cd....
418 — Synod w Kartaginie wprowadza chrzest niemowlÂąt, co sÂłuÂży automatycznemu przyrostowi szeregĂłw KoÂścioÂła. Od XII w. przeksztaÂłcono go w chrzest przez pokropienie.
Biblia zaleca chrzest dorosÂłych jako wyraz Âświadomej i osobistej decyzji zawarcia przymierza z Bogiem, ktĂłrÂą powinno poprzedzaĂŚ poznanie zasad wiary i pokuta rozumiana jako zmiana Âżycia oraz wiara w Jezusa (Mt 28,19; Mk 16,16; Dz 2,38). Nie moÂżna za kogoÂś zdecydowaĂŚ ani kogoÂś przymusiĂŚ do chrztu.
428 — Nestoriusz, patriarcha Konstantynopola, zwolennik chrystologii antiochskiej, odrzuca w stosunku do Marii okreÂślenie „rodzicielka boga” i przyjĂŞcie „rodzicielka Chrystusa” (czyli dualizm istoty bosko-czÂłowieczej… dwie natury Jezusa).
431 — SobĂłr Efeski I potĂŞpia nestorianizm i przyjmuje zasadĂŞ wiary w boskÂą naturĂŞ Jezusa i uznaje MariĂŞ za „Bo¿¹ RodzicielkĂŞ”. WyraÂżenie Christo Tokos – Matka Chrystusa – zostaÂło zastÂąpione przez Theo Tokos – Boga Rodzica. PoczÂątek kultu Maryi, ktĂłry odwzorowuje pogaĂąski kult bogini-matki. WedÂług Biblii czeœÌ, pokÂłony, modlitwy nale¿¹ siĂŞ tylko Bogu.
Ten i nastêpne sobory nie s¹ uznawane przez Koœció³ asyryjski.
449 — SobĂłr Efeski II zwoÂłany przez cesarza Teodozjusza II w celu zakoĂączenia sporu o naturĂŞ Jezusa. WziĂŞÂło w nim udziaÂł okoÂło 150 biskupĂłw.
Obradami soboru kierowali Teodozjusz II i patriarcha Aleksandrii Dioskur, obaj bĂŞdÂący zwolennikami monofizytyzmu. Do obrad w soborze nie dopuszczono wielu przeciwnikĂłw monofizytyzmu, chcÂąc utrzymaĂŚ liczebnÂą przewagĂŞ jego zwolennikĂłw. Dioskur nie zezwoliÂł na odczytanie listu papieÂża Leona I.
Kiedy nieliczna mniejszoœÌ przeciwników monofizytyzmu zaczê³a protestowaÌ przeciwko uchwa³om soboru, do koœcio³a w którym odbywa³y siê obrady, wtargnê³a uzbrojona grupa i si³¹ usunê³a opornych biskupów z miejsca obrad. Z powodu tych zdarzeù sobór ten zyska³ miano synodu zbójeckiego.
Sobór uzna³ nauki Eutychesa za prawowierne i przyj¹³ monofizytyzm. Leon I odmówi³ uznania uchwa³ soboru.
ÂŚmierĂŚ Teodozjusza II w 450 i wstÂąpienie na tron nowego cesarza, bĂŞdÂącego przeciwnikiem monofizytyzmu, doprowadziÂła do zwoÂłania w 451 nowego soboru w Chalcedonie, na ktĂłrym zostaÂły cofniĂŞte wszystkie uchwaÂły synodu zbĂłjeckiego.
449 — Leon I wprowadza prymat biskupa Rzymu nad innymi biskupami i tym samym staje siĂŞ pierwszym papieÂżem w dzisiejszym rozumieniu tego sÂłowa. DotÂąd istniaÂło wiele rozproszonych tez o prymacie, a kaÂżdy biskup wiĂŞkszego miasta nazywany byÂł papieÂżem, czyli „papa”.
— Leon I rozszerzyÂł zakaz ma³¿eĂąstw na subdiakonĂłw.
— W poÂłowie V wieku dzieĂą 15 sierpnia staje siĂŞ ÂświĂŞtem WniebowziĂŞcia NMP, a cesarz Maurycjusz ustanawia ten dzieĂą ÂświĂŞtem dla caÂłego Cesarstwa.
451 — SobĂłr ChalcedoĂąski, czwarty sobĂłr powszechny. OdrzuciÂł monofizytyzm, sformuÂłowaÂł doktrynĂŞ o dwĂłch naturach Chrystusa: boskiej i ludzkiej. Ten sobĂłr i nastĂŞpne nie sÂą przyjmowane przez tzw. koÂścioÂły przedchalcedoĂąskie (dawniej nazywane monofizyckimi).
VI wiek —
- ChrzeÂścijaĂąski filozof Beothius, pisaÂł: „Kobieta jest ÂświÂątyniÂą zbudowanÂą na bagnie”.
— Za sprawÂą mnichĂłw irlandzkich spowiedÂź „na ucho” rozprzestrzenia siĂŞ po caÂłej Europie. Do tego czasu spowiedÂź na ogó³ odbywano publicznie i to bardzo rzadko w ciÂągu caÂłego Âżycia.
— Ma³¿eĂąstwa zawarte przez duchownych po wyÂświĂŞceniu uznawane sÂą za niewaÂżne (praktyka poszÂła innÂą drogÂą).
— Na mocy cesarskiego dekretu, wszyscy poganie zostali uznani za ludzi bez majÂątku i praw: „iÂżby ograbieni z mienia, popadli w nĂŞdzĂŞ”.
— PoczÂątek represji wobec chrzeÂścijan ÂświĂŞcÂących sobotĂŞ. Sobota – siĂłdmy dzieĂą tygodnia – jest w Biblii dniem ÂświĂŞtym jako pamiÂątka stworzenia Âświata (Rdz 2,2–3); nakaz ÂświĂŞcenia soboty (szabatu) zawarty jest w Dekalogu (Wj 20,8–11) i przestrzegany przez Jezusa, aposto³ów i pierwszych chrzeÂścijan.
508 — ZwyciĂŞstwo krĂłla FrankĂłw, Chlodwiga, zwolennika chrzeÂścijaĂąstwa rzymskiego, nad innymi ksi¹¿êtami frankijskimi. KoÂśció³ rzymski podporzÂądkowaÂł sobie prawie ca³¹ EuropĂŞ zachodniÂą. Od tamtego czasu jest stale uwikÂłany w politykĂŞ. Biblia nakazuje rozdziaÂł KoÂścioÂła od paĂąstwa; zwiÂązek miĂŞdzy KoÂścioÂłem a wÂładzÂą ÂświeckÂą nazywa nierzÂądem (Jr 2,20–31; Ez 16,17–19; Oz 2,5) i obrzydliwoÂściÂą (Ap 18,9).
538 — Cesarz Justynian wywyÂższyÂł biskupa Rzymu Linusa. Faktyczny poczÂątek instytucji papiestwa. PapieÂż jako nastĂŞpca Piotra jest ska³¹ i gÂłowÂą KoÂścioÂła; wedÂług Biblii Jezus jest ska³¹ i gÂłowÂą KoÂścioÂła (1Kor 3,11; 10,4; 1P 2,8).
539 — Ustanowiono wÂładzĂŞ papieÂży oraz ofiarĂŞ mszy ÂświĂŞtej. Prymat papieÂży zastÂąpiono zwierzchnictwem nad caÂłym KoÂścioÂłem.
547 — Ustanowienie postu czterdziestodniowego.
553 — SobĂłr KonstantynopolitaĂąski II, piÂąty sobĂłr powszechny. PotwierdziÂł doktryny i kanony poprzednich soborĂłw. PotĂŞpiono na nim Trzy RozdziaÂły Orygenesa, w tym teoriĂŞ preegzystencji dusz, oraz papieÂża Wigiliusza (ale nie KoÂśció³ Rzymski). Cesarz nakazaÂł skreÂśliĂŚ jego imiĂŞ z wykazu papieÂży.
585 — Na drugim synodzie w Maçon jeden z biskupĂłw utrzymywaÂł, Âże kobieta nie moÂże byĂŚ zwana czÂłowiekiem (mulierem hominem non posse vocari). Czasem twierdzi siĂŞ takÂże, Âże na tym synodzie biskupi gÂłosowali nad problemem, czy kobiety majÂą duszĂŞ.
589 — Trzeci synod w Toledo poleca biskupom, by sprzedawali kobiety podejrzane o spó³kowanie z ksiĂŞÂżmi, a uzyskane ze sprzedaÂży pieniÂądze przeznaczali na cele charytatywne (podobny nakaz wydaje czwarty sobĂłr w Toledo w 633 r.).
593 — PapieÂż Grzegorz I wprowadziÂł wiarĂŞ w czyÂściec, dla uzdrowienia finansĂłw kurii rzymskiej poprzez sprzedaÂż odpustĂłw od kar czyœÌcowych. Dusza wierzÂącego najczĂŞÂściej lÂąduje w wymyÂślonym przez papieÂża czyœÌcu, gdzie czasowo cierpi za grzechy, a czas trwania cierpieĂą zaleÂży od rodzaju grzechĂłw i pÂłacenia ksiĂŞdzu przez krewnych na ziemi. Dusza niewierzÂącego lÂąduje w piekle (miejsce wiecznych mĂŞczarni).
Od tej pory bĂłg na sÂądzie ostatecznym nie stawiaÂł dusz po prawicy i po lewicy lecz po prawicy, po lewicy i po Âśrodkowicy, i ci po Âśrodkowicy szli do czyszczalni, by kÂąpaĂŚ siĂŞ w kwasie azotowym, a nie w smole… W zwiÂązku z powyÂższymi zmianami organizacyjnymi piekÂło musiaÂło otworzyĂŚ dodatkowe oddziaÂły czyœÌcowe, z ktĂłrych dusze po odbyciu kary leciaÂły do nieba. Za tĂŞ przysÂługĂŞ bĂłg obiecaÂł lucyferowi corocznÂą odpÂłatnoœÌ i darowanie czĂŞÂści kar za pomoc w szczytnym dziele zbawienia.
600 — Wprowadzenie „godzinki” do M.B. oraz Âłaciny do liturgii.
638 — VI Synod w Toledo nakazuje przymusowe ochrzczenie wszystkich ÂŻydĂłw zamieszkaÂłych w Hiszpanii.
665 – IX Synod w Toledo, ktĂłrego kanon 10 stanowiÂł: „Kto tedy, od biskupa po subdiakona, pÂłodzi synĂłw w ma³¿eĂąstwie zasÂługujÂącym na potĂŞpienie, z kobietÂą wolnÂą lub niewolnicÂą, ten powinien podlegaĂŚ karze kanonicznej; dzieci z takiego haniebnego zwiÂązku nie tylko nie powinny otrzymaĂŚ spadku po rodzicach, lecz na zawsze, jako niewolnicy, stanowiĂŚ wÂłasnoœÌ KoÂścioÂła, ktĂłrego kapÂłanami byli ich ojcowie, gdyÂż ci spÂłodzili ich w nagannych okolicznoÂściach”.
680–681 — SobĂłr KonstantynopolitaĂąski III, szĂłsty sobĂłr powszechny. PotĂŞpiÂł monoteletyzm (poglÂąd, Âże Chrystus, zarĂłwno w swojej naturze boskiej, jak i ludzkiej, kierowaÂł siĂŞ jednÂą wolÂą). ZaczĂŞto uÂżywaĂŚ krzyÂża jako godÂła.
692 — SobĂłr w Trullo, ktĂłry byÂł przedÂłuÂżeniem poprzedniego. Zaj¹³ siĂŞ g³ównie sprawami administracji i dyscypliny koÂścielnej. Nie uczestniczyli w nim biskupi Zachodu i jego kanony nie sÂą uznawane przez KoÂśció³ Katolicki. PrawosÂławni traktujÂą go jako czêœÌ szĂłstego soboru powszechnego.
694 — XVII Synod w Toledo uznaje wszystkich ÂŻydĂłw za niewolnikĂłw. Ich kapitaÂły ulegajÂą konfiskacie, zostajÂą im teÂż odebrane dzieci od siĂłdmego roku Âżycia wzwyÂż.
705 — PapieÂż Jan VII podpisaÂł uchwaÂły Synodu TrullaĂąskiego II, ktĂłry orzekÂł, Âże nad KoÂścioÂłem powszechnym stoi nie jeden papieÂż, ale dwĂłch papieÂży o rĂłwnych prawach – papieÂż Konstantynopola i Rzymu.
715 — Wprowadzono modlitwy do ÂświĂŞtych.
726 — W Rzymie zaczĂŞto czciĂŚ obrazy ÂświĂŞtych. KoÂśció³ rzymski z DziesiĂŞciu Boskich PrzykazaĂą usun¹³ drugie, ktĂłre brzmi: „Nie uczynisz sobie obrazu rytego ani Âżadnej podobizny tego, co jest na niebie w gĂłrze i co na ziemi nisko, ani z tych rzeczy, ktĂłre sÂą w wodach pod ziemia. Nie bĂŞdziesz siĂŞ im kÂłaniaÂł ani sÂłuÂżyÂł”. OtwarÂło to drogĂŞ do handlu medalikami, obrazami, szkaplerzami, krzyÂżykami, posÂągami, itp.
Przykazaù jednak musia³o pozostaÌ dziesiêÌ. Podzieli³ wiêc koœció³ ostatnie przykazanie, mówi¹ce o niepo¿¹daniu ani ¿ony, ani os³a, ani wo³u, na dwie czêœci i odt¹d katolicy maj¹ te¿ DziesiêÌ Przykazaù, tak jak i ¯ydzi.
753 — Synod w Metzu. ZdarzaÂło siĂŞ, iÂż duchowni haĂąbili kobiety w ÂświÂątyniach. Dopuszczali siĂŞ tego nawet wobec najbliÂższych krewnych i chyba nierzadko. Dlatego teÂż na synodzie postanowiono: „JeÂśli duchowni uprawiajÂą porubstwo z zakonnicami, matkami (!), siostrami itd., to posiadajÂących wyÂższe ÂświĂŞcenia trzeba pozbawiaĂŚ ich stanowisk, a kapÂłanĂłw z niÂższymi ÂświĂŞceniami chÂłostaĂŚ”.
783 — NastaÂł zwyczaj caÂłowania nĂłg papieÂża.
787 — SobĂłr Nicejski II, siĂłdmy sobĂłr powszechny, na ktĂłrym ostatecznie usuniĂŞto drugie przykazanie biblijnego Dekalogu, potĂŞpiajÂąc ikonoklazm, dopuszczajÂąc kult relikwii i obrazĂłw oraz modlitwy do ÂświĂŞtych. Zakaz kultu wizerunkĂłw to jedno z dziesiĂŞciorga przykazaĂą (Wj 20,4–5); Biblia zawiera zakaz zmiany przykazaĂą (Mt 5,18).
800 — PapieÂż rzymski Leon III staÂł siĂŞ Âświeckim ksiĂŞciem.
801 — Leon III ustanowiÂł Dni KrzyÂżowe.
813 — Oznajmiono o wziĂŞciu Marii Panny do nieba. Ustanowiono ÂŚwiĂŞto WniebowziĂŞcia NMP.
835 — PapieÂż Jan XI ustanawia osobne ÂświĂŞto ku czci Wszystkich ÂŚwiĂŞtych, wyznaczajÂąc na dzieĂą im poÂświĂŞcony 1 listopada.
850 — Zniszczenie autonomii biskupĂłw (podporzÂądkowanie ich Rzymowi) przez faÂłszywe dekretalia rzekomego Izydora.
869–870 — SobĂłr KonstantynopolitaĂąski IV (katolicki), wedÂług KoÂścioÂła Katolickiego Ăłsmy sobĂłr powszechny, nieuznawany przez prawosÂławie. PotĂŞpiono Focjusza, uznajÂąc go za schizmatyka. PotĂŞpienie to, odrzucone przez biskupĂłw wschodnich, usankcjonowaÂło podziaÂł chrzeÂścijaĂąstwa na katolicyzm i prawosÂławie.
879–880 — SobĂłr KonstantynopolitaĂąski IV (prawosÂławny). ZrehabilitowaÂł i przywrĂłciÂł patriarchĂŞ Focjusza na zajmowane stanowisko, poczÂątkowo uznany na Zachodzie jako powszechny, jednak nastĂŞpnie odrzucony. Podtrzymano opiniĂŞ o b³êdach Focjusza.
X wiek — Odo z Cluny (878–942) gÂłosiÂł, Âże „ObejmowaĂŚ kobietĂŞ to tak jak obejmowaĂŚ wĂłr gnoju…”.
Woda byÂła szkodliwa dla zdrowia, wiĂŞc siĂŞ Ăłwczesne chrzeÂścijanki nie myÂły z przyczyn religijnych, nadto samo dotykanie „tych” czĂŞÂści ciaÂła byÂło grzechem…
I dalej: „Gdyby ludzie mogli dostrzec to, co kryje siĂŞ pod skĂłrÂą… oglÂądanie kobiety powodowaÂłoby tylko wymioty… Skoro sami nawet koniuszkami palcĂłw nie chcemy dotykaĂŚ Âśluzu i Âłajna, dlaczego tak gorliwie po¿¹damy objĂŞcia naczynia z nieczystoÂściami”.
— CaÂła Europa znalazÂła siĂŞ pod panowaniem papieÂży.
95 procent ludnoœci nie umia³o ani czytaÌ, ani pisaÌ; ludzie ¿yli w ciemnocie i brudzie; wodê uwa¿ano za szkodliw¹ dla zdrowia, a mycie siê za grzech; kwit³y przes¹dy i gus³a. Za³amuje siê aktywnoœÌ na polu medycyny, techniki, nauki, edukacji, sztuki i handlu. Rozpoczyna siê mroczny okres w historii Europy. W tym okresie kraje islamskie rozwija³y siê prê¿nie. Kwit³ handel, nauka, sztuka, przemys³.
— KardynaÂł Boroniusz pisaÂł o papieskim dworze: „JakÂżeÂż wyglÂądaÂł rzymski KoÂśció³ w tych czasach? Jaki ohydny! Tylko wszechwÂładne kurtyzany rzÂądzÂą w Rzymie! One to nadajÂą, zmieniajÂą i odbierajÂą biskupstwa, a wstyd mĂłwiĂŚ, one to sadzajÂą na tronie Âśw. Piotra swych kochankĂłw, faÂłszywych papieÂży…".
955–964 — PapieÂż Jan XII. KremoĂąski biskup Luitprand opowiadaÂł o nim: „… Âżadna kobieta nie miaÂła odwagi pokazaĂŚ siĂŞ na ulicach Rzymu, poniewaÂż Jan gwaÂłciÂł wszystko: dziewczĂŞta, mĂŞÂżatki i wdowy, nawet na grobach ÂświĂŞtych aposto³ów”. OskarÂżano go takÂże o wykastrowanie pewnego kardynaÂła; o to, Âże piÂł wino za zdrowie diabÂła, a przy grze w koÂści, zaklinaÂł siĂŞ na WenerĂŞ i Jowisza…
Jan XII zakoùczy³ ¿ycie bardzo romantycznie, jak w najlepszym melodramacie: uwiód³ mianowicie ¿onê jednemu z bardziej pobo¿nych a zarazem krewkich Rzymian, a ten przydybawszy swoj¹ ¿onê w objêciach Namiestnika Chrystusa, tak go obi³ wbrew mi³osierdziu ewangelicznemu, i¿ papie¿ Jan XII zmar³ w kilka dni póŸniej wskutek zadanych ran.
993 — PapieÂż Jan XV zaczyna kanonizowaĂŚ zmarÂłych – mianuje pierwszych ÂświĂŞtych i rozpowszechnia kult matki Jezusa jako Matki Boga. SzczegĂłlny to zaszczyt dla paulinĂłw, bowiem napĂŞdza im wypÂłacalnÂą klientelĂŞ. Kult ÂświĂŞtych to dla KoÂścioÂła prawdziwa ÂżyÂła zÂłota.
1000 — Ustanowiono odrĂŞbne uroczystoÂści Wszystkich ÂŚwiĂŞtych i DzieĂą Zaduszny.
— ChrzeÂścijanie caÂłej Europy oczekiwali w wielkim przeraÂżeniu koĂąca Âświata, ktĂłry to kataklizm miaÂł nastÂąpiĂŚ, gdy pradawny potwĂłr „Lewiatan” ÂśpiÂący w rzymskich katakumbach przebudzi siĂŞ z woli Pana i w ramach kary za grzechy poÂżre caÂły Âświat chrzeÂścijaĂąski…
PowyÂższe zajÂście nie miaÂło miejsca, wiĂŞc szczĂŞÂśliwy PapieÂż wraz z owieczkami zarzÂądziÂł wielkÂą fetĂŞ i czas zabaw i dziĂŞkczynienia Panu za dobroĂŚ i ratunek dla Âświata… Tak powstaÂł KARNAWAÂŁ.
A TAK WYGLÂĄDAÂŁ ÂŚWIAT ZIEMSKI I NADPRZYRODZONY WEDÂŁUG KOÂŚCIELNYCH NA PRZEÂŁOMIE PIERWSZEGO I DRUGIEGO TYSIÂĄCLECIA NASZEJ ERY.
BĂłg byÂł wĂłwczas feudalnym panem, wÂładcÂą niebiaĂąskiej fortecy, podobnej na niektĂłrych sztychach do paÂłacu Karola Wielkiego w Akwizgranie. SiedziaÂł na tronie i z wysoka spoglÂądaÂł na anioÂły i ludzi – swoich wasali. A wasale gestem dÂłoni zÂłoÂżonych do modlitwy, ktĂłry jeszcze do niedawna oznaczaÂł przejÂście pod wÂładzĂŞ suwerena, oddawali mu siĂŞ na sÂłuÂżbĂŞ.
ÂŚwiat ziemski i nadprzyrodzony trwaÂły w przemieszaniu. MiĂŞdzy niebem a ziemiÂą odbywaÂł siĂŞ nieustanny ruch. CzuwajÂący anioÂłowie w razie potrzeby przybywali ludziom z pomocÂą, kohorty demonĂłw stale kusiÂły do grzechu. DiabeÂł, wiaroÂłomny wasal Boga, miaÂł jeszcze wĂłwczas sporo z fauna czy satyra, ale jego moc rosÂła.
JuÂż nawet klasztorne mury nie dawaÂły pewnej obrony. DoÂświadczyÂł tego mnich (…), ktĂłremu zÂły ukazaÂł siĂŞ pewnej nocy przed jutrzniÂą w nogach ³ó¿kach. „Postaci byÂł, na ile oceniĂŚ mogÂłem, niewielkiej, szyjĂŞ miaÂł cienkÂą, twarz chudÂą, oczy bardzo czarne, czoÂło pomarszczone, nos wÂąski, wargi grube, podbrĂłdek ÂściĂŞty i maÂły, capiÂą brĂłdkĂŞ, uszy wÂłochate i postrzĂŞpione, wÂłosy zjeÂżone i gĂŞste, zĂŞby psie, czaszkĂŞ spiczastÂą, pierÂś bombiastÂą, garb na plecach, trzĂŞsÂący siĂŞ tyÂłek, odzienie plugawe” – opisywaÂł wstrz¹œniĂŞty mnich.
KOÂŚCIĂÂŁ POTWIERDZIÂŁ TO OBJAWIENIE I TAKI OBRAZ DIABÂŁA PRZYJÂĄÂŁ W SWYCH NAUKACH… ANIOÂŁ WYGLÂĄDAÂŁ Z GOÂŁA INACZEJ… A JAK??? PĂJDÂŹCIE SE DO KOÂŚCIOÂŁA, TAM ICH PEÂŁNO, TO SOBIE OBEJRZYJCIE…
XI wiek — O francuskich biskupach jeden z historykĂłw tego okresu, pisaÂł:
„… opactwa, biskupstwa, nawet arcybiskupstwa znalazÂły siĂŞ po wiĂŞkszej czĂŞÂści w rĂŞkach praÂłatĂłw, ktĂłrzy prowadzili hulaszczy Âżywot drobnych feuda³ów. Za czasĂłw Filipa I biskupem Beauvais byÂł czÂłowiek niepiÂśmienny i rozpustny. Angeran, biskup w Lens, dogmaty wiary obrĂłciÂł w bÂłazeĂąstwa; Pons, opat Saint-Medarrd w Soissons, okradaÂł wÂłasne opactwo; opat Saint-Denis, Iwo, poddawaÂł torturom tych, ktĂłrzy donosili o jego orgiach; Manasjasz, arcybiskup Reims, byÂł czÂłowiekiem nieokrzesanym, trudniÂącym siĂŞ raczej polowaniem i rozbojem niÂż sÂłuÂżbÂą bo¿¹…
Ci gorszyciele-praÂłaci z kolei sprzedawali urzĂŞdy koÂścielne, ktĂłrymi dysponowali, i oczywiÂście na myÂśl im nie przychodziÂło, by od ksiĂŞÂży i mnichĂłw wymagaĂŚ czystoÂści obyczajĂłw, ktĂłrej sami nie posiadali”.
Oto biskup Ranulph z Durham, który ¿yje jak su³tan. Nagie dziewczêta us³uguj¹ mu do sto³u; kuzynka biskupa dzieli ³o¿e z papieskim legatem. Biskup Henryk z Luttich ma kochankê w osobie prze³o¿onej klasztoru, oraz harem, w którym sp³odzi³ 14 synów. Biskup z Tarentu bêd¹c legatem papieskim w Szwajcarii, pisa³, ¿e zakonnice pozwala³y sobie tam na wszystko, a jedynie zajœcie w ci¹¿ê karane by³o ciemnic¹. Natomiast nic nie wspomina o dzieciach zakonnic.
Biskup bazylejski, Henryk, pozostawiÂł po sobie 20 dzieci, a jego imiennik, biskup z Leodium, za niemoralne prowadzenie siĂŞ, wykluczony zostaÂł ze stanu duchownego. JednakÂże nie tak Âłatwo daÂł siĂŞ spÂławiĂŚ z posady biskupa… ZamordowaÂł nastĂŞpcĂŞ, a po swojej Âśmierci zostawiÂł 61 sierot.
Zakonnice w Bamberii musiaÂły zarabiaĂŚ na chleb pÂłatnÂą miÂłoÂściÂą z powodu skÂąpstwa matki przeÂłoÂżonej. Przeorysza klasztoru Corella w Navarze, miaÂła kilkoro dzieci z prowincjaÂłem karmelitĂłw bosych, ktĂłremu daÂła póŸniej za kochankĂŞ swojÂą siostrzenicĂŞ, „iÂżby czyn ten miaÂł wiĂŞkszÂą zasÂługĂŞ w oczach Boga”. Widziano zakonnice i mnichĂłw przy poÂłogach innych mniszek, ktĂłrych nowo narodzone niemowlĂŞta natychmiast duszono, a czyniono to wszystko poÂśrĂłd „postĂłw i tysiÂąca innych oznak ÂświÂątobliwej poboÂżnoÂści”.
cd....
http://grzegorj.orangespace.pl/pl/historiakk.html