StaroÂżytne cywilizacje

[krzysiek]

Na mój gust, to ju¿ dziœ mamy wszelkie przes³anki, by "zamoczyÌ pióra w inkauœcie" i zacz¹Ì od zaraz pisaÌ nasz¹ historiê od nowa. Mam "dzik¹ satysfakcjê", ¿e zawierzy³em teoriom œw. pamiêci Zecharii Sitchina, który odkry³ przed nami tê historiê, a przynajmniej napisa³ do niej konspekt. Trzeba j¹ teraz wype³niÌ kolejnymi rozdzia³ami.

Pisarze - do piĂłr!  TwardogÂłowi - do lamusa! 

[Dariusz]

Majowie, Egipcjanie i fenicki ³¹cznik
22 lut 2012

JakiÂś czas temu, donosiÂłem na NA o znalezieniu cegÂły w staroÂżytnym kompleksie MajĂłw w Camalcalco, ktĂłra miaÂła na sobie inskrypcjĂŞ potwierdzajÂącÂą wydarzenie zapowiedziane an 2012 w sÂłynnym kalendarzu. WiadomoœÌ zapowiadaÂła powrĂłt boga wojny i stworzenia – Bolon Yokte, ale nie mĂłwiÂła konkretnie czy 2012 ma siĂŞ zakoĂączyĂŚ destrukcjÂą naszej planety, czy teÂż jakimÂś bardziej pozytywnym Nowym Wiekiem.



ÂŚwiat widziany przez MajĂłw to nieustanne okresy kreacji i zniszczenia, i czasami trudno jest odgadn¹Ì prawdziwe znaczenie zapisanej hieroglifami inskrypcji. Np. w zapisie MajĂłw sÂłowo “temo” oznacza “byĂŚ narodzonym” lub “zejœÌ z nieba”. ZaskakujÂąco to samo sÂłowo zapisane hieroglifami uÂżywanym w staroÂżytnym Egipcie oznacza “zakoĂączyĂŚ” lub “wypeÂłniĂŚ”. Wiele takich podobieĂąstw ze Starym ÂŚwiatem, kaÂże uwaÂżniej patrzeĂŚ na moment, w ktĂłrym narodziÂła siĂŞ cywilizacja MajĂłw, bo moÂżna w niej znaleŸÌ wiele ÂśladĂłw wskazujÂącej na tajemniczy zwiÂązek z kulturami Afryki i Azji.

Matematyczne umiejĂŞtnoÂści MajĂłw sÂą wrĂŞcz legendarne. Kiedy staroÂżytni Grecy uwaÂżali liczbĂŞ 10 tys za “niepoliczalnÂą”, Majowie siegali swojÂą historiÂą kreacji o 400 mln. lat wstecz. Gdy ci sam Grecy wierzyli, Âże Wenus jest podwĂłjnÂą gwiazdÂą zwanÂą: Lucyfer i Hesperus – Majowie wiedzieli, Âże jest to pojedyncza planeta. Majowie obliczyli, Âże rok sÂłoneczny trwa 365.242198 dni. Wspó³czesna nauka poprawiÂła obliczenia MajĂłw i dziÂś dÂługoœÌ roku okreÂśla siĂŞ jako 365.242129 dni. Majowie rozumieli znaczenie “0” uÂżywajÂąc go w obliczeniach tysiÂące lat wczeÂśniej, niÂż hinduscy czy arabscy matematycy.

Tradycyjnie uwaÂża siĂŞ, Âże Majowie wyÂłonili siĂŞ ze starszej cywilizacji OlmekĂłw, ktĂłrzy Âżyli na terenach dzisiejszego Vera Cruz. Szczytowy moment kultury OlmekĂłw przypada na lata pomiĂŞdzy 1500 r. p.n.e, a 400 r. p.n.e. Tymczasem archeolodzy odnaleÂźli w Belize w miejscowoÂści Cuello, staroÂżytne miasto MajĂłw datowane na 2600 r. p.n.e. Tak wiĂŞc obie kultury rozwijaly sie rĂłwnolegle.

Kalendarz MajĂłw, zwany DÂługÂą RachubÂą zaczyna siĂŞ 12 sierpnia 3113 r. p.n.e. Nie wiemy jakie wydarzenie miaÂło wĂłwczas miejsce, bo wszelkie Âślady na ten temat zostaÂły zniszczone przez konkwistadorĂłw. Wiadomo jednak, Âże w tym samym mniej wiĂŞcej czasie, w staroÂżytnym Egipcie rozpoczĂŞÂła panowanie Pierwsza Dynastia. To takÂże moment, w ktĂłrym byĂŚ moÂże powstaÂł kamienny krÂąg Stonehenge i cywilizacja iberyjska.

Kultury te jednak zaczĂŞÂły przygasaĂŚ mniej wiĂŞcej w tym samym czasie, oprĂłcz jednej – fenickiej. Fenicjanie stworzyli imperium morskie i zbudowali wiele miast w basenie Morza ÂŚrĂłdziemnego. UwaÂżali Âże ocean jest raczej autostradÂą niÂż barierÂą i swobodnie przekraczali cieÂśninĂŞ GibraltarskÂą odkrywajÂąc Wyspy Zielonego PrzylÂądka, a takÂże Karaiby i FlorydĂŞ. Fenicjanie rozumieli znaczenie staÂłych wiatrĂłw takich jak pasat i prÂądĂłw morskich, ktĂłre potrafili doskonale wykorzystywaĂŚ do poruszania siĂŞ po morzu. DziĂŞki Golfsztromowi mogli szybko i sprawnie wracaĂŚ z transatlantyckich wojaÂży.

Miasta Lixis i Safi – le¿¹ce w dzisiejszym Maroku – zostaÂły zbudowane przez Fenicjan na dÂługo przed powstaniem staroÂżytnego Rzymu. Thor Heyerdahl wybraÂł Safi jako punkt startu w rejsie trzcinowego statku Ra, z Afryki do Ameryki. Grecki historyk, geograf i podró¿nik Strabon pisaÂł, Âże Homer o zamorskich krajach dowiedziaÂł siĂŞ wÂłaÂśnie z opowieÂści Fenicjan, ktĂłrzy zamieszkiwali wybrzeÂża dzisiejszego Pó³wyspu Iberyjskiego i ktĂłrzy nauczyli GrekĂłw uÂżywaĂŚ pisma.

Majowie potrafili wytwarzaÌ papier z trzciny, dziêki zastosowaniu doœÌ skomplikowanego procesu obróbki. W ten sam sposób papier wytwarzali Fenicjanie a jego produkcjê do mistrzostwa doprowadzili Egipcjanie, u¿ywaj¹c do tego celu papirusu. Tak Majowie jak i Egipcjanie dokonywali z wielkim znawstwem trepanacji czaszek, byli ekspertami w irygacji, umieli ³apaÌ ryby za pomoc¹ sieci, grali w gry planszowe i ubierali siê w zale¿noœci od zajmowanej pozycji. Czy mo¿na za³o¿yÌ, ¿e ³¹czvnikiem pomiêdzy obiema kulturami byli Fenicjanie? Bo jak inaczej wyt³umaczyÌ, ¿e konstrukcja mezopotamskich zigguratów przypomina mezoamerykaùskie piramidy schodkowe? W kulturze Egiptu i Majów nawet religie by³y podobne. Egipski bóg Horus, wyobra¿any w postaci ptaka, odpowiada³ Quetzalcoatlowi równie¿ kojarzonemu z ptakiem. W obu kulturach oznakami w³adzy by³y w¹¿ i kadzid³o, w obu czczono bogów S³oùca i Ksiê¿yca. Fenicki bóg deszczu Hadad dok³adnie odpowiada Tlalocowi u Majów. Obaj byli brodaci i dzier¿yli w swoich d³oniach pioruny. Quetzalcoatl równie¿ by³ brodaczem mimo, ¿e mê¿czyŸni Majów takich bród nie byli w stanie zapuœciÌ. Majowie zak³adali swoim bogom sztuczne brody i to samo robili Egipcjanie. Fenicjanie i Majowie dzielili tak¿e pasjê do sk³adanie ofiar z ludzi i do samookaleczania siê.

W ÂświĂŞtej ksiĂŞdze MajĂłw – Popol Vuh wiele historii jest niezwykle podobna do tych znanych na Bliskim Wschodzie. MoÂżna tam znaleŸÌ historiĂŞ podobnÂą do tej o Ogrodach Edenu. W wersji MajĂłw dziewica zjada owoc z zakazanego drzewa i zostaje wyrzucona za to z raju. Majowie i Aztekowi znali teÂż historiĂŞ potopu a ich Noe zamiast go³êbicy wypuÂściÂł sĂŞpa. Aztekowie w swojej religii polewali siĂŞ wodÂą, co nawiÂązuje do ceremonii chrztu a hostia upieczona z kukurydziane mÂąki symbolizowaÂła u nich ciaÂło boga.

ZdumiewajÂąca liczba podobieĂąstw pomiĂŞdzy obiema kulturami wskazuje, Âże mogÂły one dziĂŞki Fenicjanom mieĂŚ na siebie wpÂływ. Nie musiaÂły byĂŚ to wiĂŞc kontakty intensywne, ale byÂły one wystarczajÂące, aby obie kultury stymulowaÂły siĂŞ nawzajem, mimo dzielÂącego ich oceanu.

http://nowaatlantyda.com/2012/02/22/majowie-egipcjanie-i-fenicki-lacznik/

[Dariusz]

GrĂłb Atahualpy
5 mar 2012



Ekwadorska archeolog – Tamara Estupinan – w czerwcu zeszÂłego roku odnalazÂła w wysokich Andach staroÂżytne ruiny, ktĂłre okreÂśliÂła jako nale¿¹ce do kultury InkĂłw. Miejsce to – zwane Sigchos – znane byÂło do tej pory z hodowli trenowanych do walki kogutĂłw. Tamara Estupinan znalazÂła tam caÂły kompleks przykrytych krzakami Âścian i akweduktĂłw o staroÂżytnym pochodzeniu wskazujÂącym poprzez swojÂą architekturĂŞ na inkaskie pochodzenie.

Tamara Bray z Wayne State University w Michigan – koleÂżanka Tamary Estupinan – ktĂłra przyjechaÂła do Ekwadoru obejrzeĂŚ znalezione ruiny okreÂśliÂła je jako miejsce pochĂłwku budowane dla inkaskich arystokratĂłw. Tereny te naleÂżaÂły do ostatniego wÂładcy InkĂłw Atahualpy.

PoniewaÂż wewnÂątrz kompleksu znaleziono kamienny tron krĂłlewski Tamara Estupinian uznaÂła, Âże byĂŚ moÂże jest to miejsce ostatecznego spoczynku Atahualpy, ktĂłrego ciaÂło – po tym jak zostaÂł zamordowany – zostaÂło przyniesione tu przez wiernego Ruminahui, ktĂłry takÂże tutaj stworzyÂł ostatni punkt oporu w walce z europejskimi najeÂźdÂźcami.

KrĂłl Atahualpa byÂł ostatnim wÂładcÂą InkĂłw, ktĂłry zostaÂł wziĂŞty do niewoli przez HiszpanĂłw, w Peru w miejscowoÂści Cajamarca. Konkwistadorzy zmusili go najpierw aby przeszedÂł na chrzeÂścijaĂąstwo, a nastĂŞpnie udusili za pomocÂą garoty w 1533 roku. Po Âśmierci Atahualpy nastÂąpiÂł ostateczny rozpad imperium InkĂłw.

http://nowaatlantyda.com/2012/03/05/grob-atahualpy/


EDYCJA:

Zamki na piasku – zaginione krĂłlestwo GaramantĂłw
13 lis 2011

Archeologia satelitarna od dawna sta³a siê jedn¹ z klasycznych metod, dziêki którym mo¿na odnaleŸÌ miejsca na ziemi, gdzie kiedyœ istnia³y budowle stworzone rêk¹ cz³owieka. Grupa historyków z angielskiego uniwersytetu w Leicester, odnalaz³a w ten sposób w piaskach libijskiej Sahary œlady ponad 100 ufortyfikowanych osad, które istnia³y tam pomiêdzy 1 a 500 rokiem n.e.



Miejsca te byÂły do tej pory sÂłabo zbadane i wiadomo byÂło jedynie, Âże w tamtych czasach tereny te zamieszkiwaÂł lud berberyjski zwany Garamantami (przodkowie obecnie ÂżyjÂących na Saharze TuaregĂłw). WiĂŞkszoœÌ z odkrytych wiosek byÂła silnie ufortyfikowana, tworzÂąc coÂś w rodzaju sieci warownych zamkĂłw, zbudowanych z cegieÂł zrobionych z muÂłu. Mury obronne otaczajÂące takie miejsca miaÂły Âśrednio 4 m wysokoÂści. MieszkaĂący tych osad strzegli w ten sposĂłb ÂźrĂłdeÂł wody oraz skomplikowanych systemĂłw irygacyjnych, ktĂłrymi nawadniano pola uprawne. G³ównymi uprawami byÂła pszenica, winogrona, jĂŞczmieĂą, proso, sorgo i figi. Garamanci do pracy przy uprawach wykorzystywali niewolnikĂłw a sami woleli handlowaĂŚ solÂą, winem i niewolnikami. Wydobywali teÂż pó³szlachetne kamienie – podobne do turkusu – amazonity.



Ciekawy jest fakt, Âże tereny te byÂły w czasach preislamskich gĂŞsto zaludnione i kipiaÂły Âżyciem mimo, Âże klimat Sahary dwa tysiÂące lat temu byÂł tak samo gorÂący jak dziÂś, z zerowÂą iloÂściÂą opadĂłw deszczu. Garamanci rozwijali swojÂą kruchÂą cywilizacjĂŞ bĂŞdÂąc w stanie permanentnej wojny z Cesarstwem Rzymskim, ktĂłre w koĂącu daÂło za wygranÂą. Opisywali ich w swoich kronikach Pliniusz i Strabon. Herodot w swoich zapiskach wspomina, Âże hodowali oni bydÂło, zbierali daktyle i czterokonnymi rydwanami polowali na „etiopskich troglodytĂłw”. Mieli swĂłj wÂłasny jĂŞzyk pisany i zaawansowane technologie pozwalajÂące przeÂżyĂŚ w trudnym klimacie. Wykonywali wysokiej jakoÂści tkaniny i znali siĂŞ na metalurgii. Byli nieustraszonymi wojownikami i dawali siĂŞ ostro we znaki greckim i rzymskim osadnikom, ktĂłrzy budowali swe siedziby na ÂśrĂłdziemnomorskich wybrzeÂżach dzisiejszej Libii. Powody upadku cywilizacji GaramantĂłw nie sÂą do koĂąca znane. Podejrzewa siĂŞ, Âże przyczynÂą byÂła rabunkowa gospodarka wodna, ktĂłrÂą spowodowaÂł zbyt duÂży przyrost naturalny, przez co ÂźrĂłdÂła w oazach zaczĂŞÂły wysychaĂŚ. ÂŹrĂłdÂła te byÂły zbiornikami prehistorycznej wody, zamkniĂŞtej w szczelinach skalnych, ktĂłre Garamantom udaÂło siĂŞ odnaleŸÌ. Jednak woda w tych zbiornikach nie odnawiaÂła siĂŞ w sposĂłb naturalny, przez co po jej wykorzystaniu ludzie musieli porzuciĂŚ takie miejsce. Paradoksalnie koniec krĂłlestwa GaramantĂłw przyspieszyÂł takÂże upadek Cesarstwa Rzymskiego. Ostatnie ich osiedla opuszczono ok. 600 r. n.e.



Nie jest pewne jak szybko uda nam siĂŞ poznaĂŚ nieznanÂą historiĂŞ krĂłlestwa GaramantĂłw, ktĂłre zajmowaÂło sobÂą obszar 180 tys. km². GorÂący klimat Sahary znakomicie zachowaÂł pozostaÂłoÂści po osiedlach, ale tereny te nie sÂą bezpieczne dla archeologĂłw, bo po upadku Kadafiego kraj opanowaÂły bandy uzbrojonych „rebeliantĂłw”. EkipĂŞ angielskich archeologĂłw z profesorem Davidem Mattingly na czele w zwiÂązku z tym ewakuowano z Libii.

http://nowaatlantyda.com/2011/11/13/zamki-na-piasku-zaginione-krolestwo-garamantow/