Odp: Zecharia Sitchin i jego teoria

[Mobius]

3. Oszustwo z Enuma Elisz
Niemniej zdumiewaj¹ca jest treœÌ sumeryjskiego eposu Enuma Elisz. Epos ten opisuje Niebiaùsk¹ Bitwê, czyli przebieg tworzenia siê naszego Uk³adu S³onecznego wraz z kosmiczn¹ katastrof¹, która nada³a uk³adowi ostateczn¹ strukturê. Jaki by³ przebieg tej Niebiaùskiej Bitwy ?
Na poczÂątku uformowaÂł siĂŞ Apsu (SÂłoĂące) wraz z planetami Mummu (Merkury) i Tiamat. PrzestrzeĂą miĂŞdzy Apsu i Tiamat byÂła wypeÂłniona materiÂą, ktĂłra uformowaÂła siĂŞ w kolejne planety Lahmu (Mars) i Lahamu (Wenus). W nastĂŞpnej kolejnoÂści powstaÂły wielkie planety Anshar (Saturn) i Kishar (Jowisz). CzêœÌ materii oderwaÂła siĂŞ z Anshara formujÂąc dwie bliÂźniacze planety Anu (Uran) i Nudimmud (Neptun) oraz Gaga (Pluton), ktĂłry staÂł siĂŞ satelitÂą Anshara. Orbity powstaÂłych planet nie byÂły stabilne. Gdy zbliÂżaÂły siĂŞ do siebie dziaÂłanie siÂł grawitacji powodowaÂło wyrywanie z nich materii i tworzenie siĂŞ satelitĂłw. BĂŞdÂąc skrajnÂą planetÂą UkÂładu SÂłonecznego Nudimmud/Neptun miaÂł kontakt z „odleg³¹ przestrzeniÂą oceanu" — kosmosem. To stamtÂąd pojawiÂł siĂŞ Nibiru i dostaÂł siĂŞ w pole grawitacji Nudimmuda/Neptuna, po czym zakrzywiajÂąc swojÂą orbitĂŞ wszedÂł do wnĂŞtrza UkÂładu SÂłonecznego. (...)
— Sitchin formuÂłuje hipotezĂŞ, Âże skoro bogĂłw utoÂżsamiano z planetami to opis narodzenia bĂłstw moÂżna zinterpretowaĂŚ jako opis powstania ukÂładu sÂłonecznego. NastĂŞpnie posuwa siĂŞ dalej: twierdzi, Âże Szumerowie opisali prawdziwÂą, ukrytÂą przed oczami wspó³czesnych naukowcĂłw, wersjĂŞ zdarzeĂą oraz, Âże znali rzeczywiste rozmiary poszczegĂłlnych planet, w³¹cznie z ich barwÂą.
Wszystkie te jego dywagacje mijajÂą siĂŞ niestety z prawdÂą, dlatego teÂż pan Sitchin rozmyÂślnie pomija wszystkie te fragmenty, ktĂłre nie pasujÂą do jego teorii a inne wersety przekrĂŞca. Dokonuje wiĂŞc najzwyczajniejszego w Âświecie oszustwa, liczÂąc na niewiedzĂŞ swoich czytelnikĂłw.
Niestety, nie tylko on zna siĂŞ na jĂŞzyku szumerskim. Wystarczy w sumie nawet angielski lub polski [choĂŚ ten jest miernej jakoÂści] przekÂład tekstu Enuma Elisz by odkryĂŚ wszystkie opuszczenia.
PrzejdŸmy do szczegó³ów opisu stworzenia.
AKT I: Pierwsi bogowie
Sitchin cytuje pierwszy fragment pope³niaj¹c pierwszy b³¹d:
"ByÂł tylko APSU, ich rodzic pierwotny,
MUMMU i TIAMAT, ktĂłra zrodziÂła ich wszystkich"
Bogowie w eposie przychodzÂą na Âświat w parach, Sitchin pierwszÂą parĂŞ przerabia na trĂłjcĂŞ bĂłstw. MUMMU nie oznacza bowiem boga. W powyÂższym zdaniu wyraz ten jest okreÂślnikiem Tiamat, Matki ÂŻycia, oznacza twĂłrcĂŞ, StworzycielkĂŞ.
Termin APSU (ABZU) Sitchin tÂłumaczy w tym akurat miejscu jako "ten, ktĂłry istnieje od poczÂątku'. ABZU to CzuwajÂące Morze, OtchÂłaĂą, Dolny ÂŚwiat.
Abzu i Tiamat to hebrajski „mĂŞt i zamĂŞt", pierwotny chaos, para „potworĂłw", tohu wa bohu, Tehemot (Lewiatan) i Behemot. I tak Jak Marduk-Bel zabije smoczycĂŞ Tiamat tak teÂż Jahwe-Adon rozstrzaska morskiego wĂŞÂża...
BogĂłw utoÂżsamiano z planetami a planety z bĂłstwami. ByĂŚ moÂże Enuma Elisz jest prĂłbÂą odpowiedzi na poczÂątek Âżycia, kosmosu, planet, jednakÂże Szumerowie nie operujÂą wiedzÂą naukowÂą. Kolejne planety sÂą coraz potĂŞÂżniejsze podczas gdy w UkÂładzie SÂłonecznym nastĂŞpuje przesilenie i stopniowy regres rzĂŞdu wielkoÂści. Sitchin zdaje siĂŞ jednakÂże tego nie zauwaÂżaĂŚ.
AKT II: Narodziny Nudimmuda/ Neptuna
Powstaje kolejna dwĂłjca: Lahmu i Lahamu, bogowie byĂŚ moÂże wojny. Dalej Sitchin pisze:
"Zanim wzroÂśli w latach
I postaci do ustalonego rozmiaru
BĂłg Anshar i bĂłg Kishar przybrali ksztaÂłt,
PrzeÂścigajÂąc ich.
Gdy rozciÂągnĂŞÂły siĂŞ dni i pomnoÂżyÂły lata,
Zrodzili boga Anu, syna — rywala przodkĂłw.
Potem pierworodny Anszara, Anu,
Sobie rĂłwnego i na swĂłj obraz zrodziÂł Nudimmuda (Ea)"
Czytelnik ma odnieœÌ wra¿enie, ¿e oto powstaj¹ dwie wielkie planety Jowisz i Saturn, które nastêpnie zradzaj¹ dwóch podobnych sobie Urana i Neptuna. Nazwy rzeczywiœcie siê zgadzaj¹. Anshar i Kishar to starsza generacja bóstw, zast¹piona póŸniej przez Iszkura i Enlila, kolejnych panów ziemi. Ich greckie odpowiedniki to Zeus i Kronos, Jowisz i Saturn. Najwiêkszy bóg przej¹³ najwiêksz¹ planetê. Jednak¿e w czasach gdy powstawa³o Enuma Elisz czczono najwyraŸniej brata Enlila Enkiego, (archetypowy dobry bóg, mêdrzec zamordowany przez z³ego brata, motyw wszechobecny w ówczesnym œwiecie (Ozyrys i Set), spotykany równie¿ w biblii: Habaal (Baal) i Kain (Mot), Jezus i Juda Sztyletnik, pierwotny Juda BliŸniak, brat paùski). To Enki i jego syn stanowi¹ najwiêksze planety na niebie a nie Anshar i Kishar.
WracajÂąc do pana Sitchina. PrzetÂłumaczyÂł on faÂłszywie odnoÂśny fragment po to by zataiĂŚ przewagĂŞ Anu nad Anszarem:
Zrodzili boga Anu, syna — rywala przodkĂłw.
Potem pierworodny Anszara, Anu,
Sobie rĂłwnego i na swĂłj obraz zrodziÂł Nudimmuda.
Fragment ten brzmi dosÂłownie:
"Anu ich pierworodny, dorĂłwnaÂł swym przodkom.
Anshar stworzyÂł swego syna Anu na swe podobieĂąstwo.
I [rĂłwnieÂż] Anu zrodziÂł Nudimmuda na swe podobieĂąstwo.
Jak widaĂŚ Sitchin pierwszy wers przekÂłamuje a drugi OPUSZCZA!
To jednak nie wszystko. Sitchin z rozmysÂłem opuszcza kolejne wersy, ktĂłre opisujÂą Nudimmuda (Ea, boga wody i mÂądroÂści, Neptuna):
"On — Nudimmud, przewyÂższaÂł swych ojcĂłw.
G³êbok¹ wiedzê posiad³, mêdrcem by³; potê¿nym w ramionach.
PotĂŞÂżniejszy i szerszy byÂł od Anshara, stwĂłrcy swego ojca.
Nikt mu nie dorĂłwnywaÂł spoÂśrĂłd reszty bogĂłw, jego pobratymcĂłw".
JeÂśli wiĂŞc uznamy, Âże Szumerowie opisujÂą ukÂład sÂłoneczny, poszczegĂłlne planety, to musimy teÂż stwierdziĂŚ, Âże wg nich Neptun byÂł najwiĂŞkszÂą z planet. Prawda jest raczej taka, Âże to BĂłg Wody, Ea, byÂł ich najwiĂŞkszym bogiem, ojcem Marduka, nawiasem mĂłwiÂąc, protoplasty Jahwe.
AKT III: Zrodzenie Marduka, syna Nudimmuda
Po zrodzeniu wszystkich bogĂłw przychodzi pora na moment kulminacyjny w teorii Sitchina: do ukÂładu sÂłonecznego wkracza potĂŞÂżny intruz, tak przynajmniej twierdzi Zechariasz:
"W izbie losĂłw, w miejscu przeznaczeĂą,
Zrodzony zostaÂł bĂłg, najzdolniejszy
I najmÂądrzejszy z bogĂłw.
W sercu oceanu stworzony zostaÂł Marduk"
Sitchin komentuje to tak: "Nowy niebiaùski bóg, nowa planeta, przy³¹cza siê teraz do za³ogi. Zosta³ uformowany w oceanie, dalekiej przestrzeni zewnêtrznej, do uk³adu s³onecznego przyci¹gnê³a go planeta po³o¿ona najdalej: 'Tym, który go zrodzi³ by³ Ea' (Neptun)" Pisz¹c te s³owa Sitchin K£AMIE JAK Z NUT, zmieniaj¹c ABZU (wczeœniej wg niego jest to S³oùce, pierwsze z bóstw) na ocean, peryferia uk³adu s³onecznego!!! Spójrzmy jak naprawdê wygl¹da stosowny fragment:
"W komnacie przeznaczeù, izbie zamys³ów,
Bel (Pan), najmÂądrzejszy z mÂądrych, mĂŞdrzec bogĂłw, poczĂŞty zostaÂł.
We wnĂŞtrzu APSU Marduk zostaÂł stworzony,
We wnĂŞtrzu czystego APSU Marduk zostaÂł zrodzony.
EA, jego ojciec, on go stworzyÂł.
DAMKINA, jego matka, ona go zrodziÂła.
On ssaÂł piersi bogiĂą,
Wychowano go, by budziÂł respekt".
Marduk przejmuje tytuÂł swego ojca — Baala. Nazwany zostaje Panem, WÂładcÂą, tak jak póŸniej Jezus, kolejne umĂŞczone i zmartwychwstaÂłe bĂłstwo agrarne.
Marduk zrodzony zostaje wewnÂątrz ABZU — morza czujnego, morza wiedzy. PrzyjmujÂąc koncepcjĂŞ Sitchina — we wnĂŞtrzu SÂłoĂąca, choĂŚ raczej ABZU to pierwotny chaos materii, morze materii, z ktĂłrego wnĂŞtrza powstali wszyscy bogowie.
Sitchin nie wspomina rzecz jasna o Damkinie, Âżonie Ea-Neptuna, bo ta przecieÂż Âżadnej planecie nie odpowiada wiĂŞc lepiej o niej nie wspominaĂŚ.
Enuma Elisz niesie wiêc z sob¹ znamiona prawdy kosmologicznej, lecz Sitchin œwiadomie je zniekszta³ca. Opuszcza wszelkie wersy i s³owa, które k³óc¹ siê z jego hipotez¹. Czy tak postêpuje prawdziwy naukowiec i badacz? Czy tak traktuje czytelników cz³owiek honoru, czy mo¿e raczej oszust? Zadajê sobie pytanie: czemu Sitchin ignoruje oczywiste fakty? Czemu brnie w g³upoty, prezentuj¹c nierzadko zmyœlone dane? Jak mo¿na ignorowaÌ oczywiste wersy i s³owa? Sitchin zachowuje siê jak cz³owiek nawiedzony, jak szarlatan lub œlepiec, no chyba, ¿e specjalnie on i jemu podobni autorzy (Alan Alford, Laurence Gardner) szerzy fa³szywy obraz Szumeru. Takiej zazna³ wizji, taki poczu³ interes, zarobiÌ parê groszy na ludzkiej naiwnoœci i niewiedzy.
AKT IV: Marduk na scenie
Sitchin przechodzi nastĂŞpnie do analizy wyglÂądu Marduka, cytujÂąc kolejne fragmenty Enuma Elisz. Przy okazji przechodzi rĂłwnieÂż sam siebie w manipulacji tekstem eposu:
"Powabna byÂła jego postaĂŚ, oczy peÂłne blasku;
Wykwintny w ruchach, majestatyczny jak za dawnych czasĂłw...
Mocno przyĂŚmiewaÂł bogĂłw, przeÂścigaÂł we wszystkim [...]
Pyszny jak Âżaden z nich, przewyÂższaÂł ich wzrostem,
PotĂŞÂżne byÂły jego czÂłonki, niezmiernie byÂł wysoki".
Rzucaj¹ siê od razu w oczy wykropkowane miejsca. Ciekawe, có¿ tym razem pan Sitchin stara siê ukryÌ przed nami? Spójrzmy:
"Dumna jest jego postaĂŚ, przeszywajÂące spojrzenie,
PojawiÂł siĂŞ dojrzaÂłym, potĂŞÂżny byÂł od poczÂątku.
Anu, stwĂłrca jego ojca, ujrzaÂł go,
I rozradowaÂł siĂŞ, rozpromieniaÂł, serce jego wypeÂłniÂło siĂŞ radoÂściÂą.
StworzyÂł go tak doskonaÂłym, o dwĂłch boskich gÂłowach.
Wyniesiony wysoko ponad innych [bogĂłw], on [Marduk] przewyÂższaÂł ich w kaÂżdym wzglĂŞdzie.
Jego czÂłonki tak pomysÂłowo uksztaÂłtowane, poza zdolnoÂściÂą ludzkiego pojmowania,
Niemo¿liwe by to zrozumieÌ, zbyt trudne aby to poj¹Ì.
Czworo byÂło jego oczu, czworo byÂło jego uszu.
Kiedy poruszaÂł wargami, wywoÂływaÂł ogieĂą.
Czworo jego uszu byÂło ogromnych,
I tak jak jego oczy, przeszywaÂły wszystko.
NajwyÂższy poÂśrĂłd bogĂłw, postaĂŚ jego ponad wszystko.
Jego czÂłonki tak potĂŞÂżne, jego wzrost ponad wszystko".
Jak widaĂŚ Sitchin pomija po raz kolejny bardzo waÂżne fragmenty, w ktĂłrych Marduk przedstawiony jest jako bĂłstwo podwĂłjne, o dwĂłch gÂłowach, przewyÂższajÂące wszystko, wszystkich bogĂłw. WychodzÂąc z koncepcji kosmogonicznej naleÂżaÂłoby po prostu przyj¹Ì, Âże Marduk to planeta lub gwiazda podwĂłjna, jednak Sitchin tego nie czyni. Ignoruje pewien znaczÂący aspekt opowieÂści. Dopiero w znacznie póŸniejszej pracy „Genesis jeszcze raz", wydanej kilkadziesiÂąt lat po „Dwunastej Planecie", rozwaÂża opis Marduka w rozszerzonej wersji. Uszy i oczy to wg niego satelity. O dwĂłch gÂłowach pisze rzecz nastĂŞpujÂącÂą: "Gdy przechodziÂł koÂło Ea bok Marduka zacz¹³ siĂŞ wybrzuszaĂŚ 'jak gdyby miaÂł drugÂą gÂłowĂŞ.' Czy wÂłaÂśnie wtedy wybrzuszenie to oderwaÂło siĂŞ by staĂŚ siĂŞ ksiĂŞÂżycem Jowisza Trytonem?" zapytuje niemal retorycznie i nie wiadomo teraz czy ÂśmiaĂŚ siĂŞ czy pÂłakaĂŚ. Marduk opisany jest jednoznacznie, miejscami autor poematu nie znajduje odpowiednich s³ów, co jakÂże przypomina opis ChwaÂły Pana w ksiĂŞdze Ezechiela.
Enuma Elisz jest dzieÂłem przepiĂŞknym. Miejscami niezrozumiaÂłym dla wspó³czesnych tÂłumaczy. Miejscami niepojĂŞtym dla samego autora. Opisuje on rzeczy „ponad jego zrozumieniem" lub teÂż ponad zrozumieniem wspó³czesnych tÂłumaczy. Ogromna plastycznoœÌ opisu. Szereg niesamowitych stworĂłw, ktĂłre w kolejnej wersji translacji zmieniajÂą siĂŞ w zwykÂłe „demony" lub nic nie mĂłwiÂące okreÂślenia, w dodatku z b³êdami logicznymi, typu „smok Mush-Hushshu" co dosÂłownie znaczy „smok WÂściekÂły-Smok-Oraz". KolejnÂą rzeczÂą wartÂą odnotowania sÂą przepotĂŞÂżne bronie uÂżywane w boju. Bronie o mocy huraganĂłw i ognistych burz. Na niebie szalejÂą ÂżywioÂły. Przyroda objawia swÂą potĂŞgĂŞ. Inni zapewne dopatrzÂą siĂŞ tu kosmitĂłw i gwiezdnych wojen...