ÂŻYCIE Z CISZY

ptak

Gość

« : Marzec 01, 2009, 13:55:51 »

Czym jest dla Ciebie cisza, jak czĂŞsto w niej bywasz, co Ci daje?
Na poczÂątek artykuÂł ze strony http://www.zloty-rozokrzyz.org/teksty/po_p60_01.htm
--------------------------

ÂŻYCIE Z CISZY

Fragmenty odczytu, wygÂłoszonego podczas Konferencji w Noverosie 13 grudnia 2003 roku.

SÂłowa nigdy nie mogÂą w peÂłni opisaĂŚ jedynej wielkiej ciszy. MogÂą daĂŚ jedynie wskazĂłwkĂŞ tego, co znaczy cisza; mogÂą stworzyĂŚ warunki do doÂświadczenia tego wspaniaÂłego wymiaru Âżycia w sercu. CiszĂŞ tĂŞ kaÂżdy moÂże odnaleÂźĂŚ, poniewaÂż ona jest, istnieje w kaÂżdym ludzkim sercu, jest w nie wrodzona. Nawet w najwiĂŞkszym zgieÂłku i wrzawie ciszy tej moÂżna doÂświadczyĂŚ w sercu.

Ton, melodia mogÂą zmierzaĂŚ do ciszy. KaÂżdy dÂźwiĂŞk powstaje z ciszy... i zamiera w ciszy... Pytaniem jest: Czy znam tĂŞ ciszĂŞ? Czy mogĂŞ ÂżyĂŚ z tej ciszy? SprĂłbujemy znaleÂźĂŚ na nie odpowiedÂź, opierajÂąc siĂŞ na rĂłÂżnych tekstach, w tym takÂże wierszach. W naukach o alchemicznych procesach transfiguracji, tak jak je w mistrzowski sposĂłb przekazaÂł Jan van Rijckenborgh, cisza odgrywa istotnÂą rolĂŞ. W swojej ksiÂąÂżce ChiĂąska Gnoza, objaÂśnia on wu-wei, metodĂŞ osiÂągniĂŞcia niezmÂąconej ciszy i dystansu, tak jak wiele wiekĂłw temu nauczaÂł tego chiĂąski filozof Lao-Tse. Wu-wei oznacza: nieczynienie, pozostawienie za sobÂą Âświata przeciwieĂąstw. Nie oznacza to jednak, Âże mamy zdystansowaĂŚ siĂŞ od naszego codziennego Âżycia i zaniechaĂŚ naszych obowiÂązkĂłw. OznaczaÂłoby to caÂłkowite niezrozumienie. Nieczynienie, w rozumieniu Lao-Tse, oznacza, Âże nie powinniÂśmy siĂŞ trzymaĂŚ wartoÂści, siÂł i istoty Nieruchomego KrĂłlestwa przy pomocy „ja”. Ktokolwiek bowiem prĂłbuje uchwyciĂŚ Nieruchome KrĂłlestwo przy pomocy „ja” i wejÂśĂŚ na jego szczyt, zostanie z niego zrzucony. „CiaÂło i krew nie mogÂą odziedziczyĂŚ KrĂłlestwa BoÂżego” (1 List do Koryntian 15:50). Powodowany impulsami tej natury, czÂłowiek chce posiadaĂŚ. Taka jest jego natura. Jednak, tak jak dla ludzkiej natury niemoÂżliwym jest osiÂągniĂŞcie tego, co boskie, tak kaÂżdy wysiÂłek i samowolna prĂłba wydarcia tej tajemnicy musi siĂŞ skoĂączyĂŚ nieszczĂŞÂściem i rozczarowaniem. Nieczynienie jest Âżyciem wynikajÂącym z wewnĂŞtrznej ciszy. Jest to caÂłkowite poddanie siĂŞ boskiemu pierwiastkowi w sercu.

CISZA WYPARTA Z CODZIENNEGO ÂŻYCIA

ÂŻycie z tej ciszy moÂżliwe jest tylko na tyle, na ile istnieje otwartoÂśĂŚ, zainteresowanie i wola doÂświadczania jej. Nasze codzienne Âżycie jest tak dalece przepeÂłnione wrzawÂą, haÂłasem, chaosem i mĂłwieniem, Âże poznanie, uznanie i respektowanie ciszy oraz obcowanie z niÂą staÂło siĂŞ dla wielu niemoÂżliwe. Technologie, ktĂłre kontrolujÂą Âżycie spoÂłeczeĂąstw, wyparÂły ciszĂŞ z naszego otoczenia. HaÂłas moÂże przyczyniĂŚ siĂŞ do chorĂłb, a nawet Âśmierci ludzi i zwierzÂąt. Wszystko w nas i wokĂłÂł nas jest zajĂŞte ucieczkÂą przed ciszÂą i roztapianiem jej w zgieÂłku. Wydaje siĂŞ nawet, Âże ludzie bojÂą siĂŞ ciszy. W zachodniej kulturze, dostrojonej do dobrobytu i posiadania, haÂłas determinuje codzienne Âżycie. MĂłwiÂący wydajÂą siĂŞ przewyÂższaĂŚ osoby ciche, przerwy w rozmowach odbierane sÂą jako niezrĂŞczne. Dla wielu ludzi haÂłas i nadmiar rozmĂłw sÂą sposobem unikania wewnĂŞtrznej ciszy. HaÂłas czyni nas niewraÂżliwymi, chorymi, mÂąci umysÂł i prowadzi do wysokiego napiĂŞcia.
Osoba spiĂŞta z trudem moÂże wytrzymaĂŚ ciszĂŞ. MoÂże nawet doÂświadczaĂŚ ciszy jako zagroÂżenia. WskazujÂą na to przymiotniki uÂżywane do scharakteryzowania ciszy: niezgÂłĂŞbiona, lodowata, bezdenna, przeraÂżajÂąca, zÂłowroga, Âśmiertelna.
Dlaczego jednak ludzie tak bardzo obawiajÂą siĂŞ ciszy? Dlaczego traktujÂą jÂą jako coÂś mĂŞczÂącego? Dzieje siĂŞ tak z powodu niepewnoÂści, ktĂłra wkrada siĂŞ wtedy, gdy sÂą przepeÂłnieni ciszÂą. W absolutnej ciszy nie ma Âżadnego bodÂźca dla podtrzymywania „ja”. Nie ma wiĂŞc teÂż Âżadnej ramy czy punktu odniesienia dla „ja”, i przez to powstaje owo drĂŞczÂące uczucie. Intelekt wypiera ciszĂŞ do sfery nicoÂści, dowodzÂąc w ten sposĂłb, Âże staÂła siĂŞ ona przedmiotem, ktĂłry moÂże byĂŚ dowolnie przywoÂływany oraz doÂświadczany lub odrzucany. Czy to jest jednym z powodĂłw tego, Âże tak niewiele jest ÂświatÂła w ludzkim Âżyciu i tak wielu nie rozpoznaje juÂż i nie uznaje Âżadnej z zasad wyÂższego Âżycia?

RACZEJ NIE DOPUSZCZAĂ DO CISZY

Wszystkie nauki Pitagorasa stanowiÂły prawa dla jego uczniĂłw, ktĂłrzy uwaÂżali go za wysÂłannika Zeusa. Twierdzili, Âże cisza jest objawieniem Boga...; nauczyli siĂŞ teÂż, Âże cisza jest takÂże jĂŞzykiem.
(170-249), ‘ÂŻywot Apolloniusza z Tiany’.

Cisza jest zakÂłĂłcana przez ciÂągÂły ruch, przez ciÂągÂły strumieĂą ustalonych wzorĂłw myÂślowych i wspomnieĂą, stymulowanych i kontrolowanych przez Âżycie i wrzenie w ludzkim ciele astralnym. HaÂłas ten ÂłÂączy siĂŞ z haÂłasem zewnĂŞtrznym. A haÂłas w czÂłowieku i wokĂłÂł niego jest projekcjÂą haÂłasu w jego gÂłowie. W ten sposĂłb napiĂŞcie roÂśnie coraz bardziej. CzÂłowiek tĂŞskni za ciszÂą, lecz zaraz po tym jak jÂą odnajdzie, zamyka siĂŞ na niÂą. Nie pozwala istocie ciszy przeniknÂąĂŚ do swego wnĂŞtrza.
NiektĂłrzy artyÂści potrafili ukazaĂŚ ten problem w bardzo jasnych obrazach. W ksiÂąÂżce MaÂły KsiÂąÂżĂŞ Antoine’a de Saint-ExupĂŠry’ego narrator spotyka maÂłego ksiĂŞcia na pustyni. Pustynia jest symbolem jaÂłowoÂści ziemskiego Âżycia, podczas gdy postaĂŚ maÂłego ksiĂŞcia reprezentuje czystoÂśĂŚ pogodnej ciszy, Âżywej zasady z innego wymiaru.
PoniewaÂż MaÂły KsiÂąÂżĂŞ byÂł senny, wziÂąÂłem go na rĂŞce i poszedÂłem dalej. ByÂłem wzruszony. WydawaÂło mi siĂŞ, Âże niosĂŞ kruchy skarb. WydawaÂło mi siĂŞ nawet, Âże na Ziemi nie istnieje nic bardziej nietrwaÂłego. W Âświetle ksiĂŞÂżyca patrzyÂłem na blade czoÂło, na zamkniĂŞte oczy, na pukle wÂłosĂłw poruszane wiatrem i mĂłwiÂłem sobie, Âże to, co widzĂŞ, jest tylko zewnĂŞtrznÂą powÂłokÂą. NajwaÂżniejsze jest niewidoczne. PoniewaÂż pĂłÂłotwarte wargi uÂśmiechaÂły siĂŞ leciutko, powiedziaÂłem sobie jeszcze: „To, co mnie wzrusza najmocniej w tym maÂłym ÂśpiÂącym krĂłlewiczu, to jego wiernoÂśĂŚ dla kwiatu, to obraz rĂłÂży, ktĂłry Âświeci w nim jak „pÂłomieĂą lampy nawet podczas snu”. I wydaÂł mi siĂŞ jeszcze bardziej kruchy.1
NajwaÂżniejsze jest niewidoczne... lub... stan Âżycia jest stanem ÂświadomoÂści... Powodowani wewnĂŞtrznÂą wiernoÂściÂą RĂłÂży, ktĂłra nieustannie usiÂłuje rozwinÂąĂŚ siĂŞ, oÂżyĂŚ w naszych sercach, wielu zaczyna uÂświadamiaĂŚ sobie, Âże czegoÂś im w Âżyciu brakuje. ÂŻyjÂą z niespeÂłnionym pragnieniem w sercu. Brak im odpoczynku, ciszy. I zaczynajÂą szukaĂŚ nowego speÂłnienia w Âżyciu, czegoÂś, co pozwoliÂłoby przywrĂłciĂŚ pokĂłj ich umysÂłom. Pojawia siĂŞ wtedy szeroka oferta sÂłĂłw, ksiÂąÂżek, lekcji, kursĂłw, sesji treningowych i warsztatĂłw. KtĂłÂż moÂże oszacowaĂŚ, jak wiele takich impulsĂłw i doÂświadczeĂą istota ludzka musi przyjÂąĂŚ, jak powinien wzbogaciĂŚ siĂŞ jej wglÂąd zanim ÂświadomoÂśĂŚ bĂŞdzie mogÂła pojÂąĂŚ, skÂąd pochodzi to pragnienie i zrozumieĂŚ, co cichy gÂłos Duszy chce jej powiedzieĂŚ?

SERCE SERC JEST PIERWOTNYM ÂŹRĂDÂŁEM

TysiÂące ludzi odczuwa potrzebĂŞ ciszy i uczĂŞszcza do centrĂłw ciszy, cichych miejsc odosobnienia, a takÂże poszukuje stref ciszy. Istnieje nawet muzeum ciszy, zaÂłoÂżone w celu umoÂżliwienia doÂświadczania tak rzadkiego dobra, jakim jest cisza. OsiÂągniĂŞcia terapeutyczne sÂą czĂŞsto ogromne, lecz nadal oÂśrodek kontroli w mĂłzgu nie dopuszcza tej istotnej ciszy. W swojej ksiÂąÂżce Ontwaken in de droom -illusie of werkelijkheid (Przebudzenie w sennej iluzji lub rzeczywistoÂści) Leo Hartong napisaÂł: „JeÂśli postrzegamy jakiÂś obiekt w przestrzeni, nie myÂślimy, Âże oddziaÂłuje on na tĂŞ przestrzeĂą. W ten sam sposĂłb dÂźwiĂŞk nie wpÂływa na ciszĂŞ, jeÂśli pojawia siĂŞ w niej. Cisza zawiera dÂźwiĂŞk, tak jak przestrzeĂą zawiera przedmiot. Kiedy to rozpoznasz, odkryjesz, Âże kaÂżdy dÂźwiĂŞk jest otoczony przez ciszĂŞ. PrzestrzeĂą i cisza, obie sÂą drogowskazami do czegoÂś i ukazujÂą siĂŞ w czymÂś nawet bardziej subtelnym: w cichej przestrzeni Czystej ÂŚwiadomoÂści. Oko cyklonu czy serce burzy sÂą ciche, tak jak pusta przestrzeĂą w osi koÂła. Widziana w tym Âświetle pustka jest peÂłna potencjaÂłu; jest tym, wokĂłÂł czego burza kÂłĂŞbi siĂŞ, i tym, co powoduje, Âże koÂło krĂŞci siĂŞ dookoÂła swojej osi. [...] JeÂśli sprĂłbujemy zbadaĂŚ tĂŞ pustkĂŞ, nie odkryjemy Âżadnego koĂąca ani granic.
Pustka przekracza wszelki opis, otaczajÂąc nas caÂłkowicie, bĂŞdÂąc jednoczeÂśnie naszym prawdziwym sercem. MĂłwiÂąc o sercu czĂŞsto myÂślimy o centrum emocji i intuicji jako przeciwstawnym do intelektu. WaÂżne jest, Âżeby rozpoznaĂŚ, iÂż zarĂłwno serce jak i intelekt pochodzÂą z tego samego ÂźrĂłdÂła. MoÂżemy odnieÂśĂŚ siĂŞ do tego jako do serca serc, pierwotnego i prawdziwego ÂźrĂłdÂła wszelkiego bytu, absolutnego, cichego nie-czegoÂś, ktĂłre umyka wszelkim wysiÂłkom intelektu, dÂąÂżÂącym do jego zrozumienia. Kiedy intelekt stara siĂŞ wyobraziĂŚ sobie tĂŞ peÂłnÂą pustkĂŞ, nastĂŞpuje nagÂły zastĂłj. Dla intelektu moÂże to byĂŚ mur nie do przebicia, ale dla nie-myÂślenia jest to kojÂące przyjÂście do domu serca serc.”
O tym przyjÂściu do domu czytamy w biblijnej KsiĂŞdze KrĂłlewskiej (1Ks. KrĂłl. 19:11-13): RzekÂł wiĂŞc do niego: wyjdÂź i staĂą na gĂłrze przed Panem. A oto Pan przechodziÂł, a wicher potĂŞÂżny i silny, wstrzÂąsajÂący gĂłrami i kruszÂący skaÂły szedÂł przed Panem; lecz w tym wichrze nie byÂło Pana. A po wichrze byÂło trzĂŞsienie ziemi, lecz w tym trzĂŞsieniu ziemi nie byÂło Pana. Po trzĂŞsieniu ziemi byÂł ogieĂą, lecz w tym ogniu nie byÂło Pana. A po ogniu cichy Âłagodny powiew. Gdy go Eliasz usÂłyszaÂł, zakryÂł pÂłaszczem swojÂą twarz, wyszedÂł i stanÂąÂł u wejÂścia do pieczary, a wtedy doszedÂł go gÂłos: Co tu robisz, Eliaszu?

MĂZG PRACUJE W DWĂCH KIERUNKACH

Babhruvahana walczy z krĂłlem NagĂłw (scena z Mahabharaty), XIV w. Indie PoÂłudniowe.
Istota Boga, prawda, jest ciszÂą. I ktokolwiek szuka prawdy i kocha jÂą prawdziwie, ten jest cichy. Prawdziwa cisza jest „wymiarem” boskiej Duszy. Nie moÂże byĂŚ dostrzeÂżona przez stĂŞpione i stwardniaÂłe organy zmysÂłĂłw. StÂąd wewnĂŞtrzny spokĂłj i cisza sÂą wÂłaÂściwoÂściami oczyszczonego serca, ÂświadczÂącymi o dojrzaÂłoÂści duszy. Aby mĂłc osiÂągnÂąĂŚ ten wymiar ciszy, istota ludzka musi staĂŚ siĂŞ Âświadoma swoich procesĂłw myÂślowych. Jak funkcjonuje mĂłzg? MĂłzg jest wspaniaÂłym instrumentem. Jest wyrafinowany, wraÂżliwy i zrĂŞczny. Lecz tylko niewielka jego czĂŞÂśĂŚ jest uÂżywana do myÂślenia.
JuÂż od wiekĂłw mĂłzg byÂł trenowany do poruszania siĂŞ w dwĂłch kierunkach: do wewnÂątrz w kierunku tego, co znane oraz na zewnÂątrz w kierunku tego, co wciÂąÂż nieznane. MyÂślenie jest ustawicznie w ruchu. Determinuje nasze codzienne Âżycie, wszystkie Âżyciowe wybory i nasze zachowanie. Wszystko, co postrzegajÂą zmysÂły, jest okreÂślone przez dziedziczenie i doÂświadczenie, przez sposĂłb Âżycia rodzicĂłw, przez korzenie rasy i religii, przez narodowe dziedzictwo, przez edukacjĂŞ i wychowanie, przez zdobyte doÂświadczenia i, nie moÂżna o tym zapomnieĂŚ, przez wszystko, co nagromadzono w mikrokosmosie przez wiele ÂżywotĂłw.
JeÂśli idzie o aktywnoÂści mentalne, musimy racjonalnie i obiektywnie zauwaÂżyĂŚ, Âże ludzkie myÂślenie nie jest kreatywne, tylko automatycznie podÂąÂża za modelami, ktĂłre sÂą odÂżywiane przez astralne impulsy. WyobraÂżenia nie sÂą niczym innym, jak tylko cieniami astralnych istot i obrazĂłw.
Jak juÂż wspomniano, mĂłzg jest ukierunkowany do wewnÂątrz i na zewnÂątrz. ZewnĂŞtrznie okreÂśla i uporzÂądkowuje to, co znane, doÂświadczone, wszystko, co posiada formĂŞ, kolor i dÂźwiĂŞk. To myÂślenie skierowane na zewnÂątrz doprowadziÂło do stworzenia cywilizacji, spoÂłeczeĂąstw, nauki, technologii, literatury, filozofii, teologii i niezliczonych koncepcji i idei jako cieni astralnych bytĂłw i obrazĂłw. Teraz okazuje siĂŞ, Âże ludzie uwaÂżajÂą swoje zachowanie, uformowane zgodnie z tymi uwarunkowanymi schematami myÂślowymi, za „Âżycie”. Zwykle mĂłwi siĂŞ, Âże Âżycie jest ruchem, dziaÂłaniem skierowanym na zewnÂątrz, w kierunku wszystkiego, co moÂże byĂŚ poznane lub do wewnÂątrz, gdzie wiele moÂżna by siĂŞ nauczyĂŚ od tego, co niewidzialne, astralno-eteryczne, okultystyczne, i od tego, co nadal pozostaje nieznane dla wielu. JednakÂże obydwa poruszenia wywodzÂą siĂŞ z egocentryzmu, z zachÂłannoÂści, z dÂąÂżenia do osiÂągniĂŞcia czegoÂś, przywÂłaszczenia sobie czegoÂś. Tak dÂługo jak ruch i dziaÂłanie wynikajÂą ze ÂświadomoÂści ziemskiej („ja”, ciaÂła, organĂłw zmysÂłĂłw, myÂślenia), tak dÂługo nie ma ciszy. Ruch jest wywoÂływany z popĂŞdu „ja”. Nasz czas jest tak brzemienny w wydarzenia, poniewaÂż miliony egocentrycznych istot stajÂą naprzeciw siebie wraz z politycznymi, spoÂłecznymi, ekonomicznymi, religijnymi, a przede wszystkim osobistymi interesami. W ten sposĂłb myÂślenie „ja” tka sieci iluzji, a czÂłowiek identyfikuje siĂŞ ze swymi urojeniami.
Kiedy tylko czÂłowiek, ktĂłry mĂłwi „ja”, otrzymuje najmniejszÂą okazjĂŞ, zaczyna siĂŞ poruszaĂŚ. CoÂś bierze, reaguje na coÂś, coÂś zmienia, coÂś mĂłwi, coÂś sÂłyszy, patrzy na coÂś i chce byĂŚ z czymÂś w kontakcie w celu odÂżywiania swojej iluzji, Âże „Âżyje”.

IMITOWANIE CISZY PRZEZ ODOSOBNIENIE

MiÂłuj ciszĂŞ w twej istocie.
Szukaj ciszy, ktĂłra inspiruje.
Ci, ktĂłrzy obawiajÂą siĂŞ wszelkiej ciszy,
nigdy nie czytali w swych sercach,
nigdy nie klĂŞczeli.

Naucz siĂŞ rozkoszowaĂŚ ciszÂą.
Gdziekolwiek Âżycie ciĂŞ powiedzie,
cisza bĂŞdzie twym bezpiecznym schronieniem,
albowiem cisza jest wielkim darem od WiecznoÂści.

Adama van Scheltema (1877-1924): Stilte en strijd (Cisza i walka), 1909.

MĂłwiÂąc ogĂłlnie, moÂżemy przyrĂłwnaĂŚ Âżycie do ruchu energii, ktĂłry jest uwarunkowany przez „ja”. Uznanie ruchu za Âżycie to niebezpieczny, wciÂąÂż popeÂłniany bÂłÂąd. Tak dÂługo jak dusza nie odetnie siĂŞ od tego bÂłĂŞdu, mĂłwienie o ciszy jest bezowocne. Jak zostaÂło to powiedziane wczeÂśniej: aby moÂżna byÂło postrzegaĂŚ ciszĂŞ, najpierw musi zniknÂąĂŚ wszelkie poruszenie, wszelka akcja i reakcja uwarunkowanego myÂślenia, wszelka identyfikacja z tym myÂśleniem. OczywiÂście nie moÂże siĂŞ to staĂŚ w rezultacie forsowanych, bÂądÂź narzuconych metod, lecz tylko poprzez dobrowolne oddanie i zrozumienie, Âże myÂślenie staÂło siĂŞ wielkim przeciwnikiem prawdziwego Âżycia.
MĂłzg nie moÂże uchwyciĂŚ ciszy. Istnieje wszakÂże moÂżliwoÂśĂŚ imitowania ciszy przez samo-izolacjĂŞ i Âżycie „jak pustelnik na pustyni”. Nie jest to jednak rozwiÂązanie problemu. KtoÂś moÂże zamknÂąĂŚ oczy i przestaĂŚ mĂłwiĂŚ, podczas gdy jego „ja” jest przepeÂłnione pragnieniem postrzegania czegoÂś z niewidzialnego Âświata. Pozornie „ja” zachowuje spokĂłj, a jednak w intensywnym trwaniu, peÂłne oczekiwaĂą, skupione jest na sobie... i przez to jest bezpoÂśrednio poÂłÂączone z przeszÂłoÂściÂą, ktĂłra je uformowaÂła. To nie jest cisza! Jakkolwiek zewnĂŞtrznie ciche, „ja” jest sprawcÂą ogromnego haÂłasu. W Tao Te King sparafrazowanym przez C. van Dijka czytamy: [...]

„W harmonii z NieskoĂączonym,
z bezczynnej, nieruchomej ciszy
wzbiera oddech Âżycia.
ZaÂś ze ÂźrĂłdÂła studni Absolutnej Woli
wypÂływa stale poruszajÂące dÂąÂżenie.

WzĂłr porzÂądku
jest tym, co kontroluje oddech.
„To” wdycha Âżycie
i wydycha Âżycie.
PomiĂŞdzy
leÂży zapieczĂŞtowana najgÂłĂŞbsza tajemnica:
most rozpiĂŞty miĂŞdzy
ciszÂą a dÂźwiĂŞkiem.

Tak wiĂŞc wszystko, co w ruchu
moÂże siĂŞ pomieszaĂŚ;
ja jestem niezmienny,
jako Âże pogrÂąÂżyÂłem siĂŞ w ciszy.
Wiedza tego Âświata moÂże tak bardzo
skrystalizowaĂŚ intelekt.
Czy powinienem wiedzieĂŚ coÂś nad to?
OduczyÂłem siĂŞ wszystkiego.

DopĂłki ego
nie utraci swej samolubnoÂści
a ludzie nie stanÂą obok siebie
jako trawa na polu:
tak samo dotkniĂŞci
i odrodzeni wedÂług duszy,
dopĂłty idea prawdziwego braterstwa
nie zostanie wcielona w czyn!”

Cisza moÂże zostaĂŚ osiÂągniĂŞta przez wewnĂŞtrznÂą przemianĂŞ, nie przez rozwaÂżanie i obserwowanie jej jak obiektu, lecz przez poÂżegnanie caÂłej iluzji stworzonej przez zmysÂły. StaÂłoÂśĂŚ naszego myÂślenia daje nowÂą witalnoÂśĂŚ. Mikhail Naimy napisaÂł w „KsiĂŞdze Mirdada”: Cisza, do ktĂłrej chciaÂłbym was wprowadziĂŚ, jest owÂą niekoĂączÂącÂą siĂŞ przestrzeniÂą, w ktĂłrej niebyt przechodzi w byt, a byt w niebyt. Jest to owa przeraÂźliwa pustka, w ktĂłrej kaÂżdy dÂźwiĂŞk rodzi siĂŞ i milknie, i gdzie kaÂżda forma zostaje uksztaÂłtowana i zniszczona, gdzie kaÂżde „ja” zostaje wezwane i odwoÂłane, gdzie nie ma niczego, prĂłcz TEGO. JeÂśli nie przejdziesz przez tĂŞ pustkĂŞ i tĂŞ przestrzeĂą w milczÂącej kontemplacji, nie dowiesz siĂŞ, jak prawdziwy jest twĂłj byt i jak nieprawdziwy jest twĂłj niebyt. I takÂże nie dowiesz siĂŞ, jak szybko twoja rzeczywistoÂśĂŚ wiÂąÂże siĂŞ z WszechrzeczywistoÂściÂą.

1 MaÂły KsiÂąÂżĂŞ Antoine de Saint-ExupĂŠry, przeÂłoÂżyÂł Jan Szwykowski, Instytut Wydawniczy PAX 1976.


« Ostatnia zmiana: Marzec 01, 2009, 13:56:32 wysłane przez ptak »	Zapisane

east

Gość

	Witamy, Gość. Zaloguj się lub zarejestruj.	Kwiecień 07, 2025, 13:47:01
		Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

	Autor	Wątek: ÂŻYCIE Z CISZY (Przeczytany 36578 razy)
0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.