Wiersze.

[Dry007]

WÂśrĂłd pustki przestworzy nieskoĂączonej rozumem
Materii martwa tkankÂą Âświaty stworzyÂła.

Dla jednych wodÂą dom staÂł siĂŞ ostojÂą,
Dla innych przestworza schronieniem siĂŞ staÂły.

A Ty, gdzie dom twĂłj czÂłowiecze
Szukasz go wszĂŞdzie, tak jest, nie przeczĂŞ.

[koliberek33]

a u nas jesieĂą...

a u nas jesieĂą wiatrem podszyta
trzaskajÂą serca i drzewa pospolite
ga³êzie nie maj¹ czasu na po¿egnanie
i nie mniej przeraÂżone, ich ludzkie ofiary

baÂławany fal i postrzĂŞpione bryzgi
na drewnianym podeÂście oznajmujÂą
skrzypienie koĂąca starej epoki

a chmury z wysokoÂści - tym razem
nie patrzÂą na miejscowÂą zagÂładĂŞ
pochÂłoniĂŞte zmaganiem ciszy z haÂłasem

tylko czÂłowiek zdumiony grozÂą i piĂŞknem
w zadumie i zachwycie spojrzy na nie czasem...

tylko czÂłowiek zdumiony................................


.

 

[sarah54]

Z dedykacjÂą dla Wszystkich i osobistÂą dla MichaÂła:


SygnaÂły do Jej Serca
Tam, gdzie ocean kieruje swe ciche grzmoty
na ziarniste wybrzeÂża kwarcu i piasku,
przechadza siĂŞ ona, dÂłonie wtuliwszy w okrywajÂącÂą jÂą
falistÂą szatĂŞ jasnÂą niczym blask perÂły.
Widzê jak od jej w³osów emanuje kolor nieba najg³êbszej nocy
wĂłwczas gdy szepcze ono wdowie sÂłoĂąca
aby ta ukazaÂła siĂŞ w postaci sierpa ÂświatÂła.
Oto wÂłaÂśnie ona.
Istota, ktĂłra zna mnie takiego jakim jestem
mimo Âże moja skĂłra pozostaÂła nietkniĂŞta.
ÂŚwiat, z ktĂłrego ona przychodzi
dynamicznym ruchem wyÂłania siĂŞ z tajemnicy,
zwiastujÂąc jej majestatyczne piĂŞkno
podobne do wierzby pochylonej ku spokojnym wodom.
W tym nienaruszonym miejscu kieruje ona swoje ciaÂło
ku linii brzegowej, nas³uchuj¹c dŸwiêków s³yszalnych w podg³êbi fal,
a ktĂłre mĂłwiÂą jej co czyniĂŚ.
Jak wielkie jest jej marzenie?
Czy zdo³a przenieœÌ j¹ poprzez morze?
Czy sÂłyszy ona gÂłos mojego serca
przed jego translacjÂą?
Nabiera nieco piasku
w swoje idealnie uksztaÂłtowane dÂłonie
po czym jak w klepsydrze ziarenka piasku przesypujÂą siĂŞ
poÂżyczajÂąc czas
na szansĂŞ dotkniĂŞcia jej piĂŞkna.
Jej usta poruszajÂą siĂŞ z naturalnym wdziĂŞkiem gdy opowiada
swojÂą historiĂŞ wiatrowi;
nawet obÂłoki skupiajÂą siĂŞ ponad niÂą aby jej posÂłuchaĂŚ.
Jej gesty przemnaÂżajÂą mnie
przez znak nieskoĂączonoÂści,
wykraczajÂący poza wszelkie obliczenia,
przyozdabiajÂąc jej twarz poezjÂą Âłez.
Jestem przyzywany przez jej gÂłos
tak wyraÂźnie, Âże aÂż odczuwam zaskoczenie.
ObserwujĂŞ jÂą, poniewaÂż mogĂŞ to czyniĂŚ.
Znam jÂą, poniewaÂż jest mnÂą.
PragnĂŞ jej, poniewaÂż nie jest mnÂą.
Jako esencjĂŞ moich wszystkich dziaÂłaĂą, w obszernych poszukiwaniach
tego czegoœ co dope³ni moj¹ kompletnoœÌ,
znalazÂłem wÂłaÂśnie jÂą
na tym wybrzeÂżu,
jej niewyraÂźne odciski stĂłp,
sygnatury perfekcji
zawstydzajÂące czas swojÂą przemijajÂącÂą naturÂą.
Jestem jak grota usytuowana tuÂż za niÂą
obserwujÂąca z ciemnoÂści,
wy¿³obiona przez zadrêczone fale
do postaci krypty tĂŞskniÂącej aby wypowiedzieĂŚ to,
czemu nie potrafi siĂŞ ona oprzeĂŚ.
JĂŞzyk tak czysty wydobywa siĂŞ z moich ust,
niczym dÂługo przetrzymywani jeĂący, ktĂłrzy
nareszcie udali siĂŞ do swoich domĂłw.
Obraca ona gÂłowĂŞ i spoglÂąda
obok mnie jakbym byÂł niewidocznym duchem,
a jednak wiem ¿e dostrzega moje najg³êbsze œwiat³o.
Wiem, Âże ocean nie stanowi Âżadnej granicy dla jej miÂłoÂści.
Ona wyczekuje,
aÂż decydujÂąca ÂścieÂżka do mojego serca stanie siĂŞ widoczna.
A ja wyczekujĂŞ,
a¿ coœ g³êboko wewn¹trz,
ujmie moje puste dÂłonie
i zapeÂłni je jej twarzÂą
tak, iÂż bĂŞdĂŞ wiedziaÂł, Âże prĂłby zostaÂły zaliczone
a wszystkie odczepione-odÂłamki
byÂły sygnaÂłami do jej serca.

[koliberek33]

czÂłowieka sen

galaktyki siĂŞ krĂŞcÂą, galaktyki pÂłaczÂą
taĂączy czÂłowiek zachwycony
koÂłysanki Âśpiewa nocÂą

i wci¹¿ marzy
Âże byĂŚ moÂże w taĂącu zwanym Âżyciem

go zobaczÂą

p³atki ró¿, ŸdŸb³a wiecznoœci frun¹
z nieba

czÂłowiecze taĂącz, taĂącz
widaĂŚ, tak trzeba...

[Hironobu15]

;]
Kiedy KsiĂŞzyc spada z nieba,
kiedy SÂłoĂące wznosi siĂŞ,
spojrzysz na mnie mĂłwiÂąc: "Nie martw siĂŞ..."
PrzeÂżyÂłaÂś to trzĂŞsienie,
radoœÌ rozbiera mnie!

[koliberek33]

neutralnie

zatrzymaÂł siĂŞ czas i wszystkie zÂłudzenia
pora na postĂłj i odpoczynek
tak zwyczajnie i od niechcenia

czas siê rozpê¿y³ i w miejscu stan¹³
byÂś tworzyÂł i tworzyÂł

wszak przedproÂże to NieÂśmiertelnoÂści
i Twoje miejsce na wielkie Amen!

 

[Linda]

 

Fajnie ,ze te wiersze piszecie...szkoda tylko ,ze wiecej osĂłb nie chce sie skusiĂŚ....

Oto jeden z moich ...

Newidzialna rĂŞka losu
kreÂśli szkice kolejnych rozczarowaĂą,
byÂś potem barwy ciemniejszej mĂłgÂł dodaĂŚ
i obrazy wÂłasnych klĂŞsk w zmĂŞczonym umyÂśle
rozpamiĂŞtywaÂł,kodowaÂł
i k³óci³ siê z losem
z losem sie targowaÂł,
o barwy jaÂśniejsze od rozczarowaĂą.
 

[Val Dee]

Na ³¹ce rós³ Kwiat
piĂŞkny i pachnÂący
Dumnie rĂłsÂł wÂśrĂłd traw

Pewien artysta znalazÂł Go
Skuszony przez barwĂŞ
Na p³ótnie da³ jej swój œwiat

Pewna dziewczyna napotkaÂła Go
OddaÂła mu swĂłj pocaÂłunek
Jego zapach nĂŞciÂł JÂą

KaÂżdego dnia bosymi stopami
stÂąpaÂła po trawie by podziwiaĂŚ
Jego subtelnÂą urodĂŞ

Pewien chÂłopak zerwaÂł Go
i wrĂŞczyÂł wÂłaÂśnie Jej
ChciaÂł CoÂś w zamian - dostaÂł To
Nie daÂł wiĂŞcej nic... oprĂłcz Âłez

Teraz jesteÂśmy samotni
Dziewczyna, Kwiat i ja

[janneth]

Lindo Âśliczny wiersz, ale czemu taki smutny?
Aaa i... Strasznie miÂło CiĂŞ znowu widzieĂŚ!

Val Dee - Ty teÂż Âładnie piszesz

[koliberek33]

sensu sens

strasznie miÂło paniÂą widzieĂŚ
strasznie paniÂą kocham i podziwiam

strasznie siĂŞ cieszĂŞ, strasznie lubiĂŞ

i cudownie nienawidzĂŞ

[Rafaela]

Zziebniete ptaki.
Chroniac sie przed chlodem.
Znikaly z horyzontu .
Przed slonca zachodem.

[ptak]

* * *

nie potrafiĂŞ juÂż pisaĂŚ wierszy
odleciaÂły ptaki
w sÂłowa syte
uniosÂły poezjĂŞ lekkÂą jak puch
pozostaÂła tylko kartki
czysta biel
i bezruch rĂŞki
i myÂśl ledwie zaczĂŞta
i ró¿a co tylko ró¿¹ jest

nie potrafiĂŞ juÂż pisaĂŚ wierszy
poezjo –
zapach ró¿y zwróÌ

[Thotal]

ZapomniaÂłem jak siĂŞ pisze wiersze,
serce fruwa na innej ga³êzi,
myÂśli ciÂągle szersze i szersze,
a ja jestem na     uwiĂŞzi...


Pozdrawiam - Thotal

[Val Dee]

Val Dee - Ty teÂż Âładnie piszesz

A dziĂŞkujĂŞ
Piszê ma³o i g³ównie do szuflady (na szczêœcie dla ludzkoœci)

[koliberek33]

Wal Dee -mu

piszĂŞ maÂło do szuflady
tak dla siebie, dla ogÂłady

w swej dobroci -
ludzkoœÌ ja oszczêdzam

czyÂżby ze mnie taka nĂŞdza?

lecz iluzja, to jest wielka
gdyÂż mam talent -
choĂŚ zaczynam od kropelki
co, w ocean siĂŞ przemieni

uradujĂŞ siebie jeszcze
i Wy takÂże - a jakÂże,
bĂŞdziecie zdumieni.


czego koliberek serdecznie Âżyczy.

[Val Dee]

a dziĂŞkujĂŞ wrĂŞcz przeÂślicznie

[koliberek33]

DziĂŞkowanie

dziĂŞkowanie wielce miÂłe
gdyÂż najwiĂŞkszÂą moc posiada
choĂŚbyÂś nie wiem -
ile modliÂł siĂŞ i ile gadaÂł,

ono wiĂŞksze czyni cuda
bowiem, dziĂŞkujÂąc innym
zapewnione masz -
Âże i Tobie, wiĂŞcej siĂŞ w Âżyciu uda!


 

[Val Dee]

po stole skacze
na dywanie kracze
ciÂągnie za warkoczyki
obcina dziewczynkom kucyki
nauczycielom siĂŞ odgraÂża
kichaniem kolegĂłw zaraÂża
mÂłodszych poszturchuje
starszych nie szanuje
taki jest ten wierszyk zapisany
taki rozwydrzony
i caÂłkiem niepoprzecinkowany

[koliberek33]

wiersz wesoÂły, niebywaÂły przeczytaÂłem caÂły
nie ma on przecinkĂłw, ani Âżadnych znakĂłw
zadaÂłeÂś nam autorze niezÂłego ĂŚwieka
powiedz zatem, któ¿ to taki?

zwÂłaszcza na dywanie kraczÂący
czyÂżby we wronĂŞ zamieniÂł siĂŞ niechcÂący
i do takich forteli siĂŞ ucieka
¿e pali teraz ciekawoœÌ cz³owieka?


 

[sarah54]

 
JĂŞzyk NiewinnoÂści
 
Gdy rzeka skuta jest lodem
poni¿ej wci¹¿ p³ynie nurt.
Kiedy niebo traci swĂłj kolor
po drugiej stronie globu inny Âświat wychodzi na ÂświatÂło.
Kiedy moje serce jest samotne
gdzieÂś inne serce wybija moje imiĂŞ
szyfrem, ktĂłry jedynie raj potrafi usÂłyszeĂŚ.
 
Czy moje serce jest gÂłuche
czy teÂż nie ma tu nikogo
kto potrafi mĂłwiĂŚ jĂŞzykiem niewinnoÂści?
NiewinnoÂści takiej, gdy sÂłowa
cierpliwie znoszÂą znaczenie i galopem odchodzÂą w swej obecnoÂści.
Dostrzegam to.
CzujĂŞ to.
NaÂświetlam owe tajemnice z zaczerwienieniem na twarzy
gdy moje spuszczone oczy potwierdzajÂą Âże to ich dom
po czym nigdy nie sÂą juÂż w stanie spojrzeĂŚ prosto w oczy.
Nigdy juÂż nie patrzÂą prosto w oczy.
 
ÂŚwiat ten peÂłen jest
drzemiÂących serc i pustej miÂłoÂści,
jednakÂże to nie moÂże doprowadziĂŚ mnie do ÂświatÂła dziennego.
Moje pragnienie tak bardzo od tego odbiega
i nigdy nie moÂże zostaĂŚ juÂż wymazane.

 

[koliberek33]

cisza

zwinĂŞÂły siĂŞ sÂłowa wciup
myÂśli usiadÂły pod pÂłotem
i mg³¹ zasnu³o milczenie

spojrzenie zawisÂło nad wzgĂłrzem
i kot przeci¹gn¹³ leniwie..

serce zegara znowu zabiÂło
tak cicho wokó³ i tak mi³o

i tak miÂło...

[Linda]

 

:

Lindo Âśliczny wiersz, ale czemu taki smutny

DziĂŞki Janneth...BĂŞdÂą jeszcze wesoÂłe.....

PĂłki co ...ten


Czas zatrzymany na brzegu chodnika
nienaturalnie stojÂąc,
jak gdyby realnoœÌ widoku zamyka
i maÂła koĂączynka w ogromie trawnika
i szary,ciĂŞÂżki kurz drogi,
drogi co jawi siĂŞ w Âświetle i znika,
codziennoÂśc rysuje i burzy
i w gruzy zamienia spokĂłj czÂłowieka

[janneth]

Trzymam CiĂŞ Lindo za sÂłowo, bo chociaÂż Twe smutne wiersze sÂą piĂŞkne, to ja bĂŞdĂŞ czekaĂŚ na te wesoÂłe

[Val Dee]

KaÂżdy moÂże byĂŚ poetÂą:

http://www.youtube.com/watch?v=a-aqIbiOMjw&feature=player_embedded

[koliberek33]

a to ci heca!
moÂżemy teraz wersiki skÂładaĂŚ
niczym buÂłki zjadaĂŚ z niejednego pieca!

 

sÂłowa moje spokorniaÂły
ksiĂŞgÂą siĂŞ zdziwiÂły wielce
nie wymyÂślĂŞ tylu naraz
nawet po butelce

nawet gdy na trawce siê po³o¿ê
i nawciÂągam bĂłg wie czego

to nie wyda ptasi mó¿d¿ek
po absyncie, kleju, grzybach
nic godnego i wielkiego

i juÂż bym siĂŞ zapÂłakaÂł na ÂśmierĂŚ
gdyby nie tej myÂśli ĂŚwierĂŚ:

otó¿:

ksiĂŞga ta zawiera wszystko
a jednak brak w niej jednego

konceptu: koliberkowego!