JARUHA J. I. Kraszewski Stara baœù, bohaterka trzecioplanowa; wiedŸma.
WyglÂąd: "stara baba, o kiju, z garnuszkiem na sznurku u pasa, z torbÂą na plecach, w pÂłachcie na gÂłowie."
¯yciorys: o swoim ¿yciu opowiada sama Jaruha: "Hej hej! Porwa³ mnie królewicz, zaprowadzi³ do gmachu, co mia³ œciany ze z³ota. W ogrodzie ros³a jab³où, co rodzi³a jab³ka wonne, u stóp jej ciek³a ¿ywi¹ca krynica. Siedem lat królowa³am, siedem lat œpiewa³am pieœni, splata³am i rozplata³am kosy, wszystko mi s³u¿y³o... potem zrobi³o siê ciemno i ja w ³achmanach, o kiju, znalaz³am siê w puszczy. Krucy mi w g³owê pukali i oczów szukali, hej hej!". Z tych s³ów wynika, ¿e w m³odoœci Jaruhê uwiód³, a potem porzuci³ ktoœ mo¿ny. Odt¹d ¿yje samotnie, nauczy³a siê radziÌ sobie. Za wró¿by i zio³a otrzymuje ¿ywnoœÌ. Pojawia siê zawsze tam, gdzie jest potrzebna. To ona opiekuje siê rannym Domanem, j¹ spotyka w lesie poturbowany Znosek, ona sprzedaje Mili lubczyk, uchodzi ca³o z pogromu, urz¹dzonego przez Pomorców na weselu Domana i Mili, opowiada Dziwie bajki, które maj¹ sk³oniÌ jej serce do Domana.
Charakterystyka: Jaruha jest wiedŸm¹, czyli kobiet¹ wiedz¹c¹. Zna w³aœciwoœci zió³, potrafi leczyÌ, a krêc¹c siê swobodnie po okolicy, wie wiele, tym bardziej, ¿e potrafi kojarzyÌ fakty i wyci¹gaÌ wnioski. Mo¿e pomóc, mo¿e zaszkodziÌ, ale ona pomaga, nikogo nie krzywdzi. Chodzi od chaty do chaty, leczy ludzi i byd³o za odrobinê strawy, nocleg, a zw³aszcza za kubek miodu lub piwa - bo
lubi siê napiÌ. Nie stroni od wesela, uczestniczy w nocy Kupa³y, bo lubi przebywaÌ wœród ludzi, którzy œmiej¹ siê, œpiewaj¹, lubi, ¿eby wokó³ coœ siê dzia³o.
Rola w utworze: WiedÂźma, przepowiada Dziwie, Âże Doman jÂą porwie, stara siĂŞ nakÂłoniĂŚ jÂą przychylnie do Domana.
W sumie super babka.
......Na tego
MaruchĂŞ zaÂś, radzĂŞ uwaÂżaĂŚ, bo to brzydki podgladacz.
