Wszystko o milosci

Rafaela

Gość

« : Sierpień 21, 2010, 20:08:44 »

WSZYSTKO O MILOSCI

„Gdybym mĂłwiÂł jĂŞzykami ludzi i anioÂłĂłw,
a miÂłoÂści bym nie miaÂł,
staÂłbym siĂŞ jak miedÂź brzĂŞczÂąca
albo cymbaÂł brzmiÂący.
Gdybym teÂż miaÂł dar prorokowania
i znaÂł wszystkie tajemnice,
i posiadaÂł wszelkÂą wiedzĂŞ,
i wszelkÂą moÂżliwÂą wiarĂŞ, tak iÂżbym gĂłry przenosiÂł,
a miÂłoÂści bym nie miaÂł,
byÂłbym niczym.
I gdybym rozdaÂł na jaÂłmuÂżnĂŞ caÂłÂą majĂŞtnoÂśĂŚ mojÂą,
a ciaÂło wystawiÂł na spalenie,
lecz miÂłoÂści bym nie miaÂł,
nic bym nie zyskaÂł.
MiÂłoÂśĂŚ cierpliwa jest,
Âłaskawa jest.
MiÂłoÂśĂŚ nie zazdroÂści,
nie szuka poklasku,
nie unosi siĂŞ pychÂą;
nie dopuszcza siĂŞ bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi siĂŞ gniewem,
nie pamiĂŞta zÂłego;
nie cieszy siĂŞ z niesprawiedliwoÂści,
lecz wspĂłÂłweseli siĂŞ z prawdÂą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokÂłada nadziejĂŞ,
wszystko przetrzyma.
MiÂłoÂśĂŚ nigdy nie ustaje...”

Jest to najwyÂższa forma miÂłoÂści. O takiej miÂłoÂści pisaÂł Âśw. PaweÂł w Pierwszym liÂście do Koryntian:

===============================

MiÂłoÂśĂŚ

MiÂłoÂśĂŚ to pojĂŞcie wielowymiarowe. Ma tyle powiÂązanych z sobÂą znaczeĂą, tyle rĂłÂżnych aspektĂłw, Âże nie sposĂłb zawrzeĂŚ jej w jednej zwiĂŞzÂłej definicji. SÂławiona przez poetĂłw, opisywana w powieÂściach, bĂŞdÂąca inspiracjÂą dla autorĂłw scenariuszy filmowych, jest rĂłwnieÂż przedmiotem rozwaÂżaĂą socjologĂłw, filozofĂłw i teologĂłw. Jej szeroki wachlarz znaczeĂą rozciÂąga siĂŞ od miÂłoÂści do lodĂłw waniliowych poprzez miÂłoÂśĂŚ bliÂźniego aÂż do miÂłoÂści do StwĂłrcy. MiÂłoÂśĂŚ oznacza zarĂłwno uczucie jak i wartoÂśĂŚ etycznÂą, cnotĂŞ teologicznÂą czy rodzaj energii. W jĂŞzyku potocznym sÂłowem tym oznacza siĂŞ takÂże fizyczne zbliÂżenie miĂŞdzy mĂŞÂżczyznÂą i kobietÂą. W niektĂłrych jĂŞzykach do okreÂślenia miÂłoÂści stosuje siĂŞ kilka odrĂŞbnych sÂłĂłw. Np. Grecy juÂż od staroÂżytnoÂści uÂżywali do tego celu trzech wyrazĂłw: eros – dla opisania miÂłoÂści miĂŞdzy kobietÂą i mĂŞÂżczyznÂą, philia – dla wyodrĂŞbnienia miÂłoÂści do rodziny i przyjaciĂłÂł, agape – dla okreÂślenia miÂłoÂści ogĂłlnej czyniÂącej dobro bliÂźniemu. ÂŁaciĂąskimi odpowiednikami tych sÂłĂłw sÂą: amor, amicita oraz caritas. JĂŞzyk polski (podobnie jak angielski) jest pod tym wzglĂŞdem bardzo ubogi – musi tu wystarczyĂŚ tylko jedno sÂłowo.

Aby siĂŞ zmierzyĂŚ z pojĂŞciem miÂłoÂści, trzeba wiĂŞc rozpatrzyĂŚ kolejno wszystkie jej aspekty i znaczenia.
MiÂłoÂśĂŚ wÂłasna

MiÂłoÂśĂŚ wÂłasna to miÂłoÂśĂŚ do samego siebie. W powszechnej opinii taka miÂłoÂśĂŚ jest uwaÂżana za coÂś zÂłego, lub w najlepszym razie za coÂś niezbyt dobrego. Jest ona kojarzona z egoizmem, narcyzmem. Pragnienie dobra innych, nawet kosztem dobra wÂłasnego, jest uwaÂżane za wielkÂą cnotĂŞ. Pragnienie dobra wÂłasnego jest prawie zawsze podejrzane o samolubstwo. NiesÂłusznie. Samolubstwem jest tylko to, co pragnie dobra wÂłasnego kosztem dobra innych. CzÂłowiek ma prawo kochaĂŚ samego siebie. MiÂłoÂśĂŚ bowiem, w tym rĂłwnieÂż miÂłoÂśĂŚ wÂłasna, jest energiÂą zasilajÂącÂą jego Âżycie i nadajÂącÂą mu sens.

Powstaje pytanie, skÂąd wziÂąÂł siĂŞ, w kulturze zachodniej, taki niezbyt przychylny stosunek do kochania siebie? W duÂżej mierze miaÂły na to wpÂływ religie chrzeÂścijaĂąskie, ktĂłre gÂłosiÂły i nadal gÂłoszÂą, Âże czÂłowiek jest z gruntu zÂły, grzeszny, a nawet, Âże jest tym obciÂąÂżony dziedzicznie (grzech pierworodny). GÂłoszono, Âże Âżycie nie jest po to, aby byÂło przyjemnie, Âże jest to ciĂŞÂżka prĂłba czy egzamin. JeÂśli go zdamy, zostaniemy wpuszczeni do raju, jeÂśli nie – czekajÂą nas wieczne mĂŞki w piekle. Zatem trzeba walczyĂŚ z wÂłasnÂą grzesznoÂściÂą, a nawet odciÂąĂŚ wÂłasne grzeszne czÂłonki, bo lepiej jest dostaĂŚ siĂŞ do nieba po Âżyciu peÂłnym cierpieĂą, umartwieĂą i wyrzeczeĂą, niÂż zostaĂŚ wtrÂąconym do piekÂła. Dlatego bezpieczniej jest nie kochaĂŚ siebie i za bardzo sobie nie dogadzaĂŚ, bo kto wie? Szerzenie tego rodzaju poglÂądĂłw owocowaÂło powszechnym umartwianiem siĂŞ, tworzeniem siĂŞ grup biczownikĂłw, zakonĂłw o surowej regule, itp. Taka postawa Âżyciowa nie jest juÂż dziÂś praktykowana (z niewielkimi wyjÂątkami). Jednak jej Âślady ciÂągle tkwiÂą w ludzkiej podÂświadomoÂści i wpÂływajÂą na pojmowanie miÂłoÂści wÂłasnej. W koÂściele katolickim wciÂąÂż wypowiadana jest formuÂła: „Panie, nie jestem godzien...”. Jak wiĂŞc mam siebie kochaĂŚ, jeÂżeli nie jestem godzien?

Czas zerwaĂŚ z takim myÂśleniem i uwierzyĂŚ, Âże jest siĂŞ godnym. Trzeba zatem kochaĂŚ samego siebie. Taka postawa ma swoje ÂźrĂłdÂło rĂłwnieÂż w chrzeÂścijaĂąstwie. Jezus bowiem powiedziaÂł: „BĂŞdziesz miÂłowaÂł bliÂźniego swego jak siebie samego.”1 MiÂłoÂśĂŚ wÂłasna jest tu wiĂŞc jak gdyby podstawÂą, ukÂładem odniesienia dla miÂłoÂści bliÂźniego, ktĂłra bez miÂłoÂści do samego siebie nie byÂłaby w ogĂłle moÂżliwa. Kochanie siebie jest zatem w Âświetle wypowiedzi Jezusa nie tylko prawem, ale i powinnoÂściÂą. JeÂśli wiĂŞc mamy siĂŞ kochaĂŚ, musimy pragnÂąĂŚ rĂłwnieÂż swojego dobra, a nawet stawiaĂŚ siebie na pierwszym miejscu. Pytaniem jest tylko: Co stanowi dobro wÂłasne? OdpowiedÂź zaleÂży od stopnia duchowego rozwoju danej osoby. Ludzie prymitywni przedkÂładajÂą dobro wÂłasne nad dobro innych, co prowadzi do egoizmu. Im bardziej ktoÂś jest rozwiniĂŞty, tym lepiej zdaje sobie sprawĂŞ z tego, Âże nie ma podziaÂłu na „jego” i „innych”, Âże wszyscy stanowimy jednoÂśĂŚ, a w zwiÂązku z tym, co ktoÂś czyni innym, czyni sobie. A wiĂŞc to co jest naprawdĂŞ dobre dla niego, musi byĂŚ rĂłwnieÂż dobre dla innych.

Kto nie kocha siebie, nie potrafi teÂż pokochaĂŚ innych. Dlatego nie wyszukujmy w sobie wad, bo wynajdywanie ich nie tylko ich nie usunie, ale je umocni. Nie hodujmy w sobie poczucia winy, bo taka postawa rĂłwnieÂż do niczego dobrego nas nie doprowadzi. Kochajmy siebie i z miÂłoÂści do siebie stawajmy siĂŞ lepsi niÂż dotychczas.
MiÂłoÂśĂŚ romantyczna

WiĂŞkszoÂśĂŚ ludzi zapytanych o miÂłoÂśĂŚ od razu kojarzy to pytanie z pojĂŞciem miÂłoÂści romantycznej. Jest to bowiem najbardziej powszechny sposĂłb pojmowania miÂłoÂści, opiewanej w pieÂśniach, bĂŞdÂącej inspiracjÂą dla artystĂłw i przynoszÂącej duÂże zyski twĂłrcom rĂłÂżnych „love story”. Ci, ktĂłrzy choĂŚ raz w Âżyciu byli zakochani wiedzÂą, Âże takiej miÂłoÂści nie da siĂŞ wymusiĂŚ w Âżaden sposĂłb, ani nawet przewidzieĂŚ kiedy nadejdzie. Spada ona nagle, jak grom z jasnego nieba. W jednej chwili czujemy, Âże coÂś siĂŞ zmieniÂło, Âże jesteÂśmy zakochani. Dalszy rozwĂłj wydarzeĂą zaleÂży od okolicznoÂści. JeÂżeli obiekt naszej miÂłoÂści jest nieosiÂągalny lub z jakichÂś powodĂłw nie moÂżemy siĂŞ zdecydowaĂŚ na podjĂŞcie jakichkolwiek dziaÂłaĂą (nieÂśmiaÂłoÂśĂŚ, normy moralne, opinia Âśrodowiska, itp.), wĂłwczas cierpimy w milczeniu. JeÂśli jednak widzimy choĂŚ cieĂą szansy powodzenia i mamy choĂŚ odrobinĂŞ wiary we wÂłasne siÂły, podejmujemy szereg czynnoÂści zwanych zdobywaniem partnera, ktĂłrych gÂłĂłwnym celem jest zaskarbiĂŚ sobie jego miÂłoÂśĂŚ2. OsiÂągniĂŞcie sukcesu w tej dziedzinie prowadzi zwykle do powstania mniej lub bardziej trwaÂłego zwiÂązku, nierzadko zakoĂączonego maÂłÂżeĂąstwem. PoraÂżka rĂłwna siĂŞ cierpieniu. PoszczegĂłlne etapy miÂłoÂści romantycznej zostaÂły opisane dokÂładnie w wielu powieÂściach i pokazane na wielu filmach, we wszystkich moÂżliwych wariantach, nie ma wiĂŞc sensu siĂŞ nad nimi rozwodziĂŚ. NaleÂży tylko podkreÂśliĂŚ, Âże taka miÂłoÂśĂŚ, zwÂłaszcza w poczÂątkowej fazie, jest ÂźrĂłdÂłem wielu bardzo silnych emocji. Nawet proste wyznanie: „Kocham ciĂŞ”, moÂże spowodowaĂŚ, Âże serce wali jak mÂłotem, a gÂłowa niemal pĂŞka ze szczĂŞÂścia. Tak silne emocje powodujÂą w zakochanych zmiany postrzegania rzeczywistoÂści. MiÂłoÂśĂŚ jest wiĂŞc jak narkotyk, pod wpÂływem ktĂłrego wszystko wydaje siĂŞ lepsze i piĂŞkniejsze. W szczegĂłlny sposĂłb zmienia siĂŞ sposĂłb widzenia partnera, ktĂłry staje siĂŞ ucieleÂśnieniem naszych marzeĂą na temat idealnego mĂŞÂża, idealnej Âżony, czy idealnych kochankĂłw.

MiÂłoÂśĂŚ romantyczna jest wiĂŞc czymÂś w rodzaju romantycznego zauroczenia, w ktĂłrym patrzymy na swojego partnera przez rĂłÂżowe okulary i przez to widzimy go nie takim jakim jest, ale takim, jakim chcielibyÂśmy go widzieĂŚ. Nasz partner zwykle zdaje sobie z tego sprawĂŞ, na ogĂłÂł podÂświadomie, ale czasem i Âświadomie. Stara siĂŞ wiĂŞc jeszcze bardziej uwiarygodniĂŚ to nasze widzenie zmieniajÂąc swoje zachowanie w taki sposĂłb, aby dostosowaĂŚ je do naszych potrzeb. My, pragnÂąc zadowoliĂŚ partnera i umocniĂŚ w ten sposĂłb jego miÂłoÂśĂŚ do nas, robimy to samo. W ten sposĂłb jednak coraz bardziej przestajemy byĂŚ sobÂą, a stajemy siĂŞ obrazem oczekiwaĂą naszego partnera. MiÂłoÂśĂŚ romantyczna w rzeczywistoÂści stanowi zatem rodzaj handlu wymiennego. Partnerzy stawiajÂą na szalĂŞ coÂś co posiadajÂą w zamian za coÂś, czego poÂżÂądajÂą. Jest to wiĂŞc miÂłoÂśĂŚ warunkowa, ktĂłra mĂłwi: „JeÂżeli bĂŞdziesz mnie traktowaĂŚ tak jak chcĂŞ byĂŚ traktowany, wĂłwczas bĂŞdĂŞ ciĂŞ kochaĂŚ”. Pojawia siĂŞ w odpowiedzi na zaspokojenie potrzeb. Ale jeÂśli kochasz kogoÂś za to, co ci daje, to tak naprawdĂŞ nie jego kochasz, ale kochasz siebie poprzez tĂŞ osobĂŞ. MiÂłoÂśĂŚ romantyczna jest wiĂŞc w pewnym sensie swoistÂą iluzjÂą - zakamuflowanÂą postaciÂą miÂłoÂści wÂłasnej.

Jednym z przejawĂłw romantycznego zauroczenia jest nadmierne skupienie uwagi na partnerze, czasem przybierajÂące wrĂŞcz formĂŞ obsesji. Co robi? Co mĂłwi? Czego chce? O czym myÂśli? Czy mnie jeszcze kocha?, itp. To ostatnie pytanie czĂŞsto jest powodem wywierania naciskĂłw na partnera, aby udowodniÂł swojÂą miÂłoÂśĂŚ, co prowadzi do jeszcze wiĂŞkszych zmian w jego zachowaniu. W ten sposĂłb dwoje ludzi zatraca siĂŞ w takim zwiÂązku. Nie chcÂąc zawieÂśĂŚ tego drugiego prĂłbujÂą nagiÂąĂŚ siĂŞ do jego oczekiwaĂą, aÂż w koĂącu opadajÂą z siÂł. Nie sÂą juÂż w stanie byĂŚ obrazem tego, co chciaÂłby widzieĂŚ w nich partner. Pojawia siĂŞ poczucie krzywdy, czasem nawet i gniew. Wtedy zwykle mĂłwimy, Âże siĂŞ zmienili. Ale oni tylko przestali udawaĂŚ, zaczĂŞli z powrotem byĂŚ sobÂą i dziaÂłaĂŚ zgodnie z tym, kim sÂą naprawdĂŞ.

PoniewaÂż ludzie zwykle tworzÂą zwiÂązki uczuciowe z myÂślÂą o tym, co mogÂą zyskaĂŚ, a nie co mogÂą wnieÂśĂŚ, wszystko, co mogÂłoby zmniejszyĂŚ Ăłw zysk, stanowi dla nich powaÂżne zagroÂżenie. Tak rodzi siĂŞ zazdroÂśĂŚ. NiektĂłrzy uwaÂżajÂą jÂą za nieodÂłÂącznÂą cechĂŞ miÂłoÂści. Pewna znana polska aktorka powiedziaÂła nawet w jednym z wywiadĂłw: „Nie wyobraÂżam sobie, Âżebym mogÂła kochaĂŚ i nie byĂŚ zazdrosna.” SÂą rĂłwnieÂż i tacy, ktĂłrzy nawet widzÂą w zazdroÂści wartoÂśĂŚ pozytywnÂą. JeÂżeli jest zazdrosny, mĂłwiÂą, to znaczy, Âże kocha. Grubo siĂŞ jednak mylÂą. ZazdroÂśĂŚ nie jest bowiem miernikiem miÂłoÂści do partnera, lecz reakcjÂą na to wszystko, co mogÂłoby zagroziĂŚ realizacji potrzeb i speÂłnieniu oczekiwaĂą wobec tego partnera. Jest wiĂŞc ona reakcjÂą na groÂźbĂŞ utraty zysku pÂłynÂącego ze zwiÂązku z ta drugÂą osobÂą. Zwykle zagroÂżeniem jest ten trzeci lub ta trzecia, choĂŚ moÂżna byĂŚ zazdrosnym dosÂłownie o wszystko, nawet o psa czy kota.

To prawda, Âże umiejĂŞtnie kontrolowanÂą i tylko w niewielkim stopniu podsycanÂą zazdroÂściÂą moÂżna na jakiÂś czas przywiÂązaĂŚ kogoÂś do siebie, ale skutecznoÂśĂŚ takich praktyk jest ograniczona w czasie. W ostatecznym rozrachunku zazdroÂśĂŚ zawsze jest szkodliwa, czasami nawet bardzo. Jest to niekiedy tak niszczÂące, destruktywne uczucie, Âże w skrajnych przypadkach prowadzi do tragedii. Nierzadko z jej powodu popeÂłniano zbrodnie. JeÂśli nawet nie ginie czÂłowiek, to umiera miÂłoÂśĂŚ. Tak wiĂŞc niezaspokojone potrzeby, niespeÂłnione oczekiwania i zazdroÂśĂŚ w koĂącu zabijajÂą miÂłoÂśĂŚ.

MiÂłoÂśĂŚ romantyczna jest wiĂŞc nietrwaÂłÂą formÂą miÂłoÂści. JeÂżeli w trakcie istnienia zwiÂązku opartego na takiej miÂłoÂści nie przeksztaÂłci siĂŞ ona w innÂą, trwalszÂą postaĂŚ (np. miÂłoÂśĂŚ rodzinnÂą czy bezwarunkowÂą), to czy prĂŞdzej, czy pĂłÂźniej koĂączy siĂŞ, a wraz z tym nierzadko koĂączy siĂŞ zwiÂązek. Czy to dobrze, czy Âźle? Nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi. SÂą tacy, ktĂłrzy uwielbiajÂą ten dramatyzm, to napiĂŞcie, tÂą radoÂśĂŚ i to podniecenie, jakie dajÂą tego rodzaju zwiÂązki i pakujÂą siĂŞ w nie raz po raz, za kaÂżdym razem wierzÂąc, Âże uda im siĂŞ zachowaĂŚ tÂą miÂłoÂśĂŚ na dÂługo. NiektĂłrzy nawet nie wyobraÂżajÂą sobie innej miÂłoÂści. Nie ma w tym nic zÂłego, dopĂłki ich to uszczĂŞÂśliwia. Ale w Âżyciu kaÂżdego moÂże w koĂącu nastÂąpiĂŚ taki moment, Âże uÂświadomi sobie iluzorycznoÂśĂŚ tego rodzaju szczĂŞÂścia, a wtedy zapragnie czegoÂś trwalszego i jeszcze piĂŞkniejszego. To otwiera mu drogĂŞ do innych, wyÂższych form miÂłoÂści.

ScaliÂłem posty
Darek


« Ostatnia zmiana: Styczeń 30, 2011, 14:32:34 wysłane przez Dariusz »	Zapisane

Rafaela

Gość

Odp: Wszystko o milosci

« Odpowiedz #1 : Sierpień 21, 2010, 20:15:56 »

MILOSC BEZWARUNKOWA

MiÂłoÂśĂŚ bezwarunkowa, to miÂłoÂśĂŚ, ktĂłra nie zna potrzeb, oczekiwaĂą i zazdroÂści. To miÂłoÂśĂŚ, ktĂłra stara siĂŞ nikomu nie zaszkodziĂŚ, nikogo nie skrzywdziĂŚ. To miÂłoÂśĂŚ, ktĂłra nie rani, ale goi, ktĂłra nie dzieli, a ÂłÂączy, ktĂłra nie krzywdzi, ale naprawia krzywdy, ktĂłra nigdy nie przynosi smutku, ale zawsze jest ÂźrĂłdÂłem szczĂŞÂścia i radoÂści. MiÂłoÂśĂŚ taka gdy jest dawana, zawsze powraca w zwielokrotnionym natĂŞÂżeniu. Neale Donald Walsh napisaÂł3, Âże prawdziwa, czysta miÂłoÂśĂŚ to:

„CoÂś, co nie zna warunkĂłw, ograniczeĂą i potrzeb. PoniewaÂż nie zna warunkĂłw, nie wymaga niczego aby siĂŞ wyraziĂŚ. Nie ÂżÂąda niczego w zamian. Nie wstrzymuje niczego w odwecie.

PoniewaÂż nie zna ograniczeĂą, nie krĂŞpuje drugiego. Jest bez koĂąca i trwa wiecznie. Nie doÂświadcza zapĂłr i granic.

PoniewaÂż nie zna potrzeb, stara siĂŞ nie braĂŚ niczego, co nie pochodzi z hojnoÂści serca. Stara siĂŞ nie zatrzymywaĂŚ niczego, co nie pragnie byĂŚ zatrzymane. Stara siĂŞ nie dawaĂŚ niczego, co nie jest przyjmowane z radoÂściÂą.

I jest wolne. MiÂłoÂśĂŚ jest tym, co swobodne, albowiem wolnoÂśĂŚ stanowi istotĂŞ Boga, a miÂłoÂśĂŚ to przejaw Boga.”

MiÂłoÂśĂŚ romantyczna powstaje spontanicznie, miÂłoÂśĂŚ rodzinna teÂż zwykle tworzy siĂŞ w sposĂłb naturalny. W przeciwieĂąstwie do nich, miÂłoÂśĂŚ bezwarunkowa jest sztukÂą, ktĂłrÂą naleÂży posiÂąÂśĂŚ. RĂłwnoczeÂśnie jednak, nie moÂżna nic zrobiĂŚ, aby jÂą posiÂąÂśĂŚ. Wydaje siĂŞ, Âże dwa ostatnie zdania sÂą ze sobÂą sprzeczne. Jak moÂżna coÂś posiÂąÂśĂŚ, jeÂśli nic nie da siĂŞ zrobiĂŚ, aby to posiÂąÂśĂŚ? Ten paradoks jest tylko pozorny. Prawdziwa, czysta miÂłoÂśĂŚ nie jest wynikiem okreÂślonych warunkĂłw, jakie muszÂą wystÂąpiĂŚ, aby mogÂła zaistnieĂŚ. Przeciwnie, to okreÂślone warunki powstajÂą jako wynik miÂłoÂści. MiÂłoÂśĂŚ warunkowa jest reakcjÂą. MiÂłoÂśĂŚ bezwarunkowa jest decyzjÂą. TwĂłrczym postanowieniem nie wywoÂłanym czynnikami zewnĂŞtrznymi, ale pochodzÂącym od wewnÂątrz. Opartym na tym, co w kaÂżdym jest najistotniejsze, na tym, co jest w nim obrazem i podobieĂąstwem StwĂłrcy. StwĂłrca jest miÂłoÂściÂą, tego uczy prawie kaÂżda religia. Zatem to, co jest jego obrazem i podobieĂąstwem, jest teÂż miÂłoÂściÂą. Trzeba tylko o tym wiedzieĂŚ. A zatem posiÂąÂśĂŚ miÂłoÂśĂŚ bezwarunkowÂą, to uÂświadomiĂŚ sobie, Âże siĂŞ niÂą jest. Niczego nie trzeba wiĂŞcej. Ale byĂŚ miÂłoÂściÂą, to nie to samo co miÂłowaĂŚ. KochaĂŚ, to przemieniĂŚ bycie miÂłoÂściÂą w jej doÂświadczenie. DoÂświadczenie miÂłoÂści wyznacza okreÂślone warunki. Tak oto miÂłoÂśĂŚ stwarza warunki, a nie warunki – miÂłoÂśĂŚ.

Skoro w doÂświadczeniu miÂłoÂści wychodzimy od siebie, a nie od warunkĂłw zewnĂŞtrznych, Âświadomi, Âże nasza wyÂższa jaÂźĂą jest miÂłoÂściÂą, to miÂłoÂśĂŚ nasza nie potrzebuje niczego z zewnÂątrz aby siĂŞ wyraziĂŚ. MoÂżemy wiĂŞc kochaĂŚ wszystkich i wszystko, nic od nich przy tym nie potrzebujÂąc i nic od nich nie oczekujÂąc w zamian. Nie wystĂŞpuje w nas rĂłwnieÂż lĂŞk, Âże coÂś lub ktoÂś zagraÂża tej miÂłoÂści i Âże moÂżemy jÂą utraciĂŚ, poniewaÂż to czy i jak kochamy zaleÂży tylko od nas. Czysta miÂłoÂśĂŚ nie stwarza wiĂŞc nigdy warunkĂłw do wystÂąpienia zazdroÂści. Takiej miÂłoÂści nie moÂżna teÂż zraniĂŚ.

JeÂśli wiĂŞc kochamy kogoÂś miÂłoÂściÂą bezwarunkowÂą, to za to kim jest, a nie za to, co moÂżemy dziĂŞki niemu zyskaĂŚ. JeÂśli nawet pragniemy z nim byĂŚ, to dla samego faktu bycia z nim, a nie z Âżadnych innych powodĂłw. JeÂśli nawet chcemy stworzyĂŚ zwiÂązek z ta osobÂą, to nie jest dla nas waÂżne, ile wyniesiemy z tego zwiÂązku, ale ile moÂżemy do niego wnieÂśĂŚ.

MiÂłoÂśĂŚ bezwarunkowa to miÂłoÂśĂŚ StwĂłrcy do stworzenia. ChoĂŚ liczne religie to przyznajÂą, to jednak w doktrynach religijnych jest wiele stwierdzeĂą, ktĂłre temu przeczÂą. WedÂług chrzeÂścijaĂąskich ÂźrĂłdeÂł BĂłg jest zazdrosny, mÂściwy, groÂźny4, uzaleÂżniajÂący swojÂą miÂłoÂśĂŚ do czÂłowieka od tego, czy czÂłowiek bĂŞdzie wypeÂłniaÂł jego wolĂŞ. W przeciwnym razie wtrÂąci go do piekÂła na wieczne mĂŞki. Chodzi tu nie tylko o teksty biblijne. PoglÂądy gÂłoszÂące, Âże miÂłoÂśĂŚ boÂża jest warunkowa, wypowiada siĂŞ rĂłwnieÂż obecnie5.

Jak wiĂŞc przeciĂŞtny chrzeÂścijanin ma kochaĂŚ miÂłoÂściÂą bezwarunkowÂą, jeÂśli powiada mu siĂŞ, Âże Ten, ktĂłrego obraz i podobieĂąstwo nosi w sobie, jest zazdrosny, mÂściwy i miÂłuje warunkowo? Zapytany o miÂłoÂśĂŚ bezwarunkowÂą opisanÂą przez PawÂła z Tarsu odpowiada: List do Koryntian? Nie, to dobre dla matek. Ja muszĂŞ zazdroÂściĂŚ, nie wyobraÂżam sobie niczego innego. I kocha miÂłoÂściÂą zazdrosnÂą. I mÂści siĂŞ. I czasem nawet zabija.

A przecieÂż tak niewiele trzeba. Wystarczy odkryĂŚ czystÂą miÂłoÂśĂŚ w sobie. Wtedy bĂŞdziemy zdolni pokochaĂŚ siebie. JeÂśli pokochamy siebie, pokochamy innych. Gdy pokochamy innych, pokochamy ÂŻycie. Gdy pokochamy ÂŻycie, pokochamy Boga. Wtedy zdamy sobie sprawĂŞ z tego, Âże On kocha nas tak samo, miÂłoÂściÂą czystÂą, bezwarunkowÂą.
PozostaÂłe rodzaje miÂłoÂści

MoÂżna jeszcze wyodrĂŞbniĂŚ miÂłoÂśĂŚ rodzinnÂą, miÂłoÂśĂŚ w przyjaÂźni i koleÂżeĂąstwie, ogĂłlnÂą miÂłoÂśĂŚ bliÂźniego, miÂłoÂśĂŚ do przyrody, do ojczyzny, a nawet do psa, kota czy kanarka. WÂłaÂściwie moÂżna kochaĂŚ wszystko i wszystkich. CechÂą charakterystycznÂą tego rodzaju miÂłoÂści jest to, Âże sÂą one uwarunkowane w mniejszym, czasami nawet w znacznie mniejszym stopniu niÂż miÂłoÂśĂŚ romantyczna. MiÂłoÂśĂŚ macierzyĂąska jest uwarunkowana najmniej ze wszystkich wymienionych, choĂŚ nie jest w peÂłni wolna od wymagaĂą czy oczekiwaĂą. Matka zwykle kocha swoje dziecko nie w zaleÂżnoÂści od tego jakie jest, ale po prostu dlatego, Âże jest, nawet, gdy jest niepeÂłnosprawne fizycznie czy umysÂłowo. Ale taka miÂłoÂśĂŚ rĂłÂżni siĂŞ od miÂłoÂści czystej tym, Âże czĂŞsto jest obÂłoÂżona protokoÂłem i Âże upatruje korzyÂści, ktĂłre bĂŞdÂą widoczne dopiero w przyszÂłoÂści. Jest do niej jednak bardzo zbliÂżona. MiÂłoÂśĂŚ ojca do swych dzieci czĂŞÂściej zaleÂży od tego, w jakim stopniu speÂłniajÂą jego oczekiwania. OgĂłlna miÂłoÂśĂŚ bliÂźniego jest uwarunkowana pojmowaniem tego, kto jest, a kto nie jest bliÂźnim drugiego.

CechÂą wyrĂłÂżniajÂącÂą wymienione rodzaje miÂłoÂści jest to, Âże sÂą one zwykle pozbawione pierwiastkĂłw seksualnych. W zamian za to obejmujÂą przyjaÂźĂą, szacunek i Âżyczliwe nastawienie. Jest tu takÂże miejsce na upodobanie, zachwyt, przywiÂązanie, odczuwanie piĂŞkna i wszelkie inne moÂżliwe ciepÂłe uczucia, docenianie, a takÂże troskĂŞ, wspĂłÂłczucie, odpowiedzialnoÂśĂŚ. InnÂą cechÂą charakterystycznÂą takich miÂłoÂści jest ich dÂługotrwaÂłoÂśĂŚ. MogÂą one zaistnieĂŚ nawet na caÂłe Âżycie, a nawet przekroczyĂŚ barierĂŞ Âśmierci. NajwaÂżniejsze jednak jest to, Âże kaÂżda taka miÂłoÂśĂŚ moÂże siĂŞ rozwijaĂŚ, stale wzbogacaĂŚ o coÂś nowego, a nawet przeksztaÂłciĂŚ w miÂłoÂśĂŚ bezwarunkowÂą.
MiÂłoÂśĂŚ a seks

SÂłowo „miÂłoÂśĂŚ” jest niejednokrotnie kojarzone ze stosunkiem seksualnym, np. w takich zwrotach jak np. „uprawiaĂŚ miÂłoÂśĂŚ” czy „miÂłoÂśĂŚ francuska”, poniewaÂż w wielu jĂŞzykach nie ma wÂłaÂściwych sÂłĂłw do okreÂślenia tego aktu, a te, ktĂłre sÂą w potocznym uÂżyciu, to zwykle sÂłowa wulgarne. W rzeczywistoÂści, miÂłoÂśĂŚ i seks to rĂłÂżne pojĂŞcia. Nie da siĂŞ ich uÂżywaĂŚ zamiennie, bowiem moÂżliwa jest miÂłoÂśĂŚ bez seksu i seks bez miÂłoÂści. Jednak seks czĂŞsto towarzyszy miÂłoÂści. W przypadku miÂłoÂści romantycznej jest jej celebracjÂą i niemal nieodÂłÂącznym skÂładnikiem. ZbliÂżenie seksualne moÂże pozwoliĂŚ na fizyczne doÂświadczenie miÂłoÂści i w ten sposĂłb jÂą dopeÂłniĂŚ. Seks jest wiĂŞc fizycznÂą nutÂą w akordzie miÂłoÂści i jeÂżeli pozostaje w harmonii z innymi nutami, sprawia, Âże akord ten brzmi jeszcze piĂŞkniej.

Nastawienie do seksu zaleÂży od regionu Âświata i kultury. Na wschodzie rozwijaÂła siĂŞ bogata sztuka erotyczna, co nawet owocowaÂło powstaniem dzieÂł w rodzaju Kamasutry. RĂłwnieÂż kultura islamska jest bogata w tego rodzaju literaturĂŞ choĂŚ z praktykÂą jest tu znacznie gorzej. ChrzeÂścijaĂąska kultura Zachodu dÂługo byÂła nieufna wobec seksualnoÂści, gloryfikowaÂła celibat, dziewictwo, powÂściÂągliwoÂśĂŚ seksualnÂą, ustanowiÂła szereg zakazĂłw i ograniczeĂą, a wszelkie urozmaicenia sztuki miÂłosnej utoÂżsamiaÂła z wyrafinowaniem, wyuzdaniem. Do pewnego stopnia tak jest nadal, zwÂłaszcza w koÂściele katolickim. W myÂśl doktryny, stosunki seksualne, dozwolone tylko w maÂłÂżeĂąstwie, majÂą sÂłuÂżyĂŚ prokreacji, a wszelka antykoncepcja, z wyjÂątkiem tzw. metod naturalnych, jest zabroniona. Ci, ktĂłry gÂłoszÂą takie poglÂądy, nie chcÂą zauwaÂżyĂŚ, Âże w opozycji do doktryny, sztuka erotyczna Zachodu rozwinĂŞÂła siĂŞ w nie mniejszym stopniu niÂż w innych kulturach, a ograniczanie seksu do prokreacji nie wpÂłynĂŞÂło prawie w ogĂłle na praktykĂŞ w tej dziedzinie. Aby zapewniĂŚ przetrwanie gatunku wystarczy przecieÂż, aby kaÂżdy miaÂł za sobÂą kilka lub co najwyÂżej kilkanaÂście zbliÂżeĂą w ciÂągu Âżycia. W rzeczywistoÂści przeciĂŞtny Âżonaty mĂŞÂżczyzna lub zamĂŞÂżna kobieta majÂą ich po kilka tysiĂŞcy.

Ci, co zmuszajÂą ludzi do ograniczania seksu wyÂłÂącznie do prokreacji, zadajÂą gwaÂłt ludzkiej naturze. Nie rozumiejÂą natury wszechÂświata. Nie dostrzegajÂą, Âże z jednej strony polaryzacja, a z drugiej strony przyciÂąganie siĂŞ przeciwieĂąstw, jest cechÂą powszechnÂą i dotyczy wszystkich aspektĂłw rzeczywistoÂści od elektronu i protonu zaczynajÂąc, a na mĂŞÂżczyÂźnie i kobiecie koĂączÂąc. Energia seksualna przyciÂąga i spaja ludzi, poniewaÂż we wszechÂświecie, podzielonym i zrĂłÂżnicowanym, powszechne jest dÂąÂżenie do jednoÂści. JakÂże piĂŞknie to zostaÂło powiedziane w sÂłowach: „BĂŞdziecie dwoje jednym ciaÂłem”6. Prokreacja nie jest wiĂŞc celem zbliÂżenia fizycznego, ale raczej jednym z jego moÂżliwych, szczĂŞÂśliwych nastĂŞpstw.

=======================================

A co z seksem bez miÂłoÂści? Zaspokojenie fizyczne bez gÂłĂŞbszych uczuĂŚ jest teÂż moÂżliwe. Nie posuwa ono jednak naprzĂłd w rozwoju. Ponadto od takiego seksu Âłatwo siĂŞ uzaleÂżniĂŚ. ZwiÂązki oparte tylko na przyciÂąganiu seksualnym sÂą jeszcze mniej trwaÂłe niÂż oparte na miÂłoÂści romantycznej. Jedna ze stron moÂże je Âłatwo wykorzystaĂŚ do kontroli, manipulacji oraz osiÂągania rĂłÂżnych korzyÂści. NiektĂłrzy (nawet nie zwiÂązani z chrzeÂścijaĂąstwem) nauczyciele duchowi gÂłoszÂą wyÂższoÂśĂŚ celibatu, dziewictwa i zalecajÂą caÂłkowitÂą rezygnacjĂŞ ze zbliÂżeĂą cielesnych, ÂświadczÂąc o tym wÂłasnym przykÂładem. Dlaczego tak siĂŞ dzieje? Oni po prostu nie wierzÂą, Âże moÂżna skutecznie kontrolowaĂŚ popĂŞd seksualny, tak jak wielu nie wierzy, Âże moÂżna uÂżywaĂŚ narkotyki bez popadniĂŞcia w naÂłĂłg. MĂłwiÂą, Âże energia seksualna jest najniÂższÂą formÂą energii jakiej moÂże czÂłowiek doÂświadczyĂŚ, ktĂłra uzaleÂżniajÂąc czÂłowieka przeszkadza w doÂświadczaniu energii wyÂższych i utrudnia w ten sposĂłb bÂądÂź uniemoÂżliwia rozwĂłj duchowy. Ci nauczyciele jednak mylÂą siĂŞ, przynajmniej czĂŞÂściowo. Nie jest moÂżliwe skuteczne wyrzeczenie siĂŞ seksu rozumiane jako samozaparcie. Istnieje bowiem prawo naturalne, ktĂłre brzmi: „To, czemu siĂŞ opierasz, umacniasz”. Zatem kaÂżde tÂłumienie popĂŞdu seksualnego w koĂącu zaowocuje pojawieniem siĂŞ tego popĂŞdu w najmniej oczekiwanym momencie, w postaci trudnej do przezwyciĂŞÂżenia ÂżÂądzy. DoÂświadczajÂą tego zakonnicy i kapÂłani koÂścioÂła katolickiego, o czym ÂświadczÂą wciÂąÂż wybuchajÂące afery zwiÂązane z molestowaniem czy wykorzystaniem seksualnym przez duchownych. Nie jest teÂż prawdÂą, Âże seks, jako niska energia, utrudnia dojÂście do energii wyÂższych. Przeciwnie, niejednokrotnie dojÂśĂŚ do tego co wysokie moÂżna tylko poprzez to co niskie. Wszak aby zdobyĂŚ szczyt gĂłrski trzeba zaczÂąĂŚ od podstawy. Dlatego w Âżyciu kaÂżdego czÂłowieka seks moÂże odegraĂŚ pozytywnÂą rolĂŞ. Zdarza siĂŞ jednak czasem, Âże gdy speÂłni juÂż owÂą rolĂŞ, przestaje byĂŚ czymÂś atrakcyjnym. I wĂłwczas ktoÂś moÂże go odstawiĂŚ, jak dziecko odstawia zabawkĂŞ, z ktĂłrej juÂż wyrosÂło, lub jak odkÂłada ubranie, ktĂłre jest za ciasne, czy jak biesiadnik, ktĂłry odsuwa kolejny deser od siebie, bo juÂż naprawdĂŞ nie moÂże wiĂŞcej. Dzieje siĂŞ to zwykle wtedy, gdy Ăłw ktoÂś odkryje inne ÂźrĂłdÂło szczĂŞÂścia, radoÂści i rozkoszy, przy ktĂłrym seks wydaje siĂŞ bladÂą imitacjÂą. Nie jest to jednak w tym przypadku wyrzeczenie, ale odstawienie i wybĂłr czegoÂś innego.

Cieszmy siĂŞ zatem seksem i bawmy siĂŞ nim, dopĂłki nas to bawi. Nie uÂżywajmy go jednak do kontroli, manipulacji, dominacji czy osiÂągania rĂłÂżnych korzyÂści. PamiĂŞtajmy, Âże zbliÂżenie seksualne staje siĂŞ dopiero wtedy naprawdĂŞ piĂŞkne, kiedy jest wyrazem miÂłoÂści.
Czy moÂżna kochaĂŚ wiele osĂłb?

W przypadku licznego rodzeĂąstwa czy wielu przyjaciĂłÂł odpowiedÂź jest natychmiastowa: oczywiÂście, Âże moÂżna. Jednak w przypadku miÂłoÂści romantycznej wielu odpowiedziaÂłoby, Âże nie. JeÂśli nawet moÂżna, to nie powinno siĂŞ. Panuje bowiem doÂśĂŚ powszechne przekonanie, Âże kochajÂąc nie tylko swojego partnera, ale i kogoÂś innego, w jakiÂś sposĂłb siĂŞ tego partnera zdradza. Taka dodatkowa miÂłoÂśĂŚ prawie zawsze traktowana jest jako zagroÂżenie i prawie zawsze wywoÂłuje zazdroÂśĂŚ. Czy jednak rzeczywiÂście moÂżna kochaĂŚ tylko jednego i jakakolwiek nowa miÂłoÂśĂŚ niszczy starÂą? JeÂśli nawet tak siĂŞ dzieje, to nie dlatego, Âże nowa miÂłoÂśĂŚ oddziaÂłuje destrukcyjnie na dotychczasowÂą, ale dlatego, Âże starÂą miÂłoÂśĂŚ zabija zazdroÂśĂŚ. Tak naprawdĂŞ moÂżna kochaĂŚ wiele osĂłb, w taki sposĂłb kocha nas StwĂłrca. Przekonania, Âże sÂą wybrani ludzie, czy wybrane narody, to tylko poboÂżne Âżyczenia niektĂłrych. BĂłg kocha wszystkich jednakowo. W tym miejscu moÂże siĂŞ jednak pojawiĂŚ protest: No dobrze, moÂże moÂżna kochaĂŚ wielu, lecz miÂłoÂściÂą bezwarunkowÂą, ale nie w taki sposĂłb, nie miÂłoÂściÂą romantycznÂą, nie z podtekstem seksualnym. OdpowiedÂź jest nastĂŞpujÂąca: Czy siĂŞ komu to podoba, czy nie, tak siĂŞ zdarza w praktyce i to nie tylko w poligamicznych zwiÂązkach islamskich czy mormoĂąskich, ale rĂłwnieÂż w szanowanych rodzinach chrzeÂścijaĂąskich. Jak juÂż poprzednio powiedziano, miÂłoÂśĂŚ romantyczna pojawia siĂŞ spontanicznie i zwykle nie ma siĂŞ wpÂływu na to kiedy, jak i w kim powstaje. MĂłwiÂąc jĂŞzykiem poety7: „Serce nie sÂługa, nie zna co to pany i nie da siĂŞ okuĂŚ przemocÂą w kajdany”. Dlatego nikt nie jest winny, Âże kocha. Nie ma i nie moÂże byĂŚ miÂłoÂści zakazanej. KaÂżda miÂłoÂśĂŚ jest ÂświĂŞta, bo jest darem StwĂłrcy. Kochanie kogokolwiek nigdy nie moÂże stanowiĂŚ zdrady, nawet gdyby kochaÂło siĂŞ wielu. Pokochanie kogoÂś nie musi oznaczaĂŚ zaprzestania kochania kogoÂś innego. PoglÂąd, Âże w sposĂłb romantyczny moÂżna kochaĂŚ tylko jednÂą osobĂŞ to mit.

Ale w tym miejscu zaczynajÂą siĂŞ problemy z uczciwoÂściÂą. Np. mÂąÂż, ktĂłry oprĂłcz Âżony kocha jeszcze innÂą, moÂże Âżonie tego nie powiedzieĂŚ. MoÂże w tajemnicy przed ÂżonÂą utworzyĂŚ i konsumowaĂŚ drugi zwiÂązek. To juÂż jest zdrada, bowiem zdrada to nieuczciwoÂśĂŚ, to Âżycie w kÂłamstwie. TÂłumaczenie, Âże ukrywa swĂłj drugi zwiÂązek przed ÂżonÂą, bo nie chce jej raniĂŚ, jest zwykÂłym wykrĂŞtem. KochajÂącej Âżonie zawsze naleÂży siĂŞ prawda. ZresztÂą kaÂżde kÂłamstwo ma krĂłtkie nogi i taki ukrywany romans czy prĂŞdzej czy pĂłÂźniej siĂŞ wyda.

MoÂże byĂŚ i odwrotna sytuacja. Zakochany podwĂłjnie mÂąÂż nie chcÂąc ÂłamaĂŚ wyznawanych zasad moralnych stara siĂŞ wyprzeĂŚ swojej drugiej miÂłoÂści, stÂłumiĂŚ jÂą, zepchnÂąĂŚ do podÂświadomoÂści. Ze wzglĂŞdu na wyznawane zasady czy religiĂŞ, rezygnuje wiĂŞc z niej. Ale to co robi, to jest „zakuwanie swojego serca w kajdany”, co nie jest w gruncie rzeczy moÂżliwe. WypierajÂąc siĂŞ miÂłoÂści, umacnia jÂą. WypierajÂąc siĂŞ miÂłoÂści zdradza siebie. A zdradzenie samego siebie to teÂż zdrada. Skutkiem takiego postĂŞpowania bĂŞdzie to, Âże mÂąÂż albo nie wytrzyma i w koĂącu zdradzi ÂżonĂŞ, albo bĂŞdzie siĂŞ przez lata zamartwiaÂł po cichu, przez co w koĂącu wpĂŞdzi siĂŞ w jakÂąÂś chorobĂŞ. Takie tÂłumienie w sobie miÂłoÂści moÂże rĂłwnieÂż wypaczyĂŚ jego charakter, prowadzÂąc do ujawnienia siĂŞ zaborczoÂści.

Najlepszym rozwiÂązaniem jest wiĂŞc prawda. Powiedzenie Âżonie, Âże siĂŞ kocha jeszcze kogoÂś innego to nie zdrada. To uczciwoÂśĂŚ. Dlatego im prĂŞdzej mÂąÂż to uczyni, tym lepiej. Taka sytuacja nie musi prowadziĂŚ do rozbicia maÂłÂżeĂąstwa. KaÂżda ze stron w tym dramacie powinna sobie wĂłwczas zadaĂŚ pytanie: Jak postÂąpiÂłaby miÂłoÂśĂŚ? I to miÂłoÂśĂŚ nie tylko do tego jednego czy tej jednej, ale do wszystkich uczestnikĂłw dramatu. RozwiÂązania mogÂą byĂŚ rĂłÂżne. MoÂże mÂąÂż w imiĂŞ miÂłoÂści do Âżony postanowi nie tworzyĂŚ nowego erotycznego zwiÂązku i jego miÂłoÂśĂŚ przeksztaÂłci siĂŞ w miÂłoÂśĂŚ platonicznÂą? W ten sposĂłb nie wyprze siĂŞ swojej miÂłoÂści, ale tylko odsunie od siebie jej erotyczne aspekty. MoÂże Âżona oÂświadczy, Âże taka sytuacja jest dla niej nie do przyjĂŞcia i odejdzie? MoÂże jednak da mĂŞÂżowi wolnÂą rĂŞkĂŞ? A moÂże ta druga, nie chcÂąc rozbijaĂŚ maÂłÂżeĂąstwa, sama odejdzie? KaÂżde rozwiÂązanie, ktĂłre zostanie przyjĂŞte, bĂŞdzie dobrym rozwiÂązaniem pod warunkiem, Âże bĂŞdzie to porozumienie wszystkich stron zawarte w imiĂŞ miÂłoÂści.

ReasumujÂąc naleÂży stwierdziĂŚ, Âże moÂżna kochaĂŚ wiele osĂłb i to na wszystkie moÂżliwe sposoby. Jednak, ze wzglĂŞdu na istniejÂące uwarunkowania kulturowe i obyczajowe, kochanie wielu miÂłoÂściÂą romantycznÂą moÂże stwarzaĂŚ problemy. Jest wiĂŞc najlepiej, gdy kocha siĂŞ miÂłoÂściÂą bezwarunkowÂą. W ten sposĂłb moÂżna kochaĂŚ wszystkich i wszystko bez przeszkĂłd. Tak kocha nas Ten KtĂłry Jest.
MiÂłoÂśĂŚ jako energia

WszechÂświat to wieczny ruch, wieczna zmiana, wieczne ewoluowanie. Fizycy juÂż dawno spostrzegli, Âże nie jest moÂżliwa jakakolwiek przemiana bez energii. Wprowadzenie w ruch, zatrzymanie ruchu, przemiana chemiczna, emisja ÂświatÂła, wytwarzanie dÂźwiĂŞku – wszystko to wymaga energii. ÂŻycie to teÂż wieczny ruch, wieczna zmiana, wieczne ewoluowanie. O ile do wytwarzania zjawisk fizycznych potrzebna jest energia fizyczna, o tyle do zaistnienia, podtrzymania i przemieniania Âżycia potrzebna jest energia psychiczna. PodstawÂą tej energii sÂą uczucia. Uczuciami o najwiĂŞkszej sile oddziaÂływania sÂą miÂłoÂśĂŚ i strach. Zjawiska psychiczne sÂą wÂłaÂściwe wielu ÂżyjÂącym formom, niektĂłrzy nawet uwaÂżajÂą, Âże w jakimÂś stopniu wszystkim formom. Podobno nawet roÂśliny lepiej rosnÂą gdy sÂą traktowane z miÂłoÂściÂą. Niemal kaÂżdy maÂły zaniepokojony owad reaguje strachem i ucieka lub nieruchomieje. NajÂłatwiej jednak zaobserwowaĂŚ uczucia w czÂłowieku. SÂą one ÂźrĂłdÂłem siÂły napĂŞdowej dla Âżycia i nadajÂą mu sens. Wszystko, cokolwiek czÂłowiek robi, jest powodowane miÂłoÂściÂą lub strachem. KaÂżde inne uczucie jest oparte na tych dwĂłch podstawowych. Np. smutek jest skutkiem braku, chwilowego zaniku lub niespeÂłnienia miÂłoÂści, pozwala on nam pogodziĂŚ siĂŞ z utratÂą tego, co kochaliÂśmy, a takÂże pogodziĂŚ siĂŞ z tym, Âże nie objawiliÂśmy siebie w swojej najlepszej wersji i nie postÂąpiliÂśmy jak postÂąpiÂłaby miÂłoÂśĂŚ. ZÂłoÂścimy siĂŞ, jeÂśli ktoÂś postÂąpiÂł z nami tak jakby miÂłoÂśĂŚ nie postÂąpiÂła, zÂłoÂśĂŚ pozwala nam rĂłwnieÂż odmĂłwiĂŚ czegoÂś co nie wyraÂża miÂłoÂści. Smutek czy zÂłoÂśĂŚ moÂże byĂŚ teÂż wyrazem lĂŞku o miÂłoÂśĂŚ, zwÂłaszcza, gdy coÂś jej zagraÂża czy przeszkadza. Smucimy siĂŞ, gdy jesteÂśmy przekonani, Âże juÂż nie da siĂŞ nic w danej sprawie zrobiĂŚ. ZÂłoÂścimy siĂŞ zwykle wtedy, gdy uwaÂżamy, Âże coÂś moÂżna jeszcze zmieniĂŚ. Gniew, to emocjonalnie wyraÂżona wielka zÂłoÂśĂŚ wywoÂłana silnym lĂŞkiem spowodowanym np. zagroÂżeniem dla tego, co kochamy.

W najwyÂższym wymiarze wszystko jest wyrazem miÂłoÂści, nawet strach. CzyÂż to, Âże matka siĂŞ boi, iÂż dziecko moÂże wyjÂśĂŚ na ulicĂŞ i zostaĂŚ przejechane przez samochĂłd, lub Âże ktoÂś moÂże go skrzywdziĂŚ, nie jest wyrazem miÂłoÂści? CzyÂż to, Âże ktoÂś boi siĂŞ, kiedy ukochany dÂługo nie wraca, nie jest wyrazem miÂłoÂści? W najwyÂższym wymiarze miÂłoÂśĂŚ stanowi wiÂązkĂŞ wszystkich uczuĂŚ. Jest to energia podobna do ÂświatÂła biaÂłego, ktĂłrego widmo skÂłada siĂŞ z wielu barw. Ci, ktĂłrzy potrafiÂą widzieĂŚ wiĂŞcej, tak wÂłaÂśnie jÂą widzÂą. Ci, ktĂłrzy mieli przeÂżycia na granicy Âśmierci, rĂłwnieÂż spotkali siĂŞ z ÂświatÂłem, ktĂłre jest miÂłoÂściÂą. Osoby zdolne do postrzegania pozazmysÂłowego widzÂą wokĂłÂł czÂłowieka ÂświetlistÂą otoczkĂŞ zwanÂą „aurÂą”. TwierdzÂą one, Âże im wiĂŞcej w czÂłowieku jest miÂłoÂści, tym jaÂśniejsza i bielsza jest ta aura. MoÂże ta intuicyjna wiedza o aurze spowodowaÂła, Âże ÂświĂŞtym na obrazach zwykle domalowuje siĂŞ aureolĂŞ. Badacze tamtej strony Âżycia twierdzÂą, Âże istoty rozwiniĂŞte duchowo, bĂŞdÂące juÂż na koĂącu swej ziemskiej drogi, ÂświecÂą oÂślepiajÂąco biaÂłym ÂświatÂłem. PamiĂŞtajmy, Âże rĂłwnieÂż Jezus powiedziaÂł o sobie „Jestem ÂświatÂłoÂściÂą Âświata”. Nie byÂła to tylko przenoÂśnia.

Wszyscy mamy w sobie ÂświatÂło, wszyscy mamy w sobie miÂłoÂśĂŚ. Bez niej nie moglibyÂśmy istnieĂŚ. Nie ukrywajmy jednak tego ÂświatÂła pod korcem. Niech nasza miÂłoÂśĂŚ przemieni Âświat.

ScaliÂłem posty
Darek


« Ostatnia zmiana: Styczeń 30, 2011, 14:34:35 wysłane przez Dariusz »	Zapisane

Rafaela

Gość

Odp: Wszystko o milosci

« Odpowiedz #2 : Sierpień 21, 2010, 20:38:05 »

JaÂłmuÂżna

(InspiracjÂą do opracowania tego hasÂła byÂło nastĂŞpujÂące zdanie: „JaÂłmuÂżna jest miÂłoÂściÂą”, umieszczane na plakatach w drugiej poÂłowie 2004 roku, przed koÂścioÂłami katolickimi w Polsce.)

JaÂłmuÂżna to wsparcie, zapomoga, udzielona komuÂś potrzebujÂącemu, zwykle osobie biednej (lub podajÂącej siĂŞ za biednÂą). SÂłownik JĂŞzyka Polskiego PWN podaje, Âże jest to „datek ofiarowany ubogiemu, jako uczynek miÂłosierny”, akcentujÂąc w ten sposĂłb, iÂż ten akt darowizny jest motywowany uczuciowo.

Dzielenie siĂŞ bogatych z biednymi swym dobrobytem jest praktykowane juÂż od czasĂłw, gdy wspĂłlnota pierwotna zostaÂła zastÂąpiona systemem opartym na wÂłasnoÂści prywatnej. RĂłwnieÂż obecnie, zwÂłaszcza w krajach, w ktĂłrych wystĂŞpujÂą duÂże nierĂłwnoÂści spoÂłeczne, jaÂłmuÂżna jest czymÂś zwyczajnym, a w islamie stanowi nawet nakaz i zostaÂła wyniesiona do rangi jednego z filarĂłw tej religii.

Trzeba w tym miejscu jednak zaznaczyĂŚ, Âże ludzka skÂłonnoÂśĂŚ do pomagania innym jest niejednokrotnie wykorzystywana przez osoby, dla ktĂłrych Âżebranina staÂła siĂŞ gÂłĂłwnym ÂźrĂłdÂłem utrzymania, a nawet zawodem. NiektĂłrzy zbierajÂą w ten sposĂłb pieniÂądze na alkohol lub narkotyki. Ludzie tacy sÂą zwykle dobrymi aktorami i potrafiÂą skutecznie wzbudzaĂŚ w innych litoÂśĂŚ i wspĂłÂłczucie, symulujÂąc chorobĂŞ czy kalectwo. Z drugiej strony, ci, ktĂłrzy naprawdĂŞ znaleÂźli siĂŞ w tarapatach, czĂŞsto wstydzÂą siĂŞ prosiĂŚ o cokolwiek i cierpiÂą swÂą biedĂŞ w milczeniu. Dlatego prawdziwÂą sztukÂą jest zdolnoÂśĂŚ rozrĂłÂżnienia, komu pomoc jest naprawdĂŞ potrzebna. Wydaje siĂŞ, Âże gdy nie mamy co do tego caÂłkowitej pewnoÂści, lepiej jest zbÂłÂądziĂŚ po stronie wspĂłÂłczucia.

NasuwajÂą siĂŞ tu rĂłÂżne pytania: Co powoduje, Âże ludzie pragnÂą dawaĂŚ coÂś biedniejszym od siebie? Jaki to ma wpÂływ na biorÂących i dajÂących? Czy wiĂŞc jaÂłmuÂżna - jak gÂłosi koÂściĂłÂł katolicki - jest rzeczywiÂście miÂłoÂściÂą?

OdpowiadajÂąc na te pytania musimy stwierdziĂŚ, Âże chociaÂż w myÂśl przytoczonej definicji jaÂłmuÂżna jest „uczynkiem miÂłosiernym”, to miÂłosierdzie, bĂŞdÂąc reakcjÂą wspĂłÂłczucia i litoÂści, nie jest tym samym co miÂłoÂśĂŚ, a juÂż na pewno nie jest tym samym co miÂłoÂśĂŚ bezwarunkowa. LitoÂśĂŚ jest bowiem odpowiedziÂą naszego ego na opÂłakane warunki, w jakich znalazÂł siĂŞ ktoÂś inny i wypÂływa nie – jak by siĂŞ mogÂło wydawaĂŚ – z miÂłoÂści do tego kogoÂś, ale z miÂłoÂści wÂłasnej. Po prostu wyobraÂżamy sobie, co by byÂło, gdybyÂśmy siĂŞ znaleÂźli na jego miejscu i powstaÂłe wĂłwczas uczucie nazywamy litoÂściÂą. JeÂśli przyczynÂą litoÂści jest czyjeÂś ubĂłstwo, to wyzwala to chĂŞĂŚ ofiarowania owemu biednemu jakiegoÂś datku – czyli jaÂłmuÂżny. Gdy naszym jedynym celem jest udzielenie komuÂś wsparcia, to mamy do czynienia z piĂŞknym przejawem utoÂżsamienia siĂŞ z cierpiÂącym niedostatek i chociaÂż nasza jaÂłmuÂżna nie jest wtedy - wbrew temu co gÂłosi koÂściĂłÂł1 – miÂłoÂściÂą2, to jednak moÂże wypÂływaĂŚ z miÂłoÂści3, ktĂłra w akcie solidarnoÂści z pokrzywdzonym przez los uznaje dobro innego za swoje dobro. Z drugiej strony, gdy kogoÂś kochamy prawdziwie i mocno, wĂłwczas tego, co mu dajemy, nie uwaÂżamy za jaÂłmuÂżnĂŞ. Nasz ukochany teÂż tak tego nie traktuje.

Jednak ludzkie ego nie jest zazwyczaj zdolne do czynĂłw bezinteresownych. Nasze „ja” kieruje siĂŞ najczĂŞÂściej swoistÂą ekonomiÂą, zmierzajÂącÂą do wyciÂągniĂŞcia ze swych dziaÂłaĂą wymiernych korzyÂści. W odniesieniu do jaÂłmuÂżny, najpospolitszÂą takÂą korzyÂściÂą jest duma z przejawionej w ten sposĂłb dobroci i uzyskany dziĂŞki temu wzrost poczucia wÂłasnej waÂżnoÂści. To poczucie moÂże byĂŚ jeszcze spotĂŞgowane wĂłwczas, gdy o naszej hojnoÂści dowiadujÂą siĂŞ inni i zaczynajÂą spÂływaĂŚ na nas ze wszystkich stron pochwaÂły – niektĂłrzy wiĂŞc w tym celu podejmujÂą regularnÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ charytatywnÂą, z ktĂłrej korzystajÂą w sposĂłb powtarzalny pewne jednostki lub (przy duÂżych rozmiarach tej dziaÂłalnoÂści) nawet okreÂślone grupy spoÂłeczne. Les Giblin napisaÂł, Âże „siÂłÂą napĂŞdowÂą dobroczynnoÂści jest przede wszystkim satysfakcja i przyjemnoÂśĂŚ, jaka ofiarodawca odczuwa w chwili dawania, a nie dobroczynny skutek daru”. Powoduje to uzaleÂżnienie od darczyĂącĂłw, ktĂłrzy szybko spostrzegajÂą, Âże daje im to wÂładzĂŞ nad obdarowanymi. Jest to nastĂŞpna korzyÂśĂŚ dla ich ego. RĂłwnoczeÂśnie jednak idea jaÂłmuÂżny ulega wypaczeniu, bo to co uzaleÂżnia, nie tylko nie pomaga, ale wrĂŞcz szkodzi. Znana jest przypowieÂśĂŚ o Âżebraku, ktĂłry dziaÂłajÂąc w nadmorskim miasteczku portowym otrzymywaÂł jaÂłmuÂżnĂŞ w postaci ryb, ofiarowywanych mu przez rybakĂłw wracajÂących z poÂłowĂłw. Pewnego razu zjawiÂł siĂŞ czÂłowiek, ktĂłrzy nauczyÂł owego Âżebraka ÂłowiĂŚ ryby i ten przestaÂł ÂżebraĂŚ. Czyja pomoc byÂła wiĂŞc wartoÂściowsza? OczywiÂście ta ostatnia, bo przecieÂż poprzednio rybacy tylko uzaleÂżniali tego Âżebraka od siebie zapewniajÂąc mu utrzymanie tylko na jeden dzieĂą i w ten sposĂłb go osÂłabiajÂąc, a ten ostatni postawiÂł Âżebraka na nogi i zapewniajÂąc mu utrzymanie na caÂłe Âżycie, umocniÂł go. Podobnie, jak ci rybacy, postĂŞpujÂą bogate paĂąstwa, ktĂłre pomagajÂą innym sÂłabszym i biedniejszym krajom tylko w taki sposĂłb, aby je uzaleÂżniĂŚ od siebie i w ten sposĂłb uzyskaĂŚ nad nimi wÂładzĂŞ. Np. zamiast sÂłaĂŚ do Etiopii transporty z ÂżywnoÂściÂą w okresie powtarzajÂącej siĂŞ tam co jakiÂś czas suszy i zwiÂązanej z niÂą klĂŞski gÂłodu, najbogatsze paĂąstwa Âświata mogÂłyby skutecznie pomĂłc temu krajowi, np. w budowie sieci ujĂŞĂŚ wody, zbiornikĂłw retencyjnych i systemĂłw irygacyjnych, co zlikwidowaÂłoby caÂłkowicie problem. Jednak owe paĂąstwa tego nie czyniÂą. Dlaczego?

Innym wypaczeniem jest sprowadzenie jaÂłmuÂżny do postaci obowiÂązku, jak to ma miejsce w islamie. OczywiÂście to, co nie wynika z potrzeby serca, ale jest tylko stosowaniem siĂŞ do nakazu, nie jest miÂłoÂściÂą, nie jest nawet miÂłosierdziem – jest jedynie zaliczeniem okreÂślonego wymogu.

JaÂłmuÂżna jest to wiĂŞc datek, ktĂłry moÂże byĂŚ powodowany wspĂłÂłczuciem, ale moÂże teÂż wypÂływaĂŚ z pychy i samolubstwa, ktĂłry na ogĂłÂł bywa dobrowolny, ale jest czasem traktowany jako nakaz. Taka darowizna moÂże pomĂłc obdarowanemu, lecz moÂże takÂże mu zaszkodziĂŚ. Datek ten moÂże siĂŞ siĂŞ rĂłwnieÂż dostaĂŚ w rĂŞce kogoÂś, komu siĂŞ zupeÂłnie nie naleÂży. Wypowiadanie siĂŞ o jaÂłmuÂżnie w sposĂłb jednoznaczny jako o miÂłoÂści wydaje siĂŞ byĂŚ wiĂŞc niezbyt rozumne.

Z wypaczeĂą idei dawania jaÂłmuÂżny zdawaÂł sobie w peÂłni sprawĂŞ Jezus i dlatego powiedziaÂł: „Kiedy wiĂŞc dajesz jaÂłmuÂżnĂŞ, nie trÂąb przed sobÂą, jak obÂłudnicy czyniÂą w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. ZaprawdĂŞ powiadam wam: ci otrzymali juÂż swojÂą nagrodĂŞ. Kiedy zaÂś ty dajesz jaÂłmuÂżnĂŞ, niech nie wie lewa twoja rĂŞka, co czyni prawa, aby twoja jaÂłmuÂżna pozostaÂła w ukryciu. A Ojciec twĂłj, ktĂłry widzi w ukryciu, odda tobie.” [Mt, 6, 2-4]

W podsumowaniu naleÂży stwierdziĂŚ, Âże jaÂłmuÂżna rzadko wypÂływa z czystej miÂłoÂści. O wiele czĂŞÂściej powodowana jest niezbyt chwalebnÂą postaciÂą miÂłoÂści wÂłasnej czyli egoizmem i prowadzi do uzaleÂżnienia obdarowanych od dajÂących. PrawdziwÂą miÂłoÂściÂą jest sprawiĂŚ, aby jaÂłmuÂżna nie byÂła potrzebna.

1 Takie koÂścielne sformuÂłowania czĂŞsto wprowadzajÂą w bÂłÂąd. DosÂłowne potraktowanie tego hasÂła moÂże prowadziĂŚ do absurdalnych wnioskĂłw, co unaocznia nastĂŞpujÂące rozumowanie: „JaÂłmuÂżna jest miÂłoÂściÂą”, ale teÂż „BĂłg jest miÂłoÂściÂą”, zatem „BĂłg i jaÂłmuÂżna sÂą tym samym (uczuciem)”.

2 Prawdziwa miÂłoÂśĂŚ nie daje tylko jaÂłmuÂżny, ale znacznie wiĂŞcej – czasem nawet oddaje za kogoÂś Âżycie.

3 Jest to wĂłwczas najszlachetniejsza postaĂŚ miÂłoÂści wÂłasnej, ktĂłra w cudzym szczĂŞÂściu widzi wÂłasne szczĂŞÂście, w radoÂści innych – wÂłasnÂą radoÂśĂŚ, a korzyÂśĂŚ wÂłasnÂą upatruje w korzyÂści dla wielu. RĂłÂżnica miĂŞdzy tak pojmowanÂą miÂłoÂściÂą do samego siebie i altruizmem zaciera siĂŞ wtedy caÂłkowicie.


	Zapisane

Dariusz

Maszyna do pisania...

Punkty Forum (pf): 3
Offline

Płeć: Mężczyzna

Wiadomości: 6024

Zobacz profil Email

Odp: Wszystko o milosci

« Odpowiedz #3 : Styczeń 30, 2011, 14:37:29 »

DÂąÂżenie do zjednoczenia na wyÂższym poziomie

Z perspektywy duszy ludzie pragnÂą ponownie zÂłÂączyĂŚ siĂŞ z Bogiem. Jako Âże kaÂżda osoba stanowi odbicie Boga, jednym ze sposobĂłw na osiÂągniĂŞcie unii z Bogiem jest zwiÂązek z drugim czÂłowiekiem.

Dotyczy to rĂłwnieÂż stosunkĂłw nie ukierunkowanych na seks. Powiedzmy, Âże masz bliskiego przyjaciela zarĂłwno wÂśrĂłd jednej pÂłci jak i drugiej. Pragniecie wspĂłlnie dzieliĂŚ siĂŞ miÂłoÂściÂą; jeÂśli jest to zwiÂązek, w ktĂłrym nie chodzi o seks, pÂłaszczyznÂą zjednoczenia bĂŞdzie potrzeba wspĂłlnego tworzenia.

W przyjaÂźni energia osiÂąga najwiĂŞksze natĂŞÂżenie, kiedy obie strony majÂą nowe pomysÂły i podnieca je myÂśl o wspĂłlnym wprowadzaniu ich w Âżycie. Jest to przykÂład wykorzystania energii czakry nasady. WyÂższym celem stosunkĂłw ÂłÂączÂących ciĂŞ z przyjacielem czy przyjaciĂłÂłkÂą jest zawsze wiĂŞÂź z Bogiem. KochajÂąc siĂŞ nawzajem, uczycie siĂŞ widzieĂŚ siebie w swoim partnerze. Kiedy juÂż potrafisz dostrzec w innych samego siebie, wkraczasz na drogĂŞ wiodÂącÂą do zjednoczenia z Bogiem.

Od niepamiĂŞtnych czasĂłw usiÂłowano zdefiniowaĂŚ miÂłoÂśĂŚ. W idealnej postaci, miÂłoÂśĂŚ oznacza dostrzeganie w drugim samego siebie i pokochanie siebie przez to, co widzimy w drugim. W ostatecznym rozrachunku, miÂłoÂśĂŚ nie ma nic wspĂłlnego z drugim, liczysz siĂŞ ty sam. JeÂśli poÂświĂŞcasz siĂŞ partnerowi kosztem wÂłasnego rodzaju, to nie jest to prawdziwa miÂłoÂśĂŚ. Kiedy starasz siĂŞ byĂŚ naprawdĂŞ sobÂą, w wiĂŞkszym stopniu moÂżesz obdarowywaĂŚ miÂłoÂściÂą innych.

Ludzie szufladkujÂą miÂłoÂśĂŚ. DzielÂą jÂą na miÂłoÂśĂŚ erotycznÂą, miÂłoÂśĂŚ pozbawionÂą wymiaru erotycznego, miÂłoÂśĂŚ miĂŞdzy rodzicami i dzieĂŚmi i miÂłoÂśĂŚ miĂŞdzy rodzeĂąstwem. Ale miÂłoÂśĂŚ jest tylko jedna! W gruncie rzeczy, miÂłoÂśĂŚ to czĂŞstotliwoÂśĂŚ, na ktĂłrej stajesz siĂŞ caÂłkowicie bezbronny i podatny na zranienie. Kiedy potrafisz zupeÂłnie siĂŞ odsÂłoniĂŚ przed drugim czÂłowiekiem, obnaÂżyĂŚ siĂŞ, dajesz mu najwiĂŞkszy moÂżliwy dar – takim, jakim jesteÂś naprawdĂŞ, bez Âżadnych barier.

Nie ma znaczenia, czy miÂłoÂśĂŚ ma zabarwienie erotyczne czy nie. Twoja otwartoÂśĂŚ na zranienie w obecnoÂści drugiego, bycie prawdziwym sobÂą wobec niego, stanowi akt miÂłoÂści. MoÂżesz to osiÂągnÂąĂŚ z kaÂżdym – kochankiem, przyjacielem, czÂłonkiem rodziny czy czÂłowiekiem spotkanym na ulicy. MiÂłoÂśĂŚ wymyka siĂŞ definicjom, a przy tym, o ironio, wszystko w waszym Âświecie wynika z miÂłoÂści.

Wspomniana wczeÂśniej czĂŞstotliwoÂśĂŚ miÂłoÂści to przejaw uniwersalnego jĂŞzyka geometrii. Zawierasz w sobie czĂŞstotliwoÂśĂŚ spirali zÂłotego Âśrodka i sam jesteÂś w niej zawarty. To serce kosmosu – spajajÂące wszystko ogniwo. ChoĂŚbyÂś nie wiem jak bardzo zaprzeczaÂł miÂłoÂści, nie moÂżesz wyrzec siĂŞ swego pochodzenia. BĂŞdziesz zawsze poszukiwaÂł miÂłoÂści (nawet pogrÂąÂżony w ciemnoÂści). MiÂłoÂśĂŚ poprowadzi ciĂŞ do domu, miejsca twego przeznaczenia.

Integrowanie pierwiastka ÂżeĂąskiego i mĂŞskiego

...

Lissa Royal, Milenium r.11


	Zapisane

PozwĂłl sobie byĂŚ sobÂą, a innym byĂŚ innymi.

Kiara

Gość

Odp: Wszystko o milosci

« Odpowiedz #4 : Styczeń 30, 2011, 15:12:05 »

WyjÂątkowo piĂŞkny i trafny opis miÂłoÂści.

Ja dodam tylko iÂż CzÂłowiek Âżeby mĂłgÂł niÂą ÂżyĂŚ wedle powyÂższego opisu musi osiÂągnÂąĂŚ mÂądroÂśĂŚ serca.
MÂądroÂśĂŚ serca to wiedza o Âżyciu miÂłoÂściÂą , o niekrzywdzeniu siebie oraz innych, tylko ten kto jÂą osiÂągnÂąÂł moÂże otworzyĂŚ serce swoje przed drugim takim samym CzÂłowiekiem , nie wczeÂśniej.
Bo tylko wĂłwczas zaistnieje wewnĂŞtrzna i zewnĂŞtrzna harmonia , czyli miÂłoÂśĂŚ bezwarunkowa.

Kiara


« Ostatnia zmiana: Styczeń 30, 2011, 15:13:24 wysłane przez Kiara »	Zapisane

quetzalcoatl44

Gość

Odp: Wszystko o milosci

« Odpowiedz #5 : Styczeń 30, 2011, 17:37:51 »

http://www.youtube.com/watch?v=9fdE1hXJKgY&feature=related

warto obejrzec


	Zapisane

Dariusz

Maszyna do pisania...

Punkty Forum (pf): 3
Offline

Płeć: Mężczyzna

Wiadomości: 6024

Zobacz profil Email

Odp: Wszystko o milosci

« Odpowiedz #6 : Styczeń 30, 2011, 18:22:31 »

Warto, ale gdyby jeszcze byÂło tÂłumaczenie, to ... .


	Zapisane

PozwĂłl sobie byĂŚ sobÂą, a innym byĂŚ innymi.

quetzalcoatl44

Gość

Odp: Wszystko o milosci

« Odpowiedz #7 : Styczeń 30, 2011, 19:41:45 »

niestety trzeba sciagnac chyba caly film ..

kawalek moge wkleic

Za pĂłÂźno, Gelflingu! PrzyszÂłaÂś za pĂłÂźno.| Wielkie PoÂłÂączenie siĂŞ zbliÂża.
{103468}{103581}Teraz Skeksowie przejmÂą wÂładzĂŞ nad gwiazdami!
{103588}{103632}- Kiedy nastÂąpi Wielkie PoÂłÂączenie?
{103636}{103747}- JuÂż wkrĂłtce...| Trzy sÂłoĂąca poÂłÂączÂą siĂŞ...
{103804}{103915}IdÂź Gelflingu!| Obawiam siĂŞ, Âże na ÂśmierĂŚ...
{104284}{104375}- ZejdÂź Phizgik. I bÂądÂź cicho.
{104475}{104556}- ByÂłeÂś bardzo pomocny.
{104811}{104870}- O nie!
{104907}{104982}- Gdzie ja jestem?!
{106489}{106569}- Czy to ten KrysztaÂł?
{107353}{107396}- Aughra? Ty Âżyjesz!
{107400}{107492}- Nie ma czasu! Gdy pojedynczo Âświeci| potrĂłjne sÂłoĂące...
{107496}{107564}- Gdzie Kira?!
{107688}{107782}- ZbliÂża siĂŞ Wielkie PoÂłÂączenie!
{109248}{109323}- Tak! To KrysztaÂł!
{110974}{111078}<Po to przyszedÂłem.| Ciemny KrysztaÂł...
{111166}{111241}... Trzy sÂłoĂąca ...
{111310}{111381}... OdÂłamek ...>
{113419}{113513}- ZbliÂża siĂŞ Wielkie PoÂłÂączenie!
{113539}{113632}- Teraz bĂŞdziemy Âżyli wiecznie!
{113683}{113767}- BĂŞdziemy Âżyli wiecznie!
{113947}{114006}- Cicho!
{114139}{114203}- Gelfling!
{114378}{114422}- Gelfling musi umrzeĂŚ!
{114426}{114493}- ZÂłapcie jÂą!
{114522}{114609}- Gelflingu! Musisz umrzeĂŚ!
{114690}{114765}- Dwoje GelflingĂłw!
{114930}{114998}- Garthimowie!
{115362}{115421}- Nie!!!
{115481}{115543}- OdÂłamek!
{115577}{115661}- OdÂłamek naleÂży do mnie!
{115745}{115852}- IdÂź stÂąd!| Ty... ÂśmierdzÂące czupiradÂło!
{116033}{116105}- Ona ma odÂłamek!
{116129}{116197}- Zabierzcie jej! Teraz!
{116201}{116271}- UwaÂżaj, Kira!
{116369}{116431}- Za tobÂą!
{116464}{116484}- Zostawcie jÂą!
{116488}{116556}- Dajcie nam odÂłamek, to uwolnimy was!
{116560}{116652}- Nie!| - Dobrze! Tylko nie rĂłbcie jej krzywdy!
{116656}{116759}- Nie, Jen! Musisz naprawiĂŚ| KrysztaÂł!
{120181}{120261}- Jak siĂŞ wydostaÂłeÂś?!
{120349}{120408}- ChodÂź!
{122819}{122999}- "Co zostaÂło rozbite i zniweczone - stanie siĂŞ caÂłoÂściÂą.| CzĂŞÂści poÂłÂączone bĂŞdÂą w jednoÂśĂŚ".
{123155}{123245}- Przepowiednia siĂŞ speÂłniÂła.
{123347}{123429}ZnĂłw jesteÂśmy jednoÂściÂą.
{123802}{123906}Wiele wiekĂłw temu| peÂłni buty i zÂłudzeĂą
{123946}{124037}zniszczyliÂśmy Ciemny KrysztaÂł.
{124066}{124153}I Âświat nasz siĂŞ rozpadÂł...
{124186}{124293}Twoja odwaga i poÂświĂŞcenie| scaliÂły go...
{124354}{124467}PrzywrĂłciÂło KrzysztaÂłowi jego| prawdziwÂą moc.
{124545}{124613}WeÂź jÂą w ramiona.
{124617}{124661}Ona jest czĂŞÂściÂą ciebie...
{124665}{124770}jak i kaÂżdy z nas jest czĂŞÂściÂą drugiego.
{125432}{125523}Zostawiamy ci KrysztaÂł Prawdy.
{125576}{125677}StwĂłrz Âświat w Âświetle jego blasku...
{126775}{126819}K O N I E C
{126823}{126885}WystÂąpili:
{128022}{128093}GÂłosĂłw uÂżyczyli:
{128789}{128880}Tekst polski| Renata Plamowska


	Zapisane

janusz

Wielki gaduÂła ;)

Punkty Forum (pf): 29
Offline

Płeć: Mężczyzna

Wiadomości: 1370

Zobacz profil

Odp: Wszystko o milosci

« Odpowiedz #8 : Luty 13, 2011, 23:58:56 »

Z okazji Walentynek wszystkiego najlepszego ZAKOCHANYM

<a href="http://www.youtube.com/v/PNdrYByesqE?fs=1&amp;hl=pl_PL&amp;rel=0" target="_blank">http://www.youtube.com/v/PNdrYByesqE?fs=1&amp;hl=pl_PL&amp;rel=0</a>


	Zapisane

Kiara

Gość

Odp: Wszystko o milosci

« Odpowiedz #9 : Luty 14, 2011, 10:52:46 »

Walentynkowa dedykacja..... speÂłnionej miÂłoÂści !!!

PROMYKI MIÂŁOÂŚCI.wmv

http://www.youtube.com/watch?v=ml0rRQb7JZY


	Zapisane

Strony: [1] | Do góry

Drukuj

« poprzedni następny »

	Witamy, Gość. Zaloguj się lub zarejestruj.	Grudzień 21, 2024, 18:52:18
		Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

	Autor	Wątek: Wszystko o milosci (Przeczytany 6207 razy)
0 użytkowników i 3 Gości przegląda ten wątek.