Odp: Karol WojtyÂła -Jan Pawel II

Wspomnienia

Ola Miedziejko | Onet.pl | 29 KwiecieĂą 2011 | Komentarze (30)

UÂłoÂżyÂłem dla Ciebie piosenkĂŞ Lolku...

Jan PaweÂł II i Egeniusz MrĂłz/ Archiwum prywatne

PapieÂż Jan PaweÂł II miaÂł 9 lat kiedy zmarÂła mu mama. MiaÂł lat 14, kiedy zmarÂł jego starszy brat Mundek. Dlatego nikt tak dobrze jak on nie rozumiaÂł sÂłĂłw, ktĂłre widziaÂł na koÂściele z okna swego domu „Czas ucieka, wiecznoÂśĂŚ czeka.”
Eugeniusz MrĂłz ma 91 lat i wyÂśmienitÂą pamiĂŞĂŚ. Gdy zamyka oczy widzi przed sobÂą LimanowÂą w ktĂłrej siĂŞ urodziÂł, widzi teÂż Wadowice do ktĂłrych przeniĂłsÂł siĂŞ z tatÂą - urzĂŞdnikiem skarbowym i widzi swojego sÂąsiada z kamienicy przy ulicy Rynek 2 - Lolka WojtyÂłĂŞ.

To byÂł pogodny, postawny chÂłopak z szerokimi barami - wspomina pan Eugeniusz. Od poczÂątku zapatrzony w mamĂŞ EmiliĂŞ, sÂłabego zdrowia kobietĂŞ, ktĂłra nie pracowaÂła, a jedynie dorabiaÂła sobie szyciem. To zresztÂą mama kreÂśliÂła jako pierwsza znak krzyÂża na jego czole. MiaÂł 9 lat gdy umarÂła na nerki i serce. Bardzo to przeÂżywaÂł.WczeÂśniej zmarÂła jego maleĂąka siostrzyczka, a kilka lat pĂłÂźniej ukochany brat Mundek.

Edmund pracowaÂł w szpitalu, byÂł Âświetnie zapowiadajÂącym siĂŞ lekarzem - mĂłwi pan Eugeniusz. ZaraziÂł siĂŞ szkarlatynÂą i zmarÂł. Lolek zostaÂł tylko z ojcem, surowym czÂłowiekiem, emerytowanym oficerem Dwunastego PuÂłku Piechoty. Mundury przerabiaÂł na bluzy i spodnie dla Lolka. To wÂłaÂśnie ojciec nauczyÂł go odpowiedzialnoÂści, pilnoÂści i tego, Âże kaÂżdy dzieĂą trzeba dokÂładnie zaplanowaĂŚ i sumiennie przepracowaĂŚ.

MiÂłoÂśĂŚ do piÂłki noÂżnej

Bo Lolek podobnie jak Mundek, uwielbiaÂł graĂŚ w piÂłkĂŞ. Zazwyczaj graÂło siĂŞ pod koÂścioÂłem, ale odkÂąd stÂłukliÂśmy witraÂż, ksiÂądz stale nas stamtÂąd przeganiaÂł - wspomina pan MrĂłz. No to szliÂśmy kopaĂŚ na bÂłonia, na uliczki. Nie byÂło wtedy boisk, stadionĂłw, nie byÂło nawet bramek. My rozstawialiÂśmy je z kamieni, a Mundek zawsze ustawiaÂł Lolka jako Âżywy sÂłupek. Ile razy oberwaÂł on piÂłkÂą! Nigdy nie uciekaÂł. Potem sam staÂł na bramce, miaÂł barczyste ramiona, wiĂŞc zasÂłaniaÂł sobÂą jej poÂłowĂŞ. Trudno byÂło wrzepiĂŚ mu gola, chociaÂż siĂŞ zdarzaÂło.

Karol WojtyÂła graÂł zwykle godzinkĂŞ, moÂże dwie. Potem leciaÂł do domu, do nauki. MiaÂł najlepsze oceny - opowiada pan Eugeniusz. Nie byÂło od niego lepszych. PracowaÂł na to godzinami, a trzeba pamiĂŞtaĂŚ, Âże chodziliÂśmy do liceum klasycznego. MieliÂśmy tam ÂłacinĂŞ, grekĂŞ. JuÂż po latach, kiedy spotkaliÂśmy siĂŞ z nim jako PapieÂżem, potrafiÂł recytowaĂŚ z pamiĂŞci swojÂą rolĂŞ Hajmona z „Antygony” Sofoklesa – graÂł jÂą w szkolnym teatrze. PamiĂŞĂŚ miaÂł wyÂśmienitÂą.

Inny niÂż wszyscy

Ja wiem, Âże to teraz brzmi niewiarygodnie, ale my naprawdĂŞ wyczuwaliÂśmy, Âże on jest inny niÂż my - wzdycha przyjaciel papieÂża. Na czym to polegaÂło? On byÂł taki solidarny, szlachetny. Wie pani, nie dawaÂł ÂściÂągaĂŚ, nie podpowiadaÂł. UwaÂżaÂł, Âże to bĂŞdzie ze szkodÂą dla ucznia, ktĂłry ÂściÂągnie. Jak napisaÂł klasĂłwkĂŞ pierwszy w klasie, to czekaÂł tak dÂługo, aÂż wszyscy inni oddadzÂą, Âżeby nie byÂło jaki on jest wspaniaÂły.
Jak woÂźnego z liceum klasycznego zwanego przez chÂłopcĂłw Tercjanem przejechaÂł samochĂłd, to Lolek pierwszy pobiegÂł do ksiĂŞdza z proÂśbÂą, by ten szybko przyszedÂł na miejsce wypadku i udzieliÂł konajÂącemu panu Antoniemu ostatniego namaszczenia. Potem rozpoczÂąÂł zbiĂłrkĂŞ datkĂłw na osierocone dzieci i ÂżonĂŞ Tercjana.

O dziewczynach pan Eugeniusz nie chce opowiadaĂŚ. - ChodziliÂśmy na randki, caÂłowaliÂśmy siĂŞ, opowiadaliÂśmy sobie o tym, ktĂłra dziewczyna siĂŞ komu podoba. On nigdy nic nie mĂłwiÂł. Gdyby jakÂąÂś miaÂł, to ja bym wiedziaÂł, na pewno. ByÂł nie tylko moim sÂąsiadem, byÂł przyjacielem… On wolaÂł wyÂżywaĂŚ siĂŞ w sporcie, turystyce, w teatrze. NaprawdĂŞ...

Droga usÂłana kamieniami

Lolek pragnÂąÂł zostaĂŚ aktorem. GraÂł w przedstawieniach szkolnych, chodziÂł do teatru. MiaÂł do tego talent. Jego pierwsze kroki po maturze to rozpoczĂŞte studia na polonistyce, przerwane przez wojnĂŞ. Dlaczego nie poszedÂł do wojska w czasie drugiej wojny Âświatowej? MiaÂł kategoriĂŞ B, wiĂŞc poszedÂł do pracy w kamienioÂłomach w fabryce Solvay. AngaÂżowaÂł siĂŞ za to w dziaÂłalnoÂśĂŚ podziemnej, katolickiej organizacji konspiracyjnej - Unii, oni teÂż na swĂłj sposĂłb walczyli z faszyzmem, nie tylko Armia Krajowa. Ja byÂłem w Armii, tuÂłaÂłem siĂŞ po kraju, do Wadowic juÂż nie wrĂłciÂłem i po wojnie osiadÂłem w Opolu - wspomina pan MrĂłz. Karol WojtyÂła jeszcze w czasie wojny zaczÂąÂł studia teologiczne. W 1941 roku zmarÂł jego ojciec i Lolek zostaÂł sam. A potem zaczĂŞÂła siĂŞ jego droga ku wzgĂłrzom Watykanu.

Eugeniusz MrĂłz skoĂączyÂł w tym czasie studia prawnicze i podjÂąÂł pracĂŞ radcy prawnego w duÂżej firmie budowlanej. OÂżeniÂł siĂŞ, urodziÂły mu siĂŞ dzieci. Kontakt z Lolkiem utrzymywaÂł jednak nadal. PamiĂŞtam rok 1948, naszÂą dziesiÂątÂą rocznicĂŞ matury - wspomina. UsiedliÂśmy w naszej klasie, na swoich miejscach i dyrektor wyczytywaÂł nas z nazwiska, tak jak na lekcjach. W dziesiĂŞciu przypadkach odpowiedziaÂło mu milczenie, bo dziesiĂŞciu z nas zginĂŞÂło w czasie wojny. PozostaÂło jeszcze trzydziestu. DziÂś Âżyje nas juÂż tylko trzech.

Potem spotykaliÂśmy siĂŞ z Lolkiem zawsze w ostatniÂą niedzielĂŞ grudnia, u niego w Krakowie, w siedzibie Archidiecezji. ÂŚpiewaliÂśmy pieÂśni, mieliÂśmy kilka ulubionych, w tym kolĂŞdĂŞ ”Oj maluÂśki, maluÂśki”. Ja zawsze przy tym przygrywaÂłem na harmonijce ustnej. Lolek bardzo to lubiÂł. WspominaliÂśmy dawne czasy. Czy ktoÂś z nas mu zazdroÂściÂł, Âże zaszedÂł tak wysoko? Nie. A czego? MiaÂł takie same problemy jak my. MartwiÂł siĂŞ, przeÂżywaÂł rĂłÂżne rzeczy. Tyle miaÂł na gÂłowie. Raczej pamiĂŞtam, Âże to my dziĂŞki niemu stawaliÂśmy siĂŞ bardziej cierpliwi, wraÂżliwi na bĂłl, na krzywdĂŞ ludzkÂą. Tak to siĂŞ jakoÂś dziaÂło.
Empatia papieÂża

Wiele razy odwiedzaliÂśmy Lolka w Watykanie, byliÂśmy teÂż w Castel Gandolfo - uÂśmiecha siĂŞ pan Eugeniusz. PamiĂŞtam, Âże to wtedy zaczĂŞliÂśmy do niego mĂłwiĂŚ Ojcze ÂŚwiĂŞty, Lolku juÂż nie wypadaÂło. On bardzo lubiÂł te nasze przyjazdy, wspomnienia z mÂłodoÂści, zawsze wiedziaÂł, co siĂŞ u kogo dzieje. TakÂże to, Âże zmarÂła moja cĂłrka, potem Âżona. ÂŻe syn zachorowaÂł na ÂłuszczycĂŞ i teraz leÂży u mnie w mieszkaniu, w gÂłĂŞbokiej depresji, powalony przez chorobĂŞ. Ma przykurcz rÂąk, sam nie moÂże nic zrobiĂŚ. ÂŻona siĂŞ od niego wyprowadziÂła i ja majÂąc 91 lat opiekujĂŞ siĂŞ 52 letnim synem. Wiem, czytaÂłem gdzieÂś, Âże jest jakaÂś terapia na tĂŞ ÂłuszczycĂŞ, kÂładzie siĂŞ chorego do akwarium i specjalne rybki zjadajÂą te jego Âłuski, ale mnie na to nie staĂŚ. Czasem myÂślĂŞ, Âże byĂŚ moÂże bĂŞdĂŞ musiaÂł sprzedaĂŚ moje relikwie po PapieÂżu, a mam na przykÂład ponad sto listĂłw od niego. OddaÂłbym je w dobre rĂŞce w zamian za moÂżliwoÂśĂŚ ratowania syna i wiem, Âże Lolek by to zrozumiaÂł.

Jan PaweÂł II sam przeÂżyÂł wiele, ale pochylaÂł siĂŞ nad nieszczĂŞÂściami innych. ZdawaÂł z nami maturĂŞ Witek KarpiĂąski - mĂłwi pan Eugeniusz. Potem po wojnie aresztowaÂło go UB za to, Âże walczyÂł na WileĂąszczyÂźnie przeciw Ruskim. No i skazali go na 10 lat wiĂŞzienia. DostaÂł za to nawet wyrok Âśmierci, ale potem go uÂłaskawiono. Kiedy Ojciec ÂŚwiĂŞty byÂł w Krakowie w 1986 roku, to po kolacji podszedÂł z nami do Witka i powiedziaÂł mu „Witek, wiedziaÂłem, Âże to przeÂżyjesz, rozmawiaÂłem z TobÂą w myÂślach, wysyÂłaÂłem Ci sÂłowa otuchy. ByÂłem pewien, Âże dasz radĂŞ”.

Ostatnie spotkania

Kiedy spotkaliÂśmy siĂŞ w czasie pielgrzymki papieÂża do Polski w 2002 roku, to wiedzieliÂśmy juÂż, Âże jest bardzo chory - wzdycha pan Eugeniusz. W czasie kolacji nie byÂło juÂż wspominania, nie byÂło tej atmosfery co przedtem. No i co najwaÂżniejsze, nie ÂśpiewaliÂśmy juÂż piosenek z lat mÂłodoÂści. Lolek nie chciaÂł.Ostatni raz widziaÂłem Go wÂłaÂśnie wtedy. Ojcze ÂŚwiĂŞty, za rok nasza 65 rocznica matury, musisz na niej byĂŚ - powiedziaÂłem. On wtedy spojrzaÂł na mnie tak jakoÂś uwaÂżniej niÂż zwykle, zamilkÂł i po chwili powiedziaÂł "Jak BĂłg da, Gieniu, jak BĂłg da"…

Niestety nie udaÂło siĂŞ. W 2004 r. pan MrĂłz pojechaÂł jeszcze do Watykanu by modliĂŚ siĂŞ o zdrowie papieÂża, ale On prosiÂł juÂż tylko o modlitwĂŞ wtedy, gdy odejdzie do Domu Ojca Swego. WiedziaÂł, Âże umiera. Nie baÂł siĂŞ Âśmierci, to dlatego mĂłwiÂł ludziom tak pewnym gÂłosem „Nie lĂŞkajcie siĂŞ”…
Piosenka dla Lolka

DziÂś pan Eugeniusz takÂże nie boi siĂŞ Âśmierci. Mimo moich lat nigdzie mi siĂŞ nie Âśpieszy - uÂśmiecha siĂŞ niewinnie. Jeszcze mam tu do zaÂłatwienia parĂŞ spraw: wyleczyĂŚ syna, pobawiĂŚ prawnuka. Ale jeÂśli bĂŞdĂŞ odchodziÂł to spokojnie, z pokorÂą i bez lĂŞku. ChoĂŚ wiem, Âże tak zaraz Lolka nie zobaczĂŞ. Bo on na pewno jest w niebie, a ja zasÂłuÂżyÂłem na czyÂściec, ale po nim… kto wie…

TuÂż po Âśmierci Jana PawÂła II pan Eugeniusz wybraÂł siĂŞ na GĂłrĂŞ ÂŚwiĂŞtej Anny i tam przy kapliczce poÂłoÂżyÂł kwiaty, pomodliÂł siĂŞ, zapaliÂł znicz. I zagraÂł na harmonijce tylko dla Lolka, dokÂładnie tak jak kiedyÂś. A potem zaÂśpiewaÂł zwrotkĂŞ, ktĂłrÂą sam uÂłoÂżyÂł dla niego na melodiĂŞ ich ulubionej kolĂŞdy „Oj maluÂśki, maluÂśki” A szÂło to tak:

MĂłdl siĂŞ, Janie Pawle

O pomyÂślnoÂśĂŚ Âświata

Niech twe wstawiennictwo

Wszystkich ludzi zbrata

ÂŚpiewajmy i grajmy Mu

Znad WisÂły do Watykanu

Znad WisÂły do Watykanu…

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/ulozylem-dla-ciebie-piosenke-lolku,184,page1.html

	Witamy, Gość. Zaloguj się lub zarejestruj.	Grudzień 22, 2024, 12:30:35
		Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

	Autor	Wątek: Odp: Karol WojtyÂła -Jan Pawel II (Przeczytany 1782 razy)
0 użytkowników i 2 Gości przegląda ten wątek.