Odp: EWA - synonim upadku czÂłowieka? ...

[nagumulululi]

Dla zainteresowanych nieco literatury do poczytania odnoœnie teamtu - ŒwiadomoœÌ - lustro - grzech pierworodny.


Psychoanaliza - Lacanowska faza lustra.

„Ja to Inny" - Rimbaud.

Faza lustra (mirror stage) w lacanowskiej psychoanalizie pierwotnie obrazowaÂła przeÂłomowy moment w rozwoju dziecka miĂŞdzy 6 a 18 miesiÂącem Âżycia w ktĂłrym na mocy autoidendyfikacji z wÂłasnym lustrzanym odbiciem dochodzi do uksztaÂłtowania podmiotowoÂści Ego. Owo odbicie jest jednoczeÂśnie nami i Innym ( nasze wyobraÂżeniowe przedstawienie tak zwany „maÂły Inny"). Od samego poczÂątku Âżycia dziecko doÂświadcza swego ciaÂła jedynie w jego Realnym bezpoÂśrednio dostĂŞpnym wymiarze, jako chaotyczny zbiĂłr ró¿nych autonomicznych czĂŞÂści ciaÂła (czĂŞÂściowych obiektĂłw) ktĂłre nie tworzÂą Âżadnej spĂłjnej caÂłoÂści. Dopiero dostrzeÂżenie swego odbicia w lustrze pozwala dziecku na pierwsze uchwycenie swego ciaÂła w jego caÂłoÂściowym syntetycznym wymiarze. Dziecko tworzy swĂłj WyobraÂżeniowy caÂłoÂściowy wizerunek. Nowe caÂłoÂściowe przedstawienie swego ciaÂła kontrastuje z dotychczasowym postrzeganiem go jako konglomeratu „rozczÂłonkowanych" czĂŞÂściowych obiektĂłw. Co moÂże prowadziĂŚ do agresji dziecka wobec postrzeganego obrazu. Zwykle jednak dziecko dokonuje autoidendyfikacji z lustrzanym odbiciem, co prowadzi do „zakochania" siĂŞ we wÂłasnym obrazie (dziecko caÂłuje lustro), wytwarza siĂŞ wyobraÂżeniowe przedstawienie samego siebie jako pewnej spĂłjnej caÂłoÂści co prowadzi do powstania podmiotowoÂści i Ego. Z czasem podmiot moÂże prĂłbowaĂŚ siĂŞ identyfikowaĂŚ z IdeaÂłem Ja ( idealna i wymarzona wersjÂą naszego zwykÂłego niedoskonaÂłego Ja), ktĂłrego ucieleÂśnieniem moÂże by aktorski, muzyczny bÂądÂź polityczny idol z ktĂłrym podmiot chce siĂŞ identyfikowaĂŚ, aÂż do caÂłkowitego zanegowania wÂłasnego Ja. IdeaÂł Ja trzeba odró¿niĂŚ o Ja Idealnego i Nad-Ja. UpraszczajÂąc Ja Idealne to instancja zakazujÂąca nam pewnych pragnieĂą, bÂądÂź zachowaĂą. Nad-Ja to nic innego jak obsceniczna i okrutna wersja Ja Idealnego, ktĂłra „zÂłoÂśliwie" bombarduje nas zakazami niemoÂżliwymi do utrzymania. WracajÂąc jeszcze bezpoÂśrednio do momentu akceptacji swego lustrzanego wizerunku przez dziecko, ktĂłre „ÂświĂŞtujÂąc" i wpadajÂąc w euforyczne samozadowolenie z czasem zaczyna odczuwaĂŚ poczucie wÂładzy, kontroli nad wÂłasnym ciaÂłem, ktĂłre jednakÂże szybko moÂże zostaĂŚ brutalnie zak³ócone przez porĂłwnanie do omnipotentnej wÂładzy matki. Faza lustra wprowadza dziecko w porzÂądek WyobraÂżeniowy ale ma teÂż swĂłj moment Symboliczny (wymiar Symboliczny jest utoÂżsamiany z wymiarem jĂŞzykowym, prawnym). Po identyfikacji swego odbicia z samym sobÂą dziecko zwraca siĂŞ do opiekuna, matki ( Wielkiego Innego) by uznaÂł ten obraz i ostatecznie go potwierdziÂł. Kwestia relacji CiaÂło-Obraz powraca przy analizie takich filozoficznych fenomenĂłw jak problem alienacji podmiotu od jego obrazu, problem rozdziaÂłu podmiotu na ró¿ne alter ego. Trzeba wspomnieĂŚ takÂże o kwestii narcyzmu (Narcyz jako tragicznie zakochany w swym lustrzanym odbiciu, polecam ciekawÂą wypowiedÂź Derridy na temat zagadkowej miÂłoÂści miĂŞdzy Narcyzem a Echem) a takÂże o heglowskiej idei obrazu ktĂłry jest bardziej nami niÂż my sami ( tu odsyÂłam do Portretu Doriana Gray'a).


OdsyÂłam teÂż do psychoanaloitycznej teorii "Kina" autorsta Ch. Metza, jako wyobraÂżenie oglÂądajÂącego w kinie.