StaroÂżytne cywilizacje

[Torton]

Archeolodzy z meksykaĂąskiego Narodowego Instytutu Antropologii i Historii po oÂśmiu miesiÂącach prac  dotarli do wejÂścia do tunelu prowadzÂącego pod PiramidĂŞ Pierzastego WĂŞÂża w prekolumbijskim kompleksie archeologicznym Teotihuacan w Meksyku - informuje serwis internetowy Art Daily.

Teotihuacan by³o wielkim centrum religijnym i g³ównym oœrodkiem kultury o tej samej nazwie - rozwijaj¹cej siê w okresie od III w. p.n.e. do X w. n.e. - po³o¿onym na pó³nocny-wschód od miasta Meksyk w œrodkowej czêœci kraju.

Piramida Pierzastego WĂŞÂża bĂŞdÂąca ÂświÂątyniÂą Quetzalcoatla - jednego z najwaÂżniejszych bogĂłw plemion Mezoameryki - jest jednÂą z budowli Cytadeli w Teotihuacan, kompleksu 15 ÂświÂątyĂą otaczajÂących czworokÂątny plac z oÂłtarzem ofiarnym.

Jak poinformowaÂł archeolog Sergio Chavez Gomez, kierujÂący pracami wykopaliskowymi, naukowcom po kilku miesiÂącach prac udaÂło siĂŞ oczyÂściĂŚ z ziemi i gruzu zasypany okoÂło 1800 lat temu przez mieszkaĂącĂłw miasta szyb o Âśrednicy okoÂło 5 metrĂłw, wiodÂący pod ziemiĂŞ, ktĂłrego wlot znajduje siĂŞ w odlegÂłoÂści kilku metrĂłw od podstawy Piramidy Pierzastego WĂŞÂża.

WiĂŞcej tutaj http://odkrywcy.pl/kat,111404,title,Tajemniczy-tunel-pod-piramida-w-Meksyku,wid,12552746,wiadomosc.html

[krzysiek]

MoÂże zaczĂŞli wtedy budowaĂŚ pierwsze metro?

A tak na powa¿nie: spodziewam siê na przestrzeni najbli¿szych miesiêcy samych sensacyjnych odkryÌ pod powierzchni¹ Ziemi. Przecie¿ pod Sfinksem te¿ "ryj¹". I podobno "coœ" wywo¿¹... Szkoda, ¿e w tym w¹tku nie ma nowych doniesieù. Mniej wiêcej za trzy tygodnie bêdê siê tam krêci³, to opiszê, co widaÌ.

[Szmer]

Intryguje mnie, przyznam szczerze sprawa tego wywoÂżenia. KrzyÂśku, jak byÂś daÂł radĂŞ popatrzeĂŚ co tam siĂŞ dzieje, moÂże jakieÂś fotki czy coÂś, stawiam piwko Ja odwiedzĂŞ to miejsce prawdopodobnie dopiero w listopadzie ;(

[Dariusz]

>Lucyna<, czy miaÂłbyÂś coÂś przeciw gdybym zmieniÂł tytuÂł wÂątku na "staroÂżytne cywilizacje"?

Odkryto Âślady nieznanej dotÂąd cywilizacji
dzisiaj, 17:31   TSz  /  utro.ru, kp.ru


Jedno ze zdjĂŞĂŚ, dziĂŞki ktĂłrym udaÂło siĂŞ dokonaĂŚ odkrycia, fot. AFP

ÂŚlady nieznanej dotÂąd nauce cywilizacji z epoki brÂązu odkryto w gĂłrach Kaukazu Pó³nocnego w Rosji – podaje portal utro.ru.

- OdkryliÂśmy cywilizacjĂŞ, ktĂłrej istnienie moÂżna datowaĂŚ na XVI-XIV w. p.n.e. Przedstawiciele tej kultury mieszkali wysoko w gĂłrach, na poÂłudnie od dzisiejszego miasta KisÂłowodsk – powiedziaÂł Andriej BieliĂąski, szef rosyjsko-niemieckiej ekspedycji, ktĂłra bada ten region od kilku lat.

...

http://wiadomosci.onet.pl/nauka/odkryto-slady-nieznanej-dotad-cywilizacji,1,3737018,wiadomosc.html

[krzysiek]

No, ciekawe! Aczkolwiek ten Kaukaz to chyba trochĂŞ daleko od staroÂżytnej Ameryki? 
CzytajÂąc nieco o historii Âświata zauwaÂżyÂłem, Âże wiele siĂŞ dziaÂło na Ziemi w tym wÂłaÂśnie okresie. UpadÂła kultura minojska, MojÂżesz wyruszyÂł z Egiptu wraz z pobratymcami, gdzie cywilizacja faraonĂłw osiÂągnĂŞÂła szczyty rozwoju, itd.

Zawsze mnie zastanawia³o, jak ci naukowcy datuj¹ takie odkrycia, nie dysponuj¹c szcz¹tkami organicznymi, gdzie izotop wêgla C-14 daje szanse na jakieœ szacunki czasu. Czy mo¿na datowaÌ czas wybudowania jakichœ murków z kamieni, które jako samoistny twór geologiczny mog¹ liczyÌ miliardy lat? Czasem pomaga styl zdobieù, odpowiedni dla jakiejœ epoki, ale w tym doniesieniu nie ma o tym wzmianki, a poza tym uwa¿a sie tê "cywilizacjê" (czy to aby nie nadu¿ycie?) za autonomiczn¹ i odseparowan¹ od wp³ywów innych cywilizacji. Same tajemnice i pytania... Wiele bym da³ za mo¿liwoœÌ u¿ycia wehiku³u czasu. Ale pewnie nie ja jeden...

[Lucyna]

>Lucyna<, czy miaÂłbyÂś coÂś przeciw gdybym zmieniÂł tytuÂł wÂątku na "staroÂżytne cywilizacje"?

Nie ma problemu

[Dariusz]

Czy chcesz przez to powiedzieÌ, podobnie jak Frank Josef o cywilizacji Lemurii, której œlady s¹ obecne na ca³ym œwiecie, a i my, ludy praindoeuropejskie te¿ wywodzimy siê ponoÌ od nich. A w ogóle to polecam ciekaw¹ jego ksi¹¿kê: " Tajemnica najstarszej kultury na Ziemi"

ksi¹¿ka zdaje siê byÌ ciekaw¹ (swoj¹ drog¹ ,>koliberek<, móg³byœ zamieœciÌ informacjê o tej ksi¹¿ce w tym w¹tku: Ksi¹¿ki które warto przeczytaÌ. ) ale czy z tego nale¿y wnioskowaÌ, ¿e Lemuria by³a najstarsz¹ cywilizacj¹ na Ziemi?

[koliberek33]

Wg. danych jakie zebraÂł F. Josef, prĂłcz wielu innych archeologĂłw i antropologĂłw tak; w tym artefaktĂłw, ktĂłrych peÂłno na caÂłym Âświecie, a ktĂłrych podobieĂąstwa kulturowe, lingwistyczne sÂą tak uderzajÂące, iÂż moÂżna wysnuĂŚ jednoznaczne wnioski, o wspĂłlnych korzeniach. OgromnÂą teÂż wagĂŞ, Ăłw autor przykÂłada do porĂłwnania mitĂłw wystĂŞpujÂących we wszystkich niemal kulturach, ktĂłre wskazywaÂłyby  na takie same prapoczÂątki ( nierzadko z bardzo odlegÂłych od siebie miejsc)  i nadzwyczaj zaskakujÂących podobieĂąstwem wskazujÂącym bezsprzecznie na zasadnicze, tj. jedno i  to samo ÂźrĂłdÂło. DoskonaÂłym nawigatorem jest oczywiÂście jĂŞzyk, nazewnictwo zwÂłaszcza. Jak teÂż powtarzajÂące siĂŞ wszĂŞdzie bardzo podobne, niemal identyczne rytuaÂły.

Autor powo³uje siê tak¿e na pierwszego piewcê Lemurii, i znanego podró¿nika p³k. Churchwarda, którego by³ na pocz¹tku przeciwnikiem, a tak¿e, zw³aszcza w koùcowej fazie rozprawy, na wizje niezrównanego Edgara Cayce'a, które najpierw krytykowane, coraz bardziej zaczê³y byÌ potwierdzane przez badania, choÌ ju¿ po jego œmierci.

Ksi¹¿ka jest fascynujÂąca, ale dla bardzo cierpliwych, z uwagi na ogrom porĂłwnaĂą i informacji, a przy tym bardzo imponujÂąca, jeÂśli chodzi o rozmiar  bibliografii. Rzadki to bowiem dowĂłd tak rzetelnie przygotowanej pracy.

[Dariusz]

Czyli warta przeczytania.
Pytam o jej okreÂślenie "najstarszÂą" bo z lektur do tej pory przeczytanych wywnioskowaÂłem, Âże faktycznie byÂła "najstarsza", ale w kontekÂście "ostatniego "zasiedlenia" Ziemi przez OrionidĂłw. Przed nimi byÂły inne cywilizacje.
A masz mo¿e tê ksi¹¿eczkê w elektronice?

[koliberek33]

...ta, teÂż o tym myÂślaÂłem, Âże z tymi cywilizacjami, to ró¿nie mogÂło byĂŚ. Warto teÂż przyjrzeĂŚ siĂŞ informacjom  przekazanych w Misji,(mam elektronicznÂą wersjĂŞ) na temat zasiedlenia w pewnym okresie Ziemi z zewnÂątrz. Frank skupia siĂŞ na Lemurii w zasadzie tylko.

Nie mam w wersji elektronicznej, mogê Ci wys³aÌ, a jeœli jeszcze jest, to kupiÌ z wyprzeda¿y za jedyne 13.50. Wczeœniej z niejakim Dryfem ( stare forum jeszcze) drog¹ pocztow¹ wymienialiœmy miêdzy sob¹ ksi¹¿ki. Czytanie z internetu jest jak dla mnie, doœÌ mêcz¹ce.

Pozdrawiam ciepÂło:

 

[Dariusz]

Wirakoczanie i Inkowie
14 sie 2011



Brien Foerster wiêkszoœÌ swojego ¿ycia spêdzi³ w basenie Pacyfiku i jest on przekonany, ¿e mityczny kontynent Mu istnia³ kiedyœ naprawdê i w jego sk³ad wchodzi³y nie tylko dzisiejsze Hawaje, ale tak¿e Peru. Tereny te zamieszkiwa³ lud zwany Wirakoczanami, którzy byli znani ze swojego wzrostu, jasnej skóry i rdzawych a czasem nawet blond w³osów. By³ to lud, który ¿y³ na tych ziemiach zanim jeszcze pojawi³a siê na nim kultura polinezyjska czy nawet sami Inkowie.

Âłowo Wirakocza oznacza twĂłrcĂŞ. Inkowie swojego boga, twĂłrcĂŞ i kreatora Âświata, nazywali wÂłaÂśnie Wirakocza. NiektĂłrzy uwaÂżajÂą, Âże byÂł to raczej Inti – bĂłg SÂłoĂąca. Inti jednak byÂł fizycznym wcieleniem kreatora, ktĂłrego duchem i esencjÂą byÂł Wirakocza. Tak wiec lud Wirakoczan byÂł czymÂś w rodzaju ziemskiej reprezentacji stworzyciela. BiaÂła skĂłra i blond wÂłosy u Wirakoczan stwarzajÂą wiele kontrowersji wywoÂłujÂących rasistowskie napiĂŞcia (zwÂłaszcza wÂśrĂłd ludzi zamieszkujÂących Andy, ktĂłrzy nie chcÂą siĂŞ pogodziĂŚ z takim opisem swoich najdawniejszych przodkĂłw i widzÂą w tym kolejny diaboliczny pomysÂł na utrwalanie supremacji biaÂłych). Tymczasem Wirakoczanie nie mieli nic wspĂłlnego z EuropÂą. Ich istnienie opisujÂą hiszpaĂąscy konkwistadorzy lecz nie wiadomo jest skÂąd Wirakoczanie pochodzÂą i jaka jest ich historia.

To pochodzenie moÂżna jedynie wywnioskowaĂŚ z tradycji ustnej wci¹¿ kultywowanej w Andach. Informacje takie jednak czĂŞsto majÂą poetyczny charakter. Np. z takich przekazĂłw dowiadujemy siĂŞ, Âże pierwsi Inkowie zeszli na ziemiĂŞ z nieba lub wynurzyli siĂŞ z wĂłd Jeziora Titicaca. Jednak Wirakoczanie nie sÂą wy³¹cznie czĂŞÂściÂą kultury AndĂłw i pojawiajÂą siĂŞ w ró¿nych czĂŞÂściach Pacyfiku, jak np w Aotearoa czyli Nowej Zelandii, na Hawajach i Wyspie Wielkanocnej (tzw. DÂługousi). Wirakoczanie byli wiĂŞc swego rodzaju nauczycielami i mistrzami duchowymi, czy teÂż straÂżnikami wiedzy w rozmaitych czĂŞÂściach basenu Pacyfiku. Wg. Briena Foerstera DÂługousi reprezentowaliby w tym przypadku wiedzĂŞ zaginionej cywilizacji Mu. CzĂŞÂściÂą Mu z pewnoÂściÂą byÂły Hawaje. W czasie ostatniej epoki lodowcowej wyspy Maui, Molokai, Lanai i Koho’olawe byÂły po³¹czone ze sobÂą lÂądem. Oznacza to, Âże na Âśrodku Pacyfiku znajdowaÂła siĂŞ ogromna wyspa, ktĂłra dla wĂŞdrujÂących przez ocean ludĂłw byÂła doskonaÂłym punktem zaopatrzeniowym.



Wyspa Wielkanocna znana jest oczywiÂście ze swoich niezwykÂłych moai czyli kamiennych posÂągĂłw. Panuje wiele kontrowersji na temat wieku moai. Robert Schoch – cieszÂący siĂŞ wielkim autorytetem egiptolog – jest znany ze swojej pracy, dziĂŞki ktĂłrej ustalono wiek Sfinksa. Dwa lata temu odwiedziÂł on WyspĂŞ WielkanocnÂą prowadzÂąc badania nad posÂągami. I odkryÂł, Âże najstarsze moai sÂą zrobione z niezwykle twardego bazaltu, a te mÂłodsze z wulkanicznego, miĂŞkkiego tufu. Robert Schoch doszedÂł do wniosku, Âże bazaltowe posÂągi wykonaÂła zupeÂłnie inna kultura, ktĂłra zostaÂła zastÂąpiona przez konkurencyjnÂą kulturĂŞ, ktĂłra jednakÂże staraÂła siĂŞ kontynuowaĂŚ poprzedniÂą tradycjĂŞ, uÂżywajÂąc do wykonania posÂągĂłw znacznie Âłatwiejszego w obrĂłbce kamienia. Prawdopodobnie chodzi tu o starszÂą kulturĂŞ tzw. DÂługouchych, zastÂąpionÂą przez KrĂłtkouchych, ktĂłrych wiedza i umiejĂŞtnoÂści nie dorĂłwnywaÂły tym pierwszym.

Takie odkrycie daje duÂżo do myÂślenia i kojarzy siĂŞ z budowlami megalitycznymi na terenie dzisiejszego Peru i Boliwii. W powszechnym przekonaniu niezwykÂłe budowle megalityczne takie jak te w Cuzco czy Macchu Picchu zostaÂły zbudowane przez InkĂłw. Jednak jak siĂŞ okazuje, wiĂŞkszoÂści z nich wcale nie zbudowali Inkowie (!) i pochodzÂą one z duÂżo starszej, bliÂżej nieznanej kultury. Kultura InkĂłw w historycznych ramach mieÂści siĂŞ juÂż w naszej erze, gdy tymczasem tereny te byÂły zamieszkane przez twĂłrcĂłw budowli megalitycznych od co najmniej 10 tys. lat.



Inkowie przybyli z rejonu zwanego Tiahuanacu, który le¿y u po³udniowych wybrze¿y Jeziora Titicaca. Innym enigmatycznym miejscem pochodzenia Inków jest Puma Punku. Poprzez rozmaite techniki datowania (miêdzy innymi dziêki u¿yciu archeoastronomii) mo¿na znaleŸÌ œlady wskazuj¹ce, ¿e rejon Tiahuanacu by³ zamieszkany nawet 15 tys. lat temu. Tak wiêc wynika z tego, ¿e Inkowie, których pocz¹tki znajduj¹ siê w tym w³aœnie rejonie pochodz¹ od megalitycznych mistrzów budowlanych zamieszkuj¹cych dwa wymienione miejsca. Kultura Inków zosta³a zniszczona w koùcu przez hiszpaùskich konkwistadorów i a¿ trudno jest uwierzyÌ, ¿e 160 zdesperowanych najemników, pokona³o 100 tys. armiê doskonale wyszkolonych wojowników. Hiszpanie mieli jednak du¿o szczêœcia, bo tu¿ przed ich przybyciem na terenach zamieszka³ych przez Inków wybuch³a krwawa wojna domowa. Swój udzia³ w zniszczeniu tej cywilizacji mia³y choroby z Europy, które pustoszy³y inkaskie miasta ju¿ na 10 lat przed przybyciem Pizarra do Peru. Choroby te przywlekli ci Indianie, którzy mieli kontakt z Hiszpanami w Panamie, która by³a wa¿n¹ baz¹ wypadow¹ hiszpaùskiej konkwisty. Choroby zniszczy³y co najmniej 1/3 populacji zanim na Pacyfiku pojawili siê Hiszpanie.

http://nowaatlantyda.com/2011/08/14/wirakoczanie-i-inkowie/

[songo1970]

jeÂżeli piramidy sÂą fascynujÂące- to jak "biedni" indianie am. pÂłd. wykonali takie budowle z takÂą precyzjÂą i jeszcze o takich ksztaÂłtach jak z dzisiejszych fabryk???
Puma Punku




reszta tu http://www.google.pl/search?q=Puma+Punku&hl=pl&client=opera&rls=pl&channel=suggest&biw=1646&bih=935&tbm=isch&prmd=ivnsm&source=lnt&tbs=itp:photo&sa=X&ei=J15NTrCSMsuWhQflx5XXBg&ved=0CCIQpwUoAg

[Dariusz]

Sfinks Karpat
sobota, 22 paÂździernika 2011 00:00

W paÂśmie Bucegi w poÂłudniowych Karpatach znajduje siĂŞ obszar, gdzie wedÂług niektĂłrych badaczy kryjÂą siĂŞ pozostaÂłoÂści nieznanej kultury. W jego centrum znajduje siĂŞ tajemnicza skaÂła, z racji podobieĂąstwa do egipskiego monumentu nazywana „Sfinksem”, ktĂłra uznawana jest przez niektĂłrych za posÂąg tak stary, Âże czas zatarÂł na nim wszelkie szczegó³y. A to tylko jedna z wielu tajemnic Bucegi…
____________________
Oana R. Ghiocel, Robert M. Schoch, Atlantis Rising



Wielkiego Sfinksa znaj¹ wszyscy, ale o jego odpowiedniku znajduj¹cym siê na terenie Rumunii s³ysza³o ju¿ znacznie mniej ludzi. Znajduje siê on na rozleg³ym p³askowy¿u po³o¿onym na wysokoœci ponad 2000 m. n.p.m. w po³udniowej czêœci Karpat, na szczycie masywu Bucegi. Oprócz niego znajduj¹ siê tam inne enigmatyczne kamienne formacje o nazwach takich jak Babele (Ska³a Starej Baby), szczyt Omu, Brodata twarz czy te¿ Pojawiaj¹ca siê g³owa. Na obszarach po³o¿onych ni¿ej i oddalonych o dzieù drogi od Sfinksa odnaleŸÌ mo¿na wiele naturalnych jaskiù, w tym m.in. Ialomitê (przy której wejœciu znajduje siê klasztor o tej samej nazwie), Coacazej, Jaskiniê Nietoperzy czy NiedŸwiedzi.

„Karpacki Sfinks” i region, w ktĂłrym jest on poÂłoÂżony, uznawane sÂą za miejsca, gdzie dziejÂą siĂŞ rzeczy niezwykÂłe, o ktĂłrych kr¹¿y wiele legend. Wielu ÂświadkĂłw twierdziÂło, Âże doÂświadczyÂło tam istnienia „wirĂłw energetycznych” a takÂże innych zdarzeĂą o naturze nadprzyrodzonej, z przechodzeniem w odmienne stany ÂświadomoÂści w³¹cznie. Kolejna z legend mĂłwi o zlokalizowanej tam jaskini, ktĂłra ma stanowiĂŚ przedmiot zainteresowania rumuĂąskich oraz amerykaĂąskich specsÂłuÂżb. Jak twierdzi rumuĂąski pisarz, Radu Cinamar w ksi¹¿ce „TransylwaĂąski wschĂłd sÂłoĂąca” (2009), ma ona zawieraĂŚ „holograficznÂą bazĂŞ danych” pozostawionÂą przez nieznanÂą cywilizacjĂŞ oraz „wejÂścia do trzech tuneli prowadzÂących do wnĂŞtrza Ziemi”. Poszukiwania rzekomej cudownej komnaty nie przyniosÂły oczywiÂście Âżadnego skutku, jednak wydaje siĂŞ, Âże nie jest to idea caÂłkiem bajkowa.


Babele - jedna z najbardziej charakterystycznych formacji Bucegi

Uczeni [jak np. ÂżyjÂący na przeÂłomie XIX i XX wieku historyk i entomolog Nicolae Densusianu-przyp.tÂłum.] sugerowali, Âże karpacki Sfinks i inne zwiÂązane z nim „zabytki” ÂświadczÂą o istnieniu w Bucegi zaawansowanej, choĂŚ zaginionej cywilizacji. Jednym z nich byÂł Dan Barneanu oraz nieÂżyjÂący juÂż peruwiaĂąski ezoteryk, protohistoryk, mason i znawca Nostradamusa, Daniel Ruzo (1900-1991). Badania legend i mitĂłw przekonaÂły go o istnieniu pierwotnej cywilizacji o ogĂłlnoplanetarnym zasiĂŞgu, ktĂłra zostaÂła zniszczona wskutek kataklizmĂłw naturalnych, a jej jedyni przedstawiciele schronili siĂŞ w podziemnych jaskiniach i tunelach. Stoi to w wyraÂźnej opozycji do klasycznej teorii, ktĂłra zakÂłada, Âże narodziny cywilizacji miaÂły miejsce piĂŞĂŚ – szeœÌ tysiĂŞcy lat temu na Bliskim Wschodzie.

Ruzo wiĂŞkszÂą czêœÌ swojego Âżycia spĂŞdziÂł na poszukiwaniach fizycznych dowodĂłw istnienia staroÂżytnej prehistorycznej kultury. W 1952 r. w jego rĂŞce trafiÂła fotografia olbrzymiej, wyrzeÂźbionej w skale gÂłowy pochodzÂącej z pÂłaskowyÂżu Marchuasi w peruwiaĂąskich Andach. Od 1953 do 1960 Ruzo intensywnie poszukiwaÂł „rzeÂźby” z Marchuasi (pÂłaskowyÂż pokryty jest wieloma formacjami skalnymi, ktĂłre mogÂą byĂŚ zarĂłwno pochodzenia naturalnego jak teÂż utworzone celowo) przekonany o tym, iÂż stanowi ona Âślad zaginionej cywilizacji. WĂŞdrowaÂł takÂże poza granice Peru aby wykazaĂŚ, Âże monumenty z Marchuasi nie sÂą wyizolowanym fenomenem i stanowiÂą czêœÌ wiĂŞkszego kompleksu staroÂżytnych stanowisk. Podobnych miejsc szukaÂł w Brazylii, Meksyku, Francji, Anglii i Egipcie. W 1968 r. odbyÂł podró¿ do gĂłr Bucegi w Rumunii aby zobaczyĂŚ tamtejszego „Sfinksa”. ByÂł zdumiony tym co tam odkryÂł.

Barneanu rĂłwnieÂż doszedÂł do wniosku, Âże skaÂła o nazwie Sfinks i niektĂłre sÂąsiadujÂące z niÂą obiekty sÂą pozostaÂłoÂściÂą po staroÂżytnej cywilizacji. RumuĂąski badacz, ktĂłrzy posiada bogate archiwum fotografii (wÂśrĂłd ktĂłrych znajdujÂą siĂŞ takÂże te z podró¿y, ktĂłrÂą odbyÂł do Bucegi z Ruzo), spisaÂł wnioski PeruwiaĂączyka na temat znajdujÂących siĂŞ tam obiektĂłw. Ruzo uznawaÂł, Âże skaÂła o nazwie Sfinks to „staroÂżytny posÂąg wyrzeÂźbiony zanim potop uszkodziÂł jego twarz”. UznaÂł teÂż, Âże Bucegi to miejsce, gdzie schronienie znaleÂźli przedstawiciele przedpotopowej cywilizacji ocaleni z katastrofy. Jak mĂłwiÂł: „Tu, w gĂłrach Rumunii sÂą podziemne tunele, w ktĂłrych ludzkoœÌ schroniÂła siĂŞ podczas potopu. SÂą to jaskinie skarbĂłw, do ktĂłrych odwoÂłuje siĂŞ tak wiele legend.”


Daniel Ruzo

Na dÂługo przed katastrofÂą trwaÂła wedÂług niego „epoka prawdy i wiedzy”. Ludzie, ktĂłrzy tam zamieszkiwali przeksztaÂłcili szczyty gĂłrskie, aby daĂŚ przyszÂłym pokoleniom znak, gdzie znajdujÂą siĂŞ korytarze. WkrĂłtce nadszedÂł koniec ich cywilizacji, choĂŚ nie wiadomo jaka byÂła jego przyczyna. „WkrĂłtce po tych wydarzeniach ocalaÂłej grupce przyszÂło ÂżyĂŚ w wielce trudnych warunkach i z czasem przeksztaÂłcili siĂŞ w jaskiniowcĂłw. Jednak wszystkie symboliczne systemy, wszystkie legendarne postaci utrwalone w anonimowych mitach i opowieÂściach, ktĂłre przetrwaÂły do dziÂś, pochodziÂły z tego zaginionego ludu…”

Ruzo twierdziÂł, Âże w pobliÂżu Sfinksa z Bucegi znalazÂł inne formacje i symbole, ktĂłre miaÂły stanowiĂŚ pozostaÂłoÂści tej cywilizacji. OdnoszÂąc siĂŞ do jednej z nich, stwierdziÂł: „BĂŞdÂąc przyzwyczajonymi do typowych budowli, ktĂłre wznosi siĂŞ od czasĂłw SumerĂłw w tych posÂągach upatrujemy dziÂś dzieÂł natury. SÂą to jednak dzieÂła cudowne […] stworzone przez cywilizacjĂŞ, ktĂłrej rozumienie Âświata byÂło caÂłkowicie odmienne od naszego.”

Ruzo uwaÂżaÂł, Âże Bucegi kryje sekretne jaskinie i korytarze zawierajÂące skarby staroÂżytnych, ktĂłre za wszelkÂą cenĂŞ naleÂży znaleŸÌ. WynikaÂło to z jego przekonania, iÂż epoka w ktĂłrej Âżyjemy zakoĂączy siĂŞ kosmicznÂą katastrofÂą a ludzkoœÌ czeka dziÂś takie samo zagroÂżenie, jak w czasach Noego. WiÂązaÂło siĂŞ to z jego poglÂądami natury ezoterycznej, w ktĂłrych „arki” epoki staroÂżytnej odgrywaÂły znaczÂącÂą rolĂŞ. Aby mĂłc je jednak odnaleŸÌ, trzeba wÂłoÂżyĂŚ w to wiele staraĂą. Jak mĂłwiÂł Ruzo: „Jedynie mapa lub plan caÂłego regionu przestudiowany przez kogoÂś, kto rozumie ró¿norakie odniesienia, moÂże wskazaĂŚ drogĂŞ do jaskiĂą, ktĂłre sÂłuÂżyÂły jako schrony dla rozbitkĂłw z poprzedniej cywilizacji.”

PeruwiaĂączyk nie byÂł pozytywnie nastawiony do wspó³czesnej ludzkoÂści i moÂżliwoÂści naszego zrozumienia sensu dziejĂłw, jak i przyszÂłoÂści. PodsumowujÂąc swoje poglÂądy, stwierdziÂł: „PosÂągi tej dawno zaginionej ludzkoÂści znajdujÂą siĂŞ na wszystkich kontynentach. ÓwczeÂśni ludzie nie zadowalali siĂŞ jedynie ksztaÂłtowaniem gĂłrskich szczytĂłw. Wznosili takÂże budowle megalityczne, a monumentalizm byÂł wyrazem ich kultury. Wraz z mijajÂącym czasem budowle te stawaÂły siĂŞ jednak coraz mniej okazaÂłe, a czÂłowiek przyzwyczaiÂł siĂŞ do wizji przemijajÂącego Âświata i Âżycia. Znowu zapomniano o tragedii caÂłej cywilizacji. DziÂś ludzkoœÌ zapomniaÂła o przeszÂłoÂści. Ludzka ÂświadomoœÌ zawiera bowiem mechanizmy, ktĂłre pozwalajÂą czÂłowiekowi negowaĂŚ symptomy zbliÂżajÂącego siĂŞ koĂąca, choĂŚ jest on bardzo blisko. Dopiero w obliczu nieuchronnej Âśmierci czÂłowiek akceptuje swĂłj koniec. RĂłwnia pochyÂła, po ktĂłrej staczajÂą siĂŞ caÂłe imperia i instytucje tego Âświata staje siĂŞ widoczna, gdy zaczyna siĂŞ badaĂŚ przeszÂłoœÌ. Wszystko wokó³ nas przemija. Dlaczego mielibyÂśmy wierzyĂŚ, Âże ten proces dla nas siĂŞ skoĂączyÂł?”


Kolejna przypominajÂąca twarz skaÂła z Bucegi

Ruzo opuÂściÂł RumuniĂŞ wierzÂąc, Âże klucz do zrozumienia naszej przeszÂłoÂści i przyszÂłoÂści leÂży na PÂłaskowyÂżu Bucegi, choĂŚ nie udaÂło mu siĂŞ go dokÂładnie zlokalizowaĂŚ. PaÂłeczkĂŞ przej¹³ po nim Dan Barneanu. Ruzo poszukiwaÂł ÂśladĂłw zaawansowanej cywilizacji, ktĂłra zniknĂŞÂła, ale jej pozostaÂłoÂści zdoÂłaÂły odcisn¹Ì piĂŞtno na kulturze „kolejnej fali” ludzkoÂści, czyli nas. ChoĂŚ nie znalazÂł dowodĂłw, mĂłgÂł mieĂŚ je pod nosem. Nie zauwaÂżaÂł ich, jako Âże nie pasujÂą one do utartych wyobraÂżeĂą o zaawansowanych cywilizacjach. MĂłwiÂąc dokÂładniej, skÂąpe pozostaÂłoÂści po staroÂżytnej, zaawansowanej cywilizacji zostaÂły Âźle zinterpretowane przez uczonych, ktĂłrzy jej nie rozumiejÂąc nadawali jej b³êdne cechy. Z tego powodu nasi poprzednicy uznani zostali za brutalnych jaskiniowcĂłw – podludzi, ktĂłrzy Âżyli na Ziemi dostatecznie dÂługo, ale nie pozostawili po sobie Âżadnych ÂśladĂłw. O kim mowa? O czÂłowieku neandertalskim.

W ostatnich latach zmieniÂło siĂŞ caÂłkowicie nasze postrzeganie neandertalczykĂłw. Jednym z ojcĂłw tego podejÂścia byÂł pisarz Stan Gooch (1932-2010). PoczÂąwszy od lat 70-tych publikowaÂł on w swych ksi¹¿kach takich jak „The Dream Culture od the Neanderhals” („Kultura snu neandertalczykĂłw”) czy „Cities of Dreams” („Miasta snĂłw”) poglÂądy stojÂące w wyraÂźnej sprzecznoÂści wobec utartego wizerunku Homo neanderthalensis. Ich mĂłzgi byÂły wiĂŞksze niÂż u ludzi, ale rĂłwnoczeÂśnie nieco inaczej zbudowane. WedÂług Goocha u neandertalczykĂłw wystĂŞpowaÂły znacznie wiĂŞksze mó¿dÂżki, ktĂłre ³¹czyÂł on z takimi zdolnoÂściami, jak intuicja, przeczucia, zdolnoÂści uznawane za nadprzyrodzone i inne. MiaÂło to skutek w stworzeniu przez nich „zaawansowanej cywilizacji snĂłw” jak mĂłwi autor w ksi¹¿ce „Cities of Dreams”. Neandertalczycy mogli rozwin¹Ì g³êbokie zrozumienie Âświata zewnĂŞtrznego, ktĂłre nie polegaÂło jednak na logicznym, „naukowym” podejÂściu Homo sapiens. Gooch pisaÂł: „MyÂślĂŞ, Âże neandertalczycy uzyskiwali wiedzĂŞ nie w sposĂłb doÂświadczalny, lecz intuicyjny”. TwierdziÂł on rĂłwnieÂż, Âże to oni byli pierwotnymi twĂłrcami kultury wysokiej, wartoÂści symbolicznych oraz religijnych ceremonii, ktĂłre zostaÂły skopiowane i przyswojone przez wczesnych ludzi, ktĂłrzy nie potrafili ich jednak w peÂłni zrozumieĂŚ. Cywilizacja neandertalska nie wytworzyÂła skomplikowanej technologii, jednak jej duch moÂże ÂżyĂŚ dziÂś w naszych wierzeniach, mitach, folklorze i tradycjach religijnych.


Oblicze Sfinksa z Bucegi

Czy to neandertalczycy byli staroÂżytnymi, przedpotopowymi twĂłrcami cywilizacji, o ktĂłrych mĂłwiÂł Ruzo? W Rumunii znajdywano ich szczÂątki, a jaskinie w Bucegi zawieraÂły szczÂątki wskazujÂące na ich przebywanie w tym regionie. Czy przed kilkunastoma tysiÂącami lat kwitÂło tu centrum kultury neandertalskiej?

NiektĂłrzy w znajdujÂących siĂŞ w Bucegi skaÂłach odnajdÂą wskazĂłwki wi¹¿¹ce je z wyglÂądem zewnĂŞtrznym NeandertalczykĂłw. Formacja skalna o nazwie „Brodata gÂłowa” moÂże przypominaĂŚ oblicze jaskiniowca. PodobieĂąstw tego typu dopatrzeĂŚ moÂżna siĂŞ rĂłwnieÂż w Sfinksie z Bucegi. ByĂŚ moÂże Neandertalczycy dostrzegali w nich to, co my, stÂąd teÂż caÂły region mĂłgÂł peÂłniĂŚ szczegĂłlnÂą rolĂŞ w ich kulturze.

InterpretacjĂŞ tÂą wzmacniajÂą legendy z Bucegi, wywodzÂące siĂŞ z zamierzchÂłych czasĂłw. ZostaÂły one zebrane dziĂŞki staraniom krĂłlowej rumuĂąskiej ElÂżbiety (1843 – 1916). Dodatkowo sÂłynny antropolog i filozof Mircea Eliade (1907-1986) zebraÂł i poddaÂł interpretacji wiele rumuĂąskich tradycji, ktĂłre wywodzÂą siĂŞ jeszcze ze staroÂżytnej Tracji. Jak pisaÂł w swej ksi¹¿ce pt. „Zalmoxis”, kult „Zalmoksisa, jak i inne mity, symbole i rytuaÂły wskazywaÂły, Âże rumuĂąski folklor miaÂł swe g³êbokie korzenie w wartoÂściach duchowych, ktĂłre pojawiÂły siĂŞ jeszcze przed wielkimi cywilizacjami w basenie Morza ÂŚrĂłdziemnego.” MoÂżliwe zatem, Âże cywilizacje, ktĂłrych poszukiwaÂł Ruzo, ale teÂż wielu innych, byÂły w rzeczywistoÂści Âświatem NeandertalczykĂłw…

Zobacz takÂże:
► Skomentuj na INFRA FORUM
► Cywilizacja neandertalska
► ÂŚwiĂŞta geografia
► Stan Gooch: SiÂły uÂśpionego umysÂłu
► Cud neolitu
_____________________
TÂłumaczenie i opracowanie: INFRA
Autorzy: Oana R. Ghiocel, Robert M. Schoch
ÂŹrĂłdÂło: Atlantis Rising

http://www.infra.org.pl/historia-/zagadki-dziejow/1169-sfinks-karpat

[songo1970]

http://www.eioba.pl/a/3g7z/zagubieni-w-drodze-ewolucji

Zagubieni w drodze ewolucji...

Byli i juÂż ich nie ma. PozostaÂły po nich legendy i teorie spiskowe. ÂŻyjÂą w postaci przekazywanych historii o dawnej ÂświetnoÂści, ktĂłrej nikt juÂż dzisiaj nie jest w stanie oceniĂŚ...

Byli i juÂż ich nie ma. PozostaÂły po nich legendy, opowieÂści i teorie spiskowe. ÂŻyjÂą w postaci przekazywanych z pokolenia na pokolenie historii o dawnej ÂświetnoÂści, ktĂłrej nikt juÂż dzisiaj nie jest w stanie oceniĂŚ.

Najbardziej mistyczne zakopane s¹ w ziemi. Wkrêcone w zastyg³ej magmie i zatrzymane w swojej kamiennej niemocy. S¹ te¿ ukryte g³êboko w oceanie - cienie skalnych bloków rzucaj¹ce wyzwanie odkrywcom.

Agharta i Yonaguna. Dwa tajemnicze œwiaty. Jeden ukryty podobno g³êboko w ziemi i ¿yj¹cy swoim tempem i drugi le¿¹cy na morskim dnie swojego przeznaczenia bez tchu i bez nadziei na o¿ywienie.

Agharta powstaÂła szeœÌdziesiÂąt tysiĂŞcy lat temu schodzÂąc pod ziemiĂŞ i tam tworzÂąc swĂłj nowy, bezpieczniejszy Âświat. ÂŚwiat bardziej rozwiniĂŞty i bez przemocy, obejmujÂący swoim terenem ca³¹ kulĂŞ ziemskÂą, po³¹czony pasmem korytarzy mogÂących doprowadziĂŚ do kaÂżdego miejsca na naszej ziemi. Najbardziej znane przejÂście – Czerwone Wrota – znajdujÂą siĂŞ w paÂłacu Dalajlamy.

Kolejne na biegunach.

(KiedyÂś – wÂłaÂśnie nad biegunem poÂłudniowym, dziwny przekaz otrzymaÂł lotnik amerykaĂąski – Richard Byrd. Nie doœÌ, Âże przelatujÂąc nad AntarktydÂą zobaczyÂł zielonÂą rĂłwninĂŞ z pasÂącymi siĂŞ na niej  zwierzĂŞtami, to jeszcze dojrzaÂł tam ludzi. Jakby tego byÂło maÂło miaÂł moÂżliwoœÌ rozmowy z mieszkaĂącami tych terenĂłw. Amerykanie zwÂąchawszy moÂżliwoœÌ podboju terenu, kilkanaÂście lat póŸniej przygotowali operacjĂŞ badawczÂą pod kryptonimem High Jump i… uzbrojeni po zĂŞby wyruszyli w rejony Antarktydy. Po niedÂługim czasie flotylla wrĂłciÂła do Ameryki uszczuplona o samoloty, niszczyciel i kilkudziesiĂŞciu ludzi. Do tej pory trwa zmowa milczenia co tak naprawdĂŞ staÂło siĂŞ w tamtym czasie).

Szukali Agharty europejscy podró¿nicy, powstaÂły ksi¹¿ki na ten temat – nakÂład jednej, z powodu zbyt duÂżej iloÂści wiedzy na temat tajemniczej cywilizacji, zostaÂł zniszczony. Wszystko dlatego, Âże autora odwiedzili tajemniczy Hindusi. ZresztÂą wszystko co wiemy o Aghatrze jest zasÂługÂą himalajskich buddystĂłw, tybetaĂąskich lamĂłw i hinduskich joginĂłw.

Agharta znaczy ‘ta, ktĂłrej spotkaĂŚ nie moÂżna’. Ma swojÂą stolicĂŞ i swojego opiekuna. Ma swoje biblioteki  wypeÂłnione ÂświĂŞtymi tekstami opowiadajÂącymi historiĂŞ wszystkiego, co dziaÂło siĂŞ na naszej planecie i poza niÂą. Ma teÂż swoich wygnaĂącĂłw, ktĂłrymi sÂą nieokieÂłznani Romowie – znawcy tarota i magii kart. Historia o Agharcie zaczyna nabieraĂŚ rumieĂącĂłw gdy przejrzymy wykopaliska zakazanej archeologii, ktĂłra pokazuje zmumifikowane zwÂłoki - karÂłowatych i olbrzymĂłw. KtĂłra pokazuje system wymyÂślnych sztucznych jaskiĂą w ró¿nych czĂŞÂściach naszego globu, i ktĂłra jest tak konsekwentnie odrzucana przez zesztywniaÂłe i skostniaÂłe Âśrodowisko archeologĂłw.

Agharta wysyÂła nam co jakiÂś czas potĂŞÂżnych myÂślicieli. Ich wysÂłannikami byli: MojÂżesz, Budda, Orfeusz czy Jezus. NiedÂługo bĂŞdziemy mieli okazjĂŞ poznaĂŚ wszystkich AghartczykĂłw…

*****

Gdyby przenieœÌ siĂŞ w okolicĂŞ Tajwanu, do archipelagu Riuku i zanurkowaĂŚ w okolicach wyspy Yonaguni oczom naszym ukaÂże siĂŞ staroÂżytne miasto – tym razem nie wiadomo jakiej cywilizacji. Miasto leÂży dwadzieÂścia piĂŞĂŚ metrĂłw pod wodÂą. MoÂżna tam wyodrĂŞbniĂŚ drogi, ÂświÂątynie, cylindryczne sklepienia czy coÂś na ksztaÂłt amfiteatru…

Wiek – 8000 pne.

Czy byÂłaby to poszukiwana Lemuria lub Mu?

Gdy przeglÂądniemy badania Âświata podwodnego lub popatrzymy dokÂładnie na mapy Geo Event czy Google Earth, okaÂże siĂŞ, Âże w ciÂągu ostatniej epoki lodowcowej cywilizacje ziemskie rozwijaÂły siĂŞ na dawnych wybrzeÂżach  i miaÂły bardziej rozwiniĂŞte budownictwo niÂż obecne modele prehistorii sÂą skÂłonne im przyznaĂŚ. Do tej pory wszystkie nowe teorie cywilizacji byÂły krĂŞpowane poprzez brak dowodĂłw, ale wyniki zaawansowanego badania dna morskiego z wykorzystaniem najnowoczeÂśniejszego sprzĂŞtu, zdajÂą siĂŞ byĂŚ powoli  tykajÂącÂą bombÂą, ktĂłrej wybuch zmieni caÂłkowicie nasze postrzeganie historii ziemskich cywilizacji i naszego istnienia.

lex.
<a href="http://www.youtube.com/v/Ddf0SMVWwK8?version=3&amp;amp;hl=pl_PL" target="_blank">http://www.youtube.com/v/Ddf0SMVWwK8?version=3&amp;amp;hl=pl_PL</a>

[chanell]

Songo   film Âświetny ,ale jest on juÂż chyba w trzech tematach na naszym forum   zapodaj coÂś caÂłkiem nowego .. plisss

Agharta powstaÂła szeœÌdziesiÂąt tysiĂŞcy lat temu schodzÂąc pod ziemiĂŞ i tam tworzÂąc swĂłj nowy, bezpieczniejszy Âświat. ÂŚwiat bardziej rozwiniĂŞty i bez przemocy, obejmujÂący swoim terenem ca³¹ kulĂŞ ziemskÂą, po³¹czony pasmem korytarzy mogÂących doprowadziĂŚ do kaÂżdego miejsca na naszej ziemi. Najbardziej znane przejÂście – Czerwone Wrota – znajdujÂą siĂŞ w paÂłacu Dalajlamy.

SkÂąd wiadomo Âże 65tys lat temu i skÂąd ta wiedza ( nie chodzi mi o link)

[songo1970]

Puma Punku- jeszcze raz

 Kategorie: Archeologia, HISTORIA
Tagi: Archeologia, Arthur Posnansky


Puma Punku-dowĂłd z przeszÂłoÂści na istnienie bardzo rozwiniĂŞtej cywilizacji lub ingerencja kosmitĂłw w staroÂżytnoÂści..

Kompleks Puma Punku znajduje siĂŞ w dzisiejszej Boliwii, w oÂśrodku archeologicznym Tiahuanaco.CaÂłoœÌ oÂśrodka skÂłada siĂŞ z dwĂłch zespo³ów ruin po³¹czonych ze sobÂą na powierzchni ponad 3km. kwadratowych. Pierwszy zespó³ zÂłoÂżony jest ze struktury architektonicznej zwanej Kalasassaya – monumentalnej budowli o powierzchni: 120 x 130 metrĂłw (ponad 2 hektary powierzchni !!!) oraz z innej zwanej piramidÂą Akapana.CaÂłoœÌ tej czĂŞsci dopeÂłnia oÂśrodek architektoniczny pod nazwÂą Putuni.

Drug¹ czêœci¹ jest Puma Punku;niewiarygodny zespó³ ruin,który wprawia w os³upienie i spêdza sen z oczu niejednemu ekspertowi od archeologii. Budowle w Puma Punku wykonane by³y z granitu oraz diorytu o twardoœci odpowiednio 7 i 6 w 10-cio stopniowej skali twardoœci minera³ów (Measurement of hardness). Gdybyœmy mieli do czynienia z jakimœ ma³ym przedmiotem wykonanym w przesz³oœci o bardzo precyzyjnych kszta³tach z pewnoœci¹ umknê³o by to uwadze archeologów lub po prostu zbanalizowano by ten przedmiot. Lecz w przypadku Puma Punku mamy do czynienia z ogromn¹ mas¹ gotowych elementów budowlanych ,od bardzo ma³ych a¿ do kolosalnych wrêcz p³yt i bloków wa¿¹cych po 400 ton i wiêcej.Wszystkie te kamienne elementy zosta³y przyciête z zaskakuj¹c¹ precyzj¹ , montowane bez zaprawy oraz idealnie dopasowane przy pomocy systemu zak³adek jak na przyk³adzie geometrycznej uk³adanki puzzle.Wszystkie p³aszczyzny,k¹ty proste,odleg³oœci pomiêdzy wierceniami s¹ s¹ wykonane z nies³ychan¹ dok³adnoœci¹. To co zdumiewa najbardziej dzisiejszych in¿ynierów to jest fakt,¿e w dzisiejszych czasach do takiej obróbki granitu lub diorytu potrzebne s¹ urz¹dzenia wiertnicze jak;wiertarki oraz pi³y wyposa¿one w koùcówki diamentowe poniewa¿ jedynie diament o twardoœci :10 MH mo¿e ci¹Ì lub pi³owaÌ granit. Oprócz tego dzisiejsi specjaliœci s¹ zgodni co do tego ,¿e aby móc zrealizowaÌ budowle w Puma Punku potrzebne s¹ plany,obliczenia,oraz znajomoœÌ conajmniej matematyki i fizyki.Niestety nic takiego nie przetrwa³o do naszych czasów.

Istnieje jeszcze jedna zagadka: otó¿ jak mo¿na wyt³umaczyÌ transport tych kolosalnych,obrobionych bloków skalnych z kopalni granitu znajduj¹cej siê ok. 60 kilometrów od miejsca budowy.Dziœ wiadomo,¿e przynajmniej granit znajduj¹cy siê w Puma Punku by³ niegdyœ wydobywany w Cerro de Scapia ko³o dzisiejszej Zepity w Peru,odleg³ej o dobre km. od ruin budowli.


 Polski inÂżynier o dkrywca; Arthur Posnansky (1873-1946) poÂświĂŞciÂł pó³ wieku na badaniach archeologicznych Tiahuanaco. WedÂług prof. Posnansky’ego budowle w Puma Punku zostaÂły skonstruowane 15 000 lat temu.SwojÂą ocenĂŞ wieku tego miejsca Prof. Posnansky opiera na zbieÂżnoÂści kilku danych fizycznych i astronomicznych tego zadziwiajÂącego kompleksu.


 Do czasu,gdy nauka nie udowodni ,Âże to ludzka cywilizacja dokonaÂła robotĂŞ w Puma Punku na najwyÂższym poziomie technologicznym,przewyÂższajÂącym nawet tĂŞ naszÂą wspó³czesnÂą,to naleÂży siĂŞ zgodziĂŚ z faktem,Âże kosmici nam to zbudowali,lub co najmniej pomogli nam to zrealizowaĂŚ.
http://nowaatlantyda.com/2011/10/31/puma-punku/

[Dariusz]

Cywilizacja konusĂłw
24 lis 2011



WydÂłuÂżone czaszki znajdowane sÂą w Peru od dawna, mimo to w zdumiewajÂący sposĂłb sÂą ignorowane przez naukĂŞ, ktĂłra w takim niezwykÂłym ksztaÂłcie gÂłowy nie widzi nic godnego zainteresowania. Nikt nie ukrywa tych czaszek, nie utrudnia do nich dostĂŞpu, na dodatek sÂą ich setki mimo to byÂły i nadal sÂą prawie nieznane wiĂŞkszoÂści ludzi. Ostatni przypadek odkrycia takiej czaszki rĂłwnieÂż przeszedÂłby bez echa, gdyby nie trĂłjka naukowcĂłw, ktĂłra na ich widok powiedziaÂła, Âże wyglÂądajÂą jak… z innej planety. ÂŻaden z tych naukowcĂłw nie zgodziÂł siĂŞ na ujawnienie swoich personaliĂłw – co jest Âświetnym przykÂładem na to, jak skostniaÂła i bizantyjska w swojej strukturze jest oligarchia naukowa – ale ich na wpó³ Âżartobliwe okreÂślenie wystarczyÂło, Âżeby tak zdjĂŞcia jak i skÂąpe informacje o czaszce trafiÂły do mediĂłw i obiegÂły Âświat dookoÂła. Nauka z bojaÂźniÂą traktuje takie czaszki. Nie sÂą one wyjÂątkowe dla Peru i moÂżna je spotkaĂŚ w ró¿nych zakÂątkach Ziemi. Kilka z nich znaleziono np. na Malcie. Pokazano je nawet w lokalnym muzeum, ale kiedy ludzie zaczĂŞli szeptaĂŚ, Âże sÂą to czaszki kosmitĂłw, szybko zdjĂŞto je z wystawy.



Wydaje siĂŞ oczywiste, Âże najlepszÂą metodÂą zdobycia wiedzy nie tylko na temat samych czaszek ale i ludzi do ktĂłrych naleÂżaÂły, sÂą wszechstronne badania genetyczne. Jednak Âżadna placĂłwka naukowa nie wykazuje zainteresowania podjĂŞciem badaĂą w tym kierunku. Zaledwie garstka niezaleÂżnych badaczy podjĂŞÂła siĂŞ pionierskiej pracy aby przybliÂżyĂŚ Âświatu niezwyk³¹ i tajemniczÂą kulturĂŞ, ktĂłra ÂżyÂła u podnó¿a AndĂłw na dÂługo przed Inkami. David Hatcher Childress i Brien Foerster napisali ksi¹¿kĂŞ pt. „The Enigma of Cranial Deformation” („Zagadka czaszkowych deformacji”), ale ukaÂże siĂŞ ona dopiero w lutym przyszÂłego roku (jest juÂż na liÂście zakupĂłw NA). Ich prace wspiera Lloyd Pye – czÂłowiek ktĂłry prowadzi badania genetyczne czaszki Starchild – i ma dostĂŞp do laboratorium oraz genetykĂłw, ktĂłrzy sÂą w stanie zbudowaĂŚ genom osobnika na podstawie badaĂą organicznych prĂłbek z jego ciaÂła. Brien Foerster zarzÂądza muzeum peruwiaĂąskich staroÂżytnoÂści w Paracas, i zdobyÂł zgodĂŞ na pobranie pierwszych oÂśmiu prĂłbek z wydÂłuÂżonych czaszek, potrzebnych do takich badaĂą. PrĂłbki zostaÂły przewiezione do USA i sÂą juÂż po pierwszej rundzie testĂłw. Tworzenie takiego genomu jest procesem niezwykle Âżmudnym i pracochÂłonnym, zwÂłaszcza wtedy, kiedy genetyk ma do czynienia z ciaÂłem od dawna martwym i zanieczyszczonym bakteriami. Niestety Lloyd Pye nie jest milionerem a takie badania potrzebujÂą siedmiocyfrowych nakÂładĂłw finansowych. Dlatego mimo iÂż siĂŞ juÂż rozpoczĂŞÂły, to przebiegajÂą one niezwykle wolno. Genetycy dosÂłownie inwestujÂą w prace swoje weekendy, poza wÂłaÂściwÂą pracÂą, z ktĂłrej siĂŞ utrzymujÂą.

Zapytani o zdanie na temat takich czaszek naukowcy czĂŞsto odpowiadajÂą, Âże ich niezwykÂły ksztaÂłt jest chorobÂą wodogÂłowia. Choroba ta to upraszczajÂąc oczywiÂście – woda w mĂłzgu a wÂłaÂściwie pÂłyn rdzeniowy, ktĂłry dochodzi do mĂłzgu, ale jego powrĂłt do rdzenia krĂŞgowego uniemoÂżliwia wadliwy zawĂłr. Dlatego iloœÌ tego pÂłynu roÂśnie i tworzy gÂłowĂŞ przypominajÂącÂą ksztaÂłtem balon. Tymczasem czaszki o ktĂłrych mowa majÂą ksztaÂłt wydÂłuÂżony w sposĂłb naturalny nie przez ciÂśnienie wewnÂątrz gÂłowy a przez geny, ktĂłre pozwalaÂły czaszce rosn¹Ì w ten wÂłaÂśnie sposĂłb. Tak wielka iloœÌ ró¿nic z czaszkÂą czÂłowieka oznacza byĂŚ moÂże, Âże mamy do czynienia z innym rodzajem kodu genetycznego. Dlatego okreÂślenie tego DNA jest zadaniem kluczowym i moÂżna sobie wyobraziĂŚ co siĂŞ stanie z „naukowym” podejÂściem do historii ludzkoÂści, gdy wydÂłuÂżone czachy oka¿¹ siĂŞ byĂŚ kimÂś innym niÂż my… To g³ówny powĂłd dla ktĂłrego nauka omija ten temat szerokim Âłukiem.



Kim byli ludzie o gÂłowach w ksztaÂłcie kokonu? ByĂŚ moÂże to wÂłaÂśnie oni byli tymi, ktĂłrych ludzie tacy jak my, nazywali bogami. Ludzie traktowali ich z wielkÂą powagÂą i szacunkiem. PrĂłbowali ich nawet naÂśladowaĂŚ i ksztaÂłtowali gÂłowy wÂłasnych dzieci tak, aby nabraÂły podobnego, wrzecionowatego ksztaÂłtu. Jednak takie czaszki nawet po osiÂągniĂŞciu przez ich wÂłaÂściciela wieku dorosÂłego tylko z pozoru przypominaÂły wydÂłuÂżone czaszki z Peru. Oryginalne wydÂłuÂżone czaszki posiadajÂą pojemnoœÌ dwa razy wiĂŞkszÂą od typowego czÂłowieka. KaÂżda z nich ma 2800-3000 cm³ pojemnoÂści. Tymczasem ludzka czaszka ma zaledwie 1400 cm³ pojemnoÂści. CzyÂżby naprawdĂŞ ludzie o wrzecionowatych gÂłowach nie pochodzili z Ziemi? JeÂśli my – ludzie – pochodzimy z Ziemi, oni z pewnoÂściÂą z niej nie pochodzÂą. JeÂśli jednak pochodzÂą to… wszystko wskazuje na to, Âże to nas przywieziono tutaj z jakiejÂś innej planety.

Cywilizacja wydÂłuÂżonych czaszek nie jest medycznÂą dewiacjÂą. Jest faktem historycznym i antropologicznym. Konusy (Âże uÂżyjĂŞ tego staropolskiego, ale chyba wÂłaÂściwego sÂłowa) dominujÂącÂą kulturÂą, ktĂłrÂą ludzie nazywali bogami (przez maÂłe „b”). Nie wiemy dlaczego przybyli na ZiemiĂŞ, nie wiemy kiedy i skÂąd przybyli, nie wiemy dokÂąd polecieli dalej i dlaczego opuÂścili naszÂą planetĂŞ lub co ich zabiÂło. Istnieje takÂże moÂżliwoœÌ, Âże sÂą oni efektem hybrydyzacji. Mimo tych wszystkich ró¿nic z czÂłowiekiem, posiadajÂą wiele cech wspĂłlnych jak np. podobnÂą szczĂŞkĂŞ, zĂŞby, niewielkÂą twarz. Hybrydyzacja nie jest zjawiskiem unikalnym. Igor Burcew opisuje np. historie Zany – homonida, ktĂłry ÂżyÂł w rosyjskiej wsi na Syberii przez 40 lat. Zana nie byÂła czÂłowiekiem, ale spó³kowaÂła z wieloma mĂŞÂżczyznami we wsi i miaÂła z nimi potomstwo. CzwĂłrka z tego potomstwa przetrwaÂła. ByÂła ona duÂżo wiĂŞksza i silniejsza od reszty ludzi. Jednak moÂżliwoÂści intelektualne takich hybryd byÂły daleko mniejsze od naszych. JeÂśli wiĂŞc coÂś takiego byÂło moÂżliwe na Syberii, to kto wie… byĂŚ moÂże my sami jesteÂśmy takÂą hybryda stworzonÂą przez konusĂłw. ByĂŚ moÂże wÂśrĂłd jajogÂłowych wybuchÂł konflikt i wygrana frakcja postanowiÂła na zawsze unikn¹Ì podobnych problemĂłw poprzez zmanipulowanie genetyczne buntownikĂłw i zmniejszenie ich mĂłzgu o poÂłowĂŞ. I w taki sposĂłb na Âświecie pojawiliÂśmy siĂŞ my. Nikt, kto potrzebuje niewolnikĂłw nie chce, aby byli oni zbyt mÂądrzy i ktĂłregoÂś dnia powstali przeciw swoim panom.



Dlatego byÌ mo¿e odkrycie z Andahuaylillas, zapali wystarczaj¹co du¿¹ ciekawoœÌ i sprawi, ¿e jakaœ instytucja naukowa zdecyduje siê przeprowadziÌ rzetelne badania genetyczne na szcz¹tkach doczesnych kultury o rodowodzie, który byÌ mo¿e siêga gwiazd.

http://nowaatlantyda.com/2011/11/24/cywilizacja-konusow/

[east]

Zwrot "mieĂŚ ciĂŞzkÂą gÂłowĂŞ" w tym kontekÂście nabiera nowego znaczenia Nie wyobraÂżam sobie nosiĂŚ takiego czerepu na swoich krĂŞgach szyjnych.
To musia³oby byÌ karczycho wiêksze ni¿ u klasycznego dresa, albo wiêksze , masywniejsze krêgi. Tu³ów wiêc bardziej rozbudowany , inaczej rozmieszczony œrodek ciêzkoœci.
Ale najciekawsze byÂłoby siĂŞ dowiedzieĂŚ co potrafiÂł mĂłzg w takiej czaszce.

[Dariusz]

Ozyria cz.1
10 gru 2011

Ozyria, to zaawansowana, staroÂżytna cywilizacja, ktĂłra rozwijaÂła siĂŞ rĂłwnolegle z AtlantydÂą. W ezoterycznej tradycji czĂŞsto jest mowa o caÂłym szeregu wyrafinowanych cywilizacji na Ziemi, ktĂłrych zmierzch wyznaczany jest na 15 tys. lat temu. W czasach kiedy istniaÂła Atlantyda i sÂąsiadujÂące z niÂą Imperium Rama – Ozyria zajmowaÂła ÂżyznÂą dolinĂŞ, ktĂłrÂą dziÂś znamy jako Morze ÂŚrĂłdziemne. Dolina byÂła usiana szeregiem jezior, ktĂłre zasilaÂła rzeka Nil, skrĂŞcajÂąca swĂłj bieg ostro na zachĂłd gdzieÂś pomiĂŞdzy dzisiejszÂą KretÂą i MaltÂą, by tam – juÂż pod nazwÂą Styks min¹Ì dzisiejszÂą SycyliĂŞ, dotrzeĂŚ do SÂłupĂłw Herkulesa w CieÂśninie Gibraltarskiej i skoĂączyĂŚ swĂłj bieg w Atlantyku. Ozyria rozciÂągaÂła siĂŞ wiĂŞc na olbrzymim obszarze i naleÂżaÂła do niej takÂże wielka poÂłaĂŚ dzisiejszej Sahary, ktĂłra kiedyÂś byÂła krainÂą miodem i mlekiem pÂłynÂącÂą.



To wÂłaÂśnie Ozyria miaÂła daĂŚ poczÂątek cywilizacji egipskiej i stworzyÂła na pÂłaskowyÂżu w Gizie Sfinksa a takÂże struktury takie jak Osirion w staroÂżytnym egipskim mieÂście Abydon. Ozyria byÂła Âśmiertelnym wrogiem Atlantydy, ktĂłrÂą zniszczyÂła wieloma wojnami i najazdami. W historii spisanej przez Platona w dialogach Kritias i Timaios, moÂżna przeczytaĂŚ, Âże Atlantyda tuÂż przed swoim katastroficznym upadkiem najechaÂła GrecjĂŞ. Owa Grecja nie miaÂła jednak nic wspĂłlnego z GrecjÂą Platona, ktĂłry z pewnoÂściÂą miaÂł na myÂśli OzyriĂŞ.

Nazwa Ozyria pochodzi oczywiÂście od Ozyrysa, ktĂłry byÂł synem Nieba i Ziemi. ByÂł on takÂże pierwszym wÂładcÂą Egiptu po tym jak udaÂło mu siĂŞ ucywilizowaĂŚ mieszkaĂącĂłw tych ziem, gdy nauczyÂł ich uprawiaĂŚ ziemiĂŞ, nadaÂł im prawa i nauczyÂł czciĂŚ bogĂłw. Kiedy zakoĂączyÂł swe dzieÂło, wyruszyÂł w Âświat aby ucywilizowaĂŚ innych ludzi. Pod jego nieobecnoœÌ Egiptem wÂładaÂła jego Âżona Izyda, ale brat Ozyrysa – Set (Szatan) – staraÂł siĂŞ za wszelkÂą cenĂŞ zniszczyĂŚ jej dzieÂło. Kiedy Ozyrys wreszcie powrĂłciÂł ze swojej misji niesienie cywilizacji Set postanowiÂł go zabiĂŚ i posi¹œÌ IzydĂŞ.



Set zacz¹³ knuÌ i uda³o mu siê zjednaÌ do pomocy 72 wspólników. Kaza³ zbudowaÌ piêkn¹ skrzyniê dok³adnie pod wymiar Ozyrysa i podczas bankietu zaprosi³ wszystkich do zabawy, która polega³a na tym, ¿e ten kto zmieœci siê w niej w sposób idealny, zostanie jej w³aœcicielem. Oczywiœcie wygra³ Ozyrys, ale nie cieszy³ siê d³ugo swoim zwyciêstwem, bo Set zatrzasn¹³ wieko a jego wspólnicy szybko zabili je gwoŸdziami. Skrzyniê zalali nastêpnie o³owiem i wrzucili do Nilu, z którego nurtem dop³ynê³a ona do morza. Zrozpaczona Izyda, gdy dowiedzia³a siê o losie mê¿a natychmiast wyruszy³a na jego poszukiwanie.

Tymczasem skrzynia z Ozyrysem zostaÂła wyrzucona na brzeg w okolicy libaĂąskiego miasta Byblos niedaleko Ba’albek. Wokó³ skrzyni wyrosÂło drzewo i skryÂło jÂą w swoim wnĂŞtrzu. Drzewo spodobaÂło siĂŞ krĂłlowi Byblos, ktĂłry kazaÂł je Âści¹Ì i ustawiÂł je u siebie w paÂłacu jako kolumnĂŞ. Tam znalazÂła go Izyda, ktĂłra przywiozÂła kolumnĂŞ do Egiptu. Set, gdy siĂŞ o tym dowiedziaÂł otworzyÂł skrzyniĂŞ i posiekaÂł Ozyrysa na kawaÂłki i rozrzuciÂł po wszystkich zakÂątkach kraju. Niezmordowana Izyda wyruszyÂła na ich poszukiwanie i w kaÂżdym miejscu, w ktĂłrym znajdowano odrÂąbanÂą czêœÌ Ozyrysa – budowano ÂświÂątyniĂŞ. To dlatego Egipt jest tak usiany ÂświÂątyniami.



W innej wersji tej legendy Izyda jedynie udawaÂła, Âże grzebie szczÂątki Ozyrysa a potajemnie skÂładaÂła go w jednÂą caÂłoœÌ. Na koniec udaÂło jej siĂŞ znaleŸÌ wszystkie jego kawaÂłki oprĂłcz fallusa. Mimo to udaÂło jej siĂŞ przywrĂłciĂŚ Ozyrysa do Âżycia i ten mocno wkurzony tym wszystkim co zaszÂło, nakazaÂł swojemu synowi Horusowi, aby go pomÂściÂł. Horus – bĂłg o ludzkiej postaci i gÂłowie jastrzĂŞbia przebiÂł Seta – ktĂłry przedstawiany jest w postaci wĂŞÂża – w³óczniÂą, co Âżywo przypomina scenĂŞ biblijnÂą, w ktĂłrej Âśw. Jerzy przebija w³óczniÂą smoka.

cdn

http://nowaatlantyda.com/2011/12/10/ozyria-cz-1/

[songo1970]

AmerykaĂąska staroÂżytna cywilizacja OlmekĂłw mogÂła pochodziĂŚ z Afryki
admin, sob., 2011-12-10 11:12

Jedn¹ z najbardziej tajemniczych kultur, jakie ¿y³y na Ziemi s¹ z pewnoœci¹ Olmekowie. Przez d³u¿szy czas nauka odmawia³a im istnienia, ale iloœÌ znajdowanych wci¹¿ artefaktów zmusi³ do rewizji niektórych zatwardzia³ych sceptyków. Nadal jednak nie ma zgodnoœci, co do tego, kim byli Olmekowie i sk¹d siê w³aœciwie wziêli.

<a href="http://www.youtube.com/v/tI1ZuIjmp6I?version=3&amp;amp;hl=pl_PL" target="_blank">http://www.youtube.com/v/tI1ZuIjmp6I?version=3&amp;amp;hl=pl_PL</a>
 

SwojÂą interesujÂącÂą teoriĂŞ wysnuÂł Zecharia Sitchin. ÂŚrodowisko naukowe zaakceptowaÂło istnienie tej kultury mezoamerykaĂąskiej dopiero, w 1869 kiedy to wykopano wielkÂą rzeÂźbionÂą gÂłowĂŞ z okresu olmeckiego. To wÂłaÂśnie rysy twarzy na tej gÂłowie stanowiÂą podstawĂŞ teorii sÂłynnego badacza.

Uwa¿a on, ¿e to s¹ rysy afrykaùskie i jakkolwiek wystêpowanie ludów azjatyckich w Ameryce jest uwa¿ane za normalne tak mo¿liwoœÌ istnienia tam cywilizacji opieraj¹cej siê na przybyszach z Afryki wydawa³a siê nieprawdopodobna.


Stichin polemizowaÂł rĂłwnieÂż z odkryciami odnoÂśnie szacowania wieku tej wielkiej pierwotnej cywilizacji Ameryki. UwaÂża on, Âże to, co najmniej 5000 lat i Âże wiedzĂŞ i zaczyn tej kulturze dali przybysze z Egiptu.

Jako dowĂłd podaje podobnÂą architekturĂŞ i ikonografiĂŞ. Poza tym tÂłumaczy, Âże olmecki kalendarz Haab (365 dniowy) i tzolkin (260 dniowy) byÂły ze sobÂą sprzĂŞÂżone i zbiegaÂły siĂŞ w jednym punkcie dokÂładnie, co 52 lata a byÂła to ÂświĂŞta liczba rĂłwnieÂż dla egipskiego boga KsiĂŞÂżyca Thota.

Z kwesti¹ kalendarza wi¹¿e siê te¿ interesuj¹cy aspekt tzw. kalendarza d³ugiej rachuby liczonego od dnia pierwszego. Sama koncepcja dnia pierwszego jest intryguj¹ca, bo czym¿e on jest, ¿e zas³u¿y³ na bycie pierwszym? Czy to data ot tak czy coœ na tyle znacz¹cego, ze zas³u¿y³o, aby byÌ oznaczeniem nowej ery.


Ten dzieĂą pierwszy wedÂług naszej rachuby czasu to 13 sierpnia 3113 r. p.n.e.

http://innemedium.pl/wideo/amerykanska-starozytna-cywilizacja-olmekow-mogla-pochodzic-afryki

[Dariusz]

Ozyria cz.2
13 gru 2011



OzyriĂŞ i legendĂŞ Ozyrysa oraz Izydy przypominam nie bez powodu. Ta boska para nieustannie przewija siĂŞ przez naszÂą historiĂŞ, czĂŞsto tylko ukryta pod innymi imionami. Czasem jednak wraca bezceremonialnie i pod wÂłasnym imieniem, tysiÂące lat póŸniej, jak to miaÂło miejsce w Francji po zburzeniu Bastylii i Rewolucji Francuskiej. Dlatego niemalÂże wzorem Izydy, zbieram kawaÂłki tego Ozyrysa w rozmaitych historiach, i skÂładam powoli na NA w jednÂą caÂłoœÌ. OczywiÂście wci¹¿ pozostaje kwestia penisa Ozyrysa, na co zwrĂłcili uwagĂŞ pt. Komentatorzy w poprzedniej czĂŞÂści. Bolesny brak istotnej czĂŞÂści ciaÂła egipskiego boga, jak siĂŞ póŸniej okazaÂło wcale nie przeszkodziÂł Ozyrysowi spÂłodziĂŚ z IzydÂą jeszcze jednego syna – Harpokratesa – ktĂłry niestety byÂł wczeÂśniakiem i gdy dorĂłsÂł miaÂł kÂłopoty z chodzeniem. Poza tym nic wiĂŞcej mu nie dolegaÂło.



DziÂś trudno jest znaleŸÌ Âślady mitycznej Ozyrii, bo przykrywajÂą je w wiĂŞkszoÂści wody Morza ÂŚrĂłdziemnego. Wiele jednak wskazuje, Âże czĂŞÂściÂą tej cywilizacji byÂły Ba’albek, Jerozolima, Giza i Osirion w Abydos. Do takich miejsc moÂżna zaliczyĂŚ takÂże MaltĂŞ i inne wyspy ÂŚrĂłdziemnomorskie, gdzie niemalÂże wszĂŞdzie moÂżna znaleŸÌ Âślady megalitycznych budowli. Nie sposĂłb dziÂś logicznie wytÂłumaczyĂŚ w jaki sposĂłb np. zbudowano Osirion – miejsce poÂświĂŞcone Ozyrysowi, a zbudowane zanim rozpoczĂŞÂły nad Nilem swoje panowania egipskie dynastie. Budowle w Osirion stworzono przy uÂżyciu olbrzymich, szeÂściennych blokĂłw skalnym, z ktĂłrych wiele waÂżyÂło 60 ton i wiĂŞcej. ÂŚciany Osirionu nie sÂą teÂż pokryte malowidÂłami i hieroglifami, tak jak póŸniejsze budowle stworzone juÂż przez faraonĂłw. Robert Schoch znalazÂł wiele podobieĂąstw pomiĂŞdzy ÂświÂątyniÂą w Osirion a dwiema ÂświÂątyniami u stĂłp Sfinksa, ktĂłrego powstanie takÂże wydaje siĂŞ ton¹Ì w mrokach historii, w czasach przed piramidami. InteresujÂącym elementem architektonicznym w gÂłazach uÂżytych do budowy Osirion, sÂą kamienne wypustki, ktĂłre lekko wystajÂą ponad kamieĂą, a o ktĂłrych nikt nie wie do czego sÂłuÂżyÂły. NiemalÂże identyczne znaleziono na budowlach w peruwiaĂąskim Cuzco.



Z jeszcze wiĂŞkszym rozmachem zbudowano ÂświÂątyniĂŞ zwanÂą Ba’albek, ktĂłra leÂży w dzisiejszym Libanie, kilkadziesiÂąt kilometrĂłw od Bejrutu. Ba’albek jest jednÂą z najwiĂŞkszych konstrukcji kamiennych na Âświecie. ÂŚwiÂątynia ta zostaÂła zbudowana ku czci boga Ba’ala i bogini Astarte (czyli po prostu Ozyrys i Izyda). PowstaÂła ona na gigantycznej platformie utworzonej z blokĂłw skalnych tak wielkich, Âże nawet przy dzisiejszym nowoczesnym sprzĂŞcie nie udaÂłoby siĂŞ ich podnieœÌ. Tak naprawdĂŞ nie do koĂąca wiadomo czemu miaÂła sÂłuÂżyĂŚ ta wÂłaÂśnie ÂświÂątynia. WszĂŞdobylscy Grecy nazywali jÂą Heliopolis, czyli Miasto SÂłoĂąca, co znĂłw w jakiÂś sposĂłb koresponduje z cywilizacjÂą InkĂłw.

Jedna z czĂŞÂści budowli w Ba’albek, zwana Trilithon, wzniesiona jest z najwiĂŞkszych blokĂłw budowlanych jakich uÂżyto w historii ludzkoÂści. Bloki majÂą dÂługoœÌ 25 m i szerokoœÌ 4,5 m i wa¿¹ pomiĂŞdzy 1300 a 1500 ton (!) kaÂżdy (wg „Secret of Lost Races” Noorbergena). Dane na ten temat ró¿niÂą siĂŞ nieco miedzy sobÂą, ale nawet najskromniejsze szacunkowe obliczenia wagi takich blokĂłw, wskazujÂą na olbrzymie i trudne do obrĂłbki obiekty. Jak wzniesiono z nich mur o wysokoÂści ponad 6 metrĂłw – nadal pozostaje tajemnicÂą. Kilometr od Ba’albek znaleziono ogromny obrobiony blok skalny podobny do tych, jakie uÂżyto do zbudowania Trilithon. Nigdy nie uÂżyto go jako materiaÂłu budowlanego, bo porzucono go zanim udaÂło siĂŞ go zaciÂągn¹Ì na budowĂŞ ÂświÂątyni. Kamienny blok ma ponad 21 m dÂługoÂści i ponad 4 szerokoÂści. Nie sposĂłb dokÂładnie oszacowaĂŚ jego wagi, a wspomniany wyÂżej Noorbergen uwaÂża, Âże moÂże on waÂżyĂŚ co najmniej 1000 ton lub wiĂŞcej! Arabowie nazywajÂą ten blok skalny Hadjar el Gouble czyli KamieĂą PoÂłudnia. Do dziÂś nie ma na Âświecie dÂźwigu, ktĂłry by ten gÂłaz ruszyÂł z miejsca. Dla staroÂżytnych jednak nie byÂło to problemem.



ÂŚwiÂątyniĂŞ odwiedzaÂło wielu pielgrzymĂłw z Mezopotamii i Egiptu. Miejsce wspomniane jest nawet w Biblii w KsiĂŞdze KrĂłlĂłw. Pod budowlÂą znajduje siĂŞ sieĂŚ korytarzy i pomieszczeĂą, ktĂłrych przeznaczenie nie jest znane. Nikt nie wie kto tak naprawdĂŞ zbudowaÂł ÂświÂątyniĂŞ w Ba’albek. Najstarsze legendy mĂłwiÂą, Âże powstaÂła ona tuÂż po Potopie i zbudowali jÂą giganci na rozkaz krĂłla Nimroda.

cdn

cz.1
cz. 3

http://nowaatlantyda.com/2011/12/13/ozyria-cz-2/

[Dariusz]

Ozyria cz.3
14 gru 2011



KrĂłl Nimrod ÂżyÂł tak dawno temu, Âże kompletnie wymkn¹³ siĂŞ historii i znamy go jedynie z legend. NiektĂłrzy uwaÂżajÂą, Âże rozpocz¹³ on budowĂŞ Ba’albek 6 tys. lat p.n.e., ale inni sÂą przekonani, Âże jest ona jeszcze starsza i zbudowano jÂą… 12 tys. p.n.e.! Zecharia Sitchin widziaÂł w Ba’albek miejsce startĂłw i lÂądowaĂą staroÂżytnych astronautĂłw, choĂŚ z drugiej strony wydaje siĂŞ raczej pewne, Âże ci, ktĂłrzy ewentualnie przybyli z innej planety i pomogli we wznoszeniu tej niezwyklej budowli, mieli technologiĂŞ znacznie przekraczajÂącÂą tÂą, ktĂłra walczy z grawitacjÂą aby wyjœÌ na orbitĂŞ okoÂłoziemskÂą. Przenoszenie na jakÂąkolwiek odlegÂłoœÌ ciĂŞÂżarĂłw dorĂłwnujÂącym kamieniom z Ba’albek, to nawet dziÂś nie lada problem. NajwiĂŞkszym wyczynem wspó³czesnej technologii jest przewiezienie na szynach olbrzymiej rakiety Saturn V na odlegÂłoœÌ kilkuset metrĂłw, skÂąd wystartowaÂła w stronĂŞ KsiĂŞÂżyca. Kamieni w Ba’albek nadal nie jest w stanie podnieœÌ Âżaden wspó³czesny dÂźwig.



Wielu badaczy staraÂło siĂŞ znaleŸÌ jakieÂś wytÂłumaczenie, w jaki sposĂłb te gigantyczne, kamienne bloki z ktĂłrych powstaÂła ÂświÂątynia Ba’albek, najpierw wyciĂŞto w kamienioÂłomach a póŸniej przetransportowano na miejsce budowy odlegÂłe o ponad kilometr. Z kamienioÂłomĂłw korzystali takÂże staroÂżytni Rzymianie wykorzystujÂąc do ciĂŞcia kamieni czegoÂś w rodzaju piÂły o Âśrednicy ponad 4 m. Nie wiemy jednak jak wyglÂądaÂła taka piÂła, chociaÂż do dziÂś moÂżna znaleŸÌ Âślady jej pracy na niektĂłrych elementach budowlanych w Ba’albek.

Archeolog Friedrich Ragette, w swojej ksi¹¿ce pt „Baalbek”, prĂłbowaÂł wyjaÂśniĂŚ sposĂłb w jaki transportowano wyciĂŞte bloki skalne na plac budowy. Wg jego obliczeĂą, byÂło to moÂżliwe jeÂśli pod taki blok podkÂładano okrÂągÂłe belki o Âśrednicy ok. 30 cm. WĂłwczas nacisk na drewnianÂą belkĂŞ w przypadku bloku skalnego wa¿¹cego 800 ton, nie byÂł wiĂŞkszy niÂż 5 kg/cm². Taki transport jednak byÂłby bardzo pracochÂłonny i wymagaÂł uÂżycia wielu ludzi i zwierzÂąt pociÂągowych, a takÂże czĂŞstej wymiany rolek, ktĂłre pod ciĂŞÂżarem potĂŞÂżnych gÂłazĂłw szybko zamieniaÂłyby siĂŞ w drzewnÂą miazgĂŞ. Taki sposĂłb transportu miaÂłby takÂże sens tylko wtedy, gdyby zbudowano solidnÂą, kamiennÂą drogĂŞ dojazdowÂą do placu budowy. DziÂś jednak archeolodzy nie znaleÂźli nawet Âśladu po istnieniu takiej drogi. Mimo, Âże budowla jest niezwykle efektowna, nie zachowaÂł siĂŞ do naszych czasĂłw Âżaden zapisek wskazujÂący na to, kto byÂł jej twĂłrcÂą. Wydaje siĂŞ, Âże kaÂżdy wÂładca czy architekt, ktĂłry stworzyÂłby tak wspaniaÂłe dzieÂło chciaÂłby aby doceniono go we wszystkich zakÂątkach staroÂżytnego Âświata. Tymczasem nie wiemy o powstaniu Ba’albek dosÂłownie nic.



Inne Âślady po mitycznej Ozyrii, to ÂŚciana PÂłaczu w Jerozolimie, takÂże zbudowana z wielkich kamiennych blokĂłw podobnych do tych z Ba’albek. Megalityczne budowle odkryto pod wodÂą tuÂż u brzegĂłw Aleksandrii. Zatopione miasto znaleziono na zachĂłd od wyspy Faros, gdzie kiedyÂś staÂł jeden z cudĂłw Âświata – latarnia morska. Pod wodÂą znajdowane sÂą olbrzymie bloki budowlane, ktĂłre prawdopodobnie sÂłuÂżyÂły do stworzenia ÂświÂątyni Posejdona. Aleksandria byÂła zbudowana przez GrekĂłw lecz jej korzenie sÂą duÂżo starsze – byĂŚ moÂże starsze nawet niÂż minojskie. StaroÂżytni nazywali AtlantydĂŞ Poseid a Poseidon byÂł legendarnym krĂłlem Atlantydy. Wiele wskazuje na to, Âże Ozyrys i Poseidon to ta sama postaĂŚ. Aleksander MacedoĂąski, od ktĂłrego nosi nazwĂŞ miasto, kazaÂł w miejscu zwanym Rhakotis (ktĂłre jest czĂŞÂściÂą Aleksandrii) wybudowaĂŚ ÂświÂątyniĂŞ poÂświĂŞconÂą Ozyrysowi. To stamtÂąd Aleksander wyruszyÂł na wojnĂŞ przeciwko Persji i Indiom by w koĂącu wrĂłciĂŚ do Aleksandrii – jednak juÂż w trumnie.



Kolejnym miejscem zaliczanym do cywilizacji ozyryjskiej, jest Hagar Qim na Malcie. Niektórzy uwa¿aj¹, ¿e dzisiejsza Malta by³a stolic¹ Ozyrii, bo le¿y dos³ownie w samym œrodku imperium. Oczywiœcie dzisiejsza wyspa Malta to najwy¿sze szczyty wzgórz, które wznosi³y siê nad ludzkimi siedzibami w dolinie, zanim zala³a je woda. Ca³y obszar dzisiejszego Morza Œródziemnego mia³ byÌ ¿yzn¹ dolin¹ co znaczy³o, ¿e Afryka i Europa by³y jednym kontynentem. ByÌ mo¿e to w³aœnie w Ozyrii mieszka³ Noe, zanim ziemia ta nie zosta³a zniszczona przez gigantyczne tsunami i Potop, który niemal¿e zatar³ œlady po istnieniu potê¿nego imperium, i które do dziœ zaskakuje swoim rozmachem, oraz wci¹¿ przerastaj¹cymi nasze mo¿liwoœci technologiami.

cz.2

http://nowaatlantyda.com/2011/12/14/ozyria-cz-3/

[Dariusz]

kontynuacja tematu z tego posta >>:

Konusy i trepanacja
12 lut 2012



Wyd³u¿one czaszki Inków wzbudzaj¹ zrozumia³e zainteresowanie, bo nadal brak jest logicznego wyt³umaczenia nie tylko sk¹d siê wziê³y, ale tak¿e dlaczego by³y tak wa¿n¹ czêœci¹ kultury Inków. Wiele wskazuje na to, ¿e wyd³u¿one czaszki posiadali wy³¹cznie przedstawiciele arystokracji i kap³aùstwa. Niestety, jedyne przekazy pisane na temat kultury Inków pochodz¹ od Hiszpanów. Niektóre z nich s¹ jednak niezwykle interesuj¹ce, jak choÌby zapiski Garcilaso de la Vega, który by³ w po³owie Ink¹ i z jego kronik mo¿na wy³uskaÌ wiele interesuj¹cych informacji. Garcilaso by³ synem prominentnego konkwistadora, kapitana Sebastiana Garcilasa de la Vega y Vargasa i inkaskiej ksiê¿niczki Isabeli Chimpu Ocllo, kuzynki króla Huayna Capaca.

W swoich kronikach wspomina on o tym, Âże Inkowie albo strzygli swoje wÂłosy „na jeÂżyka”, albo byli Âłysi. Tymczasem hiszpaĂąskie rysunki z tamtych czasĂłw pokazujÂą InkĂłw z rozwianymi, dÂługimi, czarnymi wÂłosami. Brien Foerster – znawca tematu – wyciÂągn¹³ z tego wniosek, Âże Inkowie strzygli krĂłtko lub golili swoje wÂłosy po to, aby wyeksponowaĂŚ ksztaÂłt swojej wydÂłuÂżonej czaszki. Hiszpanie natychmiast niszczyli mumie inkaskich arystokratĂłw. WidzÂąc to Inkowie zaczĂŞli je ukrywaĂŚ, przez co przez lata nikt nie miaÂł pojĂŞcia o wyglÂądzie prawdziwego Inki. To co byÂło wiadomo, to fakt, Âże Inkowie byli ze sobÂą spokrewnieni i ich liczba byÂła bardzo niewielka.

NazwÂą Inka okreÂśla siĂŞ kulturĂŞ rozwijajÂącÂą siĂŞ u podnó¿a AndĂłw – gÂłownie w Peru. Tymczasem Inkowie byli kastÂą rzÂądzÂącÂą tÂą kulturÂą, ktĂłra skÂładaÂła siĂŞ z wielu ludĂłw.



KsztaÂłt wydÂłuÂżonych czaszek nigdy nie jest taki sam. Najbardziej znane sÂą 4 czaszki z muzeum Ica – najczĂŞÂściej googlowane w internecie. SÂą to potĂŞÂżne czaszki, ktĂłrych pojemnoœÌ jest dwa razy wiĂŞksza od typowego czÂłowieka. Jednak czĂŞsto spotyka siĂŞ wydÂłuÂżone czaszki znacznie mniejszych rozmiarĂłw. To wÂłaÂśnie te czaszki byÂły wynikiem manipulacji z uÂżyciem deseczek po urodzeniu dziecka. MoÂżna odnieœÌ wraÂżenie, Âże posiadacze wielkich wydÂłuÂżonych czaszek w jakimÂś momencie historii po prostu wymarli, ale ci co pozostali, starali siĂŞ w jakiÂś sposĂłb do nich upodobniĂŚ. ByĂŚ moÂże zdesperowani ludzie chcieli powrotu klasy krĂłlĂłw i kapÂłanĂłw. Spotyka siĂŞ takÂże czaszki w ksztaÂłcie litery M. W ich przypadku wyraÂźnie widaĂŚ, Âże ksztaÂłt jaki posiadajÂą zostaÂł im sztucznie nadany.

Wiele wskazuje na to, ¿e Inkowie posiadali doskona³¹ wiedzê na temat ludzkiej anatomii. W rejonie gdzie znajdowane s¹ naturalnie wyd³u¿one lub zdeformowane czaszki znajduj¹ siê tak¿e czaszki ze œladami zabiegów chirurgicznych, tak skomplikowanych jak np. trepanacja. Oficjalnie t³umaczy siê, ¿e operacji tych dokonywano po to, aby leczyÌ te przypadki, gdy wojownik wraca³, lub raczej by³ znoszony z pola bitwy z g³ow¹ rozbit¹ maczug¹ przeciwnika. Istnieje jednak jeszcze inne wyt³umaczenie przeprowadzania takich zabiegów, bo wiele wskazuje, ¿e celem inkaskiego chirurga by³o dotarcie do szyszynki pacjenta. Szyszynka jest zwi¹zana z ponadzmys³owymi umiejêtnoœciami cz³owieka. Takie dzia³anie potwierdza³oby desperackie próby, za pomoc¹ których Inkowie chcieli osi¹gn¹Ì stan oraz umiejêtnoœci rasy panów o naturalnie wyd³u¿onych czaszkach, która w miêdzyczasie b¹dŸ wymar³a, b¹dŸ po prostu zniknê³a z powierzchni Ziemi. Tak wiêc niew¹tpliwie kszta³t i wielkoœÌ czaszki mia³o du¿e znaczenie, ale na równi z ponadnaturalnymi umiejêtnoœciami Konusów, które Inkowie zamierzali osi¹gn¹Ì dziêki operacji chirurgicznej na szyszynce, co mia³o tak¿e spowodowaÌ wzrost czaszki.



Bardziej prozaiczne wyt³umaczenie tych czêstych trepanacji, jest zwi¹zane z samym faktem kszta³towania czaszki od dzieciùstwa. Zmiana jej kszta³tu prawdopodobnie nie by³a obojêtna dla mózgu, który niekoniecznie pod¹¿a³ za zmianami kszta³tu czerepu, co koùczy³o siê czêsto powa¿nymi migrenami i innymi zaburzeniami pracy mózgu. Aby ul¿yÌ takiemu pacjentowi dokonywano chirurgicznych trepanacji czaszki, aby zmniejszyÌ ucisk mózgu na czaszkê. Dla Inków trepanacja oznacza³a wypuszczenie z³ych duchów i demonów jakie zagnieŸdzi³y siê w g³owie.

http://nowaatlantyda.com/2012/02/12/konusy-i-trepanacja/

[Dariusz]

Sumer, Inkowie i wyspa Shemya
24 lut 2012

W 1959 roku, robotnicy pracuj¹cy w maj¹tku boliwijskiej rodziny Manjon wykopali staro¿ytn¹ misê. Miejsce w którym j¹ znaleziono le¿y nieopodal staro¿ytnych ruin Tiahuanaco, gdzie niegdyœ mieœci³a siê administracyjna i religijna stolica tego regionu. Misa by³a wypalona z gliny i ozdobiona motywami o nieznanym znaczeniu. By³ to zespó³ elementów roœlinnych i zwierzêcych, które po³¹czone by³y ze sob¹ glifami. Niektórych z tych glifów nie da siê odczytaÌ do dziœ. Jednak wiêkszoœÌ z nich jest bez w¹tpienia sumeryjskim pismem klinowym. Fakt ten jednak umkn¹³ uwadze rodziny Manjon, która przechowywa³a misê przez wiele lat. Miejsce w którym j¹ odnaleziono nazywane jest Magna Fuente, co oznacza wielk¹ fontannê. Misê zbada³ boliwijski archeolog Don Max Portugal-Zamora, potwierdzaj¹c jej preinkaskie pochodzenie a tak¿e dokonuj¹c jej drobnych napraw.



Nikt nie interesowaÂł siĂŞ niÂą przez ponad 40 lat, aÂż do momentu gdy w 2001 r , ekipa archeologiczna prowadzona przez Bernardo Biadosa odnalazÂła podczas prac wykopaliskowych w innym rejonie Tiahianaco – zwanym Pokotia, sporych rozmiarĂłw posÂąg. PosÂąg odnaleziono wewnÂątrz wzgĂłrza, ktĂłre ksztaÂłtem przypominaÂło piramidĂŞ. MiaÂł on pó³tora metra wysokoÂści i waÂżyÂł ponad 150 kg. ByÂł on pĂŞkniĂŞty w dwĂłch miejscach a jego rysy twarzy byÂły juÂż niemalÂże caÂłkowicie zatarte. PosÂąg przedstawiaÂł mĂŞÂżczyznĂŞ, z ramionami opuszczonymi wzdÂłuÂż ciaÂła, bransoletkami na przegubach rÂąk i z przepaskÂą na biodrach. Na jego plecach i nogach wyryto nieznane symbole a takÂże znaki przypominajÂące pismo klinowe.

Kiedy monolit zostaÂł przywieziony z Pokotii do Muzeum Metali Szlachetnych w La Paz, na tej samej ekspozycji ustawiono poprzednio znalezionÂą misĂŞ z Magna Fuente. Dopiero wtedy zauwaÂżono, Âże pismo klinowe na posÂągu i na misie jest niezwykle do siebie podobne. Dr Alberto Marini, ktĂłry jest powszechnie szanowanym autorytetem w dziedzinie kultury i jĂŞzykĂłw Mezopotamii nie miaÂł Âżadnych wÂątpliwoÂści, Âże napisy na misie z Magna Fuente a takÂże na posÂągu majÂą pochodzenie sumeryjskie.

Odkrycie to potwierdza wiele innych podobieùstw pomiêdzy Mezopotami¹ a kultur¹ rozwijaj¹c¹ siê w Andach. Sumeryjczycy i Inkowie wierzyli w istnienie œwiêtego wzgórza o podwójnym szczycie, gdzie w nocy odpoczywa S³oùce. W Sumerze szczyt ten zwano Mashu a Inkowie nazywali go Machu Picchu. Wiele wskazuje na to, ¿e samo s³owo Inka jest odmian¹ sumeryjskiego Enki, co w obu jêzykach oznacza wielkiego w³adcê. Ziggurat z Ur nie tylko przypomina piramidy schodkowe budowane w Mezoameryce przez Majów, ale przede wszystkim piramidê Chicama le¿¹c¹ w pó³nocno-zachodnim Peru. Inkowie, podobnie jak mieszkaùcy Mezopotamii, budowali swoje struktury z wysuszonej na s³oùcu ceg³y.



David Hatcher Childress znawca kultur prekolumbijskich i prezydent World Explorer Club publicznie ubolewaÂł nad tym , Âże mimo ogromnej liczby takich podobieĂąstw, akademiccy naukowcy nie byli zainteresowani w ich dostrzeÂżeniu. Naukowcy, ktĂłrzy w naszej kulturze osiÂągnĂŞli znaczÂącÂą i powszechnie szanowanÂą pozycjĂŞ, dla utrzymania status quo jakie panuje w naukach historycznych sÂą zdolni do ukrycia a nawet zniszczenia bezcennych artefaktĂłw.

W 1943 r Korpus InÂżynieryjny US Army prowadziÂł prace ziemnych przy budowie lotniska na niewielkiej wyspie w archipelagu AleutĂłw zwanej Shemya. W miejscu gdzie miaÂło ono powstaĂŚ, teren pokrywaÂły niewielkie pagĂłrki, ktĂłre postanowiono zrĂłwnaĂŚ buldoÂżerami. Shemya jest niewielkÂą wysepkÂą, o dÂługoÂści ok 3.5 km le¿¹cÂą zaledwie 200 mil od terytorium Rosji. Wyspa ta nigdy nie byÂła zamieszkana – tak przynajmniej uwaÂżano. Kiedy buldoÂżery zaczĂŞÂły niwelowaĂŚ teren, nieoczekiwanie oczom wojskowych ukazaÂła siĂŞ wielka liczba ludzkich koÂści. Niewielkie pagĂłrki okazaÂły siĂŞ byĂŚ kurhanami w ktĂłrych pogrzebano tysiÂące zmarÂłych.

To, co natychmiast zwrĂłciÂło uwagĂŞ byÂł ogromny rozmiar czaszek – ktĂłre byÂły Âśrednio trzy razy wiĂŞksze od czaszki wspó³czesnego czÂłowieka. Czaszki miaÂły takÂże wydÂłuÂżony ksztaÂłt podobnie jak czaszki KonusĂłw w peruwiaĂąskim Paracas. Wiele z tych czaszek nosiÂło na sobie Âślady trepanacji – znĂłw przywodzÂąc na myÂśl czaszki InkĂłw a takÂże staroÂżytnych Egipcjan.

Wojskowi zÂłoÂżyli meldunek o znalezisku do Waszyngtonu i wkrĂłtce na wyspĂŞ Shemya przybyÂła ekipa ze Smithsonian Institute. Archeolodzy pozbierali wszystkie ludzkie szczÂątki i bez sÂłowa wytÂłumaczenia opuÂścili wyspĂŞ. Od tego czasu o koÂściach gigantĂłw nikt nigdy nie usÂłyszaÂł. Nie pokazano nigdy ani jednej fotografii tych koÂści i nie napisano na ich temat Âżadnego artykuÂłu. Jeden z inÂżynierĂłw pracujÂących w 1943 r na wyspie, spĂŞdziÂł kilkadziesiÂąt lat swojego Âżycia na ich znalezieniu, ale zapadÂły siĂŞ one (dosÂłownie) pod ziemiĂŞ. ZwrĂłciÂł siĂŞ wiĂŞc o pomoc do znanego i powszechnie szanowanego naturalisty – Ivana T. Sandersona. Sanderson byÂł czÂłowiekiem znanym z radia i telewizji, gdzie czĂŞsto opowiadaÂł o tajemnicach przyrody i historii. ByÂł on m. in. twĂłrcÂą sÂłowa kryptozoologia. Jego autorytet w Âświecie nauki byÂł niepodwaÂżalny. MiaÂł on takÂże swobodny dostĂŞp do najsÂławniejszych naukowcĂłw Ameryki.



Aby upewniĂŚ siĂŞ, Âże sensacyjne doniesienie inÂżyniera jest prawdziwe, Sanderson skontaktowaÂł siĂŞ z innymi uczestnikami prac przy lotnisku na Aleutach, ktĂłrzy potwierdzili caÂłe zdarzenie. ZwrĂłciÂł siĂŞ wtedy do dyrektora Smithsonian, ktĂłrego znaÂł osobiÂście, z zapytaniem o los znaleziska. Ten jednak zaprzeczyÂł, aby kiedykolwiek archeolodzy z jego instytucji znaleÂźli coÂś w czasach wojny na wyspach Aleutach. Sanderson sÂłuchaÂł tego osÂłupiaÂły i gdy na koniec rozmowy dyrektor powiedziaÂł: “CzyÂż takie odkrycie nie spowodowaÂłoby pisania naukowych podrĂŞcznikĂłw od nowa?” – wiedziaÂł, Âże dyrektor kÂłamaÂł. Nie byÂło to zresztÂą pierwsze i zapewne nie ostatnie kÂłamstwo tej szacownej instytucji.

http://nowaatlantyda.com/2012/02/24/sumer-inkowie-i-wyspa-shemya/

[east]

Spokojnie. Starzy wyjadacze poprzechodzÂą na emrytury , albo powymierajÂą i wtedy moÂże nagle i w cudowny sposĂłb gdzieÂś w archiwum znajdÂą siĂŞ tajemnicze koÂści i czaszki. 
Nawet jeœli siê nie znajd¹ tamte, to nowe odkrycia ju¿ nie tak ³atwo bêdzie zamieœÌ pod dywan.