JARUHA J. I. Kraszewski Stara ba¶ñ, bohaterka trzecioplanowa; wied¼ma.
Wygl±d: "stara baba, o kiju, z garnuszkiem na sznurku u pasa, z torb± na plecach, w p³achcie na g³owie."
¯yciorys: o swoim ¿yciu opowiada sama Jaruha: "Hej hej! Porwa³ mnie królewicz, zaprowadzi³ do gmachu, co mia³ ¶ciany ze z³ota. W ogrodzie ros³a jab³oñ, co rodzi³a jab³ka wonne, u stóp jej ciek³a ¿ywi±ca krynica. Siedem lat królowa³am, siedem lat ¶piewa³am pie¶ni, splata³am i rozplata³am kosy, wszystko mi s³u¿y³o... potem zrobi³o siê ciemno i ja w ³achmanach, o kiju, znalaz³am siê w puszczy. Krucy mi w g³owê pukali i oczów szukali, hej hej!". Z tych s³ów wynika, ¿e w m³odo¶ci Jaruhê uwiód³, a potem porzuci³ kto¶ mo¿ny. Odt±d ¿yje samotnie, nauczy³a siê radziæ sobie. Za wró¿by i zio³a otrzymuje ¿ywno¶æ. Pojawia siê zawsze tam, gdzie jest potrzebna. To ona opiekuje siê rannym Domanem, j± spotyka w lesie poturbowany Znosek, ona sprzedaje Mili lubczyk, uchodzi ca³o z pogromu, urz±dzonego przez Pomorców na weselu Domana i Mili, opowiada Dziwie bajki, które maj± sk³oniæ jej serce do Domana.
Charakterystyka: Jaruha jest wied¼m±, czyli kobiet± wiedz±c±. Zna w³a¶ciwo¶ci zió³, potrafi leczyæ, a krêc±c siê swobodnie po okolicy, wie wiele, tym bardziej, ¿e potrafi kojarzyæ fakty i wyci±gaæ wnioski. Mo¿e pomóc, mo¿e zaszkodziæ, ale ona pomaga, nikogo nie krzywdzi. Chodzi od chaty do chaty, leczy ludzi i byd³o za odrobinê strawy, nocleg, a zw³aszcza za kubek miodu lub piwa - bo
lubi siê napiæ. Nie stroni od wesela, uczestniczy w nocy Kupa³y, bo lubi przebywaæ w¶ród ludzi, którzy ¶miej± siê, ¶piewaj±, lubi, ¿eby wokó³ co¶ siê dzia³o.
Rola w utworze: Wied¼ma, przepowiada Dziwie, ¿e Doman j± porwie, stara siê nak³oniæ j± przychylnie do Domana.
W sumie super babka.
......Na tego
Maruchê za¶, radzê uwa¿aæ, bo to brzydki podgladacz.
