki – np. gdy ktoÂś umrze za granicÂą i do Polski zostanÂą sprowadzone jego prochy. Wtedy msza Âśw. pogrzebowa bĂŞdzie sprawowana z urnÂą w koÂściele – tÂłumaczy.

W obowiÂązujÂących w caÂłym KoÂściele „ObrzĂŞdach pogrzebu” czytamy w punkcie 15., poÂświĂŞconym „paleniu zwÂłok”, iÂż „tym, ktĂłrzy wybrali spalenie swoich zwÂłok, naleÂży udzieliĂŚ pogrzebu chrzeÂścijaĂąskiego, chyba Âże na pewno wiadomo, iÂż podjĂŞli oni tĂŞ decyzjĂŞ z motywĂłw przeciwnych zasadom wiary chrzeÂścijaĂąskiej. (...) ObrzĂŞdy pogrzebowe naleÂży odprawiĂŚ w formie przyjĂŞtej w danym kraju, tak jednak, by byÂło wiadomo, Âże KoÂściĂłÂł wyÂżej ceni zwyczaj grzebania zwÂłok, poniewaÂż sam Chrystus chciaÂł byĂŚ pogrzebany. NaleÂży rĂłwnieÂż unikaĂŚ niebezpieczeĂąstwa zgorszenia lub zdziwienia ze strony wiernych. Gdy z zagranicy przesyÂła siĂŞ urnĂŞ z prochami zmarÂłego, moÂżna odprawiĂŚ pogrzeb wedÂług pierwszej formy rozpoczynajÂąc od mszy pogrzebowej albo wedÂług formy drugiej” (czyli poÂżegnanie zmarÂłego w kaplicy cmentarnej i przy grobie)" – czytamy w „ObrzĂŞdach pogrzebu”.

http://religia.onet.pl/kraj,19/bez-urny-w-kosciele,5037.html
..........................

Komu wolno wiĂŞcej ?
nudaveritas, 22 Lipca 2011, 14:20

Tak sobie czytaÂłem ostatnio wszelakiego rodzaju artykuÂły na temat pewnego zasÂłuÂżonego zakonnika toruĂąskiego i doszedÂłem do wniosku, Âże w przysÂłowiu mĂłwiÂącym, Âże wojewodzie wolno zawsze wiĂŞcej - jest sporo racji. Ojciec Tadeusz daÂł temu Âświetny wyraz gÂłoÂśno skomlÂąc na arenie UE przeciw polskiemu totalitaryzmowi i nieludzkiemu traktowaniu biednych zakonnikĂłw. I dobrze ! bardzo dobrze ojcze Tadeuszu, bo w tym kraju jak siĂŞ ma nazwisko wyrobione to moÂżna wtedy duÂżo wiĂŞcej. Jak siĂŞ jest biznesmenem w przebraniu zakonnika to moÂżna jeszcze wiĂŞcej, moÂżna na przykÂład pluĂŚ na RzÂąd i rzÂądzÂących, moÂżna organizowaĂŚ zbiĂłrki publiczne i siĂŞ z nich nie rozliczaĂŚ, bo przecieÂż organy Âścigania ludzi zasÂłuÂżonych obdarzajÂą szczegĂłlnÂą troskliwoÂściÂą. WyjÂątki chodzÂą jednak po ludziach (nawet tych z wyrobionymi nazwiskami) i wstrĂŞtna prokuratura uweÂźmie siĂŞ na takowego, jak w przypadku jakichÂś tam zniÂżek przy kupnie samochodu lub co gorsza, nakaÂże zbadaĂŚ pod kÂątem rĂłwnowagi psychicznej jak tego jednego, ktĂłry sam wszystkim opowiadaÂł, Âże prochy ÂłykaÂł. Nie opÂłacaÂło siĂŞ jednak, bo jakoÂś dziwnie szybko jak sĂŞdzia tak i prokurator poÂżegnali siĂŞ ze sprawÂą.

Ja jednak wierzĂŞ w sprawiedliwoÂśĂŚ polskiego systemu sÂądowniczego i zaczynam od zaraz zbiĂłrkĂŞ na wyprawkĂŞ dla par partnerskich, bo przecieÂż takowe Âżadnej pomocy ze strony paĂąstwa otrzymaĂŚ nie mogÂą. Tak sobie myÂślĂŞ, Âże przez parĂŞ miesiĂŞcy uzbieraÂłbym kupĂŞ kasy, bo cel jakÂże szczytny. Jednak w tym miejscu nasz parlament robi mi psikusa i uchwala jednak pomoc dla tych par, a ja zostajĂŞ z kupÂą szmalu z ktĂłrej siĂŞ nie rozliczam. UsÂłyszaÂłbym dzieĂą dobry juÂż o 4:30 rano z ust funkcjonariuszy ABW nie umiejÂących siĂŞ doczekaĂŚ szĂłstej.

Nie wiem wprawdzie dlaczego zakonnik toruĂąski zwany jest ojcem, oficjalnie bowiem potomstwa nie posiada. Bogactwo zawdziĂŞcza medialnym usÂługom na falach swojej rozgÂłoÂśni i programu telewizyjnego, ktĂłre udostĂŞpnia wszystkim tym, ktĂłrzy lubujÂą siĂŞ w opluwaniu przeciwnego obozu politycznego, szkalowaniu demokratycznie wybranego rzÂądu i prezydenta. Za te iÂście "boskie" posÂługi kaÂże sobie sÂłono pÂłaciĂŚ, a majÂątek firmy stoi poza kontrolÂą fiskusa i wymiaru sprawiedliwoÂści paĂąstwa, ktĂłrego jest obywatelem i ktĂłre tak opluwa. Nasz RzÂąd powinien przyznawaĂŚ ludziom godnym zaufania zielone papiery, ktĂłre to pozwalaÂłyby takim osobnikom byĂŚ instancjÂą samÂą dla siebie. Posiadacze takich "papierĂłw" upowaÂżnieni byliby do oceniania tego co dobre a co zÂłe tak pod wzglĂŞdem moralnym jak i prawnym. CzÂłowiek taki byÂłby wyroczniÂą a decyzje jego niepodwaÂżalne.

Wiem juÂż teraz, kto byÂłby odbiorcÂą zielonej legitymacji o numerze 1 i z zniecierpliwieniem czekam na odpowiednie decyzje i ustawy rzÂądu i parlamentu, bo jak tak dalej pĂłjdzie to NAS ten totalitaryzm od Âśrodka zeÂżre. PĂłki co, delektujĂŞ siĂŞ wrednoÂściÂą medialnÂą i wypowiedziami gatunkowo pochodzÂącymi z kierunku rynsztokowego czÂłowieka zwÂącego siĂŞ ojcem. hihihi koĂą by siĂŞ uÂśmiaÂł :-)))

Pozdrowionka od ojca- jam przecie teÂż ojciec :)))

http://wiadomosci.onet.pl/waszymzdaniem/66077,komu_wolno_wiecej_,artykul.html
..........................

Temat: CzÂłowiek a religia

Tagi: apostazja, katolicyzm, koÂściĂłÂł, WrocÂław
AAA

Zbiorowe wystÂąpienie z KoÂścioÂła

Andrzej Ficowski | Onet.pl | 5 Lipiec 2011 | Komentarze (1972)

Zbiorowe wystÂąpienie z KoÂścioÂła

Fot. Andrzej Ficowski

ByĂŚ moÂże jest to pierwsze w Polsce zbiorowe wystÂąpienie z KoÂścioÂła katolickiego, ktĂłre nie stosuje siĂŞ do procedur apostazji. KilkanaÂście osĂłb zwiÂązanych z wrocÂławskim Âśrodowiskiem kulturalnym na imprezie „Rity Baum”, z okazji ukazania siĂŞ najnowszego numeru tego pisma, dokonaÂło aktu symbolicznej apostazji.
Organizatorzy zbiorowej apostazji prostych recept nie mieli. Raczej zadawali trudne pytania, nie dajÂąc Âłatwych odpowiedzi. Pytali, czy zgodnie z naukÂą Jezusa moÂżna byĂŚ chrzeÂścijaninem bez Âświadomego wyboru? Czy osobĂŞ, ktĂłra ma innÂą wizjĂŞ Âżycia i Âświata niÂż ta, ktĂłrÂą gÂłosi KoÂściĂłÂł katolicki, moÂżna nadal uznawaĂŚ za przynaleÂżnÂą do tej instytucji?

Marcin CzerwiĂąski, redaktor naczelny „Rity Baum”, jeden z pomysÂłodawcĂłw akcji, zwraca uwagĂŞ na rangĂŞ gestu symbolicznej apostazji:

- AkcjĂŞ planowaliÂśmy dÂługo. Od jakiegoÂś czasu wiedzieliÂśmy, Âże nie zastosujemy siĂŞ do procedury koÂścielnej dotyczÂącej apostazji, poniewaÂż do KoÂścioÂła katolickiego byliÂśmy wpisywani jak nieÂświadome tego aktu dzieci. Nie rozumiem, dlaczego miaÂłbym siĂŞ dalej stosowaĂŚ do procedury tej instytucji, ktĂłra nagminnie utrudnia ludziom odejÂście. CzujĂŞ siĂŞ niezaleÂżnym czÂłowiekiem, a nie kimÂś, kim moÂżna sterowaĂŚ. Dlatego jest mi obojĂŞtne, czy figurujĂŞ w parafialnych ksiĂŞgach i rejestrach. Nasza akcja ma rĂłwnieÂż na celu pokazanie innym, Âże moÂżna z wolnej stopy podejmowaĂŚ tego typu decyzje i skoro nie jesteÂśmy traktowani przez KoÂściĂłÂł jak partnerzy, nasza akcja ma rĂłwnieÂż charakter publicznego protestu. Bo przecieÂż, tak naprawdĂŞ, tego typu sprzeciw mĂłgÂłby kaÂżdy wykonaĂŚ we wÂłasnym domu, w kameralnym gronie najbliÂższych. PragnĂŞ dodaĂŚ, Âże mĂłj protest wobec patologii dziejÂących siĂŞ w polskim KoÂściele nie oznacza, Âże sprzeciwiam siĂŞ caÂłoÂściowo tej instytucji, ktĂłra speÂłnia istotnÂą misjĂŞ w naszym spoÂłeczeĂąstwie, jak chociaÂżby jeÂśli chodzi o jej dziaÂłalnoÂśĂŚ charytatywnÂą. Podobnie jak nie podwaÂżam bardzo istotnej potrzeby posiadania wiary przez wspĂłÂłczesnego czÂłowieka.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

W ManifeÂście „Dla dobra wspĂłlnego, Jezusa, KoÂścioÂła, ateistĂłw i wolnoÂści”, ktĂłry ukazaÂł siĂŞ na stronach najnowszego numeru wrocÂławskiego pisma, autorzy wymieniajÂą budzÂące ich sprzeciw przejawy dziaÂłalnoÂści KoÂścioÂła, takie jak: „nieprzestrzeganie zasad Soboru watykaĂąskiego II, brak tolerancji, homofobia, szerzenie nienawiÂści politycznej, uprawianie polityki na ambonach i podczas kazaĂą, agresja na antenie Radia Maryja, irracjonalny i antyhumanitarny sprzeciw wobec ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych, feudalna struktura wÂładzy, ktĂłra stoi w kolizji ze wspĂłÂłczesnym, demokratycznym paĂąstwem czy narzucanie ÂświatopoglÂądu katolickiego caÂłoÂści spoÂłeczeĂąstwa poprzez likwidacjĂŞ Âświeckiego i neutralnego charakteru paĂąstwa, gdy paĂąstwowe uroczystoÂści ÂłÂączone sÂą z naboÂżeĂąstwami katolickimi”.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/zbiorowe-wystapienie-z-kosciola,392.html ciag dalszy.

PHIRIOORI - prosze podaj cale zdanie gdzie jest umieszczony zwrot "z zycia trupa".

Pozdrawiam Rafaela.

=============================

Po jakiego czorta ?
nudaveritas, 29 Czerwca 2011, 15:37
Na portalu "Katolik" Pan T.Basiura odpiera ataki heretykĂłw w zwiÂązku z kosztami nauczania religii piszÂąc:

"Faktem jest, Âże ok. 31 tys. ksiĂŞÂży i katechetĂłw ? nauczycieli religii jest wynagradzanych za swojÂą pracĂŞ. Ale czy kwota ok. 500 - 600 mln zÂłotych rocznie moÂże byĂŚ sumÂą decydujÂącÂą o poziomie polskiej edukacji ??

PoliczyÂłem, i 600mln podzieliÂłem przez 31tys. co daÂło ok. 20 000 zÂłotych rocznie a wiĂŞc 1700tys miesiĂŞcznie. TrochĂŞ zdziwiony zapytaÂłem znajomÂą katechetkĂŞ czy kwota ta moÂże byĂŚ prawdziwa. OtĂłÂż tak, tylko te 1700 zÂł. jest wynagrodzeniem netto, dodajÂąc ZUS i ubezpieczenie zdrowotne, lÂądujemy przy 3200zÂł. To koszt wynagrodzeĂą ksiĂŞÂży i katechetĂłw a to nie wszystko, bo przecieÂż nauczanie religii to nie tylko nauczyciele, lecz takÂże koszty utrzymania sal, koszty remontĂłw, sprzÂątaczek itp.

Nie trzeba byĂŚ wcale matematykiem, prawdziwe koszty moÂżna wyliczyĂŚ przecieÂż caÂłkiem prosto. I tak na szkolnictwo podstawowe i Âśrednie wydaje siĂŞ w naszym kraju ok. 35 miliardĂłw zÂłotych na 500tys. nauczycieli. JeÂżeli podzielimy 31tys. katechetĂłw przez 500tys nauczycieli to daje to ok. 6%. Te 6% z 35miliardĂłw daje 2 miliardy, czyli duÂżo wiĂŞcej niÂż wyliczone przez pana Basiura 600mln. a dokÂładnie 4razy wiĂŞcej ! NaleÂżaÂłoby do tego dodaĂŚ koszt emerytur ktĂłre nauczycielom i katechetom bĂŞdÂą z budÂżetu paĂąstwa wypÂłacane. JeÂżeli oszacujemy ÂśredniÂą Âżycia po przejÂściu na emeryturĂŞ na 10 lat, to obciÂąÂżenie budÂżetu siĂŞga 2 miliardĂłw rocznie, a to wcale nie maÂło.

Zostawmy na razie koszty i skupmy siĂŞ na tym, co daje nauka religii. OtĂłÂż pan Basiura pisze: ?Czy czegoÂś zÂłego nauczy siĂŞ mÂłody czÂłowiek, jeÂśli wÂłaÂściwie zrozumie i bĂŞdzie siĂŞ kierowaÂł Dekalogiem, w ktĂłrym tylko trzy Przykazania dotyczÂą Boga, a pozostaÂłe siedem dotyczÂą samego czÂłowieka? ?Czcij ojca i matkĂŞ swojÂą?, ?nie zabijaj?, nie cudzoÂłĂłÂż?, ?nie kradnij?, ?nie mĂłw faÂłszywego Âświadectwa?, ?nie poÂżÂądaj...? ? to przecieÂż wartoÂści jak najbardziej poÂżÂądane w kaÂżdym spoÂłeczeĂąstwie, bez wzglĂŞdu na religiĂŞ czy ÂświatopoglÂąd. SÂą niepodwaÂżalnym fundamentem Âładu rodzinnego i miĂŞdzyludzkiego.?

CzytajÂąc, mam pewne wÂątpliwoÂści czy autor kiedykolwiek uczĂŞszczaÂł na lekcjĂŞ religii. JednakÂże pozwolĂŞ sobie na stwierdzenie, Âże z wielkim prawdopodobieĂąstwem - uczĂŞszczaÂł, a jeÂżeli tak, to daje "FAÂŁSZYWE ÂŚWIADECTWO" zaniÂżajÂąc bardzo koszty jej nauczania. Nie wiem, czy robi to z peÂłnym poczuciem ÂświadomoÂści, bo jeÂśli tak, to czeka na niego ogieĂą piekielny. OczywiÂście moÂżna zaÂłoÂżyĂŚ, Âże dziaÂłanie jego oparte jest na niewiedzy co Âświadczy dobitnie, Âże powinien byÂł zamiast religii uczyĂŚ siĂŞ matematyki.

Podobno w Polsce w ostatni weekend zatrzymano 3000 (trzy tysiÂące) kierowcĂłw prowadzÂących swoje pojazdy pod wpÂływem alkoholu. Jak wiadomo policja zatrzymuje co setnego, biorÂąc to pod uwagĂŞ wychodzi, Âże w Polsce jeÂździ okoÂło milion kierowcĂłw w stanie tzw. niewaÂżkoÂści ! a przecieÂż minimum 95% z nich uczĂŞszczaÂło na lekcje religii !!! To pytam siĂŞ, po jakiego czorta mamy My podatnicy pÂłaciĂŚ za nic ? Polski RzÂąd, ktĂłry naszymi podatkami zarzÂądza tym samym finansujÂąc nauczanie religii jest jeszcze bezpardonowo opluwany przez przedstawicieli jedynego ktĂłry z tego finansowania czerpie zyski, czyli KoÂścioÂła Katolickiego.

JeÂżeli KoÂścioÂły i zwiÂązki wyznaniowe w Polsce sÂą rĂłwnouprawnione, to dlaczego KK jako jedyny otrzymuje od paĂąstwa pieniÂądze ? Nie przyjmujĂŞ w tym miejscu argumentu, Âże innych koÂścioÂłĂłw w Polsce jest bardzo maÂło, bo jeÂżeli potraktujemy naszÂą KONSTYTUCJĂ wreszcie POWAÂŻNIE, to wyznawcy Allacha powinni otrzymywaĂŚ co najmniej kilkadziesiÂąt milionĂłw zÂłotych rocznie.

Mam powaÂżne obawy, Âże podniĂłsÂłby siĂŞ niezÂły rwetes, gdyby za parĂŞ lat w polskich szkoÂłach wprowadzono lekcjĂŞ Koranu zamiast np. historii, dlatego proponujĂŞ wszystkim katolikom chwilĂŞ zastanowienia siĂŞ nad wÂłasnÂą uczciwoÂściÂą i do zaniechania finansowania lekcji religii z budÂżetu. Rodzice ktĂłrzy dla swoich dzieci bĂŞdÂą chcieli lekcji religii w szkoÂłach, sami niech za nie zapÂłacÂą, tak jak w tej chwili pÂłacÂą za dodatkowe lekcje np.jĂŞzykĂłw obcych.

Pozdrawiam wszystkich samodzielnie myÂślÂących

http://wiadomosci.onet.pl/waszymzdaniem/65254,po_jakiego_czorta_,artykul.html

======================================

agi: kard. StanisÂław Dziwisz, KoÂściĂłÂł
Rozmiar tekstu: standardowyRozmiar tekstu: ÂśredniRozmiar tekstu: duÂży Drukuj
IVONA Webreader. WciÂśnij Enter by rozpoczÂąĂŚ odtwarzanie
SpiĂŞcia kard. Dziwisza z katolickim publicystÂą. PoszÂło o rodzinĂŞ
18 minut temu Jacek GÂądek / Onet.pl
kard. StanisÂław Dziwisz, fot. MichaÂł ÂŁepecki / Agencja Gazeta
kard. StanisÂław Dziwisz, fot. MichaÂł ÂŁepecki / Agencja Gazeta

SpiĂŞcie kardynaÂła StanisÂława Dziwisza i Tomasza Terlikowskiego. Metropolita krakowski tuÂż przed ÂświĂŞtem WniebowziĂŞcia NMP wystosowaÂł oÂświadczenie, w ktĂłrym zaatakowaÂł dziennikarza. - NiedorzecznoÂściÂą i krzywdzÂącym posÂądzeniem sÂą sÂłowa publicysty „Rzeczpospolitej” o upolitycznieniu krakowskiej kurii - stwierdziÂł kard. Dziwisz. WczeÂśniej Terlikowski napisaÂł o rodzinnych powiÂązaniach kurii z PlatformÂą. OÂświadczeniem kardynaÂła dotkniĂŞty poczuÂł siĂŞ teÂż - sympatyzujÂący z PiS - ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski.

ZaczĂŞÂło siĂŞ od tekstu Terlikowskiego w "Rz" pt. "Ks. Natanek: miĂŞdzy Lutrem a ojcem Pio". W nim to publicysta nakreÂślajÂąc tÂło konfliktu Natanek-Dziwisz wskazaÂł na "sytuacjĂŞ w Krakowie, skrajne upolitycznienie tamtejszej kurii, powiÂązania z PO najbliÂższych wspĂłÂłpracownikĂłw i rodziny samego kard. StanisÂława Dziwisza".

ChoĂŚ nie wymieniÂł Âżadnych nazwisk, to chodziÂło mu o sekretarza metropolity ks. Dariusza Rasia - mÂłodszego brata Ireneusza, ktĂłry jest szefem PO w MaÂłopolsce - Andrzeja Dziwisza (PO, wĂłjta Raby WyÂżnej, bratanka kardynaÂła) i BarbarĂŞ Dziwisz (bratanica kardynaÂła kandyduje do Sejmu z list PO). Terlikowski wypomniaÂł teÂż hierarsze, Âże ten spotykaÂł siĂŞ politykami PO tuÂż przed wyborami.

SÂłĂłw o "skrajnym upolitycznieniu" kurii kard. StanisÂław Dziwisz nie puÂściÂł pÂłazem. Szybko wydaÂł oÂświadczenie: "(…) KoÂściĂłÂł nie ÂłÂączy swej misji z ÂżadnÂą partiÂą politycznÂą. Taka jest doktryna koÂścielna, ktĂłrej katolicy powinni byĂŚ wierni. To, Âże spotykamy siĂŞ z racji peÂłnionych obowiÂązkĂłw z politykami rĂłÂżnych opcji nie moÂże byĂŚ przedmiotem nadinterpretacji" - napisaÂł.

ByÂły osobisty sekretarz papieÂża Jana PawÂła II oceniÂł zatem, Âże sÂłowa publicysty sÂą "niedorzecznoÂściÂą i krzywdzÂącym posÂądzeniem". A jemu samemu zarzuciÂł, Âże posÂługuje siĂŞ sÂłowami „gÂłĂŞboko krzywdzÂącymi i ideologizujÂącymi rolĂŞ KoÂścioÂła”. Na koniec metropolita wspomniaÂł teÂż o "blogach ludzi, ktĂłrzy sÂą uprzedzeni, a moÂże nawet niezrĂłwnowaÂżeni", a na ktĂłrych miaÂłby siĂŞ opieraĂŚ Terlikowski. - To oni chcÂą narzuciĂŚ opinii publicznej swoje osobiste i szkodliwe opinie, a jeÂśli jednoczeÂśnie mieniÂą siĂŞ ludÂźmi KoÂścioÂła to wzywam ich do powaÂżnej refleksji - stwierdziÂł kard. Dziwisz.

Takie oÂświadczenie metropolity zaskoczyÂło Terlikowskiego. "(KardynaÂł - red.) personalnie atakuje mnie osobiÂście i niewymienionego z nazwiska ksiĂŞdza i autora bloga (trudno nie domyÂśleĂŚ siĂŞ o kogo chodzi)" - napisaÂł zdziwiony publicysta na swoim portalu Fronda.pl. "Trudno (…) udawaĂŚ, Âże rodzeni bracia politykĂłw PO odgrywajÂą waÂżnÂą role w caÂłej kurii. TajemnicÂą poliszynela sÂą takÂże informacje o tym, Âże pewna czĂŞÂśĂŚ nominacji proboszczowskich miaÂła wprost polityczny charakter" - dodaÂł Terlikowski.

W jego ocenie metropolita "siĂŞgnÂąÂł po dziaÂłania, ktĂłrych nigdy wczeÂśniej nie stosowaÂł" (oficjalne i osobiste odnoszenie siĂŞ do kilku zdaĂą z tekstu w prasie), a czyniÂąc to chcÂąc uÂżyĂŚ "argumentu siÂły".

OÂświadczeniem kard. Dziwisza dotkniĂŞty poczuÂł siĂŞ teÂż ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Duchowny - jak sam napisaÂł - "przecieraÂł oczy ze zdumienia", gdy tuÂż przed ÂświĂŞtem opublikowane zostaÂło "podszyte ogromnymi emocjami" oÂświadczenie metropolity. - SformuÂłowania zawarte w oÂświadczeniu naruszajÂą godnoÂśĂŚ drugiej osoby, o ktĂłrej to godnoÂści tak wiele mĂłwiÂł bÂł. Jan PaweÂł II. MoÂżna bowiem ze sobÂą polemizowaĂŚ, ale nie takim jĂŞzykiem, ktĂłry jest godny Stefana NiesioÂłowskiego, a nie byÂłego sekretarza papieskiego - stwierdziÂł duchowny.

Na swoim blogu ks. Isakowicz sÂłowa o "blogach ludzi, ktĂłrzy sÂą uprzedzeni, a moÂże nawet niezrĂłwnowaÂżeni" odniĂłsÂł do siebie: - JeÂżeli ks. kardynaÂł ma o coÂś pretensje, to powinien rozmawiaĂŚ osobiÂście, a nie poprzez media.

Skonfliktowany z kuriÂą ksiÂądz, nawiÂązujÂąc do okreÂślenia „niezrĂłwnowaÂżony”, wskazuje, Âże kiedyÂś takie niezrĂłwnowaÂżenie bezobjawowe juÂż diagnozowano i leczono. ByÂło to w ZSRR, tĂŞ nowÂą jednostkĂŞ chorobowa stwierdzano u opozycjonistĂłw, by zamykaĂŚ ich w zakÂładach psychiatrycznych.

http://wiadomosci.onet.pl/tylko-w-onecie/spiecia-kard-dziwisza-z-katolickim-publicysta-posz,1,4821262,wiadomosc.html
.......................

ScaliÂłem posty
Darek

Temat: KoÂściĂłÂł katolicki w Polsce

Tagi: katolicyzm, koÂściĂłÂł, spowiedÂź
AAA

MIEJSCE KOBIETY W KOSCIELE

Zuzanna Radzik | Tygodnik Powszechny | 15 Lipiec 2011 | Komentarze (4)

Dziwne jest miejsce kobiety w KoÂściele. Centralno-marginalne. SÂą wszĂŞdzie, ale ich nie ma. CiÂągle o nich mowa, ale nie majÂą gÂłosu. ÂŻyjÂąc w coraz bardziej egalitarnym spoÂłeczeĂąstwie, jednoczeÂśnie uczestniczÂą w Âżyciu instytucji zarzÂądzanej w peÂłni przez mĂŞÂżczyzn.
Statystyki mĂłwiÂą, Âże w KoÂściele trwa cichy eksodus. Wiele kobiet zderza siĂŞ z patiarchalnÂą rzeczywistoÂściÂą, a potem delikatnie dryfuje ku jego granicom. Ten ubytek zauwaÂżyli socjologowie: w ciÂągu 20 lat liczba praktykujÂących kobiet spadÂła aÂż o 26 procent. MoÂże nie w maÂłych miasteczkach i wsiach, jednak w miastach goÂłym okiem widaĂŚ to, co liczby potwierdzajÂą.

O nas bez nas

OczywiÂście parafie wciÂąÂż stojÂą aktywnoÂściÂą kobiet, a koÂścioÂły sÂą peÂłniejsze ich niÂż mĂŞÂżczyzn. KoÂściĂłÂł jest kobietÂą, jest peÂłen kobiet – powtarzajÂą duszpasterze i publicyÂści. ByĂŚ moÂże, ale czy dla kobiet jest skrojony?

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Mimo Âże Âświeccy, w tym kobiety, mogÂą wedÂług nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego peÂłniĂŚ rozmaite koÂścielne funkcje, to w radach i komisjach Episkopatu wÂśrĂłd 250 czÂłonkĂłw jest ok. 20 kobiet. Jedna rzeczniczka prasowa diecezji, nieliczne pracownice kurii.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Wiemy, czego nie moÂżemy chcieĂŚ. ZostawiajÂąc na boku prezbiterat: w wiĂŞkszoÂści parafii w Polsce dziewczynka nie moÂże chcieĂŚ sÂłuÂżyĂŚ przy oÂłtarzu czy byĂŚ lektorkÂą, w caÂłym kraju Âświeckiej kobiecie nie wolno marzyĂŚ o byciu nadzwyczajnÂą szafarkÂą. MilczÂąco przystajemy na koÂścielne: bo tak!

JednoczeÂśnie kobiety bardzo siĂŞ zmieniÂły. Pomimo doÂświadczania nierĂłwnoÂści w Âżyciu spoÂłecznym i na rynku pracy, coraz czĂŞÂściej oczekujÂą rĂłwnego traktowania. Nie mniej wyksztaÂłcone i kompetentne niÂż mĂŞÂżczyÂźni, wiedzÂą, Âże naleÂży im siĂŞ podobne do nich miejsce. Dla wielu praca zawodowa nie wynika tylko z koniecznoÂści, ale daje satysfakcjĂŞ. Czy tak odmienione odnajdÂą siĂŞ w KoÂściele?

Pancerny sufit

Na rynku pracy mĂłwimy o szklanym suficie, dyskretnie blokujÂącym podwyÂżki i awanse. Tu sufit jest pancerny. WyÂższe poziomy decyzji i koÂścielnej kariery dla jednej pÂłci nie sÂą w ogĂłle dostĂŞpne. „Kariera koÂścielna” to moÂże paskudne sformuÂłowanie, ale nie udawajmy, Âże mĂŞÂżczyÂźni-ksiĂŞÂża w KoÂściele nie robiÂą karier – bardzo czĂŞsto Âświadomie pnÂą siĂŞ po kolejnych diecezjalnych czy kurialnych szczeblach. NiÂższe poziomy stanowisk, nawet w pozornie niewymagajÂących ÂświĂŞceĂą kapÂłaĂąskich instytucjach, teÂż zarezerwowane sÂą dla nich.

Kobiety-teoloÂżki pracujÂące na koÂścielnych wydziaÂłach? W kraju jest 27 diecezji, w kaÂżdej seminarium i szkoÂły zakonne, a wykÂładowczyĂą zaledwie kilka. MaÂło kto rozumuje jak pewien biskup z Meksyku, ktĂłry powtarzaÂł: - Gdybym mĂłgÂł na wydziale teologii zatrudniĂŚ kobietĂŞ, pÂłaciÂłbym jej podwĂłjnie: bo uczy teologii, i bo jej obecnoÂśĂŚ uczy ksiĂŞÂży, Âże kobieta moÂże ich czegoÂś nauczyĂŚ.

Bardziej draÂżliwe tematy lepiej zostawiĂŚ. RozmowĂŞ na temat prezbiteratu kobiet dwa lata temu, w kazaniu na WniebowziĂŞcie, kard. JĂłzef Glemp skwitowaÂł: - Niejedna pani moÂże byĂŚ dobrym administratorem, moÂże przemawiaĂŚ, ale nie moÂże wejÂśĂŚ w ten osobisty zwiÂązek z Chrystusem, OfiarÂą na KrzyÂżu, ktĂłry daÂł swoje CiaÂło i swojÂą Krew. Na pocieszenie dodaÂł, Âże kobiety dajÂą ciaÂło i krew w innym porzÂądku: mogÂą byĂŚ matkami ksiĂŞÂży.

Co oni tam wiedzÂą

Przychodzi kobieta do koÂścioÂła i...? Kiedy sÂłowa skierowane sÂą wÂłaÂśnie do niej, sÂłyszy o macierzyĂąstwie, dzieciach, poÂświĂŞceniu, pÂłodnoÂści, antykoncepcji i aborcji. Jakby w Âławie koÂścielnej nie siedziaÂła ona caÂła, tylko jej macica.

CiaÂło kobiety jest nieustannie przedmiotem troski kaznodziejĂłw i pryzmatem, przez ktĂłry jest widziana. Gdy o dzieciach mowa, mĂłwi siĂŞ do kobiet, a nie mĂŞÂżczyzn. Jakby w Âświecie kazaĂą ludzie rozmnaÂżali siĂŞ przez dzieworĂłdztwo. Coraz czĂŞÂściej kobiety sÂą tym rozdraÂżnione. Nie tylko mÂłode, wystarczy wsÂłuchaĂŚ siĂŞ w kobiece rozmowy miĂŞdzypokoleniowe, by wychwyciĂŚ wspĂłlny refren: co tam oni o nas wiedzÂą.

Kaznodzieje fascynujÂą siĂŞ kobiecÂą delikatnoÂściÂą i subtelnoÂściÂą, autorzy podkreÂślajÂą, Âże kobieta ma specjalnÂą rolĂŞ, bo w naturalny sposĂłb jest bliÂższa Bogu niÂż mĂŞÂżczyzna – to ona ma mĂŞÂżczyznĂŞ do Boga przyprowadziĂŚ. OdmieniajÂą papieskie sformuÂłowanie „geniusz kobiety” tak jak im wygodnie. PrzekonujÂą, Âże KoÂściĂłÂł broni kobietĂŞ przed narzucanymi jej wzorcami nowoczesnoÂści, pogoni za tym, by byĂŚ jak mĂŞÂżczyzna. Kard. Kazimierz Nycz w Piekarach ÂŚlÂąskich w 2009 r. martwiÂł siĂŞ o to, Âże Âświat mĂłwi kobiecie, iÂż „ma zrezygnowaĂŚ ze swojej delikatnoÂści, subtelnoÂści, a ponad macierzyĂąstwo postawiĂŚ pracĂŞ zawodowÂą i samorealizacjĂŞ”. TÂłumaczyÂł, Âże KoÂściĂłÂł „pozostanie konserwatywny w swoim nauczaniu i w swoim nieustannym przypominaniu o godnoÂści kobiety, ktĂłra bierze siĂŞ z macierzyĂąstwa i rodzicielstwa, a sÂłuÂży rodzinie i wychowaniu. WspaniaÂłoÂśĂŚ i wielkoÂśĂŚ kobiety ma swĂłj wzĂłr w Maryi, Matce Chrystusa i naszej Matce”. DodawaÂł teÂż, Âże zadaĂą w rodzinie nie da siĂŞ podzieliĂŚ po 50 procent, bo kobieta jest niezastÂąpiona w wychowaniu dziecka.

Zadania stawiane przed kobietÂą bywajÂą doniosÂłe spoÂłecznie, choĂŚ zawsze matczyne: „Kobieta nowych czasĂłw, kobieta Trzeciego TysiÂąclecia, to straÂżniczka integralnego rozwoju czÂłowieka i caÂłego spoÂłeczeĂąstwa” – mĂłwiÂł w 2010 r. do pielgrzymki dziewczÂąt i kobiet abp Damian ZimoĂą.

Gra w piguÂłki

„W sumie to sama nie wiem, KoÂściĂłÂł jest dziwny” – pisze forumowiczka w jednej z tysiĂŞcy internetowych rozmĂłw o antykoncepcji, KoÂściele i spowiedzi. Pisze, zastanawiajÂąc siĂŞ, czemu metody naturalnego planowania rodziny „tak”, a prezerwatywa „nie”. WiĂŞkszoÂśĂŚ nie rozumie, skÂąd reguÂły i czemu sÂłuÂżÂą. WiĂŞkszoÂśĂŚ teÂż siĂŞ do nich nie stosuje.

W internetowych dyskusjach, podobnie jak w tych zasÂłyszanych w kawiarniach, autobusach, od kuzynek i koleÂżanek, wystĂŞpujÂą „oni” i „my”. „Oni” sÂą rodzaju mĂŞskiego, czasem nazywani mĂŞÂżczyznami w koloratkach; decydenci. „My” jest rodzaju ÂżeĂąskiego. „My” jest Âżywo zainteresowane sprawÂą, ale nie rozumie niuansĂłw koÂścielnych zasad. „Oni” pewnie teÂż ich nie pojmujÂą, bo skargi, Âże tu rozgrzeszajÂą, a tam nie, sÂłychaĂŚ czĂŞsto. Ten brak konsekwencji wykorzystujÂą kobiety, przekazujÂąc sobie nazwiska ksiĂŞÂży, ktĂłrzy rozgrzeszenie dajÂą.

WiĂŞkszoÂśĂŚ rodzin w katolickiej Polsce ma rozmiar 2+2 nie dlatego, by NPR byÂł powszechnie stosowanÂą metodÂą planowania rodziny. Po prostu stosujÂą antykoncepcjĂŞ. Albo nie spodziewajÂą siĂŞ dostaĂŚ rozgrzeszenia i do spowiedzi nie chodzÂą, albo kombinujÂą. Nie bĂŞdÂą ryzykowaĂŚ, czy trafiÂą na ksiĂŞdza, ktĂłry spojrzy Âłagodnie, czy na takiego, ktĂłry bĂŞdzie grzmiaÂł. Albo nie chcÂą mieĂŚ poczucia, Âże kombinujÂą, wiĂŞc rezygnujÂą z prĂłb. Poza wszystkim kobiety majÂą teÂż opĂłr, by mĂłwiĂŚ mĂŞÂżczyÂźnie o intymnych sprawach.

PoruszajÂąco wyznaje uÂżytkowniczka jednego z forĂłw: nie spodziewa siĂŞ, by jej sytuacja nieprzystĂŞpowania do sakramentĂłw, spowodowana stosowaniem antykoncepcji, miaÂła siĂŞ zmieniĂŚ i bardzo jÂą to smuci. Na razie smuci, bo potem moÂże nauczy siĂŞ byĂŚ obok, przestanie przychodziĂŚ. Albo, jak inni, przestanie szczerze wyznawaĂŚ na spowiedzi, jakich metod uÂżywa planujÂąc wielkoÂśĂŚ swojej rodziny. Czy zatajanie w konfesjonale przyjmowania tabletek dobrze sÂłuÂży Âżyciu duchowemu? Czy wykluczone do menopauzy z Âżycia sakramentalnego, pĂłÂźniej do niego wrĂłcÂą? Pewnie nie.

Imagine...

Dziwne jest miejsce kobiety w KoÂściele. Centralno-marginalne. SÂą wszĂŞdzie, ale ich nie ma. CiÂągle o nich mowa, ale nie majÂą gÂłosu. ÂŻyjÂąc w coraz bardziej egalitarnym spoÂłeczeĂąstwie, jednoczeÂśnie uczestniczÂą w Âżyciu instytucji zarzÂądzanej w peÂłni przez mĂŞÂżczyzn. AmerykaĂąska teoloÂżka, Elizabeth Schussler Fiorenza rozwiewa mit, Âże w pierwotnym KoÂściele byÂło lepiej. O pierwszych chrzeÂścijanach mĂłwi jednak, Âże kobiety i mĂŞÂżczyÂźni byli rĂłwnie marginalizowani. ÂŁÂączyÂło ich emancypacyjne zmaganie nowego ruchu religijnego. Gdy religia okrzepÂła, energia zostaÂła wytÂłumiona. Nie ma zÂłotej przeszÂłoÂści, ale moÂżemy zadbaĂŚ o przyszÂłoÂśĂŚ.

WyobraÂźmy sobie inny KoÂściĂłÂł, dostĂŞpny i przyjazny dla kobiet. Czy byÂłoby nam w nim Âźle? WyobraÂźmy sobie... to waÂżne, Âżeby przekroczyĂŚ granice tego, co znamy, i pomyÂśleĂŚ, jak mogÂłoby byĂŚ. Czy kobieta nauczajÂąca z ambony jest aÂż tak nie do pomyÂślenia? Czy nie moÂżna by jej powierzyĂŚ administracji i decyzji? Czy nasze siostry i cĂłrki nie mogÂłyby dorastaĂŚ w poczuciu, Âże w KoÂściele majÂą coÂś do powiedzenia, a ich miejsce jest teÂż w sÂłuÂżbie oÂłtarza?

IgnorujÂąc talenty, zaangaÂżowanie i powoÂłanie ponad poÂłowy wierzÂących – traci caÂły KoÂściĂłÂł. Niewykorzystany potencjaÂł kobiet to nasz grzech marnotrawstwa. To, co dostaÂły, jest im dane teÂż dla wspĂłlnoty, z ktĂłrÂą mogÂłyby siĂŞ podzieliĂŚ. BylibyÂśmy wszyscy bogatsi, peÂłniejsi. Inaczej – oddychamy tylko jednym pÂłucem.

[WyjÂście czy bez wyjÂścia

Przy kolacji rozmawiamy o kobietach w koÂściele. GospodyniÂą jest zakonnica po siedemdziesiÂątce, emerytowana profesorka teologii z Kanady. W koĂącu stwierdza: - MoÂżna tak czekaĂŚ i czekaĂŚ, nic siĂŞ nie zmienia. Trzeba by zrobiĂŚ strajk, powiedzieĂŚ, Âże jak nic siĂŞ nie zmieni, przestaniemy przychodziĂŚ do tego ICH koÂścioÂła!

ZachĂŞta do wyjÂścia z koÂścielnych struktur jako opuszczenia niewoli wstrzÂąsnĂŞÂła mnÂą, gdy pierwszy raz pochÂłaniaÂłam feministycznÂą literaturĂŞ teologicznÂą. UwaÂżaÂłam, Âże postulat jest zbyt mocny. Najlepiej zmieniaĂŚ KoÂściĂłÂł od wewnÂątrz. Jest jednak w tym wezwaniu jakiÂś urok radykalnej szczeroÂści: odchodzĂŞ, bo nie stwarzacie mi tu godnego miejsca. Nie zagospodarowujecie moich umiejĂŞtnoÂści, nie bierzecie pod uwagĂŞ mojej wraÂżliwoÂści. Nie jest to jedynie odejÂście w imiĂŞ niezaspokojonego ego. To rezygnacja z miejsca, ktĂłre godzi w godnoÂśĂŚ osoby na rĂłwni przez Boga powoÂłanej, tak samo odkupionej.

Same teolozki przeprowadzily krytykĂŞ wezwania do eksodusu, ktĂłre dominowaÂło przez jakiÂś czas wÂśrĂłd chrzeÂścijaĂąskich i Âżydowskich feministek. ZaczĂŞÂły dostrzegaĂŚ, Âże tkwi w nim pewne zÂłudzenie. PisaÂła o tym Elisabeth Schussler Fiorenza, mĂłwiÂąc, Âże Âłudzimy siĂŞ, iÂż przeniesiemy siĂŞ do feministycznej „ziemi obiecanej”, ale ona nie istnieje, nawet w nas samych jej nie ma. ByĂŚ moÂże luksus takiej wyprowadzki dostĂŞpny byÂłby uprzywilejowanym kobietom, ale nie wiĂŞkszoÂści.

Fiorenza mĂłwi, Âże nie wyjÂście, ale wspĂłlne zmaganie jest rozwiÂązaniem. JakiÂś wspĂłlny wysiÂłek, staranie, by odchodziĂŚ nie byÂło trzeba. NajwiĂŞcej zaleÂży od samych kobiet. Fiorenza dodaje: tylko kobiety, ktĂłre zrozumiejÂą siebie jako KoÂściĂłÂł i nie bĂŞdÂą w nim biernymi obserwatorkami, mogÂą KoÂściĂłÂł dla siebie odzyskaĂŚ. MuszÂą zatem pozwoliĂŚ sobie chcieĂŚ wiĂŞcej. JeÂśli zaÂś zdecydujÂą siĂŞ odejÂśĂŚ – trzasnÂąĂŚ za sobÂą drzwiami. Tak, koniecznie trzasnÂąĂŚ. Zacznijmy od tego, Âżeby skoĂączyĂŚ z cichymi odejÂściami.

Zuzanna Radzik (ur. 1983 r.) jest teoloÂżkÂą, czÂłonkiniÂą zarzÂądu Forum Dialogu MiĂŞdzy Narodami oraz Polskiej Rady ChrzeÂścijan i ÂŻydĂłw. Stale wspĂłÂłpracuje z „TP”.

http://religia.onet.pl/tygodnik-powszechny,45/miejsce-kobiety-w-kosciele,431,page1.html

SzczĂŞÂście w nieszczĂŞÂściu

Magdalena Prokop - Duchnowska | Przewodnik Katolicki | 18 Maj 2011 | Komentarze (2)

O pacjentach zamieniajÂących rany w perÂły oraz profitach czerpanych z cierpienia z kapelanem Powiatowego Szpitala w WoÂłominie, ks. Piotrem Krasuskim
Od szeÂściu lat jest ksiÂądz kapelanem szpitalnym. Czy to praca na peÂłen etat?

Staram siĂŞ byĂŚ w placĂłwce siedem dni w tygodniu, przez 24 godziny na dobĂŞ, w przeciwnym razie nie zdÂąÂżyÂłbym z posÂługÂą na nagÂłe wezwania. Nie mogĂŞ, jak ksiĂŞÂża sÂłuÂżÂący w koÂścioÂłach, prowadziĂŚ szkolnej katechezy albo zajmowaĂŚ siĂŞ kancelariÂą parafialnÂą. Obchody, wezwania i Msze Âśw. to moje obowiÂązki. DysponujĂŞ wybudowanÂą z ofiar darczyĂącĂłw kaplicÂą szpitalnÂą, ale ksiĂŞgÂą chrztĂłw, zgonĂłw i maÂłÂżeĂąstw, ktĂłre sÂą w kaÂżdej parafii, juÂż nie. W zwiÂązku z tym, sakramentĂłw udzielam za zgodÂą proboszcza z pobliskiego koÂścioÂła, ktĂłry wpisuje je do wÂłasnej dokumentacji.

Mimo Âże pacjenci najczĂŞÂściej korzystajÂą ze spowiedzi i Komunii Âśw., zdarzajÂą siĂŞ rĂłwnieÂż tacy, ktĂłrzy na skutek wypadku albo choroby domagajÂą siĂŞ chrztu czy Âślubu. O ten ostatni poprosiÂła mnie, ÂżyjÂąca w konkubinacie, para starszych wdowcĂłw. „Narzeczony” leÂżaÂł na OIOM-ie (Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej – przyp. red.) i byÂł nieprzytomny, jednak na czas trwania sakramentu odzyskaÂł ÂświadomoÂśĂŚ. Z racji tracheotomii nie mĂłgÂł mĂłwiĂŚ, ale mrugniĂŞciami i kiwniĂŞciami gÂłowy odpowiadaÂł na pytania. ÂŚlub odbyÂł siĂŞ rano, a o godz. 15 ten czÂłowiek juÂż nie ÂżyÂł.

Jak pacjenci szpitala znoszÂą swoje cierpienia?

KaÂżdy inaczej. Jedni buntujÂą siĂŞ i pytajÂą - Dlaczego wÂłaÂśnie mnie to spotkaÂło?, a inni krok po kroku oswajajÂą siĂŞ z dolegliwoÂściami.

Nigdy nie zapomnĂŞ pacjentki z neurologii, ktĂłra chorowaÂła na nowotwĂłr gÂłowy. MoÂżna sobie wyobraziĂŚ, jakie katusze przeÂżywaÂła, gdy pielĂŞgniarki – dla zÂłagodzenia bĂłlu, przyklejaÂły jej plastry z potĂŞÂżnÂą dawkÂą morfiny. Kiedy wyznaÂła mi, Âże chyba jeszcze niedostatecznie cierpi, osÂłupiaÂłem z wraÂżenia. - Jest przykuta do ÂłĂłÂżka, z bĂłlu nie moÂże siĂŞ ruszaĂŚ, zasnÂąĂŚ, i to ma byĂŚ za maÂło? – pomyÂślaÂłem.

OkazaÂło siĂŞ, Âże ta kobieta dostrzegaÂła w cierpieniu pewnÂą naprawczÂą moc. OdkÂąd trafiÂła do szpitala, jej dwaj bracia alkoholicy weszli na dobrÂą drogĂŞ, skoĂączyli z piciem i wrĂłcili do Âżon. Odwiedzali jÂą na oddziale, widzieli, jak siĂŞ mĂŞczy, aÂż w koĂącu zrozumieli, Âże Âżycie jest kruche i nie warto marnowaĂŚ czasu na awantury i naÂłogi. - Gdyby Pan BĂłg doÂłoÂżyÂł mi jeszcze trochĂŞ cierpienia, to moÂże i trzeci by siĂŞ nawrĂłciÂł... – wyznaÂła mi w tamtej rozmowie. Przyznam, Âże kiedy to usÂłyszaÂłem, miaÂłem ochotĂŞ przed niÂą klĂŞknÂąĂŚ.

SkÂąd ta schorowana kobieta czerpaÂła siÂłĂŞ?

Z sakramentĂłw. IlekroĂŚ jÂą odwiedzaÂłem cieszyÂła siĂŞ, Âże moÂże przyjÂąĂŚ KomuniĂŞ Âśw., wyspowiadaĂŚ siĂŞ czy skorzystaĂŚ z namaszczenia chorych. Wiara jest nieocenionym wsparciem w cierpieniu. OczywiÂście katolicy podobnie jak ateiÂści buntujÂą siĂŞ na wieÂśĂŚ o chorobie czy nadchodzÂącej Âśmierci, z tÂą rĂłÂżnicÂą, Âże w koĂącu dostrzegajÂą w tych trudnoÂściach jakiÂś gÂłĂŞboki sens. Ich bĂłl nie idzie na marne, bo mogÂą, podobnie jak pacjentka z rakiem gÂłowy, ofiarowaĂŚ go w intencji bliskiej osoby. ZauwaÂżyÂłem, Âże wierzÂący ludzie nie tylko szybciej godzÂą siĂŞ z cierpieniem, ale i majÂą w sobie wiĂŞkszÂą nadziejĂŞ na wyzdrowienie. Z reguÂły, mimo przykucia do ÂłĂłÂżka i skrajnego wycieĂączenia, zachowujÂą uÂśmiech i pogodĂŞ ducha.
Psycholog Anselm GrĂźn zachĂŞca, Âżeby zamieniaĂŚ rany w perÂły. Czy moÂżliwe jest przeobraÂżenie choroby, czy innej dolegliwoÂści w dobro – coÂś cennego i wartoÂściowego? Czy byÂł ksiÂądz Âświadkiem takiej przemiany?

CzĂŞsto dzieje siĂŞ tak w przypadku osĂłb, ktĂłrym ÂśmierĂŚ zajrzaÂła w oczy, np. ocalaÂły z tragicznego wypadku. ByÂł taki mĂŞÂżczyzna, ktĂłry z potĂŞÂżnej stÂłuczki wyszedÂł z poÂłamanymi rĂŞkami i nogami. Lekarze mĂłwili, Âże cudem jest to, Âże w ogĂłle przeÂżyÂł, Âże nie ma zmasakrowanego krĂŞgosÂłupa i pĂŞkniĂŞtej gÂłowy. On sam opowiadaÂł, Âże cudowne ocalenie zawdziĂŞcza medalikowi Matki Boskiej, ktĂłry na samochodowym lusterku zawiesiÂła mu kiedyÂś matka.

Z podobnym przypadkiem spotkaÂłem siĂŞ na chirurgii, gdzie leÂżaÂł czÂłowiek po tragicznej kolizji samochodowej. Niesamowite! – nie mĂłgÂł nadziwiĂŚ siĂŞ swojemu szczĂŞÂściu – jednemu i drugiemu dziecku nic siĂŞ nie staÂło, mnie tylko Âłeb rozciĂŞÂło, a z samochodu kupa zÂłomu zostaÂła. ChwilĂŞ pĂłÂźniej poprosiÂł mnie o pierwszÂą od wielu lat spowiedÂź.

Innym razem ÂśmierĂŚ matki otworzyÂła oczy jej synowi. MĂŞÂżczyzna, ktĂłry byÂł informatykiem w prĂŞÂżnej firmie i zarabiaÂł spore pieniÂądze, doszedÂł nagle do wniosku, Âże zmarnowaÂł ostatnie trzy lata Âżycia. ZdawaÂło mu siĂŞ, Âże zapewniÂł matce wszystko, czego w tamtym czasie potrzebowaÂła: zakupy, opiekunkĂŞ oraz caÂłodobowÂą opiekĂŞ lekarza i pielĂŞgniarki. Dopiero po Âśmierci zrozumiaÂł, Âże nie daÂł jej tego, co najwartoÂściowsze – siebie samego. Nie miaÂł czasu podzieliĂŚ siĂŞ z niÂą opÂłatkiem w WigiliĂŞ, wyznaĂŚ miÂłoÂści, poÂżegnaĂŚ siĂŞ. Pod wpÂływem tej Âśmierci przewartoÂściowaÂł swoje Âżycie.

Czy choroba moÂże zmieniĂŚ nastawienie cierpiÂącego do Âżycia albo pogodziĂŚ jego skÂłĂłconÂą rodzinĂŞ?

WidziaÂłem jak dziĂŞki leÂżÂącej na OIOM-ie umierajÂącej kobiecie, jej skÂłĂłcone od lat cĂłrki postanowiÂły siĂŞ pojednaĂŚ. Niesamowite byÂło to, Âże matka odeszÂła dopiero w momencie, kiedy pogodzone juÂż siostry przytuliÂły siĂŞ i chwyciÂły jÂą – jedna za prawÂą, druga za lewÂą rĂŞkĂŞ. Co do spojrzenia na Âżycie, myÂślĂŞ, Âże jeÂśli ktoÂś jest chory, to zaczyna doceniaĂŚ kaÂżdy dzieĂą. CzĂŞsto dochodzÂący do zdrowia ludzie cieszÂą siĂŞ z rzeczy, ktĂłre w przeszÂłoÂści nie sprawiaÂły im radoÂści. MaÂło tego, zdarza siĂŞ, Âże powaÂżna choroba dodaje skrzydeÂł i to nawet tym pozornie sÂłabym. Fizycznie sÂą wÂątli i schorowani, ale widaĂŚ w nich ogromnÂą wolĂŞ walki. BywajÂą pacjenci, ktĂłrzy przykuci do ÂłĂłÂżek, dokonujÂą niesamowitych rzeczy. LeÂżaÂł u nas sparaliÂżowany mĂŞÂżczyzna, ktĂłry mĂłgÂł ruszaĂŚ jedynie rĂŞkÂą i ustami, a oprĂłcz tego, Âże opiekowaÂł siĂŞ upoÂśledzonym bratem i chorÂą na alzheimera matkÂą, pisaÂł wiersze oraz udzielaÂł siĂŞ spoÂłecznie i charytatywnie. Kiedy 30 lat temu lekarze postawili diagnozĂŞ, zaÂłamaÂł siĂŞ. DziÂś ten tragiczny wypadek, ktĂłry tak bardzo go odmieniÂł, traktuje jak prezent, a nie przekleĂąstwo.
A jaki wpÂływ na ksiĂŞdza miaÂło doÂświadczenie choroby i zwiÂązane z niÂą fizyczne cierpienie?

DziĂŞki chorobie miaÂłem okazjĂŞ spojrzeĂŚ na Âżycie z perspektywy szpitalnego ÂłĂłÂżka. BĂłl i niepewnoÂśĂŚ, ktĂłre wtedy odczuwaÂłem, pomogÂły mi bardziej zrozumieĂŚ chorych, z ktĂłrymi dziÂś wspĂłÂłpracujĂŞ. Dla kapelana szpitalnego takie cechy jak wraÂżliwoÂśĂŚ i otwartoÂśĂŚ na drugiego czÂłowieka sÂą na wagĂŞ zÂłota. Zdarza siĂŞ, Âże podczas spowiedzi ludzie wymiotujÂą, zaÂłatwiajÂą siĂŞ, plujÂą do ucha. Trudno jest znieÂśĂŚ swÂąd spalonego czy zgniÂłego ciaÂła, ale jeÂśli pacjent wyczuje, Âże siĂŞ go bojĂŞ albo brzydzĂŞ, nie zÂłapiĂŞ z nim kontaktu.

W Biblii czytamy: „Kogo BĂłg darzy wielkÂą miÂłoÂściÂą, w kim pokÂłada nadzieje, na tego zsyÂła wielkie cierpienie, doÂświadcza go nieszczĂŞÂściem”. Jak rozumieĂŚ to kontrowersyjne zdanie?

Na pewno nie dosÂłownie. BĂłg nie zsyÂła cierpieĂą, co najwyÂżej czasami je dopuszcza. I chociaÂż trudno w to uwierzyĂŚ, robi to z miÂłoÂści. JeÂśli zmagam siĂŞ bĂłlem, fizycznym lub psychicznym, tzn. Âże BĂłg mi zaufaÂł. UznaÂł, Âże mam w sobie siÂłĂŞ, by znieÂśĂŚ taki ciĂŞÂżar. Jednak konkretniejszÂą odpowiedÂź na pytanie - Dlaczego czÂłowiek cierpi? - znajdziemy dopiero po Âśmierci.

Tymczasem starajmy siĂŞ zaakceptowaĂŚ krzyÂż i uwierzyĂŚ w jego gÂłĂŞboki sens. W przeciwnym razie tylko podwoimy swoje cierpienie, a w efekcie zaÂłamiemy siĂŞ albo, co gorsza, stracimy ochotĂŞ do Âżycia. PamiĂŞtajmy teÂż, by zarĂłwno maÂłe, jak i duÂże bolÂączki za poÂśrednictwem modlitwy skÂładaĂŚ w „banku cierpieĂą”. Tam BĂłg zamieniajÂąc je w dobro, spoÂżytkuje do swoich zbawczych celĂłw.

ÂŚwiat traktuje cierpiÂących jak piÂąte koÂło u wozu, KoÂściĂłÂł przeciwnie, nazywa ich skarbem. Co takiego dajÂą nam ubodzy, zaÂłamani, upoÂśledzeni czy niedoÂłĂŞÂżni, czego nie moÂże zaoferowaĂŚ nam zdrowy, silny czÂłowiek?

Bez chorych i potrzebujÂących bylibyÂśmy okropnymi samolubami. Przez pochylanie siĂŞ nad cierpiÂącym czÂłowiekiem pokonujemy egoizm, a wiĂŞc podnosimy jakoÂśĂŚ naszego czÂłowieczeĂąstwa. Od niedoÂłĂŞÂżnych uczymy siĂŞ teÂż wdziĂŞcznoÂści. Kiedy moja choroba postÂąpiÂła, zaczÂąÂłem mieĂŚ trudnoÂści z chodzeniem i musiaÂłem przejÂśĂŚ operacjĂŞ. NarzekaÂłem wtedy na bĂłl i na to, Âże w tak mÂłodym wieku mogĂŞ wylÂądowaĂŚ na wĂłzku. Dopiero gdy rozejrzaÂłem siĂŞ wokĂłÂł i zobaczyÂłem, Âże moÂżna cierpieĂŚ o wiele bardziej, doceniÂłam to, co mam. OkazaÂło siĂŞ bowiem, Âże w porĂłwnaniu z niektĂłrymi pacjentami jestem okazem zdrowia.

Cierpienie jest nieodÂłÂącznÂą czĂŞÂściÂą Âżycia. Czy tego chcemy, czy nie, spotyka kaÂżdego z nas, bo wiÂąÂże siĂŞ nie tylko z chorobÂą i szpitalem, ale w ogĂłle z codziennoÂściÂą. KaÂżde pokonanie lenistwa czy egoizmu sprawia, Âże czÂłowiek przekracza siebie, czyli robi coÂś wbrew swoim zachciankom. Czym skutkuje podejmowanie codziennych trudnoÂści, czym zaÂś uciekanie przed nimi w imiĂŞ wygody i przyjemnoÂści?

Nasze Âżycie skÂłada siĂŞ zarĂłwno z wesel w Kanie Galilejskiej, jak i z drĂłg na GolgotĂŞ. Bez wzglĂŞdu na to, czy ktoÂś jest katolikiem czy ateistÂą, nie zdoÂła uciec przed cierpieniem. JeÂśli ominie jednÂą przeszkodĂŞ, i tak pojawi siĂŞ kolejna. WspĂłÂłczesny czÂłowiek stawia na rozrywkĂŞ – dogadza sobie, jednoczeÂśnie unikajÂąc wyzwaĂą i trudnoÂści, liczÂąc, Âże tym sposobem uczyni Âżycie Âłatwiejszym, a siebie szczĂŞÂśliwszym. Problem w tym, Âże nagminne unikanie cierpienia prowadzi do niezadowolenia z Âżycia i pogardy wobec siebie, czyli tak naprawdĂŞ wcale nie do radoÂści, tylko do smutku i frustracji.

Paradoksalnie, to wÂłaÂśnie walka ze sobÂą daje wewnĂŞtrzne poczucie szczĂŞÂścia i satysfakcji. Najlepszym na to dowodem sÂą pielĂŞgniarki z mojego szpitala. Mimo Âże po dyÂżurze sÂą wycieĂączone, jeszcze nie sÂłyszaÂłem, Âżeby ktĂłrakolwiek chciaÂła zmieniĂŚ pracĂŞ. A to dlatego, Âże ciĂŞÂżar psychiczny i zmĂŞczenie rekompensujÂą im radoÂśĂŚ i satysfakcja z wykonywanego zajĂŞcia. WidzÂą, Âże to, co robiÂą, ma sens, Âże ich wysiÂłek nie idzie na marne. Kiedy czÂłowiek zrozumie, Âże kaÂżda trudnoÂśĂŚ wiÂąÂże siĂŞ rĂłwnieÂż ze szczĂŞÂściem, rzeczy, ktĂłre do tej pory wydawaÂły mu siĂŞ nie do udÂźwigniĂŞcia, powoli tracÂą na wadze.

Cierpienie jest przepustkÂą do prawdziwego Âżycia. MoÂżesz byĂŚ nieszczĂŞÂśliwym, tchĂłrzliwym czÂłowiekiem, ktĂłry tylko je, pije, oddycha, a cierpienie i zranienia omija szerokim Âłukiem, ale moÂżesz byĂŚ rĂłwnieÂż kimÂś kto stara siĂŞ „oddychaĂŚ peÂłnÂą piersiÂą”, tj. z takim samym zapaÂłem jasnÂą, jak i ciemnÂą stronÂą swojego Âżycia.

Z ks. Piotrem Krasuskim rozmawiaÂła Magdalena Prokop-Duchnowska

http://www.tezeusz.pl/cms/tz/index.php?id=6496

To jest prawda co mowi Arteg. Tylko ja pamietam z czasow kiedy bylam malym dzieckiem, ze w taki sposob ludzie przejmowali na siebie cierpienie majac na celu pomodz komus innemu np.synowi. Teraz jakos juz tego sie nie praktykuje, a moze tak- sporadycznie.

============================================

MiĂŞdzy pÂłciÂą a pÂłciowÂą toÂżsamoÂściÂą

Ks. Dariusz Madejczyk

Redaktor Naczelny

„UwaÂżam, Âże przemoc wobec osĂłb homoseksualnych jest nie do przyjĂŞcia i powinna byĂŚ odrzucona, chociaÂż nie oznacza to wcale poparcia dla ich zachowania” – stwierdziÂł w wywiadzie dla amerykaĂąskiej stacji katolickiej EWTN abp Silvano Tomasi, przedstawiciel Stolicy Apostolskiej przy biurach ONZ w Genewie.

Kontekst tej wypowiedzi stanowi niedawna (17 czerwca br.) rezolucja Rady Praw CzÂłowieka ONZ dotyczÂąca praw czÂłowieka w odniesieniu do orientacji seksualnej i toÂżsamoÂści pÂłciowej (dokument nosi tytuÂł: Human rights, sexual orientation and gender identity). Abp Tomasi zauwaÂżyÂł, Âże wyznaczony przez ONZ program dziaÂłaĂą prowadzi w bardzo niebezpiecznym kierunku. Przez wÂłÂączenie w problematykĂŞ praw czÂłowieka kwestii specjalnych praw dla homoseksualistĂłw prĂłbuje siĂŞ wprowadziĂŚ zupeÂłnie nowÂą normĂŞ, ktĂłra bĂŞdzie prowadziĂŚ nie tylko do ograniczenia wolnoÂści KoÂścioÂła katolickiego, ale w ogĂłle wolnoÂści sÂłowa tych wspĂłlnot religijnych oraz ludzi, ktĂłrzy mĂłwiÂą o grzesznoÂści czynĂłw homoseksualnych lub zwyczajnie odrzucajÂą ten styl Âżycia jako niezgodny z ludzkÂą naturÂą.

KonsekwencjÂą moÂżliwych praw, ktĂłre wynikaÂłyby z realizacji tego programu ONZ, byÂłoby raÂżÂące naruszenie wolnoÂści sÂłowa, wyznawania religii i osobistych przekonaĂą, a takÂże zakwestionowanie prawa rodzicĂłw do wychowania dzieci zgodnie z wyznawanymi przez nich wartoÂściami. W wypadku odmowy celebrowania „ÂślubĂłw” osĂłb tej samej pÂłci paĂąstwa oraz wspĂłlnoty religijne mogÂłyby zostaĂŚ oskarÂżone o naruszanie praw czÂłowieka, a kapÂłani lub urzĂŞdnicy mogliby nawet otrzymywaĂŚ nakazy asystowania w tego typu ceremoniach.

LGTB kontra rodzina

Jak widaĂŚ, tĂŞczowa propaganda, czyli zabiegi Âśrodowisk LGTB (lesbijki, geje, transseksualiÂści, biseksualiÂści), by zmieniaĂŚ prawo i sposĂłb myÂślenia o dewiacjach seksualnych, zatacza coraz szersze i coraz to nowe krĂŞgi. To wÂłaÂśnie jest ten symboliczny dwupak, o ktĂłrym w poprzednim wydaniu „Przewodnika Katolickiego” mĂłwiÂł socjolog dr Tomasz ÂŻukowski. Pod pÂłaszczykiem rĂłwnoÂści prĂłbuje siĂŞ przemycaĂŚ specjalne prawa dla wybranych Âśrodowisk – tych, ktĂłre gÂłoÂśniej krzyczÂą lub ekstrawagancko siĂŞ ubierajÂą – nie tworzy siĂŞ natomiast programĂłw realnego, a przede wszystkim skutecznego wsparcia dla rodzin.

Nie widaĂŚ w miĂŞdzynarodowych instytucjach wielkiej determinacji, gdy idzie o wsparcie dla rodzin w najuboÂższych krajach, bo nie ma lobby, ktĂłre byÂłoby tym zainteresowane. Gros pomocy trafia w najuboÂższe rejony Âświata przez organizacje charytatywne oraz dziĂŞki dziaÂłalnoÂści wspĂłlnot koÂścielnych rĂłÂżnych wyznaĂą. ONZ upomina siĂŞ o przywileje dla Âśrodowisk LGTB, ktĂłre na swoje „inne” Âżycie wydajÂą ogromne pieniÂądze i wspierajÂą w ten sposĂłb wielki seksbiznes, nie upomina siĂŞ natomiast o prawa dla zwykÂłych rodzin, ktĂłre nie oczekujÂą niczego szczegĂłlnego – chcÂą pracy, godziwego wynagrodzenia, dobrego ksztaÂłcenia dzieci i mÂłodzieÂży oraz odpowiedniego wsparcia, gdy rodzina jest wielodzietna lub przeÂżywa jakieÂś trudnoÂści.

ZbliÂżajÂące siĂŞ wybory ponownie uruchomiÂły w Polsce dyskusje, ktĂłrych juÂż nieraz byliÂśmy Âświadkami – zwiÂązki partnerskie, aborcja, antykoncepcja, in vitro. Ciekawe, Âże Âżadna z partii (moÂże poza ugrupowaniem Polska Jest NajwaÂżniejsza, ktĂłre w tych dniach przedstawiÂło swĂłj raport na temat demografii) nie wykazaÂła siĂŞ tak samo wielkÂą determinacjÂą w zabieganiu o rodzinĂŞ… RodzinĂŞ, od ktĂłrej zaleÂży przecieÂż nasza przyszÂłoÂśĂŚ. W zamian za to znaczna czĂŞÂśĂŚ posÂłĂłw oraz mediĂłw wspierajÂących ruchy gejĂłw i lesbijek robi co siĂŞ da, by doprowadziĂŚ do degradacji rodziny. Kolorowe opowieÂści o szczĂŞÂśliwych homoparach serwowane przez „GazetĂŞ WyborczÂą” i telewizyjne wystĂŞpy dyÂżurnych promotorĂłw prawnego usankcjonowania zwiÂązkĂłw osĂłb tej samej pÂłci nie zmieniÂą faktĂłw.

PrĂłba zrĂłwnania zwiÂązku dwĂłch mĂŞÂżczyzn lub dwĂłch kobiet z maÂłÂżeĂąstwem mĂŞÂżczyzny i kobiety jest nie czym innym jak zamachem na porzÂądek wynikajÂący z ludzkiej natury. Tak samo zresztÂą jak przejmowanie opieki nad dzieĂŚmi przez pary jednopÂłciowe zamiast troski o naturalnÂą relacjĂŞ: mama–tata–dziecko. Adopcja dzieci przez pary homoseksualne jest wyrywaniem dzieci z naturalnego Âśrodowiska, w ktĂłrym powinny wzrastaĂŚ i dojrzewaĂŚ do wÂłaÂściwych miĂŞdzyludzkich relacji opartych na przynaleÂżÂących im z natury wzorcach matki i ojca.

Celowo nie odwoÂłujĂŞ siĂŞ w tym miejscu do fundamentĂłw religijnych. PorzÂądek natury powinien byĂŚ jasny dla kaÂżdego. TakÂże dla czÂłowieka niewierzÂącego. MoÂżna nie wierzyĂŚ w sakrament maÂłÂżeĂąstwa. Jednak maÂłÂżeĂąstwo jako takie ma swoje fundamenty juÂż w samej psychofizycznej konstrukcji czÂłowieka. Dziecko natomiast, ktĂłre jest owocem miÂłoÂści i maÂłÂżeĂąskich relacji mĂŞÂżczyzny i kobiety – zgodnie z naturÂą – musi mieĂŚ jako rodzicĂłw matkĂŞ-kobietĂŞ i ojca-mĂŞÂżczyznĂŞ.

JĂŞzykowy przekrĂŞt

Wspomniana rezolucja Rady Praw CzÂłowieka ONZ dotyczy praw czÂłowieka w odniesieniu do orientacji seksualnej (sexual orientation) i toÂżsamoÂści pÂłciowej (gender identity). Warto zauwaÂżyĂŚ, na co zwracaÂł teÂż uwagĂŞ abp Tomasi, Âże ten oficjalny dokument jednej z agend ONZ wprowadza pojĂŞcia, ktĂłre nie sÂą w Âżaden sposĂłb ujĂŞte w prawie miĂŞdzynarodowym, ale dla niektĂłrych osĂłb stanowiÂą pewien kod sÂłowny, przez ktĂłry odnoszÂą siĂŞ one do konkretnych dziaÂłaĂą i zachowaĂą. „Zamiast mĂłwiĂŚ o gender (kulturowej toÂżsamoÂści pÂłciowej), powinniÂśmy mĂłwiĂŚ o pÂłci – powszechnym terminie prawa naturalnego odnoszÂącym siĂŞ do kobiety i mĂŞÂżczyzny” – podkreÂśla abp Tomasi.

ÂŁatwo zauwaÂżyĂŚ, Âże zabieg jĂŞzykowy, ktĂłrym jest mĂłwienie o toÂżsamoÂści pÂłciowej (czyli o pewnych subiektywnych odczuciach konkretnej osoby) zamiast o pÂłci, jest jednÂą z drĂłg do wprowadzania nowych uregulowaĂą prawnych, a wczeÂśniej jeszcze do ksztaÂłtowania postaw przenikniĂŞtych akceptacjÂą dla zachowaĂą homoseksualnych. ZastÂąpienie „pÂłci” okreÂśleniem „toÂżsamoÂśĂŚ pÂłciowa” wprowadza przez zabieg jĂŞzykowy nowÂą, subiektywnÂą kategoriĂŞ, ktĂłra w ramach dalszego procedowania sÂłuÂżyĂŚ bĂŞdzie przeksztaÂłcaniu prawa oraz odbieraniu wolnoÂści sÂłowa i swobody prezentowania wÂłasnych przekonaĂą w odniesieniu do pewnych zachowaĂą seksualnych.

Jak to moÂże wyglÂądaĂŚ w praktyce, widzimy dziÂś w tych krajach, gdzie dzieci nie sÂłyszÂą juÂż w szkoÂłach o mamie i tacie, a jedynie o opiekunach; czytajÂą teÂż od najmÂłodszych lat historyjki o sympatycznych pingwinach homoseksualistach, Âżeby przypadkiem nie odkryÂły, Âże zwiÂązek dwĂłch kobiet lub dwĂłch mĂŞÂżczyzn jest czymÂś nienormalnym.

Prawo, czyli usprawiedliwienie

Rozmywanie pojĂŞcia rodziny, okreÂślony sposĂłb przedstawiania Âżycia ludzi ÂżyjÂących w zwiÂązkach jednopÂłciowych, nadawania im pewnego kolorytu – malowanie szczĂŞÂśliwego Âżycia w tĂŞczowych kolorach – ma na celu zmianĂŞ postaw w spoÂłeczeĂąstwie. Dotyczy to zwÂłaszcza ludzi, ktĂłrzy na co dzieĂą bezpoÂśrednio nie stykajÂą siĂŞ z osobami, ktĂłre wykazujÂą zachowania homoseksualne lub ÂżyjÂą w zwiÂązkach jednopÂłciowych. Ta zmiana nastawienia jest bardzo potrzebna wszystkim tym, ktĂłrzy nie tylko ÂżyjÂą niemoralnie i trwajÂą w grzesznych zwiÂązkach, ale rĂłwnieÂż ludziom zwiÂązanym z seksbiznesem, dla ktĂłrych degradacja czÂłowieka jest ÂźrĂłdÂłem niekoĂączÂących siĂŞ zyskĂłw. Jej spoÂłeczna i prawna akceptacja bĂŞdzie ich fortunĂŞ jeszcze pomnaÂżaĂŚ.

Przyzwolenie spoÂłeczne dla negatywnych zachowaĂą seksualnych oraz okreÂślone regulacje prawne powodujÂą rĂłwnieÂż stopniowe wyciszanie ocen moralnych w odniesieniu do sfery seksualnej. Trzeba sobie wyraÂźnie powiedzieĂŚ, Âże ludzie, ktĂłrzy sÂą religijnie sÂłabo uformowani, z ÂłatwoÂściÂą sami ulegajÂą postawom czy myÂśleniu, ktĂłre sÂą prezentowane jako coÂś powszechnego i powszechnienie akceptowanego. „Skoro wszyscy tak robiÂą, dlaczego nie ja?”.

Dodatkowa norma prawna, sankcjonujÂąca postawy sprzeczne z BoÂżymi przykazaniami, w wypadku osĂłb o pÂłytkiej religijnoÂści jest sposobem na wyÂłÂączenie ich sumienia i pogrÂąÂżanie siĂŞ w bagnie niemoralnoÂści. Widzimy to chociaÂżby na przykÂładzie debaty o zabijaniu dzieci nienarodzonych. Przykazanie „Nie zabijaj” jest wprawdzie powszechnie akceptowane jako norma, ale okreÂślone oddziaÂływanie na spoÂłeczeĂąstwo i wzbudzanie okreÂślonych emocji (np. zwiÂązanych z gwaÂłtem na kobiecie) prowadzi do tego, Âże w konkretnych sytuacjach czĂŞÂśĂŚ ludzi jednak na zabijanie siĂŞ zgadza. NazywajÂąc je oczywiÂście aborcjÂą lub usuniĂŞciem pÂłodu (patrz wyÂżej: jĂŞzykowy przekrĂŞt).

Przez ostatnie tygodnie zwracaliÂśmy uwagĂŞ na zjawisko „tĂŞczowej propagandy”, ktĂłra obecna jest w niektĂłrych mediach. Nie da siĂŞ ukryĂŚ, Âże prym wiedzie w tej dziedzinie „Gazeta Wyborcza”, ktĂłra w ostatnich miesiÂącach z wielkim zaangaÂżowaniem prezentowaÂła uroki gejowskiego Âżycia.

ZabrakÂło niestety tych tragicznych historii (w kaÂżdym razie ja ich jakoÂś nie zauwaÂżyÂłem), z ktĂłrymi jako ksiÂądz niekiedy siĂŞ spotykam. Nikt nie pisaÂł o moralnych dylematach mÂłodych ludzi, ktĂłrzy weszli w grzeszne zwiÂązki; o tym, Âże ci, ktĂłrzy wchodzÂą w homoseksualne relacje, majÂą gÂłĂŞbokÂą ÂświadomoÂśĂŚ, Âże jest z nimi „coÂś nie w porzÂądku”. Ile jest tragedii zwiÂązanych z tym, Âże ktoÂś – w swojej niedojrzaÂłoÂści lub naiwnoÂści – spodziewaÂł siĂŞ gÂłĂŞbokiej relacji, przyjacielskiej wiĂŞzi, a doÂświadczyÂł seksualnego wykorzystania i upokorzenia. Nie wspomnĂŞ juÂż o tych, ktĂłrzy sprzedawali siĂŞ za pieniÂądze i nie majÂą siÂł albo nie wiedzÂą, jak wyzwoliĂŚ siĂŞ z sideÂł uzaleÂżnienia od homoseksualnych zachowaĂą.

KrĂłtko mĂłwiÂąc: nie dajmy siĂŞ oszukaĂŚ. Nie ulegajmy „tĂŞczowej propagandzie”. PrzyszÂłoÂśĂŚ jest w rodzinie i to jej naleÂżÂą siĂŞ przywileje. Wszystkie inne zwiÂązki, takÂże te tzw. partnerskie, jak podkreÂślajÂą prawnicy, sÂą w Polsce legalne i nie potrzebujÂą dodatkowego usankcjonowania, zwÂłaszcza takiego, ktĂłre miaÂłoby byĂŚ imitacjÂą rodziny.

Ks. Dariusz Madejczyk

Redaktor Naczelny

ÂŹrĂłdÂło: Tygodnika „Przewodnik Katolicki”(Nr. 30. 2011)

http://www.tezeusz.pl/cms/tz/index.php?id=6692

=================================================

ZÂłoty "cielec" arystokratycznego KoÂścioÂła
nudaveritas, 27 Maja 2011, 10:14
Bronbar2 pisze w swoim artykule pod TytuÂłem "ARYSTOKRACJA DUCHA CZY PIENIÂĄDZA?"

Cytat on:
"CaÂłe szczĂŞÂście, bowiem czÂłowiek, ktĂłry stawia pieniÂądze jako cel w Âżyciu, zatraca swoje czÂłowieczeĂąstwo, bo pieniÂądz staje siĂŞ zÂłotym cielcem czyli boÂżkiem, ktĂłremu poÂświĂŞca swoje wszystkie siÂły witaln

Klerykalizm to nic innego jak sprawowanie totalnej wÂładzy nad spoÂłeczeĂąstwem przez instytucjĂŞ jakÂą jest koÂściĂłÂł. Mniej "twarda" teza klerykalizmu to zapewnienie koÂścioÂłowi maksymalnych wpÂływĂłw politycznych, kulturowych i ekonomicznych w spoÂłeczeĂąstwie.

Wszystkie instytucje dziaÂłajÂące w spoÂłeczeĂąstwie dÂąÂżÂą do uzyskania jak najwiĂŞkszych wpÂływĂłw na to spoÂłeczeĂąstwo, kosciĂłÂł robi to takÂże, robi to aÂż nadto dobrze wrĂŞcz nachalnie. Paradoksalnie jednak im bardziej staje siĂŞ instytucjÂą, tym bardziej traci to co najcenniejsze - religijnoÂśĂŚ.

I tak nasz duchowny kler gÂłosi nam: My wiemy najlepiej co dla was wiernych dobre. My jesteÂśmy namaszczeni przez Chrystusa i nam wÂładza przez Boga dana i bĂŞdziemy niÂą rozporzadzaĂŚ przekazujÂąc wam to co uznajemy za stosowne bez prawa sprzeciwu, ale z klauzulÂą bezwarunkowego podporzÂądkowania siĂŞ. Co moÂże wierny przekazaĂŚ klerowi ? ano, tylko informacjĂŞ o swoich bÂłĂŞdach czyli grzechach bogobojnie i w gÂłĂŞbokim poczuciu winy. Klerykalizm duchowny przejawia siĂŞ takÂże zabiegami o dobra doczesne ktĂłre to czĂŞsto sÂą manipulacjami na granicy prawa i przyzwoitoÂści jak sÂłynna komisja majÂątkowa ! a przecieÂż nie kto inny, jak cytowany wszĂŞdzie Jan PaweÂł II powiedziaÂł :

"Bogatym nie jest ten kto posiada, lecz ten co daje"

Kto jak kto, ale KK w Polsce sÂłowa swojego czcigodnego Ojca PapieÂża powinien braĂŚ powaÂżnie, czyÂż nie ?

AleÂż taaaak ! kosciĂłÂł daje przecieÂż hmmmm, co daje koÂściĂłÂł ? ach tak, my jako wierni otrzymujemy jakÂże wygodnÂą postawĂŞ ÂżyciowÂą. Kupujemy gotowy juÂż ÂświatopoglÂąd, nie musimy siĂŞ wysilaĂŚ intelektualnie, nie potrzebujemy samodzielnie myÂśleĂŚ i braĂŚ odpowiedzialnoÂści za religiĂŞ i koÂściĂłÂł, bo kupujemy swoistÂą polisĂŞ ubezpieczeniowÂą od tych ktĂłrzy sÂą fachowcami w dziedzinie zasad Âżycia doczesnego a takÂże tego pozagrobowego. Tak oto wszystko to co zwiemy naszÂą religijnoÂściÂą i duchowoÂściÂą to nic innego jak korzystanie z usÂług urzĂŞdu lub instytucji jakim jest koÂściĂłÂł, to tak jak pĂłjscie do hipermarketu.
Wierni uciekajÂą w ten sposĂłb od wolnoÂści a takÂże odpowiedzialnoÂści a DuchowieĂąstwo ucieka przed Bogiem i czÂłowiekiem w rytualizm i urzĂŞdniczy funkcjonalizm.

KK w Polsce to klerykalizm na najwyÂższym stopniu, razem ze swojÂą wielkÂą tubÂą Radio Maryja a takÂże absurdalnie ekstremalnych ludziach w sutannach, naleÂżÂących raczej intelektualnie do Âśredniowiecza jak oto to, bardzo ÂżaÂłosne indywiduum.

http://www.youtube.com/watch?v=akNs5JOhPVU

Wbrew bogobojnym krzykaczom twierdzĂŞ, Âże najwiĂŞkszym wrogiem KK nie jest antyklerykalizm czy teÂż ateizm lecz wewnĂŞtrzne postawy kleru gotowe na wszystko do zdobycia jak najwiĂŞkszych wpÂływĂłw w spoÂłeczeĂąstwie poprzez omamianie swoich wiernych, sprowadzajÂąc tym samym religiĂŞ tylko do kultu obrazkĂłw,kadzideÂł,kropideÂł, wszelakich pomnikĂłw i tym podobnych zabobonĂłw i .... WÂŁAÂŚNIE !

Stawianie pieniÂądza jako cel w Âżyciu swoim (czt.KoÂścioÂła). PieniÂądz to bowiem staÂł siĂŞ koÂścielnym ZÂŁOTYM CIELCEM a boÂżkami wszelakie jego relikwie sprzedawane gdzie popadnie.

http://wiadomosci.onet.pl/waszymzdaniem/63881,zloty_cielec_arystokratycznego_kosciola,artykul.html

ScaliÂłem posty
Darek

PopeÂłnili zÂło, ale my widzimy czÂłowieka
Ks.Pawel Wojtas

Pracujemy z ludÂźmi, ktĂłrzy popeÂłnili zÂło, ale chcÂą, byÂśmy dostrzegli w nich czÂłowieka. Bardziej otwarci na wspĂłÂłpracĂŞ sÂą „25-latkowie” niÂż wiĂŞÂźniowie o krĂłtkich wyrokach – mĂłwi w rozmowie z KAI ksiÂądz dr PaweÂł Wojtas, naczelny kapelan wiĂŞziennictwa i od listopada 2010 r. przewodniczÂący Europejskiej Rady Naczelnych KapelanĂłw WiĂŞziennictwa.

Ks. PaweÂł Wojtas. Fot. Wojciech Surdziel / Agencja Gazeta
ByÂł KsiÂądz jednym z pierwszych kapelanĂłw wiĂŞziennych po 1989 r.

– ZaczÂąÂłem pracĂŞ w 1989 r. jako kapelan Aresztu ÂŚledczego w GrĂłjcu pod WarszawÂą, bĂŞdÂąc jeszcze wikariuszem w parafii. Dwa lata pĂłÂźniej zostaÂłem skierowany przez kard. JĂłzefa Glempa, Ăłwczesnego arcybiskupa warszawskiego, do pracy jako kapelan najwiĂŞkszego w Polsce Aresztu ÂŚledczego Warszawa-BiaÂłoÂłĂŞka. ZostaÂłem pierwszym peÂłnoetatowym kapelanem wiĂŞziennym w kraju, zatrudnionym przez Centralny ZarzÂąd SÂłuÂżby WiĂŞziennej. Etatu nie miaÂł wĂłwczas nawet naczelny duszpasterz wiĂŞziennictwa ks. praÂłat Jan Sikorski.

Bycie kapelanem na BiaÂłoÂłĂŞce byÂło wyzwaniem?

– Z pewnoÂściÂą. Jeszcze w GrĂłjcu podjÂąÂłem pracĂŞ, ktĂłrej nikt wczeÂśniej nie wykonywaÂł. ZaczÂąÂłem przede wszystkim odbywaĂŚ regularne rozmowy z wiĂŞÂźniami. Dyrektor wiĂŞzienia nie wyobraÂżaÂł sobie, Âże uda mi siĂŞ dotrzeĂŚ do osadzonych, wysÂłuchiwaĂŚ ich, chodziĂŚ po celach po kolĂŞdzie. W tamtym czasie na kontakty kapelanĂłw z tymczasowo aresztowanymi potrzebna byÂła zgoda miejscowego sÂądu, nie istniaÂły jeszcze odpowiednie regulacje prawne. Wszyscy zgadzali siĂŞ jedynie, Âże mimo braku przepisĂłw praca duszpasterska jest potrzebna, to nieco uÂłatwiaÂło sytuacjĂŞ.

Pewnie spotykaÂł siĂŞ KsiÂądz z nieufnoÂściÂą wiĂŞÂźniĂłw...

– Odpowiem historiÂą z poczÂątkĂłw mojej pracy. ByÂłem Âświadkiem wypadku drogowego, kierowca ciĂŞÂżko potrÂąciÂł dziewczynĂŞ. Pijany sprawca wypadku, nastolatek, cudem uniknÂąÂł samosÂądu miejscowych. ByÂłem jednym z rozdzielajÂących wzburzonych gapiĂłw. TydzieĂą pĂłÂźniej odprawiaÂłem MszĂŞ Âśw. w grĂłjeckim areszcie. PodszedÂł do mnie ten chÂłopak i spytaÂł, czy go poznajĂŞ. PoprosiÂł o rozmowĂŞ, opowiedziaÂł o swojej rodzinie: matka prostytutka, ojciec nieznany. Matka sprowadzaÂła klientĂłw do tego samego pokoju, w ktĂłrym spaÂł chÂłopak. KtĂłregoÂś dnia nie wytrzymaÂł, uciekÂł, wsiadÂł w samochĂłd i spowodowaÂł wypadek.

PojechaÂłem potem do rodzinnego miasta tego chÂłopaka, rozmawiaÂłem z matkÂą. PrzekonaÂłem siĂŞ, Âże jego czyny majÂą ÂźrĂłdÂło w sytuacji rodziny, a w zasadzie braku normalnej rodziny. ZrozumiaÂłem, Âże Âłatwo takiego czÂłowieka potĂŞpiĂŚ za spowodowanie wypadku, ale nie moÂżna nie zauwaÂżyĂŚ tego, co siĂŞ przyczyniÂło do jego zachowania. UÂświadomiÂłem sobie, Âże z takimi ludÂźmi trzeba pracowaĂŚ, a to co siĂŞ staÂło w duÂżym stopniu jest winÂą sytuacji, w jakiej wzrastali.

Ta historia czegoÂś KsiĂŞdza nauczyÂła?

– Po 20 latach pracy z wiĂŞÂźniami wiem jedno: kluczowy moment, w ktĂłrym czÂłowiek moÂże otrzeĂŚ siĂŞ o Âświat przestĂŞpczy, zaczyna siĂŞ w zniszczonym dzieciĂąstwie i okresie dojrzewania. JeÂśli maÂłemu czÂłowiekowi brakuje wiĂŞzi z rodzicami i nie moÂże on liczyĂŚ na prawidÂłowe wprowadzenie w dorosÂłe Âżycie, a zamiast tego w domu byÂła agresja, odtrÂącenie lub obojĂŞtnoÂśĂŚ, jest to droga do zagubienia siĂŞ w Âżyciu.

Co najwaÂżniejszego zmieniÂło siĂŞ przez 20 lat istnienia duszpasterstwa wiĂŞziennego?

– Na poczÂątku brakowaÂło kapelanĂłw, dziÂś ma go kaÂżda jednostka penitencjarna w kraju. ZmieniÂły siĂŞ teÂż przepisy prawne. Kiedy zaczynaÂłem pracĂŞ, kaÂżdy wiĂŞzieĂą chcÂący uczestniczyĂŚ w praktykach religijnych musiaÂł mieĂŚ na to zgodĂŞ sĂŞdziego. DziÂś dotyczy to tylko wiĂŞÂźniĂłw niebezpiecznych, przebywajÂących w izolatkach, ale i do nich kapelan ma dostĂŞp. Obecnie wiĂŞzieĂą moÂże uzyskaĂŚ urlop okolicznoÂściowy, by uczestniczyĂŚ np. w pogrzebie bliskiej osoby.

PowstajÂą nowe inicjatywy duszpasterskie, w ktĂłrych ksiĂŞÂżom pomagajÂą czÂłonkowie Bractwa WiĂŞziennego lub Katolickiego Stowarzyszenia MÂłodzieÂży. Organizujemy dla nich specjalne szkolenia oraz rekolekcje. Co roku od 7 lat, pod auspicjami biskupa warszawsko-praskiego, organizujemy m.in. konferencje penitencjarne, w ktĂłrych bierze udziaÂł 200 dyrektorĂłw instytucji wychowawczych. Dyskutujemy, jak pomagaĂŚ zwÂłaszcza nieletnim, by nie wchodzili w Âświat przestĂŞpczy.

WaÂżny i coraz liczniejszy jest udziaÂł wiĂŞÂźniĂłw w pielgrzymce osĂłb niepeÂłnosprawnych. PracujÂą teÂż oni jako wolontariusze w hospicjach. JeÂśli z prawnego punktu widzenia jest to moÂżliwe, pracĂŞ tĂŞ proponujemy osobom z wyrokami za zabĂłjstwo. WczeÂśniej to Âżycie niszczyli, a teraz dajemy im szansĂŞ pracy z czÂłowiekiem, ktĂłrego Âżycie dobiega koĂąca.

Czego wiĂŞÂźniowie oczekujÂą od kapelanĂłw?

– OczekujÂą przede wszystkim zrozumienia, Âże mimo popeÂłnienia przestĂŞpstwa teÂż sÂą ludÂźmi. ChcÂą teÂż, by w to ich czÂłowieczeĂąstwo wprowadzaĂŚ stopniowo zasad Âżycia religijnego. Nie oczekujÂą natomiast powielania przez nas postawy wÂłaÂściwej funkcjonariuszom wiĂŞziennym. Nie chcÂą teÂż, byÂśmy byli ich „kumplami” i zaczĂŞli mĂłwiĂŚ ich jĂŞzykiem.

SÂą wiĂŞÂźniowie, ktĂłrzy notorycznie odmawiajÂą wspĂłÂłpracy?

– Tego siĂŞ nie da uniknÂąĂŚ. Jeszcze nigdy siĂŞ nie zdarzyÂło, bym zakÂładaÂł, Âże wszyscy zechcÂą ze mnÂą rozmawiaĂŚ i zrobiÂą to, o co poproszĂŞ. Postawy, ktĂłre reprezentujÂą, sÂą czĂŞsto efektem wieloletnich zaniedbaĂą. Potrzeba wiĂŞc stopniowego budowania zaufania miĂŞdzy wiĂŞÂźniem a duszpasterzem tak, by osadzony przestaÂł podejrzewaĂŚ, Âże chcĂŞ go do czegoÂś namĂłwiĂŚ. Nie, ja przed nim stajĂŞ szczerze, jako ksiÂądz, ale przede wszystkim jako czÂłowiek wierzÂący.

SÂą teÂż wiĂŞÂźniowie „wĂŞdrujÂący” od religii do religii. KaÂżdy zarejestrowany w Polsce KoÂściĂłÂł czy zwiÂązek religijny, ktĂłry ma swoich wiernych, ma prawo wstĂŞpu do pracy z wiĂŞÂźniami, a ci niekiedy to wykorzystujÂą – tu dostanÂą kartĂŞ na telefon, tam paczkĂŞ ÂświÂątecznÂą.

Kapelani majÂą doÂświadczenie pracy w oparciu o dokonane zÂło, czyli przestĂŞpstwo. To doÂświadczenie jest potrzebne osobom pracujÂącym w takich instytucjach jak oÂśrodki szkolno-wychowawcze czy sÂądy dla nieletnich. Chcemy im pomĂłc, bo pracujÂą z czÂłowiekiem, ktĂłry czĂŞsto jeszcze nie popeÂłniÂł przestĂŞpstwa. Dlatego wspĂłÂłpraca miĂŞdzy nami jest bardzo potrzebna.

Praca z osadzonymi jest inna niÂż z wiĂŞÂźniami o duÂżych wyrokach?

– WiĂŞzieĂą z duÂżym wyrokiem wie, Âże bĂŞdzie dÂługo przebywaÂł w wiĂŞzieniu. Jego nastawienie na Âżycie pozbawione wolnoÂści jest wiĂŞc inne niÂż osadzonego na krĂłtko. Wie, Âże musi sobie to Âżycie za kratkami jakoÂś poukÂładaĂŚ, jest wiĂŞc bardziej otwarty na wspĂłÂłpracĂŞ z kapelanem. MoÂże sobie teÂż nie radziĂŚ z pobytem w wiĂŞzieniu, zdradzaĂŚ chĂŞci samobĂłjcze – rzeczywiste lub faÂłszywe, by zainteresowaĂŚ swojÂą osobÂą psychologa czy kapelana.

WiĂŞÂźniowie trafiajÂący do aresztu na kilka miesiĂŞcy, rok lub dwa lata, zamykajÂą siĂŞ w sobie, chcÂą przetrwaĂŚ ten czas i odmawiajÂą wspĂłÂłpracy. RĂłÂżnice miĂŞdzy dwoma rodzajami wiĂŞÂźniĂłw najlepiej widaĂŚ w ich udziale w pielgrzymce osĂłb niepeÂłnosprawnych na JasnÂą GĂłrĂŞ. Ci o maÂłych wyrokach szli od niechcenia, a wiĂŞÂźniowie np. z 25-letniÂą odsiadkÂą, czyli po zabĂłjstwie, oddajÂą siĂŞ bardziej pracy na rzecz innych.

To zmienia wiĂŞÂźniĂłw?

– Bardzo zmienia. Wielu rozpoczyna nowy rozdziaÂł w swoim Âżyciu. Gdy podczas pielgrzymki pchajÂą wĂłzek z osobÂą sparaliÂżowanÂą, uÂświadamiajÂą sobie wartoÂśĂŚ kaÂżdego Âżycia i zaczynajÂą dziĂŞkowaĂŚ Bogu za swoje, choĂŚ byÂło grzeszne i wczeÂśniej nigdy tego nie uczynili.

Do wiĂŞzieĂą trafiajÂą takÂże kobiety. OczekujÂą opieki duszpasterskiej tak samo jak mĂŞÂżczyÂźni?

– O kobiety i mĂŞÂżczyzn troszczymy siĂŞ tak samo. Jednak kobieta bĂŞdÂąca w izolacji wiĂŞziennej jest priorytetem w pracy duszpasterskiej. Zazwyczaj bowiem to ona byÂła najpierw ofiarÂą przemocy ze strony mĂŞÂżczyzny, a dopiero potem sama staÂła siĂŞ przestĂŞpczyniÂą. WiĂŞÂźniarki sÂą wiĂŞc w podwĂłjnie zÂłej sytuacji: z jednej strony przeÂżywajÂą trudy izolacji, z drugiej strony juÂż uczestniczyÂły w przestĂŞpstwie. Nie moÂżemy teÂż zapominaĂŚ o wzroÂście przestĂŞpczoÂści wÂśrĂłd nieletnich dziewczÂąt, niejednokrotnie bardziej agresywnych i wulgarnych niÂż chÂłopcy. Praca z dziewczynÂą, ktĂłra od kilku juÂż lat wchodzi w konflikt z prawem, jest o wiele trudniejsza.

Przed ÂświĂŞtami BoÂżego Narodzenia wiĂŞÂźniowie czĂŞÂściej proszÂą o rozmowĂŞ z kapelanem?

– To najbardziej szczegĂłlny okres pracy duszpasterzy, atmosfera wÂśrĂłd wiĂŞÂźniĂłw jest wĂłwczas bardzo emocjonalna. To wÂłaÂśnie w WigiliĂŞ dawniej odnotowywano najwiĂŞcej prĂłb samobĂłjczych w celach. PamiĂŞtam, Âże ktĂłregoÂś wieczoru wigilijnego pogotowie przyjeÂżdÂżaÂło na BiaÂłoÂłĂŞkĂŞ nawet 30-40 razy. ProsiÂłem naczelnika wiĂŞzienia, by mĂłc czĂŞÂściej chodziĂŚ po konkretnych celach, takÂże w godzinach nocnych, choĂŚ przepisy na to nie pozwalaÂły. To pomogÂło, dziÂś prĂłb samobĂłjczych jest o wiele mniej.

W wiĂŞzieniach organizowane sÂą rekolekcje i spotkania wigilijne, wiĂŞÂźniowie dostajÂą teÂż paczki. Rozumiem, Âże kogoÂś moÂże to oburzyĂŚ, ale chodzi o uczenie skazanych normalnoÂści, do ktĂłrej kiedyÂś wrĂłcÂą.

WiĂŞÂźniowie po wyjÂściu na wolnoÂśĂŚ utrzymujÂą kontakt z duszpasterstwem?

– Nie wykluczamy tego, zalecamy jednak, by kontynuowali zaangaÂżowanie w swoich parafiach, tam z pewnoÂściÂą dziaÂłajÂą konkretne ruchy i stowarzyszenia katolickie. Nie zawsze jest to moÂżliwe, gdyÂż wÂłaÂśnie w rodzinnych miejscowoÂściach weszli w konflikt z prawem. SÂą jednak osoby, ktĂłre nalegajÂą, by nadal braĂŚ udziaÂł w pielgrzymce na JasnÂą GĂłrĂŞ. PokazujÂą w ten sposĂłb, Âże wÂłaÂśnie w tym Âśrodowisku rozpoczĂŞli nowe Âżycie.

W listopadzie br. zostaÂł KsiÂądz przewodniczÂącym Europejskiej Rady Naczelnych KapelanĂłw WiĂŞziennictwa. Czym siĂŞ ona zajmuje?

– BĂŞdĂŞ tymczasowo przewodniczyÂł Radzie do przyszÂłego roku, gdy na Âświatowym zjeÂździe w Kamerunie wybierze ona nowego szefa. Do moich obowiÂązkĂłw naleÂży koordynacja pracy krajowych duszpasterstw wiĂŞziennych w paĂąstwach Europy ÂŚrodkowo-Wschodniej, EuropÂą ZachodniÂą zajmuje siĂŞ duszpasterz z Francji. IstniejÂą bowiem duÂże rĂłÂżnice w funkcjonowaniu duszpasterstw. W Wielkiej Brytanii czy Francji jest sÂłaba wspĂłÂłpraca kapelanĂłw ze strukturami paĂąstwowymi, choĂŚ praca samych duchownych oceniana jest wysoko. To wÂłaÂśnie od kapelanĂłw anglikaĂąskich uczyliÂśmy siĂŞ zasad pracy na poczÂątku lat 90. Z kolei zwÂłaszcza w byÂłych republikach radzieckich czĂŞsto do dziÂś nie ma struktur duszpasterskich. Polska na tym tle ma bardzo dobrÂą opiniĂŞ, bardzo szybko po upadku komunizmu powstaÂły u nas odpowiednie regulacje prawne, kapelani majÂą wsparcie struktur SÂłuÂżby WiĂŞziennej.

RozmawiaÂł: ÂŁukasz Kasper

http://religia.onet.pl/wywiady,8/popelnili-zlo-ale-my-widzimy-czlowieka,64,page2.html
........................

Prymas „dziaÂła” w niebie

Milena Kindziuk | Niedziela | 8 Lipiec 2011 | Komentarze (0)

Niewiele siĂŞ mĂłwi o Âłaskach, jakich ludzie doznajÂą za wstawiennictwem kard. WyszyĂąskiego. Ale one istniejÂą. I sÂą ich tysiÂące
Mieszkanka ÂŁodzi zachorowaÂła na nowotwĂłr zÂłoÂśliwy narzÂądĂłw wewnĂŞtrznych. Lekarze wprost mĂłwili, Âże nie ma dla niej ratunku. Diagnoza brzmiaÂła jak wyrok. – I wtedy zaczĂŞÂłam prosiĂŚ o pomoc Prymasa WyszyĂąskiego, o jego wstawiennictwo za mnÂą u Boga – wyznaje kobieta. W szpitalu miaÂłam ze sobÂą obrazek z kard. WyszyĂąskim. PatrzÂąc na niego, dostrzegÂłam w pewnym momencie, jakby wyszÂły z niego promienie, ktĂłre objĂŞÂły mnie caÂłÂą. Wszystko to trwaÂło ok. minuty. MiaÂłam wraÂżenie, jakby ze mnie coÂś spÂływaÂło, i od razu poczuÂłam siĂŞ lepiej na duchu.

TydzieĂą pĂłÂźniej lekarze orzekli, Âże nowotwĂłr siĂŞ wchÂłonÂąÂł. Byli zdumieni, gdyÂż z medycznego punktu widzenia stan zdrowia nie miaÂł prawa siĂŞ polepszyĂŚ. Kobieta ta ma dziÂś 45 lat. Jest przekonana, Âże Âżyje dziĂŞki wstawiennictwu kard. WyszyĂąskiego.
Inny przypadek: ksiÂądz z archidiecezji czĂŞstochowskiej zachorowaÂł na raka prostaty. Po operacji lekarz uznaÂł, Âże choroba jest nieuleczalna. BĂłl siĂŞ wzmagaÂł, leki nie przynosiÂły poprawy. Wtedy wiele Âśrodowisk zaczĂŞÂło siĂŞ modliĂŚ o zdrowie chorego – za wstawiennictwem KsiĂŞdza Prymasa. Sam kapÂłan natomiast pewnej nocy udaÂł siĂŞ na JasnÂą GĂłrĂŞ i dÂługo modliÂł siĂŞ przed Cudownym Obrazem – takÂże za przyczynÂą kard. WyszyĂąskiego. Nagle usÂłyszaÂł wewnĂŞtrzny gÂłos: „ZostaĂą w domu!”. – NastĂŞpnego dnia miaÂłem jechaĂŚ do Katowic na kolejnÂą operacjĂŞ – wyznaje. – Nagle zostaÂłem olÂśniony ÂłaskÂą zdrowia. OdczuÂłem natychmiastowe, cudowne uzdrowienie. Organizm zaczÂąÂł normalnie funkcjonowaĂŚ, a bĂłl caÂłkowicie ustÂąpiÂł – wspomina kapÂłan. Lekarz powiedziaÂł mu wtedy: „JeÂżeli ksiÂądz przeÂżyje jeden tydzieĂą, uznam to za cud”. Po upÂływie tygodnia ten sam lekarz stwierdziÂł: „UwaÂżam ten przypadek za cud MiÂłosierdzia BoÂżego”. A duchowny jest przekonany, Âże uratowaÂł go KsiÂądz Prymas.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Wbrew prawom natury

Okazuje siĂŞ, Âże kard. WyszyĂąski „dziaÂła” w niebie na wiele sposobĂłw. I w rĂłÂżnych sprawach. ZdarzajÂą siĂŞ rĂłwnieÂż uzdrowienia duchowe za jego przyczynÂą, nawrĂłcenia, powroty do wiary i do KoÂścioÂła.

Jedno z takich zdarzeĂą miaÂło miejsce w 2000 r. Mieszkanka ZÂąbek udaÂła siĂŞ do grobu Prymasa WyszyĂąskiego i tam modliÂła siĂŞ o ÂłaskĂŞ spowiedzi dla kogoÂś znajomego. – W koĂącu ten znajomy przystÂąpiÂł do spowiedzi. W ramach pokuty ksiÂądz poleciÂł mu, aby... poszedÂł na grĂłb kard. WyszyĂąskiego i pomodliÂł siĂŞ o jego szybkÂą beatyfikacjĂŞ – opowiada kobieta. – ByÂłam zaskoczona zarĂłwno samym faktem spowiedzi, jak i formÂą pokuty, ktĂłrÂą uwaÂżam za znak.

Ciag dalszy na : http://religia.onet.pl/publicystyka,6/prymas-dziala-w-niebie,405.html
......................

ONI NIE WSTYDZA SIE JEZUSA : a Ty

MichaÂł Bondyra | Przewodnik Katolicki | 18 SierpieĂą 2011 |

Oni nie wstydzÂą siĂŞ Jezusa, a ty?
MichaÂł Bondyra | Przewodnik Katolicki | 18 SierpieĂą 2011 |
Fot. Mateusz Skwarczek / Agencja Gazeta

Co ÂłÂączy znanego dziennikarza PrzemysÂława Babiarza, najlepszÂą polskÂą tenisistkĂŞ AgnieszkĂŞ RadwaĂąskÂą, JadwigĂŞ i Dariusza BasiĂąskich z kabaretu Mumio czy lidera Prawicy RP Marka Jurka? OdpowiedÂź prosta, acz zaskakujÂąca: wszyscy oni nie wstydzÂą siĂŞ Jezusa.
Do powyÂższej listy warto dodaĂŚ jeszcze znakomitego niegdyÂś piÂłkarza Marka CitkĂŞ, dziennikarza Krzysztofa Ziemca, muzykĂłw: Roberta „LitzĂŞ” Friedricha i jego zespĂłÂł „Arka Noego” oraz MagdĂŞ AnioÂł i Adama Szewczyka, czy znanego z legendarnego juÂż kabaretu „Elita” Jerzego Skoczylasa. To oni sÂą „twarzami” trwajÂącej od lutego kampanii, w ktĂłrej ludzie wierzÂący odwaÂżnie manifestujÂą swĂłj katolicyzm i przywiÂązanie do wartoÂści.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

KiedyÂś w liceum, teraz na Facebooku
W akcjĂŞ moÂżemy siĂŞ wÂłÂączyĂŚ i my, wpisujÂąc adres strony www.mt1033.pl. i zamawiajÂąc darmowy brelok z krzyÂżem i sÂłowami: „Nie wstydzĂŞ siĂŞ Jezusa”. Sama nazwa domeny nie jest zresztÂą przypadkowa. Pod ewangelicznymi faksymile kryjÂą siĂŞ bowiem mocne i bezkompromisowe sÂłowa samego Jezusa: „Kto siĂŞ Mnie zaprze przed ludÂźmi, tego zaprĂŞ siĂŞ i Ja przed moim Ojcem”. Podobnie radykalny byÂł powĂłd rozpoczĂŞcia akcji. – Dzisiaj coraz czĂŞÂściej odwaga i brak kompromisu sÂą tym, czego potrzebujemy najbardziej. Taka postawa zdecydowaÂła o miaÂżdÂżÂącym zwyciĂŞstwie obroĂącĂłw krzyÂża w XIV LO we WrocÂławiu. W grudniu 2009 r. trĂłjka uczniĂłw wspierana przez „GazetĂŞ WyborczÂą” domagaÂła siĂŞ usuniĂŞcia krzyÂży z klas lekcyjnych. RozprowadziliÂśmy wtedy wÂśrĂłd licealistĂłw breloki z napisem: „Kto siĂŞ Mnie zaprze przed ludÂźmi, tego zaprĂŞ siĂŞ i Ja przed moim Ojcem” – mĂłwi koordynator akcji, Grzegorz Pabijan. – Kiedy doszÂło do debaty, wypeÂłniona po brzegi aula stanĂŞÂła murem za broniÂącymi krzyÂża. PomyÂśleliÂśmy, Âże to, czego nam trzeba, to wÂłaÂśnie brelok z tym samym, radykalnym cytatem z Ewangelii wg Âśw. Mateusza. I zaczĂŞÂło siĂŞ, ale tym razem w caÂłej Polsce – wraca do poczÂątkĂłw.
DziÂś darmowe breloki powĂŞdrowaÂły juÂż do ponad 450 tys. osĂłb. A chĂŞtnych wciÂąÂż przybywa. – Przez naszÂą akcjĂŞ chcemy skoĂączyĂŚ z kÂłamstwem, Âże katolicyzm to Âświat ludzi starszych. To wÂłaÂśnie mÂłodzi, rzekomo wÂątpiÂący w Boga i sceptyczni wobec KoÂścioÂła, najczĂŞÂściej proszÂą o brelok – zapewnia Pabijan. Na potwierdzenie jego sÂłĂłw zaglÂądam na Facebooka. Tam Jezusa nie wstydzi siĂŞ juÂż blisko 10 tys. uÂżytkownikĂłw, sÂądzÂąc po zdjĂŞciach – gÂłĂłwnie ludzi mÂłodych lub bardzo mÂłodych.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

ObudziĂŚ katolickiego olbrzyma
Akcja skierowana jest jednak nie tylko do nich. Jak przekonuje jej koordynator, adresatem sÂą wszyscy ochrzczeni. – Polska to katolicki olbrzym. Wielki, ale ÂśpiÂący. Tego olbrzyma trzeba obudziĂŚ! WyrwaĂŚ z letargu samozadowolenia. To, co sprawia, Âże my, katolicy, zapominamy kim jesteÂśmy, to bardzo czĂŞsto zwyczajny wstyd. StÂłamszeni przez medialny mainstream – tak daleki od tego, co jest nam, katolikom, drogie – nosimy gÂłowĂŞ spuszczonÂą nisko, a kiedy ktoÂś zapyta, kim jesteÂśmy, wolimy nie pamiĂŞtaĂŚ. I po to wÂłaÂśnie jest nasz brelok – z jednej strony krzyÂż i napis: „Nie wstydzĂŞ siĂŞ Jezusa”, z drugiej zaÂś surowe sÂłowa naszego Mistrza: „Kto siĂŞ Mnie zaprze przed ludÂźmi, tego zaprĂŞ siĂŞ i Ja przed moim Ojcem”. Ten niby niepozorny kawaÂłek metalu to w rzeczywistoÂści nasza „pierwsza linia obrony” – tÂłumaczy koordynator akcji, dodajÂąc, Âże „zanim ktoÂś zechce nas wyÂśmiaĂŚ lub poniÂżyĂŚ, musi zmierzyĂŚ siĂŞ z bardzo mocnymi sÂłowami Jezusa, ktĂłre autentycznie broniÂą tego, kto nosi brelok w widocznym miejscu”. – SÂłowa te przypominajÂą, Âże nie moÂżna zaprzeĂŚ siĂŞ Jezusa przed ludÂźmi, pod groÂźbÂą Jego zaparcia siĂŞ nas przed Bogiem Ojcem. One stawiajÂą naszego przeciwnika w bardzo trudnej sytuacji, bo niemalÂże przed obliczem Sprawiedliwego SĂŞdziego, ktĂłry za dobre wynagradza... ale za zÂłe karze – uzmysÂławia.

Ciag dalszy :http://religia.onet.pl/publicystyka,6/oni-nie-wstydza-sie-jezusa-a-ty,5067.html
..........................

TSz | PAP | 22 Czerwiec 2011 |

KoÂściĂłÂł da rodzicom wolnÂą rĂŞk

MaÂłÂżeĂąstwa mieszane wyznaniowo bĂŞdÂą same decydowaĂŚ, w jakiej wierze wychowywaĂŚ dzieci – informuje "Dziennik Polski".
Teraz zawierajÂąc Âślub przed oÂłtarzem, maÂłÂżonkowie muszÂą siĂŞ m.in. zobowiÂązaĂŚ, iÂż bĂŞdÂą wychowywaĂŚ dzieci w wierze katolickiej. Niebawem ma siĂŞ to zmieniĂŚ. Jednym z punktĂłw obrad Episkopatu Polski, ktĂłry zbiera siĂŞ 24 czerwca w Licheniu, bĂŞdzie gÂłosowanie nad dokumentem o zwiÂązkach mieszanych, w ktĂłrym uwzglĂŞdniono postulat wiernych, aby to maÂłÂżonkowie, a nie odgĂłrnie KoÂściĂłÂł, decydowali, w jakiej wierze bĂŞdÂą wychowywaĂŚ swoje pociechy.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Gdy nowe zasady wejdÂą w Âżycie, maÂłÂżonkowie sami decydowaliby o tym, w jakiej wierze bĂŞdÂą wychowywaĂŚ swoje pociechy. Dotychczas KoÂściĂłÂł zgadzaÂł siĂŞ na zawieranie maÂłÂżeĂąstw mieszanych wyznaniowo pod warunkiem zÂłoÂżenia przez stronĂŞ katolickÂą tzw. oÂświadczeĂą i przyrzeczeĂą, Âże zrobi ona wszystko, aby w tym zwiÂązku "nie osÂłabiĂŚ swej wiary i Âże dzieci bĂŞdzie siĂŞ staraĂŚ wychowaĂŚ po katolicku".

Dokument z nowymi zasadami powstawaÂł 12 lat. Pracowali nad nim reprezentanci KoÂścioÂła katolickiego i KoÂścioÂłĂłw zrzeszonych w Polskiej Radzie Ekumenicznej. Dokument jest wzorowany na podobnej deklaracji wÂłoskiej, zatwierdzonej przez StolicĂŞ ApostolskÂą.

http://religia.onet.pl/kraj,19/kosciol-da-rodzicom-wolna-reke,360.html
....................

ZaskakujÂąca decyzja KoÂścioÂła w sprawie komunii

MBÂł | PAP/Onet.pl | 24 Czerwiec 2011 | Komentarze (11)

ZaskakujÂąca decyzja KoÂścioÂła w sprawie komunii

"Metro": KoÂściĂłÂł katolicki idzie wbrew rzÂądowej reformie edukacji. Przesuwa pierwszÂą komuniĂŞ do trzeciej klasy, aby dzieci przystĂŞpowaÂły do niej w tym samym wieku co dziÂś - pisze gazeta.

Fot. Artur Kubasik / Agencja Gazeta
Zaczyna archidiecezja poznaĂąska. Wprowadzi nowy program nauczania i podrĂŞczniki, zaÂś do pierwszej komunii dzieci pĂłjdÂą w trzeciej klasie, ale ich wiek siĂŞ nie zmieni.

Tym samym, w 2013 r. nie bĂŞdzie w ogĂłle pierwszych komunii w Poznaniu. Z kolei w Warszawie nowy program bĂŞdzie wdraÂżany stopniowo od 2012 r. przez trzy lata. ZacznÂą od w liceum i gimnazjum, a skoĂączÂą na podstawĂłwce.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Dla rodzicĂłw i ich dzieci oznacza to wielki baÂłagan. Tegoroczni pierwszoklasiÂści – szeÂściolatkowie przystÂąpiÂą do sakramentu w wieku siedmiu lat. Ale moÂże siĂŞ zdarzyĂŚ, Âże do pierwszej komunii przystĂŞpowaĂŚ bĂŞdÂą takÂże dziewiĂŞcioletnie dzieci.

Rodzice mogÂą negocjowaĂŚ w diecezji, kiedy dzieci przystÂąpiÂą do po raz pierwszy do sakramentu komunii Âśw.

WiĂŞcej w "Metrze".
http://religia.onet.pl/kraj,19/zaskakujaca-decyzja-kosciola-w-sprawie-komunii,362.html
............................

Chrystus potrzebuje kapÂłanĂłw ubogich

led (KAI) | EKAI | 21 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (11)

Chrystus potrzebuje kapÂłanĂłw ubogich

KardynaÂł StanisÂław Dziwisz. Fot. Franciszek Mazur / Agencja Gazeta

„Chrystus nas potrzebuje i liczy na naszÂą hojnÂą odpowiedÂź. On potrzebuje kapÂłanĂłw ubogich, ktĂłrzy nie czujÂą siĂŞ samowystarczalni, dla ktĂłrych jedynym bogactwem jest On sam” – powiedziaÂł kard. Dziwisz podczas Mszy KrzyÂżma.
W Sanktuarium BoÂżego MiÂłosierdzia w Krakowie-ÂŁagiewnikach zgromadzili siĂŞ kapÂłani z caÂłej archidiecezji krakowskiej oraz mÂłodzieÂż, dla ktĂłrej Msza Âśw. KrzyÂżma to najwaÂżniejszy punkt corocznej pielgrzymki sÂłuÂżby liturgicznej oÂłtarza i Ruchu ÂŚwiatÂło-ÂŻycie.

W homilii kard. Dziwisz zwrĂłciÂł uwagĂŞ, Âże od dwĂłch tysiĂŞcy lat kolejne pokolenia uczniĂłw Jezusa przyjmujÂą od Niego dar wolnoÂści i nowego Âżycia. „Nie jest to Âłatwy dar, bo ÂłÂączy siĂŞ rĂłwnieÂż z zadaniem, o ktĂłrym mĂłwiÂł kardynaÂł Karol WojtyÂła, komentujÂąc dzisiejszÂą EwangeliĂŞ na Kongresie Eucharystycznym w Filadelfii w odlegÂłym juÂż 1976 roku” – podkreÂśliÂł hierarcha. PrzypomniaÂł sÂłowa papieÂża: „WolnoÂśĂŚ jest czÂłowiekowi dana i zadana zarazem. WolnoÂśĂŚ jest prawem czÂłowieka: czÂłowiek ma prawo do wolnoÂści, do stanowienia o sobie, do wyboru swej Âżyciowej drogi, do dziaÂłania wedÂług swoich przekonaĂą. WolnoÂśĂŚ zostaÂła dana czÂłowiekowi przez StwĂłrcĂŞ w tym celu, aby jej dobrze uÂżywaÂł – mĂłwiÂł hierarcha, przytaczajÂąc sÂłowa Jana PawÂła II.

KardynaÂł podkreÂśliÂł, Âże byÂł dzieĂą, w ktĂłrym rĂłwnieÂż do nich zwrĂłciÂł siĂŞ Jezus. „ZostawiliÂśmy nasze Âłodzie i sieci, nasze Âśrodowiska i byĂŚ moÂże inne plany na sensowne Âżycie. OddaliÂśmy Jezusowi do dyspozycji to, co w nas najlepsze. PrzyrzekliÂśmy Mu wiernoÂśĂŚ” – powiedziaÂł kard. Dziwisz. I dodaÂł, Âże Jezus jÂą przyjÂąÂł, umocniÂł i posÂłaÂł nas do swoich braci i siĂłstr, byÂśmy im gÂłosili Jego sÂłowo Âżycia i dar Jego nieskoĂączonej miÂłoÂści do czÂłowieka.

KardynaÂł pytaÂł: moÂże czujemy siĂŞ utrudzeni tÂą niezwykÂłÂą posÂługÂą? MoÂże zatraciliÂśmy pierwotny entuzjazm i zafascynowanie naszÂą misjÂą? MoÂże pojawiÂło siĂŞ zwÂątpienie, czy rzeczywiÂście jesteÂśmy potrzebni? MoÂże pojawiÂło siĂŞ przygnĂŞbienie z powodu nagÂłaÂśnianych niewÂłaÂściwych postaw niektĂłrych wspĂłÂłbraci, ktĂłrzy siĂŞ zagubili? I powiedziaÂł, Âże dziÂś, doÂświadczajÂąc na nowo miÂłoÂści i bliskoÂści Jezusa i odnawiajÂąc przyrzeczenia kapÂłaĂąskie, chcÂą powtĂłrzyĂŚ za Piotrem: „Panie, do kogĂłÂż pĂłjdziemy? Ty masz sÂłowa Âżycia wiecznego”. „(…) Ty jesteÂś dla nas ÂŻyciem, ktĂłre siĂŞ nie koĂączy, a jego piĂŞkno i sens odkrywamy, czyniÂąc z naszego Âżycia dar dla Boga i dla innych, do ktĂłrych jesteÂśmy posÂłani” – mĂłwiÂł hierarcha.

„Chrystus nas potrzebuje i liczy na naszÂą hojnÂą odpowiedÂź. On potrzebuje kapÂłanĂłw ubogich, ktĂłrzy nie czujÂą siĂŞ samowystarczalni, dla ktĂłrych jedynym bogactwem jest On sam” – zwrĂłciÂł uwagĂŞ kardynaÂł. „Tacy kapÂłani mogÂą przemĂłwiĂŚ do ludzi biednych duchowo i materialnie, do odtrÂąconych, pozbawionych nadziei” – dodaÂł.

Zdaniem metropolity, Chrystus potrzebuje kapÂłanĂłw o czystych i przejrzystych sercach, zdolnych ÂświadczyĂŚ o bezinteresownej miÂłoÂści Boga do czÂłowieka. Chrystus potrzebuje rĂłwnieÂż kapÂłanĂłw posÂłusznych, dyspozycyjnych, gotowych uczestniczyĂŚ ofiarnie i do koĂąca w Jego wielkiej misji zbawienia Âświata.

Kard. Dziwisz zwrĂłciÂł siĂŞ takÂże do mÂłodzieÂży licznie zgromadzonej w Âłagiewnickiej bazylice. „Drodzy mÂłodzi przyjaciele, jesteÂście naszÂą nadziejÂą, rĂłwnieÂż na was liczy Jezus Chrystus, rĂłwnieÂż i wy jesteÂście wezwani, aby pĂłjÂśĂŚ za Nim i Jemu powierzyĂŚ swĂłj los i swojÂą przyszÂłoÂśĂŚ” – zaznaczyÂł metropolita krakowski. DodaÂł, Âże dla wiĂŞkszoÂści pĂłjÂście za Jezusem bĂŞdzie oznaczaÂło wejÂście na drogĂŞ miÂłoÂści maÂłÂżeĂąskiej i zaÂłoÂżenie chrzeÂścijaĂąskiej rodziny. „Chrystus i KoÂściĂłÂł potrzebujÂą takich ludzi, takich chrzeÂścijan, takich projektĂłw Âżycia, takiego Âświadectwa” – powiedziaÂł.

Hierarcha zaapelowaÂł ponadto do mÂłodych, aby nie zagÂłuszali gÂłosu Jezusa, gdy On zaproponuje im pĂłjÂście za Nim na drodze Âżycia kapÂłaĂąskiego czy zakonnego. „Starajcie siĂŞ uwaÂżnie rozpoznaĂŚ, takÂże przy pomocy rodzicĂłw, kapÂłanĂłw i katechetĂłw, gdzie moÂżecie przeÂżyĂŚ najpiĂŞkniej przygodĂŞ z Jezusem” – mĂłwiÂł. I zapewniÂł, Âże Jezus moÂże odpowiedzieĂŚ do koĂąca na wszystkie pragnienia ludzkiego serca. „Niech wam pozostanie w pamiĂŞci obraz odnawiajÂącego siĂŞ dzisiaj KoÂścioÂła” – podkreÂśliÂł kardynaÂł.

KardynaÂł przywoÂłaÂł postaĂŚ Karola WojtyÂły, ktĂłry – jak powiedziaÂł - zaczynaÂł jak kaÂżda i kaÂżdy z nas. ZwrĂłciÂł uwagĂŞ, Âże papieÂż miaÂł swoje ideaÂły, ale w pewnym momencie odkryÂł, Âże najpeÂłniej zrealizuje je z Chrystusem. „Znamy dojrzaÂły owoc jego kolejnych decyzji i widzimy, ile Jan PaweÂł II dokonaÂł dla Boga i dla czÂłowieka” – powiedziaÂł kard. Dziwisz.

DodaÂł teÂż, Âże papieÂż mierzyÂł wysoko. „OsiÂągnÂąÂł ÂświĂŞtoÂśĂŚ uznanÂą i proponowanÂą jako wzĂłr dla nas, ÂżyjÂących przecieÂż w tym samym, co on niespokojnym Âświecie, czĂŞsto pozornie dalekim od Boga, ale przecieÂż szukajÂącym motywĂłw Âżycia i nadziei” – podkreÂśliÂł hierarcha.

Podczas Mszy KrzyÂżma kilkuset kapÂłanĂłw archidiecezji krakowskiej odnowiÂło swoje przyrzeczenia. Wielkoczwartkowa pielgrzymka sÂłuÂżby liturgicznej oÂłtarza i Ruchu ÂŚwiatÂło-ÂŻycie to zwyczaj wprowadzony w archidiecezji krakowskiej przez kard. WojtyÂłĂŞ.

http://religia.onet.pl/kraj,19/chrystus-potrzebuje-kaplanow-ubogich,48.html
...............................
PrzesÂłanie Powstania wciÂąÂż aktualne

kos / ms | EKAI | 1 SierpieĂą 2011 |

PrzesÂłanie Powstania wciÂąÂż aktualne

Biskup polowy WP JĂłzef Guzdek podczas mszy Âśw. odprawionej w intencji polegÂłych powstaĂącĂłw w Katedrze Polowej Wojska Polskiego, 31.08.2011 Fot. PAP/Grzegorz Jakubowski

W katedrze polowej Wojska Polskiego odprawiona zostaÂła Msza Âśw. z okazji 67. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Liturgii z asystÂą wojskowÂą przewodniczyÂł i homiliĂŞ wygÂłosiÂł biskup polowy WP JĂłzef Guzdek.
W homilii bp Guzdek podkreÂśliÂł, Âże przesÂłanie walczÂącej Warszawy jest nadal aktualne. WezwaÂł do wzajemnego przebaczenia, jednoÂści i wspĂłÂłpracy na rzecz dobra Ojczyzny.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

W Eucharystii uczestniczyli powstaĂący, przedstawiciele wÂładz miejskich i paĂąstwowych na czele z prezydentem RP BronisÂławem Komorowskim i prezydent Warszawy HannÂą Gronkiewicz-Waltz oraz mieszkaĂący stolicy. Licznie obecne byÂły poczty sztandarowe organizacji kombatanckich i oddziaÂłĂłw powstaĂączych.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

MszĂŞ Âśw. koncelebrowali prymas senior kard. JĂłzef Glemp, kard. Kazimierz Nycz, metropolita warszawski, abp Henryk Hoser, ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej, biskupi pomocniczy archidiecezji warszawskiej Tadeusz Pikus i Marian DuÂś. Obecni byli ordynariusze wojskowi: bp Jerzy PaĂąkowski, prawosÂławny biskup polowy oraz ks. ppÂłk MirosÂław Wola, naczelny Kapelan ewangelickiego duszpasterstwa wojskowego.

– DziÂś, kiedy wspominamy 67. rocznicĂŞ wybuchu Powstania Warszawskiego, wracamy pamiĂŞciÂą do bohaterĂłw tamtych wydarzeĂą i obejmujemy ich modlitwÂą – mĂłwiÂł w homilii bp Guzdek. PodkreÂśliÂł, Âże z opowieÂści powstaĂącĂłw wyÂłania siĂŞ obraz Warszawy, „w ktĂłrej piĂŞknie byÂło ÂżyĂŚ, i za ktĂłrÂą warto byÂło umieraĂŚ”. – Latem 1944 r. Warszawa byÂła dla Was domem. PragnĂŞliÂście, aby ten dom byÂł wolny. Aby go moÂżna byÂło urzÂądzaĂŚ wedÂług wÂłasnych zamysÂłĂłw – podkreÂśliÂł.

Biskup polowy zwrĂłciÂł uwagĂŞ, Âże „walka z przewaÂżajÂącymi siÂłami okupanta i skuteczny opĂłr staÂły siĂŞ moÂżliwe dziĂŞki niezwykÂłej umiejĂŞtnoÂści wspĂłÂłdziaÂłania”. – W pamiĂŞtnych sierpniowych dniach wszyscy stanowili jednÂą wielkÂą rodzinĂŞ. MoÂżna powiedzieĂŚ, Âże realizowali Chrystusowy testament z Wieczernika: „Ojcze, spraw, aby byli jedno" – powiedziaÂł. DodaÂł, Âże zwÂłaszcza dziÂś naleÂży podkreÂślaĂŚ ten „geniusz harmonijnej wspĂłÂłpracy i wspĂłÂłdziaÂłania duchownych i Âświeckich, ludnoÂści cywilnej i wojska, mÂłodzieÂży i dorosÂłych, harcerzy i harcerek”.

Biskup polowy przypomniaÂł, Âże w trakcie Powstania Warszawskiego wielkÂą pomoc walczÂącym nieÂśli kapelani. – W ten sposĂłb podtrzymywali i umacniali w powstaĂącach wiarĂŞ w braterstwo i w ostateczne zwyciĂŞstwo dobra nad zÂłem. Potwierdzali przekonanie powstaĂącĂłw, Âże godnoÂśĂŚ i honor warte sÂą najwyÂższej ceny, utraty zdrowia i ofiary Âżycia – podkreÂśliÂł.

PrzywoÂłaÂł postaĂŚ kardynaÂła Stefana WyszyĂąskiego, kapelana Grupy Kampinos i jego wspomnienie zwiÂązane z Powstaniem Warszawskim. – Prymas TysiÂąclecia, w tym czasie, kiedy okupant systematycznie paliÂł i burzyÂł walczÂącÂą WarszawĂŞ, znalazÂł w lesie przyniesionÂą przez wiatr stertĂŞ niedopalonych kartek. Na jednej z nich pozostaÂł tylko napis: „BĂŞdziesz miÂłowaÂł”. ZaniĂłsÂł jÂą do kaplicy w ZakÂładzie dla Niewidomych w podwarszawskich Laskach, pokazaÂł siostrom i powiedziaÂł: „Nic droÂższego nie mogÂła przysÂłaĂŚ ginÂąca stolica. To najÂświĂŞtszy apel walczÂącej Warszawy, do nas i caÂłego Âświata. Apel i testament: „BĂŞdziesz miÂłowaÂł”.

– Niech wiĂŞc BoÂże wezwanie do miÂłoÂści i braterstwa, ktĂłre staÂło siĂŞ apelem i testamentem walczÂącej Warszawy zostanie podjĂŞte przez kaÂżdego z nas. „BĂŞdziesz miÂłowaÂł” – zakoĂączyÂł bp Guzdek.

Po liturgii rozpoczÂąÂł siĂŞ Apel PolegÂłych, a pĂłÂźniej koncert-oratorium „63 dni gniewu”, w reÂżyserii JarosÂława Minkowicza, opisujÂącego losy trĂłjki uczestnikĂłw Powstania, pokazany w konwencji tragedii greckiej.

http://religia.onet.pl/kraj,19/przeslanie-powstania-wciaz-aktualne,475.html
.............................
KoÂściĂłÂł nie zawsze potĂŞpia samobĂłjcĂłw

ks. Jan Glapiak / ju. | EKAI | 8 SierpieĂą 2011 | Komentarze (24)

KoÂściĂłÂł nie zawsze potĂŞpia samobĂłjcĂłw

KoÂściĂłÂł podkreÂśla, Âże ciĂŞÂżkie zaburzenia psychiczne, strach lub powaÂżna obawa przed prĂłbÂą, cierpieniem lub torturami mogÂą zmniejszyĂŚ odpowiedzialnoÂśĂŚ samobĂłjcy.

Fot. Getty Images/FPM
Katechizm KoÂścioÂła Katolickiego stwierdza, Âże samobĂłjstwo pozostaje w gÂłĂŞbokiej sprzecznoÂści ze sprawiedliwoÂściÂą, nadziejÂą i miÂłoÂściÂą i jest zakazane przez piÂąte przykazanie BoÂże: „Nie zabijaj” (por. n. 2325).

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

WypÂływa stÂąd zmiana w ostatnich latach jego stosunku do tej tragedii, jakÂą w kaÂżdym przypadku jest ÂśmierĂŚ samobĂłjcza. W zwiÂązku z tragicznÂą ÂśmierciÂą Andrzeja Leppera przypominamy wypowiedÂź ks. Jana Glapiaka, doktora prawa kanonicznego, zamieszczonÂą w „Przewodniku Katolickim” 28/2008.

KoÂściĂłÂł uwzglĂŞdnia doÂśĂŚ powszechne zdanie psychiatrĂłw, Âże samobĂłjcy nie sÂą w peÂłni odpowiedzialni za swĂłj czyn, stÂąd nie odmawia siĂŞ im pogrzebu katolickiego ani teÂż nie czyni rĂłÂżnicy w samej celebracji pogrzebu, jeÂżeli w ciÂągu Âżycia okazywali przywiÂązanie do wiary i KoÂścioÂła. Chodzi tutaj o osoby, ktĂłre zanim odebraÂły sobie Âżycie, naleÂżaÂły do grona praktykujÂących katolikĂłw. W takiej sytuacji uczestnikĂłw pogrzebu uÂświadamia siĂŞ - podczas homilii czy w innym stosownym czasie - Âże osoba ta byÂła praktykujÂąca, a fakt odebrania sobie Âżycia byÂł podyktowany brakiem peÂłnej ÂświadomoÂści lub stanem chorobowym o podÂłoÂżu psychicznym.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Jednak samobĂłjcĂŞ, ktĂłry przed zamachem na wÂłasne Âżycie publicznie odstĂŞpowaÂł od wiary, KoÂściĂłÂł traktuje jako jawnogrzesznika. W takiej sytuacji - zgodnie z kan. 1184 Â§ 1 KPK - kapÂłan odmawia pogrzebu katolickiego lub przynajmniej ogranicza uroczyste sprawowanie ceremonii pogrzebowej. Czyni tak nie dlatego, Âże dana osoba popeÂłniÂła samobĂłjstwo, ale dlatego, Âże jej Âżycie byÂło przeciwne duchowi chrzeÂścijaĂąskiemu i Âże jej oddalenie od KoÂścioÂła trwaÂło aÂż do Âśmierci.

Pozbawienie jawnogrzesznika pogrzebu katolickiego zawiera w sobie takÂże odmowĂŞ odprawienia Mszy ÂŚwiĂŞtej pogrzebowej (kan. 1185 KPK). Nie oznacza to jednak, Âże za tego zmarÂłego nie wolno odprawiaĂŚ Mszy ÂŚwiĂŞtej w ogĂłle.

Odmowa pogrzebu katolickiego nie wiÂąÂże siĂŞ z odmowÂą miejsca pochĂłwku na cmentarzu w miejscowoÂści, gdzie istnieje tylko katolicki cmentarz parafialny. W takiej sytuacji zarzÂądca katolickiego cmentarza parafialnego nie moÂże zabroniĂŚ pogrzebu na tym cmentarzu wedÂług innych obrzĂŞdĂłw religijnych lub Âświeckich.
http://religia.onet.pl/kraj,19/kosciol-nie-zawsze-potepia-samobojcow,4984.html
..................................

Z tej samej gliny

RozmawiaÂła Ewa BiedroĂą / ms | EKAI | 26 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (3)

Z tej samej gliny

Problemy psychologicznych ksiĂŞÂży i siĂłstr sÂą takie same jak te wystĂŞpujÂące w caÂłej populacji: nerwice, kryzysy, depresje, uzaleÂżnienia, wypalenie zawodowe, syndrom DDA, psychozy – zauwaÂża w rozmowie z KAI ksiÂądz Andrzej SuÂłek, dyrektor Diecezjalnego OÂśrodka Pomocy Psychologicznej w Tarnowie.

Fot. Getty Images/FPM
Z jakimi problemami ludzie zgÂłaszajÂą siĂŞ najczĂŞÂściej?

– Problematyka jest zrĂłÂżnicowana. SÂą to konflikty miĂŞdzyludzkie zwÂłaszcza maÂłÂżeĂąskie, kryzysy, nerwice, depresje, psychozy. W ostatnim czasie zastanawia mnie stosunkowo duÂża iloÂśĂŚ osĂłb z depresjÂą i maÂłÂżeĂąstw w sytuacjach kryzysowych i rozwodowych.

Z czego te problemy wynikajÂą?

– Nie zawsze moÂżna jednoznacznie wskazaĂŚ przyczyny, nieraz nawet wnikliwa analiza psychologiczna nie da wyczerpujÂącej odpowiedzi, skÂąd wziĂŞÂła siĂŞ psychoza czy depresja. W splocie przyczyn rĂłÂżnych trudnoÂści wiÂąÂżÂą siĂŞ ze sobÂą zarĂłwno czynniki wrodzone jak i historia Âżycia ze zranieniami z przeszÂłoÂści, bÂłĂŞdami wychowawczymi, zwÂłaszcza niemoÂżnoÂściÂą wyraÂżania wÂłasnych emocji i przeÂżyĂŚ, alkoholizm w rodzinie, przemoc, oraz doÂświadczenia teraÂźniejszoÂści.

Czy dziÂś duchowni i siostry zakonne bardziej niÂż w przeszÂłoÂści naraÂżeni sÂą na rĂłÂżne frustracje czy jakiekolwiek cierpienia psychiczne?

– Gdy chodzi o kapÂłanĂłw to do gÂłĂłwnych stresorĂłw naszych czasĂłw zaliczyÂłbym coraz wiĂŞksze wymagania i oczekiwania stawiane kapÂłanom przez wiernych oraz niemoÂżnoÂśĂŚ sprostania im wszystkim. Dla wielu katechizujÂących duÂżym obciÂąÂżeniem jest coraz trudniejsza praca z dzieĂŚmi i mÂłodzieÂżÂą w szkole. Czynnikiem sprzyjajÂącym rozwijaniu siĂŞ trudnoÂści u siĂłstr zakonnych bywa nienormowany czas pracy oraz niedostatek relaksu, sportu i odpoczynku.

Czy bardziej dotyczy to siĂłstr i ksiĂŞÂży pracujÂący wÂśrĂłd ludzi czy teÂż tych, ktĂłrzy ÂżyjÂą w klasztorach zamkniĂŞtych?

– Obydwa te style Âżycia majÂą swoje zagroÂżenia. Wydaje siĂŞ jednak, Âże wiĂŞcej sytuacji stresogennych przynosi praca wÂśrĂłd ludzi.

Czy – choĂŚby ogĂłlnie – mĂłgÂłby ksiÂądz powiedzieĂŚ jakie najczĂŞÂściej problemy miewajÂą ksiĂŞÂża, jakie zaÂś siostry zakonne?

– JesteÂśmy z tej samej gliny co inni ludzie. TakÂże ksiĂŞÂży i siĂłstr zakonnych nie omijajÂą zawaÂły serca, wrzody ÂżoÂłÂądka, „korzonki”, grypa i inne choroby. Warto zobaczyĂŚ, Âże ksiÂądz i siostra zakonna sÂą ludÂźmi, takÂże i ich moÂże wiĂŞc spotkaĂŚ trudnoÂśĂŚ natury psychicznej. Trudno chyba wskazaĂŚ problemy natury psychologicznej specyficzne dla ksiĂŞÂży i siĂłstr. SÂą one takie same jak i u innych osĂłb: nerwice, kryzysy, depresje, uzaleÂżnienia, wypalenie zawodowe, syndrom DDA, psychozy. Nie posiadam adekwatnych statystyk, ale wydaje siĂŞ, Âże czĂŞstoÂśĂŚ ich wystĂŞpowania jest bardzo zbliÂżona do caÂłej populacji.

Czy zdarzajÂą siĂŞ przypadki depresji?

– RĂłwnieÂż takie cierpienie w postaci depresji zaglÂąda pod dach plebanii czy klasztoru.

Co ksiÂądz wtedy radzi w takim wypadku?

– W depresji nieodzowna jest pomoc farmakologiczna, dlatego pytam, czy osoba ta jest w kontakcie z lekarzem. JeÂśli nie, to staram siĂŞ tĂŞ osobĂŞ przekonaĂŚ, Âżeby skorzystaÂła z pomocy medycznej. NajczĂŞÂściej jednak osoby zgÂłaszajÂące siĂŞ do mnie sÂą juÂż po wizycie u lekarza i zaÂżywajÂą leki przeciwdepresyjne. Dodatkowo szukajÂą pomocy psychologicznej, ktĂłra w terapii depresji okazuje siĂŞ bardzo przydatna, a nieraz wrĂŞcz konieczna.

Jak sobie radzono z problemami psychicznymi ksiĂŞÂży i siĂłstr zakonnych powiedzmy 30 lat temu, a jak to wyglÂąda dziÂś? Czy dokonaÂły siĂŞ jakieÂś zmiany?

– ZnaczÂące zmiany zaszÂły w farmakologii, leki sÂą skuteczniejsze i dajÂą zdecydowanie mniej skutkĂłw ubocznych. Psychoterapeuci uczÂą siĂŞ coraz bardziej efektywnych metod pomagania. RĂłwnieÂż duÂżo zmienia siĂŞ w naszej polskiej mentalnoÂści, jest wiĂŞksza odwaga mĂłwienia o problemach siĂłstr i ksiĂŞÂży. Decyzja ksiĂŞdza biskupa o powoÂłaniu oÂśrodka, ktĂłry ma sÂłuÂżyĂŚ pomocÂą psychologicznÂą osobom duchownym i konsekrowanym jest czytelnym znakiem takiej odwagi. Ale tak jak 30 lat temu tak i dziÂś ksiĂŞÂża i siostry zakonne majÂą moÂżliwoÂśĂŚ korzystania z ogĂłlnie dostĂŞpnych form pomocy psychologicznej w poradniach czy w ramach praktyki prywatnej.

Dla duchownych problemem moÂże byĂŚ proÂśba o poradĂŞ u swojego kolegi – ksiĂŞdza. MoÂże tutaj teÂż szukaĂŚ przyczyn tego, Âże maÂło kapÂłanĂłw odwiedza oÂśrodek?

– BiorĂŞ pod uwagĂŞ sytuacjĂŞ skrĂŞpowania ksiĂŞdza, ktĂłry ma zwracaĂŚ siĂŞ o pomoc psychologicznÂą do swojego kolegi. Dlatego kwestiÂą otwartÂą i bardzo oczekiwanÂą sÂą analogiczne oÂśrodki w innych diecezjach, gdzie nasi ksiĂŞÂża bez skrĂŞpowania mogliby korzystaĂŚ z pomocy, tak jak nasz OÂśrodek jest otwarty na pomoc ksiĂŞÂżom spoza diecezji.

RozmawiaÂła Ewa BiedroĂą
http://religia.onet.pl/wywiady,8/z-tej-samej-gliny,67.html

Marek ZajÂąc | Tygodnik Powszechny | 17 SierpieĂą 2011 | Komentarze (0)

Katolik nad urnÂą

ÂŚciana urnowa cmentarza centralnego w Szczecinie, fot. Cezary Aszkielowicz, Agencja Gazeta

KoÂściĂłÂł nie walczy z kremacjÂą, niczego nie narzuca, nie postradaÂł teÂż zdrowego rozsÂądku i nie lekcewaÂży potrzeb wiernych – tyle trzeba wyjaÂśniĂŚ po medialnej gorÂączce ubiegÂłego tygodnia.
W minionÂą ÂśrodĂŞ „Gazeta Wyborcza” opublikowaÂła elektryzujÂący materiaÂł. Na pierwszÂą stronĂŞ trafiÂł tytuÂł: „Nie bĂŞdzie mszy nad urnÂą”. I juÂż pierwszy akapit nie pozostawia wÂątpliwoÂści: „JeÂżeli msza pogrzebowa, to ciaÂło ma byĂŚ w trumnie. KremowaĂŚ moÂżna dopiero potem. Od paÂździernika zwyczaje pogrzebowe w Polsce muszÂą siĂŞ zmieniĂŚ”. TakÂą informacjĂŞ podczas ogÂłoszeĂą parafialnych miaÂł wiernym przekazaĂŚ kapÂłan z czĂŞstochowskiego koÂścioÂła pod wezwaniem Âśw. Franciszka z AsyÂżu.

WÂątpliwoÂści

Od razu w mediach ruszyÂła lawina komentarzy; przede wszystkim pojawiÂły siĂŞ obawy i krytyka, Âże KoÂściĂłÂł zamierza skomplikowaĂŚ coraz popularniejszÂą w Polsce praktykĂŞ kremacji. W wielu przypadkach miĂŞdzy MszÂą pogrzebowÂą przy zwÂłokach, ich spopieleniem a zÂłoÂżeniem urny na cmentarzu upÂłynĂŞÂłoby przecieÂż kilkanaÂście, moÂże nawet kilkadziesiÂąt godzin. Pogrzeb rozciÂągnÂąÂłby siĂŞ na dwa dni. NiektĂłrzy ÂżaÂłobnicy przyszliby na liturgiĂŞ, inni woleliby wziÂąĂŚ udziaÂł w uroczystoÂściach przy grobie albo kolumbarium. To oznaczaÂłoby takÂże wiĂŞksze wydatki, a nieraz – po prostu dodatkowe kÂłopoty dla ludzi i tak juÂż doÂśĂŚ dotkniĂŞtych przez los.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Do redakcji „Tygodnika” dotarÂł na przykÂład list od zaniepokojonego czytelnika, ktĂłry ostrzega przed rozbiciem obrzĂŞdĂłw pogrzebowych na raty, gdyby kremacja odbyÂła siĂŞ daleko od cmentarza. Ale zwraca teÂż uwagĂŞ na inny aspekt: „Czy Panu Bogu nie wszystko jedno, czy modlitwy sÂą przy zwÂłokach skremowanych, czy nie? Gdy mĂłj przyjaciel, dziÂś SÂługa BoÂży Jerzy Ciesielski utonÂąÂł w Nilu, biskup krakowski, pĂłÂźniejszy bÂłogosÂławiony (a dla mnie ÂświĂŞty) Karol WojtyÂła odprawiaÂł naboÂżeĂąstwo (pewnie MszĂŞ ÂświĂŞtÂą; mam prawo dziÂś nie pamiĂŞtaĂŚ) przy skremowanych zwÂłokach”. Czytelnik sugeruje, Âże „byÂłoby sensownie zalecaĂŚ – jeÂśli to moÂżliwe – naboÂżeĂąstwo (MszĂŞ) przy zwÂłokach nieskremowanych, ale dopuÂściĂŚ je przy zwÂłokach skremowanych”.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

SÂłusznie, zaprawdĂŞ sÂłusznie – na dodatek w stu procentach zgodnie z... wytycznymi Konferencji Episkopatu Polski. OczywiÂście czytelnik ma ÂświĂŞte prawo nie znaĂŚ tych przepisĂłw – pozostaje jedynie pogratulowaĂŚ intuicji, za ktĂłrÂą kryĂŚ siĂŞ muszÂą Âżyciowe doÂświadczenie i gÂłĂŞboka wiara. Jednak od dziennikarzy i ksiĂŞÂży musimy wymagaĂŚ, by innych nie wprowadzali w bÂłÂąd. ZwÂłaszcza gdy dotarcie do faktĂłw wiÂąÂże siĂŞ z minimalnymi kosztami i wysiÂłkiem. Wystarczy odwiedziĂŚ katolickÂą ksiĂŞgarniĂŞ, za trzy zÂłote i piĂŞĂŚdziesiÂąt groszy kupiĂŚ „Dodatek do ObrzĂŞdĂłw pogrzebu. ObrzĂŞdy pogrzebu zwiÂązane z kremacjÂą zwÂłok. ObrzĂŞd zÂłoÂżenia urny w grobie”, a potem ze zrozumieniem przeczytaĂŚ dwie i pĂłÂł strony wprowadzenia. By zaÂś rozwiaĂŚ wszelkie wÂątpliwoÂści, moÂżna jeszcze zadzwoniĂŚ do biura prasowego episkopatu i uwaÂżnie wysÂłuchaĂŚ kilku wyjaÂśnieĂą (stawka wedÂług taryfy operatora).

Trzy wytyczne

A zatem – od poczÂątku i ad rem. W lipcu zeszÂłego roku watykaĂąska Kongregacja Kultu BoÂżego i Dyscypliny SakramentĂłw potwierdziÂła polski przekÂład wspomnianego „Dodatku do ObrzĂŞdĂłw pogrzebu”. PowstaÂł, by przy urnie nie wypowiadaĂŚ formuÂł odnoszÂących siĂŞ do ciaÂła, ktĂłre w obliczu prochĂłw brzmiÂą – powiedzmy – nieadekwatnie. „Dodatek” poprzedza wprowadzenie zÂłoÂżone z piĂŞciu krĂłtkich punktĂłw. W oparciu o Kodeks Prawa Kanonicznego przypomina siĂŞ, Âże „KoÂściĂłÂł usilnie zaleca zachowanie dotychczasowego zwyczaju grzebania ciaÂł zmarÂłych, dopuszcza jednak kremacjĂŞ zwÂłok, jeÂśli nie zostaÂła dokonana z pobudek przeciwnych nauce chrzeÂścijaĂąskiej, a zwÂłaszcza jeÂśli nie podwaÂża wiary w zmartwychwstanie ciaÂła”. Trzy kolejne punkty wyjaÂśniajÂą, dlaczego KoÂściĂłÂł naucza o pierwszeĂąstwie inhumacji nad kremacjÂą, co samo w sobie stanowi temat na inny artykuÂł. Ostatni zaÂś punkt zawiera wytyczne duszpastersko-liturgiczne.

Wytyczna pierwsza: „ObrzĂŞdy pogrzebowe z ostatnim poÂżegnaniem wÂłÂącznie, z udziaÂłem rodziny i wspĂłlnoty parafialnej, zasadniczo naleÂży odprawiĂŚ przed kremacjÂą ciaÂła zmarÂłego, zgodnie z podanymi w rytuale formami i odpowiednio dobranymi stacjami. Do takiej praktyki naleÂży wychowywaĂŚ wiernych”. Aby wyjaÂśniĂŚ, co kryje siĂŞ za tym wskazaniem, trzeba cofnÂąĂŚ siĂŞ do stycznia 1977 roku – czasĂłw juÂż posoborowych, gdy KoÂściĂłÂł poczÂąÂł siĂŞ wycofywaĂŚ z kategorycznego zakazu spopielania zwÂłok. Kongregacja ds. SakramentĂłw i Kultu BoÂżego wydaÂła wtedy zalecenie, ktĂłre profesor prawa kanonicznego, o. Zbigniew Suchecki, streszcza nastĂŞpujÂąco: „Kongregacja nie chce potĂŞpiaĂŚ kremacji jako formy obrzĂŞdu pogrzebowego przewidzianego przez KoÂściĂłÂł, ale przestrzega, Âże nie uwaÂża za wÂłaÂściwe stosowanie i celebrowanie obrzĂŞdu przewidzianego dla naboÂżeĂąstwa w obecnoÂści zwÂłok zmarÂłego nad jego prochami. Prochy nie wyraÂżajÂą tak dobrze jak caÂłe zwÂłoki bogactwa symboliki przewidzianej przez liturgiĂŞ, aby podkreÂśliĂŚ paschalny charakter pochĂłwku”.

Tymczasem w Polsce do dziÂś wystĂŞpuje inna praktyka – caÂły obrzĂŞd, ÂłÂącznie z MszÂą pogrzebowÂą w koÂściele, odbywa siĂŞ juÂż przy urnie. Dlatego Episkopat postuluje powrĂłt do norm wyznaczonych przez StolicĂŞ ApostolskÂą. Nie ma jednak mowy o Âżadnych ostrych zakazach. W jĂŞzyku koÂścielnych dokumentĂłw przepaÂśĂŚ dzieli stwierdzenie, Âże dany obrzĂŞd naleÂży zasadniczo odprawiĂŚ, od jego nakazania. JeÂżeli ksiÂądz kategorycznie odmĂłwiÂłby dopuszczenia urny na MszĂŞ w koÂściele, wykazaÂłby siĂŞ jedynie bezsensownÂą nadgorliwoÂściÂą i kompletnym brakiem duszpasterskiego wyczucia. Biskupi wiedzÂą bowiem, Âże na powrĂłt do wÂłaÂściwszych praktyk potrzeba czasu na pracĂŞ u podstaw, cierpliwÂą edukacjĂŞ. Jak w rozmowie z KatolickÂą AgencjÂą InformacyjnÂą zauwaÂżyÂł liturgista, ks. prof. Mateusz Matuszewski: „ZwyczajĂłw nie moÂżna zmieniaĂŚ jednym dekretem”.

JeÂżeli jednak obrzĂŞdy pogrzebowe odprawi siĂŞ nad ciaÂłem, czyli przed kremacjÂą, wtedy urnĂŞ z prochami skÂłada siĂŞ w grobie lub kolumbarium jedynie z udziaÂłem najbliÂższych, przy zastosowaniu formuÂł i modlitw „Dodatku do ObrzĂŞdĂłw pogrzebu” – gÂłosi wytyczna druga, przywoÂłujÂąca dalszÂą czĂŞÂśĂŚ norm zalecanych przez StolicĂŞ ApostolskÂą. To logiczne, skoro gÂłĂłwne obrzĂŞdy poÂżegnania odbyÂły siĂŞ juÂż nad ciaÂłem.

I jeszcze wytyczna trzecia: „W uzasadnionych przypadkach, np. po sprowadzeniu urny z prochami z zagranicy, obrzĂŞdy pogrzebowe, podane w rytuale, moÂżna sprawowaĂŚ nad samÂą urnÂą, ktĂłrÂą stawia siĂŞ przed prezbiterium na odpowiednim podwyÂższeniu, obok zapalonego paschaÂłu”.

Czyli jak czesto dotychczas. I wszystko jest jasne: KoÂściĂłÂł niczego nie narzuca, z kremacjÂą nie walczy, nie postradaÂł zdrowego rozsÂądku i nie lekcewaÂży potrzeb wiernych, ale krok po kroku zamierza przekonywaĂŚ wiernych do wyboru praktyk, ktĂłre z perspektywy Ewangelii, teologii i liturgii uwaÂża za stosowniejsze.

A jesieniÂą...

Do wyjaÂśnienia pozostaÂła nam jeszcze jedna drobna informacja, jakoby rewolucja w kwestiach zwiÂązanych z kremacjÂą miaÂła nastÂąpiĂŚ w paÂździerniku. OtĂłÂż w paÂździerniku odbĂŞdzie siĂŞ plenarne posiedzenie Episkopatu.

– Biskupi zajmÂą siĂŞ wÂłaÂśnie tym problemem, jak zamieniĂŚ w Âżycie nowe wytyczne, by nie wylaĂŚ dziecka z kÂąpielÂą. BĂŞdÂą teÂż pracowaĂŚ nad listem do wiernych. Nie jest wykluczone, Âże pewne decyzje bĂŞdzie mĂłgÂł w poszczegĂłlnych wypadkach podejmowaĂŚ biskup diecezji – podkreÂśla ks. JĂłzef Kloch, rzecznik Episkopatu. I dodaje: – KoÂściĂłÂł zdaje sobie sprawĂŞ, jak ludzie cierpiÂą po stracie bliskich i jak wiele spraw muszÂą ogarnÂąĂŚ, gdy muszÂą organizowaĂŚ pogrzeb. Ale jednoczeÂśnie chcemy podÂąÂżaĂŚ w takim kierunku, by sens znakĂłw liturgicznych, obrzĂŞdĂłw pogrzebowych byÂł czytelny. ProszĂŞ mi wierzyĂŚ, jesieniÂą nie bĂŞdzie rewolucji.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/katolik-nad-urna,5060,page2.html
.........................
Alina Petrowa-Wasilewicz | EKAI | 9 Maj 2011 |

Porzucenie sutanny

Fot. Getty Images/FPM

- KoÂściĂłÂł sprawdza siĂŞ zwÂłaszcza w sÂłuÂżbie ubogim, a takÂże w rezygnacji z przywilejĂłw. DziÂś nie chodzi juÂż o to, by ksiÂądz byÂł pierwszym we wsi, kimÂś waÂżnym spoÂłecznie, politycznie. Konieczna jest rezygnacja duchownych z ÂżÂądzy wÂładzy, z przywilejĂłw spoÂłecznych. JeÂżeli my ich sami nie oddamy, zabiorÂą je nam siÂłÂą i bĂŞdzie to upokorzenie - mĂłwi znany duszpasterz o. JĂłzef Augustyn.
DziÂś duÂżo mĂłwi siĂŞ o kryzysie w KoÂściele, jednak gdy przeczyta siĂŞ listy Âśw. Jana do KoÂścioÂłĂłw, jest oczywiste, Âże kryzys w KoÂściele byÂł zawsze. Czy obecna sytuacja jest wyjÂątkowa?

O. JĂłzef Augustyn SJ: Popularne dziÂś pojĂŞcia „kryzysu” najczĂŞÂściej kojarzy nam siĂŞ z obszarem ekonomii, polityki, socjologii i psychologii. PojĂŞcie to przeniesione dosÂłownie na grunt rozwaÂżaĂą o KoÂściele nie bardzo przystaje do jego rzeczywistoÂści. Trzeba wiĂŞc wrĂłci do jego duchowych korzeni. Termin „kryzys” pochodzi z greckiego krisis i oznacza rozeznanie, wybĂłr, decydowanie, zmaganie siĂŞ, wewnĂŞtrznÂą walkĂŞ. KoÂściĂłÂł zaÂłoÂżony zostaÂł, aby Boga chwaliÂł, oddawaÂł czeÂśĂŚ Synowi BoÂżemu, prowadziÂł ludzi do Pana. Kryzys w KoÂściele ma wiĂŞc przede wszystkim charakter duchowy, mistyczny; kryzys to nieustanne dokonywanie rozeznania i wyboru miĂŞdzy tym, czego BĂłg pragnie od nas, a do czego popycha nas nasza zraniona natura. KoÂściĂłÂł jest wiĂŞc w stanie permanentnego kryzysu, to jego naturalny stan.

Bieda w KoÂściele zaczyna siĂŞ nie wtedy, gdy mniej ludzi przychodzi na Msze Âśw. niedzielne. (Ci, ktĂłrzy dziÂś nie przychodzÂą, kiedyÂś przychodzili byĂŚ moÂże przede wszystkim z powodĂłw spoÂłecznych czy konwencjonalnych). Problem jest wtedy, gdy KoÂściĂłÂł zajmuje siĂŞ jedynie sobÂą i nie oddaje chwaÂły Bogu; gdy zapiera siĂŞ Ewangelii; kiedy bogaci siĂŞ materialnie i przestaje wychodziĂŚ do ubogich. To wĂłwczas jest wielki kryzys – by uÂżyĂŚ tego pojĂŞcia. Aby zmierzyĂŚ kryzys w KoÂściele, potrzebne sÂą inne kryteria niÂż te stosowane w ekonomii, socjologii czy teÂż w psychologii.

Rezygnacja z peÂłnienia funkcji kapÂłaĂąskiej pewnych ksiĂŞÂży to teÂż nie jest miara kryzysu w KoÂściele. Czasami dobrze siĂŞ dzieje, Âże pewni duchowni odchodzÂą, gdyÂż wiĂŞkszÂą szkodĂŞ ponosiÂłaby wspĂłlnota KoÂścioÂła, gdyby dalej uprawiali swojÂą podwĂłjnÂą grĂŞ. Porzucenie sutanny jest zawsze bardzo bolesne, ale nie jest ono najwiĂŞkszÂą tragediÂą. TragediÂą jest podwĂłjne, nieuczciwe Âżycie. Aby stwierdziĂŚ kryzys we wspĂłlnocie KoÂścioÂła, konieczny staje siĂŞ rachunek sumienia z rzeczywistego Âżycia EwangeliÂą. BiorÂąc pod uwagĂŞ wymienione kryteria, nie odwaÂżyÂłbym siĂŞ powiedzieĂŚ, Âże mamy kryzys w KoÂściele – w znaczeniu uÂżywanym przez media, gdyÂż takie stwierdzenie nie moÂże byĂŚ oparte na indywidualnym rozeznaniu. Konieczne jest szersze odwoÂłanie siĂŞ do „zmysÂłu wiary” wiernych.

Intymne pytania w konfesjonale

Nieraz sÂłyszy siĂŞ opiniĂŞ: KoÂściĂłÂł wyprowadziÂł ludzi z komuny, ale w nowej rzeczywistoÂści nie pomaga wiernym w odnalezieniu siĂŞ.

UpajaliÂśmy siĂŞ zwyciĂŞstwem nad komunÂą. Po ludzku rzecz biorÂąc, mieliÂśmy do tego prawo. ByliÂśmy zbyt zmĂŞczeni arogancjÂą systemu, bezczelnoÂściÂą wÂładzy, podwĂłjnÂą miarÂą, ktĂłrÂą nam narzucono, zakÂłamaniem ideologicznym. Teczki IPN pokazujÂą, Âże nasze zwyciĂŞstwo byÂło w wielu wypadkach pyrrusowe. W Polce to trudniej dostrzec, poniewaÂż spoÂłeczna struktura KoÂścioÂła (silnie powiÂązana z narodem, w duÂżym stopniu takÂże z politykÂą) byÂła bardzo mocna. To byÂł dla komunistĂłw twardy orzech do zgryzienia. De facto nie rozgryÂźli go. PoÂłamali sobie zĂŞby. Ale udaÂło siĂŞ to w Czechach, w NRD, na WĂŞgrzech pozwolili sobie zmiaÂżdÂżyĂŚ kardynaÂła Mindszenty’ego, gdyÂż staÂło za nim niewielu. U nas nie odwaÂżyli siĂŞ, poniewaÂż za KoÂścioÂłem staÂł narĂłd.

Sytuacja KoÂścioÂła przeÂśladowanego za komuny byÂła klarowna. Wiadomo byÂło, kto przyjaciel, a kto wrĂłg. Cel byÂł jasny. Wymagania wobec ludzi KoÂścioÂła byÂły wysokie, ale teÂż skutecznoÂśĂŚ oporu przeciw jednoznacznemu zÂłu byÂła ewidentna, widoczna goÂłym okiem. Natomiast dziÂś nie stawia siĂŞ tak wysokich standardĂłw i wymagaĂą, wiĂŞc skutecznoÂśĂŚ teÂż wydaje siĂŞ skromniejsza. Bo z kim tu dzisiaj walczyĂŚ? Kto lub co nam tak naprawdĂŞ zagraÂża? Jaki jest nasz cel? Nie ma tutaj juÂż jednoznacznej odpowiedzi. Tylko sportowcy, ktĂłrzy wiedzÂą, o co walczÂą, potrafiÂą zmobilizowaĂŚ siĂŞ maksymalnie. Natomiast czÂłowiek, ktĂłry chodzi sobie spokojnie po ulicach, czĂŞsto nie ma jasno okreÂślonego celu, nie bĂŞdzie biegÂł jak szalony, bo i po co? Mobilizacja za komuny byÂła waÂżna, ale jej ÂźrĂłdÂła miaÂły nie tylko religijne i duchowe korzenie. Gdy teatry, uniwersytety, instytucje paĂąstwowe po 1989 roku staÂły siĂŞ wolne, wielu twĂłrcĂłw, aktorĂłw, opozycjonistĂłw z ulgÂą opuÂściÂło koÂścioÂły, salki katechetyczne i zakrystie. Nie idealizowaÂłbym wygranej nad komunÂą, ale teÂż nie demonizowaÂłbym „przegrywanej” dzisiaj.

Obecnie zÂło jest pojĂŞciem nieostrym i nie jest juÂż tylko u „onych”.

Tamto zÂło byÂło jednoznacznie zdefiniowane: struktury polityczne byÂły brutalne, stosowaÂły przemoc. I to do samego koĂąca. Morderstwo ks. PopieÂłuszki zdemaskowaÂło w drobnej czĂŞÂści metody, jakimi kierowaÂło siĂŞ paĂąstwo i partia od 1944 roku. To byÂł przecieÂż jeden i ten sam diabeÂł. Komunistyczne bezprawie – w naszym uproszczonym postrzeganiu tamtego Âświata – miaÂło odpowiadaĂŚ za wszystkie nasze nieszczĂŞÂścia. Wszystkiemu winni byli komuniÂści. Taki pÂłaski obraz przedstawialiÂśmy nieraz na ambonach. Kiedy komuniÂści w koĂącu zostali wyrzuceni (oni sami przecieÂż nie odeszli), zaczÂąÂł siĂŞ problem. WiĂŞcej nawet, komuniÂści swojÂą dziaÂłalnoÂściÂą kryli nieraz nasze grzechy, na przykÂład chronili swoich obywateli przed pornografiÂą, tak jak dziÂś rodzice chroniÂą przed niÂą swoje dzieci. Nie ma czarno-biaÂłych klisz. Dzisiaj natomiast szerzy siĂŞ arogancja w atakowaniu religii, podstawowych ludzkich wartoÂści, np. maÂłÂżeĂąstwa i rodziny, cynizm moralny.

Jednym z najwiĂŞkszych zagroÂżeĂą moralnych dla mÂłodych ludzi dzisiaj jest – w moim odczuciu – anonimowoÂśĂŚ, jakÂą posÂługujÂą siĂŞ w Internecie. Nastolatek zakÂłada kominiarkĂŞ – to znaczy chowa siĂŞ za pseudonimem, i uzurpuje sobie prawo, aby poniÂżaĂŚ innych, wyzywaĂŚ, upokarzaĂŚ, bluÂźniĂŚ. To jest czyste zÂło. Jest w tym coÂś demonicznego. Nie bierze siĂŞ Âżadnej odpowiedzialnoÂści za sÂłowo. Zapomina siĂŞ o prostym fakcie, Âże nie jest to gra komputerowa, poniewaÂż na „drugim koĂącu kabla” jest Âżywa istota – czÂłowiek. I to, co mÂłodzi wypisujÂą w Internecie, takÂże nie jest wirtualne. To sÂą konkretne ludzkie dÂąÂżenia, myÂśli, sÂłowa, ktĂłre majÂą swojÂą destrukcyjnÂą moc oddziaÂływania.

Jak KoÂściĂłÂł odnalazÂł siĂŞ w tych nowych, „nieostrych” warunkach?

Struktury koÂścielne w Polsce, ktĂłre w przeszÂłoÂści podtrzymywaÂły spoÂłeczeĂąstwo, narĂłd, sÂą dzisiaj rĂłwnieÂż bardzo silne. W mojej rodzinnej parafii w diecezji tarnowskiej piĂŞĂŚdziesiÂąt lat temu do koÂścioÂła chodziÂło 99 procent mieszkaĂącĂłw, dziÂś chodzi 85 procent, wiĂŞc ta struktura powoli sÂłabnie, takÂże na Podkarpaciu. ZaprzyjaÂźniony proboszcz pewnej parafii mĂłwiÂł mi, Âże gdy pada deszcz, w koÂściele jest mniej ludzi. WidaĂŚ to goÂłym okiem. Co robiĂŚ? – BudowaĂŚ wiĂŞkszÂą osobistÂą ÂświadomoÂśĂŚ kaÂżdego wierzÂącego, poniewaÂż dziÂś jest mniej zewnĂŞtrznych punktĂłw oparcia. Trzeba powrĂłciĂŚ do gorliwej codziennej modlitwy, do duchowoÂści, do radykalizmu ewangelicznego, do bezinteresownej sÂłuÂżby ubogim.

Ciag dalszy : http://religia.onet.pl/wywiady,8/porzucenie-sutanny,259,page2.html

GÂłĂłwny grzech KoÂścioÂła

MW | Washington Post | 24 Maj 2011 | Komentarze (96)

GÂłĂłwny grzech KoÂścioÂła

Okazuje siĂŞ, Âże ideologia lat 60. i 70., nacechowana wolnoÂściÂą seksualnÂą, narkotykami i ogromnym wzrostem przestĂŞpczoÂści znaczÂąco wpÂłynĂŞÂła na amerykaĂąski kler. Do tego duÂża liczba sÂłabo wyszkolonych seminarzystĂłw, lekcewaÂżenie problemu przez biskupĂłw i mamy mieszankĂŞ wybuchowÂą. W USA, wÂłaÂśnie opublikowano raport na temat pedofilii w KoÂściele.

Fot. Getty Images/FPM
ObowiÂązek zachowania celibatu nie czyni duchownych przestĂŞpcami seksualnymi – mĂłwi amerykaĂąski raport. Opracowali go badacze, ktĂłrych zatrudniÂł episkopat USA, by doszli do ÂźrĂłdeÂł kryzysu seksualnego, wÂśrĂłd amerykaĂąskiego kleru. Odrzucono wszystkie dotychczasowe przypuszczenia.

Analiza przygotowana przez John Jay College of Criminal Justice byÂła ostatniÂą z trzech zamĂłwionych przez konferencjĂŞ episkopatu USA w roku 2002, kiedy w diecezji bostoĂąskiej wybuchÂł skandal zakoĂączony – jak to okreÂślili biskupi – najpowaÂżniejszym kryzysem amerykaĂąskiego katolicyzmu.

Wyniki raportu zawierajÂą zarĂłwno dobre, jak i zÂłe wiadomoÂści dla hierarchii koÂścielnej, ktĂłra przez lata byÂła potĂŞpiana. Biskupi chcieli siĂŞ dowiedzieĂŚ, jak diecezje mogÂłyby wykrywaĂŚ molestujÂących ksiĂŞÂży, zanim ci kogokolwiek skrzywdzÂą. Badacze jednak nie znaleÂźli Âżadnej pojedynczej przyczyny molestowania. TwierdzÂą teÂż, Âże generalnie molestujÂący nie specjalizowali siĂŞ w ofiarach konkretnej pÂłci lub wieku.

Autorzy stwierdzili, Âże amerykaĂąscy biskupi zaczĂŞli reagowaĂŚ na przypadki molestowania dopiero w latach 80, kiedy zdali sobie sprawĂŞ z rozmiarĂłw problemu. Jednak jeszcze do niedawna, dopĂłki ofiary nie zaczĂŞÂły kampanii antykoÂścielenej, liderzy KoÂścioÂła byli bardziej zainteresowani rehabilitacjÂą ksiĂŞÂży, niÂż pomaganiem ofiarom.

CzĂŞÂśĂŚ osĂłb, ktĂłre doÂświadczyÂły molestowania ze strony ksiĂŞÂży odrzuca raport, bo jak twierdzÂą, wiĂŞkszoÂśĂŚ wynoszÂących 1,8 mln dolarĂłw kosztĂłw badania pokryÂł episkopat do spĂłÂłki z katolickimi fundacjami i osobami prywatnymi, a takÂże grant od amerykaĂąskiego departamentu sprawiedliwoÂści. Karen Terry upiera siĂŞ jednak, Âże raport przygotowano w sposĂłb niezaleÂżny. Badacze rozmawiali z ofiarami i ich przedstawicielami, prowadzili badania ankietowe wÂśrĂłd biskupĂłw i diecezjalnych funkcjonariuszy pracujÂących z ofiarami, a takÂże przejrzeli tysiÂące dokumentĂłw. ByÂło rĂłwnieÂż wÂśrĂłd nich, przeprowadzone w latach 70 studium dotyczÂące psychologii ksiĂŞÂży, a takÂże ponad tysiÂąc teczek z trzech oÂśrodkĂłw terapeutycznych, gdzie leczono molestujÂących duchownych. Ponadto naukowcy z John Jay College , a takÂże inni badacze zbierali od biskupĂłw dane na temat liczby oskarÂżeĂą o molestowanie i liczby ofiar juÂż od lat 50. – To my pisaliÂśmy raport – mĂłwi Terry. – ÂŻaden biskup nie miaÂł wpÂływu na wyniki badaĂą.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Autorzy nie odkryli Âżadnych „cech psychicznych”, ani „historii rozwojowych”, ktĂłre wyrĂłÂżniaÂłyby ksiĂŞÂży-sprawcĂłw od tych, ktĂłrzy nie dopuÂścili siĂŞ karygodnej czynnoÂści. WiĂŞkszoÂśĂŚ molestujÂących nie specjalizowaÂła siĂŞ w ofiarach konkretnej pÂłci, wieku, czy wyrĂłÂżniajÂących siĂŞ ze wzglĂŞdu na innÂą cechĂŞ. Jako przykÂład, Terry podaje zaÂłoÂżyciela Legionu Chrystusa, nieÂżyjÂącego juÂż Marciala Maciela, ktĂłry jak niedawno ujawniono, napastowaÂł seksualnie mÂłodych seminarzystĂłw, a przy okazji byÂł teÂż ojcem trĂłjki dzieci.

Tylko niewielki odsetek oskarÂżonych ksiĂŞÂży – poniÂżej 5 proc. – moÂżna zdefiniowaĂŚ jako pedofilĂłw, czyli dorosÂłych odczuwajÂących pierwotny, intensywny pociÂąg do dzieci przed pokwitaniem. WiĂŞkszoÂśĂŚ ofiar miaÂła od 11 do 14 lat. Ta konstatacja zostaÂła skrytykowana przez ofiary oraz opiniĂŞ publicznÂą jako lekcewaÂżenie problemu, poniewaÂż AmerykaĂąskie Stowarzyszenie PsychiatrĂłw definiuje pedofiliĂŞ jako pociÂąg do dzieci 13-letnich lub mÂłodszych.

David Finkelhor, szef Centrum BadaĂą nad PrzestĂŞpstwami przeciwko Dzieciom na Uniwersytecie New Hampshire uwaÂża, Âże nie ma sensu dzieliĂŚ wÂłosa na czworo w kwestii kryteriĂłw, poniewaÂż jest jasne, Âże ogromna wiĂŞkszoÂśĂŚ winnych ksiĂŞÂży to nie pedofile. PoÂłowa ofiar miaÂła 13 lub wiĂŞcej lat w chwili molestowania. – Nawet niektĂłrzy przestĂŞpcy molestujÂący dzieci przed okresem dojrzewania, to nie pedofile – mĂłwi Finkelhor.

Ok. 80 proc. z ponad 15 700 osĂłb, ktĂłre zgÂłaszaÂły przypadki molestowania po roku 1950, to mĂŞÂżczyÂźni i chÂłopcy. Katolicy, niechĂŞtni obecnoÂści homoseksualistĂłw w amerykaĂąskich seminariach, wÂłaÂśnie ich obwiniali o skandal. Jednak naukowcy z John Jay College mĂłwiÂą, Âże napastnicy atakowali chÂłopcĂłw gÂłĂłwnie dlatego, Âże duchowni majÂą do nich wiĂŞkszy dostĂŞp. – PrzypatrywaliÂśmy siĂŞ zachowaniom mĂŞÂżczyzn zanim wstÂąpili do seminarium, podczas studiĂłw i po wyÂświĂŞceniu – mĂłwi Terry. – Ci, ktĂłrzy angaÂżowali siĂŞ w zachowania homoseksualne, nie napastowali dzieci znaczÂąco czĂŞÂściej, niÂż mĂŞÂżczyÂźni nieprzejawiajÂący takich skÂłonnoÂści.

Biskupi poinformowali, Âże wykorzystajÂą wyniki badania podczas ewentualnej rewizji tegorocznego planu ochrony dzieci, nazwanego „KartÂą Ochrony Dzieci i MÂłodzieÂży”. Karta zabrania wiarygodnie oskarÂżonym wykonywania jakichkolwiek zadaĂą publicznych w KoÂściele, jednak nie zawiera Âżadnych sankcji wobec biskupĂłw, ktĂłrzy zachowajÂą takich ksiĂŞÂży przy pracy. W lutym, filadelfijska Âława przysiĂŞgÂłych orzekÂła, Âże tamtejsza archidiecezja nie odsunĂŞÂła od obowiÂązkĂłw niektĂłrych z oskarÂżonych ksiĂŞÂży. KardynaÂł Filadelfii Justin Rigali w odpowiedzi zawiesiÂł dwudziestu kilku duchownych i zatrudniÂł prokuratora do zbadania ich przypadkĂłw. Biskup Blase Cupich, gÂłowa komitetu ds. ochrony dzieci w amerykaĂąskim episkopacie, okreÂśliÂł FiladelfiĂŞ jako „anomaliĂŞ”.

Badacze uznali kryzys za „naleÂżÂący do przeszÂłoÂści”. Ustalili, Âże szczyt oskarÂżeĂą przypadÂł na lata 70. Ich liczba zaczĂŞÂła ostro spadaĂŚ w roku 1985, kiedy biskupi i ogĂłÂł spoÂłeczeĂąstwa stali siĂŞ Âświadomi wagi molestowania, oraz jego wpÂływu na dzieci. WiĂŞkszoÂśĂŚ z setek pojawiajÂących siĂŞ dziÂś oskarÂżeĂą dotyczy przypadkĂłw sprzed dziesiĂŞcioleci – stawiane sÂą przez obecnych dorosÂłych, ktĂłrzy dopiero teraz postanowili je ujawniĂŚ.

David O'Brien, historyk amerykaĂąskiego katolicyzmu z Uniwersytetu w Dayton mĂłwi, Âże raport jest niebezpieczny, bo rozgrzesza biskupĂłw. WedÂług badaczy, biskupi wysyÂłajÂący oskarÂżonych ksiĂŞÂży na terapiĂŞ, a nastĂŞpnie przywracajÂący ich do posÂługi kapÂłaĂąskiej, przez dziesiĂŞciolecia dziaÂłali zgodnie z najlepszÂą dostĂŞpnÂą im wĂłwczas wiedzÂą. – To przypomina nagÂłĂłwek z brukowca pochodzÂący z przedbostoĂąskiego etapu tego kryzysu: „Biskupi oskarÂżajÂą spoÂłeczeĂąstwo” – mĂłwi O'Brien, rzecznik wiĂŞkszego zaangaÂżowania Âświeckich w Âżycie KoÂścioÂła.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/glowny-grzech-kosciola,295,page2.html
...................

Pierwsze Zakupy ÂŚwiĂŞte

Piotr Kozanecki | Onet.pl | 13 Maj 2011 | Komentarze (102)

Pierwsze Zakupy ÂŚwiĂŞte

PrzyjĂŞcie na kilkadziesiÂąt osĂłb, wizyty u fryzjera, kosmetyczki i w solarium. Drogie menu, sukienka albo garnitur i eleganckie buciki. Fotograf i kamerzysta. I stosy absurdalnie drogich prezentĂłw. Czy pierwsza komunia jest jeszcze czymÂś poza tym? Czy da siĂŞ to jeszcze zmieniĂŚ? I czy jest taka potrzeba?

Czy Pierwsza Komunia musi byĂŚ jednoczeÂśnie Pierwszymi Zakupami? Fot. GettyImages/FPM
"Chrzestnym zostaÂłeÂś? Gratulacje, zacznij zbieraĂŚ na komuniĂŞ". Ten ponury Âżart doskonale oddaje charakter tego, czym jest dziÂś pierwsza komunia. Kolejnym pretekstem, Âżeby wydaĂŚ masĂŞ pieniĂŞdzy. Napiszcie, czy takie sÂą teÂż Wasze odczucia? Jakie prezenty kupiliÂście z tej okazji swoim bliskim? Jak wyglÂądaÂło przyjĂŞcie? Jak moÂżna z klasÂą wybrnÂąĂŚ z sytuacji, gdy nie chcemy ukochanej chrzeÂśnicy kupowaĂŚ netbooka albo quada? Czy rodzic moÂże powiedzieĂŚ: proszĂŞ nie kupowaĂŚ mojemu dziecku drogich prezentĂłw? Jak wtedy wytÂłumaczyĂŚ oÂśmiolatkowi, Âże nie o przedmioty podczas tej uroczystoÂści chodzi? I czy w ogĂłle warto naraÂżaĂŚ dziecko na poczucie izolacji wÂśrĂłd przechwalajÂących siĂŞ podarunkami rĂłwieÂśnikĂłw? A co majÂą w maju zrobiĂŚ niewierzÂący rodzice oÂśmiolatkĂłw? ZagryÂźĂŚ zĂŞby i dla spokoju dziecka ulec wiĂŞkszoÂści? Czy jednak sprĂłbowaĂŚ wyjaÂśniĂŚ mÂłodemu czÂłowiekowi jego „innoÂśĂŚ”?
Piszcie artykuÂły na Waszym Zdaniem. Jak zachowaĂŚ wyjÂątkowoÂśĂŚ Pierwszej Komunii ÂŚwiĂŞtej, nie zmieniajÂąc jej w Pierwsze Zakupy ÂŚwiĂŞte.

http://religia.onet.pl/waszym-zdaniem,9/pierwsze-zakupy-swiete,271.html
........................

Kto pyta nie bÂłÂądzi
Najpopularniejsze | Najnowsze
Zadaj pytanie
Kto pyta nie bÂłÂądzi

dlaczego ksiÂądz katolicki Âżyje wbrew naturze, czyli w celibacie?

7

odpowiedzi
Kto i kiedy daÂł PapieÂżom prawo ogÂłaszania ludzi po ich Âśmierci ÂświĂŞtymi lub bÂłogosÂławionymi?

3

odpowiedzi
Dlaczego mĂłj syn po rozwodzie nie moÂże iÂśĂŚ do spowiedzi i komunii Âśw.

4

odpowiedzi
Jan PaweÂł II nakÂłada ekskomunikĂŞ na zaÂłoÂżyciela Bractwa ÂŚw.Piusa X, Benedykt XVI cofa, ktĂłry PapieÂż jest nieomylny.

3

odpowiedzi
Czy BĂłg mnie kocha?

3

odpowiedzi
Czy jestem Katolikiem jeÂśli ochrzczono mnie jako nieÂświadome dziecko, a do bierzmowania zostaÂłem zmuszony?

3

odpowiedzi
Jestem z mĂŞÂżczyznÂą ktĂłry jest po rozwodzie cywilnym ale nie ma uniewaÂżnienia sakramentu. Czy mogĂŞ iÂśĂŚ do komunii?

3

odpowiedzi
Czy dziecko leworĂŞczne moÂże ÂżegnaĂŚ siĂŞ lewÂą rĂŞka?

2

odpowiedzi
Czy (z braku mĂŞskiego kandydata) chrzestnymi mogÂą byĂŚ dwie kobiety?

2

odpowiedzi
SkÂąd koÂściĂłÂł katolicki wziÂąÂł ideĂŞ czyÂśca?

1

odpowiedzi
Jesli 6-latek pĂłjdzie do pierwszej klasy to w ktĂłrej klasie pĂłjdzie do I Komunii?

1

odpowiedzi
Jak wyglÂąda sytuacja rozwiedzionej kobiety na tle koÂścioÂła?

1

odpowiedzi
gdzie szukaĂŚ dokÂładnych danych aby iÂśĂŚ na pielgrzymkĂŞ do Âśw Jakuba w Hiszpanii -bardzo proszĂŞ

1

odpowiedzi
Jak siĂŞ przygotowaĂŚ do bierzmowania dla dorosÂłych? Jakie dokumenty sÂą potrzebne? Czy Parafia organizuje spotkania?

1

odpowiedzi
Dlaczego Jezus zostaÂł ochrzczony?

1

odpowiedzi
czy wstÂąpienie do zakonu po 40 jest moÂżliwe?

1

odpowiedzi

Zycze milej lektury. Rafaela

http://religia.onet.pl/qa/

PowoÂłanie

Artur Czepiel / MW | Archidiecezja Krakowska/Onet.pl | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (28)

PowoÂłanie
WstÂąpienie do Seminarium Duchownego jest powaÂżnym wyborem w Âżyciu mĂŞÂżczyzny ktĂłry chce sÂłuÂżyĂŚ Bogu, naleÂżÂąc do stanu kapÂłaĂąskiego. Kandydat musi odznaczaĂŚ siĂŞ kilkoma cechami, aby wypeÂłniaĂŚ posÂługĂŞ w naleÂżyty sposĂłb.
Kandydat

Powinien odznaczaĂŚ siĂŞ miĂŞdzy innymi takimi przymiotami:

1)odpowiedniÂą zdatnoÂściÂą duchowÂą (miÂłoÂściÂą Boga i bliÂźniego, dÂąÂżnoÂściÂą do braterstwa i zaparcia siĂŞ siebie, doÂświadczonÂą czystoÂściÂą, zmysÂłem koÂścielnym, gorliwoÂściÂą apostolskÂą i misyjnÂą),

2) zdatnoÂściÂą moralnÂą (szczeroÂściÂą ducha, dojrzaÂłoÂściÂą uczuciowÂą, wyrobieniem towarzyskim, umiejĂŞtnoÂściÂą dochowania wiernoÂści obietnicom, ciÂągÂłÂą troskÂą o sprawiedliwoÂśĂŚ, duchem przyjaÂźni i sÂłusznej wolnoÂści, odpowiedzialnoÂściÂą, pracowitoÂściÂą, chĂŞciÂą wspĂłÂłpracy z innymi),

3)zdatnoÂściÂą intelektualnÂą (umiejĂŞtnoÂściÂą stosowania sÂłusznej i zdrowej oceny, uzdolnieniami wystarczajÂącymi do odbycia studiĂłw koÂścielnych),

4)zdrowiem fizycznym i psychicznym,

5)dobrÂą intencjÂą, czyli gotowoÂściÂą podjĂŞcia zadaĂą kapÂłaĂąskich z pobudek religijnych

6) dobrowolnoÂściÂą podjĂŞtego wyboru.

Dni otwarte

CzĂŞsto w seminariach duchownych organizuje siĂŞ tzw. dni otwarte, skierowane szczegĂłlnie do ludzi mÂłodych. Zazwyczaj po Eucharystii odbywa siĂŞ spotkanie przy kawie. W czasie jego trwania osoby zainteresowane majÂą moÂżliwoÂśĂŚ zadawania pytaĂą klerykom, mogÂą rĂłwnieÂż porozmawiaĂŚ z ksiĂŞÂżmi przeÂłoÂżonymi oraz ojcem duchownym. Przedstawiane im jest Âżycie codzienne w seminarium, warunki rekrutacji, podejmowane praktyki.

PoczÂątki

Przed przyjÂściem do Seminarium, jak rĂłwnieÂż poczÂątkowe miesiÂące pobytu w gronie kandydatĂłw powinny przynieÂśĂŚ kaÂżdemu zasadnicze rozstrzygniĂŞcie: czy rzeczywiÂście BĂłg powoÂłuje mnie do sÂłuÂżby w kapÂłaĂąstwie i zarazem do Âżycia samotnego. Jest to okres kiedy mĂŞÂżczyÂźni ostatecznie dokonujÂą wyboru miĂŞdzy Âżyciem w stanie kapÂłaĂąskim, a sÂłuÂżeniem bliÂźnim w innym wymiarze.

http://religia.onet.pl/porady,7/powolanie,166.html
.............................
StanisÂław Zasada | Tygodnik Powszechny | 3 SierpieĂą 2011 | Komentarze (1)

Poplamiona dusza

Odsetek pijÂących naÂłogowo ksiĂŞÂży jest taki sam, jak lekarzy czy nauczycieli. Ale kapÂłaĂąstwo nie jest powodem niczyjego alkoholizmu.

W parafii Âśw. BartÂłomieja ApostoÂła w Kowalewie w diecezji kaliskiej proboszczem jest alkoholik. KsiĂŞÂża alkoholicy z caÂłej Polski gÂłoszÂą w tutejszym koÂściele kazania i spowiadajÂą.

– Moi parafianie nie sÂą tym zgorszeni. DoceniajÂą, Âże pokazujemy innym, jak wyjÂśĂŚ z naÂłogu i normalnie ÂżyĂŚ – mĂłwi praÂłat WiesÂław Kondratowicz, proboszcz i zaÂłoÂżyciel Diecezjalnego OÂśrodka Duszpasterstwa TrzeÂźwoÂści w Kowalewie. Na terapiĂŞ przyjeÂżdÂżajÂą tam duchowni z rĂłÂżnych zakÂątkĂłw kraju. OprĂłcz uczestnictwa w zajĂŞciach terapeutycznych, peÂłniÂą posÂługĂŞ w parafii.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

MaleĂąki Kowalew koÂło Pleszewa to wyjÂątek. PraÂłat Kondratowicz ubolewa, iÂż w Polsce wielu ludziom w gÂłowie siĂŞ nie mieÂści, Âże ksiÂądz moÂże teÂż naÂłogowo piĂŚ. – Jakby nie wiedzieli, Âże alkoholizm to choroba – mĂłwi. – A nie wada moralna.

ZawĂłd podwyÂższonego ryzyka

W Polsce jest prawie trzydzieÂści tysiĂŞcy ksiĂŞÂży diecezjalnych i zakonnych. Szacuje siĂŞ, Âże okoÂło dziesiĂŞciu procent ma problemy z alkoholem. Dlaczego ksiĂŞÂża siĂŞgajÂą po alkohol? Terapeuci tÂłumaczÂą, Âże to Âżadna sensacja, bo kapÂłan to zawĂłd podwyÂższonego ryzyka – podobnie jak nauczyciel, lekarz czy prawnik. MoÂżna usÂłyszeĂŚ, Âże ksiÂądz pije, bo: pracuje w stresie, caÂły czas znajduje siĂŞ na Âświeczniku, bierze na siebie problemy innych ludzi, Âżyje w samotnoÂści, nie znajduje zrozumienia u przeÂłoÂżonych.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

PraÂłat Kondratowicz nie uznaje takich argumentĂłw. – TÂłumaczenie: musiaÂłem siĂŞ napiĂŚ, bo biskup mnie zlekcewaÂżyÂł albo daÂł mi nie takÂą parafiĂŞ, to wymĂłwka – mĂłwi. – SÂą ksiĂŞÂża, ktĂłrzy przeÂżywajÂą podobne problemy i nie pijÂą – przekonuje. Na pytanie, dlaczego alkoholik pije, odpowiada krĂłtko: – Bo jest alkoholikiem.

– KapÂłaĂąstwo nie jest powodem niczyjego alkoholizmu – wtĂłruje mu ksiÂądz Piotr BrzÂąkalik. Sam teÂż piÂł kilka lat naÂłogowo, od kilkunastu Âżyje w trzeÂźwoÂści. Jest proboszczem katowickiej parafii i diecezjalnym duszpasterzem trzeÂźwoÂści. Jeden z autorytetĂłw w sprawie alkoholizmu duchownych. – Alkoholizm kapÂłana tkwi w jego osobowoÂści – uwaÂża ksiÂądz BrzÂąkalik.

Kieliszek

KsiÂądz pierwszy: – Pierwsze szeÂśĂŚ lat kapÂłaĂąstwa to etap zjazdowy mojego picia. PiÂłem ciÂągami: tydzieĂą, czasem dziesiĂŞĂŚ dni, a czasem kilkanaÂście.
ZaczÂąÂłem piĂŚ towarzysko, jak kaÂżdy. Potem alkoholu byÂło w moim Âżyciu coraz wiĂŞcej. Ludzie teÂż lubili czĂŞstowaĂŚ. Na kolĂŞdzie niektĂłrzy specjalnie dla ksiĂŞdza trzymali francuski koniak – w tamtych czasach, czyli przeszÂło trzydzieÂści lat temu, prawdziwy rarytas. Po kolĂŞdzie odwiedzaÂło siĂŞ codziennie po dwadzieÂścia, trzydzieÂści mieszkaĂą. Prawie w kaÂżdym gospodarze chcieli przyjÂąĂŚ ksiĂŞdza jak najlepiej – to znaczy poczĂŞstowaĂŚ czymÂś mocniejszym.

KsiÂądz drugi: – LubiÂłem wypiĂŚ jeszcze w liceum. W czasach seminaryjnych wyjeÂżdÂżaÂłem w wakacje z kolegami-klerykami na Âżagle i tam ostro popijaliÂśmy. ChĂŞtnie jeÂździÂło siĂŞ teÂż na odpusty i inne uroczystoÂści do parafii, gdzie wiadomo byÂło, Âże proboszcz czymÂś poczĂŞstuje. Jak zostaÂłem ksiĂŞdzem, upijaÂłem siĂŞ juÂż regularnie. CzĂŞsto z moimi parafianami.

KsiÂądz trzeci: – PrzekroczyÂłem trzydziestkĂŞ, jak zaczÂąÂłem siĂŞgaĂŚ po kieliszek; wczeÂśniej alkohol zupeÂłnie mnie nie pociÂągaÂł. ByÂłem juÂż po rzymskich studiach i doktoracie – uwaÂżaÂłem, Âże dojrzaÂłemu ksiĂŞdzu lampka wina albo koniaku przystoi. Po dwĂłch latach kulturalne picie w towarzystwie juÂż mi nie wystarczaÂło. ZaczÂąÂłem dopijaĂŚ w domu: piwo, wino, wĂłdkĂŞ. UpijaÂłem siĂŞ w samotnoÂści.

KsiÂądz czwarty: – RozpiÂłem siĂŞ w kapÂłaĂąstwie. WybieraÂłem zawsze takie towarzystwo, gdzie wiedziaÂłem, Âże lubiÂą wypiĂŚ. Dobrze czuÂłem siĂŞ na weselach i na rybach, gdzie popijaÂłem z innymi wĂŞdkarzami. Oni wiedzieli, Âże jestem ksiĂŞdzem, i Âżartowali ze mnie, Âże czysta wĂłdka duszy nie plami, jakby chcieli usprawiedliwiĂŚ to, Âże ksiÂądz pije.

KsiÂądz piÂąty: – ZaczÂąÂłem piĂŚ wczeÂśnie, jeszcze przed wstÂąpieniem do zgromadzenia. W czasie, gdy po zawodĂłwce robiÂłem zaocznie technikum, pracowaÂłem. Po kaÂżdej wypÂłacie normalne byÂło, Âże trzeba byÂło ostro popiĂŚ. ZgubiÂła mnie mocna gÂłowa. Inni juÂż zdrowo mieli w czubie, a ja dopiero zaczynaÂłem siĂŞ dobrze bawiĂŚ. Do pĂłÂł litra nigdy we dwĂłjkĂŞ nie siadaÂłem. MusiaÂł byĂŚ litr.

KsiÂądz szĂłsty: – PopijaĂŚ lubiÂłem od poczÂątku kapÂłaĂąstwa, z przerwami na dÂłuÂższe okresy trzeÂźwienia. NajdÂłuÂżej wytrzymaÂłem siedem lat. ZostaÂłem wtedy proboszczem w biednej parafii. ZabraÂłem siĂŞ za remonty koÂścioÂła i plebanii. KlepaÂłem strasznÂą biedĂŞ, bo wszystko szÂło na remonty. BywaÂło, Âże nie mogÂłem doczekaĂŚ siĂŞ niedzieli, Âżeby za pieniÂądze z tacy kupiĂŚ coÂś do jedzenia. A tu wzywa mnie biskup i ma pretensje, Âże nie pÂłacĂŞ co miesiÂąc skÂładek do kurii. Nie mogÂłem siĂŞ pogodziĂŚ z tym, Âże ÂżyÂłem jak pustelnik, czasami gÂłodowaÂłem, a oni domagali siĂŞ jeszcze pieniĂŞdzy.

Innym razem, po dÂłuÂższym okresie trzeÂźwoÂści, zgubiÂła mnie kobieta. ZakochaÂła siĂŞ we mnie. Nie umiaÂłem sobie z tym poradziĂŚ. No i zapiÂłem.
KsiÂądz siĂłdmy: – SiedziaÂłem na plebanii sam jak palec. Moja niedziela wyglÂądaÂła tak: wstawaÂłem o piÂątej, Âżeby przygotowaĂŚ kazanie, poranna Msza, potem suma. W miĂŞdzyczasie papieros za papierosem i kawa, bez jedzenia. Po sumie drzemka. Wieczorami ze szklaneczkÂą w rĂŞku siedziaÂłem przed telewizorem. Potem nie mogÂłem siĂŞ doczekaĂŚ wieczora, Âżeby mĂłc siĂŞ napiĂŚ. Nie zdawaÂłem sobie sprawy, Âże to uzaleÂżnienie.

Wstyd

Podobno ksiĂŞdzu trudniej przyznaĂŚ siĂŞ do alkoholizmu niÂż komukolwiek innemu. – PrzecieÂż zwykle to ksiÂądz innym radzi, jak ÂżyĂŚ, aby dostaĂŚ siĂŞ do nieba. A kiedy sam znajdzie siĂŞ w kÂłopotach, trudno mu uznaĂŚ, Âże sam sobie nie potrafi pomĂłc – mĂłwi ksiÂądz BrzÂąkalik. Dlatego nie dziwi go, Âże ksiĂŞÂża tak siĂŞ wstydzÂą swojej choroby.

– ChcielibyÂśmy widzieĂŚ ksiĂŞÂży bez wad i sÂłaboÂści. A to niemoÂżliwe – potwierdza ks. PaweÂł Rogowski, ktĂłry prowadzi grupĂŞ rozwoju duchowego w OÂśrodku Terapii UzaleÂżnieĂą w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie.

KsiÂądz Ăłsmy: – PoszedÂłem znĂłw do sklepu po wĂłdkĂŞ, a sprzedawca zÂłoÂśliwie: „Co, juÂż zabrakÂło?”. ZrobiÂło mi siĂŞ gÂłupio. Potem jeÂździÂłem po alkohol do innych miejscowoÂści, gdzie mnie nie znali. W koÂściele najbardziej baÂłem siĂŞ trzĂŞsÂących rÂąk. ÂŻe nie bĂŞdĂŞ mĂłgÂł utrzymaĂŚ kielicha albo rozdaĂŚ komunii.

KsiÂądz dziewiÂąty: – SzedÂłem pijany ulicÂą w swoim rodzinnym miasteczku. Wszyscy juÂż wiedzieli, Âże jestem alkoholikiem. SpotkaÂła mnie sÂąsiadka, starsza kobieta. ZÂłoÂżyÂła rĂŞce i powiedziaÂła: „CoÂś ty ze sobÂą zrobiÂł?”. MyÂślaÂłem, Âże siĂŞ pod ziemiĂŞ zapadnĂŞ.

Raz odprawiaÂłem podpity. PlÂątaÂł mi siĂŞ jĂŞzyk. ZobaczyÂłem, Âże ludzie w Âławkach szepczÂą sobie coÂś na ucho. PomyÂślaÂłem, Âże o mnie gadajÂą. ChciaÂłem, Âżeby Msza siĂŞ jak najszybciej skoĂączyÂła.

KsiÂądz dziesiÂąty: – ByÂł pogrzeb mojego Âświeckiego sÂąsiada – zmarÂł mÂłodo na serce. Nie byÂłem pijany, ale strasznie leciaÂło ode mnie wĂłdÂą. Ludzie potem szemrali, Âże po pijaku prowadziÂłem pogrzeb. ByÂłem zaprzyjaÂźniony z rodzinÂą zmarÂłego. Do dziÂś nie mogĂŞ siĂŞ z tego otrzÂąsnÂąĂŚ.

Gdy nie ma juÂż radoÂści

Z ksiÂąÂżki „Anonimowi Alkoholicy”: „Dla wiĂŞkszoÂści ludzi normalnych picie oznacza radoÂśĂŚ, wiÂąÂże siĂŞ z Âżyciem towarzyskim i pobudza barwnÂą wyobraÂźniĂŞ. Rodzi beztroskĂŞ, przyjacielskÂą zaÂżyÂłoÂśĂŚ i uczucie, Âże Âżycie jest piĂŞkne. Nie dla nas! Nie takie stany towarzyszÂą nam w ostatnich dniach intensywnego picia”.
KsiÂądz, ktĂłry wpada w naÂłĂłg, dÂźwiga dodatkowy ciĂŞÂżar: miaÂł prowadziĂŚ ludzi do Boga, byĂŚ ich nauczycielem w wierze, autorytetem moralnym. A tymczasem czuje, Âże zawiĂłdÂł wiernych i samego Boga, Âże sprzeniewierzyÂł siĂŞ swojemu powoÂłaniu.

– JeÂśli ktoÂś myÂśli, Âże to spÂływa po nas jak woda po kaczce, to siĂŞ myli – tÂłumaczy ksiÂądz BrzÂąkalik. – Niejeden ksiÂądz z powodu alkoholizmu rzuciÂł sutannĂŞ, bo czuÂł siĂŞ niegodny bycia kapÂłanem.

PiekÂło

KsiÂądz pierwszy: – Czasem nocÂą szedÂłem do pustego koÂścioÂła. KÂładÂłem siĂŞ krzyÂżem na zimnej posadzce i modliÂłem siĂŞ, Âżeby BĂłg wyzwoliÂł mnie z naÂłogu. Kiedy umieraÂłem na kacu, pytaÂłem z trwogÂą: „BoÂże, co ja teraz zrobiĂŞ, jak stanĂŞ przed TobÂą?”. BaÂłem siĂŞ, Âże nie zostanĂŞ zbawiony. DziwiÂłem siĂŞ, Âże modlĂŞ siĂŞ, bÂłagam, a BĂłg nie chce mi pomĂłc. PrzecieÂż nie chciaÂłem siĂŞ upijaĂŚ.

KsiÂądz piÂąty: – CzuÂłem siĂŞ coraz gorzej. PrzestaÂłem prawie jeÂśĂŚ, mĂŞczyÂły mnie rozwolnienia, wymioty. MiaÂłem jakieÂś zwidy. BaÂłem siĂŞ przejÂśĂŚ na drugÂą stronĂŞ ulicy. To byÂło piekÂło. MiaÂłem gdzieÂś jechaĂŚ i nie umiaÂłem kupiĂŚ biletu. ZatraciÂłem kompletnie umiejĂŞtnoÂśĂŚ praktycznego Âżycia.

ZrobiÂłbym wszystko, Âżeby to siĂŞ skoĂączyÂło. Nawet wyznanie bym zmieniÂł. Kiedy byÂłem u skraju wytrzymaÂłoÂści, myÂślaÂłem nawet o samobĂłjstwie. Nie odwaÂżyÂłem siĂŞ, Âżeby nie skazaĂŚ siĂŞ na wieczne potĂŞpienie.

KsiÂądz Ăłsmy: – MieszkaÂłem na plebanii z rodzicami, ale pojechali na BoÂże Narodzenie do mojej siostry. CieszyÂłem siĂŞ, Âże bĂŞdĂŞ mĂłgÂł swobodnie piĂŚ. PiÂłem caÂłe ÂświĂŞta i po ÂświĂŞtach. ChciaÂłem przestaĂŚ i nie mogÂłem. BaÂłem siĂŞ, Âże zapijĂŞ siĂŞ na ÂśmierĂŚ. ModliÂłem siĂŞ, Âżeby coÂś siĂŞ staÂło. Na szczĂŞÂście staÂło siĂŞ – wezwaÂł mnie biskup.

KsiÂądz dziewiÂąty: – To nie jest tak, Âże siĂŞ nie staram. ChciaÂłbym przestaĂŚ piĂŚ, ale nie mogĂŞ. Zapijam przewaÂżnie co pĂłÂł roku. Raz kupiÂłem pĂłÂł litra, ale w domu siĂŞ rozmyÂśliÂłem i nie otworzyÂłem. WstawiÂłem butelkĂŞ do lodĂłwki. Trzy dni siĂŞ mĂŞczyÂłem. MyÂślaÂłem juÂż, Âże dam radĂŞ. Znowu przegraÂłem.

Dlaczego ja?

Bohdan Tadeusz Woronowicz w ksiÂąÂżce „Bez tajemnic – o uzaleÂżnieniach i ich leczeniu”: „Dotychczas nie znaleziono jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, dlaczego jedni ludzie pijÂą mniej, a inni wiĂŞcej, dlaczego jedni stajÂą siĂŞ alkoholikami, a inni nie, pomimo Âże pijÂą w podobny sposĂłb”.

Ciag dalszy :http://religia.onet.pl/tygodnik-powszechny,45/poplamiona-dusza,486,page5.html

Wakacje w klasztorze

Martyna WnĂŞk | Onet.pl | 23 SierpieĂą 2011 | Komentarze (2)

WAKACJE W KLASZTORZE

Jak wyglÂądajÂą wakacje idealne? SÂłoĂące, plaÂża, drinki z palemkÂą, impreza do biaÂłego rana... A moÂże dobrym pomysÂłem jest poddanie siĂŞ dyscyplinie i rygor w klasztorze?
Coraz czĂŞÂściej zabiegani, wybieramy na wakacje miejsca, gdzie odpoczniemy od zgieÂłku codziennego Âżycia. MoÂże warto wybraĂŚ siĂŞ do klasztoru? Wyciszymy siĂŞ, skupimy na sobie i swoich problemach, nic nie bĂŞdzie nas rozpraszaĂŚ. Tylko, Âże to kosztuje... I to nie maÂło.

Czy kiedykolwiek byliÂście na wakacjach w klasztorze? Czy jest to dobry pomysÂł na wypoczynek, a moÂże to jedynie moda i lansowany przez gwiazdy trend? Piszcie artykuÂły na Waszym Zdaniem.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/wakacje-w-klasztorze,5088.html

Na zachodzie juz od wielu lat jest praktykowane pojscie do klasztoru na okreslony czas.
Nie tylko urlopy sa spedzane w taki sposob, tez w czsie zaloby po najblizszych osobach, albo ludzie ktorzy sa po ciezkiej chorobie lub jakims tragicznym zdazeniu. Nie znam kosztow takiego pobytu. Wiem, ze ludzie ktorzy choc jeden raz to zrobili, z wielka checia ida w mury klasztorne aby wzmocnic sie duchowo. Pozdrawiam serdecznie Rafaela
.......................

Tomasz PonikÂło | Tygodnik Powszechny | 24 SierpieĂą 2011 | Komentarze (1)

PROROCY I SEKCIARZE

JuÂż od Nowego Testamentu podstawÂą jest rozeznanie. WspĂłlnota nie powinna siĂŞ podporzÂądkowaĂŚ na Âślepo prorokowi. Duch ÂŚwiĂŞty nawet prorokĂłw poddaje odpowiedzialnoÂści pasterzy. TakÂże w pierwotnej strukturze wiĂŞkszÂą wagĂŞ niÂż prorocy mieli stabilni pasterze. Proroctwo na zgromadzeniu jest dopuszczone o tyle, o ile jest budujÂące, czyli najpierw podlega rozeznaniu. Duch ÂŚwiĂŞty nie jest dany „prywatnie” jednej osobie, jest dany KoÂścioÂłowi.

Fot. Getty Images/FPM
Tomasz PonikÂło: ChrzeÂścijanie szybko stanĂŞli wobec wewnĂŞtrznych problemĂłw, skoro juÂż w LiÂście do Koryntian mamy wykaz trudnoÂści z fundamentami wiary...

Ks. Grzegorz Strzelczyk: Na ile apostoÂłowie rozumieli Jezusa za czasĂłw Jego nauczania? SpĂłjrzmy na synĂłw Zebedeusza, ktĂłrzy chcieli siĂŞ ustawiĂŚ jako przyboczni Chrystusa, albo na sprzeczkĂŞ apostoÂłĂłw o to, kto z nich jest najwiĂŞkszy. JuÂż pierwsi uczniowie mieli problemy z rozumieniem Jezusa. MoÂżemy siĂŞ tylko domyÂślaĂŚ, jakie byÂły miĂŞdzy nimi napiĂŞcia. W Nowym Testamencie zostaÂły tylko Âślady, np. zdanie PawÂła, Âże musiaÂł siĂŞ przeciwstawiĂŚ Piotrowi, ktĂłry zaczÂąÂł udawaĂŚ przed ÂŻydami, Âże przejmuje siĂŞ Prawem.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

WidaĂŚ, Âże niektĂłrzy apostoÂłowie zakÂładali politycznÂą wizjĂŞ mesjanizmu, ktĂłrej Jezus wcale nie przyniĂłsÂł. Jezus przerastaÂł judaizm, co dla uczniĂłw oznaczaÂło rewolucjĂŞ wobec tradycji, w ktĂłrej wyroÂśli. RodziÂło siĂŞ pytanie: czy przestrzeganie prawa zbawia? O tym sÂą listy Âśw. PawÂła. KoÂściĂłÂł doÂświadcza, Âże zbawia Jezus, co oznacza caÂłkowity przewrĂłt teologiczny.

Pierwszy spĂłr wewnĂŞtrzny, ktĂłry mamy dobrze udokumentowany, dotyczy postĂŞpowania wobec nawracajÂących siĂŞ GrekĂłw. Pierwotnie chrzeÂścijanie do rozwiÂązywania takich problemĂłw mieli wyÂłÂącznie Ducha ÂŚwiĂŞtego, pamiĂŞĂŚ i zdrowy rozsÂądek. MusiaÂło dochodziĂŚ do tarĂŚ, musiaÂły iÂśĂŚ iskry – choĂŚby na tzw. soborze jerozolimskim. Dzieje Apostolskie opisujÂą jego przebieg jako Âłagodny, ale z pĂłÂźniejszych przykÂładĂłw wiemy, Âże wczesnochrzeÂścijaĂąskie spory byÂły nad wyraz Âżywe.

Czy te spory – jeÂżeli nie mieli jeszcze punktu odniesienia, jakim jest Nowy Testament, a tak gorÂąco dyskutowali – wpÂłynĂŞÂły na ksztaÂłt Ewangelii?

W pewnych elementach taki wpÂływ widaĂŚ, np. powracajÂąca w sÂłowach Jezusa polemika z judaizmem. Jan na konflikcie Jezusa z ÂŻydami buduje napiĂŞcie, ktĂłre narasta aÂż do Âśmierci Chrystusa. WidaĂŚ teÂż w listach Jana pierwsze polemiki z gnozÂą.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Trzeba pamiĂŞtaĂŚ, Âże wczesna dyskusja toczy siĂŞ jeszcze w Âłonie judaizmu. ÂŚwiat helleĂąski w I w. wÂłaÂściwie chrzeÂścijaĂąstwa nie zauwaÂża, traktuje je jako sektĂŞ ÂżydowskÂą: Klaudiusz wygna ÂŻydĂłw z Rzymu, bo spierali siĂŞ z powodu jakiegoÂś Chrestosa... PĂłÂźniej chrzeÂścijaĂąstwo zacznie byĂŚ lepiej rozpoznawane, co doprowadzi do dalszych konfrontacji: z filozofiÂą greckÂą i jej rĂłÂżnorakimi nurtami, z kulturÂą helleĂąskÂą, takÂże w Ăłwczesnej wersji „pop”, z mitologiÂą...

Ludzie oderwali siĂŞ od swojej tradycji, w nowych wspĂłlnotach toczyli spory o podstawy wiary, w ktĂłrych czĂŞsto zapewne maÂło kto wiedziaÂł, po czyjej stronie siĂŞ opowiedzieĂŚ, do tego doszÂły problemy zewnĂŞtrzne: spory z ÂŻydami, kulturÂą greckÂą, potem jeszcze przeÂśladowania... Jak ta religia przetrwaÂła?

PomijajÂąc czynnik nadprzyrodzony, moÂżemy zauwaÂżyĂŚ, Âże chrzeÂścijaĂąstwo wnosi DobrÂą NowinĂŞ, ktĂłra ostatecznie jest naukÂą o zbawieniu. GÂłosi odpuszczenie grzechĂłw w Chrystusie: BĂłg ci przebacza i daje dostĂŞp do Âżycia wiecznego, co pokazaÂł przez zmartwychwstanie Jezusa. JeÂśli oddasz mu siebie, masz szansĂŞ na uczestniczenie w tym nowym Âżyciu, czyli na zbawienie. A chrzest jest tego rytualnym poczÂątkiem – wÂłÂącza w ÂśmierĂŚ i zmartwychwstanie Chrystusa. Opisuje to PaweÂł (Rz 6), czyli w poÂłowie I w. ta teologia byÂła juÂż dobrze sformuÂłowana.

Poza tym chrzeÂścijaĂąstwo mĂłwi, Âże Âświat jest dobry, co w kontekÂście poglÂądĂłw dualistycznych byÂło obronÂą Âświata materialnego. ChrzeÂścijaĂąstwo powiedziaÂło ludziom, Âże ich codziennoÂśĂŚ, praca, rodzenie dzieci, ma znaczenie, ale gÂłĂłwnie w perspektywie ostatecznej. To podziaÂłaÂło i na osoby pochÂłoniĂŞte codziennoÂściÂą, i na tych, ktĂłrzy juÂż nie chcieli ÂżyĂŚ w tym Âświecie, doÂświadczajÂąc trudu i ucisku – wszyscy otrzymywali pozytywnÂą perspektywĂŞ zbawienia.

Paradoksalnie jednak te same czynniki, ktĂłre uÂłatwiaÂły przyjĂŞcie siĂŞ chrzeÂścijaĂąstwa, byÂły utrudnieniem w jego gÂłoszeniu. WidaĂŚ to, kiedy na areopagu PaweÂł usiÂłuje byĂŚ filozofem. I zostaje wyÂśmiany w momencie, kiedy mĂłwi o zmartwychwstaniu ciaÂła. SÂłuchali go zapewne platonicy, dla ktĂłrych powrĂłt do ciaÂła po wyzwoleniu duszy w Âśmierci byÂł absurdem.

Skoro gÂłoszenie Ewangelii byÂło tak trudne, kim wÂśrĂłd pierwszych chrzeÂścijan byÂł prorok?

We wczesnym chrzeÂścijaĂąstwie istniaÂły prawdopodobnie dwie praktyki prorockie. Jedna, stricte charyzmatyczna, wiÂązaÂła siĂŞ z nauczaniem pod bezpoÂśrednim natchnieniem Ducha ÂŚwiĂŞtego. Nauczanie mogÂło dotyczyĂŚ czegokolwiek: funkcjonowania wspĂłlnoty lub wyjaÂśnienia tekstu biblijnego. Druga praktyka to wĂŞdrowni prorocy-nauczyciele: chodzili od jednej wspĂłlnoty do drugiej, speÂłniajÂąc funkcjĂŞ wĂŞdrownych kaznodziejĂłw, nauczajÂąc niejako niezaleÂżnie od przeÂłoÂżonych wspĂłlnot. Ale juÂż Nowy Testament zauwaÂża, Âże ta praktyka niesie naduÂżycia, bo niektĂłrzy po prostu objadajÂą wspĂłlnoty, wiĂŞc trzeba to poddaĂŚ regulacji. Instytucja ta zaniknie juÂż w II w.

Inaczej bĂŞdzie z proroctwem charyzmatycznym, choĂŚ i ono w III-IV w. znajdzie siĂŞ w zaniku w gÂłĂłwnym nurcie chrzeÂścijaĂąstwa. NiektĂłrzy Ojcowie KoÂścioÂła mĂłwili w IV i V wieku o koĂącu charyzmatĂłw – mylÂąc siĂŞ przy tym kapitalnie. RzeczywistoÂśĂŚ charyzmatyczna po prostu „przeniosÂła siĂŞ” do Âżycia zakonnego i pustelniczego. I KoÂściĂłÂł nie straciÂł jej z oczu: choĂŚby Tomasz z Akwinu w XIII w. w „Summie” omawia charyzmat proroctwa.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/prorocy-i-sekciarze,5093,page1.html

KOMUNIKAT BISKUPOW

BPKEP / ju., CzĂŞstochowa, 2011-08-26

„Duszpasterze, biskupi i kapÂłani, a zwÂłaszcza katolicy Âświeccy majÂą prawo, a nawet obowiÂązek uczestniczenia w Âżyciu spoÂłecznym i politycznym, gdyÂż sÂą czĂŞÂściÂą tego spoÂłeczeĂąstwa” - brzmi komunikat z sesji Rady BiskupĂłw Diecezjalnych na Jasnej GĂłrze.

WÂśrĂłd tematĂłw czwartkowego (25 sierpnia) spotkania znalazÂło siĂŞ m.in. omĂłwienie ÂŚwiatowego Dnia MÂłodzieÂży w Madrycie, kwestie administrowania majÂątkiem koÂścielnym i zagadnienia dotyczÂące bÂłĂŞdnego rozumienia kultu Chrystusa KrĂłla WszechÂświata.

W dokumencie biskupi przypominajÂą teÂż o przypadajÂącej 26 sierpnia uroczystoÂści NajÂświĂŞtszej Maryi Panny CzĂŞstochowskiej.

PoniÂżej peÂłny tekst komunikatu:

KOMUNIKAT Z SESJI RADY BISKUPĂW DIECEZJALNYCH ORAZ UROCZYSTOÂŚCI NA JASNEJ GĂRZE

Dnia 25 sierpnia, w przeddzieĂą UroczystoÂści NajÂświĂŞtszej Maryi Panny CzĂŞstochowskiej, odbyÂło siĂŞ na Jasnej GĂłrze zebranie Rady BiskupĂłw Diecezjalnych. Obradami kierowaÂł PrzewodniczÂący Konferencji, abp JĂłzef Michalik. W sesji wziÂąÂł udziaÂł takÂże Nuncjusz Apostolski w Polsce, abp Celestino Migliore.

1. Od beatyfikacji Ojca ÂŚwiĂŞtego Jana PawÂła II w dniu 1 maja 2011 roku caÂły KoÂściĂłÂł trwa w dziĂŞkczynieniu za nowego BÂłogosÂławionego i za dzieÂło jego wielkiego pontyfikatu. TakÂże KoÂściĂłÂł w Polsce, we wszystkich parafiach i wspĂłlnotach, dziĂŞkuje oraz przeÂżywa na nowo nauczanie BÂłogosÂławionego.

Po Krakowie i Warszawie, takÂże na Jasnej GĂłrze, w uroczystoÂśĂŚ NajÂświĂŞtszej Maryi Panny CzĂŞstochowskiej, miaÂło miejsce ogĂłlnopolskie dziĂŞkczynienie za beatyfikacjĂŞ Wielkiego PapieÂża. ByÂło ono poprzedzone dwoma tygodniami modlitwy pielgrzymĂłw, ktĂłrzy ze wszystkich diecezji polskich i z zagranicy przychodzili do tronu JasnogĂłrskiej KrĂłlowej Polski. Biskupi dziĂŞkujÂą wszystkim za trud pielgrzymowania oraz za modlitwĂŞ w intencji KoÂścioÂła i Ojczyzny.

2. Dwudziesty szĂłsty ÂŚwiatowy DzieĂą MÂłodzieÂży, przeÂżywany w dniach od 16 do 21 sierpnia w Madrycie, byÂł wielkim ÂświĂŞtem wiary. ByÂł teÂż dla mÂłodzieÂży wspaniaÂłym doÂświadczeniem tajemnicy KoÂścioÂła Powszechnego. Ojciec ÂŚwiĂŞty Benedykt XVI kontynuuje dzieÂło spotkaĂą z mÂłodzieÂżÂą, zapoczÂątkowane przez bÂł. Jana PawÂła II. Biskupi dziĂŞkujÂą rodzicom, duszpasterzom, katechetom oraz osobom pracujÂącym w Krajowym Biurze Organizacyjnym ÂŚwiatowych Dni MÂłodzieÂży za przygotowanie mÂłodych PolakĂłw do udziaÂłu w tym wielkim wydarzeniu. W spotkaniu tym uczestniczyÂło ok. 20 tys. pielgrzymĂłw z kraju i zagranicy. Naszej mÂłodzieÂży towarzyszyÂło 15 biskupĂłw, w tym 3 kardynaÂłĂłw – oraz 700 ksiĂŞÂży.

PiĂŞkna postawa mÂłodzieÂży uczestniczÂącej w spotkaniach modlitewnych i katechezach jest znakiem wiary mÂłodego pokolenia. SzczegĂłlne wyrazy uznania skÂładamy ponad tysiÂącu polskich wolontariuszy, ktĂłrzy w trudnych warunkach ofiarnie pracowali dla dobra uczestnikĂłw spotkania w Madrycie. Trzeba teÂż podziĂŞkowaĂŚ Telewizji „Trwam” oraz rozgÂłoÂśniom katolickim za bogatÂą obsÂługĂŞ medialnÂą spotkaĂą mÂłodzieÂży z Ojcem ÂŚwiĂŞtym.

3. Tematem wiodÂącym spotkania biskupĂłw diecezjalnych byÂły sprawy administrowania majÂątkiem koÂścielnym. Biskupi analizowali wymagania prawa koÂścielnego i cywilnego dotyczÂące zarzÂądu dobrami materialnymi. Skonfrontowali tĂŞ wiedzĂŞ z rĂłÂżnorodnÂą praktykÂą istniejÂącÂą w poszczegĂłlnych diecezjach i rejonach Polski. Uznali za celowe opracowanie aneksu do dokumentĂłw II Polskiego Synodu Plenarnego, w ktĂłrym zostanÂą ujednolicone zasady postĂŞpowania we wszystkich diecezjach w Polsce.

4. Biskupi diecezjalni przypominajÂą najwaÂżniejsze zasady dotyczÂące relacji KoÂścioÂła do sfery Âżycia publicznego. Jest to przypomnienie szczegĂłlnie waÂżne w przededniu wyborĂłw parlamentarnych. Oczekiwanie, Âże KoÂściĂłÂł stanie siĂŞ „wielkim milczÂącym” na czas kampanii nie ma uzasadnienia w nauce spoÂłecznej KoÂścioÂła. ZarĂłwno duszpasterze, biskupi i kapÂłani, a zwÂłaszcza katolicy Âświeccy majÂą prawo, a nawet obowiÂązek uczestniczenia w Âżyciu spoÂłecznym i politycznym, gdyÂż sÂą czĂŞÂściÂą tego spoÂłeczeĂąstwa. KoÂściĂłÂł nie identyfikuje siĂŞ z ÂżadnÂą konkretnÂą partiÂą, albowiem jego przesÂłanie jest skierowane do wszystkich, niezaleÂżnie od przekonaĂą politycznych. ObowiÂązkiem katolika jest jednak wybieranie ludzi i Âśrodowisk, ktĂłrzy gwarantujÂą obronĂŞ godnoÂści czÂłowieka i Âżycia od poczĂŞcia do naturalnej Âśmierci; wybieranie osĂłb, ktĂłre bĂŞdÂą prowadziĂŚ sprawy PaĂąstwa tak, by troska o rodziny byÂła na pierwszym miejscu; gÂłosowanie na ludzi zdolnych podjÂąĂŚ trudne sprawy i reformy, konieczne dla dobra Ojczyzny. Polska potrzebuje ludzi sumienia, sprawdzonych i gotowych jej sÂłuÂżyĂŚ, zarĂłwno w trosce o jej historiĂŞ, o jej dziÂś, a szczegĂłlnie o jej przyszÂłoÂśĂŚ.

W tym kontekÂście biskupi apelujÂą do wszystkich wierzÂących i ludzi dobrej woli o odpowiedzialnoÂśĂŚ i roztropnÂą troskĂŞ o PolskĂŞ i o dobro wspĂłlne. NajwaÂżniejszy wkÂład KoÂścioÂła w Âżycie spoÂłeczne, nigdy nie do przecenienia, to formowane ludzi i ich sumieĂą, w kierunku zaangaÂżowania siĂŞ dla innych w duchu powoÂłania chrzeÂścijaĂąskiego, rodzinnego i spoÂłecznego.

5. WÂśrĂłd waÂżnych propozycji troski o KoÂściĂłÂł i o PolskĂŞ oraz jej przyszÂłoÂśĂŚ sÂą i takie, ktĂłre budzÂą uzasadniony niepokĂłj. Biskupi doceniajÂą znaczenie uroczystoÂści Jezusa Chrystusa, KrĂłla WszechÂświata, ustanowionej w 1925 r. przez papieÂża Piusa XI. Od tego momentu wszyscy mamy wspaniaÂłe moÂżliwoÂści ofiarowania swojego Âżycia, Âżycia polskich rodzin oraz caÂłej naszej Ojczyzny Chrystusowi, KrĂłlowi WszechÂświata. Czynimy to co roku, szczegĂłlnie w przededniu Adwentu. Nie ma wiĂŞc potrzeby szukania nowych, niezgodnych z zamysÂłem KoÂścioÂła, form naboÂżeĂąstw do Chrystusa KrĂłla. NiepokojÂące sÂą dziaÂłania podejmowane poza KoÂścioÂłem diecezjalnym i wbrew biskupowi miejsca. PosÂłuszeĂąstwo KoÂścioÂłowi i troska o Jego jednoÂśĂŚ sÂą gÂłĂłwnymi kryteriami oceny wiarygodnoÂści religijnych inicjatyw. KaÂżdy, kto uporczywie uczestniczy w takich pozakoÂścielnych ruchach i grupach, traci jednoÂśĂŚ ze wspĂłlnotÂą KoÂścioÂła. Biskupi solidaryzujÂą siĂŞ z MetropolitÂą Krakowskim i podjĂŞtymi przez niego dziaÂłaniami.

6. ZachĂŞcajÂą teÂż wszystkich do modlitwy w intencji naszej Ojczyzny i jej godnego miejsca w rodzinie krajĂłw europejskich. Polska prezydencja jest dobrÂą okazjÂą do spojrzenia na sprawy naszego kraju i Europy w ich wzajemnym powiÂązaniu. Wyrazem tego byÂło spotkanie przedstawicieli KoÂścioÂłĂłw i wspĂłlnot chrzeÂścijaĂąskich w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie. SzczegĂłlnÂą okazjÂą do modlitwy w intencji Polski i Europy bĂŞdzie takÂże Msza Âśw. celebrowana w Warszawie pod przewodnictwem Prymasa Polski, abpa JĂłzefa Kowalczyka 25 wrzeÂśnia, w dniu patrona Stolicy, bÂł. WÂładysÂława z Gielniowa.

Z Jasnej GĂłry biskupi diecezjalni bÂłogosÂławiÂą wszystkim Rodakom w kraju i za granicÂą. Swoim bÂłogosÂławieĂąstwem obejmujÂą szczegĂłlnie nauczycieli, wychowawcĂłw, dzieci i mÂłodzieÂż rozpoczynajÂącÂą nowy rok szkolny.

Podpisali: Biskupi diecezjalni zgromadzeni na Jasnej GĂłrze

UroczystoÂśĂŚ NajÂświĂŞtszej Maryi Panny CzĂŞstochowskiej, 26.08.2011 r.
.............................

Konieczne jest promowanie kobiety

ksas / ju., Piekary ÂŚlÂąskie, 2011-08-21

Konieczne jest promowanie w KoÂściele i w Âświecie kobiety – powiedziaÂł abp Damian ZimoĂą 21 sierpnia do kobiet i dziewczÂąt, ktĂłre przybyÂły do Piekar ÂŚlÂąskich w pielgrzymce stanowej.

Tradycyjnie odbywa siĂŞ ona w sanktuarium Maryi Matki SprawiedliwoÂści i MiÂłoÂści SpoÂłecznej w pierwszÂą niedzielĂŞ po uroczystoÂści WniebowziĂŞcia NMP. „Jednakowa jest godnoÂśĂŚ kobiety i mĂŞÂżczyzny, poniewaÂż oboje zostali stworzeni na obraz i podobieĂąstwo Boga. KaÂżde z nich zostaÂło wyposaÂżone we wÂłaÂściwe sobie, specyficzne dary” – mĂłwiÂł metropolita katowicki.

Abp ZimoĂą nawiÂązaÂł do trwajÂących w Madrycie z udziaÂłem Benedykta XVI ÂŚwiatowych Dniach MÂłodzieÂży. PrzypomniaÂł, Âże krzyÂż ÂŚDM byÂł rĂłwnieÂż w Piekarach ÂŚl. ZwrĂłciÂł uwagĂŞ, Âże papieÂż przypomina Europie o jej chrzeÂścijaĂąskich korzeniach i wzywa do szlachetniejszego rozumienia demokracji. Wskazuje na coraz wiĂŞkszy zwiÂązek religii z Âżyciem spoÂłecznym. Wzywa nas wszystkich do nowej ewangelizacji. Oferuje Europie coÂś, co moÂże byĂŚ jej ostatniÂą szansÂą.

„My, tu zgromadzeni, przyszliÂśmy po nowe ÂświatÂło, nowÂą moc na nasze dni, poniewaÂż jesteÂśmy wystawiani na pokusĂŞ gaszenia nadziei” – powiedziaÂł abp ZimoĂą. WskazaÂł, Âże czasy, w ktĂłrych Âżyjemy wydajÂą siĂŞ okresem zagubienia, wielu ludzi sprawia wraÂżenie, Âże sÂą zdezorientowani, niepewni, pozbawieni nadziei. Stan ducha wielu chrzeÂścijan jest podobny. „ObojĂŞtnoÂśĂŚ religijna wywoÂłuje u wielu EuropejczykĂłw wraÂżenie, Âże ÂżyjÂą bez duchowego zaplecza” – dodaÂł, nawiÂązujÂąc do niedawnych wydarzeĂą w Anglii, Norwegii i innych miejscach Âświata. „Z utratÂą chrzeÂścijaĂąskiej pamiĂŞci wiÂąÂże siĂŞ lĂŞk przed przyszÂłoÂściÂą. Obraz jutra czĂŞsto bywa bezbarwny i niepewny. Bardziej siĂŞ boimy przyszÂłoÂści, niÂż jej pragniemy” – zauwaÂżyÂł abp ZimoĂą, podkreÂślajÂąc jako przejawy tego stanu m.in. wewnĂŞtrznÂą pustkĂŞ drĂŞczÂącÂą wielu ludzi i utratĂŞ sensu Âżycia, dramatyczny spadek liczby urodzeĂą, kryzys maÂłÂżeĂąstwa i rodziny, zmniejszenie liczby powoÂłaĂą do Âżycia kapÂłaĂąskiego i zakonnego.

„WciÂąÂż zbyt wiele rodzin dotyka bieda. A jednoczeÂśnie brakuje dÂługofalowej polityki prorodzinnej, takÂże w Polsce” – mĂłwiÂł dalej metropolita katowicki. „NakÂłady na rodzinĂŞ stawiajÂą PolskĂŞ na ostatnim miejscu w Unii Europejskiej” – podkreÂśliÂł. PrzypomniaÂł, Âże dziecko jest dobrem caÂłego spoÂłeczeĂąstwa i dlatego jak najwiĂŞcej ÂśrodkĂłw na jego wychowanie powinno zostaĂŚ w rodzinie.

Abp ZimoĂą z naciskiem podkreÂśliÂł, Âże oprĂłcz tych wszystkich trosk i wyzwaĂą, obejmujÂących m.in. braki w sÂłuÂżbie zdrowia czy utratĂŞ mieszkaĂą przez mieszkaĂącĂłw Bytomia, sÂą teÂż oznaki nadziei. „Nikt nie moÂże ÂżyĂŚ bez perspektyw na przyszÂłoÂśĂŚ. Tyle jest znakĂłw wpÂływu Chrystusowej Ewangelii na KoÂściĂłÂł, na Âżycie spoÂłeczeĂąstwa” – powiedziaÂł metropolita katowicki.

ZaznaczyÂł, Âże specyficzny wkÂład w sÂłuÂżbĂŞ Ewangelii nadziei wnoszÂą kobiety. „Trzeba przypomnieĂŚ, jak wiele czyniÂą one czĂŞsto w milczeniu i ukryciu – przyjmujÂąc i przekazujÂąc dar BoÂży, zarĂłwno przez fizyczne, jak i duchowe macierzyĂąstwo. Wychowanie, katecheza, dzieÂła miÂłosierdzia, Âżycie modlitwy i kontemplacji – w tym wszystkim nikt nie zastÂąpi poboÂżnej, dobrej kobiety” - dodaÂł.

Jego zdaniem, dziÂś konieczne jest promowanie w KoÂściele i w Âświecie kobiety. "Jednakowa jest godnoÂśĂŚ kobiety i mĂŞÂżczyzny, poniewaÂż oboje zostali stworzeni na obraz i podobieĂąstwo. KaÂżde z nich zostaÂło wyposaÂżone we wÂłaÂściwe sobie, specyficzne dary. KoÂściĂłÂł nieustannie zabiera gÂłos, by potĂŞpiaĂŚ niesprawiedliwoÂśĂŚ i przemoc wobec kobiet. Mamy tu jeszcze wiele do zrobienia” – stwierdziÂł abp ZimoĂą.

PrzypominajÂąc postaĂŚ Prymasa Polski kard. Augusta Hlonda, ktĂłrego 130. rocznica urodzin przypada w tym roku, abp ZimoĂą przytoczyÂł w caÂłoÂści jego list do matki, skierowany tuÂż po nominacji kardynalskiej.

PrzypomniaÂł teÂż sÂłowa, ktĂłre kard. Hlond wypowiedziaÂł na ÂłoÂżu Âśmierci: „ZwyciĂŞstwo, gdy przyjdzie, przyjdzie przez MaryjĂŞ”. PrzytoczyÂł teÂż sÂłowa Prymasa TysiÂąclecia, kard. Stefana WyszyĂąskiego, ktĂłry stwierdziÂł: „Bogate Âżycie Prymasa Polski KardynaÂła Augusta Hlonda naleÂży odsÂłoniĂŚ przed obliczem Narodu, by uczciĂŚ naleÂżycie Syna Ziemi ÂŚlÂąskiej na Stolicy Prymasowskiej, Przewodnika Ludu BoÂżego przez morze udrĂŞk wojennych, Budziciela Nadziei ÂŚwiĂŞtej w sprawiedliwoÂśĂŚ BoÂżÂą i gorÂącego Czciciela Bogurodzicy Dziewicy”.

ZwrĂłciÂł uwagĂŞ, Âże prymas Hlond i prymas WyszyĂąski utorowali drogĂŞ na StolicĂŞ PiotrowÂą kard. Karolowi Wojtyle. Bez ich zawierzenia Matce BoÂżej nie byÂłby moÂżliwy wybĂłr w 1978 roku Polaka na papieÂża. „Dwudziestosiedmioletni pontyfikat bÂł. Jana PawÂła II to wielkie dzieÂło Ducha ÂŚwiĂŞtego. Nikt nie spodziewaÂł siĂŞ tak intensywnej ingerencji BoÂżej. Musimy wracaĂŚ do tamtych dni, szukajÂąc w nich znakĂłw nadziei na przyszÂłoÂśĂŚ i nowych wyzwaĂą, ktĂłrych nie brakuje” – mĂłwiÂł abp ZimoĂą. ApelowaÂł rĂłwnieÂż do dziewczÂąt, aby „nie baÂły siĂŞ stroju zakonnego”.

Metropolita katowicki zapowiedziaÂł koronacjĂŞ repliki pierwotnego obrazu piekarskiego, ktĂłra bĂŞdzie miaÂła miejsce 12 wrzeÂśnia w Katowicach.

http://ekai.pl/wydarzenia/polska/x45076/konieczne-jest-promowanie-kobiety/

..............
CIAGLE SPADA

W ciÂągu ostatnich 30 lat systematycznie i stopniowo obserwowany jest spadek liczby osĂłb uczestniczÂących w niedzielnej Mszy Âśw. – wynika z badaĂą Instytutu Statystyki KoÂścioÂła Katolickiego.

Z badania przeprowadzonego jesieniÂą 2010 roku wynika, Âże Âśredni procent osĂłb, ktĂłre przychodzÂą do koÂścioÂła wzglĂŞdem tych, ktĂłre sÂą do tego zobowiÂązane (dominicantes) wynosi 41 proc. ZaÂś procent communicantes – czyli osĂłb przystĂŞpujÂących do komunii Âśw. w odniesieniu do osĂłb, ktĂłre powinny przyjÂśĂŚ w niedzielĂŞ na MszĂŞ wzrasta i wynosi 16,4 proc.

W poprzednich latach byÂło to odpowiednio: dla dominicantes w latach 1980-1990 ok. 50 proc. (w 1987 r. 55,3 proc.), w latach 1991-2007 43-46 proc., w 2008 r. Odsetek spadÂł do 40,4 proc, w 2009 wynosiÂł 41,5 proc. A w ubiegÂłym roku 41 proc.

Dla communicantes: w latach 1980-1990 - 7,8-10,7 proc.; 1991-2007 - 10,8-17,6 proc.; w latach 2008-2010 – 15,3-16,4 proc.

Wyniki badaĂą z jesieni ub.r. zaprezentowano podczas konferencji prasowej w siedzibie Sekretariatu Konferencji Episkopatu Polski 7 czerwca w Warszawie.

Zdaniem prezentujÂącego wyniki ks. Wojciecha SadÂłonia z ISKK, przyczyn takiego stanu rzeczy naleÂży szukaĂŚ w zmianach spoÂłecznych, migracji ludnoÂści, wzroÂście dobrobytu i nietrwaÂłoÂści rodzin. ZwrĂłciÂł on teÂż uwagĂŞ, Âże wzrost communicantes paradoksalnie moÂże byĂŚ oznakÂą sekularyzacji spoÂłeczeĂąstwa. ArgumentowaÂł, Âże w diecezjach, gdzie odsetek dominicantes jest wysoki, mniej ludzi przystĂŞpuje do Komunii Âśw. w porĂłwnaniu z diecezjami, gdzie frekwencja w niedzielĂŞ jest niska.

Ks. SadÂłoĂą zwrĂłciÂł teÂż uwagĂŞ na proces zrywania wiĂŞzi z parafiÂą, czego jednym z symptomĂłw jest tzw. churching, czyli wybieranie sobie koÂścioÂłĂłw wg wÂłasnych kryteriĂłw – ze wzglĂŞdu na ksiĂŞdza, atmosferĂŞ, wystrĂłj czy samÂą zabytkowÂą ÂświÂątyniĂŞ lub sanktuarium.

WyraÂźnie widoczna jest teÂż feminizacja niedzielnych Mszy Âśw. Na 10 kobiet przychodzÂących do koÂścioÂła jest zaledwie 6 mĂŞÂżczyzn, na 10 kobiet przystĂŞpujÂących do Komunii Âśw. jest 4 mĂŞÂżczyzn. – W Polsce kobiety praktykujÂą prawie dwa razy czĂŞÂściej niÂż mĂŞÂżczyÂźni – podkreÂśliÂł ks. SadÂłoĂą. Jego zdaniem jest to wielkie wyzwanie dla duszpasterzy, by Msza Âśw. staÂła siĂŞ „atrakcyjna” rĂłwnieÂż dla mĂŞÂżczyzn.

Zdaniem ks. prof. Witolda Zdaniewicza z ISKK, widoczny spadek dominicantes nie oznacza spadku religijnoÂści czy spadku wiary w ogĂłle. W poszczegĂłlnych diecezjach sprawa wyglÂąda rĂłÂżnie, np. w diecezji tarnowskiej dominicantes wynosi 70,5 proc., communicantes 23,1, zaÂś w szczeciĂąsko-kamieĂąskiej dominicantes 25,4 proc i 10,6 proc. communicantes.

W Polsce sÂą obecnie 10 163 parafie.

Instytut Statystyki KoÂścioÂła Katolickiego prowadzi badania nt. religijnoÂści od 1972 roku, badania niedzielnych praktyk religijnych od 1979 roku.

http://ekai.pl/wydarzenia/religijnosc/x42739/ciagle-spada/

ÂŚwiadectwo Stoczka

Milena Kindziuk | Niedziela | 18 Maj 2011 | Komentarze (0)

W Stoczku WarmiĂąskim zachowaÂło siĂŞ Âświadectwo mĂŞÂżczyzny, ktĂłry przygotowywaÂł klasztor na wiĂŞzienie dla Prymasa WyszyĂąskiego. DziÂś syn tego czÂłowieka jest ksiĂŞdzem
Rok 2011 jest rokiem rocznic kard. Stefana WyszyĂąskiego, prymasa Polski w latach 1948-81. 28 maja przypada 30. rocznica jego Âśmierci, 3 sierpnia zaÂś – 110. rocznica urodzin. Pragniemy przybliÂżyĂŚ jego sylwetkĂŞ, ukazaĂŚ dzieje kard. WyszyĂąskiego na tle historii KoÂścioÂła i historii Polski oraz odpowiedzieĂŚ na pytanie, w czym przejawia siĂŞ ÂświĂŞtoÂśĂŚ Prymasa TysiÂąclecia – kandydata na oÂłtarze.

Kard. Stefan WyszyĂąski zostaÂł aresztowany przez wÂładze komunistyczne w nocy z 25 na 26 wrzeÂśnia 1953 r. Podczas trzyletniego okresu odosobnienia przebywaÂł kolejno w czterech miejscach internowania: RywaÂłdzie, Stoczku, Prudniku ÂŚlÂąskim i KomaĂączy. W wyniku wypadkĂłw paÂździernikowych 1956 r. powrĂłciÂł do Warszawy na proÂśbĂŞ przedstawicieli rzÂądu i 26 paÂździernika – po uprzednim przyrzeczeniu ze strony wÂładz paĂąstwowych przywrĂłcenia KoÂścioÂłowi gÂłĂłwnych praw i naprawienia krzywd – objÂąÂł ponownie wszystkie swoje funkcje w KoÂściele. Cennym dokumentem okresu odosobnienia Prymasa Polski sÂą „Zapiski wiĂŞzienne”. Obok kroniki Âżycia codziennego obejmujÂą rĂłwnieÂż takie teksty, jak notatnik duchowy, listy, memoriaÂły do wÂładz oraz obszerne wypowiedzi bĂŞdÂące osobistÂą refleksjÂą nad sytuacjÂą KoÂścioÂła w Polsce.

Stoczek WarmiĂąski na pĂłÂłnocnym wschodzie Polski. Kompletne odludzie. Do granicy z RosjÂą – niecaÂłe trzydzieÂści kilometrĂłw. Po obu stronach szosy rozciÂągajÂą siĂŞ lasy. Droga wydaje siĂŞ bezkresna, prowadzÂąca nie wiadomo dokÂąd. TĂŞdy wÂłaÂśnie przewoÂżono nocÂą pod eskortÂą wiĂŞÂźnia Prymasa WyszyĂąskiego. PowtarzaÂła siĂŞ scena znana z III czĂŞÂści „DziadĂłw” Mickiewicza: „...coraz ku dzikszej krainie/Leci kibitka jako wiatr w pustynie …/Oko nie spotka ni miasta, ni gĂłry,/ÂŻadnych pomnikĂłw ludzi ni natury;/Ziemia tak pusta, tak nie zaludniona...”. Jedynie widoczne z daleka wieÂże barokowego koÂścioÂła wskazujÂą, Âże to tutaj znajduje siĂŞ klasztor, w ktĂłrym w latach 1952-53 byÂł wiĂŞziony za drutami kolczastymi prymas Polski Stefan kardynaÂł WyszyĂąski.

Cela zostaÂła do dziÂś

Dzisiaj klasztor jest otoczony tym samym masywnym, wysokim murem. Teraz jednak na bramie widnieje wskazĂłwka: „Do celi Prymasa WyszyĂąskiego”. Trzeba przejÂśĂŚ dÂługie, zabytkowe kruÂżganki, aby dostaĂŚ siĂŞ do domofonu na furcie. Dopiero po wciÂśniĂŞciu dzwonka okazuje siĂŞ, Âże ktoÂś tu mieszka.
– MoÂżna zwiedziĂŚ nie tylko celĂŞ, ale takÂże Muzeum Prymasa WyszyĂąskiego – mĂłwi ks. Piotr Sroka, miejscowy proboszcz. I zaprasza najpierw do muzeum na parterze. To przestronna sala, w ktĂłrej zwracajÂą uwagĂŞ szklane gabloty z rĂŞkopisami byÂłego wiĂŞÂźnia i fragmentami „ZapiskĂłw wiĂŞziennych”. TakÂże z pamiÂątkami z pobytu KardynaÂła. WÂśrĂłd nich jest urzÂądzenie znalezione niedawno podczas remontu w futrynie drzwi klasztornych, za ktĂłrymi przebywaÂł Prymas WyszyĂąski. SygnalizowaÂło kaÂżde jego wyjÂście do ogrodu.
Prosto z muzeum schodami wchodzi siĂŞ na piĂŞtro, gdzie znajdowaÂła siĂŞ cela kard. WyszyĂąskiego. W celi – ÂłĂłÂżko, dzbanek, miednica i jedno drewniane krzesÂło z napisem na kartce naklejonej niedawno: „Na tym krzeÂśle siedziaÂł Prymas WyszyĂąski”. Tu wiĂŞzieĂą dostawaÂł twardÂą szkoÂłĂŞ Âżycia. TwardÂą, bo takie byÂły warunki, w jakich przebywaÂł. Budynek byÂł nieogrzewany, Âściany pokrywaÂł biaÂły szron i mrĂłz, przy drzwiach leÂżaÂły sterty lodu. Z powodu zimna Prymas miaÂł popuchniĂŞte rĂŞce i oczy. BolaÂły go nerki. Dokuczliwy byÂł teÂż brak wody. Na skargi czynione komendantowi sÂłyszaÂł, iÂż sam jest sobie winien, Âże tu siĂŞ znalazÂł. Mimo to zanotowaÂł w „Zapiskach”: „Nie czujĂŞ uczuĂŚ... nieprzyjaznych do nikogo z tych ludzi. Nie umiaÂłbym zrobiĂŚ im najmniejszej nawet przykroÂści. Wydaje mi siĂŞ, Âże jestem w peÂłnej prawdzie, Âże nadal jestem w miÂłoÂści, Âże jestem chrzeÂścijaninem i dzieckiem mojego KoÂścioÂła, ktĂłry nauczyÂł mnie miÂłowaĂŚ ludzi, i nawet tych, ktĂłrzy chcÂą uwaÂżaĂŚ mnie za swego nieprzyjaciela”.

Ta sama jodÂła

Klasztoru w Stoczku w dzieĂą i w nocy strzegÂło okoÂło 30 funkcjonariuszy SÂłuÂżby BezpieczeĂąstwa. WyszyĂąski miaÂł ograniczony zakres poruszania siĂŞ: z celi mĂłgÂł jedynie zejÂśĂŚ na dĂłÂł i przejÂśĂŚ do ogrodu. Tego samego, co jest tu dziÂś. Tylko na drzewach i na ogrodzeniu nie ma teraz drutĂłw kolczastych, ktĂłre wĂłwczas zewszÂąd otaczaÂły klasztor. TuÂż za oknem celi pozostaÂła nawet ta sama jodÂła, na ktĂłrÂą WyszyĂąski codziennie spoglÂądaÂł i o ktĂłrej pisaÂł filozoficznie: „SiadÂła wrona na czole wyniosÂłej jodÂły. SpojrzaÂła wÂładczo wokĂłÂł i wydaÂła okrzyk zwyciĂŞstwa. JodÂła ani drgnie; zda siĂŞ nie dostrzegaĂŚ wrony. Znosi spokojnie wrzaskliwego goÂścia. Wszak tyle chmur juÂż przeszÂło nad jej czoÂłem, tyle ptakĂłw przelotnych tu siĂŞ zatrzymaÂło. PoszÂły, jak ty pĂłjdziesz. Nie twoje to miejsce. CĂłÂż zdoÂłasz krzykiem zdziaÂłaĂŚ? Ja pozostanĂŞ, by trwaĂŚ w skupieniu, by budowaĂŚ swojÂą cierpliwoÂściÂą, by przetrwaĂŚ wichry i naloty, by spokojnie piÂąĂŚ siĂŞ wzwyÂż. SÂłoĂąca mi nie przesÂłonisz, sobÂą nie zachwycisz, celu mej wspinaczki nie zmienisz. ByÂł las, nie byÂło was – i nie bĂŞdzie was, bĂŞdzie las. Bajka? Nie bajka!”.
WidaĂŚ, Âże w duszy wiĂŞÂźnia bezsilnoÂśĂŚ ustĂŞpowaÂła miejsca akceptacji. A „kraty” powoli stawaÂły siĂŞ jakby niewidoczne. ZaczynaÂł prowadziĂŚ „normalne” Âżycie. Na tyle, na ile mĂłgÂł. Za swoim przewodnikiem duchowym, ks. KorniÂłowiczem, Prymas WyszyĂąski powiedziaÂł sobie, Âże „zadanie Âżycia sprowadza siĂŞ do chwili obecnej”. Zatem najpierw ustaliÂł sobie program dnia, ktĂłrego pieczoÂłowicie przestrzegaÂł. DzieĂą zaczynaÂł o Âświcie. Godzina 5 – pobudka. 5.45 – modlitwy poranne i rozmyÂślanie. O 7 odprawiaÂł MszĂŞ Âśw. (w maÂłym bocznym pomieszczeniu urzÂądziÂł kaplicĂŞ). Potem jadÂł Âśniadanie, a zaraz po nim, niezaleÂżnie od pogody, szedÂł na spacer. Potem odmawiaÂł czÂąstkĂŞ RĂłÂżaĂąca i pracowaÂł – duÂżo czytaÂł, pisaÂł takÂże artykuÂły i ksiÂąÂżki. UczyÂł siĂŞ rĂłwnieÂż jĂŞzykĂłw obcych. Po obiedzie znĂłw szedÂł na spacer do ogrodu i odmawiaÂł kolejnÂą czÂąstkĂŞ RĂłÂżaĂąca. I ponownie praca wÂłasna. WieczĂłr wypeÂłniaÂła modlitwa. W celi, gdyÂż drzwi do pobliskiego koÂścioÂła, ktĂłry dzisiaj stanowi sanktuarium Matki BoÂżej KrĂłlowej Pokoju, byÂły wtedy zamurowane. O tym, Âże miejsce odosobnienia sÂąsiaduje z koÂścioÂłem, utwierdziÂły WyszyĂąskiego dochodzÂące do niego zza muru sÂłowa Âśpiewanej kolĂŞdy i dÂźwiĂŞk dzwonka wzywajÂący na MszĂŞ Âśw. Przez caÂły okres uwiĂŞzienia nigdy nie mĂłgÂł tam pĂłjÂśĂŚ.

Prymas WyszyĂąski uÂłoÂżyÂł teÂż w Stoczku akt osobistego oddania siĂŞ Matce NajÂświĂŞtszej. UczyniÂł to 8 grudnia, w ÂświĂŞto Niepokalanego PoczĂŞcia Maryi, przed obrazem ÂŚwiĂŞtej Rodziny, ktĂłry do dziÂś tutaj siĂŞ zachowaÂł. Szybko okazaÂło siĂŞ, jak OpatrznoÂśĂŚ BoÂża przygotowywaÂła go do wiĂŞkszego dzieÂła. Jego osobisty akt oddania siĂŞ Matce BoÂżej staÂł siĂŞ fundamentem dla pĂłÂźniejszych ÂŚlubĂłw JasnogĂłrskich i Milenijnego Aktu na TysiÂąclecie Chrztu Polski w 1966 r.

Zadanie specjalne

W Stoczku zachowaÂło siĂŞ Âświadectwo mĂŞÂżczyzny, ktĂłry przygotowywaÂł klasztor na wiĂŞzienie dla Prymasa WyszyĂąskiego. – SkojarzyÂłem to sobie po przeczytaniu ksiÂąÂżki „Zapiski wiĂŞzienne” – wyznaje pan JĂłzef. W 1953 r. sÂłuÂżyÂł w wojsku w OÂśrodku Szkoleniowym Korpusu BezpieczeĂąstwa WewnĂŞtrznego w Szczytnie. Pod koniec wrzeÂśnia caÂła kompania zostaÂła wywieziona do Stoczka, aby wykonaĂŚ „zadanie specjalne”. Nie powiedziano ÂżoÂłnierzom jakie.

– MieszkaliÂśmy niedaleko klasztoru. W klasztorze wykonywaliÂśmy prace porzÂądkowe, jak: wynoszenie mebli, figur, ksiÂąÂżek, ktĂłre skÂładaliÂśmy na korytarzu przy koÂściele. W jednym z pokojĂłw byÂła biblioteka peÂłna ksiÂąÂżek. Na drzwiach do pokojĂłw byÂły wypisane imiona mieszkajÂących tam kiedyÂś zakonnikĂłw. Wszystko to zostaÂło zamalowane, rĂłwnieÂż Âściany i podÂłogi. PracowaliÂśmy w dzieĂą, natomiast w nocy pracowali jacyÂś cywile, ktĂłrzy zakÂładali rĂłÂżne instalacje elektryczne. PrÂądu tam nie byÂło, przy wejÂściu od strony podwĂłrza staÂł agregat prÂądotwĂłrczy. Podczas malowania podÂłogi jeden z ÂżoÂłnierzy zauwaÂżyÂł w otworze po wykruszonym sĂŞku w listwie przypodÂłogowej coÂś bÂłyszczÂącego, podobnego do sitka, oderwaÂł listwĂŞ i wyciÂągnÂąÂł mikrofon. ZameldowaÂł o odkryciu oficerowi, no i siĂŞ zaczĂŞÂło. Przerwano pracĂŞ, a nastĂŞpnego dnia wyjaÂśniono nam, Âże to, co tu wykonujemy, jest ÂściÂśle tajne, Âże tu, w tych pomieszczeniach, bĂŞdÂą mieszkali i szkolili siĂŞ polscy szpiedzy, Âże sÂłuÂżby specjalne muszÂą o nich wszystko wiedzieĂŚ, nawet to, co mĂłwiÂą przez sen, stÂąd te podsÂłuchy – relacjonuje pan JĂłzef.
W ogrodzie, razem z innymi ÂżoÂłnierzami, wycinaÂł drzewa, stawiaÂł parkany, a na strychu budynku gospodarczego budowaÂł stanowisko obserwacyjne i miejsce na karabin maszynowy. DziÂś pan JĂłzef ÂżaÂłuje jednego: Âże nie powiedziaÂł o tym wszystkim Prymasowi. Gdy przeczytaÂł „Zapiski wiĂŞzienne” i zorientowaÂł siĂŞ w caÂłej sytuacji, Prymas juÂż nie ÂżyÂł. Dzisiaj najstarszy syn pana JĂłzefa jest ksiĂŞdzem.

Bez wyroku, bez aktu oskarÂżenia

W wiĂŞzieniu wÂładze paĂąstwowe pozbawiÂły WyszyĂąskiego wszelkich praw. ZostaÂł on uwiĂŞziony, nie wiadomo na jak dÂługo, bez przysÂługujÂących mu praw wiĂŞÂźnia, bez wyroku, bez aktu oskarÂżenia. „ZostaÂłem skazany na ÂśmierĂŚ cywilnÂą i sprowadzony do poziomu «liszeĂąca». Z takim stanowiskiem, wydaje mi siĂŞ, nie powinienem siĂŞ tak Âłatwo pogodziĂŚ i muszĂŞ czyniĂŚ wszystko, by doszÂło do wymiany poglÂądĂłw” – pisaÂł WyszyĂąski. Ale zwodzono go przez caÂły czas. Na wszelkie skargi, iÂż jest bez podstaw prawnych pozbawiony wolnoÂści, sÂłyszaÂł z ust komendanta, Âże nie jest wiĂŞÂźniem, lecz osobÂą, ktĂłra „przebywa w klasztorze”, a to jest zasadnicza rĂłÂżnica… Tymczasem zgodĂŞ na uwiĂŞzienie Prymasa Polski wyrazili przedstawiciele najwyÂższych wÂładz paĂąstwowych: prezydent BolesÂław Bierut, premier JĂłzef Cyrankiewicz, Franciszek Mazur, Edward Ochab i marszaÂłek Konstanty Rokossowski. Po tym, jak w nocy z 25 na 26 wrzeÂśnia 1953 r. esbecy wtargnĂŞli do rezydencji przy Miodowej i jak skazaĂąca wyprowadzili Prymasa do samochodu, nikt nie wiedziaÂł, jakie sÂą jego losy. Miejsca pobytu WyszyĂąskiego komunistyczne wÂładze nie chciaÂły ujawniĂŚ nawet jego najbliÂższej rodzinie. Kiedy jedna z jego siĂłstr udaÂła siĂŞ do premiera, liczÂąc, Âże uzyska jakieÂś informacje na temat brata, najpierw dÂługo czekaÂła w kolejce interesantĂłw, a gdy dostaÂła siĂŞ na rozmowĂŞ, premier zapytaÂł jÂą: „Pani w jakiej sprawie?”. – Jestem siostrÂą kard. WyszyĂąskiego. My wszyscy, caÂła rodzina, stary ojciec, czekamy i prosimy o kontakt… Czy tak musiaÂło byĂŚ?
Premier odparÂł zdenerwowany: – On nam tak przeszkadzaÂł…, juÂż nam tak przeszkadzaÂł!
W koĂącu do opinii publicznej dotarÂł lakoniczny oficjalny komunikat rzÂądowy, stwierdzajÂący, Âże „zakazano arcybiskupowi Stefanowi WyszyĂąskiemu wykonywania funkcji zwiÂązanych z dotychczasowymi jego stanowiskami koÂścielnymi”.

A tak siĂŞ kiedyÂś baÂł mÂłody ksiÂądz Stefan WyszyĂąski, Âże „nie dostÂąpi zaszczytu, ktĂłrego doznali wszyscy koledzy z Âławy seminaryjnej. Wszyscy oni przeszli przez obozy koncentracyjne i wiĂŞzienia…”. Gdy w 1956 r. zostaÂł uwolniony, stwierdziÂł, Âże nigdy nie wyrzekÂłby siĂŞ tych trzech lat. „Lepiej, Âże upÂłynĂŞÂły one w wiĂŞzieniu, niÂżby miaÂły upÂłynÂąĂŚ na Miodowej. Lepiej dla chwaÂły BoÂżej, dla pozycji KoÂścioÂła powszechnego w Âświecie – jako strĂłÂża prawdy i wolnoÂści sumieĂą; lepiej dla KoÂścioÂła w Polsce i lepiej dla pozycji mojego Narodu. A juÂż na pewno lepiej dla dobra mej duszy. Ten wniosek zamykam dziÂś, w godzinie mego aresztowania, swoim Te Deum i Magnificat”. – Pobyt w wiĂŞzieniu wyraÂźnie pokazuje, jak Prymas dorastaÂł do ÂświĂŞtoÂści – ocenia ks. dr Andrzej GaÂłka, sĂŞdzia w procesie beatyfikacyjnym kard. WyszyĂąskiego. – ByÂł to dla niego czas bliskiej przyjaÂźni z Panem Jezusem i z MatkÂą BoÂżÂą. UmiaÂł zaufaĂŚ BoÂżej OpatrznoÂści, dostrzec wolĂŞ BoÂżÂą w swoim Âżyciu. Dlatego wyszedÂł z wiĂŞzienia jako zupeÂłnie inny czÂłowiek.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/swiadectwo-stoczka,284,page1.html
.........................

WciÂąÂż zielona wyspa

Maciej MĂźller | Tygodnik Powszechny | 7 Czerwiec 2011 | Komentarze (5)

Coraz mniej polskich katolikĂłw przychodzi do koÂścioÂła, ale spoÂśrĂłd tych, co przyjdÂą, coraz wiĂŞcej przystĂŞpuje do Komunii Âśw. - wynika z raportu przedstawionego przez Instytut Statystyki KoÂścioÂła Katolickiego.
W przedostatniÂą niedzielĂŞ paÂździernika 2010 r. polscy katolicy mogli siĂŞ czuĂŚ szczegĂłlnie obserwowani. Grupki wolontariuszy notowaÂły ich wejÂście na Msze Âśw. i liczyÂły, jak wielu przystÂąpi do Komunii Âśw. – WyglÂąda na to, Âże badanie wpisaÂło siĂŞ na trwaÂłe w rok pastoralny KoÂścioÂła w Polsce – ÂżartowaÂł wtedy ks. prof. Witold Zdaniewicz, szef Instytutu Statystyki KoÂścioÂła Katolickiego, ktĂłry od trzech dekad sprawdza poziom praktyk religijnych polskich wiernych.

WskaÂźniki sÂą dwa: koÂścielni statystycy obliczajÂą odsetek katolikĂłw uczestniczÂących w niedzielnej Eucharystii w odniesieniu do liczby wiernych do tego zobowiÂązanych (ktĂłrÂą okreÂśla siĂŞ na 82 proc.; odlicza siĂŞ dzieci do 7 lat, chorych i starszych). To tzw. dominicantes. Po drugie sprawdzajÂą, w analogiczny sposĂłb, jak wielu przystÂąpiÂło do Komunii Âśw. (tzw. communicantes). Badania majÂą imponujÂącÂą skalĂŞ: wolontariusze zbierajÂą dane z ponad 10 tys. parafii, a te opracowujÂą socjolodzy z ISKK.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

WedÂług najnowszych badaĂą, w zeszÂłym roku do koÂścioÂła przyszÂło 41 proc. zobowiÂązanych, 16,4 proc. przyjĂŞÂło KomuniĂŞ Âśw. To bardzo nieznaczny spadek wzglĂŞdem wynikĂłw z 2009 r. (odpowiednio 41,5 proc. i 16,7 proc.).

Kiedy popatrzyĂŚ na wyniki w dÂługiej perspektywie, widaĂŚ dwa przeciwstawne trendy: wskaÂźnik dominicantes od 30 lat sukcesywnie maleje (51 proc. w 1981 r., 47,6 proc. w 1991 r.), Âcommunicantes natomiast powoli roÂśnie (odpowiednio 7,8 proc. i 10,8 proc.). Innymi sÂłowy: coraz mniej katolikĂłw chodzi do koÂścioÂła, ale z tych, co przyjdÂą, coraz wiĂŞksza czĂŞÂśĂŚ przystĂŞpuje do Komunii Âśw. Dlaczego polskie koÂścioÂły powoli pustoszejÂą? – PodstawowÂą przyczynÂą jest osÂłabienie religijnoÂści, jej sprywatyzowanie, przeÂżywanie po swojemu, a nie w sposĂłb oparty na przykazaniach i zobowiÂązaniach, jakie nakÂłada KoÂściĂłÂł – wyjaÂśnia ks. Wojciech SadÂłoĂą, socjolog z ISKK.
Badacze w tym roku obliczyli jeszcze trzeci wskaÂźnik: stosunek tych, ktĂłrzy przystĂŞpujÂą do Komunii, do tych, ktĂłrzy sÂą na Mszy. OkazaÂło siĂŞ, Âże w diecezjach, gdzie wskaÂźnik dominicantes jest najwyÂższy (czyli w domyÂśle: ludzie najbardziej religijni), odsetek osĂłb idÂących do komunii wcale najwyÂższy nie jest. Prowadzi to do ciekawych wnioskĂłw. – MoÂżliwe, Âże gÂłĂŞboka wiara poÂłÂączona z tradycyjnie pojmowanÂą religijnoÂściÂą wiÂąÂże siĂŞ z pewnÂą barierÂą wobec przyjmowania Komunii Âśw. – mĂłwi ks. SadÂłoĂą.

Kiedy wyniki badaĂą przeÂłoÂżymy na mapĂŞ, zaobserwujemy, po pierwsze, czerwony pas obejmujÂący piĂŞĂŚ diecezji poÂłudniowej Polski: tam mieszkajÂą katoliccy przodownicy. Po drugie – ÂżĂłÂłtÂą plamĂŞ ogarniajÂącÂą ÂścianĂŞ zachodniÂą. Dla porĂłwnania: w diecezji tarnowskiej do koÂścioÂła przyszÂło w zeszÂłym roku prawie 70 proc. wiernych, w szczeciĂąsko-kamieĂąskiej mniej niÂż 30 proc. – To zjawisko ma korzenie spoÂłeczne: rozluÂźniajÂą siĂŞ wiĂŞzi lokalne – tÂłumaczy ks. SadÂłoĂą.

Na Ziemiach Odzyskanych mieszkajÂą ludzie przesiedleni po wojnie z KresĂłw Wschodnich. WyksztaÂłcone przez pokolenia wiĂŞzi spoÂłeczne zostaÂły zniszczone, zanikÂła tzw. kontrola spoÂłeczna, co niekorzystnie wpÂływa m.in. na wiernoÂśĂŚ praktykom religijnym. Na poÂłudniu kraju parafie w o wiele wiĂŞkszym stopniu wpisujÂą siĂŞ w Âśrodowisko lokalne.

Nie ma co jednak popadaĂŚ w przedwczesny pesymizm. WedÂług danych z Europejskiego SondaÂżu SpoÂłecznego, zaprezentowanych przez ISKK na konferencji 7 czerwca, Polacy przodujÂą w praktykach religijnych wÂśrĂłd narodĂłw Starego ÂŚwiata: aÂż 52,4 proc. deklaruje, Âże przynajmniej raz w tygodniu uczestniczy w naboÂżeĂąstwie. NastĂŞpni sÂą Irlandczycy (44,1 proc.) i SÂłowacy (36,9 proc.) – a na drugim biegunie EstoĂączycy (2,7 proc.), DuĂączycy (3,6 proc.) i Norwegowie (4,3 proc.).
W Europie nasz kraj to wciÂąÂż zielona wyspa. MoÂże nie finansowa, ale na pewno religijna.
http://religia.onet.pl/kraj,19/wciaz-zielona-wyspa,334,page2.html

JAK POLSKA CHRZEST PRZYJMOWALA

Jerzy WacÂławski | Niedziela | 7 Czerwiec 2011 | Komentarze (0)

W sobotĂŞ 4 czerwca 2011 r. – juÂż po raz 15. – ludzie Lednicy z o. Janem GĂłrÂą OP organizujÂą pierwszym polskim baptysterium doroczne ÂświĂŞto chrztu Polski i poczÂątkĂłw paĂąstwa polskiego. Nad Jeziorem Lednickim, gdzie Mieszko I w imieniu narodu przyjÂąÂł chrzest, modlÂą siĂŞ, wybierajÂą Chrystusa jako swojego przewodnika i przechodzÂą przez BramĂŞ RybĂŞ. A jak Polska chrzest przyjmowaÂła – o tym pisze Jerzy WacÂławski.
O jednym z najwaÂżniejszych wydarzeĂą w historii Polski najczĂŞÂściej niewiele wiemy, a to, co wiemy, opieramy gÂłĂłwnie na zapiskach Galla Anonima, benedyktyĂąskiego mnicha, pochodzÂącego prawdopodobnie z francuskiej Prowansji (kraj GallĂłw – Francja). RĂłwnie hipotetyczna, aczkolwiek wielce prawdopodobna, jest dokÂładna data przyjĂŞcia chrztu przez ksiĂŞcia Mieszka I i jego najbliÂższe otoczenie. Zgodnie bowiem z obowiÂązujÂącymi wĂłwczas zwyczajami, wydarzenie to mogÂło mieĂŚ miejsce w WielkÂą SobotĂŞ, ktĂłra w 966 r. przypadaÂła 14 kwietnia.

Jak wyglÂądaÂł sam obrzĂŞd przyjĂŞcia chrztu przez piastowskiego ksiĂŞcia i jego dwĂłr, moÂżemy sobie wyobraziĂŚ na podstawie przekazĂłw dotyczÂących Ăłwczesnych zwyczajĂłw chrzcielnych, dokonujÂących siĂŞ przez trzykrotne zanurzenie caÂłego ciaÂła w wodzie. Miejscem chrztu Mieszka mĂłgÂł byĂŚ OstrĂłw Lednicki – siedziba pierwszych PiastĂłw nad Jeziorem Lednickim, niedaleko Gniezna. I choĂŚ niewiele dziÂś mamy historycznych informacji na temat samej uroczystoÂści chrzcielnej ksiĂŞcia Polan, to jednak niepodwaÂżalny jest fakt, Âże wÂłaÂśnie ten moment chrzeÂścijaĂąskiej inicjacji stoi u korzeni tworzenia zrĂŞbĂłw naszej paĂąstwowoÂści. Chrzest Mieszka – zwany teÂż zwyczajowo chrztem Polski – uznaje siĂŞ za poczÂątek istnienia paĂąstwa polskiego. Z pewnoÂściÂą nieÂłatwy proces chrystianizacji wszystkich stanĂłw Ăłwczesnego spoÂłeczeĂąstwa, zamieszkujÂącego poczÂątkowo tereny dzisiejszej Wielkopolski, trwaÂł jeszcze przez wiele dziesiÂątkĂłw, a nawet setek lat od pamiĂŞtnego wydarzenia 966 r. – nie dokonaÂł siĂŞ on bowiem automatycznie, a poddani nie porzucili swych pogaĂąskich wierzeĂą z dnia na dzieĂą –jednak niezaprzeczalnie Polska od ponad tysiÂąca czterdziestu lat jest krajem chrzeÂścijaĂąskim.

BezpieczeĂąstwo paĂąstwa

KsiÂąÂżĂŞ Mieszko, ten pierwszy, historycznie udokumentowany wÂładca Polski, za gÂłĂłwny cel swojego panowania obraÂł zjednoczenie podlegÂłych mu plemion i utworzenie jednego, mocnego, suwerennego i szanowanego przez sÂąsiadĂłw paĂąstwa. Jako sprawny polityk i niewÂątpliwie czÂłowiek o wielkim poczuciu swoich przywĂłdczych moÂżliwoÂści dostrzegaÂł wyraÂźnie niebezpieczeĂąstwo groÂżÂące ksiĂŞstwu ze strony chrzeÂścijaĂąskich juÂż wĂłwczas Niemiec. Otton I szerzÂąc ideĂŞ chrystianizacyjnÂą, dÂąÂżyÂł do uzaleÂżnienia ziem polskich. Mieszko – chcÂąc uniknÂąĂŚ politycznej i koÂścielnej zaleÂżnoÂści od potĂŞÂżniejszego, a takÂże lepiej zorganizowanego sÂąsiada zza Odry i Nysy ÂŁuÂżyckiej, i niejako ubiegajÂąc ewentualny bieg wydarzeĂą –
zwrĂłciÂł siĂŞ w stronĂŞ chrzeÂścijaĂąskich juÂż wĂłwczas Czech z inicjatywÂą zawarcia polsko-czeskiego sojuszu. PrzypieczĂŞtowaniem ukÂładu miaÂło byĂŚ jego maÂłÂżeĂąstwo z cĂłrkÂą BolesÂława I Okrutnego DobrawÂą PrzemyÂślidkÂą, zwanÂą teÂż DÂąbrĂłwkÂą.
Kolejnym krokiem Mieszka byÂło przyjĂŞcie chrztu, ktĂłre dokonaÂło siĂŞ za poÂśrednictwem czeskim, choĂŚ nie z caÂłkowitym pominiĂŞciem Niemiec. Czesi bowiem nie posiadali jeszcze (do 973 r.) wÂłasnej organizacji koÂścielnej i podlegali niemieckiej diecezji ratyzboĂąskiej. StÂąd powszechnie wnioskuje siĂŞ, Âże Mieszko przyjÂąÂł chrzest tzw. drogÂą prasko-ratyzboĂąskÂą, tzn. Praga byÂła niejako poÂśrednikiem w przyjĂŞciu chrztu przez ksiĂŞcia Polan, choĂŚ samo ÂźrĂłdÂło misji chrystianizacyjnej tkwiÂło w Ratyzbonie.

SÂłusznie – jak dowiodÂła historia – rozumowaÂł Mieszko, Âże przyjĂŞcie chrzeÂścijaĂąstwa, zarĂłwno przez niego samego, jak i przez jego poddanych, zrĂłwna jego paĂąstwo z innymi, mocniejszymi, wyÂżej stojÂącymi juÂż w hierarchii rozwoju i liczÂącymi siĂŞ od dawna paĂąstwami Ăłwczesnej Europy. Tym samym doÂłÂączyÂł do grona chrzeÂścijaĂąskich wÂładcĂłw, ktĂłrzy tworzyli europejskÂą politykĂŞ – papieÂża i cesarza, bĂŞdÂąc juÂż teraz rĂłwnorzĂŞdnym dla nich partnerem. WstĂŞpujÂąc do rodziny paĂąstw chrzeÂścijaĂąskich i stajÂąc w jednym szeregu z innymi wÂładcami, Mieszko zyskiwaÂł automatycznie prawo do zawierania sojuszy, gwarantujÂących bezpieczeĂąstwo mÂłodemu, dopiero tworzÂącemu siĂŞ terytorialnie i organizacyjnie, chrzeÂścijaĂąskiemu paĂąstwu. W razie ewentualnego konfliktu z pogaĂąskimi narodami mĂłgÂł teÂż liczyĂŚ na pomoc i wsparcie ze strony papiestwa i cesarstwa, a i sam, w ramach misji chrystianizacyjnej, powiĂŞkszaĂŚ terytorium swojego ksiĂŞstwa.

DostĂŞp do ÂłaciĂąskiej cywilizacji i kultury

SamÂą akcjĂŞ misyjnÂą na ziemiach polskich moÂżna podzieliĂŚ na dwa etapy. Pierwszy z nich opieraÂł siĂŞ przede wszystkim na krzewieniu nowej wiary wÂśrĂłd wyÂższych warstw tak niejednolitego jeszcze spoÂłeczeĂąstwa. Schrystianizowanie prostego ludu natomiast zostaÂło odÂłoÂżone na dalszy czas, gdyÂż Ăłwczesne wsie stanowiÂły szczegĂłlnie silne ogniska oporu i mocnego trwania przy starej, pogaĂąskiej wierze. Tam teÂż najdÂłuÂżej kultywowano stare, tradycyjne obrzÂądki i najdÂłuÂżej zaznaczaÂły siĂŞ wpÂływy pogaĂąskich kapÂłanĂłw. PrzyjĂŞcie chrzeÂścijaĂąstwa dawaÂło moÂżliwoÂśĂŚ likwidacji odrĂŞbnych, zakorzenionych od pradziada kultĂłw pogaĂąskich, ktĂłre byÂły teÂż jednÂą z przyczyn rĂłÂżnic tkwiÂących miĂŞdzy poszczegĂłlnymi plemionami, stanowiÂąc w sposĂłb istotny przeszkodĂŞ w utrwalaniu jednoÂści ziem polskich i budowaniu ponadplemiennego, zjednoczonego paĂąstwa.

Proces chrystianizacji, oprĂłcz politycznego znaczenia, niĂłsÂł ze sobÂą niebywaÂłe zmiany spoÂłeczno-kulturalne. To mocÂą chrztu Polska weszÂła w krÂąg cywilizacji zachodniej i ÂśrĂłdziemnomorskiej, ktĂłra do dziÂś stanowi o naszej kulturowej toÂżsamoÂści.

W tamtym okresie dziejĂłw jedynie ludzie KoÂścioÂła mieli niejako monopol na oÂświatĂŞ i kulturĂŞ, toteÂż tylko oni mogli zapewniĂŚ paĂąstwu Mieszka nawiÂązanie wiĂŞzi z szeroko pojĂŞtym krĂŞgiem cywilizacji europejskiej i jej Ăłwczesnymi osiÂągniĂŞciami.
Na dwĂłr ksiĂŞcia zaczĂŞli przybywaĂŚ pierwsi wyksztaÂłceni doradcy (zazwyczaj duchowni), ktĂłrzy jako jedyni posÂługujÂący siĂŞ ÂłacinÂą – jĂŞzykiem dyplomacji – prowadzili ksiÂąÂżĂŞcÂą kancelariĂŞ, kontrolowali skarb, peÂłnili rolĂŞ posÂłĂłw na obcych dworach, co mogÂło znacznie usprawniĂŚ poczÂątki rodzÂącej siĂŞ administracji paĂąstwowej. PojawiajÂący siĂŞ coraz liczniej na ziemiach polskich ksiĂŞÂża i zakonnicy zapoczÂątkowali rozwĂłj nowej kultury i oÂświaty. Oni teÂż gÂłĂłwnie prowadzili naukĂŞ pisania i czytania. Mnisi natomiast przynieÂśli ze sobÂą nowÂą kulturĂŞ rolnÂą, a ich klasztory staÂły siĂŞ oÂśrodkami nie tylko oÂświaty, ale i rzemiosÂła.

Na ziemiach Polan zaczĂŞÂła siĂŞ tworzyĂŚ nowa organizacja koÂścielna. PowstaÂło pierwsze biskupstwo, podlegÂłe bezpoÂśrednio Rzymowi, co wyraÂźnie podkreÂślaÂło odrĂŞbnoÂśĂŚ i niezaleÂżnoÂśĂŚ paĂąstwa Mieszka. Budowano koÂścioÂły, a przy nich zakÂładane byÂły pierwsze szkoÂły, otwierajÂące drzwi do ÂłaciĂąskiej cywilizacji i kultury, ktĂłrÂą duchowni przekazywali wraz z szerzeniem prawd wiary. Przez pierwsze dziesiĂŞciolecia ksztaÂłtujÂącej siĂŞ nowej religii lud modliÂł siĂŞ w sÂłowiaĂąskim, rodzimym jĂŞzyku. Z czasem jednak liturgiĂŞ opanowaÂła koÂścielna Âłacina. Kiedy wiĂŞkszoÂśĂŚ SÂłowian przyjmowaÂła cyrylicĂŞ za swĂłj alfabet i bizantyjski obrzÂądek liturgiczny, Polacy, bĂŞdÂąc juÂż pod silnym wpÂływem kultury ÂłaciĂąskiej, oparli siĂŞ tej tendencji.

Naturalnym biegiem wydarzeĂą wzrosÂło teÂż zapotrzebowanie na rodzimÂą sztukĂŞ, ktĂłra miaÂła wypeÂłniĂŚ nowo powstajÂące ÂświÂątynie chrzeÂścijaĂąskie.

Nowa religia, a wraz z niÂą tworzÂąca siĂŞ jednolita organizacja koÂścielna powodowaÂły powolne, acz systematyczne zacieranie siĂŞ rĂłÂżnic i stopniowe ksztaÂłtowanie siĂŞ jednolitego, skonsolidowanego spoÂłeczeĂąstwa. SpajaÂły i wzmacniaÂły organizm paĂąstwa, osÂłabiajÂąc jednoczeÂśnie wszelkie dÂąÂżenia zmierzajÂące do utrzymania wciÂąÂż jeszcze istniejÂących odrĂŞbnoÂści plemiennych.

Integracji spoÂłecznej i politycznej sÂłuÂżyÂła teÂż sieĂŚ regularnie rozmieszczonych grodĂłw, bĂŞdÂących nie tylko miejscami obronnymi, lecz takÂże oÂśrodkami administracyjnymi paĂąstwa polskiego, powiĂŞkszonego z czasem o Kujawy, Mazowsze, ÂŚlÂąsk i czĂŞÂśĂŚ Pomorza. Tak wiĂŞc dawny zwiÂązek plemienny dziĂŞki otwarciu jego wÂładcy na nowe wartoÂści, jakie niosÂło ze sobÂą chrzeÂścijaĂąstwo, daÂł poczÂątek dzisiejszej chrzeÂścijaĂąskiej Polsce, ktĂłrej nazwa zrodziÂła siĂŞ z Ăłwczesnych rdzennych ziem Polan.
MoÂżna teÂż rzec, iÂż zwieĂączeniem ÂłÂącznoÂści paĂąstwa Mieszka I z religiÂą chrzeÂścijaĂąskÂą byÂł dokonany przez niego w 992 r. akt oddania ksiĂŞstwa pod opiekĂŞ Ăłwczesnego papieÂża Jana XV, potwierdzony dokumentem „Dagome iudex”, co w zamiarze polskiego wÂładcy miaÂło stanowiĂŚ osÂłabienie wpÂływĂłw cesarstwa niemieckiego w Polsce i byĂŚ gwarantem niezaleÂżnoÂści paĂąstwa.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/jak-polska-chrzest-przyjmowala,332,page1.html
..............................

SzkoÂły katolickie w Polsce

awo / ms | EKAI | 23 SierpieĂą 2011 | Komentarze (0)

SzkoÂły katolickie w Polsce

Fot. RafaÂł MichaÂłowski / Agencja Gazeta

W Polsce dziaÂła 530 katolickich szkĂłÂł: podstawowych, gimnazjĂłw i liceĂłw, a od nowego roku szkolnego rozpocznie pracĂŞ 10 nowych.
BezpieczeĂąstwo i wysoki poziom nauczania to atuty szkĂłÂł katolickich, ktĂłre sprawiajÂą, Âże z roku na rok wzrasta zainteresowanie nimi.

Zdaniem ekspertĂłw rodzice chĂŞtnie posyÂłajÂą dzieci do szkĂłÂł katolickich, poniewaÂż majÂą poczucie, Âże szkoÂły te sÂą bezpieczne i ceniÂą to, Âże obok edukacji typowo szkolnej, placĂłwki te przywiÂązujÂą ogromnÂą wagĂŞ do wychowania opartego na zasadach moralnych i religijnych.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

W ubiegÂłym roku szkolnym w szkoÂłach katolickich ksztaÂłciÂło siĂŞ w sumie ok. 57 tys. dzieci i mÂłodzieÂży. Ile ich bĂŞdzie w tym roku – dowiemy siĂŞ dopiero po rozpoczĂŞciu roku szkolnego 2011/2012. Z dotychczasowych, zebranych przez RadĂŞ SzkĂłÂł Katolickich wynika, iÂż mimo niÂżu demograficznego liczba uczniĂłw szkĂłÂł katolickich utrzymuje siĂŞ na tym samym poziomie co w poprzednich latach. Niewielki wzrost odnotowywany jest w szkoÂłach podstawowych na terenie caÂłego kraju. Minimalnie mniej niÂż w poprzednich latach byÂło uczniĂłw gimnazjĂłw.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

W roku szkolnym 2010/2011 w szkoÂłach katolickich ksztaÂłciÂło siĂŞ: ponad 19 tys. uczniĂłw w szkoÂłach podstawowych, 21,5 tys. w gimnazjach, ponad 14,2 tys. w liceach ogĂłlnoksztaÂłcÂących oraz 1,2 tys. uczniĂłw w szkoÂłach ksztaÂłcÂących w zawodzie. Ponadto ok. 900 uczniĂłw ksztaÂłciÂło siĂŞ w szkoÂłach specjalnych ze wzglĂŞdu na swĂłj rozwĂłj umysÂłowy lub w placĂłwkach dla dzieci i mÂłodzieÂży z trudnoÂściami wychowawczymi.

WiĂŞkszoÂśĂŚ (2/3) szkĂłÂł katolickich w Polsce prowadzÂą tzw. koÂścielne osoby prawne czyli diecezje, parafie lub zgromadzenia zakonne, natomiast pozostaÂłÂą 1/3 – inne podmioty np. stowarzyszenia, fundacje lub nawet osoby fizyczne.

http://religia.onet.pl/kraj,19/szkoly-katolickie-w-polsce,5082.html

Zmowa przeciwnikĂłw Âżycia

ks. Marek Dziewiecki
Liberalne media, lewicowi politycy
i lekarze, ktĂłrzy zabijajÂą zamiast leczyĂŚ,
tworzÂą koalicjĂŞ przeciw czÂłowiekowi.

Gdyby kilkadziesiÂąt lat temu ktoÂś w Europie nawoÂływaÂł do zabijania niewinnych ludzi, zostaÂłby potraktowany jak chory psychicznie albo jak przestĂŞpca. Tymczasem obecnie niektĂłre partie polityczne i dominujÂące media, a nawet niektĂłrzy lekarze nawoÂłujÂą do legalizacji aborcji czy eutanazji, czyli do zabijania niewinnych ludzi i jest to uznawane za wyraz ... postĂŞpu oraz praw czÂłowieka! Tego typu diametralna przemiana postaw w kierunku barbarzyĂąstwa nie byÂłaby moÂżliwa bez stworzenia koalicji przeciwnikĂłw ludzkiego Âżycia, ktĂłra posÂługuje siĂŞ manipulacjÂą i negowaniem oczywistych faktĂłw po to, by wypaczaĂŚ ÂświadomoÂśĂŚ oraz zagÂłuszaĂŚ sumienia caÂłych grup spoÂłecznych.

PodstawÂą dziaÂłania koalicji przeciw Âżyciu jest kÂłamstwo. Przeciwnicy Âżycia dopuszczajÂą siĂŞ najgroÂźniejszego z moÂżliwych kÂłamstw, czyli kÂłamstwa antropologicznego. Polega ono na uznawaniu za czÂłowieka tylko niektĂłrych ludzi i na odmawianiu statusu czÂłowieka wszystkim innym. Przeciwnicy Âżycia twierdzÂą, Âże w niektĂłrych fazach rozwoju czÂłowiek nie jest... czÂłowiekiem! Takie kÂłamstwo to nie tylko negowanie zdrowego rozsÂądku, ale takÂże naukowego dorobku wspĂłÂłczesnej medycyny oraz psychologii rozwojowej. Obie te nauki jednoznacznie ukazujÂą ciÂągÂłoÂśĂŚ rozwoju czÂłowieka — od poczĂŞcia i fazy prenatalnej poprzez wszystkie kolejne fazy istnienia. KaÂżdy student medycyny wie, Âże od momentu poÂłÂączenia plemnika z komĂłrkÂą jajowÂą mamy do czynienia z Âżywym, rozwijajÂącym siĂŞ, oddzielnym organizmem czÂłowieka, ktĂłry ma niepowtarzalne DNA oraz wÂłasnÂą grupĂŞ krwi. Mimo to przeciwnicy Âżycia twierdzÂą, Âże w niektĂłrych fazach rozwoju czÂłowiek nie jest czÂłowiekiem czy Âże w pierwszych tygodniach istnienia jest jedynie „zlepkiem komĂłrek”. Tego typu termin w ogĂłle nie istnieje w biologii ani medycynie. Gdyby obroĂący Âżycia gÂłosili powyÂższe niedorzecznoÂści, natychmiast zostaliby poddani miaÂżdÂżÂącej krytyce ze strony profesorĂłw wyÂższych uczelni, lekarzy i mediĂłw, ktĂłre przecieÂż deklarujÂą, Âże nie stojÂą po stronie Âżadnej ideologii lecz Âże opisujÂą rzeczywistoÂśĂŚ i uznajÂą ustalenia nauki. Gdy jednak powyÂższe absurdy gÂłoszÂą ci, ktĂłrzy walczÂą z Âżyciem, milknÂą zarĂłwno naukowcy, jak i dominujÂące media.

Istotnym elementem koalicji przeciw Âżyciu sÂą kÂłamstwa zwiÂązane z seksualnoÂściÂą i antykoncepcjÂą. Celem manipulacji w tej dziedzinie jest odrywanie wspĂłÂłÂżycia seksualnego od miÂłoÂści i pÂłodnoÂści po to, by kobieta i mĂŞÂżczyzna nie marzyli o potomstwie oraz by tworzyli pary bezpÂłodne. KÂłamstwo w tej dziedzinie przybiera tak absurdalne rozmiary, Âże niektĂłrzy lekarze twierdzÂą, iÂż przejawem zdrowia reprodukcyjnego jest... pozbawianie siĂŞ pÂłodnoÂści. „ZapominajÂą” o tym, Âże niepÂłodnoÂśĂŚ znajduje siĂŞ na liÂście chorĂłb WHO. Przejawem manipulacji, a takÂże rezygnacji z paĂąstwa prawa jest fakt, Âże ani policja, ani prokuratorzy nie ÂścigajÂą tych lekarzy, ktĂłrzy wypisujÂą recepty na Âśrodki wczesnoporonne, ani farmaceutĂłw, ktĂłrzy takie Âśrodki sprzedajÂą. Jest to przecieÂż wspĂłÂłudziaÂł w aborcji na Âżyczenie, a ta jest w Polsce zakazana prawem! Kolejne kÂłamstwo to twierdzenie, Âże antykoncepcja hormonalna nie niszczy zdrowia kobiet, mimo Âże o niszczÂących skutkach piszÂą w doÂłÂączonych ulotkach sami producenci tych zbĂŞdnych dla organizmu hormonĂłw. RĂłwnie absurdalne kÂłamstwo to twierdzenie, Âże Âśrodki antykoncepcyjne sÂą... lekiem. Takie twierdzenie byÂłoby uzasadnione wtedy, gdyby pÂłodnoÂśĂŚ byÂła chorobÂą. Pierwszymi ofiarami zmowy przeciw Âżyciu nie sÂą dzieci, lecz kobiety, ktĂłre stosujÂą antykoncepcjĂŞ i ktĂłre pÂłacÂą za to wÂłasnym zdrowiem.

Zmowa przeciw Âżyciu obejmuje rĂłwnieÂż kÂłamstwa na temat aborcji. Nie chodzi tylko o wspomniane juÂż kÂłamstwo, jakoby w fazie rozwoju prenatalnego dziecko nie byÂło jeszcze czÂłowiekiem. Takie kÂłamstwo przestaje byĂŚ obecnie potrzebne, gdyÂż sÂą juÂż takie paĂąstwa, ktĂłre dopuszczajÂą aborcjĂŞ poprzez porĂłd, czyli w sytuacji, w ktĂłrej nie da siĂŞ kÂłamaĂŚ, Âże to nie czÂłowiek. PojawiajÂą siĂŞ kolejne kÂłamstwa aborcyjne, na przykÂład twierdzenie, iÂż jest to „prawo” kobiety oraz „bezpieczny” dla jej zdrowia zabieg. Tymczasem nikt nie ma prawa do zabijania niewinnych ludzi. Zdrowym procesem jest porĂłd, a nie chirurgiczne odrywanie dziecka od organizmu matki. Zwolennicy aborcji ukrywajÂą nie tylko psychiczne, moralne i spoÂłeczne skutki aborcji, ale nawet skutki zdrowotne dla matki zabijanego dziecka. UkrywajÂą teÂż fakt, Âże najczĂŞÂściej na aborcjĂŞ decydujÂą siĂŞ te kobiety, ktĂłre stosujÂą antykoncepcjĂŞ, a nie te, ktĂłre dÂąÂżÂą do odpowiedzialnego rodzicielstwa w oparciu o znajomoÂśĂŚ naturalnego cyklu pÂłodnoÂści i panowanie nad popĂŞdem.

SzczegĂłlnie okrutnym kÂłamstwem aborcyjnym jest twierdzenie, Âże za Âżycie poczĂŞtego dziecka odpowiada wyÂłÂącznie matka. W rzeczywistoÂści w rĂłwnym stopniu za los dziecka odpowiedzialny jest ojciec. Nawet gdyby matka zgÂłosiÂła siĂŞ do lekarza, ktĂłry dokonuje aborcji i poleciÂła mu zabiĂŚ jej dziecko, to ojciec tegoÂż dziecka powinien byĂŚ przy niej i wyjaÂśniĂŚ lekarzowi, Âże Âżaden sÂąd nie pozbawiÂł go praw rodzicielskich i Âże nie pozwoli zrobiĂŚ krzywdy swemu synowi czy cĂłrce. JeÂśli pomimo tego lekarz podejmie czynnoÂści prowadzÂące do zabicia dziecka, to — po wyczerpaniu innych moÂżliwoÂści — ojciec ma prawo do obrony koniecznej dziecka aÂż do zabicia napastnika wÂłÂącznie. Przeciwnicy Âżycia udajÂą, Âże nie istnieje ktoÂś taki, jak ojciec dziecka.

Kolejna grupa kÂłamstw przeciwnikĂłw Âżycia zwiÂązana jest z ukrywaniem prawdy o procedurze in vitro. Ta procedura oznacza, Âże lekarz przypisuje sobie wÂładzĂŞ decydowania o tym, ktĂłrym z poczĂŞtych dzieci da szansĂŞ na rozwĂłj, a ktĂłre skaÂże na zamroÂżenie i prawdopodobnÂą ÂśmierĂŚ. W przypadku doprowadzenia pacjentki do ciÂąÂży mnogiej, w wielu przypadkach lekarz przypisuje sobie prawo do dokonania selektywnej aborcji w obliczu ciÂąÂży mnogiej, ktĂłrÂą sam sprowokowaÂł i ktĂłra moÂże zagraÂżaĂŚ Âżyciu matki i poczĂŞtych dzieci. Przeciwnicy Âżycia usiÂłujÂą za wszelkÂą cenĂŞ ukryĂŚ fakt, Âże in vitro to technika, ktĂłra polega na przekazywaniu Âżycia niewielu dzieciom za cenĂŞ zabijania wielu innych. A takÂże za cenĂŞ upokarzania rodzicĂłw i hormonalnej hiperstymulacji kobiety, ze wszystkimi negatywnymi — dla zdrowia i dla psychiki — konsekwencjami przyjmowania zbĂŞdnych dla organizmu hormonĂłw.

Radykalnym krokiem w szerzeniu cywilizacji Âśmierci jest eutanazja. W tym przypadku przeciwnicy Âżycia nie sÂą juÂż w stanie ukryĂŚ, Âże chodzi o zabijanie niewinnego czÂłowieka. Ich manipulacje polegajÂą na wmawianiu ludziom mÂłodym i zdrowym, Âże choroba albo podeszÂły wiek ich rodzicĂłw czy innych bliskich naleÂży traktowaĂŚ jak winĂŞ, za ktĂłrÂą moÂżna czÂłowieka legalnie skazaĂŚ na ÂśmierĂŚ. NawoÂływanie do eutanazji nie wynika ze wspĂłÂłczucia wobec cierpiÂących czy starszych, lecz jest konsekwencjÂą nawoÂływania do aborcji. Im mniej rodzi siĂŞ dzieci, tym mniej osĂłb chorych czy starszych spoÂłeczeĂąstwo jest w stanie otoczyĂŚ opiekÂą i wypÂłacaĂŚ im emerytury.

PrzewrotnoÂśĂŚ przeciwnikĂłw Âżycia przejawia siĂŞ w ich oburzeniu na drĂŞczenie zwierzÂąt, przy jednoczesnym kpieniu sobie z tych, ktĂłrzy sprzeciwiajÂą siĂŞ Âśmiertelnemu drĂŞczeniu ludzi. Koalicjanci na rzecz Âśmierci oburzajÂą siĂŞ na tych, ktĂłrzy nie szanujÂą Âżycia zwierzÂąt, ale nasyÂłajÂą „nieznanych sprawcĂłw” po to, by niszczyli wystawy uwraÂżliwiajÂące spoÂłeczeĂąstwo na drĂŞczenie dzieci w fazie rozwoju prenatalnego. Uczenie wybiĂłrczej wraÂżliwoÂści — wiĂŞkszej w odniesieniu do zwierzÂąt niÂż do ludzi! — to przejaw wyjÂątkowej podÂłoÂści przeciwnikĂłw Âżycia. DominujÂą w tym ateistyczni humaniÂści oraz partie lewicowe, ktĂłre od dziesiĂŞcioleci majÂą w swoich programach pozwolenie na legalne zabijanie jakiejÂś grupy obywateli. Przejawem cywilizacji Âśmierci jest to, Âże prawo chroni bardziej katĂłw niÂż ich ofiary. Gdyby Unia Europejska uznaÂła dzieci w fazie rozwoju prenatalnego za mordercĂłw, to by zakazaÂła aborcji, a gdyby uznaÂła je za aktywistĂłw gejowskich, to by im przyznaÂła przywileje. W Unii Europejskiej nie wolno bowiem zabijaĂŚ tych, ktĂłrzy zabijajÂą innych, a najwiĂŞksze przywileje otrzymujÂą ci, ktĂłrzy tworzÂą pary niepÂłodne i nie przekazujÂą Âżycia.

Koalicja wielu Âśrodowisk przeciw Âżyciu nie jest zjawiskiem przypadkowym. To konsekwencja demoralizacji, hedonizmu i konsumpcjonizmu. CzÂłowiek, ktĂłry nie kocha, staje siĂŞ Âśmiertelnym zagroÂżeniem dla siebie i innych ludzi. KÂłamstwo wiÂąÂże siĂŞ z egoizmem. KoalicjĂŞ przeciw Âżyciu tworzÂą kÂłamcy i demoralizatorzy, ktĂłrzy majÂą w tym swĂłj doraÂźny interes: finansowy i/lub polityczny. W koalicji na rzecz zabijania niewinnych ludzi sÂą producenci i sprzedawcy antykoncepcji, ktĂłrzy na truciznach zarabiajÂą wiĂŞcej niÂż przemysÂł farmakologiczny zarabia na lekach. W koalicji tej sÂą ci lekarze, ktĂłrzy zarabiajÂą na aborcji czy na in vitro, a takÂże ich medialni sprzymierzeĂący. Przedstawicielami cywilizacji Âśmierci sÂą egoiÂści, ktĂłrzy szukajÂą wygody Âżycia nawet za cenĂŞ zabicia wÂłasnych, nienarodzonych dzieci czy wÂłasnych, potrzebujÂących opieki rodzicĂłw. EgoiÂści dostosowujÂą myÂślenie do postĂŞpowania i manipulujÂą wÂłasnÂą ÂświadomoÂściÂą. Obecnie oszukiwanie samego siebie jest Âłatwiejsze niÂż kiedykolwiek przedtem, gdyÂż w ponowoczesnoÂści myÂślenie nie ma juÂż funkcji poznawczej i racjonalnej, lecz jedynie funkcjĂŞ estetycznÂą i emocjonalnÂą: ma byĂŚ „poprawne” politycznie i poprawiaĂŚ nastrĂłj.

ÂŻycia czÂłowieka nie ochroni ani medycyna, ani demokracja, ani tolerancja. Nie ochroni go nic poza miÂłoÂściÂą. Walka z Âżyciem najsÂłabszych - do katastrofy demograficznej wÂłÂącznie - bĂŞdzie trwaÂła dopĂłty, dopĂłki znowu nie zaczniemy wychowywaĂŚ kobiet i mĂŞÂżczyzn podobnych do Maryi i Âśw. Jozefa, czyli takich, ktĂłrzy w kaÂżdej sytuacji z miÂłoÂściÂą przyjmÂą i z miÂłoÂści ochroniÂą swoje dzieci: przed przemysÂłem antykoncepcyjnym, przed zbrodniczymi lekarzami, przed politykami, ktĂłrzy pozwalajÂą na legalne zabijanie bezbronnych obywateli. Na poczÂątku historii BĂłg powiedziaÂł: „Patrz! KÂładĂŞ dziÂś przed tobÂą Âżycie i szczĂŞÂście, ÂśmierĂŚ i nieszczĂŞÂście” (Pwt 30,15). Kto nie broni Âżycia, ten nie idzie drogÂą bÂłogosÂławieĂąstwa, gdyÂż bÂłogosÂławieĂąstwo i Âżycie sÂą ze sobÂą tak nierozerwalnie zwiÂązane, jak miÂłoÂśĂŚ i prawda.

Tekst, otrzymany od Autora, ukazaÂł siĂŞ w: GÂłos dla ÂŻycia, nr 3/2011, s. 16-17
.................................

Odpust na Jasnej GĂłrze - homilia abp. Michalika
Jasna GĂłra, 28.08.2011

O potrzebie odwaÂżnych i odpowiedzialnych chrzeÂścijan uczestniczÂących we wszystkich sferach Âżycia publicznego Czytaj i sÂłuchaj wiĂŞcej w mĂłwiÂł na Jasnej GĂłrze abp JĂłzef Michalik. Z udziaÂłem ponad 50 tys. wiernych w sanktuarium odbyÂły siĂŞ gÂłĂłwne uroczystoÂści ku czci Matki BoÂżej CzĂŞstochowskiej. Tegoroczne ÂświĂŞto jest ogĂłlnopolskim dziĂŞkczynieniem za beatyfikacjĂŞ Jana PawÂła II.

PrzewodniczÂący episkopatu Polski podczas sumy odpustowej porĂłwnaÂł KoÂściĂłÂł do domu, w ktĂłrym kaÂżdy, nawet marnotrawny syn, ma swoje miejsce, ale o ktĂłry kaÂżdy domownik ma obowiÂązek dbaĂŚ i ktĂłry kaÂżdy musi aktywnie budowaĂŚ. PrzypomniaÂł, Âże KoÂściĂłÂł to kaÂżdy ochrzczony. Zdaniem abp. Michalika tym, co najbardziej zagraÂża KoÂścioÂłowi i Polsce, jest dziÂś biernoÂśĂŚ i podziaÂł wewnĂŞtrzny: „Potrzeba odwaÂżnych i odpowiedzialnych chrzeÂścijan uczestniczÂących we wszystkich sektorach Âżycia spoÂłecznego i narodowego, nie lĂŞkajÂących siĂŞ przeszkĂłd i przeciwnoÂści. Trzeba chrzeÂścijan, ktĂłrzy od razu zwrĂłcÂą uwagĂŞ na sprofanowanÂą BibliĂŞ dartÂą na jakimÂś festiwalu”.

PosÂłuchaj homilii abp. JĂłzefa Michalika na Jasnej GĂłrze

Abp Michalik podkreÂśliÂł, Âże aktywnoÂśĂŚ dotyczy wszystkich, a oczekiwania, Âże KoÂściĂłÂł na czas kampanii wyborczej stanie siĂŞ „wielkim milczÂącym” sÂą nieuzasadnione, bo niezgodne z jego naukÂą spoÂłecznÂą: „Prawdziwe, twĂłrcze dziaÂłanie KoÂścioÂła, to jest odwaga chrzeÂścijaĂąskiego myÂślenia i stawiania tych wymagaĂą tym, ktĂłrych obdarzymy zaufaniem oraz rozliczania ich potem i jednoczeÂśnie pomagania dobrym”.

Kaznodzieja przypomniaÂł, Âże miÂłoÂśĂŚ do KoÂścioÂła i Polski mierzy siĂŞ nie sÂłowem, ale czynem.

Pielgrzymi wraz z episkopatem dziĂŞkujÂą dziÂś za „brylant polskiej ziemi” – Jana PawÂła II, jasnogĂłrskiego pielgrzyma, PapieÂża zawierzenia. UroczystoÂści potrwajÂą do pĂłÂźnego wieczora.

I. Tyras, Jasna GĂłra

(Serwis informacyjny PrzewodniczÂącego KEP)

Copyright © by Fundacja Opoka

http://www.opoka.org.pl/aktualnosci/news.php?id=39058&s=opoka

Alina Petrowa-Wasilewicz | EKAI | 29 SierpieĂą 2011 | Komentarze (2)

NadgorliwoÂśĂŚ ks. Natanka

Gdyby wiĂŞcej ksiĂŞÂży angaÂżowaÂło siĂŞ w pracĂŞ kapÂłaĂąskÂą tak gorliwie, jak ks. Natanek, wiele naszych parafii wyglÂądaÂłoby inaczej. Sedno problemu polega jednak na tym, Âże stawia siĂŞ ponad wÂładzÂą koÂścielnÂą i samowolnie przywÂłaszcza sobie coÂś, do czego nie ma prawa.
Stwierdza w rozmowie z KAI jezuita o. JĂłzef Augustyn. W wywiadzie mĂłwi on o wnioskach, jakie powinni wyciÂągnÂąĂŚ z tego zdarzenia wszyscy katolicy, a szczegĂłlnie ich duszpasterze.

Alina Petrowa-Wasilewicz: Od kilku miesiĂŞcy wokĂłÂł ks. Piotra Natanka, suspendowanego ksiĂŞdza, gromadzi siĂŞ grupa zwolennikĂłw. To zjawisko jest wyzwaniem dla caÂłej wspĂłlnoty wiernych, ujawnia teÂż nasze braki, grzechy i deficyty.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

O. JĂłzef Augustyn SJ: Pojedyncze sytuacje nie tyle ujawniajÂą, ile raczej dajÂą okazjĂŞ do refleksji nad stylem kapÂłaĂąskiego posÂługiwania. Jak KoÂściĂłÂł nie naleÂży do papieÂża, a diecezja do biskupa, tak wierni nie naleÂżÂą do ksiĂŞdza, ktĂłrym on posÂługuje. Ks. Natanek zawÂłaszcza ludzi, ktĂłrzy mu zaufali. Sam mianuje siĂŞ ich pasterzem. Naszym kapÂłaĂąskim grzechem bywa wÂłaÂśnie swoiste zawÂłaszczanie: koÂścielnych posÂług, rzeczy, pieniĂŞdzy, a nawet ludzi i traktowanie ich jakby byli naszÂą wÂłasnoÂściÂą. Szukamy nierzadko dla siebie lepszych funkcji, miejsc, czy stanowisk.

Kard. Carlo Martini powiedziaÂł kiedyÂś nieco prowokacyjnie, Âże w KoÂściele istnieje tylko jedna droga: droga awansu. KapÂłaĂąstwo nie moÂże byĂŚ miejscem autokracji i samorealizacji. Benedykt XVI zauwaÂżyÂł, Âże jeÂżeli kapÂłaĂąstwo jest wywyÂższeniem, jest to wywyÂższenie na krzyÂż. Kiedy funkcja kapÂłaĂąska jest waÂżniejsza od prostej ludzkiej uczciwoÂści czy teÂż wiĂŞzi z Chrystusem, mamy do czynienia ze swoistÂą idolatriÂą i naduÂżyciem.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Jakie potrzeby zaspakaja tego typu „charyzmatyczny” duszpasterz? Ma ÂłagodziĂŚ strach (w jego przekazie sÂą mocne akcenty zwiÂązane z koĂącem Âświata), jest odwoÂłaniem siĂŞ do emocji, budowaniem toÂżsamoÂści grupy dziĂŞki symbolom - uÂżywania okreÂślonych obrazĂłw, zwolennicy nakÂładajÂą czerwone pÂłaszcze i powoÂłujÂą na objawienia prywatne, itd.

Nie robiÂłbym ks. Natankowi zarzutĂłw z wymienionych w pytaniu spraw. KaÂżdÂą z nich moÂżna jakoÂś obroniĂŚ. PowiedziaÂłbym nawet wiĂŞcej, Âże doskonale wykorzystuje on pewne braki duszpasterskiego posÂługiwania wielu ksiĂŞÂży. Zbiera niektĂłre „popularne tematy” i podaje je ludziom. Oni widzÂą, Âże na czymÂś mu zaleÂży, Âże jest bardzo zaangaÂżowany. Z jednej strony wiele od ludzi wymaga w zakresie moralnych postaw, ale z drugiej dostosowuje siĂŞ teÂż do nich. Gdy chcÂą sÂłuchaĂŚ o koĂącu Âświata, to im o nim mĂłwi. Jezus teÂż mĂłwiÂł przecieÂż o koĂącu Âświata. Kazania ks. Natanka sÂą bardzo emocjonalne, bo to ludzi dotyka, porusza. A poniewaÂż wierni lubiÂą uroczyste liturgie, wiĂŞc posÂługuje siĂŞ bogatymi symbolami. Gesty, obrazy, stroje liturgiczne, sÂą przecieÂż waÂżne. Nawet powoÂływanie siĂŞ na prywatne objawienia teÂż moÂżna uratowaĂŚ. Lourdes, Fatima, La Salette sÂą przecieÂż oparte na prywatnych objawieniach.

ProszĂŞ nie gorszyĂŚ siĂŞ tym, co powiem: gdyby wiĂŞcej ksiĂŞÂży angaÂżowaÂło siĂŞ w pracĂŞ kapÂłaĂąskÂą tak gorliwie, jak ks. Natanek, wiele naszych parafii wyglÂądaÂłoby inaczej. Sedno caÂłego problemu polega jednak na tym, Âże sam stawia siĂŞ ponad wÂładzÂą koÂścielnÂą i samowolnie przywÂłaszcza sobie coÂś, do czego nie ma prawa. Biblia mĂłwi, Âże lepsze jest posÂłuszeĂąstwo od ofiary, a ulegÂłoÂśĂŚ od tÂłuszczu baranĂłw (por. 1 Sm 15, 22). Osobista gorliwoÂśĂŚ duszpasterska nie usprawiedliwi przecieÂż buntu przeciw swemu biskupowi.

Przyznam siĂŞ, Âże niektĂłre wypowiedzi ks. Natanka wrĂŞcz mnie przeraÂżajÂą. Po suspensie biskupa ludziom otwarcie powiedziaÂł, Âże to, co robi, jest z punktu widzenia kanonicznego niegodziwe. MĂłwi teÂż, Âże nie on jeden jednak tak siĂŞ zachowuje. Wielu innych ksiĂŞÂży sprawuje swoje funkcje niegodziwie, w grzechu, jak na przykÂład ci, ktĂłrzy ÂżyjÂą w konkubinacie. UprzedzaÂł przy tym ludzi, by – jeÂżeli sobie tego nie ÂżyczÂą – nie przyjmowali komunii z jego rĂŞki i nie Âłamali swoich sumieĂą. Ile w postawie ks. Natanka zagubienia psychicznego, a ile moralnego uporu i grzechu – to moÂże rozsÂądziĂŚ tylko sam Pan BĂłg. Nie nasza to sprawa. A poniewaÂż przyrzekaÂł posÂłuszeĂąstwo biskupowi, ten ma prawo go upominaĂŚ i wzywaĂŚ do zmiany postawy.

Jaki deficyt w formacji katolikĂłw ujawnia siĂŞ w osobach gromadzÂących siĂŞ wokĂłÂł suspendowanego? Dla nich nie ma znaczenia, Âże zostaÂł on suspendowany, Âże nie jest w ÂłÂącznoÂści z biskupem, czyli z KoÂścioÂłem, Âże jest nieposÂłuszny. Umyka im podstawowy, „koÂścioÂłotwĂłrczy” warunek. Brak wiedzy, lekcewaÂżenie autorytetĂłw, skrajny subiektywizm?

U ludzi, ktĂłrzy idÂą za ks. Natankiem, nie dopatrywaÂłbym siĂŞ zÂłej woli czy nawet lekcewaÂżenia KoÂścioÂła. Gdy powstaje ostry konflikt w parafii pomiĂŞdzy proboszczem a wikarym, ludzie teÂż siĂŞ dzielÂą. Kiedy kilka miesiĂŞcy temu w mediach mĂłwiÂło siĂŞ o podziaÂłach w KoÂściele polskim, wielu krzyczaÂło, Âże nie ma Âżadnych podziaÂłĂłw. A dlaczego miaÂłaby istnieĂŚ idealna jednoÂśĂŚ i harmonia w polskim KoÂściele, skoro juÂż w KoÂściele pierwotnym istniaÂły podziaÂły miĂŞdzy ApostoÂłami: Piotrem a PawÂłem, PawÂłem a BarnabÂą, by przywoÂłaĂŚ najbardziej znane. CĂłÂż w tym dziwnego, Âże istniejÂą miĂŞdzy nami jakieÂś podziaÂły? Pytanie, czy w naszych podziaÂłach zachowujemy siĂŞ uczciwie i z szacunkiem do ludzi patrzÂących inaczej.

W przypadku wiernych idÂących za ks. Natankiem niewiedza i subiektywizm mogÂą odgrywaĂŚ bardzo waÂżnÂą rolĂŞ. Ludzie, jak siĂŞ zdaje, nie sÂą do koĂąca Âświadomi powagi sytuacji, jakie stwarza „ich duszpasterz”. MogÂą problem nieco lekcewaÂżyĂŚ: cĂłÂż, Âże ksiÂądz pokÂłĂłciÂł siĂŞ z biskupem? MaÂło to mamy kÂłĂłtni. Ale to nie jest zwyczajna kÂłĂłtnia, podziaÂł; to moÂże byĂŚ poczÂątek rozÂłamu. Mimo wszystko moÂże niepokoiĂŚ nas fakt, Âże ks. Natanek porĂłwnuje siĂŞ do ekskomunikowanego abpa Marcela Lefebvre’a oraz wyÂświĂŞconych przez niego biskupĂłw. CzyÂżby Âświadomie dÂąÂżyÂł do schizmy?

Nie oskarÂżaÂłbym jednak ludzi, ale usiÂłowaÂł ich zrozumieĂŚ. Trzeba by teÂż z nimi rozmawiaĂŚ, aby mĂłc coÂś powiedzieĂŚ o ich motywacji. Tym wiĂŞksza wiĂŞc odpowiedzialnoÂśĂŚ i wina ksiĂŞÂży, kiedy tĂŞ niewiedzĂŞ ludzi wykorzystujÂą mÂącÂąc im w gÂłowach.
Ks. Natanek mĂłwi masĂŞ nielogicznych, sprzecznych z katechizmem rzeczy i nikogo to nie niepokoi. Co dzieje siĂŞ z naszÂą formacjÂą katolickÂą?

W wypadku ks. Natanka mamy najpierw – jak sÂądzĂŞ – opĂłr wobec koÂścielnej wÂładzy, a potem dopiero „niepoprawnoÂści teologiczne”. MoÂże i niejeden ksiÂądz mĂłwi rzeczy sprzeczne z katechizmem. Kiedy ksiÂądz zdradza swoje sympatie polityczne na ambonie, czy nie mĂłwi rzeczy sprzecznych z nauczaniem KoÂścioÂła? Jestem peÂłen podziwu dla wiernych, ktĂłrzy tak cierpliwie sÂłuchajÂą nieraz naszych – jakÂże niedoskonaÂłych – kazaĂą. To wyraz ich wiary. A jeÂżeli ktoÂś, odchodzÂąc od konfesjonaÂłu, czuje siĂŞ upokorzony, to czy usÂłyszaÂł tam dobrÂą nowinĂŞ? Brak wyczucia i delikatnoÂści w konfesjonale to jeden z wiĂŞkszych naszych grzechĂłw. Co jest z naszÂą formacjÂą katolickÂą? – pyta pani. To waÂżne pytanie. Ale nie potrzeba skandalu wywoÂłanego przez ks. Natanka, by je sobie postawiĂŚ. W caÂłej posÂłudze i nauczaniu ks. Natanka zaczyna dominowaĂŚ jakaÂś samowola.

Czy widzi Ojciec jakieÂś analogie lub podobieĂąstwa z innymi zjawiskami z przeszÂłoÂści KoÂścioÂła?

Historyk KoÂścioÂła, ktĂłry dobrze zna analogiczne sytuacje z przeszÂłoÂści oraz sprawĂŞ ks. Natanka, pewnie mĂłgÂłby dopatrzyĂŚ siĂŞ podobieĂąstw. ByÂłbym bardzo ostroÂżny w prognozowaniu przyszÂłoÂści tego, co dzieje siĂŞ wokĂłÂł niego. KierujÂąc siĂŞ bardziej intuicjÂą niÂż szczegĂłÂłowÂą analizÂą sytuacji, byÂłbym skÂłonny twierdziĂŚ, Âże caÂły ruch wokĂłÂł ks. Natanka wygaÂśnie z czasem w sposĂłb naturalny. Kto dziÂś pamiĂŞta o „objawieniach” w OÂławie i o co tam chodziÂło? A przecieÂż zjeÂżdÂżali tam ludzie z caÂłej Polski. SÂądzĂŞ, Âże gdyby nie internet, ks. Natanek by nie zaistniaÂł. W jednym kazaniu chwali siĂŞ wiernym, Âże danego dnia miaÂł dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy wejÂśĂŚ na swojÂą stronĂŞ internetowÂą. ByÂło to w dniach najwiĂŞkszego nagÂłoÂśnienia jego wypowiedzenia posÂłuszeĂąstwa biskupowi. CĂłÂż to jest w internecie dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy?

Jak powinni na to zjawisko reagowaĂŚ Âświeccy oraz duszpasterze? Czy przez taki „dopust” Pan BĂłg coÂś chce nam powiedzieĂŚ, czy jest to wyzwanie dla Âświeckich i duszpasterzy?

WinniÂśmy reagowaĂŚ bardzo pokornie, w duchu prawdy, z wiarÂą, z szacunkiem, miÂłoÂściÂą i wspĂłÂłczuciem dla ks. Natanka i ludzi, ktĂłrzy zostali przy nim. Nie wiem, co Pan BĂłg chce nam powiedzieĂŚ, ale z pewnoÂściÂą winniÂśmy potraktowaĂŚ tĂŞ sytuacjĂŞ jako wyzwanie. Dlaczego ludzie idÂą za zbuntowanym ksiĂŞdzem? To jest – w moim odczuciu – bardzo waÂżne pytanie dla nas, ksiĂŞÂży. Z kim my ich najpierw wiÂąÂżemy: z sobÂą, z hierarchiÂą, ze strukturami koÂścielnymi czy teÂż z Jezusem? Wszystko, co nie prowadzi w KoÂściele do Jezusa, zwodzi ludzi, okÂłamuje ich i staje siĂŞ przeszkodÂą w ich zbawieniu. W KoÂściele wszystko i wszyscy majÂą sÂłuÂżyĂŚ wyÂłÂącznie Jezusowi. Inne waÂżne pytanie: o co nam chodzi, osobiÂście, gdy pracujemy z ludÂźmi i dla ludzi? Czego my oczekujemy od ludzi? Jaka jest bezinteresownoÂśĂŚ naszej posÂługi?

SprawĂŞ ks. Natanka trzeba teÂż potraktowaĂŚ z najwyÂższym spokojem i cierpliwoÂściÂą. Im wiĂŞcej bĂŞdzie krytyki, rozdzierania szat, potĂŞpiania, tym sprawa moÂże dÂłuÂżej siĂŞ ciÂągnÂąĂŚ. Za buntem ks. Natanka przeciw jego biskupowi jest teÂż jego osobisty dramat, jego cierpienie. W swojej nieco ekshibicjonistycznej szczeroÂści wcale tego nie ukrywa. Po ogÂłoszeniu suspensy skarÂżyÂł siĂŞ do ludzi: „Zabrano mi wszystko”. Rzecz w tym, Âże w KoÂściele my nie mamy nic na wÂłasnoÂśĂŚ. I tak, gdy przychodzi wiek emerytalny, wÂładza koÂścielna pozbawia funkcji i stanowisk nie tylko ksiĂŞÂży, ale i biskupĂłw, choĂŚ niejeden byÂłby w stanie jeszcze dÂługo posÂługiwaĂŚ. I choĂŚ zachowanie ks. Natanka nas dotyka, to jednak nie daje nam prawa do jakiegokolwiek lekcewaÂżenia jego bĂłlu. A kiedy ks. Natanek wypomina nam nasze koÂścielne grzechy i sÂłaboÂści, nie naleÂży z tym polemizowaĂŚ, ale braĂŚ sobie to do serca.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/nadgorliwosc-ks-natanka,5108,page1.html
.........................

Cassandra Spratling | Los Angeles Times | 29 SierpieĂą 2011 | Komentarze (2)

Wiara czyni cuda

Jeszcze niedawno medycynĂŞ i religiĂŞ oddzielaÂła wyraÂźna granica. Lekarz leczyÂł ciaÂło, a duchowny zajmowaÂł siĂŞ duszÂą. DziÂś mamy coraz wiĂŞcej dowodĂłw na to, Âże wiara i duchowoÂśĂŚ wspomagajÂą proces powrotu do zdrowia.
Co ÂśrodĂŞ ponad 250 osĂłb uczestniczy w mszy ÂświĂŞtej w intencji chorych w Solanus Casey Center w Detroit. ModlÂą siĂŞ o uzdrowienie siebie lub kogoÂś ze swoich bliskich. Ostatnio wÂśrĂłd wiernych zgromadzonych w oÂśrodku byÂła 28-letnia Katie Valenti z Plymouth w stanie Michigan. W styczniu u Valenti zdiagnozowano drugie stadium raka piersi. PrzeszÂła juÂż dwie operacje i osiem cykli chemioterapii, a w sierpniu czeka jÂą jeszcze radioterapia. Wiara zawsze byÂła waÂżna dla rodziny Valenti, ale nowotwĂłr daÂł im jeszcze jeden powĂłd, by siĂŞ modliĂŚ.

DziĂŞki coraz szerszym badaniom i rosnÂącej liczbie lekarzy, dla ktĂłrych wiara jest integralnÂą czĂŞÂściÂą praktyki, religia i medycyna wyciÂągajÂą do siebie rĂŞce nie tylko w szpitalnej kaplicy. – Istnieje wiele dowodĂłw naukowych potwierdzajÂących, Âże modlitwa, wiara i ogĂłlnie duchowoÂśĂŚ pozytywnie wpÂływajÂą na proces powrotu do zdrowia – mĂłwi dr Michael Seidman, dyrektor medyczny oÂśrodka Center for Complementary and Integrative Medicine. – Nie ma znaczenia w co wierzysz, waÂżne, Âże w ogĂłle wierzysz.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Seidman, ktĂłry jest teÂż chirurgiem dodaje, Âże nie raz po uzyskaniu zgody rodziny modliÂł siĂŞ z pacjentami przed operacjÂą. – Zawsze pytam, czy mogĂŞ doÂłÂączyĂŚ – mĂłwi. – Jestem z nimi, by dodawaĂŚ im otuchy, by nawiÂązaĂŚ wiĂŞÂź. PokazujĂŞ, Âże ja teÂż wierzĂŞ i Âże religia jest dla mnie waÂżna. To na pewno nie szkodzi, a jeÂśli ludzie wierzÂą, Âże im pomoÂże, to taka wiara wspomaga proces powrotu do zdrowia.

– Modlitwa daje odwagĂŞ do walki – twierdzi Katie Valenti. – Gdy usÂłyszaÂłam diagnozĂŞ, przeÂżywaÂłam trudne chwile. Mama namawiaÂła mnie: „Podziel siĂŞ z Nim swoimi niepokojami, strachem, zmartwieniami, bĂłlem i powiedz: DziÂś nie umiem sobie z tym poradziĂŚ, ale wiem, Âże Ty moÂżesz”. RobiÂłam jak radziÂła i czuÂłam siĂŞ lepiej, jakoÂś przeÂżywaÂłam kaÂżdy kolejny dzieĂą. DziÂś modlĂŞ siĂŞ i dziĂŞkujĂŞ Bogu za to, Âże jeszcze tu jestem.

Nie tylko wiara wchodzi do szpitali, ale i szpitale zaczynajÂą zaglÂądaĂŚ do domĂłw modlitwy. W 2009 roku system opieki zdrowotnej Henry Ford Health System rozpoczÂąÂł wdraÂżanie programu, ktĂłrego celem byÂło zredukowanie dysproporcji w dostĂŞpie do opieki medycznej wÂśrĂłd spoÂłecznoÂści afroamerykaĂąskiej. W czterech koÂścioÂłach otwarto punkty informacyjne, gdzie parafianie mogÂą uzyskaĂŚ odpowiedzi i wskazĂłwki zwiÂązane z rozmaitymi problemami zdrowotnymi: jak otyÂłoÂśĂŚ, cukrzyca, wysokie ciÂśnienie, choroby serca, czy HIV. Do koĂąca roku w Detroit powstanie jeszcze szeÂśĂŚ takich punktĂłw.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Autorem programu jest Wilma Ruffin, menadÂżer programĂłw badawczych w Henry Ford Health System, ktĂłra otwarcie przyznaje, Âże swoje Âżycie zawdziĂŞcza modlitwie. Krewni mĂłwili jej, Âże gdy siĂŞ urodziÂła, nie oddychaÂła. Lekarz od razu stwierdziÂł zgon i zakryÂł jej ciaÂło. Gdy ciotka, babka i poÂłoÂżna zaczĂŞÂły siĂŞ modliĂŚ, Ruffin nagle odzyskaÂła oddech. Lekarz ostrzegÂł wĂłwczas rodzicĂłw, Âże dziecko bĂŞdzie mieĂŚ uszkodzenie mĂłzgu. A jednak nie miaÂła. – UratowaÂła mnie modlitwa – przekonuje 60-letnia Ruffin.
Z badania przeprowadzonego w tym roku przez Uniwersytet Stanowy w Wayne wynika, Âże u pacjentĂłw z urazowym uszkodzeniem mĂłzgu, ktĂłrzy czujÂą bliskoÂśĂŚ i opiekĂŞ istoty wyÂższej, rehabilitacja przynosi lepsze efekty. Wyniki obserwacji 88 pacjentĂłw Instytutu Rehabilitacji w Detroit opublikowano w lutowym numerze czasopisma „Rehabilitation Psychology”.

– Poczucie ÂłÂącznoÂści z istotÂą wyÂższÂą ma pozytywny wpÂływ na samopoczucie pacjentĂłw i ich funkcje Âżyciowe. Chorzy nie tylko czuli siĂŞ lepiej, badanie dowiodÂło, Âże lepiej funkcjonowali i lepiej radzili sobie z codziennymi czynnoÂściami – mĂłwi neuropsycholog Brigid Waldron-Perrine, ktĂłra kierowaÂła badaniami.

Za pomocÂą odpowiednich kwestionariuszy zespĂłÂł badaczy oszacowaÂł poziom zaangaÂżowania w praktyki duchowe, wierzenia, a takÂże samopoczucie fizyczne i psychiczne pacjentĂłw. Uczestnicy eksperymentu i ich bliscy udzielili teÂż informacji o tym, jak pacjenci radzÂą sobie z codziennymi obowiÂązkami w rodzaju zarzÂądzania wÂłasnym budÂżetem czy Âżyciem spoÂłecznym. – Poczucie ÂłÂącznoÂści z siÂłÂą wyÂższÂą zwykle wiÂązaÂło siĂŞ z pozytywnym efektem rehabilitacji – mĂłwi Waldron-Perrine.

DziĂŞki grantowi uzyskanemu od Centrum Zwalczania i Zapobiegania ChorĂłb, Jane Teas z Uniwersytetu PoÂłudniowej Karoliny mogÂła przeprowadziĂŚ wywiad lekarski ze 135 osobami wierzÂącymi, Âże zostaÂły uzdrowione przez Boga. Wyniki badaĂą, ktĂłre opublikowaÂła w ubiegÂłym roku, ukazaÂły siĂŞ teÂż w formie ksiÂąÂżki „Faith Heals: Stories of God's Love”.

"Te historie to Âświadectwo wyÂższej obecnoÂści i mocy Boga, ale nie jako biernej siÂły czy istoty siedzÂącej samotnie na tronie niebieskim. BĂłg z tych opowieÂści to istota aktywna, dziĂŞki ktĂłrej rany i choroby przemieniajÂą siĂŞ w zdrowie, dobre samopoczucie, radoÂśĂŚ; ten BĂłg zsyÂła wizje, sny, szepcze do serc" - pisze we wstĂŞpie autorka.

– Nie namawiamy, by pacjenci wyrzucali leki – zapewniaÂła Teas w wywiadzie. – MĂłwimy tylko, Âże wierze towarzyszy jakaÂś moc. Nie mogĂŞ powiedzieĂŚ, Âże to coÂś nierealnego. W naszym Âświecie jest siÂła, o ktĂłrej wiemy zbyt maÂło, by jÂą odrzuciĂŚ.

67-letni Greg Jonesku z Novi w stanie Michigan jest w okresie remisji po dwĂłch atakach raka prostaty, cierpi teÂż na chorobĂŞ serca. OkoÂło piĂŞĂŚ lat temu zaczÂąÂł siĂŞ udzielaĂŚ w swoim koÂściele. Jonesku twierdzi, Âże dziĂŞki wierze i modlitwie odzyskaÂł przynajmniej zdrowie emocjonalne. – Mam lepsze podejÂście do Âżycia – mĂłwi. – Jestem bardziej zrelaksowany, pogodzony. Nie denerwujĂŞ siĂŞ jak dawniej. To chyba efekt tego, Âże uÂświadomiÂłem sobie, iÂż tak naprawdĂŞ nie mam kontroli nad moim Âżyciem, ale istnieje ktoÂś, kto je kontroluje. ChcĂŞ byĂŚ blisko tego kogoÂś.

Wielu wierzÂących nie potrzebuje Âżadnych zapewnieĂą naukowych czy medycznych, by wierzyĂŚ. – Gdyby moÂżna to udowodniĂŚ, nie byÂłaby to wiara – mĂłwi wielebny Larry Webber z Solanus Casey Center w Detroit, ktĂłry raz w tygodniu odprawia mszĂŞ w intencji chorych. Duchowny zapewnia, Âże mogÂą w niej uczestniczyĂŚ wyznawcy wszystkich religii, ktĂłrzy potrzebujÂą takiej pomocy.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/wiara-czyni-cuda,5106,page1.html

Cytat: east Sierpień 30, 2011, 13:34:13

ZagadkÂą dla mnie jest to, czemu ludzie odrzucajÂą wiedzĂŞ na rzecz wiary?

a jeÂśli wiedza naukowcĂłw- to tylko wiara w swoje poglÂądy..?

"Odkodowywanie Âświata

Kategorie: Astrologia, Astronomia, BroĂą, EZOTERYKA, KOSMOS, NAUKA, technologie
Tagi: astrologia, fizyka, grawitacja, Majowie, Maurice Cotterell, phaser gun, plamy na SÂłoĂącu, Star Trek, technologie

W 1989 r. naukowiec Maurice Cotterell, znalazÂł sposĂłb na obliczenie czasu trwania przebiegunowania magnetycznego na SÂłoĂącu. Odkrycie to miaÂło olbrzymie konsekwencje, bo pomogÂło zÂłamaĂŚ kod do zrozumienia staroÂżytnych cywilizacji, w ktĂłrych centralnÂą rolĂŞ peÂłniÂło SÂłoĂące. Odkrycie to pozwoliÂło mu zajrzeĂŚ nie tylko w naszÂą przeszÂłoÂśĂŚ, ale takÂże i przyszÂłoÂśĂŚ. Maurice Cotterell napisaÂł wÂłaÂśnie swojÂą najnowszÂą ksiÂąÂżkĂŞ pt. „Future Science” („Nauka przyszÂłoÂści”), w ktĂłrej ÂłÂączy ze sobÂą naukĂŞ z wierzeniami religijnymi udowadniajÂąc, Âże obie te domeny mogÂą funkcjonowaĂŚ obok siebie nie wykluczajÂąc siĂŞ nawzajem.

Maurice Cotterell rozpoczÂąÂł swojÂą edukacjĂŞ od SzkoÂły Morskiej, gdzie zdobyÂł zawĂłd radionawigatora. PracowaÂł na statkach handlowych i podczas wykonywania czynnoÂści nawigacyjnych rozmyÂślaÂł o rozmaitych dziedzinach Âżycia, w ktĂłrych SÂłoĂące peÂłniÂło doniosÂłÂą rolĂŞ. RozwaÂżaÂł zasadnoÂśĂŚ i doniosÂłoÂśĂŚ astrologii a takÂże rolĂŞ, jakÂą odgrywajÂą plamy na SÂłoĂącu, w jaki sposĂłb siĂŞ pojawiajÂą, dlaczego staroÂżytne cywilizacje jak np. MajĂłw czy Egipcjan, oddawaÂły czeÂśĂŚ SÂłoĂącu itd.

Ok. 1986 r. pojÂąÂł on znaczenie astrologii i zrozumiaÂł w jaki sposĂłb poÂłoÂżenie planet wpÂływa na Âżycie kaÂżdego czÂłowieka. To zainspirowaÂło go do dalszych badaĂą. PrzyszÂło mu to tym Âłatwiej, Âże funkcjĂŞ radionawigatora na statku przejĂŞÂły satelity i Cotterell stanÂąÂł w obliczu zmiany zawodu. SkoĂączyÂł szkoÂłĂŞ handlowÂą i zarzÂądzaÂł finansami jednego z brytyjskich uniwersytetĂłw. MajÂąc do dyspozycji uniwersyteckie komputery postanowiÂł obliczyĂŚ rachunek prawdopodobieĂąstwa pojawiania siĂŞ plam na SÂłoĂącu, dziĂŞki czemu udaÂło mu siĂŞ stwierdziĂŚ, jakim cyklom sÂą one podporzÂądkowane.

DÂługotrwaÂłe obliczenia wykazaÂły, Âże cykl sÂłoneczny trwa 187 lat i jest czĂŞÂściÂą dÂłuÂższego cyklu trwajÂącego 18139 lat. Te dwa cykle okazaÂły siĂŞ byĂŚ rezultatem krĂłtszych cyklĂłw trwajÂących 11.49 roku. Plamy na SÂłoĂącu byÂły obserwowane przez wszystkie staroÂżytne cywilizacje.
Cykl powtarzajÂący siĂŞ co 11.49 roku mieszaÂł siĂŞ z innym cyklem, ktĂłre poÂłÂączone razem tworzyÂły cykl 187 letni a ten z kolei tworzyÂł ten najdÂłuÂższy, ponad 18 tys. letni. Wnioskiem z tych obliczeĂą byÂło to, Âże kaÂżdy z tych cyklĂłw moÂżna byÂło podzieliĂŚ na podcykle trwajÂące po 3742 lata czyli 1366040 dni. Liczba ta wkrĂłtce okazaÂła siĂŞ byĂŚ niezwykle waÂżna, gdy po wizycie w jednej z bibliotek, w ksiÂąÂżce na temat astronomii MajĂłw, Cotterell odkryÂł, Âże w systemie religijnym tej cywilizacji dokÂładnie tÂą liczbĂŞ uznawano za liczbĂŞ ÂświĂŞtÂą. OczywiÂście wciÂąÂż czekaÂło na odpowiedÂź pytanie w jaki sposĂłb Majowie doszli do tej liczby bez uÂżycia supernowoczesnych komputerĂłw, ktĂłre obliczaÂły tÂą liczbĂŞ dla Cotterella przez wiele tygodni. To zdumiewajÂące odkrycie spowodowaÂło, Âże Cotterell postanowiÂł przyjrzeĂŚ siĂŞ bliÂżej kulturze MajĂłw i wyjechaÂł do Meksyku.

Rozumienie Âświata i praw nim rzÂądzÂących prezentowane dziÂś przez Cotterella z pewnoÂściÂą nie zjednuje mu przyjaciĂłÂł w Âśrodowisku naukowym. Akademicy nie sÂą w stanie zaakceptowaĂŚ jego podejÂścia do nauki. Nadmiar odkryĂŚ i znalezienie odpowiedzi na wszystkie (!) pytania, jakie zadaje wspĂłÂłczesna fizyka wprawiÂło Âświat naukowy w osÂłupienie. Cotterell zdefiniowaÂł jak dziaÂła grawitacja, pole magnetyczne, elektrycznoÂśĂŚ na poziomie atomowym i wiele innych zagadnieĂą naukowych. Typowy, ortodoksyjny fizyk, ktĂłry caÂłe swoje Âżycie spĂŞdziÂł na uczelni i nie byÂł w stanie nawet zbliÂżyĂŚ siĂŞ do odpowiedzi choĂŚby na jedno z tych pytaĂą z pewnoÂściÂą nie bĂŞdzie traktowaÂł przyjaÂźnie osoby, ktĂłra otwarcie mĂłwi, Âże wszystkie te lata spĂŞdzone na uczelni i uzyskane na niej tytuÂły naukowe sÂą oparte w caÂłoÂści na kolosalnym bÂłĂŞdzie (!).

Cotterell jest teÂż w stanie wykazaĂŚ, w ktĂłrym momencie wspĂłÂłczesna nauka skrĂŞciÂła w ÂślepÂą uliczkĂŞ. Wszystko zaczĂŞÂło siĂŞ wraz ze zÂłÂą interpretacjÂą zjawisk fizycznych w latach 20-30 zeszÂłego wieku. Jednak aby naprawiĂŚ ten bÂłÂąd, nauka musiaÂłaby przyznaĂŚ siĂŞ do bÂłĂŞdu i cofnÂąĂŚ do momentu gdzie go popeÂłniÂła, bo wszystko wskazuje na to, Âże bÂłÂądzi ona juÂż przez co najmniej 80 lat.

Trudno jednak wyobraziĂŚ sobie takie dobrowolne posuniĂŞcie ze strony naukowcĂłw, bo to wykazaÂłoby, Âże ich „wiedza” z takim trudem zdobyta – jest niepotrzebna. ByÂłaby to takÂże kompromitacjÂą nauki, ktĂłra brnÂąc w zaÂślepieniu przed siebie, nie zdoÂłaÂła odkryĂŚ jak bardzo bÂłÂądzi. ZaÂślepienie nauki wynika z ignorowania dorobku czÂłowieka z przeszÂłoÂści i Cotterell byÂł w stanie doceniĂŚ to badajÂąc kultury MajĂłw, InkĂłw czy Egipcjan. Niczego sam nie odkryÂł a jedynie rozszyfrowaÂł to, co od dawna byÂło odkryte.

Dla akademikĂłw jest to puÂłapka, bo gdyby nagle zechcieli zmieniĂŚ swoje podejÂście do wiedzy szybko staliby siĂŞ bezrobotni, bo ustaÂłoby finansowanie uniwersytetĂłw, gdyby okazaÂło siĂŞ, Âże wszystkie odpowiedzi na waÂżne pytania sÂą znane i nie ma juÂż czego odkrywaĂŚ.

PracujÂąc nad nowÂą teoriÂą grawitacji Cotterel znalazÂł takÂże sposĂłb w jaki moÂżna stworzyĂŚ fale grawitacyjne a takÂże fale antygrawitacyjne. ZdaÂł sobie wĂłwczas sprawĂŞ, Âże fale antygrawitacyjne spowodujÂą molekularnÂą dezintegracjĂŞ materii. Aby pojÂąĂŚ ten problem, naleÂży zrozumieĂŚ w jaki sposĂłb atomy ÂłÂączÂą siĂŞ ze sobÂą. Cotterell zauwaÂżyÂł, Âże istniejÂą trzy rodzaje takich poÂłÂączeĂą z czego dwa konwencjonalne i akceptowalne przez akademickÂą fizykĂŞ. Pierwsze z nich jest wiÂązaniem jonowym w ktĂłrym dwa jony – pozytywny i negatywny przyciÂągajÂą siĂŞ nawzajem. Drugie jest wiÂązaniem kowalencyjnym w ktĂłrym atomy posiadajÂą wspĂłlne elektrony. Trzecim wiÂązaniem jest wiÂązanie wodorowe, ktĂłrego nikt tak naprawdĂŞ nie rozumie, bo jeÂśli atomy wodoru majÂą wspĂłlny elektron, to nie bĂŞdzie w wiÂązaniu innych elektronĂłw, bo kaÂżdy atom wodoru ma tylko jeden elektron. Atom wodoru jest bardzo prostym atomem. Jest zbudowany z jednego Âładunku pozytywnego i jednego negatywnego, nie moÂże wiĂŞc dzieliĂŚ ze sobÂą elektronu bez rozbicia siĂŞ na dwie czĂŞÂści.

Przez jakiÂś czas panowaÂło w nauce przeÂświadczenie, Âże atomy wodoru ÂłÂączÂą siĂŞ ze sobÂą w jakiÂś inny sposĂłb. Wg. Cotterela jest to pole grawitacyjne, ktĂłre umoÂżliwia poÂłÂączenie siĂŞ ze sobÂą atomĂłw wodoru. Tak wiĂŞc jeÂśli uÂżyjemy antygrawitacji zaÂłamiemy molekularnÂą strukturĂŞ w tych poÂłÂączeniach. JeÂśli uÂżyjemy antygawitacji oÂświetlajÂąc niÂą wodĂŞ, molekularne poÂłÂączenia, ktĂłre trzymajÂą atomy tlenu i wodoru razem ze sobÂą – po prostu siĂŞ rozpadnÂą. Woda zniknie i na jej miejscu powstanie wielka iloÂśĂŚ tlenu i wodoru. W praktyce oznacza to moÂżliwoÂśĂŚ nieograniczonej produkcji wodoru potrzebnego do napĂŞdu samochodĂłw i produkcji energii a takÂże jako produkt uboczny tlen, ktĂłry doskonale wzbogaci naszÂą atmosferĂŞ. JeÂśli jednak w tej wodzie bĂŞdzie pÂływaĂŚ ryba czy czÂłowiek to takÂże i on ulegnie dezintegracji. Taka reakcja moÂże byĂŚ wykorzystana do stworzenia broni znanej z filmĂłw Star Trek.

Cotterell podejrzewa, Âże zaakceptowanie jego teorii wiÂązaÂłoby siĂŞ z powstaniem takiej broni i Rosjanie czy ChiĂączycy z pewnoÂściÂą nie mieliby oporĂłw aby jej uÂżyĂŚ. I jest to jedyny powĂłd ktĂłry w jakiÂś sposĂłb tÂłumaczy niechĂŞĂŚ nauki do tak oczywistych odkryĂŚ."
http://nowaatlantyda.com/2011/05/10/odkodowywanie-swiata/

Bogu niech bĂŞdÂą dziĂŞki

JarosÂław StrĂłÂżyk | PrzeglÂąd Katolicki | 7 Czerwiec 2011 | Komentarze (0)

W niedzielĂŞ 5 czerwca obchodzony bĂŞdzie juÂż czwarty DzieĂą DziĂŞkczynienia. To okazja, by przypomnieĂŚ sobie, jak wielkie znaczenie ma proste sÂłowo „dziĂŞkujĂŞ”.
Budowa ÂŚwiÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej, ktĂłra powstaje na polach wilanowskich pod WarszawÂą, jest czĂŞsto w mediach przedstawiana jako niepotrzebna inwestycja, przykÂład megalomanii polskiego KoÂścioÂła. Krytykuje siĂŞ jÂą za rozmach, z jakim zostaÂła zaprojektowana, i olbrzymie koszty. W tej caÂłej krytyce umyka gdzieÂś cel jej budowy i fakt, Âże staÂła siĂŞ ona okazjÂą do przypomnienia, jak waÂżne jest dziĂŞkowanie Bogu za wszystko, co mamy. – Ta budowa rzeczywiÂście nie miaÂłaby sensu, gdyby nie wypeÂłniaÂła jej gÂłĂŞboka treÂśĂŚ – mĂłwi kard. Kazimierz Nycz, metropolita warszawski. – TÂą treÂściÂą jest dziĂŞkczynienie Bogu za naszÂą ojczyznĂŞ, za KoÂściĂłÂł i za kaÂżde dobro, ktĂłre nas spotyka – podkreÂśla.

NiewypeÂłnione zobowiÂązanie

SkÂąd w ogĂłle wziÂąÂł siĂŞ pomysÂł postawienia takiej ÂświÂątyni? Idea jej budowy siĂŞga czasĂłw krĂłla StanisÂława Augusta Poniatowskiego. Wzniesienie ÂŚwiÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej uchwalili w 1791 r. posÂłowie Sejmu Czteroletniego jako wyraz wdziĂŞcznoÂści za uchwalenie Konstytucji 3 maja. Na przeszkodzie powstania ÂświÂątyni stanĂŞÂła wojna z RosjÂą, a pĂłÂźniej rozbiory. PomysÂł jednak nigdy nie umarÂł. Po odzyskaniu po ponad 120 latach niepodlegÂłoÂści powrĂłcono do idei budowy. ÂŚwiÂątynia miaÂła zostaĂŚ wotum wdziĂŞcznoÂści za odzyskanie wolnoÂści. Wybuch II wojny Âświatowej, okupacja hitlerowska oraz dyktatura komunistyczna uniemoÂżliwiÂły realizacjĂŞ budowy przez nastĂŞpne kilkadziesiÂąt lat. Z inicjatywÂą kolejnego powrotu do idei wzniesienia ÂświÂątyni wystÂąpiÂł prymas Polski JĂłzef Glemp, ktĂłry przypomniaÂł o niewypeÂłnionym zobowiÂązaniu narodu polskiego. W uchwale powziĂŞtej z okazji 200-lecia Konstytucji 3 maja Komisja Konstytucyjna Senatu RP potwierdziÂła aktualnoÂśĂŚ zÂłoÂżonego niegdyÂś Âślubu. 13 czerwca 1999 r. Ojciec ÂŚwiĂŞty Jan PaweÂł II poÂświĂŞciÂł kamieĂą wĂŞgielny pod budowĂŞ ÂświÂątyni. Budowa rozpoczĂŞÂła siĂŞ w 2003 r. Mimo rĂłÂżnych przeciwnoÂści losu prace na budowie postĂŞpowaÂły. Efekt moÂżna oglÂądaĂŚ dziÂś w Wilanowie. ÂŚwiÂątynia stoi w stanie surowym. W lutym na jej kopule zamontowano krzyÂż. – Mam nadziejĂŞ, Âże na przeÂłomie 2012 i 2013 r. ÂświÂątynia w stanie pĂłÂłsurowym zostanie poÂświĂŞcona. Na jej ostateczny wyglÂąd przyjdzie nam zapewne poczekaĂŚ jeszcze wiele lat, ale waÂżne, Âże koÂściĂłÂł zacznie sÂłuÂżyĂŚ wiernym – mĂłwi kard. Nycz.

Nie tylko mury

Z jego inicjatywy powoÂłano do Âżycia Centrum OpatrznoÂści BoÂżej. W ramach centrum powstaje nie tylko sama ÂświÂątynia, ale teÂż wiele innych instytucji. JuÂż w tej chwili przy centrum dziaÂła Instytut PapieÂża Jana PawÂła II, ktĂłry gromadzi i kataloguje pamiÂątki zwiÂązane z naszym wielkim rodakiem. W przyszÂłoÂści powstanie takÂże centrum wolontariatu oraz hospicjum. BiorÂąc pod uwagĂŞ, Âże sÂąsiadujÂące ze ÂświÂątyniÂą tereny sÂą najszybciej w stolicy rozwijajÂącÂą siĂŞ dzielnicÂą mieszkaniowÂą, w planach jest takÂże otwarcie katolickiego przedszkola.

Centrum ma byĂŚ takÂże wielkim miejscem pamiĂŞci o tym, co w historii naszej ojczyzny waÂżne. W podziemiach ÂświÂątyni zostaÂł usytuowany Panteon Wielkich PolakĂłw, czyli miejsce pochĂłwku osĂłb szczegĂłlnie zasÂłuÂżonych w historii Polski i KoÂścioÂła. Do tej pory spoczĂŞli tam m.in. znany poeta ks. Jan Twardowski, wieloletni kapelan Rodzin KatyĂąskich ks. praÂłat ZdzisÂław Peszkowski, pierwszy minister spraw zagranicznych III RP Krzysztof Skubiszewski oraz ostatni polski prezydent na uchodÂźstwie Ryszard Kaczorowski, ktĂłry zginÂąÂł w katastrofie smoleĂąskiej. Niezwykle waÂżnym elementem centrum bĂŞdzie teÂż powstajÂące muzeum dwĂłch wielkich PolakĂłw: Jana PawÂła II i prymasa Stefana WyszyĂąskiego.

DziĂŞkuje nie kÂłuje

Z Centrum BoÂżej OpatrznoÂści zwiÂązane jest takÂże nowe ÂświĂŞto ustanowione w polskim KoÂściele. To DzieĂą DziĂŞkczynienia, ktĂłry jest obchodzony zawsze w pierwszÂą niedzielĂŞ czerwca. ZostaÂł ustanowiony w 2008 r. z inicjatywy kard. Nycza. – Mamy tyle spraw, za ktĂłre powinniÂśmy dziĂŞkowaĂŚ, a tego nie robimy. Ten dzieĂą jest po to, by o tym przypomnieĂŚ – mĂłwiÂł wĂłwczas.
Pierwszy DzieĂą DziĂŞkczynienia przeÂżywaliÂśmy 1 czerwca 2008 r. pod hasÂłem: „DziĂŞkuje nie kÂłuje”. GÂłĂłwne obchody odbyÂły siĂŞ na polach wilanowskich, gdzie przez caÂły dzieĂą wystĂŞpowaÂły rĂłÂżne zespoÂły i bawiÂły siĂŞ caÂłe rodziny. II DzieĂą DziĂŞkczynienia obchodzono pod hasÂłem: „DziĂŞkujemy za wolnoÂśĂŚ”. ChodziÂło gÂłĂłwnie o upamiĂŞtnienie rocznic trzech wydarzeĂą: 30. rocznicy pierwszej pielgrzymki Jana PawÂła II do ojczyzny, 20. rocznicy pierwszych czĂŞÂściowo wolnych wyborĂłw z 4 czerwca 1989 r. oraz 10. rocznicy wizyty Jana PawÂła II w polskim parlamencie. Na placu PiÂłsudskiego w Warszawie postawiono krzyÂż w miejscu, w ktĂłrym staÂł on w 1979 r., kiedy Jan PaweÂł II wypowiadaÂł sÂłynne sÂłowa: „Niech zstÂąpi Duch TwĂłj i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi”.
Z kolei w ubiegÂłym roku DzieĂą DziĂŞkczynienia poÂłÂączony byÂł z beatyfikacjÂą ks. Jerzego PopieÂłuszki. Z tej okazji w sposĂłb szczegĂłlny dziĂŞkowaliÂśmy za osobĂŞ nowego bÂłogosÂławionego.
Tegoroczny DzieĂą DziĂŞkczynienia obchodzony bĂŞdzie 5 czerwca. – W tym roku, w sposĂłb szczegĂłlny, bĂŞdziemy dziĂŞkowaĂŚ Panu Bogu za dwĂłch najwiĂŞkszych PolakĂłw XX w.: Ojca ÂŚwiĂŞtego Jana PawÂła II i Prymasa TysiÂąclecia kard. Stefana WyszyĂąskiego. WyjÂątkowÂą okazjÂą ku temu staÂło siĂŞ wyniesienie na oÂłtarze pierwszego papieÂża z rodu PolakĂłw, ktĂłrego dokonaÂł Benedykt XVI w dniu 1 maja – podkreÂśla kard. Nycz. Metropolita warszawski zaznacza, Âże rĂłwnie waÂżnym powodem do dziĂŞkczynienia i modlitwy jest 30. rocznica Âśmierci Prymasa TysiÂąclecia, a takÂże 110. rocznica jego urodzin. – DziĂŞkujÂąc za piĂŞkne i ÂświĂŞte Âżycie kard. Stefana WyszyĂąskiego oraz dokonane przez niego dla KoÂścioÂła i Polski wielkie dzieÂła, bĂŞdziemy prosiĂŚ Boga o jego rychÂłÂą beatyfikacjĂŞ – zwraca uwagĂŞ metropolita warszawski.
Jak poinformowaÂł prezes Centrum OpatrznoÂści BoÂżej Piotr GaweÂł, jednym z elementĂłw obchodĂłw ÂŚwiĂŞta DziĂŞkczynienia bĂŞdzie procesja z relikwiami bÂł. Jana PawÂła II. W niedzielĂŞ 5 czerwca rano, po krĂłtkim naboÂżeĂąstwie na placu PiÂłsudskiego, Traktem KrĂłlewskim do ÂŚwiÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej w Wilanowie wyruszy dziĂŞkczynna procesja. Na jej poszczegĂłlnych odcinkach relikwie bĂŞdÂą nieÂśli przedstawiciele rĂłÂżnych Âśrodowisk i grup, m.in. wspĂłlnota akademicka i neokatechumenalna oraz Ruch ÂŚwiatÂło-ÂŻycie. Na ostatnim odcinku, przy parafii Âśw. Antoniego Marii Zaccarii przy ul. Sobieskiego, do procesji wÂłÂączÂą siĂŞ prezydenci, burmistrzowie i przedstawiciele miast papieskich z caÂłej Polski. W samo poÂłudnie przed ÂŚwiÂątyniÂą OpatrznoÂści BoÂżej odprawiona zostanie ogĂłlnonarodowa Msza Âśw. dziĂŞkczynna za beatyfikacjĂŞ Jana PawÂła II, ktĂłrej przewodniczyĂŚ bĂŞdzie nuncjusz apostolski w Polsce abp Celestino Migliore, a homiliĂŞ wygÂłosi przewodniczÂący Episkopatu Polski abp JĂłzef Michalik. Po Eucharystii relikwie bÂł. Jana PawÂła II zostanÂą uroczyÂście przeniesione do Panteonu Wielkich PolakĂłw w podziemiach ÂświÂątyni. Tego dnia we wszystkich parafiach w Polsce odbĂŞdzie siĂŞ zbiĂłrka pieniĂŞdzy na budowĂŞ ÂŚwiÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej.

DziĂŞkuje.pl

– Nie bĂŞdzie wdziĂŞcznoÂści czÂłowieka dla Boga, jeÂżeli nie bĂŞdzie wdziĂŞcznoÂści czÂłowieka dla czÂłowieka – tÂłumaczy Piotr GaweÂł. To wÂłaÂśnie gÂłĂłwna idea, ktĂłra przyÂświeca nie tylko Dniu DziĂŞkczynienia, ale caÂłemu przedsiĂŞwziĂŞciu, jakim jest budowa Centrum OpatrznoÂści BoÂżej. Kiedy bĂŞdziemy uczyĂŚ siĂŞ mĂłwiĂŚ sÂłowo „dziĂŞkujĂŞ” i uÂświadomimy sobie, Âże oprĂłcz problemĂłw dnia codziennego, ktĂłre nas otaczajÂą, jest teÂż Pan BĂłg, ktĂłremu warto dziĂŞkowaĂŚ, wtedy wÂłaÂśnie bĂŞdziemy mogli powiedzieĂŚ o sukcesie naszego przedsiĂŞwziĂŞcia.
W celu popularyzowania idei Dnia DziĂŞkczynienia stworzony zostaÂł serwis spoÂłecznoÂściowy dziekuje.pl. Jest on miejscem spotkania tych, ktĂłrzy czujÂą i chcÂą wyraziĂŚ swojÂą wdziĂŞcznoÂśĂŚ. Pozwala na publikowanie podziĂŞkowaĂą, kierowanych zarĂłwno do najbliÂższych, znajomych i nieznajomych, jak i do Pana Boga. IdeÂą strony jest aktywizowanie ludzi wokĂłÂł idei dziĂŞkczynienia za „dobro powszednie”, ale i za cudowne, szczĂŞÂśliwe zdarzenia w naszym Âżyciu, ktĂłre zawdziĂŞczamy OpatrznoÂści BoÂżej. – JeÂśli na co dzieĂą bĂŞdziemy potrafili lepiej pamiĂŞtaĂŚ o sÂłowie „dziĂŞkujĂŞ”, bĂŞdziemy Âżyli w kraju bardziej uÂśmiechniĂŞtych i szczĂŞÂśliwych ludzi, a mury kompleksu ÂświÂątynnego napeÂłniÂą siĂŞ dziĂŞkczynieniem PolakĂłw – przekonujÂą przedstawiciele Centrum BoÂżej OpatrznoÂści.

DziĂŞkujemy OpatrznoÂści – to tytuÂł ksiÂąÂżki autorstwa kard. Kazimierza Nycza, ktĂłrÂą metropolita warszawski wydaÂł, aby wesprzeĂŚ budowĂŞ ÂświÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej. Dlatego teÂż tematem publikacji jest wdziĂŞcznoÂśĂŚ i dziĂŞkczynienie. Kard. Nycz wspomina swoje dzieciĂąstwo i poczÂątki kapÂłaĂąstwa, dziĂŞkujÂąc za wszelkie dobro i wsparcie, jakiego doÂświadczyÂł.

- Jestem wdziĂŞczny Bogu za mÂądrego ojca i matkĂŞ, dobrÂą matkĂŞ. Za codziennÂą domowÂą katechezĂŞ, na ktĂłrÂą skÂładaÂło siĂŞ nasze Âżycie: wspĂłlne posiÂłki, praca, niedzielne msze Âśw., wszystkie rodzinne wigilie, uroczystoÂści, a przede wszystkim modlitwa moich rodzicĂłw – pisze hierarcha.

Dziennikarka Milena Kindziuk, ktĂłra redagowaÂła ksiÂąÂżkĂŞ, podkreÂśla, Âże to pierwsza pozycja, w ktĂłrej kard. Nycz opowiada o sobie. – KsiÂądz kardynaÂł opowiada nam o swoim dzieciĂąstwie. Pisze o smaku pomaraĂączy i uwagach w szkolnym dzienniczku – mĂłwi Kindziuk. Autor wiele uwagi poÂświĂŞca teÂż wyjaÂśnieniu samego pojĂŞcia OpatrznoÂści. NawiÂązuje do sÂłĂłw Jana PawÂła II, ktĂłry podkreÂślaÂł, Âże OpatrznoÂśĂŚ ma „najwyÂższÂą wÂładzĂŞ nad Âświatem” i jest „peÂłna troski o wszystkie stworzenia, a szczegĂłlnie o czÂłowieka”.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/bogu-niech-beda-dzieki,330,page3.html
.....................................

Czarna lista programĂłw niekatolickich

ws / ju./mw | EKAI | 8 Lipiec 2011 | Komentarze (1)

Forum MichaÂła ArchanioÂła podejmie pracĂŞ nad opracowywaniem oraz analizowaniem na bieÂżÂąco audycji radiowych, programĂłw telewizyjnych, artykuÂłĂłw prasowych pod wzglĂŞdem zgodnoÂści z wartoÂściami chrzeÂścijaĂąskimi.
Monitoring prasy oraz tworzenie „czarnej listy” tytuÂłĂłw bĂŞdzie sÂłuÂżyÂło - wedÂług przedstawicieli forum - klarowaniu przekazu informacyjnego. Informacja lepsza bowiem, zgodnie z prezentowanym na Forum przez prof. JĂłzefa OleĂąskiego fundamentalnym prawem informacji, jest wypierana przez gorszÂą.

Zdaniem uczestnikĂłw Forum najwaÂżniejszym z punktu widzenia przyszÂłoÂści katolicyzmu w Polsce jest „zagospodarowanie” grupy tzw. biernych katolikĂłw. SÂą to ludzie, ktĂłrzy choĂŚ sÂą wierzÂący, a nawet czĂŞsto praktykujÂący, bardzo Âłatwo przyjmujÂą opinie oraz przekonania zawarte w przekazach debaty publicznej.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

W tym celu jednym z podstawowych wyzwaĂą duszpasterskich jest zaktywizowanie biernych katolikĂłw poprzez mobilizowane ich do zaangaÂżowania w rĂłÂżnego rodzaju wspĂłlnotach, w parafiach, w organizacjach wolontariackich. „OdciÂągnijmy ludzi od telewizji i pomĂłÂżmy im odkryĂŚ wartoÂśĂŚ dziaÂłania dla drugiego czÂłowieka”.

Kolejnym problemem, ktĂłrym bĂŞdzie siĂŞ zajmowaĂŚ Forum jest obecnoÂśĂŚ ksiĂŞdza w przestrzeni publicznej. Czy nie istnieje w Polsce stereotyp „zÂłego ksiĂŞdza”? Dlaczego statystyczny Polak nie dowiaduje siĂŞ o tym, co dobrego robiÂą polscy ksiĂŞÂża?

Ponadto istnieje potrzeba oÂżywienia debaty na temat poziomu katechezy w szkole, tworzenia zespoÂłĂłw zadaniowych ksiĂŞÂży – dla mÂłodzieÂży, dla dzieci, rekolekcjonistĂłw, szukania metod dotarcia do ludzi indywidualnie, nauki modlitwy w parafiach.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Forum SpoÂłeczne MichaÂła ArchanioÂła ma przede wszystkim na celu pobudzaĂŚ dyskusjĂŞ na temat waÂżnych problemĂłw Âżycia PolakĂłw w nurcie katolickiej nauki spoÂłecznej oraz wspomagaĂŚ twĂłrczÂą i aktywnÂą rolĂŞ religii w polskim spoÂłeczeĂąstwie.

Za podstawowe wartoÂści Forum uznaje: rodzinĂŞ, wolnoÂśĂŚ religijnÂą, moralnÂą ekonomiĂŞ, spoÂłeczeĂąstwo obywatelskie, religijny kapitaÂł spoÂłeczny, solidarnoÂśĂŚ, wspĂłlnotĂŞ, kulturĂŞ oraz wychowanie.

http://religia.onet.pl/kraj,19/czarna-lista-programow-niekatolickich,409.html

KRYZYS KOSCIOLA.
Ojca Leona slow kilka

Z kaÂżdej strony otaczajÂą nas jakieÂś, wiĂŞksze i mniejsze, kryzysy – finansowe, gospodarcze, rodzinne, trudno wiĂŞc dziwiĂŚ siĂŞ, Âże mĂłwi siĂŞ o kryzysie KoÂścioÂła. Nie jest to wcale wymysÂł wspĂłÂłczesnoÂści, gdyÂż, jak siĂŞ okazuje, kryzys w KoÂściele trwa od poczÂątku jego istnienia, zwiÂązany min. ze skÂłonnoÂściÂą ludzi do grzechĂłw czy przeÂśladowaniami, ktĂłre uniemoÂżliwiajÂą swobodne funkcjonowanie. MĂłwi siĂŞ teÂż, Âże KoÂściĂłÂł psujÂą pieniÂądze. Jak jest naprawdĂŞ? KoÂściĂłÂł, jak kaÂżda instytucja, potrzebuje pieniĂŞdzy do normalnego funkcjonowania. Gdzie wiĂŞc zaczyna siĂŞ zepsucie? Ojciec Leon jest w tej kwestii bardzo stanowczy. Wiele jest osĂłb, ktĂłre twierdzÂą, Âże KoÂściĂłÂł nie przetrwa kryzysu i zniknie, przestanie istnieĂŚ. Jak bĂŞdzie naprawdĂŞ? Trzeba pamiĂŞtaĂŚ, Âże KoÂściĂłÂł to nie tylko biskupi i hierarchowie, ale kaÂżdy z nas. Wszyscy powinniÂśmy odpowiedzieĂŚ sobie na pytanie, czy moja wiara jest staÂła i prawdziwa? Czy dajĂŞ Âświadectwo innym, przyciÂągam ich, czy raczej zniechĂŞcam? (mp)

http://religia.onet.pl/video/details/kryzys-koscioa-ojca-leona-sow-kilka,11293/

...........................

RV / ms, ju. | EKAI | 4 Lipiec 2011 | Komentarze (0)

Moda na katolickÂą ksiÂąÂżkĂŞ

WÂłochy przeÂżywajÂą boom ksiÂąÂżek o tematyce religijnej. JuÂż dziÂś stanowiÂą one 13 proc. rynku wydawniczego, wypuszczajÂąc do obiegu 4,5 tys. nowoÂści rocznie. WartoÂśĂŚ sprzedanych publikacji w ciÂągu roku to 260 mln euro.
Dystrybucja dokonuje siĂŞ przede wszystkim za poÂśrednictwem ksiĂŞgarni katolickich, ktĂłrych jest ponad 400, ale nie tylko. ChoĂŚ przez wiele lat publikacje katolickie padaÂły ofiarÂą swoistego ostracyzmu i w najlepszym wypadku byÂły zaliczane do ezoteryki i okultyzmu, dziÂś rĂłwnieÂż wydawnictwa i ksiĂŞgarnie Âświeckie odkryÂły w tych ksiÂąÂżkach nowe ÂźrĂłdÂło zyskĂłw.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

PrzeÂłom wprowadziÂł Jan PaweÂł II. Jako pierwszy z papieÂży adresowaÂł on swe teksty do szerokiego odbiorcy, rĂłwnieÂż do niewierzÂących i jako taki byÂł sprzedawany poza obiegiem katolickim. Benedykt XVI podtrzymaÂł tĂŞ dobrÂą tradycjĂŞ. Obok Karola WojtyÂły polskim autorem bestsellerĂłw na tutejszym rynku wydawniczym jest s. Faustyna Kowalska ze swym „Dzienniczkiem”.

Zjawiskiem typowo wÂłoskim sÂą bestsellerowi purpuraci: kard. Carlo Maria Martini, ktĂłrego wznowiono ostatnio 44-krotnie w 12 wydawnictwach, oraz kard. Gianfranco Ravasi, ktĂłry w ubiegÂłym roku miaÂł 27 nowoÂści i wznowieĂą w 13 wydawnictwach.

Do katolickich bestsellerĂłw zaliczane sÂą takÂże religijne zwierzenia popularnych postaci show-biznesu. PrzykÂładem Paolo Brosio, znany komentator sportowy, ktĂłry opisaÂł historiĂŞ swych upadkĂłw i nawrĂłcenia w Medjugorje. Jego ksiÂąÂżka „O krok od przepaÂści” sprzedaÂła siĂŞ w 200 tys. egzemplarzy. Nie gorsze osiÂągniĂŞcia ma teÂż piÂłkarz Nicola Legrottaglie. Jak sam wyznaje, jego dwie ksiÂąÂżki sÂą speÂłnieniem obietnicy danej w dzieciĂąstwie Jezusowi: - JeÂśli zostanĂŞ piÂłkarzem pierwszej ligi, stanĂŞ siĂŞ Twoim misjonarzem – powiedziaÂł kiedyÂś w modlitwie maÂły MikoÂłaj. I dlatego jego pierwsza ksiÂąÂżka o wierze nosi tytuÂł: „DaÂłem sÂłowo”.

WaÂżnym czynnikiem sukcesu wydawnictw katolickich jest wzrost liczby czytelnikĂłw, o 10 proc. w ciÂągu ostatnich trzech lat. Co waÂżne, znajdujÂą siĂŞ wÂśrĂłd nich ludzie mÂłodzi oraz niewierzÂący. - RĂłwnieÂż ateiÂści czujÂą potrzebĂŞ dialogu z wierzÂącymi, aby odkryĂŚ wartoÂści, ktĂłre mogÂą posÂłuÂżyĂŚ za pomost do nowego humanizmu – podkreÂśla ks. Rosino Gibellini, dyrektor wydawnictwa Queriniana. Wypromowane przez niego bestsellery to tytuÂły autorstwa kard. Waltera Kaspera – 40 tys. egzemplarzy, Anselma GrĂźna – 100 tys. oraz Henriego Nouwena – 150 tys.
http://religia.onet.pl/swiat,18/moda-na-katolicka-ksiazke,388.html
.............................

UzaleÂżnienia leczÂą w Licheniu

Robert Adamczyk / ms/mw | EKAI | 19 Lipiec 2011 | Komentarze (20)

Setki osĂłb uzaleÂżnionych od alkoholu, papierosĂłw, jedzenia, seksu czy internetu kaÂżdego roku przyjeÂżdÂża do Centrum Pomocy Rodzinie i Osobom UzaleÂżnionym, ktĂłre dziaÂła przy sÂłynnym sanktuarium Matki BoÂżej LicheĂąskiej.
Psycholodzy, terapeuci, ksiÂądz duszpasterz oraz wolontariusze sÂą dyspozycji wszystkich tych, ktĂłrzy czujÂą, Âże sami nie sÂą w stanie uporaĂŚ siĂŞ ze swoimi problemami, a chcÂą odzyskaĂŚ utraconÂą nadziejĂŞ i zmieniĂŚ swoje Âżycie.

Codzienna praca

W pierwszych latach istnienia Centrum dziaÂłaÂło wyÂłÂącznie sezonowo. Ze wzglĂŞdu na duÂże zainteresowanie mityngami trzeÂźwoÂściowymi, zapadÂła decyzja o wydÂłuÂżeniu dziaÂłalnoÂści placĂłwki. StaÂłÂą formÂą pracy staÂł siĂŞ codzienny dyÂżur terapeuty, duszpasterza i pracownika pierwszego kontaktu. Tylko w pierwszym roku funkcjonowania (2001) w Centrum przeprowadzono 3391 konsultacji.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

OsĂłb bĂŞdÂących w rĂłÂżnego rodzaju kryzysach, potrzebujÂących pomocy zgÂłasza siĂŞ z roku na rok coraz wiĂŞcej. NajczĂŞÂściej szukajÂą wsparcia czÂłonkowie rodzin osĂłb uzaleÂżnionych. WÂśrĂłd uzaleÂżnieĂą dominuje alkoholizm. Mniejsze, choĂŚ nieznacznie, sÂą problemy z narkomaniÂą, nikotynizmem, erotomaniÂą, uzaleÂżnieniem od internetu, a takÂże z innymi zjawiskami, jak przemoc w rodzinie, zaburzenia psychiczne, anoreksja, bulimia.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

UzaleÂżnieniom ulegajÂą teÂż coraz to mÂłodsze osoby. Aby mieĂŚ z nimi lepszy i Âłatwiejszy kontakt pracownicy Centrum udzielajÂą porad takÂże przez internet. StronĂŞ internetowÂą odwiedza kilkadziesiÂąt tysiĂŞcy osĂłb rocznie. Prowadzone sÂą rĂłwnieÂż rozmowy przez skype’a, informacje i porady udzielane sÂą coraz czĂŞÂściej za pomocÂą poczty elektronicznej.

Przepowiednie z Lichenia

W ramach Centrum dziaÂła takÂże Poradnia Odnowy Rodziny. Prowadzone sÂą rozmowy i szkolenia na temat naturalnego planowania rodziny, dialogi maÂłÂżeĂąskie, pomoc maÂłÂżeĂąstwom zagroÂżonym rozbiciem i przeÂżywajÂącym rĂłÂżnego rodzaju trudnoÂści i kryzysy maÂłÂżeĂąskie czy teÂż doÂświadczajÂącym problemĂłw wychowawczych. Poradnia prowadzi takÂże kursy przedmaÂłÂżeĂąskie.

Mityng pod gwiazdami

StaÂłym wydarzeniem w Licheniu staÂły siĂŞ OgĂłlnopolskie Spotkania TrzeÂźwoÂściowe, ktĂłrych tradycyjnym terminem jest ostatnia sobota i niedziela lipca. Pierwsze z nich odbyÂło siĂŞ w 1993 roku z inicjatywy grupy AA „JednoÂśĂŚ” z Konina, ks. StanisÂława Kowalskiego z KoÂła oraz Apostolstwa TrzeÂźwoÂści i zgromadziÂło okoÂło 300 uczestnikĂłw. OdtÂąd z roku na rok „Mityngi pod gwiazdami” gromadziÂły coraz liczniejsze rzesze przedstawicieli tych Âśrodowisk z caÂłej Polski. W jubileuszowym, X Spotkaniu wziĂŞÂło udziaÂł 15 tys. osĂłb.

................................
UzaleÂżnienia leczÂą w Licheniu

Robert Adamczyk / ms/mw | EKAI | 19 Lipiec 2011 | Komentarze (20)

Od wielu lat czÂłonkowie wspĂłlnot samopomocowych przybywajÂą do Lichenia, aby modliĂŚ siĂŞ o ÂłaskĂŞ trzeÂźwego Âżycia i szczĂŞÂścia rodzinnego. W programie „Mityngu pod gwiazdami” znajdujÂą siĂŞ spotkania z psychologami i terapeutami, wspĂłlna Msza Âśw., caÂłonocne mityngi wspĂłlnot AA, Al-Anon, Al-Ateen, DDA, AN – Anonimowych NarkomanĂłw, AE - Anonimowych ErotomanĂłw, AH – Anonimowych HazardzistĂłw, AP – Anonimowych Palaczy oraz koncert muzyki religijnej.

2010 rok w liczbach

W 2010 r. pracujÂący w LicheĂąskim Centrum psycholodzy, terapeuci i wolontariusze przeprowadzili 1996 rozmĂłw indywidualnych. Rozmowy dotyczyÂły problemĂłw z zakresu uzaleÂżnienia od alkoholu, narkotykĂłw, nikotyny, seksu, gier hazardowych, internetu, zakupĂłw, anoreksji, bulimii, przemocy w rodzinie. Omawiano teÂż problemy maÂłÂżeĂąskie, rodzinne, wychowawcze, zwiÂązane z naturalnym planowaniem rodziny, przygotowaniem do maÂłÂżeĂąstwa, a takÂże zwiÂązkĂłw niesakramentalnych, rozwodĂłw, separacji, problemĂłw religijnych.

Tradycyjnie juÂż w ostatni weekend lipca przy wspĂłÂłpracy z miejscowÂą grupÂą AA zorganizowano XVIII LicheĂąskie OgĂłlnopolskie Spotkania TrzeÂźwoÂściowe. UdziaÂł w nich wziĂŞÂło okoÂło 20 tys. wiernych, a ponad 200 osĂłb skorzystaÂło w tym czasie z indywidualnych rozmĂłw z psychologami, terapeutami i wolontariuszami.

W zwiÂązku z OgĂłlnopolskimi Spotkaniami TrzeÂźwoÂściowymi wydawany jest periodyk „Mityng pod gwiazdami”, zawierajÂący Âświadectwa osĂłb dotkniĂŞtych roÂżnymi uzaleÂżnieniami, a ktĂłre wyszÂły z naÂłogu przy wiĂŞkszym lub mniejszym udziale Centrum.

Zorganizowano rĂłwnieÂż po raz pierwszy (wspĂłlnie z Duszpasterstwem TrzeÂźwoÂści Diecezji WÂłocÂławskiej) „Diecezjalny DzieĂą OÂświaty TrzeÂźwoÂściwej”, ktĂłry skupiÂł kilkuset wiernych zainteresowanych problematykÂą uzaleÂżnieĂą. Kolejnym przedsiĂŞwziĂŞciem Centrum sÂą LicheĂąskie Spotkania Rodzin pod nazwÂą „Piknik z mamÂą i tatÂą w Licheniu”. W imprezie zorganizowanej juÂż po raz drugi uczestniczyÂło kilka tysiĂŞcy dzieci i dorosÂłych.

Obietnica dana papieÂżowi

Powstanie Centrum zwiÂązane jest z wizytÂą papieÂża Jana PawÂła II w licheĂąskim sanktuarium w dniach 7-8 czerwca 1999 roku. Wtedy wÂłaÂśnie projekt centrum i postanowienie realizacji zÂłoÂżono na rĂŞce papieÂża jako wotum dziĂŞkczynne Zgromadzenia KsiĂŞÂży MarianĂłw za jego przyjazd do Lichenia. PapieÂż otrzymaÂł od zakonnikĂłw obietnicĂŞ utworzenia w Licheniu zespoÂłu poradni zajmujÂących siĂŞ „nowymi ubogimi” wspĂłÂłczesnego KoÂścioÂła i Âświata – osobami uzaleÂżnionymi i ich rodzinami. We wrzeÂśniu 2000 r., zaledwie 10 miesiĂŞcy od poÂświĂŞcenia placu budowy, powstaÂł budynek Centrum.

Autorem projektu, jego gÂłĂłwnym realizatorem oraz pierwszym dyrektorem zostaÂł ks. Dariusz Kwiatkowski. Jeszcze przed wstÂąpieniem do Zgromadzenia KsiĂŞÂży MarianĂłw pracowaÂł w oÂśrodkach resocjalizacyjnych. Od 1990 roku zwiÂązany z ruchem trzeÂźwoÂściowym, grupami samopomocowymi AA i Al-Anon. Od 1992 roku uczestniczyÂł w dyÂżurach Apostolstwa TrzeÂźwoÂści w Licheniu.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/uzaleznienia-lecza-w-licheniu,441,page2.html

Alina Petrowa-Wasilewicz | EKAI | 29 SierpieĂą 2011 | Komentarze (321)

NadgorliwoÂśĂŚ ks. Natanka

Gdyby wiĂŞcej ksiĂŞÂży angaÂżowaÂło siĂŞ w pracĂŞ kapÂłaĂąskÂą tak gorliwie, jak ks. Natanek, wiele naszych parafii wyglÂądaÂłoby inaczej. Sedno problemu polega jednak na tym, Âże stawia siĂŞ ponad wÂładzÂą koÂścielnÂą i samowolnie przywÂłaszcza sobie coÂś, do czego nie ma prawa.
Stwierdza w rozmowie z KAI jezuita o. JĂłzef Augustyn. W wywiadzie mĂłwi on o wnioskach, jakie powinni wyciÂągnÂąĂŚ z tego zdarzenia wszyscy katolicy, a szczegĂłlnie ich duszpasterze.

Alina Petrowa-Wasilewicz: Od kilku miesiĂŞcy wokĂłÂł ks. Piotra Natanka, suspendowanego ksiĂŞdza, gromadzi siĂŞ grupa zwolennikĂłw. To zjawisko jest wyzwaniem dla caÂłej wspĂłlnoty wiernych, ujawnia teÂż nasze braki, grzechy i deficyty.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

O. JĂłzef Augustyn SJ: Pojedyncze sytuacje nie tyle ujawniajÂą, ile raczej dajÂą okazjĂŞ do refleksji nad stylem kapÂłaĂąskiego posÂługiwania. Jak KoÂściĂłÂł nie naleÂży do papieÂża, a diecezja do biskupa, tak wierni nie naleÂżÂą do ksiĂŞdza, ktĂłrym on posÂługuje. Ks. Natanek zawÂłaszcza ludzi, ktĂłrzy mu zaufali. Sam mianuje siĂŞ ich pasterzem. Naszym kapÂłaĂąskim grzechem bywa wÂłaÂśnie swoiste zawÂłaszczanie: koÂścielnych posÂług, rzeczy, pieniĂŞdzy, a nawet ludzi i traktowanie ich jakby byli naszÂą wÂłasnoÂściÂą. Szukamy nierzadko dla siebie lepszych funkcji, miejsc, czy stanowisk.

Kard. Carlo Martini powiedziaÂł kiedyÂś nieco prowokacyjnie, Âże w KoÂściele istnieje tylko jedna droga: droga awansu. KapÂłaĂąstwo nie moÂże byĂŚ miejscem autokracji i samorealizacji. Benedykt XVI zauwaÂżyÂł, Âże jeÂżeli kapÂłaĂąstwo jest wywyÂższeniem, jest to wywyÂższenie na krzyÂż. Kiedy funkcja kapÂłaĂąska jest waÂżniejsza od prostej ludzkiej uczciwoÂści czy teÂż wiĂŞzi z Chrystusem, mamy do czynienia ze swoistÂą idolatriÂą i naduÂżyciem.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Jakie potrzeby zaspakaja tego typu „charyzmatyczny” duszpasterz? Ma ÂłagodziĂŚ strach (w jego przekazie sÂą mocne akcenty zwiÂązane z koĂącem Âświata), jest odwoÂłaniem siĂŞ do emocji, budowaniem toÂżsamoÂści grupy dziĂŞki symbolom - uÂżywania okreÂślonych obrazĂłw, zwolennicy nakÂładajÂą czerwone pÂłaszcze i powoÂłujÂą na objawienia prywatne, itd.

Nie robiÂłbym ks. Natankowi zarzutĂłw z wymienionych w pytaniu spraw. KaÂżdÂą z nich moÂżna jakoÂś obroniĂŚ. PowiedziaÂłbym nawet wiĂŞcej, Âże doskonale wykorzystuje on pewne braki duszpasterskiego posÂługiwania wielu ksiĂŞÂży. Zbiera niektĂłre „popularne tematy” i podaje je ludziom. Oni widzÂą, Âże na czymÂś mu zaleÂży, Âże jest bardzo zaangaÂżowany. Z jednej strony wiele od ludzi wymaga w zakresie moralnych postaw, ale z drugiej dostosowuje siĂŞ teÂż do nich. Gdy chcÂą sÂłuchaĂŚ o koĂącu Âświata, to im o nim mĂłwi. Jezus teÂż mĂłwiÂł przecieÂż o koĂącu Âświata. Kazania ks. Natanka sÂą bardzo emocjonalne, bo to ludzi dotyka, porusza. A poniewaÂż wierni lubiÂą uroczyste liturgie, wiĂŞc posÂługuje siĂŞ bogatymi symbolami. Gesty, obrazy, stroje liturgiczne, sÂą przecieÂż waÂżne. Nawet powoÂływanie siĂŞ na prywatne objawienia teÂż moÂżna uratowaĂŚ. Lourdes, Fatima, La Salette sÂą przecieÂż oparte na prywatnych objawieniach.

KsiÂądz Natanek Superstar!
ProszĂŞ nie gorszyĂŚ siĂŞ tym, co powiem: gdyby wiĂŞcej ksiĂŞÂży angaÂżowaÂło siĂŞ w pracĂŞ kapÂłaĂąskÂą tak gorliwie, jak ks. Natanek, wiele naszych parafii wyglÂądaÂłoby inaczej. Sedno caÂłego problemu polega jednak na tym, Âże sam stawia siĂŞ ponad wÂładzÂą koÂścielnÂą i samowolnie przywÂłaszcza sobie coÂś, do czego nie ma prawa. Biblia mĂłwi, Âże lepsze jest posÂłuszeĂąstwo od ofiary, a ulegÂłoÂśĂŚ od tÂłuszczu baranĂłw (por. 1 Sm 15, 22). Osobista gorliwoÂśĂŚ duszpasterska nie usprawiedliwi przecieÂż buntu przeciw swemu biskupowi.

Przyznam siĂŞ, Âże niektĂłre wypowiedzi ks. Natanka wrĂŞcz mnie przeraÂżajÂą. Po suspensie biskupa ludziom otwarcie powiedziaÂł, Âże to, co robi, jest z punktu widzenia kanonicznego niegodziwe. MĂłwi teÂż, Âże nie on jeden jednak tak siĂŞ zachowuje. Wielu innych ksiĂŞÂży sprawuje swoje funkcje niegodziwie, w grzechu, jak na przykÂład ci, ktĂłrzy ÂżyjÂą w konkubinacie. UprzedzaÂł przy tym ludzi, by – jeÂżeli sobie tego nie ÂżyczÂą – nie przyjmowali komunii z jego rĂŞki i nie Âłamali swoich sumieĂą. Ile w postawie ks. Natanka zagubienia psychicznego, a ile moralnego uporu i grzechu – to moÂże rozsÂądziĂŚ tylko sam Pan BĂłg. Nie nasza to sprawa. A poniewaÂż przyrzekaÂł posÂłuszeĂąstwo biskupowi, ten ma prawo go upominaĂŚ i wzywaĂŚ do zmiany postawy.

Jaki deficyt w formacji katolikĂłw ujawnia siĂŞ w osobach gromadzÂących siĂŞ wokĂłÂł suspendowanego? Dla nich nie ma znaczenia, Âże zostaÂł on suspendowany, Âże nie jest w ÂłÂącznoÂści z biskupem, czyli z KoÂścioÂłem, Âże jest nieposÂłuszny. Umyka im podstawowy, „koÂścioÂłotwĂłrczy” warunek. Brak wiedzy, lekcewaÂżenie autorytetĂłw, skrajny subiektywizm?

U ludzi, ktĂłrzy idÂą za ks. Natankiem, nie dopatrywaÂłbym siĂŞ zÂłej woli czy nawet lekcewaÂżenia KoÂścioÂła. Gdy powstaje ostry konflikt w parafii pomiĂŞdzy proboszczem a wikarym, ludzie teÂż siĂŞ dzielÂą. Kiedy kilka miesiĂŞcy temu w mediach mĂłwiÂło siĂŞ o podziaÂłach w KoÂściele polskim, wielu krzyczaÂło, Âże nie ma Âżadnych podziaÂłĂłw. A dlaczego miaÂłaby istnieĂŚ idealna jednoÂśĂŚ i harmonia w polskim KoÂściele, skoro juÂż w KoÂściele pierwotnym istniaÂły podziaÂły miĂŞdzy ApostoÂłami: Piotrem a PawÂłem, PawÂłem a BarnabÂą, by przywoÂłaĂŚ najbardziej znane. CĂłÂż w tym dziwnego, Âże istniejÂą miĂŞdzy nami jakieÂś podziaÂły? Pytanie, czy w naszych podziaÂłach zachowujemy siĂŞ uczciwie i z szacunkiem do ludzi patrzÂących inaczej.

W przypadku wiernych idÂących za ks. Natankiem niewiedza i subiektywizm mogÂą odgrywaĂŚ bardzo waÂżnÂą rolĂŞ. Ludzie, jak siĂŞ zdaje, nie sÂą do koĂąca Âświadomi powagi sytuacji, jakie stwarza „ich duszpasterz”. MogÂą problem nieco lekcewaÂżyĂŚ: cĂłÂż, Âże ksiÂądz pokÂłĂłciÂł siĂŞ z biskupem? MaÂło to mamy kÂłĂłtni. Ale to nie jest zwyczajna kÂłĂłtnia, podziaÂł; to moÂże byĂŚ poczÂątek rozÂłamu. Mimo wszystko moÂże niepokoiĂŚ nas fakt, Âże ks. Natanek porĂłwnuje siĂŞ do ekskomunikowanego abpa Marcela Lefebvre’a oraz wyÂświĂŞconych przez niego biskupĂłw. CzyÂżby Âświadomie dÂąÂżyÂł do schizmy?

Nie oskarÂżaÂłbym jednak ludzi, ale usiÂłowaÂł ich zrozumieĂŚ. Trzeba by teÂż z nimi rozmawiaĂŚ, aby mĂłc coÂś powiedzieĂŚ o ich motywacji. Tym wiĂŞksza wiĂŞc odpowiedzialnoÂśĂŚ i wina ksiĂŞÂży, kiedy tĂŞ niewiedzĂŞ ludzi wykorzystujÂą mÂącÂąc im w gÂłowach.
Ks. Natanek mĂłwi masĂŞ nielogicznych, sprzecznych z katechizmem rzeczy i nikogo to nie niepokoi. Co dzieje siĂŞ z naszÂą formacjÂą katolickÂą?

W wypadku ks. Natanka mamy najpierw – jak sÂądzĂŞ – opĂłr wobec koÂścielnej wÂładzy, a potem dopiero „niepoprawnoÂści teologiczne”. MoÂże i niejeden ksiÂądz mĂłwi rzeczy sprzeczne z katechizmem. Kiedy ksiÂądz zdradza swoje sympatie polityczne na ambonie, czy nie mĂłwi rzeczy sprzecznych z nauczaniem KoÂścioÂła? Jestem peÂłen podziwu dla wiernych, ktĂłrzy tak cierpliwie sÂłuchajÂą nieraz naszych – jakÂże niedoskonaÂłych – kazaĂą. To wyraz ich wiary. A jeÂżeli ktoÂś, odchodzÂąc od konfesjonaÂłu, czuje siĂŞ upokorzony, to czy usÂłyszaÂł tam dobrÂą nowinĂŞ? Brak wyczucia i delikatnoÂści w konfesjonale to jeden z wiĂŞkszych naszych grzechĂłw. Co jest z naszÂą formacjÂą katolickÂą? – pyta pani. To waÂżne pytanie. Ale nie potrzeba skandalu wywoÂłanego przez ks. Natanka, by je sobie postawiĂŚ. W caÂłej posÂłudze i nauczaniu ks. Natanka zaczyna dominowaĂŚ jakaÂś samowola.

Czy widzi Ojciec jakieÂś analogie lub podobieĂąstwa z innymi zjawiskami z przeszÂłoÂści KoÂścioÂła?

Historyk KoÂścioÂła, ktĂłry dobrze zna analogiczne sytuacje z przeszÂłoÂści oraz sprawĂŞ ks. Natanka, pewnie mĂłgÂłby dopatrzyĂŚ siĂŞ podobieĂąstw. ByÂłbym bardzo ostroÂżny w prognozowaniu przyszÂłoÂści tego, co dzieje siĂŞ wokĂłÂł niego. KierujÂąc siĂŞ bardziej intuicjÂą niÂż szczegĂłÂłowÂą analizÂą sytuacji, byÂłbym skÂłonny twierdziĂŚ, Âże caÂły ruch wokĂłÂł ks. Natanka wygaÂśnie z czasem w sposĂłb naturalny. Kto dziÂś pamiĂŞta o „objawieniach” w OÂławie i o co tam chodziÂło? A przecieÂż zjeÂżdÂżali tam ludzie z caÂłej Polski. SÂądzĂŞ, Âże gdyby nie internet, ks. Natanek by nie zaistniaÂł. W jednym kazaniu chwali siĂŞ wiernym, Âże danego dnia miaÂł dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy wejÂśĂŚ na swojÂą stronĂŞ internetowÂą. ByÂło to w dniach najwiĂŞkszego nagÂłoÂśnienia jego wypowiedzenia posÂłuszeĂąstwa biskupowi. CĂłÂż to jest w internecie dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy?

Jak powinni na to zjawisko reagowaĂŚ Âświeccy oraz duszpasterze? Czy przez taki „dopust” Pan BĂłg coÂś chce nam powiedzieĂŚ, czy jest to wyzwanie dla Âświeckich i duszpasterzy?

WinniÂśmy reagowaĂŚ bardzo pokornie, w duchu prawdy, z wiarÂą, z szacunkiem, miÂłoÂściÂą i wspĂłÂłczuciem dla ks. Natanka i ludzi, ktĂłrzy zostali przy nim. Nie wiem, co Pan BĂłg chce nam powiedzieĂŚ, ale z pewnoÂściÂą winniÂśmy potraktowaĂŚ tĂŞ sytuacjĂŞ jako wyzwanie. Dlaczego ludzie idÂą za zbuntowanym ksiĂŞdzem? To jest – w moim odczuciu – bardzo waÂżne pytanie dla nas, ksiĂŞÂży. Z kim my ich najpierw wiÂąÂżemy: z sobÂą, z hierarchiÂą, ze strukturami koÂścielnymi czy teÂż z Jezusem? Wszystko, co nie prowadzi w KoÂściele do Jezusa, zwodzi ludzi, okÂłamuje ich i staje siĂŞ przeszkodÂą w ich zbawieniu. W KoÂściele wszystko i wszyscy majÂą sÂłuÂżyĂŚ wyÂłÂącznie Jezusowi. Inne waÂżne pytanie: o co nam chodzi, osobiÂście, gdy pracujemy z ludÂźmi i dla ludzi? Czego my oczekujemy od ludzi? Jaka jest bezinteresownoÂśĂŚ naszej posÂługi?

SprawĂŞ ks. Natanka trzeba teÂż potraktowaĂŚ z najwyÂższym spokojem i cierpliwoÂściÂą. Im wiĂŞcej bĂŞdzie krytyki, rozdzierania szat, potĂŞpiania, tym sprawa moÂże dÂłuÂżej siĂŞ ciÂągnÂąĂŚ. Za buntem ks. Natanka przeciw jego biskupowi jest teÂż jego osobisty dramat, jego cierpienie. W swojej nieco ekshibicjonistycznej szczeroÂści wcale tego nie ukrywa. Po ogÂłoszeniu suspensy skarÂżyÂł siĂŞ do ludzi: „Zabrano mi wszystko”. Rzecz w tym, Âże w KoÂściele my nie mamy nic na wÂłasnoÂśĂŚ. I tak, gdy przychodzi wiek emerytalny, wÂładza koÂścielna pozbawia funkcji i stanowisk nie tylko ksiĂŞÂży, ale i biskupĂłw, choĂŚ niejeden byÂłby w stanie jeszcze dÂługo posÂługiwaĂŚ. I choĂŚ zachowanie ks. Natanka nas dotyka, to jednak nie daje nam prawa do jakiegokolwiek lekcewaÂżenia jego bĂłlu. A kiedy ks. Natanek wypomina nam nasze koÂścielne grzechy i sÂłaboÂści, nie naleÂży z tym polemizowaĂŚ, ale braĂŚ sobie to do serca.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/nadgorliwosc-ks-natanka,5108,page1.html
..................................

PoboÂżnoÂśĂŚ czy dewocja?

Ewelina Drela | PSPO | 2 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (5)

Kim dla przeciĂŞtnego „zjadacza chleba” jest osoba wierzÂąca? NajczĂŞÂściej kojarzy siĂŞ z typem naiwniaczka, ktĂłry pozwoli sobÂą pomiataĂŚ i wystawi „drugi policzek”, ofiarÂą losu w powyciÂąganym swetrze, a w najgorszym wypadku wielbicielem pewnej doÂśĂŚ kontrowersyjnej stacji radiowej.
Poruszanie tematu poboÂżnoÂści, czy dewocji, zawsze jest doÂśĂŚ niebezpieczne. RobiÂąc to, naraÂżamy siĂŞ na krytykĂŞ, byĂŚ moÂże nawet agresjĂŞ zarĂłwno ze strony osĂłb niewierzÂących, jak teÂż „wierzÂących za bardzo”. Czy zatem lepiej przemilczeĂŚ pewne kwestie? Nie wypowiadaĂŚ siĂŞ, udajÂąc, Âże ich nie ma? Bynajmniej.

Blog Ojca Leona

Katolicy bardzo czĂŞsto spotykajÂą siĂŞ z doÂśĂŚ pogardliwym podejÂściem, ironicznym uÂśmiechem na widok ÂłaĂącuszka na szyi, czasami wrĂŞcz poleceniem zdjĂŞcia go. Kim dla przeciĂŞtnego „zjadacza chleba” jest osoba wierzÂąca? NajczĂŞÂściej kojarzy siĂŞ z typem naiwniaczka, ktĂłry pozwoli sobÂą pomiataĂŚ i wystawi „drugi policzek”, ofiarÂą losu w powyciÂąganym swetrze, a w najgorszym wypadku wielbicielem pewnej doÂśĂŚ kontrowersyjnej stacji radiowej, peÂłnym agresji emerytem, bezmyÂślnie klepiÂącym formuÂłki wyczytane w modlitewniku, Âślepo wierzÂącym w kaÂżdÂą teoriĂŞ spisku. Czy to jednak prawdziwy obraz katolika? Gdzie jest ta granica, pomiĂŞdzy dewocjÂą, a czystÂą, prawdziwÂą wiarÂą pÂłynÂącÂą z gÂłĂŞbi serca? Kiedy prawdziwa modlitwa, rozmowa z Bogiem jest tylko „klepaniem paciorkĂłw”?

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

NiektĂłrym wydaje siĂŞ, Âże idealnym, poboÂżnym katolikiem moÂżna siĂŞ staĂŚ, kiedy czÂłowiek duÂżo siĂŞ modli. Jednak to nie tak. Wiara katolicka to nie tylko modlitwa, to pewna postawa. Ogromne zobowiÂązanie, wyrzeczenia. W jednej z ksiÂąÂżek problem ten poruszyli o. Leon Knabit i o. Joachim Badeni. Zapytani o przesadnÂą poboÂżnoÂśĂŚ tak powiedzieli:
„JeÂśli ktoÂś siĂŞ duÂżo modli i dziĂŞki temu dobrze czyni, to dziĂŞki Ci BoÂże. PapieÂż wciÂąÂż siĂŞ modliÂł, miaÂł rĂłÂżaniec w kieszeni i czĂŞsto go odmawiaÂł. Nikt mu nie mĂłgÂł nic zarzuciĂŚ, bo u niego BĂłg i czÂłowiek byli na jednej linii. Ale jeÂżeli ktoÂś siĂŞ modli tak, Âże zapomina o czÂłowieku, to tylko klepie paciorki. To jest dewocja! Pana Boga wciÂąÂż ma na ustach, ale nie zawsze w sercu.”

Wydaje siĂŞ, Âże to jest wÂłaÂśnie sedno sprawy., odpowiedÂź na wiĂŞkszoÂśĂŚ dylematĂłw i problemĂłw dzisiejszego Âświata. Wiara katolicka to nie wmawianie sobie, Âże my jesteÂśmy lepsi, mÂądrzejsi, inni nawet siĂŞ do nas nie umywajÂą. To nie potĂŞpianie drugiego czÂłowieka za jego poglÂądy, postawĂŞ, czyny. Jest wyraÂźnie powiedziane: „Nie sÂądÂźcie, a nie bĂŞdziecie sÂądzeni; nie potĂŞpiajcie, a nie bĂŞdziecie potĂŞpieni; odpuszczajcie, a bĂŞdzie wam odpuszczone.” (ÂŁk 6,37).

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw
Czy zatem moÂżemy akceptowaĂŚ agresywne zachowania osĂłb, ktĂłre podajÂą siĂŞ za katolikĂłw? Czy dopuszczalne jest to, Âże ludzie po wyjÂściu z KoÂścioÂła wzajemnie siĂŞ opluwajÂą, pogardzajÂą sobÂą, wzajemnie siĂŞ atakujÂą, podsycajÂąc nienawiÂśĂŚ? Czy tak byĂŚ powinno? OdpowiedÂź jest oczywista, to nie sÂą zachowania, ktĂłre powinny byĂŚ akceptowane i tolerowane. Jedna z ostatnich nauk Pana Jezusa, w zasadzie jedna z najwaÂżniejszych, mĂłwi wyraÂźnie: „Przykazanie nowe dajĂŞ wam, abyÂście siĂŞ wzajemnie miÂłowali tak, jak Ja was umiÂłowaÂłem; ÂżebyÂście i wy tak siĂŞ miÂłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznajÂą, ÂżeÂście uczniami moimi, jeÂśli bĂŞdziecie siĂŞ wzajemnie miÂłowali.” (J 13,34-35). A wiĂŞc nie nienawiÂśĂŚ, nie wzajemne oskarÂżenia, nie potĂŞpienie, ale wzajemna miÂłoÂśĂŚ, przebaczenie, zrozumienie, umiejĂŞtnoÂśĂŚ pochylenia siĂŞ nad drugim czÂłowiekiem.

Powstaje pytanie, skÂąd bierze siĂŞ dewocja, Âźle pojĂŞta wiara? OczywiÂście, moÂżna obwiniaĂŚ KoÂściĂłÂł, kryzys wartoÂści w dzisiejszym Âświecie. Jest w tym trochĂŞ racji. Wystarczy przyjrzeĂŚ siĂŞ sposobowi, w jaki w wielu koÂścioÂłach odprawiana jest msza ÂświĂŞta. KsiÂądz z niepokojem patrzy na zegarek, bo za pĂłÂł godziny trzeba koĂączyĂŚ. Homilia – oczywiÂście przeczytana z kartki, ÂściÂągniĂŞta z Internetu. Brak jakiegokolwiek zaangaÂżowania, brak gÂłĂŞbi. Wszystkie modlitwy w tym czasie odklepane, byle szybciej, bo przecieÂż obiad czeka, bo trzeba coÂś zaÂłatwiĂŚ, gdzieÂś pĂłjÂśĂŚ. Wierni uczÂą siĂŞ bylejakoÂści, sami w koĂącu tĂŞ bylejakoÂśĂŚ przejmujÂą. Bez znaczenia stajÂą siĂŞ sÂłowa. Tak trzeba, tak siĂŞ odmawia. KtĂłÂż dzisiaj w czasie naboÂżeĂąstwa zastanawia siĂŞ co oznaczajÂą sÂłowa wyznania wiary, „wierzĂŞ w Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych”? Niewiele osĂłb. Kto zastanawia siĂŞ nad znakami, symbolami liturgii mszy Âśw.? KiedyÂś pewien zakonnik zapytaÂł mnie czy wiem, dlaczego kapÂłan w czasie mszy Âśw. odÂłamuje kawaÂłek Eucharystii i wrzuca go do kielicha. Nie miaÂłam pojĂŞcia, Âże w ogĂłle coÂś takiego siĂŞ dzieje. WiĂŞkszoÂśĂŚ z nas w ogĂłle nie rozumie tego, co dzieje siĂŞ podczas naboÂżeĂąstwa. Jak wiĂŞc mĂłwiĂŚ o peÂłnej wierze, skoro co niedzielĂŞ idziemy na coÂś, co powinno byĂŚ przeÂżyciem, ÂświĂŞtem, a jest jedynie speÂłnieniem naleÂżnego obowiÂązku?

Kolejnym problemem jest brak znajomoÂści Pisma ÂŚwiĂŞtego. Nie ma czasu, za trudne, niezrozumiaÂłe. Katolicy w wiĂŞkszoÂści „bojÂą siĂŞ” Pisma ÂŚwiĂŞtego. Z obawy przed tym, Âże nie zrozumiejÂą, w ogĂłle nie prĂłbujÂą. Nie sÂą w stanie znaleÂźĂŚ czasu w ciÂągu dnia na codziennÂą praktykĂŞ. Jednak codzienny serial w telewizji jest ÂświĂŞtoÂściÂą. Protestanci, ewangelicy, prawosÂławni, Âświadkowie Jehowy, oni znajÂą Pismo ÂŚwiĂŞte. W naszych domach czĂŞsto leÂży gdzieÂś w szufladzie. Przykurzone, czytane czasem w WigiliĂŞ BoÂżego Narodzenia. Portal „PowaÂżne sprawy, powaÂżne odpowiedzi” na poczÂątku lipca zorganizowaÂł internetowy kurs czytania Pisma ÂŚwiĂŞtego. MateriaÂły sÂą wciÂąÂż dostĂŞpne na stronie, zawsze moÂżna po nie siĂŞgnÂąĂŚ. Czy znajdziemy czas, Âżeby chociaÂż zajrzeĂŚ? Czy wolimy „odklepaĂŚ swoje”, stwierdziĂŚ, Âże to za trudne, Âże nie ma czasu? A na co mamy czas? ZastanĂłwmy siĂŞ, ile go marnujemy w ciÂągu doby, ile dobrego moglibyÂśmy zrobiĂŚ…dla drugiego czÂłowieka, dla innych.
RozmawiaÂłam kiedyÂś o poboÂżnoÂści z o. WÂłodzimierzem Zatorskim, benedyktynem z TyĂąca. Bardzo wyraÂźnie odesÂłaÂł mnie do Listu do GalatĂłw. CaÂły piÂąty rozdziaÂł tego Listu poÂświĂŞcony jest wÂłaÂściwemu pojmowaniu wiary, chrzeÂścijaĂąskiemu podejÂściu do Âświata i ludzi: „Oto, czego uczĂŞ: postĂŞpujcie wedÂług ducha, a nie speÂłnicie poÂżÂądania ciaÂła. Owocem zaÂś ducha jest: miÂłoÂśĂŚ, radoÂśĂŚ, pokĂłj, cierpliwoÂśĂŚ, uprzejmoÂśĂŚ, dobroĂŚ, wiernoÂśĂŚ, ÂłagodnoÂśĂŚ, opanowanie. Nie szukajmy prĂłÂżnej chwaÂły, jedni drugich draÂżniÂąc i wzajemnie sobie zazdroszczÂąc.” (Ga 5, 16-24).

Zatem „po owocach ich poznacie”. Trzeba nam czyniĂŚ to, co przynosi dobre owoce. Nie zapamiĂŞtywaĂŚ siĂŞ w zÂłoÂści, zazdroÂści, nienawiÂści, ale we wszystkim, co robimy, szukaĂŚ owocĂłw ducha.

JakÂże to inne od tego, co czĂŞsto spotykamy wÂśrĂłd ludzi wierzÂących. ObserwujÂąc sceny agresji, atakĂłw, obrzucania siĂŞ bÂłotem, wzajemnej nienawiÂści, przychodzi mi na myÂśl fraszka Ignacego Kracickiego pt. "Dewotka":

„Dewotce sÂłuÂżebnica w czymsiÂś przewiniÂła
WÂłaÂśnie natenczas, kiedy pacierze koĂączyÂła.
ObrĂłciwszy siĂŞ przeto z gniewem do dziewczyny,
MĂłwiÂąc wÂłaÂśnie te sÂłowa: "... i odpuÂśĂŚ nam winy,
Jako my odpuszczamy" - biÂła bez litoÂści.
Uchowaj, Panie BoÂże, takiej poboÂżnoÂści.”

Jednak nie sposĂłb jedynie narzekaĂŚ. Trzeba sprĂłbowaĂŚ zauwaÂżyĂŚ rĂłwnieÂż pozytywne aspekty. SÂą takie miejsca, gdzie celebruje siĂŞ liturgiĂŞ, gdzie ksiÂądz nie spieszy siĂŞ z homiliÂą, a wrĂŞcz niedopuszczalnym jest czytanie jej z kartki. SÂą takie miejsca, gdzie moÂżna zobaczyĂŚ prawdziwÂą, czystÂą wiarĂŞ, nie zabarwionÂą faÂłszem. Jest mnĂłstwo ludzi, ktĂłrzy Âświadomie i gÂłĂŞboko przeÂżywajÂą swojÂą wiarĂŞ, ktĂłrzy wciÂąÂż doskonalÂą siĂŞ w modlitwie, medytacji chrzeÂścijaĂąskiej, ktĂłrzy czytajÂą Pismo ÂŚwiĂŞte. Dla ktĂłrych modlitwa to nie reguÂłki, ale rozmowa z Bogiem. Nie ma w nich zazdroÂści, nienawiÂści, zÂłoÂści, zawiÂści. Jest dobroĂŚ, bijÂąca z twarzy, jakiÂś wewnĂŞtrzny blask, spokĂłj, uÂśmiech, szacunek. CzĂŞsto trzeba dobrze obserwowaĂŚ, Âżeby ich zobaczyĂŚ, ale oni sÂą. WtapiajÂą siĂŞ w tÂłum, ale Âłatwo ich poznaĂŚ wÂłaÂśnie „po owocach”.

http://religia.onet.pl/benedyktyni-tynieccy,38/poboznosc-czy-dewocja,5157,page1.html

iJoanna SoĂŚko | Tygodnik Powszechny | 21 Czerwiec 2011 | Komentarze (9)

KoÂściĂłÂł szuka ludzi

Kaplica przy najwiĂŞkszym na ÂŚlÂąsku centrum handlowym przynosi mu reklamĂŞ. DziĂŞki niej moÂżna uznaĂŚ, Âże Silesia City Center zaspokaja wszystkie ludzkie potrzeby...
W niedzielne popoÂłudnie katowicki rynek zamiera. Banki i firmy pozamykane, kawiarni jest niewiele. Nie sÂłabnie za to ruch na tzw. „trasie Âśrednicowej”. MieszkaĂący Katowic mĂłwiÂą, Âże centrum przeniosÂło siĂŞ na pĂłÂłnoc – do wybudowanego na pokopalnianych nieuÂżytkach kompleksu handlowego Silesia City Center. Stworzony przez miĂŞdzynarodowÂą korporacjĂŞ deweloperskÂą TriGranit, SCC zdaje siĂŞ byĂŚ wcieleniem idei postĂŞpu, innowacyjnym poÂłÂączeniem handlu, rozrywki, kultury i... religii.

30 hektarĂłw zajmuje budynek, ktĂłrego pasaÂże stanowiÂą siatkĂŞ ulic, na ulicach – kawiarnie. Nazwy alej nawiÂązujÂą do ÂślÂąskich miast. Katowicka, Chorzowska i MysÂłowicka przecinajÂą siĂŞ w centrum kompleksu, wyznaczajÂąc wirtualne centrum ÂŚlÂąska. Obok budynku gÂłĂłwnego stawiane sÂą Silesia Towers – dwa olbrzymie biurowce; za tylnym parkingiem wybudowano osiedle mieszkaniowe „DĂŞbowe Tarasy”. Na placu przed gÂłĂłwnym wejÂściem pozostaÂł szyb gĂłrniczy oraz przylegajÂąca do niego maszynownia.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

- "A co chcecie zrobiĂŚ z tym budynkiem? - zapytaÂł SĂĄndor DemjĂĄn, wÂłaÂściciel TriGranitu" – wspomina Janusz OlesiĂąski, katowicki przedstawiciel dewelopera. – DemjĂĄn zauwaÂżyÂł, Âże skoro Silesia City Center ma byĂŚ jak polskie miasteczko, to powinien tu oprĂłcz sklepĂłw i restauracji znaleÂźĂŚ siĂŞ takÂże koÂściĂłÂł.
PomysÂł ochoczo podchwyciÂł ks. JĂłzef Majwald, proboszcz podzielonej „ÂśrednicĂłwkÂą” parafii w DĂŞbie. - Nie obyÂło siĂŞ bez kontrowersji – wspomina – tym bardziej Âże kaplicĂŞ otwarto, gdy episkopat wystosowaÂł list krytykujÂący niedzielny handel. Ale kto tu byÂł, zmieniaÂł zdanie. Kaplica nie jest w samym centrum handlowym, to osobny budynek. W niejednym mieÂście mniejsza jest odlegÂłoÂśĂŚ koÂścioÂła od sklepĂłw. ChĂŞtnie zgodziÂł siĂŞ na kaplicĂŞ abp Damian ZimoĂą, przekonujÂąc: „KoÂściĂłÂł musi iÂśĂŚ tam, gdzie sÂą ludzie”. ZresztÂą kaplice czĂŞsto powstawaÂły w zakÂładach pracy. Szyb, przy ktĂłrym stoi kaplica, nazywa siĂŞ „Jerzy”, na czeÂśĂŚ wrocÂławskiego biskupa, ktĂłry ustanowiÂł parafiĂŞ w DĂŞbie. W kaplicy znajduje siĂŞ obraz Âśw. Barbary, chroniÂący wczeÂśniej gĂłrnikĂłw.

Te nawiÂązania odpowiadajÂą wĂŞgierskiemu inwestorowi, ktĂłry z atrybutĂłw gĂłrnictwa uczyniÂł wizytĂłwkĂŞ SCC. Kaplica dodatkowo przynosi kompleksowi reklamĂŞ: jest to jedyne w Polsce centrum handlowe majÂące na swoim terenie budynek sakralny, przyczyniajÂący siĂŞ do postrzegania SCC jako projektu obejmujÂącego ludzkie Âżycie caÂłoÂściowo, nieograniczajÂącego siĂŞ do zaspokajania potrzeb konsumpcyjnych.

- Z myÂślÂą o pracownikach organizujemy niedzielne Msze o 8.30 – mĂłwi ks. Majwald – ale wiĂŞkszoÂśĂŚ uczestnikĂłw to nasi parafianie, mieszkajÂący po drugiej stronie »ÂśrednicĂłwki«”. Parafianom kaplica siĂŞ podoba, nie muszÂą chodziĂŚ daleko, a i komfort modlitwy wiĂŞkszy. OlesiĂąski: - Jedna starsza pani bardzo czĂŞsto dziĂŞkuje za kaplicĂŞ, szczegĂłlnie chwali sobie ogrzewanie podÂłogowe. "To takie dobre dla moich kolan", mĂłwi. Kaplica jest surowa: niewiele w niej figurek i obrazkĂłw, ktĂłrymi czĂŞsto upstrzone sÂą koÂścioÂły.

OdbywajÂą siĂŞ tu Âśluby, byÂł teÂż chrzest, ale Âżycie parafialne toczy siĂŞ niezaleÂżnie od towarzyskiego, kwitnÂącego wokĂłÂł SCC. Osiedla zamieszkujÂą w wiĂŞkszoÂści pracownicy firm, wielu z nich czĂŞsto wyjeÂżdÂża. Ks. Majwald: - Trudno tam pĂłjÂśĂŚ z kolĂŞdÂą, to zamkniĂŞte osiedle. PonoĂŚ wykupiono 400 mieszkaĂą, ale nie ma tam tylu ludzi. Robimy zapisy, zgÂłasza siĂŞ ok. 50 osĂłb.
- Do zamieszkania na DĂŞbowych Tarasach skÂłoniÂła mnie dobra lokalizacja, poczucie bezpieczeĂąstwa i prestiÂż, jakim osiedle cieszy siĂŞ wÂśrĂłd znajomych. Wszystko jest czyste, trawa rĂłwniutka; wiedziaÂłam, Âże dopÂłacam do komfortu. Niekomfortowa jest jednak koniecznoÂśĂŚ meldowania siĂŞ ochroniarzowi, ktĂłry zapisuje wszystkich wkraczajÂących na osiedle – mĂłwi Magda, lokatorka. – ZaczĂŞÂłam szukaĂŚ kamer, poczuÂłam siĂŞ jak w reality show. Wszystko jest nierzeczywiste, sztuczne. O kaplicy dowiedziaÂła siĂŞ niedawno, ale tam nie byÂła. - KoÂściĂłÂł i komercja do siebie nie pasujÂą i nie powinny. Magda czuje, Âże w tym wieloaspektowym projekcie deweloper ma wpÂływ na sposĂłb spĂŞdzania czasu: - To jakby ktoÂś organizowaÂł ci caÂłe Âżycie, teraz naprawdĂŞ moÂżna tu spĂŞdzaĂŚ weekendy. MoÂżna nawet pĂłjÂśĂŚ do KoÂścioÂła w niedzielĂŞ.

Codziennie kompleks jest odwiedzany przez kilkadziesiÂąt tysiĂŞcy osĂłb. Pan Marian, wieloletni mieszkaniec DĂŞbu, zapytany o SCC krĂŞci nosem. - Przedtem bardziej mi siĂŞ tu podobaÂło – mĂłwi. PrzecieÂż wczeÂśniej niczego tu nie byÂło – zauwaÂżam zdziwiona. - Ale relacje miĂŞdzyludzkie byÂły inne – odpowiada.

http://religia.onet.pl/tygodnik-powszechny,45/kosciol-szuka-ludzi,358,page1.html
...............................

ÂŻydomasoĂąska rewolucja w KoÂściele Katolickim: Magiczno – syjonistyczna czapa Benedykta XVI
5 WrzesieĂą 2011 Dodaj komentarz Przeskoczenie do uwag

http://mauricepinay.blogspot.com/2009/12/benedicts-magick-hat.html

TÂłum. z jĂŞz. ang. GREGORIUS

W czasie kanonizacji piĂŞciu ÂświĂŞtych dnia 11.10.2010 r. Benedykt nosiÂł mitrĂŞ z umieszczonymi na niej heksagramami i jedenastoma szlachetnymi kamieniami po kaÂżdej stronie. Od XVI w. heksagram11 i 22 sÂą wybitnie waÂżne w luriaĂąskiej kabale. Nie majÂą Âżadnego znaczenia w symbolice katolickiej, przynajmniej mnie nic o tym nie wiadomo. TakÂże jego paliusz nosi szeÂśĂŚ krzyÂży templariuszowskich.

To samo w sobie jest dla mnie bardzo interesujÂące. Gdyby Benedykt byÂł ortodoksyjnym papieÂżem, mĂłgÂłbym zignorowaĂŚ tĂŞ podejrzanÂą mieszankĂŞ symboli. Ale spĂłjrzmy na owoce (dziaÂłalnoÂści) Benedykta. To on dopilnowaÂł aby sÂłusznie potĂŞpione dziedzictwo Templariuszy- niepohamowanego zgromadzenia syjonistyczno-miĂŞdzynarodowych bankierĂłw, praktykujÂącego okultystycznÂą religiĂŞ, byÂło zrehabilitowane. Benedykt byÂł gÂłĂłwnym motorem w rehabilitacji sÂłusznie potĂŞpionego wizerunku syjonistycznego paĂąstwa, krĂłtko po zgotowanym przez niego nikczemnym, dwudziestodwudniowym piekle w Gazie. Benedykt jest, trzeba to uczciwie powiedzieĂŚ, nieugiĂŞtym zwolennikiem tzw.”dialogu”, rodzaju kabalistycznego czarnoksiĂŞstwa absolutnie obcego katolicyzmowi, ktĂłry to “dialog” jest takÂże promowany przez takich kabalistĂłw jak rabin Abraham Heschel i Martin Buber. Benedykt posunÂąÂł siĂŞ tak daleko w “dialogu” ze “starszymi braĂŚmi”Âże uczyniÂł z tego koniecznoÂśĂŚ. Jego akty aprobaty kabalistycznych rabinĂłw i ich tradycji sÂą zbyt liczne, Âżeby je tutaj wymieniaĂŚ. PosunÂąÂł siĂŞ nawet do tego, Âże podarowaÂł dzieÂło napisane przez kabalistĂŞ Jacoba ben Ashera pt. “Baal ha-Turim”(Mistrz filarĂłw) w czasie swej wizyty w nowojorskiej synagodze w wigiliĂŞ Paschy. Te i wiele,wiele innych paskudnych owocĂłw Benedykta XVI duÂżo bardziej mnie niepokoi niÂż symbole na jego szatach. Ale fakt, Âże czyni takie rzeczy a takÂże obnosi siĂŞ z takimi symbolami jest raczej, wedÂług mnie, bezczelnoÂściÂą. NajwyraÂźniej usiÂłuje uÂświĂŞciĂŚ te symbole umieszczajÂąc je na tak wybitnie eksponowanym miejscu jak mitra papieska w czasie kanonizacyjnej liturgii.

Benedykt XVI w synagodze, z naczelnym rabinem Rzymu

Ps. Spis artykuÂłĂłw chronologicznie od najstarszego do najnowszego – 1, Gregoriusa. Polecamy takÂże film nt. ÂżydomasoĂąskiej rewolucji w KoÂściele Katolickim pt: „Oto co straciliÂśmy… i droga do odzyskanie tego z powrotem”:

http://www.pl.gloria.tv/?media=47774

Kto zabiÂł Jezusa?
Hutton Gibson, tradycjonalistyczny pisarz katolicki oskarÂża Benedykta – Ratzingera o homoseksualizm
Masoni w brazylijskiej katedrze katolickiej
ÂŚDM – czy to juÂż marsz w kierunku sakralnego burdelu?
Francuski biskup bierze udziaÂł w masoĂąskiej konferencji
B’nai B’rith skÂłada hoÂłd Bendedyktowi XVI
Heavy metalowy mnich odchodzi
Same niebiosa grzmotnĂŞÂły Benedykta-Ratzingera na jego „Katolickim Woodstocku”
A „Katolicki” Woodstock rozkwita
MeksykaĂąska Âżydomasoneria opÂłakuje ÂśmierĂŚ „Jana XXIII”
BENEDYKT ODDAJE CZEÂŚĂ ÂŻYDOWSKIM „ÂŚWIĂTYM” KSIĂGOM
„PAPIEÂŻ WOJTYÂŁA NAGRODZONY PRZEZ ÂŻYDOMASONERIĂ”
RATZINGER – HEROLD JUDAIZMU
TĂŞczowe ornaty
PRZEDSTAWICIELE RĂÂŻNYCH CHRZEÂŚCIJAĂSKICH KONFESJI KOĂCZÂĄ KURS JUDAIZMU
ChÂłoptasie Benedykta
GROZA I PRZERAÂŻENIE
SAM SIĂ WYBRAÂŁ?
RATZINGER – ÂŻYD WEDÂŁUG RELIGIJNEGO PRAWA ÂŻYDOWSKIEGO
ÂŻYDOWSKI RODOWĂD RATZINGERA

==========================================================

Objawienia, ktĂłrych baÂł siĂŞ KoÂściĂłÂł
10 maja, 10:11 Piotr CielebiaÂś / Onet.pl Onet.pl
Objawienia, ktĂłrych baÂł siĂŞ KoÂściĂłÂł

SpoÂśrĂłd kilkudziesiĂŞciu objawieĂą maryjnych, ktĂłre miaÂły miejsce w wieku XX KoÂściĂłÂł pozytywnie rozpatrzyÂł zaledwie garstkĂŞ. Inne, niezwykle intrygujÂące i ciekawe, stanowczo potĂŞpiÂł lub umieÂściÂł na dÂługiej liÂście oczekiwania na oficjalnÂą aprobatĂŞ Stolicy Apostolskiej. Dlaczego nie uznano niektĂłrych z objawieĂą, mimo iÂż swÂą skalÂą byÂłyby one w stanie przekonaĂŚ niejednego ateistĂŞ o ingerencji boskich siÂł? Czy KoÂściĂłÂł baÂł siĂŞ zawartych w nich „demonicznych” treÂści, ktĂłre inspirowane byÂły przez krĂŞgi piekielne?

Szatan w ÂświĂŞtej skĂłrze

Pewnego dnia w 1947 roku Madonna z sercem przebitym noÂżem ukazaÂła siĂŞ maÂłej Annie Federici we wsi Gimigliano na poÂłudniu WÂłoch. Rok pĂłÂźniej ludzie gromadzÂący siĂŞ wokĂłÂł dziewczynki, ktĂłra jako jedyna rozmawiaÂła z MaryjÂą zaobserwowali rzekomy „cud wstajÂącego sÂłoĂąca”, ktĂłry byÂł wynagrodzeniem za ich caÂłonocnÂą modlitwĂŞ. KoÂściĂłÂł jednak potĂŞpiÂł te objawienia.

REKLAMA

Jeszcze dziwniejsza rzecz miaÂła miejsce w 1949 roku w bawarskim Heroldsbach, gdzie siedem mÂłodych wizjonerek ujrzaÂło widniejÂący nad drzewem napis „IHS”, po ktĂłrym ukazaÂła siĂŞ modlÂąca Matka Boska. OprĂłcz niej na ÂświĂŞtej gĂłrze, gdzie dochodziÂło do objawieĂą, ukazywaÂły siĂŞ rzesze anioÂłĂłw i ÂświĂŞtych, a zebrani ludzie obserwowali cud sÂłoneczny przypominajÂący ten znany z Fatimy. KoÂściĂłÂł z niewiadomych powodĂłw postanowiÂł jednak zatuszowaĂŚ caÂła sprawĂŞ, a gdy rodzice dziewczÂąt uparcie trwali na stanowisku, iÂż ich dzieci mĂłwiÂą prawdĂŞ, obÂłoÂżono ich ekskomunikÂą. Tylko dlaczego?

Lista nierozstrzygniĂŞtych lub potĂŞpionych objawieĂą maryjnych jest niezwykle dÂługa. W samym XX wieku doszÂło do co najmniej kilkudziesiĂŞciu przypadkĂłw, w ktĂłrych KoÂściĂłÂł wstrzymaÂł siĂŞ od oficjalnych komentarzy lub otwarcie potĂŞpiÂł wizjonerĂłw. WÂśrĂłd nich znajdujÂą siĂŞ takÂże jedne z najbardziej znanych cudĂłw ostatniego wieku, jak Garabandal czy Medjugorje, ktĂłre nadal czekajÂą na oficjalny werdykt. Inne, po negatywnym ustosunkowaniu siĂŞ wÂładz koÂścielnych, zostaÂły caÂłkowicie zapomniane.

Dlaczego KoÂściĂłÂł byÂł tak sceptyczny w stosunku do objawieĂą, ktĂłre miaÂły tak spektakularny charakter i mogÂły staĂŚ siĂŞ rĂłwnie sÂławne, co Fatima i Lourdes? W 1978 roku Kongregacja Nauki i Wiary wydaÂła specjalne rozporzÂądzenie dotyczÂące akceptacji cudĂłw, ktĂłre wymienia specjalne kryteria kwalifikacyjne. Zwykle z gruntu potĂŞpiane sÂą objawienia, ktĂłrych treÂśĂŚ przeczy nauce KoÂścioÂła albo takie, w ktĂłrych wizjoner popeÂłnia grzechy Âśmiertelne, jest osobÂą niezrĂłwnowaÂżonÂą psychicznie albo czerpie ze swych objawieĂą zyski. W rzeczywistoÂści jednak hierarchowie, od ktĂłrych zaleÂży akceptacja objawieĂą podchodzÂą niezwykle ostroÂżnie nawet do przypadkĂłw, w ktĂłrych interwencja siÂł nadprzyrodzonych zdawaÂła siĂŞ nie budziĂŚ wÂątpliwoÂści…

Problematyczni biskupi i inne sprawy

WÂśrĂłd XX-wiecznych objawieĂą maryjnych znajdujÂą siĂŞ takÂże takie przypadki, o ktĂłrych dziÂś juÂż maÂło kto pamiĂŞta, choĂŚ swÂą skalÂą i zakresem manifestacji cudownych zjawisk dorĂłwnywaÂły one sÂłynnym wydarzeniom fatimskim z 1917 roku. NajsÂłynniejsze z nich miaÂło miejsce w hiszpaĂąskiej wiosce Garabandal i obejmowaÂło szereg wizji czterech dziewczynek, ktĂłre w czasie pierwszego spotkania z MaryjÂą w 1960 roku… kradÂły jabÂłka. PoniewaÂż byÂł to grzech, wielu hierarchĂłw zdecydowaÂło siĂŞ zaprzeczyĂŚ prawdziwoÂści cudu. PojawiÂło siĂŞ takÂże wiele krytycznych uwag i komentarzy, stwierdzajÂących m.in. Âże dzieci przedstawiaÂły widziane postaci w karykaturalny sposĂłb, podajÂąc teÂż niekiedy sprzeczne relacje. NiektĂłrzy kapÂłani orzekali, Âże domniemany cud, ktĂłry swym przebiegiem przypominaÂł nieco wydarzenia z Fatimy, byÂł diabelskÂą prĂłbÂą jej skopiowania. Niemniej jednak historia Garabandal wypeÂłniona byÂła rĂłÂżnego rodzaju cudownymi wydarzeniami, z ktĂłrych najbardziej znana jest materializacja hostii na jĂŞzyku jednej z wizjonerek (co udaÂło siĂŞ uchwyciĂŚ na fotografii). Watykan nie potĂŞpiÂł tych wydarzeĂą, ale rĂłwnieÂż oficjalnie ich nie skomentowaÂł, powoÂłujÂąc specjalnÂą komisjĂŞ do zbadania zjawiska dopiero w 2010 roku.

Istnieje jednak caÂła masa innych przypadkĂłw, w ktĂłrych nie udaÂło siĂŞ dojÂśĂŚ do okreÂślonych wnioskĂłw. Najbardziej dziwaczny i problematyczny charakter miaÂła fala objawieĂą maryjnych, ktĂłra przetaczaÂła siĂŞ przez AfrykĂŞ w latach 80. i 90. W 1987 r. tÂłum ludzi miaÂł widzieĂŚ MaryjĂŞ we wsi Mulevala w Mozambiku. Negatywnie rozpatrzono przypadek, ktĂłry miaÂł miejsce rok wczeÂśniej, w kameruĂąskiej wsi Nsimalen. WedÂług relacji, w rocznicĂŞ pierwszego objawienia fatimskiego nad miejscowÂą kaplicÂą ukazaĂŚ miaÂła siĂŞ jasna zjawa Matki Boskiej, czego Âświadkami byÂło siedmioro dzieci spotykajÂących domniemanÂą MaryjĂŞ przez 9 dni. ChoĂŚ w Nsimalen doszÂło do dwĂłch rzekomo cudownych uzdrowieĂą, KoÂściĂłÂł nie daÂł siĂŞ przekonaĂŚ co do ich wartoÂści. Na przeÂłomie maja i kwietnia 2011 roku donoszono z kolei o cudzie, ktĂłrego Âświadkiem byÂł tÂłum ludzi w AbidÂżanie – byÂłej stolicy WybrzeÂża KoÂści SÂłoniowej. WedÂług umieszczonych w Internecie relacji, pojawienie siĂŞ Âświetlistej postaci udaÂło siĂŞ zarejestrowaĂŚ przy pomocy kamer z telefonĂłw komĂłrkowych.

Fatima, Medjugorie, Garabandal - czytaj w Strefie Tajemnic
Autor: Piotr CielebiaÂś ÂŹrĂłdÂło: Onet.pl

ScaliÂłem posty
Darek

it / ms | EKAI | 15 Lipiec 2011 | Komentarze (1)

EgzorcyÂści debatujÂą na Jasnej GĂłrze

Na Jasnej GĂłrze trwa europejskie spotkanie egzorcystĂłw i osĂłb ich wspierajÂących, peÂłniÂących posÂługĂŞ uwalniania. Celem Konferencji jest wymiana doÂświadczeĂą i poznawanie nowych wyzwaĂą. WÂśrĂłd tematĂłw znalazÂły siĂŞ zagadnienia dotyczÂące wspĂłÂłczesnej mody na wampiryzm, schizofrenii i zaburzeĂą psychicznych, okultyzmu i spirytyzmu. W spotkaniu udziaÂł bierze ok. 300 osĂłb.
- PosÂługa egzorcystĂłw w KoÂściele powinna byĂŚ normÂą duszpasterskÂą – powiedziaÂł o. prof. Aleksander Posacki, demonolog, przedstawiciel MiĂŞdzynarodowego Stowarzyszenia ds. Uwalniania.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Zdaniem ks. Rufusa Pereiry z Indii, przewodniczÂącego MiĂŞdzynarodowego Stowarzyszenia ds. Uwalniania, w dzisiejszym Âświecie przybywa zagroÂżeĂą i atakĂłw zÂłego ducha, ktĂłry szuka rĂłÂżnych sposobĂłw zniewalania ludzi. - DiabeÂł krÂąÂży jak lew ryczÂący, patrzÂąc kogo, by poÂżreĂŚ – przywoÂłaÂł sÂłowa Âśw. Piotra. ZaleÂży mu na zniszczeniu kaÂżdej osoby. Mamy tylko jednego wroga, to nie jest ani Hitler, ani Stalin, jest nim szatan” – podkreÂśliÂł ks. Pereira.

Egzorcysta przypomina, Âże diabeÂł wykorzysta wszystkie metody i przywoÂłuje kilka z nich: doprowadza do uzaleÂżnienia czÂłowieka, Âżeby przejÂąĂŚ kontrolĂŞ nad jego wolÂą, zdobywa umysÂł poprzez faÂłszywe ruchy religijne, posÂługuje siĂŞ emocjami by wejÂśĂŚ w danÂą osobĂŞ, moÂże posÂłuÂżyĂŚ siĂŞ teÂż chorobami ciaÂła, Âżeby jej zaszkodziĂŚ. ZauwaÂżyÂł, Âże dziÂś szczegĂłlnie chce zniszczyĂŚ relacje maÂłÂżeĂąskie i rodzinne, zaleÂży mu na tym, „by doprowadzaĂŚ do zjawiska pojedynczego rodzica i wykorzystywania seksualnego dzieci”.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

KapÂłan podkreÂśla, Âże opĂŞtanie czy zniewolenie przez zÂłego ducha jest diagnozowalne wtedy, gdy „lekarze mĂłwiÂą albo: nie wiemy, co ci jest", albo „nie moÂżemy ciĂŞ z tego wyleczyĂŚ”. NajczĂŞÂściej dana osoba trafia najpierw do psychologa czy psychiatry (chrzeÂścijaĂąskiego), ktĂłry dokonuje wstĂŞpnego rozpoznania, czy chodzi tu o dziaÂłanie „zÂłego” czy moÂże o jakÂąÂś chorobĂŞ psychicznÂą.

O. Posacki zauwaÂżyÂł, Âże dziÂś obserwujemy rozwĂłj wspĂłÂłpracy lekarzy z kapÂłanami. – Ta wspĂłÂłpraca jest konieczna, bo pewne zaburzenia sÂą z pogranicza medycyny i sfery ducha. Dopiero wspĂłÂłpracujÂąc moÂżemy uzyskaĂŚ peÂłny obraz spraw czÂłowieka, jego problemĂłw – podkreÂśliÂł jezuita. PrzypomniaÂł, Âże mieliÂśmy juÂż w Polsce okres, kiedy „zjawiska tego typu zostaÂły zredukowane do zjawisk materialnych, np. w psychiatrii eliminowany byÂł wymiar duchowy, teraz wracamy do tej syntezy, uczymy siĂŞ od siebie nawzajem, my od lekarzy, a oni od nas”.

O. Posacki powiedziaÂł, Âże w skali Âświata widaĂŚ jak wielu ludzi potrzebuje dziÂś pomocy egzorcysty. - WidaĂŚ, Âże wiĂŞcej osĂłb zgÂłasza siĂŞ do nas i bĂŞdzie jeszcze gorzej. WidaĂŚ dziÂś pewnÂą fascynacjĂŞ zÂłem, wiĂŞc problem bĂŞdzie narastaÂł – ocenia egzorcysta.

PodkreÂśla, Âże sporym utrudnieniem jest brak egzorcystĂłw w krajach np. Europy Zachodniej – Niemczech czy Francji, choĂŚ wrasta zainteresowanie tÂą formÂą posÂługi. – NiektĂłrzy przybywajÂą do Polski i tu szukajÂą pomocy, bo u nas kaÂżda diecezja ma egzorcystĂŞ, a w niektĂłrych jest ich nawet kilku – powiedziaÂł jezuita.

Europejska Konferencja MiĂŞdzynarodowego Stowarzyszenia ds. Uwalniania potrwa na Jasnej GĂłrze do jutra. Tego typu spotkania odbywajÂą siĂŞ co dwa lata i gromadzÂą przedstawicieli rĂłÂżnych krajĂłw przede wszystkim Starego Kontynentu, w tym roku sÂą rĂłwnieÂż goÂście z Indii, Korei i Afryki.

MiĂŞdzynarodowe Stowarzyszenie ds. Uwalniania powstaÂło w 1995 r. w San Giovanni Rotondo we WÂłoszech. Jego celem jest pomoc egzorcystom i osobom ich wspierajÂących w tej posÂłudze duszpasterskiej KoÂścioÂła.

EgzorcyÂści obradujÂą na Jasnej GĂłrze

it / ms | EKAI | 12 Lipiec 2011 | Komentarze (6)

EgzorcyÂści obradujÂą na Jasnej GĂłrze

Egzorcyzmy, 1956 r. WÂłochy. Fot. Getty Images/FPM

Trwa spotkanie egzorcystĂłw na Jasnej GĂłrze. Tym razem oprĂłcz specjalistĂłw z Europy obecni sÂą rĂłwnieÂż goÂście z Indii i Afryki. W ÂściÂśle zamkniĂŞtym, czterodniowym spotkaniu udziaÂł bierze ok. 300 osĂłb.
Konferencje odbywajÂą siĂŞ co dwa lata i gromadzÂą przedstawicieli rĂłÂżnych krajĂłw, przede wszystkim Starego Kontynentu. Celem Europejskiej Konferencji MiĂŞdzynarodowego Stowarzyszenia ds. Uwalniania jest wymiana doÂświadczeĂą i poznawanie nowych wyzwaĂą. WÂśrĂłd tematĂłw sÂą zagadnienia dotyczÂące wspĂłÂłczesnej mody na wampiryzm, schizofrenii i zaburzeĂą psychicznych, okultyzmu czy spirytyzmu.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Jak powiedziaÂł ks. Andrzej Grefkowicz, egzorcysta z archidiecezji warszawskiej, choĂŚ w Polsce raczej ustabilizowaÂła siĂŞ liczba osĂłb potrzebujÂących pomocy kapÂłana wypĂŞdzajÂącego zÂłego ducha, to zagroÂżeĂą przybywa. WÂśrĂłd nich dominujÂą dziaÂłania zwiÂązane z leczeniem ludzi. - Chodzi o takie leczenie, ktĂłre juÂż nie jest leczeniem, tylko szkodzeniem opartym na dziaÂłaniu zÂłego ducha. Mam na myÂśli rĂłÂżne formy bioenergoterapii – podkreÂśla kapÂłan. Dodaje, Âże dziÂś trzeba takÂże mĂłwiĂŚ o duÂżej czujnoÂści wobec psychologii i psychoterapii, „bo tu siĂŞ wkradajÂą teÂż rĂłÂżne formy seansĂłw, ktĂłre juÂż nie sÂą terapeutycznymi, ale wprost okultystycznymi”.

Ks. Grefkowicz przestrzega przed rĂłÂżnymi nowymi propozycjami i modami, jak Halloween, ktĂłre choĂŚ same w sobie nie majÂą zÂłego ducha, to jednak stwarzajÂą grunt dla rozwoju grup ewidentnie zwiÂązanych z szatanem. Egzorcysta przestrzega teÂż przed wschodnimi sztukami walki, popularnymi zwÂłaszcza wÂśrĂłd mÂłodych, ktĂłre mogÂą byĂŚ formÂą propagowania elementĂłw kultowych, zwiÂązanych z religiami Wschodu. – CzĂŞsto nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak powoli zaczynamy oddalaĂŚ siĂŞ od chrzeÂścijaĂąstwa. To jest juÂż apostazja, zwracanie siĂŞ w innym kierunku – zauwaÂża egzorcysta. PodkreÂśla, Âże najlepszÂą profilaktykÂą jest bliska wiĂŞÂź z Bogiem, ale i zdobywanie informacji, krytyczne myÂślenie, wielka czujnoÂśĂŚ i po prostu zdrowy rozsÂądek.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

W spotkaniu uczestniczÂą ksiĂŞÂża i Âświeccy, ktĂłrzy wspĂłÂłpracujÂą z egzorcystami albo podejmujÂą posÂługĂŞ uwalniania, ktĂłra nie zawsze jest ÂścisÂłym egzorcyzmem. PosÂługa uwalniania to modlitwa w sytuacjach, gdy nie ma opĂŞtania, lecz drĂŞczenie przez zÂłego ducha.

Ks. Grefkowicz zauwaÂża, Âże grono osĂłb, ktĂłre towarzyszÂą egzorcystom, powiĂŞksza siĂŞ, za to stabilizuje siĂŞ liczba osĂłb, ktĂłre potrzebujÂą pomocy.
Egzorcyzmy majÂą na celu wypĂŞdzenie zÂłych duchĂłw lub uwolnienie od ich demonicznego wpÂływu, mocÂą duchowej wÂładzy, jakÂą Jezus powierzyÂł KoÂścioÂłowi. - Egzorcyzm jest zwrĂłceniem siĂŞ wprost do zÂłego ducha w imieniu Jezusa Chrystusa, by ustÂąpiÂł – podkreÂśla warszawski kapÂłan.

JeÂśli zÂłego stanu czÂłowieka, nie da siĂŞ wytÂłumaczyĂŚ skÂłonnoÂściami, obciÂąÂżeniami genetycznymi, uwarunkowaniami biologicznymi i nie ma poprawy po specjalistycznych dziaÂłaniach czy zabiegach medycznych, a poprawa nastĂŞpuje dziĂŞki dziaÂłaniu egzorcysty i modlitwie, uznaje siĂŞ je za skutek dziaÂłania zÂłego ducha.

Tzw. sytuacje zniewolenia duchowego sÂą zawsze sytuacjami z pogranicza nauki i obszaru dziaÂłalnoÂści egzorcystĂłw. Dlatego dzisiejsi egzorcyÂści ÂściÂśle wspĂłÂłpracujÂą z psychiatrami i psychologami, by rozrĂłÂżniĂŚ, u kogo wystĂŞpuje choroba, a u kogo chodzi o wpÂływ zÂłych duchĂłw.

SygnaÂłem mĂłwiÂącym o potrzebie dziaÂłania egzorcysty moÂże byĂŚ niewytÂłumaczalna niechĂŞĂŚ zniewolonej osoby do wszelkiego sacrum. KtoÂś taki nie chce wymĂłwiĂŚ imienia Jezusa i Maryi, nie przechodzi mu przez usta formuÂła, Âże wyrzeka siĂŞ szatana, nie chce wejÂśĂŚ do ÂświÂątyni, odrzuca ÂświĂŞconÂą wodĂŞ. Symptomem moÂże byĂŚ np. jasnowidzenie, nadzwyczajne siÂły i znajomoÂśĂŚ jĂŞzykĂłw nieuczonych.

Europejska Konferencja MiĂŞdzynarodowego Stowarzyszenia ds. Uwalniania potrwa do czwartku 14 lipca. Wtedy teÂż zaplanowano konferencjĂŞ prasowÂą.

http://religia.onet.pl/kraj,19/egzorcysci-obraduja-na-jasnej-gorze,416,page1.html
.............................................

MaÂłgorzata Szewczyk | Przewodnik Katolicki | 21 Lipiec 2011 | Komentarze (29)

Ze Âśw. Krzysztofem za kierownicÂą

Podobno byÂł bardzo brzydki, odznaczaÂł siĂŞ wysokim wzrostem, potĂŞÂżnÂą posturÂą i nieksztaÂłtnÂą gÂłowÂą przypominajÂącÂą gÂłowĂŞ psa. Z tego powodu rodzice dali mu imiĂŞ Reprobus – OdraÂżajÂący. Mowa o ÂświĂŞtym Krzysztofie - patronie kierowcĂłw.
Na nic ABS-y, poduszki bezpieczeĂąstwa, system wspomagania kierownicy, programy stabilizujÂące ESP, tempomaty. Na nic komputery pokÂładowe, immobilisery, halogeny ani GPS-y.

Polscy kierowcy, pĂłÂłleÂżÂący w kubikowych fotelach i trzymajÂący kierownicĂŞ „na pizzĂŞ”, siejÂą powszechny strach. Polskie szosy natomiast przypominajÂą bardziej wielkie wykopalisko archeologiczne niÂż drogi ekspresowe i autostrady rodem z XXI w. Pod tym wzglĂŞdem bliÂżej nam do epoki FlinstonĂłw.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

WspĂłÂłczesny samochĂłd naszpikowany jest elektronikÂą i wszelkiego rodzaju gadÂżetami upiĂŞkszajÂącymi jego wnĂŞtrze lub uÂłatwiajÂącymi trudnÂą sztukĂŞ poruszania siĂŞ, a moÂże lepiej, przebijania przez miejskie i podmiejskie korki. Dzisiaj krĂłlujÂą na desce rozdzielczej: wazoniki na kwiatki, poruszajÂące siĂŞ pod wpÂływem promieni sÂłonecznych plastikowe pamperki, podwieszane pod lusterkiem pÂłyty lub pluszaki, zapachowe choinki czy flakoniki z pachnÂącÂą cieczÂą, uchwyty na okulary...

Persona non grata?

KiedyÂś na kĂłÂłku obok kluczyka kaÂżdego szanujÂącego siĂŞ kierowcy wisiaÂł breloczek ze Âśw. Krzysztofem dÂźwigajÂącym dziecko na ramieniu albo patron ten, o mniej lub bardziej udanej fizjonomii, pozÂłacany albo posrebrzany, sÂąsiadowaÂł z prymitywnym samochodowym nawiewem. A obecnie?

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Owszem, wizerunkĂłw opiekuna kierowcĂłw nie brakuje, zresztÂą nadal naleÂży on do najpopularniejszych ÂświĂŞtych, co do ktĂłrych nie mamy wÂątpliwoÂści, komu patronujÂą. Co roku przecieÂż 25 lipca ksiĂŞÂża bÂłogosÂławiÂą pojazdy, ale czy wsiadajÂąc do samochodu, przyzywamy jego opieki?

W Âśredniowieczu Âśw. Krzysztof zaliczany byÂł do grona 14 wspomoÂżycieli, czyli do grupy szczegĂłlnych patronĂłw. Opiekuje siĂŞ podrĂłÂżnymi, pielgrzymami, przewodnikami, flisakami i marynarzami. WspĂłÂłczeÂśnie uwaÂżany jest za patrona kierowcĂłw, ruchu i komunikacji. Wzywany jest takÂże w przypadku niespodziewanej Âśmierci, zarazy i dÂżumy, zagroÂżenia ogniem, wodÂą, suszÂą, niepogodÂą, w przypadku chorĂłb oczu, bĂłlu zĂŞbĂłw i ran. Ludzie nĂŞkani przez rĂłÂżne choroby, zarazy i wojny bali siĂŞ Âśmierci, a ze Âśw. Krzysztofem wiÂązali nadziejĂŞ, Âże pomoÂże im on pokonaĂŚ spotykajÂące ich trudnoÂści. Krzysztof szczegĂłlnÂą opiekÂą otacza Wilno, ktĂłre w swoim herbie umieÂściÂło wÂłaÂśnie jego wizerunek.
O Âżyciu tego, ktĂłrego imiĂŞ w jĂŞzyku greckim oznacza „niosÂący Chrystusa”, nie ma wielu wiadomoÂści. MiaÂł siĂŞ urodziĂŚ pod koniec II w. w Kanaanie (byĂŚ moÂże w Licji – dziÂś Turcja), w rodzinie pogaĂąskiej, a ok. 250 r. poniĂłsÂł ÂśmierĂŚ mĂŞczeĂąskÂą za panowania cesarza Decjusza. Wobec braku szczegĂłÂłowych informacji jego historia obrosÂła w legendĂŞ. Podobno byÂł bardzo brzydki, odznaczaÂł siĂŞ wysokim wzrostem, potĂŞÂżnÂą posturÂą i nieksztaÂłtnÂą gÂłowÂą przypominajÂącÂą gÂłowĂŞ psa. Z tego powodu rodzice dali mu imiĂŞ Reprobus – OdraÂżajÂący.

OdznaczaÂł siĂŞ rĂłwnieÂż ponadludzkÂą siÂłÂą, ktĂłrÂą postanowiÂł wykorzystaĂŚ. ZaciÂągnÂąÂł siĂŞ na sÂłuÂżbĂŞ u wÂładcy swojej krainy, ktĂłry – jak siĂŞ okazaÂło – bardzo baÂł siĂŞ szatana. Potem okazaÂło siĂŞ, Âże szatan boi siĂŞ Chrystusa. Reprobus zainteresowaÂł siĂŞ wiĂŞc Mistrzem z Nazaretu, poznaÂł Jego naukĂŞ i przyjÂąÂł chrzest. OsiedliÂł siĂŞ nad Jordanem i w ramach pokuty postanowiÂł wykorzystaĂŚ swojÂą niespotykanÂą siÂłĂŞ i sÂłuÂżyĂŚ ludziom, przenoszÂąc ich na swoich ramionach przez rzekĂŞ. Pewnej nocy usÂłyszaÂł dzieciĂŞcy gÂłos proszÂący go o tĂŞ przysÂługĂŞ. WziÂąÂł wiĂŞc dziecko na ramiona i zaczÂąÂł nieÂśĂŚ. Dziecko stawaÂło siĂŞ coraz ciĂŞÂższe, tak Âże Reprobus straciÂł rĂłwnowagĂŞ i groziÂło mu utoniĂŞcie. Gdy dotarÂł na drugi brzeg, zapytaÂł, kim ono jest. UsÂłyszaÂł: „Jam jest Jezus, twĂłj Zbawiciel. DÂźwigajÂąc Mnie, dÂźwigasz caÂły Âświat”. Na pamiÂątkĂŞ tego wydarzenia Reprobus otrzymaÂł greckie imiĂŞ Christophoros, co oznacza „niosÂący Chrystusa”, i zostaÂł mu przywrĂłcony normalny wyglÂąd.

W Âśredniowieczu wizerunek Âśw. Krzysztofa zdobiÂł wiele koÂścioÂłĂłw, malowano go na wieÂżach obronnych, na bramach miejskich, feretronach i sztandarach, a takÂże na wielu kamienicach przy ruchliwych ulicach – takie kamienice nazywano Krzysztoforami. Spojrzenie na ten wizerunek miaÂło chroniĂŚ od niebezpieczeĂąstw w ciÂągu dnia.
W ikonografii przedstawiany jest jako mÂłodzieniec niosÂący na barkach DzieciÂątko Jezus.
MaÂło kto wie, Âże jednym z jego atrybutĂłw jest... ryba.

Szukam ryby... na bagaÂżniku

„Czy moÂże mi ktoÂś wytÂłumaczyĂŚ, co oznacza symbol ryby na samochodzie...”. Na takÂą proÂśbĂŞ natknĂŞÂłam siĂŞ na kilku forach internetowych.

Ryba to jeden z najstarszych symboli chrzeÂścijaĂąstwa. Dla pierwszych wierzÂących w Chrystusa byÂła symbolem ZaÂłoÂżyciela KoÂścioÂła. IchthĂ˝s (gr. ryba) to jeden z najsÂłynniejszych akronimĂłw, czyli sÂłĂłw, z ktĂłrych liter moÂżna utworzyĂŚ ukryte w nich hasÂło – greckie: Iesous Christos Theu (H) Yios Soter – Jezus Chrystus Syn BoÂży Zbawiciel.
Ryba wyobraÂżaÂła Chrystusa na niezliczonych ubiorach, wazach, rzeÂźbach, ornamentach, nagrobkach, zwÂłaszcza od poczÂątku II w. do poÂłowy IV w.
O tym chrzeÂścijaĂąskim symbolu wspomina teÂż Henryk Sienkiewicz w Quo vadis. Grecki filozof Chilon Chilonides w rozmowie z Winicjuszem i Petroniuszem nazywa jÂą „godÂłem chrzeÂścijan”.

Obecnie taki symbol-naklejkĂŞ moÂżna kupiĂŚ bodaj w kaÂżdej wielkoÂści i w kaÂżdym kolorze. JeÂśli ktoÂś ma ten znak umieszczony na samochodzie, to najprawdopodobniej jest chrzeÂścijaninem i moÂżna siĂŞ po nim spodziewaĂŚ takich zachowaĂą. Pokazuje tym samym, Âże jest osobÂą kierujÂącÂą siĂŞ zasadami wiary w Âżyciu. Zwyczaj naklejania rybki na bagaÂżniku samochodu przywĂŞdrowaÂł do nas z Zachodu, chociaÂż ostatnio coraz rzadziej jest on praktykowany.

CaÂłoÂśĂŚ tekstu - czytaj w Przewodniku Katolickim
http://religia.onet.pl/publicystyka,6/ze-sw-krzysztofem-za-kierownica,446,page1.html

Rachel Saslow | Washington Post | 16 Czerwiec 2011 | Komentarze (38)

Ekologiczne pogrzeby

Coraz wiĂŞcej zwolennikĂłw hybrydowych samochodĂłw, recyklingu i wegetariaĂąskiej diety chce opuÂściĂŚ ten Âświat w sposĂłb rĂłwnie przyjazny Âśrodowisku, wedÂług zasady: Âżyj w zgodzie z naturÂą i umieraj ekologicznie. To dla nich wymyÂślono „zielone” pochĂłwki.
– Przedstawiciele pokolenia powojennego, ktĂłrzy okreÂślajÂą siebie jako obroĂący Âśrodowiska, nie chcÂą, aby ten ostatni akt wiÂązaÂł siĂŞ z zanieczyszczeniem przyrody – mĂłwi Joe Sehee, dyrektor Green Burial Council. – Dla wielu ludzi ÂświadomoÂśĂŚ, Âże wrĂłcÂą do ziemi w sposĂłb naturalny, jest kojÂąca – dodaje.

IstniejÂą rĂłÂżne formy pochĂłwku, ktĂłre uznaje siĂŞ za ekologiczne. MoÂżna zrezygnowaĂŚ z balsamowania zwÂłok albo zaÂżÂądaĂŚ uÂżycia nietoksycznych ÂśrodkĂłw. MoÂżna takÂże kupiĂŚ biodegradowalnÂą trumnĂŞ z ekologicznej wierzby, wikliny czy bambusa, czy nawet zamĂłwiĂŚ zwykÂły caÂłun. Pogrzeb moÂże siĂŞ odbyĂŚ na „naturalnym” cmentarzu, na terenie rezerwatu przyrody. Jedna z amerykaĂąskich firm pogrzebowych umieszcza skremowane prochy w sztucznych rafach, ktĂłre stajÂą siĂŞ naturalnym Âśrodowiskiem dla ryb i roÂślinnoÂści morskiej.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Carol Fox z Mount Airy w stanie Maryland wybraÂła zielony pochĂłwek w morzu dla swojego syna Jamiego, ktĂłry zmarÂł w wieku 21 lat. Jamie studiowaÂł ekologiĂŞ i oceanografiĂŞ na Uniwersytecie w Salisbury. W 2002 roku utonÂąÂł w oceanie. – UwielbiaÂł nurkowanie. NaleÂżaÂł do tych osĂłb, ktĂłre chodzÂąc po plaÂży, zawsze podnoszÂą Âśmieci – wspomina matka.

Jak oddaĂŚ grĂłb do reklamacji?

Carol chciaÂła znaleÂźĂŚ na prochy syna urnĂŞ z motywem delfina. W trakcie tych poszukiwaĂą natknĂŞÂła siĂŞ na stronĂŞ internetowÂą firmy Eternal Reefs. – PomyÂślaÂłam: „MĂłj BoÂże, to jest dokÂładnie to, czego by chciaÂł Jamie” – opowiada Carol.

W 2004 roku Jamie zostaÂł pierwszym mieszkaĂącem Marylandu pochowanym w sztucznej rafie. SpoczÂąÂł w wodach przy Ocean City – miejscowoÂści, w ktĂłrej mieszkaÂł i ktĂłrÂą uwielbiaÂł.
Ekologiczne pogrzeby

Rachel Saslow | Washington Post | 16 Czerwiec 2011 | Komentarze (38)

Ekologiczne pogrzeby

Fot. Eternal Reefs

Aby stworzyĂŚ sztucznÂą rafĂŞ, skremowane zwÂłoki miesza siĂŞ z betonem. NastĂŞpnie formuje siĂŞ z tego „perÂłĂŞ” wielkoÂści piÂłki do koszykĂłwki, waÂżÂącÂą okoÂło 30 kilogramĂłw. PerÂła zostaje umieszczona w betonowej rafie w ksztaÂłcie ula. W podmorskim grobowcu, ktĂłry kosztuje od czterech do siedmiu tysiĂŞcy dolarĂłw, mogÂą siĂŞ znaleÂźĂŚ prochy czterech czÂłonkĂłw rodziny. IstniejÂą takÂże rafy przeznaczone dla caÂłych wspĂłlnot. Pogrzeb w takiej zbiorowej mogile kosztuje trzy tysiÂące dolarĂłw za osobĂŞ. Firma Eternal Reefs umieÂściÂła juÂż w Zatoce Chesapeake okoÂło 60 sztucznych raf.

Carol Fox zamierza zanurkowaĂŚ do grobu Jamiego w lipcu, w dniu jego 30 urodzin. Kobieta ma nadziejĂŞ, Âże miejsce pochĂłwku jej syna bĂŞdzie tĂŞtniÂło Âżyciem.

– OsiemdziesiÂąt procent osĂłb zainteresowanych zielonym pochĂłwkiem poczÂątkowo planowaÂło kremacjĂŞ – mĂłwi Sehee. Wprawdzie palenie zwÂłok wiÂąÂże siĂŞ z przedostawaniem siĂŞ do atmosfery szkodliwych substancji, takich jak podtlenek azotu czy rtĂŞĂŚ z plomb w zĂŞbach, jednak – jak twierdzi Sehee – zagroÂżenie zwiÂązane z tymi toksynami bywa wyolbrzymiane.

WÂśrĂłd szkodliwych dla Âśrodowiska aspektĂłw chowania zmarÂłych na tradycyjnym cmentarzu wymienia siĂŞ miĂŞdzy innymi wykorzystanie wody i pestycydĂłw oraz kosiarek do trawy, ktĂłre zanieczyszczajÂą Âśrodowisko. Ponadto – jak wynika z badaĂą Narodowego Instytutu Raka – czĂŞsty kontakt z formaldehydem zawartym w Âśrodkach do balsamowania zwÂłok naraÂża personel zakÂładĂłw pogrzebowych na podwyÂższone ryzyko biaÂłaczki szpikowej.

Do tego dochodzi zajmowanie na wieki skrawka ziemi, ktĂłrej zmarÂły raczej nie wzbogaca. Sehee szacuje, Âże Amerykanie kaÂżdego roku grzebiÂą w trumnach okoÂło miliona ton stali. Taka iloÂśĂŚ wystarczyÂłaby na wybudowanie drugiego mostu Golden Gate. IloÂśĂŚ betonu wykorzystywanego do budowy grobowcĂłw pozwoliÂłaby z kolei na zbudowanie dwupasmowej drogi z Nowego Jorku do Detroit. Trumny czĂŞsto wytwarzane sÂą za granicÂą i przywoÂżone do Ameryki, co dodatkowo powiĂŞksza Âślad wĂŞglowy zmarÂłego.

PrzeciĂŞtny amerykaĂąski pogrzeb kosztowaÂł w 2009 roku 6560 dolarĂłw. PochĂłwki naleÂżÂą do tych nielicznych usÂług, na ktĂłrych moÂżna zaoszczĂŞdziĂŚ, wybierajÂąc opcjĂŞ ekologicznÂą. Zielony pogrzeb to wydatek o poÂłowĂŞ mniejszy niÂż tradycyjna uroczystoÂśĂŚ. Rodziny nie muszÂą bowiem pÂłaciĂŚ za balsamowanie i przygotowanie zwÂłok, pÂłytĂŞ nagrobkowÂą czy drogÂą trumnĂŞ.

– Wiele tradycyjnych praktyk pogrzebowych to sposĂłb na to, by ochroniĂŚ ciaÂło przed czynnikami zewnĂŞtrznymi, zamiast sprawiĂŚ, by staÂło siĂŞ ono czĂŞÂściÂą natury. Zielone pochĂłwki odwracajÂą ten sposĂłb myÂślenia – przekonuje Sehee

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/ekologiczne-pogrzeby,347,page1.html
............................
Historia BoÂżego CiaÂła

jz, kg, tk, mkc//po | EKAI | 22 Czerwiec 2011 | Komentarze (387)

Procesja w ÂświĂŞto BoÂżega CiaÂła, KrakĂłw 2010 r. Fot. MichaÂł ÂŁepecki / Agencja Gazeta

23 czerwca przypada uroczystoÂśĂŚ NajÂświĂŞtszego CiaÂła i Krwi Chrystusa - BoÂże CiaÂło. To jedno z gÂłĂłwnych ÂświÂąt obchodzonych w KoÂściele katolickim.
ChoĂŚ ÂświadomoÂśĂŚ niezwykÂłego cudu przemiany konsekrowanego chleba i wina w rzeczywiste CiaÂło i Krew Chrystusa towarzyszyÂła wiernym od poczÂątku chrzeÂścijaĂąstwa, jednak trzeba byÂło czekaĂŚ aÂż dziesiĂŞĂŚ stuleci zanim zewnĂŞtrzne przejawy tego kultu powstaÂły i zadomowiÂły siĂŞ w KoÂściele katolickim.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

UroczystoÂśĂŚ, ktĂłra wyrosÂła na podÂłoÂżu adoracyjnego kierunku poboÂżnoÂści eucharystycznej rozwijajÂącej siĂŞ na Zachodzie od przeÂłomu XI i XII w., przeÂżywana jest obecnie w czwartek po uroczystoÂści TrĂłjcy ÂŚwiĂŞtej. BezpoÂśredniÂą przyczynÂą ustanowienia uroczystoÂści NajÂświĂŞtszego CiaÂła i Krwi Chrystusa byÂły objawienia bÂł. Julianny z Cornillon. Pod ich wpÂływem bp Robert ustanowiÂł w 1246 r. ÂświĂŞto BoÂżego CiaÂła, poczÂątkowo dla diecezji Liege.

W 1252 r. legat papieski rozszerzyÂł obchodzenie tego ÂświĂŞta na GermaniĂŞ, natomiast papieÂż Urban IV bullÂą "Transiturus" z 1264 r. ustanowiÂł BoÂże CiaÂło ÂświĂŞtem obowiÂązujÂącym w caÂłym KoÂściele jako "zadoÂśĂŚuczynienie za zniewaÂżanie Chrystusa w NajÂświĂŞtszym Sakramencie, bÂłĂŞdy heretykĂłw oraz uczczenie pamiÂątki ustanowienia NajÂświĂŞtszego Sakramentu".
ÂŚmierĂŚ Urbana IV przeszkodziÂła ogÂłoszeniu bulli. DokonaÂł tego papieÂż Jan XXII (w 1334 r.), natomiast papieÂż Bonifacy IX poleciÂł w 1391 r. wprowadziĂŚ ÂświĂŞto BoÂżego CiaÂła wszĂŞdzie tam, gdzie jeszcze nie byÂło ono obchodzone.

W Polsce jako pierwszy wprowadziÂł to ÂświĂŞto bp Nankier w 1320 r. w diecezji krakowskiej, natomiast w KoÂściele unickim - synod zamojski w 1720 r. W KoÂściele katolickim w Polsce pod koniec XIV w. ÂświĂŞto BoÂżego CiaÂła byÂło obchodzone juÂż we wszystkich diecezjach. ByÂło ono zawsze zaliczane do ÂświÂąt gÂłĂłwnych. Od koĂąca XV w. przy okazji tego ÂświĂŞta udzielano bÂłogosÂławieĂąstwa NajÂświĂŞtszym Sakramentem.

Prawdziwa obecnoÂśĂŚ Chrystusa w Eucharystii

KoÂściĂłÂł od samego poczÂątku gÂłosiÂł wiarĂŞ w realnÂą obecnoÂśĂŚ Chrystusa w NajÂświĂŞtszym Sakramencie. Chrystus ustanowiÂł NajÂświĂŞtszy Sakrament przy Ostatniej Wieczerzy. Opisali to trzej EwangeliÂści: Mateusz, Marek i ÂŁukasz oraz i Âśw. PaweÂł ApostoÂł. Prawdziwa i rzeczywista obecnoÂśĂŚ Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina opiera siĂŞ wedÂług nauki KoÂścioÂła na sÂłowie Jezusa: "To jest CiaÂło moje ... To jest krew moja" (Mk 14,22.24).

Nowy Katechizm KoÂścioÂła Katolickiego mĂłwi, iÂż "sposĂłb obecnoÂści Chrystusa pod postaciami eucharystycznymi jest wyjÂątkowy... W NajÂświĂŞtszym Sakramencie Eucharystii sÂą zawarte prawdziwie, rzeczywiÂście i substancjalnie CiaÂło i Krew wraz z duszÂą i BĂłstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa, a wiĂŞc caÂły Chrystus." (KKK 1374).

Kult NajÂświĂŞtszego Sakramentu

Od XVI w. przyjĂŞÂła siĂŞ w KoÂściele praktyka 40-godzinnej adoracji NajÂświĂŞtszego Sakramentu. PraktykĂŞ tĂŞ wprowadziÂł do Mediolanu Âśw. Karol Boromeusz w 1520 r. Dzisiaj praktyka ta jest obecna w caÂłym KoÂściele. ZostaÂły zaÂłoÂżone nawet specjalne zakony, ktĂłrych gÂłĂłwnym celem jest nieustanna adoracja Chrystusa w NajÂświĂŞtszym Sakramencie. W Polsce istniejÂą trzy zakony od wieczystej adoracji: benedyktynki-sakramentki, franciszkanki od NajÂświĂŞtszego Sakramentu i eucharystki.
Procesje

Procesje eucharystyczne w dniu BoÂżego CiaÂła wprowadzono pĂłÂźniej niÂż samo ÂświĂŞto. Pierwszym Âśladem ich istnienia jest wzmianka o uroczystej procesji przed sumÂą w Kolonii w latach 1265-75. Podczas procesji niesiono krzyÂż z NajÂświĂŞtszym Sakramentem. W ten sposĂłb nawiÂązywano do dawnego zwyczaju zabierania w podrĂłÂż Eucharystii dla ochrony przed niebezpieczeĂąstwami.

W XV w. procesje eucharystyczne odprawiano w caÂłych Niemczech, Anglii, Francji, pĂłÂłnocnych WÂłoszech i Polsce. W Niemczech procesjĂŞ w uroczystoÂśĂŚ BoÂżego CiaÂła ÂłÂączono z procesjÂą bÂłagalnÂą o odwrĂłcenie nieszczĂŞÂśĂŚ i dobrÂą pogodĂŞ, dlatego przy czterech oÂłtarzach Âśpiewano poczÂątkowe teksty Ewangelii i udzielano uroczystego bÂłogosÂławieĂąstwa. W Polsce zwyczaj ten wszedÂł do "RytuaÂłu piotrkowskiego" z 1631 r. Rzymskie przepisy procesji zawarte w "Caeremoniale episcoporum" (1600 r.) i "Rituale romanum" (1614 r.) przewidywaÂły jedynie przejÂście z NajÂświĂŞtszym Sakramentem bez zatrzymywania siĂŞ i bÂłogosÂławieĂąstwo eucharystyczne na zakoĂączenie.

ProcesjĂŞ odprawiano z wielkim przepychem od poczÂątku jej wprowadzenia. Od czasu zakwestionowania tych praktyk przez reformacjĂŞ, udziaÂł w procesji traktowano jako publiczne wyznanie wiary.

W Polsce od czasĂłw rozbiorĂłw z udziaÂłem w procesji ÂłÂączyÂła siĂŞ w ÂświadomoÂści wiernych manifestacja przynaleÂżnoÂści narodowej. Po II wojnie Âświatowej procesje w czasie BoÂżego CiaÂła byÂły znakiem jednoÂści narodu i wiary. Z tej racji ateistyczne wÂładze paĂąstwowe niejednokrotnie zakazywaÂły procesji urzÂądzanych ulicami miast.

Konferencja Episkopatu Polski zmodyfikowaÂła 17 lutego 1967 r. obrzĂŞdy procesji BoÂżego CiaÂła, wprowadzajÂąc w caÂłej Polsce nowe modlitwy przy kaÂżdym oÂłtarzu oraz czytania ewangelii tematycznie zwiÂązane z EucharystiÂą.

Po 1989 r. w centralnej procesji BoÂżego CiaÂła w Warszawie prowadzonej przez prymasa Polski Kard. JĂłzefa Glempa brali udziaÂł przedstawiciele wÂładz paĂąstwowych i samorzÂądowych.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/historia-bozego-ciala,361,page1.html
..................................

(Nie) warto rozmawiaĂŚ

Tomasz PonikÂło | Tygodnik Powszechny | 7 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (1)

Prof. Irena Borowik, socjolog: ÂŻeby spoÂłeczeĂąstwo trwaÂło w swojej funkcjonalnej strukturze, ÂświĂŞtych musi byĂŚ maÂło. Wybieramy to, co jest Âłatwe do zaakceptowania.
Tomasz PonikÂło: W kraju, gdzie wiĂŞkszoÂśĂŚ z nas jest ochrzczona, przyznaje siĂŞ do religii, regularnie praktykuje – nie rozmawiamy o sprawach wiary. Ani w rodzinie, ani z przyjaciĂłÂłmi, ani w kontekÂście towarzyskim. Dlaczego?

Prof. Irena Borowik: Jest tak, jak gdyby rytuaÂł nie wymagaÂł wiary. Przekazywanie wiary w rodzinie i we wspĂłlnotach koÂścielnych nastĂŞpuje poprzez praktykowanie, pilnowanie, a nawet kontrolĂŞ uczestnictwa w rytuaÂłach. ZobaczyÂłam to w wywiadach biograficznych z mÂłodzieÂżÂą: w domu nie ma rozmowy o wierze, jest wprowadzanie w formy religijnoÂści typu: „masz iÂśĂŚ na MszĂŞ”. W efekcie rodzi to rozdÂźwiĂŞk miĂŞdzy rzeczywistymi przekonaniami a tym, jakie powinny one byĂŚ, by pozostaĂŚ w zgodzie z wyznawanÂą religiÂą. To zaÂś, Âże „czyni siĂŞ”, a nie mĂłwi, na przekĂłr stanowi i siÂłĂŞ, i sÂłaboÂśĂŚ. SiÂłĂŞ, bo to model religijnoÂści praktykowanej, ale bezrefleksyjnej, ze sÂłabym powiÂązaniem sfer codziennoÂści, moralnoÂści i wiary. Ale daje poczucie stabilizacji i stanowi motor przekazu religijnego.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

WypeÂłniajÂąc formĂŞ docieramy do treÂści?

Nie wiem, czy za praktykÂą stoi potrzeba docierania do treÂści. Dla wielu uczestniczenie we Mszy, wykonywanie gestĂłw, np. znaku krzyÂża czy pojednania – samo w sobie ma charakter uÂświĂŞcajÂący. Nie treÂśĂŚ, ale dziaÂłanie, jego powtarzalnoÂśĂŚ sÂą waÂżniejsze, przez nie uobecnia siĂŞ sacrum.

Wiara staje siĂŞ rytuaÂłem, a rytuaÂł jest zamkniĂŞty w przestrzeni koÂścioÂła?

Niekoniecznie, bo jest teÂż modlitwa indywidualna. Dzieci sÂą jej uczone, ale jako formy do wypowiadania. Nawet przy tej okazji nie zdarzajÂą siĂŞ rozmowy o treÂściach wiary. MÂłodzi przyznajÂą, Âże o tym siĂŞ milczy. Wiara jako temat dyskusji pojawiaÂła siĂŞ w opowieÂściach badanych przeze mnie osĂłb wyÂłÂącznie w przypadkach szczegĂłlnie pogÂłĂŞbionej religijnej formacji i – konwersji. Bo wĂłwczas uzasadniĂŚ trzeba nie to, co jest, ale to, co siĂŞ zmieniÂło. Tymczasem to, co jest – oczywistoÂśĂŚ tego, Âże jest siĂŞ katolikiem, poza siÂłÂą, stanowi teÂż sÂłaboÂśĂŚ. Bo o tej sile decyduje masowoÂśĂŚ...

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Ta siÂła wygasa?

ReligijnoÂśĂŚ bezrefleksyjna dobrze realizuje siĂŞ w spoÂłeczeĂąstwie, ktĂłre zmienia siĂŞ powoli i gdzie religiĂŞ siĂŞ dziedziczy. DziÂś w miejsce powtarzalnoÂści mamy nieustanne zmiany.

Np. po upÂływie dwĂłch dekad wyÂższe wyksztaÂłcenie posiada juÂż nie 8, ale 30 proc. ogĂłÂłu PolakĂłw. Wielu emigruje, po kilku latach wracajÂą, bĂŞdÂąc innymi ludÂźmi po konfrontacji z obcym spoÂłeczeĂąstwem. Wzrasta napiĂŞcie miĂŞdzy wiarÂą bezrefleksyjnÂą i tÂą, ktĂłra wymaga aktywnego myÂślenia o wÂłasnym Âżyciu.
Wiara jest w tym Âżyciu punktem odniesienia?

WyobraÂźmy sobie szerokÂą drogĂŞ, ktĂłra po bokach ma dwa chodniki. W Polsce jest ok. 3 proc. niewierzÂących, nieco mniej czÂłonkĂłw mniejszoÂści wyznaniowych, a ok. 95 proc. to zadeklarowani katolicy. SpoÂśrĂłd nich jednym chodnikiem idÂą ludzie indyferentni religijnie, drugim – mocno zaangaÂżowani. PoÂśrodku szerokim traktem sunie religijnoÂśĂŚ kulturowa, 60-70 proc. wierzÂących. To osoby przywiÂązane do rytuaÂłĂłw, ktĂłre kultywujÂą na zasadzie oczywistoÂści. Nie drĂŞczy ich ani niepewnoÂśĂŚ wiary, ani nie przeÂżywajÂą ekscytacji niÂą. Nie majÂą teÂż potrzeby zastanawiania siĂŞ, dlaczego wÂłaÂściwie jest tak, jak jest.

Wiara jest ÂżywÂą wartoÂściÂą dla 15-20 proc., ktĂłrzy intensywnie niÂą ÂżyjÂą – to naprawdĂŞ bardzo duÂżo. Ich wiara jest spĂłjna (w przeciwieĂąstwie do pozostaÂłych), sÂą skÂłonni jej broniĂŚ, zdarza siĂŞ, Âże cierpiÂą z powodu swoich przekonaĂą, bo na ich podstawie podejmujÂą niepopularne decyzje. W tej grupie ok. 4-5 proc. naleÂży do grup, w ktĂłrych sporo siĂŞ dyskutuje, czyta Pismo Âśw., stawia problemy.

Trzecia grupa to ludzie zdystansowani do religii, ale kulturowo identyfikujÂący siĂŞ z katolicyzmem i okazjonalnie praktykujÂący, ktĂłrzy np. mimo niechĂŞci do nauk przedmaÂłÂżeĂąskich i niezgody na katolickÂą etykĂŞ seksualnÂą przystĂŞpujÂą do koÂścielnego Âślubu.

I dokÂąd nas ta droga prowadzi?

Nie wiadomo, bo to szeroki trakt, a chodniki siĂŞ rozchodzÂą. W polskiej specyfice istotna jest nie intensywnoÂśĂŚ, ale ciÂągÂłoÂśĂŚ zjawisk. Powoli, ale systematycznie spadajÂą praktyki religijne. W mÂłodym pokoleniu (19-29 lat) nastĂŞpuje to szybciej. NajwaÂżniejsze jest zaÂś to, Âże upodabnia siĂŞ model religijnoÂści dziewczÂąt i chÂłopcĂłw – zawsze to kobiety byÂły bardziej religijne i czĂŞÂściej praktykujÂące niÂż mĂŞÂżczyÂźni. To moÂże nieÂśĂŚ daleko idÂące zmiany w modelu przekazywania wiary, za ktĂłry wciÂąÂż najbardziej odpowiedzialne sÂą kobiety. Ale nie zobaczymy Âżadnego spektakularnego zaÂłamania religijnoÂści, jak to miaÂło miejsce w Hiszpanii czy Irlandii. Szeroki trakt utrzyma siĂŞ, stopniowo tracÂąc nieco z tej szerokoÂści na rzecz osĂłb indyferentnych. W Polsce KoÂściĂłÂł przez wieki peÂłniÂł istotne funkcje zastĂŞpcze dla spoÂłeczeĂąstwa – kulturowe, polityczne. ByÂł gwarantem rĂłwnowagi, mediatorem, mobilizatorem spoÂłeczeĂąstwa obywatelskiego. I teraz, w warunkach traumy transformacyjnej, jest tak samo funkcjonalny, jak byÂł w przeszÂłoÂści. A wiĂŞc Âżadne zmiany nie nastÂąpiÂą z dnia na dzieĂą.

Czy jednak dla mÂłodych ludzi, sunÂących szerokim traktem, wiara nie jest „obciachowa”?

Takie poczucie majÂą mÂłode osoby zaangaÂżowane religijnie, ludzie po konwersji i z mniejszoÂści wyznaniowych. W pewnym sensie spoÂłeczeĂąstwo nie chce, jak mĂłwiÂł Weber, wirtuozĂłw religijnych. Tak samo jak w kaÂżdej dziedzinie Âżycia spoÂłecznego, najbardziej poÂżÂądane jest religijne przeciĂŞtniactwo. Religie rutynizujÂą siĂŞ i uspoÂłeczniajÂą. WyobraÂźmy sobie, Âże po Krakowie chodzi tuzin mesjaszĂłw, a na kaÂżdym rogu inny prorok wieszczy bliski koniec Âświata – gdyby choĂŚ czĂŞÂśĂŚ z nas im uwierzyÂła, Âżycie spoÂłeczne byÂłoby zdezintegrowane, np. ludzie nie chcieliby chodziĂŚ do pracy, bo czekaliby na rzeczy ostateczne. Dlatego spoÂłecznie bezpieczna jest letnia religijnoÂśĂŚ; ÂżarliwoÂśĂŚ niesie zagroÂżenie.
W pĂłÂłnocno-wschodniej Polsce, mieszkajÂąc z wyznawcami rĂłÂżnych religii, badaÂłam wpÂływ wiary na codzienne Âżycie zielonoÂświÂątkowcĂłw, prawosÂławnych, katolikĂłw i mahometan. Wszyscy poza zielonoÂświÂątkowcami poddawali siĂŞ zwykÂłym sprawom: krowa chora, autobus siĂŞ spĂłÂźniÂł, sÂąsiedzi pokÂłĂłcili. A zielonoÂświÂątkowcy pracujÂąc Âśpiewali religijne pieÂśni, modlili siĂŞ kilka razy w ciÂągu dnia, a ich bieÂżÂące komentarze miaÂły odniesienia religijne. Np. jedziemy po zboÂże, na drodze pijany rowerzysta: „PytajÂą, gdzie piekÂło. Tu piekÂło. Czy trzeba siarki gorejÂącej?”. Albo chmurzy siĂŞ, niedziela, a przez wieÂś toczÂą siĂŞ furmanki: „Boga siĂŞ nie bojÂą, w niedzielĂŞ pracujÂą. Jak siano zmoknie, to i wyschnie. Pan BĂłg za wszystko odpowiada”. Ale tak praktykujÂąc religiĂŞ caÂłkowicie siĂŞ izolowali od Âżycia wiejskiego i popadali w anachronizm: mleka do mleczarni nie nosili, bo tam oszukujÂą, nie moÂżna siĂŞ do tego przykÂładaĂŚ. Albo jak Âżniwa, to kombajnu nie wezmÂą, bo kierowca chciaÂłby za to wĂłdkĂŞ, a picie jest grzechem. W rezultacie nie mieli regularnych dochodĂłw.

I takich wirtuozĂłw religijnych nie akceptujemy?

Po prostu, Âżeby spoÂłeczeĂąstwo trwaÂło w swojej funkcjonalnej strukturze, ÂświĂŞtych musi byĂŚ maÂło. Wybieramy to, co jest Âłatwe do zaakceptowania. WyobraÂźmy sobie, kaÂżdy z nas, wÂłasne Âśrodowisko pracy, do ktĂłrego wkracza czÂłowiek o intensywnej religijnoÂści. Co siĂŞ dzieje? Dla wszystkich jest niewygodny ze wzglĂŞdu na swoje odwoÂływanie siĂŞ do wiary. W masie chcemy, Âżeby Âżycie toczyÂło siĂŞ gÂładko, czyli byÂło zbudowane na oczywistoÂściach. Kiedy pojawia siĂŞ osoba takie oczywistoÂści podwaÂżajÂąca – a przecieÂż nic nie jest oczywiste dla czÂłowieka, ktĂłry Âżyje tak, jakby miaÂł umrzeĂŚ za chwilĂŞ – wszystkim komplikuje sprawy.

Albo w rodzinie: Âżona zwiÂązaÂła siĂŞ z grupÂą charyzmatycznÂą, a mĂŞÂżowi wystarcza niedzielna Msza. W swoim rozumieniu jest wystarczajÂąco religijny. Ale Âżona uwaÂża inaczej, codziennie idzie z dzieĂŚmi do koÂścioÂła, wprowadza wspĂłlne modlitwy przy posiÂłkach, wszystko komentuje jĂŞzykiem religijnym. To moÂże doprowadziĂŚ nawet do rozpadu Âżycia rodzinnego.

Z oczywistoÂści wyznania powinna wynikaĂŚ oczywistoÂśĂŚ co do prawd wiary. JeÂśli tylko sprĂłbowaĂŚ je wspomnieĂŚ w towarzyskiej rozmowie, atmosfera zrobi siĂŞ gĂŞsta.

Dlatego, Âże po prostu nie ma potrzeby takiej rozmowy. ByĂŚ katolikiem to dla wiĂŞkszoÂści tak, jak wziÂąĂŚ parasol, kiedy pada. Kto najczĂŞÂściej mĂłwi o religii? NiewierzÂący. Bo rĂłÂżniÂą siĂŞ od wiĂŞkszoÂści i muszÂą przed sobÂą argumentowaĂŚ ten wybĂłr. A skoro dla wiĂŞkszoÂści wiara jest oczywistoÂściÂą, to znaczy teÂż tyle, Âże nie jest Âżadnym intrygujÂącym tematem do rozmowy. W wywiadzie mÂłoda dziewczyna na pytanie o ÂśmierĂŚ i wiarĂŞ powiedziaÂła: „Nie, na razie o tym nie rozmawiamy. Ale na emeryturze, z koleÂżankÂą przy herbacie, wtedy tak, bĂŞdziemy mĂłwiĂŚ o Bogu”. WÂątpiĂŞ, bo choĂŚ z wiekiem zaangaÂżowanie religijne wzrasta, to wcale ludzie starsi wiĂŞcej o wierze nie mĂłwiÂą; wiĂŞcej czytajÂą, ale nie dyskutujÂą.

W Âłonie katolicyzmu w Polsce nie ma kultury dyskursu. CiĂŞÂżko zresztÂą oceniaĂŚ, co jest lepsze: rytuaÂł czy debata. Socjologowie zajmujÂący siĂŞ historiÂą religii podkreÂślajÂą, Âże o ile rytuaÂł ma moc jednoczÂącÂą, o tyle rozwĂłj doktryny niesie ze sobÂą rozÂłamy. PrzenoszÂąc to na doÂświadczenie spoÂłeczne: z obawy przed pĂŞkniĂŞciem ludzie bojÂą siĂŞ spornych tematĂłw. Poza tym, po ludzku patrzÂąc, np. mĂłwiĂŚ o zmartwychwstaniu to mĂłwiĂŚ o Âśmierci. A tego nie lubimy.
Ale chĂŞtnie narzekamy na KoÂściĂłÂł i na ksiĂŞÂży. Czy to nie paradoks, Âże jednoczeÂśnie nie zdarza siĂŞ nam choĂŚby trÂąciĂŚ spraw duchowych?

SpoÂłeczny krytycyzm wobec ludzi KoÂścioÂła jest wysoki i paradoksalnie nie pociÂąga konsekwencji. Krytyka KoÂścioÂła przekÂłada siĂŞ na krytykĂŞ wiary tylko wÂśrĂłd tych, ktĂłrzy jÂą porzucajÂą. SÂą rozczarowani nie ksiĂŞÂżmi w ogĂłle, ale konkretnym kapÂłanem. Poza tym antyklerykalizm wciÂąÂż jest silny w Âśrodowisku wiejskim, a nie kÂłĂłci siĂŞ z chodzeniem na MszĂŞ i dawaniem na tacĂŞ.

W tym wszystkim tkwi paradoks. Np. mÂłodzieÂż licealna krytykuje katechezĂŞ, ale z niej nie wystĂŞpuje. Uzasadnienia sÂą pozamerytoryczne, to kwestia konformizmu: bo rodzice by siĂŞ awanturowali, bo byÂłoby trudniej zawrzeĂŚ Âślub koÂścielny itp. Krytyka KoÂścioÂła odsÂłania wiĂŞc z jednej strony konformizm, a z drugiej chĂŞĂŚ, by KoÂściĂłÂł byÂł lepszy, niÂż jest.

Narodzi siĂŞ wiĂŞc kultura debaty?

W Polsce ani KoÂściĂłÂł, ani ksiĂŞÂża nie chcÂą debaty. To zresztÂą odbicie postawy takÂże wiĂŞkszoÂści wiernych. ZaÂłatwianie spornych lub draÂżliwych kwestii za zamkniĂŞtymi drzwiami lub w zupeÂłnej tajemnicy ma chroniĂŚ przed dezintegracjÂą i zapewniaĂŚ spĂłjnoÂśĂŚ. MoÂże wiĂŞc to nie przypadek, Âże ludzie nie chcÂą rozmawiaĂŚ o sprawach religijnych, bo tak samo nie rozmawia z nimi KoÂściĂłÂł, ale ich naucza. MoÂże wiĂŞc zmiany bĂŞdÂą nastĂŞpowaĂŚ w tych grupach rĂłwnolegle?

PostĂŞpuje prywatyzacja wiary?

CiĂŞÂżko o niej mĂłwiĂŚ, skoro byÂła od zawsze. Ludzie postrzegajÂą siĂŞ jako katolicy, ale uwaÂżajÂą np., Âże mogÂą wspĂłÂłÂżyĂŚ seksualnie bez Âślubu, a rozwody sÂą dopuszczalne. Sfera moralnoÂści w znacznym stopniu nie podlega wpÂływom KoÂścioÂła. Prywatyzacja obejmuje teÂż prawdy wiary: BĂłg tak, ale jaki BĂłg? Tylko dla czĂŞÂści bĂŞdzie to BĂłg TrĂłjjedyny, a dla reszty absolut, siÂła kosmiczna, energia, BĂłg filozofĂłw. Podobnie z Chrystusem: dla czĂŞÂści to Syn BoÂży, dla innych reformator spoÂłeczny.

Po co wiĂŞc wypeÂłniaĂŚ rytuaÂły, skoro nie oczekujĂŞ ostatecznej nagrody, bo np. nie wierzĂŞ w zmartwychwstanie?

PoniewaÂż samo uczestnictwo w rytuale jest nagrodÂą – teraz szeroko dyskutowana jest rynkowa teoria religii, w ktĂłrej prawie wszystko jest kompensatÂą, czyli obietnicÂą nagrody nie do speÂłnienia na tym Âświecie. A jedyna rzeczywista nagroda to uczestnictwo we wspĂłlnocie wierzÂących, co buduje poczucie bezpieczeĂąstwa, zaÂś speÂłnianie rytuaÂłĂłw nadaje Âżyciu Âład i jest ÂźrĂłdÂłem sensu mimo odsuwania myÂśli o Âśmierci i o tym, co po niej. Jest teÂż religia kotwicÂą na czas burzy. Zygmunt Bauman uÂżywa metafory zabaÂłaganionego placu zabaw, po ktĂłrym bez kierunku i kotwicy toczy siĂŞ Âżycie ludzkie. Ale tak nie jest: w Polsce moim zdaniem widzimy, Âże spoÂłeczeĂąstwo ma kotwicĂŞ – i jest niÂą religia.
Ale w tej masie, ktĂłra pÂłynie gÂłĂłwnym traktem, wspĂłlnota jest niemal wirtualna.

Nie, poniewaÂż wciÂąÂż 30 proc. spoÂłeczeĂąstwa Âżyje na wsi, gdzie w parafiach ludzie siĂŞ znajÂą i gdzie nastĂŞpuje silna integracja poprzez sakralizacjĂŞ toÂżsamoÂści: „my w parafii jesteÂśmy dobrymi ludÂźmi, wierzymy w Boga, dajemy temu przykÂłady: wyspowiadaliÂśmy siĂŞ, byliÂśmy do komunii”. SÂłuchajÂąc Radia Maryja widaĂŚ ten mechanizm w innej odsÂłonie. Jaka jest np. funkcja darmowego przekazywania sobie na antenie rzeczy? To demonstracja: „my, katolicy, jesteÂśmy szlachetni, za darmo dajemy: telewizor, ubrania dla dzieci, sadzonki floksĂłw”. ÂŻycie spoÂłeczne toczy siĂŞ na scenie i na scenie chcemy pokazaĂŚ dobrze samych siebie, co samo w sobie takÂże stanowi nagrodĂŞ.

Czy wiĂŞc jest wiara w Polsce obciachem?

PaweÂł ZaÂłĂŞcki prĂłbowaÂł odpowiedzieĂŚ na pytanie, czy pozycja czÂłowieka intensywnie religijnego oznacza przynaleÂżnoÂśĂŚ do grupy mniejszoÂściowej i spoÂłecznie przeÂśladowanej. PrzeprowadziÂł badania wÂśrĂłd biskupĂłw i liderĂłw Âśrodowisk katolickich – niektĂłrzy z nich byli przekonani, Âże odpowiedÂź jest twierdzÂąca. To z jednej strony. Ale z drugiej strony mamy przecieÂż ten szeroki trakt, ktĂłrym pÂłynie masa uznajÂąca siĂŞ za katolikĂłw. CiĂŞÂżko wiĂŞc, Âżeby coÂś tak powszechnego byÂło obciachem. Chodzi wiĂŞc raczej o barierĂŞ, na jakÂą natrafiajÂą ludzie intensywnie religijni ze strony tych, ktĂłrym zawsze wystarcza letnia herbata. ZresztÂą los wirtuozĂłw religijnych we wszystkich religiach Âświata jest podobny, toczy siĂŞ na boku.

Prof. Irena Borowik jest religioznawcÂą i socjologiem religii na Uniwersytecie JagielloĂąskim. Autorka badaĂą i publikacji o religijnoÂści PolakĂłw, dotyczÂących m.in. wpÂływu wiary na Âżycie codzienne oraz zjawiska prywatyzacji wiary. Prezes zarzÂądu wydawnictwa NOMOS.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/nie-warto-rozmawiac,5172,page1.html

KtĂłrĂŞdy do nieba?

MaÂłgorzata Szewczyk | Przewodnik Katolicki | 7 Czerwiec 2011 | Komentarze (1)

Do nieba nie idzie siĂŞ z laptopem czy azymutem w rĂŞku, wynajmujÂąc najlepszego maklera na gieÂłdzie, robiÂąc zimne kalkulacje: to mi siĂŞ opÂłaca, a to juÂż nie, w to zainwestujĂŞ, a w to nie, podejmĂŞ ten wysiÂłek, a z tego nic nie bĂŞdĂŞ miaÂł. Przeciwnie! Trzeba oddaĂŚ Bogu caÂłego siebie.
Z pamiĂŞtnika szeÂściolatki, cz. 1

– A dokÂąd ty siĂŞ wybierasz? – zapytaÂła mnie mama, kiedy wyposaÂżona w plecak, zimowe buty (a byÂł to maj albo czerwiec) i pÂłaszcz przeciwdeszczowy typu przezroczysta folia stanĂŞÂłam w drzwiach naszego mieszkania. – Jak to dokÂąd? – zapytaÂłam szczerze zdziwiona. – IdĂŞ zobaczyĂŚ, jak jest w niebie.

Jedna z moich pierwszych dzieciĂŞcych wypraw jak szybko siĂŞ rozpoczĂŞÂła, tak teÂż i zaraz siĂŞ skoĂączyÂła, choĂŚ zainspirowaÂła mnie do jej podjĂŞcia... lekcja religii. Siostra, ktĂłra uczyÂła nas katechezy, zadaÂła nastĂŞpujÂącÂą pracĂŞ domowÂą: „Jak wyobraÂżacie sobie niebo?”. No, jak ja sobie je wyobraÂżam? WÂłaÂśnie miaÂłam je obejrzeĂŚ, a mama udaremniÂła mojÂą ekspedycjĂŞ. – Mamo, a dlaczego niebo jest niebieskie, a chmury biaÂłe? Czy w niebie bĂŞdĂŞ musiaÂła rozwiÂązywaĂŚ zadania z matematyki? Czy bĂŞdÂą mnie tam gryzÂły komary? Czy bĂŞdĂŞ mogÂła jeÂśĂŚ codziennie czekoladĂŞ? Czy ja siĂŞ nie bĂŞdĂŞ tam nudziĂŚ? Kiedy juÂż miaÂłam otrzymaĂŚ odpowiedÂź, zadzwoniÂł telefon...

„Na poczÂątku BĂłg stworzyÂł niebo i ziemiĂŞ...” (Rdz 1, 1)

W naszym doskonaÂłym supermarketowym Âświecie kaÂżdego dnia przesuwamy granicĂŞ poznania, doÂświadczenia, czasu i przestrzeni, prĂłbujÂąc odnaleÂźĂŚ szczĂŞÂście, dÂługowiecznoÂśĂŚ i speÂłnienie. Chodzimy z nosami przy ziemi, szukajÂąc radoÂści i wiecznej szczĂŞÂśliwoÂści tam, gdzie jej nie ma. Tylko od czasu do czasu zadzieramy gÂłowy, by spojrzeĂŚ w niebo i sprawdziĂŚ, czy przypadkiem... nie spadnie deszcz albo Âśnieg. A przecieÂż chrzeÂścijanin powinien delektowaĂŚ siĂŞ pojĂŞciem nieba, smakowaĂŚ je i raz na zawsze wpisaĂŚ w swĂłj GPS jako najwaÂżniejszy cel ziemskiej podrĂłÂży! Nie chodzi mi tutaj bynajmniej o przestrzeĂą kosmicznÂą, w ktĂłrej krÂąÂżÂą przerĂłÂżne gwiazdy, ale o niebo jako ÂźrĂłdÂło religijnego przeÂżycia i zachwytu.

Niebo nie przemawia juÂż do nas jak rozpiĂŞty nad nami firmament, nie fascynuje. MoÂże za wiele juÂż powiedziano? NiegdyÂś objawiaÂło potĂŞgĂŞ i grozĂŞ Âświata i tajemniczÂą moc nim rzÂądzÂącÂą. RĂłÂżne religie umieszczaÂły Boga w gĂłrze, zgodnie z symbolicznym wyobraÂżeniem miejsca wyjÂątkowego, przeznaczonego dla istoty wyÂższej. WyobraÂżenie to obecne jest i w Starym, i w Nowym Testamencie. OkreÂśla Âświat poÂłoÂżony „ponad ziemiÂą”, sferĂŞ prowadzÂącÂą do wÂłaÂściwej siedziby Boga. Jezus uczy nas sÂłĂłw: „Ojcze nasz, ktĂłryÂś jest w niebie”, a wstĂŞpujÂąc do nieba (Dz 1, 10), ÂłÂączy siĂŞ w chwale z Ojcem, by zasiadaĂŚ po Jego prawicy „w niebiosach”. Wszystko, co w gĂłrze, odnosi siĂŞ nie tylko do tego, co nad nami dominuje, ale do tego, co jest dobre.
CzÂłowiek dawnych kultur potrafiÂł odczytaĂŚ pojawiajÂące siĂŞ na nieboskÂłonie znaki. Lazur czy czerwieĂą nieba, groÂźne, granatowe chmury, SÂłoĂące, fazy KsiĂŞÂżyca – wszystko to niosÂło ze sobÂą jakÂąÂś waÂżnÂą informacjĂŞ lub ostrzeÂżenie. Pokora wobec nieba – te sÂłowa chyba najczĂŞÂściej pojawiaÂły siĂŞ na ustach Ăłwczesnych ludzi. Blaise Pascal pisaÂł: „Cisza nieskoĂączonych przestrzeni przeraÂża mnie”, a pĂłÂłtora wieku po nim Immanuel Kant zwierzaÂł siĂŞ: „Dwie rzeczy napeÂłniajÂą moje serce wciÂąÂż nowym i wciÂąÂż rosnÂącym szacunkiem, im czĂŞÂściej i wytrwalej zastanawiam siĂŞ nad nimi: niebo gwiaÂździste nade mnÂą i prawo moralne we mnie”.

CzÂłowiek, patrzÂąc w niebo, uzmysÂławiaÂł sobie swojÂą nicoÂśĂŚ i kruchoÂśĂŚ. UÂświadamiaÂł potĂŞgĂŞ Âświata i przypadkowoÂśĂŚ swojego bytu. A dzisiaj? Nasze wyobraÂżenia nieba po prostu nas nie poruszajÂą, bo sÂą nudne, banalne, mdÂłe i ckliwe. JesteÂśmy znudzeni i wypaleni. KilkadziesiÂąt lat temu radzieccy kosmonauci powrĂłcili na ZiemiĂŞ z wiadomoÂściÂą, Âże nie widzieli Boga, ani nawet anioÂła. Dzisiaj nadal z uporem maniaka bardziej szukamy planety, na ktĂłrej byÂłoby Âżycie, niÂż StwĂłrcy wszechÂświata...

Wielu z nas, wspĂłÂłczesnych zatraciÂło to, co byÂło sensem i celem Âżycia czÂłowieka Âśredniowiecza. Dla Âśredniowiecznego chrzeÂścijaĂąstwa Âświat nadprzyrodzony nadawaÂł doczesnemu Âświatu decydujÂące znaczenie. „Ziemia byÂła Âłonem nieba, niebo byÂło sensem ziemi”, a czÂłowiek dzieckiem Ojca, ktĂłre wierzyÂło w ojcowskÂą obietnicĂŞ, Âże zabierze je do domu.
We wczesnej fazie malarstwa gotyku niebo wyobraÂżano przez koÂściĂłÂł gotycki albo bramĂŞ, u wrĂłt ktĂłrej staÂł niekiedy Âśw. Piotr witajÂący zbawionych. WszĂŞdzie i we wszystkim czÂłowiek Âśredniowiecza widziaÂł znaki niebiaĂąskiej chwaÂły. Obecnie Âśredniowieczne obrazowanie, ktĂłre nota bene niemal w caÂłoÂści jest obrazowaniem biblijnym, nie przemawia juÂż do nas.
KtoÂś wyrzuciÂł do studni klucz do ksiĂŞgi Âśredniowiecznych obrazĂłw, stÂąd odczytanie ich w spoÂłeczeĂąstwie nowoczesnej technologii – paradoksalnie – nie jest juÂż moÂżliwe. Dzisiaj straciliÂśmy nadziejĂŞ na niebo, zatraciliÂśmy umiÂłowanie nieba.

Z pamiĂŞtnika szeÂściolatki, cz. 2

No tak, telefon... i na pewno zaraz wyjdzie do sklepu i zapomni o mnie. BĂŞdĂŞ musiaÂła sobie sama poradziĂŚ. Mama zdÂąÂżyÂła mi tylko powiedzieĂŚ, Âże kiedyÂś wszyscy pĂłjdziemy do tego „SiĂłdmego nieba”. Tylko kiedy? ReligiĂŞ mam juÂż jutro. JuÂż wiem, narysujĂŞ niebo.

WziĂŞÂłam blok rysunkowy, kredki i zabraÂłam siĂŞ do rysowania. Najpierw podzieliÂłam kartkĂŞ na rĂłÂżnej wielkoÂści kwadraty i prostokÂąty. Pierwsze mieszkanie, drugie, trzecie... Dwa pokoje, cztery, salon, garaÂż, ukwiecony balkon... KaÂżde „wyposaÂżyÂłam” w najpotrzebniejsze meble i sprzĂŞty domowe. Drzwi opatrzyÂłam tabliczkami z nazwiskami ich gospodarzy, a u samej gĂłry kartki umieÂściÂłam mieszkanie Pana Boga, z ktĂłrym, za pomocÂą sieci korytarzy, poÂłÂączone byÂły pozostaÂłe mieszkania.
W koĂącu sÂłyszaÂłam, jak ksiÂądz na Mszy Âśw. odprawianej w dniu pogrzebu prababci czytaÂł EwangeliĂŞ, Âże w domu Pana Boga jest wiele mieszkaĂą i Âże kaÂżdemu z nas jest ono przeznaczone, wiĂŞc moje wyobraÂżenie na pewno bĂŞdzie poprawne. Ciekawe tylko, jak jest w tym „SiĂłdmym niebie”?
Wszystko i nic

KiedyÂś sÂłyszaÂłam takÂą anegdotĂŞ: „Zdenerwowana stewardesa informuje podrĂłÂżnych: Samolot ma awariĂŞ, proszĂŞ wiĂŞc zapiÂąĂŚ pasy, gdyÂż niewykluczone, Âże zamiast na ziemi, wylÂądujemy w niebie. O, nie daj BoÂże!, zawoÂłaÂł podrĂłÂżujÂący tym samolotem... ksiÂądz”. Czarny humor?

Ludzkie serce dÂąÂży do tego, co w gĂłrze, a niebo wyraÂża to, co przekracza wszelkie granice. Kiedy juÂż siĂŞ tam znajdziemy, nasza niebiaĂąska wiedza bĂŞdzie nieskoĂączona. Zobaczymy tam peÂłnÂą prawdĂŞ. „SÂłudzy Pana bĂŞdÂą oglÂądaĂŚ Jego oblicze, a imiĂŞ Jego na ich czoÂłach. (...) A nie potrzeba im ÂświatÂła lampy i ÂświatÂła sÂłoĂąca, bo Pan BĂłg bĂŞdzie ÂświeciÂł nad nimi i bĂŞdÂą krĂłlowaĂŚ na wieki wiekĂłw” (Ap 22, 4–5). Niebo jest komuniÂą z Bogiem, jest teÂż komuniÂą ludzi miĂŞdzy sobÂą.

Warto uÂświadomiĂŚ sobie, Âże juÂż teraz uczestniczymy w tym, co czyni Chrystus, ktĂłry ÂłÂączy niebo z ziemiÂą. On jest ciÂągle tak na ziemi, jak i w niebie. Droga do nieba jest jedna i jest niÂą tylko Jezus.
Nierzadko ludzie mĂłwiÂą, Âże czujÂą obecnoÂśĂŚ umarÂłych i Âże ci nad nimi czuwajÂą. To prawda. Wierzymy bowiem w obcowanie ÂświĂŞtych, ktĂłre oznacza nie tylko ich obecnoÂśĂŚ w niebie, ale miÂłoÂśĂŚ i porozumienie miĂŞdzy KoÂścioÂłem na ziemi a KoÂścioÂłem triumfujÂącym w niebie. W niebie panuje jasnoÂśĂŚ, takie teÂż bĂŞdzie nasze odzienie po zmartwychwstaniu, o czym wspomina Pismo ÂŚwiĂŞte (Mt 17, 2; Ap 3, 5; 3, 18; 7, 9; 19, 8).

Nic co wartoÂściowe nie moÂże byĂŚ zagubione w niebie, wszystko tam jest zachowane i przemienione, ale trzeba pamiĂŞtaĂŚ teÂż o tym, Âże w niebie bĂŞdziemy posiadali wszystko i nic. ÂŻeby wejÂśĂŚ do nieba, musimy nauczyĂŚ siĂŞ oderwania od tego, do czego tutaj, na ziemi, jesteÂśmy przywiÂązani. Wspomina o tym Âśw. PaweÂł, mĂłwiÂąc, Âże moÂżna nic nie mieĂŚ, a jednak posiadaĂŚ wszystko (2 Kor 6, 10), bo kiedy BĂłg nas posiada, „wszystko jest wasze, wy zaÂś Chrystusa, a Chrystus Boga” (1 Kor 3, 22–23).

Nieba nie moÂżna pojmowaĂŚ wedÂług rozmiarĂłw fizycznych, ale za pomocÂą jĂŞzyka symboli (Ap 11, 1). Jest ono na tyle wielkie, by nikt z miliardĂłw ludzi nie musiaÂł siĂŞ w nim tÂłoczyĂŚ, a kaÂżdy z nas ma przygotowane tam przez Boga wieczne mieszkanie dla siebie. PrzeczytaÂłam kiedyÂś, Âże nawet jeÂśli ktoÂś nie wejdzie do nieba, to jego mieszkanie pozostanie puste, nikt nie zajmie przeznaczonego dla niego miejsca. Niebo nie jest „miejscem do wynajĂŞcia”, na chwilĂŞ. Jest samÂą rzeczywistoÂściÂą, bo jak pisaÂł C.S. Levis: „Wszystko, co naprawdĂŞ realne, ma swoje miejsce w niebie. Wszystko, co chwiejne, zostanie zachwiane, a pozostanie tylko to, co siĂŞ nie zachwieje”.

Gdzie jest niebo?

AnalizujÂąc ten problem dosÂłownie, niebo jest ponad chmurami. Dlaczego wiĂŞc nie moÂżemy siĂŞ tam dostaĂŚ statkiem kosmicznym? Bo niebo jest tam, gdzie jest BĂłg, a On nie jest zdeterminowany przestrzeniÂą, przekracza jÂą i jest we wszystkich miejscach rĂłwnoczeÂśnie.
Nasze ludzkie kryteria dotyczÂące tych, ktĂłrzy dostajÂą siĂŞ do nieba, sÂą zdecydowanie zbyt proste, ba, nawet zabobonne. Nie trzeba przygotowywaĂŚ Âżadnej skomplikowanej ankiety, by usÂłyszeĂŚ odpowiedÂź, Âże dobrzy ludzie dostajÂą siĂŞ do nieba, a Âźli do piekÂła. Miliony ludzi na caÂłym Âświecie czytaÂły Pismo ÂŚwiĂŞte, miliony sÂłuchaÂły homilii papieÂży i miliony uczestniczyÂły co niedzielĂŞ w naboÂżeĂąstwach, ale miliony nie pojĂŞÂły, o co tak naprawdĂŞ chodzi. Niby przyjmujemy prawdĂŞ o dobrej nowinie, Âże do koĂąca czasĂłw drzwi nieba sÂą otwarte, Âże potrzebne jest tylko przyjĂŞcie daru wiary, nadziei i miÂłoÂści, Âże tym darem jest Chrystus. Ale, niemal natychmiast, zapominamy o tym, Âże wszystkie inne nasze wÂłasne drogi niezaleÂżne od naszych intencji, zamiarĂłw, pragnieĂą i te „na skrĂłty” bez Niego sÂą Âślepe, prowadzÂą donikÂąd. „Beze Mnie nic nie moÂżecie uczyniĂŚ” (J 15, 5).
Niebo nie jest miejscem, ale raczej stanem zjednoczenia czÂłowieka z Bogiem.

Do nieba nie idzie siĂŞ z laptopem czy azymutem w rĂŞku, wynajmujÂąc najlepszego maklera na gieÂłdzie, robiÂąc zimne kalkulacje: to mi siĂŞ opÂłaca, a to juÂż nie, w to zainwestujĂŞ, a w to nie, podejmĂŞ ten wysiÂłek, a z tego nic nie bĂŞdĂŞ miaÂł. Przeciwnie! Trzeba oddaĂŚ Bogu caÂłego siebie. Tego On wymaga, bo miÂłoÂśĂŚ nie zadowala siĂŞ niczym innym. Jezus oczekuje caÂłego naszego Âżycia, a nie jednego, wybranego etapu.

Jak zauwaÂża Bernard SesboĂźĂŠ SJ, „nie powinniÂśmy zapominaĂŚ, Âże niebo uwieczni wszystkie akty miÂłoÂści i sÂłuÂżby dokonane przez ludzi na ziemi. Zgodnie z BoÂżym zamysÂłem niebo bĂŞdzie po czĂŞÂści utworzone z tego, co uczyniliÂśmy”.

Z pamiĂŞtnika szeÂściolatki, cz. 3

No nareszcie! Tata powiedziaÂł, Âże idziemy dzisiaj do „SiĂłdmego nieba”. SÂłyszaÂłam, jak mĂłwiÂł, Âże tam jest „prawdziwe niebo w gĂŞbie”. No jak to?! Jeszcze nie wyszliÂśmy z domu, a ja juÂż siĂŞ przestraszyÂłam: jak moÂżna mieĂŚ niebo w gĂŞbie? PrzecieÂż to jest niemoÂżliwe!

IdÂąc z rodzicami, analizowaÂłam w myÂślach nazwĂŞ tego dziwnego przybytku. „SiĂłdme niebo”, hm... To musi byĂŚ jakieÂś wyjÂątkowe miejsce. Pewnie bĂŞdzie ogromne, kolorowe, Âśliczne i zachwycajÂące. W koĂącu to coÂś wiĂŞcej niÂż „zwykÂłe”, niebieskie niebo.

CĂłÂż, dobrze, Âże jednak sama siĂŞ tam nie wybraÂłam, bo po pierwsze: wydawaÂło mi siĂŞ, Âże jest to bliÂżej – a szliÂśmy bardzo dÂługo, po drugie: byÂła to zwykÂła, maÂła restauracja, niewyrĂłÂżniajÂąca siĂŞ niczym szczegĂłlnym, a po trzecie: na deser byÂły tylko lody malinowe, a ja lubiĂŞ czekoladowe. I co to byÂło za „siĂłdme niebo”?

Dzisiaj z przymruÂżeniem oka wspominam moje dzieciĂŞce wyobraÂżenia o niebie, ale – choĂŚ minĂŞÂło wiele lat od przywoÂłanych przeze mnie „okoÂłoniebiaĂąskich” wydarzeĂą – nie udajĂŞ, Âże obecnie znam wszystkie odpowiedzi na nurtujÂące mnie pytania. „Pewna jestem tylko jednego: Niebo jest powrotem do domu”, bo tam jest nasza ojczyzna (por. Flp 3, 20).

Dlaczego wiĂŞc je przywoÂłaÂłam?

Argumentem przemawiajÂącym za tymi moÂże nieco nieporadnymi obrazami niech bĂŞdÂą sÂłowa Jezusa: „JeÂśli siĂŞ nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do krĂłlestwa niebieskiego” (Mt 18, 3).
Niebo zaczyna siĂŞ juÂż teraz i jest wiecznoÂściÂą, w ktĂłrej my juÂż tutaj, na Ziemi, uczestniczymy.
Dzisiaj juÂż wiem, Âże BĂłg stworzyÂł nas dla nieba, Âże nikt nie bĂŞdzie tam zbyteczny, Âże niebo bĂŞdzie wielkim szczĂŞÂściem, Âże w „GĂłrnej Krainie” – jeÂśli siĂŞ tam dostanĂŞ – spotkam wszystkie bliskie mi osoby, Âże zaspokojone bĂŞdÂą wszystkie moje pragnienia, Âże wszystko, czego oczekujĂŞ, bĂŞdzie niewymownie wspanialsze i doskonalsze, niÂż siĂŞ spodziewam. Bo, jak zaÂświadcza Âśw. PaweÂł: „Ani oko nie widziaÂło, ani ucho nie sÂłyszaÂło, ani serce czÂłowieka nie zdoÂłaÂło pojÂąĂŚ, jak wielkie rzeczy przygotowaÂł BĂłg tym, ktĂłrzy Go miÂłujÂą” (1 Kor 2, 9).

I zapewniam: nie bĂŞdziemy siĂŞ nudziĂŚ, bo bĂŞdziemy z Bogiem, a BĂłg jest nieskoĂączony.
Co powiem, kiedy BĂłg zapyta, dlaczego miaÂłbym (-Âłabym) dostaĂŚ siĂŞ do nieba.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/ktoredy-do-nieba,331,page1.html

ks. pd, tk / ms | EKAI | 14 Lipiec 2011 | Komentarze (0)

Skarb pod koÂścioÂłem

Nielegalne wykopaliska w zabytkowym koÂściele w Marczowie prowadziÂł 58-letni Kazimierz ÂŻ., kapÂłan ze zgromadzenia michalitĂłw oraz szeÂściu innych mĂŞÂżczyzn. Szukali skarbĂłw, ktĂłre – wedÂług miejscowej legendy – miaÂłyby byĂŚ ukryte pod koÂścioÂłem.

Z przykroÂściÂą przyjĂŞliÂśmy fakt samowoli budowlanej – napisaÂł w przekazanym KAI oÂświadczeniu rzecznik legnickiej Kurii ks. Piotr Duda.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Rzecznik legnickiej Kurii podkreÂśla, Âże proboszcz parafii PÂławna, ktĂłry opiekowaÂł siĂŞ takÂże jej filiÂą w Marczowie, nie zwracaÂł siĂŞ do Âżadnej instancji koÂścielnej ani do WojewĂłdzkiego Konserwatora Ochrony ZabytkĂłw o zgodĂŞ na prowadzenie jakichkolwiek prac.

Po dziesiĂŞciu latach pracy w parafii PÂławna, proboszcz miaÂł zmieniĂŚ placĂłwkĂŞ. W ubiegÂła niedzielĂŞ odprawiÂł poÂżegnalnÂą MszĂŞ Âśw. i nic nie wskazywaÂło na to, by miaÂło siĂŞ coÂś jeszcze wydarzyĂŚ. Tymczasem nastĂŞpnego dnia w koÂściele rozkopana zostaÂła czĂŞÂśĂŚ prezbiterium (oderwano deski podÂłogowe) i zaczĂŞto prowadziĂŚ prace eksploracyjne. RĂłwnieÂż na zewnÂątrz koÂścioÂła w jego otoczeniu zostaÂły prowadzone odwierty i wykopy.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Z informacji, jakie przekazaÂł KAI wikariusz parafii wynika, Âże obecnie w koÂściele wszystko zostaÂło uporzÂądkowane i nie ma Âśladu po wykonywanych robotach. UporzÂądkowano takÂże teren w otoczeniu koÂścioÂła, a doÂły zostaÂły zasypane i wyrĂłwnane.

KAI nie udaÂło siĂŞ skontaktowaĂŚ z 58-letnim proboszczem – nie odpowiada na telefony. KsiĂŞdzu i jego wspĂłÂłpracownikom grozi nawet do 5 lat pozbawienia wolnoÂści.

Oto treÂśĂŚ oÂświadczenia:

W zwiÂązku z prowadzonymi przez ProkuraturĂŞ RejonowÂą w LwĂłwku ÂŚlÂąskim czynnoÂściami procesowymi w sprawie uszkodzenia substancji obiektu zabytkowego – koÂścioÂła w Marczowie, pow. LwĂłwek ÂŚlÂąski, informujemy, Âże Referat ds. Sztuki KoÂścielnej Legnickiej Kurii Biskupiej nie posiada Âżadnego pisma od proboszcza z parafii PÂławna, filia MarczĂłw, ws. powadzenia prac w ww. obiekcie sakralnym oraz nie wydawaÂł zgody na prowadzenie prac.

Z przykroÂściÂą przyjĂŞliÂśmy fakt samowoli budowlanej, tym bardziej Âże Referat ds. Sztuki KoÂścielnej dba o to, aby struktura obiektĂłw zabytkowych byÂła odnawiana zgodnie z zasadami sztuki konserwatorskiej i zawsze w porozumieniu z konserwatorem zabytkĂłw z danego terenu, po uprzednim zatwierdzeniu wymaganej dokumentacji.

KoÂściĂłÂł w Marczowie zostaÂł wybudowany w XIII w., do dzisiaj zachowaÂło siĂŞ prezbiterium z tego okresu. Po rozbudowaniu zostaÂł oddany do uÂżytku w 1707 r. KrÂąÂżÂą legendy, Âże pod koÂścioÂłem zostaÂły zÂłoÂżone jakieÂś skarby. OskarÂżonym: ks. proboszczowi i wspĂłÂłudziaÂłowcom zostaÂły postawione zarzuty uszkodzenia zabytku oraz usiÂłowania kradzieÂży.

Ks. dr Piotr Duda
Rzecznik prasowy Diecezji Legnickiej
http://religia.onet.pl/kraj,19/skarb-pod-kosciolem,427.html
................................................................................................

Monika SpÂławska-MurmyÂło | Liberte.pl | 30 SierpieĂą 2011 | Komentarze (18)

Islamofobia wynika z niewiedzy

Zorganizowany z okazji Dnia Kobiet protest przeciwko Âłamaniu praw kobiet w Âświecie muzuÂłmaĂąskim, WrocÂław 2010 r. Fot. Krzysztof Gutkowski / Agencja Gazeta

Odsetek muzuÂłmanĂłw ÂżyjÂących w Polsce naleÂży do najniÂższych spoÂśrĂłd wszystkich paĂąstw europejskich, jednak paradoksalnie Polacy przodujÂą w Europie, jeÂśli chodzi o nastawienie antymuzuÂłmaĂąskie. WiĂŞkszÂą niechĂŞĂŚ wobec wyznawcĂłw islamu przejawiajÂą jedynie WÂłosi oraz Niemcy. Z dr. Mariuszem Turowskim, dyrektorem do spraw nauki w Instytucie StudiĂłw nad Islamem we WrocÂławiu rozmawia dr Monika SpÂławska – MurmyÂło.
Dr Monika SpÂławska – MurmyÂło: Czy z punktu widzenia wrocÂławskich muzuÂłmanĂłw mamy do czynienia z dyskryminacjÂą wyznaniowÂą i etnicznÂą we WrocÂławiu?

Dr Mariusz Turowski:Przypadki dyskryminacji wrocÂławskich i dolnoÂślÂąskich wyznawcĂłw islamu majÂą charakter incydentalny. Nie ma mowy o istnieniu regularnych praktyk tego rodzaju, ktĂłre sprawiaÂłyby, Âże muzuÂłmanie tu ÂżyjÂący musieliby czuĂŚ siĂŞ jak przeÂśladowana, stygmatyzowana czy „gettoizowana” wspĂłlnota. Z drugiej strony dajÂą siĂŞ zaobserwowaĂŚ – niestety, pojawiajÂące z coraz wiĂŞkszym nasileniem – mechanizmy, ktĂłre prawdopodobnie bĂŞdÂą przekÂładaĂŚ siĂŞ na wzrost czĂŞstotliwoÂści wystĂŞpowania tego rodzaju aktĂłw w przyszÂłoÂści. Mechanizmy te – zwiÂązane przede wszystkim z jakoÂściÂą debaty publicznej w naszym kraju – nie majÂą raczej charakteru regionalnego. WrocÂław jest tu wrĂŞcz chlubnym wyjÂątkiem z tak duÂżÂą liczbÂą inicjatyw majÂących na celu ksztaÂłtowanie postaw dialogicznych, a nie konfrontacyjnych, jeÂśli chodzi o relacje miĂŞdzy poszczegĂłlnymi grupami spoÂłecznymi, kulturowymi, etnicznymi, wyznaniowymi itd.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Kim sÂą osoby otwarcie dyskryminujÂące muzuÂłmanĂłw?

Trudno jest mĂłwiĂŚ o cechach charakterologicznych czy spoÂłecznych osĂłb dokonujÂących „aktĂłw nienawiÂści” wobec muzuÂłmanĂłw. O fenomenie kuriozalnej antyislamskiej koalicji tradycjonalistĂłw i nacjonalistĂłw, czÂłonkĂłw jednego z odÂłamĂłw buddyzmu oraz przedstawicieli Âśrodowisk ateistycznych przy okazji protestĂłw przeciwko budowie OÂśrodka Kultury MuzuÂłmaĂąskiej w Warszawie pisaÂła swego czasu Joanna Rajkowska, ktĂłra rĂłwnieÂż, starajÂąc siĂŞ zrealizowaĂŚ w Poznaniu projekt artystyczny majÂący na celu przeksztaÂłcenie w „minaret” jednego ze starych fabrycznych kominĂłw, staÂła siĂŞ celem atakĂłw ze strony islamofobĂłw. MyÂślĂŞ, Âże podobnie w przypadku WrocÂławia moÂżna by wskazaĂŚ przykÂłady nastawienia dyskryminujÂącego wobec muzuÂłmanĂłw zarĂłwno wÂśrĂłd czÂłonkĂłw ugrupowaĂą nacjonalistycznych, jawnie rasistowskich, jak i w gronie profesorĂłw wyÂższych uczelni, tak wÂśrĂłd sÂłuchaczy Radia Maryja, jak i w przypadku racjonalistyczno-oÂświeceniowymi agnostykĂłw. Trudno okreÂśliĂŚ, ktĂłre z tych grup okazaÂłyby siĂŞ bardziej islamofobiczne, bo sama islamofobia moÂże przybieraĂŚ rĂłÂżny charakter – od irracjonalnego lĂŞku wobec odmiennoÂści przez bardziej lub mniej systematyczne wywody na temat wyÂższoÂści kultury europejskiej nad np. arabskÂą po atakowanie islamu jako religii w imiĂŞ ideologii sekularyzacji.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw
Czy akty dyskryminacji nasilajÂą siĂŞ w zaleÂżnoÂści od wydarzeĂą na Âświecie, takich jak atak na WTC lub zabicie Osamy ibn Ladena?

Z pewnoÂściÂą istnieje tego rodzaju zaleÂżnoÂśĂŚ, jednak problemu nie upatrywaÂłbym w konkretnych aktach, przejawach antymuzuÂłmaĂąskiego rasizmu, a raczej w ogĂłlnej, obiektywnej strukturze „wytwarzania” tego rodzaju postaw. W reakcji na ataki z 11 wrzeÂśnia 2001 faktycznie, tak jak w wielu czĂŞÂściach Âświata, w Polsce doszÂło do kilku incydentĂłw wymierzonych przeciwko islamowi, na przykÂład obrzucenia kamieniami meczetu w GdaĂąsku czy zwiĂŞkszona liczba przypadkĂłw agresji sÂłownej wobec polskich muzuÂłmanĂłw.

Po zamordowaniu przez talibĂłw w Pakistanie Piotra StaĂączaka rĂłwnieÂż mogliÂśmy zaobserwowaĂŚ przypÂływ agresji islamofobicznej. WaÂżniejsze byÂło jednak uaktywnienie siĂŞ przy tej okazji Âśrodowisk takich jak te zwiÂązane ze stowarzyszeniem Europa PrzyszÂłoÂści, wraz z jego portalem Euroislam.pl, czy pojawienie siĂŞ serii artykuÂłĂłw w wiodÂących mediach – praktycznie bez wzglĂŞdu na ich identyfikacjĂŞ polityczno-ÂświatopoglÂądowÂą – szkalujÂących islam i przedstawiajÂących jego zdeformowany obraz. MogÂłoby siĂŞ wydawaĂŚ, Âże aktywnoÂśĂŚ ta – realizowana w ramach niszowych przedsiĂŞwziĂŞĂŚ – dotyczy problemu o niewielkim znaczeniu.

Odsetek muzuÂłmanĂłw ÂżyjÂących w Polsce naleÂży do najniÂższych spoÂśrĂłd wszystkich paĂąstw europejskich, jednak paradoksalnie Polacy przodujÂą w Europie, jeÂśli chodzi o nastawienie antymuzuÂłmaĂąskie. WiĂŞkszÂą niechĂŞĂŚ wobec wyznawcĂłw islamu przejawiajÂą jedynie WÂłosi oraz Niemcy. DziaÂłalnoÂśĂŚ komentatorĂłw, analitykĂłw, publicystĂłw zwiÂązanych ze wskazanymi powyÂżej inicjatywami naleÂży uznaĂŚ za wyjÂątkowo skutecznÂą.

Czy wedÂług Pana wÂładze wrocÂławia w jakiÂś sposĂłb przyczyniajÂą siĂŞ do walki ze stereotypami krzywdzÂącymi muzuÂłmanĂłw?

Cele tego rodzaju realizowane sÂą gÂłĂłwnie z inspiracji samych muzuÂłmanĂłw w ramach dziaÂłalnoÂści np. MuzuÂłmaĂąskiego Centrum Kulturalno-OÂświatowego: prowadzenie lekcji muzealnych dla dzieci i mÂłodzieÂży oraz warsztatĂłw i praktyk wielokulturowych dla studentĂłw, oferta kursĂłw ksztaÂłceniowych dotyczÂących doktryny islamu, lekcje jĂŞzyka arabskiego i tureckiego oraz cieszÂące siĂŞ ogromnym zainteresowaniem wrocÂławian organizowane corocznie Dni Kultury MuzuÂłmaĂąskiej czy w zwiÂązku z inicjatywami takimi jak WrocÂławska Konwencja na Rzecz Dialogu MiĂŞdzyreligijnego. Praktycznie wszystkie te przedsiĂŞwziĂŞcia sÂą regularnie wspierane przez wÂładze lokalne. Tak jak stwierdziÂłem wczeÂśniej, WrocÂław moÂżna uznaĂŚ za chlubny przykÂład skutecznoÂści w walce z samÂą strukturÂą, obiektywnymi warunkami, przyczyniajÂącymi siĂŞ do wytwarzania poglÂądĂłw i postaw antymuzuÂłmaĂąskich, ktĂłre z kolei prowadzÂą do konkretnych aktĂłw dyskryminacji wobec wyznawcĂłw islamu.
Jak wyglÂąda dziaÂłalnoÂśĂŚ ISNI jeÂśli chodzi o walkĂŞ ze stereotypowym postrzeganiem muzuÂłmanĂłw i dyskryminacjÂą?

Z jednej strony ISNI nie jest instytucjÂą nastawionÂą na bezpoÂśrednie zwalczanie agresji czy uprzedzeĂą przeciwko muzuÂłmanom i islamowi. JednoczeÂśnie caÂłÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ Instytutu moÂżna uznaĂŚ za poÂświĂŞconÂą wyÂłÂącznie sprawie zmagania siĂŞ z problemem dyskryminacji i stereotypĂłw antymuzuÂłmaĂąskich czy wymierzonych przeciwko islamowi jako religii. Do problemu tego podchodzimy jednak nie przez pryzmat jego skutkĂłw, lecz zajmujemy siĂŞ raczej jego przyczynami. Staramy siĂŞ wypracowywaĂŚ narzĂŞdzia do walki z samymi ÂźrĂłdÂłami np. rasizmu antyarabskiego czy islamofobii, spoÂśrĂłd ktĂłrych za najwaÂżniejsze naleÂży uznaĂŚ ignorancjĂŞ.

JeÂśli przyglÂądniemy siĂŞ debatom publicznym dotyczÂącym islamu, ktĂłre toczÂą siĂŞ w naszym kraju, publikacjom prasowym i ksiÂąÂżkom na ten temat, zwrĂłcimy uwagĂŞ – nie posiadajÂąc nawet specjalistycznej wiedzy – na ich zaskakujÂąco niski poziom. ZapoznajÂąc siĂŞ z tÂą „produkcjÂą intelektualnÂą” dojdziemy do wniosku, Âże problemy islamu jako religii i cywilizacji, jego dzieje, historia spoÂłeczeĂąstw muzuÂłmaĂąskich, wspĂłÂłczesna sytuacja polityczna i przemiany kulturowe, ktĂłra majÂą tam miejsce dzisiaj, dajÂą siĂŞ wyraziĂŚ za pomocÂą kilku prostych formuÂł o sÂłowach kluczowych takich jak „dÂżihad”, „burka”, „przeÂśladowanie chrzeÂścijan”, fanatyzm, ropa naftowa. ISNI stara siĂŞ popularyzowaĂŚ wiedzĂŞ na temat islamu poza murami uniwersytetĂłw, a jednoczeÂśnie nie skupia siĂŞ wyÂłÂącznie na sferze praktycznej, pozostawiajÂąc dziaÂłalnoÂśĂŚ w dziedzinie wymiany i dialogu miĂŞdzykulturowego innym instytucjom.

Dr Monika SpÂławska-MurmyÂło, nauczyciel w ZS nr 14 we WrocÂławiu, absolwentka Instytutu Dziennikarstwa i Komunikacji SpoÂłecznej we WrocÂławiu, byÂła dziennikarka "Gazety Wyborczej WrocÂław".

Mariusz Turowski Doktor, filozof polityki, adiunkt Instytutu Filozofii Uniwersytetu WrocÂławskiego. Publicysta i tÂłumacz wspĂłÂłpracujÂący miĂŞdzy innymi z LewÂą NogÂą, polskÂą edycjÂą miesiĂŞcznika Le Monde Diplomatique, oraz prowadzÂący serwis internetowy Forum filozofii politycznej i krytyki spoÂłecznej. Redaktor naczelny muzuÂłmaĂąskiego czasopisma kulturalno-spoÂłecznego As-Salam. Obecnie zajmuje siĂŞ badaniami dla celĂłw pracy habilitacyjnej, stanowiÂącej prĂłbĂŞ rekonstrukcji gÂłĂłwnych zaÂłoÂżeĂą liberalizmu, takich jak rĂłwnoÂśĂŚ, wolnoÂśĂŚ, wÂłasnoÂśĂŚ, uprawnienia, jednostka – ze szczegĂłlnym uwzglĂŞdnieniem tezy o indywidualizmie posesywnym C.B. Macphersona. WspĂłÂłredaktor ksiÂąÂżek: Demokracja – konflikt – wykluczenie (2007), Widma Trzeciego ÂŚwiata (w druku).

http://religia.onet.pl/wywiady,8/islamofobia-wynika-z-niewiedzy,5114,page1.html

Maciej StaĂączyk | Onet.pl | 12 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (0)

Kto ma prawo do terapii dusz?

Monopol na odprawianie egzorcyzmĂłw naleÂży do KoÂścioÂła, ale na rynku funkcjonuje rzesza tzw. Âświeckich egzorcystĂłw, ktĂłrzy na wypĂŞdzaniu duchĂłw z opĂŞtanych dusz zwietrzyli dobry interes. Wystarczy e-mail, Âżeby pozbyĂŚ siĂŞ zÂłych mocy i odzyskaĂŚ wigor Âżycia. OczywiÂście trzeba za to zapÂłaciĂŚ. KsiĂŞÂża mĂłwiÂą krĂłtko: - To oszustwo.
Bodaj najbardziej znanÂą ÂświeckÂą egzorcystkÂą w Polsce jest Wanda PrÂątnicka. Z wyksztaÂłcenia psycholog, egzorcyzmami zajmuje siĂŞ juÂż ponad trzydzieÂści lat. Jest autorkÂą trzech ksiÂąÂżek o egzorcyzmach, pisze artykuÂły, chĂŞtnie udziela telewizyjnych wywiadĂłw. SwĂłj gabinet prowadzi w TrĂłjmieÂście, a przez te wszystkie lata, z jej pomocy skorzystaĂŚ miaÂło kilkadziesiÂąt tysiĂŞcy osĂłb z caÂłego Âświata. OsĂłb i duchĂłw, bo PrÂątnicka twierdzi, Âże jej terapia pomaga i jednym, i drugim.
- I jedni i drudzy potrzebujÂą takiej samej troski, zrozumienia i takiej samej dozy miÂłoÂści – pisze na swojej stronie internetowej.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Dalej pisze, Âże „to, czym siĂŞ zajmujĂŞ moÂże byĂŚ panaceum na bardzo wiele nieszczĂŞÂśĂŚ naszego Âświata. Od wszelkich stanĂłw zaburzeĂą psychiki, dewiacji, uzaleÂżnieĂą, z ciĂŞÂżkimi chorobami psychicznymi wymagajÂącymi odizolowania wÂłÂącznie, po choroby chroniczne czy uznawane za nieuleczalne. Problematyka duchĂłw dotyczy rĂłwnieÂż rĂłÂżnych sytuacji dnia codziennego, takich jak uciÂąÂżliwe zachowanie ktĂłregoÂś z domownikĂłw problemy z naukÂą, z najbliÂższymi, problemy w pracy czy w biznesie. CzĂŞsto prowadzÂą one do bezradnoÂści, samotnoÂści, wyizolowania lub do ciĂŞÂżkiej sytuacji finansowej, zdrowotnej, spoÂłecznej”.

W rozmowie z naszym reporterem Wanda PrÂątnicka dodaje: - W kaÂżdym wieku moÂżna zostaĂŚ nawiedzonym przez duchy. One mogÂą siĂŞ pojawiĂŚ w kaÂżdym negatywnym momencie naszego Âżycia, kiedy to do koĂąca nie jesteÂśmy Âświadomi, kim jesteÂśmy. I przy alkoholu, i przy hazardzie – podaje przykÂłady.

PomagaÂła dwu, trzyletnim dzieciom opĂŞtanym przez duchy. PomagaÂła niepeÂłnosprawnym, chorym psychicznie, takim na ktĂłrych medycyna postawiÂła juÂż krzyÂżyk. I jak mĂłwi, przywracaÂła ich do normalnego Âżycia.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

- Nie nawoÂłujĂŞ, Âżeby rezygnowaĂŚ z lekarzy, lekĂłw, szpitali, Âżeby jedno zastÂąpiĂŚ drugim. UÂświadamiam tylko, Âże istniejÂą jeszcze inne przyczyny naszych problemĂłw, o ktĂłrych do tej pory nie wiedzieliÂśmy. Warto wiĂŞc wziÂąĂŚ je pod uwagĂŞ i sprawdziĂŚ np. przed operacjÂą, czy guz faktycznie spowodowany jest przez raka, czy moÂże przez duchy – podpowiada na swojej witrynie.

Wszystko sprawdziĂŚ moÂżna wÂłaÂściwie na odlegÂłoÂśĂŚ, bo Wanda PrÂątnicka nie potrzebuje spotkaĂą z opĂŞtanÂą osobÂą. Wystarczy rozmowa telefoniczna lub e-mail a w nim: imiĂŞ nazwisko, data urodzenia, dokÂładny adres zamieszkania, opis symptomĂłw. Tyle. ChoĂŚ jest jeszcze jeden waÂżny warunek, Âżeby w ogĂłle PrÂątnicka zdecydowaÂła siĂŞ pomĂłc – kandydat do procesu oczyszczenia obowiÂązkowo musi przeczytaĂŚ jej pierwszÂą ksiÂąÂżkĂŞ.

- Po to, aby poddajÂący siĂŞ egzorcyzmom czÂłowiek rozumiaÂł przyczynĂŞ swojego problemu, co uÂłatwia proces odprowadzania duchĂłw oraz zapobiega ich powracaniu – mĂłwi nam PrÂątnicka.
ÂŻyjemy w magicznych czasach. Z jednej strony ludzie odchodzÂą do koÂścioÂła, twierdzÂą, Âże wiara to Âśredniowiecze, a zaraz potem idÂą do wrĂłÂżek, bioenergoterapeutĂłw, czy tzw. Âświeckich egzorcystĂłw i wierzÂą w gÂłoszone przez nich teorie, choĂŚby najmniej prawdopodobne – mĂłwi ks. Adam Siegieniewicz.

Jak egzorcysta, to tylko duchowny

KsiÂądz Adam jest egzorcystÂą. KapÂłanem mianowanym przez biskupa do peÂłnienia tej posÂługi. Zgodnie z naukÂą KoÂścioÂła katolickiego, tylko duchowny moÂże odprawiaĂŚ egzorcyzmy. KsiÂądz Adam swojÂą posÂługĂŞ sprawuje w BiaÂłymstoku, w tamtejszej parafii pod wezwaniem NajÂświĂŞtszej Maryi Panny z Guadalupe.

- CzĂŞsto zdarza siĂŞ, Âże przychodzÂą do nas osoby, ktĂłre wczeÂśniej korzystaÂły z usÂług rĂłÂżnego rodzaju uzdrawiaczy, znachorĂłw, czy wÂłaÂśnie tzw. Âświeckich egzorcystĂłw. I to paradoksalnie wÂłaÂśnie po tych seansach moÂże dojÂśĂŚ do opĂŞtania. To nie jest zabawa. KtoÂś kto nie ma za sobÂą modlitwy, kto nie prosi w imiĂŞ Jezusa, by opĂŞtana osoba byÂła wolna od zÂłego, to w czyim imieniu to robi – pyta ksiÂądz Siegieniewicz.

Na retorycznie zadane pytanie przez biaÂłostockiego duchownego wprost odpowiada Katechizm KoÂścioÂła Katolickiego. Czytamy w nim, Âże o egzorcyzmach moÂżemy mĂłwiĂŚ wtedy, gdy „KoÂściĂłÂł publicznie i na mocy swojej wÂładzy prosi w imiĂŞ Jezusa Chrystusa, by jakaÂś osoba lub przedmiot byÂły strzeÂżone od napaÂści ZÂłego i wolne od jego panowania”.

KoÂściĂłÂł gwarantujÂąc sobie monopol na odprawianie egzorcyzmĂłw, jednoczeÂśnie wysoko stawia poprzeczkĂŞ duchownym, ktĂłrzy majÂą „pracowaĂŚ” z opĂŞtanymi osobami. Kodeks Prawa Kanonicznego mĂłwi wyraÂźnie, Âże egzorcyzmĂłw nie moÂże odprawiaĂŚ kaÂżdy ksiÂądz, ale tylko ci kapÂłani, ktĂłrzy otrzymali specjalnÂą zgodĂŞ biskupa. MuszÂą przy tym wykazywaĂŚ siĂŞ „„poboÂżnoÂściÂą, wiedzÂą, roztropnoÂściÂą i nieskazitelnoÂściÂą Âżycia”.

W Polsce egzorcyÂści dziaÂłajÂą w kaÂżdej diecezji, jest ich kilkudziesiĂŞciu. Wanda PrÂątnicka mĂłwi jednak, Âże kiedy ona zaczynaÂła swojÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ egzorcystĂłw w Europie moÂżna byÂło policzyĂŚ na palcach jednej rĂŞki.

- W Watykanie byÂł jeden ksiÂądz na caÂłe WÂłochy, w Europie zaledwie kilku. Teraz w Polsce jest ich okoÂło stu, ale to i tak kropla w morzu potrzeb. Gdyby egzorcystĂłw byÂło w Polsce nawet dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy, to i tak mieliby co robiĂŚ. Ludzie staliby do nich w kolejce – mĂłwi PrÂątnicka.
Renesans egzorcyzmĂłw

Czy problem jest aÂż tak powaÂżny? ÂŻadnych liczb, choĂŚby szacunkowych, nie ma, ale duchowni mĂłwiÂą o renesansie tematu egzorcyzmĂłw. Ich zdaniem ma to zwiÂązek z modÂą na wszelkiego rodzaju praktyki okultystyczne, seanse spirytystyczne, niekonwencjonalne metody leczenia, korzystanie z usÂług wrĂłÂżbitĂłw i wszelkiej maÂści samozwaĂączych znachorĂłw. PrzybyÂło teÂż osĂłb, ktĂłre czujÂą na sobie piĂŞtno zÂłych mocy.

To z jednej strony sprawiÂło, Âże koÂścielni egzorcyÂści mieli wiĂŞcej pracy, a z drugiej uruchomiÂło lawinĂŞ otwierania gabinetĂłw przez osoby, niezwiÂązane z KoÂścioÂłem, ktĂłre na wypĂŞdzaniu zÂłych duchĂłw zwyczajnie zwietrzyÂły interes.

Dzisiaj w sieci bez problemu moÂżna znaleÂźĂŚ oferty Âświeckich egzorcystĂłw, choĂŚ nikt dokÂładnie nie wie, ilu ich funkcjonuje na naszym rynku. Z reguÂły obok wypĂŞdzania zÂłych duchĂłw proponujÂą inne usÂługi - bioenergoterapii, parapsychologii, radiestezji, jasnowidztwa. Za sesje kaÂżÂą sobie oczywiÂście sÂłono pÂłaciĂŚ, nawet po kilkaset zÂłotych.

– Trzeba bardzo mocno podkreÂśliĂŚ, Âżeby ludzie nie chodzili do Âświeckich egzorcystĂłw, bo oni nie majÂą Âżadnego upowaÂżnienia ze strony KoÂścioÂła. To jest forma oszustwa, oni zarabiajÂą na biedzie i na naiwnoÂści ludzkiej – przestrzegaÂł przed kilkoma laty w wywiadzie dla „GoÂścia Niedzielnego” ks. Marian PiÂątkowski, rĂłwnieÂż egzorcysta. Swojego stanowiska KoÂściĂłÂł nie zmieniÂł do dziÂś.
Wanda PrÂątnicka rĂłwnieÂż byÂła bohaterka reportaÂży, w ktĂłrych dawna klientka i grupa lekarzy zarzucaÂła jej oszustwo. W 2007 roku sprawÂą zajmowaÂła siĂŞ nawet prokuratura. Sama PrÂątnicka kierowaÂła do sÂądu pozwy przeciw dziennikarzom opisujÂącym jej praktyki. Z odprawiania egzorcyzmĂłw nie zrezygnowaÂła.

- ÂŻaden ksiÂądz egzorcysta nigdy nie wystÂąpiÂł przeciwko mnie. ÂŹle mĂłwiÂą tylko ci ksiĂŞÂża, ktĂłrzy nie zajmujÂą siĂŞ egzorcyzmami, albo nie wiedzÂą jak je odprawiaĂŚ – mĂłwi dzisiaj kobieta.

ÂŚwiecki na pomoc

To, Âże osoby Âświeckie nie majÂą prawa odprawiaĂŚ egzorcyzmĂłw, nie znaczy, Âże w ogĂłle nie ma dla nich miejsca w procesie wypĂŞdzania zÂłych mocy. KoÂścielne prawo dopuszcza tworzenie tzw. grup wspĂłÂłpracujÂących z egzorcystÂą. CzÂłonkowie takiej wspĂłlnoty odmawiajÂą tzw. modlitwy o uwolnienie opĂŞtanej duszy. Kanonem staÂły siĂŞ juÂż konsultacje duchownych z lekarzami rĂłÂżnych profesji, gÂłĂłwnie psychiatrami i psychologami, po to, Âżeby jeszcze przed odprawieniem egzorcyzmĂłw odpowiedzieĂŚ na pytanie czy to rzeczywiÂście opĂŞtanie, czy moÂże choroba psychiczna.

- My wysyÂłamy ludzi na konsultacje do lekarzy, lekarze z kolei do nas zwracajÂą siĂŞ o pomoc. CzĂŞsto teÂż medycy obecni sÂą podczas odprawiania egzorcyzmĂłw – tÂłumaczy ksiÂądz Adam Siegieniewicz.

O odprawianiu egzorcyzmĂłw przez telefon lub pocztĂŞ elektronicznÂą w koÂściele nie ma mowy.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/kto-ma-prawo-do-terapii-dusz,5194,page1.html
.........................................................

ZÂłoty Âśrodek

Maciej MĂźller | Tygodnik Powszechny | 13 Lipiec 2011 | Komentarze (0)

Benedyktyn w bramie klasztoru, WÂłochy. Fot. Getty Images/FPM

O. Notker Wolf, opat-prymas benedyktynĂłw: RĂłwnowagĂŞ, do ktĂłrej zachĂŞca reguÂła Âśw. Benedykta, uzyskuje siĂŞ prostymi sposobami: on nie wymagaÂł nieludzkich wyrzeczeĂą, ale chciaÂł, Âżeby rezygnowaĂŚ po odrobinie ze wszystkiego, co sprawia przyjemnoÂśĂŚ. TrochĂŞ mniej spaĂŚ, mniej jeÂśĂŚ. I trochĂŞ wiĂŞcej siĂŞ modliĂŚ, ale nie za duÂżo. ÂŻadnej przesady.
Maciej MĂźller: Da siĂŞ chwaliĂŚ Boga na gitarze elektrycznej? WedÂług niektĂłrych ksiĂŞÂży rock szkodzi Âżyciu duchowemu...

O. Notker Wolf: JeÂśli ktoÂś tak mĂłwi, to znaczy, Âże nic z rocka nie rozumie. Pewnie, Âże istnieje nurt, ktĂłry brnie w kierunku satanizmu, a mÂłodzi ludzie przechodzÂą taki okres w Âżyciu, kiedy fascynujÂą siĂŞ magiÂą i eksperymentujÂą z podobnymi doÂświadczeniami – ale to nie jest od razu tragedia. Sam byÂłem na koncercie Iron Maiden, sÂłuchaÂłem „Number of the Beast” i nie sadzĂŞ, Âżeby mi to zaszkodziÂło... ÂŚwiat jest zbyt powaÂżny, Âżeby wszystkie rzeczy powaÂżnie traktowaĂŚ.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

To moÂże warto wprowadziĂŚ na Msze kapele rockowe, na wzĂłr np. takich naboÂżeĂąstw jak z filmu „Blues Brothers”?

Bez przesady, wyobraÂżam sobie takie naboÂżeĂąstwo, ale nie zaadaptowaÂłbym rocka do Eucharystii. Wokalista i soliÂści zajmujÂą tu zbyt centralnÂą pozycjĂŞ, a podczas Mszy w centrum ma byĂŚ BĂłg.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Rock o tyle pasuje do chrzeÂścijaĂąstwa, Âże ma w sobie duÂży potencjaÂł protestu np. wobec wojny, kÂłamstwa rzÂądzÂącego Âświatem, przemocy, wykorzystywania kobiet czy niesprawiedliwego bogactwa. ChoĂŚ w te dwie ostatnie sprawy wpisujÂą siĂŞ niestety sami artyÂści: tacy Stonesi naleÂżÂą do najbogatszych ludzi Âświata, a dla wielu rockmanĂłw kobieta to tyle co gruppie.

Rock nie jest EwangeliÂą ani jej substytutem. To po prostu kawaÂłek radoÂści Âżycia. Ten entuzjazm, ekspresja, ktĂłrÂą czuje siĂŞ na scenie...

Nie wydaje mi siĂŞ, Âżeby to pochwaliÂł PapieÂż.

No tak, Benedykt XVI nie kocha specjalnie rocka. Ekspresja ciaÂła raczej nie leÂży w jego wraÂżliwoÂści... Jan PaweÂł II kiedyÂś na placu Âśw. Piotra przysÂłuchiwaÂł siĂŞ, mimo deszczu, prĂłbie muzykĂłw, w Bolonii sÂłuchaÂł Boba Dylana. InteresowaÂł siĂŞ Âświatem mÂłodych ludzi, bo wiele lat dzieliÂł z nimi Âżycie nie tylko w duszpasterstwie, ale i w sporcie, turystyce czy w teatrze. Obecny PapieÂż nie miaÂł takich doÂświadczeĂą, dlatego nie czuje rocka. OczywiÂście nie ma co go do tego zmuszaĂŚ; jest juÂż chyba na rocka za stary...
Pisze Ojciec w swoich ksiÂąÂżkach, Âże Âświat byÂłby zdrowszy, gdyby wiara byÂła czymÂś bardziej oczywistym. ÂŁatwo utyskiwaĂŚ „dawniej byÂło lepiej”, ale co moÂżna z tym zrobiĂŚ?

ÂŻona naszego perkusisty Christopha Hiebera zaszÂła w ciÂąÂżĂŞ. ZadzwoniÂł do mnie i prosiÂł o modlitwĂŞ, bo jej matka i siostra przeszÂły kilka poronieĂą. PowiedziaÂłem, Âżeby siĂŞ nie martwili, Âże bĂŞdĂŞ codziennie powierzaÂł ich dziecko Bogu w modlitwie. I w ten sposĂłb towarzyszyÂłem im przez caÂłÂą ciÂąÂżĂŞ. TakÂże wtedy, gdy Âżona kolegi zaczĂŞÂła otrzymywaĂŚ Âśrodki na podtrzymanie ciÂąÂży i kiedy w 28. tygodniu musiaÂła poÂłoÂżyĂŚ siĂŞ w szpitalu. W 33. tygodniu ciÂąÂży, o pĂłÂłnocy otrzymaÂłem telefon, Âżeby siĂŞ modliĂŚ, bo ich dziecko ma juÂż przyjÂśĂŚ na Âświat. ByÂłem wtedy w hotelu, zostawiÂłem walizki w pokoju i pobiegÂłem do kaplicy. Kilka dni pĂłÂźniej odwiedziÂłem ich w szpitalu w Monachium i pamiĂŞtam, jak szczĂŞÂśliwa pani Hieber rzuciÂła mi siĂŞ na szyjĂŞ.

Podobnie towarzyszyÂłem modlitwÂą rodzinie naszego basisty, kiedy jego dziecko urodziÂło siĂŞ z rozszczepieniem wargi, przez dwa lata przechodziÂło kolejne operacje, a pod koniec wszystkich badaĂą okazaÂło siĂŞ, Âże ma rĂłwnieÂż biaÂłaczkĂŞ. Ta rodzina nie jest specjalnie wierzÂąca, ale teÂż, zdruzgotani tÂą diagnozÂą, zadzwonili do mnie, a ja wsiadÂłem do samochodu i od razu do nich pojechaÂłem. Te historie opowiedziaÂłem kiedyÂś pewnej pani z ordynariatu Monachium, ktĂłra odbieraÂła mnie z lotniska. Ona na to: ja teÂż jestem w ciÂąÂży i strasznie siĂŞ bojĂŞ porodu. PoÂłoÂżyÂłem jej rĂŞkĂŞ na ramieniu i obiecaÂłem pamiĂŞĂŚ w modlitwie w intencji jej dziecka. PĂłÂźniej od jej znajomej dowiedziaÂłem siĂŞ, Âże od tego czasu przestaÂła siĂŞ baĂŚ.

Opowiadam to dlatego, aby wyjaÂśniĂŚ, co tak naprawdĂŞ jest zadaniem dla chrzeÂścijan. MuszÂą mĂłwiĂŚ jĂŞzykiem, ktĂłry ludzie zrozumiejÂą, i chodzi nie tyle o mĂłwienie o Bogu, co o Âżycie z innymi. JeÂśli uda nam siĂŞ byĂŚ dla siebie nawzajem, wiara na nowo stanie siĂŞ czymÂś oczywistym, a nie tylko intelektualnym wyzwaniem. Wszyscy powinniÂśmy przekazywaĂŚ sobie nawzajem radosnÂą nowinĂŞ – w koĂącu tym wÂłaÂśnie jest Ewangelia.

PrzesÂłanie Jezusa brzmi: „idÂźcie i uzdrawiajcie”. A wiĂŞc teÂż: czyĂącie ludzi bardziej szczĂŞÂśliwymi, radosnymi. Bez wzglĂŞdu na funkcjĂŞ, jakÂą siĂŞ wÂłaÂśnie sprawuje.
Radzi Ojciec, Âżeby korzystaĂŚ w Âżyciu codziennym z porad ReguÂły Âśw. Benedykta. Ale czy da siĂŞ w ogĂłle osiÂągnÂąĂŚ w Âżyciu rodzinnym takÂą harmoniĂŞ i stabilnoÂśĂŚ, jaka jest moÂżliwa w klasztorze?

Tu nie chodzi o prosty schemat, w moim Âżyciu np. nie ma Âżadnej stabilnoÂści, jako przedstawiciel zakonu gÂłĂłwnie latam samolotami po caÂłym Âświecie. Z kolei w Âśredniowieczu mnisi iroszkoccy Âświadomie porzucali Âżycie monastyczne i wyruszali w pielgrzymkĂŞ na kontynent, bo chcieli ÂżyĂŚ wedÂług nauki Jezusa, ktĂłry „nie ma miejsca, gdzie by gÂłowĂŞ mĂłgÂł oprzeĂŚ”. Chcieli doÂświadczyĂŚ bezdomnoÂści Jezusa, a nie stabilizacji w klasztorze.

To, co w kaÂżdym Âżyciu da siĂŞ z ReguÂły Âśw. Benedykta urzeczywistniĂŚ, to pewna rozsÂądna rĂłwnowaga. U mnicha to: modlitwa, praca i studiowanie. RadziÂłbym wszystkim, Âżeby, bez wzglĂŞdu na sytuacjĂŞ ÂżyciowÂą, rano po przebudzeniu poÂświĂŞcili choĂŚby krĂłtki czas na rozmowĂŞ z Bogiem, samemu albo z ÂżonÂą i dzieĂŚmi. Podobnie wieczorem warto podsumowaĂŚ miniony dzieĂą, ofiarowaĂŚ go Bogu, byĂŚ moÂże poprosiĂŚ o wybaczenie, jeÂśli coÂś poszÂło nie tak, jak powinno. To daje wewnĂŞtrzny pokĂłj i jest najlepszym lekarstwem przeciwko syndromowi wypalenia. PoniewaÂż nadajĂŞ swojemu Âżyciu sens.

Podobnie w dziedzinie pracy. DuÂżo piszĂŞ i wygÂłaszam sporo wykÂładĂłw o sztuce zarzÂądzania ludÂźmi. ÂŚw. Benedykt mĂłwi, Âże opat powinien wiedzieĂŚ, iÂż podjÂąÂł siĂŞ trudnego zadania prowadzenia ludzi i Âże musi w zwiÂązku z tym sÂłuÂżyĂŚ wielu najrĂłÂżniejszym charakterom. TakÂże w przedsiĂŞbiorstwie szef tak naprawdĂŞ powinien byĂŚ sÂługÂą. ZadbaĂŚ o to, Âżeby kaÂżdy pracownik zajmowaÂł stanowisko odpowiadajÂące jego moÂżliwoÂściom i potencjaÂłowi. Dalej: musi pracownikĂłw chwaliĂŚ za wykonane zadania, to duÂżo waÂżniejsze niÂż krytyka; najskuteczniejszÂą krytykÂą jest tak naprawdĂŞ wÂłaÂściwie wyraÂżona pochwaÂła. I jest jeszcze jedna zasada zaczerpniĂŞta z ReguÂły: przy trudnych kwestiach opat wzywa na radĂŞ wszystkich wspĂłÂłbraci. Szef firmy i ojciec rodziny teÂż moÂże podobnie zrobiĂŚ. Powinien wszystkich wysÂłuchaĂŚ, bo BĂłg czasem przemawia przez najmÂłodszego. Szeregowy sprzedawca duÂżo lepiej widzi, jakie sÂą bieÂżÂące potrzeby rynku, niÂż menedÂżer wysokiego szczebla. Niestety, w firmach czĂŞsto obowiÂązuje zasada jednomyÂślnoÂści.

Benedykt pisze, Âże opat powinien tak prowadziĂŚ sprawy klasztoru, Âżeby mocni znaleÂźli to, czego szukajÂą, a ci sÂłabsi nie uciekli. Podobnie szef nie powinien przeciÂąÂżaĂŚ swoich ludzi, bo pewnego dnia wszystko moÂże mu siĂŞ zawaliĂŚ. Nie moÂże teÂż byĂŚ perfekcjonistÂą, jak pisze Benedykt, ani szorowaĂŚ naczynia tak mocno, aÂż ono pĂŞknie.
To kilka bardzo prostych zasad do zastosowania w Âżyciu kaÂżdego, bo wszystkie siĂŞ wywodzÂą po prostu z gÂłĂŞbokiej miÂłoÂści do czÂłowieka i z szacunku do tego, Âże ten drugi teÂż jest stworzeniem BoÂżym.

Brzmi aÂż nazbyt prosto...

JakiÂś czas temu byÂłem w Korei PĂłÂłnocnej i prowadziÂłem negocjacje w sprawie zaÂłoÂżenia szpitala z przedstawicielem partii, twardogÂłowym komunistÂą. CiĂŞÂżko szÂło, ale pomyÂślaÂłem w koĂącu: ten czÂłowiek jest tak samo stworzony przez Boga jak ja, a do tego tak samo przez Niego kochany. To bardzo zmieniÂło sytuacjĂŞ, bo po pewnym czasie on odczuÂł, Âże go szanujĂŞ. O to mi chodzi, kiedy mĂłwiĂŞ, Âże wiara moÂże zmieniĂŚ Âświat i Âże jest przede wszystkim sÂłuÂżbÂą ludziom. Chrystus mĂłwiÂł: nie przyszedÂłem do zdrowych, ale do tych, co siĂŞ Âźle majÂą. O tym niestety czĂŞsto zapominali ludzie KoÂścioÂła, ÂżÂądajÂący pocaÂłunku w rĂŞkĂŞ. To sÂłuÂżba daje radoÂśĂŚ, a nie stanowisko.

WrĂłĂŚmy do tego, jak szukaĂŚ harmonii. ÂŻyjemy w czasach, kiedy gnamy do przodu i nie potrafimy siĂŞ zatrzymaĂŚ. Nie ma teÂż momentu w Âżyciu, by siĂŞ o coÂś powaÂżnie troskaĂŚ, np. o zdrowie i bezpieczeĂąstwo swoje i rodziny, stan konta, wyniki egzaminu. I tu ma wystarczyĂŚ modlitwa rano i wieczorem?

Kiedy dom mi siĂŞ pali, muszĂŞ oczywiÂście biec. Ale kiedy dom juÂż siĂŞ spaliÂł, nie ma po co, bo inni juÂż tam sÂą i niczego wiĂŞcej nie zmieniĂŞ.

WewnĂŞtrzny pokĂłj to nie kwestia zrealizowania jakiejÂś bardziej czy mniej skomplikowanej recepty. Pytanie zasadnicze brzmi: ile potrzebujĂŞ do Âżycia. A reguÂła znowu jest prosta: chodzi o dystans do rzeczy materialnych. Wielu menedÂżerĂłw jest uzaleÂżnionych od pieniĂŞdzy w takim stopniu jak alkoholicy od wĂłdki. MyÂślĂŞ czasem, czy nie potrzebujÂą terapii odstawienia... OczywiÂście z duÂżÂą iloÂściÂą pieniĂŞdzy moÂżna zrobiĂŚ wiele dobra i sÂą tacy, ktĂłrym siĂŞ to udaje, majÂący dystans do sum, ktĂłrymi dysponujÂą. Ale decydujÂąca jest wewnĂŞtrzna prawoÂśĂŚ i wÂłaÂściwa miara.

To dla naszej wolnoÂści wyzwanie: jak znaleÂźĂŚ wÂłaÂściwÂą miarĂŞ, zastosowaĂŚ zÂłoty Âśrodek, o ktĂłrym pisze Âśw. Benedykt. To w przypadku kaÂżdego bĂŞdzie inna miara. Dlatego wÂłaÂśnie czÂłowiek otrzymaÂł rozum. ÂŚw. Benedykt nie wymagaÂł nieludzkich wyrzeczeĂą: chciaÂł np., Âżeby podczas postu mnisi rezygnowali po odrobinie ze wszystkiego, co sprawia przyjemnoÂśĂŚ: trochĂŞ mniej spaĂŚ, trochĂŞ mniej jeÂśĂŚ, trochĂŞ mniej piĂŚ, a to, co siĂŞ przy okazji zaoszczĂŞdzi, oddaĂŚ biednym. I trochĂŞ wiĂŞcej siĂŞ modliĂŚ, ale z kolei nie za duÂżo. ÂŻadnej przesady w kaÂżdej z dziedzin Âżycia. WewnĂŞtrzny pokĂłj polega takÂże na uÂświadomieniu sobie, Âże nikt nie jest doskonaÂły, dlatego ja teÂż nie muszĂŞ. I zaakceptowaniu wÂłasnych granic.
ÂŚw. Benedykt np. dopuszczaÂł, Âżeby mnisi pili wino, bo, jak pisaÂł, w dzisiejszych czasach (VI wieku!) nie dadzÂą siĂŞ przekonaĂŚ, aby zupeÂłnie nie uÂżywaĂŚ alkoholu. Co wiĂŞcej, w upalnych dniach, kiedy muszÂą ciĂŞÂżko pracowaĂŚ, opat moÂże pozwoliĂŚ na wiĂŞcej. Niemniej, jeÂżeli ktoÂś potrafi siĂŞ alkoholu wyrzec, zasÂługuje na szczegĂłlnÂą pochwaÂłĂŞ, a w tych miejscach, gdzie winoroÂśli siĂŞ nie uprawia, zakonnicy powinni dziĂŞkowaĂŚ za to Bogu... Tak, Benedykt nie chce budowaĂŚ kategorycznych sformuÂłowaĂą – takich, Âże ani kroku dalej. To reguÂła, a nie przepisy: do zastosowania jej potrzeba zrozumienia – common sense, jak powiedzieliby Anglicy.

Chodzi wiĂŞc o dystans do pragnieĂą, do namiĂŞtnoÂści. O prĂłbĂŞ spojrzenia na siebie, tak jak wyobraÂżam sobie, Âże patrzy na ludzi BĂłg. Dla pokoju wewnĂŞtrznego ogromnie waÂżna jest teÂż umiejĂŞtnoÂśĂŚ wybaczania. Uraza w sercu nie pozwoli na rĂłwnowagĂŞ. JeÂśli nie wybaczĂŞ i nie odetnĂŞ siĂŞ od wyrzÂądzonego mi zÂła, ono bĂŞdzie mnie dalej pustoszyÂło.

Do zasad ReguÂły, dziÂś zupeÂłnie w Âżyciu codziennym nieobecnych, na pewno naleÂży milczenie.

ÂŻyjemy w kulturze gadulstwa i to jeden z symÂptomĂłw braku pokoju. Potrzebujemy haÂłasu i nieustannego mĂłwienia, rozmawiamy czasem tylko po to, Âżeby nie zapadÂła cisza, ktĂłrÂą okreÂślamy jako krĂŞpujÂącÂą. MĂłwimy za duÂżo, bo zbyt powaÂżnie siĂŞ traktujemy. A czegoÂś, co haÂłasu nie wywoÂłuje i nie krzyczy o swoje, nie dostrzegamy. Tymczasem do Âżycia wewnĂŞtrznego, do osiÂągniĂŞcia pokoju nie potrzebujemy nieustannych inspiracji z zewnÂątrz. Cisza jest potrzebna, Âżeby mĂłc siĂŞ rozwijaĂŚ. Inaczej nie wyjdziemy z puÂłapki zagonienia.

Od drugiej strony patrzÂąc, pierwsze sÂłowo ReguÂły brzmi: „sÂłuchaj”. Tu znowu odwoÂłam siĂŞ do kwestii zarzÂądzania: prowadziĂŚ oznacza w pierwszym rzĂŞdzie wÂłaÂśnie sÂłuchaĂŚ. JeÂśli chcĂŞ osiÂągnÂąĂŚ sukces, muszĂŞ wiedzieĂŚ, czego klient tak naprawdĂŞ oczekuje, wsÂłuchiwaĂŚ siĂŞ w jego potrzeby. I w firmie, i w Âżyciu rodzinnym czÂłowiekowi czĂŞsto siĂŞ wydaje, Âże wie wszystko pierwszy. JeÂśli ktoÂś przychodzi z problemem, jestem gotĂłw wyjÂąc mu pytanie z ust i odpowiedzieĂŚ natychmiast. Tymczasem gdy pozwolĂŞ mu siĂŞ wyraziĂŚ, moÂże siĂŞ okazaĂŚ, Âże sam znajdzie odpowiedÂź. I ona do niego trafi o wiele lepiej. SÂłuchanie to, uÂżywajÂąc nomenklatury chemicznej, katalizator.

Ale ciÂągle Ojciec mĂłwi o sytuacji, kiedy czÂłowiek ma moÂżliwoÂśĂŚ posiadania w nadmiarze rzeczy czy pieniĂŞdzy. W jaki jednak sposĂłb pokĂłj wewnĂŞtrzny moÂże osiÂągnÂąĂŚ osoba, ktĂłrej brak ÂśrodkĂłw na utrzymanie, ktĂłra Âżyje w permanentnym lĂŞku, np. przed utratÂą pracy?
Tu zasada zabrzmi ponownie niezwykle prosto. Nie ma innego wyjÂścia, jak uznaĂŚ, Âże takie troski jak konkurencja na rynku pracy, zagroÂżenie bezrobociem czy choroby to rzeczy, ktĂłre po prostu sÂą czĂŞÂściÂą Âżycia. Trzeba to zaakceptowaĂŚ jako czĂŞÂśĂŚ „kontraktu” na ludzkie Âżycie – i to bĂŞdzie ten pierwszy krok w kierunku pokoju. Kiedy w ten sposĂłb na siebie spojrzymy, uÂświadomimy sobie, Âże nie jesteÂśmy w tej sytuacji wyjÂątkowi. A jeÂśli byÂśmy tylko na tych problemach siĂŞ skupiali, przestaniemy dostrzegaĂŚ cokolwiek poza nimi. Wtedy tym trudniej siĂŞ uspokoiĂŚ i wyjÂśĂŚ im naprzeciw.

Ja dystansu do problemĂłw szukam teÂż w muzyce. KiedyÂś w wywiadzie powiedziaÂłem, Âże kiedy gram, chcĂŞ wytupaĂŚ ze swojego ciaÂła frustracjĂŞ. DostaÂłem wtedy list od pewnej poboÂżnej starszej pani, ktĂłra mi radziÂła, Âżebym wiĂŞcej siĂŞ modliÂł. OdpisaÂłem, Âże staram siĂŞ, ale teÂż, Âże jej bym moich sposobĂłw na frustracjĂŞ nie doradzaÂł. WolĂŞ zdenerwowaĂŚ kogoÂś, niÂż Âżebym siĂŞ sam miaÂł denerwowaĂŚ... MĂłj przeor kiedyÂś mi powiedziaÂł: nie traktuj niczego na tym Âświecie zbyt powaÂżnie, a juÂż na pewno nie siebie samego. To najlepsza recepta na pokĂłj.

O. Notker Wolf OSB (ur. 1940 r. w Niemczech) jest opatem-prymasem, czyli najwyÂższym reprezentantem zakonu benedyktynĂłw, liczÂącego na Âświecie ponad 800 klasztorĂłw. W 1961 r. wstÂąpiÂł do opactwa St. Ottilien w Bawarii. StudiowaÂł filozofiĂŞ, teologiĂŞ, zoologiĂŞ, chemiĂŞ i historiĂŞ astronomii. Od 1971 r. wykÂładaÂł filozofiĂŞ w rzymskim Anselmianum. W 1977 r. zostaÂł arcyopatem swojego klasztoru, w 2000 r. opatem-prymasem. NapisaÂł ksiÂąÂżki „UczyĂŚ siĂŞ od mnichĂłw” (JednoÂśĂŚ 2009), zbiĂłr felietonĂłw „Z jasnego nieba” i wspĂłlnie z s. EnricÂą HosannÂą poradnik „Sztuka kierowania ludÂźmi” (Tyniec Wydawnictwo BenedyktynĂłw 2010-11). Jest zaangaÂżowany w dialog miĂŞdzyreligijny, a takÂże w dziaÂłalnoÂśĂŚ w Chinach i Korei PĂłÂłnocnej, gdzie m.in. negocjowaÂł z wÂładzami komunistycznymi w sprawie budowy szpitali.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/zloty-srodek,422,page6.html

NadchodzÂą chwile grozy - szatan atakuje PolskĂŞ!
Super Express, wp.pl | dodane (07:09)

Szatan roÂśnie w siÂłĂŞ i atakuje coraz mocniej. W ciÂągu kilku zaledwie lat w Warszawie i okolicach podwoiÂła siĂŞ liczba opĂŞtanych przez zÂłe moce. Podobnie jest w innych miastach. EgzorcyÂści sÂą przeraÂżeni i bijÂą na alarm - czytamy w "Super Expresie".

Zdaniem ks. Aleksander Posacki, egzorcysty i demonologa ze Stowarzyszenia ds. PosÂług Uwalniania najbardziej zagroÂżeni sÂą mÂłodzi ludzie uzaleÂżnieni od okultystycznych praktyk, czyli wrĂłÂżbiarstwa, jasnowidztwa czy wywoÂływania duchĂłw.

- WidaĂŚ dziÂś pewnÂą fascynacjĂŞ zÂłem, wiĂŞc problem bĂŞdzie narastaÂł - ostrzega demonolog. NajsÂłabsi sÂą mieszkaĂący duÂżych miast. SzczegĂłlnie zaÂś - stolicy. - Nad WarszawÂą "diabeÂł krÂąÂży jak lew ryczÂący, patrzÂąc kogo by poÂżreĂŚ" - przywoÂłuje sÂłowa Âśw. Piotra egzorcysta.

W Polsce jest 85 egzorcystĂłw i zdaniem ksiĂŞdza Posackiego jest to wystarczajÂąca liczba, aby walczyĂŚ ze zÂłem.

....................................
Nergal: wybaczam biskupom, nie wiedzÂą co czyniÂą
IVONA Webreader. WciÂśnij Enter by rozpoczÂąĂŚ odtwarzanie

Newsweek, wp.pl | dodane 1 godzinĂŞ i 10 minut temu

Adam Darski "Nergal", lider grupy Behemoth, juror programu "The Voice of Poland. Najlepszy gÂłos" w TVP, uniewinniony od zarzutu obrazy uczuĂŚ religijnych za zniszczenie egzemplarza Biblii podczas koncertu, udzieliÂł wywiadu "Newsweekowi". - Wybaczam biskupom - powiedziaÂł, odnoszÂąc siĂŞ do protestĂłw biskupĂłw przeciwko jego udziaÂłowi w programie na antenie telewizji publicznej.

Darski mĂłwiÂł, Âże nie lubi skandali, ale skandale najwyraÂźniej lubiÂą jego. - OdrobinĂŞ mi to wszystko schlebia i utwierdza w przekonaniu, Âże to, co robiĂŞ, ma sens - mĂłwiÂł, dodajÂąc, Âże jedni protestujÂą, a inni ÂślÂą do niego gÂłosy poparcia.

Na pytanie "Newsweeka" o protesty biskupĂłw i dziennikarzy katolickich Darski odrzekÂł, Âże oni majÂą swojÂą racjĂŞ a on - swojÂą. - PonoĂŚ Âżyjemy w demokracji i pluralizmie. Zgadza siĂŞ, czy coÂś mi siĂŞ pomyliÂło? - pytaÂł. Jak powiedziaÂł, "nie ma o co kruszyĂŚ kopii". - Wybaczam im, albowiem nie wiedzÂą, co czyniÂą.

"Nergal" uzasadnia, Âże biskupi popeÂłniajÂą bÂłÂąd walczÂąc w obronie religii, ktĂłrej fundamentem jest wolny wybĂłr. - W sumie to jest nawet zabawne, bo, parafrazujÂąc sÂłynne sÂłowa z "Fausta", sÂą czĂŞÂściÂą tej siÂły, ktĂłra wiecznie dobra pragnÂąc, zÂło czyni.

OdnoszÂąc siĂŞ do zarzutĂłw, Âże telewizja "promuje satanistĂŞ" za pieniÂądze podatnikĂłw "Nergal" odrzekÂł, Âże koÂścioÂły teÂż buduje siĂŞ z podatkĂłw i z nich "promuje siĂŞ wartoÂści" z ktĂłrymi on walczy. DodaÂł, Âże gdyby rozpoczÂąÂł gÂłodĂłwkĂŞ w proteÂście przeciwko temu, wszedÂłby na ten sam poziom dyskusji.
....................

"To bluÂźnierca, satanista i miÂłoÂśnik wcielonego zÂła"

wp.pl | dodane 2011-09-04 (12:58)

WystĂŞp lidera zespoÂłu Behemoth Nergala czyli Adama Darskiego w muzycznym show TVP2 budzi nie tylko kontrowersje, ale teÂż coraz wiĂŞcej protestĂłw. Biskup wÂłocÂławski WiesÂław Mering wystosowaÂł odezwĂŞ, w ktĂłrej napisaÂł, Âże ten "bluÂźnierca, satanista i miÂłoÂśnik wcielonego zÂła dostanie do dyspozycji ekran publicznej telewizji, by Âłatwiej mĂłgÂł gÂłosiĂŚ swoje trucicielskie nauki". Biskup pisze, Âże jeÂśli wszelkie inne formy protestu nie przyniosÂą skutku, to w apel moÂżna wÂłÂączyĂŚ siĂŞ poprzez obywatelski protest niepÂłacenia za abonament.

Adam "Nergal" Darski zasiada w jury programu TVP2 "The voice of Poland", ktĂłry zajmuje siĂŞ odnalezieniem wÂśrĂłd rzesz PolakĂłw prawdziwego muzycznego talentu. Pierwszy odcinek show TVP2 wyemitowaÂła w sobotĂŞ.

UdziaÂł Darskiego w programie oprotestowaÂło juÂż Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy, ktĂłre w swoim oÂświadczeniu napisaÂło, Âże nie zgadza siĂŞ na udziaÂł w programie TVP2 Nergala, ktĂłry "jest zadeklarowanym satanistÂą i wrogiem chrzeÂścijaĂąskich wartoÂści".

Teraz do protestu doÂłÂączyÂł biskup wÂłocÂławski. Jego apel ma byĂŚ odczytany w koÂścioÂłach diecezji w niedzielĂŞ 4 lub 11 wrzeÂśnia.

"OniemiaÂłem ze zdumienia: publiczna telewizja, utrzymywana z pieniĂŞdzy podatnikĂłw, majÂąca respektowaĂŚ to, co siĂŞ nazywa wartoÂściami uniwersalnymi, a wiĂŞc: prawdĂŞ, dobro, sprawiedliwoÂśĂŚ; ktĂłra powinna sÂłuÂżyĂŚ wszechstronnemu rozwojowi czÂłowieka, budowaniu spoÂłecznego pokoju, obiektywizmowi i Âładowi moralnemu – planuje udziaÂł 'Nergala' (Adama Darskiego) – nie kryjÂącego swojego zaangaÂżowania w satanizm oraz pogardy dla chrzeÂścijaĂąstwa – w programie The Voice of Poland od jesieni 2011 roku, w Programie Drugim Telewizji Polskiej!" - napisaÂł bp Mering w swojej odezwie.

"Nie wolno udawaĂŚ, Âże nic siĂŞ nie staÂło, nawet jeÂśli okrzyczÂą nas wstecznikami, nietolerancyjnymi katolikami, czy jakimiÂś tam 'beretami'! Nie! Jako obywatele mamy prawo ujawniaĂŚ i gÂłosiĂŚ swoje zdanie" - czytamy w odezwie.

Biskup zachĂŞca do podjĂŞcia dziaÂłaĂą, takich jak m.in. wysyÂłanie protestĂłw do TVP2, skÂładania podpisĂłw na stronie internetowej Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, wykorzystywania prasy i radia do akcji protestacyjnej oraz, gdyby to nie przyniosÂło rezultatu - obywatelskiego protestu niepÂłacenia za abonament.

"Nie moÂżemy milczeĂŚ, kiedy w drastyczny sposĂłb narusza siĂŞ przywiÂązanie wiernych do chrzeÂścijaĂąstwa" - napisaÂł ks. Mering.
............................
"To kompromitacja. Trzeba wyrzuciĂŚ tego czÂłowieka z TVP"
IAR, PAP | dodane 2011-09-12 (16:41)

Prawica Rzeczypospolitej wezwaÂła TVP, by zaprzestaÂła wspĂłÂłpracy z muzykiem Adamem "Nergalem" Darskim. To kolejny tego typu protest; w ubiegÂłym tygodniu przeciw "Nergalowi" wystÂąpili biskupi, PiS i katoliccy dziennikarze. Zdaniem Marka Jurka prezesa Prawicy RP, taka sytuacja to kompromitacja telewizji publicznej.

WIECEJ http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,To-kompromitacja-Trzeba-wyrzucic-tego-czlowieka-z-TVP,wid,13778365,wiadomosc.html
.............................................

"Heil Satan!" na Woronicza

Robert Wit Wyrostkiewicz | Areopag XXI | 5 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (4)

Telewizja Polska odwoÂłuje siĂŞ do wartoÂści chrzeÂścijaĂąskich, ale jednoczeÂśnie promuje satanizm. To ostre twierdzenie z oÂświadczenia Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, ktĂłrego jestem jednym z sygnatariuszy.
Mocne sÂłowa, ale w niczym nie przerysowane. Najpierw o tych wartoÂściach. Tak, wÂładze TVP od lat wycierajÂą sobie przysÂłowiowÂą gĂŞbĂŞ najrĂłÂżniejszymi wartoÂściami od tzw. wartoÂści demokratycznych, tolerancji, wolnoÂści sÂłowa na wartoÂściach chrzeÂścijaĂąskich koĂączÂąc. Mamy nawet do dzisiaj obowiÂązujÂącÂą uchwaÂłĂŞ ZarzÂądu TVP wprost mĂłwiÂącÂą, Âże misja telewizji publicznej winna "respektowaĂŚ chrzeÂścijaĂąski system wartoÂści, za podstawĂŞ przyjmujÂąc uniwersalne zasady etyki".

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

SÂłowa, sÂłowa, sÂłowa. Tymczasem 3 wrzeÂśnia w TVP2 w show o nazwie "The Voice of Poland" debiutowaÂł Adam "Nergal" Darski, znany z profanacji Biblii, noszenia rĂłÂżaĂąca z odwrĂłconym krzyÂżem i parafrazy nazistowskiego pozdrowienia, ktĂłre w ustach celebryty z Woronicza brzmi nie inaczej jak "Heil Satan!" Darski kontynuuje zresztÂą promowanie satanizmu w programie TVP2. Podczas sesji zdjĂŞciowej jury "The Voice of Poland" "Nergal" pozuje zazwyczaj trzymajÂąc rĂŞkĂŞ w satanistycznym geÂście.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

WiĂŞkszoÂśĂŚ organizacji takich jak Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji czy Rada Etyki MediĂłw, ktĂłre duÂżÂą czĂŞÂśĂŚ swojej aktywnoÂści poÂświĂŞcajÂą na dokuczanie mediom zwiÂązanym z ojcem Tadeuszem Rydzykiem, w tym wypadku milczy. GÂłos za to - i to bardzo odwaÂżnie - zabraÂł bp WiesÂław Mering, ktĂłry w "odezwie do Braci PrezbiterĂłw i Wiernych ÂŚwieckich diecezji wÂłocÂławskiej" powiedziaÂł, Âże "nie wolno udawaĂŚ, Âże nic siĂŞ nie staÂło, nawet jeÂśli okrzyczÂą nas wstecznikami, nietolerancyjnymi katolikami, czy jakimiÂś tam „beretami”! Nie! Jako obywatele mamy prawo ujawniaĂŚ i gÂłosiĂŚ swoje zdanie." Biskup zachĂŞciÂł do:

"- ujawniania swojej niezgody na obecnoÂśĂŚ Nergala w publicznej TVP poprzez protesty kierowane do Dyrekcji Programu Drugiego TVP;

- skÂładania podpisĂłw na stronie internetowej Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy: www.ksd.media.pl;

- modlitwy, zwÂłaszcza do Âśw. MichaÂła ArchanioÂła, by w Polsce ImiĂŞ Boga nie byÂło publicznie obraÂżane; tÂą modlitwÂą obejmijmy takÂże wspomnianego bluÂźniercĂŞ, „ktĂłry nie wie, co czyni”;

- aktywnego wÂłÂączenia siĂŞ duchownych w akty protestu, pokierowanie nimi; jesteÂśmy peÂłnoprawnymi obywatelami naszego kraju i wolno nam ujawniaĂŚ swoje poglÂądy;

- nagÂłoÂśnienia tej sprawy w caÂłej diecezji: z kulturÂą, ale rĂłwnoczeÂśnie bardzo zdecydowanie;

- wykorzystania wszelkich publikatorĂłw do akcji protestacyjnych, ambony, pism parafialnych, sal katechetycznych, lokalnych rozgÂłoÂśni radiowych i telewizyjnych;

- uÂświadamiania wiernym, Âże mamy bardzo realne sposoby wpÂływu na to, co pojawia siĂŞ na ekranach – choĂŚby przez obywatelski protest niepÂłacenia za abonament, jeÂżeli proÂśby i apele pozostanÂą bez echa."

A w tym wszystkim klarownym znakiem neopogaĂąstwa jest jeszcze dodatkowo ostatni wyrok sÂądu, ktĂłry uznaÂł, Âże darcie Biblii przez "Nergala" na koncercie jego zespoÂłu nie obraÂżaÂło uczuĂŚ chrzeÂścijan i byÂło li tylko "swoistym" wyrazem artystycznym. Kiedy przypomnĂŞ sobie podobne wyroki, jak np. uniewinnienie pseudoartyski Nieznalskiej i uznanie, Âże fallus na krzyÂżu nie uwÂłacza wierze wyznawcĂłw Chrystusa czy stwierdzenie innego sÂądu, Âże wtykanie przez WojewĂłdzkiego polskiej flagi w psie odchody nie uwÂłacza fladze narodowej, to myÂślĂŞ sobie, Âże mamy wymiar sprawiedliwoÂści wzglĂŞdem chrzeÂścijan na poziomie gorszym niÂż orzecznictwo PiÂłata.

Robert Wit Wyrostkiewicz

wiceprezes Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

Ola Miedziejko | Onet.pl | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (0)

DziĂŞki papieÂżowi mieliÂśmy swĂłj kawaÂłek nieba na ziemi

- To wÂłaÂśnie dziĂŞki PapieÂżowi mieliÂśmy swĂłj kawaÂłek nieba na ziemi - mĂłwi Zbigniew GumiĂąski, zaÂłoÂżyciel Rodziny szkĂłÂł imienia Jana PawÂła II w Polsce.

Jan PaweÂł II, fot. PAP/Jerzy OchoĂąski
ZaczĂŞÂło siĂŞ w 1998 roku, kiedy to szkoÂła, do ktĂłrej chodziÂły dzieci pana Zbigniewa, przyjĂŞÂła patronat polskiego papieÂża. - PomyÂślaÂłem wtedy, Âże byÂłoby dobrze, gdyby dzieci z caÂłego kraju mogÂły spotkaĂŚ siĂŞ osobiÂście ze swoim patronem - wspomina pan Zbigniew. - Tak powstaÂła nasza Rodzina. PrzygotowywaliÂśmy siĂŞ do pielgrzymki Jana PawÂła II do Polski i udaÂło nam siĂŞ spotkaĂŚ z nim w ÂŁowiczu w 1999 roku. PrzyjechaÂło ponad 3 tysiÂące dzieci z 33 szkĂłÂł jego imienia. WczeÂśniej przeprowadzaliÂśmy wÂśrĂłd naszych dzieci liczne konkursy na temat wiedzy o papieÂżu. ChcieliÂśmy, by dzieci byÂły Âświadome swojego patrona, jego dokonaĂą, jego sÂłĂłw, ktĂłre do nas wszystkich kierowaÂł. Dzieci braÂły udziaÂł w konkursie plastycznym, w recytatorskim i z wiedzy o Âżyciu papieÂża. PrzecieÂż jego droga moÂże nas wszystkich wiele nauczyĂŚ.

- Moim zdaniem on byÂł ÂświĂŞty juÂż za Âżycia - twierdzi pan Zbigniew. ByÂł waÂżny dla nas, rodzicĂłw, ale teÂż waÂżny dla mÂłodego pokolenia. To przecieÂż niesÂłychane, Âże na spotkanie z nim, na ÂŚwiatowy DzieĂą MÂłodzieÂży w Ameryce poÂłudniowej przyjechaÂło 4 miliony mÂłodych ludzi. Zawsze gromadziÂł miliony ludzi wokĂłÂł siebie. To pokazywaÂło, jak wielka jest w mÂłodzieÂży potrzeba posiadania autorytetu, jak mocno potrzebujÂą teÂż, Âżeby ktoÂś im imponowaÂł. KtoÂś, kogo znajÂą, mogÂą dotknÂąĂŚ, posÂłuchaĂŚ.

Sam pan Zbigniew osobiÂście widziaÂł papieÂża w 2002 roku i do dziÂś utrzymuje, Âże byÂło to dla niego bardzo gÂłĂŞbokie, poruszajÂące doÂświadczenie. - To nie byÂło takie zwykÂłe spotkanie ze zwykÂłym czÂłowiekiem - wspomina. Jego charyzma byÂła namacalnie odczuwalna. CzÂłowiek wracaÂł ze spotkania z nim jakiÂś inny, odmieniony, wydaje mi siĂŞ, Âże po prostu lepszy.

DziÂś Rodzina liczy 1180 polskich szkĂłÂł. Ich uczniowie spotykajÂą siĂŞ co roku w paÂździerniku na Jasnej GĂłrze, wspominajÂą Ojca ÂŚwiĂŞtego, myÂślÂą o nim i o jego przesÂłaniu. KontaktujÂą siĂŞ ze sobÂą poprzez swojÂą stronĂŞ internetowÂą, organizujÂą wspĂłlne przedsiĂŞwziĂŞcia. - To nieprawda, Âże dzieci nie sÂą zainteresowane dziÂś niczym poza przyjemnoÂściami, Âże sÂą zÂłe i agresywne - twierdzi Zbigniew GumiĂąski. - WidzĂŞ to, kiedy z nimi rozmawiam, kiedy razem przygotowujemy te naszÂą wspĂłlnÂą corocznÂą pielgrzymkĂŞ. OczywiÂście, Âże waÂżny jest dla nich internet, komĂłrka czy rozrywka, ale teÂż prawdÂą jest, Âże wielu z nich szuka odpowiedzi na fundamentalne pytania, dlaczego Âżyjemy, dlaczego maÂłe dzieci chorujÂą na raka, dlaczego umieramy w cierpieniu. I kiedy wsÂłuchujÂą siĂŞ w Ojca ÂŚwiĂŞtego, kiedy patrzÂą na jego Âżycie, to znajdujÂą w nim odpowiedzi wÂłaÂśnie na te trudne pytania. On byÂł boski od zawsze, caÂłe jego Âżycie na to wskazuje, nawet to, jak publicznie pokazywaÂł swojÂą chorobĂŞ Parkinsona, byÂło znamienitym Âświadectwem jego boskoÂści. On siĂŞ z tÂą chorobÂą nie chowaÂł, nie wstydziÂł siĂŞ jej, pokazywaÂł nam, jak naleÂży cierpieĂŚ z godnoÂściÂą. WidzieliÂśmy go na wĂłzku inwalidzkim, obserwowaliÂśmy, jak choroba siĂŞ rozwija. MogliÂśmy jÂą odnieÂśĂŚ do naszych wÂłasnych nieszczĂŞÂśĂŚ. Nie znam osoby, ktĂłra po spotkaniu z nim nie mĂłwiÂłaby, Âże przeÂżyÂła coÂś niesamowitego, niezwykÂłego. To wielkie szczĂŞÂście, Âże dane nam byÂło mieĂŚ w jego osobie nasz kawaÂłek nieba na ziemi.
- Gdy myÂślĂŞ sobie o tym, jakim Karol WojtyÂła byÂł czÂłowiekiem, jak toczyÂły siĂŞ jego losy, jak bardzo byÂł otwarty na innych i na pomoc drugiemu czÂłowiekowi, to jasne jest dla mnie, Âże nie moÂżna ÂżyĂŚ tylko dla siebie - mĂłwi pan Zbigniew, spoÂłecznik od lat, zaÂłoÂżyciel radomskiego Banku ÂŻywnoÂści. I choĂŚ pracuje zawodowo, to wciÂąÂż znajduje czas, by organizowaĂŚ wspĂłlne akcje z innymi i dla innych. Jak choĂŚby Rodzina szkĂłÂł imienia Jana PawÂła II.

Teraz, gdy zbliÂża siĂŞ beatyfikacja, pan Zbigniew, wraz z delegacjÂą Rodziny szkĂłÂł, jedzie do Rzymu, by przeÂżyĂŚ ten waÂżny dla PolakĂłw dzieĂą. BĂŞdziemy mieli swĂłj baner, ale teÂż przypiĂŞte do ubraĂą biaÂłe kokardki - wyjawia. - To taki nasz symbol tego, Âże w Âśmierci PapieÂża, ktĂłra byÂła przecieÂż smutnym wydarzeniem, jest teÂż coÂś jasnego, jest nadzieja, jest pewien odcieĂą bieli.

- Wtedy, w kwietniu, gdy Jan PaweÂł II odchodziÂł, pÂłakaliÂśmy nie razem, pÂłakaliÂśmy oddzielnie. KaÂżdy z nas miaÂł swoje Âłzy, swĂłj bĂłl - wspomina pan Zbigniew. – DziÂś, gdy bĂŞdziemy przeÂżywaĂŚ jego beatyfikacjĂŞ, myÂślĂŞ, Âże bĂŞdziemy razem. ObojĂŞtnie, czy ktoÂś jest z PiS-u czy z SLD, bĂŞdziemy wspĂłlnie ÂświĂŞtowaĂŚ, modliĂŚ siĂŞ i cieszyĂŚ, Âże Ojciec ÂŚwiĂŞty, ktĂłry dla wielu PolakĂłw juÂż od dawna jest ÂświĂŞty, od dawna ludzie modlÂą siĂŞ do niego, stanie siĂŞ ÂświĂŞtym w opinii KoÂścioÂła i Watykanu. To nie kaÂżdemu siĂŞ zdarza, Âże miaÂł okazjĂŞ ÂżyĂŚ w tym samym czasie, co czÂłowiek uznany za ÂświĂŞtego, jest przecieÂż wielu ÂświĂŞtych, ale czy mogliÂśmy siĂŞ z nimi spotykaĂŚ, rozmawiaĂŚ? Nie - twierdzi pan Zbigniew.

- A potem? – zastanawia siĂŞ gÂłoÂśno. Gdy juÂż przeÂżyjemy beatyfikacjĂŞ? - A potem wrĂłcimy do domĂłw, bĂŞdziemy robiĂŚ, to ,co w naszym Âżyciu najwaÂżniejsze i bĂŞdziemy czekaĂŚ na nastĂŞpny krok. To znaczy na kanonizacjĂŞ Jana PawÂła II. W kaÂżdym razie ja bĂŞdĂŞ czekaÂł na pewno.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/dzieki-papiezowi-mielismy-swoj-kawalek-nieba-na-ziemi,175,page1.html
.................................................

Stefan Wilkanowicz | Tygodnik Powszechny | 9 Czerwiec 2011 | Komentarze (4)

ZejÂście z piedestaÂłu

- Panuje u nas daleko posuniĂŞty indywidualizm, a biskupi czujÂą siĂŞ utwierdzeni na swoich tronach, Âże wizja KoÂścioÂła soborowego nie jest im potrzebna - mĂłwi w wywiadzie dla "Tygodnika Powszechnego" bp Tadeusz Pieronek. - Trzeba biĂŚ na alarm: biskupstwa w Polsce to dwory. A dwĂłr i sÂłuÂżba to faÂłszywa wizja KoÂścioÂła - dodaje.

Bp Tadeusz Pieronek fot. Waldemar KompaÂła / Agencja Gazeta
Stefan Wilkanowicz: Podczas beatyfikacji Jana PawÂła II jego nastĂŞpca zwracaÂł uwagĂŞ, Âże Kard. WojtyÂła byÂł twĂłrczo obecny na Soborze WatykaĂąskim II, a jako papieÂż wcielaÂł w Âżycie soborowego ducha. A przecieÂż mam wraÂżenie, Âże duch Soboru nie wszedÂł w peÂłni do KoÂścioÂła w Polsce.

Bp Tadeusz Pieronek: Bo nie dojrzeliÂśmy do wykorzystania doÂświadczenia i dorobku Soboru! Panuje u nas daleko posuniĂŞty indywidualizm, a biskupi czujÂą siĂŞ tak utwierdzeni na swoich tronach, Âże wizja KoÂścioÂła soborowego nie jest im potrzebna. Bo majÂą wÂładzĂŞ. I uwaÂżajÂą, Âże lepiej myÂślÂą niÂż wszyscy ci, ktĂłrymi rzÂądzÂą, bo... sam nie wiem – myÂślÂą, Âże majÂą natchnienie? Rzecz nazwaÂł po imieniu o. Ludwik WiÂśniewski i hierarchowie majÂą mu to za zÂłe. Sam napisaÂłbym podobnie. Trzeba biĂŚ na alarm: biskupstwa to w Polsce dwory. A dwĂłr i sÂłuÂżba to faÂłszywa wizja KoÂścioÂła. Na Soborze powiedziano jasno: wiernymi KoÂścioÂła sÂą wszyscy jego czÂłonkowie, od papieÂża po Âświeckiego. I odpowiedzialnoÂśĂŚ za wspĂłlnotĂŞ rozkÂłada siĂŞ na wszystkich.

Te postanowienia WojtyÂła planowaÂł wprowadziĂŚ w Polsce poprzez Synod Krakowski, zwoÂłany w 1972 r.

To byÂł synod duszpasterski, czyli obejmujÂący caÂłoÂśĂŚ Âżycia czÂłowieka. To go odrĂłÂżniaÂło od dotychczasowych synodĂłw jurydycznych, gdzie zbieraÂło siĂŞ duchowieĂąstwo, aby ustawiaĂŚ Âżycie KoÂścioÂła zgodnie z wÂłasnÂą wizjÂą. A poniewaÂż uporzÂądkowaĂŚ sprzeczne pomysÂły mĂłgÂł tylko biskup-wÂładca, synod polegaÂł na tym, Âże Âświeccy-poddani sÂłuchali, co ekscelencja ma do powiedzenia.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Jak rewolucyjne byÂło podejÂście WojtyÂły, ÂświadczÂą problemy, na jakie wczeÂśniej napotkaÂł. W 1971 r. zwrĂłciÂł siĂŞ do prymasa Stefana WyszyĂąskiego z propozycjÂą zwoÂłania synodu plenarnego (ogĂłlnopolskiego) – bez skutku. Nie zyskaÂł poparcia. PoprosiÂł wiĂŞc jako metropolita krakowski o przeprowadzenie synodĂłw w podlegÂłych diecezjach: czĂŞstochowskiej, krakowskiej, katowickiej, kieleckiej i tarnowskiej. Katowice zrobiÂły synod jako pierwsze, co wywoÂłaÂło dobrze rozumianÂą konkurencjĂŞ. Kolejny byÂł KrakĂłw. Inne diecezje odpowiedziaÂły, Âże nie majÂą zaplecza. Wtedy kardynaÂł postanowiÂł rzecz poprowadziĂŚ sam, w formie Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej.
Kiedy w 2003 r. skoĂączyÂłem rozmowĂŞ z Janem PawÂłem II o Ukrainie, zapytaÂł: czy w Polsce pamiĂŞta siĂŞ o Synodzie Krakowskim? MusiaÂłbym udzieliĂŚ przykrej odpowiedzi, wiĂŞc wymijajÂąco pokiwaÂłem gÂłowÂą.

PapieÂż wiÂązaÂł z dziedzictwem tego Synodu wielkie nadzieje dla KoÂścioÂła w Polsce. Bo Synod, zwÂłaszcza na zebraniach plenarnych, kiedy gromadzili siĂŞ ludzie z caÂłej diecezji, byÂł wielkim ÂświĂŞtem: gÂłosowania, Msza i agape. WojtyÂła ceniÂł to wydarzenie ze wzglĂŞdu na jego podwĂłjny efekt. Pierwszy – otwieraÂł ludzi na siebie. I to w sensie szerokim, bo i w Âżyciu cywilnym nie mieli okazji do takich spotkaĂą, i w Âżyciu religijnym czĂŞÂściej zapewne spotykali siĂŞ z proboszczem niÂż z kolegami. Mieli wiĂŞc satysfakcjĂŞ, Âże mogÂą zabraĂŚ gÂłos, do tej pory nikt siĂŞ ich o nic nie pytaÂł. Po drugie ludzie, ktĂłrzy przeszli Synod, zdobyli doÂświadczenie dla Âżycia obywatelskiego i wyzwaĂą stojÂących przed PolskÂą po 1989 r.

Mam doÂświadczenie nie tylko Synodu Krakowskiego, ale teÂż pĂłÂźniejszych: Metropolitalnego i Plenarnego. Ten ostatni, zwoÂłany w latach 90., zostaÂł przez biskupĂłw potraktowany jako zÂło konieczne. Szybko zaczĂŞli go kontestowaĂŚ. Nie szÂło siĂŞ ich doprosiĂŚ o cokolwiek. NiektĂłrzy mĂłwili mi: „Nie, bo ja bĂŞdĂŞ robiĂŚ synod diecezjalny”. Na miÂłoÂśĂŚ boskÂą! RĂłb sobie diecezjalny, ale wspomĂłÂż plenarny, bo to dziaÂłanie ogĂłlnopolskie.

Dlatego waÂżne byÂło przezwyciĂŞÂżenie podejÂścia, Âże za KoÂściĂłÂł odpowiadajÂą duchowni, a wierni sÂą petentami. Kard. WojtyÂła dawaÂł ten sygnaÂł: wszyscy sÂą odpowiedzialni za KoÂściĂłÂł.

A pamiĂŞtajmy, jak dla duchownych istniejÂąca wĂłwczas sytuacja byÂła wygodna. Znajdowali siĂŞ na piedestale, powoÂłujÂąc siĂŞ na wÂładzĂŞ mogli wszystko. Tymczasem SobĂłr opisaÂł sÂłuÂżbĂŞ kapÂłaĂąskÂą przez ewangeliczny obraz umywania nĂłg. Kard. WojtyÂła miaÂł przekonanie przeÂłomowe w KoÂściele, Âże takÂże Âświeccy przekazujÂą wiarĂŞ – w Âżyciu rodzinnym, w pracy – wiĂŞc trzeba ich sÂłuchaĂŚ. To byÂła pierwsza myÂśl, ktĂłrÂą wyraziÂł w odpowiedzi na apel Jana XXIII o sugestie co do planowanego soboru. WojtyÂła z jednej strony poÂłoÂżyÂł w niej nacisk na koniecznoÂśĂŚ zmian instytucjonalnych (m.in. aby daĂŚ moÂżliwoÂśĂŚ powrotu do KoÂścioÂła kapÂłanom, ktĂłrzy kapÂłaĂąstwo porzucili), a z drugiej strony snuÂł wizjĂŞ odpowiedzialnoÂści za KoÂściĂłÂł wszystkich, ktĂłrzy do niego naleÂżÂą. WykazaÂł siĂŞ oczytaniem w tzw. nowej teologii, ktĂłra dÂąÂżyÂła do otwarcia KoÂścioÂła na Âświat, a Âświata na KoÂściĂłÂł. WiarĂŞ religijnÂą podwaÂżano niemal wszĂŞdzie. W krajach zniewolonych narzucano poglÂądy sprzeczne z chrzeÂścijaĂąstwem, w krajach zachodnich pieniÂądz zasÂłoniÂł prawdy ostateczne.
Kard. WojtyÂła miaÂł szczĂŞÂście, bo udaÂło mu siĂŞ z komunistycznej Polski wyjechaĂŚ na wszystkie cztery, coroczne sesje Soboru.

Nie opuÂściÂł Âżadnych obrad Soboru. ChociaÂż raz byÂł tego bliski. Gdy wypadÂła tygodniowa przerwa z okazji Wszystkich ÂŚwiĂŞtych, pojechaÂł na SycyliĂŞ. SpotkaÂł siĂŞ z abp. Katanii Guidem Luigim Bentivoglio. W dniu, w ktĂłrym miaÂł lecieĂŚ z powrotem na obrady, pojechaÂł jeszcze zobaczyĂŚ EtnĂŞ. SchodzÂąc z wulkanu, usiadÂł na kamieniu i zaczÂąÂł odmawiaĂŚ brewiarz. ZakÂłopotany kierowca ponaglaÂł go, bo wkrĂłtce miaÂł odlecieĂŚ samolot, a WojtyÂła spokojnie siĂŞ modliÂł. Gdy w koĂącu dojechali na lotnisko, byÂło 15 minut po planowanym odlocie. Ale okazaÂło siĂŞ, Âże na pokÂładzie znajduje siĂŞ abp Bentivoglio, ktĂłry spodziewajÂąc siĂŞ w samolocie spotkaĂŚ WojtyÂłĂŞ, przekonaÂł zaÂłogĂŞ, Âżeby poczekaÂła.

Na szczĂŞÂście! Bo podczas Soboru byÂł jednym z nielicznych biskupĂłw caÂłkiem samodzielnie myÂślÂących. Na pierwszej sesji biskupi mieli swoje spotkania, podczas ktĂłrych Prymas Polski wyznaczaÂł im tematy, na ktĂłre mieli siĂŞ wypowiadaĂŚ. A WojtyÂła mimo to wybieraÂł dodatkowo te tematy, na ktĂłrych siĂŞ znaÂł. Sam swoje wypowiedzi i interwencje pisaÂł i wygÂłaszaÂł po Âłacinie. DaÂł siĂŞ poznaĂŚ. Dlatego powierzono mu pracĂŞ dotyczÂącÂą dwĂłch waÂżnych tematĂłw.

Jeden to kwestia wolnoÂści religijnej. „Dignitatis Humanae” byÂła deklaracjÂą rewolucyjnÂą – i WojtyÂła ma w tym swĂłj udziaÂł! Ludzie KoÂścioÂła robili z tej wolnoÂści karykaturĂŞ, narzucajÂąc wiarĂŞ siÂłÂą; tymczasem BĂłg daje wiarĂŞ, ale to czÂłowiek siĂŞ na niÂą otwiera. Nie ma wartoÂści to, co czÂłowiek da Bogu z przymusu. Drugi temat zaowocowaÂł konstytucjÂą „Gaudium et spes”, do ktĂłrej WojtyÂła wniĂłsÂł doÂświadczenie komunistycznego zniewolenia: Âścierania siĂŞ zÂła i dobra w sytuacji, w ktĂłrej to zÂło ma do dyspozycji wszystkie narzĂŞdzia – a mimo to dobro nie daÂło siĂŞ stÂłumiĂŚ. To nie byÂły przelewki, bo ludzie ginĂŞli za wiarĂŞ. WiĂŞc gÂłĂłwnie tymi tematami zajmowaÂł siĂŞ kardynaÂł w przerwach Soboru. WojtyÂła czuÂł siĂŞ w Rzymie sÂłuchaczem tego, co BĂłg mĂłwi do KoÂścioÂła.

PamiĂŞtam, Âże juÂż w czasie trwania Soboru mĂłwiÂło siĂŞ o wioÂśnie, ktĂłra ma zawitaĂŚ do KoÂścioÂła. Ale jednak w Polsce sprawa nie byÂła tak oczywista, jak na Zachodzie, bo po prostu nie byÂło peÂłnej moÂżliwoÂści informowania o dziaÂłaniach i sensie soborowych prac.

SobĂłr propagandowo pokazywano jako walkĂŞ pomiĂŞdzy konserwatystami, rozumianymi jako KoÂściĂłÂł, a nielicznymi progresistami, ktĂłrych utoÂżsamiano ze zwolennikami marksizmu. WojtyÂła wiedzÂąc, Âże SobĂłr nie jest dla katolikĂłw w Polsce jasny, pisaÂł z obrad listy do swoich diecezjan, informujÂąc o bieÂżÂących pracach. Kiedy przyjeÂżdÂżaÂł do Krakowa z Rzymu, zawsze miaÂł w koÂściele Âśw. Anny wykÂład o ostatnich pracach Soboru.
A wokĂłÂł Soboru rzeczywiÂście istniaÂła specjalna, wiosenna atmosfera. JuÂż ustalenia pierwszej sesji – odwrĂłcenie oÂłtarza twarzÂą do ludzi i wprowadzenie jĂŞzykĂłw narodowych – byÂły rewolucjÂą. Wierni nierozumiejÂący, co siĂŞ mĂłwi podczas Eucharystii, stali siĂŞ aktywnymi uczestnikami Mszy. Dla WojtyÂły to byÂł znak dziaÂłania Ducha ÂŚwiĂŞtego poprzez SobĂłr. MĂłwiÂł wprost, Âże ma poczucie zaciÂągania dÂługu jako ten, kto zostaÂł posÂłany, by sÂłuÂżyĂŚ Chrystusowi (czyli KoÂścioÂłowi).

Kard. WojtyÂła po Soborze opracowaÂł studium „U podstaw odnowy” i staraÂł siĂŞ rozpoczÂąĂŚ ogĂłlnopolskÂą inicjatywĂŞ dla realizacji soborowych uzgodnieĂą.

Tyle Âże starania ogĂłlnopolskie siĂŞ nie powiodÂły. A ksiÂąÂżka byÂła niejako podrĂŞcznikiem dla synodu – syntezÂą Soboru widzianego oczyma WojtyÂły. Bo dokumenty Vaticanum II to obszerne, hermetyczne dzieÂło, wiĂŞc sama lektura nie owocowaÂła przyswojeniem. W 1971 r. WojtyÂła stworzyÂł komisjĂŞ, ktĂłra przez 12 miesiĂŞcy przygotowywaÂła synod. Data zostaÂła wybrana celowo: w 1979 r. przypadaÂła 900. rocznica Âśmierci Âśw. StanisÂława, biskupa i mĂŞczennika, czczonego przez WojtyÂłĂŞ patrona diecezji i Polski. ByÂł on teÂż znakiem sporu miĂŞdzy paĂąstwem a KoÂścioÂłem, ateizmem a wiarÂą: ÂświĂŞty zabity przez krĂłla za nieposÂłuszeĂąstwo i upominanie siĂŞ o prawa wiernych. WojtyÂła skorzystaÂł z tradycji pasterzowania StanisÂława przez 7 lat – na tyle samo zaplanowaÂł synod. W takim czasie moÂżna byÂło zmieÂściĂŚ powaÂżny wysiÂłek duszpasterski, ktĂłrego celem byÂło przekazanie dorobku soborowego spoÂłeczeĂąstwu polskiemu.

No wÂłaÂśnie: nie tylko wiernym, ale caÂłemu spoÂłeczeĂąstwu. Dlaczego?

SpoÂłeczeĂąstwo byÂło indoktrynowane, oficjalny poglÂąd na Âświat wykluczaÂł religiĂŞ, ludzie byli poranieni przez agresywny ateizm, cenzurĂŞ, represje. Ludzie byli niedoinformowani, skaÂżeni doktrynÂą komunistycznÂą, a przede wszystkim zastraszeni. Nie gromadzili siĂŞ i nie rozmawiali na tematy gospodarcze, polityczne czy religijne, bo to byÂło Âścigane. Atmosfera braku wolnoÂści powodowaÂła, Âże nie byÂło instytucji, do ktĂłrej moÂżna byÂło siĂŞ zwrĂłciĂŚ.

Tu wracamy do Synodu Krakowskiego: trzeba byÂło stworzyĂŚ pÂłaszczyznĂŞ, ktĂłra byÂłaby miejscem do rozmowy i dialogu – niekoniecznie na tematy religijne – gdzie ludzie mogÂą siĂŞ przed sobÂą otworzyĂŚ. Kard. WojtyÂła dziaÂłajÂąc religijnie, budzÂąc poczucie godnoÂści i wolnoÂści czÂłowieka, osiÂągnÂąÂł cel nieoczekiwany, a moÂże z nadziejÂą zakodowanÂą od poczÂątku? ÂŻe coÂś pĂŞknie, ludzie przestanÂą siĂŞ baĂŚ i zdecydujÂą siĂŞ wziÂąĂŚ odpowiedzialnoÂśĂŚ za to, co siĂŞ wokĂłÂł nich dzieje. Z tego narodziÂła siĂŞ myÂśl, by powstaÂły zespoÂły synodalne. ZespoÂłem miaÂło byĂŚ grono ludzi, ktĂłrzy brali do rĂŞki teksty soborowe, czytali je, komentowali, przy okazji takÂże modlili siĂŞ, czytali Pismo ÂświĂŞte, ale teÂż: poznawali siĂŞ nawzajem i otwierali na siebie.
To byÂł dÂługi proces, ktĂłry musiaÂł odbywaĂŚ siĂŞ etapami. Dokumenty trzeba byÂło wytÂłumaczyĂŚ, rozjaÂśniĂŚ, pokazaĂŚ, dlaczego sÂą waÂżne w Âżyciu spoÂłecznym i prywatnym, jak w ich duchu dziaÂłaĂŚ. Ale teksty byÂły po Âłacinie, a wÂładza zezwoliÂła na wydrukowanie tÂłumaczenia zaledwie w 10 tysiÂącach egzemplarzy. Czyli gdyby caÂły nakÂład ÂściÂągnÂąĂŚ do Krakowa, zabrakÂłoby materiaÂłu dla zespoÂłĂłw. ZaczĂŞto wiĂŞc przepisywaĂŚ je na maszynie przez kalkĂŞ. Jedni pisali, drudzy rozwozili, kolejni przekazywali dalej. Trudny byÂł teÂż dobĂłr przewodniczÂących: musieli posiadaĂŚ intuicjĂŞ organizacyjnÂą, umiejĂŞtnoÂśĂŚ referowania i prowadzenia dyskusji. W tamtym czasie w Polsce nie byÂło takich osĂłb. WojtyÂła wymyÂśliÂł, Âżeby siĂŞgnÂąĂŚ do przedwojennych grup Akcji Katolickiej. SzukaliÂśmy teÂż jakichkolwiek, nawet rĂłÂżaĂącowych grup przyparafialnych, byleby ludzie juÂż siĂŞ znali i byli zorganizowani. Tak to siĂŞ zaczĂŞÂło.

PamiĂŞtam, jak kard. WojtyÂła szacowaÂł, Âże wszystkich zespoÂłĂłw uda siĂŞ powoÂłaĂŚ, ostroÂżnie szacujÂąc, piĂŞĂŚdziesiÂąt. A powstaÂło ich ok. 500. ZdarzaÂły siĂŞ oczywiÂście fikcyjne zespoÂły, poniewaÂż rozpadÂły siĂŞ zaraz po zaÂłoÂżeniu, ale intensywnie pracowaÂła minimum poÂłowa.

NiektĂłre pracujÂą nieformalnie do dziÂś! Motorem byÂło kilkanaÂście osĂłb, tzw. Komisja GÂłĂłwna. PrzewodziÂł bp StanisÂław SmoleĂąski, asystowaÂł i rzÂądziÂł kard. WojtyÂła. Komisja musiaÂła stworzyĂŚ koncepcjĂŞ dokumentĂłw synodalnych, ale nie zestaw nakazĂłw, jak postĂŞpowaĂŚ – bo nie o to tu chodziÂło, tylko o drogĂŞ, jakÂą przebywamy, jak siĂŞ zmieniamy, jak zmienia siĂŞ KoÂściĂłÂł.

Szkieletem okazaÂła siĂŞ nauka o kapÂłaĂąstwie powszechnym, czyli wszystkich ochrzczonych, a wiĂŞc o uczestnictwie kaÂżdego ochrzczonego w potrĂłjnej misji Chrystusa. Chrystusa jako: Pasterza, KapÂłana, KrĂłla. Kluczem byÂło uzasadnienie i zrozumienie tych zagadnieĂą. Misja pasterska polega na uczestnictwie w trosce o KoÂściĂłÂł, gÂłĂłwnie przez przekaz wiary, i np. program na pierwszy rok prac mĂłwiÂł o przekazie wiary w rodzinie. Ludzie mogli to natychmiast wcielaĂŚ w Âżycie w domach. Rodzice usÂłyszeli, Âże ich zadaniem jest uczestnictwo w nauczaniu KoÂścioÂła, szczegĂłlnie w czasach, kiedy religia nie byÂła obecna w szkole.

KaÂżdy dokument byÂł podzielony na trzy czĂŞÂści. Pierwsza – to gÂłos Boga i gÂłos Soboru do czÂłowieka. Druga – obraz sytuacji, jaka jest w tej dziedzinie w Âżyciu ludzi (uczestnikĂłw zespoÂłu). Trzecia – wyciÂągniĂŞcie wnioskĂłw, wskazanie, co robiĂŚ, aby pogodziĂŚ woÂłanie Boga i Âżycie codzienne. WojtyÂła bardzo pilnowaÂł tego podziaÂłu. Nie chciaÂł, aby wysunÂąĂŚ na pierwszy plan oceny sytuacji, bo to mogÂłoby doprowadziĂŚ do wypaczenia interpretacji czĂŞÂści teologicznej, ktĂłra jest mowÂą Boga. RzeczywistoÂśĂŚ socjologiczna jest zaÂś tak krzykliwa, Âże powoduje bunt i chĂŞĂŚ zmian tego, co nam nie pasuje. KardynaÂł chciaÂł, Âżeby najpierw wsÂłuchaĂŚ siĂŞ w sÂłowo BoÂże, a dopiero potem harmonizowaĂŚ Âżycie – spĂłjne Âżycie chrzeÂścijaĂąskie jest najwaÂżniejszym Âświadectwem KoÂścioÂła.
A do takiego Âświadectwa jako KoÂściĂłÂł juÂż doroÂśliÂśmy?

c.d.n

cd A do takiego Âświadectwa jako KoÂściĂłÂł juÂż doroÂśliÂśmy?

To, co robimy – musi byĂŚ wiarygodne. A Âżeby byÂło wiarygodne, my musimy byĂŚ inni. Co z tego, Âże ktoÂś wygÂłosi piĂŞknÂą homiliĂŞ? To jest pytanie, coÂście przyszli widzieĂŚ: trzcinĂŞ chwiejÂącÂą siĂŞ od wiatru, czÂłowieka odzianego w miĂŞkkie szaty?

Kiedy przed laty w ParyÂżu obserwowaÂłem miejscowych ksiĂŞÂży: w krawatach, z maÂłymi krzyÂżykami w klapach marynarek, byÂłem zgorszony. DziÂś widzĂŞ to jako protest. PĂłki nie nastÂąpi przeÂłom wewnĂŞtrzny, wszelkie tego typu znaki sÂą nieczytelne. Z czegoÂś trzeba zrezygnowaĂŚ – z czegoÂś, co nie jest istotne. AutentycznoÂśĂŚ polega teÂż i na tym, Âże jeÂżeli coÂś jest preferowanÂą, sprawdzonÂą liniÂą KoÂścioÂła, to trzeba siĂŞ tego trzymaĂŚ. A jeÂżeli sÂłuchamy ludzi, ale i tak z gĂłry wiemy, co zrobimy, bo „ludzie gÂłupi, co mogÂą wiedzieĂŚ”? Trzeba ludzi wysÂłuchaĂŚ, nawet jeÂśli nie majÂą racji. Tymczasem Âżadnej krytycznej opinii nie moÂżna w naszym KoÂściele przedstawiĂŚ, bo jest to traktowane jako wyjÂście poza ortodoksjĂŞ. MoÂże jeszcze nie doroÂśliÂśmy, Âżeby to rozwiÂązaĂŚ, ale zacznijmy myÂśleĂŚ, co z tym zrobiĂŚ. Niestety, za daleko to zaszÂło...

KoÂściĂłÂł musi byĂŚ czytelny, nie moÂże siĂŞ chowaĂŚ za ÂżadnÂą gardĂŞ. Jak siĂŞ pomyli – to siĂŞ poprawia. Jak zgrzeszy – przeprasza. I powinien wzbudzaĂŚ entuzjazm – bo byĂŚ czÂłowiekiem wierzÂącym to piĂŞkna sprawa. CiĂŞÂżko sprzedawaĂŚ wysiÂłek jako ciepÂłe buÂłeczki, a jednak widaĂŚ, Âże mÂłodzieÂż chce byĂŚ w KoÂściele. Trzeba wiarĂŞ traktowaĂŚ jako integralnÂą czĂŞÂśĂŚ Âżycia, a nie jako pĂłjÂście do koÂścioÂła i zapalenie Âświeczki Panu Bogu.

Chyba jednak coÂś siĂŞ w Polsce zmienia na lepsze?

JeÂżeli braĂŚ jaskĂłÂłkĂŞ za zapowiedÂź wiosny, to polityka w stosunku do rocznicy 10 kwietnia i katastrofy smoleĂąskiej byÂła takÂą jaskĂłÂłkÂą. UwikÂłanie siĂŞ w politykĂŞ jest fatalne, fatalne jest Radio Maryja z tym uwikÂłaniem. To dwa mankamenty. Co wiĂŞcej: prĂłbuje siĂŞ przy pomocy tekstĂłw soborowych przekonywaĂŚ, Âże biskupi sÂą powoÂłani do robienia polityki. OczywiÂście, jeÂśli polityka to roztropna troska o dobro wspĂłlne, to jasne, Âże powinni siĂŞ w niÂą angaÂżowaĂŚ wszyscy. Ale biskupi angaÂżujÂą siĂŞ w to, kto ma rzÂądziĂŚ, a to juÂż wkroczenie na pole minowe. Poza tym – ten koÂścielny triumfalizm! W samym Krakowie mamy dziesiĂŞciu infuÂłatĂłw; kiedy idÂą razem, wyglÂądajÂą jak orszak ÂświĂŞtych polskich.
Wielu biskupĂłw uwaÂża, Âże ma wÂładzĂŞ wiĂŞkszÂą od papieÂża. Nie leÂży w ich mocy zwalnianie proboszczĂłw przed wiekiem emerytalnym, wiĂŞc posyÂłajÂą do proboszcza siepaczy, ktĂłrzy dyskutujÂą z nimi, pĂłki nie podpiszÂą rezygnacji. To straszliwy brak myÂślenia w dÂługiej perspektywie: kryzys kapÂłaĂąstwa juÂż dotknÂąÂł PolskĂŞ, bĂŞdzie siĂŞ pogÂłĂŞbiaĂŚ, i starsi proboszczowie mogliby pracowaĂŚ jeszcze kilka lat. Ale mÂłode wilki juÂż skaczÂą na stanowiska. Tylko Âże znajdÂą siĂŞ w koĂącu w sytuacji, kiedy nie bĂŞdzie miaÂł im kto pomĂłc, wiĂŞc bĂŞdÂą na parafii pracowaĂŚ sami.

Kluczowe sÂą nominacje biskupie, bo w tym i nastĂŞpnym roku caÂły „stary” Episkopat odejdzie: CzĂŞstochowa, ÂŁĂłdÂź, Gliwice, Katowice, ÂŁomÂża na biskupa czeka Lublin. Ale problem powinien widzieĂŚ nie tyle nuncjusz, co sami biskupi. Tymczasem na obradach Konferencji Episkopatu Polski... CzĂŞsto wstyd mi za te spotkania. Bo na czym polegajÂą? Uchwalanie patronĂłw, tytuÂłĂłw bazylik i wielu innych drobiazgĂłw. Na miÂły BĂłg, przecieÂż trzeba siĂŞ zajÂąĂŚ ludzkimi problemami! Problemami tak trudnymi, Âże zĂŞby bolÂą – ale my kultywujemy stary styl niedotykania tego, co trudne.

JeÂżeli mĂłwi siĂŞ dziÂś o kryzysie KoÂścioÂła, moÂże naleÂżaÂłoby zwoÂłaĂŚ nastĂŞpny SobĂłr?

SobĂłr to wielkie wydarzenie religijne i spoÂłeczne o dÂługofalowym dziaÂłaniu. SobĂłr WatykaĂąski II skorzystaÂł z wielu przemyÂśleĂą ludzi wiary i teologĂłw, ktĂłrzy przeÂżyli I i II wojnĂŞ ÂświatowÂą, podÂąÂżanie Âświata do materializmu w liberalnych systemach wolnoÂściowych. SobĂłr byÂł wiĂŞc odpowiedziÂą na wspĂłÂłczesnoÂśĂŚ Âświata i jego bÂłĂŞdnÂą trajektoriĂŞ. Naturalnie, Âże od 1965 r. dziaÂło siĂŞ wiele rzeczy, ktĂłrych SobĂłr jeszcze nie znaÂł, Âżeby wspomnieĂŚ tylko rewolucjĂŞ seksualnÂą 1968 r.; wydarzeĂą takich byÂło wiele, ale wszystkie szÂły tÂą samÂą, zdiagnozowanÂą trajektoriÂą. Dlatego SobĂłr nie straciÂł niczego ze swojej aktualnoÂści.

Najpierw wiĂŞc trzeba go poznaĂŚ i uczyĂŚ siĂŞ nim ÂżyĂŚ, bo to wspaniaÂłe osiÂągniĂŞcie – czego dowodem pontyfikat Jana PawÂła II, gÂłĂŞboko zharmonizowany z nauczaniem soborowym. Nie wszystkim siĂŞ to podobaÂło, ale papieÂż czerpaÂł z Soboru peÂłnÂą garÂściÂą. I to siĂŞ okazaÂło skuteczne. WeÂźmy wystÂąpienia w Ameryce PoÂłudniowej, konfrontacje ze Âświatem komunistycznym i z liberalizmem – to byÂło zakorzenione i czerpaÂło siÂłĂŞ z myÂśli soborowej. MyÂślmy wiĂŞc, jak wykorzystaĂŚ to, co juÂż mamy. A potem bĂŞdziemy siĂŞ zastanawiaĂŚ, co dalej – tymczasem sytuacja znĂłw stanie siĂŞ nowa, bo w takim tempie zmienia siĂŞ Âświat.

Jestem przekonany od lat, Âże pomysÂł zwoÂłania nowego Soboru jest chybiony, na tĂŞ chwilĂŞ wciÂąÂż niepotrzebny. PorzuciĂŚ bogactwo, ktĂłre SobĂłr nam daÂł, po to, Âżeby wejÂśĂŚ w wymianĂŞ myÂśli i stawiaĂŚ na boku to, co juÂż jest przemyÂślane i dobre – to pomysÂł nieproduktywny.

Bp Tadeusz Pieronek (ur. 1934 r.) jest prawnikiem. W latach 1993-98 byÂł sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Polski, w latach 1998–2010 przewodniczÂącym KoÂścielnej Komisji Konkordatowej. Rektor Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie w latach 1998–2004.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/zejscie-z-piedestalu,341,page1.html

=====================================================

Ojca Leona sÂłĂłw kilka - antykoncepcja

o. Leon Knabit | PSPO | 8 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (0)

CzĂŞsto spotykam siĂŞ z zarzutami, Âże my, ludzie koÂścioÂła wprowadzamy podziaÂły miĂŞdzy ludÂźmi.. Wydaje mi siĂŞ, zarzut jest absurdalny. NiezaleÂżnie od opinii, ludzie dzielÂą siĂŞ na mĂŞÂżczyzn i kobiety, maÂłych i duÂżych, wyksztaÂłconych i niewyksztaÂłconych, wierzÂących i niewierzÂących itd. CaÂły problem leÂży chyba w tym, czy dzielÂąc ludzi, odmawiam niektĂłrym z nich szacunku, wiarygodnoÂści, prawa do istnienia. Wiadomo, Âże nie wolno tego akceptowaĂŚ, jeÂśli podziaÂł przynosi za sobÂą takie konsekwencje.

Dlaczego mĂłwiĂŞ o tym, kiedy chcĂŞ powiedzieĂŚ parĂŞ sÂłĂłw o antykoncepcji? Dlatego, Âże bĂŞdzie wielka rĂłÂżnica w podejÂściu do tego zagadnienia ze strony ludzi wierzÂących i niewierzÂących. Ludzie wierzÂący uznajÂą, Âże BĂłg jest stworzycielem, stworzyÂł czÂłowieka, daÂł mu duszĂŞ nieÂśmiertelnÂą, prawa, ktĂłre czÂłowiek powinien najpierw znaĂŚ, potem ich przestrzegaĂŚ. WierzÂą, Âże po Âśmierci bĂŞdzie odpowiedzialny za swoje czyny, Âże czÂłowieka nie moÂżna zrozumieĂŚ bez Chrystusa, Âże jest nieÂśmiertelnoÂśĂŚ.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Natomiast czÂłowiek, ktĂłry nie uznaje tego wszystkiego, moÂże byĂŚ etycznie lepszy od niejednego katolika. W tym przypadku podziaÂł nie idzie pomiĂŞdzy wierzÂącymi i niewierzÂącymi, ale przez serce kaÂżdego czÂłowieka. KaÂżdy z ludzi, bez wzglĂŞdu na to, kim jest, ma skÂłonnoÂści do zÂła i dobra, ma w sobie jak kaÂżda rzeka, gÂłĂŞbie i mielizny.

RĂłÂżnica jest taka, Âże z czÂłowiekiem wierzÂącym mogĂŞ rozmawiaĂŚ na temat antykoncepcji powoÂłujÂąc siĂŞ na prawa boÂże. BĂłg jest najwyÂższy, jest prawodawcÂą. JeÂżeli ustanowiÂł dwie pÂłci, daÂł moÂżnoÂśĂŚ rodzenia, jeÂżeli mĂŞÂżczyzna, w przeciwieĂąstwie do kobiety, jest zawsze pÂłodny, wtedy jest jasne, Âże kontakt seksualny w maÂłÂżeĂąstwie ma sens nie tylko wtedy, kiedy poczyna siĂŞ nowe Âżycie, ale rĂłwnieÂż dla powiĂŞkszenia miÂłoÂści maÂłÂżeĂąskiej.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

JednoczeÂśnie znajÂąc organizm kobiety i organizm mĂŞÂżczyzny, wspĂłÂłÂżyje siĂŞ w zaleÂżnoÂści od tego, czy chce siĂŞ mieĂŚ dziecko, czy nie. MoÂżna to regulowaĂŚ naturalnie, bez uÂżywania jakichkolwiek ÂśrodkĂłw, ktĂłre czyniÂą stosunek "bezpÂłodnym". To jest dla katolika zrozumiaÂłe, choĂŚ czĂŞsto bardzo trudne.

Blog Ojca Leona

Pewien sympatyczny pan powiedziaÂł mi „dobrze Ojcu gadaĂŚ, jak ja z babÂą ÂśpiĂŞ”. RzeczywiÂście, sprawa jest trudna, kaÂżdy przypadek jest inny, trzeba siĂŞ zawsze gÂłĂŞboko zastanowiĂŚ i nie osÂądzaĂŚ czÂłowieka.
KiedyÂś, a propos regulacji poczĂŞĂŚ, pani PĂłÂłtawska opowiadaÂła, Âże zwrĂłciÂł siĂŞ do niej pewien major i mĂłwi: „ProszĂŞ mi powiedzieĂŚ dokÂładnie o co chodzi, ale proszĂŞ pamiĂŞtaĂŚ, Âże jestem niewierzÂący.” A ona odpowiedziaÂła „Panie majorze, to nie ma znaczenia. Jest pan czÂłowiekiem, jeÂżeli naprawdĂŞ ma pan dosyĂŚ tego kontaktu seksualnego z ÂżonÂą, to panu przynosi niesmak, to bardzo proszĂŞ.” PowiedziaÂła mu o co chodzi ale uprzedziÂła, Âże to bĂŞdzie bardzo trudne. A niewierzÂący pan major powiedziaÂł „jak siĂŞ bardzo kocha to nie ma trudnych rzeczy”. I nie doÂśĂŚ, Âże sam przyjÂąÂł tĂŞ metodĂŞ i jÂą stosowaÂł, choĂŚ byÂła bardzo trudna, to jeszcze uczyÂł innych, podwÂładnych czy rĂłwnych sobie.

Gdy siĂŞ kocha, nie ma nic trudnego. Konsekwentna, peÂłna, nie wybiĂłrcza wiara, miÂłoÂśĂŚ do Chrystusa sprawiajÂą, Âże wszystkie, nawet najwiĂŞksze trudnoÂści sÂą do pokonania. Prawdziwy katolik, wierny nauce Boga, kochajÂący Chrystusa, przystĂŞpujÂący do sakramentĂłw, szanujÂący drugiego czÂłowieka na pewno to rozumie i potrafi opanowaĂŚ nieczyste sumienie, bo miÂłoÂśĂŚ do Boga jest zawsze na pierwszym planie. To nie jest Âżadne okrucieĂąstwo jak nam wmawiajÂą ci, ktĂłrzy nie znajÂą Boga. On jest peÂłniÂą miÂłoÂści i rozumie sens wyrzeczenia i tylko w ten sposĂłb powinniÂśmy na to patrzymy.

W tym przypadku, jak siĂŞ na poczÂątku nie powie o podziale na ludzi wierzÂących i niewierzÂących, to moÂżna ple ple gadaĂŚ byle co. WierzÂący wiedzÂą dlaczego antykoncepcja jest niedozwolona. To „dlaczego” nie istnieje u ludzi niewierzÂących, dla ktĂłrych Âżycie doczesne jest jedynym celem i tu siĂŞ speÂłniajÂą. JeÂżeli ludzie uwaÂżajÂą, Âże majÂą prawo do seksu i przyjemnoÂści, a wszystkie inne prawa nie sÂą waÂżne to nie moÂżna siĂŞ im dziwiĂŚ, Âże uÂżywajÂą rozmaitych ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych. Moja wola jest dla mnie prawdÂą, a moja przyjemnoÂśĂŚ jest prawem.

W takim przypadku, mogĂŞ tÂłumaczyĂŚ, Âże siĂŞ mylisz, ale siÂłÂą nie bĂŞdĂŞ ciĂŞ ciÂągnÂąÂł. Tylko nie mĂłw, Âże jesteÂś wiernym czÂłonkiem KoÂścioÂła katolickiego.

Szkoda tych, ktĂłrzy tego nie rozumiejÂą, ale szkoda i nas samych, katolikĂłw i poboÂżnych ksiĂŞÂży. JeÂżeli za maÂło wierzymy Chrystusowi, czĂŞsto mamy i w tej dziedzinie postawy niejednoznaczne. Wzywam do tego, ÂżebyÂśmy tÂłukli na ten temat w jeden bĂŞbenek i jednakowo uczyli ludzi, miÂłoÂści, poÂświĂŞcenia, ofiarnoÂści. Wtedy bĂŞdzie siĂŞ zmieniaĂŚ oblicze tej ziemi.

http://religia.onet.pl/benedyktyni-tynieccy,38/ojca-leona-slow-kilka-antykoncepcja,5185,page1.html
......................................................

Jak przyjmowaĂŚ KomuniĂŞ?

RV / ms | EKAI | 13 Lipiec 2011 | Komentarze (2)

O szacunku i miÂłoÂści do NajÂświĂŞtszego Sakramentu oraz sposobach przyjmowania Komunii i o osobistej wolnoÂści napisaÂł abp Vincent Nichols w liÂście pasterskim, ktĂłry odczytano w 214 brytyjskich parafiach.
PrzewodniczÂący episkopatu Anglii i Walii napisaÂł, Âże zwykÂłÂą praktykÂą staÂło siĂŞ przyjmowanie CiaÂła Chrystusa na rĂŞce w postawie stojÂącej i podobnie z NajÂświĂŞtszÂą KrwiÂą, ktĂłra spoÂżywana jest z kielicha, takÂże w postawie stojÂącej. Hierarcha podkreÂśla, Âże tamtejszÂą praktykĂŞ potwierdziÂła watykaĂąska Kongregacja ds. Kultu BoÂżego i Dyscypliny SakramentĂłw.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Metropolita Londynu zwraca zarazem uwagĂŞ, Âże wierny ma peÂłnÂą wolnoÂśĂŚ w wyborze postawy, w ktĂłrej chce przyjÂąĂŚ NajÂświĂŞtszy Sakrament i moÂże jÂą otrzymaĂŚ na rĂŞce lub do ust, w postawie klĂŞczÂącej lub stojÂącej. List pasterski przypomina, Âże kaÂżda z tych postaw ma swe symboliczne i duchowe znaczenie, pomagajÂące uÂświadomiĂŚ, Kogo przyjmujemy i jakÂą wiarĂŞ z innymi dzielimy.

Abp Nichols przypomina katolikom o koniecznoÂści przestrzegania przynajmniej godzinnego postu eucharystycznego oraz otrzymania odpuszczenia grzechĂłw ciĂŞÂżkich w sakramencie pojednania.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

List do brytyjskich katolikĂłw zachĂŞca do komunii duchowej tych, ktĂłrzy z rĂłÂżnych przyczyn nie mogÂą w peÂłni uczestniczyĂŚ w Eucharystii sakramentalnej.

Arcybiskup Westminsteru przypomina opiniĂŞ papieskiego ceremoniarza ks. Guido Mariniego, ktĂłry zwraca uwagĂŞ, Âże Benedykt XVI zachĂŞca do przyjmowania Komunii ÂświĂŞtej do ust i w postawie klĂŞczÂącej. W jego przekonaniu postawa ta wyraÂża najgÂłĂŞbiej prawdĂŞ o prawdziwej obecnoÂści Chrystusa w Eucharystii.

http://religia.onet.pl/swiat,18/jak-przyjmowac-komunie,423.html

ScaliÂłem posty
Darek

"Nie zgadzamy siĂŞ na promowanie satanizmu"

bgk / pm | EKAI | 15 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (3)

Prymas Polski JĂłzef Kowalczyk

„Zadaniem KoÂścioÂła zawsze byÂło, jest i bĂŞdzie ostrzeganie ludzi przed zwodniczym dziaÂłaniem przeciwnika Boga. Dlatego nie zgadzamy siĂŞ na publiczne promowanie satanizmu" – napisaÂł prymas Polski abp JĂłzef Kowalczyk w przesÂłanym KAI oÂświadczeniu.
PoniÂżej peÂłny tekst oÂświadczenia:

Wielkim zadaniem KoÂścioÂła jest dziÂś przypominaĂŚ, Âże BĂłg nie jest mitycznÂą postaciÂą ani wytworem kultury, ale realnÂą i kochajÂącÂą OsobÂą, a katolicyzm nie jest rytualnym obrzĂŞdem, ale relacjÂą ze StwĂłrcÂą i Zbawicielem. BĂłg istnieje - a jeÂśli On istnieje, istnieje rĂłwnieÂż caÂły Âświat duchowy, razem z anioÂłami i szatanem, ktĂłry nie jest mitem, ale realnÂą i groÂźnÂą siÂłÂą, niosÂącÂą zagroÂżenie dla czÂłowieka. PrzypomniaÂła o tym miĂŞdzy innymi Kongregacja Nauki Wiary w wydanym w 1975 roku dokumencie „Wiara chrzeÂścijaĂąska a demonologia”.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

JeÂśli traktujemy Boga powaÂżnie, nie moÂżemy lekcewaÂżyĂŚ szatana. Nie moÂżemy rĂłwnieÂż zapominaĂŚ, Âże szatan jest mistrzem zÂła i kÂłamstwa. Jego celem jest ostateczne zniszczenie czÂłowieka, nawet, jeÂśli dokonuje siĂŞ ono na drodze dopuszczenia do mniejszego czy krĂłtkotrwaÂłego dobra. JeÂżeli ktoÂś mĂłwi dziÂś, Âże szatan zwyciĂŞÂżyÂł, potwierdza tylko swojÂą krĂłtkowzrocznoÂśĂŚ, siĂŞgajÂącÂą nie dalej niÂż granica doczesnoÂści.

Szatan ostatecznÂą walkĂŞ z Bogiem przegraÂł dwa tysiÂące lat temu, przegraÂł jÂą w Âśmierci i Zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. „Ono zmiaÂżdÂży ci gÂłowĂŞ, a ty zmiaÂżdÂżysz mu piĂŞtĂŞ”, czytamy w KsiĂŞdze Rodzaju. Wszystkie obecne maÂłe zwyciĂŞstwa szatana sÂą tylko jego peÂłnÂą nienawiÂści i rozpaczliwÂą prĂłbÂą odwetu, prĂłbÂą odebrania Bogu czegokolwiek, zanim nadejdzie peÂłne krĂłlowanie Boga – biblijnym „miaÂżdÂżeniem piĂŞty”. Niestety celem owych kierowanych na oÂślep atakĂłw padajÂą ludzie, ktĂłrzy w swojej naiwnoÂści dajÂą wiarĂŞ zapewnieniom szatana o jego sile i moÂżliwoÂściach, a ktĂłrzy w ten sposĂłb sami siebie ustawiajÂą po stronie przegranej i sami siebie skazujÂą na wieczne potĂŞpienie.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

KoÂściĂłÂł nie skazuje wyznawcĂłw szatana na piekÂło, na wieczne cierpienie – oni sami siĂŞ na nie skazujÂą. Zadaniem KoÂścioÂła zawsze jednak byÂło, jest i bĂŞdzie ostrzeganie ludzi przed zwodniczym dziaÂłaniem przeciwnika Boga. Dlatego wÂłaÂśnie nie zgadzamy siĂŞ na publiczne promowanie satanizmu, dlatego sprzeciwiamy siĂŞ znakom, symbolom, muzyce i innym formom propagowania treÂści, ktĂłre sÂą niebezpieczne dla Âżycia wiecznego.

Szatan jest istotÂą inteligentnÂą i czÂłowiek nie jest w stanie go przechytrzyĂŚ. Dlatego wÂłaÂśnie najrozsÂądniejszÂą rzeczÂą jest dla katolika trzymaĂŚ siĂŞ z daleka od wszystkiego, co moÂże mieĂŚ zwiÂązek z jego dziaÂłaniem – ÂłÂącznie z wyÂłÂączeniem telewizora i nie kupowaniem Âżadnych publikacji, w ktĂłrych ludzie jawnie opowiadajÂący siĂŞ po stronie szatana zabierajÂą gÂłos w roli mistrzĂłw i autorytetĂłw. Nikt nigdy nie moÂże odebraĂŚ KoÂścioÂłowi prawa gÂłosu i ostrzegania: uwaÂżajcie, bo cokolwiek szatan wam mĂłwi – kÂłamie. Gdyby nie kÂłamaÂł, nie byÂłby szatanem, ale nadal anioÂłem.

http://religia.onet.pl/kraj,19/nie-zgadzamy-sie-na-promowanie-satanizmu,5221.html
..........................................

"Nie milczmy, kiedy promuje siĂŞ satanizm "

xao, lk / pm | EKAI | 12 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (2)

GÂłoszÂąc Boga, nie moÂżemy milczeĂŚ, kiedy promuje siĂŞ satanizm - mĂłwiÂł 11 wrzeÂśnia abp JĂłzef Michalik podczas uroczystoÂści 134. rocznicy objawieĂą maryjnych w sanktuarium Matki BoÂżej w GietrzwaÂłdzie pod Olsztynem.

Abp JĂłzef Michalik Fot. Marek PodmokÂły / Agencja Gazeta
PrzybyÂło na nie ok. 40 tys. wiernych z archidiecezji warmiĂąskiej i diecezji sÂąsiednich.
W uroczystoÂściach uczestniczyli takÂże przedstawiciele wÂładz samorzÂądowych, parlamentarzyÂści i przedstawiciele Âświata nauki.

We wprowadzeniu do mszy Âśw. metropolita warmiĂąski abp Wojciech Ziemba przypomniaÂł, Âże "Matka NajÂświĂŞtsza podczas swoich objawieĂą w GietrzwaÂłdzie 134 lata temu wzywaÂła do modlitwy i pokuty. W sposĂłb szczegĂłlny zachĂŞcaÂła do modlitwy rĂłÂżaĂącowej". - Jak co roku gromadzimy siĂŞ w tym ÂświĂŞtym miejscu, aby przypomnieĂŚ sobie i wypeÂłniĂŚ w Âżyciu to orĂŞdzie Matki BoÂżej - dodaÂł hierarcha.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Jak zauwaÂżyÂł abp Ziemba, tegoroczny odpust w GietrzwaÂłdzie byÂł szczegĂłlnÂą okazjÂą, aby podziĂŞkowaĂŚ Bogu za pamiĂŞtnÂą pielgrzymkĂŞ Jana PawÂła II do Olsztyna w 1991 r. Ponadto uroczystoÂści odpustowe poÂłÂączone byÂły z archidiecezjalnymi doÂżynkami, dlatego metropolita warmiĂąski wezwaÂł wszystkich zebranych do modlitwy dziĂŞkczynnej za tegoroczne plony.

W homilii przewodniczÂący Konferencji Episkopatu Polski przekonywaÂł, Âże "Polska powinna zatroszczyĂŚ siĂŞ o to, aby zginĂŞÂło getto katolickie". Jego zdaniem "trzeba na tej drodze wytrwaĂŚ" tak, aby "w kaÂżdej dziedzinie Âżycia kaÂżdy obywatel miaÂł rĂłwne prawa".

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

JednoczeÂśnie nie moÂżna dopuÂściĂŚ do promowania zÂła. - GÂłoszÂąc Boga, nie moÂżemy milczeĂŚ, kiedy promuje siĂŞ satanizm - podkreÂśliÂł, nawiÂązujÂąc do podarcia Biblii przez Adama "Nergala" Darskiego.

Metropolita przemyski zawaÂżyÂł, Âże dzisiaj niewygodny jest krzyÂż Chrystusa, "niewygodne jest Pismo ÂŚwiĂŞte, ktĂłre trzeba podeptaĂŚ, podrzeĂŚ, zniewaÂżyĂŚ". TÂłumaczyÂł, Âże "to nie jest symbol", lecz "ÂświĂŞty znak", gdyÂż zawarte jest w nim SÂłowo BoÂże.

Za dramat uznaÂł fakt, Âże "w katolickiej Polsce prĂłbuje siĂŞ zepchnÂąĂŚ na margines, czyli zamknÂąĂŚ w getto myÂślowe i getto spoÂłeczne obecnoÂśĂŚ Ewangelii, BoÂżego prawa, krzyÂża, Pisma ÂŚwiĂŞtego". UbolewaÂł, iÂż "sÂądy udajÂą, Âże siĂŞ nic nie staÂło, jeÂśli siĂŞ zniewaÂżyÂło Pismo ÂŚwiĂŞte, czy krzyÂż". Jest to, zdaniem abp. Michalika, "bardzo wielki znak" trwajÂącego zmagania "o serce Polaka, o katolickoÂśĂŚ, o chrzeÂścijaĂąskoÂśĂŚ naszego narodu".

Metropolita przemyski wziÂąÂł takÂże w obronĂŞ Radio Maryja, ktĂłre jest oskarÂżane o to, Âże przyjmuje "takie, czy inne orientacje" spoÂłeczne. PodkreÂśliÂł, Âże toruĂąskie radio "rozmodliÂło PolskĂŞ" i "pogÂłĂŞbiÂło modlitwĂŞ" sÂłuchaczy.
Abp Michalik przypomniaÂł takÂże o zbliÂżajÂących siĂŞ wyborach parlamentarnych. PodkreÂśliÂł, Âże chrzeÂścijanin w Polsce musi wiedzieĂŚ, kogo chce obdarzyĂŚ zaufaniem. Od tego zaleÂży bowiem czy bĂŞdzie w niej "tylko edukacja zwykÂła czy wychowywanie w wartoÂściach chrzeÂścijaĂąskich, czy bĂŞdzie miejsce dla starego czÂłowieka, dla inwalidy, dla chorego w rodzinach naszych".

UroczystoÂści w GietrzwaÂłdzie przygotowali Kanonicy Regularni LateraĂąscy, ktĂłrzy od czasĂłw powojennych sÂą strĂłÂżami gietrzwaÂłdzkiego sanktuarium.

Objawienia maryjne miaÂły od 27 czerwca do 15 wrzeÂśnia 1877 r. dwunastoletnie Barbara Samulowska i Justyna SzafryĂąska. O fakcie objawieĂą ÂświadczyÂły takÂże Katarzyna Wieczorek (21 lat) i ElÂżbieta Bilitewska (42 lata). Ostatecznie jednak KoÂściĂłÂł uznaÂł relacje jedynie Justyny i Barbary. Maryja, ktĂłrÂą widziaÂły dziewczĂŞta, przedstawiaÂła siĂŞ jako Niepokalanie PoczĂŞta, a same widzenia miaÂły miejsce podczas modlitwy rĂłÂżaĂącowej.

Matka BoÂża rozmawiaÂła z dziewczynkami po polsku. Warmia znajdowaÂła siĂŞ wĂłwczas pod zaborem pruskim i od samego poczÂątku objawieĂą i pĂłÂźniej byÂła to dla wizjonerek bardzo trudna sytuacja. ByÂły one bowiem szykanowane i drĂŞczone przez wÂładze pruskie. Podczas samych objawieĂą dziewczĂŞta pozostawaÂły w staÂłym kontakcie z rodzicami i proboszczem ks. Augustynem Weichselem, na ktĂłrych polecenie zadawaÂły Maryi rĂłÂżne pytania. Za kaÂżdym razem sÂłyszaÂły Jej wezwanie do modlitwy rĂłÂżaĂącowej oraz pokuty i sÂłowa pociechy. Nie brakowaÂło jednak takÂże konkretnych odpowiedzi i wyjaÂśnieĂą.

BarbarĂŞ SamulowskÂą dla jej bezpieczeĂąstwa umieszczono w domu siĂłstr szarytek w Lidzbarku WarmiĂąskim. Gdy miaÂła 18 lat, podjĂŞÂła decyzjĂŞ o rozpoczĂŞciu Âżycia zakonnego. Pierwsze Âśluby zakonne zÂłoÂżyÂła 2 lutego 1889 r., przyjmujÂąc imiĂŞ zakonne StanisÂława. W 1895 r. wyjechaÂła do Gwatemali, gdzie w nowicjacie swego zgromadzenia zostaÂła wychowawczyniÂą. PodjĂŞÂła nastĂŞpnie pracĂŞ jako przeÂłoÂżona siĂłstr w szpitalu w Antigua, a pĂłÂźniej rĂłwnieÂż w szpitalu w Quetzaltenango. Ostatnie lata jej Âżycia zwiÂązane byÂły z osobistym cierpieniem spowodowanym rakiem twarzy. ZmarÂła 6 grudnia 1950 r. w Gwatemali w wieku 85 lat, przepracowujÂąc ponad pĂłÂł wieku w Ameryce ÂŁaciĂąskiej. Obecnie trwa jej proces beatyfikacyjny, ktĂłrego diecezjalny etap trwaÂł w latach 2005-2006.

http://religia.onet.pl/kraj,19/nie-milczmy-kiedy-promuje-sie-satanizm,5192,page1.html

Kosmiczne lustro

Tomasz PonikÂło | Tygodnik Powszechny | 20 Czerwiec 2011 | Komentarze (3)

- ChcĂŞ ustanawiaĂŚ swoje decyzje na mocnych filarach. SwojÂą ÂżyciowÂą drogĂŞ betonowaĂŚ ÂświatÂłym betonem, a nie czarnÂą magmÂą, ktĂłra brudzi sumienie i mÂąci spokĂłj myÂślenia - mĂłwi raper Piotr „Vienio” WiĂŞcÂławski.
Tomasz PonikÂło: W polskim hip-hopie, zwykle tematy duchowe sÂą nieobecne. NagrywajÂąc utwĂłr „RĂłÂżnice”, chciaÂłeÂś przeÂłamaĂŚ tĂŞ barierĂŞ. SkÂąd taka potrzeba?

Piotr „Vienio” WiĂŞcÂławski: Raperzy w wiĂŞkszoÂści traktujÂą hip-hop jako rozrywkĂŞ. Mnie zaleÂży na tym, Âżeby pobudzaĂŚ do myÂślenia. WidzĂŞ powaÂżny problem: podziaÂły religijne, wzajemnÂą niechĂŞĂŚ, a nawet nienawiÂśĂŚ, ÂśmierĂŚ serwowanÂą w imiĂŞ Boga – to wielki skandal. Nie ÂłamiĂŞ Âżadnego tabu, o tym powszechnie siĂŞ rozmawia. OpisaÂłem wiĂŞc uniwersalne zjawisko, ktĂłre ma miejsce od tysiĂŞcy lat.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Inni polscy raperzy teÂż nagrali utwory o wierze, ale nie pozwalajÂą zaufaĂŚ wÂłasnym sÂłowom. Ty jesteÂś wiarygodny?

Za to, Âże ludzie mĂłwiÂą jedno, a robiÂą drugie, nie biorĂŞ Âżadnej odpowiedzialnoÂści. Tak juÂż bywa, Âże ci, ktĂłrzy chcÂą nam coÂś waÂżnego przekazaĂŚ, czĂŞsto nie stosujÂą siĂŞ do wÂłasnych sÂłĂłw. Nie wiem, czy mnie samego ktoÂś zÂłapaÂł na hipokryzji. DziaÂłam teraz tak, Âżeby ludzie nie czuli Âżadnego dysonansu.

Jednak czuĂŚ go, sÂłuchajÂąc „Etosu”, Twojego pierwszego solowego albumu, i przypominajÂąc sobie wczeÂśniejsze nagrania z MolestÂą. ÂŻaÂłujesz czegoÂś w swoim dorobku?

Ludzie dojrzewajÂą i siĂŞ zmieniajÂą. Po czasie rozumiejÂą swoje zachowania sprzed lat, powody poczucia bycia nieszczĂŞÂśliwym. Ludzie otwarci robiÂą wszystko, Âżeby usuwaĂŚ te przeszkody, ktĂłre odgradzajÂą ich od szczĂŞÂścia. Moje myÂślenie zmieniÂło siĂŞ diametralnie od debiutanckiej pÂłyty „Skandal” z 1998 r., gdzie byÂły tylko najebka, jointy, alkohol, balanga na osiedlu. PrzebyÂłem ogromnÂą drogĂŞ zrozumienia tego, co jest waÂżne, a co nie. Wtedy zarabiaÂłem kasĂŞ i caÂłoÂśĂŚ przepuszczaÂłem na alkohol i uÂżywki. W ogĂłle nie myÂślaÂłem, Âże bĂŞdĂŞ mieĂŚ rodzinĂŞ, Âże bĂŞdĂŞ musiaÂł zapracowaĂŚ na dzieci. ÂŻe to ja bĂŞdĂŞ musiaÂł byĂŚ tym Piotrem-SkaÂłÂą, na ktĂłrym buduje siĂŞ dom. Teraz, chociaÂż jeszcze nie mam rodziny, myÂślĂŞ o tym intensywnie; a czas tak szybko leci... PatrzĂŞ na dorastajÂące dzieci mojego kumpla WÂłodka i widzĂŞ, ile juÂż straciÂłem. Mam poÂłowĂŞ Âżycia za sobÂą, 33 lata. Jaki bĂŞdĂŞ, majÂąc 66?
A jakiego chciaÂłbyÂś zobaczyĂŚ?

Z rodzinÂą. CzÂłowiek bez dzieci jest niekompletny. Posiadam ten sam zapisany w nas gÂłĂŞboko obowiÂązek ludzki: miÂłoÂśĂŚ, ktĂłrÂą dostaÂłeÂś, musisz przelaĂŚ dalej na potomka, zamknÂąĂŚ koÂło swojego Âżycia. Rodzina jest najwaÂżniejsza we wszystkim, co robisz, bo w niej czujesz siĂŞ bezpiecznie, masz oparcie. Poza tym, komu podarujĂŞ swoje pÂłyty winylowe zbierane tyle lat?

PamiĂŞtam, Âże sam jako nastoletni punk-rockowiec dawaÂłem rodzicom popaliĂŚ: noce poza domem, izby wytrzeÂźwieĂą. MoÂże pĂłÂźno zaczÂąÂłem dojrzewaĂŚ do etosu prawdziwej rodziny, rozumieĂŚ, Âże matka i ojciec dali mi miÂłoÂśĂŚ, wszystko to, czym teraz dysponujĂŞ: wychowanie, motywacje, wartoÂści, ktĂłre tak naprawdĂŞ prowadzÂą do szczĂŞÂścia, jak uczciwoÂśĂŚ, prawoÂśĂŚ, brak zÂłorzeczenia innym – nigdy nie byÂło w moim domu zemsty; nie noszĂŞ w sobie takiego zÂła. A widzĂŞ, Âże ono jest w wielu ludziach nawet z mojego otoczenia. To nie tylko rozbite rodziny patologizujÂą dzieci, bo sÂą przecieÂż Âświetne i miÂłosierne osoby z domu dziecka, gdzie miÂłoÂści w ogĂłle nie byÂło.

ZdaÂłem sobie teÂż sprawĂŞ z tego, Âże bĂŞdĂŞ juÂż starszym tatÂą. Ale lepiej, Âżebym do tego dorĂłsÂł. Nie chcĂŞ zakÂładaĂŚ rodziny w pĂŞdzie na Âłeb, na szyjĂŞ. Moja Paulina jest mÂłodsza ode mnie o dziesiĂŞĂŚ lat. ChcĂŞ, Âżeby skoĂączyÂła studia, a moÂże jeszcze ja sam pĂłjdĂŞ na studia, nie spaliÂłem Âżadnych mostĂłw i taki mam plan...

„RĂłÂżnice” mĂłwiÂą o „pseudowiernych, ktĂłrzy obraÂżajÂą Boga”. Wiara jest TwojÂą osobistÂą sprawÂą, czy tylko obserwujesz i komentujesz?

Wiara jest we mnie, raduje mnie, inspiruje. Ale myÂślĂŞ o niej szeroko: ona jest w kaÂżdym, kto szuka dobra. Religie tworzÂą krĂŞgosÂłup moralny Âświata. Nawet czÂłowiek niewierzÂący musi liczyĂŚ siĂŞ z tym, Âże mechanizm dekalogu go nie ominie, bo jest uniwersalny: jeÂśli zabije, sumienie zacznie dziaÂłaĂŚ. Jako ludzie jesteÂśmy wyposaÂżeni w te same atrybuty i musimy sobie pozwoliĂŚ zapracowaĂŚ na szczĂŞÂście.

Bo wiara to moim zdaniem takÂże szczĂŞÂście: stan umysÂłu, ÂświadomoÂści, sposĂłb, w jaki wszystko postrzegasz. Jedziesz samochodem, goÂśĂŚ zajeÂżdÂża ci drogĂŞ. Klniesz na niego? Pewnie Âłapiesz siĂŞ na tym tak samo jak ja, ale musisz wiedzieĂŚ, jak dziaÂłajÂą emocje, zapanowaĂŚ nad tym. JeÂśli w KoÂściele katolickim nie znajdujesz odpowiedzi na swoje trudnoÂści, wystarczy zerknÂąĂŚ gdzie indziej, szukaĂŚ moÂże w innym KoÂściele, a moÂże w buddyzmie.
Kosmiczne lustro

Tomasz PonikÂło | Tygodnik Powszechny | 20 Czerwiec 2011 | Komentarze (3)

Kosmiczne lustro

Piotr "Vienio" WiĂŞcÂławski. Fot. Albert Zawada / Agencja Gazeta

A Ty gdzie szukasz?

We wszystkich ÂźrĂłdÂłach, ktĂłre dziaÂłajÂą. MoÂżna powiedzieĂŚ, Âże chciaÂłbym byĂŚ specjalistÂą od odnajdywania tego, co wspĂłlne – bo wiara to wielka masa ÂświatÂła, ktĂłra jest dla wszystkich.

JesteÂś katolikiem?

Jestem, choĂŚ stanowczo oddzielam wiarĂŞ od zbrukanej instytucji koÂścielnej. Ale teÂż nie mogĂŞ i nie chcĂŞ postrzegaĂŚ KoÂścioÂła ani przez wojny krzyÂżowe, ani przez ksiĂŞÂży pedofili. To instytucja, ktĂłra ma dwa tysiÂące lat, wszystko jest do zrozumienia, czÂłowiek popeÂłnia bÂłĂŞdy, a kapÂłani to nie anioÂłowie, tylko ludzie. Sam poznaÂłem lata temu ksiĂŞdza, ktĂłry byÂł tak cudowny, Âże postanowiÂłem nagraĂŚ o nim film dokumentalny. Potem okazaÂło siĂŞ, Âże nici z jego celibatu, Âże narkotyki, wreszcie, Âże zÂłapali go z dziewczynami i wydalili z KoÂścioÂła (i dobrze, bo zepsute jabÂłka trzeba szybko usuwaĂŚ z podwĂłrka). Ale to mnie trochĂŞ rozbiÂło.

W moim zespole wciÂąÂż prowadzimy teologiczne rozmowy, mam kumpli buddystĂłw, muzuÂłmanĂłw. Wiem po nich, Âże czÂłowieka nie wolno religijnie indoktrynowaĂŚ. Jak nie pasujesz do ukÂładanki, nie wklejaj siĂŞ w niÂą; jak pasujesz, to fajnie, bo bĂŞdzie ci dobrze. Ja sam nie chodzĂŞ teraz do koÂścioÂła, moÂże prĂłbujĂŞ tworzyĂŚ wÂłasnÂą ukÂładankĂŞ.

MoÂże tak Ci wygodniej.

ByĂŚ moÂże modlĂŞ siĂŞ wiĂŞcej niÂż ci, ktĂłrzy chodzÂą do koÂścioÂła...

Tylko uspokajasz sumienie.

JeÂśli chcesz wtÂłoczyĂŚ nauki Jezusa czy Buddy w swoje Âżycie, nigdy nie bĂŞdziesz spokojny. A traktujĂŞ je bardzo powaÂżnie. I stosujĂŞ tak, Âżeby na swĂłj sposĂłb iÂśĂŚ drogÂą, ktĂłrÂą pokazaÂł mi Chrystus.
A co ze sprawami ostatecznymi?

Pytasz, czy oczekujĂŞ zbawienia? OczywiÂście, Âże tak. BĂłg jest ÂświatÂłoÂściÂą i ja chcĂŞ iÂśĂŚ do ÂświatÂła, nie chcĂŞ iÂśĂŚ do mroku. Mrok jest nie dla mnie. I staram siĂŞ sam ÂświeciĂŚ ÂświatÂłem, pokazywaĂŚ tĂŞ drogĂŞ innym. Dlatego w zwiÂązku z PaulinÂą, z ktĂłrÂą jestem trzy lata, najwaÂżniejsza jest dla mnie peÂłna wiernoÂśĂŚ i peÂłne zaufanie, juÂż jak w maÂłÂżeĂąstwie. WidzĂŞ, Âże to tworzy zdrowÂą relacjĂŞ, czujĂŞ siĂŞ dziĂŞki temu silny i chcĂŞ w tym trwaĂŚ.

To nie jest tak, Âże raper pojedzie na koncert i upoluje fanki. To jakaÂś bzdura, nie dla mnie. MoÂże jestem staroÂświecki, jakby powiedzieli inni. Ale ja chcĂŞ ustanawiaĂŚ swoje wszystkie decyzje na mocnych filarach i swojÂą ÂżyciowÂą drogĂŞ betonowaĂŚ zajebistym ÂświatÂłym betonem, a nie czarnÂą magmÂą, ktĂłra brudzi sumienie i mÂąci spokĂłj myÂślenia. Taka magma to np. chĂŞĂŚ zemsty: bo ktoÂś ci coÂś zabraÂł, nie daÂł kasy, a dla kasy jesteÂś juÂż gotĂłw ugodziĂŚ kogoÂś noÂżem. MoÂże sam tak myÂślaÂłem, kiedy byÂłem mÂłodszy i gniewny, ale nie teraz.

Teraz zrozumiaÂłem, Âże znacznie wiĂŞcej mogĂŞ zyskaĂŚ, pomagajÂąc innym. Pomaganie daje mi o wiele wiĂŞcej przyjemnoÂści niÂż przyjemnoÂśĂŚ Âładowana w siebie: gadÂżety, kino itp. To, Âże mogĂŞ komuÂś pomĂłc, czy to, Âże udaje mi siĂŞ wyjÂśĂŚ z twarzÂą z rĂłÂżnych sytuacji, to rzeczy, ktĂłre mnie budujÂą.

O jakiej pomocy mĂłwisz?

Nie o tej komercyjnej, kiedy pomagasz z myÂślÂą, Âże ten ktoÂś odwdziĂŞczy ci siĂŞ zaraz tym samym. MĂłwiĂŞ o pomocy wypÂływajÂącej z serca, spontanicznej. Facet nie miaÂł pracy, podzwoniÂłem po kumplach, coÂś siĂŞ znalazÂło i dlatego jestem zadowolony. Mam kolegĂŞ fotografa, ktĂłry ÂściÂągnÂąÂł mnie kiedyÂś do domu dziecka. Razem z innymi raperami na ÂświĂŞta organizujemy dla tych dzieciakĂłw rozdawanie prezentĂłw, gramy koncerty. Ale kiedy chodzĂŞ do domu dziecka, Âżeby gotowaĂŚ z nimi obiady, to w kuchni chcĂŞ byĂŚ Piotrkiem, a nie Vieniem. Po prostu: Maciek krĂłj cebulĂŞ, Basia obieraj czosnek, dzisiaj robimy spaghetti. PrĂłbujĂŞ siĂŞ do nich zbliÂżyĂŚ, byĂŚ dla nich czÂłowiekiem, a nie raperem, bo ta bariera jest krĂŞpujÂąca.
przebijasz ten mur?

To sÂą mÂłode dusze, niezabrudzone okrutnym Âświatem, ktĂłry je zÂłapie, jak bĂŞdÂą mieĂŚ po osiemnaÂście lat, zero na koncie i rachunki do opÂłacenia. PoniewaÂż nie majÂą miÂłoÂści rodzicĂłw, to tak jakby ich pojemnoÂśĂŚ na miÂłoÂśĂŚ jest wiĂŞksza. Wystarczy, Âże przyjdziesz, zagadasz, a juÂż by siĂŞ przytuliÂły, oddaÂły caÂłe serce, zostaÂły z tobÂą. Wychowawcy nie mogÂą im daĂŚ takiej bliskoÂści, bo kaÂżde dziecko musi byĂŚ podobnie traktowane; mogÂą byĂŚ co najwyÂżej jak ciocia czy wujek. To jest najwiĂŞkszy dramat, Âże nie ma jak daĂŚ tym dzieciom tego, co najwaÂżniejsze – rodzicielskiej miÂłoÂści miÂłosiernej.

Ty masz w sobie tyle miÂłoÂści, Âże moÂżesz dawaĂŚ jÂą innym?

Mam, ale to jest normalne, to jest zadanie kaÂżdego dobrego czÂłowieka. ÂŻeby przez gest, uÂśmiech, sÂłowo byÂło im lepiej; przez modlitwĂŞ, medytacjĂŞ. JeÂśli zbadasz, jak dziaÂła szczĂŞÂście, to zobaczysz, Âże rozdajÂąc miÂłoÂśĂŚ, teÂż zyskujesz miÂłoÂśĂŚ. WierzĂŞ, Âże lustro kosmiczne w ten sposĂłb dziaÂła. Nie pomagam, Âżeby mieĂŚ pewnoÂśĂŚ, Âże sam pomoc otrzymam. Ale gdzieÂś w duchu cichutko wierzĂŞ, Âże w trudnej sytuacji ze mnÂą teÂż ktoÂś bĂŞdzie; wierzĂŞ, Âże ta miÂłoÂśĂŚ dziaÂła w Âświecie.

Ale waÂżna jest teÂż modlitwa dziĂŞkczynna, radosna. Kiedy jesteÂś szczĂŞÂśliwy, dziĂŞkuj za to i dalej inwestuj w szczĂŞÂście. Mnie siĂŞ teraz wreszcie wydaje, Âże swoje uczucia, potrzeby, swoje Âżycie – dobrze zainwestowaÂłem.

Co sÂądzisz o kolegach po fachu, ktĂłrzy grajÂą tzw. chrzeÂścijaĂąski hip-hop, jak np. Elohim?

Albo Full Power Spirit. To Âświetne rzeczy, a kaÂżda metoda jest dobra, jak dziaÂła. Oni wybrali takÂą, ktĂłra przynosi im speÂłnienie artystyczne, duchowe i byĂŚ moÂże jeszcze te krĂŞgi, ktĂłre wytwarzajÂą, pozytywnie zaraÂżajÂą dzieciaki. CieszĂŞ siĂŞ, Âże jest sporo zespoÂłĂłw, ktĂłre patrzÂą na Âświat podobnie jak ja i mogÂą siĂŞ speÂłniĂŚ.

SwojÂą pÂłytÂą, jak mĂłwisz, skÂładasz hoÂłd kulturze hip-hop. Po przesÂłuchaniu „Etosu” pozostaje wraÂżenie, Âże chcesz zaczarowaĂŚ rzeczywistoÂśĂŚ, bo hip-hop z mediĂłw to przeciwieĂąstwo Twojego albumu – ma twarz 50 Centa.

Ta kultura jest zÂłoÂżona – to skÂłady hiphopowe, b-boye i grafficiarze – ale nie moÂżemy przez jednego czÂłowieka oceniaĂŚ wszystkich. Jest gangsta rap, ale jest teÂż hip-hop radosny; sÂą zespoÂły studenckie, sÂą zaangaÂżowane politycznie. Szkoda, Âże media pokazujÂą gÂłĂłwnie jako wzĂłr, np. zepsutÂą gwiazdĂŞ gangsta rapu i to jako autorytet, a goÂśĂŚ sam mĂłwi, Âże handlowaÂł ÂśmierciÂą i nie szanuje kobiet. To jest zupeÂłnie nie moja bajka.
Kosmiczne lustro

Tomasz PonikÂło | Tygodnik Powszechny | 20 Czerwiec 2011 | Komentarze (3)

Kosmiczne lustro

Piotr "Vienio" WiĂŞcÂławski. Fot. Albert Zawada / Agencja Gazeta

Korzeniami siedzĂŞ w rapie ulicznym, ale chcĂŞ zapisaĂŚ siĂŞ do mentalnego rozwoju, nazwaĂŚ to drogÂą ÂświatÂła, dobrego wyboru. Nie mam schizmy ze Âświatem ulicy, jestem nadal jego integralnÂą czĂŞÂściÂą – proponujĂŞ tylko zupeÂłnie inne rozwiÂązania. Bo traktujĂŞ tĂŞ muzykĂŞ jako drogĂŞ i misjĂŞ, sposĂłb na Âżycie, pasjĂŞ i hobby, jako swojÂą powinnoÂśĂŚ.

Ale jak znajdujesz wspĂłlny jĂŞzyk z tymi, ktĂłrzy ubliÂżajÂą innym, np. policji?

Mam wraÂżenie, Âże od pewnego momentu to manifest zbuntowanych nastolatkĂłw, nawet nie ze Âśrodowisk hip-hop, ktĂłrzy dziaÂłajÂą na zasadzie: masz tiszert z takim hasÂłem, jesteÂś kozak. Z pewnymi osobami nie mam o czym rozmawiaĂŚ. Nie mam teÂż potrzeby, Âżeby zasÂłynÂąĂŚ na podwĂłrku jako chojrak. Mam duÂżo wiĂŞcej rzeczy do powiedzenia na duÂżo ciekawsze tematy. Na tego typu nagraniach sÂłyszĂŞ tylko miaÂłkie sformuÂłowania, teksty, ktĂłre niczego nie wnoszÂą do mojej kultury, do mojego mentalu ani do mentalu mÂłodych ludzi. Wszystko to bzdury, jakieÂś pozy, czerstwe rymy i flow. Ale znam teÂż ludzi bardzo rozwiniĂŞtych, ktĂłrzy wywodzÂą siĂŞ z hardcorowych i ulicznych korzeni, ktĂłrzy nie wplatajÂą w swoje teksty beznadziei i nie zatruwajÂą mÂłodych. SÂą ortodoksami z krwi i koÂści i tworzÂą rzeczy naprawdĂŞ nietuzinkowe. Nie podam przykÂładĂłw ani dobrych, ani zÂłych; nie chcĂŞ nikogo ustawiaĂŚ ani wystawiaĂŚ, po prostu medal ma dwie strony.

Fani hip-hopu czekali na TwĂłj gÂłos w sprawie Peji, ktĂłry na koncercie wezwaÂł do pobicia chÂłopaka spod sceny, pokazujÂącego mu Âśrodkowy palec. MilczaÂłeÂś.

Ale jak moÂżna takie zjawisko skomentowaĂŚ? Peja daÂł siĂŞ sprowokowaĂŚ. ÂŻeby to zrozumieĂŚ: jak wydajĂŞ pÂłytĂŞ, to wiem, Âże na sto osĂłb, ktĂłre jÂą kupiÂą, piĂŞĂŚ zrobi to z niechĂŞci do mnie, Âżeby przy moÂżliwej okazji naubliÂżaĂŚ mi i mnie niszczyĂŚ. Za kim staniesz: za tymi piĂŞcioma czy 95 osobami? Wiadomo, Âże za fanami. A Peja daÂł siĂŞ sprowokowaĂŚ tym piĂŞciu osobom, stanÂąÂł w walce z wiatrakami. Ten jeden fuck to byÂł symbol. Tylu ludzi ubliÂża w internecie raperom. Czemu wybraÂł tamtÂą jednÂą ofiarĂŞ? StaÂł na scenie, adrenalina, stres, strach, Âże w oczach fanĂłw siĂŞ skompromituje, jeÂśli nie zareaguje.

Usprawiedliwiasz go?

Nie, bo po to na koncertach sÂą ochroniarze, Âżeby wyprowadziĂŚ z imprezy kogoÂś, kto zachowuje siĂŞ nieelegancko.

c.d.n

====================================================

Uliczny rap musi byĂŚ dla Ciebie teraz jak garb.

Mam wraÂżenie, Âże pÂłytami Molesty stworzyliÂśmy potwora. Jest mi dziÂś ciĂŞÂżko przewalczyĂŚ to, Âżeby sÂłuchali mnie zwyczajni ludzie. Uliczny rap, chuligan... W pewnym momencie Molesta przestaÂła byĂŚ twarzÂą ulicznego rapu na rzecz kulturowego zaangaÂżowania i bycia profesjonalnym zespoÂłem, wytwĂłrniÂą. Bardzo siĂŞ cieszĂŞ, Âże spadliÂśmy z tego piedestaÂłu. Nie potrzebujĂŞ tej metki na swojej klacie. Ale ten potwĂłr, ktĂłrego powoÂłaliÂśmy do Âżycia, caÂły czas jest, ciÂągle nas goni, wali po plecach rĂłzgÂą. I to jest kara, ktĂłrÂą pÂłacimy za tamte lata. Za wkrĂŞcenie siĂŞ w niuanse tej branÂży, podejmowanie desperackich decyzji, za agresjĂŞ i gniew. Walka trwa.

I jesteÂś w stanie odbiĂŚ siĂŞ od tego wszystkiego?

WalczĂŞ o to. WalczĂŞ i nie zmieniĂŞ kursu. NajwaÂżniejsze, Âżeby iÂśĂŚ do przodu. Nawet, jeÂśli caÂły czas dostajĂŞ za to w twarz. W pewnym momencie rozumiesz, Âże tak trzeba, bo jesteÂś autonomicznÂą osobÂą, w peÂłni wyposaÂżonÂą, samodzielnÂą, bo jesteÂś myÂślÂącym czÂłowiekiem i najwaÂżniejszy jest dla ciebie wÂłasny naturalny rozwĂłj. Ta droga wyÂświetla siĂŞ czÂłowiekowi po latach, chociaÂż z tego, co widaĂŚ, nie kaÂżdemu.

I dzisiaj z Twoich ust pÂłynÂą sÂłowa potĂŞpienia dla pornografii, uÂżywek, nawet palenia papierosĂłw...

Jestem chyba ostatnim pokoleniem, dla ktĂłrego seks byÂł tabu. To tabu zostaÂło zerwane, ale doszliÂśmy do jakiegoÂś koszmaru: w telewizji po 22.00 widzĂŞ ostre pornoreklamy, w ktĂłrych tylko miejsca intymne sÂą rozmazane. Dziecko nie zdÂąÂży porozmawiaĂŚ o seksie z rodzicami, nie przejdzie w szkole przez wychowanie seksualne, a z telewizora i komputera jest tym zaatakowane.

A palenie? PrzecieÂż to nie daje haju, kosztuje kupĂŞ kasy, a jeszcze na paczce masz jasno napisane: to ciĂŞ zabija. W dzisiejszych czasach trzeba byĂŚ debilem, Âżeby chcieĂŚ paliĂŚ. Dlatego sam rzuciÂłem papierosy w cholerĂŞ, w jeden dzieĂą, w jednÂą chwilĂŞ.
ÂŚpiewasz teÂż o kraju, w ktĂłrym „wĂłda jest mylona z chlebem”.

ÂŻyjemy w Âświecie naduÂżywania alkoholu, wiem, bo zawsze na koncertach i imprezach alkohol siĂŞ pojawia. W swoim domu nie widziaÂłem ojca pijanego, ale widziaÂłem, jak wracaÂł z pracy zawsze z puszkÂą piwa, ktĂłrÂą wypijaÂł przed telewizorem. OczywiÂście sam korzystam z alkoholu, ale znam granice. ZdarzyÂło mi siĂŞ parĂŞ razy przeholowaĂŚ na koncertach, Âże straciÂłem umysÂł. WiĂŞc korzystam ze starej zasady: jak kocham, to kocham; jak pracujĂŞ, to pracujĂŞ, jak pijĂŞ to pijĂŞ. Pewnych spraw juÂż nie mieszam, nie mÂącĂŞ we wÂłasnym Âżyciu.

A jak rozumieĂŚ Twoje sÂłowa sprzeciwu wobec zepsutych raperĂłw?

To zdanie do raperĂłw amerykaĂąskich, ktĂłrzy doprowadzajÂą mnie nieraz do wÂściekÂłoÂści – oglÂądam program „MTV Cribs”, widzĂŞ jak goÂśĂŚ typu Nelly czy inny szpanerski raper prezentuje swojÂą garderobĂŞ. I mĂłwi, Âże ma sto par butĂłw na sto dni, Âże zakÂłada je tylko raz. PrzecieÂż ci ludzie sÂą zaledwie kilka pokoleĂą od swoich przodkĂłw wyrwanych z Afryki i nie pamiĂŞtajÂą juÂż o tamtejszej biedzie, juÂż nie widzÂą tych dzieci, ktĂłre tam cierpiÂą gÂłĂłd? Tacy ignoranci mnie przeraÂżajÂą, to ludzie wpuszczeni w jakiÂś tunel materializmu, totalnego niezrozumienia tego, co dzieje siĂŞ na Âświecie. GoÂśĂŚ odbiÂł siĂŞ od dna i juÂż nie pamiĂŞta, co to znaczy bieda; nie wie, Âże w Afryce wielu nie ma nawet tej jednej pary butĂłw?

Dzisiaj jesteÂśmy generalnie bliÂżej sprzĂŞtu niÂż ludzi, Âżyjemy przedmiotami. WidzĂŞ, jak ludzie stali siĂŞ otĂŞpiali, bo po prostu majÂą za duÂżo i w Polsce wpadli w ton wiecznego narzekania: jestem chory na wszystko, jak Âśpiewa GrabaÂż. WciÂąÂż patrzymy w gĂłrĂŞ, unikamy spojrzenia w dĂłÂł. Znajomi wracajÂą z zagranicy i narzekajÂą na PolskĂŞ, Âże nie jest jak ParyÂż czy Londyn, Âże u nas panuje nĂŞdza. MĂłwiĂŞ im wtedy: no to jedÂź do Afryki, zobacz, jak wykorzystywani ludzie pracujÂą w Chinach, zorientuj siĂŞ w sprawie obozĂłw Âśmierci na pewnej wyspie; zrozum, jakie mechanizmy rzÂądzÂą dzisiaj Âświatem. Kiedy np. w naszej firmie odzieÂżowej szyjemy koszulki, zawsze rozmawiamy z chÂłopakami o tym, skÂąd sÂą materiaÂły, kto dla nas szyje. I celowo, chociaÂż tak jest droÂżej, wszystko robimy w Polsce i na materiaÂłach z Polski. To proste, tak samo jak wybĂłr ziemniakĂłw: biorĂŞ nasze, a nie hiszpaĂąskie, bo w ten sposĂłb pomagamy sobie wszyscy nawzajem.

I to wszystko mĂłwi raper Vienio...

Ludzie pytajÂą mnie zazwyczaj o to, na jakim sprzĂŞcie zrobiÂłem pÂłytĂŞ, dlatego bardzo siĂŞ ucieszyÂłem, kiedy zadzwoniÂłeÂś. Bo wolaÂłbym powiedzieĂŚ o tym, kim jest Piotrek, a nie kim jest Vienio – to wie kaÂżdy, kto kupuje moje pÂłyty. A ja jestem rĂłwnieÂż Piotrem WiĂŞcÂławskim.

PIOTR „VIENIO” WIĂCÂŁAWSKI (ur. 1977 r.), warszawski raper, jest wspĂłÂłzaÂłoÂżycielem jednego z pierwszych zespoÂłĂłw hip-hopowych lat 90. Molesta Ewenement. Ma na koncie kilka pÂłyt, w tym dwie zÂłote. Ostatnio nagraÂł pÂłyty „Ethos 2010” i „WspĂłlny mianownik”. W radiu Roxy Fm prowadzi audycjĂŞ „Wysypisko”. Tworzy takÂże filmy dokumentalne.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/kosmiczne-lustro,355,page1.html
......................................................

ScaliÂłem posty
Darek

Papieskie encykliki na smartfonie

pb (KAI/"La Croix") / ju. | EKAI | 10 Czerwiec 2011 | Komentarze (4)

Encykliki bÂł. Jana PawÂła II i Benedykta XVI, a takÂże adhortacje apostolskie obecnego papieÂża sÂą juÂż dostĂŞpne w formacie cyfrowym.

Fot. Getty Images/FPM
Dostosowane sÂą do lektury na telefonach komĂłrkowych, smartfonach, tabletach itp. ZawierajÂą interaktywny spis treÂści i wyszukiwarkĂŞ uÂłatwiajÂące obsÂługĂŞ. Teksty moÂżna samemu podkreÂślaĂŚ i opatrywaĂŚ notatkami.

- Chcemy dotrzeĂŚ do ludzi, ktĂłrzy pragnÂą mieĂŚ te teksty caÂły czas do dyspozycji i korzystaĂŚ z nich takÂże wtedy, gdy nie sÂą podÂłÂączone do internetu – wyjaÂśnia Julien Gracia, odpowiedzialny za produkty cyfrowe w wydawnictwie Fleurus-Mame. Zapewnia, Âże od 1 maja, gdy tĂŞ ofertĂŞ wprowadzono do sklepĂłw, sprzedaje siĂŞ ona dobrze, choĂŚ jeszcze za wczeÂśnie na podawanie dokÂładnych liczb.

KsiÂąÂżki cyfrowe z papieskimi dokumentami sÂą dostĂŞpne zarĂłwno pojedynczo, jaki i w pakiecie. Np. 14 encyklik bÂł. Jana PawÂła II moÂżna kupiĂŚ za 14,99 euro. Ich wspĂłÂłwydawcami sÂą: Bayard, Cerf i Fleurus-Mame. MoÂżna je nabyĂŚ w internetowym sklepie Apple, a takÂże w tradycyjnych ksiĂŞgarniach.
.......................................................

Pierwsza chrystoteka w ÂŁodzi

lg / pm | EKAI | 19 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (0)

Sto osĂłb wziĂŞÂło udziaÂł 17 wrzeÂśnia w „chrystotece” czyli dyskotece ewangelizacyjnej w ÂŁodzi. Jej uczestnicy uczcili w ten sposĂłb patrona mÂłodzieÂży - Âśw. StanisÂława KostkĂŞ.
Najpierw byÂła msza ÂświĂŞta w koÂściele Matki Boskiej Fatimskiej przy ul. KiliĂąskiego. - Chcemy przez modlitwĂŞ i zabawĂŞ zamanifestowaĂŚ wolnoÂśĂŚ i radoÂśĂŚ, ktĂłrÂą daje mam Jezus. Coraz wiĂŞcej mÂłodzieÂży szuka takiej formy zabawy” - tÂłumaczy ks. MichaÂł Misiak sens imprezy.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Po liturgii mÂłodzieÂż ustawiÂła siĂŞ w szpaler i krokiem poloneza przeszÂła do pobliskiego centrum rozrywki. Tam krĂłlowaÂła juÂż muzyka nieco mniej klasyczna, gÂłĂłwnie latynoska. - Po doÂświadczeniach z dyskotekami ewangelizacyjnymi unikamy duÂżych klubĂłw, w ktĂłrych na co dzieĂą serwowany jest alkohol. Unikamy teÂż muzyki klubowej i techno. Chcemy zapraszaĂŚ mÂłodzieÂż na zabawy, ale nie wskazywaĂŚ drogi peÂłnej zagroÂżeĂą - mĂłwi ks. Misiak.

MÂłodzieÂż taĂączyÂła, ale w tym samym czasie mogÂła skorzystaĂŚ z rozmowy z kapÂłanem. - To byÂła piĂŞkna dyskoteka, ludzie bardzo dobrze siĂŞ bawili. BĂŞdziemy organizowaĂŚ takie spotkania regularnie - ocenia ks. Misiak.

Niestety, nie udaÂło siĂŞ zdobyĂŚ funduszy na akcjĂŞ ewangelizacyjnÂą w ÂłĂłdzkich poprawczakach i aresztach. - ZebraliÂśmy za maÂło pieniĂŞdzy, bo sporo uczestnikĂłw zaprosiliÂśmy nie ÂżÂądajÂąc pieniĂŞdzy za wstĂŞp - tÂłumaczy kapÂłan. Dyskoteka zakoĂączyÂła siĂŞ o pĂłÂłnocy.

http://religia.onet.pl/kraj,19/pierwsza-chrystoteka-w-lodzi,5244.html
.............................................................

BIBLIA w rodzinie i dla rodziny

Abp Marian GoÂłĂŞbiewski

Biblia jest ksiĂŞgÂą rodziny i dla rodziny. MĂłwi do wszystkich pokoleĂą i o wszystkich tworzÂących rodzinĂŞ, mĂłwi o doÂświadczeniach ludzi, ktĂłrych historia spleciona jest z Bogiem, ale przede wszystkim pozwala odkryĂŚ miÂłoÂśĂŚ Boga, ktĂłry rodzinĂŞ ustanowiÂł i pobÂłogosÂławiÂł

Henri Daniel-Rops mĂłwiÂł o Biblii: „Jest to ksiĂŞga jedyna w swoim rodzaju. KsiĂŞga niewyczerpana, w ktĂłrej powiedziano wszystko o Bogu i wszystko o czÂłowieku. Oto Biblia – KsiĂŞga nad ksiĂŞgami, KsiĂŞga czÂłowieka i KsiĂŞga Boga”. Do tego wyznania znakomitego biblisty moÂżna by doÂłÂączyĂŚ stwierdzenie: Biblia jest ksiĂŞgÂą rodziny i dla rodziny. MĂłwi do wszystkich pokoleĂą i o wszystkich tworzÂących rodzinĂŞ, mĂłwi o doÂświadczeniach ludzi, ktĂłrych historia spleciona jest z Bogiem, ale przede wszystkim pozwala odkryĂŚ miÂłoÂśĂŚ Boga, ktĂłry rodzinĂŞ ustanowiÂł i pobÂłogosÂławiÂł.

Biblia – rodzina

Najpierw kilka sÂłĂłw na temat tego, co Biblia mĂłwi o rodzinie. JuÂż na pierwszych stronicach KsiĂŞgi Rodzaju kreÂśli ideaÂł maÂłÂżeĂąstwa monogamicznego. Dalej ukazuje rodzinĂŞ izraelskÂą, ktĂłra ma charakter patriarchalny. WÂłaÂściwym terminem na okreÂślenie rodziny jest wyraÂżenie „dom ojcowski” (Rdz 24,38; 46,31). Genealogie sporzÂądzane sÂą wedÂług linii ojca (KpÂł 25,44). MÂąÂż jest gÂłowÂą rodziny i Âżony. Rodzina skÂłada siĂŞ z tych, ktĂłrych ÂłÂączy wspĂłlnota krwi i wspĂłlnota zamieszkania.
Wymiar spoÂłeczny rodziny wyraÂża siĂŞ rĂłwnieÂż w pÂłaszczyÂźnie religijnej (Wj 12,3; 1 Sm 1,3). Liczne potomstwo w Starym Testamencie byÂło znakiem bÂłogosÂławieĂąstwa BoÂżego. W Nowym Testamencie domy-rodziny staÂły siĂŞ centrami Âżycia chrzeÂścijaĂąskiego. ChrzeÂścijanie sÂą wspĂłÂłmieszkaĂącami Boga, naleÂżÂą do Jego rodziny. KrĂłlestwo BoÂże ma prawo pierwszeĂąstwa w stosunku do wÂłasnej rodziny (Mk 6,4; Mt 10,37; ÂŁk 14,26). Chrystus broni nierozerwalnoÂści maÂłÂżeĂąstwa. ÂŚw. PaweÂł porĂłwnuje miÂłoÂśĂŚ maÂłÂżonkĂłw do miÂłoÂści Chrystusa wzglĂŞdem KoÂścioÂła. NajwspanialszÂą rodzinÂą przedstawionÂą na kartach Ewangelii jest, oczywiÂście, Rodzina z Nazaretu.

Biblia – dziecko – mÂłodzieÂż

Biblia mĂłwi o dziecku i do dziecka. Sam Jezus stawia dziecko za wzĂłr dla tych, ktĂłrzy chcieliby wejÂśĂŚ do krĂłlestwa BoÂżego. Czyni tak zapewne ze wzglĂŞdu na naturalnÂą spontanicznoÂśĂŚ dzieci, ich otwartoÂśĂŚ i zaufanie, jakim darzÂą rodzicĂłw. Samym zaÂś dzieciom nakazuje przede wszystkim szacunek wobec rodzicĂłw. Taka postawa bĂŞdzie utrwalaĂŚ siĂŞ przez caÂłe ich Âżycie, rĂłwnieÂż dorosÂłe, i bĂŞdzie uczyĂŚ wÂłaÂściwego odniesienia do wszystkich ludzi. Biblia przeznaczona jest dla ludzi mÂłodych. MÂłodoÂśĂŚ jest szczegĂłlnie intensywnie przeÂżywanym okresem Âżycia. To czas wielkich odkryĂŚ, czas ksztaÂłtowania siĂŞ charakteru i dokonywania Âżyciowych wyborĂłw. JakÂże istotne jest, by wyborĂłw tych dokonywaĂŚ na modlitwie z BibliÂą w rĂŞku.
MÂłodzi odkrywajÂą nade wszystko dar miÂłoÂści. Istotne jest, by przez kontakt z Pismem ÂŚwiĂŞtym odkryli ÂźrĂłdÂło miÂłoÂści – samego Boga, ktĂłry „Syna swego Jednorodzonego daÂł, aby kaÂżdy, kto w Niego wierzy, nie zginÂąÂł, ale miaÂł Âżycie wieczne” (J 3,16). Wyostrzona obserwacja i nadmierny czasem krytycyzm wieku mÂłodzieĂączego mogÂą byĂŚ moderowane przez zetkniĂŞcie siĂŞ z biblijnÂą mÂądroÂściÂą. Nie ogranicza siĂŞ ona przecieÂż do wiedzy, ale jest praktycznÂą zdolnoÂściÂą przeÂżywania Âżycia w godnoÂści, na drogach, ktĂłre wyznacza sam BĂłg.
Prowadzone niedawno ankiety w liceach ogĂłlnoksztaÂłcÂących wykazaÂły, Âże jeÂżeli mÂłodzieÂż siĂŞga po BibliĂŞ, to po to, by uzyskaĂŚ motywacjĂŞ dla wiary. Wiara doznaje umocnienia przez lekturĂŞ Biblii, wiĂŞcej, niekiedy staje siĂŞ ÂświatÂłem, ktĂłrego mÂłodzi poszukujÂą. SpeÂłnia siĂŞ w nich sÂłowo psalmisty: „Twoje sÂłowo jest pochodniÂą dla stĂłp moich, Panie, i ÂświatÂłem na mojej ÂścieÂżce” (por. Ps 119,105). WÂłaÂśnie w mÂłodzieĂączej lekturze Pisma ÂŚwiĂŞtego wytwarza siĂŞ nawyk, by traktowaĂŚ jÂą nie jako spotkanie z ksiÂąÂżkÂą, ale jako spotkanie z samym Bogiem. Przez lekturĂŞ rozpoczyna siĂŞ dialog, a jest to dialog modlitewny.
Obecne w sercu kaÂżdego mÂłodego mĂŞÂżczyzny i mÂłodej dziewczyny pragnienie sensu w dialogu tym znajduje zaspokojenie. A poza tym nie wolno zapominaĂŚ, jak wiele rad autorzy natchnieni przekazali wÂłaÂśnie mÂłodym! Chrystus uczy bogatego mÂłodzieĂąca ewangelicznego radykalizmu, zalecajÂąc mu rozdanie majÂątku ubogim, a Âśw. PaweÂł wypowie ÂżywioÂłowe wyznanie: „Dla mnie bowiem ÂżyĂŚ – to Chrystus” (Flp 1,21). WÂłaÂśnie w tak radykalnych postawach mÂłodzi odnajdujÂą siebie. RĂłwnieÂż dziewczĂŞta znajdÂą w Biblii wezwania do praktykowania cnĂłt roztropnoÂści, skromnoÂści, cichoÂści czy czystoÂści. Wskazanie na MatkĂŞ Chrystusa, ktĂłra przecieÂż poczĂŞÂła Syna BoÂżego, majÂąc kilkanaÂście lat, moÂże staĂŚ siĂŞ niezwykÂłym doÂświadczeniem w Âżyciu dziewczÂąt szukajÂących gÂłĂŞbokiej relacji z Bogiem i wÂłaÂściwych odniesieĂą do ludzi.

Biblia – czÂłowiek dorosÂły

A ludzie doroÂśli, uksztaÂłtowani? Co oni mogÂą zyskaĂŚ przez siĂŞgniĂŞcie po Pismo ÂŚwiĂŞte? Przede wszystkim uczÂą siĂŞ ksztaÂłtowaĂŚ i wÂłaÂściwie wykorzystywaĂŚ dar miÂłoÂści i wolnoÂści. Zazwyczaj ich Âżycie jest juÂż w duÂżej mierze usystematyzowane, majÂą swoje obowiÂązki, znajÂą zadania, pracujÂą, dbajÂą o rodziny. PogÂłĂŞbiona i refleksyjna lektura Biblii w Âżyciu czÂłowieka dorosÂłego uczy odpowiedzialnoÂści. WÂłaÂśnie dobrze pojĂŞta odpowiedzialnoÂśĂŚ, za siebie i za innych, odpowiedzialnoÂśĂŚ zÂłÂączona ze stawianiem wymagaĂą – najpierw sobie, a potem osobom, ktĂłre kochajÂą lub z ktĂłrymi zwiÂązani sÂą przez Âżyciowe sytuacje – jest wÂłaÂściwym czynnikiem ksztaÂłtujÂącym wybory czÂłowieka dojrzaÂłego. PrzeÂżywany kontakt z Bogiem podczas lektury Pisma ÂŚwiĂŞtego pogÂłĂŞbia siĂŞ i utrwala. Biblia moÂże siĂŞ staĂŚ takÂże przedmiotem gÂłĂŞbokiej refleksji w Âżyciu ludzi w podeszÂłym wieku. MogÂą oni patrzeĂŚ na minione doÂświadczenia swego Âżycia przez pryzmat sÂłĂłw natchnionych i zyskanÂą w ten sposĂłb mÂądroÂśĂŚ przekazywaĂŚ mÂłodszym.

Biblijny kwadrans

Tak wiĂŞc Biblia jest ksiĂŞgÂą rodziny i powinna byĂŚ czytana w rodzinie. Niezwykle cenna jest praktyka tzw. biblijnego kwadransa w rodzinie. Chodzi o wspĂłlnÂą lekturĂŞ Pisma ÂŚwiĂŞtego. W sobotni czy niedzielny wieczĂłr moÂżna na kilkanaÂście minut wyÂłÂączyĂŚ telewizor, by w skupieniu oddaĂŚ siĂŞ gÂłoÂśnej lekturze fragmentĂłw Biblii. Jeden z czÂłonkĂłw rodziny czyta wĂłwczas dla wszystkich pozostaÂłych, ktĂłrzy w zamyÂśleniu pochylajÂą gÂłowy, by chÂłonÂąĂŚ sÂłowo BoÂże. ChoĂŚ chodzi tu przede wszystkim o odkrycie niezwykÂłej wartoÂści sÂłowa BoÂżego, nie moÂżna nie wspomnieĂŚ o integrujÂącej roli takiej praktyki dla caÂłej rodziny. Zazwyczaj wybiera siĂŞ jeden z dwĂłch sposobĂłw czytania. Jest to albo lektura ciÂągÂła, gdy czyta siĂŞ wybranÂą ksiĂŞgĂŞ od poczÂątku do koĂąca, albo tzw. lektura liturgiczna. W pierwszym przypadku dobrze jest rozpoczÂąĂŚ od ksiÂąg Âłatwiejszych i bliÂższych nam mentalnoÂściowo – od Ewangelii, DziejĂłw Apostolskich czy ListĂłw PawÂłowych, a dopiero pĂłÂźniej przejÂśĂŚ do ksiÂąg trudniejszych, zwÂłaszcza Starego Testamentu. Drugi sposĂłb wymaga znajomoÂści czytaĂą liturgicznych przeznaczonych na dany dzieĂą. DziÂś moÂżna je Âłatwo odnaleÂźĂŚ w katolickiej prasie (w „Niedzieli” – na stronach „Dodatku Liturgicznego”), na stronach internetowych czy w rĂłÂżnego rodzaju agendach i kalendarzach liturgicznych. Warto pomyÂśleĂŚ o tym, by przywrĂłciĂŚ naszym rodzinom wspomniany juÂż zwyczaj praktykowania kwadransa biblijnego. Jest to przecieÂż jedna z drĂłg odrodzenia miÂłoÂści i wzajemnego zaufania w naszych domach, droga zbliÂżenia siĂŞ nie tylko do Boga, ale takÂże do siebie nawzajem.
RacjĂŞ miaÂł niegdyÂś Tertulian, gdy pisaÂł: „Pismo ÂŚwiĂŞte powinno nam podaĂŚ nie tylko znajomoÂśĂŚ tajemnic, lecz rĂłwnieÂż wpÂływaĂŚ na obyczaje i Âżycie czytelnikĂłw, (…) aby ci, co interesujÂą siĂŞ Pismem ÂŚwiĂŞtym, znaleÂźli pouczenie nie tylko o tym, co siĂŞ z kimÂś staÂło lub co on zrobiÂł, lecz takÂże o tym, jak oni sami majÂą postĂŞpowaĂŚ. W nim znajdujemy zasady postĂŞpowania i Âżywoty bÂłogosÂławionych, przekazane nam na piÂśmie jako tchnÂące Âżyciem wzory sposobu Âżycia po BoÂżemu”.
MĂłwi siĂŞ, Âże Âśw. Augustyn tuÂż przed zbliÂżajÂącÂą siĂŞ ÂśmierciÂą poprosiÂł kogoÂś z najbliÂższego otoczenia, aby przed oczyma zawiesiÂł mu teksty wybranych psalmĂłw. RecytujÂąc te ÂświĂŞte teksty, odszedÂł do Pana, o ktĂłrym mu one przez caÂłe Âżycie chrzeÂścijaĂąskie mĂłwiÂły. Lektura Pisma ÂŚwiĂŞtego jest doskonaÂłym przygotowaniem do ostatecznego odejÂścia.

http://www.niedziela.pl/artykul_w_niedzieli.php?doc=nd200721&nr=12

=====================================================

ks. Henryk ZieliĂąski
Wszystko przez grzech

Grzechem pierworodnym moÂżna wyjaÂśniĂŚ prawie wszystko. RĂłwnieÂż stan mediĂłw katolickich w Polsce. Bo Âże nie jest najlepiej, chyba kaÂżdy widzi. Napastowane przez lewakĂłw, a nawet przez paru biskupĂłw Radio Maryja gromadzi wedÂług oficjalnych badaĂą niespeÂłna 3 proc. ogĂłÂłu sÂłuchaczy. JeÂśli dodaĂŚ do tego rozgÂłoÂśnie diecezjalne i naleÂżÂące do sieci Eurozet Radio Plus oraz kupione przez Zjednoczone PrzedsiĂŞbiorstwa Rozrywkowe radio VOX FM, to i tak sÂłuchalnoÂśĂŚ wszystkich razem nie przekracza 7 procent. Niewiele, biorÂąc pod uwagĂŞ, Âże ponad 90 proc. PolakĂłw deklaruje swĂłj katolicyzm!

Z katolickÂą telewizjÂą jest jeszcze gorzej. Nie wykorzystano pojawiajÂącej siĂŞ na poczÂątku lat 90. szansy na ogĂłlnopolskÂą czĂŞstotliwoÂśĂŚ naziemnÂą. PrĂłba uruchomienia Telewizji Familijnej na bazie koncesji dla franciszkaĂąskiej Telewizji NiepokalanĂłw juÂż dwa razy skoĂączyÂła siĂŞ katastrofÂą. Sami franciszkanie chĂŞtnie by pewnie wymazali dziÂś z kronik klasztornych przygodĂŞ z TelewizjÂą Puls, ktĂłrej sztandarowy program „GoÂło i wesoÂło” bynajmniej nie polega na promowaniu franciszkaĂąskiego ubĂłstwa. Niszowej zarĂłwno pod wzglĂŞdem zasiĂŞgu, jak i programu TVN Religia nie moÂżna nazywaĂŚ katolickÂą, a raczej religioznawczÂą. DziurĂŞ na rynku prĂłbuje ÂłataĂŚ toruĂąska TV Trwam, ale nie ma szansy docieraĂŚ do wszystkich zainteresowanych. Powszechnie dostĂŞpne sÂą dzisiaj jedynie katolickie okienka w Telewizji Polskiej, ostatnio zepchniĂŞte w wiĂŞkszoÂści na godziny przedpoÂłudniowe, kiedy dzieci i mÂłodzieÂż sÂą w szkole, a doroÂśli w pracy.

Niewiele lepiej jest z prasÂą katolickÂą. PiĂŞĂŚ liczÂących siĂŞ w Polsce tygodnikĂłw katolickich rozchodzi siĂŞ w okoÂło 350 tys. egzemplarzach ÂłÂącznie. To prawie trzykrotnie mniej niÂż jednorazowy nakÂład jednego z najpopularniejszych u nas magazynĂłw dla kobiet! Z dziennikiem jest jeszcze gorzej, bo identyfikujÂący siĂŞ z KoÂścioÂłem „Nasz Dziennik” to maleĂąka kropla w morzu prasy codziennej. Nie lepiej jest z internetem, z ktĂłrym KoÂściĂłÂł wiÂąÂże ostatnio wielkie nadzieje.

Winnych sÂłaboÂści katolickich ÂśrodkĂłw spoÂłecznego przekazu moÂżna oczywiÂście szukaĂŚ wÂśrĂłd masonĂłw, postkomunistĂłw i innych siÂł ciemnoÂści. Ale czy nie bĂŞdzie to odwracanie uwagi od wÂłasnych bÂłĂŞdĂłw i zaniedbaĂą? Nawet zarzut, Âże reklamodawcy omijajÂą katolickie media, teÂż w gruncie rzeczy nas obciÂąÂża. Bo dlaczego w innych krajach, z USA na czele, reklama w katolickich mediach to wiarygodnoÂśĂŚ, prestiÂż i skutecznoÂśĂŚ, a u nas odwaÂżajÂą siĂŞ na niÂą tylko nieliczni?

Grzech pierworodny po stronie odbiorcĂłw sprawia, Âże Âłatwiej siĂŞgajÂą po zÂło. Nawet praktykujÂący katolicy czĂŞÂściej kupujÂą gazety epatujÂące sensacjÂą, przemocÂą lub seksem niÂż te, ktĂłre usiÂłujÂą budziĂŚ ich sumienia! WidzÂąc zwiastun programu katolickiego, zmieniajÂą kanaÂł, jak podczas emisji reklam. Zaledwie co dwudziesty sÂłucha katolickiego radia, chociaÂż moÂżna wybieraĂŚ miĂŞdzy rĂłÂżnymi stacjami.

Po stronie twĂłrcĂłw i decydentĂłw mediĂłw katolickich jednym z przejawĂłw grzechu pierworodnego jest zapewne odwieczne napiĂŞcie miedzy hierarchiÂą i charyzmatem w KoÂściele. Dzisiejsza podejrzliwoÂśĂŚ niektĂłrych hierachĂłw wobec oddolnych inicjatyw medialnych, ktĂłrych przykÂładem jedynie sÂą media o. Tadeusza Rydzyka, nie jest niczym nowym wobec trudnoÂści, z ktĂłrymi zmagaÂł siĂŞ w swoim czasie Âśw. Maksymilian czy bÂł. ks. KÂłopotowski. Dobre media zawsze tworzÂą ludzie z charyzmatem. A charyzmatyk jest wyzwaniem: szansÂą albo utrapieniem.

Do sukcesu katolickich mediĂłw bardziej niÂż pieniĂŞdzy potrzeba, moim zdaniem, nawrĂłcenia ich odbiorcĂłw, twĂłrcĂłw i decydentĂłw.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/P/PR/idziemy201138_wstepniak.html
.............................................................

Przed nami Rok Ks. Piotra Skargi

Abp JĂłzef Michalik objÂąÂł patronatem wydarzenia zwiÂązane z Rokiem Ks. Piotra Skargi. Sejm przyjÂąÂł w piÂątek uchwaÂłĂŞ o ustanowieniu roku 2012 Rokiem Janusza Korczaka, JĂłzefa Ignacego Kraszewskiego i ks. Piotra Skargi.

„ChĂŞtnie obejmĂŞ honorowym patronatem wydarzenia zwiÂązane z Rokiem Ks. Piotra Skargi, gdyÂż ufam, Âże bĂŞdÂą one dobrÂą okazjÂą zarĂłwno do przypomnienia postaci wielkiego kapÂłana i zakonnika kochajÂącego czÂłowieka i KoÂściĂłÂł, jak i uczenia stylu przejrzystoÂści i odwagi w obronie praw BoÂżych" - napisaÂł przewodniczÂący Episkopatu abp JĂłzef Michalik w liÂście do o. Tomasza Kota, przeÂłoÂżonego prowincji wielkopolsko-mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego.

W przyszÂłym roku minie 400 lat od Âśmierci ks. Piotra Skargi. ByÂł on kaznodziejÂą Zygmunta III Wazy, rektorem Kolegium JezuitĂłw w Wilnie, pierwszym rektorem Uniwersytetu WileĂąskiego, zaÂłoÂżycielem kolegiĂłw jezuickich w PoÂłocku, Rydze i Dorpacie. W Krakowie zainicjowaÂł dziaÂłalnoÂśĂŚ charytatywnÂą kilku instytucji (Bank PoboÂżny, Arcybractwo MiÂłosierdzia, Komora Potrzebnych). ByÂł autorem wielu ksiÂąÂżek, w tym czytanych do dziÂś „ÂŻywotĂłw ÂświĂŞtych", i kazaĂą, z czego najbardziej znane sÂą „Kazania sejmowe". Ks. Skarga zmarÂł 27 wrzeÂśnia 1612 r. w Krakowie i zostaÂł pochowany w tamtejszym koÂściele Âśw. Piotra i PawÂła.

W uchwale dotyczÂącej ustanowienia Roku Ks. Piotra Skargi napisano: „ZapisaÂł siĂŞ na kartach historii jako czoÂłowy polski przedstawiciel kontrreformacji, filantrop oraz ten, ktĂłry w trosce o ojczyznĂŞ miaÂł odwagĂŞ nazwaĂŚ po imieniu najwiĂŞksze polskie przywary. NawoÂływaÂł do zmian postaw rzÂądzÂących, do reform, by nie doprowadziĂŚ Rzeczypospolitej do upadku". PrzyjĂŞtÂą 16 wrzeÂśnia 2011 r. uchwaÂłĂŞ przygotowaÂła sejmowa Komisja Kultury i ÂŚrodkĂłw Przekazu.

http://jmichalik.episkopat.pl/wydarzenia/3963.1,Przed_nami_Rok_Ks_Piotra_Skargi.html
............................................................
O rodzinie

KaÂżdy czÂłowiek ma prawo do rodziny dobrej, zdrowej, gdzie czuje siĂŞ bezpiecznie i dokÂąd chĂŞtnie wraca, aby regenerowaĂŚ siÂły do realizowania swych zadaĂą.

Pierwszym warunkiem, ktĂłry umoÂżliwia rodzinie speÂłnienie swoich zadaĂą, jest jej staÂłoÂśĂŚ. Bez mocnej jednoÂści i staÂłoÂści maÂłÂżonkĂłw, zabraknie poczucia bezpieczeĂąstwa im samym i ich dzieciom. [...] Nienaruszalne poczucie staÂłoÂści naszych zasad jest nie tylko gwarancjÂą porzÂądku miĂŞdzy ludÂźmi, ale i wprowadza czÂłowieka w Âświat transcendencji, w nadprzyrodzonoÂśĂŚ Boga, ktĂłry jest staÂły, niezmienny.

Drodzy Bracia i Siostry, maÂłÂżeĂąstwo to nie jest eksperyment, ktĂłry przeprowadza siĂŞ na swoim sercu i na uczuciach swego wspĂłÂłmaÂłÂżonka lub swego dziecka, przez rok czy dwa. [...] ÂŚmierciÂą koĂączy siĂŞ kaÂżde nieuczciwe eksperymentowanie.

Wiara jest w stanie rozbiĂŚ faÂłszywe i negatywne poglÂądy na maÂłÂżeĂąstwo. MiÂłoÂśĂŚ pomoÂże wypeÂłniĂŚ zdrowÂą, radosnÂą treÂściÂą zwiÂązek maÂłÂżeĂąski, zbudowany na wiernoÂści prawom BoÂżym. PamiĂŞtajmy, Âże w trudnych sytuacjach, sÂą tylko trudne rozwiÂązania. Przykazania BoÂże sÂą niekiedy wymagajÂące, ale im twardszy grunt, na ktĂłrym budujemy nasz dom, tym mocniejsza budowla [...]

ChciaÂłbym jeszcze skierowaĂŚ sÂłowo do tych wszystkich, ktĂłrym maÂłÂżeĂąstwo siĂŞ nie udaÂło. Wielu z nich Âżyje samotnie, zachowujÂąc wiernoÂśĂŚ danemu sÂłowu i wiernoÂśĂŚ BoÂżemu przykazaniu. StajÂą siĂŞ w ten sposĂłb cichymi Âświadkami Ewangelii. CeĂącie sobie tĂŞ drogĂŞ, bo jest ona pokornym wypeÂłnieniem przykazaĂą BoÂżych, jest drogÂą wiernoÂści sumieniu i doprowadzi nas do zbawienia.

SÂą teÂż ludzie, [...] ktĂłrzy po nieudanym maÂłÂżeĂąstwie zwiÂązali siĂŞ z innym czÂłowiekiem, a dziÂś, mimo odczuwanego niepokoju sumienia, nie majÂą doÂśĂŚ siÂły albo teÂż, ze wzglĂŞdu na nowÂą sytuacjĂŞ (wychowanie dzieci), nie widzÂą moÂżliwoÂści natychmiastowego rozwiÂązania i trwajÂą w zwiÂązku niesakramentalnym, nie mogÂąc przystĂŞpowaĂŚ do Komunii ÂświĂŞtej. JakÂże czĂŞsto bolejÂą nad tym stanem rzeczy! Ich duchowa rozterka i wewnĂŞtrzne zmaganie niech stanie siĂŞ drogÂą do pogÂłĂŞbienia wiary w miÂłosierdzie BoÂże.

WspĂłÂłczujemy Wam szczerze, ale prosimy, waszym myÂśleniem i mowÂą nie zacierajcie rĂłÂżnicy miĂŞdzy BoÂżym nakazem i ludzkÂą sÂłaboÂściÂą. Raczej Wasz wewnĂŞtrzny bĂłl niech bĂŞdzie potwierdzeniem wartoÂści sumienia, ktĂłre szuka prawdy i strzeÂże jej nawet wbrew sobie. Zachowajcie wiarĂŞ i tym gorĂŞcej i czĂŞsto mĂłdlcie siĂŞ wspĂłlnie w waszym nowym krĂŞgu rodzinnym o pomoc BoÂżÂą. A przyjdzie czas, Âże miÂłosierdzie BoÂże i w waszym Âżyciu okaÂże siĂŞ wiĂŞksze niÂż nasze grzechy. SÂą sytuacje, Âże bÂłĂŞdy czy nieumiejĂŞtnoÂści ludzkie moÂże naprawiĂŚ tylko BĂłg. CzÂłowiek powinien byĂŚ zawsze gotowy do wspĂłÂłpracy z Nim.

[Fragmenty listu pasterskiego Metropolity Przemyskiego na TydzieĂą MiÂłosierdzia z dnia 2 paÂździernika 1994 r. ]

Zob. teÂż: CaÂły dokument

http://jmichalik.episkopat.pl/dokumenty/3138.1,Wiara_i_milosc_pomoze_rodzinie.html

ScaliÂłem posty
Darek

ZamyÂśleni

O rodzinie

KaÂżdy czÂłowiek ma prawo do rodziny dobrej, zdrowej, gdzie czuje siĂŞ bezpiecznie i dokÂąd chĂŞtnie wraca, aby regenerowaĂŚ siÂły do realizowania swych zadaĂą.

OtwieraĂŚ siĂŞ na media

Trzeba siĂŞ dzisiaj bezwzglĂŞdnie otwieraĂŚ na media. To jest Âśrodek komunikacji, czyli kontaktu z drugim czÂłowiekiem.

MieĂŚ czas dla dziecka

Dziecko trzeba traktowaĂŚ jako czÂłowieka peÂłnego. Trzeba widzieĂŚ w nim partnera rozmowy.

WspĂłlnoty mÂłodzieÂżowe

Wydaje siĂŞ, Âże na mÂłodzieÂżowe poszukiwania „mistrzĂłw" i autorytetĂłw KoÂściĂłÂł musi odpowiedzieĂŚ prĂłbÂą wprowadzenia w solidnÂą formacjĂŞ intelektualno-duchowÂą, ktĂłra zachĂŞci do siĂŞgania po uniwersalizm chrzeÂścijaĂąski.

SzkoÂła i wychowanie

Warto tak wychowywaĂŚ naszych synĂłw i cĂłrki, aby umiaÂły dzieliĂŚ siĂŞ swymi zdobyczami i swoim czasem z innymi. To oni bowiem tworzÂą wizerunek Polaka i polskiej rodziny na dzisiejsze czasy.

U Matki BoÂżej

Nasza poboÂżnoÂśĂŚ, nasza modlitwa, nasza obecnoÂśĂŚ przed MatkÂą BoÂżÂą jest czĂŞÂściÂą naszej wiary.

O mÂłodych

Nie moÂżna przeoczyĂŚ faktu, iÂż tysiÂące mÂłodzieÂży gromadzi siĂŞ na modlitewnych spotkaniach braci z Taizè (...) i z entuzjazmem wypeÂłnia place na zaproszenie Jana PawÂła II.

WstÂąpiĂŚ do szkoÂły Maryi

Tak jak nasz lud, kochamy MaryjĂŞ, kochamy MatkĂŞ Pana, bo wiemy, Âże najlepsza droga pogÂłĂŞbienia naszej wiary, to wstÂąpienie do szkoÂły maryjnej, to ta duchowa i fizyczna pielgrzymka przed Jej obraz.

ÂŻyciodajne ÂźrĂłdÂła
Czas na refleksjĂŞ i modlitwĂŞ pomoÂże ludziom zatrzymaĂŚ siĂŞ i pomoÂże ÂżyĂŚ piĂŞkniej i radoÂśniej takÂże na co dzieĂą.

Pielgrzymka szkoÂłÂą wiary
Pielgrzymka to wielka szkoÂła charakteru, wielka szkoÂła czÂłowieczeĂąstwa...

W intencji trzeÂźwoÂści

Warto i trzeba podjÂąĂŚ wysiÂłek Âżycia w trzeÂźwoÂści, pochwaÂły dla nowych zwyczajĂłw bezalkoholowych, radosnej zabawy, goÂścinnoÂści bez wĂłdki, trzeÂźwego wesela.

Na wakacje

PamiĂŞtajmy, Âże okres wakacji nie zwalnia nas, ani naszych dzieci, ani naszych goÂści od obowiÂązkĂłw sumienia, od niedzielnej Mszy ÂświĂŞtej, od przykazania szacunku dla starszych i rodzicĂłw, od obowiÂązku zachowania czystoÂści i wszystkich piĂŞknych BoÂżych przykazaĂą.

ÂŻycie jest ÂświĂŞte

NajwiĂŞkszym orĂŞdownikiem prawdy o obronie Âżycia jest Chrystus, przypominajÂący o obowiÂązku zachowania wszystkich BoÂżych PrzykazaĂą.

O Komunii ÂŚwiĂŞtej

Ci wszyscy, ktĂłrzy nie mogÂą przystĂŞpowaĂŚ do sakramentalnej Komunii Âśw., niech siĂŞ czujÂą w jednoÂści KoÂścioÂła, niech kontaktujÂą siĂŞ z Chrystusem przez komuniĂŞ pragnienia, komuniĂŞ duchowej tĂŞsknoty...

Nauka KoÂścioÂła jest wymagajÂąca

PrzestaĂąmy wreszcie baĂŚ siĂŞ byĂŚ dobrzy i uczciwi! PrzestaĂąmy wstydziĂŚ siĂŞ naszej wiary i naszego chrztu. Zacznijmy mĂłwiĂŚ i dziaÂłaĂŚ zgodnie z naukÂą Ewangelii i krzyÂża.

Duchu ÂŚwiĂŞty przyjdÂź!

WielkÂą gÂłĂŞbiĂŞ BoÂżej wszechmocy odkrywam w codziennej modlitwie do Ducha ÂŚwiĂŞtego, ktĂłrego Jezus wysÂłuÂżyÂł i daÂł KoÂścioÂłowi, czyli nam, sÂłabym ludziom.

Triumf pokory

WielkoÂśĂŚ KsiĂŞdza Jerzego pÂłynie z tego, Âże to byÂł czÂłowiek prostej, Âżywej wiary, Âże to byÂł czÂłowiek, ktĂłry ÂżyÂł naukÂą kard. Stefana WyszyĂąskiego i Jana PawÂła II - naukÂą KoÂścioÂła.

O poboÂżnoÂści Maryjnej

PoboÂżnoÂśĂŚ Maryi jest w KoÂściele nieustannie bardzo waÂżna i twĂłrcza. Ze szkoÂły Maryjnej duchowoÂści wyszli wszyscy ÂświĂŞci. TakÂże ÂświĂŞci naszych czasĂłw.

Na DzieĂą Matki

Bez matki nie da siĂŞ odrodziĂŚ oblicza rodziny. Bez polskich matek nie da siĂŞ odrodziĂŚ Polski - duchowo, moralnie, spoÂłecznie ...

O powoÂłaniu kapÂłaĂąskim

Nie ma na Âświecie misji piĂŞkniejszej i godniejszej jak posÂługiwanie w BoÂżym imieniu ...

http://jmichalik.episkopat.pl/varia/zamyslenia/3743.1,Swieto_Milodzierdzia_Bozego.html
................................
WiĂŞÂźniĂłw nawiedzaĂŚ

Urszula Buglewicz

DziaÂłania duszpasterskie, jakimi objĂŞte sÂą osoby pozbawione wolnoÂści, znajdujÂą siĂŞ w obszarze dziaÂłaĂą penitencjarnych. Wprawdzie w Kodeksie karnym wykonawczym, ktĂłry stanowi podstawowy dokument regulujÂący status wiĂŞÂźniĂłw w zakÂładach karnych i aresztach Âśledczych, nie mĂłwi siĂŞ wprost o oddziaÂływaniu religijnym, ale art. 38 mĂłwi o wspĂłÂłdziaÂłaniu ze spoÂłeczeĂąstwem w procesie readaptacji skazanych. Na pierwszym miejscu wymienia siĂŞ KoÂścioÂły i zwiÂązki wyznaniowe. Obecnie w Polsce jest ok. 230 ksiĂŞÂży i zakonnikĂłw, ktĂłrzy peÂłniÂą posÂługĂŞ kapelanĂłw wiĂŞziennych. Ich pracĂŞ wspomaga rzesza ludzi dobrej woli, modlÂąc siĂŞ i podejmujÂąc konkretne dziaÂłania na rzecz osadzonych. Wielu z nich to czÂłonkowie „Bractwa WiĂŞziennego”.

Najlepszy przewodnik

– Do wiĂŞzienia przychodzÂą osoby wyalienowane i wyjaÂłowione religijnie. Nie ma wiĂŞc dla nich lepszego przewodnika niÂż kapÂłan – mĂłwi w wywiadzie dla „Niedzieli” pÂłk Jerzy NikoÂłajew, dyrektor OkrĂŞgowego Inspektoratu SÂłuÂżby WiĂŞziennej w Lublinie. Jego zdaniem, problemem ludzi, ktĂłrzy trafiajÂą do wiĂŞzienia, jest ich maÂła wiara. – Do kapelanĂłw zwracajÂą siĂŞ osoby, ktĂłre Boga w swoim Âżyciu tak naprawdĂŞ nigdy nie odnalazÂły. ÂŚrodowiska, z ktĂłrych pochodzÂą, czĂŞsto sÂą tak zaniedbane pod wzglĂŞdem duchowym i uczuciowym, ÂżyjÂą w odrzuceniu wszelkich spoÂłecznych zasad i norm, Âże dopiero pobyt w wiĂŞzieniu skÂłania ich do gÂłĂŞbszej refleksji – wyjaÂśnia. – Im prĂŞdzej ksiÂądz dotrze do wiĂŞÂźnia, tym wiĂŞksza szansa, Âże czas tu spĂŞdzony bĂŞdzie spoÂżytkowany godnie.
Przemiany ustrojowe, jakie dokonaÂły siĂŞ w Polsce po 1989 r., sprawiÂły, Âże wiĂŞzienia przestaÂły byĂŚ instytucjÂą zamkniĂŞtÂą. – KiedyÂś nikt nie miaÂł prawa wejÂśĂŚ do wiĂŞzienia, a Âżycie za kratami miaÂło swĂłj wÂłasny, zamkniĂŞty rytm – mĂłwi ks. MirosÂław Flak, kapelan Aresztu ÂŚledczego w Lublinie i archidiecezjalny referent ds. duszpasterstwa w zakÂładach karnych i aresztach Âśledczych. – Pierwsze przeobraÂżenia dokonaÂły siĂŞ w czasie stanu wojennego, gdy wÂśrĂłd osadzonych byÂło wielu wiĂŞÂźniĂłw politycznych, ktĂłrzy domagali siĂŞ obecnoÂści kapÂłana. Po zmianach ustrojowych nastaÂł czas wielkich akcji. WiĂŞzienia odwiedzali nie tylko kapÂłani rĂłÂżnych wyznaĂą, ale takÂże aktorzy i piosenkarze, ktĂłrzy przez swoje wystĂŞpy artystyczne prowadzili resocjalizacjĂŞ.
Praca kapelanĂłw nie ma znamion akcyjnoÂści, ale jest pracÂą staÂłÂą, nakierowanÂą na przemianĂŞ i nawrĂłcenie konkretnej osoby, ktĂłra w swoim Âżyciu pogubiÂła siĂŞ, a przebywajÂąc za kratami, ponosi karĂŞ za swoje czyny. O pomoc osĂłb Âświeckich w pracy z wiĂŞÂźniami zwrĂłciÂł siĂŞ Naczelny Kapelan WiĂŞziennictwa RP ks. Jan Sikorski, ktĂłrego najbliÂższÂą wspĂłÂłpracownicÂą byÂła Janina (Nina) Szweycer-GrupiĂąska (1914-94), wspĂłÂłzaÂłoÂżycielka i pierwszy prezes „Bractwa WiĂŞziennego”.

Gotowi nieÂśĂŚ pomoc

– W codziennej pracy pomagajÂą nam czÂłonkowie „Bractwa WiĂŞziennego”, ktĂłre swojÂą gÂłĂłwnÂą siedzibĂŞ ma w Warszawie, ale oddziaÂły terenowe znajdujÂą siĂŞ w wielu miastach Polski – mĂłwi ks. Flak. – MogÂą do niego naleÂżeĂŚ odpowiednio przygotowani wierni. SpecyfikÂą lubelskiego Âśrodowiska jest duÂży udziaÂł studentĂłw w pracy wolontariackiej. Zasadniczo kaÂżda osoba, ktĂłra chce odpowiedzieĂŚ na wezwanie Chrystusa: „ByÂłem w wiĂŞzieniu, a przyszliÂście do Mnie” (Mt 25, 36), moÂże w szeregach Bractwa odnaleÂźĂŚ miejsce dla siebie.
GÂłĂłwnym celem dziaÂłalnoÂści „Bractwa WiĂŞziennego” jest niesienie osadzonym szeroko rozumianej pomocy ewangelicznej, terapeutycznej i socjalnej. W tej Âżmudnej pracy mogÂą odnaleÂźĂŚ siĂŞ m.in. osoby uformowane duchowo w rĂłÂżnych wspĂłlnotach i grupach modlitewnych, wprowadzone do pracy wolontariackiej przez kapelana danego zakÂładu karnego. Dla chĂŞtnych organizowane sÂą specjalne szkolenia, na ktĂłrych omawiane sÂą sprawy zwiÂązane m.in. z regulaminem i bezpieczeĂąstwem. – Kapelan odpowiada za duchowe przygotowanie kandydata, zaÂś sÂłuÂżby wiĂŞzienne i dziaÂł ochrony zajmujÂą siĂŞ wprowadzeniem procedur zwiÂązanych z wymogami bezpieczeĂąstwa – wyjaÂśnia ksiÂądz kapelan.
– Ci ludzie potrzebujÂą zwykÂłej rozmowy – mĂłwi Paulina KamiĂąska, studentka V roku psychologii na KUL-u, ktĂłra przygotowuje siĂŞ do pracy psychologa wiĂŞziennego. – Osadzeni potrzebujÂą kontaktĂłw miĂŞdzy sobÂą, ale takÂże z osobami z zewnÂątrz, ktĂłre po prostu zechcÂą ich wysÂłuchaĂŚ. Bo trafiajÂąc do wiĂŞzienia, zawsze traci siĂŞ grunt pod nogami. – Zdarza siĂŞ, Âże w wiĂŞzieniach sÂą i tacy, ktĂłrzy sÂą przestĂŞpcami z wyboru, jednak w naszej pracy nigdy nie patrzymy na „masĂŞ”, ale staramy siĂŞ dostrzec konkretnego czÂłowieka – wyjaÂśnia ks. Flak.

W wiĂŞÂźniu dostrzec czÂłowieka

GÂłĂłwnym obszarem dziaÂłaĂą kapelana jest sprawowanie sakramentĂłw: celebracja Mszy Âśw., sÂłuchanie spowiedzi, przygotowanie osadzonych do przyjĂŞcia sakramentu bierzmowania, a takÂże gÂłoszenie sÂłowa BoÂżego. – WiĂŞÂźniowie najbardziej potrzebujÂą indywidualnych rozmĂłw. Wiele z nich koĂączy siĂŞ katechezÂą, przystÂąpieniem do sakramentu pokuty, a w konsekwencji nawrĂłceniem – ocenia kapelan. – RozmawialiÂśmy z 18-letniÂą dziewczynÂą, ktĂłra opowiedziaÂła swojÂą okrutnÂą historiĂŞ. Od dziecka widziaÂła tylko przemoc i w konsekwencji sama staÂła siĂŞ wspĂłÂłsprawcÂą przemocy. ChciaÂła komuÂś o tym opowiedzieĂŚ, wyÂżaliĂŚ siĂŞ – opowiada Paulina, majÂąc przy tym mnĂłstwo pomysÂłĂłw, jak moÂżna realnie pomĂłc tej dziewczynie i innym osadzonym. PodstawÂą takich dziaÂłaĂą jest odpowiednie „widzenie” czÂłowieka. – KiedyÂś kapelan z IÂławy dzieliÂł siĂŞ swoim doÂświadczeniem, mĂłwiÂąc, Âże on w ogĂłle nie pyta osadzonych, za co sÂą skazani. Po prostu patrzy na czÂłowieka – mĂłwi ks. Flak.
WiĂŞÂźniowie zazwyczaj sÂą ludÂźmi przeklĂŞtymi przez spoÂłeczeĂąstwo, raz na zawsze ocenionymi negatywnie, wykluczonymi ze swoich rodzin i Âśrodowisk, pozbawionymi kontaktĂłw z najbliÂższymi. – IdÂąc do wiĂŞzienia, staram siĂŞ pamiĂŞtaĂŚ sÂłowa Jana PawÂła II, ktĂłry do wiĂŞÂźniĂłw w PÂłocku mĂłwiÂł, Âże sÂą osadzeni, ale nie potĂŞpieni, Âże zawsze majÂą moÂżliwoÂśĂŚ nawrĂłcenia – mĂłwi ksiÂądz kapelan. – Po 9 latach pracy widzĂŞ, Âże dla wielu osadzonych sam czyn przestĂŞpczy jest karÂą. SpotkaÂłem kiedyÂś kobietĂŞ, ktĂłra odbywaÂła karĂŞ za zabĂłjstwo. Jednak na poczÂątku dziwnie siĂŞ zachowywaÂła: byÂła grubiaĂąska, zdawaÂła siĂŞ w ogĂłle nie przejmowaĂŚ tym, co zrobiÂła, wypychaÂła z pamiĂŞci dokonanÂą zbrodniĂŞ. Dopiero po dÂłuÂższym czasie przyznaÂła siĂŞ przed sobÂą do popeÂłnienia zbrodni, zaczĂŞÂła ÂżaÂłowaĂŚ, a owocem przemiany byÂło m.in. przeproszenie rodziny.
Dla kapelanĂłw i wolontariuszy posÂługujÂących w wiĂŞzieniach kaÂżdy dzieĂą przynosi kolejne dowody na to, Âże „gdzie wzmĂłgÂł siĂŞ grzech, tam jeszcze obficiej rozlaÂła siĂŞ Âłaska”.
– Jestem przekonany, Âże wielu przestĂŞpcĂłw doÂświadcza gÂłĂŞbokiej przemiany Âżycia. Dla wielu z nich wiĂŞzienie jest miejscem wybawienia, bo przerywa ÂłaĂącuch przestĂŞpstw, daje moÂżliwoÂśĂŚ zatrzymania siĂŞ i poprawy – zapewnia ks. MirosÂław. Dlatego tak waÂżne sÂą rozmowy indywidualne z wiĂŞÂźniami, w czasie ktĂłrych nie muszÂą oni chowaĂŚ siĂŞ za rĂłÂżnymi maskami, udawaĂŚ przed wspĂłÂłwiĂŞÂźniami nieczuÂłych „twardzieli”. – My teÂż jesteÂśmy sÂłabi – mĂłwi ks. Flak. – Podczas pierwszej Mszy Âśw. sprawowanej w wiĂŞzieniu uÂświadomiÂłem sobie, Âże znajdujĂŞ siĂŞ w grupie ok. 30 przestĂŞpcĂłw i po prostu zaczÂąÂłem siĂŞ baĂŚ. W czasie sprawowania Liturgii powiedziaÂłem do nich, Âże chyba nie skoĂączĂŞ tej Mszy Âśw., bo siĂŞ ich bojĂŞ. Oni zaczĂŞli siĂŞ ÂśmiaĂŚ, mĂłwiÂąc, Âże przecieÂż nic mi nie zrobiÂą. A ja, nawet o tym nie wiedzÂąc, przyznaniem siĂŞ do sÂłaboÂści „kupiÂłem ich”. Bo pokazaÂłem, Âże jestem taki sam jak oni, peÂłen lĂŞku. WiĂŞÂźniowie w wiĂŞkszoÂści tylko udajÂą, Âże sÂą twardzi.
Ze zrozumiaÂłych wzglĂŞdĂłw wielu ludzi boi siĂŞ przestĂŞpcĂłw, ale tylko niewielu dostrzega, Âże sÂą to sÂłabe, poranione osoby, oczekujÂące wsparcia. Bo kaÂżdy czÂłowiek potrzebuje kogoÂś, kto go wysÂłucha i zrozumie. – WiĂŞÂźniowie nie sÂą straszni. To przecieÂż zwykli ludzie. I wcale nie trzeba byĂŚ bohaterem, by siĂŞ z nimi spotkaĂŚ. Wystarczy odrobina chĂŞci i postawa, w ktĂłrej nie ma nic z poczucia wyÂższoÂści – zapewnia Paulina.

Miejsce dla kaÂżdego

– WchodzÂąc do wiĂŞzienia, najpierw widziaÂłem kraty, mury, cele, a teraz widzĂŞ tylko ludzi, ktĂłrzy przez mojÂą posÂługĂŞ doÂświadczajÂą Pana Boga. I coraz mocniej dostrzegam, Âże wÂłaÂśnie w tym miejscu „rozlewa siĂŞ Âłaska” – zapewnia ks. MirosÂław. Podobnie odczuwajÂą trzy maÂłÂżeĂąstwa z Drogi Neokatechumenalnej, ktĂłre od 9 lat sÂą czĂŞstymi goÂśĂŚmi w lubelskim areszcie. Za zgodÂą ordynariusza w wiĂŞzieniu powstaÂła bowiem wspĂłlnota, w ktĂłrej regularnie gÂłoszone sÂą katechezy. – Jest to wspĂłlnota specyficzna, bo charakteryzuje siĂŞ duÂżÂą rotacjÂą siĂłstr i braci. Jedni wiĂŞÂźniowie wracajÂą do domĂłw, inni sÂą przenoszeni do nowych miejsc odosobnienia. NaszÂą wielkÂą radoÂściÂą sÂą ci, ktĂłrzy po wyjÂściu na wolnoÂśĂŚ kontynuujÂą swoje spotkanie z Bogiem w parafialnych wspĂłlnotach Drogi – opowiada ks. Flak. ZresztÂą, takim zakorzenionym w Drodze osobom Âłatwiej jest odnaleÂźĂŚ swoje miejsce w odzyskanym Âżyciu. WspĂłlnota troszczy siĂŞ bowiem takÂże o to, by „syn marnotrawny” miaÂł gdzie mieszkaĂŚ i za co ÂżyĂŚ, aby nie miaÂł powodĂłw do powrotu na drogĂŞ przestĂŞpstwa.
– Czasem naprawdĂŞ nie potrzeba wiele, by odrzucony przez najbliÂższych czÂłowiek wrĂłciÂł do Âświata przestĂŞpczego. Jedynego, gdzie zawsze jest chĂŞtnie widziany – ubolewa kapelan. – Niestety, w Polsce sÂą tylko trzy domy (w GdaĂąsku, we WrocÂławiu i w Warszawie), gdzie wiĂŞÂźniowie mogÂą siĂŞ zatrzymaĂŚ po wyjÂściu na wolnoÂśĂŚ. A wielu z nich tak naprawdĂŞ nie ma dokÂąd wracaĂŚ.
KaÂżda pomoc jest cenna. Wiele wspĂłlnot i osĂłb wspomagajÂących pracĂŞ kapelanĂłw organizuje np. zbiĂłrki ksiÂąÂżek, rĂłÂżaĂącĂłw i medalikĂłw, ktĂłrych zawsze w wiĂŞzieniach brakuje. Inni gromadzÂą Âśrodki na paczki dla osadzonych, ale takÂże dla rodzin osĂłb odbywajÂących karĂŞ, czĂŞsto pozbawionych ÂśrodkĂłw do Âżycia. Przede wszystkim jednak nie moÂżna zapominaĂŚ o modlitwie zanoszonej przez wspĂłlnoty Legionu Maryi czy Rycerstwa Niepokalanej. Wielu chorych swoje cierpienia ofiarowuje w intencji nawrĂłcenia grzesznikĂłw, czĂŞsto konkretnych osĂłb. – Gdy idĂŞ do chorych, proszĂŞ ich, by modlili siĂŞ za wiĂŞÂźniĂłw. Modlitwa zawsze przynosi owoce – zapewnia ks. MirosÂław Flak. I serdecznie prosi, by kaÂżdy, kto usÂłyszy w sercu wezwanie, by „wiĂŞÂźniĂłw nawiedzaĂŚ”, nie lĂŞkaÂł siĂŞ wypeÂłniĂŚ miÂłosiernego uczynku.

Duszpasterstwo wiĂŞzienne
Duszpasterstwo wiĂŞzienne w Polsce obchodzi 20-lecie istnienia. W 1989 r. pierwszym naczelnym kapelanem wiĂŞziennictwa zostaÂł mianowany ks. praÂł. dr Jan Sikorski. Od 2001 r. funkcjĂŞ tĂŞ sprawuje ks. praÂł. dr PaweÂł Wojtas. Jest on jednoczeÂśnie asystentem koÂścielnym Stowarzyszenia Ewangelicznej Pomocy WiĂŞÂźniom „Bractwo WiĂŞzienne”.
Obecnie krajowym prezesem Bractwa jest Bernarda Wojtkowska. CzÂłonkowie „Bractwa WiĂŞziennego” docierajÂą do co trzeciego wiĂŞzienia. PrzychodzÂą przede wszystkim z pomocÂą duchowÂą, ale rĂłwnieÂż pomagajÂą w rozwiÂązywaniu konfliktĂłw rodzinnych, organizujÂą pomoc dla dzieci wiĂŞÂźniĂłw i ich rodzin. W miarĂŞ moÂżliwoÂści pomagajÂą swoim podopiecznym takÂże po wyjÂściu na wolnoÂśĂŚ: szukajÂą dla nich mieszkaĂą i pracy, spotykajÂą siĂŞ na modlitwie, umacniajÂą ich na drodze przemiany Âżyciowej. DziĂŞki ich bezinteresownej pracy wielu wiĂŞÂźniĂłw nawraca siĂŞ, a niektĂłrzy podejmujÂą apostolat wÂśrĂłd towarzyszy z celi wiĂŞziennej.
WiĂŞcej o „Bractwie WiĂŞziennym” – na stronie: www.bractwowiezienne.ruchy.opoka.org.pl.

Ja wiem o co Ci chodzi, i zgadzam sie z Twoimi uwagami. Moze byc, ze gdyby nie bylo takiej ilosci zainteresowanych, to na kilu informacjach
zakonczylabym ciagniecie tego tematu.
Przygotowujac temat do wstawienia , czytam go sama dokladnie. Mimo ze jestem katoliczkoa, to o wielu sprawach naprawde nie mialam
pojecia. Te tematy mnie naprawde wciagnely. Kosciol Katolicki w Polsce jest zupelnie inny jak w Niemczech. Koscioly sa otwarte dla ludzi przez caly dzien, zawsze mozna wejsc aby w spokoju i ciszy skontaktowac sie z Bogiem. Ludzi spotykaja rozne sytuacje zyciowe i napewno kontakt
z Bogiem , wiara w pomoc wielu ludziom pomaga w przezyciu tych ciezkich chwil.

Pozdrawiam serdecznie. Rafaela

Ps. Artku, czy mozesz sie wiecej i jasniej wypowiedziec.

===================================================

12:06, 21.09.2011 /tvn24.pl, TVN24
PosÂłanka PiS pisze do proboszczĂłw i prosi o wsparcie
"MAMY OKRES WYBORĂW, A KSIĂÂŻA TO MOI WYBORCY"
TVN24
Maria Nowak, posÂłanka PiS ze ÂŚlÂąska wysÂłaÂła do wszystkich parafii w swoim okrĂŞgu wyborczym list z proÂśbÂą o poparcie "w modlitwach i poprzez wziĂŞcie udziaÂłu w wyborach". Prosi teÂż ksiĂŞÂży o rozdanie jej ulotek wyborczych czÂłonkom grup modlitewnych w parafiach. - To jest mĂłj prywatny list, a ksiĂŞÂża i siostry zakonne to moi wyborcy - mĂłwi Nowak.
W listach, ktĂłre wysÂłaÂła Nowak, posÂłanka podkreÂśla, Âże 9 paÂździernika bĂŞdziemy decydowaĂŚ, o tym "czy naszym krajem rzÂądziĂŚ bĂŞdÂą osoby wierne Ewangelii czy teÂż wpatrzone w ducha liberalizmu i samowoli".

Partia z Torunia na zapleczu PiS
JeÂśli ktoÂś myÂślaÂł, Âże ojciec Tadeusz Rydzyk w czasie tej kampanii wyborczej... czytaj wiĂŞcej »
Nowak dodaje, Âże posÂłankÂą jest od 2001 r. i zawsze gÂłosowaÂła kierujÂąc siĂŞ EwangeliÂą. "ByÂłam przeciwko liberalizacji ustawy antyaborcyjnej, przeciwko legalizacji zwiÂązkĂłw homoseksualnych, przeciwko wprowadzeniu sprzedaÂży alkoholu na stadionach, za wprowadzeniem dania wolnego od pracy w ÂświĂŞto Objawienia PaĂąskiego, za ochronÂą Âżycia od poczĂŞcia do naturalnej Âśmierci" - wylicza.

Dalej posÂłanka "oÂśmiela siĂŞ prosiĂŚ o poparcie tak w modlitwach, jak i poprzez aktywne uczestnictwo w wyborach i oddanie gÂłosu na mnie". Nowak zaÂłÂącza teÂż swoje ulotki wyborcze i prosi o rozdanie ich czÂłonkom grup modlitewnych dziaÂłajÂącym w parafii.

"To teÂż wyborcy"

Reporter TVN24 zapytaÂł posÂłankĂŞ Nowak, czy nie widzi nic niestosownego w prowadzeniu agitacji wÂśrĂłd duchownych. Tym bardziej, Âże Episkopat apelowaÂł, by KoÂściĂłÂł nie braÂł angaÂżowaÂł siĂŞ politycznie.

- To jest mĂłj prywatny list. MĂłwiĂŞ tu o tym co jest dla mnie sprawÂą waÂżnÂą i co dotychczas zrobiÂłam. Ja nie proszĂŞ o Âżadne informowanie z ambony, tylko o modlitwĂŞ. ProÂśba o rozdawanie ulotek, to tylko proÂśba, nie to Âże muszÂą rozdaĂŚ - tÂłumaczy posÂłanka.
Kazania wyborcze tylko dla PiS
Drzwi niektĂłrych wrocÂławskich koÂścioÂłĂłw stojÂą otworem dla kandydatĂłw... czytaj wiĂŞcej »

Jak dodaje, o tym, Âże listy sÂą prywatne Âświadczy fakt, Âże kaÂżdy z nich podpisany jest wÂłasnorĂŞcznie. - Wielu z tych ksiĂŞÂży znam osobiÂście - podkreÂśla.

Listy trafiÂły teÂż do wielu siĂłstr zakonnych. - Siostry prosiÂły, Âżeby im pewne rzeczy przybliÂżyĂŚ, bo nie majÂą nawet czasu, by w tym wszystkim uczestniczyĂŚ. To sÂą teÂż obywatele i majÂą prawo gÂłosowaĂŚ - ucina.

Bez komentarza

DziaÂłalnoÂści Nowak nie chcÂą komentowaĂŚ duchowni. Ks. Krzysztof BÂąk, dyrektor Caritas Archidiecezji Katowickiej, a prywatnie znajomy Nowak, odmĂłwiÂł wypowiedzi na ten temat. PowiedziaÂł jedynie, Âże nie chce siĂŞ tÂłumaczyĂŚ z tego, z kim siĂŞ przyjaÂźni.

Komentarza odmĂłwiÂł teÂż rzecznik kurii katowickiej ks. Artur Stopka.

ZOBACZ LIST POSÂŁANKI NOWAK DO KSIĂÂŻY
http://www.tvn24.pl/-1,1718134,0,1,poslanka-pis-pisze-do-proboszczow-i-prosi-o-wsparcie,wiadomosc.html
.............................................................
05:45, 21.09.2011 /TVN24
Partia z Torunia na zapleczu PiS
"CZARNO NA BIAÂŁYM"
TVN24
JeÂśli ktoÂś myÂślaÂł, Âże ojciec Tadeusz Rydzyk w czasie tej kampanii wyborczej nie udzieli Âżadnej partii swojego bÂłogosÂławieĂąstwa - to byÂł w bÂłĂŞdzie. Redomptorysta z Torunia jest bardzo aktywny, a ostatnio lista - goÂści zapraszanych do jego rozgÂłoÂśni radiowej czy telewizji powiÂązana jest z listÂą wyborczÂą Prawa i SprawiedliwoÂści.
Ojciec Rydzyk wymienia i namaszcza na swojej antenie kandydatĂłw na nowych posÂłĂłw. To gÂłĂłwnie znane twarze, jak byÂłego ministra Âśrodowiska w rzÂądzie PiS Jana Szyszko, byÂłego szefa ABW Bogdana ÂŚwiĂŞczkowskiego, posÂła Zbigniewa GirzyĂąskiego, czy posÂłanki Anny Sobeckiej, ale mĂłwi siĂŞ, Âże w Âśrodowisku zbliÂżonym do Radia Maryja pojawiajÂą siĂŞ teÂż mÂłodzi ludzie. JednÂą z nich ma byĂŚ Ilona Klejnowska - kandydatka PiS do Sejmu i absolwentka uczelni toruĂąskiego redemptorysty.

Ona sama zaprzecza, jakoby dostaÂła siĂŞ na listĂŞ dziĂŞki poparciu o. Rydzyka. - ÂŻeby byÂło jasne - ja uczelni siĂŞ w Âżaden sposĂłb nie wstydzĂŞ i nigdy siĂŞ tego nie wyprĂŞ. To Âże kandydujĂŞ to tylko dlatego, Âże zostaÂła doceniona moja ciĂŞÂżka praca – podkreÂśla.

ZÂły pomysÂł?

RĂłwnieÂż szef partii, JarosÂław KaczyĂąski, zaprzecza jakoby byÂł zaleÂżny od Torunia. Na niedawno postawione pytanie o to, czy i w jakim zakresie ojciec Tadeusz Rydzyk ma wpÂływ na kampaniĂŞ wyborczÂą lub ksztaÂłtowanie list PiS-u odpowiedziaÂł: - Pani redaktor ja na prawdĂŞ mam kÂłopoty z odpowiedziami na pytania, ktĂłre odnoszÂą siĂŞ nie do rzeczywistoÂści, ale do pewnych mitĂłw i stereotypĂłw, no to jest jedno z takich pytaĂą.

Taka reakcja prezesa PiS-u moÂże dziwiĂŚ, zwÂłaszcza gdy patrzy siĂŞ na zdjĂŞcia z lipca z Jasnej GĂłry, gdzie na pielgrzymce Radia Maryja pojawiÂła siĂŞ pokaÂźna delegacja partii z jej szefem na czele.

Z drugiej jednak strony przedwyborcze badania pokazujÂą, Âże chwalenie siĂŞ sojuszem z ojcem dyrektorem to niezbyt dobry pomysÂł. Takie wnioski w PiS-ie wyciÂągniĂŞto juÂż rok temu - w czasie kampanii prezydenckiej.

- Zbyt duÂże zaangaÂżowanie w mediach, czy teÂż zbyt bliska wspĂłÂłpraca z mediami ojca Rydzyka bĂŞdÂą podejrzliwie odbierane przez ten elektorat. Elektorat centrowy, czyli ten niezdecydowany, ktĂłry w ostatniej chwili praktycznie przesÂądza czy odda gÂłos na tĂŞ lub innÂą partiĂŞ – twierdzi PaweÂł Poncyljusz, dziÂś poseÂł PJN, a wĂłwczas wspĂłÂłautor kampanii JarosÂława KaczyĂąskiego.

Bez wyjÂścia

Z drugiej strony Radio Maryja i PiS mogÂą byĂŚ na siebie skazane. Zdaniem publicysty i redaktora naczelnego „Rzeczpospolitej” - PawÂła Lisickiego - po katastrofie smoleĂąskiej partia KaczyĂąskiego i ojciec Rydzyk stali siĂŞ sobie jeszcze bliÂżsi. – To pragnienie wykazania, Âże tam siĂŞ wydarzyÂło coÂś wiĂŞcej niÂż katastrofa – wyjaÂśnia.

- „Nasz Dziennik”, Radio Maryja, czy ojciec Rydzyk stali siĂŞ takimi osobami, ktĂłre przyjĂŞÂły i zaczĂŞÂły propagowaĂŚ coÂś w rodzaju „ideologii smoleĂąskiej”. W oparciu o to nastÂąpiÂło zbliÂżenie przynajmniej z czĂŞÂściÂą PiS-u – analizuje.

http://www.tvn24.pl/12690,1718089,0,1,partia-z-torunia-na-zapleczu-pis,wiadomosc.html

ScaliÂłem posty
Darek

Dziekuje bardzo za wypowiedzenie sie.
Przykro mi bardzo, ale jest tak duzo materialu do przekazania , mysle ze ze bedziecie musieli panowie jeszcze troszke
uzbroic sie w cierpliwosc .
Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie. Rafaela

==========================================

Na drogach posÂługiwania: SÂłowo w trosce o jĂŞzyk

Refleksja o sÂłowie i jĂŞzyku w kontekÂście Listu Pasterskiego KEP "Bezcenne dobro jĂŞzyka ojczystego". Tekst pochodzi z "Niedzieli" nr 7/2010.

Ostatnie listy pasterskie, zarĂłwno ten o rodzinie, jak i o kulturze jĂŞzyka, sprowokowaÂły kilka pozytywnych opinii. Biskupom zaleÂżaÂło na tym, Âżeby list o jĂŞzyku ojczystym ukazaÂł siĂŞ w okresie kolĂŞdowym, bo mĂłgÂł staĂŚ siĂŞ on inspiracjÂą duszpasterskich rozmĂłw kolĂŞdowych, co stworzyÂłoby atmosferĂŞ ÂżyczliwÂą wobec problemĂłw tam poruszonych, czyli odpowiedzialnoÂści za polskÂą kulturĂŞ, zrodzonÂą i pogÂłĂŞbionÂą we wzajemnym zwiÂązku z chrzeÂścijaĂąstwem.

StaraliÂśmy siĂŞ unikaĂŚ sÂłĂłw narzekania, a bardziej zwrĂłciĂŚ uwagĂŞ na inicjatywy podejmowane w trosce o jĂŞzyk. Kto wie, moÂże ten tekst zainspiruje ludzi majÂących w Polsce moÂżliwoÂści i misjĂŞ do podjĂŞcia kolejnych krokĂłw na drodze szerzenia kultury jĂŞzyka, nobilitacji ojczystej mowy... To sÂłowa tworzÂą w nas ten caÂły Âświat pojĂŞciowy, przez ktĂłry prĂłbujemy dochodziĂŚ do budowania hierarchii wartoÂści, do wyrabiania kryteriĂłw smaku artystycznego i wraÂżliwoÂści duchowej. JednoczeÂśnie sÂłowo jest warunkiem kontaktu z drugim czÂłowiekiem. SÂłowo moÂże raniĂŚ, a moÂże ÂłagodziĂŚ relacje, tworzyĂŚ wspĂłlnotĂŞ, jednoÂśĂŚ braterskÂą, moÂże teÂż dzieliĂŚ. CaÂły wewnĂŞtrzny Âświat naszych przeÂżyĂŚ, od tych zwyczajnych, do tych najwyÂższych, transcendentnych, budujemy przez sÂłowa. SÂłowo jest teÂż drogÂą i miejscem kontaktu z Bogiem. Przez przygotowanie „aparatu" intelektualno-uczuciowo-osobowego czÂłowiek dochodzi do gÂłĂŞbi kontaktu z drugim czÂłowiekiem i z wartoÂściami najwyÂższymi, z NieskoĂączonoÂściÂą.

Wydaje siĂŞ, Âże rozejÂście siĂŞ czÂłowieka z TranscendencjÂą, jakkolwiek jÂą rozumiemy, nieuchronnie prowadzi do utraty wiĂŞzi i szacunku dla piĂŞkna jĂŞzyka. Czasy ateistycznego komunizmu doskonale to ujawniÂły, a perspektywa, z jakiej moÂżemy na te czasy spojrzeĂŚ, potwierdza tĂŞ tezĂŞ. JĂŞzyk zostaÂł okaleczony w swoich wartoÂściowych treÂściach, a sÂłowa perÂły zastÂąpiono sÂłowami wytrychami. I okazaÂło siĂŞ, Âże ludzie zaczynajÂą postĂŞpowaĂŚ podobnie. Zamiast uÂżywaĂŚ sÂłĂłw do budowania wspĂłlnoty, jednoÂści, wykorzystujÂą je do dzielenia i rozÂłamĂłw. Warto przeanalizowaĂŚ „Folwark zwierzĂŞcy" Orwella, aby siĂŞ o tym przekonaĂŚ. StÂąd pewnie nie jest bÂłĂŞdem mĂłwiĂŚ o bliskoÂści sÂłĂłw modlitwy ze sÂłowami codziennoÂści.

Oto pewna refleksja, dotyczÂąca giganta sÂłowa - Bernanosa, zanotowana przez jego przyjaciela i czytelnika Hansa Ursa von Balthasara: „WierzÂący Bernanos, ktĂłry codziennie modliÂł siĂŞ na rĂłÂżaĂącu «jak jakaÂś poboÂżna kobiecina» i nigdy nie kÂładÂł siĂŞ spaĂŚ bez odmĂłwienia swojej Komplety, z takÂą samÂą prostotÂą traktowaÂł siebie, jako czÂłonka katolickiego KoÂścioÂła. Ale jest on takÂże - o czym chyba nie trzeba mĂłwiĂŚ - wymagajÂącym synem, ktĂłry nigdy nie ustaje w piĂŞtnowaniu konformizmu, przyzwyczajenia, a nawet dobrodusznoÂści niektĂłrych chrzeÂścijan, uspokojonych swoimi praktykami religijnymi. Desperacko szuka ÂświĂŞtego, ktĂłry nada sens rĂłwnoczeÂśnie jego egzystencji artysty, jak teÂż chrzeÂścijanina: «CzystoÂśĂŚ ludzkiego piĂŞkna spotyka siĂŞ z nadprzyrodzonym piĂŞknem»".

Wielu zwraca dzisiaj uwagĂŞ, Âże nastĂŞpuje dewaluacja sÂłowa - Âże zostawia ono pustkĂŞ albo nawet ranĂŞ w relacjach miĂŞdzyludzkich. Nasz jĂŞzyk siĂŞ brutalizuje, wulgaryzuje - to jest zÂły znak. Trzeba wydobywaĂŚ z jĂŞzyka to, co piĂŞkne i dobre. Przenikanie zwrotĂłw obcojĂŞzycznych jest w dzisiejszym Âświecie nieuniknione i nie trzeba siĂŞ tego obawiaĂŚ, choĂŚ naleÂży czuwaĂŚ, Âżeby nie skaziÂły naszego jĂŞzyka.

Na koniec chciaÂłbym zaprotestowaĂŚ przeciw szafowaniu pojĂŞciami kultury wysokiej w odrĂłÂżnieniu od tej jakoby przeznaczonej dla warstw niÂższych. To bardzo niebezpieczny podziaÂł, potĂŞgujÂący rozziew miĂŞdzy tymi, ktĂłrzy jako „kapÂłani jĂŞzyka" majÂą nieÂśĂŚ to, co w nim najpiĂŞkniejsze, wszystkim czÂłonkom ojczyÂźnianej wspĂłlnoty. Uczestnictwo w kulturze to jest przede wszystkim pokora ducha - bez niej nastĂŞpuje zamkniĂŞcie na to, co najwaÂżniejsze w przeÂżyciu kontaktu z piĂŞknem, z prawdÂą, z drugim czÂłowiekiem. KulturĂŞ wysokÂą tworzÂą takÂże ludzie bardzo proÂści, zwyczajni, niekiedy niepeÂłnosprawni - przez swoje postawy w sytuacjach kraĂącowych - czĂŞsto zdumiewajÂący nas swojÂą dojrzaÂłoÂściÂą i autentycznÂą gÂłĂŞbiÂą twĂłrczej kultury. A niszczÂą jÂą niekiedy nieodpowiedzialni twĂłrcy.

Warto jeszcze powiedzieĂŚ sÂłowo o potrzebie szacunku dla ksiÂąÂżki, przytaczajÂąc cytat z ksiÂąÂżki hiszpaĂąskiego pisarza Carlosa Ruiza ZafĂłna „CieĂą wiatru", ktĂłry opowiada o tym, jak ojciec wprowadza syna w Âświat antykwariatu i wypowiada przepiĂŞkne sÂłowa: „To miejsce jest tajemnicÂą i miejscem ÂświĂŞtym. KaÂżda znajdujÂąca siĂŞ tu ksiÂąÂżka, kaÂżdy tom, posiada wÂłasnÂą duszĂŞ. I to zarĂłwno duszĂŞ tego, kto danÂą ksiÂąÂżkĂŞ napisaÂł, jak i dusze tych, ktĂłrzy tĂŞ ksiÂąÂżkĂŞ przeczytali i tak mocno jÂą przeÂżyli, Âże zawÂładnĂŞÂła ich wyobraÂźniÂą. Za kaÂżdym razem, gdy ksiÂąÂżka trafia w kolejne rĂŞce, za kaÂżdym razem, gdy ktoÂś wodzi po jej stronicach wzrokiem, z kaÂżdym nowym czytelnikiem jej duch odradza siĂŞ i staje siĂŞ coraz silniejszy. (...) Kiedy jakaÂś biblioteka przestaje istnieĂŚ, kiedy jakaÂś ksiĂŞgarnia na zawsze zamyka podwoje, kiedy jakaÂś ksiÂąÂżka ginie w otchÂłani zapomnienia, ci, ktĂłrzy znajÂą to miejsce, my, straÂżnicy ich dusz, robimy, co w naszej mocy, aby te bezdomne ksiÂąÂżki trafiÂły tutaj. Bo tutaj ksiÂąÂżki, o ktĂłrych nikt juÂż nie pamiĂŞta, ksiÂąÂżki, ktĂłre zagubiÂły siĂŞ w czasie, ÂżyjÂą nieustajÂącÂą nadziejÂą, Âże pewnego dnia trafiÂą do rÂąk nowego czytelnika, Âże zawÂładnie nimi nowy duch".

http://jmichalik.episkopat.pl/wypowiedzi/2811.1,Na_drogach_poslugiwania_Slowo_w_trosce_o_jezyk.html
..........................................

Jestem pod ogromnym wrazeniem art. " SÂłowo w trosce o jĂŞzyk"
Przepiekny i bardzo wartosciowy list pasterski ktory w bardzo dostepny i madry sposob wyraza co sie stalo w ostatnich latach z mowa polska :

"Wielu zwraca dzisiaj uwagĂŞ, Âże nastĂŞpuje dewaluacja sÂłowa - Âże zostawia ono pustkĂŞ albo nawet ranĂŞ w relacjach miĂŞdzyludzkich. Nasz jĂŞzyk siĂŞ brutalizuje, wulgaryzuje - to jest zÂły znak. Trzeba wydobywaĂŚ z jĂŞzyka to, co piĂŞkne i dobre. Przenikanie zwrotĂłw obcojĂŞzycznych jest w dzisiejszym Âświecie nieuniknione i nie trzeba siĂŞ tego obawiaĂŚ, choĂŚ naleÂży czuwaĂŚ, Âżeby nie skaziÂły naszego jĂŞzyka."

Pozdrawiam serdecznie.Rafaela

ScaliÂłem posty
Darek

Na czas studiowania

Trzeba mieĂŚ oczy, serce i umysÂł otwarte na to, co siĂŞ dzieje wokĂłÂł, na nowÂą rzeczywistoÂśĂŚ, ale siĂŞ niÂą nie przeraÂżaĂŚ...

Abp Michalik o czasie studiĂłw i studentach:

Jak KsiÂądz Arcybiskup zapamiĂŞtaÂł swĂłj czas studiowania?

JM: Dobrze wspominam swoje studia. OdkryÂłem, Âże jeÂśli czÂłowiek daje z siebie wysiÂłek, to nauczy siĂŞ czegoÂś, na czym bĂŞdzie potem siĂŞ opieraÂł, staÂł. Dla mnie czas szkoÂły, studiĂłw seminaryjnych byÂł teÂż okresem nawiÂązywania kontaktĂłw, ktĂłre trwajÂą do dziÂś.

Na co radziÂłby KsiÂądz Arcybiskup zwracaĂŚ uwagĂŞ studentom przy zawiÂązywaniu przyjaÂźni?

JM: Niech bĂŞdÂą bardzo obiektywni i krytyczni w doborze, ale niech jednak szukajÂą tych kontaktĂłw i przyjaÂźni z ludÂźmi. To moÂże nas ubogacaĂŚ lub ÂściÂągaĂŚ w dĂłÂł.

Jak siĂŞ ma zachowaĂŚ mÂłody czÂłowiek rozpoczynajÂący studia - wobec licznych rozrywek, propozycji, ktĂłre oferuje mu Âświat?

JM: Lichy to czÂłowiek, ktĂłry duchowe wartoÂści zostawia na rzecz tych ziemskich. Z drugiej strony nie moÂżna zupeÂłnie lekcewaÂżyĂŚ tych ziemskich, bo widzÂąc tylko jeden kierunek, czÂłowiek zdziwaczeje.

SzczegĂłlnymi studentami sÂą klerycy. Jakich wskazĂłwek na czas bycia w seminarium udzieliÂłby im KsiÂądz Arcybiskup?

JM: Kleryk powinien przede wszystkim wiedzieĂŚ, Âże na niego czekajÂą ludzie. Niech juÂż dziÂś siĂŞ za nich modli - za tych, do ktĂłrych kiedyÂś bĂŞdzie posÂłany. KoÂściĂłÂł potrzebuje maksymalizmu ludzi poÂświĂŞcajÂących siĂŞ Panu Bogu. Niech majÂą odwagĂŞ maksymalnie wymagaĂŚ od siebie i maksymalnie byĂŚ wyrozumiaÂłymi, tolerancyjnymi dla innych; nie akceptujÂąc wad i bÂłĂŞdĂłw, ale prĂłbujÂąc ich pozyskaĂŚ do tego, co dobre. TĂŞ troskĂŞ o tych, ktĂłrzy bĂŞdÂą powierzeni ich opiece powinni zaczynaĂŚ juÂż dziÂś, nie jutro. JuÂż dziÂś powinni sÂłuÂżyĂŚ maksymalnie.

MyÂślĂŞ, Âże najwiĂŞkszym wrogiem szczĂŞÂścia w kapÂłaĂąstwie jest pycha, egoizm, grzech, a najwiĂŞkszym sojusznikiem jest pokora, miÂłoÂśĂŚ konkretna, czysta, ofiarna, wierna; wiara coraz bardziej pogÂłĂŞbiana przez rĂłÂżne okolicznoÂści Âżycia.

Czego ÂżyczyÂłby KsiÂądz Arcybiskup wszystkim rozpoczynajÂącym niebawem studia?

JM: ÂŻeby mieli oczy i serce i umysÂł otwarte na to, co siĂŞ dzieje wokĂłÂł, na nowÂą rzeczywistoÂśĂŚ, w ktĂłrÂą wchodzÂą, ale Âżeby siĂŞ niÂą nie przeraÂżali. ÂŻeby z tym, co dotychczas niosÂą w sobie, umieli wejÂśĂŚ w tĂŞ nowÂą rzeczywistoÂśĂŚ, by to poszerzyĂŚ, pogÂłĂŞbiĂŚ. Niech radoÂśnie, twĂłrczo i piĂŞknie przeÂżywajÂą ten czas. Mimo trudnoÂści, ktĂłrych kaÂżdy przecieÂż doÂświadcza, to siĂŞ na pewno uda!

http://jmichalik.episkopat.pl/varia/zamyslenia/3967.1,index.html

===================================================

ks. Marek Starowieyski
BAÂŚNIE CZY TEOLOGIA W OBRAZACH?

Czytelnik ÂżywotĂłw ÂświĂŞtych, szczegĂłlnie staroÂżytnych i Âśredniowiecznych, spotyka siĂŞ z dziesiÂątkami, a nawet z tysiÂącami cudĂłw. Czyta je z niedowierzaniem wÂłaÂściwym sceptykowi naszego wieku, traktujÂąc je z przymruÂżeniem oka jako pewnego rodzaju skansen religijny. Nie wierzy, Âże mogÂłyby siĂŞ one przydarzyĂŚ ani, tym bardziej, Âże zaistniaÂły. Obydwie wÂątpliwoÂści sÂą naiwne i to z zupeÂłnie rĂłÂżnych powodĂłw
Cuda i sceptycy

Czy naprawdĂŞ nie mogÂły siĂŞ one przydarzyĂŚ? MogÂły, przynajmniej w wielkiej liczbie przypadkĂłw. Nasz sceptyk bowiem z irracjonalnym oporem nie przyjmuje do wiadomoÂści, Âże w czasach wspĂłÂłczesnych majÂą miejsce cuda, najbardziej fantastyczne: temu, kto nie wierzy, polecam jakikolwiek Âżyciorys libaĂąskiego ÂświĂŞtego Gabriela Charbel czy bÂł. Ojca Pio. Cuda te sÂą potwierdzone przez setki ÂświadkĂłw, ktĂłrzy je widzieli lub ich doznali, co moÂżna wyczytaĂŚ z akt ostatnio beatyfikowanych i kanonizowanych bÂłogosÂławionych i ÂświĂŞtych, a zostaÂły sprawdzone gruntownie przez wÂścibskich do granic przyzwoitoÂści lekarzy Kongregacji do Spraw ÂŚwiĂŞtych. Ale o nich z zaÂżenowaniem milczy prasa, takÂże katolicka, z obawy, by nie zostaĂŚ posÂądzonÂą o niepostĂŞpowoÂśĂŚ, naiwnoÂśĂŚ, staroÂświeckoÂśĂŚ, fundamentalizm itd. - Âże uÂżyjĂŞ tego wspĂłÂłczesnego dziennikarsko-teologicznego beÂłkotu.

Tak nastawiony sceptyk wie, Âże cudĂłw nie ma i byĂŚ nie moÂże. Zabiera siĂŞ wiĂŞc do lektury ÂżyciorysĂłw ÂświĂŞtych z uczuciem, z jakim oglÂądamy prymitywne ÂświÂątki, nie bez wzruszenia wspominajÂąc swoje dziecinne modlitwy do anioÂłka czy Âśw. MikoÂłaja.

Ale wspĂłÂłczesny sceptyk ma jeszcze jeden powaÂżny brak: jest realistÂą i nie tylko nie rozumie, ale i nie chce rozumieĂŚ jĂŞzyka symbolu, ktĂłry przez lata byÂł korzeniem i spoiwem Âświata myÂśli europejskiej (i czy tylko?). Symbol bywaÂł dla ludzi Ăłwczesnych bardziej realny niÂż otaczajÂący Âświat materialny i stanowiÂł jego osnowĂŞ, byÂł kluczem do jego rozumienia. Alegoria, symbolika powraca stopniowo, choĂŚ bardzo wolno do Âświata wyposzczonego latami tak zwanej naukowoÂści i racjonalizmu, ktĂłre, mimo poczÂątkowych zasÂług, z wolna wyjaÂłowiÂły myÂśl europejskÂą.

To powiedziawszy moÂżna przystÂąpiĂŚ do sprawy cudĂłw.
JĂŞzyk cudĂłw

Cuda, opisane w Âżyciorysach ÂświĂŞtych, byÂły moÂżliwe, choĂŚ ich weryfikacja historyczna jest obecnie bardzo trudna, o ile w ogĂłle moÂżliwa. Nie traktujmy jednak Ăłwczesnych ludzi jako naiwnych przygÂłupĂłw, ktĂłrzy nic nie rozumieli i w swej naiwnoÂści we wszystko wierzyli. Cuda spotykaÂły siĂŞ ze sprzeciwem Ăłwczesnych sceptykĂłw, przekonywaÂły lub nie (podobnie jak dziÂś) i byÂły w jakiÂś sposĂłb weryfikowane przez ich odbiorcĂłw, choĂŚ dziÂś ta weryfikacja czĂŞsto nam siĂŞ wymyka. Co innego, Âże byÂły epoki, ktĂłre szczegĂłlnie pasjonowaÂły siĂŞ cudami, ale czy i dzisiaj tak nie jest?

A wiĂŞc po pierwsze, cuda miaÂły miejsce, nie moÂżna ich wykluczyĂŚ, choĂŚ bardzo trudno zweryfikowaĂŚ, ktĂłre z "cudownych" wydarzeĂą byÂły nimi naprawdĂŞ.

Ale cuda miaÂły jeszcze inne znaczenie, symboliczne. IstniaÂł bowiem specyficzny jĂŞzyk cudĂłw, ktĂłrego trzeba siĂŞ nauczyĂŚ, bo bez nauczenia siĂŞ go, teksty hagiograficzne stajÂą siĂŞ martwe.
Symbole

Symboli jest wiele. Na przykÂład liczby, czĂŞsto uÂżywane w Biblii, zazwyczaj wyraÂżajÂą nie to, co my w nich widzimy. My widzimy w nich iloÂśĂŚ. Ale jeÂśli Apokalipsa Janowa mĂłwi o 144 000 opieczĂŞtowanych, to nie znaczy to bynajmniej, Âże ma ich byĂŚ tylko tyle, a nie 144 001 lub 143 999, ale Âże liczba zbawionych, czyli opieczĂŞtowanych, jest ogromna. Dochodzi tu jeszcze znaczenie kombinacji ÂświĂŞtej liczby dwanaÂście.

Podobnie rzecz ma siĂŞ z cudami.
BaÂśnie?

Czytamy w Âżyciorysach OjcĂłw Pustyni o zwierzĂŞtach, ktĂłre byÂły im poddane, jak lew ÂświĂŞtemu starcowi Gerazimowi, dowiadujemy siĂŞ o mnichu, ktĂłry na rozkaz swojego mistrza podlewaÂł tak dÂługo suchÂą gaÂłÂąÂź na pustyni, aÂż zakwitÂła. BaÂśnie? Nie, po prostu twierdzenia teologiczne wypowiedziane poprzez obrazy. Spalona pustynia to symbol jaÂłowoÂści mocy szatana, na ktĂłrÂą wychodzÂą mnisi, aby go tam pokonaĂŚ. I oto krĂłlestwo szatana staje siĂŞ, na skutek ich dziaÂłalnoÂści, nowym rajem (neos paradeisos), i podobnie jak w raju, opisanym w KsiĂŞdze Rodzaju, caÂła przyroda staje siĂŞ posÂłuszna czÂłowiekowi. Ten nowy Âświat na pustyni zapoczÂątkowaÂła ÂświĂŞtoÂśĂŚ mnichĂłw. Kij, ktĂłry zakwitÂł jest paradoksalnym symbolem siÂły, pokory i posÂłuszeĂąstwa, tak jak ewangeliczny obraz wiary, ktĂłra przenosi z miejsca na miejsce gĂłry (tu nie mogĂŞ siĂŞ powstrzymaĂŚ, by nie zachĂŞciĂŚ CzytelnikĂłw do lektury zÂłoÂśliwej satyry B. Marshala "Cud Ojca Malachiasza" i zobaczenia, co wynikÂło z dosÂłownego zrozumienia tego wiersza Ewangelii!).
SÂłownik cudĂłw

SÂą jeszcze inne sposoby odczytywania opisĂłw hagiograficznych. Znajdujemy np. opis ÂświĂŞtego, ktĂłry nosi odzieÂż z weÂłny wielbÂłÂądziej i je miĂłd dziki. Znaczy to: jest podobny do Jana Chrzciciela. Kruki przynoszÂą mu chleb - jest nowym Eliaszem. Podobnie odczytujemy cuda dokonywane przez ÂświĂŞtego a modelowane na opisach cudĂłw Chrystusa - mĂłwiÂą one, Âże ÂświĂŞty ten byÂł tak ÂściÂśle zwiÂązany z Chrystusem, Âże czyniÂł cuda podobne do cudĂłw swojego Mistrza. A wiĂŞc czĂŞsto kluczem do zrozumienia tych cudownych wydarzeĂą jest po prostu Biblia.

Posiadamy liczne sÂłowniki symboli liczb, rzeczy, atrybutĂłw ÂświĂŞtych. Jak bardzo potrzebny byÂłby sÂłownik symboliki sytuacji teologicznych.
W poszukiwaniu klucza

Pozostaje jeszcze sens historyczny cudĂłw. MĂłwiÂą nam one bardzo wiele nie tylko o mentalnoÂści tamtych ludzi, ale i o wydarzeniach historycznych. WeÂźmy przykÂład mnichĂłw. Ich Âżywoty czĂŞsto opisujÂą cudowne uzdrowienia przez nich dokonywane. Tu akurat mamy moÂżnoÂśĂŚ konfrontacji z innymi ÂźrĂłdÂłami pisanymi i materialnymi. ZachowaÂło siĂŞ mnĂłstwo opowiadaĂą na temat uzdrowieĂą dokonanych przez mnichĂłw, o ich szpitalach, leprozariach, o zorganizowanych przez nich zakÂładach opieki lekarskiej. Kto wchodziÂł na Âśw. KrzyÂż od SÂłupi, przechodziÂł koÂło polany o nazwie Apteka. Jest ona Âświadectwem plantacji ziĂłÂł leczniczych mnichĂłw benedyktyĂąskich. Opis uzdrowieĂą dokonywanych przez mnichĂłw (niekoniecznie rzeczywistych cudĂłw) jest odbiciem tej ich gorliwej dziaÂłalnoÂści lekarskiej.

Cuda rozmnoÂżenia chleba, rozmnoÂżenia jedzenia, spotykane w Âżywotach ÂświĂŞtych, to nie tylko echo ewangelicznego rozmnoÂżenia chleba, ale wskazanie na tĂŞ rzeczywistoÂśĂŚ, ktĂłrÂą widzimy i dzisiaj w dzieÂłach wielkich ÂświĂŞtych wspĂłÂłczesnych: Âśw. Jana Bosko, JĂłzefa Cottolendo czy bÂł. Alojzego Orione, ktĂłrzy budowali nic nie posiadajÂąc i utrzymywali (i utrzymujÂą) ogromne zakÂłady zdawszy siĂŞ wyÂłÂącznie na OpatrznoÂśĂŚ. I dziÂś moÂżna wiĂŞc nakarmiĂŚ tysiÂące ludzi kilkoma chlebami i rybkami...

OczywiÂście, istniejÂą rĂłwnieÂż niemÂądre Âżyciorysy ÂświĂŞtych (mogĂŞ, niestety, przytoczyĂŚ ich sporÂą liczbĂŞ), ktĂłrych autorzy lubujÂą siĂŞ w opowiadaniu cudĂłw, coraz fantastyczniejszych, (co ma byĂŚ wabikiem dla czytelnika) i swojÂą gÂłupotÂą przypominajÂą niektĂłre ze wspĂłÂłczesnych filmĂłw o rĂłÂżnej maÂści supermenach.

Ale te dobre, piĂŞkne Âżyciorysy ÂświĂŞtych sÂą lekturÂą dla inteligentnych, ktĂłrzy mogÂą je czytaĂŚ, poniewaÂż znajÂą ich jĂŞzyk. Co moÂże zrobiĂŚ niemÂądre odczytywanie jĂŞzyka obrazu, poetyckiego symbolu, niech Âświadczy spĂłr o interpretacjĂŞ pierwszych trzech rozdziaÂłĂłw KsiĂŞgi Rodzaju, wspaniaÂłych i mÂądrych peÂłnych poezji hymnĂłw - traktatĂłw o Âświecie i czÂłowieku, ktĂłre na siÂłĂŞ odczytywano w kluczu przyrodniczym. ByÂło to winÂą nie tylko przyrodnikĂłw rĂłÂżnego autoramentu, ktĂłrzy zabrali siĂŞ do takiej interpretacji KsiĂŞgi Rodzaju, ale i teologĂłw, ktĂłrzy dali siĂŞ w to wciÂągnÂąĂŚ.

Utwory hagiograficzne trzeba czytaĂŚ w tym jĂŞzyku i w tym kluczu, w jakim je pisali ich twĂłrcy, szukaĂŚ tylko tego, co oni chcieli powiedzieĂŚ. Nie naleÂży patrzeĂŚ na nie przez nasze okulary i nasz sposĂłb widzenia. I dopiero wtedy Âżywoty mnichĂłw, "ZÂłota Legenda" i inne dawne teksty o ÂświĂŞtych, przepeÂłnione cudownoÂściÂą zacznÂą do nas przemawiaĂŚ mÂądrym jĂŞzykiem wiary.

ks. MAREK STAROWIEYSKI

Marek Starowiejski - kapÂłan archidiecezji warszawskiej, prof. Uniwersytetu Warszawskiego (Instytut Filologii Klasycznej-literatura chrzeÂścijaĂąska), Papieskiego WydziaÂłu Teologicznego w Warszawie (patrologia), autor wielu ksiÂąÂżek i publikacji poÂświĂŞconych patrologii

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/P/PR/basnie.html

.......................................

ScaliÂłem posty
Darek

Danuta BrĂźll
Czy BĂłg miÂłuje rozwĂłdkĂŞ?

On leczy zÂłamanych na duchu...
Ps 147, 3

Rekolekcje parafialne. Podczas ogÂłoszeĂą ksiÂądz zaprasza na kolejne nauki: dla maÂłÂżeĂąstw, dla narzeczonych, dla mÂłodzieÂży, dla studentĂłw, dla osĂłb stanu wolnego ÂżyjÂących samotnie... ÂŚwietnie. SÂłucham i zastanawiam siĂŞ, do jakiej grupy mam siĂŞ podpiÂąĂŚ? Gdzie znajdĂŞ sÂłowa krzepiÂące dla mnie?

Rekolekcjonista gÂłoÂśno akcentuje: RozwĂłd to tragedia chrzeÂścijanina, to wielkie zÂło wyrzÂądzone wspĂłÂłmaÂłÂżonkom i dzieciom. BolaÂło. Ale siĂŞ z tym zgadzam. MyÂślĂŞ tak samo. Niestety, staÂło siĂŞ. MÂąÂż mnie opuÂściÂł, jestem sama z dzieckiem. I jak tu o sobie myÂśleĂŚ? Jestem stanu wolnego czy nie? Dla jednych tak, dla innych nie. Dla siebie — teÂż nie. Nauka rekolekcyjna dla maÂłÂżeĂąstw jest w moim przypadku nieaktualna. WiĂŞc kim jestem? Kim jestem dla tego zgromadzenia? Wyrzutkiem? TrĂŞdowatÂą? Pod koniec homilii rekolekcjonista nie odpuszcza: Rozwodnik nie ma prawa przystĂŞpowaĂŚ do sakramentu Eucharystii, nie moÂże przyjmowaĂŚ Komunii ÂświĂŞtej! CzujĂŞ, jak krew napÂływa mi do gÂłowy, serce wali z przejĂŞcia jak mÂłotem, w oczach pojawiajÂą siĂŞ Âłzy. Jestem paralitykiem, ktĂłry nie potrafi siĂŞ w tej chwili poruszyĂŚ. Msza trwa nadal. Nadchodzi moment Komunii Âśw. Ostatkiem siÂł wstajĂŞ z Âławki i zmierzam w kierunku kapÂłana. CzujĂŞ na sobie wzrok kilku znajomych. Zgorszenie? MogĂŞ czy nie mogĂŞ? Zawirowanie lĂŞku sprawia, Âże obawiam siĂŞ, czy kapÂłan czasem nie odmĂłwi mi komunikantu. PodaÂł. Grom z jasnego nieba nie spadÂł na mnie, chociaÂż wracajÂąc, czujĂŞ na sobie niechciane i zgÂłupiaÂłe spojrzenia tych, co mnie znajÂą. DotarÂłam na swoje miejsce bliska omdlenia. KlĂŞczĂŞ w dziĂŞkczynieniu, a spokĂłj powoli ogarnia mnie caÂłÂą. Czemu tak siĂŞ przejĂŞÂłam? PrzecieÂż wiem, Âże mogĂŞ! MogĂŞ przyjÂąĂŚ KomuniĂŞ Âśw., bo nie jestem w stanie grzechu ciĂŞÂżkiego, nie weszÂłam w nowy zwiÂązek...

SpÂłycenie tematu do tego, Âże kaÂżdy rozwodnik (rozwĂłdka) odcina siĂŞ sam od KoÂścioÂła, jest gÂłĂŞboko raniÂące. Wiele kobiet i mĂŞÂżczyzn po rozwodzie, sÂłyszÂąc takie interpretacje, traci nadziejĂŞ na duchowy wzrost, traci chĂŞĂŚ do trwania przy sakramentach ÂświĂŞtych. JeÂśli zostaÂłam porzucona i zostawiona przez mĂŞÂża, lecz nie jestem z innym mĂŞÂżczyznÂą, mam peÂłne prawo do korzystania ze wszystkich sakramentĂłw. To one wzmacniajÂą nas do tego, by dalej normalnie ÂżyĂŚ.

Nie przykleiÂłam sobie etykietki z napisem „rozwĂłdka”. ÂŻyjĂŞ zwyczajnym Âżyciem. ZajmujĂŞ siĂŞ dzieckiem, domem, pracÂą, hobby. Nie sÂłyszĂŞ, na szczĂŞÂście, tego niefortunnego zdania: UÂłĂłÂż sobie wreszcie Âżycie! Moje Âżycie jest uÂłoÂżone! Jest takie, jakie jest. CaÂłe w rĂŞkach Boga. Czy On powiedziaÂł: Bez mĂŞÂża/Âżony nie moÂżesz ÂżyĂŚ? WrĂŞcz przeciwnie, pragnie ÂściÂągnÂąĂŚ z nas troski, mĂłwiÂąc: Starajcie siĂŞ naprzĂłd o krĂłlestwo Boga i Jego sprawiedliwoÂśĂŚ, a wszystko [inne] bĂŞdzie wam dodane (Mt 6, 33). A takÂże: Nie troszczcie siĂŞ wiĂŞc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzieĂą sam o siebie troszczyĂŚ siĂŞ bĂŞdzie (Mt 6, 34). Nie ma powodu przejmowaĂŚ siĂŞ tym, Âże nasi znajomi postrzegajÂą nasze Âżycie jako nieszczĂŞÂście, z ktĂłrego musimy jak najszybciej wyjÂśĂŚ. Czasem nawet niektĂłrzy chrzeÂścijanie idÂą na kompromis z BoÂżym prawem, namawiajÂąc nas: Szkoda, ÂżebyÂś zmarnowaÂła Âżycie, znajdÂź sobie kogoÂś. CzyÂż nie jest to kuszenie z litoÂści do stanu permanentnego grzechu?

Niestety, nie spotykamy w takich sytuacjach na swoich drogach ludzi, ktĂłrzy nas skierujÂą ku nadziei, ku przyjaÂźni z Bogiem. Brak duchowej opieki dla tych, ktĂłrym z rĂłÂżnych przyczyn maÂłÂżeĂąstwo siĂŞ rozpadÂło, lecz chcÂą trwaĂŚ przy Bogu, jest ogromnÂą lukÂą KoÂścioÂła. Wiele osĂłb jest spragnionych wiary, nadziei i miÂłoÂści. NaleÂżÂą teÂż do nich rozwodnicy. Nie znalazÂłam w swoim mieÂście, przy koÂścioÂłach i parafialnych wspĂłlnotach, Âżadnej informacji, ktĂłra skierowaÂłaby mnie w takie dobre rĂŞce. A przecieÂż BĂłg umiÂłowaÂł kaÂżdego czÂłowieka i przyszedÂł do tych, co siĂŞ Âźle majÂą (Mt 9, 12). Nie ma zbyt duÂżo rozwodnikĂłw na Mszy ÂświĂŞtej. RezygnujÂą z Âżycia sakramentalnego. Dlaczego? JeÂśli rozwĂłd jest dramatem, to Chrystus chce udzieliĂŚ siÂł, daĂŚ nadziejĂŞ, podnieÂśĂŚ na duchu, ukazaĂŚ nowe moÂżliwoÂści, nowÂą drogĂŞ... na ktĂłrej On bĂŞdzie z kaÂżdym, kto chce przy Nim wytrwaĂŚ. MĂłwi Pismo ÂŚwiĂŞte: On leczy zÂłamanych na duchu (Ps 147, 3) i A tego, co do Mnie przyjdzie, nie wyrzucĂŞ precz (J 6, 37). OdejÂście jednego wspĂłÂłmaÂłÂżonka (do innej lub innego) jest w pewnym sensie jego duchowÂą ÂśmierciÂą. ZostajĂŞ tym samym automatycznie „duchowÂą wdowÂą”. A Pan chroni sierotĂŞ i wdowĂŞ (Ps 146, 9). BĂłg zawsze stawaÂł po stronie sÂłabych i opuszczonych, niesÂłusznie oskarÂżonych i zranionych. Dlaczego wiĂŞc w przypadku niechcianego rozwodu miaÂłoby byĂŚ inaczej? JeÂśli BĂłg z nami, ktĂłÂż przeciwko nam? (Rz 8, 31). Jako chrzeÂścijanie, dzieci BoÂże, naleÂżymy do Boga, ktĂłry jest miÂłoÂściÂą (1 J 4, 16). Dlatego mĂłwi: Bo gĂłry mogÂą ustÂąpiĂŚ i pagĂłrki siĂŞ zachwiaĂŚ, ale miÂłoÂśĂŚ moja nie odstÂąpi od ciebie... (Iz 54, 10). BĂłg jest Âżywy i dziaÂłajÂący takÂże dziÂś, takÂże w Âżyciu samotnych z powodu rozwodu.

On uwalnia serce od bĂłlu, rozpaczy i zniechĂŞcenia, daje siÂły duchowe i fizyczne. Chrystus udziela Âłaski koniecznej do dalszego Âżycia. Od Niego pochodzi teÂż, niezrozumiaÂła dla wielu ludzi, siÂła przebaczenia.

JeÂśli rozwĂłd (z rĂłÂżnych przyczyn) staÂł siĂŞ naszym udziaÂłem, nie warto traciĂŚ nadziei. Trzeba prĂłbowaĂŚ wytrwaĂŚ przy SÂłowie, daĂŚ Bogu szansĂŞ, by odmieniÂł nasze Âżycie, odmieniÂł je wedÂług swojej woli. Nasz Pan jest wiĂŞkszy i mocniejszy od wszelkich ludzkich dramatĂłw. ÂŻycie w przyjaÂźni z Bogiem jest wiĂŞcej warte niÂż „ukÂładanie go sobie na nowo”. BĂłg jest hojny, daje wiĂŞcej niÂż siĂŞ spodziewamy, przywraca spokĂłj duszy i serca, obdarza nas peÂłnym ciepÂła i zrozumienia uÂśmiechem. Warto Mu zaufaĂŚ, zwÂłaszcza gdy zwyczajne marzenia o peÂłnej miÂłoÂści rodzinie rozpadajÂą siĂŞ w gruzy. BĂłg nawet z kaÂżdej tragedii potrafi wyprowadziĂŚ wiele dobra.

Nie wyczerpaÂła siĂŞ litoÂśĂŚ Pana, miÂłoÂśĂŚ nie zgasÂła (Lm 3, 22) i moÂże siĂŞ okazaĂŚ, Âże BĂłg pragnie, abyÂśmy wykonali wiele dobrych, a przygotowanych wÂłaÂśnie dla nas czynĂłw, Âże pomoÂże nam przejÂśĂŚ przez Âżycie, zostawiajÂąc „ÂświĂŞtÂą woĂą”.

Skoro jestem juÂż sama, sprĂłbujĂŞ posÂłuchaĂŚ... PosÂłuchaĂŚ nie gÂłosĂłw huczÂącego Âświata, lecz Boga, ktĂłry moÂże odezwaĂŚ siĂŞ do mnie tymi sÂłowami: Zaiste, jak niewiastĂŞ porzuconÂą i zgnĂŞbionÂą na duchu, wezwaÂł ciĂŞ Pan! (Iz 54, 6a).

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/Z/ZR/poslaniec2011_09_rozwodka.html

=============================================================

Religijny patchwork

Cathy Lynn Grossman | Los Angeles Times | 29 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (1)

Religijny patchwork

Przepis na wÂłasnÂą religiĂŞ jest prosty: weÂź te elementy, ktĂłre ci pasujÂą, a inne odrzuĂŚ. Tak wyglÂąda wiara coraz wiĂŞkszej iloÂści osĂłb. Czy to oznacza, Âże koĂączy siĂŞ epoka dogmatĂłw, a nadchodzi Âświat, w ktĂłrym bĂŞdzie tyle wyznaĂą, ile ludzi?

Fot. Getty Images/FPM
Gdyby Kate Smith, legenda amerykaĂąskiej piosenki z czasĂłw II wojny Âświatowej, miaÂła dziÂś uczyniĂŚ z pieÂśni patriotycznej swĂłj hymn, zapewne wybraÂłaby „Bogowie bÂłogosÂławcie AmerykĂŞ”. Do takiego wniosku doszli autorzy najnowszego badania, z ktĂłrego wynika, Âże Ameryka oddala siĂŞ od wyraÂźnie zdefiniowanych, tradycyjnych systemĂłw religijnych i coraz czĂŞÂściej wybiera wierzenia dopasowane do indywidualnych preferencji.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Wierni, ktĂłrzy Boga dostosowujÂą do swoich bieÂżÂących potrzeb, idÂą ramiĂŞ w ramiĂŞ z tymi, ktĂłrzy co prawda okreÂślajÂą siĂŞ jako chrzeÂścijanie, ale nie odwracajÂą siĂŞ od tradycyjnych praktyk i wierzeĂą. Ekspert ds. statystyk religijnych, George Barna, bez zbytniej przesady powiada, Âże Ameryka jest na dobrej drodze, by staĂŚ siĂŞ krajem „310 milionĂłw ludzi i 310 milionĂłw religii”. – JesteÂśmy spoÂłeczeĂąstwem designerskim. Chcemy, by wszystko – nasze ciuchy, jedzenie, edukacja – byÂło dostosowane do naszych indywidualnych potrzeb – mĂłwi naukowiec. A teraz do tego dochodzi religia.

W swojej najnowszej ksiÂąÂżce, poÂświĂŞconej amerykaĂąskiemu chrzeÂścijaĂąstwu, „Futurecast”, Barna na podstawie sondaÂży przeprowadzanych co roku wÂśrĂłd 1000 –1600 dorosÂłych AmerykanĂłw analizuje zmiany, jakie zaszÂły w religijnoÂści w latach 1991–2011. OkazaÂło siĂŞ, Âże we wszystkich gÂłĂłwnych trendach zwiÂązanych z wierzeniami i zachowaniami religijnymi, jakie obserwowaÂł, nastÂąpiÂły spadki — z wyjÂątkiem dwĂłch. WiĂŞcej ludzi twierdzi dziÂś, Âże wierzy, iÂż Jezus jest ich zbawcÂą i spodziewa siĂŞ po Âśmierci trafiĂŚ do nieba. WiĂŞcej ankietowanych przyznaje teÂż, Âże w ostatnich szeÂściu miesiÂącach nie byÂło w koÂściele, z wyjÂątkiem specjalnych okazji, jak Âślub czy pogrzeb. W 1991 do koÂścioÂła nie chodziÂło 24 proc. respondentĂłw, dziÂś to juÂż 37 proc.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Zdaniem Barny, winĂŞ za te zaskakujÂąco sprzeczne odkrycia ponoszÂą ksiĂŞÂża. – Ludzie zewszÂąd sÂłyszÂą: „Jezus jest odpowiedziÂą. Przyjmijcie Go. MĂłdlcie siĂŞ do Niego i nawracajcie”. Gdy okazuje siĂŞ, Âże to tak nie dziaÂła, ludzie zaczynajÂą siĂŞ nudziĂŚ, wypalajÂą siĂŞ, ogarnia ich pustka – mĂłwi badacz. – PatrzÂą na koÂściĂłÂł i zastanawiajÂą siĂŞ: „Jezus umarÂł za coÂś takiego?”.

W konsekwencji, zauwaÂża Barna, ginie spĂłjnoÂśĂŚ waÂżnych wskaÂźnikĂłw wiĂŞzi religijnej. Gdy przedstawicieli siedmiu najwaÂżniejszych doktryn skonfrontowaÂł z kanonem ich wierzeĂą, zdefiniowanym przez National Association of Evangelicals, tylko 7 proc. ankietowanych zmieÂściÂło siĂŞ w swoich kategoriach. – Ludzie mĂłwiÂą: „WierzĂŞ w Boga, wierzĂŞ, Âże Biblia to wielka ksiĂŞga, ale poza tym wierzĂŞ w to, co mi pasuje” – mĂłwi Barna.
Jego odkrycia potwierdza instytut LifeWay Research: badanie przeprowadzone niedawno wÂśrĂłd 900 amerykaĂąskich pastorĂłw protestanckich wykazaÂło, Âże 62 proc. z nich spodziewa siĂŞ, Âże znaczenie identyfikacji z konkretnymi wyznaniami znaczÂąco spadnie w ciÂągu najbliÂższych 10 lat.

Tego samego zdania jest Carol Christoffel z Zion w stanie Illinois. Kobieta w mÂłodoÂści prĂłbowaÂła odnaleÂźĂŚ siĂŞ w gÂłĂłwnych odÂłamach protestantyzmu, ale dobrze poczuÂła siĂŞ dopiero w gÂłoszÂącej pokĂłj i jednoÂśĂŚ tradycji bahaizmu. PĂłÂźniej jednak zainteresowaÂły jÂą uzdrowicielskie praktyki Indian. Mimo tak barwnej przeszÂłoÂści, nadal uwaÂża siĂŞ za chrzeÂścijankĂŞ. – Jestem czymÂś w rodzaju pomostu miĂŞdzy kulturami. Zgadzam siĂŞ z nauczaniem Jezusa, znam wielu chrzeÂścijan, ktĂłrzy tak jak ja sÂą wierni spoÂłecznemu przekazowi zawartemu w Biblii i ktĂłrzy dbajÂą o ZiemiĂŞ i swoich bliÂźnich – tÂłumaczy Christoffel. – Popieram ludzi, ktĂłrzy czyniÂą dobro bez wzglĂŞdu na wyznanie.

Nie tylko chrzeÂścijanie praktykujÂą takÂą duchowÂą grĂŞ w klasy. W poÂświĂŞconym judaizmowi magazynie „Moment” jest kolumna „Zapytaj rabinĂłw”, gdzie problemy wiary analizowane sÂą z 14 perspektyw. – We wrzeÂśniowym numerze „Moment” zadaliÂśmy pytanie: „Czy judaizm moÂże istnieĂŚ bez Boga”. I wiĂŞkszoÂśĂŚ odpowiedziaÂła, Âże tak – mĂłwi redaktor naczelna, Nadine Epstein. –To niesamowite. ÂŻyjemy w czasach, gdy z doktryny wybiera siĂŞ tĂŞ czĂŞÂśĂŚ, ktĂłra naszym zdaniem ma sens i ktĂłra nam odpowiada. WspĂłlnotĂŞ moÂżna odnaleÂźĂŚ dziĂŞki historii i kulturze, niekoniecznie poprzez praktyki religijne.

Socjolog Robert Bellah zaobserwowaÂł to zjawisko juÂż w latach 80. W ksiÂąÂżce, ktĂłrej jest wspĂłÂłautorem, „Habits of the Heart”, opisuje przypadek Sheili, ktĂłry wydaje siĂŞ znajomy. Oto, co Sheila mĂłwi o religii: „Nie pamiĂŞtam, kiedy ostatni raz byÂłam w koÂściele. Od dawna ÂżyjĂŞ wedÂług wiary, ktĂłra nazywa siĂŞ Sheilaizm. Jedyne przykazanie brzmi: kochajcie siebie i bÂądÂźcie dla siebie Âłagodni. Innymi sÂłowy, troszczcie siĂŞ o siebie. MyÂślĂŞ, Âże BĂłg chce, ÂżebyÂśmy siĂŞ o siebie troszczyli”.

Bellah, dziÂś juÂż emerytowany profesor University of California-Berkeley, mĂłwi: – W tamtym czasie sÂłowa Sheili byÂły dla niektĂłrych szokiem. Ale dla wielu to nie byÂł Âżaden wstzÂąs, bo od dawna Âżyli w ten sposĂłb. Nie idealizujmy przeszÂłoÂści. ÂŻarliwa religijnoÂśĂŚ zawsze byÂła w mniejszoÂści. To, Âże ludzie pokazywali siĂŞ w koÂściele, wcale nie oznaczaÂło, Âże byli gÂłĂŞboko wierzÂący czy zaangaÂżowani.

Bellah dostrzega dobre i zÂłe strony nowego trendu, ktĂłry moÂżna okreÂśliĂŚ mianem „jeden czÂłowiek – jedna religia”. Pozytywna to ta, Âże trudno o uprzedzenia i nietolerancjĂŞ przeciwko grupom – religijnym, rasowym, seksualnym, pÂłciowym – gdy kaÂżdy chce byĂŚ traktowany jak indywidualna jednostka. – Minusem jest to, Âże nie sposĂłb wytworzyĂŚ wiĂŞzi wspĂłlnotowych, bo praktycznie kaÂżdy Âżyje wÂłasnym Âżyciem – wyjaÂśnia. Co wiĂŞcej, ten szalony pĂŞd za indywidualizmem wywoÂłuje „coraz wiĂŞkszÂą wrogoÂśĂŚ wobec grup zorganizowanych – rzÂądĂłw, przemysÂłu, a nawet religii”.
DziÂś nawet bezboÂżnicy nie sÂą zgodni co do tego, jak nie wierzyĂŚ, twierdzi Rusty Steil z Denver. WychowaÂł siĂŞ w rodzinie protestanckiej i zachowaÂł „silny kodeks moralny” rodzicĂłw, ale jak twierdzi, nie odpowiadajÂą mu „staroÂżytne mity o ludziach, prĂłbujÂących odnaleÂźĂŚ sens w Âświecie”. – Nie mogĂŞ pogodziĂŚ siĂŞ z wyobraÂżeniem o Bogu wszechmogÂącym, ktĂłry pozwala ludziom gÂłodowaĂŚ i dopuszcza do klĂŞsk ÂżywioÂłowych, czy tych wywoÂłanych przez czÂłowieka – mĂłwi Steil.

Steil uwaÂża siĂŞ za „ateistĂŞ ÂżyjÂącego i pozwalajÂącego ÂżyĂŚ innym”, w odrĂłÂżnieniu od ateistĂłw nastawionych zdecydowanie antyreligijnie, jak Christopher Hitchens czy Richard Dawkins, ktĂłrzy „aktywnie promujÂą niewiarĂŞ”.

Paul Morris, sanitariusz wojskowy z Fort Bragg w PĂłÂłnocnej Karolinie, ktĂłry szeÂśĂŚ razy sÂłuÂżyÂł na Bliskim Wschodzie, mĂłwi, Âże widziaÂł chrzeÂścijaĂąstwo, judaizm i islam w dziaÂłaniu, dlatego woli sobie odpuÂściĂŚ. Morris dorastaÂł w „klasycznej wÂłoskiej rodzinie katolickiej”, ale nigdy nie poczuÂł, Âże znalazÂł odpowiedzi na pytania natury duchowej. – ZbadaÂłem wszystkie duÂże systemy religijne, jakie sÂą na Âświecie. W kaÂżdej religii sÂą elementy, ktĂłre majÂą sens, ale nie znalazÂłem Âżadnego konkretnego dogmatu czy doktryny, z ktĂłrÂą tak naprawdĂŞ chciaÂłbym siĂŞ utoÂżsamiaĂŚ – tÂłumaczy Morris. – Dlatego dziÂś myÂślĂŞ o sobie jako o agnostyku. WierzĂŞ, Âże zawsze moÂżna postĂŞpowaĂŚ wÂłaÂściwie. To zawsze dziaÂła.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/religijny-patchwork,5358,page1.html

A jak to wyglada u nas. Czy Kosciol Katolicki wypelnia wszystkie ludzkie oczekiwania? Co czujesz kiedy myslisz o swojej wierze,
czy Twoja wiara daje ci wewnetrzny spokoj, czy znasz ja dokladnie?, czy tylko robisz to co od ciebie oczekuje kosciol.
Jaki wplyw ma twoja wiara na twoje zycie i zycie w rodzinie. Mysle, ze mozna zadawac duzo pytan i powinno sie zadawac.
Pozdrawiam serdecznie. Rafaela

ScaliÂłem posty
Darek

Cykl: "Poznaj symbole liturgiczne"

MW | PSPO | 29 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (5)

Serwis PS-PO rozpoczyna od 1 paÂździernika cykl artykuÂłĂłw "Poznaj symbole liturgiczne". Benedyktyni z TyĂąca, przez 40 kolejnych dni, prezentowaĂŚ bĂŞdÂą konkretny symbol liturgiczny.
Serwis PS-PO stara siĂŞ propagowaĂŚ wiedzĂŞ z zakresu tradycji i duchowoÂści chrzeÂścijaĂąskiej. DuÂże zainteresowanie wakacyjnymi kursami spowodowaÂło, Âże benedyktyni postanowili przedstawiĂŚ uÂżytkownikom kolejnÂą propozycjĂŞ. Do tej pory odbyÂły siĂŞ dwa kursy: pierwszy dotyczyÂł medytacji, drugi lektury Pisma ÂŚwiĂŞtego. Teraz zapraszajÂą do Âświata liturgii.

- Proponujemy Wam udziaÂł w kursie i - podobnie jak w przypadku poprzednich - nie bĂŞdziecie musieli siĂŞ zapisywaĂŚ, liczba miejsc jest bowiem nieograniczona. Nie trzeba bĂŞdzie nawet wychodziĂŚ z domu ani nigdzie jechaĂŚ - kurs bĂŞdzie prowadzony na stronie internetowej serwisu PS-PO -piszÂą autorzy przedsiĂŞwziĂŞcia.

Liturgia w serwisie PS-PO

PoczÂąwszy od 1 paÂździernika, przez 40 kolejnych dni, benedyktyni prezentowaĂŚ bĂŞdÂą konkretny symbol liturgiczny. BĂŞdzie moÂżna dowiedzieĂŚ siĂŞ miĂŞdzy innymi o rodzajach bÂłogosÂławieĂąstw, oÂłtarzu, atrybutach ÂświĂŞtych, bĂŞdzie teÂż o dzwonach, hostii, kadzidle czy muzyce, ktĂłra nieodÂłÂącznie towarzyszy liturgii. Autorem cyklu jest znany liturgista, ks. prof. BogusÂław Nadolski TChr.

Aby nie przeoczyĂŚ Âżadnego odcinka moÂżna zapisaĂŚ siĂŞ do listy mailingowej serwisu PSPO. WĂłwczas codziennie wieczorem kaÂżda czĂŞÂśĂŚ kursu bĂŞdzie trafiaĂŚ prosto skrzynki mailowej. Odcinki bĂŞdÂą rĂłwnieÂż dostĂŞpne na Facebooku.

http://religia.onet.pl/kraj,19/cykl-poznaj-symbole-liturgiczne,5361.html
........................................

KoÂścielny proces o niewaÂżnoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąstwa, cz.1

dr Arletta Bolesta, mgr Juliusz Kola | Onet | 27 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (0)

W serii artykuÂłĂłw zatytuÂłowanych "KoÂścielny proces o niewaÂżnoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąstwa. Informator praktyczny", sprĂłbujemy wszystkim starajÂącym siĂŞ, bÂądÂź dopiero rozwaÂżajÂącym orzeczenie niewaÂżnoÂści swojego zwiÂązku, przedstawiĂŚ w zarysie najwaÂżniejsze informacje w tej dziedzinie. W dzisiejszym artykule przedstawimy kompetencje sÂądu w procesach orzekania niewaÂżnoÂści maÂłÂżeĂąstwa.

Jednym z podstawowych pytaĂą osĂłb, stojÂących na progu wszczĂŞcia procesu o stwierdzenie niewaÂżnoÂści ich maÂłÂżeĂąstwa, jest to dotyczÂące instytucji, do ktĂłrej naleÂży siĂŞ zwrĂłciĂŚ, aby mogÂła ona rozpatrzyĂŚ ich sprawĂŞ.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

TÂą instytucja jest wÂłaÂściwy sÂąd koÂścielny: diecezjalny, metropolitalny, ewentualnie Rota Rzymska. SÂądy te w praktyce polskiej posiadajÂą rĂłÂżne nazwy: SÂądy Duchowne, SÂądy Biskupie, TrybunaÂły Diecezjalne, TrybunaÂły Metropolitalne, pod ktĂłrymi wszak kryje siĂŞ ta sama rzeczywistoÂśĂŚ.

WÂłaÂściwoÂśĂŚ to kompetencja jednego z wielu sÂądĂłw do rozpatrzenia sprawy. Z jednej strony, dotyczy to miejsca: wnieÂśĂŚ sprawĂŞ w Warszawie,gdzie mieszkam, czy w Krakowie, gdzie mieszka maÂłÂżonek? Z drugiej strony, dotyczy instancji: wnieÂśĂŚ sprawĂŞ w sÂądzie diecezjalnym ÂłomÂżyĂąskim czy od razu metropolitalnym ÂłĂłdzkim?

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

W sprawach koÂścielnych inaczej niÂż Âświeckich kwestia wÂłaÂściwoÂści ÂłÂączy w sobie oba czynniki, a wiĂŞc miejsce i instancjĂŞ. Dla porĂłwnania w sprawach Âświeckich prostsze sprawy rozpatrywane sÂą przez sÂądy rejonowe, np. pobicie, a powaÂżniejsze przez sÂądy okrĂŞgowe, np. morderstwo, gdzie wÂłaÂściwoÂśĂŚ terytorialna zaleÂży od miejsca popeÂłnienia czynu.

W prawie kanonicznym istniejÂą dwa podstawowe sposoby okreÂślania wÂłaÂściwoÂści sÂądowej w sprawach o niewaÂżnoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąstwa: miejsca zamieszkania strony pozwanej oraz miejsca zawarcia maÂłÂżeĂąstwa. NiezaleÂżnie od tego czy sÂą to sÂądy diecezjalne, czy metropolitalne, to rozpatrujÂą one sprawĂŞ w I instancji. Do tych wiĂŞc sÂądĂłw najczĂŞÂściej zwracajÂą siĂŞ strony dla prowadzenia sprawy.

W tym momencie warto przyjrzeĂŚ siĂŞ bliÂżej tym moÂżliwoÂściom, albowiem jak praktyka pokazuje, istniejÂą pewne wÂątpliwoÂści na tym gruncie wÂśrĂłd osĂłb starajÂących siĂŞ o orzeczenie niewaÂżnoÂści zawartego zwiÂązku.

Co prawda interpretacja przepisu o miejscu zawarcia zwiÂązku nie budzi tylu pytaĂą co kolejnego, niemniej warto jeszcze raz powtĂłrzyĂŚ, Âże przyszÂła strona powodowa moÂże skorzystaĂŚ z moÂżliwoÂści przedstawienia swojej sprawy temu koÂścielnemu sÂądowi, na terenie kompetencji ktĂłrego zostaÂł zawarty zwiÂązek maÂłÂżeĂąski. Innymi sÂłowy, naleÂży udaĂŚ siĂŞ do tego sÂądu danej diecezji czy archidiecezji, na obszarze ktĂłrych maÂłÂżeĂąstwo zostaÂło zawarte. Zdarza siĂŞ, iÂż dana diecezja moÂże nie posiadaĂŚ sÂądu koÂścielnego, ale wĂłwczas posiada swĂłj punkt konsultacyjny, z pomocy ktĂłrego moÂżna skorzystaĂŚ. Warto dopowiedzieĂŚ tylko, iÂż generalnie sÂądy koÂścielne znajdujÂą siĂŞ w budynku kurii biskupiej.
PrzechodzÂąc z kolei do drugiej moÂżliwoÂści, dowiadujemy siĂŞ z niej, iÂż wÂłaÂściwym sÂądem koÂścielnym jest rĂłwnieÂż ten, na terenie kompetencji ktĂłrego mieszka strona nie wnoszÂąca skargi powodowej, czyli wspĂłÂłmaÂłÂżonek. Chodzi zatem o ten sÂąd danej diecezji bÂądÂź archidiecezji, w ktĂłrej zamieszkuje przyszÂła strona pozwana. Przy tej moÂżliwoÂści czytamy o staÂłym lub tymczasowym miejscu zamieszkania, czego nie naleÂży rozumieĂŚ w sensie miejsca zameldowania strony pozwanej, ono moÂże byĂŚ inne od miejsca jej zamieszkania tymczasowego czy staÂłego. MĂłwiÂąc o tymczasowym miejscu zamieszkania rozumiemy przez nie przynajmniej trzymiesiĂŞczny okres przebywania na terenie danej diecezji lub zamiar takiego przebywania, natomiast mĂłwiÂąc o staÂłym miejscu zamieszkania chodzi o fakt piĂŞcioletniego okresu przebywania na terenie okreÂślonej diecezji bÂądÂź rĂłwnieÂż o taki zamiar.

MoÂże pojawiĂŚ siĂŞ problem, jak postÂąpiĂŚ w sytuacji, kiedy przyszÂłej stronie powodowej nie znane jest miejsce zamieszkania strony pozwanej, ale nie chce ona skÂładaĂŚ skargi w sÂądzie zawarcia maÂłÂżeĂąstwa. Jednym ze ÂźrĂłdeÂł pomocy w ustaleniu miejsca zamieszkania jest na pewno rodzina, znajomi strony przeciwnej, innym z kolei jest skorzystanie z pomocy Ministerstwa Spraw WewnĂŞtrznych i Administracji, Departament Spraw Obywatelskich, WydziaÂł UdostĂŞpniania Informacji znajdujÂącego siĂŞ w Warszawie 02-672 przy ul. Domaniewskiej 36/38. Naturalnie proÂśba do Ministerstwa o udostĂŞpnienie danych winna zostaĂŚ odpowiednio umotywowana. PrzyszÂła strona powodowa winna wiĂŞc poprosiĂŚ o udostĂŞpnienie adresu swojego wspĂłÂłmaÂłÂżonka, podajÂąc jak najwiĂŞcej jego jak i swoich danych, motywujÂąc to podjĂŞciem przez niÂą czynnoÂści procesowych przed sÂądem koÂścielnym. Informacja ta jest pÂłatna w kwocie wskazanej przez w/w urzÂąd. Nawet jeÂśli nie zostanie ustalony adres, to same dowody poszukiwaĂą przydadzÂą siĂŞ na dalszym etapie procesu, gdy sÂąd bĂŞdzie chciaÂł skontaktowaĂŚ siĂŞ z pozwanym, a w przypadku braku z jego strony odpowiedzi, uzna go za nieobecnego w procesie.

Przy tym mogÂą pojawiĂŚ siĂŞ teÂż kolejne pytania: jak naleÂży postÂąpiĂŚ w sytuacji, kiedy strona pozwana nie ma, ani tymczasowego, ani staÂłego miejsca zamieszkania, a przyszÂła strona powodowa nie chce skorzystaĂŚ z pierwszej moÂżliwoÂści, tj. ze zÂłoÂżenia skargi powodowej w trybunale miejsca zawarcia zwiÂązku. W nakreÂślonej sytuacji strona powodowa, o ile naturalnie zna jakiekolwiek miejsce pobytu strony przeciwnej, moÂże wnieÂśĂŚ sprawĂŞ do tego trybunaÂłu, na terenie kompetencji ktĂłrego aktualnie przebywa strona przeciwna.

MajÂąc na wzglĂŞdzie wymienione powyÂżej dwie moÂżliwoÂści miejsc zÂłoÂżenia powĂłdztwa, strona skÂładajÂąca je winna wziÂąĂŚ pod uwagĂŞ rĂłÂżne rodzaje argumentĂłw przemawiajÂących za przewagÂą jednego miejsca zÂłoÂżenia skargi nad drugim. Strona winna zatem rozwaÂżyĂŚ, na terenie kompetencji ktĂłrego trybunaÂłu tak naprawdĂŞ znajduje siĂŞ wiĂŞkszoÂśĂŚ dowodĂłw, aby mĂłc Âłatwiej, tj. bezpoÂśrednio i szybko przedkÂładaĂŚ je sÂądowi. Strona skÂładajÂąca pozew winna wziÂąĂŚ pod uwagĂŞ przy wyborze trybunaÂłu takÂże swoje peÂłne, czynne uczestnictwo w procesie, aby czasem miejsce prowadzenia sprawy (chodzi przede wszystkim o odlegÂłoÂśĂŚ) nie staÂło na przeszkodzie przy aktywnym zaangaÂżowaniu siĂŞ w sprawĂŞ. Naturalnie tak Âświadkowie jak i strony mogÂą zostaĂŚ przesÂłuchane w trybunale swojego tymczasowego lub staÂłego miejsca zamieszkania. Przy tym strona powodowa, dokonujÂąc wyboru kompetentnego trybunaÂłu, na terenie wÂłaÂściwoÂści ktĂłrego ona rĂłwnieÂż sama zamieszkuje, uÂłatwia sobie wÂłaÂśnie taki bezpoÂśredni i czĂŞsty kontakt z tym sÂądem. Innym argumentem w dokonaniu wyboru moÂże byĂŚ teÂż faktyczny czas trwania procesu w danym sÂądzie koÂścielnym (w jednych sÂądach normÂą jest rok, w innych trzy lata), a nawet i koszty procesowe. Warto zatem wziÂąĂŚ te wszystkie szczegĂłÂły sprawy pod swĂłj osÂąd podczas podejmowania decyzji o wyborze sÂądu.
Nawet jeÂśli istnieje kilka sÂądĂłw wÂłaÂściwych to sprawa moÂże toczyĂŚ siĂŞ tylko w jednym z nich.

Trzeba poruszyĂŚ jeszcze innÂą kwestiĂŞ, ktĂłra co prawda zwiÂązana jest z zakoĂączeniem procesu, tj. z wyrokiem, niemniej pozostaje ona w zwiÂązku z problematykÂą kompetencji trybunaÂłĂłw. Nierzadko ma miejsce fakt, iÂż kilka trybunaÂłĂłw sÂądowych jest wÂłaÂściwych do prowadzenia danej sprawy. Nie powinna jednak mieĂŚ miejsce sytuacja, kiedy strony po otrzymaniu negatywnego wyroku, skÂładajÂą ten sam pozew, czyli pozew z tym samym tytuÂłem bÂądÂź tytuÂłami (inaczej przyczynÂą orzeczenia niewaÂżnoÂści maÂłÂżeĂąstwa) w kolejnym kompetentnym trybunale. MogÂą natomiast (pomijamy kwestiĂŞ wniesienia nowego tytuÂłu przy apelacji) wnieÂśĂŚ skargĂŞ z nowym tytuÂłem wÂłaÂśnie w innym wÂłaÂściwym sÂądzie.

OdnoÂśnie sÂądu II instancji sprawa jest prostsza, gdyÂż tutaj dziaÂłanie odbywa siĂŞ automatycznie i sÂąd I instancji przy pozytywnym wyroku przekazuje sprawĂŞ odpowiedniemu sÂądowi. Z kolei przy negatywnym wyroku, strona (strony) mogÂą zadecydowaĂŚ czy bĂŞdĂŞ apelowaĂŚ do ustalonego juÂż TrybunaÂłu II instancji, czy teÂż do Roty Rzymskiej.

Na zakoĂączenie celem uzupeÂłnienia tematu kompetencji sÂądĂłw koÂścielnych w procesach maÂłÂżeĂąskich przytoczmy pozostaÂłe trzy moÂżliwoÂści, przy czym trzeba dodaĂŚ, skorzystanie z nich zwiÂązane jest konkretnymi wymogami, wzglĂŞdnie z dodatkowÂą procedurÂą w postaci uzyskania na nie zgody. A zatem oprĂłcz wymienionych powyÂżej wÂłaÂściwych trybunaÂłĂłw w sprawach o niewaÂżnoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąstwa, ktĂłre nie sÂą zarezerwowane Stolicy Apostolskiej, wÂłaÂściwe sÂą: trybunaÂł miejsca, w ktĂłrym strona powodowa ma staÂłe zamieszkanie, jeÂżeli obydwie strony przebywajÂą na terytorium tej samej Konferencji Episkopatu i wikariusz sÂądowy staÂłego zamieszkania strony pozwanej, po jej wysÂłuchaniu, wyraÂża na to zgodĂŞ, oraz trybunaÂł miejsca, na ktĂłrym faktycznie trzeba bĂŞdzie zbieraĂŚ wiĂŞkszoÂśĂŚ dowodĂłw, jeÂżeli wyrazi na to zgodĂŞ wikariusz sÂądowy staÂłego zamieszkania strony pozwanej, ktĂłry wczeÂśniej powinien jÂą o to zapytaĂŚ, czy nie zgÂłasza czegoÂś, co naleÂżaÂłoby wyÂłÂączyĂŚ. Stolicy Apostolskiej zarezerwowane sÂą natomiast sprawy gÂłowy paĂąstw, ewentualnie inne, ktĂłre zostaÂły przed niÂą wezwane, co w praktyce jest bardzo rzadkie.

Na zakoĂączenie celem obrazowego przedstawienia rozwaÂżanej kwestii posÂłuÂżmy siĂŞ jeszcze kilkoma przykÂładami.

PrzykÂład 1

Jan Kowalski pochodzÂący z Warszawy i Anna Nowak pochodzÂąca z Lublina zawarli maÂłÂżeĂąstwo 1 maja 2007 r. w Zakopanem. Po Âślubie mieszkali w Warszawie. Obecnie Jan chce rozpoczÂąĂŚ proces. Anna, mimo iÂż nadal jest zameldowana na pobyt staÂły w Warszawie, wyjechaÂła do Lublina i nie chce juÂż nigdy wracaĂŚ do Warszawy. Jan moÂże zÂłoÂżyĂŚ skargĂŞ w Krakowie (archidiecezja zawarcia Âślubu) lub w Lublinie, gdzie mieszka Anna. MoÂże jednak staraĂŚ siĂŞ o prowadzenie procesu w Warszawie ze wzglĂŞdu na swoje zamieszkanie i fakt, Âże wiĂŞkszoÂśĂŚ ÂświadkĂłw pochodzi z Warszawy.
PrzykÂład 2

Jan Kowalski i Anna Nowak zawarli maÂłÂżeĂąstwo 1 maja 1991 r. w Legnicy, wĂłwczas w archidiecezji wrocÂławskiej. W 1992 roku powstaÂła diecezja legnicka, ktĂłra od 2003 r. posiada wÂłasny sÂąd koÂścielny. Obecnie Anna chce rozpoczÂąĂŚ proces. ÂŚlub byÂł zawierany w archidiecezji wrocÂławskiej, ale liczy siĂŞ obecne poÂłoÂżenie miejsca zawarcia Âślubu, a wiĂŞc diecezja legnicka. WÂłaÂściwym jest zatem sÂąd legnicki.

PrzykÂład 3

Jan Kowalski i Anna Nowak zawarli maÂłÂżeĂąstwo 1 maja 2000 r. w Warszawie. Po Âślubie przeprowadzili siĂŞ do Katowic. Obecnie Anna chce rozpoczÂąĂŚ proces. W ciÂągu tygodnia Jan mieszka i pracuje w Katowicach, ale weekendy spĂŞdza w Krakowie i tam jest silniej zwiÂązany z parafiÂą (mieszka tam jego cywilna maÂłÂżonka). Anna moÂże zÂłoÂżyĂŚ skargĂŞ w Krakowie lub Katowicach ze wzglĂŞdu na dwa miejsca zamieszkania Jana. MoÂże takÂże zÂłoÂżyĂŚ skargĂŞ w Warszawie w miejscu zawarcia Âślubu

Tekst z serwisu Dziennikarstwo Obywatelskie

http://religia.onet.pl/porady,7/koscielny-proces-o-niewaznosc-malzenstwa-cz1,5343,page1.html

======================================================================

GroÂźne konsekwencje religijnej indoktrynacji

Miranda Celeste | Racjonalista | 23 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (30)

Katolickie poczucie winy jest mrocznym cieniem przeszÂłoÂści, okrutnym zÂły gÂłosem szepczÂącym do ucha, przypominajÂącym trudnÂą lekcjĂŞ dzieciĂąstwa, mĂłwiÂącym, Âże jesteÂśmy niegodni, nieudolni, Âże nie zasÂłuÂżyliÂśmy na szczĂŞÂście, Âże jesteÂśmy skalanymi grzesznikami, ktĂłrzy muszÂą byĂŚ karani, by odpokutowaĂŚ za grzechy, Âże jesteÂśmy niczym. Niczym.
Idea „katolickiego poczucia winy" brzmi jak banaÂł, Âżart, truizm. Ale to poczucie winy jest prawdziwe. Dla tych, ktĂłrzy doÂświadczyli w dzieciĂąstwie katolickiej indoktrynacji religijnej, to katolickie poczucie winy jest niebezpiecznym i trudnym do pozbycia siĂŞ obciÂąÂżeniem, z powaÂżnymi konsekwencjami na caÂłe Âżycie.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Z tym wewnĂŞtrznym gÂłosem nie moÂżna dyskutowaĂŚ. Pojawia siĂŞ z gÂłĂŞbi naszego mĂłzgu odporny na racjonalizm. Bez trudu moÂżemy uÂżyĂŚ naszego rozumu, by odpowiedziaÂł na pytanie czy BĂłg istnieje. Po prostu poszukujemy dowodĂłw, a nie widzÂąc Âżadnych, zdajemy sobie sprawĂŞ z tego, iÂż jedynym wyborem jest porzucenie wiary i zostanie agnostykiem bÂądÂź ateistÂą. Jednak katolickie poczucie winy jest czymÂś innym, tu irracjonalnoÂśĂŚ przekazu otrzymanego w dzieciĂąstwie nie ma znaczenia. Dowody i logika pozostajÂą bezsilne wobec poczucia winy i wstydu, ktĂłre sÂą dominujÂące, wÂściekÂłe i uporczywe. Dla tych z nas, ktĂłrzy wyrastali w ciÂągÂłej indoktrynacji, wiara w Boga jest opcjonalna, ale to katolickie poczucie winy nie jest opcjonalne.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Z psychologicznego punktu widzenia to katolickie poczucie winy jest zrozumiaÂłe. Trudno siĂŞ dziwiĂŚ, Âże dziecko, ktĂłremu bez przerwy przypomina siĂŞ, Âże jest grzeszne, skalane, niegodne, jako czÂłowiek dorosÂły staje siĂŞ kimÂś wiecznie walczÂącym z poczuciem winy i wstydu, kimÂś kto nigdy nie czuje siĂŞ czysty, zasÂługujÂący na szczĂŞÂście, na szacunek, kimÂś speÂłniajÂącym oczekiwania. DorosÂłym, ktĂłry nigdy nie odczuwa spokoju.

Mimo tego, niewielu ludzi, nawet spoÂśrĂłd psychologĂłw, traktuje ten problem powaÂżnie. W odrĂłÂżnieniu od innych form traumy z dzieciĂąstwa, to katolickie poczucie winy oraz inne konsekwencje religijnej indoktrynacji rzadko sÂą analizowane z powagÂą na jakÂą te zjawiska zasÂługujÂą. Mam wraÂżenie, Âże sÂą tego dwa powody: po pierwsze, katolickie poczucie winy jest bardzo rozpowszechnione i dlatego Âłatwo je ignorowaĂŚ, po drugie przyznanie, Âże religijna indoktrynacja w dzieciĂąstwie ma konsekwencje na caÂłe Âżycie, jest traktowane jako tabu.

Ja sama, ilekroĂŚ prĂłbowaÂłam dyskutowaĂŚ o trudnoÂściach zwalczania tego katolickiego poczucia winy, byÂłam oskarÂżana o zwalanie winy na religiĂŞ za moje wÂłasne problemie. Ludzie gotowi sÂą wyÂśmiewaĂŚ tĂŞ sprawĂŞ. I tu rĂłwnieÂż tkwi problem — traktowanie tego katolickiego poczucia winy jako czegoÂś banalnego, co moÂżna obrĂłciĂŚ w Âżart, tworzy atmosferĂŞ pozwalajÂącÂą na wzruszenie ramionami. Dla tych z nas, ktĂłrzy znajÂą ten problem na co dzieĂą, jest to dodatkowe obciÂąÂżenie. SÂądzĂŞ, Âże powinniÂśmy potraktowaĂŚ ten problem powaÂżnie. Jest powaÂżny, jest realny i jest odporny na logikĂŞ.

Rok za rokiem dzieci naraÂżane sÂą na doÂświadczanie indoktrynacji, ktĂłre w ten lub inny sposĂłb, bĂŞdzie ÂścigaĂŚ je przez caÂłe Âżycie. Jak dÂługo spoÂłeczeĂąstwo nie zrozumie, Âże religijna indoktrynacja w dzieciĂąstwie moÂże mieĂŚ powaÂżne konsekwencje i nie zacznie powaÂżnie dyskutowaĂŚ o tych konsekwencjach, dla tych, ktĂłrzy borykajÂą siĂŞ z tym problemem, szanse na wyleczenie sÂą ograniczone.

Co wiĂŞcej, pĂłki nie przestaniemy traktowaĂŚ problemu katolickiego poczucia winy jako czegoÂś banalnego, religijna indoktrynacja nie bĂŞdzie postrzegana jako to, czym ona w istocie jest - emocjonalnym i psychicznym znĂŞcaniem siĂŞ nad dzieckiem. Nie daje siĂŞ nawet zaczÂąĂŚ walki przeciw religijnej indoktrynacji dzieci jak dÂługo nie przyznamy, Âże wyrzÂądza ona realne szkody i ma realne konsekwencje dla milionĂłw ludzi doÂświadczajÂących tych konsekwencji w Âżyciu codziennym.

Nie wiem jak moÂżna do tego doprowadziĂŚ. Jak moÂżna zniwelowaĂŚ to katolickie poczucie winy, jak moÂżna przekonaĂŚ, Âże nie jest tylko kiepskim Âżartem? Jak przekonuje siĂŞ innych, Âże konsekwencje religijnej indoktrynacji w dzieciĂąstwie mogÂą byĂŚ powaÂżne i trwaÂłe? ByĂŚ moÂże musimy o tym dyskutowaĂŚ, zwracaĂŚ na ten problem uwagĂŞ, pisaĂŚ o naszych doÂświadczeniach. Ale uczciwie mĂłwiÂąc nie wiem jak to zmieniĂŚ...

TÂłumaczenie: Andrzej Koraszewski

http://religia.onet.pl/racjonalisci,39/grozne-konsekwencje-religijnej-indoktrynacji,5322.html

ScaliÂłem posty
Darek

Zbigniew KopczyĂąski

Prawo do szczĂŞÂścia

ZwiÂązek partnerski — Âłatwy w zawarciu i jeszcze Âłatwiejszy w rozwiÂązaniu — jest idealnym narzĂŞdziem realizacji nie tyle szczĂŞÂścia, ile wrĂŞcz zachcianek strony silniejszej. (...) W polskim systemie prawnym maÂłÂżeĂąstwo to przywileje, ale rĂłwnieÂż obowiÂązki. RozwĂłd jest moÂżliwy, wymaga jednak zachodu i koĂączy siĂŞ rozliczeniem majÂątku i rozstrzygniĂŞciem opieki nad dzieĂŚmi. W proponowanych zwiÂązkach partnerskich nie ma tego problemu.

„Prawo gejĂłw do szczĂŞÂścia” to tytuÂł artykuÂłu Roberta Biedronia (Rzeczpospolita 10.06.2011), w ktĂłrym daje odpĂłr krytykom eseldowskiego projektu ustawy o zwiÂązkach partnerskich. MoÂże nie warto byÂłoby komentowaĂŚ tej wypowiedzi, gdyby nie to, Âże jest bardzo dobrÂą ilustracjÂą metod stosowanych przez zwolennikĂłw zmian obyczajowych. O ile krytycy projektu ukazujÂą konsekwencje jego wprowadzenia, posÂługujÂąc siĂŞ logicznÂą analizÂą jego poszczegĂłlnych zapisĂłw, o tyle artykuÂł R. Biedronia jest podrĂŞcznikowym wrĂŞcz przykÂładem robienia czytelnikom wody z mĂłzgu, przeinaczania faktĂłw, celowych kÂłamstw i zwykÂłej demagogii. W zasadzie kaÂżde zdanie tego artykuÂłu moÂże byĂŚ przedstawione jako przykÂład manipulacji. By jednak nie zanudziĂŚ, odniosĂŞ siĂŞ do kilku przykÂładowych kwestii.

BiedroĂą zaczyna z grubej rury, wskazujÂąc, Âże autorzy tekstu „Przedwyborcza demolka maÂłÂżeĂąstwa” (Rz. 7.06) mylÂą siĂŞ, twierdzÂąc, Âże ustanowienie zwiÂązkĂłw partnerskich jest deprecjonowaniem maÂłÂżeĂąstwa. Marek Domagalski i mec. Jerzy Naumann bardzo konkretnie argumentowali swoje zdanie, BiedroĂą nie zaprzÂąta sobie argumentami gÂłowy, stwierdzajÂąc jedynie, Âże siĂŞ mylÂą. A skoro stwierdza, Âże siĂŞ mylÂą, dyskusja z nimi jest zbĂŞdna. Innymi sÂłowy: BiedroĂą locuta, causa finita.

Dalej Robert BiedroĂą odwoÂłuje siĂŞ do oÂświeceniowej koncepcji umowy spoÂłecznej, bĂŞdÂącej — jego zdaniem — fundamentem nowoczesnych paĂąstw. Nie miejsce tu na dyskusjĂŞ o filozoficznych podstawach wspĂłÂłczesnych koncepcji paĂąstwa, przyjmijmy wiĂŞc, jak BiedroĂą, za podstawĂŞ umowĂŞ spoÂłecznÂą. Z tej oÂświeceniowej zasady BiedroĂą wyciÂąga wniosek, Âże poruszajÂąc siĂŞ wedÂług demokratycznych zasad paĂąstwa prawa, nie moÂżemy doprowadziĂŚ do faworyzowania obywateli pozostajÂących w zwiÂązkach rĂłÂżnopÂłciowych. Mamy bowiem do czynienia z dyskryminacjÂą ze wzglĂŞdu na orientacjĂŞ seksualnÂą. To juÂż jest czyste odwracanie kota ogonem.

Umowa spoÂłeczna dopuszcza przywileje dla okreÂślonych osĂłb lub grup w zamian za wiĂŞksze od innych obowiÂązki. Tak wiĂŞc wiĂŞcej wolno prezydentowi czy premierowi, posÂłowie cieszÂą siĂŞ immunitetem ze wzglĂŞdu na peÂłnione funkcje. ÂŻoÂłnierze i policjanci majÂą swoje przywileje w zamian za obowiÂązek naraÂżania Âżycia w obronie wspĂłÂłobywateli. W podobny sposĂłb maÂłÂżonkowie nabywajÂą okreÂślone przywileje w zamian za ponoszone koszty i trud wychowania nowych obywateli. Istota dokonanej przez Biedronia manipulacji polega na tym, Âże w demokratycznym paĂąstwie prawa podmiotem praw i obowiÂązkĂłw nie sÂą hetero- czy homoseksualne zwiÂązki obywateli, lecz sami obywatele. Robert BiedroĂą moÂże skorzystaĂŚ ze wszystkich przywilejĂłw dostĂŞpnych Âżonatym mĂŞÂżczyznom, o ile zdecyduje siĂŞ poÂślubiĂŚ kobietĂŞ. OczywiÂście, kwestiÂą otwartÂą pozostaje, czy pan BiedroĂą zechce zwiÂązaĂŚ siĂŞ z kobietÂą i czy znajdzie kobietĂŞ gotowÂą iÂśĂŚ z nim przez Âżycie. Takie jednak dylematy majÂą rĂłwnieÂż heteroseksualni mĂŞÂżczyÂźni. Nie ma tu wiĂŞc mowy o jakiejkolwiek dyskryminacji ze wzglĂŞdu na orientacjĂŞ seksualnÂą. Natomiast dziaÂłacze gejowscy wraz z popierajÂącÂą ich lewicÂą usiÂłujÂą wprowadziĂŚ projekt dajÂący okreÂślonej grupie, czyli homoseksualistom, przywileje bez zwiÂązanych z nimi obowiÂązkĂłw, kÂłamliwie nazywajÂąc ten sposĂłb uprzywilejowania walkÂą z dyskryminacjÂą.

DomagajÂąc siĂŞ dodatkowych praw BiedroĂą przytacza wypowiedÂź Ryszarda Kalisza: „paĂąstwo nie ma obywatelom narzucaĂŚ jak ÂżyĂŚ”. ÂŚwiĂŞta racja i kolejny dowĂłd na manipulacjĂŞ faktami zwolennikĂłw zwiÂązkĂłw partnerskich. Wbrew ich twierdzeniom, projektowana ustawa nie zalegalizuje zwiÂązkĂłw partnerskich, gdyÂż juÂż dzisiaj nie sÂą one nielegalne. Nie wiem, z kim Âżyje i jak Âżyje Robert BiedroĂą. Niezbyt mnie to interesuje, tak jak nie powinno interesowaĂŚ paĂąstwa. JeÂśli jednak Âżyje z mĂŞÂżczyznÂą, nie ma w polskim prawie ani jednego zapisu, ktĂłry by tego zabraniaÂł. Co wiĂŞcej, wiele wskazuje, Âże Robert BiedroĂą dobrze Âżyje z tego, jak Âżyje. Nie przeszkadza mu to ciÂągle skarÂżyĂŚ siĂŞ na dyskryminacjĂŞ. To wÂłaÂśnie stosowanie rĂłwnoÂści wszystkich wobec prawa, bez wzglĂŞdu na orientacjĂŞ seksualnÂą, pozwala Biedroniowi robiĂŚ to, co robi i domagaĂŚ siĂŞ wiĂŞkszych przywilejĂłw dla siebie i swoich towarzyszy, a nam — heteroseksualnej wiĂŞkszoÂści — nie uwzglĂŞdniaĂŚ ich zbyt daleko idÂących ÂżÂądaĂą.

Konstytucyjna zasada rĂłwnoÂści — pisze dalej BiedroĂą — oznacza takÂże (...) Âże w procesie tworzenia prawa ustawodawca nie moÂże kierowaĂŚ regulacji tylko do jednej grupy spoÂłecznej. Sama prawda! Jak jednak wytÂłumaczy teraz autor tych sÂłĂłw domaganie siĂŞ regulacji zwiÂązkĂłw i nadanie im specjalnych praw, maÂłej w sumie grupie homoseksualistĂłw? To tak, by zilustrowaĂŚ zwiÂązek argumentacji Biedronia z logikÂą.

Robert BiedroĂą przytacza wprawdzie art. 18 Konstytucji RP, mĂłwiÂący, Âże maÂłÂżeĂąstwo jako zwiÂązek kobiety i mĂŞÂżczyzny (...) znajduje siĂŞ pod ochronÂą i opiekÂą Rzeczypospolitej Polskiej. WyciÂąga z niego jednak pokrĂŞtny wniosek, Âże nie jest to uznanie za maÂłÂżeĂąstwo zwiÂązku kobiety i mĂŞÂżczyzny, lecz jedynie nadanie takiemu zwiÂązkowi opieki i ochrony paĂąstwa. ZdajÂąc sobie chyba sprawĂŞ, Âże pokrĂŞtnoÂśĂŚ jego argumentacji moÂże byĂŚ oczywista nawet dla mniej wyrobionego czytelnika, siĂŞga po koronny argument lewicy — straszenie KoÂścioÂłem katolickim.

Ponadto warto pamiĂŞtaĂŚ o genezie tego zapisu — powstaÂł on przy silnym lobbingu KoÂścioÂła katolickiego i zostaÂł wÂłÂączony pod jego presjÂą. Typowe dla lewicy: jeÂśli coÂś jej nie odpowiada — oskarÂża KoÂściĂłÂł. Autor zupeÂłnie pomija fakt, ze projekt Konstytucji redagowaÂł zespĂłÂł pod kierownictwem maÂłokatolickiego Aleksandra KwaÂśniewskiego, przyjÂąÂł go lewicowy wtedy Parlament a zaakceptowaÂł narĂłd w referendum. ZupeÂłnie wybiĂłrczo traktuje zapisy Konstytucji: jeÂśli mu odpowiadajÂą sÂą OK, jeÂśli nie — moÂżna je lekcewaÂżyĂŚ jako efekt przemoÂżnej presji i nieograniczonych wpÂływĂłw KoÂścioÂła. Wygodne, prawda?

StraszÂąc wpÂływami KoÂścioÂła, Robert BiedroĂą udaje, iÂż nie wiem, Âże, gdyby KoÂściĂłÂł Katolicki naprawdĂŞ miaÂł taki wpÂływ na Âżycie polityczne i tworzenie prawa w Polsce, o jakie go oskarÂża, nie byÂłoby w Polsce ani aborcji, ani rozwodĂłw, ani rzÂądĂłw SLD, ani Roberta Biedronia w Âżyciu publicznym. PoniewaÂż wszystkie te zjawiska miaÂły lub majÂą miejsce, sÂłowa Biedronia sÂą zwykÂłym kÂłamstwem.

Kolejny demagogiczny chwyt: Kwestie, ktĂłre reguluje projekt, sÂą fundamentalne, ale nie ÂświatopoglÂądowe. DotykajÂą bowiem sfery praw czÂłowieka, poszanowania do Âżycia prywatnego, naszej godnoÂści. itd. To Âłatwe zagranie typu: „Nie mieszajmy brudnych spraw ideologii czy polityki do czystych kwestii prywatnych”. ChoĂŚ Âładnie brzmi, jest totalnym faÂłszem. Sprawa zwiÂązkĂłw miĂŞdzyludzkich, jak maÂło co, jest konsekwencjÂą przyjĂŞtego w danym spoÂłeczeĂąstwie systemu wartoÂści, czy — mĂłwiÂąc jĂŞzykiem Biedronia — ideologii. To z powodu wyznawanego przez zdecydowanÂą wiĂŞkszoÂśĂŚ naszego spoÂłeczeĂąstwa katolickiego systemu wartoÂści — choĂŚ do jego wyznawania wcale nie trzeba byĂŚ katolikiem — Âżenimy siĂŞ z kobietami na zasadzie dobrowolnoÂści oraz wspĂłlnych praw i zobowiÂązaĂą, a nie kupujemy Âżon na targu ani nie kolekcjonujemy je w haremach. Nie wierzĂŞ, by wieloletni dziaÂłacz spoÂłeczny tego nie wiedziaÂł. On celowo propaguje nieprawdĂŞ.

Na koniec o tytuÂłowym „szczĂŞÂściu”. Widocznie naoglÂądaÂł siĂŞ BiedroĂą amerykaĂąskich filmĂłw a nie do koĂąca zrozumiaÂł, bo Amerykanie mĂłwiÂą w nich nie tyle o prawie do szczĂŞÂścia — jak w brazylijskim projekcie zmian w konstytucji (z tego powodu naleÂży Brazylijczykom wspĂłÂłczuĂŚ) — co o prawie obywateli do dÂąÂżenia do szczĂŞÂścia. A to jest doÂśĂŚ istotna rĂłÂżnica. Poza tym w gÂłowie przeciĂŞtnego Amerykanina nie powstanie myÂśl, Âże moÂżna to szczĂŞÂście realizowaĂŚ nie baczÂąc na prawa, interesy i szczĂŞÂście innych. A prawo do szczĂŞÂścia jednostki w rozumieniu Biedronia i obowiÂązek paĂąstwa do zapewnienia jej szczĂŞÂścia — do tego wÂłaÂśnie prowadzi.

By sprawĂŞ strywializowaĂŚ: autor niniejszego tekstu odczuwa duÂżÂą, graniczÂącÂą ze szczĂŞÂściem przyjemnoÂśĂŚ obcujÂąc wieczorami z buteleczkÂą dobrego koniaku. Czy, w zwiÂązku z powyÂższym, paĂąstwo ma mieĂŚ obowiÂązek dostarczaĂŚ mu codziennie buteleczkĂŞ odpowiedniej jakoÂści? A jak pastwo ma realizowaĂŚ prawo do szczĂŞÂścia pedofila?

ZwiÂązek partnerski — Âłatwy w zawarciu i jeszcze Âłatwiejszy w rozwiÂązaniu — jest idealnym narzĂŞdziem realizacji nie tyle szczĂŞÂścia, ile wrĂŞcz zachcianek strony silniejszej. Rzadko zdarza siĂŞ zwiÂązek idealnie rĂłwnych partnerĂłw, zwykle jedna ze stron jest silniejsza. Konserwatywne — a wedÂług Biedronia ciemnogrodzkie — prawo broni wÂłaÂśnie sÂłabszych. W rodzinach czĂŞÂściej sÂą to Âżony, a zwykle dzieci.

W polskim systemie prawnym maÂłÂżeĂąstwo to przywileje, ale rĂłwnieÂż obowiÂązki. RozwĂłd jest moÂżliwy, wymaga jednak zachodu i koĂączy siĂŞ rozliczeniem majÂątku i rozstrzygniĂŞciem opieki nad dzieĂŚmi. W proponowanych zwiÂązkach partnerskich nie ma tego problemu. Wystarczy, Âże strona, ktĂłra jest bardziej piĂŞkna, zdrowa i/lub bogata powie partnerce (partnerowi) „Spadaj!” i juÂż moÂże byĂŚ szczĂŞÂśliwa w nowym zwiÂązku. ÂŻadnych alimentĂłw, Âżadnych zobowiÂązaĂą.

A co z dzieĂŚmi? Robert BiedroĂą odÂżegnuje siĂŞ od postulatu adopcji dzieci przez pary homoseksualne. UwierzyÂłbym mu, gdyby wskazaÂł choĂŚ jeden kraj, w ktĂłrym, po wprowadzeniu zwiÂązkĂłw jednopÂłciowych, homoseksualiÂści zrezygnowali z ubiegania siĂŞ o moÂżliwoÂśĂŚ adoptowania dzieci. DopĂłki takiego przypadku nie wskaÂże, jego zapewnienia bĂŞdĂŞ traktowaĂŚ jako kolejny element manipulacji.

MĂłwienie o prawie do adoptowania dzieci, nawet jeÂśli rezygnuje siĂŞ z jego wprowadzenia, to kolejna metoda robienia wody z mĂłzgu. Tak Âładnie i prosto to brzmi: heteroseksualiÂści majÂą takie prawo, a homo juÂż nie — czysta dyskryminacja. W rzeczywistoÂści nie ma czegoÂś takiego jak prawo do adopcji dziecka. ObojĂŞtnie czy chodzi o homo- czy heteroseksualistĂłw. Procedura adopcyjna ma na celu zapewnienie dziecku prawa do wychowywania siĂŞ w rodzinie, choĂŚ — ze wzglĂŞdu na zwykle tragiczne okolicznoÂści — nie moÂże to byĂŚ rodzina biologiczna.

Pary heteroseksualne nie majÂą prawa do adopcji. Nie wystarczy deklaracja chĂŞci adoptowania dziecka. SÂąd nie docieka, czy potencjalni rodzice chcÂą adoptowaĂŚ dziecko i czy bĂŞdÂą z nim szczĂŞÂśliwi, tylko czy dziecko bĂŞdzie miaÂło u nich odpowiednie warunki. Celem tej procedury nie jest szczĂŞÂście adoptujÂących (choĂŚ go nie wyklucza), lecz szczĂŞÂście i rozwĂłj adoptowanych.

Homoseksualne lobby stawia sprawĂŞ na gÂłowie i traktuje dzieci jako przedmioty zaspokajania ich potrzeb (wedÂług Biedronia — szczĂŞÂścia). To jest nie do przyjĂŞcia dla uczciwych ludzi. DaĂŚ dziecko gejowi, bo wtedy bĂŞdzie szczĂŞÂśliwy? A co, jeÂśli po jakimÂś czasie uzna, Âże szczĂŞÂśliwszy byÂł bez dziecka? Wystarczy wyrzuciĂŚ dziecko z domu, czy trzeba je zutylizowaĂŚ, jak zuÂżytÂą zabawkĂŞ? Dotyczy to rĂłwnieÂż sytuacji, gdy heteroseksualista traktuje dziecko przedmiotowo. A tak traktujÂą dzieci ci, ktĂłrzy mĂłwiÂą o prawie do ich adopcji.

RozpisaÂłem siĂŞ na temat artykuÂłu Roberta Biedronia nie tylko dlatego, Âże podniĂłsÂł mi adrenalinĂŞ. Takie wypowiedzi, projekt ustawy zgÂłoszony przez Sojusz Lewicy Demokratycznej i podobne dziaÂłania nieukrywajÂących lewicowych koneksji politykĂłw dowodzÂą moralnego bankructwa wspĂłÂłczesnej lewicy. Lewica XIX i poczÂątku XX wieku, cokolwiek by nie sÂądziĂŚ o jej filozoficznych podstawach, dÂąÂżyÂła do obrony sÂłabszych przed dominacjÂą silniejszych. SÂłabszymi byli, pomimo liczebnej przewagi, robotnicy a silniejszymi wÂłaÂściciele ÂśrodkĂłw produkcji. DziÂś lewica usiÂłuje realizowaĂŚ prawo nie tyle do szczĂŞÂścia, ile do zwykÂłych zachcianek silniejszych kosztem, a w wypadku aborcji dosÂłownie po trupach, sÂłabszych.

MieliÂśmy juÂż w czasach najnowszych kilka lewicowych projektĂłw wprowadzenia raju na Ziemi, uszczĂŞÂśliwiania ludzi tu i teraz wedÂług ideologicznego schematu. SkoĂączyÂły siĂŞ fiaskiem, a kosztowaÂły Âżycie i cierpienia setek milionĂłw niewinnych ofiar. Niepomni tych doÂświadczeĂą lewicowi ideolodzy usiÂłujÂą zafundowaĂŚ nam nowy eksperyment, tym razem w miejsce stosunkĂłw wÂłasnoÂściowych zrewolucjonizowaĂŚ chcĂŞ stosunki rodzinne. Tak, jak przed dwustu laty brzmi to Âładnie i obiecujÂąco, a skoĂączy siĂŞ tragicznie.

Z przykroÂściÂą stwierdzam, Âże do tej skrajnej i nieskrajnej lewicy doÂłÂącza Platforma Obywatelska, partia okreÂślajÂąca siĂŞ do niedawna jako liberalno-konserwatywna. Mimo tej wolty cieszy siĂŞ nadal poparciem wiĂŞkszoÂści wyborcĂłw. Czy naprawdĂŞ wyborcy PO gotowi sÂą poprzeĂŚ lewackie projekty, byle tylko byĂŚ przeciwko KaczyĂąskiemu? A moÂże warto przyjrzeĂŚ siĂŞ, na kogo chcemy gÂłosowaĂŚ i poznaĂŚ jego prawdziwe zamiary? ApelujĂŞ o rachunek sumienia i wyciÂągniĂŞcie wnioskĂłw z historii.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/P/PS/zko_prawoszcz.html

=========================================================

Terlikowski: Polska strategia na osÂłabienie KoÂścioÂła drukuj

Dodane przez: Tomasz Terlikowski Kategoria: KoÂściĂłÂł 25 August 2011, 11:10

KoÂściĂłÂł w Irlandii i USA osÂłabione zostaÂły przez nadmuchane przez media skandale seksualne. W Polsce jednak taka strategia zwyczajnie siĂŞ nie sprawdza. I dlatego od wielu miesiĂŞcy media karmiÂą nas materiaÂłami o przewaÂłach finansowych. To one majÂą sprawiĂŚ, Âże Polacy masowo porzucÂą KoÂściĂłÂł lub przynajmniej stracÂą do niego zaufanie.

Od jakiegoÂś czasu nie ma niemal dnia, w ktĂłrym „Gazeta Wyborcza”, jeden z lewicowych tygodnikĂłw (a jest ci ich u nas dostatek) czy jedno z mediĂłw koncernu ITI nie nakarmiÂło swoich odbiorcĂłw jakimÂś materiaÂłem o pazernym klerze, co to odbiera ludziom wÂłasnoÂśĂŚ. Komisja MajÂątkowa straszyÂła doÂśĂŚ krĂłtko, bo okazaÂło siĂŞ, Âże zarzuty sÂą dĂŞte, i Âże trudno jest zrobiĂŚ z okradzionego zÂłodzieja, bÂłyskawicznie pojawili siĂŞ jednak nowi wrogowie, ktĂłrzy majÂą dowodziĂŚ, Âże polscy ksiĂŞÂża to skÂąpcy, ktĂłrzy wyrywajÂą majÂątek biednym staruszkom.

I trzeba sobie uÂświadomiĂŚ, Âże to dopiero poczÂątek. Takich materiaÂłĂłw – czasem lepiej, a czasem gorzej udokumentowanych – bĂŞdzie tylko przybywaĂŚ. A Âże niestety dziaÂłalnoÂśĂŚ byÂłego ubeka Marka P. jest faktem, a jego powiÂązaĂą z waÂżnymi duchownymi ze ÂŚlÂąska i MaÂłopolski teÂż nie da siĂŞ ukryĂŚ, to przynajmniej czĂŞÂśĂŚ z zarzutĂłw finansowych bĂŞdzie miaÂła podstawy – to jeszcze dÂługo bĂŞdzie o czym mĂłwiĂŚ. Potem zaÂś siĂŞgnie siĂŞ do innych spraw, ktĂłre wprawdzie nie bĂŞdÂą tak mocne, a i z ich prawdziwoÂściÂą bĂŞdzie gorzej, ale nadal bĂŞdÂą one rozpalaĂŚ opiniĂŞ publicznÂą, utwierdzajÂąc krzywdzÂący wiĂŞkszoÂśĂŚ duchownych stereotyp skÂąpstwa i dusigroszostwa.

Wszystko to zaÂś bĂŞdzie miaÂło jeden cel: osÂłabiĂŚ pozycjĂŞ KoÂścioÂła, stworzyĂŚ wizerunek skÂąpej, zdzierajÂącej z ludzi kaskĂŞ instytucji, ktĂłrej jedynym celem jest zbijanie kapitaÂłu. KaÂżdy, kto zna KoÂściĂłÂł od wewnÂątrz wie, Âże jest to nieprawda, ale wielu z PolakĂłw da siĂŞ kupiĂŚ takÂą propagandÂą. I utwierdzaĂŚ siĂŞ bĂŞdzie w swoim niechodzeniu do KoÂścioÂła wÂłaÂśnie takimi stereotypami. Strategia ta jest pierwszÂą, skutecznie inkulturowanÂą z Zachodu do Polski strategiÂą niszczenia wiary. Gdy nasi rodzinni laicyzatorzy dostrzegli, Âże w Polsce skandale seksualne sprzedajÂą siĂŞ sÂłabo, doszli do wniosku, Âże trzeba siĂŞgnÂąĂŚ do inny orĂŞÂż. Jest nim zaÂś wÂłaÂśnie pieniÂądz. Polski katolik, co wiadomo nie od dziÂś, jest bowiem w stanie wybaczyĂŚ ksiĂŞdzu gosposiĂŞ czy parobka, ale nie wybaczy skÂąpstwa. JeÂśli zatem chce siĂŞ zniszczyĂŚ autorytet KoÂścioÂła, to zamiast uderzaĂŚ w kwestie obyczajowe, lepiej zajÂąĂŚ siĂŞ ekonomicznymi. I to wÂłaÂśnie robiÂą od jakiegoÂś czasu media.

Tomasz P. Terlikowski

http://www.fronda.pl/news/czytaj/tytul/terlikowski:_polska_strategia_na_oslabienie_kosciola_15049/stro

ScaliÂłem posty
Darek

MINISTRANTKI

Maciej StaĂączyk | Onet | 7 PaÂździernik 2011 | Komentarze (6)

Dziewczyna bĂŞdzie kusiĂŚ, rozpraszaĂŚ. OdciÂągnie chÂłopcĂłw od przyszÂłego kapÂłaĂąstwa – mĂłwiÂą konserwatywni ksiĂŞÂża, ktĂłrzy nie chcÂą dopuÂściĂŚ dziewczyn do roli ministrantĂłw. Niemal w poÂłowie polskich diecezji zgoda na takie rozwiÂązanie jednak juÂż jest, choĂŚ i tam dziewczyn sÂłuÂżÂące do mszy sÂą w zdecydowanej mniejszoÂści.
Po niedzielnej mszy cĂłrka Kariny Szafran zawsze zasypywaÂła mamĂŞ pytaniami. Dlaczego ludzie klĂŞkajÂą, dlaczego ksiÂądz nosi sutannĂŞ, co podaje ludziom do ust mĂłwiÂąc „CiaÂło Chrystusa”. KtĂłrejÂś z kolei niedzieli padÂło jednak pytanie, na ktĂłre Karina nie znaÂła odpowiedzi – dlaczego przy oÂłtarzu stojÂą sami chÂłopcy?

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

- Lekko mnie zamurowaÂło. OdpowiedziaÂłam, Âże taka jest tradycja, ale po powrocie do domu zaczĂŞÂłam szukaĂŚ. OkazaÂło siĂŞ, Âże tradycja jednak ewoluowaÂła, Âże dziewczynki rĂłwnieÂż mogÂą byĂŚ ministrantami, Âże to dopuszczalna praktyka – opowiada Karina Szafran.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Do rozmowy z cĂłrkÂą kobieta nie wracaÂła, nawet wtedy, gdy Dominika w domu zaczĂŞÂła zakÂładaĂŚ biaÂłÂą sukienkĂŞ i bawiĂŚ siĂŞ w ministrantkĂŞ. Kiedy jednak do domu SzafranĂłw zapukaÂł kolĂŞdujÂący ksiÂądz Karina zdobyÂła siĂŞ na odwagĂŞ i zapytaÂła duchownego, czy cĂłrka moÂże sÂłuÂżyĂŚ do mszy.

- ChwilĂŞ milczaÂł, a potem przeczÂąco zaczÂąÂł krĂŞciĂŚ gÂłowÂą. MĂłwiÂł, Âżebym nie rewolucjonizowaÂła KoÂścioÂła, Âżebym nie czytaÂła gÂłupot w internecie. DominikĂŞ zaprosiÂł do Âśpiewania w chĂłrze. ByÂł miÂły, ale stanowczy. ZapowiedziaÂł, Âżebym wiĂŞcej o to nie pytaÂła – wspomina rozmowĂŞ z duchownym Karina.

- Na terenie naszej diecezji nie ma takiej moÂżliwoÂści, Âżeby dziewczynki mogÂły sÂłuÂżyĂŚ do mszy ÂświĂŞtej – wyjaÂśnia ksiÂądz Andrzej Sapieha, rzecznik kurii diecezji zielonogĂłrsko-gorzowskiej. – W tej materii Stolica Apostolska wydaÂła zalecenia, Âżeby jednak chÂłopcom powierzaĂŚ peÂłnienie sÂłuÂżby liturgicznej. To naturalne Âśrodowisko budzenia powoÂłaĂą kapÂłaĂąskich – dodaje.

Retusz koÂścielnego kanonu

Prawda leÂży jednak po Âśrodku. KsiÂądz Sapieha ma racje mĂłwiÂąc, Âże Watykan podkreÂśla koniecznoÂśĂŚ kultywowania tradycji KoÂścioÂła, sugerujÂąc, Âżeby do sÂłuÂżby liturgicznej w pierwszej kolejnoÂści powoÂływaĂŚ chÂłopcĂłw. RacjĂŞ ma teÂż Karina Szafran, wskazujÂąc na retusz koÂścielnych kanonĂłw, ktĂłre dopuszczajÂą moÂżliwoÂśĂŚ sÂłuÂżenia podczas mszy ÂświĂŞtej rĂłwnieÂż dziewczÂąt.

Dyskusja na ten temat zaczĂŞÂła siĂŞ juÂż w latach siedemdziesiÂątych. Wtedy to, nowoczesne episkopaty Niemiec i WÂłoch, jako pierwsze zaczĂŞÂły przyjmowaĂŚ dziewczyny w poczet ministrantĂłw. Watykan zareagowaÂł nerwowo i stanowczo. W 1980 roku Jan PaweÂł II kategorycznie sprzeciwiÂł siĂŞ posÂłudze kobiet przy oÂłtarzu, ale z biegiem lat stopniowo zaczÂąÂł zmieniaĂŚ zdanie. W koĂącu, dokÂładnie w marcu 1994 roku, Kongregacja Kultu BoÂżego i Dyscypliny SakramentĂłw wydaÂła list okĂłlny do przewodniczÂących Konferencji BiskupĂłw na temat posÂługi Âświeckich w liturgii. Stolica Apostolska zÂłagodziÂła swoje stanowisko o tyle, Âże pozwoliÂła dziewczĂŞtom sÂłuÂżyĂŚ do mszy, ale ostatecznÂą decyzjĂŞ w tej kwestii zostawiÂła poszczegĂłlnym biskupom. W tym samym liÂście znalazÂła siĂŞ teÂż sugestia, o ktĂłrej mĂłwi ksiÂądz Sapieha - waÂżne jest kultywowanie tradycji, z myÂślÂą o przyszÂłych powoÂłaniach.
WedÂług listu Kongregacji wprowadzenie posÂługi kobiet (dziewczÂąt) przy oÂłtarzu jest obecnie moÂżliwe, jeÂśli wymagajÂą tego prawdziwe potrzeby parafii i dobro wiernych. Zawsze jednak powinno byĂŚ poprzedzone odpowiednim przygotowaniem caÂłej wspĂłlnoty. W Âżadnym wypadku o dopuszczeniu do sÂłuÂżby przy oÂłtarzu tzw. ministrantek ani razem z chÂłopcami, ani oddzielnie od nich, nie moÂże decydowaĂŚ proboszcz lecz jedynie biskup diecezjalny – pisze w swoim artykule dotyczÂącym liturgicznej sÂłuÂżby oÂłtarza ksiÂądz CzesÂław Krakowiak.

PĂłÂł na pĂłÂł

Decyzja Watykanu wprowadziÂła lekki zamĂŞt. Na zachodzie Europy zostaÂła odczytana jako przyzwolenie na koedukacyjne grona ministrantĂłw. W Polsce do nowinek biskupi podeszli jednak ostroÂżnie. Na 41 diecezji, zgoda na uczestnictwo dziewczyn w roli ministrantĂłw obowiÂązuje w mniej niÂż poÂłowie. Nawet tam, gdzie biskup wyraziÂł na to zgodĂŞ, czĂŞsto reformie sprzeciwiajÂą siĂŞ proboszczowie poszczegĂłlnych parafii. Entuzjazmu nie ma.

- Wszystko zaleÂży od podejÂścia duszpasterza. Znam takich, ktĂłrzy mĂłwiÂą wprost, Âże w ich parafii dziewczyna bĂŞdzie sÂłuÂżyÂła do mszy, dopiero po ich trupie, mimo, Âże biskup wyraziÂł na to zgodĂŞ. W tej kwestii nie istnieje Âżadnej przymus – mĂłwi nam ksiÂądz Damian Jurczak, duszpasterz liturgicznej sÂłuÂżby oÂłtarza w diecezji opolskiej.

Podobna sytuacja panuje m.in. w diecezji warmiĂąskiej. Tam rĂłwnieÂż miejscowy biskup pozwoliÂł na uczestnictwo dziewczyn w roli ministrantĂłw. W niektĂłrych parafiach dziewczynki rzeczywiÂście sÂłuÂżÂą do mszy, w niektĂłrych nie ma juÂż po nich Âśladu, choĂŚ kilka lat temu staÂły jeszcze przy oÂłtarzu. Tak jest m.in. w parafii wspĂłÂłkatedralnej ÂŚwiĂŞtego Jakuba w Olsztynie.

- Nie spotkaÂłem siĂŞ z dziewczynÂą, ktĂłra chciaÂłaby zostaĂŚ ministrantem. W naszej parafii juÂż Âżadna nie sÂłuÂży do mszy – mĂłwi ksiÂądz ÂŁukasz Kowalski, opiekujÂący siĂŞ ministrantami w olsztyĂąskiej parafii. Po chwili duchowny dodaje: - SÂą inne formy obecnoÂści kobiet w Eucharystii. Dziewczynki mogÂą zapisaĂŚ siĂŞ do scholii, do chĂłru. MogÂą angaÂżowaĂŚ siĂŞ w przerĂłÂżne formy Âżycia parafii, niekoniecznie muszÂą byĂŚ ministrantkami.

Jeden z ksiĂŞÂży z diecezji ÂłĂłdzkiej: - Nie ma mowy, Âżeby w moim koÂściele dziewczynka sÂłuÂżyÂła do mszy. JuÂż na szkolnych pielgrzymkach widaĂŚ, Âże chÂłopcy przy dziewczĂŞtach gÂłupiejÂą, popisujÂą siĂŞ, zachowujÂą inaczej niÂż we wÂłasnym gronie. Znacznie Âłatwiej zapanowaĂŚ na jednorodnÂą grupÂą, niÂż nad mieszanym towarzystwem. GdybyÂśmy dopuÂścili dziewczynki do roli ministrantĂłw mielibyÂśmy tylko zamĂŞt, gÂłupie Âżarty przy oÂłtarzu. A na takie zachowanie nie ma miejsca w koÂściele. Nie wszĂŞdzie moÂżemy teÂż stosowaĂŚ zasadĂŞ uprawnienia pÂłci. KoÂściĂłÂł na pewno nie jest do tego najlepszym miejscem.

KsiÂądz Damian Jurczak z Opola zgadza siĂŞ, co do jednego. RzeczywiÂście duchownym znacznie trudniej zapanowaĂŚ nad mieszanÂą grupÂą ministrantĂłw. Nie uwaÂża jednak, Âżeby byÂł to powĂłd do tego, by dziewczyn nie powoÂływaĂŚ do ich grona. - W naszej diecezji zgodĂŞ na przyjmowanie dziewczyn do liturgicznej sÂłuÂżby oÂłtarza wydaÂł jeszcze arcybiskup Alfons Nossol. Zasada ta funkcjonuje juÂż od Âładnych kilkunastu lat i doskonale siĂŞ sprawdza. OczywiÂście sÂą takie parafiĂŞ, w ktĂłrych dziewczyn nie ma w ogĂłle. Ale sÂą teÂż takie, w ktĂłrych dziewczyny stanowiÂą wiĂŞkszoÂśĂŚ – opowiada ks. Jurczak.
Zdaniem opolskiego duszpasterza chybiona jest teÂż argumentacja przeciwnikĂłw powoÂływania dziewczyn na ministrantki, z obawy przed jeszcze wiĂŞkszym spadkiem kapÂłaĂąskich powoÂłaĂą. RzeczywiÂście, dziewiĂŞciu na dziesiĂŞciu kandydatĂłw do seminariĂłw duchownych to chÂłopcy z doÂświadczeniem ministrantĂłw, ale wedÂług ksiĂŞdza Jurczaka sÂłuÂżba dziewczyn nie ma wiĂŞkszego wpÂływu na decyzje chÂłopcĂłw o przyszÂłym kapÂłaĂąstwie. - Nawet jeÂśli ministrant zakocha siĂŞ w ministrantce, to co z tego. JeÂśli pĂłÂźniej dojrzeje do decyzji o kapÂłaĂąstwie to jego wczeÂśniejsze doÂświadczenia mogÂą tylko procentowaĂŚ na przyszÂłoÂśĂŚ – uwaÂża duchowny.

PrzykÂład pÂłynie z Boguszyc

PrzykÂładem, gdzie doskonale funkcjonuje mieszane grono ministrantĂłw mogÂą byĂŚ Boguszyce. W tamtejszej, liczÂącej blisko tysiÂąc mieszkaĂącĂłw parafii pod wezwaniem TrĂłjcy ÂŚwiĂŞtej, pierwsze ministrantki pojawiÂły siĂŞ juÂż kilkanaÂście lat temu i to zanim Watykan zapaliÂł do tego zielone ÂświatÂło.

– ByliÂśmy chyba jednÂą z pierwszych diecezji, ktĂłra zdecydowaÂła siĂŞ na taki eksperyment – ostroÂżnie ocenia ksiÂądz Joachim Kobienia, kanclerz opolskiej kurii cytowany przez tygodnik „Polityka”. - WpÂływ na to na pewno miaÂły bliskie zwiÂązki z KoÂścioÂłem niemieckim. Parafianie widzieli tam dziewczyny sÂłuÂżÂące do mszy, a po powrocie pytali swoich proboszczĂłw, dlaczego w naszych koÂścioÂłach nie ma takich praktyk. ByÂło wiĂŞc przyzwolenie wiernych na zÂłamanie koÂścielnej tradycji. Do tego, na poczÂątku lat 90., w wielu maÂłych opolskich parafiach zaczĂŞÂło brakowaĂŚ chÂłopcĂłw – z przyczyn demograficznych i w zwiÂązku z wyjazdami do Niemiec. – IstniaÂła wiĂŞc realna potrzeba zaproszenia do pomocy przy oÂłtarzu dziewczÂąt – mĂłwi w rozmowie z Janem Dziadulem ksiÂądz Kobienia.

W tym samym artykule ksiÂądz prof. JĂłzef MikoÂłajec, proboszcz parafii w Boguszycach przyznaje, Âże coraz trudniej mu przekonaĂŚ do posÂługi nowych kandydatĂłw na ministrantĂłw. Co ciekawe, pÂłeĂŚ nie ma tu Âżadnego znaczenia. Chodzi bardziej o stanowisko rodzicĂłw, ktĂłrzy do sÂłuÂżby ministranckiej swoich dzieci podchodzÂą bardziej ostroÂżnie, niÂż przed laty. – TÂłumaczÂą to tym, Âże dzieci majÂą coraz wiĂŞcej obowiÂązkĂłw szkolnych i pozalekcyjnych i coraz mniej czasu – mĂłwi ks. MikoÂłajec, cytowany przez „PolitykĂŞ”.

W Boguszycach sÂłuÂży obecnie 20 ministrantĂłw, w tym dwie dziewczyny. Ile takich dziewczyn jest w caÂłej Polsce tego nie wiadomo, bo nikt nie prowadzi szczegĂłÂłowych statystyk. Przed trzema laty badanie przeprowadziÂła opolska kuria. Duchowni policzyli, Âże na 12 tysiĂŞcy ministrantĂłw, okoÂło 10 procent stanowiÂą panie.

Nie wszĂŞdzie jednak stanowisko KoÂścioÂła jest takie otwarte na „liturgiczne nowinki” jak w Opolu. A szkoda, bo jak zauwaÂżyÂł watykaĂąski dziennik „L’Osservatore Romano” dopuszczenie ministrantek do sÂłuÂżby oÂłtarza zlikwidowaÂło nierĂłwnoÂśĂŚ. Zdaniem publicystki dziennika „asystowanie przy oÂłtarzu to nie tylko sÂłuÂżba, ale i przywilej oraz odpowiedzialna droga pogÂłĂŞbiania chrzeÂścijaĂąskiej toÂżsamoÂści. Dla dzieci sÂłuÂżba ministrantĂłw to unikalne doÂświadczenie, ktĂłre ksztaÂłtuje wiarĂŞ”.

ZarĂłwno chÂłopcĂłw, jak i dziewczynek.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/ministrantki,22656,page1.html

....................................................

KOSCIOL NIE ZAMKNIE SIE W ZAKRYSTII

RV / ms | EKAI | 6 WrzesieĂą 2011 | Komentarze (3)

- Wielu chciaÂłoby dziÂś, aby KoÂściĂłÂł milczaÂł, stÂąd teÂż kaÂżde jego sÂłowo uznawane jest za ingerencjĂŞ w Âżycie publiczne czy polityczne. KoÂściĂłÂł jednak nie moÂże milczeĂŚ, ani "dogadywaĂŚ siĂŞ", gdy chodzi o niezbywalne wartoÂści – powiedziaÂł przewodniczÂący wÂłoskiego episkopatu, kard. Angelo Bagnasco

SÂłowa te wypowiedziaÂł przewodniczÂący episkopatu WÂłoch podczas inauguracji we Frascati pod Rzymem letniej szkoÂły wÂłoskiej fundacji Magna Carta. Jest to prestiÂżowa inicjatywa, w ktĂłrej uczestniczÂą zwiÂązani z prawicÂą przedstawiciele rzÂądu, naukowcy, przedsiĂŞbiorcy, a takÂże pisarze i intelektualiÂści. W swoim wykÂładzie metropolita Genui zaznaczyÂł, Âże chrzeÂścijanie muszÂą byĂŚ „solÂą” takÂże w odniesieniu do Âżycia spoÂłecznego. Misja polityki nie polega bowiem tylko i wyÂłÂącznie na biernym rejestrowaniu zachodzÂących zmian, po to by je nastĂŞpnie zatwierdziĂŚ, ale na krytycznym spojrzeniu na dokonujÂące siĂŞ przemiany spoÂłeczne i kulturowe. Kard. Angelo Bagnasco podkreÂśliÂł, Âże KoÂściĂłÂł musi byĂŚ gÂłosem krytycznym w spoÂłeczeĂąstwie, w ktĂłrym wÂładzĂŞ zdajÂą siĂŞ przejmowaĂŚ „silniejsi i bardziej przebiegli”. Gdyby tak siĂŞ staÂło, przyszÂłoby nam ÂżyĂŚ w nieludzkim spoÂłeczeĂąstwie – dodaÂł purpurat.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

PodkreÂśliÂł, Âże prĂłby sprowadzania KoÂścioÂła tylko do obecnoÂści w zakrystii, ograniczajÂącej siĂŞ do modlitwy i ewentualnie – sÂłuÂżÂących paĂąstwu – dzieÂł charytatywnych odzwierciedlajÂą powszechnÂą tendencjĂŞ mĂłwienia o wolnoÂści, przy jednoczesnym odbieraniu jej niektĂłrym. JakÂże inaczej moÂżna bowiem tÂłumaczyĂŚ postĂŞpowanie, ktĂłre za ÂświĂŞtoÂśĂŚ laickiego paĂąstwa uznaje wolnoÂśĂŚ sumienia, a jednoczeÂśnie katolikom kaÂże rezygnowaĂŚ z wartoÂści wiary formujÂącej ich sumienie? Kard. Bagnasco przypomniaÂł zarazem, Âże gÂłos, ktĂłry jest bardziej obecny czy sÂłyszalny, wcale nie musi byĂŚ wiarygodny, bo dominacja nie rĂłwna siĂŞ prawdzie.

http://religia.onet.pl/swiat,18/kosciol-nie-zamknie-sie-w-zakrystii,5168.html

POD SKRZYDLAMI KOSCIOLA

Krzysztof Pilawski | PrzeglÂąd | 26 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (10)

Polska jest chyba najbardziej zdominowanym przez KoÂściĂłÂł paĂąstwem w Europie. Na temat krzyÂży w salach szkolnych i spotkaniach opÂłatkowych w urzĂŞdach wypowiada siĂŞ prof. Andrzej Zachariasz, dyrektor MiĂŞdzywydziaÂłowego Instytutu Filozofii Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Krzysztof Pilawski: Panie profesorze, czy Polska jest paĂąstwem religijnym?

Prof. Andrzej Zachariasz: KoÂściĂłÂł katolicki odniĂłsÂł liczne sukcesy na drodze do tzw. inkulturacji religii, czyli do podporzÂądkowania paĂąstwa religii. Symbole religijne sÂą wprowadzane do siedzib instytucji paĂąstwowych, organizuje siĂŞ w nich obrzĂŞdy o charakterze religijnym (np. spotkania opÂłatkowe). Prezydent, parlamentarzyÂści, czÂłonkowie rzÂądu, urzĂŞdnicy i funkcjonariusze paĂąstwowi majÂą opiekunĂłw duchowych – kapelanĂłw i duszpasterzy Âśrodowiskowych. UroczystoÂści paĂąstwowe odbywajÂą siĂŞ z udziaÂłem duchowieĂąstwa. Niewielu jest duchownych, ktĂłrzy nie majÂą dostĂŞpu do publicznych pieniĂŞdzy. Gdy opowiadam o tym kolegom z Zachodu, sÂłuchajÂą z niedowierzaniem. Nie mieÂści im siĂŞ w gÂłowie, Âże takie rzeczy sÂą moÂżliwe. Nie moÂżna jednak powiedzieĂŚ, Âże mamy juÂż paĂąstwo religijne przypominajÂące paĂąstwa islamskie. Mamy paĂąstwo dziaÂłajÂące w duÂżej mierze pod opiekuĂączymi skrzydÂłami KoÂścioÂła.

Dlaczego to staÂło siĂŞ moÂżliwe?

PaĂąstwo okazaÂło siĂŞ zbyt sÂłabe, by siĂŞ oprzeĂŚ KoÂścioÂłowi i jego ambicjom. OsĂłb, ktĂłre doszÂły do wÂładzy w 1989 r., nie ÂłÂączyÂła wspĂłlna idea. KoÂściĂłÂł miaÂł ideĂŞ i liczne atuty, w tym papieÂża Jana PawÂła II, uznanego powszechnie za najwiĂŞkszego Polaka w dziejach. CzuÂł siĂŞ powoÂłany do urzÂądzenia paĂąstwa.

Poddanie bez walki

On czuÂł siĂŞ powoÂłany jeszcze przed przeÂłomem ustrojowym. WÂładza w latach 80. nie mogÂła liczyĂŚ na niezbĂŞdne do rzÂądzenia poparcie spoÂłeczne, a opozycja – rozbita po wprowadzeniu stanu wojennego – nie byÂła w stanie odbudowaĂŚ potĂŞgi z karnawaÂłu "SolidarnoÂści". KoÂściĂłÂł ÂżywiÂł siĂŞ tÂą sÂłaboÂściÂą – zbudowaÂł, za zgodÂą wÂładz, rekordowÂą liczbĂŞ obiektĂłw sakralnych, ktĂłre udostĂŞpniaÂł takÂże opozycji.

KoÂściĂłÂł byÂł najlepiej przygotowany organizacyjnie, kadrowo i ideowo do zmiany ustroju. W Âżadnym innym paĂąstwie socjalistycznym KoÂściĂłÂł nie utrzymaÂł tak silnych wpÂływĂłw jak w Polsce. UmocniÂły siĂŞ one gwaÂłtownie w latach 80., a uchwalona na kilka tygodni przed wyborami 4 czerwca 1989 r. przez Sejm PRL ustawa o stosunku paĂąstwa do KoÂścioÂła katolickiego dawaÂła KoÂścioÂłowi niesÂłychanie silny status formalny. PowoÂływaÂła komisjĂŞ wspĂłlnÂą rzÂądu i Episkopatu, KomisjĂŞ MajÂątkowÂą, zobowiÂązywaÂła paĂąstwo do finansowania uczelni katolickich i opÂłacania duchownym skÂładek na ubezpieczenie spoÂłeczne, zezwalaÂła na zakÂładanie przez KoÂściĂłÂł mediĂłw elektronicznych, przyznawaÂła mu ulgi podatkowe i celne. Ta ustawa sytuowaÂła KoÂściĂłÂł w nowej rzeczywistoÂści, pomogÂła mu w odniesieniu zwyciĂŞstwa w walce o ideĂŞ. ZresztÂą nie miaÂł on Âżadnego konkurenta. Marksizm zostaÂł rozbity, wyrzekli siĂŞ go sami marksiÂści. ÂŻadnej innej idei nie byÂło.

A idea liberalno-demokratyczna, ktĂłra ÂświĂŞciÂła triumfy w latach 90.?

Owszem, w 1989 r. liberaÂłowie objĂŞli wÂładzĂŞ, zdoÂłali przeprowadziĂŚ reformy gospodarcze, ktĂłre – warto zauwaÂżyĂŚ – nie uderzyÂły w przywileje finansowe ani majÂątek KoÂścioÂła. WalkĂŞ o ideĂŞ liberaÂłowie przegrali, a w zasadzie nawet jej nie podjĂŞli. W 1990 r. rzÂąd Tadeusza Mazowieckiego zrealizowaÂł postulat KoÂścioÂła, wyraÂżony na posiedzeniu komisji wspĂłlnej, i przywrĂłciÂł religiĂŞ do szkĂłÂł. W 1993 r., gdy premierem byÂła naleÂżÂąca do liberalnej Unii Demokratycznej Hanna Suchocka – od 2001 r. ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej – przyjĂŞto ustawĂŞ zakazujÂącÂą przerywania ciÂąÂży. TakÂże w 1993 r. w imieniu rzÂądu Suchockiej Ăłwczesny minister spraw zagranicznych Krzysztof Skubiszewski – pochowany w Panteonie Wielkich PolakĂłw ÂŚwiÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej – podpisaÂł konkordat. Adam Michnik i "Gazeta Wyborcza" zbytnio uwierzyli, Âże uda siĂŞ uÂłoÂżyĂŚ z KoÂścioÂłem, Âże w nowej rzeczywistoÂści wywodzÂący siĂŞ z opozycji ateiÂści zdoÂłajÂą dogadaĂŚ siĂŞ z hierarchami. Po przemianie ustrojowej ta dawna opozycja nie byÂła KoÂścioÂłowi do niczego potrzebna.
Aktem ideowej kapitulacji paĂąstwa byÂł konkordat.

ZawierajÂąc konkordat, paĂąstwo nie tylko nie zadbaÂło o swojÂą autonomiĂŞ wobec KoÂścioÂła, ale wyraziÂło zgodĂŞ na jego dominacjĂŞ. Polska jest chyba najbardziej zdominowanym przez KoÂściĂłÂł paĂąstwem w Europie. MyÂślĂŞ, Âże nawet w czasach Polski szlacheckiej nie byÂło tak silnych zwiÂązkĂłw miĂŞdzy paĂąstwem a KoÂścioÂłem, nie mĂłwiÂąc o Polsce pod rzÂądami JĂłzefa PiÂłsudskiego, w kwestii ktĂłrego – w przeciwieĂąstwie do Lecha KaczyĂąskiego – byÂły problemy z uzyskaniem zgody wÂładz koÂścielnych na pochĂłwek na Wawelu. Mimo konstytucyjnego zapisu o rozdzielnoÂści paĂąstwa i KoÂścioÂła praktyka wyglÂąda zupeÂłnie inaczej.

Mamy kaplice w PaÂłacu Prezydenckim i w parlamencie, krzyÂże w urzĂŞdach.

UrzÂąd paĂąstwowy powinien podkreÂślaĂŚ neutralnoÂśĂŚ ÂświatopoglÂądowÂą brakiem jakichkolwiek symboli religijnych. TakÂże dlatego, by nie stwarzaĂŚ wraÂżenia, Âże moÂże lepiej traktowaĂŚ wierzÂącego niÂż niewierzÂącego.

Na placu PiÂłsudskiego, w miejscu obchodĂłw najwaÂżniejszych ÂświÂąt paĂąstwowych z udziaÂłem prezydenta, dwa lata temu ustawiono dziewiĂŞciometrowy krzyÂż, ufundowany przez wÂładze stolicy. JeÂśli rzeczywiÂście chodziÂło o upamiĂŞtnienie Jana PawÂła II, moÂżna byÂło postawiĂŚ jego pomnik. A tak mamy kolejny symbol religijny w przestrzeni publicznej.

SÂą pewne wydarzenia w Âżyciu narodu warte upamiĂŞtnienia. Do nich zaliczam mszĂŞ na dawnym placu ZwyciĂŞstwa, dziÂś PiÂłsudskiego, w czerwcu 1979 r. Jednak pomnik pewnie byÂłby bardziej zwiÂązany z tym wydarzeniem niÂż krzyÂż. Kto za kilkadziesiÂąt lat bĂŞdzie kojarzyÂł krzyÂż na placu PiÂłsudskiego z papieÂżem Polakiem?

1 maja Jana PawÂła II

W miejscowoÂści, obok ktĂłrej mieszkam, po Âśmierci papieÂża zmieniono nazwĂŞ gÂłĂłwnej ulicy z 1 Maja na Jana PawÂła II. We WrocÂławiu plac 1 Maja staÂł siĂŞ placem Jana PawÂła II. Obecnie juÂż chyba Âżadna ulica, plac, park ani osiedle 1 Maja nie muszÂą siĂŞ niczego obawiaĂŚ...

Skoro Jan PaweÂł II zostanie beatyfikowany 1 maja, to i ten dzieĂą musi byĂŚ uÂświĂŞcony.

W Polsce mamy ÂświĂŞto koÂścielne zwiÂązane z Karolem WojtyÂłÂą – DzieĂą Papieski – przypadajÂące w niedzielĂŞ poprzedzajÂącÂą rocznicĂŞ wyboru na papieÂża, a takÂże ÂświĂŞto paĂąstwowe – DzieĂą PapieÂża Jana PawÂła II 16 paÂździernika. Jednak beatyfikacja odbĂŞdzie siĂŞ 1 maja.

MyÂślĂŞ, Âże to nie przypadek. Inicjatywa zapewne naleÂżaÂła do kogoÂś znajÂącego polskie realia.

Chciano zagospodarowaĂŚ ÂświĂŞto bĂŞdÂące dniem wolnym od pracy, ktĂłre od lat leÂży odÂłogiem – nie jest obchodzone przez wÂładze paĂąstwowe. Przy okazji uzyska ono inny sens. To nie jest pierwszy krok w tym kierunku podejmowany przez Watykan. W 1956 r. Pius XII ustanowiÂł 1 maja dniem Âśw. JĂłzefa robotnika. Karol WojtyÂła takÂże byÂł robotnikiem – w czasie okupacji pracowaÂł w kamienioÂłomach.

UÂświĂŞcenie Karola WojtyÂły doda argumentĂłw KoÂścioÂłowi, ktĂłry przekonuje, Âże mitem zaÂłoÂżycielskim Polski po 1989 r. byÂł wybĂłr Polaka na papieÂża. DziĂŞki niemu powstaÂła "SolidarnoÂśĂŚ" i pokonano komunizm.

Za mojego Âżycia historiĂŞ przepisywano juÂż kilka razy, wiĂŞc zbytnio siĂŞ tym nie przejmujĂŞ. Wszystko zaleÂży od tego, jaka ta Polska bĂŞdzie w przyszÂłoÂści. JeÂśli ludzie uznajÂą, Âże to kraj, w ktĂłrym Âżyje siĂŞ dobrze, w ktĂłrym czujÂą siĂŞ wolni i bezpieczni, podobny mit zaÂłoÂżycielski im pewnie nie przeszkodzi. JeÂśli odrzucÂą PolskĂŞ, bo bĂŞdzie im w niej Âźle, to Âżaden mit nie pomoÂże. WiĂŞkszoÂśĂŚ z tych, ktĂłrzy prĂłbowali zmieniĂŚ ustrĂłj przed 1989 r., nie wyobraÂżaÂła sobie Polski takiej jak dziÂś – kilka milionĂłw PolakĂłw wyjechaÂło za granicĂŞ, a mimo to w kraju nadal pracy nie wystarcza dla wszystkich. BojĂŞ siĂŞ wÂłÂączyĂŚ telewizor, bo patrzÂąc na obrzucajÂących siĂŞ kalumniami politykĂłw, przypominam sobie najgorsze okresy Polski. JeÂśli taka Polska ma siĂŞ dalej nazywaĂŚ PolskÂą katolickÂą, to Âźle wrĂłÂżĂŞ KoÂścioÂłowi.
Rozmawiamy w paÂłacu MaÂłachowskich w NaÂłĂŞczowie, ktĂłry kojarzy siĂŞ z polskim OÂświeceniem, KomisjÂą Edukacji Narodowej, przeksztaÂłceniem szkolnictwa koÂścielnego w publiczne. PowrĂłt religii do szkĂłÂł w 1990 r. byÂł pierwszym krokiem opanowywania ich przez KoÂściĂłÂł. Czy religia nauczana w szkoÂłach publicznych jest religiÂą paĂąstwowÂą?

OczywiÂście, staje siĂŞ oficjalnÂą religiÂą paĂąstwa. SzkoÂły publiczne, podobnie jak urzĂŞdy paĂąstwowe, powinny byĂŚ neutralne ÂświatopoglÂądowo. PosÂłowie lewicy mĂłwiÂą o paĂąstwie Âświeckim. Ono jest niewÂłaÂściwe, bo ÂświeckoÂśĂŚ oznacza takÂże przyjĂŞcie jakiegoÂś ÂświatopoglÂądu. SzkoÂła publiczna nie powinna byĂŚ ani Âświecka, ani religijna, lecz neutralna.

Dzieci rodzicĂłw, ktĂłrzy nie sÂą katolikami, juÂż od przedszkola znajdujÂą siĂŞ pod wpÂływem duchownych katolickich. Biskup kielecki, otwierajÂąc przed rokiem publiczne przedszkole, powiedziaÂł: "Wielka edukacja kaÂżdego czÂłowieka rozpoczyna siĂŞ od przedszkola". KoÂściĂłÂł nie pozostaje wobec tej edukacji obojĂŞtny.

Ta sytuacja ma miejsce jedynie w Polsce. Wszystko ma swoje granice – takÂże KoÂściĂłÂł i religia powinny funkcjonowaĂŚ w pewnych ramach. JeÂśli rodzice posyÂłajÂą dzieci do placĂłwek wyznaniowych, obecnoÂśĂŚ w nich duchownych jest zrozumiaÂła. Nie moÂżna odbieraĂŚ religii ludziom, ktĂłrych Âżyciu nadaje ona sens, ale nie moÂżna jej narzucaĂŚ, wykorzystujÂąc instytucje publiczne.

NaleÂżaÂłoby zatem wyprowadziĂŚ religiĂŞ ze szkoÂły?

Miejsce religii jest w koÂściele. SzkoÂła to miejsce nauki. ChodziÂłem na religiĂŞ do sali katechetycznej. ByÂłem znacznie bardziej religijny niÂż moi studenci, ktĂłrzy majÂą za sobÂą lekcje religii od pierwszej klasy szkoÂły podstawowej do matury. W salach katechetycznych czuÂło siĂŞ jakÂąÂś wspĂłlnotĂŞ duchowÂą. Teraz uczniowie myÂślÂą gÂłĂłwnie o tym, jak siĂŞ wymigaĂŚ od lekcji religii.

W 1984 r. byÂł skandal na caÂłÂą PolskĂŞ, gdy uczniowie ZespoÂłu SzkĂłÂł Zawodowych we WÂłoszczowie usiÂłowali powiesiĂŚ krzyÂże w klasach. Prezydent Lech KaczyĂąski przyznaÂł uczestnikom tej akcji wysokie odznaczenia paĂąstwowe. MoÂże w przyszÂłoÂści paĂąstwo nagrodzi walczÂących o szkoÂłĂŞ neutralnÂą ÂświatopoglÂądowo?

Znam Ăłwczesnego dyrektora szkoÂły, ktĂłry zgodziÂł siĂŞ na zawieszenie krzyÂży. Kurator go usunÂąÂł, bo postÂąpiÂł wbrew prawu. W tej chwili trudno sobie wyobraziĂŚ akcjĂŞ zdejmowania krzyÂży. Ale dostrzegam ciekawe zjawisko – w budynkach publicznych krzyÂże sÂą coraz powszechniejsze, ale w domach prywatnych jest ich coraz mniej. BywajÂąc w domach znajomych, coraz czĂŞÂściej zamiast krzyÂża widujĂŞ obrazy i rzeÂźby o tematyce Âświeckiej.

Religia w Âśrodku

Opanowaniu szkĂłÂł publicznych przez KoÂściĂłÂł sÂłuÂżÂą nie tylko krzyÂże i lekcje religii, lecz takÂże patroni religijni. Prym wiedzie Jan PaweÂł II, bĂŞdÂący patronem kilkuset szkĂłÂł publicznych. Taki patron zobowiÂązuje do rĂłwnania do standardĂłw katolickich, uroczystoÂści religijnych, pielgrzymek na JasnÂą GĂłrĂŞ, ÂślubowaĂą papieskich, czczenia papieskich rocznic czy konkursĂłw wiedzy o papieÂżu. Na stronie jednej z "papieskich" szkĂłÂł znalazÂłem pytania konkursowe: "Co otrzymaÂł Karol WojtyÂła w dniu Pierwszej Komunii ÂŚwiĂŞtej?", "Gdzie i w jakich okolicznoÂściach senior Karol WojtyÂła zabraÂł swojego syna Karola na pierwszÂą pielgrzymkĂŞ?". Takie szkoÂły nie sprzyjajÂą wolnomyÂślicielstwu.

Nikt rozsÂądny nie bĂŞdzie negowaÂł, Âże Karol WojtyÂła to postaĂŚ wybitna. ByÂłoby piĂŞknie, gdyby mÂłodzieÂż ze szkĂłÂł, ktĂłrym patronuje, byÂła przepojona duchem miÂłoÂści i tolerancji, o co dopominaÂł siĂŞ papieÂż. Moim zdaniem to nazewnictwo jest jedynie ornamentem, za ktĂłrym niewiele siĂŞ kryje. Nie przywiÂązywaÂłbym wagi do tych wszystkich misteriĂłw, choĂŚ na pewno nie sprzyjajÂą one otwartoÂści szkoÂły na rĂłÂżne ÂświatopoglÂądy i rĂłÂżne myÂślenie
Ten codzienny wieloletni kontakt z myÂśleniem religijnym w szkole musi mieĂŚ wpÂływ na postawy ludzi.

Przez ponad 40 lat prĂłbowano na siÂłĂŞ wbijaĂŚ ludziom do gÂłowy marksizm i nic z tego nie wyszÂło. DziÂś prĂłbuje siĂŞ na siÂłĂŞ uczyĂŚ religii, umieszcza siĂŞ lekcje w Âśrodku zajĂŞĂŚ, by uczniowie nie uciekli. Metody, ktĂłre stosuje KoÂściĂłÂł, nie speÂłniajÂą swojej funkcji, rodzÂą opĂłr mÂłodzieÂży. Efekty tej edukacji religijnej sÂą mizerne. Mimo powszechnego nauczania religii w szkoÂłach paĂąstwowych trudno byÂłoby dowodziĂŚ wzrostu ÂświadomoÂści czy choĂŚby wiedzy religijnej, nie mĂłwiÂąc juÂż o samej religijnoÂści. Uczniowie czerpiÂą znacznie wiĂŞcej wiedzy z internetu niÂż z lekcji religii. To zadziwiajÂące, Âże po wielu latach nauki religii nie sÂą w stanie odpowiedzieĂŚ na najprostsze pytanie dotyczÂące Starego lub Nowego Testamentu. Lekcje religii w szkoÂłach nie podniosÂły bardzo niskiego poziomu wiedzy religijnej polskich katolikĂłw.

To nie zmienia jednak faktu, Âże w kraju, ktĂłry szczyci siĂŞ pierwszym w Europie ministerstwem oÂświaty, szkoÂły w coraz wiĂŞkszym stopniu przechodzÂą pod kontrolĂŞ KoÂścioÂła. Obecnie, wedÂług statystyk koÂścielnych, w Polsce jest przeszÂło pĂłÂł tysiÂąca szkĂłÂł katolickich. Budowane sÂą nowe. Nasila siĂŞ proces przekazywania przez samorzÂądy juÂż "ukÂąszonych" przez katolicyzm szkĂłÂł publicznych stowarzyszeniom, korzystajÂą na tym stowarzyszenia katolickie. OÂświata wraca do Âśredniowiecza. Czy dotyczy to takÂże uczelni paĂąstwowych?

KoÂściĂłÂł jest obecny na uczelniach paĂąstwowych, stara siĂŞ nasyciĂŚ edukacjĂŞ akademickÂą treÂściami religijnymi. Temu sÂłuÂży duszpasterstwo akademickie, bezpoÂśrednia dziaÂłalnoÂśĂŚ dydaktyczna duchownych oraz ich ingerencja w procesy dydaktyczne. Do programĂłw nauczania wprowadza siĂŞ zajĂŞcia z tzw. filozofii chrzeÂścijaĂąskiej oraz teologii.

Teologia wypiera filozofiĂŞ?

Tak siĂŞ dzieje – szczegĂłlnie na mniejszych uczelniach w regionach, gdzie wÂładza biskupa jest silna. WÂładze tych uczelni nie majÂą siÂły, by siĂŞ oprzeĂŚ naciskom na zatrudnianie ksiĂŞÂży jako wykÂładowcĂłw – nie tylko teologii, lecz takÂże matematyki, historii, prawa, pedagogiki i innych dyscyplin. O rozwoju teologii Âświadczy powstawanie na kolejnych uczelniach wydziaÂłĂłw i katedr teologii. KoÂściĂłÂł chce powstrzymaĂŚ sekularyzacjĂŞ spoÂłeczeĂąstwa, dlatego podejmuje starania, by maksymalnie zwiĂŞkszyĂŚ wpÂływy nie tylko na instytucje polityczne paĂąstwa i oÂświatĂŞ publicznÂą, lecz takÂże na kulturĂŞ, sztukĂŞ i naukĂŞ, w tym filozofiĂŞ.

Jaki jest cel zastÂąpienia filozofii teologiÂą?

NaleÂżaÂłoby o to spytaĂŚ przedstawiciela KoÂścioÂła. Zapewne chodzi o religijne wytÂłumaczenie Âświata i interpretacjĂŞ rozmaitych prÂądĂłw filozoficznych z perspektywy religii: czy dany kierunek filozoficzny jest zgodny z religiÂą, czy teÂż sprzeczny z niÂą. To, rzecz jasna, ma niewiele wspĂłlnego z naukÂą.

KoÂściĂłÂł walczy o dusze?

SÂądzĂŞ, Âże tak odlegÂłe kwestie mniej go interesujÂą. Toczy siĂŞ raczej walka o ÂświadomoÂśĂŚ, a takÂże zyskanie oddanych stronnikĂłw wiernie sÂłuÂżÂących KoÂścioÂłowi.

KoÂściĂłÂł, wdzierajÂąc siĂŞ w kolejne sfery Âżycia, bierze na siebie coraz wiĂŞcej odpowiedzialnoÂści. Bije w oczy jego obojĂŞtnoÂśĂŚ, a moÂże bezradnoÂśĂŚ wobec zÂła, niesprawiedliwoÂści, postĂŞpujÂącego upadku bliskich chrzeÂścijaĂąstwu wartoÂści etycznych.

RzeczywiÂście, skoro KoÂściĂłÂł juÂż tak siĂŞ zaangaÂżowaÂł, to w tej nowej Polsce powinna spaÂśĂŚ przestĂŞpczoÂśĂŚ, ludzie powinni byĂŚ dla siebie milsi i Âżyczliwsi. Jednak niczego takiego nie obserwujĂŞ – zarĂłwno na szczytach wÂładzy, jak i wÂśrĂłd zwykÂłych ludzi. ZresztÂą KoÂściĂłÂł teÂż ma problemy wewnĂŞtrzne, nie dzieje siĂŞ w nim najlepiej. Jego potĂŞga moÂże siĂŞ okazaĂŚ iluzoryczna. W Âśredniowieczu KoÂściĂłÂł byÂł tak wszechmocny, Âże wydawaÂło siĂŞ, iÂż nic nie jest w stanie mu zagroziĂŚ. Katolicka twierdza, jakÂą do niedawna byÂła Hiszpania, upadÂła. Teraz to przodujÂące liberalne paĂąstwo europejskie. Nie przytÂłacza mnie widok tysiĂŞcy koÂścioÂłĂłw w Polsce. Przez kilkadziesiÂąt lat PolskÂą rzÂądziÂła partia, ktĂłra ogÂłosiÂła siĂŞ przewodniÂą siÂłÂą narodu. MiaÂła go doprowadziĂŚ do ziemskiego raju. Ta partia teÂż miaÂła mnĂłstwo siedzib. Gdy upadÂła, gÂłĂłwnÂą z nich przerobiono na gieÂłdĂŞ. Polska jest maÂłym kawaÂłkiem Europy, naleÂżymy do kultury zachodniej. Polacy lubiÂą naÂśladowaĂŚ AmerykanĂłw, AnglikĂłw, NiemcĂłw, FrancuzĂłw. Nie zanosi siĂŞ na nawrĂłcenie Zachodu na katolicyzm. Dlatego uwaÂżam, Âże przewodnikom polskiego KoÂścioÂła potrzebna jest chwila refleksji, bo obrany przez nich kierunek dla instytucji, ktĂłrÂą reprezentujÂą, moÂże siĂŞ skoĂączyĂŚ katastrofÂą.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/pod-skrzydlami-kosciola,59,page1.html

=======================================================

wtorek, 11 paÂździernika 2011
Apel jasnogĂłrski: Ojciec Rydzyk prorokiem naszych czasĂłw

Jak sÂłuchacze Radia Maryja i czĂŞÂśĂŚ duchownych postrzegajÂą ojca Tadeusza Rydzyka? Wystarczy odtworzyĂŚ fragment sobotniego apelu jasnogĂłrskiego w kaplicy Cudownego Obrazu Matki BoÂżej, transmitowanego przez toruĂąskÂą rozgÂłoÂśniĂŞ:

- Modlimy siĂŞ za chorych, biednych, opuszczonych, aby nie stracili sensu Âżycia - czytaÂł kapÂłan. - Modlimy siĂŞ w szczegĂłlny sposĂłb za TelewizjĂŞ Trwam, Radio Maryja z ich dyrektorem ojcem Tadeuszem Rydzykiem, prorokiem naszych czasĂłw, opatrznoÂściowym czÂłowiekiem dla Polski i dla Polonii Âświata. DziĂŞki TV Trwam i Radiu Maryja apel jasnogĂłrski wraz z cudownym obrazem Matki BoÂżej jest przekazywany na wszystkie kraje Âświata.
(RM, sobota 8.10.11, godz. 21.19)

Jak nazwalibyÂście mĂłwienie o o. Rydzyku jako proroku? To baÂłwochwalstwo?

PS: DziĂŞkujĂŞ Pani Ani za informacjĂŞ o tym, co siĂŞ dziaÂło w CzĂŞstochowie.

http://glosrydzyka.blox.pl/html
...................................................

ScaliÂłem posty
Darek

Âśroda, 12 paÂździernika 2011
O. Rydzyk przeraÂżony Ruchem Palikota w Sejmie. PosÂłuchaj!

CzekaliÂśmy, czekaliÂśmy i siĂŞ doczekaliÂśmy. Mamy juÂż pierwszy komentarz ojca Rydzyka po wyborach. TrochĂŞ nieskÂładny i nad podziw – jak na szefa Radia Maryja – delikatny. NajwyraÂźniej redemptorysta pogodziÂł siĂŞ z poraÂżkÂą PiS-u i uznaÂł, Âże w obliczu kolejnej kadencji rzÂądĂłw Platformy, trzeba byĂŚ nieco ostroÂżniejszym. Zobaczymy na jak dÂługo.
W kaÂżdym razie po totalnym ataku na PO w kampanii wyborczej teraz o. Rydzyk skoncentrowaÂł siĂŞ na krytyce Ruchu Palikota.

- Zobaczcie jak mÂłodzieÂż zagÂłosowaÂła. MyÂślĂŞ, Âże oni sobie za przeproszeniem dla szpasu zrobili to, zagÂłosowali na tych ludzi, ktĂłrzy ... nawet nie chcĂŞ mĂłwiĂŚ. PrzecieÂż to jest straszne! – martwiÂł siĂŞ o. Rydzyk. - Wchodzi do Sejmu mĂŞÂżczyzna, ktĂłry staÂł siĂŞ kobietÂą, transwestyta. Ja nie jestem przeciwko czÂłowiekowi, ale widzimy jakie wartoÂści on niesie. WchodzÂą ludzie, jak ktoÂś nazwaÂł, sodomici. Ludzie, to juÂż jest bardzo powaÂżna sprawa! OczywiÂście my ich traktujemy jak ludzi, z szacunkiem dla czÂłowieka. Ale i z szacunkiem podchodzimy do czÂłowieka, ktĂłry jest zbrodniarzem, lecz nie do jego zbrodni.
(RM 11.10.11, godz. 00.49)

- JesteÂśmy rozpracowywani przecieÂż od zakoĂączeni wojny, najpierw ten trend z Moskwy, a teraz inny, Nowa Lewica, trzeba to wiedzieĂŚ – opowiadaÂł ojciec dyrektor. - To zorganizowana sprawa, a my teÂż siĂŞ mamy organizowaĂŚ i nie poddawaĂŚ siĂŞ. FormowaĂŚ, organizowaĂŚ siĂŞ gdzie siĂŞ da teraz, zatrzymywaĂŚ wszelkÂą destrukcjĂŞ gdzie siĂŞ da, nikt nie moÂże byĂŚ obojĂŞtny. Gdzie siĂŞ da: jeden czÂłowiek, drugiego znajdziesz, trzeciego. OrganizowaĂŚ siĂŞ przy posÂłach, ktĂłrzy weszli z tej prawicy niby. Nie myÂśleĂŚ, Âże wszyscy sÂą idealni, rĂłwnieÂż w tej opcji bĂŞdÂą rĂłÂżni.

- Ale teÂż tak samo bym nie przekreÂślaÂł innych opcji, tam teÂż sÂą ludzie, to sÂą teÂż nasi bracia, nasze siostry – wypaliÂł niespodziewanie zakonnik. - I teÂż majÂą dusze, i teÂż majÂą serca i wielu myÂśli podobnie, rĂłwnieÂż w innych partiach nawet. Trzeba wokĂłÂł tych ludzi siĂŞ gromadziĂŚ, tylko nie daĂŚ siĂŞ tej ideologii zÂłej. Po prostu mamy jednÂą PolskĂŞ wszyscy.
(RM 11.10.11, godz. 00.39)

http://glosrydzyka.blox.pl/html

==========================================

czwartek, 13 paÂździernika 2011
Nowy wrĂłg numer jeden o. Rydzyka - Ruch Palikota

Wszystko wskazuje na to, Âże w najbliÂższym czasie wrogiem numer jeden o. Rydzyka i jego mediĂłw nie bĂŞdzie juÂż Platforma Obywatelska, tylko Ruch Palikota. Ojciec dyrektor zawsze konsoliduje swoich sympatykĂłw pokazujÂąc im przeciwnika i straszÂąc. Palikot na pewno zaciera rĂŞce - bo na konfrontacji z o. Rydzykiem moÂże tylko zyskaĂŚ.

Palikot zapowiada bataliĂŞ o zdjĂŞcie krzyÂża z sejmowej sali obrad. SprawĂŞ bagatelizuje poseÂł Platformy MaÂłgorzata Kidawa-BÂłoĂąska, mĂłwiÂąc: Musimy siĂŞ przyzwyczaiĂŚ i cierpliwie to znosiĂŚ
Palikot chce szokowaĂŚ

Maciej Walaszczyk

- W miejscu, gdzie siĂŞ uchwala ustawy, nie powinno byĂŚ krzyÂża - woÂła Janusz Palikot. To kolejny - po propozycji mianowania Wandy Nowickiej, agresywnej feministki i aborcjonistki, wicemarszaÂłkiem Sejmu - znak, Âże po wyborach sytuacja w Polsce mocno siĂŞ zmieniÂła. - Sami krzyÂża nie bĂŞdziemy ÂściÂągaĂŚ, ale zwrĂłcimy siĂŞ do marszaÂłka Grzegorza Schetyny o to, by szanowaÂł KonstytucjĂŞ - zapowiedziaÂł Palikot w rozmowie z TVN24. ZastrzegÂł teÂż, Âże nie bĂŞdzie z tego powodu wszczynaÂł awantur. JeÂżeli Sejm nie zgodzi siĂŞ na zdjĂŞcie krzyÂża, sprawa ma trafiĂŚ do TrybunaÂłu Konstytucyjnego.

- To ruch wyhodowany przez PlatformĂŞ i BronisÂława Komorowskiego. OdpowiedzialnoÂśĂŚ za to ponosi rĂłwnieÂż Donald Tusk. Musimy mieĂŚ ÂświadomoÂśĂŚ, Âże ze wzglĂŞdu na jego destrukcyjne dziaÂłania kadencja ta bĂŞdzie szczegĂłlnie trudna i wymagajÂąca szczegĂłlnego porozumienia caÂłego obozu patriotycznego i katolickiego - ocenia poseÂł Antoni Macierewicz. Wszystko wiĂŞc w rĂŞkach politykĂłw PO, ktĂłrzy najpierw wylansowali Palikota, zbudowali jego politycznÂą karierĂŞ, a dziÂś muszÂą siĂŞ zdecydowaĂŚ, czy ograniczyĂŚ jego prowokacyjne happeningi. - Palikot potwierdza opiniĂŞ, Âże jest jedynie skandalistÂą, ktĂłremu zaleÂży tylko na szokowaniu opinii publicznej. Raz jeszcze przekreÂśla jakÂąkolwiek moÂżliwoÂśĂŚ wspĂłÂłpracy z nim jako politykiem, a takÂże z jego partiÂą - zastrzega JarosÂław Gowin. Zapowiedzi Palikota bagatelizuje MaÂłgorzata Kidawa-BÂłoĂąska. W jej ocenie, sÂą to tylko hasÂła rzucane przez lidera nowej partii, by zwracaĂŚ na siebie uwagĂŞ. - Musimy siĂŞ do tego przyzwyczaiĂŚ i z cierpliwoÂściÂą to znosiĂŚ - radzi posÂłanka Platformy Obywatelskiej. WedÂług niej, jeÂśli Palikot bĂŞdzie "dziaÂłaÂł konstruktywnie", nie ma koniecznoÂści izolowania go na forum parlamentu.
Czy jednak rzeczywiÂście jego dziaÂłalnoÂśĂŚ bĂŞdzie tylko niegroÂźnym skandalizowaniem, do ktĂłrego naleÂży siĂŞ po prostu przyzwyczaiĂŚ? Zdaniem posÂła Artura GĂłrskiego, to celowe dziaÂłanie. - Palikot chce wywoÂłaĂŚ wojnĂŞ religijnÂą w Polsce, by poprzez konflikt o krzyÂż w Sejmie przykryĂŚ prace nad budÂżetem i dziaÂłania rzÂądu w sferze finansowej - tÂłumaczy. Zdaniem Macierewicza, dziaÂłania Palikota nastawione sÂą na destrukcjĂŞ parlamentaryzmu, obniÂżenie prestiÂżu Sejmu i budowanie mocnej pozycji prezydenta BronisÂława Komorowskiego.
Czy akcja Palikota ma szanse na finaÂł w Trybunale Konstytucyjnym? W ocenie posÂła GĂłrskiego szanse, by sĂŞdziowie TrybunaÂłu przychylili siĂŞ do jego tezy o Âłamaniu Âświeckiego charakteru paĂąstwa, sÂą niewielkie.
- Do tej pory kwestia ta nie budziÂła wÂątpliwoÂści i orzeczenia zarĂłwno polskiego, jak i europejskiego wymiaru sprawiedliwoÂści uznaÂły, Âże krzyÂż w miejscu publicznym nie narusza ÂświeckoÂści paĂąstwa. Jednak znajÂąc skÂład TrybunaÂłu, wszystko siĂŞ moÂże zdarzyĂŚ - dodaje poseÂł GĂłrski.
KrzyÂż zawisÂł w sali sejmowej 14 lat temu. W paÂździerniku 1997 roku, niedÂługo po wygranych przez AWS wyborach, posÂłowie Tomasz WĂłjcik i Piotr Krutul powiesili go na sali plenarnej. PrzynieÂśli go z koÂścioÂła Âśw. StanisÂława Kostki na warszawskim ÂŻoliborzu, a wiĂŞc z miejsca, gdzie pracowaÂł i sÂłuÂżyÂł Bogu bÂł. ks. Jerzy PopieÂłuszko, zakatowany przez funkcjonariuszy SÂłuÂżby BezpieczeĂąstwa w paÂździerniku 1984 roku. PosÂłowie SLD zÂłoÂżyli wĂłwczas formalny protest przeciwko "ostentacyjnym dziaÂłaniom posÂłĂłw AWS, obliczonym na wywoÂłanie politycznej awantury, dokonanym bez zgody marszaÂłka seniora oraz bez pytania o zgodĂŞ posÂłĂłw z innych ugrupowaĂą politycznych". OburzaÂła siĂŞ rĂłwnieÂż "Gazeta Wyborcza", podkreÂślajÂąc bez koĂąca, Âże krzyÂż zawieszono w nocy i ukradkiem. W 1997 r. politycy SLD poprzestali na proteÂście, stwierdzajÂąc, Âże "byÂłoby rzeczÂą najgorszÂą dla perspektyw Polski, gdyby rozpĂŞtano wojnĂŞ o symbole, zastĂŞpujÂąc niÂą spĂłr o przyszÂłoÂśĂŚ kraju i PolakĂłw". DziÂś politycy Platformy Obywatelskiej kaÂżÂą nam siĂŞ przyzwyczaiĂŚ do ekscesĂłw posÂła z BiÂłgoraja.

http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20111013&typ=po&id=po29.txt
..............................

Nie chcÂą sprzedawaĂŚ ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych

Katolickie Stowarzyszenie FarmaceutĂłw Polskich zbiera podpisy pod tzw. klauzulÂą sumienia, dziĂŞki ktĂłrej aptekarze mogliby odmĂłwiĂŚ pacjentowi sprzedaÂży ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych - informuje TOK FM. Na stronie Stowarzyszenia moÂżemy przeczytaĂŚ, Âże "farmaceuci sÂą zmuszani do sprzedawania ÂśrodkĂłw farmakologicznych niszczÂących ludzkÂą pÂłodnoÂśĂŚ lub zabijajÂących zarodek (...). To objaw powaÂżnej dyskryminacji, ktĂłrej doÂświadczajÂą polscy farmaceuci". PomysÂł nie podoba siĂŞ Federacji na Rzecz Kobiet i Planowania Rodziny.

Polecamy:
Aptekarz nie chciaÂł mi sprzedaĂŚ testu ciÂąÂżowego
"OdmĂłwiono mi sprzedaÂży piguÂłek antykoncepcyjnych"

"Rada Europy dnia 7 paÂździernika 2010 przyjĂŞÂła rezolucjĂŞ, pt. Prawo do klauzuli sumienia w ramach legalnej opieki medycznej. Wzywa ona do respektowania prawa pracownikĂłw medycznych do klauzuli sumienia. Z tego prawa korzystajÂą w Polsce lekarze, jednak odmawia siĂŞ go farmaceutom, gÂłĂłwnie pracujÂącym w polskich aptekach.
Farmaceuci sÂą zmuszani do sprzedawania ÂśrodkĂłw farmakologicznych niszczÂących ludzkÂą pÂłodnoÂśĂŚ lub zabijajÂących zarodek ludzki w poczÂątkach jego istnieniaSumienie-farm.pl
Farmaceuci sÂą zmuszani do sprzedawania ÂśrodkĂłw farmakologicznych niszczÂących ludzkÂą pÂłodnoÂśĂŚ lub zabijajÂących zarodek ludzki w poczÂątkach jego istnienia. Jest to objaw powaÂżnej dyskryminacji, ktĂłrej doÂświadczajÂą polscy farmaceuci, pozbawieni prawa do korzystania z klauzuli sumienia. DziaÂłanie takie jest takÂże sprzeczne z Kodeksem Etycznym Aptekarza. W zwiÂązku z powyÂższym zwracamy siĂŞ do wszystkich ludzi dobrej woli o poparcie prawa farmaceutĂłw do wolnoÂści wyboru oraz do odmowy promocji i sprzedaÂży ÂśrodkĂłw niszczÂących pÂłodnoÂśĂŚ i ludzkie Âżycie u jego poczÂątku” - brzmi komunikat na stronie Sumienie-farm.pl.

MaÂłgorzata Prusak ze Stowarzyszenia FarmaceutĂłw Katolickich z GdaĂąska wyjaÂśnia, Âże podobnÂą klauzulĂŞ majÂą lekarze. - Chroni ich ona np. od wykonywania zabiegĂłw aborcji - mĂłwi. Dodaje takÂże jeden z powodĂłw: "chcielibyÂśmy mieĂŚ prawo do odmowy sprzedaÂży np. piguÂłek po stosunku, gÂłĂłwnie z tego wzglĂŞdu, Âże mogÂą one wpÂływaĂŚ na zagnieÂżdÂżenie zarodka".

Farmaceuci ze Stowarzyszenia mĂłwiÂą, Âże majÂą juÂż gotowy projekt ustawy, ktĂłry ma trafiĂŚ do sejmu na poczÂątku przyszÂłego roku.

Federacja na Rzecz Kobiet i Planowania Rodziny sprzeciwia siĂŞ klauzuli sumienia dla farmaceutĂłw. Jej zdaniem, klauzula naruszaÂłaby prawa czÂłowieka do decydowania o wÂłasnej prokreacji oraz praw pacjentek i pacjentĂłw w korzystaniu z przysÂługujÂącego im Âświadczenia medycznego, jakim jest swobodny dostĂŞp do ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1347,title,Nie-chca-sprzedawac-srodkow-antykoncepcyjnych,wid,13893981,wiadomosc.html?ticaid=1d335#czytajdalej

ScaliÂłem posty
Darek

KardynaÂł Dziwisz – kiler polskiego koÂścioÂła

Autor: polski spirit

Data dodania wpisu: 20 paÂździernika 2011 13:47

Rok temu, mÂądrzy ludzie ostrzegali kardynaÂła Dziwisza by za Âżadne (polityczne) skarby nie chowaÂł Lecha KaczyĂąskiego na Wawelu. Podawali przy tym niezwykle proste i logiczne uzasadnienie – temu zmarÂłemu od tego chwaÂły nie przybĂŞdzie, a miejscu przyniesie powaÂżnÂą ujmĂŞ i obniÂżenie spoÂłecznego i religijnego prestiÂżu.

Wawel dotÂąd jest i bĂŞdzie narodowym Panteonem pĂłki spoczywaĂŚ w nim bĂŞdÂą najgodniejsi Polacy, wyÂłÂącznie o nieprzemijajÂącym historycznym formacie . Metropolita krakowski nie zadaÂł sobie prostego pytania – co o tym pochĂłwku powiedzÂą Polacy pod koniec tego wieku, w naturalny sposĂłb juÂż wolni od emocji smoleĂąskich.

Jestem pewien, Âże bĂŞdÂą powszechnie drapali siĂŞ ze zdziwienia w gÂłowĂŞ, czemu obok ÂświĂŞtych, krĂłlĂłw, wieszczy i narodowych bohaterĂłw, spoczywa nijaki urzĂŞdnik, najgorszy prezydent w historii Polski, ktĂłry doprowadziÂł narĂłd do wiĂŞkszego podziaÂłu i rozbicia niÂż obce zabory. TÂłumaczenie, Âże leÂży tam bo zginÂąÂł w katastrofie komunikacyjnej, sprokurowanej dodatkowo na wÂłasne Âżyczenie, wyda siĂŞ im wprost absurdalne, a nawet zabawne.

Mam nadziejĂŞ Âże na tyle, by w imiĂŞ przywrĂłcenia godnoÂści narodowej, juÂż bez dzisiejszych emocji, przenieÂśĂŚ prochy prezydenckiej pary do rodzinnego grobu KaczyĂąskich na PowÂązkach, lub warszawskich katakumb archidiecezjalnych, gdzie spoczywajÂą prochy prezydentĂłw i prymasĂłw niepodlegÂłej Rzeczypospolitej. To bĂŞdzie na pewno najlepsze zakoĂączenie tego skandalu w przestrzeni paĂąstwowej.

A w religijnej? SÂądzĂŞ Âże w tej, bÂłÂąd kardynaÂła Dziwisza ma charakter absolutnie nieodwracalny, czyli juÂż niemoÂżliwy do naprawienia. ZwÂłaszcza przez Episkopat Polski pod wodzÂą jego i Michalika. ByÂł on do naprawienia tuÂż po krakowskim buncie pod papieskimi oknami, kontestujÂącym frywolnÂą i arbitralnÂą decyzjĂŞ metropolity o pochĂłwku. Dziwisz, wyraÂźnie uwierzywszy, Âże dogmat o nieomylnoÂści przeszedÂł z papieÂża na niego, arogancko zlekcewaÂżyÂł wszelkie gÂłosy rozsÂądku, swojej decyzji nie zmieniÂł i w ten oto wÂłaÂśnie sposĂłb stworzyÂł podwaliny politycznej pomyÂślnoÂści Janusza Palikota, ktĂłry sam tak to ocenia:

„ SmoleĂąsk byÂł ostatecznym wyzwoleniem emocji odrzucenia KoÂścioÂła w polityce. WczeÂśniej sam do tego naleÂżaÂłem przecieÂż (…) To byÂła taka wspĂłlnota Âże siĂŞ KoÂścioÂła nie atakowaÂło, ale traktowaÂło jak ÂświĂŞtÂą krowĂŞ. (…)W 2010 roku ludzie zobaczyli Âże ten KoÂściĂłÂł nie jest taki ÂświĂŞty. Jest pazernÂą partiÂą politycznÂą, ktĂłra prĂłbuje za wszelkÂą cenĂŞ trzymaĂŚ ÂłapĂŞ na swoich interesach. To pochowanie na Wawelu byÂło ekstrawagancjÂą… Jestem pewien Âże WojtyÂła by siĂŞ nie zgodziÂł na pochowanie Lecha KaczyĂąskiego na Wawelu, bo myÂślaÂłby dwa kroki dalej, a Dziwisz nie rozumiaÂł, Âże wykonanie tego gestu nie tylko jest jakÂąÂś desakralizacjÂą Wawelu, ale jest czymÂś wiĂŞcej! StawiaÂł ludzi, ktĂłrzy nie mogli siĂŞ z tym pogodziĂŚ, pod ÂścianÂą i ci ludzie powiedzieli sobie, Âże KoÂściĂłÂł jest „passe”. I ruch Palikota jest najwiĂŞkszym beneficjentem tej zmiany. (…) KoÂściĂłÂł sobie wtedy wykopaÂł polityczny grĂłb i pomalutku do niego wchodzi” (Wprost, nr 42)

DokonujÂąc nieudanej, bo chwilowej i ograniczonej wyÂłÂącznie do pisowskiego zaÂścianka, sakralizacji Lecha KaczyĂąskiego, Dziwisz w istocie doprowadziÂł do powstania, dzisiaj juÂż trzeciej siÂły politycznej, w ktĂłrej wreszcie znaleÂźli swoje wygodne miejsce chcÂący Âświeckiego paĂąstwa, z katolikami na czele.

Bo o to wÂłaÂśnie walczÂą. ÂŻaden BĂłg, takÂże katolicki nie przeszkadza im „ex definitione”, tylko jego nielegalna, absurdalna i archaiczna wszechobecnoÂśĂŚ w przestrzeni publicznej. StÂąd programowy postulat nie usuwania religii katolickiej i jej symboli, tylko ich koniecznego i jak najszybszego powrotu do koÂścioÂłĂłw, gdzie zgodnie z konstytucjÂą jest ich miejsce.

Palikot jest skazany na sukces przysparzajÂący mu dalsze miliony szabel, a za kilka lat byĂŚ moÂże nawet otwierajÂący drogĂŞ na fotel premiera, lub prezydenta Polski. Bo jego logika jest prosta, dla wszystkich zrozumiaÂła i niemoÂżliwa do obalenia nawet przez kardynaÂła Dziwisza ( a u nas przez SgosiĂŞ – za swĂłj ÂświĂŞty upĂłr wartÂą tu kaÂżdych pieniĂŞdzy i najwygodniejszego miejsca w niebie).

SprawĂŞ krzyÂża w Sejmie, religii w szkoÂłach i obecnoÂści koÂścioÂła katolickiego w polityce, Palikot wygra nawet jeÂżeli w pierwszym etapie wojny o ÂświeckoÂśĂŚ paĂąstwa, nie uda mu siĂŞ doprowadziĂŚ do ich szybkiego usuniĂŞcia na wÂłaÂściwe miejsce. WĂłwczas bowiem Palikot wprowadzi we wszystkie miejsca zdominowane dotÂąd wyÂłÂącznie przez koÂściĂłÂł katolicki -inne religie wraz z ich znakami firmowymi.

Tego to juÂż mu na pewno nikt nie zabroni, nawet Dziwisz. W dodatku zrobi on to caÂłkowicie oficjalnie, uroczyÂście, w Âświetle kamer i fleszy, a nie wstydliwie, po kryjomu w nocy przy latarce. I tak, w Sejmie obok krzyÂża bĂŞdzie wisiaÂła gwiazda Dawida, krzyÂż prawosÂławny i kilkanaÂście symboli innych wierzeĂą. Podobnie w szkoÂłach, na honorowych trybunach paĂąstwowych. TakÂże w eterze, obok „Radia Maryja”. Co to bĂŞdzie za rozkosz, zaraz obok ÂżydoÂżercy – prof. Roberta Nowaka, mĂłc posÂłuchaĂŚ „sÂąsiedniego” radia - „Rada Rabina”.

Taka sytuacja doprowadzi do kompletnej dewaluacji nie tylko religii katolickiej, ale obecnoÂści jakiejkolwiek religii w przestrzeni publicznej, o co dokÂładnie walczy Ruch Palikota. DziĂŞki temu Palikot, nie tylko na co najmniej dekadĂŞ, zdominuje polskÂą politykĂŞ, ale wrĂŞcz przejdzie do historii Polski. Jako ten, ktĂłremu w polityce wewnĂŞtrznej udaÂło siĂŞ po raz pierwszy to, na czym sparzyÂł siĂŞ sam PiÂłsudski – praktyczne, a nie tylko prawne ustanowienie Âświeckiej Rzeczypospolitej, poprawiajÂące nie tylko psychicznÂą kondycjĂŞ narodu, ale takÂże caÂłkiem materialistyczne parametry i osiÂągniĂŞcia gospodarcze.

Wielkie, historyczne i bezsprzeczne zasÂługi Palikota dla Rzeczypospolitej stanowiĂŚ bĂŞdÂą bezdyskusyjnÂą przepustkĂŞ dla niego wprost na… Wawel…

http://blogi.newsweek.pl/Tekst/naluzie/590621,kardynal-dziwisz-%e2%80%93-kiler-polskiego-kosciola.html
....................................

1% dla KoÂścioÂła

Autor: amazer

Data dodania wpisu: 19 paÂździernika 2011 20:05

Kategoria: SpoÂłeczeĂąstwo

Tagi: 1 procent, koÂściĂłÂł, podatki

Biskupi polscy na spotkaniu w PrzemyÂślu zaproponowali, by kaÂżdy obywatel miaÂł prawo przekazaĂŚ 1% swojego podatku na rzecz koÂścioÂła lub zwiÂązku wyznaniowego, z ktĂłrym czuje siĂŞ najbardziej zwiÂązany. OczywiÂście podniosÂło siĂŞ „ÂświĂŞte” oburzenie, Âże to „okradanie paĂąstwa” z naleÂżnych mu pieniĂŞdzy. NiektĂłrzy skrzĂŞtni ksiĂŞgowi szybko wyliczyli, ile to miliardĂłw pozbawiÂłby KoÂściĂłÂł obywateli naszego jeszcze niezbyt bogatego kraju…

Szanowni PaĂąstwo!

Czy nikt z Was nie dostrzegÂł jaka to wielka szansa?! KaÂżdy szanujÂący siĂŞ ateista, agnostyk, czy antyklerykaÂł powinien skakaĂŚ pod sufit z radoÂści. W koĂącu bĂŞdzie moÂżna Âświadomie i dobrowolnie powiedzieĂŚ NIE tej obmierzÂłej instytucji jakÂą w Waszych oczach jest KoÂściĂłÂł Katolicki. Nareszcie miliony PolakĂłw bĂŞdÂą mogÂły pokazaĂŚ klechom figĂŞ i przekazaĂŚ swoje ciĂŞÂżko zarobione pieniÂądze na instytucjĂŞ wyznaniowÂą, ktĂłra jest najbliÂższa ich sercu. W ostatecznoÂści nawet wspomĂłc PaĂąstwo rezygnujÂąc z przywileju przekazania 1% na ktĂłryÂś z koÂścioÂłĂłw. SkÂąd wiĂŞc to oburzenie…?

Zwykle takie reakcje wywoÂłuje strach. PrzecieÂż moÂże byĂŚ zupeÂłnie inaczej. MoÂże siĂŞ okazaĂŚ, Âże znakomita wiĂŞkszoÂśĂŚ obywateli, zapewne zastraszona i zbaÂłamucona wizjÂą anatemy i wiecznego potĂŞpienia, zdecyduje siĂŞ przekazaĂŚ czĂŞÂśĂŚ swoich pieniĂŞdzy na rzecz spadkobiercĂłw wypraw krzyÂżowych i inkwizycji. I co wtedy…? Co z wizjÂą „nowoczesnego, Âświeckiego paĂąstwa”, w ktĂłrym kaÂżdy koÂściĂłÂł powinien zamknÂąĂŚ siĂŞ w swojej kruchcie, a ustawianie choinek w miejscach publicznych winno byĂŚ zakazane?

A moÂże lud wcale nie pragnie takiego PaĂąstwa? MoÂże chce ÂżyĂŚ w zgodzie z tradycjÂą, w ktĂłrÂą wpisany jest katolicyzm? I niezaleÂżnie jak mocno zwiÂązany jest z lokalnÂą parafiÂą czuje, Âże k(K)oÂściĂłÂł, to nie tylko najwyÂższy budynek w okolicy. I moÂże wÂłaÂśnie to Was przeraÂża, a moÂże wzbudza zazdroÂśĂŚ…? Bo nie macie takiej siÂły oddziaÂływania, bo nie macie fundamentu, ktĂłry KoÂściĂłÂł Âżmudnie budowaÂł przez ponad 1000 lat naszej historii. I mimo, Âże nie wszystkie kamienie sÂą w tym fundamencie rĂłwno poukÂładane, Polacy bĂŞdÂą chcieli dokÂładaĂŚ kolejne kamyczki i cegieÂłki…

Ale nie lĂŞkajcie siĂŞ! PieniÂądze, to nie wszystko…

http://blogi.newsweek.pl/Tekst/spoleczenstwo/590529,1-dla-kosciola.html

Kremacja niewÂłaÂściwa dla katolika?

Ostatnie wypowiedzi arcybiskupa StanisÂława GÂądeckiego na temat warunkĂłw, ktĂłre powinny byĂŚ speÂłnione przy pochĂłwku skremowanych prochĂłw, wzbudziÂły wiele kontrowersji. Dlaczego KoÂściĂłÂł katolicki z jednej strony dopuszcza taki obrzĂŞd, a z drugiej stara siĂŞ ograniczyĂŚ jego praktykowanie?
15 paÂździernika na konferencji prasowej w PrzemyÂślu wiceprzewodniczÂący Konferencji Episkopatu Polski zapowiedziaÂł, Âże 13 listopada zostanie odczytany w ÂświÂątyniach list pasterski zatytuÂłowany "O szacunku dla ciaÂła zmarÂłego i obrzĂŞdu pogrzebu zwiÂązanych z kremacjÂą zwÂłok", ktĂłry zawiera kluczowe sformuÂłowania dla tej kwestii, w szczegĂłlnoÂści mszy Âśw. w obecnoÂści urny.

KoÂściĂłÂł stawia warunki

Arcybiskup zaznaczyÂł, Âże formÂą normalnÂą, ordynaryjnÂą jest pochĂłwek ciaÂła ludzkiego. - Ta forma jest najbardziej stosowna, odpowiednia dla chrzeÂścijanina. PochĂłwek prochĂłw jest smutnÂą koniecznoÂściÂą nowego czasu. (...)

MĂłwi siĂŞ o braku miejsca (na cmentarzach), Âże wzrosÂła liczba ludnoÂści. Ludzie idÂą za modÂą z Zachodu i takÂże w Polsce zaczĂŞto myÂśleĂŚ o tej drugiej formie pochowku - powiedziaÂł abp GÂądecki.

PodkreÂśliÂł, Âże KoÂściĂłÂł moÂże zgodziĂŚ siĂŞ na pochĂłwek w formie urny pod dwoma warunkami. Pierwszy przypadek, to kiedy czyjaÂś ÂśmierĂŚ nastÂąpiÂła daleko od miejsca zamieszkania (np. za granicÂą) i kremacja uÂłatwia sprowadzenie doczesnych prochĂłw.

- Drugi wyjÂątek dotyczy krewnych i znajomych, ktĂłrzy przybyli na pogrzeb z daleka i trudno jest im uczestniczyĂŚ w jednej i drugiej czynnoÂści, tzn. we mszy Âśw., i po kilku dniach, w samym pochĂłwku prochĂłw. Ten warunek zostaje dla rozsÂądnego rozwaÂżenia dla proboszczĂłw - zaznaczyÂł abp GÂądecki.

Wyraz niewiary?

Hierarcha dodaÂł, Âże KoÂściĂłÂł nie moÂże siĂŞ absolutnie zgodziĂŚ na pochĂłwek prochĂłw ludzkich wtedy, gdy spopielenie ciaÂła jest wyrazem nienawiÂści do wiary, albo niewiary w zmartwychwstanie.

WiceprzewodniczÂący KEP powiedziaÂł takÂże, Âże KoÂściĂłÂł sprzeciwia siĂŞ rozrzucaniu prochĂłw ludzkich, np. w miejscach pamiĂŞci, czy w morzu. Zdaniem abp. GÂądeckiego, taka praktyka nie wyraÂża szacunku wobec ludzkiego ciaÂła.

- Ludzie (w ten sposĂłb-red.) chcÂą siĂŞ pozbawiĂŚ kÂłopotu, swojego krewnego i nie mieĂŚ z nim wiĂŞcej do czynienia. Ani siĂŞ nie modliĂŚ, ani nie dbaĂŚ o jego grĂłb. Bardzo czĂŞsto jest to teÂż wyraz niewiary w zmartwychwstanie - dodaÂł.

Jak interpretowaĂŚ te wypowiedzi bĂŞdÂące wstĂŞpem do listu pasterskiego biskupĂłw?

Jezuita o. Marek Blaza pisze na portalu deon.pl, Âże KoÂściĂłÂł w Polsce zaleca i popiera biblijny nakaz grzebania ciaÂł zmarÂłych. Nie jest przeciwny kremacji, ale uwaÂża, Âże obrzĂŞdy liturgicznego poÂżegnania powinny odbywaĂŚ siĂŞ w obecnoÂści ciaÂła, a dopiero potem powinno siĂŞ odbyĂŚ spopielenie i obrzĂŞd pogrzebania urny.

Chrystus chciaÂł byĂŚ pogrzebany

We wprowadzeniu do obrzĂŞdĂłw pogrzebu zwiÂązanych z kremacjÂą zwÂłok czytamy: "KoÂściĂłÂł uczy, Âże ciaÂła zmarÂłych powinny byĂŚ traktowane z szacunkiem i miÂłoÂściÂą wypÂływajÂącÂą z wiary i nadziei zmartwychwstania.

Zgodnie z biblijnÂą tradycjÂą, KoÂściĂłÂł usilnie zaleca zachowanie dotychczasowego zwyczaju grzebania ciaÂł zmarÂłych, dopuszcza jednak kremacjĂŞ zwÂłok, jeÂśli nie zostaÂła dokonana z pobudek przeciwnych nauce chrzeÂścijaĂąskiej, a zwÂłaszcza jeÂśli nie podwaÂża wiary w zmartwychwstanie ciaÂła. (por. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 1176; Katechizm KoÂścioÂła Katolickiego 2301)".

Dalej w tymÂże wprowadzeniu czytamy, Âże "przed kremacjÂą naleÂży odprawiĂŚ obrzĂŞdy w koÂściele, kaplicy cmentarnej lub w pomieszczeniu krematorium wedÂług form podanych w rytuale. Zawsze jednak naleÂży podkreÂślaĂŚ pierwszeĂąstwo grzebania ciaÂł, ktĂłre KoÂściĂłÂł wyÂżej ceni, poniewaÂż sam Chrystus chciaÂł byĂŚ pogrzebany. NaleÂży rĂłwnieÂż unikaĂŚ niebezpieczeĂąstwa zgorszenia lub zdziwienia ze strony wiernych".

Takie sÂą obowiÂązujÂące normy. Jednak gdy oddzieli siĂŞ w czasie mszĂŞ pogrzebowÂą, obrzĂŞd ostatniego poÂżegnania i sam pogrzeb na cmentarzu, to w praktyce wiele osĂłb przybĂŞdzie jedynie na sam pogrzeb.

Lepszy i gorszy pogrzeb?

Z pewnoÂściÂą dla niemaÂłej liczby katolikĂłw, ktĂłrzy do koÂścioÂła chodzÂą bardzo rzadko, a takÂże dla pewnej przynajmniej czĂŞÂści niekatolikĂłw, takie ograniczenia bĂŞdÂą na rĂŞkĂŞ - uwaÂża ojciec Blaza. Nie wiadomo jednak, czy rodzina zmarÂłego byÂłaby zadowolona z nieobecnoÂści ÂżaÂłobnikĂłw na mszy pogrzebowej.

Drugi warunek pochĂłwku prochĂłw, ktĂłry przedstawiÂł abp GÂądecki, dotyczy jednak tak znacznej iloÂści pogrzebĂłw, Âże proboszcz prawdopodobnie z zasady bĂŞdzie zezwalaÂł na mszĂŞ pogrzebowÂą, na ktĂłrej bĂŞdÂą juÂż tylko prochy zmarÂłego. W ten sposĂłb pogrzeb prochĂłw nie bĂŞdzie rĂłÂżniÂł siĂŞ od pogrzebu ciaÂła, chociaÂż od strony teologiczno-liturgicznej traktowany bĂŞdzie jako drugorzĂŞdny. Jednak z takim rozrĂłÂżnieniem mamy juÂż do czynienia chociaÂżby w przypadku sakramentu chrztu. WedÂług obowiÂązujÂących obecnie ksiÂąg liturgicznych, pierwszeĂąstwo ma chrzest przez zanurzenie, a w praktyce powszechnie chrzci siĂŞ przez polanie.

Ojciec Blaza podkreÂśla takÂże, Âże skoro KoÂściĂłÂł katolicki dystansuje siĂŞ od uprawiania tzw. fizyki rzeczy ostatecznych, to wierzy, iÂż Pan BĂłg "da sobie radĂŞ" ze zmartwychwstaniem takÂże ciaÂł skremowanych. Skremowani zostali nawet niektĂłrzy ÂświĂŞci, np. Âśw. Maksymilian Maria Kolbe czy Edyta Stein.

SÂłowiaĂąskie stosy

W tradycji sÂłowiaĂąskiej zmarÂły odziany w najlepsze szaty, biÂżuteriĂŞ, nierzadko wyposaÂżany w przedmioty codziennego uÂżytku podlegaÂł spaleniu na stosie. Prochy umieszczano w glinianych naczyniach (tzw. popielnicach) i zakopywano w grobach (zwykÂłych lub kurhanach).

ChrzeÂścijaĂąstwo tradycyjnie nie pochwalaÂło kremacji zwÂłok z kilku powodĂłw: ciaÂło byÂło uwaÂżane za uÂświĂŞcone przez przyjĂŞcie sakramentĂłw; stanowiÂło jednoÂśĂŚ z zamieszkujÂącÂą je za Âżycia duszÂą; kremacja byÂła praktykÂą rozpowszechnionÂą w religiach pogaĂąskich, a wiĂŞc odrzucanÂą; zaÂś Jezus zostaÂł pochowany, a nie skremowany.

Mimo to, kremacja byÂła praktykowana w krajach chrzeÂścijaĂąskich juÂż we wczesnym Âśredniowieczu i to na masowÂą skalĂŞ w sytuacjach "wyÂższej koniecznoÂści", np. nagromadzenia duÂżej liczby zwÂłok z powodu wojny, zarazy lub klĂŞski gÂłodu. ZwÂłoki palono, aby uniknÂąĂŚ rozprzestrzeniania siĂŞ "morowego powietrza".

W XVIII w. nasiliÂły siĂŞ ÂżÂądania ze strony racjonalistĂłw, aby pozwoliĂŚ na kremacjĂŞ. SpowodowaÂło to tylko podkreÂślenie zakazu kremacji przez KoÂściĂłÂł rzymskokatolicki.

Po II Wojnie ÂŚwiatowej palenie zwÂłok dodatkowo kojarzyÂło siĂŞ z ludobĂłjstwem masowo uprawianym przez hitlerowcĂłw w obozach zagÂłady.

Za zgodÂą biskupa

W latach 60. XX w. nastÂąpiÂło zÂłagodzenie zakazu kremacji. W instrukcji "De cadaverum crematione" Stolica Apostolska pozwoliÂła na kremacjĂŞ zwÂłok w wyjÂątkowych, uzasadnionych waÂżnymi okolicznoÂściami wypadkach i pod warunkiem, Âże nie jest ona traktowana jako manifestacja braku wiary w zmartwychwstanie ciaÂł zmarÂłych. Instrukcja Kongregacji Nauki Wiary wyraÂźnie stwierdza, Âże w katolicyzmie odwieczny poboÂżny zwyczaj chowania ciaÂł zmarÂłych powinien byĂŚ podtrzymywany i Âże kremacja jest obca duchowi katolickiemu:

"ChrzeÂścijaĂąski pogrzeb ciaÂła wyraÂża wiarĂŞ, Âże nie zostaÂło ono przez ÂśmierĂŚ ostatecznie zniszczone, lecz w przyszÂłoÂści bĂŞdzie ono wskrzeszone do Âżycia, na wzĂłr zmartwychwstaÂłego ciaÂła Chrystusa. Dlatego zwyczajna liturgia pogrzebu nie moÂże byĂŚ stosowana w przypadku chowaniu popioÂłĂłw".

Kongregacja ds. Kultu BoÂżego w styczniu 1977 r. stwierdziÂła:

"Nie chodzi o to, Âżeby potĂŞpiĂŚ kremacjĂŞ, ale raczej zachowaĂŚ prawdziwoÂśĂŚ znaku w dziaÂłaniu liturgicznym. Faktycznie popioÂły, ktĂłre sÂą znakiem zepsucia ciaÂła ludzkiego, nie wyraÂżajÂą odpowiednio charakteru (Âśmierci) jako zaÂśniĂŞcia w oczekiwaniu Zmartwychwstania".

Mimo to, od 1997 pozwala siĂŞ (za zgodÂą miejscowego biskupa) na odprawianie mszy pogrzebowej nad urnÂą z prochami zmarÂłego. WspĂłÂłczeÂśnie wiele cmentarzy katolickich posiada specjalnie wydzielone miejsca do pochĂłwku urn z prochami (tzw. kolumbaria).

Dwa kilogramy prochu

Pierwsze wspĂłÂłczesne krematorium w Europie uruchomiono w Mediolanie, w 1873 roku. ZwÂłoki palono tam w piecu elektrycznym. Wykorzystano w nim rozwiÂązania techniczne opracowane przez Friedricha Siemensa. W tym samym czasie kremacjĂŞ zwÂłok rozpoczĂŞto w Stanach Zjednoczonych.

Proces spopielania odbywa siĂŞ w nowoczesnych piecach, sterowanych przez komputery. Obecnie wszyscy producenci urzÂądzeĂą kremacyjnych korzystajÂą z zastosowanego jeszcze w XIX w. patentu generatora cieplnego. WspĂłÂłczesne piece speÂłniajÂą bardzo surowe wymagania unijnych norm ochrony Âśrodowiska.

CiaÂło spopielane jest w trumnie, w temperaturze od 750 do 1200Â°C w silnie rozgrzanym powietrzu bez bezpoÂśredniego oddziaÂływania na nie ognia. Po okoÂło dwĂłch godzinach pozostaje z niego dwa do trzech kilogramĂłw prochĂłw. SzczÂątki, po rozdrobnieniu ich w specjalnym urzÂądzeniu, skÂładane sÂą do urny i przekazywane rodzinie zmarÂłego.

WedÂług ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarÂłych z 1959 r., szczÂątki pochodzÂące ze spopielenia zwÂłok mogÂą byĂŚ przechowywane w kolumbariach, skÂładane w grobach ziemnych albo murowanych.

WedÂług wykazu na stronie Open Intend w paÂździerniku 2011 dziaÂłaÂło w Polsce 13 krematoriĂłw: w Bytomiu, CzĂŞstochowie, GdaĂąsku, GÂłogowie, ÂŁodzi, Krakowie, Poznaniu, Pruszkowie, Rudzie ÂŚlÂąskiej, Szczecinie, Warszawie i WrocÂławiu.

Przygotowywane jest takÂże dziesiĂŞĂŚ nowych projektĂłw, ktĂłrych celem ma byĂŚ uruchomienie krematorium.

Liczba kremacji roÂśnie

NajczĂŞÂściej wykonuje siĂŞ kremacje w Poznaniu, gdzie juÂż w 1993 r. zaczĂŞÂło dziaÂłaĂŚ pierwsze w Polsce krematorium. Kremowanych jest tam 23 proc. zmarÂłych.

Wiele wskazuje na to, Âże kremacja bĂŞdzie siĂŞ w Polsce upowszechniaÂła. DecydujÂą o tym przede wszystkim wzglĂŞdy higieniczne oraz ekonomiczne, a takÂże zmniejszajÂąca siĂŞ liczba miejsc na cmentarzach. Nie bez znaczenia sÂą rĂłwnieÂż koszty pochĂłwku.

Do szybszego wzrostu liczby kremacji w Polsce przyczyni siĂŞ teÂż zmniejszenie zasiÂłkĂłw pogrzebowych - uwaÂża prezes Polskiego Stowarzyszenia Funeralnego Tomasz Salski.

Zgodnie z ustawÂą okoÂłobudÂżetowÂą w marcu 2011 zasiÂłek pogrzebowy obniÂżono z 6,5 tys. zÂł do 4 tys. zÂł.

Zdaniem Salskiego, nie naleÂży spodziewaĂŚ siĂŞ obniÂżki cen w firmach pogrzebowych.

- Po prostu nie ma z czego obniÂżaĂŚ. UsÂługi pogrzebowe wbrew pozorom sÂą jednymi z taĂąszych ze wzglĂŞdu na bardzo duÂżÂą konkurencjĂŞ w branÂży. PrzykÂładowo koszt usÂługi kremacji w Polsce oscyluje ok. 600 zÂł, zaÂś w Niemczech - ok. 600 euro. Nie wierzĂŞ, Âże tutaj bĂŞdÂą jakieÂś zmiany - podkreÂślaÂł Salski na V Targach Funeralnych Memento w listopadzie 2010 roku.

Urna czy trumna?

Salski tÂłumaczyÂł, Âże obecnie w Polsce do kremacji dochodzi przy ponad 10 proc. pochĂłwkĂłw (brak dokÂładnych danych), natomiast w Holandii - 50 proc., w Szwecji - 65 proc., w Czechach - 80 proc. Z analiz Polskiego Stowarzyszenia Funeralnego wynika, Âże ten wskaÂźnik powinien osiÂągnÂąĂŚ 30 proc.

- Wydaje mi siĂŞ, Âże po prostu osiÂągniemy ten poziom szybciej. Kremacja jest taĂąsza, co prawda nie w samej firmie pogrzebowej, ale na cmentarzu - powiedziaÂł Salski.

Pracownicy wielu zakÂładĂłw pogrzebowych przekonujÂą, Âże pochĂłwek urnowy jest taĂąszy od tradycyjnego Âśrednio o 10 proc. Kremacja kosztuje wprawdzie 700 zÂł, a wykupienie niszy w kolumbarium 2675 zÂł, ale w tej cenie jest juÂż opÂłata za miejsce, opÂłata eksploatacyjna (a wiĂŞc np. codzienne sprzÂątanie) i granitowa tablica.

W przypadku skÂładania urny do grobu ziemnego opÂłaty sÂą podobne: miejsce na cmentarzu kosztuje 173 zÂł, opÂłata eksploatacyjna wynosi 780 zÂł, a wykopanie grobu to 210 zÂł w przypadku urny i 380 zÂł (najtaĂąsza wersja) w przypadku trumny.

Inne koszty przy pochĂłwku tradycyjnym (trumna od 1100 zÂł do 3000 zÂł, transport zwÂłok na cmentarz 200 zÂł, nagrobek od 2 tys. zÂł do 10 tys. zÂł) sÂą juÂż zdecydowanie wyÂższe nich przy pochĂłwku urnowym (drewniana nielakierowana trumna ok. 500 zÂł, urna od 200 zÂł do 1100 zÂł).

Czy KoÂściĂłÂł uwzglĂŞdniÂł tendencjĂŞ upowszechnienia siĂŞ kremacji w Polsce? Zmiany zapowiadane przez abpa GÂądeckiego oznaczajÂą, Âże kapÂłan moÂże nie zgodziĂŚ siĂŞ na odprawienie naboÂżeĂąstwa nad urnÂą z prochami, gdyÂż ciaÂło zmarÂłego podczas mszy musi byĂŚ w trumnie. Jak przewiduje ojciec Blaza, zasady te uporzÂądkuje pewnie sama praktyka duszpasterska.

Anna Mielczarek

INTERIA.PL
http://fakty.interia.pl/tylko_u_nas/news/kremacja-niewlasciwa-dla-katolika,1710436,3439

Relacje paĂąstwo - KoÂściĂłÂł w III RP
Politycy w zakrystii
WiĂŞcej pod adresem http://www.polityka.pl/kraj/analizy/302599,1,relacje-panstwo---kosciol-w-iii-rp.read#ixzz1bdhBvCCH

Przez 20 lat wolnej Polski KoÂściĂłÂł katolicki osiÂągnÂąÂł wszystko, co zamierzaÂł, choĂŚ nie tyle w sferze duchowej, co politycznej. To politycy dali KoÂścioÂłowi siÂłĂŞ, ktĂłra teraz w nich samych budzi respekt. I zniechĂŞca do rozpoczĂŞcia debat, jakie kiedyÂś przedwczeÂśnie zamknĂŞli.

Na poczÂątku tego roku szkolnego, w jednej ze szkĂłÂł podstawowych w Warszawie, rodzice zauwaÂżyli, Âże w planie lekcji pierwszej klasy przybyÂło godzin religii, a ubyÂło wychowania fizycznego. Wielce oburzeni i gotowi do walki poszli na wywiadĂłwkĂŞ, a tam zastali ksiĂŞdza katechetĂŞ. Pytanie, na jakie byÂło ich w tej sytuacji staĂŚ, byÂło nagle ciche i brzmiaÂło: czy nie moÂżna by dodaĂŚ trochĂŞ lekcji wuefu? I to jest typowa, skupiona jak w soczewce, polska rozmowa o roli KoÂścioÂła w naszym Âżyciu publicznym.

Kto z rodzicĂłw chce, by mu zapamiĂŞtano, Âże miaÂł coÂś przeciw KoÂścioÂłowi, kto nie boi siĂŞ, Âże na koĂącu to dziecko moÂże zapÂłaciĂŚ karĂŞ negatywnej stygmatyzacji, kto wreszcie ma w sobie odwagĂŞ i gotowoÂśĂŚ, by toczyĂŚ na wywiadĂłwce dla pierwszoroczniakĂłw dysputĂŞ zasadniczÂą, ktĂłrej unikajÂą wszyscy, od politykĂłw rozpoczynajÂąc? Nikt zresztÂą nie upomina siĂŞ o to, by w ogĂłle na te lekcje religii zaglÂądaĂŚ i poddawaĂŚ je jakiejkolwiek dyskusji. KÂłĂłcono siĂŞ, co prawda, o umieszczanie na Âświadectwie szkolnym stopni z religii i nadanie jej statusu przedmiotu maturalnego, ale juÂż nie o to, za co te stopnie miaÂły byĂŚ przyznawane.
To KoÂściĂłÂł decyduje o programie szkolnym i o tym, kto naucza. PaĂąstwo nic do tego nie ma, choĂŚ Âświadectwa sÂą paĂąstwowe, z orÂłem. Trudno tu w ogĂłle udawaĂŚ, Âże mamy do czynienia z jakÂąkolwiek zasadÂą neutralnoÂści ÂświatopoglÂądowej paĂąstwa. To symbol bezradnoÂści.

Tak zwany kompromis

Grzech jest, moÂżna powiedzieĂŚ, pierworodny, bo powstaÂł u zarania III RP, gdy rzÂąd Mazowieckiego w 1990 r. na mocy tylko instrukcji ministra edukacji narodowej (czyli metodÂą – od zakrystii) wprowadziÂł religiĂŞ do szkĂłÂł. NastĂŞpnie TrybunaÂł Konstytucyjny oddaliÂł skargi dwĂłch kolejnych rzecznikĂłw praw obywatelskich, prof. prof. Ewy ÂŁĂŞtowskiej i Tadeusza ZieliĂąskiego, ktĂłrzy protestowali przeciwko Âłamaniu przez tĂŞ instrukcjĂŞ i idÂące za niÂą rozporzÂądzenia reguÂł demokratycznych.

Dopiero w kwietniu 1992 r. zostaÂło wydane rozporzÂądzenie „w sprawie warunkĂłw i sposobu organizowania nauki religii w publicznych przedszkolach i szkoÂłach”. Wreszcie konstytucja z 1997 r. potwierdziÂła obecnoÂśĂŚ religii w szkole i nikt juÂż nie protestowaÂł, zwÂłaszcza Âże politycy wszystkich wÂłaÂściwie formacji przyczynili siĂŞ do zawarcia tego tak zwanego kompromisu z KoÂścioÂłem. Bo wszelkie ustĂŞpstwa i przywileje dla KoÂścioÂła, ideologiczne i te bardziej przyziemne (celne, podatkowe, dotyczÂące zwrotu majÂątkĂłw, dotacji itp.), rychÂło zaczĂŞto nazywaĂŚ kompromisem.

KaÂżdy, kto kwestionowaÂł „kompromisowe” ustawy, byÂł traktowany jak niebezpieczny radykaÂł, ktĂłry zajmuje siĂŞ tematami zastĂŞpczymi i podnosi rĂŞkĂŞ na z takim trudem wypracowane porozumienie. A porozumienia wyglÂądaÂły na ogĂłÂł tak, Âże KoÂściĂłÂł postulowaÂł, a politycy siĂŞ zgadzali.

Jeszcze za Âżycia Jana PawÂła II KoÂściĂłÂł w Polsce osiÂągnÂąÂł wÂłaÂściwie wszystko, co chciaÂł, tak prawnie (w 1993 r. podpisano konkordat, ratyfikowany przez Sejm w 1998 r.), ideologicznie, ÂświatopoglÂądowo i symbolicznie, jak i materialnie. A co najwaÂżniejsze, udaÂło mu siĂŞ okreÂśliĂŚ granice i sposoby dyskusji o swoich sprawach i interesach tak, Âże siĂŞ po prawdzie w ogĂłle nie dyskutuje.

Warto przypomnieĂŚ i inne zdarzenia z 20 lat na linii paĂąstwo–KoÂściĂłÂł: zakamuflowane prĂłby finansowania z budÂżetu budowy ÂŚwiÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej, sejmowÂą propozycjĂŞ intronizacji Chrystusa KrĂłla, apel biskupĂłw z 1994 r. do twĂłrcĂłw nowej konstytucji, aby ustawa zasadnicza gwarantowaÂła prawo do Âżycia od poczĂŞcia, ostrzeÂżenia najwyÂższych hierarchĂłw, jeszcze pod koniec lat 90., Âże wstÂąpienie Polski do UE grozi utratÂą suwerennoÂści (potem, pod wpÂływem Jana PawÂła, nastÂąpiÂła zmiana stanowiska, choĂŚ nie u wszystkich biskupĂłw). W 2006 r. po cichu dofinansowano z budÂżetu paĂąstwa papieskie wydziaÂły teologiczne – pojawiÂły siĂŞ kontrowersje, ale zostaÂły uciszone z antyklerykalnego paragrafu.
KsiĂŞÂża wskazywali ugrupowania, na jakie nie naleÂży gÂłosowaĂŚ, a potem publicznie dziwili siĂŞ, jak biskup kielecki w 2001 r., Âże w wierzÂącym w 90 proc. spoÂłeczeĂąstwie wygrywa formacja (SLD), ktĂłra „gardzi zbawieniem”. WÂłaÂściwie nikt specjalnie nie prostowaÂł, Âże funkcjonujÂą ukÂłady: konkordat za konstytucjĂŞ, zwrot majÂątku za UniĂŞ, nieruszanie ustawy antyaborcyjnej za Âłagodzenie nastrojĂłw spoÂłecznych w kryzysowych latach na poczÂątku dekady. MaÂło kto juÂż dziÂś pamiĂŞta, jakie boje toczyÂły siĂŞ o konstytucyjne pojĂŞcie neutralnoÂści religijnej paĂąstwa, w koĂącu – na Âżyczenie hierarchĂłw – zastÂąpiono je sÂłowem „bezstronnoÂśĂŚ”.

Zapewne na poczÂątku III RP rzÂądzÂący widzieli w KoÂściele autorytet, ktĂłry moÂże tonujÂąco wpÂływaĂŚ na Âżycie spoÂłeczne okresu wielkiej transformacji. Partie dopiero siĂŞ tworzyÂły, ideowe formacje musiaÂły okrzepnÂąĂŚ, stÂąd ustĂŞpstwa wobec hierarchii, ktĂłrej zdolnoÂści negocjacyjne i koncyliacyjne potwierdziÂł czas PRL. Ale ten okres trwaÂł dÂłuÂżej niÂż czas budowy demokratycznego paĂąstwa, przychylnoÂśĂŚ KoÂścioÂła przyjĂŞto uwaÂżaĂŚ za warunek konieczny powodzenia wszelkich projektĂłw: dokoĂączenia transformacji, uchwalenia konstytucji, akcesu do Unii Europejskiej. A potem nastaÂł PiS, ktĂłry juÂż otwarcie prĂłbuje wciÂągnÂąĂŚ KoÂściĂłÂł polski do polityki.
Wieczne interesy

Po 1989 r. KoÂściĂłÂł nie ulegÂł pokusie i nie poparÂł jakoÂś szczegĂłlnie i wyjÂątkowo inicjatyw utworzenia „partii chrzeÂścijaĂąskiej” – polskiej chadecji. Ale przypomnijmy, Âże Zjednoczenie ChrzeÂścijaĂąsko-Narodowe powstaÂło juÂż miesiÂąc po powoÂłaniu rzÂądu Mazowieckiego, a pĂłÂźniej byÂło jeszcze wiele prĂłb wykorzystania autorytetu KoÂścioÂła w walce politycznej, jak choĂŚby Wyborcza Akcja Katolicka w 1991 r. OczywiÂście, te inicjatywy znajdowaÂły jakieÂś wsparcie KoÂścioÂła, ale koncepcja byÂła inna. ChodziÂło o to, by racje KoÂścioÂła i jego interesy byÂły realizowane nie przez jednÂą siÂłĂŞ, a przez wiĂŞkszoÂśĂŚ partii, co okazaÂło siĂŞ bardzo wydajnym pomysÂłem.

WiesÂław Chrzanowski, dziaÂłacz ZChN i WAK, tak wspomina po latach w wywiadzie dla „Polityki” swoje zaangaÂżowanie polityczne po stronie KoÂścioÂła: „PrzeprowadziliÂśmy skutecznÂą kampaniĂŞ w sprawie religii w szkoÂłach, wprowadzono ustawĂŞ antyaborcyjnÂą (...), udaÂło siĂŞ storpedowaĂŚ, miĂŞdzy innymi w porozumieniu z liberaÂłami, wniosek o opodatkowanie koÂścielnej tacy. W sumie to KoÂściĂłÂł skorzystaÂł, a my zapÂłaciliÂśmy wysokÂą cenĂŞ. WalczyliÂśmy o sprawy, ktĂłre wĂłwczas nie cieszyÂły siĂŞ powszechnym uznaniem, byÂły kontrowersyjne”. Chrzanowski zauwaÂża, Âże kolejne wcielenie „partii koÂścielnej” – czyli Ojczyzna powstaÂła przed wyborami w 1993 r. – juÂż nie dostaÂło wiĂŞkszego poparcia hierarchĂłw.

Chrzanowski stawia tu ciekawÂą hipotezĂŞ: „(...) wyraÂźnie zanosiÂło siĂŞ na zwyciĂŞstwo lewicy, a toczyÂły siĂŞ waÂżne dla KoÂścioÂła sprawy, jak choĂŚby ratyfikacja konkordatu. Postanowiono wiĂŞc, Âże lepiej siĂŞ nie angaÂżowaĂŚ”. WidaĂŚ tu zatem dwie kwestie o kapitalnym znaczeniu dla zrozumienia politycznego istnienia KoÂścioÂła katolickiego w ostatnich 20 latach: po pierwsze, nie ma on, podobnie jak dawniej Imperium Brytyjskie, wiecznych sojusznikĂłw, a jedynie wieczne interesy; po drugie, politycy gotowi sÂą do popierania jego postulatĂłw, nawet ze ÂświadomoÂściÂą, Âże angaÂżujÂą siĂŞ w sprawy, ktĂłrych wiĂŞkszoÂśĂŚ spoÂłeczeĂąstwa nie popiera. Widocznie uwaÂżajÂą, Âże per saldo kiedyÂś im siĂŞ to jednak opÂłaci.

Bo, rzeczywiÂście, wiĂŞkszoÂśĂŚ politykĂłw, wÂłÂącznie z postkomunistycznÂą lewicÂą, ukÂładaÂła siĂŞ z KoÂścioÂłem po jego myÂśli, nie szÂła z nim na ÂżadnÂą wojnĂŞ, tak jak gdyby przyjĂŞto ÂżelaznÂą zasadĂŞ, Âże tu frontĂłw siĂŞ nie buduje, tu trzeba siĂŞ dogadaĂŚ, czyli ustÂąpiĂŚ. Do rytuaÂłu naleÂżaÂły audiencje w Watykanie, publiczne dawanie Âświadectwa swojej wierze, uczestnictwa w mszach, wyjÂątkowe honorowanie hierarchĂłw.

Kto tego nie przestrzegaÂł, ryzykowaÂł, Âże zaprzepaÂści szanse w walce politycznej, choĂŚ bardzo dawno nikt nawet nie sprawdzaÂł, czy rzeczywiÂście tak jest. Donald Tusk w 2005 r., kilka tygodni przed wyborami prezydenckimi, wziÂąÂł Âślub koÂścielny; w ten sposĂłb zdjÂąÂł z wokandy Âłatwy do przewidzenia zarzut, jakiego mĂłgÂł siĂŞ spodziewaĂŚ ze strony obozu przeciwnikĂłw, Âże nie zachowuje siĂŞ i nie Âżyje jak prawdziwy Polak katolik.

Ale teÂż nie rozpatrywano kwestii, czy dla realnego elektoratu Platformy, wielkomiejskiego, wyksztaÂłconego, w duÂżej mierze zlaicyzowanego, ta kwestia ma w ogĂłle jakieÂś znaczenie. Tusk zrobiÂł to na wszelki wypadek. Bo wobec KoÂścioÂła wszyscy coÂś robiÂą na wszelki wypadek. Trudno oprzeĂŚ siĂŞ wraÂżeniu, Âże mieliÂśmy i nadal mamy tu czĂŞsto do czynienia z grÂą pozorĂłw i politycznÂą hipokryzjÂą, z cynicznie realizowanym interesem: jeÂśli nawet nie ma co liczyĂŚ na sympatiĂŞ hierarchĂłw, to przynajmniej nie prowokujmy ich do okazywania niechĂŞci i wspierania konkurentĂłw. Ilu to chociaÂżby politykĂłw lewicy pokazywaÂło swoje metryki chrztu i opowiadaÂło o swoich posÂługach ministranckich w dzieciĂąstwie?

MoÂżna w ciemno zaÂłoÂżyĂŚ, Âże JarosÂław KaczyĂąski ma o ojcu Rydzyku opiniĂŞ mniej wiĂŞcej takÂą jak o Andrzeju Lepperze, ale przecieÂż na luksus okazywania swoich uczuĂŚ i wyraÂżania szczerych myÂśli nie moÂże sobie politycznie pozwoliĂŚ. WiĂŞc bĂŞdzie zachwycony wysÂłuchiwaÂł tyrad ojca dyrektora w CzĂŞstochowie i kokietowaÂł zebranych tam pielgrzymĂłw.
Prymas Rydzyk

Ta doczesna potĂŞga miaÂła zÂły wpÂływ na sam KoÂściĂłÂł, ktĂłry zamarÂł w jakimÂś letargu i w swojej zrutynizowanej obrzĂŞdowoÂści. Niedawno Adam Szostkiewicz na Âłamach „Polityki” (15) pisaÂł, Âże nieznane sÂą dzisiaj ani cele KoÂścioÂła, ani Âśrodki do ich realizacji w sprawach spoÂłecznych, w duszpasterstwie, w kwestiach organizacyjnych i zarzÂądzania.

KoÂściĂłÂł, osierocony przez Jana PawÂła II, nie ma dziÂś przywĂłdcy. Faktycznym prymasem – najwaÂżniejszym duchownym w kraju – jest ojciec Tadeusz Rydzyk. NajwiĂŞkszÂą popularnoÂściÂą u samych hierarchĂłw cieszy siĂŞ arcybiskup SÂławoj Leszek GÂłĂłdÂź, a arcybiskup ÂŻyciĂąski zamilkÂł w Lublinie, kardynaÂł Dziwisz nadal uczy siĂŞ Polski i celebruje pamiĂŞĂŚ po Janie Pawle II, a na co dzieĂą aparatem rzÂądzi arcybiskup JĂłzef Michalik.

KoÂściĂłÂł ma nadal wiernych, lecz nie potrafi ÂłÂączyĂŚ ich we wspĂłlnotĂŞ widocznÂą choĂŚby w dniach ÂżaÂłoby po Âśmierci papieÂża Polaka. Afery obyczajowe i lustracyjne, kÂłĂłtnie polityczne, prawicowoÂśĂŚ niechĂŞtna Europie, zaÂściankowoÂśĂŚ polityczna i umysÂłowa to fakty i fenomeny, ktĂłre sÂą Âświadectwami kryzysu. Kogo wysÂłuchiwaĂŚ w polskim KoÂściele, z kim siĂŞ intelektualnie spieraĂŚ i debatowaĂŚ? A jeszcze nie tak dawno stamtÂąd pÂłynĂŞÂły sÂłowa i myÂśli, ktĂłre nakazywaÂły nawet najbardziej zagorzaÂłemu ateiÂście zatrzymaĂŚ siĂŞ choĂŚ na chwilĂŞ.

Teraz nie ma frapujÂącego przekazu, jest tylko powtarzanie starych wyÂświechtanych formuÂłek. Zapewne dlatego swoje habity na koÂłku zawiesiÂło kilku znanych teologĂłw polskiego KoÂścioÂła i zapewne dlatego w role kaznodziejskie weszÂło kilku fundamentalistycznych publicystĂłw katolickich, przy ktĂłrych choĂŚby wspomniany abp ÂŻyciĂąski jawi siĂŞ jako lewicowy liberaÂł. JeÂśli KoÂściĂłÂł siĂŞ o coÂś nie upomni, to oni mu o tym przypomnÂą.

Wierni takÂże uprawiajÂą hipokryzjĂŞ. Z KoÂścioÂłem walczyĂŚ nie chcÂą i nie bĂŞdÂą, poddajÂą siĂŞ presji instytucji, czy to w szkole, czy w Âżyciu codziennym, zwÂłaszcza gdy jest ona odczuwana bezpoÂśrednio, a wiĂŞc przede wszystkim na wsi i w maÂłych miastach. WierzÂący ÂżyjÂą i myÂślÂą po swojemu, co pokazujÂą badania religijnoÂści PolakĂłw i ich wybiĂłrczego stosunku do nakazĂłw KoÂścioÂła, takÂże obyczajowych.

KoÂściĂłÂł ideowo sÂłabnie, ale jego wpÂływy i pozycja sÂą niezmiennie olbrzymie. ObÂłuda, strach, lenistwo uÂśpiÂły sam KoÂściĂłÂł i jakÂąkolwiek demokratycznÂą debatĂŞ o jego pozycji i roli. Na politykĂłw nie ma co liczyĂŚ. Hipokryzja jest wygodna. Sami, czĂŞsto dalecy od nauki KoÂścioÂła, nigdy nie podwaÂżÂą jego postulatĂłw.
OtworzyĂŚ zamkniĂŞte debaty

Kiedy Polska zadomawia siĂŞ w Unii Europejskiej, przyjmuje wiele prawnych, cywilizacyjnych, technologicznych standardĂłw, to w kwestiach kulturowych, obyczajowych, etycznych, instytucjonalnych kilka debat siĂŞ jeszcze nie zaczĂŞÂło albo uwiĂŞdÂły w zarodku. Dlatego Polska staje siĂŞ ewenementem, widzianym przez innych – nie bez przesady – jako paĂąstwo wyznaniowe, gdzie KoÂściĂłÂł narzuca politykom ustrojowe rozwiÂązania.

OczywistoÂściÂą staÂły siĂŞ religia w szkole, krzyÂż w parlamencie, restrykcyjne prawo aborcyjne, konkordat, potĂŞpienie metody in vitro (w tej sprawie biskupi napisali ostatnio list do parlamentu). O formalnych zwiÂązkach homoseksualnych Âżaden polski polityk nie chce nawet rozpoczÂąĂŚ rozmowy. Realizuje siĂŞ wciÂąÂż model PiS: Polska nowoczesna technologicznie, ale zarazem tradycyjna, swojska, religijna, odcinajÂąca siĂŞ od „gorszÂących” nowinek, z KoÂścioÂłem, ktĂłry zwalnia politykĂłw od ideowych dylematĂłw. Ta utopia wciÂąÂż tkwi w gÂłowach politykĂłw wszystkich formacji. Historia wielu krajĂłw pokazuje zaÂś, Âże nie da siĂŞ stworzyĂŚ takiej otwarto-zamkniĂŞtej hybrydy.

A postulaty KoÂścioÂła wrosÂły w polskie prawo i Âżycie publiczne wieloma gaÂłĂŞziami. WciÂąÂż powraca spĂłr o wolne niedziele w handlu, o kolejne wolne dni w ÂświĂŞta koÂścielne. Od wielu lat nie moÂże siĂŞ rozstrzygnÂąĂŚ kwestia neutralnego religijnie wychowania seksualnego w szkoÂłach. W publicznej sÂłuÂżbie zdrowia kobiety nie mogÂą dokonaĂŚ zabiegu aborcji, nawet jeÂśli jest to przypadek dozwolony przez restrykcyjnÂą ustawĂŞ.

Lekarze, powoÂłujÂąc siĂŞ na klauzulĂŞ sumienia albo po prostu z chĂŞci unikniĂŞcia ewentualnych kÂłopotĂłw, odmawiajÂą przeprowadzenia badaĂą prenatalnych, sabotujÂą regulacje, odwlekajÂą zabiegi, odsyÂłajÂą do innych szpitali. To juÂż jest groÂźne, bo moÂże prowadziĂŚ do ludzkich tragedii. Odmawia siĂŞ teÂż z powodĂłw religijnych przepisywania recept na Âśrodki antykoncepcyjne...

Czas zatem rozpoczÂąĂŚ na nowo debaty, za szybko kiedyÂś zamkniĂŞte i opatrzone pieczĂŞciÂą nietykalnoÂści. Dyskusja o roli KoÂścioÂła to nie domena ateistĂłw (ktĂłrzy czujÂą siĂŞ mniejszoÂściÂą i niedÂługo w Krakowie planujÂą swĂłj marsz jako coming out), ale przejaw odpowiedzialnoÂści za stan demokracji i niezgody na tabuizowanie caÂłych pĂłl publicznego Âżycia. SondaÂż zlecony niedawno przez „PolitykĂŞ” pokazaÂł, Âże w takich sprawach jak zapÂłodnienie in vitro czy antykoncepcja znaczna wiĂŞkszoÂśĂŚ PolakĂłw, w tym przecieÂż takÂże katolikĂłw, ma zupeÂłnie inne zdanie, niÂż gÂłosi nauka KoÂścioÂła. Ale ta wiĂŞkszoÂśĂŚ ma marginalnÂą reprezentacjĂŞ w polskim parlamencie. W kwestii liberalizacji prawa antyaborcyjnego jest pĂłÂł na pĂłÂł. Nawet za eutanazjÂą opowiada siĂŞ kilkadziesiÂąt procent respondentĂłw, ale i tu nie ma mowy o Âżadnej legislacyjnej, choĂŚby Âśladowej dyskusji.

Badania miesiĂŞcznika „WiĂŞÂź” sprzed roku ujawniÂły, Âże ponad 80 proc. spoÂłeczeĂąstwa uwaÂża, iÂż KoÂściĂłÂł nie powinien mieszaĂŚ siĂŞ do polityki paĂąstwa. Z tych samych badaĂą wynika, Âże KoÂściĂłÂł najgorszÂą opiniĂŞ w spoÂłeczeĂąstwie miaÂł w latach 1989–1993, kiedy toczyÂły siĂŞ gÂłĂłwne batalie ÂświatopoglÂądowe (religia w szkole, aborcja, konkordat). Od 1993 r. aprobata dla KoÂścioÂła wzrastaÂła (choĂŚ nigdy nie wrĂłciÂła do poziomu z koĂącĂłwki PRL), poniewaÂż hierarchowie, wywalczywszy swoje priorytety i uczyniwszy je „oczywistymi”, zeszli z widocznego pola walki. Od tamtego czasu dziaÂłajÂą po cichu, odzyskujÂą majÂątek, pozyskujÂą swoich politykĂłw, dbajÂą o utrzymanie prawnego status quo. KoÂściĂłÂł jawi siĂŞ wiĂŞc teraz jako instytucja spokojna i wywaÂżona. Ta siÂła spokoju wynika z politycznego sukcesu.

Trzeba nawoÂływaĂŚ politykĂłw, aby przestali siĂŞ na zapas baĂŚ opinii biskupĂłw i traktowaĂŚ stanowisko Episkopatu jak wyroczniĂŞ. Polityczne elity wykazujÂą siĂŞ faÂłszywÂą troskÂą o KoÂściĂłÂł, bo za wszystkimi ustawowymi prezentami nie idzie ta prawdziwa siÂła KoÂścioÂła, nie ma wiĂŞkszej religijnoÂści, powoÂłaĂą, zmiany poglÂądĂłw spoÂłeczeĂąstwa w kierunku wiĂŞkszego respektu dla nakazĂłw katechizmu. Przesuwanie caÂłych sfer Âżycia ze sfery wyboru i sumienia w obszar przymusu daje tylko zÂłudzenie mocy.

Polska, rzecz jasna, nie jest paĂąstwem wyznaniowym, to zbyt duÂży i naduÂżywany skrĂłt myÂślowy, ktĂłry tylko uÂłatwia zakwalifikowanie takiej krytyki jako niepowaÂżnej. Ale jest paĂąstwem, w ktĂłrym wiele norm prawnych jest przesiÂąkniĂŞtych konfesyjnym widzeniem spraw. To zaczyna siĂŞ na poziomie komisji sejmowych, gdzie posÂłowie rywalizujÂą o miano najlepszego katolika, przez konsultacje ze starannie dobranymi organizacjami, po wzajemne szantaÂże na sali plenarnej, gdzie szafuje siĂŞ „wartoÂściami chrzeÂścijaĂąskimi” i „prawem naturalnym”. Wydaje siĂŞ, Âże Âświetna formuÂła w preambule konstytucji, godzÂąca wierzÂących i niewierzÂących, sÂłabo przenika do tworzonego na jej podstawie prawa.

Trzeba jednak stwierdziĂŚ jasno: to nie Episkopat wprowadziÂł religiĂŞ do szkĂłÂł, ale wÂładze Âświeckiego paĂąstwa. To nie KoÂściĂłÂł jest odpowiedzialny za umocnienie swoich wpÂływĂłw, choĂŚ robi wiele, aby je zdobyĂŚ. GÂłĂłwny ciĂŞÂżar odpowiedzialnoÂści spada na politykĂłw, ktĂłrzy zamiast broniĂŚ wartoÂści republikaĂąskich, gÂłos KoÂścioÂła – waÂżny przecieÂż, potrzebny i wart analizy – bardzo czĂŞsto traktujÂą jako causa finita. MoÂżna im powiedzieĂŚ: staĂącie siĂŞ partnerami KoÂścioÂła, a nie wykonawcami. Nie bĂłjcie siĂŞ.

WiĂŞcej pod adresem http://www.polityka.pl/kraj/analizy/302599,1,relacje-panstwo---kosciol-w-iii-rp.read#ixzz1bdjEEcQy

Adam Szostkiewicz
16 paÂździernika 2011

Jak prawica straszyÂła nas szatanem

Oj dana, dana, Âłapaj szatana

ByÂł taki dowcip, Âświetnie ilustrujÂący obecnoÂśĂŚ szatana w naszej kampanii wyborczej. KtoÂś puka do drzwi. Kto tam? – pyta gospodarz. – To ja, satanista. – Satanista? Nie wierzĂŞ. – No, jak Boga kocham!

Prawica z lustracyjnym zapaÂłem od paru tygodni tropi jawnych i tajnych satanistĂłw. To groteskowa mutacja polskiego piekÂła. Z okÂładki „Gazety Polskiej” spoglÂądajÂą groÂźnie „ziomale Nergala”: prof. Tomasz NaÂłĂŞcz i minister SÂławomir Nowak z otoczenia prezydenta Komorowskiego oraz prezes TVP Juliusz Braun. W „strefie wolnego sÂłowa”, jakÂą mianowaÂła siĂŞ „GP”, uznano ich za promotorĂłw satanizmu. Niedorzeczne? Nie szkodzi.

Odgrzewana i podgrzewana afera z muzykiem Darskim okazaÂła siĂŞ politycznie uÂżyteczna: pozwoliÂła prawicy zaatakowaĂŚ obĂłz Tuska – w gorÂącym kampanijnym okresie – pod hasÂłem obrony wartoÂści chrzeÂścijaĂąskich. Sam prezes KaczyĂąski, i to na Jasnej GĂłrze, ogÂłosiÂł, Âże w Polsce trwa potĂŞÂżna kampania satanizmu. Niedorzeczne? Nie szkodzi.

W istocie jest dokÂładnie odwrotnie: to prawica polityczna i koÂścielna wypuÂściÂła demony, rozpĂŞtujÂąc satanistycznÂą nergalomaniĂŞ w walce o wÂładzĂŞ. Szatan staÂł siĂŞ jednÂą z gÂłĂłwnych figur polskiej kampanii wyborczej A.D. 2011. ÂŚmieszy, tumani, przestrasza.

Znajomy ksiÂądz opowiadaÂł redaktorowi naczelnemu „Gazety Polskiej” Tomaszowi Sakiewiczowi, Âże diabeÂł woli, jak ludzie w niego nie wierzÂą. Bo jeÂśli nie ma diabÂła, to nie ma i „osoby planujÂącej zÂło”. OdpowiedzialnoÂśĂŚ siĂŞ rozmywa. Ale Sakiewicz nie jest niewiernym Tomaszem. DiabeÂł istnieje – przekonuje – konkretnie objawia siĂŞ w elitach III RP. WspĂłlnie z nimi planuje spisek blokujÂący prawdĂŞ o SmoleĂąsku i o fatalnym stanie Polski Tuska. „Prawa rĂŞka prezydenta to »ziomal Nergala«. A Nergal to czyj ziomal? Niczyj. PrzecieÂż nie ma diabÂła. A Âświat jest taki piĂŞkny. Niech Âżyje cenzura”.

Zaraz poniÂżej ciemnymi mocami straszy politycznie satyryk Marcin Wolski. Darskiego nazywa emisariuszem Behemota w telewizji publicznej. DiabeÂł na bank dostaÂłby robotĂŞ u boku ministrĂłw Grabarczyka i Rostowskiego. „ÂŚlady kopytek” widaĂŚ teÂż w MSW i MSZ i to wyraÂźne „jak podpis cyrylicÂą”. Ale to nic w porĂłwnaniu ze skutkami „sabatu”, czyli wirtualnej koalicji PO-SLD-Ruchu Palikota. Wolski juÂż widzi, jak dziĂŞki parytetom poÂłowa ministrĂłw przyleci na obrady tego diabelskiego rzÂądu na miotÂłach. A przed PaÂłacem Prezydenta stanie nowy krzyÂż – odwrĂłcony, „jak to u satanistĂłw”.

I tak przez prawie 10 stron. „Ostro protestujmy przeciwko satanizmowi i kampanii jego oswajania” – apeluje Piotr Lisiewicz. EuroposeÂł Ryszard Czarnecki idzie dalej. Gdyby Polska byÂła muzuÂłmaĂąska, a ktoÂś tu podarÂł Koran, to Polacy od razu wylegliby na ulice po modÂłach w meczecie i zrobiliby takÂą „jazdĂŞ po bandzie, ÂłÂącznie z podpaleniem gmachu TVP, Âżeby do koĂąca Âświata nikt takiego patafiana w Âżadnych mediach w naszym kraju nie zatrudniÂł. No ale my nie wierzymy w Allaha, wiĂŞc ze sÂłowiaĂąskim spokojem znosimy upokorzenia”, koĂączy brukselski felietonista „GP”, gÂłĂłwnego ideowego organu PiS. Chyba zasmucony, Âże Polska w walce z satanizmem nie siĂŞga po metody islamistĂłw. Czarneckiemu marzy siĂŞ Polska fundamentalistycznie islamistycznie katolicka.

Jeden z jej orĂŞdownikĂłw, dr Terlikowski, teolog, potĂŞpia „masowe poparcie dla pop-nazisty”. Terlikowski zakÂłada Darskiemu podwĂłjnego nelsona: nie doÂśĂŚ, Âże satanista, to jeszcze nazista. Masowo – jego zdaniem – popierajÂą Nergala i satanizm dziennikarze „Gazety Wyborczej”, prof. ÂŚroda, prezes Braun, kilkoro politykĂłw Platformy i Prezydent RP. Na tej czarnej liÂście szczegĂłlnie uwiera Terlikowskiego prezydent Komorowski. PrzecieÂż chĂŞtnie odwoÂłuje siĂŞ on do swego katolicyzmu, a nie znalazÂł czasu, by zajÂąĂŚ siĂŞ sprawÂą i „przywoÂłaĂŚ do porzÂądku wprowadzonych przez siebie do telewizji publicznej pracownikĂłw”. Skoro tak, dodaje Terlikowski, tym razem w tabloidzie „Gazeta Polska Codziennie”, to katolicy nie powinni pÂłaciĂŚ na „media, ktĂłre nas obraÂżajÂą”. W „GP” Marta BrzeziĂąska dodaje, Âże Nergal zostaÂł pieszczoszkiem salonĂłw (naturalnie tych liberalno-lewicowych), ale jakby tylko ÂśmiaÂł podrzeĂŚ Koran (ulubiony argument) albo TorĂŞ, toby na pewno nie zostaÂł. No cĂłÂż, trudno sprawdziĂŚ, czy Darski darÂł BibliĂŞ tak, by nie podrzeĂŚ Tory, a tylko Nowy Testament, ale niewaÂżne. WaÂżne, by zdemaskowaĂŚ „paÂłkarzy politycznej poprawnoÂści”. Z czego to siĂŞ bierze?

Terlikowski nie ma najmniejszych wÂątpliwoÂści, Âże obecnie media i paĂąstwo wziĂŞÂły na celownik chrzeÂścijaĂąstwo i KoÂściĂłÂł. Jakie ma na to dowody? Ano Nergala na koncercie sprzed paru lat i krzyÂż z puszek po piwie sklecony rok temu przez „antysmoleĂączykĂłw”, tych od kucharza Tarasa. DorzuĂŚmy jeszcze udziaÂł muzyka w programie rozrywkowym TVP i wyrok sÂądu nakazujÂący umorzenie sprawy zarzuconej mu obrazy uczuĂŚ religijnych. W kĂłÂłko ten sam Nergal i ten sam incydent. MoÂżna zapytaĂŚ: i kto tu promuje satanizm? W dodatku w jakiejÂś wersji politycznie zwulgaryzowanej. Bo sam temat jest o wiele ciekawszy niÂż urojona „sprawa Nergala”. Nergalomania mistyfikuje i banalizuje problem zÂła. W dzisiejszej teologii (i psychologii) waÂżne jest obnaÂżanie mechanizmĂłw wyzwalajÂących zÂło w pojedynczym czÂłowieku i Âświecie tworzonym przez ludzi.

BĂłg i szatan tworzÂą w kulturze judeochrzeÂścijaĂąskiej nierozÂłÂącznÂą parĂŞ od jej zarania. SzataĂąski wÂąÂż asystuje prarodzicom w raju, szatan to anioÂł zbuntowany przeciwko Bogu, piekielnie inteligentny, przepeÂłniony do granic pychÂą i ÂżÂądzÂą wyrwania Bogu wÂładzy nad Âświatem. Szatan wystawia Jezusa na pustyni na pokuszenie, Jezus wypĂŞdza demony z opĂŞtanych.

ZÂłe duchy budzÂące grozĂŞ sÂłuÂżÂą w mitologiach ludzkoÂści do radzenia sobie z fundamentalnym pytaniem – skÂąd bierze siĂŞ zÂło i jak jego istnienie pogodziĂŚ z chrzeÂścijaĂąskÂą wiarÂą we wszechmocnego i dobrego Boga, ktĂłry jest miÂłoÂściÂą. Do czego Bogu potrzebny jest szatan, a szatanowi BĂłg? Niezliczone dzieÂła teologii i sztuki – Biblia, Dante, Milton, Blake, Goethe, nasi wielcy romantycy, Dostojewski, Broch, Lagerkvist – prĂłbujÂą od wiekĂłw zgÂłĂŞbiĂŚ tĂŞ zagadkĂŞ. Religijne mity rĂłÂżnych kultur prĂłbujÂą jakoÂś jÂą oswoiĂŚ, by zdjÂąĂŚ z czÂłowieka choĂŚ odrobinĂŞ lĂŞku przed destrukcyjnymi siÂłami zÂła, ktĂłrych doÂświadcza w Âżyciu.

Bo wiĂŞkszoÂśĂŚ ludzi wciÂąÂż patrzy na Âświat jako arenĂŞ boju Dobra ze ZÂłem, ktĂłrych symbolami w Âświecie uksztaÂłtowanym przez chrzeÂścijaĂąstwo sÂą BĂłg i szatan. ChrzeÂścijanin teÂż siĂŞ lĂŞka zÂła/grzechu, ale wierzy, Âże Chrystus go obroni i zwyciĂŞÂży ze zÂłem, tak jak pokonaÂł ÂśmierĂŚ. Kto tak wierzy, traktuje kwestiĂŞ zÂła diabelnie powaÂżnie. I sÂłusznie, bo ona na to zasÂługuje. DziÂś wielu ludzi wyjaÂśnienia fenomenu zÂła szuka nie w teologii, tylko w antropologii, psychologii, naukach spoÂłecznych. MoÂże nawet nigdy nie sÂłuchali satanistycznego death metalu (jeÂśli juÂż, to przeboju SkaldĂłw ze sÂłowami Agnieszki Osieckiej: „Oj dana, dana, nie ma szatana, a Âświat realny jest poznawalny”).

W Âświecie realnym archetyp diabÂła Âżyje i ma siĂŞ dobrze, bo wciÂąÂż dziaÂła na wyobraÂźniĂŞ mas. JuÂż nieraz przynosiÂło to skutki opÂłakane. TysiÂące kobiet drĂŞczono i zabijano pod zarzutem sÂłuÂżenia szatanowi. To nie przypadek, Âże wciÂąÂż mĂłwimy o polowaniach na czarownice w caÂłkiem wspĂłÂłczesnym kontekÂście walk polityczno-ideologicznych i idÂących czĂŞsto za nimi przeÂśladowaĂą. Za sÂługi szatana czarny PR koÂścielny i antyliberalny uwaÂżaÂł masonĂłw i ÂŻydĂłw, zwolennikĂłw idei innych niÂż dominujÂące, a takÂże heretykĂłw, czyli dysydentĂłw, ktĂłrzy Âśmieli podwaÂżaĂŚ duchowy i religijny monopol chrzeÂścijaĂąstwa w kulturze zachodniej. Do dziÂś krÂąÂżÂą opowieÂści o tajnym kulcie szatana, orgiach i mordach podczas tak zwanych czarnych mszy, hymnach do diabÂła, pentagramach, zaklĂŞciach i inwokacjach szataĂąskich kapÂłanĂłw czarnej magii.

Ale satanizm jako zjawisko kulturowe nie wyczerpuje siĂŞ w tych mroÂżÂących krew w ÂżyÂłach czarnych legendach. Ma bardzo stare korzenie siĂŞgajÂące czasĂłw przedchrzeÂścijaĂąskich. KoÂściĂłÂł za „satanistĂłw” uwaÂżaÂł swych duchowych rywali: gnostykĂłw, katarĂłw, bogomilcĂłw. Oni sami za satanistĂłw nigdy by siĂŞ nie podali, nie tylko z obawy przed takÂą czy innÂą inkwizycjÂą, lecz dlatego, Âże po prostu nie byli czcicielami szatana. Wierzyli w innÂą religiĂŞ niÂż ta, ktĂłrÂą gÂłosiÂł KoÂściĂłÂł. Na tym polegaÂł problem. Z dzisiejszej perspektywy wszelkie podobne ruchy jawiÂą siĂŞ jako zagroÂżenie dla duchowej wÂładzy KoÂścioÂła i caÂłej tradycji judeochrzeÂścijaĂąskiej z jej systemem pojĂŞĂŚ religijnych, filozoficznych i etycznych.

W naszych czasach duchowa talia kart jest znĂłw w tasowaniu. DiabeÂł wyszedÂł z podziemi do krĂłlestwa kultury masowej. Polscy katolicy zwalczajÂą Nergala tak, jakby nie widzieli, Âże jest infantylnym produktem popkultury. Szatan ma tu wyglÂąd i styl bycia bohatera gier komputerowych i filmĂłw fantasy. Walka z kreacjami popkultury nic nie da, jeÂśli zejdzie na jej poziom, tak jak w nergalomanii. ÂŻeby walka miaÂła sens, trzeba zrozumieĂŚ mechanizmy kultury masowej. Nie tÂłuc kropidÂłem komara. KoÂściĂłÂł – ale jeszcze nie u nas – zaczyna to dostrzegaĂŚ. Watykan wycofuje siĂŞ rakiem z kampanii przeciwko filmom z Harrym Potterem. BaÂśnie o mÂłodych adeptach biaÂłej magii sÂą przecieÂż tak naprawdĂŞ koÂłem ratunkowym dla mÂłodych ludzi borykajÂących siĂŞ z traumami wchodzenia w dorosÂłoÂśĂŚ, na przykÂład stratÂą rodzicĂłw, samotnoÂściÂą, lĂŞkiem przed trudnÂą do ogarniĂŞcia rzeczywistoÂściÂą.

WspĂłÂłczeÂśnie najwiĂŞkszy rozgÂłos zdobyÂł KoÂściĂłÂł Szatana zaÂłoÂżony w 1966 r. ponoĂŚ w noc Walpurgii, przez amerykaĂąskiego okultystĂŞ Antona LaVeya. InspiracjÂą byÂł dla niego angielski ekscentryk Aleister Crowley. Obaj nie ÂżyjÂą, choĂŚ ich niszowe idee przeniknĂŞÂły do popkultury. LaVey byÂł wizerunkowym protoplastÂą wszelkich NergalĂłw. Ekstremalny hedonista z pretensjami do bycia duchowym wyzwolicielem ludzkoÂści. Na wiĂŞkszÂą uwagĂŞ obaj nie zasÂługujÂą. Media, podejmujÂąc ten temat, wpadajÂą w puÂłapkĂŞ. Za dobrÂą monetĂŞ biorÂą konfabulacje rozpuszczane przez fanĂłw albo adwersarzy. LaVey, autor „Biblii szatana” i satanistycznego anty-Dekalogu, poÂśmiertnie zdoÂłaÂł ÂściÂągnÂąĂŚ na czarnÂą mszĂŞ raptem setkĂŞ wyznawcĂłw swej niby-religii.

Crowley, ktĂłry rozgÂłaszaÂł, Âże rocznie zabija 150 dzieci i potrafi zaklĂŞciami sprowadziĂŚ Behemota i jego piekielne wojsko, byÂł bardziej podziwiany na salonach paryskiej cyganerii i wÂśrĂłd niemieckich okultystĂłw (czĂŞÂśĂŚ z nich poprze pĂłÂźniej nazizm) niÂż w Anglii, gdzie zmarÂł w opinii najbardziej zdeprawowanego czÂłowieka Âświata. Nie ma tu czym straszyĂŚ, ale teÂż czego podziwiaĂŚ. Zabawy w satanistycznÂą subkulturĂŞ przestajÂą byĂŚ Âśmieszne, gdy ogÂłupiali mÂłodzi ludzie dopuszczajÂą siĂŞ realnej przemocy (tak siĂŞ u nas zdarzyÂło w Zabrzu w 1992 r. i w Rudzie ÂŚlÂąskiej w 1999 r.).

Tymczasem szkoÂła nie uczy, na czym polega popkultura i jak odsiewaĂŚ ziarna od plew w Internecie. A KoÂściĂłÂł w Polsce jakby nigdy nic szkoli egzorcystĂłw, zamiast poprzeĂŚ wprowadzenie do szkĂłÂł religioznawstwa, wiedzy o sektach i nowych ruchach religijnych. Watykan wypracowaÂł na ten temat caÂłkiem wywaÂżone stanowisko. Nie brak teÂż nowoczesnych katolickich teologĂłw odrzucajÂących tradycyjny koÂścielny przekaz dotyczÂący diabÂła i piekÂła jako anachroniczny. Do wspĂłÂłczesnego czÂłowieka bardziej trafia mĂłwienie o grzechu i zÂłu. A przede wszystkim o Chrystusie, bo dziÂś moÂżna siĂŞ spieraĂŚ, czy wiara w diabÂła jest obowiÂązkiem chrzeÂścijanina, ale wiara w Chrystusa jest nim bez dwu zdaĂą. Tylko Âże za Benedykta XVI egzorcyÂści sÂą w KoÂściele waÂżniejsi niÂż tak myÂślÂący teologowie.

Na nergalomaĂąskiej fali, ale przytomnie, Ewa Czaczkowska przywoÂłuje w „Rzeczpospolitej” sÂłowa anglikaĂąskiego konwertyty i konserwatysty C.S. Lewisa, znanego gÂłĂłwnie z „Kronik Narnii”, Âże choĂŚ chrzeÂścijanin nie powinien podwaÂżaĂŚ wiary w istnienie diabÂła, to jednak rĂłwnie niebezpieczne jest „przesadne, a zarazem niezdrowe zainteresowanie siĂŞ nim”. ÂŚwiĂŞte sÂłowa.

WiĂŞcej pod adresem http://www.polityka.pl/kraj/analizy/1520040,2,jak-prawica-straszyla-nas-szatanem.read#ixzz1bsOYXmvf

==================================================

19.04.2011 13:20 Beatyfikacja Jana PawÂła II
105 891 zdjĂŞĂŚ, z ktĂłrych stworzÂą portret JP II

WilanĂłw

Na gigantyczny portret Jana PawÂła II zÂłoÂży siĂŞ ponad 100 tysiĂŞcy zdjĂŞĂŚ nadesÂłanych przez PolakĂłw i PoloniĂŞ. 1 maja, w dniu beatyfikacji, zawiÂśnie na ÂŚwiÂątyni OpatrznoÂści BoÂżej.
DokÂładnie 105 891 zdjĂŞĂŚ udaÂło siĂŞ do tej pory zebraĂŚ Centrum OpatrznoÂści BoÂżej.
Stolica "Nie moÂżemy daĂŚ pieniĂŞdzy na portret Jana PawÂła II"
"Nie moÂżemy daĂŚ pieniĂŞdzy na portret Jana PawÂła II"

Warszawa przygotowuje siĂŞ do uroczystoÂści beatyfikacyjnych Jana PawÂła II. Jednym z punktĂłw scenariusza ma byĂŚ stworzenie portretu papieÂża z tysiĂŞcy zdjĂŞĂŚ.... WIĂCEJ »
- Bardzo serdecznie dziĂŞkujĂŞ wszystkim, ktĂłrzy przesÂłali swoje zdjĂŞcia i tym samym przyczynili siĂŞ do powstania tego piĂŞknego wyrazu jednoÂści PolakĂłw. Poczucie wspĂłlnoty, ktĂłre odczuwaliÂśmy podczas pielgrzymek Jana PawÂła II, staÂło siĂŞ dziÂś po raz kolejny naszym udziaÂłem – powiedziaÂł KardynaÂł Kazimierz Nycz, Metropolita Warszawski.
To nie koniec akcji
Organizatorzy przedsiĂŞwziĂŞcia podkreÂślajÂą jednak, Âże to nie koniec akcji. Nadal zbierajÂą zdjĂŞcia.
NaleÂży wysÂłaĂŚ SMS o treÂści P na numer 72551, a po otrzymaniu wiadomoÂści zwrotnej, przesÂłaĂŚ swoje zdjĂŞcie za pomocÂą formularza na stronie www.portretjp2.pl lub jako MMS na numer 664 400 100.
myk/par

http://www.tvnwarszawa.pl/informacje,news,105-891-zdjec-z-ktorych-stworza-portret-jp-ii,170749.html

Ciekawa sprawa, czy ktos widzial ten portret Jana Pawla II zrobionego ze zdjec?
Bardzo prosze o opisanie jak to wyglada.

Rafaela

ScaliÂłem posty
Darek

Kremacja niewÂłaÂściwa dla katolika?

Anna Mielczarek
ÂŚroda, 19 paÂździernika (17:23)
Ostatnie wypowiedzi arcybiskupa StanisÂława GÂądeckiego na temat warunkĂłw, ktĂłre powinny byĂŚ speÂłnione przy pochĂłwku skremowanych prochĂłw, wzbudziÂły wiele kontrowersji. Dlaczego KoÂściĂłÂł katolicki z jednej strony dopuszcza taki obrzĂŞd, a z drugiej stara siĂŞ ograniczyĂŚ jego praktykowanie?
Proces spopielania ciaÂł zmarÂłych odbywa siĂŞ w nowoczesnych piecach, sterowanych przez komputery
Proces spopielania ciaÂł zmarÂłych odbywa siĂŞ w nowoczesnych piecach, sterowanych przez komputery /East News

15 paÂździernika na konferencji prasowej w PrzemyÂślu wiceprzewodniczÂący Konferencji Episkopatu Polski zapowiedziaÂł, Âże 13 listopada zostanie odczytany w ÂświÂątyniach list pasterski zatytuÂłowany "O szacunku dla ciaÂła zmarÂłego i obrzĂŞdu pogrzebu zwiÂązanych z kremacjÂą zwÂłok", ktĂłry zawiera kluczowe sformuÂłowania dla tej kwestii, w szczegĂłlnoÂści mszy Âśw. w obecnoÂści urny.
KoÂściĂłÂł stawia warunki

Arcybiskup zaznaczyÂł, Âże formÂą normalnÂą, ordynaryjnÂą jest pochĂłwek ciaÂła ludzkiego. - Ta forma jest najbardziej stosowna, odpowiednia dla chrzeÂścijanina. PochĂłwek prochĂłw jest smutnÂą koniecznoÂściÂą nowego czasu. (...)

MĂłwi siĂŞ o braku miejsca (na cmentarzach), Âże wzrosÂła liczba ludnoÂści. Ludzie idÂą za modÂą z Zachodu i takÂże w Polsce zaczĂŞto myÂśleĂŚ o tej drugiej formie pochowku - powiedziaÂł abp GÂądecki.

PodkreÂśliÂł, Âże KoÂściĂłÂł moÂże zgodziĂŚ siĂŞ na pochĂłwek w formie urny pod dwoma warunkami. Pierwszy przypadek, to kiedy czyjaÂś ÂśmierĂŚ nastÂąpiÂła daleko od miejsca zamieszkania (np. za granicÂą) i kremacja uÂłatwia sprowadzenie doczesnych prochĂłw.

- Drugi wyjÂątek dotyczy krewnych i znajomych, ktĂłrzy przybyli na pogrzeb z daleka i trudno jest im uczestniczyĂŚ w jednej i drugiej czynnoÂści, tzn. we mszy Âśw., i po kilku dniach, w samym pochĂłwku prochĂłw. Ten warunek zostaje dla rozsÂądnego rozwaÂżenia dla proboszczĂłw - zaznaczyÂł abp GÂądecki.
Wyraz niewiary?

Hierarcha dodaÂł, Âże KoÂściĂłÂł nie moÂże siĂŞ absolutnie zgodziĂŚ na pochĂłwek prochĂłw ludzkich wtedy, gdy spopielenie ciaÂła jest wyrazem nienawiÂści do wiary, albo niewiary w zmartwychwstanie.

WiceprzewodniczÂący KEP powiedziaÂł takÂże, Âże KoÂściĂłÂł sprzeciwia siĂŞ rozrzucaniu prochĂłw ludzkich, np. w miejscach pamiĂŞci, czy w morzu. Zdaniem abp. GÂądeckiego, taka praktyka nie wyraÂża szacunku wobec ludzkiego ciaÂła.

- Ludzie (w ten sposĂłb-red.) chcÂą siĂŞ pozbawiĂŚ kÂłopotu, swojego krewnego i nie mieĂŚ z nim wiĂŞcej do czynienia. Ani siĂŞ nie modliĂŚ, ani nie dbaĂŚ o jego grĂłb. Bardzo czĂŞsto jest to teÂż wyraz niewiary w zmartwychwstanie - dodaÂł.

Jak interpretowaĂŚ te wypowiedzi bĂŞdÂące wstĂŞpem do listu pasterskiego biskupĂłw?

Jezuita o. Marek Blaza pisze na portalu deon.pl, Âże KoÂściĂłÂł w Polsce zaleca i popiera biblijny nakaz grzebania ciaÂł zmarÂłych. Nie jest przeciwny kremacji, ale uwaÂża, Âże obrzĂŞdy liturgicznego poÂżegnania powinny odbywaĂŚ siĂŞ w obecnoÂści ciaÂła, a dopiero potem powinno siĂŞ odbyĂŚ spopielenie i obrzĂŞd pogrzebania urny.
Chrystus chciaÂł byĂŚ pogrzebany

We wprowadzeniu do obrzĂŞdĂłw pogrzebu zwiÂązanych z kremacjÂą zwÂłok czytamy: "KoÂściĂłÂł uczy, Âże ciaÂła zmarÂłych powinny byĂŚ traktowane z szacunkiem i miÂłoÂściÂą wypÂływajÂącÂą z wiary i nadziei zmartwychwstania.

Zgodnie z biblijnÂą tradycjÂą, KoÂściĂłÂł usilnie zaleca zachowanie dotychczasowego zwyczaju grzebania ciaÂł zmarÂłych, dopuszcza jednak kremacjĂŞ zwÂłok, jeÂśli nie zostaÂła dokonana z pobudek przeciwnych nauce chrzeÂścijaĂąskiej, a zwÂłaszcza jeÂśli nie podwaÂża wiary w zmartwychwstanie ciaÂła. (por. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 1176; Katechizm KoÂścioÂła Katolickiego 2301)".

Dalej w tymÂże wprowadzeniu czytamy, Âże "przed kremacjÂą naleÂży odprawiĂŚ obrzĂŞdy w koÂściele, kaplicy cmentarnej lub w pomieszczeniu krematorium wedÂług form podanych w rytuale. Zawsze jednak naleÂży podkreÂślaĂŚ pierwszeĂąstwo grzebania ciaÂł, ktĂłre KoÂściĂłÂł wyÂżej ceni, poniewaÂż sam Chrystus chciaÂł byĂŚ pogrzebany. NaleÂży rĂłwnieÂż unikaĂŚ niebezpieczeĂąstwa zgorszenia lub zdziwienia ze strony wiernych".

Takie sÂą obowiÂązujÂące normy. Jednak gdy oddzieli siĂŞ w czasie mszĂŞ pogrzebowÂą, obrzĂŞd ostatniego poÂżegnania i sam pogrzeb na cmentarzu, to w praktyce wiele osĂłb przybĂŞdzie jedynie na sam pogrzeb.
Lepszy i gorszy pogrzeb?

Z pewnoÂściÂą dla niemaÂłej liczby katolikĂłw, ktĂłrzy do koÂścioÂła chodzÂą bardzo rzadko, a takÂże dla pewnej przynajmniej czĂŞÂści niekatolikĂłw, takie ograniczenia bĂŞdÂą na rĂŞkĂŞ - uwaÂża ojciec Blaza. Nie wiadomo jednak, czy rodzina zmarÂłego byÂłaby zadowolona z nieobecnoÂści ÂżaÂłobnikĂłw na mszy pogrzebowej.

Drugi warunek pochĂłwku prochĂłw, ktĂłry przedstawiÂł abp GÂądecki, dotyczy jednak tak znacznej iloÂści pogrzebĂłw, Âże proboszcz prawdopodobnie z zasady bĂŞdzie zezwalaÂł na mszĂŞ pogrzebowÂą, na ktĂłrej bĂŞdÂą juÂż tylko prochy zmarÂłego. W ten sposĂłb pogrzeb prochĂłw nie bĂŞdzie rĂłÂżniÂł siĂŞ od pogrzebu ciaÂła, chociaÂż od strony teologiczno-liturgicznej traktowany bĂŞdzie jako drugorzĂŞdny. Jednak z takim rozrĂłÂżnieniem mamy juÂż do czynienia chociaÂżby w przypadku sakramentu chrztu. WedÂług obowiÂązujÂących obecnie ksiÂąg liturgicznych, pierwszeĂąstwo ma chrzest przez zanurzenie, a w praktyce powszechnie chrzci siĂŞ przez polanie.

Ojciec Blaza podkreÂśla takÂże, Âże skoro KoÂściĂłÂł katolicki dystansuje siĂŞ od uprawiania tzw. fizyki rzeczy ostatecznych, to wierzy, iÂż Pan BĂłg "da sobie radĂŞ" ze zmartwychwstaniem takÂże ciaÂł skremowanych. Skremowani zostali nawet niektĂłrzy ÂświĂŞci, np. Âśw. Maksymilian Maria Kolbe czy Edyta Stein.

SÂłowiaĂąskie stosy

W tradycji sÂłowiaĂąskiej zmarÂły odziany w najlepsze szaty, biÂżuteriĂŞ, nierzadko wyposaÂżany w przedmioty codziennego uÂżytku podlegaÂł spaleniu na stosie. Prochy umieszczano w glinianych naczyniach (tzw. popielnicach) i zakopywano w grobach (zwykÂłych lub kurhanach).

ChrzeÂścijaĂąstwo tradycyjnie nie pochwalaÂło kremacji zwÂłok z kilku powodĂłw: ciaÂło byÂło uwaÂżane za uÂświĂŞcone przez przyjĂŞcie sakramentĂłw; stanowiÂło jednoÂśĂŚ z zamieszkujÂącÂą je za Âżycia duszÂą; kremacja byÂła praktykÂą rozpowszechnionÂą w religiach pogaĂąskich, a wiĂŞc odrzucanÂą; zaÂś Jezus zostaÂł pochowany, a nie skremowany.

Mimo to, kremacja byÂła praktykowana w krajach chrzeÂścijaĂąskich juÂż we wczesnym Âśredniowieczu i to na masowÂą skalĂŞ w sytuacjach "wyÂższej koniecznoÂści", np. nagromadzenia duÂżej liczby zwÂłok z powodu wojny, zarazy lub klĂŞski gÂłodu. ZwÂłoki palono, aby uniknÂąĂŚ rozprzestrzeniania siĂŞ "morowego powietrza".

W XVIII w. nasiliÂły siĂŞ ÂżÂądania ze strony racjonalistĂłw, aby pozwoliĂŚ na kremacjĂŞ. SpowodowaÂło to tylko podkreÂślenie zakazu kremacji przez KoÂściĂłÂł rzymskokatolicki.

Po II Wojnie ÂŚwiatowej palenie zwÂłok dodatkowo kojarzyÂło siĂŞ z ludobĂłjstwem masowo uprawianym przez hitlerowcĂłw w obozach zagÂłady.
Za zgodÂą biskupa

W latach 60. XX w. nastÂąpiÂło zÂłagodzenie zakazu kremacji. W instrukcji "De cadaverum crematione" Stolica Apostolska pozwoliÂła na kremacjĂŞ zwÂłok w wyjÂątkowych, uzasadnionych waÂżnymi okolicznoÂściami wypadkach i pod warunkiem, Âże nie jest ona traktowana jako manifestacja braku wiary w zmartwychwstanie ciaÂł zmarÂłych. Instrukcja Kongregacji Nauki Wiary wyraÂźnie stwierdza, Âże w katolicyzmie odwieczny poboÂżny zwyczaj chowania ciaÂł zmarÂłych powinien byĂŚ podtrzymywany i Âże kremacja jest obca duchowi katolickiemu:

"ChrzeÂścijaĂąski pogrzeb ciaÂła wyraÂża wiarĂŞ, Âże nie zostaÂło ono przez ÂśmierĂŚ ostatecznie zniszczone, lecz w przyszÂłoÂści bĂŞdzie ono wskrzeszone do Âżycia, na wzĂłr zmartwychwstaÂłego ciaÂła Chrystusa. Dlatego zwyczajna liturgia pogrzebu nie moÂże byĂŚ stosowana w przypadku chowaniu popioÂłĂłw".

Kongregacja ds. Kultu BoÂżego w styczniu 1977 r. stwierdziÂła:

"Nie chodzi o to, Âżeby potĂŞpiĂŚ kremacjĂŞ, ale raczej zachowaĂŚ prawdziwoÂśĂŚ znaku w dziaÂłaniu liturgicznym. Faktycznie popioÂły, ktĂłre sÂą znakiem zepsucia ciaÂła ludzkiego, nie wyraÂżajÂą odpowiednio charakteru (Âśmierci) jako zaÂśniĂŞcia w oczekiwaniu Zmartwychwstania".

Mimo to, od 1997 pozwala siĂŞ (za zgodÂą miejscowego biskupa) na odprawianie mszy pogrzebowej nad urnÂą z prochami zmarÂłego. WspĂłÂłczeÂśnie wiele cmentarzy katolickich posiada specjalnie wydzielone miejsca do pochĂłwku urn z prochami (tzw. kolumbaria).
Dwa kilogramy prochu

Pierwsze wspĂłÂłczesne krematorium w Europie uruchomiono w Mediolanie, w 1873 roku. ZwÂłoki palono tam w piecu elektrycznym. Wykorzystano w nim rozwiÂązania techniczne opracowane przez Friedricha Siemensa. W tym samym czasie kremacjĂŞ zwÂłok rozpoczĂŞto w Stanach Zjednoczonych.

Proces spopielania odbywa siĂŞ w nowoczesnych piecach, sterowanych przez komputery. Obecnie wszyscy producenci urzÂądzeĂą kremacyjnych korzystajÂą z zastosowanego jeszcze w XIX w. patentu generatora cieplnego. WspĂłÂłczesne piece speÂłniajÂą bardzo surowe wymagania unijnych norm ochrony Âśrodowiska.

CiaÂło spopielane jest w trumnie, w temperaturze od 750 do 1200Â°C w silnie rozgrzanym powietrzu bez bezpoÂśredniego oddziaÂływania na nie ognia. Po okoÂło dwĂłch godzinach pozostaje z niego dwa do trzech kilogramĂłw prochĂłw. SzczÂątki, po rozdrobnieniu ich w specjalnym urzÂądzeniu, skÂładane sÂą do urny i przekazywane rodzinie zmarÂłego.

WedÂług ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarÂłych z 1959 r., szczÂątki pochodzÂące ze spopielenia zwÂłok mogÂą byĂŚ przechowywane w kolumbariach, skÂładane w grobach ziemnych albo murowanych.

WedÂług wykazu na stronie Open Intend w paÂździerniku 2011 dziaÂłaÂło w Polsce 13 krematoriĂłw: w Bytomiu, CzĂŞstochowie, GdaĂąsku, GÂłogowie, ÂŁodzi, Krakowie, Poznaniu, Pruszkowie, Rudzie ÂŚlÂąskiej, Szczecinie, Warszawie i WrocÂławiu.

Przygotowywane jest takÂże dziesiĂŞĂŚ nowych projektĂłw, ktĂłrych celem ma byĂŚ uruchomienie krematorium.
Liczba kremacji roÂśnie

NajczĂŞÂściej wykonuje siĂŞ kremacje w Poznaniu, gdzie juÂż w 1993 r. zaczĂŞÂło dziaÂłaĂŚ pierwsze w Polsce krematorium. Kremowanych jest tam 23 proc. zmarÂłych.

Wiele wskazuje na to, Âże kremacja bĂŞdzie siĂŞ w Polsce upowszechniaÂła. DecydujÂą o tym przede wszystkim wzglĂŞdy higieniczne oraz ekonomiczne, a takÂże zmniejszajÂąca siĂŞ liczba miejsc na cmentarzach. Nie bez znaczenia sÂą rĂłwnieÂż koszty pochĂłwku.

Do szybszego wzrostu liczby kremacji w Polsce przyczyni siĂŞ teÂż zmniejszenie zasiÂłkĂłw pogrzebowych - uwaÂża prezes Polskiego Stowarzyszenia Funeralnego Tomasz Salski.

Zgodnie z ustawÂą okoÂłobudÂżetowÂą w marcu 2011 zasiÂłek pogrzebowy obniÂżono z 6,5 tys. zÂł do 4 tys. zÂł.

Zdaniem Salskiego, nie naleÂży spodziewaĂŚ siĂŞ obniÂżki cen w firmach pogrzebowych.

- Po prostu nie ma z czego obniÂżaĂŚ. UsÂługi pogrzebowe wbrew pozorom sÂą jednymi z taĂąszych ze wzglĂŞdu na bardzo duÂżÂą konkurencjĂŞ w branÂży. PrzykÂładowo koszt usÂługi kremacji w Polsce oscyluje ok. 600 zÂł, zaÂś w Niemczech - ok. 600 euro. Nie wierzĂŞ, Âże tutaj bĂŞdÂą jakieÂś zmiany - podkreÂślaÂł Salski na V Targach Funeralnych Memento w listopadzie 2010 roku.
Urna czy trumna?

Salski tÂłumaczyÂł, Âże obecnie w Polsce do kremacji dochodzi przy ponad 10 proc. pochĂłwkĂłw (brak dokÂładnych danych), natomiast w Holandii - 50 proc., w Szwecji - 65 proc., w Czechach - 80 proc. Z analiz Polskiego Stowarzyszenia Funeralnego wynika, Âże ten wskaÂźnik powinien osiÂągnÂąĂŚ 30 proc.

- Wydaje mi siĂŞ, Âże po prostu osiÂągniemy ten poziom szybciej. Kremacja jest taĂąsza, co prawda nie w samej firmie pogrzebowej, ale na cmentarzu - powiedziaÂł Salski.

Pracownicy wielu zakÂładĂłw pogrzebowych przekonujÂą, Âże pochĂłwek urnowy jest taĂąszy od tradycyjnego Âśrednio o 10 proc. Kremacja kosztuje wprawdzie 700 zÂł, a wykupienie niszy w kolumbarium 2675 zÂł, ale w tej cenie jest juÂż opÂłata za miejsce, opÂłata eksploatacyjna (a wiĂŞc np. codzienne sprzÂątanie) i granitowa tablica.

W przypadku skÂładania urny do grobu ziemnego opÂłaty sÂą podobne: miejsce na cmentarzu kosztuje 173 zÂł, opÂłata eksploatacyjna wynosi 780 zÂł, a wykopanie grobu to 210 zÂł w przypadku urny i 380 zÂł (najtaĂąsza wersja) w przypadku trumny.

Inne koszty przy pochĂłwku tradycyjnym (trumna od 1100 zÂł do 3000 zÂł, transport zwÂłok na cmentarz 200 zÂł, nagrobek od 2 tys. zÂł do 10 tys. zÂł) sÂą juÂż zdecydowanie wyÂższe nich przy pochĂłwku urnowym (drewniana nielakierowana trumna ok. 500 zÂł, urna od 200 zÂł do 1100 zÂł).

Czy KoÂściĂłÂł uwzglĂŞdniÂł tendencjĂŞ upowszechnienia siĂŞ kremacji w Polsce? Zmiany zapowiadane przez abpa GÂądeckiego oznaczajÂą, Âże kapÂłan moÂże nie zgodziĂŚ siĂŞ na odprawienie naboÂżeĂąstwa nad urnÂą z prochami, gdyÂż ciaÂło zmarÂłego podczas mszy musi byĂŚ w trumnie. Jak przewiduje ojciec Blaza, zasady te uporzÂądkuje pewnie sama praktyka duszpasterska.

Anna Mielczarek

http://fakty.interia.pl/tylko_u_nas/news/kremacja-niewlasciwa-dla-katolika,1710436,3439

Kremacja — za i przeciw

Kremacja to sposĂłb pogrzebu, polegajÂący na spalaniu zwÂłok. To bardzo stara i powszechna forma pochĂłwku — wystĂŞpowaÂła juÂż w Indiach, u GrekĂłw i Rzymian, a takÂże wÂśrĂłd SÂłowian. Cywilizacja chrzeÂścijaĂąska przez caÂłe wieki krytycznie odnosiÂła siĂŞ do kremacji, obecnie jednak podejÂście do niej zaczyna siĂŞ zmieniaĂŚ. RĂłwnieÂż w Polsce, choĂŚ bardzo powoli.

Pierwsza w Europie wspĂłÂłczesna spopielarnia powstaÂła w 1873 roku w Mediolanie. WedÂług danych z roku 2000, w Belgii odsetek kremacji wynosi 30,9 proc., w Danii 41 proc., a w Czechach aÂż 76 proc. W Polsce blisko 40 proc. rodakĂłw akceptuje spopielanie ciaÂł przed pogrzebem, ale decyduje siĂŞ na to niewielu. We wspomnianym roku 2000 wykonano jedynie 6000 kremacji na blisko 400 tys. pogrzebĂłw, co daje wskaÂźnik kremacji 1,5 proc. Obecnie, wedÂług jednego z domĂłw pogrzebowych w Warszawie, wskaÂźnik ten siĂŞga proc.

Po spopieleniu prochy zmarÂłego umieszcza siĂŞ w urnie, ktĂłrÂą moÂżna pogrzebaĂŚ tradycyjnie w ziemi albo umieÂściĂŚ w specjalnej Âścianie z niszami urnowymi, zwanej kolumbarium. Nie brak teÂż takich, ktĂłrzy rozrzucajÂą prochy zmarÂłych w morzu.

W Polsce dziaÂła kilka spopielarni: w Warszawie, Poznaniu, WrocÂławiu i Rudzie ÂŚlÂąskiej.

Jakie zajÂąĂŚ stanowisko wobec tego coraz powszechniejszego zjawiska? PoniÂżej prezentujemy najbardziej popularne poglÂądy na ten temat.

Przeciw

MaÂła popularnoÂśĂŚ kremacji w Polsce jest zrozumiaÂła ze wzglĂŞdu na nasze trudne doÂświadczenia historyczne — przypomina Polakom II wojnĂŞ ÂświatowÂą i krematoria w obozach zagÂłady. Wolimy byĂŚ dalecy od wszelkich tego typu skojarzeĂą.
To pogrzeb drugiej kategorii. KoÂściĂłÂł rzymskokatolicki, nawet jeÂśli od niedawna pozwala na kremacjĂŞ, to jej nie zaleca.
Religia zobowiÂązuje chrzeÂścijan do szacunku dla ludzkiego ciaÂła, w tym do ciaÂł osĂłb zmarÂłych. MiĂŞdzy innymi dlatego KoÂściĂłÂł rzymskokatolicki sprzeciwiaÂł siĂŞ w przeszÂłoÂści kremacji zwÂłok w sytauacjach, gdy byÂła ona poÂłÂączona z pogardÂą dla ciaÂła lub wyraÂżaÂła chĂŞĂŚ zaprzeczenia prawdzie o zmartwychwstaniu ciaÂł.
Z wiarÂą w zmartwychwstanie wiÂąÂże siĂŞ jeszcze jedno — Âłatwiej nam uwierzyĂŚ w zmartwychwstanie ciaÂła zÂłoÂżonego do grobu niÂż w zmartwychwstanie z popioÂłĂłw. A juÂż w ogĂłle dla niektĂłrych jest nie do pomyÂślenia zmartwychwstanie z popioÂłĂłw rozrzuconych w morzu.
WiĂŞkszoÂśĂŚ PolakĂłw tego nie praktykuje, wiĂŞc coÂś w tym musi byĂŚ. Poza tym takÂą mamy tradycjĂŞ — wolimy, by zostaÂło po nas coÂś wiĂŞcej niÂż tylko kupka popioÂłu; to tak, jakby czÂłowiek zupeÂłnie zniknÂąÂł.
NiektĂłrzy obawiajÂą siĂŞ, Âże po Âśmierci, jako zmarli, bĂŞdÂą odczuwali, Âże siĂŞ palÂą.
Spopielanie jest niewiele taĂąsze niÂż tradycyjny pogrzeb, choĂŚby dlatego, Âże zmarÂłego spopiela siĂŞ w trumnie, a do kosztĂłw pogrzebu dochodzi koszt kremacji oraz zakupu urny.

Za

WzglĂŞdy higieniczno-ekologiczne. Jest nas coraz wiĂŞcej. NiedÂługo zacznie brakowaĂŚ miejsc na cmentarzach. RozkÂładajÂące siĂŞ zwÂłoki zanieczyszczajÂą wody gruntowe. WspĂłÂłczesne piece nie stanowiÂą najmniejszego zagroÂżenia dla Âśrodowiska ― spalajÂą w sposĂłb bezdymny i bezzapachowy. Kremacja odbywa siĂŞ temperaturze 800-1000 stopni Celsjusza, w silnie rozgrzanym powietrzu, bez bezpoÂśrredniego oddziaÂływania na ciaÂło zmarÂłego.
WzglĂŞdy ekonomiczne. Tradycyjna metoda pogrzebu jest droÂższa. Miejsce na grĂłb i sam nagrobek muszÂą byĂŚ wiĂŞksze, a wiĂŞc i droÂższe. Kremacja pozwala zmniejszyĂŚ koszty, zwÂłaszcza gdy nie ma siĂŞ wykupionego grobu. UrnĂŞ moÂżna teÂż pochowaĂŚ w juÂż istniejÂącym i zajĂŞtym grobie, nawet jeÂśli nie upÂłynĂŞÂło jeszcze 20 lat od ostatniego pogrzebu. OszczĂŞdnoÂśĂŚ kosztĂłw jest wtedy niewspĂłÂłmierna do dodatkowych kosztĂłw zwiÂązanych z kremacjÂą.
JeÂśli pojĂŞcia kremacja i krematorium budzÂą jakieÂś negatywne skojarzenia, to wystarczy mĂłwiĂŚ o spalaniu i spalarni lub spopielaniu i spopielarni.
WzglĂŞdy religijne. KoÂściĂłÂł rzymskokatolicki od 1963 roku pozwala na kremacjĂŞ, o ile nie zostaÂła celowo wybrana z pobudek przeciwnych nauce chrzeÂścijaĂąskiej. Ponadto sposĂłb pochĂłwku nie moÂże wpÂływaĂŚ na zachowanie lub pielĂŞgnowanie pamiĂŞci o zmarÂłych.
Obawy o zmartwychwstanie w przypadku kremacji sÂą nieuzasadnione. Po pierwsze ― przeczÂą BoÂżej wszechmocy; po drugie — skremowani czy nie i tak wszyscy „z prochu powstali i w proch siĂŞ obrĂłcÂą”. O Âśmierci czÂłowieka mĂłwi siĂŞ, Âże „proch wraca do prochu”, wiĂŞc zmartwychwstanie, jakiekolwiek byÂłoby, i tak bĂŞdzie zmartwychwstaniem z prochu.
RĂłwnie nieuzasadnione sÂą obawy o cielesne odczuwanie po Âśmierci samego faktu palenia siĂŞ. Po pierwsze, gdyby nawet zmarli mieli zachowanÂą ÂświadomoÂśĂŚ i czucie, to nie wiadomo, co jest gorsze — ÂświadomoÂśĂŚ spalenia ciaÂła czy toczenia go przez robactwo. Po drugie, obawa ta jest religijnie zupeÂłnie nieuzasadniona, gdyÂż wedÂług Biblii umarli „nic nie wiedzÂą”.

Andrzej SiciĂąski

[ArtykuÂł zostaÂł opublikowany w miesiĂŞczniku "Znaki Czasu" 11/2005].

Wiecej: http://www.eioba.pl/a/2nhq/kremacja-za-i-przeciw#ixzz1drEnK87B

Co bĂŞdzie z Funduszem KoÂścielnym?

mp / ms | EKAI | 21 Listopad 2011 | Komentarze (1)

- Najlepszy system to taki, ktĂłry daje ludziom moÂżliwoÂśĂŚ w sposĂłb wolny zadecydowaĂŚ, czy chcÂą wesprzeĂŚ KoÂściĂłÂł, ktĂłrego sÂą czÂłonkami. A realizowane jest to czĂŞsto przez odpis czĂŞÂści podatku. Abp StanisÂław Budzik, szef KoÂścielnej Komisji Konkordatowej deklaruje, Âże Episkopat jest gotĂłw do rozmĂłw z rzÂądem w sprawie przeksztaÂłceĂą Funduszu.
Fundusz KoÂścielny zostaÂł powoÂłany na mocy art. 8 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o przejĂŞciu przez PaĂąstwo dĂłbr martwej rĂŞki, porĂŞczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu KoÂścielnego jako formy rekompensaty dla koÂścioÂłĂłw za przejĂŞte przez paĂąstwo nieruchomoÂści ziemskie.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Fundusz ten – w Âświetle ustawy – miaÂł byĂŚ funduszem rekompensacyjnym, dziaÂłajÂącym w ten sposĂłb, Âże za przejĂŞte dobra KoÂściĂłÂł otrzymuje pieniÂądze na konkretne cele. Nigdy to nie zostaÂło zrealizowane. W okresie komunistycznym Fundusz sÂłuÂżyÂł gÂłĂłwnie na finansowanie dziaÂłalnoÂści wymierzonej przeciwko KoÂścioÂłowi, m.in. na wspomaganie ksiĂŞÂży patriotĂłw. Po 1989 r. zasady dziaÂłania Funduszu zostaÂły zmienione, a wiĂŞkszoÂśĂŚ jego wydatkĂłw obejmuje dopÂłaty do skÂładek emerytalnych duchownych rĂłÂżnych wyznaĂą. Jego budÂżet nie odnosi siĂŞ w Âżaden sposĂłb do wielkoÂści dĂłbr zabranych KoÂścioÂłowi, lecz stanowi wyÂłÂącznie wyraz uznaniowoÂści ze strony paĂąstwa.

Ks. prof. Walencik wykazuje, Âże nieprawdÂą jest jakoby KoÂścioÂłowi zostaÂł zwrĂłcony caÂły majÂątek na skutek dziaÂłalnoÂści Komisji MajÂątkowej. Komisja ta zwracaÂła wyÂłÂącznie nieruchomoÂści, ktĂłre zostaÂły zabrane z pogwaÂłceniem PRL-owskiego prawa. Roszczenia koÂścielnych osĂłb prawnych zgÂłoszone do komisji opiewaÂły na blisko 100 tys. ha, a Komisja MajÂątkowa zwrĂłciÂła tylko nieco ponad 65 tys. ha. - A co z roszczeniami, ktĂłre nie zostaÂły w ogĂłle zgÂłoszone do Komisji MajÂątkowej? – pyta retorycznie.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

WyjaÂśnia ponadto, Âże przez lata wysokoÂśĂŚ budÂżetu Funduszu KoÂścielnego byÂła niedoszacowana. Po zamkniĂŞciu Komisji MajÂątkowej i odliczeniu tego, co zwrĂłcono, budÂżet Funduszu KoÂścielnego powinien wynosiĂŚ nie 90 mln, ale okoÂło 200 mln zÂł. rocznie. PaĂąstwo polskie jest wiĂŞc nadal wiele winne KoÂścioÂłowi.

Fundusz KoÂścielny stanowi obecnie wyodrĂŞbnionÂą pozycjĂŞ budÂżetu paĂąstwa w czĂŞÂści: wyznania religijne oraz mniejszoÂści narodowe i etniczne. Dysponentem jest minister wÂłaÂściwy do spraw wyznaĂą religijnych oraz mniejszoÂści narodowych i etnicznych – obecnie Minister Spraw WewnĂŞtrznych i Administracji.

ÂŚrodki Funduszu, stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z 20 marca 1950 r. i rozporzÂądzenia Rady MinistrĂłw z 23 sierpnia 1990 r. w sprawie rozszerzenia celĂłw Funduszu KoÂścielnego, teoretycznie mogÂą byĂŚ przeznaczane na wspomaganie dziaÂłalnoÂści charytatywnej, oÂświatowo-wychowawczej i opiekuĂączo-wychowawczej, a w tym domy opieki spoÂłecznej, specjalistyczne zakÂłady dla gÂłĂŞboko upoÂśledzonych dzieci i dorosÂłych, domy starcĂłw, domy samotnej matki, schroniska dla bezdomnych i jadÂłodajnie, oraz zakÂłady wychowawcze i specjalnej troski bÂądÂź domy dziecka prowadzone przez koÂścielne osoby prawne.

Dotacje z Funduszu mogÂą byĂŚ ponadto udzielane na remonty i konserwacjĂŞ zabytkowych obiektĂłw o charakterze sakralnym, ale tylko na podstawowe prace zabezpieczajÂące.
Zgodnie z ustawÂą z 13 paÂździernika 1998 r. o systemie ubezpieczeĂą spoÂłecznych Fundusz KoÂścielny finansuje skÂładki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i wypadkowe duchownych, nie podlegajÂących tym ubezpieczeniom z innych tytuÂłĂłw, w wysokoÂści 80 proc., a za czÂłonkĂłw zakonĂłw kontemplacyjnych klauzurowych i misjonarzy w okresach pracy na terenach misyjnych w 100 proc. Zatem kaÂżdy duchowny (ktĂłry nie jest zatrudniony na umowĂŞ o pracĂŞ) sam pÂłaci 20 proc. skÂładki emerytalnej, a 80 proc. dopÂłaca do niej Fundusz KoÂścielny.

WedÂług rzecznika ZUS z Funduszu KoÂścielnego finansowane sÂą skÂładki za 23 tys. duchownych rĂłÂżnych wyznaĂą i 1,5 tys. alumnĂłw, ktĂłrzy majÂą finansowanÂą tylko skÂładkĂŞ zdrowotnÂą. Obejmuje to ok. 40 proc. duchownych katolickich, ktĂłrych w Polsce jest w sumie 52,5 tys. Wedle danych z 2009 r. jest w Polsce 24 tys. 455 ksiĂŞÂży diecezjalnych, 5 tys. 687 zakonnych, 1 tys. 149 braci zakonnych oraz 21 tys. 338 siĂłstr zakonnych.

Duchowni, ktĂłrzy sÂą zatrudnieni na podstawie umowy o pracĂŞ (np. jako katecheci, wykÂładowcy, kapelani np. wiĂŞzienni, szpitalni, wojskowi, dziennikarze), sami opÂłacajÂą skÂładki emerytalne. W przypadku innych opÂłaty te pokrywane sÂą z Funduszu KoÂścielnego. W 2011 r. na fundusz przekazano 89 mln zÂł, czyli 0,03 proc. budÂżetu paĂąstwa. W ostatnich latach Fundusz swe Âśrodki niemal w caÂłoÂści przeznacza na dopÂłaty do skÂładek ubezpieczeniowych osĂłb duchownych.

Warto zaznaczyĂŚ, Âże skÂładki te pÂłacone sÂą od najniÂższego ustawowo obowiÂązujÂącego wymiaru wynagrodzenia. W wyniku tego duchowni – za ktĂłrych skÂładki opÂłaca Fundusz – otrzymujÂą najniÂższe moÂżliwe emerytury, w wysokoÂści kilkuset zÂłotych miesiĂŞcznie. Nie starcza to nawet na zaspokojenie ich najbardziej elementarnych potrzeb, nie mĂłwiÂąc juÂż o opiece niezbĂŞdnej w przypadku osĂłb przewlekle chorych. Wszystkie diecezje zatem zmuszone sÂą do finansowego wspomagania swych ksiĂŞÂży emerytĂłw. Np. archidiecezja poznaĂąska wspomaga kaÂżdego z ksiĂŞÂży emerytĂłw (ÂżyjÂących samodzielnie) kwotÂą 650 zÂł. miesiĂŞcznie, do czego dochodzi zwrot poÂłowy wydatkĂłw na lekarstwa oraz rĂłwnowartoÂśĂŚ stypendiĂłw mszalnych, o ile ich stan zdrowia nie pozwala na sprawowanie mszy Âśw.

Ks. prof. Walencik zaznacza, Âże jeÂśliby duchowni pÂłacili skÂładki na ZUS adekwatne do wysokoÂści ich rzeczywistych zarobkĂłw, ich emerytury znacznie by wzrosÂły.

Ponadto stosownie do ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o Âświadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze ÂśrodkĂłw publicznych skÂładki na ubezpieczenie zdrowotne duchownych oraz alumnĂłw wyÂższych seminariĂłw duchownych i teologicznych, z wyÂłÂączeniem duchownych bĂŞdÂących podatnikami podatku dochodowego od osĂłb fizycznych lub zryczaÂłtowanego podatku dochodowego od przychodĂłw osĂłb duchownych, sÂą finansowane takÂże z Funduszu KoÂścielnego.

Jak mogÂłoby zatem dokonaĂŚ siĂŞ postulowane przez stronĂŞ koÂścielnÂą przeksztaÂłcenie Funduszu KoÂścielnego?

Ks. Walencik podkreÂśla, Âże jeÂśli istnieje wola polityczna peÂłnego uregulowania spraw finansowych KoÂścioÂła, to drogÂą ku temu jest realizacja przepisu art. 22 konkordatu. Dodaje, Âże nie trzeba renegocjowaĂŚ konkordatu, ale wystarczy go wypeÂłniĂŚ. Winno to nastÂąpiĂŚ na drodze wspĂłÂłpracy komisji konkordatowych: paĂąstwowej i koÂścielnej. W wypracowaniu takich rozwiÂązaĂą winien uczestniczyĂŚ takÂże nuncjusz apostolski. - Wszystkie te strony winny przystÂąpiĂŚ do odpowiednich negocjacji, by wypracowaĂŚ nowy, caÂłoÂściowy model finansowania zwiÂązkĂłw wyznaniowych w Polsce – konstatuje ekspert.
Dodaje, Âże konkordat przewiduje moÂżliwoÂśĂŚ dwojakich rozwiÂązaĂą w tym zakresie. MoÂże byĂŚ to „umowa parcjalna” miĂŞdzy PolskÂą a StolicÂą ApostolskÂą nt. kwestii finansowych, bÂądÂź ustawa krajowa. W tym drugim wypadku negocjacje z rzÂądem mogÂą byĂŚ prowadzone przez KonferencjĂŞ Episkopatu z upowaÂżnienia Stolicy Apostolskiej. WĂłwczas – po podpisaniu odpowiedniej umowy miĂŞdzy przedstawicielami KEP upowaÂżnionymi przez StolicĂŞ ApostolskÂą a rzÂądem – sprawy finansowe dotyczÂące KoÂścioÂła mogÂłyby zostaĂŚ uregulowane w formie ustawy uchwalonej na podstawie tej umowy.

- PodkreÂślam, Âże strona koÂścielna zgadza siĂŞ na przeksztaÂłcenie Funduszu, gdyÂż jego funkcjonowanie byÂło niezgodne z literÂą prawa. Zamiast sÂłuÂżyĂŚ KoÂścioÂłowi, przez caÂłe lata sÂłuÂżyÂł walce z KoÂścioÂłem – wyjaÂśnia z kolei abp StanisÂław Budzik, przewodniczÂący KoÂścielnej Komisji Konkordatowej.

Abp Budzik dodaje, Âże w niemal kaÂżdym z demokratycznych krajĂłw europejskich zostaÂł przyjĂŞty okreÂślony sposĂłb finansowania KoÂścioÂła, umoÂżliwiajÂący realizacjĂŞ jego celĂłw wobec spoÂłeczeĂąstwa. - Najlepszy system – zdaniem arcybiskupa – to taki, ktĂłry daje ludziom moÂżliwoÂśĂŚ w sposĂłb wolny zadecydowaĂŚ czy chcÂą wesprzeĂŚ KoÂściĂłÂł, ktĂłrego sÂą czÂłonkami. A realizowane jest to czĂŞsto przez odpis czĂŞÂści podatku.

- Nie chcemy obowiÂązkowego podatku koÂścielnego, jak w np. Niemczech - deklaruje abp Budzik. - Chcemy natomiast zachowaĂŚ to, co w tradycji polskiej zawsze istniaÂło, czyli dobrowolne ofiary na KoÂściĂłÂł.

- Chodzi o to, by obywatel, a zarazem wierny KoÂścioÂła, mĂłgÂł zadecydowaĂŚ o tej maÂłej czÂąstce swego podatku, ktĂłrÂą mĂłgÂłby odpisaĂŚ na rzecz wybranego zwiÂązku wyznaniowego. Jest to rozwiÂązanie istniejÂące juÂż w Europie i z tych dobrych doÂświadczeĂą moÂżna by skorzystaĂŚ – konstatuje przewodniczÂący KoÂścielnej Komisji Konkordatowej.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/co-bedzie-z-funduszem-koscielnym,23134,page1.html

.....................................................................

PieniÂądze w parafii

Dyskusja na temat finansĂłw KoÂścioÂła wywoÂłuje niepotrzebne emocje, nie tylko zresztÂą w Polsce. „BenzynÂą” najczĂŞÂściej dolewanÂą do ognia jest niewiedza i rodzÂące siĂŞ z niej mity oraz stereotypy. Przyjrzyjmy siĂŞ zatem niektĂłrym faktom
Czym innym sÂą finanse KoÂścioÂła jako instytucji, czym innym jest indywidualny zarobek ksiĂŞdza, a czym innym jest budÂżet kaÂżdej parafii. Ten ostatni interesuje ludzi chyba w najwiĂŞkszym stopniu, bo to gÂłĂłwnie na nich spoczywa odpowiedzialnoÂśĂŚ za utrzymanie koÂścioÂłĂłw i kaplic.

Cena czy inwestycja?

Ks. Alfred SzkrĂłbka przez kilkadziesiÂąt lat peÂłniÂł funkcjĂŞ proboszcza Âśredniej wielkomiejskiej parafii. – GÂłĂłwnym ÂźrĂłdÂłem zasilajÂącym kasĂŞ parafialnÂą jest coniedzielna taca – mĂłwi. – MoÂżna powiedzieĂŚ, Âże Âśrednio jedna zÂłotĂłwka przypada na parafianina, ktĂłry w niedzielĂŞ uczestniczy we mszy Âśw. JeÂśli wiĂŞc w danej wspĂłlnocie do koÂścioÂła przychodzi 2 tys. osĂłb, tyle samo pieniĂŞdzy jest w kasie parafialnej. Trzeba jednak pamiĂŞtaĂŚ, Âże mniej wiĂŞcej zbiĂłrka z jednej niedzieli w miesiÂącu przeznaczana jest na cele KoÂścioÂła powszechnego czy teÂż KoÂścioÂła diecezjalnego. Trzeba przecieÂż wspomagaĂŚ wydziaÂł teologiczny, seminarium duchowne, instytucje archidiecezjalne, media i misje.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

– Ja nawet zaryzykujĂŞ twierdzenie, Âże takie zbiĂłrki miaÂły miejsce czĂŞÂściej niÂż raz w miesiÂącu – twierdzi ks. Gerard Gulba, ktĂłry zarzÂądzaÂł wielotysiĂŞcznÂą parafiÂą w centrum duÂżego miasta. – SprawÂą, ktĂłra przez lata spĂŞdzaÂła mi sen z oczu, byÂło opÂłacenie katechetek. W naszej parafii byÂło wtedy aÂż siedem peÂłnych etatĂłw, wiĂŞc jeÂśli do comiesiĂŞcznego uposaÂżenia doliczy siĂŞ jeszcze koszty ubezpieczenia, potrzebne byÂły specjalne kolekty na rzecz katechizacji.

Ks. Gulba jest pewny, Âże dzisiaj przerzucenie kosztĂłw katechizacji na parafie byÂłoby obciÂąÂżeniem nie do uniesienia. – Sam siĂŞ dziwiĂŞ – wspomina – Âże wtedy daliÂśmy radĂŞ. Ale ludzie doskonale wyczuwali potrzebĂŞ katechizacji. WÂśrĂłd nich byli rodzice czy dziadkowie dzieci w wieku szkolnym, ktĂłrzy Âżyczyli sobie wychowania katolickiego, a pozostali parafianie zdawali sobie sprawĂŞ, Âże ludzie po dobrej formacji religijnej o wiele rzadziej trafiajÂą do wiĂŞzienia, rzadziej kradnÂą czy stosujÂą przemoc. Katechizacja jest wiĂŞc dobrÂą inwestycjÂą paĂąstwa na przyszÂłoÂśĂŚ, a nie zbĂŞdnym balastem.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

– OprĂłcz katechizacji, ktĂłra przez lata obciÂąÂżaÂła parafie do granic moÂżliwoÂści, w dalszym ciÂągu mamy do czynienia z ciĂŞÂżarem etatĂłw – twierdzi ks. SzkrĂłbka. – NiektĂłrzy formuÂłujÂą czasem nawet roszczenia, Âże na cmentarzu przydaÂłby siĂŞ strĂłÂż, a w domu parafialnym kawiarnia z prawdziwego zdarzenia. O ile moÂżna sobie pozwoliĂŚ na podobne pomysÂły w duÂżej parafii, o tyle maÂłe wspĂłlnoty coraz czĂŞÂściej nie mogÂą zwiÂązaĂŚ koĂąca z koĂącem.

OprĂłcz etatĂłw obciÂąÂżajÂących parafialne budÂżety (np. koÂścielnego czy organisty) ksiĂŞÂża proboszczowie najczĂŞÂściej wyliczajÂą koszta: mediĂłw (woda, prÂąd), ogrzewania, wywozu Âśmieci z cmentarza, ubezpieczeĂą.

– Nie wyobraÂżam sobie w dzisiejszych czasach jakichÂś wielkich inwestycji – mĂłwi ks. Gulba. – Ceny materiaÂłĂłw i usÂług sÂą tak horrendalne, Âże niezbĂŞdna jest daleko idÂąca ostroÂżnoÂśĂŚ. – Do inwestycji trzeba byÂło siĂŞ przygotowywaĂŚ przez dÂłuÂższy okres – dodaje ks. Gulba. – Na malowanie czy remont figur najczĂŞÂściej zbieraliÂśmy przez dÂługie lata.
„Codzienna Orkiestra KoÂścielnej Pomocy”

Ks. Zenon DroÂżdÂż o swoim budÂżecie mĂłwi, Âże dopinany jest na bieÂżÂąco. – KsiĂŞÂża nie majÂą wielkich oszczĂŞdnoÂści, muszÂą nieraz dÂługo oszczĂŞdzaĂŚ na remonty czy ewentualne zabezpieczenie nagÂłych napraw –mĂłwi. – Niekiedy teÂż, szczegĂłlnie jeÂśli mamy do czynienia z wielkim remontem, parafie przez jakiÂś czas muszÂą spÂłacaĂŚ zalegÂłe pÂłatnoÂści.

Ks. DroÂżdÂż zwraca teÂż uwagĂŞ na spoÂłeczne znaczenie parafii. O ile, jego zdaniem, caÂła Polska zachwyca siĂŞ jednorazowÂą akcjÂą „Wielkiej Orkiestry ÂŚwiÂątecznej Pomocy”, o tyle naleÂżaÂłoby teÂż oddaĂŚ hoÂłd „Codziennej Orkiestrze KoÂścielnej Pomocy”, ktĂłra dziaÂła we wszystkich parafiach caÂłej Polski. – W wielu miejscach przed laty wybudowano np. domy katechetyczne – mĂłwi. – Dzisiaj nie zawsze mogÂą one sÂłuÂżyĂŚ katechezie, ale niejednokrotnie wykorzystywane sÂą przez rĂłÂżne grupy. U nas jest np. grupa „Sanis” dla starszych, schorowanych i niedowidzÂących – mogÂą u nas owocnie spĂŞdziĂŚ czas. Niekiedy KoÂściĂłÂł wspomaga nawet konkretne szkoÂły, bo niektĂłre zajĂŞcia odbywajÂą siĂŞ w koÂścielnych budynkach. Wreszcie naleÂży tu wspomnieĂŚ o szerokiej dziaÂłalnoÂści charytatywnej – dostarczamy pomieszczeĂą, szukamy wolontariuszy, ktĂłrzy roznoszÂą ÂżywnoÂśĂŚ zapewnionÂą z pomocy unijnej.

Ks. Gulba wspomina o parafialnej ochronce, ktĂłra przez dziesiĂŞciolecia wychowaÂła wiele pokoleĂą dzieci z rodzin patologicznych. – Czasem moÂżna byÂło liczyĂŚ na jakieÂś dofinansowanie – mĂłwi. – Ale gÂłĂłwny ciĂŞÂżar finansowania tego rodzaju inicjatywy spoczywaÂł na parafianach. NiektĂłrzy dobrodzieje co jakiÂś czas zabezpieczali maÂły posiÂłek, a wolontariusze kaÂżdego dnia odrabiali z dzieĂŚmi zadania i prowadzili dziaÂłalnoÂśĂŚ wychowawczÂą, ale rachunki za gaz, wodĂŞ i prÂąd trzeba byÂło pÂłaciĂŚ samemu. Kiedy pojawiÂła siĂŞ koniecznoÂśĂŚ wymiany dachu, teÂż nie moÂżna byÂło liczyĂŚ na Âżadne dofinansowanie.

– Do tego dochodzÂą ogromne wydatki zwiÂązane z dofinansowywaniem wyjazdĂłw wakacyjnych – dodaje ks. DroÂżdÂż. – KaÂżdego lata pojawiajÂą siĂŞ oazowicze czy ministranci, ktĂłrzy potrzebujÂą na rekolekcje. Niekiedy takÂże parafie organizujÂą wyjazdy. Niemal kaÂżdego dnia do probostw pukajÂą teÂż indywidualni parafianie, ktĂłrzy nagle znaleÂźli siĂŞ w trudnej sytuacji i trzeba im pomĂłc.

O organizowaniu takiej pomocy mogÂą tylko pomarzyĂŚ parafie biedne, ktĂłrych nie brakuje w wielu zakÂątkach Polski. – JeÂśli jest siĂŞ proboszczem w miejscowoÂści, gdzie kiedyÂś ludzie pracowali w PGR-ze, a dzisiaj klepiÂą biedĂŞ, nie moÂżna nawet marzyĂŚ o wielkiej dziaÂłalnoÂści charytatywnej – mĂłwi anonimowy ksiÂądz z zachodu Polski. – Organizujemy wprawdzie doraÂźnÂą pomoc, ale gÂłĂłwnie dziĂŞki zasobom Caritas i innych organizacji. My staramy siĂŞ jedynie dbaĂŚ o koÂścielne budynki, by nie popadÂły w ruinĂŞ. Ludzie sÂą u nas biedni.
To wszystko juÂż byÂło

KsiĂŞÂża pamiĂŞtajÂący czasy socjalizmu ze smutkiem wsÂłuchujÂą siĂŞ dziÂś w postulaty niektĂłrych politykĂłw. – Do dziÂś pamiĂŞtam kontrole paĂąstwowych urzĂŞdnikĂłw – wspomina ks. Gulba. – Mimo Âże w wielu przypadkach ze strony indywidualnych osĂłb spotykaÂła nas ÂżyczliwoÂśĂŚ, generalnie mieliÂśmy do czynienia z opresyjnÂą dziaÂłalnoÂściÂą paĂąstwa, ktĂłre takÂże na drodze finansowych uregulowaĂą prĂłbowaÂło podzieliĂŚ duchowieĂąstwo i za pomocÂą ulg skÂłoniĂŚ je do lojalnoÂści wobec wÂładzy ludowej.

– Nasze podatki pÂłacimy takÂże za osoby, ktĂłre sÂą wrogami KoÂścioÂła – dodaje ks. DroÂżdÂż. – Tam, gdzie sÂą zameldowane, proboszcz jest zobowiÂązany zapÂłaciĂŚ za nie podatek, bo jego wielkoÂśĂŚ naliczana jest nie od liczby osĂłb, ktĂłre chodzÂą co niedzielĂŞ do koÂścioÂła – nawet nie od liczby ochrzczonych – ale od liczby wszystkich mieszkaĂącĂłw parafii, rĂłwnieÂż tych niewierzÂących.

Ks. SzkrĂłbka wspomina czasy, kiedy ksiĂŞÂża nie mogli siĂŞ ubezpieczyĂŚ. – W szpitalu czy przychodni trzeba siĂŞ byÂło leczyĂŚ prywatnie – mĂłwi. – Nie byÂło problemu z usuniĂŞciem zĂŞba, ale juÂż powaÂżniejsze leczenie stawaÂło siĂŞ ogromnym wyzwaniem finansowym.

Dla wielu wiĂŞc obserwatorĂłw Âżycia publicznego w Polsce pomysÂły politykĂłw zmierzajÂące do obciÂąÂżania KoÂścioÂła na rzecz paĂąstwa sÂą kuriozalne i nie majÂą logicznych podstaw. SprawÂą oczywistÂą jest, Âże KoÂściĂłÂł katolicki, jak kaÂżda inna wspĂłlnota czy instytucja, potrzebuje do peÂłnienia swojej misji oprĂłcz wolnoÂści takÂże ÂśrodkĂłw materialnych.

Jak wynika z ustaleĂą KAI, po 1918 r. KoÂściĂłÂł posiadaÂł 868 majÂątkĂłw o ÂłÂącznej powierzchni 204640 ha. Ten stan posiadania w okresie miĂŞdzywojennym wzrĂłsÂł – gÂłĂłwnie na skutek zwrotu czĂŞÂści zagarniĂŞtych dĂłbr – do 382833 ha ziemi w 1939 r. NieruchomoÂści koÂścielne stanowiÂły 9,6 proc. ziemi w kraju.

Komunistyczne konfiskaty

Na skutek zmian terytorialnych po II wojnie Âświatowej KoÂściĂłÂł utraciÂł bezpowrotnie dobra na terenach zagarniĂŞtych przez ZSRR. Na pozostaÂłym obszarze wÂładze przystÂąpiÂły do konfiskaty po kilku latach, chcÂąc w pierwszym rzĂŞdzie rozprawiĂŚ siĂŞ z konkurencyjnymi nurtami politycznymi. Mianowany przez SowietĂłw tzw. Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego ograniczyÂł siĂŞ do przejĂŞcia lasĂłw stanowiÂących wÂłasnoÂśĂŚ instytucji koÂścielnych. Atak nastÂąpiÂł w koĂącu lat czterdziestych. Pierwszym krokiem byÂła likwidacja dzieÂł charytatywnych. Ustawa z 28 paÂździernika 1948 r. o zakÂładach spoÂłecznych sÂłuÂżby zdrowia upaĂąstwowiÂła koÂścielne szpitale. 8 stycznia 1951 r. przejĂŞto koÂścielne apteki. 23 stycznia 1950 r. poddano pod paĂąstwowy zarzÂąd majÂątek Caritas.
20 marca 1950 r. Sejm przyjÂąÂł „ustawĂŞ o przejĂŞciu przez paĂąstwo dĂłbr martwej rĂŞki, porĂŞczeniu proboszczom oraz Funduszu KoÂścielnym”. StanowiÂła ona, Âże upaĂąstwowieniu bez odszkodowania podlegaĂŚ bĂŞdÂą grunty rolne KoÂścioÂła i innych zwiÂązkĂłw wyznaniowych. WyjÂątkiem miaÂły byĂŚ gospodarstwa proboszczowskie o powierzchni do 50 ha oraz do 100 ha na tzw. Ziemiach Odzyskanych. Ponadto Episkopatowi, ktĂłry podpisaÂł porozumienie z rzÂądem 14 kwietnia 1950 r., udaÂło siĂŞ wynegocjowaĂŚ pozostawienie po 5 ha dla kaÂżdego domu zakonnego, po 50 ha dla biskupĂłw diecezjalnych oraz po 50 ha dla seminariĂłw. WyÂłÂączone spod konfiskaty miaÂły byĂŚ teÂż budynki koÂścielne.

Konfiskowano jednak zazwyczaj wszystko. Zabrano KoÂścioÂłowi do 150 tys. ha. W dwa lata pĂłÂźniej skonfiskowano majÂątek fundacji i stowarzyszeĂą religijnych. W kolejnych latach wÂładze odbieraÂły budynki w ramach np. „laicyzacji szkolnictwa”.
Do dnia dzisiejszego – w Âświetle szacunkĂłw – KoÂściĂłÂł odzyskaÂł niecaÂłe 20 proc. zagarniĂŞtych nieruchomoÂści.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/pieniadze-w-parafii,23035,page1.html

"To kÂłamstwo, Âże KoÂściĂłÂł nie pÂłaci podatkĂłw"

rm / pm | EKAI | 17 PaÂździernik 2011 | Komentarze (17)

KÂłamstwem w kampanii wyborczej byÂło twierdzenie, Âże KoÂściĂłÂł nie pÂłaci podatkĂłw. Proboszczowie pÂłacÂą podatek od liczby osĂłb mieszkajÂących na terenie parafii, nawet tych niewierzÂących - powiedziaÂł biskup Henryk Tomasik, odnoszÂąc siĂŞ do wypowiedzi Janusza Palikota.
Biskup radomski tÂłumaczyÂł m.in. kwestie finansĂłw KoÂścioÂła w cotygodniowej audycji „Kwadrans dla Pasterza” na antenie Radia Plus Radom.

Bp Tomasik stwierdziÂł, Âże ostatnie wybory parlamentarne stawiajÂą duÂże znaki zapytania i zmuszajÂą nas do odpowiedzi na nastĂŞpujÂące pytanie: jakiej chcemy Polski, co ma byĂŚ fundamentem Âżycia spoÂłecznego, politycznego i gospodarczego oraz polskiej kultury. StwierdziÂł, Âże podczas wyborĂłw nie powinna nas charakteryzowaĂŚ tylko postawa negacji.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

- Tak byÂło teraz, w postawach wielu ludzi, takÂże mÂłodych. To byÂł wybĂłr protestu, ktĂłry w duÂżym stopniu zdecydowaÂł o obecnym ukÂładzie siÂł w parlamencie - mĂłwiÂł biskup. - Zastanawia fakt, Âże bardzo Âłatwo Polakom moÂżna coÂś zasugerowaĂŚ, Âże moÂżna nawet posÂłuÂżyĂŚ siĂŞ kÂłamstwem - dodaÂł, wskazujÂąc na hasÂła przedwyborcze np. o potrzebie opodatkowania KoÂścioÂła, ktĂłry ich rzekomo nie pÂłaci. - Wszyscy ksiĂŞÂża proboszczowie i wikariusze pÂłacÂą podatki - tÂłumaczyÂł bp Tomasik. - Jest to podatek zryczaÂłtowany w zaleÂżnoÂści od mieszkaĂącĂłw przebywajÂących na terenie parafii. To paradoks, Âże za osobĂŞ, ktĂłra domaga siĂŞ opodatkowania ksiĂŞÂży, proboszcz pÂłaci podatek. Nawet gdyby poÂłowa mieszkaĂącĂłw byÂła niewierzÂąca, to i tak parafia zapÂłaci podatek za wszystkich. To przykÂład, jak na kÂłamstwie moÂżna budowaĂŚ program wyborczy - powiedziaÂł biskup radomski.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

JednoczeÂśnie wyraziÂł zaniepokojenie, Âże wszyscy w maÂłym stopniu prĂłbujÂą dociekaĂŚ prawdy. Z przykroÂściÂą stwierdziÂł teÂż, Âże za maÂło jest dzisiaj refleksji nad wartoÂściami i normami moralnymi, ktĂłre powinny byĂŚ priorytetem w dzisiejszym Âżyciu spoÂłecznym.

Bp Tomasik mĂłwiÂł takÂże, Âże potrzebne jest pogÂłĂŞbienie rozumienia KoÂścioÂła. PowiedziaÂł, Âże powaÂżnym bÂłĂŞdem, ktĂłry popeÂłniajÂą dziennikarze i politycy oraz my sami, jest utoÂżsamianie KoÂścioÂła z osobÂą ksiĂŞdza. - KoÂściĂłÂł tworzÂą wszyscy wierni, Âświeccy i duchowni. Dlatego teÂż stowarzyszenia i ruchy katolickie powinny dynamiczniej uczestniczyĂŚ w tworzeniu Âśrodowiska chrzeÂścijaĂąskiego. To jest zadanie KlubĂłw Inteligencji Katolickiej, Akcji Katolickiej, czy Katolickiego Stowarzyszenia MÂłodzieÂży. Te organizacje majÂą bardzo waÂżny cel - ksztaÂłtowanie Âżycia spoÂłecznego w duchu katolickiej nauki spoÂłecznej. W pewnych sytuacjach te organizacje powinny byĂŚ bardziej aktywne i pomagaĂŚ innym w rozumieniu roli katolika w Âżyciu i pomagaĂŚ w ksztaÂłtowaniu poczucia odpowiedzialnoÂści za ojczyznĂŞ - podkreÂśliÂł bp Henryk Tomasik.
...................................................
Zasady zarzÂądzania dobrami materialnymi KoÂścioÂła

st / pm | EKAI | 14 PaÂździernik 2011 | Komentarze (8)

Episkopat Polski postanowiÂł utworzyĂŚ zespĂłÂł, ktĂłry opracuje zasady zarzÂądzania finansami KoÂścioÂła w Polsce. PoinformowaÂł o tym biskupĂłw zgromadzonych na Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski w PrzemyÂślu biskup tarnowski, Wiktor Skworc.
Bp Skworc w wypowiedzi dla KAI przypominaÂł, Âże sprawa ta byÂła juÂż poruszana w sierpniu w CzĂŞstochowie na zebraniu biskupĂłw diecezjalnych, gdyÂż to wÂłaÂśnie biskup diecezjalny jest odpowiedzialny za administrowanie majÂątkiem diecezjalnym. W PrzemyÂślu poinformowano ogĂłÂł konferencji episkopatu, Âże istnieje wola uporzÂądkowania pewnych spraw.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

- JeÂśli weÂźmiemy do rĂŞki uchwaÂły II Synodu Plenarnego, to nie znajdziemy tam ani sÂłowa na temat spraw finansowych KoÂścioÂła - administracji majÂątkiem koÂścielnym. Trzeba opracowaĂŚ jakiÂś aneks, ktĂłry byÂłby wskazaniem dla caÂłej Polski - mĂłwiÂł bp Skworc.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

– JeÂżeli chcemy jakiejÂś reformy finansĂłw KoÂścioÂła w Polsce, to musimy je uporzÂądkowaĂŚ. PosÂłuÂży to przejrzystoÂści, ukazaniu finansĂłw koÂścielnych zarĂłwno na poziomie parafialnym jak i diecezjalnym. PrzecieÂż ci, ktĂłrzy powierzajÂą nam swoje ofiary majÂą prawo do tego, Âżeby wiedzieĂŚ jak sÂą one administrowane, ja sÂą wykorzystywane przez KoÂściĂłÂł dla celĂłw duszpasterskich! – powiedziaÂł biskup tarnowski. ZauwaÂżyÂł zarazem, Âże wielu ksiĂŞÂży juÂż to robi, zarĂłwno proboszczĂłw jak i biskupĂłw – i wierni majÂą juÂż wiele informacji na ten temat, dotyczy to zwÂłaszcza dziaÂłalnoÂści charytatywnej.

Biskupi utworzÂą zespĂłÂł, ktĂłry opracuje wskazania, ktĂłre po zatwierdzeniu przez KonferencjĂŞ Episkopatu Polski bĂŞdÂą obligatoryjne dla caÂłego KoÂścioÂła w Polsce. Biskup tarnowski zaznaczyÂł, Âże bĂŞdzie to wymagaÂło trochĂŞ czasu. ZespĂłÂł ma wypracowaĂŚ dokument, ktĂłry bĂŞdzie dla biskupĂłw diecezjalnych punktem odniesienia, Âżeby – jak siĂŞ wyraziÂł bp Skworc „te sprawy byÂły jasne, ÂżebyÂśmy nie potykali siĂŞ ciÂągle o dziedzictwo PRL”.

- Chodzi teÂż o to, Âżeby przeÂłamaĂŚ pewne mity, bo powtarzanie plotek o bogactwie KoÂścioÂła nie ma nic wspĂłlnego z rzeczywistoÂściÂą. My biskupi wiemy, z jakimi problemami borykajÂą siĂŞ diecezje i parafie. Dobrze, Âżeby tĂŞ rzeczywistoÂśĂŚ takÂże od strony finansĂłw poznali wierni i wszyscy obywatele naszego kraju. Bo przecieÂż sprawy te nie sÂą nikomu zastrzeÂżone. MoÂżemy o tym mĂłwiĂŚ, sprawy jasno przedstawiaĂŚ i o nich informowaĂŚ – podsumowaÂł sprawĂŞ bp Skworc.
.........................................................

Ile dajemy na tacĂŞ?

MW | KAI | 10 Listopad 2011 | Komentarze (48)

Ile dajemy na tacĂŞ?

MiesiĂŞcznie Âśrednio 18,9 zÂł, czyli o 1,3 zÂł mniej niÂż trzy lata temu - wynika z najnowszych badaĂą przeprowadzonych przez CBOS. WzrĂłsÂł odsetek osĂłb, ktĂłre nie wspierajÂą finansowo parafii, do ktĂłrej naleÂżÂą.

Fot. Getty Images/FPM
W 2008 r. byÂło to 20, obecnie 25 proc. ankietowanych pytanych przez CBOS o troskĂŞ o materialne potrzeby KoÂścioÂła. 57 proc. respondentĂłw podaÂła konkretnÂą kwotĂŞ przeznaczanÂą miesiĂŞcznie na KoÂściĂłÂł, 25 proc. badanych przyznaÂło, Âże nie skÂłada Âżadnej ofiary na tacĂŞ.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Ankietowani przeznaczajÂą na ofiarĂŞ od zÂłotĂłwki do 300 zÂł miesiĂŞcznie – Âśrednio 18,9 zÂł. WysokoÂśĂŚ datkĂłw na KoÂściĂłÂł zaleÂży od zaangaÂżowania w praktyki religijne oraz od poziomu wyksztaÂłcenia, sytuacji materialnej i zawodowej. SpoÂśrĂłd osĂłb, ktĂłre zadeklarowaÂły konkretne kwoty, stosunkowo najwiĂŞcej przeznaczajÂą na tacĂŞ prywatni przedsiĂŞbiorcy, dalej gospodynie domowe, pracownicy usÂług, praktykujÂący kilka razy w tygodniu, osoby w wieku od 35 do 44 lat, zadowolone ze swojej sytuacji materialnej, o miesiĂŞcznym dochodzie od 751 zÂł do 1000 zÂł, o lewicowych poglÂądach, legitymujÂące siĂŞ wyÂższym wyksztaÂłceniem (Âśrednio odpowiednio od 29,6 do 24,9 zÂł na miesiÂąc). WiĂŞcej na tacĂŞ przeznaczajÂą mieszkaĂący Âśrednich i duÂżych miast.

Z badaĂą wynika rĂłwnieÂż, Âże ok. 95 proc. badanych deklaruje siĂŞ jako katolicy, 92 proc. to osoby wierzÂące, a wiĂŞcej niÂż poÂłowa praktykuje regularnie. Powodzeniem cieszÂą siĂŞ inicjatywy parafialne: pielgrzymki krajowe (najwiĂŞcej, bo 27 proc. ankietowanych) i zagraniczne, imprezy kulturalne i sportowo-turystyczne), a z formy pomocy korzystajÂą dwie piÂąte badanych, takÂże niewierzÂący i niepraktykujÂący.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Do nieodpÂłatnej pracy na rzecz parafii przyznaje siĂŞ 31 proc. ankietowanych. Od 2005 r. zmalaÂł odsetek praktykujÂących w lokalnej parafii, przybyÂło zaÂś osĂłb, uczestniczÂących w praktykach religijnych poza swoim koÂścioÂłem parafialnym. Od trzech lat nie zmieniÂła siĂŞ grupa niepraktykujÂących – deklaruje tak 15 proc. badanych, o 5 proc. wiĂŞcej niÂż w roku 2005. Okazuje siĂŞ, Âże lokalna parafia jest centrum Âżycia religijnego dla mieszkaĂącĂłw wsi i maÂłych miast oraz dla osĂłb czĂŞsto i regularnie praktykujÂących, w wieku minimum 65 lat, rolnikĂłw, emerytĂłw oraz o najniÂższych dochodach.

W rĂłÂżnych koÂścioÂłach praktykujÂą mieszkaĂący najwiĂŞkszych miejscowoÂści, przedstawiciele kadry kierowniczej i specjaliÂści wyÂższego szczebla, osoby z wyÂższym wyksztaÂłceniem, mÂłodzieÂż studiujÂąca i uczÂąca siĂŞ. NajczĂŞÂściej sÂą to osoby nieregularnie praktykujÂące religijnie. Nieco ponad trzy czwarte ankietowanych nie ma wpÂływu ani aspiracji, by wspĂłÂłdecydowaĂŚ o sprawach parafii. Zainteresowanych jest tym 12 proc. ankietowanych.
...

Mysle ze najpierw trzeba przeczytac wszystkie tematy ktore dzisiaj wstawilam. Jest to interesujace, jaki punkt widzenia ma kosciol na sprawy
dochodow, podatkow i kosztow. Cisnie sie pytanie, czy tak jest naprawde?.

Pozdrawiam serdecznie. Rafaela

.

Tak rozliczajÂą ksiĂŞÂży za granicÂą
Hierarchowie Belgii zarabiajÂą nawet 37 tys. zÂł. Jednak wiĂŞkszoÂśĂŚ ksiĂŞÂży na Âświecie musi siĂŞ zadowoliĂŚ pensjÂą poniÂżej Âśredniej krajowej i niskÂą emeryturÂą. Czy zapowiedÂź premiera upodobni nasz system finansowania KoÂścioÂła do Âświatowych standardĂłw?

OpÂłacanie i opodatkowanie duchownych jest zrĂłÂżnicowane w poszczegĂłlnych krajach. KsiĂŞÂża dostajÂą od kilkuset do 8,4 tys. euro (37 000 zÂł) miesiĂŞcznie. Ale juÂż emerytury mogÂą byĂŚ kilka razy niÂższe.
Belgia
W Belgii ksiĂŞÂża otrzymujÂą od paĂąstwa pensjĂŞ, a jej wysokoÂśĂŚ zaleÂży od stanowiska. NajniÂższÂą 1600 euro pobierajÂą proboszczowie, diakoni oraz ksiĂŞÂża i osoby laickie pomagajÂące w parafiach. Wynagrodzenie roÂśnie wraz ze stopniem w hierarchii, ale jest zwykle niÂższe niÂż osĂłb zatrudnionych poza prawem wyznaniowym. Nie dotyczy to hierarchĂłw KoÂścioÂła, ktĂłrzy zwykle zarabiajÂą wiĂŞcej niÂż osoby Âświeckie oraz duchowni innych wyznaĂą. Biskupi otrzymajÂą do 8400 euro brutto miesiĂŞcznie.

PaĂąstwo opÂłaca duchownym rĂłwnieÂż emerytury. Ich wysokoÂśĂŚ jest rĂłwna ostatniej pensji.
Czechy
W Czechach emerytury duchownych wylicza siĂŞ w ten sam sposĂłb, co emerytury wszystkich obywateli. Nie istnieje Âżaden specjalny fundusz dla ksiĂŞÂży-emerytĂłw.

Duchowni w Czechach sÂą traktowani jak pracownicy sfery budÂżetowej, ale ich zarobki sÂą nieco niÂższe od urzĂŞdnikĂłw i wynoszÂą obecnie okoÂło 70 proc. Âśredniej krajowej (ok. 16 tys. koron, czyli 2750 zÂł). StÂąd teÂż ksiĂŞÂża otrzymujÂą niÂższe emerytury.
Hiszpania
W Hiszpanii skÂładki emerytalne ksiĂŞÂży opÂłaca KoÂściĂłÂł, potrÂącajÂąc im je z pensji.

KoÂściĂłÂł otrzymuje z budÂżetu ok. 12 mln euro miesiĂŞcznie. PieniÂądze te sÂą przeznaczane na podstawowe potrzeby zwiÂązane z utrzymaniem diecezji. Reszta ÂśrodkĂłw pochodzi przede wszystkim z bezpoÂśrednich ofiar wiernych. Od 2007 r. istnieje moÂżliwoÂśĂŚ przekazania na KoÂściĂłÂł 0,7 proc. podatku dochodowego. WedÂług Centrum StudiĂłw Socjologicznych (CIS) Âśrednio co roku ok. 30 proc. podatnikĂłw przekazuje swoje 0,7 proc. na KoÂściĂłÂł katolicki, co daje ok. 150 mln euro rocznie.

Pensje wypÂłacane sÂą przez kurie, ktĂłre pokrywajÂą najniÂższÂą skÂładkĂŞ ubezpieczenia spoÂłecznego, co uprawnia ksiĂŞÂży do korzystania ze sÂłuÂżby zdrowia, ale nie daje im prawa do zasiÂłku chorobowego
Francja
We Francji, gdzie od 1905 r. obowiÂązuje ÂścisÂły rozdziaÂł religii od paĂąstwa, dochody koÂścielne pochodzÂą wyÂłÂącznie z datkĂłw wiernych. WedÂług dziennika "Le Figaro" Âśrednia pensja ksiĂŞÂży, w tym biskupĂłw, wynosi ok. 950 euro miesiĂŞcznie, czyli mniej niÂż pÂłaca minimalna (blisko 1100 euro), przy czym duchowni majÂą zapewnione mieszkanie, ale muszÂą pÂłaciĂŚ za wyÂżywienie.

KsiĂŞÂża katoliccy - podobnie jak duchowni innych wyznaĂą, np. islamscy imamowie czy mnisi buddyjscy - podlegajÂą od 1979 r. paĂąstwowemu systemowi emerytalnemu. Stworzono oddzielnÂą kasĂŞ ubezpieczeĂą dla duchownych. OprĂłcz bardzo niskiej kwoty paĂąstwowej emerytury (350-650 euro) ksiĂŞÂża otrzymujÂą specjalny dodatek, wypÂłacany bezpoÂśrednio przez diecezje. W otrzymujÂą ok. 880 euro miesiĂŞcznie (2010).
Niemcy
SkÂładki na ubezpieczenie spoÂłeczne i emerytalne ksiĂŞÂży i pastorĂłw pÂłacÂą KoÂścioÂły. SkÂładki trafiajÂą na koÂścielne fundusze emerytalne, niezaleÂżne od paĂąstwowego systemu emerytalnego.

KoÂścioÂły opÂłacajÂą uposaÂżenia i emerytury ksiĂŞÂży i pastorĂłw wyÂłÂącznie z wÂłasnych ÂśrodkĂłw. GÂłĂłwnym ÂźrĂłdÂłem dochodĂłw jest dobrowolny podatek koÂścielny, pobierany od czÂłonkĂłw wspĂłlnoty religijnej.

Obecnie w wiĂŞkszoÂści z 16 niemieckich krajĂłw zwiÂązkowych wynosi on 9 proc. podatku dochodowego, a w Bawarii i Badenii-Wirtembergii - 8 proc. Aby go nie pÂłaciĂŚ, trzeba wystÂąpiĂŚ ze wspĂłlnoty koÂścielnej, tracÂąc moÂżliwoÂśĂŚ miĂŞdzy innymi prawo do sakramentĂłw.
Wielka Brytania
W Wielkiej Brytanii duchowni traktowani sÂą jako osoby pracujÂące na wÂłasny rachunek i rozliczajÂą siĂŞ z przychodĂłw jako indywidualni podatnicy. KoÂściĂłÂł nie otrzymuje Âżadnych subwencji od paĂąstwa.

Z pensji automatycznie potrÂąca siĂŞ im skÂładkĂŞ na ubezpieczenie spoÂłeczne. Duchowni na ogĂłlnych zasadach korzystajÂą z ulg podatkowych. OpÂłacani sÂą poniÂżej Âśredniej krajowej, na poziomie nieco wyÂższym niÂż dwukrotna wysokoÂśĂŚ ustawowej pÂłacy minimum.

PrzychĂłd z pogrzebĂłw, ÂślubĂłw, zbiĂłrek itd. z poszczegĂłlnych parafii trafia do diecezji i przeznaczany jest gÂłĂłwnie na fundusz pÂłac. JeÂśli duchowny osiÂąga dodatkowe dochody np. z nauczania czy publicystki, to musi to wykazaĂŚ w swym corocznym zeznaniu podatkowym.
Stany Zjednoczone
W USA duchowni rĂłÂżnych wyznaĂą otrzymujÂą emerytury paĂąstwowe oraz koÂścielne, korzystajÂą takÂże z rozmaitych indywidualnych planĂłw emerytalnych.

KsiĂŞÂża katoliccy w USA, jak wszyscy obywatele, pÂłacÂą podatki na federalny fundusz ubezpieczenia spoÂłecznego (Social Security) i z tego tytuÂłu majÂą prawo do paĂąstwowej emerytury.

PoniewaÂż jak na warunki amerykaĂąskie jest ona niewielka - wynosi niecaÂłe 1000 dolarĂłw miesiĂŞcznie - ksiĂŞÂża otrzymujÂą teÂż emeryturĂŞ z koÂścielnego funduszu emerytalnego. Jej wysokoÂśĂŚ zaleÂży od diecezji, ale Âśrednio wynosi 2000 dolarĂłw miesiĂŞcznie. Na fundusz skÂładajÂą siĂŞ sami ksiĂŞÂża w toku swej pracy duszpasterskiej oraz KoÂściĂłÂł.

Poza emeryturÂą z Social Security zdecydowana wiĂŞkszoÂśĂŚ pastorĂłw otrzymuje emerytury z planĂłw emerytalnych swoich KoÂścioÂłĂłw.

WÂłochy
Konferencja Episkopatu WÂłoch pÂłaci duchownym od 883 do 1376 euro.

Pensje ksiĂŞÂżom sÂą wypÂłacane z funduszu, zgromadzonego dziĂŞki zasadzie "8 promili". SÂą to odpisy od podatku w tej wysokoÂści, deklarowane przez obywateli na utrzymanie KoÂścioÂła katolickiego. Co roku wÂłoski KoÂściĂłÂł otrzymuje blisko miliard euro.

Dodatkowo budÂżety ksiĂŞÂży sÂą zasilane dobrowolnymi skÂładkami wiernych zbieranymi w oddzielnym funduszu. Z niego jednak finansuje siĂŞ jedynie 5 proc. wynagrodzeĂą duchownych.

Poza tym ksiĂŞÂża pÂłacÂą skÂładki na przyszÂłÂą emeryturĂŞ, ktĂłre gromadzi specjalny fundusz. Prawo do Âświadczenia nabywa siĂŞ po ukoĂączeniu 68. roku Âżycia.
http://finanse.wp.pl/gid,14008524,galeria.html

Czy chrzest moÂże byĂŚ szkodliwy?

Robert Prochowicz | Racjonalista | 9 GrudzieĂą 2011 | Komentarze (40)

Chrzest jest w Polsce wielowiekowÂą tradycjÂą. JednakÂże Âświat siĂŞ zmienia, spoÂłeczeĂąstwo siĂŞ laicyzuje i wielu obojĂŞtnych religijnie rodzicĂłw w Polsce zaczynajÂą nachodziĂŚ wÂątpliwoÂści, co do celowoÂści przestrzegania tej tradycji.
Targani wÂątpliwoÂściami rodzice zadajÂą sobie czĂŞsto takie oto pytanie "Dlaczego wÂłaÂściwie mamy tego nie zrobiĂŚ? PrzecieÂż polanie wodÂą gÂłĂłwki dziecka nie zaszkodzi mu!". PomijajÂąc juÂż aspekt higieniczno-biologiczny (czy ktoÂś bada wodĂŞ w chrzcielnicach?) moÂżna wymieniĂŚ kilka argumentĂłw dowodzÂących, Âże chrzest nie jest wcale taki nieszkodliwy.

Statystyki i wpÂływ KoÂścioÂła na politykĂŞ

Odsetek 95% katolikĂłw w Polsce podawany swego czasu przez GUS jest oficjalnÂą wykÂładniÂą. Na jej podstawie mogÂą byĂŚ podejmowane istotne decyzje.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

GÂłĂłwny UrzÂąd Statystyczny nie zbiera samodzielnie danych statystycznych na temat liczby czÂłonkĂłw wyznaĂą religijnych w Polsce — dane te sÂą co roku dostarczane przez zwiÂązki wyznaniowe w postaci dobrowolnej ankiety wyznaniowej. JeÂśli chodzi o KoÂściĂłÂł katolicki to tego typu dane statystyczne sÂą zbierane, analizowane i przesyÂłane do GUS przez Instytut Statystyczny KoÂścioÂła Katolickiego. ISKK jednakÂże nie dostarcza GUS-owi danych o liczbie aktualnych czÂłonkĂłw KoÂścioÂła, a o liczbie osĂłb ochrzczonych. Taka informacja jest zresztÂą zawsze podana maÂłym drukiem pod tabelÂą w roczniku statystycznym. Nie jest wiĂŞc waÂżne, czy dana osoba rzeczywiÂście jest osobÂą wierzÂącÂą i czy przestrzega w swym Âżyciu zaleceĂą KoÂścioÂła. WaÂżne jest tylko to, czy byÂła w dzieciĂąstwie ochrzczona przez swych rodzicĂłw. Co istotne, nawet formalne wystÂąpienie z KoÂścioÂła nie gwarantuje, Âże nie bĂŞdzie siĂŞ policzonym w tych statystykach — nie wiemy czy ISKK uwzglĂŞdnia apostatĂłw (osoby wystĂŞpujÂące z KoÂścioÂła) w swych kalkulacjach.

Wszelkie badania, zarĂłwno koÂścielne jak i Âświeckie, wskazujÂą na powolny lecz postĂŞpujÂący proces laicyzacji spoÂłeczeĂąstwa polskiego. W ciÂągu ostatnich 20 lat dwukrotnie (z 20 do 40%) wzrĂłsÂł odsetek osĂłb w wieku 18-24 lat, ktĂłre w koÂściele bywajÂą tylko kilka razy w roku. Mimo wszystko podawany co roku przez GUS odsetek katolikĂłw w Polsce pozostaje na staÂłym poziomie 90-95%. A wszystko dlatego, Âże liczba ta jest oparta na liczbie ochrzczonych, a nie wierzÂących.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

MoÂże nadszedÂł juÂż czas, aby osoby nie czujÂące zwiÂązku z religiÂą katolickÂą przestaÂły podtrzymywaĂŚ katolickÂą tradycjĂŞ chrztu? WspierajÂąc jÂą osoby te zasilajÂą fikcyjny odsetek 95% katolikĂłw w Polsce — ta liczba odbija siĂŞ nam potem czkawkÂą, gdy zÂżymamy siĂŞ na politykĂłw, ktĂłrzy podejmujÂą decyzje pod dyktando hierarchĂłw koÂścielnych.

Problematyczne wystÂąpienie z KoÂścioÂła (apostazja)

Rodzice chrzczÂący dzieci czasem wychodzÂą z zaÂłoÂżenia, Âże dziecko kiedyÂś samo dokona wyboru. MĂłwiÂą: "My je tylko ochrzcimy, ale nie bĂŞdziemy zbytnio narzucaĂŚ siĂŞ z wiarÂą. JeÂśli bĂŞdzie chciaÂło, to w przyszÂłoÂści samo zdecyduje: zostaĂŚ czy wystÂąpiĂŚ z KoÂścioÂła". Niestety, kwestia wyjÂścia z KoÂścioÂła nie jest w naszym kraju uregulowana w sposĂłb bezsporny. Nie jest ona uregulowana przez prawo Âświeckie, a sam KoÂściĂłÂł w sposĂłb jednoznaczny nie stwierdza czy jest to moÂżliwe. Teoretycznie dokument Konferencji Episkopatu Polski z dnia 27-09-2008 pt. "Zasady postĂŞpowania w sprawie formalnego aktu wystÂąpienia z KoÂścioÂła" odnosi siĂŞ do tej kwestii. Jest jednak pewne ale...
Kanonista P. Steczkowski z Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie opublikowaÂł w wydawnictwie Annales Canonici (2/2006) artykuÂł o wystÂąpieniu z KoÂścioÂła aktem formalnym. Stwierdza on, iÂż sformuÂłowanie „wystÂąpienie z KoÂścioÂła katolickiego aktem formalnym" nie moÂże oznaczaĂŚ nic innego jak tylko specyficznÂą formĂŞ zerwania przez wiernego peÂłnej wspĂłlnoty z KoÂścioÂłem katolickim. Nie jest bowiem moÂżliwe wyÂłÂączenie z KoÂścioÂła w sensie obiektywnym, ze wzglĂŞdu na nieodwracalne ontologiczne skutki sakramentu chrztu. KsiÂądz Steczkowski pisze teÂż, Âże nawet po wystÂąpieniu z KoÂścioÂła aktem formalnym osoba taka nadal podlega prawu kanonicznemu, gdyÂż jest zwiÂązana z KoÂścioÂłem w sposĂłb niepeÂłny. Stanowisko to zostaÂło potwierdzone wielokrotnie przez innych oficjeli KoÂścioÂła.

Mamy wiĂŞc sytuacjĂŞ, gdzie prawo Âświeckie nie reguluje kwestii wystĂŞpowania z KoÂścioÂła, a sam KoÂściĂłÂł nie pozwala caÂłkowicie odciÂąĂŚ siĂŞ od swej „pĂŞpowiny". CzyÂż w tej sytuacji nie byÂłoby najrozsÂądniej pozostawiĂŚ decyzjĂŞ o chrzcie samemu dziecku, gdy doroÂśnie? Po co ryzykowaĂŚ, Âże kiedyÂś to dziecko bĂŞdzie miaÂło do nas pretensje, Âże zapisaliÂśmy je do organizacji, z ktĂłrej nie ma wyjÂścia?

Wychowanie, ktĂłre nastĂŞpuje po chrzcie

Rodzice czasem chrzczÂą dziecko pod ogromnym naciskiem rodziny. MĂłwiÂą sobie: "ochrzczĂŞ je, Âżeby siĂŞ odczepili, a pĂłÂźniej bĂŞdĂŞ juÂż wychowywaÂł/a je zgodnie z wÂłasnymi przekonaniami. A nastĂŞpnego dziecka nie ochrzczĂŞ juÂż na 100%". Takie podejÂście jest bÂłĂŞdne. SiÂła i skutecznoÂśĂŚ naciskĂłw rodziny po pierwszym „sukcesie" nie sÂłabnie, a wrĂŞcz roÂśnie. JeÂśli rodzice raz siĂŞ ugnÂą, to stworzÂą precedens i przy nastĂŞpnej okazji bĂŞdzie jeszcze trudniej oprzeĂŚ siĂŞ kolejnym, analogicznym naciskom. WysÂłanie dziecka na religiĂŞ, I Komunia, bierzmowanie, chrzest kolejnego dziecka — rodzina bĂŞdzie juÂż wiedziaÂła, Âże takÂą osobĂŞ moÂżna przekonaĂŚ, „przetÂłumaczyĂŚ", wymusiĂŚ na niej decyzjĂŞ. Rodzicom bĂŞdzie siĂŞ bardzo trudno racjonalnie wybroniĂŚ, dlaczego wtedy siĂŞ zgodzili, a teraz mĂłwiÂą „nie".

A co to oznacza dla dziecka? Ano oznacza to, Âże czĂŞsto obojĂŞtni religijnie rodzice wtÂłaczajÂą swe dziecko w krÂąg 95% polskich katolikĂłw. PowielajÂą schemat, ktĂłremu sami ulegli. Dziecko takie juÂż od maÂłego bĂŞdzie straszone wizjami piekÂła i nieba, bĂŞdzie uczone, Âże urodziÂło siĂŞ z piĂŞtnem grzechu, bĂŞdzie trawione nieracjonalnymi wyrzutami sumienia. Pierwsza spowiedÂź to czasem jedno z najbardziej traumatycznych wspomnieĂą z dzieciĂąstwa. Takie wychowanie i takie idee pozostawiajÂą nieusuwalne Âślady w psychice czÂłowieka. JakÂże trudno, nawet zatwardziaÂłym ateistom, oduczyĂŚ siĂŞ okrzyku „o Jezu!" w krytycznych sytuacjach. A wszystko to przez nieopatrznie wypowiedziane „no dobrze, ochrzcijmy je".

WiernoÂśĂŚ swoim przekonaniom

Chrzest moÂże byĂŚ szkodliwy nie tylko dla dziecka, ale i dla rodzicĂłw. Przyjrzyjmy siĂŞ ceremonii w trakcie ktĂłrej kapÂłan pyta rodzicĂłw:

- ProszÂąc o Chrzest dla Waszego dziecka przyjmujecie na siebie obowiÂązek wychowania go w wierze, aby zachowujÂąc BoÂże przykazania, miÂłowaÂł Boga i bliÂźniego, jak nauczyÂł nas Jezus Chrystus. Czy jesteÂście Âświadomi tego obowiÂązku?

Rodzice powinni razem odpowiedzieĂŚ:

— Tak, jesteÂśmy tego Âświadomi. Lub: — JesteÂśmy Âświadomi.

Kolejne pytanie kapÂłana jest skierowane do rodzicĂłw chrzestnych:

— A wy, Rodzice chrzestni, czy jesteÂście gotowi pomagaĂŚ rodzicom tego dziecka w wypeÂłnianiu obowiÂązku?

Rodzice chrzestni (lub chrzestny) odpowiadajÂą:

— JesteÂśmy gotowi.

JeÂśli osoba obojĂŞtna religijnie bierze udziaÂł w takiej ceremonii to powinna uÂświadomiĂŚ sobie, co w jej trakcie mĂłwi i obiecuje. A jeÂśli juÂż w tym momencie wie, Âże tych obietnic nie ma zamiaru dotrzymaĂŚ to tego typu deklaracje wygÂłaszane pod chrzcielnicÂą moÂżna nazwaĂŚ krzywoprzysiĂŞstwem. ÂŚwiadome i publiczne krzywoprzysiĂŞstwo z jakim mamy tu do czynienia moÂże podkopywaĂŚ samoocenĂŞ takiej osoby. Snu z powiek to zapewne nikomu nie spĂŞdzi, ale niesmak pozostanie. WiernoÂśĂŚ swoim przekonaniom i umiejĂŞtnoÂśĂŚ omijania kompromisĂłw byÂły zawsze cenionymi cechami. Giordano Bruno spÂłonÂąÂł za to na stosie, ale w dzisiejszych czasach aÂż takie poÂświĂŞcenia nie sÂą konieczne. CzyÂż nie jest warto zachowaĂŚ czyste sumienie i z podniesionym czoÂłem zapÂłaciĂŚ za nie drobnÂą cenĂŞ w postaci ewentualnego spiĂŞcia z rodzinÂą i otoczeniem? Jakie cechy i wzorce chcemy przekazywaĂŚ swoim dzieciom?

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/czy-chrzest-moze-byc-szkodliwy,23714,page1.html

Episkopat pomoÂże o. Rydzykowi

Sobota, 7 StyczeĂą 2012 375 Komentarze

O. Tadeusz Rydzyk nie bĂŞdzie musiaÂł samotnie zmagaĂŚ siĂŞ z KRRiT, ktĂłra niedawno uznaÂła, Âże w multipleksach cyfrowej telewizji naziemnej nie ma miejsca dla Telewizji Trwam. Sprawa zaniepokoiÂła bowiem KonferencjĂŞ Episkopatu Polski, ktĂłra domaga siĂŞ, by media katolickie byÂły traktowane na rĂłwni z innymi.
Niedawno KRRiT odmĂłwiÂła przyznania Fundacji Lux Veritatis koncesji na nadawanie programĂłw Telewizji Trwam poprzez multipleksy cyfrowej telewizji naziemnej. Decyzja ta wzbudziÂła wiele kontrowersji, a niektĂłrzy biskupi juÂż ogÂłosili, Âże katolicka telewizja o. Rydzyka padÂła ofiarÂą nieuczciwego traktowania.

„DecyzjĂŞ KRRiT przyjmujemy z wielkim bĂłlem i wstydem, gdyÂż dyskryminuje ona katolickie media. JednoczeÂśnie apelujemy do Krajowej Rady (ktĂłrej siedziba znajduje siĂŞ w budynkach naleÂżÂących do Episkopatu Polski), aby pozytywnie ustosunkowaÂła siĂŞ do prĂłÂśb tysiĂŞcy PolakĂłw i przyznaÂła Telewizji Trwam miejsce na multipleksie” - powiedziaÂł „Naszemu Dziennikowi” bp Edward Frankowski.
Bp Frankowski dodaÂł, Âże Radio Maryja i Telewizja Trwam, gÂłoszÂąc Objawienie BoÂże, pomagajÂą wielu Polakom. UsuniĂŞcie tych mediĂłw z przestrzeni publicznej byÂłoby wiĂŞc „katastrofÂą, niesprawiedliwoÂściÂą i klĂŞskÂą dla katolikĂłw w Polsce”.
Postanowienie KRRiT zaniepokoiÂło rĂłwnieÂż wielu innych kapÂłanĂłw katolickich, o czym Âświadczy reakcja Konferencji Episkopatu Polski, ktĂłra ogÂłosiÂła, iÂż zbada sprawĂŞ Telewizji Trwam. Sekretarz generalny KEP ks. bp Grzegorz Polak zaznaczyÂł, iÂż KoÂściĂłÂł katolicki nie domaga siĂŞ Âżadnych przywilejĂłw dla mediĂłw katolickich. Chce jedynie, by byÂły one traktowane na rĂłwni z innymi stacjami.

ÂŹrĂłdÂło: „Nasz Dziennik”
http://www.gadu-gadu.pl/episkopat-pomoze-o-rydzykowi

...................................................................................

Telewizja Rydzyka nie dostaÂła koncesji

Czwartek, 5 StyczeĂą 2012 261 Komentarze

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji odrzuciÂła wniosek TV Trwam o koncesjĂŞ naziemnej telewizji cyfrowej. Oznacza to, Âże stacja ojca Rydzyka moÂże zniknÂąĂŚ z kablĂłwek - poinformowaÂła "Rzeczpospolita".

Fundacja Lux Veritatis staraÂła siĂŞ o koncesjĂŞ na multipleksach cyfrowej telewizji naziemnej dla telewizji Trwam. Koncesja daje prawo do nadawania programu w technologii cyfrowej, ktĂłra w od sierpnia 2013 roku zastÂąpi tradycyjnÂą telewizjĂŞ analogowÂą. Brak koncesji dla stacji ojca Rydzyka oznacza, Âże widzowie telewizji Trwam nie obejrzÂą jej w kablĂłwkach.

KRRiT odrzuciÂła wniosek toruĂąskiej fundacji. Rzeczniczka Rady Katarzyna Twardowska wyjaÂśniÂła:

Przy podejmowaniu decyzji dotyczÂącej przyznania koncesji brane pod uwagĂŞ byÂło kryterium zapewnienia widzom rĂłÂżnorodnej oferty programowej. WaÂżnym kryterium byÂło rĂłwnieÂż zapewnienie powodzenia finansowego przedsiĂŞwziĂŞcia, jakim jest uruchomienie nadawania przez wszystkie podmioty, ktĂłre otrzymaÂły koncesjĂŞ.

Jednak Krajowa Rada nie chce zdradziĂŚ szczegĂłÂłĂłw odmowy wydania koncesji TV Trwam. Fundacja Lux Veritatis takÂże odmĂłwiÂła komentarza w tej sprawie. Wicedyrektor stacji ojciec Jan KrĂłl zapadÂł siĂŞ pod ziemiĂŞ - dowiedzieli siĂŞ dziennikarze "Rzeczpospolitej", ktĂłrzy poprosili o odniesienie siĂŞ do decyzji KRRiT.

Jest niedostĂŞpny i bĂŞdzie niedostĂŞpny prawdopodobnie przez miesiÂąc - poinformowano gazetĂŞ w fundacji.

ÂŹrĂłdÂła: rp.pl, tvn24.pl
http://www.gadu-gadu.pl/telewizja-rydzyka-nie-dostala-koncesji

...........................................................................

Przebadano sÂłuchaczy Radia Maryja

PiÂątek, 30 GrudzieĂą 2011 159 Komentarze

Kim sÂą osoby sÂłuchajÂące Radia Maryja? "Gazeta Wyborcza" podaje, Âże wiele z nich to mieszkajÂące na wsi emerytki i rencistki z wyksztaÂłceniem podstawowym. Jednak aÂż jedna trzecia odbiorcĂłw toruĂąskiej rozgÂłoÂśni posiada wyksztaÂłcenie Âśrednie lub wyÂższe. Co ciekawe, wÂśrĂłd sÂłuchaczy Radia Maryja nie brakuje PolakĂłw, ktĂłrzy podczas ostatnich wyborĂłw parlamentarnych i prezydenckich opowiedzieli siĂŞ za PO.

Z przeprowadzonego przez CBOS badania wynika takÂże, iÂż 25 proc. odbiorcĂłw toruĂąskiej rozgÂłoÂśni uwaÂża, Âże im i ich rodzinom „Âżyje siĂŞ co najmniej dobrze”. NiespodziankÂą moÂże byĂŚ fakt, iÂż w drugiej turze ostatnich wyborĂłw prezydenckich ponad jedna trzecia sÂłuchaczy Radia Maryja poparÂła BronisÂława Komorowskiego.

Pracownicy CBOS stwierdzili jednak, Âże odbiorcy radia o. Tadeusza Rydzyka majÂą w sobie Âśrednio znacznie wiĂŞcej zaufania do JarosÂława KaczyĂąskiego niÂż czÂłonkowie tzw. „zwykÂłej populacji”. Poziom ufnoÂści tej ostatniej w sÂłowa prezesa PiS okreÂślaĂŚ ma wskaÂźnik „-1,47”, podczas gdy ÂśredniÂą intensywnoÂśĂŚ przekonania sÂłuchaczy Radia Maryja o wiarygodnoÂści KaczyĂąskiego oddawaĂŚ ma wskaÂźnik „+1,99”.

Podczas ostatnich wyborĂłw parlamentarnych aÂż 70 proc. odbiorcĂłw toruĂąskiej rozgÂłoÂśni poparÂło kandydata PiS, jednak 14 proc. oddaÂło swĂłj gÂłos na osobĂŞ wystawionÂą przez PO.

Badanie przeprowadzono na grupie, skÂładajÂącej siĂŞ z 3145 dorosÂłych PolakĂłw.

Czytaj wiĂŞcej na stronach „Gazety Wyborczej”
http://www.gadu-gadu.pl/przebadano-sluchaczy-radia-maryja

„Wyciszeni”. Skandale w cieniu polskiego KoÂścioÂła

Maria RÂąbek | Onet Religia | 13 StyczeĂą 2012 | Komentarze (1)

Sprzeniewierzyli siĂŞ Bogu, skusiÂło ich bogactwo i sÂława. Ich spektakularne odejÂścia odbyÂły siĂŞ w atmosferze skandalu. Oto najbardziej kontrowersyjni koÂścielni hierarchowie, ktĂłrzy odeszli w niesÂławie.

„Wyolbrzymiana jest moja rola i rola agentĂłw”

Sprawa zwiÂązana z oskarÂżeniami o. Konrada Hejmy poruszyÂła caÂłÂą PolskĂŞ. W kwietniu 2005 roku Leon Kieres, prezes Instytutu PamiĂŞci Narodowej, ogÂłosiÂł, Âże w latach 70. i 80. ksiÂądz Hejmo, funkcjonujÂący w aktach pod pseudonimami "HejnaÂł" i "Dominik", byÂł tajnym informatorem SÂłuÂżb BezpieczeĂąstwa. Nikt nie spodziewaÂł siĂŞ, Âże bliski wspĂłÂłpracownik Jana PawÂła II, ktĂłry w najbardziej krytycznych momentach informowaÂł o stanie jego zdrowia, mĂłgÂł dopuÂściĂŚ siĂŞ tak haniebnego czynu. Kiedy spoglÂąda siĂŞ na zapis dokonaĂą ksiĂŞdza sprzed feralnego wiosennego dnia, trudno uwierzyĂŚ, Âże mĂłgÂł dziaÂłaĂŚ na szkodĂŞ KoÂścioÂła.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Dominikanin ksztaÂłciÂł siĂŞ w Krakowie – w Studium Generalnym OjcĂłw DominikanĂłw. „PosÂłaÂł mnie, abym ubogim niĂłsÂł dobrÂą nowinĂŞ, wiĂŞÂźniom gÂłosiÂł wolnoÂśĂŚ, a niewidomym przejrzenie, abym uciÂśnionych odzyskaÂł wolnymi”, czytamy na jego obrazku prymicyjnym. Z Krakowa przeniĂłsÂł siĂŞ do Warszawy, gdzie studiowaÂł w Prymasowskim Studium ÂŻycia WewnĂŞtrznego. Jako duszpasterz pracowaÂł w Poznaniu, szefowaÂł miesiĂŞcznikowi „W drodze”, a takÂże peÂłniÂł funkcjĂŞ gÂłĂłwnego duszpasterza akademickiego. Uwielbiany przez mÂłodych ludzi, szanowany przez swoich wspĂłÂłpracownikĂłw wspinaÂł siĂŞ po szczeblach koÂścielnej hierarchii. Z polecenia samego kardynaÂła Stefana WyszyĂąskiego pracowaÂł w Rzymie w Radiu WatykaĂąskim, a nastĂŞpnie zostaÂł szefem OÂśrodka dla PielgrzymĂłw Polskich w Corda Cordi. NobilitacjÂą byÂła dla niego nominacja na asystenta audiencji generalnych Jana PawÂła II. PĂłÂźniej angaÂżowaÂł siĂŞ w Âżycie polskich emigrantĂłw we WÂłoszech, a takÂże regularnie wspĂłÂłpracowaÂł z Radiem Maryja.
Kiedy usÂłyszaÂł, Âże podejrzewa siĂŞ go o wspĂłÂłpracĂŞ z SB, tÂłumaczyÂł, Âże to dziaÂłanie bĂŞdÂące czĂŞÂściÂą wiĂŞkszej operacji majÂącej na celu zszarganie pamiĂŞci Jana PawÂła II i jego otoczenia. – To jest wiĂŞksza robota, ja jestem dopiero jej poczÂątkiem. Teraz donoszÂą mi dobrze poinformowani ksiĂŞÂża z Warszawy, Âże szykuje siĂŞ jeszcze jedna wielka afera, ktĂłrej celem ma byĂŚ zburzenie wielkiego mitu Jana PawÂła II. Trudno mi powiedzieĂŚ, kto za tym stoi, ale to ma zdaje siĂŞ zwiÂązek ze wszystkimi wyborami, ktĂłre siĂŞ zbliÂżajÂą. Chodzi nie tylko o wybory parlamentarne i prezydenckie, ale takÂże wybory nowego szefa IPN – oÂświadczyÂł o. Hejmo.

Jednak zdaniem przedstawicieli IPN-u dominikanin wspĂłÂłpracowaÂł z funkcjonariuszem wydziaÂłu XIV Departamentu I MSW, Andrzejem Madejczykiem, o pseudonimie „Lakar” przez co najmniej 13 lat (1975 – 1988). Przedstawiciele IPN-u twierdzili rĂłwnieÂż, Âże posiadajÂą materiaÂły poÂświadczajÂące wspĂłÂłdziaÂłanie o. Hejmo z IV Departamentem MSW, a po wyjeÂździe do Watykanu z I Departamentem.

O. Hejmo od poczÂątku temu zaprzeczaÂł, twierdzÂąc, Âże Andrzej Madejczyk rzeczywiÂście go odwiedzaÂł, udawaÂł polskiego uchodÂźca z Kolonii i za kaÂżdym razem nagrywaÂł ich rozmowy na taÂśmy, ale dominikanin nie wiedziaÂł, Âże wykorzystuje je w niepoÂżÂądany sposĂłb. PrzyznaÂł, Âże nigdy nie miaÂł dostĂŞpu do waÂżnych dokumentĂłw koÂścielnych, ktĂłre mogÂłyby siĂŞ przydaĂŚ SB, a takÂże, Âże do momentu oskarÂżeĂą o pracĂŞ w SB, nie miaÂł pojĂŞcia, kim jest Madejczyk. – OdwiedzaÂł mnie czĂŞsto z rodzinÂą, wypytywaÂł o rĂłÂżne rzeczy, a nawet kÂładÂł na stole magnetofon i zmuszaÂł mnie do zwierzeĂą przy posiÂłkach. Kiedy mĂłwiÂłem mu, Âżeby wyÂłÂączyÂł magnetofon, on tÂłumaczyÂł, Âże ma sÂłabÂą pamiĂŞĂŚ i dlatego nagrywa moje wypowiedzi. KiedyÂś zajrzaÂłem na jego kartkĂŞ i tam byÂły pytania, ktĂłre mi zadawaÂł, i jego notatki, to wyglÂądaÂło jak ordynarny donos, teraz dopiero to sobie uÂświadamiam - mĂłwiÂł w wywiadzie dla PAP.

Sprawa ta powrĂłciÂła w 2008 roku za sprawÂą publikacji „Moje Âżycie i mĂłj krzyÂż. Nie lĂŞkam siĂŞ prawdy”, wywiadu-rzeki z duchownym, ktĂłry przeprowadzili Andrzej Gass i Stefan BudzyĂąski. Znowu rozpĂŞtaÂła siĂŞ burzĂŞ, ale na krĂłtko. OkazaÂło siĂŞ bowiem, Âże opinia publiczna nie bardzo interesuje siĂŞ juÂż tym tematem.

O. Hejmo w wyjaÂśnieniu pisaÂł: „Wyolbrzymiana jest moja rola i rola agentĂłw, jakbyÂśmy mieli naszym dziaÂłaniem przyczyniĂŚ siĂŞ do zagÂłady czĂŞÂści ludzkoÂści, a moje nagromadzone przez 27 lat luÂźne rozmowy, listy, spotkania przy kawie, nagrania przemĂłwieĂą, opracowania biurowe, miaÂły zaszkodziĂŚ komukolwiek, a zwÂłaszcza KoÂścioÂłowi, ktĂłrego bramy piekielne i tak nie przemogÂą, choĂŚby istniaÂły kilometry takich "Teczek". Kto nigdy nie zaÂłatwiaÂł spraw koÂścielnych w czasie panowania reÂżimu komunistycznego, ten nie zrozumie po ludzku takich raportĂłw. Rzecz zadziwiajÂąca, Âże najpierw dokonano bezprawnego zgilotynowania mnie, bez procesu, bez uwzglĂŞdnienia moich praw ludzkich, bez wysÂłuchania drugiej strony, bez postawienia mi konkretnych zarzutĂłw, niby za „donoszenie na Ojca ÂŚwiĂŞtego”, Âżeby siĂŞ lepiej nagÂłoÂśniÂło, a potem zrobiono sÂąd ostateczny, za drobne informacje obiegowe, za plotki, nikomu nie przynoszÂące szkody, za rozmowy z urzĂŞdnikami PRL-u, ktĂłrzy byli czĂŞsto rĂłwnieÂż pracownikami SB, za rachunki niewiadomego pochodzenia”.
JednoczeÂśnie prosiÂł Boga, Âżeby – jeÂśli jego dziaÂłanie nawet nieÂświadomie mogÂło zaszkodziĂŚ wizerunkowi KoÂścioÂła – przebaczyÂł mu grzechy: „Nie byÂłem nigdy Âświadomym donosicielem, z zamiarem szkodzenia, tak osobom prywatnym, moim WspĂłÂłbraciom zakonnym, Hierarchii koÂścielnej, czy tym bardziej KoÂścioÂłowi ÂŚwiĂŞtemu. Wszelkie wypowiedzi, skrzĂŞtnie zarejestrowane przez agentĂłw PRL-u, dotyczÂące osĂłb z imienia, z okresu kilkunastu lat mojej pracy, sÂą zwyczajnym, normalnym, dzieleniem siĂŞ na temat spraw bieÂżÂących, znanych obiegowo, prawie wszystkim. Dlatego nie majÂą znamienia zdrady tajemnicy, co najwyÂżej sÂą dowodem na, nie zawsze opanowane, gadulstwo i naiwnÂą otwartoÂśĂŚ wobec ludzi. Gdyby jednak ktoÂś czuÂł siĂŞ pokrzywdzony lub obraÂżony moimi wypowiedziami, najpierw bÂłagam Pana Jezusa MiÂłosiernego o miÂłosierne przebaczenie, a nastĂŞpnie, z gÂłĂŞbokim Âżalem, przepraszam wszystkich WspĂłÂłbraci w wierze i tych, ktĂłrym moje sÂłowa lub postawa utrudniÂły wejÂście do WspĂłlnoty Dzieci BoÂżych”.
DziÂś media ÂżyjÂące kilkudniowymi aferami, zapomniaÂły o. Hejmo. Nie pojawia siĂŞ w mediach, stroni od kontaktu z dziennikarzami, bo jak sam mĂłwi, ma doÂśĂŚ zgieÂłku. Winny czy niewinny? Na to pytanie bĂŞdzie musiaÂł odpowiedzieĂŚ sobie sam. Ale nie tylko on, bo w zÂłym Âświetle postawieni zostali takÂże inni hierarchowie.
Grzech w PaÂłacu Biskupim

To wÂłaÂśnie za sprawÂą tak zatytuÂłowanego artykuÂłu, ktĂłry opublikowaÂł 22 lutego 2002 roku dziennik „Rzeczpospolita” caÂła Polska dowiedziaÂła siĂŞ o tym, Âże zwierzchnik poznaĂąskiego koÂścioÂła, abp Juliusz Paetz molestowaÂł klerykĂłw i mÂłodych ksiĂŞÂży. Sprawa byÂła tym bardziej szokujÂąca, Âże wedÂług ustaleĂą dziennikarzy hierarchowie koÂścielni o caÂłej sprawie mieli wiedzieĂŚ juÂż od koĂąca 1999 roku, kiedy to grupa klerykĂłw z poznaĂąskiego Seminarium Duchownego poinformowaÂła "gĂłrĂŞ"o przypadkach molestowania seksualnego, ktĂłrego miaÂł siĂŞ dopuszczaĂŚ.

Na oficjalnÂą reakcjĂŞ czekaĂŚ trzeba byÂło kolejne dwa lata. Dopiero wtedy grupa duchownych i Âświeckich zwiÂązanych ze Âśrodowiskiem poznaĂąskiego KoÂścioÂła wysÂłaÂła do obradujÂących w Rzymie delegatĂłw KEP list opisujÂący niepokojÂące praktyki purpurata, ktĂłre, w ich mniemaniu, szkodziĂŚ miaÂły caÂłej diecezji poznaĂąskiej.

Na reakcjĂŞ oskarÂżonego nie trzeba byÂło czekaĂŚ. Po zwoÂłanym przez niego nadzwyczajnym zgromadzeniu dziekanĂłw archidiecezji poznaĂąskiej powstaÂło oÂświadczenie biorÂące w obronĂŞ arcybiskupa „szkalowanego przez pewne osoby”. ByÂła to kropla, ktĂłra przelaÂła czarĂŞ goryczy. Przez kilka lat KoÂściĂłÂł w Poznaniu podzielony byÂł na dwa obozy – obroĂącĂłw godnoÂści i czci klerykĂłw, ktĂłrzy byli ofiarami molestowania i tych, ktĂłrzy za wszelkÂą cenĂŞ chcieli caÂłÂą sprawĂŞ wyciszyĂŚ i przywrĂłciĂŚ Paetzowi dobre imiĂŞ.

Pierwszym pokrzywdzonym z powodu afery, oprĂłcz upokorzonych mÂłodych kapÂłanĂłw, staÂł siĂŞ redaktor „Przewodnika Katolickiego”, jednego z najbardziej poczytnych magazynĂłw katolickich. Ks. Jacek StĂŞpczak podpadÂł sympatyzujÂącym z abp. duchownym odmowÂą publikacji na Âłamach „Przewodnika” oÂświadczenia broniÂącego arcybiskupa. Za swÂą niesubordynacjĂŞ miaÂł nie tylko straciĂŚ pracĂŞ. Ta odwaÂżna decyzja diametralnie zmieniÂła jego Âżycie. Jego zwierzchnicy postanowili, Âże nieugiĂŞty duchowny swÂą decyzjĂŞ przemyÂśleĂŚ powinien podczas posÂługi duszpasterskiej w Diecezjalnym Seminarium Misyjnym "Redemptoris Mater" w Kitwe w Zambii. MiesiÂąc pĂłÂźniej skruszony StĂŞpczak wystosowaÂł oÂświadczenie, w ktĂłrym odcinaÂł siĂŞ od swojego poprzedniego zachowania. Zbyt pĂłÂźno – oÂświadczenie wysÂłane zostaÂło juÂż z Afryki.

Na poczÂątku 2002 r. powaÂżana i cieszÂąca siĂŞ nieposzlakowanÂą opiniÂą Wanda PĂłÂłtawska, wieloletnia przyjaciĂłÂłka zasiadajÂącego wtedy na Stolicy Piotrowej papieÂża Jana PawÂła II zawiadomiÂła go o problemach w Âłonie polskiego koÂścioÂła. PapieÂż daÂł najwyraÂźniej wiarĂŞ sÂłowom PĂłÂłtawskiej, bo w kilka miesiĂŞcy pĂłÂźniej do Poznania przybyÂła z Watykanu specjalna komisja, ktĂłra na miejscu miaÂła oceniĂŚ powagĂŞ sytuacji.

W tym czasie aferÂą na Ostrowie Tumskim ÂżyÂła juÂż caÂła Polska. Media przeÂścigaÂły siĂŞ w insynuacjach, publikowaniu opinii, stanowisk i petycji. Na Âłamach „Gazety Wyborczej” Paetza w obronĂŞ wziĂŞÂło poznaĂąskie Âśrodowisko artystĂłw, biznesmenĂłw i naukowcĂłw. WÂśrĂłd obroĂącĂłw byÂł m.in. najbogatszy Polak Jan Kulczyk, z ktĂłrym arcybiskup miaÂł liczne kontakty towarzyskie. Ăwczesny arcybiskup znany byÂł bowiem z tego, Âże lubiÂł brylowaĂŚ na salonach, pojawiaĂŚ siĂŞ na wernisaÂżach i premierach. Nawet po rezygnacji z funkcji nie umiaÂł cofnÂąĂŚ siĂŞ do drugiego szeregu. Wielu katolikĂłw oburzyÂła jego obecnoÂśĂŚ na obchodach 60. rocznicy PoznaĂąskiego Czerwca jako honorowego goÂścia koncelebrujÂącego jubileuszowÂą mszĂŞ. RĂłwnie Âźle przyjĂŞte byÂło przez opiniĂŞ publicznÂą jego wylewne poÂżegnanie z koĂączÂącym pielgrzymkĂŞ do Polski papieÂżem Benedyktem XVI.

Ostatecznie w marcu 2002 Paetz zÂłoÂżyÂł rezygnacjĂŞ z piastowanej funkcji. ZostaÂła ona przyjĂŞta przez Watykan. Wielu zarzucaÂło wĂłwczas papieÂżowi i polskiemu episkopatowi, Âże sprawa nigdy nie zostaÂła wyjaÂśniona i Âże nikt skutecznie nie umiaÂł pomĂłc poszkodowanym przez Paetza mÂłodym kapÂłanom. Arcybiskup senior nie pozwala jednak o sobie zapomnieĂŚ, a jego obecnoÂśĂŚ w mediach nie wrĂłÂży nigdy niczego dobrego dla KoÂścioÂła.

W 2007 r. wybuchÂła bowiem nastĂŞpna afera. Na kartach ksiÂąÂżki „KsiĂŞÂża wobec bezpieki” ksiÂądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski oskarÂżyÂł go o wspĂłÂłpracĂŞ ze SÂłuÂżbami BezpieczeĂąstwa PRL. W tym samym mniej wiĂŞcej czasie gazety doniosÂły o sprawie luksusowego apartamentu w najbardziej prestiÂżowej dzielnicy Wiecznego Miasta, ktĂłrego wÂłaÂścicielem jest Paetz. To wÂłaÂśnie w tym mieszkaniu udaÂło mu siĂŞ znaleÂźĂŚ schronienie przed wÂścibskimi dziennikarzami i oskarÂżeniami, ktĂłre bĂŞdÂą go przeÂśladowaĂŚ do koĂąca Âżycia.
Immunitet zamiast celibatu

O kontrowersyjnych hierarchach przypominamy nie bez powodu. Okazuje siĂŞ, Âże wciÂąÂż, mimo skandali, ktĂłre towarzyszÂą odejÂściom z KoÂścioÂła, wielu z nich decyduje siĂŞ wÂłaÂśnie na ten krok, budzÂąc ogromne zainteresowanie dziennikarzy. Sejm VII kadencji obfituje w niezwykÂłe osobistoÂści. Byli sportowcy, celebryci, biznesmani, transseksualista. Do tej egzotycznej grupy zaliczyĂŚ teÂż moÂżna bez wÂątpienia Romana KotliĂąskiego, milionera, byÂłego ksiĂŞdza, zaciekÂłego krytyka koÂścioÂła. KotliĂąski wszedÂł do parlamentu z list Ruchu Palikota. Od momentu ogÂłoszenia wynikĂłw wyborĂłw biografiÂą KotliĂąskiego zaczĂŞÂły interesowaĂŚ siĂŞ najpowaÂżniejsze tytuÂły w kraju. Co o nim wiadomo? NajwiĂŞcej o jego Âżyciu dowiedzieĂŚ siĂŞ moÂżna z autobiograficznej ksiÂąÂżki „ByÂłem ksiĂŞdzem. Prawdziwe oblicze KoÂścioÂła katolickiego w Polsce”. PoczÂątkowo wydana byÂła w nakÂładzie 10 tys. egzemplarzy. Do dziÂś sprzedano aÂż 600 tys. sztuk, a jej autor wydaÂł dwie kolejne czĂŞÂści pod wiele mĂłwiÂącymi tytuÂłami „ByÂłem ksiĂŞdzem. CzĂŞÂśĂŚ 2. Owce ofiarami pasterzy” i „ByÂłem ksiĂŞdzem. CzĂŞÂśĂŚ 3. Owoce zÂła”.
KotliĂąski opisuje nie tylko swojÂą mÂłodoÂśĂŚ, ale przede wszystkim lata spĂŞdzone w ÂŁĂłdzkim WyÂższym seminarium Duchownym oraz 3 lata posÂługi kapÂłaĂąskiej, ktĂłrÂą peÂłniÂł w parafiach w RuÂścu, Aleksandrowie ÂŁĂłdzkim i Ozorkowie. Czas ten wspomina jednoznacznie - Âźle. W ksiÂąÂżkach znaleÂźĂŚ moÂżna opisy naduÂżyĂŚ, patologii majÂących wedÂług niego drÂąÂżyĂŚ archidiecezjĂŞ wÂłocÂławskÂą. KotliĂąski ujawniÂł w nich rĂłwnieÂż wiele szczegĂłÂłĂłw z prywatnego Âżycia ksiĂŞÂży. Od kiedy w 1996 r., po zaledwie trzech latach bycia duchownym, KotliĂąski odszedÂł z KoÂścioÂła, staÂł siĂŞ jego nieprzejednanym wrogiem. OprĂłcz wspomnianych ksiÂąÂżek poseÂł KotliĂąski zaangaÂżowaÂł siĂŞ w wiele antyklerykalnych inicjatyw. ZaÂłoÂżone przez niego w koĂącu lat 90. Stowarzyszenie Odnowy KoÂścioÂła Rzymsko-Katolickiego na rzecz OsĂłb Poszkodowanych przez Duchownych, skoĂączyÂło swojÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ, zanim w ogĂłle jÂą zaczĂŞÂło. Z jego inicjatywy powstaÂła teÂż Antyklerykalna Partia PostĂŞpu RACJA, ktĂłrej przez moment przewodniczyÂł.
W 2011 roku wszedÂł na pierwszym miejscu na listy wyborcze Ruchu Palikota. W ÂŁodzi gÂłosowaÂło na niego ponad 17 000 osĂłb. WedÂług politologĂłw gros elektoratu KotliĂąskiego stanowiÂą ludzie przyciÂągniĂŞci przez jego jawnie antykoÂścielnÂą postawÂą. NajskuteczniejszÂą trybunÂą, na ktĂłrej (przed objĂŞciem mandatu poselskiego) wygÂłaszaÂł swoje poglÂądy, jest bez wÂątpienia gazeta „Fakty i Mity”, ktĂłrej od 2000 roku szefuje. Na Âłamach tego mocno lewicowego pisma publikujÂą m.in. Janusz Palikot, Wanda Nowicka czy Maria Szyszkowska. „FiT” jako pierwsze doniosÂły o aferze seksualnej z abp. Paetzem w roli gÂłĂłwnej. OpublikowaÂły teÂż wywiad z zabĂłjcÂą ksiĂŞdza Jerzego PopieÂłuszki, Grzegorzem Piotrowskim.

WedÂług materiaÂłĂłw ujawnionych przez IPN pod koniec lat 80. Roman KotliĂąski miaÂł byĂŚ tajnym i Âświadomym wspĂłÂłpracownikiem SÂłuÂżb BezpieczeĂąstwa. Zwerbowany podczas studiĂłw w Seminarium Duchownym mÂłody kleryk pod pseudonimem TW „Janusz” donosiĂŚ miaÂł na ÂłĂłdzki KoÂściĂłÂł. PoseÂł zdecydowanie zaprzecza tym pogÂłoskom, a dziaÂłalnoÂśĂŚ Instytut nazywa patologiÂą.
KoÂściĂłÂł w sprawie ksiĂŞdza-apostaty milczy lub wypowiada siĂŞ niepochlebnie. KsiÂądz Waldemar Kullbat porĂłwnaÂł „FiT’ do innych sÂłynnych pism antyklerykalnych, takich jak hitlerowski "Der StĂźrmer" czy bolszewicki "BezboÂżnik". Samego KotliĂąskiego, on i inni wypowiadajÂący siĂŞ na jego temat ksiĂŞÂża nazywajÂą frustratem i buntownikiem. Wydaje siĂŞ jednak, Âże zwaÂżywszy na peÂłnionÂą obecnie przez KotliĂąskiego funkcjĂŞ paĂąstwowÂą KoÂściĂłÂł coraz czĂŞÂściej zmuszany bĂŞdzie do zajĂŞcia stanowiska w sprawach poruszanych przez sÂłynnego apostatĂŞ z immunitetem.

OprĂłcz barwnej przeszÂłoÂści i radykalnych poglÂądĂłw poseÂł KotliĂąski znany jest jeszcze z jednej rzeczy. Jak siĂŞ okazaÂło, naleÂży on do grona najzamoÂżniejszych parlamentarzystĂłw. Z majÂątkiem szacowanym na 15 mln wyprzedza nawet swojego partyjnego szefa Janusza Palikota. KotliĂąski posiada miĂŞdzy innymi pokaÂźnych rozmiarĂłw dom oraz oÂśrodek wypoczynkowy wart 5 mln zÂłotych. ÂŹrĂłdÂłem dochodĂłw byÂłego ksiĂŞdza jest gÂłĂłwnie dziaÂłalnoÂśĂŚ wydawnicza.
Jezus i mateĂąka

HistoriĂŞ Betanek z Kazimierza Dolnego zna chyba kaÂżdy. Bunt, widzenia, ekskomunika, eksmisja – to wÂłaÂśnie te sÂłowa najczĂŞÂściej pojawiaÂły siĂŞ w kontekÂście tej sprawy. Jeden z najdotkliwszych konfliktĂłw w Âłonie polskiego KoÂścioÂła katolickiego miaÂł dwĂłch gÂłĂłwnych bohaterĂłw; przeÂłoÂżonÂą klasztoru siostrĂŞ JadwigĂŞ LigockÂą i byÂłego franciszkanina o. Romana Komaryczko. Ta dziwna para poznaÂła siĂŞ w latach 90., kiedy oboje studiowali na KUL. PoÂłÂączyÂła ich fascynacja mistycyzmem i charyzmatycznymi ruchami religijnymi. Zakonnik nad swoje codzienne obowiÂązki przedkÂładaÂł wizyty w kierowanym przez LigockÂą domu siĂłstr Betanek w Kazimierzu Dolnym. Podobno jeÂździÂł tam, by pomagaĂŚ przyjaciĂłÂłce w „weryfikacji duchowej” nowicjuszek. Owa weryfikacja polegaÂła, wedÂług sÂłĂłw dziewczÂąt, ktĂłre przez niÂą przeszÂły, na intensywnym dotykaniu ciaÂła kobiet. Praktyki te miaÂły w opinii ojca Romana wznieciĂŚ ÂżarliwÂą wiarĂŞ oraz przywiÂązanie do KoÂścioÂła i Boga. Mimo zakazu przebywania na terenie klasztoru wydanego przez ojcĂłw franciszkanĂłw, ten dalej jeÂździÂł do Kazimierza pod pretekstem przeprowadzania praktyk energoterapeutycznych.

Wykluczony w koĂącu ze zgromadzenia za niesubordynacjĂŞ zakonnik, na staÂłe osiadÂł w rzÂądzonym przez LigockÂą domu zakonnym, gdzie za jej aprobatÂą kontynuowaÂł swoje dziaÂłania. O tym okresie wiadomo bardzo niewiele. Jedynych Âświadectw dostarczyÂły Betanki, ktĂłre zdecydowaÂły siĂŞ uciec z opanowanego przez duet przyjaciĂłÂł domu. WedÂług nich w kaplicy klasztornej odprawiano celebrowane w dziwnych, nieistniejÂących jĂŞzykach naboÂżeĂąstwa, siostra przeÂłoÂżona decydowaÂła niepodzielnie o Âżyciu zgromadzenia na podstawie rzekomych objawieĂą, a ojciec Roman, jako rĂłwnoprawny przywĂłdca, w najlepsze oddawaÂł siĂŞ swoim lubieÂżnym praktykom. W tym trwajÂącym kilka lat okresie siostry odciĂŞte zostaÂły od Âświata. ZerwaÂły kontakt z rodzinami, ÂżyÂły w przekonaniu, Âże Jan PaweÂł II nie umarÂł, poddawane byÂły przez ojca Romana „praniu mĂłzgu”. Betanki zwracaÂły siĂŞ do swej przeÂłoÂżonej per mateĂąko, a do ksiĂŞdza per Jezus. Wszystko przybraÂło znamiona sekty. Sprawa miaÂła bardzo gÂłoÂśny finaÂł. Zmanipulowane zakonnice w 2006 r. zbuntowaÂły siĂŞ przeciwko decyzjom Episkopatu i Watykanu. ZostaÂły wykluczone z zakonu i w 2007 r. zmuszone, na oczach milionĂłw PolakĂłw, do opuszczenia klasztoru.

Kazimierz Dolny opuÂściÂł rĂłwnieÂż Komaryczko. Co staÂło siĂŞ z nim pĂłÂźniej? Wykluczony z zakonu zachowaÂł ÂświĂŞcenia kapÂłaĂąskie. JuÂż w 2008 roku wÂładze diecezji ÂłomÂżyĂąskiej, ktĂłrej podlega kapÂłan, skierowaÂły go do posÂługi duszpasterskiej w parafii Âśw. Rocha we wsi DÂługosiodÂło. Kontrowersyjny ksiÂądz, „ten od Betanek”, nie tylko speÂłniaĂŚ miaÂł obowiÂązki wikariusza, ale rĂłwnieÂż uczyĂŚ religii w tamtejszej szkole. KrĂłtko po ujawnieniu tej informacji, do wsi przyjechaÂł prokurator. PoszukiwaÂł on Komaryczki w sprawie ciÂąÂżÂących na nim zarzutĂłw. Zarzucono mu m.in. naruszenie miru domowego oraz domniemanego molestowania seksualnego i aktĂłw przemocy, jakie miaÂły mieĂŚ miejsce w zakonie betanek w Kazimierzu. Mimo ciÂąÂżÂących na ksiĂŞdzu zarzutĂłw ani dyrekcja szkoÂły, ani wÂładze koÂścielne nie widziaÂły w dopuszczeniu „Jezusa” do kontaktu z dzieĂŚmi niczego zÂłego.

- Oto facet zaÂłoÂżyÂł niemalÂże sektĂŞ w KoÂściele, przeciwstawiaÂł siĂŞ temu, co mĂłwi Watykan, a teraz jest wikarym, jakby nic siĂŞ nie staÂło - komentowaÂł caÂłÂą sprawĂŞ Szymon HoÂłownia. JedynÂą konsekwencjÂą, jaka spotkaÂła Komaryczko to wyrok 6 miesiĂŞcy pozbawienia wolnoÂści w zawieszeniu na 2 lata za bezprawne przebywanie w domu zakonnic w Kazimierzu Dolnym.

Ta historia jeszcze dÂługo zostanie w pamiĂŞci. ZapomnieĂŚ bĂŞdzie tym trudniej, Âże juÂż niedÂługo odbĂŞdzie siĂŞ premiera opartego na wydarzeniach w zakonie filmu Barbary Sass „W imieniu diabÂła”. Tymczasem ksiÂądz sprawĂŞ uwaÂża za przebrzmiaÂłÂą i Âżyje tak, jakby w przeszÂłoÂści nie staÂło siĂŞ nic powaÂżnego, wciÂąÂż wierzÂąc, Âże walczyÂł w sÂłusznej sprawie.

Wyciszeni

Te cztery przypadki odejÂśĂŚ z KoÂścioÂła to tylko niewielki odsetek. Zdecydowana wiĂŞkszoÂśĂŚ jest zazwyczaj wyciszana, by opinia publiczna nie miaÂła szansy wygÂłoszenia swojego zdania na ten temat. PiszÂąc o apostatach, trudno nie wspomnieĂŚ o skandalicznym rozstaniu ksiĂŞdza Tomasza WĂŞcÂławskiego (zanegowaÂł boskoÂśĂŚ Jezusa, dziÂś jest cenionym teologiem i wykÂładowcÂą na UAM-ie, przejÂąÂł nazwisko Âżony – Polak) czy StanisÂława Wielgusa (zarzuty o wspĂłÂłpracĂŞ z sÂłuÂżbami PRL, afera TW Greya rzuciÂły cieĂą na jego postaĂŚ, dlatego zrezygnowaÂł z peÂłnionej funkcji, przeniĂłsÂł siĂŞ do Lublina i wycofaÂł z Âżycia publicznego). DziÂś bohaterowie sensacji ÂżyjÂą z dala od zgieÂłku. Sporadycznie pojawiajÂą siĂŞ w mediach, bo chcÂą o wszystkim zapomnieĂŚ. I choĂŚ czasem zdarza im siĂŞ powracaĂŚ w niezrĂŞczny sposĂłb, akcentujÂąc swojÂą obecnoÂśĂŚ na rozmaitych uroczystoÂściach, nie myÂślÂą o tym, by znĂłw trafiaĂŚ na rozkÂładĂłwki gazet.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/wyciszeni-skandale-w-cieniu-polskiego-kosciola,28016,page1.html

MiÂłosierdzie BoÂże drugim imieniem miÂłoÂści

Renata Fidor | Niedziela | 10 Luty 2012 | Komentarze (0)

ZbliÂża siĂŞ szesnaste spotkanie mÂłodzieÂży na Polach Lednickich. WspĂłlna modlitwa, taniec i Âśpiew, poÂłÂączone z odkrywaniem gÂłĂŞbi BoÂżego MiÂłosierdzia pozwolÂą na nowo uwierzyĂŚ, bo jak gÂłosi tegoroczne hasÂło: "MiÂłoÂśĂŚ CiĂŞ znajdzie!". – Inicjatywa Lednicy – zapewnia o. Jan GĂłra – to przyszÂłoÂśĂŚ Ojczyzny i Âświata.
Renata Fidor: 2 czerwca 2012 r. mÂłodzi ludzie bĂŞdÂą mogli po raz kolejny wybraĂŚ Chrystusa. Jakie emocje towarzyszÂą organizacji kolejnego juÂż spotkania? Co Ojciec czuje jako przewodnik i zaÂłoÂżyciel Lednicy?

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

O. Jan GĂłra:CzujĂŞ odpowiedzialnoÂśĂŚ za to, co robiĂŞ. WciÂąÂż myÂślĂŞ o tym, czy wystarczajÂąco „nakarmiĂŞ” tych, ktĂłrych zapraszam, czy godnie ukaÂżĂŞ im sens Âżycia, jakim jest sam Jezus Chrystus, i jakie bĂŞdzie to miaÂło konsekwencje w przyszÂłoÂści. Po szesnastu latach skoĂączyÂł siĂŞ przecieÂż czas amatorszczyzny.

Jakim jĂŞzykiem powinno siĂŞ mĂłwiĂŚ do mÂłodych o wierze?

Przede wszystkim trzeba staraĂŚ siĂŞ mĂłwiĂŚ jĂŞzykiem wydarzenia. Musimy opowiadaĂŚ o obecnoÂści Boga i tĂŞ obecnoÂśĂŚ przeÂżywaĂŚ, a nie tÂłumaczyĂŚ ludziom poszczegĂłlne pojĂŞcia. JĂŞzyk wiary nie jest operacjÂą na pojĂŞciach.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Czy ten sposĂłb przybliÂżania Boga lepiej wpÂływa na tak duÂże zainteresowanie LednicÂą?

Mam nadziejĂŞ. WierzĂŞ, Âże wydarzenie jest bardziej przekonujÂące niÂż wykÂład. NajwaÂżniejsze jest przecieÂż doÂświadczenie duchowe, bo dziĂŞki temu nastĂŞpuje wzrost osobowoÂści. Trzeba nauczyĂŚ siĂŞ dawaĂŚ, braĂŚ i dzieliĂŚ siĂŞ wiarÂą. W ciÂągu kilku godzin musimy wyprzedziĂŚ czas i dokonaĂŚ czegoÂś, co w normalnych warunkach trwaÂłoby latami. Do zrobienia jest duÂżo, a czasu niewiele.

Czy moÂżna powiedzieĂŚ, Âże spotkanie mÂłodych ludzi na Polach Lednickich, pod BramÂą RybÂą, jest odpowiedziÂą na problemy wspĂłÂłczesnego KoÂścioÂła?

MiĂŞdzy innymi. Lednica jest wielkim laboratorium wiary i przyszÂłoÂści. Pokazuje nam wraÂżliwoÂśĂŚ mÂłodego pokolenia oraz sposĂłb transmitowania wiary. Na Lednicy nie ma czasu na gadanie, wygÂłaszanie przemĂłwieĂą. Lednica jest jednym wielkim doÂświadczeniem wiary. Wiele osĂłb przystĂŞpuje do spowiedzi. To znaczy, Âże wciÂąÂż Âżyje w mÂłodzieÂży pragnienie osobistego, intymnego spotkania z Chrystusem i Jego miÂłoÂściÂą. Podobnie przejÂście przez bramĂŞ staÂło siĂŞ wydarzeniem o ogromnym Âładunku treÂściowym i emocjonalnym. PomysÂł ten wydawaÂł mi siĂŞ jednorazowy, a tymczasem on trwa. A cĂłÂż powiedzieĂŚ o adoracji. Kiedy w ciszy i na kolanach mÂłodzi przeÂżywajÂą intymnoÂśĂŚ z Chrystusem. A cĂłÂż powiedzieĂŚ o wyborze Chrystusa, wyborze, ktĂłry tam dokonuje siĂŞ wÂśrĂłd mÂłodych jako rezonans wyboru Mieszka.

Jakie sÂą plany tegorocznego spotkania? SkÂąd pomysÂł na hasÂło i przewodnictwo s. Faustyny?

Tegoroczne spotkanie na Lednicy miaÂło poczÂątkowo nosiĂŚ tytuÂł: "MiÂłoÂśĂŚ i odpowiedzialnoÂśĂŚ", ale niespodziewanie w nocy odezwaÂł siĂŞ mĂłj wychowanek i powiadomiÂł, Âże jeÂżeli tematem rozwaÂżaĂą mÂłodzieÂży bĂŞdzie BoÂże MiÂłosierdzie, to on ufunduje wszystkim "Dzienniczek" s. Faustyny. To byÂło niesamowite. Co roku kaÂżdy, kto przyjedzie na spotkanie, otrzymuje od nas jakiÂś podarunek. Ten wydaje siĂŞ bardzo trafiony.

NawiÂązaliÂśmy kontakt z siostrami z ÂŁagiewnik i ustaliliÂśmy, Âże bĂŞdÂą trzy wielkie czĂŞÂści tegorocznego spotkania. Pierwsza to spotkanie z s. FaustynÂą przez ucaÂłowanie jej relikwii, pierÂścienia i modlitwa za narzeczonych. NastĂŞpnie odbĂŞdzie siĂŞ spotkanie z Chrystusem w Eucharystii i wybĂłr Chrystusa, wreszcie trzeci punkt programu: adoracja obrazu Jezusa MiÂłosiernego poÂłÂączona zarĂłwno z milczeniem, modlitwÂą, jak i taĂącem oraz Âśpiewem. To wzruszajÂące, Âże ludzie domagajÂą siĂŞ coraz dÂłuÂższej chwili uwielbienia w ciszy, kiedy bp Wojciech Polak niesie potĂŞÂżnÂą, 3-metrowÂą monstrancjĂŞ. To znak, Âże dla wielu jest to najwaÂżniejszy czas kontaktu z Jezusem.

Dlaczego mĂłwienie mÂłodzieÂży o miÂłosierdziu jest tak waÂżne?

Dlatego, Âże sÂłowo „miÂłoÂśĂŚ” wydaje siĂŞ niekiedy zuÂżyte i nienoÂśne. Tymczasem miÂłosierdzie jest drugim imieniem niemodnego juÂż sÂłowa „miÂłoÂśĂŚ”. Akcentuje branie na siebie potrzeb drugiego i udzielanie przebaczenia. MĂłwienie o tym mÂłodym ludziom jest konieczne, poniewaÂż widaĂŚ wyraÂźnie, ile jest do roboty, do pomocy innym, do wziĂŞcia na siebie ich potrzeb, a nie egoistycznego przeÂżywania sÂłodkich chwil w miÂłym towarzystwie. MiÂłosierdzie jest postawÂą czynnÂą, a nie konsumpcjÂą przyjemnoÂści.

Czy czas i miejsce organizacji Lednicy ma jakieÂś znaczenie?

Spotkanie odbywa siĂŞ zawsze w pierwszÂą sobotĂŞ czerwca ze wskazania kard. StanisÂława Dziwisza. Jest to czas nawiÂązywania i wspomnienia wszystkich pielgrzymek Ojca ÂŚwiĂŞtego Jana PawÂła II do Polski. Miejsce jest takÂże szczegĂłlne, bo przypomina o chrzcie naszej Ojczyzny. Wierzymy, Âże miaÂł on miejsce na wyspie i tam bije to ÂźrĂłdÂło, a Pola Lednickie sÂą wÂłaÂśnie wielkim rezonatorem tego wydarzenia i tego miejsca. To siĂŞ czuje do dziÂś.

Czy moÂżna uznaĂŚ, Âże Jan PaweÂł II jest wciÂąÂż duchowym opiekunem Lednicy?

Nie tylko moÂżna, ale trzeba! To wÂłaÂśnie jego wyobraÂźnia, intuicja i siÂła sprawiÂły, Âże Lednica jest taka, jaka jest. Wszystko powstawaÂło pod jego bezpoÂśrednim wpÂływem i okiem. Ojciec ÂŚwiĂŞty zawsze miaÂł dla nas swoje przesÂłanie i bÂłogosÂławiÂł nam przed i w trakcie spotkania. NastĂŞpnie oczekiwaÂł relacji i sprawozdaĂą. Teraz przewodzi nam z nieba, a patronat nad LednicÂą przejĂŞli Benedykt XVI i Prymas Polski. Nie zmienia to faktu, Âże Lednica byÂła, jest i bĂŞdzie papieska i koÂścielna.

Dlaczego tylu ksiĂŞÂży przyjeÂżdÂża na LednicĂŞ? W ubiegÂłym roku byÂło ich ponad dwa tysiÂące. Jaka jest ich rola?

KsiĂŞÂża majÂą genialne wyczucie rzeczywistoÂści BoÂżej, intuicjĂŞ wiary i chcÂą byĂŚ z mÂłodzieÂżÂą, bo wiedzÂą, Âże to w nich tkwi siÂła przyszÂłoÂści Ojczyzny i KoÂścioÂła, ktĂłrÂą oni sami z dnia na dzieĂą ksztaÂłtujÂą u siebie. JesteÂśmy w koĂącu uczniami Jana PawÂła II, ktĂłry mÂłodzieÂż traktowaÂł powaÂżnie, bo to wÂłaÂśnie jej powierzyÂł przyszÂłoÂśĂŚ.

Jak Lednica zmieniÂła Âżycie Ojca?

Poprzez ciÂągÂłe myÂśli o tym wielkim wydarzeniu wyeliminowaÂłem wszystkie te zajĂŞcia, ktĂłre uniemoÂżliwiaÂły mi peÂłne, caÂłkowite zaangaÂżowanie dla Lednicy, ktĂłra ostatecznie staÂła siĂŞ osiÂą mojego Âżycia. Lednica uczy mnie odpowiedzialnoÂści. Kiedy stojĂŞ pod BramÂą RybÂą, to zawsze myÂślĂŞ o sÂłowach Jezusa wypowiedzianych do ApostoÂłĂłw: "To wy dajcie im jeÂśĂŚ". Ci wszyscy mÂłodzi ludzie nie przyjeÂżdÂżajÂą kilkaset kilometrĂłw po nic. ChcÂą czegoÂś doÂświadczyĂŚ. Ja muszĂŞ daĂŚ im tĂŞ potrzebnÂą do Âżycia "kromkĂŞ sensu". MyÂślĂŞ, Âże Lednica poprzez to, Âże uczy mnie myÂślenia do przodu, jest zapowiedziÂą wiary jutra. ChciaÂłbym, byÂśmy zawsze mogli siĂŞ rozpoznaĂŚ po „Âłamanym chlebie” i sÂłyszeĂŚ wciÂąÂż niezagÂłuszone niczym sÂłowa ApostoÂłĂłw idÂących do Emaus, ktĂłrzy mĂłwiÂą do Jezusa: "ZostaĂą z nami, gdyÂż ma siĂŞ ku wieczorowi i dzieĂą siĂŞ juÂż nachyliÂł". A On zostaÂł. "Wtedy oczy im siĂŞ otworzyÂły i poznali Go".

WierzĂŞ w to, Âże "Âłamanie chleba" na Lednicy, juÂż po raz szesnasty, bĂŞdzie niezwykle czytelnym znakiem obecnoÂści Chrystusa miĂŞdzy nami, a takÂże ÂźrĂłdÂłem radoÂści i pokoju dla nastĂŞpnego pokolenia. MÂłodzieÂż lednicka to liderzy przyszÂłoÂści – tego jestem pewien! A rozpoznawaĂŚ siĂŞ bĂŞdÂą zawsze po pokoju i radoÂści, ktĂłre z nich bĂŞdÂą promieniowaĂŚ.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/milosierdzie-boze-drugim-imieniem-milosci,30856.html
...

ZawĂłd: ksiÂądz

o. Bernard Sawicki OSB | PSPO | 15 Luty 2012

Coraz mniej ich widaĂŚ na mieÂście. BojÂą siĂŞ ujawniaĂŚ – zwÂłaszcza w duÂżych miastach. Bo wcale nie jest bezpiecznie i miÂło przejÂśĂŚ choĂŚby ulicami Warszawy w sutannie czy w habicie. MoÂżna usÂłyszeĂŚ to czy owo, niekiedy nawet dostaĂŚ w gÂłowĂŞ. A przecieÂż jest ich w Polsce ponad trzydzieÂści tysiĂŞcy! I wciÂąÂż wielu mÂłodych ludzi przygotowuje siĂŞ do tego, jak to ktoÂś powiedziaÂł, najbardziej mĂŞskiego zawodu Âświata.

Ich istnienie i postrzeganie w spoÂłeczeĂąstwie ma chyba coÂś w sobie z ostrych spoÂłecznych reakcji. OczywiÂście spoÂłeczeĂąstwo bacznie obserwuje tak caÂłÂą grupĂŞ, jak i poszczegĂłlne jednostki. I jest niekiedy bardzo bezlitosne – a zwÂłaszcza mass media. Ale teÂż – zwÂłaszcza w Polsce – czasami bardzo wyrozumiaÂłe. Ich postrzeganie jak rzadko ktĂłra grupa spoÂłeczna uwikÂłane jest w liczne stereotypy. Tym bardziej i rozpaczliwiej szukajÂą wiĂŞc nowych form zaistnienia w mentalnoÂści spoÂłecznej. A i samo spoÂłeczeĂąstwo – a zwÂłaszcza mass media – tak bardzo lubi "dobieraĂŚ siĂŞ" do nich. Na rozmaite sposoby.

No wÂłaÂśnie. Od zawsze intrygowali, zastanawiajÂąc lub wrĂŞcz denerwujÂąc. PozostaÂło to do dziÂś. "KsiĂŞÂża na ksiĂŞÂżyc!", "Czarni!” to najbardziej klasyczne chyba hasÂła z naszych murĂłw w ostatnim czasie. Z drugiej strony z caÂłym szacunkiem mĂłwi siĂŞ o powoÂłaniu ksiĂŞdza (obok powoÂłania nauczyciela czy lekarza).

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

SkÂąd siĂŞ biorÂą? Po co sÂą?

ZastanawiajÂące jest, Âże wciÂąÂż tylu mÂłodych ludzi (nade wszystko w Polsce – ale nie tylko) decyduje siĂŞ na taki styl Âżycia. MoÂże imponuje im ekstrawagancja, szukajÂą form awansu spoÂłecznego (wciÂąÂż jeszcze). Ale czy taka motywacja jest w stanie wystarczyĂŚ na caÂłe Âżycie? ProszĂŞ pomyÂśleĂŚ o staroÂści ksiĂŞÂży emerytĂłw, nie majÂą rodziny, ktĂłra by siĂŞ o nich zatroszczyÂła – takÂże zakonnej. Nie zawsze sÂą w stanie pracowaĂŚ na parafii do koĂąca. SzczegĂłlnie smutna jest wizyta w domu ksiĂŞÂży emerytĂłw!.

A ileÂż w ciÂągu caÂłego Âżycia momentĂłw samotnoÂści, jaÂłowej ludzkiej pustki emocjonalnej! JeÂśli ktoÂś czuje siĂŞ samotny, niech pomyÂśli o syndromie niedzielnego popoÂłudnia i wieczoru ksiĂŞdza, kiedy to wszystkie naboÂżeĂąstwa sÂą juÂż odprawione. Ludzie cieszÂą siĂŞ urokami rodzinnego ogniska, a on? Owszem, moÂżna gdzieÂś pojechaĂŚ, coÂś obejrzeĂŚ. Ale – dobrze wiemy – Âże to tylko namiastka prawdziwej bliskoÂści z kochanÂą osobÂą. Inny obraz – po wspaniaÂłym wyjeÂździe wakacyjnym, ktĂłrego duszÂą jest wÂłaÂśnie ksiÂądz, na peronie wszystkie dzieci rozchodzÂą siĂŞ do rodzicĂłw, do domĂłw – a on zostaje sam. I niekiedy nie ma nawet komu opowiedzieĂŚ o przeÂżyciach z wyjazdu.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Po co wiĂŞc takie mĂŞczarnie? Coraz wiĂŞcej osĂłb o to pyta – podejmujÂąc zwÂłaszcza problem sensownoÂści (czy wrĂŞcz moÂżliwoÂści) celibatu. OczywiÂście odpowiedzi jest wiele. KoncentrujÂą siĂŞ zasadniczo na postaci Pana Jezusa. Bo kaÂżdy ksiÂądz ma byĂŚ "drugim – Chrystusem", jego uosobieniem dla wierzÂących. Ale co to oznacza w praktyce – i jak z tym ma ÂżyĂŚ zwyczajny, niekiedy bardzo sÂłaby i ograniczony czÂłowiek? Problem nie jest banalny.

Tak jak Pan Jezus jest uosobieniem solidarnoÂści Boga z najbardziej opuszczonymi i cierpiÂącymi, tak ksiÂądz owÂą solidarnoÂśĂŚ przedÂłuÂża i ukonkretnia w naszych czasach, szczegĂłlnie intensywnie dÂźwigajÂąc w swoim Âżyciu caÂłÂą wielkoÂśĂŚ i boleÂśĂŚ ludzkiej egzystencji. PomyÂślmy o dyspozycyjnoÂści, posÂłudze spowiedzi, otwartoÂści i ofiarnoÂści dla ludzi, ktĂłre powinny cechowaĂŚ ksiĂŞdza. A takÂże o licznych przecieÂż przejawach niedostawania do tych ideaÂłĂłw. Odnajdziemy wtedy samych siebie w naszej szarpaninie pomiĂŞdzy ideaÂłami, a naszymi ograniczeniami. Ta szarpanina ksiĂŞdza odbywa siĂŞ w pewnym sensie publicznie. Nasza – moÂże na szczĂŞÂście nie. Ale przynajmniej wiemy, Âże nie jesteÂśmy sami, Âże ktoÂś szarpie siĂŞ takÂże i dla nas. JeÂśli to zobaczymy – to moÂże warto powiedzieĂŚ idÂącemu na ulicy ksiĂŞdzu "Niech bĂŞdzie pochwalony…", lub "SzczĂŞÂśĂŚ BoÂże!". WciÂąÂż jest wszak w Polsce 96% katolikĂłw…

http://religia.onet.pl/benedyktyni-tynieccy,38/zawod-ksiadz,31743.html

....................................

CZYNIC KOSCIOL DOMEM

ks. inf. Ireneusz SkubiÂś | Niedziela | 9 StyczeĂą 2012 | Komentarze (0)

Z arcybiskupem WacÂławem Depo – nowym metropolitÂą czĂŞstochowskim – rozmawia ks. inf. Ireneusz SkubiÂś
Ks inf. Ireneusz SkubiÂś: PragnĂŞ przede wszystkim wyraziĂŚ naszÂą ogromnÂą radoÂśĂŚ z wyboru Waszej Ekscelencji na urzÂąd Arcybiskupa Metropolity CzĂŞstochowskiego. CieszÂą siĂŞ kapÂłani i wierni, cieszy siĂŞ redakcja „Niedzieli”... Pierwszy biskup czĂŞstochowski Teodor Kubina `mĂłwiÂł o sobie, Âże jest pierwszym ministrem Matki BoÂżej. Czy KsiÂądz Arcybiskup takÂże pragnie byĂŚ ministrem Matki BoÂżej?

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Abp WacÂław Depo: Serdecznie pozdrawiam wszystkich: Niech bĂŞdzie pochwalony Jezus Chrystus! Tego pozdrowienia nauczyliÂśmy siĂŞ jeszcze pod sercami naszych matek, w naszych rodzinach, i dlatego tym pozdrowieniem bardzo serdecznie witam kaÂżdego z Was i obejmujĂŞ modlitwÂą. Jestem wdziĂŞczny Bogu za dar tej diecezji, a przede wszystkim osĂłb, ktĂłre jÂą stanowiÂą – po Bogu, po Maryi. ChcĂŞ bardzo serdecznie podziĂŞkowaĂŚ za wszystkich pasterzy KoÂścioÂła czĂŞstochowskiego, poczynajÂąc od wspomnianego pierwszego biskupa diecezji Teodora Kubiny, po arcybiskupa StanisÂława Nowaka i obecnych biskupĂłw Antoniego i Jana. CzĂŞstochowa wraz z JasnÂą GĂłrÂą i Obrazem JasnogĂłrskiej Pani jest dla nas zawsze miejscem szczegĂłlnego Âświadectwa i zawierzenia. Nie dziwiĂŞ siĂŞ, Âże bp Kubina okreÂśliÂł siebie mianem ministra Matki BoÂżej, a wiĂŞc kogoÂś, kto Jej sÂłuÂży. Ona jest przecieÂż pierwszym Âświadkiem odwiecznej miÂłoÂści Boga, ktĂłry przez NiÂą zrodziÂł swojego Syna, aby obdarzyĂŚ nas godnoÂściÂą dzieci BoÂżych. I to od Niej uczymy siĂŞ odkrywaĂŚ nasze wÂłasne tajemnice, tajemnice wÂłasnych wezwaĂą przez Boga po imieniu, wsÂłuchiwania siĂŞ w Jego sÂłowo, w Jego gÂłos, aby pĂłÂźniej okazaĂŚ siĂŞ nie tylko sÂłuchaczem sÂłowa, ale czÂłowiekiem zawierzenia. Bo to sÂłowo bĂŞdzie dla mnie sÂłowem kluczem, kiedy bĂŞdĂŞ chciaÂł odpowiedzieĂŚ sobÂą na tajemnicĂŞ wspĂłÂłpracy z ÂłaskÂą. I potwierdzam to za Janem PawÂłem II, z jego listu „Rosarium Virginis Mariae”, Âże brak wpatrywania siĂŞ w Jej oblicze – a wraz z tym utrata prawdy o Chrystusie, ktĂłry za sprawÂą Ducha ÂŚwiĂŞtego z Maryi staÂł siĂŞ czÂłowiekiem – uniemoÂżliwia nam wnikniĂŞcie w samÂą tajemnicĂŞ nie tylko istnienia Boga i Jego miÂłoÂści, ale w tajemnicĂŞ zrozumienia siebie samego. Dlatego chcĂŞ byĂŚ takim ministrem, ktĂłry sÂłuÂży i daje siebie przez MaryjĂŞ Bogu.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Jak Ekscelencja mĂłgÂłby zdefiniowaĂŚ swoje pierwsze zadania w nowej archidiecezji?

Na pewno bĂŞdĂŞ staraÂł siĂŞ wejÂśĂŚ w program, ktĂłry juÂż rozpoczĂŞliÂśmy, i ktĂłry Arcybiskup StanisÂław rozpoczÂąÂł rĂłwnieÂż w archidiecezji i metropolii czĂŞstochowskiej, Âżeby czyniĂŚ KoÂściĂłÂł domem. Co to oznacza? Przede wszystkim oznacza wspĂłlnotĂŞ ludzi – „communio personarum” – ktĂłrzy zwiÂązani sÂą z Bogiem i dlatego sÂą zwiÂązani miĂŞdzy sobÂą. Jak bowiem przypomniaÂł nam KoÂściĂłÂł w dokumentach soborowych, spodobaÂło siĂŞ Bogu zbawiaĂŚ ludzi nie tylko pojedynczo, osobno, ale utworzyĂŚ z nich lud. W zwiÂązku z tym chciaÂłbym, Âżeby kaÂżdy na nowo odnalazÂł swoje miejsce w KoÂściele – jak nam to zadaÂł rĂłwnieÂż bÂł. Jan PaweÂł II czy dzisiaj proponuje Benedykt XVI – przez dzieÂło nowej ewangelizacji. A to oznacza nowe przylgniĂŞcie osobowe, umysÂłem i sercem, kaÂżdego z nas do Chrystusa.

ChciaÂłbym bardzo mocno podkreÂśliĂŚ, Âże nie mam tu na myÂśli tylko ludzi, ktĂłrzy juÂż przynaleÂżÂą do KoÂścioÂła i sÂą w jego krĂŞgu, ale chodzi o to, by rzeczywiÂście stwarzaĂŚ przestrzeĂą prawdy i wolnoÂści, czyli wolnego wyboru dla wszystkich, ktĂłrzy dzisiaj mogÂą byĂŚ daleko od KoÂścioÂła albo patrzÂą naĂą bardzo krytycznie, a przecieÂż oni teÂż sÂą ogarniĂŞci miÂłoÂściÂą naszego Odkupiciela. Maryja z pewnoÂściÂą nie poskÂąpi im swojej macierzyĂąskiej troski i opieki w prowadzeniu ich do Boga. I to dzieÂło – nowej ewangelizacji – wydaje mi siĂŞ pierwszym moim zadaniem, priorytetem. A pĂłÂźniej – zrozumienie siebie w tajemnicy KoÂścioÂła, w tym, oczywiÂście, posÂługa sakramentalna. To jest nieodzowne, bo bez realizmu spotkania i dotkniĂŞcia Chrystusowej Âłaski, zwÂłaszcza w sakramencie pokuty i Eucharystii, nie moÂżemy doÂświadczyĂŚ bliskoÂści Boga i Chrystusa, ktĂłry jest naszym

Co KsiÂądz Arcybiskup chciaÂłby powiedzieĂŚ kapÂłanom nowo obejmowanej diecezji?

Pierwszym sÂłowem, ktĂłre chciaÂłbym skierowaĂŚ do moich wspĂłÂłbraci w kapÂłaĂąstwie, jest zdanie, jakie zapisaÂł Jan PaweÂł II w ostatnim swoim LiÂście do kapÂłanĂłw, dosÂłownie na progu swojego przejÂścia do domu Ojca, a mianowicie, Âże poprzez nasze istnienie i poprzez naszÂą posÂługĂŞ wszyscy jesteÂśmy ukierunkowani na Chrystusa. To jest istnienie, ktĂłre musi byĂŚ wdziĂŞczne za to, kim jest. I jeszcze to, co z kolei podkreÂśliÂł Benedykt XVI, a ja chciaÂłbym, Âżeby mocno do kaÂżdego z moich braci kapÂłanĂłw dotarÂło – Âże KoÂściĂłÂł jest Wam wdziĂŞczny za to, kim jesteÂście. Najpierw za to, kim jesteÂście wobec Boga i wobec ludzi, a na drugim miejscu za to, co czynicie, stajÂąc siĂŞ gÂłosicielami, szafarzami i przewodnikami wspĂłlnot KoÂścioÂła na kaÂżdym odcinku – czy to KoÂścioÂła lokalnego, czy powszechnego. Dlatego dziĂŞkujĂŞ Bogu za Was i bardzo proszĂŞ o ufnÂą modlitwĂŞ, aÂżebym mĂłgÂł Wam sÂłuÂżyĂŚ jako ojciec, brat i przyjaciel.

Wiem, Âże z mojÂą posÂługÂą wÂśrĂłd Was jest zwiÂązana tajemnica czasu i tajemnica miejsca. WchodzĂŞ do archidiecezji, ktĂłra ma juÂż swoje zrĂŞby, fundamenty, ktĂłra juÂż jest zbudowana na Chrystusie. ChcĂŞ dostrzec kaÂżdego z Was, konkretnego czÂłowieka, i powiedzieĂŚ: KaÂżdy z Was jest waÂżny w oczach Boga. Bo przecieÂż BĂłg chciaÂł nas dla nas samych – jak to piĂŞknie podkreÂśla „Gaudium et spes” (Konstytucja duszpasterska o KoÂściele w Âświecie wspĂłÂłczesnym). Dlatego do kaÂżdego spotkanego na mojej drodze posÂługi – na pielgrzymich szlakach, w aulach uniwersyteckich, w seminarium duchownym, ktĂłre jest ÂźrenicÂą oka biskupa i sercem diecezji, na rĂłÂżnych sympozjach, w rĂłÂżnych miejscach posÂługi, zwÂłaszcza wobec ludzi chorych, cierpiÂących – wypowiadam dzisiaj swoje sÂłowo pozdrowienia i ufnej modlitwy i ÂślĂŞ wszystkim swoje bÂłogosÂławieĂąstwo. W szczegĂłlny sposĂłb obejmujĂŞ rĂłwnieÂż siostry zakonne, osoby Âżycia konsekrowanego, wraz z domem Matki zawierzania na Jasnej GĂłrze. Niech kaÂżdy z Was czuje siĂŞ dotkniĂŞty moim spojrzeniem i moim bÂłogosÂławieĂąstwem.

Ekscelencjo, na wieÂśĂŚ o nominacji KsiĂŞdza Arcybiskupa na metropolitĂŞ czĂŞstochowskiego o. Izydor Matuszewski – generaÂł Zakonu PaulinĂłw odmĂłwiÂł modlitwĂŞ „ChwaÂła Ojcu...”. ProszĂŞ o sÂłowo do strĂłÂżĂłw JasnogĂłrskiego Sanktuarium.

Jestem bardzo wzruszony i pomogĂŞ sobie fragmentem poematu jeszcze wtedy arcybiskupa Karola WojtyÂły, kiedy nawiedzaÂł ZiemiĂŞ ÂŚwiĂŞtÂą w czasie obrad Soboru WatykaĂąskiego II. A pisaÂł on: „Nie mogĂŞ po tobie tylko stÂąpaĂŚ, muszĂŞ przyklĂŞknÂąĂŚ. Przez to odciskam pieczĂŞĂŚ i odchodzĂŞ stamtÂąd, i powracam jako Âświadek. Zostaniesz tutaj, a ja zabiorĂŞ ciebie i przeobraÂżĂŞ w sobie na miejsce nowego Âświadectwa” (por. „WĂŞdrĂłwka do miejsc ÂświĂŞtych”).

To sÂłowa wypowiedziane wobec tajemnicy miejsca, jakim jest Ziemia ÂŚwiĂŞta, ziemia naszego Zbawiciela. Ale myÂślĂŞ, Âże w ten sam sposĂłb, w tym samym duchu wiary bĂŞdĂŞ chciaÂł stawaĂŚ na Jasnej GĂłrze. Tam nie wolno tylko stawaĂŚ, wpatrywaĂŚ siĂŞ i sÂłuchaĂŚ. Tam trzeba przyklĂŞknÂąĂŚ i bardzo osobiÂście odbieraĂŚ te zwiastowania, ktĂłre Maryja, wskazujÂąc nam na Syna, bĂŞdzie nam przekazywaĂŚ, aby stamtÂąd odchodziĂŚ umocnionym jako Âświadek nadziei, ktĂłrej tak wszyscy bardzo dzisiaj pragniemy.
I za ponad 600-letniÂą posÂługĂŞ Jasnej GĂłry jestem Bogu wdziĂŞczny caÂłym sercem... Brakuje juÂż sÂłĂłw dla wyraÂżenia tej wdziĂŞcznoÂści.

pielgrzymom, sÂłuchaczom Radia Maryja i Telewizji Trwam, Radia Fiat i Radia Jasna GĂłra oraz Czytelnikom „Niedzieli” w kraju i na Âświecie?

Bardzo serdecznie dziĂŞkujĂŞ za to miejsce, ktĂłre jest miejscem twĂłrczego niepokoju. Kiedy patrzymy na twarz Maryi, widzimy Jej niepokojÂące siĂŞ oczy. Ale nie jest to niepokĂłj, ktĂłry burzy jakiÂś porzÂądek serca i umysÂłu. To jest niepokĂłj zatroskania. I tak jak uczyÂł nas Ojciec ÂŚwiĂŞty Jan PaweÂł II, pragnĂŞ powiedzieĂŚ, Âże przychodzimy, aby tutaj przykÂładaĂŚ swoje serce i usÂłyszeĂŚ, jak bijÂą nasze serca w sercu Matki. Trzeba to woÂłanie przyjÂąĂŚ, pomimo Âże ono nieraz jest niepokojÂące, trudne. Ale przecieÂż do kogĂłÂż przyjdziemy, jeÂśli nie do Matki, ktĂłra stale prowadzi nas do swojego Syna? Dlatego bĂŞdĂŞ siĂŞ staraÂł byĂŚ pierwszym wÂśrĂłd pielgrzymĂłw i wszystkich ludzi, ktĂłrzy dajÂą swojÂą wÂłasnÂą odpowiedÂź Bogu na Jego miÂłoÂśĂŚ miÂłosiernÂą, dÂźwigajÂącÂą nas i dotykajÂącÂą kaÂżdej naszej ludzkiej rany, tej duchowej i tej fizycznej.

JuÂż dzisiaj z serca bÂłogosÂławiĂŞ wszystkim, ktĂłrzy stajÂą na tym miejscu i ktĂłrzy bĂŞdÂą z ufnÂą modlitwÂą przychodziĂŚ do Matki, aby przylgnÂąĂŚ do Jej Syna.

Prosimy o sÂłowo do naszego arcybiskupa seniora StanisÂława Nowaka...

Z serca dziĂŞkujĂŞ za dar osoby i posÂługi KsiĂŞdza Arcybiskupa StanisÂława. MiaÂłem tĂŞ radoÂśĂŚ i szczĂŞÂście poznaĂŚ KsiĂŞdza Arcybiskupa jeszcze jako rektora Seminarium w Krakowie, a pĂłÂźniej juÂż arcybiskupa, szczegĂłlnie przez naszÂą wspĂłÂłpracĂŞ na terenie metropolii czĂŞstochowskiej, kiedy posÂługiwaÂłem jako rektor Seminarium w Radomiu. Zawsze z otwartym sercem i otwartymi ramionami byÂłem przyjmowany jako duchowy syn. Przyznam, Âże wspĂłlnÂą dla nas troskÂą, obok Jasnej GĂłry i Matki BoÂżej CzĂŞstochowskiej, jest Matka BoÂża z LudÂźmierza, GaÂździna Podhala, pod ktĂłrej przewodem KsiÂądz Arcybiskup zdobywaÂł swoje pierwsze doÂświadczenie w posÂłudze kapÂłaĂąskiej. Niejednokrotnie stawaliÂśmy przy Niej razem, ale KsiÂądz Arcybiskup jako ten pierwszy, ktĂłry zawsze z serca siĂŞ wypowiadaÂł i nas bÂłogosÂławiÂł. Dlatego dzisiaj wiem, Âże wchodzĂŞ tutaj w przestrzeĂą tajemnicy jego Âłaski, a jednoczeÂśnie przedÂłuÂżenia serca w tej posÂłudze, rĂłwnieÂż wobec mojej osoby jako swojego nastĂŞpcy. Ogarniam go swojÂą modlitwÂą i juÂż dzisiaj zapraszam na wszelkie drogi mojej apostolskiej posÂługi w KoÂściele lokalnym.

DziĂŞkujĂŞ za tĂŞ piĂŞknÂą wypowiedÂź – jeszcze na gorÂąco. ByÂłem obecny na spotkaniu 29 grudnia 2011 r., podczas ktĂłrego abp StanisÂław Nowak przedÂłoÂżyÂł pisma Nuncjatury Apostolskiej, informujÂące o nominacji Ekscelencji na arcybiskupa metropolitĂŞ czĂŞstochowskiego. Wszyscy Âświadkowie tego wydarzenia bardzo siĂŞ ucieszyli. PrzekazujĂŞ najserdeczniejsze Âżyczenia i zapewniam o naszych otwartych ramionach. PodobnÂą radoÂśĂŚ przeÂżywaliÂśmy m.in. 16 paÂździernika 1978 r., gdy kard. Karol WojtyÂła zostaÂł posÂłany na StolicĂŞ PiotrowÂą...

Ta radoÂśĂŚ jest dla mnie wielkim zobowiÂązaniem, aby nie utraciĂŚ nic z tych darĂłw, ktĂłre Pan BĂłg przeze mnie chce Wam przekazaĂŚ. Powiem sÂłowa, ktĂłrymi w ubiegÂłym roku zatytuÂłowaÂłem rekolekcje na Jasnej GĂłrze dla ojcĂłw paulinĂłw: „Wiem, Komu zawierzyliÂśmy, i niech Maryja prowadzi nas po drogach Âłaski”.

http://religia.onet.pl/wywiady,8/czynic-kosciol-domem,27966,page1.html
...
TAJEMNICE ZAKONNIKOW.

Tajemnice zakonnikĂłw. Jak zarobiĂŚ na KoÂściele?

W Polsce Âżyje 31 mln katolikĂłw. Dla biznesmena to najlepszy target komercyjny. Osoby wyksztaÂłcone i proste, bogaci i biedni, starcy i mÂłodzieÂż. ChĂŞtnych na to, by zarobiĂŚ na KoÂściele jest wielu. Jak wyglÂąda reklama i promocja?
Reklama? By przynajmniej raz w tygodniu pojawili siĂŞ w koÂściele, nie trzeba telewizyjnych spotĂłw ani billboardĂłw. Akwizytorzy? KsiĂŞÂża, zakonnice, katecheci, wreszcie rodzina dziaÂłajÂą lepiej niÂż najsprawniej wyreÂżyserowany marketing szeptany. PodaÂż? Wszystko - od dewocjonaliĂłw po ksiÂąÂżki kucharskie i telefony komĂłrkowe. ChĂŞtnych na to, by zarobiĂŚ jest wielu.

Tajemnice kuchni zakonnikĂłw

Moda na "gotowanie na ekranie" nie ominĂŞÂła spokojnych i ÂżyjÂących na uboczu zakonĂłw ÂżeĂąskich. Jak siĂŞ okazuje, klasztorne kuchnie sÂą skarbnicÂą wiedzy o staropolskich, tradycyjnych potrawach. GotujÂące siostry za aprobatÂą swych przeÂłoÂżonych, dzielÂą siĂŞ niÂą z milionami widzĂłw, sÂłuchaczy i czytelnikĂłw.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Telewizja ma jednÂą gwiazdĂŞ w habicie – siostrĂŞ AnielĂŞ GareckÂą. Jej "AnielskÂą kuchniĂŞ" emituje stacja Religia.tv. Urocza salwatorianka dzieli siĂŞ ze swoimi widzami nie tylko kulinarnÂą wiedzÂą, ale rĂłwnieÂż przemyÂśleniami moralnymi i religijnymi. OprĂłcz tego z jej programĂłw moÂżna dowiedzieĂŚ siĂŞ wielu ciekawostek o starych polskich zwyczajach. GÂłosem poczciwej babci zakonnica gawĂŞdzi o zasadach postu i radoÂści karnawaÂłowego obÂżarstwa.

W eterze niepodzielnie krĂłluje inna gotujÂąca zakonnica: legendarna juÂż siostra Leonilla, ktĂłra na antenie Radia Maryja prowadzi "Porady kulinarne". Loretanka specjalizuje siĂŞ w kuchni prostej, sycÂącej, opartej przede wszystkim na polskich skÂładnikach. Opowiada o nich w krĂłtkich, zwiĂŞzÂłych zdaniach, tak, by sÂłuchacze bez problemu mogli nadÂąÂżyĂŚ z zapisywaniem receptur.

Wszyscy ci, ktĂłrzy nie sÂłuchajÂą radia, przepisy siostry Leonilli znajdÂą w jej ksiÂąÂżkach kucharskich. MoÂżemy znaleÂźĂŚ tam informacje o tych samych potrawach co w radiowych "Poradach kulinarnych", tyle Âże z drobnymi zmianami: iloÂści potrzebnych produktĂłw sÂą podawane w dekagramach, a nie jak mawia siostra w audycjach, "na wiadra".

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Drukowane porady z klasztornych kuchni idÂą jak woda. Wydawnictwo WAM podaje, Âże ksiÂąÂżki kucharskie autorstwa Anastazji Pustelnik ze Zgromadzenia CĂłrek BoÂżej MiÂłoÂści sprzedaÂły siĂŞ juÂż w 3 mln. egzemplarzy. RĂłwnie dochodowe okazaĂŚ siĂŞ moÂże prowadzenie restauracji, ktĂłrej szefem kuchni jest duchowny. SzczegĂłlnie, kiedy ma ona tak rewelacyjnÂą lokalizacjĂŞ jak ta zaÂłoÂżona przez ojcĂłw benedyktynĂłw w klasztorze w TyĂącu. Potraw przyrzÂądzanych wedÂług tradycyjnych zakonnych receptur sprĂłbowaĂŚ moÂżna nie tylko na miejscu. Ojcowie sprzedajÂą swe specjaÂły w ogĂłlnopolskiej sieci sklepĂłw z produktami benedyktyĂąskimi, ktĂłre dostĂŞpne sÂą rĂłwnieÂż w internecie.

Jak zarobiĂŚ na pielgrzymce

Dochodowym biznesem jest teÂż turystyka religijna. Co roku setki tysiĂŞcy osĂłb wyjeÂżdÂżajÂą na zorganizowane pielgrzymki, objazdy, wycieczki do miejsc ÂświĂŞtych. UboÂżsi pÂątnicy wybierajÂą eskapady do lokalnych miejsc kultu. W Polsce rekordy frekwencyjne bijÂą niezmiennie Jasna GĂłra, LicheĂą, Wadowice i ÂŁagiewniki. Do wybranego sanktuarium moÂżna jechaĂŚ autokarem, rowerem, samochodem lub iÂśĂŚ pieszo.

WzdÂłuÂż najpopularniejszych szlakĂłw stworzona zostaÂła Âświetnie funkcjonujÂąca infrastruktura obejmujÂąca hotele, dormitoria, pola namiotowe, sklepy z pamiÂątkami czy restauracje. OprĂłcz PolakĂłw korzystajÂą z nich rĂłwnieÂż turyÂści zza granicy. O kaÂżdej porze roku spotkaĂŚ moÂżna rzesze WÂłochĂłw i HiszpanĂłw (ich jest wÂśrĂłd religijnych turystĂłw najwiĂŞcej), ktĂłrzy przyjeÂżdÂżajÂą do Polski, by odwiedziĂŚ miejsca zwiÂązane z Janem PawÂłem II – KrakĂłw, Wadowice, Mazurskie Jeziora i Tatry.

ZamoÂżniejsi polscy pielgrzymi wybierajÂą siĂŞ do Rzymu, Medjugorie, Fatimy czy do Ziemi ÂŚwiĂŞtej. Rzadko kiedy sÂą to wycieczki indywidualne. CzĂŞÂściej pÂątnicy korzystajÂą z usÂług biur podrĂłÂży specjalizujÂących siĂŞ w obsÂłudze takiego ruchu turystycznego. Koszty takich wyjazdĂłw sÂą niemaÂłe; 7-dniowy pobyt w Izraelu ze zwiedzaniem Nazaretu i Jerozolimy to wydatek co najmniej 3 000 PLN, Rzym i Watykan okoÂło 2 000 PLN.

Z podrĂłÂży, szczegĂłlnie tej dalekiej warto przywieÂźĂŚ bliskim pamiÂątkĂŞ. We wszystkich, najmniejszych nawet sanktuariach, bez problemu moÂżna znaleÂźĂŚ sklepy z dewocjonaliami. Oferta jest bogata: rĂłÂżaĂące, figurki, obrazki, flakony na ÂświĂŞconÂą wodĂŞ, t-shirty z religijnym nadrukiem, a takÂże pÂłyty z muzykÂą religijnÂą i filmy na DVD.

PapieÂż my love

PapieÂż Jan PaweÂł II, obok Jezusa i Marii jest niekwestionowanÂą ikonÂą polskiego katolicyzmu. Jeszcze za Âżycia wierni postawili mu spiÂżowy pomnik zÂłoÂżony z milionĂłw gadÂżetĂłw z "naszym papieÂżem”. Jego ÂśmierĂŚ byÂła wielkim wydarzeniem medialnym; przez kilka kwietniowych dni 2006 roku uwaga wszystkich redakcji i odbiorcĂłw skupiÂła siĂŞ na pogrzebie wielkiego Polaka. ByÂł to poczÂątek niespotykanego dotÂąd fenomenu – gÂłowa KoÂścioÂła katolickiego staÂła siĂŞ obiektem nie tylko kultu religijnego, ale weszÂła rĂłwnieÂż na arenĂŞ popkultury. UÂśmiechniĂŞta twarz Karola WojtyÂły spoglÂąda na nas z kubkĂłw, koszulek, okÂładek pÂłyt, komiksĂłw, parasolek, a nawet zniczy nagrobnych. O papieÂżu powstaÂło kilkanaÂście filmĂłw dokumentalnych i fabularnych, napisano dziesiÂątki piosenek, takich jak "Tak mĂłwiÂł papieÂż" w wykonaniu Iwana Komarenki, a nawet gĂłralska opera "Ojciec ÂŚwiĂŞty Jan PaweÂł II na Podhalu", ktĂłra swÂą premierĂŞ miaÂła w zeszÂłym roku w Zakopanem.

Tu zrodziĂŚ siĂŞ moÂże pytanie o to, kto jest wÂłaÂścicielem "JP II trade mark". PrzecieÂż prawami do zdjĂŞĂŚ innych znanych zmarÂłych postaci dysponujÂą rodziny lub inni spadkobiercy. Mimo Âże od dawna nieÂżyjÂący, Marilyn Monroe czy Elvis Presley wciÂąÂż zarabiajÂą miliony "uÂżyczajÂąc" swojego wizerunku najrĂłÂżniejszym kampaniom reklamowym. Jak wyglÂąda to w przypadku Jana PawÂła II? W 2009 r. Sekretariat Stanu Watykan wydaÂł dokument "Deklaracja w sprawie ochrony wizerunku papieÂża", ktĂłry miaÂł regulowaĂŚ tĂŞ kwestiĂŞ. W Polsce nie ma on jednak Âżadnej mocy prawnej.

WedÂług krajowego Kodeksu Cywilnego dozwolone jest uÂżywanie wizerunku zmarÂłej osoby publicznej (np. gÂłowy paĂąstwa) bez niczyjej zgody pod warunkiem, Âże jego wykorzystanie nie jest czysto komercyjne i wiÂąÂże siĂŞ z wykonywanÂą przez tĂŞ osobĂŞ za Âżycia funkcjÂą. W praktyce kaÂżdy gadÂżet z postaciÂą Jana PawÂła II uznany byĂŚ moÂże za zwiÂązany z piastowaniem przez Karola WojtyÂłĂŞ funkcji nastĂŞpcy ÂświĂŞtego Piotra. Nad WisÂłÂą kwitnie wiĂŞc lukratywny handel papieskimi popielniczkami, dÂługopisami i breloczkami. Nie sposĂłb nawet oceniĂŚ, ile tak naprawdĂŞ wart jest rynek produktĂłw z wizerunkiem papieÂża Polaka.

Medialne imperium

Najbardziej znanym biznesmenem w sutannie jest bez wÂątpienia ojciec Rydzyk. O jego przedsiĂŞbiorczoÂści zrobiÂło siĂŞ gÂłoÂśno juÂż w 1991 r., kiedy zaÂłoÂżyÂł "Radio Maryja", katolickÂą rozgÂłoÂśniĂŞ radiowÂą, w ktĂłrej sprawuje funkcjĂŞ jednoosobowego organu nadzorczego, zarzÂądzajÂącego i kontrolnego. DziÂś imperium medialne redemptorysty rozrosÂło siĂŞ kilkakrotnie i oprĂłcz wyÂżej wspomnianego radia obejmuje m.in. "TwĂłj Dziennik", "TelewizjĂŞ Trwam" oraz "MiesiĂŞcznik Radia Maryja". Ojciec Tadeusz do tego stopnia zafascynowany jest Âświatem mediĂłw, Âże powoÂłaÂł do Âżycia prywatnÂą szkoÂłĂŞ ksztaÂłcÂącÂą przyszÂłych katolickich dziennikarzy. DziaÂłajÂąca w Toruniu WyÂższa SzkoÂła Kultury SpoÂłecznej i Medialnej prowadzi nabĂłr na takie kierunki jak informatyka, dziennikarstwo i komunikacja spoÂłeczna czy politologia.

OprĂłcz tego ojciec Rydzyk zasiada we wÂładzach "Fundacji Servire Veritati Instytut Edukacji Narodowej" i "Fundacji Lux Veritatis". O dziaÂłalnoÂści tej drugiej ostatnio szeroko dyskutowano w mediach, a to za sprawÂą kilku projektĂłw pilotowanych przez fundacjĂŞ. GÂłoÂśno byÂło choĂŚby o odwiertach geotermalnych, ktĂłre redemptorysta chciaÂł finansowaĂŚ z funduszy europejskich. Mimo Âże rzÂąd cofnÂąÂł dotacjĂŞ, przedsiĂŞbiorczemu zakonnikowi i tak udaÂło siĂŞ dopiÂąĂŚ swego – w zeszÂłym roku w rurach instalacji geotermalnej zbudowanej przez fundacjĂŞ popÂłynĂŞÂła ciepÂła woda. JeÂśli wszystko pĂłjdzie zgodnie z planem, juÂż niedÂługo woda ta ogrzewaĂŚ bĂŞdzie Centrum Polonia in Tertio Millennio; kompleks zÂłoÂżony z koÂścioÂła wotywnego wznoszonego ku czci papieÂża Jana PawÂła II oraz aquapark i hotel.

Zafascynowany moÂżliwoÂściami, jakie daje wspĂłÂłczesna technika Rydzyk, rozszerzyÂł dziaÂłalnoÂśĂŚ "Lux Veritatis" o telefoniĂŞ komĂłrkowÂą "W Rodzinie". Interesy przynoszÂą dochody, co cieszy tym bardziej, Âże wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich nie jest opodatkowana. Jak to moÂżliwe? DziĂŞki luce w prawie, ktĂłra zwalnia z obowiÂązku pÂłacenia podatkĂłw wszystkie koÂścielne osoby prawne, o ile dochĂłd z ich dziaÂłalnoÂści przeznaczany jest na cele kultu religijnego, oÂświatowo-wychowawcze, naukowe i kulturalne. Jak siĂŞ nie trudno domyÂśliĂŚ, niemal wszystkie interesy redemptorysty majÂą takie wÂłaÂśnie cele.

A jakie sÂą dochody samego ojca Rydzyka? Oficjalnie oczywiÂście Âżadne, bo wszystko co posiada, nie jest jego wÂłasnoÂściÂą, a zakonu redemptorystĂłw. Jak to siĂŞ dzieje, Âże ojciec jeÂździ Maybachem, najdroÂższym produkowanym samochodem Âświata? Albo Âże wakacje spĂŞdza na Wyspach Kanaryjskich? Pytania o zamoÂżnoÂśĂŚ zbywane sÂą najczĂŞÂściej bon motem o bogactwie duchowym. Trudno teÂż jednoznacznie orzec, jak faktycznie idÂą interesy ojca Rydzyka. ÂŻadne wiarygodne dane nie sÂą znane, bo dziĂŞki przepisom jego fundacje nie muszÂą prowadziĂŚ peÂłnej dokumentacji podatkowej. I nawet jeÂśli liczba sÂłuchaczy "Radia Maryja" regularnie spada, a "Nasz Dziennik" generuje straty, to przedsiĂŞbiorczy zakonnik zawsze moÂże liczyĂŚ na hojnoÂśĂŚ wiernych. Wszak wpÂłaty na konto fundacji siĂŞgaÂły juÂż 5 mln. zÂłotych rocznie, a obowiÂązki etatowych pracownikĂłw moÂżna powierzyĂŚ rzeszy wolontariuszy.

ZarobiĂŚ na religijnoÂści

W dobie kryzysu kaÂżda inicjatywa nakrĂŞcajÂąca koniunkturĂŞ i tworzÂąca miejsca pracy jest na wagĂŞ zÂłota. Jak pokazujÂą liczne przykÂłady, polscy duchowni Âświetnie radzÂą sobie w Âświecie biznesu. SÂą obecni w mediach, tworzÂą dobrze funkcjonujÂącÂą sieĂŚ dystrybucji wytwarzanych produktĂłw, majÂą wiernych klientĂłw zadowolonych z oferowanych usÂług. PrawdÂą jest, Âże to rynek bardzo specyficzny, rzÂądzÂący siĂŞ swoimi prawami. Ci, ktĂłrzy chcÂą zarabiaĂŚ na ludzkiej religijnoÂści powinni szczegĂłlnie dbaĂŚ o biznesowÂą etykĂŞ. DziaÂłajÂąc na wolnym rynku, nie sposĂłb wyÂłÂącznie korzystaĂŚ z jego dobrodziejstw, omijajÂąc przy tym wynikajÂące z niego obciÂąÂżenia.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/tajemnice-zakonnikow-jak-zarobic-na-kosciele,31819,page1.html

............................................................

Sprawa TV TRWAM trafi na forum UE

W zwiÂązku z odrzuceniem przez KRRiT wniosku fundacji Lux Veritatis, dotyczÂącego przyznania miejsca Telewizji Trwam na cyfrowym multipleksie, poseÂł do Parlamentu Europejskiego, prof. MirosÂław Piotrowski wraz z eurodeputowanymi Solidarnej Polski oraz PiS skierowaÂł pytanie do Komisji Europejskiej.
PosÂłowie chcÂą siĂŞ dowiedzieĂŚ, „jakie kroki zamierza podjÂąĂŚ Komisja Europejska w obszarze transparentnoÂści cyfryzacji i poszanowania rĂłwnych zasad konkurencyjnoÂści podmiotĂłw na rynku w Polsce”. ChcÂą teÂż poznaĂŚ opiniĂŞ Komisji „w sprawie dyskryminowania mediĂłw ze wzglĂŞdu na ich katolicki charakter”. Komisja Europejska zobligowana jest do udzielenia odpowiedzi na to pytanie na piÂśmie.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Zdaniem Piotrowskiego, decyzja Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji sprzeczna jest z poszanowaniem podstawowych wartoÂści UE, do ktĂłrych naleÂży m.in. zasada niedyskryminacji ze wzglĂŞdu na poglÂądy religijne. – Celem podjĂŞtej akcji jest przede wszystkim zainteresowanie Komisji Europejskiej niedopuszczalnymi praktykami dyskryminujÂącymi media katolickie w Polsce, kraju, ktĂłry jest jednym z czÂłonkĂłw Unii Europejskiej. KwestiÂą cyfryzacji w Komisji Europejskiej zajmuje siĂŞ pani komisarz Neelie Kroes. Spodziewamy siĂŞ, Âże udzieli nam ona pisemnej odpowiedzi i Âże jej stanowisko zostanie uwzglĂŞdnione w Polsce. NaleÂży rozwaÂżyĂŚ, czy Âłamaniem zasad transparentnoÂści nie powinni zajÂąĂŚ siĂŞ rĂłwnieÂż inni komisarze, np. komisarz ds. sprawiedliwoÂści i praw podstawowych oraz ds. konkurencji – powiedziaÂł Piotrowski.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

Odpowiedzi KE w sprawie „dyskryminacji TV Trwam” domaga siĂŞ rĂłwnieÂż poseÂł Janusz Wojciechowski. Przypomina on, Âże „Komisja Europejska wielokrotnie wypowiada siĂŞ w kwestiach dotyczÂących wolnoÂści mediĂłw na Âświecie, wiĂŞc teraz niech siĂŞ zajmie sprawÂą wolnoÂści mediĂłw w kraju czÂłonkowskim Unii Europejskiej”.

Pod formularzem zgÂłoszenia pytania pisemnego podpisali siĂŞ nastĂŞpujÂący eurodeputowani: MirosÂław Piotrowski, Ryszard Czarnecki, Tomasz PorĂŞba, Marek GrĂłbarczyk, Janusz Wojciechowski, Zbigniew Ziobro, Jacek Kurski oraz Tadeusz CymaĂąski.

Reakcji Komisji Europejskiej naleÂży spodziewaĂŚ siĂŞ w ciÂągu kilku tygodni.

http://religia.onet.pl/kraj,19/sprawa-tv-trwam-trafi-na-forum-ue,27993.html
.........................................
"Alleluja i do przodu!". SÂłuchacze Radia Maryja wybrali piosenkĂŞ roku

MW | Gazeta.pl | 14 Luty 2012 | Komentarze (0)

Piosenka Macieja WrĂłblewskiego "Alleluja i do przodu!" o sÂłudze boÂżym, maÂłym rycerzu, co "obroni ToruĂą" zostaÂł piosenkÂą roku Radia Maryja - donosi portal gazeta.pl.
Piosenka "Alleluja i do przodu!" nagrana z okazji 20-lecia Radia Maryja zebraÂła najwiĂŞcej gÂłosĂłw sÂłuchaczy. Wyniki plebiscytu zostaÂły ogÂłoszone podczas audycji "Piosenka tygodnia".

WrĂłblewski wykonaÂł swĂłj utwĂłr podczas grudniowej uroczystoÂści z okazji urodzin stacji w koÂściele redemptorystĂłw na toruĂąskich Bielanach. Zakonnicy czĂŞsto emitujÂą go w swojej stacji. SÂłowa piosenki mĂłwiÂą o rozgÂłoÂśni:

Jest takie radio co ma BĂłg w opiece swej

w stajence lichej tak jak on zrodziÂło siĂŞ.

UrosÂło w siÂłĂŞ i jak piĂŞkny mÂłody las

pod swÂą koronĂŞ dziÂś przygarnia wszystkich nas.

Gdy ci doskwiera obojĂŞtnoÂśĂŚ, strach, zÂły los

przekrĂŞcasz gaÂłkĂŞ, pocieszenia sÂłyszysz gÂłos.

I sÂławiÂą ojca Tadeusza Rydzyka:

Jest sÂługa boÂży, co go ojcem ludzie zwÂą

wiĂŞc po ojcowsku zawiaduje stacjÂą swÂą.

Jak "maÂły rycerz" co Jasnej broniÂł GĂłry

DzierÂżÂąc w dÂłoni szabli piorun

On obroni ToruĂą !

W pierwszej trĂłjce znalazÂły siĂŞ rĂłwnieÂż utwory: "Una Gran Senial" - w wykonaniu Kiko ArgĂźello, zaÂłoÂżyciela Neokatechumenatu oraz "StraÂżnik raju" - Grzegorza Wilka.

AudycjĂŞ "Piosenka tygodnia" moÂżna posÂłuchaĂŚ w Radiu Maryja w kaÂżdÂą sobotĂŞ o godzinie 16.30.

http://religia.onet.pl/kraj,19/alleluja-i-do-przodu-sluchacze-radia-maryja-wybrali-piosenke-roku,31714.html

ÂŻycie po habicie

Maciej StaĂączyk | Onet Religia | 27 Marzec 2012 | Komentarze (717)

ÂŻycie po habicie

WalczĂŞ. Jestem po maturze, muszĂŞ znaleÂźĂŚ pracĂŞ, mieszkanie, muszĂŞ sama siĂŞ utrzymaĂŚ. ÂŻycie zaczynam od zera. Nie mam dosÂłownie nic i jestem zdana na siebie. To wszystko mnie przeraÂża. Mam lĂŞki i obawy, ale wiem, Âże to jest moja droga. Mam dwadzieÂścia piĂŞĂŚ lat, szeÂśĂŚ lat byÂłam w klasztorze – pisze w przejmujÂącym liÂście byÂła zakonnica.

Z listu od S.:

WczeÂśniejsza decyzja byÂła dla mnie o wiele Âłatwiejsza. Jak siĂŞ jest na fali uczuĂŚ i zachwytu, to siĂŞ zrobi wszystko Âżeby pĂłjÂśĂŚ, pokona siĂŞ kaÂżdÂą trudnoÂśĂŚ. Ale co jeÂśli, czÂłowiek jest zrezygnowany i ma juÂż tego wszystkiego doÂśĂŚ? Tak, jak ja dzisiaj. WalczĂŞ. Jestem po maturze, muszĂŞ znaleÂźĂŚ pracĂŞ, mieszkanie, muszĂŞ sama siĂŞ utrzymaĂŚ. ÂŻycie zaczynam od zera. To wszystko mnie przeraÂża. Mam lĂŞki i obawy, ale wiem, Âże to jest moja droga. Mam dwadzieÂścia piĂŞĂŚ lat, szeÂśĂŚ lat byÂłam w klasztorze.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

I dalej:

Dlaczego to piszĂŞ? Bo wydaje mi siĂŞ, Âże to temat przemilczany. Sporo siĂłstr rezygnuje z Âżycia zakonnego, jedne przed Âślubami, inne w czasie junioratu, a jeszcze inne po Âślubach wieczystych. W moim roczniku zaczynaÂło nas dwanaÂście, po szeÂściu latach zostajÂą cztery, ile dotrwa do koĂąca, to wie tylko Pan... RĂłÂżne sÂą to odejÂścia. Ja czujĂŞ siĂŞ normalnÂą dziewczynÂą, nie uciekam z klasztoru z facetem, a juÂż dziÂś wiem, Âże duÂżo ludzi spojrzy na mnie i bĂŞdzie miaÂło w gÂłowie swojÂą wersjĂŞ zdarzeĂą. ChcĂŞ kontynuowaĂŚ studia, ale bĂŞdĂŞ musiaÂła wytÂłumaczyĂŚ wszystkim na uczelni dlaczego na salĂŞ wykÂładowÂą wchodzĂŞ "po Âświecku". Nie w habicie.

Kto pyta nie bÂłÂądzi - odpowiedz na pytania naszych uÂżytkownikĂłw

S. nie zgadza siĂŞ na to, Âżebym podaÂł jej imiĂŞ, ani nawet na to, Âżebym napisaÂł z jakiego miasta pochodzi. Nie chce ujawniĂŚ nazwy zgromadzenia zakonnego, do ktĂłrego naleÂżaÂła, a wÂłaÂściwie wciÂąÂż naleÂży, bo S., nadal czeka na zwolnienie ze ÂślubĂłw. Nie chce teÂż, Âżeby tekst byÂł wymierzony w KoÂściĂłÂł, w jego nauki, a tym bardziej w Boga. "Nie chcĂŞ rezygnowaĂŚ z relacji z Bogiem. Nie rozstajĂŞ siĂŞ z Nim, opuszczam tylko zgromadzenie. Wiele siĂŞ tam nauczyÂłam, ale widzĂŞ, Âże mĂłj czas siĂŞ wypeÂłniÂł. Wiem, dla siĂłstr nie bĂŞdĂŞ istniaÂła, ale w Jego sercu pozostanĂŞ na zawsze!" – pisze S.

PowoÂłanie

MiaÂła szesnaÂście lat i modliÂła siĂŞ podczas kolejnej juÂż pielgrzymki na JasnÂą GĂłrĂŞ, kiedy pierwszy raz pomyÂślaÂła o powoÂłaniu. Przelotna myÂśl, Âże habit to droga wÂłaÂśnie dla niej, choĂŚ zaraz zagÂłuszyĂŚ prĂłbowaÂła jÂą inna myÂśl – przecieÂż ja siĂŞ nie nadaje. Ziarno jednak juÂż zostaÂło zasiane. MyÂśl o wstÂąpieniu do zakonu nie dawaÂła juÂż jej spokoju.

Najpierw byÂła rozmowa z ksiĂŞdzem, z jednÂą zakonnicÂą, potem z kolejnÂą. PowoÂłanie to Âłaska, trzeba jÂą dobrze rozeznaĂŚ – sÂłyszaÂła nastolatka. O tym, Âże ma "iÂśĂŚ tÂą drogÂą" usÂłyszaÂła dopiero podczas wakacyjnych rekolekcji, na ktĂłre zaprosiÂły jÂą siostry zakonne.

- MiaÂłam wielkie nadzieje na Âżycie dla Boga, a z Nim, dla innych. Bardzo siĂŞ zaangaÂżowaÂłam. Co jakiÂś czas jechaÂłam na skupienie do siĂłstr, byÂło fajnie i miÂło. Przez caÂły okres liceum wÂłaÂściwie nie braÂłam pod uwagĂŞ innej drogi, niÂż wstÂąpienie do klasztoru. Teraz widzĂŞ to tak, jakbym juÂż wtedy zamknĂŞÂła siĂŞ na inne moÂżliwoÂści. MaturĂŞ zdaÂłam dobrze, na studia jednak nie poszÂłam. Moje serce mĂłwiÂło: idÂź do klasztoru juÂż teraz – pisze w swoim liÂście S.

DopiĂŞÂła swego. WstÂąpiÂła do klasztoru, na rok wyjechaÂła na wieÂś. Ona, wtedy dziewiĂŞtnastolatka z duÂżego miasta, pracowaÂła w ogrodzie i na polu. ByÂło bardziej zabawnie, niÂż uciÂąÂżliwie. Po roku – nowicjat. Dwa lata w odosobnieniu, pod ochronÂą mistrzyni, wÂłaÂściwie z utrudnionym kontaktem z innymi siostrami, tymi juÂż po Âślubach. Nowicjuszki miaÂły czerpaĂŚ tylko z jednego ÂźrĂłdÂła. Po trzech latach w klasztorze – pierwsze Âśluby.

S: - Gdy dzisiaj wspominam ten dzieĂą, to nawet nie umiem powiedzieĂŚ, czy byÂł to dzieĂą radoÂści. Chyba bardziej cieszyÂłam siĂŞ, Âże skoĂączy siĂŞ zamkniĂŞcie i w koĂącu wyjdĂŞ do ludzi, czego prawdziwie mi brakowaÂło i za czym tĂŞskniÂłam.

PosÂłuszeĂąstwo

PracowaÂła w kuchni, jeÂździÂła do chorych w szpitalach. Z ksiĂŞdzem z parafii organizowaÂła spotkania dla mÂłodzieÂży. Stale byÂło jednak coÂś nie tak. Z kuchni przeÂłoÂżona przeniosÂła jÂą do furty, z furty do biura, z biura do przedszkola, z przedszkola wyznaczyÂła do opieki nad starszymi, potem przeniosÂła do jadalni. I tak w kĂłÂłko. Przez dwa lata. Pretensje nie milkÂły – przeÂłoÂżona wciÂąÂż byÂła niezadowolona. S. a to za dÂługo byÂła w parafii, za pĂłÂźno wracaÂła do klasztoru, za duÂżo braÂła na siebie. Siostra sugerowaÂła nawet, Âże ma romans z ksiĂŞdzem. W koĂącu przeniosÂła jÂą do innego miasta, bo taka byÂła "boÂża wola".

- W klasztorze wszystko moÂże staĂŚ siĂŞ wolÂą Boga. CzĂŞsto miaÂłam i nadal mam wraÂżenie, Âże przeÂłoÂżone zasÂłaniajÂą siĂŞ tym wyraÂżeniem jak tarczÂą i stale go naduÂżywajÂą, by "przepchnÂąĂŚ" swoje racje i pomysÂły, czasem nieracjonalne. Ale na tĂŞ wolĂŞ Boga zgadzaĂŚ musiaÂłam siĂŞ nie jeden raz. PrzecieÂż ÂślubowaÂłam posÂłuszeĂąstwo – pisze S.

Magdalena (imiĂŞ zmienione), ktĂłrej opowiadam o liÂście S., kiedy siedzimy nad kubkiem gorÂącej kawy kiwa tylko gÂłowÂą. Kobiety nie znajÂą siĂŞ, sÂą w rĂłÂżnym wieku, w innym momencie swojego Âżycia, ale to wÂłaÂśnie Magdalena, jak nikt inny moÂże zrozumieĂŚ, to o czym pisze S. W zakonie spĂŞdziÂła ponad trzy lata. ChciaÂła byĂŚ bliÂżej Boga, oddychaĂŚ Nim kaÂżdego dnia. OdeszÂła z nadszarpniĂŞtÂą wiarÂą, ktĂłrÂą dÂługo musiaÂła odbudowywaĂŚ.

- Jeszcze w klasztorze zastanawiaÂłam siĂŞ, jak moÂże Bogu podobaĂŚ siĂŞ taka hipokryzja. Takie wysÂługiwanie siĂŞ Jego wolÂą, Jego imieniem. WÂłaÂściwie wszystko co mĂłwiÂła mistrzyni, byÂło wolÂą Boga. Mistrzyni doskonale wiedziaÂła, czego chce Pan. Kiedy mam upraĂŚ bieliznĂŞ, kiedy umyĂŚ gÂłowĂŞ, w jaki sposĂłb jeÂśĂŚ jabÂłko, czy jak siedzieĂŚ na krzeÂśle. To co nie podobaÂło siĂŞ mistrzyni, byÂło zÂłamaniem boÂżej woli – wspomina Magdalena.

Magdalena: - DawaÂłam sobie czas, Âżeby siĂŞ przeÂłamaĂŚ, wmawiaÂłam sobie, Âże potem bĂŞdzie normalnie, ale im dÂłuÂżej byÂłam w zakonie tym byÂło trudniej.

WÂłaÂściwie juÂż w szkole Âśredniej myÂślaÂła o klasztorze, ale chciaÂła daĂŚ sobie czas. PoszÂła na studia, ale zanim zdobyÂła dyplom byÂła juÂż przekonana, Âże wstÂąpi do zakonu. WybĂłr padÂł na klaryski. Na forum internetowym dla byÂłych duchownych, ktĂłrzy zrzucili sutanny lub habity Magdalena napisaÂła, Âże kilkuletni pobyt w zakonie kontemplacyjnym to prawdziwa szkoÂła Âżycia. NapisaÂła teÂż, Âże "nigdzie tak szybko, jak w klauzurze, nie moÂżna straciĂŚ wiary".

- DuÂżo w pani Âżalu – pytam, a raczej mĂłwiĂŞ od siebie, kiedy rozmawiamy w cztery oczy. Magdalena szybko wyprowadza mnie z bÂłĂŞdu.

- To nie jest Âżal, to nie sÂą pretensjĂŞ, czy utyskiwanie na formacje zakonne. Znam piĂŞkne i dobre wspĂłlnoty, gdzie przede wszystkim liczy siĂŞ czÂłowiek. To co mĂłwiĂŞ, to raczej rozczarowanie. Nie byÂłam zauroczonÂą nastolatkÂą, ktĂłra wstÂąpiÂła do zakonu pod wpÂływem impulsu, tylko dwudziestokilkuletniÂą kobietÂą, po studiach i z jakimÂś tam Âżyciowym bagaÂżem. MyÂślaÂłam, Âże bĂŞdĂŞ bliÂżej Boga, Âże wejdĂŞ w Âśrodowisko, z ktĂłrego wartoÂściami bĂŞdĂŞ siĂŞ utoÂżsamiaĂŚ, Âże po ludzku bĂŞdĂŞ szczĂŞÂśliwa, Âże speÂłniĂŞ siĂŞ jako kobieta, jako czÂłowiek. Tym bardziej byÂłam rozczarowana, kiedy okazaÂło siĂŞ, Âże nic z tych rzeczy – tÂłumaczy Magdalena.

Pokusy i pokuty

To rozczarowanie swoim wyborem, bo wÂłaÂściwie nie byÂło nikogo, kto powiedziaÂł - super Magda, Âświetna decyzja. Bliscy raczej odradzali, ale ona tego nie sÂłuchaÂła. To teÂż rozczarowanie tym, Âże tak dÂługo wahaÂła siĂŞ ze zrzuceniem habitu. Pierwsze wÂątpliwoÂści pojawiÂły siĂŞ szybko, po miesiÂącu, gĂłra dwĂłch od przekroczenia progĂłw klasztoru. Mistrzyni jednak tÂłumaczyÂła, Âże to pokusy, podszepty szatana, Âżeby zostawiÂła formacjĂŞ, odeszÂła. MĂłwiÂła, Âże Magda musi je zwalczyĂŚ, Âżarliwiej siĂŞ modliĂŚ, ciĂŞÂżej pracowaĂŚ, Âże dopiero w obliczu Âśmierci bĂŞdzie mogÂła powiedzieĂŚ, Âże zwyciĂŞÂżyÂła pokusy.

Magdalena: - DawaÂłam sobie czas, Âżeby siĂŞ przeÂłamaĂŚ, wmawiaÂłam sobie, Âże potem bĂŞdzie normalnie, ale im dÂłuÂżej byÂłam w zakonie tym byÂło trudniej. Ponad trzy lata czekaÂłam na ten moment, kiedy siĂŞ przeÂłamiĂŞ. MyÂślaÂłam, Âże bĂŞdÂą to obÂłĂłczyny. Ale nawet w ich czasie czuÂłam, Âże oszukuje siebie i Pana Boga.

To jednak przede wszystkim rozczarowanie klasztornÂą codziennoÂściÂą, relacjami panujÂącymi zza murami zakonu, gdzie wÂłaÂściwie wszystko zaleÂżaÂło od humoru mistrzyni. To strach przed rekreacjÂą, czyli czasem gdy siostry mogÂły rozmawiaĂŚ na forum, nigdy po kÂątach. KtĂłra nic nie mĂłwiÂła, trafiaÂła na dywanik, bo skoro nie odzywa siĂŞ, to musi coÂś ukrywaĂŚ, musi mieĂŚ nieczyste sumienie.

To rozczarowanie gÂłĂłwnÂą zasadÂą wpajanÂą kaÂżdego dnia – nie ufaj nikomu, bÂądÂź podejrzliwa. Tropienie, Âśledzenie, podsÂłuchiwanie, przeglÂądanie celi, szafki, sprawdzanie, czy pod habitem siostra nosi ciepÂłe majtki.

To pokuty, za wszystko albo za nic, za pomoc innej siostrze, bo przyjaÂźnie teÂż byÂły zakazane. Najgorsza ta na osÂła, na Âśrodku refektarza. UpokarzajÂąca.

Magdalena opowiada, jak wyglÂądaÂła taka pokuta: - Siostra, bez welonu na gÂłowie, je obiad klĂŞczÂąc na podÂłodze, a na szyi ma zawieszony sznur i tym sznurem przywiÂązana jest do nogi stoÂłowej. Gra rolĂŞ osÂła. Z tego, co wiem, w niewielu klasztorach pozostaÂł zwyczaj tych pokut, w moim - byÂł. I wiedziaÂłam o tym wstĂŞpujÂąc, tylko nie byÂłam Âświadoma, za co pokuty sÂą nakÂładane. DziÂś wiem, Âże ani w ten sposĂłb nie pozbĂŞdziesz siĂŞ pychy, ani nie dowiesz siĂŞ prawdy o sobie.

OdeszÂła po ponad trzech latach, wypuszczona przed Âświtem, bez sÂłowa poÂżegnania, bocznymi drzwiami, ktĂłrymi wyrzuca siĂŞ Âśmieci, albo wyprowadza zwÂłoki zmarÂłych siĂłstr. PoczuÂła ulgĂŞ i znĂłw strach. Tym razem przed Âżyciem na zewnÂątrz, przed Âświatem, ktĂłrego tak naprawdĂŞ musiaÂła nauczyĂŚ siĂŞ na nowo. Bankomaty, telefony komĂłrkowe, internet – wszystko byÂło nowe. Do tego ciekawskie spojrzenia sÂąsiadĂłw, ukrywany wstyd rodziny, plotki i zaniÂżone poczucie wÂłasnej wartoÂści.

- DÂługo nie chodziÂłam na msze do swojej parafii. BaÂłam siĂŞ wÂścibskich spojrzeĂą, szeptĂłw. DÂługo, naprawdĂŞ dÂługo wracaÂłam do siebie. Kilka miesiĂŞcy minĂŞÂło zanim bez strachu wyszÂłam na ulicĂŞ, kilka lat minĂŞÂło, zanim moje emocje wrĂłciÂły do rĂłwnowagi. I dziÂś rozumiem, naprawdĂŞ rozumiem kaÂżdego, kto odchodzi. Czy to z kapÂłaĂąstwa, czy z zakonu. Rozumiem rozterki, wÂątpliwoÂści, strach. Rozumiem lĂŞk przed szukaniem pracy, przed pisaniem CV i pytaniami, co pani robiÂła po studiach – mĂłwi Magdalena, dziÂś szczĂŞÂśliwa Âżona i matka dwĂłjki dzieci.

- Czy siĂŞ bojĂŞ – pyta S. w swoim liÂście. - Decyzja o odejÂściu byÂła dla mnie o wiele trudniejsza niÂż ta o pĂłjÂściu do klasztoru. Ale w koĂącu przyszedÂł ten dzieĂą. OdwaÂżyÂłam siĂŞ przed sobÂą uznaĂŚ, Âże to nie dla mnie. KosztowaÂło mnie to wiele nieprzespanych nocy, wiele Âłez, trudnych rozmĂłw. PojechaÂłam na rozmowĂŞ do wyÂższej przeÂłoÂżonej. Jedno co byÂło dla mnie przykre, to fakt, Âże zostaÂłam potraktowana jak tania siÂła robocza. "Musi siostra zostaĂŚ do koĂąca roku, bo praca…" - usÂłyszaÂłam. Nikt nie zapytaÂł, czy nie potrzebujĂŞ jakiejÂś duchowej pomocy, czegokolwiek.

Nie mam dosÂłownie nic i jestem zdana na siebie. Mam lĂŞki i obawy, ale wiem, Âże to jest moja droga. ÂŻycie przede mnÂą.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/zycie-po-habicie,35232,page1.html

MÂłodzieÂżowa ofensywa ojca Rydzyka

Adam Suwart | Przewodnik Katolicki | 26 Czerwiec 2012 |

MÂłodzieÂżowa ofensywa ojca Rydzyka

– ChcĂŞ, aby polska mÂłodzieÂż miaÂła swojÂą telewizjĂŞ, by sama jÂą tworzyÂła i by w ten sposĂłb zbudowaÂła medialnÂą pÂłaszczyznĂŞ autentycznego komunikowania – mĂłwi "Przewodnikowi Katolickiemu" o. dr Tadeusz Rydzyk CSsR, zapowiadajÂąc zaÂłoÂżenie nowej stacji telewizyjnej TVM1.

Fot. Getty Images/FPM
Przed kilkoma dniami niejednego z nas zelektryzowaÂła kolejna inicjatywa ujawniona przez toruĂąskiego redemptorystĂŞ. O. Tadeusz Rydzyk stwierdziÂł, Âże zamierza doprowadziĂŚ do otwarcia nowego kanaÂłu telewizyjnego. BĂŞdzie on przeznaczony dla polskiej i katolickiej mÂłodzieÂży, ktĂłra, jak zauwaÂża zaÂłoÂżyciel i dyrektor Radia Maryja, nie ma w polskiej przestrzeni medialnej wÂłasnej telewizji. – Jest zdumiewajÂące, Âże polscy katolicy, szczegĂłlnie ci mÂłodzi, nie majÂą do dziÂś telewizji, ktĂłra odpowiadaÂłaby na ich duchowe i intelektualne potrzeby i ktĂłrÂą mogliby jednoczeÂśnie sami tworzyĂŚ – mĂłwi o. Rydzyk. – ChcĂŞ wiĂŞc stworzyĂŚ taki kanaÂł i oddaĂŚ go mÂłodym, ktĂłrzy sÂą wspaniali, majÂą porywajÂący entuzjazm i silnÂą wiarĂŞ, co widzĂŞ na kaÂżdym kroku, choĂŚby podczas ostatniego spotkania na Lednicy – dodaje redemptorysta.

DoÂłÂącz do nas na Facebooku

Na multipleks!

Nowa telewizja bĂŞdzie siĂŞ nazywaĂŚ TVM1. Nie bĂŞdzie czĂŞÂściÂą juÂż istniejÂącej Telewizji Trwam, ale pozostanie w caÂłoÂści odrĂŞbnym kanaÂłem telewizyjnym, oddanym mÂłodzieÂży. PoczÂątkowo nowa stacja bĂŞdzie nadawana przekazem satelitarnym, ale juÂż dziÂś o. Rydzyk zapowiada, Âże TVM1 bĂŞdzie siĂŞ staraĂŚ o miejsce na multipleksie, gdy tylko KRRiTV ogÂłosi kolejny konkurs dla nadawcĂłw ubiegajÂących siĂŞ o takie miejsca. Pytamy o. Tadeusza Rydzyka, czy nie jest pewnÂą przekorÂą, Âże zapowiada starania o miejsce na multipleksie dla majÂącej dopiero powstaĂŚ TVM1, w sytuacji gdy w ramach poprzedniego konkursu takiego miejsca Krajowa Rada nie przyznaÂła Telewizji Trwam. – Oba kanaÂły telewizyjne powinny byĂŚ dostĂŞpne i nie mam wÂątpliwoÂści, Âże takie jest oczekiwanie spoÂłeczne – odpowiada dyrektor Radia Maryja. – ProszĂŞ zwrĂłciĂŚ uwagĂŞ, jak bardzo nadawcy lewicowo-liberalni opanowali rynek mediĂłw, ile majÂą kanaÂłĂłw i jak sÂą obecnie faworyzowani, podczas gdy dla Telewizji Trwam, ktĂłra speÂłnia wszystkie oczekiwania i wymogi stawiane przez KrajowÂą RadĂŞ, a nade wszystko jest popierana przez miliony PolakĂłw, takiego miejsca odmĂłwiono. SÂądzĂŞ jednak, Âże to siĂŞ zmieni – dodaje zakonnik.

Jak zauwaÂża o. Rydzyk, polska mÂłodzieÂż jest peÂłna entuzjazmu, ambitna, chĂŞtna do podejmowania wyzwaĂą, przepeÂłniona wiarÂą. ÂŻadna telewizja w Polsce nie potrafi jednak na to odpowiedzieĂŚ. W mediach kreowany jest wykrzywiony obraz mÂłodzieÂży, ktĂłry ma jÂą oÂśmieszaĂŚ, kompromitowaĂŚ, wmawiaĂŚ mÂłodym ludziom, Âże sÂą zdemoralizowani, a Âżycie nie ma sensu.

- Dlatego tak waÂżne jest, by mÂłodzi ludzie sami mogli zabraĂŚ gÂłos, by mieli wÂłasnÂą telewizjĂŞ, ktĂłra stanie siĂŞ pÂłaszczyznÂą komunikowania. Komunikowania przez prawdĂŞ – dodaje ojciec dyrektor.

Redemptorysta jest urzeczony aktywnoÂściÂą mÂłodych w rĂłÂżnych formach duszpasterstwa i podkreÂśla, Âże liczy na ich wkÂład w stworzenie ramĂłwki i konkretnych programĂłw w nowej telewizji. – ProszĂŞ spojrzeĂŚ na liczne ruchy katolickie, na te oazy, na ÂżywioÂłowoÂśĂŚ mÂłodzieÂży lednickiej, wartoÂściowoÂśĂŚ mÂłodzieÂży skupionej w duszpasterstwach, w Odnowie w Duchu ÂŚwiĂŞtym czy biorÂącej udziaÂł w Przystanku Jezus lub ÂŚwiatowych Dniach MÂłodzieÂży – wymienia o. Rydzyk, podkreÂślajÂąc, Âże wszyscy oni juÂż od dawna potrzebujÂą nowoczesnej telewizji dla mÂłodzieÂży, telewizji opartej na wartoÂściach. Wreszcie ojciec dyrektor wskazuje na studentĂłw i absolwentĂłw WyÂższej SzkoÂły Kultury SpoÂłecznej i Medialnej w Toruniu, gdzie – jak podkreÂśla – ksztaÂłcÂą siĂŞ przyszli dziennikarze rĂłÂżnych profili, takÂże telewizyjni. – RĂłwnieÂż na nich bardzo liczĂŞ – dodaje.

O prawdziwy pluralizm

Nie wiadomo jeszcze dokÂładnie, kiedy TVM1 mogÂłaby zaczÂąĂŚ dziaÂłaĂŚ. – NastÂąpi to wtedy, gdy Krajowa Rada pozytywnie odniesie siĂŞ do naszego wniosku i wyda zgodĂŞ na nadawanie – zaznacza o. Rydzyk. Miejsce na multipleksie dla TV Trwam i mÂłodzieÂżowej TVM1 dyrektor Radia Maryja postrzega jako krok w kierunku pluralizacji mediĂłw. Redemptorysta dodaje, Âże dziÂś takiego pluralizmu nie dostrzega, skoro przy "pierwszym rozdaniu' miejsca na multipleksie otrzymali nadawcy zwiÂązani z jednÂą opcjÂą ÂświatopoglÂądowÂą, jednostronnÂą propozycjÂą programowÂą i znacznie sÂłabszymi niÂż w przypadku TV Trwam podstawami finansowymi. Tymczasem TV Trwam takiego miejsca nie otrzymaÂła, a tym samym wyeliminowano z rynku medialnego miliony katolikĂłw, dla ktĂłrych na multipleksie nie zapewniono Âżadnej oferty programowej. Przeciwko takiej negatywnej dla TV Trwam decyzji Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji do 13 czerwca zaprotestowaÂło, udostĂŞpniajÂąc swe dane osobowe i skÂładajÂąc podpisy, co najmniej 2 mln 235 tys. 289 osĂłb, a podpisy nadal sÂą zbierane i wysyÂłane do Krajowej Rady w Warszawie.

Trudno rozstrzygnÂąĂŚ, jak do przyznania miejsc na multipleksie obu mediom – TV Trwam i planowanej TVM1 – odniesie siĂŞ Krajowa Rada. Na razie bowiem nie zajmuje stanowiska w tej sprawie. Zapewne jednak nieÂłatwo bĂŞdzie zignorowaĂŚ wielomilionowe protesty wyraÂżone nie tylko w monitach obywatelskich wysyÂłanych pod adresem Krajowej Rady, ale takÂże w dziesiÂątkach marszĂłw protestacyjnych, ktĂłre w ramach sprzeciwu wobec dyskryminacji katolickich mediĂłw i tÂłamszenia wolnoÂści sÂłowa przemierzajÂą od wielu miesiĂŞcy ulice polskich miast. Nie wiadomo teÂż jeszcze, kiedy TVM1 otrzyma pierwszÂą koncesjĂŞ na nadawanie w systemie telewizji satelitarnej. To rĂłwnieÂż zaleÂży od decyzji Krajowej Rady.

O. Tadeusz Rydzyk zaznacza, Âże pomysÂł powstania TVM1, katolickiej telewizji dla polskiej mÂłodzieÂży, nie zrodziÂł siĂŞ "przed piĂŞcioma minutami". – Jest to idea gÂłĂŞboko przemyÂślana, zrodzona z refleksji nad stanem polskiej przestrzeni medialnej i nad potrzebami mÂłodych ludzi. Nawet w zaproponowanej nazwie jest ukryty sens i przesÂłanie tej telewizji: TVM1 – "M" jak Maryja, mÂłodzieÂż i muzyka. ChcĂŞ, aby w TVM1 byÂło duÂżo muzyki, ktĂłrÂą mÂłodzieÂż kocha – planuje redemptorysta. – Polska muzyka, takÂże ta mÂłodzieÂżowa, jest piĂŞkna, tylko w dzisiejszej telewizji rzadko prezentowana. Proponuje siĂŞ mÂłodzieÂży tandetnÂą papkĂŞ muzycznÂą. W TVM1 bĂŞdzie inaczej, tam bĂŞdzie duÂżo miejsca na wartoÂściowÂą muzykĂŞ polskiej mÂłodzieÂży. No i rzecz jasna na wartoÂściowe, Âżyciowe programy. – Niech tworzy je mÂłodzieÂż, niech pokazuje poprzez tĂŞ telewizjĂŞ swoje prawdziwe oblicze, niech ma swojÂą pÂłaszczyznĂŞ komunikacji! Oddam im to medium, a mÂłodzi nie potrzebujÂą nadzoru, sterowania, bo sami sÂą mÂądrzy i wraÂżliwy. I jeÂśli jest coÂś, na co tylko w tej telewizji bym siĂŞ nie zgodziÂł, to jest to zÂło – puentuje o. Tadeusz Rydzyk.

– ChcĂŞ stworzyĂŚ taki kanaÂł i oddaĂŚ go mÂłodym, ktĂłrzy sÂą wspaniali, majÂą porywajÂący entuzjazm i silnÂą wiarĂŞ, co widzĂŞ na kaÂżdym kroku, choĂŚby podczas ostatniego spotkania na Lednicy – powiedziaÂł o. Tadeusz Rydzyk

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/mlodziezowa-ofensywa-ojca-rydzyka,43427.html

.

NiektĂłre komplikacje maÂłÂżeĂąskie i Prawo koÂścielne

Z Âżycia wziĂŞte

WyjechaÂłeÂś za granicĂŞ, by pomĂłc finansowo swojej rodzinie. CiĂŞÂżko pracowaÂłeÂś i posyÂłaÂłeÂś od czasu do czasu pieniÂądze i paczki do Polski dla Âżony i dzieci. PlanowaÂłeÂś wrĂłciĂŚ skoro tylko trochĂŞ odÂłoÂżysz pieniĂŞdzy, albo chciaÂłeÂś sprowadziĂŚ rodzinĂŞ, skoro tylko zmieniÂą siĂŞ przepisy wizowe. Z poczÂątku chodziÂłeÂś w miarĂŞ moÂżliwoÂści do koÂścioÂła, do sakramentu pojednania, przyjmowaÂłeÂś komuniĂŞ Âśw. JesteÂś przecieÂż katolikiem z dziada pradziada. Ale na tym nie koniec...

ZupeÂłnie „przypadkowo" uwikÂłaÂłeÂś siĂŞ w znajomoÂśĂŚ, a potem przyjaÂźĂą z innÂą kobietÂą. Ona teÂż jest sama i czuje siĂŞ samotna, bo jej mÂąÂż, byÂł bardzo niedobry dla niej i wyjeÂżdÂżajÂąc za granicĂŞ chciaÂła od niego uciec. TĂŞskni wprawdzie za swoimi dzieĂŚmi i chciaÂłaby mieĂŚ je przy sobie, ale na razie nie mogÂą dostaĂŚ wizy.

Dopuszczacie siĂŞ zdrady maÂłÂżeĂąskiej. UÂświadamiacie sobie, Âże to grzech ciĂŞÂżki, idziecie do spowiedzi, a pomimo tego brniecie coraz dalej. By zaoszczĂŞdziĂŚ pieniÂądze na czynszu mieszkaniowym, zaczynacie ÂżyĂŚ ze sobÂą w jednym mieszkaniu. Koledzy kiwajÂą gÂłowami i plotkujÂą za waszymi plecami, ale nie poruszajÂą tego tematu przy was w imiĂŞ „tolerancji" i nie wtrÂącania siĂŞ w wasze osobiste sprawy. W koĂącu przy ktĂłrejÂś spowiedzi, kapÂłan uÂświadomiÂł wam, Âże nie moÂże dostaĂŚ rozgrzeszenia, poniewaÂż Âżyjecie w staÂłej okazji do grzechu ciĂŞÂżkiego: Âżyjecie w stanie grzechu ciĂŞÂżkiego.

Po jakimÂś czasie, swojÂą grzesznÂą sytuacjĂŞ zaczynacie uwaÂżaĂŚ za normalnÂą i zaczynacie przedstawiaĂŚ siĂŞ jako para maÂłÂżeĂąska. „Wszyscy przecieÂż tak robiÂą" - mĂłwicie. Rodzi siĂŞ dziecko. Jedno, dwoje... Zrywacie z rodzinÂą w Polsce, zaÂłatwiacie tam rozwĂłd cywilny i pobieracie siĂŞ tu w obecnoÂści urzĂŞdnika paĂąstwowego. By nie niepokoiĂŚ swojego sumienia, rzadko chodzicie do koÂścioÂła. „Bo i po co, jeÂżeli nie moÂżemy przyjÂąĂŚ komunii?" – mĂłwicie. PogniewaliÂście siĂŞ na ksiĂŞÂży, bo jeden z nich robiÂł wam trudnoÂści przy spowiedzi, a drugi przy chrzcie dzieci. „A w ogĂłle, ten KoÂściĂłÂł katolicki jest taki wymagajÂący!" – mĂłwicie na swoje usprawiedliwienie. Od znajomych sÂłyszycie sprzeczne opinie. Jedni pomimo, Âże ÂżyjÂą w podobnej grzesznej sytuacji jak wy, chodzÂą do komunii. „Widocznie trafili na spowiednika, ktĂłry zna Âżycie, nie jak ten u ktĂłrego my byliÂśmy, ktĂłry nie daÂł nam rozgrzeszenia" - spekulujecie. „A wÂłaÂściwie nie wiadomo, czy czasem KoÂściĂłÂł juÂż nie zmieniÂł, albo zmieni w niedalekiej przyszÂłoÂści swojego stanowiska odnoÂśnie nierozerwalnoÂści maÂłÂżeĂąstwa sakramentalnego, jak w wielu innych sprawach po soborze. Dawniej np. odprawiano MszĂŞ Âśw. po Âłacinie, a teraz w jĂŞzykach narodowych, zniesiono post piÂątkowy, itd." JacyÂś znani politycy przyjmujÂą komuniĂŞ pomimo, Âże sÂą za aborcjÂą i jakoÂś im to uchodzi. W koĂącu nie wiecie, co o tym wszystkim myÂśleĂŚ. W gÂłĂŞbi swojego serca i sumienia chcielibyÂście ÂżyĂŚ w zgodzie z BoÂżymi przykazaniami i KoÂścioÂłem. Czujecie siĂŞ jak w matni i nie potraficie siĂŞ z tego wyplÂątaĂŚ.

PrzykÂładĂłw historii jak ta i jej podobnych moÂżna by podaĂŚ bardzo wiele. A co na to KoÂściĂłÂł? Jaka jest autentyczna nauka Chrystusa i konsekwentnie Jego KoÂścioÂła, na ten temat. Jakie sÂą obiektywne zasady, ktĂłre powinny ksztaÂłtowaĂŚ sumienie katolika w tych sprawach? By lepiej poznaĂŚ naukĂŞ KoÂścioÂła w tym wzglĂŞdzie trzeba rozwaÂżyĂŚ kilka spraw. Po pierwsze, sprawĂŞ nierozerwalnoÂści maÂłÂżeĂąstwa sakramentalnego. NastĂŞpnie, sprawĂŞ ewentualnego starania siĂŞ o orzeczenie (lub stwierdzenie) niewaÂżnoÂści pierwszego zwiÂązku. Po trzecie trzeba wyjaÂśniĂŚ moÂżliwoÂśĂŚ rozwiÂązania pogmatwanych spraw maÂłÂżeĂąskich na tzw. forum wewnĂŞtrznym.

NierozerwalnoÂśĂŚ waÂżnego maÂłÂżeĂąstwa

MaÂłÂżeĂąstwo ustanowione przez Boga (nasi pierwsi rodzice byli pierwszym maÂłÂżeĂąstwem, a nie rodzeĂąstwem) jest instytucjÂą wiernej, wyÂłÂącznej i trwaÂłej unii mĂŞÂżczyzny i kobiety poÂłÂączonych w intymnej wspĂłlnocie Âżycia i miÂłoÂści. Ich wzajemne oddanie ma na celu: wzajemnÂą pomoc oraz zrodzenie i wychowanie potomstwa (zobacz kanon 1055). MaÂłÂżeĂąstwo chrzeÂścijaĂąskie, podniesione przez Chrystusa do rangi sakramentu, waÂżnie zawarte jest nierozerwalne, poniewaÂż wynika to jasno z nauki Chrystusa przekazanej nam w Ewangeliach. Streszczenie nauczania Chrystusa zawiera siĂŞ w jego krĂłtkim powszechnie znanym zdaniu: „Co wiĂŞc BĂłg zÂłÂączyÂł, czÂłowiek niech nie rozdziela." (zobacz Mt. 19, 1-9). Chrystus dodaÂł takÂże, Âże zÂłamanie zasady nierozerwalnoÂści stanowi grzech cudzoÂłĂłstwa: „kto oddala ÂżonĂŞ swojÂą, a bierze innÂą, popeÂłnia cudzoÂłĂłstwo wzglĂŞdem niej. I jeÂśli Âżona opuÂści swego mĂŞÂża, a wyjdzie za innego, popeÂłnia cudzoÂłĂłstwo" (Mk 10, 11-12).

KoÂściĂłÂł katolicki, wierny nauce swojego Boskiego zaÂłoÂżyciela, broni i zawsze bĂŞdzie broniÂł zasady nierozerwalnoÂści maÂłÂżeĂąstwa. Np. w kanonie 1056 Kodeksu Prawa Kanonicznego czytamy: „Istotnymi przymiotami maÂłÂżeĂąstwa sÂą jednoÂśĂŚ i nierozerwalnoÂśĂŚ, ktĂłre w maÂłÂżeĂąstwie chrzeÂścijaĂąskim nabierajÂą szczegĂłlnej mocy z racji sakramentu."

Prawo koÂścielne mĂłwi o „istotnych przymiotach maÂłÂżeĂąstwa" czyli bez nich prawdziwe maÂłÂżeĂąstwo nie moÂże zaistnieĂŚ. SÂą nimi jednoÂśĂŚ, czyli monogamicznoÂśĂŚ; jeden mĂŞÂżczyzna z jednÂą kobietÂą oraz nierozerwalnoÂśĂŚ, ktĂłra jest zewnĂŞtrzna i wewnĂŞtrzna. WaÂżne maÂłÂżeĂąstwo sakramentalne nie moÂże byĂŚ rozwiÂązane niejako z zewnÂątrz decyzjÂą wÂładzy Âświeckiej czy religijnej, ani niejako od wewnÂątrz wolÂą jednego lub obydwu maÂłÂżonkĂłw.

Narzeczeni wzajemnie sobie ÂślubujÂą (dlatego caÂła ceremonia nazywa siĂŞ Âślubem lub zaÂślubinami): „miÂłoÂśĂŚ, wiernoÂśĂŚ i uczciwoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąskÂą oraz Âże ciĂŞ nie opuszczĂŞ aÂż do Âśmierci." (ObrzĂŞdy sakramentu maÂłÂżeĂąstwa).

Konsekwentnie kaÂżde zawinione, Âświadome i dobrowolne dziaÂłanie, ktĂłrego celem jest praktyczne zakwestionowanie jednoÂści i nierozerwalnoÂści maÂłÂżeĂąstwa podobnie jak zaniedbanie dziaÂłaĂą chroniÂących jego nierozerwalnoÂśĂŚ i jednoÂśĂŚ jest moralnie zÂłe i moÂże byĂŚ nawet grzechem ciĂŞÂżkim.

Owszem, w niektĂłrych wypadkach KoÂściĂłÂł pozwala na separacjĂŞ maÂłÂżonkĂłw. MoÂże byĂŚ ona usprawiedliwiona lub nawet konieczna, czy to ze wzglĂŞdu na dobro samych maÂłÂżonkĂłw, ich dzieci lub inne wyÂższe dobro. OczywiÂście, tolerowanie separacji, lub nawet formalne pozwolenie na niÂą nie zawiera pozwolenia na zawarcie drugiego zwiÂązku maÂłÂżeĂąskiego nawet przez stronĂŞ niewinnÂą lub pokrzywdzonÂą zaistniaÂłÂą sytuacjÂą.

MaÂłÂżeĂąstwo niewaÂżne

By zaistniaÂło waÂżne i sakramentalne maÂłÂżeĂąstwo, muszÂą zostaĂŚ speÂłnione odpowiednie wymagania przewidziane w prawie koÂścielnym. OprĂłcz samego Âślubu, narzeczeni muszÂą byĂŚ wolni od przeszkody zrywajÂącej, odpowiednio dysponowani psychicznie, duchowo i fizycznie oraz winna byĂŚ zachowana przepisana prawem forma zawarcia maÂłÂżeĂąstwa. JeÂżeli w momencie wymiany przysiĂŞgi maÂłÂżeĂąskiej jakiÂś istotny warunek nie zostaÂł zachowany, Âślub byÂł niewaÂżny.

Trzeba sobie jednak jasno uÂświadomiĂŚ, Âże pĂłÂźniejsze trudnoÂści i kryzysy w maÂłÂżeĂąstwie, takie jak choroba, nieporozumienia, kÂłĂłtnie, czy nawet faktyczny rozkÂład rodziny i poÂżycia maÂłÂżeĂąskiego nie uniewaÂżniajÂą raz waÂżnie zawartego maÂłÂżeĂąstwa. ZakÂłada siĂŞ, Âże maÂłÂżeĂąstwo zawiera siĂŞ bezwarunkowo czyli jak siĂŞ to mĂłw popularnie, „na dobre i na zÂłe." Nawet pary, ktĂłre nie wyznajÂą Wiary katolickiej zakÂładajÂą, Âże ich miÂłoÂśĂŚ bĂŞdzie trwaĂŚ, a ich zwiÂązek bĂŞdzie permanentny. Tym bardziej katolicy zawierajÂący maÂłÂżeĂąstwo katolickie winni mieĂŚ tego ÂświadomoÂśĂŚ. Niestety, coraz czĂŞÂściej na skutek odchodzenia ludzi od wary i zaÂłamania siĂŞ chrzeÂścijaĂąskich tradycji oraz ogĂłlnego pomieszania pojĂŞĂŚ na temat maÂłÂżeĂąstwa i rodziny, zaciera siĂŞ w ÂświadomoÂści wielu ludzi prawdziwy ideaÂł maÂłÂżeĂąstwa chrzeÂścijaĂąskiego
Obecnie na ogĂłÂł zachowuje siĂŞ jeszcze tradycyjne i zewnĂŞtrzne formy zawierania maÂłÂżeĂąstwa, tj. mÂłoda pani jest ubrana w biaÂłÂą dÂługÂą sukniĂŞ i welon (symbol jej dziewictwa?), sÂą druhny, duÂżo goÂści, ustrojony koÂściĂłÂł, Ave Maria - solo. W wielu wypadkach jednak jest to zewnĂŞtrzna li tylko pompa, puste formy pozbawione gÂłĂŞbszych treÂści religijnych. Podstawowe warunki do zaistnienia waÂżnego maÂłÂżeĂąstwa, tak jak je rozumie KoÂściĂłÂł katolicki sÂą ignorowane lub nieznane. W rezultacie mamy nie tylko wiele nieszczĂŞÂśliwych i rozbitych, ale takÂże niewaÂżnie zawartych maÂłÂżeĂąstw. Dlatego fakt zbyt wczesnego kryzysu w maÂłÂżeĂąstwie, czy caÂłkowity rozpad danego maÂłÂżeĂąstwa winny byĂŚ okazjÂą do gruntownego zbadania w Âświetle prawa koÂścielnego, czy dany zwiÂązek rzeczywiÂście byÂł waÂżnie zawarty. Kompetentnym organem do przeprowadzenia takiego badania oraz autorytatywnego orzeczenia w tej sprawie jest sÂąd koÂścielny. Takie sÂądy koÂścielne, inaczej zwane trybunaÂłami sÂą w kaÂżdej niemalÂże diecezji. KtĂłrekolwiek z maÂłÂżonkĂłw moÂże siĂŞ zwrĂłciĂŚ do wÂłaÂściwego sÂądu koÂścielnego (zwykle za poÂśrednictwem swojego proboszcza) z formalnÂą proÂśbÂą o stwierdzenie niewaÂżnoÂści swojego zwiÂązku, jeÂżeli w sposĂłb uzasadniony Âżywi takie przekonanie.

WÂłaÂściwym trybunaÂłem do rozpatrzenia niewaÂżnoÂści danego maÂłÂżeĂąstwa moÂże byĂŚ (1) trybunaÂł diecezji, w ktĂłrej maÂłÂżeĂąstwo zostaÂło zawarte; lub teÂż (2) trybunaÂł diecezji, w ktĂłrej mieszka na staÂłe lub tymczasowo strona pozwana; wzglĂŞdnie (3) trybunaÂł diecezji, w ktĂłrym mieszka strona powodowa, ale pod pewnymi warunkami, wreszcie proÂśbĂŞ o stwierdzenie niewaÂżnoÂści maÂłÂżeĂąstwa moÂżna zÂłoÂżyĂŚ w (4) trybunale diecezji, w ktĂłrej bĂŞdzie siĂŞ zbieraĂŚ wiĂŞkszoÂśĂŚ dowodĂłw, teÂż pod pewnymi warunkami. (zobacz kanon 1673 KPK). MoÂżna przewidzieĂŚ, Âże wiĂŞkszoÂśĂŚ spraw PolakĂłw mieszkajÂących za granicÂą, ktĂłrzy pozostawili swoich wspĂłÂłmaÂłÂżonkĂłw w Polsce, a chcÂą staraĂŚ siĂŞ o orzeczenie niewaÂżnoÂści swojego maÂłÂżeĂąstwa musi wnieÂśĂŚ sprawĂŞ do sÂądu koÂścielnego diecezji, w ktĂłrej ich maÂłÂżeĂąstwo zostaÂło zawarte lub diecezji w ktĂłrej aktualnie mieszka druga strona. W wypadku, gdy oboje mieszkajÂą za granicÂą i w tej samej diecezji, wtedy sprawĂŞ moÂżna wnieÂśĂŚ w miejscu ich zamieszkania.

W praktyce maÂłÂżeĂąstwo raz zawarte jest uwaÂżane za waÂżne niezaleÂżnie czy maÂłÂżonkowie ÂżyjÂą razem lub osobno, czy wziĂŞli rozwĂłd cywilny i zawarli nastĂŞpny zwiÂązek cywilny z innymi osobami, nawet gdyby taka sytuacja trwaÂła caÂłe lata. NiewaÂżnoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąstwa trzeba udowodniĂŚ przed sÂądem koÂścielnym, a obowiÂązek takiego udowodnienia spoczywa na osobie, ktĂłra tÂą waÂżnoÂśĂŚ kwestionuje, czyli na stronie powodowej. Osoba, ktĂłra twierdzi, Âże jej maÂłÂżeĂąstwo byÂło niewaÂżne i wniosÂła sprawĂŞ do sÂądu koÂścielnego musi przedstawiĂŚ odpowiedni materiaÂł dowodowy oraz ÂświadkĂłw, by uwiarygodniĂŚ swojÂą opiniĂŞ. DziaÂła tu bowiem zasada „przywileju" jakim siĂŞ w prawie katolickim cieszy maÂłÂżeĂąstwo. Kanon 1060 stwierdza: MaÂłÂżeĂąstwo cieszy siĂŞ przychylnoÂściÂą prawa, dlatego w wÂątpliwoÂści naleÂży uwaÂżaĂŚ je za waÂżne, dopĂłki nie udowodni siĂŞ czegoÂś przeciwnego.

Tylko pozytywny wyrok sÂądu koÂścielnego, stwierdzajÂący niewaÂżnoÂśĂŚ danego maÂłÂżeĂąstwa moÂże uspokoiĂŚ danÂą osobĂŞ w sumieniu (na forum wewnĂŞtrznym) i uregulowaĂŚ jej pozycjĂŞ w KoÂściele na forum zewnĂŞtrznym. Innymi sÂłowy, dana osoba moÂże oficjalnie byĂŚ uznana za niezwiÂązanÂą poprzednim wĂŞzÂłem maÂłÂżeĂąskim i moÂże zawrzeĂŚ nastĂŞpny Âślub w koÂściele, przystĂŞpowaĂŚ do sakramentu pojednania i komunii Âśw. oraz sprawowaĂŚ inne oficjalne funkcje koÂścielne.

Trudne do rozwiÂązania sytuacje

NiektĂłrzy katolicy majÂą ÂświadomoÂśĂŚ, Âże ich pierwsze, zawarte w koÂściele maÂłÂżeĂąstwo byÂło waÂżne, chociaÂż z rĂłÂżnych powodĂłw nie wytrzymaÂło prĂłby czasu. By uregulowaĂŚ sprawy cywilno-prawne postarali siĂŞ o rozwĂłd cywilny, ale nie wchodzÂą w nastĂŞpne zwiÂązki, ÂżyjÂą samotnie i ewentualnie wychowujÂą dzieci. Wierni bĂŞdÂący w takiej sytuacji mogÂą przystĂŞpowaĂŚ do sakramentĂłw Âśw. Ta moÂżliwoÂśĂŚ koĂączy siĂŞ w momencie, gdy zwiÂąÂżÂą siĂŞ w innÂą osobÂą i rozpocznÂą z niÂą Âżycie na sposĂłb maÂłÂżeĂąski, niezaleÂżnie czy zawarli kontrakt cywilny, czy ÂżyjÂą w konkubinacie bez dopeÂłnienia jakichkolwiek formalnoÂści. Ich drugi zwiÂązek jest nielegalny z punktu widzenia KoÂścioÂła i moralnie zÂły w oczach BoÂżych. Jest to sytuacja cudzoÂłĂłstwa, o ktĂłrej mĂłwiÂł Chrystus.

W niektĂłrych jednak sytuacjach, osoby ÂżyjÂące w takim zwiÂązku nie mogÂą siĂŞ rozejÂśĂŚ z aktualnymi partnerami z rĂłÂżnych waÂżnych powodĂłw. Na przykÂład, ze wzglĂŞdu na wspĂłlne dzieci, ktĂłre potrzebujÂą opieki obojga rodzicĂłw. Innym powodem moÂże byĂŚ: przeÂżyte wspĂłlnie dÂługie lata, podeszÂły wiek zainteresowanych lub niemoÂżliwoÂśĂŚ rozejÂścia siĂŞ z powodu choroby i potrzeby wzajemnej pomocy, waÂżne wzglĂŞdy majÂątkowe, itp.

cdn.

Niekiedy jest rzeczÂą niemoÂżliwÂą udowodniĂŚ w sÂądzie koÂścielnym niewaÂżnoÂśĂŚ pierwszego maÂłÂżeĂąstwa pomimo subiektywnego przekonania jednej lub obu stron o jego niewaÂżnoÂści ze wzglĂŞdu na brak ÂświadkĂłw i dowodĂłw. Nie chodzi oczywiÂście o zwykÂłe lenistwo lub opieszaÂłoÂśĂŚ stron w wniesieniu swej sprawy przed trybunaÂł koÂścielny. W takich jednak wypadkach „nikt nie jest sĂŞdziÂą we wÂłasnej sprawie" i nie moÂże powoÂływaĂŚ siĂŞ na osÂąd wÂłasnego sumienia, wbrew obiektywnej prawdzie o swoim stanie. Wbrew pozorom, osoby, ktĂłre dziaÂłajÂą na wÂłasnÂą rĂŞkĂŞ robiÂą krzywdĂŞ swojemu Âżyciu duchowemu i spoÂłecznoÂści, w ktĂłrej ÂżyjÂą. Jeszcze bardziej komplikujÂą swoje sumienie przez prĂłbĂŞ przeciwstawienia swojego subiektywnego osÂądu - czĂŞsto zaÂślepionego emocjami - obiektywnym normom moralnym i prawnym. Takie osoby wpadajÂą w moralny relatywizm, zamykajÂą sobie drogĂŞ do prawdziwego nawrĂłcenia, Âżalu za grzechy, przyjĂŞcia BoÂżego przebaczenia, nie widzÂą potrzeby poprawy Âżycia i duchowego wzrostu. SÂą teÂż powodem zgorszenia dla innych. Inni bowiem ludzie, ktĂłrzy ich obserwujÂą mogÂą ulec sugestii, Âże wszystko jest w porzÂądku i czuĂŚ siĂŞ tym samym zachĂŞceni do naÂśladowania ich zÂłego przykÂładu. Do takich odnosi siĂŞ kanon 915 Kodeksu, ktĂłry m. in. mĂłwi, Âże do komunii nie naleÂży dopuÂściĂŚ osoby trwajÂące z uporem w jawnym grzechu ciĂŞÂżkim. Takie osoby nie mogÂą takÂże dostaĂŚ rozgrzeszenia z powodu Âżycia w nieregularnym zwiÂązku maÂłÂżeĂąskim i w stanie grzechu.

Inni natomiast, chociaÂż z biegiem lat odzywa siĂŞ w nich sumienie i nie daje im spokoju, a pragnienie przyjmowania CiaÂła PaĂąskiego ciÂągle w nich wzrasta, sÂą ludÂźmi uczciwymi i nie chcÂą na wÂłasnÂą rĂŞkĂŞ przyjmowaĂŚ komunii Âśw. majÂąc ÂświadomoÂśĂŚ, Âże byÂłoby to ÂświĂŞtokractwo i dodawanie grzechu do grzechu.

O tych trudnych sprawach mĂłwiÂł PapieÂż Jan PaweÂł II przypominajÂąc wszystkim wiernym niezmienne nauczanie KoÂścioÂła katolickiego. Na przykÂład w Adhortacji Apostolskiej Familiaris Consortio poÂświĂŞconej rodzinie PapieÂż stwierdza m. in: (84)

Codzienne doÂświadczenie pokazuje, niestety, Âże ten, kto wnosi sprawĂŞ o rozwĂłd, zamierza wejÂśĂŚ w ponowny zwiÂązek, oczywiÂście bez katolickiego Âślubu koÂścielnego. Z uwagi na to, Âże rozwody sÂą plagÂą, ktĂłra na rĂłwni z innymi dotyka w coraz wiĂŞkszym stopniu takÂże Âśrodowiska katolickie, problem ten winien byĂŚ potraktowany jako naglÂący. (...) Niech wiedzÂą duszpasterze, Âże dla miÂłoÂści prawdy majÂą obowiÂązek wÂłaÂściwego rozeznania sytuacji. Zachodzi bowiem rĂłÂżnica pomiĂŞdzy tymi, ktĂłrzy szczerze usiÂłowali ocaliĂŚ pierwsze maÂłÂżeĂąstwo i zostali caÂłkiem niesprawiedliwie porzuceni, a tymi, ktĂłrzy z wÂłasnej, ciĂŞÂżkiej winy zniszczyli waÂżne kanonicznie maÂłÂżeĂąstwo. SÂą wreszcie tacy, ktĂłrzy zawarli nowy zwiÂązek ze wzglĂŞdu na wychowanie dzieci, czĂŞsto w sumieniu subiektywnie pewni, Âże poprzednie maÂłÂżeĂąstwo, zniszczone w sposĂłb nieodwracalny, nigdy nie byÂło waÂżne.

PapieÂż nie chce jednak, by ludzie ÂżyjÂący w nieregularnej sytuacji maÂłÂżeĂąskiej czuli siĂŞ odÂłÂączeni od KoÂścioÂła, ale by uczestniczyli w jego Âżyciu na ile pozwala im na to ich sytuacja. Ojciec Âśw. zachĂŞca ich do:

sÂłuchania SÂłowa BoÂżego, do uczĂŞszczania na MszĂŞ ÂświĂŞtÂą, do wytrwania w modlitwie, do pomnaÂżania dzieÂł miÂłoÂści oraz inicjatyw wspĂłlnoty na rzecz sprawiedliwoÂści, do wychowywania dzieci w wierze chrzeÂścijaĂąskiej, do pielĂŞgnowania ducha i czynĂłw pokutnych, aÂżeby w ten sposĂłb z dnia na dzieĂą wypraszali sobie u Boga ÂłaskĂŞ.

Ojciec Âśw. nie popada jednak w faÂłszywe wspĂłÂłczucie lub sentymentalizm, nie zamyka oczu na obiektywnÂą prawdĂŞ, ale stwierdza dosadnie:

KoÂściĂłÂł jednak na nowo potwierdza swojÂą praktykĂŞ, opartÂą na PiÂśmie ÂŚwiĂŞtym, niedopuszczania do komunii eucharystycznej rozwiedzionych, ktĂłrzy zawarli ponowny zwiÂązek maÂłÂżeĂąski. Nie mogÂą byĂŚ dopuszczeni do komunii ÂświĂŞtej od chwili, gdy ich stan i sposĂłb Âżycia obiektywnie zaprzeczajÂą tej wiĂŞzi miÂłoÂści miĂŞdzy Chrystusem i KoÂścioÂłem, ktĂłrÂą wyraÂża i urzeczywistnia Eucharystia. Jest poza tym inny szczegĂłlny motyw duszpasterski: dopuszczenie ich do Eucharystii wprowadzaÂłoby wiernych w bÂłÂąd lub powodowaÂłoby zamĂŞt co do nauki KoÂścioÂła o nierozerwalnoÂści maÂłÂżeĂąstwa.

PapieÂż wspomina takÂże o sakramencie pokuty stwierdzajÂąc, Âże moÂże on byĂŚ dostĂŞpny tylko dla tych, ktĂłrzy ÂżaÂłujÂąc, Âże naruszyli znak Przymierza i wiernoÂści Chrystusowi, sÂą szczerze gotowi na takÂą formĂŞ Âżycia, ktĂłra nie stoi w sprzecznoÂści z nierozerwalnoÂściÂą maÂłÂżeĂąstwa. Przy tej okazji PapieÂż daje praktycznÂą radĂŞ, Âże sakrament pokuty (i konsekwentnie komunia Âśw.) byÂłyby moÂżliwa dla tych, ktĂłrzy szczerze przyrzeknÂą ÂżyĂŚ w peÂłnej wstrzemiĂŞÂźliwoÂści, czyli powstrzymywaĂŚ siĂŞ od aktĂłw, ktĂłre przysÂługujÂą jedynie maÂłÂżonkom. PapieÂż ma zapewne na myÂśli rozwiÂązanie sprawy przyjmowania sakramentĂłw pojednania i komunii Âśw. wyÂłÂącznie na forum wewnĂŞtrznym. Jest to rozwiÂązanie doÂśĂŚ ryzykowne i dlatego obwarowane warunkami, ktĂłre muszÂą byĂŚ speÂłnione, by nie doszÂło do jeszcze wiĂŞkszego pomieszania pojĂŞĂŚ, naduÂżyĂŚ i zgorszenia.

Zagadnienie dopuszczenia wiernych, ktĂłrzy ÂżyjÂą w nielegalnych zwiÂązkach, do przyjmowania sakramentĂłw Âśw. wyÂłÂącznie na forum wewnĂŞtrznym zostaÂło podjĂŞte przez KongregacjĂŞ Doktryny Wiary w LiÂście do BiskupĂłw z dnia 14 wrzeÂśnia 1994 roku. NawiÂązujÂąc do nauczania PapieÂża dotyczÂącego katolikĂłw rozwiedzionych i ÂżyjÂących w nowych cywilnych zwiÂązkach, ktĂłrzy jednak postanowiÂą ÂżyĂŚ w peÂłnej wstrzemiĂŞÂźliwoÂści, czyli powstrzymywaĂŚ siĂŞ od aktĂłw, ktĂłre przysÂługujÂą jedynie maÂłÂżonkom. Kongregacja dodaje: W takich wypadkach mogÂą oni przyjmowaĂŚ komuniĂŞ Âśw. pod warunkiem, Âże uniknÂą spowodowania zgorszenia. Zgorszenie, o ktĂłrym tu mowa to czyn zewnĂŞtrzny, ktĂłry daje innym zÂły przykÂład, deformuje sumienia innych, nawet gdy nie wywoÂłuje juÂż „zdziwienia".

Zgorszenie moÂże zostaĂŚ spowodowane nawet niechcÂąco. JeÂżeli np. dana para szczerze postanowi ÂżyĂŚ, jak „brat i siostra", pĂłjdzie do spowiedzi, dostanie rozgrzeszenie i nagle zacznie chodziĂŚ do komunii Âśw. - ciÂągle mieszkajÂąc pod jednym dachem - ich krewni i znajomi nie wiedzÂąc o tym odniosÂą faÂłszywe wraÂżenie odnoÂśnie zakazu przyjmowania Eucharystii w stanie grzechu ciĂŞÂżkiego oraz odnoÂśnie nierozerwalnoÂści maÂłÂżeĂąstwa. NiektĂłrzy w swojej naiwnoÂści, bĂŞdÂą sadziĂŚ, Âże nauka KoÂścioÂła w tym punkcie zmieniÂła siĂŞ po soborze i obecnie moÂżna przystĂŞpowaĂŚ do sakramentĂłw w stanie grzechu ciĂŞÂżkiego.

Kilka uwag praktycznych. Po pierwsze, jak uniknÂąĂŚ spowodowania zgorszenia? JeÂżeli ktoÂś ÂżyjÂący w nielegalnym maÂłÂżeĂąstwie nie moÂże siĂŞ rozejÂśĂŚ ze swoim partnerem z bardzo waÂżnych wzglĂŞdĂłw, ale oboje przyrzeknÂą ÂżyĂŚ jak „brat i siostra", przystÂąpi do spowiedzi Âśw. i otrzyma rozgrzeszenia, niech przyjmuje komuniĂŞ Âśw. w koÂściele gdzie jest nieznany. Uniknie siĂŞ w ten sposĂłb niebezpieczeĂąstwa zgorszenia. Gdy pomimo tej ostroÂżnoÂści znajomi lub krewni dowiedzÂą siĂŞ o tym, niech stara siĂŞ im wyjaÂśniĂŚ na czym caÂła rzecz polega. W razie gdy przeszkoda pierwszego waÂżnego maÂłÂżeĂąstwa przestanie istnieĂŚ (Âśmierci pierwszego maÂłÂżonka lub uzyskane orzeczenia niewaÂżnoÂści z sÂądu koÂścielnego), trzeba jak najszybciej wziÂąĂŚ Âślub w cichej i prostej ceremonii w swojej parafii.

Nie powinno siĂŞ iÂśĂŚ do spowiedzi, kiedy jest dÂługa kolejka i nie ma czasu na szersze wyjaÂśnienie sprawy i jej rozpatrzenie przez spowiednika. Gdy sÂądzisz, Âże dany spowiednik ciĂŞ nie zrozumiaÂł skontaktuj siĂŞ z innym. Nigdy jednak nie rozstrzygaj sprawy sam. Trzeba zawsze pamiĂŞtaĂŚ, Âże przystĂŞpowanie do sakramentĂłw w takiej sytuacji jest rozwiÂązaniem wyjÂątkowym na forum tylko wewnĂŞtrznym i nie moÂże podwaÂżaĂŚ samej obiektywnej zasady, ktĂłra mĂłwi, Âże ludzie rozwiedzeni, ktĂłrzy weszli w staÂłe zwiÂązki po raz wtĂłry i nadal ÂżyjÂą w relacjach seksualnych nie powinni przyjmowaĂŚ sakramentĂłw Âśw. oraz peÂłniĂŚ pewnych publicznych funkcji koÂścielnych.
Trzeba siĂŞ jednak broniĂŚ przed zredukowaniem praktyk religijnych do kwestii przyjmowania komunii Âśw. To, Âże ktoÂś nie moÂże przyjmowaĂŚ komunii Âśw. nie zwalnia go od obowiÂązku uczestniczenia we Mszy Âśw. niedzielnej, czytania i rozwaÂżania SÂłowa BoÂżego, ani od codziennej modlitwy i zachowywania innych przykazaĂą Boskich i koÂścielnych, wychowania dzieci w wierze katolickiej itd. PraktykujÂąc naszÂą WiarĂŞ na co dzieĂą, staniemy siĂŞ coraz bardziej dojrzali religijnie i gotowi na przyjĂŞcie Âłaski prawdziwej poprawy.

ks. dr JĂłzef MusioÂł SDS

http://www.katolik.pl/index1.php?st=artykuly&id=1029

@PrzebiÂśnieg coÂś mi przypomniaÂł, ale jaja, ale skandal, takie rzeczy tylko w KRK ;D

"Dzieje grzechu. Historia sprawy abpa Paetza

WÂłodzimierz Bogaczyk, Dariusz Jaworski 2009-06-24, ostatnia aktualizacja 2009-06-24 20:49:45.0

Sobotnia "Rzeczpospolita" ujawniÂła skandal, ktĂłry wstrzÂąsnÂąÂł KoÂścioÂłem i caÂłÂą PolskÂą - arcybiskup poznaĂąski Juliusz Paetz molestowaÂł seksualnie klerykĂłw i ksiĂŞÂży. DotarliÂśmy do nowych dokumentĂłw, rozmawialiÂśmy z kolejnymi Âświadkami. OpowiadajÂą rzeczy wstrzÂąsajÂące (ArtykuÂł archiwalny z 25.02.2002r.)
Rzeczpospolita" napisaÂła o przypadkach dwuznacznych pocaÂłunkĂłw i uÂściskĂłw, ktĂłrych dopuszczaÂł siĂŞ arcybiskup wobec powierzonych jego pieczy ksiĂŞÂży i klerykĂłw. OpisaÂła dziaÂłania osĂłb Âświeckich i duchownych, ktĂłre od dÂłuÂższego czasu interweniowaÂły u samego arcybiskupa i wÂładz koÂścielnych, takÂże w Watykanie.

Informatorzy "Rzeczpospolitej" chcieli pozostaĂŚ anonimowi. TakÂże rozmĂłwcy "Gazety" nie ujawniajÂą nazwisk. - ProszĂŞ zrozumieĂŚ. My jesteÂśmy "mundurowi" - tÂłumaczÂą. - ObowiÂązuje nas posÂłuszeĂąstwo wobec przeÂłoÂżonych, a ci kaÂżÂą milczeĂŚ.

Molestowanie wedÂług schematu

- Arcybiskup molestowaÂł wedÂług schematu. JeÂśli kleryk wpadÂł mu w oko, to staraÂł siĂŞ z nim umĂłwiĂŚ w cztery oczy. PytaÂł, czy kleryk nie ma jakiÂś problemĂłw w seminarium, dawaÂł numer komĂłrki i prosiÂł o telefon. ProponowaÂł przejÂście na "ty" - opowiada jeden z ksiĂŞÂży.

Inny ksiÂądz: - Czasem wzywaÂł do siebie. NiektĂłrym obiecywaÂł stypendium w Rzymie, innym wsparcie na studiach w Poznaniu. Potem byÂło obejmowanie. Na poczÂątek takie, ktĂłrego nie moÂżna jednoznacznie uznaĂŚ za niewÂłaÂściwe. JeÂśli nie byÂło stanowczego protestu, rĂŞce arcybiskupa zaczynaÂły krÂąÂżyĂŚ w okolicach poÂśladkĂłw i genitaliĂłw kleryka. JeÂśli protest byÂł, od razu mĂłwiÂł, Âże to tylko lingua del corpo [po wÂłosku - mowa ciaÂła]. CzĂŞsto dodawaÂł, Âże "nasz Pan jest miÂłosierny".

KsiÂądz z kurii: - Wiem, Âże niektĂłrym klerykom arcybiskup dawaÂł w prezencie czerwone majtki z napisem ROMA. I mĂłwiÂł, Âże to trzeba czytaĂŚ od tyÂłu. PytaÂł: "Czy umiesz tak czytaĂŚ?".

Pracownik kurii: - Od poczÂątku byÂło dla mnie dziwne, Âże za poprzedniego biskupa Jerzego Stroby w paÂłacu mieszkaÂły rĂłwnieÂż siostry elÂżbietanki i kapelan. A nowy metropolita wolaÂł, Âżeby nikogo nie byÂło.

MÂłody ksiÂądz: - Gdy jeszcze byÂłem klerykiem, arcybiskup wezwaÂł mnie i zaproponowaÂł pomoc w rozpoczĂŞciu rĂłwnolegÂłych studiĂłw na Akademii Sztuk PiĂŞknych. WiedziaÂł, Âże malujĂŞ. PowiedziaÂłem, Âże tamte studia mnie nie interesujÂą. ProsiÂł, Âżebym siĂŞ zastanowiÂł, a na poÂżegnanie objÂąÂł mnie i pocaÂłowaÂł w taki sposĂłb, Âże odruchowo go odepchnÂąÂłem. Chyba doÂśĂŚ zdecydowanie, bo nigdy wiĂŞcej to siĂŞ nie zdarzyÂło.

Inny z molestowanych ksiĂŞÂży: - ProszĂŞ zrozumieĂŚ, nie mogĂŞ o tym mĂłwiĂŚ gÂłoÂśno. W koĂącu jestem ksiĂŞdzem i skÂładaÂłem Âślub posÂłuszeĂąstwa mojemu biskupowi. JeÂśli biskup powie, Âże mam siĂŞ spakowaĂŚ i wyjechaĂŚ na misjĂŞ na drugi koniec Âświata, zrobiĂŞ to.

JuÂż w ÂŁomÂży

- Plotki o prĂłbach wykorzystywania klerykĂłw docieraÂły do Poznania juÂż wtedy, gdy Paetz byÂł ordynariuszem diecezji ÂłomÂżyĂąskiej [w latach 1983-96 - red.]. PonoĂŚ w ÂŁomÂży byÂła nawet jakaÂś watykaĂąska komisja, ale nie znam wynikĂłw jej prac. Wiem jedno: biskup Paetz nie zostaÂł zdymisjonowany, lecz trafiÂł do Poznania - mĂłwi ksiÂądz z kurii.

"Gazeta" dotarÂła do krÂąÂżÂących po Poznaniu kserokopii dokumentĂłw zamieszczonych w kanadyjskim czasopiÂśmie "Reflex" (poÂświĂŞconym imigracji). Wynika z nich, Âże na poczÂątku lat 90. staraÂł siĂŞ o azyl w Kanadzie byÂły kleryk z Polski. ArgumentowaÂł, Âże w 1986 roku byÂł jako student seminarium molestowany przez swego biskupa. Wszystkie nazwiska w artykule zostaÂły wykropkowane, ale liczba kropek odpowiada liczbie liter nazwiska "Juliusz Paetz", a kropki w nazwie miejscowoÂści, gdzie mieÂściÂło siĂŞ seminarium, pasujÂą do sÂłowa "ÂŁomÂża", gdzie Juliusz Paetz byÂł wtedy biskupem. Ponadto dokument mĂłwi o biskupie, Âże pracowaÂł on wczeÂśniej jako praÂłat antykamery w Watykanie, ktĂłry przygotowywaÂł prywatne audiencje u kolejnych papieÂży - PawÂła VI, Jana PawÂła I i Jana PawÂła II. JedynÂą osobÂą, ktĂłra byÂła szefem antykamery u tych trzech papieÂży, jest abp Paetz.

Kleryk zeznaÂł teÂż, Âże o sprawie powiadomiÂł pewnego zakonnika. UdaÂło nam siĂŞ ustaliĂŚ, kim jest ten czÂłowiek, i porozmawiaĂŚ z nim.

- To prawda. OpiekowaÂłem siĂŞ tym mÂłodym czÂłowiekiem, dopĂłki nie wyjechaÂł z Polski. Znam wiĂŞcej przypadkĂłw wykorzystywania klerykĂłw przez abp. Paetza. Sprawa ciÂągnie siĂŞ od lat. NiektĂłrzy wolÂą, Âżeby o tym gÂłoÂśno nie mĂłwiĂŚ, bo to zmartwi Ojca ÂŚwiĂŞtego. A moÂże on powinien siĂŞ tym martwiĂŚ? MoÂże tak byÂłoby lepiej? - zastanawia siĂŞ zakonnik.

Pierwsza interwencja

Podobnych przypadkĂłw byÂło na tyle duÂżo, Âże w grudniu 1999 r. rektor poznaĂąskiego seminarium ksiÂądz Tomasz Karkosz decyduje siĂŞ na rozmowĂŞ z arcybiskupem. W lutym 2000 r. u abp. Paetza interweniuje prof. Maciej Giertych, genetyk z PAN, znany dziaÂłacz katolicki. Rezultatu nie ma.

Kilku poznaĂąskich duchownych postanawia zatem powiadomiĂŚ StolicĂŞ ApostolskÂą. Listy o sprawie otrzymujÂą osoby wysoko postawione w watykaĂąskiej hierarchii: ks. biskup StanisÂław Dziwisz (sekretarz papieski), kardynaÂł Joseph Ratzinger (prefekt Kongregacji Nauki Wiary), wywodzÂący siĂŞ z Poznania kardynaÂł Zenon Grocholewski (prefekt Kongregacji Wychowania Katolickiego) i sekretarz stanu kardynaÂł Angelo Sodano.

Ten ostatni informuje nuncjusza apostolskiego w Polsce ks. arcybiskupa JĂłzefa Kowalczyka. Nuncjusz ÂżÂąda pisemnych oÂświadczeĂą molestowanych. W maju 2001 r. do nuncjatury trafiajÂą cztery podpisane Âświadectwa ksiĂŞÂży i klerykĂłw. Ale nuncjatura milczy.

List piĂŞciu

W tej sytuacji 10 wrzeÂśnia powstaje kolejny list do polskich biskupĂłw-delegatĂłw Episkopatu Polski na ubiegÂłorocznÂą sesjĂŞ synodu w Rzymie poÂświĂŞconÂą biskupiej posÂłudze: "Prosimy o podniesienie podczas obrad kwestii moÂżliwoÂści obrony KoÂścioÂła lokalnego przed niemoralnymi, bÂłĂŞdnymi lub szkodliwymi dziaÂłaniami miejscowego biskupa. OÂśmielamy siĂŞ o to prosiĂŚ w zwiÂązku z sytuacjÂą, ktĂłrej od pewnego czasu doÂświadczamy w archidiecezji poznaĂąskiej. Chodzi o dziaÂłania KsiĂŞdza Arcybiskupa Juliusza Paetza, ktĂłre przez osoby bezpoÂśrednio nimi dotkniĂŞte (w tym przez klerykĂłw arcybiskupiego seminarium w Poznaniu) odbierane sÂą jako homoseksualne". List podpisujÂą: dziekan WydziaÂłu Teologicznego UAM ks. prof. Tomasz WĂŞcÂławski, rektor seminarium ks. Tadeusz Karkosz, redaktor naczelny tygodnika "Przewodnik Katolicki" ks. Jacek StĂŞpczak, proboszcz ks. Marcin WĂŞcÂławski i prezes OgĂłlnopolskiego Porozumienia RuchĂłw Obrony ÂŻycia PaweÂł Wosicki.

Sygnatariusze martwiÂą siĂŞ, Âże sprawa moÂże zostaĂŚ upubliczniona: "ObawiajÂąc siĂŞ wielkiej szkody dla KoÂścioÂła, od blisko dwu lat staraliÂśmy siĂŞ zapobiec niebezpieczeĂąstwu, takÂże zwracajÂąc siĂŞ z udokumentowanymi informacjami do Stolicy Apostolskiej. Czujemy siĂŞ jednakÂże pozostawieni samym sobie i bezsilni".

Arcybiskupi Tadeusz Grocholewski, JĂłzef Michalik, Henryk MuszyĂąski i biskup Antoni Dydycz nie poruszajÂą tematu podczas synodu.

PiĂŞciu potĂŞpionych

KopiĂŞ "listu piĂŞciu" otrzymuje nuncjusz Kowalczyk, ktĂłry przekazuje jÂą... abp. Paetzowi. Ten udziela proboszczowi WĂŞcÂławskiemu nagany kanonicznej. Ks. WĂŞcÂławski odwoÂłuje siĂŞ, ale kara zostaje podtrzymana przez kardynaÂła Darisa Castrillona Hoyosa, prefekta watykaĂąskiej Kongregacji DuchowieĂąstwa.

DotarliÂśmy do notatki z poznaĂąskiej kurii streszczajÂącej stanowisko abp. Kowalczyka: "Ks. Nuncjusz ocenia pismo negatywnie. Autorzy twierdzÂą, Âże zÂłoÂżyli udokumentowane informacje do Stolicy Apostolskiej. Skoro tak, to tu ich rola siĂŞ koĂączy. Autorzy pisma argumentujÂą, Âże kierujÂą siĂŞ dobrem KoÂścioÂła. Wydaje siĂŞ, Âże obranie takiego sposobu >>obrony KoÂścioÂła<< bardzo mu szkodzi. Autorzy listu obdarzeni zaufaniem Arcybiskupa speÂłniajÂą wysokie funkcje w archidiecezji. Rodzi siĂŞ pytanie: czy w tej sytuacji mogÂą je nadal speÂłniaĂŚ?".

Sprawa coraz bardziej znana

Sprawa zaczyna byĂŚ jednak znana coraz wiĂŞkszej liczbie osĂłb, takÂże Âświeckich katolikĂłw. Opowiada przewodniczÂący "SolidarnoÂści" w poznaĂąskich ZakÂładach Hipolita Cegielskiego Marek Lenartowski. - Wiele osĂłb pytaÂło mnie, co sÂądziĂŚ o postĂŞpowaniu arcybiskupa. Na poczÂątku mĂłwiÂłem, Âżeby zapytali swoich proboszczĂłw. A potem sam poszedÂłem porozmawiaĂŚ z bp. pomocniczym Markiem JĂŞdraszewskim. ProszĂŞ wybaczyĂŚ, ale traktujĂŞ tĂŞ rozmowĂŞ jak objĂŞtÂą tajemnicÂą podobnÂą do tajemnicy spowiedzi.

Praktyki arcybiskupa dotknĂŞÂły teÂż studentĂłw archeologii pracujÂących w ostatnich latach przy wykopaliskach na Ostrowie Tumskim [gdzie w Poznaniu znajduje siĂŞ katedra i kuria biskupia - red.]. - Arcybiskup zupeÂłnie nie potrafiÂł siĂŞ opanowaĂŚ. WchodziÂł do wykopĂłw, obÂłapiaÂł co Âładniejszych studentĂłw, aÂż dr Andrzej Sikorski z Instytutu Archeologii UAM zaczÂąÂł chodziĂŚ za nim krok w krok - opowiada jeden z ksiĂŞÂży.

Sikorski: - Nie bĂŞdĂŞ rozmawiaÂł. Wiem jedno: KoÂściĂłÂł jest instytucjÂą, ktĂłra przetrwaÂła 2000 lat i z tÂą sprawÂą teÂż sobie poradzi.

Inny ksiÂądz: - Podczas oficjalnej kolacji w naszej parafii arcybiskup w ogĂłle nie byÂł zainteresowany rozmowÂą. CaÂły czas patrzyÂł na dwĂłch wysokich kelnerĂłw. PytaÂł, czy majÂą rodziny, a jednego zÂłapaÂł za ucho, w ktĂłrym ten miaÂł kolczyk.

- Arcybiskup jest osobÂą chorÂą. To seksoholik o orientacji homoseksualnej. Wiem, Âże jednego kleryka zapytaÂł, dlaczego do niego nie przychodzi, podczas mszy, ktĂłrÂą odprawiaÂł - opowiada inny duchowny.

Kolejny ksiÂądz wzdycha: - Coraz wiĂŞcej ludzi o tym wiedziaÂło. I co ja miaÂłem powiedzieĂŚ matce chÂłopaka, ktĂłra pÂłakaÂła, Âże jej syn tak czĂŞsto jeÂździ do katedry, gdy arcybiskup odprawia mszĂŞ...

Opinia o arcybiskupie dotyka caÂły poznaĂąski KoÂściĂłÂł. - Bp pomocniczy ZdzisÂław Fortuniak ÂświĂŞciÂł jeden z budynkĂłw w Poznaniu. Z tÂłumu ktoÂś krzyknÂąÂł: "PedaÂł, pedaÂł" - opowiada ksiÂądz z kurii.

- Gdy jakiÂś kapÂłan wracaÂł z zagranicznego stypendium zaÂłatwionego przez kuriĂŞ, wielu patrzyÂło na niego jak na ofiarĂŞ arcybiskupa - mĂłwiÂą duchowni.

OÂświadczenie w obronie arcybiskupa

"Rzeczpospolita" opisaÂła, jak w paÂździerniku arcybiskup zwoÂłaÂł dziekanĂłw, czyli proboszczĂłw reprezentujÂących kuriĂŞ w dziesiĂŞciu parafiach. PoprosiÂł o modlitwĂŞ w intencji jednoÂści wszystkich ksiĂŞÂży diecezji ze swoim biskupem i wyszedÂł. Zostali biskupi pomocniczy, ktĂłrzy powiedzieli, Âże dziekani powinni podpisaĂŚ oÂświadczenie.

Uczestnicy spotkania przekazali nam jego kopiĂŞ: "Od pewnego czasu rozpowszechnia siĂŞ w rĂłÂżnych Âśrodowiskach naszej archidiecezji zniesÂławiajÂące opinie o naszym Pasterzu, Arcybiskupie Juliuszu. (...) Zdajemy sobie sprawĂŞ, Âże niektĂłrzy mogÂą ulec tej wielce szkodliwej propagandzie, ktĂłra godzi w dobro KoÂścioÂła poznaĂąskiego. Dlatego my, biskupi pomocniczy i dziekani - jako najbliÂżsi wspĂłÂłpracownicy KsiĂŞdza Arcybiskupa Juliusza - pragniemy wyraziĂŚ sÂłowa zaufania, solidarnoÂści i gÂłĂŞbokiego oddania dla naszego Pasterza, ktĂłry z caÂłym zaangaÂżowaniem i poÂświĂŞceniem sÂłuÂży Ludowi BoÂżemu, czego owoce sÂą dla wszystkich dostrzegalne".

Nie byÂło dyskusji, tylko jeden z proboszczĂłw zapytaÂł: "Czy my to musimy podpisaĂŚ?".

- OdpowiedÂź brzmiaÂła: "Tak". JeÂśli ktoÂś nie byÂł przekonany, bp JĂŞdraszewski mĂłwiÂł: "Podpisz dla dobra KoÂścioÂła" - opowiada jeden z uczestnikĂłw spotkania.

Inny uczestnik: - To byÂło Âłamanie sumieĂą.

- Biskupi pomocniczy zawiedli nas. MieliÂśmy nadziejĂŞ, Âże powiedzÂą arcybiskupowi o naszych prawdziwych poglÂądach, ale tak siĂŞ nie staÂło - mĂłwi ksiÂądz z kurii.

OÂświadczenie miaÂło zostaĂŚ odczytane we wszystkich koÂścioÂłach diecezji. Zamiast tego jego kopia zostaje wysÂłana do Watykanu. Na wiadomoÂśĂŚ o tym czterech dziekanĂłw podaje siĂŞ do dymisji. Jeden z nich, ks. Roman Grocholski z dekanatu boreckiego, pisze do arcybiskupa Paetza: "Moje sumienie juÂż wtedy podpowiadaÂło mi, Âżeby tego dokumentu nie podpisywaĂŚ, teraz mam jeszcze wiĂŞksze wÂątpliwoÂści. ProszĂŞ przyjÂąĂŚ mojÂą rezygnacjĂŞ z funkcji dziekana, co, jak mam nadziejĂŞ, choĂŚ czĂŞÂściowo uspokoi moje wnĂŞtrze. Od tamtego dnia nie mogĂŞ spokojnie spaĂŚ, widzÂąc, Âże postÂąpiÂłem lekkomyÂślnie i wbrew sumieniu".

"Rzeczpospolita" ujawniÂła, Âże abp Paetz zaÂżÂądaÂł publikacji oÂświadczenia w podlegÂłym mu "Przewodniku Katolickim". Redaktor naczelny ks. Jacek StĂŞpczak, sygnatariusz listu do synodu biskupĂłw, odmawia. Wtedy metropolita odwoÂłuje go z funkcji i zakazuje pracy duszpasterskiej w diecezji. W styczniu ksiÂądz StĂŞpczak zostaje misjonarzem w Zambii.

TreÂśĂŚ oÂświadczenia poznajÂą poznaĂąscy klerycy, odczytuje im je podczas mszy ÂświĂŞtej bp Fortuniak. - Podczas Âśw. eucharystii, a przecieÂż klerycy wiedzieli, jaka jest prawda! - oburza siĂŞ jeden z duchownych. - Nie muszĂŞ mĂłwiĂŚ, jak wpÂłynĂŞÂło to na pracĂŞ w seminarium.

Bunt wikariusza

Jak dowiaduje siĂŞ "Gazeta", nim doszÂło do spotkania z dziekanami, cytowane wyÂżej oÂświadczenie w obronie arcybiskupa miaÂła podpisaĂŚ oÂśmioosobowa rada biskupia, czyli biskupi pomocniczy (ZdzisÂław Fortuniak, Marek JĂŞdraszewski i Grzegorz Balcerek), oraz piĂŞciu wikariuszy biskupich. Jeden z nich, wikariusz ds. katechizacji ks. Romuald Niparko, odmawia i skÂłada rezygnacjĂŞ. Pisze do arcybiskupa: "Przez dÂługi czas [tĂŞ sprawĂŞ] pokrywaÂło gÂłuche milczenie majÂące sprawiĂŚ wraÂżenie, jakoby siĂŞ nic nie staÂło. Reakcje w formie pisemnych oÂświadczeĂą, ktĂłre pochodzÂą od wspĂłÂłpracownikĂłw Waszej Ekscelencji, noszÂą niestety znamiona klasycznej manipulacji. Tymczasem istnieje przeÂświadczenie, Âże mamy tu do czynienia z nagannÂą rzeczywistoÂściÂą (...). Porusza to gÂłĂŞboko Âśrodowisko seminaryjne, szerokie krĂŞgi duchownych i Âświeckich archidiecezjan, a takÂże wiele osĂłb spoza archidiecezji".

PapieÂż wysyÂła komisjĂŞ

Nie wiadomo, jak dalej potoczyÂłaby siĂŞ sprawa, gdyby nie interwencja kogoÂś, kogo "Rzeczpospolita" nazywa "waÂżnÂą osobÂą z Krakowa" - wielo- letniego przyjaciela Ojca ÂŚwiĂŞtego. OsobiÂście dociera on do PapieÂża. Jan PaweÂł II reaguje natychmiast. Do Poznania przybywa dwĂłch jego osobistych wysÂłannikĂłw.

- W dwuosobowej komisji byÂł ksiÂądz Antoni Stankiewicz, ktĂłry od 20 lat pracuje w Rocie Rzymskiej. MĂłwiÂł, Âże do tej pory nie spotkaÂł siĂŞ z sytuacjÂą, by PapieÂż sam wysyÂłaÂł swoich przedstawicieli z pominiĂŞciem wÂłaÂściwych dla takich spraw instytucji watykaĂąskich - opowiada nam jeden z ksiĂŞÂży.

Komisja przesÂłuchuje kilkadziesiÂąt osĂłb, wiĂŞkszoÂśĂŚ potwierdza zarzuty. Z informacji "Gazety" wynika, Âże nie-ktĂłrzy z przesÂłuchanych mĂłwiÂą o podobnych zachowaniach przynajmniej jeszcze jednej osoby z najbliÂższego otoczenia arcybiskupa.

Na poczÂątku lutego arcybiskup wyjeÂżdÂża do Watykanu. Poruszone Âśrodowisko ma nadziejĂŞ, Âże to koniec jego pracy w diecezji. Tymczasem metropolita, po tygodniu, wraca do Poznania.

Tekst pochodzi z serwisu Wyborcza.pl - http://wyborcza.pl/0,0.html © Agora SA"

PS. ROMA- wspak znaczy AMOR

pintapalec 18 listopada 2012 16:56
(@pintapalec

UWAGA!!! SEKTA!!!\

UWAGA!!! SEKTA!!! Na terenie naszego kraju dziaÂła groÂźna organizacja podszywajÂąca siĂŞ pod
dziaÂłalnoÂśĂŚ religijnÂą. Sekta ingeruje w Âżycie rodzin, wykorzystuje finansowo
swoje ofiary, a nawet manipuluje Âżyciem caÂłego kraju poprzez wpÂływanie na
stanowienie prawa. Organizacja ta jest potĂŞÂżnym miĂŞdzynarodowym koncernem ÂświadczÂącym usÂługi religijne i ma wielkÂą sieĂŚ oÂśrodkĂłw na wszystkich
kontynentach.
Przeczytaj poniÂższe punkty, ktĂłre charakteryzujÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ najwiĂŞkszej sekty.
I Ty na pewno musiaÂłeÂś siĂŞ z niÂą zetknÂąĂŚ!
1. Struktura wÂładzy w sekcie jest niedemokratyczna.
Z jej struktur hierarchicznych wykluczone sÂą wszystkie kobiety oraz Âżonaci mĂŞÂżczyÂź-
ni. Na Âżycie sekty wpÂływ majÂą jedynie specjalnie dobrani i przeszkoleni nieÂżonaci
mĂŞÂżczyÂźni, ktĂłrzy ÂślubujÂą swoim zwierzchnikom Âślepe posÂłuszeĂąstwo. GÂłĂłwny
przywĂłdca sekty, jej dyktator, ktĂłry kaÂże uwaÂżaĂŚ siĂŞ za nieomylnego, zarzÂądza
niepoliczonymi bogactwami i mieszka w luksusowym paÂłacu na poÂłudniu Europy.
2. Ludzie uzaleÂżnieni od sekty, zwani takÂże wiernymi, nie majÂą Âżadnego wpÂływu
na waÂżne decyzje swojej organizacji. Nawet na zarzÂądzanie pieniĂŞdzmi sekty, ktĂłre
posÂłusznie jej przekazujÂą.
3. Mimo Âże mĂŞÂżczyÂźni kierujÂący sektÂą sÂłynÂą z rozwiÂązÂłego trybu Âżycia, od
pozostaÂłych czÂłonkĂłw organizacji ÂżÂądajÂą przestrzegania bardzo rygorystycznych
zasad. ZabraniajÂą uÂżywaĂŚ ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych, potĂŞpiajÂą seks pozamaÂłÂżeĂą-
ski, zabraniajÂą rozwodĂłw i powtĂłrnych maÂłÂżeĂąstw. Wszystkim, ktĂłrzy nie akceptujÂą
tych zasad, sekta grozi wiecznym potĂŞpieniem i juÂż tu na ziemi piĂŞtnuje ich oraz
uprzykrza Âżycie.
4. WÂśrĂłd mĂŞÂżczyzn kierujÂących sektÂą na wszelkich szczeblach jej struktury
wystĂŞpuje zadziwiajÂąco czĂŞsto skÂłonnoÂśĂŚ do wykorzystywania seksualnego dzieci.
Sekta wymyÂśliÂła sprawny system chronienia przestĂŞpcĂłw seksualnych w swoich
szeregach. Przenosi ich z jednej placĂłwki na innÂą, a gdy trzeba, ukrywa ich takÂże
w odlegÂłych krajach.
5. Sekta zmusza swoich czÂłonkĂłw do regularnego samooskarÂżania siĂŞ przed
duchownymi. W placĂłwkach sekty ustawione sÂą specjalne meble, w ktĂłrych
przeprowadza siĂŞ rozmowy na temat intymnych spraw ludzi uzaleÂżnionych od
wpÂływĂłw sekty. Ta poniÂżajÂąca i uwÂłaczajÂąca ludzkiej godnoÂści praktyka pomaga
sekcie manipulowaĂŚ swoimi ofiarami i trzymaĂŚ je w ciÂągÂłym poczuciu winy. 6. GroÂźna organizacja, o ktĂłrej mowa, bardzo lubi ingerowaĂŚ w Âżycie polityczne.
Poprzez usÂłuÂżnych politykĂłw prĂłbuje stanowiĂŚ takie zasady Âżycia w kraju
(w Polsce i gdzie indziej), aby byÂły zgodne z wierzeniami sekty. Obecnie na przykÂład
sekta prowadzi wielkÂą kampaniĂŞ, aby zdelegalizowaĂŚ zapÂłodnienie in vitro w Polsce.
7. W Polsce sekta dysponuje ogromnymi wpÂływami w mediach publicznych,
posiada swoje stacje telewizyjne, radiowe oraz czasopisma. Jedna z tych stacji,
szczegĂłlnie popularna, sÂłynie z wyÂłudzania pieniĂŞdzy
od starszych kobiet. Dyrektor stacji jest uwikÂłany w rĂłÂżne podejrzane interesy, ktĂłre
nigdy nie zostaÂły wyjaÂśnione ani osÂądzone. Strach przed sektÂą paraliÂżuje nawet
wymiar sprawiedliwoÂści.
8. W naszym kraju sekta wraz z wÂładzami paĂąstwowymi stworzyÂła specjalnÂą
strukturĂŞ, ktĂłra pomaga jej przejmowaĂŚ nieruchomoÂści sÂłuÂżÂące dotÂąd caÂłemu
spoÂłeczeĂąstwu. Od decyzji struktury nie ma odwoÂłania, a przejmuje ona
od paĂąstwa majÂątek wielomiliardowej wartoÂści.
9. Sekta twierdzi, Âże dziaÂła jakoby z nakazu i upowaÂżnienia Boga. Ma nawet
specjalnÂą ksiĂŞgĂŞ, o ktĂłrej mĂłwi, Âże jest natchnionym SÂłowem Boga. Jednak zasady
i obyczaje panujÂące w sekcie niewiele majÂą wspĂłlnego z treÂściÂą tej ksiĂŞgi. Wszyscy,
ktĂłrzy prĂłbujÂą zwrĂłciĂŚ na to uwagĂŞ, sÂą nazywani heretykami, uciszani lub wyrzucani
z sekty, a kiedyÂś, gdy organizacja miaÂła wpÂływy polityczne wiĂŞksze niÂż obecnie, byli
takÂże masowo mordowani (paleni na stosach) i torturowani.
10. Aby odwrĂłciĂŚ uwagĂŞ od swojej zbrodniczej przeszÂłoÂści, sekta sama lubi siĂŞ
przedstawiaĂŚ jako ofiara spiskĂłw i przeÂśladowaĂą. Tymczasem prawda jest taka,
Âże kiedy tylko miaÂła okazjĂŞ, to sama przeÂśladowaÂła tych, ktĂłrych uznaÂła za swoich
wrogĂłw: uczonych, wolnomyÂślicieli, kobiety. Te ostatnie mordowaÂła masowo jako
rzekome czarownice. W pierwszej poÂłowie XX wieku sekta wspĂłÂłpracowaÂła niemal
w caÂłej Europie z faszystami. Do dziÂś wspiera chĂŞtnie dyktatury, takÂże bardzo
krwawe, o ile ma z tego jakieÂś korzyÂści.

http://blogi.newsweek.pl/Tekst/polityka-polska/654722,abp-dziega---cynik-i-szantazysta.html

Kiara :) :)

Niezależne Forum Projektu Cheops

RozwĂłj duchowy => BĂłg i religie => Wątek zaczęty przez: Rafaela Czerwiec 26, 2011, 22:41:35