Ostatnie namaszczenie

[Rafaela]

List Jakuba 5,14-15
    Choruje ktoÂś wÂśrĂłd was? Niech sprowadzi kapÂłanĂłw KoÂścioÂła, by siĂŞ modlili nad nim i namaÂścili go olejem w imiĂŞ Pana. A modlitwa peÂłna wiary bĂŞdzie dla chorego ratunkiem i Pan go podÂźwignie, a jeÂśliby popeÂłniÂł grzechy, bĂŞdÂą mu odpuszczone.

Ewangelia wedÂług Âśw. Marka 6,13
    Wyrzucali teÂż wiele zÂłych duchĂłw oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.

                                                         NAMASZCZENIE  CHORYCH

Namaszczenie chorych - sakrament w Koœciele katolickim, starokatolickim, Cerkwi prawos³awnej i Spo³ecznoœci Chrystusa, udzielany wiernym w wypadku powa¿nej lub gro¿¹cej œmierci¹ choroby. Mog¹ go równie¿ przyjmowaÌ osoby w podesz³ym wieku wielorazowo.

Namaszczenie chorych jest piÂątym z katalogu siedmiu sakramentĂłw. Jego materiĂŞ i formĂŞ reguluje w KoÂściele katolickim Konstytucja Apostolska papieÂża PawÂła VI Sacram Unctionem Infirmorum z 30 listopada 1972 roku.

Namaszczenie chorych obok spowiedzi i komunii ÂświĂŞtej (zwanej wtedy wiatykiem) jest nazywane sakramentem chorych. JeÂżeli chory nie moÂże siĂŞ spowiadaĂŚ, sakrament wÂłasnÂą mocÂą odpuszcza grzechy o ile chory pragnie dostÂąpiĂŚ przebaczenia.

Wbrew obiegowym opiniom nie jest to sakrament przeznaczony wy³¹cznie dla umieraj¹cych. U¿ywana dawniej nazwa tego sakramentu "Extrema unctio - Ostatnie namaszczenie" wprowadzi³a wiele niejasnoœci i nieporozumieù. Interpretuje siê j¹ jako ostatni sakrament przyjmowany w ¿yciu. Tymczasem okreœlenie "Extrema unctio - Ostatnie namaszczenie" w teologii oznacza³o ostatnie z serii namaszczeù sakramentalnych, które wierny mo¿e przyj¹Ì i nie kojarzono go z momentem œmierci, gdy¿ sakrament ten ma przynieœÌ choremu ulgê w cierpieniu lub uzdrowienie.

Namaszczenia chorym udziela tak¿e Koœció³ anglikaùski oraz niektóre koœcio³y protestanckie - lecz nie ma on tam charakteru sakramentu. W Koœciele Katolickim Mariawitów (w Polsce) nie namaszcza siê chorych olejem; poprzestaje siê jedynie na udzieleniu komunii œwiêtej.


Ostatnie namaszczenie

     Utrwaliio siĂŞ przekonanie, Âże "ostatniego namaszczenia" udziela siĂŞ tuÂż przed ÂśmierciÂą. Tymczasem nie tyle jest to sakrament umierajÂących, ile chorych. NaleÂży go postrzegaĂŚ jako element zwyczajnego duszpasterstwa, adresowany do powaÂżnie cierpiÂących. Jednak obok pokuty namaszczenie chorych to drugi emocjonalnie trudny sakrament. I na pewno najrzadziej oglÂądany.

     A przecieÂż choroba jest czĂŞstym zjawiskiem. MoÂże staĂŚ siĂŞ okazjÂą do wiĂŞkszego otwarcia na Boga i w³¹czenia swoich cierpieĂą w tajemnicĂŞ mĂŞki Chrystusa. Bo cierpienie ma strukturĂŞ sakramentalnÂą: skÂłada siĂŞ ze znakĂłw widzialnych - jak zmiany, bĂłl, objawy, oraz z warstwy niewidzialnej - lĂŞkĂłw, nadziei, pytaĂą, decyzji. Dlatego, paradoksalnie, zly stan ciaÂła moÂże byĂŚ twĂłrczy dla zbawienia duszy. ÂŁÂączÂąc siĂŞ duchowo z ofiarÂą Jezusa na krzyÂżu, chory moÂże znaleŸÌ sens swojej sytuacji. Namaszczenie niejako konsekruje, wyró¿nia czas choroby, pomagajÂąc przeÂżywaĂŚ cierpienie jako ÂświadomÂą ofiarĂŞ. Gdy obudzi siĂŞ taka wiara, choroba uzyskuje wartoœÌ zbawczÂą.

     Chodzi teÂż o przezwyciĂŞÂżenie lĂŞku przed ÂśmierciÂą i wyzwolenie chorego spod wpÂływu szatana. Niejeden lĂŞk jest kuszeniem zÂłego, ktĂłry pragnie rzuciĂŚ cierpiÂącego w rozpacz. Stany zagroÂżenia zdrowia bowiem jaskrawo pokazujÂą, na kim - lub na czym - dotychczasowe Âżycie siĂŞ opieraÂło. Pokusa karmi siĂŞ lĂŞkiem. A lĂŞk wystawia wiarĂŞ na prĂłbĂŞ. "CzÂłowiek musi rosn¹Ì w czasie pokusy. Musi sam narzuciĂŚ pokusie pole walki, a tym polem muszÂą byĂŚ horyzonty wiecznoÂści." W Âświecie, w ktĂłrym choroba i staroœÌ sÂą tematami tabu, sakrament namaszczenia stanowi ÂźrĂłdÂło pokoju,' mocy i nowej motywacji.

     Tego sakramentu moÂże udzieliĂŚ tylko kapÂłan. W czasie modlitwy namaszcza on czoto i rĂŞce chorego olejem poÂświĂŞconym przez biskupa w Wielki Czwartek. BĂłg przez ten delikatny dotyk przygarnia czÂłowieka. Benedyktyn o. Anselm Grun uczy, Âże jest to tkliwy "sakrament czuÂłoÂści", aby cierpiÂący fizycznie poczuÂł bliskoœÌ i wsparcie. WaÂżne, aby chory byt przytomny i nie byÂło poÂśpiechu. NajbliÂżej chorego powinny znaleŸÌ siĂŞ osoby wierzÂące, ktĂłre podejmÂą modlitwĂŞ. Istotne jest rĂłwnieÂż to, by rodzina choremu wszystko przebaczyÂła.

     Nie warto ociÂągaĂŚ siĂŞ z przyjĂŞciem sakramentu chorych. ÂŚwiadome odwlekanie nawrĂłcenia jest g³êbokÂą dewastacjÂą sumienia, ktĂłre szybko "uczy siĂŞ naszych drĂłg" i zaakceptuje nawyki. OdkÂładajÂąc modlitwĂŞ i sakramenty, zakÂładamy, Âże doÂżyjemy staroÂści, Âże bĂŞdziemy przytomni i chwycimy za ró¿aniec. SkÂąd jednak wiadomo, Âże bĂŞdziemy mieĂŚ pamiĂŞĂŚ i silĂŞ, by go trzymaĂŚ? SzczĂŞÂśliwa ÂśmierĂŚ jest wymodlonÂą ÂłaskÂą. ObecnoœÌ przy niej kapÂłana nie jest regu³¹, a o wiĂŞkszoÂści zmarÂłych mĂłwi siĂŞ, Âże odeszli przedwczeÂśnie.

     I jeszcze jedno. Jak podaje Kodeks Prawa Kanonicznego: "Nie wolno udzielaĂŚ namaszczenia chorych tym, ktĂłrzy uparcie trwajÂą w jawnym grzechu ciĂŞÂżkim" (1007).

http://adonai.pl/sakramenty/namaszczenie/?id=3

.......................................

Namaszczenie chorych
Wpisany przez Tomek   
Âśroda, 16 kwietnia 2008 14:44
"Choruje ktoÂś wÂśrĂłd was? Niech sprowadzi kapÂłanĂłw KoÂścioÂła, aby modlili siĂŞ nad nim i namaÂścili go olejem w imiĂŞ Pana" /Jk 5,14/

Niezbyt dobrze siĂŞ on nam kojarzy. MĂłwimy o nim sakrament namaszczenia chorych, a niekiedy ostatnie namaszczenie. Sakrament chorych naleÂży do trudnych sakramentĂłw, ktĂłry kojarzy siĂŞ zazwyczaj ze ÂśmierciÂą . To w nas tak mocno tkwi, Âże nie, kiedy widzimy kapÂłana idÂącego do chorych, pojawiajÂą siĂŞ w naszych gÂłowach myÂśli, Âże to juÂż do umierajÂącego, do konajÂącego. I czĂŞsto tak wÂłaÂśnie jest, Âże wzywamy ksiĂŞdza proszÂąc o "ostatnie namaszczenie" dla bliskich nam chorych osĂłb, kiedy sÂą one w stanie bardzo ciĂŞÂżkim czy nawet krytycznym. RzeczywiÂście, wtedy jest to juÂż ostatnie namaszczenie . Niekiedy zdarza siĂŞ wezwanie do osĂłb juÂż nieÂżywych, a to juÂż jest wyrazem nieznajomoÂści wiary czy religijna ignorancjÂą, gdyÂż musisz zapamiĂŞtaĂŚ na caÂłe Âżycie, ze sakramenty sÂą dla Âżywych a nie dla umarÂłych . To trudne, jak siĂŞ wielu z was wydaje, spotkanie chorego z Chrystusem Panem przynosi choremu ogromne Âłaski , ktĂłre sÂą potrzebne do zbawienia. Czym jest ten sakrament i dlaczego jest taki waÂżny?

W ewangelii wed³ug Œw. Marka czytamy: "Wyrzucali (Aposto³owie) te¿ wiele z³ych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali". Dope³nieniem tego jest pouczenie œw. Jakuba: "Choruje ktoœ wœród was? Niech sprowadzi kap³anów Koœcio³a, by siê modlili nad nim i namaœcili go olejem w imiê Pana. A modlitwa pe³na wiary bêdzie dla chorego ratunkiem i Pan go podŸwignie, a jeœliby pope³ni³ grzechy, bêd¹ mu odpuszczone". A wiêc mo¿na powiedzieÌ, ¿e sakrament chorych jest spotkaniem cz³owieka chorego z Panem Bogiem , który poprzez œwiête namaszczenie olejem i modlitwê wiernych, uzdrawia ludzi z³o¿onych niemoc¹. W ten sposób zosta³a dope³niona wielka troska Chrystusa o chorych. Tak jak za czasów, kiedy Jezus chodzi³ po ziemi, tak i teraz, nie zostawi³ cz³owieka samego, ale poprzez sakramentalne znaki, troszczy siê o jego wiecznoœÌ. Dobrze jest by chory w sposób œwiadomy uczestniczy³ w tym sakramencie, co nie zawsze jest mo¿liwe. Kapitalnie opisuje skutki sakramentu Sobór Trydencki: "Istota tego sakramentu jest ³ask¹ Ducha Œwiêtego, który poprzez namaszczenie usuwa winy, które trzeba odpokutowaÌ, przynosi ulgê i umocnienie duszy, wzbudza wielk¹ ufnoœÌ w mi³osierdzie Bo¿e, pomaga znosiÌ dolegliwoœci choroby, pomaga w ³atwiejszym znoszeniu szataùskich pokus, a niekiedy pomaga odzyskaÌ zdrowie cia³a, o ile jest to po¿yteczne dla zbawienia duszy" . Ostatni sobór - Watykaùski II uzupe³nia skutki sakramentu chorych podkreœlaj¹c równie¿ objawienie wielkiej mocy Trzeciej Osoby Trójcy Œwiêtej - Ducha Œwiêtego. Wed³ug dokumentów tego soboru, Duch Œwiêty umacnia ufnoœÌ w Boga, pomaga zwyciê¿aÌ szataùskie pokusy i trwogê przed œmierci¹. Dziêki pomocy Bo¿ej chory ³atwiej znosi dolegliwoœci choroby, przezwyciê¿a je, odpuszczone zostaj¹ mu grzechy, a jeœli po¿yteczne jest to dla niego - odzyskuje zdrowie.

Z tego, co dotychczas us³yszeliœcie, nasun¹Ì siê mo¿e wniosek, ¿e ten sakrament pomaga ma sprawiÌ uzdrowienie. A przecie¿ z praktyki wiadomo, ¿e wiêkszoœÌ chorych, którzy do sakramentalne namaszczenie przyjmuje, szybko odchodzi do wiecznoœci. Jak to wiêc jest? Sakrament ten sprawia uzdrowienie czy nie? Tak - jest to z pewnoœci¹ sakrament uzdrowienia , które jednak trzeba umieÌ odró¿niÌ od wyleczenia z choroby. Uzdrowienie bowiem, polega na uwolnieniu siê od ciê¿aru swojego cierpienia, choÌby dolegliwoœci nadal trwa³y. Jednak dar pokoju, który chory otrzymuje w tym sakramencie od Pana Boga, pozwala mu na zaakceptowanie krzy¿a cierpienia oraz ofiarowania go w ró¿nych intencjach . Bo trzeba nam pamiêtaÌ, ¿e chorzy s¹ wielkim skarbem i nadzieja Koœcio³a. Dziêki ich mêkom i modlitwom œwiat jest przemieniany, tak jak to siê sta³o przez mêkê Chrystusa Pana. Jak ludzie wierz¹cy zapamiêtajcie sobie s³owa Paula Cloudel'a: "Cierpienie nie ma sensu, Krzy¿ ma" . I to w³aœnie sprawia Bóg w sakramencie chorych: cierpienie ofiarowane Panu Bogu, w jakiejœ intencji nabiera prawdziwego sensu i w³aœciwego wymiaru. Kiedy jednak cierpienie pozbawimy wymiaru ofiary i zbawiennego krzy¿a, gdy pozbawimy je wartoœci nadprzyrodzonych - siêgamy po eutanazjê - zabijaj¹c cz³owieka z litoœci.

SAKRAMENT CHORYCH UMACNIA UFNO¦Æ W BOGU - pomaga mieæ niewzruszon± pewno¶æ, ¿e pan Bóg go nie opu¶ci, nie porzuci, nie zostawi samemu sobie. Namaszczenie bowiem daje poczucie pewno¶ci, ¿e jeste¶my kochani przez pana Boga. Ono daje g³êbokie do¶wiadczenie obecno¶ci Bo¿ej.

SAKRAMENT CHORYCH DAJE UMOCNIENIE SERCA - polega to na uzdrowieniu relacji chorego z panem Bogiem i bliŸnimi. Pierwszy etap powa¿nej choroby zawsze w cz³owieku wywo³uje bunt, z³oœÌ, zgorzknienie, a nawet nienawiœÌ skierowan¹ ku Bogu i bliŸnim. Oni staja siê winni ca³ej sytuacji, i ich obwinia siê za ten stan. Pojawiaj¹ siê pytania: "Bo¿e dlaczego ja, dlaczego mi siê to przydarzy³o, co takiego zrobi³em z³ego w ¿yciu, ze bêdê cierpia³"? Pojawia siê tez odrzucenie bliŸnich, czêsto bliskich osób, których postawa wspó³czucia odbierana jest jak litoœÌ. Sakrament chorych te z³o w cz³owieku niszczy, daj¹c pokój w sercu, objawiaj¹cy siê w mi³oœci Boga i bliŸnich. Przy chorym zawsze wa¿na jest obecnoœÌ rodziny, a szczególnie w trakcie przyjmowania tego sakramentu. Rodzina w tym czasie ma trwaÌ razem z kap³anem na modlitwie, a nie staÌ nad garnkami w kuchni, czy tkwiÌ bezmyœlnie przed telewizorem.

I warto zapytaÌ dzisiaj siebie: co uczyniliœmy z tym sakramentem? Nazwaliœmy go "ostatnim namaszczeniem", i czêsto robimy wszystko aby nasze, fa³szywe pojêcie tego sakramentu znalaz³o potwierdzenie w praktyce. Czekamy na ostatni¹ minutê, na ostatni¹ chwilê, kiedy wrêcz naocznie widaÌ przychodz¹ca do chorego œmierÌ. Dlaczego siê boimy prosiÌ o pomoc chorym? Czy nie jest to wyraz baraku mi³oœci? Przecie¿ to dla chorego, czy umieraj¹cego bardzo wa¿ne, by dobrze przygotowaÌ siê na spotkanie z panem Bogiem w wiecznoœci. Czy masz œwiadomoœÌ tego, ¿e opóŸniaj¹c przybycie ksiêdza do chorego nara¿asz go na jeszcze wiêksze cierpienia? Czy masz œwiadomoœÌ, ¿e w ten sposób czynisz Ÿle? Sprowadzony zosta³ ten sakrament do magii, w któr¹ nawet my nie wierzymy. Wezwany ksi¹dz ma po prostu do chorego przyjœÌ, bo jak to œmierÌ bez "ostatniego namaszczenia", albo jak to potem bêdzie z pogrzebem? Mo¿esz siê baÌ widoku œmierci, ale ona nie jest dla ciebie groŸna - przecie¿ zosta³a pokonana przez Chrystusa. A mo¿e siê po prostu boisz przemijania? Patrzenia w lustro, w kalendarz, liczenia i porównywania wieku twojego z wiekiem chorej osoby? Nie bój siê œmierci. ¯yj tak, by œmierÌ sta³a siê jedynie pomostem do spotkania z Panem Bogiem.

ks.Tomasz SzaÂłanda

http://www.nspj.com.pl/kanaan/artykuly/wiara/149.html
...

                                         Zalozylam ten temat z mysla ze wiele osob niewiele wie o tym sakramecie, ja tez chetnie zapoznam sie z tym tematem.

Pozdrawiam serdecznie. Rafaela

[Kiara]

Ostatnie namaszczenie to tez niezwykle interesujÂące zagadnienie , przekierowanie ÂświadomoÂści w jedynie sÂłusznym kierunku. Robi siĂŞ to na wypadek gdyby w ciÂągu Âżycia udaÂło jej siĂŞ nie daj BoÂże zboczyĂŚ  z jedynie sÂłusznej drogi. Ufff co to to nie!

ZwróÌcie uwagĂŞ na uÂżywana kolorystykĂŞ fioletu odpowiednie dewizki i zapachy podczas póŸniejszego pochĂłwku. Przygotowana wczeÂśniej Dusza korzysta z tych magicznych sygna³ów , udajÂąc siĂŞ w wyznaczonÂą  jej stronĂŞ.
Ostatnie namaszczenie jest ostatecznym zamkniĂŞciem rozwirowanych w trakcie Âżycia czakr.

Kiara

[east]

ZaniepokoiÂło mnie to zdanie :

Bo trzeba nam pamiĂŞtaĂŚ, Âże chorzy sÂą wielkim skarbem i nadzieja KoÂścioÂła. DziĂŞki ich mĂŞkom i modlitwom Âświat jest przemieniany

Chodzi o pobĂłr energii ? CzyÂżby Morfeusz (nomen omen) z Matrixa wyraziÂł to proÂściej, pokazujÂąc nam wyrĂłb duracela , Âże dla maszyn jesteÂśmy TYM - czyli bateryjkami ?
ChcĂŞ wierzyĂŚ, ze nie , poniewaÂż nadziejĂŞ daje

modlitwa peÂłna wiary bĂŞdzie dla chorego ratunkiem i Pan go podÂźwignie, a jeÂśliby popeÂłniÂł grzechy, bĂŞdÂą mu odpuszczone

WÂłaÂściwie rozumiana modlitwa. Modlitwa, ktĂłra otula nas nowÂą , zdrowÂą rzeczywistoÂściÂą, ktĂłrÂą siĂŞ stajemy. "Panem" w tym momencie jest niewcielona nasza energia, ktĂłrÂą rĂłwnieÂż jesteÂśmy.

[Rafaela]

Chrzest jest pierwszym sakramentem, ostatnim jest  "Ostatnie namaszczenie"

Sa to dwa bardzo wazne sakramenty. Tak naprawde to nigdy sie nie zastanawialam nad tym, jaka wage one maja w zyciu czlowieka.
W moim zyciu duzo razy slyszalam, "byl tak bardzo chory, dostal juz ostatnie namaszczenie i przyszedl do zdrowia" dlaczego tak
sie dzieje. Mysle ze wiara jest bardzo wazna w naszym zyciu. W jakims malym momecie czlowiek dostaje iskierke wiary ktora robi cuda.
Musze przyznac, ze bardzo sie ucieszylam, ze ostatnie namaszczenie nie jest tylko dla umierajacego, ale tez jako pomoc przyjscia do zdrowia.
Daja mi duzo do myslenia znaki ktore sa uzywane przy chrzcie /ktore sa juz omowione w temacie "Chrzest" i znaki przy ostatnim namaszczeniu.
Na codzien ludzie nie chca rozmawiac o ostatniej minucie swojego zycia, tak jak nie chca rozmawiac o starosci.
Dzisiaj wiem co oznacza starosc, ucze sie tez zyc w moim wieku. Taka jest prawda ze czas ktory mam w ciagu doby staram sie dobrze rozkladac, aby
nie forsowac sie niepotrzebnie. Zyje spokojnie i szczesliwie, choc i choroby ktore zebraly sie w ciagu zycia daja o sobie znac i potrzebuja tez
specjalnego postepowania.  Dzisiaj interesuje sie roznymi tematami na ktore wczesniej nie mialam potrzeby i czasu. Niekiedy pytam sie, czy inni w moim wieku maja podobne pytania. Niekiedy mysle, ze wiara jest tak jakby przytulanka dla czlowieka, nie kazdy potrafi lub umie pomedytowac, skupic sie spokojnie. Dlatego dla wierzacych w ich zyciu osobistym wiara tak naprawde odgrywa bardzo duza role, choc nie zawsze zdaja sobie sprawe.

[east]

DziĂŞki Rafaelo za to czym siĂŞ dzielisz. KaÂżdego czekajÂą podobne dylematy, kiedyÂś.
A "ostatnie namaszczenie" - w ujĂŞciu ezoterycznym byÂłoby ostatnie , poniewaÂż wiĂŞcej ich nie potrzeba . PrzebudziĂŚ siĂŞ moÂżna tylko raz

[Rafaela]

                                                                         Ostatnie namaszczenie

 
KS. RAMA P. COOMARASWAMY

 
                                          "ChrzeÂścijanin przynajmniej otrzymuje na kilka godzin przed ÂśmierciÂą ostatnie sakramenty"

                                                                                                                                                               Zygmunt Freud (1)

ród³em poczucia bezpieczeùstwa dla katolików by³a zawsze œwiadomoœÌ tego, ¿e w sytuacji zagro¿enia ¿ycia Koœció³ udziela³ im zbawiennego Sakramentu najskuteczniejszego rodzaju. I rzeczywiœcie, niejedna katolicka rodzina zna historiê o jakimœ zaniedbanym religijnie cz³onku rodziny, ¿yj¹cym przez lata a nawet dziesiêciolecia bez sakramentów, który w ostatniej chwili prosi³ o ksiêdza któryby mu udzieli³ "ostatniego namaszczenia". Czy w przysz³oœci bêdzie to mo¿liwe? Mo¿na w to w¹tpiÌ.

 
Jakie sÂą skutki Ostatniego namaszczenia (udzielanego zwykle po przystÂąpieniu do spowiedzi i otrzymaniu Wiatyku albo Komunii ÂŚwiĂŞtej)? SÂą one rĂłwnie ró¿norodne co i potĂŞÂżne. MĂłwi siĂŞ, Âże jego "przeznaczeniem" albo "celem" jest "doskonaÂłe uzdrowienie duszy" i z pewnoÂściÂą posiada ono wewnĂŞtrznÂą moc do osiÂągniĂŞcia swego celu w tych, ktĂłrzy nie stawiajÂą Âżadnych przeszkĂłd Âłasce, jakiej on udziela. Jak wyjaÂśnia SobĂłr Trydencki: "IstotÂą bowiem (res) jest Âłaska Ducha ÂŚwiĂŞtego. Jego to namaszczenie usuwa winy, jeÂśli sÂą jeszcze do odpokutowania, oraz pozostaÂłoÂści grzechu; przynosi pociechĂŞ duszy chorego i umacnia wzbudzajÂąc w niej wielkÂą ufnoœÌ w miÂłosierdzie BoÂże. Chory pocieszony tÂą ufnoÂściÂą Âłatwiej znosi trudy i dolegliwoÂści choroby, swobodniej opiera siĂŞ pokusom szatana «czyhajÂącego na piĂŞtĂŞ» (2), a niekiedy, odzyskuje zdrowie ciaÂła, jeÂśli jest to przydatne do zbawienia duszy". Zwykle moÂżna pogrupowaĂŚ te skutki w czterech kategoriach.

 
Pierwszym skutkiem jest odpuszczenie grzechĂłw, wypÂływajÂące ze s³ów Âśw. Jakuba: "a jeÂśliby byÂł w grzechach, bĂŞdÂą mu odpuszczone", co jest rzeczywiÂście potwierdzone przez samÂą "formĂŞ" Sakramentu, stwierdzajÂącÂą "Indulgeat tibi Dominus... quidquid... deliquisti..." ("niechaj ci BĂłg odpuÂści wszystko, w czymkolwiek przewiniÂłeÂś..."). OczywiÂście prawdÂą jest, Âże grzechy Âśmiertelne zostajÂą odpuszczone przez SpowiedÂź, Rozgrzeszenie i PokutĂŞ – ale nie jest nadzwyczajnÂą sytuacja, Âże chory bĂŞdÂąc osÂłabiony lub nieprzytomny, nie moÂże siĂŞ wyspowiadaĂŚ; wszakÂże pod warunkiem, Âże nie stawia Âżadnej przeszkody wlaniu do jego duszy ÂŁaski (i domyÂślnie posiada wÂłaÂściwÂą intencjĂŞ), to przez ten Sakrament – nawet jeÂśli nie moÂże siĂŞ wyspowiadaĂŚ – zostaje oczyszczony z grzechu i odzyskuje swÂą chrzcielnÂą niewinnoœÌ. Ostatnie namaszczenie staje siĂŞ dla takiej osoby filarem zbawienia. MoÂżna siĂŞ spieraĂŚ, Âże warunkowe Rozgrzeszenie eliminuje potrzebĂŞ tego ostatecznego Sakramentu, lecz byÂłoby to ignorowaniem pozostaÂłych jego skutkĂłw.

Po drugie, sakrament ten powoduje darowanie kar doczesnych za grzechy. Jak mĂłwi ks. Kilker, zostaÂł on "ustanowiony w celu zupeÂłnego uzdrowienia duszy majÂąc na uwadze jej natychmiastowe przejÂście do chwaÂły, o ile rzeczywiÂście wszechwiedzÂący Pan ÂŻycia i ÂŚmierci nie uzna za wÂłaÂściwsze przywrĂłcenie czÂłowiekowi zdrowia cielesnego. A zatem, sakrament ten musi usun¹Ì wszelkÂą naszÂą niemoc, musi uczyniĂŚ nas zdolnymi do bezzwÂłocznego wejÂścia do naszego niebiaĂąskiego domu. JeÂśliby tak nie byÂło, to absurdalne byÂłoby twierdzenie, Âże jest on «consummativum spiritualis curationis»" (3). Nauki tej nie moÂżna jednak interpretowaĂŚ w ten sposĂłb jakoby miaÂła oznaczaĂŚ, Âże po otrzymaniu ostatniego namaszczenia dokonuje siĂŞ niechybnie darowanie caÂłego doczesnego dÂługu. Nieodpowiednie i stawiajÂące przeszkodĂŞ Âłasce usposobienie danej osoby czĂŞsto blokuje peÂłniĂŞ skutku. Lecz, jeÂżeli wykazuje ona pod kaÂżdym wzglĂŞdem wÂłaÂściwÂą dyspozycjĂŞ i poboÂżnoœÌ, to trzeba uwaÂżaĂŚ, Âże otrzymuje plenissimam poenarum relaxationem – caÂłkowite darowanie kary doczesnej.

 
Trzecim i to niesÂłychanie waÂżnym skutkiem jest to, co nazywa siĂŞ confortatio animae: albo "pocieszenie duszy". ZbliÂżanie siĂŞ Âśmierci wraz z dojmujÂącymi bĂłlami, fizycznym wyczerpaniem i towarzyszÂącym niepokojem umysÂłu moÂże byĂŚ prawdziwie przeraÂżajÂącym doÂświadczeniem. Niewiele rzeczy jest w stanie przeraziĂŚ czÂłowieka bardziej niÂż ta "chwila prawdy". StanÂą mu przed oczyma przeszÂłe czyny i jak to mĂłwi KsiĂŞga MÂądroÂści: "trwogÂą napeÂłni ich myÂśl o grzechach a ich nieprawoÂści stanÂą przed nimi by ich oskarÂżaĂŚ". JednoczeÂśnie zda sobie sprawĂŞ, Âże wkrĂłtce bĂŞdzie musiaÂł stan¹Ì przed TrybunaÂłem OsÂądzajÂącego Boga. DokÂładnie w tym momencie szatan uÂżyje wszystkich swych siÂł i podstĂŞpĂłw do zaatakowania duszy. Jak mĂłwi o tym SobĂłr Trydencki: "bo chociaÂż «przeciwnik nasz» w ciÂągu caÂłego naszego Âżycia szuka sposobnoÂści i zabiega, by jakimÂś sposobem «poÂżreĂŚ» nasze dusze, jednak nie ma chwili, w ktĂłrej by gwaÂłtowniej natĂŞÂżaÂł wszystkie siÂły swej chytroÂści dla zgubienia nas zupeÂłnie i dla pozbawienia – gdyby mĂłgÂł – nawet ufnoÂści w miÂłosierdzie BoÂże, jak wtedy gdy widzi zbliÂżajÂący siĂŞ koniec Âżycia". Tak wiĂŞc trzecim skutkiem tego sakramentu jest "wyswobodzenie umysÂłu wiernego z tego niepokoju i napeÂłnienie duszy poboÂżnÂą i ÂświĂŞtÂą radoÂściÂą". Dostarcza on jeszcze "...wiernym orĂŞÂża i siÂły... by mogli przeÂłamaĂŚ furiĂŞ i zapalczywoœÌ napastnika i mogli odwaÂżnie z nim walczyĂŚ...". Któ¿ z nas byÂłby tak zuchwaÂłym by nie pragn¹Ì Âżarliwie takiej pomocy?

 
Po czwarte, wiara nasza uczy nas, Âże jednym ze skutkĂłw ostatniego namaszczenia jest przywrĂłcenie zdrowia fizycznego, o ile taka poprawa jest korzystna dla dobra duszy. Jako lekarz mogĂŞ to bez wahania potwierdziĂŚ.

 
Wreszcie – chociaÂż ÂściÂśle mĂłwiÂąc nie jest to teologicznym skutkiem – udzielenie sakramentu w tradycyjnych okolicznoÂściach sprawia, iÂż dla przyjmujÂącego go czÂłowieka oczywistym staje siĂŞ fakt, Âże znalazÂł siĂŞ w obliczu Âśmierci. Nie moÂże juÂż przed sobÂą dÂłuÂżej ukrywaĂŚ faktycznego stanu swej sytuacji. Zostaje on wprowadzony na pole bitwy i nie pozwala mu siĂŞ na pogr¹¿anie w jakimÂś Âłagodnie wspomaganym uÂśmierzajÂącymi Âśrodkami Âśnie, w ktĂłrym "wszystko bĂŞdzie dobrze". I jakÂże czĂŞsto lekarze i krewni widzÂą cudowne skutki tego Sakramentu odciÂśniĂŞte na duszach tych, ktĂłrzy go otrzymali – obrĂłcenie, niejako, ich ostatnich chwil na ziemi w przedsmak tego niebiaĂąskiego pokoju i chwaÂły, ktĂłre stajÂą siĂŞ faktycznie udziaÂłem kaÂżdej duszy.

                                                                           MATERIA SAKRAMENTU

Wed³ug ks. Kilkera, "dalsz¹ materi¹" sakramentu ostatniego namaszczenia jest olej z oliwek, a "bli¿sz¹ materi¹" olej z oliwek poœwiêcony przez biskupa. Zdefiniowa³ to ostatecznie Sobór Trydencki. "Intellexit enim Ecclesia materiam esse oleum ab episcopo benedictum" (Sesja XIV). Nie ma w¹tpliwoœci co mia³ na myœli œw. Jakub gdy mówi³ o "oleju" (V, 14). Pocz¹tkowo olej chorych móg³ byÌ poœwiêcony przez kap³ana, a nawet przez œwi¹tobliwego wiernego, ale od czasu Synodu z Châlons w 813 roku prawo kanoniczne wymaga, aby by³ poœwiêcony przez biskupa. W obrz¹dku wschodnim zwyczajem jest, ¿e kap³an œwiêci olej w domu chorej osoby. W Koœciele ³aciùskim zawsze istnia³ zwyczaj u¿ywania czystej, nieska¿onej oliwy z oliwek, do której dodawano pachn¹c¹ mieszankê olejków nazywan¹ Balsamem. W niektórych obrz¹dkach wschodnich d³ugo by³a w zwyczaju praktyka dodawania ma³ej iloœci wody jako symbol Chrztu lub wina na pami¹tkê mi³osiernego Samarytanina albo nawet prochu z grobu jakiegoœ œwiêtego.

 
Olej ten jest teraz ÂświĂŞcony w Wielki TydzieĂą przez biskupa podczas uroczystej Mszy Wielkiego Czwartku – Mszy tak podniosÂłej, Âże aby jÂą odprawiĂŚ biskupowi tradycyjnie towarzyszy i usÂługuje dwunastu kapÂłanĂłw, siedmiu diakonĂłw i siedmiu subdiakonĂłw. Odmawiana jest wtedy modlitwa: "Emitte, quaesumus Domine, Spiritum sanctum tuum Paraclitum de coelis in hanc pinguedinem olivae, quam de viridi ligno producere dignatus es ad refectionem mentis et corporis..." ("Wylej, Twego Ducha ÂŚwiĂŞtego, Parakleta, z nieba na tĂŞ bogatÂą substancjĂŞ oleju..."). Dla katolikĂłw dalszÂą materiÂą sakramentu ostatniego namaszczenia pozostaje olej z oliwek, a bliÂższÂą materiÂą "namaszczenie olejem poÂświĂŞconym przez biskupa".

4) OdpowiedÂź brzmi, iÂż moÂże to byĂŚ dowolny olej roÂślinny – a zapytajmy – ktĂłry olej ostatecznie nie jest pochodzenia roÂślinnego? Smar osiowy, wazelina i olej Mazola speÂłniajÂą te wymagania. Co wiĂŞcej, olej moÂże byĂŚ poÂświĂŞcony przez dowolnego kapÂłana, ktĂłry posiada "uprawnienia" i takie uprawnienie moÂże zostaĂŚ rozszerzone przez "biskupiÂą komisjĂŞ liturgicznÂą" na kaÂżdego kapÂłana "wszĂŞdzie tam gdzie przemawiajÂą za tym dydaktyczne lub katechetyczne powody". OczywiÂście samo bÂłogosÂławieĂąstwo rĂłwnieÂż zostaÂło zmienione. JuÂż nie wzywa siĂŞ Ducha ÂŚwiĂŞtego; teraz czytamy: "Niech twe bÂłogosÂławieĂąstwo spÂłynie na wszystkich, ktĂłrzy bĂŞdÂą namaszczeni tym olejem, by zostali uwolnieni od bĂłlu i choroby i ozdrowieli na ciele, umyÂśle i duszy". ZauwaÂżmy teÂż, Âże nacisk jest niemal caÂłkowicie poÂłoÂżony na uleczenie z choroby, a nie na odpuszczenie grzechĂłw.

 

RozwaÂżmy teraz "formĂŞ" Sakramentu, czyli sÂłowa, ktĂłre kapÂłan wypowiada namaszczajÂąc chorego "w niebezpieczeĂąstwie Âśmierci". Tradycyjna forma jest nastĂŞpujÂąca: "PER ISTAM SANCTAM UNCTIONEM ET SUAM PIISSIMAM MISERICORDIAM, INDULGEAT TIBI DOMINUS QUIDQUID PER... DELIQUISTI" ("Przez to ÂświĂŞte namaszczenie i najdobrotliwsze miÂłosierdzie swoje, niechaj ci BĂłg odpuÂści wszystko, w czymkolwiek przewiniÂłeÂś wzrokiem [sÂłuchem, powonieniem itd.]" – odpowiednio do namaszczanego organu). Zbytecznym jest dodawaĂŚ, Âże rĂłwnieÂż ta forma zostaÂła zmieniona przez posoborowy koÂśció³ na: "PER ISTAM SANCTAM UNCTIONEM ET SUAM PIISSIMAM MISERICORDIAM ADIUVET TE DOMINUS GRATIA SPRITUS SANCTI, UT A PECCATIS LIBERATUM TE SOLVAT ADQUE PROPITIUS ALLEVIAT". Pó³oficjalne tÂłumaczenie ogÂłoszone przez Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej brzmi: "Przez to ÂświĂŞte namaszczenie i Jego peÂłne miÂłoÂści miÂłosierdzie, niech Pan wspiera ciĂŞ ÂłaskÂą Ducha ÂŚwiĂŞtego, aby, gdy zostaniesz uwolniony od swych grzechĂłw, mĂłgÂł ciĂŞ wybawiĂŚ i podÂźwign¹Ì w swej dobroci". Inne tÂłumaczenie wyjĂŞte z artykuÂłu ks. Keatinga jest bliÂższe oryginaÂłu:

 Przez to ÂświĂŞte namaszczenie i Jego wielkÂą miÂłoœÌ do ciebie, niech Pan, ktĂłry uwolniÂł ciĂŞ z grzechu, uleczy ciĂŞ i rozciÂągnie na ciebie swÂą zbawczÂą ÂłaskĂŞ..." (5). Oficjalny przekÂład zawarty w DOL 408 jest nastĂŞpujÂący: "przez to ÂświĂŞte namaszczenie niech Pan w Swej miÂłoÂści i miÂłosierdziu dopomoÂże ci ÂłaskÂą Ducha ÂŚwiĂŞtego. Niech Pan, ktĂłry uwalnia ciĂŞ od grzechu wybawi ciĂŞ i podÂźwignie".

Kolejny raz musimy zapytaĂŚ czy ta zmiana w formie jest zmianÂą substancjalnÂą. Przedsoborowi teolodzy sÂą praktycznie jednomyÂślni stwierdzajÂąc, Âże zasadnicze sÂłowa formy – sÂłowa, ktĂłre niosÂą jej zasadnicze znaczenie i dlatego sÂą "substancjalne" sÂą nastĂŞpujÂące: "INDULGEAT TIBI DOMINUS" – niechaj ci BĂłg odpuÂści. WiĂŞkszoœÌ podkreÂśla takÂże "quidquid deliquisti" i "sanctam unctionem". Ostatecznie, jak to Leon XIII powiedziaÂł "sakramenty... powinny... oznaczaĂŚ ÂłaskĂŞ, ktĂłrej udzielajÂą" jeÂżeli majÂą "dokonaĂŚ tego co one oznaczajÂą". I w obecnej sytuacji to zdrowie duszy jest rezultatem umocnienia duszy ÂłaskÂą i odpuszczenia grzechĂłw..." (Summa Th., III, Suppl. 29, 1). A tymczasem, nowa forma POMIJA wszystkie te rozstrzygajÂące sÂłowa i zawiera jedynie proÂśbĂŞ do Boga o "uleczenie". ChociaÂż trzeba przyznaĂŚ, Âże na przestrzeni wiekĂłw uÂżywano kilku waÂżnych form, to od Soboru Florenckiego forma zostaÂła ustalona. I jeÂśli w niektĂłrych alternatywnych formach uÂżywano sÂłowa "parcat", "remittat" albo nawet "sanat" w miejsce "indulgeat", to w Âżaden sposĂłb nie naruszaÂło to istoty formy. JednakÂże caÂłkowite POMINIÊCIE decydujÂącego wyraÂżenia oznacza pozbawienie "formy" zdolnoÂści rozgrzeszania. Wynikiem tego jest zmiana "znaczenia", a wprowadzenie zmiany o tak "znaczÂącym" charakterze niemal na pewno czyni formĂŞ niewaÂżnÂą. Nawet jeÂżeli "bÂłogosÂławieĂąstwo" poprzedzone jest waÂżnym rozgrzeszeniem – co w wielu przypadkach rĂłwnieÂż jest wÂątpliwe – to konajÂący zostaje pozbawiony innych, tak waÂżnych skutkĂłw sakramentalnych (6). Gdyby jakiÂś starszy kapÂłan chciaÂł uÂżyĂŚ formy tradycyjnej, to powinien wiedzieĂŚ, Âże zostaÂło to wyraÂźnie zakazane w Konstytucji Apostolskiej PawÂła VI.

Posoborowy obrzĂŞd nazywany jest "Namaszczeniem chorych". ZrozumiaÂłe jest zatem, Âże jeÂśli posoborowe "bÂłogosÂławieĂąstwo" dotyczy chorego, to ta namiastka sakramentu nie powinna juÂż ograniczaĂŚ siĂŞ wy³¹cznie do znajdujÂących siĂŞ "w niebezpieczeĂąstwie Âśmierci". Podczas Vaticanum II ojcowie soborowi dwukrotnie odrzucili sugestiĂŞ pominiĂŞcia "niebezpieczeĂąstwa Âśmierci" jako wymogu do przyjĂŞcia Namaszczenia. JednakÂże – na co wskazuje ks. Keating – "nowy obrzĂŞd dokonaÂł tego, czego nie byÂł w stanie zrobiĂŚ SobĂłr" (7). W przeciwieĂąstwie do negatywnego sformuÂłowania kanonu 940 Kodeksu Prawa Kanonicznego, Âże "ostatnie namaszczenie nie moÂże byĂŚ udzielane jak tylko w przypadku tych wiernych, ktĂłrzy osiÂągnÂąwszy uÂżywanie rozumu popadajÂą w niebezpieczeĂąstwo Âśmierci spowodowane chorobÂą lub wiekiem" nowy ryt moÂżna udzielaĂŚ chorym i to juÂż nie tylko tym, ktĂłrzy znaleÂźli siĂŞ w ostatecznym niebezpieczeĂąstwie utraty Âżycia. Ponadto, Konstytucja o Liturgii kÂładzie nacisk na to, Âże: "IlekroĂŚ obrzĂŞdy, stosownie do ich wÂłasnej natury, wymagajÂą odprawiania wspĂłlnego, z obecnoÂściÂą i czynnym uczestnictwem wiernych, naleÂży podkreÂślaĂŚ, Âże o ile to moÂżliwe, ma ono pierwszeĂąstwo przed odprawianiem indywidualnym i niejako prywatnym". Wynika stÂąd, Âże oficjalnie, ten nowy tak zwany "sakrament" moÂże byĂŚ udzielany grupowo. I rzeczywiÂście, w wielu parafiach istnieje zwyczaj zbierania wszystkich niedomagajÂących i sĂŞdziwych "seniorĂłw" w sali parafialnej i udzielania im "bÂłogosÂławieĂąstwa" – po ktĂłrym sÂą zapraszani na kawĂŞ i ciastko! Trzeba przyznaĂŚ, Âże Jakub ApostoÂł wymieniÂł "chorych". "Choruje kto miĂŞdzy wami? Niech wezwie kapÂłanĂłw KoÂścioÂła i niech siĂŞ modlÂą nad nim, namaszczajÂąc go olejem w imiĂŞ PaĂąskie" (Jak. V, 14). Ale jest juÂż kwestiÂą zdrowego rozsÂądku, Âże nie moÂżna i nie powinno siĂŞ wzywaĂŚ kapÂłana do kaÂżdej bÂłahej dolegliwoÂści. Powszechnie obowiÂązujÂącÂą przez wieki praktykÂą KoÂścioÂła byÂło uwaÂżanie za "chorych" ludzi, ktĂłrzy znaleÂźli siĂŞ w niebezpieczeĂąstwie Âśmierci – przed powaÂżnÂą operacjÂą, po ataku serca itd. Udzielanie tego sakramentu szerszej kategorii "chorych" moÂże jedynie spowodowaĂŚ w umysÂłach wiernych jego zbanalizowanie. I rzeczywiÂście, moÂżna to zauwaÂżyĂŚ, gdy pielĂŞgniarki z rzekomo katolickim przygotowaniem rzadko, o ile w ogĂłle, kÂłopoczÂą siĂŞ wzywaniem ksiĂŞdza nawet wtedy, gdy pacjent szpitala naprawdĂŞ znajdzie siĂŞ w niebezpieczeĂąstwie Âśmierci (. Nie moÂże to dziwiĂŚ, kiedy uczy siĂŞ je, Âże "Namaszczenie chorych to rytualna chwila, ktĂłra uwidacznia i przedstawia chorym oraz caÂłej wspĂłlnocie obraz ukazujÂący, czym jako KoÂśció³ jesteÂśmy, tj. wspĂłlnotÂą wzajemnego uzdrawiania siĂŞ i wspierania" (9).

Obecna praktyka zezwala na kilka innych "modyfikacji". Wed³ug pewnego opracowania, "chory oraz wszyscy obecni mog¹ otrzymaÌ komuniê pod dwiema postaciami... Je¿eli dana osoba nie jest ob³o¿nie chora, mo¿e przyj¹Ì sakrament namaszczenia w koœciele lub w jakimœ innym stosownym miejscu, gdzie znajdzie siê dla niej odpowiednio przygotowane miejsce i wystarczaj¹ca iloœÌ przestrzeni dla towarzysz¹cych jej krewnych i przyjació³". Ten sam dokument stwierdza dalej, ¿e "w szpitalach kap³an powinien zwróciÌ uwagê na innych chorych: czy powinni wzi¹Ì udzia³ w ceremonii lub, jeœli nie s¹ chrzeœcijanami czy nie mog¹ poczuÌ siê dotkniêci". Tak wiêc, nawet w z³agodzonej formie "przewodnicz¹cy" musi uwa¿aÌ, by nie uraziÌ protestantów, nawet je¿eli oznacza³oby to pozbawienie katolickiej duszy tego co uznaje ona za tak rozstrzygaj¹cy sakrament! (10)

 W tradycyjnym obrzĂŞdzie kapÂłan przybywaÂł do chorego w atmosferze skupienia, przynoszÂąc w cyborium NajÂświĂŞtszy Sakrament i odzywaÂł siĂŞ tylko wtedy, kiedy byÂło to konieczne. Wszyscy, ktĂłrzy znali i rozumieli jego funkcjĂŞ klĂŞkali przed nim (poniewaÂż przynosiÂł NajÂświĂŞtszy Sakrament), a opiekujÂący siĂŞ chorym przygotowywali przy jego ³ó¿ku stó³ z zapalonymi Âświecami oraz krucyfiks. JeÂśli to tylko byÂło moÂżliwe kapÂłanowi towarzyszyÂł ministrant, ktĂłry dzwoniÂł dzwonkiem, by czasem nie doszÂło do nieuszanowania naszego Pana przez wiernych. Po przybyciu kapÂłan odmawiaÂł trzy krĂłtkie modlitwy, Confiteor, (wedÂług potrzeby sÂłuchaÂł spowiedzi chorego i dawaÂł mu Rozgrzeszenie) (11) i natychmiast udzielaÂł Wiatyku. Po czym z prawÂą rĂŞkÂą uniesionÂą nad gÂłowÂą chorego mĂłwiÂł: "W imiĂŞ Ojca + i Syna + i Ducha ÂŚwiĂŞtego + niechaj ustanie wszelka moc szatana nad tobÂą przez wÂłoÂżenie rÂąk naszych i wezwanie chwalebnej i ÂŚwiĂŞtej Bogarodzicy Dziewicy Maryi, przesÂławnego Jej oblubieĂąca JĂłzefa i wszystkich ÂŚwiĂŞtych Anio³ów, Archanio³ów, PatriarchĂłw, ProrokĂłw, Aposto³ów, MĂŞczennikĂłw, WyznawcĂłw, Dziewic i wszystkich ÂŚwiĂŞtych razem. Amen". NastĂŞpnie kciukiem zanurzonym w ÂŚwiĂŞtych Olejach znaczyÂł znakiem KrzyÂża czĂŞÂści ciaÂła chorego wymienione powyÂżej w rycie. Po tym nastĂŞpowaÂła krĂłtka modlitwa responsoryjna (w tym Ojcze Nasz) i trzy dodatkowe, specjalne modlitwy w intencji chorego. PoniewaÂż kapÂłan miaÂł ze sobÂą CiaÂło naszego Pana nie zatrzymywaÂł siĂŞ na pogawĂŞdki lub wypicie kawy, lecz tak szybko jak to tylko moÂżliwe wracaÂł do zakrystii.

cdn


 

[Rafaela]

W nowym rycie przybywajÂący kapÂłan – juÂż nawet niekoniecznie ubrany w strĂłj duchowny – wita siĂŞ ze wszystkimi w przyjacielski sposĂłb. NastĂŞpnie zamiast wykonaĂŚ to, po co przyszedÂł, wygÂłasza mowĂŞ by wszyscy wiedzieli, dlaczego przybyÂł. W miejsce Confiteor nastĂŞpuje "obrzĂŞd pokutny". Zgodnie z instrukcjami "ilekroĂŚ jest to moÂżliwe, Wiatyk powinien byĂŚ udzielany w czasie mszy" (z czym oczywiÂście nie ma Âżadnego problemu jako Âże do Novus Ordo potrzebny jest tylko stó³). Potem jest krĂłtka litania, ktĂłra moÂże byĂŚ odmĂłwiona po namaszczeniu lub "w jakimÂś innym momencie". Teraz w milczeniu kÂładzie swe rĂŞce na chorym, poniewaÂż ró¿ne wyÂżej wspomniane modlitwy nie sÂą juÂż wymagane. Co do namaszczenia, to ogranicza siĂŞ ono do czoÂła i rÂąk i wypowiadane jest nowe "bÂłogosÂławieĂąstwo" o wÂątpliwej sakramentalnej skutecznoÂści. NastĂŞpuje potem modlitwa "najlepiej dopasowana do stanu danej osoby" (Hutton Gibson proponuje tu: "Teraz idĂŞ spaĂŚ"). Ceremonia koĂączy siĂŞ modlitwÂą Ojcze Nasz i bÂłogosÂławieĂąstwem.

 
Aby ten opis nie wydawaÂł siĂŞ przejaskrawionym, pozwĂłlcie, Âże przytoczĂŞ proponowany przez ks. Richstattera – uznanego eksperta w praktyce liturgicznej – sposĂłb dziaÂłania. Po zasugerowaniu, Âże SpowiedÂź lub Wiatyk (Eucharystia) nie moÂże byĂŚ udzielany w tym samym czasie, co Sakrament Chorych, opisuje on nowy sposĂłb postĂŞpowania:

 
"Obrzêd zaczyna siê podobnie jak Msza: modlitwami, które stawiaj¹ nas w obecnoœci Chrystusa i wzglêdem siebie nawzajem i które maj¹ przypomnieÌ o naszej nieustannej potrzebie uzdrawiania. U¿yta mo¿e byÌ woda œwiêcona, by przypomnieÌ nam, ¿e zostaliœmy ochrzczeni w Chrystusie, który za nas cierpia³ i przemieni³ nasze cierpienie w zwyciêstwo. Wszystkie sakramenty zaczynaj¹ siê czytaniami z Biblii. IloœÌ i d³ugoœÌ czytaù (oraz homilii i modlitw wstawienniczych) bêdzie zale¿eÌ od okolicznoœci. Obrzêd jest podobny do pierwszej czêœci niedzielnej Mszy".

 
"Po litanii wstawienniczej kapÂłan kÂładzie rĂŞce na gÂłowie chorego. Razem ze wszystkimi obecnymi modli siĂŞ po cichu o uzdrowienie. NastĂŞpnie bÂłogosÂławi Boga za dar oleju: «BoÂże wszelkiej pociechy... uczyĂą ten olej lekarstwem dla wszystkich, ktĂłrzy sÂą nim namaszczani; ulecz ich ciaÂło, duszĂŞ i umysÂł i zachowaj ich od wszelkiego nieszczĂŞÂścia». Potem kapÂłan namaszcza chorego poÂświĂŞconym olejem. Najpierw robi na czole znak krzyÂża olejem mĂłwiÂąc: «Przez to ÂświĂŞte namaszczenie niech Pan w swej miÂłoÂści i miÂłosierdziu wspomoÂże ciĂŞ ÂłaskÂą Ducha ÂŚwiĂŞtego». Wszyscy odpowiadajÂą: «Amen». KapÂłan poprosi, abyÂś wyciÂągn¹³ do niego dÂłonie i namaÂści je znaczÂąc znakiem krzyÂża: «niech Pan, ktĂłry uwalnia ciĂŞ od grzechu wybawi ciĂŞ i podniesie». Wszyscy odpowiadajÂą: «Amen». Pomocne moÂże byĂŚ potarcie rÂąk i modlitwa, tak, by w miarĂŞ jak olej bĂŞdzie wnikaÂł i koiÂł skĂłrĂŞ, uzdrowienie Chrystusa mogÂło przenikaĂŚ i leczyĂŚ wszelkÂą sÂłaboœÌ lub dolegliwoœÌ".

 
I jeszcze kolejna zmiana! W minionych czasach kapÂłan mĂłgÂł "warunkowo" namaÂściĂŚ i udzieliĂŚ ostatniego namaszczenia osobie, ktĂłra juÂż zmarÂła – w ciÂągu ograniczonego czasu okoÂło trzech godzin. ByÂło to rozsÂądne, poniewaÂż chory mĂłgÂł umrzeĂŚ w czasie oczekiwania na przybycie kapÂłana i poniewaÂż nikt nie oÂśmielaÂł siĂŞ rozstrzygaĂŚ, w ktĂłrym konkretnie momencie dusza oddziela siĂŞ od ciaÂła (12). Obecnie, "kiedy kapÂłan zostanie wezwany do tych, ktĂłrzy juÂż umarli nie powinien on udzielaĂŚ sakramentu namaszczenia. Zamiast tego, powinien siĂŞ za nich pomodliĂŚ, proszÂąc Boga by wybaczyÂł im grzechy i Âłaskawie przyj¹³ ich do KrĂłlestwa". MoÂżna by sÂądziĂŚ, Âże jeÂśli nawet udzielajÂący posÂługi osobiÂście nie wierzy w sakramentalne skutki obrzĂŞdu, to powinien go odprawiĂŚ dla pocieszenia najbliÂższych krewnych. W kaÂżdym razie ci, ktĂłrzy wierzÂą w skutecznoœÌ tego nowego obrzĂŞdu zrobiÂą lepiej, jeÂśli wezwÂą go na czas.

 
Mimochodem warto przytoczyĂŚ opis nowego obrzĂŞdu dokonany przez PawÂła VI. WedÂług niego "na celebracjĂŞ tego sakramentu skÂłada siĂŞ szczegĂłlnie wÂłoÂżenie rÂąk przez kapÂłana KoÂścioÂła, odmĂłwienie modlitwy wiary i namaszczenie chorego olejem poÂświĂŞconym BoÂżym bÂłogosÂławieĂąstwem". Ale nie powinno to budziĂŚ Âżadnych obaw, gdyÂż PaweÂł VI kontynuuje: "ObrzĂŞd ten oznacza ÂłaskĂŞ sakramentu i jej udziela". Mimo jego zapewnieĂą moÂżna mieĂŚ caÂłkiem uzasadnione wÂątpliwoÂści czy nowy ryt udziela czegoÂś wiĂŞcej niÂż tylko bÂłogosÂławieĂąstwa.

Nie powinno siê uwa¿aÌ, ¿e Koœció³ ma jakiekolwiek obiekcje wobec b³ogos³awieùstwa chorego. Rzeczywiœcie, rzymski rytua³ zawiera trzy takie b³ogos³awieùstwa: istnieje rozbudowane b³ogos³awieùstwo relikwi¹ prawdziwego Krzy¿a na czeœÌ œw. Benedykta i œw. Maurycego i jest te¿ "zwyczajne" b³ogos³awieùstwo zarówno doros³ych jak i dzieci (13). Jest to jeszcze jeden dowód na to, ¿e nie by³o ¿adnej potrzeby zmiany Sakramentu w kolejn¹ formê b³ogos³awieùstwa.

 WracajÂąc do powaÂżniejszych rozwaÂżaĂą, zapamiĂŞtajmy, Âże Âżaden z nas nie moÂże unikn¹Ì moÂżliwoÂści znalezienia siĂŞ w obliczu Âśmierci. JeÂżeli mamy uwierzyĂŚ w "skutki" Sakramentu, to wypada byÂśmy rĂłwnieÂż uwierzyli w potrzebĂŞ jego "waÂżnoÂści". WaÂżnoœÌ z kolei wymaga pewnej integralnoÂści materii i formy, a stÂąd wypÂływa nasze prawo by ta integralnoœÌ byÂła zachowana przez KoÂśció³, ktĂłry zostaÂł zaÂłoÂżony przez Chrystusa i Aposto³ów. ÂŻaden tradycyjny katolik postawiony w sytuacji "in extremis" i proszÂący o kapÂłana, nie zgodziÂłby siĂŞ na duchownego-baptystĂŞ – nawet jeÂśliby on wypowiedziaÂł wÂłaÂściwe sÂłowa formy. A tymczasem tak w gruncie rzeczy, jaki jest poÂżytek z duchownego, ktĂłry uÂżywa niepoprawnej i wÂątpliwej formy? Przychodzi w dodatku wyraziĂŚ wielkie zdziwienie przypatrujÂąc siĂŞ nowemu gatunkowi duchownych, ktĂłrzy w tak nieskrĂŞpowany sposĂłb "igrajÂą" sobie z tak potĂŞÂżnym Sakramentem. Udzielanie ostatniego namaszczenia musi byĂŚ jednym z nadrzĂŞdnych i najbardziej satysfakcjonujÂących aspektĂłw Âżycia kapÂłana a ponadto czymÂś, w co z miÂłosierdziem i sprawiedliwoÂściÂą jest zobowiÂązany zaopatrywaĂŚ wiernych. I có¿ moÂżna sobie pomyÂśleĂŚ o "koÂściele", ktĂłry oszukiwaÂłby swych posÂłusznych i wiernych wyznawcĂłw, obrabowywaÂłby ich z tej perÂły i odpÂłacaÂł siĂŞ powierzchownym bÂłogosÂławieĂąstwem? Doprawdy, Âżyjemy w niebezpiecznych czasach i sam Âświat znalazÂł siĂŞ w sytuacji in extremis. JeÂżeli nie zajmiemy stanowiska w takich sprawach, bĂŞdziemy mieĂŚ niewielkie podstawy do zaÂżalenia, gdy na ÂłoÂżu Âśmierci bez pomocy tych niezbĂŞdnych Âłask bĂŞdziemy siĂŞ przygotowywaĂŚ do tego by stan¹Ì przed obliczem naszego Pana i SĂŞdziego.

 
Ks. Rama P. Coomaraswamy (2002)

 
Z jĂŞzyka angielskiego tÂłumaczyÂł MirosÂław Salawa

                                                                             http://www.ultramontes.pl/problemy_ostatnie_namaszczenie.htm

 

[east]

udzielenie sakramentu w tradycyjnych okolicznoœciach sprawia, i¿ dla przyjmuj¹cego go cz³owieka oczywistym staje siê fakt, ¿e znalaz³ siê w obliczu œmierci. Nie mo¿e ju¿ przed sob¹ d³u¿ej ukrywaÌ faktycznego stanu swej sytuacji. Zostaje on wprowadzony na pole bitwy i nie pozwala mu siê na pogr¹¿anie w jakimœ ³agodnie wspomaganym uœmierzaj¹cymi œrodkami œnie, w którym "wszystko bêdzie dobrze".

Có¿ za waleczna retoryka  ? Nawet w stanie agonalnym nie dadzÂą czÂłowiekowi spokoju eech ....
Nawet, gdyby cz³ek potrafi³ wyzdrowieÌ - powiedzmy , ¿e to taki przypadek extremis zwi¹zany z chorob¹ - to siê zaleca go nêkaÌ by nie pomyœla³ sobie czasem, ¿e bêdzie dobrze .... ot mi³oœÌ bliŸniego.

Je¿eli mamy uwierzyÌ w "skutki" Sakramentu, to wypada byœmy równie¿ uwierzyli w potrzebê jego "wa¿noœci". Wa¿noœÌ z kolei wymaga pewnej integralnoœci materii i formy, a st¹d wyp³ywa nasze prawo by ta integralnoœÌ by³a zachowana przez Koœció³,

Œwietna definicja "Wa¿noœci" - krótko i wêz³owato podane czemu - w ziemskim wymiarze, wobec ¿ywych - ma s³u¿yÌ "ostatnie namaszczenie". To wa¿noœÌ Koœcio³a.

ÂŻaden tradycyjny katolik postawiony w sytuacji "in extremis" i proszÂący o kapÂłana, nie zgodziÂłby siĂŞ na duchownego-baptystĂŞ – nawet jeÂśliby on wypowiedziaÂł wÂłaÂściwe sÂłowa formy

No i tu mamy "wisienkĂŞ na torcie". Ostatnie namaszczenie tak, ale nie przez baptystĂŞ ( o zgrozo !!  ) Z tej wypowiedzi wynikaÂłoby, Âże nie chodzi wcale o umierajÂącego czÂłowieka ,tylko o to ,kto ostatni paluch poÂłoÂży na stygnÂącym czole czÂłowieka.

[Kiara]

A Ty myœla³eœ ¿e o co chodzi? O pod³¹czenie "sznureczka" po którym umieraj¹cy pójdzie do w³aœciwego egregora. Nie daj Bosze poszed³ by do innego i straszna strata, uffff , co to, to nie!

Kiara