na poprzedniej czesci ustalilismy ze swieci sie na tej samej zasadzie co ksiezyc przez odbicie promieni swietlnych od jej powieszchni
Raczej nie inaczej. ¯eby planeta ¶wieci³a sama z siebie, musia³aby zawieraæ jakie¶ fosforyzuj±ce gazy czy minera³y, lub p³on±c± atmosferê. W naszym Uk³adzie wyj±tkiem jest Ziemia z powierzchni± upstrzon± roz¶wietlonymi elektrycznie miastami.
A teraz kilka ciekawych informacji na temat Wenus z Wikipedii:
Jest skalnym globem osnutym gêstymi chmurami, które odbijaj± wiêkszo¶æ ¶wiat³a s³onecznego. ¯ó³tawy kolor chmur atmosfery pochodzi od kwasu siarkowego.
Wenus posiada bardzo gêst± atmosferê, ci¶nienie przy powierzchni jest 93 razy wiêksze ni¿ na Ziemi. Jej odkrywc± jest Michai³ £omonosow, który obserwowa³ przej¶cie Wenus przed tarcz± S³oñca w 26 maja 1761 roku. Atmosfera sk³ada siê g³ównie z dwutlenku wêgla(tlenku wêgla (IV)) (96,5 %) oraz, w znacznie mniejszym stopniu, z azotu (ok 3,5 %). Inne pierwiastki i zwi±zki chemiczne wystêpuj±ce w ¶ladowych ilo¶ciach to tlenek siarki(IV), tlenek wêgla(II), argon, neon, chlorowodór, fluorowodór i para wodna.
W atmosferze Wenus odnaleziono wiele zwi±zków chemicznych, które zaciekawi³y naukowców i sk³oni³y do spekulacji na temat ich pochodzenia. Nale¿± do nich takie substancje jak: siarkowodór i tlenek siarki(IV), które bardzo rzadko wystêpuj± obok siebie, gdy¿ wchodz± ze sob± szybko w reakcje. Innym zwi±zkiem jest siarczek karbonylu, powstaj±cy niezwykle rzadko w sposób nieorganiczny. Jednym z wyja¶nieñ mo¿e byæ obecno¶æ organizmów ¿ywych, które produkuj± te substancje. Dodatkowym dowodem jest niewielka zawarto¶æ tlenku wêgla, który powstaje w du¿ych ilo¶ciach przez oddzia³ywanie z wiatrem s³onecznym. Substancje te znaleziono na wysoko¶ci 50 kilometrów nad powierzchni±, gdzie temperatura spada do 70°C
Temperatura na powierzchni globu oscyluje w granicach 400°C, a w niektórych miejscach nawet 500°C (jest ona wy¿sza ni¿ temperatura topnienia o³owiu). Ró¿nice miêdzy stron± dzienn± i nocn± nie przekraczaj± 25°C. Mimo tego, i¿ Wenus znajduje siê prawie dwa razy dalej od S³oñca ni¿ Merkury, to jest najgorêtsz± planet± w Uk³adzie S³onecznym. Tak wysoka temperatura jest spowodowana przez efekt cieplarniany, który powstaje, poniewa¿ zwi±zki chemiczne atmosfery Wenus blokuj± emisjê promieniowania na d³ugo¶ci fal podczerwonych. Szacuje siê, ¿e maksymalna mo¿liwa temperatura przy powierzchni mo¿e wynosiæ 650°C, gdy¿ rozgrzewaj±c siê atmosfera wypromieniowuje wiêcej ciep³a. Byæ mo¿e taka sytuacja mia³a ju¿ miejsce w historii Wenus. Ciekaw± tego konsekwencj± jest fakt, ¿e chmury ulegaj± wtedy rozproszeniu, ods³aniaj±c powierzchniê. Po och³odzeniu chmury pojawiaj± siê ponownie.
Efekt cieplarniany na planecie móg³ zaistnieæ w jeden z dwóch sposobów. Teoria pierwsza mówi, i¿ planeta nigdy nie posiada³a wodnych oceanów, które wch³ania³yby dwutlenek wêgla. Ponadto jego ilo¶æ wzrasta³a z powodu aktywno¶ci wulkanicznej. Przybywa³o równie¿ pary wodnej w atmosferze. Te oba gazy cieplarniane powodowa³y wzrost temperatury do obecnego poziomu. Druga hipoteza zak³ada istnienie oceanów w przesz³o¶ci. Z uwagi na blisko¶æ S³oñca wyparowa³y, co podwy¿sza³o stê¿enie pary wodnej w atmosferze.
