Karol WojtyÂła -Jan Pawel II

[Rafaela]

Polska.pl > Jan PaweÂł II >               


Jan PaweÂł - PawÂłowi                    Anegdoty


Podczas pierwszej pielgrzymki do Niemiec zebranym na mszy tak spodobaÂły siĂŞ cytowane przez PapieÂża sÂłowa Âśw. PawÂła, Âże przerwali mu i zaczĂŞli biĂŚ brawo. Kiedy Ojciec ÂŚwiĂŞty znĂłw doszedÂł do gÂłosu, przerywajÂąc przygotowanÂą mowĂŞ, stwierdziÂł: "DziĂŞkujĂŞ w imieniu ÂświĂŞtego PawÂła". 
"Jak siĂŞ czuje piesek?"
Jeden z watykaĂąskich praÂłatĂłw chciaÂł siĂŞ nauczyĂŚ polskiego, wiĂŞc sprowadziÂł sobie nasz elementarz. Nauka byÂła jednak tak pospieszna, Âże kiedy chciaÂł siĂŞ nowÂą umiejĂŞtnoÂściÂą pochwaliĂŚ przed Ojcem ÂŚwiĂŞtym, coÂś mu siĂŞ pomyliÂło i zamiast: "Jak siĂŞ czuje PapieÂż", rzekÂł: "Jak siĂŞ czuje piesek?". PapieÂż spojrzaÂł na niego zdumiony, po czym odpaliÂł: "Hau, hau". 
Papieskie wagary
Podczas powitania w Monachium PapieÂż spytaÂł licznie obecne dzieci: "Dano wam dziÂś wolne w szkole?". "Tak" - wrzasnĂŞÂła z radoÂściÂą dzieciarnia. "To znaczy - skomentowaÂł Jan PaweÂł II - Âże papieÂż powinien czĂŞÂściej tu przyjeÂżdÂżaĂŚ". 
"Z wami dziecinniejĂŞ"
Podczas jednej ze swoich wizytacji rzymskich parafii PapieÂż - jak to ma w zwyczaju - wdaÂł siĂŞ w rozmowĂŞ z dzieĂŚmi. - Wy jesteÂście mÂłodzi, a ja juÂż jestem stary - powiedziaÂł.
- Nie, nie jesteÂś stary - gromko zaprotestowaÂły dzieci.
- Tak, ale jak jestem z wami, to dziecinniejĂŞ - replikowaÂł PapieÂż
 
"Z³oœÌ piêknoœci szkodzi"
Przed kilku laty - wspomina watykaĂąski korespondent Telewizji Publicznej, Jacek Moskwa - po modlitwie "AnioÂł PaĂąski" Jan PaweÂł II przemawiaÂł, niemal krzyczÂąc. Zaraz potem, podczas audiencji w PaÂłacu Apostolskim, Moskwa prosiÂł PapieÂża, aby na siebie uwaÂżaÂł, bo jego chrypka zaniepokoiÂła dziennikarzy.
- To ze zÂłoÂści - usprawiedliwiaÂł siĂŞ PapieÂż.
A odchodzÂąc dodaÂł: - A zÂłoœÌ piĂŞknoÂści szkodzi. 
"JakoÂś czÂłapiĂŞ"
Podczas czwartej pielgrzymki do Ojczyzny, w Olsztynie, dziennikarzowi "Gazety Wyborczej" udaÂło siĂŞ wychyliĂŚ gÂłowĂŞ ponad tÂłum i zapytaĂŚ Jana PawÂła II o zdrowie.
- A jakoÂś czÂłapiĂŞ - odpowiedziaÂł PapieÂż. 
Opaleni kardynaÂłowie
Pod koniec pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny, w czerwcu 1979 roku, upÂływajÂącej pod znakiem upa³ów, PapieÂż oznajmiÂł, Âże jej pierwszy efekt jest juÂż widoczny - opalili siĂŞ towarzyszÂący mu kardynaÂłowie. 
"WiĂŞcej juÂż nic nie mĂłwiĂŞ..."
Przed ponad 25 laty PapieÂż w ten sposĂłb zakoĂączyÂł pierwszÂą audiencjĂŞ dla PolakĂłw: "WiĂŞcej juÂż nic nie mĂłwiĂŞ, bo jeszcze bym coÂś takiego powiedziaÂł, Âże póŸniej Kongregacja Nauki Wiary musiaÂłaby siĂŞ do mnie dobraĂŚ". 
"O czeœÌ wam, panowie magnaci!"
Po jednym ze spotkaĂą PapieÂż poÂżegnaÂł polskich biskupĂłw sÂłowami znanej pieÂśni: "O czeœÌ wam, panowie magnaci!" 
Przeprosiny
Metropolita krakowski Karol Wojty³a przyjecha³ na pogrzeb sufragana czêstochowskiego, biskupa Stanis³awa Czajki, niemal w ostatniej chwili. Witaj¹c siê ze zgromadzonymi na uroczystoœci biskupami, jakoœ pomin¹³ biskupa z Siedlec. Rych³o jednak siê spostrzeg³, wróci³, podszed³ do pominiêtego i powiedzia³:
- ÂŚwinia jestem, nie przywitaÂłem KsiĂŞdza Biskupa! 
1  2  3  nastĂŞpne ›
Wykorzystano fragmenty ksi¹¿ki "Kwiatki Jana Paw³a II" Jana Turnaua i Janusza Poniewierskiego, Wydawnictwo Znak, Kraków 2003.
Polska.pl
................................

Polska.pl > Jan PaweÂł II >                Cytaty

OrĂŞdzie "Internet nowym forum gÂłoszenia ewangelii", 2002
Dla KoÂścioÂła nowy Âświat cyberprzestrzeni jest wezwaniem do wielkiej przygody w posÂługiwaniu siĂŞ jej potencjaÂłem dla gÂłoszenia orĂŞdzia ewangelicznego. To wyzwanie jest u poczÂątku tego tysiÂąclecia istotÂą znaczenia naÂśladowania Chrystusa i jego nakazu: "Duc in altum!" (ÂŁk 5,4). (OrĂŞdzie "Internet nowym forum gÂłoszenia ewangelii", 2002) 
PÂłock, 8 wrzeÂśnia 1991
Nigdy nie jest tak, Âżeby czÂłowiek, czyniÂąc dobrze drugiemu, tylko sam byÂł dobroczyĂącÂą. Jest rĂłwnoczeÂśnie obdarowywany, obdarowany tym, co ten drugi przyjmuje z miÂłoÂściÂą. (PÂłock, 8 wrzeÂśnia 1991) 
Plac Âśw. Piotra, 22 paÂździernika 1978
Nie lĂŞkajcie siĂŞ! OtwĂłrzcie, otwĂłrzcie na oÂścieÂż drzwi Chrystusowi! OtwĂłrzcie drzwi Jego zbawczej wÂładzy, otwĂłrzcie jej granice paĂąstw, systemy ekonomiczne i polityczne, szerokie obszary kultury, cywilizacji i rozwoju. Nie lĂŞkajcie siĂŞ! Chrystus wie, co kryje siĂŞ we wnĂŞtrzu czÂłowieka. Jedynie On to wie! DziÂś czÂłowiek tak czĂŞsto nie wie, co nosi w sobie, w g³êbi swej duszy, swego serca. Jak czĂŞsto jest niepewny sensu swego Âżycia na tej ziemi. Ogarnia go zwÂątpienie, ktĂłre przeradza siĂŞ w rozpacz. (Plac Âśw. Piotra, 22 paÂździernika 1978) 
Bukareszt, 8 maja 1999, Homilia do grekokatolikĂłw
UzdrĂłwcie rany przeszÂłoÂści miÂłoÂściÂą. Niech wspĂłlne cierpienie nie prowadzi do rozÂłamu, ale niech spowoduje cud pojednania. (Bukareszt, 8 maja 1999, Homilia do grekokatolikĂłw) 
Encyklika "Fides et ratio"
Wiara i rozum sÂą jak dwa skrzydÂła, na ktĂłrych duch ludzki unosi siĂŞ ku kontemplacji prawdy. Sam BĂłg zaszczepiÂł w ludzkim sercu pragnienie poznania jego samego, aby czÂłowiek - poznajÂąc Go i miÂłujÂąc - mĂłgÂł dotrzeĂŚ takÂże do peÂłnej prawdy o sobie. (Encyklika "Fides et ratio") 
Tunis, 14 kwietnia 1996
Nikt nie moÂże zabijaĂŚ w imiĂŞ Boga, nikt nie moÂże akceptowaĂŚ odbierania Âżycia braciom. (Tunis, 14 kwietnia 1996) 
Gniezno, 3 czerwca 1997
Po upadku jednego muru, tego widzialnego, jeszcze bardziej odsÂłoniÂł siĂŞ inny mur, niewidzialny, ktĂłry nadal dzieli nasz kontynent - mur, ktĂłry przebiega przez ludzkie serca. Jest on zbudowany z lĂŞku i agresji, z braku zrozumienia dla ludzi o innym pochodzeniu, kolorze skĂłry, przekonaniach religijnych, z egoizmu politycznego i gospodarczego oraz z osÂłabienia wraÂżliwoÂści na wartoœÌ Âżycia ludzkiego i godnoœÌ kaÂżdego czÂłowieka. Nawet niewÂątpliwe osiÂągniĂŞcia ostatniego okresu na polu gospodarczym, politycznym i spoÂłecznym nie przesÂłaniajÂą istnienia tego muru. Jego cieĂą kÂładzie siĂŞ na caÂłej Europie. (Gniezno, 3 czerwca 1997) 
OÂświĂŞcim, 7 czerwca 1979
Za wojnĂŞ sÂą odpowiedzialni nie tylko ci, ktĂłrzy jÂą bezpoÂśrednio wywoÂłujÂą, ale rĂłwnieÂż ci, ktĂłrzy nie czyniÂą wszystkiego co leÂży w ich mocy, aby jej przeszkodzi. (OÂświĂŞcim, 7 czerwca 1979) 
Jasna GĂłra, 19 czerwca 1983
Przebaczenie jest mocne mocÂą miÂłoÂści. Przebaczenie nie jest sÂłaboÂściÂą. PrzebaczaĂŚ nie oznacza rezygnowaĂŚ z prawdy i sprawiedliwoÂści. Oznacza zmierzaĂŚ do prawdy i sprawiedliwoÂści drogÂą Ewangelii. (Jasna GĂłra, 19 czerwca 1983) 
Nowy Jork, 2 paÂździenika 1979
Troska o dziecko jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku czÂłowieka do czÂłowieka. (Nowy Jork, 2 paÂździenika 1979) 
1  2  nastĂŞpne ›
....................

Polska.pl > Jan PaweÂł II >                 Strony www
strona: 1  2

Pielgrzymki do Polski Jana PawÂła II
Pielgrzymki do Polski Jana Paw³a II, Papie¿ - ¿ycie, twórczoœÌ, biografia i testament Jana Paw³a II. Jan Pawe³ II autorytet który na zawsze zostanie w pamiêci. Legenda prze³omu XX i XXI wieku. Cz³owiek, który zmieni³ historiê wspó³czesnego œwiata tu znajdziesz informacje na temat Jana Paw³a II. Papie¿ Jan Pawe³ II - Pope John Paul II
http://www.watykan.ovh.org/polski.htm
Serwis Papieski
Strona Serwisu Papieskiego. Na stronie: Poczet PapieÂży, Sobory Powszechne.
http://www.serwispapieski.katowice.opoka.org.pl/
Pomniki Jana PawÂła II
Strona jest wynikiem zgromadzonych informacji o pomnikach Jana PawÂła II, bĂŞdÂącego odbiciem poszukiwaĂą do pracy doktorskiej.
http://rilian.republika.pl/
Serwis papieski Parafii NajÂświĂŞtszej Maryi Panny w Andrespolu
Serwis Parafii NajÂświĂŞtszej Maryi Panny NieustajÂącej Pomocy w Andrespolu.
http://www.archidiecezja.lodz.pl/~andrespol/index.html
Serwis papieski Telewizji Polskiej
ÂŻycie i pontyfikat Jana PawÂła II w archiwum TVP.
http://www.tvp.pl/papiez/
ÂŚcieÂżkami Jana PawÂła II
KrakĂłw - jedyne miasto, ktĂłre posiada zakÂątki zwiÂązane z caÂłym Âżyciem papieÂża Jana PawÂła II. 25 najwaÂżniejszych miejsc zwiÂązanych z Ojcem ÂŚwiĂŞtym.
http://www.krakow.pl/turystyka/trasy/?id=jpii/trasa.html
Katolicki Uniwersytet Lubelski
Serwis poÂświĂŞcony Karolowi Wojtyle, niezwykÂłemu profesorowi tejÂże uczelni, ktĂłry pozostawiÂł niezatarty Âślad we wdziĂŞcznej pamiĂŞci swoich wychowankĂłw.
http://www.kul.lublin.pl/papiez/
"Opoka" - Jan PaweÂł II
Strona w serwisie Fundacji Opoka, powoÂłana przez KonferencjĂŞ Episkopatu Polski, ktorej zadaniem jest sÂłuÂżenie KoÂścioÂłowi katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz serwisu internetowego www.opoka.org.pl.
http://www.opoka.org.pl/zycie_kosciola/jan_pawel_ii/

http://papiez.polska.pl/  - tu znajdziecie Panstwo duzo informacji na temat
Jana Pawla II

=========================================================

Wspomnienia

Ola Miedziejko | Onet.pl | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (30)
 
                                                                 UÂłoÂżyÂłem dla Ciebie piosenkĂŞ Lolku...

Jan PaweÂł II i Egeniusz MrĂłz/ Archiwum prywatne

PapieÂż Jan PaweÂł II miaÂł 9 lat kiedy zmarÂła mu mama. MiaÂł lat 14, kiedy zmarÂł jego starszy brat Mundek. Dlatego nikt tak dobrze jak on nie rozumiaÂł s³ów, ktĂłre widziaÂł na koÂściele z okna swego domu „Czas ucieka, wiecznoœÌ czeka.”
Eugeniusz Mróz ma 91 lat i wyœmienit¹ pamiêÌ. Gdy zamyka oczy widzi przed sob¹ Limanow¹ w której siê urodzi³, widzi te¿ Wadowice do których przeniós³ siê z tat¹ - urzêdnikiem skarbowym i widzi swojego s¹siada z kamienicy przy ulicy Rynek 2 - Lolka Wojty³ê.

To by³ pogodny, postawny ch³opak z szerokimi barami - wspomina pan Eugeniusz. Od pocz¹tku zapatrzony w mamê Emiliê, s³abego zdrowia kobietê, która nie pracowa³a, a jedynie dorabia³a sobie szyciem. To zreszt¹ mama kreœli³a jako pierwsza znak krzy¿a na jego czole. Mia³ 9 lat gdy umar³a na nerki i serce. Bardzo to prze¿ywa³.Wczeœniej zmar³a jego maleùka siostrzyczka, a kilka lat póŸniej ukochany brat Mundek.

Edmund pracowaÂł w szpitalu, byÂł Âświetnie zapowiadajÂącym siĂŞ lekarzem - mĂłwi pan Eugeniusz. ZaraziÂł siĂŞ szkarlatynÂą i zmarÂł. Lolek zostaÂł tylko z ojcem, surowym czÂłowiekiem, emerytowanym oficerem Dwunastego PuÂłku Piechoty. Mundury przerabiaÂł na bluzy i spodnie dla Lolka. To wÂłaÂśnie ojciec nauczyÂł go odpowiedzialnoÂści, pilnoÂści i tego, Âże kaÂżdy dzieĂą trzeba dokÂładnie zaplanowaĂŚ i sumiennie przepracowaĂŚ.

Mi³oœÌ do pi³ki no¿nej

Bo Lolek podobnie jak Mundek, uwielbiaÂł graĂŚ w piÂłkĂŞ. Zazwyczaj graÂło siĂŞ pod koÂścioÂłem, ale odkÂąd stÂłukliÂśmy witraÂż, ksiÂądz stale nas stamtÂąd przeganiaÂł - wspomina pan MrĂłz. No to szliÂśmy kopaĂŚ na bÂłonia, na uliczki. Nie byÂło wtedy boisk, stadionĂłw, nie byÂło nawet bramek. My rozstawialiÂśmy je z kamieni, a Mundek zawsze ustawiaÂł Lolka jako Âżywy sÂłupek. Ile razy oberwaÂł on piÂłkÂą! Nigdy nie uciekaÂł. Potem sam staÂł na bramce, miaÂł barczyste ramiona, wiĂŞc zasÂłaniaÂł sobÂą jej poÂłowĂŞ. Trudno byÂło wrzepiĂŚ mu gola, chociaÂż siĂŞ zdarzaÂło.

Karol WojtyÂła graÂł zwykle godzinkĂŞ, moÂże dwie. Potem leciaÂł do domu, do nauki. MiaÂł najlepsze oceny - opowiada pan Eugeniusz. Nie byÂło od niego lepszych. PracowaÂł na to godzinami, a trzeba pamiĂŞtaĂŚ, Âże chodziliÂśmy do liceum klasycznego. MieliÂśmy tam ÂłacinĂŞ, grekĂŞ. JuÂż po latach, kiedy spotkaliÂśmy siĂŞ z nim jako PapieÂżem, potrafiÂł recytowaĂŚ z pamiĂŞci swojÂą rolĂŞ Hajmona z „Antygony” Sofoklesa – graÂł jÂą w szkolnym teatrze. PamiĂŞĂŚ miaÂł wyÂśmienitÂą.

Inny niÂż wszyscy

Ja wiem, Âże to teraz brzmi niewiarygodnie, ale my naprawdĂŞ wyczuwaliÂśmy, Âże on jest inny niÂż my - wzdycha przyjaciel papieÂża. Na czym to polegaÂło? On byÂł taki solidarny, szlachetny. Wie pani, nie dawaÂł ÂściÂągaĂŚ, nie podpowiadaÂł. UwaÂżaÂł, Âże to bĂŞdzie ze szkodÂą dla ucznia, ktĂłry ÂściÂągnie. Jak napisaÂł klasĂłwkĂŞ pierwszy w klasie, to czekaÂł tak dÂługo, aÂż wszyscy inni oddadzÂą, Âżeby nie byÂło jaki on jest wspaniaÂły.
Jak woŸnego z liceum klasycznego zwanego przez ch³opców Tercjanem przejecha³ samochód, to Lolek pierwszy pobieg³ do ksiêdza z proœb¹, by ten szybko przyszed³ na miejsce wypadku i udzieli³ konaj¹cemu panu Antoniemu ostatniego namaszczenia. Potem rozpocz¹³ zbiórkê datków na osierocone dzieci i ¿onê Tercjana.

O dziewczynach pan Eugeniusz nie chce opowiadaĂŚ. - ChodziliÂśmy na randki, caÂłowaliÂśmy siĂŞ, opowiadaliÂśmy sobie o tym, ktĂłra dziewczyna siĂŞ komu podoba. On nigdy nic nie mĂłwiÂł. Gdyby jak¹œ miaÂł, to ja bym wiedziaÂł, na pewno. ByÂł nie tylko moim sÂąsiadem, byÂł przyjacielem… On wolaÂł wyÂżywaĂŚ siĂŞ w sporcie, turystyce, w teatrze. NaprawdĂŞ...

Droga usÂłana kamieniami

Lolek pragn¹³ zostaÌ aktorem. Gra³ w przedstawieniach szkolnych, chodzi³ do teatru. Mia³ do tego talent. Jego pierwsze kroki po maturze to rozpoczête studia na polonistyce, przerwane przez wojnê. Dlaczego nie poszed³ do wojska w czasie drugiej wojny œwiatowej? Mia³ kategoriê B, wiêc poszed³ do pracy w kamienio³omach w fabryce Solvay. Anga¿owa³ siê za to w dzia³alnoœÌ podziemnej, katolickiej organizacji konspiracyjnej - Unii, oni te¿ na swój sposób walczyli z faszyzmem, nie tylko Armia Krajowa. Ja by³em w Armii, tu³a³em siê po kraju, do Wadowic ju¿ nie wróci³em i po wojnie osiad³em w Opolu - wspomina pan Mróz. Karol Wojty³a jeszcze w czasie wojny zacz¹³ studia teologiczne. W 1941 roku zmar³ jego ojciec i Lolek zosta³ sam. A potem zaczê³a siê jego droga ku wzgórzom Watykanu.

Eugeniusz Mróz skoùczy³ w tym czasie studia prawnicze i podj¹³ pracê radcy prawnego w du¿ej firmie budowlanej. O¿eni³ siê, urodzi³y mu siê dzieci. Kontakt z Lolkiem utrzymywa³ jednak nadal. Pamiêtam rok 1948, nasz¹ dziesi¹t¹ rocznicê matury - wspomina. Usiedliœmy w naszej klasie, na swoich miejscach i dyrektor wyczytywa³ nas z nazwiska, tak jak na lekcjach. W dziesiêciu przypadkach odpowiedzia³o mu milczenie, bo dziesiêciu z nas zginê³o w czasie wojny. Pozosta³o jeszcze trzydziestu. Dziœ ¿yje nas ju¿ tylko trzech.

Potem spotykaliÂśmy siĂŞ z Lolkiem zawsze w ostatniÂą niedzielĂŞ grudnia, u niego w Krakowie, w siedzibie Archidiecezji. ÂŚpiewaliÂśmy pieÂśni, mieliÂśmy kilka ulubionych, w tym kolĂŞdĂŞ ”Oj maluÂśki, maluÂśki”. Ja zawsze przy tym przygrywaÂłem na harmonijce ustnej. Lolek bardzo to lubiÂł. WspominaliÂśmy dawne czasy. Czy ktoÂś z nas mu zazdroÂściÂł, Âże zaszedÂł tak wysoko? Nie. A czego? MiaÂł takie same problemy jak my. MartwiÂł siĂŞ, przeÂżywaÂł ró¿ne rzeczy. Tyle miaÂł na gÂłowie. Raczej pamiĂŞtam, Âże to my dziĂŞki niemu stawaliÂśmy siĂŞ bardziej cierpliwi, wraÂżliwi na bĂłl, na krzywdĂŞ ludzkÂą. Tak to siĂŞ jakoÂś dziaÂło.
Empatia papieÂża

Wiele razy odwiedzaliœmy Lolka w Watykanie, byliœmy te¿ w Castel Gandolfo - uœmiecha siê pan Eugeniusz. Pamiêtam, ¿e to wtedy zaczêliœmy do niego mówiÌ Ojcze Œwiêty, Lolku ju¿ nie wypada³o. On bardzo lubi³ te nasze przyjazdy, wspomnienia z m³odoœci, zawsze wiedzia³, co siê u kogo dzieje. Tak¿e to, ¿e zmar³a moja córka, potem ¿ona. ¯e syn zachorowa³ na ³uszczycê i teraz le¿y u mnie w mieszkaniu, w g³êbokiej depresji, powalony przez chorobê. Ma przykurcz r¹k, sam nie mo¿e nic zrobiÌ. ¯ona siê od niego wyprowadzi³a i ja maj¹c 91 lat opiekujê siê 52 letnim synem. Wiem, czyta³em gdzieœ, ¿e jest jakaœ terapia na tê ³uszczycê, k³adzie siê chorego do akwarium i specjalne rybki zjadaj¹ te jego ³uski, ale mnie na to nie staÌ. Czasem myœlê, ¿e byÌ mo¿e bêdê musia³ sprzedaÌ moje relikwie po Papie¿u, a mam na przyk³ad ponad sto listów od niego. Odda³bym je w dobre rêce w zamian za mo¿liwoœÌ ratowania syna i wiem, ¿e Lolek by to zrozumia³.

Jan PaweÂł II sam przeÂżyÂł wiele, ale pochylaÂł siĂŞ nad nieszczĂŞÂściami innych. ZdawaÂł z nami maturĂŞ Witek KarpiĂąski - mĂłwi pan Eugeniusz. Potem po wojnie aresztowaÂło go UB za to, Âże walczyÂł na WileĂąszczyÂźnie przeciw Ruskim. No i skazali go na 10 lat wiĂŞzienia. DostaÂł za to nawet wyrok Âśmierci, ale potem go uÂłaskawiono. Kiedy Ojciec ÂŚwiĂŞty byÂł w Krakowie w 1986 roku, to po kolacji podszedÂł z nami do Witka i powiedziaÂł mu „Witek, wiedziaÂłem, Âże to przeÂżyjesz, rozmawiaÂłem z TobÂą w myÂślach, wysyÂłaÂłem Ci sÂłowa otuchy. ByÂłem pewien, Âże dasz radĂŞ”.

Ostatnie spotkania

Kiedy spotkaliÂśmy siĂŞ w czasie pielgrzymki papieÂża do Polski w 2002 roku, to wiedzieliÂśmy juÂż, Âże jest bardzo chory - wzdycha pan Eugeniusz. W czasie kolacji nie byÂło juÂż wspominania, nie byÂło tej atmosfery co przedtem. No i co najwaÂżniejsze, nie ÂśpiewaliÂśmy juÂż piosenek z lat mÂłodoÂści. Lolek nie chciaÂł.Ostatni raz widziaÂłem Go wÂłaÂśnie wtedy. Ojcze ÂŚwiĂŞty, za rok nasza 65 rocznica matury, musisz na niej byĂŚ - powiedziaÂłem. On wtedy spojrzaÂł na mnie tak jakoÂś uwaÂżniej niÂż zwykle, zamilkÂł i po chwili powiedziaÂł "Jak BĂłg da, Gieniu, jak BĂłg da"…

Niestety nie udaÂło siĂŞ. W 2004 r. pan MrĂłz pojechaÂł jeszcze do Watykanu by modliĂŚ siĂŞ o zdrowie papieÂża, ale On prosiÂł juÂż tylko o modlitwĂŞ wtedy, gdy odejdzie do Domu Ojca Swego. WiedziaÂł, Âże umiera. Nie baÂł siĂŞ Âśmierci, to dlatego mĂłwiÂł ludziom tak pewnym gÂłosem „Nie lĂŞkajcie siĂŞ”…
Piosenka dla Lolka

DziÂś pan Eugeniusz takÂże nie boi siĂŞ Âśmierci. Mimo moich lat nigdzie mi siĂŞ nie Âśpieszy - uÂśmiecha siĂŞ niewinnie. Jeszcze mam tu do zaÂłatwienia parĂŞ spraw: wyleczyĂŚ syna, pobawiĂŚ prawnuka. Ale jeÂśli bĂŞdĂŞ odchodziÂł to spokojnie, z pokorÂą i bez lĂŞku. ChoĂŚ wiem, Âże tak zaraz Lolka nie zobaczĂŞ. Bo on na pewno jest w niebie, a ja zasÂłuÂżyÂłem na czyÂściec, ale po nim… kto wie…

TuÂż po Âśmierci Jana PawÂła II pan Eugeniusz wybraÂł siĂŞ na GĂłrĂŞ ÂŚwiĂŞtej Anny i tam przy kapliczce poÂłoÂżyÂł kwiaty, pomodliÂł siĂŞ, zapaliÂł znicz. I zagraÂł na harmonijce tylko dla Lolka, dokÂładnie tak jak kiedyÂś. A potem zaÂśpiewaÂł zwrotkĂŞ, ktĂłrÂą sam uÂłoÂżyÂł dla niego na melodiĂŞ ich ulubionej kolĂŞdy „Oj maluÂśki, maluÂśki” A szÂło to tak:

MĂłdl siĂŞ, Janie Pawle

O pomyœlnoœÌ œwiata

Niech twe wstawiennictwo

Wszystkich ludzi zbrata

ÂŚpiewajmy i grajmy Mu

Znad WisÂły do Watykanu

Znad WisÂły do Watykanu…

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/ulozylem-dla-ciebie-piosenke-lolku,184,page1.html

ScaliÂłem posty
Darek

[Dariusz]

>Rafaelo<,
kliknij na ten napis. 

[Rafaela]

Milena Kindziuk | Niedziela | 6 Maj 2011 | Komentarze (0)

                                                                                       Tu serce mocniej biÂło

Nie ma na Âświecie drugiego zakÂątka, ktĂłry byÂł PapieÂżowi tak bliski jak Polska. ZgubiÂł siĂŞ czÂłowiek z Polski, z Krakowa i jest w Rzymie! – mĂłwiÂł o sobie Jan PaweÂł II
Gdy ksiĂŞÂża z Polski przyjeÂżdÂżali do Watykanu, Ojciec ÂŚwiĂŞty zawsze pytaÂł: „Co na Wawelu?”. „Wszystko dobrze” – odpowiedziaÂł mu kiedyÂś jeden z kapÂłanĂłw. A PapieÂż na to: „Serce dzwonu Zygmunta pĂŞkÂło, a ty mĂłwisz, Âże wszystko dobrze?!”.

KiedyÂś postawiono papieÂżowi Janowi PawÂłowi II zarzut, Âże tak wiele czasu poÂświĂŞca sprawom polskim – chyba aÂż 60 procent. „Ile? 60 procent? MoÂże nawet 60, przecieÂż jestem Polakiem!” – odpowiedziaÂł Ojciec ÂŚwiĂŞty.

W kaÂżdej niemal rozmowie daÂło siĂŞ wyczuĂŚ ogromnÂą nostalgiĂŞ za OjczyznÂą. Przez caÂły pontyfikat PapieÂż powracaÂł wspomnieniami do stron rodzinnych, do krajobrazĂłw, gĂłrskich szlakĂłw, ukochanych rzek. Z jednej strony zostaÂł od tego wszystkiego raz na zawsze oderwany, ale jednoczeÂśnie nie byÂło to oderwanie absolutne.

Nie ulega wÂątpliwoÂści, Âże na tej mapie szczegĂłlne miejsce zajmowaÂł KrakĂłw. „Tu mieszkam. Jak by siĂŞ kto pytaÂł: FranciszkaĂąska 3” – mĂłwiÂł Ojciec ÂŚwiĂŞty do mÂłodzieÂży z okna krakowskiej Kurii.
WĂłwczas w pokoju Karola WojtyÂły mieszkaÂł jego nastĂŞpca – kard. Franciszek Macharski. Ale tak naprawdĂŞ obaj do koĂąca nie ustalili, czyj to pokĂłj. Bo kiedy kard. Macharski powiedziaÂł PapieÂżowi w czasie jednej z pielgrzymek, Âże tu moÂże nocowaĂŚ, bo jest u siebie, Ojciec ÂŚwiĂŞty zapytaÂł: „Ale gdzie ty pĂłjdziesz mieszkaĂŚ, Franciszku?”.

Jednak to nie od FranciszkaĂąskiej zaczĂŞÂły siĂŞ zwiÂązki Karola WojtyÂły z Krakowem. Pierwsze byÂły Krakowskie DĂŞbniki. To tam, przy ul. Tynieckiej, do dziÂś stoi jednopiĂŞtrowy budynek. Jedynie wiszÂąca na bramie tabliczka z papieskim herbem wskazuje, Âże mieszkaÂł tam kiedyÂś Karol WojtyÂła – student polonistyki i robotnik Solvayu.

Z Tynieckiej jest blisko do kolejnego miejsca papieskiego w Krakowie – do koÂścioÂła OjcĂłw SalezjanĂłw. MÂłody WojtyÂła czĂŞsto tam siĂŞ modliÂł. MoÂżna byÂło zobaczyĂŚ go zwÂłaszcza wczesnym rankiem na klĂŞczniku. OdmawiaÂł wtedy pó³gÂłosem jakieÂś modlitwy, a koledzy Âżartowali, Âże mruczy jak chrabÂąszcz – opowiada jeden z duchownych. Teraz Karola Wojty³ê w salezjaĂąskiej ÂświÂątyni upamiĂŞtnia tablica, na ktĂłrej wyryty jest napis: „Przed tym obrazem WspomoÂżycielki wymodliÂł sobie i ugruntowaÂł dar powoÂłania kapÂłaĂąskiego Karol WojtyÂła, apostoÂł ró¿aĂąca, robotnik Solvayu, artysta sÂłowa, Ojciec ÂŚwiĂŞty Jan PaweÂł II”.
Jeszcze ciepÂłe, przyda siĂŞ

Gdy w czasie okupacji mÂłody Karol WojtyÂła chodziÂł do pracy w fabryce Solvay, mijaÂł klasztor Matki BoÂżej MiÂłosierdzia w ÂŁagiewnikach. Codziennie do niego zaglÂądaÂł, lubiÂł modliĂŚ siĂŞ tam przed obrazem Jezusa MiÂłosiernego z napisem: „Jezu, ufam Tobie”. InteresowaÂł siĂŞ teÂż prowadzonym przez siostry oÂśrodkiem dla dziewczÂąt moralnie zagubionych, wielokrotnie odwiedzaÂł zakÂład wychowawczy, a póŸniej – gdy wÂładze paĂąstwowe odebraÂły siostrom zakÂład dla dziewczÂąt – ÂświetlicĂŞ „ÂŹrĂłdÂło”. AÂż do wyboru na papieÂża co roku spotykaÂł siĂŞ z mÂłodzie¿¹, zawsze w niedzielne popoÂłudnie, w okolicach Trzech KrĂłli. Ze wszystkimi ÂłamaÂł siĂŞ opÂłatkiem, rozmawiaÂł, a na zakoĂączenie siadaÂł obok mÂłodych gitarzystĂłw i prosiÂł, by zagrali najnowsze przeboje. BÂłogosÂławiÂł dzieci, ktĂłrym pozwalaÂł mĂłwiĂŚ na „ty”, przymierzaĂŚ biret kardynalski i wspinaĂŚ siĂŞ na kolana, by potem wzi¹Ì je na rĂŞce. ÂŻartowaÂł przy tym: „U was zawsze jest podwĂłjny program: ten starannie przygotowany i ten nieprzewidziany, spontaniczny”.

WojtyÂła, na ile tylko mĂłgÂł, wspieraÂł oÂśrodek materialnie. KiedyÂś podarowaÂł jednej z siĂłstr pieniÂądze, ktĂłre otrzymaÂł od jakiegoÂś proboszcza, i spytaÂł: „Czy to wystarczy?”. I po chwili dodaÂł: „A to z rĂŞki do rĂŞki, jeszcze ciepÂłe, przyda siĂŞ”.

Siostra pĂłjdzie do nieba, a „Dzienniczek” nie moÂże zgin¹Ì

To miejsce by³o mu bliskie tak¿e w czasach, kiedy zosta³ biskupem w Krakowie. W³¹czy³ siê wtedy osobiœcie w szerzenie kultu Mi³osierdzia Bo¿ego. Podejmowa³ starania o zniesienie tzw. notyfikacji, czyli zakazu Stolicy Apostolskiej dotycz¹cego szerzenia kultu Bo¿ego Mi³osierdzia wed³ug form podanych przez s. Faustynê.

NieÂżyjÂąca juÂż s. Beata Piekut, wicepostulator sprawy beatyfikacji s. Faustyny, opowiadaÂła, Âże gdy w roku 1962 udaÂła siĂŞ do abp. WojtyÂły z proÂśbÂą o zbadanie w Rzymie sprawy objawieĂą s. Faustyny, od razu otrzymaÂła zapewnienie, Âże tym siĂŞ zajmie. WkrĂłtce abp WojtyÂła oznajmiÂł siostrom, Âże pozwolono mu rozpocz¹Ì proces beatyfikacyjny s. Faustyny. „Musimy szybko braĂŚ siĂŞ do roboty” – usÂłyszaÂła wtedy s. Beata.

Z pracami nad przebiegiem procesu wi¹¿e ona jeszcze jedno wspomnienie. Otó¿, kiedy jeden z ksiĂŞÂży za¿¹daÂł od niej, by dostarczyÂła mu oryginalne zapiski s. Faustyny, zapytaÂła wĂłwczas kard. Wojty³ê, jak ma postÂąpiĂŚ. PowiedziaÂł: „ProszĂŞ powiedzieĂŚ KsiĂŞdzu Profesorowi, Âże ja siostrze zabroniÂłem wynieœÌ oryginaÂł zapiskĂłw. JeÂżeli KsiÂądz Profesor chce coÂś sprawdziĂŚ, to niech siĂŞ pofatyguje do ÂŁagiewnik i u was, na miejscu, sprawdzi. A siostrze stanowczo zabraniam kiedykolwiek wynieœÌ te zapiski za prĂłg klasztoru. BĂŞdzie siostra jechaÂła tramwajem, tramwaj siĂŞ wykolei i «Dzienniczek» zginie. I siostra zginie, ale to nic, bo siostra pĂłjdzie do nieba, a «Dzienniczek» nie moÂże zgin¹Ì!”.
Od krypty Leonarda do serca Polski

Marek Cholewka, autor ksi¹¿ki „Przez PodgĂłrze na Watykan”, wspomina, Âże podczas jednej z papieskich pielgrzymek siedziaÂł w mieszkaniu proboszcza katedry wawelskiej, na pierwszym piĂŞtrze. Ustalali szczegó³y przyjĂŞcia PapieÂża na Âśniadanie. Nagle wpadÂł bp StanisÂław Dziwisz i oznajmiÂł, Âże starszemu juÂż PapieÂżowi trudno bĂŞdzie wejœÌ po schodach na pierwsze piĂŞtro, Âśniadanie wiĂŞc trzeba przygotowaĂŚ na parterze. – Ale na parterze mieszka dozorca – usÂłyszaÂł od proboszcza. Dla PapieÂża nie byÂł to jednak problem i zjadÂł Âśniadanie w mieszkaniu dozorcy.

Wawel to ukochane miejsce PapieÂża w OjczyÂźnie. Jan PaweÂł II wiele razy mĂłwiÂł, Âże jak przekracza progi tej katedry, to serce mu bije mocniej. Tak jakby szykowaÂł siĂŞ na wielki koncert, gdzie wszystko Âśpiewa i gra, gdzie tak silnie przemawia historia: Âśw. StanisÂław czy Âśw. Jadwiga.

I tak stare mury królewskiej katedry pamiêtaj¹ Wojty³ê jako studenta, który z upodobaniem siada³ po prawej stronie, naprzeciw o³tarza œw. Stanis³awa, i siê modli³. Najbardziej ukocha³ jednak kryptê œw. Leonarda. Z pewnoœci¹ dlatego, ¿e tam w³aœnie 2 listopada 1946 r. odprawi³ swoj¹ Mszê œw. prymicyjn¹.
Sercem Polski dla WojtyÂły byÂła rĂłwnieÂż krypta WieszczĂłw Narodowych: Norwida i Mickiewicza. To ich dzieÂła znaÂł na pamiĂŞĂŚ i chyba setki razy przywoÂływaÂł podczas przemĂłwieĂą i homilii. Nic wiĂŞc dziwnego, Âże gdy ksiĂŞÂża z Polski przyjeÂżdÂżali do Watykanu, Ojciec ÂŚwiĂŞty zawsze pytaÂł: „Co na Wawelu?”. „Wszystko dobrze” – odpowiedziaÂł mu kiedyÂś jeden z kapÂłanĂłw. A PapieÂż na to: „Serce dzwonu Zygmunta pĂŞkÂło, a ty mĂłwisz, Âże wszystko dobrze?!”.

Widzisz, na co ci to przyszÂło!

MĂłwiÂąc o zwiÂązkach PapieÂża z OjczyznÂą, nie sposĂłb pomin¹Ì podkrakowskiego TyĂąca, a w nim klasztoru benedyktynĂłw. „W TyĂącu bywaÂłem parĂŞ razy w roku. PamiĂŞtam o. Piotra Rostworowskiego i wszystkich benedyktynĂłw z tamtych czasĂłw...” – wspominaÂł PapieÂż, kiedy w 2002 r. odwiedziÂł klasztor tyniecki. Zanim zostaÂł papieÂżem, przyjeÂżdÂżaÂł tutaj delektowaĂŚ siĂŞ ciszÂą w myÂśl panujÂącej tam starej zasady: „Ora et labora” – mĂłdl siĂŞ i pracuj. I niezwykÂłym klimatem duchowym tego miejsca.

Karol WojtyÂła lubiÂł przemierzaĂŚ drogĂŞ do benedyktyĂąskiego klasztoru, pod gĂłrĂŞ, wzdÂłuÂż grubych, Âśredniowiecznych murĂłw. W czasie okupacji przyjeÂżdÂżaÂł tu rowerem. Po wojnie natomiast – pekaesem, ale tylko do Kostrza, a potem kilka kilometrĂłw szedÂł pieszo do TyĂąca.
Kiedy zjawiÂł siĂŞ w klasztorze po raz pierwszy – benedyktyni nie pamiĂŞtajÂą. Pierwszy zapis w kronice pochodzi z wrzeÂśnia 1946 r.: „Dzisiaj odwiedziÂł nas ks. WojtyÂła z seminarium krakowskiego”. ByÂło to na dwa miesiÂące przed jego ÂświĂŞceniami. Ale na pewno bywaÂł w TyĂącu wczeÂśniej, gdy mieszkaÂł na krakowskich DĂŞbnikach. Z tamtych czasĂłw pamiĂŞtaÂł Wojty³ê zmarÂły w 2005 r. o. Augustyn Jankowski. Jako nowicjusz zamiataÂł akurat klasztorne schody. I wtedy nadszedÂł wÂłaÂśnie mÂłody ksiÂądz Karol WojtyÂła. „Widzisz, na co ci to przyszÂło!” – powiedziaÂł do o. Jankowskiego. Po latach obaj spotkali siĂŞ na miĂŞdzynarodowym kongresie naukowym w Rzymie. PapieÂż, ktĂłry miaÂł doskona³¹ pamiĂŞĂŚ, przywitaÂł zakonnika sÂłowami: „Widzisz, na co ci to przyszÂło!”.

Ksi¹dz, a póŸniej biskup Wojty³a niekiedy ca³ymi godzinami modli³ siê w tamtejszym koœciele, klêcz¹c przed Najœwiêtszym Sakramentem. A kiedy tu nocowa³, zawsze w³¹cza³ siê w klasztorny rytm dnia. Urzeka³ go ³aciùski œpiew monastyczny.
Z tamtych czasĂłw pamiĂŞta w TyĂącu Wojty³ê o. Leon Knabit. – To do mnie PapieÂż powiedziaÂł kiedyÂś Âżartem, szukajÂąc definicji mnicha: „kupa koÂści owiniĂŞtych w czarny materiaÂł” – wspomina ze Âśmiechem benedyktyn.

Œlady papieskie w Tyùcu mo¿na odnaleŸÌ tak¿e w tzw. Opatówce, czyli w Domu Goœci, przylegaj¹cym do koœcio³a. Pokój numer 16, który zajmowa³ na parterze, do dziœ ma ten sam wystrój: ³ó¿ko, klêcznik, przy oknie stolik i cztery drewniane krzes³a, a na œcianach XVII-wieczne linoryty i zabytkowy
krucyfiks. LubiÂł teÂż spacerowaĂŚ po waÂłach wiÂślanych. Bo nurt pÂłynÂącej w dole WisÂły, w ktĂłrej przeglÂądaÂł siĂŞ klasztor, sprzyjaÂł kontemplacji.

PoÂżegnanie z OjczyznÂą

Miejscem bardzo bliskim Ojcu ÂŚwiĂŞtemu jest grĂłb jego rodzicĂłw na cmentarzu Rakowickim. Po raz ostatni PapieÂż odwiedziÂł go w 2002 r., podczas pielgrzymki, ktĂłra stanowiÂła zarazem jego poÂżegnanie z PolskÂą. MĂłwiÂł wtedy z okna przy FranciszkaĂąskiej: „Od pierwszego wieczornego spotkania w tym miejscu upÂłynĂŞÂły 23 lata. I wszyscy sÂą o 23 lata starsi – zarĂłwno PapieÂż, jak i ten Pietrek, co stoi pod oknem siedziby arcybiskupĂłw. ZbliÂża siĂŞ ÂśmierĂŚ i ostateczne rozstanie. Koniec jest nieuchronny. Nic nie poradzimy. Jest tylko jedna rada. To jest Pan Jezus. «Jam jest zmartwychwstanie i Âżycie». To znaczy, pomimo staroÂści, pomimo Âśmierci – mÂłodoœÌ w Bogu”.

Rozstanie nadeszÂło w 2005 r. Pod papieskie okno na FranciszkaĂąskiej przyszÂły tÂłumy – jak wtedy, gdy pielgrzymowaÂł do Krakowa. Podobnie byÂło na BÂłoniach, w ÂŁagiewnikach i w TyĂącu.
Od Âśmierci PapieÂża minĂŞÂło juÂż szeœÌ lat, ale w miejscach zwiÂązanych z Karolem Wojty³¹ w jego OjczyÂźnie moÂżna spotkaĂŚ „PietrkĂłw”. Starszych i mÂłodych. Z caÂłego Âświata. Wszyscy oni przyjeÂżdÂżajÂą do Polski, by lepiej poznaĂŚ – a przez to lepiej zrozumieĂŚ – CzÂłowieka, ktĂłry odmieniÂł ich Âżycie

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/tu-serce-mocniej-bilo,254,page1.html.

 

[Rafaela]

                                                                                 BurzyÂł mury

ÂŁukasz KaÂźmierczak | PrzeglÂąd Katolicki | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (1)

Sporo ich byÂło. Te wielkie i prawie niewidoczne; grube, w ktĂłre trzeba byÂło uderzaĂŚ z caÂłej siÂły, i takie, ktĂłre upadaÂły od jednego papieskiego spojrzenia. Mury pontyfikatu Jana PawÂła II.
Mur komunizmu
Na poczÂątek skojarzenie najbardziej oczywiste, wrĂŞcz dosÂłowne, bo dotyczÂące upadku muru berliĂąskiego. DziÂś Âżaden szanujÂący siĂŞ politolog nie ma juÂż wÂątpliwoÂści, Âże krach komunizmu byÂł wypadkowÂą dwĂłch czynnikĂłw: nieubÂłaganych prawideÂł ziemskiej ekonomii – ktĂłra nie pozwoliÂła na dalsze funkcjonowanie skrajnie niewydolnego systemu – oraz wÂłaÂśnie wpÂływu ekonomii wiary. Moc Ducha uosabiana przez papieÂża zza Âżelaznej kurtyny staÂła bowiem w tak wielkiej sprzecznoÂści z komunistycznÂą fikcjÂą propagandowÂą, Âże caÂłe to "imperium zÂła", prĂŞdzej czy póŸniej, musiaÂło zawaliĂŚ siĂŞ niczym domek z kart. Od Berlina aÂż po WÂładywostok.
MiaÂł wiĂŞc racjĂŞ radziecki gensek Leonid BreÂżniew, mĂłwiÂąc do swojego polskiego odpowiednika Edwarda Gierka, w przeddzieĂą pierwszej pielgrzymki Jana PawÂła II do ojczyzny: "RadzĂŞ wam, nie przyjmujcie go, bo bĂŞdziecie mieli z tego wielkie kÂłopoty". I kÂłopoty rzeczywiÂście byÂły. Papieskie sÂłowa wypowiadane w Warszawie, OÂświĂŞcimiu, Krakowie czy GdaĂąsku okazaÂły siĂŞ wielkimi gwoÂździami do politycznych trumien wszystkich tych ÂżiwkowĂłw, husakĂłw, jaruzelskich i andropowĂłw.
I tylko owej mocy Ducha ÂŚwiĂŞtego zawdziĂŞczaĂŚ moÂżemy, Âże caÂła ta bezprecedensowa rewolucja dokonaÂła siĂŞ w sposĂłb niemalÂże bezkrwawy.

Mur ludzkich serc
Niewiele osĂłb pamiĂŞta dziÂś, jak wyglÂądaÂła Polska epoki póŸnego Gierka: marazm, apatia, zniechĂŞcenie i raczkujÂące prĂłby zorganizowania opozycji antykomunistycznej, zderzajÂące siĂŞ z szarÂą rzeczywistoÂściÂą walki o papier toaletowy i przydziaÂłowÂą szklankĂŞ. Dryfowanie. I wtedy pojawiÂł siĂŞ on. To dla niego ludzie wyszli na ulice w bezprecedensowym, oddolnym „Narodowym Spisie Powszechnym”. Polacy mogli wreszcie „policzyĂŚ siĂŞ” i zobaczyĂŚ, jak wielkÂą stanowiÂą si³ê jako solidarna zbiorowoœÌ. W jednej chwili papieÂż zburzyÂł w sercach PolakĂłw mury ufundowane na nieufnoÂści, „tumiwisizmie”, braku wiary i niedostatkach odwagi.
A potem reanimowaÂł nas duchowo jeszcze wiele razy: w 1983 r., kiedy narĂłd z przetrÂąconym przez stan wojenny krĂŞgosÂłupem znĂłw wyszedÂł na ulice po to, by przekonaĂŚ siĂŞ, Âże nadal „moc jest z nami”. I w wolnej Polsce, gdy po solidarnoÂściowej euforii przyszÂło kolejne zniechĂŞcenie, tym razem w zderzeniu z twardymi realiami gospodarki wolnorynkowej. Za kaÂżdym razem papieskie sÂłowa przywracaÂły nas jednak „do pionu”. DopĂłki go nie zabrakÂło…

Mur getta
Stosunek Jana PawÂła II do „starszych braci w wierze” bardzo Âłatwo moÂżna sprowadziĂŚ do Âładnej ikonki oprawionej w zdanie: „pierwszy papieÂż, ktĂłry przekroczyÂł prĂłg synagogi”. Ale to byÂłoby zbyt wielkie uproszczenie, nieobejmujÂące w istocie ogromu pracy wykonanej przez papieÂża Polaka dla zburzenia wysokiego muru nieufnoÂści wyrosÂłego miĂŞdzy katolikami i Âżydami.
Nie sztukÂą jest bowiem stan¹Ì u podnó¿a jerozolimskiej ÂŚciany PÂłaczu. Trzeba to jeszcze zrobiĂŚ w taki sposĂłb, aby nikt, nawet najbardziej zapiekÂły krytyk, nie mĂłgÂł powiedzieĂŚ: to tylko tani chwyt, pusty gest obliczony na pokaz, bezwartoÂściowa ekumeniczna „poprawnoœÌ religijna”. PapieÂżowi udaÂło siĂŞ unikn¹Ì tego wraÂżenia. ByÂł maksymalnie autentyczny, bo staÂło za nim doÂświadczenie chÂłopca z maÂłego polsko-Âżydowskiego miasteczka w Galicji, ktĂłremu w chwili dorastania przyszÂło patrzeĂŚ, jak caÂły ten Âświat ginie w szaleĂąstwie Holokaustu.
I rzecz charakterystyczna: z woli samego papieÂża w owym odnowionym dialogu katolicko-Âżydowskim nie byÂło programowej symetrii, okreÂślania warunkĂłw brzegowych ani domagania siĂŞ „czegoÂś w zamian”. PapieÂż kroczyÂł ÂścieÂżkÂą pojednania, nie oglÂądajÂąc siĂŞ na innych i tak pewnie, jakby przemierzaÂł swoje rodzinne, beskidzkie szlaki. „Pojednanie to droga jednokierunkowa” – zwykÂł mawiaĂŚ.

Mur zÂłotej klatki
Wbrew obiegowym opiniom Jan PaweÂł II nie byÂł wcale pierwszym nowoÂżytnym papieÂżem wyruszajÂącym z apostolstwem poza mury Watykanu. Sporo pielgrzymowaÂł juÂż PaweÂł VI, ktĂłremu udaÂło siĂŞ dotrzeĂŚ praktycznie na wszystkie kontynenty. Nikt jednak wczeÂśniej nie robiÂł tego na takÂą skalĂŞ i w tak spektakularny sposĂłb jak papieÂż Polak.
On wyraÂźnie i z premedytacjÂą wkÂładaÂł gÂłowĂŞ do jaskini lwa. PojawiaÂł siĂŞ w najbardziej zapalnych miejscach Âświata: na BaÂłkanach i w sfanatyzowanych krajach islamskich; wÂśrĂłd mieszkaĂącĂłw gÂłodujÂącej Afryki i stajÂąc twarzÂą w twarz z wojujÂącymi antypapistami w paĂąstwach zachodniej Europy; na salonach Âświatowej polityki i w fawelach brazylijskiej biedoty, w nĂŞdznych leprozoriach i w przepychu krĂłlewskich komnat. KaÂżda zaÂś JanowopawÂłowa pielgrzymka byÂła wydarzeniem arcywaÂżnym, ktĂłre przez wiele dni, miesiĂŞcy, czasem nawet lat odciskaÂło swoje piĂŞtno na rzeczywistoÂści odwiedzanego kraju.
Nie dane mu byÂło jedynie zÂłoÂżyĂŚ swojego charakterystycznego pielgrzymiego pocaÂłunku na surowej rosyjskiej ziemi…

Mur powagi
Pontyfikat Jana PawÂła II nie bez przyczyny nazywany bywa „epokÂą kremĂłwkowÂą”. Wbrew pozorom nie jest to jednak wy³¹cznie przejaw taniego sentymentalizmu i banalizowania papieskiego nauczania. Raczej nieodzowne dopeÂłnienie, bez ktĂłrego trudno byÂłoby kolejnym pokoleniom zrozumieĂŚ fenomen magnetyzujÂącej osobowoÂści polskiego papieÂża.
Jak bowiem pomieœciÌ w jednej postaci dwie tak skrajnie ró¿ne osoby? Z jednej strony powa¿nego, niezwykle g³êbokiego teologa, wychodz¹cego w swoich rozwa¿aniach daleko poza granice pojmowania ludzkiego umys³u, a z drugiej swojskiego, tryskaj¹cego humorem górala Karola Wojty³ê z jego najwiêkszym atutem: ujmuj¹c¹ bezpoœrednioœci¹.
Bardzo dobrze owÂą dwoistoœÌ oddajÂą sÂłowa, jakie nowo wybrany papieÂż miaÂł wypowiedzieĂŚ chwilĂŞ po konklawe do swego sekretarza, ks. StanisÂława Dziwisza: „Stasiu, kuniec z nartami”. Ale tym razem pomyliÂł siĂŞ – narty siĂŞ nie skoĂączyÂły. A przynajmniej nie w tym znaczeniu, jakie Jan PaweÂł II miaÂł na myÂśli.
Bo to chyba naprawdĂŞ pierwszy biskup Rzymu, ktĂłry nie bĂŞdzie kojarzony wy³¹cznie z typowymi atrybutami papieskoÂści, ale pewnie rĂłwnie mocno z uchwyconymi przypadkowo przez fotografa „okularkami” zrobionymi z odwrĂłconych WojtyÂłowych dÂłoni.

Mur pokoleniowy
SÂłynne papieskie „szukaÂłem was” brzmi dziÂś jak truizm i tysiÂące razy powtarzane hasÂło. Ale w czasach, gdy Karol WojtyÂła jako mÂłody kapÂłan zaczynaÂł dopiero budowaĂŚ zrĂŞby swojego autorskiego sposobu na pracĂŞ z mÂłodzie¿¹, byÂła to postawa nietypowa, niemal niespotykana. W tamtych czasach krĂłlowaÂły relacje oparte raczej na surowym rozgraniczeniu: nauczyciel–uczniowie.PrzyszÂły papieÂż postawiÂł na zupeÂłnie nowy rodzaj kontaktu i zupeÂłnie nowy jĂŞzyk: bezpoÂśredni, naturalny, pozbawiony tematĂłw tabu. Czyli jedyne w swoim rodzaju „duszpasterstwo plecakowo-kajakowe”. Wspaniale pokazuje to jedna ze scen filmu Karol, czÂłowiek ktĂłry zostaÂł papieÂżem: „Wujek” rozmawia otwarcie ze swoimi podopiecznymi z duszpasterstwa na temat miÂłoÂści i wagi relacji intymnych w sakramencie ma³¿eĂąstwa. I jest chyba jedynÂą osobÂą, ktĂłra nie oblewa siĂŞ przy tym rumieĂącem.
Owo „szukanie was” trwa oczywiÂście rĂłwnieÂż przez caÂły papieski pontyfikat – od ÂŚwiatowych Dni MÂłodzieÂży, przez lednickie pola, aÂż po Plac Âśw. Piotra, pamiĂŞtnego 2005 r.

Mur niedowiarstwa
W historii KoÂścioÂła byÂło wielu mistykĂłw i „taumaturgĂłw” – ÂświĂŞtych czyniÂących cuda. Nigdy jednak nie zostali oni „dowartoÂściowani” tak bardzo jak w czasach pontyfikatu Jana PawÂła II. To nie jest Âżaden przypadek. We wspó³czesnym Âświecie „bez religii” takie postaci jak Âśw. Ojciec Pio z Pietrelciny czy Âśw. siostra Faustyna Kowalska sÂą po prostu bezcenne. StanowiÂą wszak namacalnÂą „wizytĂłwkĂŞ Boga” i poruszajÂący znak Jego mocy i dobroci.
W tym kontekÂście Âłatwiej pewnie zrozumieĂŚ ogromnÂą determinacjĂŞ papieÂża w staraniach o wyniesienie na oÂłtarze kapucyĂąskiego stygmatyka i niezwyk³¹ estymĂŞ, jakÂą przywiÂązywaÂł do objawieĂą maryjnych i kultu BoÂżego MiÂłosierdzia. „Fatima, Lourdes, San Giovanni Rotondo, ÂŁagiewniki, CzĂŞstochowa – tam znajdziecie najlepsze lekarstwo na ludzkie niedowiarstwo” – zdawaÂł siĂŞ mĂłwiĂŚ papieÂż, ktĂłry jak nikt inny potrafiÂł wyczuwaĂŚ ducha dzisiejszych „niewiernotomaszowych” czasĂłw.
A teraz mamy jeszcze cuda za jego wstawiennictwem.

Mur wÂłasnego ego
To jakby synteza wszystkich wymienionych przed chwilÂą murĂłw. „Wielki ChiĂąski Mur”, mur murĂłw, przebijany przez Karola Wojty³ê nieustannie, kaÂżdego dnia. Wielka lekcja tego, czym powinna byĂŚ Âżyciowa pokora. ZarĂłwno ta zawierajÂąca siĂŞ w jego maryjnym zawoÂłaniu Totus Tuus – „CaÂły TwĂłj” , jak i w cierpliwym znoszeniu cierpienia, wÂłasnej niedo³ê¿noÂści i postĂŞpujÂącej na oczach caÂłego Âświata „wstydliwej” choroby Parkinsona.
A takÂże w pokornym stosunku do bliÂźniego – wyznaczanym nie z kuszÂących wyÂżyn i firmamentĂłw papieskiej nieomylnoÂści, ale wypÂływajÂącym z g³êbokiej i oczywistej potrzeby bliskiego kontaktu z drugim czÂłowiekiem. Zamiast „niedoÂścigÂłego wzorca” ubranego w biskupi fiolet, kardynalskÂą purpurĂŞ i papieskÂą biel, Âżywy czÂłowiek z krwi i koÂści, proszÂący, by nazywaĂŚ go nadal „Wujkiem”, „mÂłodszym bratem w wierze” i „pokornym czcicielem” BoÂżego MiÂłosierdzia. PapieÂż WojtyÂła, wadowicki Lolek, pamiĂŞtajÂący kaÂżdego dnia o napisie oglÂądanym przez wiele lat z okien rodzinnego domu: „czas ucieka, wiecznoœÌ czeka”.

Mur Âśmierci
„Odchodzenie na oczach caÂłego Âświata”. „Wielkie ÂŚwiadectwo”, „Patrzcie, jak umiera czÂłowiek”, „Najlepsze rekolekcje jego Âżycia”– tak po Âśmierci papieÂża okreÂślano czĂŞsto w mediach wydarzenia z kwietnia 2005 r. Nie bez przyczyny. Bo to dziĂŞki Janowi PawÂłowi II na ekranach telewizorĂłw zagoÂściÂła po wielu latach prawdziwa ÂśmierĂŚ – ta „Wielka Nieobecna” naszych czasĂłw – by uÂżyĂŚ niezwykle celnego okreÂślenia dziennikarki Aliny Petrowej-Wasilewicz. PapieÂż uniewaÂżniÂł na chwilĂŞ niepisanÂą umowĂŞ wspó³czesnej cywilizacji, swoiste tabu Âśmierci, nakazujÂące wstydliwe wypychanie jej za szpitalne parawany i nieprzepuszczalne zasÂłony. Tym samym daÂł swĂłj ostatni, jasny i mocny przekaz: „Umieram. Nie wstydzĂŞ siĂŞ tego. Ty teÂż tak moÂżesz”.
I chyba mia³ racjê jeden z kap³anów w swoim, tylko z pozoru szokuj¹cym stwierdzeniu, ¿e papie¿ nigdy nie wydawa³ mu siê tak œwiêty i tak blisko Boga jak wówczas, gdy na kilka dni przed œmierci¹, ze œlin¹ œciekaj¹c¹ z k¹cika ust, trzyma³ krzy¿ w swoich dr¿¹cych d³oniach.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/burzyl-mury,185,page1.html

[PHIRIOORI]

Na wstepie zaznaczam, Âże Nie czytaÂłem tego wÂątku.

jp2, jako postac mnie nie interesuje, bo wiem , Âże byÂł marionetka sklejona na potrzeby paramilitarne, co moze stanowic nieprzyjemnÂą prawdĂŞ dla wielu osĂłb, ktĂłre widziaÂło w nim swĂłj ideaÂł.

Wszystko opiera siĂŞ na manipulacji przy Twoim subtelnym ciele (Atmanicznym). Tam, gdzie sa Twoje ideaÂły (czyli sam szczyt).
Cywilizacja, ktĂłra zapanuje nad Twoim szczytem - ma Ciebie swoim niewolnikiem na wÂłasne zyczenie.

Ciekawe jest natomiast to, co rozgrywa siĂŞ w TERAZ.

OtĂłz  sa  istotne aspekty tej sprawy:
1- prawda historyczna i osobowa dot. jakoÂści jp2. (czyste poznanie)
2 - caÂłe rzesze istot w rozwoju, ktĂłrym obudzono nadziejĂŞ i ktĂłre zaufaÂły w mozliwoÂśc lepszej przyszÂłoÂści. A takze te, ktĂłre w swej naiwnosci PROJEKTOWALY na te postaĂŚ swoje najlepsze ideaÂły, tĂŞsknoty i dobro. (inercje)
3- polityka narodowa i paĂąstwowa oraz historyczna polski oraz jej sÂłuÂżb specjalnych. (strategie)

W zwiÂązku z tym Historia aktualnie pisana jest od nowa.
Jest to zrozumiaÂłe.
WiĂŞc taka gra miĂŞdzy tymi aspektami sprawy siĂŞ toczy teraz.


..i teraz uwaga!
bo  (ze wzgledu na dynamikĂŞ zmian) ten 3ci aspek w obecnym ksztaÂłcie moÂże okazac siĂŞ bardzo kÂłopotliwy z punktu widzenia PolakĂłw.

Lepiej mieĂŚ na uwadze, ze to mogla byĂŚ podpucha.. z tym wspó³czesnym choÂłubieniem "Polaka" (tak by  w nastepstwie przerzucic na PolskĂŞ sporÂą czĂŞÂśc wagi odpowiedzialnoÂści
za zbrodnie na ogolnej istocie czÂłowieka i szczegĂłlnych spolecznosciach ludzkich.
a i przeciw Polsce siĂŞ to obrĂłciĂŚ "moze" w bardzo niedÂługim czasie.

OczywiÂście to kwestia wypoÂśrodkowania optimum.
Lecz nie moÂżna do tego przymierzaĂŚ inercji spoÂłecznych znanych z historii - te biezace kierujÂą siĂŞ inna wykÂładnia krzywej Loga-Rytmicznej.

Realizm:
Nawet wybielanie historyczne i nadwartosciowywanie postaci (mitologizowanie)
dojœÌ mo¿e do pewnych granic jedynie - i ich NIGDY nie przekroczy ( z natury fizyki i przyrody)
- a wĂłwczas moÂże dojÂśc do bardzo nieprzyjemnego odbicia dla wielu z PaĂąstwa.
Dlaczego? Bo bedziecie wrobieni w sprzatanie nie po sobie - a tych co nasmiecili i siĂŞ z tego wyÂślizgaĂŚ pragnÂą cudzym kosztem.

NapisaÂłem to, co napisaÂłem i nie zamierzam wiĂŞcej pisaĂŚ w tym wÂątku, ani wdawaĂŚ siĂŞ w Âżadne dyskusje.  To co pisze tu rafaela chcÂąc-niechcÂąc podpada pod niektĂłre lub wszystkie wyzej wymienione 3 aspekty sprawy.

[Rafaela]

Witaj PHIRIOORI. Jesli do kazdego problemu podchodzisz w podobny sposob, to moze sie zdazyc ze kiedys sie zdrowo nadziejesz.
Ja osobiscie za nikogo glowy nie oddam, ale los tak chcial ze zylam wlasnie w czasach  Solidarnosci i  Papierza Polaka. Ja zalorzylam ten temat.
Musze przyznac ze czytam wszystkie art. ktore tu wklejam majac nadzieje ze osoby ktore zechca przeczytac, to cos im zostanie w glowie.
Los czlowieka jest taki, ze musi sie ciagle uczyc, jesli tego nie robi na biezaco, to zostanie w szybkim czasie w tyle. Na tym forum czesto slyszalam
jak mlodzi ludzie sa przeciwko.... .... , kiedy sie zapytasz dlaczego?, jest koniec dyskusji i slyszysz ze wszyscy tak mysla.
      Ja rozumiem ze do przeczytania trzeba miec cierpliwosc i ochote, a takich jest malo. Mimo to prowadze ten temat dalej, co sie ma , to sie ma.
Podroze ksztalca, tak wiec zapraszam Cie do takiej podrozy. Bede sie bardzo cieszyla jesli bedziesz sie tez wypowiadal, bedzie to duza kozyscia
dla zainteresowanych. Nie dobra jest jednoglosnosc, to juz mielismy i znamy skutki  z PRL. Pozdrawiam Cie serdecznie. Rafaela

[Rafaela]

                                                                              Ioannes Paulus II. Alfabet

Jacek GÂądek | Onet.pl | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (146)
 
Po 33 dniach pontyfikatu Jana PawÂła I, nastaÂło 9666 dni Jana PawÂła II. W tym czasie papieÂż Polak odwiedziÂł miĂŞdzy innymi (A jak) AsyÂż, miejsce narodzin ÂświĂŞtego Franciszka, by wykonaĂŚ jeden z najdonioÂślejszych gestĂłw w historii KoÂścioÂła. PomogÂła mu w tym (B jak) Bartoli Sara, znana jako "Anielskie dziecko, ktĂłre ochroniÂło papieÂża". Przez caÂłe Âżycie kibicowaÂł za to (C jak) Cracovii, piÂłkarskiej druÂżynie z MaÂłopolski. Oto alfabet papieÂża, ktĂłry w tradycyjnym jĂŞzyku KoÂścioÂła, nazywaÂł siĂŞ Ioannes Paulus II.

Jan PaweÂł II, fot. Reuters
Pierwsze sÂłowa papieÂża Jana PawÂła II: "Nie lĂŞkajcie siĂŞ, otwĂłrzcie drzwi Chrystusowi"

Liczby. 455 lat - tyle trzeba by³o czekaÌ na wybór kolejnego, po Hadrianie VI, papie¿a, który nie by³by W³ochem. 9666 dni - tyle trwa³ pontyfikat Jana Paw³a II. 1978 - to rok wyboru kard. Karola Wojty³y na Stolicê Piotrow¹. Nowy papie¿ odby³ 104 pielgrzymki zagraniczne, odwiedzi³ 129 krajów. Najwiêcej razy by³ w Polsce (9). 2005 - to rok jego œmierci. 4 miliony osób przyby³o do Rzymu na pogrzeb papie¿a. 1,7 metra - tak¹ g³êbokoœÌ ma jego grobowiec w grotach watykaùskich. 11 dni po jego œmierci wybrano na nowego papie¿a - jednego z najbli¿szych wspó³pracowników Jana Paw³a II - kardyna³a Josepha Ratzingera (Benedykt XVI).

A jak AsyÂż

27 paŸdziernika 1986 roku, w³aœnie w Asy¿u, w Œwiatowym Dniu Modlitw o Pokój, uczestniczyli przedstawiciele prawie wszystkich g³ównych wyznaù. Wœród 12 przywódców religijnych œwiata zasiad³ te¿ Jan Pawe³ II. Miejsce to sta³o siê jednym z symboli pontyfikatu papie¿a Polaka. Chodzi³o o jedno: modlitwê. - ByÌ razem, aby siê modliÌ - brzmia³a myœl przewodnia tego wydarzenia.

B jak Bartoli Sara

Mówi siê o niej "Anielskie dziecko, które ochroni³o papie¿a". Dok³adnie o godzinie 17:19, 13 maja 1981 roku, na placu œw. Piotra w Watykanie Jan Pawe³ II jecha³ swoich papamobile. Zatrzyma³ siê, by wzi¹Ì na rêce i uca³owaÌ ubran¹ na niebiesko 18-miesieczn¹ Sarê Bartoli, któr¹ poda³a mu jej matka.

W tym momencie zamachowiec Mehmet Ali Agca mierzy³ z pistoletu w g³owê papie¿a. OpóŸnij jednak oddanie strza³ów, by nie trafiÌ dziecka, które przys³oni³o twarz g³owy Koœcio³a. Potem ju¿ nie mia³ czasu, aby dok³adnie wycelowaÌ. Trafi³ w brzuch i rêkê. Sara Bartoli nie pamiêta³a póŸniej tego historycznego momentu, choÌ kule œwisnê³y blisko niej, a papie¿ osun¹³ siê w bólu na rêce kard. Stanis³awa Dziwisza.

Po d³ugim czasie, w chwilach œmierci i pogrzebu Jana Paw³a II Sara oczekiwa³a na rozwi¹zanie w³asnej ci¹¿y. Mówi³a wtedy: - Dopiero po latach zrozumia³am, dlaczego ludzie tak mi siê przygl¹daj¹ i mówi¹ o zamachu. Ja te¿ bêdê mówi³a o tym mojej córeczce Mikaeli, która wkrótce przyjdzie na œwiat. Opowiem jej, jak uratowa³am ¿ycie papie¿owi, a on moje. Bo przecie¿ gdyby Agca strzela³ wtedy, gdy trzyma³ mnie papie¿, by³oby po nas.

W czasie pontyfikatu Jan PaweÂł II spotykaÂł siĂŞ z SarÂą. - PytaÂł, jak mi idzie w szkole, jak siĂŞ czujĂŞ, czy siĂŞ modlĂŞ. ZupeÂłnie jak kochany dziadek.

SprawdŸ, co wiesz o pontyfikacie Jana Paw³a II - rozwi¹¿ quiz!

C jak Cracovia KrakĂłw

Klub piÂłkarski ktĂłremu kibicowaÂł Karol WojtyÂła. PapieÂż byÂł fanem piÂłki noÂżnej, a mieszkajÂąc w Krakowie, chodziÂł na mecze Cracovii. Co ciekawe, piÂłkarzy swojego ulubionego zespoÂłu zapraszaÂł do Watykanu dwa razy: w 1996 i 2005 roku. - Jak moja ukochana Cracovia - raz zapytaÂł z kolei dziaÂłaczy Polskiego ZwiÂązku PiÂłki NoÂżnej. RzuciÂł teÂż: Cracovia Pany!

Warto zauwaÂżyĂŚ, Âże byÂł najbardziej wysportowanym papieÂżem w historii. Jako mÂłodzian grywaÂł na pozycji bramkarza i obroĂący, pÂływaÂł teÂż na kajakach i chodziÂł po gĂłrach.

D jak doktorat

Jan Pawe³ II ma niezliczon¹ iloœÌ tytu³ów doctora honoris causa. Z jego pierwszym doktoratem nie by³o jednak lekko. Co prawda szybko, pod kierunkiem dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a, napisa³ rozprawê doktorsk¹ na temat "Zagadnienie wiary u œwiêtego Jana od Krzy¿a", jednak nie mia³ pieniêdzy na wydanie jej drukiem. A do przyznania tytu³u doktora by³o to wymagane. Tytu³ zatem otrzyma³ dopiero w Polsce.
D jak DuÂśka

Wanda "Duœka" Pó³tawska by³a wieloletni¹ i bardzo blisk¹ przyjació³k¹ Karola Wojty³y. Przez ca³y pontyfikat korespondowali ze sob¹. Jednak informacje o jej osobie trafi³y do publicznego obiegu przy okazji sprawy arcybiskupa Juliusza Paetza. To w³aœnie ona, prywatnymi kana³ami, poinformowa³a papie¿a o zgorszeniu, jakie wywo³ywa³y w Poznaniu wieœci o seksualnych ekscesach metropolity.

"Duœka" jest doktorem medycyny. Zosta³a uzdrowiona za wstawiennictwem œwiêtego Ojca Pio. Karol Wojty³a do œwiêtego z Pietrelciny pisa³ proœby o jej uleczenie z choroby nowotworowej jeszcze jako arcybiskup. A podziêkowania za cud ju¿ jako papie¿. Korespondencja pomiêdzy Wojty³¹ a Pó³tawsk¹ jest dowodem ws. wyniesienia papie¿a na o³tarze.

E jak ekumenizm

Najbardziej konserwatywne Âśrodowiska w KoÂściele Katolickim, jak choĂŚby Bractwo ÂŚwiĂŞtego Piusa X, krytykowaÂły, i nadal to czyniÂą, papieÂża za jego ekumeniczne podejÂście do innych religii. Gest ucaÂłowania Koranu, ÂświĂŞtej ksiĂŞgi muzuÂłmanĂłw, czy teÂż modlitwa przy Âżydowskiej ÂŚcianie PÂłaczu oraz wspĂłlne modlitwy w AsyÂżu odbiÂły siĂŞ szerokim echem w Âświecie.

F jak Fatima

Fatima nieod³¹cznie wi¹¿e siê z osob¹ Jana Paw³a II. To w³aœnie Matce Boskiej Fatimskiej papie¿ przypisa³ ocalenie swojego ¿ycia po zamachu z 13 maja 1981 roku na placu œw. Piotra. Warto dodaÌ, ¿e 13 maja to dzieù pierwszego objawienia w Fatimie (z roku 1917).

- Jedna rêka strzela³a, a inna kierowa³a kulê - stwierdzi³ papie¿, mówi¹c o zamachu. W rok po nim, 13 maja 1982 r., przyby³ do Fatimy, aby do korony Matki Boskiej w³o¿yÌ kulê, która niemal œmiertelnie go ugodzi³a. Wtedy te¿ dosz³o do kolejnej próby zabójstwa papie¿a: niezrównowa¿ony hiszpaùski ksi¹dz dŸgn¹³ go bagnetem. Szybko go jednak obezw³adniono. Jan Pawe³ II, mimo ¿e krwawi³, jednak kontynuowa³ nabo¿eùstwo. Fakt ten ujawni³ dopiero w 2008 roku kard. Stanis³aw Dziwisz w filmie "Œwiadectwo".

G jak Gemelli

Rzymska klinika Gemelli to miejsce, do ktĂłrego w najtrudniejszych momentach swojego Âżycia trafiaÂł Jan PaweÂł II. TuÂż po zamachu z 1981 roku, postrzelony przez zamachowca, zostaÂł odwieziony wÂłaÂśnie tam. 6-godzinna operacja uratowaÂła mu Âżycie.

W zwiÂązku z tym, Âże klinika czuwaÂła nad zdrowiem papieÂża, to polski dominikanin o. Jan GĂłra poprosiÂł jÂą o przekazanie nagranie bicia serca Jana PawÂła II. Po co? By odtworzyĂŚ je podczas spotkania w Lednicy. - Przez lata nasze serca biÂły dla niego. Teraz w ten symboliczny sposĂłb wysÂłuchamy gÂłosu jego serca. Niech to nas zdopinguje do tego, Âżeby dzieÂło Jana PawÂła II nie byÂło tylko wspomnieniem - argumentowaÂł o. GĂłra. Jednak klinika odpowiedziaÂła, Âże takie nagranie nie zostanie wydane. ProÂśbĂŞ uznano za "ekstrawaganckÂą".

PapieÂż przebywaÂł w Gemelli rĂłwnieÂż w 2005 roku, tuÂż przed ÂśmierciÂą. Z kolei w 2009 roku przed klinikÂą, w miejscu, w ktĂłrym gromadzili siĂŞ pielgrzymi, postawiono pomnik papieÂża.

H jak "Habemus papam" 16 paŸdziernika 1978 r. na balkon Bazyliki œw. Piotra w Watykanie wyszed³ kard. Pericle Felici i wyg³osi³ formu³ê z tymi s³owami. £aciùski zwrot "Habemus papam" znaczy tyle, co "mamy papie¿a". I jest elementem ³aciùskiej, d³u¿szej formu³y wyg³aszanej przy og³aszaniu œwiatu decyzji konklawe.

Co ciekawe, 16 paŸdziernika 1978 roku, kard. Pericle Felici, mówi¹c "Qui sibi nomen imposuit Benedicti Decimi Sexti" pope³ni³ b³¹d. Powiedzia³: Joannis Pauli, zamiast Joannem Paulum Secundum.

I jak Ioannes Paulus II

Tak brzmi imiĂŞ papieÂża Polaka Jana PawÂła II w tradycyjnym jĂŞzyku KoÂścioÂła katolickiego - Âłacinie. Po angielsku brzmi to tak: John Paul II. Po niemiecku: Johannes Paul II. Po czesku: Jan Pavel II. Po hiszpaĂąsku: Juan Pablo II. Po francusku: Jean-Paul II. Po wÂłosku: Giovanni Paolo II. Po litewsku: Jonas Paulius II.

I jak "In manus Tuas, Domine, commendo spiritum meum"

W przekÂładzie na jĂŞzyk polski ta ÂłaciĂąska fraza znaczy tyle co: "W rĂŞce Twoje Panie powierzam ducha mojego". To ostatnie sÂłowa z testamentu papieÂża Jana PawÂła II.

J jak JawieĂą

Takim nazwiskiem-pseudonimem pos³ugiwa³ siê w swojej twórczoœci literackiej Karol Józef Wojty³a. Pseudonimów by³o jednak kilka: Andrzej Jawieù, Stanis³aw A. Gruda, AJ i Piotr Jasieù. Co ciekawe, pytanie o pseudonimy Karola Wojty³y bardzo czêsto pojawiaj¹ siê w teleturniejach i krzy¿ówkach.
K jak kamerling

Przed wyborem Jana Paw³a II i po jego œmierci, czyli w okresach "wakatu" na Stolicy Piotrowej (trwa kilkanaœcie-kilkadziesi¹t dni), o Koœció³ dba tak zwany kardyna³ kamerling. W jego gestii le¿y tak ustalanie przebiegu pogrzebu zmar³ego papie¿a, jak i przygotowanie konklawe, które wybierze nowego. Obowi¹zki kamerlinga po œmierci Jana Paw³a II pe³ni³ kardyna³ Eduardo Martínez Somalo. Trwa³o to od 2 do 19 kwietnia 2005 r.

L jak Lolek

Tak w m³odoœci mówiono na Karola Wojty³ê. Jego kolega ze szko³y, Antoni Bohdanowicz, w swoich wspomnieniach mówi o nim nie inaczej jak tylko Lolek. - W latach 1932-38 uczêszcza³em do gimnazjum razem z Karolem Wojty³¹, wiêkszoœÌ tych lat siedzia³em w jednej z nim ³awie, w konsekwencji odrabia³em razem lekcjê w domu Karola... Otó¿ Lolek mia³ taki zwyczaj, ¿e po przepracowaniu ka¿dego przedmiotu wychodzi³ do drugiego pokoju i stamt¹d wraca³ po kilku minutach. Kiedyœ drzwi by³y niedomkniête i zauwa¿y³em, ¿e Lolek modli siê na klêczniku.

M jak milenijne "mea culpa"L jak Lolek. Tak w m³odoœci mówiono na Karola Wojty³ê. Jego kolega ze szko³y, Antoni Bohdanowicz, w swoich wspomnieniach mówi o nim nie inaczej jak tylko Lolek. - W latach 1932-38 uczêszcza³em do gimnazjum razem z Karolem Wojty³¹, wiêkszoœÌ tych lat siedzia³em w jednej z nim ³awie, w konsekwencji odrabia³em razem lekcjê w domu Karola... Otó¿ Lolek mia³ taki zwyczaj, ¿e po przepracowaniu ka¿dego przedmiotu wychodzi³ do drugiego pokoju i stamt¹d wraca³ po kilku minutach. Kiedyœ drzwi by³y niedomkniête i zauwa¿y³em, ¿e Lolek modli siê na klêczniku.

M jak milenijne "mea culpa" (moja wina - red.)

W jubileuszowym 2000 r. papieÂż przeprosiÂł za grzechy KoÂścioÂła i poprosiÂł o przebaczenie za wiele rzeczy: od inkwizycji, przez krucjaty, antysemityzm, milczenie wobec Holocaustu, a na pogwaÂłcaniu praw kobiet skoĂączywszy. ChoĂŚ koÂścielne "mea culpa" byÂło wydarzeniem bezprecedensowym w historii KoÂścioÂła, to jednak nie wszystkich przekonaÂło.

Niemieccy i w³oscy ¯ydzi skrytykowali czêœciowe przyznanie siê do winy ws. zag³ady ¯ydów w II wojnie œwiatowej i uznali gest za niewystarczaj¹cy. Nie usta³a te¿ krytyka papie¿a Piusa XII, którego pontyfikat przypad³ na czas Holocaustu, a wci¹¿ czeka na wyniesienie na o³tarze.

N jak NiegowiĂŚ

To pierwsza parafia ks. Karola WojtyÂły - pw. WniebowziĂŞcie NMP w niewielkiej wsi w MaÂłopolsce. Tutaj, jako wikary, zostaÂł skierowany mÂłody ksiÂądz. PrzebywaÂł tu przez siedem miesiĂŞcy, od lipca 1948 roku. PosÂługiwaÂł on w tej parafii rĂłwnieÂż jako katecheta. W Niegowici znajduje siĂŞ jedyny w Polsce pomnik Jana PawÂła II jako wikarego. Parafianie odsÂłonili rĂłwnieÂż wiernÂą replikĂŞ grobu papieÂża z Watykanu.

O jak Olga WojtyÂła

WojtyÂłowie mieli, oprĂłcz Karola JĂłzefa, jeszcze dwoje dzieci. Syna Edmunda Antoniego, ktĂłry zmarÂł w 1936 r. I cĂłrkĂŞ OlgĂŞ, ktĂłra zmarÂła zaraz po urodzeniu w 1914 r. w Krakowie. SwojÂą siostrĂŞ papieÂż wspominaÂł w opublikowanym po Âśmierci testamencie - na rĂłwni z rodzicami i bratem.

"W miarĂŞ, jak zbliÂża siĂŞ kres mego ziemskiego Âżycia, wracam pamiĂŞciÂą do jego poczÂątku, do moich RodzicĂłw, Brata i Siostry (ktĂłrej nie znaÂłem, bo zmarÂła przed moim narodzeniem)", napisaÂł w jednym ze swoich ostatnich zapiskĂłw w testamencie. Fakt istnieniu Olgi ujawniÂł AndrĂŠ Frossard - francuski dziennikarz i filozof.

P jak proroctwo

MoÂże to za duÂże sÂłowo. Polski wieszcz, Juliusz SÂłowacki, w 1848 r. napisaÂł jeden ze swoich tajemniczych wierszy pt. "PoÂśrĂłd niesnaskĂłw Pan BĂłg uderza".

Fragment brzmi tak: "PoÂśrĂłd niesnaskĂłw - Pan BĂłg uderza | W ogromny dzwon, | Dla SÂłowiaĂąskiego oto PapieÂża | Otwarty tron. | Ten przed mieczami tak nie uciecze | Jako ten WÂłoch, | On ÂśmiaÂło jak BĂłg pĂłjdzie na miecze; | ÂŚwiat mu - to proch. | (…) | A trzebaÂż mocy, byÂśmy ten PaĂąski | DÂźwignĂŞli Âświat... | WiĂŞc oto idzie - PapieÂż SÂłowiaĂąski, | Ludowy brat...".

Sam Jan PaweÂł II czasami cytowaÂł te wersety ze SÂłowackiego.

P "Pater Noster"

To jednoczeœnie najbardziej znany singiel z albumu "Abba Pater" Jana Paw³a II i najstarsza modlitwa chrzeœcijaùska ("Ojcze nasz"). Utwór ten, z³o¿ony ze œpiewu i recytacji, notowany by³ na "œwieckich" listach przebojów. Sam album zosta³ przygotowany przez papie¿a wespó³ z Leonardo de Amicisem oraz Stefano Mainettiego z okazji roku jubileuszowego 2000.

R jak "Renesansowy psaÂłterz"

Karol Wojty³a napisa³ swój pierwszy tomik wierszy w 1939 r. Mia³ wtedy 19 lat i studiowa³ polonistykê na Uniwersytecie Jagielloùskim. Zbiór tych poezji pod tytu³em "Renesansowy Psa³terz" to g³ównie nawi¹zania do Pisma Œwiêtego i renesansu, autor czerpa³ przy tym z twórczoœci Jana Kochanowskiego. Tomik ten to jedynie pocz¹tek przygody Karola Wojty³y z poezj¹, pisarstwem, teatrem i muzyk¹. W jubileuszowym 2000 r. papie¿ przeprosi³ za grzechy Koœcio³a i poprosi³ o przebaczenie za wiele rzeczy: od inkwizycji, przez krucjaty, antysemityzm, milczenie wobec Holocaustu, a na pogwa³caniu praw kobiet skoùczywszy. ChoÌ koœcielne "mea culpa" by³o wydarzeniem bezprecedensowym w historii Koœcio³a, to jednak nie wszystkich przekona³o.

Niemieccy i w³oscy ¯ydzi skrytykowali czêœciowe przyznanie siê do winy ws. zag³ady ¯ydów w II wojnie œwiatowej i uznali gest za niewystarczaj¹cy. Nie usta³a te¿ krytyka papie¿a Piusa XII, którego pontyfikat przypad³ na czas Holocaustu, a wci¹¿ czeka na wyniesienie na o³tarze.

N jak NiegowiĂŚ

To pierwsza parafia ks. Karola WojtyÂły - pw. WniebowziĂŞcie NMP w niewielkiej wsi w MaÂłopolsce. Tutaj, jako wikary, zostaÂł skierowany mÂłody ksiÂądz. PrzebywaÂł tu przez siedem miesiĂŞcy, od lipca 1948 roku. PosÂługiwaÂł on w tej parafii rĂłwnieÂż jako katecheta. W Niegowici znajduje siĂŞ jedyny w Polsce pomnik Jana PawÂła II jako wikarego. Parafianie odsÂłonili rĂłwnieÂż wiernÂą replikĂŞ grobu papieÂża z Watykanu.

O jak Olga WojtyÂła

WojtyÂłowie mieli, oprĂłcz Karola JĂłzefa, jeszcze dwoje dzieci. Syna Edmunda Antoniego, ktĂłry zmarÂł w 1936 r. I cĂłrkĂŞ OlgĂŞ, ktĂłra zmarÂła zaraz po urodzeniu w 1914 r. w Krakowie. SwojÂą siostrĂŞ papieÂż wspominaÂł w opublikowanym po Âśmierci testamencie - na rĂłwni z rodzicami i bratem.

"W miarĂŞ, jak zbliÂża siĂŞ kres mego ziemskiego Âżycia, wracam pamiĂŞciÂą do jego poczÂątku, do moich RodzicĂłw, Brata i Siostry (ktĂłrej nie znaÂłem, bo zmarÂła przed moim narodzeniem)", napisaÂł w jednym ze swoich ostatnich zapiskĂłw w testamencie. Fakt istnieniu Olgi ujawniÂł AndrĂŠ Frossard - francuski dziennikarz i filozof.

P jak proroctwo
MoÂże to za duÂże sÂłowo. Polski wieszcz, Juliusz SÂłowacki, w 1848 r. napisaÂł jeden ze swoich tajemniczych wierszy pt. "PoÂśrĂłd niesnaskĂłw Pan BĂłg uderza".

Fragment brzmi tak: "PoÂśrĂłd niesnaskĂłw - Pan BĂłg uderza | W ogromny dzwon, | Dla SÂłowiaĂąskiego oto PapieÂża | Otwarty tron. | Ten przed mieczami tak nie uciecze | Jako ten WÂłoch, | On ÂśmiaÂło jak BĂłg pĂłjdzie na miecze; | ÂŚwiat mu - to proch. | (…) | A trzebaÂż mocy, byÂśmy ten PaĂąski | DÂźwignĂŞli Âświat... | WiĂŞc oto idzie - PapieÂż SÂłowiaĂąski, | Ludowy brat...".

Sam Jan PaweÂł II czasami cytowaÂł te wersety ze SÂłowackiego.

P "Pater Noster"

To jednoczeœnie najbardziej znany singiel z albumu "Abba Pater" Jana Paw³a II i najstarsza modlitwa chrzeœcijaùska ("Ojcze nasz"). Utwór ten, z³o¿ony ze œpiewu i recytacji, notowany by³ na "œwieckich" listach przebojów. Sam album zosta³ przygotowany przez papie¿a wespó³ z Leonardo de Amicisem oraz Stefano Mainettiego z okazji roku jubileuszowego 2000.

R jak "Renesansowy psa³terz" Karol Wojty³a napisa³ swój pierwszy tomik wierszy w 1939 r. Mia³ wtedy 19 lat i studiowa³ polonistykê na Uniwersytecie Jagielloùskim. Zbiór tych poezji pod tytu³em "Renesansowy Psa³terz" to g³ównie nawi¹zania do Pisma Œwiêtego i renesansu, autor czerpa³ przy tym z twórczoœci Jana Kochanowskiego. Tomik ten to jedynie pocz¹tek przygody Karola Wojty³y z poezj¹, pisarstwem, teatrem i muzyk¹.
S jak Solvay

Zak³ady chemiczne, w których pracowa³ Karol Wojty³a. M³ody ch³opak by³ w czasie wojny robotnikiem w sodowych zak³adach Solvay w Krakowie. Dziœ obok szcz¹tkowo zachowanych budynków dawnych zak³adów stoi dziœ du¿e centrum handlowe, z hipermarketami w³¹cznie.

Wojty³a pracowa³ najpierw w kamienio³omach (1940 r.), a potem ju¿ w oczyszczalni wody (1941-44 r.). Na zachowanych zdjêciach mo¿na go zobaczyÌ w roboczej odzie¿y. Wtedy ka¿dego dnia pokonywa³ na piechotê 3 km drogi, wozi³ przy tym na taczce kamienne bloki. Potem z kolei pracowa³ na noc pilnuj¹c pieców w oczyszczalni, przez co móg³ czytaÌ ksi¹¿ki.

Pracowa³ ramiê w ramie z Franciszkiem Sojk¹. - Czasem ci¹gn¹³ trzy zmiany pod rz¹d - za siebie i za innych. Raz wzi¹³ zmianê za takiego Wójcika, to jeszcze jako kardyna³ siê œmia³: "Wójcik, ty mi zmianê jesteœ winien. Jak kiedyœ siê zmêczê kardyna³owaniem, to przyjdziesz i tê zmianê weŸmiesz".

T jak Tyranowski Jan

Duchowy przewodnik Karola Wojty³y w jego m³odoœci. Sam papie¿ nie raz mówi³ o jego roli w formowaniu swojej duchowoœci, choÌ z zawodu by³ zwyk³ym krawcem mieszkaj¹cym na krakowskich Dêbnikach. Z Karolem Wojty³¹ zetkn¹³ siê poprzez Ró¿ê Ró¿aùcow¹. PóŸniejszy papie¿ w ksi¹¿ce "Dar i Tajemnica" tak pisa³ o Tyranowskim: "Od niego nauczy³em siê m.in. elementarnych metod pracy nad sob¹, które wyprzedza³y to, co potem znalaz³em w seminarium".

Obecnie trwa proces beatyfikacyjny Jana Tyranowskiego, jest zatem, uÂżywajÂąc sÂłownictwa koÂścielnego, SÂługÂą BoÂżym. Tyranowski, okreÂślany przez papieÂża mianem "apostoÂła BoÂżej piĂŞknoÂści", codziennie medytowaÂł przez wiele godzin. Termin jego kanonizacji nie jest znany.

U jak Unia

Karol WojtyÂła naleÂżaÂł w czasie II wojny Âświatowej do katolickiej, konspiracyjnej organizacji o nazwie Unia. ZajmowaÂła siĂŞ ona ochranianiem ÂŻydĂłw zagroÂżonych przez hitlerowcĂłw. MiaÂła teÂż na celu budowĂŞ paĂąstwa polskiego, ale w oparciu o zasady katolickiej nauki spoÂłecznej. OprĂłcz WojtyÂły do Unii naleÂżeli m.in. Stefan Jaracz, Kazimierz Wyka, Zofia Kossak-Szczucka.

W jak "wujek"

Tak kazaÂł siĂŞ nazywaĂŚ mÂłodzieÂży, z ktĂłrÂą w latach 40. i 50. urzÂądzaÂł wycieczki i spÂływy rowerowe. Po co? ChciaÂł w ten sposĂłb zmyliĂŚ milicjĂŞ, ktĂłra nĂŞkaÂła ksiĂŞÂży.

Z jak zamachy

Prób zamordowania Jana Paw³a II by³o kilka. Najg³oœniejszy zamach mia³ miejsce 13 maja 1981 roku na placu œw. Piotra w Rzymie. Turek Mehmet Ali Agca usi³owa³ zastrzeliÌ papie¿a, ale dwie kule nie okaza³y siê œmiertelne. Drugi zamach mia³ miejsce w rok póŸniej w Fatimie. Hiszpaùski ksi¹dz rani³ ostrzem papie¿a, gdy ten mia³ podziêkowaÌ Matce Boskiej Fatimskiej za uratowanie ¿ycia przed rokiem. Rana krwawi³a, a œlad by³o widaÌ na sutannie. Fakt ten utajniono na wiele lat. Historycy, m. in. Prof. Jan ¯aryn, opisywali inne plany zg³adzenia Jana Paw³a II, ale ¿adna z nich nie okaza³a siê skuteczna.

                                    Ostatnie sÂłowa Jana PawÂła II: "PozwĂłlcie mi odejœÌ do domu Ojca".

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/ioannes-paulus-ii-alfabet,178,page1.html
 

[east]

Od dawien dawna i we wszelkich kulturach rytua³y przybli¿a³y ludzi do poznania natury istnienia. Ró¿nie sobie to t³umaczyli nie wa¿ne jak. Najwa¿niejsza by³a ICH wiara, która czyni³a cuda.
Nie trzeba pisaĂŚ o nich z wielkiej litery, ani czyniĂŚ z "cudotwĂłrcĂłw " ÂświĂŞtych. "Cuda" dziejÂą siĂŞ tak naturalnie, jak wyjÂście po gazetĂŞ do kiosku i tak powinno pozostaĂŚ. W innym przypadku bywa, Âże ludzie tak g³êboko wierzÂący wpadajÂą w puÂłapkĂŞ wykreowanego przez siebie idola. JP2 wg mnie byÂł na tyle mocny w wierze ,iÂż nie ulegÂł wahadÂłu, ktĂłre zasilaÂł, choĂŚ ono wydaÂło mu wielkÂą walkĂŞ ÂłaszÂąc siĂŞ do niego w purpurach i zÂłocie, karmiÂąc chwa³¹ i  osadzajÂąc na tron Piotrowy. O jego , WojtyÂły , ludzkim charakterze Âświadczy relacja, ktĂłrej KRK  z jakichÂś powodĂłw zdaje siĂŞ obawiaĂŚ.

D jak DuÂśka

Wanda "Duœka" Pó³tawska by³a wieloletni¹ i bardzo blisk¹ przyjació³k¹ Karola Wojty³y. Przez ca³y pontyfikat korespondowali ze sob¹.

WedÂług kard. Dziwisza Wanda Pó³tawska ogÂłosiÂła listy papieÂża, by „przedstawiaĂŚ siĂŞ jako ktoÂś waÂżny”, tymczasem, dodaje, „nie jest ona na pewno jedynÂą osobÂą, ktĂłrÂą tak dÂługa zaÂżyÂłoœÌ ³¹czyÂła z Karolem Wojty³¹”. Metropolita krakowski stwierdza, Âże „jest rzeczÂą nagannÂą i niewÂłaÂściwÂą puszczaĂŚ w obieg prywatne dokumenty, tym bardziej, gdy toczy siĂŞ proces beatyfikacyjny”.

http://ekai.pl/wydarzenia/temat_dnia/x20521/kard-dziwisz-dr-poltawska-uzurpuje-sobie-wyjatkowosc-relacji-z-papiezem/

Bo co ? DowiedzielibyÂśmy siĂŞ z nich za duÂżo o samej Instytucji ? Co to, ÂświĂŞty nie moÂże siĂŞ przyjaÂźniĂŚ z kobietÂą ?

"Na ÂświĂŞtego" - to taki sposĂłb jaki zastosowaÂł Stalin wobec Lenina. BudowaÂł mu pomniki, wybieliÂł go na maxa, odseparowaÂł od ludzi a tym samym zrobiÂł miejsce dla siebie. Przy okazji wybudowaÂł IDOLA z ktĂłrym nikt nie ÂśmiaÂł polemizowaĂŚ.
W ten sam sposób Koœció³ zamierza uœwiêciÌ Wojty³ê. Jakieœ pamiêtniki nie mieszcz¹ im siê w planach.

[Rafaela]

Mimo ze art. jest z drugiego kwietnia 2008 roku, dotad  niewiele sie zmienilo, a moze nawet bardziej poglebilo ten temat.
Zycze ciekawej lektury. Rafaela

Adam Szostkiewicz
2 kwietnia 2008

  Pustka po Papie.  Nauki papieskie idÂą w zapomnienie, a pokolenie JP2 jest fikcjÂą.

                          Jak wyglÂąda polski KoÂśció³ po Âśmierci Jana PawÂła II? Co przetrwaÂło z jego nauki po trzech latach? Kto jest dziÂś jego prawdziwym duchowym przywĂłdcÂą?

WyszÂła wÂłaÂśnie po polsku ksi¹¿eczka „Papa WojtyÂła. PoÂżegnanie”, czoÂłowego wÂłoskiego watykanisty Marco Politiego, zbliÂżonego do lewicy. Nie naleÂży on do baÂłwochwalcĂłw Jana PawÂła II, choĂŚ nazywa go jedynym wielkim przywĂłdcÂą Âświatowym na przeÂłomie tysiÂącleci. Umieranie WojtyÂły zrobiÂło jednak na nim tak wielkie wraÂżenie, Âże nie wahaÂł siĂŞ o tym opowiedzieĂŚ z podziwem i wzruszeniem. I zakoĂączyĂŚ przypomnieniem sceny, ktĂłrÂą drugiego kwietnia 2005 r. obejrzaÂły ze Âłzami w oczach setki milionĂłw ludzi, zwolennicy i przeciwnicy nauk papieÂża: „Jan PaweÂł II koĂączy w braterstwie swĂłj dÂługi marsz, odnawiajÂąc przymierze miĂŞdzy PapieÂżem a tÂłumami. W koĂącu trumna znika w ÂświÂątyni, a powolny krok szwajcarĂłw, w heÂłmach z piĂłropuszem i z halabardÂą przy boku, zamyka orszak. Karol WojtyÂła przekracza prĂłg wiecznoÂści”.

Skurczowi gard³a towarzyszy³ niepokój: co dalej? Kto i jak wype³ni pustkê po papie¿u Polaku? Jak sobie bêdzie radzi³ polski katolicyzm? Teraz niepokój zaczyna siê materializowaÌ. Trzeci¹ rocznicê œmierci Jana Paw³a II bêdziemy obchodziÌ, unikaj¹c kluczowego tematu. Bêd¹ koncerty, sympozja i akademie, przemówienia i homilie, ale bez refleksji o stanie Koœcio³a w Polsce. Ani o tym, jak g³êboki jest faktyczny wp³yw Karola Wojty³y, kiedyœ króla polskich serc i sumieù i wielkiego orêdownika Europy. A przecie¿ nie ma podstaw do optymizmu. Poza sfer¹ rytualno-symboliczn¹ papie¿a Polaka jest coraz mniej. Na co dzieù idzie w zapomnienie. Jego idee nie kszta³tuj¹ ju¿ ¿ycia Koœcio³a w Polsce i w œwiecie. Za deklaracjami wiernoœci i kontynuacji rozwija siê coraz bujniej ca³kiem inna rzeczywistoœÌ. Wypiera ona ze sfery publicznej i niszczy przes³anie Jana Paw³a II.

                   
                            Co pamiĂŞtamy z przesÂłania Jana PawÂła? Sonda na ulicach Warszawy.
Na pokoleniu katolikĂłw wychowanym w duchu soborowym musiaÂło zrobiĂŚ okropne wraÂżenie, Âże do warszawskiej ÂświÂątyni, gdzie przed laty papieÂż spotkaÂł siĂŞ ze Âśrodowiskiem twĂłrcĂłw, wpuszczono aktywistĂŞ antyeuropejskiego i antysemitĂŞ, ktĂłry promowaÂł tam swĂłj ruch polityczny. WczeÂśniej w podobnym duchu przemawiaÂł on w koÂściele krakowskich jezuitĂłw. To byÂł policzek dla ludzi zwiÂązanych z nieÂżyjÂącym krakowskim jezuitÂą StanisÂławem MusiaÂłem, mĂŞÂżnym rzecznikiem peÂłnej prawdy o antysemityzmie w polskim spoÂłeczeĂąstwie i KoÂściele. Ale biskup ÂłomÂżyĂąski StanisÂław Stefanek nie dostrzegÂł tego aspektu antysemickiego wiecu w katolickiej ÂświÂątyni, gdyÂż przyszedÂł na spotkanie i nie interweniowaÂł, a tym samym legitymizowaÂł moralnie ten seans nienawiÂści u krakowskich jezuitĂłw. Ksenofobiczny nacjonalizm Jerzego Roberta Nowaka widaĂŚ mu nie przeszkadzaÂł.

To samo z mediami Tadeusza Rydzyka. Podkopuj¹ zaufanie Polaków do budowanej od prawie 20 lat Polski demokratycznej z mniejsz¹ lub wiêksz¹ zaciêtoœci¹, ale konsekwentnie. Teraz jednak przyjaŸù z ojcem dyrektorem mo¿na publicznie manifestowaÌ, jak czyni¹ to politycy PiS. Za ¿ycia Jana Paw³a II zdarza³o siê to sporadycznie, a jeszcze rzadziej z udzia³em biskupów. Przecie¿ z anteny tych, by³o nie by³o, koœcielnych mediów p³ynie od lat swoista truj¹ca gnoza, nieprawdziwa i niechrzeœcijaùska. III RP przedstawia siê tu jako wcielenie z³a, a IV RP jako czyste wcielenie dobra. W ten sposób podsyca siê i tak ogromn¹ nieufnoœÌ Polaków do niepodleg³ego paùstwa i demokratycznie stanowionego prawa, do przywódców politycznych. A wszelkie próby uporz¹dkowania i uzdrowienia sprawy ks. Rydzyka koùcz¹ siê wci¹¿ fiaskiem, bo polityka radiomaryjna ma poparcie znacz¹cej czêœci biskupów. Ka¿d¹ krytykê przedstawiaj¹ oni jako atak na Koœció³.

To, Âże sekciarski duch toruĂąski wszedÂł do g³ównego nurtu Âżycia publicznego, jest wÂątpliwÂą zasÂługÂą PiS. To jego liderzy rozpoczĂŞli proces moralnej legitymizacji ruchu radiomaryjnego – niby dla poszerzenia polskiej demokracji, a w istocie dla wzmocnienia swej bazy wyborczej. Nigdy za pontyfikatu Jana PawÂła II premier nie wystĂŞpowaÂł ramiĂŞ w ramiĂŞ z ks. Rydzykiem. Nigdy politycy rzÂądzÂącej partii nie nawiedzali gremialnie i ostentacyjnie jego mediĂłw, a po przegranej nie demonstrowali z nim solidarnoÂści i nie tworzyli jednego frontu z politycznym programem radiomaryjnym.
To wszystko zaczĂŞÂło siĂŞ dziaĂŚ raptem kilka miesiĂŞcy po papieskim kwietniu i rzekomych narodzinach tak zwanego pokolenia JP2. Jak blisko, jak daleko od tamtych wyjÂątkowych chwil. Po dojÂściu PiS do wÂładzy Âżycie duchowe PolakĂłw zostaÂło wystawione na ciĂŞÂżkÂą prĂłbĂŞ. Wielu ludzi wierzÂących nie mogÂło siĂŞ pogodziĂŚ z naduÂżywaniem wiary i KoÂścioÂła do celĂłw gry partyjnej. ZresztÂą nie tylko przez narodowych populistĂłw. Platforma Obywatelska na przykÂład urzÂądza rekolekcje dla swych czÂłonkĂłw parlamentarzystĂłw, a nie widzi, jak roÂśnie problem z przestrzeganiem konstytucyjnego rozdziaÂłu paĂąstwa i KoÂścioÂła.

Jan PaweÂł II miaÂł cele narodowe, ale nie polityczne. G³êbokie upolitycznienie KoÂścioÂła – jego wyrazem byÂło choĂŚby pojawienie siĂŞ pojĂŞĂŚ KoÂśció³ Âłagiewnicki i KoÂśció³ toruĂąski – i wybuchajÂące na tym tle waÂśnie i podziaÂły wÂśrĂłd katolikĂłw nie majÂą nic wspĂłlnego z myÂślÂą papieÂża Polaka. W istocie jest to odrzucenie papieskiej koncepcji narodu i KoÂścioÂła jako Âżywych wspĂłlnot etycznych ponad podziaÂłami frakcyjnymi.

Ale moÂże lepsze przed nami? MoÂże duch Jana PawÂła zstÂąpi na tĂŞ ziemiĂŞ – moÂże po okresie zapomnienia przyjdzie renesans Karola WojtyÂły? Socjologowie i publicyÂści spierajÂą siĂŞ do dziÂś, co w istocie wydarzyÂło siĂŞ podczas tygodnia po Âśmierci Jana PawÂła II i czy rzeczywiÂście moÂżna mĂłwiĂŚ o jakimÂś „pokoleniu” papieÂża. MaÂło kto jednak zaprzecza, Âże dla wiĂŞkszoÂści PolakĂłw byÂł to moment kajrotyczny (okreÂślenie socjologa Tadeusza Szawiela oznaczajÂące wtargniĂŞcie wiecznoÂści w naszÂą historiĂŞ, Âświadectwo prawdziwej hierarchii wartoÂści). KomuÂś, kto tak sÂądzi, bĂŞdzie leÂżaÂło na sercu, jak ten skarb duchowy zachowaĂŚ. Ale i tu widaĂŚ czarne chmury.
W przeprowadzonym w po³owie marca sonda¿u (ARC Rynek i Opinia) Polacy wychodz¹ nadal na religijnych, lecz rozczarowanych Koœcio³em. Nie widz¹ w nim autorytetów na miarê Karola Wojty³y. Natomiast razi ich, ¿e Koœció³ nie radzi sobie z aferami na tle seksualnym wœród duchownych. Przypomnijmy, ¿e Jan Pawe³ II by³ wstrz¹œniêty rozmiarem nadu¿yÌ seksualnych w Koœciele i poleci³ stosowaÌ zasadê zero tolerancji w tej dziedzinie. Ale Koœció³ w Polsce w konfrontacji z tymi skandalami dzia³a po staremu, przynajmniej w sprawach ujawnianych w mediach (nie znam przyk³adu ujawnienia w mediach katolickich, a tym bardziej koœcielnych).

KoÂśció³ po Âśmierci Jana PawÂła II nie ma przywĂłdcy i autorytetu mogÂącego pociÂągn¹Ì za sobÂą rzesze wiernych. Tak uwaÂża 70 proc. ankietowanych i nie trzeba chyba aÂż sondaÂżu, by potwierdziĂŚ to wraÂżenie kryzysu przywĂłdztwa. GÂłosy sÂą rozbite na kilku hierarchĂłw, co znaczy, Âże nikt wyraÂźnie nie przoduje. NajwyÂżej notowany kardynaÂł StanisÂław Dziwisz ma zaufanie raptem 28 proc. ankietowanych. Nie jest to wynik imponujÂący. Za nim uplasowali siĂŞ prymas JĂłzef Glemp, abp Tadeusz GocÂłowski i kardynaÂł Franciszek Macharski. W pierwszej czwĂłrce nie znaleÂźli siĂŞ obecny przewodniczÂący Episkopatu abp JĂłzef Michalik i metropolita warszawski abp Kazimierz Nycz. A tylko Nycz naleÂży do stosunkowo mÂłodszej generacji hierarchĂłw i jest caÂłkowicie uformowany przez Jana PawÂła II. W KoÂściele, jak w polityce, lichy pieniÂądz wypiera dobry – skoro brak liderĂłw biskupĂłw, na scenĂŞ wchodzÂą liderzy parafialni.
TwarzÂą KoÂścioÂła staje siĂŞ szeregowy zakonnik Tadeusz Rydzyk. W parafialnej Polsce pokolenie TR ma siĂŞ lepiej niÂż pokolenie JP2 – usÂłyszaÂłem niedawno na sympozjum w warszawskim Centrum MyÂśli Jana PawÂła II. Ale to takÂże wynik decyzji o nominacjach biskupich podejmowanych za pontyfikatu WojtyÂły. W efekcie ksztaÂłcenie w seminariach i styl pracy kapÂłanĂłw znalazÂły siĂŞ w rĂŞkach ludzi nie zawsze zdolnych do podjĂŞcia paÂłeczki po wielkim pontyfikacie. Lecz moÂże to nie tak Âźle, Âże w KoÂściele nikt nie jest w stanie choĂŚby trochĂŞ zaj¹Ì miejsca WojtyÂły? DziĂŞki temu roÂśnie znaczenie lokalnych wspĂłlnot, a nie centrali, lokalnych biskupĂłw, a nie koÂścielnych notabli. Zwalnia siĂŞ przestrzeĂą dla nowego twĂłrczego pokolenia ksiĂŞÂży, dziaÂłaczy i wiernych.

Niestety, rzeczywistoœÌ nie bardzo to potwierdza. Wprawdzie mniej wiêcej po³owa cz³onków jakichkolwiek organizacji spo³ecznych to katolicy dzia³aj¹cy w ruchach religijnych, akcjach charytatywnych, parafiach, klubach sportowych itp., ale nie przek³ada siê to na powstanie jakiejœ wielkiej organizacji pozarz¹dowej, która zdolna by³aby istotnie zmieniÌ spo³eczne oblicze Polski. Nie przek³ada siê to tak¿e na prawdziwe odkoœcielnienie Koœcio³a. Ciê¿ar odpowiedzialnoœci za jego kszta³t i przysz³oœÌ wci¹¿ spoczywa na duchownych i na hierarchach. Poza wielkimi miastami wci¹¿ spotyka siê w parafiach relacje niemal feudalne miêdzy ksiê¿mi a wiernymi. Drastycznym przyk³adem mo¿e byÌ matka, która staje przeciwko w³asnej skrzywdzonej córce w obronie dobrego imienia ksiêdza pedofila.

DÂługie pokolenia, dzieje spoÂłeczne i polityczne pracowaÂły na nasz model scentralizowanego i konserwatywnego katolicyzmu. PapieÂż WojtyÂła teÂż miaÂł w tym udziaÂł. ByÂł geniuszem duszpasterstwa, ale ponad wszystko kochaÂł KoÂśció³. Nie ma siĂŞ wiĂŞc co dziwiĂŚ, Âże i dziÂś Polacy wci¹¿ tĂŞskniÂą za liderem i „tatÂą”. A trzecia rocznica Âśmierci papieÂża o tym boleÂśnie przypomni. Nie lider z autorytetem jest problemem. Problemem jest dryfowanie KoÂścioÂła instytucjonalnego, ktĂłry rozpada siĂŞ na coraz wiĂŞcej nisz i enklaw, czĂŞsto nie majÂących ze sobÂą nic wspĂłlnego. Niby w KoÂściele tak zawsze byÂło, Âże mieÂściÂł w sobie bardzo ró¿ne tendencje, ale tu mĂłwimy o konkretnym momencie, w ktĂłrym ukÂład siÂł ksztaÂłtuje siĂŞ niekorzystnie dla dziedzictwa soborowego i nauk Jana PawÂła II.

Puszczanie w kó³ko rozmodlonych scen z papieskiego kwietnia nie zastÂąpi dziaÂłania. Pokolenie JP2 jest wci¹¿ potencjÂą, kapitaÂłem spoÂłecznym, ktĂłre jeszcze da znaĂŚ o sobie – to wariant najbardziej optymistyczny. Ale jest teÂż czarny: caÂły ruch kwietniowy okaÂże siĂŞ jednorazowym zrywem serc. Od strony psychologii spoÂłecznej podobnym do masowego zrywu serc po Âśmierci ksiĂŞÂżnej Diany. ZamanifestowaĂŚ emocje, pobyĂŚ z innymi i rozejœÌ siĂŞ do domĂłw, gdzie moÂżna sobie wszystko obejrzeĂŚ w telewizji.

Na wspomnianym sympozjum w Centrum MyÂśli Jana PawÂła II zwrĂłcono uwagĂŞ, Âże najlepszym dowodem, iÂż pokolenie JP2 jest fikcjÂą, moÂże byĂŚ brak odwoÂłaĂą do niego u naszych politykĂłw. Gdyby politycy czuli, Âże to zwierz wyborczy, zaczĂŞliby Âłowy. A tak – cisza. Oznacza ona, iÂż pokolenie JP2 nic nie wnosi do spoÂłeczeĂąstwa obywatelskiego. JeÂśli jest, to zamkniĂŞte w mistycznych kapliczkach, odwrĂłcone od zorganizowanej polityki. WyjÂątkiem mogÂła byĂŚ gÂłoÂśna akcja grupy katolickich publicystĂłw, ktĂłra zmusiÂła abp. StanisÂława Wielgusa do zÂłoÂżenia urzĂŞdu metropolity warszawskiego. Ale sukces to dwuznaczny. Wprawdzie Wielgus musiaÂł odejœÌ, nie wyjaÂśniono jednak, jak mĂłgÂł w ogĂłle byĂŚ zgÂłoszony na ten kluczowy urzÂąd koÂścielny i nie wiadomo, czy i jakie wnioski wyciÂągniĂŞto z tego w KoÂściele hierarchicznym.
Ale juÂż w innych kontrowersjach ostatniego czasu nie osiÂągniĂŞto nawet tego. Kiedy wybuchÂły sprawy nowych antysemickich wypowiedzi ks. Rydzyka i jego obelg pod adresem Âżony prezydenta Polski, zdecydowany protest wyszedÂł z wÂąskich Âśrodowisk katolicyzmu otwartego i nie przekroczyÂł tej granicy. ÂŻadnej zorganizowanej reakcji katolikĂłw nie wywoÂłaÂło porĂłwnanie przez KoÂśció³ osĂłb korzystajÂących z metody in vitro do aborcjonistĂłw. Wirtualnego pokolenia JP2 takie sprawy widaĂŚ nie interesujÂą. Podobnie jak dyskusja wokó³ „Strachu” Jana Tomasza Grossa. Wypowiadali siĂŞ w niej oczywiÂście takÂże katolicy, lecz bardziej jako publicyÂści, historycy, politycy. Tymczasem aÂż siĂŞ prosiÂło o reakcjĂŞ na wyczyny katoendecji wÂłaÂśnie z perspektywy pokolenia Jana PawÂła II.

                                                PapieÂż uczyÂł miÂłoÂści ojczyzny, lecz takÂże miÂłoÂści bliÂźniego.

WiĂŞcej pod adresem http://www.polityka.pl/kraj/250269,1,pustka-po-papie.read?backTo=http://www.polityka.pl/kraj/analizy/302599,1,relacje-panstwo---kosciol-w-iii-rp.read#ixzz1bgd0b0zL

[east]

Budowanie pokolenia na IDOLU nigdy nie udaÂło siĂŞ nikomu na dÂłuÂżej. W przypadku Karola WojtyÂły ludziom w ogĂłle nie chodzi o zbudowanie kultu ÂświĂŞtego, ale uczeni w piÂśmie nigdy tego nie zrozumiejÂą, gdyÂż , jak sÂłusznie autor artykuÂłu zauwaÂża :

Socjologowie i publicyÂści spierajÂą siĂŞ do dziÂś, co w istocie wydarzyÂło siĂŞ podczas tygodnia po Âśmierci Jana PawÂła II i czy rzeczywiÂście moÂżna mĂłwiĂŚ o jakimÂś „pokoleniu” papieÂża. MaÂło kto jednak zaprzecza, Âże dla wiĂŞkszoÂści PolakĂłw byÂł to moment kajrotyczny (okreÂślenie socjologa Tadeusza Szawiela oznaczajÂące wtargniĂŞcie wiecznoÂści w naszÂą historiĂŞ, Âświadectwo prawdziwej hierarchii wartoÂści)

Owe "wtargniêcie wiecznoœci w nasz¹ historiê" by³o czymœ tak niezwyk³ym dla ludzi, tak "obcym", lecz obecnym-niezauwa¿onym w nich, ¿e nie potrafili tego zachowaÌ, kiedy wyp³ynê³o z nich ... od wewn¹trz. Nikt nikomu nie kaza³ zapalaÌ zniczy w oknach, przebaczaÌ wrogom, brataÌ siê, czy siedzieÌ w ciszy w Koœciele, a jednak robili to nawet niewierz¹cy i zapiekli przeciwnicy. By³o tak, bo istnieje w nas g³êboka przestrzeù œwiadomoœci, za pomoc¹ której wszyscy jesteœmy po³¹czeni. Ona nie nosi symbolu ¿adnej religii. Dlatego nie ma i nie bêdzie pokolenia JP2 , które ta czy inna Instytucja mog³aby dla siebie zaw³aszczyÌ lub obj¹Ì w posiadanie rz¹d dusz.
O tym œwiadczy oziêb³oœÌ Polaków w stosunku do KRK przy jednoczesnej ci¹gle ¿ywej pamiêci o Wojtyle. Kiedyœ czyta³em, ¿e jakiœ klecha narzeka³, i¿ wprawdzie Polacy kochali Jana Paw³a II go jak przyjaciela, ojca, ale nie przek³ada³o siê to na uczestnictwo w religijnoœci. W³aœnie dok³adnie tak to nale¿y odczytaÌ.
Podobnie jak na przykÂład w Anglii ludzie kochajÂą KrĂłlowÂą - matkĂŞ, zupeÂłnie nie przywiÂązujÂąc wagi do jej znaczenia politycznego.

[arteq]

wprawdzie Polacy kochali Jana PawÂła II go jak przyjaciela, ojca, ale nie przekÂładaÂło siĂŞ to na uczestnictwo w religijnoÂści.

No nie do koĂąca, a te setki tysiĂŞcy osĂłb na mszach i duÂży trud wÂłoÂżony w to Âżeby na nie dotrzeĂŚ?

[Dariusz]

wprawdzie Polacy kochali Jana PawÂła II go jak przyjaciela, ojca, ale nie przekÂładaÂło siĂŞ to na uczestnictwo w religijnoÂści.

No nie do koĂąca, a te setki tysiĂŞcy osĂłb na mszach i duÂży trud wÂłoÂżony w to Âżeby na nie dotrzeĂŚ?

Punkt widzenia zaleÂży od punktu siedzenia.
W porĂłwnaniu z niemal 40 milionami obywateli RP to, moÂżna by rzec pikuÂś.
O tyle istotne liczby, Âże takie setki tysiĂŞcy np. innowiercĂłw nie sÂą godnÂą brania pod uwagĂŞ grupÂą dla ... wielu decydentĂłw.

[arteq]

Ok Darek, to na jakiej uroczystoÂści spotkam w jednym miejscu np. 500 000 - 600 000 innowiercĂłw? PamiĂŞtasz takie? ÂŚmiaÂło.

[Dariusz]

Ok Darek, to na jakiej uroczystoÂści spotkam w jednym miejscu np. 500 000 - 600 000 innowiercĂłw? PamiĂŞtasz takie? ÂŚmiaÂło.

Nie do koĂąca o takie masĂłwki mi chodzi.
Mimo to jednak w naszym kraju ÂżyjĂŞ setki tysiĂŞcy, by nie powiedzieĂŚ kilka milionĂłw innowiercĂłw, ktĂłrzy sÂą niczym w strategii "rzÂądzÂących". No, dziÂś moÂże prawie niczym.

[east]

Ok Darek, to na jakiej uroczystoÂści spotkam w jednym miejscu np. 500 000 - 600 000 innowiercĂłw? PamiĂŞtasz takie? ÂŚmiaÂło.

500 tys "innowiercĂłw"  byÂło zdaje sie na historycznym Woodstocku ad 2008 jeÂśli siĂŞ nie mylĂŞ. ByÂłem tam

[arteq]

East, je¿eli chodzi Ci o Przystanek Woodstock to "najliczniejszym" by³ rok 2009 - szacowana iloœÌ uczestników 400 - 450 tys., w 2008 - oko³o 300 tys. Nale¿y wzi¹Ì pod uwagê, ¿e jest to impreza jednorazowa, a podczas pielgrzymki (œrednio 6-8) miast taka iloœÌ osób bra³a udzia³ w ka¿dym z nich...
JeÂżeli chodzi o remake woodstocka '69 w roku 99 (gdzie graÂła caÂła plejada gwuazd) to zebraÂł ~200 tys., a w ostatich ÂŚwiatowych Dniach MÂłodzieÂży ~2 mln, czyli 10x wiĂŞcej.
Suma uczestników w ka¿dej z pielgrzymek (oprócz tej ³¹czonej z Czechami i S³owacj¹) waha³¹ siê od 4 do 10 mln. osób. Najliczneijsze msze - krakowskie b³onia oraz Warszawa to udzia³ oko³o 1,5 mln osób.
Tyle statystyk.

[east]

Arteq ale Ty pytaÂłeÂś o innowiercĂłw, a nie o "tych-samo-wiercĂłw" wiĂŞc moja odpowiedÂź byÂła adekwatna. (dziĂŞki za wyprostowanie tego roku, byÂłem co rok wiĂŞc juz pomyliÂłem kiedy byÂło najwiĂŞcej )

Z Twojej perspektywy patrz¹c to ka¿da Niedziela jest demonstracj¹ pogl¹dów (energii) nawet wiêkszej iloœci ludzi ni¿ te skromne 2 mln o których napisa³eœ, tyle, ¿e rozproszon¹ w przestrzeni ró¿nych budynków na terenie Kraju i poza nim te¿ przecie¿, co nie zmienia faktu, ¿e jest to JEDNA uroczystoœÌ. Z dotarciem na tak¹ imprezê nie ma problemu bo Koœcio³ów jest wszêdzie bez liku. ManifestowaÌ swoje uwielbienie dla Idola mo¿na bez szczególnego wysi³ku, ale jakoœ ludzie nie widz¹ potrzeby. I bardzo dobrze, ¿e nie robi¹ z tego hucpy.
WyÂświĂŞcanie, moim zdaniem, to odczÂłowieczanie i ten zabieg czyni wiĂŞcej szkody niÂż poÂżytku szczegĂłlnie ludziom ÂżyjÂącym.

[Rafaela]

Po co te cuda?                                           PO  CO  TE  CUDA?

Niektórych ¿enuje, ¿e Koœció³ potrzebuje nadzwyczajnych dowodów œwiêtoœci Jana Paw³a II.
Nawet i katolicy mĂłwiÂą, Âże im takich dowodĂłw ÂświĂŞtoÂści nie potrzeba. Dla nich dowodem ÂświĂŞtoÂści jest caÂłe Âżycie Karola WojtyÂły i jego pontyfikat. Podobnie reaguje wielu niewierzÂących. OkreÂślajÂą siĂŞ zwykle jako racjonaliÂści – cuda i wszelkie inne religijne niezwykÂłoÂści nie mieszczÂą siĂŞ w ich definicji racjonalnoÂści. A moÂże wrĂŞcz obraÂżajÂą ich poczucie sensu i Âładu.

Za to chĂŞtnie przyznajÂą, Âże Karol WojtyÂła byÂł najwiĂŞkszym Polakiem. Taki teÂż byÂł wynik plebiscytu wÂśrĂłd czytelnikĂłw „Polityki” na koniec XX w., a akurat naszym czytelnikom raczej siĂŞ nie zarzuca klerykalizmu i ulegania poboÂżnoÂści ludowej. NajwiĂŞkszym Polakiem – to znaczy postaciÂą, ktĂłra zmieniÂła na korzyœÌ bieg naszej historii i postrzeganie Polski w Âświecie. Tymczasem Karol WojtyÂła wierzyÂł w cuda, o czym niÂżej. Wprawdzie wybitny niekoniecznie znaczy ÂświĂŞty, ale myÂślĂŞ, Âże i niewierzÂący mogÂą zaakceptowaĂŚ ÂświĂŞtoœÌ w znaczeniu bohaterstwa etycznego.

Œwiêty jest ten, kto praktykuje dobro w sposób wyj¹tkowy. Kimœ takim by³a Matka Teresa z Kalkuty, opiekunka bezdomnych. Wzbudza³a podziw i szacunek ponad podzia³ami wyznaniowymi i politycznymi. Dla prawie wszystkich by³o jasne, ¿e dzia³a nie szukaj¹c korzyœci prywatnych, wy³¹cznie dla dobra sprawy. Sta³a siê wrêcz twarz¹ Koœcio³a we wspó³czesnym œwiecie.

Czasem prĂłbowano jÂą nawet przeciwstawiaĂŚ papieÂżowi Wojtyle. ÂŻe niby matka Teresa to KoÂśció³ dobry, ubogi, zaangaÂżowany spoÂłecznie, a papieÂż to symbol KoÂścioÂła triumfalistycznego, ¿¹dnego wÂładzy, a obojĂŞtnego na ludzkÂą biedĂŞ. Matka Teresa byÂła wiĂŞc boÂżyszczem lewicy, papieÂż Polak – wstecznikiem. W rzeczywistoÂści tworzyli oni tandem – choĂŚby w kwestii aborcji – a Jan PaweÂł II po jej Âśmierci skrĂłciÂł wymagany prawem koÂścielnym czas oczekiwania na rozpoczĂŞcie procesu beatyfikacyjnego.

WidaĂŚ dla samego papieÂża ÂświĂŞtoœÌ siostry z Kalkuty byÂła oczywista i tak wielka, Âże nie wahaÂł siĂŞ – on, najwyÂższy koÂścielny prawodawca i stró¿ tegoÂż prawa! – naruszyĂŚ ustalonych zasad. Teraz oczekujÂą tego od KoÂścioÂła rzesze wiernych w odniesieniu do samego Jana PawÂła: ogÂłoÂście go ÂświĂŞtym natychmiast! I Benedykt XVI wyszedÂł temu naprzeciw, skracajÂąc terminy, podobnie jak Jan PaweÂł II w przypadku Matki Teresy. Ale wiĂŞcej katolicy raczej nie mogÂą oczekiwaĂŚ. Procedury sÂą jednak procedurami. PomagajÂą m.in. broniĂŚ siĂŞ przed faÂłszerstwami i naciskami. W pierwszych wiekach chrzeÂścijaĂąstwa do uznania ÂświĂŞtoÂści wystarczyÂła zgodna wola wiernych. DziÂś specjalny urzÂąd watykaĂąski bada ponad 300 wnioskĂłw o kanonizacjĂŞ. Prosta „demokracja” ÂświĂŞtoÂści jest juÂż niemoÂżliwa.

Fama gÂłosi, Âże grupa teologĂłw proponowaÂła Janowi PawÂłowi, by w ramach reformy prawa koÂścielnego porzuciĂŚ wymĂłg cudu przy orzekaniu ÂświĂŞtoÂści kandydata/kandydatki na oÂłtarze. Reforma obniÂżyÂła prĂłg – jeden cud przy beatyfikacji, czyli dopuszczeniu kultu lokalnego, dwa przy kanonizacji, czyli dopuszczeniu kultu w caÂłym KoÂściele katolickim, ale wymogu nie zniosÂła. PapieÂż uznaÂł, Âże cud jest jakby nadprzyrodzonÂą pieczĂŞciÂą potwierdzajÂącÂą, Âże KoÂśció³ siĂŞ nie pomyliÂł.

Od niewierzÂących nie oczekujemy wiary religijnej. W otwartym pluralistycznym spoÂłeczeĂąstwie moÂżemy jednak oczekiwaĂŚ, Âże uszanujÂą oni poglÂądy wierzÂących (i vice versa) takÂże w kwestii cudĂłw. WÂśrĂłd wierzÂących nie brak ludzi wyksztaÂłconych nie gorzej niÂż ateiÂści i agnostycy. SÂą wÂśrĂłd nich i tacy, ktĂłrzy we wÂłasnym Âżyciu doznali tego, co religia nazywa cudem. Kiedy sÂłyszÂą, Âże wiara jest nie do pogodzenia z rozumem, a w szczegĂłlnoÂści, Âże wiara w cuda jest objawem kalectwa umysÂłowego i emocjonalnego infantylizmu, mogÂą siĂŞ poczuĂŚ tak samo obraÂżeni jak niewierzÂący racjonaliÂści.

ChrzeÂścijaĂąstwo ufundowane jest przecieÂż na cudzie zmartwychwstania. W porĂłwnaniu z tym centralnym zdarzeniem wiary wszystkie inne niezwykÂłoÂści i cudownoÂści sÂą niemal naukowym faktem. Skoro Jezus mĂłgÂł wstaĂŚ z martwych, wszystko jest moÂżliwe i nie zak³óca porzÂądku natury. Sam Jezus czyniÂł cuda. Dla wierzÂących majÂą one sens religijny i duchowy, a nic z efekciarstwa. Na przykÂład rozmnoÂżenie chleba to zapowiedÂź dostĂŞpnej dla wszystkich eucharystii. Uleczenie trĂŞdowatego – obietnica, Âże BĂłg pragnie zbawienia nawet dla najwiĂŞkszych grzesznikĂłw.

Dla chrzeÂścijan cud jest znakiem BoÂżej obecnoÂści, speÂłnienia obietnic i opieki nad Âświatem ludzkim. To dlaczego BĂłg nie interweniowaÂł w obozach zagÂłady – kontrujÂą laicy – dlaczego nie wysÂłuchaÂł mod³ów tylu ludzi, a tylko tej czy innej osoby? PamiĂŞtam, jak na te trudne pytania odpowiadaÂł mÂłodzieÂży ks. JĂłzef Tischner. Pytacie, gdzie byÂł BĂłg w OÂświĂŞcimiu czy na KoÂłymie? ByÂł z wiĂŞÂźniami – cierpiaÂł z nimi.

ChrzeÂścijaĂąstwo uczy, Âże zÂło jest cenÂą, jakÂą pÂłacimy za wolnoœÌ. BĂłg mĂłgÂł zaprogramowaĂŚ ludzi jako automaty wykonujÂące jego zachcianki, ale wolaÂł stworzyĂŚ czÂłowieka na swoje podobieĂąstwo, to znaczy jako istotĂŞ obdarzonÂą umysÂłem i zdolnoÂściÂą wyboru. TakÂże wyboru zÂła. Jednak teologia chrzeÂścijaĂąska nie odpowiada wyraÂźnie, na jakiej zasadzie BĂłg mimo to wkracza bezpoÂśrednio w historiĂŞ narodĂłw i jednostek, czyli sprawia cud. NiektĂłrzy teolodzy katoliccy wyraÂżajÂą przypuszczenie – nie jest to oficjalna nauka KoÂścioÂła – Âże moÂże BĂłg nie chce chwytami rodem z Hollywoodu lub bajek dla dzieci zyskiwaĂŚ poklasku tÂłumĂłw. PrzecieÂż Chrystus mĂłgÂł powaliĂŚ swych katĂłw, a jednak daÂł siĂŞ ukrzyÂżowaĂŚ. Szydzono, Âże uwierzÂą, jeÂśli zejdzie z krzyÂża. BĂłg – tak jak my – korzysta ze swej wolnoÂści wedÂług wÂłasnego uznania.

Cudami epatuj¹ bardziej media ni¿ wspó³czesny Koœció³. Koœció³ oficjalny jest bardzo ostro¿ny i bardzo powœci¹gliwy w dziedzinie cudów. Doniesienia o nich nap³ywaj¹ z ca³ego œwiata katolickiego. Najczêœciej w zwi¹zku z kultem maryjnym, tak bliskim Karolowi Wojtyle. A jednak Koœció³ prawie nigdy nie potwierdza ich autentycznoœci moc¹ swego autorytetu.

Tak byÂło ze sÂłynnym Medjugorie w BoÂśni, gdzie Maryja miaÂła siĂŞ ukazywaĂŚ od 1981 r., czyli niemal od poczÂątku pontyfikatu Jana PawÂła. Miejsce zaczĂŞÂło przyciÂągaĂŚ tysiÂące pielgrzymĂłw, presja wiernych rosÂła, a jednak KoÂśció³ nie zmieniÂł zdania do dziÂś. NieufnoœÌ wÂładzy koÂścielnej budziÂła natura maryjnych wizji – zdarzajÂących siĂŞ niemal na ¿¹danie – a takÂże uwikÂłanie sprawy w lokalny konflikt miĂŞdzy biskupem ordynariuszem i franciszkanami.

A juÂż caÂłkiem podejrzane musiaÂło siĂŞ wydawaĂŚ, Âże pod koniec lat 90. w nieodlegÂłej wiosce trzem jej mÂłodym mieszkaĂącom miaÂła siĂŞ ukazaĂŚ twarz Chrystusa – tak jakby okolica pozazdroÂściÂła Medjugorie sÂławy i dochodĂłw. Jan PaweÂł II nigdy tam nie pojechaÂł, bo jego obecnoœÌ w Medjugorie oznaczaÂłaby, Âże KoÂśció³ instytucjonalny potwierdza niÂą autentycznoœÌ objawieĂą.

OdwiedziÂł natomiast maryjne sanktuaria w Fatimie i Lourdes. Fatima nabraÂła dla papieÂża szczegĂłlnie mistycznego znaczenia. Zamach Agcy zdarzyÂł siĂŞ dokÂładnie w rocznicĂŞ pierwszego fatimskiego objawienia maryjnego – 13 maja. PapieÂż wierzyÂł, Âże zawdziĂŞcza swoje ocalenie – graniczÂące z cudem – Matce BoÂżej. I Âże miaÂła ona decydujÂący wpÂływ na upadek komunizmu w naszej czĂŞÂści Europy (zapowiadany w tak zwanej tajemnicy fatimskiej) – wydarzenie historyczne, ktĂłre teÂż moÂżna uznaĂŚ za graniczÂące z cudem, nawet z perspektywy laickiej.

Francuskie sanktuarium maryjne w Lourdes dzia³a od 150 lat. Co roku odwiedza je 5 mln ludzi i co roku do specjalnej komisji medycznej zg³aszanych jest œrednio 35 cudownych uzdrowieù. Tylko kilka doczeka siê gruntownego zbadania, przez 150 lat oko³o 70 uznano ostatecznie za cudowne. Komisjê tworz¹ lekarze i fachowcy zwi¹zani ze s³u¿b¹ zdrowia, jej cz³onkami lub wspó³pracownikami mog¹ byÌ ludzie innych wyznaù lub niewierz¹cy.

Ustalono listê warunków, pod którymi mo¿na dany przypadek uznaÌ za uzdrowienie niedaj¹ce siê wyt³umaczyÌ medycznie, czyli cud. Tak wiêc musi byÌ pewnoœÌ, jak¹ diagnozê postawiono pierwotnie i ¿e by³a prawid³owa; diagnoza powinna stwierdzaÌ, ¿e choroba jest nieuleczalna przy obecnym stanie wiedzy medycznej; musz¹ byÌ dowody, ¿e wyzdrowienie nast¹pi³o w Lourdes; wyzdrowienie musi byÌ natychmiastowe, ca³kowite i trwa³e (bez nawrotów choroby). Jak widaÌ, Koœció³ ustawi³ poprzeczkê wysoko. Na podobnej zasadzie Koœció³ orzeka o prawdziwoœci wszelkich domniemanych cudów uzdrowieù, a w przypadku cudownych objawieù, czyli indywidualnych wizji, radzi siê nie tylko teologów, lecz psychologów i psychiatrów. I dlatego tak ma³o jest cudów potwierdzonych przez Koœció³.

Przypadek siostry Marie Simon-Pierre przeœlizn¹³ siê przez to ucho igielne. U francuskiej zakonnicy szeœÌ lat temu zdiagnozowano nieuleczaln¹ chorobê Parkinsona. Postêpy choroby zmusi³y zakonnicê do proœby o zwolnienie z obowi¹zków. Modli³a siê do zmar³ego papie¿a Wojty³y, który za ¿ycia te¿ chorowa³ na Parkinsona. Dok³adnie dwa miesi¹ce po œmieci Jana Paw³a II objawy choroby ust¹pi³y nagle i ca³kowicie. Siostra Maria napisa³a imiê papie¿a czytelnie, czego wczeœniej nie potrafi³a. Mog³a wróciÌ do normalnego ¿ycia i pracy na oddziale po³o¿niczym. Od 2 czerwca 2006 r. do koùca marca 2007 r., kiedy zakonnica opowiedzia³a swoj¹ historiê mediom, przypisuj¹c uzdrowienie wstawiennictwu Jana Paw³a II, objawy choroby nie powróci³y.

Nim przypadek siostry w³¹czono do akt procesu kanonizacyjnego papie¿a, musia³ on zostaÌ przeœwietlony przez ekspertów na podobnej zasadzie jak cuda z Lourdes. Ale Koœció³ otacza takie dokumenty tajemnic¹. Zachêca to do spekulacji. Niekiedy ocieraj¹ siê one o typowe myœlenie spiskowe. Nie znaj¹c dokumentacji, jedni postawili wiêc tezê, ¿e to nie by³ Parkinson, drudzy sugerowali, ¿e za cudem stoj¹ si³y konserwatywne w Koœciele, którym zale¿y na odbudowie pozycji katolicyzmu w laickiej Francji. Sama siostra Maria nie sprawia³a w telewizji wra¿enia osoby manipulowanej czy manipuluj¹cej na rozkaz Koœcio³a. Wygl¹da³a po prostu na szczêœliw¹. Ta radoœÌ mog³a siê udzielaÌ, ale chyba nie zagra¿a³a œwieckoœci Republiki.

Taka radoœÌ bywa Ÿród³em nadziei. Bywa, ¿e niewierz¹cy je¿d¿¹ do Lourdes, gdy medycyna i nauka nie s¹ w stanie pomóc im lub ich najbli¿szym. Bywa tak¿e, ¿e wierz¹cy trac¹ wiarê przez z³o i cierpienie. Mówi to coœ istotnego bardziej o naszej psychice ni¿ o cudach, ale w³aœnie dlatego lepiej nie zajmowaÌ w tej kwestii zbyt twardego stanowiska. Nie widzê nic upokarzaj¹cego w tym, ¿e cierpi¹cy cz³owiek ima siê takich œrodków, których wczeœniej w ogóle nie bra³ pod uwagê.

KoÂśció³ potrzebuje cudĂłw. Cuda nie muszÂą byĂŚ widzialne. Wielu wspó³czesnych katolikĂłw za najwiĂŞkszy cud uwaÂża wewnĂŞtrznÂą przemianĂŞ duchowÂą ku dobru. Kiedy sÂłyszÂą o pÂłaczÂących pos¹¿kach Maryi, uzdrowieniach od fotografii papieÂża poÂłoÂżonej na brzuchu, reagujÂą podobnie niechĂŞtnie jak niewierzÂący racjonaliÂści – to Âśredniowiecze, religia jako magia, Âżer dla tabloidĂłw. Dlatego KoÂśció³ wspó³czesny tak ociÂąga siĂŞ z akceptacjÂą miejsc i zdarzeĂą przyciÂągajÂących tÂłumy na wieœÌ o domniemanym cudzie. Zarazem jednak KoÂśció³ nie lekcewaÂży poboÂżnoÂści ludowej i masowych potrzeb religijnych.

SÂą ró¿ne wraÂżliwoÂści, dla wszystkich jest miejsce w KoÂściele. Nikt tu dziÂś nie lustruje wspó³wyznawcĂłw, jaki majÂą stosunek do cudĂłw, objawieĂą i zwiÂązanej z nimi „cudownej” koÂścielnej biurokracji. W koĂącu nie jest to dogmatyczne serce wiary. KoÂśció³ jest wspĂłlnotÂą wyksztaÂłciuchĂłw i analfabetĂłw, dewotek i fundamentalistĂłw. I taki twĂłr okazuje siĂŞ zdolny do Âżycia juÂż dwadzieÂścia wiekĂłw, podczas gdy tyle innych miĂŞdzynarodĂłwek nie daÂło rady. Czy to nie cud?

WiĂŞcej pod adresem http://www.polityka.pl/kraj/215384,1,po-co-te-cuda.read?backTo=http://www.polityka.pl/kraj/250269,1,pustka-po-papie.read#ixzz1bntmFWdt

[east]

I taki twĂłr okazuje siĂŞ zdolny do Âżycia juÂż dwadzieÂścia wiekĂłw, podczas gdy tyle innych miĂŞdzynarodĂłwek nie daÂło rady. Czy to nie cud?

Nie cud,tylko Âświetny marketing. ChoĂŚby taki jak poniÂżej :

Matka Teresa z Kalkuty, opiekunka bezdomnych.(..) . Sta³a siê wrêcz twarz¹ Koœcio³a we wspó³czesnym œwiecie.

Nie "sta³a siê" , tylko j¹ uczynili the-model-of-the-year. A teraz kolej na Wojty³ê . Populizm i marketing, bo :

Koœció³ nie lekcewa¿y pobo¿noœci ludowej i masowych potrzeb religijnych.

[arteq]

Arteq ale Ty pytaÂłeÂś o innowiercĂłw, a nie o "tych-samo-wiercĂłw" wiĂŞc moja odpowiedÂź byÂła adekwatna.

ChodziÂło o liczebnoÂści. Liczby sÂą dosyĂŚ klarownym i obrazowym podsumowaniem.

Z dotarciem na tak¹ imprezê nie ma problemu bo Koœcio³ów jest wszêdzie bez liku. ManifestowaÌ swoje uwielbienie dla Idola mo¿na bez szczególnego wysi³ku, ale jakoœ ludzie nie widz¹ potrzeby. I bardzo dobrze, ¿e nie robi¹ z tego hucpy.

Nie myl faktów - wyraŸnie zaznaczy³em, ¿e chodzi o wyjazd na dan¹ uroczystosÌ i do tego odnosi³em liczby. I jest wa¿nym, ¿e wyjazd na tak¹ uroczystoœÌ jest ju¿ jakimœ wyzwaniem logistycznym i trzeba ponieœÌ sporo trudu i poœwiêciÌ wiele czasu - to ca³kiem co innego ni¿ spacerek do koœcio³a - to chyba nie podlega dyskusji.
I widzĂŞ, Âże nie dostrzegasz prawdziwego sensu i celu udania siĂŞ na takie spotkanie - bo celem nie jest skandowanie imienia "Idola" tylko chĂŞĂŚ wspĂłlnej modlitwy we wspĂłlnocie. Zobaczenie "live" JPII byÂło celem co najwyÂżej drugorzĂŞdnym. 

[Rafaela]

                          PRZYJACIOLKA   PAPIERZA

Maciej StaĂączyk | Onet.pl | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (510)

"Od poczÂątku mojej przyjaÂźni z ksiĂŞdzem Karolem Wojty³¹ pisaÂłam do niego, a raczej dla niego moje myÂśli, bo mieliÂśmy tradycjĂŞ wspĂłlnego rozmyÂślania po Mszy Âśw." – pisze Wanda Pó³tawska. PrzyjaŸù krakowskiej lekarki z papieÂżem przetrwaÂła piĂŞĂŚdziesiÂąt piĂŞĂŚ lat.
Zaczyna ostro, od stwierdzenia, Âże Âświat zanurzony jest w zbrodni przeciw Âżyciu. MĂłwi pewnym gÂłosem, dobitnie, wyraÂźnie i naprawdĂŞ ostro – o mordowaniu nienarodzonych dzieci, o eksperymentach na embrionach, o grzechach kobiet, ktĂłre decydujÂą siĂŞ na aborcjĂŞ i wpuszczajÂą do "swojego ÂświĂŞtego sanktuarium" byle kogo. O grzechach mĂŞÂżczyzn, ktĂłrzy nie szanujÂą swojego nasienia, pozwalajÂą, a nawet nalegajÂą by kobiety usuwaÂły niechciane ci¹¿e. Kiedy tak mĂłwi odnosi siĂŞ wraÂżenie, Âże swoim wzrokiem Âświdruje osoby siedzÂące w pierwszych rzĂŞdach. Kiedy tak mĂłwi ludzie siedzÂą w milczeniu.

Jest ich kilkaset, w ró¿nym wieku, i mê¿czyzn, i kobiet, mniej wiêcej po równo. Kilkaset osób wype³ni³o salê Wy¿szego Seminarium Duchownego w Bydgoszczy i w ca³kowitym milczeniu s³ucha tego, co mówi Wanda Pó³tawska.

- Nie wiem, czego paĂąstwo ode mnie oczekujecie, ale ja przyszÂłam, Âżeby przypomnieĂŚ wam o waszych zobowiÂązaniach – zaczĂŞÂła Wanda Pó³tawska. PóŸniej przez czterdzieÂści piĂŞĂŚ minut mĂłwiÂła o aborcji, antykoncepcji, zapÂłodnieniu in vitro. Ani razu nie spojrzaÂła w kartkĂŞ, ani raz jej gÂłos siĂŞ nie zaÂłamaÂł. Mimo swoich dziewiĂŞĂŚdziesiĂŞciu juÂż lat mĂłwiÂła pewnie i dobitnie. I naprawdĂŞ ostro.

PosÂłuchaĂŚ o ÂświĂŞtym

W Bydgoszczy wydaje siê, ¿e ludzie przyszli pos³uchaÌ jednak czegoœ innego. Chcieli poznaÌ, choÌ przez chwilê pobyÌ z kimœ, kto osobiœcie zna³ Jana Paw³a II, kto przyjaŸni³ siê z papie¿em, kto by³ dla niego jak siostra. Ale Wanda Pó³tawska na spotkaniach nie opowiada o swojej przyjaŸni z Ojcem Œwiêtym. Mówi jedynie, ¿e mia³a przywilej znaÌ papie¿a, rozmawiaÌ z nim, przebywaÌ w jego towarzystwie. Nic wiêcej. Z dziennikarzami te¿ na ten temat nie chce rozmawiaÌ.

- Te spotkania sÂą po to, Âżeby uÂświadomiĂŚ ludziom, Âże zanurzeni sÂą w grzechu, najciĂŞÂższym. ÂŻeby wreszcie przypomnieĂŚ o naukach papieÂża. Bo Polacy nie znajÂą s³ów, nie znajÂą nauk gÂłoszonych przez naszego Ojca ÂŚwiĂŞtego – rozpoczyna swoje bydgoskie spotkanie Wanda Pó³tawska.

Takich spotkaù ma naprawdê wiele. Mimo swojego wieku, trzyma siê doskonale. I wci¹¿ podró¿uje, wci¹¿ spotyka siê z wiernymi, ze swoimi czytelnikami. W Chojnicach, Rzeszowie, w Tychach.

- Niesamowita kobieta, jaka energia od niej bije, jaka Âżyciowa mÂądroœÌ – mĂłwi wyraÂźnie zachwycona Pó³tawskÂą kobieta, ktĂłra siedziaÂła obok mnie na sali bydgoskiego seminarium duchownego.
Ona

Rzeczywiœcie ¿yciorysem Wandy Pó³tawskiej mo¿na obdarowaÌ kilka osób. Urodzi³a i wychowa³a siê w Lublinie, w domu bez bogactwa, ale z silnie zakorzenion¹ wiar¹, g³êboko maryjn¹.

"Ojciec byÂł czcicielem Matki BoÂżej. W domu zawsze byÂła w rogu pokoju Jej statua, przed ktĂłrÂą on siĂŞ modliÂł i ÂśpiewaÂł pieÂśni maryjne; a takÂże chodziÂł ze mnÂą po lasach, Âżeby dla Niej przynosiĂŚ ÂświeÂże kwiaty" – napisaÂła Wanda Pó³tawska w swoich "Beskidzkich rekolekcjach".

Za punkt zwrotny w swoim Âżyciu, jak wielu jej rĂłwieÂśnikĂłw uznaÂła wojnĂŞ. "To co byÂło przedtem, jakby siĂŞ nie liczyÂło" – pisaÂła o 1939 roku. JuÂż we wrzeÂśniu rzuciÂła siĂŞ w wir aktywnoÂści, byÂła kurierkÂą ZwiÂązku Walki Zbrojnej, sanitariuszkÂą. W koĂącu zostaÂła aresztowana przez hitlerowcĂłw. TrafiÂła do obozu w Ravensbruck, gdzie hitlerowcy dokonywali na jej ciele eksperymentĂłw medycznych.

"WydawaÂło mi siĂŞ, Âże nie ma juÂż nic, na czym moÂżna by siĂŞ oprzeĂŚ, Âżeby odnaleŸÌ czÂłowieka. Jeszcze g³êbiej nabraÂłam wstrĂŞtu do ludzi, do kobiet, do niektĂłrych z nas, gdy rozszerzonymi ze zdumienia oczami patrzyÂłam na obrzydliwe sceny lesbijskich rzekomych »miÂłoÂści«, kiedy to ludzkie ciaÂło w tej scenerii wci¹¿ popeÂłnionych zbrodni staÂło na usÂługach czegoÂś, co w samej swej istocie wydawaÂło siĂŞ sprzeczne ze wszystkim, co mogÂłoby byĂŚ piĂŞkne" – pisze w swoich wspomnieniach Pó³tawska.

Takiego radykalizmu w kwestii homoseksualistów, aborcji, antykoncepcji, czy zap³odnienia in vitro Pó³tawska nie porzuci³a nigdy. Nie brakuje równie¿ odwa¿nych opinii, wed³ug których Pó³tawska swoim radykalizmem zara¿a³a Jana Paw³a II.

"Od poczÂątku mojej przyjaÂźni z ksiĂŞdzem Karolem Wojty³¹ pisaÂłam do niego, a raczej dla niego moje myÂśli, bo mieliÂśmy tradycjĂŞ wspĂłlnego rozmyÂślania po Mszy Âśw." – pisze Pó³tawska.

Historia przyjaÂźni

Z Karolem Wojty³¹ Pó³tawska poznaje siê w latach piêÌdziesi¹tych, w Krakowie. On jest ju¿ ksiêdzem, ona lekarzem psychiatr¹. Wersji pierwszego spotkania jest kilka. Jedna mówi o spowiedzi, któr¹ ksi¹dz Wojty³a mia³ udzieliÌ Pó³tawskiej, druga o spotkaniu na pielgrzymce lekarzy do Czêstochowy. Sama Pó³tawska, w wywiadzie udzielonym ks. Adamowi Bonieckiego z "Tygodnika Powszechnego" powiedzia³a, ¿e "po³¹czy³a ich walka z aborcj¹", bo po³owa lat piêÌdziesi¹tych to czas, kiedy komunistyczne w³adze bior¹ siê za liberalizacjê prawa dotycz¹cego usuwania ci¹¿y.

"KoÂśció³ musiaÂł na to zareagowaĂŚ. On (czyli Karol WojtyÂła) zareagowaÂł od razu, ja zajmowaÂłam siĂŞ tym wczeÂśniej" – mĂłwi Wanda Pó³tawska.

Ksiêdza i lekarkê po³¹czy³a te¿ mi³oœÌ do gór, do pieszych wêdrówek. Wspólnie, razem z mê¿em Wandy Pó³tawskiej, Andrzejem-filozofem wyje¿d¿aj¹ regularnie na górskie wyprawy. W³aœnie na tych wyprawach cementuje siê przyjaŸù miêdzy Pó³tawskimi a przysz³ym papie¿em. To przyjaŸù, która przetrwa³a ponad pó³ wieku.

Jak za¿y³a by³a to znajomoœÌ mo¿na przekonaÌ siê bior¹c do rêki "Beskidzkie rekolekcje", ksi¹¿kê któr¹ Wanda Pó³tawska napisa³a w 2008 roku. To blisko szeœÌset stron wspomnieù z ró¿nych etapów ¿ycia Pó³tawskiej, ale osi¹ ksi¹¿ki s¹ spotkania z Ojcem Œwiêtym. Mnóstwo tam te¿ zdjêÌ Pó³tawskich w towarzystwie papie¿a. S¹ fotografie Karola Wojty³y na komunii œwiêtej córki Pó³tawskich, s¹ zdjêcia wnuków Pó³tawskich, którzy k¹pi¹ siê w fontannie podczas wakacji w Castel Gandolfo.

Jest wreszcie niezliczona iloœÌ korespondencji, któr¹ latami prowadzi³a Wanda Pó³tawska z papie¿em. Odrêcznie pisane listy Jana Paw³a II podpisywane s¹ skrótem "Br" czyli brat. Bo Karol Wojty³a traktowa³ Wandê Pó³tawsk¹, jak swoj¹ siostrê. Modli³ siê za ni¹. Prosi³ o modlitwê Ojca Pio, gdy u Pó³tawskiej onkolodzy znajduj¹ guz i chc¹ j¹ operowaÌ. Ale po modlitwach Ojca Pio Pó³tawska unika operacji. Zdrowie wraca do normy.

Burza

Kiedy kilka lat temu "Beskidzkie rekolekcje" trafiaj¹ do ksiêgarù wywo³uj¹ prawdziw¹ burzê. W Watykanie nie zapad³y jeszcze decyzje o beatyfikacji Jana Paw³a II, a w³oscy dziennikarze sugeruj¹, ¿e opublikowane przez Pó³tawsk¹ listy papie¿a, to zaledwie u³amek korespondencji, której nie zna watykaùska komisja beatyfikacyjna. Przez to wyœwiêcenie Jana Paw³a II mo¿e siê opóŸniÌ.

Koœció³ dzieli siê na zwolenników i przeciwników Pó³tawskiej. Do tych drugich zalicza siê m.in. kardyna³ Stanis³aw Dziwisz, który zarzuca lekarce, ¿e w swojej ksi¹¿ce "przedstawia siê jako ktoœ wa¿ny", a w rzeczywistoœci "nie jest jedyn¹ osob¹, któr¹ tak d³uga za¿y³oœÌ ³¹czy³a z Karolem Wojty³¹". Pó³tawska broni siê, ¿e Ojca Œwiêtego zna³a ponad pó³ wieku, a on sam nie pozwoli³ jej spaliÌ listów.

W "Beskidzkich rekolekcjach" pisze: "Przed spodziewanÂą juÂż ÂśmierciÂą Ojca ÂŚwiĂŞtego zapytaÂłam go, czy spaliĂŚ te notatki. OdpowiedziaÂł "szkoda". Ale jednak wahaÂłam siĂŞ. DostaÂłam jednak odpowiedÂź od spowiednika: "Dzieje ÂświĂŞtego nale¿¹ do ludzi, nie sÂą prywatnÂą wÂłasnoÂściÂą" – nale¿¹ do KoÂścioÂła. SÂą one jednak bardzo prywatne i zasadniczo wolaÂłabym, aby siĂŞ ukazaÂły po mojej Âśmierci; jednak przekonano mnie – wiĂŞc ulegÂłam".

W przeddzieù beatyfikacji Jana Paw³a II ksi¹¿ka Pó³tawskiej nie budzi ju¿ emocji, w mediach trudno szukaÌ wywiadów z ni¹ sam¹, trudno szukaÌ wspomnieù o przyjaŸni lekarki z papie¿em. Chc¹ ich s³uchaÌ setki ludzi, którzy przychodz¹ na spotkania z Pó³tawsk¹. Ona sama woli jednak mówiÌ o czymœ innym.

***

Korzysta³em z ksi¹¿ki "Beskidzkie rekolekcje" autorstwa Wandy Pó³tawskiej, wydanej nak³adem Edycji Œwiêtego Paw³a, ksi¹¿ki "Brat Karol, siostra Wanda" Aleksandry Klich, wywiadu jakiego Wanda Pó³tawska udzieli³a "Tygodnikowi Powszechnemu" oraz obejrza³em film "Duœka" w re¿yserii Wandy Ró¿yckiej-Zborowskiej.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/przyjaciolka-papieza,179,page1.html

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::.

                                                                WykorzystywaĂŚ Âżycie jak Karol WojtyÂła

ks. Ireneusz SkubiÂś | Niedziela | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (5)


Z kard. JĂłzefem Glempem, prymasem seniorem, o Âżyciu Jana PawÂła II i jego sÂłuÂżbie KoÂścioÂłowi Chrystusowemu rozmawia ks. inf. Ireneusz SkubiÂś
Kard. JĂłzef Glemp i ks. inf. Ireneusz SkubiÂś podczas rozmowy o ÂświĂŞtym Âżyciu ks. Karola WojtyÂły, Warszawa, 12 kwietnia 2011 r.

KS. INF. IRENEUSZ SKUBIŒ: Nale¿y Ksi¹dz Kardyna³ do tych szczêœliwych ludzi, którzy od lat patrzyli na ¿ycie i pracê biskupa, arcybiskupa i kardyna³a Karola Wojty³y, a póŸniej na pontyfikat Ojca Œwiêtego Jana Paw³a II. Jak, w oczach Ksiêdza Prymasa, kszta³towa³ siê obraz œwiêtoœci ¿ycia Karola Wojty³y?

KARD. JÓZEF GLEMP: Tak, miaÂłem to szczĂŞÂście, Âże spotykaÂłem przyszÂłego PapieÂża dosyĂŚ czĂŞsto, np. w parafiach podczas wizytacji, w gĂłrach, we wspĂłlnych podró¿ach samochodem lub helikopterem. OczywiÂście, moja znajomoœÌ z nim nie rĂłwna siĂŞ znajomoÂści, jakÂą mogÂą siĂŞ poszczyciĂŚ ksiĂŞÂża krakowscy czy póŸniejsi kardynaÂłowie: Franciszek Macharski lub StanisÂław Dziwisz, niemniej jako sekretarz prymasa WyszyĂąskiego, potem jako biskup na Warmii i prymas Polski miaÂłem moÂżnoœÌ ÂśledziĂŚ Âżycie Karola WojtyÂły – Jana PawÂła II. Nie dane mi byÂło tylko sÂłuchaĂŚ jego wykÂładĂłw na KUL-u. Z polecenia kard. WyszyĂąskiego jeÂździÂłem czasem do Krakowa, gdzie mogÂłem go obserwowaĂŚ takÂże podczas wizytacji parafialnych i przy pracy z ksiĂŞÂżmi biskupami na rzecz KoÂścioÂła w Polsce – myÂślĂŞ tu o konferencjach Episkopatu Polski, o pracy nad listami pasterskimi itp. Miejscem takiej pracy byÂł Sekretariat Episkopatu, jak i Sekretariat Prymasa Polski.

Nie myœla³em wtedy jeszcze o jego œwiêtoœci, ale dostrzega³em, ¿e jest to cz³owiek ogromnie skupiony, dobry, ¿e potrafi byÌ pogodny i dla ka¿dego ma uœmiech, a jednoczeœnie jest na bie¿¹co z problemami ¿ycia w ówczesnej Polsce. To by³a znakomita osobowoœÌ, bardzo oddana Koœcio³owi, któr¹ siê w nim wyczuwa³o.

Kszta³towanie siê œwiêtoœci u Karola Wojty³y to wielki temat, a tak¿e tajemnica. Widzia³em, jak odprawia Mszê œw., jak zatopiony jest w Eucharystii. Widzia³em go rozmodlonego... Kiedyœ, podczas pewnej wspólnej podró¿y samochodem z Krakowa do Warszawy, widzia³em, ¿e cierpi na ból g³owy. Odrzuci³ jednak propozycjê podania pigu³ki...

Wiedzia³em, ¿e duszpasterstwo jako troska o zbawienie ludzi jest w nim ci¹gle obecne. Nie szczêdzi³ czasu na wizytacje i na spotkania z ludŸmi, a jednoczeœnie potrafi³ siê zag³êbiaÌ w ogromne przestrzenie filozoficzne lub teologiczne. Myœlê, ¿e niektóre tematy dojrzewa³y w nim w czasie rozmów, przejazdów i modlitw.

Opowiada³ œp. bp Stefan Bare³a, ¿e kiedy abp August Hlond, który pochodzi³ ze Œl¹ska, zosta³ kardyna³em, jego brat wykrzykn¹³: "Gustlik, aleœ sztajgn¹³!" (ale¿ awansowa³eœ!). Czy "sztajgniêcie" kard. Wojty³y a¿ na o³tarze nie zaskakuje Eminencji?

Gdy dzisiaj analizujê ¿ycie kard. Wojty³y, potem papie¿a Jana Paw³a II, przyznam, ¿e mnie to nie zaskakuje. To "sztajgniêcie" by³o w jego przypadku naturalne, rozwija³o siê bardzo regularnie. Obdarzony by³ przez Pana Boga niepospolitymi zdolnoœciami intelektualnymi i sz³y za tym wielkie dary ³aski, które potrafi³ wykorzystaÌ. Jego pracowitoœÌ, wykorzystanie ka¿dej chwili je¿eli nie na pracê twórcz¹, to na modlitwê, z której czerpa³ nies³ychan¹ energiê! Mo¿na to by³o obserwowaÌ tak¿e w jego wypowiedziach, licznych pismach i odezwach. U kard. Wojty³y by³ ci¹g³y wzrost, to by³a praca i wspó³praca z darami, które otrzyma³ od Pana Boga i konsekwentnie rozwija³. Ta œwiêtoœÌ mog³a rzeczywiœcie s³u¿yÌ jako wzór do naœladowania, jako zachêta do wspó³pracy z ³ask¹ Bo¿¹.
Jak w oczach KsiĂŞdza Prymasa wyglÂądaÂły relacje kard. WojtyÂły z biskupami, profesorami, z ksiĂŞÂżmi?

Na tle kard. WyszyĂąskiego i Episkopatu Polski kard. WojtyÂła byÂł zawsze czÂłowiekiem wyciszonym, skupionym, niewybijajÂącym siĂŞ. PrzywĂłdcÂą byÂł kard. WyszyĂąski, kard. WojtyÂła byÂł jakby w cieniu. SkÂądinÂąd wiedzieliÂśmy, Âże to jest potĂŞÂżny intelekt, Âże on zwÂłaszcza na Soborze WatykaĂąskim II odgrywaÂł ogromnÂą rolĂŞ i Âże jego wkÂład w myÂśl i dokonania Episkopatu jest wielki. Ale optycznie to siĂŞ nie zaznaczaÂło.

Jednak czuliÂśmy, Âże jest to osobowoœÌ nieprzeciĂŞtna, szczegĂłlnie Âże potem coraz bardziej stwierdzaliÂśmy jego rozmodlenie, jego umiÂłowanie liturgii, skupienie i takie ludzkie zwracanie siĂŞ do kaÂżdego czÂłowieka – myÂślĂŞ o nas, ktĂłrzy byliÂśmy jeszcze studentami, czy potem, gdy byÂłem sekretarzem kard. WyszyĂąskiego. Zawsze wielka uprzejmoœÌ, uwaga skierowana na czÂłowieka, wybieganie myÂślÂą, co ktoÂś ma jeszcze do powiedzenia, i bardzo intuicyjna relacja ze swoim rozmĂłwcÂą.

MyÂślĂŞ, Âże kard. WojtyÂła znaÂł swoich kapÂłanĂłw, a ci, ktĂłrych spotkaÂłem, nie taili miÂłoÂści do swego biskupa. Z relacji kapÂłanĂłw studentĂłw wiem, Âże skÂłaniaÂł ich do poszukiwania. Jego wykÂłady z etyki wymagaÂły uwagi. LubiÂł uczelniĂŞ.

Jak moÂżna nakreÂśliĂŚ relacje miĂŞdzy dwoma wielkimi osobowoÂściami – kard. WyszyĂąskim, ktĂłry byÂł "prince" KoÂścioÂła w Polsce, a bardzo mu bliskim kard. Wojty³¹?

Obaj kochali KoÂśció³. To byÂło punktem styku i jednoczeÂśnie kluczem do zrozumienia tego, Âże ci dwaj wielcy ludzie potrafili siĂŞ uzupeÂłniaĂŚ, potrafili ze sobÂą wspó³pracowaĂŚ, a nie ÂścieraĂŚ siĂŞ. Kard. WojtyÂła kochaÂł i rozumiaÂł KoÂśció³ bardziej niÂż ci, ktĂłrzy prĂłbowali kard. WyszyĂąskiemu nieraz doradzaĂŚ. KardynaÂłowie dzielili siĂŞ pracÂą – kard. WojtyÂła bardziej udzielaÂł siĂŞ na zewnÂątrz KoÂścioÂła, zwÂłaszcza za granicÂą (Watykan i Polonia), a kard. WyszyĂąski bardziej pilnowaÂł spraw KoÂścioÂła w Polsce. I to byÂło bardzo potrzebne, bo kaÂżdego dnia coÂś siĂŞ w kraju zmieniaÂło, byÂły ró¿ne sytuacje tworzone przez rzÂądzÂącÂą partiĂŞ i trzeba byÂło czuwaĂŚ, a kard. WojtyÂła mĂłgÂł bardziej angaÂżowaĂŚ siĂŞ w zagadnienia Âświatowe, udzielaĂŚ siĂŞ w kongregacjach watykaĂąskich i poÂświĂŞcaĂŚ analizom filozoficznym.

W 1978 r. kard. WojtyÂła wygÂłosiÂł niezwykle mocne sÂłowo podczas procesji BoÂżego CiaÂła w Krakowie. ByÂł wtedy podobny w swej wypowiedzi do kard. WyszyĂąskiego...

Nie znam tych ostatnich kazaĂą kard. WojtyÂły, ale wiem, Âże przez wspó³pracĂŞ dojrzewaÂła wspĂłlna myÂśl odpowiadajÂąca okolicznoÂściom, w jakich znajdowaÂł siĂŞ KoÂśció³ w Polsce – stÂąd podobne treÂści przekazu. Episkopat byÂł bardzo zjednoczony, a przeciwnoÂści raczej te same. Obydwaj kardynaÂłowie zgadzali siĂŞ, gdy chodzi o sposĂłb i metodĂŞ, o argumenty, ktĂłre trzeba byÂło wysuwaĂŚ. To waÂżne spostrzeÂżenie, Âże ich wypowiedzi byÂły bardzo zbliÂżone.

PoczÂąwszy od pierwszej pielgrzymki papieskiej, poprzez kolejne Eminencja byÂł blisko Jana PawÂła II – wszystkie wizyty (oprĂłcz pierwszej w 1979 r.) odbywaÂły siĂŞ za prymasostwa KsiĂŞdza KardynaÂła. Czy zauwaÂżaÂł KsiÂądz KardynaÂł wtedy ten niezwykÂły zwiÂązek PapieÂża z Bogiem?

Wiêcej uwagi skupialiœmy chyba wtedy na zewnêtrznych przejawach pielgrzymek ni¿ na postawie Papie¿a. Charakterystyczny by³ przecie¿ strach, obawy i ostrze¿enia, by w spotkaniach z Papie¿em nie uczestniczyÌ t³umnie, bo to niebezpieczne. W miejscach, do których Papie¿ przybywa³, trzeba by³o czêsto znaleŸÌ jak¹œ wspóln¹ p³aszczyznê porozumienia miêdzy wojewod¹ z nadania w³adzy komunistycznej a biskupem. Tego typu prac by³o du¿o.

PapieÂż byÂł wtedy bardzo przejĂŞty OjczyznÂą, w ktĂłrej dostrzegaÂł potrzebĂŞ i symptom odrodzenia. WiedziaÂł, Âże jego sÂłowa bĂŞdÂą padaÂły na bardzo podatny grunt – stÂąd m.in. jego modlitwa do Ducha ÂŚwiĂŞtego, co zresztÂą znalazÂło swĂłj finaÂł po 20 latach w stwierdzeniu o wysÂłuchaniu papieskiej proÂśby.

Gdy chodzi o postawĂŞ pasterskÂą PapieÂża – wszyscy: biskupi, kapÂłani, wierni mogliÂśmy podziwiaĂŚ jego oddanie ludziom. SzedÂł ze sÂłowem, ktĂłre niosÂło zbawienie, ale i odrodzenie w sferze doczesnoÂści. CzÂłowiek musiaÂł siĂŞ poderwaĂŚ do tego, Âżeby staĂŚ siĂŞ godny w czÂłowieczeĂąstwie. Na godnoÂści ludzkiej opiera siĂŞ caÂła duchowoœÌ. PapieÂż umiaÂł siĂŞ cieszyĂŚ z prostych rzeczy. UmiaÂł rozmawiaĂŚ z rzeszami ludzi. Jego pogodny nastrĂłj budziÂł ufnoœÌ. Pasterska gorliwoœÌ przejawiaÂła siĂŞ w tym, Âże konsekwentnie wypeÂłniaÂł swĂłj program, niezaleÂżnie od stanu zmĂŞczenia. To byÂło oddawanie siebie – najznakomitszy rys duchowoÂści, ktĂłrÂą mogliÂśmy obserwowaĂŚ podczas wszystkich jego pielgrzymek.

                                                                                        c.d.n
 

[Rafaela]

Z zachowania Ojca ÂŚwiĂŞtego wynikaÂło, Âże modliÂł siĂŞ takÂże wtedy, gdy nie poruszaÂł wargami, np. gdy coÂś obserwowaÂł, gdy byÂł pogodny i uÂśmiechniĂŞty. Jednak niezwykÂłym obcowaniem z Panem Jezusem byÂła dla niego Eucharystia...

Eucharystia dla Ojca ÂŚwiĂŞtego byÂła przeÂżyciem szczegĂłlnym, zarĂłwno wtedy, kiedy odprawiaÂł jÂą w swojej kaplicy, jak i wtedy, gdy jÂą celebrowaÂł dla milionowej rzeszy wiernych. Jego celebracja na wielkich stadionach, na wielkich placach pozwalaÂła wchodziĂŚ Chrystusowi w Âżycie wspĂłlnoty wiernych, czas i przestrzeĂą stawaÂły siĂŞ przenikniĂŞte misterium paschalnym. Te wielkie Msze Âśw. z Ojcem ÂŚwiĂŞtym jako nadprzyrodzone wydarzenia zanurzaÂły siĂŞ w zwyczajnoÂści ziemskiej. PrzeÂżycia samego PapieÂża najlepiej moÂżna byÂło zauwaÂżyĂŚ, gdy z czasem ulegaÂł niedomaganiom fizycznym. WydawaÂło siĂŞ, Âże podejmuje nieludzki wysiÂłek, aby oddawaĂŚ czeœÌ pojawiajÂącej siĂŞ na oÂłtarzu Postaci eucharystycznej. ChcĂŞ tu takÂże wspomnieĂŚ o adoracji. KaÂżdy posiÂłek u Ojca ÂŚwiĂŞtego koĂączyÂł siĂŞ przejÂściem do kaplicy i adoracjÂą. I jeszcze – trzecia pielgrzymka do Polski, i stacje Kongresu Eucharystycznego. Wiem, Âże PapieÂż cieszyÂł siĂŞ z tego akcentu eucharystycznego w wielu miastach.

Wydaje siĂŞ, Âże Ojciec ÂŚwiĂŞty budowaÂł ideĂŞ patriotyzmu, umiÂłowania Ojczyzny, nie tylko w sensie politycznym, ale duchowym, religijnym. Patriotyzm w jego wydaniu to byÂła cnota chrzeÂścijaĂąska.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::


                                                  Benedykt XVI ogÂłosiÂł Jana PawÂła II bÂłogosÂławionym

MW | PAP | 1 Maj 2011


Podczas mszy beatyfikacyjnej na placu œwiêtego Piotra papie¿ wyg³osi³ po ³acinie formu³ê beatyfikacji:

"SpeÂłniajÂąc pragnienie naszego brata Agostino kardynaÂła Valliniego, naszego wikariusza generalnego dla diecezji Rzymu, wielu innych braci w episkopacie oraz licznych wiernych, po zasiĂŞgniĂŞciu opinii Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych naszÂą wÂładzÂą apostolskÂą zgadzamy siĂŞ, aby Czcigodny SÂługa BoÂży Jan PaweÂł II, papieÂż, od tej chwili nazywany byÂł bÂłogosÂławionym, a jego ÂświĂŞto obchodzone mogÂło byĂŚ w miejscach i zgodnie z reguÂłami ustalonymi przez prawo 22 paÂździernika kaÂżdego roku. W imiĂŞ Ojca i Syna i Ducha ÂŚwiĂŞtego".

Benedykt XVI ogÂłasza Jana PawÂła II bÂłogosÂławionym

WczeÂśniej kardynaÂł Vallini odczytaÂł sylwetkĂŞ kandydata na oÂłtarze.


Papie¿ tê cnotê ogromnie pog³êbi³ i pokaza³ ca³emu œwiatu, jak mo¿na j¹ realizowaÌ. By³ oddany Koœcio³owi na ca³ym œwiecie i nie mo¿na powiedzieÌ, ¿e coœ zaniedbywa³. Dla niego mieszkaniec Afryki, Azji, Ameryki Po³udniowej czy Europy to by³ cz³owiek zorientowany ku zbawieniu. Czyni³ wszystko, by mu ten jego cel wyjaœniaÌ, by otoczyÌ go klimatem Bo¿ym. A jednoczeœnie nie zaniedba³ mi³oœci do w³asnej Ojczyzny. Mi³oœÌ do Krakowa, do Polski, do Warszawy, do sanktuariów polskich nie uszczupla³a mi³oœci, któr¹ mia³ wobec Koœcio³a powszechnego. Da³ przyk³ad prawdziwego patriotyzmu, pokaza³, ¿e mi³oœÌ w³asnej Ojczyzny nie koliduje z mi³oœci¹ do wszystkich ludzi. To u Papie¿a mo¿emy dobrze odczytywaÌ i uczyÌ siê.

KsiÂądz Prymas miaÂł na pewno osobiste relacje z Janem PawÂłem II, rozmowy z nim w cztery oczy. Jak Eminencja czuÂł siĂŞ w jego obecnoÂści?

Zawsze czuÂłem siĂŞ bardzo naturalnie, a Jan PaweÂł II odnosiÂł siĂŞ do mnie z zaufaniem. ByÂły to rozmowy papieÂża z biskupem. WiedzieliÂśmy, Komu sÂłuÂżymy i do czego d¹¿ymy. JeÂżeli rozmowy dotykaÂły tematĂłw trudnych, to PapieÂż wyjaÂśniaÂł je na tyle, na ile znaÂł kontekst, ale jednoczeÂśnie zawsze wysÂłuchiwaÂł tego, co mĂłwiÂący ma do powiedzenia pod wpÂływem okolicznoÂści, jakie ten problem stwarzaÂł. Rozmowy byÂły budujÂące, nigdy szokujÂące. OdbywaÂły siĂŞ czĂŞsto podczas posiÂłku – PapieÂż czĂŞsto zapraszaÂł na obiad czy kolacjĂŞ, byÂły to tzw. posiÂłki robocze. PapieÂż cieszyÂł siĂŞ, jeÂżeli przedÂłoÂżyÂłem mu pisemnie, co chciaÂłbym poruszyĂŚ. CeniÂł to sobie. RzuciÂł okiem i to wystarczaÂło, by wiedziaÂł, o czym bĂŞdzie mowa. Rozmowy z PapieÂżem dotyczyÂły tego, co KoÂśció³ moÂże daĂŚ ludziom – czyli pokĂłj, otwarcie siĂŞ na SÂłowo, na prawdĂŞ Bo¿¹, na przyjĂŞcie Chrystusa. Ojciec ÂŚwiĂŞty nie bawiÂł siĂŞ w jak¹œ politykĂŞ. Jego linia byÂła jasna: KoÂśció³ musi pilnowaĂŚ Ewangelii. To najprostsze ujĂŞcie. OczywiÂście, rozkÂładaÂło siĂŞ to na wiele czynnikĂłw: jak podejmÂą to kapÂłani, Akcja Katolicka, Ruch ÂŚwiatÂło-ÂŻycie czy inne. Ale wizja g³ówna zawsze byÂła taka: KoÂśció³, w ktĂłrym Âżyje Jezus Chrystus i za ktĂłry on jako papieÂż odpowiada wspĂłlnie z biskupami, to nasza wspĂłlna troska. "Res nostra agitur" – chodzi o naszÂą Bo¿¹ sprawĂŞ, o to, Âże my jesteÂśmy w niÂą w³¹czeni ca³¹ naszÂą istotÂą.

Jak Eminencja opisaÂłby sÂłuÂżbĂŞ KoÂścioÂłowi w Polsce w pontyfikacie Jana PawÂła II?

PapieÂż doskonale znaÂł czÂłowieka, znaÂł moÂżliwoÂści jego doskonalenia siĂŞ w ramach sumienia i odpowiedzialnoÂści. ZnaÂł teÂż psychikĂŞ PolakĂłw. Ale przede wszystkim widziaÂł w czÂłowieku chrzeÂścijanina, widziaÂł Chrystusa, ktĂłry w nim roÂśnie. I dlatego z wielkÂą przyjaÂźniÂą i nadziejÂą zwracaÂł siĂŞ szczegĂłlnie do mÂłodzieÂży, ktĂłra ze swej natury jest bardzo chÂłonna. PamiĂŞtam, podczas jednej z uroczystoÂści, kiedy PapieÂż przechodziÂł wÂśrĂłd tÂłumĂłw, widziaÂłem, jak ochrona papieska zasÂłaniaÂła grupĂŞ mÂłodych, bo czas nagliÂł, a byÂło powszechnie wiadome, Âże gdy PapieÂż ich zobaczy, spontanicznie bĂŞdzie do nich pod¹¿aÂł. Jego cechÂą charakterystycznÂą byÂło nastawienie do czÂłowieka. ObojĂŞtnie, czy to byÂło dziecko, czÂłowiek biedny, polityk, uczony – to byÂł czÂłowiek, droga KoÂścioÂła.

KsiÂądz Prymas patrzyÂł teÂż na Jana PawÂła II coraz bardziej sÂłabego fizycznie. Czy myÂślaÂł Eminencja, co bĂŞdzie, gdy PapieÂża zabraknie?

To by³y ludzkie lêki, które towarzysz¹ cz³owiekowi, kiedy siê widzi, ¿e osoba dla nas bardzo wa¿na i droga s³abnie. Przypominam te¿ sobie, jak Papie¿ mówi³, ¿e jest coraz starszy, ¿e jest krok bli¿ej narodzenia dla nieba. To by³o piêknie powiedziane. Ale przy tej s³aboœci, pomijaj¹c swe u³omnoœci fizyczne, podejmowa³ ogromny wysi³ek, inspirowany wielk¹ mi³oœci¹ do Boga i cz³owieka. I tutaj mo¿na chyba najbardziej zauwa¿yÌ œwiêtoœÌ Papie¿a, który nie lêka³ siê, ¿e mo¿e byÌ Ÿle odbierany wizualnie, telewizyjnie, ale chcia³ ca³ym sob¹ byÌ swoim przekazem.

Jan PaweÂł II odszedÂł do domu Ojca. Potem byÂł niezwykÂły pogrzeb i spontaniczne woÂłanie: "Santo subito!". Czy zdziwiÂło ono KsiĂŞdza Prymasa?

Okrzyk "Œwiêty od zaraz!" nie zdziwi³ mnie, by³ wa¿nym sygna³em powszechnego przekonania o œwi¹tobliwym ¿yciu Jana Paw³a II. Tak¿e po mêczeùskiej œmierci ks. Jerzego Popie³uszki pojawia³y siê g³osy o przyspieszenie procesu. Ja równie¿ nie mia³em w¹tpliwoœci co do œwiêtoœci naszego Papie¿a. Przejêty by³em tylko trosk¹ o ogrom pracy nad przebadaniem ca³ej spuœcizny wielkiego pontyfikatu, jaka potrzebna jest przy procesie beatyfikacyjnym. Proces ten nie polega na emocjach. Koœció³ jest bardzo racjonalny, buduje na pewnej logice wiary. Wiedzia³em, ¿e Jan Pawe³ II jest œwiêty, ale i to, ¿e na formalne og³oszenie tego musimy jeszcze czekaÌ.

Na uroczystoœciach 100-lecia Papieskiego Instytutu Polskiego w Rzymie powiedzia³ Ksi¹dz Prymas, ¿e beatyfikacja Jana Paw³a II to polskie Westerplatte. Czy móg³by Eminencja rozwin¹Ì to porównanie?

Jan PaweÂł II na Westerplatte odniĂłsÂł fakt obrony tego miejsca do kaÂżdego wierzÂącego i do jego stosunku wobec odpowiedzialnoÂści za swoje czyny, za obronĂŞ prawdy. PowiedziaÂł, Âże "kaÂżdy ma swoje Westerplatte, gdzie nie wolno zdezerterowaĂŚ". MiaÂłem tu na myÂśli, Âże nie wolno uciekaĂŚ od trudnych obowiÂązkĂłw. PapieÂż daÂł tego przykÂład i to winno pozostaĂŚ w nas. Nie unikaĂŚ trudnoÂści. JeÂżeli sÂą one zwiÂązane z jakimÂś Âświadectwem prawdzie, to trzeba staraĂŚ siĂŞ stawiĂŚ im czoÂła i wprowadzaĂŚ dobro w Âżycie. Westerplatte zatem – to odpowiedzialnoœÌ. I myÂślĂŞ, Âże beatyfikacja Jana PawÂła II nakÂłada na nas obowiÂązek modlitwy do niego, ale takÂże przyglÂądania siĂŞ, jak on, bÂłogosÂławiony, podejmowaÂł trudne Âżyciowe zadania.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/wykorzystywac-zycie-jak-karol-wojtyla,180,page1.html

[Rafaela]

Ks. Adam Boniecki  urodziÂł siĂŞ w 1934 roku.

StudiowaÂł filozofiĂŞ na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego i na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. CzÂłonek zespoÂłu „Tygodnika Powszechnego” od 1964 roku. Duszpasterz akademicki przy uniwersyteckim koÂściele Âśw. Anny. ZadebiutowaÂł w Znaku ksi¹¿kÂą Rozmowy niedokoĂączone (1971). W latach 1972-1974 przebywaÂł we Francji, gdzie zapoznaÂł siĂŞ z Âżyciem KoÂścioÂła posoborowego. Te doÂświadczenia zaowocowaÂły ksi¹¿kÂą pt. Notes.
 W 1979 roku Jan PaweÂł II wezwaÂł ks. Bonieckiego do Rzymu i powierzyÂł mu zorganizowanie polskiej edycji „L’Osservatore Romano”. KierowaÂł niÂą do 1991 roku. W roku 1983 ukazaÂło siĂŞ opracowane przezeĂą Kalendarium Âżycia Karola WojtyÂły.
WydaÂł teÂż trzytomowy Notes rzymski – zapis pracy ponad dziesiĂŞcioletniej pracy przy Stolicy Apostolskiej.
 W 1993 roku zostaÂł przeÂłoÂżonym generalnym Zgromadzenia KsiĂŞÂży MarianĂłw. Od lipca 1999 roku redaktor naczelny „Tygodnika Powszechnego”.

http://www.znak.com.pl/osoba,nazwa,122,Boniecki%20Adam

...

ks. Adam Boniecki

                                                               Kalendarium Âżycia Karola WojtyÂły

ISBN: 83-7006-834-0
wyd.: Wydawnictwo ZNAK 2010

Wprowadzenie

PomysÂł napisania tej ksi¹¿ki skrystalizowaÂł siĂŞ na zebraniu redakcji „Tygodnika Powszechnego”, miesiĂŞcznika „Znak” i wydawnictwa Znak w listopadzie 1978 roku, czyli niespeÂłna w miesiÂąc po wyborze arcybiskupa krakowskiego kardynaÂła Karola WojtyÂły na StolicĂŞ PiotrowÂą. KoniecznoœÌ opracowania kalendarium Âżycia Ojca Âśw. zaczĂŞÂła siĂŞ rysowaĂŚ doœÌ wyraÂźnie juÂż wtedy, wobec pojawiania siĂŞ coraz to nowych ÂżyciorysĂłw. WidaĂŚ byÂło, Âże tego rodzaju tekstĂłw, ktĂłre czĂŞsto wiĂŞcej mĂłwiÂą o autorze opracowania niÂż o jego bohaterze, w ktĂłrych niejednokrotnie bardziej chodzi o podchwycenie oczekiwaĂą publicznoÂści niÂż o prawdĂŞ, bĂŞdzie coraz wiĂŞcej. Przewidywania te potwierdziÂły siĂŞ.

Ustalono termin ukoùczenia ksi¹¿ki na koniec lutego 1979, objêtoœÌ jej przewidywa³em na 200 stron maszynopisu.

Kiedy przystĂŞpujĂŞ do pisania niniejszego wprowadzenia, mam przed sobÂą maszynopis liczÂący 1200 stron, a na kalendarzu jest ostatni dzieĂą sierpnia 1979.

OddajÂąc maszynopis do wydawnictwa, bynajmniej nie jestem przekonany, Âże tĂŞ pracĂŞ rzeczywiÂście zakoĂączyÂłem. NiezupeÂłnoœÌ opracowania jest dla mnie oczywista. Trzeba byÂło jednak w jakimÂś momencie powiedzieĂŚ „stop”. OÂśmielam siĂŞ jednak mniemaĂŚ, Âże zebrany na tych stronicach materiaÂł zawiera zasadnicze elementy skÂładajÂące siĂŞ na Âżyciorys Karola WojtyÂły od urodzenia do dnia 16 paÂździernika 1978 r.

wiecej:http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TH/THO/znak_2010_kalendarium_jp2_01.html

=======================================

                                                     Jan PaweÂł II - serwis poÂświĂŞcony Ojcu ÂŚwiĂŞtemu

- historia pontyfikatu, homilie do odsÂłuchania, zdjĂŞcia, pamiÂątki, anegdoty zwiÂązane z papieÂżem.

                                                     Jan PaweÂł II - Milion Historii Jednego CzÂłowieka

Zapraszamy wszystkich - wierz¹cych i niewierz¹cych, m³odych i starszych, Polaków mieszkaj¹cych w kraju i tych z zagranicy - do wspó³tworzenia tego niezwyk³ego albumu.

http://mojpapiez.pl/

ScaliÂłem posty
Darek

[Rafaela]

                                                               Mam gromadĂŞ znajomych ÂświĂŞtych
Autor: Krzysztof Ziemiec, opr.kapi

   29.10.2011
Wanda Pó³tawska, najbli¿sza przyjació³ka Jana Paw³a II, w czasie wojny torturowana i poddawana eksperymentom. Doktor psychiatrii, wyk³adowca i dzia³aczka organizacji obrony ¿ycia. 2 listopada koùczy 90 lat. W rozmowie z Krzysztofem Ziemcem opowiada o przyjaŸni z papie¿em, o obozie koncentracyjnym i o tym, jak pozby³a siê lêku przed œmierci¹.
2
Podziel siĂŞ:   WiĂŞcej
Dzisiaj Warszawa, jutro Piaseczno, kaÂżdego dnia inne miasto Pani plan dnia jest szczelnie wypeÂłniony. SkÂąd w Pani w tym wieku tyle energii, kiedy wielu mÂłodych ludzi czuje siĂŞ wypalonych juÂż w wieku 30-40 lat?

MÂłodzi ludzie sÂą zmĂŞczeni Âżyciem, bo ich naprawdĂŞ nie obchodzi co robiÂą. CzÂłowiek, ktĂłry robi coÂś, co nie ma sensu, czego nie lubi i nie chce, mĂŞczy siĂŞ. Natomiast kiedy robi to, czego pragnie, co jest jego celem, ma to, co Ojciec ÂŚwiĂŞty nazywaÂł entuzjazmem do pracy. I ja robiĂŞ tylko to, co mi siĂŞ podoba, nic innego.

KiedyÂś miaÂłam wiele spraw na gÂłowie – dzieci, wnuki, pacjenci, wykÂłady – tysiÂąc rzeczy do zrobienia. Wtedy Ojciec ÂŚwiĂŞty powiedziaÂł: bĂŞdĂŞ siĂŞ modliÂł, ÂżebyÂś mogÂła to, czego nie moÂżesz. I pomogÂło. Czy zna Pan innÂą 90-letniÂą kobietĂŞ, ktĂłra potrafi jechaĂŚ osiem godzin, spaĂŚ cztery, wykÂładaĂŚ osiem i kolejne osiem wracaĂŚ do domu? Po jednym z wykÂładĂłw podszedÂł do mnie profesor i zapytaÂł – jak pani to robi?

MuszĂŞ dodaĂŚ, Âże ja od zawsze pracowaÂłam tak intensywnie. MoÂże rzeczywiÂście od wydania „Beskidzkich rekolekcji” pracujĂŞ wiĂŞcej, bo - tak jak powiedziaÂł Karol - ludzie wyciÂągajÂą po mnie rĂŞce.

Ma Pani ogromny dar przyciÂągania mÂłodych ludzi. Jaka jest dzisiejsza mÂłodzieÂż, czy gdyby byÂła taka potrzeba, to ci mÂłodzi ludzie poÂświĂŞcili by siĂŞ tak, jak wy kiedyÂś?

MÂłodzi ludzie przychodzÂą do mnie, bo nie ma juÂż autorytetĂłw, a ja jestem dla nich ostatnim. UwaÂżam, Âże mÂłodzieÂż jest najlepszÂą czĂŞÂściÂą narodu. Nie moÂże byĂŚ taka sama, jak kiedyÂś, bo sÂą inne warunki. MÂłodoœÌ zawsze jest wiotka, tylko trzeba jÂą czymÂś podeprzeĂŚ. Ja zawsze miaÂłam oparcie w rodzinie, szkole, koÂściele, wszystko sprzyjaÂło prostemu dorastaniu. DziÂś oni nic nie wiedzÂą – sprzeczne teorie, sprzeczne postawy, zakÂłamany Âświat. Oni sÂą biedni, wspó³czujĂŞ im.

MÂłodzieÂż jest zawsze o wiele lepsza od rodzicĂłw i nauczycieli. JeÂżeli mÂłodzieÂż jest taka, jaka jest, to dlatego, Âże majÂą tylko to, co im dajÂą doroÂśli. Ja w tej chwili staram siĂŞ bardziej wychowaĂŚ rodzicĂłw, bo dzieci przejmujÂą wszystko od nich. Jak w rodzicach jest zero, to co majÂą do przekazania? Dzieci wtedy czerpiÂą z tego, co niesie Âświat, a dom powinien chroniĂŚ przed Âświatem.

[Rafaela]

                                                   Chrzescijanie w Swiecie -  TEZEUSZ

TĂŞ sekcjĂŞ w caÂłoÂści poÂświĂŞcimy Janowi PawÂłowi II. BĂŞdziemy siĂŞ tutaj dzieliĂŚ naszymi przemyÂśleniami zwiÂązanymi z Âżyciem, naukÂą i pontyfikatem Karola WojtyÂły. BĂŞdziemy gromadziĂŚ teksty, komentarze i opinie, ktĂłre pomogÂą nam lepiej zrozumieĂŚ duchowy dorobek i nauczanie PapieÂża tak, aby pozostawiÂły one w nas trwalszy oddÂźwiĂŞk.

http://tezeusz.pl/cms/tz/index.php?id=841