Drukuj stronę - Odp: Czy Dusza jest zÂła?

cd.
WYJÂŚĂ POZA ÂŚMIERĂ

Poprzez ÂświatÂło
Mellen-Thomas Benedict jest artystÂą, ktĂłry przeÂżyÂł ÂśmierĂŚ w 1982r.

ByÂł martwy przez ponad pĂłÂłtorej godziny, w ciÂągu ktĂłrej opuÂściÂł ciaÂło i udaÂł siĂŞ w kierunku ÂŚwiatÂła. PoniewaÂż ciekawiÂł go WszechÂświat, zostaÂł zabrany w jego odlegÂłe rejony, a nawet dalej – w energetycznÂą PustkĂŞ NicoÂści poza Wielkim Wybuchem. KomentujÂąc jego doÂświadczenie, Dr. Kenneth Ring powiedziaÂł: “Jego historia jest jednÂą z najbardziej niezwykÂłych, z jakimi zetknÂąÂłem siĂŞ w trakcie swoich rozlegÂłych badaĂą nad doÂświadczeniami Âśmierci klinicznej”.

Droga ku Âśmierci

W 1982 doÂświadczyÂłem Âśmierci spowodowanej nieuleczalnym nowotworem, ktĂłrego nie moÂżna byÂło zoperowaĂŚ, a z kolei jakakolwiek chemioterapia zrobiÂłaby jedynie ze mnie warzywo. Lekarze dawali mi szeÂśĂŚ do oÂśmiu miesiĂŞcy Âżycia. W latach 70-tych interesowaÂłem siĂŞ informacjÂą, czytajÂąc o kryzysie nuklearnym, ekologicznym i innych, stopniowo traciÂłem nadziejĂŞ i ogarniaÂło mnie zniechĂŞcenie. PoniewaÂż nie miaÂłem podstaw duchowych, zaczÂąÂłem wierzyĂŚ, Âże natura pomyliÂła siĂŞ i Âże prawdopodobnie byliÂśmy rakiem na naszej planecie. Nie widziaÂłem rozwiÂązania Âżadnego z problemĂłw, ktĂłre sami stworzyliÂśmy sobie i naszej planecie. UwaÂżaÂłem wszystkich ludzi za raka i dostaÂłem raka. WÂłaÂśnie to mnie zabiÂło. UwaÂżaj, jaki masz poglÂąd na Âżycie. MoÂże siĂŞ on odbiĂŚ na tobie, zwÂłaszcza jeÂśli jest negatywny. MĂłj byÂł bardzo negatywny. To wÂłaÂśnie doprowadziÂło do mojej Âśmierci. WyprĂłbowaÂłem rĂłÂżne rodzaje alternatywnych metod leczenia, ale nic nie poskutkowaÂło.

Tak wiĂŞc postanowiÂłem, Âże to sprawa tylko miedzy mnÂą a Bogiem. Nigdy wczeÂśniej nie stanÂąÂłem twarzÂą twarz z Bogiem, nigdy nie miaÂłem z nim do czynienia. Nie interesowaÂłam siĂŞ wĂłwczas duchowoÂściÂą, ale wyruszyÂłem w podrĂłÂż, by dowiedzieĂŚ siĂŞ jak najwiĂŞcej na ten temat oraz na temat alternatywnych metod leczenia. ZaczÂąÂłem czytaĂŚ wszystko, co wpadÂło mi w rĂŞce i zagÂłĂŞbiÂłem siĂŞ w to, poniewaÂż nie chciaÂłem, by spotkaÂła mnie niespodzianka po drugiej stronie. ZaczÂąÂłem wiĂŞc czytaĂŚ o rĂłÂżnych religiach i filozofiach. Wszystkie byÂły bardzo interesujÂące i dawaÂły nadziejĂŞ, Âże jest coÂś po drugiej stronie.

Z drugiej strony jako niezaleÂżny artysta tworzÂący witraÂże, nie miaÂłem Âżadnego ubezpieczenia zdrowotnego. OszczĂŞdnoÂści caÂłego mojego Âżycia wydaÂłem w jednej chwili na badania medyczne. NastĂŞpnie leczyÂłem siĂŞ, nie majÂąc ubezpieczenia. Nie chciaÂłem naraÂżaĂŚ rodziny na problemy finansowe, zdecydowaÂłem wiĂŞc, Âże sam siĂŞ tym zajmĂŞ. BĂłl nie trwaÂł bez przerwy, ale byÂły chwile, kiedy byÂłem zamroczony. DoszÂło do tego, Âże baÂłem siĂŞ jeÂździĂŚ i w koĂącu wylÂądowaÂłem w hospicjum. MiaÂłem tam swojÂą opiekunkĂŞ, ktĂłra byÂła przy mnie w ostatnich chwilach. ObecnoÂśĂŚ tego anioÂła, zesÂłanego mi przez Boga, byÂła dla mnie bÂłogosÂławieĂąstwem. TrwaÂło to okoÂło 18 miesiĂŞcy. Nie chciaÂłem jednak braĂŚ lekĂłw przeciwbĂłlowych, bo pragnÂąÂłem zachowaĂŚ ÂświadomoÂśĂŚ na tyle, na ile to byÂło moÂżliwe. NastĂŞpnie doÂświadczyÂłem takiego bĂłlu, Âże nie istniaÂło nic poza nim, na szczĂŞÂście ataki trwaÂły tylko po kilka dni.

ÂŚwiatÂło Boga

PamiĂŞtam, Âże obudziÂłem siĂŞ ktĂłregoÂś ranka w domu okoÂło 4:30 i po prostu wiedziaÂłem, Âże nadszedÂł koniec. To byÂł dzieĂą, kiedy miaÂłem umrzeĂŚ. ZadzwoniÂłem do kilku przyjaciĂłÂł, aby siĂŞ poÂżegnaĂŚ. ObudziÂłem swojÂą opiekunkĂŞ z hospicjum i uprzedziÂłem jÂą. PoniewaÂż przeczytaÂłem, Âże kiedy siĂŞ umiera dziejÂą siĂŞ rĂłÂżne ciekawe rzeczy, umĂłwiÂłem siĂŞ z niÂą, Âże po mojej Âśmierci zostawi moje ciaÂło na szeÂśĂŚ godzin. Znowu zasnÂąÂłem. NastĂŞpne, co pamiĂŞtam, to poczÂątek typowej Âśmierci klinicznej. Nagle byÂłem w peÂłni Âświadomy i staÂłem, choĂŚ moje ciaÂło spoczywaÂło w ÂłĂłÂżku. OtaczaÂła mnie ciemnoÂśĂŚ. Kiedy byÂłem poza ciaÂłem, wszystko byÂło bardziej wyraÂźne niÂż normalnie. ByÂło tak wyraÂźne, Âże widziaÂłem kaÂżdy pokĂłj w domu, strych, okolice domu, i to, co znajdowaÂło siĂŞ pod nim.

ZobaczyÂłem ÂŚwiatÂło i zwrĂłciÂłem siĂŞ ku niemu. ByÂło bardzo podobne do tego, ktĂłre ludzie opisujÂą w swoich relacjach o Âśmierci klinicznej. ByÂło takie wspaniaÂłe. MoÂżna go dotknÂąĂŚ, moÂżna go poczuĂŚ. PrzyciÂąga do siebie – chcesz podejÂśĂŚ do niego, tak jak podszedÂłbyÂś do idealnej matki lub ojca, by CiĂŞ przytulili. W miarĂŞ jak zbliÂżaÂłem siĂŞ do ÂŚwiatÂła, wiedziaÂłem intuicyjnie, Âże jeÂśli wejdĂŞ w nie, to umrĂŞ. Tak wiĂŞc zbliÂżajÂąc siĂŞ, powiedziaÂłem: “ProszĂŞ, poczekaj chwilĂŞ, moment. ChcĂŞ to przemyÂśleĂŚ; chciaÂłbym z TobÂą porozmawiaĂŚ zanim pĂłjdĂŞ dalej”.

Ku mojemu zaskoczeniu, caÂłe doÂświadczenie zatrzymaÂło siĂŞ w tym punkcie. W rzeczywistoÂści mamy kontrolĂŞ nad swojÂą ÂśmierciÂą. To nie jest karuzela, ktĂłrej nie moÂżna zatrzymaĂŚ. Moja proÂśba zostaÂła speÂłniona i odbyÂłem klika rozmĂłw ze ÂŚwiatÂłem. ÂŚwiatÂło przybieraÂło rĂłÂżne postacie, np. Jezusa, Buddy, Kriszny, mandali, archetypĂłw i znakĂłw.

ZapytaÂłem ÂŚwiatÂło: “Co tu siĂŞ dzieje? ProszĂŞ, ÂŚwiatÂło, wyjaÂśnij mi, kim jesteÂś. ChcĂŞ wiedzieĂŚ, co jest rzeczywiste”.

Nie potrafiĂŞ przytoczyĂŚ dokÂładnych sÂłĂłw, bo to byÂł rodzaj telepatii. ÂŚwiatÂło odpowiedziaÂło, przekazujÂąc mi informacjĂŞ, Âże to, co dzieje siĂŞ, kiedy spotykamy siĂŞ ze ÂŚwiatÂłem, zaleÂży od naszych poglÂądĂłw. JeÂśli jesteÂś BuddystÂą, Katolikiem lub MuzuÂłmaĂąskim fundamentalistÂą, to dostajesz to, w co wierzysz. Masz szansĂŞ, by przyjrzeĂŚ siĂŞ temu i zbadaĂŚ to, ale wiĂŞkszoÂśĂŚ ludzi z niej nie korzysta. Gdy objawiÂło siĂŞ ÂŚwiatÂło, uÂświadomiÂłem sobie, Âże w rzeczywistoÂści widzĂŞ matrycĂŞ WyÂższego Ja. MogĂŞ tylko powiedzieĂŚ, Âże przybraÂło postaĂŚ matrycy, mandali ludzkich dusz, i ujrzaÂłem, Âże to, co nazywamy WyÂższym Ja, jest matrycÂą. Jest to rĂłwnieÂż nasze poÂłÂączenie ze ÂŹrĂłdÂłem; kaÂżdy z nas pochodzi bezpoÂśrednio ze ÂŹrĂłdÂła, jest jego bezpoÂśrednim doÂświadczeniem. Wszyscy mamy WyÂższe Ja, coÂś, co stoi ponad naszÂą duszÂą. ObjawiÂło mi siĂŞ ono w swojej najprawdziwszej formie energetycznej. MogĂŞ to jedynie opisaĂŚ w taki sposĂłb, Âże WyÂższe Ja przypomina poÂłÂączenie/przewĂłd. Nie przypominaÂło go z wyglÂądu, ale jest to bezpoÂśrednie poÂłÂączenie ze ÂŹrĂłdÂłem, ktĂłre jest w kaÂżdym z nas. JesteÂśmy bezpoÂśrednio poÂłÂączeni ze ÂŹrĂłdÂłem. Tak wiĂŞc ÂŚwiatÂło pokazaÂło mi matrycĂŞ WyÂższego Ja. I uzmysÂłowiÂłem sobie wyraÂźnie, Âże wszystkie WyÂższe Ja sÂą poÂłÂączone ze sobÂą w jedno, wszyscy ludzie sÂą jednoÂściÂą, jesteÂśmy w rzeczywistoÂści jednÂą istotÂą, rĂłÂżnymi jej aspektami. Nie chodziÂło tu o jakÂąÂś konkretnÂą religiĂŞ. WÂłaÂśnie takie informacje dostaÂłem. I zobaczyÂłem tĂŞ mandalĂŞ ludzkich dusz. To byÂła najpiĂŞkniejsza rzecz, jakÂą kiedykolwiek widziaÂłem. WszedÂłem w niÂą i caÂłkowicie mnie pochÂłonĂŞÂła. To byÂło jakbyÂś otrzymaÂł caÂłÂą miÂłoÂśĂŚ, jakiej kiedykolwiek pragnÂąÂłeÂś, i to takÂą miÂłoÂśĂŚ, ktĂłra leczy, uzdrawia i regeneruje.

Kiedy tak prosiÂłem ÂŚwiatÂło o wyjaÂśnienia, zrozumiaÂłem, czym jest matryca WyÂższego Ja. WokĂłÂł Ziemi istnieje sieĂŚ stworzona ze wszystkich poÂłÂączonych ze sobÂą WyÂższych Ja. To jak wielkie przedsiĂŞbiorstwo, kolejny wyÂższy poziom energii subtelnej otaczajÂącej nas, jeÂśli moÂżna tak powiedzieĂŚ. NastĂŞpnie, po kilku minutach, poprosiÂłem o dalsze wyjaÂśnienia. NaprawdĂŞ chciaÂłem wiedzieĂŚ, o co chodzi we WszechÂświecie, i tym razem byÂłem gotĂłw do podrĂłÂży.

PowiedziaÂłem: “Jestem gotĂłw, zabierz mnie”.

Wtedy ÂŚwiatÂło zamieniÂło siĂŞ w najpiĂŞkniejszÂą rzecz, jakÂą kiedykolwiek widziaÂłem: w mandalĂŞ ludzkich dusz na tej planecie. WczeÂśniej podchodziÂłem do wszystkiego, co dziaÂło siĂŞ na Ziemi, bardzo negatywnie. Kiedy wiĂŞc poprosiÂłem ÂŚwiatÂło o wyjaÂśnienia, ujrzaÂłem dziĂŞki tej cudownej mandali, jak piĂŞkni wszyscy jesteÂśmy w swej istocie. JesteÂśmy najpiĂŞkniejszymi stworzeniami. Ludzka dusza, ludzka matryca, ktĂłrÂą wspĂłlnie tworzymy jest absolutnie fantastyczna, elegancka, egzotyczna, jest wszystkim. Nie jestem w stanie wyraziĂŚ, jak zmieniÂło to mĂłj poglÂąd na istoty ludzkie w tej chwili.

PowiedziaÂłem: “Oh, BoÂże, nie wiedziaÂłem, jacy jesteÂśmy piĂŞkni”.

Na jakimkolwiek jesteÂś poziomie, wysokim czy niskim, jakÂąkolwiek postaĂŚ przybraÂłeÂś, jesteÂś najpiĂŞkniejszym stworzeniem, naprawdĂŞ. ZaskoczyÂło mnie to, Âże Âżadna dusza nie byÂła zÂła.

ZapytaÂłem: “Jak to moÂżliwe?”.

W odpowiedzi usÂłyszaÂłem, Âże Âżadna dusza nie jest z natury zÂła. Straszne rzeczy, ktĂłre przydarzajÂą siĂŞ ludziom, sprawiajÂą, Âże robiÂą oni zÂłe rzeczy, ale ich dusze nie sÂą zÂłe. ÂŚwiatÂło powiedziaÂło mi, Âże to, czego wszyscy szukajÂą, to, co daje im siÂłĂŞ, to miÂłoÂśĂŚ. To, co ich niszczy, to brak miÂłoÂści.

WydawaÂło mi siĂŞ, Âże objawieniom pochodzÂącym od ÂświatÂła nie ma koĂąca i wtedy zapytaÂłem Je: “Czy to znaczy, Âże ludzkoÂśĂŚ zostanie zbawiona?”.

Wtedy, jakby w dÂźwiĂŞku trÂąby poÂśrĂłd deszczu spiralnych ÂświateÂł, Wielkie ÂŚwiatÂło przemĂłwiÂło: “PamiĂŞtaj i nigdy o tym nie zapominaj; sami siĂŞ zbawiacie, ocalacie i leczycie. Zawsze tak byÂło. Zawsze tak bĂŞdzie. ZostaliÂście stworzeni tak, byÂście mieli tĂŞ moc jeszcze zanim powstaÂł Âświat”.

W tej chwili zrozumiaÂłem nawet wiĂŞcej. ZrozumiaÂłem, Âże JUÂŻ ZOSTALIÂŚMY ZBAWIENI, ocaliliÂśmy siebie, poniewaÂż zostaliÂśmy stworzeni tak, byÂśmy siĂŞ sami udoskonalali i “naprawiali”, podobnie jak reszta Boskiego WszechÂświata. PodziĂŞkowaÂłem Boskiemu ÂŚwiatÂłu z caÂłego serca. PrzyszÂły mi jedynie na myÂśl te proste sÂłowa absolutnej wdziĂŞcznoÂści: “O drogi BoÂże, drogi WszechÂświecie, droga WspaniaÂła JaÂźni, kocham swoje ÂŻycie”. WydawaÂło siĂŞ, Âże ÂŚwiatÂło wdycha mnie coraz gÂłĂŞbiej. To byÂło uczucie, jakby ÂŚwiatÂło wchÂłaniaÂło mnie caÂłkowicie. Po dziÂś dzieĂą nie potrafiĂŞ opisaĂŚ ÂŚwiatÂła MiÂłoÂści. WszedÂłem w inny wymiar, jeszcze gÂłĂŞbszy, i staÂłem siĂŞ Âświadomy czegoÂś wiĂŞcej, o wiele wiĂŞcej. ByÂł to potĂŞÂżny strumieĂą ÂŚwiatÂła, wielki i peÂłny, gÂłĂŞboko w Sercu ÂŻycia.

ZapytaÂłem: “Co to jest?”.

ÂŚwiatÂło odrzekÂło: “To jest RZEKA ÂŻYCIA. WypeÂłnij niÂą swe serce po brzegi”.

Tak zrobiÂłem. WziÂąÂłem jeden duÂży Âłyk, potem nastĂŞpny. PiĂŚ Samo ÂŻycie! ByÂłem w ekstazie.

Wtedy ÂŚwiatÂło powiedziaÂło: “Masz Âżyczenie”.

WiedziaÂło wszystko o mnie, znaÂło caÂłÂą mojÂą przeszÂłoÂśĂŚ, teraÂźniejszoÂśĂŚ i przyszÂłoÂśĂŚ.

“Tak!” – wyszeptaÂłem.

ChciaÂłem zobaczyĂŚ resztĂŞ WszechÂświata; to, co jest poza ukÂładem sÂłonecznym, poza ludzkimi iluzjami. Wtedy ÂŚwiatÂło powiedziaÂło mi, Âże mogĂŞ daĂŚ siĂŞ ponieÂśĂŚ Nurtowi. Tak zrobiÂłem i ÂŚwiatÂło przeniosÂło mnie na koniec tunelu. PoczuÂłem i usÂłyszaÂłem caÂłÂą seriĂŞ bardzo delikatnych uderzeĂą dÂźwiĂŞkowych*. Co za szybkoÂśĂŚ!

Pustka NicoÂści

Nagle zaczÂąÂłem oddalaĂŚ siĂŞ z zawrotnÂą prĂŞdkoÂściÂą od Ziemi z nurtem ÂŻycia, widzÂąc, jak planeta znika mi z oczu. UkÂład sÂłoneczny, w caÂłym swym majestacie, ÂśmignÂąÂł mi przed oczami i zniknÂąÂł. PoruszajÂąc siĂŞ z prĂŞdkoÂściÂą szybszÂą od prĂŞdkoÂści ÂświatÂła, przeleciaÂłem przez Âśrodek galaktyki, dowiadujÂąc siĂŞ po drodze nowych rzeczy. PrzekonaÂłem siĂŞ, Âże ta galaktyka, jak i reszta WszechÂświata, tĂŞtni ÂŻYCIEM, rĂłÂżnymi jego odmianami. WidziaÂłem wiele ÂświatĂłw. Dobra wiadomoÂśĂŚ – nie jesteÂśmy sami we WszechÂświecie! Kiedy pÂłynÂąÂłem strumieniem ÂświadomoÂści przez Âśrodek galaktyki, przeksztaÂłciÂł siĂŞ on w niezwykÂłÂą falĂŞ energetycznÂą zbudowanÂą z fraktali. MijaÂłem wielkie grupy galaktyk, zawierajÂące w sobie staroÂżytnÂą mÂądroÂśĂŚ. Najpierw myÂślaÂłem, Âże dokÂądÂś zmierzam, podrĂłÂżujĂŞ. Ale wtedy zrozumiaÂłem, w miarĂŞ jak strumieĂą powiĂŞksza siĂŞ i rozszerza, poszerza siĂŞ rĂłwnieÂż moja ÂświadomoÂśĂŚ, obejmujÂąc wszystko we WszechÂświecie! MijaÂłem wszystko, co zostaÂło stworzone. To byÂł niewyobraÂżalny cud!

Wszystko, co zostaÂło stworzone, zdawaÂło siĂŞ mijaĂŚ mnie z zawrotnÂą prĂŞdkoÂściÂą i znikaĂŚ w ÂŚwietlnych cĂŞtkach. Niemal natychmiast pojawiaÂło siĂŞ kolejne ÂŚwiatÂło. NadchodziÂło ze wszystkich stron i byÂło tak odmienne; ÂŚwiatÂło stworzone z czegoÂś wiĂŞcej niÂż wszystkie czĂŞstotliwoÂści WszechÂświata. Ponownie czuÂłem i sÂłyszaÂłem kilka razy aksamitne uderzenia dÂźwiĂŞkowe. Moja ÂświadomoÂśĂŚ, czy teÂż istota, rozszerzaÂła siĂŞ, by poÂłÂączyĂŚ siĂŞ z caÂłym WszechÂświatem Holograficznym, a nawet czymÂś wiĂŞcej. Kiedy mijaÂłem drugie ÂŚwiatÂło, pojawiÂła siĂŞ we mnie ÂświadomoÂśĂŚ, Âże wÂłaÂśnie przekroczyÂłem PrawdĂŞ. Nie potrafiĂŞ tego lepiej wyraziĂŚ sÂłowami, ale postaram siĂŞ to wyjaÂśniĂŚ. Kiedy wkroczyÂłem w strefĂŞ drugiego ÂŚwiatÂła, wyszedÂłem poza pierwsze ÂŚwiatÂło. ZnalazÂłem siĂŞ w gÂłĂŞbokim bezruchu, poza wszelkÂą ciszÂą. WidziaÂłem i postrzegaÂłem WIECZNOÂŚĂ, poza NieskoĂączonoÂściÂą.

ByÂłem w Pustce.

ByÂłem w tym, co istniaÂło przed stworzeniem, przed Wielkim Wybuchem. PrzekroczyÂłem poczÂątek czasu – Pierwszy ÂŚwiat – PierwszÂą WibracjĂŞ. ByÂłem w Oku Stworzenia. CzuÂłem siĂŞ, jakbym dotykaÂł twarzy Boga. To nie byÂło doznanie religijne. Po prostu stanowiÂłem jednoÂśĂŚ z NajwyÂższym ÂŻyciem i ÂŚwiadomoÂściÂą.

MĂłwiÂąc, Âże widziaÂłem lub postrzegaÂłem wiecznoÂśĂŚ, mam na myÂśli, Âże doÂświadczaÂłem caÂłego stworzenia tworzÂącego samego siebie. Nie byÂło poczÂątku ani koĂąca. To myÂśl, ktĂłra poszerza umysÂł, prawda? Naukowcy uwaÂżajÂą, Âże Wielki Wybuch byÂł pojedynczym wydarzeniem, dziĂŞki ktĂłremu powstaÂł ÂŚwiat. Ja widziaÂłem, Âże Wielki Wybuch jest tylko jednym z nieskoĂączenie wielu takich samych WybuchĂłw, poprzez ktĂłre WszechÂświaty stwarzane sÂą nieustannie i jednoczeÂśnie. Jedyne obrazy w miarĂŞ bliskie naszym kategoriom, ktĂłre to oddajÂą, to obrazy tworzone za pomocÂą superkomputerĂłw przy uÂżyciu rĂłwnaĂą geometrii fraktali.

StaroÂżytni wiedzieli o tym. Twierdzili, Âże BĂłg co jakiÂś czas stwarza nowe WszechÂświaty poprzez wydech i de-konstruuje inne poprzez wdech. Te epoki nazywane sÂą Jugami. WspĂłÂłczesna nauka nazywa to Wielkim Wybuchem. PrzebywaÂłem w absolutnej, czystej ÂświadomoÂści. WidziaÂłem, obserwowaÂłem wszystkie Wielkie Wybuchy czy teÂż Jugi tworzÂące i de-konstruujÂące siebie. Natychmiast wszedÂłem w nie wszystkie jednoczeÂśnie. UjrzaÂłem, Âże kaÂżda najmniejsza czÂąsteczka stworzenia posiada moc, by tworzyĂŚ. Bardzo trudno to wyjaÂśniĂŚ. WciÂąÂż brak mi sÂłĂłw, by to wyraziĂŚ.

Dopiero po wielu latach od powrotu znalazÂłem jakieÂś sÂłowa, ktĂłre oddajÂą doÂświadczenie Pustki. Teraz mogĂŞ wam powiedzieĂŚ: Pustka to mniej niÂż nic, a jednak to coÂś wiĂŞcej niÂż wszystko, co istnieje! Pustka jest zerem absolutnym; chaosem, w ktĂłrym powstajÂą wszystkie moÂżliwoÂści. To jest Absolutna ÂŚwiadomoÂśĂŚ; coÂś o wiele wiĂŞcej niÂż nawet Uniwersalna Inteligencja.

Gdzie jest ta pustka? Wiem. Ta Pustka jest wewnÂątrz i na zewnÂątrz wszystkiego. Ty sam, wÂłaÂśnie teraz, choĂŚ Âżyjesz, zawsze jesteÂś jednoczeÂśnie wewnÂątrz i na zewnÂątrz pustki.

Niezależne Forum Projektu Cheops

Archiwum => ÂŚmietnik => Wątek zaczęty przez: songo1970 Wrzesień 06, 2012, 11:43:48