Die Glocke cz.11 lis 2010
Niemiecki program „Die Glocke” mia³ tak wysoki stopieñ tajno¶ci, a przez to ogromne znaczenie dla III Rzeszy, ¿e przez wiele lat od zakoñczenia II Wojny ¦wiatowej wiedza na ten temat by³a sk±pa i mglista. Wiele jednak zmieni³o siê za spraw± dwóch ksi±¿ek, które po raz pierwszy szerzej opisa³y naturê tajnych niemieckich eksperymentów i znaczenie Die Glocke. Pierwsza z nich to: „The Hunt for Zero Point”, Nicka Cooka a druga to „Prawda o Wunderwaffe” Igora Witkowskiego. Odkrycia dokonane przez Witkowskiego maj± tu szczególnie du¿e znaczenie.
Wszystko zaczê³o siê od legend, które przybra³y na sile po zakoñczeniu wojny – legend o tym, ¿e Niemcy s± w posiadaniu pozaziemskich technologii. Pierwsze schematy niemieckich lataj±cych spodków opublikowa³ w swojej ksi±¿ce major
Rudolf Lusar. Jednak ¼ród³a na które siê powo³ywa³, by³y w wiêkszo¶ci niepewne i trudno by³o na ich bazie budowaæ jakie¶ konkretne wnioski. Dopiero praca Witkowskiego nada³a legendom o niemieckim UFO sensowny i konkretny wymiar. Podczas tych poszukiwañ zda³ on sobie sprawê, ¿e pocz±tkiem wszystkiego jest supertajny projekt ukryty pod kryptonimem Die Glocke – Dzwon. Witkowski podobnie jak i inni autorzy badaj±cy sekrety III Rzeszy stara³ siê odpowiedzieæ na oczywiste pytanie: czym naprawdê by³a cudowna broñ Hitlera – mityczne Wunderwaffe? O projekcie Dzwon dowiedzia³ siê od polskiego oficera wywiadu, który mia³ dostêp do niemieckich tajnych dokumentów z czasów wojny, przetrzymywanych pod kluczem przez polsk± armiê.
Oficer opisa³ Witkowskiemu Die Glocke jako wielki, ceramiczny s³ój o kszta³cie dzwonu z pó³okr±g³ym zamkniêciem, zakoñczonym urz±dzeniem o nieznanej funkcji. Ca³o¶æ przypomina³a olbrzymi izolator, w którego wnêtrzu mia³y mie¶ciæ siê dwa metalowe cylindry. Polski dziennikarz szybko zda³ sobie sprawê, ¿e ma do czynienia z niezwyk³ym i tajnym projektem, o którego istnieniu wie niewielu ludzi na ¶wiecie. Nieoczekiwanie poczu³ siê tak, jakby przed jego oczami rozgrywa³a siê ostatnia scena z filmu „Poszukiwacze zaginionej Arki”, kiedy skrzynia z tytu³ow± Ark± ginie gdzie¶ w przepastnych magazynach angielskiego rz±du. W tym przypadku mia³ do czynienia z polskim rz±dem i oficerem, który chêtnie odpowiada³ na zadawane pytania.
Wkrótce okaza³o siê, ¿e ¿yczliwo¶æ oficera wcale nie jest taka bezinteresowna. On sam najwyra¼niej prowadzi³ w³asne dochodzenie na temat niemieckiej Wunderwaffe i uzna³, ¿e znalaz³ w Witkowskim eksperta w tej dziedzinie. Eksperta, który byæ mo¿e jest w stanie pomóc mu w odpowiedzi na ró¿ne pal±ce kwestie dotycz±ce tajemnic III Rzeszy. Jedna z nich dotyczy³a rakiet V-1 i V-2. To w³a¶nie te rakiety kojarzy siê powszechnie z tajn± broni± Hitlera, zdoln± odmieniæ losy wojny. Oficer jednak powa¿nie pow±tpiewa³, ¿e konkretni i praktyczni Niemcy mogli okre¶liæ mianem Wunderwaffe broñ tak ra¿±co nieskuteczn± i nieobliczaln± jak rakiety. Witkowski przyzna³ oficerowi racjê i po analizie wszelkich tajnych i legendarnych militarnych projektów Niemiec uzna³, ¿e na miano Wunderwaffe nie zas³uguj± ani rakiety V-1, V-2, ani bomba atomowa, wodorowa czy paliwowa, ani armaty d¼wiêkowe, wietrzne czy tworz±ce tr±by powietrzne, ani nawet laser czy napêdzany energi± atomow± samolot. T± najtajniejsz± z tajnych broni± móg³ byæ tylko i wy³±cznie Dzwon. Dlatego Witkowski rozpocz±³ w³asne ¶ledztwo w tej sprawie.
Je¶li cokolwiek w III Rzeszy objête by³o klauzul± tajno¶ci, udzia³ SS by³ w tym bardziej ni¿ oczywisty. Witkowski pierwszy ¶lad Die Glocke znalaz³ w niemieckim urzêdzie patentowym, gdzie SS sprawdza³o przydatno¶æ ka¿dego nowego wynalazku dla niemieckiej machiny wojennej. Stworzono nawet specjalny departament, który mia³ wy³apywaæ takie projekty. Ideê Dzwonu pilotowa³ tajemniczy genera³ SS
Emil Mazuw. Jego tajemniczo¶æ polega³a na tym, ¿e jak na cz³owieka o najwy¿szym stopniu w SS (po Reichsfuhrerze tylko 3 innych SS-manów mia³o równy Mazuwowi stopieñ) niewiele o nim wiadomo. Himmler osobi¶cie podarowa³ mu szablê a potem pier¶cieñ z czaszk± i piszczelami, co symbolizowa³o najwy¿szy stopieñ wtajemniczenia i dostêp do najwiêkszych sekretów organizacji. Mimo tej wysokiej pozycji i zaufania jakie mia³o do niego SS, Mazuw zosta³ po upadku Rzeszy pozostawiony samemu sobie i nie by³ ewakuowany wraz z innymi, zwi±zanymi z projektem Dzwon (grupa Bormana). Jest to wrêcz fakt niewyt³umaczalny i trudno jest wyja¶niæ logicznie jak mog³o do czego¶ takiego doj¶æ. Mazuw za swój udzia³ w wojnie zosta³ skazany na ³±czn± karê 16 lat wiêzienia i zmar³ w Karlsruhe w 1987 roku. Byæ mo¿e jakie¶ ¶wiat³o na ten fakt rzuca to, ¿e Mazuw nie by³ nigdy cz³onkiem okultystycznej organizacji Ahnenerbedienst, lecz z drugiej strony jest praktycznie niemo¿liwe aby Obergruppenfuhrer nie wiedzia³ o tej organizacji i zebraniach na zamku w Wewelsburgu.
Zamieszania dodaje jeszcze fakt, ¿e zwierzchnikiem komórki SS kontroluj±cej urz±d patentowy by³ admira³ Rhein, co oznacza udzia³ w projekcie marynarki wojennej. Za³o¿yæ mo¿na zatem, ¿e aby projekt Dzwon móg³ siê zakoñczyæ sukcesem, tak wysoka pozycja oficerów Kriegsmarine oznacza³a ze byli oni niezbêdni i nie mo¿na ich by³o pomin±æ. Co do samego Mazuwa mo¿na równie¿ spekulowaæ, ¿e skoro mia³ dostêp do projektu Dzwon, byæ mo¿e w ostatniej chwili zdecydowa³, ¿e lepiej bêdzie dzia³aæ na w³asn± rêkê, lub mo¿e po prostu zrozumia³ ¿e ma do czynienia z lud¼mi szalonymi (mocno w±tpliwe) i wybra³ prywatne ¿ycie nawet za cenê spêdzenia wielu lat w wiêzieniu. Mimo to, do koñca ¿ycia pozosta³ lojalnym oficerem SS i wszystkie tajemnice jakie zna³ – zabra³ ze sob± do grobu.
cdn
Strona Igora Witkowskiego:
http://www.igorwitkowski.com/http://nowaatlantyda.com/2010/11/01/die-glocke-cz-1/Die Glocke cz.2 TwórcyDie Glocke cz.3 Program kosmicznyDie Glocke cz.4 Komu bije Dzwon?
Iron SkyW Finlandii krêc± niesamowity film pt. „Iron Sky”. Jest to komedia sci-fi, gdzie g³ównym szwarccharakterem jest Hans Kammler, który nadzorowa³ budowê pojazdu napêdzanego silnikiem antygrawitacyjnym. Jest rok 1945 i niemieckie lataj±ce spodki opuszczaj± tajn± bazê na Antarktydzie i udaj± siê na ciemn± stronê Ksiê¿yca,...
