Odp: Karol WojtyÂła -Jan Pawel II

[Rafaela]

KapÂłaĂąstwo, praca naukowa i twĂłrcza
Karol WojtyÂła jako wikary w Niegowici
Karol WojtyÂła na spÂływie kajakowym



13 paŸdziernika 1946 roku alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol Wojty³a zosta³ subdiakonem, a tydzieù póŸniej diakonem. 1 listopada 1946 roku kardyna³ Adam Stefan Sapieha wyœwiêci³ Karola Wojty³ê na ksiêdza. 2 listopada jako neoprezbiter odprawi³ mszê œw. prymicyjn¹ w krypcie œw. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada Karol Wojty³a wraz z klerykiem Stanis³awem Starowieyskim poprzez Pary¿ wyjecha³ do Rzymu, aby kontynuowaÌ studia na Papieskim Miêdzynarodowym Athenaeum Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet Œwiêtego Tomasza z Akwinu (Angelicum)) w Rzymie. Przez okres studiów zamieszkiwa³ w Kolegium Belgijskim, gdzie pozna³ wielu duchownych z krajów frankofoùskich oraz z USA. W 1948 roku ukoùczy³ studia z dyplomem summa cum laude.

Pod kierunkiem wybitnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisaÂł po Âłacinie rozprawĂŞ doktorskÂą Zagadnienie wiary u ÂświĂŞtego Jana od KrzyÂża (tytuÂł oryginaÂłu: Doctrina de fide apud S. Ioannem de Cruce[6]). Dla potrzeb doktoratu nauczyÂł siĂŞ jĂŞzyka hiszpaĂąskiego, by czytaĂŚ teksty renesansowego mistyka w oryginale. Z powodu braku funduszy na wydanie rozprawy drukiem nie uzyskaÂł stopnia doktorskiego. TytuÂł ten zostaÂł mu przyznany na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu JagielloĂąskiego w grudniu 1948 r. na podstawie tej samej dysertacji.

W lipcu 1948, na okres Karol WojtyÂła zostaÂł skierowany do pracy w parafii NiegowiĂŚ, gdzie speÂłniaÂł zadania wikarego i katechety. Wolny czas staraÂł siĂŞ spĂŞdzaĂŚ z mÂłodzie¿¹ na Âłonie natury. W sierpniu 1949 roku Karol WojtyÂła zostaÂł przeniesiony do parafii Âśw. Floriana w Krakowie[7]. Tam zaÂłoÂżyÂł mieszany choraÂł gregoriaĂąski. Nadal wyprawiaÂł siĂŞ na wycieczki z mÂłodzie¿¹. Podczas wielu wycieczek ksiÂądz WojtyÂła staraÂł siĂŞ zmyliĂŚ ĂłwczesnÂą milicjĂŞ i dlatego zdejmowaÂł sutannĂŞ i kazaÂł nazywaĂŚ siĂŞ „wujkiem”.

W 1951 po Âśmierci kardynaÂła Sapiehy, Karol WojtyÂła zostaÂł skierowany na urlop w celu ukoĂączenia pracy habilitacyjnej. DuÂżo uwagi poÂświĂŞcaÂł takÂże pracy publicystycznej, pisaÂł eseje filozoficzne (np. Personalizm tomistyczny – o Tomaszu z Akwinu, O humanizmie Âśw. Jana od KrzyÂża) i szkice. CzĂŞsto publikowaÂł w krakowskich periodykach katolickich: miesiĂŞczniku "Znak" i "Tygodniku Powszechnym". W zwiÂązku z habilitacjÂą podj¹³ systematyczne studia nad myÂślÂą etycznÂą fenomenologa Maxa Schelera, ktĂłrego pisma czytaÂł w oryginale niemieckim. PisaÂł wiele m.in. na temat chrzeÂścijaĂąskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca Ocena moÂżliwoÂści oparcia etyki chrzeÂścijaĂąskiej na zaÂłoÂżeniach systemu Maksa Schelera [taka spolszczona wersja imienia w tytule] zostaÂła przyjĂŞta jednogÂłoÂśnie przez RadĂŞ WydziaÂłu Teologicznego UJ, jednak WojtyÂła nie uzyskaÂł habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa OÂświaty.

Karol Wojty³a powróci³ do przerwanych obowi¹zków. Wyk³ada³ m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i czêstochowskiej (mieœci³y siê one wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jego wyk³ady obejmowa³y g³ównie teologiê moraln¹ i etykê ma³¿eùsk¹, ale ogarnia³y te¿ szeroko pojêt¹ historiê filozofii. By³y precyzyjne i trudne, Wojty³a ujmowa³ jednak studentów jako profesor wprawdzie wymagaj¹cy, lecz ¿yczliwy, otwarty na rozmowê i sprawiedliwy.
Biskup, kardynaÂł, papieÂż
Wizytacja KoÂścioÂła Nawiedzenia NajÂświĂŞtszej Maryi Panny w Krakowie oo. KarmelitĂłw na Piasku – poczÂątek czerwca 1967, tuÂż przed nominacjÂą kardynalskÂą
Ulica FranciszkaĂąska 3, „Okno papieskie” nad bramÂą wjazdowÂą do PaÂłacu Biskupiego w Krakowie
Herbwojtyly.png

4 lipca 1958 r. Karol Wojty³a zosta³ mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a tak¿e biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojty³y dokona³ 28 wrzeœnia 1958 w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Wspó³konsekratorami byli biskupi Franciszek Jop i Boles³aw Kominek. W 1962 roku zosta³ krajowym duszpasterzem œrodowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola Wojty³y przypad³y tak¿e obrady Soboru Watykaùskiego II, w których aktywnie uczestniczy³. Ju¿ w tym okresie bardzo du¿o czasu poœwiêca³ na podró¿e zagraniczne w celach ewangelizacyjnych i religijnych.

Jako biskup przyj¹³, zgodnie z obyczajem, hasÂło przewodnie swej posÂługi, ktĂłre brzmiaÂło: Totus Tuus (Âłac. CaÂły TwĂłj). KierowaÂł je do Matki Chrystusa. InspiracjÂą staÂł siĂŞ barokowy pisarz ascetyczny, francuski Âśw. Ludwik Maria Grignion de Montfort i jego ksi¹¿ka Traktat o prawdziwym naboÂżeĂąstwie do NajÂświĂŞtszej Maryi Panny, z ktĂłrej WojtyÂła przej¹³ koncepcjĂŞ „niewolnictwa duchowego”, rozumianÂą jako dobrowolne i ufne oddanie siĂŞ w opiekĂŞ Matce Boskiej.

13 stycznia 1964, pó³tora roku po œmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojty³a zosta³ mianowany arcybiskupem metropolit¹ krakowskim. Podczas konsystorza z 26 czerwca 1967 zosta³ nominowany kardyna³em. 29 czerwca 1967 roku otrzyma³ w Kaplicy Sykstyùskiej od papie¿a Paw³a VI czerwony biret, a jego koœcio³em tytularnym sta³ siê koœció³ œw. Cezarego Mêczennika na Palatynie.

Jako biskup diecezji krakowskiej wizytowaÂł parafie, odwiedzaÂł klasztory (w tym zgromadzenie albertynĂłw, zaÂłoÂżone przez Âśw. Adama Chmielowskiego, Brata Alberta). W 1965 otworzyÂł proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej, z ktĂłrej Dzienniczkiem oraz orĂŞdziem MiÂłosierdzia BoÂżego zapoznaÂł siĂŞ wczeÂśniej. SpotykaÂł siĂŞ z inteligencjÂą krakowskÂą, zwÂłaszcza ze Âśrodowiskiem naukowym i artystycznym. Ponadto jeÂździÂł na Podhale i w Tatry.

OgÂłosiÂł drukiem (pod pseudonimem Andrzej JawieĂą) dramaty: Przed sklepem jubilera i jak misterium ujĂŞte Promieniowanie ojcostwa, takÂże poematy. W 1969 wydaÂł filozoficznÂą monografiĂŞ z zakresu antropologii Osoba i czyn, a w 1972 – ksi¹¿kĂŞ o II Soborze WatykaĂąskim. Pomimo obowiÂązkĂłw duszpasterskich systematycznie prowadziÂł wykÂłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, ksztaÂłtujÂąc tam swÂą szko³ê badawczÂą z zakresu etyki. WedÂług Âświadectwa Tadeusza Nowaka, kardynaÂł WojtyÂła w 1970 roku byÂł przeciwny rozsyÂłaniu i czytaniu w diecezji krakowskiej listu pasterskiego jaki Episkopat Polski przygotowywaÂł na 50-tÂą rocznicĂŞ wojny polsko-bolszewickiej[8].

Zyska³ dojrza³oœÌ jako myœliciel, siêgaj¹c do rozleg³ej tradycji filozoficznej (grecka etyka klasyczna, œw. Tomasz z Akwinu, fenomenologia), lecz te¿ do Biblii i do mistyki (zawsze mu bliski œwiêty Jan od Krzy¿a) i buduj¹c harmonijnie koncepcjê zarówno z filozofii jak i teologii: cz³owieka jako integralnej osoby. Cz³owiek jest zadomowiony poœród œwiata jako byt cielesno-duchowy, otwarty na transcendencjê, a godnoœÌ i wolnoœÌ da³ mu Bóg. Tym sposobem Wojty³a sta³ siê wybitnym przedstawicielem personalizmu. W filozofii reprezentowa³ neotomizm fenomenologizuj¹cy. Swoje pogl¹dy stosowa³ te¿ i przedstawia³ w pracy duszpasterskiej.

StaÂł siĂŞ znanym poza PolskÂą autorytetem. ByÂł obok prymasa Polski kardynaÂła Stefana WyszyĂąskiego, najwaÂżniejszÂą postaciÂą Episkopatu Polski. Z „prymasem TysiÂąclecia” (bo tak nazywaÂł kard. WyszyĂąskiego) ÂściÂśle wspó³pracowaÂł, okazujÂąc szacunek dla jego doÂświadczenia i mÂądroÂści. Jako kardynaÂł odbywaÂł podró¿e zagraniczne, zapraszany teÂż przez Âśrodowiska uniwersyteckie. WiosnÂą 1976 papieÂż PapieÂż PaweÂł VI zaprosiÂł go do Watykanu, by gÂłosiÂł tam rekolekcje wielkopostne (wydane póŸniej w publikacji ksi¹¿kowej).

Na zwoÂłanym po Âśmierci Jana PawÂła I drugim konklawe w roku 1978 WojtyÂła zostaÂł wybrany na papieÂża i przybraÂł imiĂŞ Jana PawÂła II. Wynik wyboru ogÂłoszono 16 paÂździernika o godzinie 16:16. Formalna inauguracja pontyfikatu miaÂła miejsce w trakcie mszy Âśw. na Placu ÂŚw. Piotra 22 paÂździernika 1978[9].