Dlaczego ludzie kradnÂą i jak temu przeciwdziaÂłaĂŚ?

[Rafaela]

KradzieÂż

Pojêcie kradzie¿y jest œciœle zwi¹zane z pojêciem w³asnoœci. Kradzie¿, to potajemne zabranie cudzej w³asnoœci. Prawnicy okreœlaj¹ j¹ jako pozbawienie kogoœ jego mienia ruchomego. Ofiara kradzie¿y zwykle nie wie, ¿e jest okradana i uœwiadamia sobie to dopiero po pewnym czasie. Kradzie¿ nale¿y odró¿niÌ od przyw³aszczenia, rabunku i oszustwa. Przyw³aszczenie jest to bezprawne rozporz¹dzenie czyimœ mieniem (np. po¿yczonym czy znalezionym) lub przypisanie sobie prawa w³asnoœci do tego mienia. Nie dzieje siê to jednak po kryjomu, ale zwykle w sposób jawny. Rabunek jest to zabranie czyjejœ w³asnoœci przemoc¹. Nie odbywa siê to równie¿ potajemnie, poniewa¿ obrabowany sobie najczêœciej1 dobrze zdaje sprawê z tego faktu. Oszustwo polega na dzia³aniu opartym na k³amstwie, w wyniku którego ktoœ uzyskuje korzyœci, które mu siê nie nale¿¹, np. pobiera pieni¹dze za coœ, co nie jest warte swojej ceny, lub za coœ, co obieca³, a czego nigdy nie mia³ zamiaru spe³niÌ.

W szerszym znaczeniu pojĂŞcie kradzieÂży nie ogranicza siĂŞ tylko do zaboru mienia ruchomego. CzĂŞsto, zwÂłaszcza w mowie potocznej, mĂłwi siĂŞ o kradzieÂży pomysÂłu, wynalazku, wytworu intelektualnego, a nawet o kradzieÂży czasu, chociaÂż tak naprawdĂŞ nic materialnego nikomu wtedy nie ubywa.

PojĂŞcie pozbawienia wÂłasnoÂści dotyczy nie tylko dziedziny prawa, ale rĂłwnieÂż (a moÂże przede wszystkim) dziedziny moralnoÂści. „Nie kradnij” jest podstawowÂą normÂą moralnÂą niemal wszystkich kultur, z wyjÂątkiem wspĂłlnoty pierwotnej, oraz przykazaniem wszystkich wspó³czesnych religii. Jest to czyn uwaÂżany za naganny, z wyjÂątkiem sytuacji, ktĂłre moÂżna by okreÂśliĂŚ jako „stany wyÂższej koniecznoÂści”. PrzykÂładem kradzieÂży usprawiedliwionej moÂże byĂŚ kradzieÂż ÂżywnoÂści, zwÂłaszcza gdy po niÂą siĂŞga czÂłowiek gÂłodny, ktĂłry nie jadÂł od wielu dni, a ktĂłry znalazÂł siĂŞ w nieprzyjaznym otoczeniu, gdzie nikt nie chce siĂŞ z nim podzieliĂŚ jedzeniem. Inny przykÂład wziĂŞty z literatury to kradzieÂż instrumentĂłw chirurgicznych opisana w powieÂści „Znachor”. W obu przypadkach przyczynÂą kradzieÂży jest miÂłoœÌ. W pierwszym z nich jest to miÂłoœÌ wÂłasna, a w drugim – miÂłoœÌ do drugiego czÂłowieka.
Rodzaje kradzieÂży

IstniejÂą ró¿ne rodzaje kradzieÂży w zaleÂżnoÂści od tego kto, kiedy i jak kradnie. DoœÌ czĂŞsto mamy do czynienia z kradzie¿¹ okolicznoÂściowÂą opartÂą na zasadzie „okazja czyni zÂłodzieja”. PrzykÂładem takiego dziaÂłania moÂże byĂŚ przyjĂŞcie omyÂłkowo wydanej zbyt duÂżej reszty przy peÂłnej ÂświadomoÂści tego faktu, nieoddanie czyjejÂś zguby, mimo Âże wiemy do kogo zgubiona rzecz naleÂży, okradanie pijakĂłw, lub – co jest szczegĂłlnie obrzydliwe – okradanie ofiar wypadkĂłw.

Z drugiej strony niektĂłrzy traktujÂą okradanie innych jako sposĂłb „zarabiania” na Âżycie. ZawĂłd zÂłodzieja dzieli siĂŞ na specjalnoÂści (kieszonkowiec, wÂłamywacz, zÂłodziej samochodĂłw, itp.) i niekiedy stanowi nawet tradycjĂŞ rodzinnÂą.

KradzieÂż moÂże byĂŚ teÂż rodzajem sportu. CzĂŞsto bogaci ludzie, w tym sÂławne aktorki, dokonujÂą drobnych kradzieÂży w hipermarketach, czego nie da siĂŞ inaczej wytÂłumaczyĂŚ, jak zamiÂłowaniem do ryzyka i hazardu. Czasem przyczynÂą takich dziaÂłaĂą sÂą zaburzenia psychiczne. Gdy majÂą charakter nawykowy i dotyczÂą zaboru przedmiotĂłw nie przynoszÂących zÂłodziejowi wyraÂźnej korzyÂści, noszÂą nazwĂŞ kleptomanii.

ZdarzajÂą siĂŞ rĂłwnieÂż kradzieÂże wymuszone trudnÂą sytuacjÂą, w jakiej siĂŞ ktoÂś znalazÂł. NagÂłe popadniĂŞcie w dÂługi, bycie szantaÂżowanym, a takÂże zwykÂła bieda – to czĂŞsto wystarczajÂące powody aby siĂŞgn¹Ì po cudzÂą wÂłasnoœÌ.

Powstaje pytanie, czy zabór mienia nieruchomego jest kradzie¿¹? W myœl przedstawionej na pocz¹tku definicji ró¿ni siê od kradzie¿y, bo nie jest potajemny. Mienia nieruchomego nie da siê bowiem wynieœÌ i ukryÌ. Tego rodzaju rabunek mo¿liwy jest w kraju, w którym panuje bezprawie lub prawo nie jest jednakowe dla wszystkich. Dokonuje siê równie¿ miêdzy paùstwami w wyniku wojny. Podbój Ameryki jest przyk³adem zaboru mienia nieruchomego dokonywanego przemoc¹ kosztem Indian, mordowanych i wypieranych z ziem, które zamieszkiwali.
KradzieÂż wÂłasnoÂści intelektualnej

W obecnej dobie czĂŞsto mĂłwi siĂŞ o czymÂś, co okreÂśla siĂŞ jako „kradzieÂż wÂłasnoÂści intelektualnej”. Chodzi zwÂłaszcza o dzieÂła artystyczne, literackie, fonograficzne, filmowe, telewizyjne, a takÂże o programy komputerowe. Tego rodzaju wytwory myÂśli twĂłrczej coraz czĂŞÂściej zapisywane sÂą w postaci cyfrowej i kopiowane na dyski CD czy DVD oraz przesyÂłane przez Internet. Czy moÂżna jednak traktowaĂŚ powielanie i rozpowszechnianie takich rzeczy jako kradzieÂż? Bo przecieÂż, jeÂśli ktoÂś ukradnie komuÂś samochĂłd, to Ăłw ktoÂś bĂŞdzie bez samochodu – a tu nic nikomu nie ubywa. Aby rozpatrzyĂŚ ten problem dokÂładniej posÂłuchajmy najpierw nastĂŞpujÂącej opowieÂści:

W pewnym mieÂście, przy ruchliwej ulicy, jest piekarnia. Pewnego razu przychodzi do tej piekarni wÂłaÂściciel znanej z ró¿nych baÂśni, duÂżej, magicznej torby, z ktĂłrej moÂżna wyjmowaĂŚ w dowolnej iloÂści wszystko to, co siĂŞ uprzednio do niej wÂłoÂżyÂło. Posiadacz owej cudownej torby kupuje w piekarni chleb, a nastĂŞpnie wkÂłada go do tego pojemnika i wychodzi. ZnajÂąc moc swojej torby postanawia jÂą wykorzystaĂŚ w dobrym celu: staje na owej ruchliwej ulicy i zaczyna rozdawaĂŚ wszystkim chleb. PoczÂątkowo korzystajÂą na tym gÂłodni i bezdomni, a reszta przyglÂąda siĂŞ nieufnie formujÂącej siĂŞ kolejce. WkrĂłtce jednak i oni stajÂą po to darmowe pieczywo, ktĂłre zawsze wychodzi z torby ÂświeÂże i pachnÂące. Gdy sytuacja zaczyna siĂŞ powtarzaĂŚ przez kolejne dni, wÂłaÂściciel piekarni spostrzega, Âże mu coraz bardziej spadajÂą obroty. UsiÂłuje przepĂŞdziĂŚ tego dobroczyĂącĂŞ, a gdy to nie pomaga, najmuje zbirĂłw, ktĂłrzy majÂą go nastraszyĂŚ. Jednak bandyci, dostrzegajÂąc korzyÂści pÂłynÂące z istnienia tej magicznej torby, wolÂą sami skorzystaĂŚ z jej niezwykÂłych moÂżliwoÂści; zresztÂą nie mieliby odwagi podnieœÌ rĂŞki na rozdawcĂŞ chleba w obliczu gromadzÂących siĂŞ juÂż tÂłumĂłw. Wszyscy piekarze w mieÂście zwoÂłujÂą naradĂŞ, na ktĂłrej ustalajÂą, Âże trzeba zawiadomiĂŚ wÂładze. Ale te nie znajdujÂą powodu, aby usun¹Ì rozdajÂącego chleb na ulicy, a w dodatku bojÂą siĂŞ reakcji tÂłumu, chociaÂż nasyÂłajÂą na tego dobroczyĂącĂŞ urzĂŞdnika skarbowego, ktĂłry ¿¹da zapÂłacenia wysokiego podatku od darowizny. To nie waÂżne, Âże chleb zaspokaja g³ód najbiedniejszych, mĂłwi Ăłw przedstawiciel wÂładzy, prawo musi byĂŚ przestrzegane. Jednak tÂłum naciera na urzĂŞdnika zmuszajÂąc go do ucieczki. WÂładze wci¹¿ wahajÂą siĂŞ przed podjĂŞciem decyzji o uÂżyciu siÂły, bo byÂłoby to podniesieniem rĂŞki na tego, ktĂłry czyni dobro. Blady strach pada wiĂŞc nie tylko na piekarzy, ale na wszystkich producentĂłw i handlowcĂłw sprzedajÂących towary o takich rozmiarach, Âże mogÂłyby siĂŞ zmieÂściĂŚ w torbie. Sprawa dociera do stolicy i staje siĂŞ przedmiotem zainteresowania parlamentu. ChociaÂż posÂłowie lewicy i partii populistycznych nie wyraÂżajÂą jednoznacznego stanowiska w tej sprawie, to jednak duÂża grupa parlamentarzystĂłw partii centrowych i prawicowych wnosi do do parlamentu projekt ustawy o prawach autorskich i osobistych twĂłrcĂłw przedmiotĂłw, majÂących wymiary do 30 dcm3. Zabrania on wszelkiego cudownego powielania i rozpowszechniania tych przedmiotĂłw, pod karÂą wiĂŞzienia od 2 do 10 lat. Projekt o nazwie „Ustawa o zakazie czynienia cudĂłw rozmnaÂżania chleba i innych towarĂłw” przechodzi wiĂŞkszoÂściÂą 2/3 gÂłosĂłw. DobroczyĂąca zostaje aresztowany, osÂądzony i skazany prawomocnym wyrokiem na 6 lat wiĂŞzienia.


Takim cudem jest technika cyfrowa. Kopia powielana jedna od drugiej nawet dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy razy skÂłada siĂŞ dokÂładnie z tych samych bitĂłw informacji i jest rĂłwna oryginaÂłowi. W dawnych metodach analogowych wielokrotne powielanie wiÂązaÂło siĂŞ z utratÂą jakoÂści, a tutaj nie – kaÂżdy przebĂłj nagrany i skopiowany jako plik „MP3”, „WMA”, czy „WAV”, kaÂżdy film w technice „DIVX”, „XVID”, „MPEG” i „DVD”, a przede wszystkim kaÂżdy program komputerowy jest dokÂładnie taki sam jak jego ÂźrĂłdÂło. Nic wiĂŞc dziwnego, Âże blady strach padÂł na wielu biznesmenĂłw zwiÂązanych z przemysÂłem fonograficznym i filmowym. Nawet wÂłaÂściciele wielkich firm sofware'owych, ktĂłrzy maja krociowe zyski ze wzglĂŞdu na bardzo niskie koszty wÂłasne i ceny windowane bez przeszkĂłd do gĂłry, ogÂłosili wielkÂą krucjatĂŞ przeciw tzw. „piratom komputerowym”, bo zbyt wiele majÂą do stracenia.

Jest hipokryzjÂą twierdziĂŚ, Âże ci, ktĂłrzy korzystajÂą z nieautoryzowanych kopii programĂłw komputerowych, coÂś kradnÂą. KradzieÂż ma bowiem miejsce wtedy, gdy siĂŞ coÂś traci. Ale czy moÂżna straciĂŚ to, czego siĂŞ jeszcze nie ma? Powszechnie twierdzi siĂŞ, Âże tak, Âże wÂłaÂściciele praw autorskich a takÂże dystrybutorzy i handlowcy ponoszÂą jednak straty, bo gdyby ten, ktĂłry uÂżywa nielegalnej kopii danego programu, kupiÂł go legalnie, to oni by na nim zarobili. To najczĂŞÂściej jest nieprawda, bo wiĂŞkszoÂści polskich obywateli nie staĂŚ na program, ktĂłry kosztuje setki, a czĂŞsto nawet tysiÂące zÂłotych i w zwiÂązku z tym nigdy by go nie kupili2. Dotyczy to nie tylko Polski, ale wielu innych krajĂłw, nie tak bogatych, jak wysoko uprzemysÂłowione paĂąstwa Europy Zachodniej czy Ameryki. Tak samo zresztÂą bezdomni, ktĂłrzy otrzymujÂą darmowy chleb, nie kradnÂą go piekarzom, bo i tak by go nie mogli od nich kupiĂŚ. To uzasadnienie traktowania kopiowania programĂłw komputerowych czy tworĂłw audiowizualnych jako kradzieÂży ma jakiÂś sens tylko w odniesieniu do ludzi bogatych, oraz do wszelkich firm i instytucji, ktĂłre wykorzystujÂą je do pomnaÂżania swoich dochodĂłw. ZresztÂą to, co zostaÂło juÂż rozpowszechnione, w jakimÂś sensie przestaje byĂŚ wÂłasnoÂściÂą indywidualnÂą, ale staje siĂŞ poniekÂąd, niezaleÂżnie od tego co mĂłwi na ten temat prawo, wÂłasnoÂściÂą zbiorowÂą. Wykorzystanie tych rzeczy do celĂłw osobistych czy poznawczych nikogo nie okrada. Niemoralne jest tylko wykorzystanie dzieÂła, bĂŞdÂącego owocem czyjegoÂś trudu, do zarabiania pieniĂŞdzy, bez podzielenia siĂŞ nimi z jego autorem.
Dlaczego ludzie kradnÂą i jak temu przeciwdziaÂłaĂŚ?

Istnieje wiele powodĂłw siĂŞgania po cudze mienie: bieda, bezrobocie, chĂŞĂŚ Âłatwego i szybkiego ustabilizowania swojego Âżycia, pragnienie bycia bardzo bogatym, tradycja rodzin zÂłodziejskich, okazja, ktĂłrÂą trzeba ÂłapaĂŚ, bo ucieknie, kradzieÂż dla sportu, pragnienie doÂświadczenia sytuacji duÂżego ryzyka (adrenalina), itp. Wszystkie te przyczyny wypÂływajÂą jednak z tego samego ÂźrĂłdÂła: iluzji niedoboru i wynikajÂącej z niej obsesji posiadania. W powszechnym odczuciu, wszystkiego w tym fizycznym Âświecie jest za maÂło – za maÂło pieniĂŞdzy, za maÂło czasu, za maÂło policji na drogach, za maÂło kary dla bandyty, za maÂło radoÂści, za maÂło szczĂŞÂścia, za maÂło miÂłoÂści, itp. WynikajÂąca ze zÂłudzenia powszechnego braku ¿¹dza posiadania prowadzi do podjĂŞcia dziaÂłaĂą na rzecz kompensacji niedoboru. Dochodzi do tego jeszcze idea rywalizacji po³¹czona z przekonaniem, Âże zwyciĂŞstwo mogÂą odnieœÌ tylko najsprytniejsi, najbardziej zaradni i najlepiej przystosowani. Ustawia siĂŞ przy tym wysoko poprzeczkĂŞ, ktĂłrej niektĂłrzy nie sÂą w stanie przeskoczyĂŚ. A jednak mĂłwi siĂŞ im, Âże jeÂśli jej nie pokonajÂą, to sÂą na przegranej pozycji. Có¿ wiĂŞc majÂą robiĂŚ? SiĂŞgajÂą po takie metody, jakie sÂą dla nich dostĂŞpne. JeÂśli nie mogÂą czegoÂś zarobiĂŚ, to kradnÂą. OczywiÂście sÂą i tacy, ktĂłrzy mogÂą zarobiĂŚ lecz nie chcÂą. Z wÂłasnej woli wybierajÂą los w³óczĂŞgi. Dlaczego? To jest ich wybĂłr i ich tajemnica. Oni wziĂŞli za to odpowiedzialnoœÌ. Nie jest naszÂą rzeczÂą mieszaĂŚ siĂŞ do tego. Tacy ludzie zresztÂą rzadko kradnÂą. ÂŻyjÂą na ogó³ z datkĂłw lub z tego co uzbierajÂą na Âśmietnikach. Gdy sÂą gÂłodni, zaczepiajÂą ludzi na ulicy proszÂąc, aby im kupiĂŚ buÂłkĂŞ. KorzystajÂą teÂż z darmowych sto³ówek. Jednak sÂą rĂłwnieÂż i tacy, ktĂłrzy majÂą wyjÂątkowe zdolnoÂści manualne i wykorzystujÂą je do Âłatwego zarobku jako kieszonkowcy, wolÂąc to robiĂŚ, zamiast szukaĂŚ nudnej, uci¹¿liwej, nisko pÂłatnej pracy. To teÂż jest ich wybĂłr. Do tego wyboru moÂżemy siĂŞ jednak wtrÂąciĂŚ, bo chodzi tu o nasze portfele.

W ten sposób dochodzimy do problemu przeciwdzia³ania zjawisku zaboru mienia. DoraŸnym sposobem jest karanie wiêzieniem. Sposób ten jest w pewnej mierze skuteczny, bo izoluje z³odzieja na okres trwania kary; jednak w tym œrodowisku powszechnym zjawiskiem jest recydywa. Karanie wiêc nie zmienia na ogó³ stosunku ukaranego do tego co robi, a tylko odsuwa problem na jakiœ czas. SurowoœÌ kary te¿ niewiele pomaga. By³y w historii œwiata czasy, gdy z³odziejowi odcinano rêkê, a niekiedy nawet g³owê, ale to te¿ nie skutkowa³o. Zreszt¹ niektórzy z³odzieje tworz¹ ca³e teorie moralnych uzasadnieù swojej dzia³alnoœci. Np. twierdz¹, ¿e obrabiaj¹ tylko ludzi wygl¹daj¹cych na bogatych, nie tkn¹wszy ¿adnej biednej staruszki i pe³ni¹ przez to funkcje regulacyjne w œwiecie pe³nym nierównoœci spo³ecznych. Niektórzy z nich uwa¿aj¹ siê nawet za nauczycieli ostro¿noœci.

Z wykrywalnoœci¹ przestêpstw przeciwko mieniu te¿ jest nie najlepiej. Najtrudniej schwytaÌ kieszonkowców, bo trzeba by ich z³apaÌ za rêkê, a gdy ofiara zorientuje siê, ¿e zosta³a okradziona, to ju¿ jest za póŸno. Z³odzieje natychmiast pozbywaj¹ siê przedmiotów, po których mo¿na by zidentyfikowaÌ okradzionego. W pierwszej kolejnoœci wyrzucaj¹ znajduj¹ce siê w portfelach dowody osobiste, kalendarzyki, notesy i inne zapiski, lub nawet ca³e portfele, po ich opró¿nieniu z pieniêdzy.

G³ównÂą przyczynÂą siĂŞgania po cudze mienie sÂą systemy oparte na zasadzie „kaÂżdy za siebie” wzmocnione powszechnÂą obsesjÂą posiadania. WÂłasnoœÌ prywatna stanowi w nich podstawĂŞ egzystencji, a w niektĂłrych krajach jest nawet podniesiona do rangi ÂświĂŞtoÂści. Systemy te wytwarzajÂą duÂże nierĂłwnoÂści spoÂłeczne, ktĂłre potĂŞgujÂą iluzjĂŞ niedoboru i jeszcze bardziej wzmacniajÂą obsesjĂŞ posiadania. WprowadzajÂą one podziaÂły, podczas gdy potrzebna jest jednoœÌ. GÂłoszÂą walkĂŞ o przetrwanie, chociaÂż mogÂłyby je kaÂżdemu zapewniĂŚ3. KuszÂą wspaniaÂłymi towarami w reklamach telewizyjnych i na wystawach sklepowych, powodujÂąc frustracjĂŞ tych, ktĂłrych na te towary nie staĂŚ. Istnieje w nich powszechny pĂŞd d¹¿enia do sukcesu, ale nie kaÂżdy jest wstanie go osiÂągn¹Ì. Gdy nadzieje na zwyciĂŞstwo w tym biegu po kasĂŞ sÂą nikÂłe, niektĂłrzy chcÂą po prostu iœÌ na skrĂłty i wybierajÂą drogĂŞ niezgodnÂą z prawem. Dlatego siĂŞgajÂą po cudze mienie.

Gdyby ka¿dy mia³ zapewnione przetrwanie, nie by³oby kradzie¿y z niedostatku. Gdyby ludzie siê wszystkim dzielili, nie by³oby w ogóle kradzie¿y. Dlatego kradzie¿y nie by³o wœród ludów okreœlanych dziœ jako prymitywne, ale które wiedzia³y, ¿e aby przetrwa³o plemiê trzeba zadbaÌ o przetrwanie ka¿dego. Wiedzia³y one równie¿ ¿e trzeba siê dzieliÌ tym co siê ma. Zdawa³y sobie one dok³adnie sprawê z tego, ¿e je¿eli ka¿dy gotów jest siê dzieliÌ z innymi, wtedy wszyscy mog¹ mieÌ wszystko. Znika wówczas iluzja niedoboru. Ludzie wspó³czeœni, zw³aszcza w bogatych krajach Zachodu, gdzieœ zatracili tê wiedzê.

Nie jest w tym nic dziwnego ani nagannego, Âże poszczegĂłlni ludzie, a nawet caÂłe narody d¹¿¹ do dobrobytu. Pragnienie czegoÂś wiĂŞcej jest jednÂą z podstawowych siÂł napĂŞdowych WszechÂświata. Ale bĂŞdÂąc przekonanym o powszechnym niedoborze, o tym, Âże wszystkiego jest za maÂło, ludzie pragnÂą wiĂŞcej dla siebie kosztem innych. Gdyby zapragnĂŞli wiĂŞcej dla siebie nie po to, aby wiĂŞcej mieĂŚ, ale aby wiĂŞcej rozdaĂŚ, wszystko zmieniÂło by siĂŞ w sposĂłb radykalny. Dzielenie siĂŞ wszystkich ze wszystkimi wytworzyÂłoby odczucie powszechnej obfitoÂści. Nie mogÂłoby wtedy dojœÌ do sytuacji, aby jeden miaÂł miliardy, a drugi spaÂł na dworcu kolejowym, lub co gorsza umieraÂł zamarzniĂŞty w domku na dziaÂłce, zaskoczony silnym mrozem. Trzeba by jednak wtedy zrezygnowaĂŚ z dotychczasowego sposobu pojmowania sÂłowa „wÂłasnoœÌ”. Nie byÂłoby wĂłwczas mowy o „ÂświĂŞtym prawie wÂłasnoÂści” lecz o „odpowiedzialnoÂści za wÂłasnoœÌ”. NaleÂżaÂłoby rĂłwnieÂż zmieniĂŚ sposĂłb rozumienia sÂłowa „sukces”. Sukcesem nie byÂłoby wtedy maksymalne wzbogacenie siebie kosztem innych, ale przyczynienie siĂŞ do wzbogacenia innych. Nie byÂłoby nim rĂłwnieÂż zapewnienie tylko sobie przetrwania, ale zapewnienie przetrwania wszystkim. ZasadĂŞ „kaÂżdy za siebie”, trzeba by byÂło zastÂąpiĂŚ zasadÂą „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”. Jednak musiaÂłoby to by staĂŚ siĂŞ powszechnym stylem Âżycia, a nie odgĂłrnym nakazem wÂładzy. OsiÂąganie wtĂłrnego podziaÂłu dĂłbr metodami administracyjnymi wspomaganymi przemocÂą juÂż przerabialiÂśmy – nazywaÂło siĂŞ to komunizmem i nic dobrego z tego nie wyszÂło. Tu nie chodzi jednak o komunizm, ale o komuniĂŞ, w znaczeniu zgodnym z etymologiÂą tego sÂłowa. Gdyby wszyscy uÂświadomili sobie, Âże tworzÂą wspĂłlnotĂŞ, Âże stanowiÂą jednoœÌ, nie byÂłoby kradzieÂży, ani wielu innych patologii. Gdyby wszyscy w peÂłni zrozumieli, Âże w kaÂżdym organizmie musi istnieĂŚ harmonia, wspó³praca i dziaÂłanie dla dobra caÂłoÂści, niezaleÂżnie od tego, czy chodzi o organizm ludzki, czy spoÂłeczny, oznaczaÂłoby to zwrot w historii Ziemi. Jednak dopĂłki kaÂżdy nie pojmie, Âże nie naleÂży siĂŞ rĂŞkÂą biĂŚ po gÂłowie czy kopaĂŚ wÂłasnej nogi, nic siĂŞ nie zmieni. Do takiej ÂświadomoÂści dochodzÂą w koĂącu wysoko rozwiniĂŞte cywilizacje. My mamy to jeszcze przed sobÂą.

Pozdrawiam serdecznie Rafaela

[east]

Spokojnie doczytałem tylko do końca przypowieści o rozdawcy chleba.
Tym sposobem sprytnie próbuje się uzasadnić piractwo w zakresie kopiowania czyjejś twórczości. Chleb może wypiekać każdy, kto sie na tym zna czy to we własnym piecu, czy też innymi sposobami , nawet z powierzonego zboża i nawet za darmo jeśli taka jego wola. Natomiast czym innym niż chleb jest to, co niepowtarzalnego stworzył artysta. Tego nie da się samemu powielić , by uzyskać TAKI SAM produkt. Możesz zaśpiewać piosenkę artysty za darmo do tłumu i jeśli się to spodoba, to nie kupią płyty, bo np będą woleli posłuchać Ciebie za darmo. Chociaż teoretycznie takie zachowanie również podlega pod prawo autorskie to nie jest powszechnie ścigane z powodu tolerancji. Inaczej trzeba by było pozamykać wszystkich ulicznych grajków z gitarami.
Problem leży w czym innym. Artysta wykonuje ciężką pracę komponując swój utwór . Po drugie jego produkt to nie towar pierwszej potrzeby, nie da się nim  nikogo nakarmić, ani zaspokoić podstawowej , życiowej potrzeby w imię wyższej konieczności ( tak jak to jest w wypadku uzasadnień dot niektórych kradzieży). Rozpowszechnianie  i kopiowanie bez zezwolenia artysty to nic innego jak żerowanie na jego ciężkiej pracy  to kradzież pomysłu. I tu nawet nie chodzi o pieniądze tylko o sam fakt nie docenienia człowieka za jego twórczość i wysiłek. Często artyści sami , zupełnie za darmo , udostępniają pliki ze swoimi nagraniami w sieci. I tu dotykamy sedna zagadnienia.
Kradzież występuje wtedy , gdy coś , jakieś dobro, jest rzadkie i ma jakąś wartość. Jeśli jest powszechnie dostępne za darmo, jak powietrze, to nikt tego nie ukradnie, bo każdy może mieć.

I teraz dochodzi do paradoksów bo gdyby wody w rzekach były czyste to każdy by się chciał za darmo napić, a skoro są skażone, to trzeba zapłacić temu, kto dostarcza oczyszczoną wodę do Twojego domu. Paradoks polega na tym, że rządom opłaca się zanieczyszczać środowisko, aby potem kontrolować dostawę oczyszczonej wody za opłatę do ostatecznego odbiorcy. A pobór wody we własnym zakresie na przykład z własnego ujęcia BEZ ZEZWOLENIA jest nazwany kradzieżą .
Moim zdaniem to jest właśnie chore .
edit:
a chore to jest dlatego, że wówczas kradnie się ludziom prawo do czystej wody. Więc jak tu walczyć z kradzieżą skoro samo Państwo ją uprawia ?

Natomiast w kwestii kradzieży dokonywanych z glodu i braku na podstawowe potrzeby ..
Moim zdaniem  taniej byloby udostępnić za darmo ludziom dostęp do czystej wody ,darmowego jedzenia  i mieszkań dla najuboższych (np earthshipy) , niż wydawać kasę na ściąganie należności i walkę z kradzieżami (także prądu) z powodu braku środków u najuboższych na cokolwiek.

[chanell]

Z problemem kradzie¿y spotykam siê codziennie,prawdê mówi¹c nie mam pojêcia jak temu zaradziÌ.Jedni kradn¹ bo nie maj¹ co jeœÌ ,inni kradn¹ "dla sportu " -adrenaliny ,a jeszcze inni s¹ poprostu chorzy na kleptomaniê

[arteq]

BazujÂą na definicjach przytoczonych przez RafaelĂŞ na poczÂątku postu, to dziaÂłania PCh/ÂŁobos polegajÂące na nawoÂływaniu do datkĂłw pod ktĂłrÂą z definicji pasujÂą najbardziej?