Demony, ktĂłre niosÂą Przebudzenie

Na ten tekst trafiÂłem "przypadkiem" ,a Âże jest to jeden z przypadkĂłw na ktĂłre warto trafiĂŚ.....
Bardzo polecam

Demony, ktĂłre niosÂą Przebudzenie

Wszystkie demony wskazujÂą drogĂŞ do caÂłkowitego przebudzenia i Âżycia wolnego od kurczowego uÂścisku, Âżycia i zarazem umierania, chwila po chwili, przy kaÂżdym wydechu.
Kiedy siĂŞ budzimy, moÂżemy zaczÂąĂŚ ÂżyĂŚ w peÂłni, nie szukajÂąc gorÂączkowo przyjemnoÂści i nie unikajÂąc bĂłlu, nie odtwarzajÂąc starego siebie, ilekroĂŚ rozpadniemy siĂŞ na kawaÂłki.
Tej nocy, kiedy miaÂł osiÂągnÂąĂŚ oÂświecenie,
Budda usiadÂł pod drzewem.

Gdy tak medytowaÂł, zaatakowaÂły go demony (mary).
MĂłwi siĂŞ, Âże wojownicy Mary kierowali przeciw Buddzie wÂłĂłcznie i strzaÂły, jednak ich ostrza zamieniaÂły siĂŞ w kwiaty.

Czego uczy ta historia?
WedÂług mnie tego, Âże rzeczy, ktĂłre z przyzwyczajenia traktujemy jako przeszkody, mogÂą okazaĂŚ siĂŞ poÂżyteczne.

Przeszkody te to jedynie sposĂłb, w jaki Âświat i caÂłe nasze doÂświadczenie wskazujÂą nam miejsce, w ktĂłrym utknĂŞliÂśmy.

PatrzÂąc na wÂłĂłczniĂŞ lub strzaÂłĂŞ, moÂżemy nauczyĂŚ siĂŞ widzieĂŚ kwiat.
Czy doÂświadczamy tego, co siĂŞ wydarza, jako przeszkody i wroga, czy jako nauczyciela i przyjaciela, zaleÂży od tego, jak odbieramy rzeczywistoÂśĂŚ. ZaleÂży od naszego zwiÂązku z sobÂą samym.

Nauki mĂłwiÂą, Âże przeszkody mogÂą powstawaĂŚ na poziomie zewnĂŞtrznym i wewnĂŞtrznym.
W tym rozumieniu poziom zewnĂŞtrzny to poczucie, Âże zostaliÂśmy przez kogoÂś lub coÂś zranieni, to zaburzenie spokoju i rĂłwnowagi, ktĂłre, jak nam siĂŞ wydawaÂło, ÂświĂŞcie siĂŞ nam naleÂżaÂły.
A tu jakiÂś Âłobuz wszystko zniszczyÂł!!!

Ten rodzaj przeszkĂłd pojawia siĂŞ w zwiÂązkach z ludÂźmi oraz w wielu innych sytuacjach, gdy czujemy siĂŞ rozczarowani, zranieni, zdezorientowani i zagroÂżeni.
Ludzie doÂświadczajÂą takich uczuĂŚ od zarania dziejĂłw.
Na poziomie wewnĂŞtrznym jednak nie atakuje nas nic poza naszym wÂłasnym pomieszaniem.
Nie ma tu Âżadnej solidnej przeszkody – tylko manifestuje siĂŞ w ten sposĂłb nasza potrzeba ochraniania ego.

Prawdopodobnie jedynym wrogiem jest niezadowolenie z doÂświadczanej w danym momencie rzeczywistoÂści i pÂłynÂąca stÂąd chĂŞĂŚ, aby ta chwila odeszÂła jak najszybciej.

PraktykujÂąc medytacjĂŞ odkrywamy jednak, Âże nic nie odchodzi, dopĂłki nie nauczy nas tego, co mamy wiedzieĂŚ.

MoÂżemy pĂŞdziĂŚ na drugi koniec Âświata z prĂŞdkoÂściÂą 200 kilometrĂłw na godzinĂŞ, by uciec od problemu, ale on bĂŞdzie juÂż tam na nas czekaÂł.

BĂŞdzie wracaÂł pod nowÂą nazwÂą nowÂą postaciÂą – dopĂłki nie nauczymy siĂŞ tego, czego ma on nas nauczyĂŚ: w ktĂłrym miejscu oddzielamy siĂŞ od rzeczywistoÂści, w jaki sposĂłb wycofujemy siĂŞ zamiast siĂŞ otworzyĂŚ, jak siĂŞ zamykamy, zamiast w peÂłni doÂświadczaĂŚ wszystkiego, co nas spotyka, bez wahania i chowania siĂŞ w sobie.

Trungpa Rinpocze zadaÂł kiedyÂś grupie swoich uczniĂłw pytanie:
“Co robicie, kiedy czujecie siĂŞ przyparci do muru? Co robicie, gdy wszystko staje siĂŞ nie do zniesienia?”.
Wszyscy zastanawialiÂśmy siĂŞ, co odpowiedzieĂŚ.
Wtedy Rinpocze zaczÂąÂł nas pytaĂŚ po kolei. ByliÂśmy tak przestraszeni, Âże odpowiadaliÂśmy zupeÂłnie szczerze. Prawie wszyscy mĂłwiliÂśmy, Âże postawieni w sytuacji bez wyjÂścia czujemy siĂŞ kompletnie rozbici, zapominamy o praktyce i reagujemy nawykowo.
Nie trzeba dodawaĂŚ, Âże od tamtej pory zaczĂŞliÂśmy widzieĂŚ bardziej wyraÂźnie, jak reagujemy, kiedy sytuacja wydaje nam siĂŞ nie do zniesienia. NaprawdĂŞ zaczĂŞliÂśmy dostrzegaĂŚ, co robimy.
Czy siĂŞ zamykamy czy otwieramy?
Czy czujemy niechĂŞĂŚ i gorycz czy moÂże Âłagodniejemy?
Czy stajemy siĂŞ mÂądrzejsi czy gÂłupsi?
Czy w wyniku doÂświadczanego bĂłlu wiemy wiĂŞcej czy mniej o tym, co to znaczy byĂŚ czÂłowiekiem?
Czy jesteÂśmy bardziej krytyczni wobec Âświata czy moÂże bardziej szczodrzy?
Czy strzaÂły wojsk Mary juÂż nas przeszyÂły czy moÂże w locie zamieniÂły siĂŞ w kwiaty?

Tradycyjne nauki o wojownikach Mary wyjaÂśniajÂą naturĂŞ przeszkĂłd oraz procesu, w ktĂłrym czÂłowiek nawykowo ulega pomieszaniu i traci zaufanie do swej pierwotnej mÂądroÂści.

Nauki dostarczajÂą opisu dobrze znanych sposobĂłw, jakie stosujemy, prĂłbujÂąc uniknÂąĂŚ konfrontacji z rzeczywistoÂściÂą.

MĂłwi siĂŞ w nich o czterech _marach_.
-Pierwsza to _dewaputramara_, jest ona zwiÂązana z poszukiwaniem przyjemnoÂści.
-Druga, zwana _skandhamarÂą_, odnosi siĂŞ do sposobu, w jaki wciÂąÂż na nowo prĂłbujemy siebie odtwarzaĂŚ, odzyskiwaĂŚ grunt pod stopami, byĂŚ tym, za kogo siĂŞ uwaÂżamy.
-Trzecia to _kleÂśamara_ – oznacza sposĂłb, w jaki wykorzystujemy emocje, aby pogrÂąÂżyĂŚ siĂŞ w otĂŞpieniu, nieÂświadomoÂści lub uÂśpieniu.
-Czwarta, _jamamara_, jest zwiÂązana z lĂŞkiem przed ÂśmierciÂą.

Opisy sposobĂłw ich dziaÂłania pokazujÂą, jak _mary_, ktĂłre atakowaÂły BuddĂŞ, atakujÂą rĂłwnieÂż nas.

_Dewaputramara_ dziaÂła tak:
kiedy jesteÂśmy zaÂżenowani lub czujemy siĂŞ niezrĂŞcznie, kiedy w jakiejkolwiek formie odczuwamy cierpienie, wĂłwczas na oÂślep rzucamy siĂŞ przed siebie w poszukiwaniu dobrego samopoczucia.
Niemal kaÂżda napotkana przeszkoda jest w stanie pozbawiĂŚ nas oparcia, destabilizujÂąc rzeczywistoÂśĂŚ, ktĂłrÂą do tej pory uwaÂżaliÂśmy za staÂłÂą i bezpiecznÂą.
Kiedy czujemy siĂŞ zagroÂżeni, nie moÂżemy znieÂśĂŚ bĂłlu, niepokoju, niepewnoÂści, ssania w doÂłku, gorÂąca narastajÂącej zÂłoÂści lub gorzkiego smaku niechĂŞci. PrĂłbujemy zatem uchwyciĂŚ siĂŞ jakiegoÂś przyjemnego doÂświadczenia.
Reagujemy zgodnie z tragicznie ludzkim nawykiem szukania przyjemnoÂści i unikania bĂłlu.
_Dewaputramara_

-ujawnia, w jaki sposĂłb jesteÂśmy uzaleÂżnieni od nawyku unikania cierpienia. Kiedy pojawia siĂŞ cierpienie, szukamy czegoÂś, co je zagÂłuszy. SiĂŞgamy po alkohol lub narkotyki, Âżujemy gumĂŞ albo wÂłÂączamy radio.
Niekiedy nawet oddajemy siĂŞ medytacji , aby uciec od irytujÂących, nieprzyjemnych aspektĂłw istnienia.
=KtoÂś wÂłaÂśnie wypuÂściÂł strzaÂłĂŞ w naszym kierunku lub podniĂłsÂł na nas miecz.
A my, zamiast pozwoliĂŚ, by zagroÂżenie zamieniÂło siĂŞ w kwiaty, na wszelkie moÂżliwe sposoby usiÂłujemy go uniknÂąĂŚ.
IstniejÂą przecieÂż niezliczone sposoby poszukiwania przyjemnoÂści i ucieczki od bĂłlu. Nie zawsze jednak nasza skÂłonnoÂśĂŚ do poszukiwania przyjemnoÂści stanowi przeszkodĂŞ. Szukanie przyjemnoÂści moÂże siĂŞ staĂŚ okazjÂą do obserwowania swoich zachowaĂą w obliczu bĂłlu. Zamiast za wszelkÂą cenĂŞ unikaĂŚ cierpienia i braku rĂłwnowagi, moÂżemy sprĂłbowaĂŚ uzmysÂłowiĂŚ sobie swĂłj jakÂże ludzki lĂŞk, bĂŞdÂący przyczynÂą caÂłego nieszczĂŞÂścia na tym Âświecie. OtwierajÂąc serce i uÂświadamiajÂąc sobie swojÂą skÂłonnoÂśĂŚ do ucieczki, przyjrzawszy siĂŞ z wielkÂą ÂłagodnoÂściÂą i jasnoÂściÂą wÂłasnej sÂłaboÂści, moÂżemy strzaÂły _ dewaputramary_ przemieniĂŚ w kwiaty.

W ten sposĂłb odkryjemy, Âże to, co wydaje siĂŞ odstrĂŞczajÂące, jest w istocie ÂźrĂłdÂłem mÂądroÂści i pozwala nam ponownie zjednoczyĂŚ siĂŞ z umysÂłem pierwotnej mÂądroÂści.
_Skandhamara_

-ma wpÂływ na sposĂłb, w jaki reagujemy, kiedy usuwa nam siĂŞ grunt pod nogami. Mamy wĂłwczas poczucie, Âże straciliÂśmy wszystko, co miaÂło jakÂąÂś wartoÂśĂŚ. Jak gdyby wyrzucono nas z gniazda. Lecimy w przestrzeni, nie wiedzÂąc, co siĂŞ wydarzy.
MieliÂśmy wszystko, wszystko tak dobrze siĂŞ ukÂładaÂło, a tu nagle wybuchÂła bomba atomowa i rozbiÂła w pyÂł caÂły nasz Âświat. Nie wiemy nawet, gdzie jesteÂśmy.
W takiej chwili czym prĂŞdzej odtwarzamy siebie od nowa.
Jak najszybciej powracamy na twardy grunt wyobraÂżeĂą o sobie, gnani – jak zwykÂł mawiaĂŚ Trungpa Rinpocze – tĂŞsknotÂą za _sansarÂą_.

Tymczasem gdy nasz Âświat siĂŞ rozpada, pojawia siĂŞ przed nami wspaniaÂła szansa.
Nie mamy jednak na tyle zaufania do naszej wewnĂŞtrznej mÂądroÂści, by po prostu pozwoliĂŚ rzeczom pozostaĂŚ w tym stanie.
NaszÂą nawykowÂą reakcjÂą jest chĂŞĂŚ odzyskania siebie – choĂŚby oznaczaÂło to powrĂłt do starej zÂłoÂści, goryczy, niechĂŞci, lĂŞku czy zagubienia.
Rekonstruujemy zatem swÂą trwaÂłÂą, dobrze znanÂą, niezmiennÂą osobowoÂśĂŚ, cyzelujÂąc jÂą niczym MichaÂł AnioÂł swe dzieÂło.
_Mara_ ta nie aranÂżuje tragedii czy melodramatu, raczej komediĂŞ sytuacyjnÂą. Gdy jesteÂśmy bliscy zrozumienia czegoÂś waÂżnego, blisko rzeczywistego otwarcia serca, moÂżliwoÂści czystego widzenia – zakÂładamy maskĂŞ z krzaczastymi brwiami i wielkim nosem.
Istny Groucho Marx! A potem przestajemy siĂŞ ÂśmiaĂŚ i juÂż nie pozwalamy niczemu odejÂśĂŚ, bo moglibyÂśmy wtedy odkryĂŚ… no wÂłaÂśnie, co?

Taka sytuacja, niczym skierowane w nas ostrze, stwarza okazjĂŞ, by w jednym przebÂłysku uÂświadomiĂŚ sobie uporczywe prĂłby zrekonstruowania swojego ego.
W ten sposĂłb “niebezpieczna” sytuacja zamienia siĂŞ w kwiat. I wtedy moÂżemy pozwoliĂŚ sobie na ciekawoÂśĂŚ, otwartoÂśĂŚ wobec tego, co siĂŞ wÂłaÂśnie wydarzyÂło i co jeszcze ma siĂŞ wydarzyĂŚ. Zamiast walczyĂŚ o odzyskanie wÂłasnego wyobraÂżenia o tym, kim jesteÂśmy, moÂżemy dotrzeĂŚ do umysÂłu “nie wiem” – umysÂłu pierwotnej mÂądroÂści.
_KleÂśamara_

-steruje naszymi emocjami.
Kiedy pojawia siĂŞ jakieÂś intensywne uczucie, zamiast pozwoliĂŚ mu odejÂśĂŚ, wpadamy w popÂłoch.
Tworzymy ciÂąg myÂśli, z ktĂłrych kaÂżda nastĂŞpna coraz bardziej podnosi temperaturĂŞ emocji.
Zamiast spoczÂąĂŚ w stanie otwartoÂści, Âświadomie nie unikajÂąc dyskomfortu, podsycamy tylko ten ogieĂą. Swoimi myÂślami i odczuciami podtrzymujemy go i nie pozwalamy, by siĂŞ wypaliÂł.
Kiedy caÂły Âświat siĂŞ nam rozpada i czujemy siĂŞ niepewni, rozczarowani, wstrzÂąÂśniĂŞci i zawstydzeni, jedyne, co nam wĂłwczas pozostaje, to przejrzysty, bezstronny i ÂświeÂży umysÂł.
Niestety, tracimy go z oczu. Odczuwamy natomiast ogromny niepokĂłj i strach przed nowym Âżyciem. Wyolbrzymiamy te uczucia i oto juÂż maszerujemy ulicÂą z wielkim transparentem gÂłoszÂącym, Âże wszystko jest zÂłe.
Pukamy do kaÂżdych drzwi i prosimy o podpisy pod petycjÂą, dopĂłki nie zbierze siĂŞ caÂła armia ludzi, ktĂłrzy zgadzajÂą siĂŞ z nami – Âże wszystko jest zÂłe.

Zapominamy o prawdach, ktĂłre pojĂŞliÂśmy podczas medytacji. Bo kiedy pojawiajÂą siĂŞ rzeczywiÂście silne emocje, nagromadzone przez nas doktryny i przekonania tracÂą waÂżnoÂśĂŚ – emocje okazujÂą siĂŞ o wiele silniejsze.

Tak wiĂŞc to, co istniaÂło niegdyÂś jako ogromna, otwarta przestrzeĂą, zamienia siĂŞ w poÂżar lasu, wojnĂŞ ÂświatowÂą, wybuch wulkanu, wielki przypÂływ.
Tak uÂżywamy swoich emocji. My ich uÂżywamy.

W swojej istocie sÂą one czĂŞÂściÂą dobrodziejstwa bycia Âżywym czÂłowiekiem. Jednak my, zamiast pozwoliĂŚ im po prostu istnieĂŚ, siĂŞgamy po nie i uÂżywamy, aby odzyskaĂŚ twardy grunt pod nogami. Emocje pomagajÂą nam zaprzeczyĂŚ, Âże nikt nigdy siĂŞ nie dowiedziaÂł ani nie dowie siĂŞ, co siĂŞ tak naprawdĂŞ dzieje.

UÂżywajÂąc ich, prĂłbujemy uczyniĂŚ wszystko bezpiecznym, przewidywalnym i ponownie rzeczywistym, aby tylko ukryĂŚ przed sobÂą prawdĂŞ. A moglibyÂśmy po prostu usiÂąÂśĂŚ, poczuĂŚ moc swoich emocji i pozwoliĂŚ im przeminÂąĂŚ.

Nie ma szczegĂłlnej potrzeby roztrzÂąsania win ani szukania usprawiedliwieĂą.
My jednak wciÂąÂż podlewamy ogieĂą swych emocji naftÂą, Âżeby je mocniej poczuĂŚ, aÂż stajÂą siĂŞ prawdziwsze, stajÂą siĂŞ rzeczywistoÂściÂą same dla siebie.
Tymczasem nie musimy pozwalaĂŚ emocjom wodziĂŚ siĂŞ za nos.
JeÂśli umiemy patrzeĂŚ na nie i dostrzegaĂŚ ich dzikoÂśĂŚ, to moÂżemy staĂŚ siĂŞ przyjaÂźni i Âłagodni nie tylko wobec siebie, ale takÂże wobec wszystkich ludzi, a co za tym idzie – wobec wszystkich czujÂących istot.

Zdajmy sobie wreszcie sprawĂŞ, Âże powtarzamy to samo gÂłupie zachowanie wciÂąÂż i wciÂąÂż od nowa dlatego, Âże nie chcemy odczuwaĂŚ niepewnoÂści, niewygody i cierpienia niewiedzy.
Dopiero teraz pojawia siĂŞ w nas prawdziwe wspĂłÂłczucie dla siebie i innych, widzimy bowiem, co siĂŞ dzieje i jak reagujemy, kiedy wszystko siĂŞ rozpada.
Ta wÂłaÂśnie uwaÂżnoÂśĂŚ przemienia ostrze w kwiat.

W ten sposĂłb to, co wydaje siĂŞ brzydkie, problematyczne i niechciane, staje siĂŞ naszym nauczycielem.
_jamamara_

MyÂślĂŞ, Âże wszystkie _mary_ biorÂą siĂŞ z lĂŞku przed ÂśmierciÂą, ale _jamamara_ jest w nim szczegĂłlnie zakorzeniona. Kiedy mĂłwimy o dobrym Âżyciu, rozpatrujÂąc je ze zwykÂłego, uwarunkowanego punktu widzenia, uwaÂżamy, Âże nam siĂŞ powiodÂło.
Czujemy, Âże jesteÂśmy “dobrymi ludÂźmi”.
Mamy wiele zalet, cieszymy siĂŞ spokojem i nie dajemy siĂŞ wytrÂąciĂŚ z rĂłwnowagi, kiedy zamierzajÂą siĂŞ na nas wrogowie. NaleÂżymy do tych, ktĂłrzy wiedzÂą, co naleÂży zrobiĂŚ, aby przemieniĂŚ strzaÂłĂŞ w kwiat. Tak dobrze czujemy siĂŞ sami ze sobÂą….W koĂącu udaÂło nam siĂŞ powiÂązaĂŚ wszystkie koĂące.
JesteÂśmy szczĂŞÂśliwi.
Wydaje nam siĂŞ, Âże na tym wÂłaÂśnie polega Âżycie. SÂądzimy, Âże gdybyÂśmy tylko wystarczajÂąco czĂŞsto medytowali czy uprawiali jogging lub gdybyÂśmy wÂłaÂściwie siĂŞ odÂżywiali, wszystko byÂłoby idealnie.
Ale z punktu widzenia istoty oÂświeconej jest to “ÂśmierĂŚ”.
Poszukiwanie bezpieczeĂąstwa lub doskonaÂłoÂści, odnajdywanie poczucia potwierdzenia i stabilizacji, pewnoÂści siebie i wygody, jest swego rodzaju ÂśmierciÂą.
Brakuje w tym ÂświeÂżego powietrza.
Nie ma przestrzeni, w ktĂłrej coÂś niespodziewanego mogÂłoby nagle pojawiĂŚ siĂŞ i zmieniĂŚ wszystko. KontrolujÂąc swoje Âżycie, zabijamy chwilĂŞ obecnÂą.
W ten sposĂłb naraÂżamy siĂŞ na klĂŞskĂŞ, bo wczeÂśniej czy pĂłÂźniej doÂświadczymy czegoÂś, na co nie bĂŞdziemy mieli wpÂływu: spali siĂŞ nasz dom, umrze ktoÂś, kogo kochamy, dowiemy siĂŞ, Âże mamy raka, spadnie nam na gÂłowĂŞ cegÂła, ktoÂś wyleje sok pomidorowy na nasz biaÂły garnitur albo pĂłjdziemy do swojej ulubionej restauracji i okaÂże siĂŞ, Âże karta daĂą Âświeci pustkÂą, a na sali siedzi siedemset osĂłb.

ÂŻycie jest wyzwaniem i wÂłaÂśnie to stanowi jego istotĂŞ.
Czasem jest sÂłodkie, a czasem gorzkie.
Raz nasze ciaÂło jest spiĂŞte, innym razem odprĂŞÂżone. Czasem boli nas gÂłowa, innym razem czujemy siĂŞ zupeÂłnie zdrowi.

Z perspektywy przebudzenia prĂłby rozwiÂązania wszystkich Âżyciowych problemĂłw oznaczajÂą ÂśmierĂŚ, poniewaÂż wymagajÂą odrzucenia sporej czĂŞÂści naszego podstawowego doÂświadczenia.

Jest coÂś agresywnego w takim podejÂściu do Âżycia, ktĂłre wygÂładza wszelkie nierĂłwnoÂści i niedoskonaÂłoÂści.
ByĂŚ w peÂłni czÂłowiekiem, Âżywym i caÂłkowicie oÂświeconym, oznacza zgodĂŞ na nieustanne bycie wyrzucanym z gniazda.

ÂŻyĂŚ w peÂłni, to ciÂągle przebywaĂŚ na ziemi niczyjej, doÂświadczaĂŚ kaÂżdego momentu jako zupeÂłnie ÂświeÂżego i nowego.

ÂŻycie oznacza gotowoÂśĂŚ do ciÂągÂłego umierania.

Z punktu widzenia przebudzenia, to wÂłaÂśnie jest Âżycie, podczas gdy chĂŞĂŚ uchwycenia tego, co posiadamy, chĂŞĂŚ znajdowania w kaÂżdym doÂświadczeniu potwierdzenia, pochwaÂły, poczucia wspĂłlnoty – to ÂśmierĂŚ.

JeÂśli zatem mĂłwimy, Âże _jamamara_ jest lĂŞkiem przed ÂśmierciÂą, to w zasadzie mĂłwimy o lĂŞku przed Âżyciem.

Chcemy byĂŚ doskonali, a jednak cĂłÂż, wciÂąÂż widzimy swoje niedoskonaÂłoÂści i nie ma sposobu, Âżeby to zmieniĂŚ. Nie ma dokÂąd uciec. Wtedy wÂłaÂśnie ostrze przemienia siĂŞ w kwiat.
Trzymamy siĂŞ tego, co widzimy, czujemy to, co czujemy – nawiÂązujemy kontakt z wÂłasnym umysÂłem mÂądroÂści.
Czy Budda by siĂŞ przebudziÂł, gdyby nie pojawiÂły siĂŞ _mary_?

Czy bez nich osiÂągnÂąÂłby oÂświecenie?
CzyÂż nie zachowaÂły siĂŞ one jak najlepsi przyjaciele, pokazujÂąc mu, kim jest i co jest prawdÂą?

Wszystkie _mary_ wskazujÂą drogĂŞ do caÂłkowitego przebudzenia i Âżycia wolnego od kurczowego uÂścisku, Âżycia peÂłnego gotowoÂści do umierania, chwila po chwili, przy kaÂżdym wydechu.

Kiedy siĂŞ budzimy, moÂżemy zaczÂąĂŚ ÂżyĂŚ w peÂłni, nie szukajÂąc przyjemnoÂści i nie unikajÂąc bĂłlu, nie odtwarzajÂąc starego siebie, ilekroĂŚ rozpadniemy siĂŞ na kawaÂłki.

MoÂżemy pozwoliĂŚ sobie na odczuwanie emocji jako gorÂących lub zimnych, rozedrganych lub Âłagodnych, zamiast uÂżywaĂŚ ich do wzmagania swojej niewiedzy i gÂłupoty.

MoÂżemy porzuciĂŚ chĂŞĂŚ bycia doskonaÂłym i dziĂŞki temu przeÂżywaĂŚ kaÂżdy moment jak najpeÂłniej.

PrĂłba ucieczki nie jest receptÂą na bycie w peÂłni ludzkÂą istotÂą. UciekaĂŚ od bezpoÂśrednioÂści naszego doÂświadczenia to jak wybieraĂŚ ÂśmierĂŚ zamiast Âżycia.

PrzyglÂądajÂąc siĂŞ wÂłasnym reakcjom na zagroÂżenie, moÂżemy zawsze powrĂłciĂŚ do pierwotnego umysÂłu mÂądroÂści. Zamiast prĂłbowaĂŚ pozbyĂŚ siĂŞ czegoÂś albo ulegaĂŚ dualistycznemu przeÂświadczeniu, Âże jesteÂśmy atakowani, wykorzystajmy okazjĂŞ, by zobaczyĂŚ, jak siĂŞ zamykamy, gdy zostajemy przyparci do muru. Wtedy wÂłaÂśnie otwieramy swoje serce. W ten sposĂłb budzimy swojÂą mÂądroÂśĂŚ i wchodzimy w kontakt z pierwotnÂą naturÂą buddy.

ÂŹrĂłdÂło- http://zenforest.wordpress.com/2009/09/27/demony-ktore-niosa-przebudzenie/

	Witamy, Gość. Zaloguj się lub zarejestruj.	Grudzień 22, 2024, 13:16:29
		Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

	Autor	Wątek: Demony, ktĂłre niosÂą Przebudzenie (Przeczytany 3088 razy)
0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.